လုပ်ပွဲ အပိုင်း (၂)

လုပ်ပွဲ အပိုင်း (၂)

ရေးသားသူ - လမင်းကြီး

(🔞Cuckold/Cheating)

(11)

ချစ်စုမွန်အိမ်ပြန်လာသော်လည်း၊ စောနက ကိုနန်းလှိုင်ကြီးနဲ့စားသောက်ဆိုင်မှာမျက်နှာချင်းဆိုင်လာခဲ့ရတာကြောင့်၊ ရင်တွေဲကတဗြုန်းဗြုန်းခုန်နေဆဲ၊ ရိုက်ခတ်နေဆဲ။ ခါတိုင်းတွေ့နေကျဒီလောက်ရင်မခုန်ပေမယ့်၊ အခုမနေ့တနေ့ကမှလောလောလတ်လတ်ကြီးဆက်ဖုန်းပလေးခဲ့ပြီ ။ စိတ်လိုက်မာန်ပါအဖော်အချွတ်ပုံတွေပို့ထားမိတော့ရှက်တာပေါ့။

မနက်ဖြန်ဆိုရင်ပဲတနင်္လာနေ့ဖြစ်တော့မယ်။ သားငယ်ကမနက်စောစောထဲကရန်ုကုန်သွားတော့မှာမို့အိမ်မှာရှိမှာမဟုတ်ဘူး။

မနက်ဖြန်မနက်ကျရင် ကတိပေးထားတဲ့အတိုင်းကိုနန်းလှိုင်ကြီးအိမ်မှာအလုပ်သွားစပြီးကူပေးရတော့မယ်။ကိုနန်းကြီးရဲ့အကြည့်တွေကိုပြန်တွေးမိတိုင်း ရင်တွေကတဆတ်ဆတ်နဲ့ခုန်လာစမြဲ။

တွေးရင်းကမနေနိုင်၊ ဖုန်းကိုဆွဲယူပြီးတစ်နေ့ကပို့ထားတဲ့ပုံကြီးကိုပြန်ဖွင့်ကြည့်မိပြန်တယ်။ မျက်စိတစ်လုံးနဂါးကြီးသို့မဟုတ်။ ငါးရံ့ခေါင်းတိုကြီးလို့သူမစိတ်ထဲသမုတ်ထားတဲ့ အကိုနန်းကြီးရဲ့ လက်နက်ကြီးကိုတွေ့မိပြန်တော့ ရီချင်စိတ်ကိုမအောင့်နိုင်ပဲတခွိခွိဖြစ်နေပြန်ရော။

တကယ်လို့များကိုနန်းကြီး အကြံအစည်တစ်ခုခုရှိနေပြီး ဒါကြီးနဲ့များတိုက်ပွဲဝင်ရင်ဆိုင်ရရင်ဘယ်လိုလုပ်မလည်း။

မနက်ဖြန်သွားသင့်လား။ ရှောင်နေရင်ရော၊ ကတိမတည်ရာနဲ့သတ္တိမရှိရာရောက်ဦးမယ်။ ဒီလူကြီးပုံစံကလည်းအကဲမရ။ တကယ်လို့တွေးထားသလိုဖြစ်လာပြီး ဒဲ့ရင်ဆိုင်ရရင်ကော။

အမယ်လေး..တော်ပြီ..တော်ပြီ..ဒီအကြောင်းဆက်မတွေးတာကောင်းမယ်။ တွေးရင်းသူမစောက်ပတ်ထဲကရွစိရွစိနဲ့အရည်တွေတစိမ့်စိမ့်ရွှဲတက်လာတယ်။

``````````````````````````````````

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးဘက်ကိုပြန်ကြည့်ရအောင်။ သားငယ်နဲ့ချစ်စုတို့လင်မယားအပြန်ကို ဆိုင်ရှေ့အထွက်အထိလိုက်ပို့ပေးလို့လဲပြီးရော ဆိုင်နောက်ဘက်လူရှင်းတဲ့အခန်းတစ်ခုမှာစိုင်းမောင်ကိုခေါ်လိုက်ပြီးစကားပြောနေတယ်။

" အကိုကြီးတို့လောင်းထားတဲ့ကိစ္စ အခုဘယ်လိုဆက်လုပ်မှာလည်း။ တကယ်ပဲနောက်ဆုတ်လက်လျှော့လိုက်ပြီလား.."

" ဟိ..ဟိ..ဟိ.. နောက်ဆုတ်တယ်ဆိုတဲ့စကား၊ နန်းလှိုင်မှာမရှိဘူးကွ၊ စိုင်းမောင်ရ။ အခုသားငယ်က၊ အခြေအနေမှန်ကိုသတိမထားမိသေးဘူးကွ၊ ဒါကိုငါကဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်၊ အရှုံးပေးချင်သလိုလိုညည်းပြထားရတာကွ..။ ပြိုင်ဘက်ကကိုယ့်ကိုလျှော့တွက်ထားအောင်လို့ပေါ့ကွာ.."

" ဒါနဲ့..မင်းကိုငါမှာထားတဲ့ပစ္စည်းရောက်ပြီလား.."

ကိုနန်းလှိုင်ကအသံကိုတိုးပြီးမေးလိုက်တယ်။

" ရလာခဲ့ပြီအကိုကြီး၊ ဆပ်ဆလူးထ..လင်မေ့ဆေးကြီး...ဟဲ..ဟဲ.."

" ဒီဆေးက စပယ်ရှယ့်..စပယ်ရှယ် အကိုကြီး။ မိန်းမအယောက်တစ်ရာမှာတစ်ရာလုံးဘယ်သူမှမလွတ်ဘူး။ မငြင်းဆန်နိုင်ဘူး။ ဒီဆေးနဲ့ထိမိလို့ကတော့ မီးပွင့်ပြီးပျော်ဆင်းသွားမယ်။ အာမခံတယ်အကိုကြီး ထိမိရင်မတ်တပ်တောင်မရပ်နိုင်တော့ဘူးတခါထဲတန်းကုန်းတော့တာ၊  တစ်နေ့တစ်နေ့ ကျမကိုယူပါ။ ကျမလင်လုပ်ပေးပါနဲ့လာတောင်းပန်မယ့်သူချည်းပဲ၊ မယုံရင်အကိုကြီးစမ်းကြည့်လေ..၊ US ကလာတာအကိုကြီး။ အခုမှောင်ခိုစျေးကွက်မှာတောင် ဘယ်နှစ်ထုပ်မှမကျန်တော့ဘူး။ ကံကောင်းလို့ရလာတာ.."

" ဘယ်လိုသုံးရတာလဲကွ.."

" သောက်ဆေးမဟုတ်ဘူး၊ လိမ်းဆေးလည်းမဟုတ်ဘူး။ မိန်းမဟိုဟာပေါ် ဒါရိုက်ကော်ပြီးပုံပေးလိုက်ရုံပဲ။ တခြားနေရာကိုထိလည်းဘာမှအာနိသင်မစွမ်းဘူး။ စပပေါ်ဒါရိုက်ထိမှ။ အဲ..ဆီးခုံလောက်ထိတယ်ဆိုရင်ပဲရပြီ.."

" ဒါပေမယ့် အကိုကြီးသတိတော့ထားနော်၊ ဆေးပုံပြီးတာနဲ့ဆေးစွမ်းကချက်ချင်းပြတော့တာပဲ ... ဟီး..ဟီး..ဟီးးး.."

ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်သား၊ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်အဓိပ္ပါယ်ပါပါကြည့်ပြီးပြုံးလိုက်ကြသည်။

" နေပါဦး..အကိုကြီးကိုမေးရဦးမယ်။ မချစ်စုမွန်လို၊ မကလက်တဲ့အိန္ဒြေရရအမျိုးသမီးမျိုးက၊ ဟိုနေရာကိုဆေးပုံလို့ရတဲ့အထိကို၊ အထိအကိုင်ခံပါ့မလား။ အကိုကြီးကဘယ်လိုလုပ်မှာလည်း.."

စိုင်းမောင်မှခေါင်းကုတ်ရင်းမေးသည်။ ကိုနန်းလှိုင်ကခဏလောက်စဥ်းစားသလိုလုပ်နေပြီးမှထရီလျက်..

" ဟီးဟီး..ဟီး..ငါ့မှာပလန်ရှိပါတယ်ကွ။ မင်းစောင့်ကြည့်နေလိုက်.."

ကိုနန်းလှိုင်ကပါးစပ်ထောင့်စွန်းမှပြုံးတယ်ဆိုရုံလေးပြုံးလိုက်ပြန်သည်။

" ဒါနဲ့...အကိုကြီးက..ဘယ်တော့စမှာလည်း.."

" မနက်ဖြန်.."

ကိုနန်းလှိုင်ကလေးလေးနက်နက်ပြောလိုက်သည်။

```````````````````````````````````````````````````````````````````````

" မောင်..မနက်ဖြန်ရန်ုကုန်သွားတော့မှာမဟုတ်လား.. "

" အင်းလေ..မောင်ကြိုပြောထားပြီးသားပဲ ဝိုင်ပုလင်းတွေဈေးကွက်ချဲ့ဖို့နဲ့ ပြည်ပကိုပါအိပ်စပို့လုပ်ဖို့ဖြစ်နိုင်တဲ့အခြေအနေတွေကို မိတ်ဆွေတွေနဲ့သွားဆွေးနွေးကြည့်မလို့လေ။ ရန်ကုန်ဒိုင််က ဝယ်လက်ကိုတင်ထွဋ်ကြီးတို့က ဒီတစ်ခါနိုင်ငံခြားကမိတ်ဆွေတွေကိုပါခေါ်လာပြီးချိတ်ဆက်ပေးမှာဆိုတော့ဒီခရီးကအရေးကြီးတယ်"

" ဘယ်အချိန်ထွက်မှာလည်း"

" တုံးစံအတိုင်းဆိုပါတော့ကွာ..အရေးဟယ်အကြောင်းဟယ်ဆိုရင်၊ ထုံးစံအတိုင်း ဖလိုက်ကမရပြန်တော့၊ထုံးစံတိုင်း မနက်အစောကြီးကားမောင်းပြီးထွက်ရမှာပေါ့.."

" ဒါဆိုလဲ..ချစ်မနက်စောစောထပြီးဘရတ်ဖတ်စ် ပြင်ပေးမယ်လေ.."

" ပြင်မနေနဲ့တော့ကွာ..မောင်..၄၅မိုင်ရောက်မှဆုံဆည်းရာမှာဝင်ဆွဲလိုက်တော့မယ်..၊ အိပ်ရေးဝအောင်အိပ်..၊ မောင်လည်းအိပ်တော့မယ်၊ မနက်ကိုအစောကြီးထရမှာ.."

" နေပါဦးမောင်ရဲ့.. မောင်ကအလုပ်ကိစ္စနဲ့ရန်ကုန်သွားတိုင်းချစ်ကိုလည်းတစ်ခါမှမခေါ်ဘူး..တစ်ယောက်ထဲချည်းပဲ"

" သွားတဲ့ခေါင်းစဥ်ကိုက၊ အလုပ်ကိစ္စဆိုခါမှကွာ၊ ချစ်ပါရင်လည်းကန့်လန်ကန့်လန့်နဲ့၊ အလုပ်ကိစ္စဆွေးနွေးနေတဲ့ကြားမှာချစ်ပျင်းနေမှာပေါ့..ဒါကြောင့်ပါ။ အချိန်ရမှအလည်သက်သက်၊ ရှော့ပင်းသက်သက်သွားကြတာပေါ့.."

" အဲဒီအလည်ဆိုတာကြီးက၊ ဘယ်တော့မှလည်းမသိဘူး။ ဆောက်ဖြစ်မှကျောင်းဒကာဆိုသလိုဖြစ်နေပြီ။ တစ်ခါတလေလဲ ကပ်လိုက်လာပြီး မောင်မပြန်ခင်အထိ၊ ချစ်ကိုမိမြတ်တို့အိမ်မှာချထားခဲ့ပေါ့။ သူကိုလည်းသတိရနေတာ၊ သိပ်တွေ့ချင်နေတာ။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးကထဲက၊ ပြန်မတွေ့ရသေးဘူး..ဖုန်းနဲ့ပဲပြောနေရတာ"

" မိမြတ်က..သူ့ဆေးခန်းကိစ္စနဲ့ပဲအားမှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ..လူနာများတယ်ကွ၊ ဆေးရုံကြီးတွေမှာသွားထိုင်ရတာကတစ်ဘက်.."

" များတာတော့များမှာပေါ့။ မတွေ့တာကြာတဲ့သူငယ်ချင်းအတွက်၊ အချိန်တစ်ခုတော့ပေးနိုင်လောက်ပါတယ်။ အမယ်..မောင်ကပဲချစ်ထက်ပိုပြီးသိနေသေးတယ်၊ ကိုယ်ကပဲသူ့ဆေးခန်းအမြဲသွားကုနေတဲ့လူနာလိုလို..ခစ်ခ်ခ်.."

ချစ်စုကရီသံလေးစွက်ရင်းပြောလိုက်ပြီးမှ၊ နည်းနည်းတော့တွေဝေသလိုလိုဖြစ်သွားတယ်။ သိလှချည်လားပေါ့..။

" အာ..ဒါကတော့..ချစ်ပဲမောင့်ကိုပြောပြဘူးတယ်မဟုတ်လား။ မိမြတ်ဘယ်လိုအလုပ်များကြောင်း။ အဲဒါကိုသွားသတိရလို့ပါ.."

" ကဲပါဒါဆိုကိုယ်တိုင်မသွားရလည်း မိမြတ်ဆီလူကြုံလေးတော့ပါးလိုက်ပါရစေ။ အရင်သူလိုချင်တယ်ပြောပြောနတဲ့ အင်းလုံချည်အဆင်လှလှလေးထည့်ပေးလိုက်ချင်လို့.."

" ချစ်ကလဲကွာ၊ ဘစ်စနက်ကိစ္စနဲ့သွားတယ်ဆိုကာမှ၊ တကူးတကဘယ်အချိန်ပေးနိုင်ပါ့မလဲ။ မောင်မိမြတ်တို့ဘက်သွားပေးဖို့ကသိပ်မသေချာဘူးနော်.."

ချစ်စုကနှုတ်ခမ်းစူ၍..

" မောင်ကလဲကွာ..၊ အချိန်လေးနဲနဲလောက်ပိုပေးလိုက်ရင်ရပါတယ်။ ဒီကနေမိုင်ပေါင်းရာနဲ့ချီဝေးတဲ့ရန်ကုန်တောင်သွားပြီးမှ နဲနဲလေးခရီးပိုဆန့်လိုက်ရင်ရောက်မယ့်ဟာကြီးကို။ ကိုယ့်မိန်းမကိုမကူညီချင်ဘူး။ ချစ်ရဲ့သူငယ်ချင်းကမောင့်ကိုကိုက်မစားပါဘူး.."

" တော်ကြာ..ကိုက်မစားပဲ၊ မျိုချနေရင်ဘယ်နှယ်လုပ်မလဲ..၊ အမျိုခံလိုက်ရမလား.."

" မိမြတ်က မြွေမဆိုရင်လဲအမျိုသာခံလိုက်တော့..။ ဟိုမှာလဲ..သူ့ဘဲကမောင့်လိုပဲနယ်မှာတဲ့၊ အချိန်ရရင်ရန်ကုန်တက်တက်ကစ်တယ်တဲ့၊ မောင့်ကိုစိတ်မဝင်စားမှာမဟုတ်ဘူး၊ မျိုဖို့နေနေသာသာ။ ကဲ..ရော့ဒီအထုပ်လေးမနက်ကျကားပေါ်တင်သွားဖို့မမေ့နဲ့..၊ တကထဲ..သူများကလိုက်မယ်ဆိုတာတောင်မခေါ်ချင်ဘူး.."

" တစ်ခေါက်လောက်သီးသန့်အချိန်ယူပြီးသွားလည်မယ်ဆိုနေမှကွာ.."

" မသိဘူး..၊ နောက်တစ်ခေါက်တော့ရအောင်လိုက်မှာပဲ..။ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ချစ်တစ်ယောက်ထဲပျင်းကျန်တော့မှာ.."

သားငယ်ကချစ်စုမျက်လုံးဝေ့ကြည့်လျက်ခပ်စူးစူးအကြည့်ဖြင့်..၊

" ချစ်မှာကိုနန်းလှိုင်ကြီးအဖော်ရှိသားပဲလေ။ ပျင်းမှာမဟုတ်ပါဘူး၊ သူ့အလုပ်ကိုခဏကူဖို့ချစ်ကိုခေါ်ထားသေးဆို။ မောင်ကတောင်မောင်ခရီးထွက်တုန်းချစ်ကိုစောင့်ရှောက်ဖို့သူ့ကိုမှာထားသေးတယ်.."

ချစ်စုမွန်မှာဆတ်ခနဲဖြစ်သွားလျက်၊ စိတ်ထဲတွင်..၊ (ဟောတော့..ဒီလူကြီးကတော့လုပ်ပြီ။ ပထမတော့သားငယ်ကိုမသိစေချင်၊ မပြောချင်သလိုနဲ့..၊ အခုဘယ်အချိန်ကသွားပြောလိုက်မှန်းမသိဘူး၊ ငါကတော့ မရိပ်မိအောင်ငြိမ်ပေးနေလိုက်ရတာ..) ချစ်စုမွန်စလုံးစခုတော့နည်းနည်းဖြစ်သွားရသည်။ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးဘာတက်ကနစ်များသုံးနေလဲတော့မသိ..။

သားငယ်ကဆက်၍..

" တစ်ပတ်တစ်လေကူညီနိုင်ရင်တော့ကူညီပေးလိုက်ပါကွာ။ မိတ်ဆွေကောင်းတွေပဲ၊ မောင်ကလည်းဟိုမှာတစ်ပတ်လောက်ကြာဦးမှာဆိုတော့ ချစ်လဲမပျင်းတော့ဘူးပေါ့ ဒီလူကြီးကပျော်ကပျော်တတ်သနဲ့.."

ဒီလူကြီးကပျော်တတ်မပျော်တတ်တော့မသိ၊ ဒီလူကြီးရဲ့ ငါးရံ့ရာဇာကြီးကချစ်စုမွန်ခေါင်းထဲမှာအတွေးထဲမှာတရစ်ဝဲဝဲ၊ တွေးလိုက်တိုင်းလျှာသပ်မိသည်ချည်း၊ စိတ်ထဲကျလိကျလိနှင့်ပေါင်ကြားထဲကပွစိပွစိနှင့်ညှစ်ညှစ်နေတာကခက်တယ်။

လောလောဆယ်သူဖြေဖြောက်နိုင်သည်ကသူ့ဘေးနားမှာအဆင်သင့်ရှိတဲ့သူ့လင်သားငယ်ပဲဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့်၊ သူမအတွေးမဆုံးသေး၊ ဂွကျလိုက်ပုံက..။

" ကဲ..ဒါဆိုလဲအိပ်တော့ကွာ..ချစ်.."

" ဟွန့်..အိပ်တော့မှာလား၊ အစောကြီးရှိသေးတာပဲကို.."

ချစ်စုအသံကချက်ချင်းပဲချွဲချွဲပျစ်ပျစ်အသံပြောင်းသွားတယ်။ သူ့လက်ကလည်းသားငယ်ရဲ့ခါးလယ်ကချက်ကောင်းဆီအော်တိုမက်တစ်ရောက်သွားပြီလေ။ ညဝတ်ဘောင်းဘီထဲကိုကျူးကျော်ဝင်ရောက်တော့မလိုပြင်နေတဲ့ ပူတင်ရဲ့ (အဲလေ..ဟုတ်ပါဘူး၊ ယူကရိန်းနဲ့မှားသွားတယ်) ချစ်စုရဲ့ လက်လေးကိုဖမ်းအုပ်ကိုင်ပြီးထိမ်းထားရင်းက..၊     

" မောင်မနက်အစောကြီးထရဦးမယ်လေ.."

" ချစ်အတွက် အခုထပေးလို့မရဘူးလား.."

" ချစ်..ဂျီမကျနဲ့ကွာ၊ မောင်မနက်ဖြန်တစ်နေ့လုံးတောင်ပေါ်လမ်းမှာကားမောင်းရမှာ၊ ငိုက်လို့မဖြစ်ဘူး..၊ အပြန်ကျမှအဝစားနော်..ဟုတ်လား.."

" သွားပါ.."

စိတ်တိုတိုဖြင့် ချစ်စုမွန်က၊ ကိုင်ထားတဲ့သားငယ်လီးကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဖျစ်လိုက်ပြီးမျက်နှာကိုတစ်ဘက်လှည့်လိုက်တယ်။ သားငယ်က အကြောင်းပြချက်ပေးပေမယ့်၊ အခုညမှမဟုတ်ဘူး သားငယ်သွေးအေးနေတာကြာပြီ။

အလုပ်ပင်ပန်းသလေး၊ ဟိုဟာဖြစ်သလေး၊ ဒါဖြစ်သလေးနဲ့..။ ဆင်ခြေတွေများလာတာကြာလှပေါ့။အိမ်ထောင်သက်လေးက တစ်နှစ်မပြည့်ချင်သေးဘူး၊ ဒီလောက်မဖြစ်သွားသင့်ဘူး၊ သားငယ်ကပုံးနေတာလား၊ ကပ်ကိုးဖီးသမားကြီးလား။ ဒါမှမဟုတ် ငါ့ထက်ပိုပြီးဖီးလာတဲ့စိတ်ဝင်စားရမယ်သူတွေ့နေပြီလား။ ငါသောက်ညင်ကပ်ကပ်နဲ့ဟိုလူကြီးရဲ့ငါးရံ့ခေါင်းတိုကြီးဆွဲစားမိတော့မယ်။

ချစ်စု နှာကောက်သွားတာကိုသိလိုက်တဲ့သားငယ်က၊ သွားခါနီး ပြဿနာမဖြစ်ချင်လို့ ချစ်စုဘက်ကလေးကိုပြန်ဆွဲပြီး သူ့ရဲ့မာစပြုလာပြီဖြစ်တဲ့လီးပေါ်ပြန်တင်ပေးလိုက်ရင်း..၊

" အိပ်ရေးမဝရင်၊ မောင်ကားမောင်းတာအန္တရာယ်ဖြစ်မှာစိုးလို့ပါကွာ။ ကဲအချစ်အာသာပြေအောင်၊ မောင့်ကိုစိတ်ကြိုက်လွေပေးနော်။ ပြန်လာမှအပြည့်အဝစားဟုတ်ပြီလား။ ချစ်ကလိမ္မာပါတယ်.."

ချစ်စုမွန်ကလည်းဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ စားသေက်ဆိုင်ကငါးရံ့တစ်ပွဲထဲနဲ့မတင်းတိမ်လို့ ကိုနန်းကြီးရဲ့ငါးရံ့ခေါင်းတိုကြီးပဲခေါင်းထဲရောက်နေတုန်း။ ရတာပဲအာသာပြေဆွဲတော့မယ်ဆိုပြီးရတဲ့ငါးရံ့ကြီးသည်သေးသည်တွေးမနေတော့ပဲတုတ်တော့တယ်။

မျက်စိထဲမှာတော့ စိတ်ကူးထဲကငါးရံ့ကြီးပေါ့။သားငယ်ကတော့ဖီလင်နဲ့အလွေခံနေတုန်း ဇိပိတ်ပြီးအိပ်ပျော်သွားတယ်။

ချစ်စုမွန်ကလဲဒါမျိုးဘာရမလဲ၊ ရတဲ့အခွင့်အရေးယူပြီးငါ့မြင်းငါစိုင်းစစ်ကိုင်းရောက်အောင်စိုင်းပစ်လိုက်တယ်။

``````````````````````````````````````````````````````````````

(12)

တနင်္လာနေ့နံနက်..

ချစ်စုမွန်တစ်ယောက် မိုးစင်စင်လင်းလို့ ၇ နာရီလောက်မှနိုးလာတယ်။

ညကမြင်းဒုန်းစိုင်းစီးတာများသွားလို့ မောမောနဲ့သားငယ်ဘေးမှာအိပ်မောကျသွားတာ၊ သူ့လင်..သားငယ် ဘယ်အချိန်က ထထွက်သွားလိုက်မှန်းပင်မသိလိုက်။ ပြောထားတဲ့အတိုင်းဆို လင်းအားကြီးကထဲကထွက်သွားတာဖြစ်မည်။

နိုးလာတော့သူမစိတ်ထဲမှာပထမဆုံးဝင်လာတာက၊ ဒီနေ့ကိုနန်းလှိုင်ကြီးဆီအတွင်းရေးမှူးအဖြစ်သွားကူပေးရမယ့်ပထမရက်ပဲ။ သူမကမန်းကတန်းထလိုက်ပြီး ညဝတ်အင်္ကျီကိုချွတ်၍ အဝတ်တောင်းထဲပစ်ထည့်လိုက်ပြီး၊ ရေလဲထမီကိုကောက်စွပ်လို့ရေချိုးခန်းထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။

ရေချိုးခန်းထဲရောက်မှရေအေးအေးလေးရှာဝါဖွင့်ချိုးလိုက်တော့လန်းသွားတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး ချောင်ကြို ချောင်ကြားမကျန်နှိုက်ချွတ်ဆေးကြောပြီးမှ၊ ပြန်ထွက်လာတော့ရေချိုးခန်းရှေ့ကမှန်ရှေ့မှာရပ်ပြီးဟိုဘက်စောင်းလိုက်၊ ဒီဘက်စောင်းလိုက်ပိုဇေရှင်တွေအမျိုးမျိုးပေးပြီးတွေးနေတာက၊ ဒီနေ်ဘယ်လိုပုံစံမျိုးဝတ်စားသွားရရင်ကောင်းမလဲပေါ့။

သူမရဲ့ရင်တွေကလဲသွားတောင်မသွားရသေးဘူးတသိမ့်သိမ့်တလှပ်လှပ်ခုန်နေတယ်။ အလုပ်ပထမဆုံးနေ့စဝင်ရမယ့် ဘွဲ့ရကျောင်းပြီးကာစ မြီးကောင်ပေါက်လေးပုံစံမျိုး..ဖြစ်နေတာ..ဖြစ်နေတာ..။

ပြီတော့ဆက်တွေးမိတာက၊ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးရဲ့အကြည့်စိမ်းစိမ်း၊ ရိုင်းရိုင်းကြီးတွေကိုပဲ။ ဒီလူကြီးနဲ့တွေ့လာခဲ့ရတာအခုဆိုရင်ကာလအတိုင်းအတာတစ်ခုတောင်ကြာခဲ့ပြီ။ ဒါပေမယ့်လည်း အခုထိသူ့အကြည့်ကြီးတွေကိုရင်ခုန်နေဆဲ။

သူမဒီနေ့ဘာဝတ်သွားရမယ်ဆိုတာကိုဆုံးဖြတ်လို့တော်တော်နဲ့မရသေးဘူး။ သူ့အကြည့်ကြီးတွေကစူးရှတယ်ဆိုကာမှ မပေါ့်တပေါ်ဒီဇိုင်းမျိုးကိုစိတ်ထဲမှာဝတ်ချင်နေမိသေးတယ်။ လည်ဟိုက်ကြိုးပျောက် ပုခုန်းမှာတင်ချိတ်တင်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီမျိုးနဲ့ စကပ်တိုပဲဝတ်သွားရကောင်းမလား။    

ကြိုးပျောက်အင်္ကျီက ပုခုန်းကိုအားပြုပြီး ဟန်ချက်ထိမ်းထားရတာ၊ ဝတ်လိုက်ရင်နို့တွေကတော့အလုံးလိုက်နီးပါးပေါ်မှာပဲ။ ဒါနဲ့ဘရာစီရာဝတ်ဖို့ကျတော့ပြဿနာဖြစ်လာပြန်ရော။ အဲဒီအင်္ကျီနဲ့တွဲဝတ်ဖို့ကကြိုးပျောက်ဘရာတစ်ထည်မှအဆင်သင့်မရှိဘူး။

လျှော်မယ့်ခြင်းတောင်းထဲမှာပဲရှိသေးတယ်။ ချစ်စုနည်းနည်းတော့တွေဝေနေသေးတယ်။ ကြိုးပျောက်ဝတ်ပါ့မယ်ဆိုနေမှ ကြိုးတန်းလန်းနဲ့ဘရာစီယာကြီးပုခုန်းမှာပေါ်နေတော့ဘယ်လိုမှကြည့်မကောင်းဘူး။ ဒါဆိုအမြင်ကပ်ကပ်နဲ့ဘရာစီယာမဝတ်ပဲနေလိုက်ရင်ရော..။

သူမစမ်းဝတ်ကြည့်တော့၊ တော်တော်ပေါ်နေတာပဲ။ မဖြစ်သေးပါဘူး သူမျက်လုံးကြီးကျွတ်ကျမတတ်အားမနာတမ်းကြည့်နေရင် အနေရအထိုင်ရခက်ဦးမယ်။ သူမ မတင်မကျဖြစ်နေတယ်။ ဝတ်ကလည်းဝတ်ချင်။ ရှက်ကလည်းရှက်သေး။

အို..နည်းနည်းလောက်ပေါ်တာပဲ၊ ဘာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူး။ ဒါနဲ့သတိလက်လွတ်ဖြစ်မသွားအောင်ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်ထိမ်းရင်း ဒီတိုင်းတော့လည်းမဖြစ်သေးဘူးဆိုပြီး၊ အပေါ်ကနေ အော့ဖစ်ဆု့တ် (suit)အတိုလေးထပ်ပြီးဝတ်လိုက်တယ်။

စကပ်အတိုကနည်းနည်းလှုပ်လိုက်ရှားလိုက်ကုန်းကွလိုက်တာနဲ့တင်သားတွေပေါ်ကုန်တော့မှာမို့ စကပ်အတိုနေရာမှာ အနေတော်ပေါင်လည်လောက်စကပ်ပြောင်းဝတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့်စကပ်သားအနက်လေးကပျော့ပျော့ပါးပါးလေး။

အလုပ်ပထမဆုံးစလုပ်မယ့်နေ့ဆိုတော့ office staff နဲ့ပဲတူအောင်ဝတ်လိုက်ပါ့မယ်လေ။ မှန်တင်ခုံမှာထိုင်ပြီး မျက်နှာကိုမိတ်ကပ်ပါးပါးဖျော့ဖျော့တင်၊ လစ်ပ်စတစ် ခပ်ဖျော့ဖျော့လေးဆိုး၊ ဆံပင်ကိုမှုတ်လိုက်တော့၊ရန်ကုန်ကနိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီ စက္ကရီတေရီလိုလို၊ စမတ်ကလေးကိုဂွမ်သွားရော။

(ပြီးသွားပြီ..၊ အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား..) ကို့ယ်ကိုကိုယ်ပြန်မေးရင်းမှန်ရှေ့မှာနှစ်ပတ် သုံးပတ်လှည့်ကြည့်လိုက်သေးသည်။ နို့နေရာနို့၊ ဖင်နေရာဖင်၊ အလိုက်အဟပ်တည့်အချိုးကျလှသည့်ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုသူမပိုင်ဆိုင်ထားပါလား။

( ခစ်ခစ်ခ်..အူးစ်..ငါ့ပုံစံလေးကအရမ်းဆက်စီကျနေပါလား။ ကိုနန်းကြီးမြင်ရင်ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး..) 

သူ့ပြင်ဆင်ပုံကိုကိုယ်တိုင်ကျေနပ်တော့မှ၊ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်လေးကိုစီးလျက်အိမ်ကဆင်းလာပြီး၊ သူအတွက်အိမ်မှာသုံးရန် သားငယ်ဝယ်ပေးထားသော ဟွန်ဒါဖစ်တ်လေးပေါ်တက်ခဲ့ပြီးချိန်းဆိုထားသည့်ကိုနန်းလှိုင်ကြီးအိမ်ဘက်ကိုမောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။

``````````````````````````````````````````````````

ကိုနန်းလှိုင်အိမ်ရဲ့အတွင်းဘက်တစ်နေရာကအခန်းတစ်ခုအတွင်း...။ အခန်းထောင့်ကဆိုဖာပေါ်မှာ၊ ယောက်ျားနှစ်ယောက်နဲ့အမျိုးသမီးပျိုတစ်ယောက်၊ အချစ်ဂိမ်းပွဲတစ်ခုကစားရင်းအလုပ်ရှုပ်နေကြတယ်။

" အူးး..ရှီး..စစ်ရှ်..ဆရာရယ်၊ ဖြေးဖြေး...၊ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ..အို့..အို့..အို့..အိုးးးးးအဲဒါကြီးကသွင်းလို့မရဘူးရှင့်..ကြီးလွန်းတယ် အားး..မရဘူးး.."

အသံကတော့ စိုင်းမောင်ရဲ့ရည်းစားတပည့်မလေး၊ ပန်းနုသွေးရဲ့မချိမဆန့်အော်သံလေးပါ။ ကောင်မလေးကအခြေအနေကိုကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေပုံနဲ့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်နေတယ်။

သူမက ဆိုဖာပေါ်မှာပက်လက်အိပ်နေပြီး၊ တစ်ကိုယ်လုံးအဂတ်အစားမရှိပဲနဲ့ဖားပေါင်စင်းလေးဖြဲပေးထားတယ်၊ ခြေထောက်တစ်ဘက်ကမြှောက်ထောင်ပြီးဆိုဖာကျောမှီပေါ်တင်ထားသလို၊ နောက်တစ်ဘက်ကဂိတ်ဆုံးအထိဖြဲထားပြီး ကြမ်းပေါ်ထောက်ထားတယ်။

ပန်းနုသွေးဆိုတဲ့ကောင်မလေး။ သူမရဲ့လက်နှစ်ဘက်က သူမကိုယ်ပေါ်ကစိုင်းမောင်ကို၊ ကယောင်ကတန်းဖက်ထားပြီး သူ့ပုခုန်းကြီးတွေကိုလက်လေးတွေနဲ့ကုတ်ခြစ်တွယ်ထားမိတယ်။ စိုင်းမောင်ကကလည်းပန်းနုသွေးရဲ့ နို့လုံးလုံးလေးတွေကို

မညှာမတာ အားသုံးပြီးခပ်ကြမ်းကြမ်းစို့ပေးနေပြီးကောင်မလးစိတ်ထကြွလာအောင်အစွမ်းကုန်ဆွဲခေါ်နေတယ်။

ကျွပ်..ကျွပ်..ကျွပ်..ကျွပ်..ပြွတ်..ပြွတ်..ပြွတ်..

အခုအနေအထားက ကောင်မလေးကဆိုဖာပေါ်မှာ တစောင်းပက်လက်။ စိုင်းမောင်က ဆိုဖာဘေးမှာကုန်းကုန်းကြီး ကောင်မလေးကိုယ်ပေါ်မှာမိုးလို့၊ နို့တွေကိုစို့ပေးနေတယ်။ နို့စို့ခံရလို့ထွန်ထွန့်လူးနေတဲ့ ကောင်မလေးက သူမအပေါ်မှာမိုးနေတဲ့ကိုယ်ကြီးကိုသိုင်းဖက်ရင်းကုတ်ခြစ်နေမိတယ်။   

အောက်ပိုင်းကပြဲနေတဲ့ပေါင်ကြားမှာတော့ကို နန်းလှိုင်ကြီးကဒူးထောက်ဝင်ပြီး သူ့ရဲ့ (၉) လက်မငါးရံ့ခေါင်းတိုကြီးကို ကောင်မလေးစောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး၊ မရရအောင်သွင်းကြည့်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်။

စိုင်းမောင်က ပန်းနုရဲ့နို့တွေကို ဘယ်တစ်လှည့်၊ ညာတစ်လှည့် တကျွပ်ကျွပ်၊ တပြွတ်ပြွတ်စို့နေတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုဆွဲစို့လိုက်။ နို့အုံသားလုံးလုံးလေးတွေကိုသွားနဲ့မနာ့တနာ ငုံခဲပေးလိုက်၊ နို့သီးခေါင်းအောက်ခံအဝိုင်းပတ်လေးကို၊ လျာနဲ့ပတ်လိမ်းပြီးလျက်လိုက်နဲ့ ကောင်မလေးဒွန့်သထက်ဒွန့်လာအောင်ဆွပေးနေတာ။

ဒါပေမယ့်ပန်းနုသွေးရဲ့ပေါင်ကြားကမြင်ကွင်းကမှ၊ ဆွဲဆောင်မှုအရှိဆုံးရာဂစိတ်ကိုအထကြွနိုင်ဆုံးနဲ့စိတ်နှလုံးတုန်လှုပ်ဖွယ်မြင်ကွင်းပဲ။ ပစ္စည်းကြီးကနည်းတာမှမဟုတ်တာ။ ဒစ်ခေါင်းကြီးကတကယ့်ငါးရံ့ခေါင်းကြီးလိုမဲပြောင်နေပြီး အရွယ်အစားကလက်ကောက်ဝတ်နီးပါးရှိမလားပဲ။

ပေါင်ကြားမှာခွပြီးနေရာယူထားတဲ့ ကိုနန်းလှိုင်က သူ့ငါးရံ့ခေါင်းကြီးကို ကောင်မလေးရဲ့စေ့ပိတ်နေတဲ့စောက်ပတ်ဖြူဖြူလေးကို အတင်းတေ့ပြီးဖိဖြဲထိုးထည့်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်။ စောက်ပတ်လေးကိုလက်နှစ်ဘက်နဲ့ဖြဲဖြဲပြီးအတင်းမရမကကိုဖိတွန်းသွင်းနေတယ်။

စိုင်းမောင်တောင်မှအဲဒီမြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီးကြောက်တောင်လာတယ်။

" အူးးစ်..အားးးးးးး..ဆ..ဆရာရယ်၊ ထုတ်..ထုတ်..ပြန်ထုတ်လိုက်ပါတော့..၊ ဆရာ့အစား၊ အ..အကိုစိုင်းကိုပဲ ပေးလုပ်ခိုင်းလိုက်ပါတော့..၊ သမီး၊ သမီး..မခံနိုင်တော့လို့ပါ..အူးးသိပ်နာတာပဲ.."

ပန်းနုသွေးရဲ့ လက်နှစ်ဘက်က စိုင်းမောင်ကိုအတင်းဖက်ထားရင်း မျက်လုံးလေးကိုမပွင့်တပွင့်ဖွင့်ရင်းစိုင်းမောင်မျက်နှာကိုကြည့်နေရှာတယ်။ သူမအကြည့်တွေကအားကိုးတဲ့အကြည့်၊ အကူအညီတောင်းတဲ့အကြည့်။

" အားးး အကိုစိုင်း...ပန်းနု..ပန်းနု..အူးးး.."

" ပန်းနု..ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ စိတ်အေးအေးထား.."

စိုင်းမောင်ကပန်းနုကိုချော့ရင်း သူမရဲ့နဖူးလေးတွေကိုသပ်ပြီးအားပေးတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီခလေးမလေးကိုနှမြောနေမိတယ်။ ရန်ကုန်ကလာတဲ့ကော်မာရှယ်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူပေါက်စလေး။ နွေရာသီအဖွားတွေဆီလာလည်ရင်းနဲ့ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့စားသောက်ဆိုင်မှာအလုပ်သင် ဖီလ်းဆင်းနေတာ။

စိုင်းမောင်နဲ့ကလည်းရပ်ဆွေရပ်မျိုးလို့ပြောရင်လဲရတယ်။ အခုသူတို့နှစ်ယောက်ကလည်းငြိနေပြီ။ ဒါပေမယ့်သူကဆရာနန်းလှိုင်ကိုတော့လွန်ဆန်လို့မရဘူး။ ဒီကောင်မလေးကစားသောက်ဆိုင်နဲ့ဘားကိုတောင်ရောက်တာမှသိပ်မကြာသေးဘူး။

အခုတော့ဘော့စ်ကိုပါရမီဖြည့်ပေးရတဲ့အနေနဲ့ဆေးစမ်းဖို့အစမ်းသပ်ခံ အလှူပေးနေရသလိုဖြစ်နေပြီ။

" ဟေးး..စိုင်းမောင် တကယ်ကြီးပဲ၊ ဘယ်လိုမှသွင်းမရဘူးကွ၊ ကောင်မလေးကအတွေ့အကြုံနည်းသေးတယ်။ငါ့ကောင်ကြီးဆိုက်ကလည်းကြီးသကိုး။ မင်းဆေးသွားယူပြီးစမ်းကြည့်ဖို့အချိန်ကျပြီကွ.."

" ဟုတ်ကဲ့အကိုကြီး.."

စိုငိးမောင်ကထိတ်လန့်မောပမ်းနေဟန်ရှိသေးသော ပန်းနုသွေး၏ နဖူးလေးကိုသပ်၍ချော့ထားပေးခဲ့ပြီး၊ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိလက်ဆွဲအိတ်ထဲမှ လင်မေ့ဆေးကြီးကိုသွားယူခဲ့ပြီးပြန်လျှောက်လာခဲ့တယ်။

" အူးးစစ်..အကိုစိုင်းအဲ့ဒါဘာလုပ်မလို့လည်း..အို.."

ပန်းနုသွေးကသူမရဲ့စောက်ဖုတ်ဆီမှစေးတေးတေး၊ ချွဲတဲတဲ၊ အေးခနဲ၊အထိအတွေ့တစ်ခုကိုခံစားလိုက်ရလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်စဉ်မှာ၊ စိုင်းမောင်ကသူမစောက်ဖုတ်အပေါ််မှာတစ်ခုခုလိမ်းကျံနေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူမခံစားလိုက်ရတဲ့အထိအတွေ့အရ၊ အဲဒါက ဂျဲလ် (gel)လိုလိုဟာမျိုးပဲ။

ဟုတ်တယ်အကိုစိုင်းကအရောင်မပါတဲ့ဂျဲလ်အကြည်တစ်မျိုးကိုသူမရဲ့ရွှေတြိဂံနယ်မြေပေါ်ကော်ကော်ပြီးလိမ်းနေတယ်။

အဲဒီအရာကသူမရဲ့ဆီးခုံသားနုနုပေါ်ကိုစိမ့်ဝင်သွားတာနဲ့ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းအရသာကိုစတင်ခံလာရပြီးစောက်ဖုတ်နဲ့စောက်စိကမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ကြွတက်ရွတက်လာသလိုပဲ။ အူးးး တမျိုးကြီးပဲ။ သူမကိုယ်သူမတောင်ဘာမှန်းမသိလိုက် တကိုယ်လုံးက၊ ကာမကြောတွေပွင့်ထွက်ရွထလာတယ်။

" အိုးးးရှီးးးအကိုစိုင်း..သမီးဟိုနေရာကဘယ်လိုကြီးလည်းမသိဘူး ဟင်းးအင်းးရွစိရွစိနဲ့...အာ..ဟာ့..အမလေး..မနေနိုင်တော့ဘူး.."

ပန်းနုသွေးလည်းမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ကော့ထိုးတက်လာတယ်။

" စိုင်းကြီးရေ..၊ မင်းဟာမလေး စောက်ဖုတ်ကတော့ဆေးစွမ်းစပြပြီဟေ့.."

```````````````````````````````````````````

(13)

ကိုနန်းလှိုင်ကပါးစပ်ကလည်းပြောရင်း၊ လက်တွေကလှုပ်ရှားတာကလည်း အရမ်းမြန်တယ်။ ကောင်မလေးရဲ့နို့တွေပေါ်မှာဆိုင်းဆရာရွာစားကျော် ရှုံးလောက်အောင်ဒေါင်းဒေါင်းပြေးနေပြီး ပီပီပြင်ပြင်နယ်ဖတ်ကစားနေပြီ။

စိုင်းမောင်ကလည်းနှေးမနေဘူး။ ကောင်မလေးနဲ့ပါးစပ်ချင်းအပ်ပြီးကစ်ဆင်ဆွဲရင်း လျှာချင်းထိုးမွှေ့လိုက်တယ်။ ကောင်မလေးမှေးစင်းကျသွားသလိုအောက်ကလည်းပိုပြီးကော့ထိုးတက်လာတယ်။

သူ့လက်တွေကလည်း ပန်းနုသွေးရဲ့လွတ်နေတဲ့နို့နောက်တစ်လုံးနဲ့အလုပ်ရှုပ်သွားတယ်။ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်စလုံးစိတ်တူကိုယ်တူတိုင်ပင်ထား သလိုတစ်ယောက်တစ်ဘက်၊ တစ်ယောက်တစ်လုံးပယ်ပယ်နယ်နယ်ကစားနေကြတော့တယ်။

စိတ်ရှိလက်ရှိကိုင်နေတာများ နို့လေးတွေကိုခါပြီးတပြိပြိနဲ့နံပြားလုပ်ဖို့ဂျုံနှဲနေသလိုပဲ။ ကြာရင်ဘတ်လဘိုင်လိုက်သွားနိုင်တယ်။

" အိုး..အိုးးး အူးး..ဟူးးး..ရပ်ပါဦး။ မလုပ်ပါနဲ့ရှင်..။ မရတော့ဘူး..၊ သမီးကိုဘာတွေလာလုပ်နေတာလဲရှင်..အိုးးး ဟင့်..အင့်..အားးး..."

ကိုနန်းလှိုင်ကလက်ရှိကြုံတွေ့နေရသောအခြေအနေကိုအရမ်းသဘောကျနေသည်။ သူ့ရဲ့ ၉လက္မသစ်ကနက်သားမဟာဒုတ်တိုကြီးကိုကိုင်ပြီး ထွန့်ထွန့်လူးနေတဲ့ ပန်းနုသွေးရဲ့စောက်ပတ်ဝမှာထပ်တေ့လိုက်ပြန်တယ်။

" အိုးးး ဟိုးဟိုး..အကိုစိုင်း..အင့်..အင့်..ဆရာရယ်.. သမီးမခံစားနိုင်တော့ဘူး။ အင့်..မနေနိုင်တော့ဘူး..အိ..အီး.."

ကောင်မလေးက သူ့ရှေ့မှာဘာတွေဖြစ်နေသလဲခေါင်းထောင်ပြီးထကြည့်တယ်။ စိုင်းမောင်ကအကြည့်မခံဘူး၊ ထောင်လာတဲ့ခေါင်းလေးကိုဆွဲပြီးကစ်ဆင်ရိုက်လိုက်ပြန်တယ်။ ကြည့်မိရင်ခလေးမ အရမ်းကြီးကိုလန့်သွားမှာ..။

နို့နှစ်လုံးစလုံးကတော့ဘဲနှစ်ဗွေရဲ့မွှေနှောက်ချက်ကြောင့် လုံးဝအအားမနေရတော့ဘူး။ စိုင်းမောင်ကအခုသူ့လက်တွေကိုနေရာပြောင်းလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်မို့မို့လေးပေါ်လက်ဝါးနဲ့အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ စိုင်းမောင်ရဲ့လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ်နှစ်ချောင်းကပန်းနုသွေးရဲ့စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ဘက်ကိုတစ်ဘက်တစ်ချက်ဆီသို့ဖြေးဖြေးချင်း ဖြဲချလိုက်တယ်။

ဒါကိုမြင်တော့အတိုင်အဖောက်ညီတဲ့ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကအဆင်သင့်တေ့ထားပြီးဖြစ်တဲ့ဒစ်ညိုကြီးကိုအားနဲ့ဖိထိုးထိုးလိုက်တာခေါင်းဗြိခနဲမြုပ်ဝင်သွားတယ်။

" အု..အု.. အီးးးး အိ..အိ.."

ပန်းနုသွေးဆီက မချိမဆန့်အော်ညည်းသံလေးထွက်လာတယ်။ မျက်လုံးလေးလဲပြူးထွက်လာတယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကအသံအကျယ်ကြီးလွတ်ထွက်မလာအောင်ပန်းနုပါးစပ်လေးကိုကစ်ဆင်ဆွဲပြီးလျှာချင်းလိမ်ဆို့ပြီးပိတ်ပေးထားလိုက်ရတယ်။

" အူးးး..ရှီးး..ကောင်းလိုက်တာကွာ.. ဒီဟာမလေးက..။ မင်းနဲ့..အကြိမ်ကြိမ်သွားလာပြီးတာတောင် အခုထိကြပ်နေတုန်း အော်ရီဂျင်နယ်နီးပါးပဲဟေ့.."

ကိုနန်းလှိုင်ကစိုင်းမောင်ကိုလှမ်းစလိုက်တယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ဘာဆိုလိုချင်တယ်ကိုသဘောပေါက်လိုက်တဲ့စိုင်းမောင်က..

" အာ..အကိုကြီးကတော့နောက်ပြီ။ အကိုကြီးပစ္စည်းကြီးနဲ့ဆိုရင်၊ ဘယ်ဆော်နဲ့တွေ့တွေ့ အကုန်လုံး အသစ်လိုပဲကြပ်နေမှာပေါ့။ နည်းတာကြီးမှမဟုတ်တာပဲ..၊ ကောင်မလေးလည်း ပြီးရင်တော့အပယ်ကြောက်သွားလောက်ပြီ။ အကိုကြီးသူများမိန်းမတွေကို ဖန်ဖန်ပြီးလိုးနေတာ အကုန်စုတ်ပြတ်ထွက်ကုန်တာပဲမဟုတ်လား.."

စိုင်းမောင်ကသူ့ဆရာကိုကွန်ပလိန်းတက်နေသည်။ သူတိုယ်တိုင်ကလည်းပန်းနုသွေးလေးကို တကယ်နှမြောတသနေမိတယ်။ သူကသူ့ဆရာရဲ့မတန်တဆလီးကြီးနဲ့ကောင်မလေးရဲ့ စမောဆိုက်စောက်ဖုတ်လေးထဲကိုဖြည်းဖြည်းချင်းချော့ပြီး နှဲ့သွင်းနေတာကိုလှည့်ကြည့်ရင်ခေါင်းကို မသိမသာရမ်းလိုက်မိတယ်။

(အင်း..ဒီတပွဲပြီးရင်တော့ အမ်းဘူးလန့်စ် ခေါ်ရတော့မယ်ထင်ပါရဲ့..)

ဒါကသူ့အတွေးသက်သက်ပါ။ ဒါပေမယ့်ပန်းနုသွေးမှာတော့ ထွန့်ထွန်လူးပြီး ငရဲနှင့်နိဗ္ဗာန်စပ်ကြားသိုရောက်နေပြီလေ။

" အု..အူ့...အိုးးး ဆရာရယ်၊ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါရှင့်။ နာ..နာတယ်..အို..လုပ်ပါဆရာရယ်.. အင့်.."

ပန်းနုသွေးရဲ့စိတ်တွေကရောပြွမ်းရှုပ်ထွေးနေကုန်ပြီ။ ဆရာနန်းလှိုင်လီးကြီးကလည်းအဆမတန်ကြီးလွန်းရှည်လွန်းလှတယ်။

သူမစိတ်တွေနှစ်ခွဖြစ်နေတာက မတန်တဆလီးကြီးက သူမကိုယ်ကိုထိုးခွဲသွားမှာကိုကြောက်တာက တစ်မျိုး၊မိထားတဲ့ဆေးကြောင့်စောက်ပတ်ထဲမှာမနေနိုင်မထိုင်နိုင် ရွစိထိုးနေပြီးရာဂသွေးတွေ ဦးနှောက်ထဲသို့ဝင်နေလို့၊ ဖြစ်လိုရာဖြစ် ပြဲကွဲပဲသွားသွား၊ အစွမ်းကုန်အောင်ခံပစ်လိုက်ချင်နေတဲ့စိတ်ကတစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်။

" အူးး..ဆရာရယ်..အကုန်ဝင်သွားပြီလား..ဟင်..၊ အားးအကိုစိုင်းကယ်ပါဦး.."

ပန်းနုသွေးတစ်ယောက်၊ ကယောင်ကတမ်းနဲ့နာမည်တွေလျှောက်ခေါ်နေတယ်။ နာတယ်သာပြောတာ၊ ခါးလေးကကော့ကော့တင်ပေးပြီးခံနေတော့တာလေ..။ ကောင်မလေး နာလည်းနာ၊ ဖီလင်ကလည်းပြောမပြတတ်တဲ့အရသာကိုခံစားနေရရင်းက သူ့ရည်းစားစိုင်းမောင်ကိုတပြီး မျက်လုံးလေးမပွင့်တပွင့်ဖွင့်ကြည့်တယ် စိုင်းမောင်ကနို့နှစ်လုံးနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေရင်းမှ..၊

" နည်းနည်းပဲလိုတော့တယ်ပန်းနုလေးရဲ့.. တောင့်ခံထား၊ ခဏနေရင်ကောင်းသွားတော့မှာ"

စိတ်ထဲမှာတော့..

(နောက်တစ်ဝက်လောက်တောင်ကျန်သေးတယ် မသာမရေ၊ နင်နိုင်ပါ့မလား..)

ကိုနန်းလှိုင်ကတော့မိန်းမနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဆော်တွေအများကြီးလှည့်ပတ်ချခဲ့တဲ့သဘာရင့်ကြောင်ပါးကြီးဖြစ်နေတော့၊ ဘယ်လိုနည်းလမ်းနှင့်အဆင်ပြေအောင်သွားရမှာကိုသိထားပြီးသား။ သူ့ဒုတ်ကြီးနဲ့ဆိုရင်စစချင်းမှာ တဆုံးသွင်းလို့မဖြစ်၊ ချော့လုပ်မှရမယ်၊ မဟုတ်ရင် တံကျင်လျှိုသလိုဖြစ်သွားနိုင်တယ်လေ။

ဆေးကကူပေးထားလို့သာကောင်မလေးကတအားရွထနေပေမယ့်လို့ ဖြေးဖြေးသွား၊ ဖြေးဖြေးလုပ်မှ မိန်းခလေးကလည်းမနာ၊ စွဲလည်းစွဲမှာလေ။

ဒါကြောင့် သူ့လီးကိုတဝက်လောက်မှာပဲနှပ်ထားပြီး စောက်ဖုတ်အဝလောက်မှာပဲဖြေးဖြေးချင်း ပွတ်ဆွဲဖိလိုးလေးလုပ်ပေးနေတယ်။ ကြိတ်ဆွဲတဲ့အသံလေးတွေကတဖြေးဖြေးကျယ်လာတယ်။

စွိ..စွပ်..စွိ..စွပ်..စွိ..စွပ်..

" အင့်.. အင်း. အင်း..ဆ..ဆရာ..အိ..အိ..မြန်မြန်လေးလုပ်ပေးစမ်းပါ.."

ကောင်မလေးရဲ့အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး၊ ကိုနန်းလှိုင်ကကြိတ်ပြုံးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့အံကိုကြိတ်လို့အရှိန်တင်ပြီးစဆောင့်ပြီလေ..။ အင်း.. စိုင်းမောင်ရဲ့ပစ္စည်းလေးက မဆိုးဘူးပဲ၊ လှလဲလှ၊ အလုံးအထည်လေးကပြည့်ပြည့်တင်းတင်းလေး၊ ပြောရရင်တော့ လိုးပျော်တယ်ပေါ့..။

အဲ..ဒါပေမယ့် ဆက်စီကျမှုမှာ၊ ချစ်စုမွန်နဲ့နှိုင်းယှဥ်မယ်ဆိုရင်တော့၊ အဆင့်ချင်းကွာလိမ့်မယ်၊ ချစ်စုမွန်က ဖတ်စ်ကလပ်၊ ပန်းနုကတော့ စက်ကင်းကလပ်စ် သိသိသာသာကွာနေတယ်။   

ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ဖင်ကြီးကိုကြွကြွပြီးညှောင့်ချက်တွေကပြင်းလာ၊ မြန်လာတယ်။ စိုင်းမောင်ကလည်းနို့နှစ်လုံးကိုအသားကုန်ဖွနေ ဆွနေပြီး၊ ကောင်မလေးရဲ့စိတ်ကိုအစွမ်းကုန်ထကြွအောင်လုပ်ပေးနေတယ်။

ကိုနန်းလှိုင်ကလည်း..ကောင်မလေးလဲတော်တော်ကောင်းနေပုံရနေတာကိုတွေ့တော့၊ လီးအသွင်းအထုတ်မှာကပ်ဆွဲခံရလို့လိပ်ဝင်သွားလိုက်၊ လန်ထွက်လာလိုက်ဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေဆီလက်လှမ်းပြီးထိပ်ကဖုထွက်နေတဲ့အစိချွန်ချွန်လေးကို လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းကြားညှပ်ပြီးဖိဖိပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်၊ ကောင်မလေးလဲခါထွက်အောင်ကိုထွန့်ထွန့်လူးသွားတယ်။

" အိ..အိ..အိ..အားးးးစစ်စ်စ်..ရှ်ရှ် အီးး မရတော့ဘူး.. သမီး..သမီး..ထွက်ကုန်တော့မယ်.. အီးး ပြီးတော့မယ်..ဆ..ဆရာရာ ာ ာ..မြန်မြန်..သွက်သွက်လေးဆောင့်ပေးပါ ဦးရယ်.."

ပန်းနုသွေးရဲ့ဖီလင်အပြည့်နဲ့အော်ညည်းနေသံကိုကြားရတော့၊ စိုင်းမောင်လည်းသေချာကြည့်မိတယ်။ကောင်မလေးစောက်ဖုတ်ထဲမှာလီးမဲမဲကြီးအရှိန်နဲ့တဖြောင်းဖောင်းဝင်နေထွက်နေတာကအကြမ်းကြီး။ တော်ရုံလူဆိုကြက်သီးထသွားနိုင်တယ်။

ပျစ်..ပျစ်..ပျစ်.. ဖတ်ဖတ်..ဇိဇိ..ဗျစ်..ဒုတ်..

" အိုးး..အိုး..အိုး..ထွက်ပြီ..ထွက်ကုန်ပြီရှင့်..ပြီးပြီ..ပြီးပြီယောက်ျားရယ်..အိ..အိ..အစ်.."

စိုင်းမောင် နည်းနည်းတော့ စိတ်လေသွားတယ်။ မနေ့ညကပန်းနုကိုသူလိုးတုန်းက သူ့ကိုအတင်းကြုံးဖက်ပြီး ယောက်ျားရယ်လို့ညည်းခဲ့တာတွေ၊ အခုသူ့ဆရာကိုနန်းလှိုင်ကြီးဆီရောက်သွာပါပကောလား။

ဒီဆေးက နာမည်ပေးထားသလိုတကယ်ပဲလင်မေ့ဆေးကြီးပါလား၊ ဒီဆးနဲ့မိသွားရင်ကိုယ်လင်ကိုမေ့ပြီးလက်ရှိခံနေရတဲ့လူကိုလင်ခေါ်ပြီးအားရပါးရအငမ်းမရ ကုန်းတော့တာကို လက်တွေ့မြင်လိုက်ရတယ်။

" ဟေး..စိုင်းမောင်..၊ မင်းဆေးအစွမ်းကတော့တကယ်ပဲဟေ့၊ စောက်ရမ်းမိုက်တယ်ကွ..၊ အခုပဲကြည့်၊ ငါ့ကိုသူ့လင်ထင်နေပြီ.."

ကိုနန်းလှိုင်ကကျေကျေနပ်နပ်ကြီးပြုံးရင်းပြောလိုက်သည်။

" အူးးး..အူးးး..ပြီး..ပြီးပြီရှင့်၊ အိုးးးး"

ပန်းနုသွေးကအသံကိုလွှတ်ပြီးကုန်အော်နေတယ်။ ဟိုကပြီးတော့မယ်ဆိုမှကိုနန်းလှိုင်ကအရှိန်ကောင်းနေတယ်။

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဟိ..ဟိ..အိ...

" အိုးးး အချစ်ရယ်..ချစ်စုလေး..အကိုလည်းပြီးပြီ..၊ ပြီးပြီ...အားးး.."

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးတစ်ယောက် ဘယ်လောက်များအစွဲအလန်းကြီးနေလဲဆို၊ သူ့အတွေးထဲမှာချစ်စုမွန်ကိုအားရပါးရ ပစ်ဆောင့်လိုးနေရတယ်လို့စိတ်ကူးယဥ်ရင်းပြီးဖို့တာစူနေတယ်။လရည်တွေက လီးထဲကနေအားနဲ့ကန်ထွက်လာပြီ။ ကိုနန်းလှိုင်ကသူ့လီးကြီးကိုပန်းနုသွေးစောက်ဖုတ်ထဲကနေ၊ အားနဲဆွဲထုတ်လိုက်တာ..၊

ပလောက်..ဖောက်..

အသံက ဘိလပ်ရည်ပုလင်းဖောက်သလိုပဲ၊ ကျယ်လိုက်တာ။

" အားး..ဟားး..ရှီးးး... "

သူက ပါးစပ်ကနေအားရပါးရညည်းရင်းလက်နှစ်ကိုအားပြုပြီးထဖို့လုပ်ရင်းနဲ့..

" စိုင်းမောင်.. မင်း..ဖယ်..ဖယ်ပေးစမ်း..ဆုတ်စမ်း.."

နို့တွေကိုကောင်းကောင်းကစားပေးနေတဲ့ စိုင်းမောင်လည်း သူ့ဆရာပြောလို့နောက်ကိုကမန်းကတန်းခုန်ထွက်ပြီးနောက်ဆုတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့လီးတံညိုညိုကြီးကအဖြူရောင်အမြှုပ်တွေနဲ့ဂျဲလ်လိုလိုချွဲကျိကျိအရည်တွေနဲ့အထပ်ထပ်ပေကျံနေတယ်။

မှိုပွင့်ကြီးလိုလန်နေတဲ့ဒစ်မဲကြီးထိပ်က လရည်တွေကရေပြွတ်ကြီးတစ်ခုကိုအားနဲ့ထိုးထည့်လိုက်သလိုအရှိန်နဲ့ပန်းထွက်လာနေတယ်။

ပြီးတော့မောနေတဲ့ရင်ခုန်သံနဲ့အတူ လှိုင်းထလှုပ်ရှားနေတဲ့ကောင်မလေးပန်းနုသွေးရဲ့နို့လုံးလုံးလေးတွေအပေါ်ကို ဖြွတ်ခနဲ..ဖြွတ်ခနဲ.. ပန်းထွက်ကုန်တော့တာပဲ။ လရည်တွေကနို့တွေပေါ်မှာပေပွနေတဲ့အပြင်၊ ကောင်မလေးရဲ့မျက်နှာလှလှလေးပေါ်အထိ စင်ထွက်ကုန်တယ်။

လရည်တွေကုန်သလောက်ရှိတော့၊ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးက သူ့လီးတံကြီးကိုပေပွနေတဲ့နို့နှစ်လုံးပေါ်မှာတဘတ်တဘတ်နဲ့ရိုက်နေတယ်။ ပန်းနုသွေးကလည်း သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းပါးနားမှာပေနေတဲ့ လရည်တွေကိုလျှာနဲ့လှမ်းလျက်လိမ်းသပ်ပြီး မြိန်ရေရှက်ရေအရသာခံနေတော့တယ်။

" အိုးးး ကောင်းလိုက်တာယောက်ျားရယ်..ဟင့်..ဟင့် "

" ကြည့်ရတာ..ဆေးစွမ်းကတော်တော်နဲ့ပြယ်မယ့်ပုံမပေါ်သေးဘူးဟေ့..၊ မင်းကောင်မလေးကိုခေါ်သွားပြီးဆက်လုပ်လိုက်တော့။ ခဏကြာရင် ငါ့အတွင်းရေးမှူးချောလေး၊ ချစ်စုမွန် ရောက်လာတော့မယ်၊ အဝတ်အစားလဲပြီး ပြင်ဆင်စရာရှိတာပြင်ထားဦးမှ.. "

````````````````````````````````````````````````

(14)

ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့အိမ်ပတ်ဝန်းကျင်တဝိုက်သဘာဝအခြေအနေက အရိပ်အာဝါသကောင်းလှပြီးအေးမြနေတယ်။စိမ်းစိုသောသစ်ပင်များကအပြည့်အဝနေရာယူတန်ဆာဆင်ထားကြတယ်။

အိမ်သို့မရောက်မီတွင် လှပသောသဘာဝရေကန်ကျယ်တစ်ခုကိုကားမောင်းဖြတ်သွားရင်းလှမ်းမြင်နေရတယ်။ ရေကန်ရဲ့အလယ်ကျွန်းကလေးမှာ၊ အပန်းဖြေ၊ စိတ်ဖြေ၊အနားယူရန်ဆောက်ထားသော လှပတဲ့အမိုးချွန်ဇရပ်လေးတစ်ခုကိုလည်းတွေ့ရတယ်။

သို့သော် ရေကန်ကိုကူးဖြတ်ဖို့ရန်အတွက်တော့ တံတားမရှိပေ။

သူမပတ်ဝန်းကျင်ကိုမျက်လုံးကစားကြည့်လိုက်တော့၊ ရေကန်အစပ်နားမှာ တက်နှစ်ချောင်းနဲ့လှော်ခတ်တဲ့ လှေငယ်လေးနှစ်စင်း ရှိနေတာကို သတိထားမိလိုက်တယ်။တကယ်လို့ရေကန်အလယ်က ဇရပ်လေးမှာသွားပြီးအပန်းဖြေချင်ရင် လှေနဲ့လှော်ခတ်ပြီးကူးရမယ်လို့ချစ်စုသဘောပေါက်လိုက်တယ်။

(အင်း..ပတ်ဝန်းကျင်ကအရိပ်ရပြီး တကယ်ကိုသာယာလှပါလား။ ဒီမှာ ခဏ တဖြုတ်နေရမှာ မဆိုးပါဘူး)

ချစ်စုကသူ့ကိုယ်သူပြောရင်းကပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေမှာခဏနစ်မြောသွားသေးတယ်။ သူမဒီတစ်ခါလာသည့်အိမ်က အရင်သူမနဲ့ကိုနန်းလှိုင်တွေ့ဆုံနေကျ၊ ကော်ဖီသောက်နေကျဖြစ်သော၊ မြို့ထဲကတိုက်ခန်းအိမ်မဟုတ်ပေ။

အခုလာသည့်အိမ်ကသူ့ရဲ့ဘစ်စနက်ရုံးခန်းတည်ရှိရာ ခြံထဲကအိမ်ကြီးဖြစ်လေရာ၊ယခင်ကချစ်စုမွန်ကိုဒီကိုမခေါ်ခဲ့ဖူးပေ။

အိမ်ကြီးကခေတ်ဆန်သောနှစ်ထပ်အိမ်ကြီးဖြစ်ကြောင်းတွေ့ရသည်။ သူမက အိမ်ရှေ့မှလူခေါ်ခေါင်းလောင်းကိုနှိပ်၍ခေါ်ပြီးမှ တံခါးကခပ်စေ့စေ့နှင့် ပိတ်မထားတာတွေ့ရလို့တွန်းဖွင့်ပြီးအိမ်ထဲကို၀င်သွားလိုက်တော့၊တံခါးဖွင့်ပေးဖို့်လာတဲ့အိမ်အကူအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရလို့ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။       

" မင်္ဂလာပါရှင့်..၊ ဦးနန်းလှိုင်ရဲ့အတွင်းရေးမှုးအသစ်ပါရှင့်၊ ဒီမနက်ဒီကိုလာဖို့ပြောထားလို့ပါရှင်.."

အမျိုးသမီးကအိမ်ထဲကိုဝင်ရန်ဖိတ်ခေါ်ပြီးချစ်စုအားအစည်းအဝေးခန်းထဲမှာ ထိုင်ပြီး စောင့်ပေးဖို့ပြောတယ်။

" ဟုတ်ကဲ့.. ဒီအခန်းမှာထိုင်ပြီးဆရာ့က်ိုခဏစောင့်ပေးပါနော်..၊ ဒါပေမယ့်နည်းနည်းတော့ပူလိမ့်မယ်ရှင့် အဲကွန်းကဒီနေ့ပျက်နေလို့စက်ပြင်သမားမှာထားတုန်းရှိသေးတယ်.."

" ရပါတယ်ရှင်..ကိစွမရှိပါဘူးဖြစ်သလိုပေါ့.."

ထိုအမျိုးသမီးကအပြင်ပြန်ထွက်သွားတယ်။ တကယ်တော့ အခန်းထဲကလေအေးပေးစက်က ပျက်မနေပါဘူး၊ ဒါပေမယ့်ကိုနန်းလှိုင်ကသူ့အိမ်ဖော်ကိုအဲကွန်းလုံးဝမဖွင့်ဖို့တမင်ကြိုမှာထားတာပါ။ ချစ်စုကလာရင်အ၀တ်အစားအထပ်ထပ်ဝတ်လေ့ရှိပြီး၊ အောက်အလွှာကမပေါ်ရုံတမယ်ဝတ်လေ့ရှိတာကိုသူလေ့လာထားမိတယ်လေ။

တစ်မြန်နေ့တုန်းက သူငယ်ချင်းမြတ်နှင်းခိုင်ကလက်ဆောင်ပစ္စည်းတစ်ခုပို့လာတယ်။ ချစ်စုကအခုထိဖွင့်မကြည့်ရသေးဘူး။

ဒါပေမယ့် ပစ္စည်းကိုဟန်းဘက်အိတ်ထဲမှာပဲ၊ လက်ကကိုင်ဖုန်း၊ အလှပြင်မိတ်ကပ်ပစ္စည်းတွေနဲ့အတူရောထည့်ထားခဲ့တယ်။ အခုတော့ ထိုင်စောင့်နေရင်းအချိန်အားရတာနဲ့ လက်ဆောင်ဗူးကလေးကို ထုတ်ယူပြီးဖွင့်ကြည့်မလို့လုပ်နေတုန်း အခန်းကသိသိသာသာကြီးပူလောင်အိုက်စပ်စပြုလာတယ်။

" အိုးးး..ဘာလို့ အရမ်းပူနေတာလဲကွာ၊ အိုက်လိုက်တာ..ဟူးး..၊ ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုရင်အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်ထားဦးမှပါပဲ။ ပေါ်ရင်လဲပေါ်ပစေတော့၊ အကိုနန်းကြီးလာမှကြည့်ပြောတော့မယ်.."

ချစ်စုက သူ့အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီး ဘေးနားရှိ ကုလားထိုင်တစ်ခုပေါ်မှာတင်ထားလိုက်တယ်။အစည်းဝေးခန်းထဲမှာစားပွဲနဲ့ကုလားတိုင်၃လုံးလောက်သာရှိပြီးပုံမှန်အစည်းဝေးခန်းတွေမှာလိုထိုင်ခုံတွေအများကြီးမရှိတာကိုသတိထားမိတယ်။

ပြီးတော့အခန်းထောင့်နားမှာဆိုဖာရှည်တစ်လုံးကလည်းရှိနေတယ်။ ဒါကိုပဲချစ်စုအနေနဲ့ထူးဆန်းနေတာ။အများအားဖြင့် အစည်းအဝေးခန်းတွေမှာအခုလိုမျိုးမထားတတ်ကြဘူး။ ထားလိုက်ပါတော့၊ ချစ်စုဘာမှသိပ်ပြီးဆက်မစဉ်းစားတော့ဘူး။

သူမအခန်းထဲမှာထိုင်စောင့်နေတာတစ်နာရီလောက်တောင်ကြာသွားပြီလားပဲ။ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကိုအရိပ်အယောင်တောင်မတွေ့ရသေးဘူး။

အတွင်းမှာလှောင်အိုက်ပြီးပူလာပြီ။ ဒါနဲ့ပဲအပြင်ထွက်ပြီးခြေညောင်းလက်ဆန့်လျှောက်ဦးမှပဲလို့စိတ်ကူးရပြီးလျှောက်ထွက်ခဲ့တယ်။ ချစ်စုစိတ်ထဲမှာတစ်ခုထူးဆန်းသလိုဖြစ်နေတာက ကိုနန်းလှိုင်အိမ်ကြီးကအကြီးကြီးဖြစ်နေပြီး၊ လူကဘယ်နှစ်ယောက်လောက်မှမရှိသလိုပဲ။ မနက်တုန်းကအိမ်အကူအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကလွဲလို့သူမတခြားဘယ်သူနဲ့မှထပ်မတွေ့ရသေးပေ။

ချစ်စုမွန် တံခါးဝကထွက်လာပြီးခြံထဲကိုလျှောက်လာတော့လမ်းတလျှောက် သစ်ပင်တွေရဲ့အုံ့ဆိုင်းတဲ့ခံစားချက်က သူမကိုစိတ်ကြည်နူးစေတယ်။ သူမစိတ်ထဲမှာမိုးရွာတော့မယ်လို့ထင်မိနေတယ်။ဒါပေမယ့် သူမဟာရေကန်အလယ်ကအပန်းဖြေဇရပ်လေးကိုပဲစိတ်ဝင်တစားရှိနေတယ်လေ။

ဒါနဲ့ပဲ ရေကန်ရဲ့ ကမ်းစပ်ဘက်ကို ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်။

````````````````````````````````````

ကမ်းစပ်မှာထိုးထားတဲ့လှေလေးတွေဆီရောက်တော့၊ ခြေထောက်များကို လှေငယ်ထဲတစ်ဖြည်းဖြည်းချင်းလှမ်းဆင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ တက်ကလေးတွေကိုအသုံးပြုပြီးကမ်းကနေ ဇရပ်လေးဆီကိုစမ်းပြီးလှော်ခတ်လာခဲ့လိုက်တယ်။

(အရမ်းလှတယ်...သာယာလိုက်တာ..)

သူမစိတ်ထဲကသဘာဝအလှကိုခံစားရေရွတ်ရင်း နောက်ဆုံးတော့ ရေလယ်ကျွန်းကဇရပ်လေးဆီိကို ရောက်သွားတော့တယ်။

ဇရပ်လေးပတ်လည်ရှိ ရေကန်ရဲ့လေထုက ချစ်စုမွန်ကိုသက်တောင့်သက်သာခံစားရစေတယ်။ ဇရပ်ထဲရောက်တော့ရေစပ်ကဇရပ်လက်ရမ်းမှာကုန်းကုန်းလေးလက်ထောက်ပြီးရေပြင်မှာငါးလေးတွေကူးခတ်နေတာကိုကြည့်နေမိတယ်။

အဲဒီလိုကုန်းကြည့်နေတာ့သူမရဲ့ကိုယ်ဟန်အနေအထားကဖင်လေးကောက်၊ အိုးလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးကိုနောက်ပစ်ပြီးနေတဲ့အချိန်မှ နှာဘူးထတဲ့လေသရမ်းလေးကပတ်တိုက်လိုက်တော့ သူမဝတ်ထားတဲ့စကောစကစကတ်တိုပါးပါးလေးကလေနဲ့အတူလန်တက်သွားတယ်။

ပရောပရီနိုင်လှသောလေလေးကခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးကျီစယ်နေတယ်လေ။

လေရဲ့တိုက်ခတ်မှုနဲ့အတူ တဖျပ်ဖျပ်လှုပ်ပြီးလွင့်နေတဲ့စကတ်ကသူမ၏တင်ပါးထက်တွင်တင်နေလေတော့၊ သူမဝတ်ထားတဲ့ဂျီ-စထရင် ပင်တီသေးသေးလေးကအတိုင်းသားရှိုးပြနေပြီးလှပလှသောဖင်တုံဝင်းဝင်းကြီးတွေက မကြည့်ချင်မြင်ရက်သားပေါ်လျက်ရှိလေသည်။

သူမသည် သဘာဝတရားကို ခံစားရင်း သူမနောက်ကွယ်တွင် ဘာတွေဖြစ်နေသည်ကို သူမ မသိလိုက်ပေ။အေးမြသောလေလေးကသူ့ဖင်ကိုကျီစယ်ကလူနေသည်ကိုလည်းသတိမထားမိသေးပေ။

" မချစ်စုမွန်က ရေကန်ဘက်လမ်းလျှောက်သွားပါတယ်ဆရာ.."

အိမ်ဖော်အမျိုးသမီးရဲ့အသံဖြစ်သည်။ ကိုနန်းလှိုင်ရောက်လာပြီးချစ်စုစောင့်နေတယ်ဆိုတဲ့ အစည်းအဝေးခန်းထဲကို ကြည့်လိုက်တော့၊ ကုလားထိုင်ပေါ်မှာပဲ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ချစ်စုမွန်ရဲ့အပေါ်အင်္ကျီကိုပဲ၏တွေ့ရတယ်။

" သေစမ်းဟ၊ စိုင်းမောင်တို့နဲ့ရှုပ်နေတာနဲ့ပဲချစ်စုတောင်ဘယ်ထွက်သွားလည်းမသိဘူးကြည့်စမ်းပါဦး"

ကိုနန်းလှိုင်ကခပ်သုတ်သုတ်အိမ်ထဲကထွက်လာပြီးရေကန်ဆီသို့ သွားကာ ကျန်သောလှေတစ်စင်းပေါ်တက်လို့ ရေလယ်ဇရပ်သို့လှော်ခတ်ပြီးလိုက်သွားရာ သူ့ကိုကျောပေးပြီး ဇရပ်လက်ရမ်းတွင်ကုနးကုန်းလေးရပ်ပြီးတစ်ဘက်ရေပြင်ကိုငေးနေတဲ့ မိန်းမလှလေးချစ်စုမွန်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

(အို..လှလိုက်တဲ့နတ်သမီးလေးတစ်ပါးပါလား၊ ဘာလို့များအဲ့လောက်တောင်လှနေရတာလဲကွာ)

ကိုနန်းလှိုင်တစ်ယောက်ချစ်စုရဲ့နောက်ပိုင်းအလှကို အံ့အားသင့်ဘွယ်တွေ့မြင်လိုက်ရတယ်။ အနက်ရောင်ဆံနွယ်စလေးများကတိုက်နေတဲ့လေအဟုန်နဲ့ကတူ လေထဲတွင်လွင့်ပြီးဝဲပျံလို့နေတယ်။ သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ရုပ်သွင်လေးကလည်းလေနဲ့အတူလွင့်ပါးသွားလိမ့်မယ်လို့ထင်ရလောက်အောင်၊ ကြည့်ရတာပေါ့ပါးနေလိုက်တာ..။

ပေါ်နေသောပခုံးများက လုံးဝန်း၍ဖွေးဥနေပြီးအသားအရေကနုဖတ်လို့နေတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီလေးကလည်းလေထဲမှာတဖျတ်ဖျတ်နဲ့။

ဒါပေမယ့် ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့အကြည့်တွေကချစ်စုရဲ့အိုးလုံးလုံးလေးတွေဆီအရောက်မှာရင်တွေဒိတ်ခနဲဖြစ်ပြီးရပ်သွားပါတော့တယ်။ သူမရဲ့စကတ်ရဲ့နောက်ပိုင်းကလေတိုက်တာနဲ့အတူတလျှပ်လျှပ်ပွင့်ပြီးလန်ထွက်နေတယ်။

သူမက ပုံမှန်ကိုယ်ကာယလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်လေ့ရှိသူတစ်ယောက်ဖြစ်လို့ ကျစ်လစ်ပြည့်ဖြိုးပြီးလုံးထစ်နေတဲ့တင်သားလေးတွေနဲ့ ခြေသလုံးဖွေးဖွေးလေးတွေက၊ ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့မျက်လုံးထဲမှာလှပစွာထုဆစ်ထားတဲ့ ပန်းပုရုပ်လေးလိုပဲ။

လုံးဝန်းနေတဲ့ ဒူးခေါင်းလေးများရယ်၊ တင်းရင်းပေမယ့် ပျော့ပျောင်းဟန်သွယ်လျလျရှိနေတဲ့ ပေါင်တံစင်းစင်းလေးတွေက ကြည့်မိသူရဲ့မျက်လုံးအစုံကိုအစွမ်းကုန်သိမ်းကြုံးဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်းရှိနေတယ်။

အဓိကဆွဲဆောင်နေတာကတော့ လှပတဲ့ပေါင်ကြားထဲကဖောင်းမို့ပြီးဖူးထွက်နေတဲ့နေရာလေးပေါ့။ ကြိုးပါးပါးမျှင်မျှင်လေးနဲ့သာထိမ်းထားပြီးခေတ်ဆန်လှတဲ့၊ ဂျီစထရင်းပင်တီလေးရဲ့တြိဂံပုံအသုံးပွင့်ဆိုင်အနားအောက်မှာ၊ ကြီးမားတဲ့နှင်းဆီပွင့်ချပ်နှစ်လွှာကဖောင်းကြွထနေပြီးဓါတ်လှေခါးရဲ့ပိတ်ထားတဲ့တံခါးရွက်နှစ်ခုလို၊ စိစိလေးမျဥ်းတစ်ဖြောင့်ထဲဖြစ်နေတတာကကြည်လို့လှလွန်းနေတယ်။

ဂျီစထရင်းတို့ရဲထုံးစံအတိုင်းလုံခြုံအောင်ဖုံံးပိတ်ပေးဖို့ဒီဇိုင်းလုပ်ထားတာမှမဟုတ်တာ။ ခါးကိုသိမ်းပတ်ထားပြီးထောင်လိုက် ဖင်ကြားမြှောင်းထဲမြုပ်ဝင်သွားတဲ့တစ်ခုထဲသောတီပုံစံကြိုးသွယ်သွယ်လေးက လုံးဝန်၊ ကျစ်လစ်၊ ထွားအိလှတဲ့တင်ပါးဆုံကြီးများကို မရအရ၊ မနိုင်ယင်ကာနဲ့၊ အတင်းဆွဲပြီးမတင်ထားရတယ်။

ဒီလိုကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်ကွင်းကအိမ်ရှင်ဖြစ်သူကိုနန်းလှိုင်ကို လျှာထုတ်နှုတ်ဆက်ရင်းရက်ရက်စက်စက််ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပါပဲ။

သူ့မျက်လုံးကြီးတွေကကာတွန်းကားထဲကဇာတ်ကောင်တွေလိုမျက်လုံးအိမ်ထဲမှာရိုးတံလေးနှစ်ခုပဲကျန်ပြီးမျက်လုံးတစ်ပြုံလုံးထွက်ကျတော့မတတ်ခုန်ထွက်လာတယ်။

(ဟိုက်..! ရှားဘား.. တကယ့်စောက်ကျိုးနဲဖင်ကြီးပဲ၊ ရှလွတ်..)

သူ့ပါးစပ်ကလွှတ်ခနဲထွက်သွားပြီးမှ ကိုနန်းလှိုင်ကအိန္ဒြေမပျက်စေရအောင်ထိမ်းပြီးနှုတ်ဆက်လိုက်ရတယ်။

```````````````````````````````````````````````````````

(15)

" ဟေး..ချစ်စုရေ.."

ချစ်စုကလည်း အခုမှပဲပတ်ဝန်းကျင်ကိုသတိထားမိသွားပြီး..၊

" အောင်းဝ်..အကိုနန်းကြီး၊ ဘယ်အချိန်ထဲကဒီပေါ်ရောက်နေတာလဲ..အသံမပေးဘာမပေးနဲ့.."

ဒါပေမယ့် လေမှလွင့်ပျံပြီးလန်ထွက်နေတဲ့စကတ်ကြောင့်အတိုင်းသားကြီးပြောင်ပြသလိုပေါ်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ဖင်ဖြူဖြူဝင်းဝင်းကြီးတွေကိုသတိထားမိလိုက်တော့၊ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ရှေ့မှာပေါ်တင်ကြီးဖော်ချွတ်ပြနေမိပါလားဆိုပြီးမျက်နှာတွေအကြီးအကျယ်နီပြီးရှက်သွေးတွေကငယ်ထိပ်တက်ဆောင့်သွားတယ်။

" အမလေး..သေတော့မှာပဲ၊ ဘယ်အချိန်..၊ ဘယ်တုန်းကထဲက၊ ဖင်တွေပေါ်နေလဲမသိပါဘူး၊ အကိုနန်းကြီးအကုန်မြင်ပြီးပြီပေါ့..၊ ကုန်ပါပြီ..၊ ကုန်ပါပြီ..."

ချစ်စုမွန်က လန်တက်နေတဲ့သူ့စကတ်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်အောက်ဘက်ကိုဖိသပ်ချပေးလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့အရှက်တွေကိုဖုံးအုပ်လိုက်ရတယ်။ တစ်ဆက်ထဲပဲကိုနန်းလှိုင်ကြီးကို...၊    

" ရောက်နေတာဘယ်လောက်ကြာပြီလဲရှင့်.."

" တအောင့်လောက်တော့ရှိသွားပါပြီ"

" တအောင့်လောက်..ဟုတ်လား၊ ကိုနန်းအရူးကြီး..အေးအေးဆေးဆေးထိုင်ကြည့်ပြီးလို့ဝမှလာနှုတ်ဆက်တယ်၊ ဟွန်း..မပြောချင်ဘူး.."

ချစ်စုကမျက်စောင်းအကြီးကြီးထိုး၍ပြောလိုက်ရင်းမှ အမှတ်မထင်ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ဘောင်းဘီခွကြားကိုမျက်စိရောက်သွားတော့ ပေါင်ကြားကအမြောက်ကြီးရဲ့သဏ္ဌာန်အမြောင်းလိုက်တောင့်တောင့်ကြီးကိုတယိမ်းယိမ်းတနွဲ့နွဲ့နဲ့တွေ့လိုက်ရတယ်။

" ဟင်း..ဟိုမှာတွေ့ပြီ၊ သက်သေသက္ကာရနဲ့ကိုမိတာပဲ..ဟိဟိ..ကြည့်ပါဦး၊ သူများသားသမီးကိုခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ကြည့်နေတယ်ပေါ့လေ၊ ကောင်းတယ်။ အနေအထိုင်မတတ်အဲဒီမှာအတောင့်လိုက်ကြီးရုန်းမထွက်နိုင်ပဲညပ်သပ်နေပြီ၊ ကိုယ့်ဒေါသနဲ့ကိုယ်ပဲ..ခိ..ခိ.."

ချစ်စုက ကိုနန်းလှိုင်ကြီးပေါင်ကြားကိုပေါ်တင်ကြည့်ပြီးမထိတထိရယ်နေတယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကိုယ်တိုင်၊ ဒါလောက်မိန်းမအတွေ့အကြုံတွေရှိခဲ့ပြီး၊ ဒါလောက်အခွက်ပြောင်ခဲ့တဲ့လူတောင်၊ ဒီလိုသူခိုးလူမိပြီးသူစိတ်ဝင်စားနေတဲ့ ချစ်စုလိုမိန်းခလေးကရိတိတိနဲ့ရယ်ပြီးလောင်တော့ မရှက်စဖူးရှက်သွားတယ်။

(ခွီး..သေတော့မှာပဲ..ဒဲ့ကြီးမိတာပဲ..ငါ့နှယ်..)

ဒါပေမယ့်အရှက်ပြေစကားရောဖောရောနဲ့..

" ဆောရီးပဲကွာ..ချစ်စုကလည်းလှတာကိုး..ရုတ်တရက်တော့ငေးမိတာပေါ့၊ ကဲပါလေအပျင်းပြေ၊ ကန်ထဲလှေလျှောက်စီးကြမလား။ အကိုလှော်ပေးမယ်လေ၊ ဒီနားပတ်ဝန်းကျင်ကိုကျက်မိသွားတာပေါ့။ ကန်တစ်ပတ်လှေစီးလိုက်မှဒီကသဘာဝအလှတွေအကုန်ခံစားရမှာ၊ သိပ်သာယာတယ်.."

အမှန်ကချစ်စုလည်းရှက်ရယ်၊လှောင်ရယ်သာရယ်နေတာ သူမအရှက်တွေကမပြေသေး။

" ရှင်..အင်း..အင်း..ကောင်း..ကောင်းသားပဲ.. "

စကားရောဖောရောနဲ့သူမကလက်ခံလိုက်တယ်။ လှေပေါ်တက်လိုက်ကြပြီးတော့မှပဲ သူတို့စိတ်တွေငြိမ်ပြီးပုံမှန်ပြန်ပြီးစကားပြောလာနိင်တော့တယ်။ လှေကသိပ်မကြီးပေမယ့် လေးယောက်လောက်တော့ကောင်းကောင်းနိုင်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် စကားပြောလို့ရအောင်မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ကြတယ်။

ချစ်စုကလှေဦးဘက်မှာထိုင်ရုံလောက်ပဲ၊ ကိုနန်းလှိုင်ကပဲ့ဘက်မှာ တက်ကိုင်ပြီးလှော်ပေးတယ်။ ချစ်စုကပတ်ဝန်းကျင်ကိုတမေ့တမောငေးကြည့်လာတယ်။ သစ်ပင်ပန်းမာလ်တွေ၊ လှေဦးကထိုးခွဲထွက်လာတဲ့ရေစီးကြောင်းနဲ့လှိုင်းကြက်ခွပ်လေးတွေ။ သူမကတခြားကိုငေးနေတော့ကိုနန်းလှိုင်တို့အကြိုက်ပေါ့။ ချစ်စုငေးချင်ရာငေးနေတုန်းသူ့မျက်လုံးကြီးတွေအကြည့်တွေကချစ်စုပေါင်ကြားကခွာလို့မရဘူး။

သူ့ရှေ့ကမဒီချောလေးက လှပတဲ့ခြေထောက်လေးတွေခပ်ကားကားလေးဖြဲထားပြီးတော့လက်နှစ်ဘက်ကလှေနံတွေကိုကျော်ပြီးရေဆော့နေတာလေ။

ချစ်စုကသူ့ကိုယ်သူသတိထားမိပုံမပေါ်ဘူး။ဒီလောက်တောင်ဖြဲကားထိုင်နေတော့၊ ဟိုလူကြီးကကစိတ်မျက်စိနဲ့နက်နက်နဲနဲ ထွင်းဖောက်ကြည့်နေတာ ဘယ်ထိတောင်ရောက်နေလဲမသိဘူး။

" ဒီရေကန်ထဲမှာ ဘာငါးတွေမွေးထားလဲအကိုနန်းကြီး.."

ချစ်စုကလှေဦးကနေအော်မေးနေတယ်။

" မနေ့ကမှာစားတဲ့ငါးရံ့ကြီးမျိုးတွေပေါ့..၊ လှေလာရင်ဒီကောင်တွေနောက်ကခုန်ခုန်ထွက်သွားတာ၊ သိပ်မြန်တာပဲ၊ မြင်လား.."

ချစ်စုကကမန်းကတန်းလှည့်ကြည့်သော်လည်းမမြင်လိုက်ရပေ။ ဒါပေမယ့်သူမ၏မျက်လုံးများကလျှပ်တစ်ပြက်မြင်လိုက်သည်မှာကား ကိုနန်းကြီးရဲ့ဘောင်းဘီခွကြားမှငါးရံခေါင်းကြီးကအတောင့်လိုက်ကြီးထင်းခနဲရုန်းထွက်လာနေတာပါဘဲ။ ချစ်စုကခွီကနဲတစ်ချက်ကြိတ်ရယ်လိုက်ပြီးမှနောက်ချင်လာသဖြင့်..၊

" ဩ..တွေ့ပြီ..တွေ့ပြီ၊ တစ်ကောင်တော့မြင်လိုက်တယ်ရှင့်။ ကြည့်ရတာမနေ့ကကောင်ကြီးထက်ပိုစားကောင်းမယ်နဲ့တူတယ်..ခိခိ.."

ချစ်စုမွန်ကပြောလိုက်ပြီးသည်နှင့်ပုခုန်းကိုလက်နှစ်ဘက်နှင့်သိုင်းယှက်လိုက်ပြီးမှ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးရဲ့ဘောင်းဘီခွကြားထဲကို ခပ်ရဲရဲပဲစိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

" နဲနဲပူတယ်နော်..."

လို့ပြောရင်း၊ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်းထိုင်နေရင်းကားထားတဲ့ခြေထောက်တွေကိုပိုပြီးကားအောင်ဖြဲထိုင်လိုက်တယ်။

ချစ်စုရဲ့ဒီလိုပေါ်တင်ကြီးကစားချက်ကြောင့်၊ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးမှာ ချွေးတွေဘာတွေတောင်ပျံတက်လာတယ်။အခုအခြေအနေကနှစ်ယောက်သားတစ်ဘက်နဲ့တစ်ဘက် သံလိုက်ဆွဲသလို၊ ဘောင်းဘီခွကြားတွေကို၊ စိုက်ကြည့်နေမိကြတော့တယ်။ မိုးတွေကအုံ့တက်လာတယ်။စောစောပိုင်းကသရမ်းနေတဲ့လေလေးကလည်းဘယ်အချိန်ကငြိမ်သွားလည်းမသိဘူး။

" အိုက်နေတဲ့ပုံစံက၊ မိုးရွာတော့မယ်နဲ့တူတယ်"

ကိုနန်းလှိုင်ပြောလို့မှမဆုံးသေးဘူးမိုးစက်တွေကတဖြောဖြော ရွာကျလာပြီ။

" မြန်မြန်လုပ်မှပဲ အိမ်ဘက်အမြန်ပြေးရမယ်"

ကိုနန်းလှိုင်ကလှေကိုကမ်းဘက်အမြန်ရောက်အောင်ကြုံးလှော်နေတယ်။ မိုးကတော့သိပ်အသည်းကြီးမဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကမ်းကိုလှေထိုးတင်လိုက်တာနဲ့အကွက်ကိုစောင့်နေတဲ့ကိုနန်းလှိုင်ကချစ်စုကိုလှေပေါ်ကနေဇတ်ခနဲကောက်ပြီးပွေ့ချီလိုက်တယ်။

" အိုး..ကိစ္စမရှိပါဘူးအကိုနန်းကြီးကလည်း။ ချစ်စုဖာသာဆင်းနိင်ပါတယ်ရှင့်.."

" ရပါတယ်ကွာလာပါ..၊ မိုးကရွာလာပြီ၊ တော်ကြာလွတ်မှာမဟုတ်ဘူး.."

ကိုနန်းလှိုင်ကချစ်စုကို ကောက်ပွေ့ချီလိုက်တာနဲ့သူမဝတ်ထားတဲ့ဝတ်စုံက အဖြူရောင်ဖြစ်ပြီး မိုးပေါက်ကကျတဲ့ရေနဲ့နည်းနည်းလေးတွေ့လိုက်တာနဲ့ အတွင်းထဲမှာရှိတဲ့ လျှို့ဝှက်အစိတ်အပိုင်းတွေကရေစိုနေတဲ့အင်္ကျီသားပါးပါးအောက်ကရုန်းထွက်ပြီးရှိုးပြလာတယ်။

လုံးဝန်းတဲ့ရင်သားအစုံကိုအလုံးလိုက်ပုံစံတကျမြင်လိုက်ရတယ်။ တောင်ထိပ်ဖျားလေးအညိုရောင်ဖျော့ဖျော့ကမူထိပ်လေးတွေက တင်းခနဲထွက်လာပြီးနှုတ်ဆက်နေတယ်..။ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးပါးစပ်ကအာမေဋိတ်တစ်ချက်ကလွှတ်ခနဲထွက်သွားတော့တယ်။

" ဝိုးးး No bra..ပါလား.."

သူ့စိတ်တွေကမနိုင်တော့ဘူး။ ပွေ့ထားချိန်မှာသူ့ရဲ့ဧရာမငါးရံ့ခေါင်းတိုကြီးကမတ်တပ်ထလာပြီး၊ ချစ်စုရဲ့တင်းကားလုံးဝန်းနေတဲ့ တင်သားတွေကိုကို တစ်ချိန်လုံး ခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့ထိတွေ့နှုတ်ဆက်နေတယ်။

" အင်း..အင်းး..အူးးး"

ချစ်စုကသူမနဲ့ထိတွေ့နေတာက ဘာကြီးဆိုတာသိနေပြီ။ သူမရင်တွေတအားခုန်နေပြီ။ သူမက အသံကိုတတ်နိုင်သမျှထိမ်းပြီးတိုးတိုးလေးကြိတ်ညည်းနေမိတယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကချစ်စုကိုအိမ်ထဲအပြင်ရုံးခန်းထဲရောက်တဲ့အထိပွေ့ချီသွားတယ်။ ချစ်စုကကိုနန်းလှိုင်ကြီးကိုမော့ကြည့်ရင်းက..၊

" အကိုနန်းကြီး၊ ချစ်စုကိုဘယ်အထိရောက်အောင်ချီသွားမလို့လဲ။ ချပေးပါတော့၊ ရပါပြီ.."

" ဟုတ်ပါပြီ..ဟုတ်ပါပြီ..ဒါနဲ့ချစ်စုအဝတ်အစားတွေအကုန်မိုးစိုကုန်ပြီ"

ကိုနန်းလှိုင်ကသူမ၏ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုအားမနာတမ်းစူးစိုက်ပြီးကြည့်ရင်းပြောလိုက်တယ်။ ချစ်စုဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီက အသားကပ်ကိုယ်ကြပ် အဖြူရောင်အပါးစားဖြစ်ပြီး နို့နေရာနိ့၊ ခါးနေရာခါး၊ ဖင်နေရာဖင်၊ ပုံပန်းတကျတင်းတင်းရင်းရင်းနှင့်အချိုးကျလှသည်။ 

မိုးကသူမ၏အလှအပရှိသမျှအကုန်ပေါ်အောင်ဖော်ကောင်လုပ်ပစ်လိုက်သဖြင့် အရမ်းရှက်သွားတာလည်းမဆန်းလှပေ။ သူမကကိုနန်းလှိုင်ပြောလိုက်တော့မှအခြေအနေမှန်ကိုသတိပြုမိလိုက်ရင်း၊ မိမိရင်ဘတ်ကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့်ဖ့တ်အုပ်ကာထားကာ ရှက်ရွံ့စွာခေါင်းကိုငုံ့ထားလိုက်မိတယ်။

(ဟောတော့်...အမလေး..သေတော့မှာပဲနော်။ ဒီလိုရှိသမျှအကုန်ပေါ်နေတာ ဘာနဲ့သွားလဲရမလဲ။ ဒုက္ခပါပဲ၊ အကိုနန်းကြီးကြည့်နေပုံကကြည့်ဦး၊ ဝါးစားတော့မလိုကြီး..)

ချစ်စုမျက်လုံးတွေက ကိုနန်းလှိုင်ကိုကြည့်လိုက်မိစဥ်မှာ၊ သမင်ကိုတွေ့တဲ့ ကျားတစ်ကောင်လို စူးစူးရဲရဲကြီးကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရလို့ မျက်နှာကိုအခြားဘက်လွှဲလိုက်ရတယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကလည်းအခုမှချစ်စုကိုအောက်ချပေးရင်း၊ အခြေအနေကိုထိမ်းပြီးချိုချိုသာသာပြောလိုက်တယ်။

" ဒီလိုလုပ်လေ..ချစ်စု၊ အဝတ်တွေလဲစိုကုန်ပြီ။ ဒီနေ့အလုပ်လာလုပ်တဲ့ပထမနေ့ဖြစ်တဲ့အတွက်၊ အကိုတို့အလုပ်ယူနီဖောင်းကိုပဲဝတ်ထားလိုက်ပါလား။ ဝတ်စုံအပိုတွေရှိတယ်၊ အကိုစီစဥ်ပေးမယ်၊ အကို့နောက်လိုက်ခဲ့"

" ဟုတ်ကဲ့..ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့်.."

ကိုနန်းလှိုင်က လေးလေးနက်နက်ပြောလိုက်ပြီး ရှေ့ကသွားလို့ ချစ်စုကနောက်မှလိုက်ဝင်သွားရတယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကရုံးခန်းဘီဒိုကြီးတစ်ခုထဲမှ မိန်းကလေးဝတ်စုံတစ်စုံကိုထုတ်ယူလာခဲ့ပေးတယ်။ ဝတ်စုံကနို့နှစ် ခရင်မ်အရောင်ဖြစ်ပြီရွှေညိုရောင်ပခုံးသိုင်းကြိုး နှင့်တွဲဖက်ဆင်ယင်ထားပြီး ခါးတိုလေးဖြစ်သည်။ စကတ်ကတော့ယေဘူယျဆန်သောရုံးဝတ်စကတ်တိုတစ်ထည်ပါဘဲ။

ပြီးတော့အပေါ်ဝတ်ကုတ်အင်္ကျီလေးလည်းပါတယ်။ အရောင်ကအောက်ခံအင်္ကျီနှင့်တစ်ရောင်ထဲဖြစ်သောနို့နှစ်ရောင်ပင်ဖြစ်သည်။ ဒီဇိုင်းကတော့အပေါ်အောက်လိုက်ဖက်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် ထူးခြားတာကဝတ်စုံပေးတာကအတွင့်ပင်တီလေးပါပါနေတယ်။

ဘယ်အလုပ်ရှင်ကမိမိဝန်ထမ်းကိုယူနီဖောင်းထောက်ပံ့ရင်အတွင်းခံဘောင်းဘီပါထည့်ပေးဖူးလို့လည်း။ ပေးလာသည့်ပင်တီလေးကလည်းခေတ်ဆန်လှပါလား။

ပင်တီ၏ခပ်ကြီးကြီးအစိတ်အပိုင်းက၊ အရှက်လုံရုံအောက်ပိုင်းကျကျ၊ ပေါင်ကြားကိုအုပ်မိရုံသာသာပဲ။ ဖင်ကြားညှပ် ဂျီ- စထရင်းအမျိုးအစားပဲ။ ကြိုးတစ်ချောင်းဖြင့်ခါးမှာချည်တွဲထားရတာလေ။ ချစ်စုစိတ်ထဲမှာတော်တော်ကြီးထူးဆန်းနေတယ်။

" ဟင်..အတွင်းခံကိုပါ၊ ဒီကပေးတဲ့ဟာနဲ့လဲရမှာလား.."

" ဟုတ်တယ်၊ လူတိုင်း အတူတူတစ်ပုံစံထဲဝတ်ရမယ်လို့သတ်မှတ်ထားတယ်။ ဘယ်သူ့အပေါ်မှာမှ အထူးအခွင့်အရေးမပေးဘူး.."

ကိုနန်းလှိုင်ကခပ်ပြတ်ပြတ်အသံနဲ့ပြောတယ်။

" ကောင်း..ကောင်းပါပြီလေ.."

ချစ်စုစိတ်ထဲတွင် မနေ့ညကစားသောက်ဆိုင်မှာစားသောက်ရင်းဘီယာလိုက်ချပေးနေတဲ့ cheer beer ကောင်မလေးကိုဖျတ်ခနဲသတိရလိုက်မိတယ်။

သူလည်းကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ pub ကဝန်ထမ်းပဲလေ။ ကောင်မလေးကဆိုင်မှာအပေါ်အင်္ကျီမပါပဲစကတ်တိုနဲ့ တဖျတ်ဖျတ်တလက်လက် ဟိုကူးဒီကူးလုပ်နေတာဒီဝတ်စုံနဲပဲဆိုတာကို သူမမှတ်မိ လိုက်တယ်။ ကိစ္စမရှိပါဘူးလေ၊ သူမကိုယ်တိုင်လည်း ဂျီ-စထရင်းကိုဝတ်နေကျပဲဟာ။

" ကဲ..ကဲ..အအေးမိနေဉီးမယ်၊ အဝတ်အစားသွားလဲလိုက်ဦး။ လဲပြီးလို့ပြန်လာရင်၊ အကို့အတွက်နို့ကော်ဖီယူလာပြီးဆာ့ဗ်လုပ်ဖို့မမေ့နဲ့ဦး.."

ကိုနန်းလှိုင်ကပြုံး၍ပြောရင်းမျက်စေ့တစ်ဘက်မှိတ်ပြလိုက်ရာ။ ချစ်စုကလည်းတစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးအထာသိနေသလိုပြန်ပြုံးခေါင်းညိတ်ပြရင်းအဝတ်အစားတွေယူပြီး ရေအိမ်ခန်းဘက်ထွက်လာခဲ့တယ်။

``````````````````````````

(16)

ချစ်စုမွန်က ရေချိုးခန်းထဲကိုဖြည်းဖြည်းပဲလျှောက်ဝင်လာခဲ့တယ်။ သူမလက်ရှိဝတ်ထားပြီးစိုရွှဲနေတဲ့ ဝတ်စုံကို ချွတ်ပြီး ကိုနန်းလှိုင်ထုတ်ပေးလိုက်တဲ့ရွှေညိုရောင်ပုခုံးသိုင်းကြိုးနဲ့အင်္ကျီလေးကို ခေါင်းပေါ်ကစွပ်ချပြီးဝတ်လိုက်တယ်။ အင်္ကျီက သူမနဲ့စာရင်နည်းနည်းသေးနေသလားပဲ။ ဝတ်လိုက်တော့သူမရဲ့ကျွဲကောသီးဆိုဒ် ရင်သားနှစ်လုံးကိုအတင်းဆွဲထုပ်ပြီးစည်းထားသလိုဖြစ်နေတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကအင်္ကျီအောက်ကရုန်းထွက်ပြီးဖုတက်နေတယ်။

" အိုးး..အမလေးလေး ဆက်စီကျလှချည်လား.."

အင်္ကျီကသူမရဲ့ပုံဘော်ဒီနဲ့ အံကိုက်၊ ဖစ်တ်ဖြစ်နေလို့ အံ့သြသွားပြီးပြုံးမိသွားသေးတယ်။ ပြီးတော့လက်ရှိဝတ်ထားတဲ့ပင်တီလေးကိုချွတ်ပြီး ဟိုလူကြီးထုတ်ပေးလိုက်တဲ့ပင်တီအသစ်ကိုယူဝတ်လိုက်တယ်။

သူမကပင်တီအထည်အစကိုထိကိုင်လိုက်မိတဲ့အခါမှာနဲနဲ စိုစိစိ၊ ချော်ချွတ်ချွတ်ဖြစ်နေတာတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။

(အဲ..ဒါကဘာတွေလဲဟ..!..)

သူမ ကစူးစမ်းပြီးဖြဲရဲကြည့်မိသေးတယ်။

(ကြည့်ရတာပက်ကင်အသစ်ကြီးပါ၊ အထုပ်ကပလပ်စတစ်ကပဲပါလာတာတွေနဲ့တူတယ်။ ဘာမှမဟုတ်လောက်ပါဘူး..)

သူမက ကိုယ်ဖာသာကိုယ်ပဲကောက်ချက်ချလိုက်ပြီး တြိဂံပုံဖင်ကြားကပ်ပင်တီလေးကိုပေါင်ကြားမှာနေရာတကျချိန်ကပ်လို့ဝတ်လိုက်တယ်။ အထည်အစသေးသေးလေးနဲ့ချုပ်ထားတဲ့ပင်တီပုစိကွေးလေးဖြစ်နေလို့ သူမရဲ့အဖုတ်လေးပေါ် ဂွင်တိဖုံးမိနေဖို့ သေချာချိန်ပြီးဆွဲရဲနေရသေးတယ်။

ဘဲလန့်စ်ညီပြီးအတိအကျဖုံးအုပ်မိတာသေချာမှ၊ ခါးကြိုးကိုနောက်ဘက်ကပတ်ပြီးသေချာချည်လိုက်တယ်။အမယ်ချစ်စုကသူမရဲ့ရွှေတြိဂံလေးကိုသေသေချာချာကျကျနန ပိရိအောင်တောင်လိုက်ထိုးဖိနေလိုက်သေးတယ်။

သူမလုံးဝမရိမ်မိလိုက်တာကတော့သူမကိုစားဖို့ကြံစည်နေတဲ့ကိုးတောင်ကျားကြီးက သူ့လက်စွဲတော် "လင်မေ့ဆေး" ကြီးကို အခုနလေးတင်ကပဲသူမ ပိရိအောင် ဆွဲဖုံးထိုးဖိနေတဲ့ နေရာအတိအကျမှာပုံသုတ်ထားလို့၊ ဆေးစွမ်းစပြနေပြီဆိုတာပါပဲ။

ဆေးကလဲ ဂျဲလ်ပုံစံဖြစ်တော့၊ အရေင်ကကြည်။ အနံ့လည်းမရှိတော့ တော်ရုံတန်ရုံသတိမထားမိ၊ သင်္ကာမကင်းမဖြစ်မိဘူး။

" အိုးးးဟိုးး အုစ်..၊ ပူလိုက်ထှာ ၊ ပူတယ်..ပူတယ်၊ ဘာထဖြစ်တာလဲ၊ ပေါင်ကြားထဲကပူတက်လာပါလား။အင်း..ဟိုဟာထဲကလည်းကျလိကျလိနဲ့..၊ ငါ့စိတ်တွေတမျိုးကြီးပဲ၊ ဟဲ့..နေရင်းထိုင်ရင်းအရည်တွေစိမ့်တက်လာနေတယ်.."

ချစ်စုအဝတ်လဲလို့မပြီးသေးဘူး။ မှန်ရှေ့မှာပဲရှိသေးတယ်။သူမမှန်ထဲမှာမြင်နေရတာကတော့ မပေါ့်တပေါ်လေးပဲဖုံးထားတဲ့ ပင်တီအောက်ကပြူးကားရုန်းထွက်နေတဲ့သူမရဲ့ပေါင်တံစင်းချောကြီးတွေ၊ ဖင်လုံးကြီးတွေ။ပြီးတော့ပေါင်ကြားတည့်တည့်ပင်တီသားအောက်ကဆုံကြီးကတမုဟုတ်ချင်းနဂိုရှိရင်းစွဲမြင်နေကျထက်ပြည့်ဖောင်းဖူးထွက်နေတာပါပဲ။

(အမယ်ငါကထင်တာထက်တောင်အများကြီးကိတ်လာပါလား။ ဟိ.. အခုနေ လယ်ဖြစ်ဖြစ်ငါ့ကိုမြင်ရင်တက်လုပ်ချင်မှာပဲ..ဟိ..အို..ဘာလို့ငါ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေတွေးနေမိပါလိမ့်)

သူမကကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတိပေးရင်းပြုံးမိပြန်သည်။ သူမဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့အဝတ်လဲတာကမပြီးသေး။ ကိစ္စမြန်မြန်ပြတ်စေရန် ယူလာတဲ့စကတ်နဲ့ အပေါ်ဝတ်ကုတ်အင်္ကျီလေးကိုထပ်ပြီးဝတ်လိုက်တော့မှ သိပ်မပေါ်တော့ပဲနည်းနည်းအိန္ဒြေရရဖြစ်သွားတော့တယ်။

ပန်းရောင် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကိုစီးလိုက်တော့အားလုံးပြည့်စုံသွားပြီ။

သူမကကိုနန်းလှိုင်မှာလိုက်သည့်အတိုင်း ပဲန်ထရီမီးဖိုခန်းထဲဝင်လို့ကော်ဖီဖျော်ပြီးတော့မှ၊ ကော်ဖီပန်းကန်ကိုင်ပြီးရုံးခန်းဘက်ကို အမြန်လာခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့်ခါတိုင်းလိုမဟုတ်ဘူး။ ချစ်စုလက်တွေကတဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်နေပြီးလက်ထဲကကော်ဖီပန်းကန်က၊ ဂတ်ဂတ်..ဂတ်ဂတ်နဲ့ခုန်နေတယ်။

" ဟယ်..ငါ့လက်တွေဘာလို့များ အဲလောက်တောင်တုန်နေရတာလည်း.."

ချစ်စုက ကော်ဖီခွက်ကိုကိုင်ရင်း ကိုနန်းလှိုင်ရှိမယ့်ရုံးခန်းဘက်ကိုရဲ့လျှောက်လာခဲ့တယ်။သူဖြစ်ပျက်နေပုံကိုလည်းကြည့်ကြဦး။ သူ့လက်တွေကတဆတ်တဆတ်တုန်ယင်စွာနဲ့ကော်ဖီပန်းကန်ကိုမနည်းထိမ်းပြီးကိုင်နေရတဲ့ကြားထဲ၊ ပေါင်ကိုပါအတင်းလိမ်ပြီးလျှောက်ခဲ့ရတယ်။

လျှောက်ရင်းနဲ့လည်းတွေးလာမိတယ်။ အခုဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကိုသူကိုယ်တိုင်လည်းနားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့များသူ့ပစ္စည်းအထဲကအရည်တွေတရွှဲရွှဲနဲ့မထိမ်းနိုင်အောင်စိမ့်ထွက်နေလည်းမသိဘူး။ စိတ်တွေကလည်းသရိုးသရီနဲ့ လိင်ဆက်ဆံချင်စိတ်တွေပေါက်နေတယ်။ ညကပဲသူ့ယောက်ျားသားငယ်ရန်ကုန်ကိုခရီးမထွက်ခင်က သူမကြိုပြီး ရိက္ခာယူထားလိုက်သေးတာလေ။ ဒါတောင်အခုဒီမနက်ဒီရောက်မှဘာတွေအသည်းအသန်ထဖြစ်နေတာပါလိမ့်။

သူမကတံခါးကိုဖွင့်ဝင်လိုက်တော့ စားပွဲမှာထိုင်နေတဲ့ ကိုနန်းလှိုင်က ထပြီးသူ့ဆီလျှောက်လာနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူမကိုတွေ့လိုက်ရတဲ့ ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့မျက်လုံးတွေကများ ပြူးကျယ်သွားပြီးအရောင်တွေတဝင်းဝင်းတောက်နေတယ်။

သူမခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်း၊ အလှအပ၊ အမို့အမောက်၊ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်များကို စားတော့ဝါးတော့မလိုကြီးကြည့်နေတော့ ချစ်စုလည်းမနေတတ်တော့ဘူး ။ ရှိုးတိုးရှန်တန့်ကြီးဖြစ်နေတော့တာ။

(အို..သူမျက်လုံးကြီးတွေက ဘာလို့ဒီလိုကြီးဖြစ်နေတာလဲ။ ငါ့များကိုက်စားတော့မှာလား။ တဏှာကြည့်ကြီးနဲ့..ဟင်းးး...ဒါနဲ့..ငါကရောဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ ဟိုဟာထဲကပူထူနေပြီး အရမ်းခံချင်တနတယ်၊ ဒုက္ခပါဘဲနော်..)

ချစ်စုစိတ်ထဲကပြောရင်း သူမကိုယ်သူမ၊ မထိမ်းကျောင်းနိုင်တော့ဘူး။ လက်တွေကလည်းတဇတ်ဇတ်တုန်လာပြီးကိုင်လာတဲ့ပန်းကန်ထဲက ကော်ဖီတွေလည်းဖိတ်ပြီးစင်ထွက်ကုန်တယ်။ ဖိတ်တာကမှကိုနန်းလှိုင်ကြီးဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီပေါင်ကြားပေါ်ကိုတည့်တည့်ပဲ။

" အိုး...ပူလိုက်တာ၊ ပူတယ်.. ပူတယ်..!"

ကိုနန်းလှိုင်က အလန့်တကြား ထအော်လိုက်သဖြင့်၊ ချစ်စုမှာလည်းတုန်လှုပ်လန့်ဖျတ်သွားပြီး ရုတ်တရက်ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမည်မသိတော့ဘူး။

" အိုး..ဒုက္ခပါဘဲ..လောင်ကုန်တော့မယ်၊ အဝတ်တွေအရင်ချွတ်ချပစ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်..အကိုနန်း၊ ချွတ်..ချွတ်..မြန်မြန်ချွတ်ချပစ်လိုက်.."

ပြောနေတဲ့ချစ်စုအသံတွေကလည်း၊ ပြာယာခတ်ပြီးလူကလည်းငှက်ပေါက်စလေးတစ်တောင်လိုတုန်ယင်နေတယ်။ သူမကဖြစ်လာတဲ့အခြေအနေကြောင့်လန့်ဖျပ်တုန်လှုပ်တာကလည်းရောနေသလို မျက်မှာကြီးရဲပြီးနီစွေးထူအန်းနေတာကလည်း၊ ဆေးအရှိန်ထနေပြီဆိုတာကို၊ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကသိလိုက်ပြီ။

သူကချစ်စုအခြေအနေကိုကြည့်ပြီးသေချာသွားပြီ။ လင်မေ့ဆေးကအာနိသင်ပြနေပြီလေ။ ဒါအခွင့်အရေကောင်းပဲလေ၊ ကဲကွာ..ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကအခြေအနေနဲ့ရောပြီး သူဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီကိုပြာပြာယာယာအမူအရာနဲ့ဖလွတ်ခနဲဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးရဲ့လက်သပ်မွေးထားတဲ့ငါးရံ့ခေါင်းတိုကြီးကတလှုပ်လှုပ်နဲ့ခေါင်းကိုငေါက်ဆတ်ငေါက်ဆတ်ရမ်းရင် ရှေ့ထွက်လာပြီးချစ်စုကိုနှုတ်ဆက်နေသလိုပဲ။ ကိုနန်းလှိုင်ပစ္စည်းကြီးရဲ့အနေအထားကိုဥပမာပေးရမယ်ဆိုရင်အသင့်သောက် နက်စ်ကဖေးကော်ဖီအအေးဗူးသုံးဗူးကိုဖင်နဲ့ခေါင်းကြိုးနဲ့တွယ်ပီးဆက်ထားသလိုအရွယ်အစား၊ ရှည်ရှည်တုတ်တုတ် တန်းလန်းကြီးပေါ့။

ချစ်စုက ဒါကြီးကို၊ ကိုနန်းလှိုင်ဗိုင်ဘာထဲမှာလှမ်းပို့ဖူးတဲ့ပုံကိုမြင်ဖူးထားပေမယ့်၊ အပြင်မှာတေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်ကြီး မျက်နှာကိုထိုးမိမတတ်ငေါက်ဆတ်ဆတ်ကြီး၊ အနီးကပ်တွေ့လိုက်ရတော့၊

" အို..အမလေး၊ ပလုတ်တုတ်တုတ်..ဘုရား..ဘုရား.."

ချစ်စုမထင်မှတ်ပဲအာမေဋိတ်တွေအစုလိုက်အပြုံလိုက်ထွက်ကျသွားတယ်။ ဒူးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်လာပြီးထွက်ပြေးမလို့လုပ်တယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကဒါကိုသိတော့အိုင်တင်လုပ်တော့တာပေါ့။

" ချစ်စု..ချစ်စု..အမလေး ပူလိုက်တာနော်။ လုပ်ပါဦး၊ အကို့ကိုကူပါဦး.."

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးက အကယ်ဒမီရှော့ဖြင့်အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ညည်းတွားရင်းအော်နေတယ်။ ချစ်စုကဒါကိုမြင်တော့၊ အထိတ်တလန့်အသံနဲ့..၊

" အကိုနန်း..၊ အကိုနန်း..အို.. ချစ်စုကဘာလုပ်ပေးရမှာလည်း.."

အမှန်အတိုင်းပြောရရင်ချစ်စုလည်းစိတ်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားနေပြီး ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိတဲ့ကြားထဲမှာမိထားတဲ့ဆေးအရှိန်ကြောင့် သူမရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးတရှိန်းရှိန်းတဖိန်းဖိန်းနဲ့ ရာဂရမ္မက်ခံချင်စိတ်တွေကြွလာနေတယ်။ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး။

မျက်ဝါးထင်ထင်ကျကျနနကြီးမြင်နေရတဲ့ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ဗျောက်ကြီးကလည်းစိတ်ကြွနေပါတယ်ဆိုတဲ့အချိန်ကျမှသူမကိုညှို့ယူဖမ်းစားနေတယ်။ သူမခြေထောက်တွေကတုန်နေတယ်၊ ရှောင်ပြေးဖို့စဥ်းစားပေမယ့်လည်း။ ထွက်ရမယ်လမ်းမှာကိုနန်းလှိုင်ကပိတ်နေတယ်။ ခြေလှမ်းတွေကိုလှမ်းဖို့ကလည်းအားမရှိတော့ဘူး။

ဘဲကြီးကချစ်စုဘက်သို့ထူးဆန်းသောအမူအရာနဲ့လျှောက်လာတယ်။ လက်ကလည်း သူ့ရဲ့ငါးရံ့ခေါင်းမဲတုတ်တုတ်ကြီးကိုကိုင်ပြီး၊ဖလွတ်ဖလွတ်နဲ့ဆွဲပွတ်နေတယ်၊ တကယ်ပဲပူလို့ပွတ်နေတာပဲလား၊ တမင်ကိုဆွဲပြနေတာပဲလားကတော့ ကာယကံရှင်ကပဲသိမှာပဲ။ သူဆွနေတဲ့ကောင်ကြီးက ချစ်စုနားကိုထိလုနီးပါးကပ်လာပြီ။

" အို..!.."

" လုပ်ကြပါဦး.. တစ်ခုခုရှာပြီးလာသုတ်ပေးစမ်းပါ။ တော်ကြာအဖုတွေထကုန်တော့မယ်..။ ချစ်စုရေ..ဘာမှမရှိရင်လဲကော်ဖီတွေကိုလက်နဲ့အရင်ခါထုတ်ပေးပါလား။ ပူလိုက်တာနော်.."

ဟိုက..လောပြလေ၊ ချစ်စုကပျာယာခတ်သွားလေပဲ။ ကူညီချင်တဲ့ဇောကြောင့်သူမသတိမကပ်တော့ဘူး။ အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ ခါထုတ်ပေးမယ်ဆိုပြီးလက်လှမ်းလိုက်တာ ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ပစ္စည်းကြီးကိုဖတ်ခနဲဆိုမိမိရရကြီးဆုပ်ပြီးကိုင်မိလိုက်တယ်။

ချစ်စုမွန်တစ်ယောက်ဓါတ်လိုက်သလိုတုန်တက်သွားပေမယ့် လက်ကိုတော့ပြန်မလွှတ်မိဘူး၊ သံတိုသံစကို၊ သံလိုက်နဲ့ဆွဲထားသလိုအကြောတွေကကပ်နေသလိုပဲခွာမရဘူး။

" အို..ဘာလို့..အဲ့လောက် မတရားကြီးကြီးနေရတာလဲရှင့်.."

ချစ်စုအကြီးအကျယ်လန့်ပြီးအံ့သြသွားမိရတာကတော့သူမရဲ့လက်တစ်ဆုပ်စာမကတဲ့သူ့လက်ထဲကအရာကြောင့်ပါပဲ။ ဧရာမကောက်ညှင်းကျည်တောက်ကြီးလိုအဲဒီအရာကြီးကိုမျက်တောက်မခတ်တမ်းစိုက်ကြည့်ရင်း သူမမျက်နှာကကြက်ဟင်းခါးသီးမှည့်တစ်လုံးလိုနီရဲတွတ်နေတယ်။

ကြည့်နေမိတဲ့သူမရဲ့ရွှေတြိဂံလယ်ကွက်လေးကလည်းမနေနိုင်မထိုင်နိုင်၊ ပွစိပွစိညှစ်နေလေရဲ့..။ ဒီလက်နက်ကြီးနဲ့ ယှဥ်ပြီးတိုက်ရရင်တော့မနိုင်လောက်ဘူး။ စောစောစီးစီးနောက်ဆုတ်ရင်ကောင်းမယ်ထင်တာပဲလို့လည်

သူမစိတ်ထဲမှာတွေးနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့်လူလည်ကြီးကိုနန်းလှိုင်ကတော့ သူမကိုတွေးချိန်၊ စဥ်းစားချိန်မပေးတော့ဘူး။

" အိုးးးး ပူလိုက်တာ၊ ချစ်စုရေ..၊ လုပ်ပါဦး၊ အဲ့လိုဆုပ်ထားပြီး၊ အထက်အောက်ပွတ်ပေး..မြန်မြန်၊အဲ..အဲ..သက်သာတယ််..သက်သာတယ်.."

``````````````````````````````````````````````````````````````  

(17)

" ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ရှင့်၊ အကိုနန်းစိတ်အေးအေးထားနော်.."

ချစ်စုမွန်ကကိုနန်းလှိုင်ကိုအားပေးရင်းက လူ့လက်လေးနဲ့လီးကြီးကိုင်ပြီးအပေါ်အောက်ဆွဲပြီးခါပေးနေတယ်။စောစောကကိုင်လိုက်တုန်းကအမှတ်တမဲ့အနေအထားနဲ့ အရေးပေါ်အခြေအနေကြောင့်ပါ။ အခုကလီးကြီးကသူ့လက်ဆုပ်ထဲမှာ တကယ့်သက်ရှိငါးရံ့ကြီးတစ်ကောင်လိုလှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့၊ လီးတံကြီးပတ်လည်ကအပြိုင်းပြိုင်းထနေတဲ့သွေးကြောကြီးတွေကတဒုတ်ဒုတ်နဲ့ခုန်နေတယ်။

အခုချစ်စုကလည်းလီးကိုအပူသက်သာအောင်ရိုးရိုးခါထုတ်တဲ့ပုံစံမဟုတ်တော့ပဲ၊ သူမလက်ဆုပ်ထဲမှာကျကျနနကြီးကိုင်ထားမိနေပြီ။

သူမအခုတွေးနေမိတာက ကိုနန်းလှိုင်အပူသက်သာအောင်လုပ်ပေးနေတာလား။ ဂွင်းပဲထုပေးနေတာလားမသေချာတော့ဘူး။ အခုကသူ့ယောက်ျားသားသာငယ်ကိုလိင်မဆက်ဆံခင် ဂွင်းထုပေးနေတာနဲ့တပုံစံထဲလိုဖြစ်နေတယ်။

ဒါပေမယ့်အခုလက်ထဲကလီးကြီးက သားငယ်ပစ္စည်းထက်တစ်ဆခွဲလောက်ပိုကြီးမလားပဲ။

သူမသတိထားမိတာကကိုနန်းလှိုင်လီးကြီးရဲ့အရွယ်အစားပဲ။ လီးကြီးကိုအထက်အောက်တစ်ကြိမ်ဆွဲရတဲ့ အရှည်အလျားအတိုင်းအတာက ၈လက္မ ကနေ ၉လက္မ လောက်ကိုရှိမယ်လို့ထင်တယ်။ အချောင်းကြီရဲ့အထိအတွေ့ကလက်ထဲမှာနွေးနေတာပဲ။ ပြီးတော့ထင်းချောင်းကြီးလိုပဲမာထန်နေတယ်။ ခေါင်းကြီးကတဆတ်ဆတ်လှုပ်နေတာများ သက်ရှိသတ္တဝါကြီးလားအောင်းမေ့ရတယ်။

(အူးးး...စစ်ရှ်.. နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး..)

သူမလက်ထဲမှာကိုင်ထားရင်းကြီးပြီးရင်းကြီးလာတဲ့အကောင်ကြီးကိုကြည့်ပြီးရင်တွေဆတ်ဆတ်ခါခုန်ရင်းတုန်လှုပ်နေမိတယ်။

ကိုင်လက်စနဲ့လက်ယဥ်လာတော့အခုသူမအဲဒါကြီးကိုမကြောက်တော့ဘူး။ ချစ်စုက ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့မျက်နှာကိုစိတ်ခြင်းနားလည်သလိုတစ်ချက်အဓိပ္ပါယ်ပါပါကြည့်ပြီး..။

" အေးသွားပြီလားအကိုနန်း၊ ဒါမှမဟုတ်အခုပူနေတုန်းပဲလား.."

ဒါပေမယ့်ချစ်စုသိလိုက်ပါပြီ။ ဒီလူကြီးပလီနေတာ။ တကယ်တော့ဘာမှဟုတ္တိပတ္တိထိသွား၊ လောင်သွားပုံမပေါ်ပါဘူး။

တမင်အသည်းအသန်ဖြစ်နေတဲ့ပုံစံဖမ်းနေတာ။ ဒါပေမယ့်သူမက ဒီဘဲကြီးကိုအသည်းယားပြီးဆက်ကစားကြည့်ချင်နေတယ်။

" ကြည့်ရတာကော်ဖီကဒါလောက်ပူနေပုံမရတော့ပါဘူး။ အကိုပူတာကြီးကတခြားတစ်ခုခုပဲနေမှာ..ဟုတ်တယ်မှလား"

ချစ်စုကကိုနန်းလှိုင်ဒုတ်ကြီးကိုလက်ကမလွှတ်မိသေးပဲတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်ထားမိတုန်းပဲ။ တလက်စထဲအရှိန်နဲ့ဆက်ပြီးဂွင်းတိုက်ပေးနေရင်းကပြောလိုက်တယ်။

ပြောလို့တောင်မဆုံးသေးဘူးက ညှစ်ကိုင်ထားတဲ့ဒစ်ခေါင်းကြီခေါင်းကြီးအဝကချွဲပျစ်ပျစ်လရည်ကြည်တွေထွက်ကျလာပြီ။

ချစ်စုကအစပိုင်းကတော့မရဲတရဲနဲ့ပါပဲ။ လီးကြီးကိုစကိုင်ပြီးကော်ဖီတွေကိုခါခက်ထုတ်ပေးနေတုန်းက ရဲရဲမကြည့်ရဲပဲ မျက်စိကိုလွှဲထားခဲ့တာ၊ အခုတော့မျက်လုံးကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်လိုက်ပြီး လက်ထဲမှာတဒုတ်ဒုတ်တိုးနေတဲ့လီးကြီးကိုစေ့စေ့စိုက်ပြီးကြည့်လိုက်တယ်။

လူကလည်းမတ်တပ်ရပ်နေရာကနေ ဖြည်းညှင်းစွာနဲ့ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲကလည်း..(ဟင်း..လူလည်ကြီးသားသမီး၊ တကယ်လဲအပူမလောင်ပဲနဲ့ ပူချင်ယောင်ဆောင်ပြီးညာကိုင်ခိုင်းတာ သိမယ်..သိမယ်..)

ချစ်စုသူမကိုယ်သူမလည်းအံ့ဩနေမိတယ်။ သူမကိုဂျင်းထည့်ပြီး မဟုတ်မှန်းသိသွားတာတောင်ဘာဖြစ်လို့လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ လီးကြီးကိုပြန်မလွှတ်မိသေးလည်းမသိဘူး။ သူမအနေနဲ့ဒီလီးကြီးကိုကိုင်မိတာသူမဘဝမှာသူစိမ်းတစ်ယောက်နဲ့ ဒုတိယမြောက်ယောက်ျားသားတစ်ယောက်ရဲ့လျှို့ဝှက်လိင်အင်္ဂါကိုကိုင်လိုက်မိရခြင်းပဲ။

သူမပထမဆုံးထိတွေ့မိခဲ့ရတဲ့လီးက သူမရဲ့တရားဝင်လက်ထပ်ထားတဲ့ခင်ပွန်း သားငယ်ရဲ့ဟာပဲ။ အခုကသူမနဲ့ဘာမှမတော်စပ်တဲ့တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့လီးကြီးကိုပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ကြီးကိုင်ထားမိတာ ။ သူမလိုကာမပိုင်ရှိ၊ လင်ရှိမိန်းမတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဖြစ်သင့်သလား၊ သင့်တော်သလား၊ သူမစေ့စေ့ငုငုမဆင်ခြင်မိတော့။

အသိတရားနဲ့ဒါကြီးကိုပြန်လွှတ်ချပစ်ရမယ့်အစား ဆက်ပြီးခပ်တင်းတင်းကိုင်ထားမိကာ၊ လက်နုနုလေးတွေက အလိုအလျောက်အထက်အောက်ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ပြီဂွင်းထုပေးနေမိတာကိုနားမလည်နိုင်တော့ဘူး။

မျက်လုံးတွေကလီးမဲမဲကြီးကိုအညှို့ခံထားရသလိုတွေဝေပြီးကြည့်နေမိတယ်။ ရင်တွေကလည်းဗြောင်းဆန်အောင်ခုန်နေတယ်။

သူမအမှတ်မထင်မိထားတဲ့လင်မေ့ဆေးရဲ့တန်ခိုးအာဏာကြောင့်ပဲလားတော့မသိဘူး သူမရဲ့လိင်အင်္ဂါထဲကလည်း၊ ရွစိပူလောင်နေတယ်။ သူမကိုင်မိတားတဲ့လီးညိုညိုမည်းမည်းကြီးနဲ့ အထိုးခံပြီးကာမဆက်ဆံစပ်ယှက်ချင်စိတ်တွေကထိမ်းမရအောင်ဖြစ်လာတယ်။

စောက်ပတ်ကြားထဲကအရည်တွေတရွှဲရွှဲနဲ့ဒလဟောစိမ့်ထွက်လာနေပြီလေ။သူမဘာမှဆင်ခြင်ဥာဏ်တရားမရှိတာ့ဘူး။ အခုကိုင်ထားတဲ့လီးကြီးက သူ့ယောက်ျားသားငယ်လီးထက်အဆမတန်ထွားကျိုင်းးပြီးခံလိုက်ရရင်မြိနေအာင်ကောင်းမှာပဲလို့ ပဲတွေးနေမိတယ်။ ဒါကြောင့်ချစ်စုက ဒီလူကြီးကိုပြန်ကစားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး..

" အိုးးးအကိုနန်းကြီး ဒီထိပ်မှာကြည့်စမ်း အရည်ကြည်ဖုတွေထပြီးအရည်တွေများထွက်လာသလားမသိဘူး။ ကြာကြာလွှတ်ထားရင်အဖုကြီးတွေ ထလာပြီးယောင်တက်လာလိမ့်ဦးမယ်။ ကြည့်စမ်းပါဦးအခုတောင်ချစ်စုလက်နဲ့အပြည့်ယောင်ထနေတာပဲ။ နေဦး..နေဦး..ချစ်စုလုပ်ပေးမယ်.."

ချစ်စုကဖြေးဖြေးချင်းသူ့ကိုယ်လေးကိုလျောချ၍ပါးစပ်ဟပြီးလျှာကိုထုတ်လိုက်ကာလိုက်ကာ ကိုနန်းလှိုင်၏ငါးရံ့ခေါင်းတိုမဲမဲကြီးကိုကောက်၍ငုံပြီးလျက်လိုက်လေတော့တယ်။

" အိုးးး အိုးးးးး "

ကိုနန်းလှိုင်ကစူးစူးရှရှကြက်သီးထစဖွယ် လျှာစွမ်းကြောင့်ရုတ်တရက်လွှတ်ခနဲတောင်ထအော်လိုက်မိသွားတယ်။

သူကချစ်စုအခုလိုလွယ်လွယ်ကူကူပုလွေမှုတ်ပေးလာလိမ့်မည်ဟုမထင်ထားခဲ့ဘူး။ သူကဒီမိန်းခလေးကိုဒါလောက်ပူလောင်ပြင်းပြပြီးဆက်စ်ကိစ္စကိုအလောတကြီးထန်လိမ့်မယ်မှန်းမတွေးမိခဲ့ပေ။

" အားး.. ချစ်စု..ဟာ့..ကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်..အိုး..ယက်တာတော်လိုက်တာ..ခလေးရာ"

ကိုနန်းလှိုင်ပြောလို့စကားတောင်မဆုံးလိုက်၊ ချစ်စုကဖြတ်ပြီး..

" ချစ်စုပြောထားဖူးတယ်မဟုတ်လား..၊ ချစ်စုကငါးရံ့ခေါင်းစုပ်ရတာအကြိုက်ဆုံးပဲဆိုတာ..အခုလုပ်ပေးတာရောအကိုနန်းကြိုက်တတယ်မဟုတ်လား.. "

ချစ်စုကပြောနေရင်းမှသပြေသီးမှည့်ကြီးလိုညိုမှောင်ပြီးတင်းနေတဲ့ဒစ်ဖူးပြဲပြဲရွဲရွဲကြီးကိုတပ်မက်စွာနဲ့စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ပြီးတာနဲ့သူမပါးစပ်ကိုကျယ်နိုင်သမျှကျယ်အောင်ဟလိုက်ပြီးငါးရံ့ခေါင်းကြီကိုပါးစပ်ထဲထည့်ငုံသွင်းလိုက်တော့တာပဲ။

(အူးး..အိုးးကြီးလိုက်တာနော် ဧရာမကြီး..)

ချစ်စုပါးစပ်ကမအားတော့ပေမယ့်စိတ်ထဲကတော့မှတ်ချက်ချမိတယ်။ သူမပါးစပ်ထဲအတောင့်လိုက်ဝင်သွားတဲ့ဟာကြီးကိုအားရလိုက်တာလေ။ သူမခေါင်းကိုငုံ့၊ ရှေ့ကိုအားစိုက်ပြီး ငုံလည်းငုံ၊ စုပ်လည်းစုပ်တယ်။ ကြည့်ရင်းနဲ့ဒစ်မဲမဲကြီးတစ်ခုလုံး ပါးစပ်ထဲဝင်ပြီးပျောက်သွားပါလေရော။

သူမက ဖြည်းညှင်းစွာ ပခုံးတွန့်လိုက်တယ်။ပခုံးတွန့်ချက်နဲ့အပြိုင် တကိုယ်လုံးလဲထွန့်ကနဲတွန့်လိုက်သွားရတယ်။

လီးကြီးကသူမလည်ချောင်းနဲ့အပြည့်လေ။ သူမရဲ့လက်တွေကလည်းမအားတော့ဘူး။ လက်တစ်ဖက်က ပါးစပ်အပြင်ဘက်မှာကျန်နေသေးတဲ့လီးချောင်းကြီးရဲ့ပင်မမဏ္ဍိုင်ကြီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရပြီး၊ ကျန်လက်တစ်ဘက်က တွဲလောင်းကြီးကျလာနေတဲ့ညိုညစ်ညစ်၊ နက်ကျုတ်ကျုတ်လဥပြွတ်ကြီးနှစ်လုံးကိုဖွဖွညှစ်ကုတ်ပြီးကစားနေမိတယ်။

သူမကမျက်လုံးလေးကိုမှိတ်ပြီးပါးစပ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းရွှေ့ရင်းဟပ်ရင်းမျိုစုပ်ချလိုက်တာ၊လည်ချောင်းတဆုံးပဲ၊ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးကလည်းမယုံနိုင်စရာကောင်းလောက်အောင်လည်ချောင်းထဲမှာပျောက်သွားတယ်။

" အူးးမ်..အူးးမ် အွန်းးး..."

ချစ်စုကပါးစပ်ကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ရင်း၊ ခေါင်းကိုဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲငိုက်ရင်းအာခေါင်သံကြီးထွက်ညည်းလို့လီးကြီးကိုအားရပါးရဆက်စုပ်ပေးနေတယ်။

" အူးးးစ်..ချစ်စု..ချစ်စုရယ်..ကောင်းလိုက်တာ.."

အခုမြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး ကိုနန်းလှိုင်မျက်လုံးပြူးပြီးအံ့ဩနေရတယ်။ သူကြံစည်နေတာကြာပြီဆိုပေမယ့် အခုဒီနေ့ဒီအချိန်၊ပထမဦးဆုံးအိမ်ခေါ်ချိန်းတဲ့နေ့မှာပဲချစ်စုကို မယားအဖြစ်လုံးလုံးကြီးသိမ်းသွင်းနိုင်လိမ့်မယ်လို့ မတွေးမိခဲ့ဘူး။

ဒီနေ့ဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေတွေကအရမ်းမြန်တယ်။ ဒါ..ဟို..လင်မေ့ဆေးကြီးရဲ့အရှိန်အဝါကြောင့်ပဲလား..။

ချစ်စုကလီးစုပ်ရင်းကနေမျက်လုံးလေးပင့်ပြီးမော့်ကြည့်လာတယ်။ မျက်နှာမှာလည်းကျေနပ်တဲ့အပြုံးလေးတစ်စနဲ့။ ကိုနန်းလှိုင်ကချစ်စုခေါင်းလေးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်ပြီးလီးစုပ်ချက်နဲ့အံကိုက််အောင်တွန်းလိုက်ဆွဲလိုက်လုပ်ပေးလိုက်တယ်။

အရှိန်ရလာတာနဲ့အတူချစ်စုတစ်ယောက်လည်းစိတ်တွေပိုပိုပြီးလှုပ်ရှားလာတယ်။

သူမကအားနေတဲ့ညာလက်ကိုသူ့ရဲပေါင်ကြားကမုံ့ပေါင်းမို့မို့လေးဆီပို့လိုက်တယ်။ အမွေးပါးပါးတွေယှက်ပြီးဖောင်းအိနေတဲ့အဖုတ်သားလေးကနူးညံ့ပြီးတရစပ်ထွက်လာတေလို့အလျင်ရနေတဲ့စောက်ရည်တွေနဲ့ရွှဲအိနေတယ်။ သူမလက်ချောင်းလေးတွေကပေါင်ကြားအုပ်ရုံအစပါးပါးမျှင်မျှင်လေးဘေးကလျှိုဝင်သွားပြီး၊စောက်စိလေးကိုမွှေပွတ်နေပြီးမှ လက်နှစ်ချောင်းကနှုတ်ခမ်းပါးနှစ်လွှာကိုဘယ်ညာဖြဲလို့လျှိုကြားထဲကိုနှစ်ချောင်းပူးရက်သားဝင်သွားပြီးဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှိုက်ကစားနေတော့တယ်။

ထိထားတဲ့လင်မေ့ဆေးရဲ့အရှိန်ဩဇာကြောင့်လည်း စိတ်တွေကပိုပြီးဝေဝါးရောထွေးနေတယ်၊ စောင့်ထိမ်းရမယ့်အသိစိတ်နဲ့ရမ္မက်ရာဂစိတ်တွေလွန်ဆွဲနေတယ်။ လင်မေ့ဆေးနဲ့မိန်မကိုယ်ထဲကထွက်လာတဲ့ဟော်မုန်းတွေ ပေါင်းစပ်မှုကြောင့်တက်လာတဲ့ကာမမီးရမ္မက်ရှိန်တွေကမထိမ်းနိုင်အောင်တက်လာနေတယ်။

အခုဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေအားလုံးကိုကိုနနိးလှိုင်ကသဘောပေါက်လိုက်တယ်။ ချစ်စုစုပ်ပေးနေတဲ့လီးကြီးရဲ့ပြွန်တစ်လျှောက်ကထွက်လာတဲ့ ကာမရှေ့ပြေးအရည်ကြည်တွေနဲ့အတူ ယောက်ျားရဲ့သိုနံ့ကလည်းခပ်ပြင်းပြင်းထွက်လာပြီးချစ်စုရဲ့နှာခေါင်းဝမှာလာကလိနေတယ်။

" အိုး၊ အိုး၊ အိုး၊ အိုး၊ အိုး၊ အိုးးး... "

" အိုးးးး.. မြန်မြန်..၊မြန်မြန်လုပ်ပေးပါချစ်စုရယ်.. မြန်မြန်".."

````````````````````````````````

(18)

" tik..tik...ณรร..ณรร..ใใใณ..ณรร..."

" အမလေး..ဝိုးး..ဘယ်..ဘယ်မှာလည်း...ဖုန်း ဘယ်မှာလည်း "

ရုတ်တရက်ဖုန်းခေါ်သံမြည်လာတာကြောင့် ချစ်စုလည်းအလန့်တကြားဖြစ်သွားကာ၊ လီးကိုပါးစပ်ကလွှတ်လိုက်ပြီး၊ ဘေးနားကစားပွဲပေါ်ကသူ့ဟန်းဘက်လက်ကိုင်အိတ်ထဲကိုအမြန်နှိုက်ပြီးဖုန်းကိုရှာတယ်။ သူမရဲ့အလောတကြီးနိုင်မှုကြောင့် အိတ်ထဲမှအခြားပစ္စည်းအချို့ပါထွက်ကျကုန်တယ်။ အဲဒါကတော့သူ့သူငယ်ချင်းမ မိမြတ်ပို့လိုက်တဲ့လက်ဆောင်ထုပ်ပါပဲ။

ဖုန်းမှာပေါ်နေတဲ့နံပါတ်ကိုကြည့်လိုက်တော့လည်း မိမြတ်ခေါ် ဒေါက်တာမြတ်နှင်းခိုင်ရဲ့ဖုံးနံပါတ်ပဲဖြစ်နေတယ်။

ဖုန်းသံကြောင့်နှစ်ယောက်စလုံးအရှိန်တွေတန့်သွားပြီးစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားရသလို ကိုနန်းလှိုင်လည်းတဝက်တပျက်နဲ့ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်သွားရတယ်။

" အကိုနန်း..ချစ်စုအပြင်ထွက်ပြီးဖုန်းပြောလိုက်ဦးမယ်နော်..၊ ခဏ..ခဏလေး"

" ဪ..အင်း..အင်း..ရပါတယ်..သွားလေ.."

ကိုနန်းလှိုင်မဆတ့်တငံ့လေသံကြီးနဲ့ခွင့်ပြုလိုက်ရတယ်။ ချစ်စုက ပေါင်လေးလိမ်၊ ဖင်သားတွေကိုခါရမ်းပြီးခပ်သုတ်သုတ်အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။ ဘဲကြီးလည်းမပြီးမပြတ်ပဲတန်းလန်းကြီးကျန်နေခဲ့တယ်။

" ဟေး ..အခုအတိုင်းသာဆိုရင်ဘယ်သူကဆေးမိနေတာလည်း၊ သူလား..ငါလား..၊ တကယ်စားတယ်ကွာ.."

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးတစ်ယောက် မတ်တပ်ရပ်ခေါင်းကုတ်ရင်းကျန်နေခဲ့ရာက သူ့အကြည့်တွေကချစ်စုအိတ်ထဲက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုထွက်ကျကျန်ခဲ့တဲ့လက်ဆောင်ဘူးလေးဆီရောက်သွားတယ်။

ချစ်စုကပေါင်လေးကိုလိမ်၊ စောက်ဖုတ်လေးကိုညှစ်ရင်းအခန်းထဲကလျှောက်ထွက်လာရင်း၊ လက်နဲ့ပါးစပ်ကို ကာပြီး၊ မိမြတ်ဖုန်းကိုဖြေလိုက်တယ်။

" မိမြတ်လား..ဒေါက်တာမလှလှလေးရေ..ဘယ်လိုလည်း၊ ဘာတွေများအကြောင်းထူးရှိလို့လည်း.."

ချစ်စုကအခုလောလောလတ်လတ်ဆတ်တငန့်ငန့်ကြီးဖြစ်သွားခဲ့ရပြီးအရှိန်တက်နေတဲ့အထန်စိတ်ဖီလင်ခံစားချက်တွေကို ထိန်းချုပ်ဖို့ကြိုးစားရင်းမနည်းအသံမှန်နဲ့ထိမ်းပြောနေရတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့..

(ခေါ်စရာရှားလို့ဒီအချိန်ကြီးကျမှဒဲ့ကြီးလာခေါ်နေရလား..မိမြတ်ရယ်..) လို့ ကျွဲမြီးတိုစွာညည်းတွားနေမိတယ်။

" ဘယ်လိုလဲမိန်းမ၊ နင်နေကောင်းလား.."

ဖုန်းတစ်ဖက်မှ အသံက မေးလာတယ်။

" အေး..ကောင်းပါတယ်၊ ငါတို့အားလုံးအဆင်ပြေပါတယ်၊ ငါနည်းနည်းတော့အလုပ်များနေတယ်ဟာ.."

ချစ်စုက မိမြတ်သိပ်စကားများမနေအောင် ကြိုပိတ်ပြီးပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

" ဟုတ်ပါပြီ..ဟုတ်ပါပြီ..၊ အလုပ်ကိုလည်းဂရုစိုက်ဦးနော်၊ အခုအလုပ်တွေကသတိထားရတယ်၊ မှားလို့မရဘူး။ ကျားရှေ့လဲမှောက်ရက်မလဲစေနဲ့..ဟိ..ဟိ.."

မိမြတ်က နောက်တီးနောက်တောက်နဲ့ပြောနေတယ်။ ချစ်စုလည်းနည်းနည်းစားသွားတယ်။ ဒီကောင်မဘာတွေသိထားလို့လည်း။ ဘာကိုဆိုလိုတာလည်း။ သူနဲ့ကိုယ်နဲ့ကဘာမှအဆက်အစပ်သိပ်ရှိတာမဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့်တစ်ခွန်းအတင်မခံပြန်ပြောလိုက်တယ်။

" ကျားရှေ့ကိုလား..၊ မှောက်ရက်သွားလဲတာမဟုတ်ဘူးဟေ့၊ တမင်ကိုရှေ့မှာသွားမှောက်ပေးဦးမှာ..ခိခိ.."

" ငါ..နင့်ဆီပို့ပေးလိုက်တဲ့ gift နင်ရတယ်မဟုတ်လား"

" အေးးး..ငါရပါတယ်..ဒေါက်တာမိချောရယ်..အဲ..ငါအလုပ်ရှိသေးလို့နော်။ နောက်မှထပ်ပြောကြမယ်လေ။ လောလောဆယ်တော့ ဒါပဲနော်"

ချစ်စုမွန် ဖုန်းကိုချလိုက်ပြီး တာနဲ့သူမစိတ်တွေကလက်ရှိအခြေအနေကိုပြန်ရောက်လာသည်။ ငါဘာလို့များအရမ်းရင်တွေခုန်၊ စိတ်တွေလှုပ်ရှားပြီး၊ ခန္ဓာကိုယ်ကတလှပ်လှပ်နဲ့ဖြစ်နေရတာလည်း။ စိတ်တွေကလည်းထိမ်းမရနိုင်အောင်ထနေပါလား။            

(ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုရင်မဖြစ်ဘူး၊ အိမ်အမြန်ပြန်ပြီးကိုယ့်ကိုကိုယ်ပွတ်ပြီးဆုံးမဦးမှပဲ..။ ခဏနေဦးမပြန်ခင် အကိုနန်းကြီးကိုနှုတ်ဆက်ဦးမှပါ..)

ချစ်စုကတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီးအတွင်းပြန်ဝင်လိုက်တော့ ဆတ်ခနဲတုန်ပြီးလန့်သွားရတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဘဲကြီးက သူချွတ်ချထားတဲ့ဘောင်းဘီကိုတောင်ပြန်မဝတ်ရသေးလို့ပါပဲ။ 

သူမဖုန်းထွက်ပြောတာအနည်းဆုံးနှစ်မိနစ်သာသာတော့ကြာလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့်သူ့ရဲ့ငါးရံ့ခေါင်းတိုလီးကြီးကနည်းနည်းလေးမှပြန်ကျမသွားပဲ အခုထိ၏ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ကြီးနဲ့ရှိနေတုန်း၊ စောစောကသူမပါးစပ်ထဲကပြန်ထုတ်ထားတဲ့အတိုင်းပဲရှိသေးတယ်။ ဒစ်ခေါင်းကြီးကဝင်းပြောင်လို့..။

" အူးးးးစစ်ရှ်၊ အကိုနန်းကြီးဘောင်းဘီပြန်မဝတ်သေးဘူးလား.."

" အင်းး..ဟုတ်တယ်"

ကိုနန်းလှိုင်ကတိုတိုပဲဖြေလိုက်တယ်။ သူကဘောင်းဘီဝတ်ရမှာခက်နေကြောင်းပြောပြမနေတော့ဘူး။ ဟိုကောင်ကြီးကအရှိန်မသေပဲ တော်တော်နဲ့မှပြန်မကျတာဘယ်လိုပြန်ဝတ်ရမလဲလို့..။ ဒါကြောင့်ပြန်ဖြေမနေတော့ပဲသူမေးချင်တာကိုပဲပြန်မေးလိုက်တယ်။

" အဲ..ချစ်စု..၊ ချစ်စုကိုအကိုပေးခဲ့တဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီက ဝတ်လို့အတော်ပဲမဟုတ်လား..ဟင်.."

ချစ်စုလည်းနေရင်းထိုင်ရင်းကိုနန်းလှိုင်ကြီးကမထင်မှတ်ပဲသူဝတ်ထားတဲပင်တီအကြောင်းမေးလာတော့ အံ့ဩသွားပေမယ့်ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ပြန်ဖြေလိုက်ရတယ်။

" အဲ..အဲ..အင်း..ဟိုလေ..နည်းနည်းတော့ကြပ်နေတယ်ရှင့်..သေးနေသလားပဲ.."

ချစ်စုကပြန်ဖြေလိုက်ရင်းမျက်နှာတွေနီရဲတက်အောင်ရှက်လာတယ်။ ဒါပေမယ့်စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ဆက်ပြောလိုက်တယ်။

" အမလေး..ကြပ်လိုက်တာမှ အတင်းဆွဲညှပ်ပြီးဖိထားသလိုပဲ၊ ဟိုဟာတောင်ပြဲလန်ပြီးထွက်တော့မလားပဲ။အကိုနန်းလုပ်လိုက်ရင်ဒီလိုချည်းပဲ..တကထဲ၊ ဝယ်လာတာကသေးသေးလေးနဲ့..မတန်တဆ.."

" ဒါဆိုလည်း..ကိုယ်နည်းနည်းလောက်သေချာကြည့်ပါရစေလားကွာ။ ဒါမှအကိုဆိုက်မှန်းနိုင်ပြီးနောက်အသစ်တစ်ထည်ဆိုက်မှန်အောင်ဝယ်နိုင်မှာ.."

ကိုနန်းလှိုင်ကတကယ့်အတည်ပေါက်စီးရီးယတ်ဖြစ်နေတဲ့မျက်နှာကြီးနဲ့မေးနေတယ်။

" ကိစ္စမရှိပါဘူးရှင့်..၊ ကျမကိုယ်တိုင်သွားဝယ်လို့လည်းရပါတယ်.."

ချစ်စုကစကားပြောရင်း မသိမသာတခြားဘက်လှည့်ပြီးအာရုံပြောင်းလိုက်ရတယ်။ နေရင်းထိုင်ရင်းပေါင်ကြားထဲကတဒွန့်ဒွန့်ဖြစ်လာပြန်လို့လေ။

(အို..ဟိုအထဲကအရေတွေပြန်စိမ့်နဲ့ထွက်လာနေပြန်ပြီ..၊ ဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲ..)

သူမစိတ်ထဲမှာထူးဆန်းနေမိတယ်။ အမှန်တော့လည်းသူမမိထားတဲလင်မေ့ဆေးက အဓိကနေရာမှာထိထားတော့ လွယ်လွယ်နဲ့တော့ဘယ်ပြေလိမ့်မလဲ။ ကိုနန်းလှိုင်ကော်ဖီလောင်တာတွေ၊ မိမြတ်ရဲ့ဖုန်းခေါ်တာတွေဝင်ရှုပ်လို့ခဏတန့်သလိုဖြစ်သွားတာ။

ဒီအချိန်မှာကိုနန်းလှိုင်ကလည်းအတင်းကြီးပဲ..၊

" မဟုတ်သေးဘူးချစ်စုရဲ့၊ ဒီ..ဒီဇိုင်းက အကိုတို့ မူပိုင်၊ တစ်နေရာထဲမှာရှိတာ၊ မင်းအပြင်မှာရှာဝယ်လည်းရမှာမဟုတ်ဘူး။ အကိုကြည့်ရအောင်ပြပေးစမ်းပါဦးလေ..နော်.."

ကိုန်းလှိုင်ကချစ်စုကိုအတင်းကပ်ချော့ပြီးတောင်းဆိုနေပြန်တယ်။ သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးကလည်းအခုထိအောင်ပြန်မကျနိုင်သေး။ ခေါင်းတရမ်းရမ်းဆတ်တောက်ဆတ်တောက်နဲ့ သူမျက်နှာဖက်ထိုးပြလိုက်၊ သူမပေါင်ကြားဖက်ထိုးပြလိုက်နဲ့ပေါ့။

ဒါကြီးကိုကြည့်ပြီးချစ်စုက ရီချင်စိတ်တွေမအောင့်နိုင်လို့ကြိတ်ပြုံးလိုက်မိရင်းကစိတ်တွေကလည်းမငြိမ်တော့ဘူး။ ပေါင်ကြားကခံစားမှုကိုပြေလိုပြေငြားဘယ်ညာညှစ်လိမ်ရင်း တီ၏ကောင်ကိုပြာနဲ့ပက်သလိုဖြစ်နေတယ်။

" ဟာ..ဘယ်ဖြစ်မလဲ..၊ မရပါဘူးအကိုကလဲ..."

သူမက ကိုနန်းလှိုင်တောင်းဆိုချက်ကိုပြန်ငြင်းရင်းမျက်လုံးတွေက ဘဲကြီးလက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ ဘူးလေးဆီကို အာရုံရောက်သွားလို့ ကြည့်ပြီးမျက်လုံးပြူးသွားတယ်။၊ မြတ်နှင်းခိုင်ပို့ထားတဲ့လက်ဆောင်ဘူးလေးလေ။ ဒါကြောင့်သူမကလှမ်းပြီး..၊            

" အကိုနန််းကြီး၊ အကို့လက်ထဲကဘူးကချစ်စုဟာနော်။ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းပို့ထားတာ၊ ခုနကဖုန်းယူရင်းထွက်ကျသွားတာဖြစ်မယ်.."

အဲဒီမှာပဲ..ကိုနန်းလှိုင်ကမျက်စိတစ်ဘက်မှိတ်ပြီးပြောလာတာက..၊

" ဪ..အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းပို့ပေးတဲ့ အရေးကြီးပစ္စည်း..ဟုတ်လား"

ကိုနန််းလှိုင်ကချစ်စုစကားကိုသံယောင်လိုက်ပြန်မေးလိုက်ရင်း၊ သူ့လက်တစ်ဘက်ကလည်း၊ မကျသေးတဲ့သူ့လီးဘီလူးမဲမဲကြီးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီးတဖျောင်းဖျောင်းနဲ့ဂွင်းရိုက်ပြနေတယ်။ ပြီးတော့ ..

" ဟောဒီကောင်ကြီးကလည်း ငါ့အတွက်အရေးကြီးတဲ့ပစ္စည်းပဲကွ၊ ဒီကောင်ကြီးကကြည့်ချင်လို့တောင်းဆိုနေတာ။ တကယ်လို့ ဒီလက်ဆောင်ဘူးလေးပြန်ပေးစေချင်ရင်၊ ငါ့ကိုလည်းနင့်ရဲ့အရေးကြီးတဲ့ပစ္စည်းပြလေ..ချစ်စု၊ ငါကောင်းကောင်းတောင်းပြီးကြည့်နေတာပါကွာ.."

ပြောပြီးတော့တစ်ခါ စောစောကတဖျောင်းဖျောင်းဆွဲပေးနေတဲ့ကောင်ကြီးကိုချစ်စုမျက်စိရှေ့မှာတင်ဖြေးဖြေးချင်းစလိုးမိုးရှင်းပွတ်ဆွဲပြနေပြန်တယ်။

ချစ်စုရဲ့စိတ်တွေကို မငြိမ်မသက်ရွစိတက်လာအောင်ဆွပြီးနှိုးပေးနေသလိုပါဘဲ..။ ချစ်စုတစ်ယောက်မင်သက်မိနေသလိုလှုပ်ရှားလို့မရပဲကြည့်နေမိတယ်။ သူမစိတ်ထဲပြန်တွေးမိနေတာကစောစောကသာမြတ်နှင်းခိုင်ဖုန်းဝင်မလာရင်၊ ဒီမြွေကြီးရဲ့အဆိပ်မိနေလောက်ပြီ။

" ကဲပါကွာ..၊ အပေးအယူလုပ်ကြရအောင်နော်.."

" မရဘူးလို့ဆိုနေမှ..အကိုကလည်း..အတင်းကြီးပဲ.."

ချစ်စုကဆက်ငြင်းနေဆဲဆိုပေမယ့်လေသံကအားသိပ်မပါတော့..။ ပါးအို့လေးတွေနီရဲတက်လာပြီး၊ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုတင်းတင်းကိုက်ထားတယ်။ သူမရဲ့မျက်လုံးတွေကရီဝေလို့လာနေတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်တလျောက်မွေးညင်းလေးတွေကထောင်ထလာတယ်။

ပါးစပ်ကငြင်းနေပေမယ့်သူမရဲ့လက်တွေကဖြည်းဖြည်းချင်းလှုပ်ရှားလာတယ်။ သူမမျက်လုံးတွေကတခြားဘက်ကိုအာရုံပြောင်းပြီးအကြည့်လွှဲလိုက်တယ်။ လက်ကတော့၊ ဝတ်ထားတဲ့စကပ်အောက်နားစကို ခါးဘေးတလျှောက်အတိုင်း၊ နည်းနည်းချင်းမတင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ပြည့်တင်းနေတဲ့ပေါင်ဖွေးဖွေးတစ်တစ်လေးတွေပေါ်လာတဲ့အထိပေါ့။

ဘေးနှစ်ဘက်ကိုမတင်လာတော့အရှေ့ပိုင်းကျနေတဲ့စကပ်အစက၊ အောက်ဘက်ကိုတွဲရရွဲကျလာပြီးပေါင်ခွကြားကအဓိကမြင်ကွင်းကိုကွယ်ထားတုန်းပဲ။         

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးစိတ်လှုပ်ရှားအသက်ရှူရပ်မတတ်ဖြစ်ပြီးမျက်လုံးကြီးတွေပြူးထွက်လာတော့တာ။ သူမြင်ချင်တဲ့မြင်ကွင်းကပေါ်မလာသေးဘူး။

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

(19)

" အကိုနန်း ၊ ရှင်..ကြည့်ရုံပဲကြည့်ပြီးတော့၊ချစ်စုပစ္စည်းကိုပြန်ပေးမှာသေချာတယ်နော်..စစ်..ရှ်"

ချစ်စုက ပြောရင်းမှအခုသူမလုပ်နေမိတာတွေကိုတွေးပြီဖီလင်တက်ရင်းသူ့မပါးစပ်ကစုပ်သပ်သံလေးတွေတောင်မထိမ်းနိုင်ပဲထွက်လာတယ်..။

သူမကမိမြတ်ပေးတဲ့ပစ္စည်းပြန်လိုချင်လို့သာပေးအယူအနေနဲ့ပြရမှာ။ သူ့ရဲ့လျှို့ဝှက်အပ်တဲ့တစ်ခုထဲသောမြေကွက်ကလေးကိုလင်လည်းမဟုတ်တဲ့ဘာမှလည်းမဆိုင်တဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုပြရမှကို ရှက်လဲရှက်၊ နောက်လဲတွန့်မိပေမယ့်၊ ရင်တွေကတော့ဒိန်းတလိန်းနတ်ဖမ်းပြီးကာရန်မဲ့ခုန်ပေါက်နေတယ်။

ဒါပေမယ့်သူမသေချာစဥ်းစားကြည့်မိတော့လည်း ဒီဘဲကြီးရဲ့ပစ္စည်းကိုတောင် ကုန်စင်အောင်မြင်ထားဖူးပြီးပြီဆိုတော့၊ ပြန်ပြီးချေကြည့်ရင်သူ့ဖက်ကအရှုံးမရှိလောက်ပါဘူး။

" အူး..အူးး..ဟူး..စစ်ရှ်။"

ချစ်စုတစ်ယောက်၊ ကျန်ရှိနေသေးတဲ့လင်မေ့ဆေးရဲ့အာနိသင်အရှိန်အဝါသက်ရောက်မှုအာရုံခံနိုင်စွမ်းကအဓိကဆေးထိထားတဲ့နေရာမှာသာ ကျန်တော့ပြီးအစွမ်းကုန်ဆွနေတော့သဖြင့် သူမ တအူးအူးးညည်းရင်း၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ပြီးစုပ်သပ်နေရတယ်။

ချစ်စုကိုယ်တိုင်ကလည်းအဲဒါဘာဖြစ်လိုဖြစ်နေမှန်းကိုမသိတော့ပါဘူး။ ဆေးအရှိန်ကသူမရဲ့လိင်အင်္ဂါတဝိုက်ရှိသွေးကြောမျှင်များကိုများကို ကျယ်ပြန့်လာစေအောင်ဆွဲဆန့်နေပြီး လိင်စိတ်ကိုကြွတက်လာအောင်နှိုးဆွပေးနေတယ်။ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းစကားတွေနဲ့လိင်စိတ်ကိုဆွပေးတာဖြစ်ဖြစ်၊ အခုလိုလိင်အင်္ဂါကြီးကိုပေါ်တင်ကြီးမြင်နေရတာတွေ၊ အပြခိုင်းခံရတာတွေက၊ ဆေးကြောင့်ဆူနေတဲ့သွေးကိုတရွရွပိုထအောင်လုပ်နေတာပါပဲ။

" အင်းပါ..အင်းပါ..ချစ်စုပြောသလိုသဘောတူပါတယ်.."

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကိုယ်တိုင်ကလည်းစိတ်မလှုပ်ရှားစဖူးအရမ်းလှုပ်ရှားနေတယ်။ ဘယ့်နှယ်..ဆော်တွေဖန်ပြီးချလာခဲ့တာအံသွားတောင်မရှိတော့ဘူး၊ အခုဒီမိန်းမနဲ့ကျမှဘယ်လိုဖြစ်တာလည်း..။

အခုသူ့လီးကြီးမာန်ဖီပြီးထနေတာက ပေါက်ကွဲထွက်မတတ်ဖြစ်နေပြီ။ လီးကြီးကိုလက်တစ်ဘက်နဲ့မနည်းကိုင်ထိမ်းထားရတယ်။ လီးထိပ်ကလရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ထွက်နတာကိုသူဘယ်လိုမှမတားနိုင်၊ မထိမ်းနိုင်ဘူး။

" ကဲ..ဒါဆို.."

ချစ်စုကစကားစကိုတဝက်တပျက်ပဲပြောပြီး၊ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကိုကျောပေးလို့စားပွဲခုံစောင်းနားဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်တယ်။

ဘဲကြီးကလည်းလီးတန်းလန်းကြီးနဲ့သူမနောက်ကကပ်လိုက်လာတာကိုချစ်စုကဘာမှမပြောတော့ဘူး။ သူမရဲ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ခါးကပင်တီကြိုးကလေးကိုလက်လျှိုထိုးထားပြီးတပြိုင်ထဲမှ ပဲခါးကစကပ်အစကိုလည်းဆွဲမလာပြီးပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေကိုပေါ်လာအောင်ရှိုးလိုက်တယ်

" နောက်ပြီးတော့..."

သူမကကိုနန်းလှိုင်ဘက်ကိုဆတ်ခနဲပြန်လှည့်လာပြီးတော့၊ မြှူဆွယ်မှုအပြည့်ရှိတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့မထိတရိကြည့်ရင်း..၊

" သေသေချာချာကြည့်နော်..မျက်တောင်မခတ်နဲ့.."

ချစ်စုကဘဲကြီးကိုဆွပြီးသူ့မပစ္စည်းပြရမှာကိုပျော်လာသလိုအရှက်မဲ့ပြီးခပ်ညစ်ညစ်ကြမ်းကြမ်းလေးစချင်ဆွချင်လာတယ်။

သူမက "တစ်တော့"ကတဲ့ကောင်မလေးတွေလိုဖင်ကိုနှိမ့်လိုက်မြှင့်လိုက် တဒပ်ဒပ်နဲ့ဘယ်တစ်လှည့်၊ ညာတစ်လှည့် နှိမ့်ချည်မြှင့်ချည်ရမ်းပြတယ်။ တပြိုင်ထဲမှာပဲခါးကိုလျှိုထားတဲ့လက်တွေကနေပင်တီလေးကိုလိပ်ပြီးချွတ်ချလာခဲ့တယ်။

" ရှူးးးးစစ််စ်စ်..."

ချစ်စုကတမင်စုပ်သပ်ညည်းညူပြနေပြီးကြာမူပါပါနှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ပြနေပြန်တယ်။ ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချနေတဲ့သူမရဲ့လက်များကလက်တစ်ဆုံးအထီဆန့်သွားချိန်မှာပင်တီလေးကလိပ်ပြီးဒူးခေါင်းမှာချိတ်နေပြီးမှတဖြည်းဖြည်း ခြေဖျားအထိလျှောကျသွားတယ်။ သူမက ခြေထောက်ကလေးတွေကိုမြှောက်ပြီးပင်တီလေးကိုလွတ်သွားအောင်ချွတ်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။

အခုသူမမှာအပေါ်ပိုင်းဘရာစီယာလည်းမရှိ၊ ၏အောက်ပိုင်းကပင်တီလညိးမရှိတော့ဘူး။ သူမကကိုယ်လေးကိုရို့၍အသာလျှော့ချပြီးပင်တီလေးကိုကောက်လိုက်ကာတဆက်ထဲအခန်းထောင့်ထဲကိုပစ်လိုက်တယ်။

ဒီအချိန်မှာကိုနန်းလှိုင်ကြီးကလည်းကြည့်ချင်စိတ်နဲ့တအားလောနေတယ်နဲ့တူတာပဲ လီးကြီးတန်းလန်းနဲ့အတင်းကပ်လာတယ်။ ဒါကိုချစ်စုမြင်တော့မရီပဲမနေနိုင်လို့ တခစ်ခစ်နဲ့ရီနေတော့တယ်။

" ဟိုးထား..ဆရာကြီး..ရပ်၊ အဲဒီမှာရပ်နေဦး၊ စိတ်အေးအေးထားမှပေါ့။ အဲဒီထက်ကိုကပ်လာရင်ချစ်စုထွက်ပြေးမှာနော်.."

ကိုနန်းလှိုင်လည်းတန်းလန်းကြီးရပ်လိုက်ရတာပေါ့။ ချစ်စုကစားပွဲခုံဘက်ကိုယ်လေးကိုပြန်လှည့်လိုက်ပြီး၊ဘဲကြီးကိုကျောပေးထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ကိုယ်ကိုရှေ့ဘက်ကိုင်းချလိုက်ပြီးစားပွဲနဲ့ကပ်ထားရင်းက ဖင်ကြီးကိုနောက်ပြန်ကော့ပစ်ပြီးတင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဘဲကြီးဘက်ကိုသမင်လည်ပြန်လေးပြန်ကြည့်လိ့က်ရင်းမျက်လုံးစင်းစင်းလေးနဲ့ ဖိတ်ခေါ်သလိုကြည့်လိုက်ပုံက ဘဲကြီးအရည်ပျော်ကျမတတ်ပဲ။ သူမကမျက်လုံးထောင့်စွန်းကလေးနဲ့ကိုနန်းလှိုင်ကိုနောက်ပြန်ကြည့်ရင်း..၊

" ကောင်းကောင်းကြည့်နော်..၊ ပစ္စည်းကောင်းကောင်းဆိုတာမြင်ရခဲတယ်.."

ချစ်စုကနှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုအံကြိတ်ခဲထားရင်းကပြောလိိုက်တယ်။ သူမရဲ့လက်ကလေးနှစ်ဘက်ကလည်း စကပ်ရဲ့အောက်နားသားတွေကိုဆုပ်ထားပြီးဖင်နောက်ပိုင်းကိုမတင်နေတယ်။ ပြီတာနဲ့သူမလက်တွေကိုဆတ်ခနဲခါလှုပ်ရှားလိုက်တော့တယ်။

" ဖလပ်.."

စကပ်အဖျားက အပေါ်ဘက်မြောက်ပြီးလန်ထွက်သွားတယ်။ ပေါင်မုံ့ကြီးနှစ်လုံးလိုဖွေးဥပြီးဝင်းထစ်နေတဲ့တင်သားကြီးတွေနဲ့ ခါးသားဝင်းဝင်းတွေကဖတ်ခနဲပေါ်လာပြီးကိုနန်းလှိုင်ရဲ့အကြည့်မြင်ကွင်းထဲကိုမျက်လုံးနဲ့အပြည့်ဝင်လာတယ်။

တဆက်ထဲမှာပဲကုန်းထားတဲ့ဖင်နှစ်လုံးကြားအလယ်တည့်တည့်ထိပ်စွန်းကအသားစိုင်လေးကလည်းဝှစ်ခနဲပေါ်လာတော့တယ်။

အဲဒီအသားစိုင်လေးကတော့အမျိုးသမီးတို့ရဲ့လျှို့ဝှက်အပ်တဲ့ရွေတြိဂံနယ်မြေလေး၊ နုညက်တဲဲ့အသားနဲ့ ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ထားတဲ့မောင်းဆုံလေးပါပဲ။ ဖောင်းညက်အိစက်ပြီးသွေးရောင်လွှမ်းနေတဲ့အလှတရားကိုဖော်ကျူးပြနေတယ်။

(အို..ဒါဆိုရင်သူအကုန်မြင်သွားရပြီပဲ..အင်းလေမထူးတော့ပါဘူး..စစ်စ်ရှ်..လူဆိုးကြီး..မရရအောင်တောင်းကြည့်တယ်..မနိုင်ဘူး၊ တကယ်ပဲ..)

အခုတော့လည်း၊ ပြပြီးမှချစ်စုတစ်ယောက်မျက်နှာကြီးရဲနေအောင်ရှက်သွေးတွေမွှန်ပြီးမျက်လုံးလေးတွေမှိတ်ထားမိတယ်။

အခုအနေအထားကသူမကကိုနန်းလှိုင်ကြီးကိုကျောပေးထားပြီးစားပွဲစောင်းမှာဖင်လေးကုန်းပြီး ဆုံဖောင်းဖောင်းစောက်ဖုတ်စိုအိအိကလေးကိုဘဲကြီးရှုစားတော်ခေါ်ဖို့ပြပေးနေရတဲ့အဖြစ်။ ပိတ်ပြီးညပ်နေတဲ့စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူအိအိကြီးတွေကယိုးဒယားဒူးရင်းသီးအမြွှာကြီးကြီးဝင်းဝင်းကြီးနှစ်ခုကို တင်ပါးကြားထဲမှာထိုးသိပ်ပြီးညှပ်ထားတာနဲ့တောင်တူနေသေးတယ်။

အဲဒီအမြွှာဝင်းဝင်းဖောင်းဖောင်ကြီးနှစ်ခုကြားကစောက်ဖုတ်ရဲ့ကွဲအကွဲကြောင်းနှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကတစ်ဆက်တစ်စပ်ထဲ ဖိကပ်ညပ်သပ်နေတာက၊ အဲဒီကြားထဲမှာရှိနေမယ့်စောက်ခေါင်းပေါက်ပန်းရောင်နီရဲရဲလေးကိုမြင်ရနိုင်စွမ်းမရှိတော့ဘူး။

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးတစ်ယောက်ပြူးပြဲပြီးစိုက်ကြည့်နေတာကမျက်လုံးကြီးတွေကျွတ်ထွက်ကျလာတော့မတတ်ပဲ။

" ကျွတ်..ကျွတ်..ကျွတ်..အမလေး..အမိရယ်..ကြီးလှ၊ လှလှချည့်လား။ ဒီလိုဟာကြီးဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့များရလာတာပါလိမ့်။ ဒါမှပစ္စည်းစစ်စစ်၊ တကယ့်ဂရိတ်အေ အစစ်ပဲကွာ..အိုးးးရှီးးး..မိုက်လိုက်တာ.."

ကိုနန်းလှိုင်က ပါးစပ်ကလည်းပြောရင်း၊ လက်ကလည်းကိုင်ထားတဲ့သူ့ရဲဧရာမလီးတံကြီးကိုတဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဆွဲထုနေတယ်။ ပြီးတော့သူတရွေ့ရွေ့နဲ့တိုးလာတာကချစ်စုဖင်နားကပ်နေပြီ။ သူကမချင့်မရဲနဲ့ဖင်နဲ့တစ်ပေအကွာလောက်ကနေပြီး၊ ချစ်စုစောက်ဖုတ်ကြီးကိုသေချာစူးစူးစိုက်စိုက်ကပ်ကြည့်နေတော့ချစ်စုအရမ်းရှက်လာတယ်။

" အို..အူးးး. အကိုနန်းရှင့်..၊ အဲ့လောက်ကြီးသေချာကပ်ပြီးမကြည့်နဲ့လေ၊ ဒုက္ခပါပဲနော်..ရှက်လိုက်တာ မကြည့်ပါနဲ့တော့ဆို..တော်တော့..ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း..မလုပ်နဲ့နော်..လာမကိုင်ပါနဲ့.."

ကိုနန်းလှိုင်ကဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့မထင်မှတ်ပဲသူ့လက်ကြီးတွေကလှုပ်ရှားသွားကာ အဖုတ်သားဖောင်းဖောင်းကြီးတွေအပေါ် လက်ဝါးနဲ့အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ချစ်စုလန့်ကာတွန့်သွားပြီးအဖင်ကိုရမ်းရင်းအကျောက်အကန်ငြင်းပြီးတားတော့တယ်။

ကိုနန်းလှိုင်ကချစ်စုရဲ့စောက်ဖုတ်လေးပေါ်ရောက်နေတဲ့သူ့လက်ကိုကွဲကြောင်းလေးအတိုင်းထောင်လိုက်အထက်အောက်စုန်ချည်ဆန်ချည် တရွရွနဲ့ပွတ်နေပြီ။ ပြီးတော့အထက်ဘက်ဆုံချက်ထိပ်ကဖူးထွက်နေတဲ့စောက်စိဖူးဖူးလေးကိုလက်ညှိုးထိပ်ကလေးနဲ့သာသာလေးဖိပွတ်ပြီးကစားနေတယ်။

ယောက်ျားကခရီးထွက်သွားလို့ယာယီကင်းကွာနေတဲ့စွဲမက်ဖွယ်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့၊ အံ့မခန်းဆန်းကျယ်တဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကသူ့ရှေ့မှာအဆင်သင့်ရောက်နေပြီလေ။

" ဝိုးရ်ရ်..လှလိုက်တာကွာ၊ ချစ်စုကအရမ်းလှတဲ့မိန်းခလေးဖြစ်တဲ့အပြင်အရမ်းလှတဲ့ပစ္စည်းလေးလည်းပိုင်ထားတာပဲ။ ဒါလေးကိုအကိုကြီးကိုနည်းနည်းလောက်မျှပေးမသုံးချင်ဘူးလားကွ.."

```````````````````````````````

(20)

" အို..မလုပ်ပါနဲ့ရှင်..အဲ့နေရာလာမကိုင်ပါနဲ့၊ အူးးဝ်းရ်းး..စစ်စ်..၊ ဒီလောက်ပြပေးတာပဲ၊ လွန်လှပြီ။ အကိုနန်းကလာကိုင်ရအောင်၊ ပိုင်ရှင်မဟုတ်ဘူးနော်..အိုးး..မလုပ်ပါနဲ့ဆို "

ချစ်စုကမရပ်မနားငြင်းဆန်နေရင်း..ဘဲကြီးရဲ့လက်သောင်းကျန်းမှုတွေကြောင့် တရှူးရှူးစုပ်သပ်ကာညည်းနေရတော့တယ်။ သူမရဲ့အထူးထိမ်းသိမ်းစောက်ရှောက်ရမယ့်လျို့ဝှက်အပ်တဲ့အရာကိုမှအရူးအမူးပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး အားမနာပါးမနာလာပွတ်၊ လာကိုင်နေတဲ့ကိုနန်းလှိုင်ကြီးဘက်ကိုမျက်နှာနောက်လှည့်ရင်းမျက်လုံးမပွင်ုတပွင့်နဲ့ခိုးကြည့်မိရင်းချစ်စုတစ်ယောက်ထွန့်ထွန့်လူးနေရပြီ။

" အကိုနန်းကြီးမကောင်းဘူးကွာ..၊ ကတိမတည်ဘူး၊ ချစ်စုပြောထားပြီးသားလေ၊ မျက်စိနဲ့ကြည့်ရုံပဲကြည့်ပါဆိုနေတာကို..၊ အခုလက်ပါပါလာပြီ ..ဖယ်..ဖယ်..မကိုင်နဲ့ဆို..စီးရှ်ရှ်.."

" ချစ်စုစောက်ဖုတ်ကြီးကအကြီးကြီးပဲကွာ၊ တကယ်ပဲ။ အပြင်ကကြည့်တော့သိပ်မထင်ရဘူး၊ အခုတော့ကိုင်ကြည့်ရုံနဲ့တင်နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး..ပြူးပြဲနေတာပဲ၊ လက်တစ်အုပ်စာတောင်ကမယ်မထင်ဘူး။ စောက်မွေးထပ်ထပ်နဲ့ဆိုတော့ ပျားအုံကြီးကျနေတာပဲ.."

အို..ရှင်...ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ..။

ကိုနန်းလှိုင်က တမင်ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ဒဲ့ကြီးကိုပြောချလိုက်တယ်။ လင်မေ့ဆေးမိထားတဲ့မိန်းမတွေက အဲ့လိုညစ်တီးညစ်ပတ်ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြောပေးမှစိတ်တွေအသားကုန် ထတယ်ဆိုတာသူသိထားတာကိုး။

ကိုနန်းလှိုင်ကပါးစပ်ကပြောရုံနဲ့မပြီးသေးဘဲ သူ့လက်ကြီးနဲ့စောက်ဖုတ်ကိုအုပ်ကိုင်ရင်းခပ်ကြမ်းကြမ်းဖိပွတ်နေတယ်၊

ချစ်စုမှာလည်းပယ်ပယ်နယ်နယ်အကိုင်ခံလိုင်ရတော့ရှက်လည်းရှက်၊ သည်းထိတ်ရင်ဖိုလည်းဖြစ်နေတာပေါ့။ ပြီးတော့လူကြီးကစကားလုံးကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့ဒဲ့ကစ်နေတာဆိုတော့ထိမ်းထားတဲ့ကြားကသွေးတွေဆူ၊ စိတ်တွေကကြွလာတယ်။ ဒါပေမယ့်အရှက်တရားကြောင့်သူမခေါင်းကိုမဖော်နိုင်ပဲငုံ့ထားလိုက်မိတယ်။

(ဟွန်း..အရူးကြီး..သူများကိုကြီးတယ်ပဲလာပြောနေ၊ သူ့ပစ္စည်ကျတော့သေးတာကိုး။ တခါထဲ..မြင်းလီးကြီးကျနေတာပဲ)

ဒါကတော့ချစ်စုစိတ်ထဲကရေရွတ်သံပါ။ အပြင်မှာတော့ဘယ်ထုတ်ပြောရဲပါ့မလဲ။

ဒီအခိုက်မှာပဲ ရုတ်တရတ် တုန်လှုပ်ဖွယ် ခံစားမှုတစ်ခုက သူမကျောရိုးထဲအထိစိမ့်အောင်တိုးဝင်လာတယ်။ သူ့နောက်ကလူကြီးက၊ သူမမျက်စိထဲမှာစွဲနေခဲ့ဖူးတဲ့ငါးရံ့ခေါင်းကြီးကို သူမရဲ့အချစ်တံခါးနောက်ဘက်ပေါက်ကနေ မထင်မှတ်ပဲအသံကျယ်ကျယ်ပေးပြီးသွင်းချလိုက်တယ်။

ဖလစ်..ပျိ..ဗြိ..

" အိုးးဝါးရ်..အင့်..အမလေးတော့..၊ အင့်..ကအကိုနန်း..မလုပ်နဲ့၊ မလုပ်နဲ့..."

ချစ်စုကအော်ပြီးတားလိုက်ပေမယ့်လည်းဟိုဟာကြီးကဆက်ပြီးတဗြိဗြိနဲ့တိုးဝင်လာနေတယ်။

" စူးရ်..စစ်စ်စ်ရှ်..ကျွတ်ကျွတ် ဘာလိုဒီလိုလုပ်ရတာလည်း..ဟင့်..ဟင့်.."

ချစ်စုတစ်ယောက်..မျက်စိကိုစုံမှိတ်ပြီး၊ ပါးစပ်လေးကိုဟကာ၊ တရှုးရှူး တစစ်စစ်..မောဟိုက်ရှိုက်သံမျှင်းမျှင်းလေးနဲ့၊ ခန္ဓာကိုယ်လေးကဆတ်ဆတ်ခါ၊ ဖင်လေးကို မရပ်မနား ယမ်းပြီးအော်နေရပြီ။

နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ကာမလှုံ့ဆော်အရည်ကြည်တွေကသဘာဝအတိုင်းလိင်အင်္ဂါတွေကနေထိမ်းကွပ်လို့မရအောင်စိမ့်ထွက်စီးထွက်လာပြီး၊ ချော်ချွတ်လာလို့ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့နံပါတ်ဒုတ်ကြီးက တစ်ရစ်ချင်း၊ တစ်လက္မချင်းရှေ့တိုးလို့ဝင်လာနေတယ်။

" ချစ်စုလေးရာ၊ မင်းကခုနကထွက်ပြေးမယ်ပြောထားလို့၊ မင်းထွက်ပြေးမှာကြောက်လို့လှမ်းတပ်ပြီး ကျောက်ဆူးချထားလိုက်ရတာပါကွာ..ဟဲ..ဟဲ.."

ကိုနန်းလှိုင်က ချစ်စုရဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို အရှိန်တက်လာစေဖို့အလေးပေးပြီးသူ့ရဲ့ရစ်သမ်ကိုတင်ကာပညာစွမ်းပြတော့တယ်။

ခပ်တိုတိုခပ်ဆတ်ဆတ်လေးနဲ့ကပ်ပြီးမျှင်းညှောင့်တဲ့စတိုင်နဲ့ပေါ့..။ ဒီလိုလုပ်ပေးလိုက်တော့မှ၊ ချစ်စုလည်းရစ်သမ်ဝင်လာပြီ။ ပြင်းပြင်းထန်ထန်အလောတကြီးနဲ့ရိုက်ချက်တွေကိုမထည့်သေးပဲ၊ အမျိုးသမီးစိတ်ပါပြီးကျေနပ်လိုက်လျောမှုလေးဖြစ်လာအောင် နည်းစနစ်လေးသုံးပြီးတက်လာလိုက်တယ်။          

" အူ့..အု..အူးးးစစ်ရှ်ရှ်.. ကောင်း..ကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်ရှင့်..စစ်စ်စ်..ရှူး.."

ချစ်စုလည်းလက်ရှိအခြေအနေကိုမလွန်ဆန်နိုင်တော့ပဲမြောပါစပြုပြီ။ စားပွဲစောင်းမှာဗိုက်လေးကိုကပ်ပြီးမှောက်ရက်လေးကုန်းရင်းက သူ့ဖင်ကြီးတွေကိုကော့ပစ်ပြီးတင်ပေးထားမိရင်းကမျက်နှာလေးမော့၊ ပါးစပ်လေးဟပြီးစိတ်ပါလက်ပါညည်းနေမိတယ်။

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးက ချစ်စုရဲ့ဖင်လုံးကြီးနှစ်ဘက်ကိုအားရပါးရဆုပ်နှဲမွှေ့နယ်နေတယ်။ သူဒါကိုလုပ်နေရတာကိုအရမ်းပျော်ပြီးကျေနပ်နေမိတယ်။ ဒီဖင်ကြီးတွေကိုသူ့လက်နဲ့မိမိရရကြီး သုံးသပ်ကိုင်တွယ်ချင်မိနေတဲ့ဆန္ဒကအကြိတ်အခဲဖြစ်နေတာကြာခဲ့ပြီပဲ။

သူကသူ့ဒူးခေါင်းကြီးကိုချစ်စုရဲ့ပေါင်ကြားနှစ်ဘက်ထဲထိုးထည့်လိုက်ပြီး ချစ်စုရဲ့ခြေထောက်တွေဘေးနှစ်ဘက်ကားထွက်သွားအောင် အရင်ခွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အခုတော့ ပထမပိုင်းခပ်တိုဆိုညှောင့်ဆောင့်ချက်တွေကတဖြည်းဖြည်းရှည်ပြီးနက်ရှိုင်းလာတယ်။

" အူး..အူးးး..အူးးစ်..အင့်..အင့်.."

ချစ်စုရဲ့ညည်းသံလေးတွေကမနားတမ်းဆက်တိုက်ပေါ်လာတယ်။ကိုနန်းလှိုင်ကအခုမှအစပဲရှိသေးလို့အလွန်အကျွံအကြမ်းပတမ်းမဆောင့်ဝံ့သေးဘူး။ သူ့မြင်းလီးလောက်ကြီးတဲ့သူ့ကောင်ကြီးအကြောင်းကိုလည်းသိနေတော့၊ ကောင်မလေးအရမ်းထိသွား၊နာသွားမှာကို လည်းစိုးရိမ်မိနေတယ်။

ကိုနန်းလှိုင်၊ ချစ်စုခါးကနေ ကိုင်ပြီးစားပွဲကနေနောက်ဘက်ကိုဆွဲထုတ်လာခဲ့တယ်။ ကောင်မလေးကိုယ်လုံးလေးကိုတန်းလန်းထိမ်းမလာရင်းစွပ်ထားတဲ့လီးကိုလည်းမကျွတ်စေရပဲနဲ့အခန်းအလည်က ပါကေးကြမ်းပြင်အလွတ်နေရာမှာသူအသာထိုင်ချလိုက်တယ်။ချစ်စုလည်းသူ့အပေါ်မှာထိုင်ရက်သားလေးအလိုက်သင့်ကျပြီးပါလာတယ်။

ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ရုံးခန်းပတ်ချာလည်မှာအပြည့်တပ်ထားတဲ့မှန်တွေရှိတယ်။ အခုချစ်စုကကိုနန်းလှိုင်ကြီးရဲ့ခါးပေါ်နေရလောက်မှာခြေလေးနှစ်ချာင်းဖြဲထောက်မိပြီးဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရက်သားပုံလေးဖြစ်နေတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးဝိတ်ကိုထိမ်းထားရလို့တုန်နေသေးတဲ့ခြေထောက်လေးတွေမှာ၊ ပန်းရောင်ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်လေးကဝတ်ထားရက်နဲ့ပဲ။

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးခြေဖျားဘက်ကိုမျက်နှာလှည့်ပြီးကိုယ်ပေါ်ထပ်ရက်ထိုင်နေမိရက်သားဖြစ်နေတာ။ စောစောကဖင်ပေါ်လှန်တင်ထားတဲ့ စကပ်လေးကလည်း၊ အောက်ပြန်ကျလာပြီးနှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ခြေထောက်တွေအပေါ်မှာဖုံးမိထားရက်သားဖြစ်သွားပြီ။

ချစ်စုကထောင်နေတဲ့ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ဒူးနှစ်ဘက်ကိုသူ့လက်လေးတွေနဲ့အားပြုထောက်ထားလိုက်ပြီး ဘဲကြီးရဲ့လီးဘီလူးကြီးသူ့စောက်ခေါင်းထဲကိုဒီထက်ပိုပြီးနက်နက်နဲနဲဝင်မသွားရအောင်ကြိုးစားပြီးချိန်ထိမ်းထားလိုက်တယ်။

အမှန်တော့လီးကတစ်ဆုံးထိဝင်တာမဟုတ်သေးဘူးလေ၊ ဘဲကြီးဒါလောက်နဲ့ကျေနင်သွားမယ်ဆိုလည်းပြီးတာပဲ၊ မြန်မြန်ဖြတ်ပြီး၊ အိမ်ပြန်လိုက်တော့မယ်။ နောက်တစ်ကြိမ်မလွန်အောင်ထိမ်းနိုင်ရင်တော့အကောင်းဆုံးပဲ၊ သူမလည်းလင်ကွယ်ရာမှာမဟုတ်တာမလုပ်ချင်တော့ပါဘူး။

ဒါပေမယ့်၊ လက်ရှိမှာ အခုအလှည့်ကတော့သူ့ဘက်ကလုပ်ပေးရတော့မယ်ဆိုတာချစ်စုသိနေတယ်။ သူမရှက်စိတ်တွေကမပျောက်သေးဘူး၊ သူမလုပ်နေတဲ့အရာကလည်းမလုပ်ကောင်းမလုပ်သင့်မှန်းစိတ်ကသိနေပေမယ့်။

ကောင်းနေတုန်းတန်းလန်းကြီးရာဂရမ္မက်စိတ်တွေအရှိန်နဲ့တက်နေတာလယ်ဗယ်မြင့်နေပြီဆိုတော့ မိုက်ရူးရဲဇွတ်မှိတ်ပြီးဆက်တိုးမိပြီပေါ့။

သူလှုပ်ရှားပေးရမယ့်အလှည့်ဆိုတော့နွဲ့ဖို့မစဥ်းစားပဲ လီးကြီးပေါ်ခပ်ဆဆထိုင်ပြီးဖင်ကိုစရမ်းပေးတယ်။ ချစ်စုကမြင်းကိုလေးဘက်အသားကျစစီးတယ်။ နည်းနည်းလေးအရှိန်ရလာတော့ သုံးချောင်းထောက်ပြေးတယ်။ ခဏကြာတော့ဂမူးရှူးထိုးဖြစ်လာပြီး၊ ကဆုန်စိုင်းတော့တာပဲ။

" အိုး..အိုး..အားး...အကိုနန်းရယ်..ထိတယ်..ထိတယ်..၊ ကောင်းပြီးစိမ့်နေတာပဲ..ဟားး.."

စိတ်တွေကဘယ်လိုပဲငြင်းငြင်း၊ အထိအတွေ့ကအရမ်းသာယာဖို့ကောင်းနေတော့၊ ချစ်စုမရှက်နိုင်တော့ပဲ၊ဖွင့်ညည်းလာတယ်။

" ဘယ်နေရာကကောင်းနေတာလည်းခလေးရဲ့၊ ဟောဒီစောက်ဖုတ်ကလေးထဲကလား ! .."       

ကိုနန်းလှိုင်ကချစ်စုရဲ့တင်ပါးပေါ်မှာအုပ်ပြီးဖုံးနေတဲ့ စကတ်ကိုပြန်လှန်ပြီးပင်တင်လိုက်ပြန်ကာခါးအထက်မှာတင်ပြီ ခါးကိုလက်နဲ့ကိုင်ရင်းတပါထဲထိမ်းထားလိုက်တယ်။ ချစ်စုကသူတို့ပုံရိပ်တွေကိုမှန်ထဲမှာ မြင်လိုက်ရတော့ မျက်လုံးတွေ ပြူးပြီးလန့်သွားတယ်။

အခုသူမကကိုနန်းလှိုင်လီးကြီးပေါ်မှာဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ထားပုံက ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုတဆုံးဖြဲကားထားတာဖြစ်ပြီး၊ ပုံစံကကြက်ကင်ကိုဖင်ကတံစို့ထိုးထားသလိုမျိုးဖြစ်နေတာကိုး။

သူမရဲ့အသားစိုင်နဲ့ဖွဲ့စည်းထားတဲ့မောင်းဆုံထဲမှာလောင်ချာကြီးတစ်ခုလိုကြီးမားတဲ့မောင်းထောင်းကျည်ပွေ့ကြီးတစ်ဆုံးဝင်နေတာပါဘဲ။ တစ်ဆုံးလို့သာအလွယ်ပြောရတာ၊ တကယ်တော့လီးကြီးအကုန်ဝင်သွားဖို့ကအတော်များများလေးကျန်နေပါသေးတယ်။

" ဝါးးရ်ရ်..စစ်စ်စ် အိုးးး.."

ချစ်စုမျက်နှာကြီးရဲတက်လာတယ်။ ရှက်လည်းရှက်လိုက်တာပြောမနေပါနဲ့။ မှန်ထဲမှာမြင်နေရတာက သူမယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့အားရပါးရခွထိုင်ပြီးလိုးနေတယ်။ အဲဒီယောက်ျားကသူမနဲ့လက်ထပ်ထားတဲ့သူမခင်ပွန်း၊ သူမရဲ့လင်၊ သားငယ်မဟုတ်ဘူး။

သူမနဲ့ခင်ရုံသိရုံပဲရှိတဲ့တစိမ်းပြင်ပြင်ယောက်ျားကြီး။ အဲဒီယောက်ကျားပေါင်ပေါ်မှာသူမကမြိန်ရည်ယှက်ရည်နဲ့မြင်းခွစီးပြီးအရသာခံနေမိပါလား။

သူမကိုယ်သူမအခြေအနေကိုထိတ်လန့်အံ့ဩမိနေပေမယ့်၊ အရမ်းလည်းရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ကြည့်ပါဦးသူမတက်ထိုင်မိထားတဲ့ပစ္စည်းကြီးကလည်းကြီးလိုက်တာ။ အခုဒါတကယ်မဆုံးသေးဘူး၊ တဆုံးသွင်းမိသွားရင်တော့ တကယ်ပဲတံစို့ထိုးသလိုဖြစ်သွားမလား ၊ ရင်ခေါင်းထဲအထိနင့်ကနဲဖြစ်သွားမလားမတွေးရဲဘူး။

ပြောရင်းဆိုရင်းသူမထောက်ထားတဲ့ခြေထောက်တွေကမခိုင်ချင်တော့ဘူးရယ်။ တဆတ်ဆတ်တုန်တက်လာတယ်။

စီးထားတဲ့ဖိနပ်ကလည်းဒေါက်မြင့်ဆိုတော့ပိုဆိုးတယ်။ ခြေထောက်တွေတုန်လာတာနဲ့ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကလည်း အခြေမခိုင်တော့ပဲချော်ထွက်ကျသွားတယ်။ခြေကုတ်တွေချော်ထွက်သွားတော့၊ သူမလည်းဖင်ထိုင်ရက်ကျသလိုနင့်ခနဲဖြစ်ပြီး ဖင်ကြီးတွေကလီးပေါ်ဆောင့်ချလိုက်သလိုဖြစ်သွားတယ်။

သူမကြောက်နေခဲ့တဲ့လီးကြီးကလည်းစောက်ခေါင်းတစ်ဆုံးရိုက်ချလိုက်သလိုဝင်သွားတော့တယ်။

ဖလစ်..ဗြီ..ဒုတ်..

" အားးးးးးးး..အမလေး..ဝင်ကုန်ပါပြီ။ ဝင်သွားပါပြီတော့..ဝါးးရ်ရ်..လုပ်ကြပါဦး.."

ချစ်စုတစ်ယောက်အသည်းအသန်ထအော်တယ်။ ရှက်ကလည်းအရမ်းရှက်နေတယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဟန်ချက်ကိုလည်းမထိမ်းထားနိုင်ဘူး။ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးရဲ့ ဒူးတွေကိုအားပြုရင်းအတင်းပြန်ဆွဲပြီးထူနေရတယ်။ တကယ့်ကို..ပရမ်းပတာနဲ့ပါဘဲ..။

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

(21)

" ကဲ..ကဲ..ငါနဲ့ကတော့ပွဲပြတ်သွားပြီ အချစ်ကလေးရေ၊ ဘယ်လိုနေလဲဟင်.."

" အူးးစစ်စ်.. အီးးးဟိ.."

" တစ်ဆုံးကတော့ဝင်သွားရှာပြီ၊ မိန်းမချောလေးရေ..။ အခုမင်းကစလှုပ်မှာလား၊ ကိုယ်ကပဲစဆွဲရမှာလား။ ပြောပါဦးကွ.. "

" အိုး..သွားပါ၊ အရူးကြီး..ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ..။ဘာလှုပ်တာတွေဆွဲတာတွေလဲ၊ တော်တော့..မရဘူး..၊ချစ်စုပြန်တော့မယ်.."

ချစ်စုကပြန်ပြောရင်းဒယိမ်းဒယိုင်နဲကိုယ်ကိုထိမ်းပြီးထရပ်မလို့လုပ်တယ်။ ဒီလီးကြီးကျွတ်သွားတာနဲ့သူမလစ်တော့မယ်ပေါ့..။

ဒါပေမယ့်သူမခြေထောက်တွေကတုန်နေတယ်။ ဒီဧရာမလီးတံအရှည်ကြီးစောက်ဖုတ်ထဲကကျွတ်ကျွတ်လွတ်လွတ်ထွက်သွားဖို့ကသူမတော်တော်ကုန်းရုန်းထရလိမ့်မယ်။

ဒါပေမယ့်သူမလှုပ်ရှားမှုကိုစောင့်ကြည့်နေတဲ့ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးက ချစ်စုဖင်ကြီးကိုအောက်ဘက်ကိုဆွဲလိုက်ပြီး သူ့ခါးပေါ်ဆောင့်ဆွဲချလိုက်ပြန်တယ်။

တစ်ဝက်လောက်ထိကြွလာတဲ့စောက်ခေါင်းပေါက်ကလည်း၊ ဖလစ်ခနဲမြည်ပြီးဒုတ်ခနဲဆိုလီးအရင်းပြန်ရောက်သွားပြီး ဆီးစပ်နဲထပ်ရိုက်မိပြန်တယ်။

" အူးး..ဟုးးးအိုးရ်ရ်ဝ်.."

ချစ်စုနင့်ကနဲဖြစ်ပြီးလန့်အော်မိပြန်တယ်။

" အကိုနန်း..တော်ပြီ..ချစ်စုပြန်တော့မယ်..ဆို.."

ချစ်စုကပြန်ထဖို့ကြိုးစားပြန်တယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကလည်းစောစောကအတိုင်းထပ်လုပ်တယ်။

" အင့်...အီးး..ဝင်သွားပြန်ပြီ.."

(ဒုက္ခပါဘဲနော်၊ ဒီလူကြီးက ငါလုပ်မှာတွေ အကုန်ကြိုသိနေပုံပဲ၊ ဒီပုံနဲ့ဘယ်လိ့ရုန်ရုန်းလွတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ကောင်းပြီလေ၊ ဒီလိုဆိုရင်လဲ၊ သူ့အကြိုက်မြန်မြန််လှုပ်ရှား၊ မြန်မြန်ဝုန်းပေးလိုက်။ မြန်မြန်ပြီ..အေးတာပဲ။ ဒါမှမြန်မြန်ပြန်ရမှာ။ အခုလည်းတဆုံးဝင်နေမှတော့..မထူးပါဘူး..။ မူလီနဲ့ဝါရှာစွပ်မိမှတော့ကျပ်လိုက်ရုံရှိတော့တာပဲ..ဟွန်း..)

အခက်အခဲကြားမှချစ်စုကညစ်တီးညစ်ပတ်တွေးလိုက်မိရင်းပြုံးမိသေးတယ်။ လီးကြီးအတောင့်လိုက်တစ်နေလို့မျက်လုံးမှေးထားရာက ပြန်ဖွင့်ပြီးမိမိအခြေအနေမှန်ကို ဘေးမှန်ထဲမှာပြန်မြင်မိတော့ ကြက်သီးလေးတွေဖြင်းဖြင်းထလာပြန်ပြီးစိတ်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားသွားရပြန်တယ်။

ချစ်စုဆိုတဲ့မိန်းမလှလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက၊ ဆက်ဆံနေရတဲ့ကာမဖီလင်ကြောင့်ပါးစပ်လေးအဟောင်းသားဟနေပြီး၊နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းမှာ သွားရည်လေးများတောင်ယိုစီးကျနေတယ်။ အောက်ပိုင်းကပါးစပ်နဲ့နှုတ်ခမ်းကပိုဆိုးသေးတယ်။ နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးတွေကိုဟဖြဲထားပြီး၊ အသားစိုင်ချောင်းမဲမဲကြီးကိုငုံထားတယ်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝမှာအရည်ခပ်နှစ်နှစ်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေစီးထွက်ကျနေပြီး ဟိုလူကြီးခါးကိုနွဲ့ပြီးလှုပ်လိုက်တိုင်းငုံထားတဲ့အသားချောင်းကြီးကပျိခနဲ၊ ပျိခနဲ၊ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေတယ်။

" အိုးးး အိုးးး...အင်းးးမ်မ်.."

ချစ်စုကရှေ့ကိုကုန်းညွတ်ပြီးတော့အံလေးကြိတ်ပြီး ဖင်ကြီးကိုစမွှေ့တယ်။ သူမအဖို့တော့မထူးတော့တဲ့အတူတူတော့၊ အသားကုန်ယူသွားတော့မယ်လို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူမလည်းအပျိုစင်လေးမှမဟုတ်တာပဲလေ၊ အတွေ့အကြုံမသေးတဲ့အိမ်ထောင်သည်တစ်ယောက်ပဲဟာ၊ လုပ်ပြီဆိုမှတော့ ပီပီပြင်ပြင် ဆောင့်လိုက်ချလိုက်လုပ်ပြီပေါ့..။

ကိုနန်းလှိုင်လီးကြီးကမဟာစူပါဆိုဒ်ကြီးဆိုပေမယ့်လည်း၊ သူမပစ္စည်းကလည်းသေးသေးမဟုတ်တော့ လိင်စိတ်ကြွလာရင်လိုသလိုချုံ့နိုင်ပွနိုင်စွမ်းရှိတဲ့ မိန်းမကိုယ်တို့ရဲ့သဘာဝအတိုင်း၊ လီးကြီးနဲ့အံကျဖြစ်လာအောင် အရွယ်အစားက အလိုက်သင့်ပြောင်းလဲမှုဖြစ်လာတယ်။ ဆောင့်ချပေးနေတဲ့အဝင်အထွက်တွေကကွက်တိအံဝင်လာတယ်။

သူမထင်သလိုသိပ်နာကျင်မှုတွေရမလာဘူး။ လင်မေ့ဆေးရဲ့အရှိန်ဩဇာလဲပါမှာပေါ့။      

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ပလောက်..ပလောက်..ဖန်း..။

" အီးးး ချစ်စု..ချစ်စု..ပြီး..ပြီးတော့မယ်၊ ..ရောက်တော့မယ်ထင်တယ်..အကို..အာ့.."

သူမရဲ့ဆောင့်ချချက်တွေမြန်လာသလို၊ စိတ်အားသန်မှုတွေကလည်းတအားဆောင့်တက်လာပြီး၊ သူမစောက်ခေါင်းထဲကလည်းလီးကြီးကို အပြင်းအထန်အချက်ကျကျ ညှစ်ပေးလာတယ်။

ကိုနန်းလှိုင်ကလည်း ချစ်စုလှုပ်ရှားမှုတွေရဲ့စည်းဝါးတွေကိုကောင်းကောင်းအချက်ဖမ်းမိနေပြီ။ စိတ်ချင်းဆက်စပ်သွားသလိုကောင်မလေးကဆောင့်ချချက်တိုင်းမှာအလွဲအချော်မရှိအောင်၊ လီးကိုအချက်မှန်မှန်ကော့ကော့ပြီးစိတ်လှုပ်ရှားမှုကာမအရှိန်ကိုပြန်ဆွပေးနေလိုက်တယ်။

" အားးး..ကောင်းလိုက်ထှာကွာ၊ ချစ်စုစောက်ဖုတ်ထဲကအကို့ဟာကြီးကိုဆွဲညှစ်ပေးနေတာကြည့်စမ်း.."

ဖတ်..ဖတ်..ကျိ..ကျိ..ပလိ..ပလိ..ဖျစ်..

ချစ်စုရဲ့အသားစိုင်မောင်းဆုံနီရဲရဲကြီးထဲကို၊ ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ငါးရံ့ခေါင်း၊ ကိုးလက်မကျည်ပွေ့ကြီးက၊ ဒလကြမ်းမန်းပွတ်တိုးဆောင့်ထောင်းနေတာ အကြီးအကျယ်တိုက်ပွဲဝင်နေသလိုကြီးပါပဲ။

" အိုး..အိုးး..အိုးးး...ချစ်စုပြီးပြီ..၊ ပြီးတော့မယ်.."

ချစ်စုက သူ့တင်ပါးကြီးကိုလှုပ်၊ စောက်ဖုတ်ကိုစကောဝိုင်းမွှေ့ပြီး စက်ဘီးနင်းရင်းစိတ်လာလို့ဖင်ထိုင်ခုံကို မဲပြီးတော့ဖိပွတ်နေသလို၊ ကိုနန်းလှိုင်လီးကြီးကိုစိတ်ရှိလက်ရှိဖိဆွဲနေတယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးက ချစ်စုရဲ့ခါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲစုဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။

လီးကြီးကိုကော့ကော့ထိုးပြီးစောက်ဖုတ်ဖူးဖူးပြဲပြဲကြီးကိုဆွဲဆွဲဗြင်းလို့ ဒိုးတူဒိုးဒီလီဗားရီး လုပ်နေတာလေ။

" အူးးး..အူးး..အူး..၊ ပြီးပြီ..ထွက်ကုန်ပြီရှင့်..ထွက်ကုန်ပါပြီ၊ မထိမ်နိုင်တော့ဘူး..အကိုနန်း..မြန်မြန်ဆောင့်ပါရှင်..အိုးးဝိုးရ်ရ်ရ်.."

ချစ်စုရဲ့စောက်ခေါင်းထဲကကိစ္စပြီးလို့ထွက်လာတဲ့လိုးရေ၊ထန်ရေစောက်ရေတွေက၊ မရပ်မနားညှစ်ထုတ်ပန်းထွက်လာပြီး၊ ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ငါးရံ့ခေါင်းကြီးတစ်ခုလုံးအပေါ်မှာသင်္ကြန်ကျသွားတယ်။

ချစ်စုမွန်တစ်ယောက်ကတော့ ပထမအကြိမ်မှာပင်နောက်ကောက်ချအလဲလိုးခံလိုက်ရလေပြီလား။ ကိုနန်းလှိုင်ကတော့ချစ်စုကိုဖြည်းဖြည်းချင်းကိုင်မပြီးသူ့ကိုနောက်ကျောမှီပြီးထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့မာကျောနေတဲ့လီးကြီးကမိန်းမချောလေးရဲ့အချစ်စောက်ပေါက်လေးကနေပြန်မထုတ်သေးပဲအသာပင့်ပြီးတပ်ထားထိုးထားတုန်းပဲ။ သူ့ပုံစံကနောက်တစ်ချီဝုန်းဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပုံကြီး။

ချစ်စုရဲ့လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာအားနည်းချက်ကတော့သူမရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ခုလို့ပြောမယ်ဆိုရင်ရတယ်။ ကာမဆက်ဆံချစ်ရည်လူးနေချိန်မှာနို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ထိတွေ့ပြီးအဆွခံလိုက်ရလို့ကတော့သူ့ရဲ့အချစ်ဒီဂရီတက်၊ ထွန့်ထွန့်လူးမှုကရပ်လို့မရအောင်ကိုဆက်တိုက်တက်တတ်တဲ့မိန်းမအမျိုးအစားဖြစ်တယ်။

ဆန့်ကျင်ဘက်အကျငိ့တစ်ခုအနေနဲ့ပြောရရင်တော့၊ တစ်ခါတလေမှာနို့တွေကိုလုံးလုံးမထိခဲ့အကိုင်မခံခဲ့ရရင်တော့၊ လိုရာကိုမရောက်တော့ပဲရှည်နေတတ်ရော။

အခုတော့ ချစ်စုက အောက်ကသာဘရာစီယာခံဝတ်မထားတာ၊ အပေါ်အင်္ကျီကရုံးဝန်ထမ်းဝတ်စုံမျိုးအပြည့်ဝတ်ထားတာဖြစ်ပြီး၊ အောက်ပိုင်းပင်တီတစ်ခုထဲအချွတ်ခံထားရတာနဲ့ပဲကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ကျည်ပွေ့ကြီးနဲ့အရည်ထွက်တဲ့အထိ၊ ဆန်ဖွတ်မောင်းထောင်းအလုပ်ခံခဲ့ရတာလေ။ နို့ကြီးတွေကိုလုံးဝကိုင်ကစားတာတော့အခုထိမခံရသေးဘူး။

သူမစောက်ပတ်ထဲမှာအခုလေးတင်ပြီးထားတာကတဖျင်းဖျင်းတစစ်စစ်နဲ့တုန်နေအောင်ကောင်းနေတုန်းရှိသေးတယ်။ သူမကပက်လက်ဖြစ်နေတဲ့ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကိုယ်ပေါ်မှာကျောလှန်ပြီးမှီထားတဲ့အနေအထားမှာ၊သူမလက်တွေကဘဲကြီးရဲ့ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးကိုနောက်ပြန်ထောက်ထားမိတယ်။

သူမကမနေနိုင်မထိုင်နိုင်၊ လက်နဲ့စမ်းမိတဲ့ဘဲကြီးရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုညှစ်ဆွဲပြီးကျီစယ်လိုက်တယ်။သဘောတွေ့သွားတဲ့ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကလည်းအားကျမခံပဲ၊ ချစ်စုရဲ့ကြိုးသိုင်းအင်္ကျီထဲသူ့လက်တွေကိုလျှိုနှိုက်လိုက်ပြီ။ အပေါ်ကိုဆွဲမတင်လိုက်တော့ကျွဲကောသီးအရွယ်အစား၊ လုံးအိနေတဲ့ နို့လုံးကြီးနှစ်ခုကတုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ထွက်ကျလာရော။

ကိုနန်းလှိုင်ကသွက်သလားမမေးနဲ့၊ ချက်ချင်းနို့ကြီးနှစ်လုံးကိုအုံကြီးတွေကနေဖမ်းကိုင်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့အလယ်ကိုစုံကိုင်ပြီးဆွဲစုလာခဲ့တယ်။

သူ့တာဝန်နဲ့သူ၊ ဘယ်လက်ကဘယ်နို့၊ ညာလက်ကညာနို့။ ဒါပေမယ့်သူကကစားရတာမလွတ်မလပ်ရှုပ်နေသေးတာနဲ့ ချစ်စုရဲ့အပေါ်ဝတ် အော့ဖစ်ကုတ်ကလေးကို ဖြည်းဖြည်းချွတ်ချလိုက်ပြီးလွတ်ထွက်သွားတာနဲ့ဘေးကိုဝဲပြီးလွှင့်ပစ်လိုက်ပြန်တယ်။

အခုချစ်စုမွန်ဆိုတဲ့အစွမ်းကုန်ဆက်စီကျနေတဲ့မိန်းမလှလေးတစ်ယောက်၊ စောစောကသူမူခဲ့တဲ့ကိုနန်းလှိုင်ဆိုတဲ့ ကြောင်ပါးကြီးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာပက်လက်လေး။ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာကြိုးသိုင်းအင်္ကျီပါးလေးပဲရှိတော့ပြီး၊အဲဒါလေးတောင်ဆွဲတင်ထားခံရပြီး၊ နို့အုံကြီးအပေါ်ဖက် ရင်ခေါင်းနေရောမှာတန်းလန်းခိုနေတယ်။

အောက်ပိုင်းကဝတ်ထားတဲ့နို့နှစ်ရောင်စကတ်လေးကရွှေတြိဂံနယ်မြေစောက်ဖုတ်လေးကို ဖုံးထားရမယ့်အစား ဗိုက်ပေါ်မှာတက်ကပ်ပြီးလိပ်နေတယ်။ နိမ့်ဆင်းလာတဲ့ခါးစောင်းအောက်ပိုင်းမှာတော့သုံးမြှောင့်ပုံစောက်ဖုတ်လေးက ဖူးဖူးကြွကြွနဲ့အမွှေးမထူမပါးတွေကစွဲမက်ဖွယ်အမြင်ရှိအောင်ဖုံးအုပ်ထားတယ်။

ဒါပေမယ့်အခုလက်ရှိမှာတော့လီးကြီးတန်းလန်းအစွပ်ခံထားရပြီး၊ ဖြူရော်ရော်ချွဲကျိကျိအရည်တွေနဲ့ပေပွနေတာက နည်းနည်းပဲအကြည့်ရဆိုးနေလား၊ မြင်ရသူအတွက်ရမ္မက်စိတ်တွေပဲပိုထလာစေမလားတော့မပြောတတ်ဘူး။

ချစ်စုကတော့သူ့ကိုယ်သူပြန်ငုံ့ကြည့်ပြီး၊ ရင်တွေဗလောင်ဆူအောင်ခုန်နေမိတယ်။

``````````````````````````

(22)

ရင်တခုန်ခုန်နဲ့သူ့စောက်ဖုတ်သူပြန်ကြည့်မိရင်းချစ်စုတွေးနေမိတာက...

(အမလေး..ဒီပုံစံအတိုင်းသာဆို၊ နဂိုအတိုင်း ပိပိရိရိပြန်စေ့ပါတော့မလားမသိဘူး။အူးးးအရင်အတိုင်းဆို စေ့နေရင်ပေတံနဲ့မျဥ်းတားထားသလိုတစ်ဖြောင့်ထဲပိတ်နေတာပိပိရိရိလေး။အခုတော့ ဟစိပြဲကြီးဖြစ်နေပြီ။ ထွကိလာမယ့်အရည်တွေတောင်ဆည်ထားနိုင်မှာမဟုတ်တော့ဘူး၊ တိုးယိုပေါက်ကြီးဖြစ်နေပြီ၊ ငါ့နှယ်နော်..သူ့ဗြောက်ကြီးကလည်းလူ့ပစ္စည်းမဟုတ်လောက်ဘူး..)

(ဟားး..ထားလိုက်ပါတော့၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေ့တော့ ဒီငါးရံ့ဘီလူးအကြီးစားကြီးကို ပါဝါကုန်အောင်ပွတ်ပြီးကော်ပတ်စားပစ်လိုက်ဦးမယ်..)

ချစ်စုကပြောင်ချော်ချော်နဲ့ကြိတ်ပြုံးပြီးတော့စိတ်ထဲကကြိမ်းဝါးနေသေးတာ။ သူကိုယ်တိုင်ကသာဘာတစ်ခုမှကိုယ်ပေါ်မှာ မကျန်ပဲရှိနေတာတောင် အောက်ကလည်းနေသေး၊ မလျှော့ရေးချမလျှော့ဘူးပဲ။

သူမကဖင်ကြီးကိုမြှေက်ချည်ကြွချည်နဲ့၊ လီးကြီးကိုကညော့ပြီးပွတ်ထိုးဆွဲချလုပ်နေတာ၊ စောက်ဖုတ်ထဲမှာတုန်ရင်းခုန်ရင်း၊ နက်သည်ထက်နက်အောင်နစ်ဝင်လာပြန်ပြီ။ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးရဲ့လက်တွေကလည်း အငြိမ်မနေဘူး၊

ချစ်စုရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ညှပ်ညှပ်ဆွဲပြီးဆန့်လိုက်၊ ဖိပွတ်လိုက်လုပ်ပေးနေတော့ ရမ္မက်မီးတောက်အရှိန်တက်နေဆဲချစ်စုကလည်း၊ ကြက်သီးတွေတဖျင်းဖျင်းထပြီးတုန်တက်သွားရတယ်။

သူမရဲ့အားနည်းချက်ပျော့ကွက်ကိုထွန့်ထွန့်လူးအောင် ဒီလိုကောင်းကောင်းကြီးလာဆွလိမ့်မယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး။

သူတို့နှစ်ယောက်ကအခုစစ်တိုက်နေစလိုပါပဲ။ ရာဂခြင်းယှဉ်တိုက်တဲ့စစ်ပွဲမှာ၊ အချစ်နတ်သမီးကအင်အားဆုတ်ယုတ်လာချိန်မှာ မာရ်နတ်ဆိုးကအခွင့်ကောင်းယူပြီးမလှုပ်နိုင်အောင်ဖိတိုက်သလို၊ အခုကိုနန်းလှိုင်ကလည်းဒီဟာမလေးရဲ့ပျော့ကွက်ကိုကောင်းကောင်းကိုင်ပြီးမလှုပ်နိုင်တဲ့အကွက်ကိုချုပ်တော့တယ်။      

ဒီတော့လည်းအချစ်နတ်သမီးလေးခမြာလည်းမြော့မြော့လေးပျော့ကျသွားရတော့တယ်။ အခုတော့လောကီနတ်ဆိုးသခင်၊ ဒစ်မဲကြီးအရှင်ကိုမလွန်ဆန်နိုင်ရှာတော့ပဲ၊ ဖြူစင်သန့်ရှင်းနဲ့သားမြတ်အစုံနဲ့ ယာဂုအရသာအိုးလေးကို မလွှဲမရှောင်သာ ဆက်ကပ်ရဖို့ဖြစ်လာတယ်။

(အိုးးး..ဒီလူကြီးကတကယ့်ဆရာပဲကွာ..၊ အားးးငါ..ငါ..ထပ်ပြီး ပြီးဦးတော့မယ်ထင်တယ်..) ဟင့်..ဟင့်..ရှီးးးစစ်စ်။"

ချစ်စုကဆောင့်လက်စအရှိန်နဲ့စောက်ဖုတ်ကိုဆွဲဆွဲညှစ်ပြီးဖင်ကြီးကိုဆောင့်ချနေတယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးက စည်းချက်ကျကျနဲ့ ချစ်စုရဲ့လိုးဆောင့်ချပေးချက်ကိုတန်ပြန်ကော့ထိုးပြီးလိုးပေးနေတယ်။

နို့နှစ်လုံးကိုစုံကိုကိုင်ညှစ်နေတဲ့လက်တွေထဲကတစ်ကိုလွှတ်လိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းဝကိုလက်နဲ့နှိုက်လိုက်တယ်။ စောက်ခေါင်းထဲမှာလီးကြီးတန်းလန်းဝင်ထွက်နေတဲ့ကြားကလက်ခလယ်နဲ့ကပ်နှိုက်ပြီးတစ်စုံတရာကိုမွှေနှောက်ရှာဖွေနေတယ်။

တွေ့ပါပြီ၊ စောက်စိထွတ်ထွတ်အသားစိုင်လေး၊ လက်ဖျားလေးကစမ်းမိလိုက်တာနဲ့ဖိပွတ်ကလိပြီးမယ်ဒလင်ကြိုးခတ်တော့တာပဲ။

" အား..မလုပ်..မလုပ်နဲ့လေ၊ အဲ့ဒီနေရာမထိပါနဲ့၊ ချစ်စုဒီနေရာကိုအထိခံလို့မရဘူး.."

ကိုနန်းလှိုင်ကချစ်စုကိုစောက်ဖုတ်ပြခိုင်းခဲ့စဥ်ကထဲကအနီးကပ်ပြူးပြဲ၍သာကြည့်ခဲ့ပြီး၊ စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့လို့ တန်းလိုးခဲ့ခြင်းဖြစ်တာမို့ အခုမှပဲစောက်စိကိုမိမိရရကလိခွင့်ရခြင်းဖြစ်လေသည်။ ချစ်စုမျက်နှာလေးကဖီလင်အပြည့်နဲ့မှိန်းနေပြီး သူမလက်တစ်ဖက်ကကိုယ့်နို့ကြီးတစ်ဖက်ကိုပြန်ညှစ်ကစားလျက်ရှိပြီး၊ ကိုနန်းလှိုင်ကနောက်တစ်လုံးကိုအပြိုင်အဆိုင်ကိုင်ညှစ်နေတာဖြစ်တယ်။

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကခပ်ကြမ်းကြမ်းမွှေ့ကစားလေ။ သူမကပြိုင်တူလိုက်မွှေ့လေပဲ။

" အိုး..အိုး..အိုး..အမယ်လေး..လေးးး"

ချစိစုမှာ သူမမျှော်လင့်မထားတဲ့တဏှာကာမသောမနဿဝေဒနာ ကိုတစ်ခါမှမခံစားစဖူးခံစားနေရတယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေကချစ်စုရဲ့ပေါင်ခွကြားမှာသူ့ရဲ့အသားစိုင်ချောင်းညိုမည်းမည်းကြီးဝင်နေထွက်နေတာနဲ့အပြိုင်၊ သူမရဲ့အထိမခံရွှေပန်းကန် အသားဖူးလေးကိုလည်း တဇတ်ဇတ်နဲ့မခံနိုင်အောင်မွှပြီးဆွပေးနေတယ်။

လီးကြီးကချစ်စုစောက်ဖုတ်ထဲမှာတဗြောင်းဗြောင်းနဲ့ဝင်နေထွက်နေတာက၊ စက််ရုံကအင်ဂျင်စက်ကြီးတစ်ခုရဲ့ ဧရာမပစ္စတင်နဲ့ ဆလင်ဒါကြီးတစ်စုံ ဒလစပ်ခုတ်မောင်းနေသလိုပဲ။

" အို..မြန်မြန်.. မြန်မြန်လေးဆောင့်ပါရှင့် အိုးး..အမလေးး ..ထပ်ပြီးတော့မှာပဲ.."

ချစ်စုဆီကရမ္မက်ဆန္ဒပေါက်ကွဲသံလေးတွထပ်ထွက်လာပြန်တယ်။

" အိုး၊ အားးးဟားးး...အားးး၊ ဟဲင်းး အကိုကြီး ချစ်စု..ချစ်စု..ပြီးပြန်ပြီ.."

ချစ်စုအခု.. ဒုတိယ အကြိမ်မြောက်ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပြီးသွားခဲ့ပြန်တယ်။ ကိုနန်းလှိုင်မျက်နှာမှာတော့ကျေနပ်ပြုံးကြီးတစ်ခုပေါ်လာတယ်။ ချစ်စုကသူ့ရဲ့တယုတယအမြဲထိမ်းသိမ်းပြီး သလာခဲ့တဲ့ အချစ်ဆုံးတံခါးပေါက်ဝလေးဖြစ်တဲ့စောက်ဖုတ်လေးကိုငုံ့ပြီးတော့သေချာပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ကြည့်နေမိတယ်။

သူမကငလျင်လှုပ်၊ မုန်တိုင်းတိုက်မှုဖြစ်ခဲ့ပြီးတော့မှအိမ်ပြန်ပြီး၊ ဘာတွေများပျက်စီးဆုံးရှုံးသွားသေးလဲဆိုတာကို စစ်တမ်းကောက်နေသလိုဖြစ်နေတယ်။ အခုမှတော့မမီတော့ပါဘူး လေဆင်နှာမောင်းတိုက်ပြီးပစ္စည်းတွေတစ်စစီဖရိုဖရဲနဲ့ကျန်ခဲ့သလို။

ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့လီးဆင်နှာမောင်းကြီးကထိုးခွဲထားတာ၊ အခြေအနေကတော့ရစရာမရှိတော့ဘူး။

နှစ်ယောက်သားရဲ့ထွက်ထားတဲ့အရည်တွေပေါင်းစုထားတဲ့လိုးရည်အနှစ်တွေကပေပွပြီးနစ်ယောက်စလုံးရဲ့လိင်အင်္ဂါတွေမှာ၊ ဂျပ်ခဲထလိုကပ်နေတယ်။ သူမရဲ့စောက်ခေါင်းထဲကလီးကြီးကိုဆွဲဆွဲစုပ်ပြီးတပိပိနဲ့ညှစ်ပေးနေတာတောင်၊

ကိုနန်းလှိုင်လီးကြီးကမပြီးသေးလို့သုက်ရည်တွေမထွက်လာသေးဘူး။ သူမကစိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့၊ အံလေးကိုအရင်ကြိတ်လိုက်ပြီးမှပြောလိုက်တယ်။

" ရှင်ကရောမပြီးသေးဘူးလား..၊ ကောင်းပြီလေ..၊ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ရှင့်ငါးရံ့ဗလကြီးက ကျမဘယ်လောက်ကျွမ်းသလဲစောင့်ကြည့်နေပုံရတယ်.."               

ချစ်စုကအသံကျယ်ကျယ်နဲ့ကျီစယ်သလိုပြောလိုက်တယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကလည်းချစ်စုနို့ကြီးတွေကိုဆက်ကိုင်ပြီးနယ်နေတာကမရပ်သေးဘူး။ ချစ်စုကဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီး သူ့ဖင်ကြီးကိုလီးကြီးတစ်ဆုံးအထိပြန်ထိုင်ချလိုက်တယ်။

" အူးးဝ်ဝ်..စစ်စ်စ်.."

နောက်တော့ကိုယ်လေးကိုတစ်ပတ်လှည့်လိုက်ပြီးကိုယ်အောက်ပိုင်းကစွပ်ရက်ထပ်ရက်သားကြီးကမကျွတ်သေးပဲနဲ့၊ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့အဲဒီလူကြီးရဲ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေကိုသူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ဖိကပ်လိုက်ပြီး ဖိစုပ်နမ်းလိုက်တော့တယ်။ စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပဲလျှာနဲ့လျှာချင်းချိတ်ပြီးလူးလှိမ့်လှည့်ပတ်ကာရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုချင်းဖလှယ်လိုက်ကြတယ်။

သူမကလက်နှစ်ဘက်လုံးနဲ့ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးရဲ့နိူ့သီးခေါင်းလေးတွေကိုညှစ်ကစားပေးနေလိုက်တယ်။ ဘဲကြီးကလည်း အနိုင်မခံအရှုံးမပေးပဲ အမီလိုက်ပြီးချစ်စုနို့ကြီးတွေကိုပြန်ညှစ်ပြီးတော့အဆက်မပြတ်မနားတမ်း ကစားတယ်။ ချစ်စုကဖင်ကြီးတွေကိုတက်လိုက်ဆင်းလိုက်လှိုင်းစီးပြီးလှုပ်ဆော့ပြန်တယ်။ သူမကရေအလျဥ်စီးရင်းဖီလင်နဲ့ညည်းနေတယ်။

" အူးး..အူးးး..အူးးး..ဟင်း..ဟင်းး.."

ပါးစပ်ချင်းနှုတ်ခမ်းချင်းတွေကတပ်မက်မောစွာနဲ့အငမ်းမရစုပ်နမ်းနေကြတယ်။ အဓိကလှုပ်ရှားမှုကတော့ အသားစိုင်ကျည်ပွေ့ကြီးနဲ့ အသားစိုင်ဆုံကြီးတို့အချင်းချင်းကြိတ်ပြီးအားရပါးရထပ်ထောင်းနေကြပြန်ပြီ။ ဒီနေ့သူတို့ရပ်လို့မှရကြပါတော့မလား..။

" အားးး..ဖာ့ခ်..ချစ်စု..ငါအရမ်းကောင်းနေပြီကွာ..."

ချစ်စုကကိုနန်းလှိုင်ဘာပြောနေလည်းနားလုံးဝမထောင်ဘူး။ ခေါင်းကိုပဲငုံ့ပြီးဘဲကြီးရဲ့နို့သီးလေးတွေကိုသူ့လျှာလေးနဲ့လျက်ပေးစို့ပေးနေတယ်။ တစ်ချိန်ထဲမှာလည်းဖင်ကြီးကိုခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ချပေးနေတာကပိုပြီးတော့မြန်လာတယ်။

"ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲသွားနော်..အကိုနန်း.."

ချစ်စု.. သူမကသာမြန်နေတာ၊ ဘဲကြီးကိုတော့စိတ်အေးအေးထားခိုင်းနေတယ်။ ချစ်စုကနှုတ်ခမ်းကိုလျှာလေးနဲ့လိမ်းသပ်ရင်းကိုနန်းလှိုင်ကြီးမျက်နှာကိုမျက်လုံးလေးစွေပြီးတပ်မက်မှုရောယှက်တဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်နေတယ်။

ပါးစပ်ကလည်းဘဲကြီးနို့တွေကိုစို့ပေးနေတာမရပ်သေးဘူး။ ဖင်ကြီးကိုလှုပ်၊ စောက်ဖုတ်ကိုမွှေ့နေတာကလည်း၊ အကြိမ်ပေါင်းမရေတွက်နိုင်တော့ဘူး။

" ဟားး..ရှီး..ရှစ်ထ်..ချစ်စုရေ..ကောင်းလိုက်တာကွာ.. ငါ့လခွမ်း..၊ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး..ဟူးးး..."

ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ရေရွတ်ညည်းတွားနေသံကြောင့်၊ ချစ်စုသွေးထဲမှာဟုန်ကနဲထိုးတက်လာရတဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုကလည်း နည်းနည်းနောနောတော့မဟုတ်ဘူး။ သူမတစ်ကိုယ်လုံးကမွေးညင်းနုလေးတွေဖြင်းကနဲထောင်ထလာရတယ်။

သူမနို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်းစူပြီးတောင်ထမာထန်နေတယ်၊ ဒါကိုကိုနန်းလှိုင်မြင်တော့လက်နှစ်ဘက်နဲ့လှမ်းကိုင်ပြီးဖိချေတော့တယ်။

ချစ်စုလည်းထွန်ထွန့်လူးကောင်းလွန်းနေတဲ့ကာမခံစားချက်တွေကိုမထိမ်းချုပ်နိုင်ဘူး။ သူမဖင်ကြီးကိုမြှောက်ပြီး ဆောင့်လိုက်ချလိုက်လုပ်နေတာများဘတ်စကက်ဘောကြီးတစ်လုံးကို ကြမ်းပေါ်မှာအရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ပုတ်ပြီးသယ်လာသလိုပဲ။ တုန်တုန်..တုန်တုန်နဲ့ ကန်ကန်တက်နေတာ။

" အိုးရ်..ဝိုးရ်..အကို..အကိုနန်း..မြန်မြန်.."

ဘဲကြီးကလဲဘာနှေးနေမလဲ၊ သူ့လီးကြီးကိုအားရပါးရကြီးပြန်ရိုက်ပြီးကော့တင်ပေးလိုက်တယ်။

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖောင်း..ဖောင်းး

" အာ့...အမလေး..သေပါပြီတော်..ထိလိုက်တာ.."

ကိုနန်းလှိုင်လက်နှစ်ဘက်လုံးကချစ်စုတင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကိုထိမ်းကိုင်ထားရင်း၊ အားရပါးရညှစ်ပေးနေတယ်။

ဆောင့်တင်ပေးနေတာကလည်းလီးတစ်ထက်လောက်ဆုတ်လာလိုက်၊ အဆုံးအထိပင့်ရိုက်ပေးလိုက်နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကိုင်တော့တယ်။

" အိုး၀်..အိုး၀်..အိုးးးး၊ ငါမရတော့ဘူးချစ်စုရေ..၊ ထွက်..ထွက်တော့မယ်.."

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးက အကြီးအကျယ်အာခေါင်ခြစ်အော်တော့တယ်။ ကြည့်ရတာတော့ ဒီလူကြီးကျခါနီးနေပြီ။

```````````````````````````````````````````

(23)

ချစ်စုကသူ့ဖင်ကြီးကိုခုတ်မောင်းနေတဲ့စက်ရှိန်ကိုမြှင့်လိုက်တယ်။

ပျိ..ပျိ..ပျိ..ပတ်..ပတ် ..ဖတ်..အိကျိ..အိကျိ..

ချစ်စုကဖင်ကြီးကိုအားရပါးရဆောင့်ဆောင့်ချနေတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုပ်နေကြတာဒီပုံစံကနေဘာမှထပ်မ‌ပြောင်းသေးဘူး။ နှစ်ယောက်စလုံးကဒီပုံစံကိုပဲသဘောကျနေကြပုံရတယ်။

" ကျ .ကျမထပ်ပြီး..ပြီးတော့မယ်..အူးးးရ်စ်စ်.."

မိန်းမချောလေးချစ်စုကတော့စောက်ဖုတ်ထဲကစနက်တံလေးအဆမတန်ပူလောင်လာမှုနဲ့အတူအချစ်ဗုံးကလေး တတိယအကြိမ်မြောက်ထပ်ပြီး ဖောက်ခွဲခံလိုက်ရပြန်ပြီ။ ဒီတစ်ကြိမ်ကတော့အရင်နှစ်ကျော့ထက်ပိုပြီးပြင်းထန်တယ်။

အချစ်ရည်တွေဘောင်ဘင်ခတ်အောင်လှိုင်းထစီးထွက်သွားပြီးစောက်ခေါင်းလှိုဏ်ဂူလေးအပြည့်၊ လျှံထွက်ယိုစီးကျကုန်တယ်။

ကိုနန်းလှိုင်ကအံကြီးကြိတ်ရင်း တအီးအီးနဲ့ညည်းနေတယ်။ ပြီးတော့လီးကြီးကိုပလွပ််ခနဲအသံမြည်အောင် ချစ်စုစောက်ဖုတ်ထဲကဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အခုမှအပြင်လေကလစ်ဟာသွားတဲ့စောက်ခေါင်းထဲကိုဒလဟောတိုးဝင်လာတဲခံစားချက်ကြောင့်ချစ်စုမှာစိမ့်ကနဲတောင်တုန်လှုပ်သွားရသေးတယ်။

ကိုနန်းလှိုင်ကအခုပက်လက်လေးဖြစ်နေတဲ့ချစ်စုရဲ့ကိုယ်လေးပေါ်မှာဒူးကြီးထောက်ခွပြီးတော့ သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးကိုလက်နဲ့ဂွင်းဆွဲနေတယ်၊ လက်ကဆွဲလိုက်၊ ချစ်စုရဲ့ဗိုက်သားလေးပေါ်မှာလီးကြီးကိုတဖတ်ဖတ်နဲ့ရိုက်လိုက်နဲ့ပေါ့။

တဆက်ထဲမှာကိုယ်ကိုနှိမ့်ချလိုက်ပြီးလက်ကသူ့လှံတိုကြီးကိုကိုင်လို့ချစ်စုရဲ့ဆွဲဆောင်မှုကြီးလှတဲ့နို့အုံသားကြီးနှစ်လုံးကြား၊ ရင်သားမြှောင်းထဲကိုအလျားလိုက်လျှောတိုက်ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့လက်ကြမ်းကြီးတွေကလည်းနို့သီးခေါင်းထွတ်ထွတ်လေးနှစ်ဘက်ကိုအားရပါးရညှစ်ပြီးပြားနေအောင်ဖိထားတယ်။      

ပြီးတော့ဒူးကြီးတွေကိုဘေးချ၊ ဝိတ်ပါပါနဲ့ဖိပြီးနို့ကြားထဲမှာလီးနဲ့လျှောထိုးပြီးလိုးတော့တယ်။ အခုမှချစ်စုလိုနို့အုံကြီးကြီးနဲ့မိန်းမျိုးကိုစိတ်ကြိုက်လိုးရတာဆိုတော့ (tit fuck) လုပ်ရတာစိတ်ဝင်စားတဲ့ ကိုနန်းလှိုင်အတွက်၊အားရပါးရကြီးနဲ့စိတ်ကြိုက်အီနေအောင်ကိုင်ရပြီပေါ့။ နို့ကြားနှစ်ခုကိုကျဥ်းနေအောင်လက်နဲ့ဆွဲဖိညှစ်ထားပြီးဧရာမလီးကြီးကိုကြပ်နေအောင်ပွတ်ဆွဲလိုးပေးနေရတဲ့အရသာက၊ ကောင်းလွန်းတာကိုမခံနိုင်ဘူး။

ဒီပုံစံနဲ့ဆွဲနေတာကလထစ်ကြီးကနို့ကြီးတွေကြားကလျှောလျှောပြီးကျွံထွက်လာတာက၊ ချစ်စုရဲ့မေးစေ့ထိပ်ကလေးကိုပါသွားသွားထိုးမိနေလို့ ချစ်စုကလည်ပင်းလေးကိုပါလွတ်အောင်မော့ပေးထားရင်း၊ ကျွံကျွံဝင်လာတဲ့ဒစ်ကြီးကိုပါးစပ်လေးနဲ့မထိတထိလှမ်းလှမ်းစုပ်ဟပ်ပြီးနမ်းပေးနေတယ်။

ဒီအချိန်ကကိုနန်းလှိုင်းကြီးအရမ်းကောင်းပြီး၊ မဆက်မအောင့်နိုင်တော့ပဲထွက်တော့မယ့်ဆဲဆဲအခိုက်အတန့်လည်းဖြစ်တယ်။

" အိုးးး အိုးး..ချစ်စု..ဟူးးး ..အားးးး.."

ဖျစ်..ဖျစ်. ပလွတ်..ပျစ်..ပျစ်..ပျစ်..

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးရဲ့လရည်တွေကဆောင့်ပန်းပြီးထွက်လာတယ်။ ကမ်းစပ်ကကျောက်ဆောင်ကိုလှိုင်းပြင်းပြင်းဆောင့်ပုတ်လို့စင်ထွက်ကုန်သလိုမျိုးပဲ၊ ချစ်စုရဲ့မျက်နှာလှလှလေးပေါ်ကိုစင်ထွက်ကုန်လိုက်တာ ကောင်မလေးရဲ့ပါးစပ်၊ မျက်လုံး၊ ဆံပင်ပေါ်တွေ၊ ပါးနဲ့ လည်ချောင်းတစ်စိတ်တစ်ပိုင်းမှာပါ အားလုံးပေပွကုန်တော့တယ်။ ချစ်စုမှာ ဂျဲလ်ခပ်ပျစ်ပျစ်တွေမျက်နှာပေါ်မှာအပြည့်လိမ်းထားသလို ပျစ်ချွဲချွဲကြီးဖြစ်ကုန်တော့တာပဲ။

" ဟောဟဲ.." "ဟောဟဲ.."

ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ကာမဇောချွေးတွေနဲ့၊ မောဟိုက်သံတွေက ၊လုံးထွေးရောပြွမ်းပြီ။ အခန်းထဲမှာဆူညံစွာထွက်ပေါ်လာနေတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးကတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပွေ့ဖက်ထားကြတယ်။

ချစ်စုကကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ကိုယ်ကြီးကို ဖြည်းညှင်းစွာ တွန်းဖယ်ထုတ်လိုက်တယ်။ သူမရဲ့မျက်နှာနဲ့ဆံပင်တွေကညစ်ပတ်ပေပွနေတာပဲ။ ဟိုလူကြီးရဲ့ကိုယ်တွင်းဖြစ် ကော်ရည်တွေပေနေတာလေ။ သူမကကိုယ့်ပေါင်ကြားထဲပြန်ငုံ့ကြည့်မိတော့မျက်လုံးပါပြူးသွားရတယ်။

အခုသူ့စောက်ဖုတ်ဘေးသားနှစ်ခြမ်း တော်တော်ဆိုးဆိုးဝါးဝါးကိုပြဲရဲထွက်ပြီး အပယ်ကြောက်နေပြီ၊ သိပ်ပုံမကျချင်တော့ဘူး။

သူမရဲ့ပုံပန်းအခြေအနေကလည်းကြည့်ဦး၊ အစွမ်းကုန်မောပန်းပြီးပြိုင်းကျနေတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ပုံစံမျိုးဖြစ်နေတယ်။ စောက်ပတ်အတွင်းသားတွေကလည်းနီရဲရဲအသားလွှာကပိပိရိရိမရှိတော့ပဲအပြင်ကိုပြူထွက်နေတယ်။

ပြီးတော့ပုံစံကရောင်တောင်တက်လာသလိုကြီး။ ကြည့်..ဒီဘဲကြီးနဲ့အပေါင်းအသင်းဖြစ်ရတာမမိုက်ပါဘူး..။သူမစောက်ခေါင်းထဲကစောက်ရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေကကြိတ်ညှစ်စီးဆင်းပြီးအကြောင်းလိုက်ကြီးကျလာတာက ထိမ်းထားလို့မရတဲ့အခြေအနေပါ။ ဒီလောက်အခေါင်းပေါက်ကြီးကျယ်အောင်ထိုးချဲ့ခံထားရပြီး ကြွက်သားတံခါးချပ်တွေ စိပိတ်အောင် ရုတ်တရက်အလုပ်မလုပ်နိုင်သေးတော့၊ ယိုပေါက်ကတော့ရှိမှာပဲလေ။

ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကတော့သူ့ရဲ့စွမ်းဆောင်ရည် လက်စွမ်းကိုကြည့်ပြီးပြုံးပြုံးကြီးသဘောကျနေပုံပဲ။ ကိုနန်းလှိုင်နဲ့ချစ်စုနှစ်ယောက်စလုံး၊ မျက်လုံးချင်းဆိုင်ပြီးကြည့်မိကြတယ်။

" အကိုစိတ်မကောင်းပါဘူး၊ တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ.."

ကိုနန်းလှိုင်ကချစ်စုကိုပြုံးပြုံးကြီးကြည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်။ ချစ်စုမျက်နှာကပထမတော့သိပ်မကြည်ဘူးဒီကိစ္စကိုအလေးအနက်အရေးတယူထားနေပုံနဲ့မျက်နှာကြီးတည်ပြနေတယ်။  ဒါပေမယ့်ခဏပါပဲ ဆက်အောင့်မထားနိုင်ပဲမျက်နှာကြီးကပြုံးလာတယ်။

" အကိုနန်းအရူးကြီး..သူများကိုယုတ်မာလိုက်တာပေါ့လေ..ကြည့်စမ်း.."

ပြောပြီးတော့ကိုနန်းလှိုင်ရင်ဘတ်ကြီးကိုမရပ်မနားလက်သီးဆုပ်နဲ့ထုနေတယ်။ ဘဲကြီးကိုလည်းမျက်နှာချင်းဆိုင်မကြည့်ရဲဘူး။

ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီးထုလိုက်၊ မျက်စောင်းလေးတစ်ချက်တစ်ချက်လှန်ထိုးလိုက်နဲ့ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကြာကြာမနေနိုင်ပါဘူး။ မျက်လုံးလေးလှန်ပြီ။ သူ့ကိုအရင်ကြည့်လိုက်ပြီးတော့မှ ၊ နှစ်ယောက်စလုံးတစ်ယောက်မျက်ဝန်းထဲတစ်ယောက်တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်ပြိုင်တူကြည့်လိုက်မိကြတယ်။

" မင်းကိုကိုယ်ချစ်လိုက်တာကွာ..ချစ်စု.."

ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ဝါကျကမဆုံးသေးဘူး။ သူ့ရဲ့မျက်လုံးကြီးတွေကရွန်းလဲ့နေပေမယ့် သူ့ရဲ့နဂိုမူရင်းစတိုင်အတိုင်း မျက်နှာကအပိုးမသေပဲပြီတီတီနဲ့..

" ကိုကြီးရဲ့ အချစ်အသစ်စက်စက်လေးရယ်.."

အသံချွဲချွဲနဲ့အဆုံးသတ်လိုက်တဲ့စကားအပြီးမှာ၊ နှစ်ယောက်စလုံးပြိုင်တူရယ်လိုက်ကြတယ်။ ခပ်ရှက်ရှက်တွေနဲ့ပဲပေါ့။

ကိုနန်းလှိုင်တစ်ယောက်ကတော့ လိုးပြီးမှပဲ ဒီချစ်စုဆိုတဲ့မိန်းမလှလေးက၊ တကယ်ပဲအမှန်အကန်ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ခံစားမိသွားပြီး ၊ ဒီခလေးမကိုသူ့မယားအဖြစ် တရားဝင်ဖန်တီးသိမ်းပိုက်လိုက်နိုင်ရင်လည်းသူ့အတွက်အရှုံးမရှိ၊ တစ်သက်လုံးချစ်သွားနိုင်လောက်တယ်လို့ သူ့စိတ်ကခံယူမိတယ်။

တဆက်ထဲမှာပဲ၊ သူနဲ့သားငယ်တို့ရဲ့အလောင်းအစားကိုသွားပြီးသတိရနေမိတယ်။ ဒီနေ့ကလောင်းထားတဲ့အချိန်တစ်လပြည့်ဖို့၊ နှစ်ရက်လောက်ပဲလိုပါတော့လား..။

" ချစ်စု.."

" ရှင်.."

" ကိုယ်မင်းနဲ့အတူတစ်သက်လုံးနေသွားချင်တယ်.."

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````

" မောင်မင်းနဲ့အတူတစ်သက်လုံးအတူနေသွားချင်ပြီကွာ.."

" အခုလည်းအတူနေနေရတာပဲ မဟုတ်လားမောင်ရယ်.."

" ဒါကမောင်တစ်ခါတလေ ဒီကိုလာမှနေခွင့်ရတာလေ၊ ပြောချင်တာကတခါထဲလက်ထပ်ထားလိုက်ချင်ပြီ.."

" ဒါက..မောင့်ကိစ္စတွေအရင်ပြီးပြတ်အောင်ရှင်းရဦးမှာလေမောင်ရဲ့။ အခုလုပ်ထားတဲ့အစီအစဥ်တွေရောအလုပ်ဖြစ်ရဲ့လား.."

" အင်း..နီးတော့လာပါပြီ..။ စီစဥ်ထားတဲ့အတိုင်းကွက်တိဝင်သွားရင်တော့ မောင်တို့လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရပါပြီ..၊ ကဲပါလေဒါတွေနောက်ထားလိုက်ပါဦး၊ အခုတွေ့ရတာချစ်လို့မဝသေးဘူးမြတ်ရယ်။ တခြားစကားတွေနဲ့အချိန်မကုန်တော့ပဲ၊ တို့လုပ်စရာရှိတာလုပ်ကြစို့ကွာ..

" ဟွန်း..ရတဲ့အချိန်ကိုအကျိုးရှိရှိအသုံးချတတ်လိုက်တာနော်။ အခုပဲတစ်ချီပြီးထားတာကို။ အမောဖောက်သေရင်ကုမပေးဘူးနော်.."

" အမောဖောက်တော့မသေပါဘူးကွယ်။ ဒါပေမယ့်ဒီဆရာဝန်မလှလှလေးကြောင့်နှလုံးခုန်နှုန်းကပုံမှန်မဟုတ်ဘူး။ အီးစီဂျီဆွဲပေးပါလားကွာ.."

" ဒီလောက်အီစီဂျီဆွဲချင်လှတာ၊ လာခဲ့..သိမယ်။ တခါထဲရှော့ပါအပိုရိုက်ပေးလိုက်ဥိးမယ်။ လာခဲ့ကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်အိပ်စမ်း.."

ဒေါက်တာမလေးမြတ်နှင်းခိုင်သူ့ဘဲနှင့်ကြည်နူးနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ သူ့ဘဲကဘယ်သူလည်းဆိုတာသူငယ်ချင်းအရင်းကြီးဖြစ်တဲ့ချစ်စုမွန်တောင်စေ့စေ့စပ်စပ်မသိခဲ့ပေ။ သူမကလျှို့ဝှက်လွန်းလှသည်။ သူမကရိပ်ဖမ်းသံဖမ်းသာသိခွင့်ရခဲ့သည်။

ချစ်စုသိသလောက်ကလည်းသူ့ရည်းစားကနယ်ဘက်ကလို့သာသိထားရုံရှိပြီး ဘယ်နယ်ကမှန်းအတိအကျတော့ သူမလည်းမသိချေ။

အခုမြတ်နှင်းခိုင်၏ချစ်သူအမျိုးသားက၊ နှစ်ဦးချင်းတွေ့တုန်း ချစ်သူနှစ်ယောက်လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့နိုင်ဖို့အခွင့်အရေးကိုပဲ အဓိကထားစဥ်းစားတယ်။ သူရန်ကုန်ကိုရောက်လာတာတစ်ရက်တင်းတင်းမပြည့်သေးဘူး။

ရတဲ့အချိန်ကိုသူအကျိုးရှိရှိအသုံးချပြီးပြီ။ သူကလည်းရန်ကုန်ကိုအမြဲမကြာခဏမလာနိုင်တော့ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ပေါ့။

ဒေါက်တာမချောချောလေးမြတ်နှင်းခိုင်ကလည်း အတူတူပါပဲ၊ နယ်ကရည်းစားတက်လာတုန်းရလာတဲ့အခွင့်အလမ်းကို အပြည့်အဝသုံး နိုင်အောင်သူကလည်း ခရီးတစ်ခုအသွားပြပီးအိမ်ကထွက်၊ (အိမ်မှာကသူ့အမနဲ့အဒေါ်အပျိုကြီးတွေနဲ့စုနေတာ)၊ ဆေးခန်းကိုရက်အနည်းငယ်ပိတ်ပြီး၊ ရန်ကုန်မြို့ထဲကဆိတ်ငြိမ်တဲ့အကောင်းစားဟိုတယ်ကြီးမှာအခန်းငှားပြီးသူ့ဘဲနဲ့လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ဖိုဖန်ထားရတာ။

အခု..မြတ်နှင်းခိုင်ရဲ့ဘဲက၊ အချိန်ကိုအလဟဿအပြုန်းတီးမခံပဲ ချစ်တင်းနှောဖို့ကိုသာအာရုံကျနေတာတာလေ။

စောစောကလေးတင်တစ်ချီဝုန်းပြီးခဲ့တာမကြာသေးဘူး။ အခုဂျီကျပြီးထပ်တောင်းနေပြန်ပြီ။ မြတ်နှင်းခိုင်ကလည်း၊ တစ်ခါတလေမှလာတဲ့ရည်းစားလေးအညိုညင်ကိုမခံနိုင်တော့လိုက်လျောရပြီပေါ့ ။တကယ်တော့သူမကလည်း အထန်ဒေါက်တာမလေးပါပဲ။ ဟိုတယ်ကြိုငှားပြီးမီးခိုးတိတ်စောင့်နေတာပဲကြည့်တော့။    

```````````````````````````````````

(24)

အခန်းထဲမှာ..မိမြတ်နဲ့သူ့ဘဲတို့၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်၊ ကြည်နူးကျီစယ်နေကြတုန်းပဲ...။

" ကဲ..လူနာ..အီးစီဂျီသေမတတ်ဆွဲချင်နေရင်။ ကုတင်ပေါ်မှသွားပြီး၊ ငြိမ်ငြိမ်လေးပက်လက်အိပ်နေလိုက်လေ.."

သူတို့ကအခုမှမှာထားသောနေ့လည်စာကို dinning ဧရိယာမှာစားသောက်ပြီးစပဲရှိနေသေးတယ်။ မြတ်နှင်းခိုင်ရဲ့ဘဲက အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားကာ၊ အဝတ်အစားများကိုအကုန်ချွတ်ပြီးအောက်ခံဘောင်းဘီတစ်ထည်ထဲနှင့် ကုတင်ပေါ်ပက်လက်တက်အိပ်နေသည်။ မကြာခင်မှာနောက်ကလိုက်ဝင်လာတဲ့မိမြတ်ကတွေ့တော့..။

" ဟောတော့.. ဘယ်လိုဖြစ်ရတာတုန်း၊ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကြီးနဲ့ပါလား။ ဒေါက်တာကိုမလေးမခန့်လုပ်တာလား.."

" အာ..လုပ်ပြီဒေါက်တိုကလည်း အီးစီဂျီဆွဲမယ်ဆိုလို့အဆင်သင့်ဖြစ်အောင်ချွတ်ပေးထားတာလေ.."

" အီးစီဂျီက အင်္ကျီပဲချွတ်၊ ရင်ဘတ်ပဲဖွင့်ပေးထားရတာပါနော်။ ဟိ..ဟိ..ဒီလူနာကတော့မလွယ်ဘူး။ အကြံဆိုးကြီးနဲ့..၊ ကဲ..လာခဲ့ဒီလူနာကို အသက်ပါအောင်တခါထဲကုပေးလိုက်မယ်.."

မြတ်နှင်းခိုင်ကပြုံးစိစိနှင့်ပြော၍၊ သူ့ရည်းစား၏ ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးနှင့်တစ်ကိုယ်လုံးကိုပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။

ပြီးတော့သူ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ကိုင်း၍တစ်စောင်းလေးလှဲချလိုက်ကာ။ ကုတင်ပေါ်သို့လက်ထောက်ပြီးခါးအောက်ပိုင်း ခန္ဓာကိုယ်အလယ်ပိုင်းမှာတစ်ထည်ထဲကျန်ရှိသောအတွင်းခံဘောင်းဘီကိုအပြင်မှလက်နှင့်ပွတ်ပေးနေတယ်။

အခန်းထဲဝင်မလာခင်၊ အပေါ်အဝတ်တွေမချွတ်ခင်ထဲကမာထန်နေတဲ့သူ့လီးကြီးက အတွင်းခံဆပ်စပင်ဒါထဲကအတောင့်လိုက် အမြှောင်းလိုက်ကြီးဖြစ်အောင်ထင်းထင်းကြီးပေါ်နေတယ်။ မြွေကြီးတစ်ကောင်လိုအထဲကရုန်ပြီးထောင်ထွက်လာတော့မလိုပါဘဲ။

မြတ်နှင်းခိုင်ကလီးချောင်းကြီးကိုအဝတ်ပေါ်ကလက်နဲ့ပွတ်ပေးနေရုံတင်မကဘူး။ ခေါင်းလေးငုံ့လို့နှာခေါင်းနဲ့နမ်းရှုတ်လိုက်တယ်။ အမြှောင်းလိုက်ကြီးတောင့်နေတဲ့ဟာကြီးအပေါ်၊ နေရာရွှေ့ပြီးနှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ဖွဖွလးလိုက်ဖိနမ်းပေးနေတယ်။ နမ်းနေရင်းကနေအဲဒါကြီးဆီကထွက်လာတဲ့ယောက်ျားနံ့၊ ဖိုနံ့ကို၊ မခံနိုင်တော့ဘူး။

သူမရဲ့လက်ဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေးနဲ့ အတွင်းခံရဲ့ခါးကသားရေကြိုးကိုဟပြီးအနည်းငယ်လျှော့လို့အောက်ကိုဆွဲချလိုက်တယ်။ လီးကြီးကိုလည်းအောက်ကနေဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ဘောင်းဘီနဲ့ဖိထားလို့လဲနေတဲ့လီးကလည်းမြွေဟောက်ကြီးပါးပျဥ်းထထောင်ပြီး မာန်ဖီသလိုရှူးကနဲ၊ ထန်ကနဲထောင်ပြီးထွက်လာတော့တယ်။

" ခိခိ..ကြည့်စမ်း၊ အကောင်ကြီးကစိတ်ဆိုးနေတာဘယ်အချိန်ထဲကလည်းမသိဘူး.."

မြတ်နှင်းခိုင်ကသဘောကျစွာရယ်ရင်းပြောနေတယ်။

" အေးလေ..သူ့ကိုအကြာကြီးစောင့်ခိုင်းထားတာကိုး။ ချော့လိုက်ဦး.."

" ဟွန့်..မာန်ဖီနေတာကြီးကကြာက်စရာကြီး၊ ချော့လည်းပေါက်၊ မချော့လည်းပေါက်မယ့်ပုံစံကြီးနဲ့..ကဲကဲ..သားလေးရယ်..စိတ်မဆိုးပါနဲ့၊ လာပါဦးမေမေ့ဆီ.."

မြတ်နှင်းခိုင်ကလီးထိပ်ကြီးကိုနီစွေးစွေးနှုတ်ခမ်းထွတ်ထွတ်လေးနဲ့ငုံပြီးစုပ်လိုက်ပါတော့တယ်။ မကြာခင်မှာဒေါက်တာမလးမှာလည်း၊ အပေါ်ပိုင်းကဘရာစီယာ၊ အောက်ပိုင်းကပင်တီလေးတစ်ခုစီပဲကျန်ပြီးဟိုတယ်ခန်းထဲက ကင်းဆိုက်ဘက်ဒ်ကုတင်ကြီးပေါ်ဒူးလေးတုပ်ပြီး၊ သူ့ချစ်သူလူရွယ်ရဲ့လီးကြီးကိုအားရပါးရပုလွေကိုင်ပေးနေပြီ။

သူ့ဘဲကလည်းလီးကရနေတဲ့အီစိမ့်ပြီးချိုနေတဲ့အရသာကိုမခံနိုင်ဘူး၊ လက်ကိုလှမ်းပြီး ဘရာစီယာအပေါ်ကနေပဲ နို့ကြီးတွေကိုလှမ်းကိုင်ညှစ်ပြီးကစားနေတယ်။ ဘရာစီယာကပ်၊ လေးတွေကသူမရဲ့ကြီးလှ၊ ဖွံ့လှတဲ့နို့အုံသားအိအိဝင်းဝင်းကြီးတွေကို လုံးဝလုံအောင်ဖုံးမထားနိုင်တဲ့အပြင်ကုန်းပြီးလီးစုပ်နေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ နိုင်အောင်မထိမ်းထားနိုင်ပဲတစ်ပြုံလုံးအိဆင်းပြိုကျပြီး၊ အန်ထွက်တော့မယ်။

ဒါကိုသူကမမီမကမ်းနဲ့ကျောကိုလှမ်းစမ်းပြီးချိတ်ဖြုတ်ဖို့ကြိုးစားနေလို့ မြတ်နှင်းခိုင်ကပဲ သူ့ဖာသူဖြုတ်ချပေးလိုက်ရတယ်။ လွတ်လပ်သွားတဲ့နို့လုံးကြီးတွေကျဆင်းလာချိန်မှာ ။ သူကလက်နှစ်ဘက်နဲစုံပင့်နယ်နေတော့တယ်။ မြတ်နှင်းခိုင်က လီးကြီးဆီအာရုံပြန်စိုက်ထားတယ်။

လီးကိုလက်ဖနောင့်လေးနဲ့ထိမ်းကိုင်ထောင်လို့လီးတစ်ချောင်းလုံးထောင်လိုက်ရော၊ ပတ်ချာလည်ပါတစ်လွှားချင်းပတ်ယက်နေတယ်။             

ကျန်လက်တစ်ဘက်ကဘောလေးနှစ်လုံးကိုဆဆပြီးမရင်း လက်ကအဲဒါလေးတွေကိုကျကလိ၊ ကျကလိနဲ့နယ်နေတာရယ်။ လီးယက်လို့အားရတော့ဒစ်ကိုပြန်ငုံစုပ်တယ်။ ပြီးတော့ လီးကိုထောင်လိုင်ရင်ဒစ်နောက်ဘက်မှာအမျှင်လေးသွယ်ပြီတန်းနေတဲ့ အရသာကြိုးအာရုံကြောလေးကိုလည်းလျှာလေးနဲ့တဆတ်ဆတ်ထိုးပြီယက်ရင်းကလိနေတော့ဟိုဘဲလည်းဆတ်ဆတ်လူးပြီးမနေနိုင်တော့ဘူး။

သူကကိုင်နေတဲ့နို့ကြီးတွေကိုလွှတ်ချလိုက်လို့ တတောင်ထောက်ပြီးထထိုင်လိုက်တယ်။ လက်တွေကအခုမြတ်နှင်းခိုင်ရဲ့ပေါင်ကြားတွေဆီရောက်သွားပြီ။ ပေါင်ကြားမှာက၊ ပင်တီလေးဝတ်ရက်သားရှိနေသေးတယ်။

ဒါကအနှောင့်အယှက်အတားအဆီးဖြစ်နေလို့သူကဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ မြတ်နှင်းခိုင်ကလည်း အထာ ပေါက်လိုက်တော့ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပဲ ဖင်လေးကိုကြွပေါင်လေးတွေမြှောက်ပေးလိုက်တော့၊ ပင်တီလေးကကိုယ်နဲ့ကွာသွားပြီး၊ မိမြတ်တစ်ကိုယ်လုံးမွေးရာပါဝတ်စုံလေးနဲ့ဖြစ်သွားတယ်။

မြတ်နှင်းခိုင်ကလီးထပ်စုပ်မလို့လုပ်တော့၊ သူကဆွဲထူလိုက်ပြီးသူမကိုဆွဲပြီးကစ်စင်ရိုက်လိုက်တယ်၊ တစ်ဆက်ထဲအပွင့်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ပေါင်ကြားထဲကို လက်ပို့ပြီးစောက်ခေါင်းထဲလက်နှိုက်ကလိရင်းစောက်စိလေးကိုပါဖိပွတ်ပေးလိုက်တော့ မြတ်နှင်းခိုင်လည်းဒွန့်ဒွန့်တက်သွားတော့တယ်။

သူကလည်းပွတ်တာထိုးတာနှိုက်တာတွေမှာအချိန်ကြာကြာသိပ်ဆွဲမနေတော့ဘူး။ မြတ်နှင်းခိုင်ကို ပက်လက်အသာတွန်းလှဲလိုက်ပြီး၊ ပေါင်ကြားထဲကိုခေါင်းထိုးဝင်လိုက်တော့တယ်။ မြတ်နှင်းခိုင်ကလည်းအလိုက်သင့်ပေါင်လေးဖြဲပေးထားပြီးခြေဖျားလေးတွေကော့နေအောင် ထောင်ပေးထားလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့သူ့ဘဲလေးပေးဆက်လာတဲ့ ဘာဂျာအရသာကိုမြော့နေအောင်ကိုအပြတ်ခံစားလိုက်တယ်။

နောက်တော့သူက မိမြတ်ကိုကုတင်စောင်းဘက်ဆွဲချလာပြီးကုတင်စောင်းမှာဖင်ကြီးကို တစ်ဝက်တင် တစ်ဝက်ချ ပိုဇေရှင်ပြင်ပြီး ပေါင်ကားလျက်သားလေးထားပြီးဇိမ်ခံကြည့်နေတယ်။

" ဟိတ်..ဘာကြည့်နေတာလဲကွာ၊ လုပ်ရင်လဲလုပ်တာမဟုတ်ဘူး"

" မောင့်ဒေါက်တာမလေးကဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့် လှနေတာပဲကွာ၊ ဘာမှမဝတ်လဲလှတာပဲ။ ရိုးရိုးပဲဝတ်ဝတ်၊ အလုပ်ဝတ်စုံလေးနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် အမြဲလှနေတာပဲ။ ဂျူတီကုတ်လေးနဲ့တိုပိုတောင်ဆက်စီကျသေးတယ်။ တစ်နေ့နေ့တော့ဂျူတီကုတ်လေးဝတ်ခိုင်းပြီးလိုးဦးမယ်ကွာ.."

" သွားပါကွာ..ရှက်ပါတယ်ဆိုမှပေါက်ပေါက်ရှာရှာတွေးပြီးလုပ်ဖို့ပဲအမျိုးမျိုးစိတ်ကူးနေတာပဲ။ ဂျူတီကုတ်ကနတ်ကြီးတယ်၊ မဟုတ်တရုတ်သွားလုပ်လို့မရဘူး..။ အခုတော့ဒီတိုင်းပဲလုပ်၊ လုပ်မလားမလုပ်ဖူးလားပြော.."

မြတ်နှင်းခိုင်က လောလိုက်တော့မှ သူကပေါင်ကြားမှာဝင်ရပ်ပြီးသူ့ရဲ့တောင်နေတဲ့အရွတ်ကြီးနဲ့ စောင်ခေါင်းဝလေးမှာတေ့ပြီးအရင်ပွတ်ဆွဲနေတယ်။ စောက်စိလေးကိုလီးထိပ်နဲ့ပွတ်ထိုးမိလိုက်၊ စောက်ခေါင်းလေးနီရဲရဲဟတတလေးကို မထိတထိနဲ့ ဝင်တစွတ်၊ ထွက်တစွတ်လုပ်နေတော့ မိမြတ်မနေနိုင်တော့ဘူး၊ စောက်ဖုတ်ကတအားယားလာပြီးကော့ထိုးတက်လာပြီ။

" အား..အားးဟားး..လုပ်ပါတော့မောင်ရာ၊ ထိုးထည့်လိုက်တော့လေ။ လုပ်..လုပ်..လိုးး..လိုးတော့..ဟင့်.."

ဒီတော့မှသူလည်း လီးကြီးကိုအပေါက်ထဲ့ထတည့်တည့််ဗြိကနဲထိုးချပြီးလိုးပါတော့တယ်..

ဗြိ..ဗြိ..ဒုတ်..ပလစ်..ပလစ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..

ပိကျိ..ပိကျိ..ပိကျိ...ဒတ်..ဒတ်..ဒတ်..

" စူးး..ရှီး...စ်စ်..အားး..မောင်ရယ်..ဟင့်ဟင့်..ဆောင့်..ဆောင့်..ဆောင့်.၊ မောင့်လီးကြီးကနင့်နေတာပဲ၊ မြတ်အားရလိုက်တာ..။ ပြောလို့သာပြောရတာ.. မြတ်လည်း မောင်နဲ့ဒီလိုအမြဲအတူနေချင်တာတစ်ပိုင်းသေနေပြီရှင့်..သိရဲ့လား.."

" ဟားးး.. ဖာ့ခ်ခ်.. ဘယ်လိုဒေါက်တာမလေးလည်းကွာ..စောက်ဖုတ်ကလည်းစီးပြီး၊ ကျပ်ထုတ်နေတာပဲ။ဆရာဝန်သာပြီးသွားတာ၊ စောက်ပတ်ကလေးက ခလေးစောက်ပတ်လေးကျနေတာပဲ၊ ကျဉ်းကျဉ်းသေးသေးလေး၊ ကျပ်ညပ်နေတာပဲ။ မြတ်ကိုမောင်စွဲသွားတဲ့အထဲမှာ ဒါလည်းပါတယ်... အိုးးး..အိုးး..ဆွဲတယ်ဟ၊..ဆွဲတယ်ဟ.."

" အိုးးးး..အိုးးး..မောင်.. မညှာဘူးကွာ..ကြည့်..အူးးးး ဟူးးး..အိ..အိ.. "

လိုးရင်းနဲ့မာန်ပါ၊ အားပါလာတော့ သူကမြတ်နှင်းခိုင်ရဲ့ခြေသလုံးလေးနှစ်ဖက်ကိုပုခုန်းပေါ်တမ်းရင်း၊ ပေါင်တံစင်းစင်း၊ တစ်တစ်လုံးလုံးကြီးတွေကို တင်းတင်ဖက်ပြီးတဇတ်ဇတ်နဲ့ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတော့တယ်။

နဂိုကထဲကလိုလီလေးတစ်ယောက်လိုသေးငယ်တဲ့မြတ်နှင်းခိုင်ရဲ့စောက်ပတ်လေးကပေါင်နှစ်လုံးကိုညှပ်ပြီးတင်းတင်းကျပ်ကျပ်လိုးနေရတော့သူလည်းမထိမ်းနိုင်တော့ဘူး။ ဝမ်းဗိုက်ထဲကသုက်အိမ်ကတဆင့် ဆီးလမ်းကြောင်းကိုဖြတ်ပြီး၊ လရည်တွေကိုတဖြောဖြောနဲ့ မြတ်နှင်းခိုင်စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲကို ပြည့်လျှံအောင်ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်တယ်။

ဒီတစ်ချိန်ထဲမှာပဲ သူမရဲ့သူငယ်ချင်းချစ်စုတစ်ယောက်မှာလည်း သူတွေ့နေတဲ့အချစ်သစ်ကြီးကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ကာမရမ္မက်ထောင်ချောက်ကနေ ဘယ်လိုမှရုန်းထွက်လို့မရပဲနွံနစ်နေပြီး သာယာနေမိတယ်။ ခရီးထွက်သွားတဲ့သူမယောက်ျားသားငယ်ကိုတောင်မေ့နေသလားပဲ။

သူမကရမ္မက်နွံမှာပျော်နေသလို၊ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ၊ သူမရဲ့ချစ်သူငယ်ချင်းဒေါက်တာမလေးကလည်း၊ သူမကိုဒိုင်ရှိုထားတဲ့ချစ်သူနဲ့ချစ်ပင်လယ်ကိုပျော်ပျော်ကြီးကူးခတ်နေတာကိုသူမမသိဘူး။

`````````````````````````````````````````````````````````

(25)

ကိုနန်းလှိုင်အိမ်၊

ကိုနန်းလှိုင်ကသူ့ရဲ့ဟန်းဖုန်းနဲ့တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုဖုန်းခေါ်နေတယ်။

" ဟုတ်ကဲ့ပြောပါ..၊ ကိုနန်းလှိုင်ကြီး..၊ ဘာလည်း၊ ဆို.."

" သားငယ်လား။ မင်းဟိုကိုရောက်နေပြီလား..မြန်သားပဲ။ မင်းအလုပ်ကိစ္စတွေအဆင်ပြေရဲ့လား.."

" ပြေပါတယ်ဗျ၊ ခရီးကလည်းရှည်၊ မနားတမ်းနေ့ချင်းပြီးရောက်အောင်မောင်းခဲ့ရတော့တော်တော်တော့ပန်းတယ်။ ခင်ဗျားရောအဆင်ပြေလား၊ ဘယ်လိုလဲ၊ ကျနော့်မိန်းမခင်ဗျားစက္ကရီတေရီအသစ်လေး။ အလုပ်ရောတော်ရဲ့လား.."

" အားလုံးပြောစရာမရှိပါဘူးကွာ၊ ပါဖက်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့်ငါမင်းကိုပြောစရာတစ်ခုရှိနေတယ်ကွာ၊ ဒါပေမယ့်ဘယ်လိုအစပျိုး ပြောရမှန်းမသိသေးလို့အားနာနေတာ.."

" ဟာဗျာ..အားနာစရာလူတွေမှတ်လို့၊ အချင်းချင်တွေပဲ၊ ပြောစရာရှိတာပြောနိုင်ပါတယ်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပေါ့.."

" ဒါဆိုပြောမယ်နော်..၊ ဒီလိုလေကွာ မင်းနဲ့ငါ၊ ချစ်စုနဲ့ပတ်သက်ပြီးအလောင်းအစားလုပ်ထားဖူးတာလေ။ ဒီနေ့တစ်လပြည့်ဖို့ ၂ရက်ပဲလိုတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့မှာငါ ဒီကလဲရားလုပ်ပြီး၊ ကြေငြာလို့ရပြီဟေ့။ ငါဒီပွဲမှာနိုင်သွားပြီကွ၊ မင်း ငါ့အသက်အာမခံအတွက်၊ ပထမနှစ်ပရီမီယံကြေးသွင်းပေးမယ်ဆိုတာ အဆင်သင့်ပြင်ထားပေတော့.."

" ဟာ..ဒါတော့ဘယ်လိုယုံရမှာလည်းကိုနန်းလှိုင်ကြီးရာ။ ကျနော်မရှိပဲအဝေးမှာရောက်နေတဲ့အချိန်၊ ကျနော့်မိန်းမကိုတစ်ရက်ကလေးခေါ်ခိုင်းပြီး ဟိုကိစ္စအဆင်ပြေသွားပြီဆိုပြီးဖုန်းနဲ့ဆက်ပြောတိုင်းဘယ်လိုလက်ခံလို့ရမှာလည်း၊ ကျနော့်မျက်မြင်မှမဟုတ်တာ.."

" အဲဒါကြောင့် ငါလဲညအချိန်မတော်ကြီးဆက်ပြောတာပေါ့ကွ၊ ရက်က ကပ်နေပြီလေ..၊ ရက်ကျော်သွားရင်စည်းမျဥ်းနဲ့ အကျုံးမဝင်ဘူးငြင်းမှာစိုးလို့။ မင်းမျက်မြင်မဟုတ်ပေမယ့်၊ ငါ့မှာာသက်သေသက္ကာရနဲ့ပြနိုင်ရင်မင်းယုံမှာလား..။ မင်းလည်းငါအိမ်ရောက်ဖူးသားပဲ။ ငါ့အိမ်မှာမင်းမိန်းမချစ်စုနဲ့ငါ၊ ကြည်နူးချစ်ရည်လူးပြီး ဟိုဒင်း ဟဝှာလုပ်နေတဲ့ပုံတွေပို့ပေးရင် မင်းလက်ခံနိုင်မလား.."

သားငယ်ခဏငြိမ်သွားပြီးမှ။

" အေးဗျာကျနော်ကတော့ကျနော့်မိန်းမကိုယုံတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျနော်တို့နှစ်ဦးသဘောတူ၊ လူကြီးလူကောင်းပီပီလောင်းစားထားတော့ ဖြစ်လာရင်လည်းလက်ခံနိုင်ရမှာပါ့။ ခင်ဗျားဓါတ်ပုံသက်သေနဲ့တကွပြနိုင်လာကျနော်ကြည့်မယ်။ ကျနော့်ဆီပို့လိုက်လေ.."

“ အေး..ဒါဆို၊ ငါဗိုင်ဘာကနေပို့လိုက်မယ်။ ခဏစောင့် ..."

ခဏကြာတော့ကိုနန်းလှိုင်ကပုံတွေပို့လာတယ်။ ပုံထဲမှာချစ်စုက ကိုနန်းလှိုင်ကိုယ်ပေါ်မှာခွပြီးအားရပါးရမြင်းစီးလို့နေတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးလဲချွေးတွေသန်တွေ၊ မိုးတွေရေတွေနဲ့..။

အဓိကကတော့ ချစ်စုပိပိလေးထဲမှာကိုနန်းလှိုင်ကြီးရဲ့ငါးရံ့ခေါင်းတိုမဲမဲကြီးဝင်နေတာကိုထင်ရှားတဲ့ရှုထောင့်ကရိုက်ထားတာက လုံးဝငြင်းမရအောင်တိကျလှလွန်းတယ်။ သူ့မိန်းမကမျက်လုံးလေးမှေးလျှာလေးကိုကိုက်ပြီးဖီလင်အပြည့်နှင့်။

နောက်နှစ်ပုံမှ တစ်ပုံမှာ ကိုနန်းလှိုင်ကချစ်စုရဲ့နို့အုံကြီးတွေကိုလိုးနေပုံနှင့်၊ တစ်ပုံကတော့ ရင်ဘတ်၊ မျက်နှာနှင့်ဆံပင်တွေမှာလရည်တွေပေပွနေပုံ၏တွေပါပဲ။

သားငယ်ငိုင်ကျသွားတယ်။ ဒီလိုဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟုသူလုံးဝထင်မထား။ ဒီလူကြီးသူ့မိန်းမကိုဒီတစ်လအတွင်းအရချိုင်နိုင်လိမ့်မည်ဟူ၍၎င်း၊ အထူးသဖြင့်သူ့ဇနီးချောလေးချစ်စုမွန်ကအဝတ်အစားခပ်ဟော့ဟော့ ဝတ်တတ်တာကလွဲလို့ အရင်စာရိတ္တက၊ မကလက်ကြောင်းသူသိထား၊ လက်ခံထားတာ။ သူ့ရဲ့ကျောင်းနေဖက်ငယ်ချစ်ပဲလေ။

သူ့ကိုချစ်စုကသိပ်ချစ်တာကိုလည်းသူယုံတယ်။ ဒါကြောင့်သူကပင်ရဲရဲကြီးစိန်ခေါ်ကာ၊ ရဲရဲကြီးလောင်းကြေးထပ်ခဲ့တာပေါ့။

အခုတော့ဘယ်လိုဖြစ်ရတာပါလိမ့်။ မိန်းမတို့သည် အပြောင်းအလဲမြန်လှပါလား။ ဣတ္ထိဝက္ကံပါကလား။သူစိတ်ကိုတင်းလိုက်ရတယ်။ သူ့မိန်းမကိုယုံကြည်မိလို့လောင်းလိုက်မိခြင်းပါပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူကတိတည်ရပေတော့မည်။ ဖြစ်လာသမျှကိုရဲရဲဝံ့ဝံ့ရင်ဆိုင်ရန်သူ့စိတ်ကိုပြင်ဆင်ထားလိုက်သည်။

``````````````````````````````````          

ရန်ကုန်မြို့..

ကြယ်ငါးပွင့်ဟိုတယ်တစ်ခု၏ Suite ဇိမ်ခံအခန်းကြီးတစ်ခုထဲမှာ၊ ရေချိုးခန်းထဲမှာ အမျိုးသမီးခပ်လှလှတာင့်တောင့်တစ်ယောက်က မှန်ရှေ့ရှိဘေစင်မှာမျက်နှာသစ် ဆေးကြောသန့်စင်လို့နေတယ်။

သူမရဲ့ဆံပုံစံကတိုတိုကောက်ကောက် လှိုင်းတွန့်လေးများနဲ့ကြည့်လို့အဆင်ပြေလှတယ်။ လှိုင်းထနေတဲ့သူမရဲ့နားသယ်ကဆံစလေးများနဲ့ ဘဲဥပုံမျက်နှာသွယ်သွယ်ဝိုင်းဝိုင်းလေးကဟပ်ပြီးနေတဲ့အပြင် နက်မှောင်တဲ့မျက်တောင်နဲ့မျက်ခုံးတွေပိုပြီးကြည့်လို့ကောင်းအောင်ဖြည့်ဆည်းပေးနေတယ်။

အသားအရောင်ကတော့သာမန်မြန်မာအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့အသားအရေပဲဖြစ်ပြီး အသားဖြူတယ်လို့ပြောလို့မရသလို အညိုအမည်းထဲမှာလည်းမပါ။ အသားလတ်လတ်ပြေပြေလေးဖြစ်ပေမယ့်၊ အသားရောင်ကဝင်းနေတယ်။

မျက်လုံးမျက်ဆံနဲ့နှာတံကလည်းကုလားမင်းသမီးလှလှလေးတွေနဲ့နင်လားငါလားဆိုတော့ထင်ထင်ရှားရှားဆွဲဆောင်မှုရှိလှတယ်။

သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က၊ ပခုံးကနေပြီးတင်ပါးအထိလုံးလုံးလျားလျား၊ ဗလာကျင်းနေတယ်။ သူမရဲ့ ၃၄ လက္မရင်သားဖွံ့ဖွံ့ကြီးတွေက တွဲရွဲမနေပဲကော့တက်နေပြီး၊ နိုးသီးခေါင်းလေးတွေကဖူးချွန်နေတယ်။ သေးငယ်တဲ့ခါးကျင်လေးကရော၊ သွယ်လျတဲ့တဲ့ခြေသားလုံးတွေနဲ့ပေါင်တံစင်းစင်းလေးတွေရောက၊ တင်ပါးလှလှကြီးတွေကိုပိုပြီးလုံးထွားဖွံ့ကားတဲ့စူပါအိုးကြီးအဖြစ် ကြည့်မိသူများရဲ့မျက်လုံးအမြင်မှာပုံပေါ်နေစေတယ်။

ပုံစံက မော်ဒယ်အလှမယ်လှလှလေးတစ်ယောက်လိုပါပဲ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ခန္ဓာအလှကိုပြန်ကြ့ည့်ပြီးကြည်နူးနေမိတယ်။

သူမကကိုယ်လုံးတီးလေးနဲ့ပဲထွက်လာပြီး ညင်ညင်သာသာဟန်ပါပါနဲ့၊ ဟိုတယ်အိပ်ခန်းထဲကိုလျှောက်ဝင်ခဲ့တယ်။

ကုတင်ပေါ်မှာတော့လူရွယ်တစ်ယောက်ကလှဲလျောင်းရင်းစောင့်စားနေတယ်။ သူမအနားကိုရောက်လာတော့ကုတင်ပေါ်ကလူရွယ်ကအိပ်နေရင်းနဲ့ပဲဇောက်ထိုးလှန်ပြီးသူမကိုလှမ်းဆွဲပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။

'အိုးးး..။

အာမေဋိတ်သံတိုးတိုးလေးထွက်လာချိန်မှာပဲ၊ သူမရဲ့လက်ကိုင်ဖုန်းက ခေါ်သံလေးကမြည်လာတော့တယ်။

" tik..tik...ณรร..ณรร..ใใใณ..ณรร..."

အဲဒီအမျိုးသမီးကဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ ဖုန်းမှန်သားမျက်နှာပြင်မှာတော့ ချစ်စုမွန်ဆိုတဲ့နာမည်လေးကပေါ်နေတယ်။ သူမက ဖုန်းရဲ့စပီကာကိုဖွင့်ပြီးနားထောင်လိုက်တယ်။

" ဟဲလို..မိမြတ်..နင်ဘာလုပ်နေတာလဲဟင်.."

မိမြတ်က ဖုန်းထဲမှာချစ်စုမွန်ရဲ့အသံစာစာလေးကိုကြားလိုက်ရတယ်။ မြတ်နှင်းခိုင်က အိပ်နေရာကနေသူမကိုလှမ်းဆွဲဖက်ထားတဲ့သူ့ချစ်သူဘက်ကိုခေါင်းလှည့်ပြီးမျက်လုံးချင်းဆိုင်ကြည့်လိုက်ရင်း..။

" အေး..ချစ်စုလား..ငါတို့အခုဘာလုပ်နေသလဲဆိုတော့......၊ အချစ်ဂိမ်းလေးကစားနေတာလေ..။ နင်ရောနေကောင်းရဲ့လား..ချစ်စုမ.."

" အေးပါ..ငါလည်းနေကောင်းတယ်၊ အဆင်အများကြီးပြေပါတယ်..၊ ငါလည်းနင့်လိုပဲအချစ်ဂိမ်းလေးကစားနေတာပဲ။ ငါလည်းအချစ်သစ်တစ်ခုကိုရှာဖွေတွေ့ရှိနေပြီလို့ထင်တာပဲ..ခိခိ.."

" ဪ..ဟုတ်လား..ကောင်းတာပေါ့ဟယ်..။ ဝမ်းသာပါတယ်။ ဒါနဲ့အချစ်ဟောင်းကရော.."

" သူကငါလိုချင်တဲ့အချိန်တွေကိုမပေးနိုင်ဘူးဟာ..၊ အရမ်းအလုပ်များနေပုံရတယ်..၊ သူ့မှာလဲသနားပါတယ်၊ ..ဒါပေမယ့်.."

" အို..အေးပါကွယ်၊ သတ္တဝါတစ်ခု၊ ကံတစ်ခုပေါ့ကွယ်။ နင့်အတွက်တော့ငါဝမ်းသာပါတယ်။ ကဲအခုတော့ဒီလောက်ပဲနော်..ချစ်စု.."

ဖုန်းအသံဖွင့်ထားတော့ဘေးကနားထောင်နေတဲ့သူရည်းစားကလည်းကြားနေရတယ်လေ။ ဆရာဝန်မလှလှလေးကဖုန်းကိုကမန်းကတန်းချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ဘေးကသူမရဲ့ချစ်သူလူရွယ်ကိုပြန်ကြည့်လိုက်တဲ့နောက်မှာ၊ နှစ်ယောက်စလုံးဆီကရွှင်ပြတဲ့ရယ်သံလေးတွေပေါက်ကွဲထွက်လာတယ်။

" ဒီလောက်ဆိုရင်တို့တတွေသာယာပျော်ရွှင်မှုအပေါင်းနဲ့ခညောင်းသွားပြီပေါ့နော်..သားငယ်..ဟင်း..ဟင်း..ဟင်း.."

" ဟားးး..ဟား..ဟား..ဟား..ဟား.."

ချောမောလှပသော ဒေါက်တာမလေးမြတ်နှင်းခိုင်၏ဘေးမှသူမ၏ချစ်သူဆိုသောလူရွယ်မှာ၊ ချစ်စုမွန်၏ချစ်လှစွာသောခင်ပွန်းဖြစ်သူ သားငယ်ပင်ဖြစ်လေတော့သည်။ ဒီအစီအစဥ်တွေအားလုံးကသားငယ်ကိုယ်တိုင်ဒါရိုက်တာလုပ်၊ ရေးဖွဲ့ရိုက်ကူးခဲ့ခြင်းသာဖြစ်လေသည်။

သားငယ်နှင့်ဒေါက်တာမြတ်နှင်းခိုင်တို့က၊ တိတ်တိတ်လေးခိုးစားကြိတ်ပုန်းခုတ်နေတာကြာခဲ့ပြီပဲ။ ဒါပေမယ့်...၊ သားငယ်ကချစ်စုမွန်ကိုသိပ်မကြိုက်ပဲနဲ့၊ တွဲလာတာကြာလို့ယူခဲ့လိုက်ခြင်းသာဖြစ်သည်။နောက်ပိုင်းမှာတော့ မြတ်နှင်းခိုင်နှင့်ပို၍နီးစပ်လာသောသားငယ်က ၊ ချစ်စုကိုဖယ်ထုတ်ဖို့ကြံရတော့တာပေါ့။

ချစ်စုကိုယ်တိုင်ကိုယ့်စိတ်နှင့်ကိုယ်၊ အခြားယောက်ျားသားတစ်ယောက်အပေါ်စိတ်ညွှတ်ပြီးဖောက်ပြန်သွားအောင်သူကကြိုးစားခဲ့တယ်။

ဒါမှလည်းသူတို့တွေကျေကျေနပ်နပ်ကြီးတရားဝင်လမ်းခွဲနိုင်ပြီး အစစအရာရာလမ်းရှင်းသွားမှာလေ။

``````````````````````````````````````````````````````````````````

(26)

(ဇာတ်သိမ်း)

ဟုတ်တာပေါ့။ ဒီမြတ်နှင်းခိုင်ဆိုတဲ့ဆရာဝန်ပျိုမလေးက၊ ချောလည်းအရမ်းချော၊ ဆက်စီလည်းအရမ်းကျ၊ဆွဲဆောင်မှုလည်းရှိသည့်အပြင်၊ ထက်လည်းထက်မြက်သည်မဟုတ်ပါလား။ ခါးသေးရင်ချီသောခန္ဓာကိုယ်ပုံသဏ္ဌန်ကတုနှိုင်းလို့မရ။ ချစ်စုမွန်နှင့်ယှဥ်လိုက်တော့ ..၊

" ငါ့ဒေါက်တာမ အချစ်တုံးလေးက၊ ပစ္စည်းနဲ့အရည်အသွေးခြင်းယှဥ်လိုက်ရင်၊ ကလပ်စ် A နဲ့ ကလပ်စ် B၊ သိသိသာသာကြီးကွာနေတယ်။ ဒါပဲလေ..ဟား...ဟား..ဟား.."

သားငယ်ကသဘောအကျကြီးကျနေသည်။

" ဒီအစီအစဥ်ကဟို.. ကိုနန်းလှိုင်ဆိုတဲ့ငပိန်းကြီးသာပါမလာရင်အလုပ်ဖြစ်မှာ၊ အောင်မြင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ဟီးးဟီးး လူကြည့်တော့လည်သလိုလို၊ နပ်သလိုလိုနဲ့၊ နှာဘူးကြီး..အဖုတ်နဲ့မျှားတော့လည်းတန်းကနဲပါလာတာပဲ၊။

ဟိုဟာမကလည်းမလည်ရှုပ်မ၊ ကြောင်ခံတွင်းပျက်နဲ့ဆက်ရက်တောင်ပံကျိုးတွေ့သွားတာ၊ လီးကြီးကြီးလဲတွေ့ရောစိတ်တွေဖောက်ကုန်တာ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူလဲတန်ပါတယ်လေ။ နင့်နေအောင်ကိုခံရမှာ..ဟား..ဟားး.."

သားငယ်က စကားတွေဖောင်လိုက်၊ ရယ်လိုက်နှင့်၊ စိတ်ထဲကအားရနေတယ်။ ပြီးတော့သူ့ချစ်သူဒေါက်တာမချောလေးကိုသူ့ဖက်ဆွဲယူဖက်ထားလိုက်ရင်း။

" မင်းကရော ဘယ်လိုနေလည်း၊ မြတ်လေးရယ်.."

" အင်း..မြတ်ဘက်ကတော့ပြဿနာမရှိပါဘူး..၊ အကြာကြီးမစောင့်ရတော့ပဲ၊ တစ်ခါထဲအတူ နေခွင့်ရတော့မှာမို့ ဝမ်းတောင်သာနေသေးတယ်၊ တို့နှစ်ယောက်ပျော်ပျော်ကြီးနေခွင့်ရကြတော့မှာလေ..ဟုတ်ဘူးလား.."

သူတိုနှစ်ယောက်သားစိတ်လှုပ်ရှားစွာပွေ့ဖက်လိုက်ကြတော့တယ်။ သားငယ်ရဲ့ညစ်ပတ်တဲ့အလောင်း အစား (တမင်သက်သက်ဆင်ထားတဲ့ "လုပ်ပွဲ") က ပစ်မှတ်ကိုတည့်တည့်ကြီးထိသွားခဲ့ပြီမဟုတ်ပါလား..။

`````````````````````````````````````````````````

ရက်သတ္တပတ်အနည်းငယ်ကြာပြီးတဲ့နောက် သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသော ခင်ပွန်းသည်ဖြစ်သူ သားငယ်နှင့်သူမ၏အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းဖြစ်သူဒေါက်တာမြတ်နှင်းခိုင်တို့ဟာ သူမမျက်နှာကိုလုံးလုံးလျားလျား ထောက်ညှာခြင်း၊ စာနာခြင်းများမရှိပဲ ဖောက်ပြန်၍ချစ်ပွဲဝင်နေကြတာကိုသိလာခဲ့တော့တယ်။

သူမဝမ်းနည်းကြေကွဲဒေါသထွက်လိုက်ရတာလည်းမပြောပါနဲ့တော့။ သူမပြန်ပြီးအဖတ်ဆယ်ဖို့ကြိုးစားသေးပေမယ့်၊ ဒီပွဲမှာသူမရှုံးသွားခဲ့ပြီဆိုတာ။ ခံစားရ၊ သိနေရပါတယ်။

ဒီကိစ္စကြီးဖြစ်လာခဲ့ဖို့အခြေတည်ရာမှာ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းပါဝင်ပတ်သက်ခဲ့တဲ့၊ အလောင်းအစားပွဲဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး ချစ်စုကိုမရမကရအောင်ဝင်လုံးပြီးမြှူဆွယ်ခဲ့တဲ့၊  ကိုနန်းလှိုင်ကြီးမှာလည်းတာဝန်မကင်းဖြစ်သွားတယ်။

သူက သားငယ်သူ့အပေါ်ချိုးချိုးဖဲ့ဖဲ့ပြောသလို၊ လည်မလိုလိုနဲ့မနပ်တဲ့ ငါးစာတစ်ခုထဲကိုသာမြင်တဲ့၊ ကြောင်ပါးအိုနှာဗူးကြီးဖြစ်ခဲ့ပေမယ့်၊ သူကချစ်စုကိုပထမစမြင်တဲ့နေ့ကထဲကစွဲလန်းသွား၊ ချစ်ခဲ့၊ လိုချင်ခဲ့မိတာပါ၊ ဒါပေမယ့်သူများသားမယားကိုပေါ်တင်ကြောင်လို့မရ၊ မကောင်းတာကြောင့် အလောင်းအစားဖြစ်အောင်လမ်းထွင်ခဲ့တာပါပဲ။

ဒီမှာတင်သားငယ်ဆင်ထားတဲ့ဂွင်ထဲကိုဝင်သွားတယ်။ ချစ်စုကသူတို့လိုဥာဏ်ကစားတဲ့ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကြားမှာ ဓားစာခံဖြစ်သွားရရှာတာပါ။

ချစ်စုကိုယ်တိုင်ကလည်းအတွေ့ကိုမရှောင်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ သူ့ယောက်ျားသားငယ်ကိုချစ်တယ်။ မဖောက်ပြန်နိုင်ဖို့စိတ်ကိုထမ်းချုပ်ဖို့်ကြိုးစားပေမယ့်၊ ကိုနန်းလှိုင်ရဲ့ကစားကွက်ထဲမှာပါ ပါသွားတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း နောက်ဆုံးတော့ကျားလက်ကမလွတ်တဲ့သမင်လို၊ လိုးဖြစ်ကြတဲ့အခြေအထိရောက်သွားတာပါပဲ။

ချစ်စုက သူ့ယောက်ျားနဲ့မိမြတ်တို့ရဲ့အခြေအနေမှန်ကိုမသိခင်အထိ၊ ဟိုလူကြီးကိုနန်းလှိုင်ရဲ့မာယာကြော့ကွင်းထဲမှာရက်အနည်းငယ်အထိ ဆက်လက်ကျဆင်းမြောပါခဲ့တုန်းပဲ။ ဘယ်လိုပဲစိတ်ကရှောင်ရှောင်၊ ဒီဘဲကြီးရဲ့မဟာငါးရံ့ခေါင်းတိုကြီးနဲ့တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်တွေ့ရင် အရာရာကိုမေ့သွားပြီး ငါးခေါင်းချဥ်ရည်စားချင်စိတ်ပဲပေါ်လာခဲ့တဲ့အထိ၊ အရသာနဲ့အထိအတွေ့ကိုမလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ဘူး။

သူမက သားငယ်နဲ့မိမြတ်တို့ရဲ့ လျို့ဝှက်ဇာတ်လမ်းဘွားဘွားကြီးပေါ်လာတော့မှ အကြီးအကျယ်ယူကျုံးမရဖြစ်ပြီး ကိုနန်းလှိုင်ကြီးကိုလည်းသူမကိုဘာမှထပ်လုပ်ဖို့၊ အနားကပ်မခံတော့ဘူး။ ထပ်ပြီးလည်းအထိမခံတော့ဘူး။

ချစ်စုရဲ့ခံစားချက်နဲ့ဝမ်းနည်းကြေကွဲမှုကိုသိလိုက်ရတဲ့အတွက်ကိုနန်းလှိုင်ကြီးလည်းစိတ်မကောင်းတော်တော်ဖြစ်သွားပြီး၊ ချစ်စုကိုဖြေသိမ့်၊ နှစ်သိမ့်ပေးတယ်။ သူမစိတ်ချမ်းသာအောင် ပြုံးလာပျော်လာအောင်တတ်နိုင်သမျှဂရုစိုက်အရေးပေးလာခဲ့တယ်။     

ဘာဖြစ်လို့လဲတော့မသိဘူး၊ သနားသွားတာလားဘာလား၊ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးတစ်ယောက်၊ ဒီမိန်းမကိုတကယ်ချစ်သွားပြီး၊ အစစအရာရာအကာအကွယ်ပေးချင်စိတ်တွေခံစားဖြစ်ပေါ်လာရတယ်။

````````````````````````````````````````````

ဒီနေ့မနက်ပိုင်းမှာ၊ ကိုနန်းလှိုင်ကြီးက သူ့တပည့်ကျော်စိုင်းမောင်နဲ့ စိုင်းမောင်ရဲ့ရည်းစားကောင်မလေး ပန်းနုသွေးကို အရေးတကြီးပြောစရာစကားရှိလို့ လာခဲ့ကြဖို့ဖုန်းဆက်ခေါ်တယ်။ သူတို့ရောက်လာကြတော့..၊

" ငါ.. ပတ်ဘ်နဲ့ဘီယာဘားကိုပိတ်တော့မလို့ကွ"

" ဟာ.."

စိုင်းမောင်ဆီကရုတ်တရက်အာမေဋိတ်သံလွှတ်ခနဲထွက်လာပြီး၊ မယုံနိုင်တဲ့စကားကြားလိုက်ရသလိုသူ့နားရွက်တွေကိုသူဆွဲလိမ်နေတယ်။ ကိုနန်းလှိုင်ကပြုံးပြီးတော့သူတို့ဘက်လှည့်လာတယ်။

" လူသစ်၊ စိတ်သစ်၊ အလုပ်သစ်ပြောင်းတော့မယ်ကွာ.."

" အဲ..ဒါနဲ့..စိုင်းမောင် မင်းနဲ့ပန်းနုသွေးတို့ဘယ်အခြေအနေအထိရောက်နေကြပြီလဲ.."

" ဘယ်မှမရောက်သေးဘူးအကိုကြီး၊ ပန်းနုကဘွဲ့ရအောင်အထိကော၊ ဘွဲ့လွန်ပါတက်ချင်နေတာ၊ ပြီးမှယူကြဖို့စဥ်းစားထားကြတာ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်းပိုက်ဆံလောက်လောက်လားလားရှိတာမဟုတ်ဘူး"

" ချစ်ကြတယ်၊ အတူနေကြဖို့စဥ်းစားတယ်ဆိုရင်၊ ဘဝအတွက်တိုက်ပွဲဝင်ရမှာပါ့ကွာ..၊ ငါမင်းတို့ကိုပျိုးထောင်ပေးပါ့မယ်.."

ကိုနန်းလှိုင်က သူ့ရဲ့ချက်လက်မှတ်စာအုပ်ကိုဆွဲထုတ်ယူလာခဲ့ပြီးတစ်စုံတစ်ခုသောတန်ဖိုးကြီးမားသည့်ငွေပမာဏကိုရေးချပြီးလက်မှတ်ထိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ထိုချက်လက်မှတ်အား စိုင်းမောင်ဆီသို့ကမ်းပေးလိုက်သည်တွင်၊ စိုင်းမောင်နှင့်ပန်းနုသွေးတို့မှ ပါးစပ်အဟောင်းသားကြီးတွေနှင့်အံ့ဩသွားပြီးမှ မျက်နှာကြီးတွေကပြုံးလာကြတယ်။

" ကျေး..ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်ဆရာ.."

" ကျေးဇူးပါပဲအကိုကြီးရယ်.."

စိုင်းမောင်ကလည်းကျေးဇူးစကားပြောရင်းမှ၊ သူ့ကောင်မလေးဘက်ကိုမျက်ရည်တွေဝိုင်းလျက်လှည့်ကြည့်လိုက်လေသည်။

" အေး..အေး..အေး..မင်းတို့နှစ်ယောက်ဘဝထာဝရပျော်ရွှင်နိုင်ပါစေကွာ.."

" ဒါနဲ့အကိုကြီးကရော.."

ကိုနန်းလှိုင်ကခေါင်းကိုဖြေးညှင်းစွာခါရမ်းပြလိုက်တာကလွဲလို့၊ ဘာမှပြန်မဖြေလိုက်ပါ။

``````````````````````````````````````````````````````````````

ကိုနန်းလှိုင်ကချစ်စုမွန်အား၊ အရာရာစိတ်မချမ်းသာစရာအတိတ်ဟောင်းများကိုမေ့ဖျောက်ပစ်ဖို့ကြိုးစားကာ၊ မိမိနှင့်အတူလာနေပြီးသာယာတဲ့ဘဝကိုတည်ဆောက်ရန်၊ သူချစ်သူအဖြစ်လက်ခံပေးပါရန်နှင့်၊ သူကအစစအရာရာကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးသွားမည်ဖြစ်ကြောင်း အမြဲမပြတ်ဖြောင်းဖျခြင်း၊ စည်းရုံးသွေးဆောင်မှုများကိုပြုလုပ်လျက်ရှိလေသည်။

ချစ်စုမွန်ကလည်းသူ့ကိုယ်သူတစ်ယောက်ထဲအချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ စိတ်ကိုကုစားရန်အတွက် အချိန်တစ်ခုပေးပါရန်တောင်းဆိုခဲ့လေသည်။

ဒီလိုနဲ့လပေါင်းအတန်ကြာဖြတ်သန်းကျော်လွန်ခဲ့သည်။

ဒီနေ့တော့ ကိုနန်းလှိုင်ကသူချစ်ရတဲ့ကောင်မ ချောချောလေးချစ်စုနဲ့စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုမှာချိန်းပြီး ထမင်းစားကြဖို့ထိုင်နေကြလေသည်။

" ချစ်စုရယ်၊ အကိုတောင်းဆိုထားတာကိုလက်ခံနိုင်တော့မလားဟင်၊ အကိုစောင့်လာခဲ့ရတာ အခုနှစ်ပေါက်တာ့မယ်နော်.."

ချစ်စုလည်းကိုနန်းလှိုင်ကိုသေချာစေ့ငုကြည့်နေမိသည်။ သူ၏အပြုအမူတွေကအတော်ပင်ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပေပြီ။ လူကြီးလူကောင်းပိုဆန်လာကာ၊ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်လည်းဝတ်စားဆင်ယင်လာတတ်ခဲ့လေပြီ။

သူမနှင့်ပြောရာဆိုရာမှာလည်း၊ သူမကိုသက်တောင့်သက်သာနှင့်စိတ်သာယာချမ်းမြေ့အောင်ပြောတတ်ဆိုတတ်နေပြီ။ အချို့သူမဖွင့်ဟပြောရန်သတ္တိမရှိသောကိစ္စများကိုပင်ပြောရဲဆွေးနွေးရဲအောင်သူက သတ္တိများကိုမွေးပေးခဲ့သည်။

" ဟုတ်ပါပြီ အကိုနန်းရယ်၊ ချစ်စုအရင်စဥ်းစားကြည့်ပါရစေဦးနော်.."

ချစ်စုကပြုံးပြီးပြန်ဖြေလိုက်သည်။

" အို..ချစ်စုစဥ်းစားနေလာတာက နှစ်တောင်ပေါက်နေပြီနော်..၊ အကိုစောင့်လာတာကိုသနားပါဦး.."

ချစ်စုကပြုံးပဲပြုံးနေလေသည်။

ကိုနန်းလှိုင်ကပုံမှန်အတိုင်းအိမ်ပြန်လာပြီးရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲကာအိပ်ရာဝင်ခဲ့သည်။ နောက်နေ့မနက်စောစောအိပ်ရာကနိုးကာစမှာပဲ...

တင်..တင်..တင်..

ဖုန်းမှ မက်ဆေ့ချ်ဝင်သံလေးတွေဝင်လာသည်။ မက်ဆေ့ချ်အသစ်ဝင်နေတာကိုတွေရသည်။ သူမက်ဆေ့ချ်ကိုဖွင့်ဖတ်ပြီး ထခုန်မိလိုက်လေသည်။

" မက်ဆေ့ခ်ျက

အိုခေ..အကို့ကိုလက်လိုက်ခံပါပြီ၊

ချစ်တဲ့ချစ်စု.."

```````````````````````````````````````````````````````````````````````

အကွက်ဆင်ထားတဲ့ လုပ်ပွဲလေးတစ်ခုကြောင့် ဘဝပျက်လုမတတ်ဖြစ်ခဲ့ရပေမယ့် သူမ၏ဘဝကတော့လုံးလုံးလျားလျားအဆိုးဝါးကြီးဖြစ်မလာခဲ့ပါ။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်နားလည်မှုနှင့်၊ လက်တွဲခေါ်ဆောင်ဖေးမပေးမည့်သူရှိနေသေးတာကိုကသူမကံကောင်းနေဆဲရှိနေသေးသည်မဟုတ်ပါလား..

အဆုံးသတ်အနေနဲ့တော့ ဟက်ပီးအန်းဒင်းလေးဖြစ်အောင်၊ စိတ်သစ်၊ လူသစ်၊ သွေးသစ်လောင်းပြီးဘဝကိုတိုက်ပွဲဝင်ကြတော့မယ့် စုံတွဲအသစ်ကိုတော့ကောင်းခြင်းများနဲ့သာပြည့်စုံကြပါစေရယ်လို့...

ဆုတောင်းပေးလိုက်ကြပါစို့ဗျာ..။

လုပ်ပွဲ ပြီးပါပြီ.."

ခင်မင်မှုများစွာဖြင့်

လမင်းကြီး

........................................💚💛💖💝💙........................................  

ပြီးပါပြီ။