Friday, August 11, 2017

ကျေးဇူးဆပ်ပါမည် အပိုင်း ( ၅ )

ကျေးဇူးဆပ်ပါမည် အပိုင်း ( ၅ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - အညတြ (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

တင်နှင်းမာရဲ့ စိတ်တွေလည်း ဖေါက်ပြန်လာသည် ။ လှိုက်ယားတက်လာတဲ့ ဝေဒနာကို ဦးဉာဏ်နဲ့ ဖြေရှင်းပစ်လိုက်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ တဖွားဖွား ဝင်လာသည် ။

" ဦးဉာဏ်...."

" ဗျာ...တူမလေး ..."

" ဦးဉာဏ်ရဲ့ မိန်းမ က ကျန်းမာရေး တော်တော် ချူခြာတယ်နော် ..."

" ဟုတ်တယ်..တူမလေး...ကြာပြီ ..."

" ဦးဉာဏ်ကို သူ ဂရုမစိုက်နိုင်ဘူးပေါ့နော် ..."

" အင်း..ဟုတ်တယ်...သူက တရှောင်ရှောင်နဲ့...ဆေးကုနေရတာ...တော်တော်လေး ကြာပြီ...တူမလေးတို့ ကျေးဇူးကြီးပါတယ်...."

တင်နှင်းမာက " ကျမ ခါး သိပ်ညောင်းတာဘဲ ဦးဉာဏ်ရယ်..." လို့ ပြောလိုက်ပြီး ထိုင်ရာက ထသည် ။ စားပွဲပေါ်လက်ထောက်ပြီး ခပ်ကိုင်းကိုင်း ရပ်လိုက်ပြီး..." ခါးကို နဲနဲလောက် နှိပ်ပေးပါအုံး..ဦးဉာဏ်...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

တင်နှင်းမာရဲ့ ဖင်ကြီးတွေက ကုန်းထားလို့ ပိုကြီးသလို ထင်နေရသည် ။ဦးဉာဏ်လည်း တံတွေးကို ဂုကနဲ မြိုချလိုက်ပြီး ခါးကို နှိပ်ပေးသည် ။ ဖင်ကြီးတွေကို ကိုင်မဆုပ်မိလိုက်ရအောင်မနည်းကြီး စိတ်ထိန်းထားနေရသည် ။ စိုးမိုးအောင်ကို ပေးလိုးခဲ့တာကြောင့် သူ တောင်းလိုက်ရင်လည်း တင်နှင်းမာက ပေးလိုးမှာဘဲ ဆိုတဲ့ အသိကလည်း ရှိနေသည် ။ မတော်လို့ ထင်သလို ဖြစ်မလာဘဲ စိတ်ဆိုးသွားရင်လည်းအနည်းဆုံး အလုပ်ထုတ်ပစ်ခံရမှာ ။

" အင်း...ဟား.....အင်း.....ကောင်းတယ်.....အိုး...ကောင်းတယ်......."

ဦးဉာဏ်ရဲ့ လက်ဖဝါးကြီးက ခါးကို နှိပ်နေရာက တင်နှင်းမာရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ အပေါ်ကို ဖျတ်ကနဲ ရောက်သွားသည်။သွေးတိုးစမ်းတဲ့ သဘော ။ တင်နှင်းမာက ဘာမှ မပြော။ မတား ။ မငြင်းတော့ ဦးဉာဏ် အားတက်သွားသည် ။ဖင်တုန်းတွေကို ပွတ်ပေးလိုက်သည် ။

ဦးဉာဏ်ရဲ့ ငပဲလည်း တအားကို မတ်ထောင်တင်းလာသည် ။ ဖွဖွ ပွတ်နေရာက ဖင်တုန်းတွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာက ဘာမှ မတား မငြင်း တဲ့အပြင် ဖင်ကြီးတွေကို ထောင်ပေးလိုက်သည် ။ ဦးဉာဏ်လည်းဝမ်းသာအားရ ဖင်ကြားထဲကိုပါ လက်နဲ့ ထိုးနှိုက် ကိုင်တွယ်တော့သည် ။ တင်နှင်းမာရဲ့ ပါးစပ်က " အင်း.." လို့အသံတချက်ဘဲ ထွက်လာသည် ။ ဦးဉာဏ် လည်း တင်နှင်းမာ အလိုတူနေပြီ ဆိုတာကို သိလာလို့ ပို ရဲတင်းလာပြီး ဖင်နောက်တည့်တည့်ကို တိုးကပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကြားက ထိုးထောင် ငေါထွက်နေတဲ့ သူ့ငပဲကြီးနဲ့ ဖင်ကြားကို ဖိကပ်လိုက်သည် ။

တင်နှင်းမာသည် မာမာအတန်ကြီးနဲ့ အထောက်ခံလိုက်ရလို့ တဖိန်းဖိန်း တရှိန်ရှိန်း ဖြစ်သွားသည် ။ ကာမဖီလင်တွေ ဟုန်းကနဲ ထကြွလာရသည် ။ " ဦးဉာဏ်..ဟင့်ဟင့်...ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲလို့...." လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့ အသံတွေက တုန်ခါနေသည် ။ " တူမလေးရယ်..ဦးဉာဏ်လည်း မရတာ အရမ်းကြာပြီးတူမလေးကို မြင်ရတာကလည်း တအား လှနေလို့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးကွယ်..တူမလေး..ကို ဦးဉာဏ် ချစ်လို့ရမလားဟင်...." လို့ ဦးဉာဏ်ကလည်း တုန်ရီတဲ့ အသံကြီးနဲ့ ပြောလိုက်ရင်း ငပဲကြီးနဲ့ ဖင်ကြားကို ပွတ်တိုက်ပါတော့သည် ။ " ဦးဉာဏ်..တအား ထန်နေလားဟင်...." လို့ လှည့်ပြီး မေးလိုက်လို့ ဦးဉာဏ်လည်း.." ဟုတ်...ဟုတ်တယ်..တူမလေး...မလုပ်ရတာ နှစ်နဲ့ချီပြီး ကြာနေပါပြီ ...." လို့ ဖြေလိုက်သည် ။

တင်နှင်းမာလည်း.." ဦးဉာဏ်ကို သနားတယ်...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဦးဉာဏ်ကတော့ ဖိဖိ ပွတ်ညှောင့်နေရင်းကုန်းထားလို့ တွဲကျနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးဆီကိုပါ လက်က ရောက်သွားသည် ။

" ဦးဉာဏ်...."

" ဗျာ...တူမလေး...."

" ပုဆိုး ချွတ်လိုက်..ဦးဉာဏ်ဟာကို ကြည့်ချင်တယ်...."

ဦးဉာဏ်ရဲ့ စိတ်တွေ ဒီစကားကို ကြားလိုက်ရတော့ တခါထဲ အမြင့်ဆုံးကို ကြွတက်သွားသည် ။ ချက်ချင်းဘဲ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည် ။ ညိုမောင်း တုတ်ထွားတဲ့ ငပဲတန်ရှည်ကြီးက မတ်ရုံမက တဆတ်ဆတ်နဲ့ တုန်ခါနေတာကို တင်နှင်းမာ တွေ့လိုက်ရသည် ။

" ဟယ်....ထောင်နေလိုက်တာ...အရမ်းလည်း ကြီးတာဘဲ ဦးဉာဏ်ရယ်...."

တင်နှင်းမာရဲ့ လက်ကလေး တဖက်က ငပဲတန်ကြီးရဲ့ ထိပ်ဖူးပိုင်းကို ဖွဖွလေး လာကိုင်လိုက်တာကို ခံရသည် ။ဦးဉာဏ်လည်း တင်နှင်းမာရဲ့ လျော့ရည်းရည်း ဖြစ်နေတဲ့ ထမိန်ကို ဖြေချ ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာကငပဲတန်ကြီးကို ကိုင်နေသလို ဦးဉာဏ်ကလည်း တင်နှင်းမာ ပေါင်ကြားက မို့မောက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်နဲ့ အုပ်ကိုင်စမ်းလိုက်သည် ။စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနစ်နေသည် ။

ဦးဉာဏ်လည်း တင်နှင်းမာ စိတ်တွေ တအားလာနေသည်ကို သိလိုက်ရလို့ တအား စိတ်တက်ကြွသွားပြီး တင်နှင်းမာ အရှေ့မှာ ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်တန်တွေကြားထဲကို ခေါင်းတိုးအပ်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ စုတ်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာလည်း ဦးဉာဏ် ဒီလို လုပ်လိုက်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ထား ။

ဦးဉာဏ်သည် ဘယ်အချိန်ထဲက ဒီလို စောက်ဖုတ်ကို စုတ်ချင်နေသလဲ မသိ ။ အားရပါးရကို စုတ်လိုက် လျာနဲ့ယက်လိုက် လုပ်နေတော့သည် ။ တင်နှင်းမာလည်း စောက်စိကို အစုတ်ခံရလို့ တအားကို ကောင်းနေပြီး တအားအား အော်ညည်းနေသည် ။ ဦးဉာဏ်လည်း စောက်ဖုတ်ကို ယက်စုတ်နေတဲ့အချိန်မှာ သူ့ လီးကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ ကွင်းတိုက် ကစားနေသည် ။ တင်နှင်းမာလည်း စောက်ဖုတ် အယက်ကို အကြိမ်ကြိမ် ခံဘူးပေမယ့် အခုလိုမတ်တပ် ရပ်ရက်ကြီး တခါမှ မခံဘူးခဲ့ ။ ဦးဉာဏ်ရဲ့ ခေါင်းကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း မျက်နှာလေးမော့မျက်လုံးတွေ မှိတ်ပြီး ဖီလင်တွေ စွတ်တက်နေရသည် ။

" အီး....ရှီး.....တော်...တော်ပြီ...ဦးဉာဏ်.....တော်တော့...."

တပြတ်ပြတ် တပြွတ်ပြွတ် ယက်လိုက် စုတ်လိုက် လုပ်နေတဲ့ ဦးဉာဏ်သည် ရပ်လို့ မရဘူး ။ စောက်ရည်တွေကိုတအားမြိုချရင်း လျာနဲ့ ပင့်ကော် ယက်ပေးနေသည် ။

" အို...တော်တော့ဆို....မရတော့ဘူး....အမလေး.....ကျမ...ကျမ....တအား လိုချင်နေပြီ...."

ဦးဉာဏ်လည်း လီးက ပေါက်ကွဲလုမတတ် တင်းလွန်းနေပြီး အပြတ်ကို လိုးပစ်ချင်နေတော့ တင်နှင်းမာကို ကုတင်ပေါ် တင်ဆော်ဖို့ ပြင်လေတော့သည် ။ တင်နှင်းမာလည်း တအားကို ခံချင်လွန်းနေပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ကန့်လန့်ဖြတ် လှဲချပြီး ပေါင်တန်တွေကို ကားပေးလိုက်သည် ။ 

ဦးဉာဏ်လည်း တင်နှင်းမာ ကားပေးထားတဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြာထဲကို နေရာဝင်ယူလိုက်ပြီး ကာမအရှိန်ကြောင့် ဖေါင်းကြွနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို သူ့လီးတန်ထိပ်ကို ဖိသွင်းလိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာရဲ့ စောက်ဖုတ်သည် အခုဘဲ ဦးဉာဏ် အရမ်း ယက်စုတ်ထားတာကြောင့် စောက်ရည်တွေ သွားရည်တွေနဲ့ စိုစိုရွှဲနေတာကြောင့် ဦးဉာဏ်ရဲ့ လီးကြီးသည် အခက်အခဲ မရှိဘဲ တအိအိနဲ့တိုးဝင်သွားနိုင်သည် ။

လီးလုံးပတ်က တုတ်လွန်းတာကြောင့် စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်တဲ့ အချိန် စောက်ဖုတ် အတွင်းသား နံရံတွေကို တထစ်ထစ်နဲ့ ပွတ်တိုက်သွားသည် ။ သည်လို ပွတ်တိုက်ခံရတဲ့ ဖီလင်က ကောင်းလှသည် ။ တကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားတင်နှင်းမာလည်း ဦးဉာဏ်ရဲ့ ချိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှို ဖက်သိုင်းလိုက်ပြီး " အီး....ဟင့်..ကောင်းလိုက်တဲ့ဟာကြီး...." လို့ ပြုံးမဲ့မဲ့လေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ ဦးဉာဏ်လည်း သူ့လီးကို ချီးမွမ်းလိုက်တာ ခံရလို့ သဘောကျ ကျေနပ်နေသည် ။ တချက်ချင်း သွတ်ပြီ ။ လီးတုတ်ကြီးသည် စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက် ဆုတ်လိုက်နဲ့ ။

" အင်း..အင်း......အိုး...ကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်..လိုး....လိုး...ဦးဉာဏ်....လိုးပေးပါ...တအား...တအား....တအားလိုး..ကောင်းလိုက်တာ...အို.....ကောင်း..ကောင်း..ကောင်းတယ်......"

တအားယားနေတဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို ဖိဖိ ဆောင့်လိုက်တဲ့ ဦးဉာဏ်ရဲ့ လီးကြီးက တအားကောင်းနေသည် ။ ဦးဉာဏ် အတွက်ကလည်း မကျန်းမာတဲ့ မိန်းမကို မလိုးရတာ နှစ်နဲ့ချီ ကြာနေပြီမို့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးတင်နှင်းမာကို မထင်မှတ်ဘဲ လိုးခွင့်ရလိုက်တာက သန်းဆုကြီးတွေ ပေါက်လိုက်ရသလိုပါဘဲ ။တဖွတ်ဖွတ် နဲ့ ရေရေလည်လည် တွယ်ပြီ ။အသက်ကြီးနေပေမယ့် မပျက်စီးသေးတဲ့ ဘဲကြီးသည် သည်လို အလိုးကောင်းလိမ့်မယ်လို့ တင်နှင်းမာ မထင်မိခဲ့ ။ စိုးမိုးအောင်တို့ အလိုးသွက်တယ် ဆိုတာ ဦးဉာဏ် အိပ်နေသလောက်ဘဲ ဖြစ်လိမ့်မည် ။

" အိုး.....အိုး....အိုး....အား....အား....ဆောင့်....ဆောင့်...ဆောင့်ပါ...ဆောင့်...အီး......"

သူကောင်း ကိုယ်ကောင်း နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းကြလို့ ပုံစံတောင် မပြောင်းနိုင်ကြတော့ဘဲ အထွဋ်အထိပ်ကို ပြိုင်တူလို တက်လှမ်း ရောက်ရှိသွားကြပြီး ပြီးသွားကြရသည် ။ စပယ်အေးသည် ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ မိန်းမ ဖြစ်လာရမယ့်အစား စားသောက်ဆိုင်မှာ ယောက်ျားတွေကို ပျော်တော်ဆက်ရတဲ့ စားပွဲထိုးမလေး ဖြစ်သွားရသည် ။ ဇေယျာလှိုင်က မကျန်းမာတဲ့ အဖေအတွက် ဆေးဖိုးဝါးခ ဆရာဝန်ဖိုး..ဆေးရုံဖိုးတွေ အကုန်အကျခံပေးသလို လစငွေလည်း ပိုပိုသာသာ ပေးခဲ့တာကြောင့် သူ့ရဲ့ ရည်းစားဘဝနဲ့ အဆင်ပြေခဲ့ပေမယ့် သူလည်း ဖြတ်လိုက်ရော စပယ်အေး အတွက် အခက်အခဲတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ရတော့ ငွေလွယ်လွယ်နဲ့ ရတဲ့ ဒီအလုပ်ကို ဝင်လုပ်ခဲ့ရသည် ။ 

ယာယီဘဲ ဆိုပြီး ဝင်လုပ်လိုက်ပေမယ့် တခြားအလုပ်ကို မပြောင်းဖြစ်တော့ဘဲ ဒီအလုပ်မှာလည်း အပရိက အပေါ်ယံလောက် ကိုင်တာ ပွတ်တာလောက်ပါဘဲ ဆိုပြီး လုပ်နေတာ ဖြစ်ပေမယ့် လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ကောင်မလေးတွေက ပက်ပက်စက်စက် ရက်ရက်ရောရော ဘဲတွေ လိုချင်တာတွေကို ပေးလိုက်တဲ့အတွက် ဟန်းဖုန်းတွေ လက်ကိုင်အိတ်တွေ ရွှေကြိုးတွေ ရကုန်ကြတာကို တွေ့ရတော့ သူတို့လိုဘဲ ကိုယ်လည်း ရချင်စိတ်တွေ ဝင်လာပြီး ပိတ်ရက်တွေမှာ အပြင်မှာ ချိန်းတွေ့တာကို လက်ခံမိသည် ။

အခုလည်း ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ ဘော်ဒါ ကံမင်းထူးနဲ့ ဆုံလိုက်တော့ ကံမင်းထူး အတွက် သူက သတင်းလည်း ပေးလိုက်လို့ ကံမင်းထူးက သဘောကျသွားပြီး မုန့်ဖိုး ဆိုပြီး ငွေတွေ သိန်းဂဏန်း ပေးသွားခဲ့ပြီး ပ်ိတ်ရက်မှာ အပြင် မှာ တွေ့ဖို့လည်း ချိန်းသွားခဲ့သည် ။

စပယ်အေးလည်း ကံမင်းထူးလို ရုပ်ချောချော ကြည့်ကောင်းတဲ့ ပညာတတ် တက္ကသိုလ်က ကထိက တယောက်နဲ့ တွေ့ရမှာကို ဘယ်ငြင်းချင်ပါ့မလဲ ။ အခုတောင် မုန့်ဖိုးတွေ အများကြီး စွန့်ကျဲသွားတာ ဆိုတော့ သူနဲ့ ဟိုတယ်မှာ အိပ်လိုက်ရင် မြက်မြက်လေး ရမှာက သေချာနေသည် ဆိုတော့ တွေ့မည် လို့ ခေါင်းညှိမ့်လိုက်သည် ။

ကံမင်းထူးလည်း စပယ်အေးကို ဘယ်ကို ခေါ်သွားမလဲ ဆိုတာ စဉ်းစားနေရပြီ ။ဒီလို ကိစ္စမှာ ကျွမ်းတဲ့ သူ့ဘော်ဒါတယောက်ကို မေးကြည့်လိုက်တော့ သည် ဘော်ဒါက နာရိပိုင်း ငှါးလို့ရတဲ့ဟိုတယ်တခုရဲ့ လိပ်စာနဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို ပေးသည် ။ 

စပယ်အေးသည် ဇေယျာလှိုင် စားနေတဲ့ ပစ္စည်းကောင်း ကျန်းမာရေး ကောင်းတဲ့ စော်တကောင်မို့ ကံမင်းထူးအစထဲက စိတ်ဝင်စားခဲ့သည် ။ မုန့်တိုက်ကို သူ သွားတိုင်း စပယ်အေးကို တွေ့ရတတ်သည် ။ အခုလို  စားရမယ် ဆိုတော့ အရမ်းကို သဘောကျမိရတာပေါ့ ။ 

ကံမင်းထူးသည် မိန်းမနဲ့ မလိုးရတာ အရမ်း ကြာသွားတာကြောင့် စပယ်အေးနဲ့ တွေ့တဲ့ အချိန် နွားသိုးကြိုးပြတ် ဖြစ်နေသည် ။ ဟိုတယ် အခန်းထဲ ရောက်သွားတာနဲ့ တပြိုင်နက် ဟိုကိုင်ဒီကိုင်နဲ့ တဏှာရာဂစိတ်တွေတအားကြွထပြီး စပယ်အေးကို အတင်းကြမ်းသည် ။ သူ့လီးကလည်း တအားတောင်မတ်နေသည် ။ စပယ်အေးကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲလှဲပြီး တက်ခွဖို့ ကြိုးစားသည် ။

စပယ်အေးလည်း ဒီအလုပ်ကို လုပ်ပြီးနောက် ကံမင်းထူးနဲ့ တွေ့တာ ပထမဆုံး မဟုတ် ။ ဒီထက် အရင်လည်းဘောစိကြီး နှစ်ယောက်ကို လက်ခံဘူးပြီးသွားပြီ ။ ဇေယျာလှိုင်နဲ့ကလည်း အမျိုးမျိုး စမ်းခဲ့ လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ ဆိုတော့အစိမ်းလေး မဟုတ်တော့ ။ ဘဲကြီးတွေဆီက ငွေယားလေးတွေကို ဘယ်လို ခြူထုတ်ရမလဲ ဆိုတာကို သိနေကျွမ်းနေပြီ ။

" အကိုရယ်..အားကြီးလိုက်တာကွယ်...တခါထဲ..မိန်းမ မမြင်ဘူးတဲ့အတိုင်းဘဲ ...ဖြည်းဖြည်းပေါ့ကွယ် ..."

ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းလေး ပစ်ထိုးလိုက်ပြီး ရဲရဲဆိုးထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုထော်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့စပယ်အေးကို ကံမင်းထူး အရမ်း ခိုက်သွားသည် ။စပယ်အေးသည် သည်အလုပ်ကို လုပ်ပြီးနောက် ဇေယျာလှိုင်နဲ့ လိုးတုံးကလို လိုးမယ်ပြင်တာနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးတခါထဲချွတ်ပစ်လိုက်တာမျိုးကို မလုပ်တော့ ။ ယောက်ျားတွေက မမြင်ရလေ ပို စိတ်ဝင်စားလေ မဟုတ်လား ။ မပေါ့်တပေါ်လေးနဲ့ အသဲယားအောင်စိတ်ပို ဝင်စားအောင် လုပ်သည် ။

ကံမင်းထူးက အငမ်းမရဘဲ စပယ်အေးရဲ့ နို့တွေကို လက်နဲ့ကိုင်ဆုပ်သလို ပါးစပ်နဲ့လည်း စို့သည် ။စကပ်ကို လှန်တင်ပြီး ပင်တီကို ဘေးကို ဆွဲဖယ်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ငုံ့ကြည့်သည် ။ အမွှေးရိပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်း နီညိုညိုလေး  ။ကံမင်းထူး တခါထဲ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းအပ် ထိုးဝင်ပြီး စပယ်အေးကို ဘာဂျာဆွဲသည် ။

စပယ်အေးလည်း ဘာဂျာ မရတာ ဇေယျာလှိုင်နဲ့ ပြတ်ကထဲကဘဲ ။ နောက်ပိုင်း တွေ့တဲ့ ဘောစိ ဘဲကြီးတွေကစားသောက်ဆိုင်က ကောင်မမို့ ဘာဂျာ ဘယ်ကိုင်ရဲကြမလဲ ။ လုပ်တာက အစွတ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းလည်း မစုတ်ရဲကြဘူး ။ အေမကိုက်တောင် ဘီပိုး ကူးမှာ ရမှာ စိုးကြပုံရသည် ။

အခု ကံမင်းထူးက ဘာဂျာ အပြတ်ကိုင်တော့ စပယ်အေးလည်း ကြုံတုံး အရသာခံ ဖီလင်ယူမိသည် ။ ပိုက်ဆံလည်းရ အယားလည်းပြေ...ပေါ့ ။ စပယ်အေးရဲ့ ထောင်ထနေတဲ့ စောက်စိလေးကို လျာထိပ်နဲ့ ထိုးထိုးပေးရင်းမာကျောလွန်းလို့ ပေါက်ထွက်တော့မတတ် တင်းမာနေတဲ့ သူ့လီးကြီးကိုလည်း လက်တဖက်နဲ့ ကွင်းထုပေးနေသည် ။

စပယ်အေး ဖီလင်တွေ စွတ်တက်ပြီး အရသာတွေ့နေတာကို သူတွေ့တော့ ပိုအားတက်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကို လျာထိုးသွင်းပြီး စက်ဝိုင်းဝိုင်း မွှေနှောက်ပေးပါတော့သည် ။ စပယ်အေးလည်း တအားကောင်း တအားလည်းကျင်တက်ပြီး လီးနဲ့ လိုးပေးတာကို လိုလားမိနေသည် ။ 

" အကိုရယ်...တော်ပြီ...ညီမကို ချစ်ပေးပါတော့..ညီမ တအား လိုချင်နေပြီ...." လို့ အော်ညည်း တောင်းခံတော့

ကံမင်းထူးလည်း ဘာဂျာကို တစခန်း ရပ်လိုက်ပြီး စပယ်အေးကို ဖွင့်ဖို့ လုပ်လေသည် ။ နှာထန်လွန်းနေကြတော့ လှေကြီးထိုး ပက်လက်မှောက်ခွ ပုံစံနဲ့ဘဲ လိုးကြတာ အရည်တွေ တအားစိုရွှဲနေတဲ့စပယ်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထိုးသွင်းရတာ မခဲယဉ်းလို့ စထည့်ကထဲက ခပ်သွက်သွက် လိုးဆောင့်ပေးတော့ စပယ်အေးလည်း အောက်ကနေ ပြန်ပင့်ပေးရင်း ကာမစည်းစိမ်ကို တင်ပြည့်ကြပ်ပြည့် တဝကြီး ခံစားပါတော့သည် ။ ကံမင်းထူးလည်း ပြတ်လပ်နေတာ ကြာပြီမို့ အပြတ်ကို လိုးတော့သည် ။ ဖွတ်ဖပ် အသံမျိုးစုံ မြည်နေသလို ဟိုတယ်က ကုတင်လည်းတကျိကျိနဲ့ လှုပ်ခါနေသည် ။

အမြဲ ကြည့်နေတဲ့ နိုင်ငံခြား အပြာဗီဒီယိုတွေထဲကလို ပြီးခါနီးလေးမှာ သူ့လီးကို ဖျတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး စပယ်အေးရဲ့ မျက်နှာအနားမှာ လီးထိုးကပ်လိုက်ပြီး ကွင်းတိုက်လိုက်သည် ။ မကြာခင် သုတ်ရည်တွေ တဖျတ်ဖျတ် ပန်းထွက်ကုန်သည် ။ စပယ်အေးရဲ့ မျက်နှာလေး အပေါ် သုတ်ရည်တွေ ထိမှန် ပက်ဖြန်းသွားသည် ။ စပယ်လည်း ကံမင်းထူးရဲ့ လီးကြီးကို ငုံဟတ်ပြီး စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။လီးထိပ်ပေါက်မှာ ကျန်နေတဲ့ သုတ်ရည် လက်ကျန်လေးတွေကို လျာနဲ့ သိမ်းယက်လိုက်ပြီး မြိုချပစ်လိုက်သည်။

" အား....ကောင်းလိုက်တာ...စပယ်အေးရယ်...." လို့ ကံမင်းထူး ညည်းလိုက်သည် ။

တင်နှင်းမာနဲ့ ဦးဉာဏ်လည်း ထန်ထန်နဲ့ အမြန် ဖြုတ်လိုက်ကြတာ အမြန်ဘဲ ပြီးသွားကြပြီးနောက် ဦးဉာဏ်ကို သူကိုယ်တိုင် ရေချိုးခန်းကို ခေါ်သွားပြီးဦးဉာဏ်ရဲ့ လီးကို ကျကျနန ပွတ်သပ် ဆေးကြောပေးလိုက်တဲ့အခါ ဦးဉာဏ်ရဲ့ လီးသည် တင်နှင်းမာရဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်လိုက်တဲ့ အခါ တမဟုတ်ချင်း ပြန်လည် မာကျောလာသည် ။ တင်နှင်းမာသည် သဘောကျလွန်းလို့ ဆယ်ကျော်သက် ကလေးမလေး တယောက်လိုဘဲ ခုန်ဆွခုန်ဆွ လုပ်ကာ ရယ်မောရင်း ဦးဉာဏ်ရဲ့ အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး တုတ်ဖီးရှည်လျားတဲ့ လီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံစုတ်ပေးလိုက်သည် ။

ဦးဉာဏ်ရဲ့ လီးကြီးမှာ တင်နှင်းမာ စုတ်ပေးတာကြောင့် တစတစနဲ့ ပိုမို ကြီးထွားလာပြီး ဒုတိယအချီ လိုးဖို့ အဆင်သင့် အနေအထားကို ရောက်လာသည် ။

တင်နှင်းမာလည်း ဦးဉာဏ်ရဲ့ လီးထိပ်ပိုင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထပ်ခိုးပေါ်က ရုံးခန်းလေးဆီကို ခေါ်ဆောင်သွားသည် ။ ဦးဉာဏ်လည်း အိပ်မက်လိုဘဲ ဖြစ်နေသည် ။မိန်းမက မကျန်းမာလို့ သူ့ကို ပေးမလိုးတာ တော်တော် ကြာခဲ့ပြီ ။ နှစ်နဲ့ချီပြီး မိန်းမ မလိုးရတော့ စိတ်တွေထန်တာက အသားကုန်ဘဲ ။ အခုတော့ မထင်မှတ်ဘဲ တင်နှင်းမာနဲ့ ညိကြပြီ ။ 

အသက်ကြီးပေမယ့် မပျက်စီးသေးတဲ့ ဦးဉာဏ် လိုးပေးတာကို တင်နှင်းမာ တော်တော့်ကို ကြိုက်သွားသည် ။ နွားပျိုသန်လှ နွားအိုပေါင်ကျိုး ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ စိုးမိုးအောင်လို လူငယ်တယောက် လိုးတာထက် ဦးဉာဏ်လိုး တာက ပိုကောင်းနေသည် ။ဒုတိယ အချီကတော့ ပထမအချီလို မမြန် ။ စိမ်ပြေနပြေ လိုးတဲ့ ပွဲ ။

ဦးဉာဏ်သည် ငယ်ငယ်တုံးက လိုးခဲ့သလို ပြန်လိုးနေသည် ။ သူ့ထက် အသက် အျားကြီး ငယ်တဲ့ တင်နှင်းမာကျေနပ်မှု ရစေဖို့ အစွမ်းကုန် ကျဲတဲ့ ပွဲ ။တင်နှင်းမာက ဦးဉာဏ် ကြိုက်တဲ့ လုပ်ခိုင်းတဲ့ ပုံစံတွေနဲ့ နေပေးသလို ဦးဉာဏ်ကလည်း တင်နှင်းမာ စိတ်ကြိုက်ပုံစံတွေနဲ့ လိုးပေးသည် ..။ အပေးအယူမျှတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဒုတိယအချီက နှစ်ယောက်စလုံး ကျေနပ်ကြတဲ့ ပွဲကြမ်းလေးပါ ။

ဒုတိယအချီ အပြီးမှာတော့ တင်နှင်းမာက ဘိုက်ဆာပြီ..ဦးဉာဏ်..ရေချိုးပြီး ပြန်ကြပါစို့..နောက်နေ့မှ ထပ်တွေ့ကြတာပေါ့ လို့ ပြောပြီး ရေချိုးခန်းကို အတူတူ သွားချိုးလိုက်ကြသည် ။ ဦးဉာဏ်လည်း တင်နှင်းမာကို သူကိုယ်တိုင်ဆပ်ပြာနဲ့ တကိုယ်လုံးကို တိုက်ပွတ် ချိုးပေးရင်း လီးကြီးက ဒန်းကနဲ မတ်ထောင်လာပြန်လို့ တင်နှင်းမာလည်းသဘောကျလိုက်တာ တခစ်ခစ်နဲ့ ။ " တော်ပြီကွာ...စောက်ပတ်လည်း ကျိန်းစပ်နေပြီ ...တကယ့်ကို သန်တဲ့လူကြီး...." လို့ ပြောရင်း လီးကြီးကို ချစ်စနိုးနဲ့ လှမ်းဖျစ်လိုက်သည် ။ 

ဦးဉာဏ်က " လာပါ ကလေးရယ်..တချီ ထပ်လိုးကြရအောင်ပါ..." လို့ ပူဆာသည် ။တင်နှင်းမာလည်း ဦးဉာဏ်ကို ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင် သံမံတလင်းမှာ ပက်လက်လှဲခိုင်းပြီး အပေါ်က တက်ခွထိုင်ပြီးလိုးသည် ။ လိုးရင်း စိတ်တွေက ပိုပို ထန်လာသည် ။ ဦးဉာဏ်လည်း တင်နှင်းမာကို အောက်ကနေ ပင့်ထိုးပေးသည် ။ ဆောင့်ချက်တွေ ကြမ်းလာသည် ။ ဦးဉာဏ်က သူ လိုးပေးပါရစေ လို့ တောင်းဆိုတော့ တင်နှင်းမာကရေချိုးခန်း နံရံကို လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည် ။ ဦးဉာဏ်သည် အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင်ဘဲ သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ ဆောင့်ထည့်ပေးသည် ။

အားကုန် ဆွဲကြတာ နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူလို ပြီးသွားကြပြီး အကောင်းဆုံး တတိယအချီဘဲ လို့ နှစ်ယောက်လုံးက သတ်မှတ် အတည်ပြုလိုက်ကြသည် ။ဇေယျာလှိုင်သည် သူ့ဟိုတယ်မှာ အမြဲလာတည်းတဲ့ ကျောက်ကုန်သည် အုပ်စုထဲက ခွန်ဂျန် ဆိုတဲ့ ကချင်မလေးကို မျက်စိကျနေခဲ့တာ ကြာပြီ ။ 

ခွန်ဂျန်တို့ အုပ်စုသည် မြစ်ကြီးနား..မိုးကောင်း..ဖါးကန့် နဲ့ ရန်ကုန် မန္တလေးကိုခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် သွားလာပြီး ကျောက် အရောင်းအဝယ် လုပ်နေကြတော့ ရန်ကုန် ရောက်တဲ့အခါ ဈေးလဲချို..ဆက်ဆံရေးလည်း ကောင်းတဲ့ ဇေယျာလှိုင်တို့ရဲ့ ဟိုတယ်မှာ အမြဲလာတည်းသည် ။ သူတို့ လာမယ်ဆိုတာ ကို ကြိုတင် ဖုန်းဆက်ပြီး ဘွတ်ကင်( ရယ်ဆယ်ဗေးရှင်း ) လုပ်လေ့ရှိသည် ။ခွန်ဂျန်သည် ပွင့်လင်းတဲ့ ကချင်မလေး ဖြစ်သည် ။

ဇေယျာလှိုင်က ဟိုတယ်ပိုင်ရှင် အနေနဲ့ လိုအပ်တာ ပြောပါ ..လာတည်းခိုလို့ ကျေးဇူးတင် ဝမ်းသာပါတယ်...ဆိုပြီး ရေသန့်ဘူးတွေ လက်ဆောင် သွားပေးပြီး မိတ်ဖွဲ့တော့ ခင်ခင်မင်မင်နဲ့ စကားတွေ ပြန်ပြောသည် ။ဇေယျာလှိုင်နဲ့ ခွန်ဂျန်တို့ ခင်မင်ရင်းနှီးသွားကြသည် ။ ခွန်ဂျန် အပြင်သွားနေတဲ့ အချိန် ခွန်ဂျန်သည် ရည်းစား မရှိတဲ့ အပျိုတယောက် ဆိုတာကိုသူနဲ့အတူတူ လာတည်းခိုနေကျ သူ့အဒေါ်က ဇေယျာလှိုင်ကို ပြောပြသည် ။ 

သဘောကတော့ ခွန်ဂျန်ကို ကြိုက်ရင် ဖန်နိုင်သည် လို့ အဓိပ္ပါယ်ရတာမို့ ဇေယျာလှိုင်လည်း သဘောကျ သွားသည် ။ သည် ခွန်ဂျန်ကြောင့်လည်း တင်နှင်းမာကိုရော စပယ်အေးကိုရော သူ အဆက်ဖြတ် ပစ်ခဲ့တယ်လို့ ဆိုနိုင်သည် ။

ခွန်ဂျန် ရန်ကုန်ကို လာရင် ဇေယျာလှိုင်သည် ခွန်ဂျန်ကို သွားချင်တဲ့ နေရာတွေကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ လိုက်ပို့ပေးသည် ။ စားသောက်ဆိုင်တွေကို ခေါ်ကျွေးသည် ။ နောက်ဆုံး ဟိုတယ်ခကိုတောင် မယူတော့ ။ခွန်ဂျန်ရဲ့ အလှအပမှာ သူ နစ်မျောသွားသည် ။ တချိန်တုံးက စပယ်အေးကို သူ ဒီလိုဘဲ ကြိုက်ခဲ့သည် ။

တနေ့မှာ ခွန်ဂျန်က သူနဲ့ မြစ်ကြီးနားကို လိုက်ခဲ့မလား လို့ ဖိတ်ခေါ်လာတဲ့အခါ ဇေယျာလှိုင်သည် ဝမ်းသာလုံးဆို့သွားပြီး ခွန်ဂျန်နဲ့ မြစ်ကြီးနားကို ပါသွားတော့တာဘဲ ။ဇေယျာလှိုင်သည် စပယ်အေးနဲ့ လင်မယားလို အတူတူ အမြဲ ဖြုတ်လိုက်မှုတ်လိုက် လုပ်နေခဲ့တာကို မိဘတွေသိသွားပြီး 

" မင်း ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲ..မင်းက အတည်လုပ်နေတာလား..မင်း ဒီကောင်မလေးကို ယူလို့ မဖြစ်ဘူး ..ငါတို့ လုံးဝ သဘောမတူဘူး...မင်း ဖြတ်လိုက်စမ်း " လို့ သူ့မိဘတွေက ကြိမ်းမောင်းခဲ့သည် ။

သူသည် တကယ်တမ်း မိဘတွေကို မလွန်ဆန်ရဲ ။ မိဘတွေရဲ့ စည်းစိမ် အရင်းအနှီးနဲ့ လုပ်စားနေတဲ့ကောင် ။အစပိုင်းမှာ စပယ်အေးကို ချစ်သလိုလို ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ သူလိုတာကို ဘွင်းဘွင်းကြီး အားလုံး အိပ်သွန်ဖါမှောက် ပေးခဲ့တဲ့ စပယ်အေးကို လုပ်ရလွန်းလို့ ရိုးအီလာပြီး တသက်လုံး ယူဖို့ကို ဝန်လေးလာသလို ခံစားရတော့ မိဘတွေ သဘောမတူတာကို အကြောင်းပြပြီး စပယ်အေးကို ဖြတ်ပစ်လိုက်တာ ဖြစ်သည် ။

ဖြတ်ခါစမှာ စပယ်အေးက အရူးတပိုင်း ဖြစ်ပြီး ငိုလားယိုလားတွေ လုပ်..သူ့ကို လိုက်ရှာနေတာကြောင့် ချောင်းသာကမ်းခြေဖက်ကို ရှောင်သွားပြီး နေနေလိုက်သည် ။

ဇေယျာလှိုင်သည် တင်နှင်းမာကိုလည်း  စိတ်ကြိုက် ဖြုတ်ခဲ့ပေမယ့် ကံမင်းထူးနဲ့ တင်နှင်းမာတို့ ကွာရှင်းပြီးနောက်ပိုင်းမှာ တင်နှင်းမာနဲ့ ဆက်ကဲနေမယ်ဆိုရင် သူ အတည်ကြံရမှာကို စိုးရိမ်လာသည် ။ တင်နှင်းမာနဲ့ အိပ်ရတာကိုလည်း သူ ရိုးအီလာသည် ။အသစ်အဆန်း ဝါးချင် လာသည် ။

မြစ်ကြီးနားကို ရောက်တော့ ခွန်ဂျန်က ဇေယျာလှိုင်ကို မြို့အနှံ့ ခေါ်သွားသည် ။ ခွန်ဂျန်ရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အတူ မြစ်ဆုံကို သွားလည်ရသည် ။ ခွန်ဂျန်သည် ကချင်မြေမှာ ပိုလို့တောင် လှနေသည် ။ စာထဲမှာဘဲ ဖတ်ဖူးခဲ့တဲ့ မေခနဲ့ မလိခ မြစ်နှစ်သွယ် ပေါင်းဆုံတဲ့ နေရာလေးကို ရောက်ခဲ့တဲ့ အချိန်မှာဇေယျာလှိုင်က ခွန်ဂျန်ကို ချစ်တယ် ဆိုတဲ့စကား ပြောဖြစ်လိုက်သည်။ ခွန်ဂျန်က  သူ့ကို ဒီလို ချစ်စကားပြောတာ ကျေနပ်နေတဲ့ ပုံ ရှိပေမယ့် ရယ်ဘဲ ရယ်နေသည် ။                                          

ညဖက်မှာ မီးပုံပွဲလုပ်ကြသည် ။ အသားတွေ ကင်စားပြီး ခေါင်ရည်သောက်ကြသည် ။တယောက်တလှည့် ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်း ဆိုကြတော့ ဇေယျာလှိုင်က တချိန်က သိန်းတန် ( မြန်မာပြည် ) ဆိုခဲ့တဲ့ " မနောအလှပန်း " ဆိုတဲ့ သီချင်းလေးကို ဆိုသည် ။ ခွန်ဂျန်က အရမ်း သဘောကျ ကြိုက်သွားပြီးသူ့ကို ပြန်ချစ်တယ်လို့ အဖြေပေးသည် ။

အမှောင်ထဲက သစ်ပင်အကွယ်မှာ ခွန်ဂျန်ရဲ့ ပထမဆုံး အနမ်းကို သူ ရလိုက်သည် ။ခွန်ဂျန်က သူ ထင်ထားတာထက် တောင် ပွင့်လင်းသည် ။ မြစ်ကြီးနားကနေ မိုးကောင်းကို သွားကြတော့ ခွန်ဂျန်သည် တည်းခိုရိပ်သာမှာ ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ အခန်းလေးထဲကို ညဖက်ကြီး ကူးလာသည် ။

ဇေယျာလှိုင်နဲ့ ခွန်ဂျန်တို့ မွတ်သပ်တဲ့ အငမ်းမရ အနမ်းတွေက ရပ်လို့မရတော့ ။ အနမ်းတွေ ရှည်ကြာသလိုတယောက်နဲ့ တယောက် ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်တာတွေက ညင်ညင်သာသာ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ ကနေ ကြမ်းတမ်းလာကြသည် ။ ခွန်ဂျန်က ဝတ်ထားတဲ့ ဆွယ်တာကို ချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့အခါ ဘရာအနက်လေး အောက်က ရင်မို့မို့တွေရဲ့ တစိတ်တပိုင်း အပေါ်ပိုင်းကို သူ မြင်လိုက်ရပြီး ဘရာလေးကို ပင့်တင်ပြီး ရင်သီးတွေကို အငမ်းမရဘဲနမ်းစို့သည် ။ 

ခွန်ဂျန်ရဲ့ လက်တဖက်ကလည်း သူ့ပေါင်ကြားကို ရောက်လာပြီး ပွတ်သပ်သည် ။ သူ့လိင်တန်ကဘောင်းဘီထဲက ရုန်းထနေသည် ။ သည် တင်းမာလုံးဖေါင်းနေတာကြီးကို ခွန်ဂျန်ရဲ့ လက်ကလေးက ဖိပွတ်နေသည် ။ ခွန်ဂျန်ရဲ့ လက်တဖက်က ကုတင်ခေါင်းရင်းက မီးခလုပ်လေး ဆီကို လှမ်းလိုက်ပြီး ခလုပ်လေးကို နှိပ်လိုက်သည် ။ မျက်နှာကျက်က မီးလုံး ဝါကျန့်ကျန့်လေး ဖျောက်ကနဲ ပိတ်သွားသည် ။ မဲမဲမှောင်သွားတဲ့ အချိန်ဇေယျာလှိုင်နဲ့ ခွန်ဂျန်တို့ နှစ်ယောက်သည် ကိုယ်ပေါ်မှာ ကျန်ရှိနေတဲ့ အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်ကြသည် ။

" ချစ်တယ်ကွာ ...အရမ်း ချစ်တယ်....." 

ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေကို အထပ်ထပ် ရွတ်ရင်း ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ လက်တွေက ခွန်ဂျန်ရဲ့ ရင်သားစိုင်တွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် နယ်ဖတ်ဆုပ်ကိုင်နေသည် ။ ခွန်ဂျန်ရဲ့ လက်တွေကလည်းဇေယျာလှိုင်ရဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကြားက မာကျောတုတ်လုံးတဲ့ အတန်ရှည်ကြီးကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်နေသည် ။

ပူနွေးတဲ့ အတန်ရှည်ကြီးကို ပွတ်သပ် ဆုပ်ဖျစ်နေရင်း ခွန်ဂျန် တအား ထန်လာသည် ။ ထိပ်ဖူး ဒစ်ကြီးကို ပွတ်သပ်နေတဲ့ အချိန် ထိပ်ပေါက်က ယိုစီးထွက်လာတဲ့ အရည်ကြည် စေးကပ်ကပ်တွေကို စမ်းကိုင်မိနေသည် ။ခွန်ဂျန်သည် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ အတန်ထိပ်ဖူးကြီးကို ငုံထည့်ပြီး စုတ်သည် ။

ပြတ်..ဆိုတဲ့ အသံသည် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေတဲ့ တည်းခိုခန်းလေးထဲမှာ ကျယ်လောင်သလိုဘဲ ။ ခွန်ဂျန်သည် သူ့ကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်နဲ့ ပုလွေပေးနေသည် ။ ခွန်ဂျန့်လျာလေးက သူ့အတန်ချောင်းရဲ့ ထိပ်ပိုင်းတဝိုက်ကိုပီပီပြင်ပြင် ကလိကစားပေးနေသည် ။ ဇေယျာလှိုင်လည်း ခွန်ဂျန်ကို ပုလွေကျွမ်းနေတာကို တွေ့လို့ ခွန်ဂျန်သည် အတွေ့အကြုံများခဲ့ပြီ ဆိုတာ သဘောပေါက်လိုက်သည် ။ အတန်အရင်းပိုင်းအထိ ထိုးငုံပြီး ဆွဲစုတ်စုတ်ပေးနေလို့ ထူးခြားတဲ့ အရသာတွေ ရနေသည် ။ ဂွေးစိနှစ်လုံးကိုလည်း ခွန်ဂျန်က လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးနေသည် ။ 

" တော်ပြီ..ခွန်ဂျန်..."

သူ့အတန်ကို ခွန်ဂျန် ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။ ခွန်ဂျန်က လေသံလေးနဲ့.." ဘာလို့လည်းကိုကို..." လို့ မေးသည် ။ " ခွန်ဂျန်ကိုလည်း ကိုကိုက နမ်းပေးချင်လို့ပါ.." လို့ ဇေယျာလှိုင် ပြန်ပြောရင်း ခွန်ဂျန့်စောက်ဖုတ်ကို အပီအပြင် ယက်ပေးပါတော့သည် ။

ဇေယျာလှိုင်လည်း ခွန်ဂျန်ကို အကြာကြီး ယက်ပေးပြီး တက်လိုးသည် ။ ခွန်ဂျန့်စောက်ဖုတ်ထဲကို သိပ် ခဲယဉ်းမှုမရှိဘဲ ထိုးသွင်းလို့ရလို့ ခွန်ဂျာသည် အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ " မောင့်တပတ်နွမ်း " ဆိုတာ ဇေယျာလှိုင် သိလိုက်သည် ။ ဒါပေမယ့် ခွန်ဂျာသည် သူ့ကို မညာ ။  တချီဆွဲပြီးချိန်မှာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ အရင်က ဘဲနဲ့လုပ်ဖူးကြောင်း ပြောပြသည် ။ သူက " ဘဲက ပြတ်သွားတာလား..." လို့ မေးတော့ " သူ တောခိုသွားတယ်.." လို့ ဖြေသည် ။ 

ခဏအကြာ နှစ်ယောက်သား ပူးကပ် ဖက်အိပ်နေတော့ ပြန် နမ်းကြကိုင်ကြရင်း စိတ်တွေ ထန်လာကြပြန်လို့ ဒုတိယအချီ ဆွဲကြပြန်သည် ။ တတိယအချီ ဆွဲနေတဲ့ အချိန် ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ ခေါင်းထဲမှာ သည်စော်လေးကိုလည်း တနေ့မှာ စပယ်အေးကို ဖြတ်ခေါက်သလိုဘဲ ဖြတ်ခေါက်ရဦးမည် လို့ စဉ်းစားနေသည် ။သို့ပေမယ့် သူ နှစ်ခါပြန် စဉ်းစားစရာ ကိစ္စက နောက်တနေ့ မနက်ခင်းမှာ ဈေးထိပ်က လဖက်ရည်ဆိုင်လေးမှာကြက်ဥဟတ်ဘွိုင်နဲ့ နွားနို့ပူပူကို အီကြာကွေးနဲ့ စားနေတဲ့ အချိန်မှာ ဖြစ်လာသည် ။

သူတို့ နှစ်ယောက်ဆီကို လူတယောက် ရောက်လာသည်။ခွန်ဂျန်က .." ဟာ..အကိုကြီး....." လို့ လှမ်းအော် နုတ်ဆက်သည် ။ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း လူတယောက် ။ အစိမ်းပုတ်ရောင် ဘောင်းဘီနဲ့ ။ အပေါ်ကတော့ အနက်ရောင် ဂျာကင်..ပြောက်ကြား တောဆောင်းဦးထုပ်..နဲ့ ။

" ခွန်ဂျန် ....      သူက ဘယ်သူလဲ..." လို့ သည်လူက မေးသည် ။ မျက်နှာထား တင်းလွန်းသည်လို့ ထင်သည် ။" သူက ခွန်ဂျန့် ချစ်သူ...ကိုဇေယျာလှိုင်....." လို့ ခွန်ဂျန်က ပြောလိုက်သည် ။

ဒီလူကြီးက " ကျုပ်က ခွန်ဂျန့်အကို အကြီးဆုံး..ကျုပ်နံမည်က တူးမိုင်..ခင်ဗျား..ကျုပ် ညီမလေးကို သစ္စာရှိမယ်လို့ မျှော်လင့်တယ်ဗျာ...." လို့ သူ့ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်လို့ ဇေယျာလှိုင် ကျောချမ်းသွားသည် ။

ဒီလူကြီးက သူ့ညီမလေးကို ဖြတ်ရင် ခေါက်ရင် လက်ခံမယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး ။ လဖက်ရည်ဆိုင်က ထလိုက်ကြတဲ့အချိန် သူ့ခါးကြားမှာ ပွိုင့်ဖိုးဖိုက် ပစ္စတိုကြီး တလက်ကို အလွတ်ထိုးထားတာကို ဇေယျာလှိုင် တွေ့လိုက်ရသည်။

ကံမင်းထူးသည် စပယ်အေးရဲ့ ပိတ်ရက်တိုင်း ဟိုတယ်မှာ ခေါ်ခေါ်ပြီး ပျော်ပါးသည် ။ စပယ်အေးကလည်း ကံမင်းထူးဆီက ငွေလည်း မြက်မြက်လေးရ သလို လိုးတာလည်း ကြိုက်လို့ သူချိန်းတိုင်း လိုက်သည်။ လက်ခံသည် ။

ဒီနေ့ ကံမင်းထူး ကျောင်းမှာ ရှိနေတုံး သူ့အဖေနဲ့ အမေက ဖုန်းဆက်သည် ။ မန္တလေးက အဖေ့ညီမ အန်တီမြ အသဲအသန် ဖြစ်လို့ မန္တလေးကို လိုက်သွားချင်တာ သား ကားမောင်း လိုက်ပို့ပေးပါ လို့ ပြောကြလို့ တင်နှင်းမာ ရှိနေတဲ့ မန္တလေးကို ပြန်မသွားချင်တော့ပေမယ့် မိဘတွေကို လိုက်ပို့ရလို့သွားဖို့ ဖြစ်လာသည် ။

မန္တလေးကို သူနဲ့ သူ့မိဘတွေ ရောက်သွားတဲ့ အချိန် အန်တီမြသည် ဆေးရုံမှာ ဆုံးနှင့်နေပြီ ။အသုဘကိစ္စကြောင့် မိဘတွေနဲ့ အတူ ကံမင်းထူး မန္တလေးမှာ နဲနဲ ထပ်ကြာသွားသည် ။ မိဘတွေက ရက်လည်ပြီးမှ ပြန်ကြမယ် လို့ ပြောတာနဲ့ ကံမင်းထူးလည်း အလုပ်ကို ဖုန်းဆက် ခွင့်ယူလိုက်ရသည် ။ 

သည်နေ့ည မြောက်ပြင်က ငယ်သူငယ်ချင်း လင်းမောင်သန်းနဲ့ ဘီယာဆိုင် ထိုင်ကြသည် ။ ဘီယာသောက်စင်တင်တေး အစီအစဉ်က သီချင်းတက်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးတွေကို အငမ်းတရား ပွားများနေတဲ့ အချိန် သူတို့အနောက်က စားပွဲက ချာတိတ်တွေ စကားပြောနေတဲ့အထဲ သူ့မိန်းမနဲ့ ဇေယျာလှိုင်တို့နံမည်တွေ သူတို့ စကား

ထဲ ပါလာတာ ကြားလိုက်လို့ မသိမသာ လှည့်ကြည့်တော့ သူ့မိန်းမ တင်နှင်းမာရဲ့ ပွဲရုံမှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ စိုးမိုးအောင်နဲ့ ကျော်ဆောင် ဆိုတဲ့ ကောင်လေးတွေ ဖြစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ အံ့ဩသွားသည် ။ တိုက်ဆိုင်မှုဘဲ ။ သူတို့နဲ့မှ လာတိုးနေရတာ ။

စိုးမိုးအောင်နဲ့ ကျော်ဆောင်တို့ ပြောနေတဲ့ စကားတွေ အရ တင်နှင်းမာနဲ့ ဇေယျာလှိုင်တို့ညိစွန်းကြတာတွေကို သိရသလို စိုးမိုးအောင်က တင်နှင်းမာ အပေါ် စိတ်နာကျည်းပြီး ကျော်ဆောင်ရဲ့ အကူအညီနဲ့ တင်နှင်းမာကို မကောင်းကြံမှာတွေကို တစေ့တစောင်း ကြားသိလိုက်ရသည် ။

စိုးမိုးအောင်က ညဖက် တင်နှင်းမာ နဲ့ ဦးဉာဏ်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ ပွဲရုံမှာ ကျန်နေကြတဲ့ အချိန် ပွဲရုံကို ပြန်သွားပြီး အနုကြမ်း စီးတဲ့ ပုံစံမျိုးနဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့ တနေ့တာ ရောင်းရငွေတွေကို တိုက်ယူဖို့ ကျော်ဆောင်ကို တီးတိုး တိုင်ပင်နေတာတွေကို သူ နားစွင့်ထောင်နေလို့ သိလိုက်ရသည် ။ကျော်ဆောင်က တင်နှင်းမာကို မုဒိန်းကျင့်ချင်နေသည် ။

" စောက်ကောင်မကြီးက မင်းကျ ပေးလိုးပြီး ငါ့ကိုကျ နဲနဲမှ စောက်ဂရုမစိုက်ခဲ့ဘူးကွ...အချိန်တန်တော့ အလုပ်တောင် ထုတ်ပစ်လိုက်သေးတယ်...မတရားတဲ့ ကောင်မကြီးကို ဖင်ရော စောက်ပတ်ရော ပါးစပ်ရော လိုးပစ်လိုက်မယ်ကွာ..." 

လို့ ကျော်ဆောင်က ကြိမ်းဝါးသည် ။ အရက်မူးနေကြတာကြောင့် အသံက တချက်တချက် ကျယ်သွားပြီး ဘေးဝိုင်းမှာ လူတွေ ရှိနေတာကို သတိမထားမိကြတော့ ။

စိုးမိုးအောင်က " မင်း ကြိုက်သလောက် လိုးပေါ့ကွ..ကျော်ဆာင်ရ..အရေးကြီးတာက ဦးဉာဏ်ဆိုတဲ့ ဘဲကြီးကို အရင် သိပ်ဖို့ဘဲ....သူ့ကို သိပ်ပြီး ကြိုးနဲ့တုပ် ပါးစပ်ကို ဆို့ထားပြီရင် စောက်ကောင်မကြီးကို မင်း ကြိုက်သလို လိုးတော့ဘဲ...မင်းနဲ့ငါ စောက်ပတ်ထဲရော ဖင်ပေါက်ထဲရော တပြိုင်နက် လိုးလိုက်ကြတာပေါ့ကွာ...." လို့ ကျော်ဆောင်ကို ပြောလိုက်သည် ။

ကံမင်းထူးလည်း တင်နှင်းမာ အတွက် စိတ်ပူသွားသည် ။ သူ ဖုန်းဆက် သတိပေးလိုက်ရင် ကောင်းမလား လို့ စဉ်းစားသေးသည် ။ သူ့ကို ယုံချင်မှ ယုံလိမ့်မည် ။ လတ်တလော သူ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူး ။အတူတူ ဘီယာ သောက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်း လင်းမောင်သန်းကို ရဲဖက်က လူတွေနဲ့ အသိတွေ ဘာတွေ ရှိလားလို့ မေးကြည့်လိုက်တော့လည်း လင်းမောင်သန်းက မရှိဘူး လို့ဘဲ ပြန်ဖြေသည် ။

စိုးမိုးအောင်နဲ့ ကျော်ဆောင်တို့က လေဘဲကျယ် အာဘဲချောင်နေတာလား..တကယ် လုပ်မလား ဆိုတာကိုလည်းသူ မသေချာဘူး ။ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် သူတို့ကို စောင့်ကြည့်မည် လို့ဘဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ဘီယာကို ဆက် ပြီးမသောက်တော့ ။

တနေကုန် အလုပ်များလို့ တင်နှင်းမာ ပင်ပန်းနေသည် ။ စီးပွားကောင်းတော့လည်း လူပင်ပန်းသည် ။ပွဲရုံက အလုပ်သမားတွေ ပြန်သွားကြတော့ ဦးဉာဏ်က နေ့လည်က ကုန်သည်တွေ ငွေလာရှင်းသွားတာတွေကိုလာအပ်သည် ။ ပွဲရုံ အရှေ့က တံခါးကြီးကို ပိတ်ထားပြီး ဖြစ်နေသည် ။ ပွဲရုံထဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက်ဘဲ ရှိနေသည် ။ ဦးဉာဏ်သည် စားနေကျ ဖြစ်လာလို့ ရဲတင်းလာသည် ။ တင်နှင်းမာကို ညတိုင်းလို သူ လိုးရလို့ အခုညလည်း လိုးခွင့်ရမလား...ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့.." တူမလေး....ပင်ပန်းလား..ဦးဉာဏ် နှိပ်ပေးရမလား...." ဆိုပြီး အနားကပ်လာသည် ။ တင်နှင်းမာလည်း ပင်ပန်းလွန်းလို့ ရေမိုးချိုးပြီး နားချင်နေပြီ ။

" ဒီညတော့ ပင်ပန်းတယ်..ဦးဉာဏ်ရယ်...ရေဘဲ ချိုးချင်နေတယ်...တကိုယ်လုံးလည်း ချွေးစီးတွေ ပြန်နေတယ် ..အိမ်ပြန် နားချင်နေပြီ...." လို့ ညည်းသလို ပြောလိုက်သည် ။ 

ဦးဉာဏ်က  " ဒီမှာဘဲ ရေချိုးလိုက်ပါလား......ဦးဉာဏ် ချိုးပေးမယ်လေ..." လို့ သူ့မျက်နှာကို အကဲခတ်သလိုကြည့်ရင်း မေးသည် ။ တင်နှင်းမာလည်း လိုးချင်နေလို့ ဉာဏ်များနေတဲ့ ဦးဉာဏ်ကို ကြည့်ပြီး သနားလာသည်။

 ဒီလောက် လိုချင်နေတာ နဲနဲတော့ ပေးလိုက်ပါမယ်လေ လို့ စဉ်းစားလိုက်ပြီး..." အင်းလေ...ဒါဆိုလည်း ဒီမှာဘဲချိုးလိုက်မယ်...ဒါပေမယ့် ဦးဉာဏ် ချေးတွန်းပေးရမှာနော်...." လို့ နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး ပြောလိုက်သည် ။

ဦးဉာဏ်က " ချေးလည်း တွန်းပေးမယ်...တခြားဟာတွေလည်း အကုန် လုပ်ပေးမယ်...." လို့ ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ပြောလိုက်သည် ။ " ဟွန်း...လူလည်ကြီး...သိပ်ကဲတာဘဲ...အကြံသမားကြီး....အရူး အမဲသား ကျွေးမိနေပြီ " လို့ တင်နှင်းမာက မျက်စောင်း ထိုးပြီး ပြောလိုက်တော့  ဦးဉာဏ်က " ဟီး....အမဲသားက ကောင်းလွန်းလို့ပါ...ကလေးရယ်...မိုးခိုသားလေ...တထုတ်ထုတ်နဲ့..အိနေတာ...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

" အမလေး..ကဲလိုက်တာ...သူ့ကိုယ်သူ လူငယ်လေး ထင်နေတယ်...."

တင်နှင်းမာလည်း ငွေထုပ်တွေကို မီးခဲသေတ္တာထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်း ဆီကို ဦးဉာဏ်နဲ့ အတူဆင်းသွားလိုက်သည် ။သည် ရေချိုးခန်းက ပွဲရုံက အလုပ်သမားတွေ ရေချိုးချင် ချိုးနိုင်ဖို့ သွပ်ပြာတွေနဲ့ကာပြီး အဖြစ်ဘဲလုပ်ထားတာ ဖြစ်သည် ။ ရေချိုးခန်းထဲက မီးကို ထောက်ကနဲ ဖွင့်လိုက်ပြီးတာနဲ့ ဦးဉာဏ်က သူ ဝတ် ထားတဲ့ စွပ်ကြယ်နဲ့ ပုဆိုးကို အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။

ပိန်ပိန်ကျစ်ကျစ် ဘိုက်ချပ်ချပ်နဲ့ ဦးဉာဏ်ရဲ့ အဝတ်မဲ့ ဗလာကိုယ်ကို တင်နှင်းမာက သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည် ။ပေါင်တန်သွယ်သွယ်တွေ ကြားက ညိုညိုမဲမဲ လီးရှည်ကြီးက ရှေ့ကို တန်းထွက် မာကျောထကြွနေတာက တင်နှင်းမာကို ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထသွားစေသည် ။

စောစောက ပင်ပန်းလို့ ဒီညတော့ မလိုးတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့ပေမယ့် လီးကြီးကို တွေ့လိုက်တော့ စိတ်တွေက ဖေါက်ပြန် တက်ကြွလာရပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကလည်း ယားတက်လာသည် ။

တင်နှင်းမာလည်း အားကျမခံ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်လိုက်သည် ။ ရေချိုးခန်းမျက်နှာကျက်က မီးလုံးလေးရဲ့ အလင်းရောင်နဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့အချိုးကျတဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ကိုယ်ခန္ဓာကို ငေးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ဦးဉာဏ်ကြောင့် တင်နှင်းမာက " ဟိတ်..ဘာကြည့်နေတာလဲ..မတွေ့ဖူးတာ ကျနေတာဘဲ..." လို့ နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီးပြောလိုက်သည် ။ 

ဦးဉာဏ်က တဟင်းဟင်းနဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး တင်နှင်းမာကို ဖက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။

" အို...ရေချိုးပါရစေအုံး..တကိုယ်လုံး ချွေးတွေ သန်တွေနဲ့...."

" တူမလေးက လှလွန်းလို့ပါကွယ်...."

" ရေချိုးအုံးမယ်ကွာ..ဆပ်ပြာတိုက်ပေး..."

" ဟုတ်ပါပြီ တူမလေးရယ်...ဟဲဟဲ...ပြီးရင်သာ..."

ဦးဉာဏ်က ရေခွက်နဲ့ ရေစည်ပိုင်းထဲက ရေခပ်ယူပြီး တင်နှင်းမာပေါ်ကို လောင်းပေးသည် ။ တင်နှင်းမာက စင်လေးပေါ်က ဆပ်ပြာကို လှမ်းယူလိုက်သည် ။ဦးဉာဏ်ရဲ့ လီးကြီးက မတ်မတ်ကြီး ထောင်နေပြီ ။သည် အချိန်မှာ စေ့ထားတဲ့ ရေချိုးခန်း တံခါး ကျွီကနဲ ပွင့်လာလို့ သူတို့နှစ်ယောက် လန့်သွားသည် ။

" ဟင်.....စိုးမိုးအောင်...ဟာ.....ကျော်ဆောင်......"

ဦးဉာဏ်က " ဟေ့ကောင်တွေ..မင်းတို့ ဘာလာလုပ်တာလဲ..မင်းတို့ ဘယ်လို ဝင်လာတာလဲ...ခု ထွက်သွား" လို့ အော်ဟစ်လိုက်သည် ။ကျော်ဆောင်က သူ့လက်ထဲက ဓါးကြီးနဲ့ ဦးဉာဏ်ကို ခုတ်မလို ရွယ်လိုက်ပြီး.." ပါးစပ်ပိတ်ထား..ဘဲကြီး....ကြည့်စမ်း လီးက တောင်နေလိုက်တာ...နေမကောင်းတဲ့ မိန်းမကို အိမ်မှာ ပစ်ထားပြီး ဖေါက်ပြန်နေတဲ့ ကောင်ကြီး..ခုတ်သတ်ပစ်လိုက်ရလို့..." လို့ ကြိမ်းလိုက်သည် ။ စိုးမိုးအောင်ကလည်း လက်ထဲမှာ ကိုင်လာတဲ့ တုတ်ရှည်တချောင်း တရမ်းရမ်းနဲ့ တင်နှင်းမာ အနားကို တိုးကပ်လာသည် ။

" စောက်ကောင်မ...ချစ်လှပါချည်ရဲ့ ဆိုပြီး အခုကျတော့ ငါ့ကို ကန်ထုတ်....အိုနာကြီးနဲ့ လိုးနေတယ်ပေါ့...." လို့အော်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာလည်း " ကျေးဇူးကန်းတဲ့ခွေးကောင်..နင် ငါ့ငွေတွေကို အလွဲသုံးစား လုပ်လို့ အလုပ် ထုတ်ရတာဟဲ့..သေနာရဲ့..." လို့ ပြန်အော်သည် ။

သည် အချိန်မှာ ကျော်ဆောင်က ဓါးမိုးပြီး ဦးဉာဏ်ကို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည် ။ ဦးဉာဏ်က နားမထောင်တော့ ဓါးပြားနဲ့ ဦးဉာဏ်ရဲ့ ကျောကို တချက် ရိုက်ထည့်လိုက်သည် ။ဖျန်းကနဲ အရိုက်ခံလိုက်ရလို့ ဦးဉာဏ် သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်ရသည် ။ ကျော်ဆောင်ကကြိုတင် ကြံရွယ်ထားတဲ့အတိုင်း ဦးဉာဏ်ကို ကြိုးနဲ့ တုပ်သည်။

" မင်းတို့ ကျေးဇူးရှင်ကို စော်ကားရင် မြေမြိုခံရမယ်ကွ..မင်းတို့ကို ငါဘဲ အလုပ်သွင်းပေးခဲ့တာ မမေ့နဲ့ ကျော်ဆောင်..." လို့ ဦးဉာဏ်က ဒေါသနဲ့ ပြောလိုက်သည်။ ကျော်ဆောင်က ဦးဉာဏ်ရဲ့ ကျောပြင်ကို ဓါးအပြားလိုက်နဲ့ ထပ်ရိုက်ထည့်သည် ။

တင်နှင်းမာလည်း ထမိန် ပြန်ဝတ်ချင်ပေမယ့် ထမိန် လှမ်းတင်ထားတဲ့ ကြိုးတန်းနဲ့ သူမကြားထဲမှာ စိုးမိုးအောင်ရှိနေလို့ မဝတ်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေသည် ။ စိုးမိုးအောင်က ကျော်ဆောင်ကို ဦးဉာဏ်ကို ပါးစပ်ထဲ အဝတ်စုတ်နဲ့ ဆို့ဖို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကျော်ဆောင်က " အကောင်းဆုံးကတော့ ငါတို့ကို မဖေါ်နိုင်အောင် ဒင်းတို့ကို အပျောက်ရှင်းလိုက်ဖို့ဘဲ စိုးမိုးအောင် " လို့ ပြောလိုက်သည် ။ စိုးမိုးအောင်က " ကောင်းလိုက်တဲ့ အကြံအစည်ပါဘဲ " လို့ပြန်ပြောရင်း တင်နှင်းမာကို ရေချိုးခန်းထဲကနေ အတင်း ဆွဲခေါ်ထုတ်သည် ။

" လွှတ်...လွှတ်စမ်း...နင်..နင်..ဘာလုပ်မလို့လဲ...."

" နင့်ကို ငါတို့ စောက်ဖုတ်ကိုရော ဖင်ပေါက်ကိုရော တပြိုင်နက် လိုးမလို့ စောက်ကောင်မရဲ့..."

" ဘာ...မိုက်ရိုင်းလှချည်လား..ငါက ခံမတဲ့လား...."

" စောက်ကောင်မ..ဖါသည်မ...မခံရင် သည်လို ဆော်တယ်ကွာ..."

ဖျန်းကနဲ ပါးပိတ်ရိုက်တာ ခံလိုက်ရလို့ တင်နှင်းမာ ပုံထားတဲ့ ပဲအိတ်တွေ အပေါ်ကို လဲကျသွားသည် ။ ကျော်ဆောင် ရောက်လာပြီး ဓါးနဲ့ တင်နှင်းမာ အနားကို ကပ်လာပြီး ." ကောင်မ..ဖင်ကုန်းစမ်း..." လို့ အော်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာလည်း " ဘာလို့ ကုန်းရမှာလဲ...သေလိုက်..." လို့ ပြန်အော်သည် ။ ကျော်ဆောင်က

" ဟာ....ခုတ်လိုက်ရ..." လို့ အော်ရင်း ဓါးနဲ့ ရွယ်လိုက်သည် ။ စိုးမိုးအောင်က လဲကျနေရာက ပြန်ထဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ တင်နှင်းမာကို ပြန်တွန်းလိုက်လို့ မှောက်ရက် ပြန်ကျသွားတဲ့ အချိန် ခါးကနေ ဆွဲမပြီး ဖင်ကုန်းတဲ့ ပုံစံအနေအထား ဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်သည် ..။

" ငြိမ်ငြိမ်နေ...နင် အလိုးမခံရင် နာမယ်...ကောင်မ...အေးအေး ငါတို့ လုပ်တာ ခံလိုက်...." စွင့်ကားတဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံး ကြားထဲကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ ကိုင်ဆုပ်လိုက်ပြီး စိုးမိုးအောင်က ပြောလိုက်တာ ။ကျော်ဆောင်က သူ ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ အတိုကို ချွတ်နေသည် ။

" မင်းက အနောက်က လိုး..ငါက အရှေ့ကနေ လီးစုတ်ခိုင်းမယ်..." လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို တင်နှင်းမာရဲ့ ပါးစပ်နားကို တေ့လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာက ပါးစပ်ကို တင်းတင်း စေ့ထားလိုက်သည် ။

" ကောင်မ..ပါးစပ်ဟစမ်း...."

စိုးမိုးအောင်က သူ့လက်တဖက်နဲ့ တင်နှင်းမာ စောက်ဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်နေသည် ။ နောက်လက်တဖက်နဲ့ ဖင်ကြီးတခြမ်းကို ဖျန်းကနဲ ရိုက်လိုက်ပြီး " ပါးစပ်ဟပေးလိုက်လေ..နာချင်သလား..." လို့ အော်ပြောလိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာက မဟ ။ ကျော်ဆောင်က ဓါး ကြီး ဝင့်ပြီး ပါးစပ်ဟဖို့ ပြော..စိုးမိုးအောင်ကဖင်တုန်းတွေကို လက်ဝါးနဲ့ ရိုက်ပြီး ပြောပေမယ့် တင်နှင်းမာက ခေါင်းမာသည် ။ 

သူတို့ ခိုင်းတာကို မလုပ် ။သည် အချိန်မှာ ဒိန်းကနဲ ကျယ်လောင်တဲ့ အသံကြီး ထွက်လာပြီး.." ဟေ့ကောင်တွေ ငါတို့ ရဲတွေကွ..လက်နက် ချလိုက်..." လို့ အော်လိုက်တဲ့ အသံကြီး ထွက်လာသည် ။ ဒုန်းဒုန်း ဒိုင်းဒိုင်း အသံတွေလည်း ပွဲရုံ အရှေ့ဖက်က ကြားလိုက်ရသည် ။ ကျော်ဆောင်နဲ့ စိုးမိုးအောင်လည်း ရဲဆိုတဲ့အသံ ကြားလိုက်တာနဲ့ တင်နှင်းမာကိုထားခဲ့ပြီး ပွဲရုံ အနောက်ဖက်ပိုင်းကို တချိုးထဲ ထွက်ပြေးကြသည် ။ ဖိနပ်သံတွေ ဆက်တိုက် ကြားလိုက်ရသည် ။

တင်နှင်းမာလည်း ကိုယ်တုံးလုံးကြီးမို့ ရဲတွေ ရောက်မလာခင် ရေချိုးခန်းထဲကို ပြန်ပြေးပြီး ထမိန်ကိုဆွဲယူ ရင်လျားလိုက်သည် ။ သည် အချိန်မှာ လူတယောက် အနားကို ရောက်လာသည် ။ ရဲယူနီဖေါင်းဝတ်တော့ မဟုတ် ။သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လင်ဟောင်း ကံမင်းထူး ဖြစ်နေသည် ။

" ဟင်....ကိုကံမင်းထူး.....ရဲတွေကော..ရဲတွေ...."

" ဘာရဲမှ မလာပါဘူး..ဟိုကောင်တွေ ပြေးအောင် ကိုယ် ခြောက်လိုက်တာပါ..."

" ရှင် ...ရှင် ...ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရောက်လာတာလဲ...."

" ဒီကောင်တွေ ဘီယာဆိုင်ထဲ တိုင်ပင်နေတာ ကြားလိုက်လို့ သူတို့များ ဒီည လာလုပ်လေမလား ဆိုပြီး ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကို ခေါ်ပြီး လာချောင်းနေတာ..တကယ် ရဲခေါ်ဖို့က အချိန် မရဘူးလေ..ရဲကလည်း ခေါ်တိုင်း လာချင်မှ လာမှာ..အချိန်မှီ ရောက်လာချင်မှ လာမှာလေ...ကိုယ်ကလည်း ဒီချာတိတ်တွေနဲ့ ဖိုက်ဖို့ ဆိုတာက မလွယ်တာနဲ့ ရဲဟန်ဆောင်ပြီး ခြောက်ထုတ်လိုက်ရတာပါ...."

" ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုကံမင်းထူးရယ်..."

ကံမင်းထူးလည်း လီးတန်းလန်းကြီးနဲ့ ကြိုးတုပ်ခံထားရတဲ့ ဦးဉာဏ်ကို ကြည့်ပြီး..

" ဦးလေးဉာဏ်နဲ့ အတူတူ ရေချိုး နေကြတာလား..." လို့ တင်နှင်းမာကိုမေးလိုက်တော့ တင်နှင်းမာလည်း.." အဲ...အဲ..ဟို..ဟိုလေ..." နဲ့ အဖြေရခက်နေသည် ။

" ကဲ ...ဒါဆို ကိုယ် သွားတော့မယ်...."

ကံမင်းထူးက တံခါးအပြင်က စောင့်နေတဲ့ လင်းမောင်သန်းဆီကို ထွက်သွားလိုက်တော့ တင်နှင်းမာက 

" ကိုကံမင်းထူး..အဲ..ကိုကို...နေ....နေပါအုံး....ခဏ...ခဏ...." လို့ လိုက်ခေါ်သည် ။

ပြင်ဦးလွင်မြို့ရဲ့ နေ့လည်ခင်း ။ပြူတင်းပေါက်ကနေ ရုက္ခဗေဒဥယာဉ်ကို လှမ်းမြင်နေရသည် ။တင်နှင်းမာက ကိုကို လာကယ်ပေလို့ဘဲ..ကိုကို့ကို ကျေးဇူး အရမ်းတင်တာဘဲ...ကိုကို ခဏ လိုက်ခဲ့ပါ လို့ လာခေါ်တာနဲ့ ကံမင်းထူးလည်း ပြင်ဦးလွင်ကို တင်နှင်းမာနဲ့ လိုက်လာခဲ့ရသည် ။

ဟိုတယ်ခန်းထဲကို ခေါ်လာခဲ့ပြီး ကျေးဇူးတင်စကား တဖွဖွ ပြောသည် ။ ကံမင်းထူးလည်း.." ရပါတယ်...မလိုပါဘူး...ကိုယ် ကူညီမှာပါ အမြဲ..." လို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ကိုကို့ကို ကျေးဇူး ဆပ်ချင်တယ် လို့ တင်နှင်းမာကပြောလိုက်ပြီး ကံမင်းထူးကို အနားက ကုတင်ကြီးပေါ်ကို ဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည် ။ သူမ လက်တွေက ကံမင်းထူးရဲ့ ရင်ဘတ်နဲ့ ပေါင်တွေ ပေါ်မှာ ပွတ်သပ် ပြေးလွှားနေသည် ။ အင်း..ဘယ်လို ကျေးဇူးတွေ ဆပ်မလဲ ဆိုတာကံမင်းထူး သဘောပေါက်သွားပြီ ။ လက်ချောင်းလေးတွေက သူ့ပေါင်ကြားနေရာကို စမ်းနေပြီလေ ။

သူ့ကို ပက်လက် လှဲအိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး မျက်လုံးတွေကို ပိတ်ခိုင်းသည် ။ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ဆွဲဖြေလိုက်သည် ။ မကြာခင် သူ့ ဇနီးဟောင်း တင်နှင်းမာသည် ခေါင်းလေး တငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ သူ့ကို ကျေးဇူးဆပ်နေပါပြီ ။တဖက်ကမ်းခတ် ကျွမ်းလှတဲ့ ပုလွေပညာနဲ့ သူ့ကျေးဇူးတွေကို ဆပ်နေပြီ ။

တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ဟိုတယ် အခန်းလေးထဲမှာ တင်နှင်းမာရဲ့ လီးစုတ်သံ တပြွတ်ပြွတ် တပြတ်ပြတ် အသံတွေထွက်နေသည် ။ တချက်တချက်တော့ ကံမင်းထူးရဲ့ အိုးအား.....အိုးရှီးလို့ ညည်းငြူလိုက်တဲ့ အသံတွေကိုလည်းကြားရနိုင်သည် ။

ကံမင်းထူးနဲ့ တင်နှင်းမာ သူ့အပြစ်ကိုယ့်အပြစ်တွေ သင်ပုန်းချေ လိုက်ကြပြီး ပြန်ပေါင်းထုပ်လိုက်ကြသည် ။ကံမင်းထူးလည်း တက္ကသီလာ မိန်းမလှကျွန်းမှာ အလုပ် မလုပ်တော့ ။ တင်နှင်းမာနဲ့ အတူတူ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေကိုဘဲ အတူတူ လုပ်သည် ။

သူတို့ ပြန်ပေါင်းထုပ်ပြီး မကြာခင် ဇေယျာလှိုင် တယောက် ကချင်မလေး ခွန်ဂျန်နဲ့ လိုင်ဇာဖက်မှာ လက်ထပ်လိုက်ကြသည် ဆိုတဲ့ သတင်းကို သူတို့ ကြားလိုက်ကြရသည် ။ ကံမင်းထူးနဲ့ တင်နှင်းမာလည်း စပယ်အေးကိုအရင်းအနှီး မတည် ထုတ်ပေးပြီး ဆိုင်လေး တဆိုင် ဖွင့်ခိုင်းကာ စားသောက်ဆိုင် စားပွဲထိုးမလေး ဘဝကနေဆွဲထုတ်ပေးလိုက်ကြသည် ။

ဦးဉာဏ်ကတော့ ပွဲရုံအတွက် လူကောင်းတွေ ရှာဖွေပေးသွားပြီး အငြိမ်းစားယူသွားသည် ။

                                                             

   သည်လောက်နဲ့ဘဲ နားခွင့်ပြုပါ။


အညတြ 

အောက်တိုဘာလ ၂၀၁၆


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



ကျေးဇူးဆပ်ပါမည် အပိုင်း ( ၄ )

ကျေးဇူးဆပ်ပါမည် အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - အညတြ (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

စပယ်အေးရဲ့ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး လျာချင်း လူးလှိမ့်လုံးထွေးလာသည် ။ စပယ်အေးလည်း အကိုလုပ်သလို ပြန်လုပ်လိုက်သည် ။ လုပ်တတ်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး ။ အကို ကျေနပ်အောင်ပါ ။ဒီတခါ အနမ်းအစုတ်တွေက လျာတွေ လုံးထွေးတာတွေပါ ပါပြီး တော်တော်လေး ကြာသွားသည် ။ ကြာတာနဲ့အမျှ စိတ်ဇောဟုန်တွေက ပိုမြင့်တက်လာသည် ။ စိတ်တွေ တအား ထကြွသည်လို့ စပယ်အေး ထင်သည် ။

ရင်သီးလေးတွေ မာကျောထောင်မတ်လာသလို ပေါင်ကြားက အင်္ဂါစပ်ထဲက ရွစိရွစိနဲ့ ဖြစ်လာသည် ။ အရည်တွေစိုထွက်လာသည်လို့လည်း ခံစားလိုက်ရသည် ။

အကို့လက်တဖက်က စပယ်အေးရဲ့ ဖင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်လာသည် ။ စပယ်အေးလည်း အကို့ကျောပြင်ကြီးကို တအား ပွတ်သပ် ကုတ်ခြစ်နေမိသည် ။ တခုခုကို တအား လိုလားနေပြီလေ ။ အင်္ဂါစပ်ယားလွန်းလာလို့ ဘာလိုကြီး ဖြစ်လာမှန်း မသိဘူး ။ တခုခုကို လုပ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာသည် ။အကိုက စပယ်အေးကို အနမ်း ရပ်လိုက်သည် ။

" မီးငယ်..အကိုတို့ အိပ်ခန်းထဲကို သွားကြရအောင်.."

လို့ ပြောသည် ။ အကို့အသံတွေ မသိမသာ တုန်ခါနေသလိုဘဲ ။ အကိုလည်း စပယ်အေးလိုဘဲ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေပြီလို့ သိလိုက်သည် ။စပယ်အေးလည်း အကို့ကို မှီတွဲဖက်ပြီး အကို့ အိပ်ခန်းထဲကို လိုက်သွားတော့ ဒူးတွေ တုန်နေသည် ။ အကိုနဲ့ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်ကြတော့မလဲ ဆိုတာကို စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတာ ။

အကို့ကို စပယ်အေး တကိုယ်လုံးကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ ပေးအပ်ဖို့ စဉ်းစား ဆုံးဖြတ်ထားတာ ကြာပါပြီ ။ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စကို အတွေ့အကြုံ မရှိသေးတော့ ရှက်သေး ကြောက်သေးတာပေါ့ ။ အကိုက သူ့ကုတင်ကြီးပေါ်ကို တခါထဲ တန်းပြီး ခေါ်မသွားသေးဘူး ။

" မီးငယ် ရေချိုးခန်း ဝင်အုံးမလား...."

ဆိုပြီး ရေချိုးခန်း အပေါက်ဝကို လိုက်ပို့သည် ။ စပယ်အေးလည်း ပေါင်ကြားမှာ စိုပြီး အရည်တွေပေါင်တလျောက် စီးကျတော သိလိုက်လို့ ဆေးကြောချင်နေတာနဲ့ အတော်ပါဘဲ ။ ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်လိုက်သည်။ ထမိန်ကို ချွတ်ချ ပင်တီလေးကို ချွတ်လိုက်သည် ။ 

ပင်တီဂွဆုံနေရာလေးက စိုစိုရွှဲနေသလို အရည်တွေက ပေါင်တန်မှာပါ စီးကျနေသည် ။ တစ်ရှူးနဲ့ သုတ်ပစ်လိုက်ပြီးအင်္ဂါစပ်ကိုလည်း ဆပ်ပြာနဲ့ ဆေးကြောပစ်လိုက်သည် ။ ပင်တီကိုတော့ ပြန်မဝတ်တော့ဘူး ။ စိတ်ထဲမှာ ဒါလေးကို  အကို မုချ ချွတ်ပစ်လိမ့်မယ် ဆိုတာ သိနေသည်လေ ။

ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်ခါနီးမှာ ဘရာစီယာလေးကိုပါ ချွတ်ထားလိုက်ရင် ကောင်းမည် လို့ တွေးမိပြီး မထွက်သေးဘဲအင်္ကျီကို ပြန်ချွတ်..ဘရာစီယာကို ချွတ်လိုက်သည် ။

စပယ်အေး ရင်သားတွေက တအား လွတ်လပ်သွားကြပြီး ဦးလေး မော့နေကြသည် ။ တင်းမာလုံးဖြိုးနေတဲ့ရင်သားတွေကို အကို ကြိုက်မှာပါဘဲ လို့ တွေးမိပြီး ကျေကျေနပ်နပ် ပြုံးမိသည် ။ရေချိုးခန်းထဲက ပြန်အထွက်မှာ စပယ်အေး တကယ့်ကို ရင်တွေတုန် ခြေထောက်တွေ တုန်နေရသည် ။ အကိုကကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ထိုင်နေသည် ။

" လာ မီးငယ်....အို..မီးငယ်က တအား ချောတာဘဲကွာ.....အကို အရမ်း ချစ်တယ်..."

အကို့ဆီကို ရောက်သွားတော့ အကိုက စပယ်အေးကို ဖက်လိုက်ပြီး အနမ်းတွေ ပေးပြန်သည် ။ ဒီတခါတော့စပယ်အေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံစုတ်တာ ။ အကို့ကို သူနမ်းသလို ပြန်နမ်းလိုက်သည် ။ နမ်းရင်း စပယ်အေးလည်းကုတင်ပေါ်ကို ထိုင်မိသွားသည် ။ အကို့လက်က စပယ်အေး ရင်ဘတ်ကို လာကိုင်သည် ။ ဘရာစီယာ မပါတဲ့ အထိအတွေ့ ကို အကို သိလိုက်လို့ အံ့ဩသွားသည် ။

" ဟင်...."

စပယ်အေး ရယ်ပြီး.

" ဟုတ်တယ်...ချွတ်လိုက်တယ်...."

အကိုက ပြုံးသွားသည် ။ စပယ်အေးက အကို့လက်ကို ဆွဲယူပြီး စပယ်အေးရဲ့ တင်ပါးတွေပေါ်ကိုတင်ပေးလိုက်သည် ။ ပင်တီပါ မရှိတော့တာ သိစေချင်လို့ ။ အကိုက တင်သားတွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်လိုက်ပြီး..." မီးငယ်က သိပ် ချစ်စရာ ကောင်းတာဘဲ..."လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပြီး...ထမိန်ကို ဖြေချွတ်လိုက်သည် ။

စပယ်အေးလည်း အလိုက်သင့် ဖင်ကြွပေးလိုက်သည် ။ အကိုက ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကိုလွှတ်ချလိုက်သည် ။ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို အကိုက တပ်မက်စွာနဲ့ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည် ။ရှက်ပေမယ့် အကိုလိုချင်တာကို ပေးရတာ အကို မြင်ချင်တာကို ပြရတာ စပယ်အေး အရမ်းကို ကျေနပ်သည် ။

အကိုက " လှလိုက်တာ..မီးငယ်ရယ်..." လို့ ရေရွတ်လိုက်ပြီး စပယ်အေးရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို ဖွဖွလေး အသာလေး ကိုင်ပွတ်ကြည့်နေသည် ။ အကို့လက်ချောင်းတွေရဲ့ အထိအတွေ့က စပယ်အေးကို တုန်ခါသွားစေသည် ။ အင်္ဂါစပ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားနုနုလေးတွေကို အကိုက ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည် ။

" အို ....."

အကို့ကို တအား ဖက်လိုက်မိသည် ။ အို....အကို သူ့ကိုယ်ကြီးကို လျောချသွားပြီး စပယ်အေး ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကြားထဲကို ခေါင်း ထိုးကပ်လိုက်သည် ။ အို....သူ နမ်းပြီ ။ အင်္ဂါစပ်ကို သူ နမ်းပြီ ။ စောစောက ရေချိုးခန်းထဲမှာကျကျနန ဆေးထားခဲ့လို့ တော်ပါသေးသည် ။ အကိုက သူ့နှာခေင်းကို အကွဲတလျောက် စုန်ချီဆန်ချီ ပွတ်တိုက်ပြီး နမ်းရှုံ့နေသည် ။ အကိုရယ်.....စပယ်အေး တအားကို စိတ်တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်နေရပြီ ။ အိကု့နှာခေါင်း ချွန်ချွန်က စပယ်အေးရဲ့ ရသာဖူး အစိလေးကို ပွတ်တိုက်နေသည် ။

" အာ့....အိုး .....    အကို့ ....     "

နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းနေရာက အကိုက လျာကြီးနဲ့ စယက်လိုက်သည် ။ 

" အား.......အို......."

ဘာဂျာမှုတ်တယ် ဆိုတာကို တကယ် လက်တွေ့ ကြုံနေရပါပြီ ။ စပယ်အေး အပျိုဖေါ်ဝင်ခါစထဲက သူငယ်ချင်းတွေ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ပြောဆိုနေခဲ့ကြတာ ကြားဖူးခဲ့တဲ့ ဘာဂျာကိုင်တယ် ဆိုတာ အခုတော့ အကိုနဲ့ ကြုံရပြီ ။ အကို က သုံးလေးချက် လျာပြားကြီးနဲ့ ယက်လိုက်ပြီး..." မီးငယ် အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်" လို့ ပြောလိုက်ပါသည် ။ စပယ်အေးလည်း သူဆက်ယက်နေတဲ့ အချိန် အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ အကိုက တချက် မော့ကြည့်ပြီး စပယ်အေး ရင်စိုင်တွေကို လှမ်း ကိုင်လိုက်သည် ။ 

ရင်စိုင်တွေက ပထမဦးဆုံး အကြိမ် ယောက်ျား တယောက်ရဲ့ ဆုပ်ကိုင်တာကို ခံရတာပါဘဲ ။ စိတ်တွေက ဘယ်လို ထရွမှန်း မသိတော့ဘူး ။ တအားကို ကြွနေပြီ ။

အကို့ လက်ချောင်းတွေက ရင်သီးလေးတွေကို ချေနယ်နေသည် ။အကိုက စပယ်အေးရဲ့ စောက်စိကို လျာထိပ်လေးနဲ့ ထိုးလိုက် ကလော်လိုက် လျာပြားကြီးနဲ့ ယက်လိုက် အမျိုးမျိုး လုပ်နေသည် ။ စပယ်အေးလည်း တုန်ခါနေရသည် ။ ကောင်းလွန်းလို့ အရည်တွေလည်း တရွှမ်းရွှမ်း ထွက်နေရတာ  စောက်ဖုတ်ထဲက လျံကျပြီး အရည်စီးကြောင်းတွေ ပေါင်တန်တွေ တလျောက် စီးကျနေပြီ ။ 

အကိုက မရွံမရှာ စောက်ဖုတ်ကို ယက်ရုံတင် မက စုတ်ယူနေသည် ။ စပယ်အေးလည်း မူးမေ့သလို ဖြစ်သွားရသည် ။ အကို စလိုးတဲ့အချိန်ကျမှ ပြန်သတိရလာသည် ။ အကို့လီးထိပ် မှိုပွင့်ကြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့မှပေါ့ ။

အရည်တွေ ထွက်လွန်းလို့ အကို့လီးတုတ်တုတ်ကြီးကိုတောင် စပယ်အေးရဲ့ အပျိုစင် စောက်ဖုတ်က ခံနိုင်သည်ဆိုတာကို တွေ့ရသည် ။ ထင်ထားသလောက် မနာကျင်ဘူး ။ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး အကို လုပ်သမျှ ခံယူနေမိသည် ။အကိုက ချစ်တယ်..မီးငယ်ရယ်....လို့ တတွတ်တွတ်ပြောရင်း တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ လိုးထည့်နေသည် ။ အရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတာကြောင့် လီးနဲ့ စောက်ဖုတ် ပွတ်တိုက် ဝင်ထွက်တာတွေက တဖွတ်ဖွတ် အသံတွေ ထွက်နေသည် ။

မီးငယ်ကော အကို့ကို ချစ်လား လို့ မေးတော့ စပယ်အေးလည်း ချစ်တယ်အကို အရမ်းချစ်တယ် လို့ ဖြေမိရသည် ။ အကိုလည်း သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ လီးထိပ်ပေါက်က သုတ်ရည်တွေ စပယ်အေးရဲ့ ဘိုက်ပေါ်ကို ပန်းထုတ်လိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ပထမဆုံး ယောက်ျားတယောက် သုတ်လွှတ်လိုက်တာကို စပယ်အေး တွေ့ဖူးရတာဘဲမို့ အထူးအဆန်း ဖြစ်မိသည် ။ အကို့ကို ကျေးဇူး ဆပ်ချင်နေတဲ့ စပယ်အေးလည်း အကို ကောင်းသွားတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ တအား ကျေနပ်မိ ပျော်သွားမိသည် ။

အကို့ကြောင့် စပယ်အေးလည်း အရှက်ကုန်ရသည် ။ ရေချိုးခန်းကို စပယ်အေးကို ခေါ်သွားပြီး အကိုက ရေဆေးပေးသည် ။ စပယ်အေးကို ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ခိုင်းပြီး အကိုက သူ့လက်ဝါးကြီးနဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ စပယ်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သေသေချာချာ ဆပ်ပြာနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးပြီး ရေဆေးပေးတာ ။စပယ်အေး သေးပေါက်တာကိုလည်း အရှေ့ကနေ အနီးကပ် လာကြည့်သည် ။ အကိုရယ်..ရှက်ပါတယ် လို့ ပြောလည်း မရဘူး ။

အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်ခေါ်သွားပြီး အဝတ်တွေ ပြန် မဝတ်ခိုင်းဘဲ စပယ်အေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားသည် ။ခဏကြာတော့ စပယ်အေး ဖင်ကြားထဲ ရှိနေတဲ့ သူ့လီး အတန်တုတ်ကြီး ပြန်မာလာတာ ထွားလာတာ သတိထားမိသည် ။ အကိုက စပယ်အေးရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်နေသလို ဖင်တုန်းတွေကိုလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်သည် ။ မကြာခင် အကို့လီးကြီးသည် ဒုတိယအချီ လိုးဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေသည် ။

အကိုက စပယ်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အပီအပြင် ယက်စုတ်ပေးခဲ့လို့ အကိုက စပြီး မတောင်းဆိုပေမယ့် အကို့လီးကို စပယ်အေး စုတ်ပေးချင်မိသည် ။ 

အကို့လီးတန်ကြီးကို တယုတယ ပွတ်သပ်ပေးမိရင်း.." အကို..စုတ်ပေးရမလားဟင်..." လို့ မေးလိုက်ပြီး အကို့ဆီက အဖြေစကား မရသေးခင်မှာဘဲ စပယ်အေးလည်း အကို့လီးထိပ်ကို စငုံပေးလိုက်မိတော့သည် ။ စပယ်အေးလည်း လီးစုတ်တာ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးလို့ အစမှ  မကျွမ်းကျင်ပေမယ့် အကိုက သင်ပြပေးတာကြောင့်အကို့ကို ကောင်းကောင်း စုတ်ပေးလာနိုင်သည် ။ 

အကိုက စစ်စတီနိုင်း ဆွဲတာကို သင်ပေးမယ် ဆိုပြီး တယောက်နဲ့တယောက် တချိန်ထဲမှာ စုတ်ယက်တာကို လုပ်ပြသည် ။ စပယ်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သူ လျာနဲ့ ယက်နေတဲ့အချိန် စပယ်အေးက သူ့လီးကို စုတ်ပေးရတဲ့ ပုံစံ ပါ ။ စပယ်အေးက အကို့အပေါ်ကို ပြောင်းပြန် တက်ခွရပြီး အကို့လီးကို စုတ်ရသည် ။ လီးစုတ်နေတဲ့ အချိန်အကိုကလည်း စပယ်အေး စောက်ဖုတ်ကို ရေလည် ယက်သည် ။ 

အကို ယက်ပေးတာ တအား ကောင်းနေတဲ့ အချိန် အကို့လီးကို စုတ်နေရတာကြောင့် တအားကြီး နင်း စုတ်ပစ်လိုက်မိသည် ။ အကို သင်ပြသလိုဘဲ စပယ်အေးရဲ့ လျာနဲ့ အပြတ်ထိုးလှိမ့်ယက်ပေးလိုက်သည် ။ အကိုလည်း စပယ်အေး ပါးစပ်ထဲမှာ သုတ်ရည်ပူနွေးနွေး ပျစ်ပျစ်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး အထွဋ်အထိပ်ကို တက်ရောက် ပြီးသွားသည် ။

ခဏ နားပြီး စောစောကလိုဘဲ အကိုက စပယ်အေးကို ရေချိုးခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကျကျနန ဆေးပေးပြန်သည် ။ ဒီတခါမှာတော့ စပယ်အေးလည်း အဝတ်အစားတွေ ပြန် ဝတ်ဖို့ မစဉ်းစားတော့ပါဘူး ။အကိုနဲ့ ဖက်အိပ်လိုက်သည် ။ 

တတိယအချီ လိုးကြတဲ့အခါမှာတော့ စောစောကလောက် ပြီးတာ မမြန်တော့ဘူး။အကိုက စပယ်အေး စောက်ဖုတ် ကျိန်းစပ်နေတယ် ဆိုလို့ သူ့လျာကြီးနဲ့ ယက်ပေးပြန်သည် ။ တအားကောင်းလာတော့ စပယ်အေးကို လိုးချင်ပြီလား လို့ ပေးသည် ။ စပယ်အေးလည်း ခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်ပြီး..

" ဟုတ်..အကို "

လို့ ဖြေလိုက်မိသည် ။ ဒီတချီမှာတော့ အကိုက လေးဖက်ကုန်း ခိုင်းသည် ။ စပယ်အေးလည်း သူ့စိတ်ကြိုက်သူ့သဘော အကုန် နေပေး လုပ်ပေးသည် ။ ညနေစောင်း အကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးတော့ အကို့ကားကြီးပေါ်က ဆင်းပြီး လမ်းကြားလေးအတိုင်း လျှောက်ရတဲ့အခါ စပယ်အေးရဲ့ ပေါင်တွေကွနေသည် ။ ပေါင်ကြားကစောက်ဖုတ်က တအား ကျိန်းစပ် နာကျင်နေသည် ။ ဒါပေမယ့် စပယ်အေး ကျေနပ်သည် ။ အကို လိုချင်တာတွေ ပေးလိုက်ရလို့ ။

..............................................................................

ကံမင်းထူးသည် လူလည်ကျပြီး ကျောင်းသူတွေကို အမှတ်ပြင်ပေးရင်း ဒီကျောင်းသူလေးတွေရဲ့ ကျေးဇူးဆပ်တာကိုမြိန်မြိန်ယှက်ယှက် ခံစားနေခဲ့ပေမယ့် လည်လွန်းတဲ့ဘီး ချေးသင့်တတ်သည် ဆိုတဲ့ စကားကိုလည်း သူ မမေ့။

သို့ပေမယ့် သူသည် မွေးရာပါ ဗီဇ ဖြစ်တဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက်လိင် အပေါ် စိတ်ဆန္ဒအား ကြီးမားမှုက များနေတဲ့လူတယောက် ဆိုတော့ စိတ်ကို မထိန်းနိုင်ဘဲ " ဒါဟာ နောက်ဆုံးပါဘဲ " လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ချချပြီး ခွေးမြီးကောက် ကျည်တောက်စွတ် ဆိုသလို ထပ်ခါထပ်ခါ ကျူးလွန်မိနေသည် ။

ဓါတုကလျာက သူ့ဘော်ဒါ ဒါလီမြသောင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးပြီး ဒါလီမြသောင်းကို ကူညီဖို့ ပြောလာစက ကံမင်းထူးသည် ဒါလီမြသောင်းရဲ့ စရိုက်ကို သိပ် သဘောမကျတာကြောင့် မကူညီချင်ခဲ့ဘူး ။ဒါလီမြသောင်းသည် ဓါတုကလျာလိုဘဲ ဟော့ရှော့လေး ဖြစ်သည် ။ ဓါတုကလျာထက်တောင် ပိုပြီး လန်ပျံနေတဲ့အကဲလေး တယောက် ဖြစ်သည် ။ ကံမင်းထူး လန့်တာက သူက အရမ်း အာချောင်သည် ။ အသံကျယ်ကျယ်ကျယ်ကျယ်နဲ့ လူကြားထဲ ကြွားဝါတတ်သည် ။

နောက်တချက်က ဒါလီမြသောင်းရဲ့ အဖေက အရာရှိကြီးကြီး တယောက် ဆိုတာ သိရသည် ။ စစ်တပ်ကနေ ယူနီဖေါင်း ချွတ်ပြီး တိုက်ပုံပြောင်းဝတ်တဲ့ အကောင်ကြီးကြီး တယောက် ဆိုတော့ ပေါက်ရောက်သည် ။ ဩဇာရှိသည် ။ ဒီလိုလူတွေနဲ့ ဝေးဝေး နေချင်သည် ။ တော်ကြာ ညိခဲ့ရင် မင်းဒါဏ်သင့်နေမည် မဟုတ်လား ။

ဒါပေမယ့် ဓါတုကလျာက ခဏခဏ ခေါ်ခေါ်လာလို့ ဒါလီမြသောင်းနဲ့ ရင်းနှီးလာသည် ။ အဝတ်အစားကလည်းအရမ်း ခေတ်လွန်တွေ ဝတ်တဲ့ ဒါလီမြသောင်းရဲ့ အတွင်းပစ္စည်းတွေကို မသိမသာရော ပေါ်တင်ကြီးရော တွေ့နေရတာက ကံမင်းထူးရဲ့ စိတ်တွေကို ဆူကြွနိုးထစေသည် ။

ဒါလီမြသောင်းက သူ့မျက်လုံးတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး..." ဆရာ့ကို ကျေးဇူးဆပ်ပါမည်...ဆရာလိုချင်တာတွေကို ပေးမည်.." လို့ ပြောခဲ့တာတွေက သူ့နှလုံးတွေကို တုန်ခါစေသည် ။ မလုပ်တော့ပါဘူးလို့ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တာတွေကို နောက်ထပ် တခါ လုပ်ဖို့ သူ စဉ်းစားသည် ။

ဒီနေ့ ဓါတုကလျာ ကျောင်း မလာဘူး ။သူ့မိဘတွေနဲ့ နယ်ကို သွားတာ ပြန်ရောက်မလာသေးဘူး ။ကံမင်းထူးလည်း ကင်တင်းမှာ ထိုင်ရင်း စာအုပ်တအုပ်ကို ဖတ်နေသည် ။သူ သင်ပြရမယ့် အတန်းက ညနေပိုင်းမှ ဆိုတော့ လတ်တလော အားနေသည် ။ ဖက်ဖူးစိမ်းရောင် ကားလေးသူရှိနေတဲ့ ကင်တင်း အရှေ့ကို ထိုးဆိုက်လာသည် ။

သိလိုက်သည် ။ ဒါလီမြသောင်း မောင်းနေကျကားလေး ဆိုတာ ။ ဗောက်စ်ဝက်ဂွန် ပါဆတ်ကားလေး ။ ကားတံခါးပွင့်လာပြီး အစိမ်းရောင် မင်းသမီးလေး ဆင်းလာပြီ ။ ခွာမြင့်ဖိနပ်ကလည်ူ အစိမ်း ။ တကိုယ်လုံး အစိမ်းရောင်တွေ ဆင်ထားသည် ။ နားကပ် ဆွဲကြိုးက လော့ကက်သီး နာရီ လက်ကိုင်အိတ်....အင်း မမြင်ရတဲ့ နေရာတွေမှာလည်း အစိမ်းရောင်ဘဲ ဝတ်ထားလေမလား ။ကံမင်းထူး ပြုံးလိုက်သည် ။

ဒါလီမြသောင်းသည် သူ့ဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်လာနေသည် ။ဆံပင်ကောက်ကောက်လေးတွေက လှုပ်ခါနေသည် ။ ကင်တင်းက ဆိုင်အလုပ်သမားတွေရော ထိုင်စားသောက်နေကြတဲ့ ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေရော ငေးကြည့်နေကြသည် ။ 

" ဆရာ....တယောက်ထဲလား ..."

" ဟုတ်တယ်..ဒါလီ ...လာလေ..တခုခု စားပါလား ...အတန်း ရှိလား .."

" အတန်း ပြီးသွားပြီ ဆရာ..ဒီနေ့ ဓါတုလည်း မလာဘူးလေ..ဒါလီလည်း တယောက်ထဲရယ်..."

ဒါလီ့အသံလေးက ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့နဲ့ ။

" လာထိုင်...တခုခုစား...."လို့ ကံမင်းထူးက ခေါ်လိုက်သည် ။

" နိုး..စားဘူး..ဒိုင်းရက် လုပ်နေတယ်...ဝချင်ဘူး...."

" ဒါလီက လှပြီးသားဘဲဟာ..တခါတလေဘဲလေ....စားပါ..ဘာမှာပေးရမလဲ..ဒါလီ...."

ဆိုင်က စားပွဲထိုး ကောင်လေးက အနား လာရပ်နေသည် ။ ဒါလီမြသောင်းက " သံပုရာရည် တခွက်...သကြားလျော့ထည့်..." လို့ မှာလိုက်သည် ။ ကံမင်းထူးသည် ဒါလီမြသောင်းက ဒီညနေ သူနဲ့ ကလပ်တခုကို သွားဖို့ ခေါ်လိုက်တဲ့အခါ မငြင်းဆန်နိုင်ဘဲ လက်ခံမိလိုက်ပြီ ။ သည် တခါ နောက်ဆုံးဘဲ လို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည် ။

ဒါလီမြသောင်းနဲ့ကလပ်မှာ သောက်သောက်စားစား လူမင်းသား လုပ်ပြီး ဒါလီမြသောင်းကို အိမ်ကို ခေါ်ခဲ့သည်။သူအကြံက တချီ နှစ်ချီလောက် ဆွဲလိုက်ပြီးမှ အိမ်ပြန်ပို့မည်ပေါ့ ။

အိမ်ကို ရောက်တာနဲ့ ထိန်းချုပ်ထားတာတွေကို လွှတ်ပစ်လိုက် လျော့ပစ်လိုက်ကြပြီး အငမ်းမရ နမ်းစုတ်ကြကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ကြပြီး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ဖယ်ရှားပစ်လိုက်ကြသည် ။ လုပ်စားလာတာ ကြာပြီမို့ ဒါက ကံမင်းထူး အတွက် မဆန်းတော့ ။

ဒါလီမြသောင်းသည် သူထင်ထားတဲ့အတိုင်း ဓါတုကလျာနဲ့ မတူ ။ ဓါတုကလျာထက် အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ကောင်မလေး တယောက်ဆိုတာ လက်တွေ့သိရပြီ ။ တခါတခါမှာ သူမကတောင် သူ့ကို ဦးဆောင်နေသည် ။ဒါလီမြသောင်းရဲ့ အိပ်ရာဝင် ကောင်းကွက်လေးတွေကို မြိန်မြိန်ယှက်ယှက် သူ ခံစားရတော့သည်  ။ 

ဒါလီမြသောင်းကလည်း သူက လုပ်တာကိုင်တာ တော်သည် ကျွမ်းသည်လို့ ချီးမွမ်းသည် ။ ထပ်ဆွဲကြအုံးမယ် လို့ သူတို့ ရည်ရွယ်ပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါတွေကိုဘဲ ကိုယ်မှာ ပတ်ထားပြီး ဒီလို အချိန်အခါတွေ အတွက် ကြိုဝယ်ထားတဲ့ဝိုင်ပုလင်းကို ဖွင့်ပြီး ဒိန်ခဲတုံးလေးတွေနဲ့ အရသာခံ သောက်ကြသည် ။ ရေခဲသေတ္တာထဲ ထည့်ထားတဲ့ စပျစ်သီးခိုင်လေးတွေကို သူ သွားထုတ်ယူလာပြီး ဒါလီမြသောင်းကို ကျွေးသည် ။

" ပျော်လား..ဒါလီ...."

" အင်း..ပျော်တယ်..ဆရာရော..ပျော်လားဟင်..."

" အရမ်း အရမ်းပေါ့ ဒါလီ...."

ဒါလီရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ ထိတွေ့မိကြပြန်သည် ။

" ဟမ်း...အဟမ်း ..အဟမ်း...."

ချောင်းဟန့်သံကြောင့် အနမ်းတွေ ရှည်လျားနေတဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက် အနမ်းတွေကို ရပ်လိုက်ကြရင်း လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည် ။ အိမ်ထဲကို လူရောက်နေလို့ ကံမင်းထူး တုန်သွားသည် ။

" ဟင် ....     "

သူတို့နဲ့ နီးကပ်စွာ ရောက်နေတာက သူ့မိန်းမ တင်နှင်းမာ ။

" နင့်ကို စောင့်ကြည့်နေတာ ကြာပြီ..ကံမင်းထူး...နင့်ကို ယုံကြည်ပြီး အစစ အရာရာ လွှဲအပ်ထားတာတွေကို နင်က အလွဲသုံးစား လုပ်တယ် ..ငါ့ကွယ်ရာမှာ စောက်ရမ်း မိုက်ရိုင်းနေတယ်..ကဲ..နင်နဲ့ ငါနဲ့ တခန်းရပ်သွားပြီ....နင်အခု ထွက်သွား....."

တင်နှင်းမာရဲ့ မာကျောခက်ထန်တဲ့ စကားလုံးတွေကို ကြားနေရတဲ့အချိန် အိပ်ခန်း တံခါးဝကို တင်နှင်းမာရဲ့ မိဘတွေ ရောက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဒါလီမြသောင်းလည်း ကိုယ်မှာ စောင်ကြီး ပတ်ပြီး ရေချိုးခန်း ဆီကိုပြေးသွားသည် ။

" နင် ထွက်သွားဆို....ဒါ ငါတို့အိမ်....နင် ကားလည်း မယူနဲ့...အကုန်ထားခဲ့...."

တင်နှင်းမာရဲ့ စူးစူးဝါးဝါး ငှက်ဆိုးထိုးသံကို မကြားချင်တော့ ။ အဝတ်အစား ဝတ်ပြီး အိမ်က ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။အခြေအနေက ရုတ်ချည်း ပြောင်းသွားသည် ။ပေတရာ ကတ္တရာလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ခြေဦးတည့်ရာ လျှောက်နေမိသည် ။

မနက်စောစော ။ကျောင်းဝင်းထဲကို ကံမင်းထူး လမ်းလျှောက် ဝင်လာသည် ။အိမ်က အဝတ်တထည် ကိုယ်တခု နဲ့ ထွက်လာရတာမို့ ကံမင်းထူး ဝတ်စရာ အဝတ်တောင် မရှိလို့ ဇေယျာလှိုင်ဆီက ငှားဝတ်ရသည် ။ ဇေယျာလှိုင်က သူ့ထက် လူကောင်ထွားတော့ အဝတ်အစားတွေက ပွနေကြီးနေသည် ။ မတတ်နိုင် ။ 

အဲဒီညက ဘယ်သွားရမှန်း တကယ် မသိ ။နောက်ဆုံး ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ တိုက်ခန်းကို သူ သွားလိုက်သည် ။ဇေယျာလှိုင်က သူ့ကို အိပ်စရာ အခန်းပေးသည် ။ အစားကျွေးသည် ။ အဝတ်အစားလည်း ထုတ်ပေးသည် ။ သုံးစရာငွေလည်း ပေးသည် ။

စာသင်စရာ အတန်းတွေ ရှိလို့ ကျောင်းကို လာရသည် ။ ကားစီးတဲ့ ဘဝကနေ ဘတ်စ်စီးရတဲ့ အခြေအနေကို ရောက်သွားသည် ။ မစီးဘူးတာ ကြာလို့ စိတ်ဆင်းရဲသလိုလို ခံစားရသည် ။ကင်တင်းကို ဝင်လိုက်သည် ။စာပွဲထိုး ဖိုးတိုးက 

" ဆရာ..ဘာသောက်မလဲ..ဝမ်းတီး အချိုပေါ့လား...." လို့ လှမ်းမေးသည် ။ 

" အေးကွာ...." လို့ ဖြေရင်း ခွေးချေတလုံးမှာ ထိုင်လိုက်သည် ။ ဖိုးတိုးက ပေါက်စီပုဂံနဲ့ အကြမ်းအိုး လာချပေးသည် ။ 

ဒါလီမြသောင်းလည်း အဲဒီညက ဘယ်လို ပြန်သွားသလဲ မသိဘူး ။အင်း...သူ့ပေါ်ကောင်းခဲ့တဲ့ ယောက္ခမတွေလည်း သူ့ကို ရန်သူကြီးလို ဆက်ဆံကြပြီး..." ကံမင်းထူး..မင်းလမ်းမင်းလျှောက်တော့ကွာ...." လို့ နောက်ဆုံး ပြောလိုက်တာကို သူ ခံရသည် ။

ကင်တင်းထဲကို လူတယောက် ဝင်လာသည် ။ တိုက်ပုံ ခပ်နွမ်းနွမ်း..စတစ်ကော်လာ လည်ကတုံး အင်္ကျီ အဖြူ..ပလေကပ်ပုဆိုး နဲ့ ။ ပုခုံးမှာက လွယ်အိတ်တလုံးကို လွယ်ထားသည် ။သူ့ပုံက ပါးဖေါင်းဖေါင်း မျက်လုံးပြူးပြူး မျက်ခုံးမွေးထူထူနဲ့ ။ ကွမ်းဝါး နေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက နီနေသည် ။

" ဆရာကံမင်းထူး ဆိုတာ ခင်ဗျားလား...."

" အာ...ဟုတ်..ဟုတ်တယ်..."

" ခဏ ထိုင်မယ်ဗျာ..ပြောစရာလေး ရှိလို့..."

" ဘာများလဲဗျ .."

" ကျနော်က အောင်မင်းဆွေ ပါ....ခင်ဗျားကို မေးစရာလေးတွေ ရှိလို့ ...ခင်ဗျား ကျနော်နဲ့ ဌာနချုပ်ကို လိုက်ခဲ့မလား..ဒီမှာဘဲ ကျနော် မေးတာတွေကို ဖြေမလား....တခုခု ရွေးပေါ့..."

" နေပါအုံးဗျ...ခင်ဗျားက ဘယ်ဌာနကလည်း....."အောင်မင်းဆွေ ဆိုတဲ့လူက ပုခုံးတွန့် မျက်နှာမဲ့ပြပြီး တိုက်ပုံအတွင်းအိတ်ထဲက စိစစ်ရေးကပ်ပြားကို ထုတ်ပြသည် ။ပြတယ်ဆိုရုံ ထောင်ပြတာ ။

" ကဲ..ဖြေ..လိုက်မလား...ဒီမှာဘဲ မေးတာ ဖြေမလား...."

သူ့လေသံက ခပ်မာမာ ။ လွယ်အိတ်ကို စားပွဲပေါ်ကို တင်လိုက်သည် ။ ဖြည်းဖြည်း ချလိုက်တာမျိုး မဟုတ် ။ပစ်တင်လိုက်တာ ။ ကလောက် ဂျောက် ဆိုတဲ့ အသံတွေ ကြားလိုက်ရသည် ။ လွယ်အိတ်ထဲမှာ သေနတ်တလက်ဘဲလား..လက်ထိပ် တစုံဘဲလား ။ လေးလံတဲ့ သတ္တုပစ္စည်း တခုခုရဲ့ အသံမျိူး ။

" ဘာတွေ မေးမှာလဲ..ကျနော်နဲ့ ခင်ဗျား အလုပ်နဲ့ ဆက်စပ်တာ ရှိလို့လား...ကျနော်က တက္ကသိုလ်က စာသင်တဲ့ ဆရာ တေယာက္ပါ...."

" ဟာ...ရှိတာပေါ့ဗျာ....ရှိလို့ဘဲ ခင်ဗျားဆီကို ရောက်လာတာပေါ့...ခင်ဗျား ကိုယ့်ဖါသာ အသိဆုံး ဖြစ်မှာပါ....ခင်ဗျား ဘာတွေ လုပ်ခဲ့သလဲ ဆိုတာ....."

" ကျနော်က ဘာများ ဥပဒေ ဖေါက်ဖျက်တာ လုပ်ခဲ့လို့လဲ....."

" အိုး...အိုး...ဖေါက်ဖျက်တာမှ အကြိမ်ကြိမ် .... ခင်ဗျား ...အမှတ်တွေ ပြင်ပေးပြီး ကျောင်းသူလေးတွေနဲ့ ဟိုဒင်းလုပ်...တာ ဒါ ဥပဒေ ဖေါက်တာပေါ့..မလုပ်သင့် မလုပ်ထိုက်တဲ့ အလုပ်လေ...ကဲ...သက်သေ အထောက်အထားတွေလည်း ကျနော့်လက်ထဲ ရှိနေပြီ....ကျနော် မေးချင်တာက ခင်ဗျား ဘယ်လို လုပ်မလဲ...ထောင်ထဲသွားမလား..."

" ဟာ..ဒီလို အသားလွတ် လာ စွတ်စွဲလို့ ဘယ်ရမလဲဗျာ.....ကဲ..ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုအုံးဗျာ...အတန်း ရှိသေးတယ်.." ကံမင်းထူး တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ထဖို့ ပြင်လိုက်သည် ။

" ဟေ့လူ..ပြန်ထိုင်...ကျနော် ခင်ဗျားကို လက်ထိတ် ခတ်လိုက်ရမလား ..."

အောင်မင်းဆွေက လွယ်အိတ်ထဲ လက်နှိုက်လိုက်သည် ။

" ခင်ဗျား အမှတ်တွေ ပြင်ထားတဲ့ အဖြေလွှာတွေ....ကျုပ် ရထားပြီးပြီ ...အဲ...ပြီးတော့...ခင်ဗျား စလုပ်ခဲ့တဲ့ကစ်တီကိုလည်း စစ်ဆေးပြီးပြီ....ဓါတုကလျာနဲ့ ဒါလီမြသောင်း ရော...."

ကံမင်းထူး မျက်လုံးတွေ ပြာဝေ....လက်တုန်ခြေတုန် ဖြစ်သွားသည် ။ကံနိမ့်ပြီး အကုသိုလ်တွေ အလုံးလိုက် တလုံးပြီးတလုံး သူ့ကို အရှိန်နဲ့ လာဝင်ဆောင့်နေကြပြီ ။

" ခင်...ခင်ဗျား..ဒါတွေကိ ဘယ်လို စသိ...သိ......"

" ဒီမှာ..ဆရာကံမင်းထူး...ကျနော် ဘယ်လိုစသိတယ်...ဆိုတာ ခင်ဗျား သိစရာ မလိုပါဘူး...ကျနော် အခု ခင်ဗျားကို ညှာနေတာ...တခါထဲ လက်ထိတ်ခတ် ဖမ်းကုတ်သွားလို့ရတယ်....ကျောင်းဝင်းထဲမှာ တခါထဲ သောက်ရှက်ကွဲသွားမယ်...သတင်းစာ ဂျာနယ်ထဲ ပါလာမယ်....ဟွန်း ....     ခင်ဗျားကို ညှာနေတာ....သိလား..."

ကွမ်းဝါးရင်း ပြောနေတဲ့ သူ့စကားလုံးတွေက ကံမင်းထူးရဲ့ နားထဲကို သံပူရည်တွေ လောင်းထည့်နေသလိုဘဲ ဆိုးဝါးလှသည် ။

" ခင်ဗျား...ဘယ်လဲ ဘာလဲ....ဆရာကံမင်းထူး....ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ.....ထောင်ထဲသွားမလား ...ဒါမှ မဟုတ်...."

ကံမင်းထူး ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး ငြိမ်နေသည် ။

" ပြောဗျာ..ကျနော့်ကို ဘာလုပ်စေချင်လဲ...."

" မ....မ....မသိဘူး......ကျနော် မသိဘူး....ကျနော်.....ဘာ...ဘာ..ဘာ..လုပ်..ရ..မလဲ...."

ကံမင်းထူးသည် သူ လုပ်ခဲ့တာတွေကို စုံထောက်ဖက်က သိနေလို့ အရမ်းကို တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားနေသည် ။ အောင်မင်းဆွေ ဆိုတဲ့လူက ဖမ်းစရာရှိ ဖမ်းမသွားဘဲ ညှာတယ်ဘာညာ လုပ်နေပုံထောက်တော့ သူ့ဆီက ငွေဖန်နေသလား ဒါဆိုရင်တော့ လွတ်ပေါက် ရှိသည် လို့လည်း တွေးလိုက်မိသည် ။

" အကိုကြီး....ကျနော့်ကို အကိုကြီး ကူညီလို့ မရဘူးလားဟင်..ကျနော် ကျေးဇူးသိတတ်တဲ့လူပါ..အကိုကြီးကိုကျေးဇူးဆပ်ပါမယ်...ကူညီပါဗျာ...."

" ခင်ဗျားလို ပညာတတ် တက္ကသိုလ်က ဆရာ တယောက် ထောင်နန်းစံရမှာကို ကျနော်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတယ်ဗျ..ဒါကြောင့်လည်း ခင်ဗျားကို ပြောနေတာ..ကိုကံမင်းထူး..."

" ဟုတ်ပါတယ် အကိုကြီးရယ်....ကျေးဇူး ကမ္ဘာပါ...ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး ........လုပ်ပါ ...ကူညီလိုက်ပါ ......နောင်ကိုကျနော်လည်း ဒါမျိုးကို ဝေးဝေးက ရှောင်ပါတော့မယ်......မလုပ်တော့ပါဘူး.....ကယ်ပေးပါ အကိုကြီးရယ်..."

" အင်း...ခက်တာက....."

အောင်မင်းဆွေက ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရပ်ထားတဲ့ မာဇဒါဂျစ် အစုတ်ကြီးဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။

" ဘာ...ဘာ ခက်လဲဟင် အကိုကြီး....."

" ကျနော်က တယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူးဗျ.....အဖွဲ့နဲ့ လုပ်ရတာ...."

မာဇဒါဂျစ်ပေါ်က လူနှစ်ယောက်က အောင်မင်းဆွေကို လက်လှမ်းပြသည် ။ဟာ...သူ တယောက်ထဲမှ မဟုတ်တာ...။ သူ့လူတွေက ခပ်လှမ်းလှမ်းက စောင့်ကြည့်နေကြတာကိုး ။

" အဖွဲ့ကိုလည်း အကိုကြီးဘဲ ကြည့်လုပ်ပေးပါဗျာ...လုပ်ပါ..လုပ်ပါ.....အကိုကြီး..."

" ဘာလုပ်ရမှာတုံး...."

" ကူညီလိုက်ပါ ....    "

" ခင်ဗျား က ဘာနဲ့ ကျေးဇူးတွေ ဆပ်မှာလဲ.....ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဘဲ မေးမယ်ဗျာ...."

" ကျနော် အကိုကြီးတို့ကို ကန်တော့ပါမယ်......"

" ဟားဟား...ငှက်ပျောပွဲအုန်းပွဲနဲ့လား......ဆရာရယ်...ကြည့်လုပ်ပါအုံး...."

" မဟုတ်ပါဘူးဗျာ..ထိုက်ထိုက်တန်တန် ကန်တော့ပါမယ်..အကိုကြီးသာ ကျနော့်ကို မဖမ်းဘဲ ကေ့စ်ကို ဖျောက်ပစ်လိုက်ပေးပါ...."

" အင်း..ခင်ဗျားကတော့...လုပ်ပြီ......ကော့စ်တခုလုံးကို ဖျောက်ပစ်လိုက်ဖို့ ဆိုတာက ...အင်း....နဲနဲနောနော ကိစ္စကြီးတော့ မဟုတ်ဖူး..ဆရာရေ....အခန့်မသင့်ရင် ဆရာ မဝင်ဘဲ ကျနော်တို့ အထဲရောက်သွားမှာ...."

နောက်ဆုံး အောင်မင်းဆွေ က ကံမင်းထူး ပေးနိုင်တဲ့ ငွေကို လက်ခံပြီး အမှုကို လျှော်ပစ်လိုက်ဖို့ သဘောတူလိုက်သည် ။ လက်ငင်း ပေးရမှာ ဖြစ်လို့ ကံမင်းထူးက ကြံရာမရ ဇေယျာလှိုင် ဆီဘဲ လှမ်း ဖုန်းဆက်ပြီး အကူအညီတောင်းလိုက်ရသည် ။ အောင်မင်းဆွေရဲ့ လူနှစ်ယောက်က ဇေယျာလှိုင်နဲ့ တနေရာမှာ ချိန်းပြီး ငွေသွားယူလိုက်သည် ။ ငွေပမာဏက မနည်းလှ ။ ရန်ကုန်မြို့ ဆင်ခြေဖုန်း ရပ်ကွက်က ကွန်ဒိုတိုက်ခန်း တခန်းဖိုး ဘဲ ။

ကံမင်းထူးက ဇေယျာလှိုင်ကို " ကျနော် အိမ်ရောင်းပြီး ပြန်ဆပ်ပါမယ်..ကိုဇေယျာ....ကူညီတာ ကျေးဇူးပါ...." လို့ပြောလိုက်သည် ။

ကံမင်းထူးလည်း သူ့မိဘတွေ ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး သူတို့ အိမ်ကို ရောင်းဖို့ ပြောဆိုလိုက်သည် ။ကျောင်းသား ဘဝတုံးက တအားခင်ခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်း အောင်ဘု ပြောခဲ့တဲ့ စကားကို ပြန်ကြားယောင်သည် ။ ငယ်ငယ်ထဲက စော်ဝါသနာထုံတဲ့ ကံမင်းထူးကို အောင်ဘုက 

" လီး မသရမ်းနဲ့ ကံမင်း.....မင်း လီးသရမ်းလွန်းလို့ တနေ့ ဂျေးထဲ ဝင်ချင်ဝင်..မဝင်ရင်လည်း စီးပွားပျက်ကိန်း ဆိုက်မယ်...." လို့ ခဏခဏ ပြောခဲ့သည် ။

တင်နှင်းမာလည်း ကွာရှင်းစာချုပ်ကို လက်မှတ် လာထိုးပေးသွားတဲ့ ကံမင်းထူး တယောက် ပိန်ချုံးကျပြီး အိုစာသွားတာကို အံ့ဩမိသည် ။တကယ်တော့ တင်နှင်းမာသည် ကံမင်းထူးကို အခုလို အမိဖမ်းပြီး မောင်းထုတ်တာတို့ ကွာရှင်းခိုင်းတာတို့ မလုပ်လိုပါဘူး ။ သူမကိုယ်တိုင်လည်း ဇေယျာလှိုင် စိုးမိုးအောင်တို့နဲ့ စိတ်ကြိုက် ကုန်းနေတာဘဲလေ ။

နားမဆန့်အောင် သတင်းတွေ ကြားနေရလို့ အေးအေးဆေးဆေး တရားအားမထုတ်နိုင်တဲ့ သူမ မိဘတွေရဲ့ ဆန္ဒအရ ကံမင်းထူးကို ရန်ကုန်ဆင်း ဖမ်းပြီး အခုလို ပြတ်ပြတ်သားသား လုပ်လိုက်ရတာ ဖြစ်သည် ။အခုတော့ တင်နှင်းမာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြစ်သွားပြီ ။ ဇေယျာလှိုင်နဲ့ ပေါ်တင် ပျော်လို့ရပြီလို့ တင်နှင်းမာထင်ခဲ့မိသည် ။ 

သို့သော် ဇေယျာလှိုင် သည် အရင်တုံးကလို တင်နှင်းမာကို လာမတွေ့တော့ ။ သူ့ပိုင် မုန့်တိုက်က မုန့်ဖုတ်သမလေး စပယ်အေးနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ စီစဉ်နေသည် ။ တင်နှင်းမာ ဆီကို မလာတော့ ။

ဇေယျာလှိုင်သည် စပယ်အေးကို မကြာခင် လက်ထပ်မယ်လို့ ပြောလို့ စပယ်အေး အရမ်းကို ပျော်နေသည် ။ မုန့်တိုက်မှာ ဇေယျာလှိုင်က ဇင်ဦးကို အလုပ်ထုတ်လိုက်ပြီး စပယ်အေးကို တာဝန်ခံ မန်နေဂျာ ခန့်လိုက်သည် ။ဒီနေ့ မနက်ပိုင်း စပယ်အေးသည် မုန့်တိုက်က ရုံးခန်းလေးထဲကို ဝင်လိုက်တဲ့ အခါ ဇေယျာလှိုင်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ အံ့ဩသွားသည် ။ခါတိုင်း နေ့တွေဆို ဇေယျာလှိုင်က စောစော မလာတတ် ။

" ဟင်..အကို အစောကြီး ရောက်နေပါလား ...အလုပ်ရှိလို့လား..."

" ဟုတ်တယ်....ဒီမနက် အိပ်ရာက နိုးလာတော့ မီးငယ်ကို တအား သတိရနေတယ်..တွေ့ချင်လွန်းလို့ စောစော လာခဲ့တာ..." လို့ ဇေယျာလှိုင်က ပြောလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်ကို စပယ်အေးကို ဆွဲတင် ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည် ။

စပယ်အေးလည်း မာတောင်နေတဲ့ ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ လီးချောင်းကြီးပေါ်ကို ထိုင်မိလိုက်သည် ။

" ဟင်..အကို..အကို့လီးကြီး တောင်နေလိုက်တာ...."

" အင်း....ကဲ မီးငယ်..အခန်းတံခါးကို သွား ဂျက်ချလိုက် ..."

စပယ်အေးလည်း ရုံးခန်းလေး တံခါးကို ဂျက်ချ ပိတ်လိုက်သည် ။ဇေယျာလှိုင် ဆီကို ပြန်လျှောက်သွားလိုက်တဲ့အချိန် ဇေယျာလှိုင်သည် သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး မတ်မတ်ကြီးတောင်နေတဲ့ လီးတန်ကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကွင်းထုနေတာကို စပယ်အေး တွေ့လိုက်ရသည် ။

" မီးငယ် စုတ်ပေးမယ်လေ ..."

စပယ်အေးက ဇေယျာလှိုင် ထိုင်နေတဲ့အရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး လီးကြီးကို ငုံစုတ်လိုက်သည် ။ ဇေယျာလှိုင်ကစပယ်အေး လီးစုတ်ပေးတာကို အရမ်းကောင်းသည် ဆိုပြီး အမြဲဘဲ စုတ်ခိုင်းသည် ။ စပယ်အေးလည်း လီးကြီးရဲ့ထိပ်ပိုင်းကို လျာလေးနဲ့ ထိုးဆွ ပွတ်လှိမ့်ပေးနေလို့ ဇေယျာလှိုင်လည်း တအားကောင်းနေသည် ။

" အီး.......အိုး.....အား.....အား.......အင်း......ကောင်းလိုက်တာ....အီး.......စုတ်..စုတ်......မီးငယ်...စုတ်...စုတ်.......အိုး..."

ဇေယျာလှိုင် စုတ်ပေးနေတာနဲ့ အားမရဘဲ စပယ်အေး ပါးစပ်ထဲကို ထိုးညှောင့်သည် ။သည် အချိန်မှာ ဖုန်းမြည်လာသည် ။ဖီလင်တက်နေတဲ့ အချိန်မို့ ဇေယျာလှိုင် ဖုန်းမကိုင်ဘူး ။ ဖုန်းက ဆက်တိုက် မြည်နေသည် ။

ဟာ....ဘယ်သူများပါလိမ့် ...။ ဖုန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့တပည့် ဖိုးလုံး ခေါ်တာ ဖြစ်နေသည် ။စပယ်အေး ခေါင်းကို နောက်စေ့က ကိုင်ထိန်းပြီး ပါးစပ်ထဲကို ထိုးသွင်းနေရင်း ဖုန်းကိုင်လိုက်သည် ။

" ဖိုးလုံး...ပြော..ဘာထူးလဲ..."

" အဆင်ပြေခဲ့တယ် ဆရာ....ခိခိ....သူ့ကို ဖြဲခြောက်လိုက်တာ..တအားကြောက်ပြီး အိုကေတယ်..ဟားဟား...."

ဇေယျာလှိုင် ပြုံးလိုက်သည် ။ သူ့အပြုံးက ကောက်ကျစ် ရက်စက်တဲ့ အပြုံး ။

" ကောင်းတယ်...ဖိုးလုံး.....ကောင်းတယ်...မင်းတော်တယ်...."

" ကျနော် ဆရာ့ဆီ လာခဲ့ရမလား...."

" အေး....လာခဲ့...ရတယ်....."

ဇေယျာလှိုင်လည်း ဖုန်းကို ပိတ်လိုက်ပြီး သူ့လီးကို စပယ်အေးရဲ့ ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်သည် ။

" အကို....မီးငယ် စုတ်ပေးတာ မကြိုက်လို့လားဟင်...."

" ကြိုက်တယ် ....အကို မီးငယ်ကိုလည်း ယက်ချင်လို့..."

စပယ်အေးကို သူ့အလုပ်စားပွဲပေါ်ကို တက်ထိုင်ခိုင်းပြီး ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်သည် ။ စပယ်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်သည် အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနစ်နေသည် ။ စောစောက လီးစုတ်နေတဲ့အချိန် စိတ်တွေ ထကြွနေခဲ့ပုံဘဲ ။လက်နှစ်ဖက်က စပယ်အေးရဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးကို စုံကိုင် လိုက်သလို ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးအပ်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို လျာနဲ့ အေက်ကနေ အထက် ပင့်ကော် ယက်လိုက်သည် ။

" အို့..ဟင့်ဟင့်..."

ထောင်ထ ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်စိလေးကို လျာထိပ်နဲ့ ထိုး ကလိကစားလိုက်သည် ။ လက်တွေကလည်း နို့ကြီးတွေကို အပီအပြင် ချေနယ်ပေးနေသည် ။ စပယ်အေးလည်း ရသာဖူးလေးကို ကောင်းကောင်း ကလိခံလိုက်ရလို့ ကာမစိတ်တွေ အဆုံးစွန်အထိ ထကြွ သောင်းကျန်းသွားရပြီး ခုချက်ချင်းဘဲ လီးကြီးကို သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ သွင်းလိုး လိုက်စေချင်သွားသည် ။

ဇေယျာလှိုင်က ဆက်တိုက် လျာနဲ့ ယက်နေရာက ဘာစိတ်ကူး ပေါက်သွားသည် မသိ ။ စပယ်အေးကို စားပွဲစောင်းမှာ ကုန်းခိုင်းလိုက်သည် ။ စပယ်အေးလည်း သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း စားပွဲပေါ် လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်သည် ။ 

ဖြူဖွေးပြီး လုံးကားနေတဲ့ ဖင်တုန်းဖြူဖြူတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး စအိုပေါက်နီညိုညိုလေးကို လျာနဲ့ ယက်ပစ်လိုက်တာကြောင့် စပယ်အေးလည်း.." အို့အာ့.." ဆိုတဲ့ အသံလေး ထွက်သွားပြီး ဖင်တုန်းတွေ တုန်ခါသွားရသည် ။ စောက်ဖုတ်ကိုတော့ ခဏခဏ အယက်ခံဘူးနေပေမယ့် စအိုပေါက်ကို တော့ ခုတခါပထမဆုံး အယက်ခံဘူးတာမို့ ထူးဆန်းနေဆဲ ဇေယျာလှိုင်က စအိုပေါက်လေးထဲကို လျာထိပ်နဲ့ ထိုးဆွနေပြန်တော့ စပယ်အေးလည်း တဟာဟာ တဟင်ဟင်နဲ့ စိတ်တွေ ကြွသထက် ကြွလာရတော့သည် ။ဇေယျာလှိုင်က စအိုပေါက်လေးကို ဖိကာဖိကာ လျာနဲ့ထိုးနေသည် ။ 

" အား..ဟာ....အင်.......အကို...အို......အား....."

စပယ်အေး အလိုးခံချင်လှပြီ ။ အဆွခံနေရတဲ့ စအိုပေါက်လေးလည်း တအား ယားလာသည် ။ စောက်ဖုတ်လည်းယား စအိုပေါက်လည်း ယား ဖြစ်နေသည် ။ လီးနဲ့ အပေါက်နှစ်ပေါက်လုံးကို ထိုးထည့်စေချင်လာမိသည် ။ဇေယျာလှိုင်က ဆက်ယက်နေဆဲမို့ " အကို....အကို....မီးငယ် လိုချင်ပြီ...မီးငယ်ကို ချစ်ပေးပါတော့....တအား လိုချင်နေလို့ပါ..." လို့ ထုတ်ပြောမိ တောင်းခံမိသည် ။ 

ဇေယျာလှိုင်ကလည်း စပယ်အေး ဒီလို ဖြစ်လာတာကို အရမ်းသဘောကျသွားသည် ။ တအား ခံချင်လာတဲ့ မိန်းမကို လိုးရတာ အရသာရှိသည်လို့ သူထင်သည်လေ ။ သူကောင်းကိုယ်ကောင်း စိတ်တအားထကြွပြီး လိုးချင်သည်မဟုတ်လား ။ ဇေယျာလှိုင်က စပယ်အေးရဲ့ ဖင်တုန်းတွေ အနောက်တည့်တည့်မှာ နေရာဝင်ယူ ရပ်လိုက်ပြီးပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးနဲ့ အပေါ်အောက် သုံးလေးကြိမ်လောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည် ။

စပယ်အေးရဲ့ အဖုတ်မှာ စိုရွှဲနေတဲ့ အရည်တွေက သူ့လီးထိပ်ခေါင်းကို အကုန် စိုပေလူးသွားသည် ။ သည်တော့မှ စောက်ဖုတ်ဝကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည် ။ တုတ်ဖီးတဲ့ လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံလိုက်ရလို့ စပယ်အေးလည်း အရမ်းကို ဖီလင်တက်သွားသည် ။ ဇေယျာလှိုင်ကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးသမား ။ စပယ်အေးကို ခပ်သွက်သွက်ပြင်းပြင်း လိုးပေးသည် ။

သည်အချိန်မှာ ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ တပည့် ဖိုးလုံး မုန့်တိုက်ထဲကို ဝင်လာပြီး

" ဆရာဇေယျာလှိုင်နဲ့ တွေ့ချင်သည် "

လို့ ပြောလိုက်တာကြောင့် အရောင်းကောင်တာက အရောင်း တာဝန်ခံ မိမိမော်က 

" ခဏ ထိုင်ပါရှင်..ကျမ သွားခေါ်ပေးပါမယ်..."

လို့ ပြောပြီး ရုံးခန်းလေးဆီကို ဝင်သွားလိုက်တဲ့အခါ ရုံးခန်းလေးရဲ့ တံခါးက ပိတ်ထားပြီး အတွင်းက တဖတ်ဖတ် အသံတွေနဲ့ အားအားအင်းအင်း အော်ညည်းသံတွေကို ကြားလိုက်ရလို့ ဆရာတော့ စပယ်အေးကို လိုးနေပြီ ဆိုတာကို မိမိမော် သိလိုက်သည် ။ သက်ပြင်းချပြီး အရှေ့ကို ပြန်မယ် လုပ်ပြီးမှ မပြန်သေးဘဲအခန်းနား ကပ်ပြီး အသံတွေကို နားစွင့်လိုက်မိသည် ။

တအားကို ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတာ ။ စပယ်အေးကို အားကျမိပြီး သူ့လိုဘဲ ခံလိုက်ချင်စိတ်တွေ မိမိမော်မှာ ပေါ်ပေါက်လာရသည် ။ သူတို့ မုန့်တိုက်မှာ လုပ်တဲ့ အလုပ်သမားတွေထဲ စပယ်အေးက ထင်းထင်းကလေးနဲ့အလှဆုံးလေးမို့ ဇေယျာလှိုင်က ရွေးကောက်သွားတာ ဖြစ်သည် ။ မိမိမော်တို့ လည်း စပယ်အေးလိုများ သူတို့ကိုသူဌေးဇေယျာလှိုင်က ကောက်လေမလား ဆိုပြီး အလှပြင် အထာခင်းကြပေမယ့် ဇေယျာလှိုင်က သူတို့ကို စာရင်း မသွင်းခဲ့ ။

မိမိမော် ဆိုင်အရှေ့ဖက်ကို ပြန်လာပြီး လာတဲ့ ဧည့်သည် ဖိုးလုံးကို " ဆရာ အလုပ်များနေလို့ ခဏလေး စောင့်ပေးပါ..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဖိုးလုံးက " ရပါတယ်..ဆရာ အားတဲ့အထိ ကျနော် စောင့်မယ်...." လို့ ပြန်ပြောရင်း ထိုင်နေသည် ။ရုံးခန်းလေးထဲမှာတော့ ဇေယျာလှိုင်သည် အပြတ်ကို ဆွဲနေသည် ။ စပယ်အေးလည်း တောင့်တနေတဲ့ ဆန္ဒတွေကို ဖြည့်စွမ်းပေးနေတဲ့ ဇေယျာလှိုင်ကို အပြတ်ကို ခိုက်သွားသည် ။ အလိုးကောင်းတဲ့ အကို့ကို အသဲစွဲအောင် ချစ်သွားပြီ ။

အားကုန် အသားကုန် ဆောင့်ထည့်ပြီး စပယ်အေးနဲ့ သူနဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ပြီးသွားကြသည် ။ ပြီးခါနီးလေးမှာ သူ့လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲက အမြန် ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့ အချိန် စပယ်အေးက သူ့ရှေ့ ဒူးလေးထောက်လိုက်ပြီးပါးစပ်လေး ဟပေးလိုက်တဲ့အချိန် ဇေယျာလှိုင်သည် လီးကို ကွင်းတိုက်ကစားလိုက်သည် ။

ဖွားကနဲ ဖွားကနဲ သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ လီးထိပ်ပေါက်က ပန်းထွက်လာပြီး စပယ်အေးရဲ့ ပါးစပ်လေးထဲကို ဝင်သွားကြသည် ။ စပယ်အေးလည်း တကွပ်ကွပ်နဲ့ မြိုချပစ်လိုက်သည် ။

အိုး......ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖီလင် ။ သူ့အပေါ် စိတ်ကြိုက် ကုန်းပေးတဲ့ စပယ်အေးကိုလည်း ကျေနပ်မိတာ အခါခါဘဲ ။ အင်း.....တင်နှင်းမာ တယောက်လည်း ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ မသိဘူး ...။အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ကြပြီးချိန် တံခါးခေါက်သံ ထွက်လာသည် ။

" ဘယ်သူလဲ..ဝင်ခဲ့ပါ...."

ဝင်လာတာက မိမိမော် ။ အရှေ့က အရောင်းဝန်ထမ်း ။

" ဆရာ..ဧည့်သည် တယောက် ရောက်နေပါတယ်..ကိုဖိုးလုံး...တဲ့..."

" အေး....လွှတ်လိုက်..မိမိမော်....."

မိမိမော်သည် အခန်းလေးထဲ လှိုင်နေတဲ့ သုတ်နံ့တွေကို သတိထားမိလိုက်သည် ။ မိမိမော်လည်း ထွက်သွားရောစပယ်အေးက " အကို..တခုခု သောက်မလား..မီးငယ် သွားဖျော်လိုက်မယ်လေ..." လို့ပြောတော့ ဇေယျာလှိုင်က

" အိုကေ မီးငယ်...ဖိုးလုံး အတွက်ပါ ကော်ဖီ တခွက်လောက် ယူခဲ့ပါ.." လို့ပြောလိုက်သည် ။

ဖိုးလုံး အခန်းထဲကို ရောက်လာတဲ့ အခါ ဇေယျာလှိုင်က ဝမ်းသာအားရ ဆီးကြိုလိုက်တာကို စပယ်အေး တွေ့လိုက်ရသည် ။ သည်လူ ဘယ်သူလဲ..အကိုနဲ့ ဘယ်လို ပတ်သက်လဲ လို့ စပယ်အေး တွေးလိုက်ပေမယ့် ခေါင်းထဲမှာ အဖြေ မထွက်ဘူး ။

" ဖိုးလုံး ( ခေါ် ) အောင်မင်းဆွေ....ဟားဟားဟား......မင်းပုံက တကယ့်ကို ထောက်လှမ်းရေး ပုံဘဲကွ...ဟားဟား.. ဟိုမအေပေး...တကယ် ယုံသွားတာ ကြည့်လေ.....ဟားဟားဟား........"

" ဆရာကလည်း ဝပ်ရှော့က ကျနော့် ဘော်ဒါတွေ ကူညီတာလည်း ပါလို့ပါ ....ဟီး......"

ဖိုးလုံးသည် ထောက်လှမ်းရေး အယောင်ဆောင်ပြီး ကံမင်းထူးကို ခြိမ်းခြောက် ငွေတောင်းခဲ့သည် ။ သူ့ကားဝပ်ရှော့က မက်ကင်းနစ် ဘော်ဒါနှစ်ယောက်ကလည်း ဝပ်ရှော့မှာ လာပြင်တဲ့ မာဇဒ်ဂျစ် အစုတ်ကြီးကို မောင်းလာ ရပ်ထားပြီး ထောက်လှမ်းရေးတွေ လိုလို လုပ်ပေးခဲ့သည် ။ 

သည် အကြံတွေ လုပ်ရပ်တွေ အားလုံးက ဇေယျာလှိုင်က ခိုင်းစေခဲ့တာဘဲ ဖြစ်သည် ။ ကံမင်းထူးက မိဘတွေရဲ့ အိမ်ကို ရောင်းပြီး အောင်မင်းဆွေလို့ သိထားတဲ့ ဖိုးလုံးကို လပ်ထိုးခဲ့ရသည် ။ ဖိုးလုံးနဲ့ ဇေယျာလှိုင်က အားမရသေးဘဲ ကံမင်းထူကို ဒုတိယအကြိမ် ထပ်ပြီး ငွေတောင်းကြပြန်သည် ။ ကံမင်းထူးလည်း အဖမ်းမခံချင် ထောင်မကျချင်လို့ နောက်ထပ် တခါလည်း ငွေရှာပြီး ပေးရသည် ။

" တော်လောက်ပါပြီ..တပည့်ရာ..ဒီကောင်လည်း တော်တော် နောင်ကျဉ်သွားလောက်ပါပြီ....ဘဝမေ့ပြီး အောက်ခြေလွတ်လွန်းလို့ သောက်မြင်ကပ်လို့ ဆုံးမလိုက်ရတဲ့ သဘောပါဘဲကွာ..ဟားဟားဟား....ရတဲ့ ငွေကို မင်းတို့ဘဲ ခွဲဝေ သုံးလိုက်ကြပေါ့ကွာ....."

ဇေယျာလှိုင်သည် သူဌေးသား တယောက်ဘဲမို့ ငွေမလိုအပ် ။ ကံမင်းထူး သည် သူချစ်ခဲ့တဲ့ တင်နှင်းမာကို ရခဲ့ပေမယ့် ဂရုမစိုက်ဘဲ တခြား စော်လေးတွေနဲ့ ကဲချင်တိုင်း ကဲနေတာကို မခံနိုင်လို့ ဆုံးမတဲ့ သဘောနဲ့ ကံမင်းထူး ဘဝယိုင်သွားအောင် သူ လုပ်ခဲ့သည် ။

တင်နှင်းမာကိုလည်း သူ စိတ်ကြိုက် လိုးခွင့်ရခဲ့ပြီး တင်နှင်းမာက ကံမင်းထူးတောင် မလုပ်ဖူးသေးတဲ့ နောက်ပေါက်ကို သူ့ကို ပေး လုပ်ခဲ့သည် ။ အခုတော့ တင်နှင်းမာထက် ကောင်းတဲ့ စပယ်အေးကို သူ စွဲနေသည် ။

သူနဲ့ ဖိုးလုံးတို့ အောင်ပွဲခံ ပြောဆိုနေတာတွေကို အခန်းပြင်က စပယ်အေးက နားထောင်နေသည် ကိုတော့ ဇေယျာလှိုင် မသိ လိုက် ။စပယ်အေး မုန့်တိုက်မှာ အလုပ် မလုပ်ရတော့ ။ မုန့်ဖုတ်တဲ့ အဆင့်တုံးက တလကို တသိန်းလောက်ဘဲ ရခဲ့တဲ့ စပယ်အေးသည် ဇင်ဦးကို အလုပ်ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး တာဝန်ခံ မန်နေဂျာ အလုပ်ကို လုပ်ရတဲ့အခါ တလကို သုံးသိန်းကျော် ရခဲ့သည် ။ 

မုန့်တိုက်ကို ဦးစီး လုပ်ရတဲ့အတွက် စပယ်အေးသည် လူမမာ အဖေကို ဂရုတစိုက် မကြည့်နိုင်ဘူး..အိမ်မှာဘဲ နေပြီး ပြုစုပါ..တလကို ငါးသိန်းပေးမည်လို့ဇေယျာလှိုင်က ပြောပြီး အလုပ် မလုပ်ခိုင်းတော့ ။ ဇော်ပိုင်လင်း ဆိုတဲ့ လူတယောက်ကို မန်နေဂျာ ခန့်လိုက်သည် ။ စပယ်အေးလည်း ဇေယျာလှိုင်က ငါ့ကို အရမ်း ချစ်တာဘဲ ဆိုပြီး အရမ်း ကျေနပ်မိခဲ့သည် ။ 

အကိုက ညနေဖက်ကို ကားနဲ့ လာလာခေါ်သည် ။ သူ့တိုက်ခန်းမှာ စပယ်အေးကို စိတ်တိုင်းကျ လိုးသည် ။ စပယ်အေးကလည်း ရာသီလာတဲ့ ရက်တွေက လွဲလို့ အကိုနဲ့ လိုးချင်တာ ။ ရာသီလာ သွေးပေါ်တဲ့ ရက်တွေမှာလည်း အကို့ကို ပုလွေ ကောင်းကောင်း ပေးပြီး ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးခိုင်းခဲ့သည် ။

ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ အကိုက နေ့တိုင်း လာမခေါ်တော့ဘဲ တပတ်မှာ နှစ်ခါလောက်ဘဲ လာခေါ်သည် ။ တလ ငါးသိန်းတော့ မှန်မှန်ပေးသည် ။ အဖေ့အတွက်လည်း စားစရာတွေ သစ်သီးတွေ အမြဲ ယူလာသည် ။ တပည့်လေးတွေနဲ့လည်း ပို့ပေးသည် ။

အကိုနဲ့ လင်မယားလို ဖြစ်လာတာ ကြာတော့ စပယ်အေးလည်း စုံနေပြီ ။ အကို လုပ်ခိုင်းတာတွေ စပယ်အေး အကုန် လုပ်ပေးခဲ့သည် ။ အကိုက ဖင်လိုးချင်တယ် လို့ တောင်းတာကိုလည်း ချက်ချင်းဘဲ အလိုး ခံခဲ့သည် ။

နောက်ပိုင်းမှာ အရင်တုံးက နမ်းကြတာနဲ့ ချက်ချင်း မတ်လာတဲ့ အကို့လီးကလည်း မထချင် ထချင် ဖြစ်လာတာကို တွေ့ရသည် ။ စပယ်အေးက တအား စုတ်ပေး ယက်ပေးတာတောင် မတောင်ချင်တော့ဘူး ။

အကိုက စပယ်အေးကို လက်ထပ်ဖို့လည်း စကားတောင် မဟတော့ဘူး ။ အကို လိုချင်တာတွေ အကုန်ပေးခဲ့လို့ စပယ်အေးကို အကို ရိုးအီသွားပြီး လက်မထပ်ချင်တော့ဘူး လို့ ထင်လာမိသည်။

အကို့ကို စပယ်အေး ထုတ်မေးမိသည် ။ အကိုက " မဟုတ်ပါဘူး..မီးငယ်ကို အကို အရမ်းချစ်တာ မီးငယ် မသိဘူးလား...အကို့ကို မီးငယ် ဒီလို ထင်တာ အကို ဝမ်းနည်းတယ်..စိတ်မကောင်းဘူး လို့ ပြောသည် ။ စိတ်ကောက်တာလား မသိဘူး ။ စပယ်အေးကို လာမခေါ်တော့ဘူး ။ ဖုန်းဆက်တော့လည်း ဖုန်း မကိုင်တာ များသည် ။

နောက်ပိုင်း အကိုက လာလည်း မလာတော့ ဖုန်းဆက်လို့လည်း မကိုင်တော့တာကြောင့် စပယ်အေးလည်း မုန့်တိုက်ကို လိုက်သွားတဲ့အခါ မန်နေဂျာ အသစ် ဇော်ပိုင်လင်း ဆိုတဲ့ လူက မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ ဆရာ မရှိဘူး..မန္တလေးကို သွားနေတယ် လို့ ပြောပြီး စပယ်အေးကို ခပ်တန်းတန်း ဆက်ဆံသည် ။ တကယ်ဆို စပယ်အေးက အကိုနဲ့ မကြာခင် လက်ထပ်မယ့် ချစ်သူ ပါ ။

တလကို ပေးနေကျ ငွေငါးသိန်းလည်း မရတော့ဘူး ။အကိုက အဆက်ဖြတ်တဲ့သဘော ဖြစ်နေတာကြောင့် စပယ်အေးလည်း ဝင်ငွေလည်း မရှိတော့တာကြောင့် အလုပ် ရှာရတော့သည် ။ အလုပ်ကလည်း တကယ်တမ်း လိုချင်တော့ မလွယ်ဘူး ။

အိမ်ဘေး ကပ်ရက်က ခိုင်မာလာနှင်းဆီ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက သူ လုပ်နေတဲ့ စားသောက်ဆိုင်မှာ အလုပ်ရအောင် ပြောပေးမယ် လို့ ပြောလို့ သူနဲ့ စပယ်အေး လိုက်သွားကြည့်သည် ။

စားသောက်ဆိုင်က အရက်သမားတွေ မူးပြီး စားပွဲထိုး ကောင်မလေးတွေကို ဖက်လားကိုင်လား လုပ်တဲ့ စားသောက်ဆိုင် ဖြစ်နေသည် ။ အလုပ်ကလည်း မရနိုင်လို့ ဒီမှာဘဲ တခြားအလုပ် ကောင်းကောင်း မရခင် ခဏ လုပ်ဖို့ စပယ်အေး ဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည် ။

ကံမင်းထူးသည် အောင်မင်းဆွေဆိုတဲ့ ထောက်လှမ်းရေး ဆိုတဲ့လူရဲ့ ပညာပေးမှုတွေကြောင့် စီးပွား ချွတ်ခြုံကျ သထက်ကျပြီး စိတ်ဓါတ်လည်း အရမ်းကျသွားသည် ။ မိန်းမက မောင်းထုတ် စွန့်ပစ်လိုက်လို့ တိုက်တွေ ကားတွေ လည်း မရှိတော့တာကြောင့်လည်း ပါသည် ။ ပင်ကိုယ် ရုပ်ရည်လေးက ရှိသေးတော့ ကျောင်းသူ ကောင်မလေးတွေကတော့ ဆရာ..ဆရာနဲ့ ဝိုင်းနေဆဲပါဘဲ ။

သို့ပေမယ့် ကံမင်းထူး သင်္ခန်းစာ ရသွားပြီလေ ။ ခဲမှန်ဘူးတဲ့ စာသူငယ် ဖြစ်သွားပြီ ။ တခါသေဘူး ပျဉ်ဖိုးနားလည်လို့ပြောမလား ။ အမှတ်ပြင်ပြီး ကျေးဇူးဆပ်တာ မခံရဲတော့ဘူး ။မိန်းမကို ဖုန်းဆက်ဆက်ပြီး ခွင့်လွှတ်ဖို့ တောင်းပန်ပေမယ့် မိန်းမက ခုထိ စိတ်မပြေသေးဘူး ။

ကံမင်းထူးလည်း ကာမ မဆက်ဆံရတာ ကြာလာတော့လည်း စိတ်တွေက တအားကို တောင့်တလိုလားနေပြီးမနက်ခင်းသာ မကဘဲ ခဏခဏ ငပဲက မတ်မတ်နေသည် ။အတန်းကျကျပြီး ကျောင်းမှာဘဲ ကြာနေတဲ့ ကျောင်းသားကြီး တယောက်က သူရောက်ခဲ့တဲ့ မက်မပြေ ဆိုတဲ့စားသောက်ဆိုင်အကြောင်းကို ကင်တင်းက လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ဟောင်ပွာဟောင်ပွာနဲ့ ပြောနေတာကို ကံမင်းထူး ကြားပြီး စိတ်ဝင်စားနေသည် ။ 

မက်မပြေက အရက်ကို အသားပေး ရောင်းတဲ့ စားသောက်ဆိုင် ဖြစ်ပြီးသီးသန့် အထူးခန်းလေးတွေလည်း ရှိသည် ။ စားပွဲထိုးကောင်မလေးတွေက ကိုယ့်ကို စီးကရက်မီးညှိပေး အရက်ငှဲ့ပေးနဲ့ ပြုစုသည် .. ။ပေါင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းတာမျိုး ..နို့ကိုင် အဖုတ်နှိုက်တာမျိုးတွေ လုပ်လို့ရသည် ။ မက်အောင် ပေးနိုင်ရင်တော့ ချိန်းပြီး ဖိုက်လို့ရသည် တဲ့ ။

အင်း..ကံမင်းထူးကလည်း ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတော့ စိတ်ဝင်စားသွားပြီ ။ညပိုင်း တယောက်ထဲ အင်တာနက်က မြန်မာအပြာ ဇာတ်လမ်းတွေ ဝင်ဖတ်လိုက် နိုင်ငံခြားအပြာဆိုက်တွေ ဝင်ကြည့်လိုက် လုပ်ရင်း စိတ်က ထန်လာသည် ။ မက်မပြေဆိုင်ကို သွားလေ့လာချင်နေတာမို့ အခုဘဲ သွားလိုက်မည် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ 

လတ်တလော ကံမင်းထူးသည် တပတ်ရစ် တိုယိုတာကားဟောင်းလေး တစီး ဝယ်စီး နေသည် ။ မိန်းမရဲ့ ကားတွေနဲ့ သွားလာတုံးကလို မထယ်ဝါတော့ပေမယ့် ဘတ်စ်ကား တိုးစီးရတာထက်တော့ အဆင်ပြေသေးသည် ။မက်မပြေသည် သူထင်ထားတာထက်တောင် သားနား လှပ အဆင့်မြင့်သည် ။

ကြိုဆိုနေတဲ့ ဝန်ထမ်း ကောင်မလေးတွေကို စတွေ့တာနဲ့တင် ဒီဆိုင်ကို အထင်ကြီးသွားသည် ။ ဖြူဖြူသွယ်သွယ် အချောအလှလေးတွေ ချည်းဘဲ ။ ကံမင်းထူးတို့ အကြိုက်ပေါ့ ။ဧည့်ကြိုကောင်မလေးက အထူး ပရိုက်ဘိတ် အခန်းတွေ ရှိပါတယ်...ယူချင်ပါလား...လို့ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ပြောပြတော့ ကံမင်းထူးလည်း ဈေးနှုံးကို မေးကြည့်လိုက်သည် ။ ဈေးနှုန်းက သူတတ်နိုင်တဲ့ဟာမို့ ယူချင်တယ် လို့ဖြေလိုက်သည် ။ ကောင်မလေးက ဦးဆောင်ပြီး ခေါ်သွားသည် ။ အတော်ကျယ်ဝန်းတဲ့ အခန်းလေးပါဘဲ ။သစ်လွင်တဲ့ နှစ်ယောက်ထိုင် သားရေဆိုဖါကြီးတလုံးနဲ့ စားပွဲရှည်လေးတလုံး ရှိနေသည် ။

" လူကြီးမင်း အတွက် ဝန်ဆောင်မှု ပေးမယ့် မိန်းကလေး မကြာခင် ရောက်လာပါလိမ့်မယ်...အစားအသောက်တွေကို သူကဘဲ မှာပေးပါမယ်ရှင်..." လို့ ပြောပြီး ဧည့်ကြိုကောင်မလေး ပြန်ထွက်သွားသည် ။

အခန်းက လေအေးစက် နဲ့မို့ အေးနေသည် ။မီးက ခပ်မှိန်မှိန် ။ စားပွဲရှည် အပေါ်မှာ ဖရောင်းတိုင် အရှည်တချောင်းကို ထွန်းထားသည် ။

အင်း..ဘယ်လို ကောင်မလေး လာမလဲ....စောစောက ဧည့်ကြိုကောင်မလေး လို ချောချောလေး ဖြစ်ပါစေ လို့သူ စိတ်ထဲက ကျိတ်ပြီး ဆုတောင်းလိုက်သည် ။

နာရီရဲ့ စက္ကန့်တံတွေက နှေးကွေးလွန်းနေသည် လို့ ထင်နေမိသည် ။ လူမရှိတဲ့ အခန်းလေးထဲ ထိုင်စောင့်နေရတာ ။ ဘယ်လိုကောင်မလေး လာမလဲ ဆိုတာကတော့ စိတ်ဝင်စားစရာပါ ။မျက်လုံးကို စုံပိတ်ပြီး ဆိုဖါခုံနောက်ကျောမှာ မှီနေလိုက်သည် ။တံခါးပွင့်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။ပြီးတော့ ဖိနပ်သံ ။

မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည် ။ အိုး ...။ အချောလေး တယောက် သူ့ရှေ့မှာ ရောက်နေသည် ။နေပါအုံး ။ ဒီမိန်းကလေးကို တွေ့ဖူးသလိုလိုဘဲ ။ စဉ်းစားလို့ မရ ။ မစဉ်းစားတော့ ။ကောင်မလေးက သူ့ဘေးမှာ လာထိုင်သည် ။

" အကို..ဘာစား..ဘာသောက်မလဲဟင်...."

" ဘာရလဲ...."

" အကုန်အစုံရတယ် အကို......ဒီမှာ မရတာ မရှိဘူး ...ဘာလိုလို ရတယ် . . "

သူ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တာက အဓိပ္ပါယ် နှစ်ခွ လိုလို ...။

" တကယ် ဘာလိုလို ရလား....."

" ရတယ် အကို..ဥပမာ ဆိုကြပါစို့...မြွေသားဟင်း ရမလားလို့ မေးခဲ့ရင် လွင့်က ရမယ် လို့ ဖြေမှာ...ခိခိ...."

" နံမည်က လွင့်တဲ့လား....."

" ဟုတ်တယ်...အကို....ခိခိ....."

" မြွေသားက တကယ် ရတာလား...."

" အင်း...ဂျီသား ရော..ဆတ်သားရော....ယုန်သားရော....အကုန်အစုံ ရတယ်..."

" အဲဒါတွေတော့ မစားချင်ပါဘူး....အရင်ဆုံး ဘီယာတပုလင်း မှာပေးမလား ..."

" ဟုတ် ရပါတယ် အကို အမြည်း တခုခု စားပါလား...."

" ဘာ ရမလဲ..."

" အစုံ ရပါတယ်ဆို...ငါးရှဉ့်ကြော်..ငါးရှဉ့်ချဉ်စပ်...ဘဲကင်....ဝက်ခေါက်ကင်...ငါးကင်...."

" တော်ပြီ...မြေပဲလှော် ရမလား..."

" ရတယ် အကို...မှာလိုက်မယ်နော်..."

" အင်း..."

လွင့်က အိုင်ပက်လေးကနေ မှာနေတာ တွေ့လိုက်ရသည် ။

" အကို့ကို လွင့် တွေ့ဖူးသလိုဘဲ..ဘယ်မှာ တွေ့ဖူးလည်း မမှတ်မိဘူး ....     "

" အင်း..အကိုရောဘဲ လွင့်ကို တနေရာရာမှာ တွေ့ဖူးသလိုဘဲ....."

" အင်း သေချာပါပြီ..ဒါဆို..အကို ဆွိကိတ်မုန့်တိုက်ကို ရောက်ဖူးလား..."

" ဟာ...ရောက်ဖူးတာပေါ့..အဲဒါ ..အကို့မိတ်ဆွေရဲ့ မုန့်တိုက်ဘဲ...ကိုဇေယျာလှိုင် လေ...."

" ဒါဆို အကိုက သူ့မိတ်ဆွေ..ကိုကံမင်းထူး လား...ခုမှ ပို မှတ်မိလာတယ်...."

" ဟုတ်တယ်...ကိုယ်က...ကံမင်းထူး..."

" ဟာ...လာဆုံနေတယ်နော် ...အကိုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး လွင့် သိထားတာ တခု ရှိတယ်..သိလား....."

" နေအုံး..လွင့်က ကိုဇေယျာလှိုင်ရဲ့ ချစ်သူလား....သူ ပြောဖူးတယ်....အကို့ကို...."

" အခု သူက ဖြတ်သွားပြီ အကို.....လွင့် တကယ့်နံမည်က စပယ်အေးပါ ..ဒီရောက်တော့ လွင့်လို့ ပြောင်းလိုက်တာ..."

" သူက ဖြတ်လိုက်တယ် ဟုတ်လား...."

" ဟုတ်တယ်...ကျမကို ရိုးအီသွားပြီလေ..အခု အသစ်တယောက်နဲ့ တွဲနေတယ်...."

" အို....စိတ်မကောင်းပါဘူး ....    "

" ဒီထက် စိတ်မကောင်း စရာ သတင်း ကျမမှာ ရှိတယ်...အခိ..အကို မုန့်ဖိုးကောင်းကောင်း ပေးရင် ကျမ ပြောပြမယ်..."

" ဘာသတင်းလဲ..."

" အကိုနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ သတင်းပါ..အရေးကြီးတယ် ထင်တာဘဲ..အကို သိချင်ရင်ပေါ့.."

" သိချင်တာပေါ့..ပြောလေ..မုန့်ဖိုး ပေးပါမယ်..."

စပယ်အေးက ဇေယျာလှိုင်က သူ့တပည့်တွေကို ထောက်လှမ်းရေး အယောင်ဆောင်ခိုင်းပြီး ငွေတောင်းခိုင်းတဲ့ကိစ္စကို ကံမင်းထူးကို ကြားသိသမျှ ပြောပြလိုက်တော့ ကံမင်းထူးလည်း သူ့အပေါ် ဇေယျာလှိုင် မကောင်းတာကို သိသွားရပြီး အောင်မင်းဆွေ ဆိုတာလည်း ထောက်လှမ်းရေး အတုကြီးဘဲ ဆိုတာ သိလိုက်ရလို့ သူ စိတ်အေးသွားရသည် ။

လွင့် ဖြစ်နေတဲ့ စပယ်အေးကို သတင်းအတွက် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောပြီး မုန့်ဖိုးတွေ အများကြီး ပေးလိုက်သည် ။ ဇေယျာလှိုင် စွန့်ပစ်လိုက်တဲ့ စပယ်အေးသည် သူ့အတွက်တော့ အင်မတန်မှ ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်း ဖြစ်နေလို့ ဒီဆိုင်မှာ အလုပ်မဆင်းတဲ့နေ့မှာ အပြင်မှာ တွေ့ကြဖို့ ချိန်းလိုက်တော့ စပယ်အေး ( ခေါ် ) လွင့်က လည်း တွေ့မယ်လို့ သဘောတူလိုက်သည် ။

တင်နှင်းမာသည် စိတ်ဆာလောင်တိုင်း သူ့အလုပ်သမားလေး စိုးမိုးအောင်နဲ့ လိုးနေခဲ့တာ တော်တော်ကြာခဲ့ပြီ ။ စိုးမိုးအောင်လည်း လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ကျော်ဆောင်ကို သူ တင်နှင်းမာကို လိုးနေတဲ့အကြောင်း  ပြောပြလိုက်သည် ။

ကျော်ဆောင်က ရိပ်မိလာပြီး သူ့ကို မေးလာတဲ့အတွက် သူ မညာတော့ဘဲ ပြောပြလိုက်တာ ဖြစ်သည် ။ ကံမင်းထူးနဲ့ တင်နှင်းမာတို့ တရားဝင် ကွာရှင်း ပြတ်စဲလိုက်ပြီးတဲ့ အချိန် ကျော်ဆောင်က စိုးမိုးအောင်ကို 

" မင်းဒေါ်လေးကို အပိုင်ကြံလိုက်ပါလား...ဒေါ်လေးတို့ ချမ်းသာတာတွေ တနေ့မှာ မင်းလက်ထဲကို အကုန် ရောက်လာမယ်ကွ...အဖိုးကြီး အဖွားကြီးကလည်း တရားအားထုတ်နေတာ..အသက်တွေလည်း ကြီးကြပြီ...."

လို့ တိုက်တွန်းသည် ။ ကျော်ဆောင်သည် သူကိုယ်တိုင်လည်း ဒေါ်တင်နှင်းမာကို လိုးချင်နေတာ တပိုင်းသေနေသည် ။ အမြဲဘဲဒေါ်တင်နှင်းမာက စိုးမိုးအောင်ကို အထာခင်း သလိုဘဲ သူ့ကို ခင်းလာပါစေ လို့ အခါခါ အကြိမ်ကြိမ် ဆုတောင်းခဲ့သည် ။ သို့ပေမယ့် ဒေါ်တင်နှင်းမာက သူ့ကို ဖုတ်လေတဲ့ ငပိ ရှိတယ်လို့တောင်မထင်ခဲ့ဘူး ။

စိုးမိုးအောင်နဲ့ တင်နှင်းမာသည် ဟိုးတုံးကတော့ ပွဲရုံ အပေါ်ထပ် ထပ်ခိုးလေးက ရုံးခန်းလေးထဲမှာ လိုးတတ်ကြပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ ဟိုတယ်ခန်းတွေမှာဘဲ လိုးကြတာကြောင့် ကျော်ဆာင် အဖို့ သူတို့ လိုးပွဲကို  ချောင်းကြည့်ဖို့ အခွင့်အရေး မရတော့ဘူး ။

စိုးမိုးအောင်ကလည်း အရင်တုံးကလို တင်နှင်းမာကို သိပ် မလေးစားတော့ ။ သူ့စိတ်ကြိုက် လိုးလို့ရနေတဲ့ သူ့စော်ကြီးမို့ သူကတောင် ဆရာပြန်လုပ်ချင်လာသည် ။ လိုးကြတဲ့ အခါ တင်နှင်းမာကို လေးဖက်ထောက်ခိုင်းပြီး  လိုးတဲ့အခါ တင်နှင်းမာရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို လက်ဝါးနဲ့ တဖျန်းဖျန်း ရိုက်နှက်လိုက် ဖင်နှစ်လုံးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲဖြဲပြီး ဖင်ပေါက်ကို လက်ညှိုးလက်ခလယ်ပူးပြီး ထိုးဆွလိုက် လုပ်ခဲ့တာ အကြိမ်ကြိမ် ။တင်နှင်းမာက သူလုပ်တိုင်း ခံနေလို့ တင်နှင်းမာ အပေါ် သူလွှမ်းမိုးလို့ ရသည် လို့ ထင်လာပုံရသည် ။

တင်နှင်းမာလည်း စိုးမိုးအောင် အချိုး ပြောင်းလာတာကိုရိပ်စားမိ လာသည် ။ စိုးမိုးအောင် လိုးပေးတာကိုလည်းရိုးအီလာသည် ။ တလီးမကောင်း တလီးပြောင်းချင်လာသည် ။ စိုးမိုးအောင်ကို အခွင့်အခါကောင်းရင် သူ့အနားက ကန်ထုတ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

အရင်တုံးက ယောက်ျား ရှိရက်နဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်း ကဲတာမို့ သူ့ကို ကန်ထုတ်ရင် လိုက်ပြီး အရှက်ခွဲတာတွေ လုပ်နိုင်သည် ။ အခုတော့ လင်နဲ့လည်း ကွဲပြီးပြီ ဆိုတော့ ဘာမှ ဂရုမစိုက်တော့ ။တနေ့မှာ ပွဲရုံက ငွေစာရင်းတွေ စစ်ကြည့်တော့ ငွေတော်တော်များများ ပျောက်ဆုံးနေသည် ။ လူယုံကြီး ဦးဉာဏ်ကို ခေါ်မေးတော့ စိုးမိုးအောင် တာဝန်ယူတဲ့ အချိန်ပိုင်းတွေမှာ ငွေတွေ ကွာနေတာ လို့ သိလိုက်ရသည် ။

တင်နှင်းမာလည်း နဂိုထဲက စိုးမိုးအောင်ကို ကစ်ထုတ်ချင်နေတာ ဆိုတော့ အကြောင်းပြလို့ ကောင်းသွားပြီး စိုးမိုးအောင်ကို ဒီပြစ်ချက်နဲ့ အလုပ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။

စိုးမိုးအောင်မှာလည်း တင်နှင်းမာက ဒီလို မောင်းထုတ်ပစ်လိမ့်မယ်လို့ လုံးလုံး မမျှော်လင့်ခဲ့တော့ တော်တော့်ကိုတုန်လှုပ်သွားသည် ။ ရုတ်တရက် ငွေပုံကြီးပေါ် ထိုင်နေရာက ဗြုံးဆို ပလက်ဖေါင်းပေါ်ကို ဆင်းလိုက်ရလို့ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန် မသိ ။ ဒေါသတွေ ထွက်ပြီး ရူးမတတ် ခံစားနေရသည် ။

စိုးမိုးအောင်ကိုလည်း အလုပ် ထုတ်လိုက်ရော လှဆောင်က မတရားဘူး ဘာညာနဲ့ ထကြွလို့ တင်နှင်းမာလည်းကျော်ဆောင်ကိုပါ အလုပ်ကနေ ထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ကျော်ဆောင်ကလည်း သူ့ကို အလုပ်ထုတ်လိမ့်မယ်လို့ထင်မထား ။ မျှော်လင့်မထားလို့ ငိုကြီးချက်မနဲ့ ပြန်တောင်းပန်သည် ။ တင်နှင်းမာလည်း ဘယ်လိုဘဲ တောင်းပန် ပေမယ့် ကျော်ဆောင်ကို မောင်းထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။

ကျော်ဆောင်က တဟီးဟီးနဲ့ ချုံးပွဲချ ငိုပြီး.." ခင်ဗျားတို့ သူဌေးတွေက အသဲနှလုံး မရှိကြဘူး ..စာနာစိတ် မရှိကြဘူး..ကျုပ်တို့ နင်းပြား ကျောမွဲတွေကို တအား အနိုင်ကျင့်ကြတယ်....အလုပ် ထုတ်ပစ်တယ်...မတရားဘူး..." လို့ အော်ပြောရင်း ထွက်သွားသည် ။

ညနေစောင်းလာပြီမို့ ဦးဉာဏ်က ပွဲရုံကို ပိတ်လိုက်ပြီ ။တံခါးတွေ ပိတ်လိုက်တဲ့ အချိန် တင်နှင်းမာသည် သူ့ ထပ်ခိုးက ရုံးခန်းလေးထဲမှာ ထိုင်နေသည် ။ စိတ်ထဲမှာစိုးမိုးအောင်နဲ့ ကျော်ဆောင်တို့ကို ထုတ်ပစ်လိုက်ရတာ စိတ်မကောင်း မဖြစ်မိဘူး ။ စိတ်တောင် ပေါ့သွားသေးသည်။

ငကန်းသွားရင် ငစွေ လာလိမ့်မည် ။

" ဦးဉာဏ္...."

" ဗျာ........"

" ခဏ တက်ခဲ့ပါဦး...."

" ဟုတ်..."

ဦးဉာဏ် လည်း တင်နှင်းမာရဲ့ ရုံးခန်းလေးထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။ စိုးမိုးအောင်နဲ့ ဖြစ်တာတွေရော စိုးမိုးအောင် ပြောင်းလဲလာတာတွေရော ဦးဉာဏ် အကုန် သိသည် ။ တွေ့သည် ။ဒါကြောင့်လည်း တင်နှင်းမာက စိုးမိုးအောင်ကို ကန်ထုတ်ချင်သည် လို့ တိုင်ပင်လာတော့ ဦးဉာဏ်က ထောက်ခံလိုက်သည် ။ ဆရာမ ထုတ်ချင် ထုတ်လိုက်ပါ..လူလိုရင်  ရှာပေးမည်...လို့ ပြောခဲ့သည် ။ အခုတော့ကျော်ဆောင်ကိုပါ ထုတ်လိုက်တာကြောင့် လူသစ် နှစ်ယောက် ရှာပေးရတော့မည် ။

" လာ..ဦးဉာဏ်...ထိုင်....အလုပ်ကိစ္စ ဆွေးနွေးရအောင်..."

" ဟုတ်..တူမလေး... .."

ဦးဉာဏ်က အလုပ်စားပွဲရှေ့မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာရဲ့ မိဘတွေ လက်ထက်ထဲက လုပ်လာသူမို့တင်နှင်းမာကို " တူမလေး " လို့ ခေါ်ခဲ့သည် ။ တကယ်တော့ ဦးဉာဏ်သည် တင်နှင်းမာ မိဘတွေရဲ့ တပည့်တယောက်သာ ဖြစ်သည် ။ ဘာမှ ဆွေမျိုး မတော်စပ် ။

လည်ဟိုက် ဘလောက်စ် ဝတ်ထားတဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့ ဖြူဝင်းတဲ့ ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတွေကို ဦးဉာဏ် မြင်လိုက်ရသည် ။ တံခါးတွေ ပိတ်ထားတဲ့ ပွဲရုံထဲ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲဘဲ ရှိနေသည် ။

" ဦးဉာဏ်...ကျမတော့ ဟိုနှစ်ယောက်ကို အလုပ်က ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီ....အလုပ်သမား အသစ် ရှာဖို့က ဦးဉာဏ်ရဲ့ တာဝန်ဘဲနော်...ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား..."

" ဖြစ်ပါတယ်...တူမလေး...."

တင်နှင်းမာက စိုးမိုးအောင်လို အလုပ်သမား ကောင်လေးကို ရက်ရက်ရောရော  ကုန်းခဲ့တဲ့စော်မို့ ရမက်ပြင်း တဏှာကြီးမည်က သေချာနေသည် ။ ဦးဉာဏ်လည်း မိန်းမက သွေးဆုံး အသက်ကလည်း ထောက်နေပြီမို့ သူ့ကိုလိင်ကိစ္စအတွက် လုံးဝ အကပ်မခံတော့လို့ မိန်းမလိုးချင်နေတာ တော်တော်ကြာပြီ ။

ဦးဉာဏ်သည်လည်း သွေးနဲ့သားနဲ့ ယောက်ျားတယောက်ဘဲ ဖြစ်လို့ ပွဲရုံမှာ အတူတူ နီးနီးကပ်ကပ် လုပ်နေတဲ့အခါ တင်နှင်းမာရဲ့ အလှအပတွေကို ရင်ဖို စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့တာတွေ ရှိတာပေါ့ ။ သို့ပေမယ့် ကိုယ့် အလုပ်ရှင်ထမင်းရှင်မို့ မသိယောင်ဆောင် စိတ်တွေကို ထိန်းချုပ်ခဲ့ရတာ ကြာပြီ ။

တကယ်လို့ တင်နှင်းမာကသာ ဦးဉာဏ် ကျမကို လိုးမလား လို့ မေးခဲ့ရင် ဦးဉာဏ်သည် ရှိသမျှ ခွန်အားတွေကိုအကုန် ထုတ်သုံးပြီး တင်နှင်းမာကို အပီလိုးပေးချင်နေသည် ။တင်နှင်းမာကလည်း ငယ်ငယ်ထဲက အတူတူ နေခဲ့တဲ့ ဦးဉာဏ်ကို အတွင်းသိ အစင်းသိ ဆိုသလို သိခဲ့သည် ။

ယုတ်စွအဆုံး ဦးဉာဏ်ရဲ့ ငပဲတန် ဘယ်လောက် ကြီးသည် ဆိုတာက အစ သိသည် ။ ဦးဉာဏ်သည် ပွဲရုံရဲ့အနောက်က ရေချိုးခန်းမှာ မပြန်ခင် ရေချိုးလေ့ ရှိတော့ ဆယ်ကျော်သက် မြီးကောင်ပေါက်လေး တင်နှင်းမာသည် အပေါ်ထပ် ထပ်ခိုးကနေပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ရေချိုးနေတဲ့ ဦးဉာဏ်ကို ကြည့်လေ့ရှိတာကြောင့် သူ့ငပဲတန်ကြီးကို တွေ့ဖူးမြင်ဖူးခဲ့သည် ။

" ဦးဉာဏ်...မရိုမသေနော်..ကျမလေ..ဟိုနှစ်ယောက်ကို အလုပ်ထုတ်ခဲ့ရလို့ စိတ်ထဲ သိပ် မကြည်လင်ဘူး..ဇက်ကျောတွေ တက်သလိုဘဲ..ကျမကို ဇက်ကျော နဲနဲလောက် ဆွဲပေးနိုင်မလားဟင် .."

လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ ဦးဉာဏ်လည်း ချက်ချင်း ထပြီး.." ရတာပေါ့ တူမလေးရယ်..." လို့ ပြန်ပြောရင်း တင်နှင်းမာ  ထိုင်နေတဲ့ ကုလားထိုင်ရဲ့ အနောက်ဖက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စပြီး နှိပ်ပေးလိုက်ပါသည် ။

တင်နှင်းမာကို နှိပ်နေရင်း အပေါ်စီး မြင်ကွင်းကနေ သူမရဲ့ ထွားတင်းတဲ့ ရင်စိုင်တွေရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကို တွေ့နေရသည် ။ 

" အင်း....ကောင်းလိုက်တာ..ဦးဉာဏ်က တော်တော် လက်သန်တာဘဲ....နှိပ်တတ်တယ်...." လို့ တင်နှင်းမာက ချီးမွမ်းစကား ပြောလိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာ စိတ်ထဲမှာ စိုးမိုးအောင်ကို ဦးဉာဏ်နဲ့ အစားထိုး ကြည့်နေသည် ။

လီးကတော့ စပါယ်ရှယ်ကြီးသည် ။ အသက်က မငယ်တော့လို့ စိုးမိုးအောင်လောက်တော့ လိုးအား ကောင်းပါ့မလား လို့ တွေးမိလိုက်ရင်း ပြုံးမိသွားသည် ။ ဦးဉာဏ်မှာလည်း နှိပ်ပေးနေရင်း နူးညံ့ အိစက်တဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့ပုခုံးနဲ့ လည်တိုင်တွေရဲ့ အထိအတွေ့တွေကြောင့် ပေါင်ကြားက ငပဲကြီးက မာတောင်လာနေသည် ။



အပိုင်း ( ၅ )  ဆက်ရန် >>>>




ကျေးဇူးဆပ်ပါမည် အပိုင်း ( ၃ )

ကျေးဇူးဆပ်ပါမည် အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသားသူ - အညတြ (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

မုန့်တိုက်ကို ရောက်တော့ ဇင်ဦးက သူ့ကို အပေါက်ဝက ဆီးကြိုနေသည် ။

" ဆရာ ...မုန့်အော်ဒါ ပို့တာ ကျနော် လုပ်လိုက်မယ်လေ ...."

" ရတယ်..မလိုဘူး..ငါ လုပ်မယ် ..."

" ဆရာက မန်းလေးက ခုဘဲ မောင်းလာရတာမို့ ပင်ပန်းနေမှာ စိုးလို့ပါ ဆရာ....."

" ရတယ်....မင်း ဒီမှာဘဲ လုပ်စရာ လုပ်..."

သူ့ရုံးခန်းလေးထဲကို ဝင်ခါနီး.." စပယ်အေး ...ခေါ်လိုက်...ငါ့ဆီ လွှတ်လိုက်..." လို့ ဇင်ဦးကို ပြောလိုက်တဲ့ အခါ ဇင်ဦးက " ဆရာ..စပယ်အေး ခေါ်မယ့်အစား..ဆွာမိ ခေါ်သွားပါလား ဆရာ...မုန့်ဘူးတွေ သယ်ဖို့က ဆွာမိက ပို သယ်နိုင်တယ် ဆရာ..." လို့ လေရှည်နေပြန်လို့ သူ ဒေါသ ထွက်သွားရသည် ။

" ဇင်ဦး...တော်ကွာ..မင်း ငါ့ကို ဆရာ မလုပ်နဲ့..." လို့ ခပ်မာမာ ပြောလိုက်သည် ။ 

ဇင်ဦးက " ဆရာ..ကျနော်က စေတနာနဲ့...." လို့ ထပ် ရှည်နေပြန်လို့ " တော်ကွာ..စပယ်အေး ဘဲ လွှတ်လိုက် " လို့ သူပြောရင်း ရုံးခန်းထဲကို ဝင်သည် ။  ကွန်ပြူတာကို ဖွင့်ပြီး အီးမေး ကြည့်နေတဲ့အချိန် စပယ်အေး ဝင်လာသည် ..။

" အကို..မုန့်ထုပ်တွေ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပါပြီ..ကားပေါ်ကို တင်လိုက်ရမလား..."

" အင်း..တင်မယ်...ဆွာမိကို တင်ခိုင်းလိုက်..ပြီးတော့ ဒီကို ပြန်လာခဲ့..."

" ဟုတ်ကဲ့ အကို...."

မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက် နှုတ်ခမ်းဖူးလုံးလုံးလေးနဲ့ စပယ်အေးကို မြင်ရတာနဲ့ သူ့အချစ်စိတ်တွေ ပြင်းထန်သွားရသည် ။ ခဏ ကြာတော့ စပယ်အေး ပြန်ရောက်လာသည် ။

" တင်ခိုင်းပြီးပြီ အကို..ကျမ ဘာလုပ်ရအုံးမလဲ...."

" ဒီကို လာခဲ့..."

စပယ်အေးက သူ့ကို နားမလည်သလို ကြည့်နေလို့.." ဒီကို လာလေ..ခေါ်နေတာကို.." လို့ ခပ်မာမာလေး ပြောလိုက်သည် ။ သူ့အနားကို တိုးကပ်လာတဲ့ ချစ်စရာ ကောင်မလေးကို သူ ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး အနမ်းမိုးတွေ ရွာလိုက်တဲ့အခါ ရှက်လန့်တကြား ရုန်းထွက် ပြေးဖို့ ကြိုးစားတဲ့ စပယ်အေးကို သူ အလွတ်မပေးဘူး ။ တအား ဖက်ထားသည် ။

" အကို..လွှတ်ပါ...သူများ မြင်ကုန်မယ်..."

" ချစ်တယ်....စပယ့်ကို အကို သိပ် ချစ်တယ် ..."

" မလုပ်ပါနဲ့ အကို...ရှစ်ခိုး တောင်းပန်ပါတယ် ...."

မျက်ရည်လည်လာတဲ့ ကောင်မလေးကို သနားသွားမိတဲ့ အချိန် သူ့စားပွဲပေါ်က ဖုန်းက ကလင်ကလင် နဲ့ မြည်လာသည် ။စပယ်အေးရဲ့ ခါးသိမ်လေးကို လက်တဖက်နဲ့ ဖက်ထားရင်း ဖုန်းထူးလိုက်သည် ။အိုး...စပယ်အေးရဲ့ အဖေ ဦးမောင်အေး အလုပ်ခွင်မှာ မူးလဲလို့ ဆေးရုံတင်ထားရသည် လို့ အကြောင်းကြားတာ ဖြစ်နေသည် ။ စပယ်အေးကို ပြောပြပြီး သူ့ကားနဲ့ ဆေးရုံကို လိုက်ကြသည် ။

စပယ်အေးလည်း အဖေ့ကို ကယ်ပါအုံး အကို....လို့ ငိုပြီး အကူအညီတောင်းသည် ။ လိုအပ်တာတွေ အကုန် လိုက်လုပ်ပေးသည် ။ စပယ်အေးသည် သူ့အကူအညီကို လိုအပ်နေပြီ ဆိုတာကို သိပြီး ကုန်ကျတဲ့ ငွေလည်း အကိုဘဲ စိုက်ထုတ်ပေးနော်..ကျမ နောက်ကျ ပြန်ဆပ်ပါမယ်...လို့ ပြောသည် ။ သူတို့ ဖါသာ ဆိုရင် ဆေးရုံတက် ကုဖို့ လုံးဝ မတတ်နိုင်ဘူး ဆိုတာ သူသိသည် ။

စပယ်အေး ရဲ့ အဖေကို အကောင်းဆုံး ကုသပေးဖို့ သူ စီစဉ်သည် ။သည်အချိန်မှာ မန္တလေးက တင်နှင်းမာ သူ့ဆီကို ဖုန်းဆက်သည် ။

" ဇေယျာရယ်..တအား လွမ်းတယ်...မန်းလေးကို ဘယ်တော့ ပြန်လာမှာလဲ...." လို့ မေးသည် ။

တင်နှင်းမာ အသံက ဖီလင် အပြည့်နဲ့ ။ဇေယျာလှိုင်လည်း အလုပ် လုပ်စရာ နဲနဲ လုပ်လိုက်ပြီးတာနဲ့ မန်းလေးကို ပြန်ခဲ့မယ် လို့ ပြောလိုက်သည် ။

တင်နှင်းမာက " ဇေယျာရယ်...နင် သွားလိုက်ပြီးတဲ့ နောက် နင့်ကို ငါ ထပ် တွေ့ချင်နေမိတာ အရမ်းဘဲ....သိလား..." လို့ ထပ် ပြောလိုက်သည် ။

ဇေယျာလှိုင်လည်း.." ငါရောဘဲ မိပေါက်....နင်နဲ့ တွေ့ခဲ့ရတာ အား မရသေးဘူး...ငါ အမြန်ဆုံး ပြန်လာမှာပါ မိပေါက်.." လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။

ဇေယျာလှိုင် မန္တလေးကို ပြန်မလာနိုင်သေးတဲ့ အတွက် တင်နှင်းမာသည် ရန်ကုန်ကို လိုက်သွားမလို့တောင် ကြံရွယ်မိသည် ။တခါဆို တခါ ဇေယျာလှိုင်နဲ့ ချစ်စခန်းဖွင့် အချစ်ကြမ်းလိုက်ရတာကို သူ စွဲသွားသည် ။ ဒီနေ့ တင်နှင်းမာရဲ့ ကား ဝပ်ရှော့ပို့ထားရသည် ။ တင်နှင်းမာ ကားမရှိလို့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ပွဲရုံကို သွားရသည် ။

ပွဲရုံမှာ ဒီနေ့ စိုးမိုးအောင် တယောက်ထဲ ရှိသည် ။ ဦးဉာဏ်နဲ့ကျော်ဆောင်တို့ကို တင်နှင်းမာ က အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ပြင်ဦးလွင်ကို လွှတ်ထားသည် ။ ညနေမှ ပြန်ရောက်ကြမည် ။ယောက်ျား လုပ်သူကလည်း တင်နှင်းမာကို ဖုန်းတောင် မှန်မှန် မဆက်တော့ ။ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ မသိဘူး ။

တင်နှင်းမာကလည်း သိပ် မပူမိပါဘူး ။ သူ တမ်းတမ်းတတ ဖြစ်နေရတာက ဇေယျာလှိုင်ဘဲ မဟုတ်လား ။တင်နှင်းမာသည် ပွဲရုံ အထပ်ခိုးပေါ်က ရုံးခန်းလေးကို ရောက်တော့ ကွန်ပြူတာကို ဖွင့်လိုက်ရင်း ခြေသံကြားလို့ လှေခါး ဖက်ကို ကြည့်လိုက်မိသည် ။

" စိုးမိုးအောင်....ဘာလဲ..."

" ဒေါ်လေး အတွက် လဖက်ရည် လာပို့တာပါ...."

စိုးမိုးအောင်ရဲ့ လက်ထဲမှာ ငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ လဖက်ရည် ခွက် ပါလာသည် ။

" အေး..အေး..မင်း ဒေါ်လေး ခိုင်းထားတဲ့ ကိစ္စ လုပ်ပြီးပြီလား...."

" အကြွေးတောင်းတာလား ဒေါ်လေး....ပြီးပြီ....အဆင်ပြေခဲ့ပါတယ်....ဟောဒီမှာ ငွေတွေ.."

" မင်း သေသေချာချာ ရေခဲ့တယ် မဟုတ်လား..."

" ဟုတ်..ရေခဲ့ပါတယ်...အကုန် စေ့ပါတယ်.....ဒေါ်လေး...."

စိုးမိုးအောင်က ငွေထုပ်ကို တင်နှင်းမာရဲ့ အလုပ်စားပွဲပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်သည် ။

" အေး..အေး....ကောင်းတယ်....မင်းကော လဖက်ရည် သောက်ပြီးပြီလား...."

" သောက်ပြီးပြီ ဒေါ်လေး..ဒေါ်လေး တခုခု စားအုံးမလား...."

" မစားတော့ဘူးကွာ..ဝိတ်တက်တယ်....ဘာမှ စားလို့ကို မရဘူး...."

တင်နှင်းမာလည်း စိုးမိုးအောင်နဲ့ စကားပြောနေတုံး ဟိုတခါ အိမ်သာထဲ သူ ကွင်းထုနေတာကို ပြန် သတိရသွားသည် ။ ဒီကောင်လေးမှာ လီး အကြီးစားကြီး နဲ့ ဆိုတာကိုပါ မြင်ယောင် မိသွားသည် ။တင်နှင်းမာ လည်း ဇေယျာလှိုင်နဲ့ လိုးခဲ့တာတွေကို ပြန် အောက်မေ့ပြီး စောက်ပတ်ယားနေတဲ့ အချိန်မှာ စိုးမိုးအောင်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတော့ ဒီကောင်လေးကို စိတ်ကူးနဲ့ အဝတ်တွေ ချွတ်ကြည့်မိလိုက်သည် ။ 

တောင့်တောင့်တင်းတင်း သန်သန်မာမာ ကောင်လေး...။ ပေါင်ကြားက ဒုတ်ကလည်း ထွားထွားကြီးကြီး ။ မီးကုန်ယမ်းကုန် လိုးမယ့် အရွယ်လေး ။ ဟင်း....။ တင်နှင်းမာ စိတ်တွေ နိုးကြား ဖေါက်ပြန်လာနေသည် ။ရန်ကုန်မြို့ ဆင်ခြေဖုန်း ရပ်ကွက်တခုက စားသောက်ဆိုင် တဆိုင်မှာ လုပ်တဲ့ သူငယ်ချင်း တယောက်ရဲ့ မွေးနေ့ပွဲတခုမှာ ဓါတုကလျာ ရောက်နေသည် ။

ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းတွေ အများကြီး လာကြတဲ့ အထဲ ဓါတုကလျာနဲ့ ကဲဖေါ်ကဲဖက် ဘော်ဒါ အရင်းအခြာ ဒါလီမြသောင်း လည်း ပါသည် ။ ဒါလီမြသောင်းက ငယ်ငယ်ထုက အတန်းဖေါ် အခုလည်း တက္ကသိုလ်မှာ မေဂျာတူ အတန်းတူ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည် ။ 

ဒါလီမြသောင်းက ဓါတုကလျာလိုဘဲ ကလပ်တွေ လျှောက်သွား အကနဲ့ အသောက်အစားလညး ဝါသနာထုံသူမို့ ကျောင်းစာမှာ ညံ့သည် ။ အခု မွေးနေ့ပွဲမှာ မွေးနေ့ရှင်က အစား သာ မကဘဲ အသောက်ကိုပါ ဧည့်ခံတာကြောင့် နိုင်ငံခြားဖြစ် ဝိုင်နဲ့ ဘီယာ ကို ပျော်ပျော်ပါးပါး သောက်ကြရင်း ဒါလီမြသောင်းက ဓါတုကလျာကို ဒီနှစ်တော့ စာမေးပွဲ ကျမှာဘဲ..စာလည်း မကျက်ရသေးဘူး....လို့ ညည်းလိုက်သည် ။ ဓါတုကလျာလည်း ဆရာကံမင်းထူး အားကိုးနဲ့ ဒါလီမြသောင်းလို စိုးရိမ်တာတွေ မရှိဘဲ ခပ်ပေါ့ပေါ့ဘဲ နေနေတာ ။ ဒါကို ဒါလီမြသောင်းက သတိထားမိသည် ။

ဒါလီမြသောင်းသည် လူတွေ ထင်ကြသလို တအားကြီး ဒုံးဝေးတဲ့ မိန်းကလေး တယောက်တော့ မဟုတ် ။ဓါတုကလျာက ဆရာကံမင်းထူးနဲ့ ကျောင်းထဲ တတွဲတွဲ လုပ်နေတာကို တွေ့နေတာမို့ " ဓါတု..ယူကတော့ ဆရာကံမင်းထူး ရှိနေတာမို့ စာမေးပွဲ ကျမှာကို စိတ်မပူဖူး မဟုတ်လား...." လို့ မေးသည် ။

ဓါတုကလျာလည်း တကယ်လည်း သူနဲ့ ဆရာကံမင်းထူးက သမီးရည်းစား အဆင့်တောင် မကဘဲ လင်မယားလို ဖြစ်နေတာ ဆိုတော့ စာမေးပွဲ မကျရုံမက ဂရိတ်ကောင်းကောင်း နဲ့ အောင်ပြီး မာစတာပါ ဆက်တက်ဖို့က သေချာနေတော့ ခပ်မော့မော့ဘဲ .." ဒါလီရယ်...သိရင်လည်း အသာနေ..." လို့ နောက်သလိုနဲ့ ပြုံးပြုံးလေး ပြောလိုက်သည် ။

ဒါလီမြသောင်း က " ယူက ဒါလီ့ကို တော့ နောက်ချန်မထားခဲ့နဲ့....ကျေးဇူး မမေ့ပါဘူးကွာ.." လို့ ပြောလိုက်သည် ။ဓါတုကလျာက " ဒါလီ...ဓါတုက ဘာမှ စွမ်းတာ မဟုတ်ပါဘူး...ဆရာကံမင်းထူး ရှိနေလို့ ဓါတုက အေးဆေး ဖြစ်နေတာပါ.....ဓါတု ဘာလုပ်ပေးစေချင်လို့လဲ...."

လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ ဒါလီမြသောင်းက " ယူ့ဆရာကို ယူပိုင်တာဘဲကွာ...ဒါလီ့အတွက် ယူ ပြောပေးပေါ့...." လို့ ပြောလာသည် ။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာ လုပ်နေတဲ့ မွေးနေ့ပွဲမှာ ပြောဆိုနေကြတာ ဖြစ်သည် ။စားသောက်ဆိုင်သည် မွေးနေ့ပွဲကို လက်ခံ ကျင်းပပေးပေမယ့် အပြင်က တခြား လာရောက် စားသောက်သူတွေကိုလည်း ရောင်းချပေးနေသည် ။

ဓါတုကလျာက လူကြားထဲ ဒါတွေကို မပြောကြစို့နဲ့ ဒါလီရယ်..ညဖက်ကျမှ..ယူ ဖုန်းဆက်ပါလား..." လို့ ဒါလီ့ကို ပြောလိုက်သည် ။ နဲနဲ အရှိန်ရနေတဲ့ ဒါလီမြသောင်းသည် လေသံက ကျယ်လောင်ကျယ်လောင် ဖြစ်နေပြီး..

" ဓါတုရယ်...ဘယ်သူကြားတာ လိုက်လို့...ယူ ယူ့ဆရာကို ပြောပြပြီး ဒါလီ့အတွက် ကူညီခိုင်းပေးပါ..ဒါလီ စာလည်း မျက်ရသေးလို့ ရေလည် လန့်နေတယ်....သူ ကူညီရင်အိုကွာ...ဘာဖြစ်ဖြစ် ကျေးဇူးဆပ်မယ်...." လို့ ဟောင်ပွာ ဟောင်ပွာနဲ့ ပြောသည် ။

" ရှူး...တိုးတိုး....ဒါလီ....ယူ့လေသံက တော်တော် ကျယ်တယ်...." လို့ ဓါတုကလျာက တားလိုက်သည် ။

" ရပါတယ်..ဓါတုရယ် ..ဘယ်သူသိတာ လိုက်လို့.....ယူ ဒါလီ့အတွက် ပြောပေးပါကွာ..ဆရာ့ကို ပြောပြပါ...ကျေးဇူး ဆပ်ပါမယ် လို့...."

..................................................................................................................

တင်နှင်းမာသည် ထပ်ခိုးပေါ်မှာ စိုးမိုးအောင်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေလို့ စိတ်တွေ နိုးကြွ ဖေါက်ပြန်လာနေသည် ။ စိုးမိုးအောင်ကို ရေလာဖို့ မြောင်းပေးချင်နေသည် ။ဇေယျာလှိုင်နဲ့ ထပ်မတွေ့နိုင်တာကြောင့် စိုးမိုးအောင်နဲ့ ဖြစ်ပလိုက်ချင်သည် ။သည်ကောင်လေးကို အထာပေး လမ်းခင်းပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

" စိုးမိုးအောင်...."

" ဗျာ..ဒေါ်လေး ..."

" မင်း နှိပ်တတ်လား....ဇက်ကြောတွေ ဘာတွေ တင်းနေတာ နှိပ်တတ်လား...."

" နှိပ်တတ်ပါတယ်..ဒေါ်လေး..ကျနော့် ဘကြီးတွေကို ကျနော် နှိပ်ပေးနေကျပါ..ဘာလို့လဲဟင်..ဒေါ်လေး ကိုက်ခဲလို့လားဟင်..."

" အေး..ဇက်ကြောတက်တယ်ဟာ...မင်း နဲနဲ နှိပ်ပေးမလား...."

" ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး...."

" လာ..လာ..."

ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေတဲ့ တင်နှင်းမာကို စိုးမိုးအောင်က ဇက်ကြော စဆွဲပေးပြီ ။ဖြူဖွေးနူးညံ့တဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့ အသားတွေကို ကိုင်ရတဲ့အတွက် စိုးမိုးအောင်ရဲ့ စိတ်တွေ နိုးထလာသည် ။

" အင်း...အင်း....ကောင်းတယ်...စိုးမိုးအောင်..မင်းက လက်သန်လိုက်တာ.....အိုး...ထိတယ်..ထိတယ် .....အဲ...အဲဒီနေရာလေး ....."

တင်နှင်းမာ မြှောက်ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး ။စိုးမိုးအောင်ရဲ့ လက်တွေက တကယ့်ကို သန်မာသည် ။ နှိပ်တာ အားပါသည် ။ လက်ပေါက်သည် လို့ ဆိုရမည် ။

" အင်း..ဟင်း....ကောင်းတယ် ....ပုခုံးတွေပါ နှိပ်....."

စိုးမိုးအောင်လည်း တင်နှင်းမာကို နှိပ်ပေးရင်း ပုဆိုး ထဲက ဖွားဖက်တော် လီးတန် မာကျော တောင်မတ်လာရသည် ။ 

" ဒေါ်လေး....ကျနော် တခု ပြောလို့ ရမလားဟင်...."

" အင်...ဘာ...ဘာလဲ...ပြော..."

" ဒေါ်လေးက အသားအရည် သိပ်လှတာဘဲ ဖြူဖွေးပြီး နုနေတယ်....."

" ဟင်းဟင်း..စိုးမိုးအောင်ရယ်...မင်းက ဒေါ်လေးကို မြှောက်နေပြန်ပြီ ....."

" မြှောက်တာ မဟုတ်ပါဘူး..ဒေါ်လေး...တကယ်..တကယ်ပြောတာ...."

စိုးမိုးအောင်က တင်နှင်းမာရဲ့ လက်မောင်းတွေကိုလည်း နှိပ်ပေးသလိုလိုနဲ့ ကိုင်ပွတ်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာလည်း သူ ကိုင်နေတာ ပွတ်သပ်နေတာတွေကို ကြက်သီးတွေ ထပြီး တအား သာယာနေမိသည် ။ တင်နှင်းမာလည်း ဒီယုန်မြင်လို့ ဒီခြုံ ထွင်တာဘဲလေ ။

သူကလည်း တုန့်ပြန်တဲ့ အနေနဲ့ စိုးမိုးအောင်ရဲ့ လက်မောင်းတွေကို ကြွက်သား ဘယ်လောက် ရှိသလဲ ဆိုပြီး စမ်းလိုက် ကိုင်လိုက်သည် ။

" မင်း လက်မောင်းတွေက တကယ် တောင့်တာဘဲကွ....ဟင်း..မင်း တီရှပ်ကို ချွတ်ပြစမ်းကွာ ...မင်း ဘယ်လောက် တောင့်သလဲ ဒေါ်လေး တွေ့ချင်လို့..."

" ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး ...."

စိုးမိုးအောင်လည်း ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာလည်း စိုးမိုးအောင်ရဲ့ ရင်အုပ် ဝမ်းပျင်တို့ကို သူမ လက်နဲ့ ပွတ်ကြည့်စမ်းကြည့်နေသည် ။ စိုးမိုးအောင်လည်း တအားကို စိတ်တွေ ထလာပြီး လီးတန်ကြီးက ပုဆိုးရှေ့မှာ ငေါငေါကြီး ထောင်နေသည် ။ 

တင်နှင်းမာလည်း သည် အတန်ချောင်းကြီးကို တွေ့နေလို့ ဒီကောင်လေးတော့ တအား ထန်နေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်သည် ။ စိုးမိုးအောင်ကလည်း ဒီအတိုင်းဆိုရင် ဒေါ်တင်နှင်းမာကို သူ လိုးရဖို့ သေချာသလောက်ဘဲ လို့ တွက်ဆမိပေမယ့် ကိုယ့် အလုပ်ရှင်..မို့ လက်မရဲဘူး ဖြစ်မေသည် ။

တင်နှင်းမာလည်း စိုးမိုးအောင် ရှေ့ဆက် မတိုးရဲဘူး ဖြစ်နေတာကို သိလိုက်သည် ။ ပွဲရုံကို လူတွေ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ရောက်လာနိုင်တာကြောင့် သိပ် အချိန်ဆွဲနေလို့ မရဘူး ဆိုတာကိုလည်း သိသည် ။

" စိုးမိုးအောင်....မင်း ပုဆိုးကိုလည်း ချွတ်လိုက်ကွာ..မင်း ကိုယ်လုံးကို အဝတ်မပါဘဲ ဒေါ်လေး ကြည့်ချင်တယ်..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

စိုးမိုးအောင်လည်း " ကျနော် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ဝတ်မလာခဲ့ဘူး ဒေါ်လေး..." လို့ ပြောလိုက်တော့ တင်နှင်းမာလည်း..." ကိစ္စ မရှိပါဘူးကွာ...ဒေါ်လေးက အကုန်လုံးကို မြင်ချင်နေတာ.." လို့ ပြော

လိုက်ချိန် စိုးမိုးအောင်လည်း သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည် ။ စိုးမိုးအောင်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာမှ မကျန်တော့ . .။ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်နေပြီး တုတ်ခိုင်ရှည်လျားတဲ့ လီးတန်ကြီးကလည်း မတ်မတ်ထောင်နေတာကို တင်နှင်းမာ တွေ့လိုက်ရပြီ ။

" မင်းဟာက တော်တော့်ကို ကြီးတာဘဲ စိုးမိုးအောင် ...." လို့ တအံ့တဩ ပြောလိုက်ပြီး.." မင်း...မိန်းမ နဲ့ အိပ်ဖူးလား.." လို့လည်း ဆက်မေးလိုက်သည် ။ စိုးမိုးအောင်က တခါ နှစ်ခါတော့ အိပ်ဖူးပါတယ် လို့ ဖြေလိုက်သည် ။

" စိုးမိုးအောင်..."

" ဗျာ..ဒေါ်လေး.."

" မင်းနဲ့ ဒေါ်လေး အခုလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဆက်တံတာတွေ ပြောတာ လုပ်တာတွေကို မင်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောနဲ့ နော်...."

" ဟာ..စိတ်ချပါ ဒေါ်လေး..ကျနော် မပြောပါဘူး..."

" မင်းဟာကြီးက ဒေါ်လေး ယောက်ျားဟာထက်တောင် ကြီးနေတယ်ကွာ..တကယ့်ကို အောင်မြင်တဲ့ဟာကြီး....ဟူး....ထိပ်ဖူးကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလိုဘဲ...ကားလိုက်ထာ...အင်း...မြင်တာနဲ့ ရင်ဖိုစရာကြီး....."

တကယ်လည်း ဒစ်ကားကားကြီးနဲ့ လီးကြီးကို အနီးကပ် တွေ့မြင်နေရတာ တင်နှင်းမာ အဖို့ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက် စိုရွှဲလာရပြီး ဒါကြီးကို ငုံစုတ်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ ပေါက်နေရသည် ။

" ဒေါ်လေး..." လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံနဲ့ ခေါ်လိုက်သည် ။

" ဟင်...စိုးမိုးအောင်...."

စိုးမိုးအောင်က တင်နှင်းမာရဲ့ လက်တဖက်ကို ဆွဲကိုင်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားက လီးချောင်းကြီးဆီကို ပို့ပေးလိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာလည်း သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ကြည့်လိုက်သည် ။ ပူနွေးနွေး လီးကြီးက လုံးပတ် တော်တော် တုတ်သည် ။

" ဟီး..တကယ် ကြီးတယ်ကွာ...." 

တင်နှင်းမာသည် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာနဲ့ ပေါင်ကြားက စောက်ပတ်ထဲက အရည်တွေ တအား စိမ့်ယိုထွက်လာသည်။သည် လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံချင်စိတ်တွေကလည်း ထိန်းမရအောင် ပေါ်ပေါက်နေရသည် ။

" မင်းရော ဒေါ်လေးရဲ့ ကိုယ်လုံးတွေကို မကြည့်ချင်ဘူးလား..."

" ကြည့်ချင်တာပေါ့ ဒေါ်လေးရယ် ..."

စိုးမိုးအောင်ရဲ့ ဆုတောင်းတွေ ပြည့်ပြီ ။ ဒေါ်တင်နှင်းမာက အဝတ်တွေကို အမြန် ချွတ်ပစ်နေသည် ။ ဖြူဖွေးတောင့်တင်းတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာ ပိုင်ရှင် တင်နှင်းမာကို အဝတ်မဲ့ တွေ့လိုက်ရတဲ့ အခါ စိုးမိုးအောင်အရမ်းကို တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားရပြီ ။

" လှလိုက်တာဗျာ.....ဒေါ်လေးကို ကျနော် နမ်းချင်တယ်....."

" နမ်းချင် နမ်းပေါ့ကွ..ဟင်းဟင်း......"

စားပွဲပေါ် ထိုင်လိုက်တဲ့ ဒေါ်တင်နှင်းမာရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို စိုးမိုးအောင် သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဘေးကို ဖြံကားလိုက်သည် ။ အမွှေးရိပ်ထားလို့ ပြောင်ရှင်း ခုံးနေတဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ရင်း နမ်းလိုက်သည် ။ ညှီစို့စို့ အနံ့လေးက သူ့ကာမစိတ်တွေကို တအား ပိုကြွထသွားစေသည် ။

" ဟင့် ယားတယ်....ခိခိ....ခိ....."

စိုးမိုးအောင်က နှာခေါင်းနဲ့ လိုက်ရှူ လိုက်နမ်းနေရာက လျာကြီးနဲ့ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းအတိုင်း အပေါ်အောက် စုန်ချီ ဆန်ချီ ယက်ပေးပါတော့သည် ။

" အိုး...အူး.....အား.......အား........အား.........အိုး........."

တင်နှင်းမာ တယောက် ခါးလေးကော့ ခေါင်းလေးမော့ပြီး စိုးမိုးအောင် စောက်ပတ်ယက်ပေးတာကို ခံနေသည် ။တင်နှင်းမာ စိုးမိုးအောင်ရဲ့ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖမ်းဆုပ်ဖို့ ကြိုးစားသည် ။စိုးမိုးအောင်သည် သူ့ပွဲရုံမှာ ရိုးရိုးကုပ်ကုပ် လာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကောင်လေးပါ ။ မထင်ရဘူး ။ ဒီလောက် မှုတ်တတ်လိမ့်မယ်လို့ ။စိုးမိုးအောင်ရဲ့ လျာက တင်နှင်းမာ စောက်ပတ်ကို ချယ်လှယ်နေတာ နေရာအနှံ့ဘဲ ။

စောက်စိကို လျာထိပ်နဲ့ ပတ်လည်မွှေ ကစားပေးနေတာက အကြာကြီး ။ ပြီးရင် စောက်စိကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ငုံစုတ်ပြန်သည် ။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူလေးတွေကိုလည်း လျာပြားကြီးနဲ့ယက်လိုက် ထိုးလိုက်နဲ့ ...။

တင်နှင်းမာ သူ မှုတ်တာတွေကို တအားကြိုက်သွားသည် ။ သိပ်ကြာကြာတော့ အမှုတ် မခံနိုင် ။ အဖုတ်ထဲက တအားယားပြီး အလိုးခံချင်လာသည် ။ လီးအသွင်းခံချင်လာသည် ။ လီးကို တောင့်တာလာသည် ။

" တော်တော့..စိုးမိုးအောင်....တော်ပြီကွာ...."

စိုးမိုးအောင်က အယက်ရပ်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာရဲ့ အဖုတ်ကနေ မျက်နှာခွာလိုက်သည် ။ ရမက်ဇောထန်နေတဲ့ စိုးမိုးအောင်ရဲ့ ပါးစပ် ပါးနဲ့ မေးစိတွေမှာ အရည်တွေ ပေကျံနေသည် ။

" ဒေါ်လေး..မကြိုက်လို့လားဟင်...."

" ဟုတ်ဖူး..ဒေါ်လေး လိုချင်နေပြီ...."

စိုးမိုးအောင် သဘောပေါက်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာ တအား ခံချင်နေပြီ ။ သွက်သွက်လက်လက်ဘဲ တင်နှင်းမာရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို ဆွဲဖြဲ အပေါ်ကို ထောင်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ရပ်ကာ သူ့လီးကို စောက်ဖုတ်မှာ တေ့လိုက်သည် ။

စိုးမိုးအောင်သည် ပိန်ပေမယ့် ကျစ်သည် ။ တောင့်သည် ။ သူ့ကိုယ်လုံးသေးသေးနဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကမလိုက်ဖက်သလိုဘဲ ။ စိုးမိုးအောင်က ဘယ်လက်နဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့ ညာခြေထောက်ကို  ပင့်မြှောက်ကိုင်ထားပြီးညာလက်နဲ့ ခါးလေးကို ဆွဲပြီး လီးကို ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

" အို့...."

ပြိကနဲ လီးထိပ် ဒစ်ကားကြီး စောက်ပတ်ထဲကို ထိုးစိုက်ဝင်လာလို့ သူ့ကို ဆွဲကိုင်လိုက်မိပြီး တင်နှင်းမာ လန့်အော်မိသည် ။ စိုးမိုးအောင်သည် သွက်သည် ။ ဖျတ်ကနဲ လီးကို အနောက်ဆုတ်ထုတ်ပြီး ထပ်သွင်းထည့်သည် ။သူ့လီးကြီး စောက်ပတ်ထဲ ဝင်တာကို ငုံ့ကြည့်ရင်း တင်နှင်းမာရဲ့ စိတ်တွေ တအား ထကြွသထက် ထကြွလာသည် ။ အားကောင်းမောင်းသန် ကောင်လေးရဲ့ အလိုးကို ခံနေရပြီ ။

မိန်းမကို ပစ်ထားတဲ့ ယောက်ျား မရှိလည်း ရှိတဲ့ လီးတွေနဲ့ တင်နှင်းမာ ခံပစ်လိုက်ပြီ ။ ဘာမှ ရှေ့နောက် မစဉ်းစားတော့ဘဲ ဆန္ဒရဲ့ နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားမိသည် ။ လီးတုတ်ကြီးနဲ့ တစွပ်စွပ် လိုးထည့်ပေးတာကို အားရှီး...အားရှီးနဲ့ ညည်းရင်း ခံနေသည် ။

စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သံက တစွပ်စွပ်နဲ့ ကြားနေရသည် ။ စိုးမိုးအောင် ခပ်သွက်သွက် လိုးထည့်နေသည် ။ အချိန်ဆွဲလိုးရမယ့် အခြေအနေ မဟုတ်ဘူး ။ လူတွေ အချိန်မရွေး ရောက်လာနိုင်သည်  ။ လိုးချက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အားပါလာသည် ။ ပြင်းလာသည် ။ မြန်လာသည် ။

" အား...အီး......အား....လိုး...လိုး....ကောင်းတယ်....ကောင်းတယ်.....အားရှီး.....လိုးပါကွ..တအား....တအားဆောင့်..အို..ဆောင့်ပါကွာ..တအား...အိုး....အီး.....ဆောင့်...ဆောင့်ထည့်...အင်း......အား....အမလေး.....အိုး....ပြီး....ပြီးတော့မယ်.....အား..ရှီး...ကောင်းမှကောင်း.......အား......အား....အား................"

တင်နှင်းမာ ပြီးသွားသည် ။ စိုးမိုးအောင်လည်း တင်နှင်းမာ ပြီးသွားတာကို သိသည် ။ အရင်ထက် အမြန်ကြုံးလိုး ပေးလိုက်သည် ။ မကြာခင်ဘဲ စိုးမိုးအောင်သည် သူ့လီးကို ဆတ်ကနဲ စောက်ဖုတ်ထဲက ထုတ်လိုက်တာနဲ့ သုတ်ရည်တွေ တဖတ်ဖတ်နဲ့ တင်နှင်းမာ ဘိုက်သား ဖြူဖြူလေး အပေါ်ကို ပန်းထွက် ကျရောက်ကုန်သည် ။

" အိုး....အား .....     ကောင်းလိုက်တာ ဒေါ်လေးရယ် ....      "

.........................................................................................................

စပယ်အေးသည် အဖေ့ကျန်းမာရေး ကောင်းလာဖို့အတွက်ကို အစစအရာရာ တာဝန်ယူပေးခဲ့တဲ့ အလုပ်ရှင်ဇေယျာလှိုင်ကို အရမ်းကို ကျေးဇူးတင်မိနေသည် ။ ဆရာဝန်ဖိုး.. .. ဆေးရုံဖိုး.. ဆေးဖိုးတွေက မြင့်လွန်းအားကြီးလို့ စပယ်အေးတို့လို အလုပ်သမား လူတန်းစား အနေနဲ့ ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်ဘူး ။

ဇေယျာလှိုင်သည် သူ့ကို ချစ်နေလို့သာ ဒီလို တာဝန်တွေ အကုန်လုံးကို ယူခဲ့တယ်လို့ စပယ်အေး သဘောပေါက်သည် ။ တခြား မုန့်တိုက်က အလုပ်သမားတွေ အပေါ် သူ ဒီလောက် ကောင်းတာ တခါမှ မတွေ့ရခဲ့ ။ခုတလော ဇေယျာလှိုင် အလုပ်များနေသည် ။

ခါတိုင်းဆိုရင် မုန့်တိုက်က သူ့ရုံးခန်းလေးထဲ စပယ်အေးကို ခေါ်ခေါ်ပြီး ချစ်တယ်ဘာညာ သာရကာတွေ လုပ်တတ်သည် ။ ကြီးမားတဲ့ သူ့ကျေးဇူးတွေကို စပယ်အေး ဘယ်လို ဆပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး ။အဖေ ပြန်နေကောင်းလာပေမယ့် အဖေ အားရှိအောင် အစားသန့်တာ ကောင်းတာတွေ ဆက်ကျွေးနေရသလိုဆေးခန်းကလည်း ပြနေရဆဲဘဲ ။ ငွေပိုငွေလျံက မရှိဘူး ။ ကိုဇေယျာလှိုင် ထုတ်ပေးထားခဲ့တာတွေက တအားကိုများနေတယ် ။ ဒါတွေကို ဘယ်လို ပြန်ဆပ်မလဲ ။

အကိုရယ်...အကို့ကျေးဇူးတွေကို စပယ်အေး ဆပ်ချင်တယ် ။ သည်နေ့ အကို အလုပ်ကို လာတာ မတွေ့ဘူး ။ မန်နေဂျာကိုဇင်ဦးဘဲ လာတယ် ။ ကိုဇင်ဦးကို အကို ဘယ်မှာလဲလို့ စပယ်အေး မေးမိတယ် ။ ကိုဇင်ဦးက 

" စပယ်အေး...ကိုယ်နဲ့ မဆိုင်တာ... မမေးနဲ့..ကိုယ့်အလုပ်ကို ကိုယ်လုပ်ပါ......" လို့ မျက်နှာထား တည်တည်နဲ့ ပြောတာကြောင့် စပယ်အေးလည်း ထပ် မစပ်စုရဲတော့ဘူး ။

အကို့ဇာတိဖြစ်တဲ့ မန္တလေးကိုများ ပြန်နေသလား မဆိုနိုင်ဘူး ။ သူက သူ့မိဘတွေ ဆီကို ခဏ ခဏ ပြန်တတ်တာ သိတယ် ။

.....................................................................................

တင်နှင်းမာလည်း စိတ်အလိုလိုက်မိပြီး စိုးမိုးအောင်နဲ့ လွန်ကျူးမိခဲ့သည် ။ စိုးမိုးအောင်သည် လူပိန်သလောက်လီးက ထွားသည် ။ လိုးလည်း လိုးတတ်သည် ။အဲဒီနေ့က စိုးမိုးအောင်နဲ့ တချီလိုးအပြီး ရေဆေး သေးပေါက်တုံး ရှိသေးသည် ။ သည်ကောင်လေး လီးကြီး ပြန်တောင်လာပြီး တင်နှင်းမာကို နောက်တချီ ထပ်လိုးဖို့ တောင်းဆိုသည် ။ တင်နှင်းမာလည်း ပွဲရုံမှာ ဖြစ်လို့ လူတွေရောက်လာရင် ခက်မယ်..နောက်များမှဘဲ လို့ သူ့ကို ပြောခဲ့သည် ။ ကံကောင်းလို့ လူမမိတာ ။ 

ဦးဉာဏ်တို့ပြန်ရောက်လာခဲ့သည် ။ လိုးများ လိုးခဲ့ရင် ကွိကနဲ မိနေမှာ ။ စိုးမိုးအောင်က တော်တော်သဲတဲ့ ချာတိတ် ။ညနေပိုင်း အိမ်ကို လိုက်ခဲ့လို့ရမလား ဒေါ်လေး လို့ တိုးတိုး လာကပ်မေးခဲ့သည် ။

အိမ်ဖေါ်ရှိနေတာကြောင့် အိမ်မှာတော့ သူနဲ့ မလိုးချင်ဘူး ။နောက်မှကွာ....လို့ ပြောလိုက်ပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့လိုက်သည် ။ စိုးမိုးအောင်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်မိတော့ တင်နှင်းမာရဲ့ စိတ်တွေ ထန်လာသည် ။ ဇေယျာလှိုင့်ဆီကို ဖုန်းလှမ်းဆက်မိသည် ။ ဇေယျာလှိုင်က သူအခု မန္တလေးကို ရောက်နေပြီ ..တင်နှင်းမာနဲ့တွေ့ချင်လွန်းလို့ထွက်လာခဲ့သည် လို့ ပြောသည် ။ 

တင်နှင်းမာ တအား ပျော်သွားသည် ။ ဇေယျာလှိုင်ကို ခုချက်ချင်း လာခဲ့ပါလို့ ခေါ်လိုက်သည် ။ဖုန်းပိတ်လိုက်ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းဘဲ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ရေချိုးခန်းထဲကို ဆယ်ကျော်သက် မိန်းကလေး တယောက်လိုဘဲ ပြေးဝင်ခဲ့ပြီး ရေချိုးသည် ။ တကိုယ်လုံးကို သေသေချာချာ ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ တိုက်ပွတ်ပြီး ချိုးသည် ။ ဇေယျာလှိုင်က တကိုယ်လုံးကို နမ်းစုတ် ယက်တော့မယ် မဟုတ်လား ။

ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကို သန့်စင်ရင်း အမွှေးတွေကို ကပ်ကြေးနဲ့ ညှပ်လိုက် ပါးပစ်လိုက်သည် ။ အလှပြင်ပြီးတဲ့ အချိန် ဇေယျာလှိုင် ရောက်လာသည် ။ ဆိုင်ကယ်နဲ့ မဟုတ်ဘူး ။ ကားနဲ့ ရောက်လာတာ ။သူတို့ အိမ်ကနေ ထွက်ခဲ့ကြတာ ဘယ်ကို သွားကြရမယ် ဆိုတာ စစချင်း မသိကြဘူး ။

ဇေယျာလှိုင်က သူ ရည်းစားတွေ ချိန်းတွေ့တဲ့ ဟိုတယ်ခန်း ငှားစားတဲ့နေရာတခု သိထားသည် ဆိုပြီး ပြောလို့တင်နှင်းမာလည်း သူနဲ့ တအား လိုးချင်နေပြီ ဆိုတော့ အဲဒီနေရာကိုဘဲ သွားဖို့ သူ့ကို ပြောလိုက်မိသည် ။သည်နေရာကို ပိုင်တာက ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ အသိ ဖြစ်သည် ။ သူကတော့ ရန်ကုန်မှာ ရောက်နေလို့ မရှိဘူး ။

သူ့မန်နေဂျာဘဲ ရှိသည် ။ အခန်းလေးထဲလည်း ရောက်ရော ချုပ်ထားတာတွေ လျော့လွှတ်ပစ်လိုက်ပြီး သူနဲ့ တင်နှင်းမာ နမ်းစုတ် ပွတ်သပ်ရင်း ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အမြန်ဆုံး ချွတ်ပစ်မိလိုက်ကြသည် ။

ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ တင်းမာနေတဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးလည်း မတ်မတ်ထောင်ပြီး တာဝန်ထမ်းဆောင်ဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေသည် ။ တင်နှင်းမာလည်း အငမ်းမရဘဲ လီးကြီးကို ငုံဟတ်လိုက်သည် ။ ဒစ်ပြဲကြီးက မြင်တာနဲ့ စုတ်ပစ်ချင်စရာ ကောင်းလှသည် ။ ကာမရှေ့ပြေး အရည်ကြည်တွေက လီးထိပ်ပေါက်က ယိုစီးကျနေတာမို့ တင်နှင်းမာစုတ်လိုက်တဲ့အခါ ငံကျိကျိ အရသာကို ရလိုက်သည် ။ သည် အရသာက တင်နှင်းမာရဲ့ စိတ်တွေကို တဟုန်ထိုးအမြင့်ဆုံးကို ကြွတက်စေသည် ။ ဆက်တိုက်ဘဲ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ လီးထိပ်ကို စုတ်သည် ။

ဇေယျာလှိုင်လည်း မျက်နှာမော့ မျက်လုံး စုံပိတ်ပြီး တင်နှင်းမာ စုတ်သမျှကို ခံယူနေရာက တင်နှင်းမာရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို သူ့လက်တွေနဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာ အားရပါးရ စုတ်ပြီ ။

" အိုး...အား....အား...အား......အူး.....အင်း........."

တွဲလောင်းကျ လှုပ်ခါနေတဲ့ ဂွေးစိနှစ်လုံးကိုလည်း တင်နှင်းမာ ဆွဲကိုင်ပြီး နယ်ဖတ် ကုတ်ခြစ်ပေးနေသည် ။ လီးစုတ်ပေးနေရင်း တင်နှင်းမာ တအား လိုးချင်လာသည် ။ စောက်ပတ် တအား ယားလာသည် ။စောက်ပတ်က အရည်တွေကလည်း တအားကို စိုရွှဲနေသည် ။

လီးဆက်မစုတ်နိုင်တော့ ။ " ဇေယျာ....လိုးချင်ပြီကွယ်..." လို့ ပြောလိုက်ရင်း ဇေယျာ့လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ထားရင်း ကုတင်ပေါ်ကို တက်သည် ။ ဇေယျာလှိုင်သည်လည်း တင်နှင်းမာလိုပါဘဲ ။ တအားထန်နေပြီ ။ပက်လက်အိပ် ပေါင်ကားပေးတဲ့ တင်နှင်းမာပေါ်ကို တက်ခွရင်း လီးကို စောက်ပတ်ထဲ သွင်းဖို့ ပြင်သည် ။

စိုရွှဲနေတဲ့ စောက်ဖုတ်သည် ဇေယျာလှိုင့် လီးကို လက်ခံဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ ။ လီးထိပ်ဒစ်လုံးကြီး ကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည် ။ နူးညံ့အိစက်တဲ့ စောက်ပတ်ပေါက်ထဲ လီးမာမာကြီး ဝင်လာတာက တင်နှင်းမာကို ဖီလင်တွေ တအား ကောင်းသွားစေသည် ။ တုတ်ဖြိုးတဲ့ လီးကြီး တင်နှင်းမာ စောက်ခေါင်းထဲ အပြည့်ဘဲ ။ တင်းကြပ်စွာနဲ့ ပွတ်တိုက်မှုက တကိုယ်လုံးကို တုန်ခါသွားရလောက်အောင် ကောင်းသည် ။ သည်လီးကြီးနဲ့ ဆက်တိုက်ထိုးသွင်းတာကို ခံချင်လာသည် ။ တင်နှင်းမာ လိုချင်တာတွေကို ဇေယျာလှိုင်ကလည်း ဖြည့်ဆည်းနေပြီ ။ဇေယျာလှိုင် အားရပါးရ လိုးပြီ ။

တင်နှင်းမာကလည်း ကော့ပင့်ပေးရင်း တအီးအီးနဲ့ ခံနေသည် ။ တဖွတ်ဖွတ်တဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဆူညံလာသည် ။ ဇေယျာလှိုင်သည် တင်နှင်းမာနဲ့ ပြန်တွေ့တွေ့ချင်း လိုးတဲ့ ပထမဆုံး အချီမို့ ပုံစံတွေတောင် မပြောင်းနိုင်တော့

ဘဲ တအား ဖိလိုးလိုက်တာ မကြာခင်ဘဲ တင်နှင်းမာရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို သုတ်ရည်တွေးလွှတ်ထုတ်မိရင်း တအားကြီး ကောင်းတဲ့ ပြီးဆုံးခြင်းကို တက်ရောက်သွားရသည် ။ တင်နှင်းမာမှာလည်း လိုလားတောင့်တနေတာ ကြာပြီမို့ ရလည်းရရော အကြိမ်ကြိမ်ကို ပြီးရသည် ။ ဘယ်နှစ်ကြိမ် ပြီးသွားသလဲတောင် မမှတ်မိ ။

" ကောင်းလိုက်တာ ဇေယျာရယ်...နင် အခုလို ရောက်လာတာ လိုးပေးတာ ကျေးဇူးတင်တယ်ကွာ...."

တင်နှင်းမာက ဇေယျာလှိုင့်နဖူးက ချွေးတွေကို လက်ကိုင်ပုဝါလေးနဲ့ သုတ်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည် ။ ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့ ။ကျောင်းမသွားရပေမယ့် ဒီနေ့မနက်စောစော ဓါတုကလျာက ဘုရားသွားချင်သည် ဆိုလို့ ကံမင်းထူး အစောကြီး    ထရသည် ။ ဓါတုကလျာက ကံမင်းထူး အိမ်ကို ရံဖန်ရံခါ လိုက်လာတတ်သည် ။ 

ဒီနေ့လည်း ဘုရားတက်ကြပြီး အပြန်မှာ ဒင်ဆမ်း ဝင်စားကြမည်......ပြီးရင်..ကံမင်းထူးနဲ့ အိမ်လိုက်ခဲ့မည် လို့ အစီအစဉ် ရေးဆွဲထားသည် ။ကံမင်းထူးလည်း မန္တလေးကို မပြန်တာ ကြာပြီ ။

မိန်းမကို အကြာကြီး ပစ်မထားနဲ့လေ..လို့ ဇေယျာလှိုင်နဲ့ ဂေါက်ကွင်းမှာ ဆုံကြတဲ့အချိန် ဇေယျာလှိုင်က ရယ်  ပြီး ပြောသည် ။ သူက မန္တလေးကို မကြာခဏ ပြန်သည် ။ သူပြန်လာတိုင်း တင်နှင်းမာဆီက စားစရာတွေ လက် ဆောင်တွေ ယူလာခဲ့ပေးသည် ။ သည် လက်ဆောင်တွေကို ကံမင်းထူးက မစား မသုံး ။ ဓါတုကလျာရဲ့ အိမ် အတွက် အမြဲ ပေးနေကျ ။

ဇေယျာလှိုင်နဲ့ကတော့ အဖွဲ့ကျသည် ။ ဇေယျာလှိုင်သည် သူ မိန်းမရှုပ်ပွေနေတာကို သိရက်နဲ့ တင်နှင်းမာကိုပြန်မပြောလို့ ကံမင်းထူးက ကျေးဇူးတင်နေသည် ။ 

ဓါတုကလျာရဲ့ တိုက်ရှေ့ ခြံဝကို သူ့ကား ထိုးဆိုက်လိုက်တဲ့အချိန် ခြံတံခါးပွင့်လာပြီး ဓါတုကလျာ ပြေးထွက်လာသည် ။ ဓါတုကလျာသည် အနက်ရောင် အပေါ်အောက် ဆင်တူနဲ့ တအား လှနေသည် ။ ဖွေးဖွေးဖြူတဲ့ အသားအရောင်နဲ့ အနက်ရောင် အဝတ်တွေကို ဝတ်တာ လိုက်ဖက်သည်လို့ ကံမင်းထူး ထင်မိသည် ။

ပလပ်စတစ် လက်ကောက်လေးတွေကလည်း အနက်...နာရီကြိုးလေးကလည်း အနက် ..နားဆွဲလေးတွေကလည်းအနက် ...။ ခွာမြင့် လေဒီရှူးကလည်း အနက် ...။ အင်း..ဘာကျန်သေးလဲ ...။ ပင်တီနဲ့ ဘရာစီယာလေးကကော.....။ အနက်ဘဲလား ..။

ဓါတုကလျာက " ဆရာ...ညက အိပ်ပျော်ရဲ့လား...." လို့ မေးလိုက်သည် ။

" ဟင့်အင်း..မပျော်ဘူး...."

" ဘာလို့..."

" ဓါတုကို လွမ်းနေလို့...."

ဓါတုကလျာက ရယ်သည် ။

" သိပ်ပိုတာဘဲ...."

" ဟင်..ဓါတုရဲ့ နာရီလေးက အသစ်လား..တခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး ..."

" ဟုတ်တယ်..ဒက်ဒီ ပေးတာ.....ဒီတခေါက် ဒက်ဒီ နိုင်ငံခြားသွားတုံးက ပါလာတာ...."

သေချာ ကြည့်လိုက်တော့ BMW ကား အမှတ်အသား တံဆိပ်နဲ့ ။ဓါတုကလျာရဲ့ အဖေ အမေသည် နိုင်ငံခြားကို ခဏခဏ ထွက်ကြသည် ။ သူတို့ အိမ်မှာ မရှိချိန် ကံမင်းထူးသည်ဓါတုကလျာရဲ့ အိမ်ကို မကြာခဏ လိုက်သွားဖူးသည် ။ ဓါတုကလျာရဲ့ အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်ပြီး ဓါတုကလျာရဲ့ ပုလွေ အစွမ်းပြတာကို အကြိမ်ကြိမ် ခံစားဖူးခဲ့သည် ။

ဘုရားပေါ်ကိုမှာ အရေးထဲ ကျောင်းက ကထိက မမ တယောက်နဲ့ ပက်ပင်းတိုးသည် ။ သိပ်တော့ မထူးပါ ။ဓါတုကလျာနဲ့ တွဲနေတာကို  ကျောင်းထဲကလူတွေ အားလုံး သိနေကြပြီဘဲ ။

ဒင်ဆမ်းဆိုင်မှာလည်း ကျောင်းသူတချို့နဲ့ တိုးသည် ။ ဓါတုကလျာသည် သူ့ကို စာမေးပွဲအောင်ဖို့ ကူညီလို့ ကျေးဇူးဆပ်တာတင် မဟုတ်တော့ဘဲ သံယောဇဉ် တွယ်ညိနေတယ် ဆိုတာကို ကံမင်းထူး သဘောပေါက်သည် ။သူထင်ရာ လျောက်လုပ်နေပေမယ့် တကယ်တမ်း တင်နှင်းမာနဲ့သူ သည် ရန်တောင် မဖြစ်တဲ့ ပြေလည်တဲ့ လင်

နဲ့ မယား ဖြစ်လို့ တင်နှင်းမာနဲ့ ကွဲပြတ်ဖို့ကို သူ စဉ်းတောင် မစဉ်းစားခဲ့ ။ ဓါတုကလျာကို သဘောကျပေမယ့် ရေရှည် အတည်ပေါက် ဇာတ်လမ်းတော့ သူ မလုပ်ချင် ။အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့ ဓါတုကလျာက စပြီး သူ့ကို နမ်းသည် ။ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မဆုံကြတာ နဲနဲ ကြာသွားပြီမို့ ဓါတုကလျာသည် အထိအတွေ့ကို တောင့်တနေဟန် ရှိသည် ။ 

ဧည့်ခန်းဆိုဖါပေါ်မှာဘဲ သူဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချပြီး မတောင့်တတောင် ဖြစ်နေတဲ့ သူ့လိင်တန်ကို ဓါတုကလျာက နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ မထိတထိနမ်းပေးသည် ။ သူ့လိင်တန်သည် တမဟုတ်ချင်း မာကျော ကြီးထွားလာသည် ။

ထိပ်ဖူးပိုင်းကို လျာလေးနဲ့ ပတ်ခြာလည် ယက်ပေးနေတဲ့ ဓါတုကလျာသည် အတော့်ကို ကျွမ်းနေတဲ့ပုလွေပညာရှင်လေး တယောက် ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်နေပြီ ။

အရင်းပိုင်းအထိ ငုံသွင်း စုတ်ယူပေးပြန်တော့ ကံမင်းထူး တကိုယ်လုံး ကျင်ထုံသွားရသည်အထိ ကောင်းသွားရလို့ ဓါတုရဲ့ ခေါင်းလေးကို လက်တဖက်နဲ့ လှမ်းကိုင်လိုက်မိရသည် အထိဘဲ ။ဓါတုက သွက်သွက်လေး စုတ်ပေးသည် ။

" အား.....အား.......အူး......ဟင်း......"

ကံမင်းထူး သည် သည် ပုလွေမှုတ်ကောင်းတဲ့ အချက်ကြောင့် ဓါတုကို ခွာချင်ရက်နဲ့ မခွာနိုင် ဖြစ်နေရသလားမဆိုနိုင်ဘူး ။ ဓါတုသည် လိင်တန်ကို အပီအပြင် စုတ်ပေးနေရင်း ကံမင်းထူးရဲ့ ရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးတဖက်နဲ့ ပွတ်ပေးနေသည် ။ နို့သီးခေါင်းကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ လာချေသည် ။

တော်တော်လေး ကြာအောင် စုတ်ပေးပြီးမှ လိင်တန်ကို ပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်ပြီး..

" ဆရာ....ဓါတု အပေါ်က နေချင်တယ်..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကံမင်းထူးလည်း ဆိုဖါပေါ်မှာ ပက်လက် အိပ်ပေးလိုက်ရသည် ။

" ဆရာ..ဒါလီမြသောင်းကို ကူညီလိုက်ပါအုံး...." လို့လည်း ပြောလိုက်သည် ။

ဒါလီမြသောင်း နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကံမင်းထူးသည် တတ်နိုင်ရင် မပတ်သက်ချင်လို့ တွေးထားပြီး ဖြစ်သည် ။အာချောင်တဲ့ ဒါလီမြသောင်းကြောင့် သူ ဒုက္ခမရောက်ချင်ဘူး ။ ဒီကိစ္စကို ဆက် မလုပ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ ။ ကံမင်းထူးဆီက စကားပြန် မရလို့ ဓါတုကလျာက မျက်မှောင်လေး ကြုံ့ပြီး...

" ဆရာ..ဓါတု ပြောတာကြားလား..ဒါလီ့ကို ကူညီမယ် မဟုတ်လား....." လို့ ထပ်မေးသည် ။

သူ့လိင်တန်ထိပ်သည် စိုအိအိ အင်္ဂါစပ်နဲ့ ထိတွေ့နေပြီ ။ ဓါတုသည် သူ့အပေါ်မှာ ရောက်နေသည် ။ မျက်နှာလေး မော့ပြီး အသာ ဖိချလိုက်တော့ နူးညံ့တဲ့ လှိုဏ်ခေါင်းကျဉ်းလေးထဲ သူ့ငထွားကြီး တထစ်ထစ်နဲ့ ရောက်ရှိသွားသည် ။

" အင်း.......အိုး......"

သူလည်းကောင်..ဓါတုလည်းကောင်း ။ သူကောင်းကိုယ်ကောင်း ။ဒါလီမြသောင်းကို မကူချင်ပေမယ့် ဓါတုကလျာကြောင့် သူ ကူညီရတော့မည် ။

........................................................................

စိုးမိုးအောင် အိပ်လို့မရ ။ ထထိုင်ပြီး ကုတင်ဘေးက ဘီဒို အပေါ်က ရေသန့်ဘူးကို လှမ်းဆွဲယူပြီး မော့သောက်လိုက်သည် ။ သူ့ပေါင်ကြားက ဒုတ်က တအား မြူးနေသည် ။ မာတင်းတောင့်ပြီး မတ်မတ်ထောင်နေသည် ။ လှဆောင် ပြောနေကျ စကားနဲ့ ပြောရလျှင် " ချက်ကပ်နေသည် " ။ မနက်စောစော အိပ်ရာထချိန်ဆို ဒုတ်မြူးတာက အဆန်း မဟုတ်ဘူး ။ လူပျိုဖေါ်ဝင်ချိန် ငယ်စဉ်ထဲက ဖြစ်နေကျ ။ 

အခုဟာက ညဖက်ကြီး အိပ်လို့ မရအောင် ဖြစ်နေတာ ။ ဒေါ်လေးနဲ့ မထင်မမှတ် မမျှော်လင့်ဘဲ လိုးလိုက်ရပြီး နောက်ပိုင်းလည်း ဒေါ်လေးက သူ့ကို ပေးကျွေးလိမ့်မည်လို့ တွက်ထားခဲ့ပေမယ့် ဒေါ်လေးက မသိကျေးကျွန်ပြုနေခဲ့သည် ။ သူက တချိန်ချိန် ကျွေးနိုးနိုးနဲ့ မျှော်လင့်စောင့်စားနေခဲ့တာ ဆင်လီးကို ခွေးမျှော်သလိုဘဲ ။

ဒါပေမယ့် ဒေါ်လေးကတော့ ခိုင်းဘဲ ဖိခိုင်းပြီး ဘာမှ မပေး မကျွေးခဲ့ ။ ဒီကြားထဲ ရန်ကုန်က ဇေယျာလှိုင် ဆိုတဲ့ ဘဲကြီး ပြန်ရောက်လာတော့ ဒေါ်လေးကို ကောင်းကောင်း ဖြုတ်ပေးတော့ စိုးမိုးအောင် ဆိုတဲ့ သူ့ကို ဒေါ်လေးက ဘယ် သုံးတော့မလဲ ။

စိုးမိုးအောင်လည်း ဒေါ်လေးလို သန့်သန့်ဖွေးဖွေး ပစ္စည်းကောင်းကြီးကို လိုးရပြီးတဲ့နောက် ဖါခန်းပြေးပြီး ဖါမချချင်တော့ဘူး ။ ဒေါ်လေးကိုဘဲ လိုးချင်နေသည် ။ ဒါကြောင့် အိပ်လို့ မပျော်  ။ မာတောင့်ပြီး မတ်နေတဲ့ ဒုတ်ကြီးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ပြီး အနေရခက်နေသည် ။

ဒုတ်ကို လက်နဲ့ ဆွလွန်းလို့ ထိပ်က အပေါက်လေးကနေ အရည်ကြည်တွေ စီးကျနေသည် ။တခါတလေ ပွဲရုံမှာ ဒေါ်လေးနဲ့ အလုပ် အတူတူ လုပ်ရင်း ဒေါ်လေးကို အတင်း ဆွဲလှဲပြီး အတင်း တက်လိုးပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်ခဲ့သည် ။  ဒေါ်လေးက သူ ထန်နေတာကို သိသည်လို့ စိုးမိုးအောင် ထင်သည် ။  တမင်တကာ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာ ။ ပွဲရုံက အိမ်သာထဲ နေ့တိုင်းလို ဝင်ဝင်ပြီး ကွင်းထုပစ်နေရသည် ။

မနက်လင်းအားကြီး အချိန်ကျမှ စိုးမိုးအောင် အိပ်ပျော်သွားသည် ။ ဒေါ်လေးရဲ့ နို့ကြီးတွေ ဖင်တုံးတွေ နဲ့ စောက်ဖုတ်လှလှကြီးကို အမြဲ မြင်ယောင် စဉ်းစားရင်း မျင်စိတွေ ကြောင်ပြီး တညလုံး ငုတ်တုတ်ထထိုင်..ရေထသောက် သေးထပေါက်နေတာ ဆိုတော့  မနက် ဘေးအိမ်က အဖိုးကြီး ကြေးစည်ထုပြီး ဘုရားစာတွေ ရွတ်ဖတ်နေတဲ့ အချိန်ကျမှ အိပ်တာ ဆိုတော့ အလုပ်သွားရမယ့် အချိန်မှာ သူ မထနိုင် ။ 

အမေက စိုးမိုးအောင်လည်း မမြင်ပါလား ဆိုပြီး အိမ်မှာ လာနေတဲ့ တောက ကလေးမကို တက်ကြည့်ခိုင်းတော့ သူ အိပ်နေတာ သိပြီး လာနှိုးကြသည် ။သွားတိုက် မျက်နှာသစ်နေတုံး အိမ်ရှေ့ကို ဒေါ်လေးရဲ့ ကားကြီး ထိုးဆိုက်လာသည် ။

" ဟဲ့သား....မင်းသူဌေးမ လာနေတယ်....."

အမေက သူ မသိဘူး ထင်လို့ လာခေါ်သည် ။ ကမန်းကတန်း အဝတ်အစားလဲပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်ခဲ့ရသည် ။ဒေါ်လေးက အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြိုနေသည် ။

" မင်းက မင်းတို့အိမ်နားမှာ မြီးရှည်ဆိုင် သိပ်ကောင်းတယ် လို့ ပြောပြောနေတာ ကြာပြီ စိုးမိုးအောင်..အဲဒါ စားးကြည့်ချင်လို့ကွာ..ဘယ်မှာလဲ..ခေါ်သွားပေးလေ...."

" ဟုတ်..ဒေါ်လေး..."

ကားပေါ်တက်လိုက်တော့ ဒေါ်လေးရဲ့ ရေမွှေးနံ့ သင်းသင်းလေးကို ရှုရှိုက်လိုက်ရသည် ။ ဒေါ်လေးက ကားမောင်း ထွက်ခဲ့ရင်း ပြုံးစိစိနဲ့ " ဘာကြည့်တာလဲကွ...." လို့ မေးသည် ။

" ဒေါ်လေးက တအား လှလို့ပါ.." လို့ သူဖြေသည် ။ " ဟင်းဟင်း..မင်းက ဒေါ်လေးကို မြှောက်နေပြန်ပြီ..မြီးရှည် ကျွေးမှာပါကွ....." လို့ ရယ်ပြီး ပြောသည် ။ စိုးမိုးအောင်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ( ဒေါ်လေးရယ်..မြီးရှည် မစားချင်ပါဘူး...မြီးရှည်ထက် အဆ တရာ ကောင်းတဲ့ ဒေါ်လေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုဘဲ စားချင်ပါတယ် ) လို့ ပြောနေမိသည် ။

မြီးရှည်ဆိုင်ကို ရောက်တော့ ကား အကောင်းစားကြီး ပေါ်က ဆင်းလာပြီး အရမ်းလန်းတဲ့ ဒေါ်လေးနဲ့ အတူတူ လာတာဆိုတော့ လူတွေ ကြည့်တာကို ခံရသည် ။ ဒေါ်လေးနဲ့ မြီးရှည် ထိုင်စားရင်းဒီနေ့တော့ ဒေါ်လေးက သဘောကောင်းပြီး ပေးကျွေးလိုက်ရင် သိပ်ကောင်းမှာဘဲ လို့ ကျိတ် ဆုတောင်းနေမိသည် ။

မြီးရှည်ကလည်း စားလို့ တအားကောင်းသည် ။ နှစ်ပွဲ တီးပစ်လိုက်ပြီး ဒေါ်လေးက ဘေးက လဖက်ရည်ဆိုင်က လဖက်ရည် သောက်ရအောင်..မှာကွာ..စိုးမိုးအောင် လို့ ပြောတာနဲ့ လဖက်ရည် နှစ်ခွက်မှာရသည် ။ 

" အခု ဒို့ ဒီကနေ ပွဲရုံ မသွားဘူးကွ..စိုးမိုးအောင်..ဒေါ်လေးနဲ့မင်း အလုပ်ကိစ္စ ပြင်ဦးလွင်ကို သွားကြရမယ်...." 

လို့ လဖက်ရည်ပူပူကို မှုတ်သောက်ရင်း ဒေါ်လေး ပြောလိုက်လို့ သူ အံ့ဩသွားပြီး ဒေါ်လေးကို ကြည့်လိုက်မိသည် ။ပွဲရုံမှာ ဦးဉာဏ်နဲ့ လှဆောင်တို့ကို ဒီနေ့ တာဝန်ယူ လုပ်ခိုင်းထားတယ်.....ဒို့က ညနေလောက်မှ ပြန်ဆင်းလာနိုင်မှာလေ....လို့ ဆက်ပြောတဲ့အခါ စိုးမိုးအောင်လည်း စိတ်ထဲမှာ တအား ဝမ်းသာသွားမိရသည် ။ ဒေါ်လေးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ အတူတူ သွားရမယ် ဆိုတာ သူ့အတွက် တကယ့်ကို ပျော်စရာပါ ။ ဒေါ်လေးနဲ့ လိုးဖို့လည်း အခွင့်အလမ်းတွေ ရချင် ရလာနိုင်တယ် လေ ။

ပြင်ဦးလွင်ကို တက်နေတဲ့ အချိန် ဒေါ်လေးက " စိုးမိုးအောင်...မင်း ကို ဒေါ်လေး ပြောစရာ ရှိတယ်..." လို့ စကားစလိုက်လို့ " ပြောပါ ဒေါ်လေး..ဘာလဲဟင်...." လို့ သူ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

" မင်း..ခုတလော..ဒေါ်လေးကို ကြည့်တဲ့ပုံတွေက မရိုးသားမှန်း အရမ်း သိသာတာဘဲကွ...ဒေါ်လေးလည်း ဦးဉာဏ်တို့ ရိပ်မိသွားမှာကို စိုးလို့ မင်းကို အခုမှ ပြောတာ..သိပ်လည်း မသိသာစေနဲ့ကွာ.. ဒေါ်လေးက လင်ကြီးငုတ်တုတ်နဲ့ ဆိုတာလည်း မင်းသိသားနဲ့...." 

လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ သူ က ဒေါ်လေး လက်မောင်းကို ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး.." ဒေါ်လေးရယ်....ကျနော် ဒေါ်လေးနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်လွန်းလို့ ရူးနေရတယ်ဗျာ....ကျနော် ဒေါ်လေးနဲ့ ချစ်ခဲ့တာကို အမြဲ သတိရ မြင်ယောင်နေတာပါ...ကျနော့်ကို ထပ် ချစ်ခွင့်ပေးပါလားဟင်...." လို့ အသံတုန်တုန်နဲ့ ပြောလိုက်မိသည် ။ဒေါ်လေးက ရယ်သည် ။

" မရယ်ပါနဲ့ ဒေါ်လေးရယ်..ကျနော် တကယ် ခံစားနေရတာပါ....."

" မင်းကလည်း ကလေး မဆန်စမ်းပါနဲ့ကွာ..ဒို့တတွေက တိတ်တိတ်ပုန်း ဖြစ်ကြတာ...ဟန်ဆောင်ပြီး နေစမ်းပါ....လူသိလို့ မဖြစ်ဘူး....ဒေါ်လေးလည်း မင်းကို ထပ် တွေ့ချင်နေတယ် ဆိုရင် မင်း အံ့ဩသွားမလား..."

" ဟင်..တကယ်လား....ဒေါ်လေးလည်း ကျနော့်ကို တွေ့ချင်တယ်..ဟုတ်လား....အို..ကျနော် ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ...."

သူ ဒေါ်လေးကိုတအားဖက် နမ်းဖို့ ကြိုးစားသည် ။

ဒေါ်လေးက " ဟဲ့..ဟဲ့.....စိုးမိုးအောင်.....ကဲလာပြီ...ဒါကြောင့်မို့ ...ပြောတာ....မင်းက တကယ့်ကို အရူး အမဲသား ကျွေးမိသလို ဖြစ်တော့တာဘဲကိုး....." လို့ ပြောပြီး တွန်းလိုက်သည် ။

" ဒါ..ဒါ...ဒါ ဆို ...ကျနော်..ကျနော်နဲ့ ဒေါ်လေး ပြင်ဦးလွင်မှာ...ဟို...ဟို....."

သူ့အဖြစ်ကို ဒေါ်လေး ကြည့်ပြီး ရယ်သည် ။

" ဘာ..ဟို..ဟို..လဲကွ.....ဟင်း...ဟင်း......"

" ကျနော်တို့....တနေရာရာကို သွားပြီး....."

" မင်း ထင်တဲ့အတိုင်းဘဲပေါ့ စိုးမိုးအောင်ရယ်....."

" ဟာ..ဝမ်းသာလိုက်တာ ဒေါ်လေးရယ် . . . ."

ဒေါ်လေးက သူ့ကို ခြံဝင်းကျယ်ကြီးထဲက ရှေးခေတ်က တိုက်အိုကြီးကို ပြန် ပြင်ဆင် မွန်းမံထားတဲ့ ဟိုတယ် ကို ခေါ်သွားပါသည် ။ ဒေါ်လေးက ကြိုတင်း ဖုန်းဆက်ပြီး အခန်းယူထားတာဘဲ ။

စိုးမိုးအောင်လည်း ကောင်တာက သော့ယူပြီး လှေခါးကြီး အတိုင်း အပေါ်ထပ်က အခန်းဆီကို ဒေါ်လေးနဲ့ အတူ တက်သွားတဲ့ အချိန်မှာထဲက သူ့ပုဆိုးထဲက ဒုတ်က တအားမာကျော တောင်မတ်နေပြီး စိတ်တွေ အရမ်းကို ထကြွနေသည် ။

ဟိုတယ် အခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ စိုးမိုးအောင်လည်း ဒေါ်လေးကို အလောတကြီး ဖက်လိုက်မိသည် ။ဒေါ်လေးက " ဟိတ်..ဟိတ်....မလောနဲ့လေ..လဖက်ကောင်း စားချင်ရင် ပလောင် တောင်တက်နှေးတာကို မကြည့်နဲ့.." လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောလိုက်ရင်း တွန်းဖယ်လိုက်သည် ။ ဖြူဖွေးသန့်ပြန့်တဲ့ အိပ်ရာခင်း ခင်းထားတဲ့ ကုတင်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတော့ စိုးမိုးအောင်ရဲ့ လီး ဆတ်ကနဲ တုန်ခါ လှုပ်သွားသည် ။

ဒေါ်လေးကို လိုးချင်နေတာ ကြာနေပြီ ဆိုတော့ စိတ်တွေက တအားကြွပြီး မထိန်းနိုင် မသိမ်းနိုင် ဖြစ်နေသည် ။ဒေါ်လေးက ..

" မင်း အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်က စောင့်..မျက်စိတွေကို ပိတ်ထား...." လို့ ပြော လိုက်တဲ့အခါ စိုးမိုးအောင်လည်း ဆရာမ စကားကို မြေဝယ်မကျ နားထောင်တဲ့ တပည့်လေး တယောက်လိုခေါင်းညှိမ့်ပြီး.." ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်လေး.." လို့ ဖြေရင်း ကုတင်ဘေးမှာ အဝတ်တွေကို အကုန် ချွတ်ပစ်လေသည် ။ဒေါ်လေး ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်သွားသည် ။

ဒေါ်လေး ထွက်အလာကို စိုးမိုးအောင် မျက်လုံးစုံပိတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး အိပ်ရင်း စောင့်နေသည် ။ သူ့လီးကြီးက မတ်မတ်ကြီး ထောင်နေတာမှ ပေါက်ကွဲထွက် လုမတတ် တင်းမာလွန်းနေသည် ။မိနစ်စက္ကန့်တွေက ကြာလွန်းနေသည် လို့ စိုးမိုးအောင် ထင်နေသည် ။

ဒေါ်လေးကို ဘယ်လိုတွေ လုပ်ပစ်လိုက်မည်...လို့ တွေးတောရင်း စောင့်နေဆဲ ရေချိုးခန်း တံခါး ပွင့်လာတဲ့အသံကို သူ ကြားသည် ။ ဖွဖွနင်းလာတဲ့ ခြေသံ တရှပ်ရှပ် ကိုလည်း ကြားရသည် ။  ကုတင်ပေါ်မှာ ဒေါ်လေးထိုင်လိုက်တာကိုလည်း ငြိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ ရေမြုပ်မွေ့ယာကြောင့် သိလိုက်သည် ။ ဒေါ်လေးရဲ့ ကိုယ်က ရေမွှေးနံ့ သင်းသင်းလေးကိုလည်း ရလိုက်သည် ။

" အားပါးပါး...မင်း ပစ္စည်းကြီးက မာတင်းထောင်နေလိုက်တာ....ဟင်းဟင်း...."

ဒေါ်လေး ရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ငြင်ငြင်သာသာ ဖွဖွလေး ဒစ်ဖျားကို စမ်းကိုင်လိုက်တာ သိလိုက်သည် ။ဒေါ်လေး အတန်တချောင်းလုံးကို ပွတ်သပ်ကြည့်နေသည် ။စိုးမိုးအောင် လည်း ဒေါ်လေး အမိန့်မရသေးလို့ မျက်လုံးတွေကို မဖွင့်ရဲသေး ။

ဒေါ်လေးရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် သူ့လီးကြီး တအားကို တုန်ခါနေသည် ။ ဒီအချိန်မှာ ဒေါ်လေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက လီးထိပ်ပိုင်းကို ငုံဟတ်လိုက်တာကို ခံလိုက်ရသည် ။ ဒေါ်လေး သူ့လီးကို စုတ်ပေးပြီ ။ တချက်ချင်းအရင်းပိုင်း အထိ ရောက်အောင် ငုံငုံ စုတ်လိုက်တာ စိုးမိုးအောင် အတွက် အရမ်းကို ဖီလင်တက်စရာ အရသာဘဲ။

ဒေါ်လေးရဲ့ လက်တဖက်က သူ့ရင်ဘတ်ဆီကို ရောက်လာပြီး ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေသည် ။ဒေါ်လေးရဲ့ လျာလေးက ဒစ်လုံးကို ရေရေလည်လည် သမနေလို့ စိုးမိုးအောင် ခံလို့ကောင်းလွန်းလို့ တအင်းအင်းနဲ့ ညည်းလိုက်မိရသည် ။ ထိပ်က အပေါက်လေးကိုပါ လျာထိပ်လေးနဲ့ ထိုးထိုးပေးနေပြန်တော့ စိုးမိုးအောင် ထွန့်ထွန့်လူးနေရပြီ ။

" အို...ဟင်း.....အာ့...အား...အား......."

ဒေါ်လေး တအား စုတ်ပေးနေသည် ။ အိုး..ကောင်းလိုက်တာ ဒေါ်လေးရယ်.....။

" မျက်စိ ဖွင့်ရတော့မလားဟင်...."

" ဟင့်အင်း..မဖွင့်နဲ့အုံး....."

ဒေါ်လေးက အစုတ် ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ခွတက်လိုက်သည် ။ ဒေါ်လေး သူ့ကို အပေါ်က တက်ဖိုက်တော့မည် ဆိုတာကို သိလိုက်လို့ စိုးမိုးအောင် အရမ်း သဘောကျ ကျေနပ်သွားသည် ။ စိုအိအိ ဒေါ်လေးရဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ သူ့လီးထိပ် ဒစ်ဖျား ထိတွေ့နေပြီး မကြာခင် ဒေါ်လေးက ဖြည်းဖြည်း အသာ ဖိထိုင်ချလိုက်လို့ တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ လီးက စောက်ဖုတ်ထဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အိအိလေး ဝင်ရောက်  သွားရသည် ။ အင်း....ကောင်းလိုက်တာဗျာ....အား.......။

ဒေါ်လေး အသာပြန်ကြွလိုက်ပြန်တော့ ဒေါ်လေးရဲ့ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွတ်တိုက်သွားပြန်လို့ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ အရသာတွေ ထးရပြန်သည် ။ ကြွလိုက် ဖိချလိုက် ကြွလိုက် ဖိချလိုက် ..။ ဒေါ်လေးသည် ကောင်းဘွိုင်မလေး မြင်းစီးနေသလို ဖင်တကြွကြွနဲ့ အပေါ်က တက်လိုးပေးနေသည် ။ 

" မင်း မျက်လုံးတွေ ဖွင့်လိုက်တော့..ဟင်းဟင်း...ပြီးတော့ အောက်ကနေလည်း ပြန်ကော့ထိုးပေး...."

ဒေါ်လေးရဲ့ ခွင့်ပြုချက် ရတာကြောင့် သူ မျက်လုံးတွေ ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီ ။ နို့ကော့ကော့လုံးလုံးကြီးတွေကတုန်ခါနေကြသည် ။ အို..လှလိုက်တာ ဒေါ်လေးရယ်...။ဒေါ်လေးရဲ့ နို့ကြီးတွေကို လက်နဲ့ အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။

ပြီးတော့ အောက်ကနေ ပင့်ထိုးထည့်ပေးနေမိသည် ။ ဒေါ်လေးက ဖိချလိုက် သူက ပင့်ကော့ထိုးလိုက်နဲ့ စည်းချက် မှန်မှန် လိုးကြပြီ ။ဒေါ်လေးလည်း အရသာထူးနေဟန်တူသည် ။ တအားအား တအင်းအင်းနဲ့ အော်ညည်းသည် ။ ခဏကြာတော့

" မင်း လိုးပေးတော့ကွာ..." လို့ ပြောလိုက်ရင်း ဒေါ်လေးက သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းသည် ။ သူ ဘာမှ မပြောရဘဲ

ဒေါ်လေးက သူ့ဖါသာ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးသည် ။ စိုးမိုးအောင်လည်း ဒေါ်လေးရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေရဲ့ အနောက်မှာ နေရာဝင်ယူရင်း လီးကို မို့ဖေါင်းတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို နှစ်ထိုးပစ်လိုက်သည် ။

အိုး.......ကောင်းလိုက်တာ...တင်းတင်းအိအိ  စောက်ဖုတ်က သူ့လီးကို ညှစ်ထားသလိုဘဲ ။စိတ်ရှိလက်ရှိ လိုးဆောင့်ပစ်လိုက်မိပြီ ။ တဖွတ်ဖွတ် အသံတွေ ညံသွားသည် ။

" အင်း...အင်း..ကောင်းတယ်....ကောင်းလိုက်တာ....ဆောင့်...ဆောင့်.....ဆောင့်......."

ဆက်တိုက် တအားဆောင့်ထည့်တော့ ဒေါ်လေး အရင် ပြီးသွားသည် . .။ မရှေးမနှောင်းဘဲ သူလည်း သုတ်ရည်တွေကို တအား ညှစ်ဆွဲယူနေတဲ့ ဒေါ်လေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို တအားပန်းထုတ်ရင်း ပြီးသွားရသည် ။

" အား.........အိုး......ကောင်း..ကောင်းလိုက်တာ ....ဒေါ်လေးရယ်.....ကျေးဇူးတင်လိုက်တာဗျာ...."

ဇေယျာလှိုင်သည် မုန့်တိုက်က သူ့ရုံးခန်းလေးမှာ ထိုင်နေရင်း မန္တလေး မှာတုံးက တင်နှင်းမာနဲ့ လိုးခဲ့တာတွေကိုစမြုံ့ပြန် မြင်ယောင် စဉ်းစားနေသည် ။ ဒီတခေါက် မန္တလေးကို သူ ပြန်ရောက်တော့ တင်နှင်းမာက သူ့ကို စကားပြော တိုင်ပင်စရာ ရှိသည် ဆိုပြီး ခေါ်သည် ။ 

နှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပြောချင်သည် ဆိုပြီး အမရပူရ ( တောင်မြို့ ) က တင်နှင်းမာ မကြာသေးခင်က ဝယ်ထားတဲ့ တိုက်ကလေးကို ခေါ်သွားသည် ။

ဇေယျာလှိုင်လည်း တင်နှင်းမာက သူ့ယောက်ျား ကံမင်းထူး အကြောင်းကို မေးလိုက်လို့ " အင်း..မိပေါက်တယောက် သိသွားပြီကိုး.." လို့ စိတ်ထဲမှာ ရေရွတ်လိုက်မိသည် ။

" ဇေယျာ...သူ ကောင်မလေးတွေနဲ့ ရှုပ်နေတာ ငါ နားမဆန့်အောင် ကြားနေရတယ် ...အခု ဓါတုကလျာ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့က ယူကြတော့မလိုတောင် ဖြစ်နေတယ် တဲ့..ငါလည်း သူ့ကို ဖုန်းဆက်မေးလိုက်တော့ သူက ရိုးရိုးပါ.စာသင်ပေးနေတဲ့ တပည့်မလေးတွေပါ..ဘာညာနဲ့ ဖြေရှင်းတာပေါ့...နင် ငါ့ကို အမှန်အတိုင်း ပြောပါလား..ဇေယျာ...သူ တကယ့်ကို ရှုပ်ပွေနေတာလား...."

ဇေယျာလှိုင်လည်း ဒီလောက်တောင် မိပေါက် သိနေမှတော့ ဖုံးမထားချင်တော့ပါ ။ ကံမင်းထူး အကြောင်း သူမသိနေတာတွေဟာ အမှန်တွေပါ လို့ ပြောပြလိုက်သည် ။

" ငါ ဘယ်လိုမှ မခံစားရပါဘူး...ဇေယျာ....ငါလည်း နင်နဲ့ ဖြစ်နေတာဘဲလေ ...ဒါကြောင့် သူ့ကိုလည်း ငါ သိပ်ပြီး ရန်မလုပ်ချင်တော့ပါဘူး ..ငါ လုပ်ချင်တာတွေလည်း လုပ်နေတာဘဲ မဟုတ်လား...." 

လို့ တင်နှင်းမာက ပြောရင်း ဇေယျာလှိုင့်ကို ဖက်လိုက်သည် ။ဇေယျာလှိုင်လည်း တင်နှင်းမာကို ပြန်ဖက်လိုက်ပြီး ခါးသေးသေး အောက်က ဝိုက်ထွက်နေတဲ့ တင်ပါးတွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်သည် ။

" နင်....လိုးတော့မလား...ဇေယျာ...."

" အင်း....နင်သိပ်တောင့်တာဘဲ မိပေါက်ရယ်....နင့်ဖင်တွေက တကယ့် အမိုက်စား...."

တင်နှင်းမာက " ဇေယျာ..ငါလည်း နင့်ကို ငါ့ အပျိုစင် ဘဝကို မပေးနိုင်ခဲ့တာ စိတ်မကောင်းပါဘူး ..တခုတော့ရှိတယ်...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

" ဘာရှိတာလဲ မိပေါက် "

" ငါ့မှာ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးသေးတာ တခု ရှိနေသေးတယ်..ဇေယျာ....."

" ဘာလဲဟင်..မိပေါက်..."

တင်နှင်းမာက ချက်ချင်း မပြောဘူး ။ဇေယျာလှိုင်က တင်နှင်းမာရဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ဖယ်ခွာလိုက်ပြီး..." မိပေါက်..ဘာ ရှိနေတာလဲ.."လို့ ထပ်မေးလိုက်တော့ " ငါ့နောက်ပေါက်လေ...." လို့ ရယ်ပြီး ဖြေလိုက်သည် ။

" နင်က ငါ့ကို ပေးဖွင့်မလို့လား..မိပေါက်....." လို့ စိတ်ဝင်စား စိတ်လှုပ်ရှားတဲ့ လေသံနဲ့ ဇေယျာလှိုင်က မေးလိုက်သည် ။

" အင်း..နင်လိုချင်ရင်ပေါ့ ဇေယျာ...." လို့ ဖြေရင်း ကုတင်စောင်းမှာ ကုန်းပေးလိုက်တဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူကြီးတွေ...ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းကြီး နဲ့ စအိုပေါက် ညိုညိုလေးကို စူးစူးစိုက်စိုက်ရင်း ဇေယျာလှိုင်က " လိုချင်တာပေါ့ဟာ....ငါ အခု ယူရမလား...." လို့ ပြန်မေးသည် ။

" အရင်ဆုံး စောက်ပတ်ကို လိုးပေးအုံးဟာ...ငါ တအား ယားနေတယ်...ပြီးတော့မှ ဖင်ကို လိုးပေါ့..." လို့ တင်နှင်းမာက ပြောလိုက်သည် ။

မိပေါက်ရဲ့ ဖင်ပေါက်လေးကို ဖွင့်ခွင့်ရမည် ဆိုတာကို သိတာနဲ့ သူ ဘယ်လောက် ထန်သွားသလဲ ဆိုတာ ပြောရင် ယုံကြမယ် မထင်ဘူး ။ လီးက တအားထွား တအားမာပြီး ပေါက်ထွက်တော့မတတ် တင်းလွန်းသွားသည် ။တံခါး ကလစ်ကနဲ ဖွင့်လိုက်သံကြောင့် ဇေယျာလှိုင် မော့ကြည့်သည် ။

တင်နှင်းမာကို ဖင်ပေါက်လိုးတဲ့အကြောင်း စဉ်းစားနေတာတွေ ရုတ်တရက် ရပ်ဆိုင်းသွားပြီ ။သူ့ရုံးခန်းလေးထဲကို တံခါးမခေါက်ဘဲ ဖွင့် ဝင်လာရင် သူ တအား စိတ်ဆိုးတတ်သည် ။ စိတ်ဆိုးခဲ့သည် ။

ကြည့်လိုက်တော့ စပယ်အေး ဖြစ်နေသည် ။ စပယ်အေးကိုတော့ သူ စိတ်ဆိုးမှာ မဟုတ်ဘူး ။ အမြဲ အချိန်မရွေးဝင်စေထွက်စေ ခွင့်ပြုထားတဲ့ သူ့ ချစ်ချစ်ကလေး မို့...။

" အကို ..."

" ဟင်...မီးငယ်...လာ..လာခဲ့...."

စပယ်အေးကို ဇေယျာလှိုင်က မီးငယ် လို့ သူ့မိသားစုတွေက သူတို့အိမ်မှာ ခေါ်သလို ခေါ်သည် ။

" ထိုင်....မီးငယ်....ဘာထူးလဲ...."

စပယ်အေးက သူ့အနားက ကုလားထိုင်လေးမှာ ထိုင်လိုက်သည် ။

" အကို့ကို အဖေ့အခြေအနေ လာပြောပြမလို့ပါ..."

" ပြော...ပြော...မီးငယ် ဖေဖေ ဘယ်လိုနေသေးလဲ..သက်သာလား......"

" သက်သာပါတယ်...အကို..ဒေါက်တာတင်စိုးဝေကလည်း အကို့မျက်နှာနဲ့ အဖေ့ကို အရမ်း ဂရုစိုက် ကုပေးပါတယ်..အကို့ကို မီးငယ် အရမ်း အရမ်းကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အကိုရယ် ....     "

စပယ်အေးသည် သူ့အဖေ နေမကောင်း ဖြစ်လိုက်လို့ အလုပ်များသွားပြီးနောက်မှာ အကိုဇေယျာလှိုင်က အရင်က ချစ်ခွင့်တောင်း အဖြေတောင်းထားတာကိုတောင် ထပ် မမေးတော့ မတောင်းတော့တာကြောင့် အကိုက ငါ့ကို ချစ်သေးရဲ့လား လို့ တွေးနေသည် ။ သူ့ကို ဘယ်လို ပြောရမေးရပါ့မလဲ ..။

ဇေယျာလှိုင်ကလည်း အဖေ နေမကောင်း ဖြစ်လို့ အရမ်း စိတ်သောကရောက် အလုပ်များနေတဲ့ စပယ်အေးကိုသူ မနှောက်ယှက်ချင်တော့လို့ ခပ်ခွာခွာဘဲ ကူစရာတွေ ကူပေးပြီး နေနေခဲ့တာ ။စပယ်အေးလည်း သူက စိုက်ထုတ်ပေးထားတဲ့ ငွေတွေက များလွန်းလို့ ဘယ်လို ပြန်ဆပ်ရပါ့မလဲ မသိဘူး လို့ ကွယ်ရာမှာ တခြား အလုပ်သမားတွေကို ပြောနေတာကို သူ ပြန်ကြားရသည် ။

" လိုတာပြောလေ..မီးငယ်..ဘာဖြစ်ဖြစ်..."

" အကိုရယ်..အကို ကူညီနေတာတွေ များနေပါပြီ..မီးငယ်ကသာ အကို့ ကျေးဇူးတွေကို ဘယ်လို ပြန်ဆပ်ရမလဲမသိဘူး ဖြစ်နေတယ် ...အကို့ကျေးဇူးတွေကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဖြစ်ဖြစ် မီးငယ် ပြန်ဆပ်ချင်ပါတယ်...."

သနားစရာ ကောင်မလေးကို ကြည့်ပြီး ဇေယျာလှိုင်လည်း ပါးပြင်မို့မို့လေးတွေ ပေါ်ကို စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးမိသည် ။

" မလိုပါဘူး..မီးငယ်....မီးငယ်ကို အကို သိပ်ချစ်တာ မီးငယ် သိစေချင်တယ်....အကိုလည်း မီးငယ် အလုပ်ရှဲပ် စိတ်ပင်ပန်းနေတယ် ဆိုပြီး မီးငယ်ဆီက အဖြေမတောင်းတော့တာပါ.....အကို့ကို ပြန်ချစ်မယ် မဟုတ်လား...."

ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ စကားကို ကြားလိုက်ရတော့ စပယ်အေးလည်း တအား ပျော်သွားသည် ။

ချက်ချင်းဘဲ.." အကို့ကို မီးငယ် ချစ်တယ်...အကိုမေးတာကို စောင့်နေတာ..မီးငယ် စပြောမထွက်လို့...." လို့ ပြောလိုက်ပါသည် ။ ဇေယျာလှိုင်လည်း စပယ်အေးရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ဆွဲသွင်းကာ တအား ဖက်ထားလိုက်သည် ။ သည် အချိန်မှာ သူ့တပည့် ဇင်ဦး အပြင်ကနေ တံခါးခေါက်ပြီး ဝင်ခွင့်တောင်းသည် ။

" မလာနဲ့အုံး ဇင်ဦးရေ..ငါ အလုပ်များနေတယ်..." 

လို့ သူ အော်ပြောလိုက်ပြီး ဖက်ထားတဲ့ စပယ်အေးရဲ့ နှုတ်ခမ်လှလှလေးကို ငုံစုတ်လိုက်သည် ။ဇေယျာလှိုင်ကို ကျေးဇူးဆပ်ချင်နေတဲ့ စပယ်အေး ဒီနေ့တော့ ကျေးဇူး ဆပ်ခွင့် ရသွားပြီ ။ဒီနေ့ စပယ်အေးရဲ့ အလုပ်ပိတ်ရက်ပါ ။ 

မနက်စောစောထပြီး အဖေ့အတွက် ဆန်ပြုတ်ပြုတ်ပေးသည် ။ ဇေယျာလှိုင်က အတင်းငြင်းတဲ့ကြားက မနေ့ကအလုပ်က အပြန် ငွေတထုတ် ထည့်ပေးလိုက်သည် ။ သည်ငွေနဲ့ အဖေ့အတွက် ကြက်သား..ငါး....နဲ့ဆန်ကောင်းကောင်း  ဝင်ဝယ်ခဲ့သည် ။ 

ညပိုင်းမှာ ရပ်ကွက်ထဲက ဆေးခန်းကို သွားပြတော့လည်း ဆေးဖိုး ဆရာဝန်ဖိုးတွေ ပေးနိုင်သွးသည် ။ သူ့ကို ကျေးဇူးဆပ်ဖို့ နေနေသာသာ သူစိုက်ထုတ်ပေးထားတာတွေကိုတောင် ပြန်မဆပ်နိုင် ။ ထပ်တောင် သူ့ဆီက လက်ခံယူနေရတဲ့ ကိုယ့်ဘဝကို စပယ်အေး စိတ်အပျက်ကြီး ပျက်မိနေပေမယ့်ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ ။ 

အကို့ကို ချစ်တယ် လို့ မနေ့က သူ့ရုံးခန်းထဲမှာ အဖြေပေးခဲ့သည် ။ တကယ်လည်း အကို့ကို စပယ်အေး ချစ်သည် ။ အကို့လို ယောက်ျားပီသတဲ့ ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့် ပညာတတ် သူဌေးသား တယောက်ကို စပယ်အေး ဘယ်လို ငြင်းပယ်နိုင်မှာလဲ ။ အကိုက မိန်းမတိုင်းကိုတောင် ဂရုတစိုက် ရှိလှတာ မဟုတ်ဘူး ။အကိုက စပယ်အေး နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းသည် ။ ရင်တွေ ခုံမိတာ အရမ်း အရမ်း ။

ညက သူနမ်းတာတွေကို ပြန်မြင်ယောင် သတိရပြီး အိပ်ရာထဲမှာ သူ့ကို သတိရလိုက်တာ ။ ဒီနေ့ မနက်လည်းသူ့ကို သတိရနေတာဘဲ ။ မောင်လေး ညီမလေးတွေကို အဖေ့ကို ဂရုစိုက်ဖို့ မှာလိုက်ပြီး စပယ်အေး ဒီနေ့အကို့ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး သူအားရင် သွားတွေ့မလို့ လုပ်သည် ။

အကို့ကို သိပ် တွေ့ချင်တာဘဲ ။ အကို နမ်းတာတွေကို ခံချင်သည် ။ အကို့ဆီကို မသွားခင် ရေချိုးသည် . .။သန့်ပြန့်တဲ့ အဝတ်တွေကို ဝတ်..အလှအပ ပြင်သည် ။ လမ်းထိပ်က လဖက်ရည်ဆိုင်ကနေ အကို့ဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်သည် ။ အကိုက စပယ်အေး ဖုန်း မဆက်စဖူး ဆက်လို့ အံ့ဩနေသည် ။ စပယ်အေးက အကို့ကို အရမ်းတွေ့ချင်သည် လို့ ပြောလိုက်တော့ အကို လည်း အရမ်း ဝမ်းသာ သွားသည် ထင်သည် ။

မလာခဲ့နဲ့..သူ လာခေါ်မယ် အိမ်ကဘဲ စောင့်နေ လို့ ပြောသည် ။ စပယ်အေးလည်း ကိုယ်နေတဲ့နေရာက ကားတောင် ဝင်လို့ မရတဲ့ လမ်းကျဉ်းသေးသေးလေး မို့ အကို့ကို အားနာသည် ။ အကို လာမယ့်အချိန် လမ်းထိပ်က ထွက်စောင့်မယ်လို့ ပြောသည် ။ အကိုက မစောင့်နဲ့ ဘယ်အချိန် ရောက်မယ်မှန်း မသေချာဘူး.လမ်းတွေကကားတွေပိတ်ပြီး ကြာတတ်တယ်....လမ်းထိပ်မှာ ကားရပ်ပြီး ဆင်းလျှောက်ခဲ့မယ် လို့ ပြောသည် ။

အကို မလာခင် စပယ်အေးလည်း အိပ်ခန်းထဲက မှန်လေးကို ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်း မရေတွက်နိုင်အောင်ဘဲ ကြည့်မိသည် ။ အကို့ကို ပြန်ချစ်လိုက်ပေမယ့် ခုထိ အကိုဟာ စပယ်အေး လက်ထပ်မယ့် ယောက်ျား တယောက် ဖြစ်လာလိမ့်မယ် လို့ မမျှော်လင့်ရဲသေးဘူး ။ စပယ်အေး ဘဝနဲ့ သူ့ဘဝက မိုးနဲ့မြေလို ကွာဟနေသည် ။

သူ့မိဘတွေကလည်း စပယ်အေးနဲ့ သဘောတူလိမ့်မည် မထင် ။ သူကတော့ မနေ့က ခွဲခါနီးဘာမှ မပူနဲ့ အကိုနဲ့ မီးငယ်တို့ အားလုံး အဆင်ပြေမှာပါ လို့ ပြောခဲ့သည် ။

အကို ရောက်လာသည် ။ စပယ်အေး တအား ပျော်သည် ။ အိမ်နားနီးချင်းတွေက ဝိုင်းကြည့်တာကို ခံရသည် ။အကိုက မောင်ညီမတွေကို မုန့်ဖိုးတွေ ပေးသလို သူ ဝင်ဝယ်လာတဲ့ ပေါင်မုန့် ယိုဘူး..ဘစ်စကစ်ပုံးတွေကို အဖေ့ကို ပေးသည် ။ အဖေကလည်း အစစအရာရာ အတွက် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း အကို့ကို ပြောသည် ။စပယ်အေး အကိုနဲ့ လိုက်သွားသည် ။

အကို့ကားထဲမှာ အေးစိမ့်နေသည် ။ အကိုက ကားမောင်းနေရင်း စပယ်အေးရဲ့ လက်တဖက်ကို လာဆုပ်ထားသည် ။ " ပျော်လား..မီးငယ်....." လို့ အကိုက မေးသည် ။ စပယ်အေး ခေါင်းလေး ညှိမ့်ပြရင်း " ပျော်တယ် အကို" လို့ ဖြေသည် ။ ရင်တွေက တအား ခုံနေသည် ။

အရင်ဆုံး အကိုက အင်းလျားကန်ကြီး ဘေးက ဟိုတယ်ကြီးကို ခေါ်သွားသည် ။ ကန်ရေပြင်ကို မြင်နေရတဲ့ မှန်ချပ်ကျယ်ကြီး နဲ့ စားပွဲခုံလေးမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ပြီး ဆိတ်သား အစာသွတ်မုန့်လေးတွေကို သင်္ဘောသီးဖျော်ရည်နဲ့ စားကြသည် ။ သဘောင်္သီးဖျော်ရည်က ဖန်ခွက် လှလှ ရှည်ရှည်လေးတွေနဲ့ ထည့်ထားတာ ။ 

စုတ်သောက်ရတဲ့ စုတ်တံကလည်း ရွှေရောင်လေး ။ စက္ကူလက်သုတ်ပုဝါလေးတွေကလည်း သုတ်ရက်စရာ မရှိအောင်လှနေသည် ။  စားသောက်ဆိုင် ထဲမှာ အကိုနဲ့ စပယ်အေးတို့ဘဲ ရှိနေသည် ။ စားပွဲထိုးတွေက အဝေး မှာဘဲရှိနေသည် ။ အကိုက စပယ်အေးကို သိပ်ချစ်တာဘဲ မီးငယ်ရယ် လို့ ပြောပြီး လက်ကို ကိုင်ဆုပ်ထားသည် ။

စပယ်အေးရဲ့ စိတ်ထဲမှာလည်း အကို့ကို အရမ်းချစ်နေသည် ။ အကို့ကို စပယ်အေးရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာကို ပုံအပ်ပြီးချစ်ကြောင်း သက်သေပြချင်သည် ။ ကျေးဇူးဆပ်ချင်တာ သက်သက် မဟုတ် ။နောက်တနေရာကို အကို ခေါ်သွားသည် ။ အဝတ်အစားတွေ ရောင်းတဲ့ စတိုးဆိုင်ကြီး ကိုပါ ။ စပယ်အေးကိုအဝတ်အစားတွေ အများကြီး ဝယ်ပေးသည် ။ မလိုချင်ပါဘူးလို့ ပြောလည်း မရဘူး ။  ပြီးတော့ နောက တနေရာကို ခေါ်သွားသည် ။ စိန်ရွှေရတနာရောင်းတဲ့ ဆိုင်ကြီး တဆိုင်ကိုပါ ။ အကိုက ချစ်သူဖြစ်ကြတဲ့ အမှတ်တရ ဆို  ပြီး စိန်လက်စွပ်တကွင်း ဝယ်ပြီး စပယ်အေးရဲ့ လက်မှာ စွပ်ပေးသည် ။ စပယ်အေး မျက်ရည်လည်ရသည် ။

ဒီဆိုင်ကနေ ဆက်သွားကြတာက အကိုနေတဲ့ တိုက်ခန်းကိုပါ ။စပယ်အေးလည်း အကိုနေတဲ့နေရာကို ပထမဆုံး ရောက်ဖူးရတာပါ ။ အရမ်း သန့်ရှင်းပြီး သစ်လွင် သားနားတာဘဲ ။ အကိုက ရန်ကုန်မှာ သူ တယောက်ထဲနေတော့ ဖြစ်သလိုဘဲ တဲ့ ။ အမှန်က စပယ်အေးတို့လို ဆင်းရဲသားတွေ အတွက်က အကို့တိုက်ခန်းက အရမ်း သားနား သန့်ရှင်းနေတာ ။ အကိုနဲ့ အကြာကြီး စကားထိုင်ပြောကြသည် ။ ဧည့်ခန်းက အညိုရောင် နှစ်ယောက်ထိုင် သားရေ ထိုင်ခုံကြီးမှာ ။

အကိုနဲ့ စပယ်အေးတို့ လက်ချင်း ဆုပ်ကိုင်ထားကြသည် ။ အကို မန္တလေးကို ပြန်နေတဲ့ အချိန်တွေမှာ အရမ်းလွမ်းခဲ့ရတာဘဲ လို့ ဖွင့်ပြောပြမိသည် ။ အကိုက အကိုလည်း ဒီလိုပါဘဲ..မီးငယ်ကို တချိန်လုံး သတိရနေတယ်လို့ ပြောပြီး စပယ်အေးရဲ့ လက်မောင်းရင်းသားတွေကို နမ်းလိုက်သည် ။

တိတ်ဆိတ်ပြီး ဘယ်သူမှ မရှိနေတဲ့ အကို့တိုက်ခန်းမှာ လွတ်လပ်နေသည် ။ အကိုက စပယ်အေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားသည် ။ ပါးနဲ့ နဖူးတွေကို နမ်းသည် ။ လည်တိုင်ကို နမ်းသည် ။ အကိုက စပယ်အေးကို တကယ် ချစ်တယ်လို့ ယုံသည် ။ 

" ချစ်လား မီးငယ် ..." 

လို့လည်း ခဏ ခဏ မေးသည် ။ သူမေးတိုင်း စပယ်အေးကလည်း " ချစ်တယ် အကို..."လို့ ဖြေသည် ။ " အကို့ကို ချစ်ရင် နမ်း...." လို့ အကိုက ပြောပြီး မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားလိုက်သည် ။ စပယ်အေးလည်း အကို့ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်သည် ။ အကိုက ပြုံးပြီး " ဒါဘဲလား..." လို့ ပြောလိုက်လို့ စပယ်အေးလည်း အကို့ နဖူးကို နမ်းလိုက်ရသည် ။ အကိုက ဒါဘဲလား လို့ ထပ်မေးပြန်သည် ။

" အကိုကလည်းကွာ..မီးငယ် ရှက်တယ်...." လို့ ပြောမိသည် ။ အကိုက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို လက်ညှိုးနဲ့ ထောက်ပြသည် ။ ဒီကို နမ်း..ဆိုတဲ့သဘော ပြတာ ။ စပယ်အေးလည်း နမ်းချင်ပါသည် ။ ရှက်လို့ ။ အကိုက လက်ညှိုးနဲ့ တချိန်လုံး ထိုးပြနေတော့ မနေသယတော့ဘူး ။အကို့ နှုတ်ခမ်းကို ထိတယ် ဆိုရုံ နမ်းပေးလိုက်သည် ။

အကို့မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာသည် ။ " ဟိတ်..ဒါဘဲလား...အနမ်းလေးကလည်း တွန့်တိုလိုက်တာ..." လို့ ပြောလိုက်လို့ စပယ်အေးလည်း.." မတွန့်တိုပါဘူး အကို..အကို့အတွက်ဆို မီးငယ်က အကုန်ပေးချင်နေတာပါ...." လို့ အကို့ပုခုံးပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်မိသည် ။

" ယုံပါတယ် ချစ်လေးရယ်...." 

လို့ အကိုက ပြန်ပြောသည် ။ ဒီတခါ အကိုက နှုတ်ခမ်းစုတ်တော့ အကို စုတ်သလိုဘဲ စပယ်အေးလည်း အကို့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်စုတ်လိုက်သည် ။



အပိုင်း ( ၄ )  ဆက်ရန် >>>>