မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၉၁)
မြန်မာဟုမ်းမိတ် စစ်သလား မမေးနဲ့ ၊ ဖင်မှာတောင် ဝဲဖုလေးတွေ ပါနေသေးတယ်။
ဝေခဲ့ရ အလွမ်းပွင့်တွေ အပိုင်း ( ၉ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
ရေးသားသူ - MrPoet @ အချစ်တက္ကသိုလ်
မာယာက ပက်လက်အနေအထားနှင့် တင်ပါးအောက်တွင် ခေါင်းအုံးခုကာ ပေါင်ကားထားပြီး သူမအပေါ်တွင် မြတ်နှင်းက လေးဘက်ထောက်လျက်အနေအထားဖြင့် နှစ်ဦးသားလျှာစစ်ပွဲ ဆင်နွှဲနေကြသည်။ ဝင်းမွတ်လှပသော တင်သားလေးနှစ်ခုကြားမှ စိုရွှဲနူးအိနေသော မြတ်နှင်းပန်းကလေးထဲ သူ့အငယ်ကောင်ကို ထိုးသွင်းကာ တစ်ချက်ချင်း ဇိမ်ယူကာ အားပါပါ ဆောင့်ပေးနေသည်။
ဆယ့်ငါးချက်မျှရှိတော့ အောက်က ပေါင်ကားထားသော မာယာ့ကို ဆောင့်ပြန်သည်။ သူ့မှာ ညီတော်မောင်နှစ်ချောင်းသာ ရှိလိုက်ချင်တော့သည်။ မတူညီသောရသများကို ပေးစွမ်းလျက်ရှိသော ပန်းကလေးနှစ်ခုကို လုပ်နေရသည်မှာ အားလည်းအားရသလို၊ တလှည့်ဆီလုပ်နေရတာ အားမလိုအားမရလည်း ဖြစ်ရသည်။ မြတ်နှင်း၏ ပန်းကလေးထဲ လက်ချောင်းများ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။
“ အ အ အား အ မောင်ရေ လုပ်ပါ မောင်ရေ အ အ ရှီး”
“ အား ရှီး အ ၊ ကို၊ ကောင်းတယ် ၊ မြတ်နှင်း ကောင်းတယ် အ အ”
“ မောင် ၊ မာယာ ပြီးတော့မယ်၊ အ အ အား မြန်မြန် မြန်မြန်”
“ အ အ အားးးးး အားးး ရှီး အား”
တုန်ခါနေသော မာယာ့ကိုယ်ကလေး ရပ်သွားသည်အထိ သူ့အငယ်ကောင်ကို တဆုံးထိုးမြှုပ်ထားပြီး ငြိမ်ပေးထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် တာဝန်ဆက်လက်ထမ်းဆောင်ရန် မာယာ့ပန်းကလေးထဲမှ သူ့အငယ်ကောင်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး မြတ်နှင်းထဲသို့ တခါထဲအဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်လေတော့သည်။
“ အ အား ရှီး၊ ကိုရယ်၊ အထဲမှာ အောင့်သွားတာပဲ”
“ ဆောရီးမြတ်နှင်း၊ ကိုယ်စိတ်လောသွားတာ။ ခုရော အဆင်ပြေလား”
“ ဟုတ်”
“ ကိုယ်ဆောင့်မယ်နော်”
“ အင်း”
အိပ်ရာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခါးကလေးကို ခွက်သထက်ခွက်အောင် ကော့လိုက်ပြီး သူ့ဆောင့်ချက်များကို ခံယူရန် အသင့်ပြင်လိုက်လေတော့သည်။ အချက်သုံးဆယ်မျှ ပုံမှန်အရှိန်လေးနှင့် ဆောင့်ပေးနေပြီးနောက် မြတ်နှင်းတစ်ယောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာလေသည်။
“ ကိုရေ ဆောင့်ပါ။ အ အ မြတ်နှင်း ပြီး အ အ ပြီးချင်လာပြီ”
သူလည်း ပြီးချင်တာကို အောင့်ထားရတာကြာနေပြီဖြစ်ရာ စိတ်ကိုလွှတ်ချလိုက်ပြီး မြတ်နှင်းခါးကလေးကို စုံကိုင်ပြီး အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်ချက်များကို စတင်လိုက်တော့သည်။ မြတ်နှင်းကလည်း အားကျမခံ အားကြိုးမာန်တက် နောက်ပြန်ပြန်ဆောင့်သည်။
“ ဖောင်း ဖောင်း ဖောင်း ဖောင်း”
“ အား အ အ အင်း ရှီး အ အ အ အင့် အိ အစ်”
“ ဖောင်း ဖောင် ဖောင်း”
“ အင်း ရှီး ကို၊ ကို ၊ ကိုရေ လုပ်ပါ အား အ ရှီး”
“ ကိုရေ ကိုရေ ပြီးပြီ အ အ အ အ အီး.. အီး အိ အိ”
“ ကိုယ်လည်းပြီးပြီ အား အားရှီး အား ရှီး”
အချိန်ကြာမြင့်စွာ အောင့်အီးထားရပြီးနောက်မှ မီးကုန်ယမ်းကုန်ပြီးလိုက်ရသည်မှာ မျက်လုံးများပင်ပြာဝေ၊ နားများပင် အူထွက်သွားရလောက်အောင် ကောင်းပါသည်။ တင်ပါးလေးကို တဆုံးထိုးနှစ်ဖိကပ်ထားရင်း အားရပါးရ ပန်းထုတ်၊ညှစ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ မြတ်နှင်း၏အတွင်းသားကလေးများကလည်း လက်ကျန်အရည်တစ်စက်မှ မကျန်လောက်အောင် ညှစ်ယူဆုပ်ဆွဲနေကြလေတော့သည်။
................................................................................
သူ့ကို အလယ်မှာထားကာ မာယာနှင့်မြတ်နှင်းက တစ်ဖက်တစ်ချက်မှ သူ့လက်မောင်းကိုခေါင်းအုံးရင်း တစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကျဉ်းကျဉ်းလေးပေါ်တွင် သုံးယောက်သား အမောဖြေနေရသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး၏ ဆံပင်လေးများကို လက်ချောင်းများဖြင့် ပွတ်သပ်ဆော့ကစားနေရင်း တကယ်လား၊ အိပ်မက်လားဟု ယခုထိ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မယုံကြည်နိုင်အောင် ဖြစ်နေမိသည်။
သူ့ဘက်ကိုစောင်းကာ ပြင်းပြင်းလေးရှူသွင်းရှူထုတ်နေသော သက်ငွေ့လေးများ၊ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း သူ့ကိုယ်ဘေးဘက်ကို အိခနဲ အိခနဲ တိုးဝှေ့လာသော ရင်သားလေးနှစ်စုံ၊ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက်ဆုပ်ကိုင်ထားသော သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်က လက်ဖြူဖြူလေးနှစ်ခု၊ တဖက်တချက်ဆီမှ သူ့ပေါင်ကိုခွထားသောကြောင့် သူ့ပေါင်နှင့်ထိကပ်မိနေသော နွေးထွေးသည်ထက်ပိုကာ ပူပူကလေးဖြစ်နေသော အရာလေးများကြောင့်သာ သူအိပ်မက်မက်နေတာမဟုတ်ကြောင်း သေချာရလေတော့သည်။
.................................................................................
သူမ၏မွေးနေ့နောက်ပိုင်းသည် သူမတို့ သုံးဦးအတွက် ပျော်စရာဖြစ်ခဲ့သည်။ မြတ်နှင်းလည်း အရူးအမဲသားစားမိသလို သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေ ဖြစ်ရလေသည်။ သုံးယောက်သား စုံသည့်အခါလည်းရှိသည်။ မာယာနှင့်မြတ်နှင်း နှစ်ယောက်တည်းနှင့်လည်း ပွဲဖြစ်သွားတာရှိသည်။ မာယာမရှိသည့်အချိန် သူမနှင့်ဝီရအောင် နှစ်ယောက်သား စိတ်ထကြလျှင်လည်း ကျောင်းမှလစ်ကာ ကာမရေယဉ်ကျောကို မမောနိုင်မပန်းနိုင် ကူးခတ်ဖြစ်ကြသည်။
ပထမဆုံးတစ်ခေါက်ကပဲ သူမအရေးပေါ်သန္ဓေတားဆေးသောက်လိုက်ရသည်။ နောက်အခေါက်များတွင် ဝီရအောင်က ကွန်ဒုံးသာ အသုံးပြုသည်။ သူမက ဆေးသောက်ပါမည်ဆိုသည်ကိုပင် ပေးမသောက်ပါချေ။
ထိုဆေးများသည် ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးများကြောင်း၊ မကြာခဏမသုံးသင့်ကြောင်း၊ နေ့စဉ်သောက်ရသောဆေးများသည်လည်း ရေရှည်အတွက်မကောင်းကြောင်း၊ အိမ်ထောင်မရှိသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် ဆေးထိုးခြင်း၊ သန္ဓေတားပစ္စည်းထည့်ခြင်းများသည်လည်း အနည်းငယ်အခက်အခဲရှိနိုင်ကြောင်း၊ ထို့အပြင် ထိုဆေးများသည် လိင်မှကူးစက်တတ်သော ရောဂါများကို မကာကွယ်နိုင်ကြောင်း၊ ကွန်ဒုံးသည် လွယ်ကူလျင်မြန်စိတ်ချရပြီး လိင်မှကူးစက်တတ်သော ရောဂါများကို ကာကွယ်နိုင်ကြောင်း၊ ထိုသို့ပြောသည်မှာ သူမကိုမယုံကြည်၍ မဟုတ်ကြောင်း၊ နှစ်ဦးသဘောတူဖြစ်ကြသော ကိစ္စတွင် မိန်းကလေးကပဲ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးများရှိသော ဆေးထိုး၊ ဆေးသောက်ရခြင်းများကို ပြုလုပ်ရသည်မှာ မိန်းကလေးအပေါ် မညှာတာရာ ရောက်သည်ဟု ခံစားရကြောင်း စသည်ဖြင့် ရှည်ရှည်ဝေးဝေးရှင်းပြနေသေးတော့သည်။
ထိုသို့ညှာတာထောက်ထားတတ်သော သူ့စိတ်ဓာတ်ကလေးကြောင့် မြတ်နှင်းပို၍ သံယောဇဉ်ပိုရပါသည်။ အချစ်လား၊ ရမ္မက်လား မြတ်နှင်းမဝေခွဲတတ်။ သူလည်း ဝေခွဲတတ်သည့်ပုံမပေါ်။ မာယာ့အပေါ်မှာလည်း သူမတို့နှစ်ယောက်လုံး ချစ်ခင်ကြသည်မှာ သေချာသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်အချင်းချင်းလည်း စကားလုံးများနှင့် မပြောဖြစ်သော်လည်း နှလုံးသားချင်း နားလည်မှုရှိသည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်။
........................................................
“ ကိုဝီရ၊ မြတ်နှင်းနဲ့ ပြောနေတာ စကားမထစ်တော့ပါလား”
“ ဟု ဟု ဟုတ်လို့လား။ ရ ရ ရ ရတုရဲ့”
“ ဟုတ်တယ်၊ ရတု သတိထားမိတာ သုံးလေးရက်ရှိပြီ။ မြတ်နှင်းနဲ့ တိုးတိုး တိုးတိုး ဘာတွေပြောမှန်းမသိဘူး ပြောနေရင် ဘာပြောတာမှန်းမကြားပေမယ့် မထစ်တော့တာတော့ သေချာတယ်”
“ အဲ အဲ အဲ့ဒါက.....”
“ ငါနဲ့ မမမာယာ ၊ ကိုဝီရကို စကားမထစ်အောင် ကျင့်ပေးနေတာလေ။ ဟုတ်တယ်နော် မမမာယာ”
မြတ်နှင်းက ကြားထဲကဝင်ကာ ဖြေရှင်းပေးလိုက်သည်။ မာယာ့ကိုလည်း စစ်ကူခေါ်လိုက်သေးသည်။ စိတ်ထဲကတော့
“ ဆီဗူးလေးတွေကျွေးပြီး ကျင့်ပေးနေတာ ခစ် ခစ်”
“ မြတ်နှင်းက ပြောတော့မယ်...ခစ် ခစ် ခစ်”
မာယာနှင့်အတူ နှစ်ယောက်သား စိတ်ထဲမှ အပြန်အလှန်ပြောရင်း ကျိတ်ရယ်နေကြသည်။ အသီးများ၏ အစွမ်းကြောင့်ထင်သည်။ သူမနှင့် ဝီရအောင် အကြားတွင်ပါ ဆက်သွယ်မှု တစ်ခုခုရှိသွားပုံပေါ်သည်။ ဝီရအောင် မာယာနှင့်ပြောလျှင် စကားမထစ်သလို၊ သူမနှင့်ပါ မထစ်တော့ပဲ ပြောနိုင်လာသည်။ သူမနှင့် မာယာ၊ ဝီရအောင်နှင့် မာယာ စိတ်ချင်းဆက်သွယ်နိုင်ကြသော်လည်း၊ သူမနှင့် ဝီရအောင်တော့ စိတ်ချင်းဆက်သွယ်လို့မရပါပေ။ လူသားအချင်းချင်း ဖြစ်နေသောကြောင့် ဖြစ်နိုင်လေသည်။
......................................................................
“ ဟေ့ ၊ ဟေ့ ကောင်မလေး”
အိမ်နားရောက်ခါနီးမှ အနှောင့်အယှက်ကာ ဝင်လာပြန်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ လိုက်နှောင့်ယှက်တာကျ မြတ်နှင်း ပို၍စိတ်တိုပါသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာမျိုးက နဂိုကတည်းက ပြောချင်ဆိုချင်မဟုတ်ပါလား။ ခြေလှမ်းများကို ပိုသွက်လိုက်သည်။
“ ဟေ့၊ ဟေ့ ခေါင်းစည်းကြိုးအဝါနဲ့ ကောင်မလေး”
ခြေလှမ်း အရှိန်ထပ်တင်လိုက်ပြန်သည်။ သန်မာကြမ်းတမ်းသော လက်တစ်ခုက သူမ၏ လက်ကောက် ဝတ်ကို လာဆွဲတာ ခံလိုက်ရသည်။ အကြမ်းပတမ်း အဆွဲခံလိုက်ရသောကြောင့် ဒေါသထောင်းခနဲ ထွက်သွားပြီး လက်ကိုဆောင့်ရုန်းလိုက်သော်လည်း ပြုတ်တူနှင့်ဆွဲညှပ်ခံထားရသလို ဆုပ်ကိုင်ထားမှုကြောင့် မလွတ်မြောက်ပါပေ။ ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့ ခွဲခြားမနေနိုင်ပဲ လွတ်နေသော လက်ဖဝါးတစ်ဖက် မြောက်တက်သွားသည်။
ထိုလက်သည်လည်း ကြမ်းတမ်းသော လက်တစ်ခုထဲတွင် ရပ်တန့်သွားပြန်သည်။ သူမကို ချုပ်ကိုင်ထားသူမှာ တဏှာခိုးများလျှံနေသော မျက်လုံးများနှင့် အဆီပြန်နေသော မျက်နှာပိုင်ရှင် အဘိုးကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်နေလေသည်။
“ ရှင်၊ ဘာလုပ်တာလဲ။ ကျွန်မကိုလွှတ်။ ကျွန်မ အော်လိုက်မှာနော်”
“ အော်လေ ငါက ပိုကြိုက်လေပဲလေ ဟား ဟား ဟား။ အော်နေရအောင်ကို ချုပ်ပြီး လုပ်ချင်တာ”
တဏှာမျက်လုံးများနှင့် သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးကြည့်ကာ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း လှောင်ပြောင်လိုက်သည်။
“ စောက်စကားမရှည်နဲ့။ ငါမေးတာမှန်မှန်ဖြေရင် လောလောဆယ်တော့ နင့်ကိုဘာမှမလုပ်ဘူး။ လွှတ်ပေးလိုက်မယ်”
မြတ်နှင်းဖြူရှိသမျှအားအကုန် ခြေထောက်တွင်စုကာ ထိုအဘိုးကြီး၏ ပေါင်ခွကြားကို ဒူးနှင့်ပစ်တိုက်လိုက်သည်။ သို့သော် သူမသာလျှင် အမှောင်ထုကြီးတစ်ခုထဲ ကျရောက်သွားလေတော့သည်။
..............................................................
“ မူရှာ၊ ခင်ဗျားကို အသူရကာယ်မကို ရှာခိုင်းထားတာ။ ဘာလို့ လူမိန်းကလေးကို ခေါ်လာတာလဲ။ လူတွေနဲ့ ပြဿနာမတက်ဖို့ ဆရာကြီး ပြောထားတယ်လေ”
“ အသူရကာယ်မကို ခြေရာခံရင်း ဒီကောင်မလေးကို လမ်းမှာတွေ့တာ။ သူ့ဆီမှာ အသူရကာယ် အငွေ့အသက်တွေရော၊ ကိုယ်ပျောက်သီးအငွေ့အသက်တွေရော တော်တော်ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရနေလို့ စကားအစ်အောက်မလို့ကို ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ် လုပ်တာနဲ့ မေ့အောင်လုပ်ပြီး ခေါ်လာတာ”
“ ခင်ဗျားတဏှာရူးဖို့တော့ မစဉ်းစားနဲ့နော်။ ဆရာကြီးက လူတွေကို လုံးဝရှောင်ဖို့ ပြောထားတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိဘူး”
“ အေးပါ၊ ငါသိပါတယ်”
မူးဝေထိုင်းမှိုင်းနေသော ခေါင်းနှင့် မျက်လုံးများ မဖွင့်နိုင်ဖြစ်နေသော်လည်း အပြန်အလှန် ပြောနေသော စကားများကို မြတ်နှင်းဖြူ ကြားနေရသည်။ ကျောပြင်အောက်မှ အေးစက်တော် သမံတလင်း၏ အထိအတွေ့ကို ခံစားမိသည်။ သူမရှိရာ တဖျပ်ဖျပ်လျှောက်လာသော ခြေသံများကို ကြားရသည်။ မျက်လုံးကို အစွမ်းကုန်ကြိုးစားဖွင့်ကြည့်မှ အနည်းငယ်သာ ဖွင့်၍ရသည်။ ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိသော သက်လတ်ပိုင်း လူတစ်ယောက် သူမအနားချည်းကပ်လာကာ သူမကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခတ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။
“ ဟုတ်ပါရဲ့။ သူ့ဆီမှာ အသူရကာယ် အငွေ့အသက်တွေရော၊ ကိုယ်ပျောက်သီးအငွေ့အသက်တွေရော ပြင်းပြင်းထန်ထန်ကို ရနေတယ်။ သတိလည်းပြန်ရနေပြီ”
၎က ပြောပြောဆိုဆို သူမကို ဆွဲထူကာ အနားရှိနံရံတွင် မှီထိုင်စေလိုက်သည်။ သူမကို ဖမ်းခေါ်ခဲ့သော အဘိုးကြီးလည်း အနားရောက်လာကာ ထိုလူဘေးတွင် ယှဉ်ရပ်လိုက်သည်။
“ ဟေ့၊ သတိရနေရင် မျက်လုံးဖွင့်စမ်း။ ရူးချင်ယောင်ဆောင်မနေနဲ့”
“ ကြိုက်ပြီဟေ့၊ ဆတ်ဆတ်ကြဲလေး။ ဒါမျိုးလေးသာ အသားကုန် လူးလှိမ့်အော်နေရအောင် ကြိတ်လိုက်ရလို့ကတော့ကွာ။ အရသာကို ရှိနေမှာပဲ ဟဲ ဟဲ။ ဒင်းသာနဂါးဆို အကြည့်နဲ့တင် တို့သေလောက်တယ်ဟေ့ ဟား ဟား ဟား”
“ ဟေ့ကောင်မလေး၊ ငါတို့မေးတာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဖြေရင် နင့်ကို ဘာမှမလုပ်ဘူး။ အေး ကောင်းကောင်းမဖြေရင်တော့ ဟိုအဘိုးကြီးလက်ထဲ နင့်ကို ထည့်လိုက်မှာ”
ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိသောလူက သွားကြားထဲမှ ထွက်လာသော အသံလို လေသံအေးအေးနှင့် တစ်လုံးချင်းပြောသည်။ လေသံအေးအေးနှင့်ပြောသော်လည်း အေးစက်ကြမ်းကြုတ်မှုက အပြည့်။ သွားရည်တမျှားမျှားဖြစ်နေသော ခွေးအိုကြီးလို တဏှာရူးအဘိုးကြီးကလည်း သူ့လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်ကို ပွတ်ကာ တဟီးဟီး ရယ်လျက်ရှိသည်။
“ ရှင်တို့ လုပ်ကြည့်လိုက်လေ။ ပြီးရင် ရှင်တို့ ဆရာကြီးဆိုတဲ့ လူလာတော့ ရှင်းကြပေါ့”
မြတ်နှင်းဖြူက ပမာမခန့် ပြန်ပြောလိုက်တော့ ဟိုနှစ်ယောက် မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားကြသည်။
“ ကောင်မက ငါတို့ပြောတာတွေ အစအဆုံး ကြားသွားတယ်ဟ”
“ ပြဿနာမတက်အောင် လုပ်လို့ရတာ အများကြီးပါ”
လူလတ်ပိုင်းလူက ကောက်ကျစ်စွာ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီးနောက် ၎င်း၏လက်ကို ဆတ်ခနဲ ဝှေ့ယမ်းလိုက်ရာ အမှုန့်ဖြူဖြူများ လွင့်ပျံလာပြီး စိမ်းရွှေရွှေအနံ့တစ်မျိုးသည် မြတ်နှင်းဖြူ၏ နောက်ဆုံးအသိ ဖြစ်လေသည်။
...............................................................................................
နေသန်သည် သူ့ရှေ့ရှိ စားပွဲပေါ်မှ ကြေးခွက်ထဲသို့ ဆေးမြစ် ဆေးမှုန့်များနှင့် အရိုးတချို့ကို ထည့်ကာ မီးခြစ်ဆံတစ်ချောင်းကို မီးညှိပြီး ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ခရမ်းရောင် အခိုးအငွေ့များ ထလာစဉ် နှုတ်ခမ်းမှ မန္တရားတစ်ခုကို တစ်လှုပ်လှုပ်ရွတ်ဖတ်နေသည်။ ခဏမျှကြာသောအခါ ဝုန်းခနဲ အသံအကျယ်ကြီးနဲ့အတူ အခန်းအလယ်တွင် မီးခိုးမည်းမည်းများ အလုံးလိုက်ထွက်ပေါ်လာပြီး ၎င်းတို့၏ ဆရာကြီး ဗျဂ္ဃ ပေါ်လာလေတော့သည်။
“ ဆရာကြီးခင်ဗျား၊ ကျွန်တော်တို့...”
ဗျဂ္ဃက လက်ကာပြလိုက်ပြီး နံရံတွင် မှီထောင်ထားသော မြတ်နှင်းဖြူကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး စေ့စေ့စပ်စပ်တစ်ချက်ကြည့်ကာ ခေါင်းတစ်ချက်ဆတ်လိုက်သည်။
.................................................................................
“ မာယာ၊ မာယာ...”
အိမ်ရှေ့မှ မြတ်နှင်း၏ အော်သံကြောင့် မာယာ အပြေးကလေး ထွက်ကာ မြတ်နှင်းကို ကြိုလိုက်သည်။ တံခါးသော့ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး
“ မြတ်နှင်းလာလေ။ ဝီရက ရပ်ကွက်ဟိုဘက်ထိပ်က မာလာရှမ်းကော သွားဝယ်တယ်။ အတော်ပဲ။ မြတ်နှင်းလည်း အဲ့ဆိုင်ကလက်ရာ ကြိုက်တယ်မဟုတ်လား”
“ မြတ်နှင်းနဲ့ အပြင်ခဏ လိုက်ခဲ့ပါလား။ ဒီနားခဏ မြတ်နှင်းသွားစရာရှိလို့”
“ အင်း လိုက်မယ်လေ...လာ။ ဪ ခဏ ဝီရဆီ ဖုန်းဆက်ပြောလိုက်ဦးမယ်။ ကြာမှာလား”
“ မကြာပါဘူး ခဏပဲ။ ဟို ကိုယ်ပျောက်သီး လက်ကျန်လေးတွေတော့ ယူခဲ့ပါလား”
“ ဟယ် ဘာလို့လဲ။ ဘာများလည်း မြတ်နှင်းရဲ့။ လျှို့လျှို့ဝှက်ဝှက်နဲ့”
“ ရောက်တော့သိလိမ့်မှာပေါ့”
“ အင်းပါ အင်းပါ။ ဝီရကို ဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ်”
“ ဝီရက သူလည်း ဆိုင်ကနေ အပြန်လမ်းမှာတဲ့။ အိမ်မှာပဲ စောင့်နေလို့ ပြောလိုက်တယ်။ လာသွားကြမယ်”
မြတ်နှင်းခေါ်ဆောင်ရာသို့ မာယာလိုက်ပါလာခဲ့သည်။ ဝီရတို့ ရပ်ကွက်အကျော်တွင်ရှိသော မြို့နယ်ဘောလုံးကွင်းထဲ နှစ်ယောက်သား ရောက်ရှိလာကြသည်။ နေ့လည်နေ့ခင်းဖြစ်သဖြင့် ပူပြင်းသော နေရောင်ကြောင့် လူသူရှင်းလင်းနေသည်။
“ မြတ်နှင်း၊ ဒီမှာ ဘာရှိလို့လဲ”
“ ဟား ဟား ဟား ဟား”
မာယာပြောလို့ပင် မဆုံးသေး နောက်ကျောမှ ရယ်သံများ ထွက်ပေါ်လာ၍ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နေသန်နှင့် မူရှာတို့ကို တွေ့လိုက်ရ၍ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ကြက်သေသေသွားလေတော့သည်။ တဖန် ဝုန်းခနဲ အသံကြီးနှင့်အတူ နောက်ကျောဘက်မှ ဗျဂ္ဃ ပေါ်လာလေတော့သည်။
“ ဟိုကောင်မလေး၊ လွတ်ရာကျွတ်ရာ သွားနေစမ်း”
မြတ်နှင်းကို ဗျဂ္ဃကပြောလိုက်ရာ မြတ်နှင်းသည် အတောင့်သားလေး ကွင်းဘေးရှိ သစ်ပင်အောက်သို့ လျှောက်သွားလေတော့သည်။ ယခုတော့ သူမနှင့် ဗျဂ္ဃတို့ သုံးယောက်သာ ကျန်ခဲ့သည်။
“ ငါ့ အဖိုးတန်ဆေးပင်ကို ခိုးသွားပြီး ငါ့လက်က လွတ်မယ်များ မှတ်နေလား ဟင် သူခိုးမ။ နင့်လင် ပြိတ္တာသုံးကောင် နင့်ကိုနွှာဖို့စောင့်နေတယ်။ သေမယ့်သာ ပြင်ထားပေတော့၊ ဟေ့ ဖမ်းလိုက်ကြစမ်း”
ဗျဂ္ဃ၏ အေးစက်သော ခြိမ်းခြောက်စကားကြောင့် မာယာ သေမတတ် ကြောက်ရွံ့မိသည်။ သူမကို ဖမ်းရန် အဘိုးကြီးမူရှာ ရှေ့သို့တက်လာသည်။
“ ယား….”
အော်သံနှင့်အတူ လူရိပ်တစ်ခုပြေးဝင်လာပြီး မူရှာကို ပစ်တိုက်လိုက်ရာ နှစ်ယောက်သား လုံးထွေးပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။ ဝီရအောင်သည် လူးလဲထလာပြီး မာယာ့ကို သူ့ကိုယ်နှင့်ကွယ်ကာ ဗျဂ္ဃတို့အား ရင်ဆိုင်လိုက်သည်။
“ မောင်”
“ မာယာ၊ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။ ဒါ မာယာပြောတဲ့ လူယုတ်မာတွေလား”
မာယာခေါင်းကလေးညိတ်ပြလိုက်သည်။
“ မာယာတို့နှစ်ယောက်နောက် ဒီလူနှစ်ယောက်လိုက်သွားတာ အဝေးက လှမ်းမြင်လိုက်လို့ လိုက်လာတာ။ ဘာမှ မကြောက်နဲ့။ ကိုယ်ရှိတယ်”
လဲကျသွားတုန်းက တခုခုနှင့် ဆောင့်မိသွား၍ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင်ထွက်နေသော သွေးများကိုသုတ်ကာ ပါးစပ်ထဲမှလည်း သွေးနဲ့ရောနေသော တံတွေးများကို ထွေးထုတ်လိုက်ပြီး မူရှာသည် ဝီရအောင်တို့ကို တိုက်ခိုက်ရန် တက်လာသည်။
“ ဟေ့ကောင် နေဦး”
ဗျဂ္ဃက မူရှာကို လှမ်းဟန့်လိုက်တော့ မကျေမချမ်းနှင့် နောက်ဆုတ်သွားပြီး နေသန့်ဘေးတွင် ပြန်သွားရပ်နေလိုက်သည်။ အေးစက်သော မျက်လုံးများနှင့် ဝီရအောင်ကို ကြည့်ကာ
“ ကောင်လေး၊ မင်းသေချင်နေလို့လား။ ဝေးဝေးသွားနေစမ်း။ မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး။ သူကလည်း လူမဟုတ်ဘူး”
“ ကျ..ကျ..ကျ...ကျုပ်သိတယ်။ ခ..ခ..ခ.. ခင်ဗျားတို့သာ ထွ.. ထွ.. ထွက်သွား”
“ အိုး သနားစရာ စကားထစ်နေတာပါလား။ ဒီမှာ ငါမင်းကို ဆေးတစ်ခွက်ထဲနဲ့ စကားထစ်တာ ပျောက်အောင် ကုပေးနိုင်တယ်။ မင်းမဆိုင်တာ ဝင်မပါနဲ့ ဘယ်လိုလဲ”
“ မ မ မလိုဘူး”
“ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောလို့ မရပါလား”
ဗျဂ္ဃသည် လက်ဟန်တစ်ခုဖြင့် ဝီရအောင်ကို ညွှန်လိုက်ရာ ကြိုးများပေါ်လာပြီး ဝီရအောင်ကို တုပ်နှောင်ပြီးသားဖြစ်သွားလေသည်။ ထို့နောက် လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်ရာ ဘေးဘက်သို့ လွင့်ထွက်သွားလေတော့သည်။ မာယာလှမ်းဆွဲလိုက်သော်လည်း မမီတော့။
“ မောင်….”
မာယာ့ရင်ထဲ တစ်ခါမျှ မဖြစ်ဖူးသော အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ဒေါသပြင်းထန်စွာ ဖြစ်ပေါ်လာလေတော့သည်။ သူမဆီချဉ်းကပ်လာသော မူရှာနှင့် နေသန်တို့ဆီ သူမ၏ လက်များကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။ မထင်မှတ်ထားသောကြောင့် အားအရှိန်တစ်ခုနှင့် တိုက်မိကာ နှစ်ယောက်သား ပေအနည်းငယ် လွင့်ထွက်သွားလေတော့သည်။ မာယာ ဝီရအောင်ဆီ ပြေးသွားဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ နေသန်က ပြန်ထလာပြီး မာယာ့ဆီ ကျိန်စာများ ပစ်လွှတ်လိုက်ရာ မာယာ မနည်းရှောင်တိမ်းလိုက်ရသည်။ မူရှာလည်း ပြန်ထလာပြီး မာယာကို တိုက်ခိုက်ရာ သုံးပွင့်ဆိုင် တိုက်ပွဲတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာလေတော့သည်။
ဗျဂ္ဃသည် မျက်လုံးကိုမှေးစင်းကာ အနည်းငယ်အံ့ဩနေဟန်ဖြင့် တိုက်ပွဲကို စိတ်ဝင်တစားရပ်ကြည့်လျက်ရှိသည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း
“ အသူရကာယ်တွေ ဒီလိုပြန်တိုက်ခိုက်တာ မတွေ့ဖူးသေးဘူး။ ဒီအသူရကာယ်မက တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲ။ ငါ့အတွက် အသုံးကျနိုင်တယ်”
သုံးပွင့်ဆိုင်တိုက်ပွဲက ရှည်ကြာကာ ပိုမိုပြင်းထန်လာသည်။ ဗျဂ္ဃသည် စိတ်မရှည်တော့ပဲ။ တစ်စုံတစ်ရာ မန်းမှုတ်ကာ မာယာ့ဆီသို့ လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်လေတော့သည်။
“ မာယာ…..”
အစိမ်းရောင် အလင်းတန်းတစ်ခုသည် မာယာ့ဆီသို့ပျံ့လွင့်လာစဉ် ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြိုးနှင့်အတုပ်ခံထားရသော ဝီရအောင်သည် ပြေးကာ ခုန်ဝင်ပြီး မာယာ့ကို မထိအောင် သူ၏ကိုယ်နှင့် အစိမ်းရောင် အလင်းတန်းကို ဝင်ခံကာ ကာကွယ်လိုက်လေတော့သည်။ ဝီရအောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အလင်းတန်းထိလိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် တော်လဲသလို ဝေါခနဲ အသံများထွက်လာလေတော့သည်။
မာယာတို့သုံးယောက်၏ တိုက်ပွဲလည်း ရပ်တန့်ကာ မူရှာနှင့် နေသန်တို့နှစ်ယောက်သည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အလန့်တကြား လှည့်ပတ်ကြည့်နေကြသည်။ ဗျဂ္ဃလည်း သွေးဆုတ်ဖြူရော်ကာ အကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်နေသော မျက်နှာနှင့် နောက်သို့ ခြေနှစ်လှမ်းခန့် ဆုတ်သွားလေသည်။ မြေပြင်ပေါ်အရုပ်ကျိုးပြတ်ပြုတ်ကျနေသော ဝီရအောင်ကို မာယာအလျင်အမြန် ပွေ့ချီလိုက်သည်။
“ မောင် ၊ မောင် ၊ မောင်ရေ...”
ပါးစပ်မှ သွေးတစ်ပွက် အန်ထွက်လာကာ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးပြီး ဝီရအောင် မျက်လုံးပွင့်လာသည်။
“ မာယာ ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်..”
မာယာခေါင်းကို သွက်သွက်ခါလိုက်တော့ မာယာ့မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်စများ ဝီရအောင်၏ မျက်နှာပေါ် လွင့်စဉ်ကျရောက်သွားသည်။ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်သွားသော အပြုံးယဲ့ယဲ့သည် ဝီရအောင် နှုတ်ခမ်းတွင် ပေါ်လာသည်။ ထိုစဉ် ရုတ်တရက် အလွန်စူးရှသော အလင်းရောင်ကြီးသည် သူတို့နှစ်ဦး၏ အနားတွင် ပေါ်လာလေတော့သည်။ ဗျဂ္ဃသည် ထိတ်လန့်နေရာမှ သတိပြန်ဝင်လာသလို မန်းမှုတ်ပြီး မြေကြီးပေါ် တစ်စုံတစ်ခုပစ်ပေါက်လိုက်ရာ မီးခိုးမည်းကြီးများ ပေါ်လာသည်။
သို့သော် မီးခိုးများသည် ချက်ချင်းပင် ပြန်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ဗျဂ္ဃသည် အလွန်အမင်း ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်စွာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်လေတော့သည်။ အလင်းရောင်ကြီးနေရာတွင် အသက်အရွယ် မည်၍မည်မျှဟု ခန့်မှန်းရန် ခက်ခဲလောက်အောင် မျက်နှာတွင် အရေးအကြောင်းများ ပြည့်နှက်နေသော ဝတ်ဖြူစင်ကြယ်ဝတ် အဘိုးအိုတစ်ဦး ပေါ်လာသည်။ ညာဘက်လက်တွင် အလွန်အသက်ဝင်လှသော နဂါးခေါင်းတောင်ဝှေးတစ်ခုကို ကိုင်ထားပြီး နဂါး၏မျက်လုံးများသည် အရည်များလျှံကျနေသလိုကို နီရဲအသက်ဝင်လှသည်။
“ ဆ.. ဆ.. ဆရာသခင်”
“ ဟဲ့ ငမိုက်သား၊ ငါ့ကို ဆရာမခေါ်နဲ့။ ငါ့ဆီကထွက်ပြေးပြီး ယုတ်ညံ့တဲ့ အကျင့်တွေ ပုန်းဝှက်ခိုးကျင့်နေတာတင်အားမရလို့ ၊ ပညာမသင်ပေးခင်ကဆိုထားတဲ့ သစ္စာကိုဖောက်ဖျက်ပြီး လူသားကိုပါ ဒုက္ခပေးနေပြီပေါ့လေ”
“ ကျ ကျ ကျွန်တော်၊ သူ့ကို လုပ်တာမဟုတ်...”
“ တော်… တိတ်စမ်း။ ဘယ်သူ့ကို လုပ်လုပ် မကောင်းမှုဟာ မကောင်းမှုပဲ။ ငါတခြားဘုံတစ်ခုမှာ ရောက်နေလို့ လူ့ပြည်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ မင်းသောင်းကျန်းလို့ ရနေသလိုဖြစ်နေတယ်။ ဘယ်လောက်ဆုံးမဆုံးမ မရတဲ့မင်းဟာ ဒီပညာတွေနဲ့ မထိုက်တန်တော့ဘူး”
“ မ မ မလုပ်...”
ဗျဂ္ဃသည် လျှပ်တပြက် လက်နှစ်ခုကို လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ အဘိုးအိုသည် နဂါးခေါင်းတောင်ဝှေးကို မြေကြီးပေါ်ဆောင့်ချလိုက်ရာ ဗျဂ္ဃပစ်လွှတ်လိုက်သော ဆေးလုံးငယ်များသည် မြေပေါ်တစ်ဖြုတ်ဖြုတ် ပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။ နောက်တစ်ခေါက် အဘိုးကိုက တောင်ဝှေးကို ဆောင့်ချလိုက်သောအခါ တောင်ဝှေးထိပ်ရှိ နဂါး၏ အာခံတွင်းမှ အငွေ့ဖြူဖြူများ ပန်းထွက်လာပြီး ဗျဂ္ဃကို ဖုံးလွှမ်းသွားလေတော့သည်။ အငွေ့များပြယ်သွားသောအခါ အရင်လို မောက်မာထောင်လွှားကာ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သောပုံစံမဟုတ်ပဲ စိတ်ဓာတ်ကျဆင်းပြိုလဲကာ ခြေသုတ်ပုဆိုးမြွေစွယ်ကျိုးလျက်ရှိသော ဗျဂ္ဃကို တွေ့လိုက်ရလေတော့သည်။
မူရှာနှင့် နေသန်တို့နှစ်ယောက်သည် အခြေအနေကြည့်ကာ လှည့်ပြေးဖို့ ကြိုးစားကြသည်။ အဘိုးအိုသည် ယဲ့ယဲ့ပြုံးကာ ၎င်း၏တောင်ဝှေးကို နောက်တစ်ခါဆောင့်ချလိုက်ပြန်သည်။ အငွေ့များပန်းထွက်လာပြီး သူ့တို့ဆရာနည်းတူ ဒူးထောက်လျက်သား ထိုင်ကျသွားလေတော့သည်။
အဘိုးအိုသည် ယခုမှ မာယာတို့ဘက်လှည့်လာပြီး ကြည်လင်သော အပြုံးတစ်ခုကို ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ အဘိုးရဲ့ တပည့်မိုက်ကြောင့် သမီးတို့ ဒုက္ခတွေကြုံကြရတာ တောင်းပန်ပါတယ်ကွယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်။ ဟို သူ့ကို ကယ်တင်ပေးပါဦး အဘိုးရယ်”
“ ကယ်ပေးမှာပေါ့ကွယ်။ ပြောနေစရာကို မလိုပါဘူး”
အဘိုးအိုသည် လက်ကိုရှေ့ဆန့်ထုတ်ကာ လက်သီးဖွဖွဆုပ်လိုက်ပြီး ပြန်ဖြန့်လိုက်သောအခါ ပတ္တမြားတစ်လုံးလို နီရဲတောက်ပနေသော ဆေးလုံးလေးတစ်လုံးကို လက်ဖဝါးပေါ်တွင် တွေ့ရလေသည်။ မာယာ့ကို လှမ်းပေးသောအခါ လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဝီရအောင်ကို တိုက်ကျွေးလိုက်လေသည်။
“ ဟိုသမီးလေး၊ လာပါဦးကွယ်”
ကွင်းဘေး သစ်ပင်အောက်မှ မြတ်နှင်းကို အဘိုးအိုက ညင်သာစွာ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ မြတ်နှင်းအနားရောက်သောအခါ မျက်နှာရှေ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်ရာ အမှုန့်ဝါဝါများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက် မြတ်နှင်းသည် အိပ်ပျော်ရာမှ လန့်နိုးလာသလို ပတ်ဝန်းကျင်ကို အလန့်တကြားကြည့်ပြီး လဲလျောင်းနေသော ဝီရအောင်ကို ပွေ့ထားသော မာယာ့ကိုမြင်သောအခါ အလျင်အမြန်ပြေးလာကာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး
“ မာယာ၊ ကိုဝီရ။ မြတ်နှင်း မြတ်နှင်း ဘာတွေလုပ်မိပြီလဲဟင်”
“ ဘာမှမဖြစ်တော့ပါဘူးကွယ်။ သမီးက စိတ်ပြောင်းဆေးမိထားတော့ အသိစိတ်ပျောက်နေတာ။ သမီးကိုရော ဒီသူငယ်လေးကိုရော အဘိုး ကုပေးထားပြီးပါပြီ”
အဘိုးအိုက ရှင်းပြလိုက်သည်။
“ မာယာ၊ ကိုဝီရ မြတ်နှင်းတောင်းပန်ပါတယ်။ တောင်းပန်ပါတယ်နော်”
“ မြတ်နှင်းမှ ဘာအမှားမှမှ မလုပ်တာ တောင်းပန်ဆရာမလိုဘူးလေနော်”
“ အေးလေ ကိုယ်လည်းဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး။ အဘိုးကုပေးလိုက်တာကောင်းသွားပြီ။ မာယာ့လက်ပေါ်မှာ ဇိမ်ကျလို့ ဆက်လှဲနေတာ”
“ ဟာ…သွား၊ ဘာမှန်းလည်းမသိဘူး”
မာယာကတွန်းလွှတ်လိုက်၍ မာယာ့လက်ပေါ်မှ ဝီရအောင် ပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။
“ သမီးတို့ ပျော်ရွှင်နေတုန်းမှာ မပြောမဖြစ် ပြောစရာရှိတာတော့ အဘိုးပြောရမှာပဲ”
အဘိုးအို၏ စကားသံပေါ်လာ၍ သူတို့ မျက်နှာပိုးသတ်ကာ အဘိုးအိုကို ကြည့်လိုက်ကြသည်။
“ သမီးက လူသားမဟုတ်ဘူး။ မတူညီတဲ့ဘဝတွေ ပေါင်းစပ်လို့မရဘူးဆိုတာ သမီးသိတယ်နော်”
အားလုံး၏ မျက်နှာများ ညှိုးငယ်သွားကြသည်။
“ ဟုတ်ကဲ့၊ သိပါတယ်အဘိုး”
“ အင်း အချိန်လည်းတန်ပြီကွယ်။ ကိုယ့်နေရာကို ကိုယ်ပြန်ကြရတော့မယ်။ ဟုတ်ကဲ့လား”
မာယာ့မျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်များ ခိုတွဲလာပြီး ငုံ့ထားသောခေါင်းကို ညိတ်လိုက်သောအခါ မျက်ရည်စများ ပေါင်ပေါ်ပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။ မာယာ့ပုခုံးကို ဝီရအောင်က ဖွဖွလေးဖက်လိုက်ပြီး မြတ်နှင်းကလည်း မျက်ရည်တွေတွေကျရင်း မာယာ့လက်ကလေးကို ဆွဲယူဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။
“ မာယာဒီမှာနေလို့မရဘူးလား အဘိုးရယ်”
“ ဘုံတွေဘဝတွေ ခြားနားနေတာပဲ သမီးရယ်။ ရေရှည်မှာ ဘယ်သူမှ အကျိုးမရှိပါဘူး”
“ သမီးဆီမှာလည်း လူတွေနဲ့မအပ်စပ်တဲ့။ မသမာသူလက်ထဲရောက်သွားရင် အန္တရာယ်ကြီးတဲ့အရာတွေရှိနေတယ်မဟုတ်လား”
မာယာသည် ကိုယ်ပျောက်သီးအထုပ်ကလေးကို ထုတ်ကာ အဘိုးအိုအား ကမ်းပေးလိုက်သည်။ အဘိုးအိုသည် ဗျဂ္ဃတို့ ဆရာတပည့်သုံးယောက်ဆီ လျှောက်သွားပြီး သူတို့သုံးယောက်ကို ရှောင်ပေးလိုက်သည်။
ဝီရအောင်သည် ဘာစကားမှ မပြောနိုင်ပဲ အံကြိတ်ကာ မျက်ရည်ဝဲနေသည်။ မြတ်နှင်းသည် တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်ငိုနေရင်း
“ မာယာ၊ မာယာ့ကို မြတ်နှင်းတို့ မခွဲနိုင်ဘူး အဟင့် ဟင့်”
“ မာယာတို့ တချိန်မဟုတ်တချိန်ကြုံကြရမှာပဲ မြတ်နှင်းရယ်။ မာယာ့ကိုယ်စား ဝီရကို ဂရုစိုက်ပေးပါနော်”
“ ဝီရလည်း မြတ်နှင်းကို ဂရုစိုက်ပါ၊ စောင့်ရှောက်ပါနော်။ သံသရာက မလွတ်သ၍ မြတ်နှင်းတို့ ပြန်ဆုံကြမှာပါ”
နှစ်ယောက်သား မာယာ့ကို ခေါင်းသာညိတ်ပြမိကြသည်။ စကားမပြောနိုင်တော့ပဲ ဆို့နင့်နေသည်။ မာယာက သူတို့နှစ်ဦး၏လက်ကိုယူကာ လက်နှစ်ဘက်ကို ဆုပ်ကိုင်စေလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖြည်းဖြည်းချင်းထကာ အဘိုးအိုဆီသို့ လျှောက်သွားလေတော့သည်။ မာယာပြန်လှည့်ကြည့်မည်ဟု မျှော်လင့်မိကြသော်လည်း တစ်ချက်မျှ ပြန်လှည့်မကြည့်တော့။ အဘိုးအိုအနားရောက်သောအခါ စူးရှသောအလင်းရောင်ကြီးပေါ်လာသောကြောင့် မခံနိုင်ပဲ မျက်လုံးများ မှိတ်လိုက်ရပြီး မျက်လုံးပြန်ဖွင့်သောအခါ အဘိုးအို၊ မာယာနှင့် ဗျဂ္ဃတို့အားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားကြလေတော့သည်။
........................................................................
သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ ပျော်ရွှင်စွာ မွေးနေ့ကိတ်ခွဲနေသော ငါးနှစ်အရွယ် သမီးလေးကို ကြည့်ကာ သူတို့နှစ်ဦး ကြည်ကြည်နူးနူး ပြုံးနေမိကြသည်။
“ ကို…၊ သမီးက ကြည့်လေ ကြည့်လေ မာယာနဲ့တူလေပဲနော်”
“ မာယာမရှိတော့ကတည်းက ကိုယ်တို့ အမြဲကုသိုလ်ပြုတိုင်း ပေးဝေကြတဲ့ အမျှအတန်းတွေကြောင့် သူလွတ်မြောက်သွားရင်လည်း သွားမှာပေါ့။ သမီးလေးက မာယာဟုတ်လားမဟုတ်လားတော့ ဘုရားမှပဲသိမှာပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သမီးလေးကို ကိုယ်တို့ချစ်တာကတော့ အဆုံးအစမဲ့ပဲ မဟုတ်လား အချစ်ရယ်”
........................................💚💛💖💝💙........................................
ပြီးပါပြီ။
ဝေခဲ့ရ အလွမ်းပွင့်တွေ အပိုင်း ( ၈ )
ရေးသားသူ - MrPoet @ အချစ်တက္ကသိုလ်
ဝတ်ရည်အလှည့် ပြီးကတည်းက ဘယ်သူမှ မေးခွန်းဖြေရမည့်လမ်းကို ရွေးချယ်ဖို့ မစဉ်းစားကြပါပေ။ မြတ်နှင်းက သူ့ဘေးမှ မာယာ့ပါးကလေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ဟာ ဟူသော စိတ်ပျက်သလိုအသံနှင့် ဘုန်းမင်းခန့်က အော်လိုက်လေသည်။ အတော်ကြာ ကစားပြီးတော့ အားလုံးလည်း ရယ်ရတာ မောသွားပြီး မူးလည်းတော်တော် မူးနေကြရာ ကစားတာနားလိုက်ကြသည်။ အမူးအရှိန်လျော့သွားအောင် ခဏစကားပြောကြပြီးနောက် စားထားသောက်ထားတာများကို အားလုံးဝိုင်းရှင်းပြီး ပြန်ဖို့ပြင်ကြသည်။
“ မြတ်နှင်း ငါတို့နဲ့အတူတူပြန်မှာလား” ရတုက မေးလိုက်သည်။
“ ဟင့်အင်း၊ ပြန်နှင့်ကြလေ။ ငါနည်းနည်းမူးနေသေးလို့ ခဏနေလိုက်ဦးမယ်”
“ အေးအေး ပြီးရော။ နင်တစ်ခါမှ မသောက်ဖူးပဲ စွတ်သောက်တာကိုး။ ငါတို့တော့ ပြန်ပြီ။ ကိုဝီရသွားပြီ။ မမာယာ သွားပြီနော်”
အားလုံးအသီးသီးနှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားကြသည်။ မာယာက မြတ်နှင်းကို စိုးရိမ်သလိုကြည့်ပြီး
“ မြတ်နှင်းရလား။ ခဏလှဲနေမလား။ လှဲချင်ရင် ဝီရအခန်းမှာ သွားလှဲလေ”
“ ရတယ် မိန်းကလေးပဲဟာ။ ဒေါင်ကျကျပြားကျကျပေါ့ ဒီမှာပဲ လှဲလိုက်မယ် ခစ်ခစ်ခစ်”
“ မောင်ရေ၊ သံပုရာသီးသွားဝယ်ပေးမလား။ မြတ်နှင်းကို တိုက်ရအောင်”
ဝီရအောင်ထွက်သွားတော့ မြတ်နှင်းဘေးမှာ မာယာပါလှဲလိုက်သည်။
“ မွေးနေ့ပွဲဆိုတာ ဒီလိုလား။ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး။ ပျော်စရာကြီး ခစ်ခစ်”
“ မြတ်နှင်းလည်း ဒီလိုမျိုး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါးမလုပ်ဖြစ်တာ ကြာပါပြီ”
“ မြတ်နှင်းကို မာယာလည်း မွေးနေ့လက်ဆောင် ပေးရဦးမှာပဲ”
“ ရပါတယ် မာယာရဲ့”
“ မာယာ့မှာ ပေးစရာတော့ ဘာမှမရှိဘူး။ ရှိတာပဲ ပေးရမှာပဲ။ လာ ထဦးမြတ်နှင်း”
သူမဘေးမှထကာ လက်ကမ်းပေးထားသော မာယာ့လက်ကို ဆွဲကာ မြတ်နှင်းထလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် မာယာဆွဲခေါ်ရာနောက် မြတ်နှင်းပါလာခဲ့လေသည်။ မာယာ့ဦးတည်ရာက ဝီရအောင် အခန်း။ အခန်းထဲသို့ ရောက်သောအခါ မာယာက မြတ်နှင်းလက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဝီရအောင်၏ စာရေးစားပွဲဆီသွားကာ အံဆွဲတစ်ခုကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ထိုအထဲမှ တစ်စုံတစ်ရာကို ရှာဖွေယူလိုက်ပြီး မြတ်နှင်းသည် ပြန်လျှောက်လာလေသည်။ မာယာက စပ်ဖြီးဖြီးလေးလုပ်ကာ မြတ်နှင်းမျက်နှာရှေ့တွင် လက်ထဲဝှက်ယူလာသော ပလတ်စတစ်အိပ်ကလေးတစ်လုံးကို လှုပ်ရမ်းနေသည်။
“ ဒန့် ဒန်”
“ အဲ့ဒါဘာကြီးလည်း မာယာရဲ့”
“ ယူကြည့်လေ”
မာယာ့မချိုမချဉ်မျက်နှာနှင့် ဝီရအောင်သေချာသိမ်းထားပုံကြောင့် ဆေးခြောက်တို့ ဘာတို့လို မူးယစ်ဆေးတစ်မျိုးမျိုးလားဟု ထင်မိသော်လည်း ယူကြည့်လိုက်သောအခါ စပျစ်သီးခြောက်ကလေးများလို အသီးညိုညိုလေး ဆယ်လုံးခန့်ဖြစ်နေကြောင်း တွေ့ရလေသည်။
“ ဘာတွေလဲ မာယာရဲ့”
“ မာယာ့အကြောင်းတွေ ပြောပြတဲ့အထဲမှာ အဲ့ဒါအကြောင်း မပြောပြရသေးဘူး။ ပြီးတော့ပြောပြမယ်။ ခုနည်းနည်းစားကြည့်လေ”
အသီးတစ်လုံးကိုထုတ်ကာ မြတ်နှင်း မဝံ့မရဲနှင့် အကိုက်သေးသေးလေး တစ်ကိုက် ကိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုက်မိလိုက်သည်နှင့်ပင် ချဉ်လွန်းသော အရသာကြောင့် မြတ်နှင်းမျက်နှာ ရှုံ့မဲ့သွားပြီး ဆက်မကိုက်ပဲ ပါးစပ်နားမှ ပြန်ခွာကာ အသီးကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
“ ဘာသီးကြီးလဲ မာယာရဲ့။ ချဉ်လိုက်တာ မတအားပဲ”
“ ခစ် ခစ် ခစ်။ စားကြည့်ပါဆို”
မာယာက ထပ်မံတိုက်တွန်းသဖြင့် ပြန်စားကြည့်ရန် လက်ကို မြှောက်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် မခံနိုင်အောင် ယားယံသော ခံစားမှုတစ်ခုက ဝမ်းဗိုက်ဆီမှစတင်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးကို အလျင်အမြန် ပျံ့နှံ့သွားသည်။
“ အား...။ မာယာရဲ့ ယားလိုက်.....”
ပြောလို့မှမဆုံးသေး ယားယံမှုက ချက်ခြင်း ပြန်ပျောက်သွားသည်။ မာယာက သူမကိုကြည့်ကာ တခစ်ခစ်ရယ်နေလေသည်။ အသီးကို ပြန်စားရန်လက်ကိုမြှောက်လိုက်သည်။
“ ဟင်”
သူမ ကိုက်လက်စ အသီးကလေးက သူမမျက်နှာနား လေထဲတွင် မျောလွင့်နေသည်။ ယခုမှ မြတ်နှင်း သတိထားမိသည်။ သူမ၏လက်နှစ်ဘက်သည် လက်ဖျံတစ်ဝက်မှစကာ မရှိတော့ပဲ တုံးတိကြီးဖြစ်နေလေသည်။
“ အား….”
အသံကုန်အော်ကာ ကိုင်ထားသော အသီးကို လွှတ်ချလိုက်မိသည်။ ထိုအခါ အသီးခြောက်ကလေးသည် ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြုတ်ကျသွားလေသည်။ အောက်ဘက် သူမဝတ်ထားသော ဂါဝန်ကလေး၏အောက်တွင်လည်း ဗလာကြမ်းပြင်ကိုသာ မြင်ရလေသည်။
“ အား….”
“ မြတ်နှင်း၊ မကြောက်နဲ့ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ စိတ်လျှော့”
မာယာက သူမကိုဖက်ထားကာ သူမကျောပြင်ကလေးကို သပ်ပေးလိုက်သည်။ ခဏကြာတော့မှ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ထိန်းနိုင်သည်။ ငုံးတိဖြစ်နေသော သူမ၏ ခြေများလက်များကို မြှောက်ကြည့်သည်။ ခြေချောင်းလက်ချောင်းများကို ကွေးကြည့်ဆန့်ကြည့်သည်။ အားလုံးကို ခံစားမိနေသည်။ သူမ၏လက်ကို ထောင်ကာ လက်ချောင်းများကို အကွေးအဆန့်လုပ်ကြည့်နေရင်းမှ လက်ဖျံမှစကာ တဖြည်းဖြည်းသူမ၏လက်သည် ပြန်လည်ပေါ်လာလေတော့သည်။ အလွန်အမင်းအံ့ဩနေသောစိတ်ဖြင့် သူမမာယာ့ကို မေးလိုက်သည်။
“ မာယာ။ အဲ့ဒါက ဘာတွေလဲ”
“ အဲ့ဒါ ကိုယ်ပျောက်သီးလို့ခေါ်တယ် မြတ်နှင်းရဲ့ ....xxxxxxxxxxx”
မာယာက ၎င်းနှင့် ထူးဆန်းသော ကိုယ်ပျောက်ပင်အကြောင်း၊ ဗျဂ္ဃက ၎င်းကို စောင့်ရှောက်ခိုင်းပုံ၊ ဝီရအောင်နှင့်တွေ့ဆုံပုံများကို မြတ်နှင်းအား ပြောပြလိုက်လေသည်။
“ ကိုဝီရကရော၊ ဒီအသီးကို သုံးဖူးလား”
“ ခစ်ခစ်၊ သုံးဖူးတာပေါ့ …xxxxxxxxxxx”
မောင်မယ်သစ်လွင်ပွဲမှာ သူမကိုတွေ့မိပုံကစ၍ သူမအိမ်ထဲခိုးဝင်ကာ ဝီရအောင်တစ်ယောက် သူမ၏ရင်ဘတ်မှ အမှတ်ကို ကြည့်ပေးပုံအကြောင်းများ ပြောပြပြန်သည်။
“ ဟယ်၊ အဲ့ဒါဆို ကိုဝီရက မြတ်နှင်းတစ်ကိုယ်လုံးကို မြင်ဖူးတာပေါ့။ အမလေး ရှက်လိုက်တာ။ ရိုးပုံရိုးပန်းနဲ့ လူယုတ်မာကြီး ဟွန့်”
ဝီရအောင်က သူမခန္ဓာကိုယ်ကို မြင်ဖူးကြောင်း သိရသောအခါ ရှက်တာရော၊ ရင်ဖိုတာရော၊ မကျေနပ်တာရော၊ ကျေနပ်တာရော ဘာမှန်းမသိသော ခံစားမှုပေါင်းစုံကို တပြိုင်တည်းခံစားရလေသည်။
“ မာယာကခိုင်းလို့ သူ့ခမျာ ခက်ခက်ခဲခဲ လုပ်ပေးရှာတာပါ မြတ်နှင်းရဲ့”
(မြတ်နှင်းအိမ်တွင် ဝီရအောင် သရမ်းခဲ့သည်များကိုတော့ နှစ်ဦးသား အလှမ်းဝေးနေသောကြောင့် မာယာ မသိနိုင်ခဲ့ပါပေ။ ။ဤကားစကားချပ်)
“ မသိဘူး။ မသိဘူး။ အဲ့ဒီ ကိုဝီရကို လုံးဝမကျေဘူး။ တစ်ခုခုပြန်ကို လုပ်ရမှဖြစ်မယ်”
ပြောနေရင်း မြတ်နှင်းစိတ်ထဲ ညစ်ကျယ်ကျယ် စိတ်ကူးလေးတစ်ခု ဝင်ရောက်လာလေတော့သည်။
...................................................................................
အိမ်ထဲဝင်လာသော ဝီရအောင်ကို မာယာက ဆီးကာ
“ မောင်ကလည်း ကြာလိုက်တာ။ မြတ်နှင်းက မူးတာ သက်သာသွားပြီ။ မစောင့်တော့ဘူးဆိုပြီး ပြန်သွားလေရဲ့”
“ နေ့လည်နေ့ခင်းကြီး ဘယ်ဈေးမှမရှိတော့ သံပုရာသီးကို လိုက်ရှာဝယ်ရတာ မလွယ်ဘူးရယ်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှရှာမရလို့ ထိုင်နေကျလက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကနေ သူတို့သုံးဖို့ဟာတွေကို ပြောပြီးပြန်ဝယ်လာရတာ”
“ အင်းပါ ၊ မောင်ပင်ပန်းသွားပါပြီ။ နားလိုက်ဦး။ ပြီးရင် ရေချိုးလေနော်”
“ မနက်ကတင် ဟိုအဖွဲ့တွေမလာခင် ရေချိုးထားတယ်လေ။ ညနေမှချိုးတော့မယ်”
“ ဟာ၊ မောင်ကလည်း ချိုးဆို ချိုးတာမဟုတ်ဘူး”
“ အင်းပါ အင်းပါ”
ဝီရအောင် အတွေးပေါက်ပြီး ပြုံးစိစိဖြင့် ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်နေလေတော့သည်။
....................................................................................
ရေချိုးပြီးတော့ ရေစင်အောင်သုတ်ကာ အိပ်ရာပေါ်တွင် မာယာတင်ပေးထားသော အဝတ်များကို လဲရန် ရေလဲပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်။ ဝတ်မည်ကြံပြီးတော့မှ မဝတ်တော့ပဲ ဘယ်ရောက်နေမှန်းမသိသော မာယာ့ကို လှမ်းအော်ခေါ်လိုက်သည်။
“ မာယာရေ၊ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ”
“ ရှင်၊ ကိုရီးယားကားကြည့်နေတာ။ လာပြီ မောင်”
မာယာအခန်းထဲ ဝင်လိုက်လျှင်ဝင်လိုက်ချင်း တံခါးကြားမှ အငယ်ကောင် မတောင့်တတောင့် တရမ်းရမ်းနှင့် ဝီရအောင်သည် မာယာ့ကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို အငမ်းမရနမ်းလေတော့သည်။
“ မောင်...၊ ဟို… ဟို….”
မျက်လုံးပြူးလေးနှင့် စကားပြောရန်ကြိုးစားနေသော မာယာနှုတ်ခမ်းလေးများက ဝီရအောင်၏ ရမ္မက်ပြင်းပြင်း အနမ်းများအောက်တွင် စကားလုံးများ ရပ်တန့်သွားလေတော့သည်။
....................................................................
ရေချိုးပြီးပြန်လာသော ဝီရအောင်ကို ကြည့်ကာ မြတ်နှင်း တခွိခွိ ကြိတ်ရယ်နေမိသည်။ သူများတကာကို ချောင်းထားတဲ့လူကြီး သူ့ကို ပြန်ချောင်းမယ်။ ဘာတတ်နိုင်သေးလဲဟု အသံတိတ်ရန်တွေ့ ပစ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် ဝီရအောင်က ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချပစ်လိုက်ရာ ဒိန်းခနဲ့ သွေးဆောင့်တိုးကာ သူမမျက်နှာ ပူခနဲဖြစ်သွားရသည်။ မသကာ ရေလဲပုဆိုးလဲတုန်း ဖျတ်ခနဲမြင်ရုံဟုသာ တွေးထားသာ သူမအဖို့ မထင်မှတ်ပဲ လက်နက်ပုန်းမိသလို ဖြစ်သွားသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှ အဝတ်များကို ကောက်ကိုင်ပြီး မဝတ်ပဲ မချိုမချဉ်ပြုံးကာ ပြန်ချလိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။
ထို့နောက် မာယာ့ကို အော်ခေါ်ကာ တံခါးကြားထဲ ဝင်ပုန်းနေသည်။ ဒီလူကြီး ဘာမဟုတ်တာ ကြံနေသလဲဆိုတာ တဖြည်းဖြည်းပြောင်းလဲလာသော ၎င်း၏ပေါင်ခွကြားမှ ညီတော်မောင်ကို ကြည့်ကာ မြတ်နှင်းခန့်မှန်းမိပါသည်။ သူမကိုချောင်းထားသည်ကို လက်စားချေချင်ရုံ ပြန်ချောင်းရန်သာ ရည်ရွယ်ထားသော မြတ်နှင်းအဖို့ ရုတ်တရက်ပြောင်းလဲသွားသော အခြေအနေကြောင့် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ထူပူနေသည်။ မာယာနှင့် စည်းဝါးကိုက်ကာ ဝီရအောင်ကို အတင်း ရေချိုးခိုင်းထားသည်မှာ အခုတော့ ဟိုက အတွေးတစ်မျိုးပေါက်သွားရာ မြတ်နှင်းတစ်ယောက် သူ့အတတ်နှင့် သူဆူးလေပြီ။
ဝင်လာသောမာယာ့ကို အတင်းဖက်ကာ ရမ္မက်အနမ်းကြမ်းများ ခြွေနေသည်ကို ကြည့်ကာ နှလုံးက တဒိုင်းဒိုင်းခုန်ကာ အာခေါင်များ ခြောက်သွေ့လာသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ကြက်သီးမွေးညင်းများ ထကာ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေလေတော့သည်။
“ ကဲ၊ ဘာလုပ်မလဲ မိမြတ်နှင်း။ နင်စပ်ဆော့တာ။ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်မေးနေမိသည်။ အနမ်းတွေကြားက တစ်ခုခုပြောရန် ကြိုးစားနေသော မာယာ့ကိုလည်း မပြောနဲ့၊မာယာ မပြောနဲ့ဟု စိတ်ထဲမှ လှမ်းအော်ပြောလိုက်သည်။ အသီးကို စားပြီးသည့်နောက်တွင် မာယာနှင့်သူမ စိတ်နှင့် ဆက်သွယ်နိုင်သွားသည်မှာ ကံကောင်းသည်။
“ မာယာ၊ ကိုဝီရကိုသာ အာရုံလွှဲထားလိုက်။ မြတ်နှင်း အဝတ်တွေယူပြီး ပြန်လိုက်မယ်”
ခက်သည်က မြတ်နှင်း အဝတ်တွေက ဝီရအောင် အိပ်ရာအောက်မှာ။ ကိုယ်သာပျောက်သည် အဝတ်အစားများမပျောက်ဟုဆိုသောကြောင့် အကုန်ချွတ်ကာ ဖွက်ထားရသည်က အခုတော့ အခက်တွေ့နေရလေပြီ။ ဝီရအောင်က နမ်းရင်းနှင့် တရွေ့ရွေ့ ခုတင်ဆီချဉ်းကပ်သွားသည်။ ၎င်း၏လက်များကလည်း မာယာ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် နေရာအနှံ့ပြေးလွှားနေလေသည်။
ရုပ်ရှင်ထဲမှာသာ မြင်ဖူးသော မြင်ကွင်းများကို မိမိကိုယ်တိုင်လည်း ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ယခုလို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်တွေ့နေရသော မြတ်နှင်းအဖို့တော့ ရင်ခုန်ရလွန်းလို့ ရူးများပင်သွားနိုင်သည်။ အခန်းကျဉ်းလေးထဲတွင် သူမရှိနေသောနေရာမှ ဝီရအောင်တို့နှစ်ယောက်ကို ဖြတ်ကျော်သွားဖို့လည်း မဖြစ်နိုင်ရာ သည်အတိုင်းသာ အခြေအနေစောင့်ကြည့်နေရသည်။ ဝီရအောင်သည် မာယာ့ကို ခုတင်ဆီ တရွေ့ရွေ့ခေါ်သွားရင်း ခုတင်ဆီရောက်သောအခါ မာယာ့ကိုယ်ကလေးကို ဆွဲလှည့်ပြီး ခုတင်တွင်လက်ထောက်စေလိုက်သည်။
ထို့နောက် မာယာ့တင်သားနှစ်ခုကြားထဲ ၎င်း၏မျက်နှာကို ထိုးအပ်လိုက်ရာ အီးကနဲ သံရှည်လေးနဲ့အတူ မာယာ့ခေါင်းကလေး မော့တက်သွားရလေသည်။ ဝီရအောင်က မာယာ့တင်နှစ်လုံးကြားထဲ မျက်နှာအပ်လိုက်သည်တွင် မြတ်နှင်း၏ ပန်းကလေးနှင့် ခရေပွင့်ကလေး နှစ်ခုကြားနေရာဆီမှ ဆူးခနဲ့ ထိုးအောင့်သလိုဖြစ်သွားသောကြောင့် မြတ်နှင်းတစ်ယောက် အသံမထွက်အောင် သူမ၏ပါးစပ်ကိုသူမ အတင်းပိတ်ထားရသည်။
မိမိဘာသာလက်ဖြင့်လုပ်သည်ပင် စွဲမက်ဖွယ်အလွန်ကောင်းသော ခံစားမှုမှာ နူးညံ့နွေးထွေးသော လျှာနှင့်များဆိုလျှင် ဘယ်လောက်တောင်ကောင်းမည်ဆိုသည်ကို လူးလွန့်ကာ တင်ပါးကလေးရမ်းခါပြီး တအီအီဖြစ်နေသော မာယာက သက်သေခံနေလေသည်။ မြတ်နှင်း၏ ပန်းကလေးသည်လည်း တစ်စုံတစ်ရာကို ငံ့လင့်ကာ တဆစ်ဆစ်နှင့် ကျဉ်ပြီး သဘာဝပန်းဝတ်ရည်များ တဆစ်ဆစ်ထွက်လာသည်ကို ခံစားမိနေသည်။ ဝီရအောင်သည် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ဒူးအနည်းငယ်ကွေးကာ ခါးကိုရှေ့သို့ ကော့ထိုးလိုက်သည်။
သူ မာယာ့အထဲ သွင်းလိုက်ပြီပေါ့။ သိစိတ်များကို တစတစ လွှမ်းမိုးလာသော ရမ္မက်လှိုင်းများသည် သောက်ခဲ့သော ယမကာများအရှိန်ကြောင့် ပိုမိုအားကောင်းနေကြသည်လား မြတ်နှင်းမဝေခွဲနိုင်ပါပေ။ ဝီရအောင်က သူ့တင်ပါးကျစ်ကျစ်ကို ညှစ်ပြီး အားယူဆောင့်လိုက်တိုင်း မာယာ့ညည်းသံကလေးက စီစီညံညံထွက်ပေါ်လာသည်။ ဝီရအောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ကွယ်နေသောကြောင့် အင်္ဂါများကိုမူ သူမမမြင်နိုင်ပါပေ။
ခန္ဓာကိုယ်၏ ပြင်းပြသော တောင့်တမှုကို သူမ၏ အသိစိတ်တို့ မလွန်ဆန်နိုင်တော့။ မြတ်နှင်း၏ မျက်ဝန်းကလေးများက မြင်ကွင်းကို မလွတ်တမ်းကြည့်ကာ လက်ကလေးတစ်ဖက်က ပေါက်ထွက်မတတ် ကော့ချွန်နေသော နို့သီးခေါင်းကလေးနှင့် ရင်အုံတစ်ဖက်ကို ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်။ အခြားလက်တစ်ဖက်က ပေါင်သို့ပင် စီးကျနေပြီဖြစ်သော အရည်ကြည်ကလေးများနှင့် ပန်းကလေးပေါ်တွင် နေရာယူလိုက်သည်။
ဟိုနှစ်ယောက်၏ လှုပ်ရှားမှုများ ပြင်းထန်လာသည်နှင့်အမျှ မြတ်နှင်း၏ လက်ကလေး မြန်ဆန်သွက်လက်လာသည်။ ရင်သားပေါ်မှလက်များကို အသံအလွန်အမင်း ထွက်ချင်နေသော ပါးစပ်ကို ပြောင်း၍ ပိတ်ထားရသည်။ မြတ်နှင်းလက်တွေအများကြီးသာ ရှိချင်မိတော့သည်။ ရင်နှစ်ဖက်ကလည်း ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ခြေရန် တောင့်တနေသည်။ ပါးစပ်ကိုလည်း မပိတ်ထားလျှင် အသံများထွက်ပေါ်မိတော့မည်။ ပန်းကလေးကတော့ အဆိုးဆုံး။ ပို၍ပို၍ပို၍သာ သူမကို ပြင်းထန်မြန်ဆန်ရန် တောင်းဆိုနေတော့သည်။
“ အင့် အင့် အား အား ရှီး အ အ”
“ မောင် ဆောင့်ပါ အ အ ဆောင့် အ အား ရှီး”
ဝီရအောင်၏ ဆောင့်ချက်များကို အားကျမခံပြန်ဆောင့်ရင်း မြတ်နှင်းကို မာယာတဒင်္ဂ မေ့လျော့သွားလေပြီ။ ထို့အတူ မြတ်နှင်းလည်း ခုတင်စောင်းက နှစ်ယောက်ကို ခေတ္တခဏမေ့လျော့သွားပြီ သူမ၏ရှိရှိသမျှသော စိတ်အာရုံအလုံးစုံသည် ကျဉ်သထက်ကျဉ် ကျဉ်သထက်ကျဉ်လာသော ပေါင်ကြားမှ ပန်းကလေးဆီသို့သာ စုစည်းကျရောက်လျက်ရှိလေတော့သည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ စကြာဝဠာအပြင်ဘက်ကို လွင့်စင်သွားသလိုမျိုး နားထင်နားရင်းတွေ ပူထူကာ တစ်ကိုယ်လုံးအကြောပေါင်းတစ်သိန်းမျှ သိမ့်သိမ့်တုန်သွားပြီး ဒူးမခိုင်တော့ပဲ မြတ်နှင်းတစ်ယောက် ဆောင့်ကြောင့်ခွေခွေကလေး ထိုင်ကျသွားလေတော့သည်။
..............................................................................
ကုတင်ပေါ်တွင် ဝီရအောင်နှင့် မာယာနှစ်ယောက်သား ထပ်လျက်သား ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက် မောနေကြသကဲ့သို့၊ မလှမ်းမကမ်း အခန်းအလယ်နားတွင်လည်း အနားရှိဗီရိုကိုမှီကာ မြတ်နှင်းဖြူတစ်ယောက် အသံကို မနည်းလုကာ ခိုးရှူနေရလေသည်။ ခဏကြာတော့ ဝီရအောင်က မာယာ့ကိုယ်ပေါ်မှ ခွာလိုက်သည်။ မာယာလည်း မိန်းမောနေရာက ထလာပြီး
“ မောင်ရေချိုးပြီးသားတွေ ချွေးတွေ ပြန်ရွှဲကုန်ပြီ။ သွား ရေပြန်ချိုးလိုက်ဦး”
“ ဟာ၊ အခုမှအစရှိသေးတယ်။ မဝသေးပါဘူး”
“ ဟောတော့”
မာယာက မြတ်နှင်းဘက်လှည့်ကာ ပြောင်စပ်စပ်မျက်နှာဖြင့် လျှာလေးထုတ်ပြလိုက်လေတော့သည်။
“ မာရီကိုလေး၊ အဲလေ ၊ မြတ်နှင်းလေး ဘယ်လိုဖြစ် ခစ်ခစ်”
မာယာ့အသံကို မြတ်နှင်းစိတ်ထဲမှ ကြားလိုက်ရသည်။ မြတ်နှင်းအလွန်အမင်းရှက်သွားသည်။ မြင်များသာမြင်ရမည်ဆိုလျှင် သူမတစ်ကိုယ်လုံး ရှက်သွေးဖြင့် ရဲကာ ခရမ်းချဉ်သီးကလေးလိုဖြစ်နေမည်မှာ မလွဲပါပေ။
“ မာယာ၊ မစနဲ့ကွာ။ မြတ်နှင်းရှက်လို့”
သူမလည်းစိတ်ထဲမှ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ အင်းပါ၊အင်းပါ။ မာယာ ဝီရကို အာရုံလွှဲထားမယ်။ အခြေအနေကြည့်ပြီး အိပ်ရာအောက်က အဝတ်တွေလာယူလိုက်လေ။ နော်”
မာယာသည် ကုတင်ပေါ်တက်သွားပြီး ဝီရအောင်ကိုယ်ပေါ် မိုးကာခွလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းများကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ မြတ်နှင်းလည်း ကုတင်ဆီ ဖြည်းဖြည်းလျှောက်လာသည်။ သစ်သားကြမ်းခင်းက ကျွိခနဲမြည်သွားသောကြောင့် လန့်သွားပြီး ချက်ချင်းရပ်လိုက်ရသည်။ ဝီရအောင်လည်း နမ်းနေရာမှ ဖျတ်ခနဲလှည့်ကြည့်သည်။ ဘာမှမတွေ့တာရော မာယာက သူ့မျက်နှာကို ပြန်ဆွဲလှည့်လိုက်တာရောကြောင့် အနမ်းထဲ ပြန်လွင့်မျောသွားပြန်သည်။
မြတ်နှင်းကတော့ မလှုပ်ရဲသေးတာရော၊ မြင်ကွင်းထဲမှာ အာရုံမျောပါသွားတာရောကြောင့် ရောက်ရာနေရာမှာ ကျောက်ရုပ်ကလေးကို မလှုပ်မယှက် ရပ်နေမိသည်။ မာယာ့အနမ်းများ တဖြည်းဖြည်း အောက်ဆင်းလာသည်။ မြတ်နှင်းကိုဖက်ထားရာမှ ဝီရအောင်သည် လက်များကို ခန္ဓာကိုယ်ဘေးတွင် သက်သောင့် သက်သာ ချထားလိုက်သည်။ မာယာက ဝီရအောင် နို့များကို ကုန်းစို့သောအခါ အိပ်ရာခင်းကို ၎င်း၏လက်များက ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်ကို မြတ်နှင်းတွေ့ရလေသည်။ သူမ၏ နို့သီးခေါင်းများလည်း ယားကျိကျိလို မရိုးမရွဖြစ်လာမိသည်။ ထို့နောက် မာယာက ဝီရအောင်၏ ရင်အုံအလယ်တည့်တည့်ကို ရွှတ်ခနဲ တစ်ချက်နမ်းကာ အောက်သို့လျောဆင်းလိုက်သည်။
တွေ့ပါပြီ။ စောစောက မာယာ့ကိုယ်လုံးလေးအောက်တွင် ပျောက်နေသော ဝီရအောင်၏ ညီတော်မောင်သည် အလံတိုင်တစ်ခုလို ထောင်မတ်နေသည်။ ပထမတစ်ခါက အရည်များသည် အမြှုပ်ဖြူဖြူများအဖြစ် သူ့ညီတော်မောင်တစ်ခုလုံးတွင် ပေကျံနေသည်။ မာယာသည် ဝီရအောင်၏ ညီတော်မောင်တစ်ခုလုံးကို လျှာဖြင့်လှည့်ပတ်လျက်ကာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးသလို လုပ်နေလေတော့သည်။ မြတ်နှင်း အဝတ်အစားများ ယူရန် မေ့လျော့နေသည်။ အသက်ရှူဖို့လည်း မေ့လျော့နေသည်။
မြင်ရသော မြင်ကွင်းတွင် သူမ၏ စိတ်ဝိညာဉ်တစ်ခုလုံး အဖမ်းစားခံထားရသလိုဖြစ်နေသည်။ တစ်ချောင်းလုံးကို သန့်ရှင်းပြီးတော့ မာယာသည် ဗိုက်ဘက်သို့လှန်ချကာ ဖိထားလိုက်ပြီး ဥနှစ်လုံးကို လျှာဖျားလေးများဖြင့် လျက်လိုက်ပြန်သည်။ မျက်စိစုံမှိတ်ထားသော ဝီရအောင်ဆီမှ တအင်းအင်း အသံများထွက်ပေါ်လာတော့မှ မြတ်နှင်းသတိပြန်ဝင်လာသည်။ ကုတင်ဆီ တိုးကပ်သွားလိုက်သည်။ ဝီရအောင်၏ ညည်းညူသံ၊ မာယာထံမှ တပြတ်ပြတ်အသံများကို ပိုကျယ်ကျယ်ကြားရလေ၊ သူမစိတ်ထဲမှ အမှောင်ထုက ကြီးလာလေ။ ကုတင်နားရောက်တော့ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ချလိုက်သည်။
ဝီရအောင်၏ မျက်နှာကိုတလှည့်၊ ယခုအခါ မာယာ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားထဲ ဝင်ထွက်နေပြီဖြစ်သော ၎၏ ညီတော်မောင်ကိုတလှည့်ကြည့်ကာ တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်မိသည်။ မြိုချလိုက်သော တံတွေးနှင့်အတူ သူမ၏ စိတ်ထဲမှ အမှောင်ထုကို သူမအနိုင်ပေးလိုက်မိပါတော့သည်။
............................................................................
မာယာက သူမကို မျက်လွှာလေးလှန်ကြည့်သည်။
“ မြတ်နှင်း try ကြည့်ချင်လို့လား”
မြတ်နှင်း ဘာမှပြန်မပြောမိပဲ မာယာ့ကို ရီဝေသောမျက်ဝန်းများဖြင့် တွေတွေလေးသာ ငေးနေမိသည်။ မာယာက အချောင်းကြီးကို သူမ၏နှုတ်ခမ်းများထဲမှ ချွတ်လိုက်သည်။ လှုပ်ရှားမှုရပ်သွားသောကြောင့် မျက်စိမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူနေသော ဝီရအောင်က မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လေသည်။ မာယာက
“ မောင့်ကို မျက်လုံးအုပ်ထားမလို့။ အသစ်အဆန်းပေါ့”
ပြောပြောဆိုဆို မာယာသည် စောစောက ဝီရအောင် မဝတ်ဖြစ်သော ပုဆိုးကို ၎င်း၏ မျက်လုံးတွင် စည်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် မြတ်နှင်းကို ခေါင်းညိတ်ပြလေသည်။ မြတ်နှင်းသည် သံပတ်ပေးခံရသော စက်ရုပ်မကလေးလို ကုတင်ပေါ်မှ ဝီရအောင်ပေါင်ကြားတွင် နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ မာယာက ဘေးကနေ အားပေးပြုံးလေး ပြုံးပြလေသည်။ ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်သောအခါ ခုန်လွန်းသောရင်သည် ပါးစပ်က ထွက်ကျလာမည်လား မှတ်ရသည်။ ထို့နောက် မာယာလုပ်သလို ဝီရအောင်၏ အငယ်ကောင်ကို လှန်ချကာ ဥကို လျှာဖျားလေးနှင့် မရဲတရဲတို့ထိကြည့်လိုက်သည်။
“ အား…..ရှီး”
ဝီရအောင်ဆီမှ အသံထွက်လာပြီး ဥကလေးက အပေါ်သို့ပြေးတက်သွားရာ သူမသည် အားပြည့်ကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ယုံကြည်မှုရှိသွားသလို ခံစားရလေသည်။ အနည်းငယ်ပိုမို ရဲတင်းလာကာ ဥလေးတစ်လုံးကိုငုံလိုက်သည်။ ဟိုသည်ပြေးလွှားနေသော ဥလေးကို သူမ၏လျှာနှင့် လှိမ့်ကစားနေရသည်မှာ အရသာတစ်မျိုးဖြစ်သည်။ သူမကြောင့် ဝီရအောင် ညည်းသံများ ထွက်နေသည်မှာလည်း သူမကို ပို၍ အားတက်စေသည်။ ဟိုဘက်သည်ဘက် ဥနှစ်လုံးကို ကစားပြီးတော့ အချောင်းပတ်ပတ်လည်ကို လျှာနှင့်လိုက်လျက်ကြည့်သည်။ မာယာလုပ်ခဲ့သလို လိုက်လုပ်ကြည့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ထိပ်ဖူးကို ငုံချလိုက်သည်။
“ အ….”
“ ဥုံဖွ ဥုံဖွ၊ မောင်။ မာယာစိတ်နည်းနည်းလောသွားလို့”
သူမလောကြီးပြီး မငုံတတ်ငုံတတ်ငုံလိုက်သောကြောင့် သွားနှင့်ခြစ်မိသွားသည်ကို မာယာက ဝင်ကာ ဖုံးဖိပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမကို ဆက်လုပ်ရန် ခေါင်းဆတ်ပြသည်။ သည်တစ်ခါတော့ သွားများကို နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိကာ ထိပ်ဖူးကို ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်သည်။ ထိပ်ဖူးမြုပ်ရုံလောက်ပဲ သူမပါးစပ်ထဲမှာ ဆန့်သည်။ အသွင်းအထုတ်လုပ်ကြည့်ရင်း ခဏလေးနှင့် နှုတ်ခမ်းများ ညောင်းလာလေသည်။
ထို့ကြောင့် ပါးစပ်ထဲမှ ပြန်ထုတ်ကာ နားလိုက်သည်။ မာယာက သူမက လက်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းကလေးကို စုချွန်ကာ သူမ၏ လက်ညှိုးကို စုပ်ယူလိုက်သည်။ အတွင်းမှလည်း လျှာဖြင့် လက်ညှိုးထိပ်ကလေးကို ဝေ့ကာဝိုက်ကာ၊ လက်ညှိုးကို လျှာပြားလေးနှင့် ပွတ်တိုက်ကာ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပြသည်။ မြတ်နှင်းသဘောပေါက်သွားလေသည်။ ထို့နောက် ဆရာကောင်းတပည့်ပီသစွာ တတ်သည့်ပညာကို တစ်ခါပြန် အသုံးချလိုက်ရာ တစ်ချက်တစ်ချက် ဝီရအောင် ခါးများပင် ကော့ကော့တက်လာလေတော့သည်။
“ မာယာ၊ အချစ်ရေ ကိုယ်မနေနိုင်တော့ဘူး။ ချစ်ကြရအောင်လေကွာ”
“ အင်း၊ မောင်”
ဝီရအောင် စကားလှမ်းပြောတော့ မြတ်နှင်း ပါးစပ်ထဲမှ သူ့ညီတော်မောင်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ မာယာက ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး သူမကို ဘယ်လိုလဲဟူသော သဘောဖြင့် မေးလေးဆတ်ပြသည်။ မြတ်နှင်းနှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ကာ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ စဉ်းစားလိုက်မိသော်လည်း အဖြေကရှိနှင့်ပြီးသား။ သူများကိုလုပ်နေရင်း ရွှဲနေအောင် ထွက်ကျနေသော၊ တဆစ်ဆစ်ကျဉ်ကာ အတွင်းသားများက ဘာကိုပဲမသိဆွဲညှစ်နေ၍ ခံရခက်နေသော ဝေဒနာက သူမ၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပြတ်ပြတ်သားသား ရှေ့သို့တွန်းပို့နေပါသည်။ ဝီရအောင်အပေါ်ခွကာ ဒူးထောက်လျက်သား ထိုင်ချလိုက်သည်။ မာယာက သူမကို လက်ကလေးကိုကိုင်ကာ အိပ်ရာပေါ်တွင် မယိုင်စေရန် ထိန်းပေးသည်။
ထို့နောက် မြတ်နှင်းသည် ထောင်မတ်နေသော ဝီရအောင်၏ ထိပ်ဖူးကို သူမ၏ ပန်းလိုဏ်အဝလေးတွင် တေ့ချိန်လိုက်လေသည်။ နူးညံ့သော အသားစိုင်များချင်း ထိတွေ့မှုက သူမက ဓာတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ်တုန်ခါသွားစေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံဖျင်းခနဲ ကြက်သီးမွေးညင်းများထလာသည်။ လက်တစ်ဖက်က ထိပ်ဖူးကို ကိုင်ထားရင်း လက်တစ်ဖက်က မာယာ့ပုခုံးကို ထိန်းကာ အံတင်းတင်းကြိတ် စိတ်ကိုလွှတ်ချပြီး အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ထိုင်ချလိုက်လေတော့သည်။
“ အာ့……….”
“ မာယာ၊ ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ ဘာမှမဖြစ်ဘူးမောင်၊ မာယာနည်းနည်းလောကြီးသွားလို့”
“ ဒီနေ့ ခဏခဏလောနေတယ်နော်”
“ စိတ်လှုပ်ရှားနေလို့ပါ မောင်ရဲ့”
“ အင်း အင်း”
မာယာက ဝီရအောင်ကို အဆင်ပြေအောင် ကြည့်ကျက်ရွှီးနေချိန်၊ မြတ်နှင်းခမျာမှာတော့ မီးစငုတ်ဖြင့် ထိုးခွဲခံလိုက်ရသလို ပူလောင်စပ်ဖျင်းမှုနှင့်အတူ တစ်ကိုယ်လုံးမီးပွင့်မတတ်ပူထူပြီး ကြယ်တွေလတွေမြင်သွားလေသည်။ မာယာ့ပုခုံးကို အားရှိသမျှဖြစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ကာ အံတင်းတင်းကြိတ်ထားသည့်ကြားမှ မချိမဆန့်ထွက်သွားသော အသံကလေးကြောင့် မာယာသည်လည်း ဝီရအောင်ကို ကြည့်ကျက်ရွှီးနေရသည်။
“ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချရတယ် မြတ်နှင်းရဲ့။ မြတ်နှင်းက တစ်ခါမှလည်း ဒီလိုမလုပ်ဖူးပဲ တစ်ချက်တည်း တစ်ဆုံးထိုင်ချလိုက်တာ။ မာယာတောင် လန့်သွားတယ်”
“ မသိဘူးလေ။ မြတ်နှင်းလည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ လုပ်လိုက်တာပဲ။ လူ့ကို ပူထူပြီး ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်သွားသလားပဲ။ အထဲကလည်း အောင့်လိုက်တာ။ ဘာဖြစ်သွားပြီလဲ မသိဘူး”
“ အပျိုမှေး ရှိရင် အဲ့ဒါပြဲသွားမှာပေါ့။ သွေးနည်းနည်းထွက်တတ်တယ်။ စိုးရိမ်စရာမရှိပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒီပုံစံက အရမ်းထိတော့ အထဲက နည်းနည်းအောင့်တတ်တယ်”
“ မြတ်နှင်းဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ လှုပ်လည်းမလှုပ်ရဲတော့ဘူး။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး”
“ ခစ် ခစ် မကြောက်ပါနဲ့ မြတ်နှင်းလေးရဲ့ ခဏလေး ဒီတိုင်းလေးနေ။ နည်းနည်းနေသာလာရင် ရှေ့နောက်၊ ဘေးဘယ်ညာ၊ နောက် စကောဝိုင်းလေး လှုပ်ကြည့်”
နှစ်ယောက်သား အပြန်အလှန် စိတ်ချင်းပြောကြပြီးနောက် မာယာ၏ နှုတ်ခမ်းများသည် မြတ်နှင်း၏ နှုတ်ခမ်းများဆီ ကျရောက်လာလေသည်။ နွေးထွေးနူးညံ့သော မာယာ့နှုတ်ခမ်းနှင့် လျှာကလေးသည် မြတ်နှင်း၏ ဝေဒနာများကို မေ့လျော့စေသည်ဖြစ်ရာ မြတ်နှင်း တရှိုက်မက်မက်ပင် တုန့်ပြန်အနမ်းများ ဖလှယ်ဖြစ်သည်။
မာယာ့လက်တစ်ဘက်က မြတ်နှင်းရင်သားတစ်ဘက်ကို ဆုပ်နယ်လာသည်။ မြတ်နှင်း၏ နာကျင်မှုများ ပိုမိုလျော့ကျသွားပြန်သည်။ သူမတို့ အနမ်းချင်း ပေါင်းကူးနေတုန်း မျက်လုံးစည်းထားခံရသော ဝီရအောင်၏ လက်များက လေထဲဆန့်တန်းကာ ဝှေ့ယမ်းလာသည်။ မာယာက မြတ်နှင်းကိုယ်လေးကို အနည်းငယ်ညွတ်စေကာ ဝီရအောင်၏ လက်များကို မြတ်နှင်း၏ ယင်ဖိုမသန်းဖူးသော အပျိုစင် ရင်သားလေးများပေါ် တင်ပေးလိုက်လေတော့သည်။
............................................................
မာယာ၏ နူးညံ့သော လက်ကလေးများနှင့် မတူပဲ ၊ နွေးထွေး၍ အားမာန်အပြည့်ပါသော ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်၏ လက်ဖဝါးများသည် မြတ်နှင်းကို ကွဲပြားသော ခံစားမှုကို ပေးစွမ်းလေသည်။ တင်းမာကော့ချွန်နေသော သူမ၏နို့သီးခေါင်းကလေးများသည် ဝီရအောင်၏ လက်ဖဝါးထဲတွင် လိမ့်နေသည်။ ယောက်ျားလေးကို မဆိုထားနှင့် မိန်းကလေးချင်းပင် ခုဏက မာယာဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်သည်ကိုသာ ခံဖူးသော မြတ်နှင်းအဖို့ မိမိဘာသာဆုပ်ညှစ်သည်ထက် အဆများစွာ ပိုမိုထူးကဲသော ခံစားမှုနှင့် အောက်ပိုင်းမှဝေဒနာသည် တစတစ လျော့ပါးပျောက်ကွယ်လာလေတော့သည်။ အခြေအနေကို သိသောမာယာက သူမ၏တင်သားကျစ်ကျစ်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်၊ စကောဝိုင်းစသည်ဖြင့် ပြုလုပ်ပေးနေသည်။
လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း သူမ၏တင်းထောင်နေသော အရသာဖူးကလေးနှင့် ဝီရအောင်၏ ဆီးခုံတို့ ဖိကြိတ်မိသလိုဖြစ်ရာ သောက်လေသောက်လေငတ်မပြေ၊ ဖိကြိတ်မိလေ၊ ပိုဖိကြိတ်ချင်လေဖြစ်ရသည်။ အတွင်းထဲတွင် တဆုံးစိုက်ဝင်နေသော ဝီရအောင်၏ညီတော်မောင်ကလည်း သူမ၏အတွင်းသားများနှင့် သားအိမ်ခေါင်းကို လှည့်ပတ်မွှေနေရာ တစ်ချက်လှုပ်လိုက်တိုင်းတစ်ချက် သူမတစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းခနဲ ဖျင်းခနဲဖြစ်ရသည်။
“ အင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း အင်း”
“ ဗြိ....ဗြိ....ဗြိ ...ဗြိ”
“ အင်း အင်း အင်း အ အ အ”
“ ဗြိ…..ဗြိ…ဗြိ...ဗြိ....ဗြိဗြိ...ဗြိ.ဗြိဗြိ”
“ အိ အိ.. အိ အ အ .အ... အ အိ အိ အိ အီးးးးးးး”
ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ရင်း အံတင်းတင်း ကြိတ်ထားသည့်ကြားမှပင် ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ပဲ ညည်းသံရှည်လေးများ ထွက်ပေါ်ကာ မြတ်နှင်းတစ်ခါပြီးသွားလေတော့သည်။ မာယာက မြတ်နှင်းပါးကလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။ မြတ်နှင်း အမောဖြေရင်း ဝီရအောင်၏ ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်နေမိသည်။ ထို့နောက် ရုတ်တရက် ဘာလို့မှန်းမသိ အသဲယားကာ ဝီရအောင်၏ နို့သီးခေါင်းကို ဆွဲလိမ်လိုက်လေတော့သည်။
“ အ... နာတယ်မာယာရယ်”
ဝီရအောင် ထအော်ကာ မြတ်နှင်း၏ ရင်ဘတ်ပေါ်မှ လက်များကို ရုပ်ကာ သူ၏ရင်ဘတ်ကို ကာကွယ်လေတော့သည်။ မာယာနှင့် မြတ်နှင်းကတော့ တခွိခွိကြိတ်ရယ်မိကြလေတော့သည်။ မြတ်နှင်းလည်း နည်းနည်းအမောပြေသွားပြီဖြစ်ရာ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် သူယှက်ကာ ကာကွယ်ထားသော ဝီရအောင်၏ လက်များပေါ် သူမ၏လက်များထောက်လိုက်ပြီး တင်ပါးကို ကြွကြည့်လိုက်သည်။ အရည်မည်မျှရွှဲနေစေကာမူ အတွေ့အကြုံမရှိသော အပျိုစင်ကြွက်သားများကြောင့် အတွင်းသားများပါ အတူတူ လိုက်ထွက်သွားသလို တင်းကျပ်စေးပိုင်နေတော့သည်။
တစတစလစ်ဟာသွားသောခံစားမှုကို မခံစားနိုင်၍ တစ်ဝက်လောက်ကြွပြီးသောအခါ ပြန်ထိုင်ချလိုက်သည်။ လျှောတိုက်ဝင်ရောက်လာသော ခံစားမှုက သူမအား သူမမရောက်ဖူးသော နောက်ထပ်နယ်မြေအသစ်တစ်ခုကို ပို့ဆောင်ပေးလိုက်သလို ခံစားရသည်။ မာယာက ဘေးမှနေ၍ သူမ၏ ပုခုံးလက်မောင်းတို့ကို အနမ်းဖွဖွများခြွေနေသည်။ တဖန်ပြန်ကြွ၊ ပြန်ထိုင်ချ၊ ပြန်ကြွ၊ ပြန်ထိုင်ချ။ သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုများ စည်းချက်မှန်လာသည်။ ဒါမျိုးဆိုသည်မှာ သင်လွယ်တတ်လွယ်အမျိုး မဟုတ်ပါလား။
“ ဇွိ ဇွိ ဇွိ ဇွိ”
“ အ အ အ အား ရှီး”
“ ဖတ် ဖတ် ဖတ်”
“ အိ အိ အ အီး..”
“ အင့် အင့် အင့်”
သူ့လက်ကို ချုပ်ကာ ရင်ဘတ်ကို ဖိထားသလိုဖြစ်နေတော့ ဝီရအောင် အားမရတော့ဘူးထင်သည်။ သူမ၏လက်ကို ဖယ်ကာ ရုန်းထပြီး သူမ၏ရင်သားကို စမ်း၍ အောက်မှ ပင့်ညှစ်လိုက်ပြီး ကုန်းစို့လိုက်လေတော့သည်။
“ အ အာ….”
မြတ်နှင်း သံရှည်လေးညည်းကာ ရင်ကလေးကော့တက်သွားပြီး ခေါင်းမော့ကာ ခါယမ်းလိုက်မိသည်။ အတွင်းသားကလည်း အားရပါးရညှစ်ချလိုက်မိသည်။ အဲ့သည်နှုတ်ခမ်း၊ မြတ်နှင်း၏ ရင်သားများပေါ်တွင် ပြေးလွှားကာ အလုပ်များနေသော နွေးထွေးအားပါသည့် နှုတ်ခမ်းများ၏ အရသာကို မြတ်နှင်း၏ အပျိုစင်ရင်သားလေးများက ခုံမင်နှစ်ခြိုက်စွာ ခံယူရင်း ဆံပင်များကြားထဲ လက်ကိုထိုးဝှေ့ဆုပ်ဆွဲရင်း ဝီရအောင်၏ ခေါင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ထွေးပွေ့ထားမိလေသည်။
အောက်မှ ပြန်ဆောင့်ပေးနေသော ဝီရအောင်ကြောင့် ပန်းလိုဏ်ကလေးအတွင်းမှ တလှိုက်လှိုက်တက်နေသော ခံစားမှုသည်လည်း တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောပေါင်း အသိန်းအသောင်းကို ဖြိုးဖြိုးဖြင်းဖြင်းဖြစ်စေသည်။
သူမကို ဖက်ထားသောကြောင့် ချုပ်နှောင်ထားသလိုဖြစ်နေရာ သူမအားမရတော့။ ဝီရအောင်၏ ခေါင်းကို ဆွဲခွာကာ ရင်ဘတ်ကို ဖိတွန်းလှဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် ရင်ဘတ်ပေါ်လက်ဖြင့်ထောက်ရင်း အောက်ပိုင်းမှကျွတ်ထွက်မတတ်ပေါင်ကို ကြွကာ ၊ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ပြန်ဆောင့်ချကာဖြင့် တဖြည်းဖြည်းနှင့် နီးကပ်လာသော စွဲမက်ညွတ်နူးသာယာဖွယ် ရသခံစားမှုဆီ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ချီတက်မိနေလေတော့သည်။
“ ဗြိ....ဗြိ....ဗြိ …ဗြိ”
“ အင့် အားအ အ အ အား ရှီး အ အ ”
“ ဇွိ ဇွိ ဇွိ ဇွိ”
“ အ အ အ အား ရှီး အင့် အင့် ”
“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဇွိ ဇွိ”
“ အိ အိ အ အီး.. ရှီး အ အ”
“ အင့် အင့် အင့်”
..................................................................
တွန်းလှဲလိုက်သော အရှိန်ကြောင့်ရော၊ ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းများကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးလှုပ်ရမ်းနေမှုကြောင့်ပါ မျက်လုံးတွင် စည်းထားသော ပုဆိုးက ပြေသွားသောအခါ ဝီရအောင်သည် မျက်လုံးများကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်လေသည်။
“ ဟင်????”
မာယာက သူ့ဘေးမှာ တစ်စုံတစ်ခုကိုကြည့်နေသလို ထိုင်လျက်သားရှိနေသည်။ သူ့ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်ကာ လေထဲတွင် တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည်။ သို့သော် တင်းကျပ်စေးပိုင်သော တစ်စုံတစ်ရာထဲ ဝင်ထွက်နေသည်ကို အရသာကို အပြည့်အဝခံစားနေရသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် မမြင်နိုင်သော တစ်စုံတစ်ခု၊ သို့မဟုတ် တစ်စုံတစ်ယောက်က ပြင်းထန်အားပါသော ဆောင့်ချက်များနှင့် လှုပ်ရှားနေလေတော့သည်။ သူ မာယာ့ပေါင်ကို လက်နှင့်လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မာယာက လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြကာ နှုတ်ခမ်းလေးစုချွန်ပြီး လက်ညှိုးလေးထောင်လိုက်သည်။ တိတ်တိတ်နေဆိုသည့်သဘော။
မာယာက သူ့ဘေးမှာဆို သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာက ဘယ်သူလဲ။ ဘာလဲ။ သူအတွေးများ ရှုပ်ယှက်ခတ်သွားသည်။ သူ့လက်များကို ဆန့်တန်းကြည့်လိုက်သည်။ နူးညံ့သော ရင်သားဆိုင်များ အရှိန်အဟုန်နှင့် လှုပ်ယမ်းနေသည်ကို စမ်းမိသည်။ သူဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်တော့ နောက်ထပ်နူးညံ့သော လက်များက သူ့လက်ကိုအုပ်ကိုင်ကာ ပြင်းပြင်းဖြစ်ညှစ်စေသည်။ အော်သံလေးများ ပို၍ပို၍ ကျယ်လောင်ကာ စိပ်လာလေသည်။
သူကြည့်နေရင်း လက်ဖျားလေးများကို တစတစမြင်လာရသည်။ ထို့နောက်လက်ဖမိုးဖြူဖြူလေး၊ ထို့နောက် လက်ဖျံကလေး၊ လက်မောင်းကလေး စသည်ဖြင့် တစတစရုပ်လုံးပေါ်လာလေသည်။ သူတအံ့တဩကြည့်ကာ အသက်ရှူရန်မေ့နေမိသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မျက်စိလေးတင်းတင်းမှိတ်၊ အံလေးကြိတ်၊ ခေါင်းလေးကိုမော့ကာ သူ့လက်များကို အားမလိုအားမရအုပ်ကိုင်ဆုပ်နယ်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံးလှုပ်ခါရမ်းနေအောင် ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းများကို ဖန်ဆင်းနေသော မြတ်နှင်းဖြူ၏ ရမ္မက်သွေးများနှင့် မျက်နှာနီနီကလေးကို တွေ့လိုက်ရလေတော့သည်။ သူအံ့ဩခြင်းကြီးစွာဖြင့် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်နေမိသည်။ သူကြည့်နေရင်းပင် မြတ်နှင်းဖြူ အပြင်းဆုံးတစ်ချက်ဆောင့်ချလိုက်ပြီးနောက် အသံရှည်ကလေးအော်မြည်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်ခါသွားလေတော့သည်။
ခေါင်းကလေးမော့ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါနေသည်မှာ အတော်လေးကြာသည်။ ထို့နောက် သူမ၏ရင်သားများပေါ်မှ သူ့လက်များကို ဆုပ်ညှစ်ထားသော လက်ကလေးများ ပြေလျော့သွားပြီး မျက်လုံးကလေးပွင့်လာသည်။ သူမကို မျက်လုံးအပြူးသား၊ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ကြည့်နေသော ဝီရအောင်ကို အခုမှ မြင်တွေ့သွားလေတော့သည်။ သူမကိုယ်သူမ ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် မျက်နှာကလေးသည် ရှိရင်းစွဲထက် ရဲရဲနီမြန်းသွားကာ မျက်နှာကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်လိုက်ပြီး ဝီရအောင်ရင်ဘတ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်လေတော့သည်။
“ အဟင့် ဟင့်....”
ဝီရအောင်ရင်ဘတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ချထားရင်းမှ စတင်၍ တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုလာသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ နွေးခနဲ နွေးခနဲ မျက်ရည်ပေါက်များ ကျဆင်းလာလေသည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲ တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်ငိုနေသော ကောင်မလေးကို သူ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိ။ မာယာ့ကိုသာ အားကိုးတကြီး လှမ်းကြည့်မိသည်။ မာယာက အသာအယာပြုံးပြပြီး မြတ်နှင်းဖြူ၏ ပုခုံးလေးကိုဖက်ကာ
“ မြတ်နှင်းလေး မငိုနဲ့လေ။ မရှက်နဲ့လေ။ တခြားသူမှမဟုတ်တာ။ ဝီရပဲဟာ”
ပြောကာမှပိုဆိုးသည်။ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုချလိုက်ရာ သူ့ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးရွှဲရွှဲစိုလာသည်ကို ခံစားရလေသည်။
“ အီး ဟီး ဟီး…”
မာယာက သူမ၏ ကျောပြင်လေးကို နှစ်သိမ့်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ အာရုံအပြောင်းအလဲများကြောင့် ပျော့သွားသော သူ့အငယ်ကောင်သည် မြတ်နှင်းဖြူ၏ ပန်းလိုဏ်ဂူကလေးထဲမှ ကျွတ်ထွက်လာလေတော့သည်။
“ ဗလွတ်...ဖွတ်..ဖွတ်...ဖွတ်”
ပျော့သွားတုန်းက လေခိုသွား၍ထင်သည်။ လေသံများ ထွက်လာရာ ငိုနေသော မြတ်နှင်းဖြူသည် ခဏမျှ ရှိုက်သံလေးရပ်သွားသည်။ ထို့နောက် ပို၍ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုကာ သူ့ ရင်ဘတ်ဘေး၊ ပုခုံး၊ လက်မောင်းစသည် လက်လှမ်းမီရာတို့ကို တဘုံးဘုံးထုလေတော့သည်။
“ အ...၊ အမလေး... ၊ နာတယ် မြတ်နှင်းရဲ့... အ၊ ရှီး”
“ နာပလေ့စေ၊ ဘာဖြစ်လို့ သူများတကာကို မျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ လာကြည့်နေလဲ အ ဟင့် ဟင့်”
“ အံဩသွားလို့ပေါ့”
“ အဲ့မျက်လုံးကြီးပါ ကလော်ထုတ်ပစ်ချင်တာ”
“ မလုပ်ပါနဲ့၊ ကြောက်ပါတယ်”
အပြန်အလှန် စကားပြောကြရင်း ရှိုက်သံလေးများ ပျောက်လာပြီး ထုရိုက်မှုများ ရပ်တန့်သွားလေတော့သည်။ မြတ်နှင်းနှင့်စကားပြောရင်း စကားမထစ်တော့သော သူ့ကိုယ်သူ၊ ဝီရအောင် အံ့ဩရပြန်သည်။ ယခင်က မာယာတစ်ယောက်တည်းနှင့်သာ မထစ်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ အဲ့ဒီမာယာလည်း မကောင်းဘူး။ ဟိုမှာပြူးပြဲကြည့်နေတာကို မြတ်နှင်းကို မပြောဘူး”
သူ့ရင်ဘက်ပေါ်မျက်နှာအပ်ထားရာမှ ထကာ မာယာ့ဘက်လှည့်ပြီး ရန်တွေ့လိုက်သည်။
“ ခစ်ခစ်ခစ် မြတ်နှင်းက အရှိန်အရမ်းတက်နေတာကိုး။ အဲ့အချိန်ပြောလိုက်ရင် မြတ်နှင်း အရှိန်ပျက်သွားမှာ စိုးလို့ပါ။ စေတနာတွေပါ ခစ် ခစ်”
“ အာ.. ကွာ”
မာယာ့ကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းမျက်နှာရဲရဲလေးနှင့် လိုက်ထုပြန်သည်။ ရှက်နေတာနဲ့ပဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ခုထိမဆင်းသေးသောကြောင့် သူ့မှာ လေးလှပြီ။ ရမ္မက်တက်နေတုန်းသာ မလေးတာ။ ကြာတော့ လေးသည်ပဲ မဟုတ်လား။ သူ့အတွေးများကို မာယာက သိသွားသည်ထင်သည်။
“ မြတ်နှင်း၊ လာ၊ ဆင်းဦး ဟိုမှာ လေးနေပြီတဲ့”
မြတ်နှင်းမျက်နှာလေး ပိုရဲသွားရပြန်သည်။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့် မျက်စောင်းထိုးကာ သူ့ရင်ဘတ်ကို ဘုန်းခနဲထုလိုက်ပြီး မာယာ့ဘေးဘက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်။ သူ့ဆီးခုံပေါ်တွင် အိုင်ထွန်းနေသော အမြှုပ်ဖြူဖြူများ အထွေးလိုက် ကျန်ခဲ့လေတော့သည်။ မာယာက မြတ်နှင်းဖြူကို ဆီးဖက်ထားလိုက်ပြီး ပါးကိုနမ်းလိုက်သည်။
“ မြတ်နှင်းလေး၊ ကောင်းရဲ့လား”
“ ဟာ.. ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ” မာယာ့ပေါင်ကလေးများ လိမ်ဆွဲခံလိုက်ရသည်။
“ မရှက်ပါနဲ့ မြတ်နှင်းရဲ့။ အချင်းချင်းတွေပဲ။ နော်… မောင်”
သူ့ကို မာယာက အဖော်စပ်လိုက်တော့ သူ ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်ညိတ်ပြမိသည်။ ထိုအခါ နောက်ထပ်မျက်စောင်းလှလှလေးတစ်ခု ထပ်မံရရှိလိုက်လေသည်။
“ သူကအသာကြီးကိုး ဟွန့်”
နှုတ်ခမ်းလေးစူ၊ ပါးလေးဖောင်းနေသော လူမလှလှလေးကြောင့် အသဲယားသွားရသည်။ ပျော့သွားသော သူ့အငယ်ကောင်လည်း ခေါင်းပြန်ထောင်လာသည်။ မာယာက မြတ်နှင်းကို မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြလိုက်ပြီး
“ ဒီတစ်ခါ မာယာ့အလှည့် ခစ် ခစ်”
မာယာသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်ခွကာ နေရာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် မြတ်နှင်းကို
“ မြတ်နှင်းလာလေ”
“ ဟာ တော်ပြီ။ မလာတော့ဘူး။”
“ လာပါ မြတ်နှင်းရဲ့။ လာ လာ”
မာယာက အတင်းလက်ဆွဲခေါ်တော့ မြတ်နှင်း မလာချင့် လာချင်ပုံစံနှင့် မာယာဆွဲခေါ်ရာပါလာသည်။ ဒါရိုက်တာမကြီး မာယာ၏ နေရာချထားမှုနှင့် မြတ်နှင်းသည် မာယာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ သူ့မျက်နှာကို ခွလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် မာယာသည် သူ့ညီတော်မောင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မြတ်နှင်းနှုတ်ခမ်းနှင့် သူမ၏နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ဂဟေဆက်သွားလေတော့သည်။
သူသည်လည်း တာဝန်ကျေရပါမည်။ သူ့မျက်နှာရှေ့တွင် စိုလဲ့နေသော အတွင်းသားလေးများနှင့် နူးညံ့လှပသော ပန်းကလေးက ပွင့်အာအာလေး သူ့ကို ငံ့လင့်နေသည်။ အရသာဖူးကလေးကို သူငုံ့စုပ်လိုက်တော့ သူ့နှာခေါင်းလည်း ပွင့်အာနေသော လိုဏ်ဂူလေးထဲ နစ်မြုပ်သွားလေတော့သည်။
...................................................................
မာယာနှင့် အနမ်းချင်းဖလှယ်နေရင်း မြတ်နှင်းတစ်ယောက် အသက်ရှူမှားသွားရသည်။ အောက်ဘက်ဆီမှ အလွန်တရာ နူးညံ့နွေးထွေးသော ခံစားမှုက သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို လျှပ်စစ်ဓာတ်များ စီးဝင်သွားသလို ပျံ့နှံ့သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းများရော၊ လျှာကိုပါသုံးပြီး သူမ၏အရသာဖူးလေးကို စုပ်ယူလိုက်သည်မှာ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ထိုနှုတ်ခမ်းများထဲ ကျွံကျသွားသလား မှတ်ရသည်။
ထို့နောက် လျှာဖျားလေးနှင့် ထိုးသည်၊ ဆွသည်၊ ဝိုက်သည်၊ ဘာမှန်းမသိသော အရာတစ်ခုကလည်း အဝလေးမှာ တထုတ်ထုတ်။ နောက်မှ နှာခေါင်းမှန်း သတိထားမိသည်။ အသက်ရှူမဝ၍ မာယာနှင့် မနမ်းနိုင်တော့။ မာယာတစ်ယောက်လည်း ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းများနှင့် ခုန်ပေါက်လျက်ရှိလေပြီ။ သူမတို့နှစ်ဦး၏ခံစားမှုများက သံစဉ်များအဖြစ် အခန်းလေးထဲတွင် စီစီညံညံ ထွက်ပေါ်လာလေတော့သည်။
“ ဖောက် ဖောက် ဖောက် ဖတ် ဖတ်”
“ အ အ အား ဟင့် အ အိ အ”
“ ပလပ် ပလပ် ပလပ် ပြွတ် ရှီး ပြွတ်”
“ အင်း ဟင်း ဟင်း အင်း.. အား ရှီး အာ့ အား ရှီး”
သူမ၏ အတွင်းသားလေးများဆီ နူးညံ့သန်မာသော လျှာကလေးက ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာပြန်သည်။ မြတ်နှင်း၏ အတွင်းသားများက မဖြစ်နိုင်မှန်းသိပါလျက်နှင့် လျှာကလေးကို အတွင်းထဲ ရောက်သထက်ရောက်အောင် ဆွဲယူသွင်းဖို့ ကြိုးစားနေသည်။ အားမလိုအားမရမှုကြောင့် ဝီရအောင်၏မျက်နှာပေါ်ဖိချကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် အားရပါးရပွတ်ပစ်လိုက်မိတော့သည်။ တစ်ခါထပ်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်သွားရပြန်သည်။
........................................................
မာယာက တစ်ဖန် နေရာများပြောင်းစေပြန်သည်။ မြတ်နှင်းကို ကျောခင်းကာ အိပ်စေလိုက်သည်။ သူမကလေးဘက်ကုန်းလိုက်ပြီး ဝီရအောင်ကို သူမနောက်တွင် နေရာယူစေသည်။ မြတ်နှင်း၏ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကားစေလိုက်ကာ သူမကိုယ်တိုင်ကတော့ မြတ်နှင်းပေါင်ကြားလေးတွင် မျက်နှာအပ်ချလိုက်လေသည်။ ဒါရိုက်တာမလေး မာယာက ပေးအပ်သော ဝတ္တရားကို အရိုးကြေကြေ အရေခန်းခန်း ထမ်းရွက်မည့် ဝီရအောင်လည်း တင်ပါးလေးနှစ်ခုကြားမှ ဖောင်းဖောင်းလေးထွက်ပြူနေသော မာယာ၏ နှုတ်ခမ်းသားထူအိအိကလေးများထဲ သူ၏ညီတော်မောင်ကို နှစ်မြှုပ်လိုက်လေတော့သည်။
မာယာ့တင်ပါးလှလှလေးကိုကြည့်လိုက်၊ မာယာ့လျှာစွမ်းကို မျက်လုံးလေးမှိတ်၊ အံလေးကြိတ်ကာ ခံစားနေသော မြတ်နှင်း၏မျက်နှာလှလှလေးကို ကြည့်လိုက်နှင့် တဖန်းဖန်းဆောင့်နေရသည်မှာ အရသာရှိလှတော့သည်။ သူ့ဆောင့်ချက်များပြင်းလာတော့ မာယာ့ခမျာ မြတ်နှင်းကို လျှာစွမ်းမပြနိုင်တော့ပဲ တရစပ်အော်ညည်းသံလေးများသာ ထုတ်နိုင်တော့သည်။
“ အ အာ အားးး. အ ရှီး..”
“ မောင်ရေ ဆောင့်ပါ၊ ဆောင့် ဆောင့် ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ် အ အား”
“ အား အ အ အိ အင်း ဟင်း ဟင်း မောင်ရေ ထိတယ် အ အ”
မာယာ့လျှာ ရပ်သွားတော့ ဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်သွား၍ ထင်သည်။ မြတ်နှင်းသည် သူမ၏ အရသာဖူးလေးကို သူမဘာသာ သွက်သွက်ကလေး ပွတ်နေသည်။ မာယာ့ကို တဖန်းဖန်းဆောင့်နေသော သူနှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံမိကြရာ မလွှဲဖယ်မိကြတော့။ သူမနှင့် မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကြည့်ရင်း မာယာ့ကို ဆောင့်နေရသည်မှာ သူ့ကို တစ်နည်းတစ်ဖုံ ပို၍ အရသာရှိစေကာ မာယာ့ကို အားသွန်ခွန်စိုက် ပစ်ပစ်ဆောင့်နေမိသည်။ မြတ်နှင်းလည်း ထပ်ပြီး အားမရတော့၍ ထင်သည်။
လက်တစ်ဘက်က ရင်သားကိုဖြစ်ညှစ်ရင်း အခြားလက်တစ်ဖက်က သူမ၏ လက်ခလယ်နှင့် လက်သူကြွယ် နှစ်ချောင်းကို သူမ၏ ပန်းကလေးထဲ ထည့်လိုက်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက် အသွင်းအထုတ်လုပ်နေတော့သည်။ သူ့ကို မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကြည့်ရင်း ပေါင်ကလေးကို အစွမ်းကုန်ကားကာ သူမဘာသာခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပြုမူနေသည်မှာ သူ့ရမ္မက်ကို ဓာတ်ဆီလောင်းလိုက်သလို ရှိသည်။ သူ၏ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များအောက်တွင် မာယာ့ခမျာ ကော့ပျံလန်နေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ပိုကြမ်းလေ၊ မြတ်နှင်း၏လက်များကလည်း ပိုမြန်၊ ပိုကြမ်းလေ ဖြစ်နေတော့သည်။
“ အ အား အာ့ မောင် မောင်ရေ မောင်ရေ ဆောင့်ပါ ဆောင့်ပါ မာယာ ပြီးတော့မယ်”
“ အ အ အား အင့် ဆောင့် မောင် အိ ရှီး အ အ အား အား အားးးးးးးးးး”
သံရှည်အော်သံလေးနှင့်အတူ မာယာ့တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားပြီး မာယာ့အတွင်းသားများက သူ့ညီတော်မောင် တစ်ချောင်းလုံးကို အားရပါးရဖျစ်ညှစ်ပစ်လိုက်ရာ သူပြီးချင်ချင်ဖြစ်သွားရသည်။ ပြီးလို့မဖြစ်သေး။ ရှေ့ဆက်ရန်တွေရှိသေးသည်။ သူအာရုံပြောင်းအောင် ကုန်းကာ မြတ်နှင်းဆီ လက်လှမ်းလိုက်သည်။ မြတ်နှင်းက သူမ၏ ရင်သားပေါ်မှ လက်ကို ကမ်းပေးတော့ သူခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ မြတ်နှင်းက သူမ၏ပန်းကလေးထဲမှ လက်ကို ထုတ်ကာ ကမ်းပေးတော့မှ ထိုလက်ကလေးကို ကိုင်ကာ သူမ၏ မျက်လုံးများတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပန်းဝတ်ရည်များ ရွှဲရွှဲစိုနေသော လက်ချောင်းကလေးများကို တစ်ချောင်းချင်း ပါးစပ်နှင့် စုပ်လိုက်လေသည်။ ရမ္မက်ရိပ် ရမ္မက်ခိုးများဖြင့် ရီဝေနေသော မြတ်နှင်း၏ မျက်ဝန်းလေးများထဲမှ တပ်မက်ငံ့လင့်မှု အထုအထည်ကို သူရှာဖွေတွေ့ရှိရလေသည်။
အတော်ကြာတုန်ခါနေပြီးနောက် မာယာတစ်ယောက် ဘေးတစ်စောင်းခွေခွေလေး လဲကျသွားလေသည်။ မာယာ့အထဲမှ ထွက်လာကာ အရည်များစိုရွှဲလျက် တယမ်းယမ်းဖြစ်နေသော သူ့ညီတော်မောင်ဆီ မြတ်နှင်း၏ မျက်ဝန်းကလေးများ ရွေ့လျားသွားသည်။ သူ ဒူးထောက်လျက်သား နေရာရွှေ့လိုက်ပြီး မြတ်နှင်း၏ပေါင်ကြားတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ သူ့ညီတော်မောင်ကို အဝလေးတွင် တေ့လိုက်တော့ မြတ်နှင်းတစ်ယောက် မြင်ချင်ရှာ၍ထင့်၊ တံတောင်ထောက်ပြီး ထကြည့်လေသည်။ သူ ထိပ်ဖူးကို မြှုပ်သွင်းလိုက်တော့ မြတ်နှင်းဆီမှ ‘အ'ခနဲ အသံလေးထွက်သွားသည်။
သူတဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိမြှုပ်သွင်းလိုက်သည်ကို မြတ်နှင်းတစ်ယောက် မျက်တောင်မခတ်တန်း ကြည့်လျက်ရှိလေသည်။ ဆီးခုံနှစ်ခုပြားကပ်နေအောင် ဖိကပ်မိကြသောအခါမှ မြတ်နှင်းခေါင်းကလေး ပြန်ပြုတ်ကျသွားသည်။ ပြန်လှဲချလိုက်သည်နှင့် တပါထဲ သူ့လည်ပင်းကိုပါ ဆွဲဖက်ကာ မွတ်သိပ်ပြင်းပြသော အနမ်းများဖြင့် သူ့ကို နမ်းလေတော့သည်။
အောက်ပိုင်းကို မလှုပ်သေးပဲ မြတ်နှင်း၏ အနမ်းများကို တန်ပြန်တိုက်စစ်ဆင်နေမိသည်။ ခဏကြာတော့ မြတ်နှင်း၏ခါးကလေးက ကော့ကော့ထိုးလာလေသည်။ သူလည်း တစ်ဝက်မျှပြန်ထုတ်ကာ အရှိန်နှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ ‘ဟင့်'ခနဲ့လေသံလေးထွက်သွားသည်။ မြတ်နှင်း၏ပုခုံးအောက်လက်လျှိုကာ ပုခုံးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲရင်း တဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်ချက်အရှိန်တင်လိုက်သည်။
“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”
“ အင့် အင့် အိ ဟင့် အ အ အိ အင့်”
“ အာ အ အင်း အိ”
“ ဇွိဇွိဇွိ”
အတော်ကြာဆောင့်ပြီးတော့ တံတောင်ညောင်းလာ၍ ပုံစံပြောင်းလိုက်သည်။ မြတ်နှင်း၏ ခြေထောက်နှစ်ဘက်ကို ဆန့်တန်းကာ ခြေကျင်းဝတ်မှကိုင်၍ ကားထားရင်း အားရပါးရဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ မာယာတစ်ယောက် အမောပြေသွားပြီထင်သည်။ အချစ်ကစားပွဲထဲ ပြန်လည်ပါဝင်လာကာ မြတ်နှင်းနှင့် အနမ်းတိုက်ပွဲ၊ လျှာတိုက်ပွဲဆင်နွှဲနေသည်။
ထို့နောက် မြတ်နှင်း၏ ရင်တစ်ဖက်ကို ငုံ့စို့လိုက်ပြီး အခြားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ သူလည်း ဆန့်တန်းကိုင်ထားရတာညောင်းတော့ ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ကာ ဆောင့်ပြန်သည်။ မာန်သွင်းကာ ဆောင့်နေသော သူ့ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းများအောက်တွင် မြတ်နှင်းခမျာ အလူးလူးအလိမ့်လိမ့်။
“ အ အီ အီ အ အာ အ အ အား ရှီး”
“ ဖောင်း ဖောင်း ဖောင်း”
“ ဟူး အင့် အင့် အင်း အား ကောင်းလိုက်တာ မြတ်နှင်း အား ကောင်းတယ်”
“ အား အ ဟင့် ကိုရယ် မြတ်နှင်းလည်းကောင်းတယ် အ အိ”
“ အ အား ကို၊ ကို ၊ ကိုရေ မညှာပါနဲ့။ မြတ်နှင်းကို မညှာပါနဲ့....။ မြတ်နှင်း... မြ….အ အအီးးးးးးး”
မြတ်နှင်း၏ ‘ကို'ဟု ခေါ်လိုက်သံလေးက နားဝင်ချိုလွန်းလှသည်။ စကားဆုံးအောင် မပြောနိုင်ပဲ အသံရှည်လေးအော်မြည်ကာ ပြီးသွားသော မြတ်နှင်း၏ အတွင်းသားလေးများထံမှ ထွေးပွေ့မှုကို ကျေနပ်စွာခံယူရင်း ခဏငြိမ်ကာ သူရော မြတ်နှင်းပါ အမောဖြေနေလိုက်သည်။ မာယာက မြတ်နှင်းတစ်ကိုယ်လုံးကို စုန်ချီဆန်ချီ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။
သူကတော့ ပုခုံးပေါ်မှ မြတ်နှင်း၏ ခြေသလုံးနှင့် ပေါင်တံကလေးတို့ကို အနမ်းဖွဖွများ ခြွေနေမိလေသည်။ ထို့နောက် မြတ်နှင်းထံမှ သူ့ညီတော်မောင်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကို ပုံစံပြောင်းစေလိုက်သည်။ မြတ်နှင်းသည် လူးလဲထကာ မဆိုင်းမတွပင် သူ့စိတ်ကြိုက် ပုံစံပြောင်းပေးရှာသည်။
သူ့ရှေ့တွင် ပြစ်မျိုးမှည့်မထင် တင်ပါးလှလှလေးနှစ်ခုက ခါးကလေးများကို ခွက်နေအောင် ကုန်းပေးထားကြသည်။ အလယ်မှ ဝတ်ရည်တွေ တောက်တောက်ကျမတတ် ရွှဲနေသော ပန်းကလေးများကလည်း သူ့ကို ပွင့်အာအာလေး ကြိုဆိုနေကြသည်။ မြတ်နှင်း၏ နောက်ဘက်တွင်နေရာယူကာ သူထိုးသွင်းလိုက်တော့ မြတ်နှင်း ခါးကလေးကုန်းတက်လာ၍ ပြန်ဖိချလိုက်ရသည်။ အဆုံးထိဝင်သွားတော့ ခဏနားရင်း တစ်ဖက်က မာယာ့ပန်းကလေးထဲ သူ့လက်ခလယ်နှင့် လက်သူကြွယ်ကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
ညီတော်မောင် အသွင်းအထုတ်နှင့် လက်အသွင်းအထုတ်ကို စည်းချက်ညီ ချိန်ညှိလိုက်သောအခါ နှစ်ဦးစလုံးဆီမှ သာယာနာပျော်ဖွယ် ညည်းညူသံလေးများ တဖန်ပြန်လည်ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ အချက်သုံးဆယ်ခန့်ဆောင့်ပြီးသောအခါ ညီတော်မောင်ကိုထုတ်ပြီး မာယာ့ပန်းကလေးထဲ ဖိထည့်ကာ မြတ်နှင်းပန်းကလေးထဲတော့ လက်ချောင်းများကို ထည့်လိုက်ပြန်သည်။
အလွန်လှသော လူမလေးတစ်ယောက်၊ အလွန့်အလွန်လှသော အသူရကာယ်မလေးတစ်ယောက်နှင့် ယခုလို အချစ်စစ်ပွဲ ဆင်နွှဲနေရသော သူ၏ကံကြမ္မာကို သူကိုယ်တိုင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေရလေတော့သည်။
........................................................
အပိုင်း ( ၉ ) ဆက်ရန် >>>>>
ဝေခဲ့ရ အလွမ်းပွင့်တွေ အပိုင်း ( ၇ )
ရေးသားသူ - MrPoet @ အချစ်တက္ကသိုလ်
“ မြတ်နှင်း။ နက်ဖြန်ကစပြီး သုံးရက်လောက် မာယာမရှိဘူးနော်”
မာရီကိုဟု နှုတ်ကျိုးနေသော မာယာကို မြတ်နှင်းဟုသာ ခေါ်ရန် သူမ မနည်းပြောထားရသည်။ မာယာပြောပြထားချက်များအရ ဝဋ်ကြွေးသွားရောက်ပေးဆပ်ရမည့်နေ့များဖြစ်ကြောင်း သူမ နားလည်လိုက်သည်။
“ ဟုတ်၊ ကိုဝီရတော့ အတူတူပြန်ပေးမယ်မဟုတ်လား။ မြတ်နှင်းတစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေလို့ပါ”
“ မောင်၊ မြတ်မင်းနဲ့ ပြန်ပေးလိုက်လေ၊ နော်”
အရုပ်ကြီးတစ်ရုပ်လို ခေါင်းသာညိတ်ပြနေသော ဝီရအောင်ကြောင့် ရယ်ချင်သွားရသည်။
“ စိတ်ချပါ၊ မြတ်နှင်း ကိုဝီရကို ကိုက်မစားပါဘူး”
“ စားချင်လည်း စားပစ်လိုက် မြတ်နှင်းရေ”
မိန်းကလေးနှစ်ယောက်အကြား မျက်နှာကြီးအိုးတိုးအမ်းတမ်းဖြစ်နေသော ဝီရအောင်ကိုကြည့်ကာ သူမတို့နှစ်ယောက် တခစ်ခစ် ရယ်မောလိုက်ကြသည်။
နောက်ဆုံးအတန်းချိန် မပြီးခင်လေးတွင် အခန်းရှေ့ကော်ရစ်တာသို့ ရောက်လာသော ဝီရအောင်ကြောင့် သူမရင်ထဲ ကြည်နူးမှုလှိုင်းကလေးတစ်ခု ငြိမ့်ငြိမ့်လေး ဖြတ်ပြေးသွားသည်။ အတန်းချိန်ပြီးတော့ ပစ္စည်းများသိမ်းဆည်းကာ ဝီရအောင်ဆီ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
“ ကိုဝီရ၊ ခဏလောက် ထပ်စောင့်ပေးမလား။ မြတ်နှင်း တွိုင်းလက်ခဏဝင်ချင်လို့”
“ ရ ရ ရပါတယ်။ အ အ အေးဆေးလုပ်”
ဝီရအောင်ကို ကျောခိုင်းကာ အိမ်သာဘက်ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိစ္စဝိစ္စပြီးတော့ အိတ်ထဲမှ ဘီးကလေးထုတ်ကာ ခေါင်းကို တစ်ချက်နှစ်ချက်သပ်၊ နှုတ်ခမ်းနီလေး နည်းနည်းထပ်ဆိုးလိုက်သည်။
ခါးမှထဘီကလေးကို ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်စည်းပြီး တင်ကလေးကိုပစ်ကာ မှန်ထဲကြည့်လိုက်သေးသည်။ ကျေနပ်လောက်အောင် ကြည့်ပြီးမှ ပြန်ထွက်ကာ ဝီရအောင်စောင့်နေရာဆီ ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ ။
“ အစ်ကို၊ သွားရအောင်လေ”
ကိုယ့်ပါးစပ်ကိုယ်ဖြတ်ရိုက်ချင်သွားသည်။ အစ်ကိုဆိုပြီး ဘယ်ကဘယ်လိုထွက်သွားမှန်းမသိ။ သူမဘာသာသူမ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားသော်လည်း ဝီရအောင်ကတော့ သတိထားလိုက်မိပုံမပေါ်ပါပေ။ ဝီရအောင်က ပင်ကိုယ်အားနည်းချက်ကြောင့် တော်ရုံစကားမပြောခြင်းကြောင့်ရော၊ မာယာမပါပဲ နှစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေ၍ ရှိုးတိုးရှန့်တန့် ဖြစ်နေခြင်းကြောင့်ရော၊ သူမက စောစောက အစ်ကိုဟုခေါ်ပြီး သူမဘာသာပြန်ရှက်နေခြင်းကြောင့်ပါ နှစ်ဦးသားစကားမပြောဖြစ်ကြပဲ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့် ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ဆီ လျှောက်လာကြသည်။ ကြာတော့ သည်လို ကြောင်စီစီကြီးဖြစ်နေတာကို သူမသည်းမခံနိုင်တော့။
“ ကိုဝီရက အရမ်းမာနကြီးတာပဲနော်”
“ ဟင်”
“ ဟုတ်တယ်လေ၊ မြတ်နှင်းသာ စကားစမပြောရင် ဘာမှကို မပြောတော့ဘူး”
“ ဟို ဟို”
“ မြတ်နှင်းကပဲ အတင်းလိုက်စကားပြောနေရသလို ဖြစ်နေတော့ အောက်တာပေါ့လို့”
“ မ မ မဟုတ်”
ဖင်ကုပ်ခေါင်းကုပ်နှင့် ပြာယာခတ်သွားသော ဝီရအောင်ကိုကြည့်ကာ သူမကို တခစ်ခစ်ရယ်မောလိုက်မိသည်။ ရယ်လိုက်သောကြောင့် စောစောက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်နေတာလည်း ပျောက်သွားသည်။ ဝီရအောင်ကတော့ တစ်ခုခုပြောဖို့ အားယူနေရင်း ဗျာများနေသည်။ ထိုအခါမှ သူမလည်း သနားစိတ်ကလေးဝင်သွားပြီး
“ မြတ်နှင်းက စတာပါ။ ကိုဝီရရဲ့။ …”
ထိုသည်မှစကာ တစ်လမ်းလုံး လူစင်စစ်က သာလိကာမလေးလို စကားတွေ ရေပက်မဝင်လောက်အောင် မြတ်နှင်း ပြောလာမိသည်။ ဝီရအောင်ကတော့ ခေါင်းညိတ်လိုက်၊ အင်း ၊ အဲလုပ်လိုက် တစ်ချက်တစ်ချက် တစ်ခုခုကိုတွေးနေသလို မြတ်နှင်းပြောလိုက်သည်များကို မကြား၍ ပြန်မေးလိုက်နှင့်လုံးလည်ချာလည်လိုက်နေလေသည်။
“ ကိုဝီရ၊ ဆင်းရမယ့်မှတ်တိုင်ရောက်တော့မယ်” ဝီရအောင် ဆင်းရမည့်မှတ်တိုင်က အရင်ရောက်သည်။
“ ဟ ဟ ဟုတ်သားပဲ။ သွသွသွသွားတော့မယ်နော်”
“ အင်း ၊ဆီးယူ”
ထထွက်သွားသော ဝီရအောင်၏ ကျောပြင်ကိုကြည့်ကာ သူမရင်ထဲ ဟာတာတာဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဝီရအောင် ကားပေါ်မှ ဆင်းသွားတော့ သူမ အပြေးအလွှား ထရပ်ကာ အော်လိုက်သည်။
“ ဆင်းမယ်၊ ဆင်းဦးမယ်”
ကားထွက်ရန်ပြင်နေသော ကားသမားက သူမကို ဘူရှိုးလှမ်းရှိုးသည်။ လှတပတကောင်မလေးဖြစ်နေတော့ မျက်နှာကြောလျော့သွားလေသည်။ ငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက်နှင့် ရှေ့မှလျှောက်သွားသော ဝီရအောင်၏ ဘယ်ဘက်ကျောပြင်ကို ပုတ်ကာ ညာဘက်သို့ ရွှေ့လိုက်သည်။ ဝီရအောင်က ဘယ်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ကာ ဘယ်သူမှမတွေ့တော့ ညာဘက်ကိုလှည့်ကြည့်သောအခါမှ သူမက စပ်ဖြီးဖြီးလေး ရယ်ပြလိုက်သည်။ သူမကို တွေ့တော့ အံ့သြသွားလေသည်။
“ စကားပြောရတာ မဝသေးလို့ ဟီး ဟီး၊ မြတ်နှင်းကို အိမ်နားထိလိုက်ပို့မလား။ နော်.. နော်”
သူမဘဝတွင် ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ကို သည်လိုချွဲသလိုလိုလေး ပြောဖူးခြင်းသည် ဒါပထမဆုံးပဲ ဖြစ်ပါသည်။ လမ်းတစ်လျှောက် သူမကပေါက်ပေါက်ဖောက်နေသလောက် ဝီရအောင်ကတော့ တစ်စုံတစ်ခုကို သဲကြီးမဲကြီးစဉ်းစားနေသလို တွေဝေနေလိုက် သက်ပြင်းချလိုက်ဖြစ်နေသည်။ သူ့ဟာသူဆို ဒီတစ်သက်ပြောမည်မဟုတ်၊ သူမကပဲ မေးရတော့မည်။
“ ကိုဝီရ၊ မြတ်နှင်းကို တစ်ခုခု ပြောချင်နေသလိုပဲ”
ဝီရအောင်သည် စိတ်ကိုဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်ဖြင့်
“ မြ မြ မြတ်နှင်းကို တ တ တ တောင်းပန်ချင်တာ ရှိ ရှိလို့။ ဟို ဟို ဟိုနေ့က က က က ကားပေါ်မှာ တ တ တမင်လ လ လ လုပ်တာ မ မ မဟုတ်ပါဘူး။ မ မ မတော်တဆ ဖြ ဖြ ဖြစ်သွားတာ”
သူဘာကိုဆိုလိုမှန်း သိလိုက်တော့ မြတ်နှင်းဖြူ ရှက်ပြီး မျက်နှာလေး ပူထူသွားသည်။ နဂိုဖြူသော အသားအရည်ကြောင့် နီရဲနေမည်မှာ သေချာပါသည်။ သူ့ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲတော့ပဲ ခေါင်းကလေးငုံ့လိုက်ပြီး အသံတိုးတိုးဖြင့်
“ ရပါတယ်။ ဖြစ်တတ်တာပဲ”
“ စ စ စိတ် မ မ မဆိုးပါနဲ့ န န နော်”
“ စိတ်မဆိုးလို့ပဲ ခင်ခင်မင်မင် နေနေတာပေါ့။ ကိုကိုပိန်းရဲ့”ဟု စိတ်ထဲက ပြန်အော်ပစ်လိုက်သည်။ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ထားလိုက်ပြီးနေတဲ့ဟာကို တကူးတက မျက်နှာချင်းဆိုင်ကြီး လာတောင်းပန်နေတော့ မျက်နှာပူရသည်ပေါ့။ ကိုကိုပိန်းဟု သူမဘာသာသူမခေါ်ပြီး ပြုံးစိစိဖြစ်ချင်သွားသောကြောင့် မနည်းမျက်နှာပိုးသတ်ရသေးသည်။
“ မဆိုးပါဘူး။ မတော်တဆပဲဟာ”
“ ကျ ကျ ကျွန်တော်က...”
“ ကိုဝီရ မပြောနဲ့တော့။ မြတ်နှင်း နားလည်တယ်လို့။ ရပြီ ဒီအထိပဲ လိုက်ပို့တော့။ အိမ်နားလည်းရောက်နေပြီ။ ပြန်တော့နော်။”
“ ဟ ဟ ဟုတ်ကဲ့”
ရပ်ကျန်ခဲ့သော ဝီရအောင်၏ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်ဖြင့် တဘုန်းဘုန်းထုလိုက်ချင်မိသည်။ သူများတကာ ရှက်နေတာကို အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ သည်အကြောင်းကြီးကို ထပ်ကာထပ်ကာပြောဖို့ ကြံနေသည်။ မြန်မြန်စကားဖြတ်လိုက်တာပဲ အေးသည်။ တလှပ်လှပ်ခုန်နေသော ရင်နှင့်အတူ၊ မျက်နှာနှင့် ရင်ထဲမှာ ပူနေသလောက် လက်ကလေးများက အေးစက်နေသည်မှာ ဘာသဘောလည်း သူမမတွေးတတ်တော့ပါပေ။
........................................................
မြတ်နှင်းဖြူနေခဲ့ခိုင်းသောနေရာမှ နောက်ပြန်လှည့်ခဲ့ကာ သူအတွေးများ မျောလွင့်ရင်း အိမ်ဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။ အားနည်းချက်နှင့် သူ့အပေါ် ဖြူဖြူစင်စင်ခင်မင်နေရှာကာ စကားတွေရေပက်မဝင်ပြောနေသော မြတ်နှင်းဖြူကိုကြည့်ပြီး သူလိပ်ပြာမလုံဖြစ်နေသည်။ ကားပေါ်မှာ ထောက်ခဲ့မိတာ၊ သူမအိမ်မှာ သူမကို ချောင်းကြည့်ခဲ့မိတာ၊ ရမ္မက်၏စေစားမှုကြောင့် ပစ်မှားခဲ့မိတာစသည်များက သူ့ကို ခြောက်လှန့်နေသလိုဖြစ်နေသည်။
သူမပြောသောစကားများက ကြားတစ်ချက်၊ မကြားတစ်ချက်။ သည်အတိုင်းကြီးတော့ သူဘယ်လိုမှ လိပ်ပြာလုံမည်မဟုတ်။ သူမကိုတောင်းပန်ရမည်။ အိမ်ထဲခိုးဝင်တာတော့ ပြောလို့မဖြစ်။ ထောက်ခဲ့မိတာကိုပဲ မတော်တဆဖြစ်ကြောင်း သေချာတောင်းပန်ရမည်။ ပြောရမည့်စကားများကို စိတ်ထဲ အပြန်ပြန်အလှန်လှန် စာစီနေမိသည်။ တကယ်တောင်းပန်တော့ စဉ်းစားထားသမျှ ဘယ်နားကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ကုန်သည်မသိ။ တော်ပါသေးသည် မြတ်နှင်းဖြူက ခွင့်လွှတ်သည်တဲ့။
အိမ်ရောက်သည်အထိ သူ့အနားမှာ မြတ်နှင်းဖြူ၏ အသံစာစာကလေးများ ဝဲပျံနေသလို ခံစားရသည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် ၊ တစ်နည်းပြောရလျှင် မာယာမှလွဲ၍ လူသားစစ်စစ်မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် အခုလို ရင်းရင်းနှီးနှီးနေဖူးခြင်း၊ ကျောင်းမှအတူတူပြန်ဖူးခြင်းသည် သူ့ဘဝမှာ ပထမဆုံး ဖြစ်ပါသည်
...............................................
စာမေးပွဲနီးလာသောအခါ စာစုလုပ်ကြရန် စဉ်းစားကြရာ မာယာကအကြံပေးသဖြင့် နေ့လယ်နေ့ခင်းဆို ဘယ်သူမှမရှိ၍ လွတ်လပ်သော ဝီရအောင်၏အိမ်တွင် သူမတို့သူငယ်ချင်းတစ်သိုက် စာစုလုပ်ကြရန် စီစဉ်ကြသည်။ သဘောကောင်းသော ဝီရအောင်ကလည်း မဆီမဆိုင် ပထမနှစ်များက သူ့အိမ်မှာ စာစုလုပ်မည်ကို မငြင်းရှာပေ။ အလွယ်တကူပင် လက်ခံလိုက်သည်။ စာလုပ်တာနည်းနည်း ပေါက်ပေါက်ဖောက်ကြတာများများဖြစ်သည်။
ရတုချိုနှင့် ချိတ်တိတ်တိတ်ဖြစ်နေသော ကျော်စွာပါ မကြာမကြာရောက်လာ၍ ၎င်းတို့နှစ်ယောက်ကို အားလုံးက ဝိုင်းစနေကြရာ လူကလည်းရွတ်သလို မျက်နှာလည်းပြောင်ရဲသော ကျော်စွာ့ကြောင့် တစ်ဖွဲ့လုံးမှာ ပါးစပ်ကို မစေ့ရပေ။ ညနေစောင်းတော့ ထုံးစံအတိုင်း ယောက်ျားလေးများက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားမည်ဆိုကာ ထွက်သွားကြသည်။
မိန်းကလေးများကတော့ မာယာကျွေးသော လက်ဖက်သုပ်၊ ခရမ်းချဉ်သီးသုပ် စသည်တို့ဖြင့် အပြိုင်အဆိုင် တော်ကီပွားကြလေတော့သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ကိုရီးယားကားများ၊ ဖက်ရှင်များ၊ ဆယ်လီအတင်းအဖျင်းများအကြောင်းပြောနေရင်းက ပန်းဝတ်ရည်က ခေါင်းစဉ်ပြောင်းကာ စကားစလိုက်သည်။
“ နင်တို့ ဖုတ်ဝင်တယ်ဆိုတာ သိကြလား”
“ အို၊ ကောင်မရယ်။ နားရှက်စရာတွေ”ရတုချိုက လှမ်းနောက်လိုက်သည်။
“ ဟဲ့၊ မသာမ၊ နှာခေါင်းနဲ့ပဲ တွေးမနေနဲ့။ နင်တို့စောင်RSတွေ အဲ့ဒါတွေခက်တာ။ နာနာဘာဝ ဖုတ်ကိုပြောတာတဲ့”
ပန်းဝတ်ရည်က ပြန်ပက်လိုက်သည်။
“ ဘာမှRSမဟုတ်ဘူး။ တို့က သန့်သန့်လေး”
“ အမလေး၊ RS မဟုတ်လို့သာပဲ။ ငါမပြောလိုက်ချင်ဘူး။ ဒီနေ့တောင် မလာလို့ ငါတို့ကို အဖတ်လုပ်တာမဟုတ်လား”
“ နှာဘူးမ ဖုတ်တွေဖတ်တွေထဲကကို မထွက်ဘူး”
“ ဟဲ့ငါက ရိုးရိုးပြောတာ နင့်ဘာသာနှာတွေးတွေးတာ”
သူတို့နှစ်ယောက်စကားနိုင်လုနေသည်ကို ကြည့်ပြီး အားလုံး ရယ်မောကြရသည်။
“ နေစမ်း။ ငါအကောင်းပြောမလို့။ ငါ့အမေတို့ရွာမှာ အဘကြီးတစ်ယောက် ဖုတ်ဝင်တာတဲ့။ဘယ်ဆရာ၊ ဘယ်ဘုန်းကြီးနဲ့ ချွတ်ချွတ်မကျွတ်ဘူး။ သေမှပဲကျွတ်သွားတာတဲ့။ မသေခင်က နေ့ဆို သေမတတ် တညည်းညည်းတညူညူ အိပ်ရာထဲက မထနိုင်ဘူး။ ညလည်းရောက်ရော အိမ်မှာရှိသမျှ အိုးခွက်ပန်းကန်တွေ လှန်လှော ရှာဖွေစားတာတဲ့။ သူ့အိမ်ကလူတွေက ကြောက်ပြီး အနားလည်းမကပ်ရဲ၊ စားစရာမရှိရင် မြန်မြန်ထွက်သွားအောင် ဘာမှ စားစရာမချန်ထားကြတော့ စားစရာမတွေ့ရင် အဲ့ညဘက်ကြီး ကြိမ်းမောင်းဆဲဆို သောင်းကျန်းတာတဲ့”
“ ဟယ်ကြောက်စရာကြီး” ရတုက ဖောလိုလိုက်လိုက်သည်။
မြတ်နှင်းဖြူက မာယာ့ကို ဘယ်လိုလဲဟူသော ပုံမျိုးနှင့် လှမ်းကြည့်ရာ မာယာက စကားစလိုက်သည်။
“ အဲဒါက ဒီလိုဝတ်ရည်ရဲ့၊ ဖုတ်ဝင်တယ်ဆိုပြီးပြောကြတာရဲ့ ၉၉ရာခိုင်နှုန်းလောက်က တကယ့်တကယ် ဘာဖုတ်မှ ဝင်တာမဟုတ်ပဲ။ စိတ်ရောဂါဖြစ်တာ၊ ဒါမှမဟုတ် တခြားရောဂါတစ်ခုခုကြောင့် အပြုအမူတွေ ပြောင်းလဲသွားတာများတယ်။ နေ့လည်နေ့ခင်း အပူရှိန်မြင့်တဲ့အချိန် ရောဂါကြောင့် နွမ်းနယ်ပြီးမလှုပ်နိုင်ပေမယ့်၊ ညဘက် အပူရှိန်လျော့လာတော့ သက်သာလာပြီး ဆာလို့ ရှာဖွေစားကြတာလည်း ရှိရဲ့။ တချို့ကျ စားပြီးသားကို မမှတ်မိပဲ ထပ်ခါထပ်ခါ အများကြီး စားတာမျိုး။ တချို့ကျ မိသားစုက သေချာဂရုမစိုက်ပဲ ပစ်ထားလို့ ဒေါသနဲ့ အပြုအမူကြမ်းတမ်းတာမျိုးတွေ ရှိတယ်။ တကယ့်ဖုတ်ဆိုတာကျ ပြိတ္တာတစ်မျိုးပဲ။ ဂြိုဟ်သားကားတွေထဲက ဂြိုဟ်သားကပ်ပါးကောင်လိုပဲ။ လူကိုယ်ထဲ ရောက်သွားရင် သူက သူစားချင်တာနဲ့ လက်ခံထားတဲ့လူကို တစ်ခုပြီး တစ်ခုစားခိုင်းတော့တာပဲ။ ဒါပေမယ့် သူက ပြိတ္တာဆိုတော့ ဟိုလူဘယ်လောက်စားစား၊ သူ့မှာ မဝရေစာပဲရတယ်။ ဟိုလူခမျာ အစားတွေလွန်ပြီး တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုဖြစ်တော့တာပေါ့”
“ မမာယာဥပမာပေးတာ မိုက်တယ်။ ဂြိုဟ်သားကပ်ပါးကောင်ဆိုတော့ ဝတ်ရည်တို့ တန်းပြီး မြင်သွားတော့တာပဲ။ အဲဒီ ဂြိုဟ်သားဆိုတာရော တကယ်ရှိတာလား”ပန်းဝတ်ရည်က ထပ်မံစပ်စုပြန်သည်။
“ အဲ့ဒီ ဂြိုဟ်သားလို့ပြောကြတာတွေက နတ်တို့၊ ဘီလူးတို့၊ နဂါးတို့၊ ဂဠုန်တို့၊ တချို့တန်ခိုးရှိတဲ့ ပြိတ္တာဘုံသားတွေတို့ကို လူတွေက အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လို့မြင်သွားပြီး ပြောကြတာ။ သိပ္ပံရုပ်ရှင်တွေထဲမှာကျ ပြောင်းပြန်၊ နည်းပညာမြင့်တဲ့ ဂြိုဟ်သားတွေကို လူတွေက နတ်တွေဆိုပြီး ကိုးကွယ်ကြတယ်ဆိုပြီး ရိုက်ပြတတ်ကြတယ်။ တချို့နတ်တွေ ပြိတ္တာတွေက သူတို့ရဲ့ ဗိမာန်တွေနဲ့ စကြာဝဠာထဲမှာ လျှောက်သွားနေတတ်ကြတယ်။ တနည်းအားဖြင့် ယာဉ်ပျံပေါ့နော်။ အဲ့တာကမ္ဘာမှာတစ်နှစ်က ဘယ်ဂြိုဟ်မှာ အချိန်ဘယ်လောက်ဆိုပြီး ပြောကြတယ်မဟုတ်လား။ လူ့အနှစ်ငါးဆယ်က စတုမဟာရာဇ်ဘုံသားတွေအတွက် တစ်ရက်၊ လူ့အနှစ်တစ်ရာက တာဝတိံသာ တစ်ရက်၊ အဲ့လိုမျိုးတွေက ဟိုးရှေးခေတ်ကတည်းက လူတွေသိခဲ့ကြတာပေါ့”
“ ခေတ်သိပ္ပံနဲ့ ရတုတို့ရဲ့ အစဉ်အလာယုံကြည်မှုတွေက သွားကိုက်ညီနေတာတွေပေါ့နော်”
“ အဲ့ဒါဆို မြင်းမိုရ်တောင်ဆိုတာ တကယ်ရှိတာပေါ့နော်” ပန်းဝတ်ရည်က ထပ်မေးပြန်သည်။
“ အဲဒါတော့ သေချာမသိဘူး။ နေက မြင်းမိုရ်တောင်ကို လှည့်ပတ်နေတယ်ဆိုထားတယ်။ သိပ္ပံပညာမှာလည်း နေဟာ နဂါးငွေ့တန်းဂလက်ဆီရဲ့ ဗဟိုကိုလှည့်ပတ်နေတယ်လို့ပြောတယ်။ အဲ့ဒီ ဂလက်ဆီဗဟိုကိုပဲ မြင်းမိုရ်တောင်လို့ တင်စားပြောသလားမသိဘူး။ ဟိုကြယ်စုက ကဏန်းပုံ ၊ ဟိုကြယ်စုက ငါးပုံဆိုပြီး ပြောကြသလိုမျိုးပေါ့။ တာဝတိံသာဆိုတာ ဂလက်ဆီရဲ့ဗဟိုက ဘလက်ဟိုးနဲ့အနီးဆုံး သတ္တဝါတွေနေလို့ရတဲ့ ဂြိုဟ်ကြီးတစ်ခုဖြစ်နိုင်တယ်။ ဘလက်ဟိုးနဲ့နီးလေ အချိန်ကနှေးသွားလေမို့ ဘလက်ဟိုးနဲ့ နည်းနည်းဝေးတဲ့ စတုမဟာရာဇ်တွေက လူသက်နှစ်ငါးဆယ်မှာ စတုမဟာရာဇ်တစ်ရက်၊ ပိုနီးသွားတဲ့ တာဝတိံသာမှာ လူသက်နှစ်တစ်ရာက တာဝတိသာတစ်ရက်ပဲရှိသေးတာ။ တခြားနတ်တွေ၊ ဗြဟ္မာဆိုတာတွေက ဂြိုဟ်မှာမနေပဲ၊ သူတို့ ယာဉ်ပျံအုပ်စုနဲ့သူတို့ အာကာသထဲမှာ နေကြတာ။ အဲလိုဖြစ်နိုင်တယ်”
“ သူတို့ကို လူတွေက ဘာလို့မမြင်ရတာလဲ”
“ လူ့မျက်လုံးရဲ့ မြင်နိုင်စွမ်းက အများကြီးအကန့်အသတ်ရှိတယ်လေ မြတ်နှင်းရဲ့။ အရာဝတ္ထုတစ်ခုအပေါ် အလင်းကရိုက်ခတ်ပြီး အဲ့ဒီအလင်းက မျက်လုံးဆီ အလင်းပြန်လာတာကိုမှ၊ အဲ့ဒီအလင်းတွေထဲက လှိုင်းအလျား အနည်းစုကိုပဲ လူ့မျက်လုံးက မြင်နိုင်တာ။ ဖောက်မြင်နိုင်တဲ့ မှန်တစ်ချပ်ကို မျက်နှာပြင်ကြမ်းအောင် ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်တာနဲ့တင် အလင်းပြန်မှုတွေ ကမောက်ကမဖြစ်ပြီး လူ့မျက်လုံးက ဖောက်မမြင်နိုင်တဲ့ မှန်အနောက်ဖြစ်သွားရော။ အဲ့မှန်ကို ရေစွတ်လိုက်ရင် ရေက မညီတဲ့မျက်နှာပြင်ကို ညီအောင်ညှိပေးတော့ ပြန်ဖောက်မြင်နိုင်သွားရော။ ဒါတောင် အချပ်လိုက် အပြားလိုက်ကြီး ထိနိုင်ကိုင်နိုင်နဲ့မှန်ပဲ ရှိသေးတာနော်။ မာယာတို့ မထိနိုင်မကိုင်နိုင်မမြင်နိုင်တဲ့ ရုပ်ဝတ္ထုတွေ အများကြီးပဲလေ။ နတ်တို့နာနာဘာဝတို့ဆိုတာတွေရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က လူ့မျက်လုံးနဲ့ မမြင်နိုင်တဲ့ ရုပ်ဝတ္ထုတွေနဲ့ဖွဲ့စည်းထားလို့ပေါ့”
“ မြင်းမိုရ်တောင်က ပင်လယ်ထဲမှာရှိတာဆို”
“ ကြယ်ပင်လယ်ကြီးတစ်ခု တစ်နည်းအားဖြင့် ဂလက်ဆီတစ်ခုကို ဆိုလိုတာဖြစ်နိုင်တာပဲလေ၊ အဲ့ဒီလို မြင်းမိုရ်တောင်ရယ်၊ တောင်စဉ်ခုနစ်ထပ်၊ သီတာခုနစ်တန်၊ ကျွန်းကြီးလေးကျွန်းရယ်၊ သမုဒ္ဒရာရယ် ပါဝင်တဲ့ အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုကို စကြာဝဠာတစ်ခုလို့ ဆိုထားတာကိုး”
“ မမာယာရှင်းပြတာ အရမ်းမိုက်တာပဲ။ ဗဟုသုတအများကြီးရတယ် ဟဲ ဟဲ။ ကျောင်းပြီးရင် ဆရာမလုပ်ပါလား”
သူမ၏မေးခွန်းများကို မာယာက ချက်ကျလက်ကျ ဖြေနိုင်သဖြင့် ပန်းဝတ်ရည် ကျေနပ်သွားလေသည်။
“ ဝီရဆီမှာ စာအုပ်တွေအများကြီးရှိတာကိုး။ သူ့စာအုပ်တွေ အကုန်လျှောက်ဖတ်ထားပြီး ပြန်ဖောနေတာ ဟဲဟဲ”
မာယာက ရယ်ကျဲကျဲနှင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။ အချိန်အတော်ကြာ အကြောင်းအရာပေါင်းစုံ အာလူးဖုတ်ကြပြန်သည်။
အခြားသူများ ပြန်သွားကြသော မာယာနှင့် မြတ်နှင်းဖြူ နှစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်ခဲ့လေသည်။ နှစ်ယောက်တည်းကျန်သောအခါ မြတ်နှင်းဖြူသည် မာယာအား နဂိုမူလရုပ်ရည်အတိုင်းနေရန် တောင်းဆိုလိုက်သည်။ မာယာကပြုံးကာခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းပင် အလွန်ချောမောလှပသော ပုံသဏ္ဍာန်သည် သူမရှေ့တွင် ပေါ်လာလေတော့သည်။
အိပ်မက်ထဲမှာထက် အဆပေါင်းများစွာ လှပသော မာယာကိုတအံ့တသြ ငေးကြည့်ရင်း၊ နေထွက်လာသောအခါ လရောင်သည်ကွယ်ပျောက်ရသလို အလှဘုရင်မဘွဲ့ရထားသော သူမ၏အလှသည် ကံစွမ်းနှင့်လှနေသော မာယာ့အလှအောက်တွင် မှေးမှိန်သွားလေသည်။ စိတ်၏ဟိုးအနက်ရှိုင်းဆုံးအတွင်းထဲမှ မနာလိုစိတ်သေးသေးက ဖျတ်ကနဲပေါ်လာမိပြီး ပြန်ပျောက်သွားသည်။
နောက်ရက်များတွင်လည်း သူမစောစောမပြန်ဖြစ်သည့်နေ့ဆို မာယာနှင့်အတူကျန်ခဲ့ကာ မာရီကိုမရှိတော့သည့်နောက်ပိုင်း မာယာ၏ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်များကို ပြောဆိုဖြစ်ကြလေသည်။ တစ်ရက်စကားပြောနေရင်း မာယာက သူမ၏ပါးကလေးကို ရွှတ်ခနဲ အမှတ်မထင် နမ်းလိုက်လေသည်။ ရင်ထဲလှပ်ခနဲ၊ အေးခနဲဖြစ်သွားသည်။
သူမကလည်းအားကျမခံ မာယာ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို ပြန်နမ်းလိုက်သည်။ မာယာက နောက်ပါးတစ်ဖက်ကို နမ်းဖို့ ကြိုးစားသောအခါ သူမကရှောင်ပြီး မာယာ့နောက်ပါးတစ်ဖက်ကို နမ်းကာ ထွက်ပြေးလေသည်။ လိုက်တမ်းပြေးတမ်းကစားရင်း၊ လုံးထွေးလိုက်၊ ဖက်နမ်းလိုက်၊ တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ဖြင့် ဝီရအောင်ပြန်လာသောအသံကြားသောအခါမှပင် မချိုမချဉ်ရုပ်ကလေးများနှင့် ခုံပေါ်တွင် ပြန်ထိုင်ကာ နေကြာစေ့စားနေကြလေတော့သည်။
.......................................................
“ မောင်၊ ဖယ်ဦးလေကွာ။ ဟိုမှာ သူတို့တွေ စာလုပ်ပြီးရင် အဆာပြေစားဖို့ ပြင်နေတာကို”
“ ချစ်နဲ့ လေးရက်လောက်ခွဲနေရတာ အရမ်းလွမ်းနေပြီကွာ”
“ သွားပါ ကိုပို။ အ..”
တံခါးပိတ်ထားသော မီးဖိုခန်းထဲမှ အသံများကြား၍ အိမ်နောက်ဘက်တွင် အိမ်သာဝင်ရန်လာသော မြတ်နှင်းဖြူ၏ ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်သွားရသည်။ ဝီရအောင်နှင့်မာယာတို့၏ အသံများကြောင့် သူမရင်ထဲဒိတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ချက်ချင်းပင်အလိုမကျမှု ဆူးလေးတစ်ချောင်း နှလုံးသားထဲ ပေါက်ဖွားလာလေသည်။ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်ပြီး ချာခနဲ ပြန်လှည့်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဘာကိုအလိုမကျသည်လဲ သူမကိုယ်တိုင်လည်း မဝေခွဲတတ်။
“ ဟဲ့ ၊တွိုင်းလက်သွားမလို့ဆို”
စာစုလုပ်နေကြသော စားပွဲတွင် ပြန်ထိုင်လိုက်သော သူမကို ရတုကလှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ မအားသေးလို့”
စာဆက်လုပ်နေသော်လည်း စာထဲစိတ်ကလုံးဝမရောက်တော့။ စေ့ပိတ်ထားသော မီးဖိုခန်းတံခါးနှင့် ကြားခဲ့သော စကားများ အာရုံထဲ ရစ်ဝဲနေသည်။ အိပ်ခန်း၏ ထောင့်စွန်းက ကွယ်နေသောကြောင့် သူမတို့ စာလုပ်နေသောနေရာမှကြည့်လျှင်တော့ မီးဖိုခန်းတံခါးကို မမြင်နိုင်ပါပေ။ အတော်ကြာတော့ စားစရာများကို ဗန်းတစ်ခုတွင်ထည့်ကာ အခန်းထောင့်စွန်းမှ မာယာထွက်ပေါ်လာသည်။
“ ကိုဝီရရေ၊ စာလုပ်လို့ပြီးပြီ၊ မုန့်အတူတူလာစားဦးလေ”
ပန်းဝတ်ရည်က အာပြဲနှင့် အော်ခေါ်လိုက်သည်။ စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုကိုင်ကာ ဟန်မပျက်ထွက်လာသော ဝီရအောင်ကို အမြင်ကတ်မိသည်။
“ သိပ်ဟန်ဆောင်ကောင်းနေတယ်ပေါ့လေ။ လူကြည့်တော့ ရိုးသလိုလို၊ အသလိုလိုနဲ့။ ကုပ်ကမြင်းကြီး။ ဟွန့်”
သူမစိတ်ထဲမှ ရေရွတ်နေမိလေတော့သည်။
......................................................................
ဒုတိယစာသင်နှစ်၏ နှစ်ဝက်ပင် ကျော်လွန်လာခဲ့သည်။ သူမတို့ သူငယ်ချင်းတစ်စု၏ သံယောဇဉ်များလည်း ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာသည်။ အထူးသဖြင့် မာယာနှင့် ဝီရအောင်ကို သူမပို၍ သံယောဇဉ်တွယ်မိသည်။ ရေစက်ဆိုသည်များကြောင့် ဖြစ်မည်ထင်ပါသည်။ ရတုနှင့် ကိုကျော်စွာက တရားဝင်ချစ်သူတွေဖြစ်သွားကြသည်။ ပန်းဝတ်ရည်ကတော့ ဒီနှစ်ထဲ ရည်းစားမရရအောင်ထားမည်ဟု ကြိမ်းဝါးလျက်ရှိလေသည်။ ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်ကတော့ ခုထိ ဟေးလားဝါးလားလုပ်လို့ကောင်းတုန်း။ ရည်းစားလည်းမထားကြရာ နင်တို့နှစ်ကောင်ကြိုက်နေကြတာလားဟု ပန်းဝတ်ရည်က မကြာခဏစတတ်လေသည်။ အားလုံးကန်တင်းတွင်လူစုံကြစဉ် ရတုက
“ ဟဲ့ မြတ်နှင်း။ နင့်မွေးနေ့နီးပြီမဟုတ်လား။ ဘာအစီအစဉ်ရှိလဲ”
“ ဘာမှမစဉ်းစားရသေးဘူး”
“ ဟော့ပေါ့စားကြမလား။ ဒီခေတ်က ဟော့ပေါ့ခေတ်လေ။ ကိုယ့်ဘာသာလုပ်စားရအောင်။ အဲ့ဒါဆို တဝတပြဲ စိတ်ကြိုက်ဆွဲလို့ရတယ်”ဝတ်ရည်က စကားဝင်ထောက်သည်။
“ ဘယ်မှာလုပ်စားကြမလဲ”
“ ကိုဝီရအိမ်ပေါ့”
“ နင်တို့ကလည်း ကိုဝီရကိုပဲ ညှဉ်းနေတာပဲ” မြတ်နှင်းက အားနာစွာပြောလိုက်သည်။
“ အမလေးဟယ်၊ ကာယကံရှင်ကတောင် ဘာမှမပြောဘူး။ ရတယ်မဟုတ်လား ကိုဝီရ”
“ ရ ရ ရပါတယ်”
ထို့နောက် ဟိုလူက ဟိုဟာဝယ်၊ ဒီလူက ဒီဟာသယ်နှင့် အသေးစိတ်အစီအစဉ်များကို အကြေအလည်ဆွေးနွေးပြီး အစည်းအဝေးကို အောင်မြင်စွာရုပ်သိမ်းလိုက်လေသည်။
....................................................................................
မြတ်နှင်း၏ မွေးနေ့မနက်ပိုင်းတွင် အရုဏ်ဆွမ်းလောင်းပြီး၊ အဖေ၊ အမေတို့နှင့်အတူ ဘုရားတက်ကြသည်။ ဘုရားကအပြန်တွင် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကြီးတစ်ခုတွင် မနက်စာဝင်စားကြသည်။ ဤသည်က သူမတို့ မိသားစု၊ မိသားစုဝင်တစ်ဦးဦး၏မွေးနေ့တိုင်း ပြုနေကြဖြစ်သည်။ ဘုရားကပြန်ရောက်ပြီး ခဏနားကာ ရေမိုးချိုး၊ ပြင်ဆင်ပြီးနောက် သူငယ်ချင်းများနှင့် ချိန်းထားသော ဝီရအောင် အိမ်သို့ ထွက်ခဲ့လေသည်။
“ ဆယ့်ရှစ်နှစ်ပြည့်ပြီး အခုမှ တရားဝင် လူကြီးဖြစ်သွားတဲ့ ချိမအတွက် ချီးယား”
ဘီယာခွက်ကို မြှောက်ကာ ဘုန်းမင်းခန့်က အော်လိုက်သည်။ ယောကျာ်းလေးများက ဘီယာခွက်များ၊ မိန်းကလေးများက စပိုင်ပုလင်းများကို မြှောက်ပြီး တိုက်လိုက်ကြလေသည်။
“ ဒီလောက်ပူတဲ့ နေ့ခင်းကြီးမှာ ဟော့ပေါ့စားရတယ်လို့ဟယ်။ ငါတို့မတွေးလိုက်မိဘူး”
ထွဋ်မြတ်သော်တာက အခုမှ နောင်တရဟန်ဖြင့် ညည်းလိုက်သည်။
“ ဟဲ့ မစားချင် မစားနဲ့။ ဘယ်သူမှရိုက်မကျွေးဘူး”
“ အပူရှပ်သေချင်သေ တန်အောင်တော့စားရမှာပဲ”
“ နင်ပဲအပူရှပ်နေလိုက်”
“ နင်ကူညီမှဖြစ်မှာပေါ့ဟ”
“ သေလေ၊ သေချင်းဆိုး ကာလနာ”
ပေါက်ကရများပြောရင်း သူမ၏မွေးနေ့စားပွဲလေးမှာ ပျော်ရွှင်စရာအတိဖြစ်သည်။ ဝီရအောင်၏ ဖုန်းကအသံမြည်လာသည်။ ဝီရအောင်က စပီကာဖွင့်လိုက်သည်။
“ ကျ ကျ ကျော်စွာ၊ ပ ပ ပ ပြော”
“ ဟေး ၊ ကုန်ပြီလား။ ကိစ္စရှိလို့နောက်ကျနေတာ”
“ ကိုရေ၊ မြန်မြန်လာခဲ့၊ ကုန်တော့မယ်” ရတုက လှမ်းအော်လိုက်သည်။
“ ကိုရေ ဘီယာနဲ့စပိုင်လေးတွေရော၊ အမြည်းလေးတွေရော ထပ်ဝယ်ခဲ့ပါဦးနော်”
“ ကိုရေ။ လမ်းသေချာကြည့်လာနော်။ ခွေးချေးနင်းမိမယ်”
“ ကိုရေ၊ ကိုယ်ချည်းပဲ မလာနဲ့။ ကြောက်တတ်လို့။ ခေါင်းပါယူလာခဲ့နော်”
ရတု၏လေသံကို တုပြီးတစ်ယောက်တစ်ပေါက် ဝိုင်းနောက်ကြလေသည်။
ကျော်စွာလာတော့ ပွဲပိုစည်သွားသည်။ မိန်းကလေးများလည်း စပိုင်နဲ့အားမရတော့။ ဘီယာများပါ ဝင်သောက်ကြသည်။ မူးလာကြတော့ ပိုပြီးဆူညံပွက်လောရိုက်နေကြတော့သည်။ စားရင်းသောက်ရင်း မြတ်နှင်းကို မွေးနေ့လက်ဆောင်များ ပေးကြသည်။ စားသောက်ပြီးသွားတော့ တစ်နေရာရာသွားကြရန် တိုင်ပင်ကြသည်။ နေပူတယ်မထွက်ချင်ဘူးဟု အများစုက ကန့်ကွက်ကြသည်။
ထို့ကြောင့် လက်ကျန်ဘီယာများသောက်ရင်း အိမ်မှာပဲ ဂိမ်းကစားကြရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အားလုံး၏ သဘောတူညီမှုအရ ပုလင်းလှည့်တိုင်းကစားကြရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။ စာရွက်ပိုင်းများပြုလုပ်ကာ အားလုံးကို ဝေလိုက်သည်။ လုပ်ခိုင်းချင်သည်များကို စာရွက်ပိုင်းပေါ်ချရေးကြသည်။
“ တစ်ယောက်ရေးတာ တစ်ယောက်မကြည့်နဲ့နော်။ အာ့တာမှ ပျော်ဖို့ကောင်းမှာ။ မတရားပေါက်ကရကြီးတွေတော့ မလုပ်ခိုင်းကြနဲ့နော်။ အကောင်တွေ”
ဘုန်းမင်းခန့်နှင့် ထွဋ်မြတ်သော်တာတို့နှစ်ယောက် ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး ဟီးဟီးဟားဟားလုပ်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး ဝတ်ရည်က အော်ပြောလိုက်သည်။ ဟိုနှစ်ကောင်က သူမကို လှည့်ပင်မကြည့်ပေ။ အားလုံးရေးပြီးသွားတော့ လိပ်ပြီး ခွက်တစ်ခုထဲစုထည့်ကြသည်။
“ မဲထဲကဟာကို မလုပ်နိုင်ရင် ပုလင်းလှည့်တဲ့သူက မေးခွန်းတစ်ခုမေးခွင့်ရှိတယ်။ အဲ့မေးခွန်းကို အမှန်အတိုင်းဖြေရမှာနော်” ဝတ်ရည်က ထပ်ပြောလိုက်ပြန်သည်။
“ ဟုတ်ပါပြီ ဆရာမရယ်” ဘုန်းမင်းခန့်က အငေါ်တူးလိုက်သည်။
ရတုကခွက်ထဲမှ မဲများကိုမွှေနှောက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အားလုံးဝိုင်းထိုင်လိုက်ကြပြီး စပိုင်ပုလင်းလွတ်တစ်လုံးနှင့် မဲထည့်ထားသောခွက်ကို အလယ်မှာ ထားလိုက်သည်။
“ ကဲ၊ ဘယ်သူစလှည့်မလဲ” ကျော်စွာက မေးလိုက်သည်။
အားလုံးက လက်ထောင်ကြသည်။ ဘုန်းမင်းခန့်က
“ သားကိုရွေး၊ သားကိုရွေး” ဟု ထအော်သည်။
“ ဟုတ်ပါပြီ၊ သားပဲ စလှည့်လိုက်”
“ ရေး”
အလယ်မှ ပုလင်းသည် ချာချာလည်သွားပြီး တဖြည်းဖြည်း နှေးလာကာ ထွဋ်မြတ်ဆီတွင် ရပ်သွားသည်။ ထွဋ်မြတ်က ဘုန်းမင်းခန့်ကို နားရင်းအုပ်လိုက်ပြီး
“ အရင်းကြီးက သစ္စာဖောက်တယ် ဟုတ်လား”
“ ဟ၊ ငါဘယ်သိမလဲဟ။ ပုလင်းက သူ့ဘာသာသူရပ်တဲ့ဟာ”
မျက်နှာရှုံမဲ့မဲ့နှင့် မဲခွက်ထဲမှ မဲလိပ်တစ်လိပ်ကို နှိုက်လိုက်သည်။
“ ဟာ၊ ဗလာကြီးဟ”
“ ဟဲ့ လူလည်မကျနဲ့၊ ဘယ်ကဗလာမှမပါဘူး။ မင်းခန့်ဘာရေးထားလဲ ကြည့်လိုက်စမ်း”
ထွဋ်မြတ်လက်ထဲမှ မဲစာရွက်ကို လုယူလိုက်ပြီး ဘုန်းမင်းခန့်က အော်ဖတ်လိုက်သည်။
“ ဆက်စီအက ကပြပါ” တဲ့။
“ က.. က.. က.. က..”
အားလုံးက လက်ခုပ်တီးပြီး ဝိုင်းအော်ကြသည်။ ထွဋ်မြတ်လည်း ရုပ်ကြမ်းကြီးနှင့် ကပြရလေတော့သည်။ ထို့နောက် ပုလင်းကို ထိတယ်ဆိုရုံလေးထိကာ ဘုန်းမင်းခန့်ဆီ ပုလင်းလည်သွားရန်လုပ်လိုက်သည်။
“ ဟေ့ရောင် အဲ့လိုရမလား။ အနည်းဆုံး ပုလင်းတစ်ပတ်လည်ရမယ်၊ ပြန်လှည့်”
အလှည့်တော်တော်များများဆော့ပြီးကြပြီး ဘုန်းမင်းခန့်လှည့်လိုက်သော ပုလင်းက ဝတ်ရည်အလှည့်ကျသွားကာ ကင်းမြီးကောက်ထောင်ခိုင်းသော မဲကျသည်။ ဝတ်ရည်က ဒူးဝဲစကပ်ကားကားလေးနှင့်ဖြစ်ရာ မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားသည်။ ဟိုသကောင့်သားနှစ်ကောင်က ဝမ်းသာအားရ လက်ခုပ်ထတီးကြသည်။
“ အာ့ကြီးက ငါဘယ်လိုလုပ်လုပ်မှာလဲ၊ တခါထဲမှပဲ”
“ ဟဲ့ မလုပ်နိုင်ရင် မေးခွန်းဖြေရမယ်” ဘုန်းမင်းခန့်က ညစ်ကျယ်ကျယ်ပြောလိုက်သည်။
“ ဖြေမယ်ဟာ ဖြေမယ်ကဲ”
ထွဋ်မြတ်နှင့် နှစ်ကောင်သား ခေါင်းချင်းဆိုင်သွားကြပြန်သည်။ ထို့နောက် ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့်
“ masturbation ဘယ်အရွယ်က စလုပ်ဖူးလဲ”
“ ဟဲ့၊ သေနာကောင်၊ အယုတ်တမာ။ အဲ့ဒါနင်မေးစရာလား”
“ အေးလေဟယ်၊ မင်းခန့် တခြားပြောင်းမေး” ရတုက ဝင်ပြောသည်။
“ မရဘူးအဲ့ဒါပဲမေးမှာ။ မဲကျတာလဲမလုပ်ထားဘူး။ မေးခွန်းကိုဖြေရမှာပဲ။ စည်းကမ်းကစည်းကမ်းပဲ”
“ စောက်ကောင်ညစ်စုတ်”
တခြားသူများကလည်း မေးခွန်းပြောင်းမေးရန်ပြောကြသော်လည်း ဘုန်းမင်းခန့်က ခေါင်းမာမြဲမာဆဲ။ နောက်ဆုံး ဝတ်ရည်က မျက်နှာရဲရဲလေးနှင့်
“ ဖြေမယ်ဟာ၊ ဘာဖြစ်လဲ။ ဒီခေတ်ကြီး ဒါဘာမှဆန်းတာမှ မဟုတ်တာ”
“ ဒါမှပေါ့၊ အားလုံး ကိုယ့်အချင်းချင်းတွေချည်းပဲဟာ ဟဲ ဟဲ ဟဲ”
“ ရှစ်တန်းတုန်းက” ဝတ်ရည်က အသံတိုးတိုးလေးနှင့် ဖြေလိုက်သည်။ ဟိုအကောင်တွေ ဝိုးတွေ ဝေါင်းတွေဖြစ်ကုန်သည်။ ဆက်ကစားကြတော့ ဝီရအောင်တစ်ယောက် ကင်းမြီးကောက်ထောင် လိုက်ရသည်။ မာယာက ဖားခုန်ခုန်ရင်း စကပ်ကိုပြန်နင်းမိကာ လဲကျသေးသည်။ ကျော်စွာက ဘီယာတစ်ဘူးကို non-stopမော့လိုက်ရသည်။ ရတုမဲကျသောအခါ
“ နို့ညှစ်ပြပါ”
“ ဟဲ့နှာဘူးအကောင်တွေ၊ နင်တို့လက်ချက်ပဲမဟုတ်လား”
ဟိုနှစ်ကောင်က တဟဲဟဲနှင့်။ ရတုက ဉာဏ်ကောင်းသည်။ ကျော်စွာ့ရင်ဘတ်ကို သွားကာညှစ်လိုက်လေသည်။
“ ဟဲ့၊ အဲ့လိုမရဘူးလေ” ထွဋ်မြတ်ကထအော်သည်။
“ ဘာလို့မရရမှာလဲ၊ ဘယ်သူ့ဟာလို့မှ မပြောထားတာ”
“ အော်၊ နင်ကအဲ့လိုကြေးလား။ ရတယ်။ အဲ့မဲငါကျလို့ကတော့ နင်မလွယ်ဘူးမှတ်”
“ ရမလား။ ငါ့ကိုကိုရှိတယ်။ နင့်မျက်ခွက်စုတ်သွားမယ်”
“ အားကိုးရှိတော့လုပ်ပေါ့ဟာ”
ရတုက ကျော်စွာ့ပါးကို အားလုံးရှေ့မှာပဲ ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။ ရတုလှည့်လိုက်သော ပုလင်းက မြတ်နှင်းဆီ ကျလာသည်။ မြတ်နှင်းမဲလိပ်တစ်လိပ်ကိုနှိုက်ကာ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ လူတစ်ယောက်ကို နမ်းပါ”
“ ဝေး ဟေး ဟေး၊ သားကိုရွေး၊ သားကိုရွေး” ဘုန်းမင်းခန့်က ထအော်ပြန်သည်။
“ မနမ်းရင် မေးခွန်းဖြေရမှာနော်။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ”
.................................................
အပိုင်း ( ၈ ) ဆက်ရန် >>>>>>
ဝေခဲ့ရ အလွမ်းပွင့်တွေ အပိုင်း ( ၆ )
ရေးသားသူ - MrPoet @ အချစ်တက္ကသိုလ်
မြတ်နှင်းဖြူ၏ အခန်းထဲ သူရောက်ရှိနေပြန်လေပြီ။ ဗီဒိုနှင့်နံရံကို မှီကာ အခန်းအပြင်မှ အသံများကို နားစွင့်နေမိသည်။ ညဆယ်နာရီလောက်ပင် ရှိတော့မည်ထင်သည်။ အခန်းဆီလျှောက်လာသော ခြေသံကြား၍ သူခုတင်ပေါ်မှ ကျော်ကာကြည့်လိုက်သည်။ မြတ်နှင်းဖြူတစ်ယောက် အခန်းထဲဝင်လာသည်။ အခန်းတစ်ဘက်ရှိ အဝတ်တန်းသို့သွားကာ တန်းတွင်လှမ်းထားသော ရေလဲထမီကို ခြေထောက်မှ စွပ်လိုက်ပြီး သွားနှင့်ကိုက်ကာ ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီတိုကို ချွတ်လိုက်သည်။ သည် အိမ်နေရင်းဆို ဘောင်းဘီတိုတွေပဲ ဝတ်ပုံရသည်။
ထို့နောက် ထမီကိုခါးစည်းကာ ဝတ်ထားသော ချည်သားအကျီကလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ကျောပြင်လေးကို တွေ့ရသည်။ တစ်ဘက်နံရံကို မျက်နှာမူနေသော သူမကြောင့် ရင်သားများကို မမြင်နိုင်ပေ။ သူခုတင်ပေါ်မှ ကျော်ဆင်းရန်ပြင်နေစဉ်ပင် သူမသည် ဘရာကိုလက်နောက်ပြန်ဖြုတ်ကာ ထမီရင်လျားလိုက်လေပြီ။ သူကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ဗီဒိုကြားသို့ ပြန်ဝင်လိုက်ရသည်။ မြတ်နှင်းဖြူသည် အဝတ်ဟောင်းခြင်းကိုမယူလိုက်ပြီး အခန်းအပြင်ထွက်သွားလေသည်။ သူလည်း ခုတင်ပေါ်မှ ကျော်ခွထွက်ကာ အခွင့်အရေးရလိုရငြားသူမအနောက်သို့လိုက်သည်။
အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတွင် သူမမိဘတွေကတော့ ဇာတ်လမ်းတွဲကြည့်နေကြဆဲဖြစ်သည်။ မီးဖိုခန်းထဲရှိ အဝတ်လျှော်စက်ထဲသို့ မြတ်နှင်းဖြူသည် အဝတ်ဟောင်းခြင်းထဲမှ အဝတ်များကို တစ်ထည်ဆီ သေချာအတွင်းအပြင်လှန်ကာ ထည့်နေသည်။ ပင်တီကလေးတစ်ခုကို ကိုင်လိုက်တော့ သူမမျက်မှောင်အနည်းငယ်ကြုံသွားသည်။ သူမှတ်မိသည်ပေါ့။ မနေ့က သူ အားရပါးရ သုတ်လွှတ်ခဲ့သော ပင်တီကလေး။ သုတ်ရည်များ မာခြောက်နေသော ပင်တီကလေးကို မြတ်နှင်းဖြူသည် နားမလည်သလိုကြည့်နေသည်။ ထို့နောက် နှာခေါင်းနားကပ်ကာ နမ်းကြည့်သည်။ သူ့သုတ်ရည်များနှင့် ပင်တီကလေးကို နမ်းနေသော သူမကိုကြည့်ကာ စိတ်ထဲဖိုးသိုးဖတ်သပ် ဖြစ်ရသည်။ ထို့နောက် မြတ်နှင်းဖြူသည် ပုခုံးလေးတွန့်ကာ အတွင်းခံများကို သပ်သပ်ဖယ်ထားသော အပုံထဲ ပစ်ထည့်လိုက်လေသည်။ ။
ပင်တီ၊ ဘရာစသော အတွင်းခံများကိုယူပြီးနောက် ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ အတွင်းမှ ချက်ချလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်း ကျဉ်းကျဉ်းကလေးထဲတော့ သူလိုက်ဝင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါပေ။ ရေချိုးခန်းတံခါးတွင် ချောင်းကြည့်စရာ အပေါက်ရှိလိုရှိငြား ရှာကြည့်သော်လည်း ဘာမှမတွေ့။ အထဲမှ ရေသံနှင့် သီချင်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားနေရသည်။ ထိုအသံများကို နားစွင့်ကာ ရေချိုးနေသော မြတ်နှင်းဖြူ ပုံရိပ်ကို မြင်ယောင်လာမိသည်။ အခန်းထဲက သွားပြန်စောင့်တာပဲကောင်းမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး မြတ်နှင်းဖြူ အခန်းဆီသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် မြတ်နှင်းဖြူ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာသည်။ နဂိုက ကြည်လင်သော အသားအရည်သည် ရေချိုးပြီးကာစ လတ်ဆတ်နေသောအခါ ပို၍လှပနေလေသည်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါကို ယူလိုက်ပြီး အဝတ်ဗီဒိုမှ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့ရပ်ကာ မျက်နှာကို ခပ်ဖွဖွဖိသုတ်သည်။
ထို့နောက် အနည်းငယ်ကြီးသော အခြားမျက်နှာသုတ်ပဝါတစ်ထည်ဖြင့် ပုခုံးနှင့် လက်များကို ဖွဖွပွတ်သုတ်လေသည်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါကို ဂုတ်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်ဖြတ်တင်ကာ ရင်လျားထားသော ထမီကို ဖြည်ချလိုက်ရာ အပူလုံးတစ်ခုက ရင်ဝကို ဒိုင်းကနဲတက်ဆောင့်ပြီး ရင်ခုန်သံများ တဒုန်းဒုန်းဆူညံသွားရလေသည်။ ရေစက်ကလေးများသီးနေသော ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးတစ်စုံအနက် လက်ဝဲဘက်ရင်သား၏ အညိုဖျော့ဖျော့ အရစ်ဝိုင်းကလေး အောက်နားကပ်လျက်တွင် အမှတ်တခုကို တွေ့ပါပြီ။ သူမကိုယ်သူမ မှန်ထဲတွင် ကြည့်ရင်း ပဝါဖြင့် ရင်သား၊ ဝမ်းဗိုက်တို့ကို ဖွဖွပွတ်သုတ်သည်။ ပဝါကိုနောက်ပစ်ကာ ကျောမှရေများကိုသုတ်သောအခါ ရေချိုးပွတ်တိုက်ထားသောကြောင့် ထောင်ကြွနေသာ ခေါင်းကလေးများနှင့် ရင်သားတစ်စုံသည် ပို၍ ကော့ပြထားသလိုဖြစ်ကာ သူအာခေါင်များ ခြောက်ကပ်လာလေတော့သည်။
ပဝါကို ထိုင်ခုံပေါ်ပစ်တင်လိုက်ပြီး သူမရင်သားတစ်စုံကို လက်ခုပ်ကလေးနှင့် အောက်မှပင့်တင်လိုက်သည်။ လက်ကို ဆတ်ကနဲ ဖယ်လိုက်ရာ အိကနဲ၊ တုန်ကနဲ ပြန်လည်ပြုတ်ကျလာလေသည်။ ထိုအတိုင်း လေးငါးခေါက်မျှ လုပ်သည်။ ရင်သားမကွဲအောင် လုပ်ခြင်းလားဘာလားမသိ။ ကိုယ်ကို တစ်ဘက်သို့လှည့်ကာ မှန်ထဲတွင် ဘေးတစ်စောင်းကြည့်သည်။ ရင်ကလေးကို ကော့ကာ တင်ကလေးကို ပစ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဘက်က ခါးထောက်လိုက်ပြီး အခြားလက်တစ်ဘက်ဖြင့် မှန်ထဲသို့ ဖလိုင်းကစ်ပုံစံလုပ်လိုက်လေသည်။ သူမဘာသာသူမ သဘောကျကာ တခစ်ခစ်ရယ်နေတော့သည်။ အဝတ်ဗီဒိုကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ အထာသိထားပြီးဖြစ်သော သူသည် အဝတ်ဗီဒိုတံခါးကြားမှ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ဘရာအနွမ်းလေးတစ်ထည် ယူဝတ်လိုက်ပြီး ကြိုးတစ်လုံးအင်္ကျီတစ်ထည်ကို ခေါင်းမှစွပ်ချသည်။
ခါးမှထမီကို ကွင်းလုံးပုံချလိုက်ရာ မနေ့က ဘေးတိုက်အနေအထားသာ မြင်ခဲ့ရသော သူမ၏ လျှို့ဝှက်ရတနာကို အခုတော့ အနီးကပ် မြင်ရသည်။ ဆီးခုံမို့မို့ပေါ်တွင် အမွေးတိုတိုကျဲကျဲလေးများက အစီအရီရှိနေသည်။ မရိတ်ပဲ တိုရုံပဲညှပ်ထားခြင်းဖြစ်မည်။ အမွေးကျဲကျဲလေးများ၏အောက်ဘက် တြိဂံထိပ်ချွန်းကလေးတွင် မြောင်းနက်နက်ကလေးတစ်ခုက အိန္ဒြေအပြည့်နှင့် တင်းတင်းစိစိရှိနေသည်။
ထုံးစံအတိုင်း ဘောင်းဘီတိုတစ်ထည်ကိုယူကာ ခြေထောက်သွင်းရန် ခြေတစ်ဘက်မလိုက်တော့ မြောင်းကလေး ဖျတ်ကနဲဟသွားသည်ကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှ မြင်တွေ့လိုက်ရလေသည်။ နောက်ခြေထောက်တစ်ဘက်၊ နောက်ထပ်စက္ကန့်ပိုင်းတစ်ခု။ ပြပွဲလေးပြီးဆုံးသွားတော့ သူမလည်း ရေစိုထမီကို တန်းတွင်လှန်းကာ အခန်းအပြင်ထွက်သွားသည်။ သူလည်း လှိုက်မောသောရင်နှင့် အဝတ်ဗီရိုကိုမှီကာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်လေသည်။
...............................................................
သီချင်းသံတချို့နှင့်ရောကာ ထွက်ပေါ်နေသော အသံသဲ့သဲ့များကြောင့် သူမှေးကနဲဖြစ်သွားရာမှ နိုးလာသည်။ သည်အသံမျိုး သူကောင်းကောင်းသိသည်ပေါ့။ ချက်ခြင်းမျက်လုံးကျယ်သွားကာ ခုတင်ဘောင်မှကျော်ကြည့်လိုက်သည်။ မြတ်နှင်းဖြူသည် ဘေးတစောင်းလှဲအိပ်လျက်ရှိပြီး သူမဖွင့်ထားသော ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းကို စိတ်ဝင်စားစွာ စိုက်ကြည့်လျက်ရှိသည်။ ဇာတ်လမ်းထဲမှ ဇာတ်ဆောင်နှစ်ဦးမှာ နာမည်ကြီးဇာတ်ဆောင်များဖြစ်ကြပြီး ရမ္မက်ပြင်းပြင်းအနမ်းများနှင့် ချစ်တင်းနှီးနှောနေကြသည်။ နှစ်ဦးသား၏ လှုပ်ရှားမှုများမှာ တဖြည်းဖြည်းမာန်ပါကြမ်းတမ်းလာသည်။
လှပသော ရိုက်ချက်များနှင့်အတူ ကိုယ်နေဟန်ထားအမျိုးမျိုးနှင့် သရုပ်ပါပါ လှုပ်ရှားမှုများတွင် မြတ်နှင်းဖြူ၏အသက်ရှူသံလေးများ ပြင်းလာကာ ပေါင်ကလေးနှစ်ချောင်းကို တင်းတင်းစေ့ကျစ်ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ သုံးလေးမိနစ်မျှအကြာတွင် ဇာတ်လမ်းမှာ အခြားအခန်းသို့ကူးပြောင်းသွားသည်။ မြတ်နှင်းဖြူ၏လက်များ လှုပ်ရှားလာကာ ဇာတ်လမ်းကို ပြန်ရစ်လိုက်သည်။ ဇာတ်ဆောင်နှစ်ဦး၏ ရမ္မက်ပြင်းသော အနမ်းများနှင့်အတူ မောက်စ်ကိုင်ထားသော မြတ်နှင်းဖြူ၏ လက်ကလေးသည် သူမ၏ ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။
ဇာတ်လမ်းထဲတွင် အရှိန်တက်လာသည်နှင့်အမျှ လက်ကလေး၏ လှုပ်ရှားမှုလျင်မြန်လာသည်။ ဘေးတစောင်းအနေအထားမှ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဘက်က ကြိုးတစ်လုံးအင်္ကျီလေးပေါ်မှနေ၍ ရင်သားများကို ဆုပ်နယ်လာသည်။ ပေါင်ခွကြားတွင် လက်ကလေး အလုပ်များနေလေသည်။ ယခုအခါတွင် သူမ၏မျက်လုံးများ၊ အာရုံများသည် ပြနေသော ဇာတ်လမ်းအပေါ်တွင် မရှိတော့ပါချေ။
ဇာတ်လမ်းပြကွက်များ ပြောင်းသွားပြီးဖြစ်သော်လည်း မြတ်နှင်းဖြူ၏အာရုံများကတော့ သူမ၏ပန်းတိုင်အပေါ်တွင် စုစည်းကျရောက်နေဟန်ရှိသည်။ မျက်လုံးကလေးမှေးစင်းကာ တိုးတိုးညင်းညင်း ညည်းညူသံလေးများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ယနေ့အဖို့ ဒုတိယမ္ပိ နောက်ထပ်ပြပွဲတစ်ခုကို လိုက်ဖ်ရှိုးကြည့်နေရသော သူ့အဖို့တော့ အာခေါင်သည် သဲကန္တာရတမျှ ခြောက်သွေ့ကာ၊ နှလုံးသည် ပါးစပ်မှခုန်ထွက်မတတ် ဝုန်းဒိုင်းကြဲခုန်နေတော့သည်။
ပေါက်ကွဲမတတ်တင်းမာနေသော ညီတော်မောင်အကြောင်းကတော့ အထူးပြောနေစရာ မလိုတော့ပေ။ မြတ်နှင်းဖြူသည် ရင်သားတစ်ဘက်ကို ဖြစ်ညှစ်ဆုပ်ထားရင်း ပေါင်ကြောလေးများ တင်းလာကာ လက်လှုပ်ရှားမှုများ ပို၍လျင်မြန်လာလေသည်။ အံကြိတ်ထား၍သွားကြားမှတိုးဝှေ့ထွက်လာရသော ညည်းသံတိုးတိုးလေးများ ပို၍စိပ်လာပြီး၊ မေးစေ့လေးများ မော့တက်လာသည်။
ထို့နောက် အီးကနဲ အသံရှည်လေးနှင့်အတူ တင်းထားသော အကြောများ ၊ မော့ထားသောမေး၊ ဖြစ်ညှစ်ထားသောလက်ကလေးများသည် ပြေလျော့သွားလေတော့သည်။ ပေါင်ကြားကလေးကို ညင်သာစွာပွတ်သပ်ရင်း အမောဖြေနေဟန်ရှိသည်။ ခဏကြာတော့ ဘောင်းဘီကလေးကိုလျှောချလိုက်ပြီး ခြေထောက်တစ်ဘက်ကို ဘောင်းဘီထဲမှဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ခြေတစ်ဘက်တွင် ဘောင်းဘီကစွပ်လျက်သား။ ဒူးနှစ်ဘက်ကို ထောင်ကာပေါင်ကို ကားကားလေးပြုလိုက်လေသည်။ ညအိပ်မီးရောင်၊ ကွန်ပျူတာဖန်သားပြင်မှ အလင်းရောင်များက သူမ၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ ရောက်ရှိနိုင်ခြင်းမရှိပါပေ။
အတန်ငယ်နီးကပ်သော အကွာအဝေးဖြစ်သော်လည်း သူမ၏ ပန်းကလေးကို မပီဝိုးတဝါးသာ မြင်နိုင်သည်။ ပေါင်ကြားနှင့် ဆီးခုံမို့မို့လေးပေါ်မှ အမွေးလေးများကို ခဏကြာမျှ ပွတ်သပ်ဆော့ကစားနေပြီးနောက် သူမ၏လက်ခလယ်လေးကို နှုတ်ခမ်းသားများထဲ မြှုပ်သွင်းလိုက်လေသည်။ လက်ခလယ်ဖြူဖြူလေး၏ နစ်မြုပ်ဝင်သွားမှုကိုကြည့်၍ နှုတ်ခမ်းသားလေးများ ထူထဲအိထွေးမှုကို သိရသည်။ လက်ခလယ်လေးကို ဒေါင်လိုက်နှစ်မြှုပ်လိုက်သော်လည်း ပန်းကလေးထဲတော့ ထည့်သွင်းဟန်မတူပါချေ။ လက်ဖြူဖြူကလေး၏ လှုပ်ရှားမှုများ ပြန်စလာသည်။
သည်တစ်ကြိမ်တော့ တစ်ချက်တစ်ချက် တင်ပါးကလေးပါ ကြွကြွတက်လာသည်။ အသက်ရှူသံနှင့် ညည်းညူသံများကလည်း ပထမအကြိမ်ကထက် ပိုမိုပြင်းထန်လေသည်။ သူကတော့ အနီးကပ်နေသည်မို့ အသံများပြင်းထန်သည်ဟု ပြောရသော်လည်း တကယ့်ကို တိုးတိုးကလေးမှ တိုးတိုးကလေးရယ်ပင်။ တစ်ဘက်ခန်းမှ မိဘများ မကြားအောင် အံတင်းတင်းကြိတ်ကာ ထိန်းထားရပုံပေါ်သည်။ ပန်းအဖူးလေးကို ဖိပွတ်နေသော လက်၏လှုပ်ရှားမှုများ ပိုမိုမြန်ဆန်လာသည်။ တင်ပါးကလေးများ လေထဲတွင် လက်တစ်ဝါးမျှ မြောက်တက်ကာ ပြန်မကျတော့ချေ။ တအိအိအသံလေးများ ပို၍ပို၍စိပ်လာသည်။
အဆုံးတွင် ပထမတစ်ခါကအတိုင်း အီးကနဲအော်လိုက်သော အံကြိတ်သံရှည်ရှည်လေးနှင့်အတူ တင်ပါးကလေး ဖုတ်ကနဲ ပြန်ပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။ အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေသော ရင်အစုံမှာ လှိုင်းကြီးကြီးထနေသော ရေပြင်ကဲ့သို့ရှိသည်။ ခြောက်သွေ့နေသော နှုတ်ခမ်းကလေးကို လျှာဖြင့်တစ်ချက်သပ်ကာ အောက်နှုတ်ခမ်းတစ်ခြမ်းကို ဖိကိုက်လိုက်ဟန်ကလေးမှာ သူ့မျက်လုံးထဲ စွဲသွားလေတော့သည်။
ခြေထောက်များကို စင်းကာ ခြေပစ်လက်ပစ် အမောအပန်းဖြေနေသည်။ သူ့ကိုယ်သူ သတိမထားမိစဉ်တွင်ပင်သူသည် သူ့ညီတော်မောင်ကို လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်နေမိလေသည်။ ထိပ်တွင် အရည်ကြည်များ အမျှင်တန်းလျက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ခဏမျှအမောအပန်းဖြေပြီးနောက် မြတ်နှင်းဖြူသည် ပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းလိုက်ပြန်သည်။
ခေါင်းအုံးကို ရင်ဘတ်အောက်တွင်ထည့်ကာ ခေါင်းကိုချထားပြီး ဒူးထောက်ကာ တင်ပါးများကို မြှင့်ထားလိုက်သည်။ ပြောင်းလိုက်သော အနေအထားကြောင့် သူနှင့်ပို၍ နီးကပ်လာရာ အလင်းမှိန်မှိန်အောက်မှာပင် အရည်ကြည်လေးများလဲ့နေသော ပန်းကလေးနှင့် မပွင့်၏သို့ပွင့်၏သို့ဖြစ်နေသော ပန်းလိုဏ်ဂူအဝကလေး၊ ရှုံချည်ပွချည်ဖြစ်နေသော ခရေပွင့်ညိုကလေးများကို ဝိုးတဝါးတွေ့ရသည်။ တိုက်ပွဲဝင်လက်ခလယ်ကလေးသည် ပန်းလိုဏ်အဝကလေးမှ ဝတ်ရည်များကို သယ်ယူကာ ပန်းအဖူးကလေးကို ချောမွေ့နေစေသည်။
လက်လှုပ်ရှားမှု၏ စည်းချက်အလိုက် ပန်းလိုဏ်ဂူအဝကလေးသည်လည်း ရှုံချည်ပွချည်ဖြစ်လာသည်။ ခါးကလေးမှာ ပိုမိုခွက်ဝင်လာသည်။ တစိမ့်စိမ့်ပိုမိုထွက်လာသော ပန်းဝတ်ရည်များကြောင့် တပျပ်ပျပ်အသံများ ပိုမိုကြားလာရသည်။ လှုပ်ခါနေသောပန်းကလေးကို အနီးကပ်ကြည့်နေမိရင်း ပါးစပ်ထဲတွင် တံတွေးများ သီးထလာသည်။ အတန်ငယ်ကျယ်သော သူ၏ တံတွေးမြိုချလိုက်သံကို မြတ်နှင်းဖြူခမျာ ကြားနိုင်စွမ်းမရှိပါချေ။ လက်ကလေးလှုပ်ရှားမှုများ ပြင်းထန်မြန်ဆန်လာပြန်သည်။
တင်ပါးကလေးသည်လည်း ပိုမိုယမ်းခါလာသည်။ လက်လှုပ်ရှားမှု မြန်သထက်မြန်ဆန်လာပြီးနောက် အသံရှည်ကလေးနှင့်အတူ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ၊ ပန်းကလေးကို အုပ်ကိုင်ထားသောလက်ကို ပေါင်ကြားတွင်ညှပ်ရင်း နံရံဘက်သို့မျက်နှာမူလျက် ဘေးတစောင်းကွေးကွေးကလေး ပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။ ကွေးလျက်စိထားသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားမှ ထူထူအိအိပန်းကလေးသည် သူ့ကို ခေါင်းပြူကြည့်လျက် ရှိလေတော့သည်။
အမောဖြေပြီးနောက် မြတ်နှင်းဖြူသည် တပိုတပါးသွားကာ မကြာမီပင် ကျေနပ်နှစ်သိမ့်သွားသောစိတ်၊ ပြေလျော့သွားသော ကိုယ်ခန္ဓာတို့ဖြင့် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျသွားလေသည်။ ဟောက်သံသေးသေးကလေးများပင် ထွက်ပေါ်နေသည်။ ပင်ပန်းရှာ၍ထင့်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ရုတ်တရက်ပေါ်လာသော ရမ္မက်ဆန္ဒတစ်ခုက မကောင်းမှန်းသိသော်လည်း သူ့ကိုယ်ထဲမှ နတ်ဆိုးများက သူ့ကို လုံးလုံးလွှမ်းမိုးနေကြလေပြီ။ သူခုတင်ပေါ်သို့ တက်လိုက်သည်။ ပက်လက်ကလေးအိပ်ပျော်နေသော မြတ်နှင်းဖြူ၏ ရင်တစ်ဘက်ကို ဖွဖွကလေး အုပ်ကိုင်လိုက်ရာ အိကနဲ အရသာရှိသွားသည်။ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ပြုလုပ်ရသည်က ပို၍ အရသာရှိသည်မဟုတ်ပါလော။
ထို့နောက် ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းကလေးကို ကိုင်ကြည့်ပြန်သည်။ ဒါလည်း အိကနဲ အရသာရှိပြန်သည်။ သူမ၏ မျက်နှာနား ဒူးထောက်လျက်တိုးကပ်သွားပြီး ပွင့်အာအာကလေးဖြစ်နေသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကလေးကို သူ့ညီတော်မောင်၏ထိပ်ဖူးနှင့် ထိလိုက်သည်။ ကျင်စိမ့်ပြီး ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထသွားသည်။ အထိအတွေ့အရသာထက် ခိုးလုပ်ရသောစိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်ဖြစ်ကြောင်း နောင်သောအခါ သူပြန်ဆင်ခြင်မိပါသည်။ သူ့ညီတော်မောင်ကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားထဲ ရသလောက်ကလေး လျှောတိုက်လိုက်သည်။ ပွင့်အာနေသော နှုတ်ခမ်းဖူးလေးထဲ ထိပ်ဖူးကို ရသလောက် တေ့ကြည့်ပြန်သည်။ သွားများခံနေသောကြောင့် မရပါ။ အင့်ကနဲ ညည်းသံလေးကြောင့် သူလန့်ဖြန့်ကာ ညီတော်မောင်ကို အမြန်ပြန်ရုပ်လိုက်သည်။ မြတ်နှင်းဖြူသည် တစ်ဘက်သို့ လူးလှိမ့်ကာ ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားလေသည်။
ယခုတော့ ခြေတစ်ဘက်ကစင်းကာ၊ ခြေတစ်ဘက်ကကွေးကာအနေအထားနှင့် သူ့ကိုကျောပေးလျက်သားရှိလေသည်။ သူနေရာပြောင်းလိုက်သည်။ လူးလှိမ့်ထားမှုကြောင့် ဘောင်းဘီသားရည်ကြိုးက ခါးပေါ်အတော်တက်နေရာ လျှော့ချဖို့မည်သို့မျှ မလွယ်ကူပေ။ သည်အတိုင်းလေးပဲ သူမ၏ ပန်းကလေးရှိရာကိုမှန်းကာ သူ့ညီတော်မောင်ကို တင်ပါးလေးနှစ်လုံးကြား အမြောင်းလိုက်ဖိကပ်လိုက်သည်။ သူမနှင့် စတင်တွေ့ဆုံသောနေ့က ဘတ်စ်ကားပေါ်မှ အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်သတိရသွားမိသည်။ ညီတော်မောင်ကို လျှောတိုက်လိုက်၊ တစ်ချက်တစ်ချက်ဖိကပ်လိုက်ဖြင့် ပြုနေမိသည်။
မြတ်နှင်းဖြူ၏ ပြပွဲကလေးကို ကြည့်နေစဉ်ကတည်းက ပေါက်ကွဲလုမတတ်ဖြစ်နေသော ရမ္မက်စိတ်များကြောင့် ခဏတွင်းချင်းပင် နေစဉ်ကတည်းက ပေါက်ကွဲလုမတတ်ဖြစ်နေသော ရမ္မက်စိတ်များကြောင့် ခဏတွင်းချင်းပင် သူညီတော်မောင်တစ်ချောင်းလုံး ကျင်စိမ့်တက်လာသည်။
အလျားလိုက်ဖိကပ်ထားရာမှ တင်ပါးအိအိကလေးကြားက ပန်းကလေးနေရာကို ညီတော်မောင်ထိပ်ဖူးနှင့် တေ့ကပ်ရင်း မီးတောင်တစ်လုံး၏ ချော်ရည်များကဲ့သို့ ပူနွေးသော သုတ်ရည်များကို အားပါးတရ ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ မြတ်နှင်းဖြူ၏ ပေါင်ခွကြားလေးတွင် သူ၏သုတ်ရည်များ အပုံလိုက်အခဲလိုက် ရှိနေလေတော့သည်။
.......................................................................................
မာယာနှင့်အတူ ကိုယ်ပျောက်ပင်ကို စောင့်ရှောက်ရသော မိန်းကလေးမှာ ကေသရီဟု ခေါ်သည်။ သူမသည်မာယာတို့လိုပင် အသူရကာယ်ဘုံသူဖြစ်ကာ သူမတို့နေထိုင်ရာ နေရာတွင်တော့ အသူရကာယ်အထီးရော၊ အမရောရှိကြပြီး သူမ၏ လင်ယောကျ်ား အသူရကာယ်ကို ဗျဂ္ဃက သတ်ဖြတ်ကာ သူမကိုဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်ခဲ့ကြောင်းများ သိရသည်။ အရုဏ်ဦးအလင်းရောင်များ ထွက်ပေါ်လာသောအခါ အရွယ်စုံ ပြိတ္တာများ ဟိုမှသည်မှပေါ်လာကြပြီး သူမတို့ပတ်ဝန်းကျင်မှ အပင်များတွင် ပြည့်ကျပ်ညပ်နေအောင် နေရာယူကြသည်ကို တွေ့ရလေသည်။
လူတစ်ရပ်ခန့်မျှသာရှိသော အပင်တစ်ပင်တွင်ပင် ပြိတ္တာသုံးကောင်မျှ ကပ်သပ်နေကြရသည်။ ကလေးတို့လို့တွဲလောင်းနှင့် ပြိတ္တာများပင် ရှိသေးသည်။ ကြီးမားသော အပင်ကြီးများတွင်တော့ တောက်ပသော ဗိမာန်များနှင့် ရုက္ခစိုးကြီးများ နေကြသည်။ ညဘက်တွင် အစာရှာထွက်ကြ၊ ဟိုဟိုသည်သည် သွားလာကြရာမှ ပြန်လာကြပြီး နေ့လယ်တွင် ပြိတ္တာအများစုသည် အိပ်စက်တတ်ကြကြောင်း သိရသည်။ ပြိတ္တာများ၏ နေရာထိုင်ခင်းအငြင်းပွားမှုများဖြစ်ပေါ်လာပါက ရုက္ခစိုးကြီးများက ဖြေရှင်းပေးကြသည်။
“ ဒီနေရာက လူသူအရောက်အပေါက်နည်းတော့ သူတို့တွေ ပိုပြီးများနေတာ, မာယာရဲ့ ။ လူနဲ့နီးတဲ့နေရာဆို လူတွေက အချိန်မရွေး သစ်ပင်တွေကို ခုတ်သွား၊ မြေနေရာတွေကို အိမ်ဝင်းခြံဝင်းလုပ်သွားနိုင်တော့ သူတို့အချိန်မရွေး နေစရာပျောက်သွားနိုင်တယ်လေ။ နေစရာနေရာတစ်နေရာရဖို့ သူတို့အတွက် တော်တော်ကိုမလွယ်တာ။ သူတို့လည်း မြွေတွေလိုပဲ လူတွေကို တတ်နိုင်သမျှတော့ရှောင်ကြတယ်။ ရှောင်လို့မရမှသာ သူ့နေရာကို လူတွေအန္တရာယ်မပြုအောင် ခြောက်လှန့်ထုတ်တာတို့ဘာတို့လုပ်ကြတာ။ တချို့ကျတော့ အမျှလိုချင်လို့ ခြောက်လှန့်တာလည်းရှိတယ်။
တချို့ကျ စနောက်ချင်လို့။ အဲ တချို့ကျတော့ လူတွေက ကြောက်လန့်ပြီး ချေး၊သေးတွေထွက်ကျရင် အဲ့ဒါတွေကို စားရဖို့ ခြောက်လှန့်တာမျိုးလည်းရှိတယ်။ ကျတ်ဆိုတာ အဲ့တာမျိုးပေါ့။ စည်ကားတဲ့ရွာသဏ္ဍာန်ဖန်ဆင်းပြီး အကြောင်းမသိတဲ့ ခရီးသွားတွေကို တည်ခင်းဧည့်ခံ၊ မနက်လင်းတော့မှ သူတို့စားထားမိတာတွေက အမှိုက်သရိုက်၊ အပုပ်အဆွေးတွေမှန်းလည်း သိရော ထိုးအန်ကြပြီး ထွက်ပြေးကြပါလေရော။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျတ်တွေက အန်ထားတာတွေကို စားကြရရှာတာ။ နေရာတစ်ခုမှာ ကြာသွားလို့ လူတွေသိပ်မလာတော့ရင် တစ်နေရာပြောင်းကြတယ်”
ကေသရီနှင့် စကားစမြည်ပြောရင်း သူမမသိသေးသော ပရလောကမှ အကြောင်းများကို မှတ်သားခွင့်ရလေသည်။ ကေသရီက အသူရကာယ်ဘဝရောက်တာ တော်တော်ကြာပြီဟုသိရသည်။ သူမနောက်ဆုံး ရေတွက်ခဲ့မိတုန်းကပင် လူတို့၏နှစ်နှင့် အနှစ်နှစ်ရာခန့်ကြာခဲ့သည်။ ထို့နောက်ပိုင်းသူမလည်း မရေတွက်နိုင်တော့။ မရေတွက်ချင်တော့။ ထို့နောက်ပိုင်းမည်မျှကြာခဲ့ပြီမှန်း မမှတ်မိ မသိတော့ဟု ဆိုလေသည်။
ရာသီအလီလီသည် လျင်မြန်စွာ တနည်းအားဖြင့်လည်း နှေးကွေးစွာ ကုန်ဆုံးနေကြသည်။ တစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ်တာကာလမျှကုန်ဆုံးခဲ့ချိန်အတွင်း ဗျဂ္ဃတစ်ကြိမ်လာရောက်ခဲ့ပြီး ပြောခဲ့ဖူးသော ခြိမ်းခြောက်စကားများဖြင့် ကြိမ်းမောင်းပြောဆိုခဲ့သည်မှအပ မာယာနှင့်ကေသရီတို့၏ဘဝသည် အတန်ငယ်အေးချမ်းခဲ့သည်။ မာယာကတော့ ကုန်ဆုံးခဲ့ချိန်များကို ရေတွက်နေတုန်းပင်။ သူမလည်းတစ်ချိန်ချိန်တွင် မရေတွက်နိုင်တော့ပဲ ငြီးငွေ့ပင်ပန်းလာမည်ထင်သည်။ တစ်နေ့ ။
ထိုတစ်နေ့သည် မာယာအတွက် နောက်ထပ် ဘဝအလှည့်အပြောင်းတစ်ခု စတင်စေခဲ့သောနေ့ဖြစ်လေသည်။ ဝဋ်ကြွေးပေးဆပ်ရခြင်းမှ ပြန်လာသော မာယာ အပင်ငယ်ရှိရာဆီပြန်ရောက်သောအခါ အပင်ငယ်သည် ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်ကွယ်ခဲ့လေပြီ။ ဗျဂ္ဃနှင့် သူ၏လက်ပါးစေပြိတ္တာများ၏ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းမှုကို ထပ်မံခံရမည့်ဘေးကို တွေးကာ အလွန်အမင်းကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မိသည်။ ကေသရီကတော့ ဝဋ်ကြွေးခံရာမှ ပြန်မလာသေး။
ချောင်းနံဘေးတွင်ထိုင်ကာ သူမ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ငိုကြွေးနေမိလေတော့သည်။ ပတ်ဝန်းကျင် အနီးတစ်ဝိုက်မှ ပြိတ္တာများ၏ ပြောပြချက်အရ လူသားတစ်ဦးက အသီးများကို ခူးယူသွားမှန်းပြန်သိရသည်။ အနီးအနားမှ ရွာများဆီ သူမထိုသူကို လိုက်လံရှာဖွေမိသည်။ ရွာတစ်ရွာတွင် အိမ်ဝင်းထဲမှမထွက်စတမ်းနေနေသော ထိုသူကို သူမတွေ့ရလေသည်။ အပင်နှင့် သူမကို တွဲစပ်ကာ ချထားသော ဗျဂ္ဃအစီအရင်၏ အကျိုးဆက်တစ်ခုလေလားမသိ။ အသီးပိုင်ရှင်ဖြစ်လျက်ရှိသောသူ့ကို မာယာမြင်လိုက်သည်နှင့် တန်းသိနေခဲ့သည်။ တစ်စုံတစ်ဦးက ဖိတ်ခေါ်ခြင်းမရှိပဲ အိမ်ဝင်းခြံဝင်းတစ်ခုထဲ သူမမဝင်ရောက်နိုင်ပါပေ။ ကေသရီ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာသောအခါ သူမလည်း အကျိုးအကြောင်းသိကာ ထိုသူအား သူတို့နှစ်ဦးတစ်လှည့်စီစောင့်ကြည့်ကြသည်။
ရက်အနည်းငယ်စောင့်ကြည့်ပြီး တဖန် နှစ်ယောက်သား ဝဋ်ကြွေးဆပ်ရမည့်အချိန် ရောက်လာပြန်သည်။ မာယာက ကေသရီထက်အရင် ချောင်းနံဘေးသို့ ဝဋ်ကြွေးဆပ်ရာမှ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ဘယ်အချိန် ဗျဂ္ဃသိသွားမလဲဟု တွေးကာ ကျောရိုးထဲစိမ့်အောင် ကြောက်ရွံ့မိသည်။ ကြောက်ရွံ့မှု၊ ကြံရာမရမှု၊ စိတ်ပျက်မှုတို့ဖြင့် ချောင်းနံဘေးတွင်ထိုင်ကာ ငိုကြွေးနေမိသည်။ မည်မျှကြာအောင် ငိုကြွေးနေမိသည်မသိ။ သစ်ကိုင်းကျိုးသံတစ်ခုကြားလိုက်မှ သူမ ဖျတ်ကနဲ သတိပြန်လည်ဝင်ရောက်လာသည်။ လူသားတစ်ဦးနီးကပ်လာသည်ကို ခံစားမိသည်။ သူမ၏စိတ်ထဲတွင် မိန်းကလေးတစ်ဦး၏မိန်းကလေးတစ်ဦး လှုပ်ရှားမှုပုံရိပ်များက တဖျတ်ဖျတ်ပေါ်လာသည်။ နီးကပ်လာသောလူသား၏ စိတ်အတွေးများထဲမှ ပြင်းပြစွာလှုံ့ဆော်နေသာ ပုံရိပ်များဖြစ်မည်။
၎ထံမှ သူမကိုလွှမ်းမိုးနိုင်သော အရှိန်အဝါစွမ်းအင်လှိုင်းများကြောင့် သူမစောင့်ရှောက်ခဲ့သော အပင်ငယ်၏ အသီးသူများကိုခူးသွားသူမှန်း သူမအလိုလိုသိမြင်နေသည်။ ၎င်း၏စိတ်နှင့် သူမသည် တစ်နည်းတစ်ဖုံ ဆက်သွယ်လျက်ရှိလေသည်။ ၎နီးကပ်လာသည်နှင့်အမျှ သူမခံစားနေရသော စိုးရိမ်ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှုများ လျော့ပါးလွင့်စင်လာသည်။ သူမ၏အစွမ်းများလည်း တချို့တဝက် ပြန်လည်ရရှိလာသည်ကို ခံစားမိသည်။ သူမ၏ အစွမ်းများကို ထိန်းချုပ်ထားသော ဗျဂ္ဃ၏ အစီအရင်သည် တစ်နည်းနည်းဖြင့် အားနည်းပျက်ပြယ်လာလျက်ရှိကြောင်း သိလိုက်ရလေတော့သည်။
..........................................................
“ အဲ့ဒါဆိုရင် သူက မာရီကိုပဲဖြစ်ရမယ်။ သေချာတယ်။ မာယာ မနက်ဖြန်ကျောင်းလိုက်ခဲ့မယ်။ သူနဲ့ သွားတွေ့ကြမယ်လေ နော်”
“ အင်း၊ ချစ်သဘော၊ ဒါပေမယ့် သူ့ကို ဘယ်လိုပြောမလဲ။ ယုံပါ့မလား”
“ မာယာတစ်ယောက်လုံးရှိတဲ့ဟာ အားကိုးလိုက်စမ်းပါ ခစ်ခစ်”
“ ဟုတ် ၊ အားကိုးပါရစေနော်”
နွဲ့တဲ့တဲ့ပြောကာ မိန်းကလေးများ ချစ်သူ့ရင်ခွင်ထဲဝင်သလို မာယာရင်ခွင်ထဲခေါင်းဝင်တိုးဝှေ့ကာ မယားယားအောင်စရာ မာယာ၏ ခိုးခိုးခစ်ခစ်အသံလေးများမှာ မစဲတော့ချေ။
.........................................................................................
ဖုန်းမှ အချက်ပေးသံကြောင့် မြတ်နှင်းဖြူ နိုးလာခဲ့သည်။ မပွင့်သေးသော မျက်လုံးများကြောင့် ဖုန်းကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့်စမ်းကာ ရှာဖွေပြီး အဆက်မပြတ်မြည်နေသော အချက်ပေးသံကို ပိတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကိုယ်လုံးကိုတွန့်လိမ်ကာ အပျင်းကြောဆန့်လိုက်လေသည်။ တင်ပါးတွင် စူးစူးစစ်စစ် ဖြစ်သွားသောကြောင့် မျက်လုံးကျယ်သွားသည်။ လက်ဖြင့်စမ်းကြည့်တော့ ဝတ်ထားသောဘောင်းဘီတွင် တစ်စုံတစ်ရာသည် မာခဲခြောက်ကပ်နေသည်။ အိပ်နေစဉ်ရာသီဆင်းထားပြီး ခြောက်နေတာလား၊ အိပ်ရာခင်းတွေပေကုန်ပြီလားဟု စိုးရိမ်သွားပြီး လူးလဲထကာ ဘောင်းဘီကိုကြည့်လိုက်သည်။ သွေးကွက်သွေးရာမတွေ့။ ဘောင်းဘီကိုချွတ်ကာကြည့်သောအခါ မာခြောက်နေသောနေရာတွင် ခရု၊ ပက်ကျိများတက်ထားသလို၊ နှာရည်ပေထားသလို အရောင်လဲ့လဲ့နှင့် အဖြူကွက်ကြီးကြီးကို တွေ့ရသည်။
ညက သူသောင်းကျန်းထားသည်ကြောင့် အိပ်နေစဉ် အရည်ကြည်များ စိမ့်ဆင်းထားခြင်းပေလား။ သို့ပေမယ့် တစ်ခါမှ သည်ကဲ့သို့၊ သည်မျှလောက် သိသိသာသာ အများကြီး မထွက်ဖူးပါပေ။ အိပ်ရာခင်းတွင်လည်း အကွက်သေး တစ်ကွက်၊ နှစ်ကွက်တွေ့ရသည်။ ရာသီမဟုတ်ပြီးတာပဲဟု စိတ်ကို ဖြေလိုက်သည်။ ကျောင်းသွားရန် ပြင်ရဦးမည်။ အိပ်ရာ၊စောင်၊ ခြင်ထောင်များကို သိမ်းဆည်းကာ ကျောင်းသွားဖို့ပြင်ရန် ထလိုက်လေတော့သည်။
..........................................................
ပြန်မည့်လမ်းချင်းမတူကြသောကြောင့် မြတ်နှင်းဖြူသည် သူငယ်ချင်းများနှင့် လမ်းခွဲကာ စီးရမည့်ဘတ်စ်ကားဂိတ်ဆီလျှောက်လာခဲ့သည်။
“ ခ ခ ခ ခဏလောက် နေ နေ နေပါဦး”
စိတ်ရှုပ်မှုနှင့်အတူ ထောင်းကနဲ ဒေါသထွက်မိသည်။ အမြဲသည်လိုပဲ။ သကောင့်သားများသည် သူမတစ်ယောက်တည်းဖြစ်ချိန်ကို အမြဲ ကျားချောင်းသလိုချောင်းနေကြသည်။ တစ်ယောက်တည်းများ မဖြစ်လိုက်နှင့်။ ခဏတွင်းချင်းပင် စကားလိုက်ပြောမည့်သူများ ဘယ်ချောင်ကပေါ်လာမှန်းမသိ ပေါ်လာတတ်သည်။ အလှအပ၏ ဒုက္ခတစ်ခုပါပေ။ မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ ခြေလှမ်းကို အနည်းငယ်သွက်လိုက်သည်။
“ မာရီကို၊ ခဏရပ်ပါဦး”
မိန်းကလေးအသံတစ်သံ အနီးကပ်ပေါ်လာပြန်သည်။ ထိုမိန်းကလေးအသံကိုလည်း ရင်းနှီးသလို ခံစားရသည်။ ထို့ကြောင့် ခြေလှမ်းများ ရပ်ကာ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမရုတ်တရက် ရပ်လိုက်၍ ကိုယ်ရှိန်မနည်းသတ်လိုက်ရဟန်နှင့် စုံတွဲတစ်တွဲကို တွေ့ရလေသည်။ မိန်းကလေးကတော့ ပိန်ပိန်ပါးပါး မျက်မှန်ထူထူနှင့် သူမသိကျွမ်းဖူးသူမဟုတ်ချေ။ ယောကျာ်းလေးကိုမြင်တော့ အရှိန်လျော့သွားသော သူမဒေါသများ တဖန်ပြန်ထွက်လာသည်။ ၎င်းကို သေချာမှတ်မိသည်။ ဟိုတစ်နေ့က သူမကို အားရပါးရ ထောက်သွားသောသူ။ ရုပ်ရည်ကလေးသနားကမားနှင့် သည်လိုလုပ်မည် မထင်ရသောသူ။ ၎င်းကို အစိမ်းလိုက်ဝါးစားမလို အကြည့်များဖြင့် သူမစိုက်ကြည့်နေစဉ် မိန်းကလေးက သူမရှေ့တည့်တည့်တွင် ရပ်လိုက်ကာ
“ မာရီကို့ကို ပြောပြချင်တာရှိလို့ပါ”
“ ရှင်လူမှားနေပြီထင်တယ်။ အဲ့ဒါကျွန်မနာမည်မဟုတ်ဘူး”
ပြောလိုက်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်လုံးဝေ့ကြည့်ကာ အကူအညီလိုလျှင် အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းနိုင်ရန် လူရိပ်လူခြည်ကြည့်သည်။ ခေတ်ကြီးက ယုံရတာမဟုတ်ဘူး မဟုတ်လား။ ဟိုမှသည်မှ ကျောင်းသူကျောင်းသား အုပ်စုကလေးများ ဟိုဟိုသည်သည် လမ်းသလားနေကြသည်ကို တွေ့ရ၍ နည်းနည်းတော့စိတ်အေးသွားသည်။
“ မမှားပါဘူး။ အခုနာမည်က မြတ်နှင်းဖြူမဟုတ်လား။ အဲဒီအကြောင်းတွေပြောပြချင်လို့။ ခဏလောက်ကင်တင်းန်မှာ ထိုင်ကြရအောင်လား”
ရည်ရည်မွန်မွန်ပြောနေသော မိန်းကလေးကြောင့် တစ်ချက်တွေသွားသည်။ ဟိုလူ့ကိုကြည့်သောအခါတွင်လည်း အားနာစိုးရိမ်သောမျက်နှာဖြင့် သူမကိုကြည့်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ထိုနှစ်ဦးသည် သူမကို အန္တရာယ်ပြုမည့်သူများ မဟုတ်မှန်း စိတ်က သတ်မှတ်လိုက်သည်။ သက်ပြင်းချကာ တင်းထားသောစိတ်ကို လျှော့လိုက်ပြီး
“ အင်း ဟုတ်ပြီလေ။ သွားကြတာပေါ့”
သုံးယောက်သားအနီးဆုံးကင်တင်းန်ဆီ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
“ တို့ကမာယာ၊ သူက ဝီရအောင်တဲ့....”
မာယာဆိုသော မိန်းကလေး ပြောပြနေသော အကြောင်းအရာများသည် သူမ၏နားထဲ၊ ဦးနှောက်ထဲတွင် ပြည့်လျှံကာ၊ ဖမ်းဆုပ်မနိုင်သော မယုံနိုင်ဖွယ် အကြောင်းများ ဖြစ်သည်။ မာယာက သူမ၏အမည်မှာ မာရီကိုဖြစ်ပြီး သူမတို့နှစ်ဦးသည် ယခင်ဘဝက ချစ်သူများဖြစ်ကြောင်း၊ သူမတို့သည် အသူရကာယ်များ ဖြစ်ကြကြောင်း စသည်ဖြင့် ကရားရေလွှတ် ပြောပြနေရာ၊ ယုံရမည်မယုံရမည် သူမမည်သို့မျှ မဝေခွဲနိုင်ပါပေ။ ပရလောကသူဟုပြောသော မာယာကြောင့် အနည်းငယ်ထိတ်လန့်မိသော်လည်း အကြောက်အလန့်သိပ်ရှိသူမဟုတ်သဖြင့် ကိစ္စတော့မရှိ။ သူမ၏ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသော မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး မာယာက
“ အခုပြောတာတွေကို ယုံရခက်နေလား၊ မာရီကို့ ဘယ်ဘက်ရင်ဘတ်မှာ အမှတ်ကလေးရှိတယ်လေ။ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား”
သူစိမ်းယောက်ျားလေးရှေ့တွင် ပြောလိုက်သော မာယာ့စကားကြောင့် သူမမျက်နှာထူပူသွားသည်။ ဟိုက သူမကို အကုန်မြင်ပြီးပြီမှန်း သူမမှ မသိခဲ့သည်ပဲ။ အမှတ်ရှိသောနေရာသည် နို့သီးခေါင်း၏ အောက်နားကလေးတွင်ဖြစ်ရာ သူများအလွယ်တကူ မြင်နိုင်သိနိုင်သော နေရာမဟုတ်ပါပေ။
“ ဘယ် ဘယ် ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”
“ မာရီကို့မှာလည်း အဲ့ဒီလိုအမှတ်ကလေး ရှိတယ်လေ။ မာရီကိုရဲ့ အရင့်အရင် ဘဝတုန်းကလည်း အဲ့ဒီအမှတ်ကလေး ရှိတယ်”
“ ဪ”
“ မာယာကို ညကျအိပ်မက်ထဲ လာခွင့်ပေးမလား။ မာယာဒီထက်အသေးစိတ်ပြလို့ရတာပေါ့”
အိပ်မက်ထဲလာခွင့်တောင်းနေသော စကားဆန်းဆန်းကို သူမအယောင်ယောင်အမှားမှားခေါင်းညိတ်မိသည်။ မာယာကပျော်သွားပုံရသည်။
“ အဲ့တာဆို အခုပြန်ကြရအောင်လေ။ မာယာတို့လည်း လမ်းကြောင်းအတူတူပဲ”
မာယာဆိုသောတစ်ယောက်ကတော့ ပြောချင်တာတွေပြောလိုက်ရ၍ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသွားပုံရသော်လည်း သူမမှာတော့ အတွေးပေါင်းစုံနှင့် လေးလံရှုပ်ထွေးနေရလေတော့သည်။ သူမတို့ကင်တင်းန်မှပြန်ရန် ပြင်ကြတော့ ဝီရအောင်က ကျသင့်သည်များရှင်းလိုက်သည်။ တော်တော်စကားနည်းသူဟု မှတ်ချက်ချမိသည်။ မာယာနှင့် သူမတို့ ပြောနေကြစဉ် တစ်ခွန်းမှ ဝင်ရောက်ပြောဆိုခြင်းမပြု။ ငွေရှင်းတော့လည်း အသံတစ်စက်မထွက်။ ဘယ်လိုလူလဲဟုသာ တွေးမိသည်။ အပြန်ဘတ်စ်ကားပေါ်တွင်တော့ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပင် သုံးဦးသားစီးလာခဲ့ကြသည်။
မာယာနှင့် ဝီရအောင်သည် တစ်ယောက်လက်တစ်ယောက်ကိုင်ကာ မကြာမကြာမျက်လုံးချင်းဆုံကာ ပြုံးကြသည်။ သမီးရည်းစားများကဲ့သို့ဖြစ်နေသောကြောင့် သူမအနည်းငယ်မျက်မှောင်ကြုတ်မိလေသည်။ ဟိုနေ့က သူမကို အားရပါးရထောက်ထားပြီး၊ အခုကျ တခြားကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် ချစ်ကြည်နူး၊ တစ်တီတူးနေပြန်သည်။ ဘယ်လိုလူလဲဟု တစ်ခါတွေးမိပြန်သည်။ သူမနှင့် အကြည့်ချင်း ဆုံလိုက်တိုင်းတော့ တောင်းပန်တိုးလျှိုးသော မျက်ဝန်းများနှင့်။
ညဘက်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းတွင် ရုပ်ရှင်ကြည့်နေသော အမေ့နားဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အမေ့လက်မောင်းကိုဖက်လိုက်ကာ
“ အမေ့၊ သမီးက လူဝင်စားလား”
“ ဟယ်၊ ဘာတွေပေါက်တတ်ကရ စိတ်ရူးပေါက်လာပြန်ပြီလဲ”
“ သမီးကိုဗိုက်ကြီးတုန်းက အိပ်မက်တွေဘာတွေမမက်ဘူးလား”
“ မမက်ပါဘူးတော်။ အိပ်လိုက်တာသိုးလို့”
“ ဟွန့်၊ ဘာမှလည်း အားမကိုးရဘူး။ အမေတို့က စိတ်ဓာတ်ပဲ”
အမေ့လက်မောင်းကို ပစ်ချပြီး ခြေဆောင့်ထွက်လာခဲ့သည်။ အနောက်တွင်တော့ အမေက ဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက် ပြောနေရင်း ကျန်ခဲ့လေသည်။
ထိုနေ့ညအိပ်မက်ထဲတွင် သူမနှင့်ဆင်တူကာ သူမထက် ပိုမိုချောမောလှပသော မာရီကိုဆိုသော မိန်းကလေးနှင့် အလွန်ချောမောလှပသော မာယာတို့နှစ်ဦး၏ ပုံရိပ်များကို ရုပ်ရှင်တစ်ကားကြည့်ရသလို အိပ်မက်မြင်မက်လေသည်။ အိပ်မက်ထဲမှ မာယာသည် အပြင်မှမာယာနှင့် လားလားမျှမဆိုင်ပါပေ။ မာယာကလူကြားထဲတွင် ထင်ပေါ်မနေစေရန် ရုပ်ရည်ကို ပြောင်းလဲထားကြောင်း ပြောပြသေးသည်။
..............................................................................................
နောက်တစ်နေ့သူမ၏အခန်းရှေ့ မာယာနှင့် ဝီရအောင် ရောက်လာပြန်သောကြောင့် သူငယ်ချင်းများကိုပါခေါ်ကာ ကင်တင်းန်သို့ ထွက်ခဲ့ကြသည်။
“ ဟဲ့၊ နင်တို့နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်။ အားလုံး ဒါ့အစ်မဝမ်းကွဲ၊ မမာယာတဲ့။ သူက ကိုဝီရအောင်တဲ့။ ငါ့အစ်မရဲ့ ဘာညာ ဘာညာ။ မမာယာ၊ ကိုဝီရအောင်။ သူက ပန်းဝတ်ရည်၊ ရတုချို၊ ဘုန်းမင်းခန့်၊ ထွဋ်မြတ်သော်တာတဲ့”
တစ်ဦးကိုတစ်ဦးပြုံးပြနှုတ်ဆက်ကြသည်။ ထွဋ်မြတ်သော်တာက
“ ဟေ့ဒါဆိုဒီနေ့ဒီဝိုင်းကို နှင်ဒကာခံမှာလား၊ ဟေ့၊ ညီလေး ရှိတာအကုန်ချ”
“ မသာကောင်၊ ဘာကိစ္စငါက ဒကာခံရမှာလဲ။ ငတ်ကြီးကျဖို့ပဲချောင်းနေတယ်”
လူငယ်များပီပီ ခဏတွင်းချင်း ငယ်ပေါင်းများလို ရင်းနှီးသွားကြလေသည်။ ယခုမှ ဝီရအောင်သည် စကားထစ်သောကြောင့် စကားနည်းနေမှန်း သူမသိရပြီး ဂရုဏာစိတ်ကလေးဖြင့် အနည်းငယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်မိလေသည်။ ဝီရအောင်ကို အမြင်ကတ်နေသော စိတ်ကလေးလည်း တော်တော်ပြေလျော့သွားသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ဝီရအောင်၏ သူငယ်ချင်း ကျော်စွာဆိုသူပါ အဖွဲ့ထဲ ထပ်မံရောက်ရှိလာသည်။ ကျောင်းအသွားအပြန်လမ်းကြောင်းတူကြသော မာယာ၊ ဝီရအောင်တို့နှင့် တတွဲတွဲဖြစ်လာခဲ့သည်။
မာယာတို့ကြောင့် သူမ၏ ကျောင်းအပြန်များတွင် နှောင့်ယှက်မည့်သူများ မလာနိုင်ခြင်းကလည်း အမြတ်တစ်ခုပင် မဟုတ်ပါလော။ ဝီရအောင်၏ နူးညံ့ကြင်နာတတ်မှု၊ စိတ်သဘောထားကောင်းမွန်မှု၊ သည်းညည်းခံတတ်မှုများကို ကြာလာလေ ပိုသိလာလေဖြစ်သည်။ မာယာမလာနိုင်သော နေ့များတွင် သူမနှင့်ဝီရအောင် နှစ်ယောက်တည်း ကျောင်းမှ ပြန်ဖြစ်ကြသည်။ ဝီရအောင်၏စကားထစ်ခြင်းကို သူမတို့တစ်ဖွဲ့လုံး အသားကျနေပြီဖြစ်သည်။ ပထမဆုံး ဝီရအောင်နှင့် နှစ်ယောက်တည်းအတူပြန်ဖြစ်သောနေ့က အကြောင်းကို ပြန်တွေးရင်း သဘောကျစွာပြုံးလိုက်မိလေသည်။
................................................................................
အပိုင်း ( ၇ ) ဆက်ရန် >>>>>
