သံယောဇဉ် ရှိဖူးခဲ့သော ကျွန်တော့်ကောင်မလေးများ အပိုင်း ( ၄ )
{ဇာတ်သိမ်းပိုင်း}
ရေးသားသူ - ထွန်းတောက်နေ
ဒီဇင်ဘာ ၃၁ ရက်နေ့ ကျတော့ ကျွန်တော်က အလုပ်မဆင်းတော့ဘူး။ နားတဲ့ ရက်လေ။ မနက် ၁၀နာရီလောက်မှာ ဖုံးထမြည်လာတယ်…။
ဖုံးသံ……
( ကိုကိုလူဆိုးကြီး…. ဖုံးကိုင်လိုက်ပါဦး…… ဖုံးမကိုင်ရင် စိတ်ဆိုးလိုက်မှာနော်…… မုန်းတယ် မုန်းတယ်မုန်းတယ်… အမြှောက် တစ်သိန်း)………
ဖုံးသံကြားတော့မှ ကျွန်တော် နိုးလာသည်။ ဘယ်သူ့ဆီကလဲ ကြည့်လိုက်တော့ ဟိုကောင် မင်းလွင်ခေါ်နေတာ။
“ ဟဲလို…. ”
“ အဟီး… သယ်ရင်း….. ဖြိုးကြီး…. ငါ ဘယ်အချိန် လာရမှာလဲ…… ”
“ နင့်အမေ… ငါ ဆဲလိုက်ရင် မကောင်းတော့ဘူး…. ခုမှ မနက်ဆယ်နာရီ ရှိသေးတာ ဘာကိစ္စ ဝီရိယကောင်းနေရတာတုန်း…… ”
“ မင်းကလည်းကွာ…. မင်းပဲပြောထားပြီးတော့….. ရင်ခုန်တာပေါ့ကွ….. ညကတည်းက မင်းအိမ်လာအိပ်ရင်ကောင်းမလား စဉ်းစားနေတာကွ…… တညလုံး အပျော်လွန်ပြီး…. ကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်ဘူး…. ”
“ ဟေ့ကောင်…. အိပ်မပျော်လို့ မအိပ်ပဲနေပြီး ညကျမှ မထနိုင်ရင် မင်းထိုက်နဲ့ မင်းကံပဲ…. ဒါပဲ… ဖုံးချလိုက်တော့မယ်…… ”
“ ဟေ့….ဟေ့… နေပါဦးဟ… ငါဘယ်အချိန်လာရမလဲ ပြောပါကွာ… ငါခု ဖုံးချပြီးတာနဲ့ ပြန်အိပ်ပြီး စောင့်နေပါ့မယ်…. ”
“ အေး ဒါဆိုလည်း ညနေ ငါးနာရီ ခြောက်နာရီလောက်တော့ ရောက်အောင် လာခဲ့… ငါ့အိမ်နံပါတ် မင်းသိတယ်နော်….. ”
“ မသိဘူးလေ…. ငါမှ မလာဘူးတာ…. ဒီလိုလုပ်ဟာ… မက်ဆေ့ချ်ပို့လိုက်လေ…. ငါ မြေပုံကြည့်ပြီးလာခဲ့မယ်….. ”
“ အိုကေ… ပြီးတာပဲ… ငါခုပဲ မက်ဆေ့ချ်ပို့လိုက်မယ်…..ဘိုင့်ဘိုင်….. ”
“ ဘိုင့်ဘိုင်….သယ်ရင်း….. မင်းကျေးဇူးမမေ့ပါဘူးကွာ……. ”
“ တူ….. တူ…… တူ……. ”
မင်းလွင်ဆီက ဖုံးပြောပြီးသွားတာနဲ့ ကျွန်တော့်အိမ်လိပ်စာကို ခပ်မြန်မြန်ပဲ မက်ဆေ့ချ်ရိုက်ပို့လိုက်သည်။
#08- 352
Blk- 662B, Jurong West Street 64
(S)642662
ပြန်အိပ်ဖို့ စဉ်းစားတော့လည်း အချိန်က ဆယ်နာရီခွဲပြီ….။
ဒါနဲ့ အိပ်ရာကထပြီး ရေချိုးခန်း တန်းဝင်ပစ်လိုက်သည်။ ညက ကောင်းကောင်းအိပ်ထားသဖြင့် လူက လန်းဆန်းနေသည်။ ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ သီရိကို မီးဖိုချောင်မှာ မနက်စာ စားဖို့ ပြင်နေတာတွေ့လိုက်သည်။
“ မောနင်း ကိုဖြိုး…. ”
“ မောနင်းသီရိ….. ဒီနေ့ သီရိဘော်ဘော်တွေ ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် လာမှာတုန်း….. ”
“ မများပါဘူး ကိုဖြိုးရယ်… သီရိတို့ တွဲနေကျ ကျောင်းက အဖွဲ့ ငါးယောက်ပဲလေ…. ”
“ မြန်မာတွေချည်းပဲလားဟ…. ”
“ ဟုတ်ဘူး ကိုဖြိုး… မြန်မာ သူငယ်ချင်းက သုံးယောက်ပဲ လာမှာ…. ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်က စလုံးတယောက်ရယ်….. အင်ဒိုတရုတ်မလေးရယ်.. အားလုံးပေါင်း ငါးယောက်လာမှာ….. ”
“ ကိုဖြိုး သူငယ်ချင်းကို ခေါ်ထားတယ်ဆို…. ဘယ်နှစ်ယောက်တောင်လဲ…. ”
“ ဟာ… အကုန်မခေါ်ပါဘူးဟာ… ဘာကောင်တွေမှန်း မသိဘူး…… ငါ့သူငယ်ချင်း မင်းလွင်ဆိုတဲ့ လူပျိုကြီးကိုပဲ ခေါ်ထားတယ်…… ဒီကောင်က လူရိုးဟ…. ”
“ ဟာ…ဟ….. လူရိုးတဲ့လား…. ပါးစပ်ထဲ နို့ထည့်ပေးရင် စို့မှာလား…..ခ်ခ် ... ”
“ ဒီကောင်မလေးကတော့ လုပ်ပြီ…… အဲဒါတော့ ငါလည်းမသိဘူး… နင်တိုက်ကြည့်ပေါ့…. ချိုချိုတော့ သူစို့တတ်မှာပေါ့…. ”
“ ဟီးဟီး….. သီရိ သူငယ်ချင်း တရုတ်မလေးနဲ့ တွေ့ပေးရမယ်…. သူ့နို့ကြီးက အယ်နေတာ… ကိုဖြိုးသူငယ်ချင်းကို နို့တိုက်ခိုင်းရမယ်…… ”
“ ကဲကဲ ကဲ…. ငါအဝတ်အစားသွားဝတ်ဦးမယ်…. ဂျီးတော်……ပြီးရင် ပြန်ထွက်လာခဲ့နော်… ဒီမှာ ခေါက်ဆွဲပြုတ်ထားခဲ့မယ်…. ထုံးစံအတိုင်း ကြက်ဥ နှစ်လုံးပါ ပြုတ်ထားတယ်….ဒီညအတွက် အားပြည့်နေအောင်လို့…. ဟီဟိ….. ”
“ အိုခေ…. ညကျမှ ပွဲကြမ်းကြတာပေါ့….. ”
အဝတ်အစားလဲ ပြန်ထွက်လာပြီး သီရိပြင်ပေးထားသော မနက်စာကို ဗိုက်ဆာဆာနှင့် အားပါးတရ စားပစ်လိုက်သည်။ မနက်စာ ဆိုပေမယ့် အချိန်ကြည့်တော့ ဆယ့်တစ်ခွဲနေပါပြီ။
ကျွန်တော် စားနေတုန်း…. လက်ထဲမှာ ကော်ဖီခွက်ကြီးကိုင်ပြီး သီရိ အခန်းထဲကနေ ထွက်လာသည်။
“ သီရိ နင့်ဘော်ဘော်တွေ ဘယ်အချိန် လာကြမှာလဲ…… ကြိုပြင်ထားစရာရှိ ပြင်ထားရအောင်လေ….. ”
“ ဟုတ် ကိုဖြိုး…. ခုနလေးတင် ခိုင်လေးနဲ့ မိနွယ်တို့ဆီက ဖုံးလာသွားတယ်….. ခုပဲ သူတို့ ထွက်လာဖို့ ပြင်နေကြပြီတဲ့….. လိုအပ်တာတွေပါ တခါတည်း ဝယ်လာခဲ့မယ်တဲ့….. ”
“ အစားအသောက်တွေ ထပ်ဝယ်လာမှာလား……. ”
“ ကိုဖြိုး မသိလို့…. အဲဒီနှစ်ယောက်က သီရိထက် ဝါရင့်တယ်နော်…. တချိန်လုံး ကလပ်ပဲ တက်နေကြတာ….. ခုလည်း သောက်စရာတွေ သွားဝယ်မလို့ ထင်တယ်…… ”
“ ဟိုက်ရှားလဘား… နင့်ထက်တောင် ဆရာကျတယ်ဆိုတော့ မလွယ်ကြောပါလား….. ”
“ ဒါ့ကြောင့် ပြောတာ ကိုဖြိုးတို့ ကရင် ထန်းလျက်အိုး တွေ့ပါပြီလို့….. နောက်ပြီး သူတို့က မူးလာရင် ကြမ်းတယ်နော်….. ”
“ ဘာကြမ်းတာတုန်း….. ”
“ ဘာကြမ်းတာလဲဆိုတာကိုတော့ ညကျမှပဲ ရှုစားတော်မူပါ့...ကိုယ်တော်လေးဖရားရှင့်…. ”
“ အိုခေလေ…. ဒါမျိုးမှ ကြိုက်တာ…. ကြည့်ကြသေးတာပေါ့….. ငါ့သူငယ်ချင်းကြီးကိုတော့ ညှာညှာတာတာလေး ကိုင်ကြပါ.. သူက ဘာမှ ကြုံဖူးတာမဟုတ်ဘူး…. သူ့နားမှ ကပ်နေတဲ့အမဆိုလို့ သူ့မှာ ခြေမနဲ့ လက်မပဲ ရှိတာ…. ”
“ ဖြစ်ပါတယ် ကိုဖြိုးရယ်…. သူ့သူငယ်ချင်းကြီး ပဲ့ပါသွားမှာ ကျနေတာပဲ…. သီရိ တာဝန်ထားစမ်းပါ….. ”
“ အယ်…. မဖြစ်ပါဘူး….. တခြားတယောက်ကို တာဝန်ပေးလိုက်ပေါ့….. ”
“ ဟီဟိ…. အခြေအနေအရပဲလေ….. ဘယ်ပြောလို့ ရမလဲ….. ”
“ အေးပါ အေးပါ… ထားလိုက်ပါတော့…… နင်မှာထားတဲ့ အကင်တွေက ညနေ လာပို့မှာလား…. လိပ်စာ တခါတည်း ပေးလိုက်တာလား….. ”
“ ဟုတ် ကိုဖြိုး…. အိမ်ထိ လာပို့လိမ့်မယ်….. ညကျရင် အဝတွယ်ဖို့သာ ပြင်ထား…. ”
“ အေး … ပြင်ထားပါတယ်…. အစားအသောက်ရော…. တခြားဟာရော… အဝကို တွယ်ဦးမှာ…… ”
စကားတပြောပြောနဲ့ တီဗွီက လာတဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တာ တော်တော်ကြာသွားတယ်…..။
♪ ♫♪ Ting… Tong….
Ting…. Tong……♪ ♫♪ ♫
“ ဟော… သီရိ သူငယ်ချင်းတွေ လာကြပြီထင်တယ်…… သွားဖွင့်ပေးလိုက်ဦး….. ”
သီရိက ထသွားပြီး တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် စွာကျယ်စွာကျယ်နှင့် ပေါက်တတ်ကရ နောက်ပြောင်သံများက အိမ်ခန်းအတွင်းသို့ လျှံထွက်လာသည်။
“ ဟဲ့…ကောင်မ… ညည်းက အေးဆေး နှပ်နေတယ်… ကျုပ်တို့ သယ်လာရတာလည်း ကြည့်ဦး. ဘွန်လေး အမ်အာတီကနေ မနည်း လမ်းလျှောက်လာရတယ်… မောလိုက်တာ…. ခြေထောက်ကိုညောင်းရော….. ”
“ အံမယ်… မိနွယ်ကတော့ လုပ်ပြီ…. ငါ့ကိုပြောတုန်းက Taxi နဲ့ လာမှာဆို… ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး လမ်းလျှောက်လာရတာတုန်း….. ”
“ ဟိုကောင်မလေ…. မိခိုင်ပေါ့…. ငါပြောထားရဲ့သားနဲ့ စောစော ကြိုဝယ်ထားပါဆိုတာ…. ဝယ်ဖို့ နောက်ကျနေလို့… Jurong Point မှာ ဝင်ဝယ်နေရတာလေ… ဝယ်ပြီးတော့ နီးနေတာနဲ့ ကားမငှားချင်တော့တာနဲ့ လမ်းပဲလျှောက်လာတော့တာ….. ”
ဟု ပြန်ဖြေရင်း ဆိုဖာဆက်တီပေါ် ဝုန်းကနဲနေအောင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ မျက်လုံးက ကျွန်တော့်ဖက် လှည့်ကြည့်ရင်း ပြုံးပြလာသည်။ သူတို့လက်ထဲ ကြည့်တော့ အထုပ်ကြီး အထုပ်ငယ်တွေနဲ့။
“ မပူနဲ့ ညောင်းနေရင် ငါ့အကို ကိုဖြိုး နင်တို့ကို နင်းပေးလိမ့်မယ်။ လည်မျိုကိုလေ… ဟားဟားဟား… . ” ဟု သီရိက အရွှန်းဖောက်သည်။ ကျွန်တော်သူတို့စကားတွေကို နားထောင်ရင်း သူတို့ ပုံစံတွေကို အကဲခတ်နေမိသည်။
အသံစွာကျယ်ကျယ်ဖြင့် ပြောဆိုရင်း ဝင်လာသူက မိနွယ်ဖြစ်သည်။ ဂျင်းစကတ် တိုတိုလေး ဝတ်ထားပြီး အင်္ကျီက စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်ဖြင့်။ ရွှေရင်နှစ်မွှာက သူ့အသံနှင့်တူစွာပင် အပြင်ကို လျှံထွက်နေသည်။ မောလာမှန်း သေချာသည်။ ရင်နှစ်မွှာ ဖြူဖြူလေးတွေမှာ ချွေးလေးတွေ သီးနေတာ မြင်ရသည်။ ဖြတ်ကနဲ ကျွန်တော် မျက်စိလွှဲလိုက်ရသည်။ ကျွန်တော် ဘာကြည့်နေသည်ကို သိနေသည့် သဘောဖြင့် ပြန်ကြည့်နေသည်။
ခိုင်လေးဆိုသူ တယောက်ကတော့ တီရှပ်အဝါရောင်လေးနဲ့အတူ စလုံးမများ ဝတ်လေ့ဝတ်ထရှိသော တထွာလောက်ရှိသော ဘောင်းဘီတိုလေး ဝတ်ထားသည်။
သူလည်း တမျိုး ကြည့်ကောင်းပါသည်။ သီရိ အပေါင်းအသင်း ကောင်းသားပဲလို့ စိတ်ထဲမှာ ကြိတ်ချီးကျူးမိသည်။ ဖွင့်ထွားသော တင်ပါးများဖြင့် ဘောင်းဘီက ကျပ်ထုတ်နေသည်။ ပေါင်တံတွေကလည်း ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းဖြင့် အသားအရည်က ဝင်းထွက်နေသည်။
မိနွယ်ဟု ခေါ်သော ထိုသူငယ်မဆီကပဲ အသံထွက်လာပြန်သည်။
“ ဟယ်… သီရိ.. နင့်မှာ ဘယ်တုန်းက အကိုရှိတာလဲ…… ငါတို့လည်း မသိရပါလား….. စောစောက ပြောရောပေါ့ဟာ…... ”
“ အံမယ်… ကောင်မ… ညည်းကတော့ မပြောချင်တော့ဘူး….. ချက်ချင်းကြီးပါလား… လွန်ကိုလွန်တယ်……. ”
“ ဟုတ်ပါဘူး…. ညည်းအကိုရှိတော့ ငါတို့ အဖော်ရတာပေါ့လို့ ပြောမလို့ဟာကို….. . ” ဟု ပြောရင်း တဟားဟားဖြင့် အော်ရယ်နေသည်။ ဘေးက ခိုင်လေးကတော့ ဘာမှ မပြောသေးပဲ လိုက်ရယ်နေသည်။
“ ထိုင်ကြဦး… ဘာသောက်ကြမလဲ… ကော်ဖီသောက်မလား အအေးသောက်မလား… ကျွန်တော် ဖျော်လိုက်မယ်လေ….. ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ကိုဖြိုး… ဖျော်ပေးရင် သောက်မှာပေါ့…. ခိခိခိ….. ကြားရတာနဲ့တင် အမောကို ပြေသွားတာပဲ.. ကော်ဖီပဲ သောက်မယ်….. ”
ဟု ထပ်အရွှန်းဖောက်လာပြန်သည်။ခိုင်လေးကလည်း ကော်ဖီပဲ ဖျော်လိုက်ဖို့ ပြောလာသည်။ ကျွန်တော်လည်း ထိုင်ရာမှထ မီးဖိုခန်းထဲဝင်လာပြီး ကော်ဖီ ဝင်ဖျော်နေလိုက်သည်။ ဟိုသုံးယောက်ကတော့ တိုးတိုးတိတ်တိတ်ဖြင့် တွတ်ထိုးရင်း ကျန်ခဲ့သည်။ တချက်တချက် တဟားဟား ရယ်သံများက နောက်ဖေးဘက်အထိ လိုက်လာသည်။ ကော်ဖီဖျော်ပေးပြီး ပြန်ထွက်လာကာ သွားချပေးလိုက်သည်။
“ သောက်ကြဦးနော်… ကျွန်တော် ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်….. ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ကိုဖြိုး… ဝအောင်ချိုးနော်…. ဆပ်ပြာနဲ့ နာနာတိုက်ခဲ့….ခစ်ခစ်… . ” ဟူသော စကားနှင့်အတူ ရယ်သံက နောက်က ကပ်ပါလာသည်။ ကျွန်တော်လည်း တချက်ပြုံးပြလိုက်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။
အခန်းထဲမှာ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြီး ရေလဲပုဆိုးလဲဝတ်ကာ ရေချိုးခန်းကို ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းဘေးကဖြတ်တော့ ကျွန်တော့်ရေလဲပုဆိုးဆီက တခုသော နေရာကို သူတို့လိုက်ကြည့်နေတာကို မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ရသည်။ မိနွယ်ရော ခိုင်လေးပါ။
ခိုင်လေးကို လှမ်းကြည့်တော့ မျက်လုံးကို ဖြတ်ကနဲ နေရာပြောင်းလိုက်တာ သတိထားမိသည်။ မိနွယ်ကတော့ ကြည့်ရုံတင်မဟုတ်ပဲ သီရိကို ခပ်တိုးတိုးကပ်ပြောလိုက်တာ ကျွန်တော် ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်သေးသည်။
“ ဟဲ့…. နင့်အကိုဟာက နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး….. ”
ပြောလည်းပြောစရာပဲလေ။ ရေလဲပုဆိုးကလည်း ခပ်ပါးပါးလျလျ ဖြစ်နေတာကိုး။ နောက်ဖေးခန်းရောက်တဲ့ အထိ လှမ်းကြည့်နေတာ မြင်ရသည်။ကျွန်တော် ရွတ်ပြီး ပုဆိုးဖြန့်ဝတ်ပြလိုက်သည်။ ပြတင်းပေါက်က အလင်းရောင်အောက်မှာ ကျွန်တော့် အလုံးအထည် အတိအကျကို သူတို့ မြင်လိုက်ပုံရသည်။ မိနွယ်ပါးစပ်က အာမေဋိတ်သံ ထွက်လာသည်။
“ အားပါး…. အကြီးကြီးပဲ…..ခိခိခိ…... ”
မကြားဟန်ပြုပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်ရသည်။ အပြင်မှာ ဆက်နေပါက သူတို့ ပြောနေတာ ကြားနေရုံမျှဖြင့် ညီလေးက ခေါင်းထောင်လာနိုင်သည်။ ရေပန်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဖွင့်ပြီး အားပါးတရ ရေချိုးပစ်လိုက်သည်။ ညီလေးကိုပါ ဂရုတစိုက်လေး ဆပ်ပြာဖြင့် ဆေးပေးလိုက်သည်။ ခုနလေးတင် မိနွယ်မှာလိုက်သည်မလား။ ဆပ်ပြာနာနာတိုက်ပြီး သေချာပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆေးပေးလိုက်သည်။ အနံ့အသက် ကင်းဖို့လိုသည်ပဲလေ။
ရေချိုးပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ သူတို့ ထိုင်ရာက မထကြသေးဘူး။ အမှတ်မထင် မိနွယ်ကို လှမ်းကြည့်မိတော့ အောက်ကဟောင်းလောင်း။ ဝတ်ထားသည့် စကတ်တိုတိုအတွင်းမှာ အောက်ခံဘောင်းဘီ အဝါရောင်အကြားလေးက ကျွန်တော့်ကို ပြောင်ပြနေသလိုပင်။အခန်းထဲ ဝင်ပြီး မိမိကိုယ်ကိုမိမိ အပြတ်ရှိုင်းပစ်လိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်က ဖုံးက မြည်လာသည်။ ကြည့်လိုက်တော့ မင်းလွင်ဆီက….
“ ဟဲလို ကိုဖြိုး…. ငါလာနေပြီနော်…. ဘာလိုသေးလဲ…... ”
“ ကွန်ဒွန်……. ”
“ ဘာ….. ”
“ ကွန်ဒွန်လို့ ပြောတာ…. ငှက်ပျောသီးနံ့တို့ စတော်ဘယ်ရီနံ့တို့ ရှယ်သာဝယ်လာခဲ့…... ”
“ ဟေ…. တကယ်… တကယ်.. ဝယ်လာရမှာလား ဟေ့ကောင်….မင်းငါ့ကို မကြပ်နဲ့နော်….. ”
“ အင်း… မင်းမဝယ်လာချင်နေလေ…. နောက်တော့မှ နောင်တမရမိစေနဲ့…... ”
“ အေး…အေး.အေး… ဝယ်..ဝယ်လာပါ့မယ်ကွာ.. တမျိုးမထင်ပါနဲ့…. ရင်တွေ အရမ်းခုန်သွားလို့ပါကွာ….. အဲလောက်တောင်ပဲလား…အဟီး…. ကျေးဇူးကုဋေကုဋာပါပဲ သယ်ရင်းကြီးရာ……. ”
“ အေး…. ခလုတ်တွေ ဘာတွေ တိုက်နေဦးမယ်….. မြန်မြန်လာခဲ့တော့……. ”
“ အေးအေး…ဟီးဟီး… လာမယ်လာမယ်…. ဆီးယူ……. ”
ဖုံး ပြောပြီးသည်နှင့် ဧည့်ခန်းမှာရှိနေသည့် သူတို့ စကားဝိုင်းထဲ ပြန်ဝင်လိုက်သည်။ သီရိက မိနွယ်တို့ မလာသော အရက်ပုလင်းများ ဘီယာဘူးများကို ရေခဲသေတ္တာထဲသို့ ထည့်သင့်တာများ သွားထည့်နေသည်။ ခိုင်လေးက ဝိုင်းကူပေးနေသည်။ ထိုင်ကျန်နေခဲ့တာက မိနွယ်။ သူကပဲ စကားစလာသည်။
“ လာထိုင်လေ ကိုဖြိုး…. ဝါး…. အနံ့တွေ မွှေးကြိုင်နေတာပါပဲလား။ တန်တော့ အကြံအစည်တခုခုရှိပုံရတယ်။ လူပျိုကြီး အစွံထုတ်တော့မယ်ထင်တယ်…... ”
လူပျိုကြီးဟု သူက သုံးလာသည့်အတွက် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပြုံးမိသည်။ ထားပါတော့ သူပြောသလို လူပျိုကြီးပါပဲ။
“ ထင်လို့ပါဗျာ။ ဒါ့ထက် တခြားသူငယ်ချင်းတွေရော မလာကြသေးဘူးလား…. ”
“ သူတို့က တူတူလာကြမှာလေ။ အိဖြူက တခြားစလုံး ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို စောင့်ခေါ်ရဦးမှာ။ ဒါ့ကြောင့်နောက်ကျနေတာ…. အင်း… ခုပဲ အချိန်က ငါးနာရီထိုးတော့မယ်ဆိုတော့…. ငါးခွဲလောက်ဆို ရောက်လာကြမယ်ထင်တယ်…. ”
“ အော်…. ဟုတ်ကဲ့…. ”
ဟု ပြန်ဖြေရင်း ဂလုဟု တံတွေးမျိုချလိုက်သံကြီးက ဘေးက အတိုင်းသား ကြားနိုင်သည်။ မမျိုလို့လည်း မဖြစ်။ မျက်စိရှေ့မှာ အဝါရောင် စမူဆာလေးက စိန်ခေါ်နေသည်ပဲ။ ကျွန်တော်ကြည့်မှန်း သိ၍ သူက ပေါင်ကို ပြန်မစိပဲ ဒီတိုင်းထိုင်နေသည်။ ဟိုနှစ်ယောက်ကလည်း နောက်ဖေးဘက် ရောက်နေလေတော့ သူ့ကို ပြောမည့်သူက မရှိ။
နှစ်ယောက်သား ပါးစပ်ကသာ ရိုးရိုးသားသား ပြောနေကြသည်။ စိတ်ထဲမှာ နှစ်ပါးသွားနေကြတာဖြင့် ကလေး တယောက်တောင် ထွက်လောက်နေပြီဖြစ်သည်။ သူ့မျက်စိကလည်း ကျွန်တော့်ညီလေး နေရာက မခွာ။ ဝတ်ထားတာ ဂျင်းဘောင်းဘီဆိုတော့ ကျပ်ထုပ်သလို ဖြစ်နေပြီး ညီတော်မောင်က ဖုဖောင်းတက်လာတာ အိန္ဒြေမဆည်နိုင်လောက်အောင်ပင်။
နှစ်ယောက်သား တိုင်ပင်မထားပဲ ပြိုင်တူ ရယ်မိကြသည်။
“ အဟင်းဟင်း…ဟင်း…. ”
“ အဟွန်း…. ”
သီရိနဲ့ ခိုင်လေးတို့ ဧည့်ခန်းဘက် ပြန်ရောက်လာသည်။ အရှိန်သတ်လိုက်နိုင်၍ တော်သေးသည်။ ညီလေးက ပုံမှန် အနေအထားပြန်ရောက်သွားသည်။ မိနွယ်လည်း ပေါင်ပြန်စိသွားသည်။လူစုံသွားသဖြင့် တခြားအကြောင်းများ စကားစပ်မိသွားသည်။ ကျောင်းအကြောင်းများ၊ အလုပ်အကြောင်း၊ သံရုံးမှာ အခွန်ဆောင်ရသည့်အကြောင်းများ၊ Part Time အလုပ်အကြောင်းများ အစရှိသဖြင့် တော်တော်လေး စုံသွားသည်။
သီရိ ဖုံးမြည်လာသဖြင့် စကားစပြတ်သွားကြသည်။
♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪ အကြိမ်ကြိမ် ရင်ခုန်မိသော မင်းမျက်ဝန်း…
အာရုံမှာရေးတဲ့ မျက်ဝန်း…♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪
မင်းရဲ့ အကြည့်မှာ မြောနေခဲ့… မင်းရဲ့ မင်းရဲ့ အချစ်မျက်ဝန်း…..♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪
အယ်လွန်းဝါရဲ့ အချစ်မျက်ဝန်းသီချင်း Ringtone သံနဲ့ အတူ မိနွယ်နှင့် ကျွန်တော် အကြည့်ချင်း ဆုံဖြစ်အောင် ဆုံလိုက်ကြသေးသည်။ အချစ်တဲ့လား။ ကျွန်တော်တော့ မထင်။ Order မှာထားသော အကင်များ လာပို့ကြောင်း ဖုံးခေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့ပဲ တိုက်အောက်ကို ကျွန်တော်တို့ ဆင်းပြီး အစားအသောက်များ သွားယူကြသည်။
သူငယ်ချင်း မင်းလွင်လည်း အချိန်ကိုက်ပင် ရောက်လာသည်။ ပိုက်ဆံရှင်းပြီသည်နှင့် အစားအသောက်များကို အပေါ်သို့ အားလုံး ဝိုင်းသည်ခဲ့ကြသည်။ မင်းလွင်က ပစ္စည်းတွေ ကူသည်ရင်း မျက်စိ အစာကျွေးလျက်ရှိသည်။ ဟန်ပင် မဆောင်နိုင်လောက်အောင်ပင်။
Lift ထဲ ဝင်ခါနီး ကျွန်တော့်နား တိုးတိုးလေးကပ်ပြောသွားသည်။
“ ဟေ့ကောင်….. ငါနတ်ပြည်ရောက်နေတာတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော်…… ” .
“ လျှာမရှည်နဲ့ ငါမှာလိုက်တာရော ပါရဲ့လား…. ”
“ ပါတယ်….. သုံးဘူးတောင်…. ”
“ ဟိုက်….. ”
ပစ္စည်းတွေ အခန်းကိုရောက်အောင် ဝိုင်းသည်ကြသည်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင် အခန်းတချို့ကလည်း သူ့တို့နည်းသူတို့ဟန်နဲ့ နှစ်သစ်ကို ကြိုဖို့ ပြင်ကြသည်။ ရှေ့က သီရိတို့ တဖွဲ့က ပစ္စည်းတချို့တဝက်ကို သယ်သွားကြသည်။ကျွန်တော်နဲ့ မိနွယ်တို့က Lift မဆံ့တော့သဖြင့် နောက်တခေါက် ဆင်းအလာကို စောင့်နေကြသည်။ မင်းလွင်ကြီးက ပထမအခေါက်နှင့် ပါသွားသည်။ Lift ထဲ ရောက်ရုံရှိသေး မိနွယ်ရဲ့ ဖုံးက ထမြည်လာသည်။
“ တူ တူ တူး တူ…… ”
“ တူ တူ တူး တူ…… ”
ကိုဖြိုး လုပ်ပါဦး။ ကန်တော့နော် ကန်တော့… စကပ်ဘေးအိပ်ထဲက သမီးဖုံးလေး ထုတ်ပေးပါဦး… ဟု ဆိုလာသည်။ သူ့လက်ထဲမှာက ဆာတေးဘန်းကြီးကိုင်ထားသည်။ကျွန်တော်က လက်တဖက် အားနေသဖြင့် စကပ်ဘေးအိတ်ထဲကို နှိုက်ပြီး ဖုံးကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ဖိုဓါတ်နဲ့ မဓါတ် မတော်ရာ နေရာနားကို ထိမိသဖြင့် ကျွန်တော်လည်း ရင်တွေခုန်နေသည်။
သူ့ဘက်တော့ ဘယ်လိုနေမည်မသိ။ ဖုံးကို Pick up လုပ်ပြီး သူ့နားနား တေ့ပေးထားပြီး ကိုင်ထားရသည်။ သူက အဲဒီအတိုင်းပဲ ပြောသည်။
“ ဟဲ့ အိဖြူ… ရောက်ပြီလား… တခါတည်း တက်လာခဲ့လေ ”
အခန်းနံပါတ် ဘယ်လောက်လဲ ” ဆိုတော့….
“ အဲ… ငါလည်းမသိဘူး… မေ့သွားပြီ….. ကိုဖြိုး တချက်လောက် ညွှန်ပေးပါလားဟင်…… ”
ဆိုပြီး ပြောလာသည့်အတွက် ဖုံးကို ကျွန်တော်ပဲ ပြန်ယူလိုက်ပြီး အခန်းနံပါတ် ပြောလိုက်ရသည်။
“ ဟဲလို ဟု… အသံလွင်လွင်လေး ကို တဖက်က ကြားလိုက်ရသည်။
“ ဟုတ်ကဲ့ … အခန်းနံပါတ်က 352 ပါ။ အထပ်က ရှစ်ထပ်နော်။ အလယ် ဓါတ်လှေကားက တက်လာခဲ့လေ။ ပြီးရင် ညာဘက်ကိုချိုးလာခဲ့။ ဒေါင့်ဆုံးအခန်းပဲ… တံခါးဖွင့်ထားမယ်နော်…. ”
“ ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့…အကို…. ကျေးဇူးတင်ပါတယ်… ဒါပဲနော်…. ”
“ အိုကေ See You….. ” ဟု ပြောပြီး မိနွယ်စကပ်ဘေးအိတ်ထဲ ပြန်ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။ မထိတထိ လက်တုန်တုန်ခြေတုန်တုန် ဖြစ်နေတာကိုကြည့်ပြီး မိနွယ်က မခိုးမခန့်ရယ်သည်။ နေနှင့်ဦးပေါ့လေ…..
အခန်းကို ပြန်ရောက်ပြီး အစားအသောက်တွေ ပြင်ကြ သီချင်းတွေ ဖွင့်ကြနဲ့ ဆူညံလို့နေသည်။ အိဖြူနဲ့သူခေါ်လာတဲ့ စလုံးမလေး နှစ်ယောက်ပါလာသည်။ တယောက်က တရုတ်မလေးဖြစ်ပြီး နောက်တယောက်က မလေး တရုတ်မ။ ပေါင်တိုလေးတွေနဲ့ ဆိုတော့ အကုန်ကြည့်ကောင်းနေသည်။ သူငယ်ချင်း မင်းလွင်ကြီးကို တချက်လှမ်းရှိုးတော့ လည်ပင်းမှာဆုံလည်တပ်ထားသလားအောင့်မေ့ရသည်။
ဟိုဘက်လိုက်ကြည့်လိုက် ဒီဘက်လိုက်ကြည့်လိုက်နှင့်။ မျက်လုံးကလည်း ပုံမှန်ထက် ပိုပြူးနေသလို။ စလုံးမလေးနှစ်ယောက်ကိုတော့ သူကဧည့်ခံထားသည်။
စီဒီခွေထိုးထည့်ပြီး သီချင်းခပ်မြူးမြူးလေး အရင်ဖွင့်လိုက်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်က မှောင်စပြိုးလာချေပြီ။ မီးတွေ အကုန်လိုက်ဖွင့်လိုက်ပြီး တံခါးပိတ်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့က ဆိုဖာခုံတွေကို ဘေးကပ်ပြီး အလယ်မှာပဲ ဝိုင်းဖို့ပြင်ကြသည်။ ခုမှပဲ ကြည့်မိသည်။
အိဖြူတို့အဖွဲ့က ဂစ်တာပါ သယ်လာတာကိုး။ အကင်တွေ စကင်ပြီး အစားအသောက်နဲ့ ဖွင့်ဖို့ ကြံသည်။ ရေခဲသေတ္တာထဲ ထည့်ထားသော ဘီယာဘူးတွေလည်း ဖောက်ကြပြီ။ သီရိကလည်း အဝတ်အစားဘယ်အချိန်က သွားလဲလိုက်သည်မသိ။ စကတ်အတိုနဲ့ပဲ ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း မင်းလွင်တကောင်ပဲ Style Pant နဲ့ အင်္ကျီလက်ရှည်နဲ့ ဖြစ်သည်။
အဝတ်အစားသာ ရိုးသလိုလိုရှိပေမယ့် လက်ကတော့ သွက်သည်။ ကြည့်လိုက်တော့ လက်ထဲမှာ ဘီယာတဗူး။ ပွဲစနေကြပြီ။ မိနွယ်က အရက်ပုလင်းဖွင့်ပြီး ခွက်တွေထဲ ထည့်ကာ တယောက်ချင်းစီ လိုက်ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူတို့ထဲ လိုက်ပါစီးမျောဖို့ အတွက် အရက်တခွက်ယူကာ ပါးစပ်ထဲ တခါတည်း မော့ချလိုက်သည်။ လည်ချောင်းထဲကို ပူဆင်းသွားသည်။
“ ဝိုးးး… ဝိုးးး… ဝိုး… ”
အရည်တွေ ဝင်လာကြတော့ လူတွေက သွက်လာသည်။ မြူးလာသည်။ သီချင်းနဲ့အတူ Shake လာကြသည်။ မလေးတရုတ်မက Sexy Dance ထကသည်။ သီချင်းက Beautiful Girl…
♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪ You’re way too beautiful girl……..
That’s why it’ll never work…….
You’ll have me suicidal….
Suicidal…..
When you say it’s over….
Damn all these beautiful girl…..
They only wanna do your dirt…..
They’ll have you suicidal….
Suicidal….
When they say it’s over….♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪
ဝိုင်းထဲသို့ ဘီယာခွက်၊ အရက်ခွက်တွေကိုင်ပြီး မိနွယ်တို့ သီရိတို့ပါ ဝင်လာကြသည်။ မျက်စိထဲမြင်ကြည့်စမ်းပါ။ဘောင်းဘီတိုတို ကျပ်ကျပ်၊ စကတ်တိုတိုတွေ ဝတ်၊ အင်္ကျီက ချက်ပေါ်အင်္ကျီ၊ အသားကပ် တီရှပ်တွေနဲ့ မိန်းမချောလေးတွေ လေးငါးယောက် ဖင်လေးတွေ ကော့လိုက် ကောက်လိုက်နဲ့ Sexy Dance ကနေကြသည်။ ကျွန်တော့်ဘေးက မင်းလွင်ကြီး တံတွေးမျိုချသံ ကြားလိုက်ရသလိုပင်ရှိသည်။
ကျွန်တော်လည်း မြူးသွားအောင် ပေါက်တတ်ကရတွေ အော်ဟစ်ပစ်လိုက်သည်။
“ ဝိုး…အူး…. ရေ့…. ဗျူးတီးဖူးလ်ဂဲလ်….ရေ့… ရေ. ရေ…… ”
မင်းလွင်ကြီးကတော့ ခုန်ဆွခုန်ဆွနဲ့ လက်ခုပ်လိုက်တီးနေသည်။ သီရိက ကနေရာက တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး မင်းလွင်ကို သူတို့ ကနေသည့် ဝိုင်းထဲသို ဆွဲသွင်းသွားသည်။
ဘောင်းဘီရှည်နဲ့ ကွတကွတ ကနေပုံက ရှမ်းသိုင်းကနေသလိုလို မျောက်က ကနေသလိုလို။ ကျွန်တော်က ဘေးမှာပဲ ရှိသေးသည်။ ဝိုင်းထဲ မဝင်သေး။ ညာဘက်ဘေး လှမ်းကြည့်တော့ ခိုင်လေးလည်း အရက်ခွက်လေး ထပ်ဖြည့်ရင်း ကျွန်တော့်ကို လှမ်းပြုံးပြသည်။
မိနွယ်က နောက်ကနေ ကျွန်တော့်ခါးကို လာဖက်ပြီး ဝိုင်းထဲဝင်ခိုင်းသည်။ ကျွန်တော်လည်း အလိုက်သင့်လေးပဲ ပါသွားသည်။ ခိုင်လေးကတော့ အကင်တွေ ဆက်ကင်နေသည်။
မကတတ် ကတတ်နဲ့ ကချင်သလိုက နေကြသည်။ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ် ကနေရတာ ရင်ထဲက အူမြူးနေသည်။ ကလပ်ထဲမှာ ကကြတာ ဒီလိုပဲ နေမည်ထင်သည်။ သီချင်းတပုဒ်ပြီးသွားတော့ လက်ခုပ်တွေ တီးကြပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် အားပေးကြသည်။ နောက်ထပ် ဆက်ဖွင့်သည့် သီချင်းကတော့ Wonder Girl အဖွဲ့ရဲ့
♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪ Nobody Nobody But You……
I want nobody nobody but you,
I want nobody nobody but youuuuu……
How can I be with another,
I don’t want any other……
I want nobody nobody……
Nobody …. Nobody……..♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪
မလေး တရုတ်မလေးက အကကောင်းသည့်ပုံပဲ။ သူကပဲ အားလုံးကို ဦးဆောင်သွားသည်။ Wonder Girl အဖွဲ့ ကသလိုမျိုး ချစ်စရာ အမူအရာလေးတွေနဲ့ ကနေသည်။ သူတို့ ပြစရာကလည်း ကျွန်တေ်ာတို့ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိသည်။ ကြည့်လိုက် အကင်လေး ကိုက်လိုက် တံတွေးလေး မျိုချလိုက်နဲ့ မြည်းရတာလည်း အရသာ တော်တော်ကောင်းနေသည်။
မင်းလွင်ကြီးကလည်း တဟီးဟီးနဲ့ နွားပြာကြီး အောက်သွားမရှိဖြစ်နေသည်။ သူ့ကိုတော့ သီရိက ဧည့်ခံတာများသည်။ ကျွန်တော်လည်း ကြည့်နေရင်းနဲ့ အရက်တွေ ဘယ်နှစ်ပက် ဝင်သွားသည် မမှတ်မိချင်တော့။ကလိုက်သောက်လိုက်နဲ့ သူတို့လည်း ချွေးတွေ ပျံနေကြပြီ။ မောကြပုံ မပေါ်သေး။ သောက်ထားသည့် အရက်တွေ ဘီယာတွေ အစွမ်းကြောင့် အစွမ်းကုန် မြူးနေကြသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ သိပ်မသောင်းကျန်း
ဒီလိုနဲ့ သောင်းကျန်းနေကြတာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆယ့်တစ်နာရီခွဲကျော်လာပြီ။ နည်းနည်းတော့ အရှိန်ကျစ ပြုလာပြီ။ တီဗွီကို ဖွင့်ထားပြီး Happy New Year နှစ်သစ်ကို ကြိုဆိုမည့် အစီအစဉ်ကို ကြည့်ကြသည်။ သီချင်းဖွင့်ပြီး ကတာ နားလိုက်ပြီး အလယ်မှာ ဝိုင်းထိုင်ပြီး နောက်လိုက်ပြောင်လိုက်နဲ့ သောက်ကြစားကြရင်း ဆက်ကဲကြသည်။
ဆယ့်နှစ်နာရီထိုးဖို့ မိနစ်ပိုင်းအလိုမှာ တီဗွီကို အသံကျယ်ကျယ်ဖွင့်ထားပြီး Count Down လိုက်အော်ဖို့ ပြင်ကြသည်။ တီဗွီမှာ Live ပြနေသည့် ဖရီးရှိုးများကလည်း စတင်ပြီး အချိန်ရေတွက်ကြဖို့ ပြင်နေပြီဖြစ်သည်။
Ten…., Nine…., Eight…., Seven…., Six…., Five…., Four….., Threeee….., Twooooo….., One……
Happy New Year!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Happy New Year!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Happy New Year!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
အိမ်ထဲမှာ အသံတွေ ဆူညံသွားသည်။ တခြားအပြင်ဘက်မှာလည်း ဟက်ပီနယူးရီးယား အော်သံတွေ တော်တော်လေး ဆူညံသွားသည်။
နှစ်ဟောင်းတခု ကုန်၍ နှစ်သစ်သို့ ရောက်ရှိသွားပါပြီ။
ပွဲကတော့ မပြီးသေး။ ပွဲဆက်ဖို့ ပြင်ကြသည်။
သောင်းကျန်းလို့ ဝသွားပြီဖြစ်၍ ဝိုင်းထိုင်ပြီး ဖဲရိုက်ဖို့ လုပ်ကြသည်။ ခုနလို အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် သောင်းကျန်းလို့ မကောင်းတော့၍ အပြင်တံခါးတွေ လိုက်ပိတ်လိုက်သည်။
“ ဝေး… ဖဲရိုက်မယ် ဖဲရိုက်မယ်…. ” သီရိက ထအော်သည်။
“ ဝှတ်စ်အစ်သက်ထ်… ဝှတ်ထ်ယူဆေး….. ”
“ အိုင်မီးန် သယ် ပလေးရင်းကတ်ထတ်….. ”
“ ဝိုး… အိုင်ဆီးအိုင်ဆီး…. ”
ဟိုနှစ်ယောက်က နားမလည်သဖြင့် ပြန်ရှင်းပြရသေးသည်။ ဒီလိုနဲ့ ဖဲရိုက်ကြဖို့ ပြင်ကြတယ်။ ဘာဆော့ကြမလဲဆိုတော့ မဆော့တတ်တဲ့သူနဲ့ ဆော့တတ်တဲ့သူတွေ ရောနေတော့ လွယ်လွယ်ကူကူ ဘူကြီးတွဲကြတယ်။ စလုံးမနှစ်ယောက်ကိုလည်း သင်ပေးလိုက်ကြတာပေါ့။ ဘူကြီးကလွယ်တာနဲ့ သူတို့လည်း အလွယ်တကူပဲ တတ်သွားကြပါတယ်။
ဆယ့်နှစ်ခွဲလောက်ကနေ စရိုက်လိုက်ကြတာ နှစ်နာရီလောက်အထိ ခွက်လေးယူသောက်လိုက် ရိုက်လိုက်နဲ့ မိနွယ်နဲ့ မင်းလွင်တို့ ပြောင်သွားသည်။ ဝိုင်းထဲက ပိုက်ဆံအကြွေတွေက ကျွန်တော်နဲ့ သီရိတို့ဆီမှာ စုနေသည်။ ခုမှသင်သည့် စလုံးမနှစ်ယောက်စီမှာလည်း ပြောင်ပြီ။ နှစ်နာရီခွဲခါနီးတော့ စလုံးမ နှစ်ယောက် ပြန်ဖို့ ပြင်သည်။
အချိန်ကမနက်နှစ်ခွဲနေပြီ ကားကလည်းရှိမှာမဟုတ်။ နှစ်ကောင်လုံးလည်း ဒေါင်ချာစိုင်းနေပြီ။ လျှာလေး အာလေးနှင့် လူက ဒယီးဒယိုင် အောက်က ဟောင်းလောင်းဖြစ်လိုဖြစ်။ ဒါနဲ့ပဲ သီရိက သူ့အခန်းထဲ ထည့်သိပ်ထားလိုက်သည်။
မအိပ်သေးသည်က ကျွန်တော်တို့တွေ။ မင်းလွင်ကြီးကြည့်တော့လည်း ဒီတညလုံး အိပ်မည့်ပုံ မပေါ်တော့။ မျက်လုံးက ခုထိ အပြူးသားရှိသေးသည်။ သူ့အတွက် ပထမဆုံးနဲ့ အကောင်းဆုံး အမိုက်ဆုံးအတွေ့အကြုံဆိုတော့ အိပ်ရက်စရာမရှိ ဖြစ်နေပုံရသည်။ ကျွန်တော့်ဘက်လည်း လှည့်လှည့်ပြီးသွားဖြီးပြရတာခဏခဏပင်။ရိုက်စရာ ပိုက်ဆံမရှိတော့ မိနွယ်က စကားစလာသည်။
“ ဝေး….. ပါသမျှ ပိုက်ဆံတော့ ကုန်ပြီ….. ပေါင်စရာ လူပဲ ကျန်တော့တယ်….. သဘောတူရင် ဆက်ရိုက်မယ်ဟေ့…. ”
“ ဟယ်…. လူက ခဏနေဦး…. အဝတ်အစားအရင်အပေါင်ခံမယ်….. သဘောတူလား…. ” တဲ့။ မေးလာတာက သီရိ။ ဇာတ်လမ်းတော့ စပြီ။
မိနွယ်က မငြင်းရှာပါဘူး။
“ အိုခေတဲ့…… ”
အိဖြူနဲ့ ခိုင်လေးကိုမေးတော့လည်း အင်း ပါမယ်တဲ့။ သူတို့လည်း ပိုက်ဆံပြောင်ပြီ။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ကောင်ကတော့ ကရင်ထန်းလျက်အိုးတွေ့ပြန်ပြီပေါ့။
“ ဘာရိုက်ကြမလဲ ” ဆိုတော့
“ ခုန ဘူကြီးပဲ ဆက်ဆွဲကြတာပေါ့ ” တဲ့။
ဒါနဲ့ ကြေးတူသွားအောင် ပိုက်ဆံတွေ သိမ်းလိုက်သည်။
ဝိုင်းစပါပြီ။ ပထမဆုံး ထိုးကြတာက အပေါ်အင်္ကျီပေါ့။ စည်းကမ်းအရ အခုလက်ရှိ ဝတ်ထားသည့် အတိုင်းပဲဖြစ်သည်။ အပေါ်အဝတ်အစားများ ထပ်မဝတ်ရ။ ဒီလိုဆိုတော့ မင်းလွင်ကြီးကြည့်ရတာ နည်းနည်းအီးမှန်နေသလိုမျက်နှာနှင့်။ ကျွန်တော်သူ့ကြည့်ပြီး ပြုံးမိသည်။ မြန်မာယောက်ျားလေးတွေ ဝတ်နေကျ အပေါ်လက်ရှည်အင်္ကျီအောက်မှာ စွပ်ကျယ်လက်တိုတထည်က ထပ်ထားလိုက်သေးသည်။ ဘောင်းဘီအရှည်နဲ့ဆိုတော့ ချွတ်ရပြီဟေ့ဆိုလျှင် သူအများဆုံး ကျန်နေမည့်သဘောပင်ဖြစ်သည်။ သူကလည်း ပြချင်ရှာပေမပေါ့။
သို့သော်လည်း ဝတ်ထားပြီးသားမချွတ်ရ၊ တခြားအပေါ်အဝတ်များ ထပ်မဝတ်ရ စည်းကမ်းအရ ဒီတိုင်းပင် စကြသည်။သီရိက အပေါ်တီရှပ် ချွတ်လိုက်သည်။ အောက်ခံ ဘရာစီယာအနက်ရောင်လေး ပေါ်လာသည်။ မိနွယ်ကလည်း မြန်မှမြန်ပင်။ သူ့အပေါ်စွပ်ကျယ်အဖြူကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ကြိုးပျောက်ဘရာစီယာနဲ့ ဖြစ်သည်။
ခိုင်လေး၊ အိဖြူတို့ကလည်း အညံ့မခံ။ ကျွန်တော်ကလည်း အပေါ်တီရှပ်ကို ချွတ်ပြီး အလယ်ပုံတွင် ပစ်တင်လိုက်သည်။ မင်းလွင်ကြီးကတော့ သူ့ ရှပ်အင်္ကျီကို အသည်းအသန် နင်းကန်ချွတ်နေသည်။ သူနောက်ဆုံးချွတ်အပြီး အလယ်ပုံပေါ်တင်အပြီးမှာ ပွဲစကြသည်။
သီရိနဲ့ အိဖြူတို့က မင်းလွင်ကြီးခန္ဓာကိုယ်ပေါ် မျက်စိတွေဝဲနေကြသည်။ ဝဲလည်းဝဲသင့်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က အလုံးအထည်တောင့်တယ်ဆိုပေမယ့် ပုံမှန်ပင်။ မင်းလွင်ကြီးက ငယ်ငယ်တုန်းက အလေးတွေဘာတွေ မခဲ့ဘူးတော့ ကြွက်သားတွေက အင်္ကျီချွတ်လိုက်မှ ပေါ်လာသည်။ ထုထုပြီး ခရာချင်စရာပေါ့။
ဒီလိုနဲ့ ပထမပွဲ စလိုက်သည်။ သီရိ ဝိုင်းသိမ်းသွားသည်။ နိုင်လက်စလက်က အတောမသတ်နိုင်။ ဒီလိုနဲ့ ဒုတိယပွဲစတော့ အပေါ်က လက်တဝါးစာသာသာ စကတ်လေးတွေ ဘောင်းဘီတိုလေးတွေချွတ်ကြသည်ပေါ့။
အောက်ခံဘောင်းဘီ ပင်တီလေးတွေနဲ့ မိန်းကလေးလေးယောက်ကို မြင်ရတာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ပင်ဖြစ်သည်။ ဆန်တိုစာသွားလည်တုန်းက မြင်ခဲ့ဘူးသော နေပူစာလှုံနေသည့် နိုင်ငံခြားသား မိန်းကလေးများကို မြင်ရသည်နှင့်မတူ။
မိမိလူမျိုးအချင်းချင်း ဒီလိုနီးနီးကပ်ကပ်မြင်ရတာ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်လွန်းလှသည်။ မင်းလွင်ကြီးတော့ ဘယ်လိုနေမည်မသိပေ။ ကျွန်တော်ပင်လျှင် အသက်ရှု မှားချင်သည်။မိနွယ်က အဝါကြားလေး၊ သီရိက နိုင်ထားသူဆိုတော့ အောက်ပိုင်းမချွတ်ရသေးဘူး။ ခိုင်လေးက ဇာနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ပင်တီလေး၊ အိဖြူက ကြိုးလေးတလုံးသာပါသော အလယ်တွင်သာ စုပြီး ကာထားသော ပင်တီလေး။
ဘယ်ဘက်ကြည့်ကြည့် မျက်နှာမလွှဲချင်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ငုံ့ကြည့်တော့လည်း အင်္ကျီမပါ၊ အောက်ခံဘောင်းဘီတိုလေးအတွင်းမှာ ညီတော်မောင်က ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်ချင်နေသည်။ သူတို့ကလည်း ပြုံးစိစိမျက်နှာတွေနဲ့ ကိုယ့်ဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။ မင်းလွင်ကြီးကလည်း အားကျမခံ စွပ်ကျယ်အရင်မချွတ်ပဲ ဘောင်းဘီရှည်ကြီးခါးပတ်ဖြုတ်ပြီး ကမန်းကတန်း ပစ်ထည့်သည်။
သူလည်း ခေသူမဟုတ်။ ကိုယ့်ထက်ဆိုးသည့်အခြေအနေပင်။ အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်မှ ထောင် ထွက်ချင်နေသည်။ အိဖြူနဲ့ ခိုင်လေးတို့က မင်းလွင်ဟာကြီးကြည့်ပြီး တခိုးခိုးတခစ်ခစ်ရယ်ကြသည်။ ဒုတိယပွဲစပါပြီ။ဖဲချပ် ငါးချပ်စီဝေလိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်သည်။
ပထမအချပ်…. ကိုး…..။
ဒုတိယအချပ်…. ဘေးသုံးတန်း…. ဆက်ပွတ်ကြည့်တော့ ရှစ်…..။
တတိယအချပ်ကို ပွတ်တော့ လိုချင်တာမလာ…. လေးတဲ့….။
စတုတ္ထအချပ်ပွတ်လိုက်တော့ ပျောက်သွားသည်။ မျှင်းပြီး ဆက်ကြည့်တော့ ချွန်းလေးထောက်နေသည်။ အလယ်မပျောက်ပါစေနဲ့ ဆုတောင်းလိုက်တာ သုံးဖြစ်နေသည်။ ဒီတော့ တစ်ဆယ်ပြည့်ပြီပေါ့။ သုံးချပ်ကို ပစ်တင်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတချပ်ကို ဆက်ကြည့်သည်။ ဘေးသုံးတန်း ထပ်တက်လာသည်။ ရင်ခုန်စရာက တချပ်ပဲရှိသည်။ ဒါပေမယ့် ရင်မခုန်ချင်တော့။ ဒါ့ထက် ရင်ခုန်ချင်စရာကို ပိုကြည့်ချင်သည်။ ဖတ်ကနဲ ဖဲချပ်ကို ရိုက်ချလိုက်သည်။ ရှစ်ဖဲ။
ဒီတော့ အားလုံးပေါင်းမှ နှစ်ပေါက်ပဲ။ ဘယ်ဘက်က လှည့်တွဲတွဲ အဖြေက တူတူပင်။ ဒီတခါတော့ မင်းလွင်ကြီးနိုင်သွားသည်။ ကောင်မလေးတွေရဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးတွေကို ဝမ်းသာအားရဆွဲယူရင်း မျက်နှာက စပ်ဖြီးဖြီး…။ပါးစပ်က အသံပင်ထွက်လာသည်။…..
“ ဟီးဟီး… အဟီးဟီး…. နိုင်ပြီကွ…… ”
စည်းကမ်းအရ တခြားသူများ၏ အဝတ်အစားများကို နိုင်သည့်အခါ ယူသိမ်းထားနိုင်သော်လည်း ပြန်ထိုးခွင့်မရှိ။ မိမိအဝတ်အစားပြန်ထိုးပါက လက်ခံသည်။ ထို့ကြောင့် သီရိပထမအကြိမ်က နိုင်ထားသည့်အထဲက သူ့အဝတ်အစားလေးပဲ ပြန်ထိုးရသည်။ အပေါ်ပိုင်းချွတ်ထားသည်ကလွဲ၍ ထပ်မချွတ်ရသေး။
ဒီတခါတော့ ကျွန်တော်ကြွားရသည့် အလှည့်ရောက်ပြီ။ ချွတ်စရာက အောက်ခံဘောင်းဘီလေးတထည်ပဲ ရှိတော့သည်။အိဖြူ၊ မိနွယ်၊ ခိုင်လေး တို့ မျက်လုံးများက ကျွန်တော့်ဆီမှာ ရောက်နေကြသည်။ ခုနေမှတော့ ရှက်နေလည်း မထူးတော့ပါဘူး။ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို အောက်အထိ ဆွဲချွတ်ကာ အလယ်ပုံပေါ် ပစ်တင်လိုက်သည်။တိုင်ပင်ထားသလား နေရအောင် အသံတွေ ပြိုင်တူထွက်လာကြသည်။
“ ဟယ်…. ”
“ ဟယ်တော့….. ”
“ ဟာ…. ”
“ ဟိုက်….. ”
နောက်ဆုံး လက်ကျန် ဘောင်းဘီတိုလေး ချွတ်လိုက်တော့ ညီတော်မောင် သကောင့်သားက ငေါက်တောက်လေး ထောင်တော်မူနေသည်။ သွားရည်တမြားမြား မကျသေးတာပဲ ရှိသည်။ သွားရည်ကျချင်စရာလေးများကလည်း မျက်စိရှေ့မှာပင်။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးတွေက ကလူ၏သို့ မြှူ၏သို့…..
ကျွန်တော်က တင်ပလ္လင်ခွေမထိုင်ပဲ ဆောင့်ဆောင့်လေး ထိုင်နေလိုက်သည်။ ညီတော်မောင်က တောင်ကြားက အမြောက်ပမာ ထောင်လျှက်။ ရှေ့တည့်တည့်မှာ ထိုင်နေတဲ့ မိနွယ် တံတွေးမျိုချသံကြီး ထွက်လာသည်….
“ ဂလု….. ”
“ ဟယ်… မိနွယ်.. ဘယ်တုန်းက ငတ်နေတာလဲ… သေနာမ… ဟန်တောင်မဆောင်နိုင်ပါလား…. တကတည်းမှပဲ မိန်းကလေး သိက္ခာကျတယ်…. ”
“ အဟင်း…. ခစ်ခစ်ခစ်….. နင်တို့ကလည်းဟာ… ငါ့ကို အမြောက်ကြီးနဲ့ ချိန်ထားတော့ ကြောက်တာပေါ့…. ”
သူတို့လည်း အပေါ်ပိုင်း ချွတ်ရတော့မည်ဖြစ်သည်။ သီရိက စချွတ်သည်။ သူက စကတ်ကျန်သေးသဖြင့် ဘရာစီယာနဲ့ ပင်တီ မချွတ်ရသေး။ အမှန်က သူလည်း ချွတ်ချင်နေချေပြီ။ ဟိုဘက်က သုံးယောက်က ဘယ်သူအရင်စချွတ်မလဲ ကြည့်နေပုံရသည်။
သီရိက ထအော်သည်…။
“ ဟေ့..ကောင်တွေ… နင်တို့အလှည့်လေ ချွတ်ကြတော့…ဟိုမှာ ငါ့အကိုက တာဝန်ကျေတယ်….. နင်တို့ပဲ ကျန်တော့တယ်…… ”
မင်းလွင်ကြီး မျက်လုံးကြီးကလည်း ပြူးနေလိုက်တာမှ ငါးအရှုံးပေးရလောက်သည့်မျက်လုံးမျိုးဖြစ်နေသည်။ ပါးစပ်ကြီးကလည်း နားရွက်တက်ချိတ်တော့မယ့်ဟန့်ဖြင့် ….. သူ့စွပ်ကျယ်ကြီး အတင်းဆွဲချွတ်ပြီးထည့်နေသဖြင့် ထအော်ရသည်။
“ ဟေ့ရောင် မင်းချွတ်စရာမလိုသေးဘူးလေ…. ဘာလဲကွ… ကျော်တဲ့သဘောလားကွ…. ”
“ အော်… အေး….အေး.. အဟီးန် အဟီးန်…. မေ့သွားလို့ပါကွာ…. ”
“ ကဲ အလှည့်ကျတော့လည်း မနွဲ့ကြစတမ်းပေါ့ဟာ… ချွတ်ပြီဟေ့.. ”
ဟုဆိုပြီး မိနွယ်က မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကြိုးပျောက်ဘရာလေးကို အပေါ်ကို ဆွဲလှန်ချွတ်ချလိုက်တော့သည်။မြင်လိုက်ရသည်က ဖြူဖွေးဥနေသော နု့ိဖြူဖြူလေးနှစ်ခု နို့သီးခေါင်းလေးတွေကတော့ သိပ်မနီပါ။ လုံးလုံးပြည့်ပြည့်ဖြင့် တမျိုးလေးတော့ ကြည့်ကောင်းသည်။
သို့သော် အော်ရီဂျင်နယ်အတိုင်းမဟုတ်တာတော့ သေချာသည်။ နို့အုံ ဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ မှဲ့တွေလည်း တွေ့ရသည်။ သူချွတ်လိုက်ပြီးသည်နှင့် ခိုင်လေးက ဟိုဘက်လှည့်ပြီးချွတ်သည်။လွတ်လပ်သွားသော နို့လေးများကို လက်ဖြင့် ကွယ်ထားပြီး မျက်နှာကြီးက နီရဲနေသည်။ အိဖြူကလည်း ချွတ်လိုက်ပြီး အလယ်ပုံပေါ် ပစ်တင်လိုက်သည်။ သူ့နို့လေးကလည်း စို့ချင်စရာပါ။ နာမည်နဲ့လိုက်အောင် အိပြီး ဖြူနေတဲ့ပုံစံပါ။
ထိုးသားစုံတော့ ပွဲစသည်။
အနေအထားအရ ထိုးစရာ မရှိတော့သော အခြေအနေသို့ ကျွန်တော်ရောက်နေပေပြီ။ ဘာစလုပ်ပေးရမည် မသိ။ ဖဲတွေပေါင်းကြည့်တော့ ဒီတပွဲ ကျွန်တော်နိုင်ပြီ။ ဘရာစီယာလေးတွေ အကုန် ကောက်သိမ်းပစ်လိုက်သည်။ တတ်နိုင်ရင် ပြန်မပေးပဲ ထားလိုက်တာ ကောင်းမည်ထင်သည်။အဲဒီမှာ စတွေ့တော့တာပါပဲ။
“ ဝေးးးးးးး…. ”
ဟု သီရိက ထအော်ပြီး ကျွန်တော့်ကို မျက်စိမှိတ်ပြသည်။ ကျွန်တော်က အနိုင်ရသူဆိုတော့ ကိုယ့်ဘောင်းဘီတိုလေး ကိုယ်ပြန်ထိုး။ သီရိက အပေါ်ပိုင်းလေး ချွတ်လိုက်သည်။ လက်ရှိမှာ အဝတ်အစားကျန်တာဆိုလို့ မင်းလွင်ကြီးပဲ ရှိတော့သည်။
မထူးတော့ဟူသော သဘောဖြင့် မိရွှေချောသုံးယောက်က မတ်တပ်လေး ထရပ်ကာ ဟိုဘက်ကိုလှည့်ပြီး ပင်တီကိုယ်စီချွတ်ကြသည်။ သူတို့ချွတ်နေတုန်း သီရိလက်က လျှင်လှသည်။ ဖုံးကို ကမန်းကတန်းဆွဲယူပြီး ဓါတ်ပုံ ရိုက်လိုက်သည်။ မိချောသုံးယောက် ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ဖင်ကုန်းကာ ပင်တီလေးတွေချွတ်တော့ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ပုံစံဖြင့် ကုန်းနေသည့်အနေအထားဖြင့် ပုံတွေ ပါသွားသည်။ ဖလက်ရှ် အပွင့်မှာ ခိုင်လေးနဲ့ အိဖြူက ထအော်သည်။
“ ဟဲ့… ကောင်မစုတ်…. နင်တော့လား… သေမယ်… ”
ဆိုပြီး ခိုင်လေးက လက်ဖြင့်လှမ်းရိုက်ဖို့ ကြံသည်။ ဒီဘက်လှည့်ပြန်တော့ မဲနက်နက် အမွှေးတွေဖြင့် ဖုံးထားသော ခပ်မို့မို့ ဖောင်းထနေသည့် ဖွားဖက်တော် ညီမလေးက အထင်းသားဖြစ်သွားသည်။ သီရိဖုံးကင်မရာက မီးတချက် ပွင့်သွားပြန်သည်။
အယောင်ယောင် အမှားမှားဖြင့် ကားယားကြီးဖြစ်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ မိနွယ်က အရှက်မရှိတော့ဟန်ဖြင့် နို့တွေ အောက်ပိုင်းတွေကို ဖုံးကွယ်မနေတော့ပဲ ဒီတိုင်းပဲ ထိုင်ချလိုက်ပြီး တဟားဟားအော်ရယ်နေသည်။အိဖြူကတော့ သူ့ရှေ့ အဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့် မရမက ကွယ်ထားတုန်း ရှိသေးသည်။ ခြေထောက်လေးပူးပြီး စောင့်စောင့်လေး ထိုင်နေသည်။ ဒါတွေမြင်ရတော့ ကျွန်တော့်ညီလေးက တဆတ်ဆတ်ဖြင့် တုန်လာသည်။
ဖဲချပ်တွေ မွှေတော့ ရွတ်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လေးထိုင်ကာ ဖဲပြင်လိုက်သည်။ သူတို့မျက်လုံးတွေက ဖဲချပ်တွေဆီမှာလား ညီလေးဆီမှာလား မရေရာ။ သေချာတာကတော့ ညီလေးဆီပဲ မျက်လုံးတွေရောက်နေကြမည်ထင်သည်။သီရိက ဖုံးကင်မရာဖြင့် ညီလေးနားလာပြီး ရိုက်သေးသည်။ ရိုက်ပြီးပြီးချင်း ညီလေးခေါင်းကို ဖတ်ကနဲ ပုတ်သွားလိုက်သေးသည်။ ဟိုဘက်သုံးယောက်ဆီက တဟင်းဟင်းဖြင့် ရယ်သံလေလား အဖျားတက်နေသံလားမသိ။
ဒီတခါ အလှည့်မှာတော့ မိနွယ်နိုင်သွားသည်။
“ တကတည်းမှပဲ မပြောချင်ဘူး… ဖင်ပြောင်တော့မှပဲ ငါနိုင်တော့တယ်.. ”
ထိုးစရာဆိုလို့ သီရိနဲ့ မင်းလွင်တို့သာ ကျန်သည်။
“ ဟဲ့.. ငါတို့က ဘာမှမကျန်တော့ဘူး။ ဘာထိုးရမှာလဲဟ….. ”
“ ထိုးစရာမရှိရင် ရှိတာ ပေါင်ထိုးပေါ့အေ… ဟီးဟီးဟီး…. နိုင်တဲ့သူ လုပ်ချင်ရာ လုပ်ပလေ့စေပေါ့….
“ အဲ… ဟယ်…. ရှက်စရာကြီး…. ”
“ ဟောတော့… တကိုယ်လုံးပဲ ပြောင်နေပြီ ရှက်နေဖို့ လိုသေးလို့လား… ”
မင်းလွင်ကြီးဆီကလည်း တံတွေးမျိုချသည့်အသံတွေ ဆူညံလို့နေသည်။ သူ့ဘောင်းဘီတိုကြည့်လိုက်တော့ ထိပ်က ကွက်နေပြီ။သီရိက အဲဒါကို မြင်သွားပြီး တဟားဟားနဲ့ လက်ညှိုးထိုးကာ ထရယ်တော့သည်။
“ ဟားဟားဟား… ကိုမင်းလွင်ကြီး ညီလေး သွားရည်တွေ ထွက်နေပြီ… သွားရည်ခံ မပါဘူးထင်တယ်…. ဟားဟားဟား ”
“ ခစ်ခစ်ခစ်… အဟင်းဟင်းဟင်း… ”
နောက်တပွဲပြန်စတော့ ငါးပေါက်နဲ့ ကျွန်တော် နိုင်သွားသည်။ ကျန်တဲ့သူများ ဖဲမဖြစ်။မိနွယ်၊ ခိုင်လေး၊ အိဖြူတို့ မျက်နှာတွေ နီရဲလို့နေသည်။ တခုခုလုပ်တော့မည်မှန်း သိနေသည့်သဘောဖြစ်သည်။သီရိကပဲ ဦးဆောင်သွားသည်။
“ ကဲ မမတို့ ကိုယ့်ကတိအတိုင်း တခုခု လုပ်ဖို့ ပြင်ပါ… ကိုဖြိုး ဘာလုပ်ခိုင်းချင်လဲ…ပြော…. ”
“ ဟဲ..ဟဲ… ဟိုဒင်း….ဗျာ…. အဲဒါလုပ်ပေး…. ”
“ ဘာလဲ ကိုဖြိုး… Master bate လုပ်ခိုင်းမလို့လား….. ကဲ…မမတွေ ရှေ့တိုး…. လုပ်မယ့်လုပ် ကာရာအိုကေလေးပါ ဆိုပေးလိုက်ပေါ့…. ခစ်ခစ်.. ”
မချောသုံးယောက် ရှေ့တိုးလာသည်။ ကျွန်တော်က ဂွေးတန်းလန်းနဲ့ မတ်တပ်ကြီး ရပ်နေလိုက်သည်။ မိနွယ်က ကျွန်တော့်ညီလေးကို မကိုင်ရဲကိုင်ရဲ ပုံစံဖြင့် ခပ်ဖွဖွ ကိုင်လာသည်။ ဟိုနှစ်ယောက်ကတော့ နောက်လိုက်ပေါ့။ ညီလေးကို လက်နဲ့ ခပ်ဖွဖွ အုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးရင်း ကျွန်တော့်ကို မော့ကြည့်နေသည်။ တကယ့်ကို Sexy မျက်နှာပေးနှင့်။ ဘေးနားက နှစ်ယောက်ကလည်း တံတွေးမျိုချပြီး ပါးစပ်တပြင်ပြင်နဲ့ပါ။
ညီလေးအပေါ်ခွံကို မချွတ်သေးပဲ လျှာဖျားလေးဖြင့် ထိပ်ကို မထိတထိလေး မွှေသည်။ အရသာက စိမ့်တက်လာပြီး တကိုယ်လုံး ကျင်သွားသည်။ ညီလေးက ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲဖြင့် ခေါင်းပိုထောင်လာသည်။ အိဖြူက ညီလေးအောက်က တွဲကျနေသော ဥလေးတွေကို တယုတယဖြင့် ပင့်ပြီး ပွတ်ပေးလာသည်။
မိနွယ်က ညီလေးရဲ့ အရေခွံလေးကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးတွေနဲ့ ဖိတာတမျိုး၊ ဝေ့ကာဝိုက်ကာဖြင့် ကစားပေးနေသည်။ ကောင်းလိုက်တဲ့ လျှာ။ အကြောပေါင်းတထောင် စိမ့်သွားအောင် ကောင်းသည်။ မိနွယ်က နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ညီလေးကို ခိုင်လေးနဲ့ အိဖြူတို့ဖက် ထိုးပေးလိုက်သည်။
ကျွန်တော်ကလည်း အလိုက်သင့်လေး လှည့်ပေးလိုက်သည်။ ခိုင်လေးက မိနွယ်လို တဖြည်းဖြည်းချင်း ယုယမနေတော့ပဲ ပါးစပ်ထဲ ပလွတ် လို့ မြည်အောင်ကို ထိုးထည့်ပြီး အားရပါးရ စုပ်တော့သည်။
ကျွန်တော်လည်း မိနွယ်နို့လေးတွေကို မမှီမကမ်း လှမ်းကိုင်ပြီး ချေပေးနေသည်။ ညာဘက်လက်ကိုလည်း အလွတ်မပေးပါချေ။ အိဖြူနို့လေးတွေကို လှမ်းဆွဲပြီး ချေပေးလိုက်သည်။သီရိကိုလှမ်းကြည့်တော့လည်း နောက်တပွဲ ကစားဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့တာ သေချာသွားသည်။ မင်းလွင်ကြီး ဘောင်းဘီထဲ သူ့လက်က ရောက်နေချေပြီ။
အတင်းကာရောပင် မင်းလွင်ကြီး ဘောင်းဘီထဲက ပစ္စည်းကို အပြင်ရောက်အောင် ထုတ်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။ သူတို့ နှုတ်ခမ်းချင်းကတော့ စစ်ခင်းနေကြပြီဖြစ်သည်။ ပွဲပြီးသွားပြီ။ နိုင်တဲ့သူနဲ့ ရှုံးတဲ့သူတို့ စစ်တလင်းကြေငြာကြတော့မည်ဖြစ်သည်……။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
