ခရီးထွက်ရင်း လူပျိုရည်ပျက် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
ကျွန်တော် အမတယောက်က သူတို့မိန်းခလေးသူငယ်ချင်းတွေကြီးပဲ စုပြီး ကျိုက်ထီးရိုး ဘုရားသွားကြဖို့ လုပ်တယ် ။ အဲ့တုန်းက ကျွန်တော် (၇) တန်း ။ အမ က ပထမ နှစ်လား ဒုတိယ နှစ်လားတော့ မမှတ်မိတော့ဘူး ။ သွားမယ့်လူတွေက အမနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်း မိန်းခလေး လေးယောက် ။နောက်ထပ် အဲ့အထဲက သီတာ ဆိုတဲ့ အမကြီးတယောက်ရဲ့ ညီမပါတယ် ။
အနားနီးတော့မှ အဲ့အမကြီးရဲ့ ညီမက နေမကောင်းလို့ဆိုပြီး မလိုက်ဖြစ်တော့ဘူး ။ဒါပေမယ့် လက်မှတ်တွေက ဝယ်ပြီးသွားပြီလေ ။ တစောင်ပိုနေတာပေါ့ ။ အဲ့မှာ ကျွန်တော် လိုက်ဖို့ အခွင့်ကြုံတာပါပဲ…. ။ မေမေက အမ ကို ပိုက်ဆံပေးပြီး ကျွန်တော့ကို အပ်လိုက်တယ် ..။ မောင်လေးကို ပါ ခေါ်သွားလိုက်ပေါ့ ။ လိုက်မယ့်အထဲက အမကြီး နှစ်ယောက်က ကျွန်တော်နဲ့ တော်တော် ခင်ပါတယ် အိမ်နီးနားချင်းတွေပဲလေ ။
ကရင်မတွေဆိုတော့ အပြောအဆိုကြမ်းချက်ကတော့ “ ၉ ” လောက်ရှိပါတယ် ။ သူတို့ ဆုံရင်ပြောလိုက်တဲ့ စကားက (၃) ပေအထက်ကို မတက်ဘူး ။ ခါးအောက်ပိုင်းတွေကြီးပဲ စကြ နောက်ကြတာ ။ ကျွန်တော့ကိုလဲ ခလေးဆိုတော့ လူရာမသွင်းဘူး ထင်တယ် ။
နောက် နှစ်ယောက်က လိုက်တော့မယ်ဆိုတော့မှ ရင်းနှီးမိတာ တယောက်က မဲမဲ၀၀ပုပု စဉ့်ထူထူသုပ်ထားတဲ့ မြေအိုးလိုပဲ မဲပြောင်နေတယ် ။ မျက်နှာလဲ အရမ်းပြောင်တယ် ။ နောက်တယောက်က ဒေါင်ကောင်းကောင်း ဖင်ကြီးကြီး အသားဖြူဖြူ ရုပ်ကတော့ ရွက်ကြမ်းရေကျိုပါပဲ ။ စကားပြောရင် ပဲနဲနဲများတယ် ပိုက်ဆံလဲရှိပုံရတယ် ။ ရုပ်နဲနဲတည်တယ် ။ သွားတာက “ ရန်ကုန် – ကျိုက်ထီးရိုး ” ဘုရားဖူးကားနဲ့ သွားတာပါ ။
ကားစီးတော့ နှစ်ယောက်ခုံတွေကို အမနဲ့ စဉ့်အိုးက တဖက် ။ ကရင်မနှစ်ယောက်ကတဖက်။ နောက်မှာက နှစ်ခုံတွဲမှာ ကျွန်တော်နဲ့ “ မသီတာ” ထိုင်တယ်….။ မိန်းမတွေဆိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း စားဖို့သောက်ဖို့တွေ တပြုတ်နဲ့ပေါ့ဗျာ…။ နေကြာစိ ဆတ်သားခြောက် အချင်ပေါင်းကစပြီး သကြားလုံး မကျီးတော်ဖီထိပါ တပြွတ်ပြွတ် တသွတ်သွတ်နဲ့ တလမ်းလုံး စားသွားကြတယ် ။
ခက်တာက မသီတာ ။ သူက ကျွန်တော့ကို “မောင်လေး ရော ဒါလေးစား ဟိုဟာလေးစား” ဆိုပြီး သကြားလုံးလေး ထိုးပေးလိုက် နေကြာစိလေး ခွာကျွေးလိုက် လုပ်နေတယ်လေ။ တဖြည်းဖြည်းမိုးချုပ်လာတယ် ။ ကားပေါ်က တီဗီ မှာပြတဲ့ အခွေလဲပိတ်သွားပြီ တီးလုံးသံငြိမ့်ငြိမ့်လေးကို တိုးတိုးလေးပဲ ဖွင့်ထားတယ်။ ကားပေါ်က လူတော်တော်များများလဲ အိပ်နေကြပြီ။ ညမိုးချုပ်လာတာနဲ့ အမျှ လမ်းဘေး နှစ်ချက်ကလဲ မှောင်မဲလို့ အအေးလဲ ပိုလာတယ် ။ ဒီတော့မှ ကျွန်တော် အနွေးထည် ထုပ်ဝတ်တယ် ။
ကရင်မ နှစ်ယောက်ကလဲ အညာစောင်ကြီးနဲ့ (၂ ) ယောက်တွဲခြုံထားကြတယ်။ ကျွန်တော့် ဘေးက မသီတာကလဲ သူ့စောင်ပါးလေးထုပ်ပြီး ဘေးနား ကွေးကွေးလေး လုပ်နေတယ် ။ နောက်သူကပြောတယ် ။ “ ငယ်လေး ချမ်းလား စောင်ခြုံထားလေး...” တဲ့။သူ့ကိုယ်ပေါ်က စောင်တပိုင်း ကျွန်တော့် ဆီလှမ်းခြုံပေးတယ် ။ ကျွန်တော်လဲ တကယ်ချမ်းနေတာနဲ့ မငြင်းပဲ မသီတာခြုံပေးတဲ့ စောင်ထဲ ခပ်ကွေးကွေး ဝင်နေလိုက်တယ် ။ အဲ့မှာ သူက ကျွန်တော့ ပါးစပ်ကလဲပြော လက်က ခါးကို လှမ်းဖက်ထားလိုက်တယ် ။ “ ချမ်းတယ်ကွ….” တဲ့။
သူက ထွားတော့ သူလက်မောင်းကြီးက အိနေတယ် ။ ကျွန်တော့် ခါးကိုဖက်ထားတော့ အချမ်းပြေသွားသလိုပဲ ရင်ထဲနွေးသွားတယ်…။ နဲနဲ ကတုန်ကရင်ကြီး ။ ဖက်ထားတဲ့လက်က ဆွဲထားသလို ဖြစ်နေတော့ ကျွန်တော် တချက်တချက် သူ့ဖက်ကို ယိုင်ယိုင်သွားတယ် ။ ငိုက်နေတာကြောင့်လဲ ပါပါတယ်…။ စိတ်ထဲက အားလဲနာမိတယ် ။ သူ့ဘက်ကို မယိုင်အောင် ကြိုးစားပြီးတော့ ထိမ်းပေမယ့် မရတော့ဘူး ။ အားနာနာနဲ့ပဲ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတယ်…။ ခရီးသွားရတာ ပင်ပမ်းတယ်လေ ။ သတိရတော့ မသီတာ ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲရောက်နေပြီ။ သူလဲ အိပ်နေတုန်းပဲ ။
နိုးနိုးချင်း ကျွန်တော် ထလိုက်တော့ သူလဲ နိုးသွားတယ်ထင်တယ် ။
“ ငယ်လေး အိပ်လေ … မောင်နှမတွေပဲ အားမနာနဲ့ ပက်လက်အိပ်မလား ” တဲ့။
“လာ ” ဆိုပြီး သူ မတ်မတ်ထိုင်လိုက်တယ် ။ အထုပ်တထုပ်ကို ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်တယ် ။
“ လာ ပေါင်ပေါ်အိပ် ” တဲ့ ။ အထုပ်ကို ခေါင်အုန်းပြီးတော့ ကျွန်တော်လဲ သူ့ပေါင်ပေါ်လှဲအိပ်လိုက်တယ်….။ သူ့ပေါင်ကြီးတွေက ဆိုဖာကြီးလိုပဲ အိအိကြီး အရမ်းအိပ်လို့ကောင်းတယ် ။ ဒီလိုပဲ ခွေခွေခေါက်ခေါက်လေး ကျွန်တော် နောက်တကြိမ်ထပ်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတယ် ။
( သေချာတာ အဲ့တုန်းက ဆက် ဆိုတာကို ကျွန်တော်လုံးဝမသိဘူး… အဒေါ်တွေ ထိမ်းကြောင်းမှု့အောက်မှာ ညီမတွေ အမတွေနဲ့ အတူတူကြီးပြင်းခဲ့ရလို့ ထင်တယ်။ အိမ်မှာအခွေကြည့်ရင် ကစ်ဆင်ဆွဲတဲ့ အခန်းပါနေရင်တောင် ရစ်ကြည့်ရတဲ့ အချိန်လေ အထိအတွေ့ဆိုတာ ကျွန်တော် တကယ်မသိခဲ့ဘူး…. ကျွန်တော် လူဖြစ်နာက်ကျတယ် )
အဲ့နေ့က ရိုက်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံလေးရှိလို့ ဝတ်ထားတာကို မှတ်မိနေတယ် ။ အက်ဒီဒတ် မိုးကာသားအားကစား ဘောင်းဘီအရှည်လေး ခါးရှုံ့ကြိုးနဲ့ ။ ကားပေါ်က အဲကွန်းကအေးအေးနဲ့ ဘယ်လောက် အိပ်ပျော်သွားလဲ မသိဘူး …။ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ခံစားချက်တခုနဲ့ ကျွန်တော်နိုးလာတယ် ။ အဲ....မသီတာပေါ့ ။ ကျွန်တော့ ဘောင်းဘီထဲ လက်ရောက်နေတယ်လေ ။
ကျွန်တော့ ညီလေးကို လက်ဝါးလေးနဲ့ မွမွချေလိုက် ဖွဖွပွတ်လိုက်နဲ့ အကြိုက်ဆော့နေတယ် ။ ကြိုးဖြေခံထားရတဲ့ဘောင်းဘီက ပွပွ ဆိုတော့ သူ့လက်က စိတ်ကြိုက် ဆော့လို့ရနေတယ် ။ လွပ်လွပ်လပ်လပ်ပဲ ။ အကိုင်ခံရတဲ့ ခံစားမှု့က တမျိုးကြီး ဘာကြီးမှန်းကို မသိတာ ။ ခံလို့ကောင်းတာတော့ သေချာတယ် ။ ကောင်းကောင်းနဲ့ ကျွန်တော် ဆက်ငြိမ်နေမိတယ် ။ နောက် အတံလေးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်လုပ်ပေးတယ် …။( အခုအသက်ကြီးမှ ဂွင်းထုတယ်လို့ ခေါ်မှန်းသိတာ )
ကျွန်တော် မနေနှိုင်တော့ဘူး ။ စိတ်ထဲကျိတ်ခံနေရတာ ခြေထောက်ချင်းချိတ်ပြီး ဖင်တောင်ရှုံ့နေပြီ…..။ မသီတာကြီး တဖြေးဖြေး ပိုဆိုးလာတယ် ။ ကျွန်တော် နိုးလျှက်နဲ့ ညိမ်နေမှန်းသိလို့ထင်တယ် ။ သူက ရဲ တာပေါ့ ။ အားလုံးလဲ အိပ်နေကြတယ် ။ နောက်ပြီး စောင်ချုံထားတော့ ဘေးလူတွေ မတွေ့ရဘူးဆိုတာ သေချာတယ်လေ ။ တချိန်လုံးအနှိပ်စက်ခံပြီးတော့မှ ကားက အစာပြေစားဖို့ နေရာမှာ ခဏရပ်တယ်…..။
အောက်ဆင်းဖို့ထတော့ ကျွန်တော် မသီတာရဲ့ မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲဘူး ။ အရမ်းကို မျက်နှာပူနေတယ် ။ စားသောက်ရင်း အမ တို့က မေးတယ် ဘာဖြစ်နေတာလဲတဲ့ ။ ကျွန်တော် ကားမူးနေတာလို့ ပဲဖြေလိုက်တယ် ။ စကားများများမပြောရဲဘူး ။ နောက်….. စားသောက်ပြီးတော့ ကားပေါ်လူတွေ အကုန်ကားပေါ်ပြန်တက်လာတယ် ။ ကားကြီး ဆက်ထွက်လာတော့ လူတွေက စစခြင်းတော့ ဆူဆူညံညံပေါ့…။ မကြာပါဘူး ခဏနေတော့ အရင်လို ပြန်တိတ်ဆိတ်သွားတယ် ။
အဲ့တော့မှ မသီတာ တစခန်းဆက်လာတယ် … ။ ကျွန်တော် ရိုးရိုးပဲ ထိုင်နေတာပါ ။ ဒါပေမယ့် သူ့က လက်ချင်းလာကိုင်ပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်လက်တင်ပေးတမယ် …။ သူ့ စိတ်ထဲ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ကြိုက်ဆော့နေတယ်ထင်တာပဲ ။ သူ့ ထမီကို အပေါ်ထိ ဆွဲမပြီး ပေါင်ကြားထဲ လက်ထည့်ပေးတယ်…။ ပေါင်ထွားထွားကြီးတွေ ထဲမှာ ပင်တီလေး အရည်တွေ ရွဲနေတယ် ။
ပထမ ကြောက်တယ်…။ နောက် ရှက်တယ် ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်တော့ကို အရှက်အကြောက်ထက် ထူးဆန်းတဲ့ခံစားမှု့က ဦးဆောင်သွားတော့တယ် ။ သိချင်စိတ်နဲ့ စူးစမ်းချင်တာရော မသိစိတ်က ဖြစ်ပေါ်တဲ့ခံစားမှု့တွေရော ရင်ထဲမှာ လုံးထွေးနေတယ် ။ နောက်ဆုံး ဖြစ်ချင်တာဖြစ်ကွာဆို သူ့အထဲ လျှောက်ကိုင်ကြည့်တယ် ။ သူလဲရသလောက် ပေါင်ဖြဲပေးထားတယ် ။
အရည်ပြစ်ချွဲချွဲတွေ သူ့ကြားထဲ ပေပွနေပါလား…။ ပင်တီကြားထဲ ရသလောက် စမ်းကိုင်တယ် ။ ဘေးကလျှိုပြီးလက်ခယ် တခုလုံး မြှုတ်အောင် သွင်းကြည့်တယ် ။ အဲ့စော်ကြီး အရမ်းထန်တာပဲ ။ သူ့အရည်တွေ နဲတာမဟုတ်ဘူး ။ ကျွန်တော့် လက်ဝါးတခုလုံး ပေပွနေအောင်ကို တစိမ့်စိမ့်ထွက်တာ ။ အားရအောင် ကိုင်ပြီးတော့ ကျွန်တော့် လက်ကို ထုပ်လိုက်တယ်….။ သူကလဲ စနိုးတာဝါနဲ့ ပွတ်ဆေးပေးတယ် ။
နောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို သူကဖက်ထားတယ် ။ ကျွန်တော်လဲ သူ့ရင်ခွင်ကြီးထဲ မှေးနေခိုင်းတယ်…။ ဒါနဲ့ပဲ ဆက်အိပ်တာ နောက်တရေး ထပ်ရသွားတော့တယ် ။ မသီတာက အိပ်နေတုန်း ကျွန်တော့ ဂျိုးလေးကို လက်က ကိုင်ပေးထားတယ်…။ ကိုင်ပါစေ အဲ့လို ကိုင်ထားတာ ကျွန်တော်လဲ ကြိုက်တတ်နေပြီ ။
~~~~~~~~~~~~~~
ဒီလိုနဲ့ပဲ ကင်မွန်းစခန်း ကိုရောက်လာတယ် ။ တောင်ခြေမှာ~ ခဏနားပြီးတော့ တောင်ပေါ်ကို ခြေလျှင်ပဲဆက်တက်ခဲ့ကြတယ် ။ လမ်းတောက်လျှောက် ကျွန်တော့ကို အမသူငယ်ချင်းတွေကဝိုင်းစနေကြသေးတယ် ။
အမကိုလဲ ယောင်းမရေ ယောင်းမရေ နဲ့ ။ ဒီလို လမ်းလျှောက်ရင်း လမ်းမှာ မသီတာကလဲ ကျွန်တော့ကို မထိတထိ စကားတွေပြောတယ်…။. ပြီးတော့ …. လစ်ရင်လစ်သလို အထုပ်တွေ သယ်ရတဲ့ ကျွန်တော့ပေါင်ကြား ကို လာလာစမ်းတယ်….။ ထိတယ် ။ တကယ်ပါ အထိအတွေရပြီး တောင်လာတော့ အရမ်းတိုင်ပတ်တာပဲ သယ်ရတဲ့အထုပ်တွေကိုရှေ့ကနေ ကာကာပြီးသယ်ရတာ ရှက်ဖို့ကောင်းတယ်လေ။ သူကတော့ စလို့ကောင်း ရယ်လို့ ကောင်းနေတယ် ။
တောင်တာတော့ တောင်တာပဲ ဒါပေမယ့် အဲ့တုန်းက ကျွန်တော် သူ့ကို စိတ်ထဲကနေ တကယ် တင်းနေတာ ။ ဒါနဲ့ပဲ တောင်ပေါ်ကို ရောက်သွားတယ် ……။ တောင်ပေါ်ရောက်တော့ တည်းဖို့ အခန်းလိုက်ရှာရတယ်အခန်းတွေက အထပ်သားနဲ့ကာပြီး ထမင်းဆိုင်နောက်တွေမှာဖွဲ့ထားတာ ။ ထမင်းဆိုင်မှာအခန်းယူပြီးတာနဲ့ အထုပ်တွေချပြီး အမ နဲ့ သူငယ်ချင်း (၃) ယောက် ( ကရင်မ နှစ်ယောက်နဲ့ ဟိုမဲမဲပုပု အမကြီး )
ပြီးတော့ ကျွန်တော်…. ရင်ပြင်ပေါ်တက်တယ် ။ မသီတာက မလိုက်ဘူးလေ ။ အရမ်းညောင်းလို့ ဆိုပြီး နေခဲ့တယ် ။ ရင်ပြင်တော်ပေါ်ရောက်တော့ ဘုရားဝတ်ပြုပြီး အမနဲ့ ကျန်တဲ့လူတွေက ရင်ပြင်တော်ပေါ်ပတ်ကြည့်မယ်တဲ့ကျွန်တော်က မလိုက်တော့ဘူး အရမ်းညောင်းလို့ဆိုပြီး ပြန်လာခဲ့တယ် ….။
တကယ်က အကြောင်းရှိတယ်လေ။ ဘာလို့ ပြန်လာရလဲဆိုတာ. စမိုင်း အခန်းထဲရောက်တော့ စောင်လေးခြုံပြီးတစောင်းလေးလှဲနေတဲ့ မသီတာကို ဖရောင်းတိုင်မီး မှိန်မှိန်လေးအောက်မှာ မြင်နေရတယ် ။ သူ့ အိပ်နေတာလား အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်တာလားတော့မသိဘူး… အနားကပ်တော့ အကြောလိမ်းဆေး တခုခုရဲ့ အနံ့သင်းလို့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ သူ့ဖင်ထွားကြီးတွေကို လက်ကကိုင်ညှစ်မိတယ်…… နောက် စောင်ပါးလေးကိုဆွဲလှန်လိုက်တယ် ။
အဲ့မှာ… သူပြုံးပြုံးလေးနဲ့ လှည့်လာတယ်…. ။
“ ငယ်လေး မလိုက်သွားဘူးလား ” တဲ့ ။
“ မဟုတ်ဘူး တမင်ပြန်လာတာ မကြီးနဲ့တွေ့ချင်လို့ ” ဆိုတော့ သူက
“ လူလည်လေး ပဲ” တဲ့ …..။ ကျွန်တော် သူ့ပေါင်ကြားထဲ တန်းစမ်းလိုက်တယ် ( ကိုင်လက်စ ရှိနေပြီကိုး ) သူက ကျွန်တော့ကို လှမ်းဖက်တော့ ၂ ယောက်သား ကြမ်းပြင်မှာပဲ လုံးထွေးသွားတယ် ။ နောက်ပိုင်း သူ့ရဲ့ ကြမ်းတမ်းတဲ့ အနမ်းတွေ ကျွန်တော့ဆီ အဆက်မပြတ်ကျလာတယ် ။
မိန်းမ တယောက်ရဲ့ ရမ်မက် ဆန်ဆန် ပထမဆုံးအနမ်းပါ …။ ငယ်သေးတော့ ဦးမဆောင်နှိုင်ဘူး ။ သူ့ ဦးဆောင်မှု့နောက်ကိုပဲ ကိုယ်က ပါသွားရတယ် ။ ကျွန်တော့လို အရိုင်းတယောက်အတွက် သူ့အနမ်းတွေ အရမ်းကြမ်းလွန်းတယ် …။ ကျွန်တော့ နှတ်ခမ်းတခုလုံး မြုတ်နေသလိုပဲ တချက်တချက် သူ့လျှာကြီး ပါးစပ်ထဲဝင်ဝင်လာတယ် ။ အသန့်ကြိုက်တဲ့ ကျွန်တော် အဲ့အချိန်ရွံရမှန်း မသိဘူး….။
“ သား မနမ်းတတ်ဘူး ” ပြောတော့ သူက
“ သူနမ်းသလို လိုက်နမ်းပေး..” တဲ့ ။
နောက် သူ ကျွန်တော့ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ် ။
“ မြန်မြန်လာ နင့်အမပြန်လာရင်တွေ့သွားလိမ့်မယ်..” တဲ့ သူလဲ ထမီကို ချွတ်လိုက်တယ် …။ ပင်တီက ဝတ်မထားဘူး ။ ဖရောင်းတိုင်အလင်းက သိပ်တော့မရှင်းဘူး….။ ဒါပေမယ့် ပေါင်ကြားထဲ မဲမဲကွက်ကွက်ကြီးတော့ တန်းမြင်နေရတယ် ။ နောက်ပြီး သူ့ အပတ်ထဲက ကျတဲ့ စိမ်းရွှေရွှေအနံ့တွေ တထောင်းထောင်းထနေတယ် ။( အဲ့အနံ့က ကားပေါ်မှာ တခါ ကြုံပြီးပြီလေ )
ကျွန်တော့ ညီလေးက တောင်နေပြီ…။ သူက အနားလာပြီး
“ တခါမှမလုပ်ဘူးဘူးမဟုတ်လား ” တဲ့ ။ ကျွန်တော်က
“ ဟင့်အင်း မလုပ်ဘူးဘူး ဆိုတော့
“ လာခဲ့ဆို ” ပြီး ကျွန်တော့ ညီလေးကို ငုံစုပ်တယ်…. ။
ရင်ထဲ ဖြန်းခနဲပဲ ….။ ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး…။. စိတ်ထဲ သူ မရွံဘူးလားတော့ တွေးမိတယ် ။ လျှာနဲ့ မွှေပြီး ဆွဲဆွဲ နမ်းလိုက်ရင် တကိုယ်လုံး ကြက်သီးနွေးနွေးတွေ ထကုန်တယ် ။
ခဏ နမ်းပြီး သူက “ လာခဲ့ ” ဆိုပြီး သူ ကိုယ်ပေါ်ဆွဲလှဲလိုက်တယ်….။ နောက် ကျွန်တော့ ဟာလေးကို ကိုင်ပြီး သူ့အပေါက်ဝကို တေ့ပေးတယ် ။ ထည့်လိုက်တော့ စေးထန်းထန်းပဲ တန်းဝင်သွားတယ်….။ သူက အ အ အ နဲ့ ဖြည်းဖြည်း တဲ့ နာတယ်တဲ့… ။ မကြီးရော တခါမှ မနေဘူးဘူးလားဆိုတော့ … သူက
“ ငါမနေတာကြာပြီ..”တဲ့ ။
ပထမ ကျွန်တော် ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်မလုပ်တတ်ဘူး …။ အဲ့တုန်းက အောကား မကြည့်ဖူးဘူးလေ ။ အရင်က အခွေတွေ ခုခေတ်လို မပေါသေးဘူး ။ မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နဲ့ ကျွန်တော် ရမ်းမှန်းပြီးတော့ ထိုးနေတာကို သူစိတ်မရှည်ဘူး ထင်ပါတယ် ။ သူ့လက်နဲ့ ခါးကိုကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်ကျင့်ပေးတယ် ။ ကျင့်ပေးနေရင် ကျွန်တော် အဝင်အထွက်မှန်လာတယ်….။ သူလဲ တအင်း အင်း နဲ့ ညည်းသံတွေ ထွက်လာတယ် ။ လုပ်နေရင် ကျွန်တော့ကို အောက်ကနေခိုင်းပြီး သူ အပေါ်က တက်ဆောင့်တယ် ။
ကျွန်တော် အကြာကြီး မခံနှိုင်ဘူး ။ သူ့ကိုယ်ကြီးက လေးတယ်လေ….။ ဒီတော့ သူက ဖင်ကုန်းပေးတယ်။ နောက်ကနေ ကျွန်တော် ဖင်အသားဆိုင်ကြီးတွေ ကိုင်ကိုင်ပြီး ဆွဲဆွဲလုပ်ရတယ်….။ စစ လုပ်ချင်းဆိုတော့ အားသိပ်မပါဘူး ။ အဝင်အထွက်တောင် မနဲမှန်အောင် ကြိုးစားနေရတာ….။ အားမရလို့ ထင်တယ် ။ သူက နောက်ပြန်လဲ ဆောင့်တယ်……..။
လုပ်နေရင်းနဲ့ စိမ်းရွှေရွှေ ညှီစို့စို့အနံ့ထောင်းထောင်းထနေတယ် ။ အရမ်း ကိုယ်နံ့ပြင်းတဲ့ မိန်းမပါ ။ လုပ်နေရင်း သိပ်မကြာဘူး။ တကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားတဲ့ ခံစားမှု့မျိုးကြီးနဲ့ ကျိန်းတက်လာတယ် …။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော် ရပ်လိုက်ရော မသီတာက လှမ်းမေးတယ် ။
“ ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ ဆက်လုပ်လေ ” တဲ့ ။
“ မသိဘူး ကျွန်တော့ဟာကြီး အရမ်းကျဉ်လာလို့….”
“ ဟုတ်လား ဒါဆိုလာခဲ့ ” ပြောပြီး လက်နဲ့ကျွန်တော့ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်လုပ်ပေးပါရော ။
နောက်ဆုံး မရတော့ဘူး ကျွန်တော့ အရည်တွေ သူ့လက်ထဲ ပန်းထွက်သွားတယ် ။ လူပျိုဘဝရဲ့ ပထမဆုံး ထွက်တဲ့ သုတ်ရည်ပါ ။ ပြီးတော့ အိမ်သာ သွားတယ် ။ ၂ ယောက်တူတူ ရေဆေးပြီးပြန်လာပြီး အိပ်နေကြတယ် ။ အမတို့ ပြန်လာတာတောင် မသိဘူး ။ နောက်ထပ် ညရောက်တော့ အိမ်သာ ထပ်သွားမယ် တဲ့။ သူက ရှူးပေါက်ချင်လို့ ဆိုပြီး…. ကျွန်တော် အဖေါ်လိုက်ရတယ် ။
သစ်သားလှေကားနဲ့ ဆင်းရတာ နောက်ဘေးကနေ ရောက်ဘူးရင် သိမှာပါ ။ ကျိုက်ထီးရိုး အရင်နေရာက တောင်စောင်းမှာ ဆောက်ထားတာလေ ။ အဆင့်လေးတွေနဲ့ ညဆို မှောင်မဲနေတာ….။ ရှးပေါက်ပြီး ပြန်တော့ သူက ရှေ့ကနေလှေကားကို တက်တယ် ။ ကျွန်တော် နောက်ကနေ နှိုက်တယ် ။ နောက်ပြီး သူက လှေကားရင်းမှာ ပေါင်ဖြဲပေးတယ် ။ ထပ်နေဖြစ်တယ် ။ ခဏပေါ့ ။ လူမြင်မှာစိုးလို့ အကြာကြီး မနေဖြစ်ဘူး။ ထပ်နေပြီးတော့ အခန်းထဲလာတော့ ကရင်မ တယောက်က နံရံအပေါက်ကနေ ဟိုဘက်ခန်းကို ချောင်းနေတယ်။
ကျွန်တော့ကို “ ဟဲ့ လာကြည့်စမ်း ငယ်လေး တဲ့ ” ကျွန်တော်လဲ သူဖယ်ပေးတဲ့ အပေါက်ကို လှမ်းချောင်းတော့ ဟိုဘက်က အတွဲ ဆွဲနေကြတာဗျာ ။ မီးမှိန်မှိန်မှာ သိပ်မသဲကွဲဘူး တဖတ်ဖတ် နဲ့ ဆီးခုံခြင်းရိုက်နေတဲ့ အသံတော့ ပီပီသသ ကိုကြားရတယ်…။ မိန်းမကလဲ ညည်းသံတွေ ထွက်နေတယ် ။ သိတယ်မဟုတ်လား ကိုကလဲ ဒီမှာ ဆွဲရင်း တန်းလန်း ပြန်လာတာလေ ။ ဒီတော့ စိတ်က ထိပ်ရောက်နေပြီ….. ။ အားလုံးအိပ်ကြတယ်။ ဘာလို့လဲတော့ မသိဘူး ။ အမက အနားမအိပ်ပဲ မသီတာက ကျွန်တော့ အနားအိပ်တယ် ။
တညလုံး သူ့ကိုနှိုက်နေတာ အရည် ရွဲနေတာပဲ ။ နောက် ဘေးက အသံ မကြားအောင် ဖြေးဖြေးခိုးဖုတ်ကြတယ် ။ တညလုံး ကောင်းကောင်း မအိပ်ရဘူး ။ သူက စိတ်ပါတာနဲ့ ကျွန်တော့ ညီလေးကို လာလာ စုပ်တယ် ။
စုပ်တယ်ဆိုတာမှ ဒုတ်ကို စုတ်ယုံတင် မဟုတ်ဘူး။ ဒုတ်ကို စုတ်ပြီးတာနဲ့ ဥကိုပါ အုံလိုက်ငုံပြီး စုပ်တာနော်။ ပါးစပ် တော်တော်ကျယ်တယ် ။ နောက် လျှာနဲ့မွှေတယ် ။ ပေါင်ကြားတွေကိုလဲ လျှာနဲ့ လျှက်ပေးတယ် ။ နောက်နေ့ကျတော့ နေ့လည် ၁၂ နာရီလောက်မှ နိုးတယ် ထင်တယ်….။
အိပ်ရာထ နောက်ကျလို့ အမ ဆူတာ မှတ်မိသေးတယ်။ ၂ ညဆက်တိုက် သူနဲ့ ဖုတ်ခဲ့ပြစ်လိုက်တယ်…။ နောက်ညတော့ အမတို့ သိသွားတယ် ထင်တာပဲ ။ အမက ပြန်တဲ့ အထိ ကျွန်တော့ကို စကားကောင်းကောင်း မပြောတော့ဘူး ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မသီတာ ခဏခဏ အိမ်လာလည်တယ် ….။
ကျွန်တော်က သူ့ကို ထပ်မတွေ့ရဲဘူး ။ အမြဲ ပုန်းနေတယ် ။ ကျိုက်ထီးရိုးက သူမပြန်ခင် ခြောက်လိုက်လို့ပါ ။ “ ငါ ဗိုက်ကြီးသွားရင် နင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” တဲ့….။ သူက နောက်တာဆိုပေမယ့် အဲ့အချိန်တုန်းကတော့ ကျွန်တော် ရူးမတတ်ကို ကြောက်ခဲ့ရတာ……။ အဲ့တာက လူပျိုရည်ပျက်ခဲ့တဲ့ ဖြစ်ရပ်မှန်ပါ ။
~~~~~~~~~~~~~
The End
ပြီးပါပြီ။
............................................⭐⭐⭐⭐⭐..........................................
