Saturday, August 12, 2017

ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၉ )

ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၉ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

ညက သိသမျှ ကြားဖူးသမျှတွေ ခြေတိုအောင် လျှောက်သွားရင်း တော်တော်ပင်ပန်းသွားလို့ အောင်ဘညို(၃) နေတော်တော်မြင့်မှ အိပ်ရာက နိုးသည်။ နိုးပေမယ့် မထသေးဘဲ အိပ်ရာထဲမှာ ပက်လက်လှန်ရင်း ချိုချို ဘယ်များရောက်နေမလဲ လို့ စဉ်းစားကြည့်နေမိသည်။ သူ့ဇာတိမြို့ကို ပြန်သွားတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်နိုင်သည်။ မငြိမ်းကို တွေ့ရင် အခြေအနေကို ပိုပြီး သိနိုင်လိမ့်မည်။ မငြိမ်းက ချိုချိုနှင့် အောင်ဘညို(၃)ကို သဘောတူသည့် သူဆိုတော့ ချိုချိုက သူနှင့် အတူရှိမနေရင်တောင် ဆက်သွယ်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားပေးမှာ သေချာသည်။

ခက်တာက ရန်ကုန်မြို့မှာ အရေအတွက် မည်မျှလောက်အထိ ရှိမည်မှန်း မသိသော ပြည့်တန်ဆာတွေထဲမှာ မငြိမ်းကို ဘယ်လို ရှာရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ ချိုချို နှင့် အတူ ဒီလောကကို စွန့်ပြီး ကောင်းရောင်း ကောင်းဝယ် လုပ်ကိုင်စားကြဖို့ တနေရာရာကို ထွက်သွားတာများလားဟုလည်း တွေးမိ၏။ ဒါဆိုရင်တော့ ရှာလို့မတွေ့သေးရင်တောင် မငြိမ်းအတွက်  အောင်ဘညို(၃) ဝမ်းသာ ပေးရမည် ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ချိုချို့ကို ရှာဖို့ မငြိမ်းက အဓိက ကွင်းဆက်ဖြစ်နေသည့် အ တွက် လမ်းတွေပေါ်မှာ မငြိမ်းကိုမတွေ့ရတာ အပေါ် အပြည့်အဝ ဝမ်းမသာနိုင် ဖြစ်နေရသည်။

အောင်ဘညို(၃) အောက်ကို ဆင်းလာတော့ စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာနှင့် ထိုင်နေသော ဆရာကြီး အောင် ဘညို(၂) ကိုတွေ့ရသည်။ တခြားအပြင်လူတွေ အမြင်မှာ တထေရာတည်းတူသည့် အောင်ဘညို ၃ ယောက်ကို ခွဲခြားရန် ခက်မည် ဖြစ်သော်လည်း ဘာကြောင့်မှန်း မသိ အချင်းချင်းတော့ တယောက်ကို တယောက် ခွဲခြားသိ သည်။ အောင်ဘညို(၁) ကို မြင်လိုက်တာနှင့် (၃) မျက်လုံးထဲမှာ တဏှာ အခိုးအငွေ့တွေကို အလိပ် လိုက်မြင်လာမိတာကြောင့် ဖြစ်မည် ထင်ပါသည်။

“ မင်းဖို့ အီကြာကွေးနဲ့ လဘက်ရည် ဝယ်ထားတယ်။ ပျော့တောင် ပျော့နေပြီလား မသိဘူး”

“ ဘာဖြစ်ဖြစ်ကွာ ဗိုက်ပြည့်ရင် ပြီးတာပဲ”

မျက်နှာတောင် မသစ်တော့ဘဲ အီကြာကွေးပျော့ပျော့ တချောင်းကို လဘက်ရည် အေးအေးကြီးနှင့် မျှောချလိုက် သည်။ ပြီး မှ မျက်နှာသစ် သွားတိုက် လုပ်ပြီး အောင်ဘညို(၃) ရှေ့ကို ပြန်ထွက်လာသည်။

“ သတို့သားလောင်းကြီး သွားပြီလား”

(၃) အမေးကြောင့် (၂) က မျက်စောင်းထိုးသည်။

“ အရူးဘုံမြှောက် သွားလုပ်မနေနဲ့။ ဒင်းက အရမ်းကြီးကို တက်ကြွနေတာ၊ ညက မင်းက တော်တော်နဲ့ ပြန်မလာ လို့ မသိတာ။ မမဖြူနဲ့ ဖုန်းပြောတာ အကြာကြီးပဲ။ အခုချက်ချင်း ယူမယ်ဆိုတာချည်းပဲ။ ချွဲ ညုနေတာတွေ နား ကြား ပြင်းကပ် လို့  သူများတွေ တွေ့လဲ တွေ့ဆိုပြီး လဘက်ရည်ဆိုင် သွားထိုင်နေလိုက်တယ်”

နှာဗူး နှင့် မမဖြူ အကြောင်းကို အစင်းသိဖြစ်နေသည့် အောင်ဘညို(၃) အသာလေး ငြိမ်နေလိုက်မိသည်။ မမဖြူ ၏ ကိုယ် ခန္ဓာနှင့် ရက်ရက်ရောရော တုန့်ပြန်မှုတွေကို နှာဗူးကောင်က ဘယ်လိုမှ မရှောင်နိုင်မှာ၊ လက်မလွှတ်နိုင် မှာကိုလည်း သိ နေသည်။ နောက်ပြီး သူပြောသလို မမဖြူ၏ ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုကလည်း လူတိုင်း မက်လောက် စရာ ဖြစ်သည်။ ကိုယ့်ရပ် ကိုယ့်ရွာကို ခွဲခွာပြီး ရန်ကုန်တက်လာခဲ့သည်မှာ တိုးတက်ကြီးပွားမှုကို ရှာဖွေဖို့ မဟုတ် ပါလား။ နှာဗူး ကောင်ကို အောင် ဘညို(၃) အပြစ်မမြင်ရက်ပါ။

သဲသဲကို မစွန့်နိုင်သည့် ဆရာကြီးကိုလည်း နားလည်ပါသည်။ အောင်ဘညို(၃) ချိုချို့ကို သနားသည်။ သူ့ဘဝ လေးကို ကယ်တင်စောင့်ရှောက်ချင်သည်။ မယားဝတ္တရား ကျေပွန်မှာ သေချာသည့် အပြင် သူ့ကို စွဲစွဲလမ်းလမ်း ချစ်နေရှာသော ချိုချို နှင့် အတူ ဘဝကို အေးအေးချမ်းချမ်း ကျော်ဖြတ်ချင်သည်။ ဒါပေမယ့် သဲသဲက ရင်ထဲက တနေရာမှာ အမြဲတမ်းရှိ နေ တာကိုတော့ အောင်ဘညို(၃) သိနေပါသည်။

“ မင်း အပြင်သွားဦးမလား”

“ မသွားသေးပါဘူး။”

“ မင်းကောင်မလေး ဆီသွားချင်ရင်လည်း ညနေလောက်မှသွားကွာ၊ ငါ အပြင် ခနထွက်လိုက်ဦးမယ်။ မင်းဖို့ နေ့လည်စာ ဝယ်လာခဲ့မယ်။”

“ အေး ..အေး”

ဆရာကြီး ခေါင်းငိုက်စိုက် နှင့် အပြင်ထွက်သွားသည်။ သူ့ကိုကြည့်ရတာ တော်တော် စိတ်ညစ်နေပုံရသည်။ ဒီ ကောင်က အောင်ဘညို(၃) နှင့်လည်းမတူ နှာဗူးလိုလည်း မဟုတ် စဉ်းစဉ်းစားစား ပူပူပင်ပင် ရှိတတ်လွန်းသည်။ အခု ကိစ္စမှာ အောင် ဘညို(၃) နှင့် (၁) က ခေါင်းထဲ သိပ်ထည့်မထားပေမယ့် သူ့ကိုတော့ တော်တော် ဖိစီးနေပုံ ရသည်။ အမှန်တော ချိုချိုက သူ ထားရာနေ စေရာသွားမည့် တကောင်ကြွက် မိန်းကလေးတယောက်ဆိုတာကို သိနေလို့ (၃) လည်း ခုလိုနေနိုင်ခြင်း ဖြစ် ပါသည်။ နှာဗူးကတော့ မမဖြူကို လက်ထပ်ဖို့က လွဲရင် ကျန်တာတွေ စဉ်းစားသည့် ပုံမရှိပါ။

အောင်ဘညို(၃) အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ လှဲပြီး စာဖတ်နေစဉ် (၂) ပြန်ရောက်လာသည်။

“ သဲသဲ ဆီသွားတာလား။”

“ ဒီအချိန် ကျောင်းမှာပဲ ရှိမှာပေါ့။ စိတ်ညစ်လို့ လဘက်ရည်ဆိုင်သွားထိုင်ရင်း အကြံထုတ်တာ”

“ အကြံရလား”

“ အေး၊ ဒါပေမယ့် ဖြစ်နိုင်ချေ ရာခိုင်နှုန်းတော်တော်နည်းတယ်။ ခက်တာက ငါစဉ်းစားလို့ ရတာက အဲဒီတခုပဲ တွေ့တယ်။”

“ ဘယ်လိုတုန်းဟ”

“ မင်း စဉ်းစားကြည့်ကွာ၊ မိန်းကလေး ၃ ယောက်နဲ့ ယောက်ျား ၃ ယောက် ယူကြတာက ဘာမှမဆန်းဘူး။ မိန်းကလေး  ၃ ယောက်နဲ့ ယောက်ျား တယောက်ဆိုတာက ဂွကျနေတယ်။ ငါတို့က ၃ ယောက်ဆိုပေမယ့် တကယ်က တယောက်ထဲပဲ လေ။ အားလုံးကလဲ တယောက်ထဲလို့ပဲ လက်ခံထားကြတာ။ မိန်းကလေးတွေက တနိုင်ငံစီ ဆိုလည်း ဟုတ်သေးရဲ့။ ပေါ် ကုန်ရင် ရှုပ်ကုန်မှာ”

“ ငါနဲ့ ချိုချို နဲ့ကတော့ လူမသိ သူမသိ ဇာတ်မြှုပ်နေရလည်း ရပါတယ်။ ပိုတောင် သဘောကျသေးတယ်”

“ အေးပါ။ မင်းဘက်က အဲဒီလိုမျိုးတော့ ရှိပါတယ်။ ငါနဲ့ ဟိုကောင်နဲ့ က ရှုပ်နေတာ။ သဲသဲရော မမဖြူရော ကိုယ့်အသိုင်း အ ဝိုင်းနဲ့ ကိုယ့်သိက္ခာနဲ့ ကိုယ်နေကြတာ။ ငါတို့ အဖြစ်ကလည်း လူသိအောင်ပြောလို့ မရတော့ မယားပြိုင်သဘောမျိုး ဖြစ် သွား ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ဟိုဂြိုဟ်သားကို ပြန်ရှာလို့ရရင်လည်း ကောင်းသားကွာ၊ တယောက်ထဲ ပြန်လုပ်ခိုင်းလိုက်ရင် အေးရော”

အောင်ဘညို(၃) လည်း တွေးမိပါသည်။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်မှာ သူနှင့် ချိုချိုက အနေသာကြီးလို ဖြစ် နေတာ ကြောင့်ရော အဖြေမထုတ်တတ်တာကြောင့်ရော အသာမျှောလိုက်နေမိခြင်း ဖြစ်သည်။

“ အခု …မင်း ဘယ်လို စိတ်ကူး ရလာသလဲ။”

(၂) က လက်ထဲက ထမင်းထုပ်တွေကို နောက်ဖေးမှာ သွားထားလိုက်ပြီး (၃) ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ ငါတို့ ၃ ကိုယ်ခွဲလိုက်တာ ၁ နှစ် ပြည့်တော့မယ်၊ လေးငါးရက်ပဲ လိုတော့တယ်။ မင်းမှတ်မိသလား။”

“ ဟင့်အင်း … ငါ ..အဲဒါ မေ့နေတယ်။”

“ အဲဒီတုန်းက သူပြောသွားတယ်လေ ငါတို့ဆီက နမူနာတွေ လာယူတယ်ဆိုတာ၊ ခုလို တနှစ်ပြည့်တဲ့ အချိန်မှာ သူတို့ တခေါက်ပြန်လာရင်လည်း လာနိုင်တယ်။”

“ သိပ်မသေချာဘူးလေကွာ”

“ အေးလေ၊ ဒါကြောင့် ရာခိုင်နှုန်း နည်းတယ်လို့ ငါပြောတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူ့ကို အဲဒီနားမှာ ငါတို့သွားပြန်ရှာပြီး ပြန် ပေါင်း ခိုင်းလိုက်ရင် ကောင်းမလားလို့၊ လက်ရှိ အခြေအနေတွေကိုကွာ …. တယောက်ထဲ အနေအထားနဲ့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရင် ကောင်းမလားလို့ပါ။ တယောက်ထဲ ဖြစ်သွားတဲ့ အောင်ဘညိုက ရွေးမယ့် ရလဒ်ကိုပဲ လက်ခံ လိုက်တာ အဆင်ပြေမယ် ထင်တယ်”

“ မဆုံးဖြတ်တတ်ရင်ရော”

“ အဲဒီကျတော့လဲ အဲဒီ အလျှောက်ပေါ့ကွာ၊ အခု အတိုင်းက မလွယ်ဘူးကွ၊ မမဖြူတို့ သဲသဲတို့ မင်းကောင်မလေး ချိုချိုတို့၊ နောက်ပြီး သူတို့ အသိုင်းအဝိုင်းတွေ ငါတို့ မိတ်ဆွေတွေ အသာဖယ်ထားဦးကွာ၊ အမေနဲ့ အဖေကို တောင် ဘယ်လိုရှင်း မလဲ၊ သူတို့က မိဘမို့ လက်ခံကြတယ် ထားကွာ၊ ကျန်တဲ့သူတွေက အောင်ဘညို ၃ ယောက် ဆိုတာကို ဘယ်လို ယုံကြ မလဲ။ နောက်ဆုံးကွာ အစိုးရ တရားဝင် မှတ်တမ်းမှတ်ရာတွေ မှာတောင် အောင်ဘညိုကတယောက်ထဲကွ။ ငါတို့ တ သက်လုံး ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနဲ့ ဒီလိုပဲ နေနိုင်မှာလား”

ရှည်လျားစွာ ပြောလိုက်ပြီးနောက် ဆရာကြီး သက်ပြင်းချသည်။ သူပြောတာ မမှားမှန်း အောင်ဘညို(၃) သိပါ သည်။ ဒါ ပေ မယ့် ကံကောင်းထောက်မစွာ ပြန်ပေါင်းလို့ ရနိုင်ခဲ့လျှင် တယောက်တည်းသော အောင်ဘညိုက ချိုချို့ကို မရွေးချယ်မှာကို တွေးပြီး စိုးရိမ်နေမိ၏။ ၂ ကိုယ်ခွဲလောက်ဆိုရင်လည်း ကောင်းသားဟု တွေးမိသည်။ တယောက်က မမဖြူ သို့မဟုတ် သဲသဲ ကို ယှဉ်စဉ်းစားချိန်မှာ သူက ချိုချို့ကို ခေါ်ပြီး အဝေးဆုံး တနေရာကို ထွက်သွားလိုက်ရုံပင်။

“ ပြန်ပေါင်းဖို့ အကြံကို မင်းဘယ်လို သဘောရသလဲ။ ဟိုကောင်ကတော့ သဘောတူချင်မှ တူမှာ။ ဒါကြောင့် မင်းကိုအရင် တိုင်ပင်တာ။”

“ ငါလဲ မပြောတတ်ဘူးကွာ၊ စဉ်းစားကြည့်ဦးမယ်။”

အောင်ဘညို(၃) အနေဖြင့် ဖြစ်နိုင်ချေ အလွန်နည်းသည့် ဒီအကြံကို ကန့်ကွက်လိုသော စိတ်မရှိပါ။ အမှန်တ ကယ်ပင် ဆုံးဖြတ်ရ ခက်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ သူ့ဆီက သောင်မတင် ရေမကျ စကားကို ကြားတော့ ဆ ရာ ကြီးလည်း နည်းနည်း စိတ်ညစ် သွားပုံရသည်။ ထပ်မပြောတော့ဘဲ အခန်းထဲဝင်သွားသည်။ အောင်ဘညို(၃) လည်း ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို ဆက်ဖတ် ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် အာရုံထွေပြားပြီး စာထဲမှာ စူးစိုက်လို့ မရဘဲ ဖြစ် နေသည်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှ လုပ်စရာမရှိ၊ ဘာ လုပ်ရမှန်းလည်း မသိတာကြောင့် စာကိုပဲ ပေတေပြီး ဆက်ဖတ် နေလိုက်၏။ ဗိုက်ဆာ လာတော့ ထမင်းထစားသည်။ ပြီးတော့ စာဆက်ဖတ်သည်။

ညနေစောင်းတော့ သဲသဲကို ကျောင်းကြိုဖို့ ဆရာကြီး ထွက်သွား၏။ အပြန်မှာ ဟင်းဝင်ဝယ်လာမည် ဆို၍ အောင် ဘညို (၃) က ထမင်းအိုး တည်ထားလိုက်သည်။ စိတ်ရှုပ်နေသည့် ဆရာကြီးက သဲသဲနှင့် လေသိပ်ရှည်မ နေ ဘဲ ပြန်လာပုံရ သည်။ ထမင်းအိုးတည်ပြီးလို့ အောင်ဘညို(၃) ရေချိုးဖို့ ပြင်နေစဉ် ပြန်ရောက်လာသည်။

“ ဟိုကောင်က အန်ကယ်လ်နဲ့ ဒင်နာတခု လိုက်သွားရမယ်တဲ့ ဖုန်းလှမ်းဆက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ဟင်းလျှော့ဝယ် လာ တယ်။”

“ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒီကောင့် ပုံစံက အေးအေးဆေးဆေးပဲနော်၊ ငါတို့လို ခေါင်းစားနေပုံမရဘူး။”

“ အဲဒါကြောင့် စိတ်ပိုရှုပ်တာပေါ့ကွာ၊ ဒီကောင့်နှယ် ဘယ်လို စိတ်ကူးရပြီး မမဖြူကို သွားချိုင်ရသလဲ မသိဘူး။”

“ ဟိုက ချိုင်တာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာပေါ့”

မမဖြူ ကိုယ်တိုင် အပေါ်က တက်လုပ်ပေးတာကို ခံရဖူးသည့် အောင်ဘညို(၃) ကပြောလိုက်ရာ (၂) က ခေါင်းရမ်း၏။

“ မမဖြူ ဘယ်လောက် အနေတည်သလဲဆိုတာ မင်းလဲ သိပါတယ်။ ၃ ယောက် ဖြစ်ပြီးကထဲက ဒီကောင်ကိုက ဂျိုထောင် နေတာ။”

“ ငါလဲ မပြောတတ်ပါဘူးကွာ”

ကိုယ့်ဖက် မပတ်အောင် (၃) က လျှော့ချလိုက်ရသည်။ မမဖြူကို တခါ ရောကြိတ်ဖူးတာ တခုတည်းနှင့် မမဖြူ ကိစ္စမှာ နှာ ဗူးက သူ့အပေါ် နိုင်ကွက်ရထားသည် မဟုတ်ပါလား။

ထမင်းစားပြီးနောက် အောင်ဘညို(၃) က စာဖတ်၍ (၂) က တီဗီကြည့်နေစဉ် အိမ်ရှေ့မှ ခေါ်သံကြားရသည်။

“ ကိုအောင်ဘညို၊ ကိုအောင်ဘညို ရှိပါသလား”

တံခါးဝနှင့် နီးသည့် (၂) က ထချောင်းကြည့်သည်။

“ မိန်းမ တယောက်ကွ၊ ငါလဲ မသိဘူး။”

အောင်ဘညို(၃) ထကြည့်လိုက်ပြီးနောက် လှိုက်ကနဲ ဝမ်းသာသွားရသည်။ သူက မငြိမ်းကို တွေ့အောင်မရှာ နိုင်ပေမယ့် မငြိမ်းက သူ့ကို ရအောင်ရှာနိုင်ခဲ့ပြီ မဟုတ်ပါလား။

“ ငါ့ အသိကွ၊ ငါထွက်တွေ့လိုက်မယ်၊ လိုလိုမယ်မယ် အခန်းထဲ ဝင်နေပါလား”

တီဗီ မြန်မြန် ပိတ်ပြီး (၂)က အခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ အပြင်ကို အပြေးတပိုင်း ပြေးထွက်လာသော အောင် ဘညို(၃) မှာ မငြိမ်း၏ ခပ်တည်တည်မျက်နှာကြောင့် ခြေလှမ်းများ တုန့်သွားရသည်။

“ ကျွန်တော် မငြိမ်းကို လိုက်ရှာနေတာ”

“ ကြားတယ်။ ကျွန်မ အသိကောင်မလေးတယောက်ဆီက သတင်းရလို့ လိုက်လာတာ။”

“ မငြိမ်း ကျွန်တော့် အိမ် ဘယ်လိုသိတာလဲ”

“ အရင်ထဲက စုံစမ်းထားတာ၊ ဒါနဲ့ နေပါဦး ရှင့်ဟာရှင် အသစ်လေးတယောက်နဲ့ အဆင်ပြေနေပြီးမှ ကျွန်မ ကို ဘာလို့ လိုက် ရှာနေရတာလဲ”

“ ဗျာ၊ ဘယ်က အသစ်ကလေးလဲ။ ပေါက်ကရတွေဗျာ”

“ ရှင့်ကို ကောင်မလေး ငယ်ငယ်ချောချောလေး တယောက်နဲ့ ချိုချိုက တွေ့တယ်တဲ့”

ဒါကြောင့် ချိုချို ထွက်သွားတာဟု အောင်ဘညို(၃) သဘောပေါက်လိုက်မိသည်။ ကောင်မလေး ငယ်ငယ် ချော ချော ဆိုတာ က သဲသဲ နှင့် ဆရာကြီးပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ချိုချို့ကို အထင်မလွဲစေချင်ပါ။ ထို့ ကြောင့် စွန့်စားဖို့ ဆုံးဖြတ် လိုက်ရသည်။

“ အဲဒါ ကျွန်တော့် အကိုပါ။ ကျွန်တော်နဲ့ သိပ်တူပါတယ်။ မငြိမ်း မယုံရင် အထဲဝင်ခဲ့ပါ”

နားဝေတိမ်တောင် မျက်နှာနှင့် မငြိမ်း အိမ်ထဲလိုက်လာသည်။ သူ့ကို ကုလားထိုင် တလုံးမှာ ထိုင်ခိုင်းထား၍ အိပ်ခန်းထဲဝင် ပြီး ဆရာကြီးကို ခပ်တိုးတိုး အတိုချုပ် ရှင်းပြရသည်။

“ ချိုချိုက မင်းနဲ့ သဲသဲကို မြင်ပြီး ငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားတယ်။ မင်းလိုက်ရှင်းပြပေးပါ”

“ အဲ …အဲဒါကြီးက ချိုချိုလား”

“ ချိုချို နဲ့ ဆွေမျိုးလိုခင်တဲ့ အမကြီးပါ။ မင်းကို ငါ့အကိုလို့ ပြောထားတယ်။ ခနလေးပဲကွာ၊ မျက်နှာပြရုံပါပဲ”

ခနတွေသွားပြီးမှ ဆရာကြီး ထလိုက်လာသည်။ အဝတ် အစားကလွဲပြီး တထေရာတည်းတူသည့် အောင်ဘညို ၂ ယောက် ကိုမြင်တော့ မငြိမ်း ကြောင်သွား၏။

“ မငြိမ်း ဒါ ကျွန်တော့် အကို၊ တူတယ် မဟုတ်လား”

“ ဟုတ်တယ်၊ တကယ်ကို ချွတ်စွပ်တူတာ”

“ ကျွန်တော်တို့ကို ခနခန လူမှားခံရတတ်တယ်။ ဟိုဒင်း …ချိုချို ..တွေ့တယ် ဆိုတာ ကျွန်တော့် ကောင်မလေး သဲသဲ နဲ့ ကျွန် တော်ပါ။ မင်းကလည်း အမွှာ အကို ရှိတယ်ဆိုတာ ပြောပြမထားဘူးလား”

“ ဟို … အကိုတွေ ရှိတယ်ဆိုတာတော့ ပြောဖူးတယ်။ အ ..အမွှာဆိုတာတော့ မပြောမိဘူး”

“ ကဲ ..ကဲ .. အမတို့ အေးအေးဆေးဆေး ပြောကြပေါ့။ ကျွန်တော် အထဲမှာ အလုပ်ကလေး ရှိလို့ ခွင့်ပြုပါဦး”

ဆရာကြီး ပြန်ဝင်သွား ပြီးနောက် အောင်ဘညို(၃) က မငြိမ်းကို ဝင့်ကြွားစွာ ကြည့်လိုက်ရင်း

“ ကဲ … မငြိမ်း တွေ့တယ်နော်၊ ချိုချို့ကို ရှင်းပြပေးပါဗျာ။”

သက်သေ အထောက်အထား ပြလိုက်ပေမယ့် မငြိမ်း ပုံစံက ပြောင်းလဲ မသွားဘဲ ခုနက အတိုင်း ခပ်တည် တည် ပင် ဖြစ် သောကြောင့် အောင်ဘညို(၃) အံ့သြနေမိသည်။

“ အပြင်မှာ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောလို့ ရမလား။”

“ ရတယ်..ရတယ်၊ ခနစောင့်”

မတော်တဆ နှာဗူးပြန်လာရင် ထပ်ရှင်းနေရမှာ စိုးသည့် အပြင် သူနှင့် မငြိမ်းစကားတွေကနေတဆင့် ချိုချို့ အသက်မွေး ဝမ်းကျောင်း လုပ်ငန်းကိစ္စတွေပါ အထဲကနေ ဆရာကြီး မကြားစေချင်တာကြောင့် အောင်ဘညို(၃) ဝမ်းသာ အားရသ ဘောတူလိုက်သည်။

အပြင်ဘက်မှာလည်း မှောင်နေပြီဖြစ်လို့ နှာဗူး ပြန်လာရင်လည်း လူလုံးမကွဲလောက်ပေမယ့် ပိုပြီးသေချာအောင် မငြိမ်းကို ဆန့်ကျင်ဘက် ခေါ်သွားလိုက်သည်။

“ မငြိမ်း ထမင်းစားပြီး ပြီလား။”

“ ပြီးပါပြီ၊ ရှင်ရော”

“ ကျွန်တော်လဲ စားပြီးပြီ၊ ဒါဆိုရင် အအေးပဲ သောက်ကြတာပေါ့”

လူရှင်းသည့် လမ်းဘေးအအေးဆိုင်လေးတခုမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး ကြံရည် တယောက်တခွက် မှာလိုက်သည်။

“ ဒေါ်အေးကြည် ဆုံးသွားတာ ကျွန်တော် မသိလိုက်ဘူး”

“ ရှင်ကနယ်ပြန်သွားတယ်လို့ ချိုချို ပြောပါတယ်။ ကျွန်မတောင် အိမ်လာမေးမိလို့ ဆေးရုံတက်ရတာ သိလိုက် တာ ။ ကျွန်မ သတင်းသွားမေးတဲ့ နေ့မှာပဲ ဆုံးတာပဲ။ ချိုချို တယောက်ထဲဖြစ်နေလို့ ကျွန်မလဲ အလောင်း သဂြိုလ်ပြီးမှ အိမ်ပြန်ရတော့တယ်”

“ ဒါနဲ့ ချိုချိုက ကျွန်တော့် …အဲ ကျွန်တော့် အကိုကို ဘယ်တုန်းက တွေ့လိုက်တာလဲ”

မငြိမ်းက မပီတပီလေး ပြုံးလိုက်တာကို မြင်ရသည်။

“ အမှန်က ချိုချို တွေ့တာ မဟုတ်ဘူး ကျွန်မ တွေ့တာ။”

“ ဗျာ … အဲဒါနဲ့ မငြိမ်းက သူ့ကို ပြောပြလိုက်တယ်ပေါ့။”

“ မပြောပါဘူး။”

မငြိမ်းစကားကြောင့် အောင်ဘညို(၃) ခေါင်းခြောက်သွားရသည်။

“ ကျွန်မ က ..ဧည့်သည်တယောက်နဲ့ …ဟိုလေ..သိတယ်မဟုတ်လား။ တည်းခိုခန်းလိုက်သွားရင်း အဲဒီမှာ ရှင့် အ ကိုကို ကောင်မလေး တယောက်နဲ့ တူတူလာတာ တွေ့လိုက်တယ်လေ .. အဲဒါ”

ဒီတိုင်းဆိုရင် ဆရာကြီးနှင့် သဲသဲ အခြေအနေက သမီးရည်းစား အဆင့်မကတော့ပါ။ ဒါကြောင့် မမဖြူ ကိစ္စမှာ အ သည်း အသန် ကန့်ကွက်ချင်နေတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် လက်ရှိမှာ အောင်ဘညို(၃) အတွက် အရေး အကြီး ဆုံးက ချိုချို့ အခြေအနေသိရဖို့ ဖြစ်တာကြောင့် ဒီအကြောင်းကို ခေါင်းထဲက ထုတ်လိုက်ပြီး

“ ကျွန်တော် …မရှင်းသေးဘူး အမရယ်”

“ မရှင်းဆို ကျွန်မ ပြောတာက ရှုပ်နေတာကိုး၊ အမှန်တော့ ရှင့်ကို တခြားမိန်းကလေးနဲ့ တွေ့ လို့ စိတ်ခုနေတာလေ၊ အဲဒါကို ရှင်က ကျွန်မ ကိုလာရှာတယ်ကြားရတော့ ရှင်ပိုလန့်သွားအောင် ချိုချိုတွေ့တယ်လို့ ပြောလိုက်တာ”

“ ဒါနဲ့ အခု ချိုချို ဘယ်မှာလဲဟင်”

“ ကဲပါလေ၊ ကျွန်မ အစက နေပြောပြပါမယ်”

မငြိမ်းက ကြံရည်ကို တကျိုက် စုပ်လိုက်ပြီး ချောင်းတချက်ဟန့်၍ လည်ချောင်းရှင်းလိုက်သေးသည်။ အောင်ဘ ညို(၃) နေ မသိ ထိုင်မသာ ဖြစ်နေသည်ကို သိလို့ တမင်လုပ်တာလားတော့ မသိပါ။

“ ရှင့် အကိုကို တွေ့ပြီးတော့ နောက်နေ့ အဲဒီ အကြောင်း ပြောဖို့ လိုက်သွားတော့ အိမ်မှာ ချိုချို မရှိဘူး။ ဘေး အိမ် တွေက ဆေးရုံမှာလို့ ပြောတာနဲ့ ကျွန်မ စုံစမ်းပြီး လိုက်သွားတယ်။ ဟိုရောက်တော့ သူ့အမေအတွက် သောက ရောက်နေတာမြင် လို့ ကျွန် မပြောပြရက်တော့ဘူး။ အဲဒီ ညနေမှာပဲ သူ့ အမေဆုံးတယ်လေ။ ကိစ္စဝိစ္စ အကုန်လုံး ကျွန်မပဲ သူနဲ့ လိုက်လုပ်ပေး ရတော့ တာပေါ့။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ရှင့် အကြောင်းမေးတော့ နယ်သွား နေတယ်တဲ့လေ။ ကျွန်မ ရှင့်ကို အရမ်း စိတ်ဆိုးတာ ပေါ့နော်။ ချိုချို့ကို ရှင်ညာထားတယ် ထင်တာကိုး။ သူ့ကို လည်း ထပ်ပြီး အပူ မပေးချင်တာနဲ့ ကျွန်မ ဝမ်း ထဲမှာပဲ မြုံထား လိုက်ပါတယ် ”

“  တော်သေးတာပေါ့ အမရယ်”

“ သူကလည်း ကျွန်မ ကို မပြောတာတွေ ရှိတယ်။ သူ့အမေ ဈာပန ပြီးတော့ သူ့လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံ မရှိတော့ဘူး။ ရက် လည်ဆွမ်းကျွေးဖို့ မရှိတော့ဘူးပေါ့ရှင်၊ ဒီကောင်မလေး အကြောင်းလဲ ရှင်သိပါတယ်။ သူတပါးကို ငွေရေး ကြေးရေး အ ကြောင်း ဘယ်တော့မှ ထုတ်ပြောတာမဟုတ်ဘူး”

ခရီးမသွားခင် အောင်ဘညို(၃) ပေးခဲ့သည့် ပိုက်ဆံက သူ့အမေကို အသက်လုရင်း ကုန်သွားခဲ့ပုံရသည်။ ဖြစ်နိုင် တာက အောင်ဘညို(၃) ပိုက်ဆံထုတ်ပေးသည့် အချိန်လောက်ကထဲက ချိုချို့ ဆီမှာငွေနည်းနေပုံရသည်။ ဒါ တောင်မှ အောင် ဘညို(၃) ၏ အကူအညီကို အကြောက်အကန်ညင်းခဲ့သေးသည်။

“ အဲဒီမှာ သူ့ဖောက်သည် ဟောင်းတယောက်နဲ့ လမ်းမှာ ဆုံသတဲ့။ ကျွန်မကိုလည်း နောက်မှပြောပြတာပါ။ ရှင့်ကို နောက် မလုပ်တော့ပါဘူးလို့ ကတိပေးထားပေမယ့် သူ့အမေအတွက် ကောင်းမှု ကုသိုလ်လုပ်ပေးချင်တာကြောင့် ဇွတ်မှိတ်ပြီး လိုက်သွားတယ်တဲ့။ သူက အိမ်တောင် ပြန်မအိပ်ဘဲ အဲဒီလူနဲ့ ကိစ္စပြီးတော့ တခြားအဲဒီလူရဲ့ ဘော်ဒါ တွေနဲ့ ပါ ဆက်လိုက် ပစ်လိုက်တယ်တဲ့။ ရက်လည်မှာ ဝိုင်းကူဖို့ ကျွန်မ မရောက်လာခင်ကလေးကမှ သူပြန် ရောက် တာ။ ဒါပေမယ့် မပြောဘူး”

ချိုချို ဘာကြောင့် ရှောင်ထွက်သွားသည်ကို အောင်ဘညို(၃) ရေးရေး သဘောပေါက်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ ပေးခဲ့ သည့် က တိကို ဖျက်မိပြီးနောက် ချိုချို သူ့ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့တော့တာ ဖြစ်မည်။

“ သူ့ကို ပြောပေးပါဗျာ။ ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ်လို့၊ ကျွန်တော် ရှိရင် ဒီလိုမဖြစ်ရပါဘူး။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကျွန် တော်လည်း ရှိမနေတော့ ဖြစ်သွားရတာ ကို ဘယ်လိုမှ သဘောမထားပါဘူး”

“ ရှင်တကယ် စိတ်ကောင်းရှိတာပဲ။ ကျွန်မကတော့ ရှင့်ကို စိတ်နာလို့ အဲဒီရက်တွေက ရှင့်နာမည်တောင် စကား စပ် မပြော ဘဲနေခဲ့တာ။”

“ ဒါက ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ အကြောင်းမသိရင် ဘယ်သူမဆို ကျွန်တော်လို့ပဲ ထင်ကြမှာပဲလေ”

မငြိမ်းက မဲ့ပြုံး တချက်ပြုံးလိုက်ပြီး ခြောက်ကပ်ကပ် ရယ်သည်။

“ ဒါပေမယ့် ချိုချိုကတော့ သူ့ကိုယ်သူ လုံးဝ ခွင့်မလွှတ်ဘူးရှင့်၊ ရက်လည်ပြီး နောက်တနေ့မှာ အိမ်ပြန်အပ်ပြီး ကျွန် မနဲ့ လာ နေတယ်။ အဲဒီမှာ စိတ်ထောင်း ကိုယ်ကြေနဲ့ အိပ်ယာထဲမှာ ၂ ရက်လောက်လဲသွားတယ်။ ကျွန်မလည်း ရှင့်ကို တွေ့တဲ့ အ ကြောင်း ပြောမထွက်ပြန်ဘူး။ နေပြန်ကောင်းလာတော့ သူ့ဇာတိကို ပြန်တော့မယ်။ ရှင့်ကို လည်း မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့တော့ ဘူးတဲ့။”

“ မငြိမ်း မတားဘူးလား။”

“ ကျွန်မလည်းစဉ်းစားတယ်လေ။ ကျွန်မက ရှင့်ကို သူ့အတွက် မျှော်လင့်ချက်တွေ ထားခဲ့တာ။ ဒါကြောင့် ချိုချို တောင် မသိအောင် အရင်ကထဲက ရှင့်အိမ်ကို ကျွန်မ စုံစမ်းကြည့်ထားတာပေါ့။ ရှင်က ဖောက်သွားပြီလို့ ကျွန်မ ထင်နေတော့ ဘယ်လိုတားတော့မလဲ။ နောင်ပြီး သူက သာသနာ့ဘောင်ဝင်မယ် ဆိုတော့ ကောင်းရာမွန်ရာ လုပ် တာကို တားဖို့ ပိုခက်တာပေါ့”

“ ဗျာ …အခု ..အခု ..သူက”

“ ဟုတ်တယ် သူ့ဇာတိက သီလရှင်ကျောင်းမှာ သီလရှင် ဝတ်သွားပြီ။ စိတ်မချလို့ ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ပေးပြီး သူသီလ ရှင်ဖြစ်ပြီးမှ ပြန်လာတာ။ မနက်ကမှ ပြန်ရောက်တယ် အဲဒါကြောင့် အရင်နေ့တွေက ရှင်မတွေ့တာ”

“ သူ …သူက ရာသက်ပန် ဝတ်တာလားဟင်”

“ အဲလိုပြောတာပဲ။ ကျွန်မလည်း သူ့ကို အားကျတယ်။ သီလရှင် အဝတ်နဲ့ သူ့ကို ကြည့်ရတာ အရမ်းအေးချမ်း သွားသလိုပဲ။ လောကီက ဘယ်လောက်ပူသလဲ ဆိုတာ ရှင်တို့ထက် ကျွန်မတို့က ပိုသိတယ်။ ကျွန်မက သား သမီး သံယောဇဉ်ကြောင့် မရုန်းနိုင်သေးတာ။ သူ့မှာကလည်း မိဘမရှိတဲ့ နောက်မှာ ရှင်ပဲတွယ်စရာ ရှိတာလေ။ ရှင့်ကိုပါ သူစွန့်နိုင်ပြီဆိုရင် အေးအေး ဆေးဆေး တရားရိပ်ခိုနိုင်ပြီပေါ့။ ရှင် သဘောမကျဘူးလား။ သူ့ကို မပြတ် နိုင်ဘူးလား။ ချိုချိုကတော့ ရှင်က သူ့ထက် တရား သဘောကို နားလည်တဲ့သူပါလို့ ပြောတာပဲ”

အောင်ဘညို(၃) ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်နေရသည်။ ချိုချို့ ဘဝက ဒုက္ခများခဲ့ လွန်းတာကို သိပါ သည်။ ဒါ ကြောင့်ပင် စောင့်ရှောက်ပေးဖို့ စိတ်အားထက်သန် ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ငြိမ်းအေးရာ တရားအရိပ်ကို ခို ဝင် သွားခြင်းက တား ကောင်းသည့် တားအပ်သည့် အရာမဟုတ်ဟုလည်း ခံယူပါသည်။ ဒါပေမယ့် ရင်ထဲမှာ ဟင်းလင်းဖြစ်နေ၏။ ခံစားချက်ကို အမည် မဖော်ပြတတ်ပါ။

“ ကျွန်တော့် အမေကိုတောင် သူ့ကို အိမ်ခေါ်လာခဲ့မယ် ပြောထားပြီးပြီ”

မှောင်ရီရီ ဆိုင်ပြင်ဖက်ကို ငေးရင်း ညည်းတွားမိတော့ မငြိမ်း ပြုံးသည်။ ဒီတခါတော့ မဲ့ပြုံး မဟုတ်ဘဲ စာနာ နား လည် သည့်  အပြုံးမျိုး ဖြစ်ပါသည်။

“ သူရှင့်ကိုတော့ ချစ်နေတုန်းပဲ။ ကျွန်မ ရိပ်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘုရားရိပ် တရားရိပ် ရောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ သူကျေနပ် နေတာလည်း ကျွန်မ သိတယ်”

“သူ ..သူ .. အဆင်ပြေရဲ့လားဗျာ။”

“ ပြေပါတယ်။ ကျောင်းက ဆရာကြီးက သူ့မိဘတွေနဲ့ ဆွေရိပ်မျိုးရိပ်မကင်းဘူး။ အဒေါ်တော်တယ်လို့ ပြောတယ်။ ကျောင်း မှာ တရားစခန်းလည်း ဖွင့်ထားတော့ ဝေယျာဝစ္စ ကူညီရင်း ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းပဲ နေတော့မယ်တဲ့”

“ ဟို ..မငြိမ်းက ကျွန်တော့် အကိုကို တွေ့တဲ့ အကြောင်း ပြောဖြစ်ခဲ့သေးလား”

“ ဟင့်အင်း၊ မပြောတော့ဘူး။ ချစ်တာက အေးချမ်းတယ်ရှင့်။ နာကျည်းသွားရင်၊ ရှင့်ကြောင့် ဝမ်းနည်းသွားရင် သူ့ အတွက် မငြိမ်းချမ်းတော့ဘူး။ မေတ္တာကို အယုံအကြည်မရှိတော့ရင် ဘာတရားမှလည်းတွေ့တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မ က ရှင်တို့ လို ပညာမတတ်ပေမယ့် ကြုံခဲ့တာတွေများလွန်းလို့ ဒီလောက်တော့ နားလည်ပါတယ် ရှင်”

မငြိမ်း၏ စကားက စာရေးဆရာဖြစ်ဖို့ ကြိုးစားနေသော အောင်ဘညို(၃) ကို မင်သက်မိသွားစေသည်။ သူ့ ဒဿ န ကို ပြန် ပြီး ညင်းချက်ထုတ်နိုင်စွမ်းလည်း မရှိပါ။ မှန်နေသလိုလိုပင် ထင်မိ၏။

“ ရှင်လိုက်သွားဖို့များ စဉ်းစားနေသလား”

ငြိမ်သွားသော အောင်ဘညို (၃) ကိုကြည့်ရင်း မငြိမ်းက မေးသည်။

“ သူတကယ် ငြိမ်းချမ်းနေတယ်ဆိုရင် ကျွန်တော် မဖျက်ဆီးချင်ပါဘူးဗျာ။ ကျွန်တော် တလျှောက်လုံး ထားခဲ့တာ က လည်း သူ့ကို ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း နေစေချင်တဲ့ စေတနာပါ”

“ တကယ်လို့များ ပေါ့နော်၊ သူ စိတ်မနိုင်လို့ ပြန်ထွက်လာခဲ့ရင် ရှင့်ဆီကို ကျွန်မ အရောက်ခေါ်လာပေးပါ့မယ်။ ကတိပေး ပါ တယ်။”

အောင်ဘညို(၃) မငြိမ်းကို ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ဘဲ နွမ်းလျစွာကြည့်နေမိသည်။ ချိုချို တကယ်အေးချမ်းသွား သည် ဆိုလျှင် ဝမ်းသာပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ဘဲ ခေါင်းထဲမှာ ဆူဝေ၍ ရင်ထဲမှာတော့ ဟင်းလင်း ဖြစ်နေသည်။

“ ကျွန်မ ပြန်တော့မယ်။ အအေးဖိုး ရှင်ပေးမယ် မဟုတ်လား”

“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ပါ”

လမ်းတွေ့လည်း ခေါ်ပါဟု ပြောပြီး ထွက်သွားသော မငြိမ်းကို အောင်ဘညို(၃) နောက်ကနေ လိုက်ငေး ကြည့် နေမိ၏။ ခါ တိုင်းလို လွန်လွန်ကဲကဲ ဝတ်စားထားတာ မဟုတ်သည့် အတွက် မငြိမ်း ဒီနေ့ အလုပ်ဆင်းမည့် ပုံ တော့ မရပါ။ လမ်းမီး တိုင် တွေအလွန်က မှောင်ရိပ်တခုထဲမှာ မငြိမ်းပျောက်သွားတော့မှ အောင်ဘညို(၃) ပိုက်ဆံ ရှင်းပြီး အိမ်ဖက်ကို ပြန်လျှောက် လာခဲ့သည်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နှာဗူး ပြန်ရောက်သေးပုံမရပါ။ ရှေ့ခန်းမှာ ရုပ်ရှင် ထိုင်ကြည့်နေသော ဆရာကြီး က

“ အဆင်ပြေလား။ မင်းကို ကြည့်ရတာ မအီမလည်နဲ့”

“ အင်း … ပြေပါတယ်”

“ အဲဒါပဲ ကြည့်တော့ကွာ၊ အခုတောင် တရှုပ်ပေါ်လာပြီ၊ နောက်ဆို ပိုဆိုးတော့မယ်။ ခုမှ ၃ မြွှာပူး ဝုန်းကနဲ ထလုပ်ဖို့က လွယ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး”

“ အေးပါကွာ၊ ဟိုဂြိုဟ်သားကို ရှာကြတာပေါ့”

“ တကယ်လား”

ဆရာကြီး ဝုန်းကနဲ ထရပ်သည်။

“ အေး၊ မင်းတို့က မင်းတို့ကိစ္စတွေ ရှိတော့ နေခဲ့၊ သူနဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့ နေရာကို ငါသွားကြည့်မယ်။ ကံကောင်းရင်တ နှစ် ပြည့်တဲ့ အချိန်မှာ နောက်တခါ ရောက်လာတာမျိုးနဲ့ ကြုံချင်ကြုံမှာပေါ့။ ခုညတွင်းချင်းပဲ ဟိုကောင်မလာခင် ကြုံ ရာ ကားနဲ့ လစ် တော့ မယ်။ မင်းမှာ ပိုက်ဆံ ရှိသေး ရင်ပေးလိုက်”

“ တွေ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ တောင်းပန်ပြီး နောက်တရက် ထပ်ချိန်းလိုက်မယ်ကွာ၊ မင်းတို့လိုက်လာခဲ့။ ဂြိုဟ်သားကို ငါရအောင်ရှာမယ်။ ဟိုကောင့်ကို ပါအောင်ခေါ်ဖို့ မင်းတာဝန်ယူ”

“ ခေါ်ဖို့ လွယ်မှာတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် မင်းသာ တကယ်တွေ့အောင်ရှာ နိုင်ရင် ငါလည်း ရအောင်ခေါ် လာ မယ်ကွာ”

ဆရာကြီးကို ကြည့်ရတာ တော်တော် အားတက်သွားပုံရသည်။ ဘာကြောင့် အခုလို ဆုံးဖြတ်လိုက်မိမှန်း အောင် ဘညို(၃) လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသိပါ။ ဒါပေမယ့် ကောက်ရိုးတမျှင်လောက်လို့ တောင်ပြောလို့မရသည့် ဒီမျှော် လင့်ချက်ကလေးကို မဖြစ်မနေ ဆုပ်ကိုင်ရမည်ဆိုတာကိုတော့ သိနေသည်။

....................................................................

အခန်း (၁၈)

တနှစ် ဆိုသော အချိန်က ဘာမှမကြာခဲ့သလို ပါလားဟု တောတန်းလေးကို ငေးရင်း အောင်ဘညို(၃) တွေးမိ သည်။ မနှစ်တုန်းကလည်း ဒီတော ဒီအပင်တွေပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် အရွက်တွေကတော့ မနှစ်က အရွက် တွေ မဟုတ်လောက်တာ သေချာပါသည်။ ဟိုအဝေးမှာ လှမ်းမြင်နေရသည့် တောင်ကုန်းလေးတွေ၊ လယ် ကွင်း နှင့် တဲအိမ်လေးတွေ ကတော့ အရင် အတိုင်း ဖြစ်သည်။ မြို့ဖက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်တော့ မီးရောင်တွေက အရင်တခါ မြင်တုန်းက ထက် ပို၍ လင်းလက်နေသည် ဟု ထင်မိသည်။

ဂြိုဟ်သားက ဒီနေရာ ဒီချိန်ပဲ လာလိမ့်မယ်လို့ တထစ်ချမပြောနိုင်ပါ။ ဒါပေမယ့် တကယ်လို့သာ သူတို့က လူမသိ သူမသိ လာချင်ခဲ့သည်ဆိုလျှင် မျက်ကွယ်ရှိသည့် ဒီတောတန်းလေးနားကိုပဲ လာလိမ့်မည်ဟု ယူဆသည်။ ဘယ် လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် အနည်းဆုံး တပတ်လောက်တော့ ဆက်တိုက် စောင့်ကြည့်ရန် စိတ်ကူးထား၏။ ဖြစ်နိုင်ရင် ရန်ကုန် ကို မပြန်ဘဲ တနေရာရာကို ထွက်သွားလိုက်ချင်သည်။

ချိုချိုက သူ့လမ်းကို သူလျှောက်သွားပြီး နောက်တွင် အောင်ဘညို(၃) အတွက်က ရွေးချယ်စရာ မရှိတော့ပါ။ မလို တော့ပါ။ သဲသဲ ကို ချစ်ပေမယ့် ဆရာကြီးလောက် အသည်းအသန် မရှိတာ အမှန်ပဲ ဖြစ်သည်။ မမဖြူက တပ်မက် စရာ ကောင်းလွန်းပေမယ့် သူ့ကို လက်တွဲချင်စိတ် ဘယ်လိုမှ မရှိ။ ထို့ကြောင့် ရန်ကုန် မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ၂ ကောင် ဘာလုပ်လုပ် အောင်ဘညို(၃) က အေးရာအေးကြောင်း ထိုင်ကြည့်နေနိုင်ပါ သည်။ လက်ရှိမှာ ပြဿနာ က လည်း သူတို့ ၂ ဦးကြားက အကျိတ်အခဲသာ ဖြစ်သည်။

ချိုချို နှင့် အတူ အေးချမ်းစွာ နေကြဖို့ အိပ်မက်ကလေး ပျက်စီးသွားခဲ့ရတာကို တော့ နှမျောမိသည်။ ဒါတွေ တွေး မိရင် ညဖက် အိပ်မပျော်ပါ။ သူမရှိသည့် အချိန်မှာ မိခင်ကို စွန့်လွှတ်လိုက်ရပြီး အားကိုးစရာမရှိ၊ ငွေကြေးမရှိ အခြေ အနေနှင့် နွံ့အိုင်ဟောင်းအတွင်းကို ရင်နာနာ နှင့် ပြန်ဆင်းခဲ့ရရှာသော ချိုချို့ မျက်နှာလေးကို မြင်ယောင် လာရင် အိပ်နေရာက ငေါက်ကနဲ ထထိုင်မိတတ်သည်။ ချိုချို မည်မျှ အထိအားငယ်ခဲ့မည်ကို ရင်ထဲက သိနေ သည်။ တွေးမိတိုင်း ပိုသနားသည်။

သာသနာ့ဘောင်ကို ဝင်သွားတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ တခြားတနည်းနည်းနှင့် ရှောင်ထွက်သွားတာမျိုးဆိုရင်တော့ အောင်ဘညို(၃) က မငြိမ်း အကူအညီနှင့် မရ အရ လိုက်ရှာမိမှာ သေချာပါသည်။ တကယ်လို့ များ ကံကောင်း ထောက်မ၍ ဂြိုဟ်သားနှင့် ပြန်တွေ့ပြီး တယောက်ထဲ ပြန်ဖြစ်သွားရင် အဲဒီ အောင် ဘညိုက ချိုချိုနှင့် ပတ်သက် လို့ ဘယ်လို သဘောထားမလဲတော့မသိပါ။ ချိုချို့ကို မေ့သွားမှာ မဟုတ်လို့တော့ထင်မိပါသည်။

အောင်ဘညို(၃) ကအရင်တခေါက်က အောင်ဘညို ထိုင်ခဲ့သည့် သစ်ပင် အောက်မှာပဲ ထိုင်နေခြင်းဖြစ် သည်။ ဒီသစ်ပင် အောက်မှာပဲ လာထိုင်ရင်း မိုးချုပ် ညဉ့်နက်မှ တည်းခိုခန်းကို ပြန်ဖြစ်တာ ဒီနေ့ဆိုရင် ၃ ရက် မြောက် ဖြစ်သည်။ မှောင်ရီ ပျိုးစ အချိန်တွေ လောက်ဆိုရင် ဟိုနားဒီနား လျှောက်သွားပြီး ဂြိုဟ်သား နှင့် သူ၏ ယာဉ်ကို တွေ့မလားလို့ လိုက်ကြည့်သည်။ ပြီး ရင်တော့ ဒီအပင် အောက်မှာ လာထိုင်နေလိုက်သည်။ ဒီထက်ပို ပြီးတော့ လည်း အောင်ဘညို(၃) မလုပ်တတ်ပါ။ ဘယ်လို လုပ်ရမှန်းလည်း မသိပါ။ ရောက်လာ၊ မလာကို ဘယ်လိုမှ သေ သေချာချာ တွက်ဆ၍ မရနိုင်သည့် ဂြိုဟ်သားကို မျှော်လင့်နေဖို့ ကိုသာ ခေါင်းထဲမှာ ရှိပါသည်။

ဒီနေ့လည်း အနီး အနားတဝိုက်မှာ ခြေညောင်းအောင် လိုက်ပတ်ကြည့်ပြီးနောက် သစ်ပင် အောက်မှာလာ ထိုင် နေရင်း တချက်တချက် ညိမ့်ညိမ့်အေးအေးလေး ဖြတ် တိုက်သွား တတ်သည့် လေအေးနုနုကို အရသာခံ နေစဉ် အိပ်ရေးမဝတာ ကြာပြီ ဖြစ်သော အောင်ဘညို(၃) မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွား၏။ ဒါပေမယ့် အိပ်ပျော်သွားတာ သိပ် မကြာ လိုက်ဟု ထင်မိပါသည်။ ရုတ်တရက် ဆိုသလို ပြန်နိုးလာချိန်မှာတော့ နားထဲမှာ တဝီဝီ အသံတွေကြားနေ ရသည်။ အိပ်မက်လိုလို အခြေအနေမှာ ငိုင်ငေးနေမိတုန်း ဟိုတခေါက်တုန်းက ဒီလိုအသံပဲ ဆိုတာကို သတိရ လိုက်မိတာကြောင့် ငေါက်ကနဲ ထပြီး အသံကြားရာဆီကို ပြေးမိ၏။

အောက်ခြေမှာ မီးရောင်လေးတွေနှင့် ဘဲဥကို ထောင်ထားသလို ညိုတိုတို အလုံးကြီးက မြေပြင်ကနေ အပေါ်ကို ပြန်တက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူအိပ်ပျော်နေတုန်း ရောက်လာတာ ဖြစ်ပုံရ၏။

“ ဟေး .. ဟေး … ခန ..နေပါဦး”

အောင်ဘညို(၃) ခုန်ပေါက်ကာ အသံကုန် အော်ပေမယ့် အလုံးကြီးက အပေါ်ကို တဖြေးဖြေးဆက်၍ တက်နေ သည်။ ကြံရာ မရသည့် အဆုံး မြေပြင်မှာတွေ့သည့် ခဲတလုံးကို ကုန်းကောက်ပြီး လှမ်းပစ်လိုက်မိ၏။ ဒေါင်ကနဲ အသံတခုကို ကြားလိုက်ရသည့် အခါ အောင်ဘညို(၃) အားတက်သွားပြီး အနားမှာ တွေ့သမျှ ဟာတွေ နှင့် ကောက်ပစ်မိတော့၏။ ခပ်သေးသေး ခဲလုံးတွေ နှင့် အဆုပ်လိုက် ပစ်လိုက်မိသည့် အခါမျိုး ဆိုရင် ဂြိုဟ်သား ယာဉ်နှင့် ထိရိုက်သံတွေက နားထောင်လို့တောင် ကောင်းနေသေးသည်။ နောက်ပြီး အပေါ်ကို ဆက်မတက် တော့ဘဲ တန့်သွားသည်ဟု ထင်မိသည်။ ထို့ကြောင့် တွေ့ကရာ ကောက်ပြီး ဆက်ပစ်ပေါက်နေမိသော အခါ အလုံးကြီးက အောက်ကို တရွေ့ရွေ့ ပြန်နိမ့်ဆင်းလာသည်။ အောင်ဘညို (၃)လည်း ဆက်မပေါက်တော့ဘဲ ရပ် လိုက်၏။

ဟိုတခါတုန်းကလိုပင် ထောက်တွေ ကျလာပြီး ရပ်သွား၏။ ထို့နောက် တံခါးပွင့်လာသည်။ ပြာလဲ့လဲ့ အလင်း ရောင်နောက်ခံ နှင့် တံခါးဝမှာ ပေါ်လာသော ဂြိုဟ်သားက ဒေါသထွက်နေသည်ဟု ထင်မိသည်။ ဂျယ်လီတုံး လို အစိမ်းရောင် သူ့ကိုယ်ခန္ဓာက တဆတ်တုန်ခါနေသလို မြင်ရသည်။ သူ့ဆီက ဒေါသကို လည်း အောင်ဘညို(၃) စိတ်ထဲမှာ ခံစားသိနေ၏။ အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံလို ဇောဖြင့် စိတ်ကူးတည့်ရာ လုပ်လိုက်မိတာ မှားလေ ပြီလားဟု တွေးရင်း ကြောက်စိတ်ဝင်လာရသည်။

“ မင်း ဘာကြောင့် ရန်ရှာတာလဲ”

ဂြိုလ်သားက အောက်ကို ဆင်းမလာဘဲ တံခါးဝမှ လှမ်းမေးသည့် အတွက် နည်းနည်း စိတ်သက်သာရသည်။ သူ့ ဆီ မှာ တိုက်ခိုက်မည့် လက်နက်ကိရိယာမျိုး လှမ်းမမြင်ရလို့လည်း စိတ်နည်းနည်း အေးရသည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ကိုယ်မှာ လက်နက် ပါ/မပါကို အသေအချာလည်း မသိနိုင်သည့် အတွက် စိတ်ကိုတော့ ဒုံးဒုံး မချဝံ့သေးပါ။

“ ကျွန်တော် အကူအညီတောင်းချင်လို့ပါ”

“ ဘာအကူ အညီလဲ”

“ ကျွန်တော့် ကို မမှတ်မိဘူးလားဗျာ။ မနှစ်က ဒီနေရာမှာပဲ ကျနော်တို့ တွေ့ဖူးတယ်လေ”

“ မင်းကို ငါမသိဘူး”

“ ဟင်”

ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ စင်္ကြာဝဠာ ကြီးထဲမှာ ဂြိုဟ်သားက တယောက်ထဲ ရှိနေမည် မဟုတ်ပါ။ အောင်ဘညို(၃) အလွန် စိတ်ပျက်သွားရသည်။

“ ငါတို့ထဲက တယောက်နဲ့ မင်းနဲ့ တကယ်တွေ့ခဲ့တာလား”

“ တကယ်ပါဗျာ။ ခင်ဗျား အခု ရပ်နေတဲ့ နားက အဝိုင်း လေးနဲ့ ကျွန်တော့်ကို တောင် ၃ ကိုယ် ခွဲပေးခဲ့သေးတယ်လေ”

ဒီတချက်ကိုတော့ ဂြိုဟ်သား စိတ်ဝင်စားသွားပုံရသည်။ အနားကို ဖုတ်ကနဲ ခုန်ချလာပြီး အောင်ဘညို(၃) လက် ကို သူ၏ ဂျယ်လီလို အစိမ်းရောင်လက်တံကြီး ဖြင့် ဆွဲလိုက်၏။ အေးစိမ့်သော အထိအတွေ့ကြောင့် အောင်ဘညို (၃) ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကရင် ဖြစ်လာရသည်။

“ အဲဒါ အောင်မြင်သလား”

“ အောင်မြင်တယ်လေ၊ အဲဒါကြောင့် အခု ပြန်ပေါင်း ချင်လို့ အကူအညီလာတောင်းတာ”

ဂြိုဟ်သား၏ ချုပ်ကိုင်မှုက ပိုမိုတင်းကျပ်လာသည်။

“ မင်းတို့က ခွဲကြည့်ပြီး ပြန်ပေါင်းလိုက်တာ မဟုတ်ဘူးလား”

“ မပေါင်း ဖြစ်ပါဘူးဗျာ။ ၃ ကိုယ်ခွဲမှ အဆင်ပြေမယ် ထင်ပြီး ခွဲလိုက်တာပါ။ ဒါပေမယ့် တကယ်ကျတော့ အဆင်မ ပြေပါဘူးဗျာ၊ အဲဒါကြောင့် ပြန်ပေါင်းချင်လို့ ခင်ဗျားတို့ကို ဒီနားမှာ လာစောင့်နေတာပါ”

“ ခွဲတာ တော်တော်ကြာပြီလား”

“ တနှစ် ရှိပါပြီ”

“ မင်းတို့ အချိန်နဲ့ တနှစ်တောင်ကြာပြီဟုတ်လား။ တကယ်အံ့သြစရာပဲ။ ငါတို့နည်းပညာက မင်းတို့ အပေါ်ကို သက်ရောက်မှု ရှိမယ်လို့ တခါမှ မထင်ဖူးဘူး။ ငါတို့ တခါမှ မစမ်းကြည့်ခဲ့ကြဘူး။ မင်းတို့ကို လုပ်ပေးသွားတဲ့ ကောင်က ဘာဖြစ်လို့ ဒါကို သတင်းမပို့သလဲ မသိဘူး။ ကျန်တဲ့ ၂ ကိုယ်က အခုဘယ်မှာလဲ။ ငါကြည့်ချင်တယ်”

“ အခု မပါသေးဘူး၊ တကယ်လို့ ခင်ဗျား ကူညီမယ်ဆိုရင် မနက်ဖြန် ဒီအချိန် ဒီနေရာကို သူတို့ ရောက်လာအောင် ကျနော် လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်”

ဒီတကြိမ်မှာတော့ ဂြိုဟ်သား ငြိမ်သွားသည်။ အောင်ဘညို(၃) လက်ကို ဆတ်ကနဲ ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး ကျောက် ရုပ်တရုပ်လို ရပ်သွား၏။ တခုခုကို စဉ်းစားနေပုံရသည်။

“ မနက်ဖြန်၊ ငါတို့ ဒီကို လာဖို့ မရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် … မင်း ပြောတာကိုလည်း ငါစိတ်ဝင်စားတယ်”

အောင်ဘညို(၃)၏ ခေါင်းကို ဂြိုဟ်သား၏ လက်တံတခုက လာရစ်ပတ်သည်။ ဒီတကြိမ်မှာတော့ အေးစက်မှုရော မူးဝေမှုကိုပါ ခံစားရသည်။ မတ်တပ်ကနေ ဒူးတွေ ခွေညွတ်ကျမသွားေအာင် မနည်း အားတင်း ထိန်းထားလိုက် ရ၏။

“ ဟုတ်တယ်။ မင်း မညာဘူး။ နောက်ပြီး မင်းက မပြည့်စုံဘူး။ မင်း ဆီမှာ လိုနေတာတွေ တွေ့တယ်။ ဒီတော့ ကျန်တဲ့ ၂ ယောက်ကို မနက်ဖြန် ခေါ်လာပါ။ ငါ ပြန်လုပ်ကြည့်မယ်”

“ ဟို ဒင်း ကျနော်တို့ ပြန်ပေါင်းလို့ ရမှာလားဟင်”

“ သဘောတရား အရတော့ ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါတို့ ဒီလောက်ကြာအောင် တခါမှ ခွဲမထားဖူးဘူး။ လူခွဲပြီး လုပ်စ ရာ ကိစ္စပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း ပြန်ပေါင်းတယ်။ အခုတော့ မင်းတို့ ကိစ္စကို ငါ အရမ်း စိတ်ဝင်စားသွားပြီ။ မနက်ဖြန် ဒီအချိန် ကျိန်းသေလာခဲ့ပါ။ ငါလည်း ရောက်အောင်လာမယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါ။ ကျွန်တော်တို့ကလည်း အရမ်းကို ပြန်ပေါင်းချင်နေတာပါ”

“ ဒါဆိုငါသွားပြီ”

ဂြိုဟ်သားက သူ့ယာဉ်ပေါ် ဖျတ်ကနဲ ပြန်ခုန်တက်သွားသည်။ သူ့ အမူအရာအရ တခုခု အတွက် အလျှင်လို နေပုံရ၏။ တံခါးလည်း ချက်ချင်းလိုလိုပင် ပြန်ပိတ်သွားပြီး ခုနကထက်ပို မြန်သော အရှိန်ဖြင့် ပျံတက်သွားရာ အောင် ဘညို(၃) ယောင်ချာချာဖြင့် လက်ပြရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့ပါသည်။

...........................................

ထင်သည့် အတိုင်းပင် အောင်ဘညို(၃) လှမ်းအကြောင်းကြားလိုက်တော့ (၂) က တက်တက်ကြွကြွ ရှိပေမယ့် နှာဗူးကောင်က သိပ်သဘောမကျဟု ကြားရသည်။ ဒါပေမယ့် ဆရာကြီးက ဘယ်လို စည်းရုံးလိုက်သည်မသိ ချိန်း သည့်နေရာကိုတော့ သူတို့ ၂ ယောက် ရောက်လာကြပါသည်။

“ သူ့ဟာနဲ့ သူ အဆင်ပြေနေတာကို မင်းတို့ တကယ် ဇယား ရှုပ်တယ်ကွာ”

၂မဲ ၁ မဲ ဖြစ်နေလို့ လက်လျှော့လိုက်ရပုံရသည့် အောင်ဘညို(၁) တဖျစ်တောက်တောက်နှင့် ပြောနေသည်။ (၂) ကတော့ တခုခု ကို စဉ်းစားနေပုံ ရသည် စကားသိပ်မပြောပါ။ သူတို့ထဲမှာ အေးအေး လူလူ အရှိဆုံးက တာဝန် တရပ်ကို ပြီးစီးအောင် ဆောင်ရွက်လိုက် နိုင်လို့ စိတ်ကျေနပ်နေသည့် အောင်ဘညို(၃) သာ ဖြစ်သည်။

ချိုချို ထွက်ခွာသွားပြီးသည့် နောက်မှာ သူ့အတွက် လိုအင်ဆန္ဒဆိုတာ သိပ်မထားရှိတော့ပါ။ တယောက်ထဲ ဖြစ် သွားသည့် အောင်ဘညိုက မည်သို့ ဆုံးဖြတ်သည် ဖြစ်စေ သူလက်ခံမည်သာ ဖြစ်သည်။ တကယ်တော့ မကျေ မနပ်သာ ညည်းနေပေမယ့် အောင်ဘညို(၁)ကလည်း သူ့တွက် ကိန်းနှင့် သူ ဟုတ်နေသည်။ ယခင်က အောင် ဘညို ဆိုသည်မှာ ဘဝအောင်မြင်တိုးတက်လိုသော လူငယ်တယောက် ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့် ရန်ကုန်တက်၍ ကြီးပွားရာ လမ်းစကို ရှာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ကြီးပွားတိုးတက်ရေး လမ်းကြောင်းတွင် မမဖြူက အကောင်းဆုံး တံ တား ဖြစ်သည်။ အမြင့်ဆုံးကို ပို့ပေးနိုင်မည့် လှေခါး ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး မမဖြူကို ယူမလိုလို လုပ်ပြီးမှ မယူဘဲ နေလိုက်ခြင်းက အလုပ်ပြုတ်ခြင်းနှင့် အတူတူပဲ ဖြစ်ပါသည်။ ဒီလိုလခ၊ ဒီလို အလုပ်မျိုးကို နောက်တနေရာမှာ ရဖို့ ခက်ပါလိမ့်မည်။ ကြီးပွားလိုသူတယောက် အတွက် ကိုယ့်သေတွင်း ကိုယ်တူး၍ မဖြစ်ပါ။ ထို့ကြောင့် တဦးတည်းဖြစ်သွားသော အောင်ဘ ညိုက မမဖြူ ကိုသာ မလွဲမသွေ ရွေးချယ်လိမ့်မည်ဟု သူ ယုံကြည်ထားသည်။

(၁) ထက်ပို၍ စဉ်းစားဟန် ပြနေပေမယ့် အောင်ဘညို(၂) ကလည်း ယုံကြည်မှု ရှိနေပါသည်။ သဲသဲ သည် အောင်ဘညို ချစ်သော တရားဝင် ရည်းစားဖြစ်သည်။ အခုဆိုရင် သဲသဲဖက်က လူကြီးမိဘတွေလည်း ဒီအ ကြောင်းကို သိကြပြီး ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အောင်ဘညို သည် သဲသဲနှင့် လက်တွဲဖို့သာ ဆုံးဖြတ်လိမ့်မည် ဟု သူက တွက်သည်။ သဲသဲကလည်း အောင်ဘညိုကို ဘယ်လောက် ချစ်သည် ဆိုသည်ကို (၂) အသိဆုံးပင် မဟုတ်ပါလား။

အောင်ဘညို(၃) ကတော့ ချိုချိုသာ လူထွက်လာခဲ့လျှင်ဟု တခါတရံ အတွေးဝင် တတ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ချို ချို ဒီလို လုပ်မှာ မဟုတ်သည်ကိုလည်း စိတ်ထဲက သိနေသည်။ သူ့ကို အလွန်တန်ဖိုးထားသော ချိုချိုက သူမ၏ ညစ် နွမ်းသော ကိုယ်ခန္ဓာကို ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။ အောင်ဘညို(၃) မကြိုက်သည့် အလုပ်ကို ပြန်လုပ် မိ ပြီးသည့် နောက်ပိုင်းတွင်ဆို ပိုဆိုးပေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ထွက်ပြေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ မမဖြူ နှင့် သဲသဲကြား ရွေးချယ်မှုကို တဦးတည်းသော အောင်ဘညိုက မည်သို့ ရွေးချယ်သည် ဖြစ်စေ (၃) အတွက်က အကြောင်းမထူးပါ။

ချိန်းထားသည့် နေရာတွင် တဖြည်းဖြည်း မှောင်စ ပျိုးလာသော အခါ အောင်ဘညို(၁) လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာသည်။

“ ဟေ့ကောင် စာရေးဆရာ၊ မင်းဂြိုဟ်သားက လာမှာ သေချာလို့လား။ လုံးဝ မှောင်လို့မှ မလာရင် ငါက မှီတဲ့ ကား နဲ့ပြန်တော့မှာ၊ မမဖြူက အရေးတကြီး ပြောစရာ ရှိတယ်တဲ့၊ မနက်က ခွင့်တောင်းတာတောင် သိပ်လွှတ်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး။”

“ အရေးကြီးရင် ဖုန်းဆက်မှာပေါ့ကွ မင်းကလဲ”

“ လူချင်းတွေ့ပြီး ပြောရမှာတဲ့။ မင်္ဂလာ ကိစ္စနဲ့တူတယ် … အဟီး၊ ဒါပဲနော် မင်းတို့ ဒီနေ့ အဆင်မပြေလို့ကတော့ ငါက မမဖြူ ကိစ္စကို ဆက်လုပ်မှာပါ။ ကျန်တာ နောက်မှ ကြည့်ရှင်းမယ်။ ဟိုကောင် … မင်း ကတိပေးထားတယ် နော်”

“ အေးပါကွာ၊ ဒီတညနေတော့ စောင့်ကြည့်ပေးပါ”

ဒီတော့မှ ဒီနေ့ ဂြိုဟ်သား ကိစ္စ အဆင်မပြေရင် လုပ်ချင်ရာ လုပ်ဆိုသည့် ကတိဖြင့် နှာဗူးကောင်ကို ဆရာကြီး စည်းရုံး လာမှန်း အောင်ဘညို(၃) သိရတော့သည်။

အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ချိုချို ကို မျှော်လင့်နိုင်တော့သည့် နောက်တွင် မမဖြူထက်စာရင် သဲသဲကို ရွေးချယ်ခြင်း ကို အောင်ဘညို(၃) ပို သဘောကျပါသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း သဲသဲ ကိုချစ်သည် မဟုတ်ပါလား။ မမဖြူ လှတာ၊ ချမ်းသာတာက မက်မောစရာ မှန်သော်လည်း ပိုင်းလုံးကောင်လို့ ကွယ်ရာမှာ အပြောခံရမယ့် ကိစ္စတွေ ရှိ သေးသည်။ ဒါပေမယ့် သူကိုယ်တိုင်လည်း နှာဗူးကောင်းမှု နှင့် မမဖြူကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ပြစ်မှားကျူးလွန်ခဲ့ ခြင်းကြောင့် ရင်ထဲက ဆန္ဒ အမှန်ကို ထုတ်မပြဝံ့ဘဲ ရှိနေသည်။ မမဖြူ ၏ အထိအတွေ့နှင့် လိုက်လျောမှုတွေက ပေးသည့် သုခကို နှားဗူးကောင်လို လူမျိုး မရှောင်ထွက်နိုင်တာကလည်း မဆန်းပါ။ (၃) ကိုယ်တိုင်ပင် အရသာ တွေ့ခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။ ထို့ကြောင့် ငြိမ်နေရသည်။

နေရောင် လုံးလုံး ပျောက်သွားသည့် အချိန်တွင် အောင်ဘညို(၁) ပို၍ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာသည်။ အတွေးထဲ နစ်နေသလို ထင်ရသော (၂) သည်ပင် ထိုင်နေရာက ထရပ်ပြီး ဟိုလျှောက် ဒီလျှောက်လုပ်လာ၏။ (၃) ကတော့ သစ်ပင်ကို မှီပြီး မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်သည်။ ဂြိုဟ်သား ကတိဖျက်သွားပြီလားဟု တွေးလာမိသည်။ ဟိုနှစ် ယောက်က သူတို့ကို ညာခေါ်သည်ဟု ထင်သွားမှာလည်း စိုးသည်။ ထို့ကြောင့် အိန္ဒြေမရ ဖြစ်နေသူ နှစ်ယောက် နှင့် မျက်လုံးချင်း မဆုံအောင် ရှောင်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါ၏။

“ ဟော … ရောက်လာပြီဟ”

အောင်ဘညို(၂) ဆီက အသံထွက်လာသောကြောင့် ကျန် ၂ ယောက် ကပျာကယာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ် ကြည့်လိုက်ရာ ဘယ်အချိန်က အနားရောက်နေသည် မသိသော ဂြိုဟ်သားကို သစ်ပင် တပင်အောက်တွင် ရပ် လျှက်တွေ့ရသည်။

သူနှင့် မနေ့က ပြောဆိုထားသည့် အောင်ဘညို(၃) က အနားကို တိုးကပ်သွားရင်း

“ ဘယ်အချိန်က ရောက်တာလဲ။ ကျွန်တော်တို့ မသိလိုက်ဘူး”

“ အခု ကလေးတင်ပဲ ရောက်တယ်။ ယာဉ်ကို ဟိုဖက်တောစပ်နားမှာ ထားခဲ့ပြီး သေချာအောင်ကြည့်ချင်လို့ မင်း တို့ မသိအောင်လာခဲ့တာ။ တကယ်ပဲ ၃ ယောက်ဖြစ်နေတာကိုး”

သူ့ဖက်က မရိုးသားလုပ်မှာကို ဂြိုဟ်သား စိုးရိမ်ပုံရသည်ဟု အောင်ဘညို (၃) တွေးလိုက်မိသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဂြိုဟ်သားရောက်လာပြီ ဖြစ်လို့ သူ့ သံသယ အပေါ် တစုံတရာ စိတ်ထဲမှာ ထားမနေတော့ပါ။ ဂြိုဟ်သားကို ကြည့် ရသည်မှာလည်း တော်တော် စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံရသည်။ ဂျယ်လီလို ကိုယ်ခန္ဓာက တဆတ်ဆတ် တုန်နေတာကို ဝိုးတဝါး အလင်းရောင် အောက်တွင် မြင်ရသည်။

“ ကဲ …သွားကြမယ်လေ”

၃ ယောက်ထဲတွင် အတက်ကြွဆုံး ဖြစ်သည့် အောင်ဘညို(၂) က လောဆော်သည်။ ဂြိုဟ်သားက ဘာမှမပြော သေးဘဲ အောင်ဘညို (၁) နှင့် (၂) ကို မနေ့ကတုန်းကလို သူ့လက်တံကြီးနှင့် ရစ်ပတ်ကာ စမ်းကြည့်တော့ နှစ် ယောက်လုံး တအီးအီး တအားအားနှင့် တွန့်လိမ်ကုန်ကြသည်။ အားရအောင် စမ်းကြည့်ပြီးမှ ဂြိုဟ်သားက

“ လိုက်ခဲ့ကြ”

သူရှေ့ဆောင်ခေါ် ရာကိုလိုက်သွားတော့ နောက်ထပ်တောတန်းလေးတခု အကွယ်သို့ ရောက်သွားသည်။ ၅ မိနစ် လောက်တော့ လမ်းလျှောက်လိုက်ရသည်။ ပြန်ပေါင်းဖို့ အရေးမှာ အတက်ကြွဆုံး ဖြစ်သည့် ဆရာကြီး အောင်ဘ ညို (၂) က တလိမ့်လိမ့်နှင့် ခပ်မြန်မြန်ရွေ့လျားနေသည့် ဂြိုဟ်သားနောက်က ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်နေပြီး အလယ် တွင် ဟိုငေးဒီငေးနှင့် အောင်ဘညို(၃) ပါလာပြီး (၁) ကတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့် နောက်ဆုံးမှ လိုက်ပါလာသည်။

တောတန်း တဖက်က ယာဉ်နားကို ရောက်တော့ ဂြိုဟ်သားက သူတို့ကို ယာဉ်ရှေ့မှာ ရပ်ခိုင်းပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ယူ သည်။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ဓာတ်ပုံရိုက်သည်ဟု သူတို့ ထင်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့ရှေ့မှာ ဘာမှန်းမသိသည့် ကိရိယာ တခုကို တရမ်းရမ်း လာလုပ်ခြင်းဖြစ်ပြီး တစုံတရာ မှတ်တမ်းယူခြင်းဆိုတာကတော့ သေချာပါသည်။

ထို့နောက် ဟိုတခေါက်တုန်းက ဂြိုဟ်သား လုပ်သလိုပင် အတွင်းဖက်ကို လက်နှိုက်ပြီး အဝိုင်းပြားကို ထုတ်ယူ လိုက်သည်။

“ မင်းတို့ ကိုယ်ပေါ်က ဟာတွေချွတ်ကြ၊ ဘာတခုမှ မထားနဲ့။ ပြန်ပေါင်းတဲ့ အခါ အနှောက်အယှက် ဖြစ်မှာစိုးရတယ်”

ဂြိုဟ်သား စကားကြောင့် သူတို့ တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ ပြန်လည် ပေါင်း စည်း ရေးမှာ အတက်ကြွဆုံး ဖြစ်သည့် အောင်ဘညိူ(၂) က အင်္ကျ ီကြယ်သီးများကို စဖြုတ်သည်။

“ အချင်းချင်းပဲကွာ၊ ရှက်မနေကြပါနဲ့”

အဝတ်အစားများ၊ ဖုန်း ၊ လက်ပတ်နာရီ အားလုံး မြေပေါ်သို့ရောက်သွားသည်။ နောက်တော့ အောင်ဘညို ၃ ယောက် ယာဉ်ရှေ့မှာ ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ် လက်နှင့် အုပ်ရင်း ကိုယ်လုံးတီး ကလေးတွေနှင့် ဖြစ်ကုန်ကြသည်။

“ ကဲ အပေါ်တက်”

ဂြိုဟ်သား အမိန့်အတိုင်း အောင်ဘညို ၃ ယောက် အဝိုင်းပြားပေါ် ရောက်သွားသည်။ တယောက်ချင်းစီ ရပ်ရမည့် နေရာများကို ဂြိုဟ်သားက ပြပေးသည်။ ဒီလိုနှင့် ၃ ယောက်သား ဖိုခနောက်ဆိုင် ရပ်မိလျက်သား ဖြစ်သွား၏။

“ လည်တဲ့ အရှိန်က များတယ်။ ရှေ့ကို ကိုင်းပြီး တယောက်ကို တယောက်မြဲမြဲ ကိုင်ထားပါ”

အောင်ဘညို ၃ ယောက် ရှေ့ကိုကိုင်း၍ တယောက်လက်ဖျံကို တယောက် မြဲမြဲဆုပ်လိုက်ကြသည်။ ဘာမှန်း မသိ သည့် တစုံတရာ အတွက် စိတ်စောမှုကြောင့် ၃ ယောက် လုံး လက်တွေက အေးစက်နေသည်။ အောင်ဘညို(၁) က မအောင်မြင်လည်း မမဖြူကို ရအောင်ယူမည်ဟု တွေးနေစဉ်မှာပင် အဝိုင်းပြားက စလည်သည့် အတွက် ပြုတ် မကျအောင် ခြေကုပ်မြဲမြဲ ထားရင်း လက်တွေကို ပိုတင်းစွာ ဆုပ်ထားလိုက်ကြရသည်။

လည်သည့် အရှိန်က တစထက်တစ ပိုမြန်လာသည်။ ခေါင်းတွေမူးနောက်ပြီး အန်ချင်သလိုလို ပျို့ချင်သလိုလို ဖြစ်လာသောကြောင့် မျက်စိတွေမှိတ်ထားလိုက်ရသည်။ စူးရှသော လေတိုးသံတခုကြောင့် သူတို့ နားတွေ အူပြီး ကိုက်ခဲလာသည်။ ရင်ထဲမှာလည်း တလှပ်လှပ်နှင့် ခံရဆိုးသော ဝေဒနာကို သိနေ၏။

ဂြိုဟ်သားကတော့ ဘေးမှာရပ်ရင်း လည်ပတ်နေသော အဝိုင်းပြား ပေါ်က လူရိပ်တွေကို မမှိတ် မသုံ စိုက်ကြည့် နေသည်။ သူ့လက်ထဲက ကိရိယာနှင့်လည်း မှတ်တမ်းတင်သေး၏။ ထို့နောက် လည်ပတ်နှုန်းက တဖြည်းဖြည်း လျော့ကျသွားပြီး နောက်ဆုံးတွင် လုံးလုံး ရပ်တန့်သွားသည့် အခါ တယောက်ထဲ ဖြစ်သွားသည့် အောင်ဘညိုကို အဝိုင်းပြားပေါ်တွင် လေးဘက်ထောက်လျှက် မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။

ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်သွားပုံရသည့် ဂြိုဟ်သား၏ ကိုယ်ခန္ဓာက ဘောလုံးကြီးလို ဖြစ်သွားပြီး တဆတ်ဆတ် ခုန်နေ ချိန်တွင် အဝိုင်းပြား ပေါ်မှ အောင်ဘညို ဒရီးဒယိုင်နှင့် ဆင်းလာ၏။

................................................................................

အခန်း (၁၉)

အိမ်ရှေ့မှာ  ကားရပ်သံ ကြားလိုက်ရသည် နှင့် ခင်ကြာဖြူ အပြေးထွက်သွားမိသည်။ ကားပေါ်မှ အသားညိုညို ထောင် ထောင်မောင်းမောင်း အမျိုးသမီးတယောက် ဆင်းလာ၏။

“ အားလုံး အဆင်ပြေတယ် မဟုတ်လား။ အေးသိန်း ”

ခင်ကြာဖြူ၏ အမေးကို အသားညိုညို အမျိုးသမီးက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ သူတို့ နှစ် ယောက် အိမ်ထဲဝင်လိုက် ကြပြီးနောက် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြင်ဆင်ထားသော ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်နေသည့် အသက် ၆၀ ကျော် အမျိုးသမီးကြီး တယောက်ကို အသားညိုညို အမျိုးသမီးက နုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“ အန်တီ နေကောင်းတယ်နော်”

“ ကောင်းတာပေါ့တော်။ ဒီက ရာသီဥတုက အရမ်းနေလို့ ကောင်းတာပဲ ပြန်တောင် မပြန်ချင်ဘူး”

“ မပြန်ဘဲတော့ မနေပါနဲ့ မေမေရယ်၊ သမီး အလုပ်တွေ ရှိသေးလို့ပါ”

ခင်ကြာဖြူက တောင်းပန်သလို ပြောလိုက်သည့် အခါ အဖွားကြီးက မဲ့ပြလိုက်ပြီး အသားညိုညိုနှင့် အေးသိန်း ဆို သည့် အမျိုးသမီးကတော့ ရယ်နေသည်။

“ သူပဲ အမျိုးမျိုးဖြစ်နေတာ၊ နင့်သူငယ်ချင်းကတော့လေ၊ ငါ မပြောချင်ဘူး အေးသိန်းရယ်”

“ သူ့ကို အရေးလုပ်မနေပါနဲ့ အန်တီရယ်။ ကလေး ရော အဆင်ပြေတယ် မဟုတ်လား”

“ ပြေပါ့တော်၊ နို့စို့လိုက်၊ အိပ်လိုက်နဲ့ …အင်းလေ သူ့အလုပ်က ဒါပဲ ရှိတာကိုး”

အေးသိန်းဟု ခင်ကြာဖြူက ခေါ်သော အေးအေးသိန်းက လွယ်ထားသည့် အိတ် ထဲမှ အညိုရောင် စာအိတ်ကြီး တလုံး ထုတ်ပေးသည်။

“ ရော့ ..လေယာဉ်လက်မှတ်ရော ပတ်စ်ပို့တွေရော အဲဒီထဲမှာပါတယ်။ ငါ့သဘော ပြောရရင် နင်တို့ မနက်ဖြန် မနက်လောက် ဆင်းသွားတာပိုကောင်းမယ် ထင်တယ်”

“ လေဆိပ်ထဲမှာ အကြာကြီးနေရင် အသိနဲ့တိုးမှာ စိုးတယ်ဟ”

“ ဦးစိုင်းအေးကို ငါပြောထားပြီးပြီ။ သူကိုယ်တိုင် ကားမောင်းပြီး နင်တို့ကို လိုက်ပို့မှာ။ လေယာဉ်ချိန် မရောက်ခင် အထိ နင်တို့ ဘယ်သူ နဲ့မှ မတွေ့အောင် နေဖို့နေရာ သူစီစဉ်ပေးလိမ့်မယ်။ လေယာဉ်ပေါ်ရောက်မှ အသိနဲ့ တိုးရင် တော့ ငါလဲ မတတ်နိုင်တော့ဘူးဟာ ကံပေါ့ ခင်ကြာဖြူရယ်”

ခင်ကြာဖြူ သက်ပြင်းချသည်။ အဖွားကြီး ကတော့ မျက်စောင်းထိုး၏။

“ အေးပေါ့ဟာ၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ ဟိုမှာ ဈေးလေးဘာလေးဝယ်တာ နဲ့ ဘာနဲ့ ဆိုရင် ၃ ရက်လောက်ကြာမယ်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် နောက် အပတ်ဆို ငါတို့ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ပြီ။ နင်က ကလေးကို ခေါ်ပြီး နောက် အပတ် လောက် ရန်ကုန် ဆင်းခဲ့ဟာ”

“ ဖြစ်မလားဟဲ့။ နင်က နိုင်ငံခြားမှာ အကြာကြီးနေပြီး ခုမှ ပြန်ရောက်တယ်။ ရောက်ရောက်ချင်း ကလေးမွေးစား တယ်ဆိုရင် လူတွေ တွေးစရာ ဖြစ်ကုန်မှာပေါ့။ နည်းနည်းတော့ စောင့်ဦးဟာ။ ကလေးမွေးစားချင်တယ် ဘာညာ နည်းနည်းလောက် လေသံ ပစ်ထား။ မိဘမဲ့ ကလေးတွေဘာတွေ တွေ့ရင် ပြောပါ။ မွေးစားချင်လို့ပါ ဘယ်လို ညာလိုတွေ လူသိအောင် လျှောက်ပြောထားပေါ့ဟာ။ နဲနဲကြာမှ ငါက ကလေးပိုက်ပြီး ဆင်းလာခဲ့မယ်။ အဲဒါမှ ယုတ္တိ ရှိမှာ”

“ ဒါပေမယ့် ငါက ငါ့သားလေးနဲ့ အကြာကြီး ခွဲနေရမှာလား”

“ နင့်သားနဲ့ တသက်လုံး အကြာကြီး တူတူနေချင်တယ် ဆိုရင် ငါ့စကားနားထောင်။ သိပ်ပြီး စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ မလုပ်နဲ့”

“ အေးပါဟာ၊ ငါတို့ သားအမိ ဘဝက နင့်လက်ထဲမှာပါ။ နင်စီစဉ်တာကို နာခံရမှာပေါ့”

“ ကောင်မ၊ စကားနာ လာမထိုးနဲ့။ အခု ငါကူညီတာ နင့်ကြောင့် လို့ထင်သလား။ အန်တီ့ မျက်နှာနဲ့ ငါလုပ်ပေးနေ တာ။ ကလေးကိုလည်း သနားလို့”

ခင်ကြာဖြူက မချိပြုံးလေးပြုံးလိုက်သည်။

“ ငါ့သားလေးကို သေသေချာချာ ဂရုစိုက်ပါနော်”

“ ငါ ဆရာဝန်ပါ ခင်ကြာဖြူရယ်။ နောက်ပြီးတော့ ကလေး ၂ ယောက် မွေးထားတဲ့ အမေပါ။ နင့်လက်ထဲမှာထက် တောင် ကလေးအတွက် ပိုဘေးကင်းသေးတယ်။ နားလည်လား”

“ ဟို နို့ ..နို့ တိုက်ဖို့ ”

“ နင့်သားကို နို့ဘူး မတိုက်စေချင်ရင် ဆေးရုံက ကလေးအမေတွေ အကူအညီတောင်းလို့ရပါတယ်ဟာ။ ငါ့တာဝန် ထားပါ။ နင်သာ နိုင်ငံခြားက ပြန်လာတယ် ဆိုတဲ့ဇာတ်ကို ပိပိရိရိက ဖို့ပြင်ထား”

ခင်ကြာဖြူက ပိုင်ပါတယ် ဆိုသည့် အမူအရာဖြင့် လက်မ ထောင်ပြပြီး ထိုင်ရာက ထ၍ နောက်ဖက်သို့ ဝင်သွား သည်။

“ တနေကုန် ကလေးနား ပဲ နေနေတာ။ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရင် ဒီကောင်မ နေတတ်ပါမလား မသိဘူး”

“ သမီးလဲ သူ့ကို တမင်ဖြဲ ချောက်လိုက်တာပါ။ အန်တီတို့သာ ပြန်ရောက်ရင် ကလေးမွေးစားချင်တယ်ဆိုတဲ့ အသံ များများ ထွက်ပေး။ ကလေးက ဖြူဖြူလေးဆိုတော့ မိဘမဲ့တိုင်းရင်းသား ကလေးလေးကို သမီးက မွေးစားဖို့ ခေါ် လာပေးတယ် ဆို တာ ယုံကြမှာပါ”

“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အေးသိန်းရယ်။ နင့်သူငယ်ချင်းလဲ ဒီအရွယ်ရောက်မှ မရှူနိုင်မကယ်နိုင်ဖြစ်တော့ သမီးပဲ အားကိုးဖို့ အန်တီတွေးမိတာနဲ့ ခုလို ဒုက္ခလာပေးရတာပါ။ အားလည်းနာပါရဲ့”

“ မနာပါနဲ့ အန်တီရယ်။ သမီး အပေါ်မှာ အန်တီ့ ကျေးဇူးတွေ အများကြီးရှိပါတယ်။ သမီး ဆရာဝန်ဖြစ်လာတာ အန်တီ ထောက်ပံ့ခဲ့လို့ပါ။ ဒီလောက် လုပ်ပေးရတာ စိတ်ထဲမထားပါဘူး”

“ သာဓုပါ သမီးရယ်”

“ ဒါပေမယ့် အဲဒီအောင်ဘညိုဆိုတဲ့ ကောင်ကိုတော့ တိုက်ဆိုင်လို့များ သမီးရှိတဲ့ ဆေးရုံရောက်လာခဲ့ရင် ရောဂါ တခုခု နာမည်တပ်ပြီး အရင်းကနေ ဖြတ်လွှတ်လိုက်မယ်”

“ ထားလိုက်ပါ အေးသိန်းရယ်။ ဝဋ်ဆိုတာ လည်မှာပါပဲ။ တို့များလဲ ဝဋ်မကင်းလို့ ဒီလိုဖြစ်ရတာမဟုတ်လား။ အန် တီကတော့ မြေးလေးမျက်နှာကို မြင်ရရင် စိတ်ချမ်းသာပြီး အားလုံး ခွင့်လွှတ်နိုင်ပါတယ်”

“ ဟုတ်တယ် အန်တီ၊ ကလေးကတော့ မိဖြူနဲ့ တူလို့ ဖြစ်မယ်။ ချစ်စရာလေး”

အေးအေးသိန်း နှင့် မေမေတို့ စီစဉ်သည့် ဇာတ်လမ်းက အလုပ်တော့ ဖြစ်ပါသည်။ ကိုယ်ဝန် ရှိလာလို့ အောင်ဘ ညို နှင့် အမြန်ဆုံး လက်ထပ်ဖို့ ကျိတ်ပြီး စီစဉ်နေစဉ်မှာပင် ကျေးဇူးရှင်က ရုတ်တရက် ပျောက်ဆုံးသွာသည့် အ တွက် ငယ်ထိပ်ကို မြွေပေါက်သလို အရူးမီးဝိုင်း ဖြစ်နေချိန်မှာ အေးအေးသိန်း ရန်ကုန်ကို အလုပ်ကိစ္စနှင့် ရောက် လာခြင်းက နတ်သိကြားတွေမစလိုက် သလိုပင် ဖြစ်၏။ ငယ်ငယ်ကထဲက စာတော်သည့် အေးအေးသိန်းက ဖြတ်ထိုးဉာဏ်လည်း ကောင်းသည်။ ရေနစ်နေသော ခင်ကြာဖြူအတွက် အေးအေးသိန်း နှင့် မေမေ့ အစီအစဉ်က ကောက်ရိုးတမျှင် ထက် ပိုပါသည်။

ခင်ကြာဖြူ ကိုယ်ဝန်သိသာ လာတော့မည့် အချိန်လောက်တွင် မေမေ့ကို နိုင်ငံခြားမှာ ဆေးကုမည် အကြောင်း ပြပြီး ဘန်ကောက်ကို ထွက် လာခဲ့ကြသည်။ အလုပ်ကိစ္စတွေ အကုန်လုံးလည်း အန်ကယ်လ် ဦးမြင့်ဆွေနှင့် လွှဲထားခဲ့သည်။ ဘန်ကောက်မှာ တရက် နှစ် ရက်လောက် နေပြီးမှ ရန်ကုန်ကို တိတ်တဆိတ်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ အေးအေးသိန်းက လေဆိပ်မှာ စောင့်ပြီး သူ တာဝန်ကျရာ တောင်ပေါ်မြို့လေးကို တန်းခေါ်သွား၍ ကိုယ်ဝန် ရင့်သည် အထိ စောင့်ရှောက်ထားကာ က လေးကို မွေးပေးခဲ့သည်။

နေရာတော်တော်များများမှာ အင်တာနက်ရတာ ဒီတခုတော့ ကံကောင်းသွားသည်။ အလုပ်တွေ ကို အွန်လိုင်းက နေ နိုင်ငံခြား ရောက်နေသယောင်ယောင် ညွှန်ကြားလို့ ရနေသည်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ပြန်ဖို့ သင့်ပြီ ဖြစ်သည်။ အဲဒီအတွက် အေးအေးသိန်း ရန်ကုန်ဆင်းပြီး စီစဉ်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ပထမတခေါက်တုန်းက အတိုင်းပင် ဘန် ကောက်ကို အမှတ်တမဲ့ ထွက်သွားပြီး မှ လူသိရှင်ကြား ပြန်လာရမည်။ အဲဒါကလည်း မခက်ပါ။ ရုံးက လူတွေကို ဖုန်းဆက်၍ လေ ဆိပ်မှာ လာကြိုခိုင်းလိုက်လျှင် ဆေးကုပြီး အခုမှ ပြန်လာသည့် သရုပ် တော်တော် ပီပြင်သွား မည် ဖြစ်၏။

လောလောဆယ်တော့ ကလေးကို အေးအေးသိန်း ဆီမှာပဲ ထားခဲ့ရဦး မည်။ နည်းနည်းကြာမှာ အေအေး သိန်းက ရန်ကုန်ခေါ်လာပြီး ခင်ကြာဖြူက မွေးစားသလို လုပ်ဖို့ စီစဉ်ထား၏။ ဖြစ်နိုင်ရင် ခင်ကြာဖြူက ကလေးကို မ ထား ခဲ့ချင်ပါ။ အေးအေးသိန်းက ဂရုစိုက်မယ်ဆိုတာကို ယုံပေမယ့် ကိုယ့်ကလေးကို ရင်အုပ်မကွာဘဲ ထားချင် သည်။ ဒါပေမယ့် သားနှင့် အိန္ဒြေမပျက် တသက်လုံး တူတူနေနိုင်ဖို့က မေမေ နှင့် အေးအေးသိန်း စီစဉ်သည့် အခု လက် ရှိ နည်းလမ်းက လွဲ၍ ခင်ကြာဖြူလည်း မတွေးတတ်ပါ။

မေမေနှင့် အေးအေးသိန်းတို့ နှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့မှာ စကားကောင်းနေစဉ် ခင်ကြာဖြူက နောက်ဖက်က အခန်း ထဲတွင် သီချင်းလေး တအေး အေး နှင့် ကလေး အနှီးလဲပေးနေသည်။ အနှီးလဲရင်း သာမန်ကလေးများ၏ ၂ ဆ လောက်ရှိမည့် ဖွားဖက်တော် ကို ကြည့်မိသည့်အခါ ခင်ကြာဖြူ မျက်နှာလေး မချိုမချဉ် ဖြစ်သွား၏။

“ အဖေတူ သားလေး။ အဖေထက်တောင် ဆိုးမယ့် ဟာလေးလား မသိဘူး။ ငါ့သားကြောင့် ကောင်မလေးတွေ ဒုက္ခ ရောက်ဦးမယ်ထင်တယ်”

..................................................................................

အခန်း (၂၀)

ကားစီးရင်း ဘေးဘီကို ခင်ကြာဖြူ တခါမှ ဒီလိုမျိုး တောက်လျှောက်လိုက်မကြည့်ဖူးပါ။ ကြာတော့ကြည့်ရင်းကြည့် ရင်းမူးလာသည်။ ထို့ကြောင့် အတွင်းကို ပြန်လှည့်ပြီး ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်နေသော ဦးညွှန့်လွင်ကို လှမ်းမေးလိုက် သည်။

“ သေချာပါတယ်နော် ဦးညွှန့်လွင်”

“ မခင်ကြာဖြူ ပြောတဲ့ ပုံစံ၊ အဲဒီ အသက်အရွယ်ပါပဲ။ ဟုတ်မယ်ထင်ပါတယ်။ တွေ့တဲ့ အခါ သေသေချာချာ ကြည့် ကြည့်ပေါ့”

ပျောက်သောသူ ရှာရင်တွေ့ဆိုသည့် စကားပုံ မှန်ပါစေဟု ခင်ကြာဖြူ ဆုတောင်းမိပါသည်။ ဘာမှ မသိရှာသည့် သားလေးကတော့ ခင်ကြာဖြူ ဘေးက သူ့ခြင်းတောင်းလေးထဲမှာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေ၏။ ငွေစာရင်း တွေ မရှင်းဘဲ ထွက်သွားသည့် မန်နေဂျာကို ရှာနေခြင်းဟု သာ သိထားသော ဦးညွန့်လွင်ကတော့ ခင်ကြာဖြူ ကလေးကိုပါ ခေါ်လာတာကို နားမလည် ဖြစ်နေပုံရသည်။

မေမေကလည်း သူ့မြေးကို မထည့်လိုက်ချင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ခင်ကြာဖြူက ဇွတ် အတင်းခေါ်လာခဲ့သည်။ အောင်ဘ ညိုကို ကလေးပြပြီး ပြန်ခေါ်ဖို့ ရည်ရွယ်ချက် မျိုးတော့ မဟုတ်ပါ။ အကြောင်းမဲ့ လမ်းခွဲထွက်ပြေးသွားသူကို မြင် ချင်၍၊ အခွင့်အရေး ရရင် ဘာကြောင့်လည်း ဆိုတာကို မေးချင်၍ လာခဲ့ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကလေး ခေါ်လာ တာက သားနှင့် ကြာကြာ မခွဲနိုင်တာရယ်၊ သားတော်မောင်က ကားကြာကြာ စီးရတာကို သဘောကျတာ ရယ်ကြောင့် ခေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ခုတော့ ကျေးဇူးရှင်က  ရန်ကုန် က ထွက်လာကထဲက တရေးတောင် မနိုးဘဲ အိပ်နေသည်။

အောင်ဘညို ရုတ်တရက် ပျောက်ဆုံးသွားရသည့် အဖြစ်ကို ခင်ကြာဖြူ ခုထိ နားမလည်ပါ။ မိမိ ဂုဏ်သိက္ခာနှင့်  အိန္ဒြေတွေကို တောင်မငဲ့ဘဲ သူလိုသမျှ အကုန်ပေးခဲ့သည်။ ကိုယ်လေးလက်ဝန် ရှိလာချိန်မှာလည်း အများ ပြောစရာ ဖြစ်မှာကိုတောင် အရေးမစိုက်ဘဲ သူ့ကို လက်တွဲဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း အောင်ဘညိုက ရက်ရက်စက်စက်ပင် ထားရစ်ခဲ့သည်။

သူ ပေါ်မလာတော့သော အခါ ခင်ကြာဖြူ ဆေးရုံတွေရောက်သည်၊ ရဲစခန်းတွေ ရောက်သည်။ အောင်ဘညို၏ မိဘများ နေရပ်အထိပင် လိုက်သွားခဲ့သေးသည်။ သူတို့ကိုယ်တိုင်လည်း အောင်ဘညို ဘယ်ဆီမှာမှန်း မပြော တတ်ကြသည့် အခါ ခင်ကြာဖြူ စိတ်လျှော့လိုက်ရ၏။ မကြာမီ အထုပ်အထည်ပေါ်လာတော့မည့် ဗိုက်ကိစ္စကို ဖြေရှင်းဖို့ကိုသာ ဦးစားပေးရတော့သည်။ ဒါပေမယ့် ကလေးမွေးပြီး ပြန်ရောက်လာကတည်းက အောင်ဘညို သတင်းကို ခင်ကြာဖြူ နားစွင့်နေခဲ့သည်။ လက်လှမ်းမှီသမျှ အကူအညီတောင်းပြီး ထောက်လှမ်းနေခဲ့သည်။ အခုတော့ မေမေ တို့ အလုပ်သမားဟောင်း ဦးညွှန့်လွင်ထံမှ သတင်းရခဲ့ပြီ ဖြစ်၏။

“ ရောက်တော့မယ် မခင်ကြာဖြူ။ ဟို ရှေ့နားတဝိုက် မှာ သူ့ကို ခနခန တွေ့ရတတ်တယ်”

ဦးညွှန့်လွင်စကားကြောင့် အပြင်ကို ပို၍ သေသေချာချာ မြင်နိုင်ရန် ခင်ကြာဖြူ ကားမှန်ကို နည်းနည်းချလိုက် ၏။ ကားက ဈေးလိုလို လူစည်ကားသည့် နေရာတခု နားကိုရောက်နေသည်။

“ ဟော ..ဟော …ဟိုမှာ ..ဟိုမှာ”

လမ်းဘေးသစ်ပင် တပင်၏ အောက်တွင် ဆံပင်ဘုတ်သိုက်၊ နုတ်ခမ်းမွှေး မုတ်ဆိတ် ဗရပျစ်နှင့် လူတယောက် ထိုင်နေသည်။ ဟောင်းနွမ်းစုတ်ပြတ်နေသော အဝတ်အစားများနှင့် ပိန်လှီ ညှိုးဖျော့နေသော်လည်း ခင်ကြာဖြူ ကောင်းကောင်း မှတ်မိပါသည်။ ကောင်းကင်ကိုသာ စူးစူးစိုက်စိုက် မော့ကြည့်နေသည့် အောင်ဘညိုက တော့ ခင် ကြာဖြူ့ကို မြင်ပုံမရပါ။

“ အရှိန်လျှော့လိုက်၊ ဖြေးဖြေးပဲ မောင်း”

ဒရိုင်ဘာက ဘီးကို တပတ်ချင်းလှိမ့်မောင်းပေးသည်။ သူနှင့် ခင်ကြာဖြူကြားမှာ ပေ၂၀ လောက်ပဲ ခြားသည့် အတွက် အောင်ဘညို ပြောနေသည့် စကားတွေကို ကောင်းကောင်းကြားနေရ၏။

“ ခွေးမသား ဂြိုဟ်သား အခုကျတော့ ပေါ်မလာတော့ဘူး”

“ အဲဒါမင်းတို့ ဆတ်ဆော့လို့ ဖြစ်ရတာ၊ မင်းတို့ အရူးမထရင် ငါနဲ့ မမဖြူ လက်ထပ်ပြီးနေပြီ”

“ ဟေ့ကောင်၊ သဲသဲ ကို ပစ်ထားလို့ရမလားကွ၊ မင်းကငါတို့ကို မင်းလို တဏှာရူး၊ လူလို မသိတတ်တဲ့ ကောင် ထင်နေသလား”

“ မင်းတို့ ၂ ကောင် ငြိမ်ငြိမ် နေကြစမ်းပါကွာ၊ နားညီး လိုက်တာ။ ငါပြောလိုက်ရရင် မကောင်းဘူး။ မမဖြူတို့ သဲသဲ တို့က ချိုချို့လောက် သနားစရာ ကောင်းလို့လား”

“ ဟား ..ဟား ..မင်းဆရာလေးက ဆန်အလှူခံပြီး ကျွေးမှာမို့လား။ လူပြန်ထွက်ပြီး စမူဆာရောင်း ကျွေးမှာ လား”

“ ခွေးကောင် နှာဗူး၊ မင်း မမိုက်ရိုင်းနဲ့”

“ ဟေ့ကောင်တွေ ငြိမ်ငြိမ်နေကြစမ်း၊ ဟာ …ဟိုမှာ …ဟိုမှာ … အာကာသ ယာဉ်”

“ ဂြိုဟ်သား၊ ဂြိုဟ်သား … လိုက် ..လိုက်”

တယောက်ထဲ အချေအတင် အော်ကြီး ဟစ်ကျယ် ညင်းခုန်နေရာမှ မိုးပေါ်ကို လက်ညိုးထိုးရင်း အောင်ဘညို သုတ်ကနဲ ထပြေးတော့သည်။ အနားက ခွေးတွေလည်း အလန့်တကြား ထဟောင်ကြသည်။

ကားမှန်ကို ပြန်တင်လိုက်ရင်း ခင်ကြာဖြူ သက်ပြင်းချသည်။

“ အဲဒီလို အခြေအနေ ဆိုတာ ကျွန်မကို ဘာလို့ ကြိုမပြောတာလဲ ဦးညွှန့်လွင်”

“ ကျွန်တော်လည်း ဘယ်လို ပြောရမှန်း မသိတာနဲ့၊ ခင်ကြာဖြူ ကိုယ်တိုင် မြင်ရင် ပိုကောင်း မလားလို့ပါ။”

“ အခု ဘယ်လို လုပ်မလဲ မမဖြူ”

ဒရိုင်ဘာက လှည့်မေးသည်။

“ ဦးညွှန့်လွင်ကို ပြန်ပို့ပေးပြီးရင် တို့လည်း ပြန်ကြတာပေါ့”

အောင်ဘညို ပြေးထွက်သွားရာ ဘက်သို့ မျက်ရည်ဝဲနေသော မျက်လုံးများဖြင့် လှမ်းမျှော်ကြည့်ရင်း ခင်ကြာဖြူ ပြောသည်။ အောင်ဘညို ကိုတော့ အရိပ်အယောင်မျှပင် မမြင်ရတော့ပါ။



........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။


ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၈ )

ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၈ )

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

အခန်း (၁၅)

အောင်ဘညို(၃) ထပ်ခိုးပေါ်က ဆင်းလာချိန်တွင် အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အေးအေး လူလူ တီဗွီ ထိုင် ကြည့်နေသော (၁)ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ၁၁ နာရီကျော်နေ လေပြီ။

“ မင်း တယောက်ထဲလား၊ အလုပ် မသွားဘူးလား”

“ ဒီနေ့ ရုံးပိတ်တယ်လေကွာ၊ ဟိုကောင်ကတော့ သင်တန်းလား၊ သဲသဲ လား မသိဘူး အစော ကြီး ထဲက ထွက် သွား တာပဲ၊ မင်းဖို့ ပဲပြုတ်နဲ့ နံပြားဝယ်ထားတယ်။ လဘက်ရည်လဲ ရှိတယ်”

(၁) က တီဗွီ မှန်ပြင်ကနေ မျက်နှာမလွှဲဘဲ လှမ်းပြောလိုက်၍ ဆာနေသော (၃)လည်း ဝမ်းသာ အားရနှင့် မျက်နှာ ပြေးသစ်ပြီး ဗိုက်ဖြည့်ရသည်။ အေးစက်နေသည့် နံပြားက ပျင်းတွဲတွဲနှင့် မနည်းဝါးရသည်။ အပေါ်ယံ တင်းနေ သည့် လဘက်ရည်အေးစက် စက်နှင့် ကျိတ်မှိတ်မျှော ချ လိုက်တော့ ဗိုက်တော့ပြည့်သွားပါသည်။ ချိုချို့ ဆီကို တော့ နေ့ လည်စာ စားပြီးမှပဲ အေးအေး ဆေးဆေး သွားတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

စားသောက်ပြီးလို့ အိမ်ရှေ့ကို ပြန်ထွက်လာပြီး အောင်ဘညို(၃) ပျင်းရိစွာ ဖြင့် (၁) နား မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဒီနေ့ ထူးထုူးခြားခြား (၁)ကြည့်နေသော ကားက အပြာကား မဟုတ်ပေ။

“ ထူး ဆန်းနေပါလား။ ဟိုကားတွေ မကြည့်တော့ဘူးလား”

“ ဒါ အဆစ်ပေးလိုက်တဲ့ ကားလေကွာ၊ ကာဗာက စော်ပုံလေးက မိုက်လို့ ယူလာတာ။ တခန်း နှစ်ခန်း ပါလဲ မ နည်းဘူး ဆိုပြီး ထိုင်ကြည့်နေတာ အခုထိ နို့တောင် တခြမ်းလောက် ပဲ မြင်ရ သေးတယ်”

“ ရိုးရိုးရုပ်ရှင်က ဘာပါမှာလဲဟ”

“ နိုင်ငံခြားကားပဲကွာ နည်းနည်းပါးပါးတော့ ပါမှာပေါ့၊ ဟော ..ကြည့်ကြည့်...ငါပြောတာ ဒီ စော် လေး၊ တွေ့လား အိုးက လုံးနေတာပဲ၊ မျက်နှာလေးကလဲ ရေလည်ဆက်ဆီဖြစ်တယ်၊  နို့တွေ က လည်း ညှစ်လို့ အရမ်းကောင်းမှာ တွေ့လား”

မင်းသမီးလေးက တကယ်ကိုလှပါသည်။ သဲသဲ၊ ချိုချို တို့ထက် အများကြီးသာသည်။ အောင် ဘညို(၃) တောင် စိတ်ဝင်တစားကြည့်မိသည်။

“ အဲဒါမျိုးလေး တယောက်လောက် ရရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ၊ စားချင်လိုက်တာ”

မီးဝင်းဝင်း တောက်နေသည့် မျက်လုံးများဖြင့် အားမလိုအားမရ ပြောနေသည့် အောင်ဘညို (၁) ကိုကြည့်ရင်း (၃)က စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ခေါင်းကို ခါလိုက်မိသည်။ လူတယောက် ထဲ ကနေ ဖြစ်လာကြတာချင်း တူပါ လျှက်နှင့် သူက ဘာကြောင့် ဒီလောက် တဏှာကြီး နေရသည် ကို မတွေးတတ်ပါ။ ထိုအချိန်တွင် ရှေ့စားပွဲလေး ပေါ်မှာ တင်ထား သည့် ဖုန်းက ထမြည် သဖြင့် (၁) ကောက်ယူလိုက်သည်။

“ မမဖြူကွ၊ ရုံးပိတ်ရက်ကြီး ဘာတွေ စားဦး မလို့လဲ မသိဘူး”

စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပြောရင်း အောင်ဘညို(၁) ပြန်ထူးလိုက်သည်။

“ ဟုတ်ကဲ့ မမဖြူ”

“ မောင်လေး ဘယ်မှာတုန်း”

“ အိမ်မှာ ပေါ့ မမရဲ့”

“ တယောက်ထဲလား”

“ အင်းပေါ့”

“ ဒါဆို မမ ..လာခဲ့မယ်”

“ လာခဲ့လေ”

ခပ်ပေါ့ပေါ့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီးမှ (၃) ရှိနေတာကို (၁) သတိရသွားသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကို အပြင် သွားခိုင်းလိုက် လည်း ရနိုင်ပါသည်။

“ ဒါနဲ့ မမ ..အခု ..ဘယ်မှာလဲ”

“ မောင်လေး တို့ လမ်းထိပ်နား ရောက်နေလို့ လှမ်းဆက်ကြည့်တာ၊ မမ ဝင်လာပြီနော်”

ပြောလို့ တောင်မဆုံးသေး ခြံဝကို မမဖြူ၏ ကားကလေး လျှောကနဲထိုးဆိုက်လာသည်။

“ ဟေ့ ကောင် အထဲဝင် ...အာ ...အပေါ်ကို တက်...မြန်မြန်တက်”

“ ဟင် ..ဘာလို့”

“ ရှေ့မှာ မမဖြူ၊ တို့နှစ်ယောက်ပူးကြီးတွေ့သွားလိမ့်မယ်၊ မြန်မြန် ..မြန်မြန်”

ထိုအချိန်မှာ ကားပေါ်က ဆင်းလာသည့် မမဖြူကို ခြံတံခါးဝမှာ လှမ်းမြင်လိုက်ရ၍ (၃) လည်း ဘာမှ စဉ်းစားမနေ နိုင် တော့ဘဲ သူအိပ်သည့် ထပ်ခိုးပေါ်ကို လှစ်ကနဲ ပြေးတက် လိုက်မိသည်။ (၁)ကတော့ အိမ်ဝကိုပြေးပြီး မမဖြူ ကို ခရီးဦးကြို ပြုရသည်။

“ မမ ..တကယ် လာတာကိုး၊ ဝမ်းသာလိုက်တာ ..မမ ..ရယ်”

“ မေမေ့ အသိအိမ်ကို လူကြုံပစ္စည်းသွား ပေးရင်း ...ဒီဖက်ရောက်လာတာနဲ့ ..ဟင်း ..ဟင်း”

“ တော်သေးတာပေါ့၊ အိမ်ရှာလို့ ရလို့”

“ မင်းတခါ ပြောပြဖူးတယ်လေ”

“ ဟုတ်လား၊ ပြောဖူးတာတောင် မေ့နေတယ်”

မျက်စောင်းလေး ထိုးလိုက်ရင်း တီဗွီရှေ့က ခုံမှာ စွေ့ကနဲဝင်ထိုင်လိုက်တော့ ဒီနေ့ ရိုးရိုးကားပဲ ကြည့်နေမိသည့် ကံကြမ္မာကို အောင်ဘညို(၁) ကျေးဇူးတင်သွားသည်။ ဟို ကားတွေ ကြည့် နေတာတွေ့သွားလည်း အကြောင်း မ ဟုတ်ပါ။ မမဖြူနှင့် သူနှင့်ကြားမှာ အရာ အားလုံးက ပွင့်လင်းနေပြီ မဟုတ်ပါလား။ သူတို့ နှစ်ယောက်ချစ်သည့် အ ခါ မမဖြူကို အကောင်းဆုံးဖြစ် အောင်လုပ်ပေးနိုင်ဖို့ လေ့လာနေသည်ဟု ပြောလိုက်လျှင် မမဖြူက ပိုလို့တောင် သဘောကျ သွား ဦးမည်။

ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည့်အခါ ဂါဝန်တိုက အပေါ်ကို ပိုလို့တိုသွားပြီး မမဖြူ၏ ပေါင်တံ ဖြူဖြူ ကြီးတွေကို အရင်း ထိမြင်ရသည်။ ပေါင်ပေါ်မှာ တင်ထားသည့် လက်ကိုင်အိတ်မည်းမည်း လေးသာ ရှေ့ကကွယ်မနေရင် ပေါင်ကြား ထဲ အထိမြင်နိုင်လိမ့်မည်ဟု အောင်ဘညို(၁) စဉ်း စားရင်းကြည့်မိသည်။

ပေါင်ကြားနေရာကို စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်နေမှန်း မမဖြူလည်း သိသည်။ အိတ်ကလေးကို အနားက စားပွဲလေး ပေါ်လှမ်းတင်လိုက်ရင်း မျက်စောင်းထိုးသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာမှမ သိလိုက်ခင်မှာပင် အောင်ဘညို(၁) မမဖြူရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်မိ၏။ လက်နှစ်ဖက် ကလည်း မမဖြူပေါင်တံတွေပေါ်ရောက်သွားသည်။

“ မောင် ...ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူးနော်”

“ မရှိပါဘူး ..မမရယ်”

အောင်ဘညို(၁) အာရုံထဲမှာ (၃)ရှိနေတာကို လုံးဝမသိတော့ပါ။ ပိုက်ကွန်ထဲ တိုးဝင်လာ သည့် ဖြူဖြူဝင်းဝင်း ရေဆေးငါးကြီးကို ချက်မစားဘဲ ပြန်လွှတ်လိုက်သူသည် အလွန် မိုက်မဲသူသာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပိုပြီး ပြဲကားသွားအောင် တွန်းဟလိုက်သည့် အခါ တင်းမို့ နေသော မမဖြူ၏ ညီမလေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ အညိုရောင်ဖျော့ဖျော့ အတွင်းခံ၏ ဇာ ပေါက် တခုကြားကနေ လိမ်ကောက်နေသော အမဲရောင် အမွှေးတချောင်း က အပြင်ကို တိုး ထွက်နေ၏။ ဇာပန်းပွင့်လေးတွေကို လက်ညိုးနှင့် ဖွဖွသပ်မိတော့ မမဖြူ၏ လက်တဖက်က အောင်ဘညို(၁) ပုခုံးပေါ်ရောက်လာသည်။

“ တွေ့လိုက်ရင် ...ဒါပဲကွယ်၊ သိပ်ဆိုးတာပဲ”

“ ဒါအတွက်လာတာ မဟုတ်လား” 

ဟု စိတ်ထဲကတွေးရင်း အောင်ဘညို(၁) ပြုံးလိုက်မိသည်။ ပါးစပ်ကတော့

“ မမက ..အရမ်းလှတော့ ကျွန်တော် ဘယ်နေနိုင်မှာလဲ”

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အောင်ဘညို(၁)က ပင်တီကိုဆွဲချွတ်နိုင်ဖို့ ဂါဝန်ကို လှန်ပြီး ခါးစည်းကြိုးကို စမ်းသည်။

“ မောင် ...မောင် ..ကလဲ၊ အိမ်ရှေ့ခန်းကြီးမှာ ..ကွယ်၊ မလုပ်ပါနဲ့ မောင်ရယ်”

အသံတုန်လေးနှင့် ပြောပေမယ့် အိမ်ရှေ့မှာမလုပ်နှင့် တခြားနေရာမှာဆိုရတယ် ဆို သည့် သဘောဟု အောင် ဘညို(၁) နားလည်လိုက်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ထရပ်လိုက်ပြီး

“ အခန်းထဲ သွားရအောင် မမရယ်”

မျက်လုံးလေး ကလည်ကလည်နှင့် မော့ကြည့်ရင်း မသိသလိုလုပ်နေသည့် အတွက် လက်ကမ်း ပေးလိုက်ရ သည်။

“ လာပါ ..မမရာ ...ကျွန်တော် တို့ ဒီလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရဖို့ အခွင့်အရေးက ရှား လွန်း လို့ပါ”

တကိုယ်လုံးကို လွှမ်းနေသော ရမ္မက်စိတ်ကြောင့် အောင်ဘညို(၁)၏ အသံက တမျိုးကြီး ဖြစ် နေသည်။ ထို မူမမှန်သည့် အသံက မမဖြုကိုလည်း ဖမ်းစားလိုက်ပုံရ၏။ လက်ထဲက ကား သော့ ကို ဘေးမှာချပြီး ကမ်းထား သည့် လက်ကို အားပြုဆွဲကာ ထရပ်လာသည်။ သူမ၏ မျက်လုံး တွေကလည်း အောင်ဘညို(၁)၏ မျက်လုံးထဲကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်နေသည်။ နှစ် ယောက်စလုံး မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်မိချိန်မှာတော့ ကိုယ် ခန္ဓာနှစ်ခုက လျှင်မြန် စွာ ပူးကပ်သွား ကြ ပြီး အငမ်းမရ နမ်းမိကြသည်။

အနမ်းကြမ်းကြမ်းကြောင့် မမဖြူ တကိုယ်လုံးကော့ပျံနေသော်လည်း မက်မက်မောမောပင် တုန့်ပြန်သည်။ (၁) တ ယောက် လောကကြီးကိုရော ထပ်ခိုးပေါ်မှာ ရှိနေသည့် (၃) ကိုရော မေ့ သွားပေပြီ။ မမဖြူ၏ ဂါဝန်တိုလေးကို မ တင်ပြီး ပင်တီကြားကို လက်ထိုးထည့်၍ တင်ပါးကြီး နှစ်ဖက်ကို အားရပါးရညှစ်ပေးနေမိ သည်။ မမဖြူ လည်း အောင်ဘညို(၁) ကိုသာ အမိအရ ဖက်တွယ် မထားလျှင် ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြိုလဲကျသွားတော့ မလို ပျော့ခွေ ယိမ်းထိုးနေသည်။

“ အထဲ သွားကြရအောင် မမရယ် ..နော်”

ဒီတခါတော့ မမဖြူ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်တောင် မငြင်းတော့ပါ။ အောင်ဘညို(၁) ပုခုံးကို မှီရင်း ဒယီးဒယိုင်နှင့် ပါလာသည်။

အိပ်ယာက ဆရာကြီးမနက်က ရှင်းသွားပုံရသည်။ သန့်ရှင်း သပ်ရပ်နေ၏။ ထို့ကြောင့် အချိန် မဆိုင်း တော့ဘဲ အိပ် ယာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ရာ မမဖြူ ခွေခွေလေး လဲကျသွားသည်။ ဂါဝန်က လည်း ခါး လောက်အထိ လန် တက် နေပြီး အတွင်းခံကလည်း အောင်ဘညို(၁)၏ လက်ချက် ကြောင့် ညီမလေးကို မြင်ရသည် အထိ လျှော ကျ နေ သည်။ ဆွဲချွတ်သည့် အချိန်မှာ အလိုက် သင့် လေး တင်ပါးကိုကြွပေးသည်။ မမဖြူလည်း ရမ္မက်စိတ်တွေ ကြွနေ ပုံရသည်။ ညီမလေးက ဒေါသထွက်နေသော ဖားဂုံညင်းကြီး တကောင်လို ပုံမှန်ထက်ပို၍ ဖောင်းကားနေသည်။ မမဖြူ အသဲခိုက်သွားအောင် အရှိန်ပိုတင်ပေးဖို့ အောင်ဘညို(၁) ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ခေါင်း အုံးနှစ်လုံးကို ထပ်၍ အုံးစေလိုက်ပြီးနောက် မမဖြူ၏ ပေါင်ကြားထဲကို အောင်ဘညို(၁) ခေါင်းထိုးသွင်း လိုက် သည်။ မမဖြူ ရေချိုး သန့်ရှင်းရေး လုပ်လာပုံရသည်။ မွှေးသလိုလို ရနံ့ လေး တခုကလွဲရင် ဘာအနံ့မှမရ။ မမဖြူကလည်း အလိုက်တသိနှင့် ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်ပြီး ပေါင်ကို ကားပေးသည်။ ကြိုက်တတ်လိုက်တာဟု တွေးရင်း ပြီးရင် ပြန်မှုတ်ခိုင်း ဖို့ အောင်ဘ ညို (၁) စဉ်းစားနေသည်။

လျှာဖျားလေး နှင့် တချက်တို့လိုက်သည် နှင့် မမဖြူတုန်သွားပြီး ညည်းတော့သည်။

“ အင်း ..မောင် ..ရယ်...အင်း”

နှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရှိနေသည်ဆိုသည့် အသိကြောင့်ဖြစ်မည် ထင်ပါသည်။ အောင်ဘညို(၁)၏ လျှာ စွမ်းပြမှုအောက်မှာ မမဖြူ တကိုယ်လုံး တုန်ခါရင်း အဆက်မပြတ် ညည်းနေသည်။ အတွင်းသားတွေပါ ပါး စပ် ထဲပါလာ အောင်စုပ်ဆွဲလိုက်သည့် အခါမျိုးဆို ရင် အောင်ဘညို(၁) ၏ ဆံပင်တွေကို အတင်းဆွဲရင်း ကော့ ကာကော့ကာ နှင့် အကျယ် ကြီး အော်ညည်းတတ်သည်။

မမဖြူ ဖီလင်တွေ စွတ်တက်နေသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၁)က အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ် နေသော်လည်း အ ပေါ်မှာ နေရထိုင်ရခက်နေသူမှာ ထပ်ခိုးပေါ်က(၃) ဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့ ခန်း က လှမ်းမြင်မှာစိုးလို့ ထပ်ခိုးပေါ်က အိပ်ယာပေါ်မှာ ပြားနေအောင် ကပ်ထားရင်း မမဖြူ အိမ်ထဲ ကို ရောက်ကထဲက ကြားရသည့် အသံတွေက ထူးခြားနေသည်။ မြူသလို နွဲ့သလို နှင့် မမဖြူ ၏ စကားပြောဟန်နှင့် အသံက အရင်ကြားဖူးသည့် အလုပ်ရှင် သူဌေးမ၏ အသံ နှင့် မတူပါ။ နှာဗူးကောင်နှင့် တယောက်ကို တယောက်ဖက်ရင်း အသည်းအသန် နမ်းနေ ကြည့်သည့် အချိန်မှာ အပေါ်ကနေ ရင်တထိတ်ထိတ် နှင့် ချောင်းကြည့်ရင်း အခြေအနေ တွေကို အရမ်း အံံ့သြ နေမိသည်။ မမဖြူနှင့် ဒီလိုတွေ ဖြစ်နေကြသည် ဆိုတာကို နှာဗူးကောင်က အိမ်မှာ လုံးမပြောပြပါ။

အောက်က နှစ်ယောက်က သူ ချောင်းနေတာကို သတိမပြုမိနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေမှန်း သေချာသွားသည့် အခါ အစပ်နားသို့တိုးပြီး ရဲရဲတင်းတင်းပင် ချောင်းမိတော့သည်။ အောင်ဘ ညို(၁)က မမဖြူ တင်ပါးတွေကို နှိုက်ပြီး အားရပါးရညှစ်နေသည့် မြင်ကွင်း ကြောင့် (၃) ခမျာ အသက်ရှူဖို့တောင် မေ့နေသည်။ အောက်က အခန်း ထဲကို ဝင်သွား ကြပြီးနောက် ထွက်ပေါ် လာသည့် မမဖြူ၏ အဖျားတက်သလို ညည်းသံတွေက လည်း လူကို မရိုး မရွဖြစ်စေသည်။ ယောင်ယမ်းပြီး ကိုယ့်ပေါင်ကြား ကိုယ်ပြန်စမ်းလိုက်တော့ ညီတော် မောင်က သံချောင်းတမျှ တင်းမာပြီး မတ်မတ်ထောင်နေလေပြီ။

ဒါပေမယ့် ဆက်ခါဆက်ခါ ထွက်လာသည့် မမဖြူ၏ ရမ္မက်အပြည့်နှင့် အော်ညည်းသံတွေကို နားထောင်ရင်း အောင်ဘညို(၃) ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်ဖို့ မေ့နေ သည်။

“ မောင် ..ဆိုးတယ်။ မောင်ဆိုးတယ်...အင်း ....မနေတတ်ဘူး မောင်ရယ် ..အင်း”

တချက်တချက် ကြားရသည့် စကားတွေကလည်း အောင်ဘညို(၃)၏ သွေးခုန်နှုန်းကို ပို၍ မြန်စေသည်။ စိတ်ထဲ မှာ လည်း နှာဗူးကောင် ဘယ်လိုတွေလုပ်လို့ မမဖြူ ဒီလောက် ဖြစ် နေတာလဲ ဆိုတာ သိချင်လာပြီး ထပ်ခိုးပေါ် ကနေ ခြေဖွပြီးဆင်းလာခဲ့သည်။ အိပ်ခန်းတံ ခါးဝက ထပ်ခိုးက ဆင်းသည့်လှေခါးနှင့် ကပ်လျှက်ဆိုတော့ တံခါး ပိတ် မထားလျှင် အထဲကို ချောင်းကြည့်ခွင့်ရနိုင်သည်။

မမဖြူကို အားနာစရာ ဖြစ်နေမလားဟု တွေးမိသေးသော်လည်း သူတယောက်လုံးရှိနေတာ တောင် အရှက်မရှိ သောင်းကျန်းချင်သည့် နှာဗူးကို အမြင်ကပ်တာကြောင့် ချောင်းဖြစ်အောင် ချောင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

အောက် ကို ရောက်လို့ ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းတံခါးပိတ်မထားပါ။ ခန်းဆီးကလည်း ဘေး ဖက်မှာ လက်တလုံး မက ဟနေသည့်အတွက် ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် တိုးကပ်သွားပြီး အထဲကို ကြည့်မိသည်။

ပြတင်းတံခါး ပိတ်ထားပေမယ့် မီးချောင်းဖွင့်ထားလို့ လင်းထိန်နေသည့် အိပ်ယာပေါ်မှာ မမဖြူ နှင့် နှာဗူးကောင် တို့ က အောင်ဘညို(၃) ချောင်းနေတာကို ဘယ်လိုမှ သိနိုင်မြင်နိုင် ကြမှာ မ ဟုတ်ပါ။ အဝင်ပေါက်ကို ကျောပေး ထား သည့် နှာဗူး၏ ခေါင်းကြီးက မမဖြူ ပေါင် ခွကြားမှာ တလှုပ်လှုပ်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ မမဖြူကလည်း နှာဗူး၏ ခေါင်းကို ပွတ်ပေး ရင်း မျက်စိ နှစ်လုံးကို မှိတ်၍ လောကကြီးကို မေ့နေပုံရသည်။ တချက်တချက်တွင် မမဖြူ တကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို တုန်သွားပြီး နှာဗူးကောင်၏ ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ဖြူဖြူကြီး နှစ် ခုနှင့် အတင်း ညှပ်ထားတတ်၏။ ဆယ်ပေတောင် မဝေးသည့် နေရာကိုရောက်နေ၍ အသံ တွေကိုလည်း ပိုပြီး ပီပီသသ ကြား ရသည်။

ကြည့်နေရင်းပင် မမဖြူ၏ ညည်းသံတွေက ပို၍အမောတကော နိုင်လာပြီး လူကလည်း တ လူးလူးတလွန့်လွန့် နှင့် မငြိမ်မသက်ဖြစ်လာသည်။ ထို့နောက် နှာဗူး၏ ခေါင်းကြီး လွင့် ထွက် သွားတော့ မတတ် အဆက်မပြတ် ကော့ ထိုးနေရင်းက တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက် သွားသည်။ နှာဗူးကလည်း နောက်ဆုတ်ပြီး ခေါင်းထောင် ထလာ၍ အောင်ဘညို(၃) အလန့် တကြားဖြင့် တံခါးကွယ်ကို ကပ်လိုက်မိသည်။

အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရလျှင် အောင်ဘညို(၃) ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်းတောင် မ သိပါ။ ညီတော်မောင် က ရှေ့တည့်တည့်ကို ချိန်ရွယ်ကာ တဆတ်ဆတ်ခါနေသည်ကို လည်း မေ့နေပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် အထဲ က မြင်ကွင်းကိုပဲ မမှိတ်မသုန် ငေးနေမိ ပါသည်။

ကြည့်နေရင်းပင် အောင်ဘညို(၁) ကုန်းကုန်းကြီး ဖြစ်နေရာမှ ဒူးထောက် ထလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီတို ကို အောက် လျှောချကာ ချွတ်လိုက်တာ မြင်ရသည်။ ထို့နောက် မမဖြူကို ခွထားရင်း အပေါ်ဖက်ကို တရွေ့ရွေ့ တက်သွား ချိန်တွင် စောစောက  မမြင်ခဲ့ရသော မမဖြူ ပေါင်ကြားထဲက မြင်ကွင်းကြောင့် လက်သီးကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်လိုက်မိသည်။ မီးချောင်း အလင်းရောင်အောက်မှာ စိုရွှဲတင်းပြောင်နေသည့် နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးတွေ နှင့် မို့မောက် နေသော နေရာကနေ မျက်လုံးကို ခွာထုတ်လို့ မရနိုင်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ အတင်းပြေးပြီး ပေါင်ကြား ထဲကို ပစ်ဝင်သွားချင်စိတ်တွေကြောင့် ခြေလက်တွေ တောင် ကတုန် ကရီဖြစ် လာသည်။ ရင်ထဲမှာလဲ ဝုန်းဒိုင်း ကျဲနေသည်။

“ ကဲ ..အခု ..မမ အလှည့်”

လည်ပင်းနေရာလောက်ကနေ မမဖြူကို ခွထားရင်း ပြောလိုက်သည့် စကားသံကြောင့် အောင်ဘညို(၃)၏ အာရုံ တွေ အပေါ်ဖက်ကို ရောက်သွားသည်။ ကြည့်လိုက်မိသည့် အချိန် တွင် (၁)က အလိုက်သင့်လေး ဟပေးထား သည့် မမဖြူ၏ နှုတ်ခမ်းလွှာ များကြားကနေ သူ့အချောင်းကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးထည့်ပေးနေသည်။ မမဖြူ ကလည်းတင်ပါးနှစ် ဖက်ကို အောက်ကနေပင့် ဖက်ထားရင်း ပါးနှစ်ဖက် ခွက်ဝင် သွားအောင် စုပ်လိုက်သည်။

...............................................................................................

အောင်ဘညို(၃) မျက်စိထဲတွင် ချိုချို့ကို ပြေးမြင်သည်။ ချိုချို ဆိုရင်လည်း သူ့အတွက် ဒီလိုပဲ လုပ်ပေးမည်ပင်။ ချက်ချင်းပြေးသွားလိုက် ချင်ပေမယ့် နံရံနှင့် ထိမတတ်အောင် ဖောင်းထနေသည့် ပုဆိုးကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း အောင်ဘညို(၃) အကြီး အကျယ်စိတ် ပျက်သွားရသည်။ ဒီလိုပုံနှင့် ဘယ်လို ကားစီးပြီး ချိုချို့ဆီသွားမည် နည်း။ လိုင်းကားတိုး မစီးဘဲ ကားငှား သွား မယ် ဆိုရင်တောင်မှ အခုဖြစ်နေသည့် ပုံစံကြီးနှင့် အိမ်ပြင်ထွက်လို့ မရ နိုင်ပေ။

စိတ်ညစ်သည် ဆိုကာမှ အခန်းထဲက ထွက်လာသည့် ပြွတ်ကနဲ စွပ်ကနဲ အသံတွေနှင့် အောင် ဘညို(၁)၏ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်ခြင်းကိုပြသည့် အာမေဋိတ်သံများက (၃) မခံချင်အောင် ဆွပေး သလိုဖြစ်နေသည်။ ကိုယ့်ကိုယ် ကို ဆက်ထိန်းနိုင်ဖို့ မလွယ်တော့မှန်းလည်း သိနေသည်။ ဆက် ကြည့်နေမိလျှင် အခန်းထဲဝင်ပြီး အောင်ဘညို (၁)ကို မှုတ်ပေးနေသည့် မမဖြူကို အတင်း တက်လုပ်မိတော့မှာသေချာသည်။ နောက်ဆုံးတော့ စိတ်ကို ရအောင် တင်းပြီး သူ့ဆန္ဒတွေ ဖြေဖျောက်ဖို့ အိမ်သာဖက်ကို သုတ်ခြေတင်ရတော့၏။

အိမ်သာထဲ ရောက်ပြန်တော့လည်း ထုံးစံအတိုင်း တော်တော်နှင့် မပြီးပါ။ ကြာတော့ လက် မောင်း တွေတောင် အောင့်လာသည်။ ပြီးဖို့ ကို အသာထား မျက်လုံးထဲမှာ စောစောက မြင် ခဲ့ရသည့် မမဖြူ ပစ္စည်းကြီးကို ပြန်ပြန်ပြီး မြင်ယောင်လိုက်တိုင်း (၃)၏ ညီလေးက ကျောက် သားတမျှ ပို၍မာကျောလာသည်။ ပြီးသွားတော့ လူကတော် တော်မောနေသည်။

အိမ်သာထဲမှာ ချွေးဒီးဒီးကျအောင် ထုပြီးပြန်ထွက်လာသော အောင်ဘညို(၃) နှင့် ကိစ္စပြီး သွားလို့ အပြင်ထွက် လာသော (၁)တို့ မီးဖိုခန်းထဲတွင် ဆုံမိကြသည်။

“ ပြီး ...ပြီးပြီလား”

ခါးမှာ တဘက်တထည်သာ ပတ်ထားသော အောင်ဘညို(၁)ကို ကြည့်ရင်း (၃) တုန်တုန်ရီရီ နှင့်မေးလိုက်မိ သည်။ ခုနက ချောင်းကြည့်မိခဲ့သည့် အတွက် သူ့စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲ နှင့် နေ ရကြပ်နေသည်။ ရင်ထဲမှာလဲ မော နေမိ၏။ ပိုဆိုးတာက သူ့အမူအရာ ပျက်နေမှုကြောင့် (၁) က ရိပ်မိသွားခြင်းဖြစ်သည်။

“ အေး ..ပြီးပြီ။ အော ..မင်းက ချောင်းကြည့်နေတယ်ပေါ့လေ။ ငါလဲ လောနေတော့ တံခါး မပိတ်လိုက်မိဘူး။ ”

ခိုးထုပ်ခိုးထည်နှင့် မိသွား၍ အောင်ဘညို(၃) မျက်နှာတွေထူပူသွားသည်။

“ ဘယ့်နှယ့်လဲ မမဖြူကြီးက မိုက်တယ် မဟုတ်လား”

ဘာပြောရမှန်းမသိ၍ အောင်ဘညို(၃) ခေါင်းကို သာတွင်တွင် ညိတ်ပြမိသည်။

“ မင်းရော စားချင်လား”

“ ဘာ ..ဘာ၊ မင်းကလဲ ..မဟုတ်တာ”

“ ဘာမဟုတ်တာလဲ။ မမဖြူကို မှ မချချင်ဘူးဆိုရင် မင်းရူးနေလို့ပါ။ ဒါမှ မဟုတ် ဟေ့ကောင် မင်းက ပန်းသေနေသလား”

“ ဟာ ..မသေပါဘူး”

“ ဒါဆိုလဲ ချကွာ”

“ သူ ..သူ သိသွားရင်…ဟို”

“ သိစရာလား၊ မင်း အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပစ်လိုက်။ ပြီးရင် ခပ်တည်တည်နဲ့ ဝင်သွားပြီး တက် ဆွဲပစ်လိုက်”

အောင်ဘညို (၁)က ခပ်လွယ်လွယ်ပဲ ပြောလိုက်ပေမယ့် (၃) အတွက်ကတော့ ရင်တုန်စရာ ဖြစ်သည်။ အမှန် အတိုင်းဝန်ခံရလျှင် လုပ်လဲလုပ်ချင်သည်။ လုပ်လဲ မလုပ်ရဲ။

“ ဟေ့ကောင် ငါစိတ်ကောင်းဝင်လို့ ပေးစားတာနော်။ မင်းမို့လို့။ ဆရာကြီးဆို ငါက လုံးဝပဲ။ ကဲပါ ချွတ်စမ်းပါ”

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေအတင်းဆွဲချွတ်လို့ အောင်ဘညို (၃)လည်း နဂိုထဲ ကမှ စိတ်ပါ နေသည့် တူတူ ချော်လဲရောထိုင် ပစ်လိုက်မိသည်။ အခန်း၀ အရောက်မှာ သဲသဲ မျက်နှာလေး မြင်ယောင်လာ သည်။ ထို့နောက် ချိုချို။ ဒါပေမယ့် ကုတင်ပေါ်က မမဖြူကို ကြည့် မိသည့် အခါမှာတော့ နောက်ပြန်ဆုတ်ဖို့ မေ့လျော့သွားရသည်။

ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ နှင့် အခန်းထဲသို့ဝင်လာသော အောင်ဘညို(၃) လက်တွေတုန် ဒူးတွေ တုန်ပြီး ကိုယ့်ရင် ခုန်သံ ကိုယ် ဆူညံစွာပြန်ကြားနေရသည်။ ရဲရဲတင်းတင်း ဝင်သွားလို့ ရနိုင်ပါ လျှက်နှင့် သူ့ခြေလှမ်းတွေကို သူခိုး တယောက်လို ခြေဖော့ပြီး ခိုးကြောင် ခိုးဝှက် လှမ်းနေမိ သည်။ သူဝင်လာတာကို မသိရှာသည့် မမဖြူကတော့ အခန်းဝကို ကျော ပေးလျှက် ကွေး ကွေးလေး တစောင်းလှဲနေသည်။

အနားကိုနီးကပ်လာသည်နှင့် အမျှ မမဖြူ၏ ဖြူဝင်းအိစက်သော တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်နှင့် ထို တင်ပါး နှစ်ခြမ်း အောက် ကြားမှ ဖောင်းပြူထွက်နေသော အကွဲကြောင်းကြီးက ပိုပြီးထင်ရှားစွာ မြင်လာရသည်။ ဆီသုတ်ထား သလို စိုရွှဲပြောင်လက်နေသည့် အကွဲကြောင်း တဖက် တချက် တွင် အမွှေးရှည်ရှည်ကြီးတွေက စိုပြီးကပ် နေ သည်။ အဲဒီနေ ရာကိုသာ မမှိတ်မသုန်ကြည့်ကာ ရှေ့သို့တိုးရင်း အောင်ဘညို(၃)၏ လည်ချောင်းထဲမှာ ခြောက်ကပ်လာသည်။ ရင်ထဲမှာလည်း ရေငတ်သလိုလို နှင့် တငွေ့ငွေ့ လှိုက်ကာပူလာ သည်။

မမဖြူကို ဒီလို အနေအထားမျိုးနှင့် မြင်ရဖို့ကို အောင်ဘညို(၃) ယောင်လို့တောင် မတွေးမိ ဖူး ပါ။ မမဖြူသည် သူလေးစားရိုသေရမည့် အလုပ်ရှင်၊ သို့မဟုတ် ဂုဏ်သရေ ရှိ အမျိုးသမီး တ ယောက်သာဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် စောစောတုန်းက မြင်ခဲ့ရသည့် အဖြစ် မှာတော့ မမဖြူသည် နှာဗူးကောင်ကြည့်နေကျ အပြာကားတွေထဲက မင်းသမီး နှင့် မခြား ပေ။ ဒါတွေပြန်မြင် ယောင် မိသည့် အခါ အောင်ဘညို(၃)၏ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ခါနေသည်။

“ ဝုန်း”

အာရုံက မမဖြူကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာပဲ ရှိနေသည့် အတွက်ဘယ်ကိုမှ မကြည့်မိသော အောင် ဘညို(၃) ကုတင်ကို ဝင်တိုက်မိတော့သည်။ ဒူးနှင့် ကုတင်ဘေးဘောင် ဝင်ဆောင့်မိသည်က မနာပါ။ တိုက်မိသံ နှင့်အတူ ကုတင် လည်း လှုပ်သွားသည့် အတွက် မမဖြူ သူ့ကို လှည့်ကြည့် လိုက်သည့် အချိန်မှာတော့ ခေါင်းကဆံပင်တွေ ထောင် တက် သွား သလို ခံစားလိုက်ရသည်။

ဆံပင်တွေ ဖရိုဖရဲနှင့် မျက်နှာမှာ အဆီပြန်နေသော်လည်း မမဖြူ ကြည့်လို့ ကောင်းနေပါ သေး သည်။ အရည် လည်နေသော မျက်လုံးရွဲကြီးတွေ၏ ရီဝေေ၀ အကြည့်မှာ အောင်ဘညို(၃) အ ကြောက် နည်းနည်းပြေသွား သည်။

“ ပြောပါဦး၊ ဘယ်လို အကြံနဲ့ တိတ်တိတ်လေး ကပ်လာရတာလဲ။ ဒီမှာ အမောတောင် မ ပြေ သေးဘူး”

အပြစ်တင်သလို ပြောသောလည်း အသံက နွဲ့ပြီးချိုနေသည်။

“ မ...မ..ဟုတ်ပါဘူး”

ပြောမိပြောရာ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် ပြောမိတော့ မျက်စောင်းတချက် ထိုးလိုက်ပြီး ကွေးထားသည့် ခြေ တွေကို ဆန့်လိုက်ကာ အောင်ဘညို(၃) ဖက်ကို လှည့်လိုက်သည်။ ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရသည့် မမဖြူ၏ အဝတ်မဲ့ ရင်သားအိအိထွားထွားတွေ ကြောင့် အောင် ဘညို(၃) ကယောင်ကတန်း နှင့် ဂလုကနဲ တံတွေးမျိုချလိုက်သည်။

“ နားပါဦး လားမောင်ရယ်၊ တနေ့လုံး သူ့ အလိုလိုက်ဖို့ လာတာပါ၊ တကထဲမှပဲ”

မမဖြူက လက်ကို လှမ်းဆွဲရင်း ပြောလိုက်တော့မှ မမဖြုလှည့်ကြည့်လိုက်သည့် အချိန်တွင် ကယောင်ကတန်း နှင့် ပေါင်ကြားကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အုပ်ကာထားမိသည့် အဖြစ်ကို သတိထား လိုက်မိသည်။ အောင်ဘညို(၃) ကိုယ်ပေါ်မှာ (၁) ပတ်ပေးလိုက်သည့် တဘက် ကလေးသာ ရှိသည်။ မမဖြူက အဆွဲ သူက အုပ်ထားသည့် လက် ကို အရုတ်မှာ အဖြစ် သဘော ပတ်ထား သည့် တဘက်လေးက ပြေကျသွားသည်။ နဂိုထဲက လက်တွေ တုန် နေသည့် အတွက် ပြန် ဖမ်းသော်လည်း မမိတော့။ ရှက်ရှက် နှင့် အိပ်ယာ ပေါ်သို့ အလောတကြီး မှောက်ချ လိုက်မိ သည်။ သူ့ပုခုံး တဖက်က မမဖြူ၏ ရင်သား အိအိ ကြီးတွေထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ နူးညံ့ အိစက် သော အထိအတွေ့ကြောင့် အောင်ဘညို(၃)၏ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်သထက်ပို မြန်လာရသည်။ ဒါပေမယ့် မမဖြူကို မကြည့်ရဲသေးပါ။

မမဖြူကတော့ အောင်ဘညို(၃) ကို အလိုက်သင့် ဆီးဖက်ထားရင်း ကျောပြင်ကို အသာအယာသပ်ပေးနေသည်။

“ ချွေးတွေကို ရွှဲနေတာပဲ၊ တော်တော် မောသွားလား”

“ မ ..မ ..မောပါဘူး။”

“ မောင်လေး အခန်းက ပူတာကိုး၊ အဲကွန်း တပ်လိုက်ပါလား”

“ ဟိုလေ … အဲဒါက … အဲဒါက ..ဟိုဒင်း”

“ ပိုက်ဆံ မရှိလို့လား။ မမပေးပါ့မယ်။ မောင်လေး ပူပူလောင်လောင် နေရတာ မကြည့်ရက်ပါဘူး။ အပြန်ကျရင် ပေးထားခဲ့မယ် သိလား။ ဝယ် တပ်လိုက်နော်”

အပြင်ကနေ မချင့်မရဲ ဖြစ်နေသူက (၁) ဖြစ်သည်။ အူကြောင်ကြောင် (၃) လိုကောင်ကို စေတနာ ထားလိုက်မိ သည့် အတွက် နောင်တရနေသည်။ ဒါပေမယ့် စေတနာ သက်သက်တော့ မဟုတ်ပါ။ တကယ်လို့ ဆရာကြီး ကောင် အောင်ဘညို(၂) သာ သိသွားရင် ပြဿနာလုပ်မှာ စိုးလို့ နှုတ်ပိတ်ခ သဘောမျိုး ပေး၍စားလိုက်ခြင်း လည်း ဖြစ်ပါသည်။

ခုတော့ တောင်တခွန်း မြောက်တခွန်း နှင့် အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ နှင့် ဘာတွေ ပြောနေမှန်းမသိ။ အဲယားကွန်း ဝယ်ပေးမယ်ပြောနေတာကို ခေါင်းညိတ်လိုက်ဖို့တောင် ဝန်လေးနေပုံရသည်။

“ ကြီးပွားမယ့် ကောင် မဟုတ်ဘူး။”

မကျေမနပ်ဖြင့် စိတ်ထဲက ကျိန်ဆဲရင်း အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ကျောပေးလှဲနေသော စာရေးဆရာ ကောင်ကို မမဖြူက နောက်ကနေဖက်ရင်း ဗိုက်တွေ ရင်ဘတ်တွေကို ပွတ်ပေးနေတာကို မြင်ရသည်။ ဟို ကောင် ကတော့ ကျားလက်ထဲရောက်နေသော ယုန်သူငယ်လေး သဖွယ် ကုပ်ကုပ်လေး ဖြစ်နေတာကို မြင်ရသည်။ မမဖြူ စိတ်တွေ ပြန်ထလာပုံရသည်။

စာရေးဆရာကောင်ကို ဖက်ထားသော မမဖြူ၏ လက်တွေက ပိုတင်းကျပ်လာပြီး နောက်ကနေမသိမသာ ကိုယ် လုံးချင်း ပွတ်တိုက်ပေးနေသည်။ ဟိုအကောင်ကတော့ မျက်စိ စုံမှိတ်ပြီး လက်တွေက တုန်နေ၏။ ဖြစ်နိုင်လျှင် အောင်ဘညို (၁) အခန်းထဲကို ပြေးဝင်ပြီး အသုံးမကျသည့် (၃) ကို ကုတင်ပေါ်ကဆွဲချ၍ မမဖြူကို တက်လုပ် ပစ်လိုက်ချင်သည်။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း (၁)၏ ရင်တွေ ပူလာသည်။ ပေါင်ကြားက ကောင်ကြီးကလည်း တဖြည်းဖြည်း အပေါ်ကို ထောင်တက်လာသည်။

“ လုပ်ပါတော့ဟ၊ လုပ်တော့ဟ”

မမဖြူ၏ အိစက်နွေးထွေးသော အထိအတွေ့ နှင့် ပွတ်သပ်မှုတို့ ကြောင့်ထင်သည် စာရေးဆရာ၏ ပစ္စည်းကြီး လည်း တဆတ်ဆတ်တုန်ခါရင်း ခေါင်းမော့လာသည်။

“ အို”

အမှတ်တမဲ့လား တမင်လုပ်တာ လားတော့ မသိပါ။ အောင်ဘညို(၃) ၏ ကိုယ်လုံး အနှံ့လိုက်ပွတ်နေသော မမဖြူ လက်က မာတောင်နေသော ဟာကြီး နှင့် တည့်တည့်ကို တိုးသွားသည်။

“ သိပ်ဆိုးတာပဲ”

မကျေနပ်သလို နှာမှုတ်သံလေးနှင့် ပြောလိုက်ပေမယ့် မမဖြူလက်က ပြန်ရုပ်မသွားဘဲ ဆုပ်လိုက်ခါလိုက် လာ လုပ် ပေးနေတော့ အောင်ဘညို(၃) ရင်ထဲမှာ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ ဆူညံသွားသည်။ မမဖြူတောင် ဒီအသံတွေကို ကြား ရလောက်သည်။

“ အိပ်ပျော်နေတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဇိမ်လုပ်နေတာလား။ ဟင်”

ချွဲနွဲ့နွဲ့ အသံလေး၏ လှုပ်ခါမှုကြောင့် (၃) ကယောက်ကတန်း နှင့် သူ့ဟာကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော မမဖြူ၏ လက်တွေပေါ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ မမဖြူ၏ လက်ကလေးတွေ နှင့် အတူ အထက်အောက်စုန်ဆန် ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်နေမိ၏။ မမဖြူကလည်း ဘယ်လိုသဘောပေါက်သွားသည် မသိပါ။ လူချင်း တထပ်တည်းကျ လုမတတ် အတင်းတိုးကပ်ရင်း အောင်ဘညို(၃)ကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိသည့် (၃) က လည်း အလိုက်သင့် ငြိမ်နေမိ၏။

ခနကြာတော့ (၃)က ဘာမှ မဖြစ်ပေမယ့် မမဖြူ အသက်ရှုသံပြင်းလာသည်။ နှုတ်ဖျားက တအိအိ တအင့်အင့်နှင့် ညည်းသံလိုလိုတွေ လည်းထွက်ကျလာသည်။

“ ဉာဏ်ဆင် နေတာမဟုတ်လား သိတယ်နော်၊ မင်း မမကို သိပ်နှိပ်စက်တာပဲ”

“ မ .. မ ..ဟုတ်ပါဘူး”

ခြောက်ကပ်နေသည့် လည်ချောင်းကြောင့် ဒီလောက်ကလေးပြောဖို့ကိုတောင် အောင်ဘညို(၃) တော်တော်အား ယူလိုက်ရသည်။

“ ကဲပါကွယ်၊ မင်းသဘော အတိုင်းပါပဲ။ တို့ဘဝက မထူးတော့ပါဘူး”

စိတ်ပျက်သလို အသံလေးနှင့် ပြောရင်း မမဖြူက လက်ကိုရုန်းထွက်၍ နောက်ကိုလည်း ပြန်ခွာသွားသည်။ နောက်မှာ အမှီတခုလို ဖြစ်နေသည့် ကိုယ်လုံး အိအိထွေးထွေးကြီး မရှိတော့သော အခါ အောင်ဘညို(၃) အလို လို ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားသည်။ သတ္တိရအောင် မနည်းမွေး၍ မမဖြူကို ကြည့်လိုက်စဉ် သူက (၃) ကိုယ် ပေါ်တက်ခွလိုက်သည်။

“ မမဖြူ”

“ ဘာလဲ၊ သူပဲ ဒါလိုချင်လို့ ဉာဏ်ဆင်နေတာ မဟုတ်လား”

ဒေါသမပါသည့် မျက်စောင်းလေးနှင့် ပြောလိုက်ရင်း ကိုယ်ကိုကြွ၍ (၃) ဟာကြီးကို သူ့အဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ အောင်ဘညို (၃) မင်သက်မိနေဆဲ မမဖြူက ခပ်ဖြေးဖြေးလေး ဖိချလိုက်တော့ စေးပိုင်သော၊ အိစက်သော အထိ အတွေ့တခုက သူ့ကို ဖမ်းစားလိုက်၏။

“ အား ..အ ”

အံကိုကြိတ်ရင်း မမဖြူတိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်ပေမယ့် တချက်ချင်း မှန်မှန်ဆက်ဆောင့်ပေးနေတော့ (၃)လည်း ယောင်ချာချာနှင့် သူ့ခါးကို လှမ်းကိုင်ထားလိုက်မိသည်။ ချိုချို့ထက် ပိုတုတ်သော မမဖြူခါးက ပိုပြီးတော့လည်း ချောမွေ့ အိစက်သည်။

အမှန် အတိုင်းပြောရရင် မမဖြူ မျက်နှာကို အောင်ဘညို(၃) မကြည့်ရဲပါ။ မျက်စိ ရှေ့မှာ ခုန်ပေါက်နေသော ဖြူ ဖြူ အိအိလုံးလုံး မမဖြူ ရင်သား ၂ ဖက်ကို သာ အပြူးသား ကြည့်နေမိ၏။ လှမ်းကိုင်ကြည့် ချင်စိတ်လည်း ဖြစ် သည်။ ကိုင်ဖို့ မရဲသလိုလည်း ခံစားရသည်။ ဒါကြောင့် ချောအိနေသည့် ခါးကိုသာ တင်းတင်းဆွဲထားမိ၏။

“ အဲလိုကြီး ဆွဲထားတော့ ဒီက ဘယ်လို လုပ်မှာလဲ။”

မမဖြူက ငြူငြူ စူစူလေး ပြောလာတော့မှ ဆွဲအားကို ပြန်လျှော့လိုက်၍ ခါးတဝိုက်ကို မရဲ တရဲ အသာလေး ပွတ်ပေးနေမိသည်။

အောင်ဘညို(၃) မထင်ခဲ့ပါ။ အလုပ်ရှင် အဖြစ် တလျှောက်လုံး ရိုသေလေးစားခဲ့ရသော၊ တနည်းပြောရရင် ကြောက်ခဲ့ရသော မမဖြူက အခုလိုမျိုး သူ့ပေါ်ကနေ တက်လုပ်ပေးနေသည့် အဖြစ်မျိုး တွေးမကြည့်ခဲ့ ဖူးပါ။ ဒါ ပေမယ့် အခု တကယ် ဖြစ်နေသည်။ ဒီလို ဖြစ်လာအောင် လုပ်ခဲ့သော နှာဗူးကောင် အစွမ်းကို နည်းနည်း ဖြုံချင် သလို ဖြစ်သွားရ၏။ နောက်ပြီးတော့ သဲသဲ။ ဒီအဖြစ်တွေသာ သဲသဲ သိသွားခဲ့ရင် ဘယ်လို လုပ်ကြမည် နည်း။

“ တကယ်ပဲ ကွာ အရုပ်ကြီး ကျနေတာပဲ၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”

ချွေးစတွေ သီးထနေသော မမဖြူ မျက်နှာကို အောင်ဘညို(၃) အလန့်တကြား မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။

“ ပြောစမ်း၊ တို့ကို လုပ်ခိုင်းပြီး စိတ်ထဲမှာ ဘယ်ကောင်မကို မြင်ယောင်ပြီး ဖီးလ်ယူနေသလဲ”

“ မ ..မဟုတ် ပါဘူး မမဖြူရယ်”

“ ဒါဆို ဘာဖြစ်နေတာလဲ”

“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး”

“ ဟယ် … တကယ် အသဲယားတယ်ကွာ၊”

မမဖြူ က အောင်ဘညို (၃) ရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးတွေ နှင့် တဖတ်ဖတ် ထုသည်။ ထို့နောက် မျက်စောင်း တချက်ထိုးလိုက်ပြီး

“ ကဲဟယ် ..ကဲ ..ဟယ်”

နေရာ အကျအန ပြင်ထိုင်ကာ အပေါ်ကနေ မရပ်မနားဆောင့် ချတော့သည်။ ကောင်းလွန်းသည့် အထိအတွေ့ ခံ စားမှုကြောင့် (၃) မျက်လုံးတွေတောင် မှေးစင်းကျသွားရ၏။

“ အောင်မယ် … မျက်စိတောင်မှိတ် ပြီး ဇိမ်ယူနေလိုက်သေးတယ်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။”

မမဖြူ ဆောင့်ချက်တွေပို ပြင်းထန်လာသည်။ သူ့ ပါးစပ်ကလည်း တအူးအူး တအီးအီး နှင့် အသံတွေမျိုးစုံ ထွက်လာနေသည်။ အောင်ဘညို(၃) မျက်စိဖွင့် ကြည့်လိုက်တော့ မမဖြူ ကိုယ်ကိုကြွလိုက်တိုင်း သူ့ညီလေး ပတ်လည် မှာ ဖြူချွဲချွဲ အရည်တွေ ထုနှင့်ထည်နှင့် ဝိုင်းနေတာကို မြင်ရသည်။ သူ့ကို အရွဲ့တိုက်ဟန်ဆောင်ပြရင်း မမဖြူ အစွမ်းကုန် ဖီးလ်တက်သွားပြီ ဆိုတာသိလိုက်၏။ ထို့အပြင် သူကိုယ်တိုင်ကလည်း စည်းချက်ညီညီ အောက်က နေ ပင့်ပင့်ထိုးပေးနေမိတာကိုလည်း သတိထားလိုက်မိသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် မမဖြူညည်းသံတွေ ပိုဆူညံလာပြီး နောက် အောင်ဘညို(၃) ကိုယ်ပေါ်ကို ပြိုလဲကျလာသည်။

“ မရတော့ဘူး မောင်ရယ် … အရမ်းမောလာပြီ”

မရတော့ဘူးပြောပေမယ့် ကိုယ်ပေါ်မှာ ကားယားကြီးခွထားရင်း သူ့တင်ပါးကြီးတွေကို တဖြည်းဖြည်း နှဲ့နေ လှုပ် နေသေးလို့ အခုမှ နည်းနည်းသဘောပေါက်သွားသည့် အောင်ဘညို(၃)က မမဖြူကို ကြုံးဖက်လိုက်ပြီး အောက် ကနေ တဖောင်းဖောင်းနှင့် အားကုန်ပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်မိတော့၏။

“ မောင် ..ရယ် …ချစ်တယ်ကွယ် … ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး။ ခုန တခါထက် ကောင်းတယ်။ အား… အမလေး …ချစ်လိုက်တာ မောင်ရယ်”

မမဖြူ ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် ဖိထားတာ ခံရရင်း အောက်ကပင့်ရတာ နည်းနည်းတော့ ခက်သည်။ မောလည်းမော၏။ ဒါပေမယ့် ဒီတိုင်းကြီး ရပ်နေလို့ မရတော့တာ စိတ်ကသိနေလို့ ရှိသမျှ အားကိုသုံးကာ ထိုးတင်နေရင်း တကိုယ် လုံးက အကြောတွေ တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လာသည်။ ညီလေး ကလည်း တချောင်းလုံး ကျဉ်တက်လာသလိုပင်။ ပြီးချင် လာသည့် စိတ်ကို အောင်ဘညို(၃) တင်းမထားနိုင်တော့ပါ။ ရှိသမျှ အားအကုန်သုံးကာ မရမနား ဆက်တိုက် ပင့် ဆောင့်ရင်း ပူနွေးကာလာသည့် ညီလေးထိပ်ဖျား ကနေ အရည်တွေကို အားပါးတရ ပန်းထုတ်လိုက်မိ၏။

“ ချိုက အကို မလာတော့ဘူးလို့တောင် ထင်နေတာ”

နွမ်းခွေသောခြေလှမ်းများ နှင့် အိမ်ပေါ်ကို တက်လာသော အောင်ဘညို(၃)ကို အပြုံးလေး နှင့်ကြည့်ရင်း ချိုချိုပြောသည်။

“ အိမ်...အိမ်..မှာ ဧည့်သည်ရောက်နေလို့”

ဒီနေ့ ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် မယုံနိုင်စရာ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် အောင်ဘညို(၃)၏ ရင်မှာ မတည် ငြိမ်နိုင်ဘဲ ကတုန် ကရင် ဖြစ်နေသည်။ မမဖြူ၏ ဖြူဝင်းအိစက်သော ကိုယ်လုံး၏ အထိအတွေ့ ကို အခုထိရင်ခုန်နေရဆဲဖြစ်သလို ရမ္မက်ပြင်းစွာဖြင့် အူလှိုက်သည်းလှိုက် ညည်းသံတွေက လည်း နားထဲမှ မထွက်ပါ။ ချိုချို့ ဆီကို ထွက်လာရ တာ က မပင်ပန်း သော်လည်း လူက အလို လို နုံးခွေပြီးမောနေသည်။

“ နေမကောင်းဘူးလား အကို၊ ကြည့်ရတာ မလန်းဆန်းသလိုပဲ”

ချိုချိုက အနားကိုတိုးကပ်လာပြီး နဖူးကိုစမ်းကြည့်သည့် အခါ ယောင်ပြီး ရှောင်တိမ်း မိတော့ မလို ဖြစ်ပြီးမှ ကဗျာကယာ ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ရသည်။

“ ကိုယ်လဲ မပူပါဘူး။ အကို ပင်ပန်းသွားတာထင်တယ်”

“ ဟုတ်မှာပေါ့”

ကိုယ့်အတွေးနှင့် ကိုယ် ဖြေလိုက်မိသည်။ မမဖြူလို တတုံးတခဲကြီးကို ဖြိုခဲ့ရသည့်အတွက် တကယ်လည်း ပင် ပန်းပါသည်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီတုန်းကတော့ ပင်ပန်းရကောင်းမှန်းမသိ။ မရပ် မနားဆောင့်နေချင်တာတခုပဲ စိတ်ထဲ မှာရှိသည်။

“ မေမေ ကတောင် မေးနေသေးတယ်၊ ခုတောင် အိပ်ပျော်နေသလား မသိဘူး။ ခနလေး၊ ချို သွားကြည့်လိုက် ဦးမယ်၊ အိပ်ပျော်နေတယ် ဆိုလဲ မဝင်နဲ့တော့၊ တော်ကြာ ကို့ အသံကြားရင် မအိပ်ဘဲ ထ စကားပြောနေဦးမယ်”

လှည့်ထွက်သွားသော ချိုချို့ကို အောင်ဘညို(၃) နောက်ကနေလိုက်ငေးမိသည်။ နက်ပြာရောင် အင်္ကျီပါးပါး အောက်မှာ ကျောပြင်ဖြူဖြူလေးနှင့် အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေးကို အ တိုင်း သားမြင်နေရသည်။ အပြာနုရောင် ထမိန်အောက် မှာတင်ပါးတွေက ညင်ညင်သာသာ လှုပ်ခါနေကြ၏။ ချိုချိုက အရပ်အမောင်းနှင့် လိုက်ဖက်သော ကိုယ်လုံးရှိပြီး တင်းတင်း ရင်း ရင်းနှင့် သူ့အတိုင်းအတာနှင့်သူ ကြည့်ကောင်း သော်လည်း မမဖြူ၏ ကိုယ်လုံး လိုတော့ သွေး ဆူစရာ အနေအထားမဟုတ်ပါ။ အခန်းဝကနေ ခန်းဆီးအသာလှပ်ပြီး အထဲကို ချောင်းကြည့် နေသော ချိုချို့ကို ကြည့်ရင်း သူမြင်ဖူးသည့် ချိုချို့၏ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံးနှင့် မမဖြူ၏ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံးကို တလှည့် စီ မျက်စိထဲမြင်နေသည်။

“ အိပ်နေတယ်၊ ကို ..အေးအေး ဆေးဆေးမှ ပြန်မှာမဟုတ်လား”

“ အင်း”

“ ဒါဆို အောက်မှာ ဖြစ်ဖြစ် ခနသွားလှဲပြီး နားနေပါလား၊ ချို ထမင်းအိုး တည်လိုက်ဦးမယ်၊ ပြီးရင် လာခဲ့မယ်လေ၊ ကိုလဲ စားသွားနော်၊ ချို ပိုချက်ထားလိုက်မယ်”

“ ကိုယ် ..မဆာသေးပါဘူး၊ လမ်းမှာ လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး ပလာတာစားခဲ့သေးတယ်၊ အိမ်ရောက်မှ ပဲစားတော့မယ်”

“ ကို က အမြဲ ဒီလိုပဲ”

မကျေမနပ်နှင့် ပြောရင်း လက်မောင်းကို ဖွဖွဆိတ်သည်။ မျက်နှာလေးလည်း ညိုတိုတို ဖြစ် သွားသည်။

“ နောက်တခါ ကြုံရင်စားပါ့မယ်၊ အဆင်ပြေရင် ညပါအိပ်မယ်၊ ဟုတ်လား”

“ တော်ပါ၊ မယုံပါဘူး”

မျက်စောင်းထိုးလိုက်ပေမယ့် ချိုချို့ မျက်လုံးတွေထဲမှာ အရောင်တခု လက်သွားသည်။ မျက်နှာ လေးလဲ ပြုံး ယောင် ယောင် ဖြစ်သွားသည်။

“ တကယ်ပြောတာ”

“ ကဲပါ၊ အခု ..ဘယ်က စောင့်မှာလဲ၊ ဒီမှာပဲ နေမလား၊ အောက်က စောင့်မလား”

“ ချိုချို့ ကို ဝိုင်းလုပ်ပေးမယ်လေ”

“ ဘာမှ လုပ်စရာမရှိဘူး၊ ထမင်းအိုး တလုံးတည်ယုံပဲ၊ ပြီးတော့မှ ဟင်းသွားဝယ်လိုက်မယ်”

ချိုချိုတို့ တဖက်လမ်းထိပ်တွင် ညနေ အလုပ်ပြန်သူတွေကို ရည်ရွယ်ကာရောင်းသည့် ထမင်း ဆိုင်လေးတွေ ရှိသည်။ ဈေးသက်သာသည်ဟုလဲ ဆိုသည်။

“ ဒါဆို ..ကိုယ် ခန လှဲလိုက်ဦးမယ်၊”

“ သွား ..သွား၊ ချို ..အလုပ်ပြီးရင် ဆင်းလာခဲ့မယ်နော်၊ ချိုနေ့လည်ကတင် အဲဒီအိပ်ယာကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ထားတယ်”

ချိုချို ဆန်ဆေးနေချိန်မှာ အောင်ဘညို(၃) အိမ်အောက် ဆင်းလာပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ် လှဲချ လိုက် သည်။ ကြမ်းခင်း မာမာပေါ်မှာ ကျောစန့်လိုက်ရင်း မမဖြူကို စိတ်ထဲက ကြိုးစား ဖျောက် လိုက်သည့် အချိန်တွင် ဘယ်လိုက နေ ဘယ်လို အိပ်မောကျသွားသည် မသိပါ။ အောင်ဘညို (၃) ပြန်နိုးလာသည့် အချိန်တွင် ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး မှောင်မဲ၍ မိုးစုတ်စုတ် ချုပ်လေပြီ။

“ ကို နိုးပြီလား”

ဘယ်အချိန်ကထဲက အောင်ဘညို(၃) နားမှာ လာဝင်လှဲအိပ်နေမှန်း မသိသော ချိုချိုက မေးသည်။

“ တော်တော် အိပ်ပျော်သွားတယ်။”

“ ဟုတ်တယ်၊ တကယ်ကို နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်နေတော့ ချိုလဲ မနှိုးရက်တာနဲ့ ဒီတိုင်းထားလိုက်တာ။”

ပြောနေရင်း ချိုချိုက အောင်ဘညို(၃) ရင်ခွင်ထဲကို ကြောင်မလေး တကောင်လို လှိမ့်ဝင်လာသည်။ အလိုက်သင့် လေး ပြန်ဖက်ထားလိုက်ရင်း ချိုချို့ ကိုယ်လုံးလေးက မမဖြူလို တတုံးတခဲ အိစက်မနေပေမယ့် သူ့ဟာနှင့် သူ တော့ အိအိနွေးနွေးလေး ရှိပါသည်။ ခြားနားချက်ပို သေချာသွားအောင် နောက်ပြီးတော့ ချိုချိူ လည်း ပိုသဘော ကျသွားအောင် ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်လိုက်တော့တော့ အောင်ဘညို(၃) ရင်ခွင်မှာ မျက် နှာလေး အပ်ရင်း သူကလည်း ပြန်ဖက်၏။ အောင်ဘညို(၃) ရင်ဘတ်နှင့် လည်ပင်းစပ်ကိုလည်း တရွရွ လိုက်နမ်း သည်။

“ အပေါ် ပြန်မတက်ချင်သေးဘူး ကိုရယ်။ ခုလိုနေရတာ စိတ်ချမ်းသာ လွန်းလို့။”

ချိုချို့ ကျောပြင်လေးကို အသာအယာ သပ်ပေးရင်း ချိုချိုဆိုရင်လည်း မမဖြူလို သူ့ကို အပေါ်ကနေ တက်လုပ် ပေးမှာ သေချာသည်ဟု အောင်ဘညို(၃) တွေးနေမိသည်။

.................................................................

အခန်း (၁၆)

“ မောင်လေးရယ် …. မောင် …ရယ်”

နံရံကို လက် တဖက်နှင့် ထောက်ထားရင်း မမဖြူ တွင်တွင် ညည်းနေသည်။ လူလစ်တုန်း ကျုံးရတာ ဖြစ်လို့ နံရံဘေးမှာ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ပုံစံမပြောင်းဘဲ ဆက်တိုက်ဆော်နေတာ တော်တော်ကြာခဲ့ပေမယ့် မမဖြူက ဘာစောဒကမှ မတက်ဘဲ အောင်ဘညို(၁) ပေးသည့် ကာမအရသာ ကိုသာ အမိအရ ယူနေသည်။

တခါတလေတော့လည်း ခံနိုင်ရည် ရှိလွန်းသည့် မမဖြူကို အံ့သြသည်။ ပင်ကိုယ်မှာပင် အခြေခံကောင်းလှသော ကိုယ် ခန္ဓာဖွဲ့စည်းပုံကြောင့်လား ဒါမှမဟုတ် သူကိုယ်တိုင်ကိုက ရမ္မက်ကြီးလို့လားတော့ မတွေးတတ်ပါ။ တခါတလေ စိတ် လွတ် သွားရင် သူဘယ်လောက် သည်းကြီးမည်းကြီး နိုင်ကြောင်း အောင်ဘညို(၁) ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ်သိသည်။ ဒါပေမယ့် မမဖြူ ကလည်း သူနှင့် အမှီလိုက်လာခဲ့သည်သာ ဖြစ်သည်။

ရှေ့သွားနောက်လိုက် ညီတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးဖြစ်မည်။ အခုလည်း လူလစ်တုန်း အခန်းထဲ လှစ်ကနဲ ဝင်ပြီး နည်းနည်း နှူး လိုက်သည်နှင့် နံရံဘေးမှာ လေးဘက်ထောက်ပြီး အောင်ဘညို(၁) ကို စိတ်ကြိုက်လုပ်ခွင့် ပြုခဲ့၏။ ဒါမျိုးကြီး နှင့်တ သက် လုံးဆွဲနေရရင် တော်တော် ကောင်းမှာဘဲဟု လည်းတွေးမိသည်။ ဟိုတလောက သူနှင့် စာရေးဆရာ ငကြောင်တို့ ၂ ယောက်ပေါင်း ဖြိုလိုက်တုန်းက တကြိမ်ဘဲ မမဖြူ အရှုံးပေးကာ ပြန်ပြေးသွားဖူး၏။ တယောက်ထဲသာ ဆိုရင်တော့ တသက် စားမကုန်နိုင်သည့် ပစ္စည်းကြီး ဖြစ်သည်။

“ တူတူနေချင်တယ် မမရယ်”

ခါးကိုယိမ်းလိုက်နွဲ့လိုက်နှင့် မမဖြူ ခံ၍မရိုးရအောင် ထိုးသွင်းပေးနေရင်း အောင်ဘညို(၁) ပြောလိုက်မိသည်။

“ တူတူပါပဲ မောင်လေးရယ်”

မမဖြူ အသံက တုန်ခါလှိုက်လှဲနေသည်။ ဒီလိုအချိန်မျိုးဆိုရင် မမဖြူက ဒီလိုပဲ ဖြစ်သည်။ သာမန်အချိန်မျိုးဆိုရင်တော့ အောင်ဘညို(၁) က တူတူနေချင်ကြောင်း ပြောလေတိုင်း ဆင်ဝှေ့ရန်ရှောင် စကားလွှဲသွားတတ်သည်။

“ မမ ကျွန်တော့်ကို ချစ်လား။”

“ ချစ်တာပေါ့ မောင်ရယ်၊ ချစ်လို့ အလိုလိုက်နေတာပေါ့ ..အင်း ….အား”

စကားမဆုံးမီမှာပင် အောင်ဘညို(၁)က မွှေ့ထိုးလိုက်၍ မမဖြူ စကားကို ညည်းသံလေးနှင့် ပိတ်လိုက်ရသည်။

“ တူတူနေရင် ခုလိုခိုးကြောင် ခိုးဝှက် လုပ်စရာမလိုတော့ဘူး။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ တရားဝင် လုပ်ချင်သလို လုပ်လို့ရ ပြီ၊ မမ အဲဒီလို မလုပ်ချင်ဘူးလား။”

“ လုပ်ချင်ပါတယ် မောင်ရယ်”

“ ကျွန်တော့် ဖက်ကတော့ လက်ထပ်ဖို့ ၂၄ နာရီ အဆင်သင့်ပဲ မမ”

“ မမ ကြိုးစားနေပါတယ် မောင်ရယ်။ တကယ်ပြောတာပါ။”

အောင်ဘညို(၁) မယုံပါ။ မမဖြူလို သူဌေးမ တယောက်က လက်အောက်ဝန်ထမ်း တယောက်ကို မယူဝံ့တာပဲ ဖြစ်မည်။ ထို အတွေး ဝင်လာသည့် အခါ စိတ်ပိုထလာပြီး တင်ပါးဖြူဖြူ အိအိကြီး ၂ ခုကို လက်နှင့် တွန်းဖြဲလိုက်ပြီး စူထွက်လာသာ စိုစို ဖောင်းဖောင်း ငပူတင်းကြီးထဲကို အားစိုက်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်ပစ်လိုက်၏။ မြန်မြန် မလုပ်ပေမယ့် ဆောင့်ချက်တိုင်း မှာ အားပါသည်။ မမဖြူလည်း နံရံကို အားစိုက်တွန်းထားရင်း တချက်ဆောင့်တိုင်း တအီးအီး အော်နေရရှာသည်။ အားရ အောင်ဆောင့် ပြီး နည်းနည်းမောလာမှ ဆွဲထုတ်ပြီး နောက်ကို ဆုတ်လိုက်တော့ မမဖြူ ရီဝေစွာလှည့်ကြည့်သည်။ မျက် ဝန်းတွင် မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝိုင်းနေသည်။ ခုနဆောင့်ချက်တွေမှာ တော်တော် အီသွားပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် မမဖြူ ခံနိုင်ရည် ရှိမှန်း အောင်ဘညို(၁) သိပါသည်။

“ မမ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး လုပ်ချင်လို့”

မမဖြူကို နံရံကိုမှီထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ပေါင်တံတုတ်တုတ်ကြီး နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းလိုက်သည်။ ပွဲကြမ်းတော့မယ်မှန်း သိနေသည့် မမဖြူက အောင်ဘညို(၁) လည်တိုင်ကို လာဖက်တော့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့နမ်းပေးလိုက်သည်။ မမဖြူကလည်း အငမ်းမရပင် တုန့်ပြန်၏။ အနမ်းပေးရင်း အင်္ကျ ီ နှင့် ဘရာစီယာကို အပေါ်တွန်းတင်လိုက်သည်။ နို့ကြီး ၂ လုံးကို ညှစ်ကာ ညှစ်ကာနယ်ပေးတော့ မမဖြူ၏ အနမ်းတွေက ပို အသက်ဝင်လာ၏။

နမ်းလို့ ဝတော့မှ အောင်ဘညို (၁)က ပြူးမောက်တက်နေသည့် မမဖြူ ငပူတင်းကြီးထဲကို ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးသွင်းလိုက် သည်။

“ မမ ပိုက်ဆံတွေ၊ မမ ဂုဏ်တွေ ကအလကားပါ။ ကျွန်တော် ဂရုမစိုက်ပါဘူး။ ခုလိုလေး လုပ်နေရမယ် ဆိုရင်ပဲ ကျေနပ် ပါ ပြီ။”

“ ခုလဲ လုပ်နေရတာပဲ မဟုတ်လား။”

“ မတူဘူးလေ မမရဲ့”

မမဖြူ မဲ့ပြုံးလေးတခု နှင့် ကြည့်သည်။ ဘာသဘောလည်း ဆိုတာ အောင်ဘညို(၁) နားမလည်ပါ။ ထို့ကြောင့် မရပ်မနား ဆက်တိုက် ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ မှ အပြုံးပျောက်သွားပြီး ညည်းသံတွေ မမဖြူ နုတ်ခမ်းက ထွက်ကျလာသည်။ ရုံးခန်း ထဲမှာ ဆိုတော့ အချိန်ကလည်း သိပ်မရပါ။ မမဖြူ ကလည်း ခနကထည်းက တော်တော် ခရီးရောက်နေတာကို လည်း ရိပ် မိသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၁) အချိန် မဖြုန်းတော့ဘဲ မမဖြူခြေထောက်တွေက သူ့ကိုယ်နှင့် ထိသွားမတတ်အောင် ဖိ ချပြီး မရပ်မနား ဆောင့်တော့သည်။

တစွပ်စွပ် တဖတ်ဖတ် မြည်သံတွေ၊ မမဖြူ ညည်းသံတွေ၊ အောင်ဘညို(၁)၏ အသက်ပြင်းပြင်း ရှူသံတွေက အခန်းထဲ မှာ ဘောင်ဘင်ခတ်နေသည်။ အောင်ဘညို(၁) မျက်နှာမှာ ချွေးတွေ သီးလာ၏။ မမဖြူ မျက်နှာလေးလည်း နီသထက်နီလာ သည်။ အဆီတွေပြန်ပြီး ပို၍ ဝင်းပြောင်လာသည်။

ပန်းတိုင် မကြာခင်ရောက်တော့မည်ဟု ခံစားမိလာသည့် အခါ အောင်ဘညို(၁)က ထမ်းထားသည့် ခြေထောက်တွေကို ပြန်ချ၍ ခါးမှာ ခါးထစ်ခွင်ပြီး မမဖြူ၏ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ပေါင်ကြားတခုလုံး ခွက်ခွက်ဝင်သွား အောင် အားသုံးပြီး ဆောင့် ပေးသည်။ တမိနစ်ပင် မကြာလိုက်ပါ မမဖြူ ပြီးသွားသည့် အရိပ်အယောင် မြင်လိုက်ရ၍ အောင်ဘညို(၁) လည်း စိတ် ကို လျှော့ပေးလိုက်ရာ နောက်ထပ် သုံးလေး ချက်လောက် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်နှင့် အရည်တွေ တလဟော ပန်းထွက်သွားရသည်။

မောပန်းနေသော အောင်ဘညို(၁) ကို မမဖြူ ဖက်ထားသည်။ လည်တိုင်နှင့် မေးဖျားကိုလည်း အနမ်းတွေပေး၏။

“ မင်းသိချင်တဲ့ အဖြေ မကြာခင် မမပေးနိုင်မယ် ထင်ပါတယ် ကွယ်။”

“ ဘာလဲဟင် … လက်ထပ်ဖို့ လား”

ပြုံးစစ အမူအရာဖြင့် မမဖြူ ခေါင်း ညိတ်ပြသည်။

...................................................

အောင်ဘညို(၃) အိမ်ထဲဝင်လာချိန်တွင် ဆရာကြီး နှင့် နှာဗူး တို့ ခေါင်းချင်းရိုက်၍ တစုံတရာကို အချေ အ တင်ပြောနေ ကြ သည်။

“ အတော်ပဲ … ငါတို့ ဒီမှာ ပြဿနာတက်နေတယ်။”

“ ဘာလဲ”

“ နေ့ခင်းက အမေ ဖုန်းဆက်တယ်။ ရှေ့လဆန်းမှာ အလှူလုပ်မလို့ လာခဲ့ပါတဲ့။ ငါတို့လဲ ဘုန်းကြီး ဝတ်ရမယ်တဲ့”

“ မင်းတို့ တယောက်ယောက် သွားလိုက်ပေါ့ကွာ။”

ကိုယ့်ဖက်ကို လှည့်လာနိုင်သည် ကိုသိ၍ (၃) က စကားဖြတ်၍ ထပ်ခိုးပေါ်တက်မည် ပြင်တော့ ဟိုနှစ်ယောက်က လိုက် ဆွဲသည်။

“ ဟေ့ ..ဟေ့.. ငါက အလုပ်ဆင်းနေရတာကွ”

“ ငါကလဲ သင်တန်းတွေ ရှိတယ်။”

“ အလုပ်က ခွင့် ယူပေါ့ကွာ၊ ကုသိုလ်ရေး ကိစ္စ ဆိုတော့ မမဖြူကလည်း ခွင့်ပေးမှာပါ။”

ဆရာကြီး နှင့် နှာဗူး မျက်နှာ ကြီးတွေ ရှုံ့မဲ့သွားကြသည်။ အလုပ်မရှိ အကိုင်မရှိ ယောင်ချာချာ လုပ်နေသော သူ့ ကို လွှတ် ဖို့ ဒီနှစ်ယောက် ကြံနေမှန်း (၃) သိပါသည်။ အမှန် အတိုင်းဆိုရင် (၃)က သွားဖို့ ဝန် မလေးပါ။ ဒါပေ မယ့် ခုချိန်မှာတော့ ချို ချိုတို့ သားအမိကို နောက်ဆံငင်နေသည်။ အားကိုးရာမဲ့ မိန်းမသား ၂ ယောက်ကို မထား ခဲ့ချင်။

“ ဒုလ္လဘ တပတ်လောက် ဝတ်တာ ပဲကွာ၊ လွန်ရော ကျွံရော အသွားအပြန် ၁၀ ရက်ပေါ့”

“ အေး ဒါပေမယ့် ပြန်လာရင် ကတုံးကြီးနဲ့ ဆိုတော့ လူသိမှာ စိုးလို့ဆိုပြီး မင်းတို့က ငါ့ကို အိမ်ထဲ ပိတ်ထားမှာက ရှိသေး တယ်။ ငါကတုံး ဖြစ်လို့ မင်းတို့ ၂ ယောက်ပါ ကတုံးတုံးမယ် ဆိုရင် ငါ ဘုန်းကြီး သွားဝတ်ပေးမယ်။”

“ ဟ အဲဒါတော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲကွ”

ဆရာကြီး နှင့် နှာဗူး ပျာပျာသလဲ ညင်းကြသည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် သူ့ကို နှိပ်ကွပ်နေကြ ၂ ကောင်ကို ဒီတကြိမ် မှာ တော့ လုံးဝ အလျှော့ မပေးဖို့ (၃) အခိုင်အမာ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ သူတို့ ဖက်ကကြည့်မည် ဆိုရင်လည်း အလုပ် မရှိသည့် (၃) က အ သွားသင့်ဆုံး လူ ဖြစ်နေတာ မှန်ပါသည်။

“ ဒါဆို မဲချမယ်ကွာ၊ ကံစီမံရာပဲ။ တရားတယ် မဟုတ်လား။”

(၃) စကားကြောင့် ဆရာကြီး နှင့် နှာဗူး တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ ပြီးတော့မှ ဆရာကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြ၏။

“ မင်းတို့ကို မယုံဘူး၊ ငါကိုယ်တိုင် မဲလိပ် လိပ်မယ်။”

“ လုပ်ကွာ”

နှာဗူးကောင်က သိပ်မကြည်ပေမယ့် ၂ မဲ ၁ မဲ ဖြစ်သွားလို့ စိတ်လျှော့လိုက်ရပုံရသည်။ အောင်ဘညို(၃) က စာ ရွက် ပိုင်း ၃ ခုကို အရွယ်တူ ဖြစ်အောင် ကပ်ကြေးနှင့် သေသေချာချာ ဖြတ်၍ တခုတွင် ဘောလ်ပင်ဖြင့် ကြက် ခြေခတ် လိုက်၏။ ပြီး တော့ စာရွက်ပိုင်းလေးတွေကို ပုံစံတူ ဖြစ်အောင် စိတ်ရှည်လက်ရှည် လိပ်လိုက်ပြီး ဦးထုပ် တခု အတွင်းသို့ ထည့်၍ မွှေလိုက် သည်။

“ ကဲ ဘယ်သူ အရင်ယူမလဲ”

ဆရာကြီးက အရင် တခုလှမ်းနှိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ နှာဗူးက ရွံ့တွန့်တွန့် ဖြင့် နှိုက်ယူလိုက်၏။ (၃) က ကျန်သည့် မဲလိပ် ကို ယူလိုက်သည်။

“ မင်းတို့ ကျန်တာကိုပဲ ငါယူတာနော်။ မြင်တယ် မဟုတ်လား။”

“ အေးပါကွာ”

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ဆရာကြီးက သူ့မဲ လိပ်ကို ဖြေလိုက်ရာ ဗလာကျသွားသည်။ သူ့ မျက်နှာ ဝင်းပ သွားသော် လည်း ၃ နှင့် နှာ ဗူးတို့က တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့် လိုက်မိကြသည်။

“ ငါ မကြည့်ရဲဘူးကွာ မင်းပဲ ဖွင့်လိုက်”

နှာဗူးစကားကြောင့် (၃) မဲလိပ်ကို အသက်အောင့်ပြီး ဖြေလိုက်မိသည်။ ဒုက္ခသည် သားအမိကို စောင့်ရှောက် နေ ရသည့် အတွက် နတ်ကောင်းနတ် မြတ်များက စောင်မဖို့လည်း စိတ်ထဲက ကျိတ်ဆုတောင်း နေ၏။ သို့သော် လည်း ဆုတောင်း မ ပြည့်ပါ။ သူကိုယ်တိုင် ခုနဆွဲခဲ့သည့် ကြက်ခြေခတ်ကလေးက စာရွက်ပေါ်တွင် ထင်းနေ၏။

အောင်ဘညို(၃) ခေါင်း ငိုက်စိုက် ကျသွားချိန်တွင် နှာဗူးက ထခုန်ရင်း သူ့လက်ထဲက မဲလိပ်ကို ဘေးပစ်ချ လိုက်သည်။

“ ဟား ဟား … မလိုတော့ဘူး။”

ကံတရားက ရက်စက်လွန်းလှ၏။ ပြန်လာရင်လည်း ကတုံးကြီးနှင့် ဖြစ်နေ၍ ဟိုဆရာကြီး ကောင်က (၃) ကို အပြင် ပေး မထွက်မှာ သေချာသည်။

“ ငါ့ကို တခုတော့ ကူညီပေး”

“ ဘာလဲ”

“ အလှူကို သွားပေးမယ် ဒါပေမယ့် ဘုန်းကြီး မဝတ်ရအောင် ပြောပေး။ မင်းတို့က ဉာဏ်ကောင်းပါတယ်။ ဆင်ခြေ တခုခု ရအောင် ရှာပြီး ညင်းပေး”

ဆရာကြီး နှင့် နှာဗူးတို့ တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်ကြပြန်သည်။ အကြံထုတ်နေကြပုံရ၏။ ခနနေတော့မှ ဆရာကြီးက

“ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပေးမယ်ကွာ၊ ကံသေကံမတော့ မပြောနိုင်ဘူး။”

“ အလွယ်တကူနဲ့ တော့ လက်မလျှော့နဲ့”

“ အေးပါကွာ ငါတို့ အတတ်နိုင်ဆုံး လုပ်ပါမယ်။ ကတိပေးပါတယ်။”

အောင်ဘညို(၃) သက်ပြင်းတခုကို မှုတ်ထုတ်လိုက်မိသည်။ ချိုချို့ မျက်နှာ နွမ်းနွမ်းလေးကိုလည်း မျက်စိထဲမှာ မြင် ယောင် နေ၏။

သူတို့ မသွားချင်သည့် ကိစ္စဖြစ်သောကြောင့် ဆရာကြီး နှင့် နှာ ဗူးကောင် တို့က အောင်ဘညို(၃) ဘုန်းကြီး မဝတ်ရ ရေးကို တက်တက်ကြွကြွ လုပ်ပေးကြပါသည်။ သူတို့ နှစ် ယောက် ခေါင်းချင်းရိုက် တိုင်ပင်ကြပြီး နောက် အလုပ်တွေ များလွန်း၍ အစာအိမ်ရောဂါ ရနေသည်။ ညစာမစားဘဲ နေလို့မရသည့် အတွက် ဆရာဝန်က ဘုန်း ကြီး မဝတ်ပါနဲ့ ဦးဟု တားထားကြောင်း ဇာတ်လမ်း ဆင်ဖို့ စိတ်ကူး ထွက်လာ၏။

ပြောတတ်ဆိုတတ် ရှိသည့် ဆရာကြီး အောင်ဘညို(၂) က အမေ့ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ညည်းပြလိုက်တော့ ဘုန်းကြီး မဝတ်ဘဲ နေခွင့်ရသွားသည်။ ဒါပေမယ့် အလှူပွဲကိုတော့ မဖြစ်မနေ လာရမည် ဖြစ်၏။

“ မလာလို့တော့ မရဘူး၊ အမေ မင်းနဲ့ တိုင်ပင် စရာ ရှိတယ်။”

“ အာ ..စိတ်ချ ..အမေ ..သား ဆက်ဆက်လာခဲ့မယ်။”

သူသွားစရာ မလိုသည့် အောင်ဘညို (၂) က ရဲရဲတင်းတင်း ပင် အာမခံလိုက်သည်။

“ ဘုန်းကြီး ဝတ်စရာ မလိုဘူး ဆိုရင် အလှူပြီးတာနဲ့ ခနတဖြုတ်နေပြီး ပြန်လာလို့ ရပါပြီကွာ။ သုံးလေးရက်ပေါ့။ အလွန်ဆုံးမှာ ငါးရက်လောက်ပဲ ကြာမှာပါကွာ။”

အောင်ဘညို(၁) ကလည်း အားပေးသည်။ (၃) လည်း မတွေ့တာကြာသည့် မိဘ ဆွေမျိုးများနှင့် တွေ့ချင်ပါသည်။ အလှူဆိုတော့ ဆွေမျိုး မိတ်သင်္ဂဟ အကုန်လာကြမည် မဟုတ်ပါလား။ ဒါပေမယ့် ချိုချို တို့ သားအမိကိုတော့ အမှန်ပင် နောက်ဆံ ငင်နေမိပါသည်။ ဒေါ်အေးကြည် အခြေအနေက သက်သာသည် ဆိုပေမယ့် သူ့လို ရောဂါ မျိုးဆိုတာက ပြောလို့ရတာ မဟုတ်။ သူမရှိတုန်း တခုခု ထဖောက်ရင်  ချိုချို တယောက်ထဲ ဒုက္ခရောက်တော့ မည်။ ဒီအကြောင်းတွေ ပြောပြရင် ဟိုနှစ်ယောက်က နားလည်ကြ လက်ခံကြလိမ့်မည်ဟု မထင်ပါ။ မဲကျပြီးမှ မ သွားချင်လို့ လျှောက်ပြောသည်လို့ ပင် ထင်ကြ နိုင်သည်။

နောက်ဆုံးတော့ စိတ်လေးလေး နှင့်ပင် သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည်။

ချိုချို့ကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြတော့ မျက်နှာလေး ငယ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် သွားဖြစ်အောင်သွားဖို့ တိုက် တွန်း၏။

“ သွားပါ ပြောပြီးတော့ ချိုချိုက ဘာလို့ မျက်နှာ မကောင်းရတာလဲ”

“ ကို ရယ်။ အဲဒီ ရက်ပိုင်းမှာ ကို့ကို တွေ့ရမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတော့ စိတ်မကောင်းဘူးပေါ့။ ကြို လွမ်းသွားတာ ပေါ့။ ချိုတို့ သားအမိ အတွက် က တော့ ကို မပူပါနဲ့။ မေမေလည်း သက်သာနေပြီပဲ။ ဖြစ်ပါတယ်။ ကို ပြောသလို ဆိုရင် လေးငါး ရက်ပဲဟာကို။ စိတ်ချ လက်ချသွား”

ဒေါ်အေးကြည်ကတော့ အောင်ဘညို(၃) က ပုဉ္စင်းတက်ဖို့ ညင်းလိုက်တာကို သဘောမကျပါ။

“ မင်းနှယ်ကွယ် … အခွင့် အရေး ရတုန်း ကုသိုလ်ယူပေါ့။ မင်း ပုဉ္စင်း မတက်ဖူးဘူး မဟုတ်လား”

“ ငယ်ငယ် ကတော့ ကိုရင် ၂ ခါ ဝတ်ဖူးပါတယ် ဒေါ်ဒေါ်”

“ သူက သမီးတို့ကို စိတ်မချ ဖြစ်နေတာ မေမေ”

“ အောင်မယ်လေးကွယ် …. ငါလဲ နေကောင်းပါတယ်။ မိချိုလဲ အချိန်ပြည့် ရှိနေတာပဲ။ ကိုယ့်မိဘကို ရဟန်းဒကာ၊ ဒကာမ ဖြစ်ခွင့်ရအောင် ကူညီတာ ကုသိုလ်ရပါတယ်ဟယ်။ သူတို့လဲ ကုသိုလ် ဖြစ်တာပေါ့”

“ နောက် နှစ်ခါ သင်္ကြန်တွင်းမှာ ဒုလ္လဘ လာဝတ်မယ်လို့ ကတိပေးလိုက်ပါတယ် ဒေါ်ဒေါ်”

ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ပါးစပ်ထဲ ပေါ်လာသလို ညာလိုက်တော့မှ ဒေါ်အေးကြည် နည်းနည်း ဘဝင်ကျသွားသည်။

“ ဒါဖြင့်ရင်လည်း သာဓုကြိုခေါ်ပါတယ်တော်။ ကျုပ်က အဲဒီလောက်ဆို ရှိချင်မှ ရှိတော့မှာ ဆိုတော့လေ။”

“ ဟာ … မေမေ ကလည်း”

“ ဒေါ်ဒေါ်ပြောတော့ နေကောင်း နေပြီဆို”

အောင်ဘညို(၃) နှင့် ချိုချိုတို့က ပြိုင်တူ ဟန့်လိုက်ကြ၍ ဒေါ်အေးကြည် ပြုံးစိစိ နှင့် နှုတ်ပိတ်သွားသည်။

......................................................

နယ်ပြန်ဖို့က မျှော်လင့် ထားတာထက် ပိုစောဖို့ ဖြစ်လာသည်။ ဘုန်းကြီး မဝတ် ဖြစ်ရင်လည်း အလှူအတွက် ပြင် ဆင်ရာမှာ ဝိုင်းကူပေးနိုင်ဖို့ အလုပ်က ခွင့်ရတယ် ဆိုရင် ၂ ရက် ၃ ရက်လောက်ကြို လာဖို့ အမေက လှမ်းမှာ သည်။ အောင်ဘညို (၁) နှင့် (၂) ကလည်း သူတို့ အမြင်မှာ ဒီတိုင်း အားနေသည့် (၃) ကို အမေမှာသည့် အ တိုင်း မြန်မြန်ဆန်ဆန် သွားစေလိုကြသည်။ သို့မှသာ နေ့တိုင်း ဖုန်းခေါ်ပြီး ဘယ်တော့လာမှာလည်း မေးနေသည် ကို ဖြေရမည့် ကိစ္စက မြန်မြန် လွတ်မြောက်မည် မဟုတ်ပါလား။

“ သွားတာ ပေါ့ကွာ၊ မင်းတို့ ကလည်း။ မင်းတို့ မသွားရတိုင်း ငါ့ကို အတင်း တွန်းလွှတ်နေကြတယ်။”

“ အေးပါကွာ၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့က မင်းကို မတရားခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ မဲ ကျတဲ့ အတိုင်း ဆုံးဖြတ်တာပဲ ဥစ္စာ”

နှာဗူး စကားကြောင့် အောင်ဘညို(၃) အောင့်သက်သက် နှင့် ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ ဒါကြောင့် မဖြစ်မနေ အ ရောက်လာဖို့ အမေ သတ်မှတ်ပေးသည့် ရက် မတိုင်မီ အထိ ချိုချိုတို့ အိမ်မှာသာ နေကုန်နေခမ်း သွားနေမိ၏။ ခရီးသွားရမှာမို့ အခုလို အချိန်ပြည့် လာနေနေမှန်း ချိုချိုလည်း ရိပ်မိသည်။ ခနတာ ခွဲရမှာကို စိတ်မကောင်းပေ မယ့် ခုလို တနေကုန် တူတူနေရတာကို တော့ ချိုချို ပျော်နေသည်။ အရင်က သူတို့ အိမ်မှာ ထမင်းစားလေ့ မရှိ ပေမယ့် ဒီရက်ပိုင်းမှာတော့ အိမ်မပြန်ချင်တာကြောင့် နေ့လည်စာတော့ စားဖြစ်သွားသည်။

အကျေနပ်ကြီး ကျေ နပ်နေသော ချိုချိုကလည်း ဖွယ်ဖွယ်ရာရာလေးတွေ လုပ်ကျွေးရှာပါသည်။ ချိုချို ဟင်းချက် လက်ရာကောင်း တာ ကို သတိထားမိတော့ အောင်ဘညို(၃) ရင်နင့်မိသည်။ ကံဆိုးမှုတွေ နှင့် သာမကြုံတွေ့ခဲ့ရလျှင် ချိုချိုက လင်သား ကို အမှန်တကယ်ပင် သာယာပျော်ရွှင်မှု ပေးနိုင်မည့် အိမ်ရှင်မ ကောင်းတယောက် ဖြစ်ခွင့်ရမှာ မလွဲပါ။ ခုတော့ သူ့မှာ သိမ်ငယ်စိတ် နှင့် နေထိုင်နေရသည်။ အခုလိုမျိုး အောင်ဘညို (၃) ကို တနပ်တလေ ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေး ခွင့်ရတာကိုပဲ ဆုလာဘ်ကြီး တခုလို ပျော်နေသည့် မိန်းကလေးကိုလည်း တနေ့ထက် တနေ့ ပို သနားလာမိသည်။

အကယ်၍ ဒေါ်အေးကြည်သာ တိမ်းပါး သွားခဲ့လျှင် ချိုချို့ကို ခေါ်ပြီး ဟိုအောင်ဘညို (၂) ယောက်ကိုရော၊ ရန် ကုန်မြို့ကြီး နှင့် တခြား အသိုင်းအဝိုင်း အားလုံးကိုရော စွန့်ထားခဲ့၍ တနယ်တကျေး အလွန်ဝေးသည့် နေရာ တ ခုမှာ သွားနေချင်စိတ်လည်း ခနခန ဖြစ်သည်။ ဆင်းဆင်းရဲရဲ နေရရင်တောင် ချိုချို ပျော်နေလိမ့်မည်ဟုလည်း ထင်ပါသည်။ ဒီအတွေးကို ချိုချို့ကိုတော့ ထုတ်မပြောဖြစ်သေးပါ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်အေးကြည် မျက်ကွယ်ပြုသွား သည့်နောက်မှာတော့ ဒီစိတ်ကူးကို ချိုချို လက်ခံမည် ထင်ပါသည်။

ခရီး မထွက်ခင် တရက်မှာ အောင်ဘညို(၃) ဘဏ်သို့သွားသည်။ ၃ ယောက်ဖြစ်လာပြီးနောက် ကုန်ကျစရိတ်က ၃ ဆတက်လာပြီး ဆရာကြီးကလည်း ဟိုသင်တန်းတက်၊ ဒီသင်တန်း တက်လျှောက်လုပ်တာတွေကလည်း ရှိ သေးလို့ လစာနှင့် မလောက်တော့ဘဲ အရင်ကချိုးခြံ စုဆောင်းထားတာလေးတွေ ထုတ်စားနေရတာ ကြာပြီ ဖြစ် ၍ ဘဏ်စာရင်းမှာ လက်ကျန်က တော်တော် နည်းနေ၏။ ဒါပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) မျက်စိမှိတ်ပြီး ၅သိန်း ထုတ် လိုက်သည်။

မိဘ အိမ်ပြန်မည် ဆိုတော့ အဖေအတွက်၊ အမေ အတွက် လက်ဆောင်ပစ္စည်းလေးတွေက ပါဦးမှ ဖြစ်မည် (အ မှန်တော့ ဒါက ဆရာကြီး အိုင်ဒီယာ ဖြစ်၏)။ နောက်ပြီး အောင်ဘညို(၃) က ချိုချို့ကိုလည်း ခြေစောင့် လက် စောင့် ငွေကလေး နည်းနည်းပါးပါး ပေးခဲ့ချင်သည်။ ငွေရေး ကြေးရေး မေးတိုင်း ချိုချိုက သူ့မှာ ရှိပါတယ်ဟု ဖြေ တတ်၏။ ဒါပေမယ့် ခုနောက်ပိုင်းမှာ ချိုချိုက ခါတိုင်းလို စာအုပ်ဆိုင်သွားပြီး စာအုပ်တောင် ငှားမဖတ်တော့တာကို သူသတိပြုမိသည်။ ချိုချိုကတော့ စာအုပ်တွေက ဈေးကြီးတယ် ဖတ်ရတာ မတန်ဘူးထင်လို့ဟု အကြောင်းပြ ပေ မယ့် အောင်ဘညို(၃) သိပ်မယုံပါ။

ထင်သည့် အတိုင်းပင် ငွေ ၃ သိန်းသွား ပေးတော့ ချိုချို အကြောက်အကန်ညင်းသည်။

“ ခြေစောင့် လက်စောင့်ပေါ့ ချိုချိုရယ်။ လက်ထဲမှာ ပိုကိုင်ထားနိုင်ရင် ပို စိတ်အေးရတာပေါ့။ ကိုယ့်ကို ဟိုမှာ စိတ် မဖြောင့်ဘဲ နေနေ စေချင်လို့လား။”

ဒီတော့မှ ချိုချို မယူချင် ယူချင် နှင့် လက်ခံသည်။

“ ပြန်လာရင် ကို ပြန်ယူထားနော်။”

“ ရတယ်။ ချိုချို မသုံးဖြစ်ရင် ကိုယ်ပြန်ယူမယ်။”

အောင်ဘညို(၃) ကလည်း အလွယ်တကူပင် ကတိပေးလိုက်သည်။ အဖေ နှင့် အမေ အတွက်ကတော့ လက် ကျန်ငွေထဲကနေ ဆေးဝါး နှင့် အဝတ်အစား အနည်းငယ် ဝယ်လိုက်သည်။ အသွားအပြန် လမ်းစရိတ် အတွက် ကတော့ အောင်ဘညို(၃) မှာ ပိုက်ဆံ အနည်း အကျဉ်း ရှိပါသေးသည်။

ခရီးထွက်မည့် နေ့မှာတော့ ချိုချို့ ဆီ မရောက်လိုက်ပါ။ ဟို ၂ ယောက်က ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် လုပ်နေကြ တာ ကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင် မျက်စိ မနောက်ရလေအောင် အိမ်ထဲမှာပဲနေပြီး ညနေကျမှ ကားဂိတ် ဆင်းလာခဲ့သည်။

ဇာတိမြေကို ရောက်တော့ အလှူက ထင်ထားတာထက် ပို၍ ကြီးကျယ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရ၏။ အလှူလုပ်မည့် ဘုန်းကြီး ကျောင်းထဲမှာ ဆောက်လက်စ မဏ္ဍပ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရသည်။ အမေ တို့ မောင် နှမ တွေ စုလုပ်ကြ သည့် အလှူတွင် အောင်ဘညို(၃) ၏ ညီအကိုဝမ်းကွဲ အချို့လည်း ပဉ္စင်းတက်ကြ မည်။ တူ ဝမ်းကွဲ တွေက ကိုရင် ဝတ်ကြမည် ဖြစ်သည်။ ဒီကြားထဲ အောင်ဘညိုက မဝတ် ဖြစ်သည့် အတွက် သူ့ အစား အဖေက ဒုလ္လဘ ဝတ်မည်။

အလှူလုပ်သည် ဆိုပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) က ဒီလိုမျိုး ဘာသာရေး၊ ကုသိုလ်ရေး ကိစ္စတွေ နှင့် သိပ်အကျွမ်း ဝင် နားလည်သူ မဟုတ်ပါ။ ဟိုအရင်ကထဲက အိမ်မှာ ဆိုရင် အဖေနှင့် အမေက ဦးဆောင်ပြီး အလုပ်ထဲမှာ လူ ကြီး လုပ်ပြန်တော့လည်း အလှူအတန်း ကိစ္စမျိုး ဆိုရင် အန်ကယ်လ် နှင့် မမဖြူ တို့က ရှေ့မှာ ရှိနေလို့ သက်သာ သလို နေနိုင်ခဲ့သည်။ အခုလည်း သိပ်တော့ မထူးပါ။ ဒါပေမယ့် အမေ နှင့် အမေခိုင်းတာ လုပ်လိုက်၊ အဒေါ်တွေ ဦးလေးတွေ ညွှန်ကြားတာ လုပ်ပေးလိုက် နှင့် ဟိုပြေး ဒီပြေးနှင့် နည်းနည်းတော့ ပင်ပန်းသည်။

ညီအစ်ကိုတွေထဲမှာလည်း သူ နှင့် ကျန်းမာရေး မကောင်းသည့် ဘကြီးတယောက်ပဲ ဘုန်းကြီး မဝတ်ဘဲ ကျန်ခဲ့ တာ ဖြစ်လို့ ကျန်သည့် သူတွေ သင်္ကန်းစည်းပြီး နောက်မှာ တာဝန် အများစုက အောင်ဘညို(၃) ပေါ်သို့ ပုံကျလာ သည်။ ဒီလို အချိန်မှာ ဆရာကြီး ဆိုရင်တော့ အောင်အောင်မြင်မြင် စီမံနိုင်လိမ့်မည်ဟု တွေးမိသည်။ အဲဒီကောင် က နည်းနည်း ဘဝင်မြင့် သလိုရှိပေမယ့် ဒီလို ကိစ္စမျိူး နှင့်ကိုက်မှာ သေချာသည်။ ခုတော့ အောင်ဘညို(၃) တ ယောက်ထဲ ချာလပတ်လည်နေ၏။ မြို့ခံ ငယ်ပေါင်း သူငယ်ချင်းတွေ လာပြီး ဝိုင်းကူပေးကြလို့ တော်တော့သည်။

ငယ်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပြန်တွေ့ရတာကို တော့ အောင်ဘညို(၃) သဘောကျပါသည်။ သူတို့ အများဆုံး မေးကြ တာက အိမ်ထောင်ရေး ဖြစ်၏။ ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်း မိန်းကလေးတွေထဲက ဘယ်သူဘယ်ဝါက အိမ် ထောင် မပြုဘဲ ကျန်နေသေးကြောင်း သတင်းပေးကြသည်။ ဘယ်သူ့ ညီမ၊ ဘယ်အပိုင်းက ဘယ်သူ့သမီး လေး က လှကြောင်း ချောကြောင်း လက်ထောက် ချကြသည်။ အောင်ဘညို(၃) ပြုံးပြီးသာ နားထောင်နေ လိုက်၏။ သဲသဲ ကျောင်း မပြီးသေးလို့ စောင့်နေတာဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် ဒီလိုပြောမည် ကြံလိုက် တိုင်း ချိုချို့ မျက်နှာလေးကို ပြန်မြင်ကာ နှုတ်က မထွက်တော့ပေ။

ဒါပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) လုံးဝ မနိုင်တာကတော့ အမေဖြစ်သည်။ အလှူကို ရောက်လာသည့် ဧည့်သည်တွေ ထဲမှာ သူမှန်းထားသည့် မိန်းကလေးတွေ ပါလာရင် အောင်ဘညို(၃) ကို ခေါ်ပြသည်။ မိတ်ဆက်ပေးသည်။ အ ရင်ထဲက အောင်ဘညို(၃) မြင်ဖူး သိဖူးသည့် မိန်းကလေးတွေလဲ ပါပါသည်။ ဒါပေမယ့် တယောက်လဲ မဟုတ် နှစ်ယောက်လဲ မဟုတ်။ နောက်ဆုံး အောင်ဘညို(၃) မှတ်တောင် မမှတ်နိုင်သည့် အခြေအနေသို့ ရောက်သွား၏။

အမေ ပြသည့်၊ မိတ်ဆက်ပေးသည့် မိန်းကလေးတွေက သူ့ဟာနှင့် သူတော့ ရုပ်ရည်၊ ပညာ၊ ဥစ္စာ နှင့် အသိုင်းအ ဝိုင်း ပြည့်စုံကြသူတွေ ဖြစ်ကြပါသည်။ သို့သော်လည်း သူ့ရင်ကို ဘယ်လိုမှ မလှုပ်ရှားစေနိုင်ကြပါ။ နောက်ပြီး အ မေ တယောက်တည်း မဟုတ်၊ အဒေါ်တွေ ဝမ်းကွဲမရီးတွေကလည်း ကြုံရင် ကြုံသလို ဝင်လှော်ကြသေး၏။ ကြာ တော့ စိတ်ညစ်လာသည်။

“ အမေရယ် အခု အလှူလုပ်နေတာလား ကျွန်တော့်ကို မိန်းမ စပ်ပေးနေတာလား”

“ ဟဲ့ ကြုံတုန်းပြရတာလေ၊ မင်းလဲရောက်တုန်း၊ အလှူရှိတော့ လူစုံတုန်း တချက်ခုတ် ၂ ချက်ပြတ်ပေါ့”

“ အချိန်တန်ရင် ကျွန်တော့် ဖာသာ ရှာပါ့မယ် အမေရယ်”

ခေတ်လူငယ် ဖြစ်သည့် သဲသဲက အမေ့မျက်လုံးထဲမှာ ဘယ်လိုမှ အံ့ဝင်မှာ မဟုတ်တာက သေချာပါသည်။ အခု အမေ ပြနေသည့် မိန်းကလေးတွေက အဖွားကြီးကြိုက် ရိုးရိုးစင်းစင်း ပုံစံမျိုးလေးတွေများသည်။ အလှူလာတာမို့ ဒီပုံစံ မျိုး ဖြစ်နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အရင်ကထဲက အမေမြင်ထားသူတွေဆိုတော့ အပြင် မှာ လည်း ခပ်ရိုးရိုးခပ်အေးအေးတွေ ဖြစ်ဖို့များသည်။

အောင်ဘညို(၃) ရင်နာရမည့် ကိစ္စတခု ရှိသေးသည်။ ချိုချို့ကိုသာ မြင်လိုက်ရင် အမေသေချာပေါက် သဘော ကျမှာ သိသည်။ ချိုချိုက ပင်ကိုယ် အနေအထိုင်မှာပင် အေးချမ်းတည်ငြိမ်သလို အမေ့အကြိုက် နေပြဖို့ ဝန်လေး မည့် မိန်းကလေးတဦး မဟုတ်ပါ။ ကံအကြောင်း မလှ၍ ဘဝဆိုးခဲ့သော နောက်ကြောင်းသာ မရှိခဲ့လျှင် အောင်ဘ ညို(၃) ရင်ကော့ပြီး အမေ့ကို ထုတ်ပြဝံ့ပါသည်။

“ မင်း ဖာသာ ရှာမှာကို စိတ်မချလို့ပေါ့ ငါ့သားရယ်။ မင်းက ရိုးတယ်။ ရန်ကုန်က မြို့သူ မိန်းမလည်တွေနဲ့ တွေ့ သွားမှာ စိုးတယ်။”

“ အမေရယ် … ရန်ကုန်က အရင်လို မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့လို တောကလာတဲ့ သူတွေ ချည်းပါပဲ။”

“ အမလေး ..သားရယ်၊ အဲဒီ တောမရောက် မြို့မရောက်တွေက ပိုကြောက်ဖို့ ကောင်းတယ်၊ မင်း ဘာသိလို့လဲ။”

ပြောမရလို့ အောင်ဘညို(၃) လက်မြှောက်လိုက်ရသည်။ နောက်တော့ ပြစရာလူလည်း ကုန်သွားပုံရသည်။ မကုန် ရင်လည်း အမေ့ကို ပတ်ရှောင်ပြေးနေဖို့ အောင်ဘညို(၃) က ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။

ထင်ထားသည့် အတိုင်းပင် အလှူပြီးတော့ ပြန်ခွင့် မရသေးပါ။ အဖေက ဘုန်းကြီး ဝတ်နေတော့ အမေနှင့် နေပေး ရသည်။ ပြန်မသွားသေးဘဲ ဆက်နေလို့ ရသလားလို့ အမေက မေးလာချိန်မှာ မထူးတော့ပြီ ဖြစ်၍ ရပါတယ်ဟု သာ အောင်ဘညို(၃) ပြန်ပြောလိုက်မိသည်။ ချိုချို့တို့ သားအမိကို စိတ်ပူပေမယ့် ဒီမှာ အမေက လည်းနေစေချင် သော အခါ ညင်းဆန်ဖို့က မဖြစ်နိုင်ပါ။ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်သွားလုပ်ကထဲက သားနှင့် ဒီလောက်ရက်ကြာကြာ တူ တူ မနေခဲ့ရလို့ အမေ ကျေနပ်နေတာကိုလည်း မဖျက်ဆီး ပစ်ချင်ပါ။

မူလက တပတ်ပဲ ဝတ်မည်ဆုံးဖြတ်ထားပေမယ့် အဖေက ရဟန်းဝတ် နှင့်က တရားအလုပ် ပိုလုပ်လို့ကောင်း သည်ဆိုပြီး ၁၀ ရက်ပြည့်အောင် ဝတ်လိုက်သည်။ အဲဒီရက်တွေ အတွင်းမှာ အမေ့ ၏ အိမ်ထောင်ပြုရေး တရား ကို နာရင်း ဆွမ်းချက်ဖို့ ကူရသည်။ ကျောင်းကို ဆွမ်းပို့ရသည်။ ညနေဖက်တွေမှာ အအေးဖျော်ပြီး သွားကပ်ရ သည်။ အားသည့် အချိန်တွေမှာ ဆွေမျိုးတွေ၊ သိဟောင်းကျွမ်းဟောင်းတွေ ဆီသွားလည် သည်။ ညပိုင်းလေး မှာ သူငယ်ချင်းတွေ လာခေါ်ရင် ခနတဖြုတ် လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ဖြစ်သည်။ နယ် မြို့လေး က ဘဝမှာ တဖြည်း ဖြည်း ပြန် အသားကျလာသလို ခံစားရသည့် အချိန်မျိုးဆို ချိုချို့ကို သတိရမိ၏။

ဒီမှာဆို ချိုချို့ အကြောင်းကို ဘယ်သူမှ သိကြမှာ မဟုတ်ဟု တွေးမိလာသည်။ အမေကလည်း ရန်ကုန်သူ မဟုတ် သည့် ကျောင်းဆရာမ လူထွက်ကလေးကို မျက်စိတွေ့လိမ့်မည် ဟု ယုံကြည်သည်။ ဟို ၂ ကောင်ကို ရန်ကုန်မှာ သူတို့ လုပ်ချင်ရာ လုပ် ဖို့ ထားခဲ့ပြီး သူနှင့် ချိုချိုက မိဘများနှင့် အတူ လာနေ၍ ဘာကြောင့် မဖြစ်နိုင်ရမည် နည်း ဟု တွေးမိလာသည်။ ဒါကြောင့် သူ့လိုပင် နယ်ကနေ အလုပ်လာလုပ်သည့် ကျောင်းဆရာမလေး တယောက်ရှိ ကြောင်း စကားစကြည့်တော့ အမေ့ မျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်လာ၏။

“ ဓာတ်ပုံလေး ဘာလေး ယူခဲ့ရောပေါ့ သားရယ်။”

“ ဓာတ်ပုံ တောင်းရ လောက်အောင်လဲ မဟုတ်သေးဘူး လေ အမေရဲ့”

ဒါပေမယ့် ချိုချို့ ပုံပန်းကို သူသတိထားမိသလောက် ပြောပြမိသည်။ ဆံပင်ရှည်ရှည် လေးနဲ့ ဆိုတာနှင့် အမေက သဘောတွေကျနေသည်။

“ သူ့ အမေ ကျန်းမာရေး မကောင်းဘူး။  သူက အမေကို ပြုစုဖို့ အလုပ်တောင် ထွက်ထားရတယ်။ ပြောရရင် အ မေ ရယ်။ အခြေအနေ မကောင်းဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်က သူ့ကို လက်ထပ်ချင်တယ် ဘာညာ ပြောလို့ ကောင်း မလား။”

တဝက်ဖုံး တဝက်ဖော်နှင့် လျှောက်ပြောတာကို အမေယုံသည်။ ချိုချို့ကိုလည်း သနားသွားပုံရ၏။ တကယ်တော့ ချိုချို့ကို ခေါ်လာဖို့ အောင်ဘညို(၃) တော်တော် စိတ်သန်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အစောပိုင်းတုန်းက ဒေါ်အေးကြည် မျက်နှာ လွှဲသွားခဲ့ရင် ချိုချို့ကို ခေါ်ပြီး ဘယ်သူ့မှ မသိနိုင်သည့် တနေရာရာကို ထွက်သွားဖို့ စိတ်ကူးခဲ့သည်။ ဒါ ပေမယ့် ကိုယ့်ရပ်ကိုယ်ရွာမှာ ရက်ကြာကြာ ပြန်နေလိုက်ရတော့ ဒီမှာပဲ ချိုချို နှင့် အတူ လာနေချင်စိတ်တွေ ပို များလာ၏။

“ တကယ်လို့ အမေရယ်၊ သူ့ အမေများ တိမ်းပါး သွားခဲ့ရင် ကျွန်တော်လဲ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်မလုပ်တော့ဘူး။ အမေလဲ အဖော်ရအောင် ချိုချို့ကို ဒီကို ခေါ်လာပြီးတော့ အမေတို့နဲ့ ပဲ ဒီမှာ လုပ်ကိုင်စားရင် ကောင်းမလား စဉ်း စားနေတယ်။”

“ ရန်ကုန် သွားချင်လှချည်ရဲ့ ဆိုတာလည်း မင်းပဲ။ အခုပြန်လာမယ် လိမ်မာရေးခြား ရှိမယ့် ချွေးမလဲ ခေါ်လာမယ် ဆိုရင် အမေ က ပိုတောင် သဘောကျတာပေါ့ကွယ်။ စောစောက ဘာလို့ မပြောတာလဲ။ င့ါ မှာတော့ ဒီမှာကြည့် လိုက် ရှာလိုက်ရတာ ဖတ်ဖတ်ကို မောနေတာပဲ။”

အောင်ဘညို (၃) သွားဖြဲလေး နှင့် ရူးချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည်။ ရန်ကုန်မှာ ကျန်ခဲ့သည့်  ၂ ကောင်က ဘာပြောမယ်မှန်း မသိသေးပေမယ့် ကိုယ့်ဟာကိုယ်တော့ သဘောကျနေသည်။ အေးအေးချမ်းချမ်း နယ်မြို့လေး မှာ ချိုချို ပျော်လိမ့်မည် ထင်ပါသည်။ ချိုချို့ ရုပ်ရည် နှင့် အနေအထိုင်အရ ဒီနေရာမှာ ဘယ်လိုမှ မျက်နှာငယ်ရ ဖို့ မရှိပါ။

ထိုကဲ့သို့ အတွေးမျိုးတွေးမိလျှင် အောင်ဘညို(၃) ရန်ကုန်ကို ချက်ချင်း ပြန်ပြေးချင်လာသည်။ သဲသဲကို ချစ်ပါ သည်။ ဒါပေမယ့် ခုချိန်မှာ အောင်ဘညို(၃) ၏ စောင့်ရှောက်မှုကို အလိုအပ်ဆုံးက ချိုချို ဖြစ်၏။ ရလဒ်ကို ဘာမှ မမျှော်ကိုးပဲ သူ့ကို ချစ်နေရှာသူလေးကို စိတ်ချမ်းသာစေချင်သည်။

သူ့ကိုယ်သူ အောင်ဘညို(၃) နှင့် မတန်ဘူးလို့ စိတ်စွဲနေသည့် ချိုချိုက ဒီစိတ်ကူးကို ချက်ချင်းတော့ လက်ခံမည် မထင်ပါ။ အချိန်ယူပြီး စည်းရုံးရင်တော့ ချိုချို စိတ်ပါလာမည်ဟု မျှော်လင့်ရသည်။ အောင်ဘညို(၃) ကို တကိုယ် လုံး ပုံအပ်နိုင်ဖို့ ဆေးစစ်ရဦးမည်ဟု ချိုချို မကြာခနပြောတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့မှာလည်း အောင်ဘညို(၃) နှင့် လင်မယား လိုနေချင်စိတ် ရှိတာ သေချာ၏။ စိတ်လည် အောင်ပြောနိုင်လျှင် အဆင်ပြေဖို့ ရာခိုင်နှုန်း များမည် ထင်မိသည်။

ယောက်ျား တယောက် အပျော်ဆုံး နေ့တွေထဲတွင် ရှင်လိင်ပြန်သောနေ့ ဆိုပြီးပါသည်။ အောင်ဘညို(၃) အတွက် ကတော့ အဖေ လူထွက်သော နေ့လို့ ပြောရပါလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းကြီးလဲ ထပြန်ရင် မကောင်းတာ ကြောင့် တရက် နှစ်ရက် ထပ်နေလိုက်ရသေးသည်။ ဒီကြားထဲ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ရုံးပိတ်ရက် နှင့်လာတိုက်သော ကြောင့် အလုပ်ကို အကြောင်းပြလို့ မရတော့ဘဲ အဖေ လူထွက်ပြီး ၃ ရက်ကြာမှ ရန်ကုန် ပြန်ဖို့ ကား ပေါ်ရောက်တော့သည်။

...................................................................

“ ကိုကြီး ဂလေရိုက်တာ များနေပြီနော်။ အလုပ်က ဘာမှ မပြောဘူးလား။”

သဲသဲ မျက်နှာ နုနုရှင်းရှင်းလေးကို အောင်ဘညို(၂) အလန့်တကြား ကြည့်ရင်း တခုခုများ ရိပ်မိသွားသလားလို့ စိုး ရိမ် စိတ်ဝင်လာရသည်။ ဒါပေမယ့် ပါးစပ်ကတော့

“ သူတို့ပဲ သင်တန်းတွေ တက်ခိုင်းတာလေ။ အဲဒီတော့ ကိုယ်လဲ တက်တာပေါ့။ ပြီးရင် MBA ထပ်တက်ဦးမှာ ကြည့်ထား။”

“ ဟို MBA ကို နေရာပေးလို့ ကိုကြီးက ရွဲ့နေတာလား။”

“ အဲလိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး သဲရယ်။ သူ့ကြောင့် ကိုယ့် အလုပ်တွေ လျော့သွားတယ်။ သင်တန်းတွေ တက်ချိန်ရလာ တယ်။ သဲကိုလဲ အချိန်ပေးနိုင်လာတယ်။ ကိုယ်က ကျေးဇူးတောင် တင်နေသေးတယ်။”

“ ဟင့်အင်း သဲကတော့ ကျေးဇူးမတင်နိုင်ပါဘူး။ သဲမှာ ဒုက္ခတွေ များလာလို့”

“ သဲ ခုန ပြောတုန်းကတော့ ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ အမြဲနေချင်တယ်ဆို”

“ အွန် … ဘယ်တုန်းက ပြောလို့လဲ။”

“ ခုန တုန်းက ဟိုတယ်မှာ ပြောတာလေ”

“ ကိုကြီးနော်”

သဲသဲ မျက်နှာလေး နီသွားပြီး လက်ထဲက အအေးပိုက်ဖြင့် အောင်ဘညို(၂) ကို လှမ်းပစ်သည်။ အောင်ဘညို(၂) ညာပြောချင်း မဟုတ်ပါ။ လွန်ခဲ့သော ၂ နာရီခန့်က ဟိုတယ်ခန်းတခုထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ သူ့ကို အတင်းဖက်ပြီး သဲသဲ တကယ်ကို ပြောခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

“ အဲဒီတုန်းက …သူများက …တော်ပြီကွာ၊ မပြောတော့ဘူး ကိုကြီး ညစ်ပတ်တယ်။”

မျက်စောင်းလေး ထိုးကာပြောလိုက်ပေမယ့် သဲသဲ တကယ် စိတ်မဆိုးကြောင်း အောင်ဘညို(၂) သိပါသည်။ ရည်းစားမက လင်မယားမကျသည့် အခြေအနေကို သဲသဲ လက်ခံ လိုက်ပြီလို့ ပြောလို့ရပါသည်။ ခုနောက် ပိုင်း အောင်ဘညို(၂) စိတ်ထလာလို့ နီးစပ်ရာ ဟိုတယ် သို့မဟုတ် တည်းခိုခန်း တခုခုကို ခေါ်ရင် အကြောက်အကန် ညင်းတာမျိုး မရှိတော့ဘဲ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လိုက်လာ ပေးတတ်သည်။

တားဆေးတွေ ဝယ်သောက်ရတာ ရှက်တယ်လို့ ပြောသည့် အခါမျိုးမှာ အောင်ဘညို(၂) သဲသဲ အပေါ် သနားပြီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်တတ်ပေမယ့် စိတ်ထလာရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်ပါ။ သဲသဲတောင် ရိပ်မိသည်။

“ အဲလို အချိန်မျိုးကျရင် ကိုကြီးမျက်နှာက တမျိုးကြီးပဲ။ သဲကြောက်တယ်” 

လို့ တခါက ပြောဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် ခုနောက်ပိုင်းမှာတော့ သဲသဲ ကြောက်လို့ လိုက်လျောတာမျိုး မဟုတ်ဟု ထင်မိသည်။ သဲသဲ ကိုယ်တိုင်လည်း ထို ရမ္မက်ကြမ်းကြမ်းကို ညိတွယ်သွားပုံရသည်။

“ သဲကို ကျောင်း မြန်မြန်ပြီး စေချင်တယ်။”

“ ဘာလဲ အလုပ် လုပ်ခိုင်းမလို့လား။”

“ မဟုတ်ဘူး မြန်မြန်လက်ထပ်ချင်လို့။ အဲဒါဆိုရင် ခုလို ခိုးကြောင် ခိုးဝှက် သွားစရာ မလိုတော့ဘူးလေ။”

သဲသဲ ဆီက မျက်စောင်းလေးတခု ဝင်းကနဲ ရောက်လာသည်။

“ ကြည့်ပါလားလို့ လူယုတ်မာကြီး အဲဒါပဲ တွေးနေတယ်။ သိပ်မုန်း ဖို့ကောင်းတာပဲ။”

“ သဲသဲ လည်းဆေးတွေ စားစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့”

“ အဲဒါဆို သဲက ကျောင်းပြီးတာနဲ့ ယောက်ျားယူ ကလေးမွေးရတော့မှာလား။ ရက်စက်လိုက်တာ ကိုကြီးရယ်။”

ပြောင်စပ်စပ် နှင့် ပြောနေပေမယ့် သဲသဲ မျက်လုံးလေးတွေ အရောင် တဖျတ်ဖျတ် တောက်လာသည်။ သဲသဲ သူ့ ကို သိပ်ချစ်ကြောင်း၊ အမြန်ဆုံး တူတူနေချင်စိတ်ရှိကြောင်း အောင်ဘညို(၂) ယုံပါသည်။ အိပ်ယာထဲမှာ သူ့ အ လိုကို အလူးအလဲ ဖြည့်ဆည်းပေးပြီးတိုင်း ဘယ်လောက်ပဲ နွမ်းလျနေပါစေ သဲသဲက သူ့ရင်ခွင်ထဲ အတင်း တိုး ဝင်ဖက်ထားလေ့ရှိသည်။ နှစ်ယောက်လုံး အချစ်ဆိပ်တက်ပြီး လူမှန်းမသိဖြစ်နေချိန်မှာ အမြန်ဆုံး အတူတူနေချင် ကြောင်း သဲသဲ အမြဲပြောလေ့ ရှိသည်။

“ ဒါပေမယ့် ကိုကြီးက နှာဗူးကြီး။ တရားဝင် သူ့မယားသာ ဖြစ်ပြီဆိုရင် ကုတင်ပေါ်ကတောင် ဆင်းရပါ့မလား မသိ ဘူး။ ကြောက်စရာကြီး။ ဟွန်း”

သဲသဲက စကားအဖြစ် နောက်သလို ပြောလိုက်တာ ဖြစ်ပေမယ့် တစုံတရာကို စဉ်းစားမိတော့ အောင်ဘညို (၂) ရင်ထဲမှာ အုန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အောင်ဘညို ၃ ယောက် ဖြစ်နေသည့် ဘဝ တွင် သဲသဲက မည်သည့်ကို လက်ထပ်မည် နည်း။ မည်သူက သဲသဲ ကို လက်ထပ်မည် နည်း။ နှာဗူးကောင်ကို မြင်ယောင်မိသည့် အခါ အောင် ဘညို(၂) ကျောထဲက စိမ့်တက်လာသည်။

အများသိကြတာက အောင်ဘညို ဆိုသည်မှာ တယောက်သာ ဖြစ်သည်။ သဲသဲကို ၃ ယောက်လုံး နှင့် ပေါင်းခိုင်း ၍ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ပါ။ အဲဒီတော့မှ သူပြောသလို ကုတင်ပေါ်က မဆင်းရသည့် အခြေအနေသို့ ဆိုက်ရတော့ မည်။ ၃ ယောက်ဆိုတာကိုသာ သိသွားရင် သဲသဲ ဘယ်လိုမှ လက်ခံနိုင်မည်၊ ယုံကြည်နိုင်မည် မဟုတ်။ အောင် ဘ ညို(၂) ခေါင်းတွေ နောက်ကျိလာသည်။ မရှက်တန်း ဝန်ခံရလျှင် ဟို ၂ ယောက်လက်ထဲကိုလည်း သဲသဲ ကို မပေးလိုက်ချင်ပါ။ သူပဲ ရချင်ပါသည်။

“ ဟယ် ..ကိုကြီး၊ ဘာလို့ ငြိမ်သွားတာလဲ။ ဘာတွေ မဟုတ်တာတွေ တွေးနေပြီလဲ။”

“ အိပ်ခန်းထဲကို ရေချိုးခန်း အိမ်သာ တင်မကဘဲ မီးဖိုချောင်ပါ ထည့်ထားရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားနေတာ။ အဲဒါ ဆို အပြင်ထွက်စရာ မလိုတော့ဘူးလေ။”

“ ခေါင်းထဲ ဒါပဲ ရှိသလား။ သူ့ကို ယူရမှာတောင် ကြောက်လာပြီ။”

သဲသဲ အမှန်တကယ်ပင် ကြောက်သင့်သည်ဟု အောင်ဘညို(၂) စိတ်ထဲက ပြောနေမိသည်။

“ ကဲပါ … သွားကြရအောင်၊ နေ့ခင်းထဲက ပြီးတဲ့ ကျူရှင်ကို ညနေမှ ပြန်လာတယ် ဆိုပြီး အိမ်က ကွိုင်ရှာနေလိမ့် မယ်။”

“ အိမ်က သိသွားတော့ နားဖောက်ပြီးသား ရတာပေါ့”

“ မေမေ က ရိပ်မိတယ် ကိုကြီးရဲ့။ ပြောင်တော့ မပြောသေးဘူး၊ စောင်းပါး ရိပ်ခြည် မေးတာတွေတော့ ရှိတယ်။ သဲ က ရူးချင်ယောင် ဆောင်နေတာ။ အဟီး”

ဒါပေမယ့် ဆိုင်ထဲကနေ လက်ချင်းတွဲထွက်လာရင်း အမျိုးသမီး တယောက်နှင့် တည့်တည့်တိုးသည့် အချိန်မှာ တော့ သဲသဲ မရယ် နိုင်တော့ပါ။ အောင်ဘညို(၂) လက်ကို ဖျတ်ကနဲ လွှတ်လိုက်ပေမယ့် ထို အမျိုးသမီးက အခြေအနေကို မြင်ထားပြီး ဖြစ်ပုံရပါသည်။ သဲသဲ မျက်နှာလေး သွေးဆုတ်သွားသည်။

“ မိသဲ … ကျောင်း မတက်ဘူးလား”

“ ကျူ ..ကျူ ရှင်က ပြန်လာတာ အန်တီလေး။”

ယုံကြည်ပုံမရသော အမျိုးသမီးမျက်နှာကို အောင်ဘညို(၂) သတိပြုမိသည်။ သဲသဲ တော်တော် လန့်နေပုံရတာ ကြောင့် တော်တော်ရင်းသည့် ဆွေမျိုး ဖြစ်လောက်သည်ဟုလည်း မှန်းဆမိသည်။

“ သူက ဘယ်သူလဲ”

“ ဟို ..ဟို … ကိုအောင်ဘညိုပါ။ ..သူ ..သူ..က”

“ မပြောနဲ့၊ ငါသဘောပေါက်တယ်”

“ ဟုတ် .. ဟုတ် ..ကဲ့ အန်တီလေး”

အောင်ဘညို(၂) အတွက် တော်တော်ကို နေရ ကျပ်သည့် အခိုက် အတန့် ဖြစ်ပါသည်။ မမဖြူ တို့၊ အန်ကယ် ဦးမြင့်ဆွေ တို့နှင့် အတူ ရာထူး အလွန်ကြီးသည့် ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးများ ရှေ့သို့သွားဖူး၊ စကားပြောဆို ဖူးပါသည်။ ဒါ ပေမယ့် ဒီလောက် မျက်နှာထားမခက်ခဲ့ပါ။ သဲသဲ အလွန်ကြောက်နေတာကြောင့်လည်း ပါမည် ထင်သည်။ ခု တော့ ပြုံးပြရမလို၊ ခေါင်းပဲ ငုံ့ထားရတော့ မလို၊ ထွက်ပြေးရတော့ မလို ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။

“ ကိုကြီး ….ဒါ …အန်တီလေး လေ၊ မေမေ့ ညီမ ..အငယ်ဆုံး”

အသံတုန်လေး နှင့် သဲသဲ က မိတ်ဆက်ပေး တော့ အောင်ဘညို(၂) အားတင်းပြီး ပြုံးပြလိုက်ရသည်။ သဲသဲ၏ အန် တီလေးကတော့ မပြုံးပါ။ သဲသဲကို ခပ်တည်တည် ကြည့်ရင်း

“ အခု ဘယ်သွားမလို့လဲ။”

“ အိမ် ..အိမ်ပြန်မလို့ပါ အန်တီလေး”

“ နင် ..ငါနဲ့ … အဲလေ၊ လမ်းက တခြားစီပဲ၊ သွား ..သွား …အိမ်ကို တန်းတန်း မတ်မတ်ပြန်၊ မြန်မြန် ပြန်နော်၊ ငါဖုန်းလှမ်းဆက်ကြည့်မှာ”

“ ဟုတ်ကဲ့ အန်တီလေး၊ ခုပြန်တော့ မလို့ပါ။ ရေဆာလို့ ခန အအေး ဝင်သောက်တာပါ။”

အောင်ဘညို(၂) ကို မျက်ရိပ်ပြပြီး သဲသဲ လှစ်ကနဲ ထွက်သွားသည်။

“ သွားလိုက်ပါ ဦးမယ် ခင်ဗျ”

နှုတ်ဆက် စကားကို မဲ့ပြုံးတခု နှင့် တုန့်ပြန်ခြင်း ခံလိုက်ရသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၂) ဇက်ကလေးပုပြီး သဲသဲ နောက်ကို အမီလိုက်ရတော့သည်။ နောက်ကို လည်းပြန်လှည့် မကြည့်ရဲတော့ပါ။

“ တော် သေးတာပေါ့ ကိုကြီးရယ်၊ အန်တီလေးက သိပ် အပြောကြမ်းတာ၊ ကျောင်းနေတုန်း ရည်စားထားတာ လဲ မကြိုက်ဘူး။”

“ ကိုယ့်ကို သဲသဲ နဲ့ လိုက်တယ်လို့ သူထင်လို့ ဘာမှ မပြောတာဖြစ်မှာပေါ့”

သဲသဲက မျက်နှာလေး မဲ့ပြသည်။

“ အအေးဆိုင်က ထွက်လာတုန်း တွေ့တာ တော်သေးတယ်။ ဟိုတယ်က အထွက်မှာများ မြင်လိုက်လို့ကတော့ .. မတွေးရဲစရာပဲ။”

ဒီတော့မှ အောင်ဘညို (၂) လည်း ကျောချမ်းသွားမိသည်။

..................................................................................

အခန်း (၁၇)

တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေသော အိမ်ကို ခြံဝက လှမ်းကြည့်ပြီး အောင်ဘညို(၃) ထူးဆန်းနေသလို ခံစားရသည်။ မိန်းမသား ၂ ယောက်သာရှိပြီး တယောက်က အိပ်ယာထဲ လဲနေသည့် လူမမာဖြစ်သောကြောင့် ဒီအိမ်က အရင် ကလည်း တိတ်တိတ်  ဆိတ်ဆိတ် ရှိပါသည်။ ဒါပေမယ့် အခုလိုမျိုး မဟုတ်ဟု ထင်မိသည်။ မဟတဟလေး ပွင့် နေသော ခြံတံခါးကိုတွန်းဖွင့် ဝင် လိုက်ရင်း အိမ်တံခါးတွေ အားလုံး ပိတ်ထားတာကိုပါ မြင်လိုက်ရ၏။

ပိုသေချာအောင် ခြေလှမ်းသွက်သွက် နှင့် ဝင်သွားရင်းအိမ်ရှေ့တံခါးက သော့ခလောက်ကို မြင်လိုက်ချိန်မှာ “ချိုချို ရေ” လို့ အော်တော့မည့် ပါးစပ်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်ရသည်။ ဒေါ်အေးကြည်များ ဆေးရုံ ပြန်တင်လိုက်ရလို့လားဟု ချက်ချင်းတွေး မိသည်။ အောင်ဘညို(၃) နယ်ပြန်သွားသည့် ရက် ၂၀ လောက်အတွင်းမှာ ဒေါ်အေးကြည် ရောဂါ ပြန်မဖောက်ဟု မပြော နိုင်ပါ။

ဆေးရုံကြီး ဖက်ကို လိုက်သွားကြည့်မည် စိတ်ကူးနှင့် အောင်ဘညို(၃) ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းပေါ်ရောက် ချိန်မှာ မျက် စောင်းထိုးလောက်က အိမ်ဆိုင် ခပ်သေးသေးတခုကို မြင်ပြီး စိတ်ကူးပြောင်းသွားသည်။ ဆိုင်ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တော့ အသက် ၃၀ ကျော်လောက် ရှိမည့် အသားညိုညို မိန်းမတယောက်က လှမ်းကြည့်သည်။ အောင်ဘညို(၃) က တခုခု ဝယ် ဖို့ ရောက်လာသူ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ရိပ်မိပုံရ၏။ ဒါမှ မဟုတ် အောင်ဘညို(၃) က ချိုချိုတို့ အိမ်မှာ ဝင်ထွက်သွားလာနေ သည်ကို အရင်ကထဲက သတိပြုမိထားလို့လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

“ ဒီမှာ ခင်ဗျ၊ ဟိုရှေ့အိမ်က ချိုချို တို့ ဘယ်သွားကြသလဲ မသိဘူး။”

“ ချိုချို ပြောင်းသွားပြီလေ”

“ ဗျာ”

မမျှော်လင့်သော စကားကြောင့် အောင်ဘညို(၃) ကြောင် အမ်းအမ်း ဖြစ်သွားရသည်။ ချိုချို ဒီလိုထွက်သွား လိမ့်မည်ဟု လုံးဝ ထင်မထားခဲ့မိပါ။

“ ဒေါ်အေးကြည် ဆုံးသွားပြီလေ၊ ချိုချိုက တယောက်ထဲ မနေချင်လို့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ဆီကို ပြောင်းနေမယ် ပြောသွား တာပဲ။”

“ ဟာဗျာ၊ ကျွန်တော် ဟိုတခေါက်လာတုန်းကတောင် တော်တော် သက်သာနေတာပဲ။ ဘယ်လို ဖြစ်ရပါလိမ့်”

အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ဒေါ်အေးကြည်၏ ကျန်းမာရေး အခြေအနေနှင့် ပတ်သက်၍ အောင်ဘညို(၃) များများ စားစား မျှော်လင့် မထားပါ။ ဒါပေမယ့် ခုလောက်ကြီး မြန်ဆန်လိမ့်မည် လိုလည်း မထင်မိခဲ့။

“ ဆုံးတာတော့ ၂ ပတ်လောက် ရှိပြီ ထင်တာပဲ။ ရုတ်တရက်ကြီး ရောဂါ ဖောက်လာတော့ အိမ်နီးချင်းတွေ ဝိုင်း ကူပြီး ဆေး ရုံ ပို့ပေးကြတယ်။ နောက်လေး ငါးရက်နေတော့ ဆုံးပြီ ကြားရတာပဲ။ တို့တွေ အသုဘတောင် မပို့ လိုက်ရဘူး။ ချိုချိုက လည်း ဆေးရုံ တင်တဲ့ နေ့ကထဲက သူ့အမေနဲ့ ပါသွားတာ ရက်လည်ခါနီးမှ အိမ်ကိုပြန် လာတယ်။ ရက်လည်လဲ အိမ်နီးချင်း တွေပဲ ဝိုင်းကူပေးလိုက်ကြပါတယ်”

ဒေါ်အေးကြည် မရှိတော့ လျှင်ဆိုသည့် အတွေးမျိုးကို ဒီရက်ပိုင်းမှာ အောင်ဘညို(၃) တော်တော်လေး တွေးမိ ခဲ့သည်။ ခုလို ကြားလိုက်ရချိန်မှာတော့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရသည်။ ဒီလို တွေးမိသည့် အတွက် ကိုယ့်ဖာသာ စိတ်မလုံ မလဲ ခံစားရသည်။ အမေတခု၊ သမီးတခု ဘဝမို့ ချိုချို အလွန်ကြေကွဲရှာမည် ဆိုတာကိုလည်း သိနေ သည်။

“ ငါ့မောင် ပျောက်နေလို့ အမတို့တောင် အံ့သြနေတာ။”

“ ကျွန်တော် အိမ်က ကိစ္စနဲ့ နယ်ရောက်နေလို့ပါ။ အဲဒီမှာ တော်တော်ကြာသွားတယ်။ ချိုချို့မှာလည်း ဖုန်းမရှိတော့ ဘာ အဆက်အသွယ်မှ လည်း မရဘူးလေ။ ဒီလိုမှန်း သိရင် မသွားပါဘူး။”

“ ဒေါ်အေးကြည် အခြေအနေကတော့ အမတို့လဲ စကထဲက ရိပ်မိပါတယ်။ ဒီလို ဖြုန်းစားကြီးလို့တော့ မထင်ဘူး ပေါ့လေ။”

“ ကျွန်တော်လည်း တူတူပါပဲ အမရယ်။”

အောင်ဘညို(၃) တကယ်ပင် စိတ်မကောင်းပါ။ ဒေါ်အေးကြည် အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရသည်ထက် ချိုချို တယောက် ထဲ ဒုက္ခရောက်ခဲ့ရ၊ အားငယ်နေခဲ့ရမှာ ကိုတွေး ပြီးပို စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရသည်။ သွားခါနီး ပိုက်ဆံ ပေးထားခဲ့သည့် အ တွက် ချိုချို ငွေကြေးကြေးရေး အတွက် စိတ်ပူစရာ လျော့ခဲ့ရတာ တခုအတွက်ပဲ နည်းနည်း ကျေနပ်သလို ခံစားရသည်။

“ ဒါနဲ့ ချိုချိုက ဘယ်ကိုပြောင်းသွားသလဲ ဆိုတာ သိလားအမ”

“ ဘာမှတော့ ပြောမသွားဘူးကွဲ့၊ ရက်မလည်ခင်က သူနဲ့ ဒီမှာ လာနေပေးတဲ့ မငြိမ်းဆိုလား အမတို့ အရွယ် လောက် အမျိုး သမီး တယောက်နဲ့ တူတူ ထွက်သွားကြတာပဲ။ မငြိမ်းကို သိသလား”

“ ဟုတ်ကဲ့၊ သိပါတယ် ခင်ဗျ”

“ အဲဒါဆိုရင် အဲဒီ မငြိမ်းကို ဆက်သွယ်လိုက်ရင် သိရမှာပါကွယ်။”

“ အာ … ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အမ။ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး။”

နုတ်ဆက်ထွက်လာရင်းမှ အောင်ဘညို(၃) ရင်တွေလေးလာရသည်။ မငြိမ်းကို တခါနှစ်ခါ မြင်ဖူး၊ စကားပြော ဖူးရုံသာ ဖြစ် သည်။ မငြိမ်းဘယ်မှာနေမှန်း မသိပါ။ ချိုချို တခါ ပြောဖူးပေမယ့် လှိုင်သာယာ လိုလို၊ ရွှေပြည်သာ လိုလို နှင့် သေသေချာ ချာ မမှတ်သားခဲ့မိ။ နောက်ပြီး ချိုချိုက မြို့ပဲ ပြောတာဖြစ်သည်။ နေရာ အတိအကျ ပြောခဲ့ခြင်းမျိုး မဟုတ်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် မ ငြိမ်း နှင့် တူတူနေမည် ဆိုရင်တော့ မငြိမ်းကို တွေ့ရင် ချိုချို့ကို တွေ့နိုင် သည်။ ချိုချို့ဖက်ကနေ တခုခု ဆက်သွယ် မှု လည်း လုပ်ချင်လုပ်လာနိုင်သည်။ သူ့ကို ချိုချို အလွန်ချစ်သည် မ ဟုတ်ပါလား။

ဒါပေမယ့် မငြိမ်းက အရင်အလုပ်ကို လုပ်တုန်းပဲ ဆိုတာတွေးမိတော့ အောင်ဘညို(၃) စိတ်ပူသွားသည်။ မငြိမ်း နှင့် တူတူ နေရင်း ဝင်ငွေကလည်း မရှိသည့် အချိန်တွင် အဲဒီလမ်းကြောင်းပေါ် ချိုချို ပြန်ရောက်သွားမှာစိုးသည်။ နောက်မလုပ်တော့ ပါဘူး ဟု ချိုချိုက ကတိတွေ အကြိမ်ကြိမ် ပေးထားပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) စိတ်မချနိုင်ပါ။ နေရေး စားရေး အခက်အခဲ နှင့် ကြုံလာရင် ချိုချို တောင့်မခံနိုင်မှာ စိုးရိမ်သည်။ ထို့ကြောင့် ချိုချို့ကို အမြန်ဆုံး ရှာဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ထို့ကြောင့် မငြိမ်းကနေ စရမည်။ ရန်ကုန်က သူတို့လို မိန်းမတွေ သွားတတ်လာတတ်သည့် နေရာတွေမှာ အရင် ရှာရ မည်။ သူတို့အချင်းချင်း သိချင်လည်း သိနိုင်သည့် အတွက် မငြိမ်း နာမည်နှင့် ပုံပန်း သဏ္ဍန်ကို ပြောပြပြီး မေးရင် ရ နိုင် မည်ထင်သည်။ လိုအပ်ရင်လည်း ပိုက်ဆံ ပေးပြီး မေးမည်၊ စုံစမ်းမည်ဟု အောင်ဘညို(၃) စိတ်ကူး သည်။

.......................................................................

စာရင်းတွေကို စိတ်မပါ လက်မပါ လုပ်ရင်း မမဖြူ ရောက်ပြီလားဆိုတာ အောင်ဘညို(၁) သိချင်နေသည်။ အ ခြေအနေ ပေးလို့ အခန်းထဲမှာ တကြောင်းလောက် ဆွဲလိုက်ရရင် ဦးဏှောက်တွေ ကြည်ကြည်လင်လင် ပြန်ဖြစ် ချင် ဖြစ်လာနိုင်၏။ ကြားထဲမှာ စနေ၊တနင်္ဂနွေ ပိတ်ရက် ၂ ခု ခံသွားတာနှင့် ဟိုဖက်အပတ်ထဲက ၃ ရက်လောက် ပေါင်းလိုက်ရင် မမဖြူကို မဆွဲရတာ ၅ ရက်ရှိပြီ ဖြစ်သောကြောင့် စိတ်ကလည်း တော်တော်ဆာနေသည်။

“ အကိုကြီး၊ မမဖြူ က ခနလာဦးတဲ့”

ကောင်မလေး တယောက်လာပြောတော့ အောင်ဘညို(၁) ဝုန်းကနဲ ထရပ်လိုက်မိသည်။ ကြည့်ရတာ မမဖြူ လည်း သူ့လို ဆာနေပြီ ထင်သည်။

“ မမဖြူ ဘယ်အချိန်က ရောက်တာလဲ။”

“ နာရီဝက်လောက်တောင် ရှိပြီ ထင်တာပဲ။ အကိုကြီး မသိဘူးလား။”

“ မသိဘူး။ ဒီမှာ စာရင်းတွေ နဲ့ ချာလပတ်လည်နေတာ။ အေး ..အေး ..ခုပဲ သွားလိုက်မယ်။”

အောင်ဘညို(၁) တက်ကြွသော ခြေလှမ်းများနှင့် မမဖြူ အခန်းဖက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲရောက်တာနှင့် တခြား သူ ရှိမရှိကြည့်ပြီး တံခါးကို လော့ဂ်ချ၍ သူ့ဆီကို ဂမူးရှူးထိုး လာနေသော အောင်ဘညို(၁) ကို မမဖြူ ပြုံးစစ နှင့် ကြည့် နေသည်။

“ မမ ကို သတိရနေတာ”

အနားကိုရောက်သည်နှင့် ခုံမှာထိုင်နေသော မမဖြူ ပုခုံးကို ဖက်ပြီး ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ နဖူး၊ ပါးပြင် နောက်တော့ နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးများ။ မမဖြူက ခေါင်းကလေးကို အလိုက်သင့်မော့ပေးရင်း အောင်ဘညို(၁) ၏ အနမ်းတွေကို ကြည်ကြည်သာ သာ ပင်ခံယူပါသည်။ တုန့်ပြန်ပါသည်။ ထိုင်နေရာကတော့ ထမလာပါ။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် အောင်ဘညို(၁) စိတ်ဓာတ် တွေ တက်ကြွလာရသည်။

အနီရောင် ဇာဝမ်းဆက်နှင့် မမဖြူ အသားရောင်က လိုက်ဖက်လွန်းသည်။ နားကပ်နှင့် ဆွဲပြားကလည်း အနီ ရောင်တွေပဲ ဖြစ်၏။ အောက်က အတွင်းခံတွေကလည်း အနီရောင်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ မမဖြူဝတ်ထားတာက ထ မိန်စကပ်ဆိုတော့ အကုန်ချွတ်ဖို့ အဆင်မပြေရင်တောင် အတွင်း ခံနှင့် အတူ အောက်ကို လျှောချပြီး စားပွဲ စောင်းမှာ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဖြစ်ဖြစ် ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်က လုပ် လို့ရနိုင်သည်။ အောင်ဘညို(၁) ၏ ဖွားဖက်တော်ကလည်း ခေါင်းထောင်ထလာ၏။ ကိုယ်လုံးချင်းထိနေသည့် မမဖြူကလည်း ဒါကိုသိသည်။ အောင်ဘညို (၁) ကို တွန်းထုတ်၏။

“ မောင်လေးနော်၊ ခနနေရင် အန်ကယ်လ်နဲ့ ဧည့်သည်တွေ လာကြလိမ့်မယ်။ ပြီးရင်လည်း မမ ကအပွိုင်မန့် တခု သွားစ ရာ ရှိတယ်။ လူကြီးနဲ့တွေ့ရမှာ”

“ ဟာဗျာ”

လက်ထဲရောက်တော့မည့် စားစရာ ပုတ်ချခံလိုက်ရသည့် ကလေးတယောက်လို အောင်ဘညို(၁) ညည်းလိုက်မိ သည်။ မမဖြူကတော့ အောင်ဘညို(၁) ၏ လက်တွေကို ဆုပ်ညှစ်ရင်း နှစ်သိမ့်ပြုံးလေး ပြုံးပြသည်။ စိတ်ထင် လို့ လားတော့ မသိ ပါ မမဖြူ အမူအရာက ထူးဆန်းနေသည်ဟု ထင်မိသည်။

“ နောက်မှပေါ့ မောင်ရယ် နော်၊ အခု တံခါး သွားပြန်ဖွင့်ထား အန်ကယ်လ်က လာတော့မှာ”

အောင်ဘညို(၁) မကျေမနပ်နှင့် တံခါးလော့ဂ် ကိုသွားပြန်ဖြုတ်လိုက်ရသည်။

“ ဒီမှာ ခနလာထိုင်”

ရှေ့က ခုံကို မေးထိုးပြလိုက်၍ အောင်ဘညို(၁) ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည်။ ခုချိန်မှာ သူ့စိတ်ထဲ ဘယ်လို့မှ ထည့်လို့ ရမှာ မဟုတ် သည့် အလုပ်ကိစ္စ အကြောင်းတွေ မကြားချင်ပါ။ စူပုတ်ပုတ် နှင့် ဝင်ထိုင်သော အောင်ဘညို(၁) ကို ကြည့်ပြီး မမဖြူ ခပ်ဖွဖွ ရယ်သည်။ ပြီးတော့ နူးညံ့သော ရီဝေဝေ မျက်လုံးများ နှင့် ပြုံးကြည့်နေသည်။ အောင်ဘ ညို(၁) က လေသံခပ်မှန်မှန် ဖြင့်

“ မမ ကျွန်တော့်ကို ဘာခိုင်းစရာ ရှိလို့ခေါ်တာလဲ”

မမဖြူ ငြိမ်သွားပြီး စားပွဲပေါ်က ဖုန်းလေးကို ငေးကြည့်နေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မျက်နှာပေါ်မှာ ရှက်ပြုံးလေး တခု ရောက် လာ၏။

“ ပြောလေ …မမ”

“ ဒီလိုကွယ် …. မနေ့က မေမေနဲ့ အိမ်ထောင်ရေး အကြောင်းပြောဖြစ်တယ်။ အဲဒါနဲ့ မမလည်း မမနဲ့ မောင်လေး အခြေ အနေပြောပြလိုက်တော့တယ်။”

“ အမ် … အကုန်လုံးလား မမ”

“ ကြည့်နော် … ဒါပဲတွေးနေတာပဲ။ အကုန်တော့ ပြောလို့ဖြစ်မလား၊ မောင်လေး နဲ့ မမ နဲ့ မေတ္တာမျှနေတယ် ဆို တာလောက် ပဲပေါ့”

“ အန် ..အန်တီက ဘာပြောသလဲ။”

မမဖြူ မျက်နှာတွင် အပြုံးတခု ပီပီပြင်ပြင် ပေါ်လာ၏။ ဒီလောက်ဆိုရင် အခြေအနေ ကောင်းမှန်း အောင်ဘညို(၁) ရိပ်မိ လိုက်ပါသည်။

“ မောင်အောင်ဘညိုက သမီးထက် အသက်ငယ်ပေမယ့် ရိုးသားတာ၊ အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် ရင့်ကျက်တာ သိပါတယ် တဲ့။ သမီး အပေါ်လည်း သစ္စာရှိမယ် ထင်လို့ မကန့်ကွက်ပါဘူးတဲ့။”

“ တကယ် ..”

“ အော် …တကယ်ပါဆို …မောင်ဝမ်း မသာဘူးလား။”

“ သာတာပေါ့ မမရယ်။ မမ အမေကို ဖွင့် ပြောရဲလိမ့်မယ် လို့ တကယ် ကို ထင်မထားမိဘူး။”

မမဖြူ မျက်နှာလေး ပန်းနုရောင်သမ်းသွားသည်။

“ မပြောမပြီး မတီးမမြည် ဆိုတော့လဲ ပြောရတာပေါ့ မောင်ရယ် … ဟိုး ဆရာလေး၊ ဟိုးထား … ဧည့်သည်တွေ လာတော့မှာ”

ထိုင်ရာက ဝုန်းကနဲ ထရပ်လိုက်သည့် အောင်ဘညို(၁) ကို မမဖြူက လက်ကလေးကာပြီးတားလိုက်သည်။ မချင့်မရဲဖြင့် ပြန် ထိုင်ချလိုက်စဉ် အန်ကယ်လ် ဦးမြင့်ဆွေ နှင့် တခြား ဧည့်သည် ၂ ယောက် တကယ်ပင် ဝင် လာကြ၏။ အောင်ဘညို (၁) လည်း ကပျာကယာထ ပြီး သူတို့ကို နေရာပေးရသည်။ အန်ကယ်လ်နှင့် ဧည့် သည်တွေက မမဖြူ ရှေ့စားပွဲတဖက်တွင် ဝင်ထိုင်ကြ ၏။

“ မောင်လေးလည်း ထိုင်လေ”

မမဖြူ က ဆက်နေစေချင်ပုံရတာကြောင့် အောင်ဘညို(၁) လည်း ခုံတလုံး ယူပြီး မမဖြူ၏ ညာဖက် စားပွဲထိပ် တွင် ဝင် ထိုင်လိုက်ရ၏။ ထိုင်ဆိုလို့သာ ထိုင်လိုက်ရသည် သူတို့ ပြောနေသည့် လုပ်ငန်း အကြောင်းတွေကို လုံးဝ စိတ်မဝင်စား ပါ။ နားထောင်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်း ကုလားထိုင်မှာ ကျော့ကျော့ကော့ကော့လေး ထိုင်နေသည့် မမဖြူ၏ ဘေးတိုက်မြင် ကွင်း ကိုသာ အာရုံစိုက်နေမိ၏။

ဇာအင်္ကျီ အနီရောင်အောက်က သိသိသာသာ လုံးဝန်းမို့မောက်နေသော ရင်သား၊ ဆိုဖာထဲမှာ တပိုင်းတစ မြုပ် ဝင်နေတာတောင် တင်းကားအိစက်မှုကို အမြင်နှင့် သိနိုင်သည့် တင်ပါးကြီးတို့ကို သူအပိုင်ရတော့မှာပါလား ဆို သည့် အသိက အောင်ဘညို(၁) ကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ ရုတ်တရက် ဖြစ်လာသည့် အခြေအနေကို အံ့လည်း အံ့သြမိ၏။

အောင်ဘညို(၁) ပေးတတ်သည့် ရမ္မက်ပြင်းပြင်းကို မိန်းမူးသာယာနေခဲ့သည်မှာ သိသာပေမယ့် လက်အောက်ဝန် ထမ်း တယောက်ကို လက်ထပ်ယူဖို့ မမဖြူ အတွက် မလွယ်ကူနိုင်သည်ကို အရင်ထဲက သတိထားမိပါသည်။ ထို့ ကြောင့် မမဖြူလို တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့် မိန်းမချော တယောက်ကို အလကားစားနေရလည်း မနည်းဘူး ဆိုသည့် စိတ်ကို သာ အောင်ဘညို(၁) စွဲကိုင်ထားခဲ့သည်။ အခုတော့လည်း စိုင်ကော်၍ ခြုံပေါ်ရောက်တော့မည်။ ခြုံကလည်း အိစက် ညက် ညောသော ခြုံကြီးဆိုတော့ အပိုင်သာ တရားဝင်ရလိုက်ရင် အိပ်ခန်းထဲကတောင် ထွက်ဖြစ်ပါတော့ မလားဟု တွေးရင်း လည်း ပြုံးမိသေးသည်။

တခွန်းမှ ဝင်မပြောဘဲ နားထောင်သလိုလိုလုပ်ရင်း သူ့ တကိုယ်လုံးကို စိတ်ထဲက ပြစ်မှာနေသော အောင်ဘညို (၁) ကို ဧည့်သည်တွေနှင့် စကားပြောနေရင်း မမဖြူက မသိမသာ လှည့်ကြည့်ရင်း မျက်စောင်းထိုးတတ်သည်။ ဒါပေမယ့် မမဖြူ မျက်နှာမှာ ကျေနပ် နှစ်သိမ့်မှု အရိပ်အယောင်တွေကို မြင်နေရတာ သေချာပါသည်။

ဧည့်သည်တွေ ပြန်ကြတော့ အန်ကယ် ဦးမြင့်ဆွေက လက်ဟန်ပြ ခေါ်လို့ အောင်ဘညို(၁) လည်း သူတို့ နှင့် အတူလိုက် ထွက် ပြီး ရုံးရှေ့အထိ လိုက်ပို့ နှုတ်ဆက်ရသည်။ သူတို့ထဲက တယောက်ကို သိသလိုလိုတော့ ရှိ၏။ နောက်တယောက်ကို တော့ အောင်ဘညို(၁) မသိပါ။ သူတို့ စကားဝိုင်းမှာ ဘေးက တချိန်လုံး ထိုင်နေခဲ့ပေမယ့် ဘာကိစ္စနှင့် ရောက်လာပြီး ဘာတွေ ပြောခဲ့ကြသည်ကိုလည်း မမှတ်မိတော့တာ အမှန် ဖြစ်သည်။

ဧည့်သည်တွေ ထွက်သွားတာနှင့် မမဖြူ အခန်းကို ပြန်ပြေးဖို့ ကြံလိုက်ပေမယ့် အပြင်သွားဖို့ ထွက်လာသည့် မမ ဖြူ နှင့် လမ်းမှာ တိုးသည်။ မချို မချဉ်မျက်နှာထားနှင့် တခြားသူတွေ မမြင်အောင် လက်ကလေးပြပြီး ထွက်သွား သည့် မမဖြူ၏ နောက်ပိုင်း အလှကို မကျေမချမ်းနှင့် ကြည့်ပြီး အောင်ဘညို(၁) ကိုယ့်နေရာ ကိုယ်ပြန်လာ ခဲ့ရ သည်။

စားပွဲရောက်သည်နှင့် ကွန်ပျူတာမှာ ဖွင့်ထားသည့် ဖိုင်တွေကို ပိတ်လိုက်သည်။ လုပ်လက်စ အလုပ်တွေ သိမ်း လိုက်သည်။ သူဌေး ယောက်ျားဖြစ်လာလျှင် ဒါတွေ လုပ်ဖို့ လိုတော့မည် မဟုတ်ပါ။ ကျေနပ် နှစ်သိမ့်စွာ ဖြင့် ဖုန်း ကို လှမ်းယူပြီး မမဖြူကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“ ဟယ်လို”

“ မမ … အမြန်ဆုံးနော်”

“ မြန်မြန်တော့လာလို့ မရဘူး၊ ညနေစောင်းမှ ပြန်ရောက်မယ် ထင်တယ်၊ တို့က အိမ်တန်းပြန်မလားလို့”

“ လက်ထပ်ဖို့ကို ပြောတာ”

“ အင်းပါ မောင်ရယ်၊ မမလဲ အမြန်ဆုံး ဖြစ်ချင်တာပါ။”

“ ဒါဆို မနက်ဖြန် လက်ထပ်ကြမယ်လေ”

“ အဲလောက်တော့ မဖြစ်ဘူးလေကွာ၊ တခြားစီစဉ်စရာတွေလည်း ရှိသေးတယ်လေ၊”

“ အဲဒါဆို နောက်တပတ်”

“ ဟယ် အတင်းကြီးပါလား၊ ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ”

“ မနေနိုင်တော့ဘူး”

“ ဇွတ်ကြီးပဲ၊ မမတော့ ဒီလ မကုန်ခင်လောက် လို့မှန်းတာပဲ၊ မောင်လေး ဘယ်လိုသဘောရလဲ”

“ အဲလောက်တောင် စောင့်ရမှာလား မမရယ်။ ကျွန်တော်က မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ အခုတောင် အတင်း တက် ဆောင့် ချင်နေတာ”

“ ဟာကွာ တော်တော့၊ ဒီမှာ ကားမောင်းနေတာ ပေါက်ကရတွေလာမပြောနဲ့၊ ညနေပြန်လာ မမီရင် ညကျရင် ဖုန်းဆက် လိုက် မယ်။ ဒါပဲ။”

မမဖြူ ဖုန်းချသွားပြီးနောက် အောင်ဘညို(၁) ကျေနပ်စွာ ပြုံးရင်း ခြေကိုဆန့်၍ ကုလားထိုင် နောက်ကျောကို မှီချလိုက် သည်။ မျက်လုံးတွေ ပိတ်ထားပေမယ့် အိစက်ညက်ညောသော ဖဲမွေ့ယာ ထူထူကြီးထက်၌ မမဖြူနှင့် ချစ်ပွဲသဘင် နွှဲနေ ရ သည့် မြင်ကွင်းကို မြင်နေရသည်။

..................................................................

နွမ်းလျစွာဖြင့် အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာချိန်တွင် နှာဘူးကောင်နှင့် ဆရာကြီးတို့ ခေါင်းချင်းရိုက်ပြီး တစုံတရာကို အကျိတ် အနယ် ဆွေးနွေးနေကြတာကို အောင်ဘညို (၃) မြင်လိုက်ရပြန်သည်။ ဟိုတခါတုန်းက ဒီလိုပဲ သူတို့ ခေါင်း ချင်း ရိုက်ရာကနေ ကိုယ်က ကြားထဲက အိမ်ပြန်ဖို့ မဲကျပြီး ချိုချို ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိသည့် အဖြစ်နှင့် ကြုံခဲ့ရ တာ ကို သတိရတာကြောင့် အကျိုးအကြောင်း ဝင်မေးပြီး လျှာရှည် မနေတော့ဘဲ ထပ်ခိုးပေါ် တက်ဖို့ ဆက် လျှောက် လာခဲ့သည်။

အောင်ဘညို(၃) မိုးလင်းကနေ မိုးချုပ် အထိ ချိုချို နှင့် မငြိမ်းကို ရှာပုံတော် ဖွင့်နေတာ ၃ ရက်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ အခု လည်း ခနတဖြုတ် နား၍ ရေချိုးပြီး ကြေးစား အမျိုးသမီးတွေ ညနေဖက် ရှိတတ်သည့် နေရာတွေကို လိုက်ပတ် ကြည့် ဖို့ စိတ်ကူး ထား၏။

“ ဟေ့ကောင်လာဦး ဒီမှာ ဒီကောင် ပြဿနာရှာလာတယ်”

ဆရာကြီးက လှမ်းခေါ်တော့ ပထမညင်းလိုက်ဖို့ စိတ်ကူးပေမယ့် ပြဿနာ ရှာလာတယ် ဆိုလို့ နည်းနည်း စိတ်ဝင် စား သွား သည်။ နှာဗူးကောင်က မိန်းကလေး တယောက်ယောက်ကို သွားပြီး တခုခု လုပ်လိုက်မိလို့လား ဟု လည်း တွေးမိသည်။ ထို့ ကြောင့် သူတို့ နားကို လျှောက်သွားလိုက်၏။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ ဒီကောင်က မမဖြူနဲ့ လက်ထပ်မယ် လုပ်နေတယ်။”

အောင်ဘညို(၃) ကန့်ကွက်မလို့ ပြင်လိုက်မိပေမယ့် နှာဗူး ဆီက အကြည့်တချက်ကြောင့် ပြန်မျိုချလိုက်ရသည်။ သူက လည်း အလိုတူ အလိုပါဖြင့် မမဖြူကို စားခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်ပါလား။

“ ဘယ်တော့လက်ထပ်မှာလဲ”

“ ဒီလ မကုန်ခင်ကို ယူတော့မှာတဲ့၊ ငါက လည်း သဲသဲ အမေနဲ့ စကားကျွံပြီးနေပြီ။ ကျွံကျွံ မကျွံကျွံကွာ သဲသဲနဲ့ ကြိုက်နေ တဲ့ ကြားထဲက မမဖြူနဲ့ ဒီလို ဖြစ်တာ ကောင်းသလား”

“ ဟင် … သဲသဲ အမေနဲ့ ဘာပြောထားလို့လဲ”

“ ဒီလိုကွာ၊ အရင် ၂ ပတ်လောက်တုန်းက သဲသဲနဲ့ ငါနဲ့ကို သူ့ အဒေါ်တယောက်က မြို့ထဲမှာတွေ့ပြီး သူ့ အမေဆီ သတင်းရောက် သွားတယ်။ အဖွားကြီးက ငါ့ကို ခေါ်တွေ့တော့ သဲသဲ ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တင့်တောင့် တင့်တယ် လက် ထပ်မှာပါ၊ ဘာညာ နဲ့ ကတိပေးခဲ့ရတာပေါ့။ သဲသဲ ကျောင်းပြီးရင် လက်ထပ်မှာကလည်း အရင်ကထဲက ဆုံးဖြတ်ထားတာပဲလေ။ အခုမှ ဒီကောင် က ဘာလာဖောက်ရတာလဲ။”

ဒီကိစ္စကို ဆရာကြီး ထုတ်မပြောခဲ့သောကြောင့် အောင်ဘညို(၃) အံ့သြသွားရသည်။ နှာဗူးကတော့ မခိုးမခန့် ပြုံး လိုက်၏။

“ ရေရှည်ကို ကြည့်ဟေ့ကောင်၊ မမဖြူကို ယူလိုက်တာက တသက်စားမကုန်တဲ့ ငွေပုံကြီးပေါ်ကို ရောက်တာပဲ။ မမဖြူ အိုးကြီး ကလည်း တသက်လုံး ဖြုတ်တောင် ပြုတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ သဲသဲက အခုမှ ကလေးပဲ ရှိပါသေး တယ် ကွာ၊ သူ့မှာ နောက်ထပ် ရွေးချယ်စရာတွေ အများကြီး ပေါ်လာဦးမှာပါကွာ”

“ ဟ …ဒါပေမယ့် ငါက ကတိပေးပြီးပြီကွ၊ နောက်ပြီး ငါက သဲသဲ ကိုပဲ ချစ်တယ်။ သူနဲ့ ပဲ လက်ထပ်မယ်။”

“ အဲဒါဆိုလဲ မင်းက သဲသဲကို ယူလိုက်၊ ငါက မမဖြူကို ယူလိုက်မယ် ပြီးတာပဲပေါ့။”

ဆရာကြီးက နှာဗူးကို မကျေမချမ်းဖြင့် ကြည့်သည်။

“ မင်း ပြောသလို လွယ်တဲ့ ကိစ္စများမှတ်နေသလား”

“ အင်းလေ လွယ်လွယ်လေး၊ မင်းက သဲသဲ ကျောင်းပြီးတဲ့ အချိန်ထိ ထိုင်စောင့်ပြီး ယူလိုက်ပေါ့။ ငါက သူဌေး ယောက်ျား ဖြစ်သွားရင် လစာ မရလဲ ကိစ္စမရှိ တော့ဘူး။ အဲဒီလစာ မင်းယူလိုက်ကွာ။ လင်မယား ၂ ယောက် တော့ အသာလေး လောက်ပါ တယ်”

နှာဗူးက ခပ်တည်တည် ခွဲတမ်းချနေချိန်တွင် အောင်ဘညို(၃) က ချိုချို့ကို ဖျတ်ကနဲ ပြေးမြင်လိုက်မိသည်။ ချိုချို့ ကို ခေါ် ပြီး အိမ်မှာ ပြန်နေမည်ဟု အမေ့ကို ပြောခဲ့တာလည်း ပြန်သတိရလိုက်၏။

“ ဟေ့ကောင်တွေ နေဦး၊ ငါကလည်း အမေ့ကို ပြောပြီးသား ဖြစ်နေတယ်ကွ”

ဒီတခါတော့ ၂ ကောင်လုံး လန့်သွားပြီး အောင်ဘညို(၃) ကို မျက်လုံးပြူးကြီးများဖြင့် ကြည့်ကြသည်။

“ မင်းက ဘာတွေ ပြောလာတာလဲ”

“ ငါပြန်သွားတုန်းက ဟိုမှာ အမေက အတင်း မိန်းမပေးစားဖို့ စပ်ပေးနေတာ။ အဲဒါနဲ့ ရန်ကုန်မှာ ငါသဘောကျတဲ့ ရိုးရိုး အေး အေး ကောင်မလေး တယောက်ရှိတယ်။ အမေလည်း သဘောကျမှာပဲ။ အဲဒီကောင်မလေးကို ခေါ်ပြီး အမေတို့နဲ့ တူတူလာ နေမယ်ဆိုတော့ ခေါ်ခဲ့တဲ့”

“ နေပါဦး အဲဒီကောင်မလေး ဆိုတာ တကယ်ရှိလို့လား။”

နှာဗူး၏ မယုံသင်္ကာ အမေးကြောင့် အောင်ဘညို(၃) နည်းနည်းတင်းသွားသည်။

“ရှိတာပေါ့ကွ၊ သူ့နာမည်က ချိုချိုတဲ့၊ အရင်က ကျောင်းဆရာမ၊ အခုတော့ … အခု ..အခုက ကုမ္ပဏီမှာ လုပ်နေ တယ်။ သူနဲ့ ငါနဲ့ကို ဆူးလေ ဘုရားမှာသဲသဲ သူငယ်ချင်းတယောက်က တွေ့သွားလို့ ဒီကောင်တောင် သဲသဲနဲ့ ပြဿ နာ တက်သေးတယ်”

“ အော် …အဲဒီတယောက်လား။ ဒါကြောင့် မင်း ပျောက်ပျောက်နေတာကိုး၊ တခုခု ကျိတ်ကြံနေတယ်လို့ ထင်တော့ ထင်မိသား”

နှာဗူးက ပေါင်ကို ဖျန်းကနဲ့ ရိုက်လိုက်ရင်း

“ ဟား …ဒါဆို လုံးဝ အဆင်ပြေသွားပြီ။ ငါက မမဖြူကို ယူမယ်၊ မင်းက သဲသဲကို ယူလိုက်၊ ဟိုကောင်က သူ့ ကောင် မလေး ကို ခေါ်ပြီး အမေတို့ ဆီမှာ သားလိမ္မာလေး သွားလုပ်နေလိုက်။ ဒီထက် ကောင်းတာ ရှိမလား”

သူပြောတော့လည်း ဟုတ်သလိုလိုပင်။ ဒါပေမယ့် ဆရာကြီးက လက်မခံပါ။

“ သေချာလည်း စဉ်းစားကြည့်ပါဦး။ မိန်းမ ယူတယ်ဆိုတာ ဟင်းရွက်ကန်စွန်း ဝယ်သလို မဟုတ်ဘူး။ မင်းက မမ ဖြူ ကို ယူ မယ်ဆိုရင် မင်္ဂလာတော့ ဆောင်ရမှာပဲ”

“ မမဖြူက အသက်ကြီးမှ လင်ယူရတာ ရှက်လို့ အကျဉ်းချုံးပြီးပဲ လုပ်မယ်တဲ့”

“ ဘယ်လိုပဲ လုပ်လုပ် အနည်းဆုံး အဖေနဲ့ အမေတော့ လာရမှာပဲ။ အဲဒါဆို မင်း မမဖြူကို ယူတာ သူတို့သိသွားရင် ငါက သဲသဲကို ဘယ်လိုယူမလဲ။ ဟိုကောင်က သူ့ကောင်မလေးကို အမေတို့ဆီ ဘယ်လို ခေါ်သွားမလဲ”

“ မမဖြူနဲ့ ကွဲသွားပြီ ပြောလိုက်ပေါ့ကွာ”

“ ဟိုဟာကွာ၊ မင်းတို့ ကိစ္စတွေက ရှုပ်နေမယ် ဆိုရင် ငါက ချိုချို့ကို အိမ်ခေါ်မသွားတော့ဘူးကွာ၊ တခြားတနယ် တ ကျေးမှာပဲ သွားနေလိုက်မယ်။”

အောင်ဘညို(၁) နှင့် (၃) ကို ဆရာကြီးက သနားစရာလေးများ လိုကြည့်လိုက်သည်။

“ ကဲကွာ ငါတို့ မိဘ ဖက်ကို မကြည့်နဲ့ မမဖြူတို့ သဲသဲတို့ ဖက်ကိုပဲ ကြည့်။ မင်းတို့ ယူပါပြီတဲ့ မင်္ဂလာပွဲကို အကျဉ်း ချုံးတယ် ဆိုဦးတော့ မောင်အောင်ဘညိုနဲ့ မခင်ကြာ ဖြူ လက်ထပ်ပြီးစီးကြောင်းလောက်က တော့ သတင်းစာမှာ မထည့်ဘဲ နေမ လား။ အဲဒါကို သဲသဲနဲ့ သဲသဲမိဘတွေ တွေ့သွားရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ။”

“ သတင်းစာမှာ မထည့်ဖို့ မမဖြူကို ငါစည်းရုံးမယ်ကွာ”

“ မင်းကို သူတို့ ဖက်က တမျိုးမြင်သွားမှာပေါ့။ ငါနဲ့ သဲသဲ မင်္ဂလာဆောင်တဲ့ အခါလည်း မမဖြူတို့ အန်ကယ်လ် ဦးမြင့်ဆွေ တို့ကို မဖိတ် လို့ ဖြစ်မလား။ အလုပ်ထဲက လူတွေ မဖိတ်လို့ ဖြစ်မလား”

“ ငါ အပြင်ကနေ လူငှားပြီး ဟန်ဆောင်ခိုင်း ပေးမယ်။ ပိုက်ဆံ ရှိရင် ဖြစ်ပါတယ်ကွာ”

“ ဟေ့ကောင်၊ ဒါ သိက္ခာကွ၊ ပိုက်ဆံထက် တန်ဖိုးရှိတယ်”

“ ဒါဆိုလည်း မမဖြူကိုပဲ ယူလိုက်မယ်ကွာ၊ တို့ ၃ ယောက် တလှည့်စီ ပေါင်းကြတာပေါ့။ ဒါမှမဟုတ်လည်း သဲ သဲကို တလှည့်စီ …”

“ ဟေ့ကောင် …မင်းတော်တော့”

ဒေါသထွက်သွားပုံရသည့် ဆရာကြီးက ရှူးရှူးရှားရှား နှင့် ကောက်ကာငင်ကာ အပြင်ထွက်သွားသည်။ နှာဗူးက လှောင် ရယ် ရယ်လိုက်ရင်း

“ ဒီကောင် မမဖြူကို မစားဖူးလို့ ကွ၊ မင်းကတော့ အကြောင်းသိလို့ ငြိမ်နေတာမဟုတ်လား”

“ ဘာမှ မဆိုင်ဘူး။ ငါနဲ့ ချိုချိုက ဘယ်လို ဖြစ်ဖြစ်ရတယ်။ ချိုချိုက မိဘမဲ့ တကောင်ကြွက်၊ ငါ အလှူပြန်သွား တုန်းလေး ကမှ သူ့ အမေဆုံးသွားတာ။ ခု သူတယောက်ထဲကျန်ခဲ့ပြီ ဆိုတော့ ငါဘယ်ကို ခေါ်ခေါ် လိုက်မှာပဲ”

ချိုချိုက အခုချိန်မှာ ဘယ်ဆီရောက်နေမှန်း မသိပေမယ့် အောက်ကျ မခံချင်တာနှင့် ရင်ကော့ပြီး ပြောလိုက်သည်။

“ အေးပါကွာ မင်း အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပဲ။ ဟိုကောင်က ခက်နေတာ။ ငါလဲ သဲသဲ ကိုချစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရေရှည်ကို ကြည့်ရမယ်ကွ၊ နောက်ပြီး ငါက မမဖြူကို မင်းကို ကျွေးတယ်နော်။ သူက သဲသဲကို ငါတို့ကို ပေးမယ် ထင်သလား။ အဲဒီ ကောင်က တကိုယ်ကောင်းသမားကွ ”

သူတို့ ပြဿနာသူတို့ ရှင်းကြလိမ့်မည်။ ကိုယ်နှင့် အနေသာကြီးဟု တွေးမိသောကြောင့် အောင်ဘညို(၃) ဘာမှ ပြန်မ ပြော ဘဲ ငြိမ်နေလိုက်သည်။


အပိုင်း ( ၉ ) ဆက်ရန် >>>>