ကျွန်တော့် ရူပဗေဒဆရာမလေး အပိုင်း ( ၂ )
ရေးသားသူ - ချမ်းကို (Chan Ko)
ကိုင်း! ဟုတ်ပြီ အခန်းထဲရောက်သွားရော။ တမင် အဲ့ဒီနေရာမှာ ရပ်ထားပစ်ခဲ့တော့ ခင်ဗျားတို့တွေ ဟိုတွေးဒီတွေး တွေးနေကြမယ်ထင်ပါရဲ့ အဟဲ။ ဒီကောင် ပွဲကြမ်းတော့မယ် ဘာညာပေါ့ ဟုတ်လား ညီအကိုတို့။ တကယ်တမ်းက မဟုတ်ရပါဘူး။ ကျနော် အကြိမ်ကြိမ် ပြောခဲ့ဖူးပါပြီကောလား။ အရက်မူးနေရင် လိင်စိတ်မရှိတဲ့ကောင်မျိုးပါဆိုနေ။ အခုဟာက အချစ်ဗျ အချစ်။ ကလေကဝ လူဆိုးလေးဆိုပြီး ငါ့ကိုမုန်းသွားပြီထင်ပါရဲ့ဆိုတဲ့ စိတ်က နှိပ်စက်လွန်းလို့ အခုလို ထောင်မကြောက်တန်းမကြောက် လျှောက်လုပ်ကုန်တာပါ။
မိုးရေတွေစိုရွှဲပြီး ကြွက်စုတ်ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော်က ကြမ်းပြင်မှာ ငုတ်တုတ်လေး။ အရှေ့မှာက ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်နေတဲ့ တုန်တုန်ရီရီ ရူပဗေဒဆရာမလေး။ ကျနော်မှန်းသိသွားတော့ တအားလန့်နေတာကနေ နည်းနည်း အကြောက်ပြေသွားဟန်တူတယ်။ ဒါပေမယ့်ဗျာ မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်အခန်းထဲ ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက် အတင်းဝင်လာတာမျိုးဆိုတော့ တုန်လှုပ်နေရှာမှာပေါ့။ အဲ့လိုအခြေနေမှာ ပိုဆိုးသွားတာက ငမူးကျနော်က ခါးကြားထဲထိုးလာတဲ့ မောင်းချဓားကို ထုတ်ပြီး ဖျောက်ကနဲ အသွားကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တာ မီးချောင်းက အလင်းရောင်အောက်မှာ လက်ကနဲပဲဗျ ဟီး။ စဉ်းစားကြည့်လေ ဟိုဖက်က ဘယ်လောက်လန့်သွားမလဲ။ မသိရင် ဓားထောက်ပြီး အဓ္ဓမကျင့်တော့မလိုလို။ ဒါကြောင့်မို့ အပေါ်မှာ ပြောခဲ့တာပေါ့။ ဒီစာဖတ်နေတဲ့အထဲက ညီလေးတွေ ကျနော်ရေးတာတွေ လျှောက်မလုပ်ကြပါနဲ့လို့။ ဓားကိုင်ပြီး မိန်းမပျိုတစ်ယောက်အခန်းထဲ ကျော်ဝင်တာ အခြေအနေမလှရင် ထောင်ထဲ တန်းရောက်သွားမယ် ဟီး။
အမှန်က ဒီလိုဗျ။ မူးမူးနဲ့ ဘယ်လောက် အရူးထနေသလဲဆိုတော့ကာ (ခင်ဗျားတို့ မရယ်ကြေးဗျာ ဟီးဟီး) ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ဆီသွား ဓားထုတ်ပြီး၊ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို ပြန်ချစ်မလား မချစ်ဘူးလား၊ မချစ်ဘူးဆို ရော့! ဒီမယ် ဓား..၊ ကျနော့်ကို ထိုးသာသတ်ပစ်လိုက်၊ ကျနော် ဆရာမလေးရဲ့ ချစ်သူမဖြစ်ရရင် ဒီဘဝမှာ အသက်ဆက်မရှင်ချင်တော့ဘူးပေါ့လေ။
ဘာလဲ? ဆရာမလေး ကျနော့်ကို မထိုးရဲဘူးလား.. ရတယ် ကိုယ့်ဖာကိုယ်ထိုးပစ်မယ်.. မှန်းစမ်း (ဘယ်ဖက်ရင်အုံပေါ် ဓားနဲ့ ကိုယ့်ဖာကိုယ်ထောက်ထား) ဒီနေရာက ဆရာမလေးကို တွယ်တာနေတာ၊ ကိုင်းကွာ! ဆိုပြီး ဓားဦးချွန်လေးမြုပ်ပြီး သွေးစို့အောင် ကိုယ့်ဖာကိုယ်ဖိထိုး.. အဲ့ဒီတော့မှ ဒေါ်ခင်ချိုမေက မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက်ကလေးတွေ အပြူးသားနဲ့
ရှင်နော် အဲ့လိုမလုပ်ရဘူး၊ အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ၊ ချလိုက်စမ်း အဲ့ဒီဓားကို..၊ ကျမပြောတာ နားထောင်၊ လူမိုက်လေး ကျမကို ဒီလောက်တောင် ချစ်ရသလား ဟင့်ဟင့် ဆိုပြီး မျက်ရည်တွေဘာတွေကျ၊ ကျနော့်လက်ထဲကဓားကို အတင်းဆွဲလုပြီး လူဆိုးလေး မောင်ဖိုးသက်ကို ကျမ ခင်ချိုမေကလည်း ချစ်မိနေပါပြီရှင်ရယ်ပေါ့။ တယ်ပိုင်တဲ့ ငါပါလားပေါ့လေ။
ခင်ဗျားတို့ ဝိုင်းမလှောင်ကြေးဗျာ။ ချာတိတ်ဘဝက အဖြစ်အပျက်ကိုး။ ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ပြန်ပြောပြနေရတာ ဟီးဟီး။ ဘယ်သူမဆို ငယ်တုန်းကတော့ အဲ့လို ရူးကြောင်မူးကြောင် အကွက်တွေ လုပ်ဖူးကြံစည်ဖူးတာချည်းပဲမလား ဟဲဟဲ။
ဒါပေမယ့် တွေးထားသလို ဖြစ်မလာဘူးရယ်။ ကျနော် ပြူတင်းပေါက်ကနေ အတင်းတိုးတက်ပစ်လိုက်တော့ အခန်းထဲ ဝရုန်းသုံးကားဖြစ်ပြီး ပြုတ်အကျမှာ သူလည်း ကြမ်းပြင်ပေါ် ဖင်ထိုင်လျှက် ကျနေတယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်မလား။ အဲ့ဒီမှာ သူလက်နောက်ပြန် အထောက်မှာ ဘာသွားစမ်းမိထားသလဲဆိုတော့ မှန်တင်ခုံအရှေ့ကြမ်းပြင်ပေါ်ချထားတဲ့ ကျောက်ပျဉ်နဲ့ သနပ်ခါးတုံး ဆရာတို့ရေ။
ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာကနေ မောင်းချဓားကို ဖျောက်ကနဲဖွင့် ခုနကပြောသလို ဒိုင်ကြောင်တွေ လွှတ်မယ်ဆိုပြီး ဖီလင်အပြည့်နဲ့ သူ့ကို မော့အကြည့်မှာ ဂွပ်ကနဲ အသံပဲ ကြားလိုက်ရတယ်။ အူးးး ကနဲ အသံထွက်အော်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ခွေကျသွားတော့တာ။ ကြယ်တွေလတွေ မြင်သွားတာပဲ။ လက်ထဲက ဓားလွှတ်ကျသွားပြီး ငယ်ထိပ်ကို လက်ကလေးနဲ့အုပ် ဘေးတိုက်ခွေခွေလေးလှဲပီး ငြီးနေရတယ်။ လက်တစ်ကမ်းအကွာကနေ သနပ်ခါးတုံးနဲ့ ထုပစ်တာဗျာ။ လက်ဆက တော်တော်ပြင်းတယ်။ ဝိုးတဝါးနဲ့ မျက်လုံးမှေးလျှက်က ကြည့်လိုက်တာ ဒေါ်ခင်ချိုမေက သနပ်ခါးတုံးကို ကိုင်ထားတုန်း သတိအပြည့်နဲ့ မိုးကြည့်နေတာ။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားထပ်လုပ်လာရင် ထပ်အုပ်ဦးမယ့် အနေအထား။ အသာလေးငြိမ်ပြီး လှုပ်ကိုမလှုပ်ရဲတော့ဘူး ဟီး။ ဆက်တိုက် မထုတာတောင် ကျေးဇူးတင်ရမယ်။
ငါးမိနစ်လောက် ငြိမ်ငြိမ်လေးခွေနေရာကနေ အသာလေး လက်ထောက်ပြီး ဖင်ထိုင်လျှက်အနေအထားဖြစ်အောင်ပြင် အနောက်ကို နည်းနည်းဆုတ်လိုက်တော့ ပြူတင်းပေါက်အောက်နားက သစ်သားနံရံကိုကျောမှီလျှက် ဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီလို အနေအထားအတိုင်း ထိုင်နေရာကနေ တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ ငိုပစ်လိုက်ကော အဟီး။ ရေလည် ကြေကွဲကုန်တာကိုး။ မျက်ရည်တွေဘာတွေ ပေါက်ပေါက်ကျ၊ နှပ်ချေးတွေ တရွှတ်ရွှတ် ဖြစ်ရာကနေ လက်ခုံနဲ့ မျက်ရည်သုတ်လိုက်ရင်း လက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ သွေးတွေပေနေတယ်။ ကျနော် ခေါင်းပေါက်သွားတာဗျ ဟီး။
ဒါကြောင့် သူကျနော့်ကို ဘာမှဆက်မလုပ်တော့ပဲ သနပ်ခါးတုံး ကိုင်ထားလျှက်နဲ့ ကြောင်ကြည့်နေတာကိုး။ သွေးတွေက မျက်လုံးပေါ်အထိ စီးကျလာတာ။ မျက်စိထဲ မြင်ယောင်ကြည့်ကြစမ်းပါ။ သွေးအလူးလူးနဲ့ ဖင်ထိုင်လျှက် နံရံကိုမှီ၊ သနားစဖွယ် တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ ရှိုက်ကြီးတငင်ဖြစ်နေတဲ့ ချာတိတ်လေးကို ဟီဟိ။
အဲ့မှာ အပျိုကြီးဆရာမလေး ရေလည်စိတ်ထိခိုက်သွားတော့တာပဲ။ ရိပ်လည်းရိပ်မိသွားတယ် ထင်ပါတယ်။ ကျနော် ဓားထောက်ပြီး မုဒိန်းကျင့်ဖို့လာတာ မဟုတ်မှန်းလေ။ သက်ပြင်းလေး ဟင်းကနဲချ၊ သနပ်ခါးတုံးကို လက်ကလွှတ်ချပြီး ထထွက်သွားတယ်။ မှန်တင်ခုံ အံဆွဲလေးတွေထဲ ဟိုရှာဒီရှာလုပ်ပြီး ကျနော့်အရှေ့ရောက်လာပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၊ ဂွမ်းလိပ်ကလေးထုတ်၊ သွေးတွေဘာတွေသုတ်၊ ခေါင်းပေါက်သွားတာကို ဆေးထည့်ပေးဖို့ လုပ်ပေးရှာတယ်။ စကားတော့ တစ်ခွန်းမှ မပြောဘူး။
အဲ့ဒီတော့မှာ ပီဘိ ကလေးပေါက်စလေးလို ဖြစ်သွားတဲ့ ကျနော်က ဝမ်းနည်းနည်းနဲ့ မျက်ရည်တွေသုတ်ရင်း အသားကုန် တတွတ်တွတ် ရှင်းပြတော့တာပဲ။ ဓားထုတ်တာ သူ့ကိုတစ်ခုခုလုပ်ဖို့ မဟုတ်ရပါဘူး။ ဆရာမလေး ပြန်မချစ်ရင် သေပစ်လိုက်တော့မယ်ဆိုပြီး ဘာပြုမလို့ပါ ညာပြုမလို့ပါပေါ့ ဟားဟား။
အဲ့လိုတွေ မျက်ရည်လည်ရွှဲ ရှင်းပြနေရင်း၊ သူပြုစုတာခံနေရင်း မသိမသာလေး ခိုးကြည့်လိုက်တာ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ ပြုံးစိစိမျက်နှာလေးကို လှစ်ကနဲ မြင်လိုက်ရတယ်ဗျား။ မဟုတ်တာလုပ်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို လူကြီးတစ်ယောက်က ဒီကလေးလေးဟာလေ ဆိုပြီး ရယ်ချင်နေဟန်ပေါက်နေတဲ့ မျက်နှာလေး။ ဆေးတွေဘာတွေထည့်ပေး၊ သွေးတွေပေနေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ဖန်တကောင်းထဲက ရေတွေကို ဂွမ်းနဲ့ဆွတ်ပြီး သုတ်သင်သန့်ရှင်းပေးပြီးတော့ ကျနော့်အရှေ့မှာ ထိုင်နေရာကနေ အထမှာ ခပ်တိုးတိုးလေး တစ်ခွန်း ရေရွတ်သွားသေးတယ်။
“ အရူးလေး”
တဲ့။ ပစ္စည်းပစ္စယတွေကို အံဆွဲထဲ နေသားတကျ ပြန်ထည့်ပြီးတော့ နံရံကိုမှီ ဖင်ထိုင်လျှက်ကလေးရှိနေဆဲ ကျနော့်အရှေ့မှာ လက်ကလေးပိုက်ပြီး ပြုံးစိစိ လာရပ်ကြည့်နေတယ်။ ခပ်ဆိုးဆိုး မောင်လေးတစ်ယောက်ကို ကြည့်နေတဲ့ အကြည့်မျိုးရယ်ဗျ။ သနပ်ခါးပါးကွက်ကြား ပါးကလေးဖောင်းဖောင်း ချစ်စရာမျက်နှာလေးက ကပိုကရို ဆံနွယ်မျှင်တွေအောက်မှာ လှတပတလေးရယ်။ အိမ်နေရင်း ဘလောက်စ်လက်ပြတ်ကလေးနဲ့ လက်ပိုက်ထားတော့ လက်မောင်းချောမွှတ်မွှတ်ကလေးတွေက ဆွဲကိုက်ချင်စရာလေးတွေ။ ခါးသေးရင်ချီ ဟန်ပန်လေး။ အောက်က ခပ်တင်းတင်းခါးမှာ စည်းထားတာက ထမီအနက်ရောင် ဗြောင်ကလေးနဲ့ ဘယ်လိုလှမှန်းမသိတဲ့ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးရယ်လေ။ ဘယ်တုန်းကမှ မမြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ အပြုံးလေးပါ မြင်နေရတော့ လူကို ကတုန်ကယင်ကြီး ဖြစ်လာတာဗျာ။ ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ငေးနေမိတာ အကြာကြီးပဲ။
လေးပေမီးချောင်းအောက်က အလင်းရောင်ဖွေးဖွေးမှာ ကျက်သရေရှိလွန်းလှတဲ့ ဆရာမလေးကို ချစ်မြတ်နိုးစွာနဲ့ငေးရင်း ကျနော် သတိဝင်လာတယ်။ အရက်မူးတာက လုံးလုံးပြေသွားပြီလေ။ ရှက်တတ် ကြောက်တတ်လာပြီ။ အသာလေးကုန်းပြီး ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။
“ ကျ.. ကျနော် ပြန်တော့မယ် ဆရာမလေး”
လို့ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ ပြောလိုက်ရင်း ပြူတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ဖက်က သစ်ကိုင်းပေါ် ပြန်တွယ်တက်မယ့်ဟန် ပြင်လိုက်တယ်။
“ ကျွတ်! မိုးတွေဒီလောက်သည်းနေတာ ဘယ်ကိုပြန်မှာလဲ ချော်ကျတော့မယ်”
အဲ့လိုပြောသံ ကြားလိုက်ရတော့ လူကို ဘယ်လိုနေရမှန်း မသိဘူး။ လှိုက်ကနဲ ဝမ်းသာလုံးဆို့နေတာ။ ဒါပေမယ့် အူတူတူစတိုင်နဲ့ ဘာလုပ်ရမှာလဲဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးလုပ် လှည့်ကြည့်ပြီး ငေးနေလိုက်တယ်။
သူ့ဖာသူ သံသေတ္တာတစ်ခုကိုဖွင့် ဟိုမွှေဒီမွှေလုပ်ပြီး မွှေးပွတဘက်တစ်ထည်နဲ့ စောင်အပါးလေးတစ်ထည် ထုတ်လာတယ်။ ကျနော့်ကို ကမ်းပေးလာတော့ အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ယူထားလိုက်မိတာပေါ့။
“ ရေစိုအဝတ်တွေလဲပြီး ဒီစောင်နဲ့ ပတ်ထားလိုက်..”
လို့ပြောပြီး အခန်းထဲကနေ ထွက်သွားကော။ အခန်းတံခါးကို အသာလေး ပြန်စေ့သွားခဲ့တယ်။ ကျနော်လည်း ဝမ်းသာလုံးဆို့ အဝတ်ရေစိုတွေ အကုန်ချွတ်ချ၊ တဘက်နဲ့ ကိုယ်တွေဘာတွေသုတ်၊ ပရုတ်လုံးနံ့သင်းနေတဲ့ စောင်ပါးလေးနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးပတ်ပြီးတဲ့ အချိန် မိုးကလည်း အသားကုန်သည်းလာတော့ ပြူတင်းပေါက်တံခါးတွေဘာတွေ ကောက်ပိတ်ပစ်လိုက်တယ် အဟိ။
ခဏနေတော့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ အခန်းထဲ အသာလေး ပြန်ဝင်လာတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ စောင်ကလေးပတ်ပြီး မခုတ်တတ်တဲ့ ကြောင်ပေါက်စလေးလို ခွေခွေလေးလှဲနေတဲ့ ကျနော့်အနားမှာ လာထိုင်ပြီး
“ ကြမ်းပေါ်မှာ အေးတယ်… ဖျားလိမ့်မယ်.. ထ..”
ထဆိုတော့ ထလိုက်တယ်လေ ဟီး။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ စောင်ကလေးပတ်၊ မတ်တပ်ကလေးရပ်လို့။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်နေကြရာကနေ အသံတိုးတိုးလေးနဲ့
“ အရမ်းချမ်းနေရင် ချို့အိပ်ယာပေါ်မှာ အိပ်လို့ရတယ်။ ချို ဟိုဖက်အခန်းမှာ သွားအိပ်ပေးမယ်”
ဆိုပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ရင်း ပြောနေတာကို.. စိတ်က လွှတ်ကနဲဖြစ်ပြီး အတင်းဆွဲဖက်ထားလိုက်မိတော့တယ်။ သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းလေးက မွှေးလိုက်တာ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတဲ့ ကိုယ်လုံးအိအိလေးက စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့လား မသိဘူး တဆတ်ဆတ် တုန်နေတာပဲ။ ဗလုံးဗထွေးနဲ့ ငြီးငြူသံလေးပါ ကြားလိုက်ရသေးတယ်။
“ ကိုဖိုးသက်လေး ဘာလုပ်တာလဲ ချို အရမ်းရှက်တယ် လွှတ်ကွာ”
တဲ့။ ကျနော်လား… သနပ်ခါးတုံးနဲ့ နောက်တစ်ခါ ထပ်ထုရင်တောင် မလွှတ်ဘူးဗျာ ကဲ…။
..................................................
တဖက်သတ်ချစ်နေရတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို ပွေ့ဖက်ထားရတာဗျာ.. ညီအစ်ကိုတို့ စဉ်းစားကြည့်ပါလေ ဘယ်လောက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းမလဲလို့။ စိတ်ခံစားမှုက အထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားတော့ ကျနော့်မှာ ကတုန်ကယင်ကြီးရယ်။ ချစ်စိတ်တက်တာက တစ်မျိုး အထိအတွေ့ကလည်း (နောက်နောင် ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ အဲ့လိုခံစားချက်မျိုး ပြန်မရတော့ဘူးဗျ) ပြန်ပြောမပြတတ်တဲ့ အရသာမျိုးဗျ။ ကိုယ်နံ့သင်းသင်းလေးရယ် သနပ်ခါးနံ့လေးရယ် ပေါင်းထားတဲ့ရနံ့၊ ဆံနွယ်တွေဆီကနေရနေတဲ့ တရော်ကင်မွှန်းနံ့ မျှင်းမျှင်းလေး၊ လက်မောင်းသားချောအိအိရဲ့ အထိအတွေ့ (ကျနော်က လက်တစ်ဖက်နဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားသလို ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က လက်မောင်းလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတာ) နဖူးပြေပြေကလေးကို ကျနော့်ပါးနဲ့ ဖိကပ်ပြီး အတင်းပွတ် (လူနားကပ်ချွဲနေတဲ့ ကြောင်ပေါက်စလေးလိုပေါ့ဗျာ အဟိ) အဲ့ဒီလိုတွေ အချစ်ကြမ်းနေမိတာပေါ့လေ။
“ ကိုဖိုးသက်လေး လွှတ်ပါကွာ။ အဲ့လိုကြီး မဆိုးရဘူး လိမ္မာပါတယ်”
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ မောနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောနေရှာတာ။
“ ဟင့်အင်း! မလွှတ်ပါရစေနဲ့ဗျာ။ ချမ်းတယ် ချမ်းတယ် မလွှတ်ဘူး။ ဆရာမလေးကို ကျ.. ကျနော် ချမ်းလို့သေတော့မယ်”
အမှန်က ချစ်တယ်လို့ပြောနေတာ ပါးစပ်က ဗလုံးဗထွေးနဲ့ ချမ်းတယ်ဖြစ်ကုန်ရော အဟီး။
“ ဟာကွာ! ဒါဆိုလည်း နည်းနည်းတော့လျှော့။ တအားကြီး ဖက်ပေးထားတာ ချို အသက်ရှူလို့ မဝတော့ဘူး။ အရိုးတွေလည်း ကျိုးတော့မယ်.. ဒုက္ခပါပဲနော်..”
ဖက်ထားတာ နည်းနည်းအားပျော့သွားပေမယ့် ဆံနွယ်စလေးတွေကို နမ်းပေးနေမိတယ်။ အဲ့ဒီလိုအခြေအနေကြီးနဲ့ ဒီအတိုင်း မတ်တပ်ရပ် ရင်ချင်းအပ်ဖက်ထားတာ တော်တော်ကြီးကို ကြာသွားတယ်ဗျ။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်း မသိဘူး။ ပျော်နေတာပဲ သိတယ်ဗျာ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ ငချမ်းကို မင်း လောင်မတီးလာဘူးလားလို့ ခင်ဗျားတို့မေးရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ပဲ ဖြေမယ်။ လူက ရေလည် အချစ်ဆိပ်တက်နေတာကိုး။ တကယ်ပြောတာပါ။ ဒီလောက်လေးနဲ့တင် လူက လေထဲလွှင့်နေသလို တလှိုက်လှိုက်ဖြစ်ပြီး ပျော်နေတာ။
“ ကိုဖိုးသက်လေး”
“ ဗျာ!”
“ တော်ပြီလေဟာ လွှတ်ပေးတော့..”
“ ဟင့်အင်း”
“ ဟောတော့်.. ဒါဆို ကျမတို့ ဒီအတိုင်း မိုးလင်းထိ မတ်တပ်ကြီးနေရမှာလား”
(စိတ်အိုက်နေတဲ့ အသံလေးမှာ ရယ်သံလေးက စွက်နေသေးတာ) အဲ့ဒီတော့မှ အသာလေးဖက်ထားရာကနေ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ လုံးဝကြီးတော့ လူချင်းမခွာပေးဘူး။ လက်မောင်းချောအိအိလေးတွေကို စုံကိုင်ထားသေးတယ်။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေဟာ ယောကျာ်းဆိုလို့ ရင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးမှန်း မော့ကြည့်လာတဲ့ မျက်နှာလေးကို မြင်လိုက်တာနဲ့ ကျနော်သိလိုက်ပြီဗျ။ အရမ်းကို ရှက်ရွံ့ပြီး ပန်းသွေးရောင်တောက်နေတဲ့ မျက်နှာလေး။ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ပြီး ကျနော့်ကို လူဆိုးလေးဆိုတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကြည့်နေတာဗျ။ မျက်ဝန်းနက်နက်လေးတွေက တောက်ပနေချက်များ စိန်ပွင့်လေးတွေအတိုင်းပဲ။
ကျနော်လည်း ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ဆတ်ကနဲငုံ့ပြီး အဲ့ဒီမျက်လုံးလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်ပြီး ဘယ်ညာနမ်းပစ်လိုက်မိကော။
“ အိုကွာ!”
ဆိုပြီး တုန်တက်သွားရှာတယ်။ ခဏလောက် ငြိမ်ကျသွားပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ အုပ်ကိုင်လာတယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကလည်း တဒိန်းဒိန်းမြည်အောင် ရင်တွေခုန်နေတာကိုး။ သူ့လက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ သိသွားပုံရတယ် ကျနော့်ကို အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ မော့ကြည့်ရင်း
“ အိပ်စို့!”
တဲ့။ သူ့ကုတင်လေးဆီ ဆွဲခေါ်သွားရော။ ရင်ထဲမှာတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ ဗလောင်ဆူချက်ပေါ့။
ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး လှဲအိပ်ခိုင်းတယ်။ စောင်ပတ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ထပ် စောင်တစ်ထည် ထပ်ခြုံပေးတယ်။ ပက်လက်ကလေးအိပ်ပြီး ငြိမ်ခံနေတဲ့ ကျနော့်ကို နဖူးလေးတစ်ချက် ပွတ်ပေးပြီး
“ အိပ်တော့နော်!”
လို့ပြောပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းသွားရော။
“ ဆရာမလေး ဘယ်သွားမလို့လဲဗျာ! မအိပ်ဘူးလား”
“ ကိုဖိုးသက်လေး ဒီမှာအိပ်..။ ချို ဟိုဖက်အခန်းမှာ အိပ်ယာခင်းထားပြီးပြီ”
“ ဟမ်! ဒီ.. ဒီနားမှာ အိပ်လို့မရဘူးလား”
ကျနော်အိပ်နေတဲ့ ဘေးကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး ပြောလိုက်မိတာ။
“ ကြံကြီးစီရာ ခစ်ခစ်.. လူလည်လေး .. မရဘူး မနက်မှတွေ့မယ်.. တာ့တာ”
အဲ့လိုလည်းပြောပြီးရော လစ်ကနဲ ပြေးသွားတယ်။ ကျနော့်မှာသာ ဟာကနဲဖြစ်ပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တာပေါ့။ ခုနကတော့ ကိုယ့်ကို ဖက်သိပ်တော့မလားဆိုပြီး ရေလည်ဖီလင်တက်ပြီး မျှော်လင့်ထားသမျှ သွားပါလေရောလားဗျာ အဟီး။ ပီတိတွေဖြာဝေပြီး မချင့်မရဲ စိတ်တွေနဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေး ခဏနေလိုက်တာ အရက်ရှိန်ကော သစ်ပင်တက်ထားတဲ့ အရှိန်ကော ဒဏ်ရာအရှိန်ကော အကုန်ပေါင်းပြီး မှေးကနဲဖြစ်သွားလိုက်တာ မိုးလင်းသွားတယ်။ မနက်ဝေလီဝေလင်း လူသံသူသံတွေကြားမှ လန့်နိုးလာတယ်။
အိမ်အောက်ထပ်မှာ စာသင်မယ့် ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ ရောက်နေမှန်း သတိထားလိုက်မိတော့ လန့်ဖြန့်ပြီး ငုတ်တုတ်ထထိုင်လိုက်မိတယ်။ ငါဘယ်လို အိမ်ပြန်မတုန်းပေါ့။ ခေါင်းကလည်း တစစ်စစ် ကိုက်စပြုလာတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အိပ်ခန်းတံခါးကို ကျွီကနဲ တွန်းပြီး ဝင်လာသံကြားတော့ လန့်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ အသာပုပြီး စောင်ခေါင်းမြီးခြုံပစ်လိုက်မိသေးတယ်။ မသိမသာ ခိုးကြည့်လိုက်တော့မှ ရယ်ချင်လျှက် ပက်ကျိဟန်ပန်လေးနဲ့ ဆရာမလေး ဖြစ်နေတယ်။ မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးဟန်နဲ့ ကပိုကရိုလေး။ ချောချောလေးဗျာ။ ဘယ်လိုလေးမှန်းကို မသိဘူး။ မနေ့ညကလို ဆံပင်ရှည်ဖားလျားလေးနဲ့ မဟုတ်တော့ဘူး။ ဆံပင်ရှည်တွေကို ရစ်ပြီး ထုံးထားတော့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးနဲ့ အိမ်ရှင်မပေါက်စလေးဟန် ဖြစ်နေပြီ။ မျက်နှာလေးက ပြောင်တင်းတင်း ပြုံးစိစိလေး။ ကျနော် တခါက မြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ မျက်နှာကျောတင်းတင်း ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ လားလားမှကို မတူတော့တာဗျာ။ (အချစ်ဆိုတာ လူတစ်ယောက်ရဲ့ ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ကို တကယ်ပြောင်းသွားစေတာ သေချာတယ်နော့်)
သူ့လက်ထဲမှာ သတ္တုဇလုံသေးသေးလေးနဲ့ ရေတွေခပ်လာတာဗျ။ သွားတိုက်တံ အသစ်တစ်ချောင်းနဲ့ သွားတိုက်ဆေးဗူးလေးပါ ပါလာတယ်။ မျက်နှာသစ်ဖို့ ခြေဟန်လက်ဟန်နဲ့ ပြတယ်။ နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေးတင်ပြပြီး ရှူးတိုးတိုးနော် ဆိုတဲ့ အမူအရာလေးကလည်း လုပ်ပြသွားသေးတယ်။ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားပြီး နောက်တစ်ခါ ပြန်ထပ်ဝင်လာတော့ မနက်စာ မုန့်ဗိုင်းတောင့်ဆီဆမ်းနဲ့ ကော်ဖီခွက်ကလေး ပါလာတယ်။ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီးစီးပြီး အချစ်နလံထနေတဲ့ လူဆိုးလေးကျနော်က မုန့်တွေချပြီး အခန်းပြင်ပြန်ထွက်တော့ ဟန်ပြင်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို နောက်ကနေ အတင်းဆွဲပြီး ဖက်လိုက်သေးတယ် ဟီးဟီး။ ပြုံးစိစိ ဆရာမလေးက အတင်းရုန်းပြီး
“ အောက်မှာ စာသင်ဖို့ ကလေးတွေ စောင့်နေတယ်။ မဆိုးနဲ့ကွာ”
လို့ တိုးတိုးလေးပြောပြီး ထွက်ပြေးသွားရော။ မနက်စာ စားသောက်ပြီးတော့ ကျနော့်ခေါင်းက ထပ်ကိုက်လာပြန်တယ်။ ဒါနဲ့ အိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်ပြီး ခွေနေရင်းက ပြန်အိပ်ပျော်သွားရော။ တော်တော်လေးကြာမှ ကျနော် ပြန်နှိုးလာတယ်။ နေရောင်ခြည်တွေတောင် အခန်းထဲဝင်စပြုလာပြီ။ တစ်စုံတစ်ယောက်က ကျနော့်နဖူးပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို သပ်တင်ပေးနေလို့ အသာအယာ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အပြုံးချိုချိုနဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး ဖြစ်နေတယ်။ ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲတက်ထိုင်ပြီး ကျနော့်ကို မိုးကြည့်နေတာ။ ပြန်ပြုံးပြလိုက်ရင်း ကျနော့်ဆံပင်တွေကို သပ်ပေးနေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ လက်ဖဝါးလေးကို ဆွဲယူပြီး ကျနော့်မျက်နှာပေါ် အပ်ထားလိုက်မိတယ်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်ပြီး နမ်းလိုက်တော့… အသည်းယားသွားဟန် တွန့်သွားရှာတယ်။ စကားတွေလည်း မဆိုဖြစ်ပဲ အကြာကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း ပြုံးပြနေကြတာပေါ့ဗျာ။
“ လူဆိုးလေး ကိုဖိုးသက်.. ထတော့”
လို့ပြောမှ ကျနော် ထထိုင်လိုက်မိတယ်။ သူ့လက်ဖဝါးလေးကိုတော့ မလွှတ်ပေးမိဘူး။ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားကနေ ကျနော့်ခေါင်းက အနာကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ပေးနေပြန်တယ်။ အဲ့ဒီအခြေအနေမှာပဲ လက်အငြိမ်မနေတဲ့ ကျနော်က ခါးကျင်ကျင်လေးကို အသာလေးငုံ့ပြီး ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်တော့
“ ဟာကွာ!”
ဆိုတဲ့ ရေရွတ်သံလေးနဲ့ စွေ့ကနဲပါလာကော။ အိပ်မက်ထဲမှာပဲ မြည်းစမ်းခွင့်ရခဲ့တဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေး နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် မွှေးမွှေးပေးပစ်လိုက်တယ်။ (ပထမဆုံးအကြိမ် နမ်းမိတာပါ)
အို! ဆိုတဲ့ အသံလေးနဲ့ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီလောက်နဲ့တင် မရပ်တော့ဘူးဗျို့။ ဆံထုံးထုံးထားလို့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ လည်တိုင်ဖော့ဖော့ ဂုတ်ပိုးလေး၊ ပုခုံး၊ လက်မောင်းအရင်း အကုန်လျှောက်ပြီး တရွှတ်ရွှတ် လျှောက်မွှေးပစ်လိုက်တာ တရပ်စပ်ပေါ့။ ကျနော့်ဆရာမလေး ခင်မျာ အို.. အို.. အို နဲ့ လူးလွန့်နေတာပဲ ဟီးဟီး။ ဘာနဲ့မှကိုမတူဘူးဗျာ အရသာက အဟိ။
အဲ့လိုကြည်နူးစရာ အခြေအနေလေးကနေ ကျနော် လက်လွှန်သွားတယ်ဗျာ။ မရည်ရွယ်တာကတော့ အမှန်ပါ။ လုပ်ရင်းလုပ်ရင်း လက်လွန်သွားတာ (ပလီပြန်ပြီလို့ ပြောချင်ပြောကြပါလေ) နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေး ဖူးဖူးလေးကိုပါ ဖိကပ်ပြီး နမ်းပစ်လိုက်မိတာဗျ။ တအားကိုသိသာတယ်။ ကိုယ်လုံးလေးက တောင့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး ခါးလေးကို မတ်သွားတာဗျား။ ကျနော့်ကိုလည်း တွန်းထုတ်တယ်။ ကျနော်ကလည်း မလွှတ်ပေးဘူး။ အတင်းကို နမ်းပေးတော့တာ။ ကြောက်သွားရှာတယ်နေမှာပေါ့။ ကုတင်ပေါ်ကနေ အောက်ကို အတင်းဆင်းပြေးတာ။ ကျနော်ကလည်း ဖက်ထားတော့ တန်းလန်းကြီး ပါသွားတယ် ဟီးဟီး။
တန်းလန်းကြီးဆိုတာ ဒီနေရာမယ် အဓိပ္ပါယ်နှစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်။ ဖက်လျှက်တန်းလန်းကြီးလို့ ဆိုလိုသလို၊ ညကတည်းက စောင်ပတ်ပြီးနေထားတယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်မလား။ ဒီလောက် လျှောက်လုပ်မှတော့ ပတ်ထားတဲ့စောင်က ဘယ်လိုနေမလဲ စဉ်းစားကြည့်ပေတော့ အဟီး။ ဟုတ်ကဲ့ ဖင်တုံးလုံးကြီးပါ ခင်ညာ။
“ မလုပ်ပါနဲ့ဟာ.. လွှတ်ပေးပါဟာ”
ငိုသံပါပါလေးနဲ့ တောင်းပန်နေရှာတာပေါ့လေ။ အဲ့လို တောင်းပန်နေတဲ့အချိန် နှစ်ယောက်လုံး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျှက် ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ကျနော်ဆိုတဲ့ လူဆိုးလေးကလည်း ဘာမှကိုပြန်မပြောတော့ပဲ အသေဖက်ပြီး ဆက်တိုက်နမ်းတော့တာ လွှတ်ကိုမလွှတ်ဘူး။ ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ ဘီလူးဆိုင်းတီးနေတာ ဟီဟိ။ တွန်းလိုက်ရုန်းလိုက် ဖက်လိုက်ကြနဲ့ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေရာကနေ အခန်းနံရံတစ်ဖက်နားကို ကပ်ပြီး ချောင်ပိတ်သွားရော။ အဲ့ဒီတော့မှ ခါးကျင်ကျင်လေးကို အတင်းဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးကို စိမ်ပြေနပြေကို စုပ်နမ်းပေးတော့တာပေါ့။
အဆက်မပြတ် ၅ မိနစ်လောက် စုပ်ပေးပြီးတော့မှ သနားလာလို့ လွှတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ အံ့သြစရာကောင်းတာက အီးး ဆိုတဲ့ ငြီးသံနဲ့ ဖင်ထိုင်လျှက် ပြုတ်ကျသွားတာဗျ။ ဘာဖြစ်သွားမှန်းကို မသိလိုက်ဘူး။ (နောက်တချိန် ပြန်မေးကြည့်တော့မှ ဒူးမခိုင်ပဲ ခွေကျသွားတာတဲ့။ ရင်ထဲမှာလဲ တလှပ်လှပ်နဲ့ သေတော့မလို ဖြစ်သွားတာဆိုလား။ တယ်တော်တဲ့ ကိုဖိုးသက်ပဲနော် ) နံရံကိုမှီ ဖင်ထိုင်လျှက်ကလေး မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး တုန်တုန်ရီရီလေး ဖြစ်နေရှာတာ။ ဂွေးတန်းလန်းကျနော်က သူ့ရှေ့မှာ မတ်တပ်ကြီး ဟီးဟီး။ (အခုချိန် ပြန်တွေးမိတော့ တကယ့်ဟာသပဲဗျာ)
အသာလေးကုန်းပြီး ဂျိုင်းကြားကနေ ဆွဲထူမလိုက်တာ ပျော့ခွေပြီး ပါလာတယ်။ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို အတင်းဆွဲပွေ့ ကုတင်ဆီကို ခေါ်သွားလိုက်ပြီး ကန့်လန့်ဖျတ် ကုတင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ပေါ့။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးနဲ့။ အဲ့ဒီကုတင်ပေါ် ပွေ့အတင်မှာ ထမီတွေဘာတွေ ပြေကုန်တာဗျ။ ချက်နက်နက်ကလေးရယ်၊ ဝါဝင်းတဲ့ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်ကလေး (မှဲ့နီနီလေးတစ်လုံး ရှိတယ်) အမွှေးနုရေးရေးလေးနဲ့ ဆီးခုံမို့မို့လေးရယ်က လှစ်ကနဲ ပေါ်ကုန်တာပေါ့။ တော်၏မတော်၏ မတွေးတော့တဲ့ ကျနော်က ပြေလျက်စထမီကို အသာအယာဆွဲချပြီး ဗိုက်သားလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ် လျှောက်နမ်းတော့တာပဲ။
အဲ့ဒီမှာ ပိုရှုပ်ကုန်တယ်။ ယောကျာ်းနဲ့ အသားချင်းတောင် မထိဖူးသေးတဲ့ အပျိုကြီး ဆရာမလေးခင်မျာ ထွန့်ထွန့်လူးတော့တာလေ။ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ လူးလှိမ့်တဲ့အခါ ထမီက ပိုလျှောကျတဲ့အပြင် ဒူးနှစ်ချောင်းနဲ့ ကျနော့်ကိုပါ ညှပ်ထားသလို ဖြစ်ကုန်တာ။ ပါးစပ်ကလည်း အမေရေ.. အမေရေ.. တဲ့။ ကယောင်ကတမ်းတွေ လျှောက်အော်နေတယ်။ (နောင် ချစ်သူဘဝ တကယ်တမ်းရောက်လာတော့ အမေရေ.. အမေရေလို့ ကျနော်အော်အော်ပြီး စရင် ရှင်.. လူယုတ်မာ သူများသားသမီးကို ဖျက်ဆီးတာ ဆိုပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး မျက်စောင်းထိုးတတ်လာတယ် ဟဲဟဲ။ ချစ်စရာလေး)
ချက်နားတစ်ဝိုက် လျှောက်နမ်းနေရင်း ခပ်ယဉ်ယဉ်အနံ့လေးတွေပါ ရလာတော့ မရတော့ဘူး အောက်ကို ဆက်ဆင်းသွားတယ်။ အောက်က အရည်တွေ အလိုလိုအိုင်ထွန်းနေတဲ့ အပျိုကြီးဖုတ်ဖုတ် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကို ရှလူးပစ်လိုက်ကော ဟီဟိ။ ကောင်းထှာဗျာ။
ဆရာမလေးခင်မျာ ကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်ပြီး ကုန်းထဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ပေါင်ကြားထဲ လျှာကြီးထုတ်ပြီး ပလပ်ပလပ်လုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကျောကုန်းကို တအုံးအုံးထုတယ်။ ဘယ်ရမလဲ ဒါမျိုးဟီး။ လျက်နေရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲဖြဲလျှက်ကနေ အဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ လျှာကိုချွန်ပြီး ထိုးသွင်းပေးအလိုက်မှာ ဝုန်းကနဲ ကျောနဲ့အိပ်ယာပေါ် ပြုတ်ကျသွားပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ အီ.. အီ.. အီ ဆိုတဲ့ အသံပဲထွက်နိုင်တော့တယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တွန့်တွန့်သွားတာကလွှဲပြီး သိပ်မရုန်းတော့ဘူး။ မျှောသွားရှာပြီ။
အထဲကို လျှာနဲ့မွှေလို့ အတော်ညောင်းတော့မှ အသာလေး ပြန်ထုတ်၊ အစေ့သေးသေးလေးကို အဖုတ်ဖြဲပြီရှာတယ်။ တွေ့တာနဲ့ လျှာဖျားလေးနဲ့ ဖိဖိပေးလိုက်တယ်။ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲပဲ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျနော့်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လှမ်းကိုင်ဆုပ်ပြီး အတင်းဆွဲခါလာတာ သတိထားမိလာတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ လျက်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ အစေ့ကို ကစားတယ်။ အကွဲကြောင်း အထက်အောက် လျှာအပြားလိုက်နဲ့ ဗြတ်ဗြတ်မြည်အောင် အဆက်မပြတ် လျက်တယ်။ လုံး၀ မခံနိုင်ရှာတော့ဘူးထင်တယ်။ ဆတ်ကနဲ ကျောနဲ့အိပ်ယာ လွှတ်ထွက်သွားတဲ့အထိ ကော့တက်သွားပြီး အားးးး ကနဲအော် ဝုန်းကနဲပြုတ်ကျပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို ဆွဲထားတာပါ လွှတ်သွားပြီး ပျော့ခွေခွေလေး ဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ပွဲကြမ်းထားရတဲ့ ကျနော်လည်း အမောဖြေရတော့တာပေါ့လေ ဟီး။
အသာလေး ပေါင်ကြားထဲက ထွက်၊ ကုတင်ပေါ်လှမ်းတက်ပြီး ဆရာမလေးကို ဖက်အိပ်နေလိုက်တာပေါ့။ တော်တော်ကြာတဲ့အထိ မှိန်းပြီး အိပ်နေရာကနေ မိနစ် ၂၀ လောက်နေမှ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ
မောပမ်းနွမ်းလျတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ မော့ကြည့်လာတယ်။ ဆံထုံးတွေက ပြေကျထားတော့ ဆံနွယ်ရှည်တွေ ကပိုကရိုကြားထဲ မျက်နှာလေးက ရီဝေဝေလေးရယ်။ ချစ်စရာလေးဗျ။
ဟဲ့ကောင်ချမ်းကို.. နင့်ဟာက ဘာတုန်း.. ဘာမှဆက်မလုပ်ဘူးလား မေးချင်နေကြပညီထင်တယ် ဟီဟိ။ မှန်ရာပြောသစ္စာပါဗျာ။ ဘာမှကို မလုပ်ချင်တော့ဘူး။ တကယ်ပြောတာ။ ခုနက လက်လွှန်သွားတာ။ သူပြီးအောင်လည်း လုပ်ပေးနိုင်လိုက်တော့ လူကိုကြည်နူးသွားတယ်။ (ချစ်တော့လည်း ပေးဆပ်ချင်တာပေါ့လေ ဟီဟိ)
ဒါပေမယ့် အဲ့လောက်ထိကြီး သွားလုပ်လိုက်တာတော့ မကောင်းဘူးဗျ။ ကောင်းလားမကောင်းလား ဘာဆက်ဖြစ်သလဲ ကြည့်လေ။
“ ရှင် ကျမကို အထင်သေးလို့ အဲ့လောက်ထိ လုပ်ရဲတာမလား”
အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး မေးလာတယ်။
“ ဟာ! မဟုတ်ပါဘူးဗျာ ကျနော် ချစ်လို့လုပ်မိတာပါ”
“ ရှင် မကောင်းဘူး ကျမသိက္ခာကို မရှိတော့တဲ့အထိ အနိုင်ကျင့်တယ်”
“ မဟုတ်ပါဘူးဆိုနေ.. အာဗျာ”
“ မရွံဘူးလား.. သူများဟာကို အဲ့လိုလုပ်တာ ဟမ်!”
“ ချစ်တော့ ဘယ်ရွံမလဲ ဆရာမလေးရာ”
“ တောမှာသွားပြောချေ..။ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိပြီလဲ ဒီလိုလုပ်လုပ်ပြီး ဖျက်ဆီးတာ။ ပြောစမ်းပါ လုပ်ပုံကိုင်ပုံတွေက ဝါကိုရင့်နေပါပြီလေ”
“ ဟာဗျာ! အဲ့လိုတော့ မပြောပါနဲ့”
“ မှန်ရာပြောတော့ မခံနိုင်ရှာ ဟာဟ”
“ ကျွတ်!”
“ ပြောစမ်းပါ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိပြီလဲ”
ဝုန်း!!!
ဖက်အိပ်နေတာကနေ စိတ်တိုတိုနဲ့ ဝုန်းကနဲ ထထိုင်ပစ်လိုက်တော့ ဆရာမလေး မျက်လုံးလေးပြူးပြီး လန့်သွားရှာတယ်။ အောက်က ဖင်ပြောင်ဖြစ်နေတဲ့ ထမီလေးကို ဆတ်ကနဲဆွဲယူပြီး ကောက်ဝတ်ရင်း ထထိုင်လာတယ်။ ကျနော် စိတ်တိုသွားတာကို ကြည့်ပြီး မချိုမချဉ်ရုပ်နဲ့ ဖြစ်သွားတယ်။ ထမီဝတ်ပြီးတာနဲ့ ပြေကျနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်ပြင်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းဟန်ပြင်လိုက်တယ်။
“ ကျနော့်အဝတ်တွေကော”
လေသံက ခပ်မာမာရယ် ဟီဟိ။ ဖင်တုံးလုံး ကုတင်ပေါ် တင်ပလင်ခွေနေရာကနေ လှမ်းမေးလိုက်တာ ပြုံးစိစိနဲ့ အခန်းပြင်ထွက်သွားပြီး ခဏနေတော့ ပြန်ဝင်လာတယ်။ လက်ထဲမှာ မီးအိုးထိုးပြီးသား ကျနော့်အဝတ်တွေ ကမ်းပေးလာတာကို လှမ်းယူပြီး ကုတင်ပေါ်မှာတင် အင်္ကျီကို ကောက်စွပ်လိုက်တယ်။ အောက်က ဝတ်လာတာက ပုဆိုးမဟုတ်ဘူးဗျ။ ဘောင်းဘီဆိုတော့ ဝတ်ရခက်နေတယ်။ ဂွေးတန်းလန်းကြီးနဲ့ ကုတင်ပေါ်က ဆင်းဝတ်ရအောင်လည်း သူ့အရှေ့မှာကြီး ဟီးဟီး။
အံမယ် သူကလည်း ထီမထင်ဟန်နဲ့ လက်ပိုက်ပြီးတော့ကို ရပ်ကြည့်နေတာ။ ကျနော်လည်း မထူးပါဘူးဆိုပြီး ကုတင်ဟိုဖက်ကိုဆင်း ကျောပေးပြီး (ဖင်ပြောင်ကိုတော့ မြင်ချင်မြင်ပါစေတော့ဆိုပြီး) ခပ်သွက်သွက်ကလေး ကောက်ဝတ်လိုက်ရတယ်။ ဝတ်ပြီးတာနဲ့ သူ့ရှေ့ကဖြတ်ပြီး အခန်းပြင် ထွက်ဟန်ပြင်တယ်။
“ ဒါက ဘယ်တုန်း!”
ဟောက်သံလေးနဲ့ မေးလာတာ။
“ အိမ်ပြန်မလို့”
“ သြော်! လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီးတော့ ဒီလိုလား.. သြော် ဟော်ဟော်”
ငေါ့တော့တော့ လုပ်နေတာ။
“ ခင်ဗျားက ကျနော့်ကို မိန်းမတကာကို လိုက်ဖျက်ဆီးနေတာလို့ ဘာလို့ပြောလဲ”
“ မဟုတ်လို့လားရှင် မဟုတ်ရင်မနာနဲ့နေ တောက်!”
ခါးထောက်ပြီး ရပ်နေရင်း ငြိမ်သွားကြသေးတယ်။ နည်းနည်းကြာမှ
“ ဆရာမလေး ခင်ဗျား ကျနော့်ကို ချစ်လား”
“ အို! မချစ်ပေါင် ..။ မေးပုံလေးက ချစ်စရာလေးပါလား အထက်စီးကြီး”
ဆရာမလေးက ပြုံးစိစိ လုပ်ပြနေတယ်။
“ ဒါဆို ဘာလို့ ဒီအခြေအနေထိ..”
“ အို.. ကျမက ရှင့်ကို အတင်းအဓ္ဓမ ဘာများလုပ်မိလို့လဲနော်”
“ မချစ်ရင်လည်း ပြီးကောဗျာ!!!!!!”
ရှူးရှူးရှားရှားနဲ့ ခြေသံခပ်ပြင်းပြင်းနင်းရင်း အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့မိတယ်။ အိမ်အောက်ထပ်ကို နောက်ဖေးလှေကားကနေ ဆင်းချလာတော့ ကျောင်းတက်ချိန် ရောက်နေလို့လား မသိဘူး ကျောင်းသူတွေ မရှိကြတော့ဘူး။ လူရှင်းနေလို့ ကံကောင်းသွားတယ်။ ဘောက်ဆတ် ဘောက်ဆတ်နဲ့ ခြံဝင်းထဲကနေ အပြင်ကို ထွက်လာရင်း အသာအယာ စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်အပေါ်ထပ် ဝရံတာကနေ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ကို မိန်းမမှန်သမျှ လိုက်ဖျက်ဆီးနေတဲ့ ကောင်လို့ ပြောတာရယ်။ ညကတော့ သနားပြီး ချစ်သွားတာလိုလို ဘာလိုလိုလုပ်ပြီး မနက်ရောက်မှ မုန်လာဥလုပ်သွားတာရယ်ကြောင့် ဒေါဖောင်းသွားတဲ့ ကျနော် ဆတ်ကနဲပြန်လှည့်ပြီး နောက်ကိုမကြည့်တော့ပဲ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်လာခဲ့တယ်။
ညက အိမ်ပြန်မအိပ်တဲ့ ကိစ္စကြောင့် အိမ်ရောက်ရင် လူကြီးတွေဆူတာ ခံရပြန်ဦးမယ်။ ဒီထက်ဆိုးတာက မိန်းမတစ်ယောက်ကို အဖုတ်လျက်မိပြီးမှ မချစ်ဘူးတဲ့ဗျာ။ ဒင့်မေကလွှားတယ်လိုမှပဲ တောက်!။
............................................................
အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>
