ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၅ )
(Drama, Romance)
ရေးသားသူ - Niko Soe
အခန်း (၆၀)
ပြီးခဲ့သော (၃)၊ (၄)ရက်မှာ နာကျင်ကြေမွခဲ့ရသည့် ရတီစိတ်တွေက အခု ဦးဖေ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးအောက်ခိုဝင်လိုက်ကာမှ အတန်ငယ် သက်သာရာ ရသွားသလို။
ဦးဖေ ကိုယ်လုံးကိုကြီး မမှီမကမ်းနှင့် သူမ ဖက်ပစ်လိုက်သည်။ ပွေ့ဖက်ထားသော သူမ လက်ဟိုဖက်ဒီဖက်က မှီရုံလေးတင်။ ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးက ကြီးမားတုတ်ခိုင်လွန်းလှသည် မဟုတ်ပါလား။
“ မွ…..မွ….မွ”
ဦးဖေက သူမ ဆံပင်တွေကြားခေါင်းတိုးဝင်ကာ နမ်းရှိုက်နေသည်။ ခေါင်းလျှော်ရည်နံ့ ချိုချိုအီအီလေးက မူးမေ့ချင်စရာ။ နှစ်ဦးသားစကားမဆိုနိုင်ဘဲ တဝကြီးဖက်ထားကြသည်။ တစ်ယောက်ရင်ငွေ့ကို တစ်ယောက်လှုံနေသည့် သဘောမျိုး။
ရတီက ညဝတ်ဇာဝတ်စုံအပါးလေးမှလွဲပြီး ဘာမှထပ်မဝတ်ထားတော့ အသားစိုင်တွေရဲ့ နူးညံ့မှုကို ဦးဖေ ခံစားသိရှိနေသည်။
“ လာ…မီးလေး”
TV ရှေ့က ကြည့်နေကြ ဆိုဖာကျယ်ကြီးပေါ် နှစ်ဦးသား ထိုင်လိုက်ကြသည်။ ရတီက ဘေးမှာမထိုင်ဘဲ ဦးဖေပေါင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲကာ ထိုင်နေသည်။ ရတီတစ်ကိုယ်လုံးကို ဦးဖေက ပွေ့ပိုက်ထားလျက်။ ဦးဖေက ချစ်ရည်ရွှန်းတဲ့ မျက်ဝတန်းတွေနဲ့ကြည့်ရင်း……
“ လွမ်းနေတာ….မီးလေးရယ်”
“ မီးရောပဲ….ဦးဖေ”
“ မီးလေး..နေမကောင်းဘူးလား….မတွေ့ရတဲ့ (၃)ရက်လောက်မှာ မျက်နှာလေး ချောင်ကျသွားသလိုပဲ”
ရတီ ကောင်းသန့်နဲ့ ကိစ္စကို ဖွင့်မပြောရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ ဦးဖေစိတ်ထင်လို့နေမှာပါ…မီး…ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”
နှစ်ယောက်သား ကြည့်မဝရှုမဝဖြစ်နေကြသည်။ ဦးဖေက သူ့လက်နဲ့ ရတီမျက်နှာပေါ်ကျနေသော ဆံစမျှင်လေးတွေကို သပ်တင်ပေးနေသည်။
ထိုမျှနည်းမက။
သူ့လက်တွေက ရတီ၏ ဆင်စွယ်လက်မောင်းတွေကို ပွတ်သီးပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ရတီက ငေးမောစွာဖြင့် ဦးဖေမျက်နှာကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ပြိုကျလာသောနှုတ်ခမ်းတစ်စုံနှင့် ကြိုလင့်နေသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ။
သူတို့အချင်းချင်း ဂဟေဆက်ကြပြန်သည်။ နှုတ်ခမ်းနီးပါးပါးလေးဆိုးလာသဖြင့် ချယ်ရီနံ့သင်းနေသော ရတီ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဦးဖေနှုတ်ခမ်းထူထူကြီးက စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ပစ်နေသည်။ ရတီ နှုတ်ခမ်းနီတွေလည်း ဦးဖေလက်ချက်ကြောင့်မရှိတော့ပြီ။
ရတီ အပေါ်နှုတ်ခမ်းနှင့် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဦးဖေက တစ်လှည့်စီ စုပ်ယူနေသည်။ ကျိန်းစပ်လာသည်အထိပင်။ ဦးဖေက ထိုမျှနှင့်တင်းတိမ်တတ်သူမဟုတ်။ တဖန်ပြန်၍ ဟိုက်ကျနေသော ညအိတ်ဝတ်စုံကြားကို သူ့လက်ဖဝါးတွေကို ထိုးနှိုက်ကာ ရတီရင်သားလုံးလုံးဝန်းဝန်းလေးတွေကို အသာဆုပ်နယ်နေသည်။
“ ဟင့်…….အင့်……အင့်….အင့်”
ဦးဖေ၏ အထိအတွေ့ကြား ရတီ မိန်းမောလျက်။ ရတီဝတ်စုံက ချွတ်ဖို့ အသာလေးပင်။ ဦးဖေ ရတီပုခုံးတဖက်တချက်စီမှာ ရှိနေသော ကြိုးလေးကို ဘေးသို့ဆွဲကျလိုက်သည်နှင့် တစ်စုံလုံးကျွတ်ကျသွားပြီ။
အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မီးရောင်တွေက ဖွင့်လျက်ရှိသေးတော့ ရတီ၏ ရှိရင်းစွဲအလှတရားတွေက အတိုင်းသားလှပလျက်။
ရတီ ရင်သားအောက်နားက အညိုအမဲတစ်ကွက်ကို ဦးဖေ သတိထားမိသွားသည်။ ထိုဒဏ်ရာလေးကို လက်နှင့် အသာလေးတို့ထိလိုက်ရင်း….
“ မီးလေး…ဒါလေးက ဘာဖြစ်တာလဲ”
တကယ်တော့ ဒါက ကောင်းသန့်နဲ့ သူမ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်တဲ့နေ့က ရခဲ့သော ဒဏ်ချက်အသေးလေးတစ်ခု။
“ မီး….အိပ်နေရင်း…ကုတင်ပေါ်ကျပြုတ်ကျလို့….ဦးဖေရဲ့”
“ ဖြစ်ရမယ်….လာ”
ထိုအညိုကွက်ဆီ ဦးဖေ သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ယူလိုက်သည်။
“ ရော့…နောက်နေ့ဆို မီးလေးဟာ ပျောက်တော့မှာ….ကိုယ်အာငွေ့ကြောင့်လေ”
“ ဦးဖေရယ်”
ရတီ ဦးဖေကို ဆထက်တပိုး ပိုတိုးပြီး ချစ်လာသလို ခံစားရသည်။ ဦးဖေ၏တီရှပ်အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်ယူဖို့ပြင်လိုက်သည်။ အင်္ကျီကျွတ်သွားသော မီးရောင်အောက်က ဦးဖေကြွက်သားတွေက အမြောင်းလိုက်။ ဦးဖေကတော့ အမြဲတမ်း ကျန်းမာသန်စွမ်းလျက်ပင်။ လုံချည်အောက်က ဖုဖောင်းနေသော အရာကို ရတီ မြတ်နိုးချင်လှပြီ။
ထိုကြောင့် ဦးဖေခါးပုံစကို သူမကပင် အရင်ဦးဆောင်က ဖြေလျော့ပစ်လိုက်သည်။ တဒိတ်ဒိတ်တုန်ရီနေသော မြွေဆိုးလေးက ဘွားခနဲ့ပေါ်လာသည်။ ရတီအဝတ်ရော၊ ဦးဖေ အဝတ်ရောက ဒီဆိုဖာအောက် ပုံကျလျက်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းကြီးမှာပင် ချစ်တင်းနှောနေကြသည့် အဖြစ်။ ရတီ ကော်ဇောခင်းထားသော ကြမ်းပင်ပေါ် ဒူထောက်ချလိုက်ကာ ဦးဖေ မြွေဆိုးလေးနဲ့ ဆော့ကစားရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။
ရမ်းနေသော ဒုတ်ချောင်းကို သူမ လက်ဖဝါးနှင့် အသာထိန်းကိုင်လိုက်ပြီး သူမနှုတ်ခမ်းတွေနှင့် အရင် တဖွဖွ နမ်းကြည့်ကြည့်သည်။
“ မွ……မွ……မွ…….ဒါလေးက ပိုကြီးလာသလားလို့”
ရတီမေးခွန်းအား ဦးဖေ မကြားလိုက်။ သူ အထိအတွေ့ကြား မိန်းမောလျက်။ ရတီလည်း နမ်းနေရာမှ မှုတ်ပေးရန်ဟန်ပြင်လိုက်သည်။
သူတို့နှစ်ယောက် အနေအထားကို မျက်လုံးထဲ မြင်သာအောင်ပြောရမည်ဆိုလျှင် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း ဆိုဖာရှည်ကြီးတွင် သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် ကြံခိုင်သည့် အမျိုးသားတစ်ဦးက ပေါင်ကားကာ ထိုင်နေသည်။
သူ့လက်တွေက ဆိုဖာနောက်ခုံပေါ်တင်လျက်။ သူ့ခြေရင်းတွင် ဆယ်ကျော်သက်အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦးက ဒူးထောက်ကာ လီးစုပ်ပေးနေသည်။ ဘယ်လောက်သည့် ရမ္မက်ကြွစေသည့် မြင်ကွင်းပင်။
“ အု……..အု…….အွတ်…..အွတ်…….အု………အွတ်…..အွတ်”
“ အ….ဟ…….ဟား…..ကောင်းလိုက်တာ…..ကောင်း..လိုက်တာ…မီးလေးရယ်……အ….အ”
ဦးဖေ မျက်လုံးလေး အသာမှိတ်ကာ လောကစည်းစိမ်အပြည့်ခံယူနေသည်။ အရင်က ရတီ ဦးဖေလီးကို စုပ်လျှင် ဒစ်ထိပ်မြုပ်ရုံသာစုပ်တတ်သည်။ အခုကျ တဖြည့်းဖြည်းချင်း စပါးကြီးမြွေ အစာမျိုသလို တစ်ရစ်ချင်၊ တစ်ရင်းချင်း သူမပါးစပ်ထဲ ထည့်ကြည့်ကြည့်သည်။ လိင်တံအရင်း မရောက်တရောက်ထိပင်။
ဦးဖေ ဒစ်ထိပ်က ရတီလည်ချောင်းထိပ်ထိ ရောက်သည် ထင်သည်။ ဦးဖေ ဒစ်ထိပ်ဖျားမှတဆင့် နူးညံ့သည့်လည်ချောင်းအဝကိုပါ သိရှိနေသလိုပင်။ လည်ချောင်းထိပ်နှင့် ဒစ်ထိပ် ပွတ်တိုက်မိတော့ ရတီ အန်ချင်လိုက်သလိုဖြစ်လာသည်။ တုတ်ခိုင်လှသည့် ဦးဖေလီးကို ကမ်းကတမ်းဆွဲထုတ်ကာ ပျို့မိသည့်အဖြစ်။
“ ရရဲ့လား…မီးလေး…ရရဲ့လား…မီးလေး…အဆင်မပြေရင် မလုပ်နဲ့တော့”
“ အင်း”
ရတီပါးစပ်တစ်ပြင်လုံးနှင့် ဦးဖေ လီးချောင်းတစ်ချောင်းလုံးလည်း သူမတံတွေးတွေနှင့်ပေပွလျက်။
“ မလုပ်နဲ့တော့..မီးလေး….မီးလေး…ကိုယ့်အပေါ်တက်ခွလိုက်တော့”
“ ဟင်”
ဦးဖေစကားကြောင့် သူမ ကြောင်သွားသည့်အဖြစ်။ ဦးဖေနဲ့ သူမလိုးတိုင်း သူမ အောက်ကနေပဲ အလိုးခံရသည်ချည်း။ တစ်ခါမှ အပေါ်စီးကနေမလုပ်ဖူးပေ။ အခုကျတော့ အချစ်ပါမောက္ခကြီးက သူမကို တက်ခွခိုင်းနေပြီ။
“ ဖြစ်ပါ့မလား…ဦးဖေရယ်”
“ ဖြစ်ပါတယ်မီးလေးရယ်…….ကိုယ်ဘာပြောဖူးလဲ….လီးနဲ့မဆံ့တဲ့ စပ်ပတ်ဆိုတာ မရှိဘူးလို့လေ”
“ အိုး”
သူခိုင်းသည့်အတိုင်း ရတီလုပ်လိုက်ပါတော့မည်။
.................................................................................................................
အခန်း (၆၁)
ရတီ ဦးဖေပေါင်လုံးကြီးပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ သူမ လက်တွေက ချော်မထိုးမိအောင် ဦးဖေလီးကြီးကို ထိန်းကိုင်ထားသည်။ သူမ စပ်ပတ်နဲ့ လီးကိုတေ့ကာ တဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချလိုက်သည်။
“ ဟင့်…..အင့်…….အင့်….ဦးဖေဟာကြီး…….ကြပ်လိုက်တာ”
အကြောတပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးချောင်းရှည်ကြီး ရတီစပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေဆီ တအိအိထိုးခွဲဝင်ရောက်လျက်။ စပ်ပတ်အတွင်းနံရံအသားနုနုကလေးတွေက သံချောင်းသဖွယ်မာတောင့်နေသော လီးချောင်းကို နွေးထွေးစွာကြိုဆိုရှာသည်။
“ ဦးဖေ….မဆံလောက်ဘူး…ထင်တယ်နော်….ဟင့်……အင့်….အင့်”
အမျိုးသမီးအပေါ်စီးကနေ လိုးသော position သည် အမျိုးသမီးရော၊ အမျိုးသားအတွက်ပါ ထိမိမှုအား ကောင်းလွန်းလှသည်။ ရတီဆီက အငြင်းဝါကျတွေကို ဦးဖေ တစ်ချက်မှခွန်းတုန့်မပြန်။ နောက်ဆုံးကျ သပ်လျှိုသလို နေရာယူသွားမှာ ဦးဖေကြိုသိပြီးသားပင်။
တစ်ရစ်ချင်း၊ တစ်ရစ်ချင်းနှင့် ဦးဖေမှန်းထားသည့်အတိုင်းပင် လီးချောင်း ရတီစပ်ပတ်အပြည့်နေရာယူနိုင်ခဲ့လေပြီ။
“ ရှီး…..ဗျစ်………ဗျစ်…ဗျတ်…..ဗြတ်…….ဖတ်…ဖတ်….ဖလတ်….ဖလတ်….ဗျစ်…ဗျစ်”
“ အ…….ဟာ…….ဟား….အား…….အား…..အား”
“ ဟင့်……..အင့်…….အင့်……အင့်…….အင့်…..အင့်”
ရတီစပ်ပတ်တစ်ခုလုံးက ဦးဖေလီးတစ်ချောင်းထည့်ဝင်သွားပြီးသည့်အချိန် ဦးဖေက သူမကိုစေခိုင်းသည်။
“ မီးလေး….ကိုယ်လေး အသာကြွ၊ ပြီးတော့ ဖင်လေးကော့ပြီး …နှဲ့ကြည့်ကြည့်ပါလား”
သူခိုင်းသည့်အတိုင်း လိုက်နာရာမှာက ရတီတာဝန်။ အချစ်တာဝန်တွေကို သူမ မဆိုင်းမတွလုပ်ဆောင်နေမိသည်။
“ ဟင့်…..အင့်……အင့်…….အင့်”
“ ဖလတ်…..ဖတ်…….ဖတ်……ဗြတ်…….ဗြတ်…..ဗျစ်…..ဖတ်….ဖတ်…..ဗြွတ်”
သူမ အပေါ်က တက်ဆောင့်နေရင်း လီးက ချော်ပြီး အပြင်ထွက်သွားသည်။ ထိုသို့ထွက်သွားကာ ဟာခနဲ့ ဖြစ်သွားသည့် ခံစားမှုမျိုး သူမ မလိုလား။ ချက်ချင်း လီးကို သူမစပ်ပတ်ထဲ ထည့်သွင်းလိုက်သည်။ သူမက ထိုင်လျက်ရှိသော ဦးဖေကိုယ်လုံးပေါ်တက်ခွလျက်။
ဦးဖေက သူ့လျှာကြီးတွေနှင့် ရတီရင်သားတွေကို ငုံခဲလိုက်၊ စုပ်ကစားလိုက်၊ ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်ခဲလိုက်နှင့်။ သူ့အစွမ်းတွေနှင့် ရတီကို ရူးမတတ်ပြုစားနေသည်။ လက်ကြမ်းကြီးတွေနှင့် ဆုပ်နယ်လိုက်။ သူမလည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို စုပ်ခဲပြန်သေးသည်။
“ ဖတ်……ဖတ်….ဖလတ်..ဖလတ်…ဗြတ်…..ဗျစ်….ဗျစ်”
“ စပ်ပတ်က လိုးရတာကောင်းတယ်ကွာ…..အ……အ….ဟ….အ………အ….အ”
“ ဟင့်……အင့်……ဟ…….ဟင့်…….အင့်…….အင့်…………အင့်”
“ ကြိုက်လား…မီးလေး….ကိုယ့်လီးကြီးကို ကြိုက်လား…..ကြိုက်လား……ကောင်း…..လား…ကောင်းလား”
“ ကောင်း…တယ်…ကောင်းတယ်….ကြိုက်..တယ်……အဲလိုအမြဲလိုး….လိုးပေးနော်……ဟင့်….အင့်….အင့်”
“ ဒီကောင်မလေးက ကိုယ့်အပိုင်….အမြဲလိုးမယ်…….ခံမယ်မလား…..ခံမယ်မလား”
“ ဦးဖေ…ဦး..ဖေဆို…မီး…အမြဲခံ….ခံမှာ…အဲလိုမျိုး….အမြဲ…အမြဲလိုးပေးနော်….ဟင့်….အင့်……အင့်”
ဦးဖေလီးကြီးက ကြီးလွန်းသဖြင့် သူမ သားအိမ်ထိပ်ဝထိတောင် ဆောင့်ဆောင့်မိပြီး ကျဉ်တက်နေသည့်အဖြစ်။
“ မီးလေး…ဟိုဖက်လှည့်လိုက်”
ဦးဖေဘာဆိုလိုမှန်း သူမ မသိ။ လိုးရင်းတန်းလန်းအပေါ်ကနေ သူမကိုယ်ကို ဦးဖေက တစ်ပတ်လှည့်လိုက်သည်။
“ အ….အ…..အ”
အထဲမှာစိုက်ဝင်နေသောလီးချောင်းက စပ်ပတ်အတွင်းသားတွေကို မူလီစုပ်လိုက်သည့်နှယ်။ ဒစ်ထိပ်ကြီးက သူမ သားအိမ်ခေါင်းထိ ဒိန်းကနဲ့ခေါင်းမိပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ကျဉ်စက်နဲ့ တို့လိုက်သည့်နှယ် ကျဉ်တက်စိမ့်ဝင်သွား၏။
သူမကိုယ်လုံးလေးက TV နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ သူမ ကျောပြင်က ဦးဖေရင်အုပ်ကျယ်ကြား ရောက်နေသည်။ TV ကနေ ဖွင့်ထားသော Music videos က လာမြဲလာလျက်။ အစက ရမ္မက်ဇောကပ်နေသော ကြားတော့ကြားသည်။
ဘာတွေလာနေမှန်းမသိ။ အခုကျ လာနေတာက “Lana Del Rey” ၏ “Young and beautiful”။
“ 🎶 🎶 🎶 Dear Lord, when I get to Heaven
Please let me bring my man
When he comes, tell me that you’ll let him in
Father, tell me if you can
All that grace, all that body
All that face makes me wanna party
He’s my sun, he makes me shine like diamonds 🎶 🎶 🎶 ”
ရတီ အလိုးခံနေရရင်း တန်းလန်း တွေးနေမိသည်။ ဟုတ်ပါတယ်။ ဦးဖေက သူမအတွက် နေမင်းဆိုလည်း ဟုတ်တယ်။ အခု ကွဲအက်နေတဲ့ သူမစိတ်ဒဏ်ရာတွေကို သူ့အချစ်တွေနဲ့ ရှင်သန်စေသူပါ။
“ 🎶 🎶 🎶 Will you still love me when I’m no longer young and beautiful?
Will you still love me when I got nothing but my aching soul?
I know you will, I know you will. I know that you will
Will you still love me when I’m no longer beautiful? 🎶 🎶 🎶 ”
သီချင်းသံကြားရင်း ဦးဖေကို သူမ သွေးရူးတန်းရူးမေးမိသည်။
“ ဟင့်…အင့်….အင့်….ဦးဖေ…မီး..မီးကို အဲလို အမြဲ…ချစ်ပေးမှာမလား…ဟင့်…အင့်…အင့်”
“ ချစ်မှာ…ချစ်..မှာပေါ့….အ……ဟ……အ…….ဟာ….အား…..အား”
“ ဖတ်…..ဖလတ်….ဗြတ်…….ဖလတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဗြတ်….ဗျစ်…….ဗျစ်”
ဦးဖေလီးချောင်းမှာ အသားစိုင်နှစ်ခုကြားပွတ်တိုက်မှုအောက်ထွက်လာသည့် အရည်တွေစည်းကပ်သည်။ ရတီ အပေါ်တက်ဆောင်နေမျှနဲ့တင် ဦးဖေ အားမရတော့။ ရတီခါးလေးကို သူ့လက်တွေနှင့် ဆွဲမကာ လိုးလိုးထည့်ပြန်သည်။ ဒုတ်ကောင်းကြီးက သူမစပ်ပတ်ထဲ ဇွပ်ခနဲ့ ဇွပ်ခနဲ့ ထိုးခွဲဝင်ရောက်လျက်ရှိနေသည်။
“ မီးလေး…ကိုယ်……ပြီးတော့မယ်….ပြီးပြီ….အ…..အား…ဟား….ဟား”
ဦးဖေ လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျဉ်စိမ့်တက်သွားကာ သုတ်ရည်တွေအကုန် ရတီစပ်ပတ်ခေါင်းထဲ အကုန်လွှတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။
ဦးဖေမျက်နှာက ရတီကျောပြင်ဆီအပ်လျက်။ မောပန်းလွန်းလှသဖြင့် အသက်ဝဝရှူနေရသည်။
“ ကောင်းလိုက်တာ…မီးလေးရယ်……ဟော…ဟဲ….ဟော…ဟဲ”
ရတီလည်း ပထမအချီနဲ့တင် တော်တော်ပြိုင်းသွားတော့သည်။ ဦးဖေက သူမကို တင်းကျပ်စွာပွေ့ဖက်ထားသည်။ ဦးဖေမျက်နှာက သူမကျောပြင်ဆီ အပ်ထားသည်။ အချစ်ရဲ့ အထိအတွေ့မှာ သူမ နစ်ဝင်နေမှန်းမသိ နစ်ဝင်နေမိပြီ။
..........................................................................................
အခန်း (၆၂)
ညဉ့်နက်ပိုင်း၊ အိမ်ကောင်းအိမ်သန့်တစ်လုံး၏ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းလေးထဲ ချစ်တင်းနှောပြီး အမောဖြေနေကြသည့် လူသားနှစ်ယောက်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးမှာ တခါတရံထထအော်မြည်တတ်သည့် ပုစဉ်းရင်ကွဲဇငှက်တို့၏ အော်သံလံဟွဲ၍ သိပ်မကြားရ။
ထိုအိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲမှာတော့ သီချင်းသံသဲ့သဲ့က လွင့်ပျံနေလျက်။
“ 🎶 🎶 🎶 Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections 🎶 🎶 🎶 “
“ 🎶 🎶 🎶 Give your all to me
I’ll give my all to you
You’re my end and my beginnings
Even when I lose, I’m winning 🎶 🎶 🎶 “
“ John Legend” ၏ “All of me” သီချင်းနဲ့အတူ ဦးဖေ အမောဖြေနေသည်။ ရတီခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးကို သူ့ကိုယ်လုံးနှင့် နောက်ကနေ တင်းကြပ်နေအောင်ဖက်ထားလျက်။ အချစ်ရည်တွေ အကုန်ပက်ဖြန်းပြီးသွားသော လီးချောင်းက တဖြည်းဖြည့်ချင်းပျော့ခွေလာကာ ရတီစပ်ပတ်က ထွက်ကျလာသည်။
ဦးဖေက ရတီကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားတုံး။ ရတီလည်း လိင်ဆက်ဆံအပြီးတွင် ထိုကဲ့သို ယုယုယယ အဖက်ခံနေရတာမျိုးကို နှစ်ခြိုက်သည်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားပုံးက ပုဇွန်ထုပ်ကွေးကို ထပ်ထားသည့်နှယ်။
ဦးဖေ ရတီကျောပြင်ကို တဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။
“ ကောင်းလိုက်တာ..မီးဘေးရယ်…အူး..မွ…မွ…မွ”
ရတီ သူမကျောပြင်မှတစ်ဆင့် ဦးဖေနှုတ်ခမးမွှေး၊ မှုတ်ဆိပ်မွှေးငုတ်စိလေးတော့ ကျီစယ်မှုကြောင့် ယားကျိကျိဖြစ်လာသည်။
“ ခစ်……ခိ……ခိ…ခစ်…ခစ်..ယားတယ်….ဦးဖေရဲ့….ယားတယ်”
“ ဟုတ်လား…..အူး….မွ…..မွ…….မွ…မွ”
ရတီယားနေမှန်းသိတော့ ဦးဖေ တမင်ထပ်လုပ်ပြန်သည်။ သူ့မေးစေ့နဲ့ ရတီကျောပြင်တစ်ခုလုံး လိုက်ပွတ်သပ်နေသည်။
ပြီးနောက် ရတီကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ခနဲ့ ပွေ့လိုက်တာ ဆိုဖာပေါ်နေရာချထားလိုက်ပြီး ထထွက်သွားသည်။
“ မီးလေး….ဘာသောက်ချင်လဲ”
ကိုယ်လုံးတီ၊ ဖင်ပြောင်ကြီးဖြင့် ဦးဖေ ထမင်းစားခန်းထဲရှိ ရေခဲသေတ္တာရှိရာနေရာသို့ ထွက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။
ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးကို နောက်ကနေမြင်နေရသော ရတီအဖို့ ကြည့်နေရင်း အသည်းထဲ ကျလိကျလိဖြစ်လာသည်။ ဘယ်လောက်တောင် တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်သည့် လူကြီးလဲ။ ဖင်နဲ့ ပေါင်လုံးကြီးက ကြွက်သားတွေက ရင်တုန်ချင်စရာ။
တွေ့မိသော မိန်းကလေးတိုင်းကို တန်းတန်းစွဲဖြစ်စေသော လူဆိုးကြီး။
“ ရတယ်…..ဦးဖေ….Coke ပဲသောက်မယ်”
ဦးဖေက ဘီယာဘူးတစ်ဘူး၊ ရတီအတွက် Coke Zero တစ်ဘူး၊ နှစ်ဘူးကိုင်ကာ ယူလာသည်။ မာန်ကျသွားပြီဖြစ်သော မြွေကြီးက အောက်မှာ တရမ်းရမ်းနှင့်။
“ ဖောက်”
ဦးဖေက ရတီသောက်ဖို့အတွက် အဆင့်သင့်ဖောက်ပေးပြီး သူမကိုလှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒီလို ဘာမှမဟုတ်ဘူးလို့ထင်ရသည့် သေးသေးမွှားမွှားတွေကအစ ဂရုစိုက်သည်မို့လို့ သူမ ချစ်မိတာ ဆန်းသလား။ ဦးဖေက ဘီယာဘူးကို တစ်ကျိုက်နဲ့အပြီး မော့ချလိုက်သည်။
ရတီလည်း အမောဖြေရင် Coke အေးအေးလေးကို တဝကြီး သောက်ချလိုက်တော့သည်။ သူမ လုပ်နေသည့်မှန်သမျှကို ဦးဖေက ဘေးကနေ ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေသည်။ ဒီအပြုံးကို သူမ သိသည်။ မဟုတ်တာ တစ်ခုခုလုပ်တော့မည့် အပြုံး။
“ ပလတ်……ပလတ်……မွတ်…..မွတ်”
တွေးနေတုန်းမှာပင် သူမနှုတ်ခမ်းဘေးမှ တဆင့် အပြင်သို့ လျှံပြီး သူမလည်တိုင်၊ ရင်ဘတ်ဆီသို့ စီးကျနေသော Coke အရည်များကို မပြောမဆိူနှင့် ဦးဖေက ဆတ်ခနဲ့ စုပ်ယူလိုက်သည်။
“ ချိုတာကွာ…..ကောင်းတယ်ကွာ”
မချိုမချဉ်မျက်နှာနှင့် သူမကို စနေသည်။
“ လန့်သွားတာပဲ….ဦးဖေရယ်”
“ ဟုတ်လား…..လာ…..ဒါဆို….ပိုလန့်ချင်စရာကောင်းတာတွေပြမယ်”
“ အိုး…….အမေရေ……….ခစ်…..ခစ်…ခစ်”
ဗြုန်းစားကြီးဆိုသလို သူမကို ပွေ့လိုက်ကာ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးပေါ် ဆန်အိတ်သယ်သလို ရတီကို မယူလိုက်သည်။ ထိုနောက်တွင် ဖွင့်နေသော TV ကိုလည်း ပိတ်၊ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဆီက လင်းနေသော မီးတွေအကုန်လုံးလည်း ပိတ်လိုက်သည်။
သူမကိုယ်လုံးလေးကတော့ ဦးဖေပုခုံးပေါ်တင်နေကာ လေဟာနယ်ထဲရောက်ရှိနေသလို။ ပြီးနောက် ဦးဖေ သူမကို တစ်နေရာသို့ ခေါ်ယူလာခဲ့သည်။ ထိုနေရာက ဦးဖေနဲ့ မေမေတို့ လင်မယားအိပ်ခန်း။
သူမ မေမေနဲ့ ဦးဖေ ယူပြီးကတည်းက မသင့်တော်သည်ဟု ယူဆသဖြင့် တစ်ခါမှမဝင်ဖူးပေ။ အခုကျတော့ ဦးဖေကို သူမကို ချီပြီး သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းဆီသို့ ခေါ်ဆောင်လာပြီ။ စိတ်ထဲမှာတော့ မေမေ့ကို အားနာနေမိသည်။ သို့သော် ဦးဖေရဲ့ အချစ်တွေက လှိုင်းလုံးကြီးသဖွယ် အားနာစိတ်တွေကို ဖုံးလွှမ်းလိုက်တော့သည်။
............................................................................................................................
အခန်း (၆၃)
ရတီကိုယ်လုံးလေးက အသက်(၁၈)နှစ်ပြည့်ခါနီး အမျိုးသမီးငယ်ဆိုတော့ မိန်းမသားတစ်ယောက်မှာ ရှိသင့်တဲ့အလှတရားတွေက သူ့ဟာနဲ့သူ ရှိနှင့်စပြုနေပြီ။
မေမေ လိုအစွမ်းကုန် ပွင့်လန်းနေသော အလှတရားမဟုတ်သော်လည်း သူ၏ ဖူးသစ်စအလှတရားနဲ့ ပြည့်စုံနေပြီးသားပင်။ ဒါကြောင့်လည်း ဦးဖေ သူမကို ချစ်နေသည်ဟု ခံယူထားသည်။
သယ်ဆောင်ရာဆီ လိုက်ပါလာသော ဦးဖေပုခုံးပေါ်က ရတီခမျာ အရုပ်ကလေး တစ်ရုပ်နယ်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို ဦးဖေ တစ်ချီအားနဲ့ဆို အေးအေးဆေးဆေး သယ်ဆောင်နိုင်သည်။ အခုလည်း သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းပေါ်က မွေ့ယာကုတင်ကြီးပေါ်သို့ မေမေ့နေရာမှ သူမရောက်ရှိနေလေပြီ။
“ Wow……ဦးဖေတို့ အခန်းထဲ မီး အခုမှရောက်ဖူးတာ ဦးဖေရဲ့…အကျယ်ကြီးပဲရော”
အခန်းတစ်ခုလုံးက မီးခိုးရောင်နဲ့ အသားရောင်တွေ ဆေးခြယ်ထားသည်။ ကုတင်ကျယ်ကြီးကလည်း ပြာလွင်လွင်အရောင်။ ကုတင်က လူ(၂)ယောက်တောင်မဟုတ်။ (၄)ယောက်လောက်တောင်အေးဆေးအိပ်နိုင်မည်။
ဦးဖေက သူမကို ကုတင်ပေါ် ပစ်ချလိုက်တော့ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးမွေ့ယာအိအိထဲ နစ်ဝင်သွားသည်။
“ မွေ့ယာကြီးက ကောင်းလိုက်တာနော်….ခစ်…ခစ်”
ရတီ ကလေးစိတ်မကုန်သေးမှန်းသိသာနေသေးသည်။ ကလေးလေးတစ်ယောက်လို မွေ့ယာပေါ်တွင် ဟိုဖက်လိမ့်၊ ဒီဖက်လိမ့်ရင်း ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေသည်။ ဦးဖေကတော့ သူအိပ်နေကျနေရာပေါ်မှာပင် လှဲနေရင်း ပျော်ရွှင်နေသော ရတီကို ကြည်နူးစွာကြည့်နေသည်။
အခန်းထဲကို ရတီ ထပ်စပ်စုပြန်သည်။ မေမေကြည့်နေကြ မှန်တင်ခုံပေါ် အကောင်းစားမိတ်ကပ်ပစ္စည်းတွေ၊ Skincare တွေ၊ ပြီးတော့ ဦးဖေဆွတ်နေကျ ရေမွှေးတွေလည်း ပါသည်။
အစီအရီ အကန့်လိုက်သေချာစီထားသည်။ နံရံကပ်ဘီဒိုကြီး(၂)လုံးကလည်း အခန်းထဲခန့်ခန့်ညားညား နေရာယူလျက်။ မရောက်ဖူးသော နေရာတစ်ခုကို အခုမှ ရောက်ဖူးသဖြင့် စူးစမ်းပျော်ရွှင်နေသည့် ကလေးငယ်လိုဖြစ်နေသည်။
“ တော်ပြီ…တော်ပြီ…လာ…ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲကို”
တစ်ခန်းလုံးမူးနောက်နေအောင် စပ်စုနေသည့် ရတီခါးလေးကို သိမ်းဖက်ကာ ဦးဖေ သူ့ရင်ခွင်ထဲ သိပ်လိုက်သည်။ ရတီက အလိုက်သင့်နှင့် ဦးဖေရင်အုပ်ကျယ်ကြီးပေါ် ခေါင်းတင်မှေးစက်ကာ။
“ ချစ်တယ်…မီးလေးရယ်……ဒီမျက်လုံးတွေရော….ဒီဆံပင်တွေရော….ဒီနှုတ်ခမ်းတွေရော”
သူ့ရင်ခွင်ပေါ် မှေးတင်နေသော ရတီမျက်နှာလေးပေါ်ကာ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုချင်းဆီကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ တို့ကာတို့ကာ ဦးဖေက သူ၏ မြတ်နိုးရခြင်းများစွာကို ရင်ဖွင့်နေသည်။
“ ဒါလေးပဲ ချစ်တာလား”
“ ဘယ်ဟုတ်ပမလဲ..မီးလေးရယ်….ဒီလည်တိုင်လေးရော….ဟောဒီက ရင်သားလေးရော….ဟော….ဟိုက ပေါင်တံလေးရော…ခြေသလုံးလေးတွေရော….နောက်ဆုံးကွာ….မရှက်တမ်း အကုန်ပြောရရင် ဒီစပ်ပတ်လေးကိုရော…ချစ်တာ”
“ ဦးဖေကလည်းကွာ…ဘာတွေပြောနေလဲ”
“ ဟောဗျာ….မီးလေးမေးလို့ပဲ ကိုယ်က ဘယ်လောက်ထိချစ်ကြောင်း သက်သေပြနေတာလေ”
“ ခစ်….ခစ်…..မီးလေး ဒီက ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံးကို ချစ်ပါတယ်ရှင့်”
ရတီလည်း ဦးဖေရင်ဘတ်လေးကို လက်လေးနဲ့ ခပ်ရွရွပွတ်သပ်နေသည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ပြောနေသောစကားများက နှစ်ကိုယ်ကြားရုံ တီးတိုးသံမျှသာ။ သို့သော် ကြားလိုက်သည်နှင့် အသည်းထဲထိ စိမ့်ဝင်အောင် ပီတိဖြစ်ရသည်။ ဦးဖေညီတော်မောင်က ရတီအနုအရွတွေကြောင့် တဖန်ပြန်ပြီး ခေါင်းထောင်စပြုလာပြန်သည်။
“ ဦးဖေ…ကြည့်ကြည့်အုံး”
“ ဘာကိုလဲ…မီးလေးရဲ့”
“ ဒါကြီးလေ….ထောင်လာပြန်ပြီ”
“ ဒါ မီးလေးကြောင့်လေ”
“ ဟင်…မီးလေးကြောင့်….ဖြစ်ရတယ်နော်…ဦးဖေ….တစ်ညလုံး ဒီလိုဆို မီး သေသွားမှာပေါ့”
“ သေ ဆိုတဲ့ စကားမပြောပါနဲ့…မီးလေးရယ် …ကိုယ် မကြားနိုင်လို့ပါ”
သူ့ရဲ့ အသက်ထက်ဝက်ခေါက်ချိုးငယ်သော မိန်းကလေးနှင့် ချစ်မိနေတော့ ဦးဖေခမျာ ပြောလိုက်သည့် စကားလုံးတွေကအစ နုရွလှပနေသည်။ သူလည်း သူကိုယ်နှိုက် ပြောတတ်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားခဲ့ပါ။ အချစ်နဲ့ ရမ္မက်က သင်ကြားပေးခဲ့တာ နေမည်။
“ ခစ်…..ခစ်…..ဟုတ်ပါပြီ လူတတ်ကြီးရှင့်”
“ ဒီကောင်မလေးကို မှတ်လောက်တောင် ပညာပေးမှရမယ်…လာခဲ့”
“ အမယ်လေး……”
ရတီရုတ်တရက် ကုတင်ပေါ်ထပြေးလိုက်သည်။ သူမနောက်သို့ ဦးဖေကလည်း ထပ်ကြပ်မကွာလိုက်ဖမ်းလျက်။ နှစ်ယောက်သား စိန်ပြေးတမ်းဆော့နေသည့်နှယ်။
“ မီးလေး….မိရင် မလွယ်ဘူးမှတ်”
“ အရင်မိအောင် ဖမ်းပါအုံးရှင်…ဖမ်းလေ….ဖမ်းလေ….ခစ်..ခစ်”
“ လာခဲ့…….ရော့…မိပြီ”
ရတီကို မှီလိုက်သည့် ခါးကို အသေချုပ်နှောင်ပစ်လိုက်သည်။ ရတီ တင်ပါးတွေက ဦးဖေလီးကြီးကို ခံစားသိရှိနေသည်။ ဦးဖေ ရတီကိုယ်နှင့် တစ်ပါးတည်းဆွဲယူကာ မွေ့ယာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူမကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးက သူမလက်နှစ်ဖက်ကို သူမခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ချုပ်နှောင်ထားသည်။ ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းက နီးကပ်စွာ။
ဦးဖေ ရတီမျက်နှာပေါ် အနမ်းမိုးသွန်းဖြိုးမလို့ ဟန်ပြင်သည်။
ထိုစဉ်…..
“ 🎶 🎶 🎶 ရင်ခွင်မှာ နွှဲ့ကာ အားကိုးတဲ့သူရယ်
နွေးနွေးထွေးထွေး ရင်ခုန်တယ် 🎶 🎶 🎶 ”
မှန်တင်ခုံပေါ်က သူ့ဖုန်းသံကြားလိုက်ရသည်။ နာမည်ပေါ်နေသည်ကို ကြည့်လိုက်တော့ “နုငယ်”။ ရုတ်တရက် သူ ကြောင်သွားသည်။
.......................................................................
အခန်း (၆၄)
ကိုသက်ငြိမ် ရင်ထဲ ဒိတ်ခနဲ့ ဖြစ်သွားသည်။ အစကတည်းကတော့ နုငယ် ပြောခဲ့သည်ပဲ။ ညကျ ဖုန်းဆက်မည်ဟု။
သူက ကာမနွံထဲ ရတီနှင့် ပျော်ပျော်ကြီး ခုန်ဆင်းနေမိလို့ သတိမထားမိလိုက်သည်နှင့် တူပါရဲ့။
“ မီးလေး…ရှူး”
ကိုသက်ငြိမ် ရတီကို ခဏ တိတ်တိတ်နေရန် လက်ညှိုးထောင်ပြလိုက်သည်။ ရတီ က ရုတ်ချည်း သဘောမပေါက်။
“ မီးလေးမေမေ ဖုန်းလာနေတယ်”
“ အင်း”
ခဏက ချစ်ကြည်နူးနေခဲ့သမျှ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်သလို လွင့်ပြယ်သွားပြီ။ ကိုသက်ငြိမ် သူ့ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းတင်ချလိုက်ပြီး ဖုန်းပြောရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။
နောက်တစ်ကြိမ် လိုးရန်အသင့်ဖြစ်နေသော ဒုတ်ချောင်းကြီးကလည်း ဖုန်းသံအောက် မာန်ကျသွားခဲ့သည်။
“ ဟဲလို”
“ ဟဲလို…..မောင်လား”
“ အင်း….နုလေး…ပြော”
“ မောင်ကလည်း…နုဖုန်းခေါ်နေတာ အကြာကြီးပဲ မကိုင်ဘူးရော”
ကိုသက်ငြိမ် အိုးမလုံအုံပွင့် ဖြစ်သွားရသည်။
“ မောင်….မှေးခနဲ့ အိပ်ပျော်သွားလို့”
“ ဟုတ်လား…အိပ်နေတာကို နိုးသလိုဖြစ်သွားတာပဲ….Sorry ပါမောင်ရယ်”
“ ရပါတယ်ကွာ”
“ နုလေ ဟို ရက်ကန်းရုံကိစ္စ ဖြေရှင်းတာပြီးသွားပြီမောင်ရဲ့။ လူကိုယ်တိုင်လာလိုက်တာမှန်သွားတယ်။ ဒဏ်ရာရတဲ့ ကောင်မလေးမိသားစုနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှင်းကြတော့ ပြေပြေလည်လည်ပါပဲ။ အကုန်လုံး အဆင်ပြေသွားပြီ မောင်ရဲ့…ဟယ်လို…ဟယ်လို..ကြားလား…ကြားလား…မောင်”
“ ဪ….အင်း….အင်း”
ကိုသက်ငြိမ်က တစ်ဖက်က နုငယ်ပြောတာတွေကို အာရုံမစိုက်နိုင်။ သူ့နံဘေးမှာရှိနေသော ရတီက အခုလေးတင် မိုးမီးလောင်မည့် ကိစ္စတစ်ခုကို ထပ်လုပ်မည်ပုံစံဖြင့် စိုင်းပြင်နေသည်။
ထိုအကြောင်းအရာက ဘာရယ်မဟုတ်။ လှဲပြီးဖုန်းပြောနေသော သူ့ပေါင်လုံးတွေကို သူမလက်ဖဝါးလေးနှင့် အသာဖွဖွလေး တို့ထိပွတ်သပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
ထိုမျှမက။ သူမ လက်ဖဝါးတွေက သူ့လီးချောင်းကို အားပါးတရဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးရန်ပြင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ နုငယ်နှင့် ဒီဖက်တွင် ဖုန်းပြောနေမှန်း သိသိကြီးနှင့် တမင်ကို လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အမေနဲ့ဖုန်းပြောနေသော ကိုသက်ငြိမ်ကို သမီးဖြစ်သူက သူ့အမေယောကျ်ားကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည့်အဖြစ်။
ကိုသက်ငြိမ် လီးချောင်းဆီက ကောင်းလွန်းသည့်အရသာကို နှုတ်ကနေ ဖွင့်မဟမိရန် အတော်ထိန်းထားရသည်။ ရင်တွေက တဒိတ်ဒိတ်နှင့်။ ရတီကို ဆက်မလုပ်ရန် တားလည်းတားချင်သည်။ တားလည်း မတားချင်။ သာယာမှုနဲ့ ချင့်ချိန်မှုက လွန်ဆွဲလျက်။
“ သမီးရော…အဆင်ပြေတယ်မလား”
“ အဆင်ပြေတယ် ထင်တာပဲ”
“ ဟင်…မောင်ကလည်း….နုသမီးလေးကို နည်းနည်းဂရုစိုက်ပါအုံး….နုမရှိတဲ့ ခဏလေးမှာ”
“ မောင် သေချာဂရုစိုက်လိုက်ပါမယ်ကွာ”
ကိုသက်ငြိမ် နှုတ်ကနေ အော်မြည်းပစ်လိုက်ချင်သည်။ ရင်ထဲမှာလည်း ပြောချင်သည့်စကားများက ရင်နှင့်အပြည့်။
“ နုရဲ့သမီးလေးက ဂရုစိုက်လွန်းလို့ကို အခု မောင့်လီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေတာကို သိလား နုရဲ့” ဆိုပြီးတော့။
“ မနက်ဖြန်မှပဲ နု သမီးဆီဖုန်းဆက်လိုက်တော့မယ်။ ဒီနေ့တော့ အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ။ မောင်နဲ့ဖုန်းပြောပြီးရင် အိပ်တော့မှာ”
“ အင်း……အင်း…….အ”
ထိန်းထားသည့်ကြားကပင် ငြီးသံထွက်သွားသေးသည်။ သူ့လီးကြီးကတော့ အခု ရတီလက်နှင့်အပြည့်။ ကစားစရာတစ်ခုလို အားပါးတရ ဂွင်းထုပေးလျက်။ ဟိုဖက်က နုငယ် သတိမထားမိလို့သာ တော်တော့သည်။
“ အင်း….ဒါဆို…..နုဖုန်းချလိုက်တော့မယ်…မောင်လည်း အိပ်ယာက နိုးပြီးဖုန်းပြောရလို့ထင်တယ်…..တအင်းအင်းနဲ့”
ကိုသက်ငြိမ် စကားစမြန်မြန်ဖြတ်ချလိုက်သည်။
“ ဒါဆို မောင်တို့ သန်ဖက်ခါမှတွေ့မယ်…Good night နုလေး”
“ Good night ပါမောင်….Bye”
ဖုန်းချပြီးကမှ ကိုသက်ငြိမ် အသက်ဝဝရှူရဲတော့သည်။ သူ့ဒုတ်ချောင်းကြီးတစ်ခုကလည်း တဆတ်ဆတ် မည်းပြောင်တင်းကားလျက်ရှိနေပြီ။ လိုးရန်အဆင့်သင့်အနေထားနှင့်။
သို့သော် သူ ရတီကို မလိုးသေး။ ဆိုးသွမ်းနေသော ကောင်မလေးကို သူကတစ်ဖန်ပြန်လည်နှိပ်စက်ရမည်။
“ လာခဲ့…..မီးလေး”
“ အိုး…..အမေ့……ခစ်…..ခစ်….ဟိ…..ဟိ”
..............................................................................................
အခန်း (၆၅)
ရုတ်တရက် ရတီ ပက်လက်လန်ကျသွားသည်။ ဦးဖေက သူမအပေါ်အုပ်မိုးလျက်။ သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို သူမခေါင်းပေါ်တင်ကာ သူ့အားကြီးတွေနဲ့ ချုပ်နှောင်ထားသည်။ ဦးဖေက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူမကို စနမ်းသည်။ ရတီက မေမေအိပ်သောနေရာမှာ ပက်လက်ကလေး။
သူမလည်း အစားထိုးခံ ဇနီးမယားဖြစ်နေမှန်းမသိ၊ ဖြစ်နေပြီထင်သည်။ မေမေမရှိတဲ့ (၂)ညအတွင်း သူမက ဦးဖေ၏ ဇနီးမယားပေါ့။ ဘာလိုချင်သလဲ။ ဘာဖြစ်သလဲ။ လိုချင်တာအကုန် လိုက်လျောဖို့ အသင့်ရှိလျက်။
“ မွတ်……..မွ…….မွ…ပြွတ်….ပြွတ်”
သူမနှုတ်ခမ်းကို ဦးဖေနမ်းပြန်သည်။ ပြင်းပျမက်မောရှည်ကြာလွန်းသည့် အနမ်းရှည်များ။ သူမ အနမ်းခံနေရင်းတောင် အသက်ရှုကြပ်လာသည်။ ဦးဖေနောက်ဘက်တစ်ဖက်က သူမ စပ်ပတ်ရှိရာ တန်းတန်းမတ်မတ်သွားနေပြီး ရုတ်ချည်းသလို သူ့လက်ညှိုးက သူမစပ်ပတ်ထဲ နှိုက်ကစားနေတော့သည်။
“ ဟင့်…….အင့်…….အင့်…..အ……အ”
သူမ ငြီးငြူခွင့်တောင်မရှိ။ ညည်းရင် ဖွင့်ဟလာသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့အနမ်းကြမ်းကြီးတွေနဲ့ ပိတ်ပင်ပစ်လိုက်သည်။ ဦးဖေလက်က သူမစပ်ပတ်ထဲ နှိုက်ရုံတင်မဟုတ်။ အပေါ်က အစေ့လေးကိုပါ ပွတ်သပ်နူးနယ်ပေးနေသည်။
အစေ့လေးဆီက ထွက်ပေါ်လာသော ကာမအရသာတွေဆီ တဖြည်းဖြည်းချင်း သူမ ခန္ဓာတစ်ခုလုံးလုံးကို ပျံ့နှံ့လျက်ရှိသည်။ ရှည်ကြာလွန်းတဲ့ အနမ်းတွေကြား၊ ထူးကဲဆိမ့်သက်မှုကို ခံစားမိနေသည့် သူမစပ်ပတ်က အနူးအနယ်၊ ပွတ်သပ်မှုကြား၊
သူမရဲ့ ကာမပန်းတိုင် အရိပ်အရောင်ကို လှမ်းမြင်စပြုနေပြီ။
“ အ…..ဟင့်…..ဟင့်…….ဟင့်………ကောင်း….ကောင်းတယ်…….ကောင်းတယ်…..အ….ဟင့်….ဟင့်”
“ ပလတ်…….မွ……မွ….ပလတ်….ပြတ်…..ပြတ်”
ဦးဖေက နှုတ်ခမ်းကို မနမ်းတော့ဘဲ သူရင်သားတွေဆီ လှမ်းငုံခဲပစ်လိုက်၏။ ချုပ်နှောင်ထားသော သူမလက်တွေကိုလည်း ဖြေလျော့ပေးလိုက်တော့ သူမက ဦးဖေဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကြဲပစ်လိုက်သည်။ အသက်ထက်ဝက်ကွာနေသော လူကြီး၏ခေါင်းကို မရိုမသေကိုင်နေသည်ဟုလည်း သူမ မတွေးမိတော့။
ပညာတွေ အစွမ်းကုန်ပြနေသော ဦးဖေဆံပင်ကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ အော်မြည်းရုံကလွဲ နောက်ထပ်ဘာများ သူမ တတ်နိုင်အုံးမှာလဲ။ သူမရင်သားတွေလည်း တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပိုပိုကြီးလာသလို။
အမြဲတမ်း အားပါပါနဲ့ ဆုပ်နယ်ခံနေရာတော့ လက်ယောင်လိုက်ပြီး ကြီးလာတာမျိုးလား။ သူမ၏ ပန်းရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေဆိုလည်း အစကတော့ အထဲသို့ ချိုင့်ဝင်သလိုလို။ အခုကျ ငုံခဲလိုက်၊ စုပ်ယူလိုက်ဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတောင် အပြင်သို့ထွက်လာပြီး ငေါက်တောက်တောက်၊ ခပ်စူစူ။
ဦးဖေကတော့ သူ့အာခံတွင်းမှာ သူမရင်သားထိပ်လေးတွေကို ငုံခဲထားလျက်။ ငုံထားမတတ်ချစ်သည်ဆိုတာ ဒါမျိုးကို ဆိုလိုလားဟု သူမ ဉာဏ်ရည်သေးသေးလေးဖြင့် တွေးနေမိပြန်သည်။
“ အ……အ……..ဦးဖေ…မီး…..သေးပေါက်ချင်လာသလိုပဲ”
“ မီးလေး….အဲတာပြီးချင်တာလို့ခေါ်တယ်….ရှူးရှူးတကယ်ယိုနေတာမဟုတ်ဘူး…….မီးလေး…ပေါက်ချင်လည်း ဒီမှာပဲ ပေါက်ချလိုက်……သန့်စင်ခန်းမသွားနဲ့တော့”
“ ဦးဖေ…..မီး…..မရ…..မရတော့ဘူး…..အ….အမေရေ……..အား……အား……ဟား……..အား”
သူမ ကောင်းလွန်းနေမှန်း သိတော့ ဦးဖေလက်တွေလှုပ်ရှားမှုက ပိုပိုစိပ်ပြီး ပိုကြမ်းလာသည်။ သူမ စပ်ပတ်ဆီကလည်း ကျဉ်ခနဲ့၊ ကျဉ်ခနဲ့။ သူမ မရတော့ပြီ။ ဘယ်လိုဘယ်ပုံဖြစ်သွားမှန်း သူမ မဖော်ပြတတ်တော့ပေ။ ဆီးပေါက်ချင်သလိုလို။
သိပ်သာယာလွန်းသော လေဟာနယ်တစ်ခုထဲ သူမလွင့်မျောသွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသည်။ ဦးဖေပြောတာ မှန်သည်။ သူမ သေးမထွက်ကျ။ သူမ စပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေက ရှုံ့ချည်၊ ပွချည်နဲ့ ဦးဖေလက်ချောင်းလေးတွေကို အတင်းကာရော ဆွဲညစ်ထားသည်။ အရင်အပတ် ဦးဖေတိုက်ခန်းမှာတုန်းကလည်း ဦးဖေရဲ့ ဘာဂျာအစွမ်းကြောင့် သူမ ပြီးဖူးခဲ့ပြီးပြီ။
သို့သော် အခုအခေါက်က ပိုအရသာရှိသည်။ နောက်ခံတင်းနေစရာမလိုသည့် အကြောင်းတွေကြောင့် ဖြစ်လိမ့်မည်။ သူမ အမောဖြေနေတုန်း ဦးဖေက စပ်ပတ်နှိုက်ထားသော သူ့လက်ညှိုးတွေကို သူမပါးစပ်ထဲ လာထိုးထည့်သည်။ အရင်ကလို စိတ်နဲ့ဆို ရွံစရာကြီးဟု သူမတွေးကောင်းတွေးမိလိမ့်အုံးမည်။
အခုကျ လုံးဝမရွံရှာ။ သူလက်တွေကို သူမအားပါးတရလျက်ပစ်လိုက်သည်။
“ ပလတ်……..ပြတ်….ပလတ်…….ပလတ်……ပလတ်”
ခဏက လိုးထားပြီးကျန်ခဲ့သော သုတ်ရည်တွေရယ်၊ သူမ၏ စပ်ပတ်ဆီက ထွက်ကျလာသော အရည်တွေနဲ့ ရောနှောကာ ထူးဆန်းသည့်အရသာတစ်မျိုးကိုသူမ ခံစားသိရှိသည်။
“ အိုး……အမေ့”
သူမ ပြီးသွားလို့ ဦးဖေက သူမကို အနားယူခိုင်းမည်ဟု စိုးစဉ်းမျှ မတွေးလိုက်နှင့်။ သူမကိုယ်လေးကို မှောက်ခုံကြီးဖြစ်အောင်လဲချလိုက်သည်။
“ ဒီတစ်ခါ ကိုယ့်အလှည့်”
.......................................................................................................
အခန်း (၆၆)
နုငယ်ဖက်နေကျ ဖက်လုံးလေးကို ရတီစပ်ပတ်အောက် ခုလိုက်သည်။ ရတီဖင်တုံးလေးက အပေါ်ကိုကြွတတ်ပြီး လိုးချင်စရာ။ ဦးဖေက အပေါ်ကနေ တက်ခွလိုက်ပြီး ဖင်နှစ်ဖက်ကို အသာအယာနယ်လိုက်သည်။
“ မိုက်တယ်ကွာ…..မီးလေးဖင်လုံးလေးတွေက……ကိုယ်အသည်းယားလာပြီ…..ဖြန်း…..ဖြန်း”
ဦးဖေ မပြောမဆို ဖင်လုံးလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းရိုက်ချလိုက်သည်။ ခဏတာအတွင်းမှာ ဖင်လေးပေါ် လက်ဖဝါးရာလေး ရဲတက်လာသည်။ ရတီက အခုလေးတင် အဆုံးစွန်ထိရောက်သွားတော့ တကိုယ်လုံးက ပျော့ခွေလျက်။
ဦးဖေလက်ထဲ သူမတစ်ကိုယ်လုံး သွန်လိုသွန်၊ မှောက်လိုမှောက်။ အပေါ်က ခွစီးနေသော ဦးဖေက သူ့လီးကြီးကို လက်နဲ့ထိန်းကာ ရတီစပ်ပတ်ထဲ ဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်၏။ နီရဲတောက်နေသော ဖင်လုံးအောက်နားက စပ်ပတ်လေးက လိုးလှည့်ပါဟု ကလူ၏သို့၊ မြူ၏သို့ လုပ်နေသည့်နှယ်။
“ အ…………အင့်……ဟ……ဟ……..အင့်…..ဟ…..အ”
“ ဖလတ်…….ဖတ်…….ဖတ်….ဗြတ်….ဗြတ်………ဗျစ်…..ဗျစ်…….ဗျစ်”
“ ရှီး………..ကောင်းတယ်ကွာ……စိမ့်နေတာပဲ……ကြိုက်တယ်…အဲစပ်တ်လေးကို……….အ……အ…..အ”
“ ချစ်တယ်…..မီးရယ်…….ချစ်……..ချစ်တယ်……အ………..ဟာ………အ…..အ”
“ ဟင့်……..မီးလည်း…အရမ်းကြိုက်…..ကြိုက်တယ်…….ဟင့်……အင့်…..အင့်”
ဦးဖေဆောင့်ချက်ထဲတွေက ဘဝင်ခိုက်စရာ။ သူ့ဆီးစပ်နဲ့ သူမစပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ ကပ်နေသည်အထိ စိမ်စိမ်ပြီး လိုးထည့်သည်။
ဒီတော့ လီးတစ်ချောင်းလုံးက သူမစပ်ပတ်အဆုံးစွန်ထိရောက်ရှိလျက်။ လီးက ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်းရတီ၏ စိတ်နှလုံးသားတွေက တစ်ပါတည်းလိုက်ပါနေသလို။ အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုက်တိုင်းမှာ ဖင်လုံးတွေက တုန်ခါသည်အထိ။ တစ်ကြိမ်ထက် တစ်ကြိမ် ဦးဖေက ပိုပိုကြမ်းလာသည်။
သူ၏ ကြမ်းရှမှုတွေနှင့်အတူ ရတီလည်း အားကျမခံ လိုက်ပါလျက်ရှိသည်။
“ ဖြောင်း…….ဖတ်…….ဖလတ်…..ဗြတ်…..ဗြတ်”
ဤအခန်းလေးထဲ နုငယ်မဟုတ်သည့် မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ဦးဖေ ချစ်တင်းနှောနေခြင်း။ ထိုအမျိုးသမီးကလည်း နုငယ်၏ ရင်နှစ်သည်းချာ၊ အသည်းအူတိုင်လေး ရတီ။ မဖြစ်သင့်မှန်းသိပေသော်လည်း နောက်ဆုတ်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိတော့ပါ။ ဘယ်လောက်ထိ ထိုအဖြစ်အပျက်တွေဆက်ဖြစ်နေမယ်မှန်းလည်း မှန်းဆမတတ်ပေ။
ဦးဖေချွေးတွေက ရတီကျောပြင်ပေါ် တစ်တောက်တောက်စီးကျလျက်။ အခန်းထဲရှိ အေးစိမ့်နေသော အဲယားကွန်းသည်လည်း ထိုလူသားနှစ်ဦး၏ ရမ္မက်ဇောကို မငြိမ်းသတ်နိုင်။ ရတီ၏ ကာမအရသာလည်း ခုနလေးတင်က ပြီးရုံလေးရှိသော်ငြား အခုတစ်ဖန်ပြီး တရှိန်ရှိန်နှင့် တောင်လောင်လာပြန်သည်။
အုပ်မိုးနေသော ဦးဖေက ဘေးကို လှဲချလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ လည်း ဘေးတစ်စောင်းအနေအထားနှင့် ပြင်ခိုင်းလိုက်သည်။
“ တခြမ်းစောင်းလိုက်ပါလား မီးလေး”
ဦးဖေစကား သူမ မကြားမိတော့။ ထို့ကြောင့် ဦးဖေပဲ သူ့ဖာသာနေရာပြင်လိုက်သည်။ သူမချိုင်းအောက် သူလက်ဖဝါးတွေက လျှိုဝင်ပြီး ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်လျက်။ သူမက တစ်ခြမ်းစောင်းပြီး ဖင်ကော့ထားသလို ဖြစ်နေတော့ ထိုကဲ့သို့တစ်ခြမ်းစောင်းအနေအထားနဲ့ပင် ဦးဖေက နောက်ကနေ သာသာလေး ပင့်ပင့်ဆောင့်သည်။
သူမ ပေါင်တစ်ဖက်က ဦးဖေပေါင်ကြီးပေါ်တင်ပြီး ကားလျားကြီးဖြစ်နေသည်။ ထိုကားလျားကြီးဖြစ်နေလျက်နှင့်ပင် လီးချောင်းက တဇွတ်ဇွတ်နှင့် သူမစပ်ပတ်ထဲ အလိုးမပျက်။ ဦးဖေ၏ နောက်လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမစပ်ပတ်ဆီ လှမ်းနှိုက်ကာ အစေ့ရှိရာသို့ ပွတ်ကစားနေသည်။ ခိုးကြည့်ဖူးသည့် အပြာကားတွေထဲမြင်ရသော လိုးနည်းမျိုးစုံကို အပြင်မှာ တကယ်လက်တွေ့ သင်တန်းဆင်းခိုင်းနေသည့် ဦးဖေ ပင်။
“ ဖတ်……ဖတ်…..ဖလတ်……..ဖလတ်……ဗြတ်……..ဗတ်……ဗျစ်”
“ အ…..အင့်…..ဟင့်……အင့်……အ….အ………ဟင့်”
“ မီးလေး…..ချစ်တယ်နော်……..ချစ်….ချစ်တယ်နော်…….အ……အ……အ”
“ ဟင့်….အင့်……အင့်…..အမေရေ…..အမေရေ……..အား………အား….အား”
ဦးဖေက သူမနားကြား တိုးတီးစွာ ချစ်စကားတွေပြောသလို နားသီးလေးကို လှမ်းငုံပြန်သည်။ ချစ်ခင်ယုယမှုတွေက ကုဋေကုဋာ။ သူမ နောက်တစ်ကြိမ်ပြီးသွားပြန်သည်။
လီးက စပ်ပတ်ထဲ မှန်မှန်ထိုးခွဲနေသည့်အပြင်၊ ဦးဖေက အစေ့ကိုပါ ပွတ်ပေးနေတော့ အဲလိုမျိုး လုပ်ရပ်မျိုးကို ဘယ်မိန်းမသားမှ တင်းခံနိုင်မည့်မထင်။ ဒီညမှာ “orgasm” အကြိမ်ကြိမ်ရနေသော ရတီပင်။ သူမပြီးသွားတော့ ဦးဖေလည်း သူ့ဆောင့်ချက်တွေကို ပိုတိုးလိုက်သည်။
“ ဖတ်…ဖတ်…ဖလတ်..ဖလတ်..ဗြတ်…ဗြတ်…ဗြတ်…ဗျစ်…ဗျစ်…ဖတ်..ဖတ်…ဖတ်”
အသားစိုင်နှစ်ခု မီးပွင့်တော့မတတ် ပွတ်တိုက်မှု တော်တော်စိပ်လာသည်။ ရတီက ဦးဖေအလိုးခံနေကြမလို့သာ တော်ရော့သည်။ အခုမှ သူ့အလိုးကို စခံဖူးပါက မျော့သွားလိမ့်မည်။ အခု ကြုံဖူးနေကျ သူမကိုယ်တိုင်လည်း မျော့ချင်ချင်။
“ အ……အ….အား………အား…….ဟား……..ဟား….ဟော..ဟဲ….ဟား….ဟား”
ရင်ခေါင်းသံကြီးနဲ့ ဦးဖေ အော်မြည်းကာ သုတ်ရည်တွေအကုန်လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ သူ့အတွက်လည်း ဒီညမှာတင် ဒုတိယအကြိမ်ဆိုတော့ ပထမအခေါက်ကတော့ အရည်တွေ သိပ်မထွက်တော့။ သို့သော် လက်ကျန်သုတ်ရည်တွေ ရှိသေးသည်။ သူမစပ်ပတ်ထဲ နွေးခနဲ့ နွေးခနဲ့။ ဦးဖေက နောက်ကနေ ဖက်နေပြီး အချစ်စကားတွေကို မူပိုစွာပြော၏။
“ ကောင်းလိုက်တာ…မီးလေးရယ်….ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင်လည်း…ဒီလီးကို မီးဟာလေးထဲ အမြဲစိမ်ထားချင်တာ…ထုတ်တောင်မထုတ်ချင်ဘူး”
“ ခစ်……ခစ်……ဦးဖေသာ စိမ်ချင်ရင် မီးကတော့ အမြဲခံမှာ”
“ ဟုတ်လား…..နောင်လည်း အဲလိုအမြဲချစ်မယ်နော်…မီးလေးအမေမသိအောင်လေ”
“ စိတ်ချ…….မီးတို့ကိစ္စက မီးတို့ကလွဲပြီး…ဘယ်သူမှ မသိစေရဘူး”
“ ဟုတ်ပါပြီကွာ…….မီးလေးဒီည ကိုယ်နဲ့အတူတူအိပ်မလား..အပေါ်မှာပြန်တက်အိပ်မလား”
“ ဟင့်အင်း……မီးက ဦးဖေနဲ့ အတူတူအိပ်မှာ….ကြီးမေမလာခင်ထိပေါ့”
“ အမိန့်တော်မြတ်အတိုင်းပါခင်ဗျား…..မနက်ဖြန်လည်း ဒီလိုချစ်မယ်နော်….ဒီနေ့တော့ ကိုယ်တော်တော်မောသွားပြီ…ဟောဒီက ကောင်မလေးကြောင့်”
“ ဒီကရော…မမောဘူးလို့ထင်လို့လား….ဒီမှာကြည့်…ဖင်တွေရော…စပ်ပတ်တွေရော…ရဲတွတ်ကုန်ပြီရှင့်”
“ အဟတ်….ဟတ်……မနက်ဖြန်ဆို ပိုရဲအောင်လုပ်ပေးမယ်”
“ အရမ်းကြောက်နေပါပြီနော်”
ရတီ က မေမေအိပ်သောနေရာမှာ လှဲလျောင်းလျက်။ ဦးဖေက နောက်ကနေ သူမခါးကို ဖက်ထားသည်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ဦးဖေရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ လုံခြုံနွေးထွေးစွာ။ မနက်ဖြန် တစ်ရက်ရှိသေးသည်။ သန်ဘက်ခါဆို ပိုင်ရှင်ဆီ ပြန်အပ်ရတော့မည်။
မအပ်ချင်ဘူး..ဦးဖေရာ။ မီးက အပိုင်လိုချင်တာ။ မေမေပိုင်ပစ္စည်းကို သမီးဖြစ်သူက လိုချင်နေသည့်အဖြစ်။ ဦးဖေက ဘေးကနေ အိပ်ပျော်ပြီး ဟောက်တောင်ဟောက်နေပြီ။ သူမသာ ဟိုတွေး ဒီတွေးနှင့်။
ပင်ပန်းထားတော့လည်း မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည့် ဦးဖေနည်းတူ အိပ်ပျော်သွားတာပင်။
............................................................................................
အခန်း (၆၇)
ညကတဖြည်းဖြည်းကုန်ဆုံးပြီး မနက်အာရုဏ်သန်းလာပြီ။ အိမ်လေးတစ်လုံးထဲမှာတော့ တတိဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ချွတ်လက်စ အဝတ်တွေ ပုံလျက်။ ယောကျ်ားဝတ်င်္အကျီနဲ့လုံချည်၊ မိန်းမဝတ် ညအိပ်ဝတ်စုံတစ်ထည်က အိမ်ရှေ့က TVကြည့်သော ဆိုဖာနားမှာ ပုံလျက်သား။ စားပွဲခုံပေါ်တွင်လည်း သောက်လက်စ ဘီယားဘူးတစ်ဘူးနှင့်၊ Coke Zero တစ်ဘူး။
ထိုဧည့်ခန်းရဲ့အတွင်းဖက်နားရှိနေသည့် အိပ်ခန်းလေးထဲမှာတော့ ပူးကပ်စွာ ဖက်အိပ်နေသည့် အဖိုနဲ့အမ။ ခြုံထားသော စောင်အောက်တွင်ရှိသော သူတို့(၂)ဦး၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် ဘာအဝတ်အစားမှမရှိ။ ကမ္ဘာဦးလူသားတွေ ဖြစ်သည့် အာဒံ နှင့် ဧဝလိုနှယ်။ အေးစိမ့်နေသော အဲယားကွန်း၏ အအေးဒဏ်ကိုလည်း မမှုပါ။
တစ်ယောက်၏ ကိုယ်ငွေ့က နောက်တစ်ယောက်ကို အပြန်အလှန် နွေးထွေးစေသည် မဟုတ်လား။
“ တီ…..တီ…..တီ…..တီ”
ဦးဖေဖုန်းမှ နှိုးစက်မြည်လာသည်။
အဲကျမှ ဦးဖေက လူးလူးလိမ့်လိမ့်နဲ့ နိုးထလာသည်။ သူ့ရင်ခွင်အောက်ထဲမှာတော့ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်နေသည့် ရတီ။ ရတီမနိုးအောင် ဘေးက မှန်တင်ခုံပေါ်ရှိ ဖုန်းကို ယူပြီး alarm ပိတ်လိုက်သည်။ ဖုန်း Lock Screen မှာပေါ်နေသည်က မနက်(၅)နာရီခွဲ။
တော်ပါသေးရဲ့။ (၆)နာရီဆို ကြီးမေ အိမ်ထဲကို သူ့ဘာသာသူ သော့ဖွင့်ပြီး ဝင်လာတော့မည်။ ဖုန်း alarm ပိတ်ပြီးသည့်အထိ ရတီက မနိုးသေး။ တကယ့်ကို သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုဖက်ကာ အိပ်မောကျနေသည်ပင်။
နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသော ဆံစအချို့ကို ဦးဖေ ဖွဖွလေး သပ်တင်ပေးနေမိ၏။ မနေ့ညတစ်ညလုံး ချစ်တင်းနှောခဲ့ကြသည်မှာ မမောနိုင်၊ မပန်းနိုင်။ အပေးအယူ မျှမျှနှင့်။ သူလည်း စိတ်ရှိလက်ရှိကြမ်းပစ်မိသည်။
နုငယ်ကိုတောင် ထိုလိုမျိုး ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မလိုးခဲ့မိ။ ရတီနဲ့ကျတော့ သူကြမ်းသမျှ အော်ဟင်ငြီးငြူနေသော်လည်း အားတက်သရော လိုက်ပါခဲ့တာပင်။ ညက ချစ်ရည်လူးနေတာကို ပြန်တွေးနေမိတော့ သူ့ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်လာပြန်သည်။
မဖြစ်ချေ။ လင်းဆွဲလေး ထပ်ဆွဲချင်သော်လည်း ကြီးမေနဲ့ ပက်ပင်းတိုးမိရင် ခက်ရချည်ရဲ့။
“ မီးလေး……မီးလေး……ထ….ထတော့”
“ အင်း……….အင်း…….အင်း”
ရတီကို ခပ်ဖွဖွလေးတို့ကာ နှိုးလိုက်သည်။ ရတီနိုးစပြုပြီး လူးလွန်လာသည်။
သို့သော် သူမ မထချင်သေး။ ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးက တအားဖက်လို့ကောင်းနေသည်။
နွေးထွေးစွာဖြင့်။ ရတီ မျက်လုံးမှိတ်ထားသော်လည်း မျက်ခွံလေး မျက်လုံးလေးက ဟိုဖက်၊ သည်ဖက်ရွေ့နေသည်ကို ဦးဖေသတိထားမိ၏။
“ ကဲ….အိပ်ပုတ်ကြီးနေတဲ့ကောင်မလေး…လာလေရော”
ရတီခါးကို တို့ကာ၊ တို့ကာဖြင့် ကလိထိုးလိုက်သည်။
“ ခစ်…….ခစ်….ဟိ…….ဟိ…ခစ်”
“ ယားတယ်…..ယားတယ်….ဦးဖေရဲ့….မလုပ်နဲ့တော့…..ခစ်……ခစ်”
အခုမှ ရတီမျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့သည်။ ရွှန်းရွှန်းဝေနေသော အချစ်မျက်လုံး(၂)စုံက အကြည်ဆိုက်လျက်။
“ မွ……မွ……ပြွတ်……ပြွတ်….ပြွတ်”
Morning kiss လေးတွေ ခြွေချပစ်လိုက်သည်။။
“ Morning မီးလေး”
“ Morning ဦးဖေ”
“ မီးလေး….ထတော့…..ခဏဆို ကြီးမေလာတော့မှာ”
“ ဟုတ်သားပဲ…မီးလေး…မေ့နေတာ..ကြည့်စမ်း”
ရတီအခုမှ အလူးအလဲထလိုက်သည်။ သို့သော် ဝတ်စရာအဝတ်အစားက မရှိ။
မထူးတော့။ အိပ်ယာပေါ်က စောင်ကို ကိုယ်ပေါ်ပတ်ပစ်လိုက်သည်။
“ အိုး….ဦးဖေ…မနက်စောစောကြီးကို”
သူမက စောင်ကို အပိုင်ယူလိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာကျန်ခဲ့သော ဦးဖေက ကိုယ်တုံးတီးဖြင့် ဟင်ခနဲ့၊ ဟာခနဲ့။ သူ့ကိုယ်က မြွေဆိုးလေးကလည်း မနက်စောစောရှိသေးတာကို ထောင်မတ်နေပြီ။
“ မီးလေးကလှနေတာကို”
“ ခစ်….ခစ်…….ဒါဆို အိမ်ရှေ့မှာ အဝတ်သွားယူလိုက်ပါအုံးမယ်ရှင်”
“ တစ်လက်စတည်း ကိုယ့်အဝတ်တွေပါ ယူလာပေးနော်”
“ အင်း”
ရတီစောင်ပတ်ပြီး အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဆီသို့ အမောတကာလေးပြေးသွား၏။ အဝတ်တွေက ပုံလျက်သား။ သူမ မနေ့ညက ချွတ်ချခဲ့သည် ညအိတ်ဝတ်စုံကို ခပ်သွက်သွက်ဝတ်လိုက်သည်။ ညကသောက်ထားသော ဘူးခွံတွေကိုပါ အမှိုက်ပုံးထဲ သွန်ပစ်လိုက်သည်။ မတော်လို့များ ကြီးမေများ တွေ့ခဲ့ရင် သူမ ဖြေရှင်းချက်ပေးနေရအုံးမည်။
ဦးဖေရဲ့ တီရှပ်၊ လုံခြည်က တစ်ဖက်၊ စောင်ကို တစ်ဖက် လက်နှစ်ဖက်နှင့်ပွေ့ပိုက်ကာ အိပ်ခန်းဆီ ပြန်လာသည်။ ဦးဖေက ခဏကလို အဝတ်မရှိ၊ တုံးလုံးကြီးဖြင့် သူမ ပြန်အလာစောင့်နေသည်။
“ ဦးဖေ….ရော့”
“ ကျေးဇူး…မီးလေး….ညက ကိုယ်တို့ထပ်တွေ့အုံးမှာမလား”
ရတီရင်ခုန်စွာဖြင့်
“ အင်းပေါ့”
“ ညကျ မီးလေး ဘာအဝတ်မှ မဝတ်ခဲ့နဲ့….ဒီအတိုင်း ဆင်းလာခဲ့…ကိုယ်စောင့်နေမယ်”
“ ဦးဖေကလည်းကွာ….ဘာတွေပြောနေတာလဲ…နားရှက်စရာကြီး”
“ မီးလေးနဲ့ ကိုယ်က လင်မယားတစ်ပိုင်းဖြစ်နေပြီကို ဘာရှက်စရာလိုလို့လဲ…..နော်……နော်လို့”
“ ပြီးရော….ပြီးရော….အင်း…အင်း..သွားပြီ..ဦးဖေရာ”
ရတီ ရှက်စိတ်ဖြင့် လုပ်မိလုပ်ရာ လက်မှာပွေ့ထားသော အဝတ်တွေနှင့် ဦးဖေဆီ ပေါက်လိုက်ကာ အပြေးလေး သူမအခန်းဆီ ပြေးတက်သွားသည်။ နားထဲမှာသော ဦးဖေက ရယ်သံတွေကိုတောင် ကြားလိုက်မိသလို။
ဒီညက ပိုကြမ်းကြမလား။ မနက်ဖြန်ဆို တွေ့ဖို့အခွင့်မသာပြီဆိုတော့။ အပေါ်ထပ်ရှိ သူမအခန်းထဲအရောက် တံခါးပိတ်လိုက်ပြီးရုံရှိသေး ကြီးမေက သူ့ဖာသာသော့ဖွင့်ပြီး ဝင်လာသည်။
လက်မတင်လေး။ အိမ်တစ်ဆောင်လုံးက မနေ့က ကြီးမေပြန်သွားတုန်းက ပုံစံအတိုင်း။ ဒီအိမ်လေးထဲ မနေ့ညက အချစ်သောင်းကျန်းသူတွေ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်ဟု ပြောရင် ယုံနိုင်စရာအကြောင်းကိုမရှိ။ ဦးဖေလည်း ရတီပြန်ပြီး တရေးထပ်အိပ်လိုက်သေးသည်။ အိပ်ရေးဝဖို့လိုသည်။ ထိုမှသာ ညကျ ရတီကို စိတ်ရှိတိုင်း ချစ်နိုင်မည်မဟုတ်လား။
...................................................................................
အခန်း (၆၈)
ကိုသက်ငြိမ် ဒီနေ့ ဝပ်ရှော့သွားတာတောင် အချိန်တော်တော်လင့်နေပြီ။ လင့်ဆို မနက်က ရတီနှင့် ကျီစယ်ပြီးနောက် တရေးအိပ်အုံးမည်ဟု မှေးလိုက်ရာ နိုးလာတော့ မနက်(၉)နာရီထိုးနေပြီ။
ကြီးမေ က သူကို အရင်ကတည်းက လာနှိုးလေ့မရှိ။ မိန်းမဖြစ်သူ နုငယ်နှိုးပေးနေကြ။ နုငယ် မရှိသည့်ကာလတိုလေးအတွင်းမှာကို သူဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတော့သည်။ အိပ်ယာက အလူးအလဲထပြီး မနက်စာတောင်မစားဖြစ်ဘဲ ဝပ်ရှော့ကို ပြေးရသည်။
အလုပ်ထဲရောက်တော့ တပည့်တွေအကုန်ရောက်နေပြီ၊ စတောင်စနေပြီ။
“ ဗျို့….အာစရိ…ညက ကောင်းနေလို့ ထင်တယ်”
“ ဟေ့ကောင်……..ဘာကိုလဲကွ”
“ မဟုတ်ဘူးလေ…..အာစရိကလည်း…ကျနော်ပြောတာက ညက အရက်သောက်နေလို့ အခုနောက်ကျနေတာလားလို့”
“ ငါ အရက်မသောက်တာ ကြာပါပြီကွာ”
“ အာစရိကလည်း…ကိုယ့်ဆရာကို ချစ်လို့စတာကို”
“ သိပါတယ်ကွာ”
ကိုသက်ငြိမ်လည်း သူ့ကိုယ်သူ မလုံ့မလဲ။ ညက မယားပါသမီးနဲ့ ဖောက်ပြန်ပြီး ချစ်တင်းနှောခဲ့ကြသည် မဟုတ်လား။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာဆို ထိုကဲ့သို့အရာမျိုးက မဖြစ်သင့်ဘူးဟု အစကတည်းက တားမြစ်ထားသည့်အရာပင်။
သို့သော် သူတို့နှစ်ဦးနှစ်ဖက်စလုံး ကြည်ဖြူစွာ စည်းဖောက်ခဲ့ကြသည်။ ပြန်တွေးရင်လည်း နောင်တရမည်မဟုတ်။ ရတီ၏ နူးညံ့မှုတွေ၊ ထွေးအိမှုတွေကို သူကြိုက်သည်။ သူမက်မောသည်။ သူတောင့်တသည်။
သူ အားကြီးနှင့်ဆောင့်လိုးတိုင်း အော်ဟစ်နေသည့်အသံတွေ၊ လေကို ဖွင့်ဟရှူနေသည့် နှုတ်ခမ်းလွှာလေးတွေ၊ စည်းချက်နှင့်အတူ လိုက်ခုန်နေသည့် ရင်သားအစုံ။ အခုတွေးရင်းနဲ့တောင် ပြန်တွေ့ပြီး ချစ်ချင်လာသည်။
ဤအရာတွေအားလုံးက ထောင်ချက်တစ်ခုလို၊ နွံတစ်ခုလို ရုန်းထွက်၍မရနိုင်တော့ဘဲ ဝဲဂယက်တစ်ခုလို တစ်ဝဲဝဲ တစ်လည်လည်။
မှားမှန်းသိပေမဲ့လည်း ရပ်ဖို့မကြိုးစားတော့ပြီ။ လွင့်နေသော စိတ်တွေကို ပစ္စုပ္ပန်ဆီ ဦးတည်ကာ ကားတွေဆီ စိတ်နှစ်လိုက်သည်။ ဒီနေ့တော့ သူကံကောင်းနေသည် ထင်ပါရဲ့။ ညနေ(၃)နာရီလောက်ကတည်းက အလုပ်တွေအကုန်လက်စသတ်နိုင်ခဲ့သည်။
“ ဒီနေ့တော့ စောစောပြီးတယ်ဟေ့။ မင်းတို့ပြီးပြီမလား..ပြန်ကြတော့…ငါလည်းပြန်တော့မှာ”
အစောကြီး အလုပ်ဆင်းရတော့ အလုပ်သမားတွေလည်း ပျော်ရွှင်နေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်လည်း စောစောစီးစီး အလုပ်ဆင်းလေပြီ။ ညက ရတီနှင့် အချစ်ပွဲ ထပ်နွှဲရအုံးမည်။ အိမ်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရေမိုးချိုးကာ ညစာစောစောစီးစီး စားလိုက်သည်။
သို့သော် ရတီကို မတွေ့ရ။ ထမင်းစားနေရင်း ကိုသက်ငြိမ် ကြီးမေကို မေးလိုက်သည်။
“ ကြီးမေ…..သမီးရော.မတွေ့မိပါလား”
“ ရတီလေးလား…..ရတီက မနက်က တစ်ခေါက်ပဲ ဆင်းလာပြီး မနက်စာလာစားတာ လူလေးရဲ့…ပြီးတော့ အိပ်ချည်းအိပ်နေတယ်…ကြီးမေကိုလည်း လာမနှိုးနဲ့တဲ့….ဗိုက်ဆာရင် သူဆင်းလာစားမယ်တဲ့”
“ ဟုတ်လား..နေမကောင်းတာမျိုးလား.ကြီးမေ”
“ လူလေးထင်သလိုမျိုး ကြီးမေလည်း စိတ်ပူလို့ ခဏက အဖျားသွားတိုင်းပြီးပြီ…အဖျားမရှိဘူး…တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာနေလို့ဆိုလားပဲ”
“ တော်သေးတာပေါ့…အဖျားမရှိဘူးဆိုတော့လေ”
“ ညစာလည်း ဆင်းမလာစားဘူး…အပေါ်ထပ်ပို့ပေးတဲ့…ကလေးမလေးက သူ့အမေကို လွမ်းနေတာများလားပဲ။ သွားပို့လိုက်အုံးမယ်”
အကြောင်းစုံသိနေသော ကိုသက်ငြိမ်ကတော့ မျက်နှာက ပြုံးစိစိ။ ကြီးမေက ဘာမှမသိထားတော့ မရိပ်မိ။ သူ့လက်ချက်ကြောင့် ကလေးမလေး နုံးချိသွားသည်ပင်။ သူ့အချစ်ကြမ်းကြမ်းကြောင့် ရတီပင်ပန်းသွားသည်နှင့်တူသည်။ ညရောက်မှပဲ သူ့အစွမ်းတွေနဲ့ လန်းဆန်းအောင်လုပ်ပစ်လိုက်မည်။
“ လူလေး…ဒါဆိုကြီးမေပြန်ပြီနော်”
ပျော်သွားသည့်စိတ်ကြောင့် မျက်နှာက ဝင်းခနဲ့။
“ ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျား”
ကြီးမေကတော့ သူလုပ်နေကျအတိုင်း သေချာသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးခဲ့သည်။ ကြီးမေပြန်သည်နှင့် သူ ကြက်ဥအစိမ်းနှစ်လုံးကို ဖောက်သောက်လိုက်သည်။ ကြက်ဥနံ့က ခပ်ညှီညှီ။ သို့သော် သူ မမှု။
ပြီးနောက် ပျားရည်နဲ့ သံပရာကိုပါရောဖျော်သောက်လိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးတော့ အင်အားအပြည့်။ ချစ်ပွဲနွှဲရန် ready။
ဪ…မေ့တော့မလို့။ အဝတ်အစားတွေအကုန် အိပ်ခန်းထဲ သွားချွတ်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့မီးလုံးလေးတွေကိုလည်း အကုန်ပိတ်ပစ်လိုက်၏။ လှေကားနားက မီးခပ်မှိန်မှိန်သာ လင်းလျက်။ မကြာခင် ဆင်းလာမည့် ရတီကို ခြောက်လှန့်ကျီစယ်ရန် သူပြင်ဆင်နေသည်။
ဟော…….။
အပေါ်က တံခါးဖွင့်သံသဲ့သဲ့ သူကြားလိုက်၏။ လှေကားအရင်းနားကအကွယ်တစ်နေရာ သူပုန်းနေလိုက်သည်။ မွှေးအီအီချိုမြိန်သော ရနံ့နဲ့အတူ နတ်သမီးလေးတစ်ပါး ဆင်းကြွလာလေပြီ။ ရတီ ကိုယ်ပေါ် မနက်က သူပြောခဲ့သည့်အတိုင်း ဘာမှမဝတ်ထား။ ဖွံ့ထွားစိုပြေသည့် ကျိုင်းစင်မြဝါကလေး။ လှေကားဆင်းနေရင်း သူ့ကိုရှာနေသည်ထင်သည်။
ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေသည်။ သူဘာအသံမှမပေး။ ရတီ ဆင်းအလာကိုသာ စိတ်ရှည်လက်ရှည်စောင့်နေသည်။ ရတီ လှေကားအောက်ဆုံးထစ်အရောက်…
“ ဟိတ်”
“ အမယ်လေး”
ရတီ ခဏတာ လိပ်ပြာလွင့်သွား၏။
.......................................................................
အခန်း (၆၉)
မနက်အိပ်ယာနိုး ဦးဖေနဲ့ ကျီစယ်ပြီး အပေါ်ထပ်ရှိ သူမအခန်းကို ရတီ ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက ပြန်အပ်ပျော်သွားလိုက်သည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။ သူမ အောက်ထပ်ကို ဆင်းမလာသဖြင့် ကြီးမေက သူမအခန်းဆီ လာနှိုးမှသာ သူမနိုးလာသည်။
“ ဒေါက်…..ဒေါက်။ သမီးလေး နှိုးပြီးလား”
“ အင်း……အင်း…..နှိုးပြီ ကြီးမေရေ။ ခဏကြာဆင်းလာခဲ့မယ်။”
မနက်(၁၀)နာရီတောင်ကျော်နေပြီ။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်လျက်။ အထူးသဖြင့် သူမရင်သားအစုံနဲ့ မအင်္ဂါတဝိုက်။ ရင်သားနှစ်ဖက်စလုံးကတင်းသလိုဖြစ်နေပြီး အတန်ငယ် နာကျင်နေသည်။ ညက ဦးဖေလက်ကြီးနဲ့ ပယ်ပယ်နက်နက် ဆုပ်နယ်ခံထားရသည့် ရွှေရင်အစုံပေါ့။
Toilet ထဲဝင်၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတုန်းမှာလည်း မိန်းမကိုယ်ကနေ နာကျင်မှု အနည်းငယ်ခံစားသိရှိလျက်။ စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့။ အခန်းထဲက ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲ သူမကိုယ်ခန္ဓာကိုယ် သူမ တစ်ချက်ပြန်ဆန်းစစ်မိပြန်သေးသည်။
တွေ့ပါပြီ။ သူမ တင်ပါးလုံးလုံးလေးနှစ်ဖက်က နီရဲနေသည်။ ညက တဖြန်းဖြန်းနဲ့ ရိုက်ခံမိထားသည့်ဒဏ်တွေ။
တကယ်ပါ။ ဦးဖေက တကယ့်ကိုကျွမ်းကျင်သူကြီးပါ။ ထိုကဲ့သို့ နာကျင်မှုတွေကို သူမ မမှု။ ပက်ပက်စက်စက်အလိုးခံနေတုန်းက ရခဲ့သော သာယာမှုတွေက ပိုမက်မောဖို့ကောင်း၏။ ညရောက်လျှင်လည်း ထပ်ပြီး အချစ်ခံရအုံးမယ်။ ဘယ်လိုပုံစံမျိုးနဲ့ သူမကို ချစ်ပေးအုံးမလဲဆိုတာကတော့ ဦးဖေသာ အသိဆုံးဖြစ်လိမ့်မည်။ အောက်မှာ မနက်စာနဲ့ နေ့လည်စာ ပေါင်းစားပြီး ကြီးမေကို တစ်ခါတည်း အပြီးပြောခဲ့သည်။
“ ကြီးမေ…မီး..အောက်ကို ဆင်းမလာတော့ဘူးနော်….တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်နေလို့ ဆေးသောက်ပြီး အိပ်တော့မယ်”
“ ဖျားနေတာလားသမီး…မှန်းစမ်း”
ကြီးမေက သူမနဖူးပေါ်လက်တင် အဖျားသွေးရှိ၊ မရှိစမ်းရှာ၏။
“ ဖျားလည်း မဖျားပါလား..သမီးရဲ့”
“ အင်း….မဖျားဘူးကြီးမေရဲ့…ညောင်းရုံလေး…ဒါဆို သမီး အိပ်တော့မယ်…လာမနှိုးနဲ့တော့နော်”
“ အေး…အေး…တစ်ခုခုလိုရင်ပြောနော်..သမီး”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ”
ညက ဦးဖေနဲ့ ချစ်တင်းနှောထားလို့ ညောင်းညာနေတာဟု ပြောသာပြောမိရင် ကြီးမေ မူးမေ့လဲသွားနိုင်သည်။ Paracetamol လေးတစ်လုံးသောက်ပြီး သူမ ထပ်အိပ်လိုက်သည်။ နိုးလာတော့ ညနေတောင်စောင်းရော့မည်။
ကိုက်ခဲမှုတွေလည်း တော်တော်လေး လျော့ပါးသွားပြီ။ အိပ်ယာဘေးစားပွဲပေါ် အငွေ့တစ်ထောင်းထောင်းထနေသော ခေါက်ဆွဲပြုတ်တစ်ပွဲ။ ကြီးမေ သူမအိပ်နေတုန်းက ဝင်လာထားသွားသည်နှင့် တူပါရဲ့။ ဗိုက်ဆာတာနှင့် အကုန်စားပစ်လိုက်သည်။ အရည်တွေပါ တစ်ရှူးရှူးသောက်လိုက်သည်။
ခဏကြာ ဦးဖေနဲ့ အချစ်စခန်းထပ်ဖွင့်ကြအုံးမည်။ မဖြစ်ချည်သေး။ ရေချိုးအုံးမှပဲ။ ရေချိုးနေရင်လည်း မနက်က ဦးဖေပြောခဲ့သောစကားကို ပြန်သတိရလာပြန်သည်။
အို…ဘာတဲ့။ ဘာအဝတ်အစားမှ မဝတ်ခဲ့နဲ့ဆိုလား။ ခစ်……ခစ်။ တကယ့်အတတ်ဆန်းသော သူကြီး။ ရေချိုးပြီးသွားသောအချိန်မှာ သူမ စိတ်နဲ့ ခန္ဓာနစ်ခုစလုံးက အလိုးခံရန် ready ဖြစ်လျက်ရှိပြီ။
Victoria’s secrets lotion ကို တစ်ကိုယ်လုံးနေရာလွတ်မကျန်လိမ်းပစ်လိုက်သည်။ သို့မှသာ မွှေးကြိုင်ချိုအီနေမှာ မဟုတ်လား။
“ 🎶 🎶 🎶 နေ့တိုင်းမင်းအကြောင်းတွေးမိနေသူ
ညတိုင်းမင်းကြောင့် အိပ်မရခဲ့ဘူး… 🎶 🎶 🎶 ”
ထိုစဉ် သူမဖုန်းမှ ringtoneသံ အဆိုတော်ရှိုင်း ၏ ဖြစ်တည်မှုသီချင်း လွင့်ပျံလာသည်။ ဖုန်း screen ပေါ်မှာပေါ်နေသည်က မေမေ။
“ Hello”
“ Hello သမီးလေး”
“ ဟုတ်ကဲ့မေမေ…မေမေအဆင်ပြေရဲ့လား”
“ ပြေတတယ်…မီးလေးရဲ့…..မနက်ဖြန်ဆို မေမေ လေယာဉ်နဲ့ပြန်လာတော့မယ်”
ရတီစိတ်ထဲမှာတော့ မပြန်လာစေချင်သေး။ မေမေမျက်ကွယ်ရာမှာ ဦးဖေနှင့် တဝကြီးချစ်ချင်သေးသည်။
“ အင်း….”
“ မနက်ဖြန် မနက်(၁၀)နာရီကွင်းချိန်ဆို….ရန်ကုန်ကို (၁၁)နာရီလောက်ရောက်မယ်ထင်တယ်…သမီးလေး ဘာလိုချင်လဲ…မှာလိုက်လေ…မေမေဝယ်လာပေးမယ်”
“ မလိုပါဘူး မေမေရယ်….ဒီမှာလည်း အကုန်ရှိနေပြီးသားပဲကို”
“ အေး….အေး…လိုတာရှိရင် ကိုသက်ကို ပြောနော်….သူလုပ်ပေးလိုက်မယ်…မေမေမှာထားပြီးသား”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ အေး….ဒါဆို မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ်နော် သီးလေး…ချစ်တယ်နော်”
“ ချစ်တယ် မေကြီးရေ….မွ…မွ”
ဖုန်းချလိုက်ပြီး ခဏသူမအတွေးလွန်နေမိသည်။ မဖြစ်ချည်သေး။ ဒီညတော့ အပီချစ်ရမည်။ မနက်ဖြန်ဆို တွေ့ချင်တိုင်း တွေ့ရတော့မှာ မဟုတ်တော့။ ပြီးနောက် အောက်ထပ်ကကြီးမေ ပြန်မပြန် တစ်ချက်သူမစောင့်ကြည့်ရသေး၏။
ကြီးမေ ပြန်သွားမှန်းသေချာသလောက်ရှိတော့ သူမ အောက်ထပ်ကို ရင်ဖိုစွာနှင့် ဆင်းလာသည်။ ဘာအဝတ်အစားမှ မဝတ်ထားတော့ပေ။
ဦးဖေ အမိန့်တိုင်း ကိုယ်လုံးတီးဖြင့်သာ။ ဟင်….အောက်ထပ်တစ်ထပ်လုံး မှောင်မဲနေပါလား။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြီးပြင်းလာသောအိမ်ဆိုတော့ သူမလှေကားထစ်တွေတောင် အလွတ်ရနေပြီ။ လှေကား၏ အောက်ဆုံးအရောက် သူမကိုယ်နောက်ကနေ တစ်စုံတစ်ယောက် သူမနောက်ကျော ကနေ သိမ်းဖက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။
“ ဟိတ်”
“ အမယ်လေး”
သူမကိုယ်လုံးလေးက နောက်ကယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်၏ ရင်အုပ်ကြီးထဲ စွေ့ခနဲ့။ ဘယ်သူများ ထိုကဲ့သို့ သည်းထိတ်ရင်ဖိုတွေ ပေးစွမ်းနိုင်သူရှိအုံးမှာလဲ။ အချစ်နတ်ဆိုးကြီး ဦးဖေ ပေါ့။
ဦးဖေက သူမနောက်ကနေ ခါးကို သိမ်းဖက်ကို ပွေ့ယူလိုက်သည်။ သူမအထိအတွေ့များမှတစ်ဆင့် ဦးဖေကိုယ်နှိုက်ကလည်း ဘာအဝတ်အစားမှ မဝတ်စားမှန်း အသားစိုင်တွေ၏ ထိတွေ့မှုအရ သိရှိနေသည်။ ယောကျ်ားပီသသော ကိုယ်နံ့နဲ့။
“ လန့်သွားလား…မီးလေး”
“ ခစ်…..ခစ်…မလန့်ပါဘူး”
“ ခဏက အာမေဋိတ်သံက ဘယ်သူအသံလဲ…အမယ်လေးဆိုပြီးတော့လေ……ဒါက လန့်တာမဟုတ်ဘူးလား…အဟတ်…ဟတ်”
“ ခစ်…..ခစ်…..မလန့်ပါဘူး”
ရတီက ဗြောင်လိမ်သည်။ သူမ လိမ်သာလိမ်နေပေမဲ့ သူမတင်ပါးနဲ့ ပေါင်ဆီ လာလာထိနေသည့် တရမ်းရမ်းနှင့် ဦးဖေ၏ မြွေဆိုးကြီးကို သူမခံစားမိနေသည်။
“ ဟုတ်လား…..မလန့်သေးရင်…လန့်အောင်လုပ်ပေးရမယ်”
ဦးဖေနောက်ကနေ သိမ်းဖက်ပွေ့ချီကာ ထမင်းစားခန်းဆီ ဦးတည်သွား၏။ ဘာလုပ်မလို့ပါလိမ့်။ သူမကိုယ်လေးကို ထမင်းစားခန်းထဲက စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လုပ်ငန်းစလိုက်လေသည်။
.....................................................................................
အခန်း (၇၀)
ရတီကိုယ်လုံးလေးက ထမင်းစားပွဲပေါ်။ ဤထမင်းစားပွဲက မေမေတို့နဲ့ ရတီတို့ အတူတူစားနေကြ စားပွဲလေး။ စားပွဲ အမျိုးအစားက ခပ်မာမာသစ်သားပြားကို ပြောင်အောင် polish တိုက်ထားပြီး ထိုအပြားပေါ် မှန်က ထပ်ကပ်ထားသည်။
အောက်ကထောက်တိုင်အနေဖြင့် လက်တစ်ပွေ့စာ (၄)ပေကျော်ကေော်အမြင့်ရှိမည့် သစ်လုံးနှစ်လုံးနှင့် ဒီဇိုင်းဆင်ထားတော့ တော်တော့ကို တောင့်တင်းခိုင်မာသည်။ ထမင်းစားပွဲပေါ် အလိုးခံရလိမ့်မည်ဟု တစ်ခါမှ မတွေးမိ။
သို့သော် ဦးဖေနှင့်ဆုံလျှင် မဖြစ်ဖူး၊ မကြုံဖူးတာတွေ အကုန်ခံစားသိရှိသွားလိမ့်မည်။
“ ပလတ်…..ပြွတ်……ပြွတ်….ပြွတ်”
“ ဟင့်…..အင့်…..အင့်…..အင့်….အင့်”
ရတီက စားပွဲအစွန်းဖျားပေါ် ထိုင်လျက်သား။ ဦးဖေကတော့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူမကို အနမ်းခြွေနေသည်။ ရုတ်ချည်းသလို အောက်က ပါကေးကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။
“ အိုး……ဟင့်…….အင့်…..အင့်…….အင့်”
“ ပလတ်…..ပလတ်……ပြတ်…….ပြတ်…ပလတ်…ပလတ်”
ရတီစပ်ပတ်ဆီ ဦးဖေမျက်နှာအပ်ကာ စပ်ပတ်ကို အားပါးတရ စလျက်လေတော့သည်။ မနေ့ညက အရှိန်ကြောင့် စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းနားတို့က အနည်းငယ် နီရဲယောင်ကိုင်းလျက်။ အပြင်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေကို ဦးဖေနှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေနဲ့ စုပ်ခဲသည်။ လျှာကြီးကလည်း အပြင်နဲ့ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားတွေပါမကျန် လျက်နေသည်။ ကလေးငယ်လေး တုတ်တိုးချိုချဉ်လေးကို အားပါးတရလျက်နေသည့်နှယ်။
“ ဟင့်………အင့်…အင့်….အင့်………..အင့်….အင့်”
မသိစိတ်ကြောင့် လက်လှမ်းမှီသော ဦးဖေဆံပင်တွေကို ဆွဲကြဲမိသည့်အဖြစ်။ ကြာလာတော့ ဦးဖေ၏ ဘာဂျာအစွမ်းကြောင့် ရတီထိုင်ဖို့တောင် အားမရှိသလို။
ထိုကြောင့် ထို ကျွန်းစားပွဲကြီးပေါ် လှဲချလိုက်ရသည်။ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက လှဲချလိုက်တော့ အောက်က စပ်ပတ်လေးက ပိုပြူးလာသည့်နှယ်။ ဦးဖေကတော့ လျှာလေးနဲ့ သူမစပ်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ စောက်စေ့လေးကို ငုံခဲလိုက်နဲ့ ဗျာများနေရှာ၏။
ဦးဖေ၏ နှုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်နှင့် မေးစေ့တစ်လျှောက် ရိတ်သင်ထားသော နှုတ်ခမ်းမွှေးတို့၏ ကြမ်းရှရှအထိအတွေ့ရယ်၊ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီး၏ ဆော့ကစားပေးမှုကြောင့် ရတီကော့လန်နေလေပြီ။
စားပွဲပေါ်မှာ ကော့လန်တက်နေသော ရတီပင်။ သူမမှာ ဘာမှဆုပ်ကိုင်စရာမရှိ။
ဦးဖေလည်း နီရဲတွက်နေသည့် စပ်ပတ်လေးကို လိုးထည့်ချင်စိတ် တစ်ဟုန်ထိုးမြင့်တက်လာလေပြီ။ မှုတ်ပေး၊ လျက်ပေး၊ စုပ်ပေးနေသည့်ကို ခတ္တနားလိုက်ကာ မတ်တပ်ရပ်အနေအထားနှင့်ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
စားပွဲပေါ်ရှိ ပက်လက်လှန်ပေါင်ကားပေးထားသောရတီစပ်ပတ်နှင့် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သော ဦးဖေ၏ လီးချောင်း ကအံကိုက်ထားသလိုနှယ်။ လိုးထည့်လိုက်ရုံမှအပ တခြားမရှိတော့ပေ။
ဦးဖေ သူ့လီးကိုကိုင်ကာ ဂွင်း(၂)ချက်၊ (၃)ချက်လောက်ထုလိုက်သည်။ မည်းမှောင်နီရဲပြောင်းတင်းနေသော ညီတော်မောင်က အစားစားရတော့မည်ကို သိရှိနေသလိုမျိုး။ ပြီးနောက် လီးကို စပ်ပတ်ထဲ ဇိုးခနဲ့ ဇတ်ခနဲ့ လိုးထည့်ချလိုက်တော့သည်။
“ ရှီး……ဟ…….အ…….အ….အာ….ဟာ…..အ…….အ….ဟာ……အာ…..အ”
“ ဗြတ်……ဖတ်……ဖလတ်….ဖလတ်….ဗျစ်…..ဗျစ်………….ဖတ်….ဖတ်……ဖတ်..ဗြတ်”
“ အင့်……ဟင့်……အ….အင့်….အင့်…..အင့်……….အင့်…အင့်”
ဦးဖေ လီးချောင်းကို စပ်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တော့ နှုတ်ဖျားမှအော်မြည်းတမ်းတလာသည့် ရတီအသံက သနားစရာကောင်းရှာသည်။ ရတီ့စပ်ပတ်ကလည်း ဝင်လာနေကြဧည့်သည့်ကို ကောင်းမွန်စွာကြိုဆိုရှာ၏။ ဦးဖေက တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ လိုး။ ရတီက တအင့်အင့်နဲ့ အော်။ စည်းဝါးနရီ ကိုက်ညီလွန်းလှသည်။
ဦးဖေက လှဲလျောင်းနေသော ရတီကို အပေါ်သို့ပြန်လည်ပွေ့တင်လိုက်သည်။ ရတီ ဦးဖေ၏ ပြင်းထန်လှိုက်ဖိုဖွယ်ကောင်းသော လိုးချက်တွေကို ထိုင်လျက်သားခံယူနိုင်ဖို့ အင်အားသိပ်မရှိတော့။
ထိုကြောင့် ပြန်မလဲကျသွားကြောင့် ဦးဖေလည်ပင်းပေါ် သူမလက်နှစ်ဖက်ချိတ်သိုင်းထားရ၏။ ဦးဖေ၏ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေက သူမမျက်နှာကို ရိုက်ခတ်လျက်။ လိုးနေးရင်းနှင့်လည်း သူမလည်တိုင်တွေ၊ သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို စိတ်မထင်ရင် မထင်သလို စုပ်ခဲပြန်သေးသည်။
“ အင့်……..ဟ…….အ…..ဟင့်……ဟင့်……..ချစ်..တယ်…ချစ်တယ်…ဦးဖေရာ”
“ ဟင်း…….ဟား…..ဟား…..အ………အာ…….ဟင်း……ကိုယ်လည်း…ချစ်…ချစ်တယ်”
“ ဖတ်….ဖလတ်…..ဖလတ်………..ဗြတ်….ဗျစ်…..ဗျစ်…..ဗြတ်….ဖတ်…….ဖတ်”
ဦးဖေ၏ ဝှေးစေ့စလုံးလည်း ရတီစပ်ပတ်အဝထိ စည်းချက်နှင့်အတူ လာဆောင့်မိနေသည်။ ဦးဖေက ရတီပေါင်နှစ်ဖက်ကို ထိန်းကာ ပွေ့ယူမချီလိုက်ပြန်သည်။ ရတီက မတ်တပ်လျက်နေသော ဦးဖေကိုယ်ပေါ် အပေါ်က တက်ခွစီးမိနေသော အနေအထားနှင့်။
ဦးဖေအားနဲ့ဆို ရတီတစ်ကိုယ်လုံးက အသာလေး မလိုက်ရုံ။ ရတီကို ထိုကဲ့သို့ မလျက်အနေအထားနဲ့ ပွေ့ချီထားကာ ဦးဖေတို့ အိပ်ခန်းဆီ ဝင်လာသည်။ ထမင်းစားခန်းနှင့် အိပ်ခန်းက သိပ်မဝေးလှ။ သို့ပေမဲ့လည်း ထိုမဝေးလှသော အကွာအဝေးမှာပင် မတ်တပ်ရပ်ကြီး လိုးလျက်။
ဦးဖေက လမ်းလျှောက်လျက် အနေအထားနှင့်ပင် လီးကို စပ်ပတ်နှင့် ဝင်လိုက်၊ ထွက်လိုက်လိုးပေးနေသည်။ ရတီကတော့ ပြုတ်ကျမည်ကို စိုးသဖြင့် ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးကို အသေဖက်ထားရှာသည်။ လမ်းလည်းလျှောက်၊ လိုးလည်းလိုး။ တစ်ချက်ခုတ်၊ နှစ်ချက်ပြတ်ပေါ့။
...............................................................
အခန်း (၇၁)
အိပ်ခန်းထဲရှိ မှန်တင်ခုံရှေ့ ရတီကို အောက်သို့ချလိုက်သည်။
“ ကုန်းလိုက်ပါလား…မီးလေး”
ရတီ မှန်တင်ခုံဘောင်အစွန်းပေါ်လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည်။
“ ဖင်လေးကော့ထား”
ဦးဖေက တစ်ချက်ချင်းစီ သူလိုချင်သော အနေအထားရောက်အောင် အမိန့်ပေး၏။ ရတီ ကုန်းလျက်အနေအထားနှင့် အသင့်ရှိသောအခါ ဦးဖေက ရတီခါးဘေးကို ကိုင်ပြီး သူ့မြွေဆိုးကြီးကို စပ်ပတ်ထဲ လိုးထည့်ပြန်သည်။
“ အ……..ထိ….ထိတယ်….အမေရေ…….အမေရေ…ကယ်ပါအုံး…..အ…..အ”
ကုန်းလျက်အနေအထားနဲ့ဆို ပုံမှန်အရွယ်အစားရှိသောယောကျ်ားလေး၏ လီးတောင် တော်တော်ထိမိ၏။ ဦးဖေလို စံချိန်လွန် လီးမည်းကြီးဆို အလိုးခံနေရသော ရတီအဖို့ ဘယ်လောက်တောင်များခံစားနေရမလဲဟု တွေးသာကြည့်စေလိုသည်။
ရတီသူမရှေ့ရှိမှန်ပေါ် သူမပုံရိပ်ကို ပြန်တွေ့လိုက်သည်။ ဖင်ကုန်းအလိုးခံသော ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေးတစ်ယောက်။ ကာမနွံထဲ နစ်မွမ်းလျက်။ မှန်တင်ခုံရှိ ကြည့်မှန်၏ပုံရိပ်ကြောင့် နောက်က ဇောနှင့်လိုးခွဲနေသော ဦးဖေရုပ်ကိုပါလှမ်းတွေ့နေရသည်။
သူမခါးလေးကို ဆွဲကိုင်ကာ လိုးထည့်နေသော သူမပထွေး။ ဦးဖေကတော့ ချွေးတွေ တတောက်တောက်ကျလျက်။ ကျန်းမာသန်စွမ်းသော လူကြီး။ ပထွေး တစ်ဖြစ်လည်း သူမချစ်ရပါသောယောကျ်ား။ နေရာက သူမမေမေတို့ အိပ်ခန်း။
“ မီးလေး……ညောင်းနေရင် ကုတင်ပေါ်မှောက်လိုက်လေ”
သူမ ဟိုဟို၊သည်သည်တွေးခွင့်တောင်မရှိ။ မှန်ထဲပေါ်နေသော သူမရုပ်ကိုကြည့်ပြီး မိမိဘာသာအတွေးလွန်နေတုန်းမှာပင် ဦးဖေက နောက်တစ်မျိုးခိုင်းပြန်သည်။ ဟုတ်သည်။ သူမလည်း ညောင်းနေပြီ။ မဆိုင်းမတွ ကုတင်မွေ့ရာပေါ်ဆီလှမ်းသွားလိုက်သည်။ စပ်ပတ်နဲ့ လီးက “ပြွတ်” ကနဲ့ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။
သူမစပ်ပတ်က ဦးဖေလီးရာအတိုင်း ဟာခနဲ့ဖြစ်ပြီး ကျန်ရစ်ရှာသည်။ စပ်ပတ်အတွင်းသားနံရံတွေက ဟစိ၊ ဟစိ၊ ရှုံ့ချည်၊ ပွချည်နှင့် ဝင်လာပြီး ခဏထွက်သွားသော ဧည့်သည်ကို တမ်းတဟန်ပြသည်။ ခဏလေးတောင် နားဖို့မစဉ်းစားပါနှင့်။
ဦးဖေက သူမနောက်ကနေ တွန်းလှဲလိုက်သည်။ သူမကုတင်မှောက်ခုံကြီးကျသွား၏။ ကုန်းလျက်ကြီး။ ဦးဖေအဖို့ ခိုင်းစရာမလို၊ ရေကန်အသင့်၊ ကြာအသင့် position က လိုးလှည့်ပါဟု ခေါ်နေသည့်နှယ်။ ရတီကိုယ်လေးပေါ် နောက်ကနေ တက်ခွကာ “Doggy style” နှင့် လိုးပစ်လိုက်သည်။
“ အ……အ…….အင့်……….အင့်……..အ……….အ….ဟင့်…..ဟင့်”
ရတီရင်သားတွေက မွေ့ရာနှင့် ထိကပ်ကာပိပြားချက်။ သူမလက်တွေက မွေ့ရာစတွေကို အားပါးတရဆုပ်ချေထားမိသည်။ မိန်းမတွေ ဘာလို့ အကုန်းခံသလဲ ဆိုတာကို သူမ သိသွားပြီထင်သည်။၊
မေမေလည်း ဦးဖေနဲ့ ကုန်းကုန်းကြီး အလိုးခံဖူးသည်ကို သူမချောင်းကြည့်ခဲ့တုန်းက တွေ့ခဲ့ရသည်မဟုတ်လား။
အခုလည်း ဦးဖေလိုးဖို့ သူမ ကုန်းပေးနေမိပြီ မဟုတ်လား။ မေမေ ကိုယ်စားပေါ့။
“ အ……….ဟ…….အ……..အ……..အ……….လိုး…..ပါတော့…လိုးပါတော့”
ဦးဖေက လိုးနေရင်း သူ့လီးကိုဆွဲထုတ်ကာ သူမျက်နှာကို သူမစပတ်ပတ်ဆီထိုးအပ်ပြီး လျက်ပြန်သေးသည်။ စပ်ပတ်တစ်ခုလုံးက အရည်တွေနှင့်ပေပွလျက်။ သို့သော် စပ်ပတ်လျက်ရသည်ကို ဦးဖေ တော်တော်ကြိုက်သည်။ အချစ်ရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေသည့်အဖြစ်။
ဦးဖေနှာခေါင်းချွန်ချွန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက သူမ စပ်ပတ်ကို ထိုးမိနေသည်။ သူမ မခံနိုင်တော့။ လိုးပါတော့ဟု နှုတ်ဖျားက ဖွင့်ပြောရသည်အထိ။ ဦးဖေကလည်း ကြားလျက်သားနှင့် တမင်သက်သက် ညစ်ပြီး ထပ်မေး၏။
“ ဘာပြောလိုက်တာလဲ…..မီးလေး…မကြားဘူး…ထပ်ပြောပါအုံး”
“ လိုးပါတော့…..လိုး..ပါတော့…ဦးဖေရယ်….မီးမရတော့လို့ပါ”
“ ဘာပြောတယ်”
“ လိုးပါတော့…..လိုးလိုက်..ပါတော့”
“ ဗြတ်……….ဗျစ်…….ဗျစ်……ဖတ်….ဖ..လတ်…ဖလတ်……ဖလတ်…ဖလတ်”
“ အင့်…….အင့်….ဟင့်….ဟင့်…ကောင်း…တယ်…ကောင်းလိုက်တာ….ဦးဖေရယ်….အင့်….အင့်”
“ ရှီး…….မိုက်တယ်ကွာ………အ…..ဟ…….ဟ….ဟ…..အာ…ဟား…ဟား….အ…..အ”
ရတီလည်း ဘာတွေပြောနေမိမှန်း မသိတော့ပေ။ သူမကိုယ်ထဲ သူမ မသိသောနောက်တစ်ယောက်ဝင်ပူးကပ်နေသလိုလို။
“ ပြီးတော့မယ်….အ….ဟား….အား…ပြီး..ပြီး…ပြီ….မီးလေရယ်….ဟ….အား….အား….အား…ဟား”
“ အင်း….အင်း…..အင်း…ဟင်း……ဟင်း”
အသားစိုင်နှစ်ခုလှုပ်ရှားမှုက စိပ်သထက် စိပ်လာ၏။ အချစ်ဆိုသော စိတ်စေသသိတ်အောက် မောင်းနှင်းနေသော လူသားနှစ်ဦး။ ဦးဖေလည်း ဖင်ကြီးကော့ကာ၊ ကော့ကာနှင့် သူ၏အချစ်သုတ်ရည်တွေအကုန်လုံးရတီကိုယ်ထဲ ထည့်သွင်းပေးလိုက်သည်။
ရတီလည်း မနေ့ကလို လေဟာနယ်တစ်ခုထဲမျော့လွင့်သွားပြန်သည်။ သူမခြေချောင်း၊ လက်ချောင်းတွေတောင် ကုတ်မိအားယူမိသည်အထိ။ ဦးဖေက လီးကြီးလိုးလျက်ကြီးတန်းလန်းနှင့် သူမကျောပြင်ပေါ် သူ့ကိုယ်လုံးကြီး အုပ်မိုးကြလာသည်။ သူမနားထင်ထဲ တိုးဖွဖွလေးပြောရှာသည်။
“ ချစ်တယ်…မီးလေးရယ်”
ဟုတ်ပါသည်။ သူမလည်း ဦးဖေနည်းတူ ထပ်တူထပ်မျှ ချစ်မိပါသည်။
နောက်နေ့ရက်တွေ ဘာတွေဆက်ဖြစ်လာမယ်မှန်း သူမ မသိပေမဲ့ ဤပစ္စုပ္ပန်ကာလလေးမှာတော့ အသွေးအသားတွေအကုန်ပုံအောပြီး ချစ်ကြောင်း သက်သေစိုက်ထူပြီးသားဟု သူမ ထင်မိပါသည်။
ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်။
ချစ်တယ်……ဦးဖေရာ။
............................................................
အခန်း (၇၂)
ရတီတရေးနိုးလာသည်။ ဦးဖေရင်ခွင်အောက်မှာ နွေးထွေးလုံခြုံမှုအပြည့်နဲ့ပေါ့။ ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တော့ ဦးဖေက အိပ်မောကျနေသည်မှာ တရှူးရှူး။ ကလေးလေး တစ်ယောက်လိုနှယ်။
ပြတင်းပေါက်အပြင်ကို ကြည့်လိုက်ပြန်တော့လည်း တလောကလုံး မည်းမှောငိနေတုန်း။ ဘယ်ချိန်ရှိပြီလဲဟု သိချင်တော့ နာရီ မနက်(၃)နာရီစွန်းရုံလေးသာ။ ညက သူမတို့နှစ်ယောက် အချစ်ပန္နက်တွေ အလီလီစိုက်ထူကြသည်။
မနက်ဖြန်ဆိုတာ မရှိတော့သလိုမျိုး ချစ်မဝနိုင် ဖြစ်ကြရ၏။ မေမေပြန်ရောက်လျှင် အခုလိုမျိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေခွင့်ရှိတော့မှာ မဟုတ်တော့စိတ်တဲ့အသိစိတ်ကြောင့် ချစ်လိုက်လိုးလိုကြသည်မှာ ရေကုန်ခန်းကုန်။
ဦးဖေကလည်း အရင့်အရင်ညတွေထက် ပိုကြမ်းသည်။ ပိုသန်စွမ်းသည်။ ပိုကြာသည်။ တစ်ချီပြီးလို့ ခဏလေးသာ နားမည်။ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်စကြသည်။
အော်ဟစ်ငြီးငြူသံတွေ၊ အသားချင်းတဖတ်ဖတ်ခတ်သံတွေ၊ ကာမဇောချွေးတွေနှင့် ဒီအခန်းလေးက ရမ္မက်အတိသူမ ကတော့ အဆုံးခန်းထိရောက်နေသည်ကတော့ ခဏခဏရယ်။ ဝုန်းဒိုင်းကြဲသောင်းကြမ်းပြီး အိပ်လေိုက်ကြသည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။ အခု သူမတစ်ရေးနိုးလာတော့ ဦးဖေလည်း အိပ်ကောင်းတုန်း။
ညအိပ်မီးရောင် ခပ်ဖျော့ဖျော့အောက် အိပ်ပျော်နေသည့် ဦးဖေမျက်နှာက စူပုတ်နေသော်လည်း သူမအတွက်ချစ်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။
စောင်က ဦးဖေခါးအောက်ပိုင်းကို ဖုံးမိရုံသာ။ အပေါ်က ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးက ဟာလာဟင်းလင်း။ အမြဲတမ်း ခိုဝင်မှေးစက်အိပ်ချင်စရာ။ ဗိုက်ကြွက်သားချပ်ချပ်တွေအလယ်မှာ အမွှေးလေးက ခပ်ရိတ်ရိတ်ပေါက်နေပြီး ဆီးခုံထိ ဆင်းချသွားသည်။
ရတီ တစ်ခုခုထပ်လုပ်လာသည့် စိတ်ပေါ်လာပြန်သည်။ ဦးဖေ ခါးအောက်ပိုင်းကို ဖုံးထားသော စောင်ကို ဘေးသို့ဆွဲချလိုက်သည်။ ဦးဖေကတော့ ဘာမှ မသိရှာ။ အောက်က သူမကို သာယာမှု အထပ်ထပ်အခါခါပေးဖူးသည့်မြွေဆိုးကြီးလည်း ပျော့ခွေလျက်။
ဦးဖေ၏ ဒုတ်ချောင်းအရောင်က သူ့ချည်းသက်သက်ကွဲထွက်နေသည်။ ဦးဖေအသားအရေက ခပ်လတ်လတ် မညိုမဖြူအသားရေဆိုသော်လည်း သူ့လီးချောင်းက တသီးတခြားစီမည်းနက်နေသည်။ ဒီအချောင်းက နိုးထမာန်ဖီးလာသည့် အခါမျိုးဆို ကြမ်းတမ်းမှုနဲ့ နူးညံမှု ရောထွေးနေသည့်သာယာမှုကို ပေးစွမ်းသည်မှာ ပြောမပြတတ်အောင်။
အခုတောင်ကြည့်လေ။
ပျော့ခွေနေသည့် လီးချောင်း၏တစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာ ခပ်စိမ်းစိမ်းသွေးကြောနှစ်ချောင်းက တစ်တွန့်တွန့်ကြီးနဲ့လေ။ အောက်မှာ နီညိုရောင်ကပ်ပါယ်အိတ်ထဲ ဝှေးစေ့နှစ်လုံးက တွဲလဲကျလျက်ရှိနေသည်။ ဦးဖေရဲ့ ဆီးခုံမွှေးလေးတွေက ခပ်မျှင်းမျှင်းမျှသာ။
အမွှေးအမြဲတမ်းရိတ်နေကြမို့လို့ထင်တယ်။ အောက်က ဆက်ဆင်းကြည့်လာသည့်အခါဝယ် အမွှေးကြမ်း ခပ်ရိတ်ရိတ်ဖုံးလွှမ်းနေသော ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်ကြီးတွေက ရင်ဖိုချင်စရာ။ သူမ ကိုယ်လုံးလေးက ဒီပေါင်ကြွက်သားကြီးတွေအားနဲ့ ဆောင့်လိုးခံထိသည်မှာလည်း မရေတွက်နိုင်တော့ပေ။
အခုမှ ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံးကို အနုလုံပဋိလုံ ရှုစားနေမိတော့သည်။
သူမကိုယ်အတွင်းထဲကနေ တစ်ဆစ်ဆစ်နှင့် တစ်ခုခုကို စေခိုင်းနေသည်။ သူမ မငြင်းဆန်နိုင်တော့။ ပျော့ခွေအိပ်ပျော်နေသော ဦးဖေလီးချောင်းကို သူမလက်တွေနဲ့ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ခပ်ပျော့ပျော့ရှိနေသော လီးချောင်းတောင် သူမလက်တစ်ဆုပ်စာအပြည့်။
လီးတစ်ချောင်းလုံးမှာ အဖြူအဖတ်ဖတ်တွေ တစ်ချောင်းလုံးပေပွနေသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် အသီးသီးကာထွက်လာသော အချစ်ရည်တွေ၊ သုတ်ရည်တွေ၊ သူမ၏ စပ်ပတ်ကထွက်သော စောက်ရည်တွေ ရောထွေးလုံးကပ်နေတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
ဦးဖေက သူမကို အားပါးတရလိုးပြီးတိုင်း သန့်စင်ခန်းကိုသွားပြီး လီးဆေးသည့် အလေ့အထမရှိ။ စပ်ရှက်၍ အဝလိုး၊ သုတ်လွှတ်ပြီးသွားသည့်အခါမျိုးတွင် ပူးကပ်ဖက်ပြီး အိပ်တတ်သည့် လူစားမျိုး။ တစ်ခါတစ်ခါဆို သူမစပ်ပတ်ကို လီးတပ်လျက်သား ငုတ်တုတ်ကြီး အိပ်ပျော်သွားသည့် အခါမျိုးတောင် ရှိသေးသည်။
ထိုအချောင်းကို ရတီမရွံရှာမိဘဲ သူမအာခံတွင်းအောက် ငုံလိုက်သည်။
“ အင်း………အင်း………..အီး…….အင်း……အင်း”
“ အု……….အ…..အု……..အု…..ပလပ်…..ပလပ်….ပလပ်”
ဒစ်ထိပ်လေးကို သူမ စုပ်လိုက်ပြီး လက်က တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် ဂွင်းထုပြီးသွားသည့် အခါမှတော့ ဦးဖေ တအင်းအင်းနဲ့ လွန့်လူးလာ၏။ သူမ မရပ်တန့်။ သူမလုပ်စရာရှိတာကိုသာ ဆက်လုပ်နေမိသည်။
ဦးဖေက သူမ လီးချောင်းကို ဆော့ကစားပြီး သာယာနေသည်ကို သူ့စိတ်ထဲ၌အိပ်မက်မက်နေသည်ဟု ထင်နေသလားပဲ။ တရှူးရှူးနဲ့ပြန်အိပ်ပျော်သွားသည်။ အိပ်မက်ထဲ သူဇိမ်ခံနေသလားပင်။
ဦးဖေလီးချောင်းက သူမ၏ အသာအယာနှိုးဆွမှုကြောင့် ပျော့ခွေနေရာမှ တဖြည်းဖြည်းချင်း၊ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်လည်ထောင်မတ်စပြုလာသည်။ သူမ ခပ်ဖွဖွလေး ဂွင်းတိုက်ပေးလို့အပြီး လီးချောင်းကတော့ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလျက်ရှိနေပြီ။ ဒစ်ဖူးကြီးဆို မည်းပြောင်ပြီး နီညိုရောင်သန်းလျက်ရှိနေသည်။
ပျော့ခွေလာမှ သူမနှိုးဆော်မှုကြောင့် ထောင်မတ်တင်းကားလာသော ဦးဖေလီး၏ အဆင့်ဆင့်ပြောင်းလဲမှုကို သူမကြည့်နေရင်း သူမ စပ်ပတ်ဆီမှလည်း တစ်စုံတစ်ခုကိုတောင့်တစပြုလာသည်။ အသွေးအသားတွေက ကာမစပ်ရှက်ပါတော့ဟု တောင်းဆိုနေသလိုပင်။ သူမ အိပ်ပျော်နေသော ဦးဖေကိုယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်သည်။ ဦးဖေက လူသာအိပ်ပျော်နေသော်လည်း ဒုတ်ချောင်းက လန်းဆန်းနိုးထနေလေပြီ။
သူမဘယ်လက်နဲ့ တုန်ရီနေသော မြွေဆိုးလေးကို ဖမ်းဆုပ်ကာ စပ်ပတ်အပေါက်ဝပေါ်တေ့ပြီး တအိအိထိုင်ချလိုက်သည်။ ဦးဖေလီးချောင်းက ရတီထိန်းချုပ်မှုအောက် အမှားအယွင်းမရှိဘဲ သူမ စပ်ပတ်ထဲ တအိအိထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားလေသည်။
သူမ အဆုံးထိ ထိုင်ချပစ်လိုက်တော့သည်။ ဦးဖေလီးက သူမစပ်ပတ်ထဲ အကြားမလတ်အောင်နေရာယူထားနိုင်လေပြီ။
“ ဟင့်……..အင့်………….အင့်…….အင့်…အင့်”
ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံးက ပိုင်ဆိုင်သွားသလို သူမခံစားလိုက်ရ၏။ ရင်လေးမော့၊ ခါးဘေးကိုကော့၊ သူမလက်တွေက ဦးဖေဝမ်းဗိုက်ကိုထောက်ကာ အပေါ်ကနေ နှဲ့ပြီး ဆောင့်လိုက်၊ နှဲ့လိုက်လုပ်လိုက်သည်။ သူမ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ဦးဖေကို အိပ်ယာမှနှိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားသလားပင်။
ဦးဖေမျက်လုံး တဖျတ်ဖျတ်လှုပ်ရှားလာပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် တက်ခွသော ရတီကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။
“ အင်း….အင်း….အင်း…..ဟင်……မီးလေး”
..........................................................
အခန်း (၇၃)
ဦးဖေ သူ့မျက်လုံးကို သူမယုံနိုင်လောက်အောက်ပင်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ရတီက သူမ စိတ်တိုင်းကျ သူ့လီးကို သူမကိုယ်ထဲ ထည့်လိုက်၊ နှဲ့လိုက်၊ ဆောင့်နေသည်။
“ နိုးသွားပြီလား….ဦးဖေ…..ဟင့်…….အင့်…….အင့်…….မီး…မရတော့လို့ပါ….ဦးဖေရာ”
ဦးဖေ ချက်ဆို နားခွက်က တန်းပြီး မီးတောက်တတ်သောလူစားမျိုး။ အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတာတွေတောင် မနက်ဝေသီဝေလင်းအချိန်၊ ရတီ၏ ရမ္မက်ဇောကြွနေသော အလှကြောင့် ပျောက်ပျက်သွားရလေပြီ။ အစက အိပ်မက်လိုလို၊ တကယ်လိုလိုနဲ့။
အိပ်မက်မဟုတ်တော့ဘဲ တကယ့်လက်တွေ့စစ်စစ်ဖြစ်နေတော့ဘယ်ပြောကောင်းတော့မလဲ။ သူကိုယ်တိုင် အားတက်တရော ရတီခေါ်ဆောင်ရာအောက် လိုက်ပါပေးရန် အဆင့်သင့်ဖြစ်လျက်သား။ ဦးဖေကက သူ့ကိုယ်ပေါ် တက်ဆောင့်နေသော ရတီခါးလေးကို ထိန်းကိုင်ပေးလိုက်သည်။
“ အင့်…….ဟင့်………..အင့်…အင့်…အင့်…..ထိတယ်….ထိတယ်…ကောင်းတယ်…ဦးဖေရာ”
“ ဖတ်……ဖလတ်……ဖတ်…..ဗြတ်….ဗြတ်……ဗျစ်……ဗျစ်…ဖတ်….ဖလတ်….ဖလတ်”
“ အ….ဟ………ဟ…အ….ရှီး……ဟ…ဟာ….အ…..အာ…ဟား…..ဟား”
အစကတော့ ရတီတစ်ယောက်တည်း လုပ်ဆောင်နေရတော့ ခရီးက တွင်သင့်သလောက် သိပ်မတွင်လှ။ အခုကျ ဦးဖေကပါ သူ့ဖင်နဲ့ ပေါင်တွေအားကို သုံးပြီး ပေါ်ကို ပင့်ပင့်ဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ ခရီးက တွင်သထက် တွင်လာ၏။ ရတီက ထိုင်အချ၊ ဦးဖေက ပင့်အဆောင့်။ ထိုအချင်းအရာနှစ်ခု ပေါင်းစုမိသည့် အချိန်မျိုးဆို ရတီခမာ စိမ့်သထက် စိမ့်။
ကျဉ်သထက်ကျဉ်။ ကောင်းသထက်ကောင်း။ ထိသထက်ထိ။ ချစ်သထက် ပိုချစ်လာရသည်။
ထိုကြောင့် ရှေးလူကြီးတွေဆိုခဲ့မှာမမှား။ ပင်လယ်ရေဆိုတာ သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေတဲ့။ အခု အချစ်ကာမပင်လယ်ကြီးလည်း ဘာများထူးလို့လဲ။ ပူထူနေအောင်၊ စပ်ပတ်တွေယောင်ကိုင်းသည်အထိ လိုးကြ၊ အလိုးခံကြဖြစ်ခဲ့သည့်တိုင်အောင် လိုးမဝ၊ အလိုးခံလို့ကို မဝနိုင်အောင် ဖြစ်ကြရသည်မဟုတ်လား။
“ ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖလတ်…ဖလတ်…ဖလတ်…ဖလတ်….ဖလတ်”
“ အ..အ…ဟင့်…အင့်…အင့်…အင်း….ဟင်း…အင့်..အင့်”
“ ရော့ကွာ….ရော့ကွာ…ဟား..ဟား..အား…အား…ရှီး…ဟီး…ဟား..ဟား…အား…..အား”
နူးညံ့သည့် အသားစိုင်နှစ်ခု ဝင်ချည်ထွက်ချည်လှုပ်ရှားမှုက စိပ်သထက် စိပ်နေပြီ။ ရင်ခေါင်းထံက ထွက်ပေါ်လာသည့် ကာမငြီးငြူသံများသည်လည်း ထိုနည်း၎င်း။
ဦးဖေရင်အုပ်ကြီးဆို ဖားဖိုကြီးတစ်ခုလို မို့မောက်ဖုဖောင်းပြီး လေကို အငမ်းမရရှူရလေပြီ။ ရတီကိုယ်လုံးလေးကို ထိန်းကိုင်ပေးနေသော လက်မောင်ကြွက်သားတွေဆို တင်ကားပြီး သွေးကြောတွေတင်ကားပေါ်သည်အထိ။ အပေါ်က မြင်းတက်စီးနေသော ရတီလည်း အလားတူ။
သူမ မျက်နှာ၊ လည်ပင်း၊ ရင်သားတစ်ဝိုက် ကာမဇောကြောင့် နီးမြန်းလျက်။ နှုတ်ဖျားကလည်း အော်မိအော်ရာ ဘာတွေအော်မိနေမှန်းကို သတိမထားမိသည်အဖြစ်။
“ ကိုယ်..ပြီးပြီ…ပြီးပြီ…မီးလေးရာ ….ဟား….ဟား…ဟော…ဟား…အား…ဟား….ကောင်း….ကောင်းတယ်ကွာ……ချစ်လည်းချစ်တယ်…မီးလေးရယ်…ချစ်တယ်နော်….ချစ်….ချစ်တယ်ကွာ……ဟား…ဟာ….”
“ အ….အင့်…အင့်….အမယ်လေး……….အ….အား……အင်း….အင်း….အင်း……မီးရော….မီးရောပြီးသွားပြီ ဦးဖေရေ….ချစ်..ချစ်တယ်နော်….ချစ်တယ်”
အဆုံးသတ်မှာ ဦးဖေရင်ခေါင်းသံအကျယ်ကြီးနဲ့ အော်ပြီး သုတ်လွှတ်မိသည်အဖြစ်။ ရတီလည်း သူမခြေချောင်းတွေ ကုတ်ပြီး တအင်းအင်းနဲ့ ကာမပန်းတိုင်ကို တက်လှမ်းမိပြီ။ တက်ညီလက်ညီ၊ စိတ်ပါလက်ပါ၊ အပေးအယူမျှမျှနဲ့လိုးကြတော့ ရရှိလာသည့် ရလာဒ်ကလည်း အတိုင်းမသိ ကြည့်မွေ့စရာကောင်းလွန်းလှသည်။
ရတီစပ်ပတ်အတွင်းသားတွေက ညှစ်ညှစ်ပြီး အတွင်းထဲ သုတ်လွှတ်နေသော ဦးဖေလီးချောင်းကို စုပ်ယူသုံးဆောင်နေသည်။ စပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေ၏ စုပ်ယူမှုကြောင့် သုတ်လွှတ်နေသည့်အချိန်ထိတိုင်အောင် ဦးဖေ၏ ကာမအရသာက ထိမိလှသည်။
သုတ်လွှတ်ဖို့သုတ်ရည်ကလည်း သိပ်မထွက်တော့။ တစ်ညလုံး ရတီ စပ်ပတ်တစ်ခုလုံး ပွထနေအောင် သုတ်ရည်တွေထည့်ပေးထားတော့ အခုချိန်က အနည်းငယ်မှသာ ထွက်တော့သည်။ အထွက်နည်းပေမဲ့ အာရုံခံစားမှုကတော့ ရှေ့အချီတွေထက်မလျော့။ ပိုတောင် သာလွန်နေသည့်အဆင့်ပင်။
“ ဗြွတ်…..”
ဦးဖေလီးက သုတ်လွှတ်အပြီး ရတီစပ်ပတ်ထဲကနေ ပျော့ခွေပြီး အပြင်ကိုထွက်ကြလာသဘ်။ ရတီစပ်ပတ်က လေအန်သည့်အဆင့်ထိ။ ရတီ မနေ့ကတည်းက ဆုံးဖြတ်ချက်ခိုင်ခိုင်မာမာချထားမိသည့်အရာတစ်ခုတော့ရှိသည်။ ဦးဖေက သူမကို စွဲလမ်းသည်သထက်စွဲလမ်းစေရမည်ဟု။
ထိုကြောင့် ဦးဖေလီးက သူမစပ်ပတ်အောက် ပျော့ခွေထွက်ကျသွားသည်နှင့် သူမ ခွစီးထားသောဦးဖေကိုယ်ပေါ် မဆိုင်းမတွဆင်းလိုက်သည်။
ထို့ကြောင့် ပျော့ခွေနေသော ဦးဖေလီးကို ငုံလိုက်ကာ ဒစ်ထိပ်ဖျားပေါ်အနည်းငယ်ထွက်ကြနေသော သုတ်ရည်တွေကို စုပ်ယူပစ်လိုက်တော့သည်။
“ မီးလေး…ဒါဘာလုပ်တာလဲ….အား….ဟား…..အား…..အား…..အား”
ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို တွန့်လိမ်မိသည်အထိ။ အဆုံးတိုင်သည်အထိကို မရိုးနိုင်သော ခံစားမှုတွေကို ပေးစွမ်းနေသည့် ရတီပင်။ အသက်ကယ်သော်ငြား အဆိပ်ပျင်းလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ဘယ်သူမှမသင်ပေးရဘဲ ကာမကျမ်းကြေနေသည့် ရတီပင်။
ပျော့ခွေစပြုပြီး သုတ်ရည်တဆတ်ဆတ်ပန်းနေသည့် ဦးဖေလီးကြီးကို သူမအာခံတွင်းမှာပင် တစ်စက်မှမကျန် ကုန်စင်သည့်အထိ ပန်းခိုင်းပစ်လိုက်တော့သည်။
ဦးဖေကတော့သူ့ကို အချစ်ကျေးကျွန်တစ်ယောက်လို ဝတွားခယလေ သူပိုကြိုက်လေ။ သူ့အတွက် ဘယ်လိုနေနေ အရှုံးမရှိ။ အသက်အရွယ် မတူညီသည့် အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်က မတူညီသည့် ကာမအရသာကို ခြားနားစွာသူ့ကိုပေးစွမ်းနိုင်လွန်းလှသည်။
အခုလည်း ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် ငြီးငြူအော်မည်းသည်မှအပ သူ ဘာမှမတတ်နိုင်ပေ။ ဒုတ်ကြီးကတော့ သုတ်ရည်တစ်စက်မှမကျန် ရတီပါးစပ်ထဲ လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရတီလည်း အားပါးတရ ပါးစပ်ထဲက သုတ်ရည်တွေကို မြိုချပစ်လိုက်သည်။
“ မီးလေး….တော်ပြီ….တော်ပြီကွာ….လာ…လာတော့…ကိုယ့်အနား”
ရတီပါးစပ်တစ်ဝိုက်သုတ်ရည်ဗလပွနဲ့ ဦးဖေရှိရာ ပေါ်သို့တက်လာသည်။ ဦးဖေကတော့ လက်နှစ်ဖက်ကိုကားပြီး သူမခိုဝင်အလာကို စောင့်နေသည်။ သူမမှေးစက်လိုက်တော့သည်။ လုံခြုံသည်ဟု၊ နွေးထွေးသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။
“ အူး…..မွ……မွ….ပြွတ်…ပြွတ်…မွ….မွ”
ဦးဖေက သူမဆံပင်တွေကို နူးညံ့မှုအပြည့်နဲ့နမ်းရှာသည်။ သူမလည်း အားကျမခံ ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးကို ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ရင်ငွေ့လှုံပြီး နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် မှေးစက်အိပ်ပျော်သွားကြတော့သည်။
..........................................................
အခန်း (၇၄)
နုငယ်ပြန်ရောက်မည့်…မနက်
မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်က ပြတင်းပေါက် လိုက်ကာကြားထဲမှ ထိုလူသားနှစ်ဦးပေါ် သက်ရောက်နေသည်။ ရတီက ဦးဖေကို ကျောပေးပြီး အိပ်ပျော်နေရှာသည်။ ဦးဖေက ရတီကို ဖက်လျက်သား။ စတင်နိုးထလာသူက ဦးဖေ။ အခန်းထဲထိ နေရောင်စူးစူးက ဝင်ရောက်လျက်ရှိနေသည်။
သူ နိုးထလာသော သူ့ရင်ခွင်အောက်မှာ ရတီ၏ အဝတ်မဲ့ကျောပြင်ကို မြင်လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ တစ်ချက်လေးကြည်နူးသွားမိသည်။ ချစ်ရသူနဲ့ အတူတူနိုးထရသော ခံစားမှုက ကြုံဖူးသူသာ သိလိမ့်မည်။ ဦးဖေ မျက်လုံးမနည်းဆွဲဖွင့်ပြီး သူ့အခန်းထဲတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းလုံး လင်းထိန်လွန်းလှသည်။
ဟင်……။
မနက်ခင်းတောင်ရောက်နေပါရော့လား။ နာရီကြည့်လိုက်တော့….မနက်(၈)နာရီ။
ဦးဖေ ခေါင်းနပန်းကြီးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဒါဆို အပြင်မှာ ကြီးမေက အိမ်သန့်ရှင်းရေးစလုပ်နေရော့ပေါ့။ ဘုရား……ဘုရား။
သူတို့နှစ်ယောက် အတူတူတစ်ခန်းထဲကထွက်လာကိုများ မြင်တွေ့ခဲ့ပါလျှင် ဖြေမရ၊ ရှင်းမရတွေဖြစ်ကုန်တော့မည်။ ဦးဖေက ကုတင်ပေါ်က အလူးအလဲထက ဘေးမှာ အိပ်စက်နေသော ရတီကို နှိုးဟန်ပြု၏။
“ မီးလေး…..ထတော့….ထတော့”
“ အင်း…..အင်း…….အင်း”
ညက မပြီးနိုင် မစီးနိုင်လိုးကြထားသော ရတီက အိပ်စက်နေသည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။ ဦးဖေလှုပ်နိုးလိုက်တော့ သူမ မျက်လုံးမဖွင့်ချင် ဖွင့်ချင်ဖွင့်လိုက်ရသည်။ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သောအခါ စိုးရိမ်တကြီး သူမကို နိုးနေသော ဦးဖေမျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ Morning…..ဦးဖေ”
“ မီးလေး…ထ….ထတော့…အပြင်မှာ…ကြီးမေရောက်နေပြီ….နာရီကြည့်လိုက်အုံး”
“ ဟင်”
ဦးဖေစကားကြောင့် သူမပါ အိပ်ချင်ပြေသွားရ၏။
ဟုတ်ပါရဲ့။ မနက်လင်းချင်းလွန်းလှနေလေပြီ။ အလူးအလဲထကာ အဝတ်အစားရှာသော်လည်း မနေ့ညကတည်း အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာကတည်းက ဘာအဝတ်မှဝတ်ခဲ့တာမျိုး မဟုတ်။ သူမ ဘယ်လိုအပြင်ကို ထွက်ရပါမလိမ့်။ ဦးဖေကတော့ တီရှပ်နဲ့ လုံခြည်ခပ်သွက်သွက်ဝတ်နေသည်။
“ ဦးဖေ….မီးမှာ အဝတ်မပါလာဘူးလေ”
“ ဒါ..ဦးဖေသိတယ်…ခဏလေး…ဒီမှာနေနေ…ကိုယ်အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးမယ်”
တကယ်တော့ မနက်စောစော တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကလူကလူကျီစယ်ပြီး နိုးထရမည့် မနက်ခင်းမျိုး။ သို့သော် အချိန်တွေလင့်ကုန်တော့ အကုန်ဗရမ်းဗတာဖြစ်ကုန်တော့သည်။ နှိုးစက်သံမကြားလိုက်တာလား။ ဒါမှမဟုတ် နှိုးစက် timing ပေးဖို့မေ့လျော့သွားမိတာမျိုးလား။
ဦးဖေ သူ့ကိုယ်သူ မထွက်ခင်တစ်ချက် သေချာအောင် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်ဆင်လိုက်ပြီး တံခါးကို အသာလှပ်ကာ အပြင်သို့ထွက်လိုက်သည်။
တော်ပါသေးရဲ့။ ကြီးမေက ထမင်းစားခန်းထဲ ထမင်းကြော်နေသည်။ ဦးဖေက ကြီးမေကို ယောင်လည်လည်လုပ်ပြီး စကားမရှိ စကားရှာပြောလိုက်သည်။
“ ကြီးမေ….ဘာလုပ်နေတာလဲ”
“ ဪ..လူလေး…..မနက်စာစားဖို့ ထမင်းကြော်နေတာလေ…..အခုမှ အိပ်ယာနိုးတာလား”
“ ဟုတ်ပ..ကြီးမေရေ…Gym တောင်နောက်ကျနေလို့မသွားဖြစ်လိုက်ဘူး”
“ အင်း….အင်း….လူလေးကြက်ဥကြော်စားမှာမလား..ကြီးမေတစ်ခါတည်းကြော်လိုက်မယ်လေ”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ သမီး ရတီလေးရော..မတွေ့ပါလား..ကောင်မလေး အိပ်ပုတ်ကြီးနေပြီနဲ့တူတယ်….သွားနှိုးအုံးမှပဲ”
ဦးဖေ ရင်တွေတလှပ်လှပ်တုန်လာသည်။ မတော်လို့များ ကြီးမေ အပေါ်ထပ်တက်မိပြီး ဝင်နှိုးလျှင် အရာမယွင်းသေးသော ရတီ အိပ်ယာကို မြင်သွားတော့မည်။
နောက်ဆက်တွဲအနေနဲ့ ရတီ သူမအခန်းထဲ ညက ပြန်မအိပ်ကြောင်း သိသွားလိမ့်မည်။ မီးခိုးကြွက်လျှောက် အတန်းလိုက်ကြီး ရှုပ်ရှက်ခက်သွားမည့်အဖြစ်မျိုး ဦးဖေအဖြစ်မခံနိုင်။
“ နေ…နေ..ကြီးမေ…ကျနော်ပဲသွားခေါ်လိုက်မယ်…ကြီးမေက လုပ်လက်စတန်းလန်းကြီးနဲ့မလား”
“ လူလေးနှိုးပေးမှာလား…အေး..အေး…ဒီနေ့နေ့လည်လောက်ကျ သမီးနုငယ်ပြန်ရောက်မှာဆို”
“ ဟုတ်တယ်…ကျနော်လေဆိပ်ကိုသွားကြိုမလို့”
“ အေးပါကွယ်….အေး…အေး”
ကြီးမေနဲ့ စကားပြောအပြီး ဦးဖေလှစ်ခနဲ့ ပြေးထွက်သွားသည်။ သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းတံခါးအဝမှာ ရတီက အဝတ်ဗလာနဲ့ ချောင်းကြည့်လျက်သား။ ဦးဖေက “ထွက်ခဲ့တော့” ဆိုပြီး အမူမရာနဲ့လုပ်ပြလိုက်သည်။
ကြီးမေ ထွက်လာ၊ မလာကိုလည်း စောင့်ကြည့်ရပြန်သေးသည်။ လျှို့ဝှက်သည်းဖို့စွန့်စားခန်းလုပ်နေရသလို။ ရတီက အပြင်ကို လေလိုလျှင်မြန်သောအရှိန်နဲ့ အပေါ်ထပ်ကို ပြေးတက်သွားသည်။ ဘာအဝတ်မှ မရှိတော့ ပြေးလိုက်တိုင်း အထိန်းအကွပ်မဲ့ သူမရင်သားနဲ့ တင်ပါးတွေပါ လိုက်ခုန်လျက်။
အခန်းထဲရောက်ပြီး တံခါးပိတ်သည်ကို မြင်လိုက်မှ ဦးဖေ စိတ်အေးရတော့သည်။ အခုမှ “ဟင်း” ခနဲ့ သက်ပြင်းချမိတော့သည်။ တော်ပါသေးရဲ့။ ဘယ်သူမှ မတွေ့လိုက်လို့။ အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးမိတော့ ဦးဖေမျက်နှာက ပြုံးစိစိ။ ခိုးစားရသည့် အသီးက ပိုချိုသည်ဟု ဆိုခဲ့တာမလား။
ခဏကြာတော့ ရတီက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို မျက်နှာပေးနှင့် အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာကာ မနက်စာကို ခပ်တည်တည်စားလိုက်သည်။ ကြီးမေကတော့ ဘာမှမသိရှာ။
ထမင်းစားစားပွဲကို မြင်တော့ မနေ့က ထိုစားပွဲပေါ် ချစ်တင်းတွေ တဝကြီးနှောခဲ့ကြသည်ကို အမှတ်ရပြန်သေးသည်။ ကြီးမေကတော့ ဦးဖေနဲ့ ရတီ ဘာလိုအပ်နေသလဲဟု ကြည့်နေသော်လည်း နှစ်ယောက်သား ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် မည့်သည့်စကားမှ မဆိုမိကြ။
သို့သော် စားပွဲအောက်မှာ ခြေချင်းပူးကပ်လိမ်ရှက်နေသည်ကိုတော့ ကြီးမေ မသိလိုက်တော့ပေ။
....................................................................
This will too pass.
You can contact me via telegram link mentioning below.
https://t.me/Niko_Soe
အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>>>
