Thursday, August 11, 2022

ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး အပိုင်း ( ၅ )

ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး အပိုင်း ( ၅ ) 

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - ချမ်းကို (Chan Ko)

ငယ်ငယ်ကကြည့်ခဲ့ဘူးတဲ့ ကောင်းဘွိုင်ရုပ်ရှင် ဇာတ်ကားထဲက သေနတ်ချင်းယှဉ်ပစ်ခါနီး ဇာတ်ဝင်ခန်းလိုပဲ.. လူသူလေးပါး ရှင်းလင်းလွန်းတဲ့ မြစ်ကမ်းပါးအစွန်က ခုံအပြာလေးပတ်ချာလည်မှာ ထိုင်နေကြတဲ့ လူ ၃ ယောက်ဟာ တိတ်ဆိတ်လို့နေတယ်။ မိုးနံ့သင်းသင်းလေးပါတဲ့ လေပြေလေးကအဝှေ့၊ ကျနော့်ရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျနော်ချစ်တဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ ဆံနွယ်တွေက တဖျတ်ဖျတ် လေထဲမှာ လွှင့်လို့ပေါ့။ တော်ရုံ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ တွေ့တာတောင် တည်ငြိမ်တတ်တဲ့ ကျနော် အခုတစ်ကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်းထလာတဲ့အထိ တုန်လှုပ်နေမိပြီ။ ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာတွေနဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးနဲ့ နာ့စ်မလေး..။

“ အအေးသောက်မလား ညီမလေးနီနီချို…”

လို့ ပုံ့ပုံ့က ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ရင်း စကားစပြောတယ်။

“ ရတယ် မမ..။ ဒီမှာ အစ်ကို့ဆီက နည်းနည်းမျှသောက်လိုက်မယ်…”

လို့ ပြန်ဖြေရင်း ရုတ်တရက် ကျနော်သောက်လက်စ ဖျော်ရည်ခွက်ကို ဆွဲယူပြီး ကောက်မော့ပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော် အထိတ်တလန့်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လုံးဝမျက်နှာမပျက်ပဲ ကျနော့်ကို တစ်ချက်လောက် စိုက်ကြည့်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ အနီလေးကလည်း သူဘယ်လောက် ကျနော့်ကိုပိုင်ကြောင်း ပြချင်နေပုံပဲ။

ဖူး…… ကျနော် သက်ပြင်းခိုးချနေမိတယ်။ ဘာမှစကားဆက်မပြောပဲ ဒီအတိုင်း ငြိမ်ကျသွားပြန်တာ ၅ မိနစ်လောက် ရှိသွားပြန်ပြီ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့ ၅ ကမ္ဘာလောက်တောင် ကြာသွားပြီလို့ ထင်နေမိတယ်။ ကျနော် ကံကောင်းနေတာတစ်ချက်က ကျနော်ပြိုင်တူချစ်မိခဲ့တဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်လုံးဟာ ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့ ပညာတတ် မိန်းမတွေ ဖြစ်နေလို့ပါ။ မဟုတ်ပဲ သာမန်မိန်းမနှစ်ယောက်သာဆို နေရာမှာတင် ထပြီး သတ်ကြတော့မလားပဲ။ အခုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အကဲခတ်နေကြတယ်ဗျာ။

“ မနက်ကပဲ ကျမတို့နှစ်ယောက် စကားပြောပြီးကြပြီ မောင်ရေ…”

လို့ ပုံ့ပုံ့က စကားစတယ်။

“ ညီမလေးနီနီချိုက ဘာတစ်ခုမှ ဖုံးကွယ်မထားပဲ ပုံ့ကို အကုန်ပြောပြခဲ့တယ်လေ…။ မနေ့က ပုံ့တို့သုံးယောက် ဆုံလိုက်ကတည်းက ပုံ့ ရိပ်မိပါတယ်။ မောင်… တစ်ခုခု ပြောချင်သေးလား…”

…………. ….. ….. …… ………..

“ အစ်ကို! မမရီကို ပြောပြလိုက်လေ..။ အနီလေးကို အစ်ကို အရမ်းချစ်တဲ့အကြောင်း..။ အနီလေးကို ဘယ်လိုဂရုစိုက်တဲ့အကြောင်း….။ ဘယ်လိုရည်ရွယ်ထားတယ်ဆိုတာတွေ ပြောပြလိုက်ပါ အစ်ကိုရ….”

ရယ်သလိုမောသလိုနဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကစပြီး တိုက်စစ်ဆင်ပြီဗျာ။ ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပဲ တိတ်နေမိတယ်။

“ ဟင်းဟင်း! ဟုတ်လား ညီမလေးအနီချိုရ..။ မမကိုလည်း အတူတူပါပဲဟ..။ သိတဲ့အတိုင်း ဖိုးသက်က မမရဲ့ ငယ်ကျွမ်းဆွေလေ..။ မမကိုဆို အနိုင်လည်းတော်တော်ကျင့်တယ်..။ သံယောဇဉ်လည်း ကြီးရှာတယ်လေ..။ အဲ့လိုခပ်ဆိုးဆိုး ချစ်သူမျိုးကို မမ တသက်လုံး ပဲ့ပြင်ထိန်းကျောင်းသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသား..။ ပြီးတော့ သူကလည်း ဘယ်လောက်ဆိုးဆိုး မမကိုတော့ တော်တော်လေး ချစ်ရှာတယ်ဟ။ ဟုတ်တယ်မလား မောင်…”

ဆိုပြီး ကျနော့်ကို မေးငေါ့ပြီး ပြောလာပြန်တယ်။

“ အနီလေးကတော့ အစ်ကို့ကို လက်ထပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်.. မမရေ..။ ဒါနဲ့ စကားမစပ်… အစ်ကိုက မမကို ငယ်သူငယ်ချင်းမှန်းသိပြီး သံယောဇဉ်ဖြစ်သွားတာ မကြာသေးဘူးဆို.. ဟုတ်လား..”

“ အာ.. မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရာ..။ အမှန်က ဖိုးသက် ဒီမြို့ကိုရောက်လာပြီး ဘာမှမကြာလိုက်ဘူး…။ တစ်ညနေ ရေတွင်းမှာ.. မမတို့နှစ်ယောက် ချစ်သူဖြစ်ခဲ့တာပါ..။ မောင်က ညီမလေးကို မပြောပြဘူးထင်တယ်.. ဟင်းဟင်း..”

ကျနော်တော့ ရူးချင်နေပြီဗျာ။ သူတို့နှစ်ယောက်က ဘယ်သူမှ နောက်ဆုတ်မယ့်ပုံ မပေါ်ဘူးဗျ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဘယ်သူ့ကို ကျနော်က ပိုပါတယ်ဆိုတာကို မသိမသာ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး စကားနိုင်လုနေကြပြီ။ အမှန်က တစ်ယောက်ယောက် မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ပြီး နောက်ဆုတ်သွားရမှာ မဟုတ်ဘူးလား။ တဖြေးဖြေးနဲ့ သူတို့ပြောနေတဲ့ စကားလုံးတွေက တော်တော်လေး လွန်ကဲလာနေပြီဆိုတာ ကျနော် ကြားနေရတယ်။

“ ညီမလေးကတော့ နောက်မဆုတ်ပေးနိုင်ပါဘူးရှင်…။ အစ်ကို့ကို အရမ်းချစ်တာပါ..။ အစ်ကိုနဲ့ တသက်လုံးခွဲရရင် သေမှာ…”

“ သြော်! ဖြစ်ရလေ ညီမလေးရာ..။ မမလည်း တူတူပါပဲ..။ တသက်လုံး မျှော်ခဲ့ရတဲ့ ကောင်လေးကိုပဲ ယူမယ်လို့ ရည်စူးခဲ့တာပါကွယ်..”

အပြန်အလှန် တောင်းပန်သလို လေသံတွေနဲ့ မုန်တိုင်းတိုက်စပြုလာနေတဲ့အထိ ကြားထဲက ကျနော့်မှာ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို ဘာဝင်ပြောရမှန်းမသိ ငြိမ်သက်လို့ပေါ့။

“ ကဲပါ.. မောင်ရေ..။ ဒီနေရာမှာ အပြတ်ပြောပါတော့နော်..”

ဆိုပြီး စကားဦးက ကျနော့်ဖက်ကို လှည့်စပြုလာပြီ။

“ အခုအတိုင်းဆို ညီမလေးလည်း သနားစရာကောင်းနေရှာပြီ..။ ပုံ့ပုံ့ကလည်း မောင့်ကို မခွဲနိုင်..။ ဒီတော့ ကာယကံရှင်ဖြစ်တဲ့ မောင်ကိုယ်တိုင် တစ်ခွန်းပဲပြောပြီး ဆုံးဖြတ်ပါတော့…”

လို့ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဆုံးဖြတ်ခိုင်းလာတယ်ဗျာ။

………………………………………

စူးစူးရဲရဲ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေး နီနီချို၊တောက်ပနေတဲ့ အကြည့်တွေထဲမှာ သူ့ကိုကျနော် တသက်လုံး ပစ်မသွားပါဘူးဆိုတဲ့ ယုံကြည်မှုတွေအပြည့်၊ ကျနော့်ကို အသည်းနင့်အောင် ချစ်ရှာတဲ့ ဘာမှအပြစ်မရှိတဲ့ ကောင်မလေး။

ဒီဖက်ကိုကြည့်ပါဦး.. ဒေါက်တာရီရီ.. ဒါမှမဟုတ် အနေတည်ပြီး မနောဖြူတဲ့ ကျနော့်ငယ်ငယ်က ပုံ့ပုံ့။ ခါးကလေး မတ်မတ်နေရင်း တောင့်တောင့်လေးထိုင်ရင်း ကျနော်ပြောမယ့်စကားကို မျှော်လင့်တကြီး ဟန်ကလေးနဲ့လေ။ ဟိုးငယ်ဘဝ ကလေးအရွယ်ကနေ အခုထိ ကျနော့်အပေါ် အနွံတာခံရှာတဲ့ ကောင်မလေးရယ် အခုကျနော့်ကို ဆွေးရိပ်သမ်းနေတဲ့ မျက်ဝန်းညိုညိုလေးနဲ့ အသနားခံနေရှာပြီ။

ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲဗျာ။ ဘာပြောလိုက်ရမလဲ။ တစ်ယောက်ယောက်ကို ကျနော် လွန်လွန်ကျူးကျူး မလုပ်ခဲ့ရသေးဘူးဆိုရင်လည်း အဖြေကရှင်းမယ်။ အခုတော့ နှစ်ယောက်လုံးနဲ့ နယ်ကျွံခဲ့မိပြီဆိုတော့ ဘယ်သူ့ကို ဘာအကြောင်းပြချက်နဲ့ ဖြတ်ရမှာလဲဗျာ။

“ အစ်ကိုရေ! ဖြေလိုက်လေ…။ ဘယ်သူ့ကို ပိုချစ်သလဲ..။ ဘယ်သူ့ကို လက်ထပ်မလဲဆိုတာ.. မမရီမေးနေတယ်.. ပြောလိုက်တော့..”

ဆိုပြီး အနီလေးက စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ပြောလာပြီ။ ပုံ့ပုံ့ခင်မျာလည်း စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားနေတဲ့ဟန်နဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးနဲ့ ခပ်တင်းတင်း ကိုက်ထားရှာပြီ။ ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ဒီအခြေနေကြီးကို မခံစားနိုင်တော့ဘူး။ ကျနော် ဝုန်းကနဲ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး အက်ကွဲနေတဲ့အသံနဲ့ အော်လိုက်တယ်…။

“ ငါ နှစ်ယောက်စလုံးကို မခွဲနိုင်ဘူး …။ ဘယ်သူ့ကိုမှ ပိုမချစ်ဘူး..။ နှစ်ယောက်စလုံးကို မြတ်နိုးတယ်..။ ငါ့ကို မင်းတို့ ချစ်တယ်ဆို အဲ့မေးခွန်းကို နောက်ထပ် မမေးကြပါနဲ့တော့..”

လို့ စိတ်ထဲရှိတာတွေ ကပေါက်တိကပေါက်ချာ ပြောလိုက်ရင်း ဆတ်ကနဲ လှည့်ထွက်လိုက်မိတယ်။ နောက်ကို ပြန်လှည့်မကြည့်မိဘူး..။ သူတို့နှစ်ယောက်ထဲ အအေးဆိုင်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီ။

—————————————

“ အဲ့ဒီလိုတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်ဗျာ..။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲ…”

အက်ကွဲရီဝေ မူးယစ်နေတဲ့ ကျနော့်စကားသံက ခနော်ခနဲ့ အရက်ဆိုင်အိုလေးပေါ်ကို တဖြောက်ဖြောက်ကျနေတဲ့ မိုးပေါက်သံတွေကြားထဲမှာ မသဲမကွဲ ထွက်ကျလာတယ်။ နေ့လည်က ကျနော်နဲ့ ကျနော်ချစ်တဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ မန်ကျည်းဖျော်ရည်ဆိုင်ထဲက ပြဿနာကို အခု ကျနော့်ရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာကြီး နှစ်ယောက်ကို ရင်ဖွင့်နေမိတယ်။ ကျနော်အတော်လေး ဗျာများစပြုနေပြီဗျာ။ ဘယ်ချစ်သူကိုမှလည်း မပစ်ရက်ပြန်။ သူနာပြုဆရာမလေးကို ပိုချစ်တယ်ဆိုတာတောင်.. ဆရာဝန်မလေးကိုလည်း သနားချစ်ကလေး ချစ်မြတ်နိုးနေတော့ကာ သိပ်ခက်နေပါပြီလေ။

ကျနော့်အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေတဲ့ ဆရာသမားနှစ်ယောက်ကတော့ နှမ်းဖတ်ချဉ်သုပ်ကို ကောက်ဝါးလိုက်၊ ဘီအီးတွေ တစ်ခွက်စီ ထပ်မော့ပြီး ဆေးပေါ့လိပ် ကိုယ်စီဖွာရင်း စဉ်းစားခန်းဝင်နေကြတယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတဲ့ ကျနော်တစ်ယောက် သူတို့မျက်နှာတွေကို တစ်လှည့်စီငေးရင်း ဘာအကြံဉာဏ်များ ပေးလာမလဲဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်ကလေးနဲ့ပေါ့။

“ မောင်သက်.. ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြတ်နိုင်ဘူးဆိုပါတော့ …”

ဆေးပေါ့လိပ်မီးခိုးတွေကို မှုတ်ထုတ်ရင်း ဆရာသမားတစ်ယောက်က စကားစတော့ ကျနော် ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။

“ အိမ်း! နှစ်လမ်းရှိတယ်..ကွာ…။ မင်း နှစ်ယောက်လုံးကို တပြိုင်နက်ထဲ ယူရင်ယူ။ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေလိုက်.. ဒါပဲ..”

“ ဗျာ!!”

လမ်းမဖက် အမှောင်ထုထဲကို ငေးနေတဲ့ ကျန်တဲ့ဆရာသမားက ဆတ်ကနဲ လှည့်လာပြီး…

“ နှစ်ယောက်လုံးကို ဘယ်လိုယူမလဲ။ ဒါ ဗမာပြည်ဗျ…။ တစ်လင်တစ်မယားစနစ် ကျင့်သုံးတဲ့ တိုင်းပြည်..။ ခင်ဗျား ဘာထရန်ရပ်ဆဲလ်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့စာအုပ် မဖတ်ဖူးဘူးလား…”

“ ဟ.. မင်း ဘာထရန်ရပ်ဆဲလ်က မိန်းမဘယ်နှစ်ယောက် ယူသွားသလဲ သေချာပြန်စဉ်းစားဦး.. ချီးတဲ့မှပဲ..”

သူတို့နှစ်ယောက် အချီအချထပြီး ငြင်းကုန်ကြတာကိုကြည့်ပြီး ကျနော် ပိုလို့တောင် စိတ်အိုက်လာတယ်ဗျာ။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ တိုင်ပင်မှ ပြဿနာ ထဖြစ်ကုန်ပြန်ပြီ။

“ ဘာပဲပြောပြော အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပဲဟာကို..။ ဒီတော့ မောင်သက်..။ မင်း နှစ်ယောက်လုံးကို ယူပစ်လိုက်ကွာ.. ကြာတယ်..။ ဒါမျိုးကိစ္စ လောကမှာ မဖြစ်ဖူး၊ မရှိဖူးတာမှ မဟုတ်တာ..”

“ မတတ်နိုင်ဘူး… ဘယ်သူ့ကိုမှ မပစ်နိုင်လို့ နှစ်ယောက်လုံးကို ယူမယ်သာပြင်လိုက်..။ မင်းကို တကယ်ချစ်တဲ့ မိန်းမက လက်ခံလိမ့်မယ်..။ မင်းကို လိုချင်တာထက် ဂုဏ်သိက္ခာကို ပိုတန်ဖိုးထားတဲ့ တစ်ယောက်က နောက်ဆုတ်ချင် ဆုတ်သွားနိုင်တယ်…။ ဒါဆိုလည်း ရှင်းသွားကရော…။ ဟုတ်လား ငါပြောတာ..”

အဲ့ဒီညက မိုးတော်တော်ချုပ်မှ ကျနော် အိမ်ပြန်ရောက်သွားတယ်။ မိုးရေတွေစိုရွှဲပြီး ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ ပုံ့ပုံ့အခန်းပြူတင်းပေါက်ကို သွားထုပြီး နိုးလိုက်သေးတယ်။ အိပ်ပျော်ဟန်မတူတဲ့ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ကျနော့်အဝတ်ရေစိုတွေကို ဆွဲချွတ်ပြီး တဘက်နဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးခြောက်အောင် သုတ်ပေးပြီး စောင်ပါးလေးနဲ့ပတ်ပြီး ဖက်ထားပေးတာတော့ ကျနော် မှတ်မိတယ်။ သူ ကျနော့်ကိုဖက်ရင်း ငိုနေတယ်ဗျာ။ သူ့ရင်ခွင်ထဲက ရီဝေေ၀ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော်ကတော့ စိတ်ထဲရှိတာတွေကို မိုးသံတဝေါဝေါကြားမှာ အော်နေမိခဲ့တာပေါ့လေ….။

“ ပုံ့ပုံ့ နင်ငါ့ကို အရမ်းချစ်တာပဲလား…။ အေး အနီလေးကလည်း ငါ့ကိုအရမ်းချစ်ရှာတယ်..။ ငါကလည်း နှစ်ယောက်လုံးကို ချစ်တယ်ဟာ..”

“ မောင်!! တအားမအော်နဲ့..တော်ပြီ.. တိတ်တော့.. ပုံ့ တောင်းပန်ပါတယ်နော်..”

“ အေး.. ပုံ့ကလေး နင့်ကိုငါယူမယ်..။ အနီလေးကိုလည်း ယူမယ်။ နှစ်ယောက်လုံးကို ယူမယ်ဟာ…။ ဘယ်သူဘာပြောပြော နင်တို့နှစ်ယောက်လုံးကို ငါ လက်ထပ်ပစ်လိုက်မယ်…”

“ မောင်ရယ်! တော်ပါတော့.. ပုံ့ ဖက်ထားပေးမယ်နော်… အိပ်တော့နော် အိပ်တော့….”

“ ဖက်ထား… အရမ်းဖက်… ချမ်းလိုက်တာ.. ပုံ့ရေ.. ငါနင့်ကို မခွဲနိုင်ပါဘူးဟာ.. နင့်ကို ငါယူမှာပါ…”

“ အင်းပါ..မောင်ရယ်… အိပ်လိုက်တော့.. အိပ်… အိပ်…”

မနက်မိုးလင်းတော့ ကျနော် ကြည်ကြည်လင်လင်ပဲ နိုးလာတယ်။ ရေမိုးချိုးပြီးတာနဲ့ ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ ပုံ့ပုံ့ကို ဆေးရုံလိုက်ပို့တယ်။ သူကလည်း ခပ်ပြုံးပြုံးပဲဖြစ်နေလို့ ကျနော် အံ့သြမိနေသေးတယ်ဗျ။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဂျူတီထွက်လာတဲ့ အနီလေးနဲ့ ဆေးရုံဆင်ဝင်အောက်မှာ သွားဆုံမိသေးတယ်။ သဘောထားကြီးလွန်းတာလား ဟန်ဆောင်နေကြတာလားတော့ ကျနော် နားမလည်ဘူးဗျာ…။ နှစ်ယောက်လုံးက အပြုံးမပျက် နှုတ်ဆက်နေကြတာများ.. မမရီ.. ညီမလေးအနီချို ဆိုတာတွေချည်းပဲလေ။ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ဖက်လှည့်လာရင်း …

“ မောင်ရေ.. ညနေ ပုံ့ကိုလာကြိုဖို့ မမေ့နဲ့နော်.. တာ့တာ”

ဆိုပြီး ဆေးရုံထဲဝင်သွားရော..။ ကျနော်လည်း အနီ့ကို စက်ဘီးနဲ့တင်ပြီး သူ့အိမ်ဖက်ကို နင်းလာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာ ဗိုက်ဆာတယ်ဆိုလို့ လက်ဖက်ရည်နဲ့ ပလာတာ ဝင်ဝယ်လာခဲ့သေးတယ်။ အိမ်ရောက်မှ နှစ်ယောက်သား တူတူစားသောက်ရင်း အနီလေးက ရယ်ကျဲကျဲမျက်နှာလေးနဲ့….

“ မောင်ရေ…”

လို့ စတော့ ကျနော်က

“ ဟေ့ကောင် တော်ပါဟာ”

လို့ ဟောက်လိုက်တာကို ဂရုမစိုက်တဲ့ ဟန်လေးနဲ့ တခစ်ခစ် ရယ်နေပြန်တယ်။

အိပ်ခန်း ပြူတင်းပေါက်ကို ကုတင်ပေါ်ကနေ အသာတွန်းဖွင့်လိုက်တော့ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်း မရသေးဘူး။ မိုးရာသီရဲ့ လလယ်ရောက်နေတဲ့ မနက်ခင်းဆိုတော့ အပြင်မှာ မိုးမြူတွေ ကျဆင်းနေတာ ကြည့်လို့လှလိုက်တာဗျာ။ ခပ်မှောင်မှောင် ဝေလီဝေလင်း မနက်ခင်းတစ်ခုမှာ အဖြူဆွတ်ဆွတ် မိုးမြူမှုန်တွေကို မြင်လိုက်ရတော့ ဖြူမွန်ရဲ့ကဗျာထဲက ဆွတ်ဆွတ်မှောင် ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို သတိရမိသေးတယ်။

စိမ့်အေးအေးလေးဖြစ်နေတဲ့ လေနုနုလေးတွေက ညင်သာသာလေး တိုက်ခတ်တိုးဝင်လာတယ်။ ကုတင်ပေါ်က ကျနော့်ဘေးမှာ အသက်ရှူသံ ခပ်တိုးတိုး မှန်မှန်လေးနဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး အိပ်မောကျနေရှာတယ်။ ခပ်ကွေးကွေးလေး လှဲလျောင်းနေတဲ့ သူ့ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော် ငုံ့ကြည့်ရင်း ငေးနေမိတယ်လေ။ ရှည်လျားဖြောင့်စင်းပြီး လှပလွန်းတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေက တစောင်းလှဲအိပ်ထားတဲ့ သူမကျောဖက်မှာ ဖြန့်ကြဲထားသလိုပဲ။ တဝက်တပျက် ပြေကျနေတဲ့ ထမီလေးအောက်က ပြူစစဖြစ်နေတဲ့ တင်ပါးအိစက်စက် ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ကျနော် လက်ဖဝါးနဲ့ အသာလေး ပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်တော့ အေးစက်စက် အထိတွေ့ရလို့ လျှောကျနေတဲ့ ထမီလေးကို အသာပြန်မတင်ပေးလိုက်တယ်။

ကော့တက်နေတဲ့ မျက်တောင်မွှေးလေးတွေ၊ သွယ်လျတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးရယ်၊ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း နှိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့ အင်္ကျီပါးပါးလေးအောက်က ရွှေရင်အစုံရယ်..၊ ပြီးပြည့်စုံတဲ့ နံနက်ခင်း မိုးမြူတွေကြားထဲက တိတ်တဆိတ် အိပ်စက်နေတဲ့ နတ်မိမယ်ကလေးအလားပေါ့။

မနေ့ညက ထုံးစံအတိုင်း ကျနော်နဲ့ ဆရာဝန်မလေးတို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ခဲ့ကြတော့ တော်တော်လေး ပင်ပန်းနေရှာတယ်နေမှာ။ အခု ကျနော် သူ့ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေတာ၊ သူ့နဖူးပြောင်ပြောင်ကလေးကို နမ်းပြီး မွှေးမွှေးနေတာတောင်မှ သူမနိုးမလာဘူးဗျာ။

ကျနော် ခင်ဗျားတို့ကို ပြောပြခဲ့သလို ကျနော့်ချစ်သူနှစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းကို နဇစ်ယောက်လုံးက မသိဟန်ဆောင်ပြီး ဒီလိုပဲ ဆက်သွားနေလာတာ ကြာလာပြီဗျ။ ပုံ့ပုံ့ကော အနီလေးပါ.. တစ်ယောက်မှ ကျန်တဲ့တစ်ယောက်ကို ဖြတ်လိုက်ပါ… သူ့ကိုပဲချစ်ရမယ် ဘာညာဆိုပြီး အရေးဆိုမလာဘူး။ ပိုဆိုးတာက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မကောင်းမပြောတဲ့အပြင် သနားဂရုဏာ လေသံလေးတွေတောင် ပြောပြောလာပြန်ရောဗျ။ ပုံ့ပုံ့က ..

“ မောင်!! မောင့်သူနာပြုဆရာမလေးက သွက်သွက်လက်လက်ကလေးနော်…။ မောင်နဲ့ နှစ်ယောက်တူတူ လမ်းလျှောက်ရင် တော်တော်ကြည့်ကောင်းတယ်..။ ပြီးတော့ မောင့်ကို အရမ်းတွယ်တာပြီး အားကိုးနေရှာတဲ့ ပုံကလေး”

တဲ့။ အင်း.. အနီလေးကလည်း ပြောပါတယ်..။

“ ဟ!! အစ်ကို.. မမရီက အစ်ကို့အပေါ်ထားတဲ့ သံယောဇဉ်က တော်တော်ကြီးလွန်းတယ်နော်..။ သနားစရာလေး..။ နှစ်ပေါင်းများစွာ အစ်ကို့ကို မျှော်နေခဲ့ရှာတာ။ ပြီးတော့ အင်မတန် ယဉ်စစဟန်ပန်လေးနဲ့ ညိုချောလေးနော် အစ်ကို”

တဲ့။ ဖူး… လွယ်တော့ မလွယ်ဘူးဗျ။ ကျနော့်အဖြစ်ကို ခင်ဗျားတို့ ဘယ်လိုမြင်မလဲတော့ မသိဘူး။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် ကျနော် နှစ်ယောက်လုံးကို အခုချိန်မှာ မခွဲနိုင်တော့ဘူးဗျ။ တစ်ယောက်ယောက်ကို စွန့်ရမယ်ဆိုရင်တောင် ကျနော် သွက်သွက်ခါအောင် ရူးသွားလိမ့်မယ်ထင်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း ကျနော်ပစ်သွားရင် သတ်သေမယ်ဆိုတာကြီးပဲ ခြိမ်းခြောက်သလိုလိုတွေ စကားဦး သမ်းသမ်းလာနေပြန်တော့ ဘယ်လိုမှ မကိုင်တွယ်နိုင်တတ်အောင် ဖြစ်လာလို့ ဒီလိုပဲ အီလည်လည် ဆက်လုပ်နေလိုက်တယ်ဗျာ။

ခင်ဗျားတို့ ကျနော်တို့ ပြောနေကြစကားတစ်ခွန်း ရှိတယ်ဗျာ..။ မုန့်ကိုသာ ဝေစားမယ်.. အချစ်ကိုတော့ ဝေမစားဘူးဆိုတာလေ။ (မိန်းမတွေပြောတတ်တဲ့ စကားပေါ့)

မဟုတ်ဘူးဗျ။ အခုမြင်တယ်မလား။ အချစ်ကော၊မုန့်ကော ဝေစားနေတဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ဆိုတာ လောကမှာ မရှိမဟုတ် ရှိတယ်ဆိုတာ။ တစ်ခုတော့ရှိတာပေါ့..။ ဒီအခြေအနေရောက်ခဲ့ရတာ ကျနော်ကိုယ်တိုင် လော်မာဖောက်ပြားချင်တဲ့ စိတ်ရှိခဲ့လို့ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး လက်ခံယုံကြည်သွားခဲ့တာလည်းမပါမယ်။ ရိုးရိုးသားသားနဲ့ မရှောင်သာပဲ ဖြစ်သွားခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေဆိုတာ သိနေပြန်တော့ ဘယ်သူ့ဘယ်သူမှ အပြစ်တင်ချင်စိတ်ရှိပုံ မရတော့ဘူးလေ။ ပညာတတ်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က တစ်လင်တစ်မယားစနစ်ကိုပဲ လက်ခံယုံကြည်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ခက်နေပြန်ပါပြီကော။

လိင်ကိစ္စကို သာမန်လူတစ်ယောက်လို နှစ်ခြိုက်ပါတယ်..။ ဒါပေမယ့် တွေ့တဲ့မိန်းမနဲ့ လျှောက်အိပ်၊ ဒါမှမဟုတ် မိမိချစ်သူတစ်ယောက်ထဲနဲ့ မတင်းတိမ်နိုင်တဲ့ ကာမသရဲတစ်ကောင်လည်း မဟုတ်ရပေါင်ဗျာ။ အခုတော့ ကျနော့်မှာ ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ ဝန်ခံရရင် ချစ်သူနှစ်ယောက်နဲ့ အပတ်မလည်နိုင်သလို ဖြစ်ကုန်ပြီဗျာ။ ဟုတ်တယ်လေ.. ချစ်သူနှစ်ယောက်ရှိတယ်..။ နှစ်ယောက်လုံးက ငယ်ရွယ်တယ်၊ နုပျိုတယ်၊ တက်ကြွတယ်။ တစ်ယောက်က ငယ်ရွယ်ပွင့်လင်းပြီး ခပ်အိအိကိုယ်လုံးပိုင်ရှင် တောင့်တောင့်တင်းတင်း သူနာပြုဆရာမလေး၊ နောက်တစ်ယောက်က မဟာဆန်တဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည် အရပ်မြင့်မြင့် သွယ်လျလျ (ဒါပေမယ့် ရင်တွေတင်တွေကြတော့ ဆူဖြိုးကျစ်လစ်လို့) အပျိုကြီးဆရာဝန်ဂိုက်ဖမ်းနေပေမယ့် အိပ်ယာပေါ်မှာ အင်မတန်တက်ကြွပြီး ဦးဆောင်တတ်တဲ့ ဆရာဝန်မလေး။ မတူညီတဲ့ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုကို အမြဲထိတွေ့နေရတဲ့ ကျနော့်မှာ ရိုးအီသွားတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ခံစားမှုအစား အမြဲတမ်းတက်ကြွနေတဲ့ အချစ်စိတ်က ကြီးစိုးလွမ်းမိုးနေတော့တာပါပဲဗျာ။

အင်း!! ပြောလို့မကောင်းပေမယ့် ကျနော် ထင်မြင်ယူဆချက်တစ်ခုကို ပြောပြဦးမယ်ဗျာ။ အခုနောက်ပိုင်း ကျနော့်ချစ်သူနှစ်ယောက်စလုံးနဲ့ အိပ်ပြီဆို နှစ်ယောက်လုံးက ပိုပြီးအစွမ်းပြလာသလိုလို ခံစားရတယ်။ ကျနော်ပြောတာ သဘောပေါက်သလား မသိဘူး။ အစွမ်းကုန် တက်ကြွပြလာတယ်ဗျာ။ အနီလေးဆို ကျနော့်ကို အရင်စပြီး ဆွဆွလာတယ်..။ ချစ်ကြပြီဆိုလည်း စစချင်း သူက အရင်တက်ပြီး ဆောင့်ရမှ ကျေနပ်တယ်။ အပေါ်ကနေ ဆောင့်နေရင်း “အစ်ကို!! ကောင်းတယ်မလားဟင်.. ကောင်းတယ်နော်” ဆိုပြီး အတင်းမေးတာမျိုးတွေ လုပ်လာတယ်။

ပုံ့ပုံ့လေးကလည်း တစ်မျိုးဗျ။ ကျနော့်ကို မအိပ်ခင် အရင်အားရပါး ရစုပ်ပေးလျက်ပေးပြီးတာနဲ့ “မောင်!! ပုံ့ လေးဖက်ထောက်ပေးမယ်နော်..။ မောင်အရမ်းကြိုက်တဲ့ ပိုဇေရှင်လေနော်…။ လာ.. ပုံ့ဆံပင်ရှည်တွေကိုဆွဲပြီး တအားစိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်လိုးပေး” ဆိုပြီး ကျနော်စိတ်ကြွစေမယ့် စကားမျိုးတွေ ပြောလာတယ်ဗျ။ ဒီတော့ ကျနော့်မှာ ဟိုဖက်ကော ဒီဖက်ကော ချစ်ရလွန်းလို့ အပတ်ကိုမလည်နိုင်ဘူး ဖြစ်ဖြစ်လာတယ်ဗျာ။

ကျနော်ရိပ်မိတာကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက သူတို့ကို စိတ်မပျက်သွားအောင် ငါ့ကိုပိုချစ်လာအောင် ဆိုပြီး…. အဲ့လိုတွေ လုပ်လာတာလားလို့။ ဘာပဲပြောပြော ဒီကိစ္စမှာတော့ ဝန်တိုမှု မနာလိုမှုဆိုတာ သူတို့စိတ်ထဲမှာ ရှိမှာသေချာတယ်လေ။

ပြဿနာတက်နေတာက ကျနော်ဗျ။ နေ့လည်နေ့ခင်း အနီလေးနဲ့ ၃ ခါလောက်လိုးပြီး ပြန်လာ၊ ညရောက်တော့ ပုံ့ပုံ့အခန်းထဲ ရောက်သွားပြီး မလုပ်တော့ပါဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးကာမှ “ဘာလဲ!! မောင်က ကျမခန္ဓာကိုယ်ကို စိတ်မဝင်စားဘူးပေါ့” ဆိုတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ငိုမဲ့မဲ့ပြောတာ ခံလိုက်ရပြီး တဖက်လှည့်ပြီး ခွေခွေလေးအိပ်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို နို့လေးပွတ်၊ ဖင်လေးကိုင် ချော့မော့နေရင်း သူက တဟင်းဟင်း ဖီးလ်တက်လာတာမြင်ရင် ကျနော်လည်း မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ချစ်မိပြန်တာပဲလေ။ အင်း.. စပြီဆိုတာနဲ့ အနည်းဆုံး ၂-၃ ခါဆက်တိုက် လိုးမိပြန်ရော။ ဟုတ်ပ.. ခုနကပြောသလို မတူညီတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးရယ်.. မတူညီတဲ့ တုန့်ပြန်မှု၊ ပြုစုမှုတွေကြောင့် ကျနော်ကိုယ်တိုင် တက်တက်ကြွကြွ မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်မိတာကိုးဗျ။

တခါတလေကြတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆိုင်းဝိုင်းထဲက ပတ်လုံးတွေကို ပတ်ချာလည် လက်သံပြောင်အောင် တီးနေရတဲ့ စိန်ဗေဒါလို့တောင် မြင်လာတယ်။ ဒါပေမယ့်… မီးစာက အရှိန်ပြင်းပြင်း လောင်ကျွမ်းနေဆဲ….။

ရောင်နီလာစပြုနေပြီ။ နောင်ထပ် နာရီအနည်းငယ် အကြာမှာ ကျနော်ဟာ ဘဝတစ်ခုလုံး ပြောင်းလဲသွားမယ့် လုပ်ရပ်တစ်ခုကို လုပ်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချထားပြီးပြီဗျာ။ ကျနော့်ဘေးမှာ အိပ်မောကျနေရှာတဲ့ ဆရာဝန်မလေးခင်မျာတော့ ဘာမှမသိရှာပါလားနော်။ အမြဲ ဆွေးရိပ်သမ်းနေတတ်တဲ့ အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်ရင်း သနားလာလို့ ဘယ်ဖက်ရင်အုံတစ်ခုလုံး ကျဉ်တက်လာတယ်။

ဒီနေ့မနက်ခင်း ၁၀ နာရီမှာ ကျနော် အနီလေးကို ရုံးတက် လက်မှတ်ထိုးလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီ။ မလုပ်လို့ မဖြစ်တော့တဲ့ အခြေအနေက ကျနော့်ကို တွန်းပို့ခဲ့ပြီကောဗျာ။ တစ်နေ့က ဘွားလေးမေ ကျနော့်ကို စကားခေါ်ပြောတယ်။ တိုတိုနဲ့ လိုရင်းပြောရရင် ကျနော့်ဇာတ်လမ်းကို ဟိုးအဝေးက ဖေဖေ၊ မေမေတို့ ကြားသွားတယ်ဗျာ။ အဲ့ဒီတော့ မြန်မြန်ကိစ္စပြတ်အောင် ပုံ့ပုံ့နဲ့ ကျနော့်ကို တက်သုတ်ရိုက်ပြီး လက်ထပ်ပေးဖို့ စဉ်းစားနေပြီတဲ့။ တောင်တောင်အီအီတွေ တွေးမယ်မကြံနဲ့ လူကြီးတွေက ဟိုးအရင်ကတည်းက စီစဉ်ပြီးသားဆိုလား ဘွားလေးမေက ပြောလာတယ်။

အဲ့ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး ကျနော်တော်တော် စိတ်ညစ်သွားခဲ့တယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဗျာ။ ပုံ့ပုံ့ကို အကဲခတ်လိုက်တော့ ဘာမှသိရှာတဲ့ပုံမပေါ်ဘူး။ ကိုယ့်ဇတ်ကိုယ် မနိုင်တော့ဘူးဆိုတာ ဒီလိုမျိုးပဲနေမှာဗျ။ မအီမလည်ဖြစ်နေတဲ့ ခံစားချက်နဲ့ ကျနော် အိမ်ကထွက်ပြီး အနီလေးဆီ ရောက်သွားခဲ့တယ်။ ပထမတော့ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်လုပ်ပြီး အမူအရာမပျက်အောင် ပုံမှန်လေး ခါတိုင်းလို လုပ်နေသေးတယ်။ ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ ခါတိုင်းလို နှစ်ယောက်သား ချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီး စာအုပ်တွေကိုယ်စီနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ငြိမ်နေကြသေးတယ်။ နည်းနည်းလေးကြာလာတော့မှ ထုံးစံအတိုင်း ဖတ်လက်စ စာအုပ်လေးတွေချပြီး အိပ်ခန်းထဲမှာ တူတူအိပ်ဖို့ ပြင်ကြရော။ လုပ်နေကြအတိုင်း (စိတ်ညစ်နေပေမယ့်) တစ်ခါလောက် စိတ်ပါလက်ပါ အိပ်ယာပေါ်မှာ ချစ်စခန်းဖွင့်ခဲ့ကြသေးတာပေါ့။

ပြီးသွားလို့ နှစ်ယောက်သား အဝတ်မဲ့ကိုယ်တွေနဲ့ ဖက်ပြီး အမောဖြေနေကြတယ်။ အိထွေးထွေးကိုယ်လုံး မွှေးမွှေးလေးကို ဖက်ထားရင်း ကျနော် မိန်းမောနေခဲ့မိတာ.. ရင်ခွင်ထဲက အနီလေး စကားစပြောလာမှ သတိဝင်လာတယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ ခေါင်းကလေးမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ပြွတ်ကနဲစုပ်ပြီး ပြုံးချိုနေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးက စကားစပြောတယ်။

“ အစ်ကို! အနီလေ.. အစ်ကို့ကို အရမ်းတွယ်တာလာမိပြီကွယ်.. ဟင်းးး.. ချစ်လိုက်တာ.. ချစ်လိုက်တာ.. ပြွတ်.. ပြွတ်..”

“ အင်း!”

“ အစ်ကို့ချစ်သူလေး ဖြစ်နေရတာ အရမ်းကံကောင်းတယ်လို့ ရင်ထဲမှာ ခံစားမိတိုင်း ကြည်နူးလိုက်ရတာ သိလား..”

“ အင်း!”

“ Of Mice & Men ဝတ္ထုလေးကို ပြန်ဖတ်ဖတ်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေမိတယ်ကွယ်…. သိလား အနီချစ်တဲ့ အစ်ကိုရေ….”

….. …… …..

“ အစ်ကိုရယ်.. အနီလေးရယ်… မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းနဲ့ လေရဟတ်အနီကလေးပါတဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံးနဲ့ ချစ်စရာ ယုန်ဖြူဖြူလေးနဲ့တူတဲ့ ကလေးလေးတွေ ဆိုတာ တွေးမိပြီး ပြုံးနေမိတာ”

“ အေးပါ..အနီရာ”

“ အဲ့ဒါတွေ အနီလေး ဘယ်တော့ရမှာလဲဟင်.. အစ်ကို!”

“ ဖူး!!”

“ အစ်ကိုလို.! ပြောပါရှင့် … မမရီနဲ့ တိုင်ပင်ရဦးမှာလား ခစ်ခစ်”

“ သဘက်ခါ!!”

“ ရှင်.. အစ်ကို ဟင်!!”

နားမလည်တဲ့ပုံပေါက်နေတဲ့ အနီ့ကို ကျနော် သေချာရှင်းပြလိုက်မိတယ်။ အခြေနေက ဒီလိုမှမလုပ်လို့ မရတော့တာကိုး။ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို လက်ထပ်လိုက်တော့မယ်။ မတတ်နိုင်ဘူးဗျာ။ ဖြစ်သမျှအကုန်လုံး ရင်ဆိုင်ရတော့မှာပေါ့။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက အနီလေးခင်မျာ တုန်လှုပ်နေသလို၊ အံ့သြဝမ်းသာနေသလို ဖန်ဂေါ်လီလို ဝိုင်းစက်စက်မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ ကြောင်ငေးနေရှာတယ်။ မယုံမရဲ ဖြစ်နေဟန်လေးနဲ့ ကျနော် ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားလာဟန်နဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို လက်ချောင်းပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ ဖွဖွကုတ်ရင်း မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝဲနေရှာတယ်။

“ ကျေးဇူးတင်တယ်.. အစ်ကို..။ အနီ့ကို နောက်ဆုံးတော့ ပစ်မပြေးရက်ဘူးပေါ့နော်”

လို့ တုန်ခါနေတဲ့ အသံကလေးနဲ့ ပြောလာပြန်တယ်။

“ အာ! ငါက အနီလေးကို ဒီလောက်ချစ်တာ ဘာလို့ပစ်ပြေးရမှာတုန်း .. အရူးမကလေး…”

လို့ ပြောပြီး နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ မျက်ရည်တွေစီးကျလာပြီး ရှိုက်ငိုနေရှာရောဗျ။

“ ဟေ့ကောင်.. သောက်ပေါလေး….။ ဘာလို့ ငိုနေတာတုန်း..”

“ အဟင့်ဟင့်!! ဝမ်းသာလို့ ဝမ်းသာလို့။ အစ်ကို အနီ့ကိုယူမယ်လို့ ယုံကိုမယုံတာ သိလား…”

“ အခုယုံလိုက်တော့…။ ယုန်ကလေးတွေ မွေးပေးဖို့သာ ပြင်ထားပေတော့ ဟုတ်ပြီလား”

“ ဟုတ်ဟုတ်..”

လို့ ပြောပြီး လျှာကလေး တစ်လစ်ထုတ်ပြီး မျက်ရည်တွေကြားထဲက ပြုံးနေတဲ့ ကျနော့်အနီလေးက ချစ်စရာလေးပါလားနော်။

…… ……. …….. …….. …….

ခင်ဗျားတို့ ကျနော် ဘာလုပ်တော့မယ်လို့ ထင်လို့လဲ။ အင်း ဟုတ်တယ်။ ပုံ့ပုံ့လေးကိုရော ပစ်ပေးရက်တော့မှာလားလို့ မေးချင်နေကြတာမလား။ ဟင့်အင်း.. ဘယ်ပစ်ရက်မလဲဗျ။ ဒီလောက်အချစ်ကြီးတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးကို ဘယ်ပစ်ရက်မှာလဲ။ အနီလေးကိုလက်ထပ်ပြီး သူ့ကိုထားသွားရင် ရင်ကွဲနာကျပြီး ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး သေသွားမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိတာပေါ့။ ဒီတော့ကာ.. အဖြေက ရှင်းတယ်ဗျာ။ အနီလေးကို လက်မှတ်ထိုးထား၊ မိဘတွေအလိုကျ ပုံ့ပုံ့နဲ့ စီစဉ်လာရင် မသိဟန်ဆောင်ပြီး လက်ခံလိုက်မယ်။ အားလုံးပြီးပြီဆိုမှ ပေါ်တင်ကြေငြာလိုက်မယ်။ နှစ်ယောက်စလုံး ကျနော့်ဇနီးပေါ့။ ဘယ်သူတွေ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။

ဘေးလူတွေ ဘာပြောပြော ကျနော်နဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် ကျေနပ်ရင် ပြီးတာပဲလေ။ အကုန်လုံး အရွယ်ရောက်ပြီးသားတွေလေ။ လူ့ဘောင်အသိုင်းဝိုင်း၊ မိဘဆွေမျိုးတွေ ဝိုင်းကျဉ်ကြမယ်ဆိုလည်း ကျနော်ရယ် ကျနော်ချစ်တဲ့ ဇနီးနှစ်ယောက်ရယ် ကိုယ့်ဘဝကို တူတူရင်ဆိုင်ကြတာပေါ့။ အဓိက က သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို စိတ်ကျေနပ်မှု ကျနော်ပေးနိုင်ဖို့ပဲ။

ဒါဟာ အင်မတန် မိုက်မဲလွန်းတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ဆိုတာ ကျနော်မသိဘူးလို့ ခင်ဗျားတို့ ထင်နေသလား။ ဟား.. သိပါ့ဗျာ။ နှစ်ယောက်လုံးကို ပေါ်တင်ပြောခဲ့ပြီးသားလေ..။ နှစ်ယောက်လုံးကို ကျနော် ချစ်တယ်လို့၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ မခွဲနိုင်ဘူးလို့။ သူတို့ကလည်း ဘယ်သူမှ နောက်မဆုတ်ပါဘူးလို့ အကြိမ်ကြိမ် ဝန်ခံပြီးသားလေ။ အခုလို နှစ်ယောက်လုံးနဲ့ အိပ်နေတာတောင် ကြည်ဖြူနိုင်သေးတာပဲ။ နှစ်ယောက်လုံးကို လက်ထပ်တော့ကော ပိုထူးလာမတဲ့လား။ လူ့ဘောင် လူ့အသိုင်းဝိုင်းဆိုတာတော့ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုမှမလုပ်ရင်လည်း ဟိုဆရာသမား ပြောသလို ကျနော် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေရုံရှိတော့မပေါ့။

အနီလေးက “သူ့မေမေ မသိပဲ ဘာမှမလုပ်ချင်ဘူး..။ ဒီကိစ္စကို အရင်အသိပေးထားလိုက်မယ်” ဆိုပြီး ဟိုဖက်ကမ်းက သူ့ဇာတိကို ပြန်သွားတယ်။ ဒီနေ့မနက်ခင်း ပြန်လာပြီး ကျနော်နဲ့ လက်မှတ်ထိုးမယ်။ အခု ကျနော့်ဘေးမှာ မနေ့ညက ကျနော်နဲ့မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်ထားလို့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေရှာတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ နတ်မိမယ်လေး ဒါမှမဟုတ် ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ ဘာမှမသိရှာဘူး။

ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါ ငယ်သူငယ်ချင်း ချစ်သူလေးရေ… လို့ စိတ်ထဲကရေရွတ်ပြီး ပုံ့ပုံ့ရဲ့ မျက်နှာနုနုလေးကို ငုံ့နမ်းရင်း မချင့်မရဲဖြစ်လာလို့ ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်လိုက်တော့ အိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ကို ပြန်ဖက်လာရင်း ပါးစပ်က

“ ဟင်း… မောင်.. မောင်… ပုံ့ကိုဖက်ထားပေး… ချမ်းတယ်.. အရမ်းချစ်တယ် မောင့်ကို”

ဆိုပြီး တိုးတိုးလေး မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ ပြောလာရောဗျာ။

——————————————

ဒေါက်တာမလေးရီရီကို ဆေးရုံလိုက်ပို့ပေးပြီးတာနဲ့ မြိုထဲက လူစုံနေတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ကျနော် လစ်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ဘော်ဒါ ကာတွန်းဆရာရယ်.. ကျနော့်ကိုချစ်ကြတဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာတွေရယ် အားလုံးက ကျနော့်ကိုမျှော်နေကြပြီ။ အသိသက်သေအဖြစ် လက်မှတ်ထိုးပေးမယ်ဆိုတဲ့ ကဗျာဆရာကြီးတစ်ယောက်က ပလတ်စတစ်အိတ်နဲ့ ထုတ်ထားတဲ့ နံ့သာရောင်တိုက်ပုံလေးကို ကျနော့်လက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလာတယ်။

“ မောင်သက်ရေ! ဒါ ဂယောက်ဂယက် ပြည်တွင်းစစ်ကာလတုန်းက ငါနဲ့ငါ့မိန်းမ မမမြင့် လက်ထပ်တဲ့နေ့က ဝတ်ခဲ့တဲ့ တိုက်ပုံလေး …။ သိမ်းထားတာ နှစ်ပေါင်းများစွာရှိပြီ..။ အခု မင်းကို လက်ဖွဲ့တယ်ဟာ! ဂုဏ်ယူတယ်ဗျာ..”

ဆိုပြီး ချက်ချင်းကောက်ဝတ်ပစ်လိုက်တော့ လက်ဖက်ရည်ဝိုင်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ တစ်အုပ်စုလုံးက တဟားဟားနဲ့ သဘောတွေကျနေကြပြီလေ။ ကျနော်ဝတ်လာတဲ့ ပုဆိုးအစိမ်း အကွက်စိပ်ကလေးနဲ့ နံသာရောင်တိုက်ပုံ၊ အောက်က အဖြူဆွတ်ဆွတ် ရှပ်လက်ရှည်နဲ့ဆိုတော့ လိုက်ဖက်နေတယ်လေ။ မိုးကလေး တဖွဲဖွဲကျပြီး ရာသီဥတုက စိမ့်နေတော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကျနော့်ကို ကောင်းချီးပေးနေကြတဲ့ လူအုပ်ကြီးက လက်ဖက်ရည်လောက်နဲ့တင် မဟုတ်တော့ပဲ ဘယ်သူက သွားထပြီး ဝယ်လာမှန်း မသိတဲ့ ဘီအီး ၂ ပုလင်းကို ထုတ်လာပြီး ဖွဲ့စည်းနေကြတာ တော်တော်လေးကို အရှိန်က ရလာပြီလေ။

လက်ဖက်ရည်ကျကျနဲ့ ဘီအီးကို မြည်းနေကြရင်း ကျနော့်ကို ဝိုင်းစနောက်နေကြတာပေါ့။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ကိုယ်တိုင်ကလည်း စာပေသမားဆိုတော့ စောစောစီးစီး သူ့ဆိုင်မှာ အရက်ထိုင်သောက်နေတာကို ကြည်ဖြူတဲ့အပြင် သူကိုယ်တိုင်ပါ ကျနော်တို့ဝိုင်းထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး အူမြူးနေတာပေါ့လေ။

“ ဆော့ခရတ္တိက ပြောတယ်ကွ..။ မိန်းမ ယူသာယူလိုက်ပါ..။ မိန်းမနဲ့ အဆင်ပြေရင် ပျော်ရွှင်ဖွယ်လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာပြီး… အဆင်မပြေရင်လည်း အတွေးအခေါ်ပညာရှင် ဖြစ်လာမယ်တဲ့ ဟဲဟဲ…။ ဖလော်ဆော်ဖာမောင်သက် ဖြစ်လာမလား.. ပျော်ရွှင်တဲ့ မောင်သက်ကလေးလား ဆိုတာ ငါတို့စောင့်ကြည့်ကြပါစို့!!”

“ ဟားဟားဟားဟား …”

“ ဒါနဲ့ ဆရာသမားကကော ဘယ်လိုလုပ် ကဗျာဆရာ ဖြစ်လာတာလဲ။ မိန်းမယူပြီးမှ ကဗျာတွေရေးတာ ပိုပေါက်မြောက်သွားတာဆိုဗျ!!”

“ ဟ! ဒါကတော့ ငါ့မိန်းမက ဈေးရောင်းကျွေးတာကိုး …. ငါ့မှာ အပူအပင်ကင်းကင်း အလုပ်မလုပ်ပဲ ကဗျာတွေ ရေးနိုင်လာတာပေါ့..”

“ ဟားဟားဟားဟား…”

အဲ့ဒီလို တဝါးဝါးတဟားဟားနဲ့ ပွဲကျနေကြရင်း ကျနော့်အတွက် အားလုံးဝမ်းသာနေကြတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကြည်နူးပီတိတွေရနေမှန်း ဝန်ခံပါတယ်လေ။ ကျနော် အသည်းနင့်အောင်ချစ်ရတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးကို ခဏနေရင် လက်ထပ်တော့မှာလေ။ မနက်စောစောတုန်းက ပုံ့ပုံ့အတွက် ဝမ်းနည်းခဲ့မိပေမယ့်.. ကျနော်ကြိတ်ပြီး ကြံစည်ထားသလို သူ့ကိုလည်း ကျနော် လက်ထပ်မှာပဲမို့လို့ ဖြေသာသွားပြီ။ နှစ်ယောက်လုံးကသာ ကျနော့်ဖက်မှာ ရပ်တည်နေမယ်ဆိုရင် ကျန်တာတွေကို ကျနော် ဘာလို့အရေးစိုက်ရမှာလဲဗျာ။ အခု အနီလေးကို လက်မှတ်ထိုးထားလိုက်မယ်။ လကုန်လို့ ဖေဖေ၊ မေမေတို့ လိုက်လာပြီး ပုံ့ပုံ့နဲ့ လက်ထပ်ခိုင်းရင်လည်း ယူလိုက်မယ်။ ပြီးမှ အားလုံးကို ဒဲ့ဖွင့်ပြောပြီး ကျနော်ရယ် ကျနော့်ချစ်သူနှစ်ယောက်ရယ် တူတူနေမယ်။ သုံးယောက်ပေါင်း ကမ္ဘာလေးတစ်ခု တည်ဆောက်မယ်။

အိမ်ကလေးတစ်လုံးထဲမှာ ကျနော်ရယ်…၊ သူနာပြူဆရာမလေး မနီနီချိုရယ်…၊ ဆရာဝန်မလေး ရီရီ ရယ်…၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ လောကမှာမရှိဘူး.. နပိုလီယန်က ပြောဖူးတယ်မလား..။ ဟုတ်တယ်လေ မိန်းမနှစ်ယောက်ယူတယ်ဆိုတာ ဥရောပတိုက်ကြီးကို အောင်နိုင်ဖို့ စစ်ပြုရတာလောက်တော့ မခက်ပါဘူး။ ကျနော့်မှာ သတ္တိအပြည့်ရှိနေပြီ။ အရူးထတယ်လို့ပဲဆိုဆို.. မျက်စိထဲမှာ ကျနော့်ချစ်သူနှစ်ယောက်နဲ့ ကျနော်တူတူနေမယ့် ဘဝလေးကိုမြင်ပြီး စိတ်ကူးတောင်ကြိုယဉ်နေမိပြီ။ မမရီ… ညီမလေး.. ဆိုပြီး ကြင်ကြင်နာနာ ဖြစ်နေကြမယ့် ကျနော့်ဇနီးလေးနှစ်ယောက်..။

ညဖက်အိပ်ယာဝင်တဲ့အခါ ကျနော်က အလယ်မှာအိပ်ပြီး ဘယ်ညာတစ်ဖက်စီမှာ သူနာပြုဆရာမလေးနဲ့ ဆရာဝန်မလေး..။ အမလေး!! တွေးကြည့်တာနဲ့တောင် ရင်ခုန်သံတွေ မြန်နေမိပြီဗျ။ ဟိုး…. အရင်က လူကြီးတွေပြောတာ ကြားဖူးခဲ့တာ တစ်ယောက်ထဲ မိန်းမနှစ်ယောက်နဲ့ တူတူအိပ်တယ်ဆိုတဲ့ အလံနီသူပုန်ခေါင်းဆောင်ကြီး ဆိုတာကို ရယ်မောခဲ့မိတာ.. အခုတော့ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဒီလိုတွေ လာဖြစ်နေပါပေါ့လားလို့ တွေးရင်း ပြုံးစိစိဖြစ်နေမိတယ်။

နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့သာ တစ်ပြိုင်နက် ချစ်စခန်းဖွင့်ရရင် ဘယ်လိုတွေဖြစ်ကုန်မလဲဗျာ.. ဟီး..။ ကျန်းမာရေးတော့ လိုက်စားမှဖြစ်မယ်။ ဒါမှ ဇနီးအလှလေးတွေ စိတ်ကျေနပ်မှုပေးနိုင်မှာနော့်။ နှစ်ယောက်လုံးနဲ့ တူတူအိပ်မယ် ဆိုတာကော.. သူတို့ချက်ချင်း လက်ခံနိုင်ပါ့မလားလို့။ ဖြေးဖြေးချင်းတော့ အသားကျလာမှာပါလေ။ သူတို့က ကျနော့်ကို တအားမြတ်နိုးတယ်.. ချစ်တယ်… လိုချင်တပ်မက်တယ်ဆိုတာ ကျနော်သိပြီးသား။ ကျနော့်ကိုရဖို့ဆိုလည်း ဘာဖြစ်ဖြစ် နောက်မဆုတ်တမ်းလို့ ဝန်ခံထားပြီးသားမို့ အခက်အခဲသိပ်မရှိလောက်ဘူး ထင်တာပါပဲ။

ကျနော် ဘယ်လိုလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှမသိ မရိပ်မိလောက်ဘူးထင်ပေမယ့်.. ကျနော့်ဘော်ဒါ ကာတွန်းဆရာရယ်.. အခါတော်ပေးတဲ့ ကဗျာဆရာကြီးရယ်တော့ ရိပ်မိနေမယ်ထင်တယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် သူတို့မျက်နှာတွေက ကိုယ်ဖြစ်ကိုယ်ခံ လုပ်ချင်တာသာလုပ်ပေရော့ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးတွေနဲ့ သူတို့ကိုယ်တိုင်တောင် ဘေးကနေ စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ပုံပေါက်နေတယ်ဗျ။ ထူးလည်း မထူးတော့ပါဘူး.. နောက်မဆုတ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသား ဖြစ်နေပြီ။ ချသာချပေတော့လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း အားတင်းထားလိုက်ပြီ။

မိုးက နည်းနည်းပိုသည်းလာတယ်..။ လေကလေးကလည်း ခပ်သုတ်သုတ်ဖြစ်လာပြီ။ ကဲ! သတို့သမီးနာ့စ်မလေး မလာသေးဘူးလား.. ဘာညာနဲ့ မေးကုန်တော့… ကျနော် နာရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၉:၃၀ လောက်ရှိပြီ..။ ကာတွန်းဆရာကိုခေါ်ပြီး ကမ်းနားလမ်းဖက်သွားကြိုဖို့ ဂျစ်ကားလေးပေါ် တက်လိုက်တယ်။ အနီလေးကို ကြိုပြီးတာနဲ့ ဒီဆိုင်ကိုပြန်လာ သက်သေတွေခေါ်ပြီး ရုံးတက် လက်မှတ်ထိုးတော့မယ်လေ။

အင်း… ပိုပြီး အဆင်ပြေပြေ ဖြစ်နေတာက ရုံးကတရားသူကြီးဆိုတာကလည်း နိုင်ငံကျော် စာရေးဆရာကြီး၊ ပြီးတော့ ညနေစောင်းရင် သူ့မိန်းမအလစ်ချောင်းချောင်းပြီး ကျနော်တို့အုပ်စုနဲ့ အရက်ဆိုင်လိုက်လိုက်လာပြီး ခွက်ပုန်းကစ်နေကြဆိုတော့ အားလုံးက သိုင်းသိုင်းဝိုင်းဝိုင်း ပိုဖြစ်သွားတာပေါ့လေ။ ထုံးစံအတိုင်း လူချစ်လူခင်ပေါတတ်တဲ့ ကျနော့်ကို အားလုံးက တသက်လုံး ဒီမြို့မှာ အခြေချစေချင်နေကြတာကိုးဗျ။ ကျနော်ကလည်း ဒီမိန်းမနှစ်ယောက်လုံးသာ ရလို့ကတော့ တသက်မပြန်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသား။

ဂျစ်ကားလေးနဲ့ မိုးတွေကြားထဲ ကမ်းနားလမ်းဖက်ကို မောင်းထွက်လာတော့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ အေးမြမှုတွေ ခံစားနေရတယ်။ တသက်လုံး ငြိမ်းချမ်းမယ့် နိမိတ်ပဲလို့ ပြောရင်း ပြုံးနေမိတယ်။

ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရွာကျနေတဲ့ မိုးပေါက်တွေကြားထဲက မြစ်ဆိပ်ရေစပ်နားမှာ ကျနော် ရပ်နေခဲ့တယ်။
လေကလည်း အကာအကွယ်မဲ့နေတဲ့ ရေပြင်ကိုဖြတ်ပြီး တိုက်ခတ်လာတော့ တဝှီးဝှီးနဲ့ ဆူညံနေတယ်။ ကျနော့်ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ လူအုပ်ကြီးက ဆူညံအော်ဟစ်ပြီး ရှုပ်ထွေးနေပြီ။ မူလတန်းကျောင်းသားကျောင်းသူလေးတွေပါတဲ့ ငှက်ကူးတို့လှေကလေးကို လှိုင်းထနေတဲ့ မြစ်ပြင်အလယ်မှာ မိုးတွေသည်းသည်းမဲမဲကြားထဲ ဟိုဖက်ကမ်းက ဒီဖက်ကို ကူးလာတဲ့ ပဲ့ထောင်စက်လှေက ဖြတ်တိုက်လိုက်တယ်တဲ့။ ကျနော့်အနီလေး မပါလောက်ပါဘူး။ သူက ငှက်ကူးတို့နဲ့လာတာမှ မဟုတ်တာ။ အမြဲတမ်း စက်လှေစီးနေကြပဲ။ အခု စက်လှေတောင် ကမ်းကပ်လာနေပြီ။ စိတ်ကိုပူလိုက်ရတာ ကျနော့်သတို့သမီးလေး ဘယ်မှာလဲဗျာ။

စက်လှေပေါ်မှာ စိုရွှဲချမ်းတုန် ကြောက်လန့်နေရှာတဲ့ ကလေးလေးတွေ အများကြီးပါလာတယ်။ ပြီးတော့ စက်လှေမောင်းတဲ့ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ရယ်.. ဈေးလာရောင်းဟန်တူတဲ့ ကုန်စိမ်းသည် အဒေါ်ကြီးသုံးယောက်ရယ်ပဲ ပါလာတယ်။

လူအုပ်ကြီးက ကလေးတွေကို စက်လှေပေါ်က သယ်ချပေးနေတုန်း.. အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်က စီကနဲ ငိုကြီးချက်မနဲ့ အော်လိုက်သံကို မပီဝိုးတဝါး ကျနော် ကြားလိုက်ရတယ်။

“ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပျောက်နေတယ်!! ကယ်ကြပါဦးရှင်…။ ရေထဲက ကလေးတွေကို စက်လှေပေါ်က ဆင်းဆယ်တဲ့ နာ့စ်မလေးတစ်ယောက် ပြန်ပေါ်မလာပဲ ပျောက်နေပါတယ်…”

နာ့စ်မလေး!! ဘယ်သူ့ကို ပြောနေတာလဲဗျာ…။ သူနာပြုဆရာမလေး.. ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို ပြောနေတာလား။ အော်ဟစ်ငိုယိုနေတဲ့ အဒေါ်ကြီးဆီ ကျနော်တိုးကပ်ပြီး မိုးသံတွေကြားထဲမှာ အော်ဟစ်ပြီး မေးနေမိတယ်။

“ အဒေါ်ပြောတဲ့ နာ့စ်မလေးဆိုတာ ညောင်ပင်ဆိပ်အတက်နားမှာနေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးလား။”

“ အီးဟီးဟီး.. ဟုတ်တယ်တော့.. ဟုတ်တယ်!”

ဘုရားသခင်! ဒါဟာ အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ လုပ်ဇာတ်ကြီးပါဗျာ။ ပြဇာတ်ထဲက အကွက်တွေပါ။ ယုတ္ထိမရှိပါဘူး။

လူကုန်သွားတဲ့ စက်လှေပေါ် မိုးတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကျနော် လွှားကနဲ ခုန်တက်လိုက်တယ်။ စက်လှေပဲ့ပိုင်းက ကြိုးဆွဲပြီးနှိုးရတဲ့ အင်ဂျင်ကိုဆွဲပြီး စက်နှိုးလိုက်တယ်။ ခုနက လူအုပ်ထဲက လူတချို့ စက်လှေပေါ် ခုန်တက်လာတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ မွှတ်နေအောင်လည်နေတဲ့ ပန်ကာဒလက် ရေထဲမြုပ်အောင် ချလိုက်ပြီး ရှပ်တန်းကိုဆွဲရမ်းပြီး ကမ်းကခွာလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ စက်ကိုလီဗာကုန်တင်ပြီး ရေလယ်ဖက် ဦးတည်လိုက်တယ်။ ကျနော့်အနောက်မှာ တခြားစက်လှေတွေ ၃-၄ စီး ကမ်းကခွာပြီး အပြင်းလိုက်လာကြတာ သတိထားမိတယ်။ ရေလယ်ရောက်သွားတော့ စက်ကိုထိုးရပ်လိုက်တယ်။

“ ဒီနားတဝိုက်ဆိုတာ သေချာတယ်!!”

လို့ ကျနော်နဲ့ပါလာတဲ့ လူတွေထဲက တစ်ယောက်က လက်ညှိုးညွှန်ပြီးပြတဲ့ဖက် မြစ်ရေပြင်ပေါ်ကို ကျနော် ပုဆိုးကိုချွတ်ချ၊ တိုက်ပုံမြန်မြန်ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။ ရေထဲမှာငုတ်လိုက်၊ ပတ်ချာလည်ကူးခတ်ရင်း ရှာလိုက်၊ ကျနော်ဟာ အရူးတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ ကျနော့်ဘေး ရေပြင်ကျယ်ပေါ်မှာ စက်လှေတွေအများကြီး ရောက်လာပြီး လူတွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ရေထဲခုန်ဆင်းလာကြတာ တွေ့နေရတယ်။

“ ဖိုးသက်!! သူငယ်ချင်း သတိထား..”

လို့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းရဲ့ အော်သံကို မပီဝိုးတဝါး ကြားနေရတယ်။ နတ်ကျသလို တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ ကျနော်ကတော့ ရေအောက်ကို အကြိမ်ကြိမ် ငုတ်လျှိုးပြီး အနီလေးကို ရှာနေမိတယ်။ မြစ်ရေပြင်အမြင့်တက်ဆုံး အချိန်မှာတောင် ဧရာဝတီကို လက်ဗလာဖြတ်ကူးဖူးပြီး ရေသရဲလို့ နာမည်ပေးခံရဖူးတဲ့ ကျနော် လှိုင်းထနေတဲ့ ရေပြင်ပေါ်မှာ မြုပ်ချေပေါ်ချေနဲ့ မောစပြုလာပြီ။ တချက်တချက် ကြွက်တက်ချင်လာသလိုပဲ။ ဒါပေမယ့် ရေထဲကနေ ပြန်မတက်နိုင်ဘူး။

အနီလေး.. အနီလေး.. ကျနော်ချစ်တဲ့ သူနာပြုဆရာမလေး.. ရှာလို့လည်း မတွေ့ဘူးကောဗျာ။ ဘယ်သူမှရှာလို့ မတွေ့သေးဘူးလား။ လုပ်ကြပါဗျာ။ ကျနော် သူမရှိရင် သေတာနဲ့အတူတူပဲမို့ ကယ်ပေးကြပါဗျာ။ မတွေ့ကြသေးဘူးလားဗျို.။

ကျနော့် ခြေတွေလက်တွေ လှုပ်ရှားရတာ နှေးကွေးလာသလိုပဲ။ ဘယ်ဖက်ခြေသလုံးက ကျဉ်တက်လာပြီ။ တခါတခါ ရေထဲငုတ်လိုက်ရင် သတိလွှတ်ချင်သလိုလို ဖြစ်ဖြစ်လာတယ်။ တချက်တချက်လည်း ရေထဲမှာ ဝိုးတဝါးအရိပ်တွေ ပေါ်ပေါ်လာပြီး ရေပြင်ပေါ်ပြန်ပေါ်နိုင်အောင် မနည်းကြိုးစားနေရတယ်။

ဒီတစ်ခေါက် ရေငုတ်လိုက်တာ တော်တော်လေး ကြာသွားတယ်ဗျာ။ မျက်စိထဲမှာ အနီလေးရယ် ပုံ့ပုံ့ရယ် ပြုံးပြီးကြည့်နေတာကို မြင်လာသလိုလို၊ ဟော ကျနော့်ဖေဖေနဲ့ မေမေ ဂစ်တာနဲ့ တယောတွဲပြီး သီချင်းတွေတီးခတ်နေတာ မြင်လာပြန်ပြီ၊ ဟာ.. ကိုရွှေဘပါလား.. တစ်ခုခုကို သဘောကျတဲ့အခါတိုင်း မှေးနေတဲ့မျက်လုံးတွေ ပိတ်သွားတဲ့အထိ ပြုံးချိုနေတဲ့ ကျနော့်အစ်ကိုကြီးကို မြင်မိပြန်ပြီ။ အသက်ရှူချင်လွန်းလို့ ကျနော့်အဆုတ်တွေ ပေါက်ကွဲမတတ် ဖြစ်လာတယ်။ ရေပြင်ပေါ်ပြန်တက်ဖို့ ကျနော့်ခြေထောက်တွေကို ခတ်ကြည့်တာ မရဘူးဗျာ။ ခဲတွေဆွဲထားသလို လေးလံနေတာပဲ။ ကျနော် ဘာဖြစ်တော့မယ်ဆိုတာ ကျနော် သိနေသလိုလိုပဲ…။

အနီကလေး ဘာမှမပူနဲ့ အစ်ကိုလာနေပြီ…။ အစ်ကို အရမ်းမောတယ်ကွာ.. အသက်ရှူလို့ မရတော့ဘူး။ ပုံ့လေးရေ… မောင် မရတော့ဘူးသိလား။

တစစနှစ်မြုပ်နေတဲ့ ကျနော် ဗလုံးဗထွေး ရေထဲမှာ အော်ဟစ်နေမိတယ်ဗျာ။ နောက်ဆုံးမှာ ကျနော်သိလိုက်တာကတော့ လောကကြီးဟာ မှောင်ပိန်းသွားပြီဆိုတာပါပဲ။

————————————-

သူနာပြုဆရာမလေး မနီနီချို…

အစ်ကိုဟာ ဂတိမတည်ခဲ့ပါလားကွယ်။ ကျနော်ရယ်.. ကျနော့်ဆရာမလေးရယ်.. ကျနော်တို့ရဲ့ ယုန်ဖြူဖြူလေးတွေရယ်.. မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းနဲ့ လေရဟတ်အနီရောင်လေးပါတဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံးထဲမှာ ပျော်စရာဘဝလေး တည်ဆောက်ကြမယ်ဆိုပြီး ပြောခဲ့တာတွေ အခုဘယ်မှာလဲ အစ်ကိုရယ်။ အနီကလေး ပူတူတူး! ဆိုပြီး ကျမ နောက်ကျောဖက်ကနေ တိုးတိုးလေးကပ်ပြောပြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာမလားလို့ ကျမ တိတ်တိတ်လေး အစ်ကို့ကို မျှော်နေတယ် အစ်ကိုရယ်။

ဖန်ဂေါ်လီကလေးတွေလို ဝိုင်းစက်စက်လေးတွေဟ! ဆိုပြီး ကြည်နူးနေတဲ့ လေသံနဲ့ အံကြိတ်ရေရွတ်ပြီး ကျမမျက်လုံးတွေကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်နမ်းတတ်တဲ့ အစ်ကို့အနမ်းတွေ အခု ကျမ မရနိုင်တော့ဘူးပေါ့နော်။ ငါ့အနီကလေးကို တသက်လုံး တယုတယ ချစ်ပြသွားမယ်ဆိုတာ ဘယ်မှာလဲရှင်ရယ်။

နောက်ဆုံး တွေ့လိုက်ရတဲ့ညနေက ကျမနဖူးကလေးကို တပြွတ်ပြွတ်နမ်းရင်း သဘက်ခါဆိုရင် မနီနီချိုကို ကျုပ်ရဲ့အတောင်ပံတွေအောက်ကို သိမ်းသွင်းလိုက်ပြီ.. ဆိုပြီး Jean-Paul Sartre ရဲ့ စကားကို ခပ်တည်တည်နဲ့ပြောရင်း နောက်ပြောင်သွားတာ ကျမ ပြန်မြင်ယောင်နေတာ တစ်ချိန်လုံးပါပဲ အစ်ကိုရေ။

အဲ့ဒီနေ့က ကျမ အိမ်ကထွက်တာ နောက်ကျခဲ့တယ်လေ။ တဖက်ကမ်းကို ရောက်သွားတော့ မွန်းတည့်ခါနီးနေပြီ။ ကမ်းနားမှာ လူတွေရှုပ်ထွေးနေတာရယ်.. အစ်ကို့သူငယ်ချင်းတွေက ကျမကိုမြင်တော့ အံ့သြသွားတာရယ်။ အစ်ကိုတစ်ယောက် မြစ်ရေပြင်အောက်မှာ ပျောက်ဆုံးသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ ကျမရဲ့ကမ္ဘာကြီး ပြိုကျသွားခဲ့တာပေါ့ အစ်ကိုရယ်။

အမှန်က ကလေးလေးတွေကို ရေထဲကဆယ်ယူရင်း ဆုံးသွားရှာတာက ကျမနဲ့ တစ်ရပ်ကွက်ထဲနေတဲ့ ကျေးလက်သားဖွား ဆရာမလေးပါကွယ်။ အစ်ကိုဟာ နောက်ဆုံးအချိန်ထိ သူချစ်တဲ့ အနီလေးဆိုတဲ့ ကျမကို လှိုင်းလေတွေထန်နေတဲ့ မြစ်ပြင်ထဲမှာ အော်ဟစ်ပြီး ရှာဖွေသွားခဲ့တာတဲ့။ အံ့သြတုန်လှုပ်နေတဲ့ အစ်ကို့မိတ်ဆွေတွေ ပြောပြသမျှ စကားတွေကို နားထောင်ပြီး အစ်ကိုနောက်ဆုံး ဝတ်သွားတယ်ဆိုတဲ့ တိုက်ပုံနဲ့ ပုဆိုးလေးကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ပွေ့ထားရင်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး ရှင်ရယ်။

အသက်ပေးပြီး ချစ်တယ်ဟာလို့ အစ်ကိုပြောခဲ့ဖူးတာ တကယ်ပါပဲဆိုတာ အနီလေး ယုံပါပြီ။ ပြန်လာခဲ့ပါနော် အစ်ကို။ အနီလေးလေ အစ်ကိုမရှိရင် ဘယ်လိုမှ နေလို့မတတ်တော့ပါဘူးရှင်။

အခုဆို တစ်ပတ်ကျော်သွားပြီ အစ်ကိုပျောက်နေခဲ့တာ။ မနက်ရောင်နီလာပြီဆို ကျမ ဟော့ဒီမြစ်ကမ်းပါးမှာ အစ်ကို့ကို လာလာထိုင်ပြီး မျှော်နေခဲ့တာ နေရောင်ပျောက်သွားတဲ့ အထိပေါ့။ အစ်ကိုဟာ တကယ်တော့ မသေပဲ ကျမကို နောက်ပြောင်ချင်လို့ ပုန်းနေတာနေမှာ။ တစ်နေ့နေ့မှာ ဘွားကနဲပေါ်လာပြီး ဟားဟား…. အနီကလေး ပူတူတူးဆိုပြီး ကျမ ရှေ့မှာ ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့ လာရပ်ပြနေဦးမယ်ဆိုတာ ကျမသိနေတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကြရင် ဒီလောက်နှိပ်စက်ရသလားဆိုပြီး အစ်ကို့မျက်နာကို ကျမလက်ခုပ်နှစ်ခုကြားထဲ ညှပ်ပြီး အစ်ကို အသက်ရှူလို့မရတဲ့အထိ တအားနမ်းပေးဦးမယ်လို့ တွေးရင်း ကျမ ရယ်ရယ်ပြုံးပြုံး ပြန်ဖြစ်လာပြန်တယ်။

မနက်ခင်းတိုင်း စောစောထပြီး ရေမိုးချိုး၊ အစ်ကို့ကို ပြန်တွေ့ချင်တွေ့ရမှာဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ အစွမ်းကုန် ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ပြီး ကမ်းနားမှာ သွားထိုင်စောင့်နေခဲ့တာ နေ့တိုင်းပေါ့..။ ဒါပေမယ့် ညနေစောင်းလာပြီဆို ကျမတစ်ယောက်ထဲ ငိုမဲ့မဲ့လေးပေါ့ အစ်ကိုရယ်။ ဒီနေ့လည်း အစ်ကို ပေါ်မလာသေးပါလားဆိုပြီး ဝမ်းနည်းအားငယ်လာပြီး မျက်ရည်က အလိုလိုကျမိပြန်တယ်။

မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့ပါတော့နော်..။ အနီကလေး မျှော်ရလွန်းလို့ ပင်ပန်းနေပါပြီ။ ကျွန်မချစ်တဲ့ အစ်ကိုရယ်။

————————————-

ဒေါက်တာရီရီ @ ပုံ့ပုံ့

မောင်က လူဆိုးပဲကွာ။ ဟိုးကလေးဘဝကတည်းက ပုံ့အပေါ် နိုင်စားပေးတာနော်။ တစ်ခုခု စိတ်တိုတိုင်း ပုံ့ကို မောင်းထုတ်တတ်တာလေ..။ သွားသွား နင့်ကိုမခေါ်တော့ဘူးဆိုတဲ့ ကောင်ငယ်လေးကို ပုံ့က ငယ်ငယ်ကတည်းက အရမ်းကို တွယ်တာခဲ့ရတာကိုး။ ပုံ့ ပြောပြတာတွေကို မောင်က ရယ်တယ်နော်။ အဲ့ဒီကောင်လေးနဲ့ ကောင်မလေးဘဝ.. ပုံ့တို့ ကွဲသွားကတည်းက တစ်ရက်မှ မမေ့ခဲ့ဘူးဆိုတာလေ။

တက္ကသိုလ်တက်တော့ တစ်မြို့ထဲမှာရောက်နေတယ် ကြားတော့ မောင်တို့ကျောင်းက မောင်နေတဲ့ အဆောင်ရှေ့မှာ တိတ်တိတ်လေး လာလာခိုးကြည့်ခဲ့ရတာလေ။ မောင်က ပုံ့နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့တာတောင်မှ မှတ်မိတဲ့ပုံ မပေါ်ခဲ့တော့ ပုံ့ တိတ်တိတ်လေး ကြိတ်ဆွေးခဲ့ရတာနော်။ ကျောင်းပြီးသွားတော့ မောင့်ကို မမြင်ရတော့ပြန်ဘူး။

အရီးမေတို့အိမ်ကို မောင်ရောက်လာတဲ့နေ့က ပုံ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဘယ်လောက်တောင် ဗလောင်ဆူပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့ရသလဲဆိုတာ မောင် မသိဘူးနော်။ မိုးထိုးမတတ် အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ အသားဖြူဖြူ ဂုတ်ထောက်နေတဲ့ ဆံပင်ဖြောင့်စင်းစင်းလေးကို သပ်တင်ရင်း ပုံ့ကို ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျ.. ခင်ဗျနဲ့ စကားလှမ်းပြောနေတဲ့ မောင့်ကို ဆွဲရမ်းပြီး ဖိုးသက်လေးရေ ပုံ့ကလေးကို မမှတ်မိဘူးလားဟာလို့ အော်ပစ်လိုက်ချင်ခဲ့မိတာနော်။

မောင်အိပ်မောကျနေတာ ပုံ့ခိုးခိုးကြည့်ပြီး နှစ်ပေါင်းများစွာ မျှော်ခဲ့ရတဲ့ ကောင်ငယ်လေးပါလားဆိုပြီး ပုံ့ ဖက်မနမ်းမိအောင် ထိန်းခဲ့ရတာတွေ၊ မောင် ပုံ့လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲညှစ်ပြီး ခပ်မိုက်မိုက် စိုက်ကြည့်ရင်း မျက်နှာကျောလေးလျှော့ပါလို့ ပြောပြီး ထွက်သွားတုန်းက ပုံ့လေ မတ်တပ်တောင် မရပ်နိုင်တော့လောက်အောင် ရင်ထဲတလှပ်လှပ်နဲ့ ကျန်ခဲ့တာ မောင်မသိရှာဘူးနော်။

အိုကွယ်! အခု ပုံ့လက်မောင်းမှာ ကြက်သီးလေးတွေ ထလာတယ် သိလား။ ဟို.. ရေတွင်းမှာ ပထမဆုံး မောင့်ကို ငယ်ငယ်ကလို ခေါင်းဆွဲလျှော်ပေးတဲ့နေ့က မောင် အကြမ်းပတမ်းကြီး ပုံ့ကို ချစ်သွားခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးလိုက်မိလို့လေ။ မောင်က လူဆိုးလေးပါလားကွယ်။ ပုံ့ နင်ငါ့ကိုချစ်သလားလို့ အထက်စီးက မေးခဲ့တုန်းက ပုံ့ရင်ထဲမှာ နင့်နေအောင် ဝမ်းနည်းခဲ့ရတာ..။ မောင်က အတင်းလိုက်လာပြီး ချော့တော့ ပုံ့လေ ပျော်လွန်းလို့ သေသွားမလားတောင် ထင်မှတ်ခဲ့ရတာပေါ့။

ပုံ့ရဲ့ လူဆိုးလေးဟာ အခုတော့ ဒီကမ္ဘာမှာ မရှိတော့ဘူးတဲ့လား မောင်ရယ်။ တရေးနိုးတဲ့ညတွေမှာဆို ပုံ့ကိုဖက်ထားတတ်တဲ့ မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ နွေးနွေးထွေးထွေး အိပ်စက်နေတာမဟုတ်မှန်း သတိရပြီး ပုံ့ကလေး ရူးမတတ် ငိုနေရပါပြီ မောင်။ တသက်လုံးစွဲလန်းခဲ့တဲ့ ကောင်လေးကို အပိုင်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့ ဘဝကနေ လောကငရဲကို ဘယ်လိုကံတရားက တွန်းပို့လိုက်တာလဲကွယ်။

မောင် နှစ်ယောက်စလုံးကို မခွဲနိုင်ပါဘူး။ နှစ်ယောက်လုံးကို ယူမှာဆို..။ ပုံ့ ဘာမှမပြောရက်ခဲ့ဘူးနော် မောင်..။ မောင်နဲ့ တူတူနေရရင် တော်ပြီ.. မောင့်သဘောဆိုပြီး ပုံ့ တိတ်တိတ်လေးနေခဲ့တာလေ..။ အခု မောင်ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ ပုံ့ကိုကော.. သနားစရာကောင်းတဲ့ ညီမလေးအနီချိုကိုကော မောင် ခွဲထားရက်ခဲ့ပြီနော်။ ပိုင်ဆိုင်လိုက်ရတဲ့ အချိန်က တိုတောင်းလွန်းခဲ့ပြီကော ပုံ့ချစ်တဲ့ မောင်။

အခု မောင့်ကို အရူးအမူးချစ်တဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ အဲ့ဒီနေ့က အစ်ကိုရေ!!! လို့ အော်ဟစ်ရင်း သတိလစ်လဲကျသွားရာကနေ ပြန်သတိလည်လာတော့ စိတ်မမှန်သလို ဖြစ်သွားရှာပြီ။ မောင် လူ့လောကကနေ ထွက်ခွါသွားပြီဆိုတာ နားမလည် လက်မခံနိုင်ရှာတဲ့ စိတ်ရောဂါသည်လေး ဖြစ်နေရှာပြီ။

မိုးတွေ တအားသည်းတဲ့ ညတွေမှာဆို ပုံ့တစ်ယောက်ထဲ မောင့်ကို လွမ်းလွန်းလို့ သွက်သွက်ခါ ရူးမသွားအောင် မနည်းထိန်းနေရတယ်။ အခုချိန် မောင်ပြန်လာပြီး ညီမလေးကိုကော ပုံ့ကိုပါ လာလက်ထပ်ပေးမယ်ဆို နှစ်ယောက်လုံး ပျော်ပျော်ကြီး လက်ခံပါ့မယ် ပုံ့ချစ်တဲ့ ကောင်ငယ်လေးရာ။ အခု ဆူညံနေတဲ့ မိုးပေါက်ကျသံတွေကြားထဲမှာ ပုံ့ကလေးတစ်ယောက်ထဲ အေးစက်စက် အိပ်ယာပေါ်မှာ ရှိုက်ရှိုက်ပြီး ငိုနေတယ် မောင်သိလား။

—————————————–

နိဂုံး…။

ညနေ နေဝင်ရီတရောမှာ လှတပတ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပုဇွန်ဆီရောင်သမ်းနေတဲ့ အလင်းရောင် မှုန်ပြပြအောက်က မြစ်ကမ်းဘေး ထိုင်ခုံပြာပြာလေးပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း အဝေးက မြစ်ပြင်ကို မျှော်ကြည့်ရင်း ဆွေးရီရီငေးလို့ပေါ့။ လေညှင်းကလေး အဝှေ့မှာ သူ့ဆံနွယ်လေးတွေက တဖတ်ဖတ် လွှင့်မျှောလို့။ နေဝင်ခါနီးလာတာနဲ့အမျှသူ့မျက်နှာဝိုင်းစက်စက်ကလေးခင်မျာ ငိုမဲ့မဲ့ကလေးဖြစ်စပြုလာမယ်။ ခဏနေရင် အဲ့ဒီကောင်မလေးထိုင်နေတဲ့ နံဘေးကို စက်ဘီးဘဲလ်သံလေး ကလင် ကလင်ပေးပြီး အသားညိုညို ဆံပင်အရှည်ကြီးကို ဖားလျားချထားတဲ့ အရပ်မြင့်မြင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး ကြင်ကြင်နာနာ ထွေးပွေ့ပြီး ပြန်ဖို့ခေါ်လိမ့်မယ်။

“ အစ်ကိုဟာလေ… ဘာလို့ ဒီနေ့ နောက်ကျနေရတာလဲ မသိပါဘူး.. မမရီရယ်”

“ အေးပါ.. ညီမလေးအနီချိုရာ..။ မိုးချုပ်တော့မယ် ပြန်ရအောင်.. လိမ္မာတယ်ကွယ်…”

လို့ ပြောရင်း ဒေါက်တာရီရီက စီးကျလာတဲ့ သူ့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ခိုးသုတ်ပြီး ချော့မော့နေလိမ့်မယ်။

ယခုအခါမှာ ဧရာဝတီမြစ်ကြမ်းပြင်အောက်ခြေမှာ အိပ်စက်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကတော့ သူ့ချစ်သူနှစ်ယောက်ရဲ့ ဖြစ်အင်ကို မြင်ခဲ့ရင်…….။

ဤတွင် ကျွန်တော့်သူနာပြုဆရာမလေး ပုံပြင်ပြီး၏။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။




ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး အပိုင်း ( ၄ )

ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး အပိုင်း ( ၄ ) 

ရေးသားသူ - ချမ်းကို (Chan Ko)

ဖြူလွလွဖျော့တော့တော့ လရောင်ဟာ အခန်းထဲကို ဖြာကျနေတယ်။ ပြူတင်းပေါက်နားကပ်လျှက်က ကုတင်လေးပေါ်မှာ ခပ်ကွေးကွေးလေး လှဲအိပ်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို ကျနော်ဖက်ရင်း ဘေးတစောင်းခွထားတယ်။ လရောင်အောက်က ကမ္ဘာဦး သမီးရည်းစားတွေပေါ့ဗျာ။ နွေနှောင်းညတစ်ခုမှာ ပူလောင်အိုက်စပ်မှုအစား နေလို့ကောင်းရုံ ရာသီဥတုလေးနဲ့အတူ လေပြေလေးတွေက ပြူတင်းပေါက်ကနေ အခန်းထဲတိုးဝင်လာတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာတွေက တုန်ခါပြီး ရင်ခုန်သံတွေမြန်နေဆဲပဲ။ သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းလေးရနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးက ငြိမ်ငြိမ်လေး ကျနော့်ရင်ခွင်ကျယ်ထဲမှာပေါ့။

ညဦးပိုင်းက လူကြီးတွေ အိပ်ပျော်သွားတာနဲ့ ကျနော် အသာလစ်ထွက်ခဲ့ပြီး ပုံ့ပုံ့အခန်းထဲကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ လရောင်မှိန်မှိန်လေးလင်းနေတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ညအိပ်ရင်ဝတ်လေ့ရှိတဲ့ ခပ်ပါးပါးစွပ်ကျယ်နဲ့ ထမီအနွမ်းလေးဝတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးက ကျနော့်ကိုမြင်တာနဲ့ အတင်းဖက်ပြီး နမ်းတော့တာပဲ။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်နေတဲ့ အိမ်ဖော်မလေးကိုတောင် ဂရုမစိုက်တော့ပဲ.. အသားကုန်ဆွဲရမ်းပြီး ချစ်ခဲ့မိကြတာပေါ့လေ။

ကျနော်နဲ့တွေ့ရဖို့စောင့်ရင်း စိတ်ကအလိုလို ကြွနေဟန်တူတဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို ထမီလေးဆွဲချွတ်ချပြီး သူ့အဖုတ်လေးကို စမ်းကိုင်ကြည့်ရုံနဲ့ အရည်တွေ စိုရွှဲနေတာဗျ။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း လူကြီးတွေ အိပ်အောင်စောင့်ရင်း တော်တော်လေး ဂျိုကြွနေခဲ့တာပေါ့။ ဒါကြောင့် တွေ့တာနဲ့ ဘာမှပျိုးတာတွေဘာတွေ မလုပ်တော့ပဲ မတ်တပ်ရပ် နံရံကပ်၊ ပေါင်တစ်ချောင်းဆွဲမပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ခဲ့မိတာပေါ့။ ညနေကလုပ်သလို မြန်မြန်မပြီးအောင်ထိန်းတာ၊ အရှိန်ကို ချလိုက်တင်လိုက် လုပ်တာတွေ မလုပ်တော့ပဲ.. အသားကုန် အဆက်မပြတ် မရပ်မနား ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးခဲ့မိတာပေါ့ဗျာ။ ပုံ့ပုံ့ကလည်း ငြိမ်ငြိမ်ကလေးခံနေတယ် မထင်ပါနဲ.။ တက်ညီလက်ညီ အသားကုန်ကော့ပေး၊ ပြန်ဆောင့်ပေးနဲ့ အတွဲညီညီလုပ်ကြရင်း တစ်ချီပြီးသွားတယ်။

၁၅ မိနစ်လောက်ပဲ ခဏအမောဖြေရသေးတယ် ကုတင်ဇောင်းမှာ ကျနော့်ကို ဒူးထောင်ပေါင်ကား ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ပုံ့ပုံ့က ကုတင်အောက်မှာထိုင်ရင်း ကျနော့်အငယ်ကောင်ကို သေသေချာချာ ကျကျနန စုပ်ပေး လျက်ပေးပြန်တယ်။ ပြန်ပြီး မာတောင့်လာပြီဆိုတာနဲ့ ကျနော့်ကိုတက်ခွပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ တက်လိုးပြန်တယ်။ လရောင်အောက်မှာ ဆံပင်ရှည်ဖားလျားချပြီး ကျနော့်ကို တက်လိုးနေတဲ့ ချစ်သူလေးဟာ ပြင်းထန်တဲ့ အလယ်ခေတ်က ခရူးဆိတ်စစ်ပွဲတစ်ခုရဲ့ စစ်မြေပြင်အလယ်မှာ တိုက်ပွဲဝင်နေတဲ့ မြင်းသည်တော်လေးအလားပဲ။ ကျနော့်ချစ်သူ မြင်းသည်တော်မလေးပေါ့ဗျာ။

သူ အားရပါးရ တက်လိုးလို့ အဆုံးထိရောက်ပြီး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျလာတော့မှ ကျနော်သူ့ကို ပုဇွန်ထုပ်ကွေးပုံစံမျိုးနေခိုင်းပြီး ဇိမ်ဆွဲရင်း ကုတင်အောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်တယ်။ ပြီးဆုံးသွားတဲ့ သူ့အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ကျနော် မွှေမွှေပေးရင်း အထဲနံရံနဲ့ ကျနော့်ဒစ် သွားပြီးပွတ်တိုက်မိတာတွေကို သေချာတစ်ချက်ချင်း ဖီးလ်ခံရင်း လိုးနေခဲ့တာပေါ့။ နောက်ဆုံး သူပြီးချင်လာတဲ့ အမူအရာပြလာတော့မှ ကုတင်ဇောင်းမှာ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး နို့တွေကိုလှမ်းဆွဲပြီး ဆောင့်၊ တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ချေရင်း ဆောင့်၊ အဲ့လိုလုပ်ရင်း ပြိုင်တူပြီးပစ်လိုက်ခဲ့တာပေါ့လေ။

စိတ်ရှိလက်ရှိ နောက်ထပ်နှစ်ခါလောက် ထပ်ချစ်ဖြစ်သေးတယ်။ အခု သူရော ကျနော်ပါ ကုတင်ပေါ်မှာ အမောဖြေနေရလို့ စကားမပြောပဲ မှိန်းနေကြသေးတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်က ဆက်တိုက်ထပ်လုပ်ဖို့ မစွမ်းနိုင်တော့လို့သာ အခုလို နားနေကြတာ။ အမှန်က ဝကိုမဝသေးဘူးဗျ။ အချစ်ကိစ္စဆိုတာက သိတဲ့အတိုင်းပဲ ဆားငံရည်ကိုး။ ရင်ခွင်ထဲမှာ ကြောင်ပေါက်စကလေးလို ခွေနေတဲ့ ချစ်သူလေးကို ကျနော် နမ်းပေးနေမိတယ်။ ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းထပ်ပြီး တိုးဝင်လာရင်း ကျနော့်ကို တအားဖက်ထားရှာတယ်။ အခု ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးဆိုတာ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့ ဟော့ဒီမြို့က ဒေါက်တာရီရီ မဟုတ်တော့ဘူးဗျ။ ချစ်သူနဲ့ ချစ်စခန်းဖွင့်ပြီးလို့ ကြည်နူးငြိမ်သက်နေတဲ့ ကျနော့်ရဲ့ငယ်ငယ်က ပုံ့ပုံ့လေးပေါ့ဗျာ။

“ မောင်.. ပုံ့တော့… မောင့်ကို သေလောက်အောင်.. စွဲနေမိပြီ.. သိလား…”

လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ကျနော့်ကိုမော့ကြည့်ရင်း ပြောတယ်..။

“ တူတူပါပဲ… ငါ့အချစ်ကလေးရာ..”

“ မောင် ပုံ့ကို လက်ထပ်မှာလားဟင်”

“ အင်း..”

ကျနော် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်လာပြန်တယ်ဗျ။

“ ပြွတ်..အွန်း…ပြွတ်..”

ပုံ့ပုံ့ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းနေတယ်။

“ ပုံ့လေ.. မောင့်ကို အကြာကြီးမျှော်ခဲ့ရတာပါ..။ ပုံ့ ယုံကြည်ခဲ့တာ တစ်ခုရှိတယ်..။ တစ်နေ့နေ့မှာ ဖိုးသက်နဲ့ ပြန်ဆုံပြီး.. ချစ်သူတွေဖြစ်မယ်လို့…”

အဲ့လိုပြောရင်း အသံလေးက တိမ်ဝင်သွားရှာတယ်..။ ဝမ်းနည်းနေပြန်ပြီ။ ကျနော်သူ့ကို ချော့တဲ့အနေနဲ့ ကျောလျားရှည်ရှည် ပြောင်ချောချောကလေးကို ဖွဖွပွတ်ပေး၊ တင်ပါးအိုးကျစ်ကျစ်လေးကို လက်နဲ့ သာသာပုတ်ပေးရင်း ကလေးတွေကိုချော့သလို ချော့လိုက်မှ သက်သာရာရသွားရှာသလို သက်ပြင်းမျင်းမျင်းလေးချပြီး

“ ပုံ့မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်ဆိုတာ.. မောင် ယုံသလားဟင်..”

“ သနားစရာကောင်းတဲ့ ပုံ့ကလေးရာ..။ မောင် ပုံ့ကို အရမ်းသနားတယ်..။ ပြီးတော့ ချစ်ပါတယ်ကွာ.. ဟုတ်ပြီလား..”

“ ဒါဆို.. ငယ်ငယ်တုန်းက ဖိုးသက်လေးနဲ့တူတဲ့ ကလေးလေးတွေ ပုံ့နဲ့တူတူမွေးမှာနော်..”

ဆိုပြီး အသံလေးက တက်ကြွသံလေးပေါက်လာပြန်တယ်။

“ အေးပါ အချစ်ကလေးပုံ့ရာ..”

လို့ ကျနော်က ပြန်ဖြေလိုက်တော့… ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နမ်းစုပ်ရင်း…

“ ပုံ့ ပျော်လွန်းလို့ သေတော့မလားမသိဘူး”

ဆိုပြီး ကျနော့်လက်ကိုယူပြီး သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ သူ့ရင်ခုန်သံလေး မြန်နေရှာတာကို သတိထားမိတယ်။ ပူဆာတာရသွားတဲ့ ပေါက်စနလေးလိုပဲ.. အပျော်လွန်နေတဲ့အသံနဲ့ ငယ်ငယ်က ကျနော်တို့အကြောင်းတွေ တတွတ်တွတ်နဲ့ ပြန်ပြောနေရှာတယ်ဗျာ။ နည်းနည်းလေးကြာတော့မှ..

“ မောင်.. ပုံ့ ခဏမှိန်းလိုက်ဦးမယ်..။ မောင်အချစ်ကြမ်းလို့ နည်းနည်းပင်ပန်းထားတယ်ကွယ်..။ မိုးလင်းခါနီးပြန်ရင်.. ပုံ့ကိုနိုးနော်..။ တစ်ခါလောက်ချစ်ပြီးမှ ပြန်ရမယ်..။ အခု ပုံ့ကိုဖက်ထားပေး..”

ဆိုပြီး ရင်ခွင်ထဲ တအားတိုးဝင်လာပြန်တယ်။ ၅ မိနစ်လောက်နေတော့ အသက်ရှူသံမှန်မှန်လေးနဲ့ အိပ်မောကျသွားရှာပြီ။ ကျနော့်မှာတော့ ရင်ခွင်ထဲက ချစ်စရာ၊ သနားစရာ ဆရာဝန်မလေးကို လရောင်အောက်မှာ ဖက်ထားရင်း ငေးကြည့်နေမိတယ်။ သက်ပြင်းတွေခိုးချရင်း ကျနော်ဟာ မိန်းမနှစ်ယောက်ကို တပြိုင်နက်ချစ်မိနေတဲ့ တွေဝေတတ်တဲ့ ကောင်တစ်ကောင် ဖြစ်နေပြီဆိုတာ တွေးမိပြီး ရင်မောနေမိတယ်။

မိုးလင်းတော့ ဘွားလေးမေ ပြင်ထားပေးတဲ့ နန်းကြီးသုပ်ကို နှစ်ယောက်သား မီးဖိုချောင်ထဲမှာ တူတူစားနေကြရင်း ပုံ့ပုံ့မျက်နှာလေးက မချင့်မရဲဖြစ်နေဟန်လေး ဖြစ်နေတယ်။ အလိုမကျ ဖြစ်နေဟန်ကလေးက တော်တော်သိသာနေတယ်။ မနက်ရောင်နီသမ်းတော့ ညက သူမှာထားသလို နိုးပြီး ထပ်မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါဘူးဗျာ။ ကုတင်ပေါ်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော်နေရှာတဲ့ ချစ်သူလေးကို စောင်ပါးပါးလေးခြုံပေးပြီး နဖူးလေးကို ဖွဖွမွှေးပြီး ကျနော် တိတ်တိတ်လေး ဒီဖက်အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့တာကိုး။ သူလေးအိပ်ပါစေဆိုပြီး ကျနော် ဘယ်လိုမှ မလုပ်ရက်တာပါ။ ဒါကို ကောက်နေပြန်ပြီ နေမှာဗျ။

ကျနော်အတင်း မျက်လုံးချင်းဆိုင်မိအောင် ကြည့်လိုက်တိုင်း မျက်နှာလွှဲလွှဲဖယ်နေတာဗျ။ ကျနော်ပြုံးပြနေတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးက စူတူတူလေး လုပ်ထားတယ်။ ရယ်လည်းရယ်ချင်တယ်၊ အမြင်ကပ်စရာလည်းကောင်းတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးပေါ့။ ဘွားလေးမေ အဘိုးလေးကို မနက်စာသွားကျွေးဖို့ ထွက်သွားတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံး စားသောက်ပြီးလို့ ပုံ့ပုံ့က ဘေစင်မှာ ဆေးကြောနေတယ်။ ကျနော်က အသာလေး အနောက်နားကနေ လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ ချည်ထားတဲ့ သူ့ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့သပ်ဖယ်လိုက်ပြီး လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို နမ်းရင်း ..

“ ပုံ.!! မောင့်ကို ချိတ်ကောက်နေတာပေါ့”

လို့ ရယ်သံစွက်ရင်း တိုးတိုးမေးလိုက်တော့.. ဘာမှပြန်မပြောပဲ အနားကပ်မလာခဲ့နဲ့ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ တံထောင်နဲ့ ကျနော့်ကို တွန်းထုတ်နေတယ်။

“ ဒါလား.. ချာဝန်မကြီးရီရီချိုဆိုတာ.. ကလေးမပေါက်စနလေး ကြနေတာပဲ..”

လို့ ထပ်ပြီးစလိုက်တော့…

“ မောင်သက်.. မောင်သက်.. ကျုပ်စိတ်အရမ်းတိုနေတာနော်…။ ထပ်ပြီး ဒေါသထွက်အောင် လာမလုပ်နဲ့… ကောက်ထုပစ်လိုက်မယ်”

ဆိုပြီး ဆေးလက်စ ပန်းကန်လုံးကို ထောင်ပြတယ်။

“ ဒေါ်ရီရီခင်ဗျ.. ကျနော်က အိပ်ရေးပျက်မှာစိုးလို့ တမင်ပြန်သွားတာပါ..။ လုပ်ချင်တာမှ တစ်ပိုင်းကို သေနေတာနော်..”

“ ကဲပါဗျာ!! အခုလို နှုတ်ခမ်းထော်ထားတာ.. ဘယ်လိုမှမလှဘူး …။ ငယ်ငယ်က ကျနော့်သူငယ်ချင်း မဲတူမလေးနဲ့ ပြန်တူလာပြီ ခစ်ခစ်..”

ဆိုပြီး စလိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း..

“ မောင်နော်..”

လို့ ခြေဆောင့်ပြီး အော်လာတယ်။

“ ပုံ့နော်..”

လို့ ကျနော်က သူ့အမူအရာအတိုင်း ခြေဆောင့်ပြီး ပြန်အော်ပြလိုက်တော့.. မအောင့်နိုင်တော့ပဲ တခစ်ခစ် ရယ်သွားတယ်..။ ပြီးတော့မှ..

“ အိပ်ယာကနိုးလာတော့ မောင့်ကိုမတွေ့ရတာ… ပုံ့ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိ ဖြစ်သွားတာနော်.. ဟင်း..။ သူများသေချာမှာထားရက်နဲ့ အကျင့်ပုတ်တယ်…”

“ သနားလို့ပါ ပုံ့ရာ.. ဟုတ်ပြီလား..”

“ ပြီးရော.. အခု ပုံ့ ဆေးရုံသွားတော့မှာ.. မောင်လိုက်ပို့…။ ဒါပေမယ့် အခုချက်ချင်း ပုံ့ အိမ်ပြန်သွားတာနဲ့ နောက်ကမြန်မြန်လိုက်လာပြီး တစ်ခါချစ်ပေး.. ဒါပဲ…”

လို့ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ပြောရင်း မီးဖိုချောင်နောက်ပေါက်ကနေ သူအိမ်ဖက်ကို လှစ်ကနဲ ပြေးသွားရောဗျ။ ကျနော်လည်း ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး သူ့အိမ်ဖက်ကို စက်ဘီးလေးတွန်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး အခုဆို သူ့အိပ်ခန်းတံခါးကို ခပ်ဟဟလေးဖွင့်ထားရင်း ရင်ခုန်စွာနဲ့ ကျနော့်ကို မျှော်နေပြီနေမှာဗျ။

…………………………………………

ပုံ့ပုံ့ကို ဆေးရုံလိုက်ပို့ပေးပြီးတာနဲ့ ကမ်းနားလမ်းဖက်ကို စက်ဘီးဆက်နင်းလာခဲ့တယ်။ ဟိုဖက်ကမ်းကလာမဲ့ ကူးတို့စက်လှေဆိုက်မယ့် ဆိပ်ခံနားမှာ သွားစောင့်နေမိတယ်။ ဒီနေ့ အနီလေး ပြန်လာမှာလေ။ သူပြောသလိုဆို ၁၀ နာရီလောက်ဆိုက်မယ့် ကူးတို့နဲ့ ပြန်လာတတ်တယ်တဲ့။ အခု ၉:၃၀ လောက်ပဲ ရှိသေးတော့ မလာသေးဘူး။ ကမ်းပါးမှာလုပ်ထားတဲ့ သစ်သားခုံတန်းလေးပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း မြစ်ပြင်ကျယ်ကိုငေးမောရင်း ကျနော် စီးကရက်ထိုင်ဖွာနေမိတယ်။

ဘဝမှာ ဘာတစ်ခုမှ ဟိုလိုလိုဒီလိုလို မလုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ကျနော် အခု မိန်းမနှစ်ယောက်လုံးကို တွယ်တာမိနေပြီဆိုတာတွေးရင်း ဘယ်လိုဆက်စခန်းသွားရမလဲ ရင်မောနေမိတယ်။ ကျနော် တမင်တကာ ပွေရှုပ်ချင်တာ မဟုတ်ရပါဘူးဆိုတာ ကျိန်တွယ်ပြီး ပြောဝံ့ပါရဲ့ဗျာ။ တစ်ယောက်ယောက်ကို စွန့်ပစ်လိုက်ရင်ကော ဘယ်လိုနေမလဲ..။ ဟင့်အင်းဗျာ.. သနားစရာ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေး.. ဟင့်အင်း.. တွေးတာနဲ့တင် ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ကျဉ်တက်လာတယ်။ မလုပ်ရက်ပါဘူးဗျာ။

ဒါဆို ဆရာဝန်မလေး ရီရီ…။ ဖူးးးးးးးးး ဟင့်အင်းဗျာ.. တကယ်မလုပ်ရက်တော့ဘူး..။ ကျနော်သူ့ကို ဘာမှန်းမသိခင်က ကျူးလွန်ခဲ့မိတာ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီဆရာဝန်မလေးဟာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျနော့်ကို မျှော်လင့်နေခဲ့ရှာတာဆိုတာ တွေးလိုက်တိုင်း ကျနော် အရမ်းဝမ်းနည်းရပြန်တယ်လေ။ ပိုဆိုးတာက ကျနော်တို့ကျောင်းတက်စဉ်က သူကျနော့်ကို တိတ်တိတ်လေး လာချောင်းကြည့်ပြီး ဆွေးရတာတွေ ပြောပြတော့ ဒီလောက်ကြီးတောင် သံယောဇဉ်တွယ်တာရှာတဲ့ ကောင်မလေးဆိုပြီး.. ကဲ.. ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲဗျာ။

“ ဟေး.. ချစ်ချစ်..”

ဆိုပြီး ကျနော့်ပုခုံးပေါ် လက်လာတင်တော့မှ တွေတွေငေးနေတဲ့ ကျနော် သတိဝင်လာတယ်။ ထိုင်နေရာက မော့ကြည့်လိုက်တော့ အနီလေးရယ်လေ.. ထမီအဝါဖျော့လေးနဲ့ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်လေးကို ဝတ်ထားတော့ လက်မောင်းဖြူဝင်းဝင်းလေးက ထင်းနေတယ်။ မျက်နှာဝိုင်းစက်စက်လေးက ပြုံးချိုနေတာဗျ။ လက်ထဲကကိုင်လာတဲ့ ကြိမ်ခြင်းလေးကို ထိုးပေးရင်း..

“ ချစ်ချစ်က အနီ့ကိုလွမ်းပြီး ဆွေးနေတာလား.. မျက်နှာက မကောင်းဘူး”

ဆိုပြီး ကျနော်ပါးကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ချစ်စနိုးဖျစ်ညှစ်ရင်း ..

“ ဒီနေ့ အစ်ကို့လက်ရာ ရှမ်းဟင်းလေးတွေ စားမယ်နော်..။ ဈေးသွားဝယ်စို့”

ဆိုပြီး ပြောလာတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ စိတ်ညစ်နေတာတွေ ပြေပျောက်သွားရင်း..

“ စိတ်ချပါ ကျနော့်အချစ်ကလေးရာ..။ ဒီနေ့ သေသေချာချာကို ပြုစုမလို့ လာစောင့်နေတာပါဟ..။ ထမင်းဟင်းကော.. ဟိုဒင်းကော..”

လို့ နောက်လိုက်တော့.. အနီကလေးက ချစ်စဖွယ်မျက်နှာလေးနဲ့ လျှာလေးတစ်လစ် ထုတ်ပြရင်း ..

“ အစားအသောက်က အရေးကြီးတယ်.. မောင်ရင်..။ စားနိုင်မှ လုပ်နိုင်မယ်..။ ထမင်းမြိန်ဖို့လိုတယ်.. လက်စွမ်းပြတော့..”

လို့ ပြောရင်း ရယ်နေပြန်တယ်။ နှစ်ယောက်သား ဈေးထဲကို စက်ဘီးလေးနဲ့ ရောက်သွားပြီး ချက်ပြုတ်စရာတွေ တူတူဝယ်ခြမ်းနေကြတော့ အနီလေးက ကျနော့်လက်မောင်းကို မလွှတ်ဘူး..။

“ အစ်ကို.. အစ်ကို.. အနီတို့က တကယ့်လင်မယားတွေလိုပဲနော်..။ သူများတွေက တအားလိုက်ဖက်တဲ့ စုံတွဲလေးဆိုပြီး ဝိုင်းငေးနေကြတယ်… တွေ့လား”

ဆိုပြီး ကပ်ပြောနေလို့ ကျနော်က

“ ငပေါ…”

ဆိုပြီး အနီ့နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ မနာအောင် ပတ်! ပတ်! ဆိုပြီး ဖွဖွရိုက်တော့.. တခစ်ခစ်နဲ့ သဘောတွေကျနေရှာတယ်ဗျာ။

ဟုတ်ပါတယ်..။ ကျနော့်ချစ်သူ သူနာပြုဆရာမလေး ပြောသလိုပါပဲ..။ ဈေးကနေ ချက်စရာပြုတ်စရာ ဝယ်ခြမ်းပြီး တူတူပြန်လာ..။ အနီ့အိမ်ကို ရောက်တာနဲ့ နှစ်ယောက်လုံး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အိမ်နေရင်းအဝတ်တွေကို လဲပြီးတာနဲ့ ကျနော်က မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ကြော်လှော်ချက်ပြုတ်၊ အနီလေးက တစ်အိမ်လုံးကို သီချင်းလေးတကြော်ကြော်နဲ့ သန့်ရှင်းတိုက်ချွတ်၊ တက်ညီလက်ညီနဲ့ တကယ့် အိမ်ထောင်သည်တွေလို သာသာယာယာ ဘဝကလေးပေါ့ဗျာ။

“ ဆရာ.. မြန်မြန်လေးချက်ပါရှင့်..။ ဟင်းအနံ့တွေက မွှေးလာလို့ ဗိုက်အရမ်းဆာလာပြီ..”

လို့ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်လာပြီး ချစ်သူလေးက လာလာညောင်ရင်..

“ ရတော့မယ်.. ရတော့မယ်.. ဝမ်းကစ်စ်ပေး…”

လို့ ကျနော်ကတောင်းတိုင်း..

“ အင့်ဟယ်..အင့်ဟယ်..”

ဆိုပြီး ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ကျနော့်ပါးပြင်ကို ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး နမ်းရော..။ အားလုံးပြီးတာနဲ့ ရေတူတူချိုးရင်း မတွေ့ရတဲ့နေ့အတွက် အကြွေးဆပ်တယ်ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာရေချိုးရင်း တက်မက်စွာနဲ့ နှစ်ယောက်သား ချစ်မိပြန်တယ်။ ပြီးတော့မှ ထမင်းတူတူစား (အခုနောက်ပိုင်း ထမင်းစားရင် ကျနော်ခွံ့ကျွေးတာပဲ စားမယ်ဆိုပြီး ညောင်လို့ ကလေးပေါက်စလေးလို အမြဲခွံ့နေရတယ်) ဆေးကြောသန့်စင်ပြီးတာနဲ့ ရေနွေးကြမ်းမတ်ခွက် တစ်ခွက်ယူ ဧည့်ခန်းက ဆက်တီခုံရှည်မှာ နှစ်ယောက်သား တူတူ ပူးကပ်ထိုင်ရင်း စာအုပ်တစ်အုပ်လောက် တူတူဖတ်ကြ၊ ငြင်းခုန်ကြ.. စကြနောက်ကြ..။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ သောကရယ်လို့ မြူမှုံလောက်တောင်မရှိပဲ အေးချမ်းနေလိုက်တာဗျာ။ အနီကလေး အကျွမ်းတဝင်မရှိတဲ့ ဂီတနဲ့ ပတ်သက်တာတွေ ကျနော်က ပြောပြပြီဆိုရင် မသိနားမလည်တဲ့ ကလေးလေးလို ငေးပြီးနားထောင်တတ်သလို၊ သူရော ကျနော်ပါ အကျွမ်းတဝင်ရှိတဲ့ စာအကြောင်းပေအကြောင်း ပြောပြီဆို အင်မတန် အငြင်းသန်တဲ့ ကောင်မလေးမို့ ကျနော်အရမ်းသဘောကျရတယ်လေ။ (ကျနော်က စာအများကြီးဖတ်တယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထင်ပေမယ့် တသက်လုံး အခုလို သူတင်ကိုယ်တင် ငြင်းခုန်နိုင်တဲ့ မိန်းမဆိုတာ မကြုံခဲ့ဖူးဘူးဗျ)

ပြီးတော့ သူ့အမြင်တွေက ကျနော့်အတွက် ထူးဆန်းတာတွေပါ ပါလာတတ်တာကိုး။ ဥပမာဗျာ.. ခင်ဗျားတို့သိတဲ့ ရှိတ်စပီးယားရဲ့ ရိုမီယိုနဲ့ ဂျူးလီးယက်ပြဇာတ်ကို.. အနီလေးက ဘယ်လိုပြောသလဲဆိုတော့…

“ ရိုမီယိုကော ဂျူးလီးယက်ပါ သောက် အ တွေပါ အစ်ကိုရာ..”

“ ဟင်”

“ ဟုတ်တယ်လေ.. သူတို့ဆင်ခြင်ဉာဏ်မရှိလို့ သေကုန်တာ..။ အမှန်က ဒီလောက်မခက်ပါဘူး.. ဥပမာ..”

ဆိုပြီး ဘယ်လိုဘယ်လို လုပ်လည်း ရတာပဲဆိုပြီး ဆက်ပြောနေတယ်..။

“ အနီသာ ဂျူးလီးယက်ဆို ရိုမီယို မသေစေရဘူးလို့ အာမခံတယ်… ခစ်ခစ်..”

“ ဟ.. ဒါကတော့ ဒီဇတ်လမ်းက Romance လေ အနီရ..”

“ နိုး.. လက်မခံဘူး.. ဒါမျိုးနွယ်စုနှစ်ခုရဲ့ ရန်ငြှိုးတွေကြားထဲမှာ အသက်ပေးသွားတဲ့ အပြစ်မဲ့ လူသားနှစ်ယောက်ရဲ့ ရင်နင့်စရာ အဖြစ်အပျက်ကလေး..။ အာဃာတတွေ.. အမုန်းမီးတွေဆိုတာ… မကောင်းဘူးလို့ စာရေးဆရာက ပြောသွားတာ..။ ဒါကြောင့် Realism လို့ သတ်မှတ်သင့်တယ်..”

“ ဟိုက်!!”

“ ရိုမီယိုဖိုးသက်ရေ မပူနဲ့ ဂျူးလီယက်အနီချိုလေးနဲ့ တွေ့နေမှပဲ… ညားစေရမယ်.. စိတ်ချ.. ခစ်ခစ်..”

စကားတအားတတ်တဲ့ ကောင်မလေးကို ကျနော်ပြောလို့ မနိုင်တော့ရင် ဆက်မငြင်းတော့ဘူးဗျ။ ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းပေးလိုက်တာပါပဲလေ။ ငြိမ်ငြိမ်လေးပြုံးပြီး အနမ်းခံပြီးရင်.. လက်ကလေးနှစ်ဖက်မြှောက်ပြီး..

“ ဝါး… အိပ်ချင်လာသလိုပဲ..။ ထမင်းကလည်း ဝပြီ..။ ဗိုက်ကလေးလည်း ချောင်ပြီ..။ အိပ်ယာပေါ်သွားစို့လား ..”

လို့ မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြီး မချိုမချဉ် မျက်စလေးပစ်ပြတယ်။

“ မောင်လို နှမလို.. အိပ်ပါ့မယ်လို့ ဂတိပေးမှ ..”

လို့ ကျနော်က ပြန်စလိုက်ရင်.. ချက်ချင်း မျက်နှာကို တင်းဟန်ဆောင်ပြီး..

“ ရမလား..ရမလား.. ဟွန်း..။ အစ်ကို.. ရှင်နော်.. လာ.. အခုလိုက်ခဲ့”

ဆိုပြီး အိပ်ခန်းဖက်ကို အတင်းဆွဲခေါ်တာကို ကျနော်က..

“ အမလေးဂျာ.. ကျနော့်ဘဝလေး နစ်မွန်းရပါတော့မယ်.. ကယ်ကြပါ”

လို့ အော်ရင်း တဟားဟားနဲ့ အခန်းထဲ ပါသွားတာပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီနောက်မှာ ဘာတွေဆက်ဖြစ်ကြသလဲဆိုတာ ခင်ဗျားတို့သိပြီးသားမို့ ကျနော် ပြန်မရေးပြတော့ဘူးနော်။

….. ……. ……… ……….. …….

ဟိုးအရင်ကဆို ချစ်သူနှစ်ယောက် တပြိုင်နက်ထဲထားတာမျိုးကို ကျနော် ခါးခါးသီးသီး မုန်းခဲ့ဖူးတာပေါ့။ အခု ကျနော်လုပ်နေတာက တရားမျှတရဲ့လားဗျာ။ မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ကျနော်ဟာ လိမ်ညာနေခဲ့မိပြီလား။ အဲ့ဒါတော့ မဟုတ်ရပါဘူး..။ ကျနော် တစ်ယောက်ကိုမှ ဟန်ဆောင်ပြီး ချစ်နေတာမျိုးမှ မဟုတ်တာကိုး။ အနီ့ကို ကျနော် သံယောဇဉ်ပိုမိပေမယ့် ပုံ့ပုံ့လေးကိုလည်း ချစ်တယ်ဗျ။ ဘယ်လိုရှေ့ဆက်လုပ်ရမလဲဆိုတာ တွေးလိုက်တိုင်း ရင်မောရတယ်ဗျာ။ ဟိုဖက်ပြေးလိုက်၊ ဒီဖက်ပြေးလိုက်.. ချစ်သူနှစ်ယောက်လုံးကို ကြင်နာပြနေရတာလည်း မောလှပြီ။

မောတယ်ဆိုတာ သူတို့နဲ့အိပ်ရတာ ယုယပြရတာတွေကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ ဘယ်နေ့မှာ ဘာတွေ ဖြစ်လာမလဲဆိုတာရယ်.. မိတော့မလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် မောနေတာပေါ့။ ဆေးရုံတစ်ခုထဲမှာ ရှိနေတဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ကို ဒီလိုလှည့်ဖျား ရှောင်တိမ်းနေတာ ဘယ်လောက်ကြာကြာခံနိုင်မှာလဲဗျာ။ တခါတလေ သူတို့နှစ်ယောက် ဂျူတီချိန်တိုက်နေတဲ့ ရက်မျိုးဆိုရင် ကျနော် ပတ်ကိုပြေးနေရတော့တာပေါ့။ အကြောင်းပြချက်တွေလည်း အမျိုးမျိုးပေးရပေါင်း များလာပြီ။ ကုလားဖြူဘာသာစကားမှာ ဆိုရိုးစကားတစ်ခု ရှိတယ်ဗျာ။ Crime does not pay တဲ့။ ရာဇဝတ်ဘေး ပြေးမလွှတ်လို့ ဆိုလိုတာပေါ့။ ဟုတ်တယ်.. ချစ်သူအပေါ် သစ္စာမဲ့တာဟာ ရာဇဝတ်မှု ကျူးလွန်တာဗျ။ ငမိုက်သား ကျနော်မျိုးအတွက် စီရင်ချက်ချမယ့် နေ့တစ်နေ့ဟာ သိပ်မကြာလိုက်ဘူး ရောက်လာခဲ့တာပါပဲလေ…။

အဲ့ဒီနေ့မနက်က ခါတိုင်းနေ့တွေလိုပါပဲဗျာ..။ နိမိတ်မကောင်းတာဆိုလို့ မနက်ခင်းစောစောကြီး အိမ်ခေါင်းရင်းက ကျီးပြိုသံတွေ ဆူဆူညံညံကြောင့် နိုးလာတာတစ်ခုပဲ။ နွေရာသီကုန်လို့ မိုးတောင်ဝင်စပြုလာပြီဗျ။ ခပ်အုံ့မှိုင်းမှိုင်း နေမသာတဲ့နေ့တွေ ကြုံလာရပေမယ့် မိုးနည်းတဲ့ဒေသမို့ မိုးရွာတဲ့နေ့တော့ မကြုံရသေးဘူး။ ဘာလိုလိုနဲ့ ကျနော် ဒီမြို့ကိုရောက်နေတာ တော်တော်ကြာလာပါပေါ့လား။

ရောက်စက မုန်းစရာကောင်းတဲ့ မြို့ကြီးဟာ အခုတော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာလို အခြေကျစတောင်ပြုလာပြီ။ ခင်မင်တတ်တဲ့ ကာတွန်းဆရာတွေနဲ့လည်း တဟားဟားနဲ့ အဖွဲ့ကျတတ်လာသလို၊ ဆံပင်ရှည်ညှင်းသိုးသိုး နှုတ်ခမ်းမွှေးရှည်တွေနဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာတွေနဲ့လည်း အလွမ်းသင့်သင့်ဖွဲ့စည်း (ရှပ်ကီချတာကို ဖွဲ့စည်းတယ်လို့ သူတို့ပြောလေ့ရှိတယ်) မိတဲ့ ညနေခင်းတွေ များလာတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်မှာ တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ချစ်သူနှစ်ယောက် ရှိနေပြီလေ။

တစ်ယောက်က ကြင်နာတတ်တဲ့ ဖြူဖြူနုနု နာ့စ်မပိစိကွေးလေး.. အမြဲချိုပြုံးနေတတ်ပြီး လူနာတွေချစ်တဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးပေါ့။ နောက်တစ်ယောက်က အနေတည်တယ်လို့ ထင်ရပေမယ့်.. အင်မတန်မနောဖြူပြီး ကျနော်အနိုင်ကျင့်သမျှ ခေါင်းငုံ့ခံတတ်တဲ့ ဆရာဝန်မလေးပေါ့။

အိပ်ယာကနိုးလာတာနဲ့ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး ရေမချိုးသေးပဲနဲ့ ခြံထဲဆင်းပြီး အရိပ်လက်သီး ထိုးကျင့်နေလိုက်သေးတယ်။ ရာသီဥတုက အေးစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေတော့ ချွေးနည်းနည်းထွက်မှ ရေချိုးမယ်ဆိုပြီးပေါ့။ ပြီးမှ ရေတဝုန်းဝုန်း လောင်းချိုးပစ်လိုက်ပြီး အဝတ်အစားလဲ၊ မီးဖိုချောင်ဖက် မနက်စာစားဖို့ ဝင်လာတော့ ပုံ့ပုံ့က မနက်စာအတွက် ထမင်းကြမ်းနဲ့ ပဲပြုတ်ကို ကျနော့်အကြိုက် နနွင်းစိုစို ဆီစိုစိုနဲ့ ဝါဝါလေးဖြစ်အောင် မီးဖိုပေါ်မှာ ကြော်နေတုန်း။ နှပ်ထားတဲ့ ကော်ဖီချိုင့်ထဲက ကော်ဖီတစ်ခွက်လောက် ငှဲ့ပြီး တစ်စိမ့်စိမ့်သောက်ရင်း စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် ထုတ်ဖွာနေရင်း ထမင်းကြော်ကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ ထမင်းကြော်ပန်းကန်ကို ကျနော့်ရှေ့ကိုလာချပေးရင်း ကျနော့်လက်ထဲက စီးကရက်ကို ဖျတ်ကနဲလုပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။

“ မောင်နော်.. စာမတတ်ပေမတတ်လည်း မဟုတ်ပဲနဲ့နော်..။ ပုံ့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မုဆိုးမ မဖြစ်ချင်ဘူး..။ ကျန်းမာရေးထိခိုက်မယ်လို့ ပြောရတာ လျှာတိုတော့မယ်..”

ဆိုပြီး ဟောက်တယ်။

“ အေးပါ.. ဆရာဝန်မလေးရာ..။ ကျုပ်က ခင်ဗျားလူနာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာလေးတော့ သတိထားပါ..”

လို့ ပြန်ပြောရင်း ထမင်းကြော်ပန်းကန်ကို ဆွဲယူပြီး စားနေမိတယ်။ ကြက်သွန်နီတွေကို အကွင်းလိုက်လှီးထားပြီး သံပုရာညှစ်ထားတဲ့ အချဉ်ပန်းကန်ကို ကျနော့်ဖက်တိုးပေးရင်း ပုံ့ပုံ့ပါဝင်ထိုင်ပြီး ထမင်းကြော်ဝင်စားတယ်။

“ မောင်.. အခုမနက် ဆေးရုံမသွားခင် မြို့ထဲ အရင်သွားရအောင်ကွာ..”

“ အွင်း!! ဘာလုပ်ဖို့…”

“ မောင့်အတွက် ဂစ်တာတစ်လက်လောက် လိုက်ဝယ်ပေးချင်တယ်..။ ဒီနေ့ညကြရင် ပုံ့ကို လက်စွမ်းပြပြီး တီးပြလေ.. ဘယ်လိုလဲ…”

“ ဟ..ဟ..တီးပြမယ်.. တီးခက ဘာရမှာလဲဗျ..”

ဘာမှပြန်မပြောပဲ ပြုံးစစနဲ့ အသံတိတ်ပါးစပ်ကလေး လှုပ်ပြတယ်..။

“ ဟို..ဟာ..”

တဲ့။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အိမ်ကထွက်လာပြီး မြို့ထဲဖက် အရင်သွားလိုက်ကြတယ်။ ဂစ်တာရောင်းတဲ့ စတိုးဆိုင်ထဲဝင်ပြီး ဟိုရွေးဒီရွေးလုပ်၊ ခုံတစ်လုံးပေါ်ထိုင်ရင်း ရွေးထားတဲ့ ဂစ်တာကို စမ်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း လျှောက်တီးနေလိုက်တယ်။ ဘေးနားမှာ လက်ကလေးပိုက်ပြီး ငေးနေတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးက အံ့သြသဘောကျနေတဲ့ဟန်လေးနဲ့ လက်ကွက်ပြားပေါ် ပြေးလွှားနေတဲ့ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေကို ကြည့်နေတယ်။ ဂစ်တာဆိုင်ပိုင်ရှင် အစ်ကိုကြီးကလည်း ဘေးနားမှာ လာငေးရင်း..

“ ဟ..ဆရာကြီးပါလားဗျ..။ ဂစ်တာကို ပီယာနိုသံတွေလို သံစုံထွက်အောင် တီးနေပါလား”

ဆိုပြီး လက်ခုတ်တီးပြီး အားပေးနေတော့ ကျနော့်မှာ မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်ပြီး တီးနေတာ ရပ်
လိုက်တယ်။ ဂစ်တာဖိုး ပိုက်ဆံချေတော့ ဆိုင်ရှင်အစ်ကိုကြီးက ဈေးတွေဘာတွေ လျှော့ပေးလိုက်သေးတယ်။ ပုံ့ပုံ့နဲ့ကျနော် ဂစ်တာဆိုင်အပြင်ဖက်ကို ထွက်လာတော့… သူက ကျနော့်လက်မောင်း တစ်ဖက်ကို မှီတွယ်ထားရင်း..

“ ပုံ့တော့ ဒီညမအိပ်ဘူး ဆရာ..။ ဆေးရုံကလည်း ဂျူတီစောစော ထွက်လာမယ်..။ အားရပါးရကို မောင့်ဂစ်တာသံတွေ နားထောင်ပစ်လိုက်မယ်”

ဆိုပြီး ပျော်နေရောဗျ..။ ဆိုင်ရှေ့ပလက်ဖောင်းနားမှာ ထောင်ထားခဲ့တဲ့ စက်ဘီးနားရောက်တော့ ကျနော့်လက်တစ်ကမ်းလောက်မှာ လူရိပ်တွေ့လို့ ပုံ့ပုံ့နဲ့ ရယ်မောနေရာကနေ ဖျတ်ကနဲ မော့ကြည့်မိလိုက်တယ်။

အ..နီ..က…လေး!!

နွမ်းလျလျမျက်နှာလေးနဲ့ ညဖက်ဂျူတီကပြန်လာတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးပါလားကွယ်။ ယူနီဖောင်းတောင် ဝတ်ထားလျက်ကလေး။ ပိုက်ကွန်အနက်ကလေးနဲ့ ဆံပင်တွေကို ထုံးထားတဲ့ ထမီနီနီ၊ ခါးတိုအင်္ကျီအဖြူရောင်လေးနဲ့ ကျနော့် အသက်ဗူးကလေး။ ရုတ်တရက် အနီးကပ်မြင်လိုက်တော့ ဘာမှန်းသတိထားမိဟန်မတူဘူး။ ဒါပေမယ့် သူချစ်တဲ့ကျနော်၊ သူယုံကြည်ကိုးစားရတဲ့ ကျနော့်ကို မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ လက်ချင်းချိတ်ပြီး ရယ်မောပျော်ရွှင်နေတာကို မထင်မှတ်ပဲ မြင်လိုက်ရတော့ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သွားရှာတယ်နေမှာ။ ညာလက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့ကြိမ်ခြင်းလေး လက်ထဲက လွှတ်ကျသွားရှာတယ်။ ပလက်ဖောင်းပေါ် လွှင့်စင်သွားတဲ့ ခြင်းထဲက ပစ္စည်းလေးတွေကို လိုက်မကောက်ပဲ ကြောင်တောင်တောင်လေး မှင်တက်နေရှာတယ်။

“ ဟယ်!! ကျကုန်ပါပြီ”

ဆိုပြီး ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်လက်မောင်းကို ကိုင်ထားရာကနေ ပလက်ဖောင်းပေါ်က ပစ္စည်းတွေကို ချက်ချင်း ထိုင်ချပြီး လိုက်ကောက်ပေးနေတဲ့အထိ အနီလေး ကျနော့်မျက်နှာကို တွေတွေလေး ငေးနေတုန်းပဲ။ ကျောက်ဆစ်ရုပ်ကလေးလို တုတ်တုတ်မလှုပ်ပဲ ရပ်နေရှာတယ်။ ကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးက အရောင်တွေအမျိုးမျိုး ပြောင်းလို့ဗျာ။

ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာလည်း မုန်တိုင်းထန်လာပြီ။ ကျနော် ဘာလုပ်ရတော့မလဲဗျာ။ ပြောကြပါဦး… နားမလည်နိုင်တဲ့ မျက်ဝန်း၊ နားလည်သွားတဲ့မျက်ဝန်း၊ နာကျဉ်သွားတဲ့မျက်ဝန်း၊ ဆုံးရှုံးရပြီဆိုတဲ့ ယူကြုံးမရတဲ့မျက်ဝန်း၊ အားတင်းလိုက်တဲ့မျက်ဝန်း၊ စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်း အဆင့်အဆင့် ပြောင်းလဲသွားတဲ့ အနီ့မျက်လုံး ဝိုင်းစက်စက်ကလေးတွေကို ကျနော်အနီးကပ် မြင်နေရတယ်။

“ မောင်!! ကောက်ကူပေးဦး..”

ဆိုပြီး ပုံ့ပုံ့က ထိုင်နေရာကနေမော့ပြီး အော်လာမှ အနီကော ကျနော်ပါ သတိဝင်လာပြီး ပြန့်ကျဲနေတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို လိုက်ကောက်နေမိတယ်။ ဟင်းချက်ဖို့ ကျနော်ဝယ်ဖို့မှာထားတဲ့ အသီးအရွက်တွေ၊ တရုတ်မဆလာ အထုပ်ကလေးတွေ၊ ထမင်းစားပြီးတိုင်း အချိုတည်းတဲ့အခါ ကျနော်ကြိုက်တတ်တဲ့ ကရေကရာ မုန့်ထုတ်ကလေးတောင် ပါပါသေးလားဗျာ။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ စူးကနဲ ကျဉ်တက်လာတဲ့အထိ စိတ်ထိခိုက်သွားတယ်။ ပစ္စည်းတွေကို ကောက်နေတဲ့ အနီ့လက်ချောင်း ဖြူသွယ်သွယ်လေးတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေရှာတယ်ဆိုတာ ကျနော်မြင်နေရတယ်။

“ ညီမလေး နီနီချို.. ဂျူတီပြန်တာလားဟ”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမ!!”

“ ဒါ မမရဲ့ ဟိုဒင်းလေ.. သိလား ခစ်ခစ်..။ ဂစ်တာတီး တအားတော်တယ်လို့ နာမည်ကြီးလွန်းလို့ ဂစ်တာလာဝယ်ပေးတာ..။ ဒီည မမအိမ်မှာ စတိတ်ရှိုးရှိမယ်.. လာကြည့်ပါလား..”

“ မမရဲ့အစ်ကိုကြီးက လူချောကြီးပါလားရှင့်”

အနီလေးဟာ အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ဟန်ဆောင်တတ်ပါလားဗျာ..။ ဘာမှမဖြစ်သလို လုပ်နေပြန်ပြီ။

“ မုန့်ကျွေးမယ်ကွာ… ညီမလေးကို..ခစ်ခစ်..”

သူတို့နှစ်ယောက် စကားတွေ အဆက်မပြတ် ပြောနေတဲ့ကြားထဲမှာ ဆောက်တည်ရာမရ တုန်လှုပ်စွာနဲ့ ကျနော်ရပ်နေရတာ တစ်ကမ္ဘာလောက်တောင် ကြာနေသလိုပဲဗျာ။ တတ်နိုင်ရင် ဖတ်ကနဲ ရပ်နေတဲ့နေရာမှာ ကိုယ်ပျောက်သွားချင်တယ်။ နောက်ဆုံး နှုတ်ဆက်ပြီးတော့ ကျနော့်ကို မသိမသာ တစ်ချက်လောက် အနီလေး လှမ်းကြည့်တယ်။ ကြည့်ရင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို တွန့်ကွေးကွေးလေး လှစ်ကနဲမဲ့ပြီး ပုံ့ပုံ့ကို…

“ သွားတော့မယ် မမရေ..။ အိမ်မှာ ချက်ပြုတ်မယ့်လူ မရှိဘူး။ ညီမလေးက တစ်ယောက်ထဲ”

လို့ ပြောရင်း လှည့်ထွက်သွားရှာတယ်။ ပုံ့ပုံ့ကို ဆေးရုံရှေ့မှာ ချပြီးတာနဲ့ ကျနော် ဂစ်တာကို လက်တစ်ဖက်က ကိုင်ထားရင်း အနီလေးရဲ့အိမ်ဖက်ကို စက်ဘီးအရှိန်ပြင်းပြင်း နင်းထွက်လာခဲ့မိတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဗလောင်ဆူနေပြီဗျာ။ အနီ့အကြောင်း ကျနော်အသိဆုံး။ အင်မတန် စိတ်ကြီးတဲ့ ကောင်မလေး..။ ကျနော့်ကို မုန်းပြီဆိုတာ ကျနော် အလိုလိုသိနေတယ်။ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ကျနော် အသည်းပေါက်အောင်ချစ်ရတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူးဗျာ။

ပူလောင်ပြင်းပြပြီး ဗလောင်ဆူနေတဲ့ ကျနော် တစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်ကလေးရဲ့ တံခါးဝကို ရောက်သွားတော့ အမောဆို့သွားတယ်။ သော့ခလောက်ကြီးခတ်ထားတဲ့ တံခါးကြီးက ကျနော့်ကို ဆီးကြိုနေပြီကောဗျာ။ စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ပြီး ထောင်ထားလိုက်ရင်း လက်နဲ့ကိုင်လာတဲ့ ဂစ်တာကို စက်ဘီးမှာမှီပြီး ထောင်ထားလိုက်တယ်။ သော့ခလောက်မှာ ညှပ်ထားတဲ့ စာရွက်ပိုင်းလေးတစ်ခုတွေ့တာနဲ့ တုန်ရင်နေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဆွဲယူပြီး ဖတ်လိုက်တော့..

“ အများသမုတ် သစ်ငုတ်သော်မှ..
စုန်းဖြစ်ရသည့်.. လောကဇတ်ပွဲ.. ချစ်ငရဲကို..
အမြဲဆန့်ကျင်… တော်လှန်ချင်သည်..
မုန်းလျှင်ခါးခါးသီးသီးတည်း…”

ဆိုတဲ့ ဒေါင်းနွယ်ဆွေရဲ့ ကဗျာ ၃ ကြောင်းကို လက်ရေးဝိုင်းစက်စက်ကလေးနဲ့ ရေးထားပြီး အောက်မှာ

“ တသက်မမြင်လိုတော့ပါ”

နီနီချို….။

ဆိုပြီး လက်မှတ်ထိုးထားတယ်။ ကျနော့်မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားတယ်။ လက်ထဲက စာရွက်ပိုင်းလေးကို ဆုပ်ချေပြီး ပါးစပ်က “အနီလေး.. အနီလေး.. ဘယ်မှာလဲ.. အနီလေး” ဆိုပြီး ကယောင်ကတမ်းတွေ မြည်တမ်းရေရွတ်မိနေတယ်။ မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့အောင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါလာလို့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ရတယ်။ စိတ်ကိုနည်းနည်းငြိမ်အောင် ထိန်းနိုင်လာတော့မှ စဉ်းစားလိုက်တယ်။

အနီ ဘယ်ကိုထွက်သွားနိုင်သလဲ..။ သူ့အိမ်ပြန်သွားသလား…။ ဟိုဖက်ကမ်းကို ပြန်မယ်ဆိုရင်တောင် အနည်းဆုံး အဝတ်အစားတော့လဲမှာပဲ…။ အခု ကျနော်လိုက်လာတာ ဒီလောက်မြန်တာ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ပြန်ထွက်သွားတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အိမ်တံခါးမကြီးကို သော့ခတ်ပြီး အနောက်ပေါက်ကနေ ပြန်ဝင်ပြီး ရှောင်နေတာ မဖြစ်နိုင်ဘူးလား။ ဟိုတစ်ခါ စိတ်ထိခိုက်တုန်းက ကြောင်တောင်တောင်ဟန်ပန်လေးနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရေတွေလောင်းချနေတာ ကျနော် အမှတ်ရမိလို့ ချက်ချင်း အိမ်အနောက်ဖက်ကို ခြံထဲကနေပတ်ပြီး ပြေးသွားနေမိတယ်။

နောက်ဖေးမီးဖိုချောင် တံခါးပေါက်က ပိတ်ထားတယ်။ မီးဖိုချောင်နဲ့ကပ်လျှက် ရေချိုးခန်းနံရံဖက်ကို ကပ်ပြီး နားထောင်လိုက်တော့ ရေတွေတဗွမ်းဗွမ်း လောင်းချနေသံ ကြားနေရတယ်။ သေချာပြီ.. အနီကလေး ဘယ်မှမပြေးဘူး အိမ်ထဲမှာရှိနေတယ်။ မီးဖိုချောင်အနောက်ပေါက် တံခါးမကြီးက သွပ်ပြားနဲ့လုပ်ထားတဲ့ တံခါးဗျ။

“ ဝုန်းဝုန်း..”

“ အနီလေး..”

“ ဗြုံးဗြုံး..”

“ အနီလေးရေ.. တံခါးဖွင့်ပေးပါ.. အစ်ကိုရှင်းပြမယ်.. ဟေး.. အခုဖွင့်ပေး.. အနီလေးးးးးး”

တံခါးကို အသားကုန်ထုပြီး ကျနော် သံကုန်ဟစ် အော်ပစ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲက ရေကျသံတွေ ရပ်သွားတယ်။ ၁-၂ မိနစ်လောက် ကျနော် စောင့်ကြည့်သေးတယ်။ လာမဖွင့်ပေးဘူး။ ဘာအသံမှလည်း မပေးဘူး။ ဘုရားဘုရား!! တစ်ခုခုများ ဖြစ်နေပြီလား…။

“ အနီလေး.. မဖွင့်ပေးဘူးလား..။ အစ်ကို တံခါးကို ဖျက်ပစ်လိုက်တော့မယ်နော်.. ဖွင့်ပေးးးးး”

“ ဝုန်းဝုန်း !!”

ဘာမှမတုန့်ပြန်ဘူးဗျ။ ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ..။ အနောက်ကို ခြေ ၄-၅ လှမ်းလောက် ဆုတ်၊ အားနဲ့ပြေးလာပြီး မီးဖိုချောင်သွပ်ပြား တံခါးမကြီးကို ကိုယ်စောင်းတိုက်ပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ကလန့်ကျိုးပြီး ဝုန်းကနဲ ပွင့်ထွက်သွားတယ်။

“ အနီလေး..အနီလေး..”

ဆိုပြီး အော်ရင်းလိုက်ရှာလိုက်တော့ မီးဖိုအုတ်ခုံနားမှာ ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို တွေ့တယ်။ ခုနက မြင်လိုက်တဲ့ ယူနီဖောင်းလေးကို မလဲရသေးဘူး။ မီးပွင့်ထွက်မတတ် မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို ခါးထောက်ပြီး စိုက်ကြည့်နေတာ နဂါးမလေးအတိုင်းပဲ။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ရေတွေလောင်းချထားလို့ စိုရွှဲနေရှာပြီ။ ရေစိုနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်လေးတွေက အချောင်းအချောင်းလိုက်ကလေး မျက်နှာပေါ်ဖုံးလို့။

“ အနီလေး..အစ်ကိုလေ..”

“ အနားကို မကပ်ခဲ့နဲ့”

ငယ်သံပါအောင် အော်တယ်။ ကျနော် သူ့အနားကပ်ဖို့ ခြေတစ်လှမ်း ရှေ့ကိုတိုးလိုက်တယ်။ လှစ်ကနဲ ကျနော့်မျက်နှာနားကို တစ်ခုခုပျံလာလို့ အကျင့်ပါနေတဲ့လက်က လက်ပြန်ရိုက်ချလိုက်မိတော့ ခွမ်းကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ ပန်းကန်လုံးတစ်ခု ဖြစ်နေတယ်။ ရိုက်ချလိုက်မိတဲ့ ကျနော့်လက် ပူကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ပန်းကန်စင်ပေါ်က ပန်းကန်တွေနဲ့ အနီလေး ကျနော့်ကို ပစ်ပေါက်နေတာဗျ။ ဒေါသအရမ်းထွက်နေတဲ့ ကလေးလေးလို ငိုရှိုက်သံတွေကလည်း အကျယ်ကြီးနဲ့လေ။

ပထမတစ်ချက်ပဲ ကျနော်လက်နဲ့ ပုတ်ချလိုက်တယ်။ နောက်ထပ်ပစ်ပေါက်တာတွေကို လုံးဝမရှောင်တော့ပဲ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး တောင့်တောင့်ရပ်ရင်း ကျနော် ပေခံနေလိုက်တယ်။ ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေက ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆက်တိုက် လာထိမှန်နေတယ်။ ကျနော့်ပုခုံးတွေ၊ ရင်အုပ်တွေ၊ ခြေထောက်တွေ။ မီးဖိုချောင်ထဲမှာတော့ ပန်းကန်တွေကျကွဲသံ တစ်ခွမ်းခွမ်းသံတွေရယ်၊ အနီကလေးရဲ့ ရှိုက်ငိုနေသံ တအီးအီးရယ် ဆူညံနေတယ်။ ပစ်ပေါက်စရာ ပန်းကန်တွေ ကုန်တော့မှ ရပ်သွားတယ်။ ကျနော် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်
လိုက်တော့ ကျနော့်မျက်ခွံပေါ်မှာ၊ မျက်နာပြင်ပေါ်မှာ သွေးတွေ တစ်စက်စက်ဖြစ်နေပြီ။ မျက်ခုံးအပေါ်နားမှာ ကွဲသွားလို့ စီးကျလာတဲ့ သွေးတွေက ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ martin ရှပ်အဖြူလက်ရှည်ရဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ချင်းချင်းနီနေပြီ။

“ ရှင်..ထွက်သွားနော်.. ဒီမှာတွေ့လား”

“ အနီလေး..ချလိုက်စမ်း.. အရူးမထနဲ့ အစ်ကိုပြောနေတယ်နော်.. မလုပ်နဲ့”

ပန်းကန်စင်ပေါ်က သားလှီးဓါးအချွန်ကို ဆွဲယူပြီး ကျနော့်ဖက်ကို ချိန်ထားတယ်ဗျ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ စိုးရိမ်စိတ်တွေနဲ့ ကျနော် ဒေါသတွေထွက်စပြုလာပြီ။ သွေးတွေပေလူးနေတဲ့ ကျနော့်ရှပ်အင်္ကျီကို ကော်လာအောက်နားကနေကိုင်ပြီး အားနဲ့ဆွဲဖွင့်ဖြဲပစ်လိုက်တယ်။ အင်္ကျီဗလာဖြစ်သွားတော့မှ ရင်ဘတ်ကိုကော့ပြီး …

“ ထိုးစမ်းကွာ.. လာ.. အနီလေးသတ်မယ်ဆို.. အစ်ကိုသေရဲတယ်..။ ထိုးချင်ရင် ထိုးပစ်လိုက်..”

ဆိုပြီး သူ့ဆီကို တရွေ့ရွေ့ကပ်သွားတော့.. ချက်ချင်း ကျနော့်ဖက်ကို ချိန်ရွယ်ထားတဲ့ ဓါးဦးချွန်ကို သူ့ဘယ်ဖက်ရင်အုံပေါ် ပြောင်းပြန်ထောက်ထားလိုက်ပြီး..

“ ရှင်.. ကပ်မလာနဲ့နော်.. တွေ့တယ်မလား..။ ကျမ သေရဲတယ်..။ တကယ်ပြောတာနော်.. မလုပ်ရဲဘူး မထင်နဲ့…။ သွားသွား မလာခဲ့နဲ့…”

“ အနီလေး.. မလုပ်နဲ့..။ ဒါ ပြဿနာရဲ့ အဖြေမဟုတ်သေးဘူးဆိုတာ အနီလေးသိတယ်နော်..”

“ ဟင့် ဟင့် ဟင့်”

“ အစ်ကို အနီ့ကို ရင်နင့်အောင်ချစ်တာနော်..။ အစ်ကို မညာခဲ့ဘူး..။ ဒီလိုလုပ်လိုက်လို့ အားလုံးပြီးသွားမယ်မထင်နဲ့။ စိတ်ကိုလျှော့.. အစ်ကိုရှင်းပြမယ်..။ အစ်ကို့ကို ချစ်တယ်ဆို.. လိမ္မာတယ်..”

ကျနော့်ရင်ထဲမှာ တအားစိုးရိမ်နေပြီဗျ။ ပါးစပ်က တဖွဖွ တောင်းပန်ရေရွတ်ရင်း လက်တစ်ကမ်းအကွာကို ရောက်သွားပြီ။ ဖြစ်နေတဲ့ အခြေအနေထဲကနေ ကျနော့်စိတ်ကို အတည်ငြိမ်ဆုံးဖြစ်အောင် စုစည်းပြီး ညာလက်ဖျားဆီ စိတ်ကိုပို့လိုက်တယ်။ ပါးစပ်က အာရုံလွှဲတဲ့အနေနဲ့ တဖွဖွစကားတွေပြောရင်း ဆတ်ကနဲ သိုင်းပြောင်းပြန်အခြေခံတိုက်နည်းထဲကလို ညာလက်ကပုတ်၊ ဘယ်လက်က ဓါးကိုဆွဲယူပြီး နောက်ပြန်လှဲအိပ်လိုက်တော့ ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ ကျနော့်လက်ထဲ ဓါးဦးချွန်လေး ပါလာတယ်။ ပက်လက်လှဲနေရာက ခုန်ထလိုက်ရင်း လက်ထဲက ဓားကို ပွင့်ထွက်နေတဲ့ နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်တံခါးကနေ ခြံထဲကို အားကုန်လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော့် အနီလေးကတော့ ကြောင်တောင်တောင်လေး မျက်ရည်တွေတွေကျလို့ ငေးနေတုန်းပဲ။

အတင်းပြေးဝင်သွားပြီး အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော် ဆွဲဖက်ထားမိတယ်။ ဖျော့တော့အားနည်းနေတဲ့ ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးဟာ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ပျော့ခွေပြီး မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့လို့ ကျနော် ဆွဲပွေ့ထားရတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်တအားလှုပ်ရှားလွန်းလို့ မျက်ရည်ကျလို့ကျမှန်းမသိ ဖြစ်နေပြီဗျ။

ပြင်းပြင်းထန်ထန် တိုက်ခတ်နေတဲ့ မုန်တိုင်းက ခဏအားပျော့သွားသလိုပဲလေ။ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဖြစ်သေးဘူး။ ခုနက ပူလောင်ပေါက်ကွဲမှုတွေက ဘာမှမဖြစ်တော့သလိုပဲ။ ဆူဝေနေတဲ့စိတ်တွေ ငြိမ်သက်သွားပြန်တယ်။ အခု ကျနော့်မျက်ခုံးပေါ်မှာ ကွဲသွားတဲ့ ဒဏ်ရာကို ၃ ချက်လောက် ချုပ်ပီးသွားပြီ။ အင်း .. အနီလေးကိုယ်တိုင် တအင့်အင့်ရှိုက်ရင်း ချုပ်ပေးထားတာ။ ပထမဆုံး ပန်းကန်နဲ့ ပစ်လာတုန်းက ရိုက်ချလိုက်မိတဲ့ လက်ဖမိုးမှာလည်း ရှရာတွေကြောင့် သွေးတစိမ့်စိမ့် ထွက်နေတာကို အရက်ပြန်နဲ့ ဆေးကြောပြီး အနီလေးကိုယ်တိုင် ပတ်တီးစည်းနှောင်ထားပေးတယ်။ မျက်နှာပေါ်နဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ သွေးတွေပေလူးနေတာလည်း ဆေးကြောပြီးပြီ။

အဲ့ဒါတွေမလုပ်ခင်.. အဝတ်တွေဝတ်လျှက်နဲ့ ရေတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဇိုးကနဲဆတ်ကနဲ အဝတ်စိုတွေဆွဲချွတ်ပြီး အဝတ်ခြောက်သန့်သန့်လေး လှဲပေးထားတာပေါ့။ မီးဖိုခန်းထဲက ထမင်းစားပွဲမှာ ကုလားထိုင်နဲ့ ထိုင်နေရင်း အနီလေးကတော့ ရှိုက်နေတုန်းပဲ။ ကျနော့်ကိုလည်း တချက်တချက် မျက်လုံးလေးလှန်ပြီး သနားစဖွယ်အကြည့်လေးနဲ့ လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတယ်လေ။

မီးဖိုခန်းထဲက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပေပွနေတဲ့ ပန်းကန်အကွဲတွေကို ကျနော်သိမ်းဆည်း၊ ပြုတ်ထွက်နေတဲ့ မီးဖိုအနောက်ပေါက်တံခါးမကြီးရဲ့ ကလန့်ကို သေချာပြန်ရိုက်.. အားလုံးနေသားတကျဖြစ်သွားအောင် ကျနော် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် လုပ်နေမိတယ်။ အနီလေးရဲ့ရှိုက်သံ တအင့်အင့်ဟာ အခုထိ မရပ်သေးဘူးဗျ။

အားလုံးပြီးမှ ကျနော် ရေမိုးချိုးပြီး အနီ့အိမ်မှာ ကျနော်ဝတ်နေကြ ဘောကန်ဘောင်းဘီတိုအနက်ရောင်နဲ့၊ မြင်းခေါင်းစွပ်ကျယ်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အနီ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကုလားထိုင်ပေါ်က အနီ ကျနော့်ကိုမကြည့်ပဲ မျက်နှာလွှဲထားတယ်ဗျာ။

“ အနီလေး!! ဒီကိုကြည့်ပါဦးဗျာ…။ အစ်ကိုပြောတာလေး.. နားထောင်ပေးနော်..။ ဒီကိုကြည့်..။ အစ်ကို့မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်ပြီး နားထောင်..။ အစ်ကိုညာတာ ဟုတ်မဟုတ်.. သေချာကြည့်…”

ကျနော် အတတ်နိုင်ဆုံးနဲ့ အရိုးသားဆုံးဖြစ်အောင် ကျနော့်ရဲ့ ဖောက်ပြန်တဲ့ဇာတ်လမ်းကို ဖြေးဖြေးချင်း ရှင်းပြနေမိတယ်။ ကျနော်ပြောတာတွေက တစ်လုံးတစ်ပါဒမှ ဖုံးကွယ်တာမျိုး မပါစေရဘူးဆိုပြီး နာမည်တောင်မသိသေးပဲနဲ့ ကျနော် ရေတွင်းမှာ လုပ်မိတဲ့အဖြစ်အပျက်တွေ၊ ကျနော့်ငယ်သူငယ်ချင်းဟာ ဒေါက်တာရီရီဖြစ်နေမှန်း သိလိုက်ရတဲ့နောက်မှာ စိတ်ထိခိုက်သွားပြီး စိတ်ယိုင်ခဲ့မိတာတွေ၊ ဘယ်နေ့ဘယ်ရက်မှာ ဘယ်လိုအိပ်မိပြန်တာတွေ၊ နောက်ဆုံး ကျနော်ကိုယ်တိုင်က သံယောဇဉ်တွယ်မိသွားတာတွေကို တတ်နိုင်သလောက် မချွင်းမချန် ဆက်တိုက်ရှင်းပြလိုက်မိတယ်။

“ အဲ့ဒါပါပဲ.. အနီကလေးရာ..။ အစ်ကိုလေ.. အစ်ကို လူကောင်းမဟုတ်ပါဘူးဟာ..။ ဒါပေမယ့်.. တမင်ပွေရှုပ်ဖို့ မရည်ရွယ်ရိုး အမှန်ပါ…”

ငြိမ်ကျသွားတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး ကျနော်ပြောသမျှကို နားထောင်ပြီး မျက်လုံးလေးတွေက ချက်ချင်းနူးညံ့ပျော့ပျောင်းလာသလို ဖြစ်စပြုလာတယ်ဗျ။ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး ခေါင်းမော့ထားတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို သူ့လက်ဖဝါးလေးနှစ်ခုနဲ့ ညှပ်ကိုင်ပြီး စိုက်ကြည့်နေရှာတယ်။ ပြီးမှ တိုးတိုးညင်သာလေး စကားစပြောတယ်..။

“ အစ်ကိုရယ်.. အနီလေး.. အစ်ကို့ကို ဆုံးရှုံးရပြီဆိုပြီး သေတောင်သေချင်သွားတယ်.. သိလား”

“ အစ်ကို..သိပါတယ်ကွယ်…သိပါတယ်..”

ကျနော့်မျက်နှာကို အတင်းဆွဲယူပြီး နေရာအနှံ့ တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းနေပြန်တော့ ကျနော်မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး မော့ထားပေးလိုက်တယ်။ သူအားရအောင် နမ်းပြီးတော့မှ ကျနော် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရင်း အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲပွေ့ချီလိုက်တယ်။ အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ကိုချီသွားပြီးမှ ငြင်ငြင်သာသာလေးချပေးရင်း ဖက်ပြီး တူတူလှဲအိပ်နေလိုက်တယ်။ အနီလေးက ကလေးပေါက်စနလေးလို ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖက်တွယ်ထားတယ်။ နှစ်ယောက်သား ဘာစကားမှမဆိုဖြစ်သေးပဲ အတင်းဖက်ပြီး တုန်ခါနေကြတယ်။ ကျနော့်မေးစိကို ရင်ခွင်ထဲက အနီလေးမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်နမ်းရင်း…

“ အစ်ကို.. အနီ့ကို ပစ်မပြေးရဘူးနော်..။ မမရီကိုချစ်တယ်ဆိုလည်း အနီ ဘာမှမပြောရက်ဘူး…။ အနီ့ကိုတော့ မပစ်ပြေးသွားနဲ့…။ အနီ သေလိမ့်မယ်”

လို့ ဆို့နင့်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ တောင်းပန်နေရှာပြန်တယ်။ ဖြစ်ရလေဗျာ.. ဘယ်လောက်သနားစရာကောင်းတဲ့ ကောင်မလေးလဲ။ ကျနော် သနားစိတ်တွေ အရမ်းကြီးစိုးလာလို့ ငုံ့ပြီး ချစ်သူလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး မွှေးကြူနေမိတယ်။

“ အစ်ကို တသက်လုံး အနီ့ကို ထားမသွားဘူးလို့ ဂတိပေးပါတယ်ဗျာ..။ ဟုတ်ပြီလား..”

လို့ ပြောလိုက်မှ ခပ်ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးသွားရှာတယ်။

“ အစ်ကိုရေ.. မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းနဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံး..၊ အစ်ကိုရယ် အနီကလေးရယ်..၊ ယုန်ကလေးတွေရယ်ဆိုတာ.. ဘယ်တော့မှ မရတော့ဘူးလို့တွေးပြီး ဝမ်းနည်းလိုက်ရတာ သိလား..”

“ အာ!! အဲ့ဒါ တကယ်ရမှာလို့ အစ်ကိုဂတိပေးတယ်ကွာ.. ဟုတ်ပြီလား”

“ အင်း.. အခု အနီ့ကို တအားဖက်ထားပေး အစ်ကို..”

ခုနက အဖြစ်အပျက်တွေကြောင့် နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ရောကိုယ်ပါ နွမ်းလျပြီး ဖက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ နေ့လည်ခင်းဖက်ရောက်မှ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အနီ့ကို ရှာမတွေ့တော့ ရင်ထိတ်သွားပြီး အခန်းအပြင်ဖက်ကို ဝုန်းကနဲ ထွက်လာမိတယ်။ မီးဖိုချောင်ဖက်ကို ရောက်သွားတော့ ကျနော့်ချစ်သူလေးက ထမင်းပွဲပြင်နေရာက ပြုံးပြတယ်။

“ ထမင်းဟင်းတွေ ထွက်ဝယ်လိုက်တယ်.. အစ်ကိုရ…”

“ ပန်းကန်တွေက ဘယ်ကရလာတာလဲ”

“ စတိုခန်းထဲက ပန်းကန်သေတ္တာတွေထဲက အသစ်ထုတ်လာတာလေ..။ လာ တူတူစားမယ်..။ အစ်ကို့ကို အနီလေးခွံ့မယ်..။ အနာတွေက ကိုက်ခဲနေတယ်မလား အခု..”

အနီက ကျနော့်ကို ခွံ့ကျွေးလိုက်၊ သူ့ဖာသာစားလိုက်နဲ့ လုပ်နေရင်း…

“ ကန်တော့နော်.. အစ်ကို..။ အနီလေး လူကြီးကို ကိုယ်ထိလက်ရောက်လုပ်မိတာ.. ခွင့်လွှတ်..”

“ အာ!! ဒါ အနီ့အပြစ်မှ မဟုတ်တာဗျ..။ အစ်ကိုသာ အနီ့နေရာမှာဆို ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကတည်းက ဆွဲရိုက်ကောင်းရိုက်မိမှာဟ..”

“ အစ်ကို့ကို အနီ ဓါးနဲ့ထိုးမှာ မကြောက်ဘူးလားဟင်…”

“ အဟက်.. အနီလား ထိုးရက်မှာ.. ကျုပ်ကို ဒီလောက်ချစ်တာ သိပါ့…”

“ အစ်ကို.. အနီ့လက်ထဲက ဓါးကိုဆွဲယူသွားတာ မြန်လွန်းလို့ သိတောင်မသိလိုက်ဘူး သိလား..”

“ အင်း.. အစ်ကိုတော်တော် ကြောက်သွားတယ်ဟ..။ အနီလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိုးလိုက်လို့ကတော့ ဆိုပြီး.. ဟင်းးးးးး”

“ ဟေ့ကောင်..အနီလေး..။ ငါက လမ်းသရဲဟ.. ခွီး…။ တသက်လုံး လမ်းပေါ်မှာ ရိုက်ပွဲတွေချလိုက်နှက်လိုက် လုပ်လာတာ.. သွေးထွက်သံယို မခံခဲ့ရဘူး..။ ဒီဆရာမလေးကြမှ လက်သံပြောင်လို့ ကွဲရတယ်”

“ ခစ်ခစ်.. … … ချစ်လို့ပါ အစ်ကိုကြီးရာ…”

နေ့လည်စာ စားသောက်ဆေးကြောပြီးတော့ အရာရာဟာ ပုံမှန်နေ့တွေလို ပြန်ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော် သိနေတယ်ဗျ။ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးဟာ ကျနော့်ကို အသည်းနင့်အောင် ချစ်ရှာတယ်ဆိုတာ။ ကျနော့်နောက်ရည်းစားအကြောင်း မေးလည်းထပ်မမေးတော့ဘူး။ သူလိုချင်တာက ကျနော်သူ့ကို ပစ်မပြေးဘူးဆိုတဲ့ ဂတိ။ ပြီးတော့ ကျနော်သူ့ကို ဘယ်လိုမှမခွဲနိုင်ဘူးဆိုတာ သိနေပြီမှန်း ဖန်ဂေါ်လီလုံးလေးတွေနဲ့တူတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက ပြောပြနေသလိုပဲလေ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဝန်ခံပါတယ်..။ အနီလေးဆိုတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးကို ဟော့ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ ကျနော် အတွယ်အတာဆုံးဆိုတာ ကျိန်တွယ်ပြောဝံ့ပါတယ်လေ။

ထမင်းစားသောက်ပြီးလို့ ဧည့်ခန်းထဲရောက်သွားတော့လည်း ကျနော့်ကို ပျောက်သွားမှာစိုးတဲ့အတိုင်း တစ်ချိန်လုံး ဖက်တွယ်ထားပြီး မကြာမကြာ..

“ အစ်ကို..အစ်ကို.. အနီလေးကို ချစ်တယ်လို့ ပြောပါ”

ဆိုပြီး ပြောပြောခိုင်းနေရှာတယ်။ သိပါတယ်.. သူကလေး ကျနော့်ကို အဆုံးရှုံးမခံတော့ဘူးဆိုတာကို။

အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်ရဲ့နောက်ပိုင်းမှာ နောက်ထပ်မယုံကြည်နိုင်စရာ အဖြစ်အပျက်တွေဟာ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ကပ်ပါလာတော့တာပါပဲဗျာ။ ညနေစောင်းတော့ ဆေးရုံကို ဂျူတီဝင်မယ့် ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို ကျနော် ပြန်လိုက်ပို့ဖို့ပြင်တယ်။ အိမ်ကမထွက်ခင် အဝတ်အစားလဲရင်းပြင်ဆင်ကြတော့ ချစ်သူလေးကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် အဝတ်တွေလဲဖို့ ပြင်ဆင်ပေးသေးတယ်။ သူ့ယူနီဖောင်းလေးကို ကြေးမီးပူကြီးနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ မီးအိုးထိုးပေးနေတဲ့ ကျနော့်ကို ပင်တီအနီရဲရဲနဲ့ ဘရာအနက်ရောင်ကလေးပဲ ဝတ်ထားတဲ့ အနီလေးက ဆံပင်တွေကို ထုံးဖွဲ့ပြင်ဆင်နေရင်းနဲ့ ပြုံးစိစိ လှမ်းလှမ်းကြည့်ရင်း

“ မဖြစ်ပါဘူး.. ဒီလူကြီးကို မြန်မြန်ရအောင်ကြံမှ..။ ဒီလောက်သိတတ်ပြီး ယုယတတ်နေမှတော့ ရည်းစားများတာလည်း အပြစ်မဆိုသာတော့ဘူးပေါ့လေ..”

ဆိုပြီး စနေနောက်နေပြန်သေးတယ်။ မီးပူတိုက်ထားတဲ့ ယူနီဖောင်းကို အအေးခံထားတုန်း ဝတ်ဖို့စောင့်နေရင်း ကုတင်ပေါ်ကနေ ခြေထောက်ချပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကို မတ်တပ်ရပ်ပြီး လာမူနွဲ့နေတဲ့ အနီရဲ့ ဘရာအနက်လေးအောက်က ရင်သားထွားအိအိလေးနှစ်မြွှာကို သူ့တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို စုံကိုင်ညှစ်ရင်း ကျနော် ဘယ်ပြန်ညာပြန် မွှေးကြူလိုက်သေးတယ်။ ဒီနေ့ ရန်ဖြစ်ပြီး ချထားနှက်ထားရတော့ ခါတိုင်းလို ချစ်ရည်တောင် မလူးလိုက်ရဘူးလေ။ ဒါကြောင့် မချင့်မရဲဖြစ်ပြီး ကျနော် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲညှစ်နေမိတာပေါ့။

ဘရာအနက်ကလေးအလယ်က အမြောင်းလိုက်ကလေးပေါ်နေတဲ့ ရင်သားနှစ်ခုရဲ့ကြားထဲကို ရှလူးဆိုပြီး မွှေးကြူနေရင်း စိတ်က မရိုးမရွဖြစ်လာတော့ တင်ပါးကိုကိုင်ညှစ်နေတဲ့ ကျနော့်လက်အစုံက အနီ့ကျောပြင်ပေါ်က ဘရာချိတ်ကလေးဆီ ဖတ်ကနဲရောက်ပြီး ဖြုတ်ချလိုက်မိတယ်။ အနက်ရောင်ဘရာလေးကို ဆွဲဖယ်လိုက်တော့ ဝါဝင်းပြီး စိုပြေလှတဲ့ နို့ထွားထွားလေး ဝိုင်းဝိုင်းလေးနှစ်လုံးက ဝင်းကနဲပေါ်လာတယ်။ ပန်းနုရောင် နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ထောင်ထပြီး တန်းနေတယ်။ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နို့ဆာနေတဲ့ ကလေးလေးလို ကျနော် အဆက်မပြတ် ဘယ်ညာပြောင်းပြီး ကောက်စို့ပေးနေမိတယ်။ အနီလေးက ဘာမှမပြောပဲ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကိုင်ဆုပ်ရင်း “အင်းးးး” ဆိုပြီး ညည်းသံလေး ထွက်လာတယ်။

“ အကို!! အနီလေး အလုပ်သွားချိန်ရောက်ပြီကွယ်.. တော်စို့နော်..။ တော်ကြာ အနီ့အဖုတ်လေး အရည်တွေ ရွှဲလာတော့မယ်..။ ဒေါ်လေးလည်း ပြန်လာခါနီးနေပြီ..။ နက်ဖြန်မှကွာ.. နော်.. အစ်ကို..”

အဲ့လို တိုးတိုးလေး တောင်းပန်လာတော့မှ ကျနော် သတိဝင်လာပြီး ဘရာလေးကို ပြန်ဝတ်ပေးလိုက်တယ်။ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့ ဘောင်းဘီတို အောက်က ကျနော့်အငယ်ကောင်က ငေါက်တောက်လေး ထောင်ထနေတာ သိသာနေတော့.. အနီက ပြုံးစိစိနဲ့

“ လူကသာ ထိပ်ပေါက်ခေါင်းကွဲဖြစ်နေတာ..။ သူ့ဟာကြီးကတော့ မာန်ဖီတုန်း”

ဆိုပြီး ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ခပ်ဖွဖွအုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေသေးတယ်။ ပြီးမှ ယူနီဖောင်းလေးကို မြန်မြန်ဝတ်၊ သူ့ပစ္စည်းလေးတွေကို ကြိမ်ခြင်းထဲထည့်ပြီးတာနဲ့ အပြင်ကိုထွက်ဖို့ပြင်တယ်။ ကျနော့်ကို ရင်ချင်းအပ်ဖက်ရင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်ပြီး ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ နမ်း၊ ခပ်တင်းတင်းတစ်ချက် တွယ်ဖက်ပြီးမှ..

“ အစ်ကို.. ဂတိတည်ရမယ်နော်.. အနီလေး ပြောပြီးပြီ.. လုပ်ချင်တာသွားလုပ်ချေ..။ အနီ့ကို မပစ်သွားရဘူး…”

လို့ ကျနော့်မျက်လုံးထဲကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောတယ်။

“ အင်းပါဆို.. ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးရာ..”

လို့ ဂတိပေးလိုက်မှ ပြုံးချိုတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့

“ သွားစို့”

လို့ ပြောတယ်။

………. ……….. ……….. …………..

ကျနော် အိမ်ပြန်ရောက်သွားတော့ ဘွားလေးမေက

“ မြေး မျက်နှာက ဘာဖြစ်လာတာလဲ”

လို့ အံ့သြတကြီး မေးတယ်။

“ စက်ဘီးလှဲတာ ခင်ဗျ”

လို့ ပြန်ဖြေရင်း ရေလဲအဝတ်တွေ တဘက်တွေ ဆပ်ပြာတွေယူပြီး ရေကိုခပ်မြန်မြန် သွားချိုးလိုက်တယ်။ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားတွေလဲပြီးတော့ မိုးတောင် တော်တော်ချုပ်စပြုနေပြီ။ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ပြီး ညစာစားရင်း..

“ ပုံ့ပုံ့ကော”

လို့ ဘွားလေးမေကို မေးမိတော့

“ ညနေက အစောကြီးပြန်လာပြီး မြေးကိုမတွေ့တော့ စိတ်တိုနေတယ်နေမှာ။ နှုတ်ခမ်းစူပြီး တဗြစ်တောက်တောက်တွေ ပြောနေတာပဲကွယ့်..။ အခုထိလည်း ထမင်းလာမစားဘူး”

လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့ အဘိုးလေးအခန်းထဲဝင်ပြီး စကားစမြည်လေး ၁ နာရီလောက် ထိုင်ပြောနေလိုက်သေးတယ်။ ၈ နာရီခွဲလောက်ရောက်တော့.. လူကြီးတွေ အိပ်ဖို့ပြင်တော့မှ မနက်ကဝယ်လာတဲ့ ဂစ်တာလေးကို ကောက်ကိုင်ပြီး ဟိုဖက်ခြံဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးက ပိတ်ထားပြီဗျ။ အောက်ထပ် ပုံ့ပုံ့အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက်နားမှာ ကျနော်ရပ်ပြီး အထဲကိုကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး လဲလျောင်းရင်း ပြူတင်းပေါက်ကနေ ကောင်းကင်ထဲက ကြယ်လေးတွေကို ငေးမောနေဟန်နဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးကို တွေ့တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ညဝတ်အိပ် စွပ်ကျယ်အပါးလေးနဲ့ တပတ်နွမ်းထမီလေးကို ဝတ်ထားတယ်။

ပြူတင်းပေါက်ကနေ ဘွားကနဲပေါ်လာတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို မြင်လိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲ တဖက်ကို စောင်းလှည့်သွားပြီး ခွေခွေလေး အိပ်သွားတယ်။ ကျနော့်ခါးကျော်ကျော်လောက်ပဲရှိတဲ့ ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်ကို ကျနော်ခွကျော်ရင်း.. ပြူတင်းပေါက်နဲ့ကပ်လျှက် ပုံ့ပုံ့ကုတင်ပေါ်ကို ကျနော် လွှားကနဲ တက်သွားလိုက်တယ်။ လက်ထဲမှာကိုင်လာတဲ့ ဂစ်တာကို ကုတင်အောက်ကိုချပြီး မှီထားရင်း.. ပုံ့ပုံ့ဘေးမှာ ထိုင်နေရင်း ကျနော်စကားစတယ်..။

“ ဟေ့ကောင်.. ငါ့ကိုစိတ်ကောက်နေတာလား..”

….. …… …… …… ……..

“ ငါ့ဆီကို အမြန်ပြေးလာတာ.. မတွေ့လို့ စိတ်ကောက်နေတာဆို.. ဟုတ်လား..”

…….. ……. ……. …… …

“ ဟောဗျ.. ကလေးလေးကြနေတာပဲ… ပုံ့ကလေး..”

ဘာမှပြန်မပြောပဲ ဟိုဖက်လှည့်ပြီး ခွေခွေလေး အိပ်နေတယ်ဗျ။ ကျနော်လည်း တော်တော်အကြံအိုက်သွားပြီး ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး ဖြစ်နေတာဗျ။ ဒီကြားထဲ မိုးလေးက တဖြောက်ဖြောက်နဲ့ တဖွဲဖွဲရွာကျလာပြန်ပြီ။ မိုးကျသံကြားလိုက်ရမှ ကျနော် လှစ်ကနဲ အကြံရသွားလို့ ဂစ်တာကို ချက်ချင်းဆွဲယူပြီး.. ပါးစပ်က

“ အဟမ်း အဟမ်း”

ဆိုပြီး အသံပြုလိုက်တော့ ထွန်းထားတဲ့ ၂ ပေမီးချောင်း အလင်းရောင်အောက်က ကျောပြင်လေး တွန့်ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်လာတယ်။ ဒီဖက်ကိုတော့ လှည့်မလာသေးဘူး။ ဂစ်တာအသံကို မြန်မြန်လေးစမ်းပြီး တီးချလိုက်တယ်။

ကိုင်ဇာရဲ့ မိုးသီချင်း…

မိုးကလေးညိုလာရင် လွမ်းမျက်ရည်လေးလည်..
ငယ်ငယ်တုန်းက သူငယ်ချင်းကို သတိရပါတယ်..
ကျောင်းသွားတူတူ.. ကစားလည်းအတူပဲကွယ်…
နှောင်းအတိတ်မှာ ပျော်စရာ.. အောက်မေ့ပါသေးတယ်….
အဖြူစင်ဆုံးဘဝမှာ… အကြင်နာဆုံး တစ်ယောက်ရယ်… …. … ….

……… …… …… ……..

မိုးရွာရင် မိုးရေချိုးမယ်….
မေမေလာရင်.. နို့စို့မယ်…
ဖေဖေလာရင်.. အုန်းသီးခွဲစားမယ်…

ခပ်သောသော ခပ်ရွှင်ရွှင် တီးခတ်ရင်း သီချင်းအော်ဆိုနေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာက ပြုံးစိစိဖြစ်နေမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိနေတယ်။ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတဲ့ ကိုယ်လုံးသွယ်လျလျလေးခင်မျာ ချက်ချင်းလှည့်လာပြီး ရီဝေေ၀လေး ကျနော့်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ငေးကြည့်နေရှာပြီကောကွယ်။

သီချင်းဆုံးသွားတာနဲ့ အတိတ်ကိုပြန်သတိရပြီး ကြည်နူးနေရှာတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး.. ဘေးတစောင်းလေးလှဲအိပ်ပြီး ငေးကြည့်နေရာက ရုတ်တရက် ထထိုင်လာပြီး ကျနော့်ပါးပြင်ကို သူ့လက်ချောင်းရှည်ရှည်လေးတွေနဲ့ ဆွဲညှစ်ရင်း စကားတွေ တတွတ်တွတ် ပြောလာတယ်ဗျာ။

“ ဖိုးသက်လေးရေ.. မောင်ရေ.. ပုံ့ အရမ်းချစ်တယ် သိလား..”

ဆိုပြီး မွတ်သိပ်နေတဲ့ အနမ်းတွေဟာ ကျနော့်မျက်နှာပြင်ပေါ်ကို အပြင်ဖက်မှာ ရွာကျနေတဲ့ မိုးပေါက်လေးတွေနဲ့အပြိုင် တဖွဲဖွဲရွာကျလာတယ်။ ကျနော်ကလည်း မြတ်နိုးစိတ်တစ်ဝက်၊ ရမ္မက်စိတ်တစ်ဝက် ရောနေတဲ့ အနမ်းတွေနဲ့ တုန့်ပြန်မိခဲ့တယ်လေ။ အပြန်အလှန် အနမ်းတွေ ဖလှယ်နေကြတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦးပေါ့။ ကျနော့်ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ ဂစ်တာကို အသာလေး ကုတင်ခြေရင်းကို တွန်းပို့လိုက်ရင်း ချစ်သူလေးကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ တင်းတင်းဖက်ထားမိခဲ့တယ်။ ကြည်ကြည်နူးနူး ထွေးပွေ့ထားရင်း ချစ်သူရဲ့ ဆံနွယ်ရှည်တွေကို.. သူ့ကျောပြင်ပေါ်မှာပဲ အသာအယာ အမြတ်တနိုး သပ်ပေးရင်း ကြင်နာကြောင်းပြနေမိတယ်။ ခဏနေမှ ချစ်သူက ကိုယ်လုံးချင်း ဆတ်ကနဲခွာလိုက်ရင်း စကားစပြောတယ်။

“ မောင်.. မျက်ခုံးက ဘာဖြစ်လာတာလဲမှန်း…”

“ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ပုံ့ရာ.. စက်ဘီးလဲပြီး လက်ကိုင်နဲ့ ဆောင့်မိတာပါ..”

“ လက်ကရော.. ပတ်တီးနဲ့ပါလား..။ လာစမ်း ဒီနားကို..”

ဆိုပြီး မီးချောင်းအောက်တည့်တည့်ကို ဆွဲခေါ်ရင်း ကျနော့်ဒဏ်ရာတွေကို စစ်ဆေးနေပြန်တယ်။ မျက်ခုံးအပေါ်နားက ချုပ်ရာကိုတွေ့သွားတော့ မျက်လုံးလေးက တမျိုးဖြစ်သွားတယ်။

“ မောင်.. ဒါဘယ်သူချုပ်ပေးတာလဲ..”

“ အာ.. မြို့ထဲကဆေးခန်းမှာ ဝင်ပြရင်း ချုပ်ပေးခဲ့တာပါ ပုံ့ရာ..”

လို့ ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာက မသင်္ကာသလိုဖြစ်စပြုလာတယ်။ ကျနော့်ဒဏ်ရာတွေကို သေချာကြည့်နေတဲ့အချိန်မှာ ကျနော့်လက်တွေက အငြိမ်မနေမိဘူး။ အခုအခံမဝတ်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့စွပ်ကျယ်အောက်က နို့နှစ်လုံးကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေရင်း ကျနော် အင်္ကျီအောက်ကို လက်နှိုက်လျှိုပြီး ကိုင်နေမိတယ်။ ချုပ်ရာတွေကို ကြည့်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့က မျက်မှောင်တစ်ချက်ကျုံ့လိုက်ရင်း …

“ မောင်.. ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း”

လို့ ငေါက်တယ်။

“ ဟေ့ကောင်.. မိပုံ့…။ အဲ့ဒီကိစ္စထက် ဟော့ဒီကိစ္စကို အရင်ကုပေးတော့”

လို့ ပြောင်ချော်ချော်ပြောရင်း ဖြေချထားတဲ့ ပုဆိုးအောက်မှာ ထောင်ထပြီး မာန်ဖီနေတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်ဆီ သူ့လက်ကို ဆွဲယူပြီး ကိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက်..

“ ဟမ်.. မောင်နော်..”

ဆိုပြီး လန့်သွားရှာတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အာရုံက နှစ်ပေမီးချောင်း အလင်းရောင်အောက်မှာ မာတင်းပြောင်လက်ပြီး အရည်ကြည်လေးတွေစို့နေတဲ့ ကျနော့်လီးဆီ ရောက်နေပြီဗျ။ ဆုပ်ကိုင်ထားယုံတင်မကဘူး အထက်အောက် ဂွင်းထုပေးသလို ကစားပေးနေပြီ။ ကျနော့်လက်တွေကလည်း ဖျိုးကနဲဖျတ်ကနဲ သူ့စွပ်ကျယ်လေးကို လှန်ပြီးချွတ်ပေးလိုက်ပြီး ခါးကထမီတပတ်နွမ်းလေးကို ဖြေချပြီးနေပြီ။ ကျနော်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ အခုလိုမချစ်ရတာ ၂-၃ ရက် ရှိသွားပြီမို့ နှစ်ယောက်လုံးကလည်း ဆာလောင်နေကြတာ သိသိသာသာကိုးဗျ။

ကျနော့်လက်တွေကလည်း ရှေ့မှာ ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ပြီး ခြေတစ်ဖက်ဆင်းထိုင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ပေါင်ကြားထဲက စောက်ဖုတ်ကို လှမ်းနှိုက်ပြီး ကလိပေးနေတယ်။ ဘာမှတောင် သေချာမနူးနှပ်ရသေးဘူး ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက်

“ ရပြီ..ရပြီ”

လို့ ပါးစပ်က တိုးတိုးပြောရင်း ကျနော့်ကို တွန်းလှဲပြီး ပက်လက်အိပ်ခိုင်း၊ သူ့ထမီလေးကို ဂွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ရင်း ကျနော့်လီးကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ၄-၅ ချက်လောက် ဆက်တိုက်ကုန်းစုပ်ပြီးတာနဲ့ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့်အပေါ်ကို တက်ခွလာတယ်။ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ သူ့ဆံပင်ရှည်တွေကို လက်နဲ့သိမ်းလိုက်ပြီး ပုခုံးအရှေ့ဖက်ကနေ ဘယ်ဖက်ရင်ဘတ်ပေါ် ချလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျနော့်လီးကို လက်ကလေးနဲ့ကိုင် ဒူးထောက်၊ ခါးကလေးကို မတ်မတ်ထားရင်း သူ့စောက်ဖုတ်အဝမှာတေ့ရင်း ကျနော့်ကို တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ ဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။

ပူနွေးနွေး စိုအိအိ အရသာလေးက တစ်ထစ်ချင်း ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဖြေးဖြေးချင်း အဝင်ချောအောင် အသွင်းအထုတ် အထိုင်အထလေး လုပ်နေတုန်းမှာပဲ ခုနက တဖွဲဖွဲကျနေတဲ့မိုးက သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလာပြန်ပြီ။ မိုးသံတဝေါဝေါနဲ့အတူ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ကျနော့်လီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိဝင်အောင် ဆောင့်ချပစ်လိုက်တော့ ကျနော့်မှာ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော့်အပေါ်ကို ထပ်လျှက်မှောက်အိပ်လာပြီး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သေသေချာချာ စုပ်နမ်းရင်း ခါးအားကိုသုံး၊ ကိုယ်လေးကော့ကော့ပြီး ကျနော့်ကို လိုးနေပြန်တယ်ဗျာ။

တော်တော်ကြာကြာ အဲ့လိုကော့လိုးလေး လိုးနေတာကို ပက်လက်အိပ်နေရင်း သူ့တင်ပါးလေးတွေကို ဆုပ်ချေရင်း ကျနော် ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့မှ ပုံ့ပုံ့ကိုယ်လုံးလေး ပြန်မတ်သွားရင်း.. မိုးသံတွေကြားထဲမှာ…

“ မောင်ရေ.. ပုံ့ တအားချစ်မယ်နော်.. ကောင်းလာပြီ..”

လို့ အော်ရင်း.. ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သေချာထောက်ပြီး အားယူရင်း အသားကုန်ဆောင့်ချပြီး လိုးတော့တာပဲဗျာ။ ကိုယ်လုံးအားလေးနဲ့ တဖောက်ဖောက် ဆောင့်ချလိုက်၊ ညောင်းလာရင် ကြက်ဖခွပ်သလို ကော့ကော့လိုးလိုက်နဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ကြိုက်လိုးနေတာကို အောက်ကနေ တုန်ခါနေတဲ့ သူ့နို့ညိုစိုစိုအိအိကြီးတွေကို ပင့်ကိုင်ထားရင်း နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေကို ချေလိုက်၊ နို့တစ်အုံလုံးကို ဆုပ်ချေလိုက်လုပ်ရင်း ကျနော့်မှာ မီးပွင့်မတတ် ကောင်းနေတာပေါ့ဗျာ။

ကျနော့် လီးတစ်ချောင်းလုံးတစ်လျှောက် တုန်ခါကျင်ဆိမ့်လာပြီး အရမ်းကောင်းတဲ့ ဖီလင်တွေ တက်လာတော့မှ ပက်လက်လဲနေရာက လက်ပြန်ထောက်ထထိုင်လိုက်ပြီး ပုံ့ပုံ့ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းဖက်ရင်း ဘေးတိုက်ဆွဲလှဲချလိုက်တယ်။ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် အောက်ဖက်ကိုရောက်သွားမှ သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို တွန်းပြီးထောင်၊ ကျနော်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးနေမိပြန်တယ်။ ထောင်ထားတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးအောက်မှာ ဖင်အိအိကြီးကို တဖန်းဖန်းမြည်အောင် ရိုက်ခတ်မိတဲ့အထိ ကျနော် ဆောင့်လိုးနေမိတယ်။ မီးချောင်းရဲ့ အလင်းရောင်အောက်မှာ အရည်တွေစို့နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ ကျနော့်လီးအဝင်အထွက် မှန်မှန်လုပ်နေတာကို မြင်နေရတော့ တမျိုးဖီလင်တက်စေပြန်တယ်။

အချိန်တော်တော်ကြာ စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ် ဆောင့်လိုးနေမိတော့ ကျနော်ကြာကြာ အောင့်မထားနိုင်တော့ဘူး။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို တွန်းထားတဲ့ ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်ကို တုန်ခါလှုပ်ရှားနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့နို့ကြီးနှစ်လုံးဆီပို့ပြီး အားနဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်လိုးရင်း ချစ်သူဆရာဝန်မလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲမှာ အချစ်ရည်ပူပူတွေကို ညှစ်ထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။

“ အားးးးးး ရှီးးးးးးးး … ကောင်းလိုက်တာ ပုံ့ပုံ့ရာ…”

မိုးသံလေသံတွေကြားထဲမှာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ခဲ့မိကြတာပေါ့လေ။ မနက်မိုးလင်းခါနီး ၄ နာရီကျော်လောက်မှာ ဟိုဖက်အိမ်ကိုပြန်ဖို့ ကျနော် အသာလေးထတော့ ကျနော့်ကိုဖက်ပြီး အိပ်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့က အိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့ မလွတ်တမ်း ဖက်တွယ်ရင်း..

“ အင်.. မောင်.. ပြန်တော့မလို့လား..။ မပြန်ခင် တစ်ခါချစ်ဦးကွာ”

ဆိုပြီး တောင်းဆိုလို့ ခပ်သွက်သွက်လေး အဝတ်အစားတွေ သေချာမချွတ်ပဲ ထမီလေးကိုလှန်တင်၊ ကုတင်ဇောင်းမှာ လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး ဆံပင်ရှည်တွေကို မြင်းဇက်ကြိုးကိုင်သလို ကိုင်ရင်း တစ်ခါလိုးခဲ့ရသေးတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခဏလေးမှေးလိုက်တာ မနက် ၈ နာရီကျော်မှ နိုးလာတယ်။ ကျနော်ထပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေတုန်းမှာ အပြင်ကပြန်လာတဲ့ဟန်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ရောက်လာတယ်။ မျက်နှာလေးက မဲ့တဲ့တဲ့လေး ပြုံးနေတော့ ကျနော့်စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်သွားသေးတယ်။

“ ဘယ်သွားတာလဲ..ဟကောင်!!”

လို့ မေးလိုက်တော့..

“ မြို့ထဲခဏသွားတာ”

လို့ပြောရင်း ကျနော့်ကို အဓိပ္ပါယ်ပါပါ စိုက်ကြည့်နေတော့ ကျနော် လိပ်ပြာမလုံသလို ဖြစ်သွားတယ်ဗျာ။

“ ဒီနေ့ ပုံ့ ဆေးရုံမသွားဘူး..။ မောင်နဲ့ ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြတာပေါ့”

လို့ စကားစလာတော့ အနီလေးဆီ လစ်မလို့ စိတ်ကူးနေတဲ့ ကျနော် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတယ်။ သက်ပြင်းကြိတ်ချရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလို့ သူဝယ်လာတဲ့ အသားငါးတွေကို ချက်ပြုတ်ဖို့ လှီးချွတ်တုံးတစ်နေဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ စိတ်အိုက်အိုက်နဲ့ ပုံ့ပုံ့နဲ့ နှစ်ယောက်သား ချက်ပြုတ်လုပ်ကိုင်နေမိတယ်။ ဘွားလေးမေတစ်ယောက် မီးဖိုခန်းထဲရောက်လာပြီး

“ အမယ်မယ်… ဒီနှစ်ကောင် တက်ညီလက်ညီပါလား”

လို့ ပြောရင်း

“ ဘယ်သူက အိုးသူကြီးတုန်း”

လို့ မေးတော့ ပုံ့ပုံ့က…

“ အရီးမေရေ.. ဖိုးသက်က အချက်အပြုတ်မှာ ကျွမ်းကျင်တယ်ဆိုတာ.. ဒီမနက်မှ သိလာရလို့… သူ့လက်ရာလေး မြည်းမလို့ ရှင်…”

လို့ သရော်တော်တော်လေသံလေးနဲ့ ရယ်သလို မောသလို ပြောလာတော့ ကျနော်ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားတယ်။ ပုံ့ပုံ့ ဘာကိုဆိုလိုဘာလိမ့်ဆိုပြီး နဝေတိမ်တောင်ဖြစ်စ ပြုလာပြီ။ ပြီးတော့ ကျနော် သတိထားမိနေတာက အခုမနက် ပုံ့ပုံ့ ကျနော့်ကို စကားသေချာမပြောပဲ စိုက်စိုက်ကြည့်နေတာ ခဏခဏရှိနေပြီဗျ။ ကြည့်လိုက်တိုင်းလည်း မျက်နှာက ပြုံးမဲ့မဲ့နဲ့ဆိုတော့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ နေရထိုင်ရ ခက်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် အပြစ်လုပ်ထားမိတဲ့လူဆိုတော့ မလုံမလဲ ဖြစ်နေတာပါဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားပေးနေရတယ်။ ပြီးတော့ ပုံ့ပုံ့ စကားသိပ်မပြောတာကလည်း သူ့နဂိုက အဲ့လိုခပ်အေးစက်စက် နေတတ်တာကိုး။ တီတီတာတာ ပြောတတ်တဲ့ အနီလေးနဲ့ မတူဘူးလေ။ ကျနော်ချက်ပြုတ်နေတဲ့ အနားကို လာလာရပ်ရင်း

“ ရှမ်းဟင်းလေးတွေနော် အနံ့လေးတွေကလည်း မွှေးကြိုင်နေတာပဲ ဟင်းဟင်း”

ဆိုပြီး လာကပ်ပြောပြန်တယ်။ ကျနော် ဆတ်ကနဲ တုန်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီ ဟင်းဟင်း ဆိုတဲ့ အသံက ကျနော့်ကို ခြောက်ခြားစေတယ်ဗျာ။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ခပ်တည်တည် လုပ်နေလိုက်တယ်။ ချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီးတော့

“ ခဏနားဦးမယ်”

ဆိုပြီး ပုံ့ပုံ့ သူ့အိမ်ဖက် ပြန်သွားတယ်။ နေ့လည် ၃ နာရီကျော်လောက်ရောက်တော့ ဒီဖက်အိမ်ကို ပြန်ကူးလာပြီး

“ အပြင်သွားမလို့ လိုက်ပို့ပါ”

ဆိုပြီး အဝတ်အစားတွေ လဲခိုင်းရောဗျ။ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ကျနော်က

“ ဘာပွဲသွားတက်မလို့တုန်းဟ”

လို့တောင် မေးမိလိုက်သေးတယ်။ ဝတ်ထားတာလည်း ကြည့်ဦးလေ..။ တင်ပါးကျော်ကျော်လောက်ထိရှည်တဲ့ ဆံပင်ကို ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီး ကျစ်ပြီး အဖျားမှာ လက်ကိုင်ပုဝါ အဖြူဆွတ်ဆွတ်ကလေးနဲ့ ချည်ထားတယ်။ ခါးတိုအင်္ကျီကော ထမီပါ အနက်ရောင်ပေါ်မှာ ကြယ်ဖြူဖြူလေးတွေပါတဲ့ ဝမ်းဆက်ကလေးနဲ့ဆိုတော့ ကြည့်လို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးကို မိတ်ကပ်ရည်ပါးပါးလေး ပွတ်ပြီး၊ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး အရောင်ရင့်ရင့်ဆိုးထားတော့ ကြွတက်နေတာပဲ။ လက်ထဲမှာ ခေါက်ထီးအနက်ကလေးကို ကိုင်လို့ ပြုံးစိစိငေးကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ရင်ကလေးချီ တင်ကလေးနောက်ပစ်ပြီး..

“ တော်တော်လှတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ဆရာလေး”

လို့ ရယ်ကျဲကျဲမေးရင်း ကိုယ်ဟန်ပြနေတာကို..

“ ကမ္ဘာမှာ အလှဆုံးလို့တောင် ထင်နေပြီဗျာ”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်မိသေးတယ်။ ရှပ်လက်ရှည်အဖြူတစ်ထည် ကောက်စွပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ဂျင်းပန်အပြာနဲ့ ကောက်လဲလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့

“ သွားစို့”

ဆိုပြီး ပုံပုံ့ကို စက်ဘီးနဲ့တင်ပြီး အိမ်ကထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော်တို့လမ်းထဲက ထွက်လာတာနဲ့ အနောက်ကနေ စွေ့ကနဲ ကျနော့်ခါးကိုဖက်ပြီး ကျော်ပြင်ကို ပါးနဲ့အပ်ထားရင်း မှီတွယ်လာတယ်။

“ ကမ်းနားလမ်းဖက်ကိုနင်း”

ဆိုပြီး လှမ်းပြောလို့ ကမ်းနားလမ်းဖက်ကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ နေ့လည်ပိုင်းဖြစ်ပေမယ့် မိုးကတော်တော်လေး အုံ့နေတော့ စက်ဘီးနင်းရတာ ခြေခင်းလက်ခင်းသာနေတယ်။ ခပ်မှန်မှန်ဖြေးဖြေးလေး နင်းနေရာက ဟိုးအရင်က ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ထိုင်ဖူးတဲ့ မန်ကျည်းဖျော်ရည်ဆိုင်ကလေးရှေ့ရောက်တော့..

“ မောင်.. ရပ်တော့”

ဆိုလို့ ဘရိတ်ဆွဲပြီး ရပ်လိုက်တယ်။ မန်ကျည်းဖျော်ရည်ဆိုင်ရဲ့ အစွန်ကမ်းပါးထိပ် လူရှင်းတဲ့ စားပွဲအပြာလေးဆီကို ရောက်သွားကြရင်း ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အနားမှာ လူသူလေးပါး မရှိတဲ့အပြင် မိုးနံ့ပါတဲ့ လေညှင်းလေးက တိုက်ခတ်နေတယ်။ မန်ကျည်းဖျော်ရည် တစ်ယောက်တစ်ခွက်စီမှာရင်း တစိမ့်စိမ့် ကျိုက်နေကြရင်း စကားမပြောဖြစ်ကြသေးဘူး။

လေအဝှေ့မှာ ချစ်သူလေးရဲ့ နဖူးပြောင်တင်းတင်းလေးအပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံမြိတ်ကလေးတွေ တလွှင့်လွှင့်ဖြစ်နေတာကို ကျနော် ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ငေးရင်း အိပ်ထောင်ထဲက စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ထုတ်ပြီး မီးငြှိဖွာရှိုက်နေမိတယ်။

“ ဒေါက်တာရီရီ.. ဒီအအေးဆိုင်ကလေး လာဖို့အရေး ဒီလောက်တောင် အလှပြင်လာရသလားဟ”

ဆိုပြီး ကျနော်က စကားစတော့.. ဘာမှပြန်မပြောပဲ စိုက်ကြည့်နေသေးတယ်..။ ပြီးမှ..

“ မောင်က ပုံ့ပုံ့ကို လှတပတလေး မမြင်ချင်ဘူးလား”

လို့ ငေါ့တော့တော့ ပြန်ပြောလာတော့.. ကျနော်က

“ ဟုတ်ပါပြီ.. ဟုတ်ပါပြီ”

လို့ စကားနည်းရန်စဲ လုပ်လိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ…

“ ဟော..”

ဆိုပြီး ကျနော့်ကျောဖက်ကို လှမ်းမော့ကြည့်ဟန်ပြုလိုက်တော့ ကျနော်ခေါင်းငဲ့ပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။

ဘုရားဘုရား… ကျနော်တို့စားပွဲဝိုင်းဆီကို လျှောက်လာနေတာ .. ကျနော့်ချစ်သူ အနီလေးပါလား…။ အပြုံးချိုဆုံး မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ဆီကို လာနေပြီဗျ။ ပုံစံလေးကိုလည်း ကြည့်လိုက်ဦး…။ အိုမီဂါပုံစံ ပုခုံးထိရုံ ဆံပင်လေးတွေကို ဖားလျားချထားလို့ ဘီးကုတ်ဝါဝါလေးမှာ ကံကော်ပန်းအဖြူလေး ပန်ထားတယ်။ အနီရင့်ရင့် လက်ပြတ်အင်္ကျီလေးနဲ့ သုံးဘီးကားရောင် ထမီလေးကို ခါးမှာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စည်းနှောင်ထားတော့ ရုပ်ကလေးနဲ့ ဟပ်နေအောင် ကြည့်ကောင်းလိုက်တာဗျ။ ဒီနေရာကို သူဘာလာလုပ်တာလဲလို့ ချက်ချင်း ကျနော် စဉ်းစားလိုက်မိတော့.. အတွေးတစ်ခု ပေါက်သွားလို့ ပုံ့ပုံ့ဖက်ကို ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

“ စိတ်ကိုငြိမ်အောင်ထိန်းနော်.. မောင်..”

လို့ အောင်နိုင်သူအပြုံးနဲ့ ဆရာဝန်မလေးက ကျနော့်ကို ပြောလာရောဗျာ။


အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>>



ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး အပိုင်း ( ၃ )

ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး  အပိုင်း ( ၃ ) 

ရေးသားသူ - ချမ်းကို (Chan Ko)

ဆေးရုံထဲရောက်သွားတော့ ညနေစောင်းနေပြီဗျ။ ဆင်ဝင်အောက်က အုတ်ခုံနားမှာ စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ပြီး ထောင်ထားလိုက်တယ်။ ထိုင်ရမလို ထရမလို ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ကျနော့်ညာဖက်လက်ချောင်းတွေ စိတ်လှုပ်ရှားလို့ တုန်နေတာ တော်တော်လေး သိသာနေတယ်။ သက်ပြင်းကြိတ်ချလိုက်ရင်း ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ AR>> တံဆိပ် တရုတ်စပို့ရှပ် အပြာရောင်နုနုလေးနဲ့ ဂျင်းပန်အနက်ရောင်ကို ဆွဲဆန့်လိုက် ဆွဲမလိုက် လုပ်နေမိတယ်။ ဆေးရုံထဲဝင်ပြီး သွားခေါ်ရမှာလား၊ ဒီနေရာမှာပဲ စောင့်နေရမလား၊ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ကြံရာမရဖြစ်ပြီး အုတ်ခံလေးပေါ်တက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ် ဖြစ်နေတုန်း… သံမံတလင်းနဲ့ ဖိနပ် ရှပ်တိုက်လို့ ထွက်လာတဲ့အသံ ကြားရတယ်။ လူတစ်ယောက် အပြင်ကို ထွက်လာတာ။

ကျနော် ရုတ်တရက် လှမ်းမကြည့်ရဲလို့ ခေါင်းငုံ့နေမိတယ်။ ခြေသံရပ်သွားတော့မှ မရဲတရဲ မော့ကြည့်လိုက်တော့.. ဒေါက်တာမလေးရီရီ ဒါမှမဟုတ် ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်း ပုံ့ပုံ့၊ ဂျူတီကုတ်ဖြူဖြူလေးကို လက်ဖျံပေါ်ခေါက်ပြီး တင်ထားတယ်။ မနက်ကလို ဆံထုံးနဲ့ မဟုတ်တော့ပဲ ဆံပင်အရှည်ကြီးကို ထုံးစံအတိုင်း အရှေ.ဖက်ကို ချထားပြီး လက်ကိုင်ပဝါဖြူဖြူလေးနဲ့ စည်းနှောင်ထားလို့၊ အဖြူရောင်အခံမှာ ပန်းပွင့်ဝါဝါလေးတွေပါတဲ့ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်ကလေးနဲ့ ထမီအနက်ရောင်ကလေးကို ပိပိပြားပြားလေး ဝတ်ထားတယ်။ သွယ်လျလျ ကိုယ်လုံးကလေးနဲ့ အရပ်မြင့်မြင့်ဆိုတော့ ကြည့်ကောင်းလွန်းနေတယ်ဗျာ။

တခါက တင်းလွန်းလှတဲ့ မျက်နှာလေးက အခု မချိုမချဉ် ပြုံးတုံ့တုံ့လေး၊ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက စိုလက်လက်ဖြစ်နေတာ စိတ်ယားစရာလေး (အခုမှ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးလာမှန်း သိသာနေတယ်)၊ လေညှင်းလေးက ဆေးရုံအရှေ့က ပန်းခင်းလေးကို တိုးခတ်ရင်း ဖြတ်တိုက်လာတော့ ဆရာဝန်မလေးရဲ့ ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် ဆံနွယ်ရှည်တွေက လွှင့်ပါနေတာကို လက်ကလေးနဲ့ ထိန်းထားရင်း ကျနော့်ကို ပြုံးပြနေရှာတယ်။

အုတ်ခုံလေးပေါ်ကနေ ကျနော် ဖျတ်ကနဲ ခုန်ဆင်းလိုက်ရင်း ဆရာဝန်မလေးကို လက် ၅ ချောင်း ထောင်ပြလိုက်ရင်း ခပ်တည်တည် မေးဆတ်ပြလိုက်တယ်။ ဟိုးငယ်ငယ်က မြင်းလှည်းလေးပေါ်ကနေငိုရင်း အော်သွားတဲ့ ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြားဆိုတာ သူသတိရသေးလားလို့ စမ်းလိုက်တာလေ။ ချက်ချင်း မျက်လုံးညိုညိုလေးတွေက အုံ့မှိုင်းသွားပြီး မျက်ရည်တွေ ဝဲတက်လာတာကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်နေတဲ့ ကျနော် မြင်လိုက်ရတယ်ဗျာ။

ဘုရားရေ… သူမမေ့သေးဘူးပေါ့..။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့တာတောင် အခုထိ ငယ်ငယ်က ကောင်မလေးလို စိတ်ထိခိုက်လွယ်နေသေးသတဲ့လားကွယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ထိခိုက်နေပြီဗျာ။ ကျနော့်ကို မျက်နှာလွှဲပြီး ဟိုးအဝေးကိုငေး ရင်း မျက်တောင်တွေကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လှုပ်နေရှာတယ်။ အခြေနေကို ထိန်းတဲ့သဘောနဲ့ ကျနော် သူ့လက်ထဲက အိတ်အနက်ကလေးကို ဆွဲယူပြီး စက်ဘီးဒေါက်ကိုဖြုတ်ရင်း စက်ဘီးကယ်ရီယာပေါ်တက်ဖို့ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ပြလိုက်တယ်။ စွေ့ကနဲ တင်ပလွှဲလေး ဘေးတိုက်တက်ထိုင်ပြီးတာနဲ့ ကျနော် စက်ဘီးကို နင်းထွက်ခဲ့တယ်။

ဆေးရုံအပြင်ဖက် ရောက်သွားတာနဲ့ အနောက်ကနေ ကျနော့်ခါးကို သူ့ညာဖက်လက်နဲ့ သိုင်းဖက်ရင်း ကျနော့်ကျောကို မျက်နှာလာအပ်ထားတယ်။ ကျနော် စက်ဘီးကို ကမ်းနားလမ်းဖက်ကို ဦးတည်ပြီး နင်းနေမိတယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပြောစရာစကားတွေ အပြည့်။ ဒါပေမယ့် အခုထိ ပြောလို့မထွက်သေးဘူး။ ကမ်းနားလမ်း မြစ်ကမ်းပါးအမြင့်ကြီးရဲ့ နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာရှိတဲ့ မန်ကျည်းဖျော်ရည်ရောင်းတဲ့ ခုံပုပုလေးတွေနဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်အရှေ့ရောက်မှ စက်ဘီးကို ရပ်လိုက်တယ်။ အစွန်အကျဆုံး စားပွဲပြာပြာလေးတစ်ခုမှာ ထိုင်လိုက်ရင်း.. မန်ကျည်းဖျော်ရည် ၂ ခွက် လှမ်းမှာလိုက်တယ်။

မြစ်ကမ်းပါး ထနောင်းပင်အောက်မှာ လေအေးအေးလေးတွေ တိုက်နေတယ်။ ငါးကြင်းကွက် ဖန်ခွက်ကြီးထဲက မန်ကျည်းဖျော်ရည်ချိုချိုကို မော့ချလိုက်ပြီး ကျနော့်အိပ်ကပ်ထဲက စီးကရက်တစ်လိပ် ထုတ်ပြီးဖွာရင်း အရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ သူကလည်း ဖျော်ရည်မော့လိုက် ကျနော့်ကို စူးရဲရဲလေး ပြန်စိုက်ကြည့်လိုက်နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားနေမှန်း တော်တော်လေး သိသာနေတာပေါ့။ ဂျူးလိယက်ဆီဇာ၊ မတ်ခ်အန်တိုနီတို့ကို ရူးအောင်ဖမ်းစားခဲ့တဲ့ အီဂျစ်ပြည်က အလှဘုရင်မ ကလီယိုပက်ထရာ ဆိုတာ တခြားသူမဖြစ်နိုင်ဘူး..။ အခု ကျနော့်ရှေ့မှာ တောင့်တောင့်လေးထိုင်ရင်း ရီဝေဝေလေး ကျနော့်ကိုငေးနေတဲ့ ဟော့ဒီဆရာဝန်မလေးပဲ ဖြစ်မယ်ဗျာ။

“ ရီရီ.. အဲ.. ပုံ့ပုံ့”

“ ရှင်!!”

ကျနော် ရုတ်တရက် ခေါ်လိုက်တော့ အလန့်တကြားလေး ကျနော့်ကို ငေးနေရာက ပြန်ဖြေတယ်။

“ ဘယ်မှာလဲ ငါ့အတွက် ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြား”

“ အာကွာ..”

“ နင့်ပူစီပေါင်းကို ငါမျှော်ခဲ့တာ အနှစ် ၂၀ လောက် ကြာသွားတယ်ဟာ..”

“ တော်ပါဟာ.. ကျောင်းတက်တုန်းက ပုံ့ လာရှာတယ်နော်..။ ဖိုးသက်လေးကသာ မေ့နေတာ ဟွန်း…”

“ ဟင်.. တကယ်လား”

“ အင်း.. ဖိုးသက်လေးက နာမည်ကြီးလေ..။ ဖဲတအားရိုက်.. ဂစ်တာတီးတာ နာမည်ကြီး..။ စာမေးပွဲတွေ တဖုန်းဖုန်းကျ .. ဟုတ်လား”

“ ဟမ်…” (အဲ့ဒါတွေတကယ်ဗျ)

“ ပုံ့က တစ်ရက်မှ မမေ့ခဲ့ပါဘူးနော်..။ ဖိုးသက်လေးကသာ ပြန်တွေ့တော့ လုံးဝမမှတ်မိတာ..”

“ ဩော… ငါသိတဲ့သူငယ်ချင်းက ရုပ်ဆိုးဆိုး မဲတူးမလေးကိုး ..။ အခုလို ချောချောလှလှ ဒေါက်တာရီရီ မှန်း ဘယ်လိုမှတ်မိမလဲ..”

ကျနော် အဲ့လိုပြုံးစစနဲ့ ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ရှက်သွေးဖြာသွားပြီး ရှက်စနိုးပုံစံလေးနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့သွားပြန်ရောဗျ။ ကျနော် သူ့ဟန်ပန်ကလေးကို ကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ ငေးကြည့်နေရင်း ဟိုးရေတွင်းနားမှာ သူ့ကို အနိုင့်အထက်လုပ်ခဲ့မိတာ သတိရသွားတယ်။ ကျနော်တော်တော် စိတ်ထိခိုက်တယ်ဗျာ။ ယုန်သူငယ်မကလေးလို ဖြူစင်ပြီး တစ်သက်လုံး ကျနော့်ကို မမေ့နိုင်ရှာတဲ့ သူ့အပေါ် အဲ့ဒီလိုလုပ်ခဲ့မိတာ ယူကြုံးမရဖြစ်မိတာ အမှန်ပါ။

“ ပုံ့ပုံ့ ငါလေ.. ဟို.. ဟို.. ရေတွင်းမှာလေ.. အဲ့ဒါ… ငါ… ငါ..”

“ တော်ပြီဟာ.. မပြောနဲ့တော့” (မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး အော်ရှာတယ်)

“ ငါ နင်မှန်းမသိလို့…. ငါ.. လေ..”

ကျနော် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိလို့ သူ့ကို အသနားခံတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြောင်ငေးနေမိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး ဘာစကားမှ ဆက်မပြောဖြစ်တော့ဘူး။ တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ ၁ မိနစ်… ၃ မိနစ်… ၅ မိနစ် ကျနော်တို့ ထိုင်နေတဲ့ အပေါ်က ထနောင်းရွက်တွေကို လေတိုးသံ တရှဲရှဲကလွှဲပြီး ဘာအသံမှ မကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေပြီ။

“ အရီးမေက ငါ့ကိုပြောတယ်..။ နင်နဲ့ငါ့ကို ပေးစားမလို့တဲ့..”

ကျနော့်ကိုမော့ကြည့်ပြီး တုန်ယင်နေတဲ့ လေသံနဲ့ တိုးတိုးပြောပြီး ခေါင်းလေးပြန်ငုံ့သွားတယ်။ ခဏငြိမ်သွားပြီး ဆရာဝန်မလေး မတ်တပ် ဆတ်ကနဲရပ်လိုက်တော့ ကျနော်လန့်ပြီး မော့ကြည့်မိတော့.. အံတင်းတင်းကြိတ်ပြီ.. တော်တော်အားတင်းထားတဲ့ လေသံနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းပြောတယ်..။

“ ဖိုးသက်လေး.. နင်က ငယ်ငယ်ကအတိုင်းပဲ။ ဘာမှမပြောင်းလဲဘူး …။ ငါ့ကိုနိုင်စားပေးတယ်..။ နင်ငါ့ကို ရှောင်နေတော့.. ငါ အရမ်းဝမ်းနည်းတယ် သိလား…။ ရေတွင်းမှာဖြစ်တဲ့ကိစ္စ.. ငါလေ.. ငါ.. နင့်ကို စိတ်မဆိုးပါဘူးဟာ..။ ငါမှတစ်သက်လုံး နင့်ကို မေ့မရခဲ့တာဟာ…”

အဲ့လိုဆက်တိုက်ပြောပြီး လှစ်ကနဲ သမင်မလေးလို ထွက်ပြေးသွားရှာတယ်။ အအေးဖိုးရှင်းပြီး ကျနော် ထလိုက်သွားတော့ စက်ဘီးလေးဘေးမှာ ခေါင်းငုံ့ပြီး တုန်တုန်ရင်ရင်နဲ့ရပ်ရင်း ခေါင်းကို အတင်းငုံ့ထားတယ်။ ဆရာဝန်မလေးကိုတင်ပြီး စက်ဘီးလေးကိုနင်းရင်း ထွက်လာခဲ့တော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုနေရင်း သက်ပြင်းတွေခိုးချနေမိတယ်ဗျာ။

(*** ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြား = မိုးပျံပူပေါင်း ၅ လုံး ကို ဆိုလိုပါသည်။***)

ညက တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ ပိုးပုရစ်အော်သံကလေးတွေ တစီစီကလွဲပြီး လူသံသူသံ ဘာမှမကြားရဘူး။ ကျနော်နဲ့ ဆရာဝန်မလေးရီရီတို့နှစ်ယောက် ခြံအနောက်ဖက်ကို ရောက်နေကြတယ်။ ရေတွင်းဘေးက ခါးလောက်မြင့်တဲ့ အုတ်ရေလှောင်ကန်ကလေး အောက်ခြေသံမံတလင်းမှာ နှီးချောဖျာကလေးခင်းပြီး အုတ်ကန်ကို ကျောမှီရင်း ထိုင်နေကြတယ်။ အိမ်မကြီးကို ကျောပေးထားလျှက်နဲ့ပေါ့။ အဘိုးလေးနဲ့ ဘွားမေတို့ အိပ်ပျော်သွားလောက်ပြီ။ ညကလည်း တော်တော်နက်လာပြီလေ။

ညနေက အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နှစ်ယောက်သား ရေတွင်းမှာ ရေတူတူချိုးကြတော့ ကျနော့်ကို

“ ဖိုးသက်.. လာ…”

ဆိုပြီး ခေါင်းလျှော်ပေးသေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို တစ်ချိန်လုံး အရိပ်တကြည့်ကြည့် လုပ်နေရှာတယ်။ ထမင်းဝိုင်းမှာလည်း ခွံ့မကျွေးရုံတမယ် ယုယပြနေတော့ ဘွားလေးမေကတောင် ပြုံးစိစိလုပ်ပြီး

“ သားတို့သမီးတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စားကြနော်”

ဆိုပြီး ရှောင်ထွက်သွားခဲ့တာဗျ။ ညဦးပိုင်း အဘိုးလေးကို ဆရာဝန်မလေး ကြည့်ရှုပေးပြီး ပြန်သွားတော့မှ သက်ပြင်းချမိတယ်။ (သူက တဖက်ခြံမှာ ခိုင်းတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ နေတာဗျ)။ သူပြန်သွားတော့မှ ကျနော်လည်း လှေကားရင်းနားက ကုတင်ပေါ်မှာ ဇာခြင်ထောင်လေးထောင်ပြီး ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး ဘာတွေမှန်းမသိ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးရင်း တလူးလူး တလှိမ့်လှိမ့်နဲ့ အိပ်လို့မရ ဖြစ်နေတာဗျ။

ည ၁၁ နာရီလောက်ကြတော့ ကျနော့်ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်မှာ လူရိပ်တစ်ခုတွေ့တာနဲ့ ဆတ်ကနဲထထိုင်ပြီး ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်ကို ထွက်လိုက်တော့ ဆရာဝန်မလေး ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော့်ကို နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေးတင်ပြီး တိုးတိုးဆိုတဲ့ အမူအရာလုပ်ပြပြီး သူ့နောက်လိုက်ခဲ့ဆိုပြီး လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ပြတော့ အသာလေးထပြီး လိုက်သွားမိတယ်။ နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်တံခါးကနေ ဝင်လာဟန်တူပါရဲ့။

အိမ်အပြင်ရောက်သွားတာနဲ့ ကျနော့်ကို ရင်ချင်းအပ်ပြီး အတင်းဖက်ထားတော့တာဗျ။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ခပ်တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေမိတယ်။ ပူအိုက်လွန်းတဲ့ ရာသီဥတုကြောင့် မိန်းမဝတ် စွပ်ကျယ်အဖြူပါးပါးလေး ဝတ်ထားပြီး အောက်က အခုအခံမပါတော့ သူ့ရင်အစုံဟာ ကျနော့်ရင်ဘတ်နဲ့ ဖိမိပြီး အိကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သက်ပြင်းကြိတ်ချရင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ပုခုံးကနေကိုင်ပြီး ဆွဲခွာလိုက်တော့… မပီဝိုးတဝါး အလင်းရောင်မှာ ကျနော့်ကို အရမ်းမြတ်နိုး ချစ်ခင်တဲ့ဟန်နဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက အရောင်တောင် လက်ကနဲ လက်ကနဲ တောက်နေသလို စိုက်ကြည့်လာတယ်ဗျာ။ ကျနော်လည်း အကြည့်ကို လွှဲဖယ်လိုက်ရင်း သူ့လက်ကလေးကိုဆွဲပြီး အုတ်ရေကန်လေးနားကို အိမ်မကြီးနဲ့ ဝေးနိုင်သမျှဝေးအောင် ဆွဲခေါ်လာလိုက်တယ်။

အုတ်ကန်လေးကို နှစ်ယောက်သားမှီတွယ်ရင်း တူတူထိုင်နေကြတယ်။ ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့ သူ့ကို ကျနော် စောင်းငဲ့ကြည့်မိတော့ အုပ်ဆိုင်းနေတဲ့ သစ်ပင်တွေကြားထဲက ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်ဖြူဖြူအောက်မှာ ကပိုကရို ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေ ဖုံးထားတဲ့ မျက်နှာသွယ်လျလျလေးက ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေပုံက ကလူ၏သို့မြူ၏သို့။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက တလှုပ်လှုပ်တရွရွနဲ့ တစ်ခုခုပြောတော့မလိုလို။ အိမ်ထဲမှာ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်လာတာ အခု ခြံထဲဆင်းလာတော့ အေးစိမ့်စိမ့်လေး နေလို့ကောင်းနေပေမယ့် ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ မီးစနဲ့ထိုးသလို လောင်မြှိုက်လာပြီဗျာ။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲဗျာ။ တိတ်ဆိတ်နေတာကို သည်းမခံနိုင်တဲ့အဆုံး ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းလေးက ခပ်တိုးတိုး စကားစပြောတယ်..။

“ ဖိုးသက်လေး”

အဲ့လိုခေါ်ရင်း ကျနော့်မျက်နှာကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်စ ပြုလာတယ်။

“ အင်း”

“ ငါလေ.. ငါ.. တသက်လုံး နင့်ကို သတိရနေခဲ့တာပါဟာ..”

အသံလေးက တုန်တုန်ခါခါကလေး ဖြစ်နေတယ်။

“ ငါသိပါပြီဟာ.. ပုံ့ပုံ့ရာ..။ ငါလည်း အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝအထိ နင်ငိုရင်း အော်သွားတဲ့ ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြားဆိုတာ.. အိပ်မက်တွေထဲမှာ အမြဲကြားခဲ့တာပါ..”

“ ငါလေ.. ငါကအရူးပါဟာ..။ သိလား ဖိုးသက်ကလေး..။ ကျောင်းတက်တော့.. နင်နေတဲ့ အဆောင် H-2 အရှေ့ကနေ နင့်ကို လာလာရပ်ပြီး ကြည့်ဖူးတယ်..။ ခေါ်လည်းမခေါ်ရဲ.. ငါ့မှာလေ…”

ဘုရားရေ.. အဲ့ဒါတွေ ကျနော်မှ မသိခဲ့တာဗျာ။ အဖျားခတ်နေတဲ့ ရှိုက်သံလေးနဲ့ ဆက်မပြောတော့ပဲ ဆို့နင့်နေတဲ့ ဟန်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်ပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးအိအိလေးကို ကပ်ထားပြီး တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာတယ်။ မြင်းခေါင်းစွပ်ကျယ်လက်ပြတ် ဝတ်ထားတဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်မှာ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ပုံ့ လို့ ကျနော် အဖျားဆွတ်ခေါ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ မျက်ရည်တွေ စိုကုန်ပြီဗျာ။

တဟင့်ဟင့်နဲ့ ရှိုက်နေတဲ့ သနားစရာ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးကို ကျောလေးဖွဖွပွတ်ရင်း ချော့နေမိတယ်။ ရင်ထဲမှာ တော်တော်ထိထိရှရှ ခံစားနေရပြီ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘာလုပ်မိမှန်းမသိခင် ကျနော့်မေးစိအောက်က ဆံနွယ်ရှည်လှလှလေးတွေကို ခေါင်းငုံ့ပြီး မွှေးမွှေးပေးနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် မော့လာတဲ့ နဖူးတင်းတင်းလေးကိုပါ မွှေးပစ်လိုက်မိတယ်။ မျက်ရည်တွေနဲ့ စိုလက်နေတဲ့ ကောင်မလေး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ပြုံးနေရှာပြီဗျာ။

“ ပုံ့လေ ဒီတစ်ခါ ဖိုးသက်လေးနဲ့ခွဲရရင် သေမှာသိလား..။ ဘယ်မှမသွားနဲ့တော့နော်..။ ပုံ့နဲ့ မခွဲကြေးနေစို့နော်..”

ကျနော် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြနေမိတယ်။ ကျနော့်ရှေ့မှာ ရှိနေတာဟာ ဒေါက်တာရီရီ မဟုတ်ဘူးဗျ..။ သနားစရာကောင်းတဲ့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းမလေး။ မယုံကြည်နိုင်စရာကောင်းလောက်အောင် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျနော့်ကို မမေ့မလျော့ သံယောဇဉ်ကြီးရှာတဲ့ အပြစ်ကင်းတဲ့ ကောင်မလေး။ အငိုတိတ်ပြီး ပျောက်သွားတဲ့ ကစားစရာလေး ပြန်ရသလို မျက်ရည်တွေကြားထဲက ဝမ်းသာကြည်နူးနေရှာတဲ့ ပုံ့ပုံ့လေးရယ်လေ။

ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ပါးလေးအပ်လိုက် ပြန်ခွာပြီး ကျနော့်မျက်လုံးတွေထဲ စိုက်ကြည့်လိုက်နဲ့ တကယ့်ပီဘိ ကလေးလေးပါလားကွယ်။ ရုတ်တရက် စိုက်ကြည့်နေရင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ငုံပြီး တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ယူလိုက်ပြီး ပြန်ခွာသွားပြန်တယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲ ဗြောင်းဆန်သွားတယ်ဗျာ။

“ ဖိုးသက်လေးက ငယ်ငယ်ကအတိုင်းပဲ တော်တော်အရိုင်းဆန်တယ်.. ဟွန်း …။ ပုံ့ကို ဟိုရေတွင်းမှာလေ.. ရှက်လို့ သေတောင်သေချင်တယ်.. အဲ့ဒီနေ့က.. သိလား..”

“ ငါတမင်လုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး ပုံ့လေးရာ..”

“ သိဘူး.. ပုံ့ အခု အပျိုမဟုတ်တော့ဘူး.. ပြန်လျော်ပေး ..”

ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ပြောရင်း လက်ဖဝါးလေး ကျနော့်ရှေ့မှာ ဖြန့်ပြနေတယ်။

“ ဘယ်လိုလျော်ပေးရမှာလဲ”

“ ပုံ့နဲ့ တသက်လုံး တူတူနေပြီး လျော်ပေးရမှာ.. ခစ်ခစ်..။ ဟေ့အေးနော်.. ဖိုးသက်လေး ထွက်မပြေးရဘူး.. ဒါပဲ..”

ကျနော် ဘာမှမပြောနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ အကုန်ရှုပ်ကုန်ပြီကော။ ရုတ်တရက် ကျနော့်လည်ပင်းကို ဆွဲခိုလိုက်တော့ ကျနော် ငိုက်ကနဲပါသွားတယ်။ ကျနော့်နားရွက်နားကိုကပ်ပြီး ထိုင်ရတာ ညောင်းလို့ ခဏလှဲရအောင်ဆိုပြီး နှီးချောဖျာလေးပေါ်ကို ဆွဲလှဲချလိုက်တော့ ကျနော် အလိုက်သင့်ပါသွားရော။

ကဲဗျာ နှစ်ယောက်သား ဖက်လျက်ကလေး ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ထားမိပြီ။ သူ့အသက်ရှူသံက ပိုပိုပြီး ပြင်းလာတယ်ဆိုတာ မျက်နှာချင်းကပ်နေတော့ ကျနော် သိနေပြီ။ သူ့ဆံပင်အရှည်ကြီးဆီက မွှေးပျံ့ပျံ့အနံ့လေးတွေက ကျနော့်နှာဝကို ချူနေတဲ့အပြင် ရင်ဘတ်ရှေ့မှာ ကပ်ထားတဲ့ ကျနော့်တံထောင်ဆစ်နဲ့ ထိကပ်မိနေတဲ့ သူ့နို့အိစက်စက် အထိအတွေ့တွေကြောင့် ကျနော့်သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူလာပြန်ပြီ။

သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းလို့မရတော့ဘူးနေမှာဗျ။ ရေကာတာ ကျိုးပေါက်သွားသလိုပဲ.. ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ပြီး နမ်းတယ်.. နှုတ်ခမ်းချင်း တပြွတ်ပြွတ်စုပ်တယ်..။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို သူ့တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်ရင်း…

“ ပုံ့ပုံ့လေ.. ဖိုးသက်လေးကို ချစ်တယ်…”

တဲ့ ဗျာ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း သွက်သွက်ခါသွားခဲ့ပြီဗျ။ သူ့စွပ်ကျယ်ပါးပါးလေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး လရောင်အောင်မှာ ဖွေးကနဲ လက်ကနဲ ပေါ်လာတဲ့ အိတွဲတွဲဖြစ်နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကုန်းပြီး တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် ညာဖက်လက်နဲ့ ဆုပ်ချေရင်း စို့ပေးနေမိပြီ။

စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ အုတ်ရေကန်အောက်ခြေက သံမံတလင်းလေးပေါ်ခင်းထားတဲ့ နှီးချောဖျာကလေးပေါ်မှာ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်တွေမဲ့ကုန်ပြီ။ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို အတင်းဆွဲချွတ်မိကုန်လဲဆိုတာ သေချာမမှတ်မိတော့ဘူး။ ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်အောက်မှာ ကျနော်ရယ် ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းကောင်မလေးရယ် ဖက်တွယ်ပွတ်သပ် ဖက်ရမ်းနမ်းရှုပ်နေမိပြီ။ ဘာစကားသံမှ မကြားရပေမယ့် နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက် ခပ်ပြင်းပြင်းသံ တရှူးရှူးဟာ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညဉ့်ယံမှာ ထိုးဖောက်ထွက်လာတယ်။

ပုံ့ပုံ့ရဲ့ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေက ကျနော့်အဝတ်မဲ့ တကိုယ်လုံးကို ဖုံးလွှမ်းထားသလိုပဲဗျာ။ နှစ်ယောက်သား လူးလှိမ့်ရင်း ကျနော်က အောက်ဖက်ရောက်သွားပြီး ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်အပေါ်ကနေ ထပ်လျှက်ကလေး ဖြစ်သွားပြန်ပြီ။ ကျနော့်လက်တွေက ပြောင်တင်းချောမွတ်တဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့တင်ပါး အေးစက်စက်လေးတွေကို သေချာစုံကိုင်ပြီး ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ချေပေးရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းဆက်ပြီး စုပ်နမ်းပေးနေမိတယ်။ သံပိုက်လုံးတစ်ချောင်းလို မာတောင့်နေတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်က အချောင်းလိုက် ကျနော့်ဗိုက်ပေါ်လှန်တက်နေတာကို ကျနော့်အပေါ်မှာ တက်ဖိပီး လှဲအိပ်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့က သူ့ဆီးခုံလေးနဲ့ ဖိကပ်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း ဖိပွတ်နေတော့ ကျနော်တော်တော် အနေရခက်လာတယ်။

နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး လျှာချင်းကလိနေရာက ဆတ်ကနဲခွာလိုက်ပီး ကျနော် လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ထလိုက်တော့ ထိုင်လျှက်အနေအထားဖြစ်ပြီး ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ကိုခွထိုင်ထားသလို ဖြစ်သွားတယ်။ အရပ်မြင့်မြင့် ခါးလျားရှည်တဲ့ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်အပေါ် ခွထိုင်သလိုဖြစ်နေတော့ ဟိုတခါ ရေတွင်းမှာတုန်းက သေချာဇိမ်ခံပြီး မစို့ခဲ့ရတဲ့ နို့ညိုတိုတိုကြီးနှစ်လုံးက ကျနော့်မျက်နှာအရှေ့တည့်တည့်မှာ အားရပါးရသာ စို့ပေးပါလို့ ဖိတ်ခေါ်နေသလို နှိမ့်တုံမြင့်တုံဖြစ်နေတယ်။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားတော့ပဲ ဘက်ဖက်တစ်လုံးကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဖွဖွကစားရင်း ဆုပ်ချေရင်း ညာဖက်အလုံးကိုတော့ နို့သီးခေါင်းပတ်ပတ်လည်ကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ပတ်ပတ်လည် လက်ဝဲရစ် တပြတ်ပြတ် လျက်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ ဆံပင်ရှည်တွေ တခါခါဖြစ်သွားတဲ့အထိ ခေါင်းကလေးကိုမော့ပြီး

“ အင်းးးးးးးးးး”

ဆိုပြီး ညည်းလာတယ်။ ဘယ်ညာပြောင်းပြီး လျက်လိုက် စို့လိုက် လုပ်ပေးနေတာ တော်တော်လေးကြာလာတော့ ကျနော့်ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့လက်တွေက ပိုတင်းကြပ်လာပြီ။ ဒါနဲ့ ခဏရပ်ပြီး ပုံ့ပုံ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး တော်တော်လေး အခြေအနေကောင်းနေတာ တွေ့ရတော့.. … ….

“ ပုံ့ပုံ့ ခဏလေးထနော်”

“ အင်းးးးး .. ဖိုးသက်လေး ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်..။ တအားကြီး မကြမ်းနဲ့နော်..။ ဟိုးနေ့က ရေတွင်းမှာဖြစ်တာ.. ရေထိတာတောင် တအားစပ်ခဲ့တယ်..။ ပုံ့ ကြောက်တယ်..”

ကျနော်ဘာမှဆက်မပြောပဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရင်း ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို ဆွဲထူမလိုက်တော့ အလိုက်သင့်ကလေး ပါလာတယ်။ ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး သူ့ကို အုတ်ရေကန်ဘောင်ကလေးပေါ် ပွေ့တင်လိုက်တော့

“ အို”

လို့ အော်သံကလေး ထွက်လာတယ်။ အုတ်ရေကန်ဘောင်နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ခြေချထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့လေးက မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ ကျနော့်ကို ကြောင်ကြည့်နေတယ်။ တွဲလဲကျနေတဲ့ သူ့ခြေထောက်တွေကို ဆွဲမပြီး ရေကန်နှုတ်ခမ်းသားပေါ်မှာ ထိုင်နေလျှက်က ကန်ဘောင်ပေါ် ခြေထောက်နှစ်ဖက်ချပြီး ဆောင့်ကြောင့်အနေအထားဖြစ်အောင် ကျနော် ပြင်ယူလိုက်တော့ ဆောင့်ကြောင့်ဖင်ချထိုင်ရင်း ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထား ဖြစ်သွားပြီ။ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း လရောင်ဖွေးဖွေးအောင်မှာ ပြူးပြူးကြီး
ပေါ်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ရှလူးကနဲ အသံမြည်အောင် လျှာအပြားလိုက် ကောက်လျက်ပစ်လိုက်တော့

“ အားးးးးးးးး”

ကနဲ အသံထွက်လာအောင် အော်ညည်းသံလေး ပေးလာတယ်။

“ ဖိုးသက်လေး.. ဒါဘာတွေလုပ်နေတာလဲ…။ ပုံ့ပုံ့ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကယင်ကြီး ..။ မလုပ်ပါနဲ့ ရပ်ပါတော့..”

အဲ့လိုအသနားခံနေပေမယ့် သူရုန်းလို့မရ ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ ဒူးနှစ်ချောင်းကိုထောင်ပြီး လက်တစ်ဖက်ချင်းဆီနဲ့ ကားကားလေးကိုင်ပြီး ရေကန်ဘောင်ပေါ် ထိုင်ထားရတော့ ကျနော့်ကိုတွန်းထုတ်ဖို့ အခွင့်မသာဘူး ဖြစ်နေတယ်လေ။ ကျနော် သိပ်အချိန်ဆွဲလို့ မဖြစ်မှန်းသိတော့ အဆက်မပြတ် သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျက်ပေးရင်း စောက်စိကို ချေပေးနေမိတယ်။ အံကြိတ်ထားရင်း သွားကြားထဲက ထွက်လာတဲ့ လေသံမျိုးနဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး တဟီးဟီးညည်းရင်း ကောင်းနေရှာပြီ။

ငါးမိနစ်လောက် ဆက်တိုက်လျက်ပေးပြီးတာနဲ့ ကျနော် မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ မာတင်းပြောင်နေတဲ့ ကျနော့်လီးက လရောင်အောက်မှာ မာန်ဖီနေတဲ့ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လိုပဲ။ ဒူးကို နည်းနည်းလောက်ကွေးပြီး ပုံ့ပုံ့ရဲ့အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်အဝမှာတေ့ပြီး ဖိကပ်သွင်းချလိုက်တယ်။

“ အွင်းးးးးးးးးးးးးး”

ဆိုတဲ့ ကြိတ်ညည်းသံ မပြီဝိုးတဝါးလေး ထွက်လာတယ်။ သူ့အော်သံ ထွက်လာတော့မယ်ဆိုတာ ကြိုသိလို့ အောက်က လိုးသွင်းခါနီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကျနော် စုပ်နမ်းထားလိုက်တာလေ။ ခပ်ဆဆလေး အထုတ်အသွင်း မြန်မြန်လုပ်ပေးနေတာ စီးကြပ်နေတဲ့ အရသာကို တစ်ထုတ်ထုတ်နဲ့ ကျနော် ခံစားနေရတာပေါ့။ ပုံ့ပုံ့လက်နှစ်ဖက်လုံးက ကျနော့်ကျောပြင် ကို အတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော်လည်း မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ရေကန်ဘောင်တဖက်ကို အိတွဲကျနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဖင်သား အိစက်စက်ကို စုံဆွဲကိုင်ထားရင်း ဆောင့်ချပစ်လိုက်တော့ ပလောက်ကနဲ အသံထွက်လာပြီး ကျနော့်လီးကြီး တစ်ချက်လောက် ကွေးခေါက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရာကနေ ပလွတ်ကနဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီဆိုတာ ဆီးခုံချင်းကပ်မိသွားလို့ ကျနော် သိလိုက်ပြီ။

နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာက ပြန်ခွာလိုက်ပြီး ပုံ့ပုံ့မျက်နှာကို တစ်ချက်လောက် ငုံ့ကြည့်ပြီး ရီဝေဝေ မျက်လုံးညိုညိုလေးတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း..

“ ပုံ့ပုံ့ ငါအသားကုန် အားနဲ့ဆောာင့်ချင်တယ်…”

လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တော့ အံတင်းတင်းလေးကြိတ်ထားတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ မီးစိမ်းပြလိုက်ပြီဆိုတာနဲ့ ကျနော်လည်း တင်ပါးအိအိလေးကို စုံကိုင်ပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးတော့တာပဲဗျ။

ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း တအင့်အင့် မြည်သံလေးတွေ ထွက်လာတာကလွဲလို့ လုံးဝမညည်းရှာဘူးဗျာ။ သူနာပြုဆရာမလေးနဲ့ နေ့တိုင်းလိုးနေရာက ကြားထဲမှာ တစ်ရက်လောက် မလိုးဖြစ်တာကြောင့်လား မသိဘူး ကျနော် မြန်မြန်ပြီးချင်လာပြီ။ ပုံ့ပုံ့မပြီးပဲ ကျနော်အရင်ပြီးသွားမှာစိုးလို့ မနည်းအောင့်ထားရတယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်လိုးလိုက်.. ခပ်မြန်မြန် တဖောင်းဖောင်း ဆက်တိုက်လိုးလိုက်နဲ့ အနှေးအမြန်လုပ်ရင်း လိုးနေမိတယ်။

ဒူးကွေးရင်း မတ်တပ်လိုးနေရတော့ တော်တော်လေးလည်း ညောင်းစပြုလာပြီ။ အဲ့လိုဆက်တိုက် လိုးလာတာ ၁၃-၁၄ မိနစ်လောက် ကြာလာတော့ ပုံ့ပုံ့ ကျနော့်ပုခုံးကို သူ့သွားချွန်ချွန်လေးနဲ့ ခပ်ရွရွလေး ဆွဲကိုက်ပစ်လိုက်တဲ့အပြင် ကျနော့်လည်ပင်းကို ဟီးလေးခိုရင်း ကုတ်တွယ်တက်လာသလို လုပ်လာတော့.. သူပြီးချင်လာမှန်း ရိပ်မိသွားလို့ ကျနော့်တင်းထားတဲ့စိတ်ကို ဖြေလျော့ပစ်လိုက်ရင်း အားနဲ့ အသားကုန် တဖောက်ဖောက် ဆောင့်လိုးရင်း သုတ်ရည်တွေကို ကျနော့်ကို အရမ်းတွယ်တာရှာတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ အားရပါးရ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်ဗျ။

“ ဖောင်း …ဖောင်း.. အင့်..အင့်….”

“ ပုံ့ရေ ငါထွက်ကုန်ပြီ..။ အား…. ကောင်းလိုက်တာ…. အား……”

မနက် ၈ နာရီထိုးခါနီးမှ ကျနော့်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ယောက်က လာပွတ်သပ်နေသလို ခံစားရလို့ နိုးလာတယ်။ အိပ်စုံမှုန်မွှားနဲ့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့မှ သနပ်ခါးရေကျဲလေး ပွတ်ထားတဲ့ ပြုံးရွှင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့မျက်နှာကို မြင်ရတယ်။

“ အိပ်ပုတ်ကလေး… ထတော့ ရေချိုးမျက်နှာသစ်”

ဆိုပြီး ပြုံးစစလေးပြောတော့မှ လူးလဲထပြီး ရေတွင်းကို တဘက်တွေ သွားပွတ်တံတွေ ဆပ်ပြာခွက်တွေယူပြီး ရေမိုးချိုး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေမိတယ်။ ရေတွင်းဘေးက အုတ်ကန်လေးကို လှမ်းကြည့်ရင်း ညက ကျနော်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်ခဲ့ကြတာ ပြန်ပုံဖော်နေမိတယ်။ ၃ ချီလောက် ဆက်တိုက်လိုးခဲ့မိတာဗျ။ သူကတော့ ဘယ်လိုနေမယ် မသိဘူး။ ကျနော်ကတော့ ကိုယ်တွေလက်တွေ နည်းနည်းညောင်းသလိုတောင် ဖြစ်နေတယ်။ ရေအေးအေး လောင်းချိုးလိုက်မှ ပြေသွားတယ်။

အိမ်ထဲကိုပြန်ဝင်လာတော့ အဘိုးလေးရဲ့ အခန်းထဲကနေ ပုံ့ပုံ့ထွက်လာတာ တွေ့တယ်။ ကျနော့်ကိုပြုံးပြရင်း

“ ဘကြီးကတော့ ပုံမှန်ဖြစ်နေပါပြီ..။ ဟိုမှာ အရီးမေ နန်းကြီးသုတ်ပြင်ထားပေးတယ်။ သွားစားချေတော့..။ ပြီးမှ ပုံ့ကို ဆေးရုံလာလိုက်ပို့နော် ဖိုးသက်လေး..။ ပုံ့ ဟိုဖက်အိမ်မှာ ပြင်ဆင်ရင်း စောင့်နေမယ်”

လို့ ပြောပြီး သူ့အိမ်ဖက်ကို ပြန်သွားရော။ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ပြီး နန်းကြီးသုပ်ကို ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ လွေးနေရင်း.. ကျနော် ဟိုတွေးဒီတွေး တွေးနေမိတယ်။

ပုံ့ပုံ့နဲ့ အနီလေးက တစ်နေရာထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေတာဗျ။ တစ်ချိန်မဟုတ် တစ်ချိန်တော့ ကျနော် ပြဿနာတက်တော့မယ်ဆိုတာ သေချာနေပြီ။ အဲ့လိုတွေးပြီး ရင်မောလာလို့ စားနေတဲ့ နန်းကြီးသုပ်တောင် အရသာမရှိတော့သလို ဖြစ်လာတယ်။

ဖူးးးးးးးးး… စားလက်စကို ခပ်မြန်မြန် လက်စသတ်လိုက်ရင်း အဝတ်အစားကောက်လဲ၊ စက်ဘီးလေးတွန်းပြီး တဖက်ခြံကို ဘေးဖက်ခြံစည်းရိုးအလည်မှာ ဖောက်ထားတဲ့ အပေါက်ကနေ တိုးဝင်ပြီး တဖက်ခြံထဲ ရောက်သွားတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ စက်ဘီးကို ထောင်ထားခဲ့ပြီး အိမ်အောက်ထပ် (အိမ်က ဘွားလေးမေတို့အိမ်နဲ့ ဆင်တူနှစ်ထပ်အိမ်ကြီး) ဧည့်ခန်းထဲကိုဝင်ရင်း ပုံ့ပုံ့ကိုရှာတော့ မတွေ့ဘူးဗျ။ ဧည့်ခန်းနဲ့ကပ်လျက်အခန်းရဲ့ တံခါးဝနားရောက်တော့ စေ့ရုံစေ့ထားတဲ့ တံခါးက ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်နေတော့ ဘာရယ်မဟုတ် အထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့.. အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ဆင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဗျ။

ရင်ထဲမှာ ဗြောင်းဆန်သွားတယ်။ ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့ မြင်နေရတာ.. ဆံပင်အရှည်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သေချာထုံးဖို့ လုပ်နေတာဗျ။ ကိုယ်ပေါ်မှာက ဘရာပန်းရောင်လေးနဲ့ အောက်ကပင်တီ အနီရဲရဲလေး။ ဘရာက တအားသန်မာထွားကျိုင်းလွန်းတဲ့ သူ့နို့တွေကို အတင်းစည်းနှောင်ထားရတော့ မနိုင်မနင်း ဖြစ်နေဟန်ကလေး။ ပင်တီအနီရဲရဲလေးကလည်း တူတူပဲ..။ တင်းကားပြီး အိစက်တဲ့ တင်ပါးပေါ်မှာ တင်းကြပ်ကြပ်ကလေး ဖြစ်နေတာဗျ။ ဆံထုံးထုံးဖို့ လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ထားတော့ ရင်ကော့ကော့၊ တင်ကော့ကော့လေး ဖြစ်နေတာ အသည်းယားလိုက်တာဗျ။

မနေ့ညက ၃ ချီလောက် လိုးထားတာတောင် ကျနော့်အောက်ကကောင်က ဒီလိုတွေ မြင်နေရတော့ ပြန်ထောင်ထချင်လာပြန်ပြီ။ မနေ့ညက အားရပါးရ လိုးတယ်ဆိုပေမယ့် အခုလို လင်းလင်းချင်းချင်း မြင်ရတာမှ မဟုတ်တာကိုးဗျ။ ကျနော့်စိတ်တွေ ပွက်ပွက်ဆူလာပြီဗျ။ ပြီးတော့ ဆံပင်ရှည်နဲ့ မြင်နေကြ ပုံ့ပုံ့ကို အခုလို ဆံထုံးကစ်ကစ်လေးနဲ့ အတွင်းခံလေးတွေနဲ့ မြင်ရတော့ ဘယ်လိုမှနေလို့ မရတော့ဘူး။ စိတ်ထိန်းလို့ကို မရတော့လို့ တံခါးကို အသာလေးဆွဲဟပြီး လှစ်ကနဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တယ်။

“ ဟေးးးးး”

ဆိုပြီး ဆရာဝန်မလေး ရှက်ဝဲ၀ဲဖြစ်ပြီး လက်တွေနဲ့ ကယောင်ကတမ်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဖုံးကွယ်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ ကျနော် အနောက်ကိုလှည့်ပြီး အိပ်ခန်းတံခါးကို ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့ဆီ တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းသွားလိုက်တော့ အနောက်ကိုဆုတ်ရင်း ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့

“ ဖိုးသက်လေး… ပုံ့ အလုပ်နောက်ကျတော့မယ်ဟာ…။ ညမှတွေ့မယ်လေနော်”

လို့ တောင်းပန်ရှာတယ်…

“ ငါ မြန်မြန်လုပ်မယ်လေနော်… ပုံ့ပုံ့..။ ငါနင့်ကို ဒီလိုမြင်လိုက်ရတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဟာ…”

ဆိုပြီး ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ သော့တံဆိပ်ပုဆိုးအပြာကို ဖြေလျှော့ပြီး ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က ကျနော့်အငယ်ကောင်က သောက်ရမ်းတင်းမာနေပြီဗျ။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ကျနော့်အတွင်းခံကိုပါ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ပုံစံကိုလည်း ကြည့်ဦး။ ရှပ်အင်္ကျီအဖြူ လက်ရှည်နဲ့ အောက်ကဖင်တုံးလုံး လီးငေါက်တောက်နဲ့ သူ့အနားကို တရွေ့ရွေ့ တိုးကပ်သွားနေတာလေ။ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေး ပုံစံပြောင်းသွားပြီဗျ။ ဒီလိုမြင်ကွင်းမျိုး မမြင်ဖူးတော့ ကြောင်ငေးငေးလေး ကြည့်နေရှာတယ်။ နောက်ဆုံး အခန်းထောင့်က ကုတင်နားရောက်တော့ သူ အနောက်ထပ်ဆုတ်လို့ မရပဲ ပိတ်မိသွားပြီ။ မာတင်းပြောင်ပြီး နီရဲနေတဲ့ ကျနော့်လီးကြီးကလည်း သူ့ဗိုက်ရှပ်ရှပ်လေးကို ထောက်ထားပြီ။

“ အာကွာ… ဘယ်လိုလုပ် ဒီလောက်ကြီး ပြန်ဖြစ်လာတာလဲ..။ ပုံ့ရင်တွေ အရမ်းတုန်လာပြီ..။ ဖိုးသက်က ဆိုးတယ်ကွာ…”

“ ဒါကြီးကို မြန်မြန်ပျော့သွားအောင် လုပ်ပေးနော်.. ပုံ့….”

စိတ်လှုပ်ရှားလို့ အသံတွေတုန်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို ကျနော် ကုတင်ပေါ် ပွေ့ပြီးတင်လိုက်ရင်း သူအတွင်းခံတွေကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့.. ညည်းငြူသံတွေ.. ဆီးခုံချင်း တဖတ်ဖတ်ဆောင့်တဲ့ အသံတွေ.. အင်းးးး အင်းးးးး ဆိုပြီး အော်သံတွေ ..အခန်းထဲမှာ ဆူညံလို့…..။

————————————-

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်နဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကွဲကွာနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဆိုတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတို့ရဲ့ အိပ်ယာပေါ်က မုန်တိုင်းတွေ… ညဖက်ခြံထဲမှာ ချိန်းချိန်းပြီး တွယ်ကြတဲ့ ရင်ခုန်ဖွယ်ယာ ညတွေနဲ့ လုံးချာလည် လိုက်နေတော့တာပေါ့လေ။ ပုံ့ပုံ့က တစ်မျိုးဗျ…။ ညဖက် ၃-၄ ချီလောက်တွယ်ပြီး အိပ်သွားကြ..၊ မနက်အလုပ်သွားခါနီးတိုင်း သူ့အခန်းမှာ ထပ်အုပ်..၊ ဘယ်လိုလုပ်လုပ် ကျနော့်ကို ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ အလိုလိုက်ရှာတယ်။ အလွန်ဆုံး ဖိုးသက်လေးက လူဆိုးလေးကွာ ဆိုတာလောက်ပဲ ညည်းရှာတာဗျ။

အဲ့လိုနဲ့ ကျနော်လည်း မသိလိုက်မသိဖာသာ အဲ့ဒီ သာယာမှုနောက် လိုက်နေမိတာ ၄-၅ ရက်တောင် ကြာသွားတယ်။ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေး အနီ့ဆီ မရောက်ဖြစ်တာ ကြာပြီဗျ။ သတိမရလို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ ပုံ့ပုံ့နဲ့ ဖြစ်ဖြစ်ချင်းနေ့တွေမှာ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က စိတ်မလှုံမလဲ ဖြစ်နေတော့ မျက်နှာချင်း သွားမဆိုင်ရဲလို့။ အခု ရက်နည်းနည်းကြာလာတော့ လွမ်းလည်းလွမ်းလာပြီဗျ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးကို။ ပြီးတော့ နည်းနည်းတည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ထိန်းနိုင်မယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံလာလို့ ပုံ့ပုံ့ကို မနက်အလုပ်ပို့ပေးပြီတာနဲ့ အနီလေးတို့အိမ်ဖက်ကို စက်ဘီးလေးနဲ့နင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။

တစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးထဲ ရောက်သွားတော့ မနက်ခင်း ၉ နာရီလောက်ရှိပြီ။ မီးဖိုချောင်ထဲ တန်းဝင်သွားတော့ ဆရာမလေးမနီနီချိုတစ်ယောက် ချက်ပြုတ်နေရာက ကျနော့်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး အံကြိတ်ရင်း တဖက်ကိုလှည့် မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲ ပူကနဲ ဖြစ်ရပြီဗျာ။ အစိမ်းကြော်အိုးထဲက အရွက်တွေကို ယောက်ပြားဇွန်းရှည်နဲ့ တဂျစ်ဂျစ်မွှေနေရာက ထပ်ပြီးလှည့်မကြည့်ဘူးဗျ။

“ အနီလေး …”

လို့ သူ့ဘေးမှာရပ်ရင်း တိုးတိုးလေးခေါ်လိုက်တော့… ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လာပြီး ကျနော့်ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားတယ်။ တခါက ဖန်ဂေါ်လီလုံးလေးတွေနဲ့ တူတယ်လို့ ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက်လေးတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေပြည့်နေတာ မြင်နေရလို့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်လာပြီဗျာ…။

မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက လွှဲဖယ်သွားပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို နာနာကျင်ကျင် ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်နေပြန်တယ်။ မီးဖိုပေါ်က ဒယ်အိုးထဲမှာ အရွက်တွေ အပူရှိန်ကြောင့် နွမ်းကုန်ပြီ။

“ ပေး .. အစ်ကို ဆက်ကြော်ပေးမယ်..”

ဆိုပြီး သူ့လက်ထဲက ဇွန်းရှည်ကိုဆွဲယူပြီး သူ့ကိုတွန်းဖယ်ရင်း ခပ်သွက်သွက်ကလေးမွှေရင်း ဟင်းအိုးကို မီးဖိုပေါ်က ချလိုက်တယ်။ ပြီးမှ အနီလေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ မရှိတော့ဘူးဗျ။ ဟင်! ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့် ဆိုပြီး ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်လိုက်တော့ ရေချိုးခန်းဖက်မှာ ရေကျသံ တဗွမ်းဗွမ်းကြားရတာနဲ့ ရေချိုးခန်းဖက် လိုက်ဝင်သွားမိတယ်။ အဝတ်တွေဝတ်ထားလျက်နဲ့ ရေကန်ထဲက ရေတွေကို ခွက်နဲ့ခပ်ပြီး ခေါင်းပေါ်လောင်းချနေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးကို တွေ့လိုက်ရတော့ အံ့သြပြီး ..

“ အနီလေး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တော့ ရေလောင်းနေတာကိုရပ်ပြီး ကျနော့်ဖက်ကို လှည့်လာရင်း စိုက်ကြည့်နေပြန်ရောဗျ။ အဝတ်တွေက ရေတွေစိုရွှဲလို့ ဆံပင်တွေကလည်း ရေနဲ့ကပ်ပြီး အချောင်းလိုက် ဖြစ်နေတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ ထမီအနီရောင်လေးကလည်း ရေစိုလို့ အကွက်ကွက်တွေ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေရင်းက.. ကလေးလေးလို တအီးအီးငိုရှိုက်ရင်း ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လာတော့ အလိုက်သင့်လေး ဖက်ထားမိတယ်။

“ အစ်ကို.. အနီ့ကို ပစ်ပြေးသွားတာလားလို့ ဟင့်ဟင့်”

“ အစ်ကိုမအားလို့ပါ အနီကလေးရာ..။ မငိုပါနဲ့ တိတ်တိတ်”

“ အီးဟီးဟီး .. အစ်ကို.. အနီသေသွားရင် ကောင်းမှာလို့တောင် တွေးမိတယ်…။ အစ်ကို့ကို မခွဲနိုင်ဘူး..။ နောက်တစ်ခါ ဒီလိုပစ်ထားပေးမယ့်အစား အနီ့ကို အရင်သတ်သွား..”

“ အေးပါကွာ.. အစ်ကိုနောက်ကို မပစ်ထားဘူး .. ဟုတ်ပြီလား….။ တိတ်တော့.. ရေတွေကလည်းရွှဲလို့ တိတ်တိတ်…”

ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်ထားရင်း ကျောလေးကို ပွတ်ပေးပြီး နှစ်သိမ့်နေရတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာလည်း နောင်တအရမ်းရလာတယ်ဗျာ။ သနားစရာကောင်းတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးရာ.. မင်းချစ်သူက မင်းကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်နေတာ မသိရှာဘူးနော်။ ငိုတာတိတ်သွားပေမယ့် တဟင့်ဟင့်နဲ့ ရှိုက်သံက မရပ်သေးဘူး။ တအားကြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားရာကနေ ဆွဲခွာလိုက်ရင်း

“ အနီကလေး ပူတူတူး … အအေးမိမှာစိုးရတယ်…။ ကဲ မထူးတော့ပါဘူး လာလာ..”

ဆိုပြီး သူ့ကိုရေချိုးပေးဖို့ ပြင်တယ်။ ကျနော့်ရှပ်အင်္ကျီကိုချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ကြိုးတန်းပေါ် ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အောက်ကစွပ်ကျယ်နဲ့ ပုဆိုးကို တိုတိုပြင်ဝတ်လိုက်တယ်။ အနီ့မျက်နှာပေါ်ဖုံးနေတဲ့ ရေစိုဆံပင်လေးတွေကို ရှင်းပေးရင်း ငိုမဲ့မဲ့မျက်နာလေးကို မွှေးကြူလိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ကပ်နေတဲ့ ရေစိုအဝတ်တွေကို ဆွဲချွတ်ချနေမိတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူလေးခင်မျာ ကလေးလေးလို ဘာမှမပြောရှာပဲ ငြိမ်ခံနေရှာတယ်။

ထမီချွတ်ချ၊ ပင်တီတွေ ဘရာတွေပါ အကုန်ချွတ်ချလိုက်တော့ သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးလှလှလေးနဲ့ ဝါဝင်းဝင်းလေးပေါ့။ ရေကန်ထဲက ရေတွေကို ဖလားခွက်နဲ့ ကျနော်ခပ်ယူပြီး ချစ်သူလေးကို စိမ်ပြေနပြေ ရေချိုးပေးနေတာကို မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ တောင့်တောင့်လေး ရပ်နေတယ်။ ရေ ၄-၅ ခွက် လောင်းပေးပြီးတာနဲ့ မွှေးဆပ်ပြာတုံးကိုယူပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးအနှံ့ သေချာတိုက်ချွတ်ပေးနေတော့ မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်ပြီး ငြိမ်နေပြန်ရော။ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေ အဖွေးသားနဲ့

“ အင်! အင်!”

ဆိုပြီး ရှိုက်နေသံကတော့ အခုထိ မရပ်သေးဘူးဗျ။ ကျနော်ကတော့ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး သူ့ပေါင်လုံးကစ်ကစ်လေးတွေ တင်ပါးအိစက်စက်လေးတွေ သူ့စောက်ဖုတ်လေးတွေကအစ အကျိုအကြားမကျန်အောင် သေချာဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေမိတယ်။ နောက်ဆုံး ခြေသလုံးသွယ်သွယ်လေးတွေပါမကျန် ဆပ်ပြာတိုက်ပေးပြီးမှ ရေလောင်းချပြီး ချိုးပေးပြန်တယ်။ အားလုံးစင်ကြယ်ပြီး မွှေးပျံ့သွားတော့မှ အဝတ်ကြိုးတန်းပေါ်က မွှေးပွတရုတ်တဘက်အဖြူ အကြီးကြီးကိုယူပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို သေချာပတ်ပေးရင်း အနေအထားမှန်ပြီဆိုမှ ဆရာမလေးကို ကလေးလေးတွေကိုချီသလို ပွေ့ချီပြီး သူအိပ်ခန်းဖက် ခေါ်လာခဲ့တယ်။

အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့မှ တစ်ကိုယ်လုံး ရေစက်တွေစင်သွားအောင် တဘက်နဲ့ သုတ်ပေးနေတဲ့အထိ ဆရာမလေးက ဘာမှစကားမဆိုဘူးဗျ။ ဆံပင်ရှည်လေးတွေကိုပါ ခြောက်အောင်သုတ်၊ တစ်ကိုယ်လုံး ခြောက်လောက်ပြီဆိုမှ တောင့်တောင့်လေးရပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနှစ်ခုကို ကျနော့်နှာခေါင်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ရှလူးဆိုပြီး ၃-၄ ချက် မွှေးကြူလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ စွပ်ကျယ်လက်စကတ် အဖြူလေးကို ခေါင်းကနေစွပ်ပြီး ဝတ်ပေး၊ ကုတင်ခြေရင်းတန်းပေါ်က အိမ်နေရင်း ထမီအဝါနုရောင် အပါးလေးကိုပါ ကျနော်ကိုယ်တိုင် သေချာဝတ်ပေးတဲ့အထိ ကျနော့်ကို မျက်စိအောက် ပျောက်သွားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်တဲ့မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ စိုက်စိုက်ကြည့်နေတာဗျာ။ သနားစရာလေးကွယ်။ အားလုံးပြီးတော့မှ ဆံပင်ဖားလျားနဲ့ ချစ်သူလေးကို ပွေ့ချီပြီး မီးဖိုချောင်ဖက် ခေါ်လာပြန်တယ်။

ထမင်းစားပွဲက ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ခိုင်းထားပြီး မီးဖိုနားမှာ ထမင်းဟင်းတွေ ဟိုလှန်ဒီလောလုပ်ရင်း ရှာလိုက်တော့ ခုနက အစိမ်းကြော်အနွမ်းတွေရယ် ထမင်းရယ်ပဲရှိတယ်ဗျ။ ဒါနဲ့ ကြောင်အိမ်ဖွင့်ကြည့်တော့ ဝက်အူချောင်းအစိမ်းတွေ တွေ့တာနဲ့ ချက်ချင်းကောက်ကက်ကြော်လိုက်တယ်။

“ အနီလေး.. အစ်ကို့ချစ်သူလေး.. ပါးစပ်ဟ”

ဆိုပြီး ဇလုံလေးနဲ့ ဝက်အူချောင်းရယ် အစိမ်းကြော်အနွမ်းရယ် ထမင်းရယ် ရောနယ်ဖတ်ထားပြီး သူ့ရှေ့မှာဝင်ထိုင်ရင်း ကျနော်ကိုယ်တိုင် လက်နဲ့ ခွံ့ကျွေးတော့…

“ အစ်ကို.. အနီမဆာဘူး..”

လို့ ပြောရင်း ခေါင်းလေးခါပြတယ်။

“ အာ… မရဘူး.. ချစ်ရင်ခုဟ..”

ဆိုပြီး အတင်းခွံ့တော့မှ စိတ်မပါလက်မပါလေး ပါးစပ်ဟပြီး ထမင်းတွေဟင်းတွေကို ဝါးနေရှာတယ်။ ထမင်းနှစ်လုတ်လောက် ခွံ့ပြီးတာနဲ့ ရေနွေးကြမ်းလေးပါ တိုက်ပေးတော့ ဂွတ်ဂွတ်ဆိုပြီး မျိုချရှာတယ်။ အားလုံးစားသောက် ဆေးကြောပြီးတော့မှ ဖျော့တော့တော့လေးဖြစ်နေတဲ့ ကောင်မလေးကို ထပ်ပြီးပွေ့ချီပီး အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်တင်ပြီး နှစ်ယောက်အတူတူ ဖက်ထားရင်း လှဲလျောင်းနေတော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးလေးအပ်ပြီး အတင်းဖက်ထားရှာပြန်တယ်ဗျာ။

“ အစ်ကို… အနီနဲ့ အစ်ကိုတို့ ဟိုတခါပြောပြတဲ့ Of Mice & Men ဝတ္ထုထဲကလို တကယ်တူတူနေမှာလားဟင်…”

“ အာ.. နေမှာပေါ့..။ ယုန်ကလေးတွေနဲ့တူတဲ့ ကလေးလေးတွေ အနီက အစ်ကို့ကို မွေးပေးရမှာလေ.. နော့်..”

လို့ ပြောလိုက်တော့….

“ ဟုတ်..”

ဆိုပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးကလေးအပ်လို့ ငြိမ်ကျသွားရှာပြန်တယ်။ အဲ့ဒီလို တင်းတင်းလေးဖက်ထားရင်း အလွမ်းဖြေနေတဲ့ ကျနော့်ကောင်မလေးက ရုတ်တရက် ခေါင်းလေးထောင်ထလာပြီး ကျနော့်ကိုငေးရင်း..

“ အစ်ကိုရာ.. အနီလေ အစ်ကို့ကို တအားလွမ်းလိုက်တာ..။ အနီ့ကို နမ်းစမ်းပါကွာ”

လို့ ခပ်ဆွေးဆွေးလေး ပြောလာရော.. ပြွတ်ကနဲနေအောင် သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းလိုက်ရင်း ကျနော့်လက်တွေက သူ့စွပ်ကျယ်လေးအောက်က အခုအခံမပါတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လျှိုနှိုက်ရင်း ကစားပေးနေလိုက်တယ်။ နည်းနည်းလေး စုပ်နမ်းပြီးမှ နှုတ်ခမ်းချင်းပြန်ခွာလိုက်ရင်း သူ့စွပ်ကျယ်လေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးတွေကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ညှပ်ပြီး ချေပေးလိုက်တော့ မျက်တောင်လေးတွေ မှေးစင်းသွားတယ်။

“ အနီ အစ်ကို့ကို ချစ်ချင်နေလားဟင်”

လို့ မေးလိုက်တော့.. ဘာမှပြန်မပြောပဲ ခါးကထမီလေးကို ဖြေလျှော့ပြီး ကျနော့်လက်ကိုကိုင်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲက စောက်ဖုတ်ကို ကိုင်ဖို့ရွှေ့ပေးလိုက်တော့ အနီ့စောက်ဖုတ်ကလေးက အရည်တွေစိမ့်ကျလို့ စိုစိစိလေးဖြစ်နေတာ သိလိုက်ရတယ်။ အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း မှန်းပြီး ကျနော်လက်ချောင်းတွေနဲ့ အထက်အောက် ပွတ်ပေးလိုက်တော့

“ ရှီး … အစ်ကိုရယ်.. အနီနေလို့မရအောင် လွမ်းလိုက်တာ..။ အနီ့အဖုတ်လေးကို အခုပဲနမ်းပေးပါတော့ ..”

လို့ တောင်းဆိုလာတယ်ဗျာ။ တကယ်ကို သတ္တိရှိပြီး ပွင့်လင်းတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးပါလားကွယ်။

ထမီလေးကိုလျှောချလိုက်ပြီး ခြေထောက်အောက်ကနေ ဂွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တယ်။ အနီ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ခပ်ပါးပါးညှပ်ထားတဲ့ အမွှေးနက်နက်လေးတွေအောက်မှာ နီရဲရဲဟစိစိလေး အရည်တွေစို့လို့။ ကျနော် ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာသိနေတဲ့ အနီက လှဲအိပ်နေရာကနေ ခေါင်းထောင်ထပြီး လှမ်းကြည့်ရင်း စိတ်လှုပ်ရှားနေရှာပြီဗျ။ (ကျနော် စောက်ဖုတ်လျက်ပေးတိုင်း အနီက သေချာကြည့်ပြီးကို အရသာခံတတ်တယ်ဗျ..။ အဲ့လိုဆိုရင် ပိုပြီး သူ့အတွက်ကောင်းတယ်လို့ ပြောဖူးတယ်..။ ဘာကြောင့်လဲတော့ ကျနော်လည်း မသိပါဘူး)

ဒူးထောင်ပေါင်ကားထားတဲ့ အနီ့ပေါင်ကြားထဲကို ကျနော် ဝမ်းလျားမှောက်အိပ်လိုက်ရင်း အနီ့ပေါင်လုံး ဖွေးဖွေးလေးတွေကို သွားနဲ့ ဇတ်ဇတ်မြည်အောင် ဖွဖွရွရွလေး လျှောက်ကိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ပေါင်ဂွဆုံအရင်းနားလေးနှစ်ဖက်ကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိကပ်ပြီး နမ်းပေးနေလိုက်တယ်။ အဲ့လိုလေးတွေ လုပ်ပေးနေတော့ အနီ့ဆီက အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းလေးနဲ့အတူ..

“ အစ်ကို.. အနီလေး စိတ်တအားယားလာပြီကွယ်”

ဆိုတဲ့ မောသံလေး ကြားလိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ သူ့စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ကိုင်ပြီး ဖြဲချလိုက်ရင်း လျှာအပြားလိုက်သပ်ပြီး ကလော်ပြီး လျက်တင်ပေးလိုက်တယ်။

“ ဟားးးးးးးးးးးးး!! အစ်ကိုရယ်…”

ဆိုပြီး ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖမ်းဆုပ်ရင်း ကော့တက်လာတယ်ဗျ။ ပလပ်ပလပ်အသံတွေမြည်အောင် သေသေချာချာ လျက်ပေးနေတော့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ တွန့်လိမ်နေတာပဲပေါ့။ လျက်တယ်၊ အစိလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးတယ်၊ ဖိပြီးဆော့ပေးတယ်။ တဖြေးဖြေး သူ့စောက်ခေါင်းထဲမှာ အရည်တွေ ပြည့်လျှံလာတော့ ကျနော့်လျှာကို ထိုးထည့်ပြီး ကစားလိုက်တိုင်း ပလောက်.. ပလောက်ဆိုတဲ့ အသံတွေတောင် ထွက်လာတယ်။

လိင်ကိစ္စဆိုတာ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်းပဲဗျ။ ဝိုင်အရက်လိုပဲ.. မလုပ်ပဲ ကြာကြာအောင့်ထားရပြီး ပြန်လုပ်ပြီဆိုရင် ဘာအရသာမှန်း ပြောမပြတတ်အောင် ဆိမ့်ပြီးကောင်းလွန်းတာကိုးဗျ။ မယုံရင် ခင်ဗျားတို့ စမ်းကြည့်လေ။ အခု ကျနော်တောင် ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူး ချစ်သူ့စောက်ဖုတ်လေး လျက်နေရတာကို ဇိမ်တွေ့နေတာဗျ။ ကျနော် လျက်ပေးနေလို့ ကျနော့်ဆရာမလေး ကော့ပျံနေတာလေးကိုက ကြည်နူးပီတိ အရမ်းဖြစ်စေတယ်လေ။ ခပ်စူးစူးရှရှ ပျံ့လွှင့်နေတဲ့ စောက်ရည်နံ့လေးတွေက ပိုပြီးကျနော့်ကို ယစ်မူးသာယာစေတယ်ဗျ။ တခါတခါ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်လာတတ်တဲ့ အနီ့စောက်ရည်တွေကို ထွေးမထုတ်ပဲ မျိုချပစ်လိုက်တယ်ဗျာ။ အင်း.. ရွှံစရာမရှိပါဘူး.. ချစ်တာကိုးဗျ။ (ဒါကို ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ပဲသိတဲ့ စကားဝှက်နဲ့ သာကူသောက်တယ်လို့ ခေါ်တယ်ဗျ။ သာကူပျစ်ပျစ်နဲ့ တော်တော်လေး ဆင်တယ်နော့် ဟီး)

“ အစ်ကို…. အစ်ကို… အနီလေး ပြီးချင်လာပြီ..။ လာလာ.. လုပ်ပေးတော့…။ အစ်ကိုဆောင့်ပေးမှ ပြီးချင်တာ.. မြန်မြန်…”

ဆိုပြီး.. အော်သံထွက်လာမှ ကျနော်လည်း ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး ဒူးထောက်ရင်း ကျနော့်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်တယ်။ အပေါ်က လှန်တင်ထားတဲ့ စွပ်ကျယ်အောက်က ဘယ်ဖက် နို့ဝါဝါ၀င်းဝင်းအိအိကြီးကို လှမ်းပြီးကိုင်ဆုပ်ချေရင်း ကျနော့်ညာလက်က အနီ့စောက်စိလေးကို စက်ဝိုင်းပုံ ဝေ့ဝိုက်ကစားပေး.. အဲ့လိုလုပ်နေရင်း စိုရွှဲချောအိနေတဲ့ အနီ့စောက်ဖုတ်ကြပ်ကြပ်လေးထဲ ကျနော့်လီးကို ခါးကိုဆတ်ကနဲ ရှေ့ကိုတွန်းရင်း ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

“ အားးး ဟားးးးးးးး ကောင်းတယ် အကိုရယ်..”

အကြိမ်ကြိမ် လိုးကျင့်ရှိပြီးသား စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက စီးပိုင်ကြပ်တောက်နေတာပဲဗျ။ အနီ့စောက်ဖုတ်က အံ့သြစရာတစ်ချက်က ဘယ်အချိန်လိုးလိုး စစချင်းသွင်းရင် တော်တော်စီးပိုင်နေတာဗျ။ ဒါပေမယ့် အခု ကျနော် ဖြေးဖြေးချင်း လမ်းကြောင်းမနေတော့ပဲ တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိ လိုးသွင်းပစ်လိုက်တာဗျ။ အိ.. ဆိုတဲ့ အသံလေးတစ်ချက် ထွက်လာတာပဲရှိတယ်။ နို့ကိုင်နေတာ၊ စောက်စိချေပေးနေတာ၊ အောက်ကအဖုတ်ထဲ လိုးသွင်းနေတာ ၃ ခုပေါင်းလိုက်တော့ အနီတော်တော်လေး ကောင်းနေတယ်ဆိုတာ ချွေးစက်ကလေးတွေနဲ့ ဖီးလ်တက်နေတဲ့ မျက်နှာလေးက ဖော်ပြနေတာဗျ။ တစ်ချက်ချင်း ဒစ်ထိပ်ဖူးနားထိ ဆွဲထုတ်လိုက် အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက် မှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေရင်းက…

“ အင်..ငင်….ငင်…အင်..ငင်..ငင်..”

ဆိုပြီး ဆက်တိုက်အော်သံတွေ ထွက်လာတော့ သူပြီးချင်လာမှန်း ရိပ်မိလိုက်ပြီ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အနေအထားဖြစ်အောင် ကျနော်နေလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်လုံးကို ဝါဝင်းပြောင်တင်းနေတဲ့ အနီ့နို့ကြီးနှစ်လုံးစလုံးကို သေချာတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း အသားကုန် အရှိန်တင်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တယ်။

“ ဖောက်ဖောက်!! ဖြောင်းဖြောင်း!!”

“ ရှီးးးးး… ဟားးးးးး!! အစ်ကိုရေ.. ရေ… ရေ… အားးးးးးး!! အနီနေလို့မရတော့ဘူးးးးးး … အင် ငင် ငင်…”

အဲ့လိုတွေအော်ရင်း အနီကလေးခင်မျာ ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်ပြီး အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားရှာမှ ကျနော် အသားကုန်ဆောင့်လိုးနေတာကို ရပ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်လီးကြီးကတော့ သူ့အဖုတ်ဖောင်းအိအိလေးထဲမှာ မာတင်းပြီး တဆတ်ဆတ်ခါနေတုန်း။ ကျနော် မပြီးနိုင်သေးဘူးဗျ။ ဒါပေမယ့် အနီလေးခင်မျာ အခုမှ ပြီးသွားရှာတယ်ဆိုတော့ ဆက်မလိုးသေးပဲ ခဏအနားပေးထားလိုက်တာလေ။ အခု သူ့အဖုတ်နံရံတွေက ကျနော့်လီးကို တဇိဇိညှစ်နေတာ ခံစားမိတယ်။

အနီ့ကိုယ်လုံးပေါ်ကို ကျနော် မှောက်ချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်ပေးနေမိတယ်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကတော့ အခုထိ တဆတ်ဆတ်ခါပြီး ပြီးသွားတဲ့အရသာကို ခံစားနေတုန်းပဲဗျ။ အပေါ်ကနေ ဖိအိပ်ပြီး အသာလေးပြန်ညောင့်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ကျနော် ပြန်စလိုးပြန်တယ်။ အနီကတော့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး မှိန်းနေတယ်။

အဲ့လိုပြန်လိုးနေရာက ကျနော် အနီ့ဘေးကို လှိမ့်ချလိုက်ပြီး အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော့်ကိုကျောပေးနေလျှက် အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်ပြီး တင်ပါးအနောက်နားကနေ ကပ်လိုးတဲ့အနေအထားနဲ့ ဆက်ဆောင့်ပေးနေပြန်တယ်။ ဘေးတိုက်အိပ်နေတဲ့ အနီ့ဂျိုင်းအောက်ကနေလျှိုပြီး နို့တစ်လုံးကို လက်နဲ့ဆွဲဆွဲကိုင်ရင်း ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဆိုပြီး ၃ ချက်လောက် အားနဲ့ဆောင့်လိုးလိုက်၊ ဒုတ်ဒုတ်ဆိုပြီး ကျနော့်လီးအရင်းနားလေးတင် ကပ်ဆောင့်လိုက်နဲ့ ၁၅ မိနစ်လောက် တင်လိုက်ချလိုက် လိုးပေးနေမိတယ်။ လိုးနေရင်း အနီ့ကို လှမ်းစကားပြောတယ်…။

“ အနီလေး… ရလားဟင်”

“ အင်းးးး …ဘာရတာလဲ.. အစ်ကို…”

“ အစ်ကိုလိုးနေတာကြာလို့ အနီလေး ခံနိုင်သေးလားလို့ပါ…။ ဟင်း.. အင့်အင့်.. ကောင်းလိုက်တာကွာ”

“ အာ.. အနီလေးက ဝကိုမဝသေးတာ…။ အစ်ကို စိတ်ကြိုက်သာလိုး ဟုတ်ပြီလား…။ မနက်ဖြန် အနီ အလုပ်ပိတ်တယ်..။ ဒီနေ့ တစ်နေကုန် ချစ်မယ်လေနော့် အစ်ကို..”

“ အင့်…အင့်… ရှီးးးးးးး!! အေးပါ.. ဆရာမလေးရာ..။ အခုလေးဖက်ထောက်ပေးတော့..။ အစ်ကို ပြီးးချင်သလို ဖြစ်လာတယ်…။ အစ်ကို ခဏချွတ်လိုက်မယ်နော်..”

“ ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း… အစ်ကို့ဟာကို အနီ့အဖုတ်လေးထဲကနေ အချွတ်ကိုမခံနိုင်တာ…။ ဒီအတိုင်းပဲ ဖြေးဖြေးချင်းထပြီး လေးဖက်ထောက်လိုက်မယ် … မချွတ်နဲ့..”

အဲ့လိုနဲ့ လေးဖက်ထောက် အနေအထားဖြစ်အောင် စောက်ဖုတ်နဲ့လီး တပ်လျှက်က ဖြေးဖြေးချင်းထရင်း ပြင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အနီ့ဖင်တုံး ဖွေးဖွေးအယ်အယ်လေးနှစ်ခြမ်းကို သေချာဆုပ်ချေရင်း လိုးဆောင့်ပြန်တယ်။ အနီကတော့ တအင့်အင့်နဲ့ တင်ပါးလေးကော့ပြီး ခံနေရှာတယ်။ ၁၀ ချက်လောက် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ အနီက အော်လာပြန်တယ်..။

“ အစ်ကို..အစ်ကို.. အနီထပ်ပြီး ကောင်းလာပြန်ပြီ…။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ..ဆောင့်ပေး…”

အဲ့လိုအော်လာတော့ ကျနော်အားထပ်ထည့်ပြီး တဖန်းဖန်း အသံတွေထွက်အောင်ကို ပိတ်ပိတ်ဆောင့်ပြီး လိုးပေးနေမိတယ်။ ဆောင့်နေရင်းမှာကို အနီလေးက

“ အင်းးးးးးးးးး အင်းးးးးးးး”

ဆိုပြီး အော်ရင်း နောက်တစ်ချီ ပြီးသွားပြန်တယ်။ ကျနော် အခုထိ မပြီးသေးဘူးဗျ။ ကျနော့်အငယ်ကောင်က ပိုပြီးတောင် မာတောင့်လာပြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မလား ထင်နေရတယ်။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး စိတ်ကို အသားကုန်အားတင်းရင်း အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ လေးဖက်ထောက် ဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ အနီ့တင်ပါးက စိတ်ကိုအသားကုန် ကြွနေစေတဲ့အပြင် အနီ့ကျောလည်လောက်ထိ ရောက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်နက်နက်ကလေးတွေကို ကျနော့်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲရစ်သိမ်းပြီး အနောက်ကို တင်းတင်းဆွဲရင်း မြင်းပြိုင်တဲ့ ဂျော်ကီလို မာန်သွင်းရင်း အားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ ကျနော့်လီးထိပ်မှာ ကျင်ဆိမ့်ဆိမ့်အရသာဖြစ်ပြီး ပြီးချင်လာတယ်။

ညာလက်က အနီ့ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆွဲ၊ ဘယ်လက်က တင်ပါးအိအိကြီးတစ်ခြမ်းကို ဆွဲညှစ်ပြီး တဖုတ်ဖုတ်၊ တဖန်းဖန်း သံစုံမြည်အောင် ဆောင့်နေရင်း အနီ့ညည်းညူသံတွေ တအင့်အင့်တွေ ကြားထဲက ကျနော့်သုတ်ရည်ပူပူတွေကို ဆရာမလေးရဲ့ ကုန်းထားတဲ့ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ခုကြားထဲက စိုအိနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို အရှိန်ပြင်းပြင်း ပန်းထုတ်လိုက်မိတယ်။

“ ဟားး…. အနီလေး.. အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ…..”

အဲ့ဒီနေ့က ဆက်တိုက် လေးချီလောက် ကျနော်ပြီးအောင် နားနားပြီး တွယ်မိတယ်ဗျာ။ ညနေပိုင်းရောက်တဲ့အထိ ကျနော်က မာန်မကျသေးဘူးဗျ။ ကျနော့်ချစ်သူလေးခင်မျာတော့ မီးလောင်ထားတဲ့ နှင်းပန်းပွင့်ကလေးအတိုင်း နွမ်းရိသွားရှာတယ်။ ဘယ်နှစ်ခါပြီးသလဲဆိုတော့ သိတောင်မသိတော့ပါဘူး အစ်ကိုရာတဲ့။ လေသံတောင် သဲ့သဲ့လေးပဲ ထွက်ရှာတော့တယ်ဗျ။ ပိုဇေရှင်ကလည်း စုံစိသွားအောင်ကို လိုးကြတာပေါ့လေ။ နှစ်ယောက်သား ချွေးသံတရွှဲရွှဲဖြစ်တဲ့အထိ တဖုန်းဖုန်းကို ဆော်မိတာပေါ့။ ကြားထဲက ပြတ်လပ်နေတဲ့ ရက်တွေအတွက် အတိုးချပြီး ချစ်ကြတာလေ။

ကျနော် ပထမတစ်ချီပြီးသွားလို့ ဆေးကြောသန့်စင်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်ရင်း အနီလေးကိုဖက်ပြီး မှိန်းနေတာ ဘာမှတောင်မကြာသေးဘူး၊ အနီက ကျနော့် ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်နေတဲ့လီးကို အသားကုန် တပြွတ်ပြွတ် ကုန်းစုပ်ပေးတော့ ဘာမှတောင်မကြာလိုက်ဘူး ပြန်တောင်လာတာပေါ့။ တောင်လာတာနဲ့ အနီလေးက ဒီတစ်ခါ အနီ့အလှည့်ဆိုပြီး ကျနော့်ကိုတက်ခွ၊ ခါးလေးမတ်မတ်ထား၊ တင်လေးကော့တော့တော့လုပ်ပြီး အပေါ်က တက်လိုးတော့တာဗျ။ အခုမှ တစ်ချီပြီးထားတဲ့ ကျနော်က သူ့စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါစေဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ သူ့ဖာသာ တဖတ်ဖတ် တက်ပြီးဆောင့်နေတာကို ပက်လက်အိပ်ရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးလိုက်တယ်။

အငြိမ်မနေပဲ ခုန်ပေါက်နေတဲ့ နို့ထွားထွား ဝါဝါ၀င်းဝင်းလေးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ချေပေးရင်း တချက်တချက် ကော့ကော့ပေးနေလိုက်တယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ထောက်ရင်း ခပ်ကြာကြာလေး ဆောင့်လိုးပြီးမှ တစ်ပတ်လှည့်ပြီး ကျောပေးလျှက်အနေထားကနေ တက်ပြီး နောက်ပြန်ဆောင့်လိုးပြန်တယ်။ အဲ့ဒီတော့ ကျနော်က ပက်လက်အိပ်နေလျှက်ကနေ လက်ထောက်ပြီးထရင်း အားနဲ့ပြန်ကော့ရင်း ဆောင့်ပေးပြန်တယ်။

အနီလေးက တော်တော်လေးကို မာန်ပါတယ်ဗျ။ သာမန်မိန်းမတွေလို တအိအိဆောင့်တာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ သူ့အိုးလှလှလေး ကျနော့်ဆီးခုံနဲ့ထိမိသံ တဖန်းဖန်း အကျယ်ကြီးမြည်တဲ့အထိ တက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေရှာတာ။ သူ အဲ့လိုတက်ပြီး လိုးနေတာခံနေရင်း ကျနော်ပြီချင်လာမှ ဒူးထောက်လေးဖက်ကုန်းပုံစံနဲ့ပဲ ဆောင့်လိုးရင်း ပြီးလိုက်တာပေါ့။ အဲ့လိုနဲ့ ကျနော် ၃ ချီမြောက်ပြီးသွားပြီ အနီနဲ့ အတူနေတဲ့ သူ့အဒေါ်ပြန်လာခါနီးမှ ပြန်မယ်ဆိုပြီးပြင်တော့..

“ အစ်ကို မပြန်ခင် တစ်ခါလောက် မလုပ်ချင်တော့ဘူးလား”

ဆိုပြီး အဝတ်တွေဝတ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ချွဲပြန်တယ်။ ဒါနဲ့ ကဲ ဆိုပြီး ဖက်တာနမ်းတာ စုပ်တာတွေ ဘာမှထပ်မလုပ်တော့ပဲ ကုတင်ဇောင်းမှာ အနီ့ဖင်တစ်ပိုင်းကို အောက်ကိုခပ်လျှောလျှော အနေအထားဖြစ်အောင် ပက်လက်အိပ်ခိုင်းထားပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း မြန်မြန်လေး အားကုန်ဆောင့်လိုးရင်း လေးချီမြောက်ပြီးခဲ့တယ်ဗျာ။

အဲ့လိုနဲ့ ကျနော် အနီ့အိမ်ကပြန်လာတော့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ နှုတ်ဆက်အနမ်းလေးကိုတောင် ထပြီးမနမ်းနိုင်တော့လို့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခွေနေတဲ့ သူ့ကိုပဲ ကျနော် ချစ်စနိုးအနမ်းလေးပေးပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ပြန်ခါနီးတောင်

“ မနက်ဖြန်လည်းလာနော်.. အစ်ကို..။ အနီလေး ထပ်ချစ်ချင်သေးတယ်”

ဆိုပြီး ထပ်ချိန်းခဲ့သေးတာဗျ။ ကျနော်လည်း အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ပုံ့ပုံ့ကိုတောင် သတိမထားနိုင်တော့ဘူး။ ရေမိုးချိုးထမင်းစားပြီး အိပ်ယာထဲဝင်ပြီး ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တာ နောက်တစ်နေ မနက်မှပဲ ကြည်ကြည်လင်လင် နိုးလာတော့တယ်။ ထလာပြီး ရေမိုးချိုးစားသောက်၊ အနီ့အိမ်ဖက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ စိတ်ကူးလေး တယဉ်ယဉ်နဲ့ပေါ့လေ။

ဒါပေမယ့် အနီလေးတို့အိမ်တံခါးမကြီး ပိတ်ထားတော့ ရင်မောသွားတယ်။ ဒီနေ့ သေချာချိန်းထားပါတယ် ဘာလို့ အိမ်မှာမရှိတာလဲပေါ့။ တံခါးမကြီးရဲ့ သော့ခလောက်မှာ စာတစ်စောင် ညှပ်ထားတာ တွေ့တော့ ယူဖတ်လိုက်တယ်။

“ အစ်ကို..

ဆောရီးကွယ်။ အနီ အိမ်ခဏပြန်စရာအကြောင်း ပေါ်လာလို့ ဟိုဖက်ကမ်းကိုသွားပြီ။ မနက်ဖြန်မနက်မှ ပြန်ရောက်မယ်နော်။ ချစ်လို့မဝသေးဘူး သိလား။

နီနီချို…။”

အင်း.. ကျနော့်မှာတော့ စိတ်ကူးလေးတယဉ်ယဉ်နဲ့ အချစ်နလံထမလို့ စဉ်းစားလာတာ မထူးပါဘူးဆိုပြီး မြို့ထဲက ကဗျာဆရာတွေ ထိုင်တတ်တဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖက်ထွက်လာပြီး သူတို့နဲ့ ပေါက်ကရလေးဆယ်တွေ ထိုင်ပြီး လေပစ်နေမိတယ်။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ရောက်မှ အပူရှိန်ပြင်းလာပြီဆိုပြီး အိမ်ဖက်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ နေ့လည်စာစားသောက်ပြီး အဘိုးကုတင်ဘေး သွားထိုင်ရင်း ခြေဆုပ်လက်နယ်လုပ်ရင်း စကားပြောနေမိတယ်။

“ ဟေ့ကောင်.. ဟိုချီမင်း .. မင်းတော့ နာတော့မယ်.. ငါသိတယ်နော်”

“ ဟမ်! ဘာသိတာလဲ အဘိုးရ..”

“ မင်းမိန်းမနှစ်ယောက် ရတော့မယ်ဆိုတာ ငါမြင်နေသကွာ.. ဟားဟား”

“ အာ.. အဘိုးကလည်းဗျာ..။ ကျနော် နှစ်ယောက်မယူပါဘူး”

“ မယူရင် မင်းအခုကိစ္စတွေ ဘယ်လိုရှင်းမလဲ မအေပေးလေးရ..။ ငါအကုန်သိတယ်နော် …။ မင်းဘွားလေးမေသာ ဘာမှမသိတာ..။ ငါတော့ မြေးချွေးမတစ်ယောက်က နာ့စ်မလေး၊ နောက်တစ်ယောက်က ဆရာဝန်မလေး ရဦးမှာပေါ့.. ဟဲဟဲ..။ ဖိုးသက်ရေ.. နှစ်ယောက်လုံးက သနားစရာလေးတွေနော်”

“ အာ.. ဘယ်သူလဲ ဘကြီးရဲ့ သနားစရာကောင်းတာ”

ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ ဆေးရုံကပြန်လာဟန်တူတဲ ပုံ့ပုံ့ အခန်းထဲဝင်လာလို့ ကျနော်တော်တော် လန့်ဖျန့်သွားတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အဘိုးလေးကတော့ တဟားဟား အော်ရယ်ရင်း

“ ရီရီရေ.. နင့်ကောင်ကို နင့်ဖာသာ မေးကြည့်ပေတော့”

လို့ ပြောရင်း အကြံအိုက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း သဘောတွေဇွတ်ကျနေရော။ အဘိုးလေးကို သွေးပေါင်ချိန်လေးဘာလေးတိုင်း၊ ဆေးတိုက်စရာရှိတာ တိုက်ပြီးတာနဲ့ ပုံ့ပုံ့က

“ ပူလိုက်တာ.. ကြံရည်အေးအေးလေး သောက်ချင်တယ်..။ ဖိုးသက် ပုံ့ပုံ့ကို ကြံရည်လိုက်တိုက်..”

ဆိုပြီး စကားစလာတော့ ကျနော်လည်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရတယ်။

“ ပုံ့ အိမ်ပြန်ပြီး အဝတ်လဲလိုက်မယ်..။ ဖိုးသက်လာခေါ်”

ဆိုပြီး ပြန်သွားတော့ ကျနော်လည်း

“ အေး အေး”

ဆိုပြီး ပြောလိုက်ရတာပေါ့။ သူထွက်သွားတော့မှ အဘိုးကုတင်ဘေးကနေ ထထွက်မလို့ လုပ်တော့..

“ ညိုချောဆရာဝန်မလေးနဲ့ ဖြူဖွေးဖွေးနာ့စ်မလေး ကြိုက်ရာကိုရွေးတော့ ငါ့မြေးဟိုချီမင်းကြီး”

ဆိုပြီး အဘိုးက လှမ်းနောက်လိုက်သေးတယ်။

“ ဖိုးသက်လေး ပုံ့ကိုချစ်တယ်လို့ မပြောသေးဘူးနော်..”

တဲ့။ ကျနော့်ငယ်ငယ်က ကောင်မလေးတစ်ယောက် ကြံရည်ခွက်ထဲက ကြံရည်တွေကို စုပ်သောက်ရင်း ကျနော့်ကို မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြရင်း ရယ်ကျဲကျဲမျက်နှာလေးနဲ့ လှမ်းမေးတယ်။ ကျနော်နဲ့ ပုံ့ပုံ့တို့ရဲ့ အိမ်တွေရဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ လူရှင်းတဲ့ လမ်းဘေးကြံရည်ဆိုင်လေးရဲ့ ခုံပုလေးမှာ တူတူထိုင်နေကြတာဗျ။ အိမ်နေရင်း ရှပ်အင်္ကျီအပါး လက်ရှည်အဖြူလေး ဝတ်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်က ဘရာအနက်ကလေးက ရေးရေးလေး မြင်နေရတယ်။ အောက်ကထမီအနက်မှာ ပန်းပွင့်အပြာဖျော့ဖျော့လေးတွေပါတဲ့ ထမီတပတ်နွမ်းလေး ဝတ်ထားရင်း ဘေးတိုက်ထိုင်နေတော့ စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးအလှလေးက ပေါ်လွှင်နေတာပေါ့။

နွေဒဏ်ပြင်းပြင်းကြောင့် ကြွေကျနေတဲ့ သစ်ရွက်အသေတွေက အအေးဆိုင်ဖွင့်ထားတဲ့ လမ်းကလေးပေါ်မှာ လေတွေဝှေ့လိုက်တိုင်း ရှပ်တိုက်ပြေးလွှားလို့။ ကျနော့်ရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးနဲ့ ဆရာဝန်မလေးဟာ ပုဇွန်ဆီရောင်တောက်နေတဲ့ ညနေခင်းထဲမှာ အင်မတန်ကြည့်ကောင်းနေတဲ့ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ထဲက နတ်မိမယ်ကလေးအတိုင်းပဲဗျာ။

“ အင်းးး”

“ ဘာအင်းလဲ! လူလည်း ဖွတ်ဖွတ်ကြေနေပြီနော်.. အကျင့်ပုတ်ကလေး..။ အခုထိ နိုင်စားပေးတုန်း… လူများသားသမီးကို… ဟွန်း”

နှုတ်ခမ်းကို ထော်ထော်ကလေးလုပ်ပြီး မူနွဲ့နေပြန်တယ်။

“ ပုံ့က ငါ့ကို ချစ်နေတာလားဟင်”

“ ဘာ… ဖိုးသက်နော်.. အဲ့လိုမပြောနဲ့၊ မချစ်ပဲ.. နင်လုပ်သမျှ ငြိမ်ခံနေမလား..။ ငါ့မှာတသက်လုံး နင့်ကို ဘယ်လောက်မျှော်နေခဲ့ရသလဲဆိုတာ.. ငါပဲသိတယ်နော်.. တော်ပြီ တော်ပြီ..”

အဲ့လိုပြောပြီး ဝမ်းနည်းဟန်နဲ့ မျက်ရည်လေး တလည်လည်နဲ့ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ကျနော် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း.. ..

“ ပုံ့….”

ပြန်မထူးဘူးဗျ။ စိတ်ကောက်ပြီး ခေါင်းကိုငုံ့ထားတယ်။

“ ဟောဗျာ.. ငါ့သူငယ်ချင်းလေးကလည်း..။ ဒီမှာကြည့်.. ငါပြောမယ်.. ဟေး”

ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ မော့ကြည့်တယ်။

“ နင်အရမ်းလှတယ်.. သိလား..”

မျက်နှာလေးက လှစ်ကနဲ ပြုံးချိုသွားတယ်။

“ အဲ့ဒီတော့”

“ ငါလေငါ.. နင့်ကို..”

ကျနော် ဘာပြောရမလဲဗျာ..။ ကျနော်သူ့ကို အရမ်းသနားတယ်။ ဒါပေမယ့် အနီ့ကိုလည်း ကျနော်အသည်းပေါက်မတတ် ချစ်နေမိပြီဗျ။

“ ငါက မိန်းမတန်မဲ့ မရှက်မကြောက် ဖြစ်ခဲ့တယ်..။ နင်က ယောကျ်ားဖြစ်ပြီး ဘာလို့ သတ္တိမရှိရတာလဲဟင်..။ နင်ဟာ အခုထိ ငယ်ငယ်ကလိုပဲ.. အထက်စီးကနေအမြဲ..”

“ ပုံ့ရာ.. ငါက လူဆိုးဆိုတာ နင်ကြားတယ်မလား…။ နင်စိတ်ဆင်းရဲချင်နေတာလားဟာ ..”

အံ့သြနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။

“ ဖိုးသက်.. နင်အဲ့လို အူကြောင်ကြောင်တွေ လျှောက်ပြောမနေနဲ့။ ငါက နင် ငါနဲ့ကွဲသွားကတည်းက နင် ဘယ်လိုနေတယ်ထိုင်တယ်ဆိုတာ အကုန်လုံးသိနေခဲ့တာ….။ တော်ပြီဟာ.. ငါပြန်တော့မယ်..”

ဆိုပြီး ကြံရည်ဆိုင်လေးကနေ ရုတ်တရက် ထပြန်သွားတယ်။ တော်တော်လေးကို ရှက်သွားရှာတယ်နေမှာဗျ။ ကျနော် ကြံရည်ဖိုးရှင်းပြီး ခပ်မြန်မြန် ပြေးလိုက်သွားတော့ ဆံပင်ရှည်လေးတွေ တခါခါနဲ့ လှစ်ကနဲ သူ့အိမ်ခြံဝင်းလေးထဲ ပြေးဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်ရလို့ ကျနော် အတင်းပြေးလိုက်သွားတယ်။ အိမ်ထဲဝင်ပြီး လိုက်ရှာတော့ မတွေ့တော့ဘူး။ မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်ကြည့်တော့လည်း မတွေ့ဘူး။ သူ့အဖော်အဖြစ် တောကခေါ်ထားတဲ့ ကလေးမလေးက

“ အန်တီရီရီ အပေါ်ထပ်မှာရှင့်”

လို့ ချက်ပြုတ်နေရာက လှမ်းပြောလို့ အိမ်အတွင်းဖက် လှေကားကနေ အပေါ်ထပ်ကို ကျနော် တက်ခဲ့တယ်။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်ပြီး ရှာရင်း နောက်ဖေးဝရံတာ ရောက်သွားတယ်။ တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကျောပြင်ကလေးကို အရင်တွေ့ရတယ်။

အနားကို ကျနော်ရောက်သွားတော့ ဖတ်ကနဲ မော့ကြည့်ရင်း ဆံပင်ရှည်တွေကြားထဲက မျက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ ပါးပြင်လေးကို ရှပ်လက်ရှည်ရဲ့ လက်ဖျံနဲ့ပွတ်ပြီး သုတ်နေရှာတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲ
မှာ ကျဉ်ကနဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ အို.. သနားစရာ ကျနော့်ပုံ့ပုံ့ကလေးရယ်။

ဒူးလေးပေါ်မေးတင်ပြီး ရှိုက်နေရှာတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးဘေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း ပွေ့ဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ကျနော့်မျက်နှာနဲ့ အပ်ထားရင်း ပါးချင်းပွတ်ပြီး သုတ်ပေးနေမိတယ်။ အလုပ်ကပြန်လာစ ဆရာဝန်မလေးကိုယ်က ချွေးနဲ့ရောထားတဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ သင်းပျံ့ပျံ့လေးကို ရှူမိတော့ ကျနော် ယစ်မူးနေမိတယ်။

ကျနော်လေ.. ကျနော် သူ့ကိုချစ်တယ်ဗျာ။ ကဲ.. လူတစ်ယောက်ဟာ မိန်းမနှစ်ယောက်ကို တစ်ပြိုက်နက်ထဲ ချစ်လို့မရဘူးလား။ အနီလေးကိုချစ်သလောက် မဟုတ်ပေမယ့် ပုံ့ပုံ့ကိုလည်း ကျနော် ချစ်မိနေပီဗျ။ ကျနော် ရူးနေပြီလားမသိဘူး။ တဘဝလုံး ကျနော့်ကို မျှော်နေခဲ့တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ကျနော် သနားလာရာကနေ ချစ်မိသွားပြီဗျာ။

“ ပုံ့လေး ငါနင့်ကိုချစ်တယ်သိလား.. ချစ်တယ်.. ချစ်တယ်….”

“ ဟင်”

တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေး ရုတ်တရက် အရှိုက်ရပ်ပြီး အံ့သြဝမ်းသာနေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်လာတယ်။

“ ဖိုးသက်လေးရယ်… ပုံ့နင့်ကိုချစ်လို့ သေတော့မယ် သိလား …”

လို့ အဖျားခတ်နေတဲ့ အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပြောရင်း ကျနော့်ကို အတင်းဖက်လာတယ်။ ကျနော်သူ့ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းနေမိတယ်။ နဖူးဝင်းဝင်းလေး မွှေးပျံ့နေတဲ့ဆံနွယ်တွေ၊ မျက်ရည်တွေနဲ့ အေးစက်တဲ့ ပါးပြင်ဖောင်းဖောင်းအိအိလေး၊ နောက်ဆုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းစိုစိုလေး။ သူကလည်း မလျှော့သော ထက်သန်မှုနဲ့ ကျနော့်အနမ်းတွေကို တုန့်ပြန်လာရှာတယ်။ အခု ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အိမ်နောက်ဖေးဝရံတာမှာ ဖက်ပြီး လုံးထွေးနေကြပီ။

အရင်က အကြိမ်ကြိမ် အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ပြီးသားပေမယ့် အခုမှ တရားဝင်ချစ်သူတွေလို ဖြစ်ရတော့ နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားကုန်ပြီဗျ။ ခါတိုင်းဆို ပုံ့ပုံ့က ကျနော်လုပ်သမျှ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နဲ့ ငြိမ်ခံနေရှာပေမယ့် အခုတစ်ကြိမ်တော့ မတူဘူးဗျ။

“ ဖိုးသက်လေး.. ဖိုးသက်လေး”

လို့ အဆက်မပြတ် ရေရွတ်ပြီး ကျနော့်ကို အဆက်မပြတ် နမ်းနေတယ်။ သူ့တကိုယ်လုံး တုန်နေတယ်ဆိုတာ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားတဲ့ ကျနော် ခံစားနေရတယ်။

“ ချစ်တယ်… မောင်ရယ်..။ ပုံ့ မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်”

လို့ တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ကျနော့်ကို အရုပ်ကလေးကိုဆော့နေတဲ့ ကလေးလေးလို နမ်းလိုက်ဖက်လိုက် ရှုပ်ရှက်ခတ်အောင် အမျိုးမျိုးလုပ်နေတော့ ကျနော့်စိတ်တွေ လှုပ်ရှားစပြုလာပြီ။ ဝရံတာမှာ ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ရင်း ဖက်ထားရာကနေ ဇိုးကနဲဇတ်ကနဲ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ထထိုင်လိုက်ရင်း ကျနော့်ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်တော့ ကျနော် လန့်သွားတယ်။ ဘာလုပ်မလို့လဲဆိုတာ မျက်လုံးအကြောင်သားနဲ့ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ရင်တွေ အရမ်းတုန်လာပြီ။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က ခပ်ဖောင်းဖောင်းဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်ကို သူ့လက်ချောင်း ပျော့ပျော့ရှည်ရှည်နဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေပြန်ပြီ။

“ ပုံ့ အောက်မှာ ကောင်မလေးရှိတယ်နော်..။ ပြီးတော့ ဝရံတာကြီးမှာ..”

လို့ ကျနော်လှမ်းပြောလိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးက ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ့ ခေါင်းကလေး ရမ်းခါပြတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျနော့်အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဇတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ သူချွတ်ရလွယ်အောင် ကျနော် တင်ပါးကိုကြွပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ခပ်မာမာဖြစ်စပြုနေတဲ့ လီးက ဖြောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတယ်။ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက ကျနော့်လီးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်လိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေကို သေချာ ဘယ်လက်နဲ့ သိမ်းလိုက်ရင်း ခေါင်းငုံ့ပြီး ကျနော့်လီးကို နှုတ်ခမ်းလေးစုပြီး ဒစ်ထိပ်မှာတေ့ရင်း ဖိချလိုက်တော့ ထုတ်ကနဲနေအောင် ဖြစ်သွားပြီး ကျင်တက်သွားတယ်။

သူ့ညာဖက်လက်က ကျနော့်လီးအရင်းကနေ ဂွင်းတိုက်သလို ဆော့ပေးနေသလို ခေါင်းလေးကို နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်လုပ်ရင်း ကျနော့်လီးကို စုပ်ပေးနေတော့ ကျနော့်မှာ ကော့ကော့တက်လာအောင် ကောင်းစပြုလာပြီ။ အချိန်မရွေး လူမိနိုင်တဲ့နေရာမှာ ဒီလိုအလုပ်ခံနေရတော့ စိတ်ကလည်း ပိုပြီး လှုပ်ရှားစပြုလာပြီဗျာ။ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်က ပုံ့ထမီကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဖြေချလိုက်ရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်ကနေ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပွတ်ပေးနေပြန်တယ်။ စိုထိုင်းထိုင်း အရည်လေးတွေက အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုဖောက်ပြီး စိမ့်ထွက်စပြုလာတော့မှ ပုံ့ပုံပေါင်လုံးကို အတင်းဆွဲပြီး အောက်ပိုင်းဗလာဖြစ်သွားအောင် ဆွဲချွတ်ရင်း ပက်လက်အိပ်ထားတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ပြောင်းပြန်တက်ခွသလိုဖြစ်အောင် အတင်းဆွဲပြီး အနေအထားကို ပြင်လိုက်တယ်။

နှစ်ယောက်လုံး အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ တစ်ယောက်က ကုန်းပြီး လီးစုပ်နေတဲ့အချိန် အောက်ကတစ်ယောက်က မျက်နှာပေါ်ခွထားတဲ့ တစ်ယောက်ကို ပက်လက်အိပ်ရင်း စောက်ဖုတ်လျက်နေကြပြီ။ 69 ပိုစေရှင်ပေါ့။ အောက်က ပုံ့ပုံ့ပါးစပ်ထဲကို ကျနော် ကော့ကော့ပြီး ထိုးသွင်းနေတဲ့အချိန် အပေါ်ကလည်း ကျနော့်မျက်နှာပေါ်ခွထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတင်းဖြဲရင်း မျက်နှာပေါ်အပ်နေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အသားကုန် လျက်ပေးနေလိုက်တော့ စောက်ရည်မွှေးမွှေး ချိုချိုတွေက ကျနော့်မျက်နှာပေါ် တစက်စက် ကျလာတဲ့အထိ ဖြစ်ကုန်ရော။ ဒီကြားထဲ နွေလေရူးလေးက ဝရံတာကို ဖြတ်တိုက်လာတော့ အေးကနဲ အေးကနဲ အရသာလေးနဲ့ လီးအစုပ်ခံရင်း အဖုတ်လျက်နေရတာ တသက်မမေ့နိုင်မဲ့ အတွေ့အကြုံမျိုးပေါ့ဗျာ။

နှစ်ယောက်လုံး တော်တော်လေး အရှိန်ရလာတော့မှ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ကျနော့်အပေါ် ပြောင်းပြန်တက်အိပ်ရင်း လီးစုပ်ပေးနေတာကိုရပ်ရင်း သူ့ပါးစပ်ထဲက ကျနော့်မာတင်းနေတဲ့ အငယ်ကောင်ကို ပလွတ်ဆိုပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ သူ့အဖုတ်ကို လျက်ပေးနေတဲ့ ကျနော့်မှာ အားရပါးရ လျက်နေရာကနေ ဆွဲအခွာခံလိုက်ရတော့ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ပက်လက်လှန်နေတဲ့ ကျနော့်အပေါ်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားနဲ့ ပြန်ခွရင်း ထိုင်လိုက်တယ်။ လေတိုက်လို့ လွှင့်ပါနေတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သေချာသိမ်းလိုက်ရင်း နောက်စေ့နားမှာ သေချာချည်ထုံးလိုက်တယ်။

ကျနော့်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ သေချာချိန်ပြီးတေ့ရင်း ကျနော့်ကို ငုံ့ကြည့်ပြီး မြတ်နိုးတဲ့အပြုံးလေး ပြုံးနေတာကို ဝိုးတဝါး ညနေခင်းအလင်းရောင်အောက်မှာ မြင်နေရတာ တမျိုးလေးဗျာ။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို အခုလို ချည်ထုံးထားတော့ လည်တိုင်ရှည်ရှည်အလှလေးရယ်၊ ကျော့ရှင်းတဲ့ သူ့အဝတ်မဲ့ကိုယ်လုံး၊ နည်းနည်းလေး အိတွဲတွဲလိုဖြစ်နေတဲ့ ညိုစိမ့်စိမ့် နို့ကြီးတွေက အရင်းဖက်က အုံထွားသလောက် အဖျားဖက်ကို ကော့ပြီး ချွန်တက်နေတာတွေ… ကျနော့်မှာ ဒါတွေကို မြင်နေရတော့ အရမ်းစိတ်ကြွလာပြန်ပြီ။

“ ပုံ့ မောင့်ကိုချစ်ပြီနော်.. မောင်..”

လို့ ပြောရင်း ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ အံလေးတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျနော့် လီးထစ်ဖူးထိပ်ဟာ နွေးနွေးလေးဖြစ်နေတဲ့ စိုအိအိ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို စွပ်ကနဲ ဝင်သွားတယ်။

အားးးးးးး!! ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ သူ့ခင်မျာလည်း စိတ်မရဲသေးဘူးနေမှာဗျ။ အခုမှ ပထမဆုံးအကြိမ် ကျနော့်ကို အပေါ်ကနေတက်ပြီး လုပ်ရှာတာကိုး။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ကလေးထောက်၊ တင်ပါးလေးကော့ပြီး.. ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ခြေဖျားလေးထောက်ရင်း တဖြေးဖြေး ဖိချနေရှာတာဗျ။ သိပ်ပြီးမရဲသေးတော့ တစ်ဝက်လောက်ပဲ အသွင်းအထုတ် လုပ်ရဲရှာနေတာပေါ့လေ။ ကျနော့်စိတ်တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်လာပြီဗျာ။

“ ပုံ့ ထိုင်ချလိုက်တော့ ထိုင်ချ…။ ငါ့ကို တအားချစ်လိုက်တော့ဟာ..”

လို့ ခေါင်းထောင်ကြည့်ပြီး ကျနော်ပြောရင်း သူ့နို့တွေကို အုံလိုက်ကိုင်ပြီး တအားဆုပ်ချေပေးလိုက်တော့… ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ဇတ်ကနဲ ထိုင်ချပစ်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်လုံး ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး

“ ရှီးးးးးးးးးးးးးးး!!”

ဆိုပြီး ပြိုင်တူအော်မိရောဗျ။

“ မောင်.. မောင်.. ကန်တော့နော်.. အရမ်းနာသွားလို့လား..”

ဆိုပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျနော့်လီး အဆုံးထိအောင် ဝင်နေလျှက်က ကျနော့်မျက်နှာနားကို ကိုင်းညွှတ်လာပြီး မျက်နာငယ်လေးနဲ့ ကပ်ပြီးမေးလာတော့..

“ ဟင့်အင်း.. အရမ်းကောင်းသွားလို့… ပြွတ်.. အင့် အင့်… အင် အင်းးးးး”

ချက်ချင်းပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်၊ လည်တိုင်လေးကို သိုင်းဖက်ရင်း ကျနော်အောက်ကနေပင့်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ကော့လိုးလိုက်တော့ အဲ့လိုအသံတွေ ထွက်လာတယ်။ ကျနော်သောက်ရမ်း တင်းနေပြီဗျ။ သူအလုပ်ကို မစောင့်တော့ပဲ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ရင်း အောက်ကနေ အသားကုန်ကော့ပြီး လိုးနေမိတယ်။ အချက် ၅၀ လောက် ဆက်တိုက်ကော့လိုးလိုက်တော့ နည်းနည်းညောင်းသွားလို့ ရပ်လိုက်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ညာပြောင်းပြီး စို့ပေးနေပြန်တယ်။ တစ်နစ်လောက်ကြတော့

“ မောင်.. ခဏနော်.. ပုံ့ ချစ်ချင်သေးတယ်..”

လို့ ပြောရင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ခပ်မတ်မတ်လေးလုပ် တင်လေးကော့ရင်း အပေါ်ကနေ တစ်ကိုယ်လုံး အားနဲ့ဖိဆောင့်ချပြီး လိုးတော့တာပဲဗျာ။ အောက်က ကျနော့်ခင်မျာတော့ တရှီးရှီးနဲ့ညည်းရင်း လူးလှိမ့်နေအောင်ကို ကောင်းနေတော့တာပေါ့။ အားနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်ရင် ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့အရသာ၊ တစ်ကိုယ်လုံးက အကြောတွေ အီဆိမ့်သွားအောင် ကောင်းတဲ့အရသာအပြင်၊ အောက်ကနေမြင်နေရတဲ့ နို့တုန်တုန်လေးနဲ့ ကျနော့်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း

“ မောင်.. ကောင်းလား..။ မောင်… ကောင်းတယ်နော်..”

လို့ လှမ်းလှမ်းမေးနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့အသံလေးကို ကြားနေရတော့ ပိုပြီးဖီးလ်တက်လာတယ်။ ပြန်မဖြေနိုင်တော့လို့ ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြနေရတာပေါ့ဗျာ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာဝန်မလေးရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ မြန်ဆန်လာတယ်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လောက်တောင် မြန်လာသလဲဆိုရင် တဖန်းဖန်း တဖုန်းဖုန်းမြည်တဲ့ အသံဟာ ခပ်စိပ်စိပ်လေး ဖြစ်လာတဲ့အပြင် ပုံ့ပုံ့ရဲ့

“ မောင်ရယ်…အားးးး…. ရှီးးးးးးး…”

ဆိုတဲ့ အော်သံတွေပါ ဆူညံစပြုလာပြီ။ ကျနော့်လီးထိပ်ကလည်း ကျင်တက်လာပြီ..။ ကျနော် ပြီးချင်လာပြီဗျာ။ ရုတ်တရက် ကျနော် လက်ထောက်ပြီး ထိုင်လိုက်ရင်း ပုံ့ပုံ့ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဖက်ထားလိုက်တဲ့အထိ.. ပုံ့ပုံ့က အတင်းရုန်းပြီး ဆောင့်နေတုန်းပဲ။ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးကို လျှာနဲလျက်ပေး၊ နှုတ်ခမ်းချင်း ၂-၃ ချက်လောက် ပြွတ်ကနဲစုပ်ပြီးမှ

“ ပုံ့လေး… မောင်… လေးဖက်လိုးချင်တယ်”

လို့ ပြောလိုက်တော့..

“ မောင့်သဘော”

ဆိုပြီး ချက်ချင်းမတ်တပ်ရပ်ပြီး ဟိုဖက်လှည့်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးတယ်။

“ မောင်ရေ မြန်မြန်လေး.. အရှိန်ရနေပြီ”

လို့ လေးဖက်ထောက်နေလျှက်က စောင်းငဲ့ရင်း ပြောလာတယ်။ ချက်ချင်း ဝရံတာမှာ လေးဖက်ကုန်းပြီး ဖင်ထောင်နေတဲ့ ချစ်သူရဲ့တင်ပါး အိအိကြီးအနောက်မှာ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း စောက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ စောင်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲကို ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဆွဲဖြဲရင်း ကျနော့်လီးကို ဆောင့်လိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဟား… ပိုဇေရှင်ပြောင်းသွားလို့လား မသိဘူး စီးပိုင်နေတာပဲဗျ။ ပြီးမှ သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်း စလိုးတယ်။

“ ဖတ်..ဖတ်…ဖြောင်း.. ဖြောင်း… ဖန်းဖန်း.. ဖန်းဖန်းဖန်း…..”

တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါလာတယ်။ ပုံ့ပုံ့ မပြီးသေးမှန်းသိလို့ ကျနော် အချိန်ဆွဲပြီး ထိန်းလုပ်နေရတာဗျ။ (နောက်မှ သူပြန်ပြောပြတာက 69 ပိုဇေရှင်နဲ့ သူ့အဖုတ်ကို လျက်
တုန်းက တစ်ခါပြီးထားပြီးသားတဲ့)

အဲ့လိုဆောင့်နေရင်း ပုံ့ပုံ့တင်ပါး အိစက်စက်ဝိုင်းဝိုင်းကြီးက အနောက်ကို ဘက်ပြန် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လာတဲ့အပြင် သူ့စောက်ခေါင်းထဲက ကြွက်သားတွေ ကျနော့်လီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်သလိုဖြစ်လာတော့မှ သူပြီးတော့မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိပြီး ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို တင်ပါးနှစ်ခုပေါ် ပြောင်းကိုင်လိုက်ရင်း အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ ဆံပင်တွေချည်ထုံးထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့ ခေါင်းကလေးမော့ပြီး ခါးလေးကော့တက်ရင်း အရင်နေ့တွေက မပြောတဲ့ စကားတွေ အော်ညည်းလာတယ်။

“ မောင်… ရေ… မောင်…။ ပုံ့ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးဖြစ်လာပြီ…။ မြန်မြန်လေးး.. အီးးးးး… အင့်အင့်.. မြန်မြန်လေးးး…”

အဲ့လိုအသံကြားလိုက်တာနဲ့ ကျနော်လည်း အသားကုန်ဆောင့်တော့တာပေါ့။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့မှ စိတ်ကိုတအားတင်းပစ်လိုက်ပြီး ကျနော့်ချစ်သူဆရာဝန်မလေးကို အားကုန်သုံးပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်တာ.. လေးဖက်ထောက်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ ဝုန်းကနဲ ဝမ်းလျားမှောက်ကျသွားရှာတယ်။ ကျနော်လည်း အပေါ်ကဖိလျှက်နဲ့ လှဲကျသွားတယ်။ ကျနော့်လီးကတော့ သူ့ဖင်တုံးအိအိနှစ်ခု ကြားထဲကနေ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ တပ်လျှက်ပဲ။ ဖိအိပ်ရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ကျနော့်ပြီးဆုံးခြင်း အထိမ်းအမှတ် အရည်ပူပူတွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့ ကောင်းလွန်းလို့ ကျနော့်နားထဲကနေ တဝီဝီနဲ့ လေတွေတောင် ထွက်လာတယ်။ ပုံ့ပုံ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကလည်း ကျနော့်လီးကို ဇိကနဲဇိကနဲ ဆွဲညှစ်ရင်း သူလည်းကောင်းနေမှန်း အချက်ပေးနေတယ်ဗျာ။

ချုပ်ရီညမှောင်မှောင်မှာ လေနုအေးက တနော့နော့ ပြေးလွှားနေတယ်။ (ဒဂုန်တာရာစတိုင်နော် ဟီး) ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ချစ်တဲ့ဆရာဝန်မလေးရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေး။ ဝရံတာမှာ အိမ်နံရံကိုမှီပြီး ခပ်လျှောလျှော ခြေဆင်းထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ကြားထဲမှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေရှာတယ်။ ခုနက ပူလောင်ပြင်းပြတဲ့ ရမ္မက်စိတ်တွေ ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်ပြီး ကန်ရေပြင်လို တည်ငြိမ်စ အခြေအနေလေးမှာ အခုလို ကိုယ်လုံးချင်းပူးကပ်ပြီး ချော့မြှူနေရတာဟာ ရင်ထဲမှာ နွေးနွေးလေးနဲ့ ကြည်နူးစရာပေါ့။

ချွေးသံတရွှဲရွှဲနဲ့ စိတ်ရှိတိုင်း ချစ်စခန်းဖွင့်ပြီးလို့ အခုလို နားနေတုန်း လေအေးအေးလေးတွေက ဝှေ့နေတော့ ဘာရယ်လို့ သေချာမပြောတတ်တဲ့ ခံစားမှုမျိုး ဖြစ်လာတယ်။ ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးကို ခပ်တင်းတင်းဖက်ပြီး ဂုတ်ပိုးလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရွရွလေး နမ်းပေးနေလိုက်ရင်း၊ မြတ်နိုးရတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေကို မွှေးရင်း၊ ချွေးနံ့နဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေး ရောထားတဲ့ ချိုအီအီအရသာလေးကို ရှူရှိုက်ရင်း စိတ်က မချင့်မရဲဖြစ်လာပြီး အားကုန်ဖျစ်ညှစ်ပြီး ဖက်လိုက်တော့..

“ အာ့.. မောင်.. နည်းနည်းလေးလျှော့ကွာ..။ အရိုးတွေကျိုးတော့မယ်..” လို့ မော့ကြည့်ရင်း မျက်နှာလေးရှုံပြီး ပြောလာတယ်။ မော့လာတဲ့ မျက်နှာသွယ်လျလျလေးကို နေရာအနှံ့ မွှေးကြူပေးလိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ပြုံးတုံ့တုံ့လေး ဖြစ်လာပြီး

“ ချစ်တာ.. မောင်ရာ..”

လို့ ချွဲတဲ့အသံလေးနဲ့ မူနွဲ့နေရှာပြန်တယ်။

“ ပုံ့ ငါ့ကိုချစ်လား ပြောစမ်း”

လို့ နှာတံချွန်ချွန်လေးကိုနမ်းရင်း မေးလိုက်တော့ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ မော့ပြီးစုပ်ရင်း…

“ မောင့်ကို မချစ်ပါဘူးဟယ်..။ ရေတွင်းမှာ အရမ်းကြမ်းတဲ့ လူဆိုးကောင်လေးကိုပဲ ချစ်တာ..။ မောင့်ကိုတော့ အပျော်ကြံရုံသက်သက်ပါ..”

လို့ ပြောရင်း ရယ်သံလွင်လွင်လေးနဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ပြောင်နေပြန်တယ်။ ကျနော်က စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အကာအကွယ်မဲ့နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့နို့တစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း ဆုတ်ချေပြီး နို့သီးခေါင်းရှည်ရှည်လေးကို လက်ညှိုးလက်မကြားထဲ ညှပ်ပီးလှိမ့်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကစားလိုက်တော့..

“ အိ..မောင်..နော်..။ ပုံ့ ပြန်ဖြစ်လာမယ်..။ ပြန်ဖြစ်လာရင်.. မောင်ပဲ.. ဟောဟဲဟောဟဲ ဖြစ်မှာနော်လို့”

ပြောရင်း ကိုယ်လုံးလေးကို တွန့်လိမ်ရင်း တခစ်ခစ်ရယ်နေပြန်တယ်။ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို ကျနော် အဆက်မပြတ် မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းရင်း..

“ ထတော့ အချစ်ကလေး ပုံ့ပုံ့…။ ရေမိုးချိုးရအောင်..။ ဗိုက်ဆာလာပြီ..။ အဝတ်တွေဝတ်စို့နော်”

လို့ ပြောလိုက်တော့.. ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ လူးလဲထပြီး ကျနော့်နဖူးကို ပြွတ်ကနဲနမ်းရင်း..

“ ညကြရင်.. လူကြီးတွေအိပ်တာနဲ့ ဒီဖက်အိမ်ကို ကူးလာခဲ့နော်.. မောင်..။ တူတူဖက်ပြီး အိပ်ချင်တယ်”

လို့ ကလေးဆိုးလေးလို တောင်းဆိုနေတော့.. ခေါင်းငြိမ့်ပြီး သဘောတူလိုက်ရတာပေါ့။ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်တွေ ကောက်ကက်ဝတ်ပြီး ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ရေချိုးဖို့ပြင်နေတုန်း ကျနော် ဒီဖက်အိမ်ကို ပြန်ကူးလာရင်း တဘက်တွေ အဝတ်တွေယူပြီး ရေတွင်းဖက် ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။

ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ရေတွင်းမှာ ရောက်နှင့်နေပြီ။ ငယ်ငယ်က အမှတ်တရလိုမျိုး လုပ်မယ်ဆိုပြီး ညမှောင်မှောင်မှာ ကျနော့်ကို တရော်ကင်မွန်းတွေနဲ့ ခေါင်းလျှော်ပေး၊ ကျနော်ကလည်း ဝရံတာမှာ လူးလှိမ့်ထားလို့ ဖုန်တွေပေလူးနေတဲ့ သူ့ဆံနွယ်ရှည်တွေကို သေချာလျှော်ပေးရင်း ကလေးလေးတွေလို တခစ်ခစ်နဲ့ ပျော်မြူးနေခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။ အရင်က လိင်ဆက်ဆံဖူးတဲ့ သူစိမ်းတွေလို အခြေအနေကနေ အခုလို တရားဝင်ချစ်သူတွေ ဖြစ်လာတော့ အရာရာအားလုံးက စိတ်လှုပ်ရှားကြည်နူးစရာတွေပဲ ဖြစ်လာတယ်လေ။

ထုံးစံအတိုင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း ပုံ့ပုံ့က ပွတ်ပေးတော့ အောက်ကအငယ်ကောင်က ထောင်တောင်တောင် ဖြစ်လာပြန်သေးတယ်။ ညဖက်မှောင်နေပြီဆိုတော့ ကျနော့်ရေစိုပုဆိုးကို ပုံ့ပုံ့က ဆွဲချွတ်ချပြီး သေသေချာချာ ဆပ်ပြာနဲ့ တိုက်ချွတ်ပေးရင်း ငေါက်တောက်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ပစ္စည်းကို သေချာ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ခပ်ဆဆကိုင်ကြည့်ရင်း

“ အိုး.. မောင့်ဟာကြီးက အားရစရာရှင်”

ဆိုပြီး ဂွင်းတိုက်သလို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပြီး ဆပ်ပြာတွေကြားထဲက ကျနော့်လီး မာတောင့်တောင့်ကြီးကို သူ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ တဖတ်ဖတ် ရိုက်ကြည့်နေသေးတယ်။ တော်တော်ဆော့တဲ့ ဟာမလေးဗျာ။ ရေဖလားထဲက ရေတွေနဲ့ ဆပ်ပြာတွေကို ဆေးချပြီး ၄-၅-၁၀ ချက်လောက် ကောက်ပြီး စုပ်လိုက်သေးတယ်။

“ အားး.. ရှီးးး..”

ဆိုပြီး ကျနော်ဖီးလ်နည်းနည်းတက်သွားတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ရင်း ရေလောင်းချိုးနေပြန်တယ်။ သူ့မျက်နှာကို အမှောင်ထဲမှာမို့ မမြင်ရပေမယ့် ပြုံးစိစိလုပ်နေမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိတယ်ဗျ။ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတဲ့ ရေစိုထမီအောက်က လုံးကျစ်ကျစ် သူ့အိုးလေးကို ကျနော့်လီးနဲ့ထောက်ပြီး ၃-၄ ချက်လောက် ကပ်ပြီးဆောင့်လိုက်တော့..

“ ဟိုးးး … ဆရာကြီး..။ ညမှ အိမ်ကိုလာခဲ့…။ အဝအပြဲ စိတ်ရှိသလောက် လာလုပ်ချေ”

လို့ ရယ်သံလေးနဲ့ပြောရင်း ကိုယ်လုံးလေးကိုယို့ပြီး ရှောင်တယ်။ ကျနော့်စိတ်ကို တမင်မရိုးမရွဖြစ်အောင် ဆွထားမှန်း ကျနော်သိတာပေါ့။ ကောင်မလေးတွေဟာ မာယာအတော်များတယ်နော့်။ ကျနော့်မှာတော့ ငေါက်တောက်ကြီး.. မချင့်မရဲစိတ်နဲ့ ရေအေးအေးလေးတွေကို ခပ်မြန်မြန်လောင်းချိုးချပြီး အဝတ်လဲလိုက်တယ်။ အိမ်မကြီးဆီ ရောက်လာတော့ ဘွားလေးမေက ထမင်းပွဲပြင်ပြီးစောင့်နေတယ်..။

“ ဟဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ကောင်.. ဒီလောက်မိုးချုပ်နေအောင် ရေတွင်းမှာ ဘာလုပ်တမ်း ဆော့နေကြတာလဲ..”

လို့ ပြုံးစိစိ မေးနေသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ သနပ်ခါးရေကြဲလေးပွတ်ပြီး ဆံပင်ဖားလျားလေးနဲ့ မီးဖိုခန်းထဲဝင်လာတဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို ကျနော်က မေးငေါ့ပြရင်း..

“ ဘွားလေးတူမ ကျနော့်ကို ရန်ရှာနေတာလေ..။ သူ့ကိုမေးကြည့်”

လို့ ပြောလိုက်တော့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ မီးရောင်အောက်မှာ

“ အာ..”

ဆိုပြီး ရှက်ဝဲ၀ဲဟန်လေးနဲ့

“ အလကား.. အရီးမေ…။ ဒီကောင် ပုံ့ပုံ့ကို အရင်ရန်စတာ”

လို့ အရှက်ပြေ လျှောက်ပြောနေတယ်ဗျ။

“ ကဲ.. ကလေးတွေ ညစာစားကြ..။ ကျုပ် ဘုရားရှိခိုးတော့မယ်”

ဆိုပြီး ထမင်းဝိုင်းက ထသွားတော့မှ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ကို မျက်နှာတင်းတင်းနဲ.

“ ဟေ့ကောင်.. မောင်သက်.. မင်းနာမယ်နော်..”

ဆိုပြီး လက်သီးဆုပ်ထောင်ပြတယ်..။ ကျနော်က အံကြိတ်ပြပြီး..

“ ဒီည ဘယ်သူနာမလဲဆိုတာ တွေ့ကြသေးတာပေါ့.. နန်းမတော်မယ်ပုံ့ရာ..”

လို့ ပြန်စလိုက်တော့.. ချက်ချင်း ဘွားလေးမေ ကြားသွားမှာစိုးတဲ့ဟန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေးတင်ပြီး..

“ ရှူး.. တိုးတိုး”

ဆိုပြီး လန့်သွားတော့ ကျနော့်မှာ တခွီးခွီးရယ်နေမိတယ်။ ထမင်းစားကြတော့ ကျနော်က အပျင်းကြီးပြီး ထမင်းဟင်းကို ကိုယ့်ဖာသာမစားပဲ ပုံ့ပုံ့ကို ခွံ့ကျွေးခိုင်းတယ်။ အသည်းအမြစ် ဆီပြန်ရယ်၊ မရမ်းသီး အချဉ်သုတ်ရယ်၊ ပဲဟင်းရွှဲရွှဲလေး ဆမ်းခိုင်းပြီး သူ့ကိုခွံ့ခိုင်းတော့..

“ ဟေ့ကောင်.. အရီးမေ ပြန်ဝင်လာမယ်ကွာ…”

ဆိုပြီး နောက်ကျောမလုံတဲ့ ဟန်ပန်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ခွံ့ခွံ့ကျွေးရှာတယ်။ ကျနော့်အတွက်တော့ ဒီလိုပျော်စရာကောင်းတဲ့ ညစာကို အခုလို ချစ်သူဆရာဝန်မလေးကို အနိုင်ကျင့်ပြီး ခွံ့ခိုင်းနေရတာ တသက်မမေ့နိုင်တော့ပါဘူးဗျာ။



အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>