ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၄ )

ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၄ )

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

လက်မောင်းကို အတင်းဆွဲထားသော သဲသဲ ကို ငဲ့စောင်းကြည့် ရင်းအောင်ဘညို(၃) စိတ် တွေ ေ၀ဝါးလာရသည်။ မိန်းမတွေသည် ကြီးငယ် မဟူ တတ်ပဲတတ်နိုင်လွန်း လှ သည်။ သူတို့ ဖက်က စပြီး အင်တင်တင် လုပ်ပြခဲ့ပြီးမှ ယောက်ျားလေး ဖက်ကပဲ တခုခုမှားယွင်း နေသ ယောင် နှင့် ပြန်ပြီး အကြောင် ရိုတ်နေ သည်။

'' ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ထားလိုက်ပါတော့''

လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် သဲသဲ လက်ကလေးတွေကို ဆွဲဖယ်တော့ ခပ်မဲ့မဲ့လေး ပြုံး ရင်း

'' ကိုကြီး နားကို မကပ်လို့ စိတ်ကောက်နေတာလား၊ ဟွန်း ...ကပ်ချင်စရာကိုး၊ ကြောက်လို့ ၊မ ကပ်ရဲလို့ ၊မကပ်တာရှင့်သိပြီလား''

'' ကိုယ်က သဲကို ကြောက်အောင် ...သဲရာ...ဘာဖြစ်လို့ …ကိုယ်က ရွံစရာဖြစ်နေလို့လား”

“ ရွံစရာလဲ ကောင်းတယ်၊ မုန်းစရာလဲကောင်းတယ်၊ တကယ်ပဲကွာ၊ ဒီမှာ ကိုကြီး ခုချိန်မျိုးမှာ သဲက ငရံ့ပြာလူး လုပ်ပြနေရင်…..သဲ…ဘာဖြစ်သွားမလဲ၊ ဒီလောက် ရှင်းပြနေရတာတောင် လွန်လှပြီ၊ သဲ ဖက်လည်း နည်းနည်းကြည့်ပါဦး”

သဲသဲ ဘာတွေပြောနေတာကို အောင်ဘညို(၃) မသိပါ။ သိစရာ လည်း မလိုဟုထင်သည်။ အဓိက အချက်က သူနှင့် လက်ပွန်းတတီး မနေလိုတော့ ဆိုသည့် အချက်သာဖြစ်၏။

'' ကိုယ်ပြန်မယ် သဲ''

ချာကနဲ လှည့်ထွက်လာပြီးနောက် အောင်ဘညို(၃) ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့် အိမ်ကိုပြန်လာ ခဲ့ သည်။ သဲသဲ လှမ်းခေါ်တာကိုလည်း လှည့်မကြည့်တော့ပါ။ ခြေလှမ်းတွေကိုလည်း မြန်နိုင်သမျှ အမြန်ဆုံး လှမ်းခဲ့၏။ ဟိုးအရင်က စာအုပ်တွေထဲမှာ၊ သီချင်းတွေ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ သာ ကြုံ ခဲ့ဖူးသည့် အသဲကွဲခြင်း ဆိုသည့် အရာက သူနှင့် လက်တကမ်းမှာ ရောက်ရှိလို့လာလေပြီ။ တရားဝင် ပြတ်စဲ ဖို့ ထုတ်မပြောသေးပေမယ့် အနေအထိုင် ဆင်ခြင်လိုက်ခြင်းက သူတို့ ကြားမှာ သဲသဲ စည်းတကြောင်း တားလိုက်ပြီ ဆိုတာသက်သေပြုနေသည်။ နောက် ထပ် စည်းတွေ ဘယ်နှစ်ကြောင်း တိုးလာဦးမည်နည်း။

မွန်းကြပ်စွာ တွေးတောရင်း ရင်ထဲမှာလည်း တနုံ့ နုံ့ နှင့် ဖြစ်နေ၏။ ချစ်ရသော သဲသဲကို အပြစ် တင် ရန်လို မုန်းတီး လာခြင်းမျိုး အောင်ဘညို(၃) စိတ်ထဲကို ဝင်မလာပါ။ ဖြစ်သင့်သည့် အမှန် တရားကို နှလုံးသားက သိနေ၏။တွေးကြည့်ရင် သဲသဲ ဖက်ကလည်း မလွန်ပါ။ သူမအပေါ် အ ချိန် မပေးနိုင်ခဲ့သော အသက်ကြီးကြီး လူတယောက်ထက်စာရင် သူမနားမှာ အမြဲနေ ပေးနိုင် သည့် ချစ်သူမျိုးကို ပိုလိုချင်ပေ လိမ့်မည်။

'' ဟိုနှစ်ကောင် ဘာမှ မသိကြပါလား''

အောင်ဘညို(၃) စိတ်ပျက်လက်ပျက်ညည်းညူလိုက်မိသည်။ အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ ငတုံးတ ကောင်က တီဗွီ ရှေ့မှာ မသွားခင်က အတိုင်း တွေ့ ရပြီး နောက် တယောက်ကတော့ ကွန်ပျူ တာ အသစ်ကို ကလိနေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သူတို့ အာရုံနှင့် သူတို့ ဖြစ်နေပြီး အောင်ဘညို (၃) လေးလံသည့် ခြေလှမ်းတွေ နှင့် အိမ်ထဲ ဝင်လာတာကို တောင် မသိကြပါ။ ဧည့်ခန်းက ခုံ ပေါ်ကို တကိုယ်လုံးပစ်ချ ထိုင် လိုက် တော့မှ ကျန်နှစ်ကောင် အလန့် တကြားလှမ်းကြည့်ကြ ၏။

'' ဘာဖြစ်လာတာလဲ''

'' သဲသဲ ...အရင်လို မဟုတ်တော့ဘူး''

'' ဘာရယ်''

'' မင်း တို့ ဘာဖြစ်လို့ မသိကြတာလဲ၊ သူတို့ကို စိတ်ကုန်နေပြီ''

အောင်ဘညို (၁) နှင့် (၂) တယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်လိုက်ရင်း ဒီကောင် ဘာ ကြောင်လာပြီလဲဟု စိတ်ထဲကနေ အသီးသီးတွေးလိုက်မိကြ၏။ သူတို့ နှင့် တွေ့ စဉ်က သဲ သဲ နှင့် ဆက်ဆံရေး ဘာအဖုအထစ်မှ မရှိခဲ့ပေ။

'' ငါ သွားကြိုတယ်၊ အနားကိုတောင် မကပ်ဘူး၊ ဆိုင်ထိုင်ဖို့လဲ အတင်းပြောယူရတယ်၊ သူ့ ကိုကြည့်ရတာ ငါနဲ့ တွဲပြီး တယောက်ယောက် မြင်သွားမှာ အရမ်းကြောက်နေသလိုပဲ''

'' မင်း စိတ်ထင်လို့ နေမှာပါ၊ သဲသဲ က ဒီလို စိတ်မရှိပါဘူး''

'' အေးလေ''

'' အရင်ကဆို အတင်းလိုက်ကပ်လွန်းလို့ မနည်းပြန်ခွာနေရတာ၊ အခုတော့ ပုဝါ တကမ်း လက် တ လှမ်းကနေ သူနဲ့ ငါ ဘာမှ မဆိုင်သလို လုပ်ပြနေလိုက်တာများ အသဲယားတယ်ကွာ''

'' မဟုတ်ဘူးလေ၊ အဲဒါက''

'' နေဦး ပြောသေးတယ်၊ ငါ့နားကပ်ရမှာ ကြောက်တယ်တဲ့၊ အဲဒါဘာသဘောလဲ''

အောင်ဘညို(၁) နှင့် (၃) အသီးသီး မျက်လွှာချကာ ခေါင်းငုံ့သွားကြသည်။ တယောက်က ကားပေါ်မှာ ညှောင့်ပစ်ခဲ့သည့် အတွက်ဟု ယူဆသလို နောက်တယောက်ကလည်း ရုပ်ရှင် ရုံထဲမှာမတော်တရော်တွေ လုပ်ခဲ့မိတာကြောင့်ဟု တွေးပြီး မလုံမလဲဖြစ်နေကြသည်။ သဲသဲ စိတ်မဆိုးပေမယ့် မိန်းကလေး ဆိုတော့ ရှက်ပေမည်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အပြစ် ကိုယ် ဝန်ခံ ဖို့ကလည်းမဝံ့ရဲကြတာကြောင့် နှုတ်ဆိတ်ငြိမ်သက် နေမိကြ၏။ အောင်ဘညို(၃) ကသာ

'' ငါထင်တယ်၊ ဇာတ်သိမ်းခန်းက မဝေးတော့ဘူး။ သဲသဲ အသစ်တွေ့ နေပြီ”

'' မဖြစ်နိုင်ပါဘူးကွာ၊''

'' မယုံရင် မင်းတို့ သွားကြည့်ကြပေါ့၊ ငါတော့ တွေ့ ရမှာကြောက်နေပြီ၊ သူဒီထက် ပိုပြီးစိမ်း လာမှာ ကို မမြင်ချင်တော့ဘူး”

“ နေပါဦးကွာ၊ နောက်နေ့ ငါသွားတွေ့ ကြည့်ပါဦးမယ်၊ ဒီလို ယတိပြတ်ကြီးတော့ မတွေးပါနဲ့”

“ အေးလေ …မင်း ..ကလဲ”

“ မင်း တို့ ကြည့်ချင်သပ ဆိုသွားကြည့် ကြပေါ့၊ ငါကတော့ ရင်ထဲမှာ …ဒီနားမှာ ..နာနေတယ်၊ မတွေးချင်ဘူးကွာ၊ ရင် မဆိုင်ချင်ဘူး၊ အရက်သွားဝယ် ကွာ သောက်ကြရအောင်”

“ ခန..ခန… မင်း အခု ဘာတွေဖြစ်လာ၊ ဘာတွေမြင်လာလဲ၊ ငါ့ကို အစ အဆုံးပြန်ပြောပြ၊ ဟုတ် လား၊ ပြီးမှ ဆုံးဖြတ်မယ်”

အောင်ဘညို(၂) ကွန်ပျူတာ ရှေ့က ထလာပြီး (၃) ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်၏။ တီဗွီ ကြည့်နေ သော (၁) လည်း ခုံလေး မပြီး အနားကိုရောက်လာသည်။

“ စတွေ့ တဲ့ဆီကလား”

“ အေးပေါ့၊ မင်း ဝတ္တုတပုဒ် ရေးတယ်လို့ သဘောထားပြီးစီကာ ပတ်ကုံး ပြောစမ်းကွာ”

အားလုံးကို မျက်လုံးထဲမြင်ယောင်လာအောင် တချက်ပြန်စဉ်းစားကြည့် လိုက်ပြီးနောက် အောင်ဘညို(၃) စပြောပြသည်။ သဲသဲ ကားပေါ်ကဆင်းလာသည်မှ စပြီး မြင်ကွင်းကိုပါ အ သေးစိတ်ဖေါ်ပြပြီး တခုချင်းပြောပြသွား၏။ မိန်းကလေးတယောက် အနေနှင့် ခုချိန်မှာ ပလူး ပလဲ လုပ်ပြလို့ မဖြစ် ဆိုသည့်နေရာ အရောက်တွင် အောင်ဘညို(၁) နှင့် (၂) ကိုယ့် အတွေး နှင့် ကိုယ် ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်မိကြ၏။ သူမ ကို နယ်ကျော်ကာ သရမ်းခဲ့သည့် ယောက်ျားတယောက် နားကို အတင်းဝင်ကပ်ပြခြင်းသည် သူမကလည်း ရမ္မက် ထန်ပါသည် ဟု ဝန်ခံပြသလို ဖြစ်နေပေလိမ့်မည်။ ကိုယ့် အယူအဆနှင် ကိုယ် သဘောပေါက်လိုက်ကြ ပြီးနောက် စိုးရိမ်စရာ မလိုကြောင်း (၁) နှင့် (၂) သိလိုက်သည်။

“ သူ့မှာလည်း စိတ် အခန့် မသင့်တာ တခုခု ရှိပါလိမ့်မယ် ကွာ၊ သဲသဲက ငါ့ကို ..အဲ…တို့ကို ချစ်ရှာပါတယ်ကွာ”

“ ဟာ …ငါက သူ့ ရည်းစားလေ၊ သူ့စိတ်ထဲမှာ ခံစားနေရတာ တခုခု ရှိရင် ဖွင့်ပြောရမယ်၊ တိုင် ပင်ရမယ်၊ ဒါမှ ငါလဲ ကူညီလို့ ရမယ်၊ သူလဲ ရင်ထဲပေါ့သွားမှာပေါ့၊ ခုဟာက မြုံစိစိနဲ့”

“ အဲဒါက ကွာ….”

ပြေရာပြေကြောင်း ပြောမည် ကြံပြီးမှ ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိ၍ အောင်ဘညို(၂) တဝက်နှင့် ရပ်သွားသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ သဲသဲ တဖျတ်ဖျတ်လူးအောင် သရမ်းမိခဲ့သည့် အဖြစ်ကို ဘယ် လိုမှ ဖွင့်ပြော၍ မဖြစ်နိုင်ပေ။ ထိုအချိန်မှာ အောင်ဘညို(၁) က စိတ်ကူးတခုရပြီး ဝင်ဖြေရှင်း လိုက်သည့် အတွက် (၂) စိတ်ပေါ့ ပါးသွားရသည်။

“ မင်းက စာရေးဆရာ လုပ်မယ့် ကောင်ဆို၊ ဒီလောက်တောင် တုံးရလား၊ ဗဟုသုတ နည်းရ လား”

“ ဘာဆိုင်လို့လဲကွ”

“ သူပြော တဲ့ အထဲမှာပါတယ်လေ၊ သူက မိန်းကလေး ပါ၊ ဒီလို အချိန်မှာ မင်းနဲ့ ပူးပူး ကပ်ကပ် လုပ်မနေချင်ဘူး တဲ့၊ အဲဒီအတိုင်း ဟုတ်တယ်နော်”

“ ဟုတ်တယ်၊ အဲဒီ လိုပဲ ခန ခနပြောတယ်”

“ ဒါပဲ ပေါ့ကွ၊ တချို့ မိန်းမတွေ ရာသီလာတဲ့ အချိန်ဆိုရင် စိတ်က အရင်လို မဟုတ်ဘဲ တမျိုး ဖြစ်နေတတ်တယ်၊ မင်း နားမှာ နေရတာလဲ သူ့ စိတ်ထဲမှာ မလုံသလိုကြီး ဖြစ်ချင် ဖြစ်နေမှာ ပေါ့၊ မင်း အတင်းမေးတော့ သူက မိန်းကလေးပါ၊ မိန်းကလေးပါ နဲ့ အထပ်ထပ်ပြော နေတာကို မင်း ကဓါတ်မှ မပေါက်ဘဲကိုးကွ၊ အပျိုမလေး ဆိုတော့ ဒဲ့ပြောဖို့ ရှက်မှာပေါ့”

“ အဲ ဒီလို လား”

“ သူပြောတာ အများကြီး ဖြစ်နိုင်တယ်၊ မင်းက လည်း ကိုယ်တွေးချင်တာ လျှောက်တွေး တခါထဲ ဇာတ်လမ်းတွေ ရေးပစ်လိုက်တာ ကိုးကွ”

အသက်ရှူချောင်သွားသည့် အောင်ဘညို (၂) က ပါဝင်ထောက်လိုက်သည့် အခါ (၃) အူလည် လည်ပြန် ဖြစ်သွား၏။ ကားပေါ်က ဆင်းလာချိန်တွင် သူ့ကို ရုတ်တရက် မတွေ့လို့ အိုသွား သည့် သဲသဲ မျက်နှာလေးကို ပြန်မြင်ယောင်မိသည့် အခါ သူ ဆုံးဖြတ်ချက် စောခဲ့သည်ဟု တွေး မိလာပြန်သည်။

“ ဖုန်း လာတယ်ဟ”

ဖုန်းမည်သံ ကြားလိုက်၍ အောင်ဘညို (၂)က ထယူလိုက်ပြီး

“ သဲသဲ ..ဆီက ကွ၊ ရော့ … မင်း ပဲပြောလိုက်တော့”

ယောင်ချာချာ နှင့် ဖုန်းကို ယူပြီးမှ အောင်ဘညို(၃) ပြောဖို့ မရဲတရဲဖြစ်နေချိန် တွင် (၁) က ဖြတ်ဆွဲသွားသည်။

“ ပေး ..ပေး ..ငါရှင်းလိုက်မယ်….ဟဲလို …သဲ ..လား၊ကိုယ်လဲ ဆက်တော့ မလို့ပဲ၊ ဆောရီးသဲ ရယ်၊ ကိုယ် တနေ့ ခင်းလုံး ဘာတခုမှ အဆင်မပြေတာနဲ့ ……..”

................................................................................

အခန်း ( ၇ )

အောင်ဘညို (၁) မမဖြူ၏ အမူအရာကိုကြည့်ပြီး အနည်းငယ် အံ့သြသွားရသည်။ မျက်နှာ ချင်း ဆိုင်ကြီး တွေ့နေပါလျက်နှင့် မမြင်သလို လုပ်ပြီးမျက်နှာ လွှဲကာထွက် သွား သည့် မ မဖြူ၏ အမူအရာကိုကြည့်ပြီးရင်ထဲမှာ ကျလိကျလိ ဖြစ်လာ၏။ ဟိုအရင်ကဆိုရင် တောင် မှ တွေ့သည့်အခါတိုင်းပြုံးချိုရွှင်ကြည်စွာ ကြည့် တတ်သော မမဖြူသည် အခုလိုမျိုး အဆုံး တိုင် အောင် ရင်းနှီးပြီးကြချိန်တွင် ဒီလိုတော့ မလုပ်သင့်ပေ။ နားမလည်စွာ နောက်ကနေ လိုက် ကြည့် ရင်း အဝါနှင့် အညိုရောင်ရင့်ရင့် ကန့်လန့် စင်းတွေနှင့် စကပ်အောက်မှာပြည့် သိပ် ကြပ်ညပ်နေသည့် တင်ပါး စွင့်စွင့် အိအိကြီးတွေကအောင်ဘညို(၁)၏ ရင်ကို သွက်သွက် တုန်ခါသွားစေသည်။

'' ဒီလို လုပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ''

နှုတ်မှ ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်လိုက်ပြီး နောက်ကနေလိုက်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်ပြီးမှ မမဖြူကဝန်ထမ်း တွေ အများကြီးရှိသော အခန်းထဲကို ချိုးဝင်သွားသဖြင့်လက်လျော့လိုက်ရသည်။

'' ဟိုကောင် မနေ့က ဘာတွေ အူကြောင်ကြောင်လုပ်လိုက်ပြန်သလဲ မသိဘူး။ သူကလဲ တမျိုး''

စားချင်စရာ ကြွကြွရွရွ ကိုယ်လုံးကိုမျက်လုံးထဲမှာ တသသမြင်ယောင်ရင်း နေရာတကာ ဆရာ ကြီး လုပ်ချင်သည့် သကောင့်သားကို စိတ်ထဲက မေတ္တာ ပို့ လိုက်မိသည်။ စာရေး ဆရာရော ဆရာကြီးကိုပါ အောင်ဘညို(၁) သိပ်ပြီးသဘောမတွေ့ လှ။ ဒီကောင်တွေ အတွေးအခေါ်က တမျိုးဖြစ်သည်။

မကျေမနပ်နှင့် ကိုယ့် အခန်း ကိုယ်ပြန်ရောက်သည် အထိ စိတ်တွေဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်နေရ သည်။ဖောင်းကားမို့မောက်နေသော မမဖြူ၏ ကိုယ်အောက်ပိုင်း အကြောင်းတွေးမိလာရင်

အောင်ဘညို လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားမိ၏။တနေ့ လုံးလဲ အလုပ်လုပ်ရတာ ဘယ်လိုမှ စိတ်မပါတော့ပါ။ မတင်းမာသော်လည်းညိုးဖျော့နေသော မမဖြူ၏ မျက်နှာလေး ကလည်း ချက်ချင်းပြေးပြီး မေးကြည့်ချင်စရာကောင်းအောင် ဆွဲဆောင်နေ၏။

နေ့ လည်ခင်းထမင်းစား ပြီးကြချိန်တွင် မမဖြူ အခန်းဖက်ကို လှစ်ကနဲထွက်လာခဲ့ မိသည်။ သော့ခတ်မထားသော အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်သွားချိန်တွင် အခန်းထဲမှာ ကံကောင်းစွာ ဖြင့် တခြားဘယ်သူမှ ရှိမနေဘဲ စားပွဲမှာထိုင်ကာ ရှေ့က ကွန်ပျူတာကို ငိုင်ငိုင်လေး ကြည့်နေ သည့် မမဖြူကို တယောက်ထဲမြင်လိုက်ရ၍ အနားကိုခပ်သွက်သွက် တိုးကပ်သွားမိ၏။ တံခါး ကို လော့ဂ်ချထားခဲ့ဖို့ကိုလည်း အောင်ဘညို(၁) မမေ့ပါ။အနားရောက်လာ သည့်အောင်ဘ ညို (၁) ကို တချက်မော့ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် မမဖြူ မသိမသာခေါင်းပြန်ငုံ့သွားသည်။

'' မမ မျက်နှာလဲ မကောင်းပါလား၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ..ဟင်'

ပြန်မဖြေသည့် အပြင်ခေါင်းကို ပိုပြီးငုံ့သွားကာ လက်ထဲက မောက်စ်ကလေးကို တချောက် ချောက် လုပ်ရင်း ကွန်ပျူတာ မှန်ပြင်ကိုသာ အာရုံပြုသယောင်ယောင် လုပ်နေသည်။

'' နေ မကောင်းဘူးလားမမ'

ဖြူဝင်းသောနဖူးပြင်ကို လက်နှင့်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခေါင်းကို စောင်းပြီးရှောင်ထွက် သွား သည်။

'' ကျွန်တော့် ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား၊ ကျွန်တော် ဘာလုပ်မိလို့လဲ မမရယ်”

အံကလေးကျိတ်ပြီး အောင်ဘညို(၁) ကို မကျေမချမ်းနှင့် မော့ကြည့်သည်။

'' ဘာလုပ်မိလို့လဲ ...ဟုတ်လား...မင်း ..မင်း...တော်တော် တတ်နိုင်တယ်''

'' ကျွန်တော်...ကျွန်တော် ...''

ရုတ်တရက် စကားရှာမရဖြစ်နေရင်း မနေ့က တာဝန်ကျခဲ့သည့် ဆရာကြီးကောင် ကို စိတ်ထဲ ကနေကျိတ်ပြီး ကျိန်ဆဲနေမိ၏။ ဒီကောင် အချိုးမပြေတာ တခုခုလုပ်သွားတာ သေချာပြီဟု လည်း သိလိုက်မိသည်။လုပ်မိလုပ်ရာ မမဖြူ၏ ထိုင်ခုံကို သူ့ဖက်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး ရှေ့မှာဒူး ထောက်ထိုင်ချလိုက်မိ၏။

'' ပြောပါ မမရယ်၊ မမ ဘာကို မကျေနပ်သလဲ စိတ်ဆိုးသလဲ ဆိုတာပြောပြပါ၊ မမ ဒီလိုကြီး လုပ်နေတော့ ကျွန်တော် မနေတတ်တော့ဘူး''

'' ဟွန်း ...အခုမှ''

မျက်စောင်းလေး ထိုးလိုက်ရင်း အနည်းငယ်ကားနေသည့် ပေါင်တံတွေကိုပြန်စေ့လိုက် သော် လည်း နည်းနည်းနောက်ကျသွားပါ သည်။ဖြူဝင်းသောပေါင်တံကိုလှမ်းကိုင်လိုက်သည့်အောင် ဘညို(၁)၏ လက်က ပေါင်နှစ်လုံးကြားညပ်သွား၏။

'' ပြောပါမမရယ်၊ ကျွန်တော် ဘာလုပ်မိလို့လဲဟင်''

တင်းရင်းချောမွတ်နေသည့် ပေါင်တံတဖက်ကို ခပ်ဖိဖိလေး ညှစ်ရင်းမေးလိုက်ရာ မမဖြူ ကိုယ် လုံးလေး တုန်သွား၏။

'' မင်း...မင်း...'

'' မမ စိတ်ပြေအောင်ကျွန်တော် ..ဘာလုပ်ပေးရ ..ပေးရ ..လုပ်ပေးမယ်၊ ဒီလိုမျက်နှာမျိုးနဲ့တော့ မကြည့်ပါနဲ့ မမ..ရယ်''

ပြောရင်းနှင့် လက်ကို ပေါင်ရင်းဖက်ဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ ထိုးသွင်းလိုက်သည့် အခါ မမဖြူ ပိုပြီး တုန်ခါလာသည်။နှုတ်ခမ်းလေး တွေလည်းပွင့်ဟ သွား၏။ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ခပ်ဖိဖိလေး စေ့ထား ပေမယ့် အောင်ဘညို(၁) က အားစိုက်တိုးသည့်အခါ တစထက်တစ အရင်းဖက်ကို ရောက် လာသည်။

'' ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ၊ မနေ့ ကတော့ သူပဲ အဖက်မတန်သလို လုပ်နေပြီးတော့''

ဖြစ်နိုင်ချေကို အနည်းငယ်တော့ ရိပ်စားမိလေပြီ။ ထုံးစံ အတိုင်း ဟိုဆရာကြီးကောင်က မမဖြူ ကို စာအုပ်ကြီးပုံစံနှင့် ခပ်မှန်မှန်နေသွားလို့ပဲဖြစ်လိမ့်မည်။အောင်ဘညို(၁) နှင့် မမဖြူ၏ အခြေ အနေကို သူ့ကိုပြောမပြရသေးပေ။ ပြောလို့ လည်း မဖြစ်။ သိရင်ဒီကောင်က ဖျက်တော့မှာ သေ ချာသည်။ဒီတိုင်းဆိုရင် ရုံးကိုလာသည့် တာဝန်ကို အောင်ဘညို(၁)ပဲ ယူရတော့မလိုလို ဖြစ်နေသည်။ မမဖြူ ကို တပ်မက်သည်မှန်သော်လည်း များပြားရှုပ်ထွေးသည့်အလုပ်တာ ဝန် တွေကို နေ့စဉ် လုပ်ဖို့လည်း စိတ်မပါပေ။ ဒါမျိုးက ဆရာကြီးအလွန် လုပ်ချင်သည့် ကောင်မျိုး နှင့်ပဲ ကိုက်ပါသည်။

တောင်စဉ်ရေမရ အတွေးတွေကို ခေါင်းထဲကနေ ထုတ်ပစ်လိုက်၏နောင်ခါလာနောင်ခါဈေးလို့ သတ်မှတ်နိုင်သည့် ထိုကိစ္စတွေက ခုချိန်မှာ မမဖြူ ကိုတွယ်ဖို့ ကိစ္စ  လောက် အ ရေး မကြီးပါ။

'' မမ ..ရယ်...ကျွန်တော်က အပြစ်လုပ်ထားမိတယ်လေ၊ ဒါကြောင့်တွေးမိလေ၊ မမ ကိုမျက်နှာ ချင်း မဆိုင်ရဲလေ ဖြစ်ပြီးတော့ .....''

'' အော်...အော်... ရှင်က မိန်းကလေးကိုး ...မျက်နှာပူရတာပေါ့''

'' ဒီလိုလဲ ...မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် ...ကျွန်တော်က မလုပ်သင့်တာ လုပ်မိခဲ့တယ် မဟုတ် လား၊ မမ ကျေးဇူးတွေ အများကြီး ရှိတယ်လေ၊ ကျွန်တော်မိုက်ခဲ့မိတာကို ..နောင်တ''

'' အပိုတွေ၊ ...ဒီကလည်း ...တွေးမိလို့ ..သူ့ဆီ ..လိုက်လာတာကိုတောင်မှ ...အဖက် မတန် သလိုနဲ့”

ဆရာကြီးကောင် ကို အောင်ဘညို(၁) အမှုန့် ကြိတ်ပစ်ချင်လောက် အောင်စိတ်တို သွားမိ သည်။ ဒီလိုကောင်စားမျိုး ဘယ်တော့မှကြီးပွားမှာ မဟုတ်ပေ။ ဒီအကြောင်းတွေ မမဖြူ ဆက်မပြောအောင် လုပ်ဖို့ သာကြိုးစားရတော့မည်။

'' အို'

လွတ်နေသည့် လက်ဖြင့် လည်တိုင်ကိုဆွဲနှိမ့်လိုက်သော အခါ မမဖြူနှုတ်ဖျား မသဲမကွဲ အ သံလေး တခုထွက်လာသည်။ သို့ သော်လည်း အောင်ဘညို(၁)၏ အနမ်းကြမ်းကြမ်း ကြောင့် ဘာမှဆက်မပြောနိုင်တော့။ မျက်လုံးတွေမှေးစင်းကျသွားပြီးနောက် အောင်ဘညို(၁)၏ ကျော ပြင်ကို လက်ကလေးတွေ နှင့်သိုင်းဖက်လာသည်။ ပေါင်ကြားထဲက လက်ကလည်း အထဲအထိ အလွယ်တကူပင်ရောက်သွား၏။ အားရပါးရနမ်းရင်း ပေါင်ကြားထဲက မို့ မို့ ဖေါင်းဖေါင်း နေရာတ ဝိုက်ကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်လိုက် နယ်လိုက် လုပ်ပေးသည့် အခါ မမဖြူ တကိုယ် လုံး ပျော့ခွေသွား၏။ အနမ်းရပ်လိုက်သော်လည်း အထဲကလက်၏ လှုပ်ရှားမှုက မရပ်တန့် သည့် အခါ အောင်ဘညို(၁) နှင့် လည်တိုင်ချင်းယှက်ပြီး မမဖြူ ခပ်ဖွဖွလေး ညည်းနေ၏။

'' တော်တော့ ကွယ်''

ပွတ်ရင်းပွတ်ရင်း နှင့် အတွင်းခံပါးပါးလေးက ရွှဲစိုလာသည်။ ကိုယ့်အခြေအနေ ကိုယ်သိပုံရ သည့် မမဖြူကလည်း လေသံပျော့လေးနှင့်တား၏။ အောင်ဘညို(၁)ကလည်း ရပ်တန့် မ ပေး ပါ။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကွဲထွက်လာတော့ မတတ် တင်းမာနေသည့် ဖွားဖက်တော်ကြီး က လည်း ရှေ့ဆက်ဖို့ အာသာ တငမ်းငမ်းဖြစ်နေသည်။

'' မင်း လက်တွေ စိုကုန်ပြီ၊ မရွံဘူးလား၊ တော်ပါတော့ဆို''

'' ဒါ ရွံစရာလား မမရယ်၊ ဒီမှာကြည့် သိပ်မစိုပါဘူး''

လက်ကိုဆွဲထုတ်ပြီး သူမ ရှေ့မှာထောင်ပြတာကို မမဖြူ မကြည့်ပါ။ နီမြန်းသော မျက်နှာ လေး နှင့် မျက်လွှာချထားရင်း လန်တက်နေသော စကပ်ကို အောက်သို့ အသာ အယာ တွန်းချနေ သည်။ အောင်ဘညို (၁) မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီဇစ် ကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်သည့် အခါ မျက်နှာလွှဲသွား၏။ ဇစ်ဖြုတ်ပြီးအတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို အောက်သို့ လျောချလိုက်သည်နှင့် အထဲက ကောင်ကြီးကလည်း ဗြောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာသည်။

'' ဟင်''

မမဖြူ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားသည်။ ထိုင်ခုံလက်တန်းနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်းကျောက် ရုပ် တခုလို တောင့်တောင့် လေးဖြစ်သွားရှာသည်။မာန်ကြွနေသည့် ကောင် ကြီးကိုအောင် ဘ ညို (၁)က မမဖြူ ရှေ့မှာပင် လက်နှင့်ကိုင်ရွေ့ သုံးလေးငါးချက်လောက် ဂွင်းတိုက်သလိုလုပ်လိုက် သည့် အခါ ပိုပြီးတင်းပြောင်လာက တရွရွ တဆတ်ဆတ်နှင့် မာန်ဖီနေသော မြွေဟောက်ကြီး တကောင်သွယ် လှုပ်ရှားရမ်းခါလာ၏။

'' လူ...လူ..လူဝင်လာလိမ့်မယ်'

'' ကျွန်တော် သော့ခတ်ထားပါတယ်၊ လော့ဂ်ချမထားလဲ မမဖြူ မခေါ်ရင် ဘယ်သူဝင်လာ ရဲမှာလဲ''

အောင်ဘညို(၁)၏ စကားက အမှန်တရားဖြစ်ပါသည်။ မမဖြူ အခန်းထဲကို လူတိုင်းဝင်လို့ ရ သည် မဟုတ်ပါ။ အောင်ဘညို နှင့် ဦးမြင့်ဆွေသာ တံခါးမရှိ ဓါးမရှိဝင်ခွင့် ရသူတွေ ဖြစ် သည်။ ဒီနေ့ ဦးမြင့် ဆွေက နေလို့သိပ်မကောင်းဟု ဆိုကာရုံး မလာပေ။ ဘာတတ်နိုင်သေးလဲဟု ဝင့် ကြွားစွာပြုံးရင်း လက်မောင်းနှစ်ဖက် က နေမ ထူလိုက်သည်အခါ မမဖြူ ကြောင်ငေးငေး လေး ပါလာသည်။

'' ဘာလို့ ဒီလို ဆိုးရတာလဲ မောင်လေးရယ်''

'' မမ ကိုချစ်လို့ ပေါ့ မမ ရယ်''

အရည်လည်သော မျက်လုံးကြီးတွေနှင့် ရီဝေစွာ စိုက်ကြည့်ရင်း မမဖြူ အောင်ဘညို(၁) ဆွဲ ရာနောက်သို့ စိတ်ညို့ခံထားရသူပမာ လိုက်ပါလာ၏။သွားရင်းနှင့် မာန် ဖီနေသည့် ဖွားဘက် တော်က မမဖြူ၏ တင်ပါးနှင့် ပေါင်တံတွေကို တိုးတိုက်မိသည့် အခါမျိုးဆိုရင် နှုတ်ခမ်းလေး ဟ စိဟစိနှင့် တခုခု ပြောချင်သလိုရှိသည်။စားပွဲဘေး နေရာလွတ် ရောက် သည့် အခါ အောင် ဘညို(၁) ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး စကပ်အောက်ကို လက်သွင်း၍ အတွင်းခံဘောင်း ဘီ လေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ချွတ်ရင်းအောက်နားကို ရောက်သည့် အခါ ဒီတိုင်းဆက် ရပ် နေသောကြောင့်

'' ခြေထောက်ကြွလေ မမ ရဲ့''

ဒေါက်မြင့်ဖိနပ် အနက်ရောင်လေး စီးထားသည့် ခြေထောက်တဖက်ကိုကြွပေးသော်လည်း သက်ပြင်းချသံခပ်သဲ့သဲ့ တခုတော့ကြားလိုက်ရသည်။

'' စကပ်လဲ ချွတ်လိုက်မယ်နော်''

'' အင်...ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း''

မမဖြူဝတ်ထားသည့် စကပ်က ဇစ်တွေ ချိတ်တွေ မပါသည့် သားရေကြိုးနှင့် စကပ်မျိုးဆိုတော့ ဝတ်ရချွတ်ရလွယ်ပါသည်။ ဒါကိုတောင် အပျိုကြီးက ဇီဇာကြောင်နေချင်သေး သည်။ အငြင်း အခုန် လုပ်ပြီးအချိန်ဖြုန်းမနေချင်တော့တာကြောင့် အပေါ်ကိုပဲ ခါးအထိ ခပ်မြန်မြန်လှန်တင် လိုက်သည်။ မောက်တင်းနေသည့် မမဖြူ၏ ညီမလေး က အရည်တရွှဲရွှဲနှင့် ဘွားကနဲပေါ် လာသည်။

'' အို''

မမဖြူ ဖက်က အဆင်သင့်ဖြစ်သွားသည်နှင့် အောင်ဘညို(၁)လည်း မတ်တပ်ပြန်ထပြီး အောက် ပိုင်းက အဝတ်တွေကို အမြန်ဆုံးခွာချမိတော့သည်။ မမဖြူကတော့နံရံကို မှီရပ် ရင်း အောင်ဘညို(၁)၏ မျက်နှာကိုသာ မမှိတ်မသုံ စိုက်ကြည့်နေ၏။ ဘောင်းဘီရှည်နှင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အလုံးလိုက်ကို ခြေနှင့် ခတ်ကာဖယ်ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် တွင်အောင်ဘညို(၁) လည်း အသင့်ဖြစ်သွားပေပြီ။ ရှေ့တည့်တည့်မှာ ဝင်ရပ်လိုက်သော အောင်ဘညို (၁)ကို မမဖြူ ကြောင်ကြောင်လေး ငေးနေစဉ် သူမ၏ ခြေတံတဖက်ကို ဆွဲမလိုက်သည့် အတွက်ယိုင်လဲ ကျ မ သွားရန် အောင်ဘညို(၁)၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အလောတကြီး မှီတွယ်လိုက်ရ၏။

'' အမေ့ ..''

မလိုက်သည့် ပေါင်တံအောက်သို့ ဒူးကိုညွှတ်ကွေးကာ ဝင်လိုက်ပြီးနောက် အောင်ဘညို (၁)၏ ဖွားဖက်တော်က ထူပြည့်ပြည့်နှုတ်ခမ်းသားကြီးများကြားတွင် လျောတိုက်ရွေ့လျား သွားပြီး နောက် နေရာမှန်ကို သွားထောက်မိသည့် အချိန်တွင်ဆတ်ကနဲ ပင့်တင်လိုက်သည်။ အရည် တွေနှင့် စိုအိနေသည့် အပေါက်ထဲကို ညီတော်မောင်က ထိထိမိမိ တိုးဝင်သွားတော့ သည်။

'' အား...မောင်လေးရယ်...''

........................................

ဒီတခေါက်ရော ဘာဖြစ်ဦးမှာလဲဟု တွေးရင်းအောင်ဘညို(၂) ခပ်သုတ်သုတ်လေး လျောက် လာခဲ့၏။ မှတ်တိုင်ရောက်တော့ နာရီ ကိုကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချ လိုက် မိသည်။ သဲသဲ ဒီနေ့ ကျောင်းက နေ့ တဝက်ပြန်လာမည်။ သွားဖို့ လန့် နေတာကြောင့် ဟိုလှည့်ဒီလှည့် လုပ်ရင်း အချိန် လင့်သွားသည်။ ဟို စာရေးဆရာ  ကောင် ကလည်း အားကိုးလို့ ရမှာမဟုတ် မှန်းသိ နေသည်။ ခုနေချက်ချင်း ကားရရင်တော့ သဲသဲ မရောက်မှီ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်တော့ စောပြီး ချိန်းသည့်နေရာ ကို ရောက်နိုင်သည်။

မှတ်တိုင် ရှေ့ကို ဘတ်စ်ကားကြီး တစီး ထိုးရပ်လိုက်သည့် အခါ အောင်ဘညို(၂) မြန်မြန်လေး ပြေးတက်လိုက်မိ၏။

'' အထဲကို တိုးမယ် အကိုရေ၊ထမင်းစားချိန် ဆိုတော့ ကားကြောပြတ်နေတယ်၊ ကူညီ ကြပါ၊ ကူညီကြပါ''

ဘတ်စ်ကားပေါ်ရောက်ရင် စပယ်ယာ၏ အမိန့် ကို နာခံရမြဲ ထုံးစံအတိုင်း အောင်ဘညို(၂) အ လယ်လမ်း အတိုင်းတရွေ့ရွေ့တိုးဝင်လာခဲ့မိ၏။စပယ်ယာ၏ မြင်ကွင်း ကနေ လွတ်လောက် ပြီ ဟု ထင်သောနေရာရောက်မှ အပေါ်တန်းကို ကိုင်ပြီးရပ်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ကားခ ယူဖို့ ရောက်လာသည့် စပယ်ယာက

'' တိုးလိုက်ပါဦး ချစ်ကိုကြီးရာ၊ ဟိုဖက်မှာ ချောင်ပါသေးတယ် ..ဟဲဟဲ''

ပြောလည်းပြော ပုခုံးကိုကိုင်ပြီး အတင်းထိုးထည့်သောကြောင့် အောင်ဘညို(၂) နောက်ထက် ခြေတလှမ်း ထပ်တိုးလိုက်ရပြန်သည်။ ကိုယ်ပိုက်ဆံရဖို့ တခုသာ ကြည့်ပြီး ခရီး သည် သက် တောင့် သက်သာရှိဖို့ စပယ်ယာတွေ ဘယ်တော့မှသိတတ်မည် နည်းဟု စိတ်မသက် မသာ တွေးမိ၏။ ခုနနေရာဆိုရင် ချောင်ချောင်ချိ ချိ ရပ်နိုင်သောလည်း စပယ်ယာက သုံးယောက် တန်း အလည်ကိုပို့ လိုက်သောကြောင့် မိန်းမ ၀၀ကြီးတယောက်နှင့် အဖိုးကြီးတ ယောက် ကြားမှာ အောင်ဘညို(၂) ညပ်သွားသည်။မိန်းမကြီး၏ တင်ပါးက နောက်ကနေဖိထားသလို အဖိုးကြီးဆီက ပရုပ်ဆီနံ့လိုလို ဆေးနံ့ တမျိုးနှင့် ချွေးနံ့ကလည်း နှာဝကို အတင်းတိုးဝင် လာ သည်။ ကားထွက်လိုက်လို့ လေဝင်လာတော့မှ နည်းနည်းသက်သာသွားသည်။ဒါတောင်မှ အ ဖိုး ကြီးက ကားလှုပ်တိုင်းယိမ်းခါ နေရာ ခေါင်းချင်းမ ဆောင့် မိအောင် မနည်းရှောင်နေရသည်။

'' ဟင် ..အဘ...နေမကောင်း ဘူးလား၊ လာလာ ...ဒီမှာ ထိုင်''

ရှေ့တည့်တည့်တည့် ထိုင်ခုံက မိန်းကလေး တယောက် အသံကိုကြားလိုက်တော့မှ အဖိုးကြီး နေ မကောင်းဟု သိလိုက်သည်။ အဖိုးကြီး ကိုယ်က အပူငွေ့ကိုလည်း ခုမှခံစားမိလိုက်၏။ အ ဖိုးကြီးကိုနေရာဖယ်ပေးသည့် မိန်းကလေးက သားသားနားနား လှတပတပ လေးဖြစ်သည်။ အသက်အရွယ်က သဲသဲထက်ကြီးနိုင်ပြီး အောင်ဘညို (၂) ထက်တော့ သုံးလေးနှစ် ငယ်မည့် ပုံရှိ၏။ ရုပ်ရည်လိုပင် စိတ်ထားလဲကောင်းရှာ သည် ဟုစိတ်ထဲက ချီးမွမ်းနေစဉ်မှာ ပင် အောင် ဘညို(၂)၏ ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းက အိစက် သော အထိအတွေ့ တခုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ အဖိုး ကြီးနှင့် နေရာလဲလိုက်သည့် အတွက် သူမ က အောင်ဘညို(၂)၏ ရှေ့ကိုရောက်လာသည်။

ခပ်ပိန်ပိန် အဖိုးအို နှင့်တုန်းက မသိသာသော်လည်း သူမ ကျတော့ တင်ပါးပိုပြီးဖွံ့ ဖြိုးသည့် အ တွက် ကိုယ်ခနာ ချင်းပိုပြီး ပူးကပ်သွားသည်။ ခုန အဖိုးကြီးနှင့်ကွဲပြားသောအထိအတွေ့ နှင့် သင်းမြသော ရနံ့ ကလေးကို ရနေသော်ငြား အောင်ဘညို(၂) ၏ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ ထူး ထူးခြားခြား မခံစားရပါ။ ကလေးမ အနေ ခက်မှာ စိုးသည်နှင့် ကိုယ်ကို ပိုပြီးတောင်ကျုံ့ထား မိသည်။ သူ့ ဖက်က မည်မျ ဆင်ခြင်နေသည် ဖြစ်စေ ကားပေါ်ကို နောက်ထပ် လူတွေ ထပ် တက်လာသည့်အခါ လူချင်း တထပ်ထဲနီးပါးကပ်သွားသည်။ ကားစွင့်သောတင်ပါးတွေက အောင် ဘညို(၂)၏ ပေါင်ကြားနှင့် တည့်တည့်ဖြစ်သွား၏။

'' ရှေ့ကားပျက်သွားလို့ ပါ၊ ခရီးသွားချင်း ကူညီလိုက်ကြပါ''

စပယ်ယာ၏ အော်သံနှင့် အတူ အောင်ဘညို(၂) လည်း ကြိုးစားပြီး အတွင်းကိုတိုးရင်း ကောင် မလေးနှင့် လွတ်အောင်လုပ်မိသည်။ ခနသာ လွတ်၏။ ရှေ့တန်းက လူတွေကို စပယ်ဟာက တိုး ခိုင်းပြန်သည့် အခါ ကောင်မလေးက ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာပြန်သည်။ဘယ်လိုမှ ရှောင်မ လွတ်နိုင်သည့် အနေအထားကနေ အောင်ဘညို(၂)လည်း ခွာ ၍မရနိုင်တော့။ တဖက်က မိန်းကလေးကိုလည်း အလွန်အားနာမိသည်။ ကားကြီးက တလှုပ်လှုပ်တအိအိ ဖြစ်သွားတိုင်း ခန္ဓာ ကိုယ်နှစ်ခုက ထိထိမိမိကြီးကို ပွတ်တိုက်မိကြသည်။ ကောင်မလေး ခမျာလည်းရှက် လွန်း လို့ ထင်သည် ခေါင်းကိုငုံ့ပြီးလိုက်လာ၏။ မဖြစ်သင့်တာတွေ မဖြစ်ရအောင် မိမိ ကိုယ် မိမိ ထိန်းချုပ်နိုင်လိမ့်မည်ဟု အောင်ဘညို(၂) ယုံကြည်ပါသည်။စိတ်ကိုလည်း အတတ် နိုင် ဆုံးထိန်းချုပ်ထား၏။

သဲသဲ သာ ကားကိုဒီလို စီးရရင် ဟုတွေးမိသည့် အခါ အနည်းငယ်ထိတ်လန့် မိသည်။ လူတိုင်း သည် သူ့ လို စိတ်ထိန်းချုပ်နိုင်မည့်သူတွေ မဟုတ်ကြပါ။ဒါပေမယ့် သဲသဲ က ဒီလို စောပြန် သည့် ရက်တွေမျိုးကလွဲရင် ကျောင်းကားနှင့် ပဲ အသွားအပြန်လုပ်တတ်သည့် အတွက် စိတ် ဖြေသာရသေးသည်။ လိုင်းကားစီးလာရင်လည်း ကားတွေက ကျောင်းကနေ ဂိတ်စထွက် တာ ဆိုတော့ သဲသဲ ထိုင်လိုက်လာရုံပင်။ လူမသမာ ရန်ကို စိုးရိမ်ရန် မရှိဟုတွေးရင်း ကျေနပ်သွား ရ၏။ လက်ရှိအနေအထားအတိုင်းတွင် သူများတွေ ဘာကြောင့် စိတ်ဖေါက်ပြန်ကြသည်။ ထောက် လှမ်းရေး လုပ်ကြသည် ဆိုတာကို အောင်ဘညို(၂) အနည်းငယ်လည်း ကိုယ် ချင်း စာ မိသွား၏။မိန်းမသားတို့ ၏ ကိုယ်ခန္ဓာမှ အဖွံ့ဖြိုးဆုံး အစိတ်အပိုင်းကို စိတ်ရှိလက်ရှိထိတွေ့ နေရခြင်းတွင် တော်ရုံလူ စိတ်ထိန်းနိုင်ရန် မလွယ်ပါ။ အောင်   ဘညို (၂) ကတော့ ဒီအပေါ်မှာ သာယာတပ်မက် စိတ်မဆိုထားနှင့် ကောင်မလေး၏ ခပ်ကောက်ကောက် ဆံပင်တွေ ရင်ဘတ် ကို လာထိပြီး ယားကျိကျိခံစားရတာကိုပင် စိတ်မရှည်နိုင် ဖြစ်နေသည်။

အောင်ဘညို(၂) လိုလူနှင့် လာတိုးခြင်းသည် ကလေးမ ကံကောင်းခြင်းဖြစ်၏။ရုပ်ရည်ရှိသလို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လည်းဖွံ့ ဖြိုးသော ကောင်မလေး၏ အတွေ့ အထိကို လူတိုင်း တောင့်ခံ နိုင် မည် မဟုတ်ပေ။ ဒီကလေးမက မက်မောချင်စရာ ဆိုတာကိုတော့ အောင်ဘညို(၂) လည်း ယောက်ျားသားတယောက် အနေနှင့် လက်ခံ အသိအမှတ်ပြုပါသည်။အသားအရည်က ဖြူစင် နုဖွေးနေပြီး လက်မောင်းပေါ်က ရွှေရောင်အမွှေးနုနုလေးတွေက လေနှင့် မှုတ်ကြည့်ချင်စရာ ကောင်း လှသည်။အနက်ရောင်အင်္ကျ ီကြပ်ကြပ်ကလေးက ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းအလှကို လှစ်ဟ ပြနေသလို ပျော့ပြောင်းပြီးတင်းကြပ်နေသည့် စကပ်ကြောင့် တင်ပါး၏ဖွံ့ ဖြိုးမှု က ပကတိ အ တိုင်းပမာပင်။ ကားလှုပ်လိုက်တိုင်း အောင်ဘညို (၂)ကို ပွတ်တိုက်သွားသည့် အထိအတွေ့ က လည်း မိန်းမောဖွယ် အတိပင်။ ကလေးမ အိမ်ထောင်ရှင် ဟုတ်ပုံမရသော်လည်း ဧကန်မလွဲ ရည်းစားရှိရမည်ဟုလည်း တွေးမိပြန်၏။ဒီလို ချစ်စရာမိန်းကလေးသာ ချစ်သူရည်းစား မရှိဘူး ဆိုပါလျင် ကမ္ဘာ ပေါ်က ယောက်ျားတွေသည် အလွန်နုံအ မိုက်မဲကြသူတွေပဲ ဖြစ်ကြလိမ့်မည်။

တွေးနေရင်း နှင့် အောင်ဘညို(၂) ရင်တွေပူလာသည်။ ရနေသည့် အတွေ့အထိက နူးညံ့ အိ စက် လွန်း၏။ မွှေးပျံ့သည့် ကိုယ်သင်းရနံ့ ကလည်း သွေးတွေ ကို ဆူပွက်စေသည်။ ရင် အေး စရာအနံ့က ဘာကြောင့် ရင်ကို ဆူလောင်စေသနည်းဟု စဉ်းစားဖို့ သတိမရတော့ပါ။ ကိုယ့် ကိုယ်ကို မသိလိုက်ခင် မှာပင် ကောင်မလေး၏ တင်ပါးကို နောက်ကနေ အတင်းဖိပွတ် နေမိ တော့သည်။ လက်ကလေးတွေတုန်လာတာ၊ ပုခုံးကလေး တဆတ်ဆတ်လှုပ်လာတာကို မြင် ရသည့် အခါ ရင်ထဲကစိတ်ရိုင်းကို ချွန်းအုပ်နိုင်သည့် အသိမရှိတော့။ ပေါင်ကြားထဲက ညီတော်မောင်ကလည်း အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကွဲထွက်တော့မတတ် ထောင် တက်လာလေပြီ။ ဘယ်အချိန်ကထဲက စပြီးခေါင်းထောင်လာခဲ့သည် ဆိုတာကိုတောင် အောင် ဘညို(၂) မသိတော့ပါ။

'' ဟင်း''

သက်ပြင်းချသံလေး နှင့် အတူ ဘေးတိုက်ရွှေ့ရန်  ကြိုးစားလာချိန်ကျမှ ခေါင်းထဲကို အသိတ ခုလက်ကနဲဝင်လာသည်။ အတင်းထိန်းချုပ်ထားသည့်ကြားက လူ တကိုယ်လုံး ကတုန် ကရီ ဖြစ်နေပြီး ရင်ထဲမှာလည်း ပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ် ဗြောင်းဆန်လှုပ်ရှားနေ၏။

'' မဖြစ်ဘူး၊ မဖြစ်ဘူး''

စိတ်ထဲကနေ အတင်းရေရွတ်ရင်း အောင်ဘညို (၂)လည်းတိန်းဖယ်ဖို့ကြိုးစားသည်။ ဒါပေမယ့် တိုင်ဆိုင်စွာပင် အောင်ဘညို(၂)က လှုပ်လိုက် ကောင်မလေးကရွှေ့လိုက်နှင့် ပြိုင်တူလှုပ်ရှား မိနေသည့် အတွက် နှစ်ယောက် အထပ်လိုက်ကြီး ဖြစ်နေတာကနေ လွတ်မြောက်မသွားပါ။တိုး ရင်း လှုပ်ရင်း နှင့် တင်ပါးအိအိကို ထိုးလိုက် ထောက်လိုက် ဖြစ်ပြီး တချက်တချက်တွင် စိတ် လွတ် သွားကာနောက်ကနေ ကပ်ဆောင့်မိတာမျိုးအထိဖြစ်လာသည်။ တစွန်းတ စမြင်နေ ရသည့် ကောင်မလေး၏ မျက်နှာမှာလည်း အနီရောင်ရင့်ရင့် လွှမ်းနေ၏။

ထိုအချိန်ကျမှ ဘေးမှာလွယ်ထားသည့် အိတ်ကို သွားသတိရ၏။ စာရေးဆရာ ကောင်အတွက် ကွန်ပျူတာဝယ်တုန်းက ပါလာသည့် အိတ်ဖြစ်သည်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်မွှန်နေ၍ အိတ်လွယ် ထားတာကို တောင် မေ့နေသည်။တတ်နိုင်သမျ ဖင်ကိုကောက်ပြီး ကောင်မလေး နှင့် သူ ကြား မှာ အိတ်ကို အတင်းထိုးသွင်းသည့် အခါ ဘာထင်သွားသည်မသိ နောက်ကို အလန့် တကြား လှည့်ကြည့်သည်။

'' ဆော ...ဆော..ရီးနော် ...ဟို ..ဟို..ဒင်း...အိတ်..အိတ်''

သူမ၏ တင်ပါးနားကို မသိမသာလေး စောင်းကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သဘောပေါက်သွား ပုံရ သည့် ကောင်မလေးကလည်း ထိုင်ခုံ နောက်မှီကို လက်ကိုင်အားပြုပြီး အိတ်ဝင် နိုင်အောင် ကော့ပေး၏။ အောင်ဘညို(၂)က ကုန်း၊ ကောင်မလေးက ကော့ပြီးကြိုးစားလိုက်သည့် အခါ နှစ်ယောက်ကြားကို အိတ်တလုံးရောက်သွား၏။ လတ်တလောပြသနာ ပြေလည် သွား သော် လည်း အောင်ဘညို(၂) က ဖင်အနည်းငယ်ကောက်ထားရသလို ကောင်မလေးလည်း နည်း နည်း ကော့ထားရ၏။ သူတို့နှစ်ယောက် အတွက်ပြေလည်သွားပေမယ့် အောက်ကညီ တော် မောင်ကတော့ ရှေ့မှာ တခုခုလာကွယ်ခြင်းကို လုံး၀ လက်မခံနိုင်ဘဲ အခုန ထက်ကိုပြီး ထကြွ သောင်းကျန်းလာ၏။ ကွဲထွက်တော့မတတ်တင်းလာသည့် အခါ အောင်ဘညို(၂) မှာ နာ ကျဉ်ခြင်း ဝေဒနာကိုပါ ပြင်းထန်စွာ ခံစားရရှာသည်။

ဟိုတခါ အဝေးပြေးကားပေါ်မှာ ဖြစ်ခဲ့သည့် အဖြစ်ကို ပြန်သတိရမိသည့် အခါ အောင်ဘညို(၂) နဖူးက ချွေးတွေတောင်ကျလာသည်။ အပေါ်က လက်ကိုင်တန်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်း ဆင်းရမည့် မှတ်တိုင် မြန်မြန်ရောက်ပါစေဟု ဆုတောင်းနေမိသည်။ဒီကို ဆုတောင်းနေမိ သော် လည်း မိမိ၏ ကိုယ်ခနာ ကိုတော့ အောင်ဘညို (၂) အလုံးစုံ မထိန်းချုပ်နိုင်ပါ။ စိတ်လွတ် သွား တာနှင့် အိတ် တထပ်ခြားနေတာကိုတောင် နောက်ကနေ ကျိတ်ဆောင့် မိသည့် အခါ ကောင် မ လေးရှေ့ကို စိုက်စိုက်ကျသွား၏။ ခုံကိုကိုင်ထိန်းထားသည့် သူမ၏ လက်ကလေးတွေလည်း သွေးမရှိတော့ဘဲဖြူလျော်လာကြသည်။ ဒီတိုင်း ဆက်လိုက်သွားလို့ မဖြစ်တော့ဟု ဆုံးဖြတ် လိုက် မိသည်နှင့်

'' မှတ်တိုင်ပါတယ်''

ဘယ်မှတ်တိုင်မှန်းတောင် အောင်ဘညို (၂) မသိပါ။ မြို့ထဲရောက်ပြီဆိုတာလောက်ပဲ သိ သည်။ မကြာခင် လူချောင်သွားလိမ့်မည်ဟု သိနေသော်လည်း ဒီကား ပေါ်မှာ ဆက်မနေ ချင် တော့။ နောက်က ကပ်ထွက်လာသည့် အော်သံကြောင့် ကောင်မလေး လှည့်ကြည့်သည်။ ခုန လောက် မျက်နှာ နီမနေတော့သော်လည်း သူမ၏ အကြည့်က တမျိုးလို့ထင်မိသည်။ ဒါပေမယ့် အကြည့်ကို သရုပ်ခွဲမနေနိုင်အားတော့ပါ။ ညီတော်မောင် ရှေ့က နေအိတ်ကို ဖိကာပြီး လူ ကြား ထဲကို အားကုန်တိုးကာ အပေါက်ဝဆီ ထွက်လာခဲ့မိ၏။

'' ဘာလို့ စွတ်တိုးတာလဲ''

'' ခြေထောက်ကို နင်းပြီ...အား''

'' ဖြေးဖြေး...ဖြေးဖြေး ...လုပ်ပါဟဲ့''

အသံတွေ ဆူဆူညံညံ ထွက်လာပေမယ့် အောင်ဘညို(၂) ဥပေက္ခာ ပြုထားလိုက်ပါသည်။ ဒီ ကိစ္စ က ကားပေါ်မှာ မိန်းကလေး တယောက်ကိုနောက်ကနေ ထောက် လှမ်းရေးလုပ်တာ လောက် မဆိုးဟုလည်း ထင်မိ၏။ ပလက်ဖေါင်းပေါ်ကို ရောက်သည့်တိုင်အောင် အတင်းတိုး လာရသည့် အရှိန်ကြောင့် ကိုယ်လုံးက ယိုင်ထိုးယိုင်ထိုး ဖြစ်နေသေး၏။ ကားထွက်သွားသည့် အခါ သူ့ကိုလှမ်းငေးနေသည့် ကောင်မလေးကို ပြတင်းပေါက်ကနေ ရိပ်ကနဲမြင် လိုက်ရ၏။ စိတ်ထဲကနေပဲ ခွင့်လွှတ်ပါဟုကျိတ်ပြီးတောင်းပန်လိုက်မိပါသည်။

.................................

မြေပြင်မှာ အခြေခိုင်ခိုင်ရပ်မိသည့် အခါ အသက်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းလိုက်ပြီးနောက် ပတ်ဝန်းကျင် ကို လေ့လာလိုက်သည်။ သဲသဲနှင့် ချိန်းထားသည့်မှတ်တိုင်ရောက်ရန် သုံးလေး မှတ်တိုင် လောက် လိုသေးသည်။ ရှေ့က ဖြတ်သွားသည့် ကားတွေကို လိုက်ကြည့်ရင်းမှ အချိန်အနည်း ငယ်ကျန်သေးသည်ဟု ထင်မိတာကြောင့် လမ်းပဲလျောက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သဲသဲ နှင့် မတွေ့ခင်အငယ်ကောင် အညွှန့်ကျိုးဖို့ လို သည်။ အခုတောင်မှ ဝရုန်းသုန်းကား ရုန်းကန် နေ ၍အပေါ်ကနေ အိတ်နှင့်ကွယ်ထားရသည်။

သူများတွေ အမြင်မှာသိပ်ပြီးရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် မဖြစ်အောင် အိတ်ကို စလွယ်သိုင်းလိုက်ပြီး ကိုယ်ရှေ့က ကာလိုက်သည်။ ဒါတောင်မှ အထဲကကောင်က ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း အိတ် ကို တ ဒုတ်ဒုတ်နှင့် ဝင်တိုး၏။ နဂိုထဲက နာသလိုလို ခံစားနေရသည့် ကြားထဲမှာခု လိုမျိုးတိုက်မိ သည့်အခါ အောင့်အောင့်သွား၏။ ဟိုတခါ ဆီးမသွားနိုင်ဘဲ ဒုကရောက်ခဲ့ရသည် ကိုပြန်တွေး မိသည့် အခါ ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားပြီး ရှေ့ကိုခြေဆက် မလှမ်းဝံ့တော့ဘဲ လမ်းဘေးမှာ ခန ရပ်ကာ အကြံထုတ် မိ၏။ ဒီတိုင်းလဲ ဆက်ရပ်နေလို့လည်းမဖြစ်နိုင်၊ သဲသဲ ဆီသွားရန်ကလည်း ရှိသေးသည်။

လမ်းပေါ်မှာ အပူပင်မဲ့စွာ သွားလာနေကြသူတွေကို အောင်ဘညို(၂) မနာလိုခြင်းကြီး စွာ ဖြင့် လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သူတို့ တွေမှာလည်း လူတိုင်းတော့ပျော်ရွှင်စွာသွားလာ နေ ကြ သည် မဟုတ်နိုင်ပါ။ ကိုယ့်အကြောင်းနှင့် ကိုယ် သွားနေကြခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အောင် ဘညို (၂) ကဲ့သို့ ကျော်မကောင်းကြားမ  ကောင်း လူသိမခံဝံ့ သည့် ရှက်စရာ အခြေ အနေ မျိုး ရောက် နေသူတွေ တယောက်မှ ပါမည် မထင်ပါ။

'' တောက်....ငါ့ နှယ်ကွာ''

မကျေမနပ်ရေရွတ်လိုက်ပြီး ရှေ့ဆက်သွားဖို့ ပြင်ရသည်။ ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း မာချင်တိုင်း မာ ပြီးဖောင်းကြွတက်နေသည့် အတံကြီးက ရှေ့မှာကွယ်ထားသည့်အိတ်ကို ဝင်တိုးမိသည့် အခါ အလွန်ခံရဆိုး၏။ အိတ်မကွယ်၍ လည်း မရပါ။ ဖယ်လိုက်သည်နှင့် အလယ်မှာဖေါင်း ကားနေ သည့် နေရာကြီးက လူတိုင်းအာ ရုံစိတ်ချင်စရာ ဖြစ်လာလိမ့်မည်။ ဝေဒနာကို အံတင်းကာ ကျိတ်ခံရင်း အောင်ဘညို(၂) တလှမ်းချင်းရှေ့ဆက် တိုးလာခဲ့၏။

'' ယောက်ျားကြီးဖြစ်ပြီးတော့ တုံ့ နှေး တုံ့ နှေးနဲ့”

ဖြတ်ကျော်တက်သွားသည့် မိန်းမ တယောက်က မကြားတကြားပြောသွားတာခံလိုက်ရသလို သူမ၏ ဘေးက ချာတိတ်မလေး ထံမှလည်း ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်သံထွက်လာ သည်။ မကျေ နပ် သော်လည်း အောင်ဘညို(၂) ဘာမှ မတတ်နိုင်ပါ။ကိုယ့် အခြေအနေ ကိုယ်ပဲ အသိဆုံး မ ဟုတ်ပါလား။

'' ဟာ''

မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းတခုကြောင့် အောင်ဘညို(၂) နှုတ်က အာမေဋိတ်သံထွက်လာ၏။ ထမိန်စကပ်နှင့် မိန်းမ တယောက်လမ်းဖြတ်ကူးနေသည်။ခြေ  လှမ်းလိုက်တိုင်း ပွင့်ဟ သွား သည့် အကွဲကြားမှ ဖြူဝင်းသောခြေတံကို မြင်နေရ၏။ ထိုအချိန်တွင် ကားတစီးက အရှိန် လျော့မပေးဘဲ အပြင်းဖြတ်မောင်းသွားသည့် အခါ လေအရှိန်ဟပ်ပြီး ထမိန်စကပ်က လုံးလုံး လျားလျား လန်တက်သွား၏။သူမ က အချိန်မှီပြန်ဖုံးဖိလိုက်သော်လည်း ခြေတံတွေဆီ အာ ရုံရောက် နေနှင့် ပြီးသော အောင်ဘညို(၂) အတွက်ကတော့ လုံလောက်ပါသည်။ အတွင်း ခံဖြူဖြူလေးဖုံးထားသည့် ပေါင်ကြားနေရာက ခုံးမောက်နေ၏။ အပေါ်ဖက်နားတွင် အဖြူ ရောင် ပါးပါးကို ဖေါက်ထွင်းပြီး အမည်းရောင်ရိပ်ရိပ်ကလေးကိုပါ မြင်လိုက်ရသည်။အောင် ဘညို (၂) အတွက်တော့ ရင်ဝကို အလုံးကြီးတခု ပစ်ဆောင့်လိုက်သလိုပင်။ ခြေလှမ်းတုံ့ သွားပြီးနောက် အသက်ရှူတောင် မဝချင်တော့။

ထိုမိန်းမ ကို လမ်းဘေးမှာတွန်းလှဲပြီး တက်ခွပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ တဟုန်းဟုန်းထလာသည်။ အဖြူရောင် ဘောင်းဘီလေးကို အတင်းဆွဲချွတ်ပြီး နောက် အစွမ်းကုန်ထောင် နေသည့် သူ့ ဟာကြီးကို အားပါးတရဆောင့်ထိုးသွင်းလိုက်ရင် ဘယ်လောက် ကောင်းလိမ့်မည်နည်း။

'' အင့် ..."

'' ဆောရီး ..နော်''

ငေါင်ကြောင်ကြောင်နှင့် သွားမလိုလို ရပ်မလိုလို ဖြစ်နေသည့် အောင်ဘညို(၂) လူတယောက် နှင့် တိုက်မိသည်။ ပုခုံးမှာ အိကနဲငြိသွားသည့် အတွေ့ အထိက မိန်းမသား တယောက် ဖြစ် ကြောင်း သိသာစေပါသည်။တောင်းပန်လာသူကို လူမှုရေးအရ ပြန်ပြုံးပြရင်း လူတကိုယ် လုံး တုန်သွားသည်။ မြင်လိုက်ရသည့်အသားစိုင်က ပြည့်ဖြိုးလွန်းလှသလို လည်ဟိုက်အင်္ကျ ီ ကြောင့် အပြင်ကို ပြူထွက် နေ၏။ အင်္ကျ ီလည်ပင်းပေါက်ကို ဗြန်းကနဲ ဆွဲခွဲပြီးအားလုံး ကို အပြည့်အ၀ ကြည့်ချင်စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင် တဖွားဖွား ဖြစ်လာသည်။

'' ရ ..ရ..ပါတယ်''

ထိုစကားလေး တခွန်းထွက်လာဖို့ မနည်းကြိုးစားလိုက်ရသည်။ မိန်းမသားဖက်က တောင်းပန် တာ တောင် ရုတ်တရက်ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ရင်သားကိုပဲစားမလို ဝါးမလို စိုက်ကြည့်နေမိ သည့် အောင်ဘညို (၂) ကို အထင်သေးသလိုကြည့်ပြီး ဆက်ထွက်သွားသည့် အခါ သူမ ပေး ခဲ့ သည့် ရမက် တွေကိုမနိုင်မနင်းထိန်းချုပ်ရင်း ကျန်ခဲ့ရသည်။ ငါ့ကို တခြားသူတွေရော ဘယ် လိုကြည့်နေကြမလဲဟု မလုံမလဲစိတ်နှင့် ဘေးဘီကို အကဲခတ်ရင်း မြင်လိုက်ရ သည့်  'အများ သုံး အိမ်သာ' ဆိုသည့်ဆိုင်းဘုတ် တခုက အောင်ဘညို(၂)၏ အာရုံကို ဆွဲယူသွားသည်။ မ ပြေးရုံတမယ် ခြေလှမ်းတွေ နှင့်အနားကို ဘယ်လိုရောက်သွား မှန်းတောင် မသိတော့ပါ။

'' ဘယ် ...ဘယ်လောက်လဲ''

'' တရာ အကိုကြီး''

အိမ်သာရှေ့က ကုလားလေး လက်ထဲကို နှစ်ရာတန်တရွက် ပစ်ထည့်လိုက်ပြီး အထဲကို အ လောသုံးဆယ် ဝင်လာခဲ့မိ၏။

'' အကိုကြီး...ဒီမှာ တရာ''

'' ပြန်ထွက်မှ ယူမယ်ကွာ''

တံခါး ပိတ်ပြီးသည်နှင့် အိတ်ကို နောက်ကိုပစ် ကာ ညီတော်မောင်၏ ရှေ့က အတားအဆီး တွေကို ဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီးသည်နှင့် ဘုရားတလိုက်သည်။သံပိုက်လုံးတချောင်းလို မာနေသည့် အပြင် အရောင်ကလည်း ညိုပုပ်ပုပ် ဖြစ်နေသည်ဟု ထင်မိ၏။လက်နှင့် ဆုပ်လိုက်တော့အောင့် သက်သက်နှင့်အနည်းငယ် နာကျင်သည်။ အားကိုလျော့လိုက်ပြီး ဖွဖွရွရွလေး ဆုပ်ကာ လက် ကို ငြင်ငြင်သာသာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးရင်း စာအုပ်ထဲမှာဖတ်ဖူးသည့် ဆေးစား လွန် သွားသည့် ဘုရင်ကြီးအကြောင်းကို သတိရမိသည်။ ညီတော်မောင်က အစွမ်းကုန်မတ် ထောင် ပြီး သတိလစ်သွားသည့်ဘုရင်ကြီးကို ဉာဏ်ကောင်းသည့် မောင်းမ ငယ်တယောက်က အပေါ် မှ နေ တက်လုပ်ပေးပြီး အသက်ကယ်ခဲ့၏။ အောင်ဘညို(၂) ကတော့ ရှင်ဘုရင် မဟုတ်သည့် အတွက် ကိုယ့်အားပဲ ကိုယ်ကိုးရတော့သည်။  နောက်ပြီးတော့ သူက ဆေးစားလွန်တာ မ ဟုတ်။ တွေးကြည့်ရင် အတတ်ဆန်းပြီး သုံး ကိုယ် ခွဲခဲ့ခြင်းက တရားခံဖြစ်နိုင်သည်။ အရင်က ဒီလို မဟုတ်ပါ။

ဂွင်းတိုက်ရင်း အရှိန်ရလာသည့် အခါနာကျဉ်ခြင်း ပျောက်သွားသော်လည်း ထုံထုံကြီးဖြစ် နေ သည်။ တင်းမာမှုက လျော့ကျ မသွားသည့် အပြင် အရည်ကလည်းတော်တော်နှင့် ထွက်မ လာ။ စိတ်မရှည်တော့တာ နှင့် အားကုန်သုံးကာ ထုပစ်လိုက်သော်လည်း ပြီးဆုံးဖို့ အရိပ်အ ယောင်တောင် မပြပေ။ လက် ညောင်းလာပြီး နောက်တဖက်ပြောင်းလိုက်ရတာပဲ  အဖတ် တင်သည်။ ဒီတိုင်း ဆက်သွားလို့ မဖြစ်တော့ ဟု တွေးမိသည်နှင့် လမ်းမှာတွေ့ခဲ့သည့် မိန်းမ၏ ခြေတံဖွေးဖွေးနှင့် ဖေါင်းမို့ သောပေါင်ကြား၊ ဝင်တိုက်သွားသည့် မိန်းမ၏ ရင်သားတွေ၊  အားလုံးကို စိတ်ထဲမှာပြန်မြင်ယောင်ပြီး အဆက်မပြတ်ထုမိသည်။

'' ဗျို့...အထဲက လူ ..မြန်မြန် လုပ်ပါဗျို့''

အရေးထဲ တံခါးကို တဝုန်းဝုန်းထုပြီးလာအော် နေသူကရှိသေးသည်။

'' ခ..ခန..ခန..လေးပါ၊ ပြီး ...ပြီးတော့ မယ်''

ပြန်ဖြေလိုက်သည့် ကိုယ့်အသံ ဘယ်လိုဖြစ်နေနိုင်သည် ဆိုတာကိုတောင် အောင်ဘညို(၂) သတိမပြုနိုင်တော့ပါ။ တင်းမာမှုတွေ လျော့ကျသွားရေးကိုသာ အာရုံစိုက်ပြီးကြိုးပမ်းနေမိ၏။ သဲသဲ ကို ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ နှိုက်ခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးသည်။ ရုံးက ကောင်လေးတွေ ပြောသည့် မမဖြူ၏ ငါးပူတင်းကြီးဆိုတာကိုလည်း စိတ်ထဲမှာ မှန်းဆ မြင်ယောင်ကြည့်ပြီး လုပ်မိ၏။

'' ဟား..အ..အ''

အချောင်းထဲက အနည်းငယ်ပူပြီးကျဉ်လာချိန်တွင် အားစိုက်ပြီး ဆက်တိုက်ထုပစ်လိုက်ရာ အောင်ဘညို(၂) အမျော်ကြီးမျော်နေသည့် ပြီးဆုံးခြင်းကိုရောက်သွား ပြီး အရည် တွေ တဗျစ် ဗျစ် နှင့် ပန်းထွက်လာလေတော့၏။ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီးသည်နှင့် ညီတော်မောင် လည်း ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတော့၏။ စိတ်လက် ပေါ့ပါးစွာနှင့် အပြင်ကိုရောက်ချိန်တွင် အ စောင့် ကောင်လေးက

'' အကိုကြီးကလဲ ကြာလိုက်တာ''

'' မင်းကို ..နှစ်ဆ ပေးထားတယ်လေကွာ၊ ပြန်မအမ်းနဲ့ တော့''

ပါးစပ်ထဲရှိရာပြောချလိုက်ပြီးနောက် သဲသဲ စောင့်နေမည့် မှတ်တိုင်ဆီကို ခြေကုန်သုတ်ရ တော့သည်။ အိမ်သာထဲမှာ ကြာသွားလို့ နောက်ကျတော့မည်ဆိုတာကို နာရီကြည့်နေစရာ မလိုပါ။ မောကြီးပန်းကြီးနှင့် အောင်ဘညို(၂) ရောက်သွားချိန်တွင် သဲသဲ နှုတ်ခမ်းက တော် တော်စူနေပြီ ဖြစ်သည်။

'' ဆော..ဆော ..ရီး..ပဲ ..သဲ...ကိုယ် ..ကိုယ် ..လမ်းမှာ''

'' ကိုကြီး ...ကိုယ့်ကိုယ်ကို လဲပြန်ကြည့်ပါဦး''

'' ဘာ ...ဘာ ..ဖြစ်လို့လဲ”

'' တကိုယ်လုံးလဲ ချွေးတွေနဲ့၊ လူကလည်း ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်၊ ခွေးလိုက်ကိုက်လို့ ပြေးလာတာ ကျနေတာပဲ''

'' ကိုယ် ..အလုပ်တွေ ရှုပ်၊ ..ရှုပ်နေတာ....သဲရောက်တာကြာပြီထင်တယ်...လာ..လေ .. သွားမယ်''

အောင်ဘညို(၂) က လက်ကိုလှမ်းဆွဲ လိုက်ချိန်တွင် သဲသဲ အလန့် တကြားထပြောပြန်သည်။

'' ဟင် ..ကိုကြီး ..လက်က ဘာတွေလဲ၊ ချော်ကျိကျိ နဲ့ နှပ်တွေလား''

စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ခေါင်းကို ကုပ်မိတော့မလိုဖြစ်ပြီးမှ ဆံပင်တွေ ပေကုန်မှာစိုး ၍ ကမန်း ကတန်းပြန်ရုပ်လိုက်ရသည်။

'' သဲ ...ဟိုဒင်း ...တစ်သျူး ပါလားဟင်''

...............................................

မမဖြူကို ဒီလိုစားလို့ ရနိုင်မှန်း စောစောစီးစီးက သိခဲ့သော် ကောင်းလေစွဟု အောင်ဘညို(၁) မချင့်မရဲတွေးနေမိသည်။ မမဖြူ သူ့ကိုကျနေမှန်းကိုအရင်က လုံး၀ မသိ ခဲ့ပါ။ မောင်လေး .မောင်လေး .နှင့် အရေးပေးခဲ့သည်ကို ခိုင်းကောင်းဖို့ နှုတ်ချိုသည်ဟု ထင်မှတ်မှားခဲ့ မိ၏။ အ ခုတော့ အချိန်တွေ နှမျောစရာ ကောင်းခဲ့သည်။ မမဖြူ၏ ရမ္မက်ထန်မှု ကို အခုမှပဲ လက်တွေ့ သိရတော့၏။ အခုန လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး လုပ်နေစဉ်က မမဖြူ တကြိမ်ပြီးခဲ့တာကို အောင်ဘ ညို(၁) ရိပ်မိသည်။ ခုလည်း နောက်တကြိမ်ပြီးဆုံးခြင်းကို ရောက်နိုင်ဖို့ မမဖြူ တက်ကြွနေ ပြန် ၏။ အောင်ဘညို(၁)လည်းပြီးချင်စိတ် ခနခန ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် လုပ်ခွင့်ရတုန်းလေး ခပ် ကြာ ကြာလုပ် နိုင်ရန် စိတ်ကို တင်းထားခဲ့၏။ မမဖြူ ဒီတခေါက် ထပ်ပြီးသွားရင်တော့အောင် ဘညို(၁) လည်း စိတ်လျော့လိုက်တော့မည်။ ခန နားပြီး နောက်တချီ ထပ်ဆွဲရင် လည်း ဖြစ်နိုင်ပါသေး၏။

အပျိုကြီးက စိတ်ရှိပေမယ့် နည်းနည်းတော့ ဇီဇာကြောင်သည်။ အဝတ်အစားတွေကို အကုန ် ပေး မချွတ်ပါ။ အင်္ကျ ီ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီးနောက်ဘရာစီယာချိတ်ကို ဖြုတ်တော့ လက်မခံ။

'' ဒီတိုင်းပဲ ကိုင် မောင်လေးရာ''

အရှက်၏ အဆုံးစွန်ဆိုသည့် အနေအထားကို ရောက်နေတာတောင်မှ ရသလောက် ကပ်ချင် သေးသည်။

'' ရုံးခန်းထဲမှာ မကောင်းပါဘူး''

မဖြစ်နိုင်သည့် ဆင်ခြေကို အောင်ဘညို(၁) လက်ခံလိုက်ရပါသည်။ အဓိက နေရာကို လုပ်ချင် တိုင်းလုပ်ခွင့် ရနေပြီးတော့မှ ဒီလောက်ကလေးကိုတော့ပြောမနေတော့ပါ။ ရင်သားတွေ ထွက် လာအောင် ဘရာစီယာကို အပေါ်မတင်ပြီး ကိုင်ရတော့၏။ မမဖြူ၏ ရင်သားတွေက ကိုင်လို့ အရမ်းကောင်းပါသည်။ အထိအတွေ့ ကလည်း ချောညက်နေ၏။ စိတ်ပေါက်ပေါက်ရှိတာနှင့် လက် ရာ တွေထင်ကုန်သည် အထိ အားကုန်ညှစ်ပစ်ရာ ဒါကိုကျတော့ စုတ်တသတ်သတ် နှင့် အံကြိတ်ခံသည်။ နို့ သီးခေါင်းကို စိတ်ရှိလက်ရှိ လိမ်ဆွဲပစ်လိုက်သည့် အခါမျိုးဆိုရင် အောင်ဘ ညို(၁) ပုခုံးပေါ် မှောက်ကျလာပြီး ခါးကို အတင်းဖက်ကာ ညည်းလို့ မဆုံးတော့။ တတုံးတခဲ ကိုယ်လုံးကြီးကို အပေါ်ကနေ အားရပါးရ တက်ဆောင့်ပေးချင်ပေမယ့် ကော်ဇောပေါ် မအိပ် ချင်ဟု ဆိုပြန်သည်။

'' လူတကာ ခြေထောက်နဲ့ တက်နင်းနေတာ ..မောင်လေးရယ်၊ မကောင်းပါဘူး''

မနက်တိုင်းဖုန်စုပ်စက်နှင့် စုပ်ကာ သန့်ရှင်းပေးထားရသည့် အိစက်သော ကော်ဇောကြီးကို အောင်ဘညို(၁) မကျေမချမ်းနှင့် ကြည့်မိသည်။ သူ့ကိုဂဂျီ ဂဂျောင်တွေ လုပ်ပေမယ့် မမ ဖြူက ကိုယ့်အတွက်တော့ ကိုယ်ယူတတ်သည်။ အောင်ဘညို(၁) ပေးသည့် ကာမဂုဏ် အ ရသာကို မက်မက်မောမော လက်ခံရယူ၏။ ဖိုမ ဆက်ဆံခြင်းထဲတွင် မမဖြူ နစ်မြုပ်ပျော် ဝင် နေပုံက ကိုယ်လုပ်ချင်သည့် အနေအထားမျိုး မရလို့ စိတ်အနှောက်အယှက် အ နည်းငယ် ဖြစ်ရခြင်းတခုကလွဲရင် တကယ်ပင်ကျေနပ်ဖွယ်ဖြစ်ပါသည်။ အခုလည်း နံရံကို ကျောမှီထိုင် ရင်း ပေါင်တံကြီးနှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန်ဖြဲ ပေးထားသည့် မမဖြူ၏ အမူအရာက အပြာ ကားထဲက မိန်းမတွေထက် မလျော့ပါ။ တခုကွာခြားတာက သူတို့ တွေက  သရုပ်ဆောင်နေကြ ခြင်း ဖြစ်ပြီး မမဖြူကတော့ တကယ် ခံစားနေခြင်းဖြစ်သည်။

'' မောင်လေး ..မောင်လေးရယ်...အာ...အား...ဟင်း...အင့်''

မျက်လုံးတွေ မှိတ်ကျသွားပြီးနောက် ညည်းသံတွေစိပ်လာကာ အောင်ဘညို(၁)၏ ကျောပြင် နှင့် ပုခုံးကို အတင်းကုပ်ခြစ်လာသည့် အတွက် မမဖြူနောက်တခါ ပြီးတော့မည်ဟု ရိပ်စားမိ သည့် အတွက် အရှိန်မြင့်ပြီး ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ အောင်ဘညို(၁) လည်းစိတ်ကို တင်း မထားတော့ဘဲ ဖြေလွှတ်ချပေးလိုက်သည်။ မမဖြူနှင့် မနှေးမနှောင်း ပြီးနိုင်ဖို့ ဆောင့်ချက် တိုင်းမှာ အားကုန်ထည့်တော့ရာ မမဖြူ နောက်မှာ နံရံ ခံမနေလျင် လွင့်ထွက်သွား တော့ မ တတ်ပြင်းထန်သည်။ အမြင့်ဆုံးအခြေအနေကို ရောက်လုလု ဖြစ်နေသည့် မမဖြူကလည်း ဒီလိုကြမ်းသည့် အတွက် အပြစ်ဆိုနိုင်ခြင်းမရှိ ရှာပါ။ အော်သံတွေပို ကျယ်လောင်လာပြီး အောင်ဘညို(၁) ကို  မလွတ်တမ်းသိုင်းဖက်ထား၏။ ပေါင်ခွဆုံ နှစ်ခု ပြင်းထန်စွာ ထိရိုတ် မိသည့် အသံတွေကလည်း အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေ၏။

'' မမ..မမ...အား...မောင်လေး..အု..အု...အ..အား..''

ဘာတွေမှန်း မသိ ပြောဆိုညည်းညူပြီး မမဖြူ ပျော့ခွေကျသွားသည့် အချိန်တွင် အောင်ဘညို (၁) လည်းအံကိုတင်းတင်းကြိတ်ပြီး စက်သေနတ်ပစ်သလို မရပ်မနားဆောင့် မိတော့၏။ အရုပ် ကြိုးပြတ်ဖြစ်နေသော မမဖြူသည် အောင်ဘညို(၁) လက်ထဲတွင် ယိမ်းထိုးခါရမ်းရင်း ညည်း သံပင်မထွက် နိုင်တော့ပါ။ အားပါးတရ စိတ်ရှိတိုင်း ဆောင့်ရင်း အောင်ဘညို (၁)လည်း ပြီးဆုံး ခြင်းဆီ သို့ ရောက်သွားသည်။ ပြီးသွားသော်လည်း ပြန်မထုတ်ဘဲ မမဖြူကို ဖက်ပြီး အမောဖြေ ရ သည်။ မမဖြူကလည်း အောင်ဘညို (၁)ကို တင်းတင်းပြန်ဖက်ထား၏။

'' မမ''

အမောပြေပြီး အသက်ရှူမှန်လာတော့မှ အောင်ဘညို(၁) ခပ်တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်သည်။

'' ဘာလဲ ..မောင်လေး''

အောင်ဘညို(၁) ပုခုံးကို ပေါ်မှောက်နေရာမှ ခေါင်းပင်ပြန်မထောင်ဘဲ နွမ်းလျစွာ ပြန်မေး သည်။

'' ဘယ်မှ မသွားချင်ဘူး၊ ဘာမှလဲ မလုပ်ချင်တော့ဘူး၊ မမ နဲ့ ဒီအတိုင်းပဲ နေချင်တော့တယ်''

'' နေပေါ့''

'' တကယ်နော်''

'' ရှူးတော့ပေါက်မထည့်နဲ့ နော်''

'' အာ ...မမ..ကလဲ၊ နောက်တယ်''

'' မနောက်ပါဘူး၊ ဒီအတိုင်းပဲ နေနိုင်ရင်နေ၊ မနေနိုင်ရင် ဖယ်ပေးတော့''

'' ဘာလို့ မနေနိုင်ရမှာလဲ၊ နေနိုင်တာပေါ့၊ လောင်းမလား''

တွင်းထဲမှာ ဆက်စိမ်ထားပြီး ပြန်မာလာတာနှင့် နောက်တချီဆွဲဖို့ စိတ်ကူးထားသည့် အောင် ဘညို(၁) က ခပ်တင်းတင်းပြန်ပြောလိုက်သည်။

'' ဆိုးပြီ၊ တကယ်ပဲ၊ဖယ်ပါဦး၊မောင်လေးရယ်၊ ဒီတိုင်းကြီး မမ ညောင်းလို့ပါ၊ နော်''

'' မဖယ်ဘူး''

'' ခုနေ တယောက်ယောက် တံခါး လာခေါက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ အချိန်တွေ ရှိပါသေး တယ်ကွာ''

မတတ်သာတော့ဘဲ အောင်ဘညို(၁) နောက်ဆုတ်ပေးလိုက်ရသည်။ မမဖြူ ကိုယ်ထဲက ပြွတ် ကနဲ အပြင်ကိုထွက်လာသည့် အချောင်းကြီးကို နှမျောတသစွာကြည့်နေမိ၏။ ပျော့ခွေနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း အရွယ်အစားက နဂိုနေထက် အများကြီးပို ကြီးထွားရှည်လျားနေသေးသည်။ အစာဝသွားသည့်မမဖြူကတော့ အောင်ဘညို (၁) ပုခုံးကို လက်ထောက် အားယူပြီး ထရပ် လိုက်သည်။ မျက်နှာ ရှေ့ကိုရောက်လာသော အရည်တစိုစိုနှင့် မမဖြူ၏ ညီမလေး က လည်း အရင်ထက်ပိုပြီး ဖောင်းကားမို့ မောက်နေသည်။

'' အရမ်းလှတာပဲ မမရယ်''

ခြေထောက်တွေကို ကိုင်ထားရင်းပြောလိုက်မိသည်။ မမဖြူလည်း ခြေလှမ်းလို့ မရတော့။

'' ဘာ..လဲ''

ဆောင့်ဆောင့် အောင့်အောင့်လေး မေးလာသည်ကို မော့ကြည့်လိုက်ရင်း

'' မမ ရဲ့ညီမလေးကိုပြောတာ''

'' လူဆိုးလေး...ညစ်ပတ်တယ်''

'' မညစ်ပတ်ပါဘူး၊ ဒီလောက် ချစ်စရာကောင်းတာကို၊ နမ်းမယ် နော် ..မမ''

နောက်တချီ အတွက် ကြိုးစားချက် မအောင်မြင်ပါ။ မမဖြူက ညီမလေး ရှေ့မှာ လက်က လေးနှစ်ဖက်ယှက်ပြီးကွယ်ထားလိုက်သည်။

'' ဖယ်ပေးပါ၊ မမရယ်၊ ကျွန်တော် မမြင်ရတော့ဘူး''

'' မဖယ်ဘူး၊ မမ ခြေထောက်ကို လွှတ်တော့ကွာ''

မမဖြူ ပုံစံက ယနေ့ အတွက် ဒီမျှသာလို့ ဆုံးဖြတ်ထားပုံရသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၁) လက်လျော့လိုက်ရသည်။

'' ဒါဆိုလဲ ...နောက်တခါကျရင် ကျွန်တော့်ကို ဝအောင်ကြည့်ခွင့် ပေးမယ်ဆိုရင် လွှတ်ပေး မယ်''

'' ဟွန်း...သူမို့ မရွံတယ်၊ ကဲ..ကဲ... ကြည့်ရမယ်၊ ကြည့်ရမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား၊ မျက်လုံးတွေ ကျွတ်ကျတဲ့ အထိပေးကြည့်မယ်၊ မှတ်ပလား''

နောက်တကြိမ် အတွက်စရံသတ်လိုက်နိုင်ရွေ့ အောင်ဘညို (၁) လွှတ်ပေးပြီး သူလည်း ထ ရပ်လိုက်သည်။ နီယောင်ပြေးနေသည့် မျက်နှာလေးနှင့်မမဖြူ မျက်စောင်းတချက် ထိုးသည်။

'' တကယ်ပဲ၊ ဘယ်လိုမှန်းကို မသိဘူး၊ တကယ့်နှာဗူးလေး ဆိုတာ ခုမှ သိတော့တယ်၊ ကဲ ... ရှင်လေး လဲ အဝတ်အစားပြန်ဝတ်တော့လေ''

အောင်ဘညို(၁) အောက်ပိုင်းကို အဝတ်ပြန်ဝတ်နေချိန်မှာ မမဖြူလည်း ဘရာစီယာကို ပြန် ဆွဲချ၊ ပင်တီပြန်ဝတ်၊ အင်္ကျ ီကြယ်သီးတပ် နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေ၏။ အရင်ပြီးသွားသော အောင် ဘညိုက သူမ လုပ်သမျကို လိုက်ငေးနေသည်။ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဘီးကလေး တ ချောင်းနှင့် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်ပြီးနောက် လှမ်းကြည့်ပြီး

'' ဘယ်လိုနေလဲ''

'' လှတယ်''

'' ဟွန်းနော် ...လာဦး ဒီနား''

သူမ၏လက်ချက်ဖြင့် ရွဲ့စောင်းနေသော ကော်လာကို ပြန်တည့်ပေးပြီး အင်္ကျ ီကြယ်သီးပြုတ် နေတာကိုလည်း ပြန်တည့်ပေးသည်။ ခေါင်းကဆံပင်တွေကိုလည်း ပြန်ဖြီးပေး၏။

'' ဒီလောက် ဆိုရပြီ၊ သွားတော့နော်...အလုပ်တွေ ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား''

'' အာဘွားလေး ဘာလေး မပေးတော့ဘူးလား''

'' တကယ် မလွယ်ဘူးကွာ..လာ..လာခဲ့''

လက်ထဲက ဘီးကိုချ၍ အောင်ဘညို (၁)၏ လည်တိုင်ကို ဆွဲ နှိမ့်ကာ ပါးနှစ်ဖက်ကို ရွှတ်ကနဲ ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။ သူမကို ဖက်ပြီးပြန်နမ်း တော့ ငြိမ်ငြိမ်လေးပင် အနမ်းခံသည်။ ပါးကို နမ်းပြီးနောက် နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းတော့လည်း မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး လိုက်လျောသည်။

'' ကဲ ..တော်တော့နော်၊ မောင်လေး က လိမ္မာတယ်''

အသာ အယာတွန်းထုတ်သော်လည်း အောင်ဘညို(၁) က လွှတ်မပေးသေးဘဲ

'' မမ''

'' ဘာလဲ ..မောင်လေးရယ်''

'' မမ နဲ့ နောက်တခါချစ်ရင်လေ၊ ခုလိုမဟုတ်ဘဲချစ်ချင်တယ်''

'' မဟုတ်တာပြောတော့မယ်''

'' ကျွန်တော် ပြောတာက ...ဒီလို နေရာမဟုတ်ဘဲ ဘာမှ အနှောက် အယှက် မရှိတဲ့နေရာမှာ၊ မမ လည်း အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်၊ ကျွန်တော်လဲချွတ်ပြီး တော့ အား ရပါးရ လွတ်လွတ် လပ်လပ် ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တာကို ပြောတာ၊ အဲလို လုပ်မယ်နော် .မမ''

'' မောင်လေး ကလဲကွယ်''

'' အားလုံးချွတ်လိုက်ရင် မမ အရမ်းလှမှာ၊ ကတိမပေးရင် မလွှတ်ဘူးနော်၊ ဘယ်သူ လာလာ ..အတင်းဖက်ထားမှာ''

'' ဇွတ်ပဲကွာ၊ မမတော့ ခက်ပြီထင်တယ်''

'' မခက်ပါဘူး၊ အရမ်းလွယ်တာကို မမ က ခက်တယ်ထင်နေတာ''

'' ဟင်း ...ကြာလေ ဆိုးလေပါလား၊ တို့ကလည်း ချစ်မိပြီကိုး...ကဲ..ကဲ..နောက်တခါ ကျရင် မောင်လေး စိတ်တိုင်းကျဖြစ်ရမယ်၊ ဟုတ်လား''

'' ကတိပေးတဲ့ အနေနဲ့ တခါနမ်း''

'' သိပ် အနိုင်ကျင့်တာပဲ''

မကျေနပ်သလိုပြောလိုက်ပေမယ့် မမဖြူ နမ်းပါသည်။ ပါးကိုလည်း နမ်းသည်၊ နဖူး နှင့် လည် တိုင်ကိုလည်း အနမ်းတွေပေးသည်။

'' ကဲ...မင်းပြောတာထက် တောင်ပိုသေးတယ် နော်၊ လွှတ်တော့''

မမ ဖြူ၏ နဖူးပြင်ကို ခပ်ဖိဖိလေး တချက်နမ်းလိုက်ပြီးနောက် အောင်ဘညို(၁) အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့သည်။ နောက်တခါ ချစ်ပွဲဆင်ဖို့ အတွက်ဇာတ်ကားတွေကြည့်ပြီး နည်းစနစ်တွေ ထပ်မံ လေ့လာမှတ်သားထားရန် လည်း တွေးနေမိ၏။

 ..........................................................

အခန်း ( ၈ )

ညက နက်ပြာနေသည်။ ညဆိုတာ မှောင်မြဲ ဆိုသည့်ထုံးစံကို တွန်းလှန်ဖို့ အတွက် လူသား တွေက မီးထွန်းကြသည်။ သို့ သော်လည်း ညဆိုသည့်အမှောင်ကို အလုံးစုံ အနိုင်မယူနိုင်ပါ။ အတိုင်း အတာတခုအထိသာ ညထဲတွင် အလင်းရောင်ကို ဖန်တီးနိုင်၏။ အောင်ဘညို(၃) ရောက်နေသည့်နေရာ တဝိုက်မှာ ဆိုရင် လမ်းမီးတိုင်တွေက ကျဲလွန်းသည်။ ရှိသည့် မီးတိုင် တွေသည် ပင် အင်ပြည့်အားပြည့် မလင်းနိုင်ရှာကြ။ သူထိုင်နေသည့်ဆိုင်ကလေး သည်ပင် အတွင်းမှာ နှစ်ပေ မီးချောင်း တချောင်းပဲ ထွန်းထားသည်။ ခပ်ကုပ်ကုပ် မြေစိုက်တဲ ကလေး ထဲက အလင်းရောင်သည်  အောင်ဘညို(၃) ထိုင်နေရာ ရေမြောင်းစပ်သို့ ရောက်သည့် အချိန် တွင် မှိန်ဖျော့ဖျော့ သာရှိတော့သည်။ အောင်ဘညို(၃) ကလည်း ဒါကိုပဲ သဘောကျ နှစ် ချိုက် နေမိသည်။ အမှောင်ထုထဲမှာ အတွေးနယ်ချဲ့ချင်တိုင်း ချဲ့ နိုင်သည်။

ရေရောထားသည့် အရက်ဖြူကို တကျိုက် ကျိုက်ချလိုက်ရင်း နောက်ထပ် တစိတ်လောက် ထပ် ယူမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ရှေ့မှာချထားသည့်ပန်းကန်လေးထဲက လဖက်သားနှင့် နှမ်းအနည်းငယ်ကို ဇွန်းဖျားကလေးနှင့် ခပ်ယူကာ မြုံ့လိုက်ပြီးနောက် အတွင်းဖက်ကို လှမ်း အော်လိုက်သည်။

'' နောက် ထပ် တစိတ်ပေးပါဗျို့''

ငါးကြင်းကွက်ဖေါ်ထားသည့် ကိုင်းဖန်ခွက်ထဲမှာ အရက်က တဝက်တောင်မရှိတော့။ အရက် ထပ် မရောက်မှီ နောက်တကျိုက်မော့ချလိုက်ပြီး ဆေးပေါ့လိပ်တိုကို မီးညှိဖွာရှိုက်နေမိသည်။ အမှောင်ဖျော့ဖျော့ ထဲကိုကွေ့လိမ်တိုးဝင်သွားကြသော မီးခိုးငွေ့ တွေ နောက်ကိုလိုက်ကြည့် ပြီးနောက် အောင်ဘညို(၃) သက်ပြင်းတချက်ချလိုက် မိပါသည်။ သူ၏ စိတ်အစဉ်သည်လည်း ဆေးလိပ်မီးခိုး များလိုပင် ဦးတည်ရာမဲ့နေ၏။ စိတ်တခုထဲမဟုတ်ပါ အရာရာ တိုင်းသည် သူဦး တည်ဖို့ မဟုတ်သလိုမျိုးခံစားနေရသည်။ ခွက်ထဲက နောက်ထပ်လက်ကျန်ကို မော့ချလိုက် ချိန်နှင့် အံကိုက်ပင် မှာထားသော အရက်ထပ်ရောက်လာသည်။ ကိုင်းခွက်ထဲကို အကုန် သွန်ချပြီး ရေရောနေသော အောင်ဘညို(၃) ကို ဆိုင်ရှင်က ခန ရပ်ကြည့်ရင်း

'' အမြည်း ယူဦး မလားဆရာ''

'' အင်း...လဖက်ပဲ ထပ်ယူခဲ့''

'' ဟုတ်ကဲ့ ..ဆရာ ..ဟုတ်ကဲ့''

ရောက်ကထဲက ဆရာအထပ်ထပ် ခေါ်နေသည့် ဆိုင်ရှင်ကို အောင်ဘညို(၃) နောက်က လိုက် ငေးရင်းပြုံးမိသည်။ ထိုသူအတွက်ကတော့ ဆိုင်ကို ရောက်လာသမျှသော   ဖေါက်သည် တိုင်း ကို ကြီးငယ်မရွေး ဆရာဟု ခေါ်မည်ပင်။အလုပ်ခွင်မှာလည်း နေရာ အဆင့်အတန်းအရ ဆရာ လို့ ခေါ်တာခံခဲ့   ရဖူးပါသည်။ ဒါပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) စိတ်ထဲဘယ်လိုမှမနေပါ။ ခုချိန်မှာ စာရေးဆရာ ဖြစ်ဖို့ အားသွန်ကြိုးပမ်းနေသည့် အတွက် စာရေးဆရာအနေ နှင့် ဆရာ အ ခေါ်ခံ ရခြင်းမျိုးကို အထူးပင်ကြားချင် မိပါသည်။ဆရာချစ်ဦးညို၊ ဆရာမြသန်းတင့်၊ ဆရာနေဝင်းမြင့် အစရှိသည့် အခေါ်အဝေါ်တွေ ကို ဖတ်ရ ကြားရတိုင်း ငါလည်း တနေ့ ဒီလို အခေါ်ခံရစေ မည်ဟု စိတ်မှာဖြစ်ခဲ့သည်။

သုံးကိုယ်ခွဲဘ၀ ရောက်ရသည့် အခါတွင်လည်း ဖြစ်ချင်လွန်းသော စာရေးဆရာ တာဝန်ကို ရ အောင်ယူခဲ့၏။ ဟို စာအုပ်ကြီးသမားနှင့် နှာဗူးကောင်ကလည်း လိုလိုချင်ချင် သဘော တူ ပေး ခဲ့ပေမယ့် ခုချိန်ထိ စာတပုဒ်ရယ်လို့ ဖြစ်မြောက်အောင် ရေးမထုတ်နိုင်သေး။  သူတို့ တွေက အ ခြေအနေ မေးမလာကြသည်ကိုပင် ကြံဖန်ကာ ကျေးဇူးတင်နေရသည်။

ဟိုတုန်းကတော့ အချိန်အားရ ရင်စာရေးလိုက်မည်ဟု ကျုံးဝါးခဲ့သမျှရယ်စရာဖြစ်နေသည်။

အောင် ဘညို(၃) လည်း အစွမ်းကုန်ထုတ်၍ ကြံပါတွေးပါရေးပါ၏။သို့ သော်လည်း  ရေးသမျှ သည် အရာထင်မလာခဲ့ပေ။ ခံစားချက် အပြည့်နှင့်အားပါးတရ ရေးချလိုက်မိသ မျှနောက်ဆုံး တွင် ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် အပြာဇာတ်လမ်းတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။ရေးနေရင်း ဘာတွေရေးမိမှန်း မသိဖြစ်သွားပြီး သတိဝင်လာသည်နှင့် အပြာဇတ်ဖြစ်နေပြီး လူတကိုယ်လုံးလည်း လိင်ဆက် ဆံချင်စိတ်တွေသာ လွှမ်းမိုးနေသည်။ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဘာဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာတွေးတောဖို့ အချိန်မရဘဲ အိမ်သာဆီပြေးပြီး ဂွင်းတိုက်ပစ်နေရခြင်းကို အောင်ဘညို(၃) နားမလည်ပါ။

'' ဒီတိုင်း ဆို ခက်မယ်''

'' ဗျာ''

'' အော် ...ကျွန်တော့ ဖာသာပြောလိုက်တာပါ၊ ခင်ဗျားကို မပြောပါဘူး''

'' မသိလို့ ပါ ဆရာ..ဒီမှာ လဖက် ဆရာ၊ မြည်းကြည့်ပါဦး''

ပြောသူစိတ်ကျေ နပ်စေရန် တဇွန်းမြည်းကြည့်လိုက်ရသော်လည်း စိတ်ထဲမှာ ကောင်းသည် ညံ့သည် မဝေခွဲတတ်ပါ။

'' ကောင်းပါတယ်ဗျာ...ကောင်းပါတယ်''

'' ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ၊ အဆင်မပြေတာရှိရင် ပြောနော်''

အဆင်မပြေတာတော့ အားလုံးပဲဗျို့ဟု ကျုံးကာအော်လိုက်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်း ထားရ သည်။ ဆိုင်ရှင် ထွက်သွားပြီးနောက် အရက်ကိုသာ တစိမ့်စိမ့် သောက်ရင်း အမှောင်ထုထဲက လောကကို မကျေမချမ်းငေးနေမိသည်။ မျက်စိတလျောက် တွေ့ နေရသည့် မီးတိုင်များသည် အင်အားကြီး သည့် အမှောင်ကို အဆုံးတိုင် မထွင်းဖေါက်နိုင်ကြပေ။ ဒါသည်ပင်လောက၏ သရုပ်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ လူ့ ဘ၀၀ယ် ရင်ဆိုင်ကျော်ဖြတ်ရသောကြုံတွေ့ ဖြေရှင်းရသော အ ခက်အခဲ ပြသနာတွေ တပုံတပင်ရှိ၏။

လူသားတယောက်၏ စွမ်းပကားနှင့် အောင်မြင် နိုင် တာက ထိုအထဲမှ အလွန်နည်းပါးလှ စွာသော အစိတ်အပိုင်းလေးတွေသာဖြစ်၏။ တကယ်တော့ လူဆိုတာ လောကဓံ လက်ခုပ် ထဲက ရေတစက်သာဖြစ်သည်။ သူများတွေတယောက်ထဲ ရင်ဆိုင်ကြသည့် ဘဝကို သုံး ယောက်ပေါင်းပြီးရင်ဆိုင်တာကိုတောင်မှသိပ် မထိရောက်သလိုဖြစ်နေသည်။သို့ သော် လည်း ဒါက အောင်ဘညို(၃) ၏ အမြင်သက်သက်သာဖြစ်ပါသည်။

ဟိုနှစ်ယောက်ကတော့ သူတို့ ဟာ သူတို့ အဆင်ပြေနေကြပုံရပါ၏။ ခါတိုင်းဆို တနေကုန် အောင် အပြာကားတွေထိုင်ကြည့်နေတတ်သူက အခုတော့ အလုပ်ကြိုးကြိုးစားစား ဆင်းနေ သည်။ သူမနိုင်သည့် စာရင်းဇယားတွေကို အိမ်သယ်လာရင် ဆရာကြီးကောင်က ပြန်လုပ်ပေး ရတာ တခုပဲ ရှိသည်။ နေရာတကာ ဆရာကြီးလုပ်ချင်သည့် ကောင်ကလည်း အိမ်မှာစာ ဖတ် လိုက်၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်လိုက်၊ သဲသဲကို သွားကြိုလိုက်နှင့် ငြိမ့်နေ၏။ နှာဗူးကောင် အလုပ်တွေ သယ်လာမှ နည်းနည်းဝင်ပါရတာပဲ ရှိသည်။ သူတို့ တွေ အလုပ်ဖြစ်နေကြသလောက် လိုရင်းမ ရောက် ထင်တိုင်းမပေါက်ဖြစ်နေသည့် အောင်ဘညို(၃) မှာသာ အလိုလို စိတ်ငယ်နေရသည်။ ကြုံတွေ့ နေသည့် အခက်အခဲကလည်း ရယ်စရာလို ဖြစ်နေ၍ ဖွင့်မပြောရဲ မတိုင်ပင်ရဲပါ။ ဒါကြောင့် စိတ်၏ ထွက်ပေါက် တခု ရလိုရငြား အခုလို လမ်းဘေးဆိုင်လေးမှာတယောက်ထဲ လာထိုင်သောက်နေမိခြင်းဖြစ်သည်။

အရင်က မလာဖူး မရောက်ဖူးသည့် ဒီလိုနေရာဝန်းကျင်မျိုးတွင် အပေါစား အရက်ကို သောက် ခြင်းဖြင့် အဆင်မပြေမှုတွေမေ့ ဖျောက်နိုင်သလို စာရေး  ဖို့ အတွက် အတွေးအမြင် သစ်တွေရ လာနိုင်သည်ဟု မျော်လင့် မိသည်။ ဒါပေမယ့် အခုချိန်အထိတော့ အတွေးပွားချင်စရာ ရေးချ ချင်စရာ တခုမှ မမြင်ရ မကြားရသေးပါ။ နေရာသစ်တခု၏ သူ့ဟန်သူ့ မူအတိုင်း လည်ပတ်လှုပ် ရှားနေမှုကို ကမ္ဘာ တခြားမှ ရောက်လာရသူပမာ လိုက်လံငေးမောနေမိခြင်းမျိုးသာ ရှိပါသည်။ မှုန်ရီရီ အလင်းအောက်က အဝတ်နွမ်းနွမ်း စကားကြမ်းကြမ်း ခုံဝိုင်းကလေးများဆီကနေ လမ်း ပေါ်ကိုသာ အာရုံမဲ့စွာဖြင့်ငေးမောနေမိ၏။

ထိုအချိန်တွင် မီးရောင်ပြင်းပြင်းထိုးထားသည့် ကားတစီးဖြတ်မောင်းသွားသည်။ အားနည်း သည့် အလင်းရောင်အောက်တွင် ကျင့်သားရနေသည့်အောင်ဘညို(၃) ၏ မျက်လုံးတွေ ကျိန်း စပ်သွားသော်လည်း မလှမ်းမကမ်း ဓါတ်တိုင် တခုအောက်နားမှာ ရပ်နေသည့် အဝါနုရောင် ဝမ်း ဆက်ဝတ်ထားသောဆံပင်ရှည်ရှည် နှင့် မိန်းကလေး တယောက်ကိုတော့မြင်ဖြစ်အောင် မြင် လိုက်သည်။

အလုံးအရပ် အနေတော်နှင့် အသက်နှစ်ဆယ် ကျော်ခန့် ရှိမည့်မိန်းကလေးသည် အိတ်ကလေး တလုံးကို လွယ်ထားပြီး မီးတိုင်နားတွင် ယောင်လည်လည်လုပ်နေသည်။ ကားမီး ထိုးလိုက် သည့် အခါ မျက်နှာကို လက်နှင့်ကွယ်ပြီး ကားကို သေသေချာချာ လိုက်ကြည့်နေသည် ကို လည်း တွေ့ရ၏။ ကားက သူ့ ဖာသာ ဖြတ်ကျော်သွားသည့် အခါ ဓါတ်တိုင်ဟိုဖက်သို့ လေးဖင့်စွာ လျောက်သွားပြီး ခြေစုံရပ်လိုက်ပြန်သည်။

တစုံတယောက်၏ တိုက်တွန်းနှိုးဆော် မှုကို ခံလိုက်ရသည့် အလား အောင်ဘညို(၃) ရှေ့က အရက်ခွက်ကို တချက်ထဲနှင့် မော့ချပစ်လိုက်သည်။ခါးသက်သက် အနံ့ဆိုးဆိုး အရည်တွေက လည်ချောင်းအတိုင်း အရှိန်ပြင်းစွာ ထိုးဆင်းသွားကြသည်။

'' ဟား.....ပိုက်ဆံ ရှင်းမယ်ဗျို့''

လေပူတချက်ကို မှုတ်ထုတ်ရင်း ဆိုင်အတွင်း ဖက်ကို လှမ်းအော်လိုက်ပြီးနောက် လုံး၀ မထိရ သေးသည့် လဖက်ပန်းကန်ထဲမှ တဇွန်းမောက်မောက်ခပ်ယူပြီး တပြတ်ပြတ်နှင့် မြန်မြန်ဝါးကာ မျိုချလိုက်မိ၏။ ဆိုင်ရှင် ရောက်အလာကို စောင့်ရင်း ဆေးလိပ်တိုကို မီးညှိနေသော အောင်ဘ ညို(၃)၏ လက်ချောင်းတွေက တုန်ရီနေသည်။ ရင်ထဲမှာလည်း တလှပ်လှပ်နှင့်။ ထိုခံစားမှုက အ ရက်မူးတာ မဟုတ်မှန်း အောင်ဘညို(၃) သေသေချာချာ သိပါသည်။

ဘာမှန်း မသိသည့် အရာအတွက် စိတ်စောနေသောကြောင့် ပိုက်ဆံရှင်းရတာကိုတောင် စိတ် မရှည် ချင်သလိုလို ဖြစ်နေရသည်။

'' ပိုတာ မအမ်းနဲ့ တော့ဗျာ''

ပြန်အမ်းတာကိုတောင် မစောင့် ချင်တော့သည့် အတွက် တထောင်တန်တရွက်နှင့် ငါးရာတန် တရွက်ကို ဆိုင်ရှင်လက်ထဲ ထိုးထည့်ခဲ့ပြီး လမ်းပေါ်တက်ခဲ့သည်။ ဓါတ်တိုင်အောက်က ကောင် မ လေး အနားကို အမြန်ဆုံးသွားချင်နေ၏။

'' ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ၊ နောက်လဲ လာအားပေးပါဦး''

'' ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့''

ကောင်မလေး ဖက်ကို ဦးတည်လျောက်မိချိန်တွင် လူက အလိုလိုနေရင်း မောလာ၏။ ဓါတ် တိုင် တတိုင်စာလောက် ခရီးအကွာ အဝေးလေးကိုသွားရတာ ပင်ပန်းလွန်းနေသလိုပင်။ နား ထဲမှာလည်း ဘာမှန်းမသိသည့် အသံတွေ တစီစီ မြည်နေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို လုံးဝမေ့လျော့ နေ၏။ ညအမှောင် ကိုလည်း မသိတော့၊ ကျင်းချိုင့်တွေနှင့် ကြမ်းတမ်းသော လမ်းကိုလည်း သတိမထားမိ၊ လမ်းဘေးမြက်ရိုင်းတွေက ခြေကျင်းဝတ်ကို ပွတ်ရှကြတာကို လည်း ဂရုစိုက်မ နေ မိတော့ပါ။ အောင်ဘညို(၃) အာရုံထဲမှာ ဟိုကောင်မလေးပဲ ရှိပါသည်။ သွားနေရင်းနှင့် နီးကပ်လာသည်နှင့် အမျှခြေထောက်  တွေက ပိုလေးလံလာကြသလောက် ခုန်ရလွန်းသော ရင်က ပေါ့ပါးပြီး လေဟာနယ်တခုလိုဖြစ်လာသည်။

အောင်ဘညို(၃) လှမ်းလာနေသည်ကို  ကောင်မလေး မြင်သည်။လှမ်းကြည့်နေရင်းက  ခေါင်း တချက် ငုံ့ သွားပြီးနောက် ပြန်မော့လာကာ စိုက်ကြည့်နေပြန်၏။အနားမှာ ရပ်မိလိုက်ချိန်တွင် အောင်ဘညို(၃)၏ ဒူးတွေက မတ်မတ်ရပ်ဖို့ လုံး၀ အားမရှိတော့သလိုပင်။ အရက်ကြောင့် မဟုတ်ဘဲ လူက သူ့ အလိုလိုယိမ်းထိုးနေ၏။စကားပြောဖို့ အောင်ဘညို(၃) ကြိုးစားပါသည်။ သို့ သော်လည်း ဘာစကားတခွန်းမှ ပြောလို့ မထွက်ပေ။ လည်ချောင်းတွေက တစ်ဆို့ နေသ လို ပါးစပ်ကလည်း ဖွင့်ဟ ဖို့ ခက်ခဲနေ၏။ပြောနိုင်ရင်တောင် ဘယ်လိုမေးရပြောရမည်မှန်း လည်း မသိပါ။ ကောင်မလေးကတော့ ခပ်စူးစူး တချက်မော့ကြည့်ပြီး မျက်လွှာချကာ ငြိမ်သက် နေ၏။ ရုပ်ရည်ကမဆိုးပါ။ သနား ကမားလေး ဖြစ်သည်။ အသားဖြူမှန်း အားနည်းသည့် အ လင်းရောင်အောက်မှာပင် သတိထားမိ၏။

'' ဘယ် ..ဘယ်..လောက်လဲ''

'' ရှင်''

လည်ချောင်းထဲက အတင်းညှစ်ထုတ်လိုက်သည့် ဗလုံးဗထွေး အသံကို ကောင်မလေး နားမ လည်နိုင်အောင် ဖြစ်သွားပုံရသည်။

'' ဘယ် ...ဘယ်..လောက် ပေးရမလဲလို့”

အသံကို အတင်းထိန်းကာပြောလိုက်မှ နည်းနည်းပီပီသသ ဖြစ်လာသည်။ ကောင်မလေးက သူမ၏ အိတ်ကိုင်းတွေကို လက်နှင့်ပွတ်ရင်း

'' နှစ်သောင်းပဲ ..ပေးပါ''

'' နှစ်သောင်း..ဟုတ်လား''

'' ဟိုဒင်း...သောင်းငါးထောင်လောက် ဆိုလည်း ညီမလိုက်ခဲ့မယ်လေ''

'' သောင်းငါးထောင်''

သံယောင်လိုက်ကာရေရွတ်ရင်း အောင်ဘညို(၃) အိတ်ထဲရှိသမျ ပိုက်ဆံတွေကို ဆွဲထုတ်ကာ ရေတွက်လိုက်သည်။ တထောင်တန်တရွက်၊ နှစ်ရာတန်နှစ်ရွက် နှင့် ငါးဆယ်တန်တရွက်။အား လုံး တထောင့်လေးရာ့ ငါးဆယ်ပဲရှိသည်။

'' ၁၄၅၀၊ အင်း...ဒါ..ဒါပဲ''

'' မနောက်ပါနဲ့ အကိုကြီးရယ်၊ ညီမလည်း ဈေးဦးပေါက်မို့ လျော့တာပါ၊နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ မထွက်နိုင်တာလဲ သုံးလေးရက်ရှိပါပြီ၊ ဒီညနေမှ ပြန်ထွက်တာ''

'' မနောက် ပါဘူး၊ ရော့ ..ဒါကို ယူထား၊ ပိုက်ဆံအိမ်ပြန်ယူမယ်၊ ဘယ်လောက်ပါရင် လောက် မလဲ''

'' ဟာ ..အကိုကြီးကလဲ''

'' မနောက်ဘူး၊ အတည်..အတည်ပြောတာ၊ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်ပြန်ယူရင် လောက်မလဲ''

'' အကိုကြီး .အရင်က..တခါမှ မသွားဖူးဘူးလား''

'' ဟင့်အင်း''

'' ညီမ ကိုပေးဖို့ ရယ်၊ အခန်းခရယ်၊ ကွိုင်သုံးမယ် ဆိုရင် ကွိုင်ဖိုးရယ် အားလုံး သုံးသောင်း လေးသောင်းလောက် မှဖြစ်မှာပေါ့''

'' တညလုံးလား''

'' တညလုံး ဆိုရင်တော့ သုံးသောင်းခွဲ လေးသောင်းလောက်ရမှ ညီမ လိုက်လို့ ဖြစ်မယ် အကို ကြီးရဲ့၊ တသောင်းခွဲ ဆိုတာက တရှော့ဈေးလေ''

'' ဟင်...ဒါဆို ထပ်လိုဦး မှာပေါ့''

စကားပြောရင်း ယိမ်းယိုင်နေသော အောင်ဘညို(၃) ကိုကောင်မလေးက လက်မောင်းကနေ ကိုင်ထိန်းပေးရင်း

'' ထုံးစံပါပဲ အကိုကြီးရယ်၊ ပိုပြောတာမဟုတ်ပါဘူး၊ တည်းခိုခန်းရောက်ရင် မေးကြည့်လို့ ရပါ တယ်၊ ညီမ အကိုကြီးစိတ်ကြိုက်နေပေးမှာပါ၊ အကိုကြီးပိုက်ဆံအလကား မဖြစ်စေရပါဘူး''

'' ဒါဆိုလဲ ..သွားတာပေါ့''

ကောင်မလေး ဘာတွေပြောနေမှန်း အောင်ဘညို(၃) ရေရေရာရာတော့ မသိပါ။ ဒါပေမယ့် ဘာမှန်းမသိသည့် အရာတခုအပေါ်တွင် စိတ်အားအလွန်ထက်သန်နေသောကြောင့် သဘော တူလိုက်သည်။ အိမ်မှာ အောင်ဘညို(၃) ကုန်ကျစားရိတ် အနည်းဆုံးဖြစ်သည်။ ကွန်ပျူတာ တလုံးဝယ်ခဲ့ခြင်းမှအပနောက်ပိုင်း ဘာမှ မသုံးပါ။ လဘက်ရည်ဖိုးနှင့် ဆေးလိပ်ဖိုးလောက်သာ သုံးသည်။ ဒီလောက် ငွေကြေးကိုတော့ သုံးသင့်သည် ထင်သည်။

'' ကဲ ..ဒီနားက ခန စောင့် ဟုတ်လား...ဒါမှ မဟုတ်ရင်လဲ...''

'' ကလင်...ကလင်..ကင်''

အနားကပ် ပေါ်လာသောဆိုက်ကား တစီး၏ အဆက်မပြတ်တီးလိုက်သည့် ခေါင်းလောင်း သံက အောင်ဘညို(၃)၏ စကားကို တပိုင်းတစနှင့်ရပ်တန့် သွားစေသည်။

'' ဟေ့ ..ချိုချို၊ အောင်မယ်လေး ရှာလိုက်ရတာဟာ၊ နင်ကလဲ ပျောက်နေတယ်''

'' နားနေ လို့ ကိုစန်းမောင် ရဲ့၊ ဒီနေ့ မှ ပြန်ထွက်တာ''

'' အေး ...ဟိုမှာ ..ငါ့သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်လာတယ်၊ သူတို့ကို တည်းခိုခန်းမှာ ထားခဲ့ပြီး နင့် ကိုပတ်ရှာနေတာ၊ ငါညွှန်းထားလို့ နင့်ကို မှတဲ့ ..ဟား..ဟား''

'' ဒီ ...ဒီမှာလဲ...ဟို ..သူတို့က''

'' သူတို့က သုံးယောက်၊ ငါနဲ့ ဆိုလေးယောက်ပေါ့ဟာ၊ ရှစ်သောင်း လောက်လို့ ပြောထား တယ်၊သူတို့က  နင်ပြောတတ်ရင် ပိုပေးကြမှာ''

တောင်းပန် သလိုအကြည့်ဖြင့် အောင်ဘညို(၃) ကိုမော့ကြည့်သည်။ ပြီးတော့မှ လေသံ ခပ်တိုးတိုး နှင့်

'' သူက ..ညီမ ..ရဲ့ ပုံမှန်ဖောက်သည်၊ ဟို ..အကိုကြီးကို ....''

'' ရပါတယ်''

'' တည ထဲနဲ့ များများ ရမှာဆိုတော့''

'' ဒီက ညီကိုရော ပြေလည်မလား၊ ဒါမှ မဟုတ် ကျွန်တော် တို့နဲ့ လာဂျွိုင်း မလား၊ဝါသနာ တူလို့ ကတော့ စန်းမောင်တို့ က ဝဲလ်ကမ်းပဲ။ ဟား..ဟား...ငါးယောက် ဆိုရင်တော့ ချိုချို မနက်ကျ ရင်လမ်းတောင် လျောက်နိုင်မယ် မထင်ဘူး''

'' နေ ..နေ ..ပါစေ၊ ပြန်တော့မှာပါ''

'' ရော့ ..အကိုကြီး၊ စိတ်မရှိပါနဲ့ နော်''

သူမလက်ထဲ ကိုထည့်ပေးထားသည့် ပိုက်ဆံ၁၄၅၀ ကို အောင်ဘညို(၃) လက်ထဲ ပြန်လာပေး သည်။

'' မယူတော့ပါဘူး၊ ယူသွားလိုက်ပါတော့''

ပြောပြီးသည်နှင့် အောင်ဘညို(၃) ချာကနဲ လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ အဆင်မပြေလိုက်ပုံများဟု မညည်းချင်တော့ပါ။ ချိုချို ဆိုသည့် ညငှက်မလေးကိုလည်း အပြစ် မတင်လိုပါ။ ဒီမှာ အောင်ဘ ညို(၃)က အိမ်ပြန်ပိုက်ဆံ ယူရဦးမည့် အပြင် သူ့ ဆီက ရနိုင်တာထက် သုံးဆလောက် ပိုရမည့် အခွင့်အရေးကို ကိုယ်နှင့်ရင်းကာ ငွေရှာရသည့် မိန်းကလေး လက်လွတ်မခံချင်တာ သဘာ၀ ကျပါသည်။

ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့် သွားနေသော အောင်ဘညို(၃) ကို ဆိုက်ကားကကျော်တက်သွားသည်။ နောက်ခုံမှာ ထိုင်နေသည့် ချိုချိုက အောင်ဘညို (၃) အနားကဖြတ်ချိန်တွင် ခေါင်းငုံ့ နေပြီး နည်းနည်းကျော် သွားတော့မှ မရဲတရဲလေး လက်ပြသည်။ သူမ၏ လက်ထဲမှာ အောင် ဘ ညို(၃) ထည့်ထားခဲ့သည့် ပိုက်ဆံ အလိပ်လေး ကိုင်ထားဆဲပင်ရှိသေး၏။ အမှောင်ထုထဲကို ဆိုက်ကားတိုးဝင် ပျောက်ကွယ်သွားသည် အထိ အောင်ဘညို(၃) ခြေ စုံရပ် ၍ ကြည့် နေ မိပါသည်။

...............................................

အိမ်ထဲကို မျက်နှာတည်တည်နှင့် ဝင်လာသော အောင်ဘညို(၃) ကို (၁) နှင့် (၂) လိုက်ကြည့် နေကြ၏။

'' ဒီကောင် မှန်လာတယ် ထင်တယ် ဟုတ်လား''

'' အေး ...အနံ့ရတယ်ကွ၊ မင်း သောက်လာသလား”

သူတို့ အမေးကို ပြန်ဖြေမနေဘဲ အိမ်ခန်းထဲကို တန်းဝင်လာပြီး ဘီရိုကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ပိုက် ဆံထားသည့် အံဆွဲထဲကနေ ငွေ ငါးသောင်းရေတွက် ထုတ်ယူလိုက်၏။ ချိုချို ဆိုသည့် ကောင်မလေးက ဒီလောက်ဆိုရင် လောက်ငှသည် ဟုပြောခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ ပိုက်ဆံ ကို အိတ်ထဲ ထိုးထည့်ပြီးသည်နှင့် အောင်ဘညို (၃) အပြင်ကိုပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ တံခါး ပိတ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၍

'' မပိတ် နဲ့ ဦး၊ ငါ အပြင်သွားဦးမယ်''

'' ဒီ အချိန်ကြီးကျမှကွာ ..မင်းကလဲ''

'' ငါ ပြန်မအိပ်တော့ဘူး၊ သော့ခတ် ထားလိုက်တော့''

ခပ်တင်းတင်းပြောကာ တံခါးကိုတွန်းဖွင့် ပြီးထွက်လာသည့် အခါ ဟိုနှစ်ယောက် ကြောင်စီစီ နှင့် ကျန်ခဲ့ကြ၏။

'' ဖြစ်ရဲ့ လားကွာ''

'' ငါ ကလေး မဟုတ်ဘူးကွ၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး''

ခပ်အုပ်အုပ်လှမ်းပြောသည်ကို ပြန်ငေါက် ပစ်လိုက်ပြီး အောင်ဘညို(၃) လမ်းပေါ်ပြန် တက် လာခဲ့၏။ အခုချိန်လောက်ဆိုရင် ချိုချို ခမျာ ယောက်ျားလေးယောက်ကို ပျော်တော်ဆက် နေ ရပြီ ဟု တွေးရင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်က လိုလိုချင်ချင် လိုက်သွား သည့် အတွက်အောင်ဘညို (၃)လည်း မတတ်နိုင်ပေ။ ဈေးကွက်စီးပွားရေး ခေတ်ကြီးတွင် ဈေး ပိုပေးနိုင်သူက ရသွားမည်ပင်။ အောင်ဘညို(၃) လည်းဒီလောက်တော့ပေးနိုင်ပါ သည်။ ဒါပေမယ့် လက်ထဲမှာ အသင့်မရှိလို့ သာ လက်လျော့ခဲ့ရခြင်းဖြစ်၏။

ချိုချို ထွက်သွားပြီးနောက် အိမ်ရှိမည် ထင်သည့် ဖက်ကို စမ်းတဝါးဝါးနှင့် လျောက်ပြန်လာရင်း အခွင့်အရေးကောင်းတခု လက်လွတ်ဆုံးရှုံးခဲ့ပြီဟု အောင်ဘညို(၃) စိတ်ထဲမှာခံစားနေရ သည်။ ခုတလော မှာ ကာမဂုဏ် တပ်မက်စိတ်တွေ များလွန်းလှသည်။ စာပင်ဖြောင့်ဖြောင့် ရေး လို့ မရ။ ရေးလိုက်ရင် လည်းညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေ ထွက်လာသည်။ စိတ်အပျက်ဆုံးက အိမ်သာထဲမှာ ပြေးပြေးပြီး လက်သမားလုပ်ရ၊ ငါးဦးကော်မတီထိုင်ရ လုပ်နေရခြင်းကို ဖြစ် သည်။

ချိုချို့ကိုသာခေါ်သွားခွင့်ရလျင် ဒီမုန်စိတ်တွေကို ဖြေဖျောက်ကောင်းဖြေဖျောက်နိုင်၏။ မိန်းမ တယောက်နှင့် လက်တွေ့ကျကျ လိင်ဆက်ဆံလိုက်ခြင်း အားဖြင့် စိတ်ထဲက ကာမဂုဏ် အ ကျိတ်အခဲတွေလည်း ပြေပျောက်ကောင်း ပြေပျောက်သွားနိုင်၏။

နောက်ပြီး ချိုချိုက သန့် သည်ဟုပြောနိုင်သည်။ လမ်းမပေါ်မှာ မြင်ဖူးနေကျ တခြားမိန်းမပျက် တွေ နှင့် မတူပါ။ အပြောအဆို ယဉ်ကျေးရည်မွန်သည်။ပညာအခြေခံကောင်းမည့် မိန်းကလေး ဟု တွက်မိသည်။ စိတ်ထားလည်းကောင်းပုံရ၏။ ဒါကြောင့်လည်း စန်းမောင် ဆိုသည့်လူက အ တင်းလိုက်ရှာခေါ်ခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည်။ 'အကိုကြီးစိတ်ကြိုက်နေပေးမှာပါ' ဟု ကတိပေးနေသည့် မျက်နှာလေးကို မြင်ယောင်ရင်း အောင်ဘညို (၃) သနားနေမိသည်။

ဒီလို မိန်းကလေးတွင် သနားစရာ နောက်ခံဇာတ်ကြောင်း တခုခု မလွဲဧကန်ရှိရပေမည်။ သူမ ကို နားလည်အောင်ပြောပြပြီး အင်တာဗျူးလိုက်လျင် ရေးကွက်ရှာနေသည့် အောင်ဘညို(၃) အတွက် ဇာတ်လမ်းကောင်း တခုတောင်ရနိုင်ပါသေးသည်။

'' ငါး မရလဲ ..ရေချိုးမယ်ကွာ၊ ဘာဖြစ်လဲ''

နှုတ်ကနေ အသံထွက်ပြီး ခပ်တိုးတိုးလေးကြိမ်းဝါးလိုက်သည်။ ရန်ကုန်မြို့တွင်ကြေးစားတွေ အများကြီးရှိသည်။ တယောက်မဟုတ် တယောက်နှင့်စိတ်ဆန္ဒကို ဖြေဖျောက်ပစ်လိုက်လို့ ရ နိုင်သည်။ စိတ်အာသာပြေသွားလျင် စာဖြောင့်ဖြောင့် ရေးနိုင်လိမ့်မည်ဟု အောင်ဘညို(၃) ယုံကြည်နေသည်။ယုံပင်ယုံသော်ညား မိန်းမ တယောက်ဘယ်လိုရှာရမည် ဆိုတာကို အောင် ဘညို(၃) မသိပါ။  ငွေးပေးခေါ်လို့ရသည့် မိန်းမတွေကိုသွားရင်းလာရင်း  မြင်ခဲ့ဖူးတာပဲရှိ၏။

ချိုချို နဲ့ တောင်မှ မတော်တဆ ဆိုသလိုတွေ့ခြင်းမျိုးသာဖြစ်သည်။ တကယ်လိုချင်ပြီး လိုက် ရှာပြီ ဆိုမှ ဖြစ်နိုင်စရာ တယောက်မှ မတွေ့။ လမ်း မပေါ်မှာ သွားလာနေသည့် မိန်းမ တချို့ တော့ တွေ့ ပါသည်။ တချို့က အဖွဲ့လိုက်၊ တချို့က တယောက်ထဲ။ အကောင်းလဲဖြစ်နိုင်သလို အပျက်မှန်း လည်း မသေချာလို့ သွားမမေးရဲပါ။ ပါးရိုတ်ခံ ရမှာတော့ ကြောက်ပါသည်။

စိတ်ညစ်ညစ် နှင့် အရက်ဆိုင်ဝင်ကာ နောက်ထပ် တပိုင်းမှာ သောက်ရင်း ပြန်လည် တက်ကြွ လာရသည်။ စောစောက အိမ်ကို လမ်းလျောက်ပြန်တာနှင့် မိန်းမ ရှာတာနှင့် ပြေလျော့ကျ သွားသည့် အရက်တန်ခိုးကလည်း ပြန်တက်လာ၏။ ဆိုက်ကားနှင့် ပါသွားသည့် ချိုချို့ကို ပြန်မြင်ယောင်မိသည့်အခါ အတွေးကောင်း တခုပေါ်လာ၏။

'' ဟား.... ဆိုက်ကားဆရာတွေ ကို မေးရင်ရတာပဲ''

လက်ကျန်ကို မြန်မြန်ရှင်းကာ ဆိုက်ကားဂိတ်ရှိမည် ထင်သည့် ဖက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ အ ဆင်သင့်ပင် ဆိုက်ကားတစီးတွေ့ တာနှင့် လက်ပြတားကာတက်ထိုင်လိုက်၏။

'' ဘယ်ကို ပို့ ရမလဲ ဆရာ''

'' အင်း ... နဲနဲ လျောက်နင်းဗျာ လေညှင်းခံချင်လို့ ။ ကျသလောက်ပေးမယ်''

'' ဒါဆိုရင်တော့ ကြိုက်တာပေါ့...အဲဗျ..ကိုယ့်ဆရာက ကောင်း နေတယ် ထင်တယ်''

'' နဲနဲ ပါဗျာ''

ဆိုက်ကားပေါ်မှာ ငြိမ်ငြိမ်လေး လိုက်ပါရင်း ဘယ်လိုမေးရင် ကောင်းမည်နည်းဟု အောင်ဘ ညို(၃) အကြံထုတ်နေမိသည်။

'' ဆိုက်ကားဆရာ''

'' ဗျာ''

'' ဟို ဒင်းဗျာ...အိပ်လို့ ရတဲ့ နေရာ မရှိဘူးလား''

'' တည်းခိုခန်း လား''

'' အင်း...အဲဒါမျိုးပေါ့၊ ဟိုလေ...အဲ..မိန်းမ၊ မိန်းမ ဗျာ''

'' အော် ..ဒါလား၊ သွားချင်ရင် ရပါတယ် ဆရာ သမားရယ်၊ ဘယ်လိုဟာမျိုးကြိုက်လဲ''

'' နဲနဲ …အင်း...သန့် တာလေးပေါ့ဗျာ''

'' ကျွန်တော် သိတဲ့ ဘိတခုရှိတယ် သွားကြည့်ကြမယ်လေ''

'' သွားဗျာ''

အောင်ဘညို(၃) ရင်တဖိုဖိုနှင့် ဆိုက်ကားသယ်ဆောင်ရာကို ပါသွားသည်။ ကွေ့ လိုက်ပတ် လိုက်နှင့် ဘယ်နေရာကို ရောက်နေမှန်းလည်း မသိ။လမ်းကျဉ်းကျဉ်းတွေ ဆိုင်တွေ လူတွေ ဒါတွေပဲ အထပ်ထပ်တွေ့ ရင်း မူးလာသည်။ အရက် မူးတာတော့ မဖြစ်နိုင်။ မျက်စိနောက်လို့ ပဲဟု ထင်မိသည်။

'' ရောက်ပြီဗျာ၊ ခနနေဦး ကျွန်တော် မေးကြည့်လိုက်ဦးမယ်''

ရှေ့မှာ မီးလုံး မှိန်မှိန် သေးသေးလေးသာထွန်းထားသည့် ဓနိမိုး ထရံကာအိမ်လေးတလုံး ရှေ့ တွင် အောင်ဘညို (၃) ကို ထားခဲ့ပြီး ဆိုက်ကားသမားက တံခါးကို အသာလေး တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်သွားသည်။ သူဝင်သွားသည် နှင့် တံခါးလည်းပြန်ပိတ်သွားသည်။ အိမ်ရှေ့က မြောင်းနံ့ ညှီစို့စို့ကိုတွန်းလှန်နိုင်ရန် အောင်ဘညို(၃) ဆေးလိပ်တလိပ် မီးညှိဖွာနေဆဲမှာ ပြန်ထွက် လာ၏။ သူနှင့် အတူ လူခပ်သေးသေးညှက်ညှက် တယောက်လည်းပါလာသည်။

'' ရမယ် ..ဆရာ..ဝင်မလား''

'' ဝင်တာပေါ့''

အဆင်းမှာ ယိုင်သွားသည့် အောင်ဘညို(၃) ကို ဆိုက်ကားဆရာနှင့် လူပိန်လေးက ဝိုင်းထိန်း လိုက်ကြသည်။

'' ရတယ် ..ရတယ်..ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ ဒါနဲ့ ခင်ဗျား ဆိုက်ကားခ ..ဘယ်လောက်လဲ''

'' တထောင်ပဲ ပေးပါဆရာ၊ ကျွန်တော် စောင့်ပေးရဦးမလား''

'' မစောင့် နဲ့ တော့၊ ဒီမှာပဲ ညအိပ်မယ်''

ဆိုက်ကားထွက်သွားပြီးနောက် လူပိန်လေးက အောင်ဘညို (၃) ကိုမော့ကြည့်ရင်း

'' ဆရာက ညအိပ်မှာလား''

'' အင်းလေ ..မရဘူးလား''

'' ရတာပေါ့၊ နိုက် ဆိုရင်တော့ သုံးသောင်း ဆရာ၊ ရှော့ ဆိုရင်တော့ တသောင်းပဲ''

ချိုချို့ထက် သက်သာသောဈေးနှုံးဖြစ်သည်။

'' အင်း...အခု ..ယူမှာလား''

'' အိမ်ထဲ..အထဲ ..ဝင်ဦးဆရာ''

အောင်ဘညို (၃)အိမ်ထဲကို ရောက်သွားသည်။ ဧည့်ခန်းမှာလည်း မီးလုံးဝါဝါ တလုံးသာရှိ၏။ အရောင်လည်း သိပ်မလင်း။

'' ရော့ ...''

အထဲရောက်တာနှင့် အောင်ဘညို(၃)က ပိုက်ဆံထုတ်ပေးလိုက် သည်။

'' ဟာ..တို့ဆရာက စိတ်ကြီးတယ်ဟ၊ ဆရာ ပေးရကျိုးနပ်မှာပါ၊ စော်က လန်းတယ် ဆရာရဲ့''

'' ဘယ် အရွယ်လဲ''

'' နှစ်ဆယ်ကျော်ပဲ ရှိပါသေးတယ် ဆရာရယ်၊ အိုးလည်း ကောင်းတယ်ဆရာ၊ အပြုအစု က လည်း ရှယ်''

'' ဟုတ်ပြီလေ၊ ဘယ်မှာတုန်း''

လူပိန်လေး ခေါင်းကုပ်လိုက် ဖင်ကုပ်လိုက်လုပ်ရင်း

'' ခုတယောက်ဝင်နေ... အာ..နောက်မှာ ..ရေ..ရေချိုးနေတယ် ဆရာ၊ ဆရာက တညလုံး နေမှာဆိုတော့ သီးသန့် ခန်း ရှိတယ်၊ ခနလေးစောင့်နေနော်၊ ကျွန်တော် မြန်မြန်လွှတ် လိုက်မယ်''

'' ဖြေးဖြေးလုပ် ဖြေးဖြေးလုပ် ကျွန်တော်က အချိန်ရှိပါတယ်''

သူပြောသည့် သီးသန့် ခန်းကို ရောက်ဖို့ နောက်ကို တဆင့်ထပ်ဆင်းရသေးသည်။ ဆိုက်ကား ပေါ်က ဆင်းကထဲက ယိုင်ချင်နေသည့် အောင်ဘညို(၃) မှာ နံရံကို လက်နှင့် ထိန်းပြီးလိုက် သွားရသည်။ခြေရင်း ဖက်နားကနေ စကားပြောသံလိုလို လှုပ်ရှားသံလိုလို ခပ်သဲ့သဲ့လည်းကြားရ၏။

'' အေး ..အေး .ဆေးဆေးစောင့်လို့ ရတယ်ဆရာ၊ တရေးတမော အိပ်ချင်လဲ အိပ်၊ ဒါနဲ့ကွိုင်ပါ သလားဆရာ''

'' ဟင့် ..အင်း''

လူပိန်လေးက ခါးပုံစထဲမှာ ထည့်လုံးထားသည့် ကွန်ဒွန် တခု ထုတ်ပေးသည်။

'' ပိုက် ဆံပေးရမှာလား''

'' ငါးရာပဲ ပေးပါဆရာ''

'' သုံးသောင်းပေးထားတယ်လေ''

'' အဲဒါက ဆရာ့စော် ရမှာလေ၊ ဒါက ကျွန်တော့် အတွက် ဇေ ဖိုးလေးဘာလေးပေါ့ ဆရာရယ် ..ဟဲ ..ဟဲ''

'' ရှိသေးလား၊ နောက်နှစ် ခုပေးဗျာ၊ သုံးခု တထောင်ထား''

'' ရတယ် ဆရာ ..ရတယ်''

မတန်မှန်းသိသိ နှင့် နောက်ထပ် တထောင် ထုတ်ပေးပြီး အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ ပျဉ်ကြမ်း ကြမ်းကြီးတွေ ခင်းထားသည့် အခန်းက နှစ်ယောက်အိပ် မွေ့ ယာ တခုနှင့် ပြည့်နေ သည်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ အရောင်ညစ်ညစ် ခေါင်းအုံး နှစ်လုံးကို လည်း အဆင်သင့်တွေ့ရသည်။ အိပ်ယာခင်းကလည်း အနည်းငယ် ညစ်ပေနေသည်။အပြင်ခန်းတွေက အလင်းရောင် မှိန်သော် လည်း ဒီအခန်းထဲက မီးလုံးကတော့ စူးလက်အောင် လင်းနေသည်။

'' မထူးပါဘူးကွာ''

အိပ်ယာပေါ်တက်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် အထပ်သားနံရံကို ကျောမှီရင်း ဒီည ဘာတွေလုပ် နေ မိသနည်းဟု တွေးနေမိ၏။ လက်ထဲက ကွန်ဒွန်သုံးခု ကိုလည်း ဘေးမှာ ချထားလိုက်သည်။ ဘာလုပ်မိနေမှန်း မသိပေမယ့် စိတ်ပါလက်ပါ လျောက်လုပ်နေမိတာကို သတိထားမိသည့် အခါ အောင်ဘညို(၃) မပီတပီ ပြုံးလိုက်သည်။ သူနှင့် အိပ်မည့် မိန်းကလေး ရောက်လာလျှင် ဘယ်ကဘယ်လိုဇာတ်လမ်း စရမည် ဆိုတာကိုလည်း စဉ်းစားလို့ မရပါ။စဉ်းလဲ မစဉ်းစားချင် ခေါင်းထဲမှာလည်းရီေ၀ ရီေ၀ နှင့် ဖြစ်နေသည်။ ရေငတ်သလိုလို ဖြစ်လာသောကြောင့် လူပိန် လေး ထံရေတောင်းမည်ဟု စဉ်းစားနေဆဲ ခေါင်းရင်းနားမှာချထားသည့်ရေသန့် ပုလင်းတ လုံး ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ရေတဝက်လောက်ရှိသေးတာကို မြင်လိုက်ရ၍  လှမ်းယူပြီး အဖုံးဖွင့် မော့ချလိုက်သည်။

'' အား..ဖွီး... အရက်တွေ''

ထွေးထုတ်လိုက်လျင် အိပ်ယာပေါ် ကျကုန်မှာစိုးသည့် အတွက် ကျိတ်မှိတ်ပြီး မျိုချလိုက်ရ သည်။ ပုလင်းကို ပြန်ချထားပြီး လူပိန်လေးဆီမှာ ရေတောင်းဖို့ ထွက်လာတော့ အခန်းဝမှာပင် ရေအိုးစင်တွေ့တာနှင့် နှစ်ခွက်ဆင့် သောက်လိုက်မှ ရင်ထဲအေးသလိုလိုဖြစ်သွားသည်။ရင် ထဲ အေးသွားသော်လည်း ခေါင်းထဲမှာ တရိပ်ရိပ်နှင့် ပိုမူးလာသောကြောင့် နံရံကို လက်နှင့် ထိန်း ကာ အခန်းထဲပြန်ဝင်ခဲ့ပြီးအိပ်ယာပေါ် ကို အရုပ်ကြိုးပြတ်လှဲချလိုက်မိတော့သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိပ်မမူးဟုတော့ အောင်ဘညို(၃) ထင်မိသည်။ အိပ်ပျော် မသွားအောင်ထိန်း

ထားနိုင်သည့် အတွက်ကျေနပ်နေမိ၏။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်လျင် ထိန်ထိန်လင်းနေ သော မီးလုံးက မျက်နှာ နားတွင် ထက်အောက်လှုပ်ရှားနေသလိုပင်။ နားထဲမှာလဲ ကြားနိုင်သ မျှအသံမှန်သမျှ မရှိတော့ဘဲ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လို့နေ၏။ အချိန်တော်တော်ကြာသွားပြီဟု ထင်ရချိန်ကျမှ အသံခပ်သဲ့သဲ့ တခု တိုးဝင်လာသည်။ အချီအချ စကားပြောနေသံ ဟုယူဆ ရသော်လည်း အောင်ဘညို(၃) အနေနှင့်တသံကိုပဲ ကြားသည်။

...........................................

'' အထဲ..မှာ ရောက်နေပြီလား''

'' ........   ...  ....''

'' အိပ်တောင် အိပ်ချင်နေပြီ''

'' .....''

'' ခုန လူကတော့ ဆလံပဲ၊ ဘယ် တတ်နိုင်မလဲ၊ ပိုက်ဆံပဲပေါ့''

စကားဆုံးသည် နှင့် တံခါးချက်က ကျွီကနဲ ပွင့်ထွက်သွားသည်။

'' အိပ်ပျော်နေပြီ ထင်တယ်''

ခပ်သဲ့သဲ့ အသံတွေကြားကနေ ပီပီသသ အသံတခုကိုကြားလိုက်ရသည့် အခါ အောင်ဘ ညို (၃) အားတင်းပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။အနီရောင် အရိပ်တခုကိုပဲ မြင်နေရသည့် အ တွက် မျက်စိကိုပွတ်ပြီး အာရုံကိုစုစည်းကြည့်လိုက်မှ ခြေရင်းနားမှာ ရပ်နေသည့် မိန်းမတ ယောက်ကို မြင်ရသည်။ အနီရောင်တီရှပ်နှင့် အပြာနုရောင် ထမိန်ဝတ်ထားသော မိန်းမက အိပ် ယာပေါ်ကို လှမ်းတက်လာချိန်တွင် အောင်ဘညို (၃)လည်း လူးလဲပြီးထထိုင်လိုက်မိ၏။ ဒီတခါတော့ ပြေးမလွတ်တော့ပါ။

'' ရှင့်ကို ကြည့်ရတာ အရမ်းမူးနေသလိုပဲ၊ ရပါ့မလား''

'' ရပါတယ်''

အောင်ဘညို(၃)၏ အသံက စိတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့် တုန်ရီနေသည်။

'' ရရင်လဲ လုပ်ပေါ့တော်၊ ကွိုင်ရှိတယ် မဟုတ်လား''

'' ရှိ...ရှိတယ်''

အောင်ဘညို(၃)၏ ဘေးမှာ စွေ့ကနဲ လှဲချလိုက်ပြီးနောက်

'' လှန်ပေးရမလား၊ ချွတ်ပေးရမလား''

'' ဘယ်လို ..ဘယ်လို''

'' ထမိန်လေ၊ ရှုပ်ပါတယ် ချွတ်ထားလိုက်မယ်''

သူမ ဖာသာဆုံးဖြတ်ကာ ထရပ်လိုက်ပြီးနောက် ထမိန်ကို ကွင်းလုံးပုံချွတ်ချလိုက်သည်။ မ ချွတ်ခင် ပေါင်ကြားကို အပြင်ကနေ ထမိန်နှင့် ပွတ်လိုက်သေး၏။ ထမိန် နေရာတော်တော် များများမှာ ရေတွေစိုနေတာ တွေ့ရသည်။ ချွတ်ချလိုက်သော ထမိန်ကိုကုန်းကောက်ပြီး အခန်းထောင့်ကို လွှတ်ပစ်လိုက်ချိန်တွင် တင်ပါးဖြူဖြူအိအိကြီးများက အောင်ဘညို (၃) မျက်နှာနားတွင် ကပ်ဝဲသွား၏။ အပြင်က လူပြောလိုက်သည့် အိုးကောင်းသည် ဆိုသည့် စကားကို ပြန်သတိ ရမိသည်။

'' ရှင်ရော မချွတ်တော့ဘူးလား၊ ဒီရောက်မှ ရှက်မနေနဲ့ နော်''

မြင်ရသည့် မြင်ကွင်းတွေကြောင့် အိုးတိုးအန်းတန်း မျက်နှာနှင့် ကြောင်ငေးနေမိသော အောင် ဘညို(၃) ကို လှည့်ပြောပြီး နောက် အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲလိုက်ချိန်တွင် အောင်ဘညို (၃)လည်း ယောင်တောင်တောင် နှင့် ထရပ်ပြီးနောက် ဝတ်ထားသည့် ပုဆိုးနှင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ အင်္ကျ ီကိုတော့မချွတ်တော့ပါ။

'' လူက ရိုးပုံရိုးလက်နဲ့ ပစ္စည်းကတော့ အလာကြီးပါလား၊ မိချို ရေ နင်တော့မလွယ်ဘူးဟဲ့''

ရှက်အမ်းအမ်း မျက်နှာနှင့် သူမ၏ ခြေရင်းဖက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်စဉ်ကြားလိုက်ရသည့် စကားကြောင့်

'' ဘယ် ..ဘယ်လို..ခင်ဗျား နာမည်က''

'' ချိုချို ပါတဲ့ရှင်''

တိုက်ပဲတိုက်ဆိုင်လွန်းလှသည်။ ချိုချို တယောက်ကို လက်လွှတ်လိုက်ရပြီးနောက် နောက် ထပ်ချိုချို တယောက်နှင့် လာဆုံရပြန်သည်။ နာမည်ချင်း တူပေမယ့်လူချင်းကတော့ ကွဲပါ သည်။ အသားဖြူကြတာ တခုကလွဲရင် ကျန်တာဘာမှ မတူ။ အပြင်က လူပိန်လေး ပြောလိုက် သလို အသက်နှစ်ဆယ်ကျော် ဆိုတာတော့ဟုတ်သည်။ ဒါပေမယ့် နှစ်ဆယ်ကို ဆယ်နှစ် လောက် ကျော်သော သုံးဆယ် တဝိုက်ဖြစ်သည်။ရုပ်ကလည်း ဟိုချိုချို လောက်ကြည့် မကောင်း။ ဗိုက်သားအောက်ကအဆီပြင်ကလည်း အစ်နေသည်။

'' ကဲ ..လာမှ ဖြင့်လဲလာလေ၊ ကျွန်မ အိပ်ချင်လာပြီ''

ဒူးနှစ်လုံးကို ထောင် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားပြီးပြောလိုက်ချိန်တွင် အောင်ဘညို(၃) တံတွေး နင်ချင်သလိုလိုဖြစ်သွားသည်။ အမွှေးအမျင် မရှိသည့် ဆီးခုံပြောင်မောက်မောက်ကြီး အောက် တွင် နှုတ်ခမ်းသားညိုညိုကြီး နှစ်ခုက အာထွက်နေ၏။ ထိုကြားမှာက ညစ်ပြာပြာ အတွင်း သားတွေ။

'' ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့''

ကယောင်ကတန်းနှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ငုံ့ ကြည့်လိုက်တော့ ညီတော်မောင်က အခြေအ နေ အရပ်ရပ်သည် သူနှင့် မည်သို့မျှသက်ဆိုင်ခြင်း မရှိသလို ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့် အိပ်ပျော်နေသည်။

'' အရေးထဲမှ ကွာ''

စိတ်ထဲမှ ကျိတ်ညည်းလိုက်ရင်း ညီတော်မောင်ကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ သုံးလေးချက် ဂွင်းတိုက် ပေးလိုက်သည်။ ဘာမှ မထူးခြားပါ။ စိတ်ရှည် လက်ရှည်လုပ် ပေးလိုက်မှ ခေါင်းထောင်လာပြီး နည်းနည်းမာချင်သလိုလို ဖြစ်လာလို့ အားတက်၍ မဆုံးခင် ပြန်ပြီးခေါင်းစိုက်ကာ ပျော့ကျသွား ၏။ အောင်ဘညို(၃) ဖက်ကိုလှည့်ကာ ကားပြထားသည့် ချိုချိုဆိုသော မိန်းမ၏ ပစ္စည်းကို တ စိမ့်စိမ့်ကြည့်ကာ စိတ်သွင်းပြီးနှိုးဆွ ပါသော်လည်း မာမလိုဖြစ်လိုက် ပြန်ပျော့သွားလိုက်နှင့် ဆို တော့ အောင်ဘညို(၃) စိတ်မရှည် နိုင်အောင်ဖြစ်လာသည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် စာရေးရင်းလည်း ထောင်၊ ထမင်းစားရင်းလည်းထောင်၊ အိပ်နေရင်းလည်းထထ ထောင်နေတတ်သည့်သူကောင့် သားက အခုကျတော့ အရွဲ့တိုက်နေသလိုပင်။

'' အမ...အမ...အမ..လုပ်ပါဦး''

'' ဘာလဲ ..အင်...ဟင်...ပြီးပြီလား၊ ခန လောက်အိပ်မယ်နော်၊ တရေးနိုးမှ ထပ်သွားချင်လဲ သွားပေါ့''

ကျေးဇူးရှင်မ ကြီးက ပေါင်ဖြဲကာစောင့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားလို့ မနည်းနှိုးယူရသည်။ နိုးလာ တော့ လည်း အိပ်မှုန်စုံမွှားဖြင့် ဘာတွေမှန်းမသိ လျောက်ပြောနေပြန်သေး၍ အောင်ဘညို (၃) စိတ် တိုသွားပြီး လေသံခတ်ဆတ်ဆတ် ဖြင့်

'' ဘယ်လို လုပ်ပြီးမှာလဲ၊ လုပ်တောင် မလုပ်ရသေးဘူး''

'' ဟုတ်လား...ဒါဆိုလဲ လုပ်လေ..ဝါး...အား''

ဒီမှာ အခက်တွေ့ နေပါသည်ဆိုမှ သူက သမ်းေ၀ နေလိုက်သေး၏။

'' ကျွန်တော် ... မလာဘူး ဖြစ်နေတယ်၊ လုပ်ပါဦး''

'' ရှင်က ယောက်ျားပဲ ...ဘယ်လာမှာလဲ၊ မိန်းမ တွေမှ လာတာလေ''

'' ဒီမှာ မတောင်လို့ ဗျ။ မတောင်လို့”

အသံမာမာ နှင့် ပြောလိုက်မှ ဒရီး ဒယိုင်နှင့် ထလာပြီး ကိုယ်ပေါ်က တီရှပ်နှင့် ဘရာစီယာကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားမှ ရှေ့ကိုတိုးကာ အောင်ဘညို (၃)၏ ညီ တော်မောင်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မှုတ်ပေးတော့မည်ဟု ထင်လိုက်ပေမယ့် သူမ ကလည်း ဂွင်းတိုက်ပေးခြင်းသာဖြစ်သည်။ မှုတ်ပေးပါဟု ပြောချင်ပေမယ့် ပြောမထွက်သည့် အတွက် အသာငြိမ်နေမိ၏။

'' ရှင် ဖီးလ်လာအောင် ကျွန်မ နို့ ကို ကိုင်ပါလား''

အောင်ဘညို(၃) ပုခုံးပေါ် လက်တဖက်လှမ်းတင် ရင်း ပြောလိုက်ရွေ့ စိတ်လာလိုလာညား သူမ၏ နို့ တဖက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရသည်။ နို့ အုံကြီးက ကြီးမားသည် မှန်သော်လည်း ပျော့ စိစိ နှင့်တွဲကျနေသည်။ အရင်ကိုင်ခဲ့ဖူးသည့် သဲသဲ ရင်သားတွေလို တင်းတင်းရင်းရင်း ရှိမ နေပါ။ နို့သီးခေါင်း ထိပ်က ညို မဲမဲ အရစ်က ကျယ်လွန်းသလို ပတ်လည်က အစိတွေကလည်း ထင်ထင်ရှားရှား ဖုထနေသည်။ ရင်ခုန်ဖွယ် မဟုတ်သော သူမ၏ ရင်သားတွေ အပေါ်တပ် မက် စိတ်လည်းဘယ်လိုမှ ဖြစ်မလာတော့ပေ။အရေးထဲ အောင်ဘညို(၃) ကို ထုပေးရင်း သမ်းေ၀ နေတာက အဆိုးဆုံး ဖြစ်၏။

'' ရှင် ..ဟုတ်ကောဟုတ်သေးရဲ့လား၊ ဒီမှာ လက်ညောင်းလာပြီ၊ အရင်ကရော တောင်နိုင် ရဲ့လား''

'' ရပါတယ်ဗျ''

'' တခြားနည်း လုပ်ပါဦးရှင် ဒီမှာ လက်အံသေတော့မယ်''

ပြောလည်းပြောချင် စရာပေ။ အောင်ဘညို(၃)၏ ညီတော်မောင်က မာမယောင်ယောင် ဟန် ပြလိုက်၊ ပြန်ပျော့ကျသွားလိုက်နှင့် အစွမ်းကုန်ပညာပြနေသည်။

'' မှုတ်ပေးပါလား''

စိတ် မရှည်တော့သည့် အောင်ဘညို(၃) က လိုချင်တာကို ဖွင့်ဟ တောင်းဆိုလိုက်သည်။

'' မဖြစ်ပါဘူး''

'' ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာလဲ''

'' ကျွန်မ ယောက်ျားသိရင် သတ်မှာ၊ သူက ဘယ်သူ့ မှ မှုတ်မပေးရဘူးလို့ ပြောတယ်၊ သူ့ကို ပဲတဲ့...ဟင်း ..ဟင်း''

'' ခင်ဗျား ..ယောက်ျား၊ ...ခင်ဗျားမှာ ယောက်ျားရှိတယ်''

'' အင်း ..လေ..ရှင် အပြင်မှာတွေ့ ခဲ့တာ ကျွန်မ ယောက်ျားပေါ့၊ မယုံရင် ..ခေါ် မေးပြရမလား''

'' နေ ..နေပါစေဗျာ၊ ယောက်ျားရှိရက် နဲ့ များဗျာ၊ ဒီအလုပ်လုပ်ရလား''

'' ဒါ စီးပွားရေးလုပ်တာပဲ၊ နားလည်မှု ရှိရတာပေါ့''

သူမ ပြောသည့်စကားတွေ ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်နိုင်ပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) စိတ်ကုန်သွား တာတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။ ညီတော်မောင် နိုးထလာခဲ့သည့် တိုင်အောင် ဒီမိန်းမ နှင့် လိင်ဆက်ဆံလိုစိတ် လုံး၀ မရှိတော့ပေ။

'' တော်ပါတော့ဗျာ၊ ခင်ဗျားလဲ အိပ်ချင် အိပ်တော့''

'' ရှင် အရမ်းမူးနေလို့ ဖြစ်မှာပါ၊ တရေးအိပ်လိုက်လို့ အမူးပြေသွားရင် လုပ်နိုင်မှာပါ''

'' မအိပ်တော့ပါဘူး၊ ကျွန်တော် ပြန်တော့မယ်''

'' ဟင် ...ဒါဆို ..ပိုက်ဆံ''

အိပ်ချင်မူးတူး မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားတာကို မြင်လိုက်ရသည်။

'' ပေးထားပြီးသား ဆိုတော့''

'' ဟုတ်ပါတယ်၊ မယူတော့ပါဘူး''

အောင်ဘညို(၃) သူမ ကိုတွန်းဖယ်လိုက်ပြီးနောက် ချွတ်ချထားသည့် အတွင်းခံနှင့် ပုဆိုးကို ပြန်ကောက်ဝတ်လိုက်သည်။

'' ရှင့် သဘောနဲ့ ရှင်ပြန်တာနော်၊ ကျွန်မ ဖက်က အတတ်နိုင်ဆုံး လုပ်ပေးတာ ရှင်အသိပဲ''

'' ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ၊ ဟုတ်ပါတယ်၊ ထားလိုက်ပါတော့''

အိမ်ရှေ့ကို ပြန်ထွက်လာတော့ တံခါးဝနားမှာ ထိုင်ပြီး ပုလင်းတလုံးနှင့် စည်းစိမ်ယူနေသော လူပိန်လေးကို မြင်လိုက်ရသည်။

'' ဟာ ..ဆရာ ...ဘာလိုချင်လို့လဲ၊ ကျွန်တော် သွားဝယ်ပေးမယ်လေ''

“ နေပါစေ ကျွန်တော် အခုပြန်တော့မှာ”

'' ပြန်တော့မလို့၊ ဟုတ်လား''

'' ဟုတ်ကဲ့''

'' ဟိုကောင်မ က ဘာအဆင်မပြေလို့ ဆရာ၊ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ဒီဟာမတော့''

အင်္ကျ ီလက်မောင်းကို ပင့်တင်ရင်း ကြိမ်းဝါးလိုက်သည့် အတွက် အောင်ဘညို(၃) လက်ကာ ပြလိုက်ပြီး

'' သူ နဲ့ အဆင်ပြေပါတယ်၊ ကျွန်တော့် ဖာသာ ကိစ္စ တခုရှိတာ သတိရလာလို့ပါ၊ ပေးပြီးသား ပိုက်ဆံလဲ ပြန်မယူပါဘူး''

'' ဆရာ သွားစရာ ရှိတယ် ဆိုရင်ပြီးတာပေါ့၊ မဟုတ်လို့ ကတော့ ဟင်း...နားရင်း နှစ်ချက် လောက် ရိုတ်ပေးလိုက်ရင် တခါထဲ အပိုးကျိုးသွားစေရမယ်''

'' နေပါစေတော့ဗျာ၊ ခုလောက်ဆိုလဲ အိပ်ပျော်နေပါပြီ''

အိမ်ပြင်ကိုရောက်တော့ ညတော်တော် နက်ခဲ့ပြီဆိုတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ လက်က နာရီကို မြောက်ကြည့်မလို လုပ်ပြီးမှ ပြန်ချထားလိုက်သည်။အထဲမှာ အမူးပြေသလောက် ဖြစ်ခဲ့ရပြီ ဆိုတော့ အရက်ဆိုင် တဆိုင်ထပ်ရှာဖို့ ပဲအောင်ဘညို(၃) စဉ်းစားတော့၏။

...........................................................................

အခန်း ( ၉ )

ဖုန်းမြည်သံကြောင့် ကွန်ပျူတာရှေ့မှာ ထိုင်နေသော အောင်ဘညို (၂)က ကောက်ယူကြည့် လိုက်ပြီး

'' မမဖြူ ဆက်တာဟ''

'' ဒါဆို ပေး ...ငါပြောလိုက်မယ်''

ဖုန်းကို လှမ်းယူလိုက်ပြီးနောက် အောင်ဘညို(၁) အိမ်ရှေ့ ဝရန်တာဖက်ကိုထွက်ခဲ့၏။

'' ဟယ်လို''

'' မမ ပါ...မောင်လေး ဘာလုပ်နေလဲ''

'' မမ အကြောင်းစဉ်းစားနေတာပေါ့''

'' လုပ်တော့မယ်၊ မယုံပါဘူးနော်''

'' နေ့ လည်က မပြတ်တာလေး တွေ အိမ်မှာ ဆက်လုပ်နေတာ မမရေ''

အိမ်အတွင်းဖက်ဆီ ပြုံးစိစိ နှင့် လှည့်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ တကယ်တမ်းတော့သူလုပ်ခဲ့ သည့် တလွဲတချော် စာရင်းတွေကို အောင်ဘညို(၂)က ပြင်ဆင်ပေးနေရခြင်း ဖြစ်၏။

'' ကြိုးစားနေတယ်ပေါ့၊ ဘောနပ်စ် တွေ အများကြီးပေးမယ် သိလား''

'' ဘောနပ်စ် မလိုပါဘူး၊ ကျွန်တော်က အချစ်တွေ အများကြီးပဲ လိုချင်တာ''

'' အဲဒါက ပေးပြီးသားလေ''

'' ထပ်လိုချင်သေးတာပေါ့ မမရယ်၊ နောက်ထပ် အများကြီးပေးဦးနော်''

'' သိပ်ဆိုးတာပဲ''

'' ချစ်လို့ ပါ မမရယ်''

'' နောက်မှ ချစ်၊ ခုပြောစရာ ရှိတယ်၊ မေမေ ဘုရားရှိခိုးပြီးရင် ဆေးတိုက်ရဦးမယ်''

'' ပြောလေ ..မမ''

'' မမ အံဆွဲထဲမှာလေ...စိန်လော့ကတ် ထည့်ထားတဲ့ ဗူးလေးတဗူး ကျန်ခဲ့တယ်၊ အဲဒါ မ နက် ကျရင် သွားယူပြီး အိမ်လာပို့ ပေးပါလား''

'' အိမ်မှာ ..မမ တယောက်ထဲရှိမှာလား''

'' ဖေါက်လာပြန်ပြီ၊ မေမေ ရှိတာပေါ့၊ အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေးတွေလည်းရှိတယ်၊ လူ လစ်ရင် တော့ အာဘွားရမယ်၊ ဒါပဲ ..ဟွန်း''

'' အဲဒီလောက်ပဲ ဆိုလည်းကျေနပ်ရတာပေါ့လေ၊ ကျွန်တော်က ချစ်ရတာကိုး၊ မမ မနက်ဖြန် မအားဘူးလား''

'' အားတော့ အားတယ်၊ ဒါပေမယ့် မောင်လေးရယ်...''

မနက်ဖြန်လို ရုံးပိတ်ရက်တွင် အောင်ဘညို(၁) က အပြင်မှာချိန်းချင်တာကို ရိပ်မိသည့် မမ ဖြူက တောင်းပန်သံလေးနှင့် ပြောသည်။

'' နောက်မှ.. နောက်မှ..ပေါ့ မောင်လေးရယ်၊ နော် ...ဟော ..မေမေ ထွက်လာပြီ၊ ဘူး အပြာ လေးနော် ...မောင်လေး၊ မနက်ဖြန်မှ တွေ့ မယ် သိလား''

ကသောကမျောနှင့် ဖုန်းချသွားပြီးနောက် အောင်ဘညို(၁) လည်း အထဲပြန်ဝင်ခဲ့သည်။

'' ဘာတဲ့ တုန်း''

'' မနက်ဖြန် ရုံးသွားခိုင်းတာလေ''

'' အပျိုကြီးကတော့လေ၊ အလုပ်ဘာရှိလို့လဲ''

'' အံဆွဲထဲမှာ စိန်လော့ကတ် ဗူးကျန်ခဲ့လို့ တဲ့ကွာ''

'' မန်နေဂျာ ကို ပါဆင်နယ် ခိုင်းစရာလားကွ၊ အပျိုကြီး မမိုက်တော့ဘူး''

'' မသွားလို့ ကလဲ.....အင်း...ငါပဲ သွားလိုက်ပါမယ်ကွာ၊ မင်း ကသဲသဲ ကိုပဲ သွားကြိုလိုက် တော့ပေါ့''

မူလစီစဉ် ထားတာက သဲသဲဆီကို အောင်ဘညို(၁) တလှည့် သွားဖို့ ဖြစ်သည်။

'' သွားရတာ က အကြောင်း မဟုတ်ပါဘူး၊ အပျိုကြီး ဘောင်ကျော်တာကို ငါမကြည်တာ''

'' တန်ဖိုး များလို့ စိတ်ချရတဲ့လူကိုယူခိုင်းတာ ဖြစ်မှာပေါ့''

'' ဒါပေမယ့်ကွာ၊ သူ့ဖါသာ ကားမောင်းသွားရင် ဘာကြာလို့ လဲ..အေးလေ၊ မင်းစိတ်ဖြေနိုင် ရင်ပြီးတာပဲ၊ နေပါဦး မင်းဆီမှာ သူ့စားပွဲသော့ ရှိလို့ လား''

ရုံးခန်းထဲဝင်ဖို့ က မခက်ပါ။ တရုံးလုံးကသော့တွေ အောင်ဘညို ဆီမှာရှိသည်။ မမဖြူ အံ ဆွဲ တွေ သော့ခတ်သွားရင်တော့ ထိုသော့က သူမ ဆီမှာသာရှိသည်။

'' ကြည့်ရတာ သော့ခတ်ဖို့ တောင်မေ့ခဲ့ပုံပဲ''

'' သွားကြည့်လိုက်ပေါ့ကွာ''

အောင်ဘညို(၂) စာရင်းတွေ ဆီ ပြန်လှည့်သွားချိန်တွင် (၁) လည်း အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့ သည်။ ခေါင်းထဲမှာ မနက်ဖြန်သွားရမည့် ကိစ္စ ထက်မမဖြူကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် တနေရာ ရာ ကို ပင့်သွားပြီး ဆွဲနိုင်ဖို့ အကြံကောင်းရှာနေမိသည်။ အပြင်မှာသွားကြဖို့ကို မမဖြူက သိပ် သဘောမတူချင်ပါ။ ဟိုတယ်တွေ အင်းတွေ သွားရင် အသိတယောက်ယောက်နှင့် တိုးမှာ စိုး နေ၏။ အခြေအနေပေးရင် ရုံးခန်းထဲမှာ ဆွဲခွင့်ပြုသော်လည်း ရင်တထိတ်ထိတ် နှင့် လုပ်ရ သည့် အပြင် ပုံစံ အနေအထားအရလည်း အောင်ဘညို(၁) ကျေနပ်မှုမရပေ။ ပစ္စည်း ကောင်း ကြီးရထားပြီး စိတ်တိုင်းကျသုံးစွဲလို့ မရဖြစ်နေတာကို အားမလို အားမရဖြစ်နေမိသည်။ အ မှန် အတိုင်းပြောရရင် ရုံးအလုပ်တွေ အောင်ဘညို(၁) မလုပ်ချင်ပါ။ ဆရာကြီး အင်မတန် လုပ်ချင် သည့် ကောင်နှင့်သာကိုက်ညီမည့် ကိစ္စ ဖြစ်သည်။ဒါပေမယ့် လက်ရှိအခြေအနေ အရ ဒီ ကောင် နှင့် မမဖြူကို လွှတ်ပေးလို့ မရပေ။ သူ အူကြောင်ကြောင် လုပ်တာနှင့် တလွဲတချော် တွေဖြစ်ကုန်နိုင်သည်။

အကျိုးအကြောင်း ဖွင့်ပြောချင်ပေမယ့် သူနှင့် ဟိုစာရေးဆရာက ဒီလို ကိစ္စမျိုး မှာ အထူအပါး နားလည်ကြတာ မဟုတ်။ ဆရာကြီး ဆိုရင် ကန့် ကွက်မှာသေချာသည်။ ဒါကြောင့် ဖွင့်မပြော သေး ဘဲ မလုပ်ချင်သည့် အလုပ်တွေ တာဝန်ယူလုပ်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ မလုပ်ချင်သည့် ရုံး လုပ် ငန်းတွေ လုပ်ပေးနေရသည် ထက်စာရင် အံဆွဲဖွင့်ပြီး ဗူးလေး တဗူးသွားပို့ ပေးရခြင်းက ဘာမှပြောပလောက်သော အရေးမဟုတ်ပေ။ မမဖြူကို တွေ့ ခွင့်ရလျှင် တနည်းတဖုံ ကြံစည် ခွင့် ရှိသေးသည် မဟုတ်ပါလား။

မနက် ကျတော့ စောစောထွက်လိုက်ချင်ပေမယ့် ထွက်ခွင့်မကြုံပါ။ ညကထဲက ပိုက်ဆံတွေ ယူပြီး အပြင်ပြန်ထွက်သွားသည့် စာရေးဆရာက မနက်မိုးလင်းတာတောင် ပြန်ရောက် မလာ။ ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်နေသော အောင်ဘညို(၁) ကို ဆရာကြီးက တားသည်။

'' ဟိုကောင် ..ပြန်လာမှသွားပါကွာ၊ လမ်းမှာ တည့်တည့်တိုးနေမှ ရှင်းရခက်နေဦးမယ်''

ဆရာကြီးကို စိုးရိမ်ရန်ကောဟု အပြစ်ဆိုချင်ပေမယ့် အောင်ဘညို (၁) ငြိမ်နေလိုက်ရပါသည်။ တကယ်လို့ လမ်းထိပ်မှာသာ ပက်ပင်းတိုးကြရင်ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေနှင့် ရှင်းစရာတွေ ပေါ် လာနိုင်တာကို သိပါ၏။ မနက်ကိုးနာရီ လောက်မှ အရက်နံ့ တထောင်းထောင်း၊ ယိုင်ထိုး ယိုင် ထိုးနှင့်ပြန်ရောက်လာသည်။ တကိုယ်လုံးလည်း ညစ်ပတ်စုတ်ပြတ်နေပြီး ချောင်ကြို ချောင် ကြားမှာ အိပ်ပြီးထလာသည်နှင့် တူနေ၏။

'' ညက ဘယ်မှာ အိပ်တုန်းကွ''

'' မသိပါဘူးကွာ''

ဆရာကြီး အမေးကို ခပ်ပြတ်ပြတ်ဖြေပြီး ပေစောင်းစောင်း နှင့် ထပ်ခိုးပေါ်တက်သွားတာ ပြန် ဆင်းမလာတော့။ အောင်ဘညို(၁) နှင့် (၂) တက်ကြည့်ကြတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ကန့် လန့် ကြီး တခူးခူး တခေါခေါ နှင့် အိပ်ပျော် နေတာကို မြင်လိုက်ရသည်။

'' ဒီကောင် ကတော့ကွာ၊ စာရေးဆရာ မဖြစ်ဘဲ အရက်သမား ဖြစ်တော့မယ် ထင်တယ်''

'' ထားလိုက်ပါကွာ၊ ကုန်ကြမ်းထွက်ရှာတာနေမှာပေါ့၊ သူနေ့တိုင်းလဲ သောက်တာ မဟုတ်ပါဘူး၊ မင်း ..ခန နေဦးနော်၊ သူ ယိုင်ထိုးပြီးဝင်လာတာတလမ်းလုံး မြင်တယ်''

မကျေနပ်သော်လည်း မတတ်နိုင်ပါ။ ဆရာကြီး အမိန့် အတိုင်း နာရီဝက်လောက်နေမှ အောင် ဘ ညို(၁) အပြင်ကို ထွက်လာခဲ့၏။

'' ဟာ ...ကိုအောင်ဘညို..အခုတော့လည်း သန့် လို့ ပြောင်လို့ ပါလား၊ ခုနနဲ့ တခြားစီပဲ၊   သွား ပြန်ဖြေမလို့ လား''

မျက်နှာသိဆိုက်ကား သမား၏ အမေးကြောင့် ဆရာကြီး၏ အမျော်အမြင်ကို မချီးကျူးချင်ပဲ ချီးကျူးလိုက်ရသည်။

'' သွားစရာလေး ရှိလို့ ရေပြန်ချိုးတာပါဗျာ၊ မဖြေတော့ပါဘူး၊ ရေချိုးလိုက်လို့ ခေါင်းကြည် သွား ပါပြီ''

အလိုက်သင့် ပြန်ပြောပြီး ကားဂိတ်ဆီ သုတ်ခြေတင်ခဲ့သည်။ ရုံးကို ရောက်တော့ ရုံးစောင့် ကို ကြည်စိုးက တံခါးဆီးဖွင့်ပေးရင်း

'' ဟာ ...အာစရိ၊ ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ''

'' ခင်ဗျားတို့ သူဌေးက အလုပ်ခိုင်းလိုက်လို့ ဗျာ''

ခပ်ပေါ့ပေါ့ ပြန်ဖြေပြီး နောက် အလုပ်စားပွဲကနေ အခန်းသော့တွေသွားထုတ်လာခဲ့သည်။ မမ ဖြူ အခန်းထဲ ရောက်တော့ အံဆွဲတွေက သော့ခတ်ထားတာတွေ့ လိုက်ရ၍ မမဖြူ စားပွဲပေါ် က ဖုန်းနှင့်ပဲ လှမ်းပြောလိုက်ရသည်။

'' ဘာလဲ ..မောင်လေး''

'' မမ အံဆွဲတွေက သော့ခတ်ထားတယ်လေ၊ အံဆွဲသော့တွေရော''

'' အိ..ခစ်ခစ်...မမဆီမှာပါလာတယ်၊ ဆောရီး မောင်လေးရေ၊ အဲဒါမေ့ သွားတယ်''

'' ကျွန်တော် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ မမ''

'' အဲ ..ပစ္စည်းတွေက ညနေ လာပြန်ယူမှာ ..တော့၊ နောက်တယောက်ပြမလို့တဲ့၊ မမပဲ လာယူလိုက်တော့မယ်၊ မောင်လေးလဲ ရှိဦးမယ် မဟုတ်လား''

'' မမ ရှိစေချင်ရင် ရှိရမှာပေါ့''

'' ပိုပြီ၊ ဒါဆိုလဲ စောင့်နေ၊ လာခဲ့မယ်၊ နဲနဲတော့ကြာမယ်နော်''

'' ရပါတယ်၊ မမကို တွေ့ ရဖို့ ဘယ်လောက်ကြာကြာစောင့် နိုင်တယ်”

'' တော်ပါ၊ တော်ပါ...ဟွန်း၊ ဒါပဲ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်''

မမဖြူ ဘယ်အချိန် လာမယ်မှန်းမသိ၍ ကိုယ့်အခန်း ကိုယ်ပြန်ပြီးစောင့်နေမိသည်။ ပျင်းပျင်းနှင့် ကွန်ပျူတာဖွင့်ပြီး ဂိမ်းဆော့နေစဉ် ကိုကြည်စိုးကုပ်ကုပ် ကလေးဝင်လာသည်။

'' အာစရိ၊ ဘယ်အချိန်ပြန်မှာလဲ''

'' မပြောတတ် သေးဘူးဗျ၊ ဘာဖြစ်လို့ လဲ''

'' ဟို ..ဟို..ဒင်းလေ၊ လှိုင်သာယာက ကျွန်တော့် အဒေါ် နေမကောင်း ဖြစ်နေလို့ တဲ့၊ အာစရိ ကြာမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော် ..ခနလောက်ပြေးပြီး...သတင်းမေး..ချင်လို့”

အောင်ဘညို(၁) ခေါင်းထဲမှာ မီးရောင်စုံတွေ တဖျတ်ဖျတ်လင်းလက်သွားကြသည်။ ကိုကြည် စိုး မရှိလျင် မမဖြူ ရောက်လာပါက တရုံးလုံးမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲသာ ဖြစ်ပေတော့မည်။ အပြင်မှာ ကိုကြည်စိုး ရှိနေချိန်မှာလည်း မမဖြူကို အထဲခေါ် ဆွဲလို့ ရနိုင်ပေမယ့် ခုလောက် ကောင်းမည် မဟုတ်ပေ။ သူဌေးမ နှင့် မန်နေဂျာက ရုံးပိတ်ရက်မှာ လာပြီး  အခန်းတံခါးပိတ် နေကြသည် ဆိုတာမျိုးက ပြောစရာ ရှိလာနိုင်သည်။

'' အာစရိ ပြန်တော့မယ် ဆိုရင်လည်း....''

အောင်ဘညို(၁) ငြိမ်ပြီးစဉ်းစားနေသည်ကို မြင်၍ကိုကြည်စိုး မျက်နှာငယ်လေး နှင့်ပြောသည်။

'' ရတယ်၊ ရတယ်၊ ကျွန်တော့် ကိစ္စ က ညနေ ငါးနာရီ ပြီးရင် ကံကောင်းပဲ၊ မိုးချုပ်မယ့် သဘော ရှိတယ်၊ သွားလေ၊ ကျွန်တော် တနေကုန် ရှိနေမှာပဲ၊ ငါး နာရီခွဲ ခြောက်နာရီလောက် ပြန် ရောက် ရင် ရပြီ''

'' ကျွန်တော် မကြာပါဘူး အာစရိ''

'' ရောက်မှတော့ အေးအေးဆေးဆေး နေလိုက်ပါဗျာ၊ အဒေါ်နဲ့ မတွေ့တာလဲကြာပြီ မဟုတ်လား''

'' အဆင်ပြေပါ့မလား''

'' ပြေပါတယ်၊ အေးအေးဆေးဆေးသာလုပ်''

'' ကျေးဇူးပါ အာစရိရယ်၊ အချိန်ရမယ် ဆိုရင်တော့ အိမ်ဝင်ပြီး မိန်းမပါ ခေါ်လိုက်ဦးမယ်''

'' အဆင်ပြေသလိုသာလုပ်ဗျို့။ ဒါပေမယ့် မသွားခင် ကျွန်တော့် ကို အအေးနှစ်ဗူးလောက် နဲ့ ပေါင်မုန့် တထုပ်လောက် ဝယ်ပေးခဲ့စမ်းပါ''

'' ရတယ် ...အာစရိ၊ ရတယ်''

အောင်ဘညို (၁) ထုတ်ပေးလိုက်သည့် ပိုက်ဆံလေး ကိုင်ကာ ကိုကြည်စိုး ဝမ်းသာအား ရ ပြေးထွက်သွားပြီး ဆယ်မိနစ်တောင် မကြာပါ ပေါင်မုန့် တထုပ်နှင့် ကျွဲရိုင်းနှစ်ဗူး ကိုင်ပြီးပြန် ရောက် လာသည်။

'' ရော့ ..အာစရိ၊ ဒီမှာ ..ပို...''

'' ခင်ဗျား၊ လဘက်ရည်ဖိုး ယူလိုက်ဗျာ''

'' ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူး''

ကိုကြည်စိုးထွက်သွားပြီးနောက် အောင်ဘညို(၁) ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးပြုံးလိုက်မိသည်။ မမဖြူ လည်း ဒီနေ့ ခင်း အားသည်ဆိုရင် အားလုံး အဆင်ပြေ သွားပေပြီ။ ဗိုက်ဆာရင် ပေါင်မုန့် စား  အအေးသောက်ပြီး စိတ်တိုင်းကျ ချစ်ပွဲဝင်ဖို့သာရှိတော့၏။ စားစရာတွေကို စားပွဲပေါ်ထားခဲ့ ပြီး အောင်ဘညို(၁)ရုံးပြင်ကို ထွက်ခဲ့သည်။ ပေါ်တီကို ဘေးနားမှ ကိုကြည်စိုးထိုင်သည့် ခုံမှာ ဝင် ထိုင်ပြီး အနားမှာတွေ့သည့် ဂျာနယ်ဟောင်း တစောင်ကို ဖတ်ရင်း မမဖြူကို စောင့် သည်။ တ စောင်လုံး က ဓါတ်ပုံတွေကို အရင်လိုက်ကြည့်ပြီးနောက် ဆောင်းပါးတွေ ဖတ်ရင်း သုံးပုဒ် မြောက် အရောက်တွင် မမဖြူ၏ ကားလေး ဝင်းပေါက်၀ ရောက်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရ ၍အ ပြေးသွားကာ တံခါးဖွင့် ပေးလိုက်သည်။

......................................................

'' အဲဒီလောက်လဲ လုပ်ပြမနေပါနဲ့”

အထဲကို ကွေ့ ဝင်လာရင်း မမဖြူက မျက်စောင်းလေး ထိုးကာပြောသွားသည်။ အောင်ဘညို (၁) တံခါးပိတ်ထားခဲ့ပြီး ပြန်ပြေးသွားတော့ မမဖြူက ကားပေါ်က ဆင်းပြီးနေလေပြီ။

'' ကိုကြည်စိုး ၊ ဘယ်ရောက်နေလဲ''

'' လှိုင်သာယာက အဒေါ် အသဲအသန်ဖြစ်လို့ တဲ့ လိုက်သွားတယ်၊ ညနေငါးနာရီ အရောက်ပြန် ခဲ့ဖို့ တော့ပြောလိုက်ပါတယ်''

အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ပြီး အောင်ဘညို(၁)ကို မမဖြူစိုက်ကြည့်သည်။ ရယ်ကျဲကျဲ ပြန်လုပ်ပြလိုက်တော့

'' ဉာဏ်ချည်းပဲ ..ဟွန်း''

'' တိုက်ဆိုင်သွားတာပါ၊ ဘုရားစူး''

'' ယုံပါဘူး၊ သွား''

'' သွားမယ်လေ... အထဲကို''

ရုံးထဲ ရောက်သည်နှင့် ဧည့်ကြိုစားပွဲရှေ့မှာ မမဖြူအောင်ဘညို (၁)၏ ရင်ခွင်ထဲရောက် သွား သည်။ မမဖြူရေချိုးလာပုံရ၏။ အသားလေးတွေက အေးပြီးမွှေးနေ သည်။ ပါးပြင်မို့ မို့ကို အား ပါး တရမွှေးကြူပြီးနောက်ဝယ် နှုတ်ခမ်းချင်းက သံလိုက်ဝန်ရိုးစွန်းများသဖွယ် သူ့အလိုလို တွဲ ကပ် သွားကြသည်။ ခေါင်းကလေးမော့ပြီးကော့ကော့လေး အနမ်းခံနေသော မမဖြူ၏ မျက် လုံးလေးများက တစထက်တစ မှေးစင်းကျသွားကြ၏။ ပူပြင်းသော ပြင်းရှသော အနမ်းတွေက မမဖြူ၏ အေးစက်နေသော ကိုယ်လုံးလေးကို တဖြေးဖြေး နွေးထွေးလို့လာစေ၏။အနမ်း ရပ် တန့်သွားသည့် အချိန်တွင် အောင်ဘညို(၁)၏ ရင်ခွင်ကိုမှီတွယ်ရင်းမမဖြူမောဟိုက်နေသည်။

'' စီစီတီဗွီ ကင်မရာတပ်ဖို့ မင်းပြောတုန်းက မမ လက်မခံခဲ့တာ ကံကောင်းသွားတယ်''

'' ဟုတ်ပါရဲ့၊ ကျွန်တော် ဘာလို့ ဒီလောက်ဉာဏ်နဲ ခဲ့သလဲမသိဘူး''

'' ဟာ..ဟ၊ သူပဲ ..အမျိုးမျိုး''

'' အမျိုးမျိုး..မဟုတ်ပါဘူး၊ တမျိုးထဲပါ မမရယ်၊ ကဲ ..လာ ..မမ ..အခန်းကိုသွားရအောင်''

'' ဟုတ်သားပဲ၊ လော့ကတ် ဘူး ရှာရဦးမယ်''

'' အံဆွဲထဲက ဘူးက ဘယ်မှ ထွက်မပြေးပါဘူး မမရယ်၊ ဘယ်အချိန်ယူယူ ရပါတယ်''

အဓိပ္ပါယ် ပြည့်ဝသောအောင်ဘညို(၁) ၏ အကြည့်တွေကို ခပ်တည်တည်ဆိုင်ကြည့်ရင်း မ မဖြူ မျက်နှာလေးရဲလာသည်။

'' တွေ့ လိုက်ရင်..ဒါပဲ''

'' ဒီလို အခွင့်အရေးက ရခဲလွန်းလို့ ပါ မမရယ်..နော်''

အောင်ဘညို(၁) ဆွဲခေါ်ရာနောက်ဆီသို့ မမဖြူ ယက်ကန်ယက်ကန်နှင့် ပါလာသည်။ ငြူစူသ လိုလို အလိုလိုမကျသလိုလို ပုံမျိုးလေးပြနေသော်လည်း မမဖြူ ကိုယ်တိုင် စိတ်လှုပ်ရှားနေမှန်း အရောင်တလက်လက်တောက်နေသည့်မျက်ဝန်းတွေက ပြနေသည်။

'' သော့ မပိတ်ရင်တောင် ရတယ်''

'' ပိတ်ပါ မောင်လေးရာ''

မျက်လွှာချ၍ တောင့်တောင့်လေးရပ်ရင်း မမဖြူပြောသောကြောင့် အောင်ဘညို(၁) တံခါးကို လော့ဂ်ချ ပိတ်ပစ်လိုက်သည်။

'' နေဦး၊ အဲကွန်း ဖွင့်လိုက်ဦးမယ်''

အောင်ဘညို(၁) လေအေးစက် ဖွင့်နေစဉ် မမဖြူက အံဆွဲကို သော့သွားဖွင့်နေသောကြောင့် နောက်ကနေလိုက်ပြီး ဖက်ထားလိုက်ရသည်။ ခါးကုန်း ထားလို့ နောက်ကို ကားစွင့်တက်နေ

သော တင်ပါးကြီးတွေကြားတွင် အခန်းထဲရောက်ကထဲက ခေါင်းထောင်ဖို့ ပြင်နေသော ဖွား ဖက်တော်ကို တေ့ထားလိုက်၏။

'' အချိန်တွေ အများကြီး ရှိပါသေးတယ် မမရယ်''

'' မောင်လေး ကလဲကွာ''

မမဖြူညည်းညည်းလေး ပြောရင်း သော့ကိုအံဆွဲမှာပဲ တန်းလန်းလေးထားကာ ပြန်မတ်လိုက် သည်။ သို့ သော်လည်း အောင်ဘညို(၁)က နောက်မှနေအားနှင့်ဖိပွတ်လိုက်သောကြောင့် ရှေ့ ကိုပြန်စိုက်သွားပြီး စားပွဲကို လက်ထောက်ရင်း ကုန်းကုန်းလေး ဖြစ်သွားသည်။ တဖြည်းဖြည်း မာလာသော ဖွားဖက်တော်နှင့်တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကြားမှာ အစုန်အဆန်ဖိ ပွတ်ပေးနေသောအခါ စားပွဲကိုထောက်ထားသည့် မမဖြူ၏ လက်ကလေးတွေ တုန်ခါလာ၏။ ပွတ်တာကိုရပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်လိုက်သည့် အခါ အရုပ်ကလေးလို ပါလာသည့် မမဖြူ၏ မျက် ဝန်းတွေက မှိုင်းညို့လို့နေ၏။

'' မမ''

'' ဘာလဲ မောင်လေး''

'' မမ ကို ကျွန်တော် ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဆိုတာ သက်သေပြပါရစေနော်''

'' မောင်လေးရယ်''

ရင်ခွဲထဲပြိုကျလာသည့် မမဖြူကို အောင်ဘညို(၁)က ခပ်တင်းတင်းလေး ဆီးဖက်ထားလိုက် သည်။ ပြီးတော့မှ

'' ဒီနားမှာ ခနနေဦးနော်''

နားမလည်သလိုကြည့်သည့် မျက်လုံးတွေကို အပြုံးနှင့် တုန့် ပြန်လိုက်ပြီးနောက် မမဖြူစားပွဲ ပေါ်က ကွန်ပျူတာ၊ ပြကဒိန်၊ ပန်းအိုး အစရှိသည့် တိုလီမိုလီတွေကို အခန်းထောင့် တနေရာ သို့ ရွှေ့ ပုံထားလိုက်သည်။

'' မောင်လေး ဘာလုပ်နေတာလဲ''

'' မမက ...ကြမ်းခင်းပေါ် မအိပ်ချင်ဘူး မဟုတ်လား၊ စားပွဲပေါ်ကတော့ သန့် ပါတယ် နော်''

'' အို..ကွယ်''

စားပွဲကို အပြောင်ရှင်းလိုက်ပြီးနောက် မမဖြူကို ရင်ချင်းအပ်ပြီး တင်းတင်းဖက်လိုက်ကာ

'' အခန်းထဲမှာ၊ တရုံးလုံးမှာ မမဖြူနဲ့ ကျွန်တော်နှစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်၊ ဘာကိုမှ ဂရုစိုက်ဖို့ မလိုဘူး၊ သိလားမမ''

အရည်လည်သော မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် မော့ကြည့်ရင်း ခေါင်းလေး ညိတ်ပြသည်။ သူမ ဝတ် ထားသည့် ဘလောက်စ် ၏ ကြယ်သီးတွေကို အောင်ဘညို(၁)စဖြုတ်ချိန်မှာ နည်းနည်းတုန် သွားသေးသော်လည်း မကန့် ကွက်ပါ။ အင်္ကျ ီပြီးတော့ ကြံရည်ရောင် ဘရာစီယာပျော့ ပျော့ ကလေးကို ဖယ်လိုက်သည့် အခါ ဖြူသော နုသော ထွားသော ရင်နှစ်မွှာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာ သည်။

'' သိပ်လှတာပဲ မမရယ်''

စိတ်မထိန်းနိုင်သဖြင့် ဘယ်ပြန်ညာပြန်ကုန်းစို့ လိုက်သည့်အခါ အောင်ဘညို(၁)၏ ခေါင်းကို ဖက်ထားရင်း မမဖြူ ခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းနေသည်။နို့ စို့လို့ဝသည့် အခါ အောင် ဘညို(၁) လည်း အပေါ်ပိုင်းကို ဗလာကျင်းပစ်လိုက်သည်။ မမဖြူ ဝတ်ထားသည့် ထမိန်ကိုဆွဲဖြည်ပြီး ချွတ်ချလိုက် ချိန်မှာတော့ အောက်အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မပါတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အမွှေး ရှည်ကျဲကျဲ တွေခြံရံထားသည့် မမဖြူ၏ ဖေါင်းကားနေသော ညီမလေး ပေါ်ထွက်လာသည့် အခါအောင်ဘညို(၁) မြင်ဖူးနေကျ သည်ပင်လျင် ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာ၏။ ခါးကနေမပြီး စားပွဲပေါ် မြှောက်တင်လိုက်သည့်အခါ မမဖြူလည်း အောင်ဘညို(၁) ကို တင်း တင်းဖက် ထားသည်။ လက်ကို အတင်းဖြေပြီး စားပွဲပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ရသည်။

'' အင်း..မမ... အပေါ်ကို နည်းနည်းတိုး''

ခြောက်ပေ အရှည်၊ လေးပေအကျယ် ရှိသည့်စားပွဲကြီးပေါ်သို့ မမဖြူလုံးလုံး လျားလျား ရောက် သွားသည့် အခါ အောင်ဘညို(၁) လည်း ဝတ်ထားသည့်ဘောင်းဘီရှည်နှင့် အ တွင်းခံကို ခပ် မြန်မြန်ချွတ်ပစ်လိုက်ရသည်။ လွတ်လပ်သွားသည့် ဖွားဖက်တော်ကို ဝင့် ဝင့်ကြွားကြွား ထောင် ပြီး သူမ နားသို့ ချဉ်းကပ်လာသည့် အောင်ဘညို(၁) ကို ခပ်တွေတွေ တချက်စိုက်ကြည့်ပြီး မမ ဖြူ မျက်နှာ လွှဲသွားသည်။

အောင်ဘညို(၁) ပါ စားပွဲပေါ်ကို တက်လိုက်သည့် အခါ စားပွဲကြီး သိမ့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ မမဖြူ ကိုယ်ပေါ်ကို မိမိရရ တက်ခွလိုက်ပြီးနောက်

'' စားပွဲက ခိုင်ပါတယ် နော် ..မမ''

'' မသိဘူးလေ၊ အန်ကယ်လ် ဦးမြင့်ဆွေ ဝယ်လာပေးတာပဲ၊ သူ့ သွားမေးပေါ့''

မျက်စောင်းလေးခဲကာ ပြောလိုက်သည့် အမူအယာကို အောင်ဘညို (၁) အူယားသွား သည်။ ချက်ချင်း မလုပ်သေးဘဲ နည်းနည်းတော့ ကလိလိုက်ဦးမည်ဟုလည်း တွေးလိုက်မိ၏။

'' ကျိုးကျတော့လဲ မမက အောက်မှာခံနေတော့ ကျွန်တော်က သက်သာမှာပါ၊ အေးဆေးပေါ့''

'' လူယုတ်မာလေး''

'' ချစ်တာပါမမရယ်''

နှုတ်ခမ်းတွေကို ကုန်းနမ်းလိုက်သည့် အခါ မာတောင်နေသည့် ညီတော်မောင်က မမဖြူ ဗိုက် ကို အတင်းထောက်ထားမိလို့ မမဖြူ တွန့်လိမ်နေသည်။ အပေါ်ကိုမပြီး နှစ်ယောက်ကြားမှာ ညှပ်ထားလိုက်မှ မမဖြူ အနမ်းမှာလွတ်လပ်စွာ စီးမျောပျော်ဝင်သွား၏။ နမ်း၍ ဝတော့မှ ပြန် ကြွပြီး အောက်ကို အနည်းငယ်လျောဆင်းလိုက်ရာ လုပ်တော့မည်ထင်ပြီး မမဖြူက ဒူးကို ထောင်လိုက်ကာ ပေါင်တံ နှစ် ဖက်ကို မသိမသာကားပေးသည်။အောင်ဘညို(၁) က မလုပ် သေးဘဲ နို့ လုံးလုံးကြီးတွေကို နယ်လိုက် စုပ်လိုက်နှင့် လုပ်ပေးပြန်၏။

'' မမ''

'' အင်...မောင်လေး''

'' ရေချိုးလာတာလား''

'' ဟုတ်တယ်''

'' မွှေးပြီး အေးနေတာပဲ''

ရင်သားတွေပြီးတော့ အောက်ကို ဆက်ဆင်းပြီး ဗိုက်သားလေးကို လျှာနှင့် လျက်လိုက် ပါး စပ်နှင့် နမ်းစုပ်လိုက် လုပ်ပေးရာ မမဖြူ တကိုယ်လုံး တသိမ့်သိမ့်တုန်နေသည်။

'' တော်ပါတော့ မောင်လေးရယ် ...အင်း...ဟာ ...ယားတယ်ကွယ်၊ မမ မနေ တတ်တော့ဘူး''

'' မမကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဆိုတာ သက်သေပြနေတာ၊ မပြီးသေးဘူး''

လောလောလတ်လတ် ရေချိုးလာသည့် မမဖြူ၏ ညီမလေးက လတ်ဆတ်သန့် ရှင်းပြီး အနံ့ အသက်ကင်းနေသည်။ အနည်းငယ် မွှေးသလိုလို ရနံ့ လေးတောင် ရနေ သည်ဟု အောင် ဘညို(၁) ထင်မိ၏။

'' အဲလိုကြီးကြည့်မနေနဲ့ လေ...တို့ ရှက်တယ် ..မောင်လေးရယ်''

'' လှလို့ ပါ ..မမရယ်၊ မမကို အရမ်းချစ်တယ်ဗျာ''

ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း အကွဲကြောင်းကြီး တဖက်တချက်ဆီကနေ လက်မနှင့် ဖိပြီးအပေါ် ကို တွန်းတင်လိုက်သည့် အခါ မမဖြူ တဟင်ဟင်နှင့် ဖြစ်နေရှာသည်။အထဲက အနီရောင်ပြောင် လက်နေသည့် အတွင်းသားစိုစိုတွေမှာလည်း တလှုပ်လှုပ်နှင့် ရုန်းကြွနေကြသည် ဟု အောင် ဘ ညို (၁) ထင်မိသည်။ အကွဲကြောင်းအဆုံးနားဆီမှ အရည်စီးကြောင်းလေးတခုက စအိုဖက် ဆီသွယ်တန်းဆင်းနေသည်ကို မြင်လိုက် ရသည့်အတွက် အပေါ်ပိုင်းကို ပေးခဲ့သည့် အယုအ ယ တွေနှင့် တင်ပင်မမဖြူ၏ ညီမလေး ငိုနေရရှာပြီ ဆိုတာသိလိုက်သည်။

ဒီလောက်နှင့် မကျေနပ်နိုင်သေးသည့် အောင်ဘညို(၁) က ဇာတ်ရှိန်ကို ပိုမြှင့်ပေးလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းသားနှစ် ဖက်ကို အပြန်အလှန် တဖက်ချင်းလိုက်လျက်ပေးသည့် အချိန်တွင် မမဖြူ အဆက်မပြတ်ညည်းညူလာ၏။ ဘယ်ဖက်နှုတ်ခမ်းသားကို လျာနှင့် လျက် လျင် ညာဖက်နှုတ် ခမ်းသားကို လက်နှင့် ဖိပွတ်ပေး၏။ ညာကိုလျက်လျင် ဘယ်ကိုပွတ်ပေးသည်။ အောင်ဘညို (၁)၏ စည်းချက်ကျကျ လှုပ်ရှားမှုတွေ အောက်တွင် မမဖြူတယောက် ရပ်တန့် ခိုင်းဖို့ ပင်   မေ့လျော့နေပုံရသည်။

နေ့ တိုင်း အပြာကားတွေကြည့်ရှူ့မှတ်သားနေသော အောင်ဘညို(၁) ထံမှာ နည်းလမ်း ပေါင်း များစွာ ရှိပါသည်။ တခုနှစ်ခုလောက် ထုတ်သုံးသည်ကိုပင် မမဖြူ မခံနိုင်ရှာပါ။ အစေ့လေးကို ပွတ်ချေရင်း အတွင်းသားတွေကို လျက်ပေးသည့် အခါမှာတော့ မမဖြူ၏ ညည်းသံတွေ ပို ကျယ်လာသည်။ အစေ့ကို ဖိပွတ်ရင်း အတွင်းသားတွေကို ပါးစပ်ထဲပါ လာသည် အထိ စုပ်ယူပေးလိုက် ပြန်ရာ မမဖြူ တွန့် လိမ်ပြီး အဆက်မပြတ်အော်တော့သည်။ အောင်ဘညို (၁)ကလည်း မလွတ်တမ်းဆက်ခဲ ထားပေးလိုက်ရာ မမဖြူ၏ မချိမဆန့်အော် သံ က တခန်းလုံးပြည့်သွား၏။ တင်ပါးကြီးမြောက်တက်လာလိုက်၊ ပြန်ကျသွားလိုက်နှင့် သုံးလေး ကြိမ် မကဖြစ်သွားပြီးနောက် တုန်ရီသော အသံလေးနှင့် အောင်ဘညို(၁) ကိုတောင်း ပန် သည်။

'' တော်ပါတော့ မောင်လေးရယ်၊ မမ ..မမ..မခံနိုင်တော့ဘူး၊ မနေတတ်တော့ဘူး၊တော်ပါတော့''

အရည်တွေလည်း အများကြီး ဆင်းနေတာကို တွေ့ ရ၍ ဘာဂျာနှင့် ပင်မမဖြူ တကြိမ်ပြီး သွား တာကို သိလိုက်သည့် အတွက် အောင်ဘညို(၁)က ရပ်ပေးလိုက်သည်။ မမဖြူကိုယ်ပေါ်ကို စီး မိုးပြီး ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ မမဖြူ မျက်နှာ ရဲနီနေပြီး မျက်ဝန်းမှာလည်းမျက်ရည်စတွေ ဝဲခိုနေ သည်။

'' မမ ..ဘာလို့ ငိုတာလဲ၊ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးလို့ လား''

'' မမ ..ငိုချင်တာပဲသိတယ်၊ မင်း..မင်း...ဆိုးတယ်ကွာ''

'' ကျွန်တော် ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဆိုတာယုံပြီလားဟင်''

'' ယုံပါတယ် ..မောင်ရယ်''

'' မမ''

'' ဘာလဲ မောင်လေး''

'' ကျွန်တော်တို့ တဝကြီးချစ်ကြမယ်နော်''

အောင်ဘညို(၁)၏ လည်တိုင်ကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီးနောက် မမဖြူ ခေါင်းတဆတ် ဆတ် ညိတ်ပြသည်။

အပိုင်း ( ၅) ဆက်ရန်  >>>>