သူတို့အကြောင်း အပိုင်း ( ၃ )
ရေးသားသူ - ချစ်ဦးမောင်မောင်
အေးမောင် အန်တီလေးနှင့် အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့ဖူးသည်။ သို့သော် အရသာက တစ်မျိုးစီဖြစ်နေသည်။ အန်တီလေးက အတွေ့အကြုံရှိတော့ အရသာ အစုံ ခံစားရသည်ကား မှန်၏။ သို့သော် စိတ်ထဲတွင် အန်တီလေးက အတွေ့ အကြုံရှိသည်ဟု စိတ်ထဲတွင် ရှိနေတော့ အရသာက တစ်မျိုး။ ယခု အိဖြူလေးကျပြန်တော့ အတွေ့အကြုံ မရှိတော့ အန်တီလေးလိုတော့ ပါးစပ်ထဲကလီးကို ဘယ်လို အမျိုးမျိုး လျှာနှင့်ကစားရမည်ကို မသိသောလည်း စိတ်ထဲက အရိုင်းဆန်ဆန် အရသာလေးတစ်ခု ပိုတိုးနေသလို။ (ဥပမာ လေးငါးခြောက်ထောင် ပေးရသည့် ဆင်းဒဝစ်ချ်က ကောင်းသော်လည်း တစ်ခါတလေ အချဉ်ပေါင်း ငါးဆယ်တန်လေးကို စားရတာက တစ်မျိုးတစ် ဘာသာ ထူးခြားသလိုမျိုးပါ… ကျွန်တော်အာဘော် ဖြစ်ပါသည်။ အေးမောင်က တောသားလေး ဖြစ်သဖြင့် ဆင်းဒဝစ်ချ် မစားဖူးသေးပါ။ တောသားများကို ထိခိုက်စေလိုခြင်း မရှိပါ။ ကျွန်တော်လည်း တစ်ချိန်က တောသားသာ ဖြစ်ပါသည်)
အိဖြူက ဗီဒီယိုအခွေ ခုနလေးမှ ကြည့်ထားသဖြင့် အပြည့်ငုံလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်နှင့် လုပ်ငန်းတာဝန် အပြည့်ထမ်းဆောင်နေပြီ။ နုနယ်ချောမောလှသော အပျိုပေါက်မလေး၏ ဘလိုးဂျော့ဘ် ဒဏ်ကို အေးမောင် ကြာကြာမခံနိုင်တော့ပါ။ လိင်တံတစ်လျှောက် ကျင်တက်လာပြီး သုက်ရည်များကို အိဖြူ၏ အာခေါင်ထဲသို့ အပြည့် ဖြန်းထုတ်လိုက်ကာ ကာမအရသာထူးကို ခံစားလိုက်ရလေတော့သည်။အိဖြူ အေးမောင်၏ သုက်ရည်များကို ထွေးမထုတ်ဘဲ မျိုချလိုက်သည်။
“ ကိုကို…. ငံကျိကျိနဲ့…. ဟီးးး (ကျွန်တော် အဲဒီအရသာ မသိပါ၊ သူများစာအုပ်များထဲက အရသာအတိုင်းသာ) ညီမလေးဟာရော… အဲလိုပဲလား…. ”
“ အင်း…. ညီမလေးအရည်တွေလည်း… ငံကျိကျိနဲ့ပဲ…. ဒီလောက်တော့ မများပါဘူး….ကောင်းလိုက်တာ ညီမလေးရာ… ညတိုင်း… ဒီလိုပဲ လုပ်ကြမယ်နော်… ”
“ အင်း… ကိုကို့သဘော.. ” (သူမ သဘောမပါသည့် အတိုင်းပင်)
“ ညီမလေး…. ”
“ ရှန့်…. ” (ဆွဲဆွဲငင်ငင်လေး ထူးသံ)
“ ကိုကို ဖြစ်ချင်တာ ပြောရင်… စိတ်ဆိုးမှာလား… ”
“ လာပြန်ပြီ… သူများကို လာချည်နေတာ… တတ်နိုင်သမျှ စိတ်မဆိုးအောင် ကြိုးစားမယ်… ပြောကြည့်.. ” (အောင်မယ်.. သူလေးကလည်း အလာသားပါလား….)
“ ကိုကိုလေ…. ညီမလေးကို… …. …. ”
“ ဘာဖြစ်လဲ… ”
“ ညီမလေးကို….လိုးချင်တယ်… ” (ခပ်တိုးတိုးလေး နားနားကပ်ပြောလိုက်သည်)
အိဖြူ မျက်နှာ ရဲတက်သွားသည်။
ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းစူကာ.. ”
“ အာ….. ကိုကိုကလည်း… နားရှက်လိုက်တာ… ”
“ ဟမ်… အဲဒါကို နားမရှက်အောင်… ဘယ်လိုပြောရမှာဒုန်း…. ”
“ ကိုကိုကလည်း… ပိန်းလိုက်တာ… အတူတူနေချင်တယ်တို့… လုပ်ချင်တယ်တို့ လောက်ဆို လုံလောက်ပါ တယ်….. ” (အိမ်း…. သူလေးက အသုံးအနှုန်းတွေ တော်တော်ကျွမ်းနေပြီပဲ။ စစ်ရော စစ်သေးရဲ့လားမသိ ဆိုသည့် အတွေးက ဝင်လာသဖြင့်)
“ သိပုလေ… ကိုကိုမှ မပြောတတ်တာ… ညီမလေးကို… ဘယ်သူ သင်ပေးတာလဲ… ”
“ အပြင်ဖြေ ဖြေတဲ့…. အစ်မကြီးတွေ… ပြောပြတာပေါ့…. ”
“ သြော်… တော်သေးတာပေါ့…. ”
“ အာ… ကိုကိုနော်… ”
“ ဘာ… တော်သေးတာပေါ့လဲ… ”
“ အာ… ရှုပ်ကုန်ပါပြီကွာ… မဟုတ်ပါဘူး… ”
“ အဲဒါ ညီမလေး ကြောက်တယ် ကိုကိုရယ်… မလုပ်နဲ့နော်… ဒီအတိုင်းလေးပဲ… ညီမလေး… ညတိုင်း ကောင်း အောင်… လုပ်ပေးမယ်လေ……… ”
“ အေးမောင် နှုတ်ဆိတ်သွားပြီး မျက်နှာ ညိုးသွားသဖြင့် အိဖြူ သနားသွားသည်။
“ ကဲပါ… ကိုကိုရာ…. မနက်ဖြန်ညမှ… ကြိုးစားကြည့်ကြတာပေါ့…. အဲဒါက နာတယ်လို့ပြောတယ်… ကိုကိုရဲ့… ”
“ ညီမလေးကလည်း… အစပိုင်းလေး ခဏပဲ နည်းနည်းနာတာတဲ့…. နောက်ဆို မနာတော့ဘူးတဲ့… ”
“ အင်းပါ… အင်းပါ… ကိုကိုရယ်… ကိုကို့သဘော… ဟုတ်ပြီလား… ညီမလေး ဆင်းအိပ်တော့မယ်…မနက်ဖြန်ညမှ… နော်… နော်.. ”
“ အင်း… ညီမလေးက လိမ္မာလိုက်တာ… ဂွတ်နိုက်နော်… ”
အိဖြူ သူ့အခန်း ပြန်ဆင်းအိပ်သည်။ အေးမောင်ကတော့ နောက်နေ့ ကြုံရမည့်ကိစ္စ အတွက် အူ မြူး နေမိသည်။
အန်တီလေးက သူတို့ ကိစ္စ လုံး၀ မရိပ်မိ။ မရိပ်မိအောင်လည်း အေးမောင်က အန်တီလေးရှေ့မှာဆို အိဖြူအပေါ် ခပ်တည်တည်သာ ဆက်ဆံသည်။ ကျောင်း အတူတူ သွားချိန်မှသာ လမ်းမှာ တွတ်ထိုးသည်။ ည ဆယ့်တစ်နာရီလောက်ကျတော့ အန်တီလေး အခန်းဘက် ချောင်းလိုက်သည်။ အန်တီလေး ပိုးလိုး ပက်လက် ထဘီ အပေါ်လန်တက်ကာ အိပ်ပျော်နေသည်ကို ကြည့်မိသော်လည်း ဖီးလ် မလာတော့။ ငါးစိမ်းလေး မြင်ထားတော့ ငါးကင်ကို အနံ့မခံချင်သလို ဖြစ်နေမိသည်။ အိပ်ပျော်နေသည်မှာ သေချာသဖြင့် အေးမောင် ခဲတံနှင့် အိဖြူ အခန်းဘက်ခြမ်းကို ခပ်ဖွဖွလေး တောက်တောက်တောက် ဟု သုံးချက် ခေါက်လိုက် သည်။ နေ့လည်ကတည်းက အချိန်းအချက် လုပ်ထားသည်ပဲ။
ဗဟုသုတ ရှိထားသော အိဖြူက သတိပေး သဖြင့် အေးမောင် လေးတန်းကကျောင်းသားလေး တစ်ဦးကို ဆေးအမည်ပြောကာ အမေဝယ်ခိုင်းတယ်ပြော ဝယ်ဟု သင်ပေးလိုက်ပြီး တားဆေးတစ်လုံး ဝယ်ခိုင်းထားတာ ရှိသည်။ အန်တီလေးအား ထိုးပေးဖူးသဖြင့် ဆေး အမည်ကို အေးမောင် သိသည်။ အိဖြူက အေးမောင်ဆီက တောက်တောက်သံ ကြားလိုက်တော့ အပေါ် တက်လာသည်။
အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် တံခါးကို သူမဘာသာ ဂျက်ထိုးပြီး သူမအမေ အိပ်မအိပ် သွားချောင်းသည်။ ထို့နောက် အပေါက်ကို ကမန်းကတန်း ပြန်ပိတ်ပြီး..
“ ကိုကို… မေမေ့ကို ကြည့်ပြီးပြီလား… ”
“ အင်းလေ…. ”
“ အယ်… ဒုက္ခ… ”
“ ဘာလို့လဲ… ”
“ မေမေအိပ်နေတာကြီးက…. ဟီး…. ”
“ ကိုကိုကြည့်တုန်းကတော့ စောင်ထဲမှာ… ကွေးနေတာပဲ…. အိပ်နေပါပြီ… သေချာပါတယ် ..” (လိမ်လိုက်တာပါ)
“ အင်း… အင်း… ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး… ရပြီ… ရပြီ… ”
“ ကဲ…. ဆရာဝန်ကြီး ဆေးထိုးပါတော့မယ်… ကြွပါခင်ဗျာ… ”
“ ဟွန့်… သူ ဟွာလုပ်တာ မနာခင်.. ဆေးထိုးတာ အရင်နာရအုံးမယ်…. ”
“ လာပါ… ပွစိပွစိ လုပ်မနေနဲ့… မနာအောင် ထိုးပေးမယ်… ”
အိဖြူ ဒီည ဝတ်လာသည်က စကတ် ဒူးဖုံးလေးနှင့် တီရှပ်ကလေးဖြစ်သည်။ မှောက်ခိုင်းလိုက်ပြီး စကတ်ကို တင်ပါးပေါ်အောင် လှန်လိုက်သည်။ ပင်တီ ဝတ်မလာသဖြင့် ဖြူဝင်းသော တင်ပါးလေးပေါ်လာသည်။
အေးမောင် ဆေးထိုးပြီး သေချာ ဖိချေပေးလိုက်သည်။ မချေလို့ မဖြစ်။ ဆေးထိုးတာ ဆေးခဲပြီး အနာဖြစ်လျှင် ပြဿနာကြီးတော့မည်။ သေချာချေပြီးတော့မှ….
“ အောင်မလေး…. နာလိုက်တာကိုကိုရာ…. မနာအောင် ထိုးပေလို့သာပဲ… ဆရာဝန်လုပ်ရန်… လူနာပြေးမှာ… ”
“ ကဲပါ… ရပါပြီ… စကားအိုးလေးရဲ့…. သုံးလမှ တစ်ခါဘဲ ထိုးရမှာကို… ”
“ အယ်… သူပြောပုံက… တစ်နှစ်ပတ်လုံး သုံးလတစ်ခါ ဆေးထိုးပြီး… အဝှာပြုမယ်ပေါ့လေ… ဆယ်တန်း မြန်မြန် အောင်ပါစေတော်…ဆယ်တယ်အောင်ရင်လည်း… တက္ကသိုလ်အထိ လိုက်ပြီး…. အဟီး…ဟွန့်… တော်တော်ဆိုးနေတာ… ”
အိဖြူက ဆေးထိုးပြီးတော့ အေးမောင်နား ကပ်ထိုင်သည်။
အေးမောင်လည်း တာဝန်အရ ဘာမှမချွတ်သေး ခင် နမ်း၊ စုပ်၊ နှုးနှပ်ပေးရသည်။ ထို့နောက် အဝတ်များ အကုန် ချွတ်ပေးလိုက်ပြီး အေးမောင် ကိုယ်တိုင်လည်း အဝတ်များ ချွတ်လိုက်သည်။ အိဖြူက အိပ်ရာပေါ်မှာ ဆန့်ဆန့်လေး လှဲနေသည်။ အေးမောင် အိဖြူ၏ ပေါင်တံ နှစ်ချောင်းကို ဆွဲဟလိုက်ကာ အဖုတ်ကို ပါးစပ်အပြည့်ငုံ၍ အရသာလေး အရင်ပေးလိုက်သည်။ အိဖြူ ပြီးကာနီး လို့ သံစုံမြည်လာတော့မှ ရပ်လိုက်သည်။ တော်ကြာ ပြီးသွားလို့ မခံချင်တော့ဘူးဆိုရင် ငတ်တော့မည်လေ။ ထို့နောက်..
“ ညီမလေး.. ကိုကို နည်းနည်းကြိုးစားကြည့်မယ်နော်… ”
“ အင်း… ကိုကို… ဖြည်းဖြည်းလေး… လုပ်နော်…. တအားနာရင်… မလုပ်နဲ့တော့နော်… ”
“ အင်းပါ… ”
အေးမောင် ပြောပြောဆိုဆိုပင် ဒစ်ဖျားနှင့် အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် ရွှေဘော်ထိုးပေးလိုက်ကာ အစေ့လေးကို ဒုံးကျည်နှင့် ပစ်လိုက်ပြီး နည်းနည်းထိုးသွင်းကြည့်သည်။
အရည်များ ရွှဲအိုင်နေသော်လည်း မဝင် နိုင်။ အန်တီလေး ကျပ်သည်ဆိုသည်မှာ အိဖြူကို မမီ။ အိဖြူဟာလေးက စိနေအောင် ကြပ်လှသည်။ အေးမောင် နည်းနည်း အားစိုက်သွင်းကြည့်သည်…။ ချော်ထွက်သွားပြန်သည်…။
“ အာ… ကိုကို… ဘယ်လိုတွေ… လုပ်နေတာလဲ… အနေရခက်လိုက်တာ… အဟင့်… ”
အေးမောင် တစ်ချက် ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ထိပ်ဖျား ကွမ်းသီးခေါင်းက ဝင်သွားပြီ။ တစ်ခုခုက ကြားထဲမှ ခံနေပြန်သည်။
“ အားး… နာတယ်… ကိုကို… တော်ပြီ… တော်ပြီ…. ”
“ ညီမလေးကလည်း… နေပါအုံး… ခဏလေးကို… ”
“ ဟင့်အင်း… နာတယ်… ကိုကိုရယ်… ”
“ အင်းပါ… ညီမလေးရယ်…. ကိုကို မလုပ်တော့ပါဘူး… ” (ပြန်မချွတ်သေးဘဲ ချွဲလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်)
“ ကိုကိုရယ်… ညီမလေး နာလို့ပါ… တအားကြီးမလုပ်နဲ့နော်.. ဖြည်းဖြည်းလေး… လုပ်ကြည့်နော်… ”
“ အင်းပါ… ညီမလေးရယ်… ခဏလေးပဲ… အောင့်ခံလိုက်နော်… ”
အေးမောင် ရှေ့ကို နည်းနည်း ထပ်ဖိသွင်းကြည့်သေးသည်။ မဝင်တော့ပေ။ ထစ်ကာ ခံနေသည်။ တစ်ချက်တော့ ရင်းရမည်။ အေးမောင်တင်ပါးတွင် အားထည့်ကာ တစ်ချက် အားကုန် သွင်းလိုက်သည်…
“ အားးးးး ကိုကိုရေ… နာလိုက်တာ… အီး… ” (အော်သည့်အသံက ကျယ်လှသည်.. အခန်းလုံလို့သာ ဘယ်သူမှ မကြားတာဖြစ်သည်)
“ ညီမလေး… ညီမလေး…. မငိုနဲ့တော့နော်…. အဆုံးအထိ ရောက်သွားပြီ… ညီမလေး မခံနိုင်ရင် ပြန်ထုတ် လိုက်မယ်… ”
“ ဟာ… ကိုကိုကလည်း… အဆုံးထိရောက်မှတော့… ထုတ်မနေပါနဲ့တော့… ထပ်မနာတော့ဘူးထင်တယ်… ”
“ အင်း… ညီမလေး အနာသက်သာသွားပြီလား…ခုနကတော့.. နာတယ်… ကိုကိုရ… တအားပဲ… အခုတော့.. သိပ်မနာတော့ဘူး… တစ်ဆို့ဆို့ကြီး… တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေတယ်… ”
“ အဲဒါဆို.. ကိုကို နည်းနည်း လှုပ်ကြည့်မယ်လေ… ”
“ အင်း… ”
အေးမောင် အဆုံးအထိ သွင်းထားသော လိင်တံကို ဖြည်းဖြည်း ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ အိဖြူ၏ အဖုတ်က လည်း တင်းနေအောင် ကြပ်လှသည်။ အေးမောင်၏ လိင်တံနောက် မခွဲမခွာ ကပ်လိုက်လာပြီးမှ တဖြည်းဖြည်း အပြင် ပြန်ထွက်လာသည်။ အေးမောင် အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။
လိင်တံတွင် သွေးစလေးများ ရဲနေသည်။ အခုမှ စိတ်ချမ်းသာသွားသည်။ အိဖြူ အပျိုစစ်စစ်ကလေးပါလား။ သနားလည်း သနားသွားသည်။ စိတ်ထဲတွင် အိမ်ထောင်ပြုရမည့်အရွယ်ရောက်လျှင် အိဖြူကိုပဲ ယူမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ တစ်ဝက်လောက် ရောက်တော့ ပြန်ထိုးသွင်းသည်။
ထိုအချိန်တွင် အိဖြူ၏ အဖုတ်အတွင်းမှ သဘာဝချောဆီများ ထွက်လာပြီ။ အသွင်းအထုတ်က ခုနကလောက် မခက်တော့။ နည်းနည်းတော့ သွက်လာပြီဖြစ်သည်။ အိဖြူလည်း နာကျင် သည့်အသံများအစာ တဏှာမင်သည့် အသံများ ပြောင်းလဲလာပြီ။
“ အား… ကိုကို… ကောင်းလာပြီ… နည်းနည်းလေး မြန်မြန်လေး..လုပ်ပေးနော်… ”
အေးမောင် အထုတ်အသွင်းကို မြန်မြန်လေး ကစားပေးလိုက်သည်။ သူငယ်ချင်းများက မိန်းမ ပထမဆုံးလိုးလျှင် တပ်တာနဲ့ထွက်မှာဘဲဟု သင်ထားတော့ တပ်တာနဲ့ မထွက်ချင်သဖြင့် တပ်ထွက်မဖြစ်စေရေး ည ကိုးနာရီ လောက်ကတည်းက လက်နှင့် တစ်ခေါက် ထုတ်ထားသဖြင့် ပြီးချင်သည့်စိတ်တော့ မပေါ်သေး။
အပျိုစင်မလေး ၏ အဖုတ်အရသာ စီးစီးပိုင်ပိုင်လေးကိုသာ အပြည့်အဝခံစားနေသည်။ အိဖြူလည်း အရှိန်တက်လာကာ ပြန် ပင့်ဆောင့်ပေးတတ်လာသည်။ ဒါကိုတော့ ဘယ်သူမှ သင်ပေးစရာမလိုဘဲ သူ့ဘာသာ အလိုလို တတ်လာခြင်း ဖြစ်မည် ထင်ရသည်။
ဆယ်မိနစ်လောက် အရှိန်မှန်မှန်နှင့် ဆောင့်ပေးနေရာ..
“ ဟင့်.. ကိုကို… အိ ပြီးတော့မယ်… ပြီးတော့မယ်…. အာ့… ရှီး…. ကောင်းလိုက်တာ… ပြီးတော့မယ်… ပြီးပြီ… အား… ပြီးပြီ… ”
အိဖြူပြီးသွားသော်လည်း အေးမောင် မပြီးဘဲ ကျန်ခဲ့သည်။ ဒါနဲ့ မြန်မြန်ပြီးစေရန် အရှိန်ကို တင်ဆောင့် သည်။ မိန်းကလေးများ ပြီးပြီ ဆိုသော်လည်း စိတ်က လျော့ပါးသွားသည်မဟုတ်ဘဲ အရှိန်လေးတော့ ရှိနေရာ အေး မောင်ကို အတင်းဖက်ကာ အဖုတ်ကလည်း ဇိကနဲ ဇိကနဲ ညှစ်ပေးနေသည်။
အေးမောင် ဆယ်ချက်လောက် ထပ် ဆောင့်လိုက်တော့မှ သုက်ရည်များကို အိဖြူ အဖုတ်ထဲသို့ ပက်ဖြန်းပေးလိုက်နိုင်တော့သည်။
“ အာ့…. ကောင်းလိုက်တာ…. ရှီး… ”
ပူပူနွေးနွေးအရည်များ အဖုတ်ထဲသို့ တရဟောစီးဝင်သွားရာ ခုနက ပြီးနေတာတောင် အရှိန်မပျက်သေးသဖြင့် နောက်တစ်ချီ အရသာကောင်းကောင်း ခံစားလိုက်ရသည်။
“ အား… ကောင်းလိုက်တာ ညီမလေးရာ…. ”
“ တကယ်… ”
“ အင်း… ”
“ ညီမလေးလဲ… ကောင်းတယ် ကိုကို…. တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး….ကဲ ကိုကို ညီမလေး သွားအိပ်တော့မယ်… ဂွတ်နိုက်… နောက်ညမှ… ခစ်ခ်စ်.. ”
အိဖြူက ဘယ်လောက်ကြိုက်သွားသည်တော့ မပြောတတ်။ နောက်တစ်ညစာပင် ဘွတ်ကင် ချိတ်သွား သေးသည်။ နောက်ပိုင်း ညများတွင်လည်း အိဖြူ ပုံမှန် တက်လာမြဲပင်။ ဒီအရသာကို အိဖြူရော အေးမောင်ပါ စွဲလန်းနေပြီ။ သောက်လေ ငတ်မပြေ ဆားငံရေကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ နေ့စဉ် သင်ခန်းစာတွေ အသစ်တက် သည်။ အိဖြူ ပုဇွန်တုပ်ကွေးလည်း ခံပေးတတ်နေပြီ။ လေးဘက်လဲ ထောက်ပေးတတ်နေပြီ။ အပေါ်မှလည်း တက်ဆောင့်ပေးတတ်နေပြီ။ တစ်ညတစ်မျိုး မရိုးအောင် လိုးဖြစ်ကြသည်။ ဆော်ဖြစ်ကြသည်။
သူတို့က အနေ အထိုင် ပိရိလေတော့ အန်တီလေးကလည်း မရိပ်မိတာ တစ်ပန်းသာသည်။ တစ်လလောက် စခန်းသွားပြီးတော့ အိဖြူ စာမေးပွဲဖြေရန် ကိစ္စနှင့် ရှုပ်သွားသဖြင့် အေးမောင် အကြို အပို့ လုပ်ပေးရုံကလွဲလို့ ဘာမှ အလုပ်မဖြစ်တော့။ အိဖြူကတော့ စာမေးပွဲ ပြီးလျှင် ကိုကို့သဘော ဟု နှစ် သိမ့်သည်။ ကိုးတန်းက စောဖြေသဖြင့် အေးမောင် စာမေးပွဲပြီးသွားသော်လည်း ရွာမပြန်ဘဲ ဆယ်တန်းအတွက် ကျူရှင်ကြိုအပ်မည်ဆိုကာ အေးမောင်ကို ရွာပြန်မလွှတ်ပေ။
အမေ့ကို လွမ်းသော်လည်း အန်တီလေးစကား ကို နားထောင်လိုက်သည်။ အမေလုပ်သူကလည်း ပြန်မလာစေလို။ ရွာရောက်လျှင် ပျက်စီးမှာကိုစိုးသည်။ အန်တီလေးဆီမှာ ထားလိုက်တော့ အေးမောင် လိမ်မာလာသည်ဟု ပြောသည်။ တစ်ခေါက်တလေ လာလည် ရုံကလွဲလို့ အမေက သိပ်မလာဖြစ်ပါ။ အမေပြောတာ မှန်ပါသည်။ အေးမောင် လိမ်မာလာပါသည်။
အန်တီလေး၏ ဆုံးမမှုကြောင့်။ တကယ်တော့ လိမ္မာတာက နည်းနည်း၊ လိင်မာတာက များများ ဖြစ်မလားပဲ။ အိဖြူ စာမေးပွဲကာလတွင် ပစ်ထားသည့် ငါးကင်ကို ပြန်မက်မောရတော့သည်။ အိဖြူ ကျောင်းသွားသည်နှင့် အန်တီလေးက အေးမောင်ကို ခေါ်တော့သည်။
“ သမီးရှိနေတာ့… မလွတ်လပ်ဘူး မောင်လေးရယ်… လွမ်းတယ် သိလား… ”
အန်တီလေး အေးမောင်ကို ချွဲနေသည်။
“ မောင်လေးလဲ မမကို လွမ်းတာပေါ့… မမ အရင်လို မလုပ်တာကြာပြီနော်…လက်နဲ့လုပ်တာကိုပြောတာလား.. မောင်လေး.. ”
“ အင်း…. ”
“ မောင်လေးနဲ့… တွေ့ပြီးတော့… လက်နဲ့ လုပ်ရတာ အာသာမပြေလို့…. မလုပ်တော့တာ… ”
“ ဒီလိုပဲပေါ့… ညီမလေးမရှိတဲ့အချိန်ကျတော့… မောင်လေးနဲ့ ပျော်ရမှာပဲ… နော့်… ”
နေ့တိုင်း တွေ့နေရသော်လည်း ယခုလို မတွေ့တာ ကြာပြီဖြစ်သဖြင့် အိဖြူ ကျောင်းသွားစဉ် နေ့ခင်းကြောင် တောင်… အလွမ်းသယ်နေကြသည်…။
အန်တီလေးက အေးမောင်ကို ဘယ်လိုလုပ်ချင်လဲ ဟု မေ းသဖြင့်.
“ မမ… မောင်လေး… ဗီဒီယိုကားကြည့်ဖူးတယ်… သိလား… အဲဒီထဲကလို အနောက်ကနေ.. လုပ်ချင်တယ်… ”
အန်တီလေးက အေးမောင် စိတ်တိုင်းကျ လေးဘက်ထောက်ကလေး နေပေးသည်။ အေးမောင် အနောက် ကနေ စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ အန်တီလေးလည်း ကျေနပ်ပါသည်။ ဒီပိုဇေရှင်းက မိန်းကလေး အတွက် ပိုထိသည်ပဲ။ တစ်ချီပြီးတော့ နောက်တစ်ချီ ထပ်လုပ်ဖို့ အရှိန်ယူရပြန်သည်။ ရယ်ဒီဖြစ်လာတော့ အေး မောင် အတတ် ဆန်းထွင်တော့သည်။ လီးကို အဖုတ်ဝတွင် မတေ့ဘဲ စအိုဝတွင် သွားတေ့သည်။
“ ဟဲ့… အို… မောင်လေး… အဲဒီကို မလုပ်နဲ့လေ… ”
“ မမကလဲ… မောင်လေး… လုပ်ကြည့်ချင်တယ်… ”
“ မောင်လေးကလည်း… အဲဒါလုပ်ရင်… မမ ခံနိုင်ပါ့မလား မသိဘူးရယ်… ”
“ လုပ်ပါ… မမကလည်း… မောင်လေး… တစ်ခါပဲ လုပ်မယ်… မမနာတယ်ဆို… မလုပ်တော့ဘူး… ”
“ နေအုံး… အဲဒါဆို… ဒီအတိုင်း မလုပ်နဲ့… မမ လုပ်ပေးမယ်… ”
အန်တီလေးက သူမခုတင်ဘေးနားမှ အံဆွဲကို ဖွင့်လိုက်ကာ ဘူးလေးတစ်ဘူးနှင့် အထုပ်ကလေးတစ်ထုပ် ယူလာသည်။
“ ဒါ ဘာလဲ သိလား… ”
“ အဲဒါ ကွန်ဒုံးလေ…. လိုးရင် စွပ်တဲ့ဟာ မဟုတ်လား… ”
“ ဟဲ့… မောင်လေး… ဘယ်လိုသိ…. ”
“ မမကလဲ… အေအိုင်ဒီအက်စ်ပညာပေးစာစောင်မှာ… ပါတယ်လေ… ”
“ သြော်… တော်သေးတာပေါ… ”
အန်တီလေးက အဖော်ဂျယ်လ်ဘူးမှ ဂျယ်များ ယူလိုက်ကာ အေးမောင် လိင်တန်ကို ရွှဲနေအောင် သုတ်ပေးပြီး အေးမောင်ကို ဘူးပေးကာ သူမ စအိုထဲသို့ရော စအိုတစ်ဝိုက်သို့ပါ သုတ်ခိုင်သည်။ ထို့နောက် အေးမောင်လိင်တံတွင် ကွန်ဒုံးကို သူမကိုယ်တိုင် စွပ်ပေးပြီး စအိုဝတွင် တေ့ပေးလိုက်သည်။
ဒီအတိုင်း လုပ်လို့ရသော်လည်း ညစ်ပတ်ကုန်မှာစိုးလို့ ဟု ပြောသည်။ အေးမောင် တေ့ထားသော လိင်တံအား အားထည့်ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ အန်တီလေးကတော့ သိပ် မအော်ပါ။
“ အီး….. နာလိုက်တာ… ဟင့်.. ”
ဟု တစ်ချက်ညည်းက တအိအိ နှင့် အဆုံးဝင်သွားသည်။ ခေါင်းဝင်ရင် ကိုယ်ဆန့်သည်ပဲ။ ဒါကျတော့ တော်တော်ကြပ်လှသည်။ အိဖြူ၏ အဖုတ်လောက်ပင် ကြပ်သည်။ ပထမတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်နေရင်း မြန်မြန် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ အန်တီလေးလက်က သူမအစေ့ကို သူမဘာသာ ကစားသည်။
အေးမောင် ပြီးသွားတော့ သူမလည်း တစ်ပြိုင်တည်း လိုက်ပြီးသွားကာ အရည်အနည်းငယ်က အဖုတ်ထဲမှ မွှေ့ယာပေါ်သို့ တောက်ကနဲ ကျသွားသည်။ အန်တီလေးနှင့် ညတိုင်းလိုလို နေ့တိုင်းလိုလို အိဖြူ စာမေးပွဲကာလအတွင်း အလုပ်ဖြစ်သည်။ အိဖြူနှင့်မတူသည့်အချက်က အန်တီလေးက ဘယ်လိုလုပ်ရင် ကောင်းတယ်ဆိုတာ သိသည်။ သူမကိုယ်တိုင် ကောင်းအောင် ခံတတ်သလို အေးမောင်ကိုလည်း ကောင်း အောင် လုပ်ပေးတတ်သည်။ ထို့အပြင် တစ်တစ်ခွခွ စကားလုံးများလည်း ပြောရဲသည်။
သို့သော် အသက် အရွယ်အပိုင်းအခြားတစ်ခုကို ကျော်လာပြီဖြစ်သဖြင့် တင်းကြပ်မှုတော့ သိပ်မရှိတော့။အေးမောင်မှာ လိင်တံမှ လျော့ပါးသွားသည့်အရသာနှင့် သူ့အား အလိုလိုက်အကြိုက် ဆောင်တတ်သော ယုယမှုကို တစ်ပြိုင်တည်း ခံ စားနေရတော့ အိဖြူကို သတိရသော်လည်း သိပ် မတမ်းတဖြစ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အိဖြူက အပျိုလေး ဖြစ်သဖြင့် စေးစေးပိုင်ပိုင် ကြပ်ထုပ်ကာ အားသန် လှသော်လည်း သူ့ထက်အငယ်ဖြစ်သဖြင့် ကလေးဆိုးဆိုးသည်ကို ယုယမှုပေးရတာကလည်း အရသာတစ်မျိုးရှိသည်။ တစ်ယောက် တစ်မျိုးစီပေါ့လေ။
အိဖြူ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲဖြေတော့ သင်္ချာဖြေသည့်နေ့တွင် မျက်နှာ မကောင်း။ သူမက နဂိုကတည်းက သင်္ချာ ညံ့ပါသည်ဆိုမှ ဒီနှစ် သင်္ချာ သတ်သည်တဲ့။ တကယ်တော့ တစ်အုပ်လုံး ကုန်အောင် တွက်နိုင် လေ့ကျင့်နိုင်ရင် သတ်သည်ဆိုတာ မရှိပါ။ သို့သော် သူမက သင်္ချာကို အလွန်ကြောက်သည်ဖြစ်ရာ ဒီနှစ်လဲ အောင်မှတ်သာသာလေးသာ ဖြေနိုင်သည်။ အောင်ဖို့ပင် မသေချာဟု ဆိုသည်။
နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာတော့ ဖြေနိုင်သည်ဟု ဆိုသည်။ အိဖြူ စာမေးပွဲရက်များတွင်တော့ ဘယ်ကျူရှင် မှ မသွားတော့ပေ။ အိမ်တွင်သာ စာတွေ လှိမ့်ကျက်နေသည်။ အေးမောင်နှင့် အန်တီလေးအဖို့ အခွင့်လည်း မသာ၊ အခွင့်သာလည်း စိတ်သိပ်မပါကြလှပါ။ စာကျက်နေသည့် အိဖြူအတွက်သာ လက်ဖက်ရည်ဖျော်တိုက် လိုက်၊ လက်ဖက်သုပ်ကျွေးလိုက်နှင့် အချိန်ကုန်သွားကြသည်။
သို့သော် ကံကောင်းတာလား ကံဆိုးတာလား မပြောတတ်ချေ၊ အိဖြူ ရူပဗေဒ ဖြေသည့်နေ့တွင်ပင် အန်တီလေး၏ တစ်ဦးတည်းသော အစ်ကိုကြီး အသည်း အသန် ဖြစ်လို့ဆိုပြီး ကြေးနန်းစာ ဝင်လာသဖြင့် အေးမောင်ကိုပင် အိဖြူလေးကို ဂရုစိုက်စောင့်ရှောက်ဖို့၊ အိမ်ကိုလည်း ဂရုစိုက်ဖို့၊ လျှောက်မသွားဖို့ မှာစရာတစ်ပုံတစ်ပင် မှာကြားပြီး သင်္ဘောနှင့် ထွက်သွားရတော့ သည်။
အန်တီလေး၏ အစ်ကိုကြီးက ကော့သောင်းဘက်မှာ နေတာဖြစ်ရာ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးက ခက်ခဲ လှသည်။ ထိုအချိန်က ရထားတွေ ကားတွေကလည်း အလွယ်တကူ သွားလို့မရသေး။ ရထားနှင့် သွားရသည် မှာလည်း စိတ်မချရ။ ဓားပြတွေက ရထားလမ်းကို ခဏခဏ မိုင်းခွဲကြသဖြင့် စိတ်မချရ။ ကားနှင့် သွားပြန်လျှင် လည်း ခရီးစရိတ် တအား ထောင်းသည့်အပြင် တစ်ဆင့်တည်း မရောက်၊ သူမတို့နေသည့်မြို့မှ ရန်ကုန်သို့ သင်္ဘောစီး၊ ရန်ကုန်မှ မော်လမြိုင်သို့ ကား(သို့မဟုတ်) ရထားစီး၊ မော်လမြိုင်ရောက်မှ ရေး အထိ ကားစီး၊ ရေး မှ ထားဝယ်၊ ထိုမှတစ်ဆင့် မြိတ်- ကော့သောင်းအထိ နည်းသည့်ခရီးမဟုတ်ချေ။
အိဖြူ ရူပဗေဒပြီးလို့ ထွက်လာတော့ အိဖြူကို ပြောပြလိုက်သည်။ အိဖြူ မျက်နှာလေး ညှိုးသွားသည်။ သူမလည်း မိခင်ဖြစ်သူ ခရီးထွက်သွားတော့ အားငယ်ပေမပေါ့။ အိဖြူကို အေးမောင် တတ်သမျှမှတ်သမျှ အား ပေးရသည်။ ကိုယ်တိုင် ချက်ပြုတ် ကျွေးမွေးရတော့သည်။
ထိုရက်ပိုင်းအတွင်း အေးမောင် အိဖြူကို စိတ်နှင့် ပြစ် မှားမိသော်ငြား အနှောက်အယှက်မဖြစ်စေလို။ ကိုယ့်ဘာသာကိုသာ စိတ်ဖြေသိမ့်ရသည်။ စာမေးပွဲပြီးသွားသည့်နေ့တွင် အိဖြူ ပျော်ရွှင်မြူးတူးကာ ခုန်ပေါက်ထွက်လာသည်။ စာမေးပွဲဖြေနိုင်လို့ မဟုတ်။ စာတွေဖိစီးထားရာမှ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ အေးမောင် သွားကြိုလာတော့ အိဖြူ ဆိုင် ကယ်နောက်မှ ခါးကို တင်းတင်းဖက်ကာ လိုက်ပါလာသည်။ အိမ်ကို ရောက်သည်နှင့် ထမင်းစားပြီး အိပ်ချင်သည်ဟု ဆိုသည်။ အေးမောင် သူမအိပ်ခန်းရှေ့ကို လိုက်ပို့သည်။ အိဖြူက ဒီညက စပြီး မေမေပြန် မလာမချင်း သူမအခန်းထဲမှာ လာအိပ်ပေးပါ။ အောက်ထပ်မှာ တစ်ယောက်တည်း အိပ်ရတာ ကြောက်တယ် ဟု ပြောသည်။
အေးမောင်ကို ပြန်မလွှတ်တော့။ သူမအိပ်ခန်းထဲခေါ်သွားပြီး ကျောင်းမှ ပြန်လာသည့် အဖြူအစိမ်း ပင် မချွတ်တော့ဘဲ အေးမောင် လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးကာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်တော့သည်။ အေးမောင် ရင်ထဲတွင် တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေသည်။ အိဖြူနှင့် မကြာခဏ ကိုယ်လက်နှီးနှောဖူးသော်လည်း အိမ်တွင် နှစ်ယောက်တည်း မဟုတ်၊ အန်တီလေး ရှိနေသည်။ ယခုမူ အိမ်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်တည်းသာ ရှိ သည်ဖြစ်သဖြင့် စိတ်များ လှုပ်ရှားနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခုမှ စာမေးပွဲပြီးလာသည့် အိဖြူကို နဖူးလေး ကို တစ်ချက်သာ နမ်းလိုက်ကာ သူမသဘောကျ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်စေလိုက်သည်။
ညနေစောင်းတော့ အိပ်ရာ နိုးလာသည်။
“ ကိုကို… ကိုကို… ထတော့…. မိုးချုပ်တော့မယ်…. ”
အိဖြူ လှုပ်နှိုးသဖြင့် အေးမောင်လည်း နိုးလာသည်။
“ ကိုကို… ဒီည … အပြင်မှာ… ထွက်ကဲမယ်လေ… ”
“ ဟင်… ညီမလေးကလည်း…. ”
“ ဟာ… ကိုကိုရာ…. တစ်ရက်တစ်လေပဲ….ကဲတာ ”
“ ဟုတ်ပါပြီ…. ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ…. ”
“ အင်း….. ဘယ်ကိုသွားရပါ…. ”
“ ဟာ.. သိပြီ… ဒီလိုလုပ်… ကိုကို… ”
“ ဘာများပါလိမ့်…. ”
“ ကိုကို ထမင်းမချက်ရသေးဘူးမို့လား…. အပြင်ထွက်ပြီး…. ထမင်းစားမယ်… အအေးဆိုင်ထိုင်မယ်… ဒါပေမဲ့ အပြင်မှာ ကိုကို ဘာမှ မလုပ်ရဘူးနော်…. ”
“ ဘာကိုလဲ… ညီမလေးရ… ”
ဟာ… မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပြန်ပြီ…. ညီမလေးကို… ဘာမှ… မလုပ်ရဘူး… အဲဒါ… အဲဒါ…ညီမလေးကို… ကိုကိုက….ဟာ့…. ကိုကို…. အ ချင်ယောင် ဆောင်မနေနဲ့… ညီမလေး…. ဆယ်တန်းစာမေးပွဲပြီးတာနဲ့… ဘာညာ… သာရကာ… လုပ်မယ်… စိတ်ကူးနေတာမို့လား…. ”
“ ဘာလဲ… ဘာညာသာရကာ… ”
“ ဟာ… ကိုကို… တော်ပြီ… မပြောတော့ဘူး… ”
“ မသိလို့ပါဆို… ”
“ အပြင်သွားရင်… ညီမလေးကို… ဟိုကိုင်ဒီကိုင်… ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်… မလုပ်ရဘူး… အိမ်ပြန်ရောက်မှ… ကိုကို့ သဘောရှိ…. ”
“ ဘာကိုကိုင်ပြီး…. ဘာကို… ”
(ဘုန်း !!!!!)
အေးမောင်ကျောကို အိဖြူ တအားထုပစ်လိုက်သည်…. အေးမောင်နှင့် အိဖြူ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနှင့် မြို့တစ်ပတ် ပါတ်သည်။ အိဖြူက တော်တော်ပျော်နေသည်။
မိခင် အိမ်မှာမရှိတော့ စိတ်လွတ်လပ်ကာ ပေါ့ပါးနေသည်လည်း ဖြစ်သည်။ အေးမောင်တွင်လည်း စုဆောင်း ထားသော မုန့်ဖိုးများ ရှိသည်။ အိဖြူတွင်လည်း စုထားသည့်ငွေများ ရှိသည်။ နှစ်ယောက်သား စိတ်ကြိုက် ကဲ လို့ ရသည်။ ထမင်းဆိုင်ဝင်ကာ ညစာ စားသည်။
ထို့နောက် အအေးဆိုင်လေး တစ်ဆိုင် ဝင်ထိုင်သည်။ အအေးဆိုင် နာမည်က လရိပ်ငြိမ်။ ဆိုင်၏ နာမည်နှင့် လိုက်ဖက်အောင်ပင် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လွန်းလှသည်။ ငြိမ့်ငြောင်းသော တီးလုံးလေးတစ်ခုသာ ပျံ့လွင့်နေသည်။ တစ်ခုံနှင့် တစ်ခုံကြား အတော်လေး ဝေးသည်။ ခြံ ကျယ်ကြီးထဲမှာ ဆောက်လုပ်ထားကာ မှိန်ပျပျ အော်တိုမက်တစ်မီးဆိုင်းလေးများ ချိတ်ဆွဲထားသည်မှာ ကြယ် ပွင့်လေးများ လင်းလက်နေသကဲ့သို့ ရှိလှသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ကာ ဖာလူဒါ တစ်ခွက်စီ မှာသောက်သည်။ အေးမောင် အိဖြူ၏ လက်ကလေးကို ရုတ်တရက် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
“ ညီမလေး…. ကိုကို… ပြောစရာရှိတယ်…. ”
“ အင်း…. ပြောလေ ”
“ ကိုကို..ညီမလေး… စိတ်မဆိုးဘူး မလား…. ”
“ ဟင်… ဘာပြောမယ်မှန်းလဲ… မသိဘဲနဲ့…. ”
“ အင်းလေ…. စိတ်ဆိုးမှာစိုးလို့.. ကြိုပြောထားတာပေါ့…. ”
“ မသိဘူး…. ဆိုးသင့်ဆိုးမှာပေါ့…. ပြော… ”
“ ညီမလေးကို…. ကိုကို…. ချစ်တယ်…. ”
“ ဟင်…. ကိုကို…. ညီမလေးကို… ရည်းစားစကားပြောတယ်… မေမေနဲ့… တိုင်မယ်… ”
“ ဟဲ့…. ရှူး…. တိုးတိုး…. မလုပ်နဲ့လေ… ”
“ ဟုတ်တယ်…. မောင်နှမချင်း… ရည်းစားစကားပြောတယ်… တိုင်မှာ… ”
“ ဟာ… ညီမလေးကလဲ… အဲလိုဆို… မပြောတော့ဘူး… ”
“ ဟမ်… မရဘူးလေ… ပြောပြီးတာ ပြောပြီးသွားပြီ… တိုင်မှာ.. ”
“ ညီမလေးကလဲကွာ… လိမ်မာပါတယ်… ”
“ ဟင့်အင်း…. မလိမ်မာဘူး…. တိုင်မှာပဲ…. ”
“ ညီမလေးကလဲ…. ကိုကိုပြောပြမယ်… ညီမလေးနဲ့ ကိုကိုက ချစ်သူအဆင့်ထက်တောင် ကျော်နေပြီပဲကို… ”
“ ကိုကိုကလဲ… ညီမလေးက… အခုမှ.. ကျောင်းတက်တုန်း…. ယောကျ်ားမယူချင်သေးဘူး…. ”
“ အာ…. ဘယ်သူက ယောက်ျားယူခိုင်းနေလို့လဲ…. ”
“ အဲဒါဆို ဒီလိုလုပ်… ညီမလေး… ရည်းစားမရှိဘူးမို့လား…. ”
“ မရှိဘူးလေ… ဘာဖြစ်လဲ… ”
“ ညီမလေး ရည်းစားထားတော့မယ်ဆို… ကိုကို့ကိုပဲ..ရည်းစားထားပေါ့…. ”
“ မထားချင်ပါဘူး… ရည်းစား… ဘာလုပ်ဖို့… ကိုကိုနဲ့အတူတူနေရတာ ပျော်စရာကောင်းတာပဲ… ရည်းစား ထားရင် စိတ်မချရတာနဲ့… သူများနောက်ပါမှာ စိုးရတာနဲ့…အင်းလေ… ကိုကို့ကျတော့ရော… စိတ်မချရဘူးလား… ”
“ ဟင့်အင်… ကိုကိုလည်း စိတ်မချရဘူး… ”
“ အချိန်တန်ရင်… ရည်းစားရသွားမှာ… ”
“ ဟင့်အင်း… မထားဘူး… ”
“ ကိုကိုပြောပြမယ်… ညီမလေး ကိုကို့ကို ရည်းစားအဖြစ် မထားရင်နေ… တကယ်လို့ အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆိုရင် ကိုကိုနဲ့ပဲ ယူရမယ်… ကိုကိုလည်း ရည်းစားတစ်ခြားတစ်ယောက်မထားဘူး… မိန်း မယူရမဲ့ အချိန်ရောက်ရင် ညီမလေးကိုပဲ… ယူမယ်… ညီမလေးလဲ ရည်းစားမထားနဲ့… ကဲ… ဘယ်လိုလဲ.. ”
“ အိုကေ… ကိုကိုပြောတဲ့အတိုင်း တည်ပစေ… ကိုကိုရည်းစားထားတာနဲ့… ကိုကို့ရည်းစားကို လိုက်သတ်မှာ… ညီမလေး ရည်းစားထားရင်… ညီမလေးရည်းစားကို သတ်ပစ်လိုက်… ” (ဟိုက်… ကြမ်းကုန်ပြီ…. တမျိုးကြီးနော်…. ဟိုဒင်းဟိုဟွာ လုပ်ပြီးပြီ… ရည်းစားအဖြစ်တော့လည်း မဟုတ်ပြန် ဘူး…. ရည်းစားလည်း မထားရဘူးဆိုတော့ကာ.. ဘာထူးမလဲ… အိဖြူ၏ အတွေးကို အေးမောင် မတွေးတတ် လောက်အောင် ဖြစ်မိသည်၊ အင်းလေ… ရှိစေတော့… အခုလည်း ရည်းစားထားရတာနှင့် ဘာမှ မကွာခြားတော့ ချေ)
“ ကဲ… ညီမလေး… ပြန်ကြစို့… ဆယ်နာရီထိုးတော့မယ်… ”
“ ဟွင်း. ဟွင်း… ကိုကိုနော်… သိနေတယ်…ဟဲ… ဟဲ…. :-X ”
အေးမောင်တို့ အိမ်ပြန်လာကြသည်။
အန်တီလေး အိပ်မအိပ် ချောင်းကြည့်စရာ မလိုတော့။ စိတ်လွတ် ပေ့ါပါးစွာ အိမ်ထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အိဖြူ အခန်းထဲသို့ လိုက်သွားသည်။ အခန်းထဲသို့ ရောက်သည်နှင့် အိဖြူကိုယ်လုံး အိအိလေးကို အေးမောင် အတင်းပွေ့ဖက်ကာ ဆာလောင်မွတ်သိပ်သော အနမ်းကြမ်းကြမ်းများ ပေးလိုက်မိသည်။
အိဖြူက စပန့်သားအင်္ကျ ီ နှင့် ဘောင်းဘီ ဝမ်းဆက် ပွပွကို ဝတ်ထားသည်ဖြစ်ရာ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ထိတွေ့နေရသလို ဖြစ်နေသည်။ မတ်တပ်ရပ်လျှက်နှင့်ပင် အိဖြူ၏ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ပွေ့ဖက်ထားကာ ရင်ချင်းအပ် နမ်းစုပ်နေရင် လက်တစ်ဖက် က တင်ပါးအစုံကို ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။
တင်ပါးနှစ်လုံးကြားကို လက်ချောင်းများနှင့် စုန်ခြည်ဆန်ခြည် ကစားပေးလိုက်သည်။အိဖြူ မောဟိုက်စွာ အေးမောင်၏ အနမ်းများကို တုန့်ပြန်မိသည်။ မျက်လုံးများကလည်း ရမ္မက်ဆန္ဒ ပြင်းပြနေဟန် ရီဝေနေသည်။ အေးမောင် သူမကို ခုတင်ပေါ်သို့ တွန်းလှဲလိုက်သည်။ အိဖြူကလည်း အလိုက်သင့် ပါသွားသည်။
အိဖြူက မွှေ့ယာအထူကြီးနှင့် အိပ်စက်သည်ဖြစ်ရာ ကိုယ်လုံးလေး မြုပ်ဝင်သွား ပြီး ပြန်ခုန်တက်လာသည်။ အေးမောင် အိဖြူ၏ စပန့်သား အင်္ကျ ီလေးကို အောက်နားစမှ ကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက် သည်။ အိဖြူ ဘာမှ ငြင်းဆန်ခြင်းမပြုဘဲ အလိုက်သင့် လက်ကလေး မြှောက်ပေးသည်။ဘောင်းဘီကိုလည်း ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကာမခလုတ်များကို တစ်ခုချင်း ဖွင့်ထုတ် တော့သည်။
အိဖြူ တအား ထန်နေမှန်း သိတော့ အေးမောင် သိပ်အချိန်ဆွဲမနေလိုတော့ပြီ။ အိဖြူ၏ ပေါင်တံ သွယ်သွယ်လေး နှစ်ချောင်းကို ဆွဲခွာလိုက်ပြီး ဝင်ရောက်နေရာယူလိုက်ကာ လျှာဖျားဖြင့် အရည်ကြည်လေးများ တစိမ့်စိမ့် ထွက်ကျနေသော အဖုတ်ကလေးအား အားရပါးရ လျှက်ပစ်လိုက်သည်။အစေ့လေးကို လျှာနှင့်ထိုးလိုက်၊ အကွဲကြောင်းလေးထဲ စုန်ချည်ဆန်ချည် လျက်လိုက် လုပ်နေရာ အိဖြူ သိပ် စိတ်မရှည်ချင်တော့။
“ အာ.. ကိုကို.. အဲဒီလို မလုပ်နဲ့တော့… ညီမလေး မနေနိုင်တော့ဘူး… လုပ်တော့လေ… ”
အိဖြူက ဒီလို တောင်းဆိုလာတော့လည်း အေးမောင် နှူးနှပ်နေစရာ မလိုအပ်တော့သဖြင့် ပရိုစီဂျာတွေ အားလုံးကို ကျော်လွှားလိုက်ပြီး ညီတော်မောင်ကို တွင်းဝတွင် တေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလိုက်တော့ သည်။
အန်တီလေး အိမ်တွင် မရှိသဖြင့် ခါတိုင်းလို တိုးတိုးလေး မညည်းတော့ချေ၊ အိဖြူ စိတ်ထဲ ရှိသလောက် ဖွင့်အန်ထုတ်တော့သည်၊ တစ်ခန်းလုံးလည်း လိုးသံ ဆောင့်သံ ကျွက်ကျွက်ညံလျှက် အော်သံ ညည်းသံ ပွက်လောညံနေတော့သည်။ အေးမောင်နှင့် အိဖြူ ပြိုင်တူလိုလိုပင် ပြီးသွားသဖြင့် တစ်ယောက်ပေါ် တစ်ယောက် ထပ်ကာ အမောဖြေနေသည်။ အိဖြူကလည်း လှောင်အိမ်ထဲမှ လွတ်သည့်ငှက်ကလေးလို ဖြစ်နေ ရသည့်အထဲ မိခင်ဖြစ်သူ ခရီးသွားနေသဖြင့် လွင့်လိုရာလွင့် ပျံလိုရာ ပျံနိုင်သည့်အနေအထားဖြစ်နေရာ အေး မောင်နှင့် စိတ်တူကိုယ်တူ ဖြစ်နေသည်။
“ ညီမလေး…. ကိုကို… အကြံပေးမယ်… ”
“ ဘာအကြံလဲ… ကိုကို… ”
“ ဒီအမွှေးလေးတွေ…. ရိတ်ပစ်လိုက်ပါလား…. ”
အေးမောင်က အိဖြူ၏ အဖုတ်မွှေးလေးတွေကို လက်နှင့် ဖွနေရင်း ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်…။
“ ဟမ့်… ကိုကိုကလည်း… အဲဒီအတိုင်းက… ဘာဖြစ်လို့လဲလို့… ”
“ သွားကြားညပ်လို့…. ”
“ အာ… ကိုကိုက… ညစ်စုတ်ပြီ…. ”
“ တကယ်ပါဆို….. ”
“ ညီမလေး မရိတ်ရဲဘူး၊ ဓားရှမှာစိုးလို့… ကိုကို ရိတ်ပေးလေ…. ”
အေးမောင် ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲ ကျသွားသည်။ တောရှင်းလင်းရေး စီမံကိန်း စတင်ရန် ဂျုတ်ဘူး ပြေးယူသည်။ ဒါက သူ နှုတ်ခမ်းမွှေး ရိတ်နေကျဂျုတ်ဘူး၊ ဘလိတ်ဓား အသစ်ရှိသေးသည်။ ဒီနေရာမှာ အဆင် ပြေဖို့… ကမန်းကတန်း ပြေးယူ အသုံးချလိုက်ရတော့မည်။ ဒါနဲ့ ထပ်ရိတ်တော့ ဘာဖြစ်သေးလဲ။ ပါးစပ်ထဲတောင် တစ်ခုလုံး ဝင်နေပြီးမှတော့ ဂျုတ်ဘူး သုံးဖို့လောက် တွန့်တို မနေတော့ပါ။
ဂျုတ်ဘူး ယူလာပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ အိဖြူက အနေအထားမပျက် ရှိနေသေးသည်။ ပြီးမှ သတိရလို့ ရေခွက်နှင့် ဆပ်ပြာခွက် ရေချိုးခန်းထဲမှ ပြန်ဝင်ယူရသေးသည်။ ပစ္စည်းကိရိယာ စုံလင်တော့မှ လုပ် ငန်း စတင်ရသည်။ အိဖြူက ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန် ကားထုတ်ပေးထားကာ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေပေးသည်။ ဓားထိမှာ ကြောက်လို့ ငြိမ်နေတာဖြစ်သည်။ အေးမောင် ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေ တဖွားဖွားနှင့် ရိတ်ပေးလိုက်ရာ အမွှေးများ ပြောင်စင်သွားကာ ဖြူဖွေးလှပစွာ မို့မို့လေး ဖောင်းအိနေသော အဖုတ်ကလေးကို မြင်ရတော့သည်။
“ ကဲ…. ညီမလေး…. ကြည့်လိုက်…. လှသွားပြီ….. ”
“ အင်းပါ…. ကိုကို သဘောကျရင်ပြီးတာပါပဲ…. ”
“ ညီမလေးက… မကြိုက်ဘူးလား…. ”
“ ကိုကိုကြိုက်တော့… ညီမလေးလဲ ကြိုက်တာပေါ့လို့… ”
အေးမောင်နှင့် အိဖြူတို့ သောက်လေ ငတ်မပြေသည့် ဆားငံရေကိုသာ မက်မောစွာ မှီဝဲကြသည်။ အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကုန်သွားသည်မသိ။ နှစ်ယောက်စလုံး မဟန်နိုင်သည့် အဆုံးတွင် တစ်ဦးပေါ်တစ်ဦး ထပ်ကာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာ အိပ်မောကျသွားကြတော့သည်။ နောက်နေ့တွေမှလည်း ထို့အတူပင်။
အန်တီလေးအခန်းထဲမှ လွဲ၍ ကျန်သည့် ရေချိုးခန်း၊ မီးဖိုခန်း ပါ မကျန် သူတို့နှစ်ဦးအတွက် သာယာသည့် ဘုံဗိမာန်လေးများ ဖြစ်လို့နေကြသည်သာ။ အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်ပင် သိပ်မထွက်ကြတော့။ သူတို့နှစ်ဦးမှာ ချစ်သူရည်းစား အဆင့်ကိုပင် ကျော်လွန်နေကာ ချစ်စ ကြင်စ ဇနီးမောင်နှံ လို ဖြစ်နေကြတော့သည်။ အေးမောင်ကလည်း အန်တီလေးနှင့် အတွေ့အကြုံ စုံပြီးဖြစ်နေရာ အန်တီလေးက အေးမောင်ကို သူမ လိုချင်သလို ပုံသွင်းခဲ့သလို သူကလည်း အိဖြူကို လိုချင်သလို ပုံသွင်းယူသည်။
အိဖြူကလည်း အေးမောင် လိုချင်သမျှ ဘာတစ်ခုမျှ ငြင်းဆန်သည်မရှိချေ။ တစ်နေ့တွင် အေးမောင်က သူမအား တောင်းဆိုသည်။
“ ညီမလေး… ကိုကို… ပူဆာမလို့…. ”
“ ဘာလဲ… ကိုကိုရဲ့… ”
“ ညီမလေးကို…. အနောက်ကနေ…. လုပ်ချင်တယ်… ”
“ ဟင်းနော်… ကိုကို… ဘယ်ကနေ အတတ်ဆန်းတွေ တတ်လာလဲ…. ”
“ ညီမလေးကလဲ… ဟိုတစ်ခါ ကြည့်တဲ့ အခွေထဲကလိုမျိုးလေ…. ”
“ အာ.. ကိုကိုကလဲကွာ… အဲဒါ တိရစ္ဆာန်တွေ လုပ်သလိုမျိုးကြီးကို… ”
“ ညီမလေးကလဲ… မဆိုင်ပါဘူး… ”
“ အင်းပါ… ကိုကို့သဘော… ဟုတ်ပြီလား… ”
အိဖြူက ခါးခါးသီးသီး မငြင်းဆန်ပါ။ အေးမောင် အလိုကျပင် ခုတင်ပေါ်တွင် လေးဘက်ကလေး ထောက်ပေးသည်။
အေးမောင်ကလည်း သူမ၏ ခါးလေးကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဆုပ်ကိုင်ကာ အနောက်မှ အဖုတ်၀ သို့ တေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖြည်းဖြည်းချင်းပင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ မဆွတ်ခင်က ညွှတ်ချင်၊ မခူးခင်က ကြွေချင်၊ မစားခင်က ဝါးချင်စရာအရည်ရွှမ်းနေသဖြင့် ခဲရာခဲဆစ် မဟုတ်ဘဲ လျှောလျှောရှူရှူပင် ဝင်သွားသည်။
“ အာ့… ကိုကို… ဖြည်းဖြည်း… တအားထိတယ်… ”
“ အင်းပါ… ညီမလေးရဲ… ဖြည်းဖြည်းပဲ လုပ်မယ်… ”
“ အား… ကိုကို… ”
ထုံးစံအတိုင်းပင် ချစ်တေးသံစဉ်များ ဆူညံသွားသည်။
အေးမောင်က ညတိုင်း စားနေရသဖြင့် သုက်ကို တတ်နိုင်သမျှ ထိန်းထားနိုင်သည်။ အိဖြူက တစ်နေ့တစ်မျိုး မရိုးရအောင်ဖြစ်နေသဖြင့် အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ ပြီး သွားရလေသည်။ အဖုတ်ထဲမှ လျှံထွက်လာသော အရည်များသည် မွှေ့ရာပေါ်သို့တိုင်အောင် စီးယိုကျလာ သည်။ အိဖြူ နှစ်ခါသုံးခါ ဆက်တိုက်ပြီးသွားပြီးနောက် အိဖြူကျောပေါ်တွင်မှောက်ကာ တွင်းစိမ်ထားလိုက်သည်။ အမောပြေမှ အဖုတ်ထဲမှ လီးကို ဖြည်းဖြည်း ဆွဲနှုတ်လိုက်ရာ လေခိုနေသဖြင့် ရှူးကနဲပင် အသံထွက်သွားသည်။ အိဖြူလည်း တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ထူးကဲလာသော ကာမအရသာစက်ကွင်းမှ မရုန်းထွက်နိုင်တော့ဘဲ ဒီအရသာကိုသာ အစွဲလန်းကြီး စွဲလန်းနေရှာသည်။
အေးမောင် နောက်တစ်ကြိမ် လုပ်ငန်းစတင်ရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ သူကလည်း သူ့အကြံနှင့် သူမို့ အိဖြူကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းအိပ်စေလိုက်သည်။ ထို့နောက် အနောက်မှ သိုင်းဖက်ကာ လီးထိပ်နှင့် အိဖြူ၏ အနောက်သို့ဖောင်းအယ်ကာ ထွက်နေသည့် အဖုတ်ကို ထိုးဆွပေးလိုက်သည်။ ခုနကမှ ငြိမ်းသွားသော အိဖြူ၏ ကာမမီးအဟုန်သည် ပြန်လည် တောက်လောင်လာပြန်သည်။ အိဖြူကိုယ်တိုင် တောင်းဆိုလာချိန်တွင် အေးမောင် သူ၏ လီးကို အပေါက်ဝသို့ ထောက်လိုက်သည်။ ထောက်နေကျ အပေါက်ဝကား မဟုတ်ချေ။ ဖွံ့ထွားလှသည့် တင်ပါးဖြူဖြူ နှစ်လုံးကြားတွင် ညိုတိုတို လေး ဖြစ်နေသော စအိုဝလေးကို ထောက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
အိဖြူ တွန့်ကနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွားသည်။
“ အာ…. ကိုကို…. မှားနေပြီ…. အဲဒါ မဟုတ်ဘူးလေ… ”
“ ညီမလေး… စိတ်လျှော့ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနော်…. ဒီဟာက ပိုကောင်းတယ်ပြောတယ်... ” (တကယ်တော့ သူကောင်းချင်တာသာ ဖြစ်ပါသည်)
“ ဟာ… ကိုကို… ဖြစ်ပါ့မလား… အဲဒါ… တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူးနော်…. ”
“ ဖြစ်ပါတယ်… ညီမလေးကလည်း… ဟို ရုပ်ရှင်ကားတွေထဲမှာ ပစ္စည်းကြီးတွေက အကြီးကြီးတွေနဲ့ လုပ်တာ၊ ကိုကိုက အဲလောက် မကြီးပါဘူး…. ”
အေးမောင်… ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အိဖြူ၏ စအိုဝလေးကို ထောက်ထားသည့် လီးကို နည်းနည်း ဖိသွင်း ကြည့်လိုက်သည်။
ခုန အဖုတ်ကို ထိုးဆွထားသဖြင့် အရည်များဖြင့် ချွဲနေသည်။ သို့သော် ကျဉ်းကြပ်လှသည့် စအိုပေါက်ကို ထိုးသွင်းဖို့ကား တော်တော် ခက်ခဲလှသည်။ ထိုစဉ် အေးမောင် တစ်ခုခုကို သွားသတိရ လိုက် သည်။ ညီမလေး.. ခနနေအုံး ဟု ပြောကာ ကွန်ဒုံးတစ်ခုကို ဖောက်လိုက်သည်။
ထို့နောက် သေသေချာချာ စွပ် လိုက်ပြီးမှ ဂျယ်လ်ဘူးထဲမှ ဂျယ်လ်ကို ရွှဲရွှဲလေး သုတ်လိုက်သည်။ အိဖြူ စအိုဝကိုလည်း သုတ်ပေးလိုက်သည်။ အိဖြူကတော့ အေးမောင် ဘာတွေ လုပ်နေသည်ကို ကျောခိုင်းထားသဖြင့် မမြင်ရပေ။ သူမ၏ စအိုဝကို ပူပူနွေးနွေး အဆီတစ်မျိုး သုတ်လိုက်သည်ကိုသာ ခံစားမိလိုက်သည်။(တကယ်တော့ ဂျယ်လ်က အေးစက်စက် ပါ၊ အေးမောင် အိတ်ကပ်ထဲ ထည့်ထားတာ ကြာသဖြင့် နွေးနေခြင်းဖြစ်သည်)
ထို့နောက် သူမ၏ စအိုထဲသို့ အေးမောင်၏ လီးကြီး တိုးဝင်လာသည်ကို မချိမဆန့် ခံစား လိုက်ရသည်။
“ အားး.. ကိုကို…. တော်ပါတော့…. ညီမလေး.. မခံနိုင်ဘူး… အရမ်းနာတယ်…. ”
ကာမဘီလူးစီးနေသော အေးမောင် အိဖြူ၏ အသံကို မကြားတော့ပေ။ အဖုတ်ထဲကို ထည့်ရတာထက် ပိုခက်သော်လည်း ဂျယ်လ်သုတ်ထားသဖြင့် ကျဉ်းကျဉ်းကြပ်ကြပ်နှင့်ပင် ထိပ်ဖျားဝင်အောင် အားစိုက် သွင်းလိုက်နိုင်သည်။
အိဖြူ၏ ခါးကို တအား ချုပ်ကာ ဖက်ထားသည်။ ထို့နောက် ခေါင်းဝင်သွားသော အခါတွင် သိပ် မခက်တော့ချေ။ တအိအိနှင့်ပင် တစ်ဆုံး ဝင်သွားတော့သည်။ အေးမောင် လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အိဖြူ၏ ပေါင်အောက်မှ လျှိုကာ အဖုတ်ကလေးကို ကစားပေးသည်။ စအိုကို ဆက်ဆံမည်ဆိုလျှင် အဖုတ်ကို ကောင်းကောင်းကစားနိုင်မှ မိန်းကလေးဘက်က အရသာ ရှိနိုင်သည် ကို အေးမောင် နားလည်ထားသည်။ တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီးတော့ ခဏ နားထားလိုက်သည်။ အိဖြူလည်း ဝင်ကာစ ကလောက် သိပ်မနာတော့။ တင်းကြပ်ကြပ် အောင့်တောင့်တောင့် အနေခက်လှသည်သာ ရှိတော့သည်။ ထိုစဉ် အဖုတ်ကို ဆွခံနေရသဖြင့် ကာမမီးတောက်များ ပြန်လည် တောက်လောင်လာသည်။
အဖုတ်ထဲမှ အရည်များ ထပ်ထွက်လာချိန်တွင်တော့ အေးမောင် တဖြည်းဖြည်း ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်သွင်းသည်။ အိဖြူ နာနေမှန်းသိသဖြင့် တဆုံး မထုတ်တော့၊ တစ်ဝက်လောက်သာ ဆွဲထုတ် လိုက် ပြန်သွင်းလိုက်၊ ကပ်ညှောင့်လိုက်နှင့် မျိုးစုံ လုပ်ပေးနေသည်။ အိဖြူလည်း နာကျင်တာနှင့် ကောင်းတာ ဒွန်တွဲကာ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးသော အရသာကို ထိထိမိမိ ခံစားနေသည်။
ခုနက ဆူညံနေသော နာကျင်သံများ သည် ရမ္မက်သွေးကြွသော အသံအဖြစ်သို့ တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောင်းသွားသည်။ အေးမောင်လည်း ကျဉ်း ကျဉ်းကြပ်ကြပ် စအိုပေါက်ထဲတွင် နွေးထွေးသော အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီးခံစားနေရာ ကြာကြာ ထိန်း ဖို့ မလွယ်ချင်တော့။
ဒါ့ကြောင့် အိဖြူ မြန်မြန် ပြီးသွားအောင် အစေ့ကို သွက်သွက်ကလေး ပွတ်ချေပေးလိုက် သည်။ အိဖြူ အကြောတွေ တွန်းကန်ရုန်းကြွပြီး တစ်ကြိမ် ပြီးသွားစဉ်မှာပင် ထိန်းထားသော သုက်ကို လွှတ်ပေး လိုက်တော့သည်။ ကွန်ဒုံးစွပ်ထားသဖြင့် အထဲအထိ ဝင်မလာသော်လည်း ပူနွေးသော အရသာကို အိဖြူ ခံစား လိုက်ရသဖြင့် ကာမအထွဋ်အထိပ်တွင် ရောက်နေချိန်မို့ ပိုမိုကောင်းမွန်သည့်အရသာထူးဖြင့် ဖုံးလွှမ်းကာ လော ကကြီးကို မေ့သွားမိသလိုပင် ဖြစ်နေတော့သည်။
သူတို့၏ အချစ်ဘုံကလေးသည် ရက်(၂၀)လောက်သာ ခံလိုက်သည်။ တစ်ရက် အိဖြူအခန်းထဲတွင် နှစ်ဦးသား အချစ်ဗိမ္မာန်လေး တည်ဆောက်နေချိန်တွင် အိမ်ရှေ့မှ ကားဟွန်းသံ ကြားလိုက်ရသည်။
အခန်းက လုံနေသဖြင့် သဲ့သဲ့မျှသာ ကြားသော်လည်း အေးမောင် စိတ်ထဲ မသင်္ကာဖြစ်သွားသဖြင့် အိဖြူကို အဝတ်များ အမြန်ပြန်ဝတ်စေပြီး အေးမောင် အခန်းပြင်ထွက်ကြည့်လိုက်သည်။ အန်တီလေး၏ ခေါ်သံနှင့် တံခါးခေါက်သံ ကို ကြားရသည်။ အိဖြူအား အန်တီလေးပြန်ရောက်ကြောင်းပြောကာ တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်ရသည်။ အိဖြူက လည်း သူ ဘာမှ မသိသလိုပင် သူမအမေအား ထွက်ကြိုသည်။ အန်တီလေး လက်ထဲမှ အထုပ်အပိုးများကို ဝိုင်း သယ်ပေးကြပြီး အန်တီလေး အခန်းထဲသို့ လိုက်ပို့ကြသည်။ အန်တီလေး၏ အစ်ကိုဖြစ်သူကား ထူထူထောင်ထောင် ပြန်ဖြစ်လာပြီဟု သိရသည်။
အန်တီလေးက အိဖြူနှင့် အေးမောင်အတွက် မုန့်များ ဝယ်လာသည်။ တနင်္သာရီတိုင်းဘက်က ဒူးရင်းသီးပေါသဖြင့် ဒူးရင်းသီး တွေလည်း ပါလာသည်။ နှစ်ဦးသား မုန့်များခွဲဝေကာ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်စားကြသည်။ အန်တီလေးကတော့ ခရီးပန်းလာသဖြင့် ဝင်အိပ်သွားလေပြီ။
သူတို့နှစ်ဦးသာ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ရယ်ချင် သလိုလို၊ လွမ်းသလိုလို၊ စိတ်ညစ်သလိုလို ဘာလိုလိုမှန်းမသိသည့် ခံစားချက်ကိုယ်စီဖြင့် မအီမလည် ဖြစ်နေ ကြတော့သည်။ ဒီ့နောက်ပိုင်းတွင်တော့ အိဖြူရော အေးမောင်ရော နှစ်ယောက်စလုံး ကျောင်းပိတ်ထားသဖြင့် အိမ်မှာ သာ အနေများကြသည်။
ဘယ်မှလည်း သိပ်မထွက်ဖြစ်ကြ။ သူတို့နှစ်ဦး ဆုံနေတော့ အန်တီလေး အလိုလိုပင် ကိုယ်ရှိန်သတ်ထားရသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ သွေးသား တောင့်တမိသော်လည်း မသင့်တော်သည်မို့ သမီးဖြစ်သူ ရှေ့တွင် ပုံမှန်လေးသာ နေရသည်။ အိဖြူကလည်း မိခင် ရှိနေတော့ ယခင်လို မလွတ်လပ်တော့ပြီ။ အေးမောင် အတွက်တော့ အဆင်ပြေသေးသည်။ အန်တီလေး ပြန်ရောက်နေသဖြင့် အိဖြူအခန်းကို သွားလို့ မရတော့ သော်လည်း အရင်လိုပင် ဘောပင်လေးနှင့် ခေါက်ကာ အိဖြူကို ခေါ်နိုင်သည်။
အိဖြူကလည်း ခေါ်လျှင် အေး မောင်အခန်းသို့ တက်သွားသည်သာ။ သို့သော် အန်တီလေး ခရီးသွားစဉ်ကကဲ့သို့ အားရပါးရ လိုးလို့ မရ။ အိဖြူလည်း အားရပါးရ မအော်ရဲ။ မတော်တဆ ကြားသွားလျှင် ပြဿနာတက်သွားနိုင်သည်။ အေးမောင်ရော အိဖြူပါ ဘယ်လောက်သောက် သောက် ငတ်မပြေနိုင်သည့် ဆားငံရေကိုသာ သောက်နေမိကြပြီ ဖြစ်သည်။ အေးမောင်က တစ်ခါတစ်လေ အန်တီလေးနှင့် စခန်းသွားချင်မိသည် (ဒါတော့ လွန်လွန်းတယ် ထင်တာပဲ)
သို့သော် အန်တီလေးနှင့် ဖြစ်ဖို့ အခွင့်မသာလှ။ တစ်ခါတစ်ရံတော့ အိဖြူ သူငယ်ချင်းများနှင့် အပြင်သွားချိန်မျိုး ဆိုလျှင် အေးမောင်နှင့် အန်တီ လေးတို့ ဇာတ်လမ်းဖြစ်ကြသည်။ ဒါကလည်း ကြုံတောင့်ကြုံခဲပေါ့။ အေးမောင် စိတ်အလိုမကျတာ တစ်ခုရှိသည်။ အေးမောင် ကာမနှင့် ပတ်သက်သမျှ အိဖြူဆီက အပြည့်အ၀ ရနေသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် အိဖြူက ချစ်တယ် ဆိုသည့် အဖြေကို ပေးဖို့ ငြင်းဆန်နေ သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
ဆားမပါသည့် ဟင်းကို စားရသလိုမျိုးဖြစ်နေသည်။ အေးမောင်က အိဖြူကို အရမ်းချစ် သည်။ အိဖြူ မျက်နှာညှိုးသည်နှင့် မနေနိုင်တော့။ အိဖြူက သူ့အပေါ် ဘယ်လို သဘောထားသည်ကို မသိ သဖြင့်သာ စိတ်ထဲ ခုလုခုလု ဖြစ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အိဖြူကလည်း အေးမောင်အပေါ် ဘယ်လိုစိတ်မျိုး ရှိသည်ကို သူမကိုယ်တိုင်ပင် ရေရေရာရာ မသိ။ သေချာသည်ကတော့ သူမ အေးမောင်အပေါ် သံယောဇဉ်ကြီးမားသည်။ စေတနာရှိသည်။ ထို့အပြင် ကာမ ကိစ္စများတွင် အေးမောင်အလိုကျ လိုက်လျောသည်။
သို့သော် အချစ်ဆိုတာ ဘာမှန်းတော့ သူမလည်း မသိ။ အေးမောင်က အဖြေတောင်းလိုက်တိုင်း ချစ်တယ် ဆိုသည့် စကားတစ်ခွန်း ပြောဖို့ ငြင်းဆန်မိသည်။ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် ကုန်ဆုံးကာ မိုးဦးကာလ ကျောင်းများ ဖွင့်ချိန်ကို ရောက်ပြီ။ အေးမောင် ဆယ်တန်း စတက်ပြီ။ အိဖြူတို့ကတော့ ဆယ်တန်းအောင်စာရင်း မထွက်သေး။
သို့သော် အိဖြူ သူမကိုယ် သူမ သိပါသည်။ မအောင်နိုင်ပါ။ ဒါနဲ့ပဲ အေးမောင် ဆယ်တန်း စတက်သည့်အချိန်တွင် အိဖြူ အပြင်ဖြေ ဖြေ ဖို့အတွက် ကျူရှင် စတင် တက်တော့သည်။ အောင်စာရင်းထွက်လာတော့ အိဖြူ မပါသေး။ သူမ ဆယ်တန်းဖြေတာ နှစ်နှစ်ရှိပြီ။ အခု ထပ်ဖြေမည်ဆို သုံးနှစ်။ သူမထက် အသက်ကြီးသော်လည်း အတန်းငယ်သည့် ကိုကို အေးမောင်ပင် ဆယ်တန်းတက်နေပြီ။ သူမ၏ အားနည်းချက်ကို သူမ ပြန်လည် သုံးသပ်မိသည်။ သူမ ဆယ်တန်း စတက်သည့်နှစ်မှာ Repeater အစ်မ များနှင့် တွဲမိသည်။ သူမနှင့် တွဲသည့် အစ်မကြီးတွေနှင့် တအားခင်သွားသည်။
ထိုအစ်မကြီးတွေ ဘာတွေပြောပြော သူမယုံကြည်မိသည်။ ထိုအစ်မကြီးများ၏ လမ်းညွှန်မှုနှင့် ပထမဆုံး အပြာစာအုပ် ဖတ်ဖူးမိသည်။ သူမ တစ်သက်နှင့်တစ် ကိုယ် မဖြစ်ဖူးသည့် ကာမစိတ်များ တဟုန်းဟုန်း နိုးကြွလာမိသည်။ ထိုအစ်မကြီးများက သူမကို ရည်းစားထား ခိုင်းသည်။ ရည်းစားထားရသည့် အရသာက အလွန်ကောင်းသည်ဟု ဆိုသည်။ ရည်းစား၏ အလိုဆန္ဒကို လိုက် လျောရသည့် ခံစားမှုသည့် ဘာနှင့်မှ မတူဟု ဆိုသည်။ ပထမတော့ အိဖြူ စိတ် ယိုင်သွားသေးသည်။
သို့သော် သူမပင် ကံကောင်းသည်လားတော့ မသိ။ သူမနှင့် ညီအစ်မလို ခင်သော အစ်မကြီး နောက်တစ်ယောက်က အပျိုစင်ဘဝဆိုတာ မိန်းကလေးရဲ့ ထူးမြတ်တဲ့ ဂုဏ်ပဲ။ အပျိုစင်ကိုပဲ ယောကျ်ားတွေ လိုချင်ကြတာ။ တကယ် လက်ထပ်ကြမယ်ဆို အပျိုစင်ကိုပဲ လိုချင်ကြတာ။ ရည်းစားထားလို့ အပျိုစင်ဘဝကို ပေးဆပ်လိုက်မိပြီဆိုရင် ပြန်ပြင်လို့မရတော့ဘူး။ အပျိုမစစ်တော့ဘူးလို့ သိကြတာနဲ့ အမျိုးမျိုး လက်တည့်စမ်းချင်ကြလိမ့်မယ်။
အပျိုစင်တစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝကို အလွယ်တကူ မပေးလိုက်နဲ့။ အပျိုစင်ဘဝကို စွန့်လွှတ်တဲ့ အချိန်ဟာ မင်္ဂလာ ဦး ညမှာ ဖြစ်ပါစေ။ မင်္ဂလာဦးညမှာ အပျိုစင်ဘဝကို စွန့်လွှတ်ရခြင်းဟာ လောကဓမ္မတာအရဖြစ်ပြီး ဂုဏ်သရေ ရှိတဲ့ စွန့်လွှတ်ခြင်းဖြစ်တယ် ဟု ဆုံးမသည်။ အိဖြူ ယိမ်းယိုင်နေသည့် အတွေးများ ပြန်တည့်သွားသည်။ ထိုအစ်မကြီးနှင့် ရည်းစားထားရန် ပြောသော အစ်မကြီးက မတည့်။ ပထမတော့ မတည့်လို့ ဆန့်ကျင်ဘက် သွေးထိုးတာလားဟု ထင်မိသေး သည်။ သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့ သူမဆုံးမတာ မှန်နေသည်။ ထိုအစ်မကြီးနှင့် တတွဲတွဲ ပေါင်းမိတော့ ပထမ ခင်သည့် အစ်မကြီးနှင့် သိပ်အစေးမကပ်တော့ဘဲ နောက်ဆုံး အပေါင်းအသင်းပင် မလုပ်တော့သဖြင့် သူမနှင့် ဝေးသွားတော့သည်။ သူမအား ဆုံးမသည့် အစ်မကြီးနာမည်က သီရိမေ။
အိဖြူထက် အသက် နှစ်နှစ်လောက် ပိုကြီးပြီး အပြင်ပန်းတွင် တည်ကြည်ကာ မျက်နှာကျောတင်းလှသဖြင့် တော်ရုံကျောင်းသားများက စကားမပြောရဲကြ။ စကားပြောဖူးသည့် ကျောင်းသားများလည်း နောက်ဆုံး နောက်ဆုတ်ခဲ့ကြသည်။ သူမက သူမကို လာစကား ပြောသည့် ကျောင်းသားတိုင်းကို စကားတစ်ခွန်းမေးသည်။ နင် ငါ့ကို တကယ်ယူနိုင်သလားဟု။ သူတို့ ပြန်ဖြေ ကြသည်။ တကယ်ယူမှာပါ။ တကယ်ချစ်တာပါ။ သီရိမေ စကားတစ်ခွန်း ထပ်ပြောသည်။ သေချာလား တဲ့။ သူတို့ ထပ်ဖြေကြသည်။ သေချာပါတယ်။ တကယ်ပါ။ အဟုတ်ပါ။ သီရိမေ စည်းကမ်းချက် ထုတ်တော့သည်။ ကောင်းပြီ ငါစဉ်းစားပေးမယ်၊ မစဉ်းစားခင် ငါ့ကို ကတိတစ်ခုပဲပေး၊ ချစ်သူဘဝမှာ လက်ကိုတောင်မကိုင်ရ၊ လူ အများသွားလာသည့်နေရာတွင်သာ ချိန်းတွေ့မည်၊စကားပြောမည်၊ ဘွဲ့ရပြီးလျှင် လက်ထပ်မည် ဟု ပြော သည်။
ချဉ်းကပ်သော ကျောင်းသားများ လက်လျှော့သွားသည်။ ချစ်သူဖြစ်ပြီး လက်ကလေးတောင် မကိုင်ရ တော့ ဘာလုပ်မည်နည်းဟု စိတ်ညစ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။သူမလည်း မိန်းမထဲက မိန်းမသားတစ်ယောက်သာ။ သူမသည်လည်း အသက် ဆယ့်ခြောက်၊ ဆယ့် ခုနစ် ဝန်းကျင် ဖြစ်ရာ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် ယောကျ်ားလေးတွေ တွေ့လျှင် ရင်ခုန်ဖူးသည်၊ စိတ်ကူးယဉ် ဖူးသည်။ ဒီအရွယ်ဆိုတာ သစ်ရွက်လေးတွေ လေမှာလှုပ်ရှားရင်တောင် စိတ်လှုပ်ရှားတတ်သည့် အရွယ်ပေပဲ။ သို့သော် သူမတွေ့ဖူးသည့် ယောက်ျားလေး တော်တော်များများက ဂျင်ကလေးတွေဖြစ်နေသည်။ လူလည်လေးတွေ ဖြစ်နေသည်။
သူတို့နှင့် ရည်းစားထားမိလျှင် ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်သည်ကိုလည်း သူမ သိသဖြင့် ဒီလိုလုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။သူမလည်း သူများတွေနည်းတူ ကာမစိတ်များ ခဏခဏ လှုပ်ရှားဖူးသည်။ တစ်ခါတလေ ရည်းစား ထားပြီး စိတ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ချင်မိသည်။
သို့သော် သူမ၏ စိတ်များကို ဖြေသိမ့်နိုင်သည့် နည်းလမ်းကို သူမ ကိုယ်တိုင်ပင် ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားသည်။ သူမကို ရည်းစားစကားလာပြောသည့် ယောကျ်ားလေးများထဲတွင် သူမ ထက် တစ်နှစ်ခန့်ကြီးသော အစ်ကိုကြီး တစ်ယောက် ပါသည်။ သူမကလည်း ထုံးစံအတိုင်း ပြောလွှတ်သည်။
ထို့ကြောင့် နောက်ဆုတ်သွားသည်။ သို့သော် သူမရင်ထဲတွင် ရင်ခုန်သံမြန်ဆန်မှုက ရပ်တန့်မသွားခဲ့။ သူ၏ ယောကျ်ားပီသသည့် ဟန်ပန်နှင့်တောင့်တင်းသည့် ခန္ဓာကိုယ် အချိုးစားက သူမ၏ စိတ်ကို ညှို့ငင်နေသလို ရှိ သည်။ သူ့အကြောင်း စိတ်ကူးလိုက်တိုင်း ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက လှုပ်ရှားထကြွလာသည်။ အဖုတ်ထဲမှ တစ်ခုခုကို လိုအပ်နေမိသလိုမျိုး။ တစ်ခါတလေလဲ တစ်ခုခု ထိုးထည့်ပစ်လိုက်ချင်လောက်အောင် ဖြစ်နေမိ သည်။ ယားယံခြင်းမျိုးလည်း မဟုတ် သို့သော် လိုအပ်နေသလိုလို ဖြစ်နေမိသည်။ ထိုအတွေးများ ပေါ်လာတိုင်း တွင် အရည်ကြည်လေးများ စိုလာတတ်သည်။ တစ်ရက်တွင် သူမ စာအုပ်တစ်အုပ် ဖတ်နေသည်။
ထိုစာအုပ်သည် အချစ်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပြီး ဆင်ဆာ လွတ်အောင် ရေးသားထားသော်လည်း နဂိုကမှ စိတ်က မခိုင် သည် ဖြစ်နေရာ စာအုပ်ထဲမှ ဇာတ်ကောင်မိန်းကလေး နေရာမှာ ဝင်ရောက် ခံစားနေမိသည်။ သူမက ညဘက် အိပ်ကာနီးလျှင် စပန့်သားဂါဝန် ပျော့ပျော့လေးကို ဝတ်ဆင်ပြီး အိပ်လေ့ရှိသည်။ ထို ညတွင်လည်း စာဖတ်ရင်း ဇာတ်ကောင်နေရာမှာ သူမနှင့်အတူ ဟိုအစ်ကိုကြီးကိုပါ စိတ်ကူးထဲတွင် သရုပ် ဆောင်ကြည့်ရာ အဖုတ်ထဲမှ စိုတိုတို ယားကျိကျိ ဖြစ်လာသည်။ သူမ ယောင်ယမ်းကာ နို့ကလေးကို လက်နှင့် အုပ်မိသည်။
ခါတိုင်း ရေချိုးစဉ် ပွတ်သပ်ချိုးသော်လည်း ဘာမှမဖြစ်သော်ငြား ယခု ရုတ်တရက် ကိုင်မိရာတွင် ဖိန်းကနဲ ရှိန်းကနဲဖြစ်ကာ ထိလိုက်သည်နှင့်ပင် မျက်လုံးလေး မှေးသွားသည်အထိ စည်းစိမ်ရှိနေသည်။ ထိုသို့ ဖြစ်နေရာမှ ယားကျိကျိဖြစ်နေသော အဖုတ်ကလေးကို လက်နှင့် အုပ်မိသည်။
အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း မီးအုပ်ဆောင်းကလေးနှင့် စာဖတ်နေရာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်မှုက လည်း သူမကို ကလူကျီစယ်နေသည်။ အဖုတ်ကလေးကို လက်နှင့် ကိုင်မိလိုက်သည်နှင့် တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်း ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ကြက်သီးမွှေးညှင်းများလည်း ထောင်ထသွားသည်။ အထိအတွေ့နောက်ကို ပါသွားတော့ လည်း အုပ်ကိုင်မိရာမှ ပွတ်သပ်မိပြန်သည်။ တစ်ချက်ပွတ်လိုက်တိုင်းမှာ ပါးစပ်မှ ဟင့်ကနဲ အသံထွက်သည် အထိ ဖြစ်လာသည်။
သူမ ဂါဝန်ပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ရသည်ကို အားမရတော့။ မီးအုပ်ဆောင်းကို ပိတ်လိုက်သည်။ ခြင်ထောင်ထဲကို ဝင်လိုက်သည်။ အမှောင်ကို ပိုသဘောကျနေ မိသည်။ ယခင် မီးအလင်းရောင်ရှိမှ အိပ်တတ်သော်လည်း ယခုမူ မီးအလင်းရောင်ထဲမှာ မနေလိုတော့ပြီ။ အမှောင်ထဲမှာ ဂါဝန်ကို ဗိုက်အထိ လှန်တင်လိုက်သည်။ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် အဖုတ်ကို ရွရွလေး ပွတ်သပ်မိပြန်သည်။ ပိုမိုစိတ်လှုပ်ရှားလာတော့ အရည်များ စိမ့်ကျနေသည့် အကွဲကြောင်းထဲကို ဖိပွတ်မိသည်။
တစ်ချက်တစ်ချက် အစေ့ကို သွားထိမိတော့ ပိုပြီး ကောင်းလာသည်။ အစေ့ကိုထိလျှင် အရသာတအားရှိသည် ကို ခံစားသိရှိသွားသည်။ အစေ့ကိုချည်းပဲ ပွတ်ပြန်တော့ မခံနိုင် တအား ကျင်သည်။ ဒီတော့ အစေ့နှင့် အကွဲ ကြောင်းတစ်လျှောက်ကို လက်ခလယ်နှင့် စုန်ချည်ဆန်ခြည် ပွတ်မိသည်။ အရည်တွေကလည်း တဖြည်းဖြည်း ရွှဲနစ်လာသည်။ အရည်တွေရွှဲလာသည်နှင့်အမျှ အရသာစည်းစိမ်ကလည်း တဖြည်းဖြည်း မြင့်လာသည်။ တစ်နေရာကို ရောက်အောင် ပြေးသွားနေသည်နှယ် မောနေသော်လည်း ထိုနေရာသို့ ရောက်ချင်နေသည်။ ထိုနေရာရောက် လျှင် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမည်ကို သိချင်နေသည်။ ပွတ်သပ်နေသည့် အရှိန်ကို တဖြည်းဖြည်း မြှင့်သည်။ ပါးစပ်မှ ညည်းသံ ကျယ်ကျယ်မထွက်အောင် ထိန်းထားရသည်။
လက်ကလည်း မြောင်းထဲသို့ ခပ်နက်နက်လေး ဖိကာ ပွတ်မိလာသည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ချောက်ကမ်းပါးကြီးတစ်ခုပေါ်မှ လွင့်ကျသွားသလို တစ်ကိုယ်လုံး တွန်းကန် ရုန်းကြွကာ လေဟာနယ်ထဲ လွင့်သွားသလိုလို၊ အသည်းတွေ ပြုတ်ကျသွားသလိုလို အမည်ဖော်ပြ မတတ်နိုင်သော စည်းစိမ်တစ်ခုကို ရရှိသွားတော့သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်နိုင် မရှားနိုင် ဖြစ်လောက်သည်အထိ အားအင်များ ကုန်ခမ်းကာ မောပန်းသွား တော့သည်။ ခုန သူမစိတ်ထဲမှာ ဖြစ်နေသော အာသာဆန္ဒများ ပြည့်ဝသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ ဒီအရ သာကို အရမ်းသဘောကျသွားသည်။ အိပ်ချင်စိတ်များလည်း မရှိ။
နောက်တစ်ကြိမ် ခံစားလိုသေးသည်။ တစ်ည တည်းနှင့် သုံးကြိမ်လောက်အထိကို အာသာဖြေပစ်လိုက်မိသည်။သူမ ရည်းစားမထားချင်သဖြင့် ဒီလိုနှင့် လက်ဖြင့်အာသာဖြေသည့်နည်းစနစ်ကို ကျင့်သုံးလာခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူငယ်ချင်းတွေ ရှာရှာဖွေဖွေ ယူလာသော အပြာကားများကိုလည်း အမ်ပီဖိုးနှင့် နားကြပ်တပ် စောင်ခြုံကာ ကြည့်ပြီး အာသာဖြေတတ်လာသည်။
သူမ ညီမလေးလို ခင်ရသော အိဖြူနှင့် တွေ့တော့ ဒီ အကြောင်းတွေ မိန်းကလေးချင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြသည်။ အိဖြူက ခင်ဖို့ကောင်းသည်။ သူမ၏ အကြံပြု ဆုံးမစကားများကိုလည်း လက်ခံသည်။ အိဖြူက ရည်းစားများများထားကာ ထည်လဲတွဲတတ်သော မိန်းကလေးများနှင့် ပေါင်းမိတော့ လမ်းမှား မရောက်အောင် တားမိသည်။ အိဖြူကလည်း လက်ခံသည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူမလိုပင် လက်နှင့်အာသာဖြေ သည့်နည်းကိုသာ ကျင့်သုံးတော့သည်။ အိဖြူလည်း ရည်းစားမထားဖြစ်တော့ချေ။ ဒီကောင်မလေးက သင်္ချာ တအားညံ့သည်။
သီရိမေ ဆယ်တန်းအောင်သွားချိန်တွင် အိဖြူ ကျသွားသည်။ အိဖြူ စာမေးပွဲကျသည်များတွင် ဒါတွေလည်းပါသည်။ သီရိမေက နည်းလမ်းသာ ပြခြင်းဖြစ်သည်။ အိဖြူက နေ့စဉ် ပုံမှန် အလုပ်ဖြစ်သည်။ အိဖြူ၏ အားနည်းချက်က ဒီလိုလုပ်ပြီးလို့ ပြီးသွားသည်နှင့် နုန်းသွား လျှင် စာဆက်မကျက်တော့ဘဲ အိပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီအားနည်းချက်ကို အိဖြူ ယခင်နှစ်တွေမှာ သိသော်လည်း စိတ်ကို အလိုလိုက်ကာ ကျခဲ့သည်။ ရည်းစားထားပြီး စာမေးပွဲကျရသည်ဆို တန်သေးသည်။
ယခုတော့ ကျန်တာတွေ ဘာမှမလုပ်ဘဲနှင့် စာမကျက်ဖြစ်အောင်နေလို့ ကျခြင်း ဖြစ်သည်ကို အိဖြူ နောင်တ ရမိတော့ သည်။ အိဖြူ အောင်စာရင်းထွက်သည်နှင့် စာများကို ကြိုးစားကျက်တော့သည်။ အေးမောင်လည်း စာကို ကြိုး စားသည်။ အန်တီလေးက အေးမောင် ဆယ်တန်းရောက်သွားပြီဖြစ်သဖြင့် ယခင်လို လစ်လျှင် လစ်သလို မခေါ် တော့ပေ။ အိဖြူရော အေးမောင် နှစ်ယောက်စလုံးကို အောင်စေချင်သည်။ စာမေးပွဲ အောင်ရေးကိုသာ ရှေ့တန်းတင်ပေးသည်။ အေးမောင်က အိဖြူ ညံ့သည့် သင်္ချာကို ကူညီရှင်းပြကာ တွက်ပေးသည်။
အိဖြူ အေးမောင်နှင့် အတူတူ တွက်တော့လည်း ကာမစိတ်များ သိပ်ဖြစ်မလာတော့။ စာမေးပွဲအောင်ချင်စိတ်ကြောင့် ချိုးနှိမ်ထားသည်။အေးမောင်နှင့် အိဖြူ နားလည်မှု ယူထားကြသည်။ ကျောင်းဖွင့်ရက်တွင် အိဖြူ စာကျက် မည်။ စာကျက်ချိန်တွင် အေးမောင်နှင့် အတူတူကျက်သည်။
ဧည့်ခန်းထဲတွင် ကျက်ကြသည်။ နှစ်ဦးလုံး စာကျက်ပြီးသည်နှင့် အေးမောင်က အိမ်ပေါ်ထပ် တက်သွားသည်။ အိဖြူက သူမအခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ကျောင်းဖွင့်ရက်တွင် အေးမောင်က အိဖြူကို သူ့အခန်းသို့ မခေါ်တော့။ အိဖြူကလည်း အေးမောင် ချောင်း ကြည့်နေမည်စိုးသဖြင့် မီးပိတ်ကာ အိပ်သည်။ အေးမောင်လည်း စာကျက်ပြီးသည်နှင့် အိပ်သည်။ ငါးဦးကော်မတီလည်း မဖွဲ့ဖြစ်။ စာကျက်ပြီးချိန်တွင် ဆယ့်တစ်နာရီခွဲလောက် ဖြစ်သည့်အပြင် မနက်စောစော ထရမှာလည်းဖြစ်၊ စာတွေကလည်း များသဖြင့် ဒီစိတ်တွေ သိပ်မရှိ။သောကြာနေ့နှင့် စနေ့နေ့ညများတွင်တော့ စာသိပ်မကျက်ကြ။ နေ့ခင်းပိုင်းကို အချိန်ယူကာ ကျက် သည်။
ညဘက်တွင် ဦးဏှောက်ဆေးသည်ဟုဆိုကာ နှစ်ယောက်သား ဧည့်ခန်းထဲတွင် တီဗီကြည့်သည်။ နေ့ ခင်း စာကျက်သဖြင့် အန်တီလေးကလည်း တီဗီကြည့်သည်ကို ခွင့်ပြုထားသည်။ ကိုးနာရီလောက် ရောက်လျှင် တီဗီအစီအစဉ်တွေလည်း ပြီးသဖြင့် ကိုယ့်အခန်း ကိုယ်ဝင်ကြသည်။ (ထိုစဉ်က စကိုင်းနက်များ မရှိသေး) အေးမောင်က အန်တီလေး အရိပ်အခြည် ချောင်းကြည့်သည်။ အန်တီလေး အိပ်သည်နှင့်….
တောက်…. တောက်…. တောက်…..
ဒီအသံကြားလျှင် အိဖြူ အိမ်ပေါ် တိတ်တိတ်ကလေး တက်လာသည်။ ထို့နောက် အားရပါးရ လိုးကြ ဆော်ကြတော့သည်။ ကျောင်းပြန်ဖွင့်ရက်များနှင့် စာမေးပွဲရက်များတွင်တော့ ဆောရီးပါ။
အိဖြူက လုံးဝမပေး သလို အေးမောင်ကလည်း မခေါ်ပါ။ တစ်ခါတစ်ရံတော့ အိဖြူ ကျူရှင်အချိန်ပို ရှိလျှင် အေးမောင် အရိပ်အခြည် ကို အန်တီလေး ကြည့်သည်။ အေးမောင် စာမကျက်ဘဲ အားအားလျားလျား ဖြစ်နေပြီ ဆိုလျှင် အန်တီလေး ခေါ်ပြီ။ အေးမောင်ကို ဦးဏှောက်ဆေးခိုင်းခြင်းဖြစ်သည်။ အေးမောင်ကလည်း အန်တီလေးကို မစားရသည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်သဖြင့် အသားကုန် ကြုံးဆော်သည်ပဲ။ စာမေးပွဲကြီးပြီးတော့ အေးမောင် အိမ်ပြန်ရတော့သည်။ အေးမောင် အိမ်မပြန်ချင်သေးပါ။
သို့သော် မပြန်လို့ မဖြစ်တော့ပြီ။ သူ့အမေကိုလည်း သူဝိုင်းကူရအုံးမည်။ စာမေးပွဲ အောင်စာရင်း ထွက်ပြီးတော့ အေးမောင်ထံ အိဖြူလာလည်သေးသည်။ အန်တီလေးတော့ ပါမလာ။ သူမအိမ်တွင် နေစဉ် နှစ်နှစ်လုံး အေးမောင်နှင့် အိဖြူ ဇာတ်လမ်းကို အန်တီလေးမသိသလို အန်တီလေးနှင့် ဇာတ်လမ်းကိုလည်း အိဖြူမသိပါ။ ထို့ကြောင့်လည်း အိဖြူအား စိတ်ချလက်ချ လွှတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။
အိဖြူလာလည်သည့်အချိန်မှာ အငြိမ့်ပွဲများ ခြိမ့်ခြိမ့်သည်းသည့် ဆောင်းတွင်းကာလ ဖြစ်သည်။ ထိုကိစ္စကို သီးခြား ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် တင်ဆက်မည်ဖြစ်သဖြင့် ချန်လှပ်ထားခဲ့ပါသည်။ အိဖြူ အေးမောင်တို့အိမ်မှာ တစ်လလောက်နေပြီးတော့ မြို့ကို ပြန်သွားသည်။ များမကြာမီ အန်တီလေး ရွာသို့ ရောက်လာသည်။
သူမ အလုပ်ကိစ္စဖြင့် ခရီးသွားလိုကြောင်း၊ မိန်းမသားတစ်ယောက်တည်း ခရီးသွားရသည်မှာ အဆင်မချောလှသဖြင့် အေးမောင်ကို ခေါ်သွားလိုကြောင်း ပြောကာ ဘော်ဒီဂတ် ခန့်၍ ခေါ် သွားလေသည်။ ထိုအကြောင်းကိုလည်း သီးခြား ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ဖြင့် တင်ဆက်မည်ဖြစ်သဖြင့် ချန်လှပ် ထားခဲ့ပါမည်။ အေးမောင်တို့ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲအောင်စာရင်းထွက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးအောင်ကြသည်။ အေးမောင်က သင်္ချာအထူးပြု၊ အိဖြူက ဓာတုဗေဒအထူးပြုဖြင့် တက္ကသိုလ် အတူတက်ကြရသည်။
တက္ကသိုလ် ရောက်တော့ အိဖြူ အေးမောင်လိုချင်သည့် အဖြေကို ပေးလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်အတူ တက္ကသိုလ်တက်ကြ ရင်းနှင့် ဘာတွေဖြစ်ကြမည် ဆိုသည်မှာ ဗေဒင်မေးနေစရာပင် မလိုတော့ချေ။ ဘွဲ့ရပြီးသည်နှင့် အိဖြူက အန်တီလေးကို သူမနှင့်အေးမောင်အကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်သည်။ အန်တီလေး ဒါတွေ ကြိုတွေးထားပြီးပါပြီ။ သူမအသက်လည်း လေးဆယ်ဝန်းကျင် ဖြစ်နေပြီပဲလေ။ သို့သော် လည်း လူ့စိတ်သည် ဆန်းကျယ်လွန်းသည်။ သူမသမီးကို အေးမောင်နှင့် သဘောလည်းတူသည်၊ အေးမောင် ကိုလည်း နှမျောမိပြန်သည်။
သူမ ဒီသမီး ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဖခင်နေရာ မိခင်နေရာပါ တစ်ယောက် တည်း ရုန်းကန်နေခဲ့ရသည်သာ။ယခု သမီးကို အေးမောင်နှင့် လက်ထပ်မပေးနိုင်ရလောက်အောင်လည်း အကြောင်းပြချက် မရှိ။ သို့သော် လက်ထပ်ပေးလိုက်ပြီး သမီးကို အေးမောင်နှင့် ထည့်ပေးလိုက်ရအောင်လည်း သူမတစ်ယောက် တည်း အိမ်တွင် ဘယ်လိုဆက်နေရမည်နည်း။ အထီးကျန်ဘဝနှင့်တော့ မနေလိုပြီ။
ဒါဆို သမီး ကိုထည့်မပေးဘဲနှင့် အေးမောင်ကို အိမ်ပေါ်တင်ထားလျှင်ရော။ သားမက်နှင့် ယောက္ခမ ဇာတ်လမ်း ဖြစ်မလာ ဘူးလို့ ဘယ်သူပြောနိုင်မလဲ။ သူမ အေးမောင်နှင့် ကာမအမှုများ ပြုခဲ့ဖူးသည်ဖြစ်ရာ အေးမောင်က ဇာတ်လမ်း ပြန်လာစ နိုင်သလို သူမစိတ်ကိုရော ထိန်နိုင်ပါ့မလား။ သူမလည်း လောကီသားပေပဲလေ။ အေးမောင်နှင့် အိဖြူကို နှစ်ဖက်မိဘသဘောတူ မြို့မှာပင် ထိမ်းမြားလက်ထပ်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အသစ်စက်စက် ဇနီးမောင်နှံ နှစ်ယောက်က သူမအား ကန်တော့သည့်အချိန်တွင် မျက်ရည်များ တွေတွေ ကျဆင်းလာခဲ့သည်။ ဘာ့ကြောင့်ကျသည့် မျက်ရည်လဲ၊ ဝမ်းနည်းခြင်းလား၊ ဝမ်းသာခြင်းလား၊ ပီတိလား၊ သောကကြောင့်လား၊ ပရိဒေဝမီးလား သူမကိုယ်တိုင်သာ သိပါလိမ့်မည်။ ကျွန်တော်လည်း မသိပါ။
သူမ ရုတ်တရက် ထကာ ဘီရိုထဲမှ ဖိုင်တစ်ခု ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ လက်ရှိ နေအိမ်အား အေးမောင်နှင့် အိဖြူ တို့အတွက် လက်ဖွဲ့လိုက်ကြောင်းပြောကာ အိမ်ဂရန်ကို အေးမောင်လက်ထဲသို့ ပေးအပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဘီရိုသော့အား အိဖြူထံ ပေးလိုက်ပြီး သားနှင့် သမီး ရင်းနှီးစားသောက်ရန် ငွေအလုံအလောက် လက်ဖွဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။နောက်တစ်နေ့ မနက် မိုးလင်းလင်းချင်း ထူးခြားမှု တစ်ခု တွေ့လိုက်သည်။
အိမ်ရှေ့တံခါးဝမှာ ညှပ်ထားသော စာတစ်စောင်။ နှစ်ယောက်သား ကမန်းကတန်း ဖွင့်ကာ ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီလေး တရားဓမ္မမှာ ပျော်မွေ့ဖို့အတွက် ထွက်သွားပြီ။ သားစဉ်မြေးဆက် ထူးချွန်ပြောင်မြောက်အောင် ပြုစု ပျိုးထောင် ကြပါဟု အကျဉ်းအားဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ရသော စာရှည်ကြီးတစ်စောင်အား တွေ့လိုက်ရလေတော့သည်။ဤတွင် ဆန္ဒနှင့် ဘ၀ ဇာတ်လမ်းကို နိဂုံး ကမ္ပတ် အဆုံးသတ်ပါသည်။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
