Tuesday, August 25, 2015

အနှိုင်းမဲ့ အပိုင်း ( ၂ )

အနှိုင်းမဲ့ အပိုင်း ( ၂ )

အဖြူရောင် ရေးသည်။

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

" အာ့..........."

ပေါင်လယ်လောက်ထိ လန်သွားတဲ့ ဂါဝန်စလေးကို ဆွဲမချခင် နာသွားတဲ့ ခြေဖဝါးလေးကို ဖြူစင် လက်အိအိလေးတွေနဲ့ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်နေမိတယ်။

" နာသွားလား ညီမလေး.....ဟေ့ကောင် မင်းကလဲ ဖြေးဖြေး လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး"

" ဟားဟား မင်း မသိလို့ သူက မရခင်ကသာ ဖြေးဖြေးလုပ်တာ ကြိုက်တာ ခုဆို ကြမ်းမှ ဟေ့ ကြမ်းမှ"

" အာ.....မောင့်.........."

ရဲသွားတဲ့ ပါးမို့မို့လေးကို ကွယ်ဖို့ ငုံ့လိုက်တော့မှ ထွေးအိနေတဲ့ ပေါင်လုံးလေးပေါ်နေတာကို သတိထားမိရင်းဂါဝန်စလေးကို ဆွဲချလိုက်မိတယ်။

" မင်း မိန်းမကချစ်စရာလေးဟေ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ ငါ့မိန်းမ ဟန်သီနဲ့တော့ ကွာပါ့ကွာ"

" လှတာမက်ရင် ညစာခက်တယ်ဆိုတာ ယုံ ဟေ့ကောင် ...အိမ်မှာ ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ဘူး"

" မောင် အေးအေးဆေးဆေး သောက်တော့နော် ဖြူစင် သွားအိပ်တော့မယ်"

ရီဝေနေတဲ့ သူတို့ ပါးစပ်ကစကားလုံးတွေကို ဖြူစင်ရှောင်လွဲချင်နေမိတယ်။

" ဘယ်အချိန်ရှိသေးလို့လဲ ငါ့သူငယ်ချင်းရှေ့မှာ ငါ့ကိုဂလန်ဂဆန်လုပ်ချင်တာလား"

" ဟင်း....."

ဖြူစင်သက်ပျင်းကိုသာ တိုးတိုးလေးချလိုက်မိတယ်။ကိုအပြစ်နဲ့ကိုပဲလေ။

" ဒီကောင် အောင်တင့် ဆိုတာ ငါရန်ကုန်စရောက်ထဲက ပေါင်းလာတာ ငါ့အကိုကြီးပဲ ငါအပေါ်ကောင်းတာကတော့ မင်းအဖေထက် သာတယ်"

" ကဲပါကွာ သောက်စရာရှိတာ သောက်ရအောင်"

ငိုမဲ့မဲ့ဖြူစင့်မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း အလိုက်တသိ စကားလွဲပေးတဲ့ သူ့ကို ဖြူစင်ကျေးဇူးတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်လိုက်မိတော့ ဖြူစင်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေတဲ့ အကြည့်.........

" အို........"

ရုတ်တရက် မြန်လာတဲ့ နှလုံးခုန်သံကို ဘယ်သူမှမသိအောင် ထိန်းရင်း မျက်လွှာလေးကိုချလိုက်မိတယ်။

" အေ့......"

ကုန်သွားတဲ့ ပုလင်းခွံကို ဘေးဖယ်ရင်း .........

" ကိုအောင်တင့် ...အော့.....နောက်တစ်လုံး........ ဖောက်ဗျာ"

" ဟာဟေ့ကောင် မင်းတော်တော်များနေပြီနော်"

" ရတယ်......... မနက်ဖြန် စနေနေ့ ..........အေးဆေးပဲ.......အေ့"

" မင်းမိန်းမလဲအိမ်ချင်နေရောပေါ့"

" ရ....တယ်.....အေ့........ဒီနေ့ဝအောင် ...သောက်ပြီးတော့..........သူ့ကို...လိုးပြီးမှ...အိမ်မှာ....အေ့"

" ဟာ ဟေ့ကောင်"

ပါးစပ်ကပြောရင်းအားနာတဲ့ အကြည့်နဲ့ ဖြူစင်ကိုကြည့်တဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေက ဂရုဏာအပြည့်နဲ့။

" ဒါဆိုလဲချကွာရော"

ပုလင်းအသစ်ကိုအဖုံးဖွင့်ပြီး ခွက်ထဲထည့်ပေးတော့ ခွက်ကို ယူရင်း ဖြူစင့် လက်ကို ဆွဲလိုထည့်ပေးတယ်။

" အကို....လဲချ.   နင်လဲဒီည....အေ့.....မူးအောင်...သောက်"

" ဟင့်အင်း ...ဖြူစင်မှမသောက်တတ်တာ"

" အာ.....ဒီမိန်းမ"

" ဟေ့ကောင်...အာခက်တော့တာပဲ"

ရွယ်လိုက်တဲ့ သူ့လက်ကို ဖမ်းထိန်းရင်း ဖြူစင့်ကို ပြောလာတဲ့ သူ့ကို ဖြူစင် အားကိုးတကြီး ကြည့်မိတယ်။ လက်ကိုလှမ်းထိန်းရင်း တိုးလာတဲ့ သူမျက်နှာကဖြူစင့် လက်တစ်ကမ်းအတွင်းကို တိုးလာတော့ သူနဲ့ ဖြူစင့်ရဲ့ဆုံသွားတဲ့ အကြည့်က ဖြူစင့်မျက်ဝန်းတွေကနေ ရင်ထဲကို ထိုးဖောက်မြင်နေရသလို.....

အို..................ဖြူစင့် ရင်တွေ တလှပ်လှပ်နဲ့လေ။

" ကဲ ယူလိုက် ညီမလေး နဲနဲသောက်လိုက် စိတ်ကျေနပ်အောင်.....အကိုကိုလဲ အားမနာနဲ့ ကို့အကိုလိုပဲသဘောထားနော်"

" ဟုတ်"

ယိမ်းယိုင်နေတဲ့ မောင့်ကို ထိန်းပေးရင်း အရက်ကို တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်ငှဲ့ပေးနေတဲ့ သူ့အကြည့်တွေကတစ်ချက်တစ်ချက်ဖြူစင့်အိစက်စက်ကိုယ်လုံးလေးကို လွှမ်းခြုံလို့။

" အကို...... သောက်လေ....ဗျာ"

" အေးပါ ငါလဲ သောက်ပါတယ်"

အေ့................................

ဝုန်း.......

စကားကို လေးလေးပင်ပင်ပြောရင်း ဘေးကိုစောင်းကျသွားတဲ့ သူကို ဝင်ပြီး ထိန်းမတ်ပေးရင်း ဖြူစင့်ဘေးကိုဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ သူ့ပေါင်တစ်ဖက်ကဖြူစင့် ပေါင်တံအိအိလေးပေါ်ကို ပိကျသွားတယ်။

" အ....."

တိုးတိုးလေးအော်လိုက်တဲ့ ဖြူစင့်ဖက်ကိုစောင်းငဲ့ကြည့်ရင်း

" အိုး......ကန်တော့နော် ကလေး ကန်တော့"

" ရပါတယ် အကိုရဲ့"

ဖြူစင်ရင်ထဲမှာ ရယ်ချင်သလိုလို...ဘာတဲ့ ကလေးတဲ့ လေ။ စောစောကတော့ မင်းမိန်းမက ဘယ်လိုညာလိုနဲ့ ခုတော့သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်း ကလေးတဲ့။ ဖြူစင် ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး ရှင်ရဲ့ ကလေး မအေဖြစ်နေပြီ။

တဖြည်းဖြည်း သောက်နေရင်း ရီဝေနေတဲ့ ဖြူစင်အတွေးတွေက ပိုလို့ လွတ်လပ်နေတယ်။ အရက် တဲ့.....နံလိုက်တာ။ ဒါပေမဲ့ ရီဝေေ၀ခံစားမှုကိုတော့ ဖြူစင်ကြိုက်တယ်။ ဝေဒနာတွေကိုမြိုသိပ်ထားရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ထွက်ပေါက်တစ်ခုအဖြစ် တွေးရင်းကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ မော့သောက်ချလိုက်မိတယ်။

" အိုး......."

ရှုံ့မဲ့သွားတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးနားကို ရောက်လာတဲ့ သူ့လက်တစ်ဖက် လက်ထဲမှာ အသားဖက်လေးနဲ့လေ။

" စားလိုက် ကလေး"

ဖြူစင် မျက်နှာလေးကို မော့ရင်း နှုတ်ခမ်း ထွေးထွေးလေးကို ဟပေးလိုက်မိတယ်။ ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာတဲ့ အသားဖက် ချိုချိုလေးက အရက်ရဲ့ အရသာခါးခါးကို လွမ်းခြုံသွားတဲ့အရသာ...ပြီးတော့ သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်နဲ့ ထိလုနီးပါး ကိုယ့်ငွေ့နွေးနွေးရဲ့သာယာမှု့။

ဒုက်ခကတွေကြားက နိဗာန်ဘုံလေးတခု တွေ့လိုက်ရသလိုဖြူစင်သာယာနေမိတယ်။ အသားညိုညို ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနဲ့ သူ့ပုံက ဖြူစင်ဟိုးအရင်ကကြိုက်ခဲ့တဲ့ ဖြူဖြူ ချောချော ကောင်လေးတွေထက် တမူထူးခြားနေတာပေါ့။ ခမ်ကြမ်းကြမ်းပုံစံပေမဲ့ သူ့မျက်ဝန်းမှာအကြင်နာငွေ့တွေနဲ့လေ။

မူးနေတဲ့ ဖြူစင့်ယောင်္ကျားကိုထိန်းရင်း သူ့ပေါင်တစ်ဖက်နဲ့ လာလာဖိမိနေတဲ့ ဖြူစင့် ပေါင်တံ ထွေးအိအိလေးကိုဖြူစင်မဖယ်မိဘူး။ ကလေးသူ့ကို အိပ်ယာထဲ ပို့ရအောင် သူအရမ်းမူးနေပြီ။

" အော်....ဟုတ် အကို"

မောင့် ကို နှစ်ယောက်အတူ တွဲရင်းအိပ်ခန်းထဲပို့တော့ ကုတင်ပေါ်ကိုပြစ်ကျသွားတဲ့ အရှိန်နဲ့ လန့်နိုး သွားတဲ့ သားက စူးစူးလေးထငိုတယ်။

" ကျွတ်.....ကျွတ်....ကျွတ်.......သားရယ် အိပ်ပါကွယ်.....အို..အေး.အေး အို......."

ငိုနေတဲ့ သားငယ်ဘေးမှာ ပုံ့ပုံ့လေးထိုင်းရင်း ချောနေတဲ့ ဖြူစင့် ကို သူငေးကြည့်ရင်း အခန်းအပြင်ကို ပြန်ထွက်သွားတဲ့ သူ့ခြေသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ပြန်အိပ်ပျော်သွားတဲ့ သားရဲ့ အပြစ်ကင်းမဲ့တဲ့ မျက်နှာလေးကိုငေးကြည့်ရင်း ဖြူစင်ရင်တွေမွန်းကျပ်လာတယ်။

" ဟင်း.............."

သက်ပျင်းကို တိုးတိုးလေးချလိုက်ရင်း အခန်းအပြင်ကို လှမ်းထွက်ခဲ့မိတယ်။

..........

ခြေသံ သဲ့သဲ့ကိုကြားတော့ မော့ကြည့်တဲ့သူ့အကြည့်ကဖြူစင့် တစ်ကိုယ်လုံးကို လွမ်းခြုံသွားသလို..။

" ထိုင်လေ.......မ .......... အဲ့ .......ကလေး"

ဖြူစင်ရယ်ချင်စိတ်ကို အထိန်းချုပ်တော့ပဲ လွင်လွင်လေး ရယ်မိတယ်။ ဖြူစင်ရယ်တာကို တွေ့တော့ သူက ......

" ကျွန်တော် ပြန်တော့မလို့ပါ ဟို....ကလေးကို နှုတ်ဆက်ပြီးမှပြန်မလို့ ခဏစောင့်ရင်း သောက်နေတာ"

" အော်.....အင်း....အကို့မိန်းမစောင့်နေမှာပေါ့"

" သူအိပ်လောက်ပြီ....အကို အရက်သောက်ပြန်လာရင် ဘယ်တော့မှ မစောင့်ဘူး"

ရယ်ရင်းပြောတဲ့ သူစကားကို ဖြူစင်လဲ ရယ်ရင်းနားထောင်နေမိတယ်။ အပြုံး .....နှစ်ဦးလုံးရဲ့ ဟန်ဆောင်ကင်းတဲ့အပြုံးတွေကပဲ တစိမ်းတရံဆိုတဲ့ အတားအဆီးကိုဖြိုချပြစ်ခဲ့တယ်။

" အကို အိမ်ထောင်ကျတာ ကြာပြီလား"

" အင်း နှစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ"

" အော်......"

" ကလေးကရော"

" ဟင် သူပြောမပြဘူးလား"

" လုံးစေ့ပတ်စေ့တော့ မပြောပြဘူး ကလေးရဲ့"

" အော် ...ဒီလိုပါပဲ တစ်နှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီလေ မမျှော်လင့်ပဲ သူနဲ့ ခိုးရာလိုက်ပြေးခဲ့တာ"

" အော် ..ကိုယ်ဝန် ရှိသွားလို့လား"

" အင်း ဟုတ်တယ် အကို"

" ကျောင်းကတော့ မေမေက ဆေးခွင့်ဆိုပြီး ယူထားပေးတယ် ပြောတယ်"

" အော် ဒီလောက် ချစ်တာတောင် ကလေးကို တော်တော် နိုင်တာပဲနော်"

" အင်း....ဖေဖေကို စိတ်နာတာလဲ ပါမှာပါ ဖေဖေက သူ့ကို ခါးခါးသီးသီးလေ"

" အော်"

" သူ့အရင်ကရော ရီးစားမရှိဘူးလား"

" ဟင့်အင်း"

" အော်....ကလေးရယ် ဒါဆိုသူနဲ့ပဲ နေဘူးတာပေါ့"

လေးလေးပင်ပင် ပြောလာတဲ့ သူစကားသံတွေက ဖြူစင်ရင်ကို တစ်စုံတစ်ခု ခံစားရစေတယ်။ ရီဝေ၀ေ အသိတွေ နောက်မှာ သူ့ရဲ့ နှမျောတသဖြစ်နေတဲ့ အသံတွေကို ဖြူစင်ခံစားမိတယ်။

" ဟုတ် သူတစ်ယောက်နဲ့ပဲ နေခဲ့ဘူးတာ"

သာမန်အချိန်တွေမဖြေရဲ့တဲ့ အဖြေကို ဖြူစင့်နှုတ်က ခပ်ရဲရဲဖြေမိသွားတယ်။

" ကလေးရယ်"

" အို....."

သူ့ အကြည့်တွေနဲ့ သူ့ စကားလုံးတွေက ဖြူစင်ရင်ကို တသိမ့်သိမ့် လှုပ်ရှားသွားစေတယ်။ စကားလုံးတွေတိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းကျဉ်းကျဉ်းမှာ ညတစ်နာရီကို ညွှန်ပြနေတဲ့ တိုင်ကပ် နာရီသံ တစ်ချပ်ချပ်က လွမ်းခြုံလို့....။ ပြောစရာစကား ရှာမရပဲ လက်ထဲက အရက်ကိုသာ နှစ်ဦးသား တစိမ့်စိမ့် သောက်နေမိတယ်။

" သူအဲ့ဒီလို ကလေးအပေါ် ဆက်ဆံနေတော့ ကလေး အထီးကျန်နေမှာပေါ့"

သူ ဘာကို ဆိုလိုတယ် မသိပေမဲ့ ဖြူစင်ရဲ့ နွေးသွားတဲ့ မျက်နှာ ရဲရဲလေးကိုတော့ ငုံ့ဝှက်ထားလိုက်မိတယ်။အရက်ကြောင့်လား ..အရှက်ကြောင့်လား .ဖြူစင်လေ တစ်ကိုယ်လုံး နွေးထွေးလို့ ရင်တွေ တဆတ်တ် ခုန်နေတော့တယ်။

" ဟို....ခနနော် ကလေး နောက်ဖေးခနသွားချင်လို့"

" အော် အင်း"

ကလေး............နှုတ်က တိုးတိုးလေးရွတ်လိုက်မိတယ်။

" ငါ သူကို ဘယ်လိုပြောလိုက်မိပါလိမ့်"

တွေးမိပြီးမှ ရှက်ရှက်နဲ့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်မိတယ်။

" အို.........................."

ယိမ်းယိုင်သွားတဲ့ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ဖေးမပေးသူကသူပေါ့။

" ရရဲ့လား"

တိုးတိုးလေး....တကယ်ကို တိုးတိုးလေးရယ်လေ ဖြူစင်နားစည်ကို ရိုက်ခတ်သွားတယ်။

" ဟုတ်"

တိုးတိုးလေး ဖြေရင်းညိမ့်ပြမိတဲ့ ဖြူစင်ခေါင်းက သူ့ရင်ခွင်နွေးနွေးထဲမှာ.....။

" အကို တွဲပေးမယ်နော် ကလေး"

ပြောရင်း ပုခုံးအိအိလေးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်တဲ့ သူလက်တွေက တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ထိထိမိမိ....ဖြူစင်......ဖြူစင်လေ......သတိထားလိုက်မိတော့ သူ့ခါးပေါ်မှာ တင်းတင်း ဖက်ထားမိတဲ့ ဖြူစင့် လက်တစ်စုံ....အခန်းရှေ့က ဖြတ်လျောက်သွားတဲ့ အချိန် ဟောက်သံသဲ့သဲ့ နဲ့ အိပ်နေတဲ့ မောင့်မျက်နှာ...ပြီးတော့ .သားလေး......။

နှစ်ပေမီးချောင်း အလင်းရောင်က အိမ်နောက်ဖေးထိ ဖြာလင်းရအောင် မစွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့ဘူး။ ထမင်းစားပွဲဘေး နံရံထက်က မီးခလုပ်ကို လိုက်စမ်းရင်း ဖြူစင် ပုခုံးအိအိလေးကို ဖွဖွဆုပ်လို့ နံရံကို တွန်းကပ်လိုက်တဲ့လက်တစ်စုံ......သူလေ.....

မီးခလုတ်ဆီ ဦးတည်ထားတဲ့ ဖြူစင့်လက်တစ်စုံလဲ နံရံပြင်ချပ်ထက်မှာ ကပ်လို့...နောက်ဖေးကို လာတဲ့အချိန် ပုခုံးထက်ဆီက ဖေးမထားတဲ့ လက်တစ်စုံ.....အခုတော့ ဖြူစင်ခါးအိအိထက်မှာ ပူးကပ်လို့....

" အကို......."

ဖြူစင့်နှုတ်က တစ်ခုခုဖွင့်ပြောဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ ဖြူစင့်အသံတွေ လှိုက်ဖိုတုန်ခါနေတယ်။ ဖွင့်ပြောဖို့ ကြိုးစားခဲ့တဲ့နှုတ်ခမ်းအိအိက သူ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွာထက်မှာ ဆွံ့အသွားခဲ့ရတယ်။

" အင့်.................."

တစ်ဆက်ထဲပဲ နို့ထွားထွားလေးပေါ် ဖိကိုင်လာတဲ့လက်ကြမ်းကြမ်းတစ်စုံ.....ဟိုးငယ်ငယ် စိတ်ကူးထဲကလို ဖြူဖြူသန့်သန့်ကောင်လေးတစ်ယောက် မဟုတ်ပေမဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းအထိအတွေ့ကလဲ ဖြူစင့်ရမက်ကို တရစ်ရစ်နိုးထစေတာပါပဲ။

" ကလေး......"

နီးနီးလေးပေမဲ့ ဟိုးအဝေးက အသံတစ်ခုလိုပါပဲ........ရင်တွေခုန်နေလို့နေမှာပါ။

" ဟင်......."

တုန်နေတဲ့ အသံက မောနေတဲ့ ရင်အစုံကနေ ကန်ထွက်လာတယ်။

" ကလေး ယောင်္ကျားကိုပြန်မပြောနဲ့နော်"

ဖြူစင် ခေါင်းညိမ့်မိလားခေါင်းခါမိလားမသိတော့ပါဘူး။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကနေ အောက်ကို တစ်ဖြေးဖြေးလျောဆင်းသွားတဲ့သူကို တိုးတိုးလေး လှမ်းပြောလိုက်မိတယ်။

" နိုးသွားအုံးမယ် ဖြေးဖြေးနော်"

သူဆီကဖြေသံမကြားရတော့ပါဘူး။ သူလေ.....သူ

အို.....................

သူခေါင်းတစ်ခုလုံး ညအိမ်ဂါဝန်သားပျော့ပျော့လေးအောက်ထဲမှာ........။

" အ...."

ဖြူစင်လန့်သွားမိတယ်။ ငယ်ငယ်က မေမေ ပြောဘူးတယ်လေ။ ယောင်္ကျားလေးက ထမိန်အောက်ဝင်ရင်ကို ငရဲကြီးတယ်တဲ့။ ဖြူစင် သူခေါင်းလေးကို ဂါဝန်ပေါ်ကနေ တွန်းထုတ်ပေမဲ့ သူရဲ့ သန်မာတဲ့ လက်တစ်စုံကို အလျော့ပေးခဲ့ရတာပါပဲ။ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်ကို ခပ်မှောင်မှောင်အခန်းလေးထဲမှာ  ဂါဝန်နဲ့အုပ်ထားရတယ်ဆိုတဲ့ အသိက ရင်ခုန်စေတာတော့ အမှန်။ဖြူစင်မှီထားတဲ့ နံရံပျဉ်ချပ်ရဲ့ ဟိုဖက်မှာအိပ်မောကျနေတဲ့ ယောင်္ကျားနဲ့သားလေး........

" အား.............."

" ကိုကို ...ကိုကို.....ကလေး သေးပေါက်ချင်တယ်"

ကားထားတဲ့ပေါင်ကြားထဲက အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးပေါ်ကို ဖိဖိလေးထိကပ်လာတဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့်အောင့်ထားတဲ့ ဆီးခုံလေးတစ်ခုလုံးကျဉ်ခနဲခံစားလိုက်ရတယ်။ ဂါဝန်လေးကို မတင်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောလာတဲ့သူ.....

" ပေါက်ချလိုက် ကလေး"

" အာ.....ဟို"

ပြောမယ်ဟန်ပြင်ပြီးမှ ဒုတိယအကြိမ် ဖိလိုက်တဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ဖြူစင် စိတ်ကို လျောချလိုက်မိတယ်။

" အို"

ဖြူစင်အားနာလိုက်တာ.....သူရယ်လေ....ကားထားတဲ့ ပေါင်ကြားက အတွင်းခံအိအိလေးကို မျက်နှာနဲ့ကပ်လို့ လျာနဲ့ ဖွဖွလျက်နေတယ်။

" အား...................."

ကိုယ့်ရင်ခုန်သံတွေကို ကိုယ်ပြန်ကြားနေတဲ့ အထိပါပဲ..။ ကိုယ့်ကို သားမယား အဖြစ် ဆက်ဆံတော့မဲ့ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်မျက်နှာပေါ်ကို သေးပေါက်ချလိုက်ရတဲ့ အရသာ။

ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို မျက်နှာအပ်လို့ သိမ်းကြုန်းယက်နေတဲ့ အထိအတွေ့......ဖြူစင်လေ ဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်လေးကို ချွတ်ချပေးလိုက်မိတယ်။ ဘော်လီ အနက်ရောင်လေးအောက်မှာ ရုန်းကြွနေတဲ့ နို့ဖြူဖြူလေးတွေကို သူဖွဖွပွတ်လို့ပေါ့

" ကလေးရယ် တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှဆိုတာ ဒါပဲနေမှာ"

" ဒီလို ဖွေးဖွေးဥဥ ကလေးလေးကို လိုးရမယ်လို့ အိမ်မက်တောင် မမက်ဘူးဘူး"

" ခိခိ..............."

ဖြူစင် ပါးစပ်လို့လက်ဝါးနဲ့ အုပ်ရင်း တိုးတိုးလေးရယ်လိုက်မိတယ်။

" အကို့ မိန်းမ ကိုရော"

" သူက ကလေးလို တရုတ်မလေး မဟုတ်ဘူးလေ"

" ကလေး "

" ဟင်"

" အကို့လီးကို စုပ်ပေးပါလား"

" ဟင့် အကိုနော် ကလေးကို ယုယသလိုနဲ့ အနိုင်ကျင့်တယ်"

" ရေသွားဆေး အိမ်ဘေးမှ ာအုတ်ကန်ရှိတယ်။"

" ဟုတ်..."

သူ့ရဲ့ ကွမ်းချိုး တချိုတဝက်နဲ့ သွားကို ပေါ်အောင်ရယ်ရင်း နောက်ဖေးကို ထွက်သွားတယ်။ သူသွားတော့မှာဖြူစင် အခန်းဖက်ကို သွားရင်း လိုက်ကာလေးကို ပင့်လို့အထဲကို ကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ယောာက်လုံးအိပ်ပျော်လို့....။ သားလေးပြုံးယောင်သန်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးက အပြစ်ကင်းလိုက်တာ။

လိုက်ကာလေးကို အသာချရင်း သူထွက်သွားတဲ့ တံခါးဆီကို ဖြူစင်လိုက်ထွက်လိုက်မိတယ်။ ညည့်နက်သံခေါင်အိပ်မောကျနေတဲ့ အချိန် လမင်းမရှိတဲ့ ကောင်းကင်မှာကြယ်ရောင်နဲ့ လင်းလို့ပေါ့...။ အိမ်ဘေးအုတ်ကန်ဘေးကိုလမ်းလျောက်သွားတော့ သူ..........

" ကလေး....."

" အင်း....ဟုတ်တယ် အထဲမှာ သူတို့နိုးသွားမှာစိုးလို့"

ပြောရင်းအနားရောက်သွားတော့ သူကဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ဆီးကြို ထွေးပွေးရင်း အုတ်ကန်ဘောင်လေးမှာ မှီလိုက်တယ်။

လောကကြီး တစ်ခုလုံးမှောင်လို့လေ....ဘေးနားမှာ ခြံကွက်ကျယ်ကြီးထဲမှာ သစ်ရွက်လေတိုးသံမှ တစ်ပါး တိတ်ဆိတ်လို့လှန်ပေးတဲ့ ပုဆိုးစလေးကို ဖွဖွတွန်းဖယ်ရင်း ပေါင်ရင်းက တင်းမာနေတဲ့ လီးတံလေးကို ဖွဖွဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။

" အို........"

" ကြီးလိုက်တာ ကိုကိုရယ်"

ကိုယ်ကိုကိုယ်တောင် မယုံနိုင်အောင်ပါပဲ ။ ဖြူစင်ချွဲနေမိတယ်လေ။ နွေးထွေးတင်းမာနေတဲ့ လီးတံနွေးနွေးကို ပါးနုနုနဲ့ကပ်ရင်း နှတ်ခမ်းအိအိလေးဆီကို ဆွဲယူလာခဲ့မိတယ်။ ပြောင်တင်းနေတဲ့ လီးဒစ်အိအိလေးကိုနှုတ်ခမ်းဖွဖွလေးနဲ့ ငုံလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ.........

" အို........ကလေးရယ်"

ငြီးသံတိုးတိုးတချို့....ပါးစပ်လေးထဲက နွေးနေတဲ့ အတံမာမာလေးကို ငုံစုပ်ရင်း ပေါင်ကြားက တွဲနေတဲ့သူ့ဥလေးနှစ်လုံးကို ဖွဖွဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ စုပ်လို့အားရသွားတဲ့ အချိန် သူထိုင်နေတဲ့ ရေကန်ဘောင်လေးပေါ်ကို ဆွဲပွေ့တင်ရင်းကားကားလေးဖြစ်နေတဲ့ ပေါင်ကြားကနေ သူ့လီးမာမာလေးတိုးဝင်လာတယ်။

" အ.........."

ညလေနုနုအေးအေးလေးတွေ ပွတ်သပ်ကျီစယ်သွားပေမဲ့ ကပ်နေတဲ့ ရင်နှစ်ခုကတော့နွေးလို့.....ဖြူစင်လေ သူ့ကို တင်းတင်းလေးထွေးပွေ့ရင်း....

" ကောင်းတယ် ကိုကိုရယ် အား.....................ကိုကို"

ချွဲချွဲနွဲနွဲ ငြီးသံလေးကိုကြားက အားရအောင် ဆောင့်လိုးနေတော့တယ်။

" အား.................."

ကြိုက်တယ်.......ဖြူစင်လေ အရမ်းကို ကြိုက်သွားမိတယ်။ အားပါတဲ့ သူလိုးပုံလေးက ဖြူစင်ဘဝမှာ ပထမဆုံး အရသာပေါ့.။

" အ....အ.........အ.........ကိုကို ပြီးလိုက် ကလေးစောက်ပတ်ထဲမှာ ပြီးလိုက်နော်"

" အင်း......"

" ချစ်တယ် ကလေးရယ်......ချစ်တယ်........ကို့မိန်းမသာ ဖြစ်လိုက်ပါတော့ ကလေးရယ် ..အား..........."

" ဟုတ်......အ...အ.......ခုလဲ....အ.....အ...ကိုကိုမိန်းမပဲလေ.....အ.....အ......."

" အင်း ဟုတ်တယ် နော်.....အိုး.......ကောင်းတယ်ကွာ"

" ကိုကိုရယ်........ကလေးပြီးတော့မယ် ကိုကို....အား"

" ကိုလဲပြီးတော့ မယ် သဲလေး အား...............မိန်းမ"

" ရှင်............"

" အား....ပြီးပြီ.........အား.............."

နှစ်ယောက်လုံး အတူတူ တိုးတိုးလေးငြီးသံနဲ့အတူ တဆတ်ဆတ်တုန်သွားတဲ့ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို သူတင်းတင်းဖက်ရင်းဖွဖွလေး ဆက်ဆောင့်နေတယ်။

" ဟူး................"

အိမ်ဘေးက အမှောင်ရိပ်မှာ ဖြူစင် သူ့ကို ဖက်ထားမိတယ်။ သက်ရှိဆိုလို ညည့်ငှက်ကလေးတွေပဲ အော်မြည်လို့လေ။ ရေကန်အုတ်ခုံလေးဘေးမှာ နှစ်ယောက်ထိုင်ရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်နေတဲ့ ဖြူစင်....မေမေရယ် သမီးနားလည်သလိုလို ရှိပါပြီ..။ မေမေ ဖေဖေ နောက်မှာ ဘာ့ကြောင့် အလိုးခံတယ်ဆိုတာကိုပေါ့။

" ကလေး...."

" အင်း.....ကို"

" ဘယ်သူမှ မသိအောင်လျို့ဝှက်ပြီးချစ်ကြမယ်နော်"

" ကလေးက ပြောရမှာပါ......ခုကလေးမှာ နောက်ထပ် လင်တစ်ယောက်တောင် ရှိသွားပြီ"

" ဘယ်သူလဲ........"

" ဟင်းနော်............လူဆိုး"

" ကဲပြန်တော့နော် ကို  ...နောက်နေ့ ကိုကိုမိန်းမပါ ခေါ်ခဲ့"

" ဘာလို့လဲ "

" ကလေးက သဝန်မတိုပါဘူး တိုခွင့်လဲ မရှိပါဘူး ရင်းနှီးချင်ယုံပါ ကိုကိုရယ်"

" အင်း ဒါဆို ကိုကိုပြန်ပြီနော်"

" အင်း"

ဖွဖွနမ်းသွားတဲ့ ပါးပြင်မှာ ရှက်ပြုံးလေးတစ်ခု ခိုတွဲလို့.......။ မောင့်ဘေးက မွေ့ယာလွတ်မှာ လှဲချလိုက်ရင်း ဖြူစင် လက်က ပေါင်အိအိလေးကြားက စောက်ဖုတ်လေးကို စမ်းမိတယ်။ ပြီးတော့ အပြုံးလေးတစ်ပွင့်.......အို.....ဖြူစင် ပြုံးမိနေတယ်။

မျက်လုံးလေးကို မှိတ်လိုက်မိတယ်။ လောကကြီးက ပုံမှန်ပဲ ရှေ့ဆက်လို့လေ...................။

.................................................................................................................................................

အိမ်ရှေ့က ကားစက်သံကို ကြားတော့ ဖြူစင်အပြေးလေး ထွက်ကြည့်မိတယ်။ ထင်ထားတဲ့ အတိုင်းပါပဲ မေမေရယ်လေ။

" သမီးလေး............"

" ဟုတ် မေမေ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင် သမီး စိုးရိမ်လိုက်တာ"

မေမေရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အမူအရာကို ကြည့်ရင်း ဖြူစင်မေးလိုက်မိတယ်။

" ဝမ်းသာစရာ ပြောမလို့ သမီးရေ သမီးဖေဖေ နေမကောင်းဘူး ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး သမီးကို လွမ်းနာကျနေတာပါ"

မေမေစကားကို ကြားရတော့ ဖြူစင် ရင်ထိတ်သွားမိတယ်။

" မေမေရယ် အဲ့ဒါ ဝမ်းသာစရာမှ မဟုတ်တာ"

" စကားကိုဆုံးအောင် နားထောင်ပါအုံး သမီးရယ် သမီးဖေဖေက သမီးတို့ မိသားစုကို အိမ်ပြန်လာနေဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်ပြီ"

" ဟယ်...........မေမေ တကယ်ပြောတာလား"

" တကယ်ပေါ့ သမီးရဲ့ သမီးယောင်္ကျားရော  ဒီနေ့ပဲ လိုက်ခဲ့လိုက်တော့လေသမီး"

" သူ အလုပ်ကပြန်မလာသေးဘူး နောက်နေ့မှလာမယ်လေ ဒီနေ့တော့ သမီး သူ့ကိုပြောလိုက်အုံးမယ်"

" အော် အေးအေး မြေးလေးရော...."

" သူ အိပ်နေတယ်"

" ဒါဆို မေမေခေါ်သွားလိုက်မယ်လေ"

" မဖြစ်ပါဘူး မေမေရယ် ညကျရင် အမေကို မတွေ့လို့ ငိုနေပါအုံးမယ်"

" အောင်မလေး အမေက ကလေးနဲ့ ပတ်သက်ရင် အတွေ့အကြုံ ရှိပါတယ်..ပြီးတော့ သမီး ဖေဖေလဲ မြေးလေးကို တွေ့ထားတော့ နောက်နေ့ သမီးတို့လာတဲ့ အခါအဆင်ပြေတာပေါ့"

" ရပါ့မလား မေမေရယ်"

" ရပါတယ်....."

ပြောရင်းအခန်းလေးထဲကို ဝင်သွားပြီးတော့ ပြန်ထွက်လာတဲ့ မေမေလက်မှာ အိပ်မောကျရင်း ပါလာတဲ့ သားကို ဖြူစင် တွေ့လိုက်ရတယ်။

" ခဏလေး မေမေ သူ့အကျီဘောင်ဘီလေးတွေ ပေးလိုက်မယ်"

" အေးအေး"

" မေမေ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ပါ့မလား"

" ညီးအဖေ ကကားထဲမှာ Baby Seat တောင် ဝယ်ပြီးပြီ...အဲ့ဒါ ပြောတာပေါ့ သားအချစ် မြေးအနှစ်ဆိုတာ"

အိမ်ရှေ့ကနေ မေမေ ကားလေးထွက်သွားတော့မှ ဖြူစင်တစ်ယောက်ထဲ အိမ်ထဲမှာ ထိုင်ရင်း ကြည်နူးနေမိတယ်။ ဖြူစင်ဘဝလေး ဟိုးအရင်ကလို မိဘတွေနဲ့ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းပြန်နေရတော့မယ်လေ။ ပြီးတော့ သားလေးရောပေါ့။

ဒါပေမဲ့ကို......ကိုနဲ့ဖေဖေဖြစ်ပါ့မလား။ အို.....ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူလဲ နောက်တော့ပြင်သွားမှာပါလေ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် နှစ်သိမ့်တွေးရင်း အပျော်တွေနဲ့ ကြည်နူးနေမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ညနေဖက်ရောက်တော့ ပြန်လာတဲ့ မောင့်ကို ဖြူစင်အပြုံးတွေနဲ့ကြိုရင်း...

" မောင်...."

" ဘာလဲ ငါပင်ပန်းလာတယ် ဖယ်....."

" မောင့်ကို ပြောစရာရှိလို့ပါ"

မောင်ထိုင်နေတဲ့ သင်ဖြူးဖျာလေဘေးမှာ ထိုင်ရင်း မောင်ကို ကြည့်လိုက်တော့

" ဘာပြောမလို့လဲ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဒါနဲ့ သားရော"

" သားကို သူ့အဖွားခေါ်သွားတယ်"

" ဘာကွ"

" မဟုတ်ပါဘူး မောင်ရယ် ဖေဖေက အိမ်ကို ဖြူစင်တို့ကို ပြန်လာနေတော့တဲ့၊ အဲ့ဒါ ဒီနေ့ မေမေက သူ့ အဖိုးကိုပြဖို့သားလေးကို အရင်ခေါ်သွားမယ်တဲ့"

" မင်း အဖေက....."

" အင်းလေ....မောင်ရဲ့"

အံ့သြဟန်နဲ့ မောင်မေးတဲ့ အမေးကို ဖြူစင်ညုညုလေး ဖြေလိုက်မိတယ်။

" ငါမနေနိုင်ဘူးဖြူစင် မင်းအဖေနှိမ်တာကိုတော့ ငါဘလိုင်းကြီး မခံနိုင်ဘူးကွ"

" မောင်ရယ် .....မောင်ကလဲ ဖေဖေသားဖြစ်နေပြီပဲ ဖြူတို့မိသားစုလေး နွေးနွေးထွေးထွေး နေရအောင်ပါနော်"

ဖြူစင်မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြောမှ မောင်ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။

" အေးလေ...ကြည့်တာပေါ့"

မောင့်ဆီက အဖြေကိုကြားတော့ မှဖြူစင်ပြုံးရင်းမောင့်ပါးလေးကို မော့ပြီးနမ်းမိတယ်။ ယိမ်းယိုင်သွားတဲ့ ဖြူစင်ကိုယ်လုံးတုတ်တုတ်လေးကို ဖက်ရင်းနဲ့မောင်က

" မိန်းမ မနေ့ညက ဘယ်လိုလဲ"

မောင့်အမေးကြောင့်ပျော်နေတဲ့ စိတ်လေး ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားမိတယ်။

" ဘာကိုပြောတာလဲ မောင်"

" ဖြူနဲ့ ကိုအောင်တင့်လေ"

" အာ....မောင်.....ဖြူက ဘာဖြစ်ရမှာလဲ"

" မောင် သိပါတယ်ဖြူရယ် မောင့်ကို မညာနဲ့ မောင်ခွင့်ပြုပါတယ်"

ဖြူစင်ဘဝမှာ တကယ်ပဲ ပထမဆုံး ခံစားဖူးတဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုပါ။ မောင်ကိုယ်တိုင် သိသိရက်နဲ့ ဖြူစင့်ကို တခြားတစ်ယောက် လိုးတာ ခွင့်ပြုတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်က သာမန်ခံစားမှုထက် ပိုလွန်တဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေကိုပေးစွမ်းနိုင်တယ်ဆိုတာ ငယ်ပထမဆုံးခံစားဘူးတာပါ။

" အာ....မောင်ကလဲ"

" မ"

အို.......ဖြူစင်ကိုယ့်နားကိုတောင် မယုံရဲအောင်ပါပဲ။ ချစ်သူဘဝမှာ မောင်ဖြူစင့်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးခေါ်တဲ့ အသံလေ။

" အင်း......"

" ဒီည သူတို့လင်မယား အတူလာမယ်တဲ့ အဲ့ဒါ....."

" အာ....မောင်တော်ပြီကွာ.........ရေချိုးတော့"

မောင့်ရင်ခွင်ထဲကနေ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ဖြူစင်တိုးထွက်လာခဲ့မိတယ်။

---------------------------

" ဟေ့ကောင် ငါက မင်းတို့လင်မယား အိပ်နေပြီလားလို့"

ညခုနှစ်နာရီလောက်မှာ အိမ်ရှေ့ကနေကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် ဖြူစင်အခန်းထဲကနေ တစ်ယောက်ထဲရင်ဖိုနေမိတယ်။

" အာ....ဘယ်က အိပ်ရမှာလဲ ကိုအောင်တင့်ကလဲ"

" မသိပါဘူးကွာ.....ဟန်သီလဲ ပါတယ်"

" လာ အမ......."

မောင့်ရဲ့ ခေါ်သံနဲ့အတူကြားလိုက်ရတဲ့ မိန်းခလေးသံကြောင့် ဖြူစင်အခန်းလိုက်ကာလေးကို မရင်း အပြင်ကိုထွက်လာခဲ့မိတယ်။

" ဟာ....ဒါ သူ့မိန်းမလေ သီလေး"

ကိုအောင့်တင့် မိတ်ဆက်စကားအဆုံးမှာ ဖြူစင်ပြုံးပြရင်းနဲ့

" ထိုင် မမ ဖျာပေါ်မှာ"

" ဟယ် ညီမလေးကို ခုမှမြင်ဘူးတော့တယ် ချစ်စရာလေး..ကိုအောင်တင့်ကပြောတယ် ခုမှ သူပြောတာအမှန်ဆိုတာ တွေ့တော့တယ်"

ဖြူစင်ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ လှမ်းကြည့်မိတော့ ဖြူစင်ကို မျက်လုံးမှိတ်ပြရင်းပြုံးလိုက်တဲ့ သူ့အပြုံးကြောင့် ဖြူစင်ရင်ထဲမှာနွေးခနဲ ခံစားလိုက်မိတယ်။

" ဒါမင်းနဲ့ငါ့ဖို့ ဝီ.....ဘီယာကတော့ မိန်းခလေးတွေ အတွက်"

" ဟင် ဖြူစင်မှ မသောက်တတ်တာကို"

" စစတော့ဘယ်သူမှ မသောက်တတ်ပါဘူး အကိုက ကလေးသောက်ဖို့ ရည်စူးလာတာ"

အို..................

မောင့်ရှေ့မှာများဖြူစင့်ကို ကလေးတဲ့ ပြီးတော့ သူမိန်းမလဲရှိတာကို။ မောင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှမခံစားရတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ပုလင်းကို ဖောက်နေတယ်လေ။ ကိုအောင့်တင့်က ဘီယာကို ခွက်နှစ်ခွက်ထဲကို ထည့်ပေးရင်းနဲ့

" မင်းမိန်းမက အူရိုင်းဆိုတော့ မူးမယ် ထင်တယ်"

" ခင်များကသာ ပြောနေ တော်ကြာ သူကြီးကြွက်တွင်းဖြစ်နေမယ်"

ပြီးတော့မှ မောင်က ဘီယာခွက်တစ်ခွက်ကို ဖြူစင်လက်ထဲထိုးပေးရင်းနဲ့

" သောက်လေ မ ဒီနေ့ပျော်ရတာပေါ့"

ဖြူစင်ရှုံ့မဲ့မဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း

" မင်းမိန်းမက ဒီလိုဆိုတော့ ကလေးလိုပဲ ချစ်စရာလေးကွ"

" သောက်လိုက် ခလေး.....နှာခေါင်းပိတ်ပြီး သောက်လိုက်"

သူပြောသလို ဖြူစင်နှာခေါင်းလေးကို ပိတ်ရင်းမော့ချလိုက်တော့ ခါးသက်သက်ရှတတ အရည်တွေက ဖြူစင်လည်ပင်းတစ်လျောက်ကနေ အစာအိမ်ထဲကို စီးဆင်းသွားခဲ့တယ်။ နှာခေါင်းပြန်ဖွင့်လိုက်တဲ့ အချိန်တက်လာတဲ့ ခပ်စူးစူးအနံ့လေးက သင်းသလိုလိုနဲ့ အစိမ်းသက်သက် ဖြူစင့်ခေါင်းထဲကို ဒိတ်ခနဲ့တိုးလိုက်တဲ့သွေးခုန်နှုန်းခပ်ပြင်းပြင်းလေးကို ခံစားလိုက်မိတယ်။

" ဟားဟား အဲ့ဒါပဲပေါ့ ကွ"

မဟန်သီကို ကြည့်လိုက်တော့ ကုန်သွားတဲ့ ခွက်လေးကို မြှောက်ပြရင်း

" ကဲ မမ စောင့်နေတယ် လိုက်ခဲ့တော့"

ဒီလိုနဲ့.......

ညကိုးနာရီထိုးတဲ့အထိ ဖြူစင်နဲ့ မဟန်သီတို့ နှစ်ယောက် ဘီယာပုလင်း လေးပုလင်း ကုန်သွားခဲ့ပြီ။ အစိမ်းသက်သက်ဖြူစင့်အတွက်တော့ လောကကြီးကသာယာနေခဲ့ပြီလေ။ ဖေဖေအိမ်ကို ပြန်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့အပျော်ကရင်ထဲမှာ ပိုလိုတိုးလာသလိုပါပဲ။

မောင်နဲ့သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ ကုန်သွားတဲ့ ဝီစကီပုလင်း လွတ်နေရာမှာ နောက်ထပ်တစ်ပုလင်းအစားထိုးနေခဲ့ပြီးပြီ။

" ကိုအောင်တင့်....ခင်များမိန်းမကို တစ်နေ့ဘယ်နှစ်ခါလိုးလဲ"

" ဟားဟား ရခါစကတော့ နားကို မနေရပါဘူး ငါ့ညီရာ"

" ခုတော့ အနားတောင် သိပ်မကပ်ချင်တော့ဘူး ငါ့မောင်ရေ"

သူတို့သုံးယောက်အတိုင်အဖောက် ညီညီပြောနေကြတာကို ဖြူစင်နားထောင်ရင်း ပူနေတဲ့ ရင်တွေ ပိုလို့ ပူလာမိတယ်။

" မင်းရော"

" ကလေးရပြီးမှ သိပ်မလိုးဖြစ်တော့ပါဘူးဗျာ......ဟုတ်တယ်မလား မ"

မောင်မေးလာတဲ့ စကားကို ဖြူစင်ရှက်ရမဲ့အစား စိတ်ထဲမှာ ပိုလိုတောင် ခံစားလို့ကောင်းနေမိတယ်။ သူများတွေပြောတဲ့ ရဲဆေးဆိုတာ ဒါပဲနေမှာ....

" အဲ့ဒါကြောင့် နေမှာကွ မင်းသိပ်မလုပ်တော့ မင်းမိန်းမ ဖြူစင်က တင်းရင်းအိစက်နေတာ ငါတောင် လိုးချင်တယ် မင်းကသာ မလုပ်တာ"

အို..............................

ကိုအောင်တင့်စကားကို ကြားတော့ ဖြူစင်လေ မဟန်သီကို အားနာလိုက်တာ။

" ကိုနော် ....သီလဲသူနဲ့ ခံကြည့်ချင်တာပဲ"

" ဟားဟားဟားဟား"

အားလုံးရယ်တဲ့ အသံနဲ့အတူ ဖြူစင်ပါရောပြီးရယ်လိုက်မိတယ်။ တံခါးတွေပိတ်ထားတဲ့ အိမ်လေးထဲမှာ ခပ်မှိန်မှိန်ဖယောင်းတိုင်အလင်းရောင်လေးက သွေးကြွနေတဲ့ လူသားတွေကို ပိုလို့ဖျားယောင်းနေသလိုပါပဲ။လင်မယားနှစ်တွဲ အခုလိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောနေကြတာ ဖြူစင့်ဘဝမှာ ပထမဆုံးပါ။ ထိန်းသိမ်းစရာ လူကျင့်ဝတ်ဆိုပေမဲ့ တစ်ခါတစ်လေ ချုပ်တည်းမှုကင်းတဲ့ စည်းအပြင်မှာနေရတာ တကယ့်ကို လွတ်လပ်တဲ့လွင့်မျောခြင်းပါပဲ။

" ကျွန်တော်ဗျာ မိန်းမကလွဲပြီး တစ်ခြားမိန်းခလေးကို တစ်ခါမှ မဖက်ဖူးဘူး"

" ဟေ့ကောင် မင်းစကားက ငါ့မိန်းမကို ဖက်ချင်တယ်ပြောတာလား"

" ကျွန်တော် ဖက်ရင် မသီက ပါးရိုက်မှာပေါ့ဗျ"

" မောင်လေးက ဖက်ရင်မမက ရင်ခွင်ထဲတောင် တိုးနေအုံးမှာ"

" မြင်တယ်မလား ငါ့မိန်းမက ဇရှိတယ်နော်"

" ဒါဆိုရင်တော့ စမ်းကြည့်ချင်သား"

မောင့်စကားအဆုံးမှာ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့ မဟန်သီက မောင့်ဘေးနားကို ပြောင်းလိုက်ထိုင်လိုက်တယ်။မောင့်လက်တစ်ဖက်က မဟန်သီရဲ့ ပုခုံးအိအိလေးတွေပေါ်ကို တင်လိုက်တဲ့ တစ်ပြိုင်ထဲပဲ မောင့်ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းလေးတိုးလို့ ရင်ဖက်ကို ဖွဖွလေးပွတ်နေတဲ့ မြင်ကွင်းက ဖြူစင့်ရင်ကို ဘလောင်ဆူနွေးသွားစေခဲ့တယ်။

တကယ်ပါ ။ ကိုယ်ရှေ့မှာ ကိုယ့်ယောင်္ကျားနဲ့ပွတ်သပ်နေတဲ့ မြင်ကွင်းကို ပုံမှန်ဆို ဖြူစင်ဒေါသဖြစ်မိမယ်ထင်တယ်။ ခုတော့...........ခုတော့......အို.......ဖြူစင်ပေါင်ကြားကနေ အရည်နွေးနွေးလေးတွေ စိမ့်ထွက်လာတာကို ခံစားလိုက်မိတယ်။

ပြီးတော့ ဖြူစင့်ဘေးကို ပြောင်းထိုင်လာတဲ့သူ.....သူလက်တစ်ဖက်က နောက်ကနေ သိုင်းရင်း ဂါဝန်အိအိလေးပေါ်ကနေ ဖြူစင်တင်ပါးလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လို့ပေါ့....။ ပြီးတော့ သူလက်ထဲက ဝီစကီခွက်လေးကိုဖြူစင့် နှုတ်ခမ်းမှာ တေ့ရင်း မော့ချပေးတယ်။

ခါးသက်တဲ့ ပျင်းရှရှဝီစကီက ဖြူစင့်လည်ချောင်းတစ်လျောက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းပွတ်တိုက်သွားတယ်။

" အ......ဟေ့........"

" အမြည်းစားလိုက် ခလေး"

ပြောရင်းနဲ့ သူ့လက်ထဲမှာပါလာတဲ့ အသားဖက်လေးကို လျာပေါ်တင်လိုက်တော့ ခါးသက်သက် အရသာလေးကို တွန်းခြေလိုက်တဲ့ အသားအရသာလေးက ပိုလို့တောင် ချိုမြနေသလိုပါပဲ။ မောင့်ကို ကြည့်လိုက်မိတော့ မဟန်သီရဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားကို တပ်တပ်မက်မက် နမ်းရှိုက်ရင်း တီရှပ်ကျပ်ကျပ်လေးပေါ်ကနေနို့တွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေတယ်လေ။

ဖြူစင်စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ ကိုယ်တိုင်တောင် မသိတော့ပါဘူး. ။ ကိုအောင့်တင့် ရင်ခွင်ထဲကို မှေးဆက်နေရင်း မောင်နဲ့မဟန်သီတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်ရည်လူးပွဲလေးကို ကိုအောင်တင့်နဲ့ အတူအရသာခံကြည့်နေမိတယ်။ ဖြူစင်သတိထားမိချိန်မှာတော့ သူ့လက်တွေက ဖြူစင့်ရင်သားအိအိလေးတွေကို ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လို့ပေ့ါ.။ ဖြူစင်မတားမိပါဘူး...။

ကိုယ့်ယောင်္ကျားရှေ့မှာ တစိမ်းတစ်ယောက်ရဲ့ ပွတ်သပ်ခံနေရတာကို ဖြူစင်အရသာတွေ့နေမိတယ်။ အရင်ကလို ကွယ်ရာမှာ တိတ်တိတ်လေးဖောက်ပြန်ရတာထက်ကို ပိုကောင်းတဲ့ခံစားမှုဆိုတာ သိလိုက်ရထဲက အဲ့ဒီအရသာကို ဖြူစင်ရူးသွပ်တပ်မက်နေခဲ့မိပြီပေါ့။

မောင့်ရဲ့ခါးက ပုဆိုးခါးပုံစလေးကို ဖြေပြီးတော့ အတွင်းထဲမှာ လှုပ်ရှားပွတ်သပ်နေတဲ့ မဟန်သီရဲ့ လက်အိအိလေးတွေကို ခပ်မှေးမှေးငေးမော့ရင်းနဲ့ ဖြူစင့်စောက်ဖုတ်အိအိလေးကိုလိုးတဲ့ မောင့်လီးလေးကို တခြားမိန်းမတစ်ယောက်က ယုယနေတဲ့ မြင်ကွင်းကို ဖြူစင်ခံစားတတ်နေခဲ့ပြီ။

" ကလေး"

" ဟင်"

ကိုအောင်တင့်ရဲ့ ခေါ်သံလေးကို တိုးတိုးလေး ထူးရင်း နဲ့မျက်နှာလေးကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူလေ ဖြူစင့်ကို ခေါ်ရင်း အိမ်ဒေါင့်ကမှောင်ရိပ်ကျနေတဲ့ နေရာလေးကို ရွေ့ခဲ့ကြတယ်။

မှောင်ရိပ်လေးထဲကို ရောက်သွားတဲ့ အချိန် တကယ်ပဲ ဖြူစင့် ရင်ထဲမှာ လုံခြုံသွားသလို ခံစားခဲ့ရတယ်။ နံရံကိုကြောမှီရင်း ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်ထားတဲ့ သူပေါင်ကြားလေးထဲကို တိုးဝင်လို့ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကို ဖြူစင်ကြောလေးမှီလိုက်တော့ သူ့ရဲ့တုတ်ခိုင်တဲ့ လက်နှစ်ဖက်က ချိုင်းအောက်ကနေ ဖြူစင်ဗိုက်သားအိအိလေးပေါ်ကိုသိုင်းဖက်လာတယ်။

ကိုယ့်ရင်ခုန်သံတွေကို ကိုယ်ပြန်ကြားနေရတဲ့ အထိပါပဲ။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အိမ်ထဲမှာ ဖယောင်းတိုင်မီးတောက်လေးက ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားလို့ပေါ့။ မောင့်ရဲ့ဆင်းထားတဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းပေါ်မှာ ခွထိုင်နေတဲ့ မမဟန်သီကိုယ်ပေါ်မှာတော့ ဘော်လီအနက်လေးနဲ့ အတွင်းခံပန်းနုရောင်လေးသာ ကျန်နေတော့တယ်။

" ဖြူစင်လေး"

" ဟင်...."

ထူးလိုက်တဲ့ အသံ တိုးတိုးလေးက တုန်ခါနေမိတယ်။

" ကလေး ယောင်္ကျားက ကို့မိန်းမကို အရမ်း လိုးချင်နေတယ် ထင်တယ်"

သူ့စကားကို ကြားရတော့ ဖြူစင်ပြုံးနေမိတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက တိုးတိုးလေးပြောရင်း ဖြူစင်နားနုနုလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလို့ပေါ့။

" အင့်...........ယားတယ် ကိုရယ်"

" ကလေးကရော"

" ဟင်....."

" ကလေးကရော ကိုကိုနဲ့ လိုးချင်လား"

" ပြောနေစရာမှ မလိုတော့တာ ညီမက ကို့မယားတောင် ဖြစ်ခဲ့ပြီးပြီလေ"

" အခန်းထဲကို သွားရအောင်လေ ကလေး ...သူတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးပါစေ"

တစ်စုံတစ်ခုရဲ့ ညှို့ယူခြင်းကို ခံလိုက်ရသလိုပါပဲ ။ ဖြူစင်လေ သူ့လက်ကို ဆွဲပြီးတော့ သူခေါ်တဲ့ အခန်းလေးထဲကို သူနဲ့အတူ တစ်လှမ်းခြင်းလျောက်လာခဲ့မိတယ်။ မောင်နဲ့မမဟန်သီတို့ရဲ့ ရမက်ပြင်းပြင်းအသံတွေကလွဲလို့ အိမ်လေးက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေတယ်။

ပြန်ကျသွားတဲ့ လိုက်ကာလေးနောက်မှာတော့ သူနဲ့ဖြူစင်....ရီ၀ေ၀ေခံစားမှုနဲ့အတူ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်နေတဲ့သူခါးလေးကို ပွေ့ဖက်ရင်းရင်ခွင်ထဲကို ပါးလေးကပ်လို့ ဖြူစင်ရင်ခုန်နေမိတယ်။

မင်္ဂလာဦးညရဲ့ ခံစားမှု.....အို.....မဟုတ်ဘူး ဒီထက်ပိုတယ် ။ ဖြူစင်ရင်ထဲမှာ အဓိပါယ်ဖော်လို့ မရတဲ့ ခံစားချက်ပေါ့။ အပြင်က ဖယောင်းတိုင်မှိန်မှိန်လေးရဲ့ မရဲတရဲတိုးဝင်လာတဲ့ အလင်းရောင်ပြပြလေးက လွဲလို့အခန်းလေးက တိတ်ဆိတ်မှောင်မဲလို့။

" ကလေး...."

တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်တဲ့ သူ့အသံလေးကို ဖြူစင် တိုးတိုးလေး ဖြေမိတယ်။

" ကလေးယောင်္ကျားနဲ့ ကိုကိုမိန်းမအပြင်မှာ လိုးနေပြီ ထင်တယ်နော်"

" အင်း......"

အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ဖြူစင်ဖြေမိတယ်။ တကယ့်ကို ချစ်သူနှစ်ဦးချိန်းတွေ့နေသလိုပါပဲ။ အရာရာဟာ စိတ်လှုပ်ရှားမှု အပြည့်နဲ့ပေါ့။

" မမကို လိုးတာ ကိုသဝန်မတိုဘူးလား ဟင်"

" ကိုကိုက ကလေးကို မနေ့ကလိုးတောင်ပြီးပြီလေ"

" အင်းနော်..........."

တိုးတိုးလေး ပြောရင်း မွေ့ယာပေါ်လှဲချလိုက်တဲ့ သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ဖြူစင် ကလေး တစ်ယောက်လို တိုးဝင်ခဲ့မိတယ်။ အလုပ်ကြမ်းတွေပဲ လုပ်ခဲ့ရတဲ့ သူလက်တွေကတုတ်ခိုင်ပြီးတော့ သန်မာလိုက်တာ။ ဟိုးအရင်က ဖြူဖြူချောချောကောင်လေးတွေနဲ့ပဲ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဘူးတဲ့ ဖြူစင်လေ။ ခုလို လူကြမ်းကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ရမယ်လို့ တစ်ခါမှ မတွေးခဲ့ဖူးဘူး။

ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ခံစားမိတယ်။ ဒါကြောင့်လဲ ကိုကိုလို့ချစ်စနိုးခေါ်မိတာပေါ့။ မွေ့ယာထက်မှာ လုံးထွေးရစ်ပတ်နေရင်းနဲ့ ပေါင်ရင်းထိလန်နေတဲ့ ဖြူစင့်ဂါဝန်လေးကို သူလေ တဖြေးဖြေးနဲ့အပေါ်ကို ဆွဲတင်ရင်းချွတ်ချလိုက်တယ်။

အေးသွားတဲ့ ခံစားမှုလေးက သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ နွေးထွေးသွားခဲ့ရပြန်တယ်လေ။

" ကလေး"

" ရှင်."

" ကိုလေ ခုလိုဖြူဖြူအိအိကောင်မလေးကို တစ်ခါမှ လိုးရမယ်လို့ မတွေးခဲ့ဖူးဘူးသိလား"

" ကလေးလဲ ကို့လိုပဲပါ ကိုရယ်"

ကြောဖက်ကိုရောက်လာတဲ့ သူ့လက်တွေက ဖြူစင်ဘော်လီချိတ်လေးကို ဖြုတ်ချလိုက်တော့ တင်းအိနေတဲ့ ဖြူစင့်ရင်သားတစ်စုံက အိထွေးကျလာခဲ့တယ်။

" ကိုကိုရယ်"

မောဟိုက်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့တိုးတိုးလေး ခေါ်ရင်း မွေ့ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲနေတဲ့ သူ့ပေါ်ကို ဖက်တွက်ပွေ့ဖက်ထားမိတယ်။

ယုယုယယလေးပြန်ထွေးပွေ့ထားတဲ့ သူ့လက်တွေက အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးထဲကနေ တင်းတင်းလေးရုန်းကြွနေတဲ့ ဖြူစင့်ဖင်အိအိလေးတွေကို ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်လို့ပေါ့။

ဖက်နေရင်းလှိမ့်ချလိုက်တော့ မွေ့ယာလေးပေါ်မှာ ပက်လက်လေးဖြစ်သွားတဲ့ ဖြူစင်ပေါ်မှာသူပေါ့။ ဖြူစင်ပေါ်ကလေ လူလဲထရင်း သူ့စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်လေးနဲ့ ပုဆိုးကိုဖယ်ချွတ်လိုက်တော့ ညိုမောင်းတဲ့ အသားအရေနဲ့လိုက်ဖက်တဲ့ တုတ်ခိုင်တဲ့ လီးတံလေးက တင်းမာနေလိုက်တာ။

မွေ့ယာလေး အောက်ဖက်ခြေရင်းကနေ သူထိုင်လိုက်ရင်းဖွေးနုအိဖက်နေတဲ့ ဖြူစင် ခြေချောင်းနုနုလေးတွေကို သူနှုတ်ခမ်းနေနဲ့ စုပ်နေရှာတယ်။ ခြေချောင်းလေးတွေက တစ်ဆင်းတက်လာတဲ့ ခြေဖမိုးလေးတစ်လျောက်ပေါ်မှာ ပွတ်သပ်နမ်းရှိုက်နေရင်းနဲ့ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဖြူစင့်ပေါင်တွင်းသားအိအိလေးတွေပေါ်မှာ အစုန်အဆန်ပြေးလွှားလို့ပေါ့။

မြွှေတစ်ကောင်လို လူးလွန့်ပွတ်သပ်လာရင်းနဲ့ ပေါင်ကြားကိုရောက်လာတဲ့ သူခေါင်းကဆံနွယ်ကြမ်းကြမ်းတွေကို ဖြူစင်ဆုပ်ကိုင် ထားမိတယ်လေ။ ဖြူစင်ပေါင်တံတင်းတင်းလေးနှစ်ဖက်ကို ထိုးခွဲရင်းနဲ့အကာအကွယ်မဲ့သွားတဲ့ ပေါင်လယ်ကြားက အတွင်းခံအိအိလေးဖုံးကာထားတဲ့ ဖြူစင်စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးဆီကို ဦးတည်လာတဲ့ သူနှုတ်ခမ်းတွေကို ဖြူစင်ရင်ခုန်စွာနဲ့ ဆီးကြိုနေခဲ့တယ်။ တဆစ်ဆစ်နဲ့စိမ့်ထွက်နေတဲ့ အရည်နွေးနွေးလေးတွေက ဘောင်းဘီပိုးသားလေးထဲကို စိမ့်ဝင်နေလိုက်တာ။ ဘောင်းဘီလေးပေါ်ကနေ ဖြတ်သန်းပွတ်ဆွဲသွားတဲ့ သူလျာနွေးနွေးလေးရဲ့ အရသာကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။

" အိုး..............."

" အ.....အ......မမ ရူးတော့မှာပဲ မောင်လေးရယ်"

အပြင်ဖက်က မမဟန်သီရဲ့ အော်ငြီးသံလေးက ဖြူစင်စိတ်ကို ပိုလို့လှုပ်ရှားစေခဲ့တယ်။ တရွေ့ရွေ့ တိုးလာတဲ့သူနှုတ်ခမ်းတွေက ဖြူစင့် နို့အုံးလေးပေါ်ကို ရောက်လာခဲ့ပြီလေ။ အိတင်းပြည့်ကားနေတဲ့ ဖြူစင်နို့တွေကိုတဖက်က ဆုပ်နယ်ရင်းကျန်တဲ့ တဖက်ကို ဖွဖွလေး စို့နေတဲ့သူ့ကို ဖြူစင်ထွေးမထားမိတယ်။ တင်းမာနေတဲ့လီးတံလေးက ပေါင်တံဖွေးဖွေးလေးပေါ်မှာ လူးလိမ့်လှုပ်ရှားနေလိုက်တာ။

နို့တွေကို အားရအောင် စို့ပြီးတော့မှ သူလေမက်တပ်ရပ်လိုက်ရင်း ဖြူစင်မျက်နှာလေးကို ခွပြီးတော့ ထိုင်ချလိုက်တော့ သူရဲ့တင်းမာနေတဲ့ လီးတံလေးက ဖြူစင်မျက်မှာပေါ်မှာ ဝဲလို့ပေါ့။ အိအိလေးတွဲနေတဲ့သူ့လီးဥလေးတွေက ဖောင်းမို့နေတဲ့ ပါးအိအိလေးတွေကို ပွတ်သပ်ကြည်စယ်နေတယ်လေ။

မျက်နှာပေါ်မှာ အိကပ်နေတဲ့ သူ့ဥလေးတွေကို ဖြူစင်လက်နဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ရင်း ဖောင်းအိတင်းပြောင်နေတဲ့ သူလီးထိပ်ဖူးလေးကို ဖြူစင်ဖွဖွလေး ငုံပေးထားမိတယ်။ အာငွေ့နွေးနွေးကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေတဲ့ လီးတံလေးက ပါးစပ်ထဲမှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ပြေးလွှားနေတာပေါ့။ ဖြူစင်ပါးစပ်လေးထဲကို လိုးနေရင်းနဲ့သူရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်တယ်။

" ဘာလို့လဲ ကို"

" ကို ပြီးသွားမှာစိုးလို့ပါ ကလေးရယ်"

" ကို လိုးပါရစေတော့နော်"

သူတောင်းပန်တဲ့ လေသံလေးကိုကြားရတော့ ဖြူစင်ပြုံးရင်းခေါင်းလေးငြိမ့်ပြမိတယ်။ ပက်လက်လေး ဖြစ်နေတဲ့ ဖြူစင်ပေါ်ကနေ မှောက်ချလိုက်ရင်း ကားနေတဲ့ ဖြူစင်ပေါင်ကြားလေးထဲကနေ တင်းမာနေတဲ့ လီးတံလေးက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားဖောင်းဖောင်းလေးကြားကို တိုးဝင်လာခဲ့တယ်။

" အ............"

" နာသွားလို့လား ကလေး"

ခေါင်းလေး ခါလိုက်ယုံပါပဲ။ တကယ်ကို ဖြေးဖြေးလေးပေါ့။ စောက်ဖုတ်အိအိလေးက တိုးဝင်လာတဲ့ လီးတံလေးကို နွေးနွေးလေး ကြိုနေတယ်လေ။ တစ်ချက်ခြင်းလိုးနေတဲ့ သူ့ကို ဖြူစင် ယုယုယယလေး ဖက်ထားမိတယ်။

ကားထားတဲ့ ဖြူစင်ခြေထောက်လေးက သူ့ကို ဟိုးအဝေးထွက်သွားမှာ စိုးရိမ်နေတဲ့ အလား သူ့ခါးပေါ်မှာ ချိတ်ရင်း တိုးကပ်ထားလို့ပေါ့။ တင်းအိနေတဲ့ နို့လေးတွေက သူ့ရင်ဖက်အောက်မှာ ဖိကပ်လူးလိမ့်နေတယ်။ဆောင့်လိုးနေတဲ့ သူ့လှုပ်ရှားမှုတွေ ခဏငြိမ်သွားတော့ ဖြူစင်စောက်ဖုတ်လေးထဲမှာ ပြည့်တင်းနေတဲ့ သူ့လီးရဲ့ အရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားလိုက်ရတယ်။

နှဖူးပေါ်ကို ဝေ့၀ဲတင်နေတဲ့ ဆံနွယ်စလေးတွေကို သပ်တင်ပေးရင်း ဖွေးနုနေတဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို သူဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့ ဖြူစင်ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးလိုက်တာ။ လူကြမ်းကြီးရဲ့ ရင်ထဲမှာလဲ နူးညံ့တဲ့ နှလုံးသားရှိနေတာပဲနော်။

အခန်းအပြင်က တဖတ်ဖတ်ဆောင့်နေတဲ့ အသံလေးတွေနဲ့ မမဟန်သီရဲ့ ညီးသံလေးတွေက အိမ်ထဲမှာလွင့်ပျံ့လို့နေတယ်။

" ကလေး"

" ဟင်"

" ကောင်းရဲ့လား ကလေးရယ်"

" အင်း"

" တကယ်လား"

" အင်းပေါ့"

" ကို...."

" ကိုကို မိန်းမကို တစ်ခြားတစ်ယောက်နဲ့ ဘာလို့ ခွင့်ပြုတာလဲဟင်"

" ကလေးကရော"

" ဟင့်အင်း........မသိဘူး"

" ညီမ သိတာတော့ ကိုက ညီမအပေါ်ကြင်နာတယ် ၊ ပြီးတော့ ကိုဘာလုပ်လုပ် ညီမခံချင်တယ်"

" တကယ့်ကို အရိုင်းလေးပါလား ကလေးရယ်"

တိုးတိုးလေး ပြောလာတဲ့ သူ့စကားရဲ့ အဓိပါယ်ကို ဘာမှန်းမသိပေမဲ့ သူနဲ့လင်မယားလို နေနေရတာကိုပဲ ဖြူစင်ပျော်နေမိတယ်။

" အား.......ကိုရယ်"

တဖြေးဖြေး လိုးသွင်းနေတဲ့ သူ့လီးက ဖြူစင်စောက်ဖုတ်နံရံလေးတွေကို ပွတ်ဆွဲနေတယ်လေ။ သားအိမ်ကိုဆောင့်လိုက်တိုင်း နင့်ကနဲ ခံစားမှုနဲ့ အတူ ဖြူစင့်စိတ်တွေ လွင့်စင်သွားခဲ့ရတယ်။

" အား....ကောင်းတယ် ကို.........အ....အ....အ...အ......."

ဖြူစင် တုံ့ပြန်မှုတွေမြန်လာတိုင်း သူလေ ဖြူစင့်စောက်ဖုတ်လေးထဲကို အဆက်မပြတ် လိုးနေခဲ့တယ်။

" ကို   ပြီးချင်တယ်....."

" အ...အ.....အ.....အ........."

ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးက အကြောဆိုင်တွေ ပေါက်ကွဲသွားမတတ်ပါပဲ။ ဖြူစင့်စောက်ဖုတ်လေးထဲမှာ သူလီးကိုတအား ဆုပ်ညှစ်ထားနေမိတယ်။ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါသွားတဲ့ ခံစားမှုနဲ့အတူ ဟိုးအတွင်းထဲက နွေးသွားတဲ့ခံစားမှုလေးကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်ရတော့ သူလဲ ဖြူစင့်ကို တင်းတင်းလေးဖက်ရင်း နှစ်ဦးသားပွေ့ဖက်နမ်းရိုက်နေခဲ့တာပေါ့။

" အား...........ကို ရယ်"

ဖြူစင် ညီးသံလေးအဆုံးမှာ လှစ်ခနဲ ဟသွားတဲ့ လိုက်ကာ လေကလေးဝင်လာတဲ့ မောင်နဲ့မမဟန်သီလေ.ဖြူစင်ဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်တဲ့မောင်က

" ပြီးသွားပြီလား"

အို....................

ဖြူစင်မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပူထူသွားခဲ့ရတယ်။ သူကတော့ ဖြူစင့်ကို ဖက်ထားဆဲလေ။ လှဲနေတဲ့ မောင်ရင်ခွင်ထဲမှာတော့ မမဟန်သီက ခေါင်းလေးဝှေ့လို့

" ဒီညတော့ ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့လေ ကိုအောင်တင့်"

" အင်း"

တစ်ခွန်းထဲ ဖြေသံနဲ့အတူ ဖြူစင့်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တော့တယ်။ တကယ့်ကို ဆန်းကျယ်တဲ့ ခံစားချက်ပေါ့။ မောင်ဘေးမှာ တခြားယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကိုတိုးရင်း ပထမဆုံး အိပ်ခဲ့ဘူးတဲ့ ညလေးပေါ့။ ဖြူစင် လိုလိုလားလားပဲ သူ့ကိုတိုးလို့ ဖက်ထားမိတော့တယ်။

........................................................................................................

“ ဘဝဆိုတာ တိုတိုလေးတဲ့”

ဟုတ်တယ်။ ဖြူစင် ဟိုးငယ်ငယ်လေးထဲက ကြားဖူးနေခဲ့တဲ့ စကားက သိပ်မှန်တာပဲ။ ခုပဲ အချိန်နှစ်နှစ်ဆိုတဲ့ကာလလေးက ဘာမှမကြာလိုက်သလိုနဲ့လေ ။ နှစ်နှစ်အတွင်းဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အရာတွေ အများကြီးထဲကမှ မောင်တစ်ယောက် လိမ်လိမ်မာမာ ဖြစ်သွားတာကိုပဲ ဖြူစင်ကျေနပ်လို့ မဆုံးဘူး ။

တကယ်တော့လဲ မောင်က ရိုးသားပါတယ်။ အထက်တန်းလွှာဆိုတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းထဲက သမီးမိန်းခလေးတစ်ယောက်နဲ့ အကြောင်းပာခဲ့ပြီးတော့ အဆင့်အတန်း ဆိုတဲ့ ခွဲခြားမှု့တွေ သိမ်ငယ်မှု့တွေ မာနတွေ အတ္တတွေ ရဲ့ အောက်မှာ မောင်တစ်ယောက် အရွဲ့တိုက်ခဲ့တာ။ ခုတော့ ဖေဖေ့ကိုယ်တိုင်က သားတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ စက်ရုံလုပ်ငန်းအားလုံးကို မျက်နှာလွှဲနေရပြီလေ။ ဖြူစင်မှာသာ………..

“ သတိရလိုက်တာ သားလေးရယ်”

ခုဆို သားလေးနဲ့ ခွဲနေခဲ့ရတာ တစ်နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ ဖြူစင် သြစတေးလျ ရောက်ထဲက ဆိုပါတော့။ ဆေးကျောင်းဆက်မတက်ဖြစ်တော့တဲ့ ဖြူစင်ကို ဖေဖေညီအငယ်ဆုံး ဖြူစင်ဦးလေးကပဲ သြစတေးလျမှာ Nursing တက်ဖို့ စီစဉ်ပေးခဲ့တာ။ တကယ်တော့လဲ သားသားနဲ့ ခွဲနေရမယ်ဆိုတာ သိသိနဲ့ ဖြူစင်ကိုယ်တိုင် ရွေးခဲ့တာပါပါတယ်။ ဖြူစင်လဲ ပညာရေး တပိုင်းတစနဲ့တော့ အဆုံးမသတ်လိုက်ချင်ဘူး။ 

ဖေဖေနဲ့မေမေရဲ့ အသဲကျော် သားသားက ဖြူစင်ကိုတောင် တစ်ခါတစ်လေ မေ့ချင်ချင်ရယ်။ သားကို သတိရတိုင်း Video Call ခေါ်ပြီး စကားပြောပေမဲ့ သူကတော့ ကစားစရာတွေနဲ့ အဆော့မပျက်။ တကယ်တော့လဲ သားသားကြောင့် အခြေအနေတွေအားလုံး ပြောင်းလဲသွားခဲ့ရတယ်ဆိုရင်လဲ မှန်မှာ…။ သားသားကြောင့်ပဲ ဖေဖေက အားလုံးကို ခွင့်လွှတ်ခဲ့တာပေါ့။

သြစတေးလျမှာ နေရတဲ့ ဘဝက ဖြူစင်အတွက်တော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ရတဲ့ လူငယ်ဘဝလွှတ်လပ်မှု့ကို ပြန်ရှာတွေ့ခဲ့ရတဲ့ အချိန်တွေပါပဲ ။ သားကို သတိရတဲ့ အချိန်တွေကလွဲရင်ပေါ့။ ကံတရားကပဲ ဖြူစင်ကို ဖေးမပေးခဲ့တယ်ထင်တယ်။

ရန်ကုန်ကနေ ကျောင်းတက်ဖို့ စီစဉ်တဲ့အချိန်က Sydney မှ ာရှိတဲ့ ကျောင်းတစ်ကျောင်းကျောင်းကို အန်ကယ်လေး အိမ်ကနေနေရင်းတက်ဖို့ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဖြူစင့်အင်္ဂလိပ်စာအမှတ်နဲ့ ပြီးတော့ ကျောင်းလခလဲ နဲနဲသက်သာတဲ့ ကျောင်းက Newcastle မှာ ရှိနေခဲ့တာက  ဖြူစင့်ကို လွတ်လပ်တဲ့ ကျောင်းသူတစ်ယောက်ဖြစ်စေခဲ့တာ။

သြစတေးလျမှာရှိတဲ့ တစ်ချိန်လုံးလဲ ဖြူစင်ကံကောင်းခဲ့တယ်ပဲ ပြောရတော့မယ်ထင် ။ ဖြူစင်ရဲ့ပထမဆုံးနိုင်ငံခြားကို ရောက်ဖူးတဲ့ အချိန် Newcastle လို မြို့လေးမှာ မြန်မာလူမျိုးတွေနဲ့အတူ နေရဖို့ဆိုတာ သိပ်တော့မလွယ်ဘူးရယ်လေ။ ....... လို Perth လို မြန်မာလူမျိုးတွေ သိပ်မရှိတဲ့မြိုကလေးမှာ မသွယ့် တို့ အိမ်ကအခန်းတစ်ခန်းကို ငှားပေးတာကပဲ ဖြူစင်ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးဘူး ကျောင်းအဆောင်တွေမှာ နေရင် ဖြစ်ပေမဲ့ ဈေးကြီးတာရော ကိုနဲ့လူမျိုးမတူတဲ့ သူတွေကြားမှာ ဖြူစင်ကြောက်နေမိမယ် ထင်တယ်။

မသွယ့်က အန်ကယ့် မိတ်ဆွေရဲ့ သမီးတစ်ယောက်ပေါ့ ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးတဲ့တော့ အမျိုးသားရဲ့ အလုပ်ရှိရာ Newcastle ကို ပြောင်းလာခဲ့ကြတာ။ အစ်မက အသက်သုံးဆယ်ခြောက်နှစ်ရှိပေမဲ့ လှတုန်း။ ချစ်စရာကောင်းတုန်းပေါ့ ။အမျိုးသားက ကိုနေမျိုးတဲ့ ။ အစ်မထက်ဆယ်နှစ်လောက် ကြီးတယ်။ အိမ်ကနေ စီစဉ်ပေးတာနဲ့ အကြောင်းပါခဲ့ကြတယ် ဆိုပါတော့။ ကိုယ့်မြေနဲ့ဝေးနေတဲ့ အချိန် မသွယ့်ကပဲ ဖြူစင်အမ လိုသူငယ်ချင်းလိုပါပဲ။ အဆိုးအကောင်း တိုင်ပင်ရင်ဖွင့်ရာ တိုးတိုးဖော်တွေပေါ့လေ။

နိုင်ငံခြားမှာကြီးခဲ့တဲ့ သူမို့ထင်တယ်။ ပွင့်လင်းပြီးတော့ ခေတ်ဆန်တယ် shopping သွားတဲ့ အခါတိုင်း ဖြူစင့်အတွက် fashion ကို မသွယ့်ပဲ ရွေးပေးတတ်တာ။ အိမ်မှာတော့ မိသားစုသုံးယောက် အိပ်ခန်းလေးခန်းမှာ မသွယ့်တို့ လင်မယားက တစ်ခန်း မျိုးသူရက တစ်ခန်း ပြီးတော့ ဖြူစင်ရယ်ပေါ့။ 

မသွယ့် အိမ်ထောင်ကျတဲ့အချိန်မှာ အသက်က နှစ်ဆယ့်သုံးဆိုတော့ ဖြူစင်အိမ်ထောင်ကျတာထက်တောင်နောက်ကျနေသေးတယ်။ ခုဆို သားလေး မျိုးသူကတောင် ဆယ့်သုံးနှစ်ကျော်လို့ ဆယ့်လေးနှစ်ထဲရောက်နေပြီလေ။

မြန်မာမိသားစုတွေရဲ့ အုပ်ထိန်းမှု့အောက်မှာ ကြီးပြင်းခဲ့ရတဲ့ ကလေးပေမဲ့ ဒီနိုင်ငံရဲ့ အစားအသောက်အနေအထိုင်ကြောင့် ထင်တယ် ။ လူကောင်လေးက ထွားတယ်။ အစကတော့ ဖြူစင်နဲ့ ခပ်စိမ်းစိမ်းပေမဲ့ ခုတော့ တကယ့်မောင်နှမတွေလိုပါပဲ။ အစ်မကတောင် ဝမ်းသာနေခဲ့တာ။ သူရလေးအတွက် ဆုံးမမဲ့သူ  နောက်တစ်ယောက် တိုးလာလို့တဲ့လေ။

ဖြူစင်ရင်ထဲမှာတော့ သားလေးသာ ဒီအရွယ်ရောက်ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ တစ်ခါတစ်လေ ဖြူစင် သားလေးလိုတောင် ထင်မိတတ်တာရယ်။ ဖြူစင်ကလဲ ကျောင်းတက်တဲ့ လေးရက်ပြီးလို့ အားတဲ့ နောက်ထပ်သုံးရက်ဆို အိမ်ထဲမှာပဲ…။ ခုတော့ဖြူစင်ကိုယ်တိုင် မိသားစုတစ်ပိုင်း ဖြစ်နေပါပြီ။

“ ဖြူစင် အခန်းမှာလိုတာရှိရင် အကိုတို့ကိုပြောနော် အားမနာနဲ့”

“ ဟုတ် အကို အစ်မလဲ ပြောပါတယ်”

ဧည့်ခန်းမှာ အတူထိုင်နေရင်း ကိုနေမျိုးကပြောတော့ ဖြူစင်လဲ မသွယ့်ကိုပါ ကြည့်ရင်းဖြေမိတယ်။

“ ဟုတ်ပ ဖြူစင်ရှိလို့ သွယ့်လဲ အရင်လို မပျင်းရတော့ဘူး အိမ်မှာ”

မသွယ့်ကပါ ဘေးကထိုင်နေရင်း ဝင်ပြောတယ်။

“ အင်း ကိုလဲ ဖြူစင်ရှိနေမှပဲ သွယ့်ကို စိတ်ချတာ”

ကိုနေမျိုးက နှစ်ပတ်မှတစ်ခါအိမ်ကို တစ်ပတ်ပြန်လာရတယ်။ သူအလုပ်က mining မှာ လုပ်တာဆိုတော့အလုပ်ရဲ့ သဘာဝကိုက ဒီလိုပဲလေ ။ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေတော့ အိမ်မှာသုံးယောက်ထဲရယ်။ ဒီလိုနဲ့ နောက်ဆုံးနှစ်အတွက် ကျောင်းတွေစတဲ့ အချိန်ပေါ့…..။

“ ဖြူစင်ရေ ာဒီနှစ်ပြီးရင် ဒီမှာပဲ အလုပ်ရှာမှာလား”

“ မသိသေးပါဘူး မမရာ”

“ ဟင် နှမြောစရာပြီး ဖြူစင်ရဲ့ Nursing ဒီမှာ PR လျောက်ချင်ရင် ဖြစ်နေတာပဲကို”

“ အင်းနော်”

“ ဟီး မသိသေးဘူး ပြန်ချင်ရင်တော့လဲ မတတ်နိုင်ဘူးပေါ့”

“ ဘာလဲ ယောကျ်ားကို လွမ်းလို့လား”

“ ဟင့်အင်း သားလေးကို……”

ဖြူစင်ဖြေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ထားတော့ မသွယ့်က ရယ်တယ်။ မသွယ့်ပြောမှပဲ တွေးမိတယ်။ မောင်နဲ့မတွေ့ရတဲ့ ရက်တွေကြာလို့လား မသိပါဘူး ။ မောင့်အထိအတွေ့တွေကို ဖြူစင်လွမ်းတယ်။ ပြီးတော့  ..ပြီးတော့…

ဟိုး အရင်အိမ်ထောင်ကျစကနေခဲ့တဲ့..

ရက်ကွက်လေးထဲက အဖြစ်အပျက်တွေ ဖြူစင်မမေ့နိုင်သေးဘူးရယ်။ ဖြူစင်ဘဝမှာ သာမန် သမရိုးကျထက်ပိုတဲ့ လိင်အတွေ့အကြုံတွေရှိခဲ့တာလေ။ ယောကျ်ားနဲ့ဝေးနေတဲ့ အချိန် ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်ရဲ့ အထိအတွေ့ကိုဖြူစင် သာယာတတ်နေမိတယ်။ အထူးသဖြင့် သူရပေါ့။ အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်ဖွံဖြိုးတဲ့ သူရရဲ့ မတော်တဆအထိအတွေ့တွေမှာ ဖြူစင်သာယာတာမျိုး ဖြစ်တတ်တယ်။ ဒါကို မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ မသွယ့်လဲ ရိပ်မိမယ်ထင်တယ်။

ခေတ်မှီတဲ့ အမေတစ်ယောက်မို့ပဲလား တော့ မသိဘူးရယ် ။ တစ်ခါတစ်လေ သူရက ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှ ာဖြူစင်ပေါင်ပေါ်ခေါင်းအုံးရင်း အတူရုပ်ရှင်ကြည့်နေတဲ့ အချိန်တွေကို မသွယ့်က ပြုံးပဲ နေတတ်တာ။ သားငယ် လူပျိုနုနုလေးကို ယောင်္ကျားရှိတဲ့ မိန်းမအနားမှာ ပူကပ်နေပါရောဆိုပြီးတောင် မျက်နှာမပျက်ဖူးပါဘူး။

ဖြူစင်ကသာ ထိန်းရတာပေါ့.။ ဖြူစင့်အပေါ်ယုံကြည်တာလဲ ပါမယ်ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကို ပြန်လာတဲ့အပတ်တွေမျိုး တစ်ချို့ညတွေမှာဆို ဖြူစင်သိပ်စိတ်လှုပ်ရှားရတယ်။ ဒီကအိမ်တွေက ညဖက်တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အချိန်မျိုးမှာ အခန်းတစ်ခန်းနဲ့ တစ်ခန်းကို အသံသဲ့သဲ့ကြားရတတ်တာလေ။ အဲ့လိုညမျိုးဆိုရင် ဖြူစင်ရူးမတတ်ပေါ့။

ဒီလိုနဲ့ မသွယ့်တို့မိသားစုလေးအိမ်မှာ နှစ်နှစ်ကျော်နေပြီးခဲ့တဲ့ အချိန်တစ်ရက်ပေါ့။ အဲ့ဒီနေ့က နောက်ဆုံးစာမေးပွဲပြီးတဲ့ အချိန်။ ဖြူစင်ရန်ကုန်ပြန်ဖို့ Sydneyမှာ လိုတဲ့ လက်ဆောင်တွေ သွားဝယ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့နေ့လေ….။ဖြူစင့်ဘဝမှာ ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားတဲ့ အရာတစ်ခုဖြစ်ခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီနေ့လေးကပေါ့………………….

ဖြူစင်နဲ့ မသွယ့်တို့နှစ်ယောက်အတူ Sydney ကနေ Newcastle ကို ရထားနဲ့ပြန်လာတဲ့ အချိန် ညဖက်ဖြစ်လို့ထင်တယ် ။ ဖြူစင်တို့ထိုင်တဲ့ ရထားတွဲမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေခဲ့တယ်။

“ ပျင်းစရာကြီးနော် မမ အခုက weekday မို့ထင်တယ် လူလဲ သိပ်မရှိဘူး”

“ အင်းဟုတ်မယ် ဖြူရဲ့ နှစ်ယောက်ထဲလဲ ကောင်းတာပဲ လွတ်လပ်တာပေါ့ကွာ”

သွယ့်ဘာကို ဆိုလိုမှန်းဖြူစင်မသိပါဘူး ။ ခဏနေတော့ ဘေးခြင်းယှဉ်ထိုင်နေတဲ့ ဖြူစင့်ပေါင်ပေါ်ကို မသွယ့်ရဲ့လက်တစ်ဖက်က ဖွဖွလေးထိမိနေတယ်။ 

ဖြူစင်ရင်ထဲမှာ ရိုးရိုးသားသားစိတ်နဲ့ပဲ ဖုန်းလေးကို ဖွင့်ရင်း Facebook သုံးနေမိတာပေါ့.။ တင်ထားတဲ့လက်ဆီကနေ ခပ်ဖွဖွလေးလှုပ်ရှားနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ဖြူစင့်ပေါင်တံပြည့်ပြည့်လေးတစ်လျှောက် ဂါဝန်ပေါ်ကနေ ရွရွလေးပြေးလွှားလို့ပေါ့.။ ရုတ်တရက် တုန်သွားတဲ့ ဖြူစင့်ကို သူလှမ်းကြည့်တယ် ။ မသွယ့်နဲ့နှစ်ယောက်အတူ အကြည့်ခြင်းဆုံမိတဲ့ အချိန်။ သူ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ အဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုးကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။

“ ဖြူ”

“ ဟင် မမ”

“ sorry နော်”

sorry နော်ဆိုတဲ့ စကားသံလေးဆုံးတော့ မသွယ့်လက်ချောင်းလေးတွေက ဖြူ့ပေါင်ခွဆုံနားမှာ ရွရွလေးပွတ်သပ်သွားခဲ့တယ်။ ဖြူစင်ခေါင်းလေးကို အသာပြန်ငုံထားမိပြန်တယ်……။ ပြီးတော့မှ သတိထားမိတာ။ ပေါင်ပေါ်ထင်ထားတဲ့ စက္ကူအိတ်လေးကို မဖွယ်မိပဲ ဘာလို့ပေါင်တံလေးနှစ်ဖက်ကို ဟထားပေးမိလဲ ဖြူစင်မသိတော့ပါဘူး။

“ ဖြူ”

တိုးတိုးလေး ခေါ်သံကြောင့် ဒုတိယအကြိမ် ဖြူစင် လှည့်ကြည့်မိပြန်တယ်။

“ သွယ့်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား”

ဖြူစင် ခေါင်းလေးခါမိတယ်။

“ တကယ်တော့ သွယ့်က bisexual ကို စိတ်ဝင်စားတယ် ဖြူရဲ့”

ဖြူနှုတ်ခမ်းလေး ဟသွားမိတယ်ထင်တယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းလေး ပြန်ငုံထားမိပြန်တယ်။ အဲ့ဒီညက အရင်လိုစိုပြည်နေတဲ့ အိမ်လေးဟာ တိတ်ဆိတ်နေသလိုပဲ ။ သူရလဲ အခန်းထဲမှာ ဖြူလဲ အခန်းပြင်ကို ထွက်ဖို့ စိုးရွံနေမိတယ်….။ ညဆယ်နာရီလောက်မှာပေါ့…………..

ဒေါက်……ဒောက်………….

တံခါးခေါက်သံတိုးတိုးလေး……။ ဖြူစင်တံခါးရွက်လေးကို ဟလိုက်တော့ တံခါးဝမှာ သွယ့်ရယ်လေ။

“ ဝင်လာမယ်နော် ဖြူ”

အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်တဲ့ အချိန် တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ သွယ့်နဲ့ ဖြူနှစ်ယောက်ထဲရယ်…..။ အရင်ဆုံးသွယ့်က ဖြူစင့်ကုတင်စွန်းလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဘေးကနေ ရပ်နေတဲ့ ဖြူစင်လက်လေးကို ဖွဖွလေးဆွဲရင်း သူလေးမှာ ဖြူ့ကိုထိုင်စေပြန်တယ်လေ။

“ ညနေက ရထားပေါ်ကအကြောင်းကို စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသေးလား”

“ ဟင့်အင်း မဖြစ်ပါဘူး ဖြူက အံ့သြသွားတာ”

“ ဟုတ်တယ်……အစ်မငယ်ငယ်ကဆို ယောင်္ကျားလျာလေးလို နေတတ်တာ”

“ အိမ်ထောင်ကျပြီးတဲ့ထိ ဆိုပါတော့ ဖြူရယ်”

“ အကိုရော သိလားဟင် သွယ့်”

“ ခုတော့ သိနေပါပြီ ဒါကြောင့်ဖြူနဲ့ အတူရှိနေတာကို စိတ်ချတာပေါ့”

“ အော် ဖြူက ထင်မထားတော့ အံ့သြမိတာ၊ ပြီးတော့ ဖြူလဲနေတာကြာပြီလေ သတိမထားမိဘူးရယ်”

ဖြူစင့်စကားဆုံးတော့ နီးနီးကပ်ကပ်ငေးကြည့်နေတဲ့ သွယ့်မျက်နှာ သွယ်နုနုလေးက ဖြူနှုတ်ခမ်းနားဆီမှာပေါ့.။ တဖြေးဖြေးနဲ့လေ မိန်းခလေးတစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေးစုပ်နမ်းဘူးတာ ဖြူ့ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်ပါ…။ သွယ့်လက်ဖွေးဖွေးလေးက ဖြူရင်သားအိအိလေးတွေပေါ်မှာ ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လို့ပေါ့…။

လိင်ဆန္ဒတွေနဲ့ ဝေးကွာနေတဲ့ ဖြူစင့်အတွက်တော့ သိပ်ကို သာယာမိတဲ့ အထိအတွေ့ ပါပဲ။ အနမ်းနွေးနွေးတွေရဲ့အဆုံးမှာတော့ ဖြူ လေ သွယ့်ကို တင်းတင်းလေးဖက်ထားမိတယ်။ စိမ့်လာတဲ့ အရည်နွေးနွေးလေးတွေက ဖြူစင့်ပေါင်ကြားလေးမှာ အိအိလေးကပ်နေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအသားလေးပေါ်ကို ညင်ညင်သာသာလေး စီးဆင်းနေလေရဲ့။

လောကကို မေ့ပြီးမိန်းမောနေရာကနေ သတိဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဖြူစင်ကုတင်လေးဘေးက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဖြူစင့်ဂါဝန်လေးနဲ့ အတွင်းခံ အနက်ရောင်လေးကပုံလို့ပေါ့…။ အဝတ်မဲ့ မိန်းခလေးနှစ်ဦးရဲ့ ပွေ့ဖက်လူးလွန့်နေတဲ့ အလှက နတ်မိမယ်လေးတွေ ကြာအိုင်ထဲမှာ ဆော့ကစားနေကြသလိုပဲ ထင်တယ်။ 

ဖောင်းမို့နေတဲ့ ဖြူစင်နို့အုံတင်းတင်းလေးကို ဖွဖွလေးစုပ်ရင်းပွတ်သပ်နေတဲ့ သွယ့်ကို ဖြူစင်လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်နေမိတယ်။ နို့အုံလေးတွေကနေ တဆင့် ဖြူဝင်းနဲ့ဗိုက်သားလေးတွေကို ဖွဖွလေးဖြတ်သွားတဲ့ သွယ့်နှုတ်ခမ်းအိအိလေးတွေကို ဖြူစင်ချစ်တယ်…

ပြီးတော့ ဆီးခုံမို့မို့လေးကို သူဖွဖွနမ်းနေပြန်တယ်လေ။ ဖြူစင်မျက်လုံးလေးကို မှိတ်ရင်းခေါင်းလေးကို လှန်ချလိုက်တဲ့အချိန် ပေါင်ဂွဆုံနေရာတည့်တည့်လေးက ဖြူစင့်စောက်ဖုတ်ခုံးအိအိလေးကို နူးညံ့တဲ့ လျှာနွေးနွေးလေးနဲ့ပွတ်သပ်လိုက်တဲ့ အထိအတွေ့ကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်ရတယ်…..။

“ အား….သွယ့်ရယ်………”

သွယ့်ရဲ့ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက နူးအိနွေးထွေးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ဖွဖွလေး ဟခွဲလိုက်ရင်း စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲကနေ စိမ့်ထွက်လာတဲ့ အရည်ကြည်လေးတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ သုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပွတ်ဆွဲလိုက်တဲ့ လျှာနွေးနွေးလေးက စောက်ပုတ် အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျောက်ကနေ တင်းတင်းလေး မာနေတဲ့ စောက်စေ့လေးကိုပါ ချော့မြူပွတ်သပ်နေလေရဲ့…။

“ အား……………..”

ထွေးအိနေတဲ့ သွယ့်နှုတ်ခမ် းအိအိလေးတွေက စောက်ဖုတ်မို့မို့လေးကို တအုံလုံး ငုံရင်းစုပ်ယူလိုက်တဲ့အခါတိုင်း မို့မောက်တက်လာတဲ့ အသားစိုင်နုနုလေးတွေက လေရဲ့ စုပ်အားနဲ့အတူ ရုန်းကြွလာလိုက်တာ…..။ ဖြူအသဲတွေလွင့်ကြွေသွားမတတ် သာယာနေမိတာပေါ့.။ တစ်ခဏလေးပါပဲ...တကယ့်ကို တဒင်္ဂလေးပေါ့……

လိင်ဆန္ဒမပြီးမြောက်ခဲ့တာ အတော်ကြာနေတဲ့ ဖြူစင့်အတွက်တခဏလေးအတွင်းမှာ စောက်ဖုတ် ဟိုးအတွင်းထဲက ကြွက်သားတွေရဲ့ တဆစ်ဆစ်တုန်လှုပ်မှု့တွေနဲ့ ရင်တွေ တဆတ်ဆတ်ခုံရင်း နုံးခွေသွားခဲ့မိတယ်။ ပွေ့ဖက်ထားမိကြတာ ချစ်သူတွေလိုပါပဲလေ။

“ ကျေးဇူးပါပဲ သွယ့်ရယ် ဖြူအားမရှိတော့ဘူးကွာ”

ဖွေးနုသွယ်လျှတဲ့ ဖြူစင်မျက်နှာလေးပေါ်က ပန်းနုရောင် ပါးအို့ရဲရဲလေးကို ပြုံးကြည့်ရင်း သူူ့အနမ်းလေး တစ်ပွင့်ခြွေချခဲ့တယ်။

“ ရန်ကုန်ကနေဒီကို မြန်မြန်ပြန်လာနော် ဖြူ ဟိုမှာ IS ကို score ကောင်းကောင်းရအောင်ဖြေခဲ့ပြီးရင် PR လျောက်ပြီး ဒီမှာပဲ နေတော့ကွာ”

ဖြူစင် ပြုံးမိတယ် ထင်တယ်။ ခေါင်းလေးရော့ငြိမ့်မိသလား မသိတော့ပါဘူး။ သွယ့်ရဲ့ နို့အုံလေးကို ဖွဖွနမ်းရင်းရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းလေး တိုးနေမိတော့တာပါပဲ….။

.............................................................................................

စိမ်းညို့နေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေ အထပ်ထပ်ကို လေယာဉ်ပြတင်းကနေမြင်ရ ကထဲက ဖြူစင် ရင်တွေခုန်နေခဲ့တာ…။

သားသားကို တွေ့ရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးကလည်း ဖြူစင့်ကို ကြည်နူးစေမိတာ အမှန်ပဲ။

သားသားကို တွေ့ချင်လွန်းလို့ပဲ စင်ကာပူ teansit ကို နှစ်နာရီပဲခြားတဲ့ လေယာဉ်ကို တမင်ဝယ်ခဲ့တာပေါ့။ ရန်ကုန်ထိ ခြောက်နာရီ လေယာဉ်စီးခဲ့ရတဲ့ ညောင်းညာထိုင်းမှိုင်းမှု့တွေ အားလုံး သားသားကို ပွေ့ဖက်လိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။ မောင်က ဘေးကပြုံးလို့ ပြီးတော့ ဖေဖေ။ ဖေဖေ့ကို ဘေးကနေလက်လေးချိတ်ရင်း ဖေးမပေးထားတဲ့ မေမေ။ အားလုံးဆီမှာ အပြုံးတွေနဲ့လေ။

“ နေကောင်းရဲ့လား ဖေဖေ မေမေရော”

“ အင်း ကောင်းတယ်”

လေဆိပ်ကနေ အိမ်ကိုပြန်တော့ သားသားက ဖြူစင့်ပေါင်ပေါ်ထိုင်ရင်း ဖြူစင်ဝယ်လာတဲ့ အရုပ်လေးနဲ့ အလုပ်တွေရှုပ်လို့။ မေမေကတော့ ဟိုးအရင်က အတိုင်း ဖြူစင်နဲ့ စကားတွေဖောင်ဖွဲ့ပေါ့…..။

“ မ ရေချိုးပြီးရင်နားလိုက်နော် ကျွန်တော် အလုပ်ပြန်သွားလိုက်အုံးမယ်”

“ ဟင် ခုက ညပဲရောက်နေပြီဟာ”

“ ဟုတ်တယ် မနေ့ကပဲ ကော်စေ့အသစ်တွေရောက်တာ ဂိုထောင်ထဲထည့်ခဲ့တာ ခုရက်တွေက အော်ဒါ များလို့ စက်ကညလုံးပေါက်လည်ရတယ်လေ အလုပ်သမားတွေနဲ့က ပစ်ထားလို့မရဘူး”

ပြောပြောဆိုဆို ကားသော့ယူပြီး ပြန်ထွက်သွားတဲ့ မောင့်ကိုကြည့်နေရင်းနဲ့ မေမေက

“ ဟုတ်တယ် သမီးရေ မောင်သော် လုပ်မှပဲ သမီးဖေဖေ စက်ရုံလဲ အရင်ကထက် တိုးတက်လာတာ”

ဖြူစင်ဘာမှ အဖြေမိပါဘူး ။ ဖေဖေကိုလှမ်းကြည့်တော့ ဖေဖေမျက်နှာက မြေးကို ပေါင်ပေါ် တင်ထားရင်းပြုံးလို့…………။

ရန်ကုန်ကတော့ ဟိုးအရင်အတိုင်း သိပ်မပြောင်းလဲပါဘူး။ ဂုံးကျော်တံတားအချို့တွေ့ရတာနဲ့ တရုတ်တန်းကအရင်လို သိပ်မစည်တော့တာက လွဲရင်ပေါ့။ သြစီမှာဆောင်းဦးဝင်စ အချိန်ဆိုပေမဲ့ ရန်ကုန်မှာတော့နွေရာသီမို့ပဲ ထင်တယ် ။ ဖြူစင်အတွက်တော့ ပူစပ်စပ်နဲ့ နေလို့တော့ ခက်သား…။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြူစင်စိတ်ချမ်းသာပါတယ်။ ခုဆို ဖေဖေ ကမောင့်ကို သားတစ်ယောက်လို အလုပ်တွေ အားလုံးမျက်နှာလွဲထားရပြီလေ။ မောင်ကလဲ ယောက္ခထီးကလွဲထားတာနဲ့ပဲ သူ့လက်သူ့ခြေ …အိမ်ကိုတောင် ကုန်ပို့စရာရှိလို့မြို့ထဲ လာရင်းနဲ့ ခဏပဲ ဝင်လာတတ်တာ။

ဖြူစင်ကတော့ အိမ်မှာပဲ သားသားနဲ့ အချိန်ကုန်ပေါ့…။ ပြီးတော့ ဖြူစင့် IS ဖြေဖို့အတွက်လဲ ပြင်ဆင်ရသေးတယ်။ ပြင်ဆင်တယ်သာပြောတာ တကယ်တန်းတော့လဲ ဘာမှမလုပ်ဖြစ်ပါဘူး။ ဘာသာစကား ဆိုတာကလဲခက်သားလား။ စာအုပ်ရှေ့ချပြီး စာထိုင်ကျက်နေလို့ရတဲ့ အရာမှ မဟုတ်ပဲလေ။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ပတ်ကျော်လို့နှစ်ပတ်ပြည့်ခါနီးအချိန်မှာပေါ့……………………။

“ သမီးရေ တဖက်ခါ မေမေတို့ ပြင်ဦးလွင်ကအိမ်ကို သွားမလို့ ရန်ကုန်မှ ာအရမ်းပူလာပြီ၊ ဖေဖေ့ ကျန်းမာရေးအတွက် လဲ မကောင်းဘူးလေ၊ သမီးတော့လိုက်လို့ အဆင်မပြေဘူး ထင်တယ်”

“ အာ…ဘာလို့ အဆင်မပြေရမှာလဲ မေမေရဲ့”

“ အင်း ..မောင်သော် မပြောရသေးဘူး ထင်တယ် ၊ သူ့အဖေရန်ကုန်ကို ဆေးလာပြရမယ်တဲ့ ၊ အစကတော့ သရက်တော ကျောင်းထဲက ရွာက အသိကျောင်းမှာတည်းမယ် ပြောနေလို့ အမေက အိမ်မှာပဲ နေလို့တော့ပြောထားတယ် မေမေတို့လဲ ဟိုသွားမှာပဲဟာ”

“ သမီး မသိသေးဘူး မနက်ကဖုန်းဆက်တော့ ဘာမှမပြောဘူးရော”

“ အော် ဒါဆို သူမေ့သွားလို့နေမယ် ၁၆ ရက်နေ့ လိုင်းကားနဲ့ လာမယ်ပြောတယ် မေမေတို့က ၁၄ ဆို သွားပြီဆိုတော့ အိမ်မှာ သမီးရှိမှဖြစ်မယ်ထင်တယ်”

“ သားကရော”

ဖြူစင်က မေးတော့ ဖေဖေကကြားကဝင်ပြီး……

“ ကလေးက ဟိုမှာနေမှ ဖြစ်မယ်လေ ဒီမှာ သိပ်ပူတယ်”

“ ဟင် ဖေဖေကလဲ သားနဲ့ကတွေ့ရတာ နှစ်ပတ်တောင် မပြည့်သေဘူးဟာ”

“ ဧည့်သည်တွေ ပြန်သွားတော့ သမီးလိုက်လာပေါ့”

“ ကားကရော မေမေမောင်းမလို့လား”

“ မဟုတ်ဘူး ဖေဖေ့မိတ်ဆွေရဲ့ driver မောင်းမှာ သူက မောင်းနေကျလေ ဟိုကို”

“ အင်း ဒါဆိုလဲပြီးတာပါပဲ”

ဖေဖေပြောတာလဲ သဘာဝကျပါတယ်လေ။

အဲ့လိုနဲ့  ၁၄ ရက်နေ့မနက်စောစော ပြင်ဦးလွင်ကို ထွက်တော့ သားသားက ကားပေါ်မှာ ပျော်လို့ …။ အမေနဲ့ခွဲနေခဲ့ရတဲ့သားမို့ ထင်တယ်။ အဖိုးအဖွားတွေလက်မှာ သူ့ကပိုလို့တောင် အဆင်ပြေနေလေရဲ့။

ဖြူစင်သာ အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲ ပြင်းနေခဲ့တာ…။ မောင်ကတော့ နောက်တစ်ပတ်လောက်ဆို ညဖက်စက်တွေရပ်လို့ရပြီ ပြောတာပါပဲ…။ သူ့အလုပ်အကြောင်းလဲ ဖြူစင်ကနားမလည်တော့ အိမ်ပြန်လာဖို့လဲအတင်းမပြောချင်ဘူးရယ်လေ။

-----------------------------------------------------------------------------------------------

“ လာ….အထုပ်တွေက ထား အဲ့မှာချထားလိုက် အဖေ ဒါ အဖေ့ချွေးမပဲ”

“ အော်….အေး နေကောင်းတယ်နော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

အခန်းတံခါးဝလေမှာ ပြီနှံအိတ်နဲ့ ထုတ်ထားတဲ့ အထုတ်တစ်ထုတ်နဲ့ ခရီးဆောင်အိတ်လေးကို ဘေးချရင်း ဖြူစင့်ကို နှုတ်ဆက်လာတယ်။

ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်ပါတယ်။ သားသား ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာသိတဲ့ အချိန် ရုတ်တရက်ကြီး မောင့်နောက်လိုက်ခဲ့မိတော့ အိမ်ကလဲ သဘောမတူတာရော နှစ်ယောက်လုံးမှာက အလုပ်အကိုင်မရှိသေးတာရောနဲ့ မင်္ဂလာတောင် မဆောင်ဖြစ်ခဲ့ဘူး။ မောင့်အသိ ကိုအောင်တင့်တို့ လင်မယားအစီအစဉ်နဲ့ပဲ တရားရုံးမှာ လက်မှတ်ထိုးဖြစ်ခဲ့တာဆိုတော့ မောင့်အဖေကို ဖြူစင်မမြင်ခဲ့ဖူးဘူးရယ်လေ။

“ ဒါက ဝါနု…”

“ လာ အဲ့ဒါ ညီးအစ်မပဲ”

မောင့်ဖေဖေနောက်နားမှာ ရို့ရို့လေးရပ်နေတဲ့ ၁၅ နှစ်သာသာကလေးမလေး။ ဟုတ်ပါရဲ့ မောင်ပြောခဲ့ဖူးတာပဲ။ မောင့်မှာ အဖေနဲ့ညီမလေးရွာမှာ ရှိတယ်ဆိုတာ။ ညိုညက်ညက် လေးနဲ့ ပါးကွက်လေးကွက်ထားတဲ့ ဝါနုကိုဖြူစင်မြင်မြင်ခြင်းပဲချစ်မိပါရဲ့။

မောင့်ဖေဖေက ၄၀ ကျော်လို့ ၄၁ နှစ်ထဲဝင်ပြီပေါ့။ ရွာမှာတော့ တောင်သူအလုပ်ပဲ လုပ်လို့ ထင်တယ်။အသားညိုတော့ညိုရဲ့…။ ဖြူစင်အပေါ်တော့ ခုမှမြင်ဖူးတာကြောင့်ထင်ရဲ့ ။ စစရောက်ခြင်းသုံးလေးရက်မှာ ခပ်စိမ်းစိမ်းဖြစ်နေခဲ့ကြတယ်။

ဒါပေမဲ့ အမြဲပြုံးနေတတ်တဲ့ အပြုံးနဲ့ ဟန်မဆောင်တတ်တဲ့ ပွင့်လင်းရိုးသားမှု့တွေကြောင့်ပဲ တခဏနဲ့ ရင်းနှီးလာခဲ့တယ်။

“ အဖေ ဆေးလိပ်ဖွာချင်တဲ့အခါ ဝရံတာမှာ ဖွာလို့ ရတယ်နော်”

“ အော် အေးအေး သမီးတို့ မြို့ကလဲ တို့တော လို လွတ်လွတ်လပ်လပ်မရှိလိုက်တာကွာ”

အဖေနဲ့ညီမရောက်တဲ့ အချိန်အိမ်ပြန်လာပေမဲ့ ညဖက်တွေတော့ မောင် စက်ရုံကိုပြန်သွားတတ်တယ်။ ဝါနုကတော့ စစခြင်း ရွံနေပေမဲ့ ခုတော့ ဖြူစင့်နဲ့ တကယ့်ညီအစ်မတွေလို ရင်းရင်းနှီးနှီးရှိလာခဲ့တယ်။ မောင့်ဖေဖေက အိမ်မှာဧည့်သည်လာတဲ့ အချိန်ထားတဲ့ အခန်းမှာ။ ဝါနုကတော့ ညဆို ဖြူစင်နဲ့ပဲ အိပ်တယ်လေ။အပျိုပေါက်လေးဖြစ်လို့ပဲ ထင်တယ် ဖြူစင်လိမ်းတဲ့ အလှကုန်တွေကို တစ်ခုခြင်းမေးတတ်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြူစင်လက်ဆောင်ပေးရင်လဲ အိတ်လေးထဲကို သေချာသိမ်းနေတတ်တာလေ။

“ ဖေဖေ အနာက ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲဟင်”

မောင့်ဖေဖေရောက်ပြီးလို့ တစ်ပတ်လောက်ကြာတဲ့ နေ့တစ်ညနေပေါ့…။ ထမင်းစားပြီးလို့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်း ဖြူစင်မေးမိတယ်။ ဝါနုကတော့ တီဗီကလာတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွဲကို စိတ်ဝင်စားနေလေရဲ့။

“ ဘယ်လို ဖြစ်တယ်မသိပါဘူး သမီးရယ် ဆီးသွားတဲ့အခါ အောင့်နေတတ်တာ”

“ ရွာက ဆရာဝန်ကတော့ ခွဲရမယ်၊ မကြာစေနဲ့မြန်မြန်ခွဲပြောတာပဲ ၊ အဲ့ဒါနဲ့ လာတာ ၊ တော်သေးတာပေါ့ ၊ နွေစပါးတွေက အားလုံးရိတ်ပြီးလို့လှေ့ပြီးတဲ့ အချိန်မှဖြစ်လို့၊ မဟုတ်ရင်မလာနိုင်ဘူး ၊ သေခါမှသေရော လယ်သမားက စပါးပဲ အားထားရတာ သမီးရေ”

စကား ပြောတဲ့အခါ မကွယ်မဝှက်ပဲ ဗွင်းဗွင်းကြီးပြောတတ်တာကြောင့်လဲ မောင့်ဖေဖေအပေါ် ပိုယုံကြည်လေးစားမိတာထင်တယ်။

“ အော် ဖေဖေ ကွမ်းထွေးရင် ပလပ်စတစ်အိတ်လေးထဲ ထွေးလို့ရတယ်နော် ဖေဖေ ခဏခဏ ထနေတာညောင်းနေပါ့မယ်”

“ ကွမ်းလဲ လျော့ပါလား ဖေဖေရယ် ဆီးမှာကျောက်တွေဘာတွေ တည်တတ်တယ်”

“ ဘယ်လျော့နိုင်လိမ့်မတုန်း သမီးရယ် အဖေတို့က ဟိုးငယ်ငယ်ထဲက ကျွဲကျောင်းလယ်လုပ် ဒီကွမ်းပဲ ဝါးလာတာဟာပဲ”

“ သမီးက ဖေဖေ့ကို စိုးရိမ်လို့ပါ”

ဖြူစင်ပြောတော့ ဖေဖေက ဖြူစင့်ကို ကြည့်ရင်းပြုံးတယ်။

“ ကဲ ဖေဖေ အိပ်တော့မယ်နော်၊ ရွာမှာဆိုဒီအချိန်အိပ်ပြီ ဝါနုရော မအိပ်သေးဘူးလား”

“ ဟုတ် ဒါပြီးရင် အိပ်မယ် ဖေကြီး”

ပြောပြောဆိုဆို အခန်းဆီကို ထလျောက်သွားတဲ့ ဖေဖေကိုကြည့်ရင်း ဖြူစင်ရင်ထဲမှ ာကြည်နူးတဲ့ ခံစားမှုလေးတစ်ခုကို ခံစားခဲ့ရတယ်။ ဒီလိုရိုးသားပွင့်လင်းတဲ့ သူတွေနဲ့ ဆွေမျိုးဖြစ်လာရတာ ကံကောင်းတာပါပဲလေ။

----------------------------------------------------------------------------------------

ဧည့်ခန်းက တိုင်ကပ်နာရီလေးကို လှမ်ကြည့်လိုက်တော့ ညတစ်နာရီ….။ ဖြူစင်အပေါ့သွားဖို့ ထလာတော့ဝါနုက ကုတင်ပေါ်မှာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်အိပ်လို့ပေါ့.။ ဆီးသွားပြီးပြန်လာတဲ့ အချိန် ဖေဖေအခန်းတံခါးအောက်ခြေနားက မီးရောင်လေး..။ ဖေဖေအိပ်များမပျော်လို့လား။

ဖြူစင် ကိုယ်ဟာကိုယ် တွေးရင်း ဖေဖေအခန်းနားကို လျောက်လာမိတယ်။

“ ကျွတ်…ကျွတ်….ကျွတ်……”

အခန်းထဲက တိုးတိုးလေးငြီးသံ…။ ဟုတ်တယ် ဒါ အဖေ့အသံပါပဲ….။ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ တံခါးကို ခေါက်ဖို့ ဟန်ပြင်ပြီးခါမှ ရုတ်တရက် သတိရရင်း ဖြူစင်အိပ်ခန်းလေးထဲ ပြန်လာမိတယ်။

အခန်းထဲက အဲကွန်း နဲ့ စောင်လေခြုံရင်းကွေးနေတဲ့ ဝါနုက ကုတင်ပေါ်မှာ ပုံစံမပျက်….။ အခန်းထောင့်ကအဝတ်တန်းလေးပေါ်ကနေ မအိပ်ခင်က ချွတ်ခဲ့တဲ့ ဘော်လီ နဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ယူဝတ်ပြီးတော့ အိမ်နေရင်း လုံချည်ကို ခါးမှာစွပ်ရင်း အင်္ကျီရှာနေမိတယ်။ ဖြူစင်ဝတ်နေကျ စွပ်ကျပ်လပ်ပြတ်လေးနဲ့တော့ မဖြစ်ဘူးထင်တယ်လေ။

ပြီးတော့မှ မျက်စိရှေ့မှာရှိနေတဲ့ မောင့် ရှပ်အကျီအဖြူလေးကိုပဲ ကောက်ဝတ်ရင်း လမ်းလျောက်ကျယ်သီးတပ်လာခဲ့မိတယ်။ ဖေဖေအခန်းရှေ့ရောက်တော့ စောစောကအတိုင်း မီးရောင်လေး ရှိနေဆဲပါပဲ။

ဒေါက်….ဒေါက်……..

တံခါးကို ဖြေးဖြေးလေးခေါက်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အခန်းထဲက လမ်းလျောက်သံကို ကြားလိုက်မိတယ်။ ခဏနေတော့ အခန်းတံခါးလေး ပွင့်လာခဲ့တယ်လေ။ ပွင့်လာတဲ့ အခန်းတံခါးကနေ အသာဝင်ရင်း တံခါးကိုဖြူစင် ကိုယ်တိုင်ပြန်ပိတ်လိုက်မိတယ်။

“ ဖေဖေ အသံကြားလို့ နေကောင်းရဲ့လား”

ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်းရင်းဖြူစင်ကို အသာမော့ကြည့်တဲ့ ဖေဖေနှုတ်ကနေ

“ နဲနဲ နာလို့ သမီးရယ်”

ကုတင်ပေါ်ကနေ ခြေထောက်လေး ချရင်းထိုင်နေတဲ့ ဖေဖေဘေးက ကုတင်ကြမ်းပြင်မှာ အသာထိုင်ရင်း

“ ဘယ်က နာတာလဲဟင် ဖေဖေ”

ဖြူစင်မေးတော့ ဖေဖေက တော်တော်နဲ့ မဖြေဘူးလေ သူ အားနာနေပုံပါပဲ။

“ ပြောလေ ဖေဖေရဲ့ သမီးက သူနာပြုတက်လာတာ တစ်ချို့ဟာတွေတော့ နားလည်ပါတယ်”

ဖြူစင်ပြောတော့မှ

“ ဒီနားမှာ အောင့်လာလို့လေ ခုဏက”

ပြောရင်းလက်က ဆီးခုန်နားကို အသာဖိထားတယ်။

“ ဘယ်နားလဲ ဟင် သမီး ကြည့်ပါရစေအုံး”

မြင်းခေါင်း စွပ်ကျယ်အဖြူလက်ပြတ်လေနဲ့ အိမ်နေဝတ် ပုဆိုးနွမ်းနွမ်းကို တွဲဝတ်ထားတဲ့ ဖေဖေ့ ပုဆိုးခါးပုံစလေးကို ဖြူစင်အသာဆွဲလိုက်တော့ ဖေဖေလက်တွေက ပုဆိုးစလေးကို အမြန်ဖိကိုင်ထားတယ်။

ဖေဖေ့ အမူအရာကိုတွေ့တော့ ဖြူစင်ပြုံးမိပြန်တယ်။ ရိုးသားသလောက် ရှက်တတ်တဲ့ မောင့်ဖေဖေရယ်လေ။ဖြူစင် အသာဆွဲလိုက်ရင်း လက်နဲ့ဆီးခုံတစ်လျောက် အသာဖိကြည့်တော့ ခပ်လုံးလုံး အကြိတ်လေး တစ်လုံးကို စမ်းမိတယ်။

“ ဖေဖေ”

“ အင်း”

“ ဆီးသွားရင် အောင့်တာလား”

“ ဟုတ်တယ် သမီးရဲ့”

“ ပေါင်တစ်ဖက်ဖက်မှာရေ ာခပ်မာမာလေး ဖြစ်နေသေးလား ဟင်”

“ အင်း”

“ ဒါဆို အူကျတာနေမယ် ဖေဖေရဲ့၊ ခွဲလိုက်ရင်တော့ ကောင်းသွားမှာပါ”

ဖြူစင် ပါးစပ်ကပြောရင်း လက်က ဖေဖေဆီးခုံဆီက အကြိတ်လေးပေါ်ကို ဖိထားမိတယ်။

“ ကုတင်ပေါ်မှာ ခဏလှဲလိုက်လေ သမီး ကြည့်ကြည့်မယ်”

ဖြူစင်စကားဆုံးတော့ ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ခေါင်းအုံးလေးခံရင်း အသာမှီနေတယ်လေ။

“ ခဏနော် ဖေဖေ”

ပြောရင်း အခန်းနံရံက နံရံကပ်မီးလေးကို အလင်းတစ်ဝက်လောက် ဖွင့်ပြီးတော့ ကုတင်ဘေးက စာကြည့်မီးလေးကို ပိတ်လိုက်တယ်။ ဖြူစင်ကတော့ ဖြူစင့်အတွေးနဲ့ ဖြူစင်ရယ်ပါ။

မီးရောင်အရမ်းလင်းရင် ဖေဖေများရှက်နေမလားရယ်ပေါ့။ ဖြူစင့်အတွေးမှန်ပါတယ်။ စောစောကလောက်ဖေဖေက တုန့်ဆုတ်မနေတော့ဘူးရယ်။ ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ အသာမှီနေတဲ့ ဖေဖေဘေးကနေ ကုတင်စောင်းလေးမှာ တင်ပါးလွဲထိုင်ရင်း ခါးကခါးပုံစလေးကို ဖြေချလိုက်ပြီးတော့ အကြိတ်ရှိတဲ့နေရာကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေးတစ်ချက်ဖိလိုက်မိတယ်။

“ ကျွတ်..ကျွတ်….ကျွတ်….. ဖိရင် နာတယ် သမီးလေးရဲ့”

အကြိတ်ကနေ ခပ်မာမာဖြစ်နေတဲ့ အသားစိုင်ကလေးကို အသာဖိလိုက်မိတယ်။ ဆီးစပ်ကနေ အောက်ဖက်နဲနဲလျောသွားတဲ့ ပုဆိုးအောက်က ကွေးကောက် မဲနက်နေတဲ့ အမွေးအုံလေးက တဝပ်တပြတ်ပေါ်လို့။

ဖြူစင် အသာဖိနိပ်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ ပုဆိုးထဲကနေ တင်းမာလာတဲ့ ဖေဖေ လိင်တံက ဖြူစင်ဖောင်းအိအိလက်လေးကို တိုးထိမိလာလေရဲ့။ နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောဖြစ်ကြပါဘူး။ မိနစ်ပိုင်းလောက် တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အခြေအနေကို ဖြူစင်ကပဲ အဆုံးသတ်ခဲ့တယ်။

“ သက်သာလားဟင် ဖေ”

မေးလိုက်တဲ့ ဖြူစင်စကားသံလေးတွေက မသိမသာလှိုက်ဖို့လို့လေ။ ဖေဖေက ခေါင်းလေးပဲ ငြိမ့်ပြတယ်။ သူဖြေသံလေး တုန်နေမှာ သိလို့များလား…။

တစ်ချက်တစ်ချက် ထိမိတဲ့ ဖေဖေလိင်တံက ခုတော့ ဖြူစင်လက်ဖမိုးလေးကို ထိလို့ထိနေတဲ့ အသိကို နှစ်ဦးလုံးခံစားနေမိပေမဲ့ စကားမပြောဖြစ်ကြပြန်ဘူးလေ ။ ဖြူစင့်လက်ဖောင်းဖောင်းလေးကို အသာအယာ တိုးလို့ဖိနေမိပြန်တယ်။

“ ဘယ်လောက်တောင် ကြာပြီလဲ ဖေဖေရယ်”

တိုးတိုးလေးပေါ့.နာမ် နဲ့ နာမဝိသေသန မပါတဲ့ မေးခွန်းမို့ပဲလား ဖေဖေ ဘယ်လို နားလည်သွားခဲ့လဲ ဖြူစင်မသိတော့ပါဘူး။

“ မင်းတို့ အမေ မြရင် ဆုံးကတဲကပါပဲ သမီးရယ် ၆ နှစ်ရှိရောပေါ့”

ဖြူစင် ရင်ဖိုရပြန်တယ်လေ။ ခပ်မာမာ အကြိတ်လုံးလေးကနေ အမွေးမဲမဲလေးတွေကြားကို ဖြူစင်လက်ချောင်းလေးတွေ တိုးဝင်မိတော့ ဖြူစင်မျက်နှာနုနုလေးကို မော့ကြည့်ရှာတယ်။

ဆောင်းဦးရဲ့ ကြွေကျခါနီး မှိုင်းညို့ညို့ တောအုပ်ထဲကစီးဆင်းနေတဲ့ ဖြူလွှလွှချောင်းငယ်လေးတွေအလားအမွေးအုံလေးထဲက လက်ချောင်းဖောင်းအိအိဖြူဝင်းဝင်းလေးတွေက တင်းမာရင်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာတဲ့ လီးတံလေးကို ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်မိပြန်တယ်။ ဖြူစင် လက်ကောက်ဝတ်လေးကို ခပ်တင်းတင်းလှမ်း ဆုတ်လိုက်ပေမဲ့ ဖြူစင်လက်ကို ဖေဖေမဖယ်ခဲ့ဖူးရယ်။

ရုတ်တရက် ရွာချလိုက်တဲ့ မိုးရေစက်တွေက အခန်းမှန်ပြတင်းလေးပေါ်မှာ စီးဆင်းနေတာကို လမ်းတဖက်ကကြော်ငြာဘုတ်ရဲ့ မီးရောင်ကြောင့် မြင်နေရတယ်။ လေတစ်ချက်ဝေ့လိုက်တိုင်း မှန်တံခါးဆီ ခပ်ပြင်းပြင်းရိုက်ခတ်လိုက်တဲ့ မိုးရေစက်ထိသံလေးတွေက လူသားနှစ်ဦးရဲ့ လှုပ်ရှားမှု့အသံကို ဖုံကွယ်ပေးနေပြန်လေရော။

လိင်တံလေးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း နှစ်ဦးလုံး ရှေ့ကို မဆက်မိကြဘူးရယ်။ စောင့်စည်းရမဲ့ လောကစည်းကမ်းတွေကြောင့်ပဲ ထင်ပါရဲ့….။ ဒါပေမဲ့ နှစ်ဦးလုံးရဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ နွေးထွေးလှုပ်ခါနေကြတာပေါ့။ မိုးရေစက်တွေရဲ့ ထိသံနဲ့ အဲကွန်းက လေသံတိုးတိုးကလွဲပြီး အခန်းလေးက တိတ်ဆိတ်လို့……..။

လိင်တံပေါ်က လက်ချောင်းလေးတွေကို အသာဖိညှစ်လိုက်တော့ တဆတ်ဆတ်နဲ့ တုန့်ပြန်ရှာတယ်။ ရမက်နဲ့ စည်းကမ်းဆိုတဲ့ အဖြူနဲ့အမဲအားပြိုင်ပွဲလေး တခုပေါ့။ ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်နဲ့ဝေးနေခဲ့ရတဲ့ ဖြူစင့်အသွေးအသားတွေကလဲ အတင်းတောင်းဆိုနေကြပြန်တယ်လေ. ။ ဖေဖေကတော့ ခေါင်းလေးငုံလို့….။

အဖြူ…ဟုတ်တယ်…..ဖြူစင်က အဖြူကိုကိုယ်စားပြုတယ်ဆိုရင် ဒီပွဲမှာတော့ နက်မှောင်တဲ့ မဟူရာညလေးထဲကိုတငြိမ့်ငြိမ့်စီးဝင်လွင့်မျောလိုက်ချင်ပါတယ်။

“ နေရခက်နေလားဟင် ဖေဖေ”

ဖြူစင်မေးတော့ ဖြူစင်မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်နေရှာတယ်။ သနားလိုက်တာ ဖေဖေရယ်။ မိန်းမနဲ့ ဝေးကွာနေတဲ့ ဖေဖေအတွက် ဖြူစင့်လို တင်းပြည့်ပြည့် လှသွေးကြွယ်နေတဲ့ မိန်းခလေးတစ်ဦးနားမှာ စိတ်ကို အတင်းချိုးနှိမ်နေရတဲ့ ဖေဖေကို ဖြူစင်သနားမိတယ်။ 

ဖေဖေ ဖက်က ကြည့်ပြန်တော့လဲ သမီးချွေးမလေးလေ။ ရုတ်တရက် အားပြင်းတဲ့ ဆွဲဆောင်မှုတစ်ခုကြောင့်ဖြူစင်စိတ်ကို လျော့ချလိုက်မိတယ်။ ဆုံးဖြတ်ပြီးတာနဲ့ တပြိုင်နက်ထဲ ဖေဖေလက်ကို အသာဆွဲယူရင်း အိစက်တင်းပြည့်နေတဲ့ ဖြူစင်ရင်အုံနွေးနွေးပေါ်ကို တင်ပေးမိတယ်။ တုန်နေရှာတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ရှပ်အကျီအောက်က ဘော်လီကျပ်ကျပ်လေးနဲ့ ချုပ်နှောင်ထားတဲ့ နို့အုံလေးကို ခပ်ဖွဖွညှစ်နေတဲ့အတွေ့အထိကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။

“ ဖေဖေ”

“ ဟင် သမီးလေး”

ရှေ့ဆက်စရာစကားမရှိပဲနဲ့ ခေါ်မိ ထူးမိကြပြန်တယ်။ ရှပ်အကျီကျယ်သီးလေးတွေပေါ်ကို ဖြူစင်လက်လေးရောက်သွားတော့ ဖေဖေမျော်လင့်ချက်အပြည့်နဲ့ အကြည့်တွေက အကျီလေးပေါ်မှာ…..

လည်တိုင် ဖောင်းဖောင်းလေးနားက ပထမဆုံးကျယ်သီးလေးကို ဖြုတ်လိုက်မိတယ်။ ပြီးတော့ ဒုတိယ …..တတိယ ...ဟကွဲသွားတဲ့ အကျီလေးအောက်ကနေ ဖြေးဖြေးခြင်းပေါ်လာတဲ့ အသားစိုင်ဖြူဖြူလေးတွေ….ပြီးတော့ အိကပ်နေတဲ့ နို့အုံလေးနှစ်လုံးကြားက အကွဲကြောင်းလေး…….။

နို့အိအိလေးတွေကို ထွေးပွေ့ထုပ်ပင့်ထားတဲ့ ဘော်လီ အနီရဲရဲလေးက ကြက်သီးဖုလေးတွေနဲ့ အိစက်ဖွေးဖြူနေတဲ့ ဖြူစင့်အသားစိုင်လေးပေါ်မှာ ထင်းထင်းလေး တောက်ပလို့လေ…ကျယ်သီးအားလုံး ပြုတ်သွားတဲ့ ရှပ်အကျီလေးကို ဖြူစင့်ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကနေ ချွတ်လိုက်တော့ အကြောစိမ်းလေးတွေလျှက်ဖြာနေတဲ့ ဖြူစင်ရင်သားအိအိလေးကို ကြည့်ရင်းနဲ့

“ လှလိုက်တာ သမီးရယ်”

ဖြူစင်ပြုံးရင်း ကြောဖက်ကိုလက်လျှိုပြီးတော့ ဘော်လီချိတ်လေးကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်။ စည်းနှောင်မှု့ကနေလွှတ်မြောက်သွားတဲ့ ရင်နှစ်မွှာက အိအိလေးလှုပ်ခါသွားလိုက်တာ။

ဘော်လီ အနီရောင်လေးကို ဘေးမှာချနေတဲ့ အချိန် ။ ဖေဖေလက်ချောင်းလေးတွေက ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ဗိုက်သားအိအိလေးပေါ် စည်းနှောင်ထားတဲ့ အထပ်ဆက်စလေးကို ဖွဖွလေးလာထိတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်လေးမှာဖြူစင် ပျော်လိုက်တာရယ်လေ။ ကိုယ်လိုချင်တဲ့အရာကို လက်ဝယ်ရလိုက်တဲ့ အောင်မြင်မှု့မျိုးပဲ ထင်တယ်။ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ ဦးဆောင်မှု့နောက်မှာ ငြိမ့်ငြိမ့်လေးစီးမြောလိုက်ပါချင်မိတာ.။

ခုလို ဖေဖေက အထပ်ဆင်စလေးကို ဖွဖွလေးဆွဲချွတ်လိုက်တာကို ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ငြိမ်နေမိတယ်။ ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ကြောမှီရင်းခြေဆင်းထားတဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို ဘေးကနေတင်ပလွဲ ထိုင်နေတဲ့ ဖြူစင်ခန္ဓာကိုယ်လေး လဲ ကျသွားအောင် ပုခုံးလေးတွေကို အသာဆွဲချလိုက်တော့ ဖေဖေ့ရင်ခွင်ထဲမှာအသာအယာလေး လှဲချလိုက်တော့တာပါပဲ။

ဆံနွယ်ညိုညိုလေးတွေက ဖေဖေ့လက်မောင်းပေါ်မှာ လွင့်ကျဲနေတယ်။ ဖြူနုသွယ်လျတဲ့ မျက်နှာလှလှလေးက လက်မောင်းပေါ်ခေါင်းမှီရင်း ဖေဖေ့မျက်နှာလေးကို မက်မက်မောမော ရီရီဝေ၀ေ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ပြည့်တင်းတဲ့ ပုခုံးနဲ့ လက်မောင်းလုံးလုံးလေးတစ်ဖက်က မို့မောက်နေတဲ့ မောင့်ဖေဖေရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ နစ်နေခဲ့တယ်လေ။

အပြင်မှာတော့ ရန်ကုန်မိုးက သဲသဲမဲမဲရွာလို့ ..။ ဖြူစင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးပေါ်မှာတော့ ဖေဖေအနမ်းတွေ တဖွဲဖွဲကြွေကျနေခဲ့တယ်။ ဆေးပေါလိပ်နဲ့ ကွမ်းအမြဲဝါးနေတတ်တဲ့ ဖေဖေနှုတ်ခမ်းညိုညိုကြီးနဲ့ ဖြူစင့်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက ဖိကပ်လို့လေ..။ ဆေးပေါလိပ်နဲ့ဆေးရွက်ကြီးနံတွေနဲ့ ဖြူစင့်ခံစားချက်တွေကို မူးရစ်ရီဝေနေမိပြန်ရော….။

“ ဖေဖေ”

“ ဟင်”

“ ပျော်လားဟင်”

“ ဖေဖေ ဘယ်လို ပြောရမလဲတောင် မသိတော့ဘူး သမီးလေးရယ်”

“ အရင်ကရော အမေနဲ့အမြဲ လိုးတာလား”

ဖြူစင့်ပါးစပ်က လိုး တယ်ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ကြားလိုက်ရလို့ ထင်တယ် ။ ဖေဖေရမက်တွေ ပိုထန်လာသလိုပါပဲ.။

“ အင်း……အမြဲရယ် မဟုတ်ပေမဲ့ မကြာမကြာပေါ့”

“ သမီး ကိုရော လိုး ချင်နေလားဟင်”

ဖေဖေက မဖြေပဲ ထမီလေးအောက်က အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဖွဖွလေး လာပွတ်တယ်။

“ ဝါနုရော အိပ်နေပြီလား”

စိုးရိမ်သံပါနေတဲ့ ဖေဖေ ကို ဖြူစင်နားလည်ပါတယ်။ မမြဲတည်တည်တံ့တံ့နဲ့ ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့ ဖေဖေက ကလေးတွေရှေ့မှာ အရှက်ရတာမျိုးမ ဖြစ်ချင်ဘူးလေ။

“ သမီး သေချာအောင် သွားကြည့်လိုက်အုံးမယ် ခဏနော် ဖေဖေ”

ကုတင်ပေါ်ကနေ ရုန်းထလိုက်တော့ ထမီလေးက ကုတင်ဘေးကပုံရပ်လေး ကျွတ်ကျန်ခဲ့တယ်။ အတွင်းခံအနက်လေးနဲ့ လှမ်းသွားတဲ့ ဖြူစင်အလှကို ငေးရင်းအခန်းထဲမှာ ကျန်နေခဲ့တဲ့ ဖေဖေကို တံခါးကနေ နောက် လှည့်ပြုံးပြရင်း ထွက်လာခဲ့မိတယ်။ ဖေဖေအခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ စွပ်ကျယ်ချွတ်ထားတဲ့ ဖေဖေခန္ဓာကိုယ်က တုတ်ခိုင်တင်းမာပြီး ယောင်္ကျားပီသလိုက်တာ

“ အိပ်နေတယ် ဖေဖေ”

အခန်းတံခါးလေးကို အသာပိတ်ရင်း အထဲကနေ လော့ခ်ချနေတဲ့ ဖြူစင်အဖြေမဆုံးခင် ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးပေါ်ကို ကျလာတဲ့ဖေဖေရဲ့ လက်တစ်စုံကို ခံစားလိုက်မိတယ်။ အိကပ်သွားတဲ့ ဖင်သားအိအိကြားက တင်းမာနေတဲ့ လီးရဲ့အတွေ့….။ ဖေဖေ့ အသက်ရှုသံပျင်းပျင်းကနားထဲမှာ စီးချက်မှန်မှန် ကြားနေမိတယ်။ ပွတ်တိုက်သွားတဲ့ လေနွေးနွေးက ပုခုံးသားအိအိလေးကို တိုးဝှေ့ကြည်စယ်နေပြန်တယ်လေ။ 

ချိုင်းအောက်ကနေ လျိုဝင်လာတဲ့ လက်တစ်စုံက ရင်သွားအိအိလေးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်လို့ပေါ့….။ နံရံကပ်ပန်းဆွဲမီးရဲ့ အလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့က ဖန်သားပန်းခက်တွေကြားကနေ တိတ်တိတ်လေးချောင်းကြည့်နေကြတယ်။

နောက်ကနေ ဖက်ထားတဲ့ ဖေဖေလက်ထဲကနေ အသာရုန်းထွက်ရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်မိတော့ လေနဲ့လွင့်ပါသွားမှာ စိုးရိမ်တဲ့ ပွင့်ဖတ်လေးတစ်ချပ်ကို ပန်းလေးက အမြတ်တနိုးပြန်ငုံထားလိုက်သလို ဖြူစင်ကိုယ်လုံးနွေးအိအိလေးကို အတင်းတိုးဖက်ထားလေရဲ့။ ဖြူစင်ပြန်ရောက်ထဲက တစ်ပတ်ကျော်ကျော်သားသားကို နို့တိုက်ထားတဲ့ ဆူမို့မို့ နို့အုံလေးက ဖေဖေရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ပိပြားနေခဲ့တယ်။ 

ရုတ်တရက် ဖေဖေ ပါးစပ်ကနေ ဆေးရွက်ကြီးနံ့ စူးစူးလေး တိုးဝင်လာခဲ့တယ်။ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ ကုတင်ထက်ဆီကို လှဲချလိုက်တော့ ဖေဖေခါးက ပုဆိုးစလေး ခါးထက်ကနေကြမ်းပြင်ဆီကို ပုံကျသွားခဲ့တယ်လေ။ 

အလုပ်ကြမ်းကြမ်းတွေ အမြဲလုပ်နေခဲ့ရတဲ့ လေးဆယ်ကျော် အရွယ် ယောင်္ကျားကြီးတစ်ယောက်နဲ့ နုနုရွရွလေးသာနေခဲ့ရတဲ့ အလှနတ်သမီးလေး ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်နေကြပုံက တကယ့်ကို ဆန်ကျင်ဖက်ပေါင်းစပ်မှု့ပါပဲလေ ။ ခါးထက်က အတွင်းခံပိုးသားဘောင်းဘီအနက်လေးက ဖေဖေလက်ထဲမှာ ပုံအိနေလေရဲ့.။

အိပ်ယာခင်းအပြာနုလေးထပ်မှာ ဝဲကျနေတဲ့ဆံနွယ်စတွေ….။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ရင်း ခပ်ဟဟပွင့်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းလွှာလေး တစ်ကိုယ်လုံးဆွတ်ဆွတ်ဖြူနေတဲ့ ကိုယ်လုံးတင်းအိအိလေးပေါ်မှာ ဆူတင်းလုံးဝန်းတဲ့ရင်နှစ်မွှာအလယ်က ပန်းရင့်ရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေ….။

ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေး အနက်က ချက်နက်နက်လေးဆီကနေ မို့မို့လေးဖောင်းနေတဲ့ ဆီးခုံးပြည့်ပြည့်…..ရိတ်ထားတဲ့ အမွှေးရေးရေးလေးတွေရဲ့ အောက်က အစေ့လေးကို အလွှာချပ်လေးနှစ်ဖတ်နဲ့ ငုံထားတဲ့ စောက်ဖုတ်မို့မို့….အရင်းကနေ တုတ်အိအိလေးပြေဆင်းသွားတဲ့ ပေါင်တံဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်……။

ကုတင်ပေါ်က သမီးချွေးမလေးရဲ့အလှကို ကိုမောင်မြင့်တစ်ယောက် ရမက်တွေနဲ့ အရသာခံ ကြည့်နေမိတယ်။ ဒီတစ်သက် ဒီလောက်လှတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို လိုးခွင့်ရဖို့ဆိုတာ စိတ်ကူးတောင် မယဉ်ခဲ့ဖူးခဲ့ဘူး။ တွဲအိနေတဲ့ ညိုညစ်ညစ်အသားအရည်နဲ့ နို့တွေကို ရွာမှ ာမြင်ဖူးခဲ့ပေမဲ့ မပြစ်မှားမိခဲ့ဖူးဘူးရယ်လေ။ ခုတော့ မထိရက် မတို့ရက်စရာကြွေရုပ်လေးကမျက်စိရှေ့မှာ……။

အိစက်နေတဲ့ နို့လေးတွေကို ဖွဖွလေးကိုင်မိတော့ မြေးဦးလေးကို နို့တိုက်ခဲ့တဲ့ နို့ဆိုတဲ့ အတွေးက စိတ်ကိုလှုပ်ရှားစေပြန်ရော ။ သားပိုင်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ခု ကိုမောင်မြင့်ပိုင်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးကလဲ ဟိုးအရင်ကရှိခဲ့တဲ့ အတွေးရိုင်းတွေကို ရှင်သန်နိုးထလာစေခဲ့တယ်။ 

ပြီးတော့ ပေါင်တံဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်ရဲ့ အဆုံးဂွဆုံနားမှာ မို့မို့လေးဖောင်းနေတဲ့ ဝါဂွမ်းစိုင်လေးတွေလို နူးညံ့အိစက်နေတဲ့ ချွေးမလေးရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါ …။ ငယ်ငယ်ထဲက ကိုမောင်မြ ကိုင်ကိုင်ပြီး လှုပ်ရမ်းချောမြူခဲ့တဲ့ သား ရဲ့လီးနဲ့ လိုးသွင်းခဲ့ဖူးတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးဆိုတဲ့ အတွေးတွေကရော ရင်ကို တဒိန်းဒိန်းခုန်စေခဲ့ပြန်တယ်။

ပက်လက်လေးဖြစ်နေတဲ့ ဖြူစင်ပေါ်မှာခွမှောက်ထားတဲ့ ဖေဖေနှုတ်ခမ်းကဖြူစင်နှုတ်ခမ်းလွှာကို ဖွဖွလေးနမ်းနေပြန်တယ်လေ။ ဖြူစင်ရင်တွေ ခုန်နေတယ်။ တရွရွဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲကနေ ဖေဖေလီးကို မျော်လင့်နေမိတာ…..

“ ဖေဖေ အမေ့ကို သတိရနေလား”

“ မြရင်ဆိုတာထက် ဖေဖေချွေးမလေးဆိုတာကိုပဲ တွေးမိနေတယ် သမီးရယ်”

“ သားသာသိရင် စိတ်ဆိုးမလားပဲနော်”

“ ဟင့်အင်း သမီးတော့ သိပ်မထင်ဘူး”

“ ဘာလို့လဲ”

“ အင်း….သူက သူမဟုတ်တဲ့ တခြားတစ်ယောက်ဆိုလဲ သာယာတတ်မှာပါ”

ချွေးမလေးဖြေသံကြားတော့ ကိုမောင်မြ ပြုံးမိတယ်။ သားက အဖေတူသားများဖြစ်နေမလား။ ဟိုးအတိတ်ကလဲ မြရင် ကို ရွာက ထင်းပေါင်တဲ့ မောင်စိန်နဲ့ အနေနီးစပ်အောင် တမင်ရှောင်ပေးခဲ့တဲ့ အချိန်တွေကို ပြေးသတိရမိပြန်တယ်။ 

မြရင်ကို မောင်စိန်အကြိမ်ကြိမ် လိုးခဲ့တာ သူသိတာပေါ့…။ ရွာက ကျန်းမာရေးဌာနမှာ သားကြောဖြတ်ပြီးထဲက သူ့ရဲ့ အငုံစိတ်တွေကို မြရင်မသိအောင် တိတ်တဆိတ် ဇာတ်လမ်းဆင်ပေးခဲ့မိတာ ကိုမောင်မြ အသိဆုံးရယ်လေ။ အတွေးတွေနဲ့မှိန်းနေခဲ့တဲ့ ကိုမောင်မြကို

“ ဖေဖေ”

“ ချစ်တယ်…………….”

ခါးလေးကို ကော့လာရင်းတင်းတင်းဖက်လာတဲ့ ချွေးမလေးနှုတ်ကစကားသံက ရမက်စိတ်တွေကိုအထွတ် အထိပ်ရောက်လာစေတယ်။

“ ဖေဖေ လိုးတော့မယ်နော် သမီးလေး”

တိုးတိုးလေးပြောလာတဲ့ စကားသံကို ဖြူစင်ခေါင်းလေးငြိမ့်ရင်းဖြေမိတယ်။ ဟပေးလာတဲ့ ပေါင်ကြားမှာ ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း တင်းမာနေတဲ့ လီးကို ချွေးမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းညိုညိုလေး တစ်လျောက်ဖွဖွလေးပွတ်ဆွဲပြီးတော့ ဟနေတဲ့ အကွဲကြားလေးထဲကို ဖွဖွထိုးသွင်းလိုက်တဲ့ အချိန်

“ အင်း………….ဖေဖေ………”

မှန်တံခါးက မိုးရေစက်တွေရဲ့ ရိုက်ခတ်သံကို ကျော်လွန်လာတဲ့ ဖြူစင့်ညီးသံသဲသဲက အခန်းလေးထဲမှာ လွင့်ပျံ့လာခဲ့တယ်။ မောင်လိုးတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို မောင့်ဖေဖေလိုးနေခဲ့ပြီရော……..

ခပ်ကြမ်းကြမ်း ယောင်္ကျားတစ်ယောက်နဲ့ အခန်းလေးထဲမှာနှစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့ အသိက ကြောက်ရွံစိတ်နဲ့ရမက်ကို အတူခံစားမိစေတယ်။ ဖြူစင်ကိုယ်တိုင် လိုလိုလားလားပေးအပ်တာပေမဲ့ ကြမ်းတမ်းတဲ့ အာရုံက ကြောက်ရွံစိတ်ကို နိုးကြွစေတာ သဘာဝတရားပဲလေ.။ လီးရဲ့ အတွေ့ကို မရခဲ့တာကြာပေမဲ့ ဖေဖေ့ နိုးဆွမှု့တွေကြောင့် စိမ့်စီးလာခဲ့တဲ့ အရည်ကြည်နွေးနွေးလေးတွေက စောက်ဖုတ်မို့မို့လေးရဲ့ အတွင်းထဲထိ လီးတုတ်တုတ်လေးတစ်ချောင်းလုံးကို ချောမွေ့နေအောင် စုပ်ယူလိုက်သလိုပါပဲ.။ 

ဆေးနံ့ကွမ်းနံနဲ့ ရီဝေနေတဲ့ အာရုံနဲ့ ပွတ်တိုက်နှိုးဆွနေတဲ့ စောက်ဖုတ် ဟိုးအတွင်းထဲက အရသာကို ကုတင်လေးထက်မှာ လူးလွန့်ရင်း ခံစားနေမိတာပေါ့။ ဆီးခုံလေးနှစ်ခုရဲ့ ရိုက်ခတ်သံ တဖတ်ဖတ်က အခန်းထဲမှာစည်းချက်မှန်မှန်……။ တင်းမာနေတဲ့ ကြောပြင်ကို ဖြူစင်လက်ချောင်းဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ ကုပ်တွယ်ထားမိတယ်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် မနားတမ်း လိုးဆောင့်နိုင်တဲ့ ဖေဖေခွန်အားကိုတော့ ဖြူစင်စွဲလမ်းခဲ့ရပြန်ရော….။

သားအိမ်ထိအောင် တဆတ်ဆတ်ထိနေတဲ့ လီးတံလေးရဲ့ ဆောင့်ချက်တိုင်း ပြည့်သိပ်သွားခဲ့ရတဲ့ အရသာနဲ့နောက်ကို ပြန်ဆုတ်လိုက်တဲ့ အချိန်ရင်တစ်ခုလုံး လစ်ဟာသွားတဲ့ခံစားမှု့က လေဟာနယ်ထဲမှာ မျောလွင့်သွားရသလိုလို…….။

မိနစ်သုံးဆယ်အချိန်ဆိုတာ ဖြူစင့်အတွက် ဒီလိုနေရာမှာတော့ ခဏလေးလိုပါပဲ။ ကျဉ်သွားတဲ့ခံစားမှု့ ဆောင့်ရုန်းလာတဲ့ အကြောတွေရဲ့ ရုန်းကန်မှု့အဆုံးမှာဖြူစင်နုံးခွေသွားခဲ့တယ်။

“ အ …..အ….သမီး ပြီးပြီ ဖေဖေ အ…အ…..”

ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဖေဖေက လိုးဆောင့်လိုက်တိုင်း ကြုံ့ဝင်သွားတဲ့စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေနဲ့ ဆွဲယူလိုက်တိုင်း ဖောင်းမို့လာတဲ့ စောက်ဖုတ်အုံမိုမို့လေးကို အရသာခံကြည့်ရင်း တင်းမာနေတဲ့ လီးထိပ်ကနေ သုတ်ရည်နွေးနွေးတွေကို ပန်းထည့်လိုက်ခဲ့တယ်.။

လှုပ်ရှားမှု့ကင်းမဲ့ သွားတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ထပ်လျှက်တင်းတင်းလေးဖက်ထားမိနေဆဲ….။ ဖြူစင့်ခန္ဓာ ကိုယ်ထဲက နွေးသွားတဲ့ အရသာ။ ပြီးတော့ လှုပ်ရှားစီးဆင်းနေတဲ့ ခံစားချက်နွေးနွေးကို လှိုက်ဖိုနေတဲ့နှလုံးသားနဲ့ ခံစားနေမိတယ်။

“ ဖေဖေ့ကို ချစ်တယ်”

“ ဖေဖေလဲ ချစ်တယ် သမီးလေးရယ်”

အပြင်မှာတော့ မိုးကသဲနေဆဲပဲလေ…………..။

................................................................................................................

သုံးလဆိုတဲ့ အချိန်က ခဏလေးရယ်ပါ………။

ဒီလိုနဲ့မိုးဦးရာသီရဲ့ တစ်ရက်ပေါ့………..။

ညောင်တုန်းကနေ ကားနဲ့ မိနစ်နှစ်ဆယ်သာသာ မောင်းရတဲ့ရွာလေးထဲက ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးရှေ့ကို ဖြူစင်ရောက်ခဲ့တယ်။ ကားရပ်သံကြားတယ်ဆိုရင်ပဲ

“ ဟာ ……မင်းတို့ လာမယ်ဆိုလဲ ကြိုအကြောင်းကြားမှပေါ့”

“ ဒီမှာလေ အဖေ့ချွေးမက သွားလည်ချင်တယ်ဆိုလို့ လာတာ တစ်ရက်နှစ်ရက်ပဲ”

“ အေးအေး……..လာလာ”

“ မင့်ညီမ ဝါနုကတော့ တောင်ပိုင်းမှာ စက်နင်းသွားသင်နေတယ် ညနေမှ ပြန်ရောက်မယ်”

“ ဒါဆို ကျွန်တော် ဟိုကိုလှတို့အိမ်ဖက် သွားလိုက်အုံးမယ်၊ ဟိုတစ်ခါ ရန်ကုန်လာတော့ သူ့စက်တွေလာကြည့်အုံးဆိုတာနဲ့”

“ အေးအေး ကြာမှာလား မင်းကရော ”

“ မတွေ့တာကြာတော့ စကားပြော လဖက်ရည်သောက်ပြီးမှာပဲ ပြန်ခဲ့မယ်ဗျာ”

“ အေး အေး”

အိမ်ဖိနပ်ချွတ်ကနေ ပြောရင်းဆင်းသွားတဲ့ သားကို လှမ်းကြည့်ရင်း လှမ်းလျောက်လာတဲ့ ချွေးမလေးဆီလျောက်ခဲ့မိတယ်။ အိမ်လေးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပျဉ်ထောင်သွပ်မိုး ပေါ့ ။အိမ်ရှေ့ခန်းနဲ့အိပ်ခန်း။ အိပ်ခန်းဆိုပေမဲ့ ဗီဒိုနှစ်လုံးနောက်က နေရာလွတ်လေးပါပဲ။ ဂါဝန်ဖားဖားလေးဝတ်ထားတဲ့ ဖြူစင်က ဖေဖေ့လက်ကိုဆွဲရင်း……….

“ ဖေဖေ့ကို ပြောစရာရှိလို့”

“ အေးပြောလေ”

“ ဟိုအနောက်မှ ာပြောမယ်”

“ အော် အေး..အေး..ခဏ”

ပြောရင်း အိမ်ရှေ့ဖိနပ်ချွတ်က သစ်သားတံခါးလေးကို ဆွဲပိတ်ရင်းကြိုးနဲ့ အသေအချာချည်လိုက်တယ်။ ဗီဒိုလေးတွေရဲ့ နောက်က နေရာလေးမှာ သင်ဖြူဖြာချောချောလေးနှစ်ချပ်…စီစီရီရီခေါက်ထားတဲ့ စောင်နဲ့ခေါင်းအုံးတွေ…..။ သင်ဖြူဖြာလေးပေါ် ဖြူက ထိုင်တော့ ဘေးမှာ ဖေဖေကလာထိုင်တယ်။

တစ်ဦးမျက်ဝန်းကို တစ်ဦးကြည့်ရင်းပြုံးမိကြပြန်ရော..။ ပြီးတော့မှ ဖောင်းကစ်ကစ်ပါးမို့မို့လေးပေါ်ကို နမ်းလိုက်တဲ့ ဖေဖေအနမ်းကို အပြုံးလေးနဲ့ ခံယူမိတယ်။ ဖေဖေ့လက်လေးတစ်ဖက်ကို ဖွဖွဆွဲယူရင်း ပုံ့ပုံ့လေးမို့နေတဲ့ဝမ်းဗိုက်လေးပေါ် တင်ပေးမိတယ်။

“ သမီး ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ ဖေဖေ”

အံ့သြသွားတဲ့ ဖေဖေမျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်ရင်း

“ သမီးနိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်ပြီးတော့ ပထမဆုံးအတူနေတာ ဖေဖေနဲ့”

“ ဒါဆို……….”

ဖြူစင်ခေါင်းလေးငြိမ့်မိတယ်။

မိုးဦးရဲ့ မိုးရေစက်တွေက သွပ်ပြားအမိုးထပ်ဆီကို ဖွဲဖွဲကျလို့ နေပြန်တယ်လေ။ ခြေဆင်းထားတဲ့ ဖေဖေ့ပေါင်ပေါ်မျက်နှာချင်းဆိုင်ရင်း ဖြူစင်ထိုင်နေခဲ့တယ်။ လမ်းတစ်လျောက်လုံးဝတ်ခဲ့တဲ့ အတွင်းခံအသားရောင်လေးကသင်ဖြူးဖြာလေးပေါ်မှာ ပုံအိလို့ပေါ့။

ချိတ်ဖြုတ်ပြီးအပေါ်လှန်တင်ထားတဲ့ ဘော်လီ အသားရောင်လေးနဲ့ ပန်းရောင်ဂါဝန်လေးက နို့အိအိလေးတွေပေါ်ကနေ လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း မို့မို့လေးဖောင်းနေတဲ့ ဖြူစင်ဗိုက်သားအိအိလေးပေါ်ကို ခုန်ဆင်းလာလာတတ်တယ်။ ဖေဖေ့တင်ပါးတွေထိ ခွဖက်ထားတဲ့ ဖြူစင့်ခြေထောက်တွေကို အားယူရင်း ရှေ့တိုးတခါနောက်ဆုတ်တလှည့်…….

“ ဟား………………….”

“ ကောင်းတယ် ယောကျ်ားရယ်”

ဟိုး အရင်လိုတော့ မကြမ်းတော့ပေမဲ့ တုတ်ခိုင်တဲ့ လီးရဲ့အရသာက ပြောင်းလဲမသွားခဲ့ဖူးလေ။ နို့အုံအိအိလေးကို ပါးစပ်နဲ့စုပ်ယူလိုက်တိုင်း နို့ရည်တွေ စီးဆင်းသွားသလိုပါပဲ။ ပြီးတော့ ဖေဖေဆီက ပထမဆုံး ကြားရတဲ့စကားသံလေးကို ဖြူစင်စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ပြုံးမိတယ်။

“ ကလေးလေးရဲ့ မေမေ ဖေဖေ့ မိန်းမလေးရယ်”

“ မေမေ့ နေရာမှာ သမီးကို အစားထိုးလိုက်ပြီပေါ့”

“ ဒါက ဒုတိယမြောက် ကြွေရုပ်လေးပါကွယ်”

ဖေဖေ့ ခေါင်းလေးကို ပွေ့ဖက်ရင်း ရင်နှစ်မွှာကြားမှာ ထွေးထားမိတယ်။ မိုးရေစက်တွေကတော့ စဲမသွားသေးဘူးရယ်လေ။

ဖြူစင့် ခန္ဓာထဲမှာတော့ နွေးထွေးတဲ့ သွေးစက်တွေ ဒုတိယ အကြိမ် စီးဝင်ခဲ့ပြန်တယ်။ ဗီဒို နောက်ကွယ်ကနေရာကျဉ်းလေးမှာ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး တပ်မက်စွာ ကြည့်နေကြတဲ့  အကြည့်တစ်စုံ….။ အကြည့်တွေရဲ့ နောက်ကွယ်က အနှိုင်းမဲ့ မေတ္တာတရားတွေကိုတော့ ဒီလောကမှာ ဘာသာပြန်တတ်တာ နှစ်ဦးထဲရယ်ပါ။……..ဖခင် တစ်ယောက်ရဲ့ အနှိုင်းမဲ့ မေတ္တာ တရားကိုပေါ့…………..။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အနှိုင်းမဲ့ အပိုင်း ( ၁ )

အနှိုင်းမဲ့ အပိုင်း ( ၁ )

အဖြူရောင် ရေးသည်။

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

“ ဖြူစင်သန့်”တဲ့ …

ဟိုး ငယ်ငယ် ကလေးဘဝထဲက ကျွန်မ သိပ်ကြိုက်ခဲ့ရတဲ့ နာမည်လေးပေါ့။ သမီး နာမည်လေးက လှတယ်နော်..ဆိုတိုင်း ဒါ ဖေဖေ ပေးထားတဲ့ နာမည်လေ လို့ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာ ဖြေတတ်ခဲ့တယ်။

ဒီ လောကတစ်ခုလုံးမှာ ဖေဖေသာ မေမေ ဖေဖေသာ ဖေဖေအဖြစ်နဲ့ ကျွန်မရဲ့ ဘဝထဲမှာ အရေးပါဆုံး ဖြစ်ခဲ့တယ်။ မေမေဆိုတာ ကျွန်မ လူမှန်းမသိခင်ထဲက လောကကြီးထဲက ထွက်ခွာသွားခဲ့တယ်လေ။ ကျောင်းခန်းထဲ ရောက်တိုင်း သူငယ်ချင်းတွေက ငါ့မေမေ လာကြိုမှာလို့ ပြောရင် ကျွန်မ ဝမ်းနည်းမိတယ်။ အခန်းနံရံထက်က ကျွန်မကိုပြုံးကြည့်နေတဲ့ မေမေဓါတ်ပုံလေးကို မြင်တိုင်း ကျွန်မ တိုးတိုးလေး ခေါ်နေမိတယ်။

“ မေမေ …”

ဦးမောင်မောင်သန့် ဒေါ်ဖြူဝင့်သော်တို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေး အဖြစ် လူလားမြောက်ခဲ့တဲ့ ကျွန်မဘဝလေးက အရာအားလုံးပြီးပြည့်စုံခဲ့ပါတယ်။

ဖေဖေရဲ့ မေမေနဲ့ဖေဖေ ကျွန်မရဲ့ ဖိုးဖိုးဖွားဖွားတွေရဲ့ အချစ်ဆုံးမြေးလေးပေါ့။ မိတဆိုးလေး ဖြစ်တာကြောင့်လဲအားလုံးရဲ့ အလိုလိုက်တာကို ခံခဲ့ရတယ်လေ။ မေမေဖက်က ဖိုးဖိုးဖွားဖွားတွေနဲ့တော့ ကြာကြာမှ တစ်ခါတွေဖြစ်ခဲ့တယ်။ ရှမ်းပြည့်အရှေ့ပိုင်း က လီဆူးရွာလေးတစ်ရွာမှာ မွေးဖွားခဲ့တဲ့ လီဆူး တိုင်းရင်းသူလေး မေမေနဲ့ ရန်ကုန်သားစစ်စစ် ဖေဖေတို့ရဲ့ တွေဆုံးမှုက ဆန်းကြယ်လိုက်တာနော်။ 

ကျွန်မက မေမေနဲ့ သိပ်တူတယ်လို့ ဖေဖေ မကြာခဏပြောတတ်တယ်။ အဲ့ဒီ စကားကိုကြားရတိုင်းလဲ ကျွန်မပျော်တယ်။ ကျွန်မဘဝမှာ မေမေကို သိပ်လိုအပ်ခဲ့တာပေါ့။ ကျွန်မ ၆ နှစ်သမီးအရွယ်မှာ ဖေဖေနဲ့ကျွန်မဘဝထဲကို တစ်စိမ်းတစ်ယောက်ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဖိုးဖိုးဖွားဖွားတို့ရဲ့ စီစဉ်မှုနဲ့ ဖေဖေ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တယ်လေ။  အန်တီ လင်းလက်သွယ် တဲ့….။

ကျွန်မ အန်တီလို့ခေါ်တဲ့ အခါ  ဒါက သမီးရဲ့ မေမေပဲလေ သမီးလေးရဲ့ မေမေ လို့ပဲ ခေါ်ရမယ်နော် လို့ ဖေဖေပြောတိုင်း ကျွန်မကိုပြုံးကြည့်ရင်း… ခေါ်တတ်သလို ခေါ်ပါစေ ကို ရယ် လို့ ကျွန်မခေါင်းကို တယုတယ ပွတ်သပ်ချော့မြူတတ်တဲ့ အန်တီကို ကျွန်မ တစ်စတစ်စခင်မင်လာတယ်။

သိပ်ကို ငယ်သေးတဲ့ ကျွန်မအတွက်တော့ မေမေတစ်ယောက် အစားရတာဟာ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မနှုတ်ကနေ မေမေသွယ်လို့ပဲ ခေါ်ခဲ့တယ်။ မေမေသွယ်ရောက်တဲ့ နေကစပြီးတော့ ကျွန်မတို့ရဲ့ အိမ်ခန်းလေးက ဟိုးအရင်ကထက် သပ်ရပ်လှပလာတယ်။ ဖိုးဖိုးဖွားဖွားအိမ်ကနေပို့ပေးတဲ့ထမင်းဟင်းတွေထက် မေမေသွယ် ကိုယ်တိုင်ချက်တဲ့ ထမင်းဟင်းတွေက ကျွန်မအတွက် ပိုပြီး ထမင်းမိန်သလိုပါပဲ။ 

ပြီးတော့ အရင်ကထက် ပိုပြီးပြုံးတတ်လာတဲ့ ဖေဖေ လေ။ ငယ်သေးပေမဲ့ ကျွန်မခံစားတတ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ကျွန်မ အသက် ၁၀ နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ။ မူလတန်းကျောင်းကနေ အထက်တန်းကျောင်းကို ပြောင်းရတော့မဲ့ အချိန်ပေါ့။ တစ်နေ့ ဖေဖေမေမေတို့နဲ့ အတူထမင်းစားရင်း….

“ သမီးလေး ဖေဖေတို့မြို့ထဲကို ပြောင်းတော့မလို့ မနက်ဖြန် ဖေဖေမေမေတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့နော် သမီးကို အိမ်အသစ်ပြမယ်”

ဖေဖေစကားဆုံးတော့ ကျွန်မ ဘာမှန်းမသိပျော်ခဲ့ရတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်လေ ။ အခုနေတဲ့ အိမ်ခန်းလေးကကျဉ်းတယ်။ အိမ်ထဲမှာ အိပ်ခန်းလေးတစ်ခန်း ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းအဖြစ်ဖန်တီးထားတဲ့ ဆိုဖာခုံတွေနဲ့တင်အိမ်ခန်းလေးက  ပြည့်နေခဲ့တယ်။ နောက်တစ်နေ့ ဖေဖေနဲ့မေမေတို့နဲ့အတူ မြို့ထဲက အိမ်ခန်းအသစ်လေးကိုရောက်တော့ ကျွန်မ ပိုပြီးပျော်ခဲ့ရတယ်။ 

အိပ်ခန်းသုံးခန်းတောင်ပါတဲ့ ကျယ်ဝန်းတဲ့အခန်း ။ ပြီးတော့ အခန်းရှေ့ဝရံတာကနေ ရန်ကုန်မြစ်ကြီးကိုလှမ်းမြင်နေရတဲ့ ရှူခင်းတွေက ကျွန်မအတွက်တော့ အထူးအဆန်းတွေပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်မတို့ မိသားစုလေးအိမ်အသစ်မှာ ပျော်ခဲ့ရပါတယ်။

ကျောင်းတွေစဖွင့်တဲ့ နေ့ပေါ့။

မေမေသွယ်မောင်းတဲ့ ကားကို ဘေးကနေထိုင်လိုက်ရင်း ကျွန်မစိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ အထင်ကရ ကျောင်းကြီးလေ။ ကားတံခါးကို လာဖွင့်ပေးရင်း သမီးလေးဆင်းလေ ဆိုတဲ့ အသံက ကျွန်မအတွက် ပိုလို့ရင်ခုန်နှုန်းတွေ မြန်လာတယ်။

ကျောင်းအပ်တဲ့နေ့က တခေါက်သာရောက်ခဲ့ဘူးတဲ့ ကျောင်း။ အခုအတန်းထဲကို သွားရတော့မယ်။ ပြီးတော့သူငယ်ချင်းအသစ်တွေ တွေ့ရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိက ၁၀ နှစ်အရွယ် ကျွန်မအတွက်တော့ အထူးအဆန်းတစ်ခုပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ မေမေသွယ်ရဲ့ အားပေးမှုတွေက ကျွန်မရဲ့ငယ်ရွယ်တဲ့နှလုံးသားကို နွေးထွေးစေခဲ့တယ်။

“ ညနေ မေမေလာကြိုမယ်နော် သမီးလေး စာသေချာကြိုးစားနော်”

“ ဟုတ် …မေမေ”

တကယ်တော့ မေမေသွယ်က ကျွန်မရဲ့ မေမေအရင်းမဟုတ်ပေမဲ့ ကျွန်မအပေါ် အမေတစ်ယောက်လိုကောင်းခဲ့ပါတယ်။ မေမေသွယ် အမြဲပြောတဲ့စကားလေးပေါ့.။ သမီးလေးဖြူစင်က မေမေ့သမီးလေးပါပဲ တဲ့လေ။ မေမေသွယ်ပြောတိုင်း ကျွန်မ မေမေရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းလေးဝှက်ရင်း ကြည်နူးခဲ့မိတယ်။

........................................................................................................................................

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ အသက် ၁၃ နှစ်ကျော်လာခဲ့တဲ့ တစ်နေ့ပေါ့။ ကျောင်းပိတ်ရက် မနက်စောစော အိပ်ရာနိုးတဲ့အချိန်ကျွန်မ မြင်လိုက်ရတဲ့ အရာကြောင့် သိပ်ကို ကြောက်သွားခဲ့မိတယ်။

“ မေမေ ရေ………….မေမေ”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ သမီးလေး…………..”

မေမေကို မြင်တော့ မေမေကိုပြေးဖက်ရင်း ကျွန်မ ငိုမိတယ်။ ပြီးတော့ ကုတင်ထက်မှာ စွန်းထင်းနေတဲ့သွေးကွက်လေးကို ထိုးပြမိတော့ ကျွန်မခေါင်းလေးကို ထိုးဖွပေးရင်း….

“ သမီးလေး တောင်အပျိုဖြစ်ပြီပဲ”

“ အမ် …..မေမေကလဲ သွေးတွေ မြင်တာနဲ့ သမီးက အပျိုဖြစ်ပြီလား”

“ လာ….ခုံမှာထိုင် မေမေ ပြောပြမယ်”

“ မိန်းခလေးဆိုတာ အရွယ်ရောက်ပြီအပျိုပေါ်ဝင်ပြီဆိုရင် ဒီလိုပဲ ။ အဲ့ဒါကို သွေးဆင်းတယ်လို့ ခေါ်တယ်၊ ရာသီလာတယ်လိုလဲ ခေါ်သေးတယ်”

“ သမီးလေး ကိုယ်ထဲမှာ သားအိမ်ဆိုတာရှိတယ် ၊ အဲ့ဒါက ကိုယ်ဝန်ဆောင်တဲ့အခါ ကလေးလေးရှိနေတဲ့အိတ်လေးပေါ့၊ အဲ့ဒီ သားအိမ်နံရံက အချွဲတွေနဲ့ မကောင်းတဲ့ သွေးတွေအပြင်ကို ထွက်လာတာပေါ့၊ အဲ့ဒီသွေးတွေနဲ့ အတူတူ သားဥဆိုတာတွေပါ ပါသွားတာလေ”

“ သားဥဆိုတာ ဘာလဲ မေမေရဲ့ သမီးမှာ ရှိတယ်ပေါ့”

“ ရှိတာပေါ့ မိန်းခလေးတိုင်းမှာ ရှိတယ်၊ သမီးရဲ့ အရွယ်ရောက်ရင်ပေါ့ ဘာမှမကြောက်နဲ့နော် သမီး အဲ့လိုဖြစ်မှ မိန်းခလေးဆိုတာ အသားအရည်စိုပြည်ပြီး လှလာတာ တစ်လကို တစ်ခါဖြစ်တတ်တယ် ၊

အခုဖြစ်ပြီးရင် နောက်လဆို တစ်ခါဖြစ်မှာ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာ မေမေသင်ပေးမယ်နော်၊ အခု ဂါဝန်လေးကိုချွတ်ပြီးတော့ လျှော်မဲ့ခြင်းထဲ ထည့်ထားလိုက် မေမေပြန်လာခဲ့မယ်နော်”

“ ဟုတ်…..မေမေ”

မေမေသွယ်ပြန်လာတော့ လက်ထဲမှာ အဖြူရောင်အထုပ်လေး တစ်ထုပ်………

“ လာ…..သမီး သမီး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးယူခဲ့”

“ မိန်းခလေးတွေ အဲ့လိုဖြစ်ပြီဆိုရင် ဒီဟာလေး သုံးရတယ် မေမေပြမယ်”

ပြောရင်း ကျွန်မအတွင်ခံ ဘောင်းဘီခွကြားက ပိတ်သားနှစ်ထပ်ချုပ်ထားတဲ့ နေရာလေးကို ကပ်ပေးတယ်။

“ မေမေ လုပ်တာကြည့်ထားနော် ..နောက်ဆို သမီးကိုယ်ဟာကိုယ် လုပ်ရတော့မယ်လေ”

“ ဟုတ် မေမေ”

“ ကဲ….ရပြီ သမီး ရေသွားချိုးလိုက်တော့ ရေချိုးပြီးရင် ဒီဘောင်းဘီဝတ်နော်၊ ပြီးရင်မေမေနဲ့ အတူဈေးသွားဝယ်မယ်နော်”

ကျွန်မ အတွက်တော့ မေမေက အမြဲ ရှေ့ကနေ ဖြေရှင်းပေးတတ်သူပါ။ ကျွန်မလေ မေမေသွယ်ကို ချစ်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ ၁၀တန်းအောင်လို့ ဆေး တက္ကသိုလ်တက်ခွင့် ရခဲ့တယ်။ အခုဆို ကျွန်မ အသက် ၁၈ ပေါ့။ 

ကျွန်မကို မွေးခဲ့တဲ့ ဖေဖေနဲ့မေမေတို့ရဲ့အလှတရားတွေ အညီအမျှ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရတဲ့ ကျွန်မကို မြင်သူတိုင်းလှည့်ကြည့်ရလောက်အောင် ပါပဲ။ ဖြူဝင်းတဲ့ အသားအရေနဲ့ အတူ အနားသတ်တွေခွေလိပ်နေတဲ့ ဆံနွယ်အိအိတွေက ဖြူူစင့်ရဲ့ မျက်နှာနုနုလေးကို ပိုလို့ ချစ်စရာကောင်းလာစေတာပေါ့။

ပြီးတော့ ဒီအရွယ်အထိ ဖြူစင့်ကို ဂရုစိုက်တတ်တဲ့ မေမေသွယ်က ကျောင်းဝတ်စုံ လှလှလေးတွေ ချုပ်ပေးတယ်လေ။ ကျောင်းသွားတိုင်း ရင်ဖုံးအကျီလေးနဲ့ ရှေ့ဖုံးဖိစကတ်အိအိလေးက ဖြူစင့်အလှကို ပိုလို့ထင်ရှားလာစေတယ်။

အခုဆို ဖြူစင် ဒုတိယနှစ် MC ကျောင်းသူကြီး ဖြစ်ပြီလေ။

“ သမီးရော့…..ဒါ မေမေ မနေ့ကချုပ်လာပေးတာ။ ဝတ်ကြည့်အုံးနော်”

“ ဟုတ် မေမေ”

မနက်စောစော အခန်းဝမှာ မေမေပေးလာတဲ့ အထုပ်လေးကို လှမ်းယူရင်း မေမေကိုပြုံးပြမိတယ်။ ပြီးတော့ မှန်ရှေ့မှာ ရပ်ရင်း ညဝတ်ဂါဝန်လေးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ခန္ဓာကိုယ်လေးက ချစ်စရာမျက်နှာလေးနဲ့ လိုက်ဖက်လိုက်တာ။ 

ကိုယ်ကိုကိုယ် ကျေနပ်ရင်း ဖြူစင် လက်လေးတစ်နဲ့ နောက်ဖက်ကဘော်လီချိတ်လေးကို ဖြုတ်ချလိုက်တဲ့အချိန် အိထွေးတဲ့ နို့အုံအိအိလေးက မာမာလေးတင်းနေတာပေါ့။ လက်တဖက်နဲ့ နို့အုံပြည့်ပြည့်လေးကို ဖိဆုပ်မိတော့ တင်းတင်းလေး အိစက်နေတဲ့ အသားစိုင်တွေကတစ်ဆင့် ခံစားချက်ဆန်းဆန်းလေးတစ်ခုကိုဖြူစင် ခံစားလိုက်မိတယ်။

အို…ဖြူစင်ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်နေမိတယ်ရှင်။

ခံစားချက်လေးနဲ့အတူ စိမ့်ဆင်းလာတဲ့ အရည်နွေးနွေးတစ်ချို့….ဖြူစင်ပေါင်ကြားလေးထဲမှာပေါ့။

“ ဟာ……သွေးဆင်းပြန်ပြီ ထင်တယ် ဟိုနေ့ကမှ ပြီးတာကို”

တစ်ယောက်ထဲ ရေရွတ်ရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဟကြည့်လိုက်တော့ အရည်ကြည်ကြည်လေးတွေကဘောင်ဘီဂွကြားမှာ စွတ်စိုလို့……….။

ပြီးတော့ ရင်ခုန်နှုန်းတွေမြန်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အိအိလေးကို ကုတင်ပေါ်မှာလှဲချလိုက်မိတယ်။ နွေးထွေးစိုစွတ်နေတဲ့ ဘောင်ဘီခွကြားလေးကို စမ်းကြည့်မိလိုက်တဲ့ခဏ ဖြူစင်အတွက် သိပ်ကို ထူးဆန်းတဲ့ခံစားမှုလေးတစ်ခုလေ…….။ ဘောင်းဘီလေးကို လက်နဲ့ဖိကပ်လိုက်တဲ့ အချိန် ဖြူစင် ပေါင်ကြားက ဖောင်းဖောင်းမို့မို့အသားစိုင်လေးကို ထိမိတဲ့အချိန်မှာပေါ့။

“ အား……………….”

အဲ့ဒီ ခံစားချက်လေးကို ဖြူစင် သိပ်သဘောကျသွားမိတယ်။ ပြီးတော့ …..ပြီးတော့…အချိန်တွေဘယ်လောက်ကြာတဲ့ အချိန် ပေါင်ကြားက အသားအိအိလေးကို ပွတ်နေမိလဲဆိုတာ ဖြူစင် မသိတော့ပါဘူး။ မေမေရဲ့တံခါးခေါက်သံကြားမှအသိစိတ်တွေပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။

“ သမီး ရေချိုးပြီးပြီလား ကျောင်းသွားရတော့မယ်လေ”

“ ဟုတ် မေမေခဏ…ခဏ”

အဝတ်တန်းပေါ်မှာ လွှားထားတဲ့ သဘက်လေးကို လှမ်းယူပြီးတော့ ဖြူစင်ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာ ပတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှအခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ….

“ သမီး ရေမချိုးရသေးဘူးလား ကျောင်းနောက်ကျတော့မှာပဲ”

“ ဟုတ် အခုပဲ ချိုးမလို့ပါမေမေရဲ့”

“ အေးအေး ဒါဆို မြန်မြန်ချိုးနော်”

ပြောရင်း ဖြူစင်ကုတင်လေးပေါ်ကို အကြည့်ရောက်သွားတဲ့ မေမေမျက်နှာမှာ အံ့သြမှုလေး တစ်ခုဖြစ်သွားသလို ဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။ ဖြူစင်ကြည့်လိုက်မိတော့ အိပ်ယာခင်းပန်းရောင်လေးပေါ်မှာ ကွက်နေတဲ့ ရေကွက်လေးတစ်ကွက် ………

ဖြူစင် မျက်နှာနီနီလေးကို ကွယ်ဝှက်ရင်း နေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားမိတယ်လေ။

ရေချိုးနေရင်း နဲ့ အသားဖောင်းဖောင်းလေးကို ဆပ်ပြာတိုက်တဲ့ အချိန် ဖြူစင် ရင်တွေ တဆတ်ဆတ်ခုန်လို့ပေါ့။ အဝတ်လဲပြီးတော့ အခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့အချိန် မေမေအပြုံးလေးကို မြင်ရတာအရင်ကနဲ့ မတူသလိုခံစားလိုက်မိတယ်။ ဖြူစင်ရှက်လိုက်တာ………။

“ သမီးလေး အရွယ်ရောက်ပြီ ရည်းစားတွေ ဘာတွေရေ ာရှိနေပြီလား”

“ အာ…မေမေကလဲ မရှိသေးပါဘူး”

“ အင်းပါ……မေမေသမီးလေးက သိပ်လှနေတော့ ရည်းစားတွေ ဘာတွေ ရှိနေပြီလားလို့ ပါ တွေ့နေပြီဆိုရင်မေမေကို ပြောနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေကလဲ”

မေမေနဲ့နှစ်ယောက်အတူ ဓါတ်လှေကားထဲဝင်တဲ့ အထိဖြူစင်ရှက်နေမိတယ်လေ။ အခုဆို ဖြူစင်လဲ ၁၈ ကျော်ပြီ ။ ဘာလိုလိုနဲ့ ဖေဖေေတောင် ပြီးခဲ့တဲ့လက အသက် ၅၀ ပြည့်တယ် ။ ဖေဖေအိပ်ထောင်ကျတော့ ၃၀ ကျော်ပြီလေ။ မေမေက ဖေဖေထက်နည်းနည်းပဲ ငယ်တယ်လို့တော့ ပြောတယ်။ အခု မေမေသွယ်ကတော့ ၄၂ ကျော်ပြီပေါ့။

“ သမီးလေး ဘာတွေပဲ ဖြစ်ဖြစ် မေမေကို ပြောနော်။ မေမေသမီးလေးရဲ့ မေမေ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့အကောင်းဆုံး သူငယ်ချင်းပဲ နော် သမီး”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ သမီးပြောမှာပါ”

မေမေ ဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိပေမဲ့ မနက်က ဖြစ်ခဲ့တာအတွက်တော့ ဖြူစင် ရှက်နေမိဆဲပါပဲ။

“ အော် မေမေ ….ညနေ ကျောင်းဆင်းရင် သမီးသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လှည်းတန်းခဏသွားပြီး မုန့်စားမလို့ အဲ့ဒါ မေမေလာမကြိုနဲ့တော့နော် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လိုင်းကားစီးပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်”

“ ဟားဟား……. သမီးလဲ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လည်တတ်ပြီပေါ့”

“ အာ….မဟုတ်ပါဘူး မေမေရဲ့ မိန်ူးခလေးသူငယ်ချင်းတွေပါ”

“ အင်းပါ ….မေမေလဲ ဘာမှမပြောရပါဘူး ….ကဲပါ မေမေကိုတော့ ဖုန်းဆက် ဟုတ်ပြီလား”

“ ဟုတ် မေမေ……”

မေမေနဲ့ စကားပြောရင်း ကျောင်းအဝကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ ကားပေါ်က ဆင်းပြီးတော့ ကျောင်းထဲ လှမ်းဝင်တဲ့ အချိန် လူတွေရဲ့မျက်လုံးက ဖြူစင်ပေါ်မှာဝေ့၀ဲလို့ပေါ့။ ဖြူစင် မလုံမလဲနဲ့ နောက်လှည့်ကြည့်မိတော့ ကားပေါ်ကနေ ဖြူစင်ကို ပြုံးရင်း လက်ပြတဲ့ မေမေကို တွေ့လိုက်တယ်လေ။

.......................................................................................................................................

“ ဟလို……မေမေလား…သမီးပြန်လာတော့မယ် နော် အခု သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စားပြီးပြီ”

လူတွေရှပ်ရှက်ခပ်နေတဲ့ လှည်းတန်းလိုနေရာမျိုးမှာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားရတဲ့ လွတ်လပ်မှုမျိုးကိုဖြူစင်သဘောကျမိတယ်။ ခြေလှမ်းတွေ လှမ်းလိုက်တိုင်းမှာ ကောင်လေးတွေရဲ့ အကြည့်စူးစူးတွေကို သတိထားမိတိုင်းရင်ဖိုမိတာလဲအကြိမ်ကြိမ်…….။

“ ဟဲ့….ဖြူစင် နင်လိုင်းကားစီးလို့ ဖြစ်ပါ့မလား Taxi နဲ့ပြန်မလား”

“ ရပါတယ်ဟ ငါလဲစီးချင်လို့ပါ”

“ အင်းဒါဆိုလဲပြီးတာပဲ…..ဟိုမှာ ၄၅ လာပြီ တက်ရအောင်”

ပြောရင်းရှေ့ကတက်သွားတဲ့ သူငယ်ချင်း ဟေမန်နောက်ကို ဖြူစင်လိုက်တက်သွားမိတယ်။ ဖြူစင်အတွက်တော့ အခုလို လူတွေအများကြီးနဲ့ စီးရတာ စိတ်ထဲမှာ ပျော်သလိုလိုရယ်လေ။

ကားကချက်ခြင်းမသွားသေးပဲ အကြာကြီး လူစောင့်နေတဲ့ အချိန်အိုက်စပ်စပ်နဲ့ လည်ဂုတ်ဖြူဖြူလေးမှာ ချွေးစလေးတွေတွဲခိုလို့ပေါ့။ တစ်စတစ်စနဲ့ လူတွေပြည့်ကြပ်လာတဲ့ အချိန်….။

“ ဖြူစင် ဒီနားကိုတိုး ဒီမှာ ကိုင်စရာရှိတယ်”

“ အင်းအင်း”

ဘေးသိုင်းလွယ်အိတ်လေးကို ရှေ့ဖက်ပို့ရင်း လက်တစ်ဖက်ကစာအုပ်လေးတွေကို ပိုက်လို့ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်နဲ့ သံတန်းလေးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။

ကားစပယ်ယာရဲ့ အော်သံနဲ့အတူ ကျပ်လာတဲ့ လူတွေက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အစီအရီကပ်လို့ပေါ့။အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မထင်မှတ်တဲ့ အထိအတွေ့လေးတစ်ခုကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။ မေမေချုပ်ပေးထားတဲ့ ဖိစကပ်ပျော့ပျော့တင်းတင်းလေးထဲကနေ တင်းတင်းလေးစူထွက်နေတဲ့ ဖြူစင်တင်ပါးလုံးလုံးလေးကိုမထိတထိ ပွတ်သပ်လိုက်သလိုပါပဲ။ 

ကားဘီးတွေကလဲ စလှိမ့်နေတဲ့အချိန်အပြင်ကဝင်လာတဲ့ လေအေးအေးလေးက ဖြူစင်ရင်ထဲက ပူနွေးမှုတွေကို မဖြေဖျောက်နိုင်ပါဘူးရှင်……။ ဖြူစင်ရင်တွေ ခုန်လာတယ်လေ။ မတော်တဆထိမိရုံတင်လို့ထင်မိတာ…။ ဖြူစင် အထင်တွေတက်တက်စင်အောင် လွဲပါရောလား။ ကျပ်သိပ်နေတဲ့ လူအတွေကြားမှာ ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ လက်လေးတစ်ဖက်က ဖြူစင်အတွင်းခံ ဘောင်းဘီသားရေကြိုးလေးအတိုင်း ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။

ဟေမန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကားအပြင်ဖက်ကို ငေးကြည့်နေတယ်လေ။ ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လာတဲ့လက်ချောင်းလေးတွေက ဖြူစင်တင်ပါးအိအိလေး နှစ်ခုကြားကို ထိုးပွတ်နေတယ်။ မနက်က ခံစားခဲ့ရတဲ့ခံစားမှုလေးတွေကို အသက်သွင်းပေးလိုက်သလိုပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ မနက်ကခံစားမှုတွေထက် ပိုကောင်းတာတော့အမှန်ပါ။ 

လူပုံအလယ်မှာ သူစိမ်းတစ်ယောက်က ဖင်ကို အကိုင်ခံရတာ ဖြူစင်အတွက်တော့ ပထမဆုံးအကြိမ်လေ။ပေါင်ကြားက စိမ့်ထွက်လာတဲ့ အရည်ကြည်လေးတွေက အဆက်မပျက်ပေါ့။ ပေါင်လေးကို တင်းတင်းစေ့ရင်းပွတ်သပ်လာတဲ့ အထိအတွေ့လေးကို ခံစားနေမိတယ်။ နှုတ်ခမ်းဖျားမှာချွေးစလေးတွေနဲ့.။ ရုတ်တရက်ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ အထိအတွေ့….ဖြူစင်မောလိုက်တာ…..။ ပြီးတော့ ……….ပြီးတော့။

ခံစားမှု ဆန်းဆန်းလေးပျောက်ကွယ်သွားမှာ စိုးရွံတဲ့စိတ်လေးဖြစ်လာတုံးမှာပဲ ဖြူစင် တင်ပါးအိအိလေးကို ဖိကပ်လာတဲ့ မာတင်းတင်းအရာလေး…………..။

“ အို……….”

ဖြူစင်ခေါင်းလေးငုံထားမိတယ်။ ပါးမို့မို့လေးနှစ်ဖက်မှာတော့ ပန်းနုရောင်ဖြာလဲ့လို့…။ အိစက်ပြည့်တင်းနေတဲ့ တင်သားအိအိလေးအလယ်ကိုမှ ရွေးပြီးနေရာယူလာတဲ့ အရာလေး.ဖြူစင်တင်သားတွေပေါ်မှာ နွေးထွေးတဲ့ပွတ်သပ်မှုတွေနဲ့လူးလှိမ့်လို့……။

“ အ…..”

ဖြူစင်နှုတ်က တိုးတိုးလေး ရေရွတ်မိတယ်။ ဖြူစင်လုံးမထင်ထားမိဘူးလေ………….။

ဘေးသိုင်းလွယ်အိတ်လေးကို အကာအကွယ်ယူရင်း ဖိစကပ်လေးရဲ့ အလွှာအထပ်လေးအောက်ကို ဖွဖွတိုးဝင်လာတဲ့ လက်လေးတစ်ဖက်…..။ ဖြူစင်သတိထားမိတော့ ဖြူဖြူနုနုလေးလေးတစ်စုံပါပဲ။ ဖြူစင် အရဲစွန့်ပြီးနောက်ကို လှည့်ကြည့်မိတော့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ချောတယ်လို့ မဆိုသာပေမဲ့ ယောင်္ကျားပီသတဲ့လူမျိုးပေါ့။ သူလေ..ဖြူစင်ကို ပြုံးပြတယ်။

ဟင့်….ဘယ်လိုလူကြီးလဲ လူတွေ အလယ်မှာ လူကိုလဲ လာနှိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ သူက ဖြူစင်ကိုပြုံးပြလို့….။

ဖြူစင်နှုတ်ခမ်းလေး စူရင်း ရှေ့ကိုပြန်လည့်လိုက်တဲ့ အချိန် ။ ယိမ်းလိုက်တဲ့ ကားရဲ့ အရှိန်ကြောင့် ဖြူစင်တစ်ကိုယ်လုံး သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ရောက်သွားတယ်။ ပိုပြီးဖိကပ်လာတဲ့ အသားချောင်းနွေးနွေးလေးက တင်ပါးအိအိကြားမှာ ပိုပြီးနစ်ဝင်လို့ …။ ရှေ့ပိုင်းကို တိုးဝင်လာတဲ့ လက်လေးက ဖိစကတ်အလွှာလေးကြားမှာ ဖြူစင့်ဆီးခုံမို့မို့လေးကို မိမိရရပွတ်သပ်လို့လေ။

တဆတ်ဆတ်ခုန်နေတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေနဲ့ ရှေ့နောက်ထိထိမိမိ ပွတ်သပ်ထိုးဆွမှုတွေကြားမှာ ဖြူစင်လွင့်မျောနေမိတယ်။ ပြီးတော့ …သူလေ ဆီခုံမို့မို့လေးအောက်ကို တိုးဝင်ရင်း ဖြူစင့်ရဲ့ ပေါင်တံ အိအိတွေကြားကအသားဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်ကို ဖွဖွလေးထိုးဆွလိုက်တဲ့ အချိန်……..။

“ ဟင့်….”

ဖြူစင်မျက်ရည်တွေတောင် ဝဲတက်လာမိတယ်။ ရင်ထဲမှာဘာမှန်းမသိတဲ့ ခံစားမှုတွေ ပြီးတော့ ဘယ်သူမှ မထိဘူးတဲ့ အသားနုလေးတွေက တဆင့်ပေးစွမ်းတဲ့ အရသာ……………။

“ အာ့………”

ဒူးတွေ ကွေးညွှတ်သွားမိမတတ် တုန်ရင်လာမိတယ်။ အဆက်မပြတ် ပွတ်သပ်ပေးနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့အောက်မှာ ဖြူစင်ရူးမတတ်ပါပဲ။

“ အား…….”

နှုတ်က တိုးတိုးလေးအော်သံနဲ့အတူ ဖြူစင်ခန္ဓာကိုယ်လေးတစ်ချက် တုန်ခါသွားမိတယ်။ ပေါင်တံလေးအလယ်က တဆစ်ဆစ်သွေးတိုးနေတဲ့ခံစားမှု... ။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုပျံ့နှံ့သွားတဲ့သာယာမှု…..။ ပြီးတော့….ပြီးတော့…။ ဖြူစင်အမူအရာကိုကြည့်ရင်း လက်လေးပြန်ထုတ်သွားတဲ့ သူကိုတောင် ဖြူစင်ကကျေးဇူးတင်နေမိတာ.။ မဟုတ်ရင် ဘေးကလူတွေသိမှာလေ ။ခဏကြာတော့…..။

“ ဖြူစင် ဆင်းရအောင်လေ အဝကို ထွက်မယ်”

“ အော် အေးအေး”

ပြောရင်း ဟေမန်နောက်ကကပ်ပြီး တိုးထွက်လိုက်မိတယ်။ မဆင်းခင်အချိန်လေး ဖြူစင်ရပ်ခဲ့တဲ့ နေရာလေးကို ခိုးကြည့်မိတော့ သူလေဖြူစင်ကို လှမ်းကြည့်လို့…..ပြီးတော့ ပြုံးပြတယ်။ ရှက်လိုက်တာ…..။ နှုတ်ခမ်းလေးစူရင်းတိုးတိုးလေး တစ်ကိုယ်ထဲ ရေရွတ်မိလိုက်တယ်။

“ ဟင့်…..ဆိုးလိုက်တဲ့ လူကြီး…………….”

ကားဂိတ်ကနေ အိမ်ကိုပြန်တဲ့ခြေလှမ်းတွေက နုံးခွေအားလျော့လို့ပေါ့…………..။

....................................................................................................

“ မေမေ သမီး ပြန်လာပြီးနော်……”

“ အော် ….အေးအေး အဆင်ပြေရဲ့လား ပြန်လာတာ”

မေမေ့ အမေးကိုကြားတော့မှ ဖြူစင်မျက်နှာလေး ရဲသွားမိတယ်။

“ ဟုတ်………”

တစ်ခွန်းထဲ ဖြေပြီးတော့ အခန်းထဲဝင်ရင်းအခန်းတံခါးကို လော့ခ်ချထားလိုက်တယ်။

“ ဟူး…………….”

ရင်ထဲမှာ တင်းကျပ်နေတဲ့ အရာတွေကသက်ပျင်းချသံနဲ့အတူ ပါသွားသလို စိတ်တွေနဲနဲလန်းဆန်းလာတယ်။ အတွေးတွေထဲမှာတော့ ကားပေါ်ကအဖြစ်က တရေးရေး…….။

“ သိပ်ဆိုးတာပဲ……….”

တကိုယ်ထဲ ရေရွတ်ရင်း အပေါ်ရင်ဖုံအကျီလေးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ ထွေးပွေ့ထားတဲ့ ဘော်လီအသားရောင်လေးထဲမှာ တင်းတင်းလေးဆူဖြိုးနေတဲ့ နို့အုံအိအိတွေကလှပလို့ပေါ့။ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်လေးရှေ့ကိုရောက်တော့ ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့ မှန်ထဲမှာ ပေါ်နေတဲ့ ပုံရိပ်လေးကို ကြည့်ရင်း ဖြူစင်ကိုယ့်ကိုကိုကျေနပ်နေမိတယ်။ အိစက်မို့မောက်နေတဲ့ တင်သားတွေက ဖိစကတ်လေးထဲကနေ ရုန်းကန်လို့လေ။

အဲ့ဒီ တင်သားစိုင်တွေပေါ်မှာ……………..

အို…….ငါ ဘာတွေ စဉ်းစားနေမိပါလိမ့်.။

ရှက်ရွံ့သွားမိတဲ့ အပြုံးချိုချိုကဖြူစင်ပါးလေးနှစ်ဖက်ပေါ် နေရာယူထားတယ်။ မှန်ထဲမှာ ကြည့်ရင်းစကတ်သားပျော့ပျော့လေးပေါ်ကနေ တင်ပါးအိအိတွေကြားကို ဖြူစင့် လက်အိအိလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ကြည့်တော့ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အရသာလေးက နောက်ထပ်ပြန်ပြီးနိုးထလာသလိုလို………။

ဖိစကတ်လေးရဲ့ ဘေးက ဇစ်ကိုဆွဲချလိုက်တဲ့အချိန်။ ဟသွားတဲ့ စကတ်အနားစလေးနှစ်ဖက်ကြားမှာ ဖြူစင့်ရဲ့အတွင်းခံ ပန်းရောင်ချောချောလေးပေါ့။ စကတ်လေးကိုမချွတ်ပဲ ကုတင်လေးပေါ်ကို ပက်လက်လှန်ချလိုက်မိတယ်။ မရည်ရွယ်ပဲ ဖြူစင်လက်လေးတစ်ဖက်က စကတ်လေးရဲ့ အလွှာပျော့ပျော့အောက်ကို တိုးဝင်သွားမိတယ်လေ။ စကတ်သားပျော့ပျော့လေးတစ်ထပ်သာ ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ ဖြူစင့်ဆီးခုန်လေးက ဖောင်းဖောင်းအိအိလေးပေါ့…။

ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ စကတ်ပျော့လေးအောက်ကို လက်နဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်း ကားပေါ်မှာ ပွတ်သပ်ခံခဲ့ရတဲ့ နေရာလေး ရောက်တော့ ဖြူစင်ရင်တွေတဆတ်ဆတ်လှပ်ခါသွားမိတယ်။ လက်ချောင်းလေးတွေ လှုပ်ရှားသွားတဲ့ တစိမ့်စိမ့်စီးဆင်းလာတဲ့ အရည်ချွဲချွဲလေးတွေက ဖြူစင့်ရဲ့ ပန်းရောင်အတွင်းခံလေးကို ရွဲနစ်လို့လေ။

ဖြူစင့်မျက်လုံးတွေကို တင်းတင်းမှိတ်လို့ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက ခပ်ဟဟ…..။ တစ်ယောက်ထဲလွတ်လွတ်လပ်လပ် ကားထားတဲ့ ပေါင်တံဖြူဖြူလေးက ဖိစကတ်လေးရဲ့ ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ အသားပျော့ပျော့လေးထဲကနေ တိုးထွက်လို့ နေတယ်။

သူငယ်ချင်းတွေပြောတဲ့ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်နဲ့နေတဲ့ အရသာဆိုတာဒါလား………..။

ဖြူစင်လေ……။  သိပ်လို့နှစ်သက်ခဲ့မိတယ်ရှင်။

ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်……ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်……………

တံခါးခေါက်သံလေးနဲ့ အတူ တိုးတိုလေးကြားလိုက်ရတဲ့ မေမေသော့်အသံ……………..။

“ လာပြီ မေမေရေ”

တန်းပေါ်က သဘက်တစ်ထည်ကို ဆွဲယူလို့ဖြူစင်ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်လွှားလိုက်တယ်။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့ အချိန် အခန်းထဲကို ဝင်လာတဲ့ မေမေ……။

“ သမီး ရေမချိုးသေးဘူးလား”

“ ဟုတ် ချိုးတော့မလို့ မေမေရဲ့”

မေမေကို ပြန်ဖြေရင်း နောက်ဖက်ကို လှည့်လိုက်တော့ ဖြူစင်ထမိန်စကတ်လေးနောက်မှာ ကွက်ကွက်လေးထင်းနေတဲ့အရည်ကြည်တွေ………..။

“ သမီးလေး”

“ ရှင် မေမေ…….”

“ ထိုင်ပါအုံး မေမေ့ သမီးလေးရဲ့”

မေမေစကားဆုံးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ မေမေဘေးမှာ ဖြူစင်ဝင်ထိုင်မိတယ်။

“ သမီးလေးတောင် အရွယ်ရောက်ပြီပဲ”

“ ဟာ…မေမေကလဲ ရှက်စရာကြီး”

“ ဒါ ရှက်စရာမှ မဟုတ်တာ သမီးရဲ့ မေမေလေးသမီးတို့ အရွယ်ကနေ ကြီးခဲ့တာပါ”

“ အရွယ်ရောက်လာပြီဆိုရင် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို စိတ်ဝင်စားတတ်လာပြီ ပြီးတော့ သွေးသားက  အလိုဆန္ဒတွေကို တောင့်တတ်လာတာ သဘာဝပဲ သမီးရဲ့”

“ သမီး….”

“ ရှင်…မေမေ”

“ မေမေကို မေမေလို့ သဘောထားသလိုပဲ တချို့ကိစ္စတွေမှာ အမတစ်ယောက်လို သဘောထားလို့ ရတယ်နော်”

မေမေ့ စကားကဘာကို ဆိုလိုတယ်ဆိုတာ ဖြူစင်နားလည်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဖြူစင်ခေါင်းလေးငုံထားမိတယ်။ချစ်သူရှိပြီဆိုရင်လဲ မေမေကိုပြောနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေရယ်”

ဖြူစင်ခေါင်းလေးနဲ့ မေမေရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်ရင်းပေါ့……..။

ကျေးဇူးပါ မေမေရယ်။

...........................................................................................................................

ဒီလိုနဲ့ ဖြူစင်နဲ့ မေမေသွယ်တို့ ဆက်ဆံရေးက ညီအမဆန်လာခဲ့တယ်။ ပွင့်လင်းလာတဲ့ ဆက်ဆံရေးနဲ့ အတူမေမေသွယ်နဲ့ အဓိကပြောဖြစ်တာတွေက လိင်အကြောင်းတွေ များခဲ့တယ်။ မေမေသွယ်ဟာ အဲ့ဒီအရာတွေပေါ်မှာ သိပ်ကို ခုံမင်တဲ့ သူတစ်ယောက်ဆိုတာသိခဲ့ရသလို ဖြူစင်လဲ အဲ့ဒီအရာလေးတွေအပေါ်မှာ သာယာခုံမင်လာတတ်ခဲ့တယ်လေ။

ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့ပေါ့…။

အဲ့ဒီနေ့က စနေနေ့ ဖြူစင်ကျောင်းပိတ်ရက်ပေါ့……..။ မနက်စောစော မေမေနဲ့ဈေးအတူ သွားပြီးပြန်တာတဲ့အချိန်။

“ အမ ဈေးကပြန်လာပြီလား”

“ အော်အေး မောင်လေးပြန်လာပြီ”

ဖြူစင် သိပ်အမြင်ကပ်တဲ့ ကောင်လေးပေါ့ ဖြူစင်တို့ ကွန်ဒိုက ဓါတ်လှေကားမောင်းပေးတဲ့ ချာတိတ်လေ။ ဖြူစင်ထက်ငယ်မယ် ထင်ပါတယ်။ ရုပ်လေးက သနားကမားလေးပေမဲ့ သူလေ…နှာဘူးသိလား။

ဖြူစင်လာတိုင်း ဖြူစင်ဖိစကပ်လေးနောက်ကတင်းတင်းလေးမို့နေတဲ့ တင်ပါးအိအိတွေကို လိုက်လိုက်ကြည့်တတ်တာ…။ ဖြူစင်သိတာပေါ့ မိန်းခလေးပဲ။ အစကတော့ ကြောက်မိပေမဲ့ အခုနောက်ပိုင်း သူ့အကြည့်တွေကို ပဲသာယာမိနေသလိုလိုရယ်….။ ဓါတ်လှေကားထဲရောက်တဲ့ အခါတိုင်း မေမေကို နှုတ်ဆက်တဲ့ သူမျက်နှာလေးကို ဖြူစင်ခိုးကြည့်မိတော့ အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ အေးချမ်းတဲ့မျက်နှာနုနုလေး မဖြူပေမဲ့ ဝင်းမွတ်နေတဲ့အသားအရည်နဲ့ တစ်မျိုးလေးကြည့်ကောင်းနေသယောင်ယောင်ပါ။

အခန်းထဲရောက်တော့ ကုတင်လေးပေါ်ပက်လက်လှန်ရင်း………

ဟူး…………….

သက်ပျင်းချသံ သဲ့သဲ့ကိုဖြူစင်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှမကြားနိုင်ခဲ့ဘူးလေ။

ဒေါက်..ဒေါက်….ဒေါက်

“ သမီး အပြင်ထွက်ပါအုံး သမီးလေးလေးလာတယ် ”

မေမေရဲ့အသံစူးစူးလေးကြောင့် ကုတင်ပေါ်က လူလဲထရင်း အခန်းအပြင်ရောက်တော့ ဖေဖေ့ညီအငယ်ဆုံးလေ။

“ အန်ကယ် လေးလုံးဘယ်တုံးက ပြန်ရောက်တာလဲ သမီးတောင် မသိဘူး”

“ မနက်ကလေ ယာဉ်နဲ့သမီးရေ သမီးဖို့လက်ဆောင်ပါတယ်”

“ ရော့ ဒါက အကိုအတွက်….ဒါကတော့ မမသွယ်အတွက်…..ဒါက တူမချောလေး အတွက်”

“ ဟဟ….တယ်ဟုတ်ပါလား ဒါကြောင့်လေးလေးလုံးကို ချစ်တာ”

ဖြူစင်ဖေဖေမှာ မောင်နှမငါးယောက်ရှိတယ်လေ။ အကြီးဆုံးနဲ့ အငယ်ဆုံးကယောင်္ကျားလေးပေါ့ ။ ကျန်တာကတော့ အဒေါ်တွေ အန်ကယ်ကမျက်မှန်တတ်လို့လေးလုံးလို့ စရင်းကနေ အန်ကယ်လေးလုံး ဖြစ်သွားတာပါ။ အခုတော့ သူ့မိန်းမနဲ့သြစတေးလျ မှာနေနေတာပေါ့။

“ အန်ကယ်လုံးဒီမှာ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”

“ တစ်လ လောက်ကြာမယ်သမီး”

“ မမရော ပါမလားဘူးလား”

“ အေး..သူကခွင့်မရဘူးလေ အဲ့ဒါနဲ့ တစ်ယောက်ထဲ ပြန်လာတာ”

“ ဒါဆိုလဲ ဒီမှာ အိပ်ပေါ့ ဒီည”

“ ဟားဟား ညီးဖိုးဖိုးက ဒီညပြန်လာတဲ့ စကားပြောစရာရှိတယ်တဲ့ ဗျာ”

“ ဒါဆိုလဲပြီးရော ပြီးရော”

“ သမီး အောက်မှာ ကော်ဖီသွားဝယ်ပါအုံး ကုန်နေပြီ မေမေ မနက်က မေ့သွားလို့”

“ ဟုတ် ”

မေမေကို ပြောရင်းအခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီးတော့ မှဖြူစင်ခေါင်းထဲမှာ အတွေးလေးတစ်ခု ဝင်လာခဲ့တယ်။

ဟုတ်ပြီ…………………။

ဘီဒိုထဲက ညဝတ်ဘောင်းဘီအဖြူလေးကို တီရှပ်အဝါလေးနဲ့ တွဲဝတ်လိုက်တယ်။

အဖြူပါးပါးဘောင်းဘီလေးထဲက ဖြူစင်အခုဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံအနက်လေးက ထင်းထင်းလေးပေါ့။ မေမေဆီက ပိုက်ဆံလှမ်းယူရင်းဖြူစင်တံခါးဆီက ထွက်လို့ဓါတ်လှေကားခလုတ်လေးကို နှိပ်လိုက်တဲ့ လက်တွေကတုံယင်နေသလိုလိုရယ်လေ။

တင်…တောင်

တံခါးလေးပွင့်လာပြီးတော့ ဓါတ်လှေကားထဲက ခုံမှာထိုင်နေတဲ့ သူကို တွေ့လိုက်တယ်။ တုံယင်နေတဲ့ လှေလှမ်းတွေနဲ့ ဓါတ်လှေကားထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်တော့ ပြန်ပိတ်သွားတဲ့တံခါးလေးနဲ့အတူ ပြောင်းလဲသွားတဲ့အထပ်နံပါတ်တွေ…။ သူကိုခိုးကြည့်မိတော့ ဖြူစင်ဘောင်းဘီပါးလေးကို စူးစူးလေးခိုးကြည့်နေတဲ့ သူကို တွေ့လိုက်မိတယ်။ နံပါတ်တွေက ၄ကိုရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာတော့……..

“ အို…..အမေ့”

တုံခနဲရပ်သွားရင်း မဲမှောင်သွားတဲ့ဓါတ်လှေကားထဲမှာ ဖြူစင်နဲ့သူနှစ်ယောက်ထဲလေ။ ဒုကပါပဲ ဖြူစင်ဖုန်းလဲယူမလာမိဘူး။

“ မကြောက်နဲ့နော် မမ မီးပျက်သွားလို့ ထင်တယ် အောက်က မီးစက်နှိုးရင်ပြန်လာမှာပါ”

အမှောင်ထဲက တိုးတိုးလေထွက်လာတဲ့ သူအသံတွေက ဖြူစင်ရင်တွေကို နဲနဲငြိမ်သွားစေတယ်။ ပြီးတော့ ….ပြီးတော့

အို…………

ဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေး သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာပေါ့………။

“ ဟာ….နင် ဘာလုပ်တာလဲ”

“ တောင်းပန်ပါတယ် မမရယ် မမကြောက်နေမှာဆိုးလို့ပါ”

“ မကြောက်ပါဘူး ဖယ်ပါ”

ဖြူစင်ပါးစပ်က ပြောနေပေမဲ့ ဖြူစင်ကိုယ်တိုင်က မရုန်းမိပါဘူး။ သူ့ရင်ခွင်လေးက နွေးထွေးနေသလိုရယ်…………။

“ ဖယ်ပါကွာ”

“ မဖယ်ပါရစေနဲ့ မမရယ် ကျွန်တော် မမကို ချစ်လို့ပါ”

“ ရှင်………………………………”

ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားတဲ့ ဖြူစင်နားဝက စကားသံတိုးတိုးလေး…. ဖြူစင်ရင်တွေခုန်နေတယ်ရှင်။

“ မမ ပြန်ပြောရင်ကျွန်တော်အလုပ်ထွက်ရမယ်ဆိုတာ သိပါတယ် ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် သိပ်ချစ်လို့ ဖွင့်ပြောမိတာပါ”

ဖြူစင် ဘာပြန်ပြောရမလဲလေ…။ အခုအချိန်မှာ ဖြူစင်အပြင်ကို ရောက်ချင်တာပဲသိတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ပေါ့ ။ ရုတ်တရက်လင်းလာတဲ့ မီးရောင်နဲ့အတူ တဖြေးဖြေးစပြီးရွေ့လာတဲ့ ဓါတ်လှေကားကြောင့်ဖြူစင်ကို လွှတ်ရင်းသူ့ခုံလေးမှာပြန်ထိုင်နေတယ်။ မြေညီထပ်ရောက်တော့…..

“ မမ ကျွန်တော့ကို စဉ်းစားပေးပါနော်”

ဖြူစင် ခေါင်းငုံထားမိတယ်။ ပြီးတော့ ခုံမှာထိုင်နေတဲ့ သူခြေထောက်ဝင်းဝင်းလေးတွေ ကတီပါဖိနပ်အနက်ရောင်လေးပေါ်မှာ လှပကြော့ရှင်းလို့ပေါ့…။ ကော်ဖီပုလင်းလေးကိုင်းရင်း ငွေရှင်းနေတဲ့အထိ ဖြူစင်ရင်တွေခုန်နေဆဲပါ။

ပြန်တက်တဲ့ အချိန်ဓတ်လှေကားထဲမှာ သူ့ကိုဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမလဲလေ။ ဖြူစင်အတွေတွေယောက်ယက်ခတ်နေတုံး……………….။

“ ညီမလေး…………ညီမလေး”

“ ရှင်”

“၂၈၀၀ ကျတယ်ညီမလေး အမပြောနေတာ လေးငါးခါရှိပြီ”

ပြုံးရင်းပြောလာတဲ့ အမစကားကို ကြားတော့ဖြူစင်ရှက်လိုက်တာ….။

“ ဆောရီးပါနော် အမ ညီမအတွေး လွန်သွားလို့”

“ ရပါတယ် ညီမရဲ့”

ကော်ဖီပုလင်းနဲ့ ပြန်အမ်းတဲ့ ပိုက်ဆံကို ယူရင်း ဖြူစင်ပြေးထွက်ခဲ့မိတယ်။ ဓါတ်လှေကားရှေ့ယောက်တော့ အပေါ်ထပ်က အန်တီသားအမိနှစ်ယောက် ဓါတ်လှေကားစောင့်နေတာတွေ့တော့မှ ဖြူစင်သက်ပျင်းလေးခိုးချမိတယ်လေ။ ဓါတ်လှေကားထဲရောက်တော့ ခိုးပြီးပြုံးပြတဲ့ သူ့အပြုံးကို ဖြူစင်မျက်စောင်းလေးနဲ့တုံ့ပြန်မိတယ်။

ဟူး……..ရင်တွေ ပူလိုက်တာနော်။

အိမ်ထဲကိုရောက်တော့ ဆိုဖာမှာ ထိုင်နေတဲ့ အန်ကယ်လေးနဲ့မေမေ….။

“ ဖေဖေရော”

“ ခါးနာလို့တဲ့ အခန်းထဲမှာလှဲနေတယ် မေမေ ကော်ဖီမိတ်ထည့်ပြီးပြီ သမီးကော်ဖီတစ်ဇွန်းထည့်ပြီးတော့ ရေနွေးထည့်လိုက်ရင်ရပြီ”

“ ဟုတ် မေမေ”

ကော်ဖီလင်ဗန်းလေး ကိုင်ထားတဲ့ဖြူစင်လက်တွေက ရင်ခုန်နှုန်းကြောင့်နဲနဲလေး တုန်နေတယ်။ မီးဖိုခန်းကထွက်တော့ ဖြူစင်အိပ်ခန်း ပြီးတော့ ဖေဖေမေမေအိပ်ခန်း အဲ့ဒီဘေးမှာမှ ဧည့်သည်လာရင်ပေးတဲ့ အခန်းလွတ်လေး….။ အဲ့ဒီ အခန်းဒေါင့်လေးရောက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကို ကန့်လန့်ကာ နောက်ကဖြူစင်ခိုးကြည့်နေမိတယ်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ မေမေသွယ် စကတ်အိအိလေးက ဒူးအထက်နားမှာ ကပ်ကပ်လေးပေါ့…

မေမေနဲ့ တည့်တည့်မှာထိုင်ရင်း စကားပြောနေတဲ့ အန်ကယ်လေးရဲ့ မျက်လုံးတွေက မေမေမျက်နှာဆီကနေတစ်ချက်တစ်ချက် စကတ်ကပ်ကပ်လေးအောက်ကနေ တင်းတင်းလေးခုံးမို့နေတဲ့ ဆီခုံးဖောင်းဖောင်းလေးဆီ တစ်ချက်တစ်ချက် ဒူးနှစ်လုံးတင်းတင်းလေးစိထားတဲ့ကြားကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ 

ဒါကို မေမေသွယ်လဲ သိမယ်ထင်တယ် ရယ်လိုက်တိုင်း ဒူးလေးကို ဟဟလေးလုပ်လုပ်ပေးနေသလိုလို….အခန်းတံခါးပေါက်က အလင်းရောင်ကြောင့် မေမေသွယ်ဟလိုက်တိုင်း ပေါင်ရင်းထိပ်က အတွင်းခံပန်းရောင်လေးကလှစ်ဟသွားတယ်။

အို…………………………

ဖြူစင် နားရွက်လေးတွေရဲလာတဲ့အထိ ပူထူသွားမိတယ်။ ဖေဖေက အခန်းထဲမှာ မေမေကဧည့်ခန်းက ဆိုဖာမှာထိုင်ရင်း ဖေဖေညီအငယ်ဆုံးရဲ့ အကြည့်တွေကို သာယာနေတဲ့ မြင်ကွင်း ပြီးတော့ မရီးရဲ့လှပတဲ့ ကိုယ်လုံးအိအိတွေနဲ့ ပေါင်တံဖွေးဖွေးလေးတွေကို ကြည့်ရင်းသာယာနေတဲ့ အန်ကယ်လေး…….။

ကော်ဖီခွက်လေးကို နောက်ဖေးမှာ ပြန်ထားလိုက်ရင်း ဖြူစင်အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ လဲနေမိတယ်။မေမေရယ်…….ယောင်္ကျားအခန်းထဲမှာ ရှိနေရက်နဲ့ ခဲအိုနဲ့ သာယာနေတဲ့ မေမေ။ ဒါက လူမှုရေးဖောက်ပြန်တာပဲလေ…..။ မျက်လုံးကို တင်းတင်းလေးမှိတ်ထားရင်း ဖြူစင်မျက်ရည်တွေ ဝဲလာမိတယ်

ဖေဖေကို သနားမိသလိုလိုပြီးတော့….ပြီးတော့……ဘာကြောင့်မှန်းမသိ.ဖြူစင် ရင်တွေခုန်နေတယ်လေ။

.....................................................................................................

“ သမီး ဖြူစင်….”

“ ရှင် မေမေ”

“ အော် …သမီးကအခန်းထဲမှာလား မေမေက ကော်ဖီ ယူမလာသေးလို့လေ”

“ ဟုတ် မေမေ သမီးအဝတ်လဲချင်လို့ပါ အဲ့ဒါနဲ့ခဏဝင်လာတာ”

“ ဘယ်သွားမလို့လဲ သမီးက”

“ ဘယ်မှမသွားပါဘူး”

“ အေးအေး …ဒါဆိုအေးအေးဆေးဆေးလုပ် မေမေပဲ သွားယူလိုက်တော့မယ်”

“ ဟုတ်…..”

မေမေနဲ့စကားပြောပြီးတော့ ဖြူစင်ကုတင်လေးပေါ်မှာ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လှဲချလိုက်မိတယ်။ ရင်တွေတော့ပူနေဆဲလေ….။

မိန်းခလေးတစ်ယောက်က အထာပေးတယ်ဆိုတာ ဖြူစင် သူငယ်ချင်းတွေလဲ ပြောဘူးတယ်။ ပြီးတော့ မေမေသွယ့် အမူအရာတွေ…..။ မေမေက အသက် ၄၂ ဆိုပေမဲ့ အရွယ်ကောင်းတုံးလေ။ ပြီးတော့ အရင်ကမေမေပြောဘူးတယ်…သမီးဖေဖေနဲ့မေမေက မောင်နှမတွေလိုပဲ နေတော့တာတဲ့။

ဒါဆို……………………………………။

ဟူး…………………………

လေပူတွေကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ပေမဲ့ ရင်ထဲက ခပ်နွေးနွေးခံစားမှုတစ်ချို့ကတော့ ကျန်နေဆဲပါ။

ပြီးတော့………………………

ဖြူစင် ကုတင်လေးပေါ်မှာ ပက်တပ်ရပ်လိုက်မိတယ်။ ဖြူစင်အခန်းရဲ့အပေါ်က သစ်သားပွတ်လုံးချောင်းလေးတွေ…ကံကောင်းရင်တော့ ဧည့်ခန်းကိုလှမ်းမြင်ရမယ် ထင်တယ်။

အခုချိန်ထိ ဖြူစင် အဲ့ဒီလို တစ်ခါမှ မကြည့်ခဲ့ဘူးပါဘူး…။ ဒါပေမဲ့ ဖြူစင်ရင်ထဲက လှုံ့ဆော်မှုတွေကို ဖြူစင်မတားဆီးနိုင်းခဲ့ဘူး။ သစ်သားချောင်းလေးတွေကြားက ဖြူစင်ကြည့်လိုက်မိတဲ့ အချိန် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ဖြူစင်တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားမိတယ်။

အန်ကယ်လေးရဲ့ ဘေးမှာ ထိုင်ရင်း ကော်ဖီခွက်လေးကို မွှေနေတဲ့ မေမေ ပြီးတော့ မေမေရဲ့ ခါးသိမ်သိမ်လေးတွေပေါ်မှာ ရွရွလေး ပွတ်ကစားနေတဲ့ လက်တစ်စုံ……….။

ဒါဆို………….ဒါဆို………………။

ဖြူစင်အတွေးတွေ ရှေ့မဆက်ခင်မှာပဲ ခါးသိမ်သိမ်လေးပေါ် ကလက်တွေကို ဖွဖွလေး ထပ်ကိုင်ရင်း ရင်သားတင်းတင်းလေးပေါ်ကို အကျီပေါ်ကနေ အသာလေး ဖိကပ်လိုက်တဲ့မေမေရဲ့လက်တစ်စုံ…။ ဖြူစင်အသက်ရှူသံတွေမြန်လာခဲ့တယ်။

ဒီအချိန် ဖေဖေသာထွက်လာခဲ့ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ ဖေဖေနဲ့ မေမေအခန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တံခါးလေးက ပိတ်ရက်သား………….။

အို………

ကိုယ်ကိုကိုယ် သတိမထားလိုက်မိဘူး ။ ဖြူစင်လက်လေးတစ်ဖက်က ဖြူစင်ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူနေခဲ့ပြီလေ။

ချောအိနေတဲ့ အသားနုနုလေးတွေက ချွဲကျိကျိအရည်နွေးနွေးတွေနဲ့ စိုစွတ်လို့ပေါ့။ ကုတင်ဒေါင့်လေးမှာ ထိုင်ရင်း စောက်ဖုတ်လေးကို ဖွဖွပွတ်နေမိတယ်။

“ သမီး”

အခန်းဝနားကခေါ်သံ……..။ ဖြူစင်ရင်တွေ ဒိန်းခနဲ……တော်သေးတာပေါ့ ဝင်မလာလို့..။

“ ဟုတ် မေမေ”

“ မေမေ သမီး အန်ကယ်ကို သွားပို့လိုက်အုံးမယ် နော်”

“ အော် ဟုတ်”

“ ကို သွယ် မောင်လေးကို ပြန်လိုက်ပို့လိုက်အုံးမယ် နောက်ကျရင် စိတ်မပူနဲ့နော် သူသွားချင်တဲ့ နေရာရှိရင် တစ်ခါထဲ လိုက်ပို့မလို့လေ”

“ အော်…အေးအေး…….ကားဖြေးဖြေးမောင်းနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုရဲ့”

ဖေဖေကို လှမ်းပြောပြီးတော့ ကားသော့ကို ယူရင်း………….

“ အော် မေ့လို့ သမီးအပေါ်မှာ အဝတ်တွေလှမ်းထားတယ် သွားရုတ်လိုက်အုံးနော်”

“ ဟုတ် မေမေ”

ဖြူစင်ကိုပြောပြီးတော့ မေမေနဲ့ အန်ကယ်လေး အပြင်ကို ထွက်သွားတယ်။ ဖြူစင်သိချင်လိုက်တာ…သူတို့ဘယ်ကိုသွားကြတာလဲ။

ဟူး………….. ရင်တွေမောလိုက်တာ.။

ခပ်အေးအေးနေတတ်တဲ့ ဖေဖေကတော့ ဘာမှမသိခဲ့ဘူးလေ။

မေမေတို့ ထွက်သွားတော့မှ ဧည့်ခန်းမှာကျန်ခဲ့တဲ့ ကော်ဖီခွက်တွေကို သိမ်းပြီးတော့ ဖြူစင် အိမ်သော့လေးယူရင်း တိုက်အပေါ်ဆုံးထပ်ကို တက်ခဲ့တယ်။

ဖြူစင်တို့ကွန်ဒိုက ဟိုး အပေါ်ဆုံးခေါင်မိုးထပ်မှာ ရေစည်တွေနဲ့ ဝန်ထမ်းတွေ အလှည့်ကျနေဖို့အခန်းလေးတစ်ခန်းပဲ ရှိတယ်လေ။ 

ရှေ့ဖက်ကနေရာလွတ်မှာတော့ အဝတ်တွေ လှမ်းတတ်ကြတယ်။ အပေါ်ဆုံးကိုရောက်တဲ့ အချိန်မှာ လှမ်းမြင်ရတဲ့ ရှူခင်းကဖြူစင်စိတ်တွေကို နည်းနည်းတော့ငြိမ်သက်သွားစေတာ အမှန်ပါ။ နေ့လည်တစ်နာရီရဲ့ နေပူပူပြင်းပြင်း ကြောင့်လှေကားထိပ်က အရိပ်လေးမှ ာဖြူစင်ရပ်နေမိတယ်။

“ မမ”

ဟိုးအဝေးကို အာရုံရောက်နေတဲ့ဖြူစင်…ခေါ်သံကြောင့် ကိုယ်လုံးလေး သိမ့်သိမ့်တုံသွားတဲ့အထိ လန့်သွားမိတာပေါ့။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ……သူ။

“ မမ အဝတ်လာရုတ်တာလား”

“ ဟုတ်တယ်”

နှုတ်ခမ်းလေးကို စူစူလေးထားပြီးတော့ ပြောမိခါမှဖြူစင့် အမူအရာကချစ်စရာများကောင်းသွားလား မသိဘူး။

“ မမ ပြောပုံလေးက ချစ်စရာကောင်းတယ်နော်”

အသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိပေမဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ ကြည်နူးသား ။ ကိုယ့်ကိုလှတယ်ပြောတာ ဘယ်မိန်းခလေးကများ တင်းနေနိုင်ပါ့မလဲလေ.

“ ကျွန်တော့ ဂျူတီပြီးလို့ အပေါ်တက်လာတာ မမရဲ့”

“ အင်း ” ဖြူစင်ခေါင်းလေးညိမ့်ပြမိတယ်။

“ မမ မနက်က ကျွန်တော်ပြောမိတာ စိတ်ဆိုးသွားလားဟင်”

“ ဘာ ပြောလို့ဘာကို ဆိုးရမှာလဲ”

ဖြူစင်မသိဟန်ဆောင်ပြီး ပြောလိုက်တော့….

“ မမကို ချစ်နေမိတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင့်ပေါ့”

ဘုရားရေ………….ဒီကလေးတော့ ခက်နေပါပြီ…။ ဖြူစင်ဘယ်လို ပြောရမလဲလေ။

“ နေပါအုံး မင်းအသက်က ဘယ်လောက်မို့လို့လဲ”

“ ၁၈ ကျော်ပြီမမ”

“ ကလေးပဲရှိသေးတာပဲ ဒီလိုတွေက တွေးတတ်နေပြီလား”

ပြောမဲ့သာပြောရတာပါ။ ဖြူစင်က သူ့ထက်နှစ်နှစ်ပဲကြီးတာလေ။

“ မမရယ် အချစ်ဆိုတာ အသက်အရွယ်နဲ့မဆိုင်ပါဘူး ရင်ထဲက အလိုလိုချစ်မိလာတာ ဘယ်လို တားရမလဲမမရယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်က ဒီတိုက်က အလုပ်သမားပါ မမတို့ အလုပ်ထုတ်ချင်လဲ ကျွန်တော်ထွက်ရမှာပါ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ရင်ထဲမှ ာမျိုသိပ်မထားနိုင်လို့ ပြောမိတာပါမမရယ်။”

အို……………………….

မျက်ရည်လေးဝိုင်းရင်းပြောလာတဲ့ သူ့ကို ဖြူစင်သနားမိသွားတယ်။ ပြီးတော့ မနက်က အဖြစ်… မေမေသွယ်ရဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးတွေကို ဓါတ်လှေကားထဲမှာ ပွတ်ပေးနေတဲ့ မြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်မိလာတယ်။

ဒါဆို…………

ဖြူစင်ရင်တွေနွေးလာမိတာတော့ အမှန်ပါ။ ပြီးတော့ မေမေကို မနာလိုနေမိသလိုလိုရယ်။

အာ…………မဟုတ်သေးပါဘူး။

စိတ်ကို ချုပ်တည်းရင်း…သူကိုကြည့်လိုက်တော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ ယောင်္ကျားပီသတဲ့ သူ့ပုံစံလေးက တစ်မျိုးလေး ရင်ခုန်ချင်စရာ။

“ ကဲနောက်မှပြောမယ် ဟုတ်ပြီလား”

“ မမရယ် ကျွန်တော် သိခွင့်ရှိမယ်ဆိုရင်သိပါရစေလား ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် ဒီနှစ်ကုန်ဆို အလုပ်ထွက်တော့မှာ ပထမနှစ်တက်ရတော့မယ်လေ နောက်နှစ်ဆို ”

ပြောရင်းဖြူစင့်ရှေ့မှာ ဒူးလေးထောက်လိုက်တဲ့ သူကို မြင်တော့ ဖြူစင်မနေနိုင်ခဲ့ပါဘူး။

“ အို….ဘာလုပ်တာလဲထပါ”

သူ့ကိုထူဖို့သူ့ရှေ့မှာ ဖြူစင်ထိုင်လိုက်မိတယ်။

“ ကဲ ကလေးလေး…အဲ့လောက် မဆိုးနဲ့ ညနေ ဂျူတီရှိလား”

“ မရှိဘူးမမ နောက်နေ့မနက် ၉ နာရီမှလေ”

“ ဒါဆို ညနေမှဒီကိုတက်ခဲ့မယ် ဟုတ်ပြီလား အဲ့တော့မှ ပြောမယ် အခုတော့ စဉ်းစားရအုံးမယ်”

“ မမတကယ်ပြောတာနော်”

“ မမ မညာတတ်ဘူး ဟုတ်ပြီလား”

“ ပျော်လိုက်တာ မမရယ် တကယ် ကျေးဇူးပါနော်”

ပြုံးသွားတဲ့ မျက်နှာ နုနုလေးက အပြစ်ကင်းနေသလိုလို………ပြီးတော့………….ပြီးတော့…………အာ…….ငါသူ့ကိုအမှတ်တွေ ဘာလို့ ပေးနေမိပါလိမ့်တစ်ယောက်ထဲ တွေးရင်း ဖြူစင်ပြုံးမိတယ်။

“ ကဲသွားတော့ မယ် ညနေမှ တွေ့မယ် OK”

“ ဟုတ် မမ”

…………………………………………………………

ဖြူစင်အဝတ်တွေလဲ မရုတ်မိပါဘူး…။ ပြီးတော့လေ…အေးစက်နေတဲ့ လက်ဖျားတွေနဲ့အတူ ရင်တွေလဲ ခုန်လို့။ဖေဖေအတွက်ညစာပြင်ပေးနေရင်း ဖြူစင်စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေတယ်။

“ သမီးမေမေလဲ ပြန်မလာသေးဘူး shopping လိုက်ပို့နေတယ် ထင်တယ်”

“ အင်း ဟုတ်မယ် ဖေဖေ အန်ကယ်သွားချင်တဲ့ နေရာလိုက်ပို့မယ်လို့တော့ ပြောသွားတယ်လေ”

“ အေးအေး….ဒါဆို စားပြီးရင် ဖေဖေ လဖက်ရည်ဆိုင်သွားအုံးမယ်နော်”

“ ဟုတ် ဖေဖေ”

ဖေဖေနဲ့အတူ ထမင်းစားရင်း ဖြူစင် အတွေးတွေကပျံ့လွင့်လို့……………………….။

………………………………………………………..

“ သမီး ဖေဖေသွားပြီနော်”

“ ဟုတ်”

နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၇ နာရီခွဲ….။ အိမ်သော့ကို ယူပြီး ဖေဖေထွက်သွားတော့ ဖြူစင်အခန်းထဲ ဝင်ပြီး အဝတ်လဲ လိုက်တယ်။ တီရှပ်အနက်ရောင်လေးနဲ့အတူ ဖိစကတ် အသားရောင်လေးက ဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေးပေါ်မှာ တိတိကျကျလေးလှပလို့ပေါ့။ အိမ်သော့လေးယူပြီးတော့ ဓါတ်လှေကားထဲရောက်တော့ ဖြူစင်လက်တွေအေးစက်တုံယင်နေမိတယ်။

တင်တောင်……………..

ဓါတ်လှေကားက ထွက်လာတဲ့အသံ ။ နံပါတ်၈နေရာမှာရပ်သွားတဲ့ ဓါတ်လှေကားထဲက ထွက်လိုက်တော့ လောကရဲ့ တခြားဖက်ကို လှမ်းဝင်လိုက်ရသလိုပါပဲ။ ခေါင်မိုးထပ်က ဟင်းလင်းပြင်မှာတော့ ညရဲ့ လေနုအေးတွေက တိုးဝှေ့တိုက်ခတ်လို့……။ အလင်းရောင်ခပ်မှိန်မှိန်သာရှိတော့တဲ့ ညနေရဲ့ကောင်းကင်အောက်မှာလှပနေတဲ့ နတ်သမီးလေးတစ်ပါး…………။

“ မမ”

မျော်လင့်ထားပေမဲ့ တကယ်တမ်းကြားလိုက်ရတော့ ဖြူစင် ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားမိတယ်။

“ မမကို မျော်နေတာ”

အလင်းဖျော့ဖျော့အောက်က သူ့မျက်ဝန်းတွေမှာ မျော်လင့်ချက်တွေက တောက်ပလို့လေ.။

“ မင်းမှာ မောင်နှမတွေရှိလား”

“ ဟုတ်ရှိပါတယ် မမ ညီမလေးတစ်ယောက်ရှိတယ် ဘနယ်မှာပဲ အဖေနဲ့ အတူနေတယ်လေ”

“ အော်”

“ ကျောင်းကရော ဘာမေဂျာလဲ”

“ Law မမ တစ်လပိုင်းဆိုကျောင်းဖွင့်ပြီလေ”

“ စာကြိုးစားနော် ကျောင်းတက်ရင်”

“ ဟုတ်”

“ ဒါနဲ့ မမအဖြေကို သိချင်လှပြီမမရယ်”

သူ့စကားသံတွေ အောက်မှာ ဖြူစင်ဘာကြောင့် ပျော်ဝင်သွားမိတာလဲ…ဒါက အချစ်လား.ဒါမှ မဟုတ် စိတ်ကစားမိတာလား….ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကြောင့်တော့ ဖြူစင်ရင်ခုန်ခဲ့မိတယ်။

“ မမ ကျွန်တော်ကိုချစ်လားဟင်”

ကလေးတစ်ယောက်လို အပြစ်ကင်းတဲ့ မျက်နှာနုနုမှာ မျော်လင့်ချက်တွေအပြည့်ပေါ့..။ ဖြူစင် မြင်တယ်ဆိုတာ ထက်နှလုံးသားနဲ့ခံစားမိတာဆို ပိုမှန်မယ် ထင်တယ်။ ပြီးတော့…ဖြူစင်လေ သူကို ကြည့်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။

“ ဟာ…….မမ တစ်ကယ်ပြောတာနော်”

အေးစက်နေတဲ့ လက်ဖျားလေးတွေက သူ့ရဲ့ လက်တစ်စုံကြောင့် နွေးထွေးခဲ့ရတယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းငုံထားတဲ့ ဖြူစင့်ပါးမို့မို့တွေထက်မှာ တွဲခိုနေတဲ့ အပြုံးတစ်ပွင့်………..။

ဒီည……………………………..

တလက်လက်တောက်ပနေတဲ့ ကြယ်စင်တွေကကောင်ကင်မှာပျံ့ကြဲလို့လေ ချမ်းစိမ့်စိမ့် လေနုအေးတွေအောက်မှာ ချစ်သူရဲ့ ရင်ငွေ့ကြောင့် ကျမနွေးထွေးခဲ့ရတယ်။

ငှက်ကလေးတွေက ချစ်သူနှစ်ဦးကို ငုံကြည့်ရင်းအပြုံးတွေနဲ့ နှုတ်ဆက်လို့ အိပ်တန်းဆီကို အသောနှင်နေလေရဲ့။ ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝှေ့ရင်း ညရဲ့ အလှတရားကိုခံစားနေမိတဲ့ ကျမအတွက်တော့ ဂုဏ်ဒြပ်တွေက ဟိုးအဝေးမှာဝိုးတဝါး လက်ပြလို့ပေါ့။ အနာဂတ်တွေကို ရင်မောမိပေမဲ့……နှလုံးသားတစ်စုံကတော့ ညရဲ့ လမင်းအောက်မှာ ထပ်တူမျှခဲ့ကြပြီလေ။

“ ဖြူစင်”

မေမေရဲ့ ခေါ်သံကဖြူစင်နဲ့ သူ့ကို အေးစက်တောင့်တင်းသွားစေတယ်။

“ ဒီခလေးအဝတ်တွေလဲ မရုတ်ရသေးဘူး ဖုန်းလဲ အခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့တယ် ဘယ်သွားလဲမသိဘူး”

ပြောရင်းလမ်းလျောက်လာတဲ့ မေမေ…….။ ရုတ်တရက်ပဲ ဆွဲခေါ်သွားတဲ့ သူ့နောက်ကို သတိလက်လွတ်လိုက်သွားမိတယ်။ အဝတ်တွေ ရုတ်ပြီးတော့ပြန်ဆင်းသွားတဲ့ မေမေကို ရေစည်တွေ ကြားကနေချောင်းကြည့်နေတဲ့ ဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေးက သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ နစ်ဝင်အိကပ်လို့လေ။

“ လွတ်ပါအုံး မောလာပြီ”

“ မမ”

“ ဘာလဲ”

“ ဒီအတိုင်းလေး ခဏလောက် နေပေးပါနော်”

တောင်းပန်တဲ့ လေသံတိုးတိုးလေးအောက်မှာ ဖြူစင်နှုတ်ခမ်းပါးတွေ ဆွံအသွားခဲ့တယ်။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်အမှောင်ထုထဲမှာ ချစ်သူနှစ်ဦး…။ တလှပ်လှပ်ခုန်နေတဲ့ နှလုံးသားတစ်စုံနဲ့…ပါးမို့မို့လေးထက်ကိုကြွေဆင်းလာတဲ့ အနမ်းတစ်ပွင့်….

အို………………

ဟိုး အဝေးမှာပေါ့……………

ညရဲ့လမင်းက တိမ်ညိုတွေကြားမှာ

ချစ်သူနှစ်ဦးကို ခိုးကြည့်လို့…………….။

ကျမလေ   ရှက်လိုက်တာ။

“  “မ”   ပြန်တော့မယ်နော် အရမ်းနောက်ကျနေရင် မကောင်းဘူးလေ”

ဖြူစင်စကားကို ကြားတော့ သူ သက်ပျင်း တိုးတိုးလေးချရှာတယ်။

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ နောက်နေ့တွေဆိုရင် ဒီနေရာလေးမှာပဲ တွေ့မယ်နော်  မ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်”

သူ့ကိုပြန်ဖြေရင်း ခြေဖျားလေးထောက်လို့ အနမ်းလေးတစ်ပွင့် လက်ဆောင်ပေးမိတယ်။

“ အာ…”

အံ့သြသွားတဲ့ သူ့အသံလေး မဆုံးခင်ပဲ ဖြူစင်ပြေးထွက်ဖို့လှည့်လိုက်တဲ့အချိန်..နောက်ကနေ လှမ်းဖက်လိုက်တဲ့ သူ့လက်တစ်စုံက ခါးအိအိလေးပေါ်မှာ တိတိကျကျယိမ်းယိုင်သွားတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးက သူရင်ခွင်ထဲကို နောက်ပြန်လေး အိဆင်းကျသွားခဲ့တယ်။

သိုင်းဖက်လိုက်တဲ့ လက်တစ်စုံက ဖြူစင်ဆီးခုန်မို့မို့လေးပေါ်မှာပေါ့။ အရှိန်ကြောင့်ဖိကပ်သွားတဲ့ တင်ပါးအိအိလေးတွေပေါ်မှာ ဖိကပ်လာတဲ့ အရာလေးတစ်ခု…တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ တဖြေးဖြေးတင်းမာလာတဲ့ အထိအတွေ့ကဖြူစင်သွေးတွေကို ပူနွေးလာစေတယ်။

ဖြူစင်မရုန်းမိပါဘူး…။ နှုတ်ကဖွင့်မပြောပေမဲ့ အထိအတွေ့တွေရဲ့နူးညံ့မှုကိုတော့ နှစ်ဦးလုံး မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ဘူးလေ။

“ မမ ခဏ ထိုင်ရအောင်နော်”

ဖြူစင့်လက်ကိုဆွဲလာတဲ့ သူ့နောက်ကိုဖြူစင် လိုက်ခဲ့မိတယ်။ ဒါကျွန်တော် ညအားရင်အိပ်တဲ့ အခန်းလေ။ ခေါင်မိုးထပ်က အုတ်တိုက်သေးသေးလေးထဲမှာ ကုတင်လေးတစ်လုံးသာရှိတဲ့ အခန်းလေးမထည်ဝါပေမဲ့ သန့်ရှင်းတဲ့မွေ့ရာခင်းလေးနဲ့ပေါ့…..။

သူမီးခလုတ်ကိုပိတ်လိုက်တော့….

“ ဘာလို့ ပိတ်လိုက်တာလဲမှောင်နေမှာပေါ့”

“ မမရယ် လူတွေတက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

သူပြောတာလဲ ဟုတ်ပါရဲ့လေ။ အခန်းတံခါးကို ပိတ်ပြီး ဂျက်ထိုးလိုက်တော့ အပြင်ကအလင်း မှိန်မှိန်လေးမှတပါးလုံခြုံသွားတဲ့အခန်းလေးထဲမှာ ဖြူစင်နဲ့သူ….

အို………

ဖွဖွလေးသိုင်းဖက်လာတဲ့ သူလက်တစ်စုံကြောင့် ဖြူစင်ရင်ဖိုမိပြန်ပါတယ်။ ဖိကပ်နေတဲ့ ဆီးခုံမို့မို့ထက်ကခံစားမှုလေးကတော့ မာတင်းတင်းရှိနေဆဲပေါ့။

နူးညံ့တဲ့ဆံနွယ်စလေးတွေကို တွန်းဖွယ်လိုက်တော့ လှစ်ဟာသွားတဲ့ လည်ပင်းသားဖွေးဖွေးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့…….ဖြူစင်လေ အချစ်ဟာ နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ပန်းလေးတစ်ပွင့်ဆိုရင်…သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာကြွေဆင်းဖို့ကျမ ပွင့်ဖူးခဲ့ပါပြီ…..။ တရွေ့ရွေ့တိုးလာတဲ့ လက်တစ်စုံကခါးသိမ်သိမ်လေးတွေကိုထွေးပွေ့မယူလိုက်တဲ့ အချိန်နီးကပ်သွားတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို ဖွဖွလေးငုံလိုက်တဲ့ သူ့အယုအယတွေအောက်မှာ ကျမ သာယာနေခဲ့ပြီ။ ဖူးဖူးလေးတင်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ထိတွေ့လာတဲ့ လျှာနွေးနွေးလေးရဲ့အရသာ….ပူးကပ်နေတဲ့ ခန္ဓာနှစ်ခု…ဒူးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်ရင်းခြေမခိုင်ချင်တော့တဲ့ ကျမ ကုတင်လေးပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။

ထိုင်ချလိုက်တဲ့ အရှိန်ကြောင့် ခါးအောက်တစ်ထွာလောက်အထိ ခွဲထားတဲ့ ဖိစကတ်အပေါ်အလွှာလေးက ဘေးတစ်ဖက်ကိုလန်လို့….။ ဖြူစင်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ပုခုံးသားအိအိလေးတွေကို ဖက်လိုက်တဲ့ အချိန် ဖြူစင့် ခန္ဓာကိုယ်လေးက သူ့ဆီကို ယိမ်းယိုင်သွားခဲ့တယ်။

“ ချစ်တယ် မမ ရယ်”

တိုးတိုးလေးပြောရင်း သူလေ ဖြူစင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖွဖွလေးနမ်းလာပြန်တယ်။ ပြီးတော့……ပြီးတော့လေ လန်နေတဲ့ ဖိစကတ်လေးအောက်ကဝင်းမွတ်အိစက်နေတဲ့ ပေါင်တံပြည့်ပြည့်လေးကို ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လိုက်တိုင်း ဖြူစင့် စိတ်တွေဆောက်တည်ရာမဲ့ခဲ့ရတယ်။

နွေးနွေးလေးတိုးဝင်လာတဲ့ သူလက်တွေကို ဖြူစင်ပေါင်နှစ်ဖက်စိကပ်ထားရင်း တွန့်ဆုတ်နေမိတယ်။ ဖြူစင်ဖိကပ်လိုက်တိုင်း ဖွဖွလေးပွတ်ပေးရင်းချော့ပြီးထိုးရှာတဲ့ သူ့ကို လဲဖြူစင်သနားနေမိပြန်တယ်။

တစ်ကြိမ်….နှစ်ကြိမ်……………………..

အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားရှာတဲ့ သူ့ကိုဖြူစင်မငြင်းရက်ခဲ့ပါဘူး။ ဖိကပ်ထားတဲ့ ပေါင်တံလေးနှစ်ဖက်ကို ဟဟလေးခွာပေးလိုက်တော့ နူးညံ့တဲ့ သူ့လက် အထိအတွေ့တွေက တရွေ့ရွေ့နဲ့ပေါင်ရင်းဆီကို ချည်းကပ်လာခဲ့တယ်လေ။ အသားစိုင်အိအိတွေကို ပွတ်ဆွဲသွားတိုင်း တစိမ့်စိမ့်စီးဆင်းလာတဲ့ အရည်နွေးနွေးတွေက ဖြူစင်ပေါင်ခွကြားလေးတစ်ခုလုံးကို စွတ်စိုနွေးထွေးလာခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပေါ့………..

နူးညံ့ အိထွေးတဲ့ အသားဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်ကို ဖွဖွလေးထိကပ်လိုက်တဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေ…

“ အား…………ကလေးရယ်”

ပေါင်တံလေးနှစ်လုံးကြားက သူလက်လေးတွေကို ဖြူစင်ပိုလို့နေရာပေးလိုက်မိတယ်လေ။ ဟသွားတဲ့ ပေါင်တံလေးကြားကနေ မို့ဖောင်းနေတဲ့ အသားအိအိလေးတွေကို သူ့လက်နဲ့ ဖိကပ်အုပ်ကိုင်ရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အသားနှစ်လွှာကြားကို ထိုးပွတ်လိုက်တိုင်း ကော့သွားမိတဲ့ ဖြူစင်ကို သူလက်တစ်ဖက်နဲ့တင်းတင်းလေးဖက်ထားပေးရှာတယ်။

“ အား….မောင်ရယ်……….တော်ပါတော့ကွာ ”

“ အ ..အ ….အ ..မောင့်………..အ”

ခေါင်းလေးကို ခါရမ်းရင်းဖြူစင်လေ………

“ အ………….မောင့်……………..အ”

“ အား……………ရှီး………….အား………..မောင့်…………..”

ဆွဲဆွဲလေးမောင့်ကိုခေါ်ရင်း တုန်သွားတဲ့ ဖြူစင်ကို သူလက်တွေနဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို တင်းတင်းလေး ဆွဲသွင်းထားတယ်။

“ မောင်ရယ်…………………….”

တုန်ခါသွားတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးရဲ့ အရသာက တစ်ကိုယ်လုံးကိုပျံ့နှံ့သွားသလိုလို……လူတစ်ကိုယ်လုံးမောဟိုက်နုံးချိသွားတယ်။

“ မမ”

“ မသိဘူးကွာ”

“ စိတ်ဆိုးသွားလို့လား …တောင်းပန်ပါတယ် မမရယ်”

“ ဘယ်သူက စိတ်ဆိုးတယ်ပြောလို့လဲ”

“ ဒါဆိုမဆိုးဘူးပေါ့”

“ အာကွာ   တော်ပြီ ပြန်တော့မယ် လူဆိုး….ကလေးဆိုပြီးတော့သနားလို့ ပြန်ချစ်မိတာ….သူ အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ”

ဖြူစင်ပြောရင်း သူရင်ခွင်ထဲကနေ ရုန်းထွက်လိုက်မိတယ်။ တံခါးဆီကို အတူလျောက်လာတော့ တွဲထားတဲ့သူ့လက်တွေက ဖြူစင့်အတွက် ခွန်အားတွေ စီးဆင်းလာသလိုပါပဲ။ တံခါးလေးဖွင့်လိုက်ရင်းနဲ့ တိုးတိုးလေးခေါ်ရှာတယ်။

“ မမ ”

မပီဝိုးတပါး အလင်းရောင်အောက်မှာ နုနယ်တဲ့ သူမျက်နှာလေးကို မော့ကြည့်မိတော့

“ မမအရမ်းလှတာပဲ”

သူ့စကားတွေကဖြူစင့်ရင်ကို နွေးထွေးသွားစေတာ အမှန်ပါပဲ ။ ဖြူစင်လေ……။ ရုတ်တရက်ပေါ့…အနမ်းလေးတစ်ပွင့် သူ့ပါးထက်ကိုကြွေဆင်းခဲ့တယ်။ ချစ်သူနှစ်ဦးရဲ့ ကြည်နူးမှုတွေ ကူးစက်ခံခဲ့ရတဲ့ ကြယ်ပွင့်လေးတစ်ချို့ကောင်းကင်ထက်မှာ ကခုန်နေကြလေရဲ့။ လွင့်ပျံ့လာတဲ့ လေပြေညှင်းတွေပေါ်ခိုတွယ်လာတဲ့ပန်းရနံ့သင်းသင်းက ချစ်သူ့ပါးကို ပွတ်သပ်ကြည်စယ်သွားတဲ့အချိန်…………ည ဟာ ပိုလို့လှပခဲ့တယ်။

“ အရမ်းချစ်တယ် မမ ရယ်”

အပြေးတစ်ပိုင်း ခြေလှမ်းတွေနဲ့ သူနားကပြေးထွက်ရင်း….ကျမလေငုံ့ထားတဲ့ ဦးခေါင်းထက်က ခိုတွဲကျနေတဲ့ဆံနွယ်အိအိတွေကြားမှာ ရှက်ရွံနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးက တိုးတိုးလေးပေါ့….။

“ မ လဲချစ်ပါတယ် ကလေးရယ်”

တိုးတိုးလေးပေါ့….တကယ့်ကိုတိုးတိုးလေးရယ်ပါ…….သူကြားနိုင်ပါ့မလား ကျမယုံကြည်နေမိပါတယ်။ အဲ့ဒီစကားသံလေးတွေက သူ့နှလုံးအိမ်ကို ဖွဖွလေးထိခတ်သွားမယ်ဆိုတာကိုပေါ့….။

သူ……….နှလုံးသားနဲ့ ကြားနိုင်မှာပါလေ။

.....................................................................................

“ သမီး ဘယ်သွားနေတာလဲ”

အိမ်တံခါးဝ က၀င်ဝင်ခြင်း မေမေရဲ့အသံကြောင့် ဖြူစင်ရင်တွေ တုန်သွားခဲ့မိတယ် ။တည်ငြိမ်နေပေမဲ့ ဒေါသသံ နည်းနည်းစွပ်နေတယ်လို့ ဖြူစင်အလိုလို သိနေမိတာပေါ့။

“ ဟို …သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တွေ့ပြီး စကားကောင်းနေလို့ပါ”

“ ဖုန်းကရော”

“ ညနေက သူတို့ဖုန်းဆက်တော့ အောက်မှာရောက်နေပြီဆိုတာနဲ့ သမီးလောပြီး ဆင်းသွားလို့ ဖုန်းက အခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့တာ”

မေမေဆက်မမေးခင် ဖြူစင်အခန်းထဲကို အမြန်ဝင်လာခဲ့မိတယ်။ ဆက်များမေးနေရင် ဖြူစင်အလိမ်တွေပေါ်ကုန်တော့မှာ အခုတောင် အသံတွေကတုန်ချင်ချင်ရယ်လေ။ စားပွဲထက်က ရေဘူးလေးကိုဖွင့်သောက်လိုက်ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲချလိုက်တဲ့အချိန် ကျမှတုန်ခါနေတဲ့ ဖြူစင်စိတ်တွေ နဲနဲတည်ငြိမ်သွားသလိုခံစားမိလိုက်တယ်။

“ ဟူး…………….မလွယ်ပါလား ကောင်လေးရယ်”

“ မဖြစ်သေးပါဘူးလေ ရေမြန်မြန်ချိုးပြီးအပြင်ထွက်အုံးမှပါ တော်ကြ ာမေမေရိပ်မိနေအုံးမယ်”

ကိုယ်ကိုကိုယ်ပြောရင်း အဝတ်တွေကိုချွတ်လိုက်တယ်။ ခြေရင်းမှာပုံကျနေတဲ့ စကတ်ထမီလေးကို ကုန်းကောက်လိုက်ရင်း ဖြူစင်အတွင်းခံပေါင်ကြားက စိုနွေးနွေးအရသာလေးကို ခံစားလိုက်မိတော့ ဖြူစင်ရှက်မိပြန်ရော။

ထမိန်စကတ်လေးကို တန်းပေါ်မှာလွှားရင်း ဖြူစင်နေချိုးခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တော့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲမှာ ထင်းထင်းလေးလှနေတဲ့ ဖြူစင်လေ ကိုယ်ကိုကိုယ်ငေးကြည့်မိရင်း ပြုံးမိတဲ့ အပြုံးတွေရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ဖြူစင်ကိုယ်တိုင်တောင် ဘာသာမပြန်တတ်ခဲ့ဘူး။

လူဆိုတာကြည်နူးရင်လဲပြုံးတတ်ပြန်တာကို…..။

ပေါင်ရင်းမှာ တိတိလေးကပ်နေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်လိုက်မိတော့ အမွေးစုစုလေးနဲ့ မို့မို့လေးဖောင်းနေတဲ့ ဆီးခုန်ရင်းလေးကလဲ ဖြူစင်အလှကိုပိုလို့ တိုးစေပြန်တယ်လေ။ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဘေးတိုက်လေးလှည့်လိုက်ပြန်တော့ မို့မို့လေးဆူထွက်နေတဲ့ တင်သားလုံးလုံးလေးတွေကိုလဲ ဖြူစင်ကျေနပ်မိပြန်ရော။ ရေပန်းလေးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ပန်းထွက်လာတဲ့ ရေကြည်ကြည်လေးတွေက ဖြူစင် ခန္ဓာကိုယ်ဖွေးဖွေးလေးတလျောက်လိမ့်ဆင်းလို့ ဆပ်ပြာမြုတ်လေးတွေနဲ့ အိစက်နေတဲ့ ကိုယ်တိုက်ဖော့တုံးလေးနဲ့ကိုယ်ခန္ဓာအနှံပွတ်တိုက်နေမိတဲ့ အထိအတွေ့ကလဲ ဒီနေ့မှဖြူစင့်အတွက်နူးညံ့နေပြန်တယ်။

ဖြူဖွေးဖောင်းအိနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဖြူစင့်ပေါင်ကြားနုနုလေးကို ပွတ်တိုက်လိုက်မိတဲ့ အချိန်လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ထိခပ်ပွတ်တိုက်သွားတဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းလွှာလေးတွေရဲ့ ခံစားမှုကမောင့် ကို တမ်းတမ်းတတ ဖြစ်မိစေတယ်။

“ မောင်ရယ်”

မျက်လုံးလေးမှေးစင်းရင်း စောက်ဖုတ်လေးနဲ့ထိနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ဆပ်ပြာမြုတ်ဖြူဖြူတွေကြားမှာနွေးထွေးနေပြန်တယ်။

“ သမီး မေမေထမင်းပြင်ထားတယ်နော် မြန်မြန်ချိုး”

မေမေ့အသံစူးစူးကဖြူစင်ခံစားမှုတွေကို လွင့်စင်သွားစေခဲ့တယ်။

“ ဟုတ် မေမေ”

ရေကိုမြန်မြန်ချိုးရင်း အခန်းပြင်ထွက်လိုက်တော့ တီဗွီဖွင့်ထားတဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ဘယ်သူမှ ရှိမနေဘူးလေ။ ဖေဖေလဲ လဖက်ရည်ဆိုင်ကပြန်မရောက်သေးဘူး ထင်တယ်။ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာလေးမှာထိုင်လိုက်တော့ တံခါးပိတ်ထားတဲ့ ဝရန်တာမှာ မေမေအရိပ်ကို လွတ်နေတဲ့ လိုက်ကာစကြားကနေ ဖြူစင်မြင်လိုက်တယ်။

မေမေ ဖုန်းပြောနေတယ်ထင်တယ်။ ခပ်အုပ်အုပ်ပြောနေတဲ့ မေမေအသံက နားစွင့်နေမိတဲ့ ဖြူစင့်အတွက်တော့ တိုးလွန်းမနေပါဘူး။ တီဗွီကအသံလေးကို လျော့လိုက်ရင်း ဝရံတာတံခါးနဲ့ အနီးဆုံးခုံမှာ ဖြူစင်ထိုင်ရင်းနားစွင့်နေမိတယ်။

“ မောင်လေးက လဲ အိမ်က မင်းအကိုကြီး ပြန်လာတော့မှာ မမ ဘယ်လို ထွက်ခဲ့ရမှာလဲ”

“ ဒီနေ့လဲ တော်တော်ဆိုးတယ်နော် ဟိုမှာဆို မိန်းမကိုရော အဲ့လိုပဲလား”

မေမေစကားသံ တိုးတိုးကဖြူစင်ခေါင်းကို အကြီးအကျယ် ပူလောင်သွားစေတယ်။ မေမေ..အန်ကယ်လေးနဲ့များဟာ….မဟုတ်လောက်ပါဘူး။ ကိုယ်ကိုယ်ကိုညာနေမိပေမဲ့ ဖြူစင်စိတ်ထဲမှာ အတိအကျသိနေခဲ့တယ်။

“ အိမ်က မင်းအကိုကြီးက မမကို သိပ်မလိုးနိုင်တော့ပါဘူး မမလဲအဲ့လိုနေချင်တာ ကြာပြီလေ”

“ မင်းလိုးတာ အရမ်းကောင်းတယ် သိလား”

“ အချိန်တွေရှိသေးတာပဲ နောက်နေ့ မင်းအကို စက်ရုံသွားတဲ့ အချိန် မင်းတူမလေးလဲ ကျောင်းသွားတဲ့အချိန်အိမ်လာခဲ့လေ နေ့လည် ၁၁လောက်ပေါ့”

အို……..ဖြူစင် ရင်တွေ ဖိုသွားမိတယ်။ သေချာပါပြီ။ ဒါဆို ဖေဖေ…..ဖြူစင်ဖေဖေကို တွေးရင်း မျက်ရည်တွေတောင် ဝဲခဲ့ရတယ်။

ငယ်ငယ်ထဲက ဖေဖေနဲ့ မေမေ သွယ့်လက်ပေါ်မှာ ကြီးလာတဲ့ ဖြူစင်လေ ပြီး တော့ မေမေ ရဲ့ အနီးကပ်ကြီးကျပ်မှုအောက်မှာ အရွယ်ရောက်ခဲ့တဲ့ ဖြူစင် အခုမေမေ လုပ်ရပ်ကိုတွေ့တော့ ဖြူစင် အံ့သြမိသလို ဝမ်းလဲနည်းမိသလိုလိုရယ်။ ဖြူစင် လေးလံတဲ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ထမင်းစားပွဲရှိရာ နောက်ဖက်ကို လှမ်းထွက်ခဲ့မိတယ်။

..........................................................................................................

ရှေ့မှာ သင်နေတဲ့ ဆရာ ဆီကနေဖြူစင့်စိတ်တွေအပြင်ကို လွင့်ပျံ့နေမိတယ်။ နာရီကိုကြည့်တော့ ၁၁း၃၀ဒီအချိန်ဆို……..

“ အာ…..ငါဘာတွေ တွေးနေမိပါလိမ့်”

ကိုယ်ကိုကိုယ်အားတင်းပေမဲ့ ဖြူစင်စိတ်တွေက စာပေါ်မှာ မစုစည်းနိုင်ခဲ့ဘူးလေ။

“ ဟန်နီငါ ဒီတစ်ချိန်ပြီးရင်အိမ်ပြန်တော့မယ် သိပ်နေလို့မကောင်းဘူး နောက်နေ့မှ ငါစာပြန်ကူးမယ်လေနော်”

“ ဟဲ့ဖြူစင်ရရဲ့လား ဘယ်လိုနေလို့လဲ”

“ ခေါင်းမူးနေတာ ရပါတယ်”

စာသင်ချိန်ပြီးတော့ဖြူစင် ကားလေးငှားပြီးအိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်တံခါးဝရောက်တဲ့ အထိ ဖြူစင်စိတ်တွေလေးလံနေဆဲပါ။ သော့ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကအေးစက်လို့ပေါ့။ မနေ့ညက မေမေရဲ့ဖုန်းပြောသံကို ဖြူစင်ကြားခဲ့တယ်လေ။

ဒီအချိန်ဆိုရင်….

အို………ငါ မတွေးကောင်းပါဘူးလေ။

အေးစက်နေတဲ့ လက်နဲ့ တံခါးသော့ကိုဖွင့်လိုက်တဲ့ အချိန်….

“ တင်….တောင်”

ရပ်သွားတဲ့ ဓါတ်လှေကားသံနဲ့ပွင့်လာတဲ့ တံခါးဆီကနေ မေမေနဲ့ အန်ကယ်လေး။

“ သမီး ကျောင်းကပြန်လာတာလား”

ပြာပြာသလဲမေးတဲ့ မေမေစကားသံတွေက တုန်ခါလို့ နေတယ်။

“ အော် ဟို….ဟုတ်”

ဖြူစင်ကိုယ်တိုင်လဲ ဘယ်လိုဖြေရမှန်းမသိလောက်အောင် ရင်တွေတုန်လို့ပေါ့။

“ ဟို စာအုပ်ကျန်ခဲ့လို့ လာပြန်ယူတာ မေမေ ပြန်သွားရမှာ”

“ အော် နေတွေပူလိုက်တာ သမီးရယ် မေမေ့ ကားယူသွားလေ”

“ ရပါတယ် သမီး ကားငှားပြီးတော့ပဲ သွားလိုက်တော့မယ်”

စကားပြောနေရင်း ပွင့်သွားတဲ့ တံခါးဆီကနေ ဖြူစင်တို့သုံးဦးအိမ်ထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်တယ်။

“ သမီးဖြူဖြူက အခုမှကြည့်မိတယ် တကယ်ကို အပျိုကြီးဖြစ်နေပြီကိုး အန်ကယ် သွားတုံးက ကလေးလေးပဲရှိသေးတာ”

ရှေ့ကနေလျောက်သွားတဲ့ ဖြူစင်ကိုကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တဲ့ အန်ကယ်အသံက ဖြူစင်ရင်ခုန်သံကို ပိုလို့တိုးလာစေတယ်။ ကိုယ့်ကိုလှတယ်လို့ ပြောတာကို ဘယ်မိန်းခလေးကမကြိုက်ပဲနေမှာတဲ့လဲရှင်။ အခန်းထဲကိုရောက်တဲ့အထိ ဖြူစင်လက်တွေအေးစက်နေဆဲပါ။ ဖြူစင်ငိုချင်နေမိတယ်။

ဖြူစင်သိနေခဲ့တယ်လေ။ ဟိုးငယ်ငယ်ထဲက ဖြူစင်အပေါ် မေမေအရင်းလို အမတစ်ယောက်လို စောင့်ရှောက်ခဲ့တဲ့မေမေ။ ခုဖြူစင် ဖေဖေကွယ်ရာမှာ ဖေဖေ့ ညီနဲ့အတူတူ။ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုကျေနပ်မှုပေးနိုင်လောက်တဲ့ အထိ ဖေဖေမစွမ်းဆောင်နိုင်တော့တာ ဖြူစင်လဲသိနေခဲ့တာပဲ။ နှလုံး၊သွေးတိုးတွေနဲ့ ကျောက်ကပ်ရောဂါပါရှိနေတဲ့ ဖေဖေဆီက လိုသလောက်မရနိုင်တော့တဲ့ မေမေကို ဖြူစင်ကိုယ်ချင်းစာမိပေနဲ့ အခုလို အမှန်တကယ်ကြုံလာတော့လဲ ဖြူစင်လက်မခံနိုင်သေးဘူး။

ဖေဖေအတွက်ရင်ထဲမှာ တင်းကျပ်နေသလို အပျိုစင်လေးဖြူစင်အတွက်တော့ လူသား နှစ်ဦးလိုးတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိလေးက ရင်ဖိုစေမိတာအမှန်ပါပဲ။ စားပွဲပေါ်မှာ စီစီရီရီရှိနေတဲ့ စာအုပ်တွေကြားကို အကြောင်းမဲ့လှန်လှောရှာနေမိတဲ့ ဖြူစင်ပုခုံးလေးကို ဖွဖွလေးထိခတ်လိုက်ရင်း

“ ဖြူစင်လေးက ဆရာဝန်မကြီးတောင် ဖြစ်တော့မှာပေါ့”

“ အား….အမေ့”

ရုတ်တရက်မို့ ဖြူစင်တုန်သွားမိတယ်။ ယောင်ရင်း နောက်ကိုဆုတ်လိုက်မိတဲ့ ခြေလှမ်းတွေက အန်ကယ်ရင်ခွင်ထဲမှာ အဆုံးသတ် သွားတယ်လေ။ ခါးလေးကို အသာထိန်းရင်းပြည့်တင်းတဲ့ တင်သားတွေနဲ့ ထိကပ်လာတဲ့ အန်ကယ် ပေါင်ရင်း က ဖောင်းနေတဲ့ အရာတစ်ခု……….။

“ အို………………..”

တခဏလေးပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ နဂိုကမှရင်ဖိုနေမိတဲ့ ဖြူစင်အတွက်တော့ ရင်ထဲမှာ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ပေါက်ကွဲသွားခဲ့တယ်။ 

“ အန်ကယ်တူမလေးတောင် အပျိုကြီးလုံးလုံးဖြစ်နေပြီကြည့်စမ်းအရင်က ခလေးပုံလေးနဲ့ အန်ကယ်ကို မုန့်ဖိုးတောင်းတာ မှတ်မိသေးလား”

အန်ကယ်လေး ဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိပေမဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ ရှက်သွေးတွေဖြာလို့ပေါ့။ ရဲနေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ပဲ အန်ကယ်လေးကို ရယ်ပြရင်း

“ သမီး ကျောင်းပြန်သွားတော့မယ် အန်ကယ် စာအုပ်ကျန်ခဲ့လို့ လာယူတာ”

“ အော် အေးအေး”

ပြောရင်း အခန်းပြင်ကို ထွက်သွားတဲ့ ဖြူစင့်နောက်ကနေလိုက်လာတဲ့ အန်ကယ်ဆီက

“ အော် သမီးခဏ”

စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲကနေတစ်ထောင်တန်တစ်အုပ် ကိုထုတ်ယူလိုက်ရင်း

“ သမီး အတွက်မုန့်ဖိုး အန်ကယ်ရောက်ထဲက မပေးရသေးဘူး”

“ အာ ရပါတယ် အန်ကယ်ရဲ့”

“ မဟုတ်တာ ငယ်ငယ်ကဆို မုန့်ဖိုးတောင်းပြီးတော့ ကြီးမှမယူချင်တော့ဘူးလား”

“ အဲ့လိုတော့မဟုတ်ပါဘူးအန်ကယ်ရယ်”

“ ရော့ရော့သမီးလိုတာရှိရင်သုံး”

အန်ကယ်လက်ထဲက တစ်ထောင်တန်တစ်အုပ်ကို ယူရင်း ဖြူစင်တံခါးဝဆီ လျောက်လာခဲ့တယ်။

“ မေမေ သမီးသွားပြီးနော် အန်ကယ်လဲ သွားပြီ”

“ အော် အေးအေးကောင်းကောင်းသွားနော် သမီး ကားယူသွားပါလား”

“ မယူတော့ဘူးမေမေ”

အခန်းထဲကနေလှမ်းအော်တဲ့ မေမေအသံကိုပြန်ဖြေရင်း တံခါးကို အပြင်ကနေ သော့ခတ်လိုက်မိတယ်။သော့ခတ်ပြီးပေမဲ့ ဖြူစင်ခြေလှမ်းတွေက မလှပ်ရှားမိသေးပါဘူး။ အချိန်ကပဲ တစ်နာရီသာသာရှိနေပြီ ကျောင်းက သုံးနာရီဆိုပြီးပြီပဲ။ ပြီးတော့ အရမ်းကို လှုပ်ရှားနေမိတဲ့ ဖြူစင်ရင်ခုန်သံတွေ……….။

ဖြူစင်တို့အိမ်ရဲ့ အရှေ့လှေကားတစ်ဆစ်ချိုးလေးမှာ တစ်ယောက်ထဲ ထိုင်ရင်း ဖြူစင်စိတ်တွေကို တည်ငြိမ်အောင်ကြိုးစားနေမိတယ်။ နာရီကိုကြည့်လိုက်မိတော့ တစ်နာရီခွဲကျော်ကျော်…..

ဒီအချိန်ဆို မေမေနဲ့အန်ကယ်လေး ဘာတွေများဖြစ်နေမလဲ။ သိနေပေမဲ့ လဲ ဖြူစင်ထပ်တလဲလဲကို သိချင်နေမိပြန်တယ်။ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတဲ့ ရင်ခုံသံတွေကို မခံနိုင်တဲ့အဆုံး ဖြူစင်လက်က မေမေဖုန်းနံပါတ်လေးကိုနှိပ်လိုက်မိတယ်။

...................................................................................................................

" လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသော တယ်လီဖုန်းမှာ............."

အို.............

ကြားဖူးနေတဲ့ အသံဆိုပေမဲ့ အခုတစ်ခါက ဖြူစင်ရင်ကို ပိုပြီးလှုပ်ရှားစေခဲ့တယ်။ အဆက်အသွယ် ကင်းမဲ့တဲ့ ဆိတ်ကွယ်ရာ အခန်းလေးထဲမှာ ခုချိန်ဆို........အတွေးတွေနဲ့ တုန်ရီနေတဲ့ ဖြူစင်ကို နောက်ကနေဖွဖွလေးတို့လိုက်တဲ့ အသိကြောင့်ဖြူစင်လန့်သွားမိတယ်။

" အမေ့"

လှည့်ကြည့်လိုက်မိတော့ မောင်ရယ်လေ။

" ဘာလို့ ဒီလောက်လန့်ရတာလဲ မ ရဲ့ အိမ်ထဲ မဝင်ဘူးလား"

" အင်း သော့မေ့ခဲ့လို့  အလုပ်ချိန်ရောဘယ်တော့ပြီးမှာလဲ"

" ခဏနေပြီးတော့မှာ လှေကားတွေတံမြက်စည်းလှဲပြီးရင်"

" အော်"

" မ...."

" အင်း..."

" ခဏနေတွေ့ရအောင်နော်"

" အင်း...."

ဖြူစင်နှုတ်ကဖွဖွလေးပြောရင်း ရင်ခုန်စွာနဲ့ခေါင်းလေးညှိမ့်လိုက်မိတယ်။

" အပေါ်ကအခန်းလေးထဲမှာစောင့်နေမလား မ"

" အင်း....."

ဖြူစင် ကိုယ်ကိုကိုယ်ထိန်းချုပ်မှုကင်းမဲ့စွာနဲ့ ဖြေနေမိတယ်။ သူဆင်းသွားတော့မှ ဓါတ်လှေကားထဲကို ဝင်ရင်း တိုက်ခေါင်မိုးထပ်က ဝန်ထမ်းတွေနားတဲ့ အခန်းလေးဆီကို ဦးတည်မိတော့တယ်။

...................................................................................................................

" အလားကားပါကွာ သူဌေး သမီးသာပြောတယ် အဖေက သူ့ကို ခွေးလိုထားတာ"

အိမ်ရှေ့ကနေပျံ့လွင့်လာတဲ့ အသံကိုကြားပေမဲ့ ဖြူစင် အရေထူနေပါပြီ။အိပ်ပျော်နေတဲ့ သားမျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း ဖြူစင်မျက်ဝန်းမှာမျက်ရည်စလေးတွေ စို့လို့ပေါ့။

ပုလင်းသံခွက်သံတွေနဲ့ လေးလေးပင်ပင် စကားပြောသံတွေက ဖြူစင်ညတိုင်းကြားနေရတဲ့ အသံတွေလေ။အချစ်ကို ကိုးကွယ်မိတဲ့ ဖြူစင်ပဲမှားခဲ့တာပါ။ ဝဋ်ကြွေးလို့ပဲ မှတ်ရတော့မှာပေါ့။ အချစ်ဦးမို့ရူးခဲ့တဲ့ တန်ကြေးကဒါပဲလား။ ကိုယ့်ကိုကိုပြန်မေးရင်း အိပ်ပျော်ဖို့ပဲ ကြိုးစားနေမိတယ်။ သားလေးရဲ့ အဖေဆိုတာပြလို့ ရရင်ပဲ ဖြူစင်ကျေနပ်ပါပြီလေ။

သာကေတဆိုတဲ့ ရပ်ကွက်လေးထဲက အိမ်သေးသေးလေးတစ်လုံးထဲမှာပေါ့။ ဒီအိမ်လေးဆိုတာလဲ မေမေ ဝယ်ပေးထားတာလေ။ သူနဲ့ မှားခဲံပြီးရတဲ့ ကိုယ်ဝန်ကိုလွယ်ထားရပြီဆိုတာ သိသိချင်းပဲ ဖြူစင် သူ့နောက်ကိုလိုက်ခဲ့မိတယ်။ ယုံကြည်အားကိုးမှု့တွေနဲ့ပေါ့။ ခုတော့ ဟိုးအရင်က သူဆိုတာ မရှိတော့ပါဘူးလေ။

လူအသစ်စိတ်ဓတ်အသစ်နဲ့ လူပေလူတေကိုဖြစ်လို့။ တစ်ပတ်တစ်ခါလာတဲ့ မေမေက ထောက်ပံ့ နေလို့သာဖြူစင် အသက်ရှင်နေတာ။ ဖေဖေကတော့ သူဘဝမှာ သမီးဆိုတာ မရှိဘူးတဲ့လေ။ ဝမ်းနည်းမိပေမဲ့ ဖြူစင်အမှားအတွက် ဖြူစင်ခံရဲပါတယ်။...

" ဖေဖေ ရော နေကောင်းရဲ့လား မေမေ"

" အင်း ကောင်းပါတယ် မေမေလဲ ဖေဖေကို ပြောနေပါတယ် သမီးအကြောင်းတွေ"

ဖေဖေဘာပြန်ပြောလဲလို့ ဖြူစင်မမေးရဲပါဘူး။ ပြီးတော့.......စို့လာတဲ့ မျက်ရည်စတွေကို မေမေမမြင်အောင်သုတ်လိုက်မိတယ်။

" သမီး ယောင်္ကျားရော"

" သူ အလုပ်သွားတယ် မေမေ"

" ဘာ အလုပ်လုပ်လဲ အခု"

" သိမ်ကြီးဈေးက ကုန်ခြောက်ဆိုင်မှာ လုပ်တယ်"

" အော်"

" မေမေ လဲ ထိုင်ဝမ်ခဏသွားမလို့ အလုပ်နဲ့လေ သမီး အန်ကယ်နဲ့ အတူသွားမှာ နှစ်ပတ်လောက်ပဲ"

မေမေ စကားသံကြားမှ ဟိုးအရင် ကအကြောင်းတွေ ဖြူစင်ခေါင်းထဲ တရေးရေးပေါ်လာမိတယ်။

" အော်"

တစ်လုံး ထဲ ဖြေရင်း နှစ်ဦးသား တိတ်ဆိတ်နေမိတယ်။ ခဏကြာတော့ ဒါဆိုမေမေပြန်တော့မယ် မေမေသွားတဲ့ အချိန်သုံးဖို့သမီးကို တစ်ခါထဲ ပေးထားခဲ့မယ်နော်။

ဖြူစင်ဘာမှမပြောပဲ ခေါင်းလေးသာငြိမ့်မိတယ်။ မထင်မှတ်ပဲ ခိုးရာလိုက်ပြေးပြီးတော့ လောကအကြောင်းဘာမှနားမလည် မလုပ်တတ်မကိုင်တတ်နဲ့ ဒီလို ဘဝမျိုးကိုဖြူစင်စိတ်ကူးလေးနဲ့တောင် နေမကြည့်ခဲ့မိဘူးလေ။ ခုတော့.......လက်ထဲကို ရောက်လာတဲ့ထောင်တန်အုပ်တွေကို ဝှက်နေကြနေရာလေးမှာဝှက်ရင်း မေမေကိုနှုတ်ဆက်လိုက်မိတယ်။

" ဂရုစိုက်နော် မေမေ ခရီးသွားရင်"

" အေးပါ....ကဲ ဒါဆို မေမေပြန်ပြီနော်"

အိမ်ထဲကနေထွက်သွားတဲ့ မေမေကို ငေးကြည့်ရင်း အိမ်တံခါးကို ပိတ်လိုက်မိတယ်။ ဒီပြင်ထောင်အိမ်လေးထဲကနေ အပြင်မထွက်တာ အခုဆို တစ်နှစ်လောက်တောင်ရှိတော့မယ်။ သားလေးတစ်သက်ပဲပေါ့။

သူဖြူစင်အပေါ် ရက်စက်ပေမဲ့ သားလေးကိုတော့ သူ့လို စိတ်မနာနိုင်ဘူးလေ။ သားက ဖြူစင်သားပဲဟာ......အိပ်နေတဲ့ သားလေးကို ငေးကြည့်ရင်း ဖြူစင်အတွေးတွေ ကဟိုးအတိတ်ဆီကို ပျံ့လွင့်လို့။ မေမေက အန်ကယ်နဲ့အတူသွားမလို့ဆိုတော့.......

ဒါဆို သူတို့ ဆက်ဆံရေးကရော...........ဖြူစင် ရင်တွေခုန်လာမိတယ်။ မေမေက ဘာလို့များ......။

အို........................

ကွယ်ရာမှ ာဖောက်ပြန်တယ်ဆိုတာမျိုးတွေ ကြားဖူးခဲ့ပေမဲ့ ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်လုံးနဲ့အတူ နေတယ်ဆိုတာ ဖြူစင်မကြားခဲ့ဘူးဖူး ..။ ဒါပေမဲ့ မေမေကိုတော့ ကိုယ်တိုင်ကြုံခဲ့ရဘူးတယ်။ ယောင်္ကျားမရှိတဲ့ အချိန် ခဲအို နဲ့ အတူလင်မယားလိုနေဖို့ဆိုတာ .....

ဟင်း..............ဖြူစင်ဆက်မတွေးရဲပဲ သက်ပျင်းကိုသာ ဖွဖွလေးချလိုက်မိတယ်။

" အေ့........."

" မင်းယောက်ခမ အဖိုးကြီးက သမီးတစ်ယောက်ပဲ ရှိတာမလား.."

" အေး ဟုတ်တယ် ဘာမှစောက်သုံးမကျတဲ့ အဖိုးကြီးပါကွာ"

အိမ်ရှေ့ကနေလွင့်ပျံ့လာတဲ့ စကားသံတွေကိုဖြူစင်အတိုင်းသား ကြားနေမိတယ်။ တစ်ထပ်ပြင်ထောင်အိမ်လေးရဲ့ အိပ်ခန်းလေးက ဖြူစင့်နားခိုရာလေးပေါ့။

ညတိုင်းရပ်ကွက်ထဲက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အရက်ဝိုင်းဖွဲ့တိုင်း ဖြူစင်ဒီအခန်းလေးထဲမှာပဲလေ။ ညည့်နက်လို့မူးလာတိုင်း မကြားဝံ့မနာသာ စကားတွေကို လစ်လျူရှု့ရင်းသူ့ကိုတွဲပြီး အိပ်ယာထဲ ပို့ရတာလဲဖြူစင်ရဲ့ တာဝန်တစ်ခုလို ညတိုင်းပြုနေကျအလုပ်တစ်ခုပေါ့။

" မင်း မိန်းမက ဖြူဖြူ လုံးလုံး နဲ့ဒီလောက်မိုက်တဲ့ မိန်းမရထားတာတောင် မင်းကလစ်လျူရှု့နိုင်လိုက်တာ ငါ့ကောင်ရာ ငါနဲ့များလဲလိုက်ချင်ပါဘိ"

" ဟဟ....ဒီမိန်းမက လိုးလို့သာကောင်းတာ အိမ်မှာ ဘာအလုပ်မှမလုပ်ပဲ ကလေးပဲ အကြောင်းပြနေတဲ့ ဟာ  မလဲချင်လဲ လဲကွာ ငါ့ကိုသာ ညတိုင်းအရက်တိုက် ဟားဟား"

" တကယ်လား ဟေ့ကောင် ပြီးမှ လီးလိုတော့ မလုပ်နဲ့နော်"

" ဘာလဲ မင်းက ငါ့မိန်းမကို လိုးချင်လို့လား"

အို...........

ဖြူစင် လက်တွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားတဲ့ အထိ စိတ်တွေလှုပ်ရှားသွားမိတယ်။ ကိုယ်ကိုကိုယ်တောင် မယုံနိုင်လောက်အောင် ကြားလိုက်မိတဲ့ စကားကို မှင်သက်သွားမိတယ်။ ဖြူစင်အပေါ် ဒီလောက်ထိ ရက်စက်လိမ့်မယ်လို့ ဖြူစင်ထိမထားမိဘူးလေ။ တစ်ခြားယောင်္ကျားက ကိုယ်မိန်းမကို ပါးစပ်အရသာခံတာတောင် သူက မီးလောင်ရာလေပင့်လိုက်သေးတယ်။

" မင်း မိန်းမ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကိုကိုင်ပြီးနောက်ကနေအားရပါးရလိုးလိုက်ရလို့ကတော့ကွာ"

" ဟေ့ကောင် မင်း ငါ့မိန်းမကို မှန်းနေတာလား ဟားဟား"

" အေး ငါအိမ်ပြန်ရောက်ရင် ငါမိန်းမ ဟန်သီကို လိုးရင်း မင်းမိန်းမကို တွေးရတာ ခဏလေးပဲ ဟေ့ကောင်ရေခဏလေးပဲ"

" ဟားဟားဟား"

ရမက်ထန်နေတဲ့ စကားလုံးတွေနဲ့ ရယ်သံတွေက ဖြူစင်နှလုံးသားကို တိုးလို့ လှုပ်ရှားလာစေတယ်။

" အေ့"

ဝုန်း.............

" ဟေ့ကောင် ရရဲ့လား "

" အေး ရ....တယ်.............မိဖြူ.............ဒီဖာသယ်မဘာလုပ်နေလဲ"

ဖြူစင်အခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားမိတော့ ယိုင်နေတဲ့ ကိုယ်ကိုထိန်းရင်း နောက်ဖေးကို လမ်းလျောက်လာနေတဲ့ သူ့ကို တွေ့ရတယ်။ ဖြူစင်အမြန်ထိန်းပေးရင်း......

" ငါသေးပေါက်မလို့ နောက်ဖေးလိုက်ပို့"

အိမ်သာထဲ ကပြန်ထွက်လာတဲ့ သူ့ကို ထိန်းရင်း အိမ်ရှေ့အရက်ဝိုင်းဆီကို တွဲပို့ပေးပြီးတော့

" ဒီမှာ ထိုင်အုံးလေ အခန်းထဲမှာ နင်တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေမှာပေါ့"

" ဖြူ အိပ်တော့မယ်"

" အာ ခဏထိုင်ပါအုံး"

လက်ကို ဆွဲရင်းအတင်းထိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ ယိုင်သွားတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးက သူ့ဘေးမှာ ပုံ့ပုံ့လေးပြိုဆင်းသွားတယ်။



အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>