Sunday, August 18, 2019

မယားတောသူ အပိုင်း (၁၅)

မယားတောသူ အပိုင်း (၁၅)

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

အခန်း (၇၉) မိုးမ အခန်းထဲ မှ ကိုသူရမောင်

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ပုခုံးတဖက်တချက်မှာ သူ့တတောင် နှစ်ဖက်ကို ထောက်၊ကုတင်ပေါ်ကုန်းကာ မိုးမ ပါးလေးကို နမ်း ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ မိုးမ က မျက်နှာလေးကို တဖက်လှည့်လိုက်သဖြင့် နားရွက်ကလေး ကို နမ်းမိသည်။ မိုးမ က ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ တဖက်သို့ လှည့်ထားသဖြင့် ကိုသူရမောင်က မိုးမ လည်တိုင်တို့ ကို နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ 

မိုးမ ညဝတ်အင်္ကျီအသားပါးပါး အောက်မှ မြင်နေရသော အသားစိုင်တို့ကို တပ်မက်စွာ ငေးမောရင်းက ကြယ်သီးပြုတ်နေသော အင်္ကျီ ရှေ့ဖက်မှ ရင်ညွန့်သား လေးများကို သူ့နူတ်ခမ်း အစုံဖြင့် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် သူမ အသား ကို စိုစွတ်သော နူတ်ခမ်းအစုံက လာထိတော့ ကြက်သည်းမွှေးညှင်းလေးများ ပင် ထသွားသည်။အသံလေး ပင် သူမ ကိုယ်တိုင် မသိလိုက်ပဲ ထွက်သွားရကာ ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း၊

“ ကျေးဇူးပြုပြီး သွားပါတော့ရှင်၊ ကျမ အိပ်ပါရစေတော့၊ ကျမ စိတ်ရော ကိုယ်ပါ ညှစ်နွမ်းနေပါပြီ”

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ၏ ညဝတ်အင်္ကျီလေး လျှောကျနေသည့် ပုခုံးသားကလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်ရင်းက၊

“ အချစ်လေး ကလည်းကွာ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုး က ဘယ်လို ရနိုင်မှာလဲ၊ ကိုကြီး က ချစ်လေးကို လိုချင်လို့ စောင့်နေရတာ ကြာလှပါပြီကွာ၊ ဒီညလောက်ကောင်းတဲ့ အခြေအနေ ဘယ်လိုမှ ပေါ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ ချစ်လေး ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတာ တွေကို ကိုညီး ဖြေဖျောက်ပေးပါရစေကွာ၊ စိတ်ကို သာ အသာလျှော့ထားလိုက်ပါတော့”မိုးမ မှ အသံထွက်ငြီးချင်လာမိသည်။ဒေါသလည်း ထွက်ထွက်ဖြင့်၊

“ ရှင် အခု ထွက်သွားမလား မထွက်သွားဘူးလား၊ ကျမ အော်ပြစ်လိုက်မှာနော်၊ ဒီအိမ်ထဲက လူတွေ အကုန်ကြားအောင်ကို အော်ပြစ်လိုက်မှာ၊ အရှက်မကွဲချင်ရင် အခုထွက်သွားတော့”

ကိုသူရမောင်က ဒီညတော့ မရတော့ဘူး ဆိုတာ ခံစားသိလိုက်ရပြီး ဒေါသလည်း အနည်းငယ်ထွက်လာမိသည်။ ထို့ကြောင့် ကုတင်ပေါ်ကုန်းနေရာက မတ်မတ်ပြန်ရပ်လိုက်ပြီး အခန်းဝသို့ သွားမည်ပြင်ရင်း၊

“ နင့်ကိုယ်နင် သူတော်စင်မ ကြီးလို လုပ်ပြမနေစမ်းပါနဲ့၊ တနေ့ ငါ နင့်စောက်ဖုတ်ကို လိုးပြီ၊ စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်သွားအောင်ကို လုပ်ပြအုန်းမယ် စောက်ကောင်မ၊ စောင့်ကြည့်နေဟွန်း”

သူမကို စောက်နှင့် နိူင်းကာ ပြောလိုက်သဖြင့် ဒေါသထွက်သွားသော မိုးမ က အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်ကလေး လှဲ နေရာမှ ခုန်ထကာ ကိုသူရမောင် ကို ခုန်အုပ်လိုက်လေသည်။ ကိုသူရမောင်က အခန်းဝနားသို့ ရောက်နေပြီ ဖြစ်ရာ လက်ကို ဖမ်းမိလိုက်သည်။ 

ဖမ်းမိသော လက်ကို ပင် ဆွဲကာ သူမ ပါးစပ်ဖြင့် ကုံးကိုက်ပြစ်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် ကလည်း ကိုယ်ကို တပတ်လှည့်လိုက်ရာ မိုးမ ၏ ဘရမ်းဘဒါ အနေအထားကြောင့် ညဝတ်အင်္ကျီက ဖရိုဖရဲ နှင့် အောက်မှ ရင်သားတွေက လှုပ်ခါယမ်းနေသည်ကို လက်နာနေသည့်ကြားက မြင်နေရသဖြင့်၊ လွတ်နေသော နောက်လက်တဖက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ်ပြစ်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် ၏ အတွေ့အကြုံ ရှိနေသော လက်က ညဝတ်အင်္ကျီအောက် ဘရာဇီယာကြားမှ ပင် မိုးမ နို့တွေကို အုပ်ကိုင်မိလေသည်။ မိုးမ က ဒေါသ ဖြင့် မွန်နေသဖြင့် ရုတ်တရက် သတိမထားမိလိုက်ခြေ။

အဖြစ်အပျက် တွေက မြန်ဆန်လွန်းလှ သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလေး အတွင်း မိုးမ ပါးစပ်မှာ သွေးအရသာကို လျှာပေါ် ခံစားလိုက်ရသဖြင့် လန့်ဖြန့်သွားခဲ့ရသည်။ မိုးမ သွားတွေက ကိုသူရမောင် လက်မောင်းသားကို ပေါက်ပြီး သွေးများ ဖြာကနဲ ထွက်လာသဖြင့် ဖြစ်သည်။ မိုးမ က နာသဖြင့် ရှုံ့မဲ့ သွားသော ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့ိုက်ပြီး သူမ ကိုက်လိုက်မိသည့် နေရာကို ပြန်ကြည့်လိုက်မိသည်။ 

လက်မောင်းပေါ်တွင် သွားရာ အကွင်းလိုက် ကြီး နှင့် ပေါက်သွားသည့် နေရာတို့ မှာ သွေးစို့နေလေသည်။ မိုးမ တကိုယ်လုံးတုံရီ သွားရသည်။ သူမ အသက် ကို မျှင်း ရှုပြီး မောပန်းလာခဲ့ရသည်။ ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်၊ သူ့အနာကို ကြည့်လိုက် ဖြင့် လုပ်နေရင်းက ကိုသူရမောင် ၏နောက် လက်တဖက်က သူမ နို့ပေါ်ကို ရောက်နေပြီး ကောင်းကောင်း ဆုပ်နှယ်နေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထို လက်ကို ဖမ်းအုပ်ကိုင် ကာ ဆုပ်လိုက်ရင်းက လေသံတိုးတိုး ဖြင့်၊

“ ကျမ က လဲ့လဲ့နွယ် မဟုတ်ဘူး၊ စောက်ကောင်မလို့ မသုံးပါနဲ့”

ကိုသူရမောင်က ဒဏ်ရာရသွားသော သူ့လက်မောင်းဖြင့် မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ရင်သား အစုံ က သူ့ရင်ဘတ်တွင် အိကနဲ့ လာဖိကပ်မိသွားသည်။ သူ့လက်မောင်းပေါ်မှ သွားရာပေါ်တွင် စို့နေသော သွေးစလေးများကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် ငုံ့စုပ်လိုက်ပြီး၊ မိုးမ ကို နူတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်လိုက်ပြီး ထိုသွေး အရသာကို ခံစားစေသည်။ 

မိုးမ က နူတ်ခမ်းကို စေ့ထားလေရာ သူ့လျှာကြီး ကို မိုးမ ပါးစပ်ထဲ ရအောင်ထိုးထည့် ပြီး မိုးမ ကို ပြန်နမ်းစေဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ လည်း သူမ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသော လျှာကြီး မှ သွေးနံ့ကို ရလေသည်။ မိုးမ မှာ အခု ထိ စိတ်လှုပ်ရှား ပြီး မောဟိုက်နေလျှက်က ကိုသူရမောင် အနမ်းတွေကို ရှောင်ပြီး ရုန်းကန်နေရာမှ ကိုသူရမောင် လက်မောင်းမှ သွေးစ များ သူမ ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်မှာ ဟိုတကွက် ဒီတကွက် ပေကျံကုန်သည်ကို သတိထားမိလေသည်။ 

ကိုသူရမောင် က မိုးမ ကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲခေါ်သွားသည်ကိုလည်း ဒီတခါတော့ အလိုက်သင့်လေး ပါသွားမိလေသည်။ ကိုသူရမောင်ကို သွေးထွက်သံယို အနာတရ ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်မိသည်ဟူသော အတွေးက မိုးမ စိတ်ကို ပျော့သွားစေသည်။ စိတ်ထဲက လဲ တကယ်စိုးရိမ်သော စိတ်ဖြင့်၊

“ ကိုကြီး အရမ်းနာသွားလား၊ ကျမ ဟို ဂွမ်းနဲ့ စပရစ် သွားယူပေးမယ်လေ”

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်နှင့် မိုးမ က အံဆွဲတခု မှ ဂွမ်း စပရစ် စသည်တို့ကို သွားယူ ပြီး ပြန်လာလေသည်။ ကိုသူရမောင် က ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ပြီး စောင့်နေသည်။ ထိုအချိန်တွင်တော့ မိုးမ မှာ အနည်းငယ် စိတ်တည်ငြိမ်သွားလေပြီ၊ ကိုသူရမောင် အနာကို သေခြာ ဂရုစိုက်ကာ စပရစ်ဖြင့် ဆေးကြော ပေးနေသည်။ 

ကိုသူရမောင်က သူ့ တခြား လက်တဖက်ဖြင့် မိုးမ ပုခုံးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့အနားဆွဲယူ လိုက်သည်။ မိုးမ ရင်သားတွေက သူ့ ရင်ဘတ် နှင့် နံဘေး တို့ တွင် လာဖိကပ်လေသည်။ မိုးမ သူ့အနာကို သန့်ရှင်း ဆေးထည့်ပေးနေချိန်တချိန် လုံး သူမ ကို ကိုသူရမောင် ဖက်ထားခြင်း ခံနေရလေသည်။. မိုးမ မှာ အနာကိစ္စ ပြီး သွားတော့ လည်း မလှုပ်ရှားတော့ပဲ ကိုသူရမောင် ရင်ခွင်ထဲ မှာ ငြိမ်နေလေသည်။ 

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ဆံပင်လေးများကို သူ့ပါးစပ် ဖြင့် အသာ လေမှုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ မိုးမ နားအနောက်ဖက် လည်တိုင်လေး ကို သူ့လျှာကြီး ဖြင့် တို့ထိကာ ရက်ပေးလိုက်တော့ မိုးမ ကိုယ်လေး တုံတက်သွားရသည်။ ယခုတော့ မိုးမ မှာ သခင်ပုံသွင်း လိုက်သည်ကို ပထမဦးဆုံး အကြိမ် သဘောပေါက်ပြီး ယဉ်သွားရသည့် တိရစ္ဆာန် အရိုင်းမလေး တကောင် နှင့် ပင် တူနေတော့သည်။

မိုးမ မှာ မလှုပ်မယှက် ဖြင့် ငြိမ်နေစဉ် ကိုသူရမောင် လက်က မိုးမ ပုခုံးသား လေးကို ပွတ်သတ်သတ် ပေးနေရင်းက မိုးမ ဘိုက်သားလေး တွေကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ နောက်တော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ မိုးမ မှာ ခုတော့ သူ့ကို အတင်း တားချင်စိတ်မရှိတော့ခြေ။ 

ကိုသူရမောင် ကို သွေးထွက် သံယို ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်မိတာကို ပဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမိသည်။ မိုးမ ဘဝတလျှောက်လုံး ခုလို မျိုး သွေးထွက်သံယို သူများ အသားနာအောင် တခါမှ မည်သူ့ကို မှ မလုပ်ခဲ့ဘူးခြေ။ အခု ကိုသူရမောင်ကို လုပ်မိခဲ့ သည်ကိုလည်း မိမိကိုယ် မိမိ အပြစ်တင် နေမိလေသည်။

ကိုသူရမောင် လက်ဖဝါးက သူမ ရင်သား အပေါ်ကို ရောက်လာတော့ ကိုသူရမောင် လက်ကောက်ဝတ် ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ရှက်သွေးဖြန်းသော မျက်နှာလေးဖြင့် မော့ကြည့်ကာ၊

“ ကိုကို ခနနေရင် ပြန်ရောက်လာတော့မယ်”

ဟု တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ သူမ နှလုံးတွေက အခုံမြန်နေသည်။ အသက်ရှုလည်း နည်းနည်းမြန်လာခဲ့ သည်။ ကိုသူရမောင်က ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ သူ့လက်တွေကိုသာ အသာ အားပြုကာ ဆွဲပြီး မိုးမ ရင်သား တွေကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ မိုးမ ၏ အိစက် နေသော ရင်သား မို့မို့ကို အသာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်ပြီး မိုးမ နူတ်ခမ်း အစုံကို နမ်းစုပ်ဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ က သူမခေါင်းကို တဖက်သို့ လှည့်ရှောင်လိုက်ရင်းက၊

“ ကိုကို အခု ရောက်လာတော့မယ်”

ဟု ထပ်ပြောလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကိုသူရမောင် က ခေါင်းငုံ့ကာ မိုးမ ရင်သား အပေါ်ပိုင်း ရင်သား မြှောင်းပေါ်ကို သူ့နူတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်။ မိုးမ မှာ ငြီးသံလေး ထွက်လာပြီး မတ်တတ်ထရပ်လိုက် သည်။ သူမ အသက်ရှုသံနေ က မမှန်တော့၊ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းကို ကြားနေရသည်။ ကိုသူရမောင် လည်း မတ်တပ် ထရပ်လိုက်သည်။ မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ဖက်လိုက်သည်။ မိုးမ က အသံတုံတုံရီရီဖြင့်၊

“ မကောင်းပါဘူး ကိုကြီးရယ်..ဟင့် အင်း… ဟင့် အင်း…”

ဟု ငြင်းရှာသည်။ မိုးမ အသက်ရှုလိုက်တိုင်း မို့မောက်တက်လာသည့် ရင်သား အစုံကို ဘေးတိုက် မြင် နေရသည့် ကိုသူရမောင် တယောက် မိုးမကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်ကာ ဖက်ရမလား ၊ နောက်ကျောဖက် ကနေဖက်ရမလား တွေးနေလိုက်သည်။ 

နောက်တော့ မိုးမ ကျောကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲကာ ဖက်လိုက်သည်။ မိုးမ ဖင်လုံးလေး မှာ သူ့လီးကြီး နှင့် လာထိကပ်လေသည်။ မိုးမ ဘိုက်သားလေးကို သူ့လက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဖက်လိုက်သည်။ မိုးမ ဖင်နှစ်လုံးကြား မှာ ကိုသူရမောင် လီးကြီးက အမြှောင်းလိုက်ကပ်လျှက် မိုးမ မှာ ဒူးများ ပင်ညွှတ်ခွေချင်လာခဲ့ရသည်။

ကိုသူရမောင်က သူ့ဒူးကို ကွေးကာ လီးကြီးကို မိုးမ ဖင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးသွင်းကာ လွှဆွဲသကဲ့သို့ ပင့်ဆွဲပွတ်လေသည်။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ ဘိုက်သားလေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆွဲဖက်ထားသဖြင့် မိုးမ ကိုယ်လေးက ရှေ့ကို ကုန်းပေးသလို ဖြစ်နေရကာ ကိုသူရမောင် အတွက် တကယ်လိုးနေရသလို ပုံစံကောင်းနေလေသည်။

သူ့လက်တဖက်က မိုးမ ပေါင်တန်ကြီးများကို ရှေ့ပိုင်းမှ ပွတ်သတ် ကိုင်တွယ်ပေးလာလေရာ၊ မိုးမ မှာ တုံတုံရီရီဖြင့် ကိုသူရမောင်ကို တောင်းပန် အကြည့်ဖြင့် မော့ကြည့် ရှာလေသည်။ ကိုသူရမောင် လက်က မိုးမ ညဝတ်အင်္ကျီကို လည်း တဖြည်းဖြည်း တွန်းမ ရင်းက ပေါင်ကို ပွတ်လာသည် ဖြစ်ရာ မိုးမ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးထိရောက်လာတော့သည်။ မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်မိချိန်တွင် မိုးမက

“ ကိုကို အခု အိမ်နားရောက်နေလောက်ပြီနော်”

ဟု ထပ်ပြောပြန်သည်။ မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် ရမှသာ သူမ အပျိုစင်ဘဝကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ရသူ ဖြစ်ပြီး၊ ကိုရင်ဦးမောင် မှ လွဲ လျှင် ဘယ်ယောက်ျား မှ မထိ မတို့ ခဲ့ဘူးသေးသော သူမ အတွင်း ပစ္စည်းတို့ကို အခုတော့ ဖြင့် ကိုသူရမောင် တယောက် ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ကိုင်တွယ်နေတာကို ခံနေရလေပြီ။ 

ကိုင်နေသူက လည်း မိမိ ယောက်ျား ၏ အကို အရင်း၊ အကိုင်ခံနေရတာကလည်း မိမိ ယောက်ခမကြီးအိမ်က မိမိ တို့ လင်မယား အိပ်သည့် အခန်းထဲမှာ၊ ထိုကဲ့ သို့သော အခြေအနေက မိုးမ ကို ပါးစပ်အာစေးထည့်ထားသလို ဖြစ်စေကာ ချွေးပြန် မောဟိုက်လာစေလေသည်.။

ကိုသူရမောင် နူတ်ခမ်းအစုံက မိုးမ လည်တိုင်မှ တဆင့် မိုးမ ပါးပြင် မိုးမ နားအနောက်နား တို့ကို နမ်းစုပ်ပေးရင်း လီးကြီးက လည်း မိုးမ ဖင်ကြားကို ညှောင့်နေလေရာ မိုးမ တယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေရလေသည်။ မိမိ ကို မိမိ ခဲအို က လိုးချင်နေမှန်းကို မိုးမ သိသလို မကြာခင်မှာ သူမ အလိုးခံရတော့မည် ဆိုတာကိုလည်း စိတ်ထဲမှာ သိနေလေပြီ၊ အဲလို မဖြစ်အောင် ဘယ်လို လုပ်ရမည် ဆိုတာကိုတော့ သူမ မသိတော့ပေ။ 

ကိုသူရမောင်က မိုးမ နူတ်ခမ်းကို ရအောင် နမ်းဖို့ ကြိုးစားတော့ မိုးမ တယောက် ကိုယ်ကို ရှေ့ကိုင်းကာ ရှေ့မှ နံရံကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်ထားလိုက်မိသည်။ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မိမိ ညဝတ်အင်္ကျီမှာ ပေါင်အထိလန်နေပြီး ကိုသူရမောင် လက်က ပေါင်ခွဆုံမှာ ဝင်ကာ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ခြေနေသည်ကို မြင်နေရလေသည်။ 

ကိုသူရမောင် လက်ချောင်းတွေက မိုးမ ပင်တီ ပေါင်ရင်းသားရည်မျှော့ကြိုးအောက်မှ တိုးဝင်ကာ စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ ကိုသူရမောင် လက်ချောင်းထိပ်တွေက မိုးမ စောက်စေ့ လေးနှင့် မိုးမ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းတို့ကို ပွတ်ချေ လာတော့ မိုးမ ခရှာ အရှက်ပိုရတော့သည်။ 

မိမိ စောက်ဖုတ်မှ အရည်ကြည်တို့က စိုစွတ်နေပြီ မဟုတ်ဘား၊ ခုတော့ ကိုသူရမောင် တယောက် သူမ စောက်ရည်တွေ ရွဲနေသည်ကို သိသွားလေပြီ။ ကိုသူရမောင် မှာ သူ့လက်ခလည်ဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်အတွင်း သို့ထိုးထည့်ကာ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးရင်းက မိုးမ အသက်ပြင်းပြင်းရှုရင်း မို့မိုတက်လာသော ရင်သား အစုံကို အပေါ်မှ ငုံ့ကြည့်နေသည်။

မိုးမ က ကိုသူရ မောင် လက်တွေကို ဆက်ထိုး မရအောင် လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကိုသူရမောင်က၊

“ ဘာဖြစ်လို့ လဲ ချစ်လေး ရဲ့၊ ကောင်းနေရဲ့ သားနဲ့ အချစ်လေးက ခေါင်းမာနေတယ်ကွာ”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ မိုးမ ကလည်း နောက်တခါ၊

“ ကိုရင်ဦးမောင် အခု အိမ်နားရောက်နေလောက်ပြီ”

ဟု ထပ်ပြောပြန်သည်။ ကိုသူရမောင်၏သန်မာ သော လက်က မိုးမ တွန်းထားသည့် ကြားမှ တွန်းထိုးကာ မိုးမ စောက်ဖုတ်တွငိးသို့ လက်ခလည်တချောင်းလုံး တိုးဝင်သွားအောင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ဟာ အီး ကနဲ အသံ ထွက်ကာ ခေါင်းကလေး မော့ပြီး မျက်လုံးအစုံ တင်းတင်းလေး ပိတ်သွားရသည်။ 

ကိုသူရမောင်က သူ့လက်ခလည်ကို အဝင်အထွက်လုပ်ကာ လက်ချောင်းဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို ပင့်ကာ လိုးပေးလိုက်တာ့ မိုးမ ခမျှာ ငြီးသံလေးသာ ထွက်လာရတော့သည်။ ကိုသူရမောင် လက်ချောင်းက ပင့်ထိုးလိုက်ချိန် မိုးမ ခြေဖျားကလေး ကြွသွားရပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်မှ ခြေဖနောင့်မှာ ကြမ်းပေါ် ပြန်ကျလာရသည်။

ထို အချိန်တွင် မိုးမ မှာ မျက်နှာလေး မော့လျှက် မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ပါးစပ်လေးက ဟတတ ဖြစ်နေရှာလေသည်။ ကိုသူရမောင်က လက်က လည်း စောက်ဖုတ်ကို အဆက်မပြတ်လိုးပေးရင်း လီးက လည်း ဖင်ကြားမှာ ညှောင့်နေရင်းက အားနေသည့် နောက်လက်တဖက်ဖြင့် မိုးမ မေးလေးကို ကိုင်ကာ မျက်နှာကို သူ့ဖက်လှည့်လိုက်သည်။ 

မိုးမ ၏ ဟတတ နူတ်ခမ်းအစုံကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် ဖိကပ်ကယ စုပ်နမ်းလိုက်ရင်းက သူ့လျှာကြီးကို မိုးမ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်လေသည်။ ကိုသူရမောင် အံအားသင့်သွားရသည်မှာ သူ့လျှာကြီးကို မိုးမ ပါးစပ်လေးက အငမ်းမရ ပြန်စုပ်လာခြင်းပင်တည်း။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ သူ့လျှာကို စုပ်ပေးနေသည်ကို အရသာခံရင်းက မိုးမ ပင်တီလေးကို အောက်သို့ တွန်းချွတ်လိုက်ချိန်မှာတော့ မိုးမ မှာ မည်သို့မှ တားဆီး မည့် အရိပ်အယောင်ကို မပြတော့ခြေ။

........................................................................................................................................................

မူရင်းစာရေးသူက To be continued......... လို့ ရေးသွားပေမဲ့ နှစ်အတော်ကြာနေပြီး ပြန်လာရေးတာ မတွေ့ရတော့ ဒီမျှနဲ့ ပဲ အပိုင်း ၁ ဆိုပြီး ဇာတ်သိမ်းရပါတော့မယ်။ အချိန်လည်း ရပြီး စာရေးချင်စိတ်လည်း ရှိနေသေးတယ် ဆိုရင်တော့ အပိုင်း၂။ ကို ကိုယ့်အိုင်ဒီယာနဲ့ ကိုယ်ဆက်ရေးမလားလို့တော့ စဉ်းစား ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မူရင်းစာရေးသူရဲ့ အာဘော်ကို မမှီမှာတော့ စိုးရိမ်မိပါတယ်။



အားပေးကြတဲ့ စာဖတ်သူများကို ခင်မင်လေးစားစွာနဲ့ 

ဒေါက်ဦး 




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

 ပြီးပါပြီ။





မယားတောသူ အပိုင်း (၁၄)

မယားတောသူ အပိုင်း (၁၄)

ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

အခန်း (၇၃) ကိုကြီးသူရ နှင့် မိုးမ

မိုးမ က ဆက်ပြောသည်။

“ ချစ်လေး မှာ နေ့ခင်းတုန်းက စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်ခဲ့ရတာ တွေ၊ ညဖက်ကျတော့ ပိုဆိုးတယ်။ ကိုကို က အဲဒီနေ့ က ည ၁၁ လောက်မှ ပြန်ရောက်မယ် ဆိုပြီးဖုံးခေါ် ပြောတယ်လေ။ ညနေကျတော့ ကိုကြီး သူရ အပြင် က ပြန်ရောက်လာတယ်။ ချစ်လေး သူ့ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်ဘူး၊ ဒါပေမဲ ညနေစာ စားကြတော့ ထမင်းစားပွဲမှာ က ရှောင်လို့ မရဘူးလေ၊ သူများတွေ ရှေ့ ဆိုတော့ ဟန်ဆောင် ပြီး ပြောဆိုနေရတာပေါ့၊ ချစ်လေး က အားလုံး အတွက် ထမင်းဟင်း ပြင်ဆင်ပေးနေတုန်း လူလစ်တာနဲ့ သူ လက်သောင်းကျန်း လာတယ်။ 

သူ က တခုခု လိုလို့ သူ့အနား ဟင်း ပုဂံ ယူပေးမလို့သွားတော့ ချစ်လေး ဖင်ကို သူ့လက်ဝါးကြီး နဲ့ လှမ်းဆုပ်ကိုင်တယ်၊ ထမင်းဝိုင်းက လူတွေ အားလုံး မျက်လုံးတွေက စားပွဲေပေါ် မှာပဲ ကြည့်နေကြတော့ ဘယ်သူမှ မမြင်လိုက်ဘူး၊ စားပြီးကြတော့ ချစ်လေး ပုဂံဆေးနေတဲ့ နားလာပြီး လက်ဆေးသလိုလို ဘာလိုလို နဲ့ သူ့ဟာကြီး နဲ့ ချစ်လေး ဖင် ကို လာပွတ်သွားတယ်။ တကယ်က လဲ့ လည်း အနားမှာ ရှိနေတယ်။ ဘယ်လောက်ဆိုးလဲ ဆို၊ အဲဒီ အချိန်မှာ ဖေဖေ နဲ့ ကိုလေး ဇာနည်တို့က အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ တီဗီ ကြည့်နေကြတယ်။ ကိုကြီးသူရ က လဲ့ကို၊

“ ဟဲ့ နင်ကြိုက်တဲ့ တီဗီ စီးရီး လာနေပြီ မကြည့်တော့ဘူးလား”

လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူ က ချစ်လေး နဲ့ မီးဖိုခန်းထဲ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့ချင်လို့ ပြောတာမှန်း ချစ်လေး သိတယ်၊ အာ့တာကြောင့် လဲ့ကို ဒီမှာ ပုဂံတွေ သိမ်းစာ ရှိသေးတယ်လေ လို့ ချစ်လေးက ပြောလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ လဲ့က ဘာမှ မသိဘူး မလား၊ သူက ကိုကြီးသူရ ကို “ကိုကြီး သမီး အလုပ်ကို ကူပေးမလား သမီး ကြည့်ချင်လို့ “ ဆိုတော့ ကိုကြီးသူရ က ခေါင်းငြိမ့်ပြတာနဲ့ အတင်း ပြေးထွက်သွားတော့တာပဲ”

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ မျက်နှာလေးကို ပြုံးကြည့်ရင်းက ပြောလိုက်သည်။

“ အဲတော့ ချစ်လေး မှာ ကိုကို့ အစား နေရာယူမဲ့ လူ တယောက် မီးဖိုထဲ ရောက်နေတာပေါ့လေ၊ ကိုကို ရှိနေရင် ချစ်လေး နဲ့ မီးဖို ထဲမှာ အတူရှိနေမှာ အခုတော့ ကိုကို့ အစား ချစ်လေးနားကို သူ ရောက်နေတာပေါ့၊ ကဲ ပြောပါအုံး ဘာဆက်ဖြစ်သေးသလဲ ဆိုတာ ၊ ဒီမှာ ကြည့်စမ်း ကိုကို့ လီးကြီးတောင်နေပြီ၊ ချစ်လေး ပြောပြတာကို နားထောင်ရင်းနဲ့ကို တောင်လာတာ”

“ ဘာ.. ကိုကို က အာ့တာကို ရီစရာများ မှတ်နေသလား၊ ချစ်လေးက အရမ်း ဒေါသဖြစ်နေတာ အဲဒီအချိန်က သူ့ကိုလည်း အရမ်းမုန်းနေတာ၊ လက်ထဲ ရှိတဲ့ ယောင်းမ နဲ့တောင် ကောက်ရိုက်ပြစ်ချင်နေတာ”

“ အဲဒါ က အစပိုင်းမို့ ချစ်လေး အဲလို ဖြစ်နေတာပါ၊ ချစ်လေး သူ့ကို ဘယ်လို နောက်ဆုံးကျတော့ ခွင့်ပေးလိုက်သလဲ ဆိုတာ ကိုကို က အရမ်းသိချင်နေတာ၊ ဒါပေမဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အသေးစိတ်သာ ပြောပြ၊ မလောနဲ့၊ တဆင့်ချင်းတဆင့်ချင်း၊ အဲဒီမီးဖိုထဲက အကြောင်း၊ နောက်တော့ ဘာဖြစ်သလဲ၊ အိမ်သားတွေ အားလုံး က အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ တီဗီကြည့်နေကြတုန်း ချစ်လေး နဲ့ ကိုကြီးနဲ့ က မီးဖိုထဲမှာ ကဲ ပြီးတော့…”

“ ဘာလဲ ကိုကို ကချစ်လေးကို ဘယ်လိုထင်လို့လဲ၊ ကိုကြီး ကို ချစ်လေး အနားကို အကပ်ခံမယ်ထင်လို့လား”

“ မသိဘူးလေ အဲဒါတော့၊ အခြေအနေအရပေါ့၊ သူ က ချစ်လေးကို တခုခု နဲ့ ချိန်းခြောက်နိုင်တာပဲ၊ ဥပမာ လဲ့ ကို သူက ချစ်လေး နဲ့ ဖြစ်သမျှ အကုန်ဖွင့်ပြောမယ် ဘာညာဆိုပြီး၊ ထားပါတော့ ၊ ကိုကို က ည ၁၁ နာရီမှ ပြန်လာမယ်၊ ကိုကြီး ကချစ်လေး နဲ့ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ၊ ကဲ ဘာဆက်ဖြစ်ကြသလဲ ဆက်ပါအုံး”ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အရမ်းကို စိတ်ဝင်စားနေတာကို မိုးမ သိလိုက်သည်။ မိုးမ ဆက်ပြောသည်။

“ ချစ်လေးက သူ့ကို ပြောလိုက်တယ်။ ကျမ ဘာအကူအညီမှ မလိုဘူးလို့ အိမ်ရှေ့ခန်းကို သွားပါလို့၊ အဲဒါ သူက လဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်း ကထိုင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်တဲ့ အချိန်ထိ စောင့်နေတယ် ပြီးမှ ချစ်လေးအနားကပ်လာပြီးတော့၊ “ရင်ဦးမောင် ဒီည နောက်ကျမှာလား” တဲ့မေးတယ်။ ချစ်လေး လည်း ဆောင့်အောင့်ပြီး ဖြေလိုက်တယ်၊ “အဲဒါ ရှင်နဲ့ မဆိုင်ပါဘူး”လို့ပေါ့၊ သူက ရီပြီးတော့ အဲဒါက မင်းနဲ့တော့ ဆိုင်မှာပေါ့တဲ့၊ သူပြန်လာတဲ့ အချိန် အထိ ငါမင်းနဲ့ နေပေးမယ်လေ ဘယ်လိုလဲ ချစ်ခယ်မ လေးရေ တဲ့၊ ချစ်လေးလဲ ချက်ချင်းပဲ၊ ဘာချစ်ခယ်မ လဲ အဲလို မခေါ်ပါနဲ့၊ ကျမ က လဲ့ မဟုတ်ဘူးလို့ ရန်တွေ့လိုက်တယ်။ 

သူက ပိုတောင် ရီလိုက်ပြီး၊ အေးလေ နင် က ဘဲ့ထက် တောင် ပိုကောင်းတယ် မဟုတ်ဘူးလား၊ မင်းက အတွေ့အကြုံ ပိုများတယ် ဆိုတော့ ငါနဲ့ ဆိုရင် ပိုပြီးတောင် အစွမ်းပြနိုင်အုံးမှာတဲ့။ ချစ်လေး မျက်နှာတခုလုံး ရေနွေးပက်ခံလိုက်ရသလိုပဲ၊ အရမ်းလည်း စိတ်ဆိုးတယ်။ အသံတောင် တုန်တယ် သူ့ကို ပြန်အော်လိုက်တာ၊ ရှင် အခုထွက်သွား လိုက် အဲလို စကားတွေ လာမပြောနဲ့ လို့ပေါ့။ 

သူလည်း ချစ်လေး အဲလို ပြန်အော်လိုက်လို့ နည်းနည်းရှက်သွားပုံရတယ် ချစ်လေးအနားကို ကပ်လာပြီး ဖက်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေးက ရှောင်ထွက်လိုက်ပြီး၊ ရှင် ကျမ အသားလာထိရင် အခု ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေ အကုန်လုံး ပြစ်ထားခဲ့ပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်သွားမှာ၊ ဘာလို့ ပန်းကန်တွေ မဆေးပဲ ထားခဲ့တာလဲ ဆိုတာ အကုန်လုံး က သိချင်နေကြတော့မှာ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက လက်နှစ်ဖက် ကို မြှောက်ပြရင်းက အိုးးး ကလေးမရယ် ငါမင်းကို မထိပါဘူးကွာ အရမ်း လည်း မကြောက်နေပါနဲ့ ၊ငါစကားပဲ ပြောမှာပါ မင်းသာ ပုဂံ ဆက်ဆေးနေပါတဲ့၊ ပြောပြီး ချစ်လေးနဲ့ တပေလောက်အကွာ မှာ ရပ်နေတယ်။ ချစ်လေး လည်း သူတော့ လန့်သွားပြီဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျေနပ်သွားတယ်။ 

သူက ဆက်ပြောတယ်။ “ပြောစမ်းပါအုံး မင်း လဲ့ နဲ့ ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်သလဲတဲ့၊ အားလုံး အဆင်ပြေကြရဲ့လားတဲ့၊ မင်း လဲ့ ကိုရော သွားမေးသေးလားတဲ့၊” ချစ်လေး ဘာမှ မဖြေဘူး၊ အဲတော့သူက မင်းမဖြေရင် ငါ ကလဲ့ ကို မေးရမှာပဲ တဲ့ ချစ်လေးက ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး၊ အဲဒီအချိန်မှာ သူက ချစ်လေး ညာဘက်မှာ ရပ်နေတာ၊ သူ့ မျက်လုံးတွေက ချစ်လေး တကိုယ်လုံးကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့်နေတယ် ဆိုတာသိနေတယ်။ ချစ်လေးက အိမ်နေရင်း အင်္ကျီလက်ပြတ် ခါးတို နဲ့ထမိန်ပါးပါးလေး ဝတ်ထားတာ ဆိုတော့ ချစ်လေး ဘိုက်သားတွေ လည်း နည်းနည်းပေါ်နေတယ်လေ။ 

သူလည်းအာ့တာကို ငမ်းနေမှန်းသိလို့ ချစ်လေး လက်က ရေတွေကို ခါလိုက်ပြီး အင်္ကျီစ ကို ခါးပေါ် ဆွဲချလိုက်တယ်။ အဲဒါကို လည်း သူက ချက်ခြင်း၊ မင်းကလည်း ကွာ ဘာလို့ ဖုံးနေရတာလဲ မင်းရဲ့ အသားအရည်က ဒီလောက်လှတာကို တဲ့ ဆက်ဆီလည်း အရမ်းကျတာ၊ လဲ့ထက်တောင် ဆက်ဆီ ဖြစ်သေးတယ်တဲ့။ ငါ မင်းအသားကို မထိပါဘူးတဲ့ အနည်းဆုံးတော့ ကြည့်ခွင့်ပေးပါကွာတဲ့၊ ချစ်လေး ဘာမှ ကို ပြန်မပြောဘူး၊ သူ ချစ်လေး အနားကို တိုးလာတာ သိလိုက်တယ်။ အာ့တာနဲ့ ချစ်လေး သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ ချစ်လေး ရဲ့ မျက်လုံး ပြူးကြည့်တာကို တွေ့တော့ သူ ရှေ့ဆက်မတိုးလာပဲ ရပ်သွားတယ်၊ “

ကိုရင်ဦးမောင်က၊ “ ဟားဟား ချစ်လေး က သူ့ကို လန့်သွားအောင် ပြူးပြလိုက်တာလား၊ အကိုကြီး အဲဒီအချိန် မှာ ဘယ်လို ဖီးဖြစ်နေသလဲသိချင်လိုက်တာ ခိခိ။ သူ ချစ်လေး အသားကို လာကိုင်သေးလား၊ သူ့လီးတောင်နေသလား၊ ချစ်လေး သူ့လီးကြီးတောင်နေတာကို သတိပြုမိလား”

“ဲ ဒီ အချိန်က ချစ်လေး အရမ်းဒေါသထွက်နေတော့ ဘာကိုမှ သတိမထားမိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မီးဖို ထဲက ထွက်တော့ သတိထားမိတယ်၊ သူ့လီးကြီးက ပုဆိုးအောက်က ထောင်ထနေတယ်”

“ ကိုကို ထင်သားပဲ၊ ဒါဆို သူ မီးဖိုထဲမှာ ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ဘူးပေါ့”

“ ဟင့်အင်း ချစ်လေးလည်း ဘာမှ ကို ပြန်မပြောတော့ဘူးလေ၊ သူက အဲဒီနေရာမှာပဲ ရပ်ပြီး ကြည့်နေတယ်။ ချစ်လေး မီးဖိုထဲက ထွက်သွားတော့မှ နောက်ဆုံးသူပြောတာက၊ “ငါ မင်း ကို ကြည့်ပြီး ချီးမွန်းလို့ မဆုံးဘူး၊ ဘယ်လိုမှ ကို တင်းမခံနိုင်အောင်ကို ဆက်ဆီ ဖြစ်လွန်းတယ်ကွာ၊ မိုးမ ရယ် ငါ မင်းကို ငါ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖွဖွလေး ဖက်ထားလိုက်ချင်တယ်” တဲ့၊ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေး အဲဒီနေရာက နေ အမြန်ဆုံးထွက်ပြီး ချစ်လေးတို့ အခန်းဆီကို လျှောက်လာလိုက်တယ်၊ ချစ်လေးတို့ အခန်းသွားတော့ ဧည့်ခန်းက အဖြတ်မှာ လဲ့က မမ ကိုကြီးက ပုဂံသိမ်းတာ ကူရဲ့လားလို့ လှမ်းမေးတယ်၊ ချစ်လေးလဲ ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်တယ်”

“ အဲဒီည က အဲလောက်ပဲလား”

“ ဟင့်အင်း ဘယ်ဟုတ်မလဲ ကိုကို ရဲ့ သူနောက် တော့ဘာလုပ်လဲ ဆိုတာ နားထောင်အုံး၊ အဲဒါနဲ့ ချစ်လေးလဲ ရေမိုးချိုး ပြီး ညဝတ်အင်္ကျီလဲလိုက်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်းလေ ကိုကို က ညဝတ်အောက်မှာ ဘာအတွင်းခံမှ မဝတ်နဲ့ ဆိုတော့ ချစ်လေး က ဘရာလည်း မဝတ်တော့ဘူးလေ၊ ချစ်လေး အိမ်မှာတုန်းက ညဝတ်အောက်မှာ အမြဲတမ်းအတွင်းခံဝတ်တယ်၊ ကိုကို နဲ့ ရပြီးမှ ကိုကို အတင်းပြောလို့ အဲလို မဝတ်တဲ့ အကျင့်ရသွားတာ၊ နောက် ခါတိုင်း အိမ်ရှေ့သွားပြီး တီဗီကြည့်နေကြ ကို အဲဒီညကျတော့ စိတ်ထဲမှာ တွန့်ဆုတ်ဆုတ် ဖြစ်နေရတယ်လေ၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးသူရ က ဘယ်တော့မှ ညဘက်ဆို တီဗီကြည့်တာ မဟုတ်တော့ သူမရှိလောက်ပါဘူးလေ ဆိုပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်လာမိခဲ့တယ်။ 

သူက လဲ့ နား မှာ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်လို့၊ ချစ်လေး လည်း အိမ်ရှေ့ခန်းရောက်ရော လဲ့က လာ မမ လာ ရုပ်ရှင် ကတအားကောင်းနေတယ် မမကြိုက်မှာ ဆိုပြီး အတင်းခေါ်၊ ကိုကြီးသူရကလည်း လဲ့နဲ့ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ကြားကို ချဲပေးလိုက်တယ်၊ ချစ်လေးက သွားမထိုင်ချင်ဘူး၊ တော်ကြာ လဲ့ ကရော၊ ဖေဖေ နဲ့ ကိုလေး ဇာနည် ကရော မေးကြလိမ့်မယ်လေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ လို့၊ ချစ်လေး ရွေးစရာလမ်းမရှိလို့ သွားထိုင်လိုက်ရတယ်။ လဲ့က အရမ်း ဆွေးဖို့ကောင်းတာပဲ မမ ကြည့်ကြည့်လို့ ပြောတယ်၊ မကြာပါဘူး သူ့လက်ဖဝါးကြိးက ချစ်လေး ပေါင်ပေါ်ရောက်လာတော့တာပဲ”

.......................................................................................................................

အခန်း (၇၄) မိုးမ ဇာတ်ကြောင်း ဆက်ပြန်ခြင်း

“ သူ့လက်ကြီး ချစ်လေး ပေါင်ပေါ် ရောက်လာတာနဲ့ ချစ်လေး ပထမဆုံး ကြည့်လိုက်မိတာက လဲ့ မျက်နှာကို ပဲ၊ သူသတိထားမိသလားပေါ့၊ ချစ်လေး ရင်ဘတ်ထဲကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ခုန်နေတယ်။ ချစ်လေး က သူ့လက်က လွတ်အောင် ဆိုပြီး ပေါင်ခြင်းထပ်ထိုင်လိုက်တယ်။ သူက ချစ်လေးရဲ့ ဘယ်ဘက်မှာ ဆိုတော့ သူ့ညာဘက်လက် က ချစ်လေးရဲ့ ဘယ်ဘက်ပေါင်ပေါ်လာတင်တာလေ။ 

ချစ်လေးက အဲဒီ ဘယ်ဘက်ပေါင်ကို ညာဘက်ပေါင်ပေါ်ကို ထပ်တင်လိုက်တော့ သူနဲ့ နည်းနည်းကွာသွားတယ်။ အဲဒါကို သူက လိုက်ကပ်တိုးပြီးထိုင်တယ်။ သူ့ပေါင်ကြီး နဲ့ ချစ်လေးပေါင်ကို လာကပ်နေအောင်ကို တိုးလာတယ်။ သူ့လက်ကြီးကလည်း ချစ်လေး ထပ်ထားတဲ့ ပေါင်နှစ်ခုကြားထဲ အတင်း တိုးဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်၊ အာ့နဲ့ ဒီတခါလဲ ချစ်လေး လဲ့ကို လည်းလှမ်းကြည့်တယ်။ 

ဖေဖေ နဲ့ ကိုလေး ဇာနည် ကိုလည်း လှမ်းကြည့်တယ်။ သူတို့ အားလုံး တီဗီ ကနေ မျက်လုံး ကို မခွာနိုင်ဘူး။ အဲဒါ ချစ်လေး စောက်မြင်ကပ်ကပ်နဲ့ သူ့လက်ဖမိုးကို ဆိတ်ဆွဲ ပြစ်လိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်မို့ သူအား ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒါတော့ လဲ့က ကြားတယ် ကိုကြီး ဘာဖြစ်လို့လဲ လို့ လှမ်းမေးတယ်။ ကိုကြီး သူရက ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ကိုယ့်ဘာသာ တီဗီ အေးဆေးကြည့်လို့ လဲ့ကို ပြန် ပြောလိုက်တယ်။”

ကိုရင်ဦးမောင် ကစိတ်ဝင်တစား နားထောင်ရင်းက မိုးမ ၏ အမူအယာကိုလည်း သေခြာကြည့်နေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ တယောက် သူ့ကို ဇာတ်ကြောင်းပြန်နေရင်း ဘာတွေကို တွေးနေသလဲ ဘယ်လို ခံစားမှုတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကို အကဲခတ်လေ့လာနေလေသည်။

“ သူ အဲလို ချစ်လေး ကို စ ပြီး အနှောက်အယှက်ပေးနေကထည်းက ချစ်လေး စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေတာ၊ ချစ်လေး ကိုယ့်အခန်းကို ကိုယ်ပြန်သွားလိုက်ချင်တာ၊ ဒါပေမဲ့ သူက အဲလို ချစ်လေး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်သွား အောင် တမင်များ ညဏ်ဆင်လုပ်နေသလား၊ အဲဒါမှ ချစ်လေး အနောက်က နေချစ်လေးအခန်းထဲ လိုက်လာဖို့ များ အကြံနဲ့ လုပ်နေတာလားပေါ့။ 

အဲဒါနဲ့ ချစ်လေးလည်း ဧည့်ခန်းမှာ ပဲ တွယ်ကပ်နေဖို့ စဉ်းစားလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက ခပ်တည်တည်နဲ့ လက်ပိုက်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ့ရဲ့ ဘယ်ဘက်လက်က သူ့ညာဘက်လက်မောင်းအောက်ကနေ ထွက်ပြီး ချစ်လေးရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကို လာကိုင်တာ သိလိုက်ရတယ်။ ချစ်လေး ရုပ်တရက် ထခုန်မိတော့မလို ဖြစ်သွားတယ်။ လဲ့ က ချစ်ကလေး ရုတ်တရက် လှုပ်သွားတာ တွေ့ လိုက်လို့၊

“ မမ ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ပိုးဟတ် တက်လာလို့လား”လို့လှမ်းမေးတယ်။ ချစ်လေး က ပြုံးပြီး၊ “အင်း အမ ဂုတ်ပေါ် တကောင် ဖြတ်လျှောက်သွားသလား လို့”

လို့ ပြောပြီး ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်နဲ့ လည်ကုတ်ပေါ်ကို လက်နဲ့ ပွတ်ရင်းက ကိုကြီးသူရ ကို မျက်စောင်းထိုးကြည့်လိုက်တယ်။ သူက တော့ မရီမိအောင် ပါးစပ်ကို အတင်းစိထားသလို ပြုံးစေ့စေ့နဲ့။ ချစ်လေး စိတ်လည်းတိုလာတယ်။ လူက လည်း အာရုံတော်တော်နောက်လာတယ်။ 

သူက တော့ ခုန လိုပဲ သူ့လက်မောင်းအောက်ကနေ ခိုးပြီး နောက်လက်ချောင်းတွေနဲ့ ချစ်လေး ဂျိုင်းနားတို့ ချစ်လေး နို့ဘေးနားတို့ကို လိုက်ကလိနေတယ်။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်တွေနဲ့ စမ်းမိတော့ ချစ်လေး ဘရာ မဝတ်ထားဘူး ဆိုတာလည်း သူသိနေလောက်ပြီလေ။ သူက လက်ပိုက်သလို ကာထားတဲ့ လက်မောင်း အောက်ကနေ လက်ကမြင်းကြော ထနေတာ ဆိုတော့ ဘယ်သူမှ လည်း မမြင်နိုင်ဘူးလေ။ 

ချစ်လေး အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းလာတာ ကို လဲ့ ကကြားသွားတယ်။ အဲဒါနဲ့ မမ ဘာဖြစ်လို့ လဲ အိုက်နေလို့လား၊ အဲယားကွန်းလည်း ဖွင့်ထားတာပဲဟာ၊ အသက်ရှုသံတွေ မြန်နေတယ်။ ညီမ တောင်ကြားနေရတယ်တဲ့။ ချစ်လေး သူ့ကို ပြုံးပဲ ပြလိုက်တယ်။ လဲ့ က သတိရှိနေတယ် ဆိုတော့ ချစ်လေး လှုပ်ရှားမှုတွေကို ဂရုစိုက်ရတော့မယ်လို့ တွေးနေတုန်း ပဲ ကိုကြီး လက်ချောင်းက ချစ်လေး ဂျိုင်းကြားကို တိုးဝင် လာတယ်။ 

အဲဒါနဲ့ ချစ်လေး လက်မောင်းနဲ့ သူ့လက်ကြီးကို ညှပ်ထားပြစ်လိုက်တယ်။ သူဆွဲထုတ်ဖို့ လုပ်ပေးမဲ့ချစ်လေး အတင်းညှပ်ထားတော့ ဆွဲမရဘူးဖြစ်နေတယ်။ ချစ်လေး တောင် ရီချင်သွားတယ်။ အဲတော့သူကလည်း သူ့လက်ဖဝါးကြီး ဆွဲလို့ လွတ်နောင် လက်ချောင်းထိပ်ကလေးနဲ့ ချစ်ကလေးကို ကလိထိုးတော့တယ်။ ချစ်လေး က ယားတတ်တာ ကိုကို သိတယ်မလား လွတ်ပေးလိုက်ရတော့တာပေါ့။ 

သူက ခနတော့ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ လဲ့ မမြင်ရတဲ့အကွယ်ကနေ ချစ်လေးပေါင် ကို လာကိုင်ပြန်ရော။ ချစ်လေး သူ့လက်ဖမိုး ကို အတင်းဆွဲဆိတ်တယ်။ သူကတော်တော်ကို အောင့်ခံပြီးတော့ ချစ်လေး ပေါင်တွေကို ရအောင်ပွတ်နေတယ်။ ချစ်လေး ပျင်းလာတာနဲ့ ထရပ်လိုက်ပြီး လဲ့ကို ပြောလိုက်တယ်၊ မမ ပင်ပန်းလို့ သွား အိပ်တော့မယ်လို့”

ကိုရင်ဦးမောင် က ပြုံးပြီးတော့ မိုးမကို၊

“ ချစ်လေးက ညီမလေး ရှိရဲ့ နဲ့တောင် ကိုကြီးကို အဲလို လုပ်ဖို့ အခွင့်အရေးတွေ ဖွင့်ပေးတာလား”

ဟု ပြောလိုက်ရာ မိုးမ မှာ အရမ်း ဒေါပွသွားပြီး၊

“ ဘာပြောတယ် ကိုကို၊ ချစ်လေးက သူ့ကို လုပ်ချင်တာပေးလုပ်ရမှာလား၊ နားထောင်အုံး၊ သူက အဲဒီမှာ ထိုင်မကျန်ခဲ့ဘူး၊ ချစ်လေး တို့ အခန်းကို လိုက်လာတာ”

“ ဟင် ဟုတ်တယ်။ အဲလို သူကိုကိုတို့ အခန်းကို လိုက်ဝင်လာတာကို ဘယ်သူမှ မမြင်ကြဘူးလား”

“ အဲဒါကိုပဲ ချစ်လေး ပြောတာပေါ့ သူ့ကို ပြန်ထွက်သွားဖို့၊ ချစ်လေးက ကုတင်ပေါ်မှာ ညဝတ်လေးနဲ့ပဲ ပက်လက်လှဲရင်းက သူနဲ့ လဲ့ နဲ့ အကြောင်းကို တွေးနေတုန်း ဗြုံးဆိုပြီး သူက တံခါးဖွင့်ဝင်လာတာ၊ ချစ်လေး လည်း တကယ်က ကလန့်ထိုးလာခဲ့ဖို့ မေ့သွားတယ်၊ တံခါးဂလန့်ချထားပြီး ချစ်လေး အိပ်ပျော်သွား မှ ကိုကို ပြန်လာရင် ဘာလို့ တံခါးဂလန့်ချထားသလဲလို့ မေးနေမှာစိုးလို့လေ၊ ချစ်လေး က တခါမှ တံခါး ဂလန့် မချဘူးတာကို၊ ချစ်လေး ပက်လက်ကနေ မထနိုင်ခင်မှာ သူက အမြန်ပြေးဝင်လာပြီး ချစ်လေးကို ဖိထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချစ်လေး လည်ပင်းကို ရက်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ 

ချစ်လေး ဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်ဂါဝန်ကလေးက လည်းပါးလည်းပါး ပုခုံးကြိုးကလည်း မျှင်မျှင်ကလေး ဆိုတော့ သူက အကုန်မြင်နေရတာပေါ့။ ချစ်လေးလည်းသိတယ်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ဖွင့်ပြောတယ်၊ ချစ်လေး ပထမဆုံး ပြောမိတာက၊ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုကြီး ပြန်ထွက်သွားပါ။ တယောက်ယောက်က မြင်သွားပြီး ကိုကို မရှိတဲ့အချိန်မှာ ဘာလို့ ကိုကြီးဝင်လာရတာလဲလို့ မေးရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ ပေါ့။ 

သူက စိတ်မပူပါနဲ့ကွာ သူတို့ အခု က တီဗီထဲမှာ ပဲ အာရုံ ဝင်စာားနေကြတာပါ။ ငါအခုဝင်လာတာ တယောက်မှ မတွေ့ပါဘူးတဲ့။ ချစ်လေး လည်းသူချူပ်ထားတာကနေ လွတ်အောင် အတင်းရုန်းပေမဲ့ ဘယ်လိုမှ မရဘူး၊ သူက သန်လည်းသန်တယ် ချစ်လေးကလည်း ပက်လက်ဖြစ်နေတာကိုး၊ သူက ချစ်လေး လည်ပင်းတေါကို သူ့လျှာကြီးနဲ့ လိုက်ရက်တယ်၊ နောက်ပြီးတော့ ပါးစပ်က လည်းတဖွဖွနဲ့၊ ချစ်လေးရယ် မင်းရဲ့ နို့လေးတွေက အရမ်းကို လှတာပဲကွာ၊ ညီမလေး လဲ့ထက်တောင် ပိုလှသေးတယ်။ 

ကိုကြီး အရမ်းစို့ချင်တာပဲကွာတဲ့ဆိုပြီးပြောတယ်။ ချစ်လေး တအားရုန်းတယ် အပြင်က တယောက်ယောက်ကြားသွားမှာလည်း စိုးတယ်၊ အာ့ကြောင့် သူ့ကို အော်လည်းမအော်ပြောရဲဘူး၊ တယောက်ယောက်ကြားသွားရင်လည်း ချစ်လေး အခန်းထဲမှာ မဟုတ်လား ရှက်စရာကြီးလေ၊ တယောက်ယောက်က တံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်လို့ ကုတင်ပေါ်မှာ သူက အပေါ်က ချစ်လေး က ပက်လက်နဲ့ မိသွားမှာကို အရမ်းကြောက်နေမိတာ၊ ချစ်လေး စိတ်ထဲမှာ သူလုပ်ချင်တာကို မြန်မြန်ပေးလုပ်လိုက်ရင် သူစိတ်ကျေနပ်ပြီးထွက်သွားမလား၊ အဲလို တွေးနေပေမဲ့ ချစ်လေးသူ့လက်က လွတ်အောင် တအားရုန်းရင်း သူ့ကို ချစ်လေး ဒူးတွေနဲ့လည်း တိုက်ကန်ကြည့်တယ်။ 

သူက ချစ်လေး ဒူးတွေကိုလည်း လက်နဲ့ တွန်းဖယ်လိုက်တော့ ချစ်လေး ညဝတ်ဂါဝန်က လန်ပြန်ကုန်ရော၊ ချစ်လေး ပေါင်လုံးကြီးတွေက သူ့မျက်စေ့ရှေ့မှာ ဝင်းကနဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ သူက ချစ်လေး ပေါင်လုံးသားကြီးတွေကို မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကြည့်ရင်း သူ့လျှာကြိးနဲ့ နူတ်ခမ်းတွေကို သပ်လိုက်တယ်။ ခြသေ့်ကြီး အစာစားခါနီးလိုပဲ၊ နောက်တော့ သူ့ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး ချစ်လေး ပေါင်တွေကို ရက်ပါလေရော၊ ချစ်လေး လက်နှစ်ဖက်ကို သူ့လက်တွေနဲ့ဖိချူပ်ထားလို့ ချစ်လေး ကိုယ်လုံးပဲ တွန့်လိမ်ပြိး ရုန်းလို့ရတယ်။ 

သူက ချစ်လေး ပေါင်ရင်းကနေ ရက်လိုက်တာ ပေါင်ခွဆုံ ပင်တီနားကို ရောက်လာတယ်။ ချစ်လေး သူ့ကို တော်ပါတော့လို့ အော်ဟစ်ပြီး ပြောလိုက်တော့မလို့ထိပဲ၊ ကံအားလျှော်စွာပဲ သူက ရပ်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို မော့လာပြီး ချစ်လေးကို ကြည့်တယ်။ နောက်တော့ ချစ်လေး ပါးစပ်နားကပ်လာပြီးချစ်လေး နူတ်ခမ်းတွေကို လာရက်တယ်။ ချစ်လေး က ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ထားလိုက်တယ်။ 

သူက သူ့လျှာကြီး ချစ်လေး နူတ်ခမ်းထဲကို ထိုးထည့်ဖို့ကြိုးစားတယ်။ ချစ်လေးခေါင်းကို တအားရမ်းလိုက်တော့ ချစ်လေးနဖူး နဲ့ သူ့နူတ်ခမ်းရိုက်မိပြီး သူ့သွားနဲ့ နုတ်ခမ်းဖိမိလို့ နူတ်ခမ်းနည်းနည်းကွဲသွားပြီးသွေးထွက်သွားတယ်။ ချစ်လေးပါးမှာတောင် သွေးနည်းနည်းပေသွားတယ်။ ချစ်လေးလည်း လန့်သွားသလို သူလည်း အရမ်းဒေါပွသွားတယ်။ 

သူ့နူတ်ခမ်းက သွေးတွေစိးကျလာတာတွေ့တော့ ချစ်လေး လန့်သွားတာကို သူ မြင်တာနဲ့ အခွင့်ကောင်းယူပြီးတော့ ချစ်လေးမျက်နှာကို ကိုင်ပြီး ချစ်လေးကို အတင်းဖိနမ်းတယ်။ချစ်လေး နူတ်ခမ်းမှာ သွေး အရသာ တောင်ခံစားရတယ်။ သူ့လျှာကြီး ချစ်လေး ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတော့ ချစ်လေးမှာ အဲဒီသွေး အရသာ ကိုချစ်လေးလျှာမှာ လာခံစားရတယ်။ 

သူ့နူတ်ခမ်းအကွဲကလည်း တကယ်တော့ သေးသေးလေးပါ။ အာ့ကြောင့်လည်း သွေးက ချက်ချင်းတိတ်သွားတာ၊ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေး အဲလို လန့်နေတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ချစ်လေးကို ကောင်းကောင်းကြီး ကစ်စ်ပေးနေတယ်။ တချိန်ထဲမှာပဲ ကိုယ်ကြီးက ချစ်လေး နို့တွေကို ဖိထားပြီး သူ့လက်တွေက ချစ်လေး တကိုယ်လုံးကို နေရာ အနှံ့ လိုက်ပွတ်ကိုင်နေတယ်”

ကိုရင်ဦးမောင် မှာ သူ့လီးကြီး မာတောင်နေသည်ကို မနည်းဖိထိန်းနေရင်းမှ ၊

“ ချစ်လေး က ကိုကို့ ကို ပြောနေတာ အမှန်တွေမှ ဟုတ်ရဲ့လားကွာ၊ ချစ်လေးကို သူနမ်းနေတော့ သူက ဘယ်လို အနေအထားလဲ ဆိုတာကို မပြောသေးဘူး၊ သူက ချစ်လေး အပေါ်ကထပ်ရက်လား၊ ချစ်လေးဘေးနားမှာ လှဲနေရင်းလား၊ ချစ်လေး သူ့လီးကြီးကိုတော့ ထိနေရလား၊ ချစ်လေးကို နမ်းနေရင်းက သူက ချစ်လေး ကိုယ်လုံးပေါ်ကို ညှောင့်မနေဘူးလား၊ သေခြာပြောစမ်းပါကွာ”

.................................................................................................................................

အခန်း (၇၅) မိုးမ ဇာတ်လမ်း အဆက်

( မိတ်ဆွေတို့ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်ပြောပြနေတဲ့ စကားပြော ခန်းဖြစ်ပေမဲ့ စာရေးသူ အနေနဲ့ အပြင်က ကြည့်နေရတဲ့ လူတယောက် နေရာကနေ ရေးပြရတာက ပိုပြီး အသက်ဝင်မယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ မိုးမ တယောက် သူ့ယောက္ခမ အိမ်မှာ နေနေတုံး အဖြစ်အပျက်တွေကို အဲလို မျိုးပဲ ရေးပြရတာ ပိုကောင်းမယ် ထင်လို့ပါ။)

ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ကို ကိုသူရ က ဘယ်လို အနေအထားရှိလဲ လီးတောင်နေသလား၊ သူမအပေါ်မှာ ထပ်ရက်သားလားလို့ ညှောင့်နေသလားလို့ မေးပါတယ်။ တကယ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်။ စာရေးသူ ရှင်းပြပါမယ်။

မိုးမ ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်အနေအထားနဲ့ ကိုသူရမောင် ဖမ်းချူပ်မိတဲ့အချိန်မှာ ကိုပဲ ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မှာ ထပ်ရက်သား ဖြစ်နေပါပြီ။ မိုးမ ပေါင်လုံးတွေ ရုန်းကန်မှုကြောင့် သူမ ဂါဝန်လေးလှန်တက်နေတာရယ်၊ ဘောင်းဘီအောက်မှာ မာတောင်နေတဲ့ ကိုသူရ လီးကြီးရယ်က ကွက်တိ ကို ဖြစ်နေပါတယ်။ ကိုသူရ ဘောင်းဘီနဲ့ မိုးမ အတွင်းခံပင်တီတို့ ခြားနေတာတောင်မှ ကိုသူရ လီးကြီးက မိုးမ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသားကို ပွတ်ထိနေသလို ခံစားနေရပါတယ်။ 

ဒါပေမဲ့ ကိုသူရ နူတ်ခမ်းကွဲပြီး သွေးတွေ ထွက်လာတော့ ထိတ်လန့်သွားတဲ့ မိုးမ တယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေရပါတယ်။ အဲဒါက ကိုသူရမောင် ကို လုပ်ချင်ရာ လုပ်ခွင့်ပေးလိုက်သလိုပါပဲ၊ မိုးမ တယောက် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်နေတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ကိုသူရမောင် တယောက် မိုးမ နူတ်ခမ်းတွေကို စုပ် မိုးမ ပါးစပ်ထဲ သူ့လျှာကြီးထိုးထည့်၊ မိုးမ လျှာကလေးကို စုပ် လုပ်နေတယ်လို့ ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြောပြနေပါတယ်။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊

“ အော် ဟုတ်ပါပြီ၊ သူကတော့ အဲလို လုပ်လိမ့်မယ်လို့ ကိုကို ထင်ပါတယ်၊ အဲတော့ သူက ဘာဆက်လုပ်သလဲ၊ အဲဒီအခန်းက ဘယ်လို အဆုံးသတ်သွားသလဲ၊ သူက ချစ်လေးကို အဲဒီမှာပဲ လိုးပြစ်လိုက်တာလား”

မိုးမ က သူမ ပင်ပန်းနေပြီ မို့ နောက်မှ ပဲ ဆက်ပြောတော့မည်ဟု ပြောသည်။ သို့သော် ကိုရင်ဦးမောင်က သူလည်း အချိန်ရသေးသည်။ နို့မို့ ဆို သူအလုပ်သွားချိန် သူ့ခေါင်းထဲ အဲဒီ ဇာတ်လမ်းတို့လို့တန်းလန်း က ဝင်နေလို့ အလုပ်လုပ်လို့လည်းဖြောင့်မှာ မဟုတ်ကြောင်း၊ နားပူနားဆာ လုပ်သဖြင့် မိုးမ မှာ ရွေးစရာလမ်းမရှိ ဆက်ပြောရတော့သည်။

အဲဒီညက ကိုသူရမောင် တယောက် မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်ရက် နှင့် ဖက်ရမ်းနမ်းစုပ် ကစ်စ်ပေးရတာ အရမ်းကို ပျော်သွားရသည်။ မိုးမ ကလည်း သူ့အနမ်းတွေကို ပြန်တုံ့ပြန်သည်ဟု ထင်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုသူရမောင် တယောက် နောက်တဆင့်တက်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သူ့လက်တဖက်က ဖြည်းဖြည်းချင်း အောက်ရွေ့ကာ သူ့ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဆွဲချသည်။ 

ဇာစ်ဆွဲချသံ ကြားရတော့ မိုးမ သတိပြန်လည်လာရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမ ပေါင်လုံးတွေကို မကာ ဒူးကို ကွေးရင်း ကိုသူရမောင် လီးကြီး သူမ ကိုယ်နှင့် မထိအောင် ကာကွယ်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် က မိုးမ တယောက် ခုလို ပြန်ရုန်းကန်လိမ့်မည်ဟု မထင်ထား၊ သူထင်သည်က မိုးမ တယောက် လည်း သူ့အထိအတွေ့အောက်မှာ ယစ်မူး ပြီး သာယာစ ပြုနေပြီဟုသာ။ 

ထို့ကြောင့်လည်း စိတ်ပျက်သွားသော ကိုသူရမောင်လီးကြီးမှာ မာတောင်နေရာမှ အနည်းငယ်ပျော့ကျသွားရသည်။ မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးများ နားမှာ ဒူးထောက်ရင်း သူ၏ အနည်းငယ်ပျော့သွားသော လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး မိုးမ ကို ပြလိုက်သည်။ မိုးမ က သူမ ဂါဝန်ကို ပေါင်ပေါ် ဆွဲဆန့်ဖုံးရင်း ကုတင်ခေါင်းရင်းဖက်ကို ကျောမှီကာ ထိုင်လိုက်ရင်း ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့်လျှက်၊

“ ကဲ သွားပါတော့ တော်လောက်ပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ ခု ရှင် သူတို့ မမြင်အောင် ဒီကနေ ဘယ်လိုထွက်မလဲ၊ သူတို့က ဒီအခန်းတံခါးဝ ကို ကြည့်မနေဘူးလို့ ဘယ်လို ရှင်သိမလဲ၊ ဒုက္ခပါပဲ ရှင်”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ကိုသူရမောင်က တော့ အဲဒါတွေမပူ သူ့အကြံက တမျိုး၊ သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လျှက်ကပင်၊ မိုးမ ကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။

“ ငါက ထွက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ နင်က တံခါးကိုသွားဖွင့်ပြီး နင့်ယောက်ျား လာပြီလားလို့ ကြည့်သလို ဟန်ဆောင်၊ နောက်ပြီးတော့ အခန်းတံခါးဖွင့်ရက်နဲ့ အိမ်အဝင်တံခါးဆီကို လေဆာက်သွား အဲဒီအချိန်မှာ သူတို့ က ဒီအခန်းဝကို ကြည့်နေလား ကြည့်မနေဘူးလား ဆိုတာ ငါ့ကို ပြော၊ အဲတော့မှ ငါထွက်မယ်”

မိုးမ ကုတင်ပေါ်မှ ထကာ သူမ အပေါ်ခြုံလွှာကို ညဝတ်ဂါဝန်ပေါ်မှ ခြုံရန်လှမ်းယူလိုက်သည်။ ကိုသူရမောင်က သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲတားလိုက်ရင်း၊

“ ခနလေး ချစ်လေး၊ အဲလို မလုပ်ခင် ငါပြောတာကို နားထောင်အုံး”

မိုးမ ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့နူတ်ခမ်း မှာ ဒဏ်ရာကြောင့် အနည်းငယ်တော့ ဖူးယောင်နေသည်။

“ ဘာတုန်း “

ကိုသူရမောင် က သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ ဒူးဖြင့် ကုတင်စောင်းနားကို ထောက်လာပြီး၊

“ နည်းနည်းတော့ စုပ်ပေးဟာ၊ ခနလေးပဲ သုံးမိနစ်လောက် အာ့ပြီးရင် ငါသွားမယ်”

မိုးမ က သူမ တတောင်ဆစ် နှစ်ခု ဖြင့် ပါးစပ်ကို ကာရင်း ခေါင်းကို ရမ်းပြလေသည်။ ကိုသူရမောင်မှာ မိုးမ နှင် အလွန်ပင် နီးကပ်နေပြီး မိုးမ ငြင်းဆိုမှုကို လည်းမြင်သဖြင့် ၊

“ အိုကေလေ၊ ဒါဆိုရင်လည်း ခုနတုန်းကလိုပဲ ငါ နင့်ကို အကြမ်းဖက်ရတော့မှာ ပေါ့”

ဟု ဆိုရင်းက မိုးမ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ မိုးမ ကိုယ်နောက်ဖက်တွင် တွန်းချူပ်ကိုင်ရင်း မိုးမ ပါးပြင် နှတ်ခမ်းတို့ကို ရက်လေသည်။မိုးမ မှာ သူ့လီးကြီးကို သုံးမိနစ်လောက် စုပ်လိုက်တာက ခုလို အကြမ်းဖက်ခံ ရတာထက် ပိုသက်သာမည်ဟု တွေးမိကာ၊

“ အိုကေ အိုကေ၊ သုံးမိနစ်ပဲ ဟုတ်လား”

ဟု မေးလိုက်ရာ ကိုသူရမောင်တယောက် ပြုံးဖြီးဖြီး ဖြင့် ခေါင်း ကို တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြရင်း သူ့ဘောင်းဘီကို အောက်သို့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲချလိုက်လေသည်။ မိုးမ တယောက် လဲ့လဲ့နွယ် ဒီလီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးနေပုံကို ပြန်သွားသတိရမိလေသည်။ ထို အတွေးက မိုးမ ကို ရုတ်တရက် စိတ်ထလာစေသည်။ 

သူမ ကိုယ်ပင် သူမ နားမလည်နိုင်အောင် ရမက်ဆန္ဒတွေ ထကြွလာရသည်။ ဘာကြောင့် သူမ ခဲအို သူမရှေ့မှာ လီးစုပ်ခံနေတာကို သူမ ဘာလို့ ရွံ့ရှာမှု မဖြစ်တာလဲ၊ ဘာကြောင့်သူမ သူ့ကို မမုန်းတီးတာလဲ၊ ဘာလို့ သုံးမိနစ်တောင် ကိုင်ပြီး စုပ်ဖို့ သဘောတူမိတာလဲ၊ သူမကိုယ်သူမ နားမလည်တော့၊ သူမ ကိုယ်သူမ လည်းမသေခြာတော့၊ သူမကိုယ် သူမ ဘာလုပ်မိမှန်းကို မသိတော့ဟု အဲဒီအကြောင်းကို ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်ပြောပြမိလေသည်။

သူမ ၏ နူးညံ့သော လက်ကလေးဖြင့် ကိုသူရမောင် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်နှာ မှာ ဝမ်းသာ ကြည်နူးမှုတို့ဖြင့် အရောင်တောက်နေသည်ဟု ထင်မိသည်။ သူမ လက်ကလေး ထိတာနှင့်ပင် သူ့လီးကြီးမှာလည်း ချက်ချင်းထောင်တက်လာခဲ့သည်။ ခုနတုန်းက အပြစ်ကင်းစင်သည့် မှိုပွင့်ကလေးမှ ကြောက်စရာ မြွေနင်္ဂါးကြီးလို အမေါက်ထောင်လာခဲ့သည်။ 

မိုးမ ကိုယ်တိုင်ပင် ချက်ခြင်းပြောင်းလဲသွားသော ကိုသူရမောင် လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း နူတ်ခမ်းထောင့်လေးမှ အပြုံးစစလေး ဖြစ်သွားရသည်။ မိုးမ မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့ ကြည့်နေသော ကိုသူရမောင် ကလည်း သူ့မှာ သေခြာနေသည့် အတွေးတွေ ရှိနေသည်။ 

သူ့လို့ အိမ်ထောင်ကျစ မိန်းမငယ်လေး တယောက်က သူမ ရှေ့တွင် သူမ ခယ်အိုကို သူမ ယောင်မကလေးက လီးစုပ်ပေးနေတာ တွေ့လိုက်ရခြင်းဖြင့် ဖြစ်သွားနိုင်သည့် စိတ်ခံစားမှုများကို သူတွက်ဆခဲ့မိသည်။ ပထမတော့ ရွံရှာစက်ယုတ်မှု ဖြစ်မည်၊ နောက်တာ့ ကာမ ရမက်ဆန္ဒတွေ ထလာရမည်၊ အဲလို တွက်ကိန်းကြောင့်လည်း ကိုသူရမောင် တယောက် မိုးမ နောက်သို့ လိုက်လာကာ ကြိုးစားခဲ့ခြင်းပင်။

မိုးမ က သူမ လက်ချောင်းကလေးတွေဖြင့် ကိုသူရမောင်လီးကြီးကို ပွတ်သတ်ပေးနေရင်း က တဖြည်းဖြည်းချင်း ကြီးထွားမာတောင်လာသည်ကို ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်သည်ကို ကိုသူရမောင်တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးမ ပြုံးလိုက်လျှင်ပေါ်လာသော ပုလဲသွယ်ပမာ ညီညာဖြူဖွေးသော သွားလေးတွေကို ကိုသူရမောင်က အရမ်းသဘောကျလေသည်။ ကိုသူရမောင်က လေသံတိုးတိုးဖြင့်၊

“ အင်း ညီး ရဲ့ လျှာကလေးနဲ့ လီးထိပ်ကလေးကို အသာလေးတို့ ရက်ပြီးတော့မှ ပါးစပ်ထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်းငုံလိုက်၊ နည်းနည်းချင်း”

မိုးမ က ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ လီးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ သူမ နူတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရင်းက ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ပြန်မော့ကြည့်လိုက်ရင်း ပုံမှန် လေသံဖြင့်၊

“ ဒီကောင်ကြီးက ကိုကို့ ထက်ကြီးနေတာ ဘာလို့လဲ ရှင်က အကြီးမို့လား”

ဟု မေးလိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် က သဘောကျသွားပြီး၊

“ ရင်ဦးမောင် က ဒီလောက် မကြီးဘူးလား၊ မင်းက ကြီးတာကို သဘောကျလား”

ဟု မေးလိုက်သည်။ မိုးမ က ပြုံးရင်း ပုခုံးလေးကို တွန့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ ခေါင်းလေးကို ငုံကာ လျှာကလေးကို ထုတ်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် ပြောသလို လီးထိပ်ကို သူမ လျှာကလေးဖြင့် တို့ရက် မည့်ဟန်ပြင်လေသည်။ ကိုသူရမောင်က၊

“ ပြောပါအုံးကွ၊ ပိုကြီးတဲ့ လီးက မင်းကို ပိုကောင်းအောင် လိုးနိုင်မယ်လို့ ထင်လား၊ ရင်ဦးမောင် မင်းကို လိုးတိုင်း မင်းကောင်းရဲ့လား၊ ငါဆိုလိုတာက မင်း ပြီးရဲ့လား၊ ဒါမှ မဟုတ် မင်းက မပြီးပဲ သူကပဲ ပြီးပြီးသွားတာလား”

မိုးမ တယောက် သူမရဲ့ ဒေါသတွေ မုန်းတီးတာတွေ အကုန်လုံးမေ့နေခဲ့ပါပြီ။ သူမ စိတ်ထဲ မှာ သူမလုပ်နေတာ ပုံမှန်ကိစ္စတခု၊ မှန်ကန်တဲ့အလုပ်တခုလို့ ပဲ ဖြစ်နေမိပါသည်။ သို့သော်လည်း ကိုသူရမောင် ရဲ့ မေးခွန်းတွေကို ဖြေဆိုဖို့ကိုတော့ သူမ ရှက်သလို ဖြစ်နေပါသေးသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း၊

“ အဲဒီမေးခွန်း ကို ကျမ တနေ့နေ့တော့ အဖြေပေးမှာပေါ့”

ဟု ပြောလိုက်မိသည်။ သူမလျှာထိပ်ကလေးကို ကိုသူရမောင် ဒစ်ဖူးက အပေါက်လေးကို တို့လိုက်တော့ ကိုသူရမောင် ဆီက ရှီးးးကနဲ ငြီးတွားသံလေး ထွက်ပေါ်လာပါသည်။ မိုးမ က ကိုသူရမောင် မျက်နာကိုမော့ကြည့်ရင်းက သူမ ပါးစပ်လေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကာ ဒစ်ဖူးကြီးကို အထဲအနည်းငယ်သွင်းလိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို စေ့လိုက်ပါသည်။ ကိုသူရမောင်က သူ့လီးကြီးကို အထဲ ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားသေးသည်။ 

သို့သော်လည်း မိုးမ က သူမ လျှာ ပါးတို့ဖြင့် ညှပ်ကာ စုပ်လုပ်သဖြင့် ထိုးးသွင်း၍ မရပါ။ မိုးမ က သူမ ပါးစပ်ကို အနည်းငယ်ဟ ပြီး လီးတန် နောက်ထပ် နည်းနည်းကို ထိုးသွင်းစေလိုက်သည်။ မိုးမ ကလည်း လီးကြီး သူမပါးစပ်တွင်း အတင်းတိုးမဝင်လာအောင် ုထပ်ပြီး စုပ်ညှစ်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ တချိန်ထဲမှာ ပင် သူမ အခန်းတံခါးရှိရာဖက် မျက်လုံးရောက်သွားပြီး အော်မိမတတ် ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

“ အမလေး တော့ တံခါးကလည်း ဂလန့် မချထာပါလား၊ လဲ့တယောက် မတော်တဆ တွန်းဖွင့် ဖွင်လာခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ၊ ငါလည်း အဲလို အနေအထားမျိုးနဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို မိခဲ့တာမဟုတ်လား၊ ရှင်သာ တံခါးကို လော့ချခဲ့ရင် ကျမ ဘယ်လိုမှ သိခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး၊ သွားသွား အမြန် ဂလန့် သွားချလိုက်ပါအခု”

...................................................................................................................................

အခန်း (၇၆) မိုးမ၊ ကိုသူရမောင် ၊ လဲ့လဲ့နွယ်

ကိုသူရမောင် က ရီမောလိုက်ပြီး မိုးမကို၊

“ အမလေး အဲဒီတုန်းက ငါတို့ တံခါးကို လော့မချမိလို့ နင် ညီမလေး ငါ့ကို ပုလွေမှုတ်ပေးနေတာ နင်တွေ့သွားပြီးတော့ အခု ငါ့ကို ပုလွေမှုတ်ပေးဖို့ အခွင့်အရေးရသွားတာ မဟုတ်လား၊ ဟားဟား”

ပြောလိုက်သော်လည်း တံခါးဝ ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်ကာ တံခါးကို ပိတ်ဂလန့်ချလိုက်သည်။ ထိုသို့ တံခါးဆီ လျှောက်သွားချိန်တွင် ကိုသူရမောင်မှာ လီးတောင်ကြီး တရမ်းရမ်း နှင့် လက်တဖက်က ကျွတ်လက်စ တန်းလန်း ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကို အခန်းထောင့်တနေရာသို့ လှမ်းပြစ်လိုက်သည်။ မိုးမ က ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လျှက် လီးတောင်လျှက် တန်းလန်းကြီး က လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း လှုပ်ရမ်းနေသော ကိုသူရမောင်ကို ကြည့်ပြီး ရီမိလေသည်။ 

အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး မိုးမ ဆီ ပြန်လျှောက်လာသော ကိုသူရမောင်က ရီနေသော မိုးမကို လက်တဖက်ဖြင့် သူ့လီးကြီးကို လက်ညိုးထိုးပြ ပြီး နောက်လက်တဖက်ဖြင့် ဂွင်းတိုက် သလို တချက် နှစ်ချက် ဆောင့်လိုက်သည်။ လီးထိပ် အကွဲကြောင်း အဝ မှာ စိမ့်ထွက်နေသော အရည်ကြည်လေးကို ကြည့်ရင်း မိုးမ မျက်နှာက ပြောင်စပ်စပ် ဖြစ်လာလေသည်။

ကိုသူရမောင်က ကုတင်နား အရောက်တွင် ဒူးတဖက်ကို ကုတင်ပေါ်တင်လျှက် မိုးမကို သူ့လီးကြီးကို ကော့ပြပြီး ဆက်စုပ်ပေးရန် အမူအယာဖြင့် ပြလေသည်။ မိုးမက ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့်ကို ခေါင်းကို ရမ်းပြလေသည်။ ကိုသူရမောင်က သူ့လီးကို လက်တဖက်က ဆုပ်ကိုင်ပြီး. နောက်တဖက်ဖြင့် မိုးမ ခေါင်းကို ဆွဲယူကာ မိုးမ ပါးစပ်ရှိရာကို လီးဖြင့် ထိုးလေသည်။ 

မိုးမ က နူတ်ခမ်းကို စေ့တားသဖြင့် နူတ်ခမ်း ပါးပြင်တို့ကို လီးထိပ်မှ ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်တို့ က ပေကျံကုန်လေသည်။ မိုးမ က စိတ်ဆိုးသည့် အမူအရာဖြင့် ကိုသူရမောင်ကို ဘုကြည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် လီးကြီး မှာ အနည်းငယ်ပျော့သွားပြန်သဖြင့် သူက၊

“ အာကွာ ကြည့်ကိုယ့်ညီလေး စပြီး ပျော့ချင်နေပြီ ပြန်မာအောင် လုပ်ပေးတော့”

မိုးမ မှာ အခု မှ ပိုပြီး အရွဲ့တိုက်ချင်စိတ်ပေါက်လာသဖြင့် လီးကို ထိတောင် မထိတော့၊ ကိုသူရမောင် လည်းစိတ် အနှောက်အယှက်ဖြစ်လာလေသည်။

“ ဟေး အချိန်မရှိတော့ဘူးကွာ ခနနေရင် ရင်ဦးမောင် ပြန်လာတော့မှာ လာပါချစ်လေးရာ”

မိုးမ မှာ မတုံမလှုပ်နှင့် မျက်နှာကို တဖက်လှည့်ပြီး ထိုင်နေလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် အပြင်ဘက် ဧည့်ခန်းမှ လှုပ်ရှားသံများနှင့် တီဗီပိတ်သံကြားလိုက်ရသည်။ ခုံများ လှုပ်သံ၊ လူများ ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်ကြတော့မည့် အသံများကြားရလေသည်။ မိုးမက၊

“ ဟော ဒုက္ခပဲ လဲ့တော့ ဒီကို လာတော့မယ်။ သူက အိပ်ယာမဝင်ခင် ကျမဆီ လာစကားပြောတတ်တယ်။ ရှင် အဝတ်အစား အမြန်ပြန်ဝတ်ပြီး တနေရာရာမှာ ဝင်ပုန်းနေတာ့၊ မြန်မြန်လုပ်”

“ အို နင့်အခန်းက တံခါးကလန့် ချထားတာပဲဟာ သူဝင်လာလို့ မရပါဘူး၊ တံခါးတွန်းကြည့်လို့ မပွင့်ရင် နင်အိပ်ပျော်နေပြီလို့ သူထင်သွားမှာပေါ့၊ ပူမနေနဲ့”

မိုးမ က ကုတင်ပေါ်မှ ထကာ သူမ ညဝတ်အင်္ကျီအပေါ်မှ ခြုံလွှာတထည်ကို လွှမ်းခြုံလိုက်ပြီး၊

“ ဟင့်အင်း ကျမ တံခါးဂလန့် သွားဖြုတ်လိုက်တော့မယ်။ ကိုကို ပြန်မရောက်သေးပဲ နဲ့ ကျမ က ဘာလို့ တံခါးကို ဂလန့်ချ အိပ်နေရတာလဲ ဆိုတာ လဲ့က မေးနေလိမ့်မယ်။ တကယ်လို့ ကျမက တံခါးကို ဂလန့်ချ ပြီး အိပ်ပျော်နေခဲ့ရင် ကိုကို ပြန်လာတော့ အခန်းထဲကို ဘယ်လို ဝင်မလဲ၊ အခု ကျမ တံခါးဂလန့် ဖြုတ်လိုက်ပြီး ရင် ရှင်ဘာလုပ်မလဲ ကိုယ့်ဘာသာစဉ်းစားတော့”

ဟု ပြောပြောဆိုဆို နျင့် တံခါးဆီ သို့သွားကာ ဂလန့်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ အပြင်ဘက်မှာ ဇာနည်မောင် က သူ့အခန်းဆီသို့ သွားနေရင်း နှင့် လဲ့လဲ့နွယ်ကို တခုခု လှမ်းပြောနေသံကြားရသည်။ ဘာပြောမှန်း သဲသဲကွဲကွဲ တော့ မကြားရ၊ သို့သော် ယောက်ခထီးကြီး ဦးဖိုးမောင် အသံကို တော့ သေခြာကြားလိုက်ရသည်။

“ ရင်ဦးမောင် ပြန်မရောက်သေးဘူး၊ အိမ်ရှေ့တံခါးကို မင်းတုန်း မချထားနဲ့အုံး၊ မီးဖိုချောင်က မီးလည်း မပိတ်လိုက်နဲ့အုံး၊ ရင်ဦးမောင် ပြန်လာရင် မိုးမ က ထမင်းပြင်ကျွေးရအုံးမှာ”

ကိုသူရမောင် ရွေးစရာလမ်းမရှိတော့၊ သူအတွင်းခံဘောင်းဘီ နှင့် ဘောင်းဘီကို ကမန်းကတန်းကောက် ဝတ်ကာ ပုန်းစရာနေရာရှာတော့သည်။ ဘောင်းဘီဇစ်တတ်ပြီးတော့ မိုးမ ကို လှမ်းကြည့်ကာ လေသံတိုးတိုး ဖြင့်၊

“ ဟဲ့ ငါဘယ်နားမှာ ပုန်းရမလဲ”

မိုးမ ကလည်း၊

“ ဘယ်သိမတုန်း”

ဟု ပြန်ပြောလိုက်ပြီး တံခါး မှာ နားကပ်လျှက် အပြင်မှ အသံများကို နားထောင်နေလေသည်။ ပြီးမှ ကိုသူရမောင်ကို ၊

“ လဲ့ အခု အိမ်သာ ဘက်သွားတော့မယ်။ ကျမ တံခါးဖွင့်ပေးမယ် ရှင် အပြင်ဘက်ကိုချောင်းကြည့် လို့ ဘယ်သူမှ မတွေ့ရင် အမြန်လစ်တော့”

မိုးမ က တံခါးကို အသာဟကာ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ဇာနည်မောင်က သူ့အခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က အိမ်သာ ဘက်သို့ လျှောက်သွားနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ယောက်ခထီးကြီး အခန်းတံခါးကတော့ ပိတ်နေပြီး မီးလည်းမှောင်နေပြီ၊ ဧည့်ခန်းမီးလည်း ပိတ်နေပြီး မီးဖိုခန်းမှ အလင်းရောင်ကိုသာ မြင်နေရသည်။ မိုးမ က အခန်းထောင့်မှာ ရပ်နေသော ကိုသူရမောင်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး၊

“ ကဲ့ အချိန်ကောင်းပဲ၊ အမြန်သွားတော့”

ကိုသူရမောင်က မသွားချင်သွားချင်ဖြင့် ထွက်သွားဖို့ အခန်းတံခါးဆီသို့ လျှောက်လာလေသည်။ အခန်းတံခါးမှာ မိုးမ ကတံခါးလက်ကိုင်ကို ကိုင်ကာ တဝက်လောက်ဖွင့်ထားလေသည်။ ကိုသူရမောင် က မိုးမ အနားတွင် ရပ်ကာ မိုးမနူတ်ခမ်းကို လှမ်းနမ်းလိုက်ပြီး၊

“ အင်း ပါ ရပါတယ် ထားလိုက်ပါတော့ကွာ နောက်တခါတော့ နင့်ကို ငါရအောင် လုပ်မယ်၊ နင်က အရမ်းဆက်ဆီ ဖြစ်တာပဲ”

ဟု ပြောရင်း မိုမ ပါးကို သူ့လျှာကြီးဖြင့် ရက်လိုက်ကာ အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားတော့သည်။ မိုးမ မှာ သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်ပြီး သူမ ပါးပေါ်မှ ကိုသူရမောင် သွားရည်များကို လက်ဖဝါးဖြင့် သုပ်လိုက်ရသ်။

မိုးမ သူမ ကုတင်ပေါ်သို့ ပြန်သွားကာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း အခုနက အဖြစ်အပျက်များကို ပြန်တွေးမိနေလေသည်။ ရင်ထဲလည်း တထိတ်ထိတ် ဖြစ်မိသည်။ သို့သော်လည်း သူမ ခုနက လုပ်ခဲ့တာတွေကို ပုံဖေါ်တွေးလိုက်ရင်းက ပြုးလိုက်မိလေသည်။ ကိုသူရမောင်လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ခဲ့မိသည်ကို ပင် မယုံကြည်နိုင် အောင် ဖြစ်မိသည်။ ကိုသူရမောင် လီးကြီး နှင့် ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီး တို့ကို နိုင်းယှဉ်နေမိလေသည်။

ကိုသူရမောင် လီးကြီးကို သူမလက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို ပြန်စဉ်းစားနေရင်းက ကိုသူရမောင်က သူမကို သူမယောက်ျား လီးနှင့် သူ့လီး ဘယ်သူ ပိုကြီးလဲ မေးသည်ကို လည်း ပြန်တွေးလိုက်မိသည်။ သူမ အနေဖြင့် ဘာဖြစ်လို့ သူမ ယောက်ျား လီး အကြောင်း သူ့ကို ပြောပြရမှာလဲ၊ ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ပြန်ပြောမိသည်။ တကယ်တော့ ကိုရင်ဦးမောင် လီးက ကိုသူရမောင်လီးလောက် မကြီးတာတော့ မှန်သည်။ အဲလို လီးတုတ်တုတ်ကြီး နဲ့ ဆိုရင် ဘယ်လို နေမလဲ ဟု တွေးနေမိပြန်သည်။ 

သူမ အနေနှင့်လည်း အတွေ့အကြုံ မရှိခြေ။ ဘာဖြစ်လို့ ကိုသူရမောင် မေးတာလည်း၊ ငါက လီးကြီးတာ ကောင်းမကောင်းတောင် မသိဘူး၊ လဲ့ကတော့ အဲဒီ လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံဖူးတယ် ဆိုတော့ လဲ့ က အရသာများကောင်းကောင်း ငါ ကိုကို့ကို အလိုးခံတာထက်ပိုကောင်းကောင်းခံစားမယ်ထင်လား၊ ဘယ်လို သိနိုင်မလဲ၊ လဲ့ကို မေးရင်ကောင်းမလား၊ ဒါပေမဲ့ လဲ့ကရော ဘယ်လို သိမှာလဲ၊ လဲ့က ကိုရင်ဦးမောင် လီးနဲ့ မှ အလိုးမခံဘူးသေးတာ၊ ဒါပေမဲ့ လဲ့ကရော ကိုရင်ဦးမောင် နဲ့ မအိပ်ဖူးဘူး လို့ ဘယ်သူသိနိုင်မလဲ ၊ ငါနဲ့ မရခင် များ ကိုရင်ဦးမောင် က လဲ့ကို လိုးခဲ့ဘူးသလား၊ အခုထိရော သူတို့ ညီအကို နှစ်ယောက်စလုံးကို အလိုးခံနေတုန်းပဲလား၊ ဖြစ်နိုင်မလား၊ အို တကယ်လို့ လဲ့ လာလို့ရှိရင် မသိမသာ မေးကြည့်လိုက်ရင် ကောင်းမလား၊ လဲ့ကို နည်းနည်း စမ်းမေးကြည့်ရမယ်။

ခနနေတော့ လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် သူမ အခန်းတံခါးကို လာခေါက်ပါတယ်။ မိုးမ က ထပြီး မဖွင့်ပေးရသေးခင်ပဲ သူမ ဘာသာ သူမ ဖွင့်ပြီး ဝင်လာခဲ့သည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က မျက်နှာပြောင်စပ်စပ် ဖြင့် မိုးမနား လျှောက်လာပြီး ကုတင်ပေါ် မိုးမ ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ ဟွန်း သိသားပဲ မမ အိပ်မပျော်သေးဘူး ဆိုတာ၊ အဲဒါနဲ့များ ဘာလို့ ရုပ်ရှင်ကို အဆုံးထိ မကြည့်ရတာလဲ၊ ဘာလဲ ကိုလတ် အကြောင်းတွေးနေလို့လား၊ ကိုလတ်ကို လွမ်းနေပြီလား “

မိုးမ က ပြန်ပြုံးပြရင်း လဲ့လဲ့နွယ်ကို မေးလိုက်သည်။

“ လဲ့ ညီမလေး ချစ်ရမဲ့သူ ရှိနေပလား”

လဲ့လဲ့နွယ်မှာ မျက်နှာလေး ရှက်သွေးဖြန်းသွားသည်။ မိုးမ မျက်နှာကို လည်း ပြန်ကြည့်ရင်း၊

“ ဟင် ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး အဲဒီမေးခွန်းမေးရတာလဲ၊ တကယ်လို့ ညီမလေး မှာ ချစ်သူ ရှိနေတယ်ဆိုရင် မမ မသိပဲ နေမယ်ထင်လို့လား ခစ်ခစ်”

ဟု ပြောရင်းက မျက်လုံးများကတော့ မိုးမ မျက်နှာမ မလွှဲသွားခြေ။ မိုးမ ကလည်း လဲ့လဲ့နွယ်မျက်နှာလေးကို စူးစိုက် ကြည့်လိုက်ရင်းက၊

“ ကောင်းပြီ၊ ညီမလေးက ချစ်ရမဲ့သူ မရှိသေးဘူး ပြောတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီညတော့ မမ ညီမလေးကို မေးစရာတွေ ရှိတယ်။ နည်းနည်းတော့ တမျိုးဖြစ်ချင် ဖြစ်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ တို့က ညီအမလည်းဖြစ် သူငယ်ချင်းတွေလို့လဲ ဆိုလို့ ရတယ် ဆိုတော့ မမ ကို ယုံပါ၊ ဒီစကားတွေက တို့ညီအမ ကြားထဲက နေ ဘယ်မှ မပေါက်ကြားစေရပါဘူး ဆိုတာ”

လဲ့လဲ့နွယ်မှာ အံအားသင့်သွားပုံ ပေါက်သော်လည်း တိုးတိုး ညင်သာ စွာဖြင့်၊

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မမ၊ လဲ့ အမှန်အတိုင်း ဖြေပါ့မယ်၊ ဘာမေးမလို့လဲ”

မိုးမ က လဲ့လဲ့နွယ် ကို မျက်လုံးချင်းသေခြာ ဆုံတောင် စေ့စေ့ကြည့်ရင်းက၊

“ ညီမလေး ယောက်ျား နဲ့ အိပ်ဘူးလား၊ ဒါမှ မဟုတ် အပျို စစ်စစ်ပဲ ပဲ ရှိသေးလား”

..................................................................................................................................................

အခန်း (၇၇) ကိုသူရမောင်၊ မိုးမ အဆက်

လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် မိုးမ မေးခွန်းကို ကြားလိုက်ရတော့ မျက်နှာတခုလုံး နီမြန်းသွားပြီး ခေါင်းကလေး ငုံ့သွားတယ်။ သူမ ယောင်းမ ကို တချက်မော့ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးကို ဘေးဘက်လွှဲလိုက်သည်။ နောက်တော့ သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်ပြီး ဘာဖြေရမလဲ အမြန်စဉ်းစားလိုက်သည်။ သူမ နှင့် ညီအမ လို သူငယ်ချင်းလို ခင်သဖြင့် ဖြေရမှာကို စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ခလေးလိုလို ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ဖြင့်၊

“ အို မမ ကလည်း ဘယ်လို ဖြစ်လို့ ဒီနေ့ ကျမှ ဒီမေးခွန်းမျိုး မမစိတ်ထဲ ပေါက်လာရတာလဲ၊ လဲ့ ဘော်ဒီက အဲလို အပျို မစစ်တော့တဲ့ သူပုံ ပေါက်နေလို့လား”ဟု ပြန်မေးလိုက်သည်။ မိုးမ က ပြုံးလိုက်ရင်းက၊

“ ဝှေ့လည်ကြောင့်ပတ် လုပ်မနေပါနဲ့ ညီမလေးရယ်၊ မမမေးတာကိုသာ အတည့်ဖြေစမ်းပါ”ဟုပြောလိုက်သည်။ လဲ့လဲ့နွယ်မှာ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည့် အမူအယာဖြင့်၊

“ အင်းပါ အင်းပါ၊ လဲ့ ပြောပါ့မှာ ၊ နားထောင်၊ ဒါပေမဲ့ မမ အဲဒါကို တော့ နူတ်လုံ ရမယ်နော် လဲ့ကို ပထမဆုံး ဂတိပေး၊ အာ့ဆိုရင် အမှန်တိုင်း ပြောပြမယ်”

မိုးမ က သူမ ဘယ်သူ့ကို မှ မပြောပါဘူး ဟု ဂတိပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ လဲ့လဲ့နွယ်က၇ စပြောတော့သည်။

“ အင်း၊ လဲ့ က အပျို စစ် မဟုတ်တော့ပါဘူး မမရယ်”

မိုးမ မှာ သိပြီးသား ပေမဲ့ အံအားသင့်ဟန်ပြလိုက်ပြီး ဆက်မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။

“ ဟောတော့၊ တကယ်၊ အင်း အာ့ဆိုရင် ပြောပါအုန်း ညီအမချင်းချင်း ကို ၊ ဘယ် ဘဲ နှင့် ဖြစ်နေတာလဲ၊ မမ တောင် မသိလိုက်ရပါလား”

အခုတော့ လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် လိမ်မှ ရတော့မည် မဟုတ်ပါလား၊ ကိုသူရမောင် နှင့် ဖြစ်သည်ဆိုတာကို သူဘယ်လို ပြောပြရဲမှာလည်း၊ ထို့ကြောင့်၊

“ အင်း လဲ့ မှာ ရီးစား ရှိပါတယ်။ လဲ့ ဟို စက်ချူပ်သင်တန်း သွားတုန်းက တွေ့တာ ပါ၊ နောက်ပိုင်း လဲ့တို့ တိတ်တိတ်ပုန်း ခိုးတွေ့ကြမိတယ်”

“ အင်း ပါ ညီမလေး လို ချောမောလှပတဲ့ မိန်းခလေး အဖို့ ရီးစား ရှိတာကတော့ မဆန်းပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို အိမ်ခေါ်မလာတာလဲ၊ လဲ့ တချိန်ကျရင် သူနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုရမှာပဲလေ”

“ ဟင့်အင်း မမ၊ ရှော့ရှိတယ်။ သူက အိမ်ထောင်သည် မိန်းမ ရှိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ လဲ့က သူ့ကို ချစ်နေမိတယ်၊ ဒါကြောင့်မို့ ညီမလေးတို့ အချစ်ရေးကို လျို့ဝှက်ထားရတာပါ”

လဲ့လဲ့နွယ်က လိမ်ပြောလိုက်ပြန်သည်။ မိုးမ က လဲ့လဲ့နွယ်တယောက် သူမ ၏ ပထွေးဖက်မှ ပါလာသည့် အကို ဖြစ်သူ နှင့် ဖြစ်နေတာကို ဖုံးကွယ်ချင်သဖြင့် လိမ်ပြောနေရသည်ကို အံ့သြနေမိသည်။ နောက်တချက်က လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် တကယ်ပင် စက်ချူပ်သင်တန်း သွားတုန်းက တယောက်ယောက်နဲ့ များ တကယ်တွေ့ခဲံ သလား ဆိုတာကိုလည်း တွေးနေမိသည်။ 

မိုးမ တယောက် လဲ့လဲ့နွယ်ကို ဆက်ပြီး မမေးတော့ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။ သူမ ဖာသာ သူမ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပွင့်လင်းလာလိမ့်မည်ဟု သာ မျှော်လင့်မိတော့သည်။ ထိုအကြောင်းကို ဆက်မပြောဖြစ်ကြတော့ပဲ၊ လဲ့လဲ့နွယ်ကလည်း အိပ်ချင်ပြီ ဟု ဆိုကာ မိုးမ ကို ဖက်နမ်း နူတ်ဆက်ပြီး အခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။

ထိုသို့ဖြင့် ရက်ကို တွေ ကြာလာတော့ လဲ့လဲ့နွယ်တယောက် ကိုသူရမောင် နှင့် ပိုပြီး ပူးပူးကပ်ကပ် နေနေတာကို မိုးမ ပိုသတိထားမိလာလေသည်။ ကိုသူရမောင် ကလည်း မိုးမ ကို လုပ်လို့ ရမလားဟု မျှော်လင့်ချက် ဖြင့် အခွင့် သင့်သလို ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ က တတ်နိုင်သလောက် သူမ လည်ပတ်သလို ပညာမျိုးစုံသုံးကာ ရှောင်ရှားလေသည်။ ကိုသူရမောင် က တော့ အခွင့်အရေးရတာနှင့် မိုးမ ကို ကိုင်လိုက် ပွတ်လိုက် ဖြင့် အမျိုးမျိုး ဆွဲဆောင်ဖို့ ကြိုးစားသည်။

တည၊ ကိုရင်ဦးမောင် အလုပ်က အရမ်းနောက်ကျမှ ပြန်လာရမည့်ည၊ ၁၁နာရီခွဲလောက်တွင် ကိုသူရမောင် မိုးမ တို့ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာလေသည်။ မိုးမ က ထုံးစံအတိုင်း သူမ ညဝတ်အင်္ကျီအပါးလေးကို အောက်က ဘရာ မပါပဲ ဝတ်ထား ပြီး လှဲလျှောင်းနေရာမှ ကိုသူရမောင် လက်ကြီးက သူမ ကိုယ်ပေါ်လာပွတ်သည်ကို ခံစားလိုက်ရတော့ လန့်ပြီး ထထိုင်လိုက်မိလေသည်။နောက် ကုတင်ပေါ်က ဆင်းကာ ကြမ်းပေါ် မတ်တပ်ရပ်လျှက် ကိုသူရမောင်ကို အခန်းထဲက ခုထွက်သွားဖို့ ပြောလိုက်သော်လည်း ကိုသူရမောင် က သွားဖြီးကာ ပြုံးပြရင်း၊

“ ငါက နင့်ကို ပြစရာ တခု ရှိလို့ပါဟာ၊ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ အသံမထွက်စေနဲ့”

“ ဟင့် အင်း ကျမ ဘယ်မှ မလိုက်နိုင်ပါဘူး၊ အခန်းထဲက ပဲ ထွက်သွားပါတော့”

ကိုသူရမောင်က သူမ အနားတို့ တိုးကပ်လာသည်။ မိုးမ က နောက်ဆုပ်လိုက်ရာ သူမ အလှပြင်သည့် မှန်တင်ခုံကို ဖင်နှင့် တိုက်မိလေသည်။ကိုသူရမောင်က၊

“ ဒီမှာ ငါပြောပြမယ်၊ နင်က လဲ့ ကို ရိုးရိုးသားသား ကောင်မလေး လို့ ထင်လို့လား၊ သူက ငါနဲ့ ပဲ အိပ်ဖူးတာလို့ ထင်လို့လား ၊ ငါနဲ့ ခု လိုက်ခဲ့ သူ တခြား ဘယ်သူ နဲ့ ဖြစ်နေသေးလေး ဆိုတာ ကို နင် မျက်စေ့နဲ့ တပ်အပ် မြင်ရအောင် ပြမလို့”

မိုးမ က ကိုသူရမောင် ပြောသည်ကို ကြားလိုက်ရတော့ သူမနားကို ပင် သူမ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားမိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အရဲစွန့်ကာ ကိုသူရမောင် နောက်မှ အသာ ကပ်လိုက်သွားမိတော့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အိမ်ထဲ က အမှောင်ထဲ လျှောက်လာရင်း ကိုသူရမောင်က နောက်လှည့်ကာ တိုးတိုးလေး၊

“ အသံလုံးဝ မထွက်နဲ့နော်၊ တခုခု ပြောချင်လို့ ရှိရင်လည်း လေသံနဲ့ပဲ ပြော”

မိုးမ မှာ သူမှ ရင်ဘတ်မှ နှလုံးခုန်သံ ပင် ပြန်ကြားနေသည်ဟု ထင်ရအောင် အထူးပင် စိတ်လှုပ်ရှားနေရ သည်။ သူမ က သူတို့ လဲ့လဲ့နွယ် အိပ်ခန်းနားသို့ သွားမည် ဟု ထင်နေသော်လည်း ကိုသူရမောင်က ယောက်ခထီးကြီး ဦးဖိုးမောင် အခန်းနား မှာ ရပ်လိုက်လေသည်။ 

မိုးမ က မီးဖို မှ လာသော အလင်းရောင် သဲ့သဲ့ ဖြင့် ကိုသူရမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် က သူ့လက်ညိုးကို နူတ်ခမ်းပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်ထောင်တင်ပြ လိုက်သည်။ သူ့အဖေ အခန်းထဲကို ချောင်းလို့ ရမည့် အပေါက်နေရာမှာ ကိုသူရမောင် က ရပ်ကာ ကုန်းချောင်းလိုက်ပြီးမှ မိုးမကို လာဖို့ လက်ယပ်ပြလိုက်သည်။ မိုးမ ကို သူချောင်းနေသော အပေါက်ကို လက်ညိုးထိုးပြကာ ချောင်းဖို့ အမူအယာဖြင့် ပြလိုက်သည်။ မိုးမက လေသံလေးဖြင့်၊

“ ဘာလဲ ဘာကို ကြည့်ရမှာလဲ သေခြာပြောလေ”

“ ဟာ ကြည့်ပါဆို နင့်ရဲ့ ယောင်းမ အလိမ္မာလေး လှုပ်ရှားနေတာကိုလေ”

မိုးမ မှာ ထိပ်လန့် တကြားဖြစ်သွားရသည်။

“ ဘာ ကိုကြီး လာနောက်နေတာလား၊ ရှင့်အနားကို ကျမ လာအောင် တဖန်ထွင်နေတာ မဟုတ်လား”

“ အမလေးကွာ ကဲ ကြည့် ငါ နင်နဲ့ နှစ်လှမ်းအကွာ မှာ ဆုပ်ပေးမယ် ကဲ့ ချောင်းကြည့်လိုက်”

မိုးမ က ထိုအခါကျမှ ရှေ့တိုးပြီး ကိုသူရမောင် ပြသည့် အပေါက်မှ ချောင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ရင်ထဲ မှာ အလုံးကြီး စို့သွားသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ ယောက်ခထီးကြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ယောက်ခထီးကြီး ဦးဖိုးမောင်က သူ့မယားပါသမီးလေး လဲ့လဲ့နွယ်ကို လိုးနေလေသည်။ 

နှစ်ယောက်စလုံး မှာ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစား တမျှင်မျှ မရှိကြ၊ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့်၊ လဲ့လဲ့နွယ်မှာ အောက်မှ ပက်လက်ကလေး ဖြင့် အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ငြီးတွားရင်းက သူမ ပထွေး ကျောပြင်ပြီးကို ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။ သူမ ပေါင်လုံးတွေကို ကားထားပြီး ဦးဖိုးမောင် လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်ထွက် လို့ ပုံမှန် ဆောင့်လိုးပေးနေသည်။

မိုးမ တယောက် အသက်ရှုအရမ်းမြန်လာပြီး ခေါင်းပင် ခြာခြာလည်သလို မူးနှောက်လာသဖြင့် နံရံကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်ထိန်းထားလိုက်ရသည်။ ကိုသူရမောင်ကို လှည့်ကြည့်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း မရတော့ သူမ ကိုယ်လုံးလေး ရုပ်သေးကြိုးပြတ်သလို ခွေခေါက်ကျသွားရသည်။ ကိုသူရမောင်က အနောက်မှ အမြန်ပွေ့ချီလိုက်သဖြင့်သာ ကြမ်းပေါ်သို့ လဲကျမသွားခြင်း ဖြစ်သည်။

“ ကျမ အသက်ရှု မဝတော့ဘူး ခေါင်းလည်း တအားမူးလာတယ်၊ ကျမ အခန်းကို ပြန်ခေါ်သွားပေးပါ”

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို ပွေ့ချီကာ သူမ တို့ အခန်းရှိရာသို့ အမြန်လျှောက်ပြန်လာခဲ့လေသည်။ မိုးမ က သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုသူရမောင် လည်ကုတ်ပေါ်တွင် တွဲလဲခို ချိတ်ထားလေရာ မိုးမ ဆီမှ သင်းပျံသော ကိုယ်နံ့ ရေမွှေးနံ့လေး များကို ရှုရှိုက်မိလေသည်။

..............................................................................................................................................

အခန်း (၇၈) ကိုသူရမောင် နှင့် မိုးမ အဆက်

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို သူမ အိပ်ယာပေါ်မှာ အသာလေး ပက်လက်လှဲ စေပြီး ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ခေါင်းလေး ဖြည်းညှင်းစွာ ချပေးလိုက်သည်။ မိုးမ က အသက်ကို မနည်း မှန်အောင် ရှုရင်းက၊

“ မယုံနိုင်စရာကြီးနော်၊ ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ အဲလို တွေ ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာနေခဲ့ပြီလဲ”

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်မျာ နေရာတကျ ဖြစ်အောင် သေသေခြာခြာလုပ်ပေး ပြီးမှ၊

“ အရမ်းကြီး စိတ်ထဲ မှာ မထားပါနဲ့ ကွာ၊ ဒါတွေက ဖြစ်ရိုး ဖြစ်စဉ်တွေ ပါ၊ သဘာဝ တရားတွေလေ၊ ဖြစ်တယ် ဆိုတာကို ဖြစ်တယ်လို့ သဘောထားလိုက်ပြီး၊ ကိုယ့်ဘဝ ကိုယ်ဆက်လျှောက်ကြတာပေါ့”

“ ဘာ၊ သာ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ၊ ဘာသဘာဝလဲ၊ အဖေက သမီးကို လိုးနေတယ် ဆိုတာကို ဘယ်လို သဘာဝလို့ ခေါ်မှာလည်း မုန်းစရာကောင်းလိုက်တာ အံတောင်အံချင်လာတယ်”

“ အိုကွာ တကယ့်အဖေ နဲ့ သမီး အရင်းမှ မဟုတ်တာ ၊ ပထွေး နဲ့ မယားပါသမီး ပဲဟာကို၊ ယောက်ျား နဲ့ မိန်းမ ဆိုတာ သွေးမတော် သားမစပ်ပဲ နီးနီးကပ်ကပ် နေလိုက်ရင် သဘာဝတရားက တယောက်ကို တယောက် ဆွဲဆောင် စေတာပဲလေ။ ဘယ်လို ပဲ အတင်းကြီး အမျိုးတော်ခိုင်းခိုင်းပါ။ အဲဒီ သဘာဝ တရားကို သဘောပေါက်သွားရင် ချစ်လေး စိတ်ထဲ ဘယ်လို မှ မနေတော့ပါဘူးကွာ”

“ တော်စမ်း ပါ ကျမ ကို လာပြီး မဟုတ်တဲံ တရားသဘောတွေ လာပြောမနေပါနဲ့၊ ရှင်ဘာလိုချင်လို့ အဲလို ပြောနေသလဲ ဆိုတာ ရှင့်ကို ရှင် သိပါတယ်။ ရှင့်အတွင်းစိတ်ထဲက အဲဒါတွေ မမှန်မှန်းကို သိနေတာပါ”

ကိုသူရမောင်က နင်ပြောချင်တာ ပြောတော့ ဆိုသည့် အပြုံး မျိုး ဖြင့် ပြုံးပြရင်းက သူ့လက်တွေကို မိုးမ ပေါင်တန်တွေပေါ် ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ မိုးမ က သူ့လက်ကို လှမ်းချူပ် ကိုင်ပြီး ရှေ့ဆက်မတိုးနိုင်အောင် ဖိထားလိုက်သည်။ ကိုသူရမောင်က စိတ်ထဲ မှာတော့ နည်းနည်း မအီမသာ ဖြစ်မိသည်။ 

သူထင်သည်က မိုးမ တယောက် ဦးဖိုးမောင် နှင့် လဲ့လဲ့နွယ် လိုးနေကြသည်ကို မြင်လိုက်ရလျှင် စိတ်တွေ ထလာပြီး သူ့ကို လည်း အလိုးခံလိမ့်မည်ဟု တွက်ထားမိခဲ့သည်။ အခုတော့ မိုးမ က လဲ့လဲ့နွယ် နှင့် ဦးဖိုးမောင် တို့ ပျော်ပါးနေသည်ကို ကြည့်ပြီး အရမ်းစိတ်ထိခိုက်ကာ အာရုံ ပျက်ပြား နေရသည်။ ထိုအခြေအနေကို ပြန်ထိန်းဖို့ ကိုသူရမောင်က စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းလိုက်သည်။

“ ရင်ဦးမောင် တယောက် နောက်ကျလှခြေလား ဒီည။ ခါတိုင်း ဒီအချိန်ဆို သူရောက်နေလောက်ပြီ မဟုတ်လား”

“ သူက ဒီည သူ့သူငယ်ချင်း တယောက်ရဲ့ နှစ်ပတ်လည်ပါတီ တခုကို သွားတာ၊ မနက် ၂ နာရီလောက်မှ ရောက်မယ်တဲ့ ဖုံးခေါ်ပြောထားတယ်”

မိုးမ မှာ ပြောပြောပြီးခြင်း သူမ အမှားကို သူမ သတိရလိုက်မိသည်။ သူမ စိတ်တွေ ကရောက်ကရက် ကြောင့် ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်ရောက်မည့် အချိန်ကို ပြောလိုက် မိလေပြီ။ ယခု တော့ နောက်ကျသွားလေပြီ၊ ကိုသူရမောင် မျက်နှာမှာ ချက်ခြင်း ဝင်းလက်သွားသည်။ မျက်လုံးတွေက လည်း သူမ အသက်ရှု မမှန်မှုကြောင့် နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေသည့် ရင်သား အစုံကို ငေးကြည့်နေသည်။ မိုးမ ကလည်း ချက်ခြင်း သတိပြုမိသောကြာင့် မျက်နှာလေး နီမြန်းသွားသည်။


အပိုင်း (၁၅) ဆက်ရန် >>>>



မယားတောသူ အပိုင်း (၁၃)

မယားတောသူ အပိုင်း (၁၃)

ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

အခန်း (၆၆) မိုးမ ကို တယောက်ထဲ ထားခဲ့ပြီ

ဒါရိုက်တာဖြစ်သူက ကိုရင်ဦးမောင် ကို စကားပြောစာ ရှိလို့ ဟု ဆိုကာ အခန်းပြင်ဘက်က လျှောက်လမ်းလေး ဘက်သို့ ခေါ်လာခဲ့လေသည်။

“ ကဲ မင်း အခု မိုးမ ကို ငါတို့ နဲ့ ထားခဲ့တော့မယ်မဟုတ်လား၊ တနေရာရာ ဒါမှ မဟုတ် မင်းအိမ်ကို မင်းပြန်နေလိုက်၊ မနက် တနာရီလောက်ကျမှ လာခေါ်လိုက်လေ။ ဒါမှ မဟုတ် လည်းမင်း အိပ်ရေးမပျက်ချင်ရင် ငါတို့ ပဲ မင်းအိမ်ထိ မိုးမ ကို လိုက်ပို့ပေးလိုက်မယ်၊ ဘယ်လိုထင်လဲ”

“ ဟာ ဆရာ၊ မိုးမ က သူ့ကို ကျွန်တော် ဒီမှာ ထားခဲ့မယ်ဆိုတာ သူမသိဘူး၊ တကယ်လို့ သူက ကျွန်တော့်ကို အိမ်ဘာပြန်လုပ်မှာလဲ လို့ မေးရင်ရော၊ ဒါမှ မဟုတ် ကျွန်တော်နဲ့ ပြန်လိုက်ချင်တယ် ဆိုရင်ရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ ကဲ အဲဒါဆိုရင်လည်း မင်း မိန်းမ ကို သွားပြီး ပြောလိုက် ငါက မင်းကို အရေးတကြီးအလုပ်ပေါ်လို့ ရုံးကို လွှတ်နေတယ်၊ ဟို မှာ ညပိုင်းဆင်းနေတဲ့ လူတွေနဲ့ သွားလုပ်ပေးရမယ်၊ မင်း ဒီမှာ ပဲ ငါ့ကို စောင့်နေလိုက် ငါပြန်လာခေါ်မယ်လို့”

ကိုရင်ဦးမောင်က သူပြောကြည့်အုံးမယ် ဟု ဆိုကာ မိုးမ ဆီသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ မိုးမ မှာ ဆိုဖာတခုပေါ်တွင် မန်နေဂျာ နှင့် အတူတူ ထိုင်လျှက် မန်နေဂျာက ဘာတွေ အာနေသည်မသိ၊ မိုးမ လက်တွေကိုကိုင်ထားရင်းက စကား တတွတ်တွတ်ပြော နေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို မျက်ရိပ်ပြလိုက် တော့ ကိုရင်ဦးမောင် ရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို အသာထွေးပွေ့လိုက်ရင်း သူ့မှာ အရေးပေါ် အလုပ်ကြောင့် ရုံးသို့ သွားရမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ သူ မိုးမ ကို ပြန်လာခေါ် မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောလေသည်။ 

မိုးမ က သူမ တယောက်တည်း ဒီမှာ မကျန်ခဲ့ချင်ကြောင်း ငြင်း ဆိုသော်လည်း၊ ကိုရင်ဦးမောင်က သူတို့ အတွက် ဘန်ဂလို နှင့် ကားအသစ် ရယ် သူ့ပရိုမိုးရှင်းရယ်က ဒီဘဲကြီးတွေ နဲ့ အဆင်ပြေမှ ဆိုတာ မမေ့ဖို့၊ မိုးမ ကိုယ်တိုင် ပဲ သူ့ကို ဒီလူကြီးတွေနဲ့ အဆင်ပြေအောင်နေပါမယ်လို့ ဂတိပေးထားသည်မဟုတ်လားဟု ပြောလေသည်။ မိုးမက၊

“ ဟုတ်တယ်လေ ကိုကို ချစ်လေး က သူတို့ကို အဆင်ပြေအောင်နေပါမယ် ဆိုတာ ကိုကို ရှိနေမှလေ၊ ချစ်လေး က သေခြာတောင် မရင်းနှီးသေးတဲ့ လူကြီး နှစ်ယောက်နဲ့ မနေခဲ့ချင်ပါဘူး၊ ချစ်လေး ဝတ်စားထားတာတွေပဲ ကြည့်လိုက်အုံး၊ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးပုံတွေကလည်း တော်တော်နှာဘူးကျမဲ့ ပုံတွေ၊ ကိုကို သိရဲ့သားနဲ့”

ထိုကဲ့သို့ သူတို့ နှစ်ယောက် အပြန်အလှန် ငြင်းခုန် ပြောဆိုနေကြသည်မှာ အချိန် အနည်းငယ် ကြာသွားသည် မို့ မန်နေဂျာ ကြီးက သူတို့ နား ရောက်လာပြီး ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဟု မေးပါသည်။ ကို ရင်ဦးမောင်က မိုးမ က အိမ်ပြန်ချင်နေကြောင်းပြောလိုက်သည်။ မန်နေဂျာက အထဲ ပြန်ဝင်သွားပြီး ဒါရိုက်တာ ကို ပြောကြည့်ဖို့ ပြောပါသည်။ ဒါရိုက်တာကြီးက ထွက်လာပြီး မိုးမ ကို မင်းယောက်ျား က ခနနေရင် ပြန်ရောက်လာမှာကို ဘာစိတ်ပူစရာလိုလဲ ငါတို့ လည်း ရှိနေတာပဲ ဟု ဆိုပါသည်။

ဒါရိုက်တာကြီး ၏ သြဇာသံ ပါသော အပြောအဆိုကြောင့် မိုးမ တယောက် ပြန်မပြော ပဲ ငြိမ်နေစဉ် ဒါရိုက်တာကြီးက ကိုရင်ဦးမောင်ကို သွားဖို့ ပြောပါသည်။ သူ့လက်တွေက မိုးမ ကျောပြင်ကို အသာလေ ပုတ်ပေးလိုက်ပါသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် ထွက်သွားတော့ ဒါရိုက်တာကြီးက ရှန်ပိန် နောက်တခွက် ထပ်ငှဲ့ကာ မိုးမ ကို လှမ်းပေးသော်လည်း မိုးမ က ခေါင်းယမ်းပြသဖြင့် ဝိုင် အနီသောက်ပါလားဟု ဆိုလေသည်။ မိုးမ က အင်း ဟု ဆိုလိုက်ရာ ချက်ချင်းပင် ဝိုင်အနီတပုလင်းကို ဖွင်လိုက်လေသည်။

ထိုသို့ဖြင့် မိနစ်နှစ်ဆယ်အတွင်း ထွေရာလေးပါး ပြောဆိုကြရင်းက မိုးမ မှာ ဝိုင် သုံးခွက်လောက် သောက်မိပြီး သူတို့ နှင့် ပိုရင်းနှီးလာတော့သည်။ မိုးမ က ထိုလူကြီး နှစ်ယောက် ကြားမှာ ထိုင် ပြီး သောက်နေသဖြင့် ထိုဘူတားကြီး နှစ်ယောက်မှာ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့လိုလို ဖြင့် မိုးမ ပေါင်၊ တင်၊ ဘိုက်၊ တခါတလေ ရင်သား များကို ပင် မထိခလုပ်ထိခလုပ် လုပ်နေကြလေသည်။

ခန အကြာတွင် ဒါရိုက်တာကြီးက မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး မိုးမ ကိုလက်ကမ်းပေးလိုက်ရာ မိုးမ ကလည်း လက်တဖက်က ဝိုင်ခွက်ကို ကိုင်ရင်း တခြားတဖက်ဖြင့် ဒါရိုက်တာကြီးလက်ကို ဆွဲကာ ထရပ်လိုက်သည်။ ဒါရိုက်တာကြီးက မိုးမ ကို လက်ဆွဲ၍ သူ့အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ခေါ်သွားလေရာ မန်နေဂျာ ကလည်း အနောက်မှ ကပ်လိုက်လာခဲ့လေသည်။ အခန်းဝ ရောက်တော့ အခန်းထဲ ဝင်ခါနီးတွင် မိုးမ က မန်နေဂျာ ကို လှည့်ကြည့် လိုက်ပြီး ပြုံးပြ လိုက်ကာ ဒါရိုက်တာကြီးအခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သွားတော့သည်။

အခန်းထဲ ရောက်တော့ မိုးမ မှာ မပြေမဆို ဖြင့် ကုတင်ရှိရာသို့ သွားပြီး ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ ဘူတားကြီး နှစ်ယောက်က မတ်တတ်ရပ်လျှက်ဖြင့် မိုးမ သောက်လက်စ ဝိုင်ခွက်ကို ယူကာ တစိမ့်စိမ့် သောက်ရင်း အိပ်ယာပေါ်သို့ ပက်လက်လှန် လှဲချရင်း အကြောအချဉ် ဆန့်နေသော မိုးမ ကို မိုးမ အံအားတသင့် မျက်လုံးအပြူးသားဖြင့် ကြည့်နေကြလေသည်။ 

မိုးမ ဝတ်ထားသော ဂျိုင်းပြတ် ဘလော့ ကြောင့် မိုးမ ၏ ဝင်းမွတ်နေသော ဂျိုင်းသားများ၊ မို့မောက်ဖွံ့ထားသည့် ရင်သား အစုံ၊ဘလော့ခါးတိုကြောင့် အိပ်ယာပေါ် အကြောဆန့်လိုက်တော့ ပေါ်လာသည့် ဘိုက်သားဖွေးဖွေး နှင့် ချက်နက်နက်လေး၊ စကဒ်တိုတိုအောက် ကပေါင်တန်တုတ်တုတ်လေးတွေက ဘူတားကြီးနှစ်ယောက်ကို တံတွေးတောင် သီးသွားစေသည်။ မိုးမ ကြည့်ရတာကလည်း တကယ့်ကို ပင်ပန်းပြီးအိပ်ချင်နေပုံရသည်။ တကယ်က အစောပိုင်းက သောက်ထားခဲ့ တဲ့ ရှန်ပိန်းရယ် နောက် ထပ်ဝိုင်တွေရယ်။ နှစ်ပင်လိမ် ပြီး မူးသွားတာလည်းဖြစ်သည်။

ဒါရိုက်တာကြီးက သူ့ မာတောင်လာသော လီးကြီးိကို ဘောင်းဘီအောက်မှာ အနေအထားပြင်လိုက်သည်။ မန်နေဂျာ က ဒါရိုက်ကို မော့ကြည့်ရင်း ကုတင်ပေါ်မှ မိုးမ ကို မေးငေါ့ပြလိုက်ကာ၊

“ ဒီညတော့ ကျွန်တော်တို့ အပီဆွဲရမဲ့ ညပဲ ဆရာရေ့”

သူတို့ နှစ်ယောက် မိုးမ နားသို့ တဖက်တချက်စီ မှ ကပ်သွားကြပြီး ငုံကြည့်လိုက်တော့ မိုးမ တယောက် မျက်လုံးမှိတ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မန်နေဂျာက လေသံတိုးတိုး ဖြင့်၊

“ သူတကယ် အိပ်ပျော်သွားပြီလို့ ထင်လား”

ဟု မေးလိုက်သည်။ ဒါရိုက်တာကြီးက အချိန်မဖြုန်းတော့ပဲ မိုးမ ဘေးမှာ လှဲလျှောင်းလိုက်ပြီး သူ့လျှာဖြင့် မိုးမ နံဘေးလေးမှ စကာ မိုးမ ဂျိုင်း၊လက်မောင်းအတွင်းသား လက်ဖြန်မှ တဆင့် လက်ချောင်းလေးများထိ ရက်သွားပြီး လက်ချောင်းလေးများကို ပါးစပ်ထဲ ငုံကာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေလေသည်။

မန်နေဂျာ ကလည်း တခြားတဖက်မှ အားကျမခံ မိုးမ ဘိုက်သားလေးများ နှင့် ချက်ကလေးကို သူ့လျှာ ထိုးထည့်ကာ ရစ်ပတ်တို့ကစားနေလေသည်။ မိုးမမှာ အိပ်ပျော်ရင်း ယောင်သလိုလို အသံလေးထွက်ကာ ငြီးနေလေသည်။

ဘူတားကြီး နှစ်ယောက်စလုံး သူတို့ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပြစ်နေရင်းက အချင်းချင်းလည်းစကားပြောလိုက် ကြသေးသည်။

“ ငါတို့ ရဲ့ ဝန်ထမ်း တယောက်ရဲ့ မိန်းမ က ငါတို့ ကုတင်ပေါ်မှာ အသုံးတော်ခံဖို့ စောင့်နေတာ မမိုက်ဘူးလားကွာ၊ အထူးသဖြင့် အခုလို မျိုး ငယ်ငယ် ကိတ်ကိတ် ဆက်ဆီ ကျကျ မယားလေး ဆိုရင် ပိုမိုက်ပေါ့။ ကဲ ငါတို့ သူ့အရသာကို မြီးစမ်းကြည့်ရအောင် ဟဲဟဲ”

“ အင်း သူလည်းပဲ ငါတို့ လိးအရသာကို မြီးစမ်းဖို့ လိုလိမ့်မယ်၊ ငိငိ။ ငါတို့ သူ့ကို စောက်ဖုတ်ရော ဖင်ပါ အကုန် လိုးပြစ်ရမယ် ဟဲဟဲ”

“ အေး ငါတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူ ဝင်ကြရအောင်။ ဒီကောင်မလေလးပုံ ကလည်း ငြင်းမဲ့ပုံ မရှိပါဘူး။ ကဲကဲ သူ့ကို နိုးလိုက်ရအောင်”

မန်နေဂျာ က ကုတင်ပေါ်အိပ်ပျော်နေသော မိုးမ ကို နေရာရွေ့ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်လေသည်။ ဒါရိုက်တာ ကလည်း ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်ကာ မိုးမ ပါးစပ်နားသို့ သူ့လီးကြီးကိုတေ့လိုက်သည်။ အိပ်ပျော်နေသော မိုးမ ပါးစပ်ထဲ သူ့လီးကြီးထိုးထည့်လို့ ရအောင် မိုးမ ပါးကို သူ့လက်ဖြင့် ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်။မန်နေဂျာ ကလည်း မိုးမ ဘလော့ အင်္ကျီကို သူမ ကျောအောက် လက်လျို ပြီး ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။

.......................................................................................................................................................

အခန်း (၆၇) မိုးမ နှင့် ဘူတားကြီး နှစ်ယောက်

အိမ်သို့ ကားမောင်းပြန်နေသော ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် စိတ်တွေက ဘန်ဂလို ဆီမှာ ကျန်ခဲ့သည်။ မိုးမ ကို တခြား ယောက်ျား နဲ့ အတူတူ တွေ့ချင်မြင်ချင်နေသည့် သူ့စိတ်က ဘယ်လို မှ ထိန်းမရ၊ မိုးမ ကို တခြားယောက်ျား တယောက် လိုးနေတာကို မြင်ချင်သည့် စိတ်၊ တခြား ယောက်ျားတယောက် လိုးနေချိန်မှာ ဖြစ်ပေါ်နေသည့် မိုးမ မျက်နှာပြင်ပေါ်က ခံစားချက်တွေကို မြင်ချင်သည့်စိတ်၊ အဲဒီစိတ်တွေက သူ့ ခေါင်းထဲမှာ တခြားအရာတွေထက်ကို လွှမ်းမိုးလွန်းလှသည်။ 

ကိုရင်ဦးမောင် ဆုံးဖြတ်ချက်ချကာ ကားကို နောက်ပြန်လှည့်လိုက်သည်။ ဘန်ဂလိုနားအထိ မောင်းသွားပြီးမှ မလှမ်းမကမ်းတါင် ရပ်ကာ ခြေသံလုံလုံ ဖြင့် ဘန်ဂလို ရှိရာသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ စိတ်ထဲက လည်း အထဲကို ဘယ်လို ချောင်းလို့ ရမလဲ ဆိုတာကို အကြံထုတ်လာခဲ့သည်။

အဆောက်အဦးတခုလုံးမှာ မီးတွေက ထိန်ထိန်လင်းနေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က ဧည့်ခန်းကို ချောင်းလိုက်တော့ ဘယ်သူမှ မတွေ့၊ အဆောက်အဦး ညာဘက်က လမ်းလေးအတိုင်း လျှောက်သွားပြီး ကြည့်တော့လည်း အခန်းတိုင်းလိုလို က မီးလင်းနေပြီး ပြတင်းပေါက်တွေ ပိတ်ထားလျှက် အထဲက လည်း လိုက်ကာ များချထားသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ဘာမှ ကို ကြည့်လို့ မမြင်ရပေ။

ထိုအချိန် အိမ်တွင်းက အိပ်ခန်းထဲမှာတော့ တစောင်းလေး အိပ်နေသည့် မိုးမ ပါးစပ်ထဲသို့ ဒါရိုက်တာက သူ့လီးကြီးထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။ မန်နေဂျာက မိုးမ ဘလော့အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီးပြီဖြစ်သဖြင့် မိုးမ နောက်ကျောပြင်ကငို လျှာဖြင့် ရက်ရင်းက မိုးမ နို့ တွေကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နှယ်ပေးနေလေသည်။

ဒါရိုက်တာ က အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်လာသဖြင့် မန်နေဂျာကို ပြူတင်းပေါက် တံခါးဖွင့်ဖို့ ပြောသည်။ မန်နေဂျာက အဲယားကွန်းဖွင့်ဖို့ အကြံပြုသော်လည်း ဒါရိုက်တာက ပြီးခဲ့သည့်အပတ်က ပျက်သွားသည်မှာ ခုထိ ပြန်မပြင်ရသေးကြောင်း ပြောသဖြင့် မန်နေဂျာ က ထကာ အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက် ကို ဖွင်လိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုရင်ဦးမောင် က ထို ပြူတင်းပေါက်နားမှာ ဖြစ်နေလေသည်။ 

ကံအားလျှော်စွာပင် အပြင်ဘက်မှာ မှောင်မဲ နေသဖြင့် သူ့ကို သတိမထားမိလိုက်ခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း ချက်ချင်းထိုင်ချလိုက်သည်။ ဒါရိုက်တာက မန်နေဂျာကို ခန်းစီးပိတ်လိုက်ရန် လှမ်းပြောသံကြားလိုက်ရလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က ပြူတင်းပေါက် အောက်ခြေနားတွင် ထိုင်ပုန်း နေရင်း သူတို့ ပြောသမျှ စကားတွေကို အကုန်ကြားနေရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က အသာထလိုက်ပြီး ခန်းစီး ကို လက်တလုံးစာ အသာ ဖယ်ပြီး အခန်းတွင်းသို့ ကြည့်လိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် အပေါ်ပိုင်း မှာ ဘရာဇီယာပင် မရှိတော့ခြေ။ သူမ စကဒ် က လန်တက်နေပြီး ပင်တီလေးကို ပင် မြင်နေရသည်။ 

ပေါင်လုံးကြီးတွေက မီးရောင်အောက်မှာ ဖွေးနေသည်။ ဒါရိုက်တာကြီးက သူ့လီးကြီးကို မိုးမ နူတ်ခမ်းမှာ ပွတ်သတ်ရင်း ပါးစပ်ပေါက်ထဲ ထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။ မိုးမ တယောက်ကတော့ အရက်မူးပြီး အိပ်ပျော်သွားပုံ ရသည်။ ဦးတည်ချက်မရှိ လူးလွန့်နေသည်။ မန်နေဂျာ က မိုးမ နို့ တဖက်ကို ကလေးလေး တယောက်လို တပြွတ်ပြွတ် စို့နေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် က သူ့ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို အသာဆွဲဖွင့်ကာ လီးကို သူ့လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဖြင့် မိုးမ တခုခု တုံ့ပြန်ပါစေဟု ဆုတောင်းနေလေသည်။ မိုးမ အရက် မူးသွားသည်ဆိုတာကို သူသိပေမဲ့ မိုးမ အသိတော့ ရှိနေစေချင်မိသည်။

မိုးမ ပါးစပ်မှ တခုခု ယောင်ယမ်း ပြောဆိုလိုက်သော်လည်း မည်သူမှ မယ်မယ်ရရ မကြားကြခြေ။ မိုးမ က မျက်လုံးကို ကြိုးစားပမ်းစား ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဒါရိုက်တာကြီး လီးက သူမ နှုတ်ခမ်းကို လာထိုးနေတာတွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ လက်ဖြင့် တွန်းဖယ်ဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ ဒါရိုက်တာကြီး က ထိုအခိုက်ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး သူမလက်ကို ဆွဲကာ သူ့လီးပေါ်တင်ပေးကာ ကိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ 

မိုးမ မှာ ဘာမှန်း ရေရေရာရာမသိလိုက်ပဲ လက်ထဲ ရောက်လာသောလီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်မိလေသည်။ နောက်တခါ မျက်စေ့ ပြန်ပွင့်လာပြီး ကြည့်လိုက်တော့ သူမလက်ထဲ တွင် ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဒါရိုက်တာ လီးကြီးကို တွေ့လိုက်ရုံမက သူမ နို့ကို အတင်းစို့နေသော မန်နေဂျာကိုပါတွေ့လိုက်ရလေသည်။

“ ရှင် ကလည်း စို့နေလိုက်တာ ခလေးတယောက် သူ့အမေနို့ကို ဘိုက်ဆာလို့ စို့နေသလိုပဲ ခစ်ခစ်”

မိုးမ က အူကြောင်ကြောင်နှင့် ရီလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ အသံကြားလိုက်ရသဖြင့် အလွန် တက်ကြွ သွားသည်။ သူ့စိတ်ထဲက သူမ အမူးပြေပြီး နိုးကြွား နေစေချင်လေသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် ဒါရိုက်တာကြီး က သူ့လီးထိပ်ဖူးကို မိုးမ နူတ်ခမ်းဝ သို့ ထိုးထည့်လိုက်တာ အောင်မြင်သွားသည်။ မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီးကို မော့ကြည့်ပြီး တခုခု ပြောမည့်ဟန်ပြင် လိုက်သော်လည်း ဒါရိုက်တာကြီးက လီးကို အထဲပိုဝင်အောင်ထိုးထည့်လိုက်ကာ သူမ ပါးစပ်ကို စောက်ဖုတ်လို သဘောထားဆောင့်လိုးနေသဖြင့် လီးထိပ်မှာ သူမ လည်ချောင်းဝထိ ရောက်သွားပြီး၊ ပျို့တက်ကာ ချောင်းဆိုး မလို အံမလို ဖြစ်သွားရသည်။ 

မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီးကို တွန်းလွတ်လိုက်ကာ ထထိုင်ပြီး ချောင်း တဟွတ်ဟွတ် ဆိုးတော့သည်။ မန်နေဂျာ က ထသွားကာ ရေ ယူလာပေးသဖြင့် မိုးမ လည်း ရေကို တဂွက်ဂွက် မော့သောက်လိုက်လေသည်။ မိုးမ မှာ ရေကို တဝသောက်လိုက် ပြီးတော့မှ သူမ ကိုယ်အထက်ပိုင်းမှာ အဝတ်အစား မရှိတော့သည်ကို သတိထားမိတော့သည်။

“ ဟင် ကျမ အင်္ကျီ………...ဘယ်...ဘယ်…..”

ယခုမှ မိုးမ တယောက် သူမ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ခေါင်းက လည်း ရီဝေဝေ ဖြစ်နေသဖြင့် ခေါင်းမူးလိုက်တာ ဟု ပြောမိလေသည်။ ဒါရိုက်တာ က မိုးမ ကို အသာပွေ့ဖက်ကာ သူမ နို့တွေကို အသာ ပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်ပေးရင်းက၊

“ ဟေ မိန်းခလေး ဒီမှာ ၊ မင်းယောက်ျား က မင်းကို ငါတို့ နဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါး နေလို့ ရအောင် ထားခဲ့တာလေ၊ သဘောပေါက်လား၊ ငါ က မင်းကို ဟို ပါတီမှာ ပထမဆုံး မြင်ဖူးကတည်းက စွဲမိနေတာ၊ မင်းကို အဲလို မျိုးလေး အိပ်ယာပေါ်မှာ ကိုယ်လုံးတီးလေး နဲ့ မြင်ချင်ခဲ့တာ။ 

မင်း အခု ဘယ်လောက်ကံကောင်းလည်း တွေ့လား မင်း ငါတို့ နှစ်ယောက်စလုံး နဲ့ ပျော်ပါးဖို့ အခွင့်ရေးရတာလေ။ မင်းလိုမျိုး ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် တောင့်တောင့်တင်းတင်း ကျန်းမာရေးကောင်းတဲ့ ကောင်မလေးမျိုးက ပျော်ပျော်ပါးပါး အရသာခံစားသင့်ပါတယ်ကွာ၊ ကြည့်စမ်း ဘယ်လောက်လှတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးလဲ အားးးးးး”

မိုးမ က အခန်းထဲ ကို မျက်လုံး ဝေ့ပတ်ကြည့်လိုက်ပြီး၊

“ ကျမ ယောက်ျား က ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ”

ဟု မေးလိုက်သည်။ မန်နေဂျာ က မိုးမ ရဲ့ အိစက်နေတဲ့ ရင်သား တဖက်ကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းက၊

“ မင်းယောက်ျား က မင်းကို ငါတို့နဲ့ ပျော်ပါးရအောင် ချန်ထားခဲ့တာကွယ့်၊ မင်းရဲ့ နို့လေး ကို ငါဆက်စို့ပါရစေကွယ်”

ဟု ပြောဆိုရင်း မိုးမ နို့သီးခေါင်းလေးကို သူ့နူတ်ခမ်းဖြင့် ညပ်ရင်း က စို့ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ ဒါရိုက်တာကြီးကလည်း မိုးမ ကို ပြန်လှဲအောင် အိပ်ယာပေါ်အသာလေးတွန်းဖိလှဲလိုက်သည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ နေရာကောင်းက ချောင်းနေလေပြီ။

အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ် မှာတော့ ဒါရိုက်တာကြီးက မိုးမ နူတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူ နမ်းရှုံ့ နေပြီး မန်နေရာက မိုးမ အောက်ပိုင်းက အဝတ်အစားတွေကို ဆွဲချွတ်နေလေသည်။ မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီးကို သူမ လက်ကလေးများဖြင့် ပြန်လည်ဖက်တွယ်ပြီး နူတ်ခမ်းချင်း ပြန်စုပ်နမ်းနေစဉ်မှာပင် မန်နေရာက မိုးမ အောက်ပိုင်းတခုလုံး ကို အဝတ်အစားတမျှင်မှ မကျန်အောင် တာဝန်ယူ ဖြေရှင်ေးနလေသည်။

မန်နေရဂျာ ကြီးက မိုးမ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပင်တီပေါ်မှာ အုပ်ကိုင်ပွတ်သတ်ပေးနေရင်း ပေါင်အတွင်းသားလေးများကို တမက်တမော နမ်းရှုံ့ နေသည်။ နောက်သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မိုးမ ပင်တီကို ခါးသရည်မျှော့ကြိုးမှ ဆွဲခွျှွှတ်လေရာ မိုးမ က သူမ ဖင်ကြီးကို ကြွပေးလိုက်လေသည်။ မန်နေရာက မိုးမ ပင်တီကို သူဆွဲချွတ်ဖို့လွယ်စေရန် မိုးမ ကဖင်ကြွပေးလိုက်သဖြင့် မိုးမ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ 

ဒါရိုက်တာကြီးကလည်း မန်နေဂျာ မိုးမ ပင်တီချွတ်လိုက်တာကို မျက်စ က မြင်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း လောဘတကြီး မိုးမ စောက်ဖုတ်ရှိရာသို့ မျက်နှာကို ရွှေ့လိုက်သည်။ ဘူတားကြီးနှစ်ယောက် မိုးမ စောက်ဖုတ် သို့ မျက်နှာချင်း ပူးကပ်ကာ အလုအယက် စောက်ရည်သောက်ဖို့ ကြိုးပန်းကြသည်ကို မိုးမ က ခေါင်းငုံ့ကာ ကြည့်လိုက်မိသလို၊ ချောင်းကြည့်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း မြင်လေသည်။

ဒါရိုက်တာကြီးက သူ့လက်ချောင်းများဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းလွှာနှစ်ဖတ်ကို အသာဖြဲရင်း လျှာကြီးကို မြွေတကောင်အလား ထုတ်ကာ မိုးမ စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ထိုးထည့်ကစားလေသည်။ မန်နေဂျာမှာလည်း တအားလုပ်ချင်နေသော်လည်း မိမိ ဘော့စ်ဖြစ်သူ ကို ဦးစားပေးရမည်မို့ အသာလေး ရပ်ကြည့်နေရလေသည်။ မိုးမ ကတော့ ဒါရိုက်တာကြီး ၏ လျှာစွမ်းကြောင့် အိပ်ယာခင်းကို လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကာ အသံလေးထွက် ငြီးငြူရှာသည်။ သူမ ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုလည်း ဘူတားကြီးနှစ်ယောက် ဝင်နိုင်အောင်။ ကားနိုင်သမျှ ကားပေးလိုက်လေသည်။

............................................................................................................................

အခန်း (၆၈) ချောင်းကြည့်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်

မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီး သူမ အစေ့ကို စုပ်ပေးနေမှုကြောင့် မွေယာပေါ်မှာ လူးရင်း လိမ့်ရင်း အိပ်ယာခင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ တဟင်းဟင်း ငြီးငြူနေရှာလေသည်။

ခနအကြာတွင် ဒါရိုက်တာကြီးက မိုးမ အပေါ်တက်ကာ သူ့လီးကြီးကို မိုးမ စောက်ပတ် လေးတွင့် တေ့လိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်တွင် မန်နေဂျာ က မိုးမ နို့တွေကို စို့ပေးနေလေသည်။ မိုးမ က သူမ လက်တွေဖြင့် ဒါရိုက်တာကြီးပုခုံး ကို ဆွဲကာ သူမ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ဆွဲချလေရာ မန်နေဂျာ ခင်မြာ ကမန်းကတန်း ရှောင်ထွက်ပေးလိုက်ရလေသည်။

မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီး ပါး နှင့် လည်ပင်းတို့ကို သူမ လျှာလေးဖြင့် ရက်ပေးရင်း လက်တဖက်က လည်းဒါရိုက်တာကြီး လီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းကို ပွတ်ရင်း လမ်းကြောင်းတည့်ပေးလိုက်လေသည်။ သူမ ၏စောက်ရည်ရွဲပြီး ချောမွတ်နေသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဒါရိုက်တာ လီးကြီး တအိအိ ဝင် သွား သည်မှာ အရသာ ရှိလွန်းလှသဖြင့် ဒါရိုက်တာကြီးပါးစပ်မှ ငြီးသံပင်ထွက်လာရလေသည်။

မန်နေဂျာမှာ ယခုတော့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြင့် ကုတင်အောက် ဆင်းကာ မိုးမ ခေါင်းရင်း ဘက်သို့ လျှောက်သွားရင်း မိုးမ နဖူးလေး ကို ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်းမှ မိုးမ နှာခေါင်းလေးကို လျှာဖြင့် ရက်လိုက်သည်။ နောက်တော့ မိုးမ ပါးစပ်ထဲ သူ့လျှာကြီးကို ထိုးထည့်လေသည်။ မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီးပုခုံးကို ကိုင်ထားရင်းက မန်နေဂျာ လျှာကို ပြန်စုပ်နေပြီး ဒါရိုက်တာကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဆောင့်လိုးနေသည်ကို အရသာခံနေလေသည်။

ဒါရိုက်တာကြီးမှာ မိုးမ ကို အဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးနေသော်လည်း ပါးစပ်ကတော့ သူတအားအိုက်ပြီးချွေးပြန်နေသဖြင့် လေအေးအေးလိုကြောင်း ငြီးနေပြန်သည်။ အပြင်မှ ချောင်းနေသော ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ သူ့ချောင်းနေသော နေရာမှ ခန်းစီးကို လာဖယ်လိုက်မှာ စိုးနေလေသည်။ 

မိုးမ ကတော့ မန်နေရဂျာ နှင့် လျှာခြင်း စုပ်နေရင်းက သူမ ကို ဒါရိုက်တာကြီးဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသည်ကို ကော့ခံကာ ဇိမ်ယူနေလေသည်။ သူမ စိတ်ထဲတွင်တော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အနီးတဝိုက်ကနေ လာချောင်းနေ မလားဟု တွေးမိနေသေးသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တွေ့သွားရင်တော့ သူမ ယောက်ျား နှစ်ယောက်နှင့် အခုလို လိုးနေတာကို သူ သဘောကျမှာပဲဟုလည်း တွေးနေမိသည်။

ဒါရိုက်တာကြီးမှာ ချွေးတလုံးလုံးဖြင့် မိုးမ ကို ဆောင့်လိုးနေရင်းမှ ချွေးတွေလည်းတအားထွက်လာပြီး ငြီးငြူသံဖြင့် သူ့ရင်ဘတ်ကို သူဖိကာ အဆောင့် ရပ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က ဘာဖြစ်သလဲဟု စူးစမ်း ကြည့်နေစဉ် ဒါရိုက်တာကြီးမှာ သူ့ရင်ဘတ်သူဖိ ရင်း အသက်ကို မဝတဝရူကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လန်ကျ သွားလေသည်။ မန်နေဂျာ ကိုလည်း လုပ်ပါအုံး၊ လုပ်ပါအုံး ဟု အော်ရင်း ပက်လက်ဖြစ်နေလေသည်။

“ ဆရာဝန် ခေါ်းးးးးးးးးပါ…. ငါ...ဟတ်အတက်ဖြစ်ပြီထင်တယ်...အားးးးးးးးးးးးးးးး”

မိုးမ အရမ်းလန့်သွားသည်။ ကုတင်ပေါ်မှ ကမန်းကတမ်းထခုန်ကာ အောက်ဆင်းပြီး သူ့အဝတ်အစားတွေကို အမြန် ပြန်ဝတ်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကလည်း အိမ်ရှေ့ကို ပတ်ပြေးကာ တံခါးကို သွားခေါက်လေသည်။ မိုးမ ပြေးလာပြီး တံခါးလာဖွင့်တာတွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြေးဖက်ကာ ငိုလေသည်။ မန်နေဂျာ က ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှမ်းခေါ်ကာ ကြမ်းပေါ် ကိုယ်တုံးလုံး ပက်လက်ဖြစ်နေသော ဒါရိုက်တာကြီးကို အမြန်ဆုံး အဝတ်ပြန်ဝတ်ပေးဖို့ အကူညီတောင်းသည်။ 

ဒါရိုက်တာကြီးမှာ စကားပင် မပြောနိုင် ငြီးငြူသံသာ ပေးသည်။ သူ့ရင်ဘတ်မှာ တအားအောင့်နေကြောင်း မျက်လုံးထဲမှာလဲ မှောင်နေပြီး ဘာမှ မမြင်တော့ကြောင်း ငြီးနေသည်။ မန်နေဂျာက ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မိုးမ ကို အိမ်သို့ ပြန်ပြီး ထိုအကြောင်းဘယ်သူမှ ပြန်မပြောရန် မှာကြားလေသည်။ ဒါရိုက်တာကြီးကပင် ငြီးငြူနေသည့် ကြားက ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အိမ်ပြန်ဖို့ ဝင်ပြောလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မိုးမ တို့ ကိုရင်ဦးမောင် ကားရပ် ထားသည့် ခပ်လှမ်းလှမ်းနေရာသို့ လမ်းလျှောက်လာကြပြီး အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြတော့သည်။ အိမ် ပြန်လမ်းတွင် မိုးမ က၊

“ ကိုကို က ဘယ်သွားနေတာလဲ၊ ခု ပြဿနာဖြစ်ဖြစ်ချင်း ရောက်လာတာကလည်း မြန်လိုက်တာ၊ တနေရာရာကနေ ကိုကို ချောင်းကြည့်နေတာလား၊ ဒါမှ မဟုတ်ဘန်ဂလိုထဲမှာပဲ ပုန်းနေတာလား”

ဟု မေးလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ ဒီနားမှာ မရှိကြောင်း ညဘက် အလုပ်သမားတွေကို သွားစစ်နေပြီး ပြန်လာသည့် အချိန် နှင့် တိုက်ဆိုင်သွားတာ ဖြစ်ကြောင်း လိမ်ပြောလေသည်။ နောက်တော့ ဒါရိုက်တာကြီး ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ဖြစ်သွားတာလဲဟု မေးမြန်းလေသည်။ မိုးမ က သူမ တို့ အဖြစ်အပျက်ကို မပြောတော့ ဘဲဒါရိုက်တာကြီး သူ့ဘာသာ ဟတ်အတက်ဖြစ်ကာ လဲကျသွားသည်ဟု ပြောလေသည်။

မိုးမ တယောက် ထိုည အိမ်မပျော် ဒါရိုက်တာကြီး သူမ ကို ဆောင့်လိုးနေရင်းက ငြီးငြူကာ လဲကျသွားသည်ကို ပြန်မြင်ယောင်မိနေပြီး “ဘုရား ဘုရား သူငါ့ကို လိုးနေရင်းတန်းလန်း ငါ့အပေါ်မှာ သေသွားနိုင်တယ်နော်၊ ကံကောင်းလို့” ဟု လည်းတွေးနေမိသည်။

မနက်ကျတော့ သူတို့ ဒါရိုက်တာကြီး နှလုံးရောဂါဖြင့် မနက်သုံးနာရီ လောက်က သူ့အိမ်နားက ဆေးရုံတွင် ကွယ်လွန်သွားကြောင်း သတင်းဆိုးကို ကြားလိုက်ရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ရော မိုးမ ပါ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားကြရလေသည်။

ဒါရိုက်တာကြီး အသုဘ သို့ သူတို့ နှစ်ယောက် တက်ရောက်ခဲ့ကြသလို ကုမ္မဏီဝန်ထမ်းများအားလုံးလိုလိုလညဘ်း အသုဘ လာပို့ကြလေသည်။

နောက်ပိုင်း တွင် ကိုရင်ဦးမောင်က မန်နေဂျာကြီးကို သူ့ရာထူးတိုး ဖို့ အကြောင်းကို မေးမြန်းရာ၊ စိတ်ပျက်စရာ အဖြေကိုသာ ရလေသည်။ မန်နေဂျာကြီးက ဒါရိုက်တာ မှာ ပါးစပ်ဖြင့်သာ ပြောဆိုခဲ့ပြီး တရားဝန် စာရွက်စာတမ်းမလုပ်ရသေးသောကြောင့် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း ငြင်းဆိုသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ 

သူတို့ ကုမ္ပဏီ မှ အမှုဆောင် လူကြီးများက ဒါရိုက်တာ အသစ်တယောက်ကို တင်မြှောက်လိုက်ပြီး ထိုသူ မှာ ယခင်ဒါရိုက်တာ ကြီး ၏ ရည်ရွယ်ချက်၊ ကိုရင်ဦးမောင် ကို ရာထူးတိုးပေးမည့် အကြောင်းတို့ကို လုံးဝ မသိရဟု ဆိုပြီး နောက်ဆုံးတော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အခြောက်တိုက် ဘာမှ မဖြစ်လာပဲ မိုးမ ကို သာ လွတ်ပေးလိုက်ရသည့် သဘော ဖြစ်သွားရတော့သည်။

ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မိုးမ တို့ နှစ်ယောက် အိမ်အသစ် ကားအသစ် စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်လည်း ပျက်ပြားသွားရတော့သည်။ သူ့တို့ နှစ်ယောက် အခြေအနေမှာလည်း ပုံမှန်ဒုံရင်း ပြန်ဖြစ်သွားတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ၏ အထက်သို့ တက်လှမ်းရမည့် စိတ်ကူးယဉ်ပျက်သွားရပြီး ပုံမှန်အလုပ်ပြန်လုပ်နေရတော့သည်။ မိုးမ အဖို့ကတော့ မထူးခြားလှ ဥက္ကာ နှင့် ကျူလိုက် ကိုအောင်နိုင် နှင့် ကျူ လိုက် နဂိုအတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားရတော့သည်။

နောက်တော့လည်း ထို အဖြစ်အပျက်တို့ကို မေ့သွားကြပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် ၏ ရိုးပလေး ဂိမ်း ပြန်စလာခဲ့ရတော့သည်။ မိုးမ အဖို့လည်း ကိုရင်ဦးမောင် ကွယ်ရာတွင် ဥက္ကာ တလှည့် ကိုအောင်နိုင် တလှည့် ကြုံသလို အလိုးခံနေခဲ့ပြန်လေသည်။

တနေ့ တော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ကိုယ်တွေ ပူုပြီး နေမကောင်းချင်လာသဖြင့် ခွင့်ယူပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အချိန်က နေလည် ၁၁ နာရီခန့်သာရှိသေးသည်။

သူ့ကားကို မြေအောက်ထပ်ပါကင်မှာ ရပ်ပြီး ဓါတ်လှေခါးဖြင့် တက်လာခဲ့လေသည်။ သူ့ကိုယ်လက်တွေ နာကျင်ကိုက်ခဲနေပြီး လမ်းပင်မနည်းလျှောက်လာရလေသည်။ သူ့အိမ်ရှေ့တံခါးကို သူ့သော့ဖြင့် ပင်ဖွင့်ကာ ဝင်ခဲ့ရသည်။ သူ့အိပ်ခန်းရှိရာသို့ သွားကာ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ မိုးမ တယောက် ပင်တီ ကလေးဖြင့် အပေါ်ပိုင်းမှာ ဘရာမရှိ နို့ကြီးတွေ တယမ်းယမ်း ဖြင့် အိပ်ယာပေါ်သို့ကုံးကာ လူတယောက်ကို ကစ်စ်ပေးနေတာကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲနေသည့် သူမှာ သူ့အကို ကိုသူရမောင် ဖြစ်နေတော့သည်။

...................................................................................................................................................

အခန်း (၆၉) ကိုသူရမောင် နှင့် မိုးမ

ကိုရင်ဦးမောင် တံခါးဝမှ ခနတာရပ်ကြည့်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ပြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ မိုးမ မှာ စိတ်ထဲက အနောက်က တယောက်ယောက် ရှိနေသည်ဟု စိတ်ထဲ ထင်လိုက်သဖြင့် ချက်ခြင်းထရပ်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲသို့ ထွက်လာကြည့်လိုက်သည်။ သူမ တကိုယ်လုံးမှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးတထည်သာရှိ လေသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် မျက်လုံးကို မှိတ် ၍ ဆိုဖာပေါ်တွင် လှဲလျှောင်းနေသော ကိုရင်ဦးမောင်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ 

မိုးမ ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး ချက်ခြင်း အခန်းထဲသို့ ပြန်လှည့်ပြေးဝင်ကာ ကိုသူရမောင်ကို တိုးတိုးလေး ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်ရောက်နေကြောင်း၊ ကြည့်ရတာ နေလည်းကောင်းပုံမရကြောင်း ပြောပြီး နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစား များ အမြန်ပြန်ဝတ်ကြသည်။ နောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာကြကာ ကိုရင်ဦးမောင်ကို အကျိုးအကြောင်း မေးကြလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်မှာ တကယ့်ကို အဖျားတက်နေပြီး အားနည်းကာ ဆရာဝန်ခေါ်ဖို့သာ ပြောလေသည်။ မိုးမလည်း ဥက္ကာကို ဖုံးခေါ်ကာ ဆရာဝန်ခေါ်လာခဲ့ဖို့ ပြောလေသည်။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို ဘေးနားခေါ်ပြီး တိုးတိုးလေး ကိုရင်ဦးမောင် သူတို့ကို တွေ့သွားလားဟု မေးသည်။ မိုးမ ကလည်း သူမ မသိကြောင်း သူအကုန်လုံး မြင်သွားချင်လည်း မြင်သွားမှာ ဖြစ်ကြောင်းပြောသည်။ 

ကိုသူရမောင် က မိုးမကို ခပ်တည်တည် ဘာမှ မဖြစ်သလိုသာ နေဖို့၊ သူက လာလည်တုန်း မိုးမ က သူ့အတွက် လဘက်ရည်ဖျော်နေစဉ် ကိုရင်ဦးမောင် ရောက်လာတာ ဖြစ်ကြောင်း အဲလို ပြောဖို့ သင်ပေးသည်။ မိုးမ ကလည်း သူမ လည်း အဲလိုပင် ကြည့်ကျက် ပြောမည်ဟု ရည်ရွယ်ထားကြောင်း ပြန်ပြောလေသည်။

နောက်အတန်ကြာတော့ ဆရာဝန်ရောက်လာပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ကို ကြည့် စစ်ဆေးပြီး ဆေးထိုး ကာ စားဆေး ဝယ်ဖို့ ရေးပေးလေသည်။ ကိုသူရမောင် က ဆေးစာရွက်ယူကာ ဆေးသွားဝယ်ပြီး ပြန်လာသည့် အချိန် တွင် ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ဆေးအရှိန်ဖြင့် အိပ်ပျော်နေလေပြီ။

ကိုသူရမောင်က ကိုရင်ဦးမောင် အိပ်နေသော အိပ်ခန်းတံခါးကို အသာပိတ်လိုက်ပြီး မိုးမ ကို ဧည့်ခန်းခေါ်ထုတ်လာပြီး လိုးဖို့ ကြံလေသည်။ မိုးမ က လန့်ပြီး မလုပ်ဖို့ ငြင်းဆန်သေးသည်။ သို့သော်လည်း ကိုသူရမောင် က အတင်း အကြပ် ဆွဲခေါ်ပြီး ဆိုဖာပေါ်ရအောင် လှဲစေကာ အဝတ်အစားများ ချွတ်လေသည်။ 

မိုးမ မှာ သိပ်ပြီး ဖီးမလာသော်လည်း ဘာမှ မပြောတော့ပဲ ကိုသူရမောင် လုပ်ချင်တာလုပ်ဖို့ လက်လျှော့ပေးလိုက်တော့သည်။ သူမ ခေါင်းထဲ တွင် သူတို့ အိပ်ခန်းထဲ မှာ ရှိနေတုံး ကိုရင်ဦးမောင် ရောက်လာပြီး အခန်းဝ က ကြည့်နေသည့်ပုံကို တွေးနေမိပြီး ကိုသူရမောင်ကို ပြောလိုက်သည်။

“ ကျမ ထင်တာတော့ ကျမတို့ ကုတင်ပေါ်မှာ နမ်းနေတုံး ၊ ကျမ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ချပြီး ကုတင်ပေါ်က ရှင့်ကို ကုံးနမ်းနေတုန်း ကိုရင်ဦးမောင် အခန်းဝကနေ ရပ်ကြည့်နေတယ်ထင်တယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ကျမ စိတ်ထဲ တယောက်ယောက် အနောက်မှာ ရောက်လာတယ်လို့ စိတ်ထဲ ထင်လို့ ချက်ခြင်း အပြင်ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ သူ ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာ လှဲနေတာတွေ့ရတာ၊ ကျမ စိတ်ထဲမှာတော့ သူ ကျမတို့ကို တွေ့သွားတာ သေခြာသလောက်ပဲ၊ တကယ်လို့ သူကျမ ကို မေးလာရင် ဘယ်လို ဖြေရတော့မလဲ၊ အခု ကျမ စိတ်ပူနေပြီ၊ ကိုသူရမောင်”

ကိုသူရမောင် ကတော့ အခု မိုးမ ကို အရမ်းလိုးချင်စိတ်ပြင်းပြနေချိန်ဖြစ်လေသည်။ သူဒီကို လာတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကိုက မိုးမ ကို လိုးဖို့ ဖြစ်လေရာ ထိုအခွင့်အရေးကို လက်မလွှတ်ချင်ပေ၊ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးမ အဝတ်အစားများကိုသာ အမြန်ဆုံးရအောင် ချွတ်နေလေသည်။ မိုးမ တယောက် ငြင်းရင်း ဆန်ရင်း နှင့်ပင် သူမ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘရာ နှင့် ပင်တီသာ ကျန်တော့လေသည်။ ဆိုဖာပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေသော မိုးမ ပေါ်သို့ တက်ခွကာ ကျန်နေသေးသော ဘရာနှင့် ပင်တီကို ရအောင်ချွတ်ကာ ကြမ်းပေါ်သို့ ပြစ်ချလိုက်လေသည်။ 

ကိုသူရမောင် မိုးမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ကုံးဝင်ကာ စောက်ပတ်ကို လျှာဖြင့် စရက်လေသည်။ မိုးမ မှာ လောလောဆယ် ဆက်ခ် ကိစ္စကို အာရုံ မစိုက်နိုင်ဖြစ်နေရသော်လည်း ကိုသူရမောင်က တော့ မိုးမ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်ပြီး ဖီးခံစားနေလေသည်။ ကိုသူရမောင်မှာ မိုးမ စောက်ပတ်ကို အသားကုန် ရက်နေသောလည်း စိတ်ပူပန်နေသော မိုးမ စောက်ပတ်မှာ အရည်မရွဲလာခဲ့ပေ၊ လောလောဆယ် ပြဿနာ များက မိုးမ ကို ဖီးငုတ်နေစေလေသည်။ 

ကိုသူရမောင် က မိုးမ စောက်ပတ်ကို ဖြဲကာ တံတွေးထွေးထည့်ပြီး လက်ချောင်းများဖြင့် ထိုးသွင်းကာ ဆွပြန်သည်။ မိုးမ မှာ ဆိုဖာပေါ်တွင် လူးလွန့်ရင်း ငြီးငြူရှာသည်။ ကိုသူရမောင် က မိုးမ မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း သူ့လက်ချောင်းတွေဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို ထိုးသွင်းလှုပ်ရှားနေသည်။ သူက သူလိုးနေသည့်အချိန် မိုးမ မျက်နှာပေါ်က အပြောင်းအလဲများကို ကြည့် ရတာ အရမ်းဖီးလာလေသည်။

နောက်တော့ ကိုသူရမောင်က မိုးမ ခေါင်းရင်းနား လာကာ မိုးမ ပါးစပ်ထဲ သူ့လီးကြီးကို ထိုးသွင်းပြန်သည်။ မိုးမ မှာ လက်တဖက်ထောက်လျှက် တဖက်က ကိုသူရမောင် လီးကို ကိုင်ရင်း သူ့လည်ချောင်းထဲ လီးကြီးတအားမဝင်အောင် ထိန်းထားနေရလေသည်။ မိုးမ မှာ စိတ်မပါသော်လည်း မြန်မြန်ပြီး မြန်မြန်အေး ရအောင်ဟူသော စိတ်ထားဖြင့် ကိုသူရမောင် လီးအရင်းကို ဂွင်းတိုက်ရင်း အဖျားကို သူမ ပါးစပ်လေးဖြင့် ငုံစုပ်ပေးနေရသည်။

ကိုသူရမောင်က တော့ မိုးမ ၏ ခုလို အင်တင်တင် နှင့် ဖြစ်နေခြင်းကိုပင် ဖိးတက်သလားမသိ၊ ခနလေးဖြင့် သူ့လီးကြီးမှ လရည်များ ပန်းထုတ်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။ မိုးမ မှာ လည်ချောင်းထဲ ဝင်လာသော လရည်တချို့ကို မျိုချလိုက်ရသော်လည်း ရုတ်တရက် ဖြစ်သွားသဖြင့် အလျှင်မမှီ တော့ပဲ သည်းသွားကာ ချောင်းထဆိုးတော့သည်။ ကိုသူရမောင် လီးကြီးမှာ သုတ်ရည်များ ပန်းနေတုံးမို့ သူမ လည်ပင်း နို့များ ပေါ်သို့ လရည်များ စင်ကျကုန်လေသည်။

ကိုသူရမောင် က သူ့လီးကြီးကို သူ့လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထိပ်ဖူးဖြင့် မိုးမ နူတ်ခမ်း ပါးပြင် လည်တိုင်တို့ ကို လိုက်ပွတ်ပေးနေသေးသည်။ နောက်ဆုံးသူ့လီးထိပ်ဖြင့် မိုးမ နို့ တွေ နို့သီးချောင်းတွေကို ပွတ်နေပြန်သည်။ အခုတော့ သူ့လီးကြီးမှာ ပျော့ခွေကျနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း မိုးမ ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်ဖို့ ကြိုးစားပြန်သည်။ 

မိုးမ က လည်း သူ့လပျော့ကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်ပြီး သူမ လျှာလေးဖြင့် လီးထပ်အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုးဆွပေးလိုက်ရာ ကိုသူရမောင် တယောက် တကိုယ်လုံးတုံတက်သွားရသည်။ ကိုသူရမောင် လီးမှာ အခုတော့ ပျော့ရာမှ တိုတက်သွားလေရာ မိုးမ က ပြုံးလိုက်ရင်း၊

“ ကဲ ပြန်သိမ်းထားလိုက်တော့ ဒီကောင်လေး က ကျမ အတွက် လောလောဆယ် အသုံးမဝင်တော့ဘူး”

ဟု နောက်ပြောင်ပြောလိုက်လေသည်။

ကိုသူရမောင် က ကိုရင်ဦးမောင် များ နိုး လာမလားဟု စောင့်နေသော်လည်း နောက်ထပ် နှစ်နာရီလောက်ထိ နိုးမလာသေးသဖြင့် ပြန်ဖို့ ပြင်တော့သည်။ သူက မပြန်ခင် မိုးမ အား ကိုရင်ဦးမောင် ကို ဘာမှ ပြန်မပြောဖို့ ၊ သူအတင်းမေးရင်တောင်မှ ငြင်းဖို့ မှာကြားလေသည်။ ကိုသူရမောင် ပြန်ဖို့ အိမ်တံခါးဝအရောက်တွင် မိုးမ က အတင်းဖက်တွယ်ပြီး သူ့ကို ရင်ဘတ်ပါးပြင်တို့ကို နမ်းရှုံ့ရင်း က တီတီတာတာအသံလေးဖြင့်၊

“ ကျမ ဒီနေ့ ခါတိုင်းလို မပျော်ဖြစ်တာကို စိတ်မရှိနဲ့နော်၊ ကိုကြီးကို ကျမ အရင်တုံးကတွေလို ကောင်းကောင်း လုပ်မပေးလိုက်နိုင်တာကို သိပါတယ်။ နောက်တခါကျရင် ပိုကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်နော်၊ ဟုတ်လား ကိုကြီး”

ပြောရှာသည်။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ နဖူးလေးကို နမ်းရှုံ့ပြီး နူတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားတော့သည်။

ညကိုးနာရီလောက်ကျမှ ကိုရင်ဦးမောင် အိပ်ရာက နိုးလာခဲ့သည်။ လူက လည်း သက်သာသွားပြီး ဘိုက်အရမ်းဆာ လာသဖြင့် မိုးမ ကို ညစာပြင်ခိုင်းလေသည်။ မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင်ကို အထူးဂရုစိုက် ပြီး တော့ ပြုစုလေသည်။ မြီးကောင်ပေါက် ကောင်မလေးတယောက်လိုပင် ကိုရင်ဦးမောင် ပေါင်ပေါ်ထိုင်လိုက်၊ ရင်ဘတ်ကို သူမ လက်ချောင်းကလေးများဖြင့်ပွတ်ပေးလိုက်၊ ပွတ်သီးပွတ်သတ်လုပ်နေလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် စားသောက်ပြီးတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်သား ဧည့်ခန်းထဲ တီဗီရှေ့ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း တီဗီကြည့်နေကြလေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းဖြင့် မှီကာ ဆိုဖာပေါ်ကွေးကွေးလေးနေပြီး ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း မိုးမ ကိုယ်လေးကို ထွေးဖက်ထားရင်းက စကားစပြောလေသည်။

“ အင်း အကိုကြီးက ချစ်လေး နဲ့ တအားပျော်နေတာလား၊ ချစ်လေးနဲ့ ဘယ်အချိန်ထဲက စဖြစ်နေကြတာလည်း၊ ကိုကို့ ကို အစအဆုံး အသေးစိတ်ပြောပြစမ်းပါ။ ကိုကို ချစ်လေး အကြောင်း အကုန်သိချင်တယ်၊ အဖေ ရယ် ကိုကြီးရယ်၊ ညီလေး ရယ် အကြောင်းရော၊ ကိုကို က သူတို့ အားလုံးနဲ့ ချစ်လေးကို တွေ့မြင်ဖူးပြီး နေပြီ။ ကိုကို စိတ်အနှောက်အယှက်လည်းမဖြစ်ဘူး၊ ချစ်လေးကိုလည်း စိတ်မဆိုးဘူး၊ ကိုကို တို့ အချစ်ရေးမှာ အဲဒါက ပိုပြီးတော့ စိတ်ကို နိုးကြွစေတယ် ဆိုတာ ချစ်လေး သိပြီးသားပဲ မဟုတ်လား၊ အဲဒါကြောင့် ချစ်လေး ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ခဲ့ဖြစ်ခဲ့ ကိုကို့အတွက် စိတ်ဆိုးစရာ ဆိုတာ ဘာမှ မရှိဘူး၊ ကိုကို က ချစ်လေး ဖြစ်ပျက်ပုံ အစအဆုံးကိုပဲ သိချင်နေတာ အဲဒါကို ပြောပြပေး”

....................................................................................................................................

အခန်း (၇၀) မိုးမ စပြောပြီ။

ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေသော ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲသို့ ခေါင်းတိုးဝင်ကာ ဖက်ထားသော မိုးမ ကို ကိုရင်ဦးမောင် က သိုင်းဖက်ထားရင်းက၊

“ အကိုကြီးက ချစ်လေး နဲ့ တော်တော် ပျော်ရဲ့လား၊ ဘယ်တုန်းကတည်းက သူနဲ့ ဇာတ်လမ်း စခဲ့တာလည်း၊ ကိုကို အားလုံး ကို အစအဆုံး အသေးစိတ် သိချင်တယ်။ ကိုကို ချစ်လေး ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို အကုန်သိပြီးသား ချစ်လေး က ကိုကို့ ဖေဖေ နဲ့ရော ကိုကြီးနဲ့ရော ညီလေး နဲ့ရော ဖြစ်နေတာ ကိုကို သိတယ်။ မြင်လည်းမြင်ဘူးခဲ့ပြီ၊ ကိုကို စိတ်လည်းမဆိုးဘူး၊ ချစ်လေးကို လည်း မုန်းမသွားဘူး၊ ကိုကို တို့ အချစ်ရေးမှာ အဲဒါလေးတွေက ပိုပြီး စိတ်တက်ကြွစေကြတယ်ဆိုတာ ချစ်လေး သိပြီးသားပဲ မဟုတ်လား၊ အဲတော့ အဲဒါတွေက ကိုကို့ အတွက် ပြဿနာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာလည်း ချစ်လေးသိတယ်၊ ကိုကို ချစ်လေး ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှ အစအဆုံးသိချင်တယ်ကွာ”

မိုးမ စိတ်ထဲ မှာ ချီတုံ ချတုံ ဖြစ်နေပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ကို ဘယ်လို မျက်နှာထားရမည်၊ ဘယ်လို ပြန်ပြောရ မည်မှန်းမသိ ဖြစ်နေရသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို ပဲ စေ့စေ့ကြည့်ကာ သူတကယ်ပြောနေတာလား သူမ ကိုပဲ ဝန်ခံရအောင် အချိုသပ် ပြောနေတာလား ဟု စူးစမ်းနေမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကလည်း မိုးမ ဘာစပြောမလဲ စောင့်နေရင်းက စိတ်မရှည်လာတော့သဖြင့်၊

“ ဒီမှာ ချစ်လေး ကိုကို ပြောနေတယ်လေ၊ ကိုကို အစက အဆုံး အားလုံး သိချင်တယ်လို့ “

ဟု အသံကျယ်ကျယ်လေး ဖြင့် အော်ပြောလိုက်လေသည်။

မိုးမ မှာ မျက်နှာလေး နီသွားရင်းက ဆိုဖာပေါ်မှ ထကာ ဝရံတာ ဘက်က တံခါးပေါက်ဆီ သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အပြင်ဘက်ကို ငေးကြည့်လိုက်ရင်းက အပြင်က လေအေးအေး ကို တဝ ရှုလိုက် ပြီး ကိုရင်ဦးမောင် ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သက်ပြင်းရှည်လေးကို ချကာ ကိုရင်မောင်ဆီသို့ ပြန်လျှောက်လာကာ ကိုရင်ဦးမောင်ဘေး ဆိုဖာပေါ်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူမ နူတ်ခမ်းလေးကို တချက်ကိုက်ရင်း၊

“ ကိုကို သေခြာလား ကိုကို စိတ်မဆိုးဘူး ဆိုတာရယ် ဘာမှ ပြဿနာ မရှိပါဘူး ဆိုတာရယ်၊ ချစ်လေး ကတော့ ချစ်လေး အကြောင်းတွေ ဖွင့်ပြောလိုက်ရင် ချစ်လေး နဲ့ ကိုကို့ အချစ်အရေးကို ထိခိုက်တော့မယ်လို့ စိတ်ထဲ ထင်နေတယ်”

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ဒူးကလေးကို လက်တင်လိုက်ပြိး သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် မိုးမ ပေါင်တန်လေးကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းက၊

“ ချစ်လေးရယ်၊ ကိုကို အားလုံး သိပြီးသားပါလို့ ချစ်လေးကို ပြောပြီးပြီ မဟုတ်လား၊ ကိုကို့ မျက်စေ့နဲ့လည်း သူတို့ တဦးစီနဲ့ ချစ်လေးနဲ့ နေတာကို တပ်အပ် မြင်ထားပြီးပြီ၊ လို့ ပြောထားတယ်မဟုတ်လား”

“ ကောင်းပြီ ကိုကို ဒါဆိုရင် ချစ်လေးကို အရင်ပြော၊ ဘယ်တုန်းက သူတို့ တဦးချင်းစီနဲ့ ချစ်လေးကို မြင်တာလဲ ဆိုတာကို”

“ အော် အဲဒီ ကိစ္စ ကို စငြင်း မလို့လား၊ ချစ်လေး က ကိုကို မြင်ခဲ့တယ် ဆိုတာကို မယုံဘူးပေါ့၊ ဒီနေ့ ချစ်လေး နဲ့ ကိုကြီး တို့ ဖြစ်နေတာကို မြင်ခဲ့ရသလို ပဲ ၊ ဖေဖေ နဲ့ ညီလေး ကိုလည်း ချစ်လေး နဲ့ တွေ့ခဲ့ရတာပေါ့”

“ အဲ့ဒါ ဘယ်တုန်းကလဲ၊ ဟိုးအရင်တုန်းကလား မကြာသေးခင် ကလား”

“ အမလေး ချစ်လေး ရယ် ကြာတာ မကြာ တာက အကြောင်းလား၊ တကယ့် အကြောင်းက ကိုကို မရှိတဲ့ အချိန် သူတို့က ချစ်လေးကို အိမ်မှာ လာတွေ့ကြတယ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား၊ အဲတော့ ကိုကို့ကို မေးခွန်းတွေ မေးနေမဲ့ အစား ကိုကို မေးတာကိုသာ ဖြေတော့၊ ဘယ်တုန်းက စဖြစ်ခဲ့ကြတာလဲ၊ ဘယ်သူက စတာလဲ၊ ဘယ်နေရာမှာ ဖြစ်ကြတာလဲ၊ ဆိုတာတွေ၊ နေအုံး ကိုကို ပြောပြမယ်၊ ဘယ်သူက ချစ်လေးကို စ ပြီး ကြိုးစားတာလဲ၊ ဖေဖေ လား ကိုကို့ အကို နဲ့ ညီလား”

မိုးမ မျက်နှာလေး နီသွားပြီး ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မျက်နှာကို လွဲလိုက်သည်။

“ ဟင့်အင်း ချစ်လေး မပြောဘူး၊ ချစ်လေး ဟိုးအစ ကနေ စပြောမှ အဲဒါတွေ ဘယ်လို ဖြစ်ပျက်ခဲ့တယ်၊ ချစ်လေး လဲ အဲဒီ အရှုပ်ထုပ် ထဲ ဘယ်လို ရောက်ခဲ့တာလဲ ဆိုတာကို ကိုကို သဘောပေါက်မှာ”

ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ လက်ကလေးကို ဆွဲကာ သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ မိုးမ မျက်နှာလေးကို ယုယုယယ ကြင်နာစွာ ကြည့်ရင်း၊

“ ချစ်လေး၊ သူတို့ ထဲ က တယောက်ယောက် ကို ချစ်လေး မေတ္တာသက်ဝင်သွားသလား”

မိုးမ က ပြုံးလိုက်ပြီး ချက်ခြင်းအဖြေပေးလိုက်သည်။

“ ချစ်လေး က ကိုကို့ မိသားတစု လုံးကို ချစ်ပါတယ်၊ ကိုကို့ ညီမလေး ပါပေါ့”

“ အင်း ထားပါတော့ ကိုကို့ကို တခုပြောစမ်းပါအုံး၊ ကိုကိုတို့ ဟို ဘုရားပွဲတော် ရွာပြန်တုန်းက ရော ကိုကို မသိပဲ နဲ့ သူတို့ ထဲက တယောက်ယောက်နဲ့ ချစ်လေး ဖြစ်ခဲ့သေးလား”

“ ကိုကို က ဘာလို့ အစ ကနေ သိချင်တယ် ဆိုပြီး အလယ်ကနေ ဖေါက်မေးတာလည်း”

“ အေးပါကွာ အာ့တာဆိုလဲ အစကနေ စပြောတော့ကွာ၊ ကိုကို အရမ်းကို စိတ်လှုပ်ရှားပြီး သိချင်လှပြီ၊ ကိုကို့ လီးတောင် မတရားမာတောင်နေပြီ တွေ့တယ်မလား၊ ကဲ စတော့ တစ်..နှစ်..သုံး.”

မိုးမ နှလုံးခုံ နှုံးတွေ မြန်လာပြီး သူမ ခြေထောက်တွေပင် အားမရှိတော့သလို ခွေညွှတ်သွားသလို ခံစားလာရသည်။ အားကို တင်းပြီး သူမ ဖားယားကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့်သိမ်းပြီး နောက်သို့ ပို့ကာ ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာအမူအယာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း၊

“ ကိုကို နဲ့ မင်္ဂလာဆောင် ပြီး ရက်သိပ်မကြာ ပါဘူး စခဲ့တာ ၊ ချစ်လေး အဲလို အရှုပ်တော်ပုံထဲ မှာ ပါဝင်ပတ်သက်လာရလိမ့်မယ်လို့ ချစ်လေး တသက်မှာ မထင်ထားခဲ့ဘူး”

ကိုရင်ဦးမောင် တအားပျော်သွားပုံ ဖြင့် မိုးမ ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ရင်း၊

“ အိုး မင်္ဂလာဆောင်ပြီးကာစ ရက်ပိုင်းအတွင်းမှာ ၊ မြန်လှခြေလား၊ ဘယ်လို ဖြစ်သွားတာလဲ”

“ မိုးမ က ရှက်တက်တက် မျက်နှာလေးဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် နှဖူး ကို လက်ဖြင့် ခေါက်လိုက်ပြီး၊

“ နားထောင်ပါအုံး ၊ အဲလို လဲ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကဲ အခု ကိုကို က ချစ်လေးကို ပြန်ပြောပါအုံး၊ ကိုကို တို့ အိမ်မှာ အဲဒီအချိန်တုန်းက ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်နေသလဲ ဆိုတာ ကိုကို သိလား၊ ကိုကို့ အိမ်ထဲ က အဖြစ်အပျက်တွေကို သတိထားပြီးတော့ရော လေ့လာမိလို့လား၊ ကိုကို ဘာမှ မသိဘူး မဟုတ်လား၊ ဟွန်း၊ ချစ်လေး ကိုကိုတို့ အိမ် ရောက်ပြီး သုံးလေးပတ် အတွင်းမှာ ချစ်လေး သိသွားတာ၊ ကြက်သည်းတောင်ထတယ်”

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို နားမလည်သော အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ရင်းက၊

“ ဘာတွေ ဖြစ်နေလို့ ကိုကိုက ဘာသိရမှာလဲ၊ ကိုကို မသိတဲ့ ဘယ်ဟာကို ချစ်လေး သိရတာလဲ၊ ကဲပါ ချစ်လေး ပဲ ပြောပြပါတော့ ဘာတွေ ကိုကို မသိဖြစ်နေ၇တာလဲ ဆိုတာ”

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲ တိုးကပ်လိုက်ရင်းက တိုးတိုးလေး၊

“ ကိုကို က ကိုကြီးသူရ ကို ဘာလို့ ခုထိ အိမ်ထောင်မပြုပဲ လူပြိုကြီးလုပ်နေတာလည်း လို့ တခါမှ မမေးဖူးဘူးလား၊ ဘာလို့ သူခုထိ မိန်းမ မယူသေးတာလဲ”

“ အဲဒါက လွယ်လွယ်လေးပဲလေ၊ သူက တခါမှ မိန်းမ ယူဖို့ စိတ်မဝင်စားခဲ့သလို သူ့အသက်ကလည်းကြီးလာပြီ ဆိုတော့ သူက လူပျိုကြီးလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာပဲ ဖြစ်မှာပေါ့၊ သူက နောက်ဆုံးတော့ ကံကောင်းသွားတာက ကိုကို ကချစ်လေးကို အိမ်ခေါ်လာခဲ့တော့ သူက အခု ချစ်လေး နဲ့ အဆင်ပြေသွားပြီး မိန်းမ ယူစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့”

မိုးမ က ရီမောလိုက်ရင်း၊

“ ကိုကို အရူး၊ ချစ်လေးက ချစ်လေး အကြောင်းပြောနေတာမဟုတ်ဘူး၊ ချစ်လေး ကိုကို့ အိမ်မရောက်ခင်ကတည်းက ကိုကြီးသူရ မှာ စော်ရှိနေပြီ အဲဒါကြောင့် သူ အိမ်ထောင်မပြုတာ”

ကိုရင်ဦးမောင် ရုတ်တရက် အငိုက်မိသွားသည်။ ဦးနှောက်စားသွားပြီ၊ မိုးမ မျက်နာကို သေခြာကြည့်ပြီး၊

“ ဘယ်လို၊ ဘုရားရေ၊ ဒါဆို ကိုကြီး က စော် ကို အိမ်ခေါ်လာပြီး ဆွဲနေတုန်း ချစ်လေးက မိသွားခဲ့တာပေါ့၊ အဲဒါကြောင့် သူက ချစ်လေးကို မြူဆွယ် ပြီး တော့ ရအောင် လိုးခဲ့တာလား၊ အဲလိုလား”

ဟု မေးလိုက်လေသည်။ မိုးမ က သက်ပြင်းအသာချရင်း မျက်နှာကျက်ကို မော့ကြည့်ကာ၊

“ ကဲ ကိုကို ချစ်လေးကို အဲလို ဖြတ်ဖြတ်ပြီးတော့ မေးခွန်းတွေ မမေးပါနဲ့လား၊ ချစ်လေး အစအဆုံးပြောပြမယ် ငြိမ်ငြိမ်လေး နားထောင် ဟုတ်ပလား”

ဟု ပြောလိုက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင် သူ့လက်ညိုးကို သူ ပါးစပ်ရှေ့မှာ ပိတ်ကာ ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ မိုးမ က ဆက်လက်ကာ ဇာတ်ကြောင်းပြန်တော့သည်။

“ တနေ့ပေါ့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကိုကို့ ညီမလေးကို အိမ်မှာ ရှာမတွေ့ဘူး၊ အဲဒီနေ့က သူ စက်ချူပ်သင်သွားတဲ့ နေ့မဟုတ်ဘူး၊ နေ့လည်ခင်းကြီးဆိုတော့ ရှာမတွေ့တာနဲ့ သူ့နာမည်လိုက်ခေါ်ပြီးရှာတယ်၊ အဲဒါလဲ ပြန်ထူးသံ မကြားတာနဲ့ အိမ်ထဲကို တခန်းပြီးတခန်းလိုက်ရှာမိတယ်။ လဲ့ နဲ့ ချစ်လေး နဲ့က အချိန်တိုလေး နဲ့ သမီးယောင်းမ ပေမဲ့ ညီမ အရင်းလို ခင်သွားကြတာလေ၊ ချစ်လေး တို့ နှစ်ယောက်က ဘာမဆို တယောက်နဲ့ တယောက် အကုန်ပြောကြတာ၊ ဟို အကြောင်း ဒီအကြောင်း ပေါ့။ 

သူနဲ့ ချစ်လေးက အသက်လည်း သိပ်မှ မကွာတာ။ ချစ်လေး တို့ က မိန်းခလေးချင်း တယောက်ကို တယောက် နားလည်သဘောပေါက်တယ်လေ။ အဲဒါ အခန်းတွေ နှံ့ပေမဲ့ ကိုကို့ ဖေဖေ နဲ့ ကိုကြီး သူရတို့ အခန်းတော့ မရှာမိဘူး သူတို့ က အဲဒီအချိန်ဆို အလုပ်သွားကြပြီလေ၊ လဲ့ က အဲဒီအခန်းထဲ သွားရင်လည်း ပစ္စည်းတခုခု လိုချင်လို့ သွားရှာတာပဲ ဖြစ်မှာပေါ့။ 

အဲဒါနဲ့ ချစ်လေးလည်း တွေ့လိုတွေ့ငြား ကိုကြီးသူရ အခန်းဘက်ကို အရင်သွားလိုက်တယ်။ အခန်းနား ရောက်တော့ အခန်းထဲက ငြီးသံငြူသံတွေ ကြားလိုက်ရတော့ ချစ်လေး ကြက်သည်းတောင်ထ သွားတယ် ရုတ်တရက် လန့်ပြီး အသက်တောင် ပြင်းပြင်းမရူရဲတော့ဘူး တံခါးဖွင့်ကြည့်ဖို့မ ပြောနဲ့ ခေါက်ဖို့တောင် လန့်နေတယ်။ နောက်တော့ ငြီးသံက မိန်းခလေး အသံ ဆိုတော့ လဲ့ များ အခန်းထဲ ဝင်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာ ပွတ်ပြီး စိတ်ဖြေ နေသလားပေါ့၊ အဲဒါနဲ့ အသာလေး တံခါးကို အသံမမြည်အောင် ဖြည်းဖြည်းလေးဟပြီး အထဲကိုချောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ ချစ်လေး တသက်တာ မှာ လုံးဝ မထင်မှတ်တာကို တွေ့လိုက်ရတာပဲ။ လဲ့ က ကိုယ်လုံးတီး နဲ့ ကိုကြီးသူရ ရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုကြီးသူရ ရဲ့ လီးကို စုပ်ပေးနေတာပဲ ”

...................................................................................................................................................

အခန်း (၇၁) မိုးမ ဆက်ပြောခြင်း

ကိုရင်ဦးမောင် မှာ ရုတ်တရက် အံ့အားသင့် သွားပြီး မိုးမ မျက်နှာကိုသာ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာ အမူအယာကို အကဲခတ်နေပြီး စကားကို ဆက်မပြောသေးပဲ ရပ်ထားလိုက်သည်။ သူမ ထင်သည်က ကိုရင်ဦးမောင် သူမ ကို တခုခု များ မေးမလားဟု စောင့်နေခြင်းပင်။ ထိုကဲ့ သို့ နှစ်ယောက်စလုံး ငြိမ်နေကြပြီ. ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ကာ မိုးမ မျက်နှာ ကို အတန်ကြာအောင် စူးစိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ 

မိုးမ စကားပြောတာကို နားထားတော့ ကိုရင်ဦးမောင် က ထရပ်လိုက်ပြီး ဝရံတာဘက်ထွက်ကာ စီးကရက် တလိပ် ကို မီးညှိ ကာ ဖွာနေလိုက်သည်။ မိုးမ က ထိုင်နေရာက မထပဲ ကိုရင်ဦးမောင် ကို လိုက်ကြည့်နေ ကာ လဲ့လဲ့နွယ်အကြောင်း သူမ ပြောလိုက်မိသည်မှာ မှားသွားပြီလား ဟုတွေးနေမိသည်။ သူမ ရင်တွေ လည်း တဒိန်းဒိန်း ခုံ နေလျှက် ကိုရင်ဦးမောင် ရှိရာ ဝရံတာသို့ လိုက်ထွက်လာခဲ့ လိုက်သည်။

မိုးမ ကိုရင်ဦးမောင် အနားရောက်တော့ သူမ လက်ကလေးကို ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ရင်း၊

“ ကိုကို့ ကို ချစ်လေး ဒီအကြောင်း မပြောသင့်ဘူး ထင်တယ်နော်၊ ကိုကို့ ကို စိတ်ထိခိုက်သွားစေလား၊ ကိုကို က ချစ်လေးကို အစ ကနေ ပြောဆိုလို့ ချစ်လေး က တကယ့် အဖြစ်အပျက်တွေရဲ့ အစကို ပြန်ပြောရတာပါကိုကို”

ဟုပြောလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က စီးကရက် ကို တချက်ဖွာရှိုက်လိုက်ရင်း၊ ပြုံးကာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

“ ဟင့်အင်း ကိုကို စိတ်မထိခိုက်ပါဘူး၊ ကိုကို က ညီမလေး လဲ့ အကြောင်း စဉ်းစားနေတာ၊ ကိုကို့ အတွေးထဲမှာ ညီမလေး ကို ကလေးလေး လို့ပဲ ထင်နေတာ၊ ဒါမျိုးတွေ ကို နားတောင်လည်မှာ မဟုတ်သေးဘူး လို့ ထင်တာ၊ အခုတော့ ကိုကို နည်းနည်းသဘောပေါက်လာပြီ၊ ကိုကြီးသူရ က ဒါကြောင့်မို့ မိန်းမ မယူတာပဲ ဆိုတာ၊ ဒါပေမဲ့ သူတို့ ဘယ်လို စဖြစ်ခဲ့ကြသလဲ ဆိုတာ ချစ်လေး သိလား၊ ချစ်လေးကိုတော့ ညီမလေး က ပြောပြမှာ ပဲ မဟုတ်လား၊ ဖြစ်ခဲ့ရင်လည်း ညီမလေး ငယ်ငယ် လေးတုန်းက စဖြစ်ခဲ့တာပဲ ဖြစ်ရမယ်၊ ကိုကို ပြောတာ မှန်လား”

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံးပေါ်ကို သူမ ခေါင်းလေး မှီလိုက်ရင်းက တိုးတိုးလေး မေးလိုက်သည်။

“ ကိုကို ချစ်လေးကို အဲဒီအကြောင်းတွေ ဆက်ပြောစေချင်သေးလား၊ ကိုကို စိတ်ထိန်းနိုင်လို့လား”

ကိုရင်ဦးမောင် က စီးကရက် ကို ဝရံတာ လက်ရမ်း တွင် ဖိခြေကာ မီးသတ်လိုက်ပြီး အပြင်ဘက်လို့ လွှတ်ပြစ်လိုက်ကာ မိုးမ လက်ကို ဆွဲလျှက် အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။

“ အင်း ချစ်လေး၊ ကိုကို က ပိုပို ပြီးတောင် စိတ်ဝင်စား ပြီး ပိုပို ပြီး သိချင်လာပြီ၊ ဒီမှာ အေးဆေး ထိုင်ပြီး ဆက်ပြောပါအုံး”

သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ မိုးမ က ဆက်ပြီး၊

“ ချစ်လေး သူတို့ အဲလို လုပ်နေတာကိုလည်း မြင်ရော အနောက်ကို အမြန်ပြန်ဆုတ်လိုက်ရတယ်။ ကျမ ရင်တွေ ကို တုံနေတာပဲ၊ လဲ့ က ချစ်လေးကို မမြင်ပေမဲ့ ကိုကြီးသူရ က ချစ်လေး တံခါးဖွင့်ပြီး ချက်ချင်း ပြန်စေ့သွားတာကို မြင်လိုက်တယ်”

“ ဘာလို့ ညီမလေးက ချစ်လေးကို မမြင်ရတာလဲ”

“ လဲ့ က တံခါးဖက်ကို ကျောပေးထားတယ်လေ၊ သူက ကြမ်းမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ကိုကြီး သူရ လီးကြီးကိုင်ပြီး စုပ်နေတာ၊ ကိုကြီးသူရ က တံခါးဖက်ကို မျက်နှာပေးထားတာ၊ ချစ်လေး တံခါးဖွင့်လိုက်တာနဲ့ သူက ချက်ချင်းမြင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ်။ ချစ်လေး နဲ့ မျက်လုံးချင်း ခန ဆုံလိုက်တယ်။ သူမျက်နှာ က ပြုံးစေ့စေ့ နဲ့၊ အဲဒါတွေ့လိုက်တော့ ချစ်လေး မျက်နှာဘယ်လို မှ မထားတတ်တော့ဘူး၊ စိတ်လည်း တော်တော်ပျက်သွားတယ်။ 

အဲဒါနဲ့ ချစ်လေးတို့ အခန်းကို အမြန်ပြန်ပြေးလာလိုက်မိတယ်။ ကြောက်လည်းကြောက် ရင်လည်း တအားခုံနေတယ်။ အသက်တောင် ရှုလို့ မဝချင်ဘူးရယ်၊ ချစ်လေး ကိုကြီးသူရ ကို ဘယ်လို မျက်နှာခြင်းဆိုင်ရမယ် ဆိုတာတောင် စဉ်းစားလို့ မရဘူး၊ ချစ်လေး သူတို့ကို တွေ့သွားတယ် ဆိုတာတောင် ကိုကြီးသူရ လဲ့ကို မပြောပါစေနဲ့လို့ ဆိုတောင်းနေမိတယ်။ 

ချစ်လေး အဲဒီအကြောင်းကို လဲ့ နဲ့ လည်းမပြောချင်ဘူး၊ လဲ့ နဲ့လည်း ချစ်လေး တို့ ညီအမ လို ခင်တာ ကို မပျက်စေချင်ဘူးလေ။ အဲတော့ ကိုကြီးသူရကို အဲလို ပိတ်လိုက်ဖို့ စိတ်ကူးရလာပြီး သူတို့ အခန်းကို ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းနားရောက်တော့ သူတို့ ဘာတွေများ ပြောနေကြမလဲ ဆိုတာ သိချင်တာနဲ့ အခန်းတံခါးကို နားကပ်ပြီး နားထောင် ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘာစကားပြောသံမှ မကြားဘူး၊ လဲ့ ရဲ့ ငြီးသံ နဲ့ ကိုကြီးသူရ ရဲ့ .. အသက်ရှုသံ မှုတ်ထုတ်သံ တွေပဲကြားရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကိုကြီးသူရ ကို ခေါ်ပြီး နူတ်ပိတ်ဖို့ အကြံရလာတယ်”

ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ပြောနေတာကို စိတ်ဝင်တစားနားထောင်နေရာက မိုးမ က စကား အဆက်မပြတ်ပြောနေရတာ မောလို့ ခနနားနေတုံး မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။

“ အဲတော့ ချစ်လေးက ကိုကြီး ဆဲဖုံး ကို ခေါ်လိုက်တယ်မဟုတ်လား၊ “

မိုးမ က သူမ နဖူးပေါ်က ဆံစ တွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ထိုးပြီး နောက်ပြန်သိမ်းလိုက်ရင်း သူမ ယောက်ျားမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ရင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

“ အင်း ချစ်လေး ချက်ချင်းခေါ်လိုက်တယ်၊ သူက ဖုံးကို ကိုင်တယ် အသံက မောနေတဲ့အသံနဲ့၊ ချစ်လေး က ပြောလိုက်တယ်။ ကျမ မြင်လိုက်တယ် ဆိုတာကို လဲ့ ကို မသိပါစေနဲ့လို့၊ ဆိုတော့ သူက ရီပြီး ဘာဖြစ်လို့တုန်းတဲ့၊ ချစ်လေးက သူ့ကို တောင်းပန်တယ်၊ ချစ်လေး အဲဒီအခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ် ဆိုတာကိုလည်း မေ့ပြစ်လိုက်ပါလို့၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ လည်း မပြောပါနဲ့လို့၊ ဆိုတော့ သူက ရီတယ်၊ ဖုံးထဲမှာ လဲ့ က သူ့ကို တိုးတိုးလေး ဘယ်သူ့ဆီကလဲ လို့ လှမ်းမေးနေသံ ကြားရတယ်။ 

ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးသူရ က ဆက်ပြောနေတယ်၊ မင်းရော ပါချင်သေးလားတဲ့၊ ချစ်လေး အရမ်းလန့် သွားတယ်။ ဘာ လို့ အော်လိုက်မိပြီး တော်တော် လို့ ပြောပြီး ဖုံးကို ချပြစ်လိုက်တယ်၊ ချစ်လေး ရှက်လိုက်တာ၊ တကယ်လို့ သာ ကိုကြီးသူရ လဲ့ ကို ပြောခဲ့မယ်ဆိုရင် လဲ့ကို ချစ်လေး ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမယ် ဆိုတာ မသိတော့ဘူးလို့၊ အင်း နောက်တော့ ချစ်လေး လည်း ကိုယ့်အခန်းထဲ မှာ ကိုယ် တံခါးပိတ်ပြီး စိတ်ငြိမ်အောင် ထားပြီး အကြာကြီး နေလိုက်တယ်။ 

လဲ့ တယောက် ချစ်လေး မြင်သွားတယ် ဆိုတာကို သိလိုက်ရရင် ဘယ်လိုများ နေမလဲ ဆိုတာကိုလည်း တွေးနေမိတယ်၊ လဲ့ ကတော့ တော်တော် မျက်နှာပူပြီး ချစ်လေးနဲ့ ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှန်းသိမှာတောင် မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ ချစ်လေး ကိုယ်လည်း ချစ်လေး စိုးရိမ် မိတယ်။ လူတွေက ဘယ်လိုထင်ကြမလဲပေါ့၊ ငါ့ကို လိုက်ချောင်းနေတဲ့သူလို့ များ ထင်ကြမလား၊ တော်တော်စပ်စု တဲ့ ဟာမလေးလို့ပဲ ပြောကြမလား၊ အဲဒီ အဖြစ်အပျက် ကို ချစ်လေး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ အပြစ်တင်မိတယ်၊ အဲဒီတံခါးကို အဲဒီအချိန်မှာ ဘာလို့ သွားဖွင့်မိရတာလည်း ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျိန်ဆဲမိတယ်။ အဲလို စိတ်ပူနေရင်းကကို ချစ်လေး အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်”

ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ပြောသမျှကို နားထောင်ရင်း ခေါင်းလေးကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းက မိုးမ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်နေတာကို ဖြောင်းဖျသည့်အနေဖြင့်၊

“ ချစ်လေး ကလည်း ချစ်လေးမှာ လုံးဝ အပြစ်မရှိပါဘူး၊ ချစ်လေး အဲဒီတံခါးကို သွားဖွင့်တာက ရိုးရိုး ပဲ ကိုယ်အမြဲ လုပ်နေကြပဲဟာ၊ သူတို့ အထဲမှာ ဘာလုပ်နေကြလဲ ချစ်လေးသိတာမှ မဟုတ်တာကို၊ ကဲ ဆက်ပြောပါအုံး နောက်တော့ ဘာဖြစ်လဲ ဆိုတာ”

“ နောက် ချစ်လေး တံခါးခေါက်သံကြောင့် နိုးလာတယ်၊ ပထမတော့ ဟိုးအဝေးကြီးက အသံလိုလိုပဲ အိပ်မက်လိုလို ဖြစ်နေတာ၊ တကယ်အခန်းတံခါးခေါင်နေမှန်းသိတော့ နိုးလာပြီး အာခေါင်တွေလည်းခြောက်လို့ ဘယ်သူလဲ မေး မလို့ အသံက ထွက်မလာဘူး။ ပထမ ထင်တာက လဲ့ တယောက် ဟိုကိစ္စတွေ ပြီးသွားလို့ ချစ်လေးနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း လာစကားပြောဖို့လာတာပေါ့လေ၊ နောက် တံခါးပွင့် ပြီးဝင်လာတာက ကိုကြီးသူရ ဖြစ်နေတယ်။

ကိုကြီးသူရ က အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ ချစ်လေး လန့်လိုက်တာ၊ တကယ်တော့ ကိုကြီးသူရ နဲ့ ဇာနည် တို့က ချစ်လေးတို့ အခန်းထဲ ဝင်နေကြပါ၊ ဒါပေမဲ့ အခု သူ့ကို လဲ့နဲ့ ဟိုဟာလုပ်နေတာ တွေ့ပြီးတဲ့ အချိန်ကျတော့ ချစ်လေး ထင်တာက ချစ်လေးကို သူ အခုအတောအတွင်းတော့ ရှောင်နေအုံးမယ်လို့ ထင်ထားတာ၊ ချစ်လး အခန်းထဲကို ခုလို ဝင်လာလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူးလေ၊ ချစ်လေး အိပ်ယာပေါ်က ကမန်းကတန်းထလိုက်တယ်၊ အိပ်ယာခင်းကို တတ်နိုင်သလောက် ဆန့်လိုက်ပြီး လျှော့ရိလျှော့ရဲ ဖြစ်နေတဲ့ ထမိန်ကိုလည်း ကမန်းကတန်း ပြန်ဝတ်လိုက်တယ်။ 

ချစ်လေး က၊ “ လဲ့ရော၊ ဘယ်မှာလဲ”လို့ မေးလိုက်တယ်၊ ကိုကြီးသူရ က ပြုံးဖြီးဖြီး နဲ့ ချစ်လေး တို့ အိပ်ယာဆီ လျှောက်လာပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်လိုက်ရင်း၊ နင်က ဘာဖြစ်လို့ ညီမလေး အတွက် ဒီလောက်စိုးရိမ်နေရတာလဲတဲ့၊ ချစ်လေး လည်ချောင်းတွေ တအားခြောက်နေလို့ တံတွေးတောင် မျိုချရတယ်။ နို့မို့ ဆို စကား ပြောလို့တောင်ရမှာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ လဲ့ က ကျမ မြင်သွားတယ် ဆိုတာကို သိသွားလား လို့ပဲ ထပ်မေးမိတယ်။ 

ကိုကြီး သူ့ကို မပြောရဘူးလေ၊ သူအရမ်းရှက်သွားမှာပေါ့၊ ကျမကို ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရဲတော့မှာလဲ၊ ကိုကြီးသူ့ကို တကယ်ပြောလိုက်တာလား၊ လို့ပဲ မေးနေမိတယ်။ ကိုကြီးသူရ က ချစ်လေး လက်ကို ဆွဲပြီးတော့ သူ့အနား ကိုဆွဲခေါ်တယ်၊ ချစ်လေး အတင်းရုန်းပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အားက မမျှဘူးလေ၊ သူက အတင်းဆွဲပြီး ကုတင်စောင်းသူ့ဘေးမှာ ချစ်လေးကို ထိုင်ခိုင်းတယ်၊ ချစ်လေး တကိုယ်လုံး တုံနေတယ်၊ သူကပြောတယ်၊

ဒီမှာ မိုးမ ဘာမှ စိတ်မပူနေနဲ့ အဲဒါ နင့်အပြစ်မှ မဟုတ်တာ ငါတို့ အထဲမှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာ နင်မှ မသိတာ လို့ ပြောတယ်၊ ချစ်လေး နည်းနည်းလေး စိတ်လျှော့သွားတယ်၊ အာ့နဲ့ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း၊ အဲဒါဆိုရင် ကိုကြီး လဲ့ကို မပြောပြလိုက်ဘူးပေါ့၊ ကျေးဇူးပါပဲ ခုမှ ပဲ ကျမ စိတ်နည်းနည်းသက်သာတော့တယ်၊ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးသူရ လက်မောင်းက ချစ်လေး ပုခုံးကို ဖက်ထားပြီး သူ့လက်ချောင်းတွေက ချစ်လေး လက်မောင်းကို ပွတ်ပေးနေတယ် အဲဒါကို မခံချင်လို့ သူ့လက် တွေကို ဆက်မလုပ်နိုင်အောင် ချစ်လေးက ဆုပ်ကိုင်ပြီးတားလိုက်တယ်”

...............................................................................................................................................

အခန်း (၇၂) မိုးမ ကိုကြီးသူရ အကြောင်း ဆက်ပြောခြင်း

“ ချစ်လေးကို ကိုကြီး အဲလို လာကိုင်ပွတ်သတ်နေတာ က တမျိုးကြီး မို့ ချစ်လေး ကုတင်ပေါ်က ထပြီး ဘီဒို ဘက်ကို ထွက်လာလိုက်တယ်။ အထဲမှာ တခုခု လိုချင်လို့ ရှာသလိုလို ဟန်ဆောင်နေလိုက်တယ်။ အဲဒါ ကိုကြီးသူရ က အနောက်က နေလိုက်လာပြီးတော့ ..နောက် တော့ မိုးမ တဖြည်းဖြည်း နဲ့ လဲ့ အကြောင်းတွေ ပိုသိလာမှာပါ၊ အဲခါကျရင် လဲ့အကြောင်း ကိုယ် တို့ ပြောကြတာပေါ့၊ လောလောဆယ်တော့ ညီမလေးကို ကိုကြီး ဘာမှ မပြောပါဘူး၊ မိုးမ ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ သူနဲ့ တွေ့ဖို့ လည်း မျက်နှာ မပူနဲ့၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးက ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်တွေးမိတာ။

မိုးမ က ကိုကြီး နဲ့ ညီမလေးတို့ အကြောင်းကို ဘယ်လောက်ကြာကြာ ညီမလေး နဲ့ မပြောမဆိုပဲ ထိန်းထားနိုင်မလဲ ဆိုတာပေါ့.. ချစ်လေး လဲ ကိုကြီးသူရ ပြောနေတာတွေ နားထောင်ပြီး ဘာဆိုလိုတယ်ဆိုတာကို နားမလည်လိုက်ဘူး၊ အာ့ကြောင့် သူ့ဘက်ကို လှည့်ပြီး ကိုကြီး ဘာကို ဆိုလိုချင်တာလဲ လို့ မေးလိုက်တယ်၊ အဲဒီအချိန်မှာ ကိုကြီးသူရ က ချစ်လေး အနောက်ကို တအားကပ် နေတယ်လေ၊ ချစ်လေး လှည့်လိုက်တော့ သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သလို ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ သူက ချစ်လေး ပုခုံးပေါ်လက်တင်ပြီး ချစ်လေး နား နားကို ကပ်ပြီး ပြောတော့ သူ့ လေမှုတ်တာတွေ သူ့နူတ်ခမ်းတွေက ချစ်လေး နားရွက်ကို လာထိတွေ့နေတာ ချစ်လေး ကြက်သည်းထပြီး တကိုယ်လုံးတောင် တုံသွားတယ်။ 

နောက်သူက ပြောလက်စ စကားကို ရပ်ပြီး ချစ်လေးကို စကျူ တော့တာပဲ၊ ..ကဲပြောပါအုံး၊ မင်း က ညီမလေးကို ငါနဲ့ အဲလို ပုံစံ တွေ့ရတော့ ဘယ်လို နေလဲ၊ မင်းရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုနေလဲ၊ သွေးတွေ ဘာတွေရော ပူလာသလား၊ သိချင်လို့ ပါ..တဲ့ အဲလို ပြောနေတဲ့ အချိန်မှာ ကိုကြီး ကိုယ်ကြီးက ချစ်လေး နဲ့ တအားကို ကပ်နေတာ မို့ ချစ်လေးက ခြေထောက်ကို နောက်ဆုတ်လိုက်တော့လည်းသူက ကပ်လိုက်လာတယ်။ ချစ်လေးက သူ့ကို ကျောပေးလိုက်တော့ သူက ချစ်လေး နောက်ပိုင်းကို ထိနေပြီ။ ချစ်လေး ရှေ့မှာ လည်း အဝတ်ဘီဒို နဲ့ ပြေးစရာလမ်းမရှိတော့ဘူး”

ထိုအချိန်ထိ ငြိမ်နားထောင်နေတဲ့ ကိုရင်ဦးမောင် က မေးခွန်းထမေးလိုက်သည်။

“ ဆိုတော့ အကိုကြီးလက်က ချစ်လေး ပုခုံးပေါ်မှာပဲ ရှိသေးတာပေါ့ ဟုတ်လား အား အရမ်း ဖီးတယ်ကွာ၊ ကိုယ့်ယောက်ျား အကိုကြီးက သူ့ညီ မိန်းမ နဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ ခုနက မှ ညီမိန်းမ မြင်ခဲ့ရတဲ့ ဆက်ခ် ကိစ္စတွေကို ပြောနေတယ်၊ ဟားးး အင်း နောက်ပြီး တော့ အဲဒါက ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ပေါ့..ကဲကဲ ဆက်ပြောပါအုံး”

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် တကယ်အတည်ပြောနေတာလား၊ သူမ ကို ဆက်ပြောစေချင်လို့ တမင်ပြောပေးနေတာလား ဆိုတာကို အကဲခပ်လိုက်သေးသည်။ ပြီးမှ ဆက်ပြောသည်။

“ အင်းပေါ့၊ သူ့လက်ဖဝါးကြီးက ချစ်လေး ပုခုံးပေါ်မှာလေ၊ ချစ်လေးက လည်း အင်္ကျီလက်ပြတ်ဝတ်ထားတာ ဆိုတော့ သူ့လက်ချောင်းတွေ က ချစ်လေး လက်မောင်း နဲက အသားခြင်း ထိနေတာပေါ့၊ အဲဒီ လက်တွေက လည်း အငြိမ်မနေဘူး ပွတ်ပေးနေတာ၊ နောက် သူက ချစ်လေး နဲ့ အရမ်းကပ်နေတော့ သူ့ နူတ်ခမ်းကလည်း ချစ်လေး ပုခုံး နဲ့ အရမ်းကိုထိမတတ်ကပ်နေတာလေ။ 

ချစ်လေး နှလုံး တွေ အရမ်းကို ခုံနေတာ စိတ်ထဲမှာလည်း တမျိုးကြီးပဲ၊ သူမေးတဲ့ မေးခွန်းလည်း မဖြေချင်တာနဲ့ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းပြီး သူ့ကို ပြန်မေးခွန်းထုတ်လိုက်တယ်၊ ..အခု လဲ့ ကဘယ်မှာလဲ ၊ တော်ကြာ လဲ့ က ကျမ ကို လိုက်ရှာ နေမှာ၊ နည်းနည်းဖယ်ပေးပါအုံး၊ တော်ကြာ သူအခန်းထဲ ဝင်လာရင် အဲလို ကိုကြီး အရမ်းကပ်နေတာ မြင်သွားရင် တမျိုးထင်သွားပါအုံးမယ် ပေါ့၊ အဲဒီအချိန်မှာ ကိုကြီးသူရ ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်စလုံးက ချစ်လေး ဘိုက် ကို အနောက်က နေ သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ သူ့တကိုယ်လုံး က ကျမ နောက်ကျော်မှာ လာကပ်နေပြီလေ။ ကျမ ဖင်ကြီးမှာ သူ့ဟိုဟာကြိးက……”

မိုးမ ရှေ့မဆက်ခင် ကိုရင်ဦးမောင်က ဝင်ပြောလိုက်ပြန်သည်။

“ ဟား မိုက်လှခြေလား၊ ချစ်လေး ဖင်မှာ သူ့လီးကြီးလာထောက်တာကို ချစ်လေး သိလိုက်ရတယ်ပေါ့၊ သူက အဲဒီ အချိန်မှာ တောင်နေပလား၊ ချစ်လေး သေခြာပေါက်သိမှာပဲ ပြောစမ်းပါအုံး”

ထိုအခါမှာတော့ မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင် ကို မျက်လုံးချင်းမဆိုင်တော့ပဲ နှင့် ဆက်ပြောလေသည်။

“ အင်း ချစ်လေး သူ့လီးကြီး မာတောင်နေတာကို သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေး သူ့လက်က ရုန်းထွက်ပြီး တံခါးပေါက်ဆီကို လျှောက်လာလိုက်တယ်။ ချစ်လေး တကိုယ်လုံးလဲ ချွေးပြန်နေပြီး တော့ လူကလေား မောချင်သလို ဖြစ်လာတယ်၊ ချစ်လေး ရင်တွေ က တဒိန်းဒိန်းကို ခုံနေတာ၊ ကိုကြီး က အမြန်လျှောက်လာပြီး တံခါးနားမရောက်ခင် ချစ်လေးကို လမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ 

စကားကလည်းဆက်ပြောနေသေးတယ်၊..အေးပါကွာ မိုးမ နင် အခန်းထဲက မထွက်သွားခင် ငါမေးတာာကို ဖြေစမ်းပါ၊ နင် လဲ့ က ငါ့ကို လီးစုပ်ပေးနေတာ မြင်ရတော့ စိတ်မလှုပ်ရှားဘူးလား..တဲ့၊ ချစ်လေး ရှက်လိုက်တာ မျက်နှာမှာ ပူကနဲကို ဖြစ်သွားတယ်၊ သူဘာကို လုပ်ဖို့ကြိုးစားနေသလဲ ဆိုတာလည်း သိတော့ သူ့မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး အသံကျယ်ကျယ် နဲ့ ကို ပြောလိုက်တယ်။ 

ဘာစိတ်လှုပ်ရှားသွားသလား ဟုတ်လား၊ ကျမ အရမ်းကို ရှော့ ဖြစ်သွားတာ၊ ရှင် မို့လို့ အဲလို ညစ်ညစ် ညမ်းညမ်းတေါ မေးရဲတယ်။ ရှင်ဟာလေ၊ စောက်ကျင့်မကောင်းတဲ့ လူယုတ်မာပဲလို့ ပြောပြီး တံခါးတွန်းဖွင့်ထွက်ပြီး ဝုန်းကနဲ ဆောင့်ပိတ်ခဲ့တယ်”

ကိုရင်ဦးမောင် ကအားရပါးရ ရီမောလိုက်ရင်းက မိုးမ မျက်နှာကို ကြည့်ကာမေးခွန်းထုတ်လိုက်ုသည်။

“ ချစ်လေး တကယ်ပဲ ကိုကြီးကို အဲလို ပြောပြစ်လိုက်တယ်ပေါ့၊ ဟားဟား၊ သူ့မျက်နှာ ဘယ်လို ဖြစ်နေမလဲ ကိုကို သိချင်လိုက်တာ၊ ခွိးးး၊ သူလည်း သူ့ကို ၁၈ နှစ်ပဲ ရှိသေးတဲ့ ခယ်မလေးက အဲလို ပြန်ပြောပြစ်လိုက်မယ် လို့ ထင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ အဲဒီတုန်းက သူက လေးဆယ်လောက်ရှိ နေပြီ မဟုတ်လား ဟားဟား၊ ချစ်လေး ရော အဲလို ပြောလိုက်ပြီး မှ နောင်တ မရဘူးလား အဟီး ကိုကို သူဘယ်လိုများ ဖြစ်ကျန်ခဲ့မလဲ ဆိုတာ တွေး နေတုံး ခိခိ”

မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရီမောနေမှုကြောင့် သူမ ပါ လိုက်ရီမိပြီး ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ကို သူမ လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ထုရိုက်လိုက်မိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊

“ ကောင်းတယ် ချစ်လေး အဲလို အသေးစိတ်ပြောပြတာ အရမ်းကို စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတယ်၊ ဆက်ပါအုံး နောက်ဘယ်လို ဖြစ်သလဲ ဆိုတာကို”

ဟု ဆက်မေးလေသည်။ မိုးမ ကလည်း သူ့အဖြစ်အပျက်ကို ဆက်ပြေလေသည်။

“ ချစ်လေးလဲ အခန်းပြင်ရောက်တော့ ကိုကြီးသူရ လိုက်လာလို့ မရအောင် လဲ့ ကို အော်ခေါ်တော့တာပေါ့။ ကိုကြီးသူရ ချစ်လေးတို့ အခန်းထဲက နေ ထွက်လိုက်လာသလား မလားသလားတောင် လှည့်မကြည့်တော့ဘူး၊ ချစ်လေး တကြော်ကြော် အော်ခေါ်နေတော့ လဲ့ နောက်ဖေး မီးဖိုချောင် ကနေ ပြန်ထူးသံ ကြားလိုက်ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ မီးဖိုထဲကို လျှောက်ဝင်မလို ဝင်ကာနီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကြီးသူရ က ဧည့်ခန်းဘက်ကို သွားတော့ မလို့ ပြင်နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ 

အဝေးကနေ သူက လက်ဟုန်ခြေဟန်နဲ့ သူ့ပါးစပ်မှာ လက်ညိုးထောင်ပြီး ပြတာက သူ ချစ်လေးနဲ့ တွေ့တာ ပြောတာတွေ လဲ့ကို ပြန်မပြောလိုက်နဲ့ ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်မျိုး၊ ချစ်လေးထဲ မီးဖိုထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ လဲ့ က မီးဖိုထဲမှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပုံပါပဲ ဘာမှ မသိသလို ၊ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလိုပဲ၊ ချစ်လေး တောင် သံသယ ဖြစ်မိတယ်။ ဒီကောင်မလေး ဘယ်လို ကြောင့် အခု လို နေနိုင်ရတာလဲ ဘာမှ မဖြစ်သလို အမူအယာနဲ့၊ ဒီလောက် သူ့အကိုကြီး (လင်ပါ နှင့် မယားပါ မောင်နှမ) တယောက်လုံး ရဲ့ လီးကို စုပ်ပေးခဲ့ ပြီး ဘာမှ မဖြစ်သလိုနေနိုင်တယ်ပေါ့။

ချစ်လေးရဲ့ အကြည့် ကို လဲ့ က သတိထားမိသွားပြီးတော့၊ မမ ဘာလို့ လဲ့ ကို အဲလို ကြည့်နေတာလဲ တဲ့ မေးတယ်။ မမ မျက်နှာတွေ လည်း ဖြူဖတ်ဖြူယော်နဲ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲတဲ့၊ အဲတော့မှ ချစ်လေး လဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပုံမှန် မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သတိရသွားပြီး ခေါင်းနည်းနည်းကိုက်နေလို့ပါဆိုပြီး ကိုယ့်နားထင် ကိုယ်နှိပ် ဟန်ဆောင်ပြရတယ်။

လဲ့ က အို ငါ့ အမ သနားပါတယ် လဲ့ ခုချက်ချင်းပျောက်အောင်လုပ်ပေးမယ်၊ လဲ့ လက်တွေမှာ ပါဝါရှိတယ် ပြောကြတယ် လဲ့နှိပ်ပေးလိုက်ရင် ချက်ချင်းပျောက်သွားတယ်တဲ့ အဲဒါနဲ့ ချစ်လေးလဲ ခုံတခုမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း၊ အော် ဟုတ်လား ဘယ်သူတွေက ပြောကြတာလဲ အဲဒါကို လို့ မေးလိုက်တယ်။ လဲ့က သူ့ လက်ကလေးတွေနဲ့ ချစ်လေး နားထင် ကို နှိပ်ပေးရင်းက ..အားလုံးပဲ ပြောကြတာလေ၊ ကိုကြီးတို့ ကိုလေး တို့ ဖေဖေ တို့ လေတဲ့။

ချစ်လေးလည်း မျက်စေ့ကို မှိတ်ရင်း လဲ့ရင်ဘတ်ကို မှီနားရင်းက၊ အော် လဲ့က သူတို့ ကို ခနခန နှိပ်ပေးရတာလား လို့ မေးလိုက်တော့ လဲ့ က အသံချိုချိုလေးနဲ့၊ ခနခန ရယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူတို့က ကိုယ်တွေ လက်တွေ တခုခု နာရင် လဲ့ ကို လာနှိပ်ခိုင်းပြီး လဲ့ လက်ကလေးတွေက တကယ် တံခိုး ရှိတယ်ကွာ လို့ ပြောတတ်ကြတယ်။ အာ့တာကြောင့် သူတို့ နှာတယ်ဆိုတဲ့ နေရာတွေကို လဲ့က နှိပ်ပေးရတယ်။

အဲလို နှိပ်ပေးလိုက်ရင် သူတို့ နာတာတွေ သက်သာသွားရော ခစ်ခစ်၊ ချစ်လေး လည်း ဆက်မေးတာပေါ့၊ သူတို့က ဘယ်နေရာတွေ နာ တယ်ပြောကြသလဲပေါ့၊ အဲတော့ လဲ့ က နည်းနည်းတော့ တုံ့ဆိုင်းသွားတယ်၊ ပြီးမှ ၊ သူတို့ လက်တို့ ခြေထောက်တို့ ရင်ဘတ် တို့ နောက် ခေါင်းရောပေါ့ အခု မမ ကို လဲ့ နှိပ်ပေးနေသလိုလေ၊ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေ ကတော့ လဲ့ကို သူ့ပုခုံးနဲ့ ကျောတွေကို ဆီနဲ့ လိမ်း နှိပ်ခိုင်းတယ်။ 

အဲ့ ဒီ အချိန်မှာ ချစ်လေး မျက်စေ့ထဲ ဘာသွားပေါ်လဲ ဆိုတော့ လဲ့ ကိုကြီးသူရ လီး ကြီးကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း စုပ်ပေးနေတာကို မြင်ယောင်မိတယ်။ အာ့နဲ့ တော်ပြီ မမ သက်သာသွားပြီ ဆိုပြီး သူ့လက်ကလေးတွေကို ဖယ်လိုက်မိတယိ၊ လဲ့က တွေ့လား မမ အခု သက်သာသွားပြီ မလား အာ့ကြောင့် လဲ့ လက်တွေက ပါဝါရှိတယ်လို့ ပြောကြတာလေ ဟေးးးး၊ တဲ့”

 

အပိုင်း (၁၄) ဆက်ရန် >>>>