အစ်ကို့... အော်ဒါ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - မြင့်ထွေး(ရတနာပုံ)
ခေတ်တွေကပြောင်းလာခဲ့ပြီ။ ဧရာဝတီမြစ်ပြင်ပေါ်၌ လက်နှင့်လှော်ခတ်သောလှေများအစား စက်တပ်ထား သော ပဲ့ချိတ်များသာ မင်းမူနေပါတော့သည်။ တံငါလှေအချို့သာ လက်ဖြင့်လှော်ခတ်ကြ၏။ မကြာခင် စက်တပ်တံငါ လှေများပေါ်အုံးမလားမသိ။ အဆိုပါ ပဲ့ချိတ်စက်လှေများမှာ ဧရာဝတီမြစ်အနောက်ဖက်ကမ်း ကျေးရွာများမှ ခရီး သည်များကို ပို့ဆောင်ပေးသော စက်လှေများဖြစ်သည်။ ခိုတောင်မုန့်တီသည်များ၊ နွားနို့သည်များ၊ ဟင်းသီးဟင်း ရွက်သည်များ အို...အစုံပါပဲ...။
ဟိန်းမင်းကျော်တစ်ယောက် ဂေါဝိန်ဆိပ်ကမ်းရှိအုတ်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်လျက် တလှုပ်လှုပ် တရွရွနှင့် လှုပ်ရှားသွားလာနေသော လူများကို ငေးစိုက်ကြည့်နေရင်း အိတ်ကပ်ထဲမှ လန်ဒန်စီးကရက်တစ်လိပ်ကို နှိုက်ယူလိုက်သည်။ တွန့်ကြေနေသော လန်ဒန်ဆေးလိပ်ကို ဂတ်စ်မီးခြစ်နှင့်ညှိသောက်ရင်း ခပ်ပြင်းပြင်းရှိုက်သွင်း လိုက်သည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီ ခပ်နွမ်းနွမ်း၊ ရှပ်အင်္ကျီတစ်ပတ်ရစ်၊ ဆံပင်က ဂုတ်အထိဝဲကျလျက်၊ မျက်လုံးပြူးပြူး၊ မျက်ခုံးမွှေးထူထူ၊ နှာတံပေါ်ပေါ်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနှင့် အမှတ်တမဲ့ကြည့်လျှင် အိန္ဒိယရုပ်ရှင်မင်းသား အမီတာ ဘဂျန်းနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူ၏။
ရာသီဥတုက သာယာကြည်လင်လှသည်။ ညနေစောင်းနေပြီမို့ သူရိယနေမင်းသည် အနောက်ဖက်စစ်ကိုင်း တောင်အောက်ဆီ ငုတ်လျှိုးရန် ဟန်ပြင်နေသည်။ ဧရာဝတီမြစ်ရေပြင်၌ နေရောင်ခြည်များ နီရဲဖြာလျက်ရှိသည်။
“ ကနေ့ ငါဘယ်နေရာမှာ...အကြံအဖန်သွားလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ...”
မြစ်ရေပြင်ကို ဖြတ်တိုက်လာသောလေကို အားပါးတရ ရှူလိုက်ရင်း တွေးလိုက်၏။ ဟိန်းမင်းကျော် အကြံ ထုတ်နေသည်။ ယခုတလော မန္တလေးဘူတာကြီးဘက်၌ လုံခြုံရေးတွေ လှုပ်ရှားနေသည်။ ခါတိုင်းလို အကြံအဖန် လုပ်လို့မကောင်း။ သူ့လက်ထဲမှာ ငွေသုံးထောင်ကျော်သာ ကျန်တော့သည်။ တစ်သောင်းအထက်မှ အိတ်ကပ်ထဲမရှိ လျှင် ဟိန်းမင်းကျော်မနေတတ်။
သည်တော့ အကြံအဖန်အမျိုးမျိုးလုပ်ပြီး ပုံစံမျိုးစုံဖြင့် ငွေရှာသည်။ ဟိန်းမင်းကျော် သည် အုတ်ခုံပေါ်ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ခြေလှမ်းလိုက်ရာ ညောင်ပင်အိုကြီးအောက်ရှိ ကွမ်းယာဆိုင်အနီး၌ လန်ဒန်တစ်ဘူးဝယ်နေသော မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိလိုက်သည်။ သူ့ကို ဟိန်းမင်းကျော် ကောင်း ကောင်းသိ၏။ (၈၄)လမ်းမကြီးပေါ်တွင် လှုပ်ရှားနေသော ညဉ့်ငှက်မလေးဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မျက်စိတဖက်မှိတ်ပြ လိုက်ပြီး ခပ်တည်တည်နှင့် အနီးမှဖြတ်လျှောက်၍ ထွက်လာသည်။
“ ရှစ်...အကို...”
ဟိန်းမင်းကျော်လှမ်းနေသော ခြေလှမ်းကိုရပ်တန့်လိုက်ပြီး သူမအနီးသို့ကပ်လာ၏။
“ ဖြစ်မလားဟင်...”
“ ဖြစ်ချင်တာပေါ့ကွာ...ဒါမပေါ်သေးဘူး...”
ဟိန်းမင်းကျော်က သူ့လက်ညှိုးနှင့်လက်မဖြင့်ဝိုင်းပြလိုက်၏။
“ တယ်ရှော်...ဖြတ်ပြစ်ဖို့ကောင်းတဲ့လက်...”
သူမက ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့်ပြောလိုက်ရာ ဟိန်းမင်းကျော် သဘောကျ၍ ရယ်လိုက်သည်။
“ အခုတလော ဘူတာကြီးဘက်မှာ လက်ကောက်တွေရှုပ်နေတယ်...မင်းလည်း သတိထားဦး...ဟဲဟဲ...”
“ ဒီလိုဆို ခွင်ပြောင်းပေါ့အကိုရဲ့...ဆန်းတာမှတ်လို့...”
“ တော်ကြာ ထသွားမှ ကျိုးမှန်းသိ ဖြစ်နေပါဦးမယ်ကွာ...”
နှစ်ဦးသားကမ်းနား၌ လမ်းအတူတွဲလျှောက်ရင်း အထာစကားများပြောလာကြသည်။ တဖြည်းဖြည်း ဧရာဝ တီသင်္ဘောကျင်းအလုပ်ရုံနားသို့ ရောက်လာ၏။ တောင်ဘက်ဆင်းလျှောက်လျှင် ဧရာထွန်းတိုက်ခန်းများဘက်သို့ ရောက်တော့မည်။
“ ဟာ...အခုမှသတိရတယ် အကိုရဲ့...ရှမ်းကလေးဘက်မှာ ဘုန်းကြီးပျံပွဲရှိတယ်တဲ့...မန္တလေးမြို့ပေါ်က နာမည်ကြီးဆရာတော်ကြီးကို မီးသင်္ဂြိုဟ်မှာတဲ့...ည(၈)နာရီက စမှာလို့ကြားတာပဲ...အဲဒီမှာ ခွင်သွားဖန်ရင် အိုကေ လောက်တယ်...အဲဒီသွားရအောင်လားဟင်...”
“ ဟုတ်လား...ဒီလိုဆိုရင် အိုကေပဲ...အဆင်ပြေရင်သာ...”
ဟိန်းမင်းကျော်က သူမကို မျက်စိတဖက်မှိတ်ပြလိုက်၏။
“ ညီမကို အကို့အော်ဒါလို့ သဘောထားလိုက်ပေါ့...”
မြစ်ရေပြင်ကို ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လာသော လေညှင်းအေးအေးလေးက သူတို့နှစ်ဦးကို လန်းဆန်းစေသည်။ စကားတပြောပြောနှင့် လမ်းလျှောက်လာရာ မကြာမီ ဘီအိုစီရေနံလှောင်ကန်ကြီးများကို ကျော်လာ၏။
“ ဒါနဲ့...အင်း...နာမည် ငါမေ့နေလို့...ဘယ်သူ...”
“ ကြည်ပြာ...”
“ အော်...အေး ဟုတ်သားပဲ...”
“ လိုင်းထဲကမှန်းသိပေမယ့် မင်းနဲ့တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးသေးဘူးနော်...”
“ အင်း...”
“ ကြေးက မြောက်သလား...”
“ ဒါပေါ့...”
“ တစ်ညကို...”
“ ငါးပုလင်း...”
“ ဟိုက်..ရှားပါး...လောင်စာခဲပဲ...”
“ အကို့အစွမ်းလည်း သီတာပြောလို့ သိပြီးသားပါနော်...ခွင်ကြီးကြီးမှကိုင်တတ်ပြီး တစ်ခါကိုင်ရင် သုံးလေးပုံး လောက်တော့ အပျော့ဆို...”
“ ကံကောင်းရင်တော့ ဟုတ်တာပေါ့...”
ဧရာထွန်းတိုက်ခန်းများမရောက်ခင် လမ်းကွေ့တစ်ခုတွင် သန့်ရှင်းသပ်ယပ်သော အအေးဆိုင်တစ်ဆိုင်တွေ့ ၍ ဝင်သောက်ကြ၏။ ကျသင့်ငွေကို ဟိန်းမင်းကျော်ကပင် ရှင်းလိုက်သည်။ မကြာမီ ဘုန်းကြီးပျံဈာပနကျင်းပမည့် ကွင်းကြီးကို တာရိုးပေါ်မှ ဆီး၍ မြင်လိုက်ရသည်။ လူတွေက ကျိတ်ကျိတ်တိုးစည်ကားလှ၏။ လက်ပံပင်ကြီးခြေရင်း တွင် နှစ်ယောက်သား ယှဉ်ရပ်လိုက်ပြီး ပွဲကွင်းကြီးဆီသို့ ငေးကြည့်နေကြ၏။ ဟိန်းမင်းကျော်က ကြည်ပြာ့ပခုံးကို ဖက်လိုက်ပြီး သူ့ဘက်သို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဆွဲယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းထူထူဖူးဖူးလေးကို စုပ်ယူလိုက် သည်။
“ ကဲ...ကြည်ပြာ...ကိုယ်လွတ်လွတ်လပ်လပ် ခွင်ရှာမယ်...ပြီးမှ တစ်နေရာမှာ ဆုံမယ်...”
ဟိန်းမင်းကျော်က သူ့လက်က နာရီကို ကြည့်လိုက်ပြီး...
“ အခု (၇)နာရီခွဲတော့မယ်...(၉)နာရီလောက် ဒီနားမှာဆုံမယ်လေ...(၉)နာရီခွဲမှ မလာရင် လစ်ပေတော့ ဒီကြားထဲမှာတော့ ဘယ်ကောင်နဲ့မှ ချိတ်မလုပ်နဲ့နော်...”
“ အော်...အကိုကလည်း ညီမက အကို့ရဲ့အော်ဒါလေ...သွေးသားရောင်းစားပေမယ့် ကြည်ပြာတို့က ကတိ သစ္စာရှိပါတယ်ရှင့်...”
“ ယုံပါတယ် ကြည်ပြာရယ်....စိတ်ပူလို့ပါ...ပြီးတော့ ကြည်ပြာ့ကိုလည်း စိတ်ဝင်စားလို့...”
“ ကျားသားမိုးကြိုး...တကယ်...”
“ အင်းပေါ့...”
နှစ်ယောက်သား ပွေ့ဖက်နမ်းရှုတ်ကြပြီး ပွဲခင်းကြီးဘက်ဆီသို့ ဆင်းခဲ့ကြသည်။ လူအုပ်ထဲမှာ ရောနှောပြီး လမ်းခွဲလိုက်ကြ၏။ ဟိန်းမင်းကျော်က ပွဲတွင်းအခြေအနေကို အသေအချာလေ့လာလိုက်ပြီး ပန်းရထားရှိရာ မဏ္ဍာပ် နားတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ ရုပ်ကလာပ်ကို ကြိုးနှင့်ဆွဲ၍ လောင်တိုက်ပေါ်သို့ ပင့်ဆောင်မည်ဖြစ်ရာ ပိုက်ဆံရှိသော သူများက ဤနေရာမှာပင် တစုတဝေးကြီးရှိမည်ကို ခန့်မှန်းလိုက်သည်။ မကြာမီပင် ရုပ်ကလာပ်ကို လောင်တိုက်ပေါ် ပင့်ဆောင်ရန် စံကျောင်းမဏ္ဍာပ်မှ သယ်ဆောင်လာပြီဖြစ်၏။
ဟိန်းမင်းကျော်တစ်ယောက် သိန်းငှက်မျက်လုံးဖြင့် သားကောင်ကိုရှာဖွေရာ တွေ့သွား၏။ သားကောင်ရှိရာသို့ တိုးကပ်သွားပြီး ခါးတွင်ညှပ်ထားသောပိုက်ဆံအိတ်ကို ဖျတ်ကနဲ ဆွဲယူလိုက်သည်။ ကိုယ့်အာရုံနှင့် ကိုယ့်ဇောနှင့် ကိုယ်မို့ သားကောင်က လုံးဝမသိ။ သည်လိုပွဲမျိုးတွင် အလစ်သုတ်သမားမရှိနိုင်ဟု တွက်ထားပုံရ၏။
ဟိန်းမင်းကျော် လူအုပ်ထဲက ဖဲ့ထွက်လာစဉ် ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဆကြည့်လိုက်၏။ အနည်းဆုံး နှစ်သိန်းကျော် သုံးသိန်းခန့်ရှိလိမ့်မည်။ နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ရှစ်နာရီခွဲရှိနေပြီ။ တော်ပြီ လစ်မှ။ (၆)လမ်းသွား တာရိုးကြီးပေါ် တွင် ကားကြီးကားငယ်တွေက တသီကြီးရပ်ထားသည်။ အပြန်လက်ဆောင်အဖြစ် ဖန်ချင်သေးသည့်အတွက် ပါဂျဲရိုး ကားသစ်ကြီးတစ်စင်းဆီသို့ ချဉ်းကပ်လိုက်ပြီး အခြေအနေကို အကဲခတ်၏။ ပတ်ဝန်းကျင်အန္တရာယ်ကင်းသည်။ လူ အားလုံးက ပွဲကွင်းကြီးဆီမှာ စုနေသည်မို့ ခွေးတကောင်ကြောင်တမြီးမှ မရှိ။
“ အိုကေ...”
ဟိန်းမင်းကျော်တို့က ဤကိစ္စတွင် လက်ယဉ်အံခွက်ပြီးဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် သူ့ဆီမှာ အမြဲပါလေ့ရှိသော လက် နက်ကိရိယာအချို့နှင့် တံခါးကို ရအောင်ဖွင့်သည်။ (၁၀)မိနစ်ကျော်ကျော်လောက် လှုပ်ရှားလိုက်သောအခါ ကား တံခါးပွင့်သွားသည်။ နောက်ဆုံး ကူရှင်ခုံကြားတွင် ညှပ်ထားသော အိတ်ကို ဆွဲယူလိုက်ရာ မိန်းမကိုင်အိတ်တစ်လုံး ဖြစ်နေ၏။
ဂတ်(စ်)ဓာတ်မီးနှင့် ထိုးကြည့်ရာ ထောင်တန်နှစ်ထုတ်နှင့် လက်ဝတ်ရတနာအချို့ကိုတွေ့ရသည်။ ငွေနှင့် လက်ဝတ်လက်စားများကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထိုးထည့်ပြီး ကားတံခါးကို အသေအချာပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ အိုကေ... (၁၅)မိနစ်ကျော်ကျော်လေးလှုပ်ရှားလိုက်တာ ခန့်မှန်းချေ ငွေလေးသိန်းကျော်နှင့် ရွှေတစ်ကျပ်ခွဲသားလောက် ရခဲ့ပြီ။ ချိန်းထားသောနေရာသို့ ရောက်သောအခါ ကြည်ပြာက ရောက်နှင့်နေသည်။
“ ကြည်ပြာ...စောင့်နေရတာ ကြာပလား...”
“ ဟင့်အင်း...(၅)မိနစ်လောက်ပဲရှိသေးတယ်...အိုကေတယ် မဟုတ်လား...”
“ အိုကေပဲ...လေးပုံးကျော်လောက်ရှိမယ်ထင်တယ်...တစ်ကျပ်ခွဲသားပါ အဆစ်ပါလာသေးတယ် ညီမရေ...”
“ ဟာ...ကော်တာပဲ...ကြည်ပြာ မပြောဘူးလား...အဆင်ပြေမှာပါလို့...”
ကြည်ပြာက မျက်နှာလေးကိုမော့ ရင်အုံမို့မို့လေးကိုကော့ မျက်တောင်လေးစင်း နီရဲသော နှုတ်ခမ်းလေးကိုစူ ကာ မူမူချွဲချွဲလေးပြောလိုက်၏။ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက်ဆွဲရင်း ခပ်ဖြည်းဖြည်းလမ်း လျှောက်လာစဉ်...
“ ကလင်...ကလင်...ကလင်...”
“ ဆိုက်ကား...ဆိုက်ကား...ဂေါဝိန်...”
“ လိုက်မယ်ဗျို့...”
ဟိန်းမင်းကျော်နှင့် ကြည်ပြာတို့ ဆိုက်ကားနှင့် ဂေါဝိန်ပြန်ခဲ့ကြသည်။ တစ်ယောက်ကို ၃၅ဝိ/- ကျရာ ဟိန်းမင်းကျော်က တစ်ထောင်ပေးလိုက်၏။ ဆိုက်ကားသမားလည်း သဘောတွေကျလျက် အကိုချင်းထပ်ကာ စကားတွေ တဖောင်းဖောင်းနှင့် ပြောလာသည်။ ဂေါဝိန်သင်္ဘောဆိပ်တွင် ချပေးခဲ့ပြီး သူက တောင်ဘက်ပြန်မောင်း သွားသည်။
“ ကဲ...ကြည်ပြာရေ...တည်းခိုခန်းသွားမလား...”
“ မသွားနဲ့အကို...ကြည်ပြာ့အသိတစ်ယောက်ရှိတယ်...ခေါက်ဆွဲကြော်တစ်ထုပ်နဲ့ ငွေ ၂ ထောင်လောက်ပေး လိုက်ရင် အိုကေပဲ...”
သူတို့နှစ်ယောက်အတွက်နှင့် အိမ်ရှင်အတွက်ပါ ခေါက်ဆွဲကြော် သုံးထုပ်ဝယ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဂရင်းဝီစကီအကြီးတစ်လုံးနှင့် ကြက်ဥငါးလုံး၊ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီး တစ်ဖီး ဝယ်လိုက်၏။ စားစရာပစ္စည်းများကို ကျွတ် ကျွတ်အိတ်နှင့်ထည့်ပြီး ကြည်ပြာ့အသိအိမ်ဆီသို့ ထွက်လာခဲ့ကြပေသည်။
အသိအိမ်ရောက်သောအခါ ကြည်ပြာက ဟိန်းမင်းကျော်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ အိမ်ရှင်မှာ အသက် (၃၀)ကျော်ခန့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ရုပ်ရည် သန့်ပြန့်သည်။ မိန်းမပီသသောအလှများလည်းရှိ၏။ စက်ချုပ်၍ အသက်မွေးပုံရသည်။ ချုပ်လက်စ အဝတ်အထည် များနှင့် စက်တစ်လုံးကို တွေ့ရသည်။
“ မမရင်...ကြည်ပြာတို့ ဒီတစ်ည ဒီမှာအိပ်ချင်လို့...”
“ ရပါတယ်...ကြည်ပြာရယ်...အချိန်မရွေးပါ...”
“ ဒါနဲ့ မမရင်...သမီးလေး...”
“ တောင်ဘက်အိမ်မှာ တီဗွီကြည့်နေလေရဲ့...”
“ ရော့...မမရင်တို့ စားဖို့...”
ကြည်ပြာက ခေါက်ဆွဲကြော်တစ်ထုပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဟိန်းမင်းကျော်ထံ ပြန်လာ၍
“ အကို...ဟို...”
ဟိန်းမင်းကျော်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ထောင်တန် ၅ ရွက်ထုတ်ပေးလိုက်သည်။
“ အဲဒါအကုန်သာပေးလိုက်တော့...ကြည်ပြာရယ်...”
ကြည်ပြာတစ်ယောက် ဟိန်းမင်းကျော်၏ ရက်ရောမှုကို ကျေနပ်သဘောကျသွားသည်။ ငွေ ၅ ထောင်ပေး လိုက်သောအခါ မမရင်သည် အလွန်အားနာနေပါသည်။ ငြင်းလည်း ငြင်းသည်။
“ စေတနာနဲ့ပေးတာပါ မမရယ်...ယူလိုက်ပါ...”
ဟိန်းမင်းကျော်ကပါ ဝင်ပြောမှ မယူချင်ယူချင်နှင့် ယူပါတော့သည်။
“ ကဲ...ကြည်ပြာရေ အပေါ်ထပ်သွားပေရော့...မမတို့က ဒီအောက်မှာပဲ အိပ်နေကျပါ...”
“ ဟုတ်ကဲ့မမ...”
နှစ်ယောက်သား အပေါ်ထပ်တက်လာကြ၏။ ဟိန်းမင်းကျော်လည်း ယခုမှ စိတ်အေးချမ်းသာသွားပြီး ကြည်ပြာကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ကာ ပါးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်ပါတော့သည်။ ကြည်ပြာက မျက်လုံးလေးဝင့်လျက် တခစ်ခစ်နှင့် တသိမ့်သိမ့်တုန်အောင် ရယ်နေပါသည်။
“ ဟို ကို...တစ်ခုပြောမယ်နော်...နှစ်ပါးသွားတဲ့နေရာမှာ အကာအကွယ်လိုသလား...”
“ ဟင့်အင်း...သန့်မှသန့်...”
ကြည်ပြာက HIV ပိုးကင်းရှင်းကြောင်း ဆေးစစ်ခံကဒ်ပြားလေးထုတ်ပြသည်။ မနေ့က ရက်စွဲနှင့် အိုကေပါပြီ။
“ ဟို ဒီလိုပါ...အကိုက မင်းကိုတကယ်စိတ်ဝင်စားတော့ အဖော်နဲ့မကာကွယ်ချင်ဘူးလေ...အရေပြားစစ်စစ် ချင်း ဆက်ဆံချင်လို့ပါကွာ...”
“ နှလုံးသား နူးညံ့လှပါလား ကိုလူဆိုးရယ်...”
ကြည်ပြာက ပြောပြောဆိုဆို ဟိန်းမင်းကျော်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာ၏။ ဟိန်းမင်းကျော်က ပြန်လည်ပွေ့ဖက် ထားလိုက်ပြီး ကြည်ပြာ့ဆံပင်တွေကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သည်။ မေလင်းခေါင်းလျှော်ရည်နံ့လေးက သင်းသင်းမွှေး မွှေးလတ်ဆတ်နေဆဲ ညဉ့်ငှက်မလေးပါလား...
“ ကြည်ပြာရေ...ကိုယ်ရေချိုးချင်တယ်...ရမလား ဟင်...”
“ ရတယ်လေ အကိုရဲ့...လာ...ကြည်ပြာလည်းချိုးမယ်...”
အိမ်အောက်ထပ်ဆင်းကာ မမရင်ကိုပြောပြီး နှစ်ယောက်သား ရေဝအောင် စိမ်ချိုးကြသည်။ မမရင်က အစ တွေညှပ်ဖြတ်နေရာမှ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပြုံးပြသည်။ ရေချိုးပြီး ပြန်အတက်တွင်
“ အေးအေးဆေးဆေး လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေကြနော်...လိုအပ်တာရှိရင် မမကိုပြော...”
“ ကျေးဇူးပဲ မမ...”
ကြည်ပြာက မမရင်ကို စကားတုံ့ပြန်ပြောရင်း အပေါ်တက်လာကြ၏။ နှစ်ယောက်သား ဂရင်းဝီစကီ ၂ ပက်စီ သောက်လိုက်ကြသည်။ သင်းပျံ့ချိုခါးသော ဝီစကီက ရင်ထဲနွေးထွေးရှိန်းမြသွားစေ၏။
“ ကဲ...အကို...အချိန်ဆွဲမနေနဲ့ အလုပ်စစို့လေ...အကို့အတွက်ပြောတာပါ...နစ်နာမှာစိုးလို့...”
“ ကိုယ် ကြည်ပြာ့ကို ကြေးစားလို သဘောမထားပါဘူးကွာ...ထာဝရလို့ မပြောနိုင်ပေမယ့် ဒီတစ်ညတော့ ကိုယ့်ချစ်သူလို သဘောထားချင်တယ်...”
“ ကြည်ပြာကလည်း ဒီအတိုင်းသဘောထားတာပါနော်...ကဲပြောလေ...ဘယ်လိုပုံစံကြိုက်သလဲလို့...”
ကြည်ပြာက ပြောပြောဆိုဆို ဟိန်းမင်းကျော်ပေါင်ကြားက ဒုတ်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး လာဆုတ်သည်။ လီးကြီး က အစွမ်းကုန်မတောင်သေး။ သို့သော် မမာမပျော့ အနေအထားဖြစ်နေ၏။ လုံးပတ်က ကြည်ပြာ့လက်တဆုတ်အ ပြည့်ဖြစ်၏။ အရှည်ကလည်း ခန့်မှန်းချေ ၇ လက်မခွဲခန့် ရှိလိမ့်မည်။ ကြေးစားဆိုသော်လည်း အပေါစားလိုင်းထဲက မဟုတ်သော ကြည်ပြာတစ်ယောက် တာဝန်အလုပ်သဘောအရ လီးမျိုးစုံနှင့် ဆက်ဆံဖူးသည်။ သို့သော် ဤမျှတုတ် ရှည်ထွားသော လီးမျိုးနှင့် စခန်းမသွားဘူးသေးပါ။ ခပ်ကြာကြာလေး ပွတ်သပ်ဆုတ်ဖွပေးသောအခါ ဟိန်းမင်းကျော် လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းနှင့် မာန်ထလာသည်။
လီးတန်တဝိုက်တွင် ရစ်ပတ်ယှက်သိုင်းနေသော သွေးကြောကြီးများ ဖောင်းအစ်ဖုကြွလာ၏။ ဂရင်းဝီစကီအရှိန်ကြောင့်လည်း သူ့စိတ်တွေက နိုးထလှုပ်ကြွလာသည်။ ဒုတိယအကျော့ ရောက်မှ ကျကျနနလှုပ်ရှားမည်ဖြစ်၍ ယခုအချီတွင် ကြည်ပြာ လုပ်သမျှငြိမ်ခံနေလိုက်သည်။ ကြေးစားဖာပင်ဖြစ် လင့်ကစား သွေးသားနှင့် တည်ဆောက်ထားသော ကြည်ပြာတစ်ယောက် တစတစနှင့် ရမ္မက်သွေးတွေ ထကြွလာ သည်။ အကြင်နာတရားပါရောစပ်ထားသည့်အတွက် အချစ်ဖီလင်အရသာက ရင်ကို လှုပ်ခတ်စေသည်။
ဟိန်းမင်းကျော် ကြက်ဥတစ်လုံးဖောက်သောက်လိုက်ပြီး ဝီစကီတစ်ပက်ချလိုက်သည်။ သူ့လီးကြီးကလည်း အလုပ်စနိုင်သော အနေအထားမှာ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်၏။ ကြည်ပြာ့မျက်လုံးလေးတွေက ရီဝေရွှန်းလဲ့တောက်ပနေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေက စိုလက်ဖူးပြည့်နေသည်။ ဟိန်းမင်းကျော်စိတ်ထဲတွင် တော်တော်ချောသည့် ကောင်မလေးဟု အသိအမှတ်ပြုလိုက်၏။ စိတ်ထဲက ကြည်ပြာ့ဘဝကို နှမြောနေမိသည်။ အေးလေ...ကိုယ်ကရော ဘာထူးလဲ။ လစ်- သုတ်-ဖြုတ်-အကြံအဖန်လုပ်ပြီး ငွေရှာနေတဲ့ လမ်းပေါ်ကလူမဟုတ်လား။ ဟိန်းမင်းကျော် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
“ အကိုက ဘာလဲ...စိတ်မပါဘူးလား...”
ကြည်ပြာက အားမရစွာ မေး၏။
“ မဟုတ်ပါဘူး ကြည်ပြာရယ်...အကိုတို့ ကြည်ပြာတို့ ဘဝကိုတွေးပြီး စိတ်မကောင်းလို့ သက်ပြင်းချမိတာပါ...”
“ အကိုကလည်း ဘာတွေတွေးနေပြန်တာလဲလို့...ပစ္စုပ္ပန်တည့်တည့်မှာ ပျော်ရွှင်အောင်နေစမ်းပါ အကိုရဲ့...မရောက်သေးတဲ့ အနာဂါတ်ကိုတွေးပြီး ပူလောင်မနေစမ်းပါနဲ့...”
ဟိန်းမင်းကျော်ကို သံယောဇဉ်ရှိနေ၍သာ ပြေရာပြေကြောင်း အားပေးစကားပြောလိုက်ရ၏။ ကြည်ပြာ့ စိတ် ထဲမှာလည်း ထိခိုက်ကြေကွဲမိပါသည်။
“ ကဲပါ...အကိုရယ်...ရော့ တစ်ခွက်ထပ်ချ...ကြည်ပြာလည်း ချမယ်...”
ကြည်ပြာက ဇိုးဇိုးဇက်ဇက်နှင့် အရက်နှစ်ခွက်ငှဲ့ပြီး တစ်ခွက်ကို ဟိန်းမင်းကျော်ပါးစပ်တွင် တေ့ပေးလိုက် သည်။ ဟိန်းမင်းကျော် တဘရိတ်ထဲမော့ချလိုက်၏။ ဂရင်းဝီစကီက တစ်ကိုယ်လုံး နွေးထွေးရှိန်းမြသွားစေ၏။ ကြည်ပြာလည်း သူ့ခွက်ကိုတခါတည်း မော့ချလိုက်တော့သည်။ နှစ်ယောက်သား အတိတ်နှင့် အနာဂါတ်ကို လုံးဝမေ့ ပစ်လိုက်ကြ၏။ နှစ်ယောက်လုံး ကိုယ်တုံးလုံးနှင့်ဖြစ်သွားကြ၏။ ကြည်ပြာက ဟိန်းမင်းကျော်လီးကြီးကို သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးနှင့် တယုတယ ဆွဲမ၏။
“ စံချိန်မှီကြီးထွားလိုက်တာ အကိုရယ်...ကြည့်ပါအုံး...ချစ်စရာကြီး...”
လီးတုတ်ရှည်ကြီးက သူ့ကို ချီးမွန်းခန်းဖွင့်နေသဖြင့် ခပ်တည်တည် ခပ်မိန့်မိန့်ကြီး ကျေနပ်နေသည်။ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ရွှေကောက်ရသူမျက်နှာမျိုးလေးနှင့် ရွှန်းရွှန်းလဲ့လဲ့ ပြုံးကြည်ရွှင်ပြနေသည်။ ကြည်ပြာက ဟိန်းမင်းကျော်ထိပ်ဖူးကြီးကို ဝေ့ဝိုက်ကာ ပွတ်သပ်နေသည်။ ထိပ်ပွင့်ကြီးက ဝင်းပြောင်တင်းကားနေသည်။
“ ကဲ...အကို ဘယ်လိုပုံစံကြိုက်သလဲ ပြော...”
“ ဖင်ကုန်းပေးကွာ...”
“ အိုကေ...”
ကြည်ပြာက ဟိန်းမင်းကျော်ဘက်လှည့်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကော့ပြလိုက်သည်။ ခါးကော့ထားသဖြင့် ရှေ့ကန်ထွက်လာသော စောက်ဖုတ်အသားဆိုင်ကြီးက ပေါင်မုန့်ကြီးတစ်လုံးလို ဖောင်းကြွနေ၏။ စောက်ဖုတ်အကွဲ ကြောင်းထိပ်ရင်းအစပ်ဆီမှ ခပ်ဟဟပြူးထွက်နေသော စောက်စိငုတ်ကြီးကို အထင်းသားမြင်နေရသည်။ ဆီးခုံဝင်း ဝင်းတဝိုက်တွင် ပေါက်နေသော စောက်မွှေးအုံကြီးက မဲမှောင်ပြောင်လက်နေသည်။
“ အားပါး...ကြည်ပြာ့ပစ္စည်းကြီးကလည်း ထယ်ဝါကြီးမားလှပါလား...”
“ ဟင့်အင်း...ဒါအစွမ်းကုန်မထသေးဘူး အကိုရေ...ဟင်းဟင်း...သဘောပေါက်...”
အလိုလေး...မထသေးဘူးဆိုပါလား ထများထလာရင် အက်ကွဲပွင့်ထွက်သွားမလားမသိ။ ဟိန်းမင်းကျော်က စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခပ်ရွရွကိုင်ကြည့်ကာ အနေအထားလေ့လာနေစဉ်...
“ ကဲ...ကဲ...ကိုက်စားမှာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့...ဖယ်တော့...”
ကြည်ပြာက ငြိမ့်ညောင်းညင်သာစွာ ကိုယ်ကိုတပတ်လှည့်ပြီး ဟိန်းမင်းကျော်ရှေ့မှာ ဖင်ကိုကားပြီး ကုန်းပေး လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖင်ကြားမှနောက်သို့ အုံလိုက်ကြီး ပြူးထွက်လာသည်။
“ အကိုကလဲ...ဘာလို့ ဒီလောက်အကြာကြီး စိုက်ကြည့်နေရတာလဲလို့...အဟင့်...ရှစ်...”
သည်တော့မှ ဟိန်းမင်းကျော်က ကြည်ပြာ့ဖင်နားသို့ တိုးကပ်ပြီး ရပ်လိုက်သည်။ ကြည်ပြာက ဖြူဝင်းကြီးမား လှသော သူမတင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို ဘယ်ညာယိမ်းကာ လှုပ်ရှားပြနေသဖြင့် ဟိန်းမင်းကျော်လီးကြီးနှင့် ကြည်ပြာဖင် ဆုံကြီးမှာ မထိတထိဖြစ်နေသည်။
“ အကို ဝင်အောင်လုပ်နော်...ညီမကတော့ ဒီအတိုင်းရမ်းနေမှာ...အဟင်း...ဟင်း...”
စောက်ဖုတ်ဝတည့်တည့်ကို ချိန်ပြီးထိုးမည်ကြံတိုင်း ကြည်ပြာ့ဖင်ဆုံကြီးက ဘယ်ညာရမ်းခါနေသည်မို့ လီးကြီးက တော်တော်နှင့် မဝင်နိုင်သေးဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ခပ်ဖွဖွလေးသာကိုင်ထားသော ကြည်ပြာ့ခါးသေးသေးလေး ကို ဟိန်းမင်းကျော်က တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရမ်းခါနေသော ဖင်ဆုံကြီးကို ငြိမ်သွားအောင် ထိန်းချုပ်လိုက် ၏။ ပြီးလျှင် ဖင်ကြားနောက်သို့ ပြူတစ်မို့ထွက်နေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးထဲသို့ သူ့လီးထိပ်ဖူးကြီးကို မရမက ဖိနစ် သွင်းလိုက်သည်။
“ ဇွိ...ဇွပ်...ဇွိ...ဗြစ်...ပြွတ်...ပြွစ်...ဖွတ်...”
“ အ...အဟ...ကျွတ်...ကျွတ်...ရှီး...အကိုကလဲ...ဇွတ်ကြမ်းတာပဲ...”
“ ညီမဖင်ကြီးက အငြိမ်မှမနေဘဲကိုး...ဒီတော့ ငြိမ်သွားအောင် လုပ်ရတော့တာပေါ့...”
“ ဟွန်း...စောစောကတော့ ဆေးမှိန်းနေတဲ့လူလို မတုန်မလှုပ်နဲ့...အခုကျတော့လည်း ကြမ်းလိုက်တာ...ထိပ်ဖူးမာကြီးနဲ့ ထိုးလိုက်တာများ ပူထူသွားတာပဲ...”
ဟိန်းမင်းကျော်က သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာတင်းတောင်မတ်နေသော သူ့လီးတုတ်ရှည်ကြီးကို တရစ်ခြင်း ဖိဖိသွင်းလိုက်သည်။ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ပါးစပ်ပိတ် အသံတိတ်သွားတော့၏။
“ ဗြိ....ဗြိ....ဗြစ်....ဗြိ....ဗြစ်....ဖွတ်....ဖွတ်....ပလွတ်....ပွစ်....ပြွစ်....”
“ အီး...အင့်...အား...ရှီး...ကျွတ်...ကျွတ်...ရှည်...ရှည်လိုက်တာအကိုရာ...မဆုံးသေးဘူးလား...အိုး...အီး...အင့်.. ..လည်ချောင်းထဲတောင် တစ်ဆို့ဆို့ကြီးဖြစ်လာပြီကွာ...ဟင်း...”
“ အဆုံးထိဝင်လား...ကြည်ပြာ...”
“ အား...အင်း...အမေ့...ဝင်...ဝင်တယ်အကို...ဟူး...အီး...ဒါအဆုံးပဲ...”
ကြည်ပြာတစ်ယောက် ဖင်ရမ်းပြီး မသရမ်းနိုင်တော့ ပြည့်တင်း တင်းကြပ်သော လီးတန်ကြီးက စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ပြည့်ကြပ်သွားအောင် တိုးဝင်နေသည်။
“ အား...အီး...အမလေး...နေ...နေပါအုံး....ရှီး...ကျွတ်...နာ...နာတယ်...အကို....ခဏ...ခဏလေးနော်....ဟင်း...ဟင်း...”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ...ကြည်ပြာ...”
“ တံတွေးနည်းနည်းစွတ်ချင်လို့...ဒါမှခံနိုင်မှာ အကိုရဲ့...”
ကြည်ပြာက ငိုမဲ့မဲ့အသံလေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။ သူမ၏ နီရဲသောနှုတ်ခမ်းစိုစိုလေးကြားမှ တံတွေးအနည်းငယ်ကို စွတ်လိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြားသို့ စိမ့်ဝင်သွားအောင် လက်ပြန်လေးကိုင်ပြီး ပွတ်သုတ်ပေးလိုက်သည်။
“ ဖြည်းဖြည်းလုပ်နော်အကို...ကြည်ပြာ...တအားနာနေလို့...”
“ အေးပါဟာ...ပေါင်နည်းနည်းထပ်ကားလိုက်...ဟုတ်ပြီ...အိုကေ...”
ဟိန်းမင်းကျော်က စောစောကလို ပြန်ဆောင့်သည်။
“ အား...အင့်...အမေ့...အင့်...ရှီး...ကျွတ်...ကျွတ်...သာ...သာ...လုပ်ပါ...အကို...”
ကြည်ပြာ တိုးညှင်းသော အသံလေးနှင့် တောင်းပန်ရှာသည်။
“ ပြွတ်...ဘွတ်...ပြွတ်...ဘွတ်...”
“ ပြွတ်...ဘွတ်...ဗြစ်...ဘွတ်...”
“ အမလေး...အမေ့...အ...ကွဲ...ကွဲပြီ...ဒုက္ခပါပဲ...ရှီး...ကျွတ်...ကျွတ်...”
ကြည်ပြာ ဆတ်ကနဲ ခါးလေးကုန်းထသွားကာ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကို ဗိုက်အောက်ကျုံ့သွင်းလိုက်သည်။ သည်တော့ လီးတန်ကြီးက အနည်းငယ် ပြန်ထွက်လာ၏။
“ ငြိမ်ငြိမ်နေလေ...ညီမရဲ့...”
“ အား...တအားနာတယ်...အကိုရာ...ဟူး...ရှူး...ဟင်း...”
“ ပြွတ်...ဘွတ်...ပြွတ်...ဘွတ်...ပြွတ်...ဗြစ်...ဘွတ်...”
“ ဖွစ်...ဖွတ်...ဘွတ်...ဖွတ်...ပြွတ်...ဘွတ်...ပြွတ်...”
ဟိန်းမင်းကျော်တစ်ယောက် မီးကုန်ယမ်းကုန် ဒလစပ်ဆောင့်တော့သည်။ သူ့လဥကြီးနှစ်လုံးက ကြည်ပြာ့ ဆီးခုံအထိ ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ လာရိုက်၏။ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ခုတင်ဘောင်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်း ဆုတ်ကိုင်ပြီး ဖင်ကုန်းလေးဘက်ထောက်ကာ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်လျက် အံကြိတ်ခေါင်းမော့ပြီး ခံနေရှာသည်။ အချက် သုံးဆယ်ကျော်လောက် အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးလိုက်သောအခါ ကြည်ပြာက သူမဖင်ကြီးကို နောက်သို့ စည်းချက် ဝါးချက်ကျကျလေး ပြန်ဆောင့်ပေးလာ၏။
“ အား...ရှီး...ရှူး...ကောင်းလိုက်တာ...ကိုကိုရယ်...”
ကြည်ပြာက မျက်တောင်လေးစင်းပြီး အသံအစ်အစ်လေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။ စောစောက သေတော့မတတ် အော်ဟစ်ညည်းညူနေသော ကြည်ပြာတစ်ယောက် ယခုတော့ တစတစ ကောင်း ကောင်းလာပြီ။
“ အား...ဟုတ်ပြီ...ဆောင့်...ဆောင့်...ဖွတ်...ဖွစ်...ဘွတ်...ဖွတ်...ဘွတ်...ဖွတ်...”
“ အမေ့...ကောင်း...ကောင်းလိုက်တာ...ရှီး...ဖွတ်...ဖွစ်...ဘတ်...ဖွတ်...ဖွစ်...ဘွတ်...”
“ ထွက်...ထွက်ကုန်ပြီ...အကို...အ...အင့်...အ...အား...”
ကြည်ပြာနှင့် မရှေးမနှောင်းပြီးရန် ဟိန်းမင်းကျော်ကလည်း ခပ်သွက်သွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ပစ်ပစ်ဆောင့် သည်။
“ အင့်...အင့်...အင့်...ကဲကွာ...ကဲကွာ...”
ဟိန်းမင်းကျော်တစ်ယောက် လက်မောင်းကြောကြီးတွေ ထောင်ထလာသည်အထိ တအားဆုတ်ကိုင်ဆွဲယူပြီး သူ့လီးတန်ကြီးကို အဆုံးထိ ဖိဆောင့်ချလိုက်၏။ နှစ်ယောက်သား ထပ်လျက်မှောက်ကျသွားတော့သည်။
........................................................................................................
နှစ်ယောက်သား အမောဖြေပြီးသောအခါ နောက်တစ်ချီဆင်နွှဲရန် ပြင်ဆင်ကြပြန်သည်။ အားရပါးရလိုးလိုက် ရသည်မို့ သည်တစ်ချီစာအဖို့ မလိုးခင် စိတ်တိုင်းကျ နှူးဆွပစ်လိုက်မည်ဟု ဟိန်းမင်းကျော် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ခုတင်ပေါ်တွင် ထပ်ရက်ကြီးမှောက်လျက် မှိန်းနေကြရာမှ...
“ ညီမ...ခုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်အိပ်လိုက်နော်...”
“ အင်း...ထိလိုက်တာ အကိုရယ်...ညီမတော့ အကို့လီးကြီးကို...စွဲသွားပါပြီရှင်...”
ဟိန်းမင်းကျော်က ပက်လက်ကြီးလှန်အိပ်နေသော ကြည်ပြာ့ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခေါင်းဝင်ကာ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လျက်မည်အပြု...
“ ဟို..ဟို...နေအုံးလေ...အကိုရဲ့...အရေတွေနဲ့...ပေပွနေတာ...ကလေးကတော့...ဇွတ်ပဲ...ခစ်ခစ်...”
ကြည်ပြာက သဘောကျစွာ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း မွှေးပွလက်ကိုင်ပဝါနှင့် စောက်ဖုတ်တွင် ပေပွနေသော အရေများကို ပြောင်စင်အောင် သုတ်ပစ်လိုက်သည်။
“ ကဲ...ကိုယ်တော်မြတ် သဘောရှိ...”
ဟိန်းမင်းကျော်က စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို နှာခေါင်းဖြင့် ပွတ်သပ်၍ နမ်းလိုက်သည်။
“ ရွှတ်...ရှရွှတ်...ရွှတ်...”
“ အဟိဟိ...ဟိ...ယား...ယားတယ်အကိုရဲ့...”
နမ်း၍ အားရသောအခါ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှစ်ဖက်ကို လက်နှင့်အသာဖြဲပြီး အတွင်းသားနီနုနုများ ကို လျှာပြားဖြင့် ပွတ်ကာ ပွတ်ကာ ပင့်လှန်လျက်လိုက်သည်။
“ အီး...ဟီး...ဟီး...ရှီး...အီး...ကောင်းလိုက်တာ...”
ဟိန်းမင်းကျော်က လျှာကို စုလိပ်လိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းဝအတွင်းသားနုနုထဲ ထိုးသွင်းကာ ကလိလိုက်ပြန် သည်။
“ အင့်...အမေ့...”
ကောင်းလွန်းလှသော အတွေ့ကြောင့် ကြည်ပြာ့ဖင်ဆုံကြီး မြှောက်ကြွကော့တက်လာရာ ဟိန်းမင်းကျော် နှာခေါင်းဝနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖိကပ်သွားသည်။ ဟိန်းမင်းကျော်က လျှာကိုပြန်ထုတ်ပြီး မျက်နှာကို ခွာလိုက် သည်။ သူ့နှာခေါင်းတဝိုက်တွင် စောက်ရေများ ပေပွကုန်၏။ ဖုမောက်ချွန်ငေါက်နေသော စောက်စိလေးတဝိုက်ကို သူ့ လျှာဖျားဖြင့် ပွတ်ဝိုက်၍ ကလိလိုက်ပြန်ရာ...
“ အားလားလား...အီးဟီး...အမေ့...ရှီး...အီး...ကျွတ်...ကျွတ်...ကျဉ်ဆိမ့်သွားတာပဲအကိုရယ်...ခြေဖဝါးထဲကို ပူ ရှိန်းယားကြွသွားတာပဲ...”
ကြည်ပြာ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ ပွစိ ပွစိဖြင့် ပွထနေသည်။ ပေါင်တွင်းသားလေးတွေလည်း တ ဆတ်ဆတ်နှင့် လှုပ်ရွနေ၏။ လက်တွေကလည်း ဟိုရမ်းသည်ရမ်းနှင့် ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေသည်။ ဟိန်းမင်းကျော်က စောက်စိပြူးပြူးလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် ခပ်ကြာကြာလေး ဖိစုပ်ပစ်လိုက်သည်။
“ တော်...တော်ပါအုံးအကို...အူတွေ အသဲတွေ ပြုတ်ထွက်ကုန်တော့မယ်...အင့်...အမေ့...အား...ရှီး...ရှူး...”
“ လာညီမ...အကို့လီးကို စုပ်ပေးအုံး...”
“ အင်း...”
ကြည်ပြာက လေးသွဲ့သောအသံဖြင့် အင်းဟုဆိုကာ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထလျက် ပြဲလန်နေသော ဟိန်းမင်းကျော် လီးကြီးကို ပါးစပ်နှင့်ငုံကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် စုပ်ပါလေတော့သည်။ တစ်ခါတစ်ခါ ဒစ်ကြီးတဝိုက်ကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ဝေ့ပတ်ဝိုက်ပြီး တပတ်ပြည့်တိုင်း ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ငုံစုပ်ပေးသည်။ ဟိန်းမင်းကျော်တစ်ယောက် ကျဉ်ကနဲ ဆိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး တုန်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ခါခါသွားသည်။ လီးကြီးက တခါတခါ အာခေါင်ထိရောက် ရောက်သွားသည်။ နှစ်ဦးစလုံး ကာမအဆိပ်တွေ တရိပ်ရိပ်တက်နေကြ၏။ ကြည်ပြာ၏ အမှုတ်အစုပ်အဆွ ကောင်းမှု ကြောင့် လီးချောင်းတစ်ခုလုံး ယားကြွလာပြီး လရေထွက်ချင်ချင်ဖြစ်လာသည်။
“ တော်ပါတော့ညီမရယ်...လရေတွေထွက်ကုန်လိမ့်မယ်...”
နှစ်ယောက်သားပြိုင်တူ ထိုင်လိုက်ကြပြီး တစ်ဦးကိုတစ်ဦး တင်းနေအောင် ဖက်ထားလိုက်ကြသည်။ ကြည်ပြာက မချင့်မရဲဖြင့် ဟိန်းမင်းကျော်လီးကြီးကို တင်းနေအောင် ညှစ်ဆုတ်ထားလိုက်သည်။
“ ကဲ...ညီမ ဒီတစ်ခါ ပက်လက်အိပ်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကားပုံစံနဲ့ လိုးရအောင်နော်...”
“ အကို့သဘောပါလို့ဆိုနေ...ဟွန်း...မပြောလိုက်ချင်ဘူး...”
“ ကုတင်ပေါ်လိုးလို့ မကောင်းလောက်ဘူးကွာ...အသံတွေထွက်မှာစိုးရတယ်...အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အ ခင်းခင်းပြီး အကျအနလိုးမယ်နော်...”
ဟိန်းမင်းကျော် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းပြီး ကြည်ပြာ့ကို ပွေ့ခေါ်မည်ဟန်ပြင်လိုက်ရာ ကြည်ပြာ့လက်နှစ်ဖက်က ဟိန်းမင်းကျော်လည်ပင်းကို ချိတ်လျက်ဟီးလေးခိုပါလာသည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ကြည်ပြာ့ကို ပက်လက်လှန်ချထား လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒူးထောင်ပေါင်ကားအနေအထားဖြစ်အောင် ပြုပြင်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်က ခေါင်းအုံးကို ယူ၍ ကြည်ပြာ့ခါးအောက်တွင် ခုပေးလိုက်သည်။ ပြူးအာဖောင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက ဟိန်းမင်းကျော်၏ ရမ္မက်သွေးကို ပူနွေးဆူကြွစေသည်။ ကြည်ပြာ့ဖင်ဆုံက နောက်သို့ သိသိသာသာထောက်နေသဖြင့် စောက်ခေါင်းနက် သည်။ ဟိန်းမင်းကျော်လီးမို့သာ သည်စောက်ခေါင်းမျိုးက တခြားလီးဆိုမလွယ်...။ ဤကဲ့သို့ စောက်ခေါင်းနက်သော သူမျိုးကို ခေါင်းအုံးခုလိုးမှ သဘာဝကျ၏။
ဟိန်းမင်းကျော်က ကြည်ပြာ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို သူမကိုယ်ပေါ်သို့ ဒူးကွေးပြီး တွန်းတင်လိုက်၏။ တဖန် ခါးတစ်ဖက်ဆီသို့ ရောက်အောင် ကားပေးလိုက်သည်။ သည်တော့ ဖောင်းကြွပြဲဟနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက မက် မောစရာကောင်းလှစွာ ထင်းထင်းကြီးပေါ်လွင်လာသည်။ သူ့လီးကြီးကိုလည်း မြန်မြန်လိုးပါတော့ဟု ဖိတ်ခေါ်နေသ ယောင်...။ အားလုံးအဆင်သင့်ဖြစ်သွားသည်နှင့် ဟိန်းမင်းကျော်က ကြည်ပြာ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဒူးထောက်ထိုင် လိုက်သည်။ သူ၏ လီးတုတ်ရှည်ကြီးကို လက်နှင့် မကိုင်လျက် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုအကြား ဒစ်ခေါင်းမြုပ်ရုံ သွင်းထားပြီး ထက်အောက်ဆွဲကာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
“ ပြွစ်...ပြစ်...ပြစ်...ပြွစ်...ပြစ်...”
လီးထိပ်နှင့် စောက်စိထိပ်တို့ ပွတ်တိုက်မိသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး အရသာတွေ့ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်သွား သည်။ ထို့နောက် လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော်လောက် ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး အရင်းမှဆုတ်ကိုင်ကာ လှည့်ပတ်မွှေ နှောက်ပေးပြန်သည်။
“ ပြွိ...ပြွိ...ပြွစ်...ပြွစ်...ပြွတ်...ပြွစ်...”
“ ပြွတ်...ပြွစ်...ပြွစ်...ပြွိ...ပြွိ...ပြွတ်...”
စောက်ဖုတ်တအုံလုံး ယားကြွပွထလာပြီး ကြည်ပြာ့ဖင်ဆုံကြီးမှာ အထက်သို့ မြှောက်၍မြှောက်၍ ကော့ကော့ တက်လာသည်။ ဤသို့အားရစွာ မွှေနှောက်ပြီးသောအခါ ဟိန်းမင်းကျော်က သူ့လီးကြီးကို တစ်ချောင်းလုံးပြန်နှုတ် လိုက်သည်။ လီးကြီးကျွတ်ထွက်သွားသည်နှင့်တပြိုင်နက် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်လှုပ်ကာ တဖြည်းဖြည်း ခြင်း ပြန်စိသွား၏။ သို့သော် နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးမှာမူ အနည်းငယ်ဟလျက် ပြဲနေပါသည်။ စောက်ရေတို့ဖြင့် ဝင်းစို ပြောင်လက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ မျက်စိပသာဒရှိလွန်းလှ၏။
ဟိန်းမင်းကျော် တံတွေးတစ်ချက်မြိုချလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ တရစ်ချင်း တရစ်ချင်း မြှင်း၍ မြှင်း၍ အဆုံးထိရောက်အောင် ဖိသွင်းလိုက် သည်။ ခံနိုင်ရည်ရှိလာပြီမို့ သည်တခါကြည်ပြာ မအော်တော့ပါ...။ သို့သော် မျက်စိကို မှိတ်၊ အံကြိတ်ခံနေပုံရ၏။ တစ်ချက်တစ်ချက် လှပသောမျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့မဲ့သွားသည်။
ဟိန်းမင်းကျော်က အဆုံးထိဝင်သွားသော သူ့လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော်မက ပြန်ထုတ်သည်။ ပြီးခပ် သွက်သွက်ပြန်သွင်းသည်။ ဤပုံဤနည်း လေးငါးဆယ်ချီမျှလုပ်ပြီးသောအခါ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကြည်ပြာ့ကိုယ်ပေါ် မှ ကျော်ခွထောက်လျက် ခပ်မှန်မှန်ကြီး ဆောင့်ပါတော့သည်။
“ ဖွတ်...ဖွပ်...ပြွတ်...ပလွတ်...ပြွတ်...ဗြစ်...”
“ ပြွတ်...ဗြစ်...ပလွတ်...ဖွတ်...ဖွပ်...ပြွတ်...ဖွပ်...”
ဘေးသို့ကားထွက်နေသော ဒူးနှစ်ဖက်ကို ကြည်ပြာက သူ့လက်ကလေးဖြင့် ထိန်းပေးထားရင်း ဆောင့်ချက် နှင့်အညီ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ခံသည်။ ဟိန်းမင်းကျော် ဘယ်လက်က လုံးဝန်းဆူဖြိုးတင်းအိလှသော ကြည်ပြာ့နို့အုံ ကြီးနှစ်လုံးကို ဘယ်ညာပြောင်း၍ ဆုတ်ချေပေးသည်။ သည်တော့ ကြည်ပြာတစ်ယောက် စောက်ဖုတ်အရသာရော နို့ အရသာပါ တပြိုင်နက် ခံစားနေရသည်။ စောက်ရေတွေလည်း အဆမတန်စိုရွှဲလာပြီမို့ “ ပြွတ်...ပလွတ်...ဖွတ်...” ဟူ သော သံစဉ်သို့ အလိုလိုပြောင်းသွားသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဟိန်းမင်းကျော် ဆောင့်ချက်တွေက ခပ်သွက်သွက် ခပ်မြန်မြန် ခပ်ကြမ်းကြမ်းအသွင်ဆောင်လာသည်။
“ ပြွတ်...ပလွတ်...ဖွတ်...ဖတ်...ပြွတ်...ဗြစ်...”
“ ဗြစ်...ဗြစ်...ပြွတ်...ဖွတ်...ပလွတ်...ပြွတ်...ဖတ်....”
“ အား...အီး...အင့်...အမေ့....အား...အမလေး...အား....ဟီး....ရှီး...ကျွတ်....ကျွတ်....ကောင်းလိုက်တာ....မောင် ရယ်...ဆောင့်...ဆောင့်...နာနာဆောင့်ကွာ...အင့်...အင်း...ဟုတ်ပြီ...ဟုတ်ပြီ....အမေ့...အ....အင့်...”
ကြည်ပြာနှုတ်က အကိုဟု မခေါ်တော့ဘဲ မောင်ဟု ခေါ်လာသည်။ အချစ်၊ အကြင်နာ၊ ရမ္မက်၊ ဝေဒနာ တို့မှ ပေါက်ဖွားလာသော ရင်တွင်း ‘ အသံ ’ ဖြစ်၏။
“ မောင်...မောင်...ကောင်းလိုက်တာ...မောင်ရယ်...အမေ့...အင့်...အမလေး...”
ရမ္မက်ဇောအဟုန်ကြောင့် ကြည်ပြာ့အသံတို့မှာ တုန်ခါလှုပ်ခတ်နေသည်။
“ ထိရဲ့လား...ညီမ...”
“ ထိ...ထိတယ်...မောင်...ဆောင့်....ဆောင့်စမ်းပါ...”
အချက် (၃၀)ကျောက်လောက် ဆောင့်လိုးပြီးသောအခါ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ငှက်ဖျားတက်သလို တဆတ် ဆတ်တုန်လျက် စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး ကျဉ်ထုံအီဆိမ့်လာသည်။
“ အား...အင်း...အီး...အမေရယ်...”
မကြာမီ ကြည်ပြာစောက်ဖုတ်ထဲမှ သုတ်ရေများ စိမ့်ပွင့်ထွက်လာပြီး ကာမရသ အထွတ်အထိပ်ရောက်ခါ ပြီးဆုံးသွားပါတော့သည်။ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ကျဉ်ဆိမ့်ယားနာ ကောင်းလွန်းလှစွာသော ကာမဝေဒနာ တစ်ထွေး ကြီးခံစားနေရစဉ် ဟိန်းမင်းကျော်၏ သုတ်ရေပူတွေက ကြည်ပြာ့စောက်ခေါင်းထဲ ဗျင်းကနဲ ဗျင်းကနဲ ပန်းထည့်လိုက် တော့သည်။ ဟိန်းမင်းကျော် တစ်ကိုယ်လုံး ကြည်ပြာ့ကိုယ်ပေါ်မှောက်လျက် မှိန်းနေပါတော့သည်။
.........................................................................................................................
“ မောင်...ဘေးဆင်းတော့ကွာ...ညီမ မောတယ်...”
သည်တော့မှ ဟိန်းမင်းကျော် တစ်ယောက် ကြည်ပြာ့ကိုယ်ပေါ်မှ ခွာပြီး ကြည်ပြာ့ဘေးတွင် ပက်လက်ကြီး လှန်ကာ အမောဖြေနေပါတော့သည်။ ကာမအထွတ်အထိပ် ပန်းတိုင်ရောက်အောင် အရှိန်အဟုန်ကြီးမားသောဇော ဖြင့် အပြင်းအထန်ချီတက်ခဲ့ရသည်မို့ နှစ်ယောက်သား ခြေကုန်လက်ပမ်းကျသွားကြသည်။
ညဉ့်ငှက်မလေးနှင့် လမ်းပေါ်က ဂျပိုးလေးတို့၏ အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးကား မပြီးဆုံးသေးပါ။ အခုမှ နှစ်ချီ သာရှိပါသေးသည်။ အချီများစွာအတွက် လောင်စာအဖြစ် ဂရင်းဝီစကီနှင့် ငှက်ပျောသီး၊ ကြက်ဥတို့ရှိပါသေးသည်။
“ မောင်...ညီမကို ပစ်မသွားပါနဲ့နော်...”
တိုးညှင်းနူးညံ့သော အသံလေးက ဟိန်းမင်းကျော် နားအတွင်းသို့ ညင်သာစွာ စီးဆင်းလာသည်။ ထိုစဉ်...
“ အိမ်ရှင်တို့...အိမ်ရှင်တို့...အိမ်ရှင်...တို့...ဧည့်စာရင်းစစ်ချင်လို့ပါခင်ဗျား...”
“ ဟိုက်...ဗုဒ္ဓေါ...”
သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းနေအောင် ပွေ့ဖက်ကာ အသာလေး ငြိမ်ကုတ်နေရ သည်။
“ ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့...ကျမတို့ သားအမိနှစ်ယောက်ထဲရှင့်...”
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
