ကျွန်တော် ပြောပြမယ် အပိုင်း ( ၂ )
ရေးသားသူ - ရှောင်ဖော်ဇိုး
အခန်း ( ၃ )
ကျနော်နှင့် မမအေး သို့မဟုတ် ပထမဆုံး သင်ခန်းစာ
တနေ့ကျတော့ ညနေပိုင်း ဘီယာထိုင်သောက်နေတုန်း ပွဲစားက လှမ်းခေါ်တယ်။ စမ်းချောင်းဘက်မှာ ဆိုင်ပြစရာ ရှိတယ်ဆိုလို့ သောက်လက်စ တန်းလန်းနဲ့ ထထွက်သွားရတယ်။ ကျနော့ကို ချိန်းတဲ့ ပွဲစားနဲ့တွေ့ပြီးတော့ သူက နောက်ထပ်တစ်ယောက်ကို ထပ်ခေါ်တယ်။ နယ်ခံပွဲစားလို့ ခေါ်မလား မသိဘူး။ အဲဒီတစ်ယောက်က လိုက်ပြပေးမှာတဲ့။
ခဏလောက်စောင့်ပြီးတော့ ရောက်လာတယ်။ အရပ်ခပ်ပုပု ဆံပင်ဂုတ်ဝဲနဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ပဲ။ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားက အရမ်းကြီး လှလှပပ မရှိပေမဲ့ အဲ ကျနော့ စိတ်တွေ ဖျောင်းခနဲ့ ထကြွသောင်းကျန်းပြီး အလိုလို လောင်တီးသွားတယ်။
ဟုတ်တယ် ကျနော် သူ့ကို ကောင်းကောင်း သိတာပေါ့။ ကျနော့ဘဝမှာ ပထမဆုံး ကြုံဖူးခဲ့တဲ့ မိန်းမကို ပြန်တွေ့ရတာပါ။ မမအေးရယ်လေ။ စိတ်တွေက ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ့်လေးငါးနှစ်ဆီကို ရောက်သွားတယ်။ ကျနော်က နယ်မြို့လေးမှာ စတိတ်ကျောင်းတက်တုန်းအချိန်။ ငယ်ငယ်လေးထဲက မိဘတွေမရှိတော့တာမို့ ကျနော်က အဘိုးတို့ အိမ်မှာနေရတယ်။
အိမ်မှာဆို ကျနော်ရယ် အဘိုးတို့မိသားစုဖြစ်တဲ့ ဒေါ်လေးနဲ့ သူ့သမီး ကျနော့ အစ်မဝမ်းကွဲရယ် စုစုပေါင်းလေးယောက်ရှိတယ်။ အဒေါ်က အိမ်ထောင်ကွဲနေတာ။ ဒီလိုတွေပြောလို့ ကျနော်ရှေ့ဆက်ရေးမှာ incest တွေလို့ ထင်မနေနဲ့ ဦးဆရာသမားရေ။ ကျနော့အဒေါ်တွေအစ်မတွေနဲ့တကယ့် မိသားစုတွေပါ။ ဇာတ်လမ်းက တခြားသပ်သပ်လာမှာ ကိုယ့်ဆရာရဲ့။
အဲဒီတုန်းက ကျနော့အသက်က ဆယ့်သုံးလေးနှစ်လောက်ပဲ ရှိဦးမယ်။ ဟဲဟဲ ဆရာသမား တခုခုကို သတိရသွားတယ်မလား။
ဟိုတခါ မမစိမ်းကို အသက်ပြောတုန်းက နှစ်ဆယ့်သုံးဆို လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ့်လေးငါးနှစ်ဆိုတော့ မောင်ဖိုးဇော်ရယ် မင့်အသက်က ကိုးနှစ်ဆယ်နှစ်လောက် မဟုတ်ဘူးလား ဆိုပြီး မေးတော့မယ် မဟုတ်လား ။ တကယ်တော့ အဲဒီတစ်ယောက်ကို ကျနော်က နည်းနည်း ပလီလိုက်တာပါ။
သူနဲ့ ကျနော် က ကွာလှ နှစ်နှစ် သုံးနှစ်ပေါ့။ အကြင်နာတွေများ ပိုမလား ဆိုပြီး မောင်လေး လုပ်လိုက်တာ။ ထားပါ အဲဒါတွေက အရေးမကြီးပါဘူး။ ကျနော့ ဇာတ်လမ်းလေး ပြန်ဆက်ဦးမယ်။ ဒီလိုဗျာ သတင်းကျွတ်ကျောင်းတွေပိတ်တော့ ကျနော်က သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ ရွာကို လိုက်သွားတယ်။ အလည်သက်သက်ပါ။ အဘိုးနဲ့ အစ်မတို့ သားအမိက ရန်ကုန်သွားကြတယ်။
ကျောင်းပြန်ဖွင့်လို့ ကျနော် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အဘိုးတို့က ပြန်မရောက်သေးဘူး။ အဘိုး မျက်လုံး ဆေးခန်းပြရင်းနဲ့ ခွဲရမှာမို့ ဆိုပြီး ရက်ကြာသွားတာ။ ကျနော်က အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ရော။ အဲဒီအချိန်မှာ အစ်မ သူငယ်ချင်း မမအေးက အိမ်ကို ရောက်လာတယ်။ သူက ဒီလိုပဲ လာလည်နေကြ။ အရင်တုန်းက တမြို့ထဲပေမဲ့ နောက်ပိုင်းပြောင်းသွားကြတော့ တခါတခါမှ ရောက်လာတာ။
လာရင်လည်း တပတ်ဆယ်ရက် နေပြီးမှ ပြန်တယ်။ အိမ်သားတပိုင်းလိုဖြစ်နေတဲ့သူ မို့ သူရောက်လာတာ ကျနော် ပျော်တာပေါ့။ အဲဒီအချိန်မှာ ဟိုဟိုဒီဒီစိတ်တွေ မရှိသေးပါဘူး ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ထမင်းချက် ဟင်းချက် အိမ်စောင့်ပေးမယ့် သူလာတယ်ဆိုပြီး ပျော်တာ။ ကျနော်လည်း လေကြောရှည်နေလိုက်တာ ဆရာသမား စိတ်ဝင်စားမယ့်နေရာ ကို မရောက်နိုင်တော့ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ တခြားကိစ္စတွေဖယ်ဗျာ၊ မတိမ်းမစောင်း ဗိန်းဘောင်းနဲ့ လိုရင်းကိုဆက်ရရင်ဖြင့်..
အိမ်မှာ မမအေးရယ် ကျနော်ရယ် နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုပြီး လည်း မတွေးမသလို ညဘက်လည်း နှစ်ယောက်ထဲ အိပ်ရမှာလို့ မတွေးမိတဲ့ ကျနော်ဟာ ကျောင်းအဆင်း အိမ်ကို မပြန်သေးပဲ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘောလုံးသွာကန်ပြီး တော်တော်နောက်ကျမှ အိမ်ပြန်ရောက်ပါတယ်။
ပြန်ရောက်တော့ မအေး ချက်ထားပေးတဲ့ ထမင်းစား၊ အိမ်စာလေးဘာလေး နည်းနည်းပါးပါးလုပ်ပြီး တန်းပြီးတော့ အိပ်ပါတယ်။ နောက်တနေ့ မနက် အိပ်ယာထတော့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ ကျနော့ ဇာတ်ကြီး ခိုင်ပြီး အုန်းလွဲသလို ဖြစ်နေပါရော။ အိမ်မှာလဲ အကူအညီတောင်းစရာ မမအေးပဲ ရှိတာမို့ သူ့ကိုပဲ အော်ခေါ်ရတယ် ။
“ မမအေး . .ရေ.လာပါဦး .. ဒီမှာ ကျနော် ဇာတ်ကြီး ဘာဖြစ်လဲ မသိဘူး”
မမအေး အထဲကထွက်လာပါတယ်။ ကျနော်က အိမ်ရှေ့ခန်းတင် အိပ်နေတာပါ။ အိမ်မှာက အိပ်ခန်းရယ်လို့ သပ်သပ်မရှိပဲ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း က အဘိုးအိပ်တဲ့ ကွပ်ပျစ်နားမှာ ပဲ အိပ်ယာခင်းပြီး ကျနော်က အိပ်တယ်။ အစ်မနဲ့ အဒေါ်က အိပ်ခန်းနဲ့ အိပ်တာမို့ မမအေးက သူတို့ အခန်းထဲမှာ အိပ်တာပါ။
“ ဟဲ့ ငဖြိုး. . ဘာဖြစ်လို့လဲ”
မမအေး က ကျနော် အိပ်နေတဲ့ ဘေးနားကို တင်ပြင်ခွေပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ ကျနော့ ဇတ် ဘာဖြစ်တာလဲ မသိဘူး လှုပ်လို့ မရတော့ဘူး အုန်းလွဲတာလား မသိဘူး”
“ အောင်မလေး ငဖြိုးရယ် နင်ကလဲ အသည်းငယ်တတ်လိုက်တာ”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့ကို မှောက်ခိုင်းပြီး ဇာတ်ကြောတချက် နှစ်ချက် ဆွဲပေးပါတယ်။ ပြီးတော့ ဘယ်ကဘယ်လို ဖြစ်သွားတယ်မသိဘူး သူ့ပေါင်ပေါ်ကို ကျနော့ မျက်နှာ အပ်ရက်သားဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒီအချိန်ကျမှ ကျနော့ကောင်က စပြီး ဖျောင်းခနဲ ဖြစ်တာပါ။မမအေးဆိုတာ ဆန့်ကျင်ဘက်မိန်းမ၊ သွေးသားတော်ဆက်မှု မရှိတဲ့သူ။ ကျနော်နဲ့ ဘာမဆို ဖြစ်လို့ရလိုက်တဲ့ အနေအထားဆိုတာ ကို စပြီး သတိရသွားတယ်။
မိန်းမ အတွေ့အကြုံ မရှိဖူးသေးတဲ့ လူပျို ရိုင်းကလေးအတွက် မိန်းမတယောက်ပေါင်ပေါ်မှာ မှောက်နေရင်း ဖြစ်နေတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေဟာ ခုနဖြစ်တဲ့ အကြောညှပ်တာလား အုန်းလွဲတာလား မသိတဲ့ အခြေအနေကို လုံးဝမေ့လျော့သွားတာပါပဲ။
မမအေးကလည်း အခြေအနေကို သာယာနေပုံရပါတယ်။ ကျနော့ကို ဇာတ်ကြောဆွဲပေးနေရာကနေ နှိပ်ပေးနေတာနဲ့ မတူပဲ ပွတ်သပ်ပေးနေသလိုပါပဲ။ ကျနော့ မျက်နှာကလည်း ဘယ်အချိန်ကဘယ်လို ရောက်သွားမှန်းမသိပဲ တင်ပြင်ခွေထားတဲ့ သူ့ပေါင်တွေကြားကို ရောက်သွားပါတော့တယ်။
သူ့ပေါင်ကြားထဲကနေ ကျနော် အသက်ရူလို့ မဝဖြစ်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ အသက်ရှူနေရတယ်။ အင်းအားပြင်းပြင်း မှုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့ ကျနော့ရဲ့ ထွက်လေဟာ သူ့ရဲ့ အကွဲကြောင်းဝလေးကို ထိသွားနိုင်သလား ကျနော် မသိဘူး။ကျနော့ မျက်နှာအပ်ထားတဲ့ အနက်ရောင်အကွက် တရုတ်ပိတ် ထမီအောက်မှာ ပင်တီလှလှလေးတထည်ရှိနေသလား မရှိဘူးလားဆိုတာလည်း ကျနော် မသိဘူး။
အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော် သိတာက သူကို တအား ဖက်ထားလိုက်ချင်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကနေ ထထွက်လိုက်ရမှာ အရမ်းကြောက်နေတယ် ဆိုတာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့ ဆုတောင်း မပြည့်ပါဘူးဗျာ။ သူက ကျနော့တင်ပါးကို ခပ်စပ်စပ်လေးရိုက်လိုက်တယ်။
“ ကဲ ငဖြိုးရေ . . သက်သာပြီမလား
ဇိမ်ခံမနေနဲ့တော့ နင်ကျောင်းသွားရဦးမယ် ရေချိုးတော့”
ကျနော်လည်း ရှက်တက်တက်နဲ့ အိပ်ယာသိမ်း၊ မျက်နှာသစ် ရေချိုးပြီး ကျောင်းကိုတန်းသွားတော့တာပဲ။ မနက်စာတောင် မစားခဲ့မိဘူး။ ကျောင်းဆင်းတော့ ဘယ်ကိုမှ သဝေမထိုးတော့ပဲ အိမ်ကိုတန်းပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ မမအေးက မနက်က ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို ပုံနဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။ အနည်းဆုံး ဇတ်နာသေးလား ဘာလားတောင် မမေးဘူး။
ကျနော်လည်း ဇာတ်လမ်းက ဆက်ချင်နေတာ ဘယ်လိုဆက်ရမှန်း မသိဖြစ်နေရော။ တဖြည်းဖြည်းမှောင်လာတော့ အိမ်တံခါးတွေလိုက်ပိတ်၊ စာလည်း နည်းနည်းကြည့်ပြီး အဘိုးကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာ သိုင်းဝတ္တု ဖတ်နေလိုက်တယ်။စာဖတ်နေတဲ့ အချိန်မှာတော့ စိတ်က မမအေးကို နည်းနည်းမေ့သွားပါတယ်။
သတိရလို့ လှည့်ကြည့်တော့ သူက ကျနော် အိပ်နေကြနေရာမှာ အိပ်ယာလေးခင်းထားတာတွေ့တယ်။ အောင်မာ လူပုံကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ကိုယ့်ဆရာ။ သြော် .. သူက ကျနော့ထက်တော့ လေးနှစ်လောက်`ကြီးတယ်ဗျ။ ဆယ့်ရှစ်ဆယ့်ကိုး အရွယ်ပေါ့။
ကျနော်လည်း စာအုပ်လေး ဘေးချပြီး သူ့ကို လိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူ့ဘေးနားကို ဘယ်လိုသွားရမှန်း မသိဖြစ်နေတယ်။ ခါတိုင်းဆိုရင်တော့ ဒီအတိုင်း လုံးလားထွေးလား ရှိနေကြပေမဲ့ အခုက ကျနော်က အကြံသမား ဖြစ်နေတာကိုး။
ခဏနေတော့မှ သူက
“ ငဖြိုး . . မောင်လေး …မမအေးကို နည်းနည်းလောက် နင်းပေးပါလား မမ အကြောတက်နေလို့”
အင်း . . အခု ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့မှ အကြံသမားက ကျနော် မဟုတ်ဘဲ သူဖြစ်နေလား မသိဘူး။ ကိုယ့်ဆရာလည်း ဝိုင်းစဉ်းစားပေးပါဦး။
သူကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ဖျာလေးပေါ်မှာ ဝမ်းလျားလေးမှောက်လို့ အနင်းခံဖို့ စောင့်နေလေရဲ့။ သူ့အပေါ်ကနေ တက်နင်းပေးနေရင်း ဘယ်လိုမျိုး အစပျိုးရင် ကောင်းမလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေမိတယ်။ စဉ်းစားရင်း စဉ်းစားရင်း နဲ့ အချိန်သာကုန်သွားတယ်။ ကျနော် ဘာမှ မလုပ်ရဲဘူး ဖြစ်နေတယ်။နင်းနေရင်းက နည်းနည်းကြာလာတော့
“ တော်တော့ ကိုဖြိုး၊ မမသက်သာသွားပြီ ကျေးဇူပဲ”
ကျနော့မှာ ကော့မစ်စာအုပ်တွေထဲကလို တိန်ကနဲတောင် မြည်သွားသလိုပဲ။ ဘာလုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး။ နောက်ဆုံး အဘိုး ရဲ့ ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်ကို ပြန်သွားပြီး စာအုပ်ဆက်ဖတ်နေလိုက်တယ်။ စာသာဖတ်နေတာ စိတ်ကတော့ ဘယ်ပါတော့မလဲ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ မမမအေးရဲ့ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို ပဲ လေ့လာနေရတာပေါ့။အဲဒီအချိန်မှာ မမအေးကနေပြီး ကျနော့ကို
“ ကိုဖြိုး မအိပ်သေးဘူးလား … လာခဲ့လေ .. မမနားကို”
ဆိုပြီး လှမ်းခေါ်တာရုပ်ရှင်သာ ရိုက်ပြလို့ရမယ်ဆိုရင် ကျနော် က ဒီအခန်းကို အဘိုးရဲ့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကနေ ခေါင်းအုံးလေးဆွဲလို့ မမအေး ဘေးကို ဖျက်ခနဲ ချက်ခြင်း ရောက်သွားတယ်ဆိုပြီး ရိုက်ပြမှာပါ။
တကယ် သူ့ဘေး ဝင်အိပ်တော့ မမအေးက ကျနော့ကို ကျောပေးပြီး နံရံကိုသာ မျက်နှာမူထားပါတယ်။ ကျနော်က သူ့ကို ဘေးကနေ ဖက်ထားသလို မျိုး (အသားတွေကို မထိပဲ) နံရံတွေဆီလက်ထောက်ထားလိုက်တယ်။ မမအေးက ကောက်ကာ ငင်ကာ အိပ်ပျော်နေပါတယ်။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမှန်း သိပေမယ့် ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုကို တင်းတင်း ချလိုက်တယ်။
“ မမ” …
“ မမ”
“ ဟင်”
ကျနော့ဘက်ကို ပြန်မလှည့်ပဲ ဟင်လို့ထူးတယ်။
“ ဒီဘက်လှည့်လေဗျာ”
အဲလို ပြောလိုက်တော့ ချက်ခြင်း လှည့်လာတယ်
“ ပြော . . ဘာလဲ”
“ မမကို နမ်းချင်လို့”
ပြောပြီး ချက်ချင်း သူ့မျက်နှာ နား ကပ်လိုက်တော့ သူက ရှောင်ထွက်သွားတယ်။
“ ဟဲ့ ငဖြိုး . . နင် ဘာစကားပြောတာလဲ...ငါက နင့်အစ်မ သူငယ်ချင်းနော် တော်တော် အိပ်တော့ . . တကယ် ပဲ မပြောလိုက်ချင်ဘူး။ ငါက နင်တစ်ယောက်ထဲမို့ သနားလို့ လာအိပ်ပေးတာ . . တော်တော် အကြောထောင်နေတယ် ဟုတ်လား”
ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲ သွားတဲ့ ရာသီဥတုကို ကျနော် နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားတယ်။ခုန မတိုင်ခင် အခြေအနေအထိကို ကျနော် အခြေအနေ တော်တော် ကောင်းနေခဲ့တာ မဟုတ်လား ကိုယ့်ဆရာရယ်။
ဒါပေမဲ့ အဲဒီ အတွေ့အကြုံ ကြောင့်ပဲ သူတို့ရဲ့ နောက်ဆုံး အချိန်အထိ ငြင်းဖို့ (စိတ်ထဲတကယ် ပါတာမဟုတ်ဘု) ကြိုးစားကြတာရယ်။ တချို့ ကိစ္စတွေဟာ ခွင့်တောင်းဖို့ မလိုဘူး ဆိုတာရယ်ကို ကောင်းကောင်း သဘောာ ပေါက်ခဲ့ရတယ်။
“ မမအေးရယ် သား . . သား တောင်းပန်ပါတယ် . . နောက်ဒီလို မဖြစ်စေရပါဘူးနော်”
အဲဒီတုန်းကတော့ တကယ် လန့်သွားတာပါ။ လူကြီးတွေကို ပြန်တိုင်ရင် သောက်ရှက်က ဗြန်းဗြန်း ကွဲမှာလေ။ဒီတော့ ခုနက ယူလာတဲ့ ခေါင်းအုံးလေး ဆွဲကာပဲ ကွပ်ပျစ်ပေါ် ပြန်ရောက်လေသတည်းပေါ့ဗျာ။ ကြိုးစားပြီး အိပ်ပေမယ့်လည်း အိပ်မပျော်ဘူး။ မမအေးလည်း အိပ်ပျော်ပုံမရဘူး။ ခဏနေတော့ မမအေးဆီကနေ အသံကြားရတယ်။
“ ငဖြိုး မောင်လေး . . ဒီနားလာ...ကလေးလိုပဲ နေရင် မမအေး ဘေး ပေးအိပ်မယ်”
ရာသီဥတုက ချက်ခြင်း ပြန်ကောင်းသွားသလိုကြီးမို့ ကျနော် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း နဝေတိန်တောင်နဲ့ မမအေး ဘေးနားကို ရောက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ဘာမှ မပြောပဲ ဘေးနားမှာ ခွေခွေလေး လှဲအိပ်လိုက်တယ်။ မမအေးက ဘေးနားမှာ ဒီအတိုင်းလှဲလို့။
စိတ်တွေက တအားဖြစ်နေပြီး ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလဲ မသိဘူး။ နောက်ဆုံး လက်တဘက်ဘက်ကို မမအေးရဲ့ ဗိုက်ပေါ်ကို တင်လိုက်တယ်။ ဘာတုန့်ပြန်မှုမှ မရှိဘူး။
အိုခေ။
နောက်တဆင့်တက် ကိုယ်ကို တစောင်းလှဲ့ပြီး ဗိုက်ပေါ်က လက်ကို မမအေးရဲ့ ခါးထိရောက်အောင် ထားပြီး ဖွဖွလေး ဖက်လိုက်တော့လည်း ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး။မျက်လုံးလေးမှိတ်လို့ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။ကျနော် သူနဲ့ မျက်နှာချင်း အနီးကပ်ဆုံး ဖြစ်အောင် နေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့နှုပ်ခမ်း နဲ့ ကျနော့ နှုပ်ခမ်းတွေကို အနီးဆုံး ဖြစ်အောင် ထားလိုက်တယ်။
ကျနော့ နှာခေါင်းနဲ့ နှုပ်ခမ်းတွေပေါ်မှာ မမအေး ရဲ့ ထွက်လေတွေ လာတိုက်ခတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီလေတိုးသံဟာ ကျနော့် ခုန်နေတဲ့ ရင်ခုန်သံကို မကျော်လွှားနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်။နောက်ဆုံး ကျနော် အသက်အောင့်ပြီး နှုပ်ခမ်းချင်း ထိကပ်ထားလိုက်ရော။
၁ စက္ကန့်
၂ စက္ကန့်
၃ စက္ကန့်
...
...
...
၁၀ စက္ကန့်
ကျနော့ အပေါ်နှုပ်ခမ်းကို မမအေးရဲ့ လျှာအဖျားလေးနဲ့ လာဆော့ကစားတာကို ခံစားသိနဲ့ သိလိုက်တယ်။တဖြည်းဖြည်း မမအေးရဲ့ လျှာက ကျနော့ နှုပ်ခမ်းတစုံလုံးရဲ့ နေရာအနှံ့ကို ရောက်ဖူးပြီးသွားပြီ။ အဲဒီ မမအေးရဲ့ လျှာကို ကျနော်က စိတ်မရှည်တော့ပဲ ဆွဲပြီးတော့ ငုံထားလိုက်တယ်။
ကျနော့ ပါးစပ်ထဲမှာ မမအေးရဲ့ လျှာကို အလုပ်ခဏပေးထားပြီးတော့ ကျနော့ လျှာက မမအေး ပါးစပ်ထား ဝင်ရောက်သွားပြန်ရော။ ဘတပြန် ကျားတပြန် လျှာလျှာခြင်း စစ်ခင်းနေပေမဲ့ မမအေးဟာ မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားတုန်းပါ။ ခဏလေးနေတော့ ကျနော်က မမအေးရဲ့ နို့တွေပေါ်ကို ကျနော့ မျက်နှာရောက်သွားပြီ။ အပါ်ကနေ ကျနော့ မျက်နှာနဲ့ ပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်တော့ မမအေးက အောက်မှာ ဘာအခုအခံမှ ဝတ်မထားဘူး။
ကျနော့ အတွက်မို့ ဝတ်မထားတာလား သူ့ဘာသူ ညအိပ်ရင် ချွတ်အိပ်နေကြမို့ ချွတ်ထားတာလား ဆိုတာကတော့ သူပဲ သိမှာပါ။ မမအေးဝတ်ထားတဲ့ သင်တိုင်း ပေါ်ကနေပဲ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် လျှာနဲ့ လိုက်ကလိတော့မှ မမအေး မျက်လုံးလေးပွင့်လာတယ်။
“ မမအေး ကျနော် နို့စို့ချင်တယ်..သင်တိုင်းကြီး လှန်လိုက်”
“ ဟင် .. .”
“ အောက်ကို စောင်အုပ်ထားလေ. . . ကျနော် နို့လေးပဲ စို့မှာပါ”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော်လည်း သင်တိုင်း အရှည်ကို အောက်ကနေ လှန်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ဖြစ်သွားတဲ့ နို့တွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့တော့တာ။ တကယ်တမ်းက ကျနော့ အစွမ်းအစ က အဲဒီမှာ ကုန်ပါတယ်။ ဘာမှလည်း ဆက်မလုပ်တတ်တော့ သလို ဘာမှလည်း ဆက်မလုပ်ရဲတော့ဘူး။
ဘာမှ ဆက်မလုပ်တတ်ဘူး ဆိုပေမဲ့ ဘာလုပ်ရမယ် ဆိုတာ မသိလို့ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီတုန်းက အသိက မိန်းမနဲ့ ယောကျ်ား လုပ်ရင် ဗိုက်ကြီးတတ်တယ် ဆိုတာမျိုးလောက်ပဲ ယျေဘူယ သိထားတော့ မတော် ပြသနာ တက်မှာ ကြောက်တာလည်း ပါတာပေါ။
အဲဒီအချိန် အဲဒီအရွယ် က ကြည့်ဖူးထားတဲ့ ဇာတ်ကားတွေအတိုင်း မမအေး ပစ္စည်း နီတာရဲကို ပါးစပ်နဲ့ လုပ်လို့ ရသေးတယ် ဆိုတာ သတိရလိုက်တယ်။အဲဒါနဲ့ပဲ သူ့ခြေရင်းနား စောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်ပြီး စောင်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တော့
“ မောင်လေး . . ကိုဖြိုး . .ပါးစပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့လေ . . ဘုန်းနိမ့်မယ်”
အဲဒီတုန်းက ငယ်သေးတော့ ကလေးလိုပဲ တွေးပြီး အလျှော့ပေးလိုက်မိတယ်။ ဟင်းဟင်း.. အခုတော့ ဘယ်ရမလဲ။ တွေ့တော့ တွေ့အုန်းမှာပါ။
သူက ပြောပြော ဆိုဆို ကျနော့ကို လှမ်းဆွဲတယ်။ကျနော်လည်း အလိုက်သင့် ပြန်ထလိုက်ပြီး မမအေး ဘေးမှာ ပြန်လှဲနေလိုက်ရော။နှုပ်ခမ်းခြင်း နမ်းလိုက်၊ နို့စို့လိုက်နဲ့ အချိန်ကုန်နေရင်းက မမအေးက ကျနော့ ကောင်လေးကို လာကိုင်တယ်။
“ မောင်လေး ဟာက အကြီးကြီးပဲ နော်” တဲ့
တကယ်က အဲလောက်လဲ မကြီးပါဘူး။ သူ့ဟာသူ စိတ်ထင်ရာ လျှောက်ပြောတာနေမှာ။ပြီးတော့ ကျနော့ကို စပြီး ကွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးတယ်။
“ ကောင်းလား”
“ အင်း . .”
အဖုတ်လေးပေါ်ကို လက်တင်ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့ကို ကွင်းတိုက်ပေးနေတဲ့ မမအေး ရဲ့ လက်တွေက ရပ်သွားတယ်။ ချွဲကျိနေတဲ့ အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက် အစုန်အဆန် လျှောက်ကစားလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ မမအေးက ကျနော့ ကို ဖက်ထားရော။
တတ်သလောက်မှတ်သလောက် အဝနားက အစိလေးကို ဖိလိုက် ညှစ်လိုက် ပွတ်လိုက် နည်းမျိုးစုံလုပ်ပေးနေရင်းက ခဏလေးလည်း ကြာရော ကျနော့ကို ဖက်ထားတဲ့ မမအေးရဲ့ လက်တွေက တင်းသထက် တင်းလာတယ်။ ကျနော့ကို သူ့အားရှိသလောက် ဖက်ထားတာနဲ့ တူပါတယ်။ ကျနော့ လက်ကတော့ မရပ်သွားသေးဘူး။
“ မောင်လေး .. ကိုဖြိုး တော်ပြီ .. မမကို မလုပ်ပေးနဲ့တော့”
ဆိုတော့ ကျနော် ရပ်လိုက်တယ်။ အဲဒီတော့ သူ့လက်က ကျနော့ ပေါင်ကြားထဲ ပြန်ရောက်လာပြီး တခါပြန် ကွင်းတိုက်ပေးပါတယ်။ ဆယ့်လေးငါးချက်လောက် အပြီးမှာတော့ ကျနော်လည်း မခံနိုင်တော့ပဲ အရည်တွေ တလဟော ထွက်လာပြီး ပြီးသွားရတယ်။
“ ကောင်းတယ်မလား”
“ ဟုတ်”
“ ရေသွားဆေး . .ပြီးရင်အိပ်တော့”
ကျနော်လည်း ထပြီးတော့ ရေဆေး။နောက်တော့ မမအေး ဘေးဝင်လှဲ ပီး သူ့ကို ဖက်ပြီးတော့ အိပ်လိုက်ပါတော့တယ်။ နောက်တနေ့ မနက်ရောက်တော့ ဘာလို့မှန်း မသိ ။ သူ့ကို မျက် နှာချင်း မဆိုင်ရဲတာနဲ့ မနက်စာတောင် မစားပဲ ကျောင်းကို ထွက်လာလိုက်တယ်။
ညနေ ပြန်ရောက်တော့ အဘိုးတို့ ပြန်ရောက်လာပြီ။ အဲဒီတော့ မမအေး နဲ့ ဘာမှ ဆက်မဖြစ်ရတော့ဘူး။နောက်သုံးလေးရက်လောက်နေတော့ မမအေးလည်း သူ့ မြို့ သူပြန်သွားတယ် ။ကျနော် အတန်းတင် စာမေးပွဲ မဖြေခင်မှာပဲ မမအေး ယောကျ်ားယူသွားပြီလို့ သတင်းကြားပါတယ်။ နဂိုထဲက အစီအစဉ်ရှိလို့လား ကောက်ခါငင်ကာ ဖြစ်သွားတာလား ဆိုတာကတော့ ကျနော် မသိပါဘူး။
သူ့ မင်္ဂလာဆောင်လည်း ကျနော် မလိုက်ရပါဘူး။ နောက်ပိုင်းလဲ ကျနော်နဲ့ က အဆက်အစပ် မရှိလို့ မမအေး နဲ့ မဆုံဖြစ်တော့တာ ဆယ့်လေးငါးနှစ်ကြာခဲ့တဲ့ ဒီနေ့ အထိပါပဲ။ အဲဒီမမ အေးက ကျနော့ကို အိမ်လိုက်ပြပေးမဲ့ ပွဲစားက ချိန်းထားတယ် ဆိုတဲ့ သူ ဖြစ်နေတယ်။ မမအေးက ကျနော်တို့ နားကို ရောက်လာတယ်။ကျနော် ကို ခေါ်လာ တဲ့ ပွဲစား အဒေါ်ကြီးက
“ ကဲ သန္တာရေ . . သမီး ပြောထားတဲ့ ဗဟိုလမ်းက အခန်းလေ မြေညီ ၁၅ ပေ ခန်း .. .. အဲဒါ လေး ကြည့်မလို့”
သြော် မမအေး ရဲ့ နာမည်က မသန္တာအေးပါ . . ကျနော်က တော့ အစ်မ ခေါ်သလို လိုက်ခေါ်ရင်း နဲ့ မမအေး ဖြစ်သွားတာ။ သူ့ကို တော်တော် များများက သန္တာလို့ပဲ ခေါ်ကြတာကိုး။
“ ဟဲ့ နင် . ကို ဖြိုး မဟုတ်လား . . ”
“ မမအေး က မှတ်မိသားပဲ . . ကျနော်က အဝေးကြီးထဲက မှတ်မိနေတာ။ မမအေး ကျနော့ကို မှတ်မိပါ့မလား မသိဘူးဆိုပြီး စောင့် ကြည့်နေတာ”
“ အောင်မာ . . မသိပဲ နေမလား..နင့်ရုပ်ကြီး ခွေးချီသွားတောင် မှတ်မိတာကို”
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ပွဲစားအဒေါ်ကြီးက
“ သြော် . . သန္တာတို့ က တယောက်နဲ့ တယောက် သိနေကြတာလား ..ဒါဆို လည်း အဆင်ပြေတာပေါ . .”
ကျနော် တခုခု ပြန်ဖြေဖို့ ပြင်နေတုန်းမှာပဲ မမအေးက
“ အသိမဟုတ်ဘူး အန်တီသောင်းရေ . . ကျမတို့ မောင်နှမ ဝမ်းကွဲတွေမတွေ့ကြတာ နှစ်နဲ့ ချီပြီး ကြာနေတာ”
သူအဲဒီလို ပြောတဲ့ အချိန်မှာ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသိဘူး။ ကျနော့ အောက်က ကောင် က ဖျောင်းကနဲ ထောင်လာတယ်။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ဝတ်ထားလို့သာ တော်တော့တယ်။
……………………………………….
လိုက်သွားကြည့်တဲ့ အခန်းက မဆိုးပါဘူး။ အိမ်က တိုက်သစ်။ ဘယ်သူမှ မနေသေးဘူး။ ကျနော်က သဘောကျတယ်။ ဒါပေမယ့် မမအေးက အချက်ပြလိုက်လို့ ပွဲစားအန်တီကြီးကို ချက်ချင်း ခေါင်းမညိတ်ပဲ စဉ်းစားချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။
အဲဒီအချိန် မှာပဲ အန်တီကြီးဆီ ဖုန်းဝင်လာတယ်။ သူ့ယောက်ျား အလုပ်မှာ မူးလဲတယ် ဆိုလား ဘာလားမသိဘူး ချက်ချင်း ပြန်သွားပြီး မမအေးကို အခန်းငှားတဲ့ ကိစ္စ လွှဲပြီး ထွက်သွားတယ်။ ကျနော် နဲ့ မမအေး ပဲ တိုက်ခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့တယ်။
ကျနော် က မမအေး နဲ့ စကားတွေ အမျှင်မပြတ် ရှေးဖြစ်ဟောင်းတွေ နောက်ကြောင်းပြန်ပြီး တော်ကီဖုတ်ကြတာပေါ့ဗျာ။ ကျနော့ အစ်မအကြောင်း၊ အဖိုးဆုံးတဲ့အကြောင်းတွေ။ ပြီးတော့ သူ့အကြောင်းအတွေ။ကိုယ့်ဆရာ နည်းနည်းတော့ ပျင်းနေမလားပဲ ခဏလေးပါဗျာ။ လာပါ့မယ်။
သူက လက်ရှိ တယောက်ထဲ၊ ယောက်ျားနဲ့လည်း ကွဲသွားပြီတဲ့။ ကိုယ့်ဆရာကတော့ ထင်မှာပေါ့ ။ ငယ်ငယ်တုန်းက အတွေ့အကြုံကလည်း ရှိ လက်ရှိလည်း အိုကေ ဆိုတော့ ကျနော် မောင်ဖိုးဇော် တယောက် ဒီညတော့ မမအေးကို ဖုတ်ရတော့မယ် ဆိုပြီးတော့ပေါ့လေ။စကားတော့ ကျနော်ကပဲ စရတာပေါ့ဗျာ။
“ မမအေး”
“ ဟင်”
“ ကျနော်နဲ့ မမက အဲဒီနေ့က နောက်ဆုံး တွေ့တာနော်”
“ သေနာလေး နင်ဘာတွေးနေလဲ ငါသိတယ်နော်”
“ မမအေးကလဲ ဟဲဟဲ”
မမအေး က ကျနော့ကို တချက် မျက်စောင်းထိုးပြီးမှ
“ ဘာဟဲဟဲလဲ .. နင် ငယ်ငယ်ကလိုဆိုရင်တော့ ဘာမှ အဖြစ် ရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး ဟာဟ”
“ အောင်မာ ကိုယ့်အစ်မ မို့ လို့ ညှာနေတာ ဒီအချိန် တခြားလူဆိုရင်တော့ ဟင်းဟင်း ”
“ ကဲပါ ငါက စတာပါ . . . နင်နဲ့ ငါနဲ့ ပြန်ဆုံပြီပဲဟာ နောက်နေ့ သပ်သပ်ချိန်းကြမယ်လေဟာ”
“ မရပါဘူး။ ကျနော်က ကိုယ့်ရဲ့ လက်ဦးဆရာမကို ကျေးဇူးဆပ်ချင်နေတာ”
“ အာ . . ဒါ သူများအိမ်ကြီးလေ မကောင်းးပါဘူး ကိုဖြိုးရယ်”
“ ရပါတယ် . . ဘယ်သူသိတာမှတ်လို့”
“ ကဲ ဒါဆို နင် မီးနီဖြတ်ရဲလားပြော”
“ အင်”
ကျနော် နင်သွားတယ် ။ ဘာပြန်ပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး။ အခုမှ ထပ်သတိရတာက ကျနော့ဆီ စွပ်စရာ ဘာကွန်ဒုံးမှ ပါမလာတာပါပဲ။ ဒီတော့လဲ စိတ်ကို လျှော့ချလိုက်ပါတယ်။
“ အောင်မလေး ဖြစ်သွားလိုက်တာ ကြက်နာကြီး လည် လိမ်သွားတဲ့ အတိုင်းပဲ နေပါဦး နင့်ပစ္စည်း ကို ငါစစ်ဆေးမယ် ပြစမ်း ”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့ ခါးပတ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးမှ
“ နေဦးဟ ငါ ဒီနားမှာတော့ စိတ်မရဲဘူး ရေချိုူးခန်းထဲ သွားရအောင်”
ပြောပြောဆိုဆို သူကပဲ ဦးဆောင်ပြီး ကျနော့ကို ခေါ်သွားပါတယ်။ အထဲရောက်တော့ ကျနော့ ဘောင်းဘီကို တဝက်လောက် ချွတ်ပြီး ကျနော့ ပစ္စည်းကို ထုတ်ကြည့်တယ် ကိုယ့်ဆရာရေ။
“ ငယ်ငယ်က နဲ့ တခြားစီပဲဟာ”
“ ငယ်ငယ်ကနဲ့တော့ တူမလားဗျ”
“ အေးပါ ငါကလဲ သဘောပြောတာပါ”
ပြောလဲ ပြော ကျနော့ကိုလည်း ဒိုင်းခနဲ မျက်စောင်းထိုးတယ်ဗျ။ ပြီးတော့ မပြောမဆိုနဲ့ ကျတော့ရှေ့ ဒူးထောက်ချပြီး ကျနော့ လီးကို ငုံပြီး စုပ်လိုက်ပါလေရောလား။ ထင်ထားပြီးသား ပေမယ့် တကယ်တမ်း မမအေး ကျနော့ကို ကောက်လွေ လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ရင်ထဲမှာ အေးခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။
ကျနော့ အချောင်းကို သူ့ပါးစပ်ထဲ မှာ ငုံပြီးတော့ စုပ်လိုက် စုပ်နေရင်းနဲ့က မှ ကွမ်းသီးခေါင်းကို သူ့ပါးစောင်ထဲ ထည့်ပွတ်လိုက် တခါတခါကျတော့ ပါးစပ်ထဲ ငုံထားရင်းကမှ ထိပ်က အပေါက်ကလေးကို လျှာလေးနဲ့ ထိုးဆွလိုက်လုပ်နေတာကိုယ့်ဆရာရေ။ငယ်ငယ်အ ကြောင်းတွေ ပြန်တွေးမိတဲ့ အခါ မှာတော့ စိတ်က တအားထန်လာပြီး ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့ မရချင်ဖြစ်လာတယ်။
“ မမ . . မမ”
မမအေးက ဘာမှ ပြန်မဖြေ။သူ့ပါးစပ်ထဲက ကျနော့လီးကို အကျွတ်မခံပဲ ဘာလဲ ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ မော့ကြည့်တယ်။
“ ကျနော် ပီးတော့မယ် မမအေး စုပ်ပေးတာ တအားကောင်းလို့ မနေနိုင်တော့ဘူး ..ခဏလောက်ရပ်ဦး”
မမအေး ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းပြန်ငုံ့သွားပြီး သူ့အလုပ်သူ ဆက်လုပ်နေတယ်။
အဲဒါနဲ့ ဆရာသမားရယ် ကျနော်လည်း စိတ်ကို လျှော့ထားလိုက်ပြီး နည်းနည်း ခါးကိုင်းလို့ သူ့ရဲ့ ရင်ဘက်ထဲကို လက်နှိုက်လိုက်တယ်။ ဘရာဇီယာ အောက်ထဲက မမအေး ရဲ့ ရင်သားတွေက ဟိုးအရင်တုန်းကလို ကျနော့ကို ရင်ခုန်သံ မြန်စေတုန်းပဲ
အဲ .. .
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော့ကောင် လုံးဝ ထိမ်းမရတော့ဘဲ အန်ချလိုက်တော့တာ။မိန်းမ မလုပ်ဖြစ်တာ ကြာနေပြီမို့ လရေတွေက အားရ ပါးရ ထွက်နေပုံရတယ်။
မမအေးကတော့ ကျနော့ကောင်ကို သူ့ပါးစပ်ထဲကနေ လုံးဝ ပြန်မထုတ်ပဲ လရည်တွေ ကို မြိုချပြီး အားရပါးရ ဆက်စုပ်နေတော့တာ။ ခဏနောက် ပါးစပ်ထဲမှာ ဇိမ်ခံနေရင်းက သူက အငယ်ကောင်ရဲ့ ပါးစပ်ပေါက်ကို လျှာလေး နဲ့ ထိုးလိုက် တို့ လိုက် လုပ်နေလို့ ချက်ချင်း ပြန်တောင်လာတယ်။
“ အောင်မလေး ကိုဖြိုးရယ် နင့်ဟာက မလွန် လွန်းဘူးလား တော်တော့ ကိုယ့်ပစ္စည်း ကိုယ်သိမ်း ”
သူလည်း ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပါတယ်။ ကျနော်လည်း ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ပြီး ရေချိုးခန်း အပြင်ကို ထွက်ပြီး စောင့်နေလိုက်တယ်။ မမအေး ထွက်လာမှ အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စကို မေးဖို့ သတိရတော့တယ်။
“ မမ ဒီအခန်းက ဘာဖြစ်လို့လဲ မယူရဘူးလား ဈေးးကြီးလို့လား”
“ အင်း နည်းနည်းဈေးးကြီးတာလဲ ပါတယ်၊ ပြီးတော့ နင် တခါထဲလိုက်ရင် ငါ ပွဲခကို သူများနဲ့ ခွဲစားနေရမှာပေါ့ နင့်ကို သပ်သပ် ငါရှာပေးမယ်”
“ ပြီးရော”
“ နေပါဦး နင် ဖုန်းဆိုင် ဖွင့်တာလား”
“ ဟုတ်တယ် . . ပြီးတော့ နေလည်း နေမှာ”
“ အေးပါ ငါရှာပေးပါမယ်.. လောလောဆယ်တော့ သွားတော့မယ် ငါ စိတ်မသန့်ဘူး အိမ်ရှင်က ငါ့ကို ယုံလို့ သော့ပေးထားတာ”
“ ဟုတ်”
“ နင့် ဖုန်းနံပါတ်ပေး”
ကျနော်က ပါးစပ်က ရွတ်ပြတော့ သူဖုန်းထုတ်ပြီး ခေါ်လိုက်လိုက်တယ်။ သူ့ နံပါတ် ကျနော့ ဖုံးထဲရောက်လာတေ့ ကျနော်လည်း Contact ထဲ ထည့်မှတ်လိုက်တယ်။
“ ကဲ နင်လည်း ပြန်တော့ ငါလည်းသွားတော့မယ်...နင့် အခန်းကိစ္စ ငါသေချာရှာပေးမယ်။ ငါက ဟိုဘက်နားလေးတင်နေတာ နောက်နေ့မှ ဖုန်းဆက်ပြီးလာခဲ့ ကြားလား”
အခုမှ သေချာ ကြည့်မိတယ် ကိုယ့်ဆရာရေ ။ ကျနော့ မမအေးက ရှက်နေတာဗျ။ သူ့ဘာသူ မပြောမဆိုနဲ့ ကုန်းစုပ်တုန်းက သူမဟုတ်သလိုနဲ့ ဟီးဟီး။ ကျနော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။သူလည်း တံခါးပိတ်ပြီး ဘောက်ဆတ်ဘောက်ဆတ် နဲ့ လျှောက်သွားရော
...............................................................................................................................
အခန်း ( ၄ )
ဆရာမနဲ့ ကျနော်
အဲဒီ နားမှာပဲ ခုန မဝသေးတဲ့ ဘီယာ ကိုဆက်သောက်ဖို့ အနီးအနားက ဆိုင်တဆိုင် ဝင်ပြီး ဆက်သောက်။ ထမင်းတွေဘာတွေစားပြီးမှ Taxi လေး ငှားပြီးတော့ လက်ရှိတိုက်ခန်းကို ပဲ ပြန်လာခဲ့ရတယ်။
ကံများမကောင်းချင်တော့ ငှားလာတဲ့ ကားက လမ်းမှာ သူများကို သွားတိုက်မိတယ်။ တကယ်က ကျနော့ ကားဆရာကြီးက အမှန်ပါ။ လမ်းသွယ်က နေ အတင်းထွက်လာတဲ့ ကားကို သွားတိုက်မိတာ။ ကျနော်လည်း ထားခဲ့ပြီး နောက်တစင်း ငှားရကောင်းနိုး ဆက်စောင့်ရကောင်းနိုး ဝေခွဲမရဖြစ်နေတယ်။
တဘက်ကားကတော့ မမကြီးတစ်ယောက် ပဲ။ ကားဆရာ နဲ့ စကားပြောနေရင်းက အခြေအတင်ဖြစ်လာလို့ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ထဲမှာ ရင်းနှီးသလို ဖြစ်နေတယ်။ နည်းနည်း စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့မှ ဆယ်တန်းတုန်းက စာသင်ပေးဖူးတဲ့ ဆရာမဖြစ်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ပဲ ဆင်းပြီးတော့ ကူညီဖြေရှင်း။
အခြေအနေ ပြောင်းပြန် ဖြစ်သွားပြီး ကျနော်က ဆရာမ ဘက်က ဖြစ်သွားပြီး ကားဆရာကြီးကို ရန်လိုက်ဖြစ်။စကားများ။ နောက်ဆုံးတော့ ဆရာမ ကိုပဲ ဖျောင်းဖျ တက်စီဆရာကြီးလည်းလျော်ကြေးနည်းနည်းပါးရနဲ့ အဆင်ပြေသွားလေသတည်းပေါ့ဗျာ။
Taxi ဆရာကြီးက ကျနော့ကို ထားသွားတော့ ကျနော့မှာ ဒေါ်ကေသီမိုးကြီးနဲ့ ကျန်ခဲ့ရော။ တကယ်က ဆရာမ က ကျနော့ကို သေချာ မမှတ်မိလောက်ဘူးထင်တာ။ နှစ်တွေလည်း ကြာပြီကိုး။ အဲဒီတုန်းက သူကလည်း အထက်တန်းပြ ဖြစ်ခါစ။ ကျနော်တို့ အတန်းကို အချိန်ပိုင်းဝင်သင်ရတာ။ ဒါပေမဲ့ တီချယ်ဒေါ်ကေသီမိုးက ကျနော့ကို နာမည် ပါမှတ်မိနေတယ်။
“ ကျေးဇူးပဲ ဇော်ဖြိုးရယ် မင်းနဲ့ မို့လို့ မဟုတ်ရင် တီချယ် အ. . အ . . ”
ဆရာမ က ပြောရင်းနဲ့ မူးပြီး လဲကျသွားတာ သတိတော့ မလစ်သေးဘူး။
ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမယ် မှန်း မသိဘူး။ လမ်းကလည်း လူ နည်းနည်းရှင်းတဲ့ လမ်းဖြစ်တဲ့အပြင် ညနက်စပြူလာပြီမို့ ဘေးမှာ လူတွေ အများကြီး မရှိပါဘူး။ နောက်ဆုံး ကျနော်လည်း ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားနေတော့ပဲ ဆရာမကို ကားနောက်ခန်းထဲ ထည့် ပြီးတော့ သူ့ကားကို တက်မောင်းပြီး နီးရာဆေးရုံကို မောင်းသွားလိုက်တယ်။
ဆရာမက နှလုံးရောဂါတွေ ဘာတွေ ရှိလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့လည်ပင်းခေါ်မလား ဇတ်ခေါ်မလား အဲဒီက အရိုးကျီးပေါင်း ကြောင့်မူးတာ။ အဲဒီကနေ မှ သတိမေ့သလို ဖြစ်သွားတာ တကယ်က မမေ့ဘူး။ ကျနော် သူ့ကားကို မောင်းလာရင်း အာရှတော်ဝင် ရှေ့ ရောက်ခါနီးမှာ သတိ ပြန်ရလာပြီး သူပြောပြလို့သိတာ။ အဲဒါနဲ့ပဲ ဆရာမ ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးတာပေါ့ဗျာ။
ကိုယ့်ဆရာကတော့ ထင်မှာပဲ ဒီဘဲ သေနတ်တွေ ထုတ်ပြနေပြီ ပစ်တော့မယ်လို့။ မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ။ ကိုယ်ငယ်ငယ်က စာသင်ပေးဖူးတဲ့ ဆရာမ ပဲဟာ ဘယ်ပစ်မှားရဲ မှာလဲ။ ဟီးဟီး ဒါပေမဲ့ ဆရာမက အဆီတဝင်းဝင်း ဆိုတော့လည်း . . အင်း . . ။
ကားမောင်းရင်းက ဆရာမဒေါ်ကေသီမိုး (ရေးရတာ ရှည်တယ်ဗျာ တီချယ်မိုးလို့သာ ဆရာသမား မှတ်တော့) ကျနော့ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဘာညာပြောပေါ့။
ဖြစ်ချင်တော့ တီချယ်မိုးကြီးက စကားပြောတာ ကောင်းကောင်း မပြောဘဲ ကျနော့ လက်မောင်းကို ကိုင်ကိုင်ပြီး ပြောတာဗျ။ ကားလေးမောင်းရင်း စကားလေးပြောရင်းနဲ့ ပဲ တီချယ့်အိမ်ကိုရောက်သွားတယ်ပေါ့ကိုယ့်ဆရာရယ်။
ကျနော် အိမ်ပေါ်ကိုလည်း လိုက်မတက်သလို တီချယ်ကလည်း ခေါ်ပါဘူး။ ဖုန်းနံပါတ်တွေ အချင်းချင်းလဲပြီးတော့ ကျနော် ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျနော်လည်း မောမောနဲ့ အိပ်လိုက်တာ တချိုးထဲအိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။မနက်အိပ်ယာကမနိုးသေးဘူး ဖုံးမြည်လို့ထကိုင်လိုက်တော့ တီချယ်မိုးဆီက ဖြစ်နေတယ်။
“ ဟယ်လို”
“ သားရေ တီချယ်ပါ”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ သားကို တို့အကူအညီလေးတစ်ခုလောက်တောင်းချင်လို့”
“ ဟုတ်”
“ ဒီမနက်လည်း ခေါင်းက နည်းနည်း မူးနေလို့ကွယ်..အိမ်မှာက ဘယ်သူမှလည်း မရှိဘူး တို့က တယောက်ထဲနေတာဆိုတော့လေ”
“ ဟုတ်”
“ အဲဒါ ဒီမနက်တော့ ဆေးခန်းလေး သွားပြလိုက်ချင်လို့..ကားလည်းမမောင်းရဲသေးလို့သားရယ် . . Taxi လည်း မစီးချင်ဘူး”
“ သြော် ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် တီချယ် ကျနော်ကားလာမောင်းပေးမယ်လေ”
“ အေးအေး ကျေးဇူးပါပဲသားရယ်”
“ တီချယ် မနက်စာရောစားပြီးပြီလား ကျနော် ဘာဝယ်ခဲ့ပေးရမလဲ”
“ ရတယ် မဝယ်လာနဲ့ သား တို့ လမ်းမှာ ပဲ ဝင်စားကြမယ်လေ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့”
စားရကံတော့ ကြုံပြီထင်တယ် ကိုယ့်ဆရာရေ ။ မနက်စာပြောပါတယ် ။ ဟီးဟီး အဲဒါနဲ့ပဲ ကျနော်လည်း အမြန်ဆုံးရေမိုးချိုးပြီး တီချယ်မိုးရဲ့ ကွန်ဒိုရှိရာကို အမြန်ဆုံးထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
ဟိုရောက်တော့ ကျနော် ဖုံးဆက်လိုက်တာနဲ့ တီချယ်မိုးက ဆင်းလာပြီး ကျနော့ကို ကားသော့လက်ထဲထိုးပေးတယ်။ တီချယ်မိုးက ကြက်သွေးရောင် ဇာအင်္ကျီရင်စေ့လက်ပြတ်ကို အနက်ရောင် ထမီပြောင်နဲ့ လှချင်တိုင်းလှနေတယ်။
အသက်ငါးဆယ်ကျော် ကျနော့တီချယ်က လေးဆယ်မပြည့်သေးတဲ့ အပျိုကြီးမမ ဆို မယုံမယ့်သူ ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဓါတ်ပုံရိုက်ထားပြီး ကိုယ့်ဆရာကိုတောင် ပြလိုက်ချင်တယ်။ ထားပါတော့ ကျနော် သူ့ကားကို တက်မောင်းပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်။
“ တီချယ် . . မနက်စာ သွားစားမယ်မလား”
“ အေးလေ သား”
“ ဟုတ်”
( ဘာလို့လဲ မသိဘူး ကျနော် ရင်တွေ တအားခုန်နေတယ် ဟီး..) ကျနော်လည်း ဘယ်ကိုဘာရယ် ပြောမနေတော့ပဲ ဆရာစံလမ်းထဲက စိန်လျံကို မောင်းသွားလိုက်တယ်။ တီချယ်မိုးက မုန့်ဟင်းခါးစားတယ်။ ကျနော်က ပေါက်စီနဲ့ လဘက်ရည်။ (ဆိုင်ကရောင်းတဲ့ ကြက်သားပေါက်စီ ကိုဆိုလိုတာပါ ကိုယ့်ဆရာရယ်)
စားပြီးသောက်ပြီးတော့ ပိုက်ဆံတွေ ဘာတွေလုမရှင်းနေတော့ပဲ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။အဲဒီအချိန်မှာပဲ မမအေးဆီက ဖုန်းဝင်လာတယ်။
“ ဟယ်လို . . ဟုတ်ကဲ့ မမအေး”
“ သြော် ကျနော် မအားဘူး သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ ဆရာစံလမ်းမှာကိစ္စလေးတစ်ခုရှိလို့”
တီချယ်မိုးက ကျနော့ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ကျနော် သွားကလေးဖြဲပြီးတော့ပဲ ရယ်ပြလိုက်တယ်။
“ ဟုတ် ဟုတ် . . ပြီးမှ ကျနော် ဖုံးဆက်လိုက်မယ်”
“ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး တို့ မင်းသူငယ်ချင်း ဖြစ်သွားတာတုန်း သားရဲ့”
“ ကျနော့အစ်မပါ တီချယ်ရယ် . . အစအဆုံး ရှင်းနေရမှာစိုးလို့ ဒီလိုပဲ ပြောလိုက်တာ ..သူက အရမ်းလေကြော ရှည်လို့”
အမှန်ကတော့ ကျနော်တမင်ပြောလိုက်တာ။ ကိုယ့်ဆရာလည်း ဓာတ်တယ်မလား ဟဲဟဲ ကျနော်က သူ့ ရီအက်ရှင် ကို သိချင်လို့။ ထားပါတော့ ကျနော်တို့ အဲဒီကနေ တီချယ်မိုး ပြမယ့်ဆေးခန်းကို ရောက်သွားတယ်ပေါ့ဗျာ။ကျနော် ဆေးခန်းကိုလည်း မလိုက်သွားပါဘူး ကားထဲမှာပဲ ကျန်နေခဲ့တာ။ သူမို့ ကျနော့ကို ကားနဲ့ ထားခဲ့တယ်။ သူ့သွားတုန်း မမအေးဆီ ဖုန်းပြန်ဆက်ပြီး အီစီကလီထုရသေးတယ်။
မမအေးက အိမ်လိုက်ပြမယ်ဆိုပြီး ခေါ်တာပါ။ ကျနော်က မမအေးပဲ အဆင်ပြေသလို ကြည့်ထား မမအေး သဘောကျမှပဲ ကျနော်နေမှာလို့ ပြောပစ်လိုက်တယ်။ မမအေး နဲ့ ဖုန်းပြောရင်း တန်းလန်း တီချယ်မိုးဆီက ၂ ခါတောင် ဖုန်းဝင်လာသေးတယ်။ သူ့ကားကြီး ကျနော် မပြေးသွာမှာ စိုးလို့လားမသိလူး။ အဲဒါနဲ့ တီချယ်မိုးဆီဖုန်းပြန်ခေါ်ရသေးတယ်။
“ ဟယ်လို”
“ မမပြော”
“ ဘယ်သူ့ဆီဖုန်းမှားခေါ်သလဲ မောင်ဇော် ဒါ တီချယ့်ဖုန်းကွ”
“ ဟာ . . ကန်တော့ ကန်တော့ တီချယ် ခုန အစ်မနဲ့ ဖုန်းပြောရင်းတန်းလန်းမို့ တီချယ့်ဆီ ဖုန်ပြန်ခေါ်တော့ ယောင်သွားတာ တီချယ် ပြောပါ”
“ သြော် သား . . ဇော် စောင့်နေရတာ ပျင်းနေမှာစိုးလို့နောက်နှစ်ယောက်ပြီးရင် တို့အလှည့်ရောက်ပြီလို့ ပြောတာ”
“ သြော် ရပါတယ် တီချယ်ရယ် ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါ ကျနော် အေးအေးဆေးဆေး စောင့်မယ်။ ”
“ ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ဒါပဲနော်”
ခဏကြာပြီးတော့ တီချယ်မိုး ပြန်ရောက်လာတယ်။ ကျနော်က ကားရှေ့ခန်းတံခါးဖွင့်ပေးတော့ ကျနော့ ပခုံးကို ပွတ်ဆွဲသွားပြီးမှ ဝင်ထိုင်တယ်။ မတော်တဆလား တမင်တကာလားဆိုတာတော့ သူပဲသိမှာပဲ။ ကျနော်ကတော့ ရင်ထဲကို လူးခါသွားတာပဲ။ စိန်လှံျမှာ စားခဲ့တဲ့ ပေါက်စီ အကျိုးပေးပြီထင်ပါရဲ့ ကိုယ့်ဆရာရေ. .
ကားမောင်းလာရင်းနဲ့ ခုနက ကျနော့ပခုံးတွေကို လာပြီးကျီစယ်သွားတဲ့ တီချယ်မိုးရဲ့ ရင်သားတွေကို ခိုးကြည့်တော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေတောင် ဆူထွက်နေလိုလို။ အဲဒီလိုပြောတော့ ဆရာသမား မျက်မှောင် နည်းနည်းကျုံ့ သွားတယ်မလား၊ ကျနော့ စိတ်က ထင်တာသက်သက်လည်းဖြစ်နိုင်တာပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်၊ ရင်တွေခုန်နေလို့ အမြင်တွေပါ ဝေဝါးလာတာမျိုးပေါ့။
တီချယ်မိုးက ဖော့ခွက်ပါတဲ့ ဘယာဇီယာ ဝတ်ထားတာမဟုတ်ဘဲ ပိတ်နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ကျောပြည့်ဘော်လီကို ဝတ်ထားတာပါ။ စလာကတည်းက ယဉ်တိုက်မှုဖြစ်မှာစိုးလို့ သတိထားပြီး မသိချင်ယောင် ဆောင်ခဲ့တဲ့ တီချယ်မိုးရဲ့ ရင်ညွန့်အစပ်မှာ ကျနော့မျက်လုံးတွေက ခဏခဏ သွားသွား ဆိုက်ကပ်နေပါတယ်။
သူ့ပစ္စည်း ကို ခိုးကြည့်နေရတော့ ကားပေါ်မရောက်ခင်ထဲက ခုန်နေတဲ့ ရင်ဘက်က မရပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဆရာဝန်ပြလာတာ ဘယ်လိုလဲ ဘာညာတောင် မမေးမိဘူး။ တီချယ်မိုးကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ဖုန်းလေးပွတ်ရင်း လိုက်လာတာ။ ကျနော်လည်း အခုမှသတိရတာ သူဘယ်ဆက်သွားမယ်ဆိုတာ မမေးရသေးဘူး။ အရေးထဲ ဖုန်းဝင်လာလို့ ဘီးဇီးလုပ်လိုက်ရသးတယ်။
“ တီချယ် . . အိမ်ကိုပဲ မောင်ရမှာမလား”
“ မမ မဟုတ်တော့ဘူးလားကွ . . .သားဇော်..ဒီတခါ မယောင်တော့ဘူးပေါ့လေ”
“ ဗျာ . . မဟုတ်ပါဘူး တီချယ်ရယ်”
“ ဘာ မဟုတ်တာလဲကွ”
“ သြော် . . ကိုယ့်ဆရာမကို မမခေါ်စရာလား ဒါပေမယ့် ဒီအတိုင်း တော့ ကြိုက်တဲ့လူလိုက်မေး တီချယ်က အသက်ငါးဆယ်ကျော်လို့ လုံးဝမထင်ရဘူး ကျနော်နဲ့ မောင်နှမဆို ယုံကြမှာပဲ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကတော့ တီချယ့်ကို တီချယ်လို့ပဲ ခေါ်မှာ”
“ တို့က ငါးဆယ်ကျော်တယ်ဆိုတာ စွန်းရုံကလေးစွန်းသေးတာပါ သားဇော်ရယ်...ဟင်းဟင်း ...”
အခုချိန်မှာ ကျနော် ဘာစကားမှ ပြန်တုန့်ပြန်စရာမလိုဘူး ဆိုတာ ကိုယ့်ဆရာလည်း သဘောပေါက်တယ် မလား။ ကျနော်လည်း ကားကိုပဲ အာရုံစိုက်ပြီး မောင်းနေလိုက်တယ်။ ကားကိုသာမောင်းနေရတာ လူက လောင်တတီးတီး ဖြစ်နေပြီ။
မကြုံဖူးသေးတဲ့အတွေ့အကြုံ မို့လားမသိဘူး လောင်တီးတဲ့ ကိစ္စက တခြား ဘယ်အချိန်နဲ့မှ ကို မတူတာ။ဘယ်လောက်တောင်လဲဆို အခုနေများ တီချယ်မိုးကြီးက ကျနော့ကောင်ရဲ့ ထိပ်ဖျားလေးကို လက်ညိုးရယ် လက်မလေးရယ်နဲ့ ဖွဖွလေး ဖိညှစ်လိုက်ရင်တောင် ကျနော် ပြီးသွားလောက်တယ်။
တီချယ်မိုးလည်း ဘာမှ ဆက်မပြောတော့သလို ကျနော် လည်း ဘာမှ ဆက်မပြောဖြစ်ပဲ သူ့အိမ်ပြန်တဲ့ လမ်းဘက်ကိုပဲ ဦးတည် မောင်းနေလိုက်တယ်။
“ သြော် . . သားဇော်ရေ. . မေ့နေလို့ တို့ကို ---- Mart လိုက်ပို့ပေးပါလား ဝယ်စရာလည်း နည်းနည်း ရှိလို့”
“ ဟုတ် ... . တီချယ်”
ဆိုတော့ ကျနော်လည်း တီချယ် လိုရာခရီးကို ဦးတည်လိုက်တယ်ပေါ့ ဆရာသမားရယ်။
ကဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပေရှည်သလို ဖြစ်သွားရင် တောင်းပန်ပါတယ် ကိုယ့်ဆရာရေ ။ ကျနော်တို့ --- Mart ရောက်သွားတယ်.။ တီချယ်က သူလိုအပ်တာတွေဝယ်တယ်။ ပြီးပြန်လာ။ ကျနော်က အထုပ်ဆွဲပြီးလိုက်ပေါ့။
တီချယ်မိုး ကွန်တို ရောက်လို့ ကာပါကင်ထိုးပြီးတဲ့အခါ ကျနော်က ဘာမှ ပြောမနေတော့ပဲ ကားသော့တွဲကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထည့်ပြီး သူဝယ်လာတဲ့ အထုပ်တွေ လက်က ဆွဲလို့ သူ့နောက်က လိုက်လာတယ်။ တီချယ်လည်း ဘာမှ မပြောဘူး။ အပေါ်ရောက် တော့ ကျနော့ကို ရေတစ်ခွက်ချတိုက်ပြီး အထဲဝင်သွားတယ်။
ကျနော့မှာ တယောက်ထဲ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ဒီအတိုင်း ထိုင်နေရတယ်။ တီချယ်မိုးက အထဲမှာ ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေ နေရာချနေလာ အဝတ်လဲနေလားတော့ ကျနော် မသိဘူး။ခဏနေတော့ အထဲကလှမ်းပြောလေရဲ့
“ သားဇော်ရေ . . ခဏလေးနော်” တဲ့
“ ဟုတ်”
လို့ပဲ ပြန်ပြီး အသံပေးလိုက်တယ်။
နည်းနည်းကြာသွားပြီးတော့ စက်နဲ့ နှပ်ထားတဲ့ ဘလက်ကော်ဖီနှစ်ခွက် ကိုင်ပြီး ထွက်လာတယ်။ သကြားထုပ်လေးတွေလည်း ပါတယ်။
“ သား . . ကော်ဖီသောက်ဦး”
“ ဟုတ် ”
ကျနော် ကော်ဖီထဲကို သကြားထုပ်တစ်ထုပ် ဖောက်ထည့်ပြီးမှ
“ တီချယ်ကလည်း ကျနော့ကို နို့ထည့်မပေးဘူးလား”
“ ဟင်”
“ ကျနော်က ဘလက်ဆို သိပ်မသောက် တတ်လို့ပါ”
“ သြော် . . ဘာများလဲ လို့..ခဏလေး”
ဆိုပြီး အထဲ ပြန်ဝင်သွားလေတယ် ကိုယ့်ဆရာရေ။ ကျနော်ကတော့ အနောက်ကနေကြည့်ပြီး သွားရေ တမြားမြား နဲ့ပေါ့။ ဟင်းးးးးးး
မကြာပါဘူး တီချယ်မိုး ကော်ဖီမိတ် ဗူးလေး ကိုင်ပြီး ပြန်ရောက်လာတယ်။ ကျနော်လည်းကော်ဖီထဲကို ကော်ဖီမိတ်(နို့မှုန့်) ထည့်ပြီး ကော်ဖီလေး အချိန်ဆွဲသောက်ရင်း အကြံထုတ်နေလိုက်တယ်။ ကော်ဖီသောက်လို့ပြီးတဲ့အခါ ပြန်လိုက်ရင်ကောင်းမလား အကြောင်းရှာပြီး နေရင်ကောင်းမလားပေါ့။
တီချယ်မိုးကတော့ ကျနော် ရှိနေတာတောင် သတိရသေးရလားမသိဘူး။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းချိတ်ပြီး ကော်ဖီကို အရသာခံသောက်နေတာ ကိုယ့်ဆရာရေ။ ကော်ဖီတဝက်လောက်ကုန်သွားတော့ သောက်တာခဏရပ်ထားပြီး အချိန်ဆွဲရသေးတယ်။ စိတ်ထဲမှာက လွန်ဆွဲနေတယ်။ သင့်တော်၏ မသင့်တော်၏ ကလည်း ရှိသေးတယ်မဟုတ်လား။
အခြေအနေက ကျနော့ဘက်မှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာကိုတော့ ကိုယ့်ဆရာလည်း သိတယ်မလား။ နောက်ဆုံးတော့ ကျနော် ကဒီလို ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျနော် လုံးဝ မကြိုးစားတော့ဘူး။ တီချယ့်ဘက်က စပြီး လမ်းဖောက်ပေးလာရင်တော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်လျှောက်သွယ်မယ်ပေါ့ဗျာ။
ဒါနဲ့ ပဲ သောက်လက်စ ကော်ဖီခွက်ကို တကျိုက်ထပ်မော့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စကားတခုခုပြောမို့ ကြံနေတုန်းမှာပဲ
" သြော် .. သားရေ မင်းက ဖုန်းဆရာ ဆိုတော့ အကူအညီတောင်းရဦးမယ် တို့ဖုန်းလေး တစ်လုံးကွယ် ပျက်နေတာလား မသိဘူး အဲဒါ ကြည့်ပေးပါလား။ ကြာတော့ ကြာနေပြီ
" ဟုတ် ပြကြည့်လေ တီချယ်"
ဆိုတော့ဖုန်းသွားယူလာပြီး ကျနော့ကိုပေးတယ်။
ကျနော် က အားသွင်းကြိုးပါတောင်းပြီးခဏ အားသွင်းထားလိုက်ပြီး လက်ကျန်ကော်ဖီကို အရင် ရှင်းလိုက်တယ်။ပြီးမှ ဖုန်းကို ပါဝါ ဖွင့်ကြည့်တော့ firmware ကျနေတယ် လို့ ကျနော် ယူဆလိုက်ပြီး
" ရတယ် တီချယ် ကျနော် လုပ်ပေးမယ်..ဖုန်းက firmware ကျသွားတာ..ကွန်ပြူ တာ တလုံးလုံး သုံးဖို့ရှိလား ကျနော် တခါထဲ firmware ဆွဲပြီး ပြန်တင်ပေးလိုက်မယ်"
ကျနော့ဆီ သူ့laptop ထုတ်ပြီး လာပေးတော့ ကျနော်လည်း လုပ်စရာရှိတာ စလုပ်တယ်ပေါ့။ဖုန်းအတွက် လိုတာတွေ အင်တာနက်မှာ ရှာနေရင်းက
" သားရေ တို့ အဝတ်သွားလဲလိုက်ဦးမယ်နော် လိုတာရှိရင် လှမ်းခေါ်လိုက်"
ဆိုပြီး အထဲဝင်သွားတော့ ကျနော် တယောက်ထဲ လက်ပ်တော့ တလုံးနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲ ကျန်နေခဲ့ရော။Software တချို့နဲ့ လိုချင်တဲ့ firmware ကိုတွေ့တော့ ဒေါင်းလုပ် ဆွဲထားရင် တီချယ့် ကွန်ပြူတာကို နည်းနည်း မွှေကြည့်ဖို့ စဉ်းစားမိသွားတယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး သူရော အောကားတွေ ဘာတွေ ကြည့်တတ်သလား ဆိုတာလောက်ပါပဲ။
search နေရာမှာ စတားဒေါ့အမ်ပီဖိုး ဆိုပြီး ရိုက်ထည့်လိုက်တာနဲ့ ဗွီဒီယို ဖိုင်တွေ တန်းစီပြီး ကျလာပါလေရော ကိုယ့်ဆရာ ထင်တာ မှန်ပါတယ်။ တီချယ့်ကွန်ပြူတာထဲက ဆင်းရဲသားကားတွေကို ကျနော် ရှာဖွေ တွေ့ရှိသွားလေသည်ပေါ့ဗျာ။
အဲဒီထဲက ဖိုင်တစ်ဖိုင်ကို ကလစ်ထောက်ပြီး လမ်းကြောင်း ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုင်လမ်းကြောင်း အဆင့်မှ အဆင့်ကို ခံထားတာဆရာရေ။ ဒီအတိုင်း လိုက်ရှာရင် တော်တော်နဲ့မတွေ့နိုင်တဲ့ နေရာမျိုးမှာ။ ကျနော် လည်း သူစဉ်းစားပြီး သေချာ သိမ်းထားပုံကို သဘောကျလို့ အသံထွက်ပြီး ဟီ ခနဲ ရယ်လိုက်မိတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ
" ဘာလို့ရယ်တာလဲကွ" ဆိုတဲ့ အသံက ဂါဝန်တထည်ဝတ်ပြီး ကျနော့နောက်က ထွက်လာပါလေရောဗျာ
“ ဗျာ .. တီချယ် . . ဟို . . . ကျနော်လေ ..”
“ မင်း . . ဒါတွေ ဘယ်လို ရှာတွေ့သွားတာလဲ”
ဆိုပြီး ကျနော့လက်ထဲက မောက် ကို ဆွဲယူပြီး ဖွင့်လက်စတွေ အကုန်လုံး လိုက်ပိတ်တယ် ကိုယ့်ဆရာရေ . .မျက်နှာက ဒေါသဖြစ်နေတာမဟုတ်သလို ဘာဖြစ်နေလည်း ခန့်မှန်းလို့ မရဘူး။ကျနော်လည်း ဘာပြောရမှန်း မသိဖြစ်နေတာ။
“ ဘာကိစ္စ မဆိုင်တာတွေ လျှောက်ကြည့်တာလဲ သား တခြား ဘာတွေ လျှောက်ဖွင့်ထားသေးလဲ”
“ ဘာ . . ဘာမှ မဖွင့်ပါဘူး တီချယ် .. ...ဟို . . ကျနော် ကျနော် ဒေါင်းလုဒ် ဆွဲထားတဲ့ ဖိုင် တခု ပျောက်သွားလို့လိုက်ရှာရင်း တွေ့သွားလို့ ဖွင့်ကြည့်တာပါ”
“ အေး . .. ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် မင်းကို တို့ စိတ်ဆိုးတယ်တို့က ယုံကြည်လို့ ဒီကွန်ပြူတာကို မင်းလက်ထဲ ထားသွားတာတော်ပြီ ဖုန်းလည်း ပြင်မနေနဲ့တော့ မင်း ပြန်ချင်ရင်ပြန်တော့တို့ ဘာမှ ခိုင်းစရာ အကြောင်း မရှိတော့ဘူးတို့က စပ်စပ်စုစု လုပ်တဲ့လူဆိုရင် တအားမုန်းတာ”
ကျနော် သူ့ကို မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပဲ ကြည့်နိုင်တော့တယ်။ မျက်လုံးကတော့ တော်တော်လေး ဟိုက်နေတဲ့ ဂါဝန်ဆီကို အကြည့်ရောက်ဖြစ်အောင် ရောက်သွားသေးတယ်။ တီချယ့်ကို ကြည့်ရတာ အတွင်းမှာ ဘာမှ ခံဝတ်ထားပုံမပေါ်ဘူး။ အိမ်နေရင်း ဂါဝန် အသားပျော့ပျော့ပေါ်မှာ မသိမသာ ပေါ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေတွေက ကျနော့အာခေါင်တွေခြောက်သွေ့စေတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကရော လောလောဆယ်အခြေအနေကို ပြောင်းလဲပစ်လိုက်ဖို့ ဘယ်လိုများ တတ်နိုင်မှာတဲ့တုန်း ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ဘဝဆိုတာ အောစာအုပ်ထဲကလို ဖြစ်လာတာမျိုးမှ မဟုတ်တာ။ အခုနေ အတင်းလုံးလိုက်ရင် ဒုက္ခရောက်သွားနိုင်တယ်ဆိုတာလည်း သဘောပေါက်ပါတယ်။
ကျနော့ သီဝရီ အရ မိန်းမတွေက နောက်ဆုံးအချိန်ထိ ငြင်းနေတုန်းပဲ ကိုယ်က ရအောင် ချုပ်တတ်ဖို့ပဲ လိုတယ် ဆိုတာ ကလည်း အခုလိုအခြေအနေမှာ ကျနော်က ထုတ်မသုံးရဲဘူးလေ။ အနည်းဆုံးတော့ တချိန်က ကိုယ့်ဆရာမ ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ အသိက ရှိနေသေးတာကိုး။
နောက်ဆုံးတော့ လည်း စိတ်လျှော့ချလိုက်ပြီးမှ
“ ကျနော့ကို ခွင့်လွှတ်ပါတီချယ် ..ကျနော် မလုပ်သင့်တာလုပ်လိုက်မိတာပါ.. စည်းမစောင့်သလိုလည်း ဖြစ်သွားတယ်...ကိုယ့်ဆရာမအပေါ် မကြံအပ် မစည်ရာကို ကြံစည်မိသလိုလည်း ဖြစ်သွားတယ်..တောင်းပန်ပါတယ် တီချယ်ရယ် . . ကျနော် သွားလိုက်ပါဦးမယ်”
ကျနော် တမင်ပြောလိုက်တဲ့ စကားတွေမှန်း ကိုယ့်ဆရာလည်း ရိပ်မိတယ်မလားမတတ်နိုင်ဘူး နောက်ဆုံးရတဲ့ အခွင့်အရေး လေးကို ရသလို သုံးပြီး တိုက်စစ်ဆင်ရတာပဲ ဟီ။
ပြီးတော့ ကျနော်လည်း ခေါင်း ငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက်နဲ့ အိမ်တံခါး ဖွင့်ပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဓါတ်လှေခါးတောင် မစောင့်ပဲ ဒီအတိုင်းဆင်းလာခဲ့ပြီး လမ်းမပေါ်ရောက်တော့ တက်စီတစင်း တားပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်ရော. . .။ ရပ်ကွက်ထဲပြန်ရောက်တော့ အနီးအနားက စတိုးဆိုင်မှာ ဘီယာ၂ ဘူးဝယ်ပြီး အိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာ အိမ်ရောက်တော့မှ အဝတ်အစားလဲတော့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက တီချယ်မိုးရဲ့ ကားသော့ကြီး ထွက်လာတယ်။
အဲတော့မှ တခါ သူ့ဆီ ဖုန်းဆက် ပြီးပြောရသေးတယ်။ တမင်ယူသွားတာ မဟုတ်ကြောင်း အထပ်ထပ်တောင်းပန်ရတာပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ အောင်မာ စိတ်ဆိုးပြေသွားပြီလား ဘာလားတော့ မသိဘူး ရယ်ရယ် မောနဲ့ပဲ မြန်မြန်ပြန်လာပေးတဲ့။ အဲဒါနဲ့ ကျလေည်း ချက်ချင်း အဝတ်ပြန်လဲပြီး သူ့ဆီ ထွက်သွားရတယ်။
တံခါးဘဲလ်တီးလိုက်တော့ တီချယ် မိုး လာဖွင့်တယ်။ ခုနက ပုံစံအတိုင်းပဲ အောက်မှာ အခုအခံ မပါတဲ့ ဂါဝန် ကြီးနဲ့ပဲ။
“ သားဇော်ရယ် . . မင်းကလည်း ချက်ချင်းကြီး ထွက်ပြေးသွားတာကိုး ..အခု အိမ်ရောက်ပြီးမှ ပြန်လာတာလား”
“ ဟုတ်”
“ သြော် . . တို့က လမ်းမှာပဲ အောက်မေ့လို့ ပြန်လာခဲ့လို့ ပြောလိုက်တာအိမ်ပြန်ရောက်သွား ပြီဆိုလည်း အေးအေး ဆေးဆေးမှ ပြန်လာရောပေါ့ သားရယ်”
“ ဟုတ် ကျနော်က တီချယ် တမျိုး ထင်မှာစိုးလို့ပါ”
“ မထင်ပါဘူးကွာ ..
ခုနက လည်း တို့က ရှက်သွားလို့ပါ။ လူကြီးဆိုတော့ ရှက်တာပေါ့ ။ ပြီးတော့ ငါ့သားလည်း တို့ကို အထင်သေးသွားမှာ စိုးလို့”
“ ဘာလို့သေးရမှာလဲ တီချယ်ရယ် . . ထူးဆန်းတဲ့ ကိစ္စလည်း မဟုတ်အထင်သေးရမဲ့ ကိစ္စလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့”
“ မထူးဆန်းရင်လဲ ဘာလို့ဖွင့်ကြည့်ရသေးတုန်း ခွေးကောင်လေးရဲ့”
“ ဟီးဟီး . . အဲဒါက ကျနော်ဝါသနာပါတာကိုး တီချယ်ရဲ့”
ကျနော့ကို မျက်စောင်းထိုးတယ် ဆရာသမားရေ ။ အခြေအနေကတော့ ဟန်ပြီနဲ့တူတယ်။ ဘယ်အသက် အရွယ်ပဲဖြစ်ဖြစ် မိန်မတွေရဲ့ မျက်စောင်းဟာ ယောက်ျားတွေကို အရည်ပျော်စေဖို့ အထူးတလည် ဖန်တီးနေစရာမလိုလောက်ဖူးလို့ ထင်တယ်ကိုယ့်ဆရာရေ။ ကျနော့မှာ အလိုလိုနေရင်း မောလျလာတယ်။
“ ကဲကဲ ခုန ကော်ဖီသောက်ပြီးသွားပြီဆိုတော့ အအေးဖြစ်ဖြစ် သောက်ပေါ့ဟုတ်လား”
“ တော်ပါပြီတီချယ် ကျနော့ကို ရေပဲ ပေးပါ.”
“ အိုခေ”
ရေတခွက် သွားယူလာပြီး ကျနော့ကိုတိုက်တယ်။
“ ကဲ .. ဆရာလေး အမောဖြေပြီးသွားရင် ဖုန်းလေး ဆက်ပြင်လိုက်ဦး ဟုတ်လား
ခုန မင်းဒေါင်းလုဒ် လုပ်ထားတာ ပြီးပြီနဲ့ တူတယ်”
“ ဟုတ်ဟုတ်”
ဒီလို ကိုယ့်ဆရာရဲ့ တီချယ်မိုးရဲ့ ကွန်တို ဧည့်ခန်းမှာ ဆိုဖာဆက်တီ တစ်စုံ နဲ့ အလယ်မှာ မှန်စားပွဲ တစ်ခု ရှိတယ်။ ပထမ ကျနော်က အိမ်အတွင်းထဲကို ကျောပေးထားတဲ့ ခုံမှာ ထိုင်နေတာ။ အခုက သူက ကျနော် ခုန ထိုင်နေတဲ့ နေရာမှာ ထိုင် နေပြီးတော့ ကျနော်က လောလောဆယ် တီချယ်မိုး နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က နှစ်ယောက်ထိုင် ခုံမှာ ထိုင်နေတာပါ။
တီချယ်မိုးက သူ့ဘက်လှည့်ပြီးချထားတဲ့ လပ်တော့ ကို ကျနော့ဘက်လှည့်ပေးတယ်။ ကျနော်လည်းခုန ဒေါင်းထားတဲ့ ဖိုင်တွေလိုက်ရှာဖို့ကွန်ပြူတာဆီ မျက်နှာမူလိုက်တယ်။ တီချယ်ကတော့ ဘယ်မှ မသွားတော့ပဲနဲ့ အရှေ့မှာ ပဲ ထိုင်နေတော့တာ ကိုယ့်ဆရာ။ စိတ်ထဲမှာ မကြာခင်တခုခု ဖြစ်တော့မယ် ဆိုတာ ကြိုသိနေပေမဲ့ ဘယ်ကဘယ်လိုစရမှန်းမသိဘူးဖြစ်နေတာ။
ကွန်ပြူတာမှာ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ Minimize လုပ်ထားတဲ့ VLC လေးတွေ့လို့ maximize လုပ်လိုက်တယ်။ ဟုတ်ပါတယ် ကိုယ့်ဆရာမှန်းထားသလိုပါပဲ ကျေနော်သွားနေတုန်း တီချယ်မိုးကြီး ကြည့်နေပုံရတဲ့ ဆင်းရဲသားကား တစ်ခုပါပဲ။
ကျနော် ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာလုပ်ပြီး တီချယ့်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ တီချယ်က ကျနော့ ဘက်ကို ထလာတယ်။ ဘေးတော့ ကျနော့ဘေး ကို စွေ့ခနဲ့ ဝင်ထိုင်တာ ကိုယ့်ဆရာရေ ..ကျနော် ရင်ထဲ တဒုတ်ဒုတ်ခုန်လာသလို အငယ်ကောင်ရဲ့ ထိပ်က သွေးတွေကလည်း တဒိတ်တဒိတ် တိုးနေတယ်။ ကျနော် အသိလွတ်သွားသလို ဖြစ်သွားပေမယ့် ကျနော့လက်မောင်းကို တီချယ့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေတဲ့ ပွတ်တိုက်မိသွားတယ် ဆိုတာ ကောင်းကောင်း သိနေရပါတယ်။
ကျနော် တီချယ့်ကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ်
“ ကျနော့ကို ခွင့်လွတ်ပါတီချယ် . . ဘယ်လိုမှ စိတ်ထိန်းလို့ မရတော့လို့ပါ”
ကျနော်က ခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်တော့ တီချယ်က ကျနော့နားကို ကပ်ပြီးတော့
“ တို့လည်း ဟန်မဆောင်တော့ပါဘူး ဘေဘီရယ်”
နားရွက်နားကို နှုပ်ခမ်းလေးနဲ့ မထိတထိလုပ်ပြီး ပြောတာဗျား..
ကျနော်လည်း တီချယ့်ဂါဝန်တွေကိုတောင် မလှန်နိုင်တော့ပဲ ဂါဝန်ပေါ်မှာ ဖုထနေတဲ့ တီချယ့်လုံးဝန်းပြီးတော့ ဝင်းအယ်နေတဲ့ နို့တွေကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ နောက်ထပ် နို့တဘက်ကိုတော့ ကျနော့လက်တွေနဲ့ အငမ်းမရ ဆုပ်နယ်ပစ်တာပေါ့။
နောက်ဆုံး ကျနောမနေနိုင်လို့ တီချယ့် ဂါဝတ်ကို သွားနဲ့ ကိုက်ပြီး ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်တယ်။
“ ဗြိ”
“ အို”
ဂါဝန်ပြဲတဲ့ အသံနဲ့ တီချယ့် အာမေတိတ်သံ အဆုံးမှာဖြူရှင်းဝင်းဝါတဲ့ တီချယ့် ရတနာ ရင်သား တွေကို ကျနော့ မျက်လုံးနဲ့ မြင်လိုက်ရတာပါပဲ ကိုယ့်ဆရာရေ။ ညိုဝန်းနေတဲ့ တီချယ့်နိုးသီးခေါင်းလေးတွေဟာ ကျနော့ရဲ့ နှုပ်ခမ်းသားတွေနဲ့ ထိကပ်ထားရလိမ့်မယ်ဆိုတာ ဟိုးအရင် သူ့တပည့်ဘဝတုန်းက စိတ်ကူးတောင် မယဉ်ဖူးခဲ့တာပါ။
သူ့နို့သီးခေါင်းဘေးတဝိုက်မှာ ကျနော့ လျှာထိပ်ဖျားလေးနဲ့ ကကြီးခခွေးတွေ ရေးတော့ ကျနော့ ဆံပင်တွေကို ဆောင့်ဆွဲတာဗျ။ ဆရာသမား ကြုံဖူးလားတော့မသိဘူး။ သူဆောင့်ဆွဲတာ နာပေမဲ့ ကျနော်က နာကျင်တဲ့ ဝေဒနာကို မခံစားရပဲ သူ့နို့တွေကို ပိုပိုပြီးတော့ပဲ စို့ချင်လာတယ်။
တီချယ်မိုးရဲ့ နို့တွေကို ဘယ်ပြန်ဘာပြန် စို့နေရင်းက ပေါင်ကြားထဲကို စမ်းကြည့်လိုက်တွေ့ အရည်တွေကို စိုပြီးရွှဲနေပြီ။
အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း အောက်ကို အလှည့်မပေးတော့ပဲ တန်းပြီးလုပ်တော့ ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျနော် က ဘောင်းဘီတွေ ချွတ်နေတုန်းပဲ ရှိသေးတယ် ။ တီချယ်မိုးက ကျနော့ကောင်ကြီးကို သူ့လက်နဲ့ ဖမ်းဆွဲပြီးတော့ အား ငုံစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။
" အား"
ကျနော့မှာ ဆွေမျိုးကို မေ့ရောကိုယ့်ဆရာရယ်။
သူစုပ်ပေးတာကောင်းလွန်းတော့ ကျနော့မှာ အားလုံးကို သတိလက်လွတ်ပါပဲ။ သူ့ကိုလည်း မညှာနိုင်တော့ပဲ ပါးစပ်ထဲကို ဆောင့်ဆောင့်ပြီး ထိုးထည့်မိတယ်။
ကျနော် ထိုးထည့်တဲ့အချိန် ပြန်ထုတ်တဲ့အချိန် ကြားမှာ သူ အသက်ရှူတဲ့ အချိန်တွေက အားလုံး ကွက်တိပါပဲ။ တီချယ်မိုးကို ကျနော် ဒီတချက်နဲ့တင် တော်တော်ဂါသွားတာ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းလင်း ပြောရရင် အခုလို ပါးစပ်ကို တခါမှမှ အားရပါးရ မလိုးဖူးဘူး။ကျနော်က ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း
“ အွန်း . . အွန်း”
ဆိုပြီး တီချယ့်ရယ့်အော်သံက စိတ်ကို တော်တော်တက်ကြွစေတယ်။
“ ဘေဘီ တို့ကို ချစ်ပေးတော့”
ပြောပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း လှဲချလိုက်တဲ့တီချယ်မိုးရဲ့ စကားတခွန်းမှာ ကျနော်က စက်ရုပ်လိုပဲ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ဝင်ထိုင်ပြီး အားရပါးရ ထိုးထည့်လိုက်တော့တယ်။
..................................................................................................................................
အခန်း ( ၅ )
(ဇာတ်သိမ်း)
တီချယ်မိုးအိမ်မှာ ကျနော် တညလုံး နေဖြစ်သွားတယ်။ မနက် မိုးလင်း အိပ်ယာထတော့ တီချယ်မိုးက မနိုးသေးဘူး။ ကပိုကရို အိပ်နေတဲ့ တီချယ်မိုးရဲ့ နှဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့ နိုးလာတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျနော့ကို သာသာကြည်ကြည်ရှိပုံမပြဘူး။ ကျနော့ နေရာမှာ ဆိုရင်ရော ကိုယ့်ဆရာဘယ်လိုနေမလဲ။ ကျနော်ကတော့ တင်းသွားတယ်။ ဘာမှ ပြောမနေတော့ပဲ မျက်နှာသစ် ပလုပ်ကျင်း ပြီးတော့ အိမ်သာတက်တယ်။ သူ ဘာသူ စကားပြောချင်ပြော မပြောချင်နေပေါ့။ ကျနော်ကတော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်ရုံရှိတာပဲ။
အိမ်သာထဲကထွက်လာတော့ တီချယ်မိုး အဝတ်တွေဘာတွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ် လဲဝတ်ထားတာ တွေ့တယ်ဗျ။ တီရှပ်အသစ်ထည်နဲ့ ထမီအနက်ရောက်ပြောင်ကိုဝတ်လို့။ လက်ထဲ လည်း စာအိပ် တလုံး။ အထဲမှာ ပိုက်ဆံတွေ ရှိပုံရပါတယ်ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ဆော်ကြီး ဘာဇယားတွေ ခင်းဖို့ကြံလည်းတော့ မသိဘူး။ သူ ကျနော့ကို ရယ်ပြတယ်။ ပြီးတော အနားကပ်လာပြီး ကျနော့ပါးကိုလက်တဘက်နဲ့ ပွတ်တယ်။
“ မနေ့က တို့အရမ်း ပျော်တယ် သိလား...မင်းကိုလည်း ကျေးဇူးတင်တယ်”
သူက ကျနော့ကို လေ သံ လေးနဲ့ပဲပြောတာပါ။ကျနော် သူ့ကို ဒီအတိုင်းပဲ ကြည့်နေလိုက်တယ်။
“ ဒါပေမဲ့ တို့ နှယောက်က ရေရှည်ကြီး တော့ မသင့်တော်ဘူးမလား အဲဒါကြောင့် နောက်ဆို လမ်းမှာတွေ့ရင်တောင် မခေါ်နဲ့တော့နော်။ တို့တွေ ဘယ်တုန်းကမှ မသိခဲ့ကြသလိုပေါ့ ဟုတ်လား ဆရာတပည့် ဆိုတာကတော့ နဂိုထဲက စိတ်ထဲမှာ မရှိဘူး မလားဘယ်လိုမှ တော့ သဘောမထားနဲ့ကွာ ဒါလေး ယူသွား”
သူပေးတဲ့ စာအိတ်ထဲမှာ ဘယ်လောက်တန်တွေရှိမှန်း မသိဘူး။ ကျနော် နှုတ်ခမ်းကို တချက်တွန့်လိုက်တယ်ကိုယ့်ဆရာရယ် မင်းသားလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့။ ပြီးမှ သူ့စာအိတ်ကို ဖတ်ခနဲ ဆွဲယူပြီး အနားမှာရှိတဲ့ စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။
“ အရာရာအားလုံးတီချယ့်သဘောပါပဲ”
ပြောပြီး သူ့ကိုကျနော် ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။တီချယ်မိုး မျှော်လင့်ထားပုံမပေါ်ဘူး။ ပြီးမှ သူ့တင်ပါးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးပြီး
“ တပည့် အမိုက်ကလေးကို တခါလောက် ထပ်ပြီး ခွင့်လွတ်ဦးနော် တီချယ်”
ပြောပြီး သူ့အင်္ကျီအောက်က ဘရာဇီယာကို ကျနော် ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အင်္ကျီကို ဆွဲမပြီး နို့တွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့တော့တာ။ ကျနော့ကို ဘာမှကို ပြန်မပြောနိုင်တော့ဘူး။
နှစ်မိနစ်လောက်စို့ပြီးတော့ သူ့ကို ခုံပေါ်တင်ပြီးမှ ထမီကို ဆွဲချွတ်ပြီး ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းဝင်ပြီး အစေ့ထိပ်ကလေးကို ဆွဲစုပ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ လျှာကို အတွင်းနံရံတွေ တလျှောက် ကစားပြီး အားရပါးရ ဂျာပစ်လိုက်တယ် ကိုယ့်ဆရာရယ်။
သူ့ကို ဂျာလို့ အားရပြီးတော့မှ ကျနော့ ဘောင်းဘီကို မချွတ်ပဲ ပစ္စည်းထုတ်ပြီး တီချယ့် ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ သြော် ကိုယ်ဆရာကလည်း မစုပ်ပဲ နေမလား စုတ်တာပေါ့။ စုပ်တာမှ အားရပါးရကိုစုပ်တာ။ ကျနော်လည်း တော်တော် ခံလု့ိကောင်းကောင်းနဲ့ ကော့ကော့ကော့ထိုးပေးနေလိုက်တယ်။
နည်းနည်း ကြာသွားပြီးမှ တီချယ်မိုးကြီးကို မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းပြီး နှုပ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းရင်း လက်တဘက်နဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို ကလိပေးနေလိုက်တယ်။ တီချယ်မိုးကြီးဆိုတာဗျာ . . အရည်တွေကိုရွှဲနစ်နေတာပဲ။ အခုထိတော့ ကျနော့ကို ဘာစကားမှ ပြန်မပြောဘူး။
အဲဒါနဲ့ပဲ နမ်းနေတာကို ရပ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို လက်နဲ့ ဆွဲလှည့်ပြီး ခုံပေါ်ပို ကုန်းသလိုဖြစ်အောင်ထားလိုက်ပြီး အနောက်က နေ တေ့ပြီး ဆော်ပစ်တယ် ကိုယ့်ဆရာရယ်။ အားပါးပါး ညက လုပ်တာတွေထပ်တောင် ပိုကောင်းနေသလိုပဲ။ တစ်မိနစ်ခွဲ နှစ်မိနစ်လောက် လုပ်ပြီးတော့ ကျနော် ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထား ဖြစ်အောင် ပြန်နေလိုက်ပြီးမှ နှဖူးကို တချက်နမ်းလိုက်တယ်။
“ တီချယ် . . ကျနော် ဂစ်ကလိုမဟုတ်ဘူး ကျနော့ကို အဲလို လာလုပ်လို့မရဘူးသိလားအဲဒီပိုက်ဆံတွေလည်း ယူဖို့ အစီအစဉ်မရှိဘူး။ နောက်လည်း လမ်းတွေ့ရင် ခေါ်ဖို့ မစဉ်းစားနဲ့နော် ကျနော် တို့ ဇာတ်လမ်း ဒီမှာပြတ်ပြီ”
ပြီးတော့ ကျနော်လည်း အဲဒီကနေ ထွက်လာခဲ့တယ် ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ကျနော် ဘဝမှာ ဆော်တွေ အများကြီးနဲ့ ကြုံဖူးပါတယ်။ တခါမှ ဒီလို ဆက်ဆံတာမျိုး မခံဖူးပါဘူး။ စိတ်ထဲမှာ တော်တော် တင်းသွားလို့ ကျနော် ပြန်တုန့်ပြန်တာ လမ်းလွဲကောင်းလဲ လွဲနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မတတ်နိုင်ဘူးဗျာ။
နောက်ကိုတော့ ကျနော် ဆင်ခြင်မှ ဖြစ်မယ်လို့တော့ စိတ်ထဲက တွေးဖြစ်ပါသေးတယ်။ တကယ် ဆင်ဖြင် ဖြစ်တယ် မဆင်ခြင်ဖြစ်ဖူးကတော့ ကြုံလာမှပဲ သိမှာပဲဗျ။ နော့ အဲဒီက အပြန် မမအေး ကိုသတိရသွားလို့ သူ့ဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်တော့ လက်ရှိ သူနေ တဲ့ နေရာကို ကျနော်ရောက်သွားတယ်။
အဲဒီမှာ ကျနော့ရဲ့ တီချယ်မိုးဆီက တို့လို့တန်းလန်းကိစ္စကို ဖြေရှင်းတယ်ဗျာ။ အသေးစိတ်တော့လည်း ပြောမနေတော့ပါဘူး။ ကိုယ့်ဆရာ စိတ်ထဲမှာသာ ကြိုက်သလို မြင်ယောင်ကြည့်ဗျာ။
အဲဒီနေ့က စလိုက်တာ ကျနော့ အခန်း စာချုပ်ပြည့်တဲ့အထိ အိမ်အသစ်မငှားဖြစ်ဖူး။ လောလောဆယ်တော့ မမအေးရဲ့ အိမ်မှာပဲ ကျနော် နေဖြစ်တယ်။ အံ့သြစရာကောင်းတာက မမအေးနဲ့ အတူနေတဲ့အချိန်ကစလို့ ဒီနေ့အထိ ကျနော် နောက်ထပ် ဘယ်မိန်းကလေးနဲ့မှ မတွေ့ဖြစ်တော့တာပါပဲ။
ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် ချစ်သူတွေမဟုတ်ပေမဲ့ လောလောဆယ်တော့ လင်မယားတွေလိုပါပဲ။ ကျနော် သူ့ကိုချစ်လားလို့ မေးရင် မချစ်ပါဘူး။ သူကလည်း ကျနော့ ကိုချစ်မချစ် မသေချာပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် တို့နှစ်ယောက် နေပျော်နေကြတယ်။
ဒီလိုနဲ့ တနေ့ ကျနော်က မမအေးနဲ့ ပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်နေရင်းနဲ့ ရင်သားမှာ အလုံးလိုလို တခုတွေ့လို့ လန့်သွားပြီး ဆေးခန်းသွားပြဖြစ်တယ် ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ဆရာဝန်ကတော့ အဆီကြိတ်ပဲလို့ပြောလို့ စိတ်အေးရတယ်။ စိတ်ချချင်ရင်တော့ ခွဲထုတ်ပစ်ရမယ်ဆိုလို့ ခွဲထုတ်ပစ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
ဇာတ်လမ်းက အခုမှ စတာကိုယ့်ဆရာရေ ။ မခွဲခင် သွေးစစ်ကြည့်တော့ ကျနော့ မမအေး မှာ HIV က Positive ဖြစ်နေတယ်။ ဒီတော့ ကျနော့လည်း အော်တို ပေါ့စတစ်ပေါ့ဗျာ။ တကယ်စစ်ကြည့်တော့လည်း ပိုးက ရှိနေတာပါပဲ။
ကျနော် ဘယ်ဆော်တွေနဲ့ပဲ နေခဲ့ခဲ့ သေသေချာချာ အကာအကွယ် သုံးခဲ့တာ ကိုယ့်ဆရာလည်း သတိထားခဲ့မိမှာပါ။ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ဆီကူးခဲ့တယ်ဆိုတာမျိုး အခုမှတော့ လက်ညှိုးတွေ ထိုးနေဖို့ မလိုတော့မှန်း ကိုယ့်ဆရာလည်း သဘောပေါက်မှာပါ။
တကယ်လို့ ဒီကိစ္စက ကျနော့ဆီက ဆိုရင် ကျနော် စဉ်းစားမိသလောက် ဘယ်ကလဲ ဆိုတော့ ဖြစ်နိုင်ချေ က တယောက်ပဲ ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် ထပ်မစဉ်းစားနေတော့ဘူး။ ဆရာသမားလည်း တယောက်ယောက်ကို ထင်မိတယ်ဆိုရင် ကိုယ့်ဘာကိုယ် စိတ်ထဲမှာပဲ ထားဗျာ။
HIV positive ဆိုတာ ချက်ချင်း သေမဲ့ ရောဂါမဟုတ်တော့လို့ ကျနော် နေသာပါတယ်။ ဆေးခန်းသေချာပြမယ်ဗျာ။ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်မယ်။ ဆေးတွေသေချာစားမယ်။ ကျနော်နဲ့ မမအေးတို့ တယောက်ကို တယောက် ဖေးမပြီး လောကဓံကို ရင်ဆိုင်သွားကြမယ်ဗျာ။
ဒီလောက်ပါပဲ ကိုယ့်ဆရာရေ။
ကျနော်ပြောပြမယ်ဆိုတာ ဒါတွေပါပဲ။ အစအဆုံး နားထောင်ပေးလို့ ဆရာသမားကို ကျနော်က ကျေးဇူးအထူးဗျာ။
ဟုတ်ကဲ့
ကျနော် . . . ရှောင်ဖော်ဇိုးပါ။
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
