ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း ( ၃ )

ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း ( ၃ )

ထူးခြား ရေးသားသည်။ 

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း အနေဖြင့် ကျောင်းပိတ်ရက် ၊ ရုံးပိတ်ရက်များတွင်သာ ရတနာဝင်းနှင့် နီလာဝင်းတို့ ရေချိုးပြီးကာစ လိုးရှင်းလိမ်းတာနှင့် အဝတ်အစား လဲတာကို ချောင်းလို့ရသည်။ တခါတလေ တအားတင်းလာလျှင် ညဘက် ခြေရင်း အပေါက်မှ သမီးနှစ်ယောက် အိပ်နေတာကို ချောင်းသည်။ မီးပိတ် အိပ်ပျော်သွားကြလျှင်တော့ ချောင်းမရ။ တခါတရံ အလတ်မက စာလုပ်နေပြီး အကြီးမက ကုတင်ပေါ် လှဲကာ ဖုန်းပွတ်နေရင်တော့ ခြေရင်းဘက် အပေါက်မှ ချောင်းလျှင် အကြီးမ၏ ပေါင်တန်၊ ခြေသလုံးနှင့် အတွင်းခံ ဝတ်ထားသည့် ခွဆုံလေးကို မြင်ရသည်။

အလတ်မ အိပ်ပျော်မှသာ ရတနာဝင်း တယောက် ချောင်းလို့ရသည် ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားတော့ အဲ့ဒီအချိန်ကိုသာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရှိုးလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးလိုက်သည်။ အလတ်မ အိပ်ပျော်ချိန်ထိ စောင့်ပြီးမှ သူ့အခန်းထဲ မီးဖွင့်ကာ ဂွင်းထုပြလေသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အဝေးကစားကွက်တွေက တနေ့တော့ စပြီး ပြောင်းလဲဖို့ကိန်း ဆိုက်လာရတော့သည်။ အဲဒါကတော့ သူတို့ မိသားစု ကျိုက်ထီးရိုး ဘုရားဖူး ခရီးထွက်သည့် အချိန်အခါ ဖြစ်လေတော့သည်။

...............................

အခန်း ( ၆ )

တနေ့မှာ သူတို့ မိသားတစု ကျိုက်ထီးရိုး ဘုရားဖူး ထွက်ကြမည်ဟု စီစဉ်ကြသည်။ ထိုစဉ် ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ ဆိုင်က မထင်မှတ်ဘဲ ကုန်ပစ္စည်းတခု ရောက်စရာရှိလို့ ဆိုပြီး စောင့်နေလိုက်ရတာနဲ့ အိမ်ကထွက်တဲ့ အချိန် နောက်ကျသွားကြသည်။ ထို့ကြောင့် ကင်ပွန်းစခန်းကို ရောက်တော့ မှောင်စပျိုးနေပြီ။ သူတို့ဘိုက်ကလည်း ဆာနေပြီ။ ဒီအချိန် တက်သွားလည်း ရင်ပြင်ပေါ်မှာ နေရာ ရ၊မရ မသေချာ။ ထို့ကြောင့် သူတို့မိသားစု တညအိပ် တည်းလို့လည်းရမည့် ထမင်းဆိုင် တဆိုင်သို့ ဝင်လိုက်ကြသည်။ ထိုထမင်းဆိုင် အတွင်းခန်းမှာ အရင်ရောက်နှင့်နေကြသူများက နေရာယူထားကြသည်မို့ သူတို့လေးယောက်မှာ အစွန်ဆုံးမှာ အိပ်ဖို့ နေရာရလေသည်။

သူတို့အထုတ်အပိုးများကို ချပြီး ဘိုက်ဆာဆာနှင့် ထမင်းစားကြသည်။ နောက်တော့ အိပ်ဖို့နေရာယူကြသည်။ သားအငယ်ဆုံး တင်မောင်ဝင်းက အခြား ဘုရားဖူးများနှင့် ကပ်ရက်တွင် နေရာယူလိုက်ပြီး သူ့ဘေးမှာ အလတ်မ နီလာဝင်း၊ ပြီးမှ အကြီးမ ရတနာဝင်း၊ ပြီးတော့ အဆုံးစွန်မှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နေရာယူလိုက်သည်။ တင်မောင်ဝင်းက သူ့အတွက် ပါလာသော စောင်ကိုခြုံလို့၊ ညီအမ နှစ်ယောက် စောင်အကျယ်ကြီး တထည်ကို နှစ်ယောက်မျှခြုံကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက စောင်တထည် သပ်သပ်ဖြင့် ခြုံအိပ်ကြလေသည်။ အခန်းတွင်းမှာ မိုးချုပ်တော့ မီးလုံးကို ပိတ်လိုက်သဖြင့် မှော်နေသော်လည်း အပြင်ဘက် မီးရောင်တို့က ထရံကြားမှ တိုးဝင်လာသဖြင့် မှောင်ပိန်းနေခြင်းတော့ မဟုတ်ခြေ။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သမီးကြီးနှင့် ပူးကပ်လျှက် အိပ်ရမည် ဆိုကတည်းက လီးက မာနေပြီ။ ရတနာဝင်းက သူ့ဘက်ကို ကျောပေးအိပ်နေပြီး သူ့လက်မောင်းက ရတနာဝင်း ကျောပြင်လေးကို ထိနေရသည်ကပင် သူ့လီးကြီး မတရား တင်းမာလာစေခဲ့သည်။

ညကတဖြည်းဖြည်း နက်လာသည့်အပြင် အအေးဓါတ်လေးလည်း ကဲလာခဲ့သည်။ တိတ်ဆိတ်မှုကလည်း တချက်တချက် လေရူးဝှေ့လိုက်လို့ အိမ်နံရံတွေ၊ အမိုးတွေ သစ်ပင်တွေ လှုပ်ရှားသွားသံကိုသာ ကြားနေရသည်။ တချက်တချက် ဝါးထရံနံရံကြားမှ တိုးဝင်လာသော လေအေးက စိမ့်စိမ့်သွားသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမခြုံထားသော စောင်ပေါ်သို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူခြုံထားသည့် စောင်ကို လာထပ်ခြုံပေးလိုက်သောကြောင့် နည်းနည်းလေး အအေးလုံသလို ဖြစ်သွားသည်ကို ရတနာဝင်း သတိထားမိသည်။ ထိုစောင်အောက်ကမှ သူမစောင်အောက်ကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း တိုးဝင်လာသည်ကိုလည်း သူမသတိထားမိသည်။ အင်း..အဲဒါလည်း နှစ်ယောက်စလုံး အဆင်ပြေတာပဲ၊ နှစ်ယောက်စလုံး စောင်နှစ်ထပ် ခြုံထားရသလို ဖြစ်တာပေါ့ ဟု တွေးလိုက်သည်။ 

သို့သော် သူမကိုယ်နှင့်ဦးရင်ထွန်းဝင်းတို့ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုမှာ ကြားခံစောင်မရှိတော့ပဲ တိုက်ရိုက်ထိကပ်နေတာကတော့ ရတနာဝင်း ရင်တွေကို အခုန်မြန်လာစေခဲ့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမဘက်ကို မျက်နှာလှည့်ပြီး စောင်းလိုက်ကာ ရှေ့တိုးလိုက်တော့ သူမကျောပြင်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘတ်တို့ ထိကပ်သွားရသည်။ ထို့ထက်ပိုဆိုးတာက သူမ တင်ပါးဆုံတို့မှာ လာကပ်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်လုံးများ။

ရတနာဝင်းက သူမအသက်ရှုသံမှာ ပုံမှန်မဟုတ်တော့ပဲ အရမ်းမြန်လာရသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း သတိပြုမိသွားမှာ စိုးကာ အသက်ရှုကိုပင် ခဏအောင့်ထားလိုက်မိသည်။ သူမ ဖင်သားနှစ်လုံးကြားမှာ အမြှောင်းလိုက် လာကပ်နေသည့် နွေးနွေး အလုံးချောင်းကြီးမှာ ဘာလဲဆိုတာကိုတော့ သူမ သိနေပြီလေ။ 

ရတနာဝင်း နှလုံးခုန် မြန်လာမှုမှာ ရုတ်တရက် ရပ်သွားတော့မလား ဟုပင် ထင်နေရသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက လေသံလေးဖြင့်

“ မီးကြီး ချမ်းနေလား...ကိုယ်တွေ တုန်နေလို့...” 

ဟု မေးလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းမှာ သူမကိုယ်လုံးလေးလည်း တုန်ရီနေသည် ဆိုတာကို ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိထားလိုက်မိသည်။ ထူးဆန်းလှစွာပင် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမကို မေးလိုက်တော့ သူမစိတ်တွေက ငြိမ်ကျသွားသလိုပင် ဖြစ်သွားရသည်။ အော်..သူ ငါ့အဖေပဲ...ငါ့ကို စိုးရိမ်လို့ မေးတာပဲလေ..ဟု စိတ်ထဲ ဖြစ်ပေါ်သွားခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူမက လေသံ တိုးတိုးလေးဖြင့်

“ အင်း..နည်းနည်း ချမ်းနေတယ်...” 

ဟု ပြန်ပြောလိုက်မိသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက 

“ ဒါဆို ဖေကြီး ဖက်ထားပေးမယ်နော်...ကိုယ်ငွေ့နဲ့ဆိုတော့ နွေးတာပေါ့...” 

ဟု ပြောလိုက်သည်။ နောက်တော့ ရတနာဝင်းဆီမှ အဖြေကိုပင် မစောင့်တော့။ သူ့လက်ကြီးဖြင့် ရတနာဝင်း ဘိုက်နေရာလေးကို သိုင်းဖက်ကာ တင်းတင်းလေး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲကပ်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ဖင်နှစ်လုံးကြားထဲမှ နွေးထွေးမာတောင် တောင့်တင်းနေသည့် အချောင်းကြီးကလည်း ပိုမို တိုးဝင်လာခဲ့လေသည်။

ရတနာဝင်းမှာ သူမ ထမီတထပ်၊ ပင်တီတထပ် ခြားနေတာတောင်မှ လီးကြီး၏ ပူနွေးမာတင်နေတာကို ခံစားသိနေရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်လေးမှာလည်း လီးကြီးလာကပ်နေသည်နှင့် မျက်နှာလို မျက်နှာရ လုပ်သလားမသိ၊ စောက်ရည်ကြည်တွေက စိမ့်စိုနေလေပြီ။

ဟာ ဒီကြားထဲ အလတ်မက အိပ်တာ ငြိမ်ငြိမ်မနေ၊ သူ့ဒူးခေါင်းကြီးနှင့် သူမပေါင်ခွဆုံလောက်ကို အတင်းလာထိုးသလို တွန်းလိုက်တော့ ရတနာဝင်းက နောက်ကို ဖင့်ကော့ ရှောင်လိုက်မိသည်။ ဟယ်တော့ သွားပါပြီ။ သူမဖင်ကို အနောက်ကော့ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်ကြီးက သူမပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ အတော် ထိထိရောက်ရောက်ကို ဝင်လာပြီး သူမစောက်ဖုတ်မှာ လာပြီးတော့ ပွတ်တိုက်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အတွင်းခံလည်း မဝတ်ထား၊ ဝတ်ထားသည့် လုံခြည်ကလည်း ပလေကပ် အချောစား၊ ပါးလိုက်တာကမှ ဘာမှမရှိသလိုပင် ဖြစ်နေသည်။

အို ဖေကြီးကလည်း အိပ်လိုက်တာ ငြိမ်ငြိမ် မအိပ်၊ သူ့ဟာကြီးက လှုပ်နေတာ မသိမသာပေမယ့် ထိနေတဲ့ အဖုတ်ကတော့ သိသိသာသာကြီး ခံစားနေရသည်။ ရှေ့နည်းနည်း တိုးလိုက်၊ နည်းနည်း နောက်ဆုတ်လိုက်နဲ့ ရတနာဝင်း စောက်စေ့လေး ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းသွားသည်။ စောက်ရည်ကြည်တွေကလည်း စိကနဲ စိမ့်ထွက်လာတာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးမှာတောင် ရွဲနစ်နေပြီ။ သူမ လက်နဲ့တောင် မထိရပဲ ပြီးသွားတယ်ဆိုတာ ရတနာဝင်း သိလိုက်ရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကလည်း ခနနေတော့ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားတာ သိလိုက်ရသည်။ ရတနာဝင်း သူမပေါင်မှာ စိုတိုတိုလို ဖြစ်သွားတာ သတိထားမိသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လရည်တွေက သူ့လုံခြည်ကို စိမ့်ထွက်ပြီး သူမထမီကိုတောင် လာစိုတယ်ဆိုတာ သိလိုက်သည်။

ရတနာဝင်း တကိုယ်လုံး နွမ်းသလို ဖြစ်သွားသည်။ သူမ ဖင်နှစ်လုံးကြားက မာမာနွေးနွေးကြီးက နည်းနည်းလေး ပျော့သွားသလို ဖြစ်သွားတာကို သတိထားလိုက်မိသည်။ နောက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဆီက အသက်ရှုသံ မှန်မှန်လေး ပေါ်လာပြီး အိပ်ပျော်သွားတယ်လို့ သူမတွက်မိသည်။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ၊ သူမကျောပြင်လေးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘက်မှာ ပိုတိုးခွေ့ကပ်လိုက်ရင်း သူမလည်း နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

မနက် အိပ်ယာထတော့ ရတနာဝင်း ထမီနောက်မှာ စိုထိုင်းထိုင်း အကွက်လေး ဖြစ်နေတာမို့ ကမန်းကတန်း ထမီကို လှည့်ဝတ်လိုက်ရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို သူမ မျက်နှာချင်းဆိုင် မကြည့်ရဲသလို ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း သူမကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်ဖို့ ရှောင်နေတာကို သူမ သတိထားမိသည်။

အဲလိုနဲ့ ဘုရားဖူးက ပြန်လာပြီး တရက်နှစ်ရက်လောက်မှာပဲ သူမနဲ့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့ရဲ့ ရှိုးပွဲ၊ကစားပွဲတွေ ပြန်စကြတော့သည်။ ရတနာဝင်းက အခုတော့ လိုးရှင်းလိမ်းရင် သူမရင်သားတွေ ပေါင်တန်တွေကို ခပ်ကြာကြာလေး လိမ်းတဲ့ အကျင့် ရလာသည်။

ဒီကြားထဲမှာပဲ ပြုံးပြုံးသန်း မင်္ဂလာဆောင်ပွဲ ကျင်းပသည်။ ပြုံးပြုံးသန်းက မင်္ဂလာဆောင်ပြီးတော့ သူ့ယောင်္ကျားအိမ် လိုက်နေတော့ သူ့တို့ဆီကို အဝင်အထွက် ကျဲသွားခဲ့သည်။ သူမ ပို့စရာရှိတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို လူကြုံနဲ့ပဲ များသောအားဖြင့် ပို့ပေးတော့သည်။

...................................

ခုတလော ရတနာဝင်းတို့ အလုပ်မှ စာရင်းတွေချုပ် လုပ်ငန်းတွေ အရေးကြီးနေလို့ ဆိုပြီး အလုပ်ပြန်နောက်ကျ၊ မိုးချုပ်နေသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် လမ်းထိပ် ကားမှတ်တိုင်သို့ ထွက်ကာ ကြိုကြိုနေရလေသည်။ ထိုကားမှတ်တိုင် အနီးတဝိုက်မှာ အရက်ပုန်း ရောင်းချသော ဆိုင်လည်း ရှိသဖြင့် ညပိုင်းဆို အမူးသမားများ ရှိတက်လေရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ပိုစိတ်မချ ဖြစ်ရသည်။ ရတနာဝင်းကလည်း ဒီတပါတ်ထဲပါ ဆိုသဖြင့် ညစဉ်မပြတ် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သွားကာကြိုပေးနေရသည်။ နောက်ဆုံးနေ့တော့ လုပ်ငန်းများ ပြီးမြောက်သည့် အထိမ်းအမှတ် ဒင်နာကို အလုပ်က ကြွေးသဖြင့် စားပြီးမှ ပြန်လာသော ရတနာဝင်းမှာ ခါတိုင်းထက် နောက်ကျလေသည်။ သို့သော်လည်း ကားမှတ်တိုင် ရောက်တော့ စောင့်ကြိုနေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းကြောင့် စိတ်အေးကာ အိမ်သို့ ပြန်လျှောက်လာကြသည်။ သူတို့ခြေလှမ်း လေးငါးဆယ်လှမ်းပင် ရှိသေးသည်။ ရှေ့မှ သူတို့နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ လျှောက်လာကြသော အမူးသမား သုံးယောက်နှင့် ရင်ဆိုင်တိုးလေသည်။ ရတနာဝင်းက ဘေးသို့ ရှောင်ထွက်ကာ လျှောက်သွားသော်လည်း အမူးသမား တယောက်က သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲကာ 

“ ဟေ့ ကောင်မလေး..ဘယ်သွားမလို့လဲ...ငါတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့...နင်တောင်းသလောက်ပေးမယ်...” 

ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ ထိုအမူးသမားလက်ကို ဖြန်းကနဲ ရိုက်ထုတ်ပြီး မျက်ခွက်ကို လက်သီးဖြင့် ခွပ်ကနဲ မြည်အောင် ထိုးချလိုက်သည်။ နောက်တယောက်က ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို လာထိုးသဖြင့် ထိုလက်ကို ဖယ်ကာ ထိုသူ့မျက်နှာကို ထိုးချလိုက်ပြန်သည်။ ထိုသူက ဒယီးဒရိုင် ဖြစ်နေစဉ် နောက်တတိယလူက နောက်ကို ဆုတ်ကာ

“ အာ.. ဆောရီးဗျာ...မှားသွားလို့...တောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်...” 

ဟု ပြောနေသည်ကို လက်သီးရွယ်လျှက် စောင့်နေစဉ် ပထမအထိုးခံလိုက်ရသည့် အမူးသမားက အနောက်မှ ခဲဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခေါင်းကို ပြစ်ထည့်လိုက်လေသည်။

“ ခွပ်...” 

ကနဲ အသံဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း နောက်စေ့ ပူကနဲ ဖြစ်ကာ သွေးများ ဖြာကနဲ ထွက်လာသည်။ ရတနာဝင်းက 

“ အမလေး.. ဟင်..အဖေ အဖေ..ဒီမှာ ကယ်ကြပါဦးရှင် အမူးသမားတွေ ကျမတို့ကို ရန်ရှာနေပါတယ်...” 

ဟု အော်ဟစ်လိုက်ရာ အမူးသမားတို့မှာ တယောက်ကို တယောက်ဆွဲကာ ပြေးသွားကြလေသည်။ နောက်တော့ လူများရောက်လာပြီး အကျိုးအကြောင်း မေးကြရင်းမှ ထိုအမူးသမားတို့ကို လိုက်ရှာရာ သူတို့မတွေ့ကြတော့ပေ။ ရတနာဝင်းက တက္ကစီ တစီးငှားကာ အရေးပေါ်သို့ သွားရောက်ခဲ့ကြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခေါင်းမှ ဒဏ်ရာကို ချုပ်ပေး၊ ဓါတ်မှန် ရိုက်ပေးတော့ အပေါ်ယံ အရေပြား ကွဲတာလောက်ပါ ဟု ပြောသည်။ သို့သော် ရက်အနည်းငယ်မျှတော့ ခေါင်းကို သိပ်မလှုပ်ရှားပဲ ငြိမ်ငြိမ်နေဖို့ အကြံပေးလေသည်။

.....................................................

နောက်တနေ့ စနေနေ့မှာ ရုံးပိတ်၊ကျောင်းပိတ်ရက်မို့  ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ မိမိအခန်းထဲတွင် ကုတင်ပေါ်မှာ အနားယူလို့ ရနေခဲ့သည်။ ဒဏ်ရာကို ချုပ်ထားရသဖြင့် အကိုက်အခဲ ပျောက်ဆေးများ သောက်ထားရသဖြင့် စားသောက်ချိန်မှ လွဲလျှင် အိပ်နေတက်လေသည်။

တနင်္ဂနွေ မနက်မှာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ အတော်သက်သာနေလေပြီ။ သို့သော်လည်း သမီးကြီး သူ့ကို လူမမာ တယောက်အနေဖြင့် ပြုစုပေးနေတာကို စိတ်ချမ်းသာနေသဖြင့် အိပ်ယာထဲတွင် လူမမာတယောက်လိုသာ နေနေလေသည်။

“ ဖေဖေ .. ဒီနေ့ ဘယ်လို နေသေးလဲ...” 

“ ကောင်းတယ် .. မီးကြီး ခေါင်းနည်းနည်း အုံတာပဲ ရှိတော့တယ်...” 

“ အင်းပေါ့...ခေါင်းကွဲသွားတာကိုး.. ခေါင်းအုံမှာပေါ့... ဒီမှာ မီး ဆန်ပြုတ်လေး လုပ်ထားတယ်...ငါးခြောက်ဖုတ်လေးနဲ့ စားရအောင်...” 

“ အာ ... မီးကြီးကလည်း သက်သက် အလုပ် ရှုပ်အောင်ကွာ...ဖေဖေ ကိုယ့်ဘာသာ သောက်နိုင်ပါတယ်...မီးလတ်ကို ပို့ခိုင်းလိုက် ရတာပဲဟာ...” 

“ အို..မိလတ်ကို စိတ်မချပါဘူး...ပြာပြာ ပြာပြာနဲ့ဟာ...သူ့ကို ဆိုင်စောင့်ခိုင်းထားတယ်...လာလာ..ထ သမီးထူပေးမယ်...” 

ရတနာဝင်းက ဆန်ပြုတ်ပုဂံကို ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ်မှာ တင်လိုက်ရင်း အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှဲနေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းနား သွားကာ သူမလက်ကလေးဖြင့် ကျောကို မပြီး ကုတင်ခေါင်းရင်း မှီထိုင်ဖို့ လုပ်ပေးသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့ကိုယ်နှင့် ထိတွေ့မိသည့် နူးညံ့လှသည့် ရတနာဝင်း၏ အသားအရည်တို့ အပြင် ရတနာဝင်း၏ ကိုယ်ရနံ့လေးကိုသာ ရှုရှိုက်ရသည်နှင့် အားအင် ပြည့်ဖြိုးသွားကာ လီးက မာတောင်လာခဲ့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ပထမတော့ စောင်နှင့် လှမ်းအုပ်ကာ ကွယ်လိုက်ဖို့ စဉ်းစားသော်လည်း နောက်တော့ အတွေးပြောင်းကာ ဒီတိုင်း ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်ထနေသည်ကို မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ကိုယ်တိုင်ကလည်း သူမ မျက်စေ့ ဒေါင့်စွန်းမှ ထို ထိုးထိုးထောင်ထောင်ကြီးကို မြင်သည်။ သို့သော် မသိချင်ယောင် မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်ထားလိုက်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘေးတွင် ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း ဇွန်းကလေးနှင့် ဆန်ပြုတ်ကို ခပ်ကာ လေဖြင့် အေးအောင်မှုတ်ပြီး သူ့ကို တိုက်ကျွေးနေသည်ကို ဇိမ်ခံ စားသောက်ရင်း ကြည်နူးပီတိ ဖြစ်နေလေသည်။ ဆန်ပြုတ် တခွက်စာ ကုန်သွားတော့ ရတနာဝင်း ပေးသည့် ရေတခွက်ကို သောက်ရင်း

“ ကျေးဇူးပဲ သမီးကြီးရယ်...” 

ဟု ပြောလိုက်သည်။

........................................................................

အခန်း ( ၇ )

ရတနာဝင်းက လက်သုပ်ပဝါ တခုကို ယူကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပါးစပ်ကို သုတ်ပေးရင်းမှ

“ အမယ်..မလိုပါဘူး..ဖေဖေကလဲ..မီးက ဖေဖေ့ကိုတောင် ကျေးဇူးတင်ရမှာ...အဲဒီနေ့က ဖေဖေသာ လာမကြိုရင် သမီးတော့ ဒုက္ခမရောက်ဘူးလို့ ဘယ်သူပြောနိုင်မလဲ....” 

“ အင်းပါ...ကိုယ့်သမီး အချောအလှကို သူများတွေ ထိဖို့ မပြောနဲ့..မျက်လုံးနဲ့ စေ့စေ့ကြည့်တာတောင် ဖေဖေက သည်းငြီးခံနိုင်တာ မဟုတ်ဘူး....” 

“ ဟွန်း...ကိုယ့်သမီးကိုယ် ပြန်မြှောက်နေတယ်...မီးက မချောပါဘူးနော်...” 

“ အို..ဘယ်သူပြောလဲ .. မချောဘူးလို့....ဖေဖေ့ သမီးက နတ်သမီးလေးလိုကို ချောတာပါ...” 

“ ဟဟ.. ဖေဖေကလည်းလေ ...ထားပါတော့ သမီးချောတယ်ဆိုလည်း ဖေဖေ့ဆီက အမွေရတာပဲလို့ ထင်တာပဲ...” 

မိမိမျက်နှာနားမှာ ကပ်ပြီး မျက်စောင်းလှလှ အသံလွင်လွင်လေးနှင့် ပြောနေသော ရတနာဝင်းကို စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ပုခုံးလေးကို ဆွဲကိုင်ကာ ပါးကလေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်လေသည်။ 

“ အာ ဖေဖေကလည်း မီး..ခုနပဲ သနပ်ခါး လိမ်းထားတာ ပျက်ကုန်တော့မယ်....” 

“ အာ့ ဆိုလည်း သနပ်ခါး မပျက်နိုင်တဲ့ နေရာ နမ်းမယ်ကွာ...” 

“ ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်...” 

“ အွန့်...” 

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အခွင့်အရေးကို အလျှင်အမြန် အသုံးချလိုက်သည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းအစုံနှင့် ရတနာဝင်း နှုတ်ခမ်း အစုံကို ဖိကပ်ကာ နမ်းစုပ် ပြစ်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်းမှာ ရုတ်တရက် အငိုက်မိသွားခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ နွေးထွေးစိုစွတ်သော နှုတ်ခမ်းအစုံက သူမနှုတ်ခမ်း ထူထူလေး အစုံကို သကြားလုံးလို ငုံခဲ စုပ်လိုက်တာ ခံရတော့ သူမတကိုယ်လုံး အားကုန်သွားလို နွမ်းခွေပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင် ရင်ခွင်ထဲသို့ မှီလျှက်ကလေး လဲကျသွားခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမလက်အစုံက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပုခုံးကို ဆွဲကိုင်ထိန်းထားလိုက်ရသည်။ သကြားလုံးလေးလို ချိုမြမွှေးနေသည့် သမီးကြီး နှုတ်ခမ်း အစုံကို စုပ်နမ်းလိုက်ရသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ စုပ်လို့ နမ်းလို့ မဝနိုင် ဖြစ်နေရသလို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပြိုကျလာပြီး သူ့ပုခုံးကို တင်းတင်းလေးဖက်ကာ မျက်လုံးလေး စင်းကျသွားရသည့် သမီးကြီး ဖြစ်အင်ကြောင့် ချက်ကောင်း ကိုင်မိပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းလေး၏ ကိုယ်လေးကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပြီး သူမနှုတ်ခမ်း လုံးလုံးလေးတွေကို အပေါ်နှုတ်ခမ်း အောက်နှုတ်ခမ်း အပြန်အလှန် စုပ်ပေးရင်းက သူမနှုတ်ခမ်းလွှာကြားထဲ သူ့လျှာကြီးကို ထိုးထည့်ကာ သူမ လျှာလေးကို ပွတ်သတ် ဆွဲယူ စုပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ခဏတာ မှိန်းမောကာ ငြိမ်ကျသွားသည့် ရတနာဝင်း တယောက် အသက်ရှုမ၀ ဖြစ်လာတော့မှ သတိရကာ သူမအဖေလက်မှ အသာရုန်းထွက်လိုက်ရင်း..

“ အာ တော်ပြီ ဖေကြီးရာ...သွား..မီးကို ညာပြီး နမ်းတယ်...” 

“ မီးကြီးကလည်း...ဖေကြီးက ချစ်လို့ နမ်းတာပါ...” 

“ ဖေကြီး နမ်းတဲ့ ပုံက သားအဖနမ်းတဲ့ ပုံမှ မဟုတ်တာကို...” 

“ ဟင် ဒါဆိုရင် ဘယ်လို အနမ်းလဲ....” 

“ သွား ပြောဘူး...လူဇိုးကြီး...” 

မျက်နှာလေး နီမြန်းပြီး ဆန်ပြုတ်ပုဂံကို ကောက်ယူကာ အခန်းထဲမှ ထထွက်သွားသော ရတနာဝင်း၏ ကျောပြင်လေးကို ကြည့်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် မျက်နှာမှာ သကာလောင်းထားသည့် အလား ပြုံးချိုရွှင်လန်းနေလေတော့သည်။

...................................................

ရတနာဝင်း ရှက်ရှက်နှင့် နောက်ဖေးခန်းသို့ ရောက်လာတော့ သူမ ယူလာသည့် ဆန်ပြုတ်ပုဂံလုံးကို ရေဆေးဇလုံထဲသို့ ချလိုက်ရင်းက သူမ နှုတ်ခမ်းအစုံကို လက်ဖဝါးလေးများဖြင့် ပွတ်သပ်မိသည်။ ဖေကြီး အရမ်းဆိုးတာပဲ ဟု နှုတ်ခမ်းလေး စူကာ စိတ်ထဲမှ ပြောလိုက်မိသည်။ ဖေကြီး နမ်းတာက သူမရီးစား အောင်မိုးဟိန်း နမ်းတာနှင့်တောင် မတူ။ သူမတကိုယ်လုံး ပျော့ခွေကျသွားပြီး ဖေကြီးကို အတင်းဖက်ထားလိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာရသလို သူမစောက်ဖုတ်လေးကလည်း အရည်ကြည်တို့ စိမ့်လာပြီး ရွစိရွစိ ဖြစ်လာရသည်။ တော်ပြီ ဒီလောက်ပဲ၊ ဒိထက်ပိုလို့ မဖြစ် ဟု တွေးလိုက်သည်။

ပြုံးပြုံးသန်းနှင့် တွေ့တုန်းက ဟဲ့ ညီးဖေကြီးနဲ့ ဘယ်လို အခြေအနေရှိလဲ .. ဟု နောက်သလို ပြောင်သလို မေးတာကို သူမက .. ဟဲ့ ..ငါဖေကြီးက အဲလိုမျိုးတွေ မရှိပါဘူး..ဟု ဗြောင်လိမ်ခဲ့သေးသည်။ သူမအပေါ် သူမအဖေ စိတ်မရိုးသားတာ သူမသိသလို ဒါတွေက လက်တွေ့မှာ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး ဟုလည်း သူမက ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြောကာ ပေါ့ပေါ့ပင် နေခဲ့သည် မဟုတ်လား။ ကျိုက်ထီးရိုး ဘုရားဖူးသွားတော့ ကင်ပွန်းစခန်းက ထမင်းဆိုင်မှာ အိပ်ခဲ့ရသည့်ညက အဖြစ်အပျက်ကလည်း သူမ ပြန်စဉ်းစားမိတိုင်း စောက်စေ့လေး ပွတ်ကာ ပြီးသည်အထိ အာသာဖြေမိခဲ့တာချည်း ဖြစ်သည်။ ယခု အနမ်းကလည်း ရိုးရိုး အနမ်း မဟုတ်တာ သူမလည်း သိသည်။ ဖေကြီးလည်း သိမှာပင်။ သူ တမင် လုပ်တာပဲ ဟု ရတနာဝင်းက သေချာသိသည်။ သို့သော် သူမစိတ်က အလိုလို ခွင့်လွှတ်ပြီးသား ဖြစ်နေခဲ့သည်။

ညနေပိုင်း စားစရာ သွားပို့တော့ ရတနာဝင်း အဝေးကပင် စားပွဲပေါ် တင်ပေးကာ မျက်နှာက ပြုံးစေ့စေ့နှင့် ပြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အနားလာမပေးတော့ဘူးလား ဆိုတော့ နှုတ်ခမ်းကို လှလှလေး စူပြကာ ခေါင်းရမ်းပြလိုက်သည်။

.....................................................

နောက်တနေ့ တနင်္လာနေ့ သူမတို့ ရုံးပြန်ဖွင့်ပေမယ့် အဖေ နေမကောင်း ဟု ရုံးကို ဖုန်းလှမ်းဆက်ပြီး ခွင့်တိုင်လိုက်သည်။ သူမ ဘော့စ်ကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြတော့ သူမကို ခွင့်သုံးရက်လောက် ယူ ဟု ဆိုကာ ပေးလိုက်သည်။ အလတ်မနှင့် အငယ်ဆုံးကောင် ကျောင်းသွားတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ဆိုင်မှာ ထွက်ထိုင်သည်။ သို့သော် ပိုက်ဆံသိမ်းသည့် ခုံမှာသာ ထိုင်ပြီး ရတနာဝင်းက ဈေးဆိုင် ရောင်းပေးလိုက် လူရှင်းလျှင် အနောက်ဖေးဝင် ထမင်း၊ဟင်း ချက်ပြုတ် လုပ်လေသည်။ နောက်တော့ သားအဖ နှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့မှာပင် ထမင်းအတူတူ စားကြသည်။ နေ့ခင်းဖက် ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို သူ့အခန်း ပြန်သွားနားခိုင်းသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူနေကောင်းနေပါပြီ ဆိုတာ ကိုတောင် အတင်းသွားနားခိုင်းသည်။

“ အာ..မီးကြီးကလည်း ဖေကြီး နေကောင်းနေပါပြီ ဆိုကွာ...” 

“ ဟင့်အင်း ကောင်းလည်း သွားနား..မီး ရုံးက ခွင်ယူထားတုန်း ဖေကြီးနားရတာ....” 

“ မသွားဘူးကွာ ... မီးကြီးနဲ့ပဲ ဈေးအတူတူ ရောင်းချင်တာ...” 

“ ဖေကြီးနော်..နားဖို့ လိုလို့..မီးက ပြောနေတာ..စိတ်ဆိုးတော့မယ်နော်..ပြောစကား နားမထောင်ရင်...” 

“ အင်းပါကွာ ... ဖေကြီးကို တခါလောက် ပေးနမ်း....” 

ရတနာဝင်း မျက်နှာလေး ရဲကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ 

“ အို..မရပါဘူး... သူနမ်းတာကြီးက တအားပဲ...” 

“ ဒီတခါ ဖြည်းဖြည်းပဲ နမ်းမယ်လေ..ဖေကြီး ဂတိပေးတယ်...” 

“ ဟင့်အင်း...ရပါဘူး....” 

“ အာ့ဆိုလည်း မနားတော့ဘူး...ဒီမှာပဲ ထိုင်နေတော့မယ်...” 

“ အာ...သူဆိုးပြီကွာ .. တကယ်ပဲ...” 

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း အနားသို့ လျှောက်လာလိုက်ပြီး

“ ဖွဖွလေးပဲ..တခါပဲ...အာ့ပြီးရင် သွားမယ်...မီးကြီး ပြောစကား နားထောင်မယ်...” 

ရတနာဝင်းက နှုတ်ခမ်းလေး စူကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို မော့ကြည့်သည်။ အင်း..လို့လည်းမပြော၊ ဟင့် အင်း လို့လည်း မပြော၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အဲ့လောက်တော့ နပ်ပြီးသား။ ရတနာဝင်း ခေါင်းလေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နှင့် လှမ်းကိုင်ရင်း နှုတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းလေး အစုံကို သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိငုံကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နမ်းသည် ဆိုမှတော့ ထိန်းမရတော့၊ အပေါ်နှုတ်ခမ်း အောက်နှုတ်ခမ်းတွေကို သကြားလုံးလို စုပ်ရုံမက သူ့လျှာကြီးဖြင့် ရတနာဝင်း ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ကာ ရတနာဝင်းး လျှာကလေးကိုပါ ဆွဲယူစုပ်နမ်းပြစ်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ပထမအခါတုန်းကလိုပင် အသက်ရှုတွေမှား ဒူးတွေချောင် လူတကိုယ်လုံး နုံးခွေသွားကာ စောက်ရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်သွားရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နှုတ်ခမ်းချင်းခွါကာ လွှတ်ပေးလိုက်သည်နှင့် ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘက်ကို သူမ လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် ထုလိုက်ပြီး

“ ဒါလား ဖွဖွလေး တအားပဲ...ဖေကြီးမကောင်းဘူး ... နောက်ပြီး အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ လူများမြင်ကုန်ရင် ဘယ်လို ထင်မလဲ....” 

“ မမြင်နိုင်ပါဘူး..မီးကြီးကလည်း...ပစ္စည်းတွေလည်း ကွယ်နေတယ်..ဒီနေရာက အရိပ်လည်းကျပြီး မှောင်နေပါတယ်ကွယ့်....” 

“ သွားသွား အခန်းထဲ သွားနားတော့..တော်ပြီ ပြောနဲ့တော့....” 

.........................................................................

ထိုမှ စပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် ရတနာဝင်းကို နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းသည့် ပါမစ်ရသွားတော့သည်ဟု ဆိုရပေမည်။ တခုခုဆိုလျှင် သူ့ကို ပေးနမ်းမှ လုပ်မည်ဟု မူလဂျီ လုပ်လျှင် ရတနာဝင်းက ပေးနမ်းသည်။ နောက်တော့ ဒီအတိုင်းကို လူလစ်ရင် ဆွဲနမ်းတာကိုလည်း မြင်းဆန်တော့၊ အနမ်းတွေက တဖက်သတ် မဟုတ်တော့၊ အပြန်အလှန် ဖြစ်လာကြသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း အနာလည်းကျတ်၊ လုံးဝကောင်းမွန်သွားပြီးနောက် သူတို့နှစ်ယောက်၏ ရှိုးပွဲက ပြန်စလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ချောင်းမှန်းသိလျှက်နှင့် တကိုယ်လုံးကို ချွတ်ပြီး လိုးရှင်းလိမ်းပြရတာကို ရတနာဝင်း မျက်နှာ မပူတော့။ ညဘက် ညီမလေး အိပ်တာနှင့် ဂွင်းထုပြမည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ချောင်းပြီး သူမ စောက်စေ့လေးကို သူမ ဖိပွတ်ချေရတာကလည်း တညခြားလောက်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်ကတော့ ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေပြီ။ ရတနာဝင်းကို ရအောင်လိုးတော့မည် ဟု။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အနည်းဆုံး ရတနာဝင်း ရုံးသွားခါနီး အချိန်နှင့်ရုံးက ပြန်ရောက်ကာစတို့တွင် ကစ်ဆင်ပေးသည့် အကျင့် စလုပ်သည်။ နောက်ပိုင်း နမ်းရင်းနှင့် သူ့လက်ဖဝါးတွေက ရတနာဝင်း တင်လုံးလုံးလေးတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း ဆုပ်ညှစ်နှယ်တာတွေ လုပ်လာခဲ့သည်။ ရတနာဝင်းလည်း သူမပေါင်ရင်း၊ဘိုက်သားများကို လာလာာထောက်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ပုံမှန်လို့ သဘောထားစ ပြုလာလေသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်မှာ သမီးရီးစား မကျတကျ အခြေအနေမျိုး ဖြစ်လာနေကြသည်။ သမီးလတ်နှင့် သားအငယ်တို့ ကွယ်ရာဆို ကစ်ဆင်ပေးတာ ဖင်ဆုပ်ကိုင်တာတို့ကို ခိုးလုပ်သည့် အရသာ တွေ့နေကြသည်။

ရုံး၊ကျောင်းပိတ်ရက် နေ့လည်ဆို အလတ်မ ဆိုင်ထိုင်ပြီး အငယ်ကောင် လမ်းမပေါ်တက်ဆော့နေချိန် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တရေးအိပ်ဖို့ အခန်းထဲဝင်၊ ရတနာဝင်းက မီးဖိုထဲ ထမင်း၊ဟင်း ချက်ပြုတ်။ ဒါပြီးရင် သူ ရေမိုးချိုးမည်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲ သနပ်ခါးလိမ်း၊ လိုးရှင်းလူးမည်။ ထိုကဲ့သို့ ပုံမှန်ဖြစ်ကို ဖောက်လာသူက ဦးရင်ထွန်းဝင်း။ အခန်းထဲ ဝင်အိပ်ရမည့် အစား ရတနာဝင်း ထမင်းဟင်း ချက်နေသော မီးဖိုထဲသို့ ဝင်လာသည်။

“ ဟင် ဖေကြီး မအိပ်သေးဘူးလား..ဘာလိုချင်လို့လဲ...” 

“ အော်..သမီးကြီး တယောက်ထဲ ချက်ပြုတ်နေတာ ဘာကူညီရမလဲလို့ လာကြည့်တာပါ...” 

“ အွန့် .. မလိုပါဘူးနော်...ဒီလိုပဲ ချက်လာတာ နှစ်ပေါင်း ဘယ်လောက်ကြာပလဲ လို့....” 

“ ဟုတ်ပါတယ်...ဒါပေမယ့် အခုတော့ ဖေကြီးလည်း မနေနိုင်တော့ဘူးလေ...မီးကြီး ပင်ပန်းနေတာ မကြည့်ရက်တော့ဘူးလေ...” 

“ အော်..ဘာဖြစ်လို့ စိတ်ပြောင်းသွားရတာလဲ...” 

“ အော် .. မီးကြီးကို ချစ်လို့လေ...” 

“ ဟော့တော် .. အရင်ကတော့ မချစ်ဘူးလား...” 

“ အရင်ကလည်း ချစ်ပါတယ်..အခုက ပိုချစ်လာလို့....” 

“ အင်း..နားမလည်ဘူး...ဘာလို့ အခုမှ ပိုချစ်လာရတာလဲလို့...” 

“ ဘာလို့ဆိုတာ ပြောပြမယ်..ဒီမှာ...” 

....................................................

အခန်း ( ၈ )

ဘာပြောမလဲလို့ နားစွင့်လိုက်တဲ့ ရတနာဝင်းကို ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ဖက်လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း ငုံစုပ်လိုက်ပါသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ရမ္မက်ပြင်းပြင်း အနမ်းတို့နဲ့ တုံ့ပြန်လိုက်ပြီးမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို တွန်းပြစ်လိုက်ကာ

“ ဖေကြီးနော်..တော်ကြာ မိလတ်တွေ့သွားမှ အလကား အထင်တွေ လွဲနေပြီး ပေါက်ကရ လျှောက်ပြောနေမယ်...” 

“ အင်း...သူမတွေ့စေနဲ့ပေါ့လို့...” 

“ ကဲပါ..တော်တော်..သွားသွား..ဒီမှာ တကိုယ်လုံး ဟင်းစော် ချွေးစော်တွေနံနေတာ...” 

“ အဲဒါဆိုရင် ဟင်းစော် ချွေးစော် မနံတဲ့ အချိန်ကျမှပေါ့ ဟုတ်လား...” 

“ ဟင့်အင်း..အာ့လည်း မရဘူး....” 

“ သနပ်ခါးနံ့လေး လိုးရှင်းနံ့လေးတော့ မွှေးချင်သား...” 

လိုးရှင်းလို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပြောလိုက်တော့ ရတနာဝင်း မျက်နှာလေး ရဲကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“ ဖေကြီးနော် ညစ်ပတ်တယ်...” 

“ ဘာညစ်ပတ်လို့လဲ ... ပြောပါဦးကွာ....” 

“ မပြောချင်ပါဘူး..ကိုယ့်ကိုကိုယ် ..သိ..” 

“ မပြောရင် မသွားသေးဘူး..မီးကြီးပြောတာ နားထောင်ပြီးမှ သွားမယ်...” 

“ ဟာ မပြောဘူး..မသွားချင်နေ...” 

“ အင်း ..နေမယ်..ဒီမှာပဲ...” 

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ပြောရင်း ရတနာဝင်း အနောက်ဖက်ကို တိုးကပ်ကာ ရပ်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက တည်ထားသော သီးစုံကုလားဟင်းကို ဆူအောင် စောင့်နေပြီး မလိုအပ်ဘဲနှင့် ယောင်းမလေးနှင့် မွှေပေးနေသည်။ ရတနာဝင်း အနောက်ရောက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမ ခါးလေးမှ သိုင်းဖက်ပြီး ဘိုက်ကလေးကို လက်ဖဝါးဖြင့် ဖိကာ အနောက်သို့ အသာလေး ဆွဲလိုက်သလို သူကလည်း ရှေ့ကို တိုးလိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ကိုယ်လုံးချင်း ထိကပ်သွားကြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ မာကြောလာသော လီးတန်ကြီးက ရတနာဝင်း ဖင်နှစ်လုံးကြားသို့ အမြှောင်းလိုက် တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ ရတနာဝင်း တယောက် ကင်ပွန်းစခန်းက အဖြစ်အပျက်ကို သွားသတိရမိလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း လည်ဂုတ်လေးကို ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်ရင်း...

“ ဖေကြီးတော့ ...မီးကြီးကို ချစ်နေမိပြီကွာ...” 

ရတနာဝင်း ငြိမ်နေလိုက်သည်။ သူမ ဘာပြန်ပြောရမည် မသိ ဖြစ်နေသည်။ သူမ ရင်တွေကလည်း ခုန်နေသည်။ သူမ ပိပိလေးမှာလည်း အရည်ကြည်တို့ စိုနေပြီ။ သူမ ဖင်နှစ်လုံးကြားမှ လီးနွေးနွေးကြီးက တဖြည်းဖြည်းချင်း ပိုမာလာသည်ကို အထိအတွေ့ကနေ သိနေရသည်။ သူမ အဖေ ပြောသော ချစ်နေပြီ ဆိုတာက ရိုးရိုးသားအဖ အချစ်ကို မဆိုလိုကြောင်း သူမ ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှတော့ သိနေပြီ မဟုတ်လား။

“ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး..ဖေကြီးရယ်...” 

လေသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သော ရတနာဝင်း စကားကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်လေး ဆွဲလိုက်ကာ သူမ နားရွက် အနောက်လေးကို လျှာဖြင့် အသာလျှက်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းရင် လီးကြီးက အရမ်းကို မာနေပြီမို့ ရတနာဝင်း ဖင်နှစ်လုံးကြား ထိုးဖောက် ဝင်တော့မလောက် တိုးဝင်နေသည်။

“ ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ မီးကြီးရယ်...” 

“ မီးမှာ ချစ်သူရှိပြီးသား ဖေကြီး သိတာပဲလေ...” 

“ အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲကွာ..မီးကြီးချစ်သူက မီးကြီးကို လက်ထပ်ပြီး ယူလို့ရတယ်လေ..ဖေကြီးက မီးကြီးကို လက်ထပ်ယူလို့မှ မရတာ.. ဖေကြီးကို မသနားဘူးလား...” 

“ ခုလည်း ရိုးရိုး ချစ်တာက ချစ်လို့ရနေတာပဲ..ဖေကြီးကလည်း...” 

ရတနာဝင်း လေသံလေး ပျော့လာပြီမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမလက်မှ ယောင်းမလေးကို ဆွဲယူကာ ဘေးသို့ချလိုက်ရင်း ရတနာဝင်း ကိုယ်လေးကို သူ့ဘက်မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်စေကာ ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်။ နောက်မှ လက်တဖက်ဖြင့် ခေါင်းငုံ့ထားသော ရတနာဝင်း မေ့စေ့လေးကို ပင့်မကာ သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်စေပြီး

“ ဖေကြီးက ချစ်သူလို ချစ်ချင်တယ်ကွာ.. ဖေကြီးကို မချစ်ဘူးလား...” 

ရတနာဝင်းက ပြန်မဖြေဘဲ မျက်လုံးဝိုင်းကြီးများဖြင့် ပြန်ကြည့်နေသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမနှုတ်ခမ်းအစုံကို ငုံစုပ်ကာ နမ်းလိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား အသက်ရှုမဝတော့သည် အထိ နမ်းစုပ်ကြပြီးမှ နှုတ်ခမ်းချင်း ပြန်ခွါလိုက်ကြသည်။

“ ဖေကြီးရယ် .. လွှတ်တော့..မီး အသက်ရှုလို့တောင် မရတော့ဘူး...” 

“ ချစ်တယ်ပြောမှ လွှတ်ပေးမယ်ကွာ...” 

“ အာ..သူ သိပ်ဆိုးတယ်ကွယ်...” 

“ အဲဒါဆို ဖေကြီးကို ချစ်တယ်လို့ပြော...” 

“ သူ အနိုင်ကျင့်တယ်ကွာ...” 

“ မကျင့်ပါဘူး..ချစ်လွန်းလို့ပါ...မီးကြီးချစ်တယ် ပြောတာနဲ့ လွှတ်ပေးမယ်...” 

“ အင်းပါ .. မီးကလည်း ဖေကြီးကို ချစ်ပါတယ်တဲ့..ကဲ .. လွှတ်ပေးတော့နော်...” 

“ ဟား..ပျော်လိုက်တာကွာ...ကဲ .. ကိုယ့်ရဲ့ ချစ်သူလေးကို အားရပါးရ နမ်းဦးမယ်ကွာ...” 

“ ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်...” 

သူတို့နှစ်ဦး နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်သွားကြပြန်လေသည်။ ပြီးမှ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘက်ကို အသာတွန်းလိုက်ရင်း

“ ကဲ လွှတ်တော့ တခါတည်း အဖြေပေးပြီးရင် လွှတ်မယ် ဆိုပြီး ပိုတောင်ကဲလာသေးတယ်..သွားတော့...မီး ရေမိုးချိုးပြီးမှနော်...ခု ချွေးစော် ဟင်းစော်တွေနဲ့မို့..” 

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>>