အနမ်းတစ်ခက် ချစ်ဖက်သက်လျာ အပိုင်း ( ၇ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
ရေးသားသူ - နရသူ
ပျော်လို့ရွှင်လို့မှ အားမရနိုင်သေး။ အဖျက်အမှောက် ပယောဂတစ်စုံတစ်ရာက အိမ်အပေါက်ဝကနေ သူမကို ကြိုစောင့်နေနှင့်ပြီ။
ခင်ထားရီ နောက်တစ်နေ့ နေ့လည်ခင်း အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဘယ်လိုမှထင်မှတ်မထားဘဲ လင်သားဖြစ်သူထွန်းကြိုင် ဆိုင်းမဆင့်ဗုံပမာ အိမ်ပြန်ရောက်နေသည့်အဖြစ်ကို ပက်ပင်းကြုံတွေ့လိုက်ရသည်။ ဘယ်သွားလို့ ဘယ်ကလာတယ် ဆိုတာကအစ ပုလိပ်စစ်စစ်ကာ ပြောဆိုမေးမြန်းကြရာကနေ လင်နှင့်မယားတို့ ကတောက်ကဆတွေ ဖြစ်ကြသည်။
ဖြစ်ချင်တော့ ထွန်းကြိုင် သူတစ်ယောက်တည်း အိမ်ပြန်လာတာမဟုတ်ဘဲ သူ့နောက်မှာ လူပိုတစ်ယောက်ပါလာကာ အဆိုပါ လူပို ဆိုတာကလည်း သူကိုယ်တိုင်ကပဲ လိုလိုလားလားနှင့် မယားကြီးငုပ်တုပ် ခင်ထားရီတစ်ယောက်လုံး သက်ရှိထင်ရှားရှိနေရာ အိမ်ပေါ်ကို ဘာမပြောညာမပြော ခေါ်တင်လာခဲ့သော 'နွေးနွေးလှိုင်'ဆိုသည့် (၁၇ /၁၈) အရွယ် သွေးမတော်သားမစပ် မိန်းမပျိုချောကလေး တစ်ယောက် ဖြစ်လို့နေပါသည်။
အဝေးပြေးကုန်တင်ကားမောင်းသည့် ကားသမားတစ်ယောက်ပီပီ မိမိအိမ်ယာကို တွယ်တာခြင်းအလျဉ်းမရှိ မိမိချစ်နှစ်သက်၍ ယူထားသော လက်ရှိ အိမ်သူဇနီးမယားကိုမှ ရင်ထဲမထားဘဲ လူလိုမကျင့် ခွေးလိုကျင့်ပြီး ခွေးကျင့်ခွေးကြံကြံသည် ဟူ၍သာ ဘာမှ မထောက်မညှာနိုင်ဘဲ သူ့ကိုသာ ရိုးစွပ်ရတော့မည်။
ခင်ထားရီ အတော်ကလေး ယမ်းပုံမီးကျ ဒေါမနဿဖြစ်ရသည်။
" ရှင့်မယားငယ်နဲ့သာ ရှင်နေ ရှင်နဲ့ကျွန်မ သေခန်းပြတ်တယ် ကိုထွန်းကြိုင်"
" မုန့်ကိုသာဝေစားမယ် ဒုတ်ကိုတော့ လုံးဝ ဝေမစားဘူးမှတ် အောက်တန်းကျတဲ့အစားထဲ ခင်ထားရီမပါဘူး သဘောပေါက်လိုက်"
ဖြစ်ချင်တာဖြစ်သည့်ဘဝမို့ ပါးစပ်ကပြောချင်ရာပြောပြီး လူလည်း တစ်လျှောက်လုံး စိတ်ရောကိုယ်ပါ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်လာရသည့်အဆုံး အိပ်ခန်းထဲဝင် တံခါးကို ဂျိန်းခနဲပိတ်ပြီး ခင်ထားရီတစ်ယောက် ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်အစားပင်ချွတ်မလဲနိုင်ဘဲ ကုတင်ပေါ် ဝုန်းခနဲ ပစ်လှဲအိပ်ချ လိုက်တော့သည်။
စိတ်ဇောကသာ ဆောင်နေပေမယ့် လူက လုံးလုံးမဟန်နိုင်တော့လို့လားမသိ။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူမ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်လို့ သွားသည်။
အိပ်ရာကအနိုးမှာ သူမအိပ်စက်ရာ ကုတင်ကြီးတစ်ခုလုံး ဂဏှာမငြိမ်ဘဲ သွက်သွက်ခါလှုပ်ယမ်းနေသလို ထင်ရသည်။
ခင်ထားရီ စိတ်ထဲ တစ်စုံတစ်ရာ မသင်္ကာတာနှင့် မျက်လုံးမဖွင့်ချင်ဖွင့်ချင်ဖြစ်နေသည့်အကြားက သူမရဲ့ ဘေးဘီဝဲယာဆီ လှည့်ပတ် ကြည့်လိုက်ရာ သူမအိပ်နေသော (သူတို့လင်မယားရဲ့အပိုင်ဖြစ်သည့်)နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးရဲ့တစ်ဖက်ခြမ်းဆီမှာ သူမကိုမှ လုံးလုံးထီမထင်ဘဲ ပျော်ပျော်ကြီး ဒွိယံအချစ်ပွဲဆင်နွှဲနေကြသည့် အသစ်စက်စက် လင်မယားအတွဲကို တွေ့လိုက်ရသည်။
" တောက်!!"
စိတ်ထဲကသာ မကျေမချမ်း တောက်ခေါက်လိုက်မိပေမယ့် လူကဖြင့် တုပ်တုပ်မျှမလှုပ်။
ငါဘာဖြစ်ချင်သလဲ။ အခုလက်ရှိဘာဖြစ်နေသလဲ။ စိတ်ထင်ရာ လျှောက်ရမ်းပစ်လိုက်ရ ကောင်းမလား။ ငြိမ်နေတာပဲကောင်းမလား။
ငါ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ ပြောရရင် သူလည်းသူ့အပြစ်နဲ့သူ ငါလည်းငါ့အပြစ်နဲ့ငါ သူဘာဖြစ်ချင်သလဲ ဘာပြောချင်နေသလဲ။ အိမ်ပေါ် မယားငယ်ခေါ်တင်ပြီး အရင်မယားနဲ့အတူတူ နှစ်ယောက်လုံး တစ်ပြိုင်တည်းပေါင်းမလို့လား။ ဖြစ်ကောဖြစ်နိုင်လို့လား။ ငါက မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး သဘောတူလက်ခံတယ်ပဲ ထားဦးတော့ ပတ်ဝန်းကျင်က ဘာပြောကြမလဲ။ ခုနေ အိမ်က အပြီးအပိုင်ဆင်းချသွားရင် ကောင်းမလား။ ဒါဆို ငါတို့ လက်ရှိနေထိုင်တဲ့ အိမ်တွေခြံတွေ ဘယ်သူအပိုင်ရမလဲ။ ဘယ်သူ အပိုင်စားယူသွားမလဲ။
" စဉ်းစားစမ်း!! ထားရီ စဉ်းစားစမ်း!!"
နေဦး။ သူ့အခြေအနေ အသာကြည့်စမ်းမယ်။ သူ ဘာဆက်ပြောမလဲ?? ငါသာ နှုတ်ပိတ်နေရင် အပြောခက်ပြီး သူတို့ဖာသာ ဒီအိမ်ကနေ ဆင်းသွားလိမ့်မယ်။ ဒါဆို ငါ့အိမ်ငါပိုင်ပြီ။ ဟုတ်တယ် ဒါ စဉ်းစားရမယ့်အချက်ပဲ။ သိပ် အရေးကြီးတယ်။ လူဟာ အဆုံးအဖြတ် တစ်ချက် မှားရုံနဲ့ လက်မဲ့ခြေမဲ့ အိုးအိမ်မဲ့ အခြေအနေမဲ့ဖြစ်သွားတတ်တယ်။ အလိမ္မာသုံးနိုင်မှ ရမယ်။ သူက ငါ့ကို အရှက်ရစေချင်လို့ ခုလို ကောင်မငယ်ငယ်တစ်ကောင်နဲ့ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း ငါ့မျက်စိရှေ့မှောက်မှာ ပေါ်တင် အလိုးဇာတ်လမ်း ခင်းပြတာပေါ့ အဟင်း ဟင်း ဟင်း။ ဒင်း မသိပါဘူး .. ငါ့အကြောင်းသိဖို့တော့ ဝေးပါသေးတယ်။
ထားရီတို့ စောက်ရှက်မရှိတာမှ နင့်လို လင်တစ်ကောင်တောင်မဟုတ်ဘူး လေးငါးခြောက်ကောင်မက တစ်ပြိုင်တည်းအိပ် တစ်ပြိုင်တည်း လူရှေ့သူရှေ့ ပေါ်တင်ကြီး အလိုးခံလာတာ။ ဒီလိုမိန်းမမျိုး ..။ လိုးချင်လား ကြိုက်သလောက်လိုး သူ့ကိုလိုးပြီးလို့မှ အားမရသေးဘူးဆိုရင် ငါ့ကိုပါ ဆက်လိုးလိုက်ဦး ဟောဒီ စောက်ပတ်ကြီး ဖြဲခံပေးလိုက်မယ် ဟင်းဟင်းဟင်း။ အမေပေးတဲ့လယ်တစ်ကွက်နဲ့ ရင်းနှီးထားရတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ရပိုင်ခွင့်ကိုတော့ ငါလိုမိန်းမအနေနဲ့ ဘယ်တော့မှအဆုံးမခံဘူးလို့မှတ်။ ထွန်းကြိုင် ..ထွန်းကြိုင် .. မလုပ်တတ်မကိုင်တတ် ကြားဖူးနားဝနဲ့ နင့်လီး ခုလို သရမ်းတာလေးလောက်တော့ ဟောဒီ ခင်ထားရီဆိုတဲ့ မိန်းမ သိပ်ကို ပျင်းသနားသေးတယ် အဟင်းဟင်း။
ကြည့်လိုက်။ လူကို မရမက စိတ်ဆင်းရဲအောင်လုပ်ပြီး အိမ်ပေါ်က မျက်ရည်စက်လက် ခွက်ဆွဲဆင်းရမှာ ဘယ်သူဖြစ်မယ်ထင်သလဲ သေချင်းဆိုး ထွန်းကြိုင်ရဲ့။ ငါ မဟုတ်ဘူး .. နင် .. နင်သာ ဆင်းသွားရမှာ။ နင့်ရှေ့မှာ ဟော့သလို ပြုံးပြုံးကလေးနေပြမယ် ကွယ်ရာ ငါဘာလုပ်မလဲ မစဉ်းစားနဲ့ ရူးတောင်သွားလိမ့်မယ်။
" ကိုရယ် လိုးလိုး လိုးပါ အား အား .. အသေလိုး လိုးခွဲလိုက်စမ်း "
ဟော့သလို ညုပြီးချွဲပြီး စပတ်ကလေး အပီဖြဲခံရင်း နင့်နောက်ကွယ်မှာ လီးအရာအထောင်လောက်နဲ့ နေ့နေ့ညည စိတ်ထင်ရာစိုင်းပြီး လိုးပြမယ့်ကောင်မ ဆိုတာ ယုံလိုက်ထွန်းကြိုင် .. ယုံလိုက်တော့ ဟင်း ဟင်း ဟင်း။
ခံစားချက်ကို ဦးနှောက်နှင့် အနိုင်ယူလိုက်သည်။
မတုန်မလှုပ် ကျောက်ဆစ်ရုပ်သို့။ ဒီလောကဓံလောက်ကတော့ ခင်ထားရီ မဖြုံရေးချမဖြုံ။ ဒါလောက်ကလေးနဲ့ စာမဖွဲ့ဘူးလို့တောင် (လျှာအယားပြေကလေး) ပြောပြလိုက်ချင်ပါသည်။
လိုးသည်။ ပက်ပက်စက်စက်လိုးသည်။
လိုးသူက သူမရဲ့ကာမပိုင်လင်ဖြစ်သူ ထွန်းကြိုင်။ အလိုးခံသူက ခုတစ်ခေါက် အိမ်ကိုသူခေါ်လာတဲ့ ဘာတဲ့ ကောင်မနာမည်က အင်း .. နွေးနွေးလှိုင်တဲ့။ ဘယ်လောက်အထိစွဲံပြီး ဘယ်လောက်အထိ ချစ်သလဲတော့မသိ။ မခေါ်စဖူး အိမ်အထိတောင် အပါခေါ်လာရသည့် အဖြစ်။
အင်း ..ချစ်စရာပေကိုး ချစ်မှာပေါ့လေ။ အညွန့်အညှောက်ပေါက်စ အရွယ်ကလေးငယ်ငယ် ထွတ်ထွတ်နုနု ဖွေးဖွေးဥဥ လုံးထစ်ကားစွင့် တစ်တစ်ရစ်ရစ် ထွေးပွေ့ဖျစ်ညှစ် ချစ်ချင့်စဖွယ် ပီဘိ ကလေးမကလေးပေကိုး။ ချစ်ချစ် ချစ် ဖြစ် ဗြစ် ဗလစ် ဗလစ် အဟစ် ဟစ် ဟစ် လို့သာ တစ်လောကလုံးကြားအောင် ဝါးလုံးကွဲကြီး အော်အော်ပြီး ရယ်ချလိုက်ချင်သည်။ ထားရီတို့က ဒါမျိုးဆိုရင် ဟိုထိုးသည်ထိုး အာခေါင်ထိရောက်အောင် အပေါက်စုံပဲလိုးလိုး မိုးထိအောင် ချစ်ပြလိုက်စမ်းပါ လို့တောင် ခပ်တည်တည်နှင့် (သူ့ အရွဲ့တိုက်ပြီး) ကပ်ဖဲ့ ပြောပစ်လိုက်ချင်သေးသည်။
" အင့် အ အင့် အိ အိ အင့် အ အ ကို အ လိုး အိ အင့် လိုး အ နာ နာတယ် ရှီး အိ အင့် ကွဲကွဲလိမ့်မယ် ဟင့် လျှော့ လျှော့ပေး အွန့် အွန် ဟွန်း ဟွန်း အမေ့ အင့် အစ်"
" စွတ် ဖတ် ဘွတ်ဖတ် ဗလပ် ဘုတ် စွိ စွပ် ဇွိ စွတ် ဗြိပြွတ် ဖွတ် ဗြွတ် ဘွတ် ဘလွတ် ဘုဘွပ် ဘုတ် စွိ ဇွတ်"
လိုး လိုးကြ .. ခင်ထားရီ ခပ်တည်တည်ပဲ ကြည့်မည်။ သေချာ ကုတင်ပေါ်မှာ သူတို့ဖက်ကို ဘေးတစ်စောင်းလှည့်ကာ မေးကလေး အသာထောက် ခေါင်းကလေး မော့ထောင် ပြီးတော့ကို ရဲရဲကြီး ကြည့်နေမှာ။ ကြည့်ရင်းနဲ့လည်း စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လို့။ လိုးနေတာလေ လိုးနေတာ ယောက်ျားမိန်းမ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဗလာလုံးတီး ကိုယ်တုံးလုံးကြီးတွေနဲ့ ကိုယ့်ရဲ့နဘေးမှာ ကိုယ်အိပ်စက်နေရာ ကုတင်ကြီးရဲ့အထက်မှာ ပေါ်တင်ပဲလိုးခွဲနေကြတာ။ ပြဇာတ် က'နေတာမှ မဟုတ်တာလေ။
ခုလို စိတ်ထဲ မရိုးမရွ ခံစားရတော့ရော ဘာဖြစ်တာမှတ်လို့။ ခင်ထားရီ အိပ်ရာထက်မှာ ဘယ်လူးညာလှိမ့် လူးလှိမ့်အိပ်စက်ရင်း ကိုယ့်ဒူးအထက်ဆီ တွန့်လိပ်လန်တက်နေသော ထမီစလေးကို အောက်စနေရာလေးကနေ အထက်ဆီအရောက် ဇပ်ခနဲ ပင့်လှန်ဆွဲတင် လိုက်သည်။ ထမီက ဗိုက်ပေါ်ကို ရောက်လာပြီး အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဟာလာဟင်းလင်း ဘွင်းခနဲ ရှင်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပေါင်ခွဆုံ နေရာက စောက်ပတ်ကြီးက ခပ်ဟဟအနေအထား "လိုးလိုက လာလိုးလှည့်တော့" ဆိုတဲ့အထာနှင့် အမွေးအဖုတ်လိုက်ကြားက ဖူးဖူးမောက်မောက် ကော့ကော့ကြွကြွကြီး ဖြဲပြသည့်နှယ်ရှိနေရောပေါ့။
တစ်ဆက်တည်း သူမရဲ့ခါးအထက်မှာ ခပ်လျှော့လျှော့ကလေး စည်းနှောင်ထားသည့် ထမီအထက်ဆင်စလေးကိုပါ အောက်ကို အသာဖြေလျှော့ချလိုက်ရာ စောစောက ပင့်လှန်တင်လိုက်သည့် ထမီအောက်စနှင့်အထက်စ ရောထွေးသွားပြီး ထမီတစ်ထည်လုံးက သူမဗိုက်ပေါ်မှာ တစ်လုံးတည်းဖြစ်သွားသည်။ အဆိုပါ လုံးထွေးနေသောထမီကို (တင်ပါးနှစ်ဖက်အသာကြွ၍) တင်ပါးအောက်ကနေ လျှိုဆွဲချကာ အောက်ကို လိပ်ကာလိပ်ကာ ချွတ်လျှောချလိုက်ရာ ထမီက တဖြည်းဖြည်း ခြေကျင်းဝတ်အနားထိ ရောက်ရှိသွားသည်။ ကျန်သည့်အပိုင်းကတော့ ခြေကျင်းဝတ်မှာ အလိပ်လိုက် လုံးထွေးပြီးရှိနေသည့်ထမီကို အလွယ်တကူ ခြေတစ်ဖက်နှင့်ချိတ်ဆွဲကော်ယူ အဝေးဆီ ဆတ်ခနဲ ကန်ကျောက်ထုတ်လိုက်ရုံပင်။
အောက်ပိုင်းကိစ္စရှင်းမှ ကိုယ်အထက်ပိုင်းရှိ ဘလောက်စ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို အစုံအစေ့ဖြုတ်ချွတ်ရင်း ဘရာစီယာပါ တစ်ခါတည်း ရောချွတ်ကာ မိမိအိပ်နေသည့်နဘေးမှာ အသာပစ်ချလိုက်ရာ သူမရဲ့ခါးအောက်ပိုင်းရော ကိုယ်ခန္ဓာအထက်ပိုင်းပါ လုံးဝဥဿုံ အဝတ်အစားကင်းမဲ့ ဗလာကျင်း သွားလေပြီ။
ခင်ထားရီ သူတို့ဖက်ကိုလှည့်ပြီး အခြေအနေကြည့်လိုက်ရာ ထွန်းကြိုင် ကောင်မလေးခြေနှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖြဲထောင်ကားပြီး ပေါင်တန် နှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်ထောင် တစ်ဖက်ချပုံစံ လက်ဝဲဖက်တစ်ဖက်ကို သူ့ဘယ်ဖက်လက်နှင့်အသာဖိနှိမ်ပြီး လက်ယာဖက်တစ်ဖက်ကို သူ့ပုခုံးတစ်ဖက်မှာ တင်၍ထမ်းကာ အပေါ်ကနေ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးရှေ့တိုးကပ်၍ သူ့ဖင်ကို နှိမ့်လိုက်ကြွလိုက် စောက်ပတ်နှင့်လီး အရှိန်ပြင်းပြင်း ထိရိုက်လိုးဆောင့်သံ တဘောက်ဘောက်တတွပ်ဘွပ် ရမ္မက်တဏှာကြီးကြီး တက်ကြွထက်သန် စီးပိုးစွာ လိုးကောင်းကောင်းနှင့် ဝက်ဝက်ကွဲလိုးဆောင့်နေတုန်း ဖြစ်၍ ခင်ထားရီရဲ့ ပင်ကိုယ်ထက်သန်သော ကာမအရိုင်းစိတ်က အထူးပင် ရုန်းကြွဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ရပြီး ပေါင်ခွကြားရှိ စောက်ဖုတ်ဆီက်ု လက်တစ်ဖက်ရောက်ရှိသွားကာ မို့မောက်ဖောင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်ကို အပေါ်ကနေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် အားစိုက်၍ အသွာအပြန် လေးငါးချက်မက ဖိပွတ်ချလိုက်ပါသည်။
" ဘွတ် ဘလွတ် စွိ စွတ် ဖြစ်ဗြွတ် ဘုတ် ဖွတ် ဖွပ် ဘုတ် ဘတ် ဖတ် ဘွပ် ဘု ဘလွတ်"
လိုးထား ထွန်းကြိုင်ရေ လိုးထား။ တစ်သက်လုံး အောင့်အည်းထားခဲ့သမျှ အားရပါးရသာ လိုးထားလိုက်စမ်း စိတ်ထဲကပြောရင်း လက်ကလည်း အငြိမ်မနေဘဲ စောက်ပတ်ကို အားမနာစတမ်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းခပ်ရမ်းရမ်း ဖိပွတ်ချလျက် စောက်ပတ်အပေါ်ထိပ်မှ ချွန်တက်တက် စောက်စိအသားထစ် ထိပ်ဖူးကလေးကိုပါ ခပ်နာနာလေး လက်ညှိုးလက်မကြားညှပ်၍ ဖျစ်လှိမ့်ချေမွနေမိလေသည်။
" ဟ အ အား ပြီး ပြီးတော့မယ် ငါ ပြီးမယ် နွေးနွေး နင့်ဖင်ကြီး ပင့်ကြွခံပေးစမ်း မြင့်မြင့်လေးကြွမြှောက်ထားပေး ဒါမှလီးကြီးတစ်ဆုံး ထည့်လိုးနိုင်မှာ"
" အ အိအိ ရ ရလား အ အင့်အင့် ရ ရလား ကို အို့ အိ ကျွတ်ကျွတ် နာနာတယ် ကျွတ် ရမ်းပဲကွာ အသေဆောင့်ခွဲတာ အ သေသေပြီ သေပြီ လူကို တ တအားပဲ လိုး လိုးတယ် အ အသလိုးသတ် သတ်နေလား ဟင့်ဟင့် အမေ့ မေရေ အ အီး အီး ဟီး ကျ ကျွန်မ ပြီး ပြီးချင်ပြီ အ အ မ မရတော့ဘူး တုန် ခိုက် နေပြီ အိ အိ ဆောင့် ဆ ဆောင့် ဆောင့်ပေး မြန်မြန် မြန်မြန်လိုး လိုးပေး မရပ်နဲ့ ဟင့် မရပ်နဲ့ အင့်ဟင့် ဟင့်"
" လိုးပြီ ငါလိုးပြီ ကဲ ကဲ ကြိုက်လား ကြိုက်လား"
" ဘုတ် ဇွပ် ဗြွတ် ဗွပ် ဗလပ် လပ် ဘုတ် ဖတ် ဘတ် ဇွိ ဇွပ် ဘွတ် ဖလပ်လပ် ဘွပ် ဘွိ ဇွပ် ဘွပ်"
" အ အိ အင့်ဟင့် လ လိုး လိုး အ အသေလိုး လီးကြီး သားအိမ် ထောက် ထောက်ပြီ အား အ ကျင် ကျင်တယ် နာနာထှာနော် အိရှီး ဟီး ကောင်း ကောင်းတယ် ကျင်ခနဲဆိမ့်ခနဲ နေတာ အ အား ဟား အ အများရီး ပန်း ပန်းထည့်လိုက် ကုန်အောင်ပန်း ကို့ လ လရည်တေ အ အကုန်ပန်းထည့် အီးဟီး ဟီး အရှီး အိ အီး အီးးဟီးး အ ကောင်း ကောင်း အွန်းဟွန်း"
ကောင်မအသံက သေငယ်ဇောနှင့်မျောသည့် နာတာရှည်လူမမာတစ်ယောက်အသံနှယ် .. နဘေးမှာ သူမလို လူအရှင်လတ်လတ် တစ်ယောက်လုံး ရှိတာကိုတောင် လုံးဝ သတိမမူနိုင် ဖြစ်နေတော့တာလေ။
လိုးသံ တဇွပ်ဇွပ် လီးဝင်ရောက်သံ တဇွတ်ဇွတ်တဗွပ်ဗွပ် ဗွက်ပေါက်သည့် နွံအိုင်ဗွက်ထဲခြေချနင်းလိုက်သလို ဗလွတ် ဗလွတ် ဇွပ် ဗလွပ် ဗလွပ် အသံလှိုင်းများအကြားဝယ် ..
ခင်ထားရီလည်း သူတို့နှင့်အတူ စီးမျောလိုက်ပါ ခံစားရင်း သူမလက်က တဇွပ်ဇွပ်တဖတ်ဖတ် အတန်ငယ် အပေါက်ဝကျယ်ဟနေပြီ ဖြစ်သည့် တွင်းပေါက်ငယ်လေးထဲကို လက်သုံးချောင်းပူးနှိုက်၍ ခပ်သွက်သွက်ကြီး တရစပ် အရှိန်ပြင်းပြင်း ထိုးဆောင့်လိုးသွင်း နေမိလျက် တစ်ကိုယ်လုံး ရုတ်တရက် ကျင်ခနဲကျင်ခနဲ ဓာတ်အလိုက်ခံရသည့်နှယ် တုန်တခိုက်ခိုက် ဖြစ်ကာ ဖင်ဝဖင်သား ဖင်ကြောကြီးများ ရှုံ့ဝင်သွားအောင် တအားကုန် တဖျစ်ဖျစ်မြည်အောင် ဇွတ်ညှစ်ချလိုက်မိပေသည်။ သူမလက်ကို တွင်းပေါက်ငယ် ကလေးဆီကနေ ပြန်ဆွဲအထုတ်မှာ ကာလတာရှည်ပိတ်လှောင်ခံထားရသော ရေကာတာတံခါးကို ရုတ်တရက်ဖွင့်ချလိုက်သည့်နှယ် အရည်တစ်ထွေးကြီး ဗွပ်ခနဲ ပွက်အံ ကျဆင်းလာသည်။
" အား ဟား ကောင်း ကောင်းလိုက်တာကွယ် လိုးစမ်း နင်တို့လိုးအားရသလို ငါ့အတွက်ကလည်း အကောင်းချည်းပဲ မလွဲဧကန် ရောက်ရစေ့မယ် အဟွင်း ဟွင်းဟွင်း"
သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလျက် ထောင်ကြွထားသောခြေအစုံကို ကုတင်ပေါ် စန့်စန့်ကြီး ဖြဲဆန့်ကားထုတ်ပစ်လိုက်ကာ လှိုက်ဖိုတုန်ယင် နေသောရင်အစုံကို လက်ဖဝါးကလေးတစ်ဖက်အသာဖိလျက် အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူရင်း တဒင်္ဂငြိမ်ငြိမ်လေးမှိန်းနေလိုက်သည်။
..................................
(၁၇)
" ဟား ငါ့မယားနိုးပဟ တွေ့လားနွေး ငါ ကြည့်စမ်းမယ်"
" မ မလုပ်နဲ့ ကိုရယ် ရမ်း မ လုပ်နဲ့နော် မတော် တစ်ခုခု ဖြစ် ဖြစ် .."
" အသာနေ နွေး ငါသိတယ်"
သူတို့စကားသံအဆုံး ခင်ထားရီ နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို အနမ်းနွေးနွေးကြီးတစ်ခု ရုတ်တရက် ဖိကပ်ကျရောက်လာသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းကိုမဖွင့်ဘဲ ဒီအတိုင်း ခပ်တင်းတင်း စေ့ပိတ်ထားလိုက်ရာ သူလက်လျှော့သွားပုံရသည်။
ဇွတ်အတင်း မှေးမှိတ်ထားသော မျက်လုံးမျက်ခွံပေါ်ကို နောက်ထပ် အနမ်းနွေးတစ်ခု ကျရောက်လာပြန်သည်။ သူမက မျက်လုံးကို ဖွင့်မပေးဘဲ ပိတ်မြဲပိတ်ထားလိုက်သည်။ အနမ်းရဲ့နောက်မှာ သူမရင်းနှီးပြီးသားဖြစ်သော အထိအကိုင်က ဆက်လာသည်။ ခင်ထားရီ စိတ်ထဲက ကြိတ်ရယ်မိပေမယ့် လူကတော့ မလှုပ်မယှက် တုံဏှိဘာဝေနေသည်။
မအောင်မြင်သောအနမ်းများ ဆုတ်ခွာသွားအပြီးမှာ သူ့လက်များက ရင်သားအုံအိအိကြီးနှစ်မြွှာအထက်ဆီကို တရွရွရောက်ရှိလာသည်။ သည်တစ်ခါတော့ ခင်ထားရီ ကိုယ့်လက်ကို ရွှေရင်အစုံဖုံးကွယ်ထားရာကနေ အသာဖယ်ရှားပေးလိုက်ပါသည်။ ကိုင်လေ သူ့ကာမပိုင်မယား သူပိုင်တဲ့ဟာပဲ။ ကိုင်တာလောက်တော့ ကိုင်ပစေပေါ့။ ကာမပိုင်မဟုတ်သူတွေတောင် စိတ်ထင်ရာ ကိုင်လိုက်စို့လိုက် နယ်လိုက်ဖတ်လိုက် လုပ်နေကြသေးတာပဲမဟုတ်လား။ ဒီလောက်ကလေးကတော့ ခင်ထားရီ လုံးဝ မတွန့်တိုပါ။ နှမျောတသ ဗျာပူသောက ရောက်ခြင်းမျိုးလည်း မရှိပါ။
နောက် အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းလျှောဆင်းလာကာ ပေါင်လုံးပေါင်တန်တွေကို ခပ်ရွရွကလေးပွတ်သပ်ရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်ဖြဲပြီး အရည်အတိပြီးလျက် ချွဲကျိစွတ်စိုနေသာ သူမရဲ့ခွဆုံနေရာကို အသာဖွဖွထိကိုင်လာသည်။ ပါးစပ်ကလည်း ဘာမှန်းမသိသည့် ဗလုံးဗထွေး ရေရွတ်ပြောဆိုသံတချို့နှင့်အတူ ..
" ထား ထားရီ ကိုယ့်ကို ခွင့်လွှတ်ကွာ မိန်းမရာ ကောင်မလေးကို မခေါ်ရင်မဖြစ်လို့ပါ ငါ ငါ့မယားကို သိပ်ချစ်တာမင်းအသိပါ"
အစရှိသည့် ဘာညာသာရကာ ..
ခင်ထားရီ ခေါင်းတစ်ဖက်လှည့်ပြီး သူ့ဖက်မကြည့်ဘဲ မျက်နှာကိုလွှဲပစ်လိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူ့အတွက် တစ်ကွက်ချန် ပစားပေး လိုက်သည့်အလား သူမရဲ့ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို စေ့ကပ်ထားရမည့်အစား အရံသင့်ဝင်ရောက်နိုင်အောင် နဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီသို့ တမင်တကာပင် မသိမသာဖြဲဟ ချဲကားပေးလိုက်ရာ သူ့မျက်နှာဝင်းခနဲဖြစ်ပြီး ပေါင်ခွကြားအရပ်ဆီ လက်တစ်ဖက်က လှစ်ခနဲပင် တိုးဝင်လာသည်။
လက်က ကိုင်သည်။ ထိထိမိမိ ဇိုးခနဲဇပ်ခနဲ အင်္ဂါဇပ်အဝန်းအဝိုင်းတစ်ခုလုံးကို ဖျစ်ဆုပ်ကိုင်ပြီး အကွဲကြောင်းလေးပေါ် လက်ညှိုးကို အလျားလိုက်တင်လျက် တွင်းပေါက်ဝဆီ အမိအရဖိနှစ်စမ်းသပ်လာသည်။ အရည်အိုင်သံ ပွပ်ခနဲ ခင်ထားရီ နှုတ်ခမ်းအသာကိုက်ကာ ပြုံးမယောင်ပြုသည်။ သူမြင်မမြင်တော့ မသိ။
ဒီနောက်မှာ လက်ချည်းပဲ မဟုတ်တော့။ သူ့အပြုအမူက တစ်စုံတစ်ရာဆီ ဦးတည်ကာ ဆုံးဖြတ်ချက် ခိုင်မာနေဘိသည့်အလား ဖိအုပ်ကိုင် ထားသော လက်ကို အသာလွှတ်ပြီး လူတစ်ကိုယ်လုံး ရှောခနဲ ပေါင်ခွကြားအရပ်သို့ ရုတ်ခြည်းပြေးဝင်ကာ အင်္ဂါဇပ်ရှိရာ ခုံးမို့မို့မျက်နှာပြင် ကျယ်ကြီးဆီ ခေါင်းတစ်ခုလုံး တိုးဝင် မျက်နှာကြီး ဖိကပ်ရောက်ရှိလာသည်။
" ဟင်း "
သက်ပြင်းချသံကြီးက သိသာထင်ရှားစွာ သူကြားအောင် တမင်ဟန်လုပ်ချလိုက်တာဖြစ်သည်။
" ဖလပ်လပ် ဖလပ်လပ် ပလပ် ပြပ် ပြပ်ပြပ်"
" ဟင့် အင့် အင် အင်း ဟင်း ဟင်း အိ အင့် အွင်းးး"
ဟုတ်သည်လေ။ သူကိုယ်တိုင်ကိုက မယားလုပ်သူရဲ့ရင်တွင်းမှ ခံစားချက်တွေကို လုံးလုံးဂရုစိုက်ခြင်းမရှိဘဲ ထင်တိုင်းကြဲနေသည့် နောက်မှာ ခင်ထားရီဖက်ကရော ဘာကိုများ အမှုထားရဦးမည်နည်း။ အထိအတွေ့ အင်း အဲဒီ ဖိုနှင့်မ အထိအတွေ့ကလေးအရပင် နှစ်ဦးနှစ်ဖက်စလုံး နမ်းကြရှုံ့ကြ ကာမလှုံ့ဆော်ကိုင်ဆွကြရင်း သဘာဝဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ဓမ္မတာအတိုင်း အပြန်အလှန် နှူးနှပ်ဆွကြရာက တဖြည်းဖြည်း တစ်စတစ်စ ယားယံလာမည်။ ထလာမည်။ ရွလာမည်။ တောင်လာမည်။ စပတ်ရောလီးရော ရွကြတောင်ကြ ပြီးတော့ စိတ်ရှိသည့်အတိုင်း လိုးကြဆောင့်ကြ ကာမဆက်ဆံစခန်းသွားကြမည်။ လရည်နှင့်စောက်ရည် အသီးသီးပန်းညှစ်ထုတ်ကြရင်း ကာမခရီးဆုံးပန်းတိုင်ဆီ အရောက်လှမ်းကြမည်။ ဒါပဲဖြစ်သည်။
ခုလည်းကြည့်လေ။ သူ မိမိစောက်ပတ်ကို နမ်းလာသည်။ မရိုးမရြွဖစ်အောင် နှူးပေးဆွပေး လုပ်လာသည်။
ကုန်ကုန်ပြောရရင် ကာယကံရှင်ဖြစ်သော မိမိရဲ့သဘောဆန္ဒကိုမျှ တစ်စုံတစ်ရာ မေးမြန်းစူးစမ်းခြင်းမရှိပါဘဲလျက် သူစိတ်ထဲ ရှိသည့်အတိုင်း မိမိရဲ့အင်္ဂါဇပ် စောက်ပတ်ကို ပါးစပ်နှင့်နမ်းစုပ် လျှာထိုးယက်ဆွ စသည်ဖြင့် တစ်ဆင့်ချင်း တစ်ဆင့်ချင်း အဆင့်ဆင့်တိုး၍ တိုး၍ ထင်တိုင်းကြဲ ပြုလုပ်လာခဲ့သည်။ မိမိကလည်း လိုသည်ထက်ပို၍ မူမနေပါ။ မိမိ ဘာသားနှင့် ထုလုပ်ထားတာမို့လို့လဲ။
မည်သူမဆို ကာယကံမြောက် နှူးခြင်းဆြွခင်းခံရလျှင် ကြွလာရွလာရမည်မှာဧကန်မူချဖြစ်သည်။ ဟန်ဆောင်နေစရာမလို။ အတင်းအဓမ္မ ချုပ်ထိန်းထားလို့မရပါ။ ဒီတော့ စောက်ပတ်အယက်ခံရချိန်မှာ မရိုးမရွ အီအီဆိမ့်ဆိမ့်လေး သက်ဝင်ခံစားရင်း နှုတ်မှနေ၍ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် တအိအိတအင့်အင့် ရေရွတ်ညည်းတွားမိသည်။ မျက်လုံးကိုမူ မဖွင့်။ ဖွင့်စရာမလိုအပ်၍ မဖွင့်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့မျက်နှာကို မကြည့်လို။ မမြင်လို။ ဆွစရာရှိလျှင်ဆွ လိုးစရာရှိလျှင်လိုး ကိုယ့်လိုဘပြည့်လျှင် သွား ဒါပဲမဟုတ်လား။
အဆုံးစွန်ထိ တွေးထားပြီးပြီမို့ အံကြိတ်ပြီး အောင့်ခံသည်။
ထွန်းကြိုင် သူ့မယားဖြစ်သူခင်ထားရီရဲ့ဖြဲကားထားသော ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အကြားမှာ ဝမ်းလျားထိုးမှောက်အိပ်ချပြီး ပေါင်ခွဆုံရှိဖောင်းမို့မို့ အဆီပြင်အတိ ရုန်းကြွခုံးထနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပါးစပ်နှင့်အတင်းဖိကပ်နမ်းစုပ် လျှာနှင့်ပြပ်ပြပ်မြည်အောင် အားပါးတရယက်ဆွရင်း အရည်ရွှဲအီလာအောင်လုပ်နေသည်။
ဘယ်ခံနိုင်မလဲ။
သူထင်သည့်အတိုင်း မယားလုပ်သူစောက်ပတ်ကြီးက တဖြည်းဖြည်း အရည်ရွှဲအိုင်စွာဖြင့် ပိုမိုခုံးမို့ကြွရွလာချေပြီ။ ပွင့်အာမတတ်ရှိသော ခင်ထားရီစောက်ပတ်ကို ပါးစပ်နှင့် တဝကြီးစုပ်မှုတ်ယက်ကာ လက်နှစ်ချောင်းပူး၍ ထပ်ပြန်တလဲလဲ ထိုးသွင်းနှိုက်ဆွပေးလိုက်ရင်း သူ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူ့ပေါင်ကြားမှ တစ်ကြိမ်လိုးပြီး အရည်ထွက်ကာစ လီးကြီးကို ပြန်တောင်လာအောင် တဖတ်ဖတ်ဂွင်းရိုက် ဆွကာ အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီဆိုမှ အသာကုန်းထဘလာပြီး ..
" ထားရီ ငါလီးတောင်နေပြီ လိုးချင်ပြီ နင့်ပေါင်ကြီးထောင်ကားပေး ငါ လီးထည့်ပေးမယ်"
" အင်း"
ဝတ္တရားကျေခေါင်းညိတ်ရင်း ခြေနှစ်ချောင်းကို သူပြောသည့်အတိုင်း တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ဆွဲထောင်ကားပေးလိုက်ကာ ပေါင်ခွကြားရှိစောက်ပတ်ကို အသင့်ဖြဲဟလျက် မျက်လုံးကိုမူ စောစောကအတိုင်း စေ့မှိတ်ထားမြဲ နှုတ်ခမ်းအစုံကို တင်းတင်းစေ့ အောက်နှုတ်ခမ်းအားသွားနှင့်ဖိကိုက်ရင်း ခပ်မဆိတ်သာနေလေသည်။
လီးကြီးဒစ်ထိပ်က လာရောက်တေ့ကာ စွိခနဲ အားနှင့်ခပ်ကြွကြွဆောင့်ချလိုက်တာ သိလိုက်သည်။ ပေါင်ကိုပိုကား၍ ဖင်ကြီးပင့်ကြွ ညှောင့်ခံရင်း လီးအဝင်ချောအောင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကို မသိမသာ လက်နှင့်ဖြဲဟပေးလိုက်ရာ နောက်တစ်ကြိမ် သူဆောင့်လိုး အချမှာ ဝင်ကျင့်ရှိပြီးသား လီးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲကို တစ်လက်မမကျန် အရင်းတစ်ဆုံးပင် ဆောင့်ဝင်လာလေသည်။
" ငါလိုးမယ်နော် အောက်ကကော့ပေး ထားရီ နင့်စောက်ပတ်က ခုချိန်ထိ လိုးလို့ကောင်းတုန်းပဲ"
" သေလိုက်ပါလား သေချင်းဆိုး"
ခင်ထားရီ စိတ်ကပြောခြင်းပါ။ ပါးစပ်ကမူ မပြော။
သူလိုးသည်။ လိုးနေကျပုံစံအတိုင်း လီးကြီးနှိမ့်သွင်းလိုက် ပြန်ကြွလိုက် လီးဝင်လိုက်ပြန်ထွက်လာလိုက် အကြိမ်ကြိမ် ထိထိမိမိ ပွတ်တိုက်လိုးဆောင့်နေမှုက ခင်ထားရီကိုရော သူ့ကိုပါ ရမ္မက်ပိုထန်လာစေပြီး လိုးအားအရှိန်ကို တစ်စတစ်စ မြှင့်တင်ရင်း ဆုံးခန်းထိတိုင် တက်ညီလက်ညီ အပေါ်ကဖိဆောင့်ချလိုက် အောက်မှကော့ပျံကာ ပြန်လည်ညှောင့်ဆောင့် စခန်းသွားကြရာ မိနစ်နှစ်ဆယ် ကျော်လွန်၍ နာရီဝက်နီးနီးရှိသည့်အချိန်ကို တဖြည်းဖြည်း ချင်းနင်းရောက်ရှိလာပြီး ထွနိးကြိုင်လည်း တရစပ်ဖိလိုးရင်း ခင်ထားရီလည်း အောက်မှ စောက်ပတ်ဖြဲခံ ကော့ခံရင်း လရည်တပြွတ်ပြွတ်ပန်းထွက် စောက်ရည်တဖြောဖြော ပွက်အိုင်ကျဆင်းလျက် ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ နှစ်ဦးပြိင်တူ အဆောတလျင်ပဲ ရောက်ရှိသွားကြလေသည်။
သူလိုးပြီး လီးပြန်မချွတ်သေးဘဲ အပေါ်ကနေ ဇိမ်နှင့်လူချင်းပူးထပ်ကာ နှပ်နေရာ ခင်ထားရီကပဲ ဝုန်းဆို ဆောင့်တွန်းချလိုက်ပြီး သူ့ဖက်ကိုကျောခိုင်းကာ တစ်ဖက်လှည့် အိပ်ပစ်လိုက်သည်။
သည့်နောက်မှာတော့ သူတို့အိပ်ခန်းလေး ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားကြပြီး ထွန်းကြိုင်က သူခေါ်လာသည့် နွေးနွေးလှိုင်ဆိုသည့် ကလေးမလေးအနား သွားကာ ကယုကယင် ပွတ်လိုက်သပ်လိုက် မြှူလိုက်ချော့လိုက် နှူးဆွလိုက်နှင့် နောက်ထပ် သူတို့ ဘယ်နှစ်ချီ တောင်များ ဆက်လိုးဖြစ် လိုက်ကြသလဲမသိ (ဒါမှမဟုတ် ဆက်လိုးဖြစ်သလား တစ်ချီမှထပ်မလိုးဘဲ အသေကောင်တွေလို တစ်ချိုးတည်း အိပ်လိုက်ကြတာလား သူမလည်း ကွဲကွဲပြားပြား မသိတော့ပါ။) ခင်ထားရီကတော့ လင်နှင့်တစ်ချီ မဖြစ်မနေအလိုးခံပြီး ပြီးခဲ့သည့် အချိန်တွေက သူမနှင့်မသိန်းဆွေတို့ နှစ်ယောက် မြကြီးတို့လူစုနှင့် အလီလီအချီချီ မနားစတမ်း အလိုးအဆောင့်ခံခဲ့ရပုံတွေ ပြန်လည် မြင်ယောင်တွေးတောရင်း စောက်ပတ်မှ စောက်ရည်တွေ လူမသိသူမသိ တဆစ်ဆစ်ပန်းထွက်လာရပြန်ကာ နုံးခွေမောလျစွာ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
နောက်ရက်တွေမှာလည်း ခင်ထားရီ သူ့ကို စကာမပြောပါ။ ပြောချင်စိတ်မရှိ ပြောစရာကို မလိုတော့တာလေ။
သူတို့ကလည်း ပတ်ဝန်းကျင်အပြောခံရမှာ စိုး၍ထင်သည်။ နေ့ခင်းဖက် အခန်းတံခါးပိတ်အိပ်ပြီး ညဖက်ကျမှ အပြင် ထွက်လည်ကြသည်။ တစ်နေကုန် အခန်းပိတ်လိုးကြတာပဲဖြစ်မည်။
ထွန်းကြိုင် သူအလိုရှိချိန်ဆိုလျှင် မယားလုပ်သူ ခင်ထားရီအနားကို လာပြီး ပတ်ချွဲနှပ်ချွဲလာလုပ်လျှင် ခင်ထားရီသဘောပေါက်ပြီ။
" စပတ်လိုးချင်လို့ မဟုတ်လား"
" အေး ဟုတ်တယ်"
" ရှင့်ဟာမ ရှင်လိုးပါလား"
" ခုပဲပြီးတယ် နင့်လည်း လိုးချင်တယ်"
" ရှင်ယူထားတဲ့ မယားပဲ လိုးပေါ့"
အေးတိအေးစက်။ တကယ့်ကိုအေးတိအေးစက်။ ဆက်ဆံရေးပုံစံတွေ ပြောင်းလဲသွားပြီ။
အခန်းထဲ ခေါ်သွင်းပြီး လိုးခွင့်တော့ရပါသည်။ မယားတစ်ခါလိုးဖို့အရေး ဒူးမထောက်ရရုံတစ်မယ် ခယတောင်းပန်ရသည်။ ခင်ထားရီ အခန်းထဲရောက်တော့ ကောင်မလေးက ကုတင်ထောင့်စွန်းတစ်နေရာမှာ ခွေခွေလေး လှဲလို့။ အဝတ်မဲ့နေသော ဖင်လုံးလုံးအိအိ နှစ်ဖက်က တုံးလုံးကလေးဖြစ်နေသည်။ ဖင်သားကြီးများရဲ့နောက်မှာ ထွန်းကြိုင်လရည်စတွေ ပေကျံနေတာတွေ့ရသည်။
" ဘယ်မှာလိုးမလဲ ဒီမှာပဲလား"
" အင်း ဟောဒီပေါ်တက် ကုတင်စောင်းလိုးမယ်"
" စောက်ရှက်မရှိဘူး အရှက်လေးနဲနဲထားဦး"
သူဘာတစ်ခွန်းမှ ပြန်မပြောနိုင်။ ခင်ထားရီ ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်တွေ အကုန်ချွတ် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒီအတိုင်းပစ်ချလိုက်ပြိး သူပြောသည့်ပုံစံ အတိုင်း သူမဖင်ကြီးကို ကုတင်စောင်းတစ်ဖက်ပေါ် မေးတင်ကာ ပက်လက်ဒူးထောင်ပေါင်ကားလုပ်၍ ခြေနှစ်ဖက်စလုံးမိုးပေါ်ထောင်ကာ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ လိုးလေ လိုးပေတော့ပေါ့။
တဏှာရူးကြီး ထွန်းကြိုင် မယားစောက်ပတ်ကို ဇွတ်မှိတ် ဖိလိုးရုံကလွဲလို့ ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ပါ။ လင်သည်တစ်ယောက်ရဲ့ အရှိန်အဝါ သြဇာဆိုတာ ဘာမှမကြာမြင့်လှသည့် အချိန်တိုကလေးအတွင်းမှာပဲ သူ့ထံကနေ လုံးဝဥဿုံ လွင့်ပါးပျောက်ဆုံးသွားခဲ့ရပြီ။
ဒီအခြေအနေကို သူ အဘယ်မည်သော ကာလအပိုင်းအခြား ဘယ်ကဲ့သို့သော အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ကြံ့ကြံခံ ရင်ဆိုင် နိုင်မှာတဲ့လဲ။
(၅) ရက်တာမျှကြာမြင့်သောအချိန်မှာပဲ ထွန်းကြိုင် နွေးနွေးလှိုင်ကိုခေါ်ပြီး ခင်ထားရီနှင့် မျက်နှာချင်း တေ့ဆိုင်ကာ စကားပြောကြသည်။
" ငါ ဒီအိမ်ဝိုင်းရယ်ခြံရယ် နင့်ကိုလွှဲပေးမယ် ငါတို့နှစ်ယောက်နာမည်နဲ့ စုဆောင်းထားတဲ့ငွေတွေလည်း နင်ပဲအပိုင်ယူလိုက်တော့ နောက်ထပ် နင့်အတွက် ဘာတစ်ခုမှနစ်နာမှုမရှိအောင်လည်း ငါ သေချာစီစဉ်ပေးမယ် ရပ်ကွက်လူကြီးခေါ်ပြီး ရပ်မိရပ်ဖနဲ့ အသိသက်သေ အားလုံးရဲ့အရှေ့မှာ နင့်ကိုငါ ကွာရှင်းလက်မှတ် ထိုးပေးခဲ့မယ်"
စီစဉ်စရာရှိတာတွေ အားလုံးစီစဉ်ပြီး လူကြီးတွေခေါ် လက်မှတ်ထိုးကာ တစ်သက်တာအတွက် အပြီးအပိုင် နှုတ်ဆက်လိုက်ကြသည်။
အောင်နိုင်သူဘယ်သူ ရှုံးနိမ့်သူဘယ်ဝါ အခြေအနေအရပ်ရပ်က အထူးအထွေလုပ် မေးမြန်းနေစရာပင် မလိုပါ။ လယ်ပြင်မှာ ဆင်သွားသလိုပဲ ရှင်းနေပါသည်။
နွေးနွေးလှိုင်နှင့်တူယှဉ်တွဲကာ နေအိမ်ကနေ တရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာသွားသော ထွန်းကြိုင်ရဲ့ခြေလှမ်းများက လေးလံလို့နေပါသည်။
ခင်ထားရီ မျက်နှာလေးပြုံးနေသည်။ ရင်ထဲမှာလည်း လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကို ပြုံးနေမိသည်။ သူမမငို။ လုံးဝ မငိုပါ။ ငိုဖို့ လိုအပ်သည့် အခြေအနေမှ မဟုတ်တာလေ။
သူမဘဝ တစ်သက်စာအတွက် လိုချင်တပ်မက်လွန်းလှသည့် လွတ်လပ်မှုကို လက်ဝယ်ပိုင်ပိုင်ကြီး ရရှိသွားခဲ့ပြီ။
တိုင်ဆိုင်ချင်တော့ ဒီအဖြစ်သနစ်ကို တစ်နေရာရာကနေ အမှတ်မထင် ကြာမိလို့လားမသိ။ မသိန်းဆွေတစ်ယောက် ကောက်ကာငင်ကာ ခင်ထားရီရဲ့နေအိမ်ဆီ ရောက်ချလာသည်။
နှစ်ယောက်သား အခန်းးထဲဝင်ပြီး ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို ရယ်ကာမောကာ ပြန်လည်ပြောဆိုလို့မဆုံးတော့။
မသိန်းဆွေကဆိုလျှင် သူမကို လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးပြောတော့ကို ဂုဏ်ပြုရင်း စကားတစ်ခွန်းကို အမှတ်မထင်ပြောချလိုက်သည်။ အဲဒါကတော့ ..
" အမှန်ပြောရရင် အမှားလုပ်သူက သူရောကိုယ်ရောဆိုပေမယ့် ငါ့သဘောနဲ့ငါ ပြောချင်တာက နင့်ယောက်ျားထွန်းကြိုင် ဂျင်းမိသွားပြီ ဆိုတာပါပဲ ထားရီရယ် တကယ့် အကြီးစား ဂျင်းမိသွားတာ အဟင်း ဟင်းဟင်း"
ခင်ထားရီ သူမစကားကြားတော့ အလွန်သဘောကျပြီး အသံလွင်လွင်ကလေး ရယ်လိုက်မိလေသည်။ အော် အကြောင်းသိတွေ ဆိုတော့လည်း ... ။
...............................................
နိဂုံး။
ထိုနေ့ည ..
သူမရယ် မသိန်းဆွေရယ် ချိုမာလွင်နှင့်ဆုံမိကြသည်။
တမင်တကာ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ဆုံတွေ့ကြခြင်းဖြစ်ပြီး တွေ့သည့်နေရာကလည်း အခြားနေရာတော့မဟုတ်။ ချိုမာလွင်အလုပ်လုပ်ရာ ဘိမှာပဲ ဖြစ်သည်။ သူတို့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါ ရောက်ရှိခဲ့ဖူးကြသည်။ ဆုံစည်းခဲ့ဖူးကြသည်။
ကိုရဲရယ် စိုးနိုင်ရယ် ငမဲရယ် အမျိုးသားသုံးယောက်နှင့်အတူ ရောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး မသိန်းဆွေက သူ့လင်စိန်ကုလားအတွက် ဆိုပြီး ကိုရဲထံမှ အကူအညီကိုရယူပြီး ချိုမာလွင်ဆိုသော ကြေးစားမလေးကို အိမ်ခေါ်ခဲ့ရာမှ သူတို့သုံးယောက်သား ရင်းနှီးပတ်သက်ခဲ့ကြတာ ဖြစ်သည်။
" ကဲ ချိုမာ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ အိမ်လိုက်ခဲ့ရမလား ဒီမှာပဲစကားစမြည်ပြောမလား လောလောဆယ် အားလုံးသောက်ဖို့ တစ်ခုခု ချိုမာ ကိုယ်တိုင် စီစဉ်ပေးမယ် အကြောင်းထူးရှိရင်လည်း ပြောပါ မမသိန်း"
မသိန်းဆွေနှင့်ခင်ထားရီ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်ကာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီး ပြုံးမိကြရာက ..
" အင်း အကြောင်းတော့ရှိတာပေါ့ ချိုမာရယ် အိမ်ကိုလည်း မဖြစ်မနေလိုက်ခဲ့ရမယ်"
" ဟုတ် အင်း ကိစ္စလေးနဲနဲဖြတ်လိုက်မယ်လေ ချိုမာနဲ့တွေ့ဖို့ဆိုပြီး တစ်ယောက်ကချိန်းထားလို့"
" အေးပါ အစ်မ စကားမပြတ်သေးပါဘူး ချိုမာရဲ့"
အစချီပြီး မသိန်းဆွေ ချိုမာ့ကိုထိုင်ခိုင်းရင်း ခင်ထားရီ ဒီနေ့ပဲ လင်နှင့်ကွဲ၍ လွတ်လပ်ရေးရလာသည့်အကြောင်းများ ခရေစေ့တွင်းကျ ရှင်းပြရာ ချိုမာလွင် ခင်ထားရီခါးလေး လာရောက်သိုင်းဖက်ပြီး စိတ်မကောင်းမဖြစ်ဖို့နဲ့ ဝမ်းဂိုး တူးကမ်း သရီးကျည်ထိုး ဖိုး အမြောက်နှင့်ချိန်🤣🤣 စတာတွေ အားပေးစကားလာပြောသည်။ မသိန်းဆွေ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်ချလိုက်ပြီး ..
" ဟဲ့ နင့်ဟာမ ထားရီက စိတ်မကောင်းဖြစ်တယ်တဲ့လား မျက်နှာလည်းကြည့်ဦး ပျော်လွန်းလို့ လွတ်လပ်ရေးအောင်ပွဲ လုပ်ဖို့ စီစဉ်နေတာလေး ချိုတူးနှယ် အူလိုက်နလိုက်တာမှ အဲဒါကြောင့်ပဲ လူလာတိုင်း အူယားဖားယား ဖင်လှန်ကုန်းပေးနေရတာ ပြောမပြောချင်ဘူး ခိခိခိ"
" အယ် အယ်မကလဲ ရစရာမရှိ မှိုချိုးမျှစ်ချိုး ပြောရော့မယ် အဲ အဲလိုလား ချိုမာမှမသိတာ အစ်မရဲ့ ခိခိ ဒါဖြင့် အိမ်ရောက်ရင် တဝကြီး သောက်ရစားရတော့မှာပေါ့ ဟုတ်လား မထား"
" အင်း အင်းပါ အသောက်ချည်းပဲ ဘယ်ဟုတ်မှာလဲ အတို့အမြှုပ် အမြည်းကလေးလည်း ပါရမှာပေါ့ ဝက်အူချောင်း ဆိတ်အူချောင်းတို့ အသားကင်ချောင်း အသားဒစ်လုံး နွားလီး မြင်းလီး ဘီလူးလီး သရဲလီး စတာတွေ အဟင့်ဟင့်ဟင့်"
" ဟာ မထားရေ အဲ အဲဒါကြီးတွေကျတော့ ဟောဒီက ချိုမာနေတဲ့နေရာမှာ အစုံရှိပါ့ အစုံရစေရမယ် ဟင်းဟင်း"
မသိန်းဆွေရာ ခင်ထားရီပါ မျက်နှာပိုးတွေသတ်ပြီး သူမနဘေးနား အသာတိုးကပ်လာကြသည်။
" ချိုမာ အစ်မတို့ ခုမသွားသေးဘူး အိမ်ဆိုတာ ကြိုက်တဲ့အချိန်ပြန်လို့ရတယ် ဒီတစ်ည ချိုမာနဲ့အတူနေမယ် ချိုမာဘယ်သွားသွား ဘယ်လာလာ အစ်မတို့အတူပဲ"
" တကယ်"
ချိုမာလွင် မျက်လုံးကလေးဝင်းလက်သွားပြီး ဝမ်းသာရွှင်မြူးသွားဟန်က တစ်နည်းအားဖြင့် တွေးကြည့်လိုက်လျှင် တော်တော်ကလေး ဂရုဏာသက်ဖို့ပင် ကောင်းနေသေးတော့သည်။ သြော် အနှိမ်ခံဘဝ မပြည့်စုံတဲ့ဘဝ အကျိုးပေးနုံချာ ဆင်းရဲနွမ်းပါးမှုကနေ အတင်းအဓမ္မ တွန်းပို့ခဲ့သည့် လူလုံးမလှ ဘယ်လိုမှ လူတောတိုးခွင့်မသာသည့် အောက်တန်းအကျဆုံး ကြေးစားပြည့်တန်ဆာမလေးတစ်ယောက် အနေနှင့် သူမတစ်သက်တာ ပျောက်ဆုံးနေခဲ့သော ပျော်ရွှင်မှုသုခတွေကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ပဲဖြစ်စေ ဖြည့်ဆီးပေးနိုင်လျှင် ကောင်းလေစွ ရယ်လို့သာ မသိန်းဆွေရော ခင်ထားရီရော နှစ်ဦးစလုံးရဲ့စိတ်မှာ အတွေးပွားမိတော့သည်။
ပျော်စေရမည်။ ချိုမာလွင်ရဲ့ကြည်နူးပျော်ရွှင်မှုအတွက် သူမတို့ဘဝရဲ့တစ်ညဉ့်တာအချိန်တွေကို ကောင်းကောင်းအသုံးချပြီး သူမနှင့်အတူ ညဉ့်ဦးယံအလုပ်ခွင်ထဲမှာ တစ်သွေးတည်းတစ်သားတည်း တစ်စိတ်တည်း လူလွန်မသား တဏှာကျေးကျွန်တွေရဲ့အသုံးတော်ခံအဖြစ် သူမတို့ထံကျရောက်လာသမျှ အမှုတော်ကို ကျေပွန်စွာ ထမ်းဆောင်ပြလိုက်ဦးမည် ဟူ၍သာ။
နားပါမည်။
စာရှုသူအပေါင်းကို လေးစားလျက်
နရသူ
ညနေ ၅း၄၆ နာရီ။
ဇန္နဝါရီ ၇ ရက်၊ ၂၀၂၁ ခုနှစ်။
........................................💚💛💖💝💙........................................
ပြီးပါပြီ။
