Monday, August 11, 2014

ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၆ )

ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၆ ) 

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)

[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]

မုန်တိုင်းထန်ခဲ့တဲ့ အခန်းကလေးက အခုတော့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လွန်းနေပြန်တယ်။ အဝတ်မဲ့တဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခု ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပူးကပ်နေကြတယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်ရင်း ဘာစကားမှ မဆိုဖြစ်ကြသေးဘူး။ တစ်ယောက်ပါးပြင်၊ နဖူးပြင်တွေကို တစ်ယောက်က ဆွဲညှစ်လိုက်၊ ပွတ်သပ်လိုက်နဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး စိတ်ကောက်ခဲ့တဲ့ အချိန်ကာလတွေအတွက် နောင်တရနေကြတယ်။

“ ကျနော့်ကို!! “ချို့”ကို!!”

“ ခွိ! ဟိ!”

“ ခွင့်လွှတ်ပါလို့ ပြောမလို့မလား”

ပြိုင်တူတောင် ပြောမိနေကြတာ အဟိ။

“ ကျနော် မှားပါတယ် ဆရာမလေးရာ …။ ကျနော် အရမ်းရိုင်းသွားခဲ့တယ်နော်…။ အောက်တန်းစားလိုလို လုပ်လိုက်မိတယ်..။ အမှန်က ဆရာမလေးကို ချစ်လွန်းတော့ အူအရမ်းတိုသွားမိတာပါ..။ နောက်ကိုလေ.. အုဝု!”

ကျနော့်ပါးစပ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ လာအုပ်ထားပြီး မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ အကြည့်နဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။

“ ဟေ့အေး! တကယ်တော့ ကိုယ်ထိလက်ရောက် လုပ်မိတာ “ချို”ပါ ကျမကောင်လေးရာ ..။ ချိုလေ ညတိုင်း အဲ့ဒါကိုတွေးမိပြီး ကြိတ်ငိုနေတာ …။ ချိုက ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေသင့်တဲ့ သူမို့လို့ တအားရှက်ပြီး လုပ်လိုက်မိတာပါ..”

…. …. ….

“ ဖိုးသက်လေး ကျမဆီ နောက်ရက် ရောက်လာတော့လည်း ဘယ်လိုပြန်ချော့ရမှန်း မသိတော့လို့ ငြိမ်နေမိတာပါ ….။ နောက်ရက်တွေပျောက်သွားတော့ ငါ့ကို ပစ်ပြေးပြီထင်တယ် စိတ်နာသွားပါပြီဆိုပြီး ညတိုင်းငို.. ငိုဖို့အားမရှိတော့အောင် မောလာမှ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရတာ ညတိုင်းပဲ သိလား”

ပြောရင်း မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာပြန်လို့ ကျနော်က တကျွတ်ကျွတ်နဲ့ စုပ်သပ်ပြီး ချော့ရင်း မျက်ရည်သုတ်ပေးနေရတယ်။

…. ….. ….

“ အရမ်း နာသွားသလားဟင်”

ကျနော့်ဘယ်ဖက်ပါးကို လက်နဲ့ ဖွဖွပွတ်ပေးပြီး သနားကြင်နာဟန်လေးနဲ့ မေးနေတယ်။

“ နာတာပေါ့ဗျ … ထမင်းတောင်မစားနိုင်ဘူး…။ ဖိုးသက်ချစ်ချစ်လို့ မပြောရဘူး လက်သံပြောင်ချက်က အိမ်ရောက်တာနဲ့ ပါးကယောင်ကိုင်းလာတာ ဟားဟား …။ ဒေါ်ကြီးကတောင် မသာလေး ဘယ်မှာရန်ဖြစ်လို့ အထိုးခံခဲ့ရပြန်ပြီလဲတဲ့…. ခွိ”

“ ဆောရီးကွာ.. ကျမကို ပြန်ရိုက်လိုက်.. ရော့ရော့”

မျက်လုံးလေး စုံမှိတ်ပြီး ပါးကို ထိုးပေးလာတယ်။ တမင်မလုပ်မှန်း သိလို့လေ.. အမြင်ကပ်စရာ ဆရာမလေး ဟွန်း။

“ ရိုက်ချင်ပါပူး … ဒါပေမယ့် အပြစ်တော့ ပေးရမယ်”

“ ဘာအပြစ်လဲဟင်”

ကျနော်ပြန်မဖြေပဲ အမူအရာနဲ့ လုပ်ပြလိုက်တယ်။ သူ့လက်ညှိုးလေးကို ဆွဲယူပြီး ပါးစပ်နဲ့ ပြွတ်ပြွတ်ဆို စုပ်ပြလိုက်တယ်။ ပြုံးစိစိမျက်နှာပေးလေးနဲ့ ဒါများ ဆိုပြီး ချက်ချင်းဒူးထောက်ထိုင် ပွယောင်းယောင်းဖြစ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့သိမ်း တစ်ပတ်လျှို ဆံထုံးဖြစ်အောင် ခပ်မြန်မြန်ချည်နှောင်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်ထားတဲ့ ကျနော့်ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာလေးအပ်ချလိုက်ပြီး မပျော့တပျော့ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ခေါင်းထောင်ထကြည့်နေရင်း ကျနော့်ကို ပါးစပ်ကစုပ်၊ လက်ကလျှောတိုက်ပြီး ထုပေးနေတဲ့ ဆရာမလေးကို ရယ်ချင်နေတဲ့ အသံနဲ့ …..

“ ဒါလောက်နဲ့တော့ မကျေဘူးနော်.. ဟွန်းဟွန်း …။ လယ်ဒီဖြစ်တာနဲ့ ဟတ်ကလုတ် တက်စီးပေးရမှာ … ဒါပဲ..”

“ အွန်းးး”

ပါးစပ်ထဲမှာ ဟိုဟာကို ငုံထားရတော့ အဲ့လိုအသံပဲ ထွက်လာတယ်။ မျက်လုံးကလေးကတော့ ပြူးပြူးလေး လုပ်ပြတယ်..။ ပြီးတောမှ လက်က ဆက်ထုပေးနေရင်း ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး..

“ ဒီတစ်ခါ “ချို” ကြမ်းရမယ့် ကလှည့်ပေါ့ … အဟိ..။ အောက်ထပ်က ကလေးတွေ သူတို့ဆရာမ ကြိုးခုန်နေတယ်လို့ ထင်မလား ..။ ငလျင်လုပ်နေတယ် ထင်မလားပဲနော်..”

ပက်လက်လှန်အိပ်ထားရာကနေ ခေါင်းထောင်ထပြီး အပေါ်အောက် တုန်ခါခုန်ပေါက်နေတဲ့ ဝါဝင်းစိုပြေအိထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ထားရင်း ချေမွဆုပ်နယ်ပေးနေမိတယ်။ ဒီတစ်ခါ သူကြမ်းရမယ့် အလှည့်ဆိုတဲ့အတိုင်း အံကလေးတင်းတင်းကြိတ်လို့ ကျနော့်ကို မြင်းတက်စီးနေတဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးက ချွေးသီးလေးတွေနဲ့ စိုလက်လက်ကလေး။ 

ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ထောက်ထားရင်း ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လို့ တဖန်းဖန်းဆောင့်ချရင်း သူမအဖုတ်ထဲ စီးပိုင်တင်းကြပ်စွာ ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားတဲ့ လိင်တံကိုလည်း ငုံ့ငုံ့ကြည့်နေသေးတယ်။ နည်းနည်းလေး ဆောင့်ချလိုက်.. ညောင်းလာပြီဆို အဆုံးထိ ဖိသွင်းထားရင်း တဇွိဇွိနဲ့ မုန့်ကြိတ်ဆုံ လှည့်သလို မွှေလိုက်နဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ တက်ပြီး သောင်းကျန်းနေတော့တာပဲဗျ။ ခံနေရတဲ့ ကျနော့်ခင်မျာလည်း အံကိုကြိတ်ပြီး ကောင်းလွန်းတဲ့ ကာမအရသာကို အပြည့်အဝရနေတာပေါ့။

ဖောက်…ဖောက်… ဖတ်..ဖတ်..ပလွတ်

ဆက်တိုက်ဆောင့်ချနေရာက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ၃-၄ ချက် ဆောင့်အပြီး အဖုတ်ထဲက ကျနော့်လိင်တံကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားပြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဆရာမလေး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းသွားပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လေးဖက်ကလေးထောက်.. တင်ကလေးကော့ထားပေးနေတာ တွေ့ရလို့ ဆတ်ကနဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး ပြူစစဖြစ်နေတဲ့ တင်ပါး ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ခုကြားက အရည်တွေစိုအိနေတဲ့ အဖုတ်ဝမှာ လိင်တံကိုတေ့ပြီး ဒူးထောက်လျှက် ဖိသွင်းလိုက်တယ်။

“ အားးးး”

တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိဝင်သွားတော့ ဖင်ကုန်းထားပေးတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ခါးကလေး ပိုညွှတ်ကျသွားပြီး လည်တိုင်ကလေး မော့ကနဲ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ နက်မှောင်တဲ့ ဆံနွယ်တွေကို ဆံထုံးကလေးဖြစ်သလို ကပိုကရိုထုံးဖွဲ့ထားတဲ့ ချစ်သူဆရာမလေးကို လေးဖက်ထောက်လျှက်ကလေး အနောက်ကနေ ဆောင့်လိုးနေရတာ ဘယ်လောက် ဇိမ်ရှိလိမ့်မလဲဆိုတာ တွေးသာကြည့်ကြပါတော့ဗျာ။ အားရစရာကောင်းလွန်းတဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုကို စုံကိုင်ထားရင်း ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲလို့ တဖောင်းဖောင်းမြည်အောင် ဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေမိတာပေါ့။ အရှိန်တော်တော်ရလာတော့ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက မညှာမတာဖြစ်လာပြီ။

“ ဖိုးသက်လေး.. ဆောင့်.. ဆောင့်ကွာာာ … “ချို” မနာတော့ဘူး မြန်မြန်လေးလုပ်… ရှီးးးး”

ဖန်း…ဖန်း…ဖျောက်..ဖျောက်..

“ ချစ်တယ်ဗျာ… ဆရာမလေး.. ကျနော် တအားကောင်းလာပြီ.. ကျနော် ပန်းထုတ်မိတော့မယ်.. ဖူးးးး”

“ အားးး … ချိုတအားမော ..မော လာပြီ …အားးးး”

ကျနော့်ဆောင့်ချက် ဘယ်လောက်ပြင်းသွားသလဲဆိုရင် ဆရာမလေးရဲ့ ဆံပင်တွေ ချည်ထုံးတာတောင် အကုန်ပြေကျသွားတယ်။ ခေါင်းကလေး ငုံ့ထားရင်း ကျနော်ဆောင့်အသွင်းမှာ နောက်ပြန်ကော့ပြီး တင်ပါးနဲ့ ပြန်ဆောင့်လာတာအတွေ့ ဖောင်းကနဲ.. ဖောင်းကနဲတောင် မြည်သွားတယ်။ ဝိုင်းစက်စက် တင်းပြောင်လွန်းတဲ့ တင်ပါးသားကြီးတွေတောင် လှိုင်းထပြီး တုန်ခါသွားတဲ့အထိ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဆောင့်အားက ပြင်းထန်လွန်းနေတယ်။ နောက်ဆုံး မျက်လုံးထဲမှာ မီးပွင့်တွေ မြင်လိုက်ရတဲ့အထိ အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်လိုးရင်း ဒုတိယအကြိမ် ပူနွေးတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို အဖုတ်ရဲရဲကလေးထဲ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတာကို အရပ်မှာ လေးဖက်ထောက်ထားတဲ့ ဆရာမလေး ကြမ်းပြင်ပေါ် မှောက်လျှက် ဝုန်းကနဲ ပစ်ကျသွားရှာတယ်။

အဖုတ်နဲ့ လိင်တံ ဆွဲမချွတ်သေးပဲ တပ်လျှက်တန်းလန်းကြီး ကျနော်လည်း အပေါ်ကနေ ထပ်လျှက်ပါသွားတော့ အောက်က ဆရာမလေးခင်မျာ အင့် ကနဲနေအောင် အသံထွက် ညည်းသွားရှာတယ်။ အဖုတ်ထဲက လိင်တံက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဇိမ်ယူနေသလို ကျနော့်အောက်က တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ နားရွက်ကလေးတွေ၊ ဂုတ်ပိုးလေးတွေကို ကျနော် ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက် လျှာနဲ့လိုက်လျက်လိုက် လုပ်ပေးနေဆဲပဲ။

ဒေါက်..ဒေါက်..

“ ချိုမေ… ချိုမေ.. မိချိုမေ … တံခါးဖွင့်စမ်း ..”

ဒေါက်..ဒေါက်.. ဒုံး..

…. …. ….

“ တံခါး အခုဖွင့်စမ်း … ငါပြောနေတယ်နော်”

နှစ်ယောက်သား ဝရုန်းသုံးကားတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။ ချွတ်ချထားတဲ့ အဝတ်တွေကို အပြေးအလွှား ဝတ်နေရတယ်။ အပြင်က တံခါးခေါက်သံက ဆူညံနေသလို အော်ခေါ်သံတွေကလည်း ဒေါသသံတွေပါနေတာကိုး။ နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ဆရာမ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရိုက်ခံရတော့မှာ ကြောက်နေရှာတဲ့ ကလေးမလေးလို မျက်လုံးလေးဝိုင်း ငိုမဲ့မဲ့နဲ့

“ အမေ့ အသံ.. အမေ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ မသိဘူး”

လို့ ငိုသံပါလေးနဲ့ တိုးတိုးကပ်ပြောလာလို့ ကျနော် ခေါင်းနပမ်းကြီးသွားတယ်။ ကျနော်တို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ.. ပြူတင်းပေါက်ကနေ သစ်ပင်ပေါ်တက်ပြီး ဆင်းပြေးရမလား။ ဒါပေမယ့် အခုအော်ခေါ်နေတဲ့ ဒေါသသံကို နားထောင်တာနဲ့ ကျနော် သိလိုက်ပါပြီ။ ဆရာမလေးရဲ့ အမေဟာ ကျနော်တို့ သောင်းကျန်းတဲ့ အသံတွေကို ကြားပြီးလောက်ပါပြီ။ ဒါကြောင့် အပြင်ကနေ အသားကုန် အော်ဟစ်နေတာပေါ့။ 

ဆရာမလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ကူကယ်ရာမဲ့နေတဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေး မျက်ရည်ဝိုင်းပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်နေရှာတယ်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူလိုက်ရင်း ကျနော့်အဝတ်အစားတွေကို ပြန့်ပြန့်ရံ့ရံ့ဖြစ်သွားအောင် တစ်ချက်ဆွဲဆန့်ပြီးတာနဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးဆီ ခြေလှမ်းလိုက်တယ်။ ကလန့်ဖြုတ်လိုက်တာနဲ့ အသားဖြူဖြူ ရုပ်သန့်သန့်နဲ့ အသက် ၅၀ ကျော် အန်တီကြီးတစ်ယောက် ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ်။

“ ဘယ်မလဲ.. ချိုမေ..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးဆီ ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ ကပ်သွားပြီး ဆရာမဆံပင်ရှည်တွေကို ဖမ်းဆွဲ.. ဆတ်ကနဲ ပါးဆွဲချလိုက်တယ်။

ဖြန်း! ဖြန်း!

“ အရှက်မရှိတဲ့ ဟာမ”

ဆရာမလေးခင်မျာ အံကလေးကြိတ်ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ် ခံနေရှာတယ်။

…. …. …..

“ ကိုယ့်တပည့်နဲ့ ဒီအရွယ်ကြီးရောက်မှ ဖြစ်ရသလား ….။ နင့်ကို အသေသတ်တာပဲ အေးမယ်…။ ကဲဟယ်! ကဲဟယ်!”

ဖြန်း! ဖြန်း

“ အီးဟီးဟီး.. ချိုမေကို အမေသတ်ချင်လည်း သတ်ပါ …။ ဒါချိုမေ့ ချစ်သူပါ …။ ချိုမေ အမေ့စကား တသက်လုံး နာထောင်ခဲ့ပါတယ် …။ ဒီတစ်ခါတော့ … အီးဟီးး”

ကျနော်ချစ်တဲ့ မိန်းမကို ဒီလောက်ကြီး ရိုက်နှက်နေတာ မြင်ရတော့ ရင်ထဲမှာ မချိတော့ဘူးဗျာ။ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး အတင်းဝင်ပြီး ဆရာမလေးကို ဖက်ထားပေးရင်း ကျနော့်ကိုယ်နဲ့ ကာထားပေးလိုက်မိတယ်။ အဖွားကြီးက နှစ်ယောက်စလုံးကို သိမ်းကြုံးပြီး တဖြောင်းဖြောင်း ချတယ်ဗျ။ ကုတင်ပေါ်မှာ လုံးထွေးကုန်ရော။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ မြုပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ သက်သာရာ နည်းနည်းရသွားရှာပေမယ့် ကာထားပေးတဲ့ ကျနော့်ကျောပြင်ကို တအုံးအုံးနဲ့ ထုနေတဲ့ အဖွားကြီးလက်ဆက ပြင်းလွန်းတယ်။ လွှဲရိုက်ရင်းနဲ့ မောလာသလားမသိဘူး ရပ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော် ခေါင်းထောင်ထလာပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားပြောဖို့ ဟန်အပြင် ပါးတွေထူပူသွားပြန်ရော။

“ နင်လား ငါ့သမီးလေးကို ဖျက်ဆီးတဲ့ကောင်…”

ဖြန်း.. ဖြန်း..

“ အမေ! အမေ.. သမီးကို သတ်ချင်သတ်လိုက်ပါ …။ သမီးကောင်လေးမှာ အပြစ်မရှိပါဘူး ..။ အီးး မလုပ်ပေးပါနဲ့ … တော်ပါတော့ အမေရယ်”

ဆရာမလေးက ဘယ်ပြန်ညာပြန် ကျနော့်ကို ပါးပိတ်တီးနေတဲ့ သူ့အမေကို ဆွဲထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေရင်းက တောင်းပန်တဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်ပြီး ပေခံနေလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာ အရာရာအားလုံးဟာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားပြီ။ မျက်ရည်တွေသုတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးက ခေါင်းကလေးငုံ့ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ဒူးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားတယ်။ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ အဖွားကြီးက ပြူတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို ငေးသလိုလုပ်ရင်း ရှက်ရှာလွန်းလို့ ကျခဲ့မိတဲ့ မျက်ရည်တွေကို ခိုးသုတ်နေတယ်။

“ ကျ.. ကျနော် ဆရာမလေးရဲ့တပည့် မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်ဒေါ်ခင်ဗျ”

ကျနော် စကားစလိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ လှမ်းကြည့်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှပြန်မပြောဘူး။

….. …… …..

“ ကျနော် မိကောင်းဖခင် သားသမီးပါခင်ဗျာ …။ ဒီလိုဖြစ်တာလည်း ကျနော့်အပြစ်ပါ။ ဒေါ်ဒေါ့်သမီးလေး အပြစ် မဟုတ်ပါဘူး …။ ကျနော့်ကြောင့်ပါ။ သူ့ကို မရိုက်ပေးပါနဲ့တော့။ ကျနော့်ကို ထပ်ရိုက်ချင်သေးရင် ရိုက်ပါ ကျနော်ခံပါ့မယ်..”

“ အေး! မိကောင်းဖခင် သားသမီးဆိုပြီး ဘယ်လိုလုပ် ငါ့သမီးအိပ်ခန်းထဲ ဝင်နေတာလဲ …။ ငါ့သမီး အပြစ်ရှိမရှိ မင်းနဲ့မဆိုင်ပါဘူး”

“ ကျ.. ကျနော် ဆရာမလေးကို မိသားဖသားပီပီ လာတောင်းရမ်းပြီး ယူပါ့မယ်”

“ မင်းက ဘယ်ကကောင်မှန်းမသိ ငါ့သမီးလေးကို ဟင်းရွက်ကစွန်း မှတ်နေလို့လားကွယ့် …။ ပြောလိုက်ရမကောင်း ရှိတော့မယ်”

“ ကျနော့်အဖွားက ဒေါ်ခင်ပါခင်ဗျာ”

“ ဘယ်က ဒေါ်ခင်လဲ”

“ မယ်မယ်ခင်ပါ …။ ဒေါ်ဒေါ်သဘောတူရင် နက်ဖြန် မနက် အဖွားကို ကျနော်ကိုယ်တိုင်ခေါ်ပြီး လာကြောင်းလှမ်းပါ့မယ်”

“ ဒါဆို မောင်ရင်က ဒေဝီခင့်မြေးလား”

“ ဟုတ်”

ကျနော်တို့မြို့က မဟုတ်ပေမယ့် ဒီနယ်တဝိုက် လူတိုင်းသိတဲ့ ကျနော့်အဖွားအကြောင်းတော့ ကြားဖူးပုံရတဲ့ ဆရာမလေးအမေ ငြိမ်ကျသွားပြီး မျက်နှာမှာ အတန်ငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသလို ဖြစ်သွားတယ်။ တဟင့်ဟင့်ရှိုက်ငိုနေဆဲ ဆရာမလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ကို အားကိုးတကြီး မျက်နှာလေးနဲ့ ငေးနေရှာတယ်။ အားပေးတဲ့ အပြုံးနဲ့ ကျနော် ပြုံးပြလိုက်ရင်း .. ..

“ ”ချို” ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့နော်။ “မောင်” နက်ဖြန်မနက် အဖွားကိုခေါ်ပြီး လာခဲ့မယ်။ ဘာမှကြောက်စရာမလိုဘူး သိလား”

ရည်းစားဖြစ်လာတဲ့ သက်တမ်းတစ်လျှောက် ဆရာမနဲ့ဖိုးသက်ပဲ ခေါ်လာရာက သူ့အမေကြီးရှေ့မှာမှ ချိုတွေ မောင်တွေ ဇွတ်ခေါ်ပစ်လိုက်တာကို မျက်လုံးလေးပြူးပြီး အံ့သြသလို ငေးနေတယ်။

“ ဒေါ်ဒေါ် ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး ခင်ဗျ …။ လူငယ်တွေမို့ ဒေါ်ဒေါ်စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်အောင် လုပ်မိခဲ့တာတွေကိုလည်း ခွင့်လွှတ်ပေးပါခင်ဗျာ..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ အမေကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ထိုင်ကန်တော့ပစ်လိုက်တယ်။ ဟိုသေနာကြီး ကိုရွှေဘသာတွေ့ရင် အေဘေးလေး မင်းကတော့ ဖဲသမားလို့ မပြောရဘူး ဉာဏ်ချည်းပဲလို့ ပြောမှာ သေချာတယ်။

လက်အုပ်ချီပြီး ထိုင်ကန်တော့နေတဲ့ ကျနော့်ကို သူ့အမေရဲ့ ကိုယ်လုံးနောက်ကနေ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာကလေးတောင် ပြုံးယောင်ယောင်လေး ဖြစ်သွားတယ်။

………………………………………………

နက်ဖြန်မနက် အိပ်ယာထတာနဲ့ အဖွားရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းခွေ့ပြီး 

“ မိန်းမလိုက်တောင်းပေးတော့” 

လို့ ကျနော် ပူဆာတဲ့အခါ အဖွားက မနက်စာစားပြီးလို့ လက်ဖက်ရည်အချိုသောက်ရင်း ဆစ်ကလက် (စီးကရက်) လေး တဖွာဖွာလုပ်နေရာက 

“ ဟေ!အဟုတ်လား..” 

လို့ အံ့သြသွားလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ကို ဘာမဆို အလိုလိုက်တဲ့ အဖွားမို့ သွားကြတာပေါ့လေကွယ်လို့ ပြောမှာသေချာတယ်။ ကျနော့်ကို အခုထက်ထိ ဆိုးပေတေလို့ကောင်းနေဆဲ ကလေးပေါက်စလေးလို့ မှတ်ယူနေကြတဲ့ အဒေါ်တွေက တပွမ်ပွမ်နဲ့ တစ်အိမ်လုံး ဆူညံသွားအောင် သောင်းကျန်းလိမ့်မယ်။ ကိစ္စမရှိဘူး။ ကျနော့်ကောင်မလေး ဗိုက်ကြီးနေပြီဗျလို့ လိမ်လိုက်မယ်ဗျာ။ ဒါဆို သူတို့ငြိမ်ကျသွားပြီး မဖြစ်မနေ အတင်းလိုက်တောင်းပေးတော့မှာ သေချာတယ်။

ဒေါ်လေးခင်ခက်ကတော့ သူ့သူငယ်ချင်း ချောချောလှလှ အပျိုကြီးပေါက်စလေးဟာ ကျနော့်ဇနီးလောင်းဆိုတာ သိသွားရင် ဘယ်လိုနေမယ် မသိပါဘူးဗျာ အဟီး။

————————————————

မနက်ခင်း ဝေလီဝေလင်းအချိန်မှာ ကျနော်တို့ ခြံဝင်းထဲ လူတွေ ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေပါတယ်။ ဒီနေ့ မနက်ခင်းမှာ လူမိုက်ကလေးနဲ့ သူ့ဆရာမလေးတို့ရဲ့ မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေး ရှိတယ်လေ။ သတို့သမီးက ဧည့်ခံပွဲ မဟုတ်သေးပဲ သံဃာတော်တွေ ဆွမ်းကျွေးမယ့် မနက်ဆိုတော့ ခပ်ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးပဲ ဝတ်စားထားပြီး အဖွားနားမှာ ခြေဆုပ်လက်နယ်လုပ်ရင်း ကပ်ချွဲနေသလို ကျနော့်အဒေါ်တွေကတော့ မမဝါ.. ကိုရွှေဘတို့နဲ့အတူ ချက်ပြုတ်ရေးမှာ ဦးစီးဦးဆောင်လုပ်ပြီး အလုပ်ရှုပ်နေကြတယ်။

ကျနော်ကတော့ ခိုင်မာတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုနဲ့ အတူ စတိုခန်းထဲက ဖွက်ထားတဲ့ ဂျပ်စက္ကူဗူးကလေးကို သွားထုတ်ယူလာခဲ့တယ်။ ခြံထောင့်က လူရှင်းတဲ့ ငှက်ပျောပင်အုပ်အုပ်နား ရောက်တော့မှ ဘေးနားမှာ အသင့်ရှိထားတဲ့ ထင်းပုံထဲက ထင်းချောင်းတွေကို ယူလိုက်ပြီး မီးပုံတစ်ခု ဖိုလိုက်တယ်။ မီးတောက်တွေ အရှိန်ကောင်းလာတော့ စက္ကူဗူးထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးအနေနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကံအကောင်း အကြောင်းမလှစွာနဲ့ မကျွတ်မလွှတ် ဖြစ်နေရှာတဲ့ ဟော့ဒီသစ်သားရုပ်ထုလေးထဲက အမည်မသိ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးဟာ နှစ်ပေါင်းဘယ်လောက်ကြာအောင် ဝဋ်ကြွေးတွေ ဆပ်နေခဲ့ရသလဲ ကျနော် မသိပါဘူး။ 

သို့သော် ယခုအခါမှာတော့ ကျွတ်လွှတ်သွားစေချင်ပါပြီ။ လူကောင်းသူကောင်း မဟုတ်သူတွေလက်ထဲ ရောက်သွားရင် မတော်တရော်တွေ ဖြစ်ကုန်တော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့်လည်း ကျနော် ဒီအရုပ်ကလေးကို မီးရှို့ပစ်လိုက်ချင်တာပါ။ မကြာခင် ကြွလာမယ့် ရဟန်းတော်တွေဆီက တရားနာယူပြီး အမျှပေးဝေတဲ့အခါ ကျနော်သူ့ကိုလည်း အမျှပေးပါ့မယ်။ နောင်သံသရာ အဆက်ဆက်မှာ ဒီလို ဘဝမျိုး မကြုံပါစေနဲ့တော့လို့ လူနီကြီးကို လက်နက်ချသွားပြီဖြစ်တဲ့ လူမိုက်ကလေး ဖိုးသက်က မေတ္တာပို့ တောင်းဆုချွေချင်ပါတယ်။

“ ဟကောင်! အေဘေးလေး ဘာတွေမီးရှို့နေတာလဲဟ။ နင့်ရည်းစားဟောင်းရဲ့စာတွေ ဖျောက်ဖျက်နေတာလား”

“ မဟုတ်ပါဘူး ကိုရွှေဘရယ် …။ ဟိုးတလောက ဘုရားပွဲသွားကြတဲ့ညက ခင်ဗျား ဒုက္ခရောက်ခဲ့ဖူးတယ်မလား..။ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းရဲ့ လက်သယ်တရားခံကို အခု မီးသင်းဂြိုလ်နေတာဗျို့”

“ ဟင်! နင်အဲ့ဒါ ဘယ်လိုသိနေတာလဲ ..။ ငါလည်း မပြောဖူးပါဘူး ..။ ငါက ဘာဒုက္ခရောက်ခဲ့တာလဲ ပြောစမ်းပါဦး”

“ အတိအကျတော့ ကျနော် ဘယ်သိပါ့မလဲဗျ …။ ဒါပေမယ့် လူနီကြီး လာခေါ်သွားတယ်မလား ခွိ …။ ကိုယ့်ဆရာက တစ်ညထဲမှာ တစ်ယောက်မက လျှောက်တွယ်ပစ်လိုက်ပုံရတယ် …။ နောက်တနေ့ မနက် ခင်များမျက်နှာက ချောင်ကျနေတာလေ ဟီဟိ”

“ ဟမ်.. ဖိုးသက် … အဲ့ဒါ.. အဲ့ဒါ”

“ ဟားဟား နားထောင်.. ကျနော်ရှင်းပြမယ်”

#@!$%&*!@#$%&*%$#

………………………………………………

ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားထဲကလို စာတမ်းထိုးလိုက်ရရင်တော့ “တစ်နှစ်ခန့်ကြာသော်” ပေါ့။

“ မောင်ရေ! မောင်”

…. …. ….

“ မောင်လို့ … ချို ခေါ်နေတယ်ကွာ ..”

…. …. ….

“ ဟေ့ကောင် “ငသက်” ငါဒီလောက် အော်ခေါ်နေတာ နားပင်းနေသလား။ ငါ နွားနို့ခွက်နဲ့ လှမ်းထုလိုက်ရ..”

“ ”ချိုကြီး” မောင် အလုပ်ရှုပ်နေတာ မမြင်ဘူးလား …။ ဘာဖြစ်လို့ ဆူညံနေရတာလဲ ခွီးတယ်ဗျာ”

“ ဟေ့အေး! မသိပူး ငါပျင်းတယ် ဗီဒီယို ခွေသွားငှါးပေးချေ ..။ ချောင်ယွန်ဖတ် ဇာတ်ကားအသစ်ထွက်တယ်တဲ့အေ့…။ “ဖဲဘုရင်” တဲ့ …။ အရမ်းကောင်းတယ်လို့ပြောတယ်။ အခုထ.. အခုထ.. အခုသွားငှါးပေး …။ မောင်မထရင် ငါ့ဖာငါ သွားငှါးမှာနော် ဘာမှတ်လဲ ဟွန်း!”

“ ဖိုးသက်!!!”

“ ဗျာ.. အဖွား”

“ င့ါမြေးမလေး နင့်ကို ဘာလုပ်ခိုင်းနေသလဲ မကြားဘူးလား .. အခု သွားငှါးပေးလိုက်စမ်း”

“ ကျွတ်!”

အဖွားရဲ့ တစ်ချက်လွှတ်အမိန့် ချမှတ်တဲ့နောက် ဘာမှပြန်မပြောရဲတော့ပဲ ကုန်အဝယ်စာရင်း လယ်ဂျာ စာအုပ်ကို ဆတ်ကနဲပိတ်ပြီး ထထွက်ခဲ့ရတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲက ဆက်တီခုံရှည်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးတွေကြားထဲ ဘုရင်မစတိုင်နဲ့ လှဲနေရင်းက ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ဗိုက်ကြီးသည်ကြီးကို မင်းတော့ နာမယ် ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ဂျိုကြည့်တစ်ချက်ကြည့်ရင်း ရပ်ကွက်ထိပ်က ဗီဒီယိုအခွေငှါးဆိုင်ဆီ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ဒီဟာမ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိပါဘူးဗျာ။ ဗိုက်ကြီးလာကတည်းက ဖဲထုပ်ဝယ်ပေးဆိုပြီး ဇာတ်လမ်းစလာတာ။ နောက်ပိုင်း ဖဲရိုက်တာပါ သင်ပေးဆိုပြီး ပူဆာလာရော။ အိမ်ထောင်ကျပြီဆိုပြီး မဆိုးမမိုက်တော့တဲ့ ကျနော် အခုမှ ဝဋ်လည်နေပြီလေ။

ညအိပ်ပီဆိုလည်း “ဟောလီးဝုဒ်” တစ်ပွဲလောက် ဆွဲဦးမယ် ဘာညာတွေ ညောင်တယ်။ တော်ပြီလို့ ငြင်းရင် ငါ နက်ဖြန် နင့်အလစ်မှာ ဒီဗိုက်ကြီးနဲ့ ကြိုးခုန်ပစ်လိုက်ရမလားလို့ ခြိမ်းခြောက်တာနဲ့ စိတ်ကျေနပ်အောင် ဖဲတစ်ပွဲနှစ်ပွဲလောက် မအိပ်ခင် တူတူရိုက်ပေးနေရတယ်။ အဲ့လို ခြိမ်းခြောက်တာက တစ်ပိုင်း၊ ကျနော့်ကို ညစာမကျွေးမှာ ကြောက်တာကလည်း တစ်ပိုင်းပေါ့လေ ဟီးဟီး။

ဗိုက်ကြီးကြီးနဲ့ လုပ်တုန်းလားလို့မေးရင် လုပ်ပါ့လို့ ဖြေရမှာပဲ။ ခင်ညားတို့ ရူပပေဒဆရာမလေးက ဗိုက်ကလေးပူလာမှ ပြည့်ပြည့်လုံးလုံး ဟာသရုပ်ကလေးပေါက်ပြီး ပိုပိုလှလာတာကိုးဗျ။ ချိုဗူးကြီးတွေက ပိုဆူဖြိုးလာသလို.. ကိုယ်လုံးလေးကလည်း ပိုတောင့်ပိုထွားလာသလို ဖြစ်လာတော့ (ရုပ်ကလေးကလည်း ကျနော့်မျက်စိထဲ ပိုလှလာတယ်) ကျနော်မလုပ်ပဲ မနေနိုင်ပါဘူးဗျာ။ အဲ့ဒါကို ဒင်းက ဟောက်သေးတယ်.. မောင်! နင့်ကလေးမွေးလာမှ ဆံပင်တွေ ဖွေးဖွေးဖြူတာမျိုး ဖြစ်နေရင် နင်တရားခံနော် တဲ့ ဟားဟား။

ကျနော့် အဒေါ်တွေကလည်း သူ့ကိုဆို သည်းသည်းလှုပ် ချစ်ကြရာကနေ (ချစ်မှာပေါ့လေ သူတို့တူလေး အပိုးကျိုးသွားတာ ဒီမိန်းမကြောင့်ကိုး) အခုလို ကိုယ်လေးလက်ဝန်ရှိလာတော့ ပိုတောင်သည်းလာကြတယ်။ အဲ့လိုသည်းလာလေလေ ဒင်းက အိမ်မှာ ဘုရင်မကြီး စတိုင်ဖမ်းလာလေလေမို့ စပ်မြင်တောင် ကပ်လာတယ်။ ခုနက အဖြစ်အပျက်ပဲ ကြည့်တော့လေ။

“ ဟဲ့! ဒါကဘယ်တုန်း ရေးကြီးသုတ်ပျာနဲ့”

“ မမဝါ.. မပြောချင်တော့ပါဘူးဗျာ …။ အိမ်က “ကိုဝင်းကြည်” က ဖဲချတဲ့ဗီဒီယို ကြည့်ချင်ပါတယ်ဆိုလို့ အခွေသွားငှါးမလို့ဗျ”

“ ဟာဟ.. နင်တော့ သားလေးမွေးလာရင် ဝဋ်လည်ဦးမှာ မြင်ယောင်သေးတယ် ကွယ် …”

“ မမဝါတို့ကော ကလေးတွေဘာတွေ မယူတော့ဘူးလား ဟီးဟီး”

“ ဟဲ့! နင့်အစ်မကို ကလေးတွဲလောင်း မုဆိုးမဘဝနဲ့ ကျန်ခဲ့စေချင်တာလား …။ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်မပြောစမ်းနဲ့ ဟွန်းး။ အမယ်မယ်.. ရှင်ကြီးက ဘာပြီတီတီလုပ်ပြီး ကလေးကို မျက်စိမှိတ်ပြနေတာလဲ။ လာ အိမ်ပြန်မယ်”

မမဝါရဲ့ ဆောင့်ဆွဲမှုကြောင့် သူ့ယောကျ်ားကြီး ကျနော့်ကိုတောင် စကားလှမ်းမပြောနိုင်ပဲ ဒရန့်ဒရန့်နဲ့ ပါသွားရှာတယ်။ သူ့ယောကျာ်းက သူ့ထက် အသက်အများကြီး ကြီးတာကိုးဗျ။

အင်း! ကျနော်ပြောဖို့ မေ့နေလို့။ သူ့ယောကျ်ားနာမည်က … … “ဘကြီးထောင်” တဲ့ဗျား။ ချောချောလှလှ တစ်ခုလပ်ကလေး မမဝါ ဒီနှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးကို ဘယ်လိုလုပ် ကြိုက်သွားသလဲ ကျနော်လည်း နားမလည်ပါဘူးဗျာ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ် သစ်သားရုပ်ထုလေးကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်တဲ့နေ့က ညနေစောင်းကြီး အူယားဖားယားနဲ့ ဘကြီးထောင် ကျနော့်ဆီ ရောက်လာသေးတယ်။ ဟိုကောင်ရွှေဘ မူးမူးနဲ့ ငါ့ကို အခုမှပြောလို့သိရတာ.. နစ်နာလိုက်တာကွာတဲ့..။ ဘယ်မလဲ အဲ့ဒီသစ်သားရုပ်ထု မီးရှို့ထားတဲ့နေရာ ဆိုလို့ ကျနော် လိုက်ပြလိုက်တော့ ချက်ချင်းပဲ အိမ်က ပေါက်ပြားတောင်းပြီး မီးဖို နေရာ ပတ်ချာလည်က ပြာမှုန်တွေကို မြေကြီးပါမကျန် ပေါက်ပြားနဲ့ ပေါက်ယူပြီး ဂုန်နီအိတ်နဲ့ ထည့်ယူသွားတာပဲ။ ဒီအဘိုးကြီးက အင်းတွေ၊ ဆေးတွေ အင်မတန် လိုက်စားတာဆိုတော့ ဆေးဖော်တော့မယ်ဆိုပဲ။

သူ့ဆေးပဲ အောင်သွားတာလား ဘာလားတော့ မသိဘူး။ နောက်ထပ် ၃-၄ လလောက်နေတော့ မမဝါနဲ့ လူကြီးတွေရှေ့ လက်မှတ်ထိုး လက်ဖက်ရည်တိုက်ပြီး ယူပစ်လိုက်တော့တာပဲဗျ။ မမဝါတစ်ယောက် ရပ်ကွက်ထဲက ကုန်စုံဆိုင်မှာ အုန်းဆီဝယ်နေတာ မြင်ရင် အင်းးး သူ့ဆံပင်တွေလိမ်းဖို့လား… ဘကြီးထောင် နောက်ပေါက်ဖွင့်ဖို့လားလို့ ကျနော် တွေးမိပြီး မရယ်မိအောင် မနည်းထိန်းထားရတယ်။ ဟိုလူကြီးက နောက်ပေါက်ဝါသနာရှင်ဆိုတော့ လုပ်တော့လုပ်မှာ သေချာတယ်လေခွိခွိ။

ငှါးလာတဲ့ ဗီဒီယိုအခွေကို အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ ဟိုဗိုက်ပူရဲ့လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်ရင်း ညကြရင် အခွေငှါးခ တစ်ကြောင်းလောက်လာထား.. လို့ပြုံးစိစိနဲ့ စလိုက်တော့ လက်နှစ်ချောင်းထောင်ပြပြီး တစ်ကြောင်းလောက်တော့ မဝသေးဘူးလို့ တိုးတိုးလေး ပြန်ပြောလာလို့ တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်မိတယ်။ ဗီဒီယိုဇာတ်လမ်းကို စိတ်ပါဝင်စားစွာ မော့ တော်မူနေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးကို ကျနော် မြတ်နိုးစွာနဲ့ ငေးကြည့်ရင်း သူတို့ထင်သလို ဗိုက်ထဲက ကလေးလေးဟာ သားလေးမဟုတ်ပဲ သမီးလေးဖြစ်ခဲ့ရင်ဆိုပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေမိတယ်ဗျာ။

ကျနော့်သမီးလေးဟာ သူ့မေမေလို ဆံပင်နက်နက်အိအိလေးတွေ ပိုင်ဆိုင်မှာ သေချာတယ်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း အသားဖြူဆွတ်ဆွတ်ကလေးနဲ့ ချစ်စရာလေး ဖြစ်နေမှာပေါ့လို့ တွေးမိပြီး မမြင်ရသေးတဲ့ ကလေးလေးကို ပုံဖော်ကြည့်နေမိတယ်။ ကျနော့်သမီးလေး သိတတ်တဲ့အရွယ် ရောက်လာရင် ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး ဗင်းနစ်မြို့မှကုန်သည် ဆိုတဲ့ စာအုပ်မျိုးကို ပုံပြင်ပြောသလို ဖတ်ပြချင်တယ်။ ကောင်းကင်ကြီးက ဘာလို့ အပြာရောင် ဖြစ်နေရတာလဲ ဆိုတာကို ရှင်းပြချင်တယ်။ သူ မမြင်ဖူးလိုက်တဲ့ မတရားမှုတွေကို မုန်းတီးတဲ့ သူ့အဖိုးအကြောင်း ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန် ပြောပြပြီး အမှန်တရားကို ချစ်မြတ်နိုးတတ်တဲ့ သမီးလိမ္မာလေးဖြစ်အောင် မသိမသာလေး သွန်သင်ပေးချင်မိတယ်။

အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ ဉာဏ်ပညာထက်မြက်တဲ့ အပျိုချောလေး ဖြစ်စေချင်သလို … ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ခါလောက် အိပ်မိလိုက်တာနဲ့ ယူစရာမလိုတဲ့အကြောင်း.. လောကမှာ အသောက်အစား လောင်းကစားကင်းတဲ့ ယောကျ်ားတွေဟာ ထုံအအ ယောကျ်ားတွေသာဖြစ်တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း… ပေတေဆိုးမိုက်ပေမယ့် သူတပါးအပေါ် နိုင်ထက်စီးနင်း မလုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ့ဖေဖေလို လူမျိုးကိုသာ လက်ထပ်စေချင်တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေပါ ကျနော် သွန်သင်ဆုံးမချင်တယ်။ လူ့လောကထဲ ရောက်မလာသေးတဲ့ သမီးလေးအကြောင်း ကျနော် စိတ်ကူးတွေယဉ်နေမိတာ များသွားပြီလား မသိပါဘူးလေ။

……………………………………………………………

နိဂုံး။

ခေတ်စနစ် ပြောင်းလာပြီဖြစ်တဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့မြို့မှာ အုတ်ကန်နဲ့ ရေစစ်ကန်တွေပါတဲ့ အိမ်သာတွေ တူးလာကြပါတယ်။ အများနည်းတူ အုတ်အိမ်သာဆောက်ဖို့ ကျနော်တို့ခြံထဲမှာ ခပ်နက်နက်တွင်းတစ်တွင်း ခြံထောင့်မှာ ထပ်တူးကြရပါတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်သာတွင်းတူးရေးတာဝန်ခံ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် အနီးကပ် စီစဉ်ညွှန်ကြားရင်း တွင်းထဲ ခဏခဏ ဆင်းဆင်းကြည့်နေတာကို ကျနော် သတိထားမိလိုက်တယ်။

“ ဟာ! ဒါလေးက ဘာလေးလဲဟ။ အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ် ထွက်လာပါလား”

“ ဘယ်မှာလဲ … နေဦး ငါကြည့်မယ် ပြစမ်းပြစမ်း”

တွင်းနှုတ်ခမ်းကနေ လွှားကနဲ ခုန်ဆင်းသွားတဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် လက်ထဲမှာ အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ်ကိုင်ပြီး ပြန်တက်လာတယ်။ သစ်သားရုပ်ထုကလေးပါလားဗျ။ ဒါပေမယ့် ဟိုယခင်က သစ်သားရုပ်ထုကလေးတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်ငယ်ငယ်က ဆော့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ သစ်သားနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ဗုံတီးနေတဲ့ ဝက်ဝံရုပ်ကလေးမှန်း မြေကြီးတွေကို ဖယ်ထုတ်သန့်စင်လိုက်မှ သိလိုက်ရတယ်။ ဒီနေရာက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာက အိမ်သာတွင်းဟောင်းကြီးလေ။ ငယ်ငယ်က ဆော့ကစားရင်း ဒီအရုပ်ကလေးကို အိမ်သာထဲ ပစ်ချခဲ့မိတာကို အခုမှ သတိရတော့တယ်။ သူရှာနေတဲ့ အရုပ်ကလေး မဟုတ်ပဲ ကလေးကစားစရာ အရုပ်ဖြစ်သွားတော့ စိတ်ပျက်သွားတဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ရင်း ကျနော် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ထိုင်ရယ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။

“ ဟား…ဟား…ဟား….ဟား!”

ကျနော်နှင့်ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး ပုံပြင် ပြီး၏။




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။





ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၅ )

ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၅ )

ရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)

[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]

တောင်တွေးမြောက်တွေးနဲ့ မှေးကနဲ တစ်ချက်အဖြစ်မှာ ကျနော့်ကုတင် သိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရလို့ မျက်လုံးကို အတင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ လူနီကြီးကို ဝိုးတဝါး မြင်လိုက်ရတယ်။ ပင်ပန်းထားတဲ့အရှိန်နဲ့ လူက မူးတူးဝေတေကြီး။ သေသေချာချာ မမြင်ရသလိုလို ဖြစ်နေတယ်။ ရောင်ထုံးကြီးနဲ့ လူနီကြီးရဲ့ မျက်နှာက အခါတိုင်းနဲ့ မတူသလိုလို။ တစ်ခုခုကို ပူပန်နေသလိုလို ဘာလိုလိုကြီးဗျ။

“ ဟေ့လူ! ဘာမှထပ်ပြီး ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့ဗျာ တော်လောက်ပါပြီ”

…. …. ….

“ ဒီမယ်.. အခုနောက်ပိုင်း ကျုပ် ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ စိတ်ထဲက မပစ်မှားရဲဘူး..။ ခင်ဗျားရောက်လာပြီး အတင်းခေါ်သွားမှာ ကြောက်လွန်းလို့ ဘယ်မိန်းမဖင်ကိုမှ မျက်စိမကစားရဲတာကြာပါပြီ..။ ကျုပ်ဖာသာကျုပ် အိပ်ပါရစေဗျာ..တောင်းပန်ပါတယ်..”

….. …. ….

“ အခု ဒီအရုပ်ကို စတိုထဲက ပြန်ထုတ်လာတာကလည်း မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ မီးရှို့ပစ်လိုက်ဖို့ တွေးမိလို့ဗျ..။ ခင်ဗျားကိုလည်း လွတ်ရာကျွတ်ရာ သွားနိုင်အောင် ဆွမ်းသွပ်ပေးပါ့မယ်ဗျာ..”

ကျနော် ဘယ်လောက်ပဲ တောင်းပန်တောင်းပန် မရဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် ပက်လက်အိပ်နေရာက ဆတ်ကနဲ ထထိုင်မိပြီး ထုံးစံအတိုင်း လူက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သွက်လက်ဖြစ်စပြုလာပြန်ပြီ။ အသိစိတ်က လုံး၀မလွှတ်ပေမယ့် ကိုယ့်စိတ်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ် မဟုတ်တော့ဘူး။

“ ဟိုင်းရားး”

ပါးစပ်က အကျယ်ကြီး မအော်မိပေမယ့် နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံကလေး အော်ရင်း အိမ်ပြူတင်းပေါက်ကနေ ကျနော် ဂျွမ်းပစ်ပြီး ခုန်ထွက်သွားပြန်ပြီ။ မိုးရေတွေစိုစွတ်နေဆဲ ကတ္တရာလမ်းမပေါ်မှာ ဖိနပ်မပါ ခြေဗလာနဲ့ လေပွေတစ်ခုလို ရွှတ်ကနဲ ရွှတ်ကနဲ ကျနော်ပြေးနေတယ်။ ကျနော် ဘယ်ကိုသွားနေမှန်း ကျနော်မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် မကောင်းမှုတစ်ခုကို ဆက်ပြီး ကျူးလွန်ရတော့မယ်ဆိုတာတော့ သေချာနေပြန်ပြီ။ ငြင်းဆန်လို့လည်း မရ၊ ရုန်းကန်လို့လည်း မရတဲ့ အခြေအနေမှာ ဒီဂြိုဟ်မွှေတဲ့အရုပ်ကို စတိုထဲက ပြန်ထုတ်ပြီး ကြည့်လိုက်မိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ အပြစ်တင်နေမိတယ်။

ကတုတ်ကျင်းတွေ.. သံဆူးကြိုးတွေကို လွှားကနဲလွှားကနဲ ပျံဝဲခုန်ကျော်နေမိတာကိုတော့ သတိထားမိပေမယ့် ဘယ်ရောက်နေလဲ သေသေချာချာ မသိဘူးဗျ။ တောင်ကုန်းတစ်ခုကို လမ်းလိမ်လိမ်ကလေးတွေ ပတ်ထားတဲ့နေရာဆိုတာ သတိထားလိုက်မိမှ ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါမြို့အစွန်က စစ်တပ်ကြီးဗျ။ မြစ်ကမ်းပါးအစွန်း ခြောက်ကမ်းပါးမှာ မှေးတင်ထားတဲ့ နှစ်ထပ်အဆောက်အအုံမည်းမည်းကြီး ရှေ့ ရောက်တော့ အလိုလိုရပ်လိုက်မိတယ်။ အထပ်ထပ်ချထားတဲ့ ကင်းတွေကို ကျနော် ဘယ်လိုဖြတ်ခဲ့မိတာလဲ နားမလည်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒီအထဲကို လူနီကြီးက ကျနော့်ကိုဘာဖြစ်လို့ ခေါ်လာပြန်တာလဲ စဉ်းစားလို့မရဘူးဗျ။

နှစ်ထပ်အဆောက်အဦးကြီးပေါ်ကို ဘေးဖက်က လှေကားအတိုင်း ကျနော် ပြေးတက်သွားမိတယ်။ တံခါးမကြီးက စေ့ရုံစေ့ထားတော့ အသာအယာ တွန်းဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ပွင့်သွားတယ်။ ဝါကျင့်ကျင့် ၄၀ အား မီးရောင်အောက်မှာ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်။ အဲ့ဒီအလယ်တည့်တည့်မှာ ဧည့်ခန်းတွေမှာ ထားလေ့ထားထရှိတဲ့ ၃ ချောင်းထောက် ပီယာနိုကြီးတစ်လုံး။

🎵🎵စိတ္တဇညများ.. ကုန်ဆုံး လွန်မြှောက်ပါစေကွယ်ဟယ်.. စိတ္တဇညများ ကုန်ဆုံးလွန်မြှောက်ပါစေကွယ်..🎵🎵

ဆွဲငင်တဲ့ ဆွေးရီရီလေသံနဲ့ သီချင်းအော်ဆိုနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ပီယာနိုကြီးဘေးမှာရပ်လို့။ ပီယာနိုတီးနေတာကလည်း မိန်းမတစ်ယောက်ပဲဗျ။ နှစ်ယောက်စလုံး အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်တွေ ဝတ်ထားကြပြီး ဆံပင်တွေက ပုခုံးကျော်ရုံလေးတွေ ဖားလျားချလို့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာလုပ်လို့ လုပ်နေမှန်းမသိတဲ့ ကျနော် အဲ့ဒီမိန်းမနှစ်ယောက်အနားကို တိုးကပ်သွားမိတယ်။ ကျနော်လာနေတာကို သိနေတဲ့အတိုင်းပဲ ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်လာကြတယ်။ အံ့သြစရာကောင်းလွန်းနေတာက နှစ်ယောက်စလုံးက တစ်ထေရာထဲ တူနေတာပဲ။

အလုံးတူ အရပ်တူ ဝတ်ပုံစားပုံတူနေသလို ခေါင်းမှာ ပန်ထားတဲ့ ပန်းပွင့်အစိမ်းရောင်လေးပါတဲ့ ဘီးကုတ်အနီလေးတွေကအစ အားလုံးတူတူပဲဗျ။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ရတာ လွန်ရောကျွံရော အသက် ၂၁ နှစ်လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ ရူပကာလေးတွေအပြင် ရှိုက်ကြီးဖိုငယ် အသွယ်သွယ်လေးတွေ အဝေ့အဝန်းလေးတွေကအစ ပုံတူပတ်တူလေးတွေဗျ။ အသားအရည်က ညိုစိမ့်စိမ့်လေးတွေ၊ မျက်ဝန်းမျက်ဆံလေးတွေက အောက်အရပ်က ဗမာပြည်သူမှန်း သိသာနေတယ်။

ရုတ်တရက် ပီယာနိုသံ ရပ်သွားသလို ညှို့မြှူနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ရင်း နှစ်ယောက်စလုံး ကျနော့်လက်တွေကို ပြိုင်တူဆွဲကိုင်လာကြတယ်။ အနီးကပ်မြင်လိုက်ရမှ တော်တော်လှတဲ့ ကောင်မလေးတွေမှန်း သတိထားမိတယ်။ သူတို့ဆီက ရနေတဲ့ စံပယ်ပန်း လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အနံ့လို ရနံ့က ကျနော့်ကို ပိုလို့တောင် တိမ်းမူးစေလာပြီ။ တစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ကျောဖက်က သိုင်းဖက်လာသလို၊ နောက်တစ်ယောက်ကလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင် အတင်းရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာတယ်။ အသားချင်းထိမိတာနဲ့ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး အိထွေးတဲ့ အထိအတွေ့အာရုံနောက်ကို လိုက်သွားမိပြီ။

ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို အနောက်က သိုင်းဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်ပြီး နမ်းရှုံ့နေသလို.. အရှေ့ဖက်က တစ်ယောက်ကလည်း ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ချပြီး ကျနော့်ရင်အုံကို လက်ဖဝါးနုနုလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ကစားနေတယ်။ ညိုစိမ့်စိမ့်နဲ့ ချစ်စဖွယ် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ အထိအဆွတွေကို ခံနေရတော့ လူကို တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးသလို တုန်တုန်ရီရီကြီး ဖြစ်လာနေပြီဗျ။ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားရင်း သာယာတဲ့ အထိအတွေ့နောက် လိုက်နေမိတဲ့ ကျနော်.. လိင်တံကိုပါ ခပ်ဖွဖွ အကိုင်ခံလိုက်ရတော့ ခြေဖျားတောင် ထောက်ထားမိပြီ။

နောက်ကျောဖက်က တစ်ယောက်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးနဲ့ ကျနော့်ကျောပြင်ကို ပွတ်ရင်း ကစားလာသလို၊ အရှေ့ဖက်က တစ်ယောက်ကလည်း ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်အောင် ချွတ်ချလိုက်တာ မြင်နေရတယ်။ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားတော့မှ ဆံပင်နက်နက်ပုခုံးကျော်ရုံ၊ ဝိုင်းစက်တဲ့ နို့ညိုညိုကြီးနှစ်လုံး၊ ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်က အမွှေးနက်နက်တွေဖုံးထားတဲ့ အဖုတ်.. ကားဆင်းသွားတဲ့ တင်ပဆုံအိအိကြီးတွေကို ကျနော် သေသေချာချာ ကြည့်နေမိတယ်။ ခွိကနဲ တစ်ချက်ရယ်ပြရင်း.. ကျနော့်အောက်က ဘောင်းဘီတိုကို ချွတ်ချနေပြန်တယ်။ မီးရောင် ဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှာ ဖြောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကလည်း မာတောင့်တောင့် ဖြစ်နေတဲ့အပြင် အစာငတ်နေတဲ့ ငန်းမြွေကြီးတစ်ကောင်လို တစ်ရမ်းရမ်းဖြစ်လို့ပေါ့။

အနောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ ကောင်မလေးက ကျနော့်ကျောတွေကို နို့နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကပ်ပွတ်နေသလို.. ကျနော့်ဂုတ်ပိုးတွေ လက်ပြင်တွေကို နှုတ်ခမ်းအိအိလေးနဲ့ လျှောက်နမ်းနေတော့ လူကို တစ်ကိုယ်လုံး တရွရွဖြစ်လာနေပြီ။ ဒီကြားထဲ အရှေ့ ကတစ်ယောက်ကလည်း တောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ကိုင်ရင်းရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ကစားလိုက်၊ ကျနော့်ရင်အုံကို သွားစွယ်လေးတွေနဲ့ မနာအောင် တဆတ်ဆတ်လိုက်ကိုက်လိုက် လုပ်နေပြန်တော့ လိင်ဆက်ဆံချင်တဲ့ စိတ်က ပေါက်ကွဲခါနီး မီးတောင်တစ်ခုလိုပဲ။ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲပွေ့ပြီး မလှမ်းမကမ်းက ပီယာနိုကြီးပေါ် ပက်လက်လှန်အနေအထားနဲ့ ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ လိင်စိတ်ကြွလွန်းလို့ ကျနော့်ဆီက တရှူးရှူးနှာမှုတ်သံက တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညဉ့်ယံမှာ ဆူညံနေတယ်။

ညိုစိမ့်စိမ့် ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နဲ့ ကောင်မလေး ခင်မျာ ပက်လက်ကလေး လှန်ထားရင်း ကျနော်သူ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးတော့မယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့အလား အောက်နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ငံ့လင့်နေရှာတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ တိုင်ကပ်နာရီအိုကြီးဆီက လေးနာရီထိုးတဲ့ ဒင်!!!! ဒင်!!!! ဒင်!!!!! ဒင်!!!! ဆိုတဲ့ ခေါင်းလောင်းမြည်သံ အကျယ်ကြီးထွက်လာတယ်။

“ ဒိုင်း… ဒက်.. ဒက်.. ဝုန်း… သူပုန်တွေဟေ့.. ရန်သူ ရန်သူ”

@#$%&*#$@ &*^%$$#@!

ဘာတွေဖြစ်သွားမှန်းမသိပဲ နားကွဲမတတ် ပေါက်ကွဲသံ.. သေနတ်ပစ်သံ.. အော်ဟစ်သံတွေ ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရပြီး မီးရောင်လည်းပျောက်.. အမှောင်တိကျသွားတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဝမ်းလျားမှောက်လျှက်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အရာရာအားလုံးဟာ မှောင်မိုက်နေတာပဲဗျ။ အဲ့ဒီနောက်မှာ ကျနော် ဘာမှမသိတော့ဘူး။

………………………………………………

“ ဗျူဟာကုန်းနားကို တော်ရုံလူ ဘယ်သူမှ မသွားရဲကြဘူးကွ”

… … …..

“ ဗကပနဲ့ တိုင်းရင်းသားသူပုန် နှစ်ဖွဲ့ပေါင်းပြီး တက်တိုက်သွားတာ။ အစိုးရဖက်က တစ်ယောက်မှ မကျန်သလို ဟိုကောင်တွေလည်း တော်တော်သေကုန်တာပေါ့”

… … …..

“ ဗျုဟာမှူးပါ မလွှတ်သွားဘူး.. ဗမာစစ်သားတစ်ယောက်ကတော့ မြစ်ကမ်းပါးချောက်ကနေ မြစ်ထဲခုန်ချပြေးတာ လွှတ်သွားတယ်ကြားတာပဲ…။ သနားစရာကောင်းတာက ဗျူဟာမှူးသမီး အပျိုမလေး နှစ်ယောက်ကွာ.. အမြွှာညီအစ်မ.. ကိုယ်လုံးလှလှ အသားညိုစိမ့်စိမ့်လေးတွေနဲ့ ငါတို့ကာလသားတွေကြားမှာ စူပါစတားလေးတွေပေါ့..။ သူတို့နှစ်ယောက်ပါ တိုက်ပွဲဖြစ်တဲ့အထဲ သေကုန်ရှာတယ်ဟ..။ အိပ်လို့ကောင်းတုန်း မနက်ဝေလီဝေလင်းကြီး ချကြနှက်ကြတာဟ”

… ….. …..

“ ငါတို့မြို့ကနေဆို အဲ့ဒီနေရာက အမြင့်ပိုင်းဆိုတော့ လှမ်းမြင်နေရတာဆရာ..။ မော်တာတွေထု၊ သူပုန်တွေသေနတ်က မီးတအားပွင့်တဲ့ အမျိုးဆိုတော့ မီးရောင် တလက်လက်နဲ့ ဟိုဖက်ဒီဖက် ပစ်နေခတ်နေကြတာ.. အော်သံဟစ်သံတွေကအစ ကြားနေရတာပေါ့ ”

…. …. …..

“ စစ်ကူလာတဲ့အချိန် သူပုန်တွေက ပြန်ဆုတ်သွားတာဟ…။ ဒါပေမယ့် အစိုးရဖက်က အကုန်နီးပါး သေတယ်…။ ဗျူဟာကုန်းလည်း မွမွကြေသွားရော…။ အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဖုန်းဆိုးမြေကြီးလိုဖြစ်ပြီး တပ်ကလည်း စခန်းမထိုင်တော့သလို.. လူတွေကလည်း သိပ်မသွားရဲကြတော့လို့ ကျတ်ကုန်းလိုလို ဖြစ်သွားတာပေါ့..။ နေစမ်းပါဦး ဖိုးသက် မင်းက အဲ့ဒီနေရာအကြောင်း ဘာလို့လာမေးနေတာလဲ”

“ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး.. ကိုရွှေဘရာ..။ ရှုခင်းလည်းကောင်း လူလည်းပြတ်တော့ ကျနော့်ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ အဲ့ဒီနေရာမှာ သွားချိန်းတွေ့ရင်ကောင်းမလား တွေးမိလို့ အဟီး”

“ ချီး! ခင်ချိုမေနဲ့ တခြားချိန်းစရာလားကွ.. သူ့အိမ်သွားတက်ပေါ့..။ အဆင်ပြေရင် မင်းနဲ့သူနဲ့ အုပ်နေတာကို သူ့တပည့်မလေးတွေက ချောင်းပြီး ဖီးလ်တက်..။ ရတနာဝင်းထိန်ဝတ္ထုထဲကလို .. တပည့်မလေးတွေပါ ဆွဲစား..။ နင်စားရရင် ငါ့လည်းခေါ် ဟိဟိ”

“ ဒီ တဏှာရူးကလည်း တစ်မှောင့်ဗျာ!”

ကိုရွှေဘ ပြောပုံအရဆို ကျနော် မနေ့ညက ကြုံခဲ့တာ သေသွားတဲ့ ဗျူဟာမှူးသမီး အမြွှာညီအစ်မဆိုတာ သေချာတယ်ဗျ။ စိတ်ထဲမှာ မသက်မသာဖြစ်စပြုလာလို့ စီးကရက်ကို တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ဖိဖွာနေမိတယ်။ မနေ့ညက အသိစိတ်ပျောက်သွားပြီး မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားလိုက်တာ မိုးစင်စင်လင်းလို့ ကိုရွှေဘ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင် လာခေါ်တော့မှ ကိုယ့်အိပ်ယာပေါ် ကိုယ်ပြန်ရောက်နေမှန်း သိလိုက်တာဗျ။ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့မှန်းမသိ ဖြစ်နေလို့ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း ကိုရွှေဘကို ဟိုမေးဒီမေး မေးကြည့်လိုက်မှ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်အတန်ကြာ ကျနော်ကလေးဘဝက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းကို အပြည့်အစုံ သိရတော့တာကိုးဗျ။ ကြက်သီးမွှေးညှင်းထသလို ဖြစ်သွားပေမယ့် ခပ်ရွတ်ရွတ်စိတ်ကြောင့် သိပ်တော့ မတုန်လှုပ်ပါဘူးလေ။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ထလာတော့.. ဒီနေ့ အိမ်မှာ ဘာအလုပ်မှ မရှိမှန်း သတိရသွားလို့ ထုံးစံအတိုင်း အလေလိုက်ချင်စိတ်က ပေါ်လာပြန်တယ်။ ကိုရွှေဘကို ကျနော် ဒီနေ့အားတယ် လို့ ယောင်ကန်းပြီး ပြောလိုက်မိတာနဲ့ နှစ်ကောင်သား မြို့ပြင်ဖက် အလိုလို ခြေဦးလှည့်သွားမိတယ်။ ဝက်သားဖုတ် (မြေကြီးထဲ တစ်ကောင်လုံးထည့်ဖုတ်တာ) နဲ့ ခေါင်ရည်တွဲရောင်းတဲ့ ခြံဝင်းနဲ့ဆိုင်ထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စားလိုက်သောက်လိုက် အာလူးဖုတ်လိုက်နဲ့ မိုးချုပ်လို့ချုပ်မှန်းမသိ ဖြစ်သွားတယ်။ အိမ်ပြန်ဖို့ကောင်းပြီဆိုပြီး နှစ်ကောင်သား ဒရီးဒယိုင်နဲ့ မြို့ထဲဖက် ပြန်လာကြတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးဆီ မရောက်ဖြစ်တာကြာပြီဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာတာနဲ့ တော်၏မတော်၏ မတွေးတော့ပဲ မြို့ထဲမှာ ကြက်သားဆန်ပြုတ် တူတူဝင်သောက်ရင်းတန်းလန်းက ကိုရွှေဘကို ကျနော် သွားစရာရှိသေးတယ်လို့ ချန်ပစ်ထားခဲ့ပြီး ရူပဗေဒ ဆရာမလေးဆီကို စက်ဘီးမြန်မြန်နင်းပြီး ဒိုးလာခဲ့တယ်။

………………………………………………

ထောင်းကနဲ ဒေါသစိတ်က ထွက်ကျလာတယ်။ ခြံဝင်းထဲမှာ အခါတိုင်းလို ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေ ရှုပ်မနေလို့ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ရင်း စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ထားခဲ့ပြီး အိမ်အနောက်ဖက် မီးဖိုဆောင်ဖက် လျှောက်လာခဲ့တော့ ကျနော် ဆရာမလေးကို ပထမဆုံး ဖက်နမ်းမိခဲ့တဲ့ စကားပင်လေးအောက်မှာ လူတစ်ယောက်နဲ့ ဆရာမလေး ရယ်မောပြုံးရွှင်လို့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေတယ်။ လယ်ဂတုံးရှပ်အဖြူ၊ ယောလုံချည်နဲ့ အလှူသွားမလို ဂိုက်နဲ့ ဘဲကြီးတစ်ပွေ (ဆရာမလေးနဲ့ အသက်အရွယ်တူလောက်) က စကားပြောရင်း ခြေပုတ်ခေါင်းပုတ် လုပ်နေတယ်။ ကျနော်ကတော့ ခပ်တည်တည် ခါးထောက်ပြီး မလှမ်းမကမ်းကနေ ခပ်စောင်းစောင်း ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတဲ့ ဟိုကောင်က မမြင်ပေမယ့် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေက အရင်မြင်သွားတယ်။

“ သြော! ဖိုးသက် … လာလေ..။ ဒီမှာ ဆရာမသူငယ်ချင်း ရောက်နေတာ.. သား ဘာလာလုပ်တာလဲ”

ဟိုလူနဲ့ပြုံးချိုနေရာက ကျနော့်ကို မြင်သွားတာနဲ့ ခပ်တည်တည် ဆရာမရုပ်ဖမ်းပြီး စကားလှမ်းပြောတယ်ဗျ။ ဟိုလူလည်း ကျနော့်ဖက် လှည့်ကြည့်လာပြီး ချာတိတ်ကျောင်းသားလေးဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ အထက်စီးက ကြည့်နေတယ်။

“ ဗိုက်ဆာလို့ ထမင်းလာစားတာ ဆရာမ!”

လေသံမာမာနဲ့ ပါးစပ်ထဲတွေ့ရာ လျှောက်ပြောရင်း ခြေလှမ်းမယိုင်သွားအောင် ထိန်းပြီး မီးဖိုဆောင်ထဲ ခပ်တည်တည် ဝင်လာခဲ့တယ်။ အိုးတွေခွက်တွေကို ဂလုံဂလွမ်မြည်အောင် လှန်လှောရင်း တွေ့တဲ့ ထမင်းတွေ ဟင်းတွေကို ခူးခပ်ပြီး ဇလုံတစ်လုံးထဲထည့် နယ်ဖတ်ပြီး စားနေမိတယ်။ ခေါင်ရည်က မူး၊ ဒေါသကထွက်သလိုဖြစ်နေတော့ ထမင်းက စားလို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ဗိုက်ကိုကားထွက်သွားတာပဲ။ စားသောက်ပြီးသွားတော့မှ ဘေစင်မှာ ပန်းကန်ဆေး၊ လက်ဆေး၊ ပလုတ်ကျင်း သန့်စင်နေမိတယ်။

“ အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်လာတာလဲ ပြောစမ်းပါဦး”

…. ….. …..

“ အမူးသမားရုပ်နဲ့ ကျမဆီ လာရဲသလား …။ ဧည့်သည်က “ချို့”ကို တစ်မျိုးမထင်သွားဘူးလား ပြောလေ”

“ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ခင်ဗျားတပည့်လိုလို လုပ်ပြနေတာပါဗျာ … မသိတာလိုက်လို့ ဟာဟ”

“ ဖိုးသက်လေးးးး ရှင်လေး မူးနေတာမလား … အိမ်ပြန်ရင်ကောင်းမယ်…”

“ မပြန်ဘူးဗျာ! ခင်ဗျားဘာလုပ်မလဲ.. ကဲ … ဟိုကောင့်ကိုလည်း တစ်ခါထဲ ပြောပြထားလိုက်။ နောက်တစ်ခါ ခင်ချိုမေ့ကို ဟိုတို့ဒီထိလုပ်ရင် လုပ်တဲ့လက်တွေ ကျိုးအောင် အချိုးခံရမယ်လို့ ဟုတ်ပြီလား”

“ ဖိုးသက်!!!!!!!!!”

“ ဘာတုန်းးးးးးးးးး”

ကျနော် အာခေါင်ခြစ်ပီး အော်ဟစ်လိုက်သံကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားပြီး ကြောက်လန့်သွားဟန်နဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ပြူးကြောင်ကြောင် မျက်လုံးဝိုင်းကလေးတွေနဲ့ မှင်တက်ပြီး ငေးငိုင်သွားတယ်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေး လန့်သွားရှာတာ မြင်လိုက်ရတော့ သနားစိတ်ကလေး လှိုက်ကနဲ ဖြစ်လာပေမယ့် သဝန်တိုနေတဲ့ ဒေါသစိတ်က ဖုံးလွှမ်းသွားတာကြောင့် မသိဟန်ဆောင်လိုက်မိတယ်။

“ အေးလေ.. ငါက မင်းလို လူဆိုးကို ရည်းစားတော်မိတာကိုး .. ငါ့အပြစ်တွေပါ”

မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျနော့်ကို မကြည့်ပဲ အဝေးကိုငေးထားတယ်။

“ ဘာလဲ.. နောင်တရတယ်ပေါ့ .. ဟားဟား .. ကျနော်က လူရမ်းကား လူမိုက် ဟုတ်ပါ့… ခင်ဗျား အခု အားကိုးရှိသွားပြီကိုးဗျ ပြောပြီပေါ့”

“ ”ချို” စိတ်တအားတိုလာပြီ ရှင်တော်လိုက်တော့ .. ထပ်ပြောရှင် ကျမကို အဆိုးမဆိုနဲ့နော်…”

ကျနော်ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ပဲ အိမ်နေရင်းဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်ကလေးအောက်က ပုခုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ထားရင်း စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ အံကြိတ်ပြီး မျက်နှာကို လွှဲထားတယ်။

“ အရက်မူးပြီးတော့များ ဒီကိုလာရဲသေးတယ်..။ မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းအရှေ့မှာ အရှက်လာခွဲတယ်..။ ငါက သိက္ခာနဲ့နေရတဲ့ ဆရာမတစ်ယောက်ဆိုတာ မစဉ်းစားမိဘူးလား”

“ သြော်! သိက္ခာရှိတဲ့သူက ထိပ်ပုတ် ခေါင်းပုတ် အလုပ်ခံနေတယ်ပေါ့ ဟာဟ”

“ ဖိုးသက်! နင် အရှက်မရှိဘူးလား…. အဲ့ဒါ ငါ့ငယ်သူငယ်ချင်း.. ပြီးတော့ သူက..”

“ မလိုချင်ဘူးဗျာ.. ကျုပ်ရည်းစားကို ဘယ်သူမှ ထိတာ ကိုင်တာ လာမလုပ်နဲ့…. အကုန်ရိုက်ခွဲပစ်မယ်.. တောက်!”

အဲ့ဒီလို မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှက်နဲ့ အချီအချ အော်ဟစ်ရန်ဖြစ် ပြဿနာတက်နေတဲ့အချိန် မီးဖိုခန်းထဲ လူတစ်ယောက် ရိပ်ကနဲဝင်လာတာကို ကျောပေးထားပေမယ့် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ မျက်နှာအမူအရာရယ်.. ဖျတ်ကနဲ သူ့ပုခုံးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို ပုတ်ချသွားတာရယ်ကြောင့် ချက်ချင်းသိလိုက်ပေမယ့် လှည့်မကြည့်ဖြစ်ဘူး။

“ ချိုမေ! ဘာဖြစ်တာလဲဟ”

ယောကျ်ားတစ်ယောက်အသံ ဆိုတော့ ခုနက သူတောင်းစားမှန်း သိလိုက်ပေမယ့် ကျနော် ကျောပေးထားဆဲပဲ။

“ ဘာ.. ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကိုထွန်း.. နင် မပြန်သေးဘူးလား”

“ မဟုတ်သေးပါဘူးဟာ … ဒီချာတိတ်က ဘယ်သူလဲ… နင်နဲ့အခု ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ”

“ ကိုထွန်း.. ငါ့ပြဿနာ ငါရှင်းမယ်… နင်ပြန်တော့ဟာ.. ငါစိတ်ညစ်လာပြီ.. သွားတော့”

“ နင်ကသာ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ပြောနေတယ်.. ဒီချာတိတ်က အတော်မိုက်ရိုင်းနေတာ ငါကြားပါတယ် …။ ဟေ့ကောင် မင်းက ဘာကောင် … အာ့အာ့!!”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ကျောဖက်ကနေ ပုခုံးတစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တဲ့ အဲ့ဒီပုဂ္ဂိုလ် ချက်ချင်းနောင်တရသွားတယ်။ အကျင့်ပါနေတဲ့ ကျနော့်လက်က ပုခုံးကိုလာကိုင်တဲ့ သူ့လက်ကို ချက်ချင်းလိမ်ယူလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို အသာရို့ပြီး ဘေးကိုထွက်၊ သူ့ခြေဒခေါက်ကွေးကို အသာနင်းလိုက်ပြီးသား ဖြစ်သွားတော့ သကောင့်သားခင်မျာ လက်ပြန်အလိမ်ခံထားရရုံတင်မက သံမံသလင်းပေါ် ဒူးကလေးထောက်လျှက်သား ဖြစ်သွားရှာတယ်။ မူးယစ်ရီဝေနေတဲ့ စိတ်ကြောင့် အလိုလို သွေးဆူသလို ဖြစ်နေရတဲ့အထဲ ကျနော့်ချစ်သူကို ဟိုတို့ဒီထိ လုပ်ထားတာကို မြင်ထားတဲ့ ဒေါသစိတ်အခံကြောင့် နံဘေးနားက ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ဘိလပ်ရည်ပုလင်းကို အလိုလိုဆတ်ကနဲ ဆွဲယူမိသွားတယ်။ လက်ကို နောက်ပြန် အလိမ်ချိုးခံထားရပြီး သံမံတလင်းပေါ် ဒူးထောက်လျှက် အချုပ်ခံထားရတဲ့ အဲ့ဒီကောင့် မျက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်ချလိုက်ဖို့ ပုလင်းကိုင်လက်က အလိုလို မြှောက်တက်သွားပြီ။

“ ဖိုးသက်!!!!!!!”

ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သံကြောင့် ကျနော့်လက်က လေထဲမှာတန့်သွားတယ်။ ဒေါသစိတ်ရယ်၊ အမူးစိတ်ရယ်ကြောင့် ကျနော့်လက်တွေက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး သွေးဆာနေတာတော့ အမှန်ပဲဗျ။

“ ဟေ့ကောင်! မင်းမှတ်ထား… ငါ့နာမည် ဖိုးသက်.. ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို အသက်ပုံပေးပြီး ချစ်တဲ့ကောင်..။ မင်းခုနက သူ့ကို ဟိုတို့ဒီဆိတ်လုပ်တာမျိုး ထပ်လုပ်ရင် မင်းမေးရိုးကို ငါချိုးပစ်မယ်..။ ငါပြောတာကြားလား ဟေ့ကောင်…”

“ ဖိုးသက်.. နင့်လက်ထဲက ပုလင်းကို အခုချလိုက်စမ်း ….”

ဂလောက်…ဂလောက်!!

ဟိုကောင့်ကို ချုပ်ထားရာက လွှတ်ပေးလိုက်သလို လက်ထဲက ဘိလပ်ရည်ပုလင်းကိုလည်း သံမံတလင်းပေါ် လွှတ်ချလိုက်တော့ မကွဲသွားပဲ ဂလောက်ဂလောက် မြည်ပြီး လှိမ့်သွားတယ်။ ဂမူးရှူးတိုးပုံစံနဲ့ ကိုထွန်းဆိုတဲ့ကောင် မတ်တပ်ထရပ်လာတာကို ကျနော် သတိနဲ့ ကြည့်နေဆဲမှာပဲ ဖြန်းကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ ကျနော့် ဘယ်ဖက်ပါးပြင်တစ်ခုလုံး ပူထူသွားတယ်။ အံ့သြတကြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး ကျနော့်ကို ပါးလှမ်းရိုက်လိုက်တာမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျဉ်တက်သွားတဲ့ ဝေဒနာက ကြီးစိုးသွားပြီဗျာ။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားရင်း မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး။ ကျနော့်ကို ရွှံရှာစက်ဆုတ်သွားပြီလို့တောင် ထင်မှတ်မှားရပြီ။

“ သွား… သွား.. အခု ငါ့အိမ်ကနေထွက်သွား …။ နင့်မျက်နှာ တစ်သက်မမြင်ချင်ဘူး ..။ ကိုထွန်း နင်လည်းသွားတော့…။ နှစ်ယောက်စလုံး ငါ့ရှေ့က ထွက်သွား..။ ငါတော့ ရှက်လွန်းလို့ သေချင်လာပြီ အီးဟီးဟီး”

အဲ့ဒီလို ဗလုံးဗထွေးတွေ အော်ဟစ်ပြီး မျက်နှာကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ရင်း ဆရာမလေး မီးဖိုခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားရှာတယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့တဲ့ ကျနော် ရေအိုးစင်က ရေတစ်ခွက်ခပ်သောက်ရင်း ဟိုကောင့်ကို အကဲခတ်လိုက်တော့ ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ အသာလေး လစ်သွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပုဆိုးပြင်ဝတ်ရင်း မီးဖိုခန်းထဲက ထွက်လိုက်တော့ အပြင်မှာ မိုးအတော်ချုပ်နေတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ်မှာ ဘော်ဒါဆောင်နေတဲ့ ကျောင်းသူကောင်မလေးတွေက စူးစမ်းတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်နေကြတာကို မမြင်ဟန်ပြုလို့ စက်ဘီးကို ဒေါက်ဖြုတ်ပြီး ခြံအပြင်ဖက်ကို လစ်ထွက်ခဲ့တယ်။ သေချာတယ် ကျနော့်ချစ်သူ ကျနော့်ကို တော်တော်လေး မုန်းတီးသွားပြီနေမယ်ဗျာ။

……………………………………………

“ ချီး! မင်းလည်း ဒီလောက် စာတွေပေတွေ ဖတ်ဖတ်ပြီးတော့ ဦးဏှောက်က ချေးစားတဲ့ဦးဏှောက် အဆင့်ကနေ တက်မလာပါလား”

….. ….. …..

“ ပြဿနာတက်တဲ့အချိန်က မင်းမူးနေတာလေ.. ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းအမှားပဲ ဖိုးသက်”

“ ဟိုကောင် လုပ်နေတဲ့ လုပ်ပေါက်က ကျနော့်ရည်းစားကို ပါးကိုင်နားကိုင်ဗျ ..။ ခင်ဗျားမှ မမြင်တာ ကိုရွှေဘကလည်း”

“ ဟ! အဲ့ဒါ ဒီလိုလုပ်စရာမှမလိုတာ..။ မင်းမကျေနပ်ရင် အသာလေးလျှိုပြီး မှတ်ထားခဲ့ …။ ပြီးမှ အပြင်မှာ အဲ့ကောင်ကို ဂုတ်ဆွဲပြီး… နောက် မင်းဆရာမနားမကပ်ဖို့ ငါကိုယ်တိုင် လိုက်ရှင်းပေးလို့ မရဘူးလား”

“ ဒါကတော့ ကျနော်လည်း ချက်ချင်းဆိုတော့ သွေးဆူမိတာလေ.. အဲ့လိုဘယ်တွေးမိမလဲဗျ”

“ အေးလေ.. ဖြစ်ပြီးမှတော့ ငါမပြောချင်တော့ပါဘူး …။ အခု ခင်ချိုမေက အရှက်ကွဲရပြီ …။ နဂိုက မာနက ခပ်ကြီးကြီးရယ် ..။ မင်းဘယ်လို ပြန်ချော့မလဲ အခု”

“ မချော့ပါဘူး.. ကျနော်သူ့ကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ သူသိသားပဲ..။ အိမ်ကိုနောက်နေ့သွားတာ ကျနော့်ကို စကားလည်းပြန်မပြောဘူး။ မျက်နှာချင်းလည်း မဆိုင်ဘူး…။ ကိစ္စမရှိဘူး နေပါစေ။ ပါးအချခံရတာ ကျနော်ဗျ..။ ဒါတောင် သူက မလျှော့ချင်ဘူး… ကျနော် ဂရုမစိုက်ဘူးဗျာ..”

ရပ်ကွက်ထိပ် ကြက်ခွပ်ပင်ကြီးတွေ အောက်က မီးကင်းတဲအမိုးအောက်က ကွပ်ပျစ်ပေါ် ပက်လက်လှန်လှဲရင်း ဆေးပေါ့လိပ်ကိုယ်စီဖွာလို့ ဟိုတနေ့က ဖြစ်တဲ့အကြောင်း ကိုရွှေဘကို တိုင်ပင်နေမိတော့ အဲ့ဒီလို အပြစ်တင်ခံ အဟောက်ခံလိုက်ရတယ်။ မိုးကုန်ခါနီး ညဆိုတော့ ခြေခင်းလက်ခင်းသာစပြုလာလို့ မီးကင်းတဲမှာ ထုံးစံအတိုင်း စကားဝိုင်းဖွဲ့ကြရင်း ကျနော့်ပြဿနာဆီ ရောက်သွားကြတာပေါ့။ ချာတိတ် ၃-၄ ကောင်ရယ်၊ ကျနော်ရယ်၊ ကိုရွှေဘရယ်အပြင် ထူးထူးခြားခြား ဦးရဲထောင် (မောင်မောင်ရဲ) ခေါ် ဘကြီးထောင်ပါ မီးကင်းတဲက ကျနော်တို့ စကားဝိုင်းဘေးမှာ ကွမ်းတမြုံ့မြုံ့လုပ်ရင်း လာဝင်ထိုင်နေတာဗျ။ အဲ့ဒီဘိုးတော်ကြီးက ကျနော့်အသည်းကွဲဇာတ်လမ်းကို ပြီတီတီမျက်နှာပေးနဲ့ ဝင်နားထောင်ရင်း ကွမ်းသွေးတစ်ပျစ် ထွေးထုတ်လိုက်ရင်း စကားဝင်ရောလာတယ်။

“ မထူးပါဘူး ငါ့တူဖိုးသက်ရာ …။ နင့်ရည်းစား ဆရာမလေးကို ချော့မရရင်လည်း လူရှင်းတဲ့အချိန် ချောင်းပြီး အတင်း တစ်ချီလောက် ဝင်ဆွဲပစ်လိုက်ပါလား ဟီးဟီး။ အဆင်ပြန်ပြေချင် ပြေသွားမှာပေါ့”

“ အာ! ဘကြီးထောင်က တစ်မျိုး …။ ခင်များ ကုန်စိမ်းသမလေးတွေက မုန့်ဖိုးရတော့ အဲ့လိုအလုပ်ခံချင်ခံမယ်… ဟိုဟာက ဆရာမဗျ..။ ပြီးတော့ ကျနော့်ထက်ကြီးတယ်..။ မဟုတ်တရုတ်တွေ လာပြောနေတယ် …။ ကျနော် ဂျေးအောင်းသွားအောင် လာ “မ” နေပြန်ပီ”

“ ဟီးဟီး! ငါက ငါ့တူလေး အသည်းကွဲနေတာ သနားလို့ပါကွာ …။ ဒါမှမဟုတ် ဒူးထောက်ပြီး တောင်းပန်သလို သွားလုပ်ချေ..။ လစ်ပြီဆိုမှ ထမီ ဆွဲချွတ်ပြီး ဘာဂျာဆွဲမှုတ်ပစ် ..။ ချက်ချင်း စိတ်ဆိုးမပြေရင် ငါ့ပါးလာချ”

“ ရည်းစားကိုပြန်ချော့တာ ဘာဂျာမှုတ်ပြီးချော့ရတယ်တဲ့ … မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ”

“ ငါတော့ ငါ့ကျောင်းအစ်မကြီး မသေခင်က ငါနဲ့ နောင်ဂျိန်ချပြီး စိတ်ကောက်တိုင်း ဒီနည်းပဲသုံးတယ်မောင် …။ ရေလည်အဆင်ပြေတာ..။ နောက်ပိုင်း ကျောင်းအစ်မကြီးက အမှုတ်ခံချင်ပြီဆို ငါ့ရန်ရှာတော့တာဟေ့ ခွိခွိ”

အဆီပြန်နေတဲ့ ပြုံးဖြီးဖြီး မျက်ခွက်ကြီးနဲ့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးကော့ကော့နဲ့ ဘကြီးထောင်ကို ဘေးနားက ချာတိတ်တွေက ဂျာကြီးထောင်.. ဂျာကြီးထောင်လို့ ဝိုင်းသြဘာပေးကြတော့ တဝါးဝါးနဲ့ ပွဲကျကုန်ပြန်တယ်။ ကိုရွှေဘကတော့ ဘကြီးထောင်ကို စပ်မြင်ကပ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ကြည့်ရင်း မနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြနေတယ်။ ဘကြီးထောင်က ကွမ်းသွေးတစ်ပျစ်လောက် လှမ်းထွေးရင်း ဆက်ပြောတယ်..

“ ဒါထက် နင့်ဆရာမလေးကို နင်နောက်ပေါက် ဖွင့်ဖူးလား ဖိုးသက်”

“ ဟာ! ယုတ်ယုတ်ပတ်ပတ်တွေဗျာ … အော့အော့ကြီး ကျနော်မလုပ်ချင်ပါဘူး”

“ အေး.. ဒါကြောင့် နင်တို့လူငယ်တွေ ခက်တာပေါ့ …။ နောက်ပေါက်ဆိုတာ လုပ်တတ်ရင် သိပ်ကောင်းတာနော့် ..။ နောက်ပေါက်အဖွင့်ခံထားရတဲ့ ဆော်တွေက ဘယ်တော့မှ စိတ်မကောက်တော့ပဲ ကိုယ်မှကိုယ်ဖြစ်သွားတာ ငါ့ကိုယ်တွေ့ ဟီးဟီး”

“ အဲ့ဒါတော့ နည်းနည်းမှန်တယ်ဟ ဟီးဟီး” (ကိုရွှေဘရဲ့ စကားသံ)

“ တွေ့လား နင့်ဆရာရွှေဘတောင် ထောက်ခံတယ်..။ စမ်းကြည့်စမ်းပါ ဖိုးသက်ရာ…။ ငါက မဟုတ်ပဲ မပြောပါဘူး …။ အုန်းဆီလေးဘာလေးသုံးပြီး ဖြေးဖြေးချင်းလုပ်ကြည့်။ ဖင်အဆော်ခံထားဖူးတဲ့နောက် ကိုယ့်ကိုတန်းတန်းစွဲဆိုတာ ဘကြီးအသိဆုံး ဟဲဟဲ”

“ တော်ပြီဗျာ! ရည်းစားနဲ့ကွဲသလိုဖြစ်လို့ စိတ်ညစ်နေပါတယ်ဆို ခင်ဗျားတို့ မဟုတ်တရုတ်တွေ နားထောင်ရတာ အော့နှလုံးနာလိုက်တာ.. အိမ်ပြန်တော့မယ်..။ ကိုရွှေဘ နက်ဖြန် မြို့သစ်ဖက်မှာ ဖဲဝိုင်းချိန်းပွဲရှိတယ်တဲ့။ အဲ့ဒါသွားချမယ် လာခေါ် ဒါပဲ”

ဘကြီးထောင်ရဲ့ နောက်ပေါက်ဇာတ်လမ်းစုံတွေ လာတော့မယ်ဆိုတာ သိလို့ ချက်ချင်းထပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ မီးကင်းတဲ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာတော့ ဘကြီးထောင်ရဲ့ လိင်ဇာတ်လမ်းစုံကို ရင်တဖိုဖိုနဲ့ ကိုရွှေဘအပါအဝင် ချာတိတ်တွေတစ်အုပ်ကြီး စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေကြတုန်းပဲ။

ကျနော်တို့မြို့နဲ့ မိုင်၂၀ လောက်ဝေးတဲ့ မြစ်ကမ်းနံဘေးမှာ သက်ကယ်မိုး ဗလာတဲကလေးတွေ ၃-၄ လုံးထိုးထားတာ တွေ့ရတယ်။ မနက်စောစော ထ၊ ဗိုက်ဖြည့်ပြီးတာနဲ့ စက်ဘီးတစ်စီးနဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ကျနော် အင်္ဂလိပ်ခေတ်က ဖောက်သွားခဲ့တဲ့ လမ်းအတိုင်း စက်ဘီးတစ်စီး နှစ်ယောက်တက်စီးပြီး ထွက်လာခဲ့တာ နေတအားမမြင့်ခင် ရောက်လာကြတာလေ။ ဒီနေရာအထိအောင် ကမြင်းကြောထပြီး လာခဲ့ရခြင်းအကြောင်းရင်းက ဖဲဝိုင်းချိန်းဝိုင်းတွေ အကြီးအကျယ် ဖြစ်နေတာကြားလို့ဗျ။ ကျောက်တုံးတွေကြားထဲ ရေစီးသံတဝေါဝေါမြည်နေတဲ့ ရှမ်းနဲ့ကချင်နယ်စပ်က ဟော့ဒီမြစ်နံဘေးမှာ ရွာနီးချုံစပ်က နာမည်ကျော်ဖဲသမားတွေ အကုန်စုပြုံပြီး သူသေကိုယ်သေ ပိုက်ဆံထုပ်တွေနဲ့ ဆော်နေကြတယ်ကြားလို့ အချိန်မှီ ရောက်လာတာပေါ့။

ဟိုဖက်တောင်နဲ့ ဒီဖက်တောင်ကို ဆက်ထားတဲ့ ကြိုးတံတားအကြီးကြီး အောက်တည့်တည့် မြစ်ကမ်းနားမှာ တဲလေးတွေထိုးလို့ ဝိုင်းအကြီးအကျယ် ဖြစ်နေတယ်။ ရဲတွေဘာတွေလား… အင်း! ခင်ဗျားတို့ နားလည်အောင်ပြောရရင် ဒီနယ်မြေက အစိုးရကော သူပုန်ကော အရမ်းကရော ဝင်မလာရဲတဲ့ နယ်မြေဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးကိုးဗျ။ အရင်ခေတ်က ဗကပနဲ့ တိုင်းရင်းသားသူပုန်တွေ မကွဲခင် သူတို့ကြီးစိုးတဲ့ နယ်မြေပဲ။ နောက်ပိုင်း အချင်းချင်း အကွဲအပြဲတွေဖြစ်တော့ ဒီနယ်မြေက ၃ ဖွဲ့စလုံး မသိမ်းနိုင်တော့ပဲ ကြားခံနယ်သက်သက်လို ဖြစ်သွားတာမျိုးပေါ့။ အတော်အန္တရာယ်များတဲ့ နေရာပါ။ သို့သော် အတော်လည်း လွတ်လပ်တယ်လို့ ပြောရမယ်လေ။ အခုလည်းကြည့် ဖဲဝိုင်းလာတဲ့လူတွေ အကုန်လုံး ကျောမှာ ဓားရှည်တွေ လွယ်ထားကြတယ်။ အနက်ရောင်နယ်မြေဆိုတော့ ကိုယ့်အသက် ကိုယ်ကာကွယ်ဖို့ လိုမယ်လေ။

ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော့်ပုံစံကိုလည်း ကြည့်ဦး …။ အောက်က ကွန်မင်ဒိုပျောက်ကြား ဘောင်းဘီရှည်၊ကင်းဘတ်ဖိနပ်ကိုယ်စီ၊ အပေါ်က ဖရီးဂျက်ကက်စစ်စိမ်းရောင် ကိုယ်စီနဲ့။ မသိရင် ရှမ်းသူပုန်တွေလိုလို ဘာလိုလို။ ဒီကြားထဲ ကိုရွှေဘက နေကာမျက်မှန် အမဲရောင်ကြီးတပ်လို့ မသိရင် နျူးယော့ခ်မြေအောက်လောကက နာမည်ကြီးမာဖီးယားဂိုဏ်းချုပ် မေယာလန်းစကီးလ် ကြနေတာပဲ အဟီး။ သူက မေယာလန်းစကီးလ် ဆိုတော့လည်း ကျနော်က လပ်ကီးလူစီယာနို ပေါ့ဗျာ။ ဖဲသမားတွေက ကုန်းအမြင့်ကြီးဆီက ဆင်းချလာတဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို အသာအယာ အကဲခတ်နေကြသေးတယ်။ အနားရောက်မှ ၄ မြို့နယ် အိပ်ဖန်စောင့်ညီနောင်ဆိုပြီး အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ အားလုံးက မေးဆတ်ပြပြီး သူတို့ဖဲဝိုင်းကို ဆက်ဆော့နေကြတယ်။ ဖဲဝိုင်းတွေက စုစုပေါင်း ၇-၈ ဝိုင်းလောက် ဖြစ်နေတာဗျ။

ကျနော့်ကျောပေါ်က လွယ်လာတဲ့ စစ်ကျောပိုးအိတ်ကို ဖြေလိုက်ပြီး ယူလာတဲ့ ပိုက်ဆံ ၈ သောင်းထဲက တစ်ဝက်ကို ကိုရွှေဘလက်ထဲ လွှဲပေးလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်တစ်ဝက် လူခွဲပြီး ကြိုက်တဲ့ဝိုင်း ဝင်ဆော့ကြမယ်ပေါ့။ တစ်ချို့ဝိုင်းတွေ ဝင်အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ ပိုက်ဆံတွေကတော့ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေပေမယ့် ရိုက်နေတာက ဘူကြီးဖြစ်နေတယ်။ ဂဏန်းပေါင်းတဲ့ကလေး ကစားနည်းတွေ ကျနော်မကြိုက်ဘူးဗျ။ ရိုက်နေတဲ့လူတွေကလည်း တောသူဌေးရုပ်တွေနဲ့မို့ စိတ်မဝင်စားပဲ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ ပိုက်ကျူး(ဖိုက်ကျိုး) ဝိုင်းနှစ်ဝိုင်းတော့ တွေ့ပေမယ့် တစ်ဝိုင်းကို လူလေးယောက်စီပဲမို့ ဝင်ရိုက်ဖို့ မအားသေးဘူးဆိုတာနဲ့ ထပ်ရှာရပြန်တယ်။ နောက်ဆုံး တစ်ချပ်မှောက်(ရှိုး) ရိုက်နေတဲ့ ဝိုင်းတစ်ခုမှာ တစ်ယောက်လွှတ်နေတာနဲ့ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

“ ဘယ်လောက်ကုတ်လဲဗျ”

“ ၁၀၀၀! ဒါပေမယ့် မင်းအခုဝင်ချင်ရင် ၅၀၀၀ ချရိုက်မှရတော့မယ်။ အရှိန်တက်နေပြီ ကောင်လေး”

“ အိုကေလေ ချတာပေါ့”

ကျောပိုးအိတ်ထဲက ကိုးဆယ်တန်တစ်အုပ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဝါးကွပ်ပျစ်လေးပေါ် တက်ထိုင်ရင်း တင်ပလင်ခွေထိုင်ပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ အသာလေး အကဲခတ်လိုက်တော့ တစ်ဖက်မြို့နယ်က သစ်တောဝန်ထောက် ဘိုးတော်ရယ်၊ မုတ်ဆိတ်မွှေးရှည်ရှည်နဲ့ တရုတ်အဖိုးကြီး တစ်ယောက်ရယ်၊ အသားမဲမဲအောက်သား (ဗမာပြည်သား) မျက်နှာစိမ်း နှစ်ယောက်ရယ်ဗျ။ ဖဲကစားတဲ့နည်းအမျိုးမျိုးထဲက အခုရိုက်မယ့် တစ်ချပ်မှောက်ကစားနည်းက ကျနော့်ဖေးဘရိတ်။ ကံသက်သက်မဟုတ်ပဲ ဉာဏ်ကစားရတာ။ တဖက်လူ ကိုယ့်ကိုလိမ်မလိမ် ကိုယ်နှုတ်အမူအရာကြည့်ပြီး ခန့်မှန်းယူရတာ..။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော့ ဆိုက်ကိုတွေ အများကြီးပါတဲ့ ဖဲကစားနည်းပေါ့။

မျက်နှာစိမ်း ၂ ယောက်ကို ကျနော် သတိထားမှရမယ် ဆိုတာကိုတော့ စိတ်ထဲမှာ အလိုလိုသိလိုက်တယ်။ နယ်လှည့်ဖဲသမား နယ်ကျော်လာတဲ့ ကောင်တွေက “အလုပ်သမား” (ဖဲဝိဇ္ဇာ) တွေက ခပ်များများရယ်။ လေတဖြူးဖြူးတိုက်နေတဲ့ မြစ်ပြင်ဘေးမှာ မွန်ထရီ စီးကရက်တွေ တစ်ဖွာဖွာလုပ်ရင်း ဝါးကွပ်ပျစ်ပေါ် ဖဲရိုက်ရတဲ့ အရသာက အတော်ဇိမ်ရှိတာ။ တခြားဝိုင်းတွေက တဟေးဟေး တဟားဟား ဆူညံနေသလောက် ကျနော်တို့ဝိုင်းကတော့ တိတ်ဆိတ်နေတာပဲဗျ။ ကျနော်ကတော့ ဒီတစ်ခေါက် ဖဲရိုက်ရတာ အရင်အခေါက်တွေထက် ပိုပြီး စိတ်တက်ကြွနေတယ်။

ခင်ဗျားတို့ ထင်သလိုပါပဲ။ ကျနော့်ဂျက်ကင်အိတ်ထောင်ထဲမှာ ဟို သစ်သားရုပ်ထုလေး ပါလာတာပေါ့။ အဲ့ဒီအတွက် ကျနော် ရှူံးကိုမရှူံးဘူးဆိုတာ သေချာတယ်။ လူနီကြီးက ကျနော့်ဖက်မှာပဲ။ ဘယ်သူ့ကို ကြောက်ရဦးမှာလဲပေါ့။ စစချင်းကတော့ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပုံမှန်လေး ရိုက်နေကြပေမယ့် နည်းနည်းဝိုင်းအရှိန်တက်လာတော့ ကျနော့်ဗီဇက ပြပြလာတယ်။

ဥပမာ.. တစ်ယောက်ချင်းတွေ့လို့ ကျနော်က ပိုက်ဆံအများကြီးနဲ့ ဟောက်ခေါ်ခေါ်လိုက်တယ်..။ အဲ့ဒီမှာ တစ်ဖက်လူက ကျနော့်အမြင်ဖဲကို ကြည့်ပြီး သူ့ထက်သာလောက်တယ်ထင်ပြီး မလိုက်တော့ဘူးလို့ ရှောင်ပြေးသွားရင် ကျနော်က မှောက်ထားတဲ့အောက်ဖဲကို လှန်ပြပြီး.. ဟာ.. ကျနော့်အောက်ဖဲက A ပါလား အပေါ်ဖဲလေးချပ်က 9,J,Q,K ဆိုတော့ A,9,J,Q,K ဖဲအပျက်ကြီးပဲ … ခင်ဗျာ့ဖဲက J,J,Q,Q,10 ဆိုတော့ တူးပဲ ၂ ပူးလေ… ဘာဖြစ်လို့ ထွက်ပြေးတာတုန်း.. ကျနော်အလကား လိမ်စားသလို မဖြစ်ဘူးလားဗျာ.. အားနာလိုက်တာ ဘာညာဆိုပြီး ရိသဲ့သဲ့တွေ စပြောတော့တာကိုး။

ကျနော်အဲ့လို စိတ်ဓာတ်စစ်ဆင်ရေးလုပ်လေလေ တစ်ဖက်လူက ဒေါသထွက်ပြီး အယောင်ယောင် အမှားမှားတွေ လုပ်လေလေ ဖြစ်လာတယ်။ နောက်တစ်ကြိမ် လိမ်မယ်ထင်ပြီး လိုက်လာပြန်တော့လည်း ကျနော့်ဖဲက အမှန်အကန်ဖြစ်နေပြီး အလှည့်တိုင်း ဘယ်လိမ်မှာတုန်းဗျ.. မိုက်လိုက်တဲ့လူပဲ ဆိုပြီး ပိုက်ဆံတွေ ဆွဲစားလိုက်ပြန်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ ဝိုင်းက တော်တော်ကြမ်းသလို.. ဆူဆူပူပူတွေပါ ဖြစ်စပြုလာပြီ။ နံဘေးမှာချထားတဲ့ လွယ်အိတ်တွေထဲက နေ ပိုက်ဆံအကပ်လိုက်တွေ တဖုံးဖုံး ဝါးကြမ်းခင်းပေါ် ပစ်တင်ပြီး အထုပ်လိုက်ဆော်ကြတော့ ဖဲဝိုင်းထဲမှာ ငွေစက္ကူတွေ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေတာပဲ။

ကျနော့် ပိုက်ဆံအပုံကလည်း တော်တော်လေးများလာသလို တစ်နာရီချင်းရိုက်တဲ့ ဆက်ရှင်တွေကို ၂ နာရီစီပြောင်းပြီး ဆက်ဆော့ကြတာ ညနေတောင်စောင်းစပြုလာတယ်။ တရုတ်အဖိုးကြီးကတော့ ပါသမျှပြောင်ပြီဆိုပြီး ဘေးထွက်ထိုင်နေတယ်။ မြစ်ဘေးမှာ ဝက်တစ်ကောင်ပေါ်ပြီး ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ဆီက ဝက်ကလီစာချက်နဲ့ နံကင်တချို့ .. လာပို့ထားတော့ ဂါလံပုံးနဲ့ ထောင်ထားပေးတဲ့ ရှမ်းမီးတောက်အရက်တွေနဲ့ အားလုံးသောက်စားနေကြတယ်။ ကျနော်ကတော့ ဖဲရိုက်နေရင် အရက်သောက်လေ့သောက်ထ မရှိတဲ့အတွက် အမြည်းလေး နည်းနည်းယူစားပြီး စီးကရက်ပဲ ဖွာနေလိုက်တယ်။

သစ်တောဝန်ထောက်ကြီးက တော်တော်ထိနေပေမယ့် ဟိုလူစိမ်းနှစ်ယောက်က သိပ်မရှူံးသလို ပုံမှန်လေးပဲ ဆက်ကစားနေကြတယ်ဗျ။ ကျန်တဲ့လူတွေလို သိပ်ပြီး ပျာယာခတ်မနေဘူး။ ကျနော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကိုပဲ သတိထားနေရတယ်။ တချက်တချက် ဇွတ်ပြီး ဖိန့်ရမှာကို နည်းနည်းလန့်လာတယ်။ သူတို့အချင်းချင်း အချက်ပြပြီး ပင်းရိုက်မလားဆိုတဲ့ အတွေးက ဖိစီးလာလို့ မျက်လုံးဒေါက်ထောက်ပြီး အသာအကဲခတ်နေရတယ်။

“ ဖိုးသက်ရေ! အခြေအနေဘယ်လိုလဲ.. ငါတော့ တော်ခဲ့ပြီ.. ပြန်မယ်လေဟ မိုးချုပ်တော့မယ်”

“ ဒီဆက်ရှင်ပြည့်ရင် ပြန်တာပေါ့ဗျာ.. အခြေအနေကတော့ ဒီအပုံကိုကြည့်လေ”

“ ဟ! မနည်းပါလား”

ကျနော့်ဘေးနား ကိုရွှေဘက ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း ကျနော်တို့ ကျောပိုးအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံတွေ ထည့်နေတယ်။ သူလည်း နိုင်လာပုံပေါ်တယ်ဗျ။ သူဘယ်လောက် နိုင်လာသလဲတော့ မသိဘူး ကျနော့်အပုံထဲက ပိုက်ဆံကတော့ သိန်းချီနေပြီဆိုတာ သေချာတယ်။

“ ကဲ! အချိန်စေ့ပြီ နောက်ဆုံးဝမ်နင် ၃ လက် ရိုက်ကြမယ်”

ကျနော့်စကားသံအဆုံးမှာ ကျန်တဲ့လူတွေ အကုန်လုံး ပိုက်ဆံတွေထပ်ထုပ်ပြီး သူတို့အပုံထဲ ထပ်ဖြည့်ကြတယ်။ နောက်ဆုံး ၃ လက်မို့ သူပြုတ်ကိုယ်ပြုတ် ဆော်ဖို့ပြင်ကြပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကိုရွှေဘက ကျနော့်ကို အသာလေး လက်ကုတ်လာတယ်။ အဓိပ္ပါယ်က တော်ပြီ မလုပ်နဲ့တော့လို့ ပြောချင်တာ။ တစ်ချပ်မှောက်ဖဲက တစ်ချိန်လုံး ဘယ်လောက်နိုင်ခဲ့နိုင်ခဲ့ ဝိုင်းသိမ်းခါနီး တစ်ချက်မှားလိုက်ရင် အပုံလိုက်ကြီးလည်း ပြုတ်သွားနိုင်တာကိုး။ ဒါကြောင့် ကျနော့်ကို လျှော့လိုက်ဖို့ ပြောနေတာ။ ဆိုလိုတာက တစ်ဖက်လူ ဘယ်လောက်ခေါ်ခေါ် မလိုက်ဘူးဆိုပြီး ပြေးခိုင်းတာ။ ဥပေဒအရ ဖဲမကောင်းလို့ မလိုက်ဘူးဆိုလည်း နေလို့ရနေတာကိုးဗျ။

ပထမတစ်လက် ဖဲစဝေကတည်းက တဝုံးဝုံးနဲ့ ပိုက်ဆံတွေ အလယ်ပုံကို ပစ်သွင်းပြီး ခေါ်ကြတယ်။ ကျနော်မလိုက်ဘူး။ ရူးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပြေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒါကို ဟိုလူစိမ်းနှစ်ယောက်ထဲက တစ်ကောင်က မဲ့သလိုလို လုပ်ပြတယ်။ ဇ မရှိတဲ့ စကြောက်ပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ ဗီဇကပြလာတယ်။ ဒုတိယအလှည့် ဖဲဝေလိုက်တော့ ကျနော့်အပေါ်ဖဲက စပိတ် A။ မှောက်ထားတဲ့ အောက်ဖဲကို လှန်မကြည့်ရသေးပဲ ပိုက်ဆံတစ်သောင်းအုပ် အလယ်ကို ပစ်သွင်းလိုက်တယ်။

“ ဇ ရှိရင် လိုက်ကြည့်လိုက် တစ်သောင်း!”

တစ်သောင်းစီ အားလုံးပစ်ထည့်လိုက်ကြတယ်။ တတိယဖဲတစ်ချပ်စီ ထပ်ဝေတယ်။ ကျနော့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ကကောင် အမြင်မှာ J,J ဖြစ်သွားပြီ။ ဝန်ထောက်ကြီးက 9,9။ နောက်တစ်ယောက်က Q,9။

“ ၅ သောင်းခေါ်တယ်ကွာ”

“ လိုက်တယ်.. လိုက်တယ်.. ချတယ်.. ဖုန်း.. ဖုန်း… ဖုန်း”

J ပူးထားတဲ့ကောင်က ၅ သောင်းဆိုတာကို ကျနော်အပါအဝင် အားလုံးက ပိုက်ဆံအုပ်တွေ ပစ်ထည့်လိုက်ကြတယ်။ စတ္ထုထဖဲချပ် ဆက်ဝေကြပြန်တယ်။ ကျနော်အခုထိ မှောက်ထားတဲ့ဖဲချပ်ကို မကြည့်ရသေးဘူး။ အပေါ်မှာ လှန်ထားတာက A,Q,10။ ခုနက J,J ဖြစ်နေတဲ့ကောင်ဆီ 9 တက်သွားလို့ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်တယ်။ ဝန်ထောက်ဘိုးတော်က 9,9,10။ ကျန်တဲ့ တစ်ယောက်က Q,9,10။

“ တစ်သိန်း!!”

ကျနော့်မှောက်ဖဲကို ကျနော်လုံး၀ ပွတ်မကြည့်သေးတာ သူတို့မြင်ထားတော့ တစ်သိန်းဆိုပြီး ပစ်ထည့်လိုက်တာကို နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်နေကြတယ်။ ဝန်ထောက်နဲ့ ဟိုတစ်ကောင်ကတော့ မလိုက်တော့ဘူး ပြေးတယ်ဆိုပြီး ရပ်သွားတယ်။

J,J,9 ကျထားတဲ့ လူစိမ်းက စီးကရက်တစ်လိပ် မီးငြှိသလိုလုပ်ရင်း သူ့ပိုက်ဆံအပုံကို ကိုင်လိုက်၊ သူ့အောက်ဖဲ မှောက်ထားတာကို ကြည့်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ပြီးမှ ဆတ်ကနဲ ပိုက်ဆံတစ်သိန်းအုပ်ကို ပစ်ထည့်လာတယ်။ လိုက်တယ်ပေါ့လေ။ ပဉ္စမမြှောက်ဖဲချပ်ကို ဆက်ဝေလိုက်ကြတယ်။ တစ်ယောက်ချင်း ရင်ဆိုင်ရပြီ။

“ ဟာ! ဟင်! ဟယ်!”

တခြားဝိုင်းတွေဆီ လူတွေလည်း ဝိုင်းသိမ်းသွားပြီး ကျနော်တို့အနားမှာ လာရပ်ကြည့်နေကြတာမို့ အော်ဟစ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ်။ ဟိုကောင့်ဖဲက အမြင်မှာ ထရွိုင် ဖြစ်သွားပြီကိုး။ J,J,9,J နဲ့ အောက်ကမှောက်ဖဲ။ ကျနော့်ဟာက အမြင်မှာ A,Q,10,K။

ပွဲက အတော်လှနေပြီ။ လုံးဝမကြည့်ရသေးတဲ့ အောက်ဖဲကို ကျနော် အသာအယာ ပွတ်ကြည့်ဖို့ပြင်တယ်။ မပွတ်ခင် ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို အသာအယာ လက်နဲ့ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက်သေးတယ်။ စိတ်ကိုလျှော့ချထားရင်း ကျနော့်အောက်ဖဲကို အသာလေး ပွတ်ကြည့်လိုက်တော့ J ဖြစ်နေတယ်။ အပေါ်က ဖဲတွေနဲ့ပေါင်းလိုက်ရင် A,K,Q,J,10 စီနီယာ။ သူ့ဖဲ J ၃ လုံး ထရွိုင်ထက်သာတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အောက်ဖဲရှိသေးတယ်။ သူ့အောက်ဖဲက 9 ဖြစ်နေရင် J,J,J,9,9 ဟောက်စ်။ အဲ့လိုဖြစ်နေရင် ကျနော်ရှူံးမယ်။

ဒါပေမယ့် ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ဟိုလူနှစ်ယောက်ဆီမှာ 9 သုံးချပ်ပါသွားပြီ.. သူ့ဆီက 9 တစ်ချပ် ပေါင်းလိုက်ရင် 9 လေးချပ်ကုန်ပြီ။ ဖဲတစ်ထုပ်မှာ ဂဏန်းတစ်ခုကို ၄ ချပ်စီပဲ ပါတာမလား။ ဒါဆိုသူ့အောက်က 9 မဟုတ်တော့ဘူး။ သူ့အောက်ဖဲ J ဆိုရင်တော့ J,J,J,J,9 ၄ ခု တက်ထရာဖြစ်ပြီး ကျနော့်ကိုနိုင်မယ်။

ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ J က ကျနော့်မှောက်ဖဲဖြစ်နေပြီ။ ဒီထက်ပီတာ ဘာရှိဦးမလဲဗျာ။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ် လူတွေအမြင်မှာ သူ့ဖဲက အမြင်သာနေတယ်။ ကျနော် မထီတရီပြုံးပြီး ခွိကနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်မိသေးတယ်။

“ ဖြောင်း! ရှိုးးး အပုံပြောင်းးး”

တစ်ဖက်လူက ရှိတဲ့ပိုက်ဆံတွေ အကုန်လုံးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပုတ်လိုက်ရင်း ခေါ်လိုက်ပြီ။ အလယ်ပုံက ပိုက်ဆံတွေအပါအဝင် သူကောကိုယ်ကော ရှိတာ အကုန်ရိုက်မယ်တဲ့။ သနားစရာသတ္တဝါပေပဲ ဟာဟ။ ကျနော့်အောက်က ဘာဖဲမှောက်ထားမှန်း မသိပဲ ဇွတ်စိမ်ခေါ်တော့တာကိုးကွယ်။ ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောသေးပဲ အလယ်ပုံထဲက ပိုက်ဆံတွေကို အစီအရီလေးဖြစ်အောင် ထပ်နေမိသေးတယ်။ ပြီးမှ ပြုံးစိစိကြည့်ရင်း..

“ လိုက်တယ်ဗျာ! အပုံတိုက်”

“ အေးး လိုက်ရင် …ငါစားတယ် အကုန်”

“ အမယ်.. ဘာကိစ္စ စားမှာလဲ။ ခင်ဗျာ့အောက်ဖဲက ဘာမှမကျန်တော့တာလေ”

“ ဟော့ဒီမှာ… ဒါနဲ့စားတာကွာာာ”

ပိုက်ဆံအပုံကို သိမ်းယူဖို့ပြင်နေတဲ့ အဲ့ဒီလူက မှောက်ထားတဲ့ သူ့ဖဲကို လှန်ပြ လိုက်တော့ J။ J,J,J,J,9 J ၄လုံး တက်ထရာ။

ဖဲတစ်ထုပ်မှာ J က ၄ ချပ်ပဲရှိတာ။ အခု ကျနော့်အောက်ဖဲတစ်ချပ်နဲ့ဆို ၅ ချပ် ဖြစ်နေပါပေါ့လား။ သဘောပေါက်သွားတဲ့ကျနော် အောက်ဖဲကို ချက်ချင်းလှန်ပြလိုက်တယ်။ ကျနော့်ဖဲက A,K,Q,J,10 စီနီယာ။

“ ကျနော့်အောက်ကလည်း J ပဲဗျ.. J ၅ ချပ် ဖြစ်နေတယ်.. ကဲ ရော့ရော့”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်ခြေသလုံးမှာ သားရည်ကြိုးနဲ့စည်းပြီး ဖွက်ယူလာတဲ့ ဆင်စွယ်ရိုးတပ် မောင်းချဓားနဲ့ ပိုက်ဆံအပုံကို လှမ်းယူဟန်ပြင်နေတဲ့ အဲ့ဒီလူရဲ့လက်ကို လှမ်းတွက်လိုက်တယ်။ လက်ကို ဓားနဲ့အခွဲခံလိုက်ရလို့ နောက်ပြန်ဆုတ်သွားတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ကျနော် နောက်ပြန်လှဲအိပ်ပြီး သူ့ မျက်ခွက်ကို တည့်တည့် ဆောင့်ကန်ချလိုက်တော့ အင့်ကနဲ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ကျနော့်လှုပ်ရှားမှုတွေက ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဖြစ်နေချိန်မှာပဲ ဘေးက ကိုရွှေဘက ပိုက်ဆံအထပ်လိုက်ကို လုယူပြီး ကျောပိုးအိတ်ထဲ ထည့်ပြီးသွားပြီ။

ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်ကုန်တဲ့ အခြေအနေမှာ အသားမဲမဲနောက်တစ်ကောင်ကို ကိုရွှေဘ အရက်ပုလင်းနဲ့ ရိုက်ချလိုက်တာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော်က ဝါးကြမ်းခင်းပေါ်ကနေ မြေကြီးပေါ် နောက်ပြန်လိမ့်ချလိုက်ပြီ။ နေဝင်ရီတယောမှာ လူရိပ်တွေ ရှုပ်ထွေးသွားသလို

ဖုံး..ဒိုင်း..ခွပ်.. ကျား..အား

အသံတွေ ဆူညံကုန်တယ်။ ဟိုကောင်တွေက အုပ်စု တော်တော် တောင့်တယ်ဗျ။ တခြားဝိုင်းကနေ ထလာတဲ့ လူတွေထဲမှာ သူတို့လူတွေ အများကြီးပါလာမှန်း အခုမှသိရတယ်။ အရပ်မြင့်ပြီး ဗလတောင့်တဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့ တခွပ်ခွပ်ထိုးချက်၊ တွေ့ကရာ ရေအိုး၊ ဝါးဆစ်ပိတ်တွေနဲ့ ဆွဲရိုက်တာတောင် လူတွေက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အုံလာတုန်းပဲ။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက ဓားလွှတ်ကိုင်ထားတဲ့ ကောင်တွေပါ ဝိုင်းလာပြီ။ ကျနော်တို့နဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိတဲ့ လူတချို့လည်း ပြေးကုန်ပီဗျ။

“ ဖိုးသက် ငါ့အနားက မခွာနဲ့ ကျောချင်းကပ်ထား”

သူတို့အုပ်စုက တဖြေးဖြေး ဝိုင်းလာတယ်ဗျ။ ကျောချင်းကပ်ထားတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် ခံဆုတ်ဆုတ်လာကြရင်း နောက်ထပ်ဆုတ်လို့ မရတော့ဘူး။ အနောက်မှာ ရေတဝေါဝေါစီးနေတဲ့ ရွှေလီမြစ်။ ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာက ထွက်ပေါက်မရှိအောင် ဝိုင်းထားတဲ့ ဓားရှည်တွေ တလက်လက်နဲ့ လူအုပ်။ သေချာတာကတော့ ဒီအခြေအနေ ရောက်နေတာတောင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးက ကြောက်စိတ်နည်းနည်းကလေးတောင် မရှိဘူးဆရာ။

ဒိုင်း..ဒိုင်း.. ဖောက်.. ဖောက်!

သေနတ်သံနှစ်ချက်ဆက် ကြားလိုက်ရပြီး ကျနော်တို့နှစ်ယောက်နဲ့ ဓားလွှတ်ကိုင် လူအုပ်ကြားထဲက သဲနဲ့ကျောက်စရစ် ရောနေတဲ့ မြေသားပွပွတွေ ဖောက်ကနဲ ဖောက်ကနဲ ဖွာတက်သွားလို့ အားလုံး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ မြစ်အောက်ခြေကနေ ကမ်းစပ်နားအတိုင်း လူ ၃ ယောက် တက်လာတဲ့အထဲက လှမ်းပစ်တာဗျ။ သူပုန်တွေထင်ပြီး နှစ်ဖက်စလုံး တစ်ယောက်မှ တုတ်တုတ်မလှုပ်ရဲတော့ဘူး။ အနားရောက်လာလို့ မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်တော့မှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့လူက သားရည်တုဂျာကင်နီညိုရောင် ဝတ်ထားတဲ့ လူဝကြီး၊ ပုဆိုးတိုတိုဝတ်လို့ ခါးမှာ စစ်ခါးပတ်နဲ့ ဓားမြှောင်တစ်လက်နဲ့ သေနတ်အိတ်ကိုပတ်ထားလို့ လက်ထဲမှာတော့ စစ်သုံးပစ္စတို တစ်လက်။ တပည့်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့ ခပ်ပိန်ပိန် လူနှစ်ယောက်ရဲ့လက်ထဲမှာ ဗလချိုက်သေနတ်လို့ ခေါ်တဲ့ တော်မီဂန်းတွေကိုင်လို့။

“ ဓားတွေအကုန် ပစ်ချလိုက်စမ်း.. အကုန်သေကုန်မယ်.. ဒူးထောက်ထား ခေါင်းပေါ်လက်တွေတင်ထား ခွေးမသားတွေ”

…. ….. …..

“ မင်းတို့နှစ်ကောင်ကိုလည်း ငါနားရင်းအုပ်မိတော့မယ်.. ဒီနေရာအထိ လာကမြင်းကြောထတယ် … ဟုတ်လား”

“ ဟာ! ကိုပန်းရိုင်း (အဲလေ.. ရောကုန်ပြီ ခွိခွိ မှားလို့ ပန်းရိုင်းမဟုတ်ဘူး) ဟာ! ကိုမြင့်အောင်ကြီး … ဟီးဟီး.. လေးမြင့်အောင်ပါလား”

ကဲ! နည်းနည်းတော့ ရှင်းပြမှရတော့မယ်ဗျ။ အခု အဲ့ဒီမြင့်အောင်ဆိုတဲ့လူက သူပုန်လည်းမဟုတ်ဘူး။ စစ်ဖက်ကလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘာလဲဆိုတော့ ဓားပြ ပါခင်ဗျ။ ဟုတ်ပါတယ် ကျနော်တို့နယ်မှာ အင်မတန် ဖိန့်ဖိန့်တုန်ရတဲ့ ဓားပြကြီးပါ။ ဟိုအရင်တစ်ခါက ကျနော် အာလူးဖုတ်ဖူးတဲ့ ဗကပ ကျားကြီးရဲ့ တပည့်ကျော်ပေါ့။ ရင်ကွဲတောင်တိုက်ပွဲမှာ ဗကပတွေ ပြိုကွဲသွားတော့ သူက ဟိုဖက်ကိုလည်း ထွက်မပြေး၊ လက်နက်လည်းမချပဲ ရူးသလိုပေါသလိုလုပ်၊ လက်နက်တွေ တစ်နေရာမှာ ဖွက်ခဲ့ပြီး ကျနော်တို့မြို့ထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး ခပ်တည်တည် လာနေတာဗျ။ နဂိုကတည်းကလည်း ကျနော်တို့ရပ်ကွက်က သူ့ချက်မြုပ်ကိုး။ ဘယ်သူမှလည်း သူ့ကို ဒုက္ခမပေးကြတော့ အေးဆေးပဲ။ ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်း ချန်ထားခဲ့တဲ့ လက်နက်တွေ သွားသွားယူပြီး တခြားနယ်တွေမှာ ဓားပြပတ်တိုက်တော့တာပဲဗျ။ ကိုယ့်မြို့ကိုယ့်ရွာတစ်ခုပဲ ချမ်းသာပေးတယ်။ ကျန်တဲ့နေရာတွေ လှည့်ပြီးတိုက်နေတော့တာ။ သူ အဲ့လိုလုပ်နေမှန်း လူတော်တော်များများက ရိပ်မိပေမယ့် ဒဲ့တော့ ဘယ်သူမှမပြောရဲဘူး။ ရဲဆိုတဲ့ ကောင်တွေကလည်း ကျနော်တို့လို မငြိမ်းချမ်းတဲ့ဒေသမျိုးမှာ ဘာမှ အာဏာစက်ပြရဲတာမှ မဟုတ်တာကိုး။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မျက်နာချိုသွေးနေကြတာမျိုးလေ။

ကျနော်နဲ့ ကိုရွှေဘကိုတော့ တော်တော်ချစ်ပြီး အလိုလိုက်တယ်။ ကျနော့်ကိုတော့ အဘိုးမျက်နှာနဲ့ ပစားပေးရှာတာပါ။ ရယ်စရာပြောရရင် ကျနော့်အဘိုးအသုဘမှာ အလောင်းမြေချတော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ လူတွေကြားထဲ “အလေးနီ” ပြုရင်း ရဲဘော်ကြီး သွားလိုရာသို့သွားနိုင်ပြီလို့ အော်၊ ခါးကြားထဲက ဖွက်ယူလာတဲ့ သေနတ်ကို မိုးပေါ်ထောင်ဖောက် ပစ်လိုက်တာ ရုတ်ရုတ်သဲသဲကို ဖြစ်ဖူးတယ်။ နည်းနည်း ဂေါက်တောက်တောက်ရယ်ဗျ။ ကျနော့်အဘိုးခင်မျာ သေတာတောင် ဓားပြတွေက လာအလေးပြုတာခံရရှာမှန်း မသိသွားရရှာဘူး ဟီးဟီး။

ဧရာဝတီမြစ်ဖျားကနေ စက်လှေတစ်စင်းကိုလုပြီး မြစ်ကြောင်းအတိုင်း စုန်ဆင်းသွားရင်း မြစ်ရိုးတစ်လျှောက်ရွာတွေ ဓားပြဝင်တိုက်သွားတာ မန်းလေးရောက်သွားတယ်။ မန်းလေးရောက်တော့ သင်္ကြန်တွင်းကြီးဆိုပဲ။ အဲ့မှာ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီး သင်္ကြန်မှာ မူးကြောင်ကြောင်နဲ့ ဝင်ကဲရင်း အမူးလွန်ပြီး မဏ္ဍပ်ပေါ်တက်ကတာ ခါးကြားထဲက သေနတ်ကို လူမြင်ပြီး အဖမ်းခံလိုက်ရတယ်။ သူ့ကိုဖမ်းသွားတာတောင် အမူးပြေမှ သိတယ်ဆိုပဲ။ အမှုတွေက များလွန်းလို့ အမှုစစ်တာတောင် နှစ်ချီတယ်။ ထောင်ကျတော့လည်း အားလုံးပေါင်းလိုက်ရင် အနှစ်တစ်ရာလောက်ရှိမလား မသိဘူး။ ပြန်ကို မလွှတ်တော့ဘူး ထင်နေတာ။ ကံကောင်းချင်တော့ အာဏာသိမ်းပြီး တက်လာတဲ့ အစိုးရလက်ထက်မှာ လွှတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်နဲ့ ပြန်ထွက်လာတာဗျ။

တခါတလေ အရက်မူးရင် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနာမည် တတပီး ဒီမအေလိုးကြီးက ငါ့ကျေးဇူးရှင်ပါကွာလို့ မေတ္တာပို့တတ်တယ် ဟီးဟီး။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီပြန်လွှတ်လာတဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့မြို့မှာ မနေတော့ဘူး။ ဘယ်တွေရောက်နေမှန်းလဲ သေချာမသိရပေမယ့် တခါတလေကြတော့ ပြန်ပြန်ပေါ်ချင် ပေါ်လာတတ်တယ်။ သူလုပ်လို့ ကျနော်နဲ့ ကိုရွှေဘ ဒုက္ခရောက်ဖူးသေးတယ်ဗျ။

အသုဘတစ်ခုမှာ ကျနော်တို့ ဖဲချနေတုန်း ညဖက်ကြီး ဘွားကနဲပေါ်လာပြီး သူ့ပစ္စည်းတွေသိမ်းထားပေးဖို့ လာညောင်တယ်။ ကျနော်တို့ကလည်း ဖဲအရှိန်တက်နေတော့ အင်းအင်း အိမ်မှာဝင်ထားသွားလိုက်လို့ အလွယ်ပြောလိုက်တာပေါ့။ နှစ်ယောက်သား ဖဲဝိုင်းသိမ်းလို့ ဝေလီဝေလင်း အိမ်ပြန်လာတော့ ကိုရွှေဘက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်နေပြီမို့ ထုံးစံအတိုင်း နံပြားရိုက်ဖို့ မီးမွှေးမယ်ဆိုပြီး နံပြားဖိုကိုဖွင့်လိုက်တော့ သောက်ကျိုးနဲ! ဂုန်နီအိတ်နဲ့ထုပ်ထားတဲ့ စစ်သုံးရိုင်ဖယ် ၄ လက်ရယ်၊ လက်ပစ်ဗုံး ၅ လုံး၊ ကျည်ဆံတွေဖြစ်နေလို့ နှစ်ယောက်သား ထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြစ်ပြီး ဖွက်လိုက်ရတာဗျာ။ သူ့ပစ္စည်းတွေ ပြန်လာမယူမချင်း ညဖက် နှစ်ယောက်လုံး အိပ်လို့ကိုမပျော်တာ။ မတော် စစ်ထောက်လှမ်းရေးက သတင်းရလို့လိုက်လာရင် နေရင်းထိုင်ရင်း ဂျေးအောင်းရမယ့် အပေါက်ဗျ။

တသက်လုံး ဓားပြတိုက်စားနေပေမယ့် ချမ်းလည်းမချမ်းသာပါဘူး။ လူကသာ ဝတုတ်တုတ် ပုံဆိုးဆိုးကြီးနဲ့ ကျပ်သိပ်မပြည့်တာ .. ဖွန်က အသေကြောင်တာကိုး။ မိန်းမတွေ အတော်များများယူပြီး အကုန်လုံးကို ပံ့ပိုးနေရတယ်လို့လည်း ကြားဖူးတယ်။ ကဲ.. ကျနော်လည်း လေကြောရှည်သွားပြီ ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်ရအောင် ဟီး။

ဖဲဝိဇ္ဖာများအဖွဲ့က အဖွဲ့သားတွေ အခု မြစ်ကမ်းဘေးမှာ ဒူးကလေးတွေထောက်ပြီး ခေါင်းပေါ်လက်ကလေးတွေတင်လို့ မျက်နှာငယ်လေးတွေနဲ့ ဖြစ်နေရှာပြီ။ ခုနက ခုတ်ကြထစ်ကြ ဆော်ကြပြီဆိုပြီး ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ကျနော်တို့နယ်သား ဖဲသမားတွေကလည်း အခုမှ အနားပြန်ကပ်လာပြီး အခြေအနေ ကြည့်နေကြတယ်။ ကျနော်ကတော့ စိတ်လျှော့ချလိုက်လို့ မောမောနဲ့ ကျောက်စရစ်ခဲတွေအပေါ် ဖင်ချထိုင်ပြီး ချွေးသုတ်ရင်း မွန်ထရီတစ်လိပ်လောက် ဖွာနေလိုက်တယ်။ ဟိုကောင်တွေရဲ့ နောက်ကျောကနေ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီးရဲ့ တပည့်နှစ်ယောက်က ဗလချိုက် သေနတ်တွေနဲ့ ချိန်ထားတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ကျော်ဟိန်းဂိုက်ဖမ်းထားတဲ့ ကိုမြင့်အောင်က သူတို့အရှေ့မှာ ခါးထောက်ပြီး တစ်ယောက်ချင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် စေ့စေ့လိုက်ကြည့်နေတယ်။

“ မင်းတို့ကောင်တွေ အောက်ပြည်အောက်ရွာကနေ ဒီနေရာအထိ တက်လာပြီး လူပါးလာဝတယ် …။ အေး.. ဒီနေရာ မင်းတို့ သင်္ချိုင်းလို့သာ မှတ်ပေတော့”

“ ကျနော်.. ကျနော်တို့ မသိလို့ပါ ဗိုလ်လုံ”

“ လီး ဗိုလ်လုံလား… ရဲဘော်မြင့်အောင်ကွ.. ဗမာပြည် ကွန်မြူနစ်ပါတီကကွ …။ မင်းတို့ အပျောက်ရှင်းဖို့ ကြိုးစားတဲ့ သူတွေက ငါ့ညီနဲ့ငါ့တူပဲ။ လူလူချင်း ခေါင်းပုံဖြတ် လှည့်စား၊ နိုင့်ထက်စီးနင်းလုပ်တဲ့ မင်းတို့ကောင်တွေကို ငါသေဒဏ်ပေးမယ်”

ဟီး! ကိုမြင့်အောင်ပြောတာလည်း ဟုတ်သလိုလိုပဲနော်လို့ တွေးမိပြီး ရယ်ချင်လာလို့ မနည်းအောင့်ထားရသေးတယ်။

“ မလုပ်ပါနဲ့ ရဲဘော်ကြီး …။ ကျနော်တို့ နောင်တရပါပြီ။ နောက်မလုပ်ရဲတော့ပါဘူးဗျာ .. အီးဟီးဟီး”

သူတို့အဖွဲ့ထဲက တစ်ကောင်က ပြောပြောဆိုဆိုနဲ အော်ငိုလိုက်တယ်။ အနောက်က ကိုမြင့်အောင် တပည့်နှစ်ယောက်ကလည်း သေနတ်မောင်းတွေ တဖြောင်းဖြောင်း ဆွဲတင်လိုက်ပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ လက်ပိုက်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ကိုရွှေဘက တစ်စခန်းထပြန်တယ်။

ဟိုကောင်တွေပစ်ချထားတဲ့ ဓားရှည်တစ်လက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်နေတဲ့ လူအုပ်ရှေ့ကို သွားရပ်လိုက်တယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ကိုရွှေဘကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ ကျနော်သိတယ် ဒီလူ ဒေါသတအားထွက်နေတယ်။ ဒေါသထွက်ရင် ဘာဖြစ်တတ်လဲဆိုတာ ကျနော်က ဆရာတပည့်မို့ သေချာသိတယ်ဗျ။

“ လူအုပ်နဲ့များ ငါတို့ကို ဝိုင်းလုပ်ချင်သေးတယ် ဟုတ်လား…. မအေပေး အောက်သားတွေ.. မင်းတို့ လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်လို့ရမယ် ထင်နေလား … ဒီမှာကြည့်စမ်း.. တွေ့လား .. ဒီမှာ.. ဒီမှာ”

“ ဟာ! ဟင်! ဟယ်!”

ဘေးကရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူတွေဆီက အာမေဋိတ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ်။ ဒူးထောက်ထားတဲ့ လူအုပ်ကလည်း မျက်လုံးပြူးပြီး ကိုရွှေဘကို မော့ကြည့်နေကြတယ်။ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် တရှူးရှူးတရှားရှားဖြစ်ရင်း ကိုယ့်လက်ကိုယ်ကို ဓားရှည်နဲ့ ခုတ်ပြ လှီးပြနေတာကိုးဗျ။ ရာဘာတုံးကို လှီးနေတဲ့အတိုင်း ဘာမှကို မဖြစ်တာဗျ။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက ဓားကို ပြောင်းပြန်ကိုင်၊ ဓားဦးအချွန်နဲ့ ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ် ပြန်ထိုးဆွပြလိုက်၊ ဗိုက်ပေါ်မှာ လွှဆွဲသလို အသွားနဲ့ အင်္ကျီလှန်ပြီး ဆွဲပြနေတာ။ ခြစ်ရာကလေးတောင် မထင်ဘူးလေ။ ဒီနယ်သားမဟုတ်တဲ့ လူတွေကတော့ နားမလည်တဲ့ မျက်နှာလေးတွေနဲ့ ကြောက်လန့်တကြား ကြည့်နေပေမယ့် ရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူတွေဆီက ဝက်ကုန်းဟေ့.. ဝက်ကုန်းဆိုတဲ့ အော်သံတွေ ထွက်လာတယ်။

ဟုတ်တယ်ဗျ! အဲ့ဒါ ဝက်ကုန်းထတယ်လို့ ကျနော်တို့နယ်မှာခေါ်တယ်။ လွယ်လွယ်ပြောရရင် ကာယသိဒ္ဓိ ပြီးတာပါပဲ။ အဲ့ဒီဟာကို ဝက်ကုန်းဆေးထိုးထားတယ်လို့ ခေါ်တယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် တချိန်လုံး ဖြစ်နေတာမျိုးမဟုတ်ပဲ ဒေါသထွက်လာပြီဆို ဘာနဲ့ခုတ်ခုတ် ဘာနဲ့ရိုက်ရိုက် ဘာမှကိုမဖြစ်တော့ဘူး။ ကိုရွှေဘ လူပျိုဘဝက ရှမ်းဘုန်းကြီးတစ်ပါးဆီမှာ အဲ့ဒီအင်းကို ကြေးစုတ်ကြီးနဲ့ ကျောမှာထိုးပြီး တင်ထားတယ်လို့ ပြောဖူးတယ်။ ထိုးတဲ့လူ စုစုပေါင်း ၃ ယောက်မှာ ကျန်တဲ့လူ ၂ ယောက်က ဆက်မထိုးနိုင်ပဲ ဆေးမအောင်ခင် ရပ်လိုက်ရတယ်။ ခပ်ရွတ်ရွတ် ကိုရွှေဘကတော့ ပြီးအောင်ဆက်ထိုးလိုက်တာ ဝက်ကုန်းမှော်အောင်တယ်လို့ ပြောတာပဲ။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဒီလိုမျိုး ဝက်ကုန်းထလာရင် အားလုံးဝေးဝေးက ရှောင်ရတော့တာပေါ့။ ကျနော့်မျက်စိရှေ့တင် အဲ့လိုထထဖြစ်တာ ၃-၄ ခါလောက် မြင်ဖူးတာကိုး။ ဒါပေမယ့် ပုံမှန်အချိန် အလစ်ချောင်းပြီး တွယ်အပ်နဲ့ ထိုးကြည့်တာ နာလို့ အဆဲခံရဖူးတယ်။ သူ့ဟာက ဒေါသထွက်မှ စွမ်းတာမျိုးကြီး။ ဘယ်လိုမှန်းမသိပါဘူး။

ဝက်ကုန်းဆေး စွမ်းမစွမ်းတော့ မသိဘူး။ နောက်ပိုင်း ဦးဇင်းဝတ်ကြီးနဲ့ မန်းလေးမှာ ဆေးရုံတင်ရသေးတယ်။ ဆရာဝန်တွေက သူ့ကို ကောင်းကောင်းမကုပေးလို့ဆိုပြီး ဒေါသထွက်နေတာ၊ လူကဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး။ နာ့စ်မတွေ သူ့အသားထဲအပ်ထိုးတာ အပ် ၃-၄ ချောင်းကုန်သွားတယ် ထိုးလို့ကိုမရဘူး။ ဘေးနားကနေ ဦးဇင်းစိတ်လျှော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘုရားသားတော်ဖြစ်နေပြီဆိုတာလေး နှလုံးသွင်းဆိုတော့မှ အေးး တဲ့။ အဲ့ဒီတော့မှ အပ်က ပလွတ်ဆို ဝင်သွားတယ် ဟီး။

“ ကိုရွှေဘ.. တော်တော့ဗျာ”

ကျနော်ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ထရပ်လိုက်ရင်း ကိုရွှေဘ လက်ထဲက ဓားရှည်ကိုလုပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ခုနက ဒီလောက်စိတ်မညစ်ဘူး။ အခုမှ ခေါင်းပူလာတယ်။ ဟိုဓားပြမြင့်အောင်က စိတ်သိပ်မှန်တာ မဟုတ်ဘူး။ အကုန်လုံး ပစ်သတ်ပစ်တော့မလို လုပ်နေပြီ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ကြောင့် လူ့အသက်သေမှာကိုတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ကိုရွှေဘကို အတင်း ရေစပ်နားကို ဆွဲခေါ်လာပြီး

“ တော်ပြီ ဆရာသမား.. လစ်ကြစို့”

လို့ အတင်းဖြောင်းဖြနေရတယ်။

“ ဟိုဘိုးတော်ကိုလည်း ကြည့်ကျက်ပြောဦး အကုန်သတ်ပစ်တော့မှာလား မသိဘူး”

ကျနော့်စကားကို အရေးမစိုက်သလိုလုပ်ပြီး ပိုက်ဆံထည့်ထားတဲ့ စစ်ကျောပိုးအိတ်ကို ပစ်ပေးရင်း ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မြစ်ရေနဲ့ မျက်နှာသစ် ခြေလက်ဆေးနေတယ်။

“ ပီအောင်း အောက်သားများ နားမလည်ဝေး သွားပစေတော့”

စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်တူတဲ့ ကိုရွှေဘက

“ ကိုအောင် ဗမာပြည်က လူတွေမို့ နားလည်ပါးမလည် လာလုပ်တာပါ။ လွှတ်ပေးလိုက်ပါ။”

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ ထ..ထ.. အကုန်ထွက်သွား ..။ နောက်နောင် ဒီနယ်တစ်ဝိုက် ထပ်တွေ့ရင် အသေသတ်ပစ်မယ် ကြားလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ.. ကျေးဇူးကြီးပါပေတယ် ဆရာကြီး”

အခုမှ သတ္တိပြချင်တဲ့ ရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူအုပ်ကြီးထဲက ကျနော်တို့နယ်သား ဖဲသမားတွေက တုန်တုန်ရီရီထလာတဲ့ ကောင်တွေကို သေကုန်မယ်.. ဘာမှတ်သလဲ ဘာညာနဲ့ နားရင်းဝင်အုပ်၊ ဖင်ပိတ်ကန် ဝင်လုပ်လိုက်ကြသေးတာ မြင်ရလို့ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်လိုက်ရသေးတယ်။ အားလုံးရှင်းသွားတော့မှ ကျနော့်ကျောပိုးအိတ်ထဲက ၂ ရာတန်အုပ်တချို့ထုတ်ပြီး ပိုက်ဆံ ၅ သောင်းလောက်ယူ၊ ကိုမြင့်အောင်ကြီးကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။

“ ရော့! လေးမြင့်အောင် ဟီးဟီး”

“ အမယ်.. ငါက မင်းပိုက်ဆံ ဘာလုပ်ရမှာလဲ”

“ ပါတီရံပုံငွေလို့ သဘောထားလိုက် ဟီးဟီး ယူပါဗျ”

“ အေး.. ငါလည်း လုပ်ငန်းသိပ်မကောင်းတာ ကြာပြီ… ပေးကွာ..။ အေဘေး မင်းတို့နှစ်ကောင် နောက်ထပ် ဒီဖက်လာပြီး မကမြင်းနဲ့။ ထပ်တွေ့ရင် နားရင်းတီးခံရမယ်။ အခုတောင် ငါနဲ့တွေ့လို့ ကံကောင်းတယ်မှတ် ဟွန်း”

“ လာတော့ပါဘူးဗျာ… တာ့တာ မိုးချုပ်နေပြီ ပြန်တော့မယ်”

အပြန်လမ်းမှာ ခုနက ကျနော်နဲ့တစ်ဝိုင်းထဲ ရိုက်ခဲ့တဲ့ သစ်တောဝန်ထောက်ကြီးရဲ့ ဂျစ်ကားနဲ့ လမ်းကြုံနေလို့ စက်ဘီးပါတင်ပြီး ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် လိုက်လာခဲ့တယ်။ တခြားလမ်းကြုံလိုက်လာတဲ့ ဖဲသမားတွေလည်း ပါလာလို့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လာကြတာပေါ့လေ။ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီး အကြောင်း ဝိုင်းမေးနေကြလို့ သူနဲ့ရင်းနှီးတဲ့ ကိုရွှေဘက အတိတ်ဇာတ်ကြောင်းတွေ ပြန်ပြောပြနေတာကို အားလုံးက စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေကြတယ်။

တခါက ကျောက်သွားတူးရင်း (အမှန်ကတော့ ကျောက်တွင်းမှော်ထဲ ဂျပိုးသွားထိုးတာပါ) အပြန်မှာ (တစ်ပတ်လျှောက် ခြေလျင်လျှောက်ရတဲ့ခေတ်) စားရိတ်ပြတ်လို့ စားစရာမရှိတဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မမျှော်လင့်ပဲ ဓားပြမြင့်အောင်နဲ့ လမ်းမှာတွေ့တဲ့အကြောင်း၊ အားကိုးတကြီး အကူအညီ တောင်းလိုက်တော့ သူ့မှာလည်း ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့် မပူနဲ့ကွာ ဆိုပြီး စားရိတ်ပေးရန်အလို့ငှာ ကားလမ်းမပေါ်တက်ပြီး ဖြတ်လာတဲ့ကားကို သေနတ်ဖောက်ပြီး ဓားပြတိုက်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့အခါ .. တားမိတဲ့ကားက ညနေမိုးချုပ်စဆိုတော့ စစ်ကားဖြစ်နေမှန်းမသိ ဖြစ်နေတော့ ကားပေါ်ကနေ သေနတ်တွေနဲ့ လှမ်းဆော်တော့ နှစ်ကောင်သား ခွေးပြေးဝက်ပြေး ပြေးခဲ့ရကြောင်း အစရှိသဖြင့် ဟာသလေးတွေဖောက်ပြီး အာလူးဖုတ်တော့ တစ်ကားလုံး တဝါးဝါးနဲ့ပေါ့ဗျာ။

စွန့်စားမှုနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ငယ်ကတည်းက အလိုလိုနေရင်း ကြိုက်မိခဲ့ပြီး လူဆိုးလူမိုက်ဖြစ်လာရတဲ့ ကျနော်ကတော့ ဖဲသိန်းချီနိုင်လာပေမယ့် ပျော်မနေပဲ.. စိတ်ကောက်ပြီး အတွေ့မခံတော့တဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးဆီကိုပဲ စိတ်ရောက်နေမိတော့ သူတို့ပြောနေတာတွေ ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ပဲ။ အိမ်မြန်မြန် ပြန်ရောက်ချင်နေပြီဗျာ။ ကျနော့်ဆရာမလေးကို လွမ်းလှပြီဗျ။

နေဝင်မိုးချုပ်လို့ ည ၈ နာရီစွန်းစွန်းလောက်မှာ ကျနော် အိမ်ကနေ တိတ်တိတ်ကလေး လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ခြေလှမ်းတွေ ဦးတည်ရာက ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ ခြံဖက်ဆီကိုဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ ရိပ်မိမှာပါလေ။ မြစ်နံဘေးမှာ ခုတ်ကြထစ်ကြတဲ့ ဇာတ်လမ်းက ပြန်ရောက်ပြီး နောက်တနေ့ မနက်မှာပဲ အလိုလို သတင်းပျံ့နှံ့ကုန်တော့ ဇာတ်လိုက်ကျော် နှစ်ယောက်မှာ ဒုက္ခတွေများကုန်တာပေါ့။ ကိုရွှေဘအဖေ တရုတ်ကြီးကိုယ်တိုင် ကျနော့်အဖွားဆီ လိုက်လာပြီး သူကြားထားသမျှတွေ လာတိုင်တာကိုးဗျ။ အဒေါ်တွေကော၊ အဖွားကော၊ ကိုရွှေဘအဖေကော ဝိုင်းပြီး ဆူပစ်လိုက်တာ ရေဆူမှတ်ကျော်သွားသလား မှတ်ရတယ်။ ငုတ်တုတ်ကလေး တရားခံထိုင် ထိုင်ပြီး မျက်လွှာလေးတွေချထားတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော်ခင်မျာ အမြီးလေးကုပ်လို့ ဟီးဟီး။

ကိုရွှေဘအစ်ကို ကိုရွှေတင်ကလည်း လမ်းကြုံသလိုလို ဘာလိုလို ဝင်လာပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကို နားရင်းတစ်ချက်စီ ဝင်တီးသွားသေးတယ်။ လက်သံပြောင်ချက်ကတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ကြေးစည်ထုတဲ့ ဝီဝီ ဝီဝီ အသံတွေ ၅ မိနစ်လောက် ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရတယ်။

“ မီးမေရိုး.. မင်းတို့နှစ်ကောင် တပ်တပ်စီနေ (တတွဲတွဲမနေနဲ့) အေရိုးတွေ”

လို့ကြိမ်းပြီး တရုတ်ကြီးက သူ့သားလိမ္မာ ရွှေဘလေးကို ဝါးဆစ်ပိတ်နဲ့ ကျောကို ၃ ချက်လောက်ဗျင်းပြီး ကျွဲမောင်းသလို အိမ်ကိုမောင်းခေါ်သွားတယ်။ အမယ်.. ဒီအချိန်မှာကြတော့ သူ့ဝက်ကုန်းဆေးက မထဘူးဆရာ။ အားရိုးရိုး! အတယ်.. ကိုယ့်သားသမီး မတော်ကျိုးပဲ့သွားမှဖြင့်.. အရမ်းကြီးရိုက်ရလား .. ဘာညာတွေအော်ရင်း တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး ပါသွားရှာတယ် ဟီးဟီး။ ကျန်ခဲ့တဲ့ ဖိုးသက်လည်း သက်သာမယ်မထင်နဲ့။ အဒေါ်အပျိုကြီးတွေရဲ့ လက်သီးဆုပ်တွေက ကျောတွေကော နဖူးတွေကော (တစ်ယောက်ကဆို စီးထားတဲ့ ခုံဖိနပ်နဲ့ချတာဗျ ) ထူပူနေအောင် အဗျင်းခံနေရတာ။ ဒီကြားထဲ ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးတွေကော ခွေးတွေကောက ခြံဝမှာ ပြူတစ်ပြူတစ်နဲ့ လူသတ်ပွဲ ကျင်းပနေတာကို အားရဝမ်းသာတဲ့ မျက်နှာတွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်နေကြတာလေ။ မမဝါတစ်ယောက်လည်း သူတို့အိမ်ရှေ့ ဝရန်တာကနေ လှမ်းကြည့်နေတယ်။ လာပြီးများ ဆွဲပေးမလားမှတ်တာ ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ကလေး တစ်ခါထဲ အသေသတ်ဆိုပြီး လှမ်းအော်လိုက်သေးတယ် အဟင့် ။

ကိုရွှေဘနဲ့ ဖိုးသက်ရဲ့ ရာဇဝင်ကိုလည်း တစ်ရပ်ကွက်လုံးက သိပြီးသားမလား။ စထဲကကို ယဉ်သကို ဆိုသလိုဗျ။ ကျနော်ကလေးဘဝ.. အင်း.. တော်တော့်ကို ငယ်ဦးမယ်ဗျ။ ကျောင်းသွားခါနီး ပါးကွက်ကျားလေး ကျောင်းစိမ်းလေးဝတ်ထားတဲ့ ဖိုးသက်.. အမှိုက်ပစ်စရာ ဟင်းရွက်တောင်းက ပြည့်နေပါတယ်လို့ အဒေါ်တွေ လှမ်းအော်တော့ သားပစ်ပေးမယ် ဆိုပြီး ( အိမ်အရှေ့ လမ်းမတစ်ဖက်ခြမ်းက မြစ်) အမှိုက်တောင်းကလေးယူပြီး လှစ်ကနဲ ပြေးသွားလိုက်တယ်။ ရေစပ်နားရောက်တော့ အမှိုက်သွန်နေတုန်း ကွန်ပစ်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို သွားတွေ့တယ်။ ဆယ်တန်းတဖုံးဖုံးကျပြီး ကျောင်းထွက်သွားတဲ့ လူပျိုဖြစ်စ ကိုရွှေဘပါပဲ။

တစ်ချက်တစ်ချက် ကွန်ပစ်ပြီး ဆွဲယူလိုက်ရင် ပါလာတာက ငါးတစ်ထွေးကြီး၊ အားရစရာကောင်းလိုက်တယ်ဗျာ။ ရလာတဲ့ ငါးတွေကို နှီးနဲ့သီ၊ ပိုက်ကွန်က လက်တစ်ဖက်ကနဲ့ ကသီလင်တဖြစ်နေတော့..

“ ကိုချွေဘ.. အနော် ငါးကိုင်ပေးရမရား”

(အဲ့တုန်းက ရှေ့သွားတွေ အကုန်ကျိုးထားတယ် ဟီး) ဆိုပြီး သူကွန်ပစ်တဲ့နောက် မြစ်ရိုးအတိုင်း လိုက်သွားမိတယ်။ ငါးတွေကလည်း ရလိုက်တာမှ ဖိုးသက်တစ်ကိုယ်လုံး ရမ်ဘိုဇာတ်ကားထဲကလို ငါးတွေကို ကျည်ဆံတွေလိုသီပြီး ပတ်ထားရတာပေါ့။ မြစ်ကြောင်းအတိုင်း ပြန်စုန်ဆင်းလာကြတဲ့ အချိန်ကြတော့ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်တောင် ကျော်သွားပြီဗျ။ အမှိုက်သွားပစ်တာက မနက်ခင်း ကျောင်းမသွားခင်ကလေးကိုး။ ကျနော်တို့အိမ်ရှေ့က မြစ်ဆိပ်မယ် လူတွေဘာလုပ်နေကြတယ် ထင်သလဲ ဟီဟိ..။ ရေငုတ်သမားတွေ ငါးဖမ်းပိုက် အကြီးကြီးတွေ စက်လှေတွေနဲ့ သဲ့ပြီး မနက်က ရေနစ်သေသွားရှာတဲ့ ဖိုးသက်ကလေးရဲ့ အလောင်းကို ရှာနေကြတာလေ။ အမှိုက်တောင်းကလေးနဲ့ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်ကလေးပဲ ရှာတွေ့ကြတာကိုး။ ရေဆင်းအဆော့မှာ လှိုင်းပုတ်ပြီး ပါသွားရှာတယ်ပေါ့။

အဒေါ်တွေဆို အမလေး.. ကျမတို့တူလေ ကိုယ်ကျိုးနည်းသွားရှာပါပေါ့လား .. အလောင်းတောင် ပြန်မရတဲ့အဖြစ် … ကလေးက လိမ္မာရှာတာ.. အမှိုက်ကလေးပစ်ကူ၊ လူကြီးတွေကို ကူချင်လွန်းလို့ အခုလို အဖြစ်ဆိုးရပါတယ် ဆိုပြီး မြစ်ကမ်းဘေးမှာ မပဋာမြေလူးနေတာပေါ့ ခွိ။ အဲ့လိုအခြေအနေဆိုးကြီး ဖြစ်နေတုန်း မြစ်အထက်ဖက်ကနေ ငါးတွေအများကြီး လွယ်ထားတဲ့ ပြုံးစိစိ ဖိုးသက် (ငါ့ကို ကိုရွှေဘက တစ်ဝက်ယူလို့ ပြောထားတာ ဒေါ်ကြီးဒေါ်လေးတို့ကို ဒီငါးတွေ ပေးမယ်ဆိုပြီး ပျော်နေတာ) နဲ့ ကွန်ကလေးလွယ်ထားတဲ့ ရွှေဘတို့ ဘွားကနဲ ပေါ်လာရော။

အင်းးးးး

ပြန်တောင်မပြောချင်တော့ပါဘူး။ ကျနော်ပြောတာကိုတော့ ယုံ …။ အမျိုးတွေတင်မကဘူး ရပ်ကွက်ထဲက လူကြီးတွေပါ ကျနော့်ကို ဝိုင်းအုပ်တာ အိမ်ကို လမ်းမလျှောက်လိုက်ရပဲ ပြန်ရောက်သွားတယ်။ ပိတ် ပိတ်ပြီး လှိမ့်ကန်တာကိုး။ ကိုရွှေဘလည်း ခေါင်းပေါက်သွားတယ်ဗျ။ သူ့အမေ တရုတ်မကြီး ခုံဖိနပ်နဲ့ခုတ်ပစ်တာ သွေးတွေကို ဖြာသွားတာပေါ့။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ နှစ်ယောက်ပေါင်းမိတဲ့အခါတိုင်း အခုလိုမျိုး တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခု ထထသောင်းကျန်းတော့တာပါပဲဗျာ။ ရပ်ကွက်ကလည်း ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို နှစ်အိမ်စလုံးက လူကြီးတွေသတ်ပြီဆို ပြန်ကြားရေး ရုပ်ရှင်ပြသလိုပဲ အုံပြီးကို လာကြည့်ကြတော့တာ အဟိ။

အခု ဒီကိစ္စတွေဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်တောင် မထွက်ရတော့တာ တစ်ပတ်လောက် ကြာသွားတယ်ဗျ။ ကိုရွှေဘတို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားပြီး အဖွားအတွက် နံပြားနဲ့ လက်ဖက်ရည် သွားဝယ်တာတောင် သူ့အဖေက ကျနော်တို့ ဘာပြောမလဲ လာရပ်ပြီး နားထောင်နေတာ။ ဒီတော့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကလည်း … ရုပ်တည်ကြီးတွေနဲ့

“ အကို! ဒေါ်ခင်က နံပြားကြွပ်ကြွပ်ကလေးလို့ မှာတယ်..”

“ အေး ညီလေး! ဘယ်နားက ဒေါ်ခင်ကို ပြောတာလဲ”

ဘာညာနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသလို လျှောက်ပြောနေကြတာ အတိုင်အဖောက်ညီပါ့ ဟိဟိ။ ကျနော်နဲ့ကိုရွှေဘ တမင်လျှောက်ပြောနေတာကို အူလည်လည်ဖြစ်သွားတဲ့ တရုတ်ကြီးက နဝေတိမ်တောင် ကြည့်နေရင်း သဘောပေါက်သွားတော့မှ

“ မီးမေရိုးလေးတွေ!”

ဆိုပြီး ကလော်ဆဲတော့တာဗျ။ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ခဏခြေငြိမ်လိုက်ရင် တစ်လလောက်ဆို လူကြီးတွေ စိတ်ပြေသွားမှာပါ။ အဲ့ဒီတော့မှ နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ရှုပ်ကြသေးတာပေါ့။ လောလောဆယ်တော့ နေအိမ်အကျယ်ချုပ်ကျနေကြတာပေါ့လေ။

ရက်နည်းနည်းကြာလာတော့ ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူးဗျ။ ဘာလဲ ကိုရွှေဘနဲ့ မပေါင်းရလို့ ထင်နေကြလား။ ဟုတ်ဘူးရယ်။ (အဲ့ဒီသောက်ခွက်ကြီး မမြင်ရလေ ထမင်းစားဝင်လေ) ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးကို လွန်းတာ (လွမ်းတာ) ဗျ။ သူ့ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးတွေဆီက ရတဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့ တရော်ကင်ပွန်းနံ့ကလေးတွေ၊ ရှင်မတောင်သနပ်ခါးနဲ့ ချွေးရောထားတဲ့ ကိုယ်နံ့ကလေးတွေကို လွမ်းလွန်းလို့ ရူးချင်လာတယ်။ ကျနော့်နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ သပ်တင်ပေးရင်း ဖိုးသက်လေး… လူဆိုး … “ချို့”ကိုချစ်ရင် လိမ္မာရမယ်ကွာလို့ မူနွဲ့နွဲ့လေး မျက်နှာနားကပ်ပြီး ချွဲတာလေးတွေ။ ကျနော့်ကို ပါးရိုက်လိုက်တုန်းက ဒေါသစိတ်တစ်ဝက် ချစ်တဲ့သူကို နာကျင်အောင် လုပ်လိုက်မိပြီဆိုပြီး နောင်တနဲ့ ဝမ်းနည်းသွားတဲ့စိတ်က တစ်ဖက်နဲ့ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်သွားရှာတဲ့ မျက်နှာငယ်ငယ်ကလေးကို ကျနော်တချိန်လုံး ပြန်ပြန်မြင်နေမိတယ်။ အင်းလေ.. မညာတမ်း ဝန်ခံရရင် အိပ်ယာပေါ်က အချစ်ဇာတ်ကြမ်း၊ ဇာတ်နု၊ ဇာတ်မနုမကြမ်းလေးတွေကိုပါ အရမ်းသတိရနေတာလည်းပါပါရဲ့။

ဒါကြောင့် ဒီနေ့ည မိုးချုပ်တော့ လူကြီးတွေရှေ့မှာ အဖွားကို ဇက်ကြောလေးဘာလေးဆွဲ၊ တရားစာအုပ်လေးဘာလေး ဆွေးနွေးပြပြီးတော့ နောင်တ တရား အတော်ရနေသလိုလို ဂိုက်ဖမ်းပြီး စောစောအိပ်တော့မလိုလုပ်.. ဒီဖက်အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့မှ လူအလစ်မှာ ခြံစည်းရိုးကျော်ပြီး လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမပေါ်ရောက်တာနဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ်ဖက်ကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး ခြေလျင်လစ်လာခဲ့တာပေါ့။

“ သေချာကြည့်ထား … ဒီပုစ္ဆာမှာ လှည့်ကွက်ကလေးတွေပါတယ်..။ အကယ်လို့.. ဒီနေရာကို သတိမထားလိုက်မိရင်…..”

အသံလေးတစာစာနဲ့ စာသင်နေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးက ချောလိုက်တာဗျာ။ လေးပေမီးချောင်းအောက်က ကျောက်သင်ပုန်းပေါ် မြေဖြူခဲနဲ့ တစ်ဒေါက်ဒေါက်ခေါက်ရင်း ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေကို စာရှင်းပြနေတဲ့ ဟန်လေးက မာန်ပါပါလေး။ တင်ကလေးက ကော့၊ ရင်ကလေးချီလို့ မျက်နှာထား တင်းတင်းကလေး။ အောက်က အဝါရောင်ဖျော့ဖျော့မှာ အဖြူရောင် စပေါ့လေးတွေပါတဲ့ ထမီကိုဝတ်ထားပြီး ၊ အပေါ်က နက်ပြာရောင်ခါးတို အင်္ကျီလေးနဲ့။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို လက်ကိုင်ပုဝါလေးနဲ့ စည်းနှောင်ပြီး နောက်ကျောဖက်ကိုချထားတော့ တရမ်းရမ်းလေးနဲ့ စိတ်ယားစရာဗျာ။

စာသင်ခုံတွေရဲ့ အနောက်နားက တိုင်တစ်တိုင်ကို မှီတွယ်ထားရင်း ကျနော် သတိလက်လွှတ် ငေးကြည့်နေမိတာပေါ့။ ကျနော်ရောက်နေတာကို ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ အပါအဝင် ဆရာမလေးကော သတိမထားမိဘူး ထင်ပါတယ်။ ရက်တွေအကြာကြီး ခွဲထားရတာကြောင့်မို့လား မသိဘူး ပြေးပြီး ဆွဲပွေ့ချင်စိတ်က ဖြစ်လာလို့ မနည်းအောင့်ထားရတယ်ဗျာ။ ကျောက်သင်ပုန်းဖက်လှည့်ပြီး စာတွက်ပြနေရာက ကျောင်းသားတွေဖက်ကို ဆတ်ကနဲ လှည့်လာရင်း အမှောင်ရိပ်မကျတကျမှာ တိုင်ကိုမှီပြီး ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းမြင်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းသားတွေ ရိပ်မိသွားမှာ စိုးတဲ့အလား ချက်ချင်း မမြင်ဟန်ဆောင်သွားတယ်။

“ အခု ဆရာမ တွက်ပြသွားတာ ရှင်းတယ်နော်”

“ ဟုတ်! ရှင်းပါတယ်”

“ အင်း စာမေးပွဲမှာလည်း ဒီအတိုင်းတွက်ပြီး ဖြေပါ..။ အခုပုစ္ဆာ အဖြေထွက်တဲ့အထိ တစ်မျက်နှာလောက် ရှည်မယ်…။ တခါက ဆရာမတပည့်တစ်ယောက် ဒီပုစ္ဆာမျိုးကို ၃-၄ ကြောင်းလောက်နဲ့ အဖြေထွက်အောင် တွက်ပြသွားဖူးတယ်ကွဲ့”

…. ….. …..

“ အဲ့ဒီကျောင်းသားက သူ့အဖိုးရဲ့ ဗီရိုထဲက ရူပဗဒ အခြေခံဆိုတဲ့ စာအုပ်မျိုးကို အလွှတ်နီးပါး ဖတ်ဖူးထားတာဆိုပဲ…။ ကမ္ဘာကျော် အဏုမြူဗုံး လုပ်ပုံလုပ်နည်းကိုတောင် ဆရာမကို ပြောပြသွားဖူးသေးတယ်..”

“ ဟယ်.. ဟာ.. အဲ့ဒီကျောင်းသား ဘာဖြစ်သွားလဲ ဆရာမ”

“ ဖဲသမားလေး ဖြစ်သွားရှာတယ် …”

“ ဝါး..ဟား..ဟား”

“ သူအသိ သူအတတ်လုပ်ပြီး ဆရာကို အာခံတာကိုး..။ တပည့်တို့လည်း ဆရာကို မပစ်မှားကြနဲ့ ဟုတ်ပြီလား..”

ကျနော့်ကို လှမ်းဗျင်းလိုက်တာဗျ။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်ထားပြီး အမှောင်ဖက်အခြမ်းကို ရွှေ့ပြီး ရပ်လိုက်ရတယ်။ အော်ရယ်မိတော့မှာစိုးလို့။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးက ဒီလိုကြတော့လည်း ချစ်စရာလေးဗျာ။ ကျနော် အမှောင်ထဲကနေ ချောင်းနေမှန်း သူသိပါတယ်ဆိုတာကို အချက်လှမ်းပြတာပေါ့။

“ ကဲ.. ဒီပုစ္ဆာတွက်ပြီးရင် ပြန်လို့ရပါပြီ..။ အဆောင်က ကျောင်းသူတွေလည်း ရေချိုးထမင်းစားနားလို့ ရပါပြီ …။ ဆရာမ ခေါင်းနည်းနည်းနောက်လာလို့ သွားနားလိုက်ဦးမယ်ကွယ်..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျောင်းသားတွေအရှေ့ကနေ လှစ်ကနဲ ပျောက်သွားတဲ့ ဆရာမလေး အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လစ်သွားမှာ သေချာတယ်။ ကျနော်လည်း အမှောင်ထုကို အကာအကွယ်ပြုပြီး အိမ်အနောက်ဖက်ကို ပတ်ပြီး နောက်ဖေးလှေကားကနေ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်ဖို့ပြင်တယ်။ လှေကားရင်းမှာ ဝပ်နေတဲ့ ခွေးသမင်ကြီးတွေက ကျနော့်ကို မြင်တော့ အမြှီးနှံ့ပြတယ်။ ကျွတ်ကျွတ်.. ဆိုပြီး စုပ်သပ်ရင်း သူတို့ကိုကျော်ခွလို့ လှေကားအတိုင်း အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာခဲ့တယ်။

အိမ်ပေါ်ထပ်က ဆရာမလေး အခန်းပေါက်ဝကိုရောက်တော့ ရင်တွေတအားခုန်လာတယ်ဗျာ။ စိတ်ကောက်နေတုန်းလား၊ ပါးပဲထပ်ချဦးမလားဆိုတာ ကျနော် စိုးထိတ်နေတာကိုးဗျ။ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ စေ့ထားတဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်တော့ မှန်တင်ခုံအရှေ့မှာ ထမီရင်ခေါင်းလျားလေးနဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ခေါက်ပြီး ကလစ်နဲ့ ခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ညှပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ မှန်ထဲကနေ ကျနော်ဝင်လာတာကို လှမ်းမြင်ဟန်တူပေမယ့် အရေးမလုပ်သလို ခပ်တည်တည်ပဲဗျ။

လွမ်းဆွတ်တဲ့စိတ် ကြီးစိုးနေတဲ့ ကျနော် ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ နောက်ကျောဖက်ကနေ ကိုယ်လုံးပုံ့ပုံ့ အိထွေးထွေးလေးကို တအားပွေ့ဖက်လိုက်မိတယ်။ တောင့်တောင့်ကလေး ရပ်နေရင်း တံတောင်နဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ပြန်တွန်းထုတ်တယ်။ ကျနော်က အတင်းပဲ ချုပ်ထားရင်း ဆံပင်တွေ ကလစ်နဲ့ညှပ်လိုက်လို့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ လည်တိုင်နဲ့ ဂုတ်ပိုးလေးတွေကို တရွှတ်ရွှတ်မြည်အောင် မွှေးမွှေးပေးနေမိတယ်။

“ ဘာဖြစ်နေတာလဲ..ကျွတ်!”

“ ဘာဖြစ်နေတာလဲ မသိဘူးလားဗျာ… ဒီမယ် လွမ်းလို့ သေတော့မယ်… ရွှတ်..ပြွတ်..ရွှတ်”

“ ချွေးတွေသံတွေနဲ့ သူများရေချိုးမလို့ဟာ… လွှတ်စမ်းကွာ”

“ ဟင့်အင်း .. လွှတ်ပူး … ဒီကိုယ်နံ့လေးကို လွမ်းလို့.. ငြိမ်ငြိမ်နေပါဗျာ..”

“ ဟေ့ … ပြောလို့မရဘူးလား အာကွာ”

နောက်ကျောဖက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားရင်း အနမ်းစက်သေနတ်နဲ့ တရစပ်ပစ်ခတ်နေရာက ကိုယ်လုံးကလေးကို ဆွဲလှည့်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တော့ မျက်နှာထားတင်းတင်းလေးက ပိန်ညှောင်ညှောင်ရုပ် နည်းနည်းပေါက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ချက်ချင်း သနားဟန်ပေါက်သွားတယ်။ တင်းနေတဲ့မျက်နှာလေးက နည်းနည်းပျော့သွားတာနဲ့ ကျနော်လည်း ဆရာမလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းနီစွေးစွေးလေးကို အတင်းစုပ်ပေးလိုက်မိတယ်။ အသက်ရှူမှားသွားအောင် နှစ်ယောက်စလုံး ခပ်ကြမ်းကြမ်း အပြန်အလှန် နမ်းစုပ်ပစ်လိုက်မိတာ တစ်မိနစ်မကလောက်ဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် ဆရာမလေးက ကျနော့်ကို နမ်းနေရာက တွန်းခွာလိုက်ရင်း ခပ်မာမာလေသံလေးနဲ့ ပြောလာတယ်။

“ တံခါးကို ကလန့်သွားထိုးချေ ..”

တဲ့။ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ လက်အစုံနဲ့ တံခါးကလန့်ကို မနည်းထိုးလိုက်ရတယ်။ တံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့ ရီဝေဝေ‌လေး ငေးကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးဆီကို လေရဲ့အလျှင်နဲ့အတူ အပြေးလေး တိုးကပ်သွားမိတော့တာပေါ့ဗျာ။ ကျနော့်ကို လက်နှစ်ဖက်ဆန့်တန်းလို့ ဆီးကြိုနေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းတိုးဝင်မိပြီး လွှတ်ထွက်သွားမှာစိုးတဲ့အလား အားကုန်ဆွဲဖက်ထားမိတယ်။ လူချင်းကပ်လိုက်မိတော့မှ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေလည်း ကျနော့်လိုပဲ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါပြီး ဒိန်းဒလိန်းနတ် ပူးကပ်နေရှာတယ်ဆိုတာ ခံစားသိရှိလိုက်ရပြီ။ ချွေးနဲ့ သနပ်ခါးသင်းသင်းအနံ့လေး ရောနေတဲ့ သူ့ကိုယ်နံ့လေးကို ရှူရှိုက်ရင်း လည်တိုင်နုနုလေးတစ်လျှောက် ကျနော် စုန်ချည်ဆန်ချည် နမ်းနေမိတယ်။ ကျနော် ဒီအနံ့လေးကို လွမ်းလွန်းလို့ ရူးမတတ်ခံခဲ့ရသမျှ အတိုးချနေတာလေ။ ခါးကျင်ကျင်လေးကိုလည်း အတင်းသိုင်းဖက်ထားမိတာပေါ့။

သောင်းကျန်းလွန်းတဲ့ ကျနော့် အနမ်းမိုးတွေကြောင့် ဆရာမလေးခင်မျာ တဟင်းဟင်းညည်းတွားရင်း ခြေဖျားလေးထောက် ခေါင်းကလေးမော့လို့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရှာတယ်။ လည်တိုင်လေးကို နမ်းလို့ဝသွားမှ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်ပြီး တပြွှတ်ပြွှတ်မြည်အောင် နမ်းစုပ်လိုက်တော့၊ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်း အိထွေးထွေးလေးတွေနဲ့ အတင်းပြန်ငုံဖို့ ကြိုးစားလာတယ်။ မျက်နှာနှစ်ခုဟာ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်း၊ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်း အပြန်အလှန်ငုံစုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြရင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လည်း အောက်ပိုင်းမှာ လက်ဆော့ကုန်ပြီဗျ။ ကျနော့်ပုဆိုးက ဘယ်လိုကျွတ်သွားမှန်းမသိပဲ အိပ်ခါနီး အောက်ခံဘောင်းဘီဝတ်ဖို့ မေ့လာတော့ ဆင်စွယ်ကြီးလို ငေါငေါထွက်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ပင့်ကိုင်ထားရင်း လျှောတိုက်ကစားပေးနေသလို… ကျနော့် လက်အစုံကလည်း တင်ပါးအိအိပေါ်မှာ တစ်ဖက်၊ နို့သီးခေါင်းတွေ မာတောင့်စူထွက်စပြုလာတဲ့ သူမ နို့ထွားထွားကြီးပေါ်မှာ တစ်ဖက် အလုပ်တွေရှုပ်ပြီး ချေမွပွတ်သပ်ပေးနေခဲ့ပြီ။

“ ဟင်းးးး …. ပြွတ်… ချစ်တယ်ကွာ.. အရမ်းချစ်တယ်ကွာ”

ဆရာမလေး ကယောင်ကတမ်းတွေ မြည်တမ်းနေတယ်။

“ ကျ..ကျနော် အရမ်း လုပ်ချင် လာပြီ … ထည့်စို့နော်.. ဆ.. ဆရာမလေး”

“ ”ချို့” ဟာလေးလည်း အရမ်းရွ.. ရွလာပြီ … ပွေ့ … ပွေ့ပြီး လုပ်ကွာ”

နှစ်ယောက်သား တွန်းထိုး ပွေ့ဖက် လက်တွေရှုပ်ရင်း အခန်းနံရံနားကို အလိုလို တိုးကပ်သွားမိကြတယ်။ အင့်ကနဲမြည်သွားအောင် ဆရာမလေးကို နံရံနဲ့ ကျောထိမိတဲ့အထိ တွန်းကပ်လိုက်တော့ ဆံနွယ်အရှည်ကြီးတွေက ထွေးကနဲ ပြေကျသွားပြီး ကပိုကရိုပုံစံလေး ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ပြန်စည်းနှောင်ဖို့ အချိန်မရတော့ဘူး။ ဝါဝင်းစိုပြေလွန်းတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တပြတ်ပြတ်မြည်အောင် ကျနော် လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျက်လိုက်တာကို မခံနိုင်တော့တဲ့ အလား ကျနော့်ကို အတင်းဆွဲမနေတယ်။ ဘယ်လိုမှ အဆွမခံတော့ပဲ လိုးစေချင်နေပြီဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတဲ့ ကျနော် ဆရာမရဲ့ပေါင်တံရှည်သွယ်သွယ်လေး တစ်ချောင်းကို ဆွဲမယူပြီး ကျနော့်ဒူးတွေကို ကွေး၊ အဖုတ်ဝမှာ ကျနော့်လိင်တံကိုတေ့ထားရင်း ခါးတစ်ဖက်ကို အသာလေးလက်နဲ့ ထိန်းထားရင်း ကော့သွင်းလိုက်တယ်။

“ အာ့… အာ့… ရှီးးးး ဖြေးဖြေးကွာ … ဒီလောက် အရည်တွေ ရွှဲနေတာတောင် ပြည့်သိပ်နေတာာပဲ… ကျွတ်ကျွတ်!”

နံရံကပ် မတ်တပ်ရပ်လျှက် ပေါင်တစ်ချောင်းဆွဲမပြီး ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးကို ကျနော် ဖြေးဖြေးချင်း ကော့ကော့သွင်းပြီး လိုးနေပြီ။ နက်မှောင်ရှည်လျားတဲ့ ဆံနွယ်တွေက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးကို ဖုံးလွှမ်းထားသလို ဖြစ်နေတယ်။ ဆံနွယ်တွေကြားထဲက မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး ဖီးလ်တက်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို စိုက်စိုက်ကြည့်နေရင်း ချစ်မြတ်နိုးကြင်နာစွာနဲ့ လိုးနေရတဲ့အရသာ ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ခင်ဗျားတို့ တွေးကြည့်ကြစမ်းပါဗျာ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရှိန်ရလာတော့ မညှာမတာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို ကျနော် ပစ်ဆောင့်နေမိပြီ။ မတ်တပ်ရပ်ထားတော့ တွဲမနေပဲ တင်းရင်းနေတဲ့ ရင်သားနှစ်မြွှာက ကျနော်နဲ့ ကိုယ်လုံးချင်းရိုက်မိတိုင်း ခုန်ခုန်တက်သွားတာကို မြင်နေရတာလည်း ဖီလင်တစ်မျိုးပေါ့။

“ အမေ့..ဟာာ… ရှီးးး”

ဆရာမလေး အထိတ်တလန့် အော်သံနဲ့အတူ ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို ဟီးလေးခိုလာရှာတယ်။ ပေါင်တစ်ချောင်း ဆွဲမထားရာကနေ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲပွေ့ချီမလိုက်တာ အဖုတ်နဲ့လိင်တံကို မချွတ်ပဲ လုပ်လိုက်မိတော့ ဇွိကနဲ ဖြစ်သွားတယ်လေ။ တင်းပြောင်နေတဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပင့်ကိုင်ထားရင်း ပွေ့လိုးလေး ကျနော် ဆက်လိုးနေမိပြီ။ ဖင်နဲ့တင် ကြီးသလောက် ပိန်သွယ်သွယ်လေးမို့ ကျနော် ပေါ့ပေါ့ကလေး ဆွဲပွေ့ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ တဖောက်ဖောက်မြည်အောင် မြှောက်တင်လိုက် .. အောက်အကျမှာ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးလိုက်နဲ့ အသားကုန်သောင်းကျန်းလို့ ရနေတာပေါ့။ ပိုပြီး စိတ်ကြွစရာကောင်းတာက မလှမ်းမကမ်းက မှန်ကြီးထဲမှာ သူ့ကို ကျနော်ပွေ့ပြီး လိုးနေတာကို လှမ်းမြင်နေရတာကိုး။ ဆရာမ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေ လှိုင်းထသလို တွန့်တွန့် တွန့်တွန့် ဖြစ်နေတာ၊ တင်ပါးဖွေးဖွေးအောက်က ကျနော့် မာတင်းပြောင်လက်ပြီး အရည်တွေစိုနေတဲ့ လိင်တံကြီး ကော့ကော့ပြီး ဝင်သွားတာတွေကို မြင်မြင်နေရတော့ ပိုပြီး စိတ်ကြွလာလို့ ပိုပြီး ကြမ်းလာမိတယ်။

“ ဖောက်..ဖောက်.. အင့်.. အင့်… အို အို အို ဟင့် အင့် အင့်”

“ ဖူးးးး … ချစ်လား ဆရာမလေး … ရှီးး”

“ ချစ်တယ်လေ … အခုတောင် ချစ်လွန်းလို့ သေတော့မလို ဖြစ်နေ… အားးး … “ချို” ဆက်တိုက်ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ ၃ ခါလောက်ရှိ… အားးး ရှီးးး”

“ ဖြောက် ဖြောက် … ဖောက်… အင့်”

“ အာ အာ အာ မရတော့ဘူးးး ဖြစ်လာပြန်ပြီ.. ဟားးးးးးးးးးးးး မရပ်နဲ့တအား… တအား လုပ်ပေး… မြန်မြန် မြန်မြန်.. အားးး အမေ့ မရဘူးးးးးးး”

ကယောင်ကတမ်းတွေ ဆက်တိုက်အော်ပြီး ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်တဲ့ ပုံစံနဲ့ ဆရာမလေး ကာမပန်းတိုင် ရောက်သွားတယ်ဆိုတာ ကျနော်ပွေ့ပြီး လိုးနေလျှက်နဲ့ အတင်းဖက်ပြီး ကျနော့်ခါးပေါ်မှာ စီးဆော ဆော့သလို ကော့ကော့ထိုးရင်း တွန့်လိမ်သွားတာကို ကြည့်တာနဲ့ သိလိုက်ရတယ်။ အတန်ငယ်မောလာတဲ့ ကျနော်လည်း ဆရာမလေးကို ကြမ်းပြင်ပေါ် အသာအယာချလို့ ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ သူမ ရင်ဘတ် ထိသွားအောင် တွန်းကပ်ထားလိုက်ရင်း အသားကုန်ဆောင့်ချ ဖိလိုးနေလိုက်တာ ၁၀ ချက်လောက်ပဲ ဆောင့်ရသေးတယ် ။ ထပ်ပြီး မအောင့်ထားနိုင်တော့ပဲ တာတမံကျိုးသလို ပန်းထွက်လာတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို အမွှေးပါးပါးလေးတွေအောက်က ဖောင်းကြွနေတဲ့ အဖုတ်နီရဲရဲလေးထဲ ငုံ့ကြည့်နေရင်း အားရပါးရ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။ နားထဲကနေ လေတွေ တဝူးဝူးထွက်လာတဲ့အထိ တစ်စက်မှမကျန်အောင် သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်တာ ကုန်သွားတော့မှ ဆရာမလေးရင်ခွင်ထဲ ဝုန်းကနဲ ပစ်သွင်းလိုက်ပြီး အားရပါးရ ဖက်ထားမိတော့တယ်။ ပြန်ဆွဲမထုတ်ရသေးတဲ့ အဖုတ်ကလေးက ကျနော့် လိင်တံကို တဇွိဇွိနဲ့ ဆွဲညှစ်နေတာကို ဇိမ်ခံရင်း မှိန်းနေလိုက်မိတာပေါ့။


အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>




ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၄ )

ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)

[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]

ရေလယ်ကျွန်းဘုရားပွဲမှာ သွားသောင်းကျန်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ တစ်ပတ်တိတိ အလုပ်များနေတယ်ဗျာ။ မိုးတွင်းကြီးမှာကို အိမ်အလုပ်တွေက ပြန်များလာပြန်တယ်။ လူနီကြီးကိုလည်း စတိုခန်းထဲ ပို့ထားလိုက်တယ်။ မဟုတ်ရင် ဒင်းဒုက္ခပေးမှာစိုးလို့ ဂျပ်စက္ကူဗူးထဲထည့်ပြီး စတိုခန်းထဲ သွားပစ်ထားလိုက်တယ်။ ဒီဖက်အိမ်မကြီးမှာပဲ ပြန်အိပ်ဖြစ်နေတာကြာပြီ။ အခုတလော ကိုရွှေဘလည်း ပျောက်ချက်သားကောင်းနေတော့ ဟိုနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကိုတောင် စကားနှိုက်ပြီး အင်တာဗျူးဖို့ မေ့သလို ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ အိမ်ရှေ့ ခြံဝိုင်းထဲမှာ ရပ်စောင့်နေတဲ့ ချာတိတ်လေး ဖိုးထွေးကို ခဏကွာလို့ပြောပြီး လုပ်လက်စ ကုန်စာရင်းတွေကို မြန်မြန်ဖြတ်နေမိတယ်။

ဒီကောင် ကျနော့်ကို စောင့်နေတာဗျ။ ရပ်ကွက်ထုံးစံအတိုင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ် ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေကြဆိုတော့ အခုလည်း ရေစက်ပျက်တာ လာလုပ်ပေးပါဦး ကိုဖိုးသက်ဆိုလို့ လိုက်သွားပေးရဦးမယ်။ ကျနော်က တစ်မြို့လုံးသုံးတတ်တဲ့ တရုတ်ရေစက်တွေကို ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက် ပြင်တတ်တာကိုး။ သူ့အိမ်က မဟုတ်ဘူး။ သူ့အသိအိမ်က စက်ပျက်နေတာ ကူညီပါဗျာဆိုတော့ ရပါတယ်ဆိုပြီး အလုပ်လက်စသတ်ပြီးတာနဲ့ ကောက်လိုက်သွားမိတယ်။ သူ့စက်ဘီးနောက်က ခွထိုင်ပြီး ဂွအိတ်ကလေးလွယ်ပြီး ပါသွားလိုက်တာ ခြံတစ်ခြံအဝကို ရောက်သွားတော့မှ ဒါ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ် ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သတိထားလိုက်မိတယ်ဗျ။

“ ဖိုးထွေး!”

“ ဗျာ အစ်ကို”

“ မင်းက ချီးဖြစ်လို့ ငါ့ကို ဒီဆရာမအိမ်ဆိုတာ ကြိုမပြောတာလဲကွ”

“ မ.. မဟုတ်ဘူး အစ်ကိုဖိုးသက် …။ ဆရာမက ဘာမှမပြောပဲ ခေါ်ခဲ့တဲ့။ ကျနော်လည်း အစ်ကို့ကို မညာချင်ပါဘူးဗျာ.. ဒုက္ခ”

အပြန်အလှန် အချီအချပြောနေရင်း ခြံဝင်းထဲကို ရောက်သွားကြပြီ။ ကျောင်းသားတွေရှင်းနေတဲ့ နေ့လည် ၁၂ နာရီကျော်လောက် အချိန်ဗျ။

“ သားဖိုးထွေး ကျောင်းပြန်တက်ရမယ်မလား … သွားတော့နော် ရပြီ ကျေးဇူးတင်တယ်ကွယ်”

“ ဟုတ်! ဆရာမ ..။ အစ်ကိုဖိုးသက် ကျနော် လစ်မယ်ဗျာ”

ခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ်လုပ်ပြီး ဖိုးထွေးတစ်ယောက် ပြန်လစ်သွားတယ်။ ဂွအိတ်ကလေးကိုင်ပြီး ငူတူတူနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော်ရယ် ၊ မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးနဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေရယ် နှစ်ယောက်ထဲ အိမ်ရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ငြိမ်နေကြတယ်။

“ ဘယ်မှာလဲ ရေစက်က”

“ ရေစက်ပါဆို … ရေတွင်းဘေးမှာပေါ့ရှင်…။ လေသံကလည်း မာနအင်မတန်ကြီးလိုက်တာ။ အိမ်နောက်ဖေးကို ကြွတော်မူပါ ရှင့်”

ပြုံးစိစိနဲ့ ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အနောက်ကနေ ကျနော် ခပ်တင်းတင်းမျက်နှာပေးနဲ့ လိုက်သွားမိတယ်။ အနက်ရောင် အိမ်နေရင်း တစ်ပတ်နွမ်း ထမီလေးက ခါးကျင်ကျင်လေးမှာ စည်းနှောင်ထားတော့ အောက်က ကားထွက်နေတဲ့တင်ပါး အိစက်စက်ကြီးတွေက လှမ်းလိုက်တိုင်း အိကနဲအိကနဲ လှိုင်းကလေးတွေထလို့၊ ကျစ်ဆံမြီး တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးက ဘယ်ညာခါရမ်းနေတာကို မသိမသာလေး ခိုးကြည့်ရင်း စိတ်တော့ နည်းနည်းလှုပ်ရှားလာပေမယ့် ဒီလောက် သောက်ကျောတင်းတဲ့ မိန်းမကို အဖက်မလုပ်ပဲ နေပြမယ်ဆိုတဲ့ မာနစိတ်က တင်းကနဲပဲ။

အိမ်နောက်ဖေးခြံဝိုင်းထဲမှာ ဆောက်ထားတဲ့ တစ်ထပ်မီးဖိုဆောင်လေး အနောက်ဖက်နားဆီက ရေတွင်းနားရောက်တော့ ရေစက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း

“ ဒီမှာ!”

လို့ အပြော.. အနောက်က လိုက်လာရင်း နှိမ့်တုန်မြင့်တုန် တင်ပါးဆုံ အိအိကြီးတွေကို မျက်စိအစာကျွေးနေမိတဲ့ ကျနော် သူခိုးလူမိ ဖြစ်သွားသေးတယ်။ သူ့ထမီအောက်က တင်ပါးလှလှကြီးတွေကို ငေးနေမှန်းသိသွားတော့ ခစ်ကနဲ အသံတိုးတိုးလေးထွက်ပြီး ရယ်လိုက်သေးတယ်။ ကျနော်ကတော့ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာထားကို တင်းပစ်လိုက်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ်။

ဂွအိတ်ကလေးကို ချပြီး မန်းကီးဂွနဲ့ ၁၃-၁၄ ဂွတွေကိုထုတ်ပြီး ပန့်ကိုဖြုတ်ချပြီး ရေဘားတွေကို လေလုံမလုံ စစ်ကြည့်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေပေမယ့် ယင်းမာဖိနပ်ပါးကလေးပေါ်က ခြေဖမိုးဖြူလွလွကလေးတွေနဲ့ ခြေချောင်းလှလှလေးတွေကို မြင်နေရတော့ မော့ကြည့်စရာမလိုပဲ သူမ ကျနော့်ဘေးကနေ ရပ်ကြည့်နေတယ်ဆိုတာ သိနေတယ်။ လူက စိတ်မငြိမ်မှန်း တော်တော်သိသာနေတယ်ဗျာ။ အခုလည်း မန်းကီးကို အားနဲ့ဖိပြီးလှည့်လိုက်တာ အရှိန်လွန်သွားလို့ ပိုက်က ဆောင့်ဖြုတ်ချလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး ရေကျန်တွေ ဗွမ်းကနဲ ထွက်လာတော့ ကုန်းကွကွလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာတွေကော ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး စိုရွှဲကုန်တယ်။

“ အို! ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ စက်ဆရာလေးရယ်..။ လူလည်း ကြွက်စုတ်ဖြစ်သွားရှာပြီ.. သနားပါတယ်”

ဘာမှပြန်မပြောပဲ ဝတ်လာတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး မျက်နှာနဲ့ ရင်ဘတ်ကိုသုတ်.. ဂွအိတ်ထဲ အသင့်ပါလာတဲ့ ကားကျွတ်စကိုထုတ်ပြီး ကက်ကြေးနဲ့ ညှပ်ပြီး ရေဘားလေလုံအောင် ခပ်မြန်မြန်လေး ပြန်တပ်ပေးလိုက်တယ်။ အားလုံးပြန်တပြီးတော့မှ ရေတွင်းတိုင်က ရေစက်ခလုတ်ကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး စမ်းလိုက်တော့ ဝရောကနဲ မြည်လာပြီး ဘေးက အုတ်ကန်ထဲကို ရေတွေ တဗွမ်းဗွမ်း ကျလာတယ်။

“ ဟေးး ရေလာပြီကွ .. တော်တယ် တော်တယ် ဖြောင်းဖြောင်း!”

ကျနော် အံ့သြတကြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့ ရူပဗေဒဆရာမ ဒေါ်ခင်ချိုမေဟာ ကျနော်သိခဲ့တဲ့ ရှုတည်တည် မျက်နှာကြောတင်းတင်းနဲ့ အပျိုကြီးမဟုတ်တော့ပဲ ခုန်ပေါက်ရင်း လက်ခုပ်တီးနေတဲ့ အပျိုပေါက်မလေး ဖြစ်နေတယ်ကောဗျ။ အထူးသဖြင့် ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာနုနုကလေးရယ်၊ နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးကို တမင် စူတူတူ ထော်တော်တော်လေး လုပ်ထားပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဟန်ပန်လေး ဖြစ်နေတာရယ်ကို သတိထားမိတယ်။ အနီးအနားမှာ ဘယ်သူမှမရှိနေလို့များ ဂုဏ်သရေရှိ ဆရာမဟန်မပေါက်တော့တာများလားဗျာ။

ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း သူ့ကို သတိလက်လွှတ် ငေးမောနေတဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ခုန်ပေါက်ရင်း လက်ခုပ်တီးနေရာက ကျနော် အံ့သြတကြီး ငေးနေမှန်း သတိလည်းထားမိရော လျှာကလေးတစ်လစ်လုပ်ပြီး ပြောင်ပြနေပြန်ရော။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ မသိတော့ပါဘူးလေ။ ပြောင်ချော်ချော်လုပ်ပြလာမှ သတိဝင်လာပြီး ကိုယ့်ပစ္စည်းတွေကို အိတ်ထဲပြန်ထည့်ပြီး သိမ်းလိုက်မိတယ်။ ရေတွေစိုသွားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကိုတော့ ပြန်မဝတ်ဖြစ်တော့ပဲ ပုခုံးပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီး ဂွအိတ်ကို လွယ်ရင်း ပြန်ဖို့မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကိုလည်း မျက်နှာချင်းမဆိုင်တော့ပဲ ချာကနဲ လှည့်အထွက်မှာ ဂွတွေထည့်ထားတဲ့ လွယ်အိတ်ကြိုးကို လှမ်းဆွဲထားတာ ခံလိုက်ရလို့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

“ ဘာလဲဗျ”

“ အမလေး … စက်ဆရာလေးရယ် အော်လိုက်တာ.. ကြောက်ပါတယ် .. ဟိုစက်ပြင်ခ ဘယ်လောက်ကျပါသလဲရှင်”

လေသံက မူနွဲ့နေသလို မျက်နှာကလည်း မျက်စမျက်နတွေ ချီပင့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ စကားပြောနေတယ်။

“ ကျုပ် ပိုက်ဆံနဲ့ ပြင်စားတဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး …။ ခင်များအိမ်မှန်းသိရင် လာတောင်မလာဘူး ဟုတ်ပြီလား”

“ သြော်! ဟုတ်တယ်နော် မေ့လို့ …။ ဆရာလေးက စက်ကိုအပျော်ပြင်ပြီး ဖဲပဲရိုက်စားတာဆိုလား အဟိ”

“ ဒေါ်ခင်ချိုမေ!!”

“ ရှင်!”

“ ခင်ဗျား ကျုပ်ကို….”

ဒေါသတကြီးနဲ့ မျက်နှာကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးရင်း တစ်ခုခုပြောဖို့ပြင်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ညှိုးကို ခပ်တင်းတင်း ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လာလို့ ကျနော် ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး။

“ ရှူးး ရှူးး ရွှတ်”

သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို လက်ညှိုးတစ်ချောင်းတင်ပြီး တိတ်တော့ဆိုတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို တမင်ပြူးပြနေတော့ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ အမူအရာလေးမို့ ကျနော် ငြိမ်ကျသွားရတယ်။ ကျနော့်လက်ညှိုးကို ဆုပ်ထားတာ မလွှတ်ပဲ ခပ်တင်းတင်းလေး ကိုင်ထားရင်း ရေတွင်းနားက မီးဖိုဆောင်ကလေးထဲကို အတင်းဆွဲခေါ်သွားတော့ ဒရန့်ဒရန့်နဲ့ ကျနော် ပေကပ်ကပ်လုပ်ရင်း ပါသွားတယ်။ မီးဖိုခန်းထဲရောက်သွားတော့ ထမင်းစား စားပွဲမှာ အတင်းဆွဲထိုင်ခိုင်းပြီး နေရာချထားလိုက်တယ်။ မီးဖိုပေါ်က ခရားအိုးကြီးထဲက နှပ်ထားတဲ့ ကော်ဖီမွှေးမွှေးလေးကို မတ်ခွက်အကြီးတစ်ခုထဲငှဲ့ပြီး ဂွပ်ကနဲ ကျနော့်ရှေ့မှာ လာချပေးတယ်။ ကော်ဖီမြင်ရင် မနေနိုင်၊ အနံ့ရှူရတာနဲ့တင် သောက်ချင်နေတော့ ဘာမှမပြောတော့ပဲ ကောက်ယူလိုက်ပြီး တစိမ့်စိမ့် ကျိုက်နေမိတယ်။ ကြောင်အိမ်ထဲက ထုတ်လာတဲ့ ကြွေပန်းကန်ပြားနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ငှက်ပျောထောပတ်ကြော် ၀၀အိအိလေးတွေလည်း ချကျွေးလာတော့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ ယူပြီး စားပစ်လိုက်လိုက်တော့ ချိုစိမ့်ပြီး အရသာတကယ်ရှိတယ်ဗျ။

တနေကုန် ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်များနေခဲ့တော့ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူး။ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးကို ထောပတ်တွေနဲ့ အိနေအောင် ကြော်ထားတာကို ကော်ဖီမွှေးခါးခါးလေးနဲ့ တွဲပြီး မြည်းနေရတော့ အားရပါးရကို ဇိမ်ယူပြီး စားပစ်လိုက်မိတယ်။ အင်မတန် အရသာထူးတဲ့ အစားအသောက်နဲ့ တွေ့နေတော့ ခုနက စိတ်တိုနေတာတွေတောင် ဘာမှန်းမသိတော့ဘူး။ ကော်ဖီမတ်ခွက်ကြီးလည်း ပြောင်သွားအောင် သောက်ပစ်လိုက်သလို ပန်းကန်ထဲက ငှက်ပျောကြော်တွေလည်း အကုန်စားပစ်လိုက်မိတယ်။ ကော်ဖီကို အကုန်မော့ပြီး စားပွဲပေါ် ခွက်ကို ချလိုက်တာနဲ့ စော်ဘွားနှုတ်ခမ်းမွှေး လက်ဖက်ခြောက် ခပ်ထားတဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ကြွေပန်းကန်လေးက ရှေ့ရောက်လာပြန်ရော။ ရေနွေးကြမ်းဖန်ခါးခါးလေးကို အရသာခံ မှုတ်သောက်နေရင်း မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ် လက်ကလေးပိုက်ရင်း ကျနော့်ကို “က ကလေးငယ် ချစ်စဖွယ်” လေးပါလား ဆိုတဲ့ အကြင်နာအကြည့်လေးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး။ ဗိုက်ဝသလို ဖြစ်သွားလို့လား မသိဘူး။ ခုနက စိတ်တိုနေတာ၊ မာန်မာနထားနေတာတွေ ပျောက်ကုန်သလိုလို။

“ ဗိုက်အတော်ဆာနေရှာတယ်.. ကလေးလေးကြနေတာပဲ… စားနေတာကြည့်ပြီး အားရစရာနော် …။ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူး ဟုတ်လား”

“ အိမ်အလုပ် နည်းနည်းရှုပ်နေလို့ စားဖို့မေ့နေတာဗျ”

“ ဟ.. ဟုတ်လှချေလား။ အိမ်အလုပ် တကယ်ကူလုပ်တယ်ပေါ့လေ”

“ ခင်ဗျား.. ကျနော့်ကို ဘာထင်ထင်ဗျာ ဂရုမစိုက်…”

“ ဟေးးး ရှူး ရှူး… အဲ့လို စိတ်မဆတ်ကြေးကွာ။ နောက်လို့မရဘူးလား။ ရှင့်ဒေါ်လေး ခင်ခက် ကျမကို အမြဲပြောပါ့။ ငါ့တူလေးက သူ့ဖာသူ အပြင်မှာဆိုးတာ အိမ်မှာတော့ အင်မတန် အားကိုးရတဲ့ကောင်တဲ့ သိပါတယ်တော်”

…. ….. ….

“ ကော်ဖီနှပ်ထားတာ ကောင်းတယ်မလား …။ ငှက်ပျောထောပတ်လှိမ့်ကြော်လေးကော ကြိုက်တယ်နော် ..။ စားလိုက်တာ ပလုတ်ပလောင်း ..”

“ တအားကောင်းတယ်ဗျ..။ တသက်လုံး ဒီလောက်အရသာရှိတဲ့ ကော်ဖီနဲ့ ငှက်ပျောကြော် မတွေ့ဖူးသေးဘူး..။ ဆရာမ စားဖို့တောင် မချန်လိုက်မိဘူး ဆောရီးနော်”

“ ကြိုက်တယ်ပေါ့”

“ ဟုတ်!”

“ အမြဲစားချင်သွားသလား”

“ ဗျာ!”

“ တသက်လုံး စားမလားလို့ မေးနေတာ…..”

ကျနော် သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ပြောင်ချော်ချော်အမူအရာ မတွေ့ရပဲ မျက်ဝန်းညိုလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်ဗျ။

“ ဘယ်လိုလဲ.. မေးနေတယ် …..”

ရင်ခုန်သံတွေ တအားမြန်လာလို့ ကျနော် စကားနဲ့ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပဲ ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး ငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။

“ ရှင်လေးကို ရှင်ချစ်တဲ့ မိန်းမက မဆိုးမမိုက်ဖို့ တောင်းဆိုရင် လိုက်လျောမှာပေါ့ ဟုတ်လား….”

အာစေးမိနေတဲ့လူလိုပဲ ကျနော် ခေါင်းပဲ တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြနိုင်တယ်။ လူက ထူပူနေပြီဗျ။ ရင်တုန်လိုက်တာဗျာ။

ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးက ရင်ဘတ်အရှေ့နား တွဲလျောင်းဖြစ်နေတာကို ဝဲကနဲ နောက်ကျောဖက်ကို လွှဲတင်လိုက်ရင်း ရူပဗေဒဆရာမလေး ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်အနားကို တိုးကပ်လာတယ်။ ကျနော့်ပုခုံးကို စုံကိုင်လာတယ်။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူမခင်မျာလည်း တစ်ကိုယ်လုံးကို တုန်ခါနေတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ မကြာခင်ပဲ ခွေလဲကျသွားတော့မလိုပဲ။ နှုတ်ခမ်းနီနီလေးတွေက တဆတ်ဆတ် ခါနေရှာတယ်။

ကျနော် ဝုန်းကနဲထရပ်လိုက်တော့ ဒူးပျော့ပြီး ခွေကျသွားဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေတစ်ယောက် ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မျက်နှာလေးကို ထိုးအပ်လာလို့ အလိုက်သင့်ကလေး ခါးကျင်ကျင်လေးကို တစ်ဖက်၊ ပုခုံးသားအိအိလေးကို တစ်ဖက်၊ ထိန်းထားရင်း ပွေ့ဖက်လိုက်ရတယ်။ ကိုယ်လုံးလေးက တသိမ့်သိမ့်တုန်တက်လာမှ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း သူ့မျက်နှာလေးကို ခွာကြည့်လိုက်တော့ အင်မတန်မျက်နှာကြောတင်းတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ပါးပြင်ပေါ်က သနပ်ခါးမှုန်မှုန်လေးတွေက မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးတွေကြောင့် ပျက်ပြယ်စပြုနေရှာပြီ။ ဟောဗျာ! ကျနော့်ဆရာမလေးက ချစ်စဖွယ်လေးပြုံးရင်း မျက်ရည်ကျနေပါကောလားလေ။ နဖူးချင်း တိုက်ထားရင်း မျက်နှာချင်းကပ်ထား ရင်ချင်းအပ်ထားလိုက်ကြတာ တစ်ယောက်ရင်ခုန်သံ တစ်ယောက်ကြားနေရတယ်။

“ လူဆိုး လူရမ်းကား… ရှင်လေး မကောင်းဘူး “ချို့” ကို ချစ်တယ်လို့လည်း ပြောသေးတယ်…. ရှောင်နေတယ် .. ဝမ်းနည်းတယ်ဟာ!”

ကျနော့်ကို ဆို့နင့်နင့် အသံလေးနဲ့ တိုးတိုးလေးချွဲရင်း မျက်ရည်ကျနေတာ ဆရာမလေးမှ ဟုတ်ရဲ့လားဗျာ။ ကျနော် အခုထိ ဆရာမလေးကို စကားပြန်မပြောဖြစ်သေးဘူး။ လူတစ်ကိုယ်လုံး လေထဲမြှောက်နေသလို ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော် ချစ်သူတစ်ယောက် တကယ်ရသွားပြီ ဆိုတဲ့ ဝမ်းသာစိတ်ရယ် ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေး အခုတော့ ကျနော့်ကို အရမ်းတွယ်တာနေပြီဆိုတာကို သိလိုက်ရတာရယ် အကုန်ပေါင်းပြီး လူက အိပ်မက်လိုလို ဘာလိုလိုကြီးလေ။

“ ‘ချို’ကပဲ အရှက်မရှိ တပည့်တစ်ယောက်လွှတ်ပြီး အခေါ်ခိုင်းရတယ်တဲ့ ….။ ရှင် ချို့ကိုချစ်တယ်ဆိုတာ မယုံပါဘူး.. တော်ပါပြီ”

ပြောရင်း အသံက တိမ်ဝင်သွားရှာတယ်။

“ ကျ … ကျနော် .. အ.. အရမ်းရှက်သွားလို့ပါ ဆရာမလေးရာ။ မချစ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ မငိုနဲ့တော့နော် တိတ်.. တိတ်”

“ ချိုတော့ တသက်လုံး နိုင်စားမယ့်ကောင်လေးကို တအားတွယ်တာမိသွားပြီ … ဒုက္ခရောက်ပြီနေမယ်”

“ အာ! မဟုတ်ပါဘူး ဆရာမလေးရာ ..။ ကျနော်နောက်ကို အဲ့လို မလုပ်တော့ဘူးနော် ..။ ဟုတ်ပြီလား တိတ်တော့”

တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကျောပြင်လေးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း ချော့ပေးနေလိုက်တယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ အင်မတန် လင်းမြတဲ့ ခံစားချက်တစ်ခု ဖြစ်နေတာ လူကို တလှပ်လှပ်နဲ့ဗျာ။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး နောက်ဆုံးတော့ ကျနော့်ကို ချစ်တယ်တဲ့။ ဟားဟား! ပျော်လိုက်တာဗျာ။ ဖိုးသက်ကွ.. မာနခဲ ဆရာမချောချောလေးရဲ့ ချစ်သူကွလို့ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဆူညံနေအောင် အော်ဟစ်နေမိတယ်။

ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ပေးနေရာက မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို လက်ဖဝါးနှစ်ခုထဲ ညှပ်ထားပြီး သေချာအနီးကပ် စိုက်ကြည့်ထားပေးလိုက်သေးတယ်။ ကြောင်ပေါက်စကလေးလိုပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေရှာတာကို စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ပါးပါးချင်းပွတ် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပွတ်နမ်းရင်း သုတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ ငိုထားတော့ ထွက်လာတဲ့ နှာရေတွေပါ ကျနော့်ပါးပြင်မှာ ပေပွကုန်တော့ ငိုနေတဲ့ ဆရာမလေးက တဟီးဟီးနဲ့ ရယ်လာပြီး ကျနော့်ပုခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ ကျနော့်ပါးပြင်ကို သုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျနော့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း ရင်ခွင်ထဲကနေ ကျနော့်နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်ကလေးနဲ့သပ်တင်ရင်း

“ ချစ်လိုက်တာ လူဆိုးလေးရာ!”

လို့ စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလာပြန်တယ်။

“ ဟင်းးး”

“ ပလွတ်!”

နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးတွေကို ငုံ့ပြီနမ်းစုပ်လိုက်တော့ ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဟီးလေးခိုလာတာကို ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ထိန်းထားလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ်စုပ်ရင်း နမ်းနေတာက ကျနော်မဟုတ်ဘူး ဆရာမလေးဗျ။ ရင်ဘတ်ချင်း တအားကပ်ထားတော့ တော်တော်ထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အိကနဲ အိကနဲ ဖြစ်ဖြစ်နေတယ်။ ခုနက ချစ်မြတ်နိုးစိတ်ကလေးတွေကနေ အခု လိင်စိတ်ဖက်ကို နှစ်ယောက်လုံး ပြောင်းစပြုလာလို့ ကြမ်းချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ ချစ်ပွဲတစ်ခါမှ မဝင်ဖူးသေးဘူးလေ။

ခုနက ငေးကြည့်ပြီး သွားရည်ကျချင်သလို ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ တင်ပါးအိစက်စက်ကြီးတွေကို ကျနော်အခု လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရ ဆွဲပင့်ကိုင်ရင်း ညှစ်ချေနေသလို ဆရာမလေးကလည်း အငမ်းမရ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း တဟင်းဟင်းနဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းထန်လာတယ်။ အောက်က ကျနော့်လိင်တံကလည်း ချက်ချင်းပဲ ထောင်ထလာပြီး ဆရာမလေးရဲ့ ဆီးခုံပေါ်ကို ထောက်ထားမိတာကို သူလည်းသိနေမှာပေါ့လေ။ စိတ်မထိန်းတော့ပဲ အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ညာဖက်နို့ကြီးတစ်လုံးကို အားရပါးရ ဖိဆုပ်ညှစ်ချေပေးလိုက်တော့ အာ့ကနဲ မြည်သံလေးထွက်လာပြီး ခြေဖျားလေး ပိုထောက်လာတယ်။ ခါးက ထမီလေးကို အသာလေးဖြေချပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီမဝတ်ထားမှန်း စမ်းလိုက်မိတော့ ချောမွတ်အိစက်လွန်းတဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုအပေါ် လက်က ရောက်သွားတယ်။ တင်ပါး အသားလေးတွေက အေးစက်စက်ကလေးဖြစ်နေတယ်။ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ချေလို့ကလည်း ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

“ ဒီနေရာကြီးမှာ မကောင်းဘူးကွာ .. နော်….. ချို့ အိပ်ခန်းကို လိုက်လာခဲ့ တစ်မိနစ်အတွင်း … ဒါပဲ”

ရုတ်တရက် ကျနော့်ကို တွန်းဖယ် မီးဖိုချောင်ကြမ်းပြင်ပေါ် ဂွင်းလုံးပုံကျနေတဲ့ ထမီလေးကို ကောက်ဝတ်လို့ ယုန်မကလေးလို လှစ်ကနဲ ပြေးထွက်သွားတယ်။ အောက်က ထောင်ထနေတဲ့ လိင်တံကြီးနဲ့ ကြောင်အအ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော်လည်း အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ ပူပူနွေးနွေးချစ်သူဖြစ်စ ဆရာမလေးရှိရာ အိမ်အပေါ်ထက်ကို ပြေးလိုက်သွားမိပြီ။ ခြံဝင်းအကျယ်ကြီးထဲက ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးထဲမှာ လူသူလေးပါးကင်းရှင်းလို့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ကြားထဲက ချစ်စိတ်မွှန်နေတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦး အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ နောက်ထပ် စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာရင် ပွဲကြမ်းကြတော့မယ်ဆိုတာ သေချာနေပြီ မဟုတ်လားဗျာ။

အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လှေကားထစ်တွေ ကျော်နင်းပြီး တက်ခဲ့မိတာ သေချာတယ်။ ဆရာမလေးရဲ့ အိပ်ခန်းရှေ့ကို ရင်ခုန်လှိုက်မောစွာနဲ့ ရောက်သွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အခန်းတံခါးက ပိတ်ထားလျက်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အသာဖိတွန်းကြည့်လိုက်တော့ ပွင့်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှလည်း ရှိမနေဘူးဗျ။ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ရှာကြည့်နေမိဆဲမှာပဲ အခန်းထောင့်က ဆင်းဂါးအပ်ချုပ်စက်ကြီးက ဂျုံးဂျုံး ဆိုပြီး ဘီးလုံးတစ်ပတ် လှည့်သွားတယ်။ ကျနော် အသာအယာ ပြုံးမိရင်း အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။

အခန်းနံရံနားကပ်လျှက်က အပ်ချုပ်စက်ကြီးတစ်ခုလုံးကို ဖုန်မတင်အောင် လွှားထားတဲ့ အဝတ်စအဖြူရောင်ကြီးကို အသာလေး ဟိတ်ကနဲ ဆွဲဖယ်လိုက်တော့ အပ်ချုပ်စက် ခြေနင်းခုံပေါ်မှာ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ပြီး ပုန်းနေရှာတဲ့ ဆရာမလေးကို ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ ကိုက်ထားရင်း ကျနော့်ကို ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ မော့ကြည့်နေရှာတဲ့ ချစ်သူလေး။ သူ့ခင်မျာ ရှက်သွေးဖြာတဲ့အပြင် စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ မျက်နှာလေးက နီရဲတွတ်လို့ပေါ့။

“ မိပီကွ! ဟားဟား လာခဲ့ တုတူပုန်းနေတဲ့ ဆရာမလေး”

“ ဟေ့အေး လာဘူး “ချို” ကြောက်တယ် သူများကို အကြမ်းပတမ်းတွေ လုပ်ပေးတော့မှာ ဟေ့အေးနော် ဟေ့အေး ခစ်!”

“ သြော! မလာဘူးလား ကဲ.. ကြာပါတယ်ကွာ အကြောင်းပြရသေးတာပေါ့”

“ အမေ့ .. .. ဟေးးး လူဆိုးလေး”

အပ်ချုပ်စက်ခုံကို ကွယ်ပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို အတင်းဆွဲထုတ်ပီး ထူမလိုက်တယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ ဘလောက်အင်္ကျီနှိပ်စိလေးတွေကို တဖျောက်ဖျောက်မြည်အောင် ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဟင်းလင်းပွင့်ထွက်သွားတာနဲ့ အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေး မနိုင်ဝန်ထမ်းထားရတဲ့ ဝါဝင်းစိုပြေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်မွှာက ဝင်းကနဲ ပေါ်လာတယ်။ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ဘလောက်လက်ပြတ်ကလေးကို ချွတ်ချရင်း ဘရာ ချိတ်ကလေးတွေကိုပါ သူမဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုပြီး ဖြုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ အခုဆိုရင် ကျနော့်ဆရာမလေးခင်မျာ အပေါ်ပိုင်းဗလာ ဖြစ်သွားရှာပြီ။ မတ်တပ်ရပ်လျှက် မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်လို့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာတယ်။ နားရွက်ကလေးတွေက နီရဲနေတာ.. မျက်နာတစ်ခုလုံး ပန်းသွေးရောင်ထနေရှာတာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ကျနော့် ရူပဗေဒ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ ယောကျာ်းဆိုလို့ ကျနော်နဲ့ပဲ ဆုံဖူးကြောင်း သိသာနေတယ်။

ခါးမှာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စည်းနှောင်ထားတဲ့ ထမီလေးကိုပါ ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ အောက်ခံမဝတ်ထားတဲ့ ဆရာမလေး တစ်ကိုယ်လုံး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားရှာပြီ။ မျက်လွှာကလေးချလို့ တောင့်တောင့်လေးရပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို မျက်စိထဲမြင်ယောင်ကြည့်လိုက်ကြစမ်းပါဗျာ။ အဆီပိုမရှိတဲ့ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်ကလေး၊ ချက်နက်နက်ကလေး၊ ဝါဝင်းနေတဲ့ အသားအရည်၊ သာမန်ထက်ထွားတဲ့ ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးက တင်းရင်းလုံးကျစ်လို့ တွဲမနေဘူး။ အောက်ဖက်ကိုကြည့်ပါဦး.. အမွှေးနုနုလေးတွေဖုံးအုပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကလေး။ ဆင်စွယ်လို ချောမွှတ်နေတဲ့ လက်မောင်းအိုးကလေးနှစ်ခုကို ကိုင်လိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်ပတ်လှည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကျောပေးထားတဲ့ကိုယ်နေဟန်ထားလေးကလည်း တပ်မက်စရာပါလေ။ ကျောပြင်ကော့တော့တော့လေးက အပြစ်အနာဆာကင်းပြီး ပြေဆင်းအလာ အောက်ရောက်တော့ ကော့တက်သွားတဲ့ အိုးဝိုင်းကားကားလေးက အောက်ကို ပြန်ကောက်ပြီး ပေါင်တံလှလှလေးမှာ အဆုံးသတ်လို့ပေါ့။

အပြစ်ဆိုစရာမရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးအလှပိုင်ရှင်ကလေးကို ကြည့်ပြီး ကျနော့်လိင်စိတ်တွေ အရမ်းဆူပွက်နေမိပြီ။ နက်မှောင်သန်စွမ်းလွန်းတဲ့ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးကလည်း တင်ပါးအကျော်နားအထိ တွဲလျောင်းကျနေတော့ ဒီကျစ်ဆံမြီးကြီးကို အားရပါးရ လက်နဲ့ဆွဲပြီး လေးဖက်ထောက် လိုးလိုက်ချင်စိတ်က တားမရတော့ဘူး။ ဘာမှစကားမဆိုမိပဲ တုန်ရီနေတဲ့ ကျနော် ပုဆိုးနဲ့အတွင်းခံကို မြန်မြန်ချွတ်ချလိုက်ပြီး မာတင်းနေတဲ့ လိင်တံကြီးကို တင်ပါးနှစ်ခုကြားထဲ ထောက်ထားရင်း ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရွရွလေးနမ်း၊ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ဂျိုင်းအောက်ကလျှိုပြီး နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ အိုဆိုတဲ့ ညည်းသံကလေးနဲ့ တင်ပါးလေးကို အရှေ့ဖက် ကော့ပစ်တယ်။

“ ဟင်းးး ဖိုးသ..သက်လေး “ချို” အရမ်းမောလိုက်တာကွယ်”

“ ချစ်တယ်.. ဆရာမလေးရာ.. ပလွတ်.. ပြွတ်စ်.. ပြွတ်စ်”

ကျောပေးထားတဲ့ချစ်သူ ဆရာမလေးကို နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ညှစ်ချေရင်း သနပ်ခါးရနံ့လေးတွေ မွှေးကြိုင်နေတဲ့.. ပုခုံး၊ ဂုတ်ပိုး၊ ပါးပြင်၊ နားရွက်ဖျားကလေး.. အဲ့ဒီလို နေရာအနံ့ လျှောက်နမ်းပေးနေမိတယ်။ အောက်က ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးတွေ စိုစပြုနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံမာမာကြီးနဲ့လည်း သူ့တင်ပါးပြောင်ချောချောအိအိလေးကို ဟိုထောက်ဒီထောက် လိုက်ထောက်ရင်း ညှောင့်ပေးနေမိတယ်။ နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ထားရင်းလည်း နို့သီးခေါင်း စူစူလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မ ကြားညှပ်ကိုင်ပြီး လှိမ့်ပေးနေလိုက်မိတယ်။

“ ချို … ချို ဒူးတွေ တအားပျော့လာပြီကွာ မတ်တပ်ဆက်မရပ်နိုင်တော့ဘူး.. အမေ့!”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ခွေကျချင်သလိုဖြစ်လာတဲ့ ကိုယ်လုံးပုံ့ပုံ့လေးကို ဖမ်းထိန်းထားရင်း ခြေလွှတ်လက်လွှတ် ယက်ကန်ကန်လေး ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲပွေ့ချီလိုက်မိတယ်။ ခြေလှမ်းခပ်ကျဲကျဲလှမ်းလို့ ကုတင်ပေါ် အသာအယာချထားပေးလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန် ဒူးထောင်ပေါင်ကားဖြစ်အောင် အနေအထား ပြင်ထားပေးလိုက်တယ်။ ကျနော် အောက်ကနေ ကုတင်ပေါ်လှမ်းမတက်ပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း ပေါင်ကားထားတဲ့ ဆရာမလေးကို ကုတင်စောင်းနားအထိ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်ကလေးက ဖားဖိုလို မြင့်လိုက်နှိမ့်လိုက်ဖြစ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ဆရာမလေးက ခေါင်းထောင်ကြည့်လာတယ်။

ကျနော်က ဂရုမစိုက်သလိုလုပ်ရင်း ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲယူပီး ဆရာမ တင်ပါးတွေအောက်ကိုထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားမိတယ်။ ရသွားပြီ။ တင်ပါးအောက် ခေါင်းအုံးခံလိုက်တော့ ခပ်မြင့်မြင့်လေးဖြစ်လာတဲ့အပြင် နီရဲနေတဲ့ အကွဲကြောင်းလေးက ပိုလို့တောင် ပြဲအာအာလေးဖြစ်လာသလိုပဲ။ အဖုတ်အမွှေးလေးတွေပေါ်မှာ အကွဲကြောင်းထဲက တောက်တောက်ယိုကျလာတဲ့ အရည်လေးတွေက သီးလို့တောင်နေပါပြီကောလေ။

“ ဆရာမလေး”

“ ရှင်!”

ခေါင်းကလေး ထောင်ထလာပြီး ရီဝေေ၀ ရှက်ဝဲ၀ဲလေးနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာအပ်မလိုလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေတယ်။

“ ကျနော့်ကို အထင်သေးမှာလားဗျာ”

“ ဟေ့အေး .. သေးဘူး.. ပို… ပိုပြီးတောင် ချစ်မိလာတာ … ဘယ်တော့မှ အထင်မသေးပါ.. အာ့ အာ့ ရှီးးးး”

ခေါင်းနဲ့ မွှေ့ယာ ရိုက်ခတ်သံ ဘုတ်ကနဲ မြည်သွားတဲ့အထိ ဆရာမလေး နောက်ပြန်လှဲအိပ်သွားရှာတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း အကျယ်ကြီးပဲ အော်ညည်းလို့ပေါ့။ ဆရာမလေး ပြန်ဖြေတာမှ မဆုံးလိုက်ဘူး ဖောင်းကြွနေတဲ့ အရည်ရွှဲရွှဲ အဖုတ်ဖောင်းလေးကို ကျနော် ရှလွှတ်ကနဲ ကောက်လျက်ပစ်လိုက်တာကိုးဗျ။ ချိုမြတဲ့ အဖုတ်ရည်အရသာနဲ့အတူ (နည်းနည်းတော့ ငံတယ်ဗျ) အနံ့ယဉ်ယဉ်လေးပါ ရှူမိတာမို့ လိင်စိတ်တောင် ပိုကြွလာသလိုပဲ။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း လျှာကို တောင့်တောင့်ကလေးဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အစုန်အဆန် ထိုးခွဲပေးနေမိတယ်။ နည်းနည်းလေး လျှာညောင်းသလိုဖြစ်လာရင် အစိအပေါ်ကို လျှာနဲ့ တရုတ်စာရေးသလို ပျော့ပျော့ကလေး စုတ်တံနဲ့ခြစ်သလို ဘယ်ညာကစား၊ ပင်ပန်းသလိုဖြစ်လာရင် အစိကို သကြားလုံးစုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်။ အပေါက်ဝကို နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ထားပြီး လျှာကို ဝင်နိုင်သလောက်သွင်းပြီး မွှေ့ပေးနဲ့ ဆက်တိုက် တိုက်စစ်ဆင်ပေးလိုက်တာ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတင်းဆွဲပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် အကြောတွေဆွဲရင်း တစ်ချီပြီးသွားရှာတယ်။

အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အသက်၀၀ရှူနိုင်တော့လို့ ဆီးခုံလေး ပေါ်မျက်နာအပ်ပြီး နှစ်မိနစ်လောက် အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း အမောဖြေနေမိတယ်။ အမောပြေသွားတာနဲ့ မတ်တပ်ချက်ချင်းရပ် နီရဲနေတဲ့ ကျနော့် ထိပ်ဖူးနဲ့ အရည်တွေအိုင်ထွန်းနေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို သေချာချိန်ပြီး တေ့ထားလိုက်တယ်။ အလိုးခံရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ဆရာမလေး မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မှိန်းနေရာက ဖျတ်ကနဲ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ခေါင်းထောင်ထလာတယ်။ ချွေးစက်ကလေးတွေ စိုရွှဲနေတဲ့ကြားက မျက်နှာဖူးဖူးလေးက ဆံနွယ်ခွေခွေလေးတွေ ဝဲကျနေတာ ချစ်စရာလေးဗျာ။ အင်မတန်ကောင်းတဲ့ အဖုတ်အလျက်ခံပြီးတဲ့နောက် ဒီထက်ကောင်းတဲ့ ကာမအရသာကို ခံစားရတော့မှာမို့ တက်ကြွလာတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေဆိုတာ သူ့အကြည့်က ဖော်ပြနေတယ်။

“ အိ”

“ အားးး ကောင်းလိုက်တာ.. စီးပိုင်နေတာပဲ ဆရာမရာ နာလားဟင်”

“ သာသာလေး ဖိနော် … မနာဘူး … နည်းနည်းတော့ ရင်ခေါင်းထဲမှာ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး … ဒါပေမယ့် ချို ခံနိုင်ပါတယ် … အားးးး ရှိ.. ရှီးးး”

“ ကျနော် တအားမလုပ်ပါဘူး .. ဖွဖွလေးပဲ ဆောင့်မယ်နော် ဆရာမ”

လိင်တံကလည်း သံပိုက်လုံးတစ်ချောင်းလို မာကျောလွန်းနေတော့ နူးညံ့လွန်းတဲ့ အဖုတ်နံရံတွေကို ထိုးထိုးခွဲပြီး ဝင်သွားသလို ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်းလည်း ထိပ်ဖူးဒစ်နဲ့ ဆွဲချိတ်ထုတ်လိုက်သလို အဖုတ်တစ်ပြင်လုံး စူခုံးကြွပြီး ပါပါလာတာဗျ။ ကျနော် လူနီကြီး စေခိုင်းချက်အရ ပက်ပက်စက်စက် တက်လိုးသွားတာ ခံလိုက်ရပြီးကတည်းက တစ်ခါမှ အလိုးမခံထားရတော့ တော်တော်ကြီးကို ခက်ခဲနေတယ်။ အခုထိ တစ်ဝက်လောက်ရောက်အောင် မနည်းထိုးထည့်နေရသေးတယ်။ အတွင်းနားရောက်ဖို့ နည်းနည်းလိုနေသေးတယ်။

စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆုပ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းပဲ ဆွဲလိုးနေလိုက်တာ စိတ်ထဲမှာ ဟာကနဲဖြစ်သွားလို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လိင်တံက အဆုံးထိဝင်သွားပြီ။ အခုဆို ဆီးခုံနှစ်ခုက ဂဟေဆက်မိနေပြီလေ။ နောက်ထပ် ၁၀ ချက်လောက် အစအဆုံး အသွင်းအထုတ် လုပ်ကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်အဆင်ချောသွားပြီမို့ အားထည့်ပြီး ခပ်ဆဆလေး ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။

“ အင့် အင့် အင့် ဟူးးးး ကျွတ်ကျွတ်! ဖိုးသက်လေး .. “ချို” ပြန်.. ပြန်ဖြစ်လာပြန်ပြီ.. မောလိုက်တာ… မရပ်နဲ့နော်.. ဆက်တိုက်လေးဆောင့်ပေး … အားး ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူးကွာ .. မရတော့ဘူးသိလား … အိုးးးးး”

ဆရာမလေး ပြီးပြန်တော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပြီမို့ ဒီအချိန်မှာ အဖုတ်ကွဲအောင် ဆောင့်လည်း မနာတော့ဘူးလို့ မီးစိမ်းပြလာတာ မှန်းရိပ်မိပြီး နို့ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကို ခါးကျင်ကျင်လေးဆီ ပြောင်းကိုင်ရင်း အသားကုန် ဆောင့်လိုးနေမိတယ်။ ကျနော့်လိင်တံကို အသားကုန် အဖုတ်ကြွက်သားတွေက ဆွဲညှစ်လိုက်တာ ခံလိုက်ရတော့ သူအရမ်းကောင်းပြီး ကာမအရသာ ရသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော် မရပ်သေးပဲ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဆောင့်လိုးနေတုန်းပဲ။

“ ဆရာမ.. ဆရာမ ကျနော်လည်း မရတော့ဘူးဗျာ ထွက်တော့မယ် … ဟားးးး”

“ ”ချို” သေတော့မယ်ကွာ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း မသိဘူးးးး… နောက်တခါ မောလာပြန်ပြီ… မရတော့ပြန်ဘူး… မရတော့ဘူး မရပ်နဲ့နော်…. မရပ်ပေးနဲ့ အားးးးးးး”

ဖတ်.. ဖတ်… ဖြောင်း..ဖြောင်းးး … အီးးး

ပုံမှန်အားဖြင့် ကာမပန်းတိုင်ရောက်ဖို့ မလွယ်တဲ့ မိန်းမတွေထဲမပါတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးဟာ ပြီးသွားတာကို ဆက်တိုက်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုက်တိုင်း ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထပ်ထပ်ပြီးတတ်မှန်း ကျနော်ရိပ်မိပြီး မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်လိုးရင်း ကျနော့်လိင်တံကို အဖုတ်က တဇိဇိနဲ့ ဆွဲအညှစ်မှာ ဘယ်လိုမှ မထိန်းထားနိုင်တော့ပဲ အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်လိုးရင်း သုတ်ရည်ပူနွေးနွေးတွေကို ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိပြီ။ အင်မတန်ပြင်းထန်တဲ့ စိတ်နဲ့ ဆာလောင်နေသမျှ အားရပါးရ ပြီးလိုက်ရလို့လားမသိဘူး သုတ်ရည်ပန်းအထုတ်မှာ ကျနော့်နားထဲက လေတွေက တရှူးရှူးနဲ့ ထွက်သွားသလိုပဲ။ နားထဲမှာ တဝီဝီတောင် မြည်လာတယ်။ နောက်ဆုံး လက်ကျန် သုတ်ရည် တစ်စက်နှစ်စက်လောက်ကို ညှစ်ထုတ်ရင်း အဖုတ်နဲ့လိင်တံ တပ်ထားလျက်နဲ့ ဆရာမလေးကိုယ်ပေါ်ကို ကျနော် မှောက်ကျသွားခဲ့တယ်။

…………………………………………

“ ရှင်လေးက မှော်ဆရာလေးလားဟင်”

“ အမ်! ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာမ”

“ သိပူး … ကျမ သေတော့မတတ်ပဲ မမြင်ဘူးလား ခုနက လူးလှိမ့်နေတာ ဟွန်း!”

“ နာလို့လား”

“ ဟုတ်ပါပူး.. အာကွာ.. ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး ရှက်လို့ သေတော့မယ်နော် အကျင့်ပုတ်လေး ..။ သူပြီးသွားလို့ တော်သေးတယ်..။ မဟုတ်ရင် အဲ့ဒီလိုမောတာကြီးတွေ ဆက်တိုက်ဖြစ်ရလွန်းလို့ ကျမ သေသွားမလားလို့တောင် ထင်နေတာ”

“ ဘာဖြစ်လို့ မောတာလဲ”

“ အာကာသထဲ မြှောက်တက်သွားပီြီး ပြန်အကျ… ကိုဖိုးသက်လေးနော် .. မပြောတတ်ဘူး တော်ပြီ လာမမေးနဲ့”

“ ဟီးဟီး … ဆရာမမျက်နှာလေးက ရှက်နေတာ ချစ်စရာလေး.. ပြွတ်စ်”

အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖင်တုံးလုံးလေးတွေနဲ့ ပူးကပ်နေရင်း တီတီတာတာ ချစ်စကားဆိုနေကြတဲ့ ချစ်သူနှစ်ယောက်အဖို့ ကမ္ဘာလောကကြီးက သာယာနေမယ်ဆိုတာ ပြောစရာတောင် မလိုတော့ဘူးထင်ပါရဲ့ဗျာ။

“ ဒီနေ့ အိမ်မပြန်ပဲ… ည ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့နော်”

“ ဟမ်! ဆရာမ တပည့်တွေ ပြန်လာရင်ကော… ကျူရှင်သင်ရမှာမလား… ကျောင်းသူတွေလည်း ဒီမှာနေတာမလား”

“ လျှာမရှည်နဲ့ တိတ်တိတ်နေ.. ချစ်တယ်ဆို…။ ရဘူး ဒီအခန်းထဲမှာ ပုန်းနေ..။ ညစာပါ အခန်းထဲယူပေးမယ်.. ဒါပဲ”

“ မခွဲနိုင်တော့ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား”

“ အမယ်! ရှင်နော် … အထက်စီးကြီးက .. တော်ပြီ မိန်းကလေးဈေးကျလိုက်တာ”

ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ မူနွဲ့ရင်း ချစ်စကားဆိုနေတဲ့ ဆရာမလေးက ဆတ်ကနဲ ကျောပေးပြီး ဟိုဖက်လှည့်လို့ စိတ်ကောက်သွားပြန်တယ်။ ဘယ့်နှယ် အပျိုကြီး မျက်နှာကြောတင်းတင်းကလေးက စိတ်ကောက်တတ်သားပဲ။

ကြည်မွှေ့နေတဲ့ ခပ်ရွှင်ရွှင်စိတ်ကလေးနဲ့ ကျောပေးထားတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို အထက်အောက် အစုန်အဆန် လက်ဖဝါးနဲ့ လျှောက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပုခုံးလေး၊ လက်မောင်း၊ ကျောပြင်ချောချောလေး၊ တင်ပါးအိအိကြီး.. ကျနော့်လက်ကို လှည့်မကြည့်ပဲ ပုတ်ပုတ်ချတယ်ဗျ။ စိတ်ကောက်နေတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဆန္ဒပြနေတာလေ ဒင်းကလေးက။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မျိုသိပ်ရင်း ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး နားရွက်နားကိုကပ်လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။

“ ဆရာမလေးရဲ့ မဟာဆန်တဲ့ ဟောဒီ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နဲ့ဆွဲ၊ လေးဖက်ထောက်ပြီး တင်ပါးလေး ကော့ထားတာကို အနောက်ကနေ အားရပါးရဆောင့်ပြီး ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တယ် သိလားးးး…..”

ကိုယ်လုံးလေးက တွန့်သွားပေမယ့် ကျောပေးထားတုန်းပဲ။

“ ဟင် လို့ ဆရာမလေး… အဲ့လိုချစ်ချင်တယ်ဗျာ”

ကျနော့်စကားအဆုံးမှာ ဆတ်ကနဲ ကျနော့်ဖက်ကို လှည့်လာတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက် အံကလေးကြိတ်လို့ သွားကြားထဲက လေသံလေးနဲ့ ခပ်ငေါက်ငေါက်ကလေး မေးလာတယ်။

“ ဒါဆို ရှင်လေး ကျမနဲ့ ဒီည တူတူအိပ်မှာလား”

ကျနော် ပြုံးစိစိနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ် ထင်တာပဲဗျ။ မိုးတွင်းကာလမို့လား မသိဘူး တိတ်ဆိတ်တဲ့ညမှာ ဖားအော်သံ အုံအွမ်.. အုံအွမ် သံတွေက ဆူညံနေတာပဲ။ နေ့လည်က ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ ဆက်ပြီး ဟိုဟာမလုပ်ဖြစ်ပဲ စလိုက် နောက်လိုက် ဟိုကလိဒီကလိ လုပ်လိုက်နဲ့ ကလူကြည်စယ်ရင်း အားရပါးရ ပေါက်ကွဲပြီး ချစ်ခဲ့ကြတဲ့ အရှိန်ကြောင့်လားမသိဘူး နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ အဝတ်မပါပဲ ဖက်လျှက်ကလေး အိပ်ပျော်သွားကြတာ ကျူရှင်သင်ခါနီး အိမ်အောက်ထပ်မှာ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတဲ့ အသံကြားမှ လန့်နိုးလာကြတယ်။ ဆရာမလေးလည်း လူးလဲထထိုင် အဝတ်တွေ ကောက်ဝတ်ပြီး ကျနော့်ကို တိတ်တိတ်ကလေးနေနော်လို့ အမူအရာပြရင်း ဖတ်စရာစာအုပ်တွေ တစ်ထပ်လိုက် ချပေးထားခဲ့ပြီး အခန်းတံခါးကို အပြင်ကနေ သော့ခတ်လို့ အိမ်အောက်ကို အပြေးလေး ဆင်းသွားတော့တယ်။

ကျူရှင်ချိန်တွေ အကုန်ပြီသွားတော့ ညနေစောင်း မိုးချုပ်စတောင်ပြုနေပြီ။ စာသင်ရတာ မောလာဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးက ညစာမချက်ခင် ချွေးပြန်နေတဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လှစ်ကနဲ တက်လာပြီး ကျနော့်ဆီ လာလိုက်သေးတယ်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခွေနေတဲ့ ကျနော့်ကို အုပ်မိုးပြီး

“ ချစ်လိုက်တာဟာ!”

လို့ တိုးတိုးလေးပြောရင်း တရွှတ်ရွှတ် နမ်းသွားသေးတယ်။ ကိုယ်ကိုကိုင်းညွှတ်လာတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ရင်သားတွေကို အသာလေး အင်္ကျီပေါ်က ဆုပ်ချေမိလိုက်တော့

“ ဟွန်း! လက်ဆော့လိုက်တာ…. လစ်တာနဲ့ နှိုက်တယ်ကွာ..”

ဆိုပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီး …

“ ကဲ! ချို ညစာသွားချက်ဦးမယ်နော်။ ချို့ပါးကို တစ်ခါနမ်းပေး…”

ဆိုပြီး ပြောလာလို့ ဘယ်ပြန်ညာပြန် တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းပေးလိုက်ရသေးတယ်ဗျ။ ညစာကို လင်ဗန်းလေးနဲ့ အခန်းထဲယူလာပေးတော့ ဆရာမလေး ခွံ့ကျွေးတာကို ပလုတ်ပလောင်း စားလိုက်တာပေါ့။ ခရမ်းသီးအိုးကပ်နဲ့ ကုလားပဲဟင်းရည်.. ကြက်ကြော်.. ဟင်းတွေထက် ချစ်သူကိုယ်တိုင်က ‘ဟ’ ဆိုတဲ့ အမူအရာလေးလုပ်လုပ်ပြီး အခွံ့ခံရလို့လားမသိဘူး တသက်မမေ့နိုင်မယ့် ညစာလေးပေါ့ဗျာ။ ညနည်းနည်းမိုးချုပ်လာတော့ ကျနော် ရေချိုးချင်လာတယ်။ အိမ်အောက်ထပ်မှာ အဆောင်နေတဲ့ ဆယ်တန်းကျောင်းသူတွေ ရှိတာကြောင့် အိမ်နောက်ဖေးရေတွင်းဆီကို ကျနော့်ကို ခေါ်သွားဖို့ ဆရာမလေးက လန့်နေရှာတယ်။ ရေမချိုးရင် နေလို့ထိုင်လို့မရ ဖြစ်တတ်တဲ့ ကျနော်က အတင်းပူဆာတော့မှ ကျောင်းသူလေးတွေကို ပုစ္ဆာတွက်ခိုင်းထားပြီး ဆရာမရေချိုးလိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး အိမ်ပေါ်ပြေးတက်လာ.. ကျနော့်ကို အိမ်နောက်ဖေးလှေကားကနေ တိတ်တိတ်လေး ရေတွင်းနားက အုတ်ကန်လေးဆီ လက်ဆွဲပြီး ခေါ်သွားပေးတယ်။

အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ အပျိုကြီးလေးမို့ လူမိမှာ ကြောက်ပြီး လက်ကလေးတွေကို တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေရှာတယ်။ ခါးစောင်းလောက်အမြင့်ရှိတဲ့ အုတ်ကန်လေးကိုကွယ်လို့ နှစ်ယောက်သား တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ ရေကို တဗွမ်းဗွမ်းမြည်အောင် သွက်သွက်လေး ချိုးနေကြတယ်။ အိမ်မကြီးဖက်ကနေ တစ်ယောက်ယောက်လာနေရင်လည်း ကျနော်တို့က အမှောင်ထဲကနေဆိုတော့ အရင်မြင်နေရတာမို့ သိပ်တော့ ကိစ္စမရှိဘူးပေါ့လေ။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းပေမယ့် တခွိခွိနဲ့ ကြိတ်ရယ်နေကြရင်း ပျော်နေကြတာပေါ့။

အိမ်အောက်ထပ်က ကျူရှင်သင်တဲ့နေရာမှာ လေးပေဖန်ချောင်း ၃ ချောင်းအောက်မှာ ကျောင်းသူလေးတွေ အုပ်စုလိုက်က စာကျက်လိုက် စကားပြောလိုက် ဆူညံနေကြတာကို လှမ်းမြင်နေရတဲ့ နေရာမှာ ချစ်သူဆရာမလေးနဲ့ ရေအတူတူ ချိုးနေရတာလေ။

“ ကိုဖိုးသက်လေး .. ရှင်အဲ့လို မကဲနဲ့ကွာ… ဟိုမှာ ကလေးတွေ အများကြီးရှိနေတယ်နော်.. ကျွတ်.. ဟာ.. “ချို” စိတ်တိုလာပြီနော် .. မလုပ်နဲ့ဆိုနေ…”

ရေချိုးရင်း ဆပ်ပြာတိုက်ကြတော့ ဆရာမလေးရဲ့ ထမီရင်လျားလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး နို့တွေ အဖုတ်တွေ ကျောပြင်တွေကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဆပ်ပြာတိုက်ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး ကျနော် လုပ်ပေးသမျှခံနေတဲ့ ဆရာမကို ရေလောင်းပေးရင်း ဆွဲဖက်လိုက်တော့ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းပြန်ဖက်တွယ်လာတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော့်အောက်က လိင်တံက အလိုက်မသိပဲ ဖျောင်းကနဲ ထောင်လာတော့တာဗျ။ ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးကို အခွေလိုက်ကလေး ခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ဆံညှပ်နဲ့ညှပ်ထားတော့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဖြစ်ပြီး ထမီရင်လျား ဂွင်းလုံးကျွတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ဒီနေရာမှာတင် ကျနော် အရမ်းလိုးပစ်ချင်စိတ်က ထိန်းမရတော့ဘူး ဖြစ်လာတယ်။ ပုံမှန်ဖက်တာ မဟုတ်တော့ပဲ နို့ကြီးတွေကို ငုံ့ပြီး စို့၊ ဖင်တွေကို ချေ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး လျှာကိုထိုးထည့်ထားရင်းကစား လုပ်လာတော့ စိတ်အိုက်လာဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးက အတင်းတွန်းထုတ်ရင်း ငြင်းတယ်။ ဖားအော်သံတွေ ဆူညံနေတဲ့ ညအမှောင်မှာ လူရိပ်နှစ်ခုဟာ တွန်းထိုးနေကြရင်း ပူနွေးမာတောင့်နေတဲ့ လိင်တံကို ဆရာမလက်ဖဝါးနုနုလေးထဲ ထည့်ပေးလိုက်တော့..

“ ဟောတော့ ရှင်လေးဟာကြီးကလည်း ဒုံးပျံကြီးကြနေတာပဲ.. အရမ်းဖြစ်နေပြီ .. အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တဲ့ထိတောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ ကျွတ်! ဒုက္ခနော်.. စိတ်ညစ်လိုက်တာ”

တုန်ရီနေတဲ့ အသံကလေးနဲ့ ပြောရင်း မတ်တပ်ရပ်နေရာက ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ပလွတ်ကနဲ ကောက်စုပ်ပစ်လိုက်တော့တာပဲဗျ။

ရှီးးးကနဲ အသံထွက်ညည်းမိရင်း အဲ့လိုလုပ်လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ ကျနော် ခြေဖျားထောက်လို့ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့ ခေါင်းကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ရင်း ကော့ထားပေးမိတယ်။ ဒစ်ထိပ်ဖူးကို ငုံထားရင်း လျှာနွေးနွေးကလေးနဲ့ ခတ်ပြီး ဆော့ပေးနေရာက လိင်တံတစ်ဝက်လောက် ရောက်သွားတဲ့အထိ စုပ်ယူပစ်လိုက်တော့ ကျင်တက်သွားအောင် ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

“ အု..အု..အု.. ဝူးး”

အသံတိတ် အော်ညည်းသံလေးတွေ ထွက်ကျလာတဲ့အထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ပါးစပ်ထဲကို လိင်တံသွင်းပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်မိတယ်။ သနားညှာတာရကောင်းမှန်းတောင် မစဉ်းစားမိတော့ပါဘူးဗျာ။ ၅ မိနစ်လောက် အဲ့လိုလုပ်နေရာက တော်တော်ကြီး စိတ်ရိုင်းဝင်လာတော့မှ ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကြီးကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်နေတဲ့ ဆရာမကို ဆွဲထူပြီး ရေကန်ဘောင်ပေါ် ပွေ့ချီတင်ပြီး လိုးဖို့ပြင်တယ်။ လူမိမှာ ကြောက်လန့်နေရတဲ့ အခြေအနေပေမယ့် ဆရာမလေးက ငြင်းဆန်တာတွေဘာတွေ မလုပ်တော့ဘူးဗျ။

“ ဟားးးးး မြန်မြန်လုပ်နော် … ကြပ်လိုက်တာကွယ်.. ဖူးးးး”

အဖုတ်ဝကို တေ့မိတာနဲ့ ဖိပြီး အဆုံးထိ သွင်းပစ်လိုက်တော့ လိင်တံတစ်ချောင်းလုံး နွေးကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကြပ်သိပ်စီးပိုင်လွန်းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ရေကန်ဘောင်တစ်ဖက်ခြမ်းကို အိကျနေတဲ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို စုံကိုင်ထားရင်း အချိန်မဆွဲတော့ပဲ မတ်တပ်ရပ်လျက် ကျနော် ဆောင့်လိုးမိနေပြီ။ ဆရာမလေးကတော့ ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားရင်း အတင်းဖက်ထားတယ်။ အော်ညည်းမိမှာစိုးလို့လား မသိဘူး။ ပုခုံးကို သွားနဲ့ လာကိုက်ထားတယ်။ ကျနော် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လေလေ ပိုကိုက်လာလေလေပဲ။ ခင်ဗျားတို့ပဲ မျက်စိထဲ မြင်ကြည့်ကြစမ်းပါဗျာ။ ဟိုးအဝေးမှာ စာကျက်နေတဲ့ ကျောင်းသူတွေကို လှမ်းမြင်နေရပြီး ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို ပွေ့လိုးနေရတဲ့ ကျနော့်အဖြစ်ကို။ လူတွေရှေ့မှာ ချစ်တဲ့သူကို လိုးနေရသလို ခံစားမနေရဘူးလားဗျ။ အဲ့လိုဆိုတော့ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းတယ်လေ။

“ အာကွာ! ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ … ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ..”

“ ခဏအောက်ဆင်းပေးနော်… အုတ်ကန်ဘောင်ကို ကိုင်ပြီး လက်ထောက်လိုက်.. တင်ပါးကို ကော့ထားပေး.. အနောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဆောင့်ချင်လို့..”

“ ဆိုးတယ်ကွာ.. ကြံကြံဖန်ဖန်တွေ.. စိတ်ညစ်လိုက်တာနော်..”

တငြီးငြီး တငြူငြူနဲ့ ကျနော်ပြောသလို လုပ်ပေးရှာတယ်။ တင်ပါးအိအိကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဖြဲပြီး ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်လို့ ကျနော့်လိင်တံကို ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းလိုက်တယ်။ ၂-၃ ချက်လောက် အသွင်းအထုတ်လုပ်လိုက်တော့ အဝင်ချောသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အုတ်ကန်ဘောင်ကို လက်ထောက်ပြီး ကုန်းထား ကော့ထားပေးတာကို မတ်တပ်အနောက်ကနေ လိုးနေရတော့ ပုံမှန်ထက် ပို့ပြီးထိတယ်။ ကြပ်တယ်ဗျ။ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဆက်လိုးနေလိုက်တယ်။

“ ဖောက်.. ဖောက်… ဖတ်..ဖတ်.. အင့် အင့်.. အီးးးး ဖူးးးး.. အာ့ အာ့ မြန်မြန်ဆောင့်ပေးတော့ ကောင်းလာပြီ… မရတော့ဘူးးးး … ဖိုးသက်လေး ချို ဖြစ်လာပြန်ပြီ မြန်မြန် မြန်မြန်…”

ကြာကြာ မလိုးလိုက်ရပါဘူး။ တင်ပါးကို ကျနော့်ဆီးခုံရိုက်သံ.. ဆရာမလေးရဲ့ အော်ညည်းသံတွေဟာ ဖားအော်သံတွေ ဆူညံနေတဲ့ကြားထဲမှာ ပျံ့လွှင့်ရင်း သူမ ပြီးချင်လာမှန်း သိလိုက်ရတော့ စိတ်ကိုထိန်းမနေတော့ပဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ဆီ လက်ပြောင်းကိုင်လို့ အားကုန်ပင့်ဆောင့်လိုးရင်း ကျနော်လည်း သုတ်ရည်တွေ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့အဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်သလို ပြီးသွားတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာလည်း ဒူးပျော့ပြီး အုတ်ကန်ဘောင်ကို ကိုင်ထားရာက တဖြေးဖြေးချင်း ခွေညွှတ်ကျသွားလို့ အမြန်ဖမ်းထိန်းထားလိုက်ရသေးတယ်။

“ ထတော့ ဆရာမလေး အအေးမိမယ်..”

“ ထနိုင်တော့ပူး.. သူများကို တအားလုပ်ပစ်တာ အခု ဒူးပျော့နေတယ်.. ပွေ့ပြီး ခေါ်သွားတော့”

“ အာ.. ဒါဆို ဆပ်ပြာတွေဘာတွေ ထားခဲ့ပစ်မှရတော့မယ်.. ကဲမြန်မြန်လာ ကျနော် ကုန်းပိုးမယ် တက်..”

“ တက်ပြီ အဟိ”

ပျော့ခွေသွားတဲ့ ဆရာမလေးကို ထိန်းထားရင်း အဖုတ်ကို ဆေးကြော၊ ကျနော့်လိင်တံကိုလည်း ဆေးကြောပြီးတော့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်ဖို့ပြင်တာကို ညောင်စိန်လုပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ကျနော် အသာလေးကုန်းပိုးပြီး အမှောင်ထုကို အကာကွယ်ယူလို့ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး ပြေးလာခဲ့ရတယ်။ အိမ်နောက်ဖေးလှေခါးဆီ မရောက်ခင် တစ်ယောက်ယောက်ကများ မြင်လိုက်လို့ကတော့ ဖင်တုံးလုံးဆရာမလေးကို ဂွေးတန်းလန်း ဖိုးသက်က ကုန်းပိုးပြီး ပြေးနေတာကို မြင်ရရင် ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူးလို့ တွေးရင်း ရယ်ချင်စိတ်က ထိန်းမရဖြစ်လာလို့ အံကြိတ်ထားလိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ကျောပေါ်ပါလာတဲ့ ဆရာမလေးကတော့ ခပ်ရွှင်ရွှင်အသံလေးနဲ့ ကျနော့်နားရွက်နားကပ်ပြီး

“ ဖေ့သားရေ! ပြေးထားဟေ့”

လို့ နောက်တောက်တောက် အသံလေးနဲ့ စနေတယ်ဗျာ။

………..……..……………..……..………

အဲ့ဒီတလောက မိုးလင်းမိုးချုပ် အလုပ်ရှုပ်နေပေမယ့် သန်တုန်းမြန်တုန်း လူငယ်ကလေး ကျနော်တစ်ယောက် ရူပဗေဒဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အိပ်ခန်းပြတင်းပေါက်ကို ညတိုင်းနီးပါး ရောက်ရောက်လာတတ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့်ဘဝမှာ တသက်မမေ့နိုင်မယ့် နေ့ရက်အချိန်တွေကို ရင်ခုန်ယစ်မူးဖွယ် ဖြတ်သန်းခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ ကျနော် ရောက်မလာမချင်း ပြူတင်းပေါက်တံခါးလေးဖွင့် မီးချောင်းအလင်းရောင် ဖြူဖြူအောက်က အိပ်ယာနွေးနွေးကလေးပေါ် ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ဖြန့်ခင်းထားရင်း ဝမ်းလျားမှောက်အိပ် စာဖတ်ရင်း မျှော်နေတတ်တဲ့ ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးခင်မျာ သူခိုးငတက်ပြားဆန်ဆန် အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက်ကနေ တွယ်တက်လာတတ်တဲ့ ကျနော့်ကို မြင်တိုင်း မထီတရီညှို့မြှူတဲ့ အကြည့်လေးနဲ့ ဆီးလို့ကြိုတတ်ပါ့ဗျာ။

“ ငါ့အချစ်ကလေး တနေကုန် အိမ်အလုပ်တွေ ကူလုပ်လာရတာ မောနေရှာမယ်”

ဆိုပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ မှောက်အိပ်ခိုင်း ကျောတွေ၊ ခြေသလုံးတွေ၊ ဇက်တွေကို (သူက ကျနော့်ထက် အသက်ကြီးပေမယ့်) ယုယုယယ နှိပ်နယ်ပေးတတ်တယ်။ အဲ့လို အပြုအစု အယုယလေးတွေကြောင့် ကျနော်သူ့ကို ရူးမတတ် ချစ်ရပါတယ်လေ။ ခဏလောက် ဆရာမလေး ကျေနပ်အောင် အနင်းအနှိပ်ခံပြီးတာနဲ့ လာပါဦးဗျာ ဆိုပြီး ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို ဆွဲပွေ့ပြီး လည်တိုင်လေး၊ ပါးကလေးတွေကို တရွှတ်ရွှတ် နမ်းပေးလိုက်ရင်လည်း ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းလေးချပြီး အတင်းပြန်ဖက်ထားရင်း

“ ကျမရဲ့ ကိုဖိုးသက်ကလေး.. ရှင့်ကို ချစ်လိုက်တာဟာ”

ဆိုပြီး ရင်ထဲခေါင်းနဲ့ခွေ့ပြီး ကောင်မပေါက်စကလေးလို ချွဲလာပြန်ကရောဗျ။ ဟိုထိဒီထိလုပ်ကြရင်း ကျနော့် ပုဆိုးအောက်က မာတောင့်နေတဲ့ လိင်တံကြီးကို မတော်တဆ ကိုင်လိုက်မိသွားရင်လည်း..

“ ဟောတော့! လူကသာ အလုပ်များပြီး ပင်ပန်းနေတာ .. ဒီဟာက ကျန်းမာသန်စွမ်းနေတယ်… မပြောလိုက်ချင်ဘူး ဟွန့် ..”

လို့ မူနွှဲ့နွှဲ့ အသံလေးနဲ့ နောက်တောက်တောက်လုပ် ပက်လက်လှန်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို

“ ငြိမ်ငြိမ်ကလေးနေနော်”

လို့ပြောရင်း အဝတ်တွေကိုချွတ်.. နို့အိထွားထွားကြီးတွေကို ကျနော့်မျက်နှာနားကပ်ပြီး စို့ခိုင်း.. လက်တစ်ဖက်က ကျနော့်လိင်တံကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေး၊ ကျနော့်နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ သွားနဲ့ မနာအောင်ကိုက်ရင်းစို့.. ကျနော်က

“ မရတော့ဘူး ဆရာမလေးရာ”

လို့ ပြောလိုက်ရင် တက်ခွပြီး ကျနော့်ကို မြင်းတက်စီးတော့တာပါပဲဗျာ။ တုန်ခါနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးနဲ့ ဖားလျားချထားတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ကြီးတွေက အရိုင်းဆန်လွန်းလို့ ပိုပြီးလိင်စိတ်ကြွစေသလို၊ အံကလေးတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ကျနော့်ကို တက်လိုးနေရင်းက

“ ချစ်တယ်ကွာ… ရှီးးး ချစ်လိုက်တာ”

လို့ အဆက်မပြတ် ပြောတတ်တဲ့ ဆရာမလေးကို ကျနော်ပိုလို့ စွဲမက်လာခဲ့တာပေါ့လေ။ သူစိတ်ကြိုက် တက်လိုးရင်း ပြီးသွားပြီဆိုရင်တောင် ကျနော် မပြီးနိုင်သေးမှန်းသိတော့ အလိုက်သိသိနဲ့

“ ”ချို” ကုတင်စောင်းမှာ လေးဖက်ထောက်ပေးမယ်လေ.. ချို့ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ဆွဲပြီး နောက်ကနေ လုပ်.. လာ..”

ဆိုပြီး ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခု ကားထွက်လာအောင် ဖင်ကုန်းထားပေးတော့ ကြမ်းပြင်အောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရ ရစ်ပတ်ပြီး ဆွဲ၊ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဆုပ်ချေ၊ တစ်ချက်တစ်ချက် နို့နှစ်လုံးကို မမှီမကမ်း လှမ်းဆွဲရင်း အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်ရင်း သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရတာ ဆွေမျိုးမေ့မတတ်ပေါ့ဗျာ။ ပြီးသွားလို့ ကျနော့်လိင်တံကို ဆရာမလေးရဲ့ အဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်မယ်ပြင်တိုင်းလည်း

“ ချို လုပ်ပေးမယ်”

ဆိုပြီး တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စိုလက်နေတဲ့ လိင်တံမပျော့တပျော့ကို ပြောင်လက်သွားအောင် ပါးစပ်နဲ့ စုပ်လျှက်ပေးပြီး

“ ကဲ! သန့်သွားပြီ အိပ်စို့”

ဆိုပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ထားရင်း နှစ်ယောက်သား မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတတ်ကြတာပေါ့။ မနက်ဝေလီဝေလင်းလောက်ဆို ဆရာမလေးက နိုးနေပြီ။ အသာအယာထသွားပြီး မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်၊ ဘုရားဆွမ်းကပ်ပြီးမှ အိမ်ပြန်ဖို့ ကျနော့်ကို အသာအယာလေး လှုပ်နိုးတိုင်း အတင်းဆွဲဖက် လင်းဆွဲလေးဆွဲရအောင် ဆိုပြီး သနပ်ခါးနံ့လေးသင်းနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်၊ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ထမီကို အသာဆွဲလှန်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး တချီလိုးပြီးမှ အိပ်ပြန်တတ်တယ်လေ။

ကံကောင်းတာတစ်ချက်က ကျနော့်ရည်းစား အပျိုကြီးလေးက ဘာကြောင့်မှန်းမသိပဲ စောက်ဖုတ်အရည်စိုလာအောင် သိပ်ဆွစရာမလိုတာရယ်၊ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး လိုးလိုက်ရင် ဘာမှမကြာလိုက်ပဲ အပြီးမြန်တာရယ်ကြောင့် ကြိုက်တဲ့အချိန် ကောက်လုပ် အဆင်ပြေနေတတ်ပြန်ရောဗျ။

——————————————

ဒီနေ့ညတော့ ဆရာမလေးဆီ မရောက်ဖြစ်တော့မှာ သေချာတယ်ဗျ။ အိမ်အလုပ်တွေ ကူလုပ်ပေးရင်း ရပ်ကွက်ထဲက မမိချိုလေးတို့အဘိုး ဦးမှတ်ကြီး ဆုံးသွားလို့ အသုဘအိမ်မှာ ဟိုလုပ်ဒီလုပ်တွေ သွားလုပ်ကူပေးရမယ်လေ။ အဲ့ဒီ မမိချိုလေးက ကိုရွှေဘနဲ့ ချိတ်တိတ်တိတ် ဖြစ်နေတာတော့ ရိပ်မိတယ်။ အသုဘမှာ လုပ်ကူကိုင်ကူရင်း အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲဆိုတာ တစ်ချက်လောက် အကဲခတ်လိုက်ဦးမှလို့ တေးထားလိုက်ရသေးတယ်။ ရပ်ကွက်ထုံးစံအတိုင်း အသုဘရှုလာတဲ့သူတွေကို ကျွေးမွေးဖို့ အချက်အပြုတ် အတိုအထွာလေးတွေ ကူလုပ်ပေး၊ အောက်လင်းမီးအိမ်တွေထွန်း၊ ဖဲဝိုင်းအကောက်ဝင်ကောက်ပေးနဲ့ လုပ်ကူကိုင်ကူပေးနေရပေမယ့် စိတ်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မျှော်နေရှာမယ့် ကျနော့် ဆရာမလေးဆီ ရောက်နေမိတယ်။

ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာနဲ့ ဦးစီးဦးဆောင်လုပ်နေတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ မမိချိုလေးတို့ရဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပြီတီတီ အကြည့်တွေကို သတိထားမိပေမယ့် လူနဲ့စိတ်နဲ့ မကပ်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ဒီည ရောက်မလာနိုင်ဘူးဆိုတာ ပြောမထားခဲ့မိတော့ ကျနော့်ဆရာမလေး “ချို” တစ်ယောက် ရွှေစိတ်တော်ကောက်နေရှာမလားလို့ တွေးနေမိတာဗျာ့။

“ ဖိုးသက်!”

“ ဗျာ”

“ ညဉ့်နက်နေပြီ မမဝါပြန်တော့မယ်.. မိုးကလည်း တအားရွာနေတာ.. အိမ်ပြန်လိုက်ပို့စမ်းကွယ်”

“ ဟုတ် မမဝါ”

အသုဘအိမ်မှာ လာကူပေးနေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက်အနားရောက်လာပြီး အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ခိုင်းတော့မှ သတိဝင်လာတယ်။ ထီးခပ်ကြီးကြီးတစ်ချောင်းကို ကောက်ဆွဲပြီး မမဝါကို လက်ဆွဲလို့ အသုဘအိမ်ကနေ အပြင်ထွက်လာတော့ မိုးက တဝေါဝေါနဲ့ ကောင်းတုန်းပဲ။ မိုးစိုမှာကြောက်လို့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးကပ်နေတဲ့ မမဝါကို ထီးတစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်ထားရင်း အမှောင်ထုထဲ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ ကတ္တရာလမ်းအတိုင်း လျှောက်လာခဲ့တယ်။

လူနဲ့စိတ်နဲ့မကပ်ပေမယ့် တစ်ချက်တစ်ချက် ကျနော့်ခါးကိုဖက်ထားတဲ့ မမဝါရဲ့လက်တွေက အငြိမ်မနေတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ မိုးကလည်းသည်း လေကလည်းသုတ်နဲ့ ဆိုတော့ နှစ်ယောက်သား တော်တော်လေး စိုကုန်ကရောဗျ။ မမဝါတို့ခြံတံခါးကို သော့ဖွင့်လိုက်ရင်း အိမ်တံစက်မြိတ်အောက်ရောက်တော့မှ နည်းနည်းသက်သာသွားတယ်။ လိုက်ပို့ပြီးပြီဆိုတော့ အသာလေး မသိဟန်ဆောင်ပြီး လစ်ထွက်တော့မယ့် ဟန်ပြင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လက်မလွှတ်သေးပဲ မမဝါက စကားစပြောလာတယ်။

“ မောင်လေးဖိုးသက် မိုးက တအားကြီး သည်းနေတယ် ခဏစောင့်လိုက်ဦး”

“ အာ.. ရပါတယ် မမဝါ… ကျနော် အသုဘအိမ်ပြန်ရောက်မှ မမိချိုရဲ့ မောင်တစ်ယောက်ယောက်ဆီက ပုဆိုးယူပြီး လဲဝတ်ထားလိုက်မယ်”

“ ကျွတ်! ခဏနေပါဦးဆိုနေမှ.. ဘာဖြစ်နေတာလဲ ငါနားရင်းအုပ်လိုက်ရ”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မိုးရေထိလို့ ချမ်းတုန်နေဟန်တူတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လာတယ်။ မွှေးတေးတေးကိုယ်နံ့လေးနဲ့ အေးစက်စက် ကိုယ်လုံးလေးက ချမ်းလို့လား၊ စိတ်လှုပ်ရှားလို့လားမသိဘူး တုန်နေသလိုပဲ။ မမဝါနဲ့ကျနော် ဟိုလိုမဖြစ်ပဲ သေသေချာချာ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဖြစ်ခဲ့တာ အတော်ကြာခဲ့ပြီဗျ။ ပိုဆိုးတာက ကျနော့်မှာ ချစ်သူဆရာမလေးရှိနေပြီ။ အရင်လို ရူးသလိုပေါသလို လုပ်ပြီး ခိုးစားနေလို့ မသင့်တော့ဘူးလေ။

ဖောက်ပြန်ချင်လာတဲ့ စိတ်ကို ထိန်းထားပြီး မမဝါကို ကိုယ့်အစ်မကြီးလိုပဲ သဘောထားရင်း အချမ်းသက်သာသွားပါစေဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ အိမ်နံရံကို မှီထားရင်း ရင်ခွင်ထဲ မြုပ်သွားအောာင် ဖက်ထားပေးနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူစပြုလာနေပြီ။ မမဝါရဲ့လက်ချောင်းတွေက ကျနော့် လိင်တံကို ပုဆိုးအပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်ဆိုတာ အမှောင်ထဲမှာ မမြင်ရပေမယ့် အထိအတွေ့ကြောင့် ကျနော် သိလိုက်ရပြီလေ။ ဒုက္ခပါပဲဗျာ ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မေးတင်ထားတဲ့ မမဝါက မိုးသံတဝေါဝေါကြားထဲမှာ ကျနော့်နားရွက်နားကပ်ပြီး စကားပြောလာတယ်။

“ ဒီရက်ပိုင်း မောင်လေး ဘယ်ပျောက်နေတာလဲမသိဘူး.. မမဝါ လိုက်ရှာနေတာ သိလား”

“ ဟုတ်..ကျနော်..”

“ မမဝါ ဒီတစ်ရက်နှစ်ရက် စိတ်တအားဖြစ်နေတယ် သိလား… ညဖက်တွေဆို မောင်လေးများ ပေါ်လာမလားလို့ မျှော်ရင်း အိပ်လို့ကိုမပျော်တာ..”

“ အင်း..”

“ ဘာဖြစ်နေတာလဲ… မယုံရင် ဒီမှာကြည့်ကွာ.. အရမ်းဖြစ်နေတယ်”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး ဖြေလျော့ထားဟန်တူတဲ့ ထမီအောက်က အတွင်းခံမဝတ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းပူနွေးနွေးကြီးဆီကို ဆွဲယူပြီး ထိကပ်ပေးလိုက်တယ်။ အရည်တွေရွှဲနစ်ပြီး ဖောင်းကားနေဟန်တူတာကို ကျနော် စမ်းလိုက်မိပြီ။ မိုးအေးနေပေမယ့် ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပူနေတဲ့အပူကြောင့် ဇောချွေးတွေပြန်စပြုလာနေတယ်ဗျာ။

စတိုခန်းထဲက သစ်သားရုပ်ထုကလေးကို ထုတ်ယူလာပြီး နွမ်းနယ်နေတဲ့ ကျနော့်ကိုယ်ခန္ဓာကို ကုတင်ပေါ် ဝုန်းကနဲ လှဲချလိုက်ရင်း ပက်လက်လှန်အိပ် အတွေးနယ်ချဲ့နေမိတယ်။ ကာမဘုံသား ဆုံလည်နွားပီသစွာနဲ့ပဲ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ နာရီလောက်က ကျနော်တစ်ယောက် မမဝါနဲ့ လွန်လွန်ကြူးကြူး ထပ်ဖြစ်ခဲ့မိပြန်ပြီဗျာ။ အချစ်ကို ငတ်မွှတ်နေရှာတဲ့ အရွယ်ကောင်းတစ်ခုလပ်မလေး မမဝါနဲ့ အတွေ့ကိုမရှောင်နိုင်တဲ့ မောင်လေးအရွယ် ကျနော်တို့ရဲ့ မိုးသံလေသံတွေကြားထဲက အရိုင်းခေါ်သံ (ဟီး! ဂျက်လန်ဒန် ဝတ္ထုနာမည်ကြီး) တွေကို ပြန်မကြားချင်တော့ပါဘူးလေ။ အိမ်နံရံကို မှီတွယ်ပြီး မတ်တပ် ဆော်ပစ်လိုက်တာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲဗျ။ ပေါင်တစ်ချောင်းကို ဆွဲမ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး မတ်တပ်လိုးပစ်လိုက်တာ ဘယ်လောက်မှတောင်မှ မကြာလိုက်ဘူး အဖုတ်နွေးနွေးကြီးထဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရင်း ပြီးသွားတယ်။

အိမ်အပေါ်ထပ်တက်တဲ့ အပြင်လှေခါးအောက်က ကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်ကို အသာလေး တွဲခေါ်သွားပြီး ခဏလောက် တူတူဖက်ပြီး လဲလျောင်းရင်း အမောဖြေနေလိုက်ကြသေးတယ်။ မိုးစက်တွေက တိုက်ရိုက် မထိပေမယ့် မိုးမှုန်မွှားလေးတွေ စင်နေတာမို့ နွေးနေအောင် အတင်းဖက်ထားပေးလိုက်မိတာပေါ့လေ။ မိနစ် ၂၀ တောင် မကြာလိုက်ပါဘူး။ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော့်လိင်တံကို ကိုင်ပြီးဆွနေရင်း အသာအယာလေး ဘေးတစ်စောင်း အိပ်နေရာကနေ အောက်ကိုလျှောဆင်းသွားပြီး ရပ်ကွက်ထဲက ကာလသားတွေ အပြောများတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကလေးနဲ့ ငုံစုပ်ပေးတော့တာပဲ။

ဒီလိုအလုပ်ခံရမှတော့ သကောင့်သားလည်း ဘယ်ခံနိုင်ရှာမလဲဗျာ။ လိင်တံက ပြန်ပြီး တောင့်တင်းလာပြန်တော့တာပေါ့။ မမဝါတစ်ယောက်ခင်မျာလည်း တော်တော်လေး ဆာလောင်နေဟန်တူပါရဲ့။ ကျနော့်လိင်တံ မာလာတာနဲ့ ချက်ချင်း တက်ထိုင်ပြီး ကြမ်းတော့တာဗျို့။ ရိုးရိုးတက်ဆောင့်တာကို မဟုတ်တာဗျ။ စကောဝိုင်းသလိုမျိုး တဇွိဇွိမြည်အောင် လှည့်ရင်း မွှေရင်းနဲ့ကို လိုးနေတော့ ကျနော်လည်း ပက်လက်ကို မနေနိုင်တော့လို့ ထထိုင်လိုက်ရင်း တင်ပါး ပြောင်ချောချောအိအိကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ထိန်းထားရင်း တအီးအီးနဲ့ အသံထွက်ကို ညည်းနေမိတော့တာပေါ့။ သူလည်း မြင်းတက်စီးနေရင်းနဲ့ ဘော်လီအင်္ကျီကို ကျင်ကျင်လည်လည် ဖြုတ်ပေးပြီး ဆူထွားထွားနို့နှစ်လုံးကို ကျနော့်မျက်နှာနဲ့ အတင်းဆွဲကပ်ပြီး ပွတ်နေတော့ အလိုက်တသိနဲ့ ဘယ်ညာပြောင်းစို့ပေးနေရတာပေါ့။

အဲ့လို သူကျနော့်ကို တက်လိုးပစ်တာ သူ ၃-၄ ခါလောက် ဆက်တိုက်ပြီးသွားတယ်တဲ့။ သူစိတ်ကျေနပ်သွားမှ အသာအယာလေး ကွပ်ပျစ်ပေါ် ခွေခွေလေး တစ်စောင်းအိပ်ခိုင်းထားရင်း အနောက်ကျောဖက်ကနေ ကပ်ပြီး ပုဇွန်ထုပ်ကွေးလိုးရင်း ဇိမ်ကျကျနဲ့ ကျနော် တစ်ချီပြီးလိုက်ရတယ်။ သူ့ဆန္ဒပြည့်သွားတော့မှ ထမီတွေ ဘော်လီတွေ သေချာပြင်ဝတ် ကျနော့်ပါးနှစ်ဖက်ကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း

“ အရမ်း ကောင်းတယ် သိလား”

လို့ တိုးတိုးလေးကပ်ပြောပြီးမှ အိမ်ပေါ်တက်သွားလေရဲ့ဗျာ။ ကျနော် အသုဘအိမ်ကို ပြန်မသွားဖြစ်တော့ပဲ လမ်းမတစ်ဖက်ခြမ်းက ကိုယ့်အိမ်ကို ပြန်လာဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဆူပွက်နေတဲ့ သွေးတွေ အေးသွားတော့မှ ကျနော့်စိတ်ထဲ နောင်တရသလိုလို ဖြစ်လာပြီလေ။ ကျနော့်မှာ အခု ရူပေဗေဒဆရာမလေး ရှိနေတယ်မဟုတ်လား။ ကျနော်ကလည်း အလွန်ချစ်သလို ကျနော့်ကိုလည်း တုန်နေအောင်ချစ်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်သူ ‘ချို’ ကလေ ‘ချို’ ကလေလို့ ပြောတတ်တဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေဆိုတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ ဆရာမလေး.. ကျနော် ဒီလို တခြားမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ဖောက်ပြန်ပါတယ်ဆိုတာ သိသွားလို့ကတော့ ဘာတွေဖြစ်ကုန်မလဲလို့ စဉ်းစားနေမိရင်း စိတ်မောလာတယ်။

ဒီပြဿနာတွေရဲ့ အစဟာ ကျနော် အိမ်သာတွင်းတူးရင်း ရလာတဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ သစ်သားရုပ်ထုကလေးကြောင့်ပဲ။ အဲ့ဒီသစ်သားရုပ်ထုလေးထဲမှာ စီမံခြင်းခံထားရတဲ့ ဘာမှန်းမသိတဲ့ လူနီကြီးရဲ့ ကာမသိဒ္ဓိ အစွမ်းတွေကြောင့် မဟုတ်လား။ အရပ်မြင့်မြင့် အသားဖြူဆွတ်ဆွတ်နဲ့ မြင်တဲ့ယောကျ်ားတိုင်းက တပ်မက်စဖွယ် အမျိုးသမီးလေးလို့ ပြောကြတဲ့ မမဝါနဲ့ အခုလို လွန်လွန်ကြူးကြူး ဖြစ်ရတာကို အခု ကျနော် အင်မတန်ကြောက်လန့်သလိုလို ခံစားလာရပြီ။ ဘယ်နည်းနဲ့မဆို တချိန်ချိန်မှာ ကျနော့်ဆရာမလေး ရိပ်မိသွားနိုင်တယ်။ ရင်မောလိုက်တာဗျာ။



အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>