Monday, August 11, 2014

ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၆ )

ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၆ ) 

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)

[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]

မုန်တိုင်းထန်ခဲ့တဲ့ အခန်းကလေးက အခုတော့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လွန်းနေပြန်တယ်။ အဝတ်မဲ့တဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခု ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပူးကပ်နေကြတယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်ရင်း ဘာစကားမှ မဆိုဖြစ်ကြသေးဘူး။ တစ်ယောက်ပါးပြင်၊ နဖူးပြင်တွေကို တစ်ယောက်က ဆွဲညှစ်လိုက်၊ ပွတ်သပ်လိုက်နဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး စိတ်ကောက်ခဲ့တဲ့ အချိန်ကာလတွေအတွက် နောင်တရနေကြတယ်။

“ ကျနော့်ကို!! “ချို့”ကို!!”

“ ခွိ! ဟိ!”

“ ခွင့်လွှတ်ပါလို့ ပြောမလို့မလား”

ပြိုင်တူတောင် ပြောမိနေကြတာ အဟိ။

“ ကျနော် မှားပါတယ် ဆရာမလေးရာ …။ ကျနော် အရမ်းရိုင်းသွားခဲ့တယ်နော်…။ အောက်တန်းစားလိုလို လုပ်လိုက်မိတယ်..။ အမှန်က ဆရာမလေးကို ချစ်လွန်းတော့ အူအရမ်းတိုသွားမိတာပါ..။ နောက်ကိုလေ.. အုဝု!”

ကျနော့်ပါးစပ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ လာအုပ်ထားပြီး မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ အကြည့်နဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။

“ ဟေ့အေး! တကယ်တော့ ကိုယ်ထိလက်ရောက် လုပ်မိတာ “ချို”ပါ ကျမကောင်လေးရာ ..။ ချိုလေ ညတိုင်း အဲ့ဒါကိုတွေးမိပြီး ကြိတ်ငိုနေတာ …။ ချိုက ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေသင့်တဲ့ သူမို့လို့ တအားရှက်ပြီး လုပ်လိုက်မိတာပါ..”

…. …. ….

“ ဖိုးသက်လေး ကျမဆီ နောက်ရက် ရောက်လာတော့လည်း ဘယ်လိုပြန်ချော့ရမှန်း မသိတော့လို့ ငြိမ်နေမိတာပါ ….။ နောက်ရက်တွေပျောက်သွားတော့ ငါ့ကို ပစ်ပြေးပြီထင်တယ် စိတ်နာသွားပါပြီဆိုပြီး ညတိုင်းငို.. ငိုဖို့အားမရှိတော့အောင် မောလာမှ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရတာ ညတိုင်းပဲ သိလား”

ပြောရင်း မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာပြန်လို့ ကျနော်က တကျွတ်ကျွတ်နဲ့ စုပ်သပ်ပြီး ချော့ရင်း မျက်ရည်သုတ်ပေးနေရတယ်။

…. ….. ….

“ အရမ်း နာသွားသလားဟင်”

ကျနော့်ဘယ်ဖက်ပါးကို လက်နဲ့ ဖွဖွပွတ်ပေးပြီး သနားကြင်နာဟန်လေးနဲ့ မေးနေတယ်။

“ နာတာပေါ့ဗျ … ထမင်းတောင်မစားနိုင်ဘူး…။ ဖိုးသက်ချစ်ချစ်လို့ မပြောရဘူး လက်သံပြောင်ချက်က အိမ်ရောက်တာနဲ့ ပါးကယောင်ကိုင်းလာတာ ဟားဟား …။ ဒေါ်ကြီးကတောင် မသာလေး ဘယ်မှာရန်ဖြစ်လို့ အထိုးခံခဲ့ရပြန်ပြီလဲတဲ့…. ခွိ”

“ ဆောရီးကွာ.. ကျမကို ပြန်ရိုက်လိုက်.. ရော့ရော့”

မျက်လုံးလေး စုံမှိတ်ပြီး ပါးကို ထိုးပေးလာတယ်။ တမင်မလုပ်မှန်း သိလို့လေ.. အမြင်ကပ်စရာ ဆရာမလေး ဟွန်း။

“ ရိုက်ချင်ပါပူး … ဒါပေမယ့် အပြစ်တော့ ပေးရမယ်”

“ ဘာအပြစ်လဲဟင်”

ကျနော်ပြန်မဖြေပဲ အမူအရာနဲ့ လုပ်ပြလိုက်တယ်။ သူ့လက်ညှိုးလေးကို ဆွဲယူပြီး ပါးစပ်နဲ့ ပြွတ်ပြွတ်ဆို စုပ်ပြလိုက်တယ်။ ပြုံးစိစိမျက်နှာပေးလေးနဲ့ ဒါများ ဆိုပြီး ချက်ချင်းဒူးထောက်ထိုင် ပွယောင်းယောင်းဖြစ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့သိမ်း တစ်ပတ်လျှို ဆံထုံးဖြစ်အောင် ခပ်မြန်မြန်ချည်နှောင်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်ထားတဲ့ ကျနော့်ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာလေးအပ်ချလိုက်ပြီး မပျော့တပျော့ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ခေါင်းထောင်ထကြည့်နေရင်း ကျနော့်ကို ပါးစပ်ကစုပ်၊ လက်ကလျှောတိုက်ပြီး ထုပေးနေတဲ့ ဆရာမလေးကို ရယ်ချင်နေတဲ့ အသံနဲ့ …..

“ ဒါလောက်နဲ့တော့ မကျေဘူးနော်.. ဟွန်းဟွန်း …။ လယ်ဒီဖြစ်တာနဲ့ ဟတ်ကလုတ် တက်စီးပေးရမှာ … ဒါပဲ..”

“ အွန်းးး”

ပါးစပ်ထဲမှာ ဟိုဟာကို ငုံထားရတော့ အဲ့လိုအသံပဲ ထွက်လာတယ်။ မျက်လုံးကလေးကတော့ ပြူးပြူးလေး လုပ်ပြတယ်..။ ပြီးတောမှ လက်က ဆက်ထုပေးနေရင်း ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး..

“ ဒီတစ်ခါ “ချို” ကြမ်းရမယ့် ကလှည့်ပေါ့ … အဟိ..။ အောက်ထပ်က ကလေးတွေ သူတို့ဆရာမ ကြိုးခုန်နေတယ်လို့ ထင်မလား ..။ ငလျင်လုပ်နေတယ် ထင်မလားပဲနော်..”

ပက်လက်လှန်အိပ်ထားရာကနေ ခေါင်းထောင်ထပြီး အပေါ်အောက် တုန်ခါခုန်ပေါက်နေတဲ့ ဝါဝင်းစိုပြေအိထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ထားရင်း ချေမွဆုပ်နယ်ပေးနေမိတယ်။ ဒီတစ်ခါ သူကြမ်းရမယ့် အလှည့်ဆိုတဲ့အတိုင်း အံကလေးတင်းတင်းကြိတ်လို့ ကျနော့်ကို မြင်းတက်စီးနေတဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးက ချွေးသီးလေးတွေနဲ့ စိုလက်လက်ကလေး။ 

ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ထောက်ထားရင်း ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လို့ တဖန်းဖန်းဆောင့်ချရင်း သူမအဖုတ်ထဲ စီးပိုင်တင်းကြပ်စွာ ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားတဲ့ လိင်တံကိုလည်း ငုံ့ငုံ့ကြည့်နေသေးတယ်။ နည်းနည်းလေး ဆောင့်ချလိုက်.. ညောင်းလာပြီဆို အဆုံးထိ ဖိသွင်းထားရင်း တဇွိဇွိနဲ့ မုန့်ကြိတ်ဆုံ လှည့်သလို မွှေလိုက်နဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ တက်ပြီး သောင်းကျန်းနေတော့တာပဲဗျ။ ခံနေရတဲ့ ကျနော့်ခင်မျာလည်း အံကိုကြိတ်ပြီး ကောင်းလွန်းတဲ့ ကာမအရသာကို အပြည့်အဝရနေတာပေါ့။

ဖောက်…ဖောက်… ဖတ်..ဖတ်..ပလွတ်

ဆက်တိုက်ဆောင့်ချနေရာက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ၃-၄ ချက် ဆောင့်အပြီး အဖုတ်ထဲက ကျနော့်လိင်တံကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားပြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဆရာမလေး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းသွားပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လေးဖက်ကလေးထောက်.. တင်ကလေးကော့ထားပေးနေတာ တွေ့ရလို့ ဆတ်ကနဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး ပြူစစဖြစ်နေတဲ့ တင်ပါး ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ခုကြားက အရည်တွေစိုအိနေတဲ့ အဖုတ်ဝမှာ လိင်တံကိုတေ့ပြီး ဒူးထောက်လျှက် ဖိသွင်းလိုက်တယ်။

“ အားးးး”

တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိဝင်သွားတော့ ဖင်ကုန်းထားပေးတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ခါးကလေး ပိုညွှတ်ကျသွားပြီး လည်တိုင်ကလေး မော့ကနဲ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ နက်မှောင်တဲ့ ဆံနွယ်တွေကို ဆံထုံးကလေးဖြစ်သလို ကပိုကရိုထုံးဖွဲ့ထားတဲ့ ချစ်သူဆရာမလေးကို လေးဖက်ထောက်လျှက်ကလေး အနောက်ကနေ ဆောင့်လိုးနေရတာ ဘယ်လောက် ဇိမ်ရှိလိမ့်မလဲဆိုတာ တွေးသာကြည့်ကြပါတော့ဗျာ။ အားရစရာကောင်းလွန်းတဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုကို စုံကိုင်ထားရင်း ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲလို့ တဖောင်းဖောင်းမြည်အောင် ဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေမိတာပေါ့။ အရှိန်တော်တော်ရလာတော့ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက မညှာမတာဖြစ်လာပြီ။

“ ဖိုးသက်လေး.. ဆောင့်.. ဆောင့်ကွာာာ … “ချို” မနာတော့ဘူး မြန်မြန်လေးလုပ်… ရှီးးးး”

ဖန်း…ဖန်း…ဖျောက်..ဖျောက်..

“ ချစ်တယ်ဗျာ… ဆရာမလေး.. ကျနော် တအားကောင်းလာပြီ.. ကျနော် ပန်းထုတ်မိတော့မယ်.. ဖူးးးး”

“ အားးး … ချိုတအားမော ..မော လာပြီ …အားးးး”

ကျနော့်ဆောင့်ချက် ဘယ်လောက်ပြင်းသွားသလဲဆိုရင် ဆရာမလေးရဲ့ ဆံပင်တွေ ချည်ထုံးတာတောင် အကုန်ပြေကျသွားတယ်။ ခေါင်းကလေး ငုံ့ထားရင်း ကျနော်ဆောင့်အသွင်းမှာ နောက်ပြန်ကော့ပြီး တင်ပါးနဲ့ ပြန်ဆောင့်လာတာအတွေ့ ဖောင်းကနဲ.. ဖောင်းကနဲတောင် မြည်သွားတယ်။ ဝိုင်းစက်စက် တင်းပြောင်လွန်းတဲ့ တင်ပါးသားကြီးတွေတောင် လှိုင်းထပြီး တုန်ခါသွားတဲ့အထိ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဆောင့်အားက ပြင်းထန်လွန်းနေတယ်။ နောက်ဆုံး မျက်လုံးထဲမှာ မီးပွင့်တွေ မြင်လိုက်ရတဲ့အထိ အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်လိုးရင်း ဒုတိယအကြိမ် ပူနွေးတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို အဖုတ်ရဲရဲကလေးထဲ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတာကို အရပ်မှာ လေးဖက်ထောက်ထားတဲ့ ဆရာမလေး ကြမ်းပြင်ပေါ် မှောက်လျှက် ဝုန်းကနဲ ပစ်ကျသွားရှာတယ်။

အဖုတ်နဲ့ လိင်တံ ဆွဲမချွတ်သေးပဲ တပ်လျှက်တန်းလန်းကြီး ကျနော်လည်း အပေါ်ကနေ ထပ်လျှက်ပါသွားတော့ အောက်က ဆရာမလေးခင်မျာ အင့် ကနဲနေအောင် အသံထွက် ညည်းသွားရှာတယ်။ အဖုတ်ထဲက လိင်တံက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဇိမ်ယူနေသလို ကျနော့်အောက်က တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ နားရွက်ကလေးတွေ၊ ဂုတ်ပိုးလေးတွေကို ကျနော် ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက် လျှာနဲ့လိုက်လျက်လိုက် လုပ်ပေးနေဆဲပဲ။

ဒေါက်..ဒေါက်..

“ ချိုမေ… ချိုမေ.. မိချိုမေ … တံခါးဖွင့်စမ်း ..”

ဒေါက်..ဒေါက်.. ဒုံး..

…. …. ….

“ တံခါး အခုဖွင့်စမ်း … ငါပြောနေတယ်နော်”

နှစ်ယောက်သား ဝရုန်းသုံးကားတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။ ချွတ်ချထားတဲ့ အဝတ်တွေကို အပြေးအလွှား ဝတ်နေရတယ်။ အပြင်က တံခါးခေါက်သံက ဆူညံနေသလို အော်ခေါ်သံတွေကလည်း ဒေါသသံတွေပါနေတာကိုး။ နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ဆရာမ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရိုက်ခံရတော့မှာ ကြောက်နေရှာတဲ့ ကလေးမလေးလို မျက်လုံးလေးဝိုင်း ငိုမဲ့မဲ့နဲ့

“ အမေ့ အသံ.. အမေ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ မသိဘူး”

လို့ ငိုသံပါလေးနဲ့ တိုးတိုးကပ်ပြောလာလို့ ကျနော် ခေါင်းနပမ်းကြီးသွားတယ်။ ကျနော်တို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ.. ပြူတင်းပေါက်ကနေ သစ်ပင်ပေါ်တက်ပြီး ဆင်းပြေးရမလား။ ဒါပေမယ့် အခုအော်ခေါ်နေတဲ့ ဒေါသသံကို နားထောင်တာနဲ့ ကျနော် သိလိုက်ပါပြီ။ ဆရာမလေးရဲ့ အမေဟာ ကျနော်တို့ သောင်းကျန်းတဲ့ အသံတွေကို ကြားပြီးလောက်ပါပြီ။ ဒါကြောင့် အပြင်ကနေ အသားကုန် အော်ဟစ်နေတာပေါ့။ 

ဆရာမလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ကူကယ်ရာမဲ့နေတဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေး မျက်ရည်ဝိုင်းပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်နေရှာတယ်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူလိုက်ရင်း ကျနော့်အဝတ်အစားတွေကို ပြန့်ပြန့်ရံ့ရံ့ဖြစ်သွားအောင် တစ်ချက်ဆွဲဆန့်ပြီးတာနဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးဆီ ခြေလှမ်းလိုက်တယ်။ ကလန့်ဖြုတ်လိုက်တာနဲ့ အသားဖြူဖြူ ရုပ်သန့်သန့်နဲ့ အသက် ၅၀ ကျော် အန်တီကြီးတစ်ယောက် ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ်။

“ ဘယ်မလဲ.. ချိုမေ..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးဆီ ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ ကပ်သွားပြီး ဆရာမဆံပင်ရှည်တွေကို ဖမ်းဆွဲ.. ဆတ်ကနဲ ပါးဆွဲချလိုက်တယ်။

ဖြန်း! ဖြန်း!

“ အရှက်မရှိတဲ့ ဟာမ”

ဆရာမလေးခင်မျာ အံကလေးကြိတ်ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ် ခံနေရှာတယ်။

…. …. …..

“ ကိုယ့်တပည့်နဲ့ ဒီအရွယ်ကြီးရောက်မှ ဖြစ်ရသလား ….။ နင့်ကို အသေသတ်တာပဲ အေးမယ်…။ ကဲဟယ်! ကဲဟယ်!”

ဖြန်း! ဖြန်း

“ အီးဟီးဟီး.. ချိုမေကို အမေသတ်ချင်လည်း သတ်ပါ …။ ဒါချိုမေ့ ချစ်သူပါ …။ ချိုမေ အမေ့စကား တသက်လုံး နာထောင်ခဲ့ပါတယ် …။ ဒီတစ်ခါတော့ … အီးဟီးး”

ကျနော်ချစ်တဲ့ မိန်းမကို ဒီလောက်ကြီး ရိုက်နှက်နေတာ မြင်ရတော့ ရင်ထဲမှာ မချိတော့ဘူးဗျာ။ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး အတင်းဝင်ပြီး ဆရာမလေးကို ဖက်ထားပေးရင်း ကျနော့်ကိုယ်နဲ့ ကာထားပေးလိုက်မိတယ်။ အဖွားကြီးက နှစ်ယောက်စလုံးကို သိမ်းကြုံးပြီး တဖြောင်းဖြောင်း ချတယ်ဗျ။ ကုတင်ပေါ်မှာ လုံးထွေးကုန်ရော။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ မြုပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ သက်သာရာ နည်းနည်းရသွားရှာပေမယ့် ကာထားပေးတဲ့ ကျနော့်ကျောပြင်ကို တအုံးအုံးနဲ့ ထုနေတဲ့ အဖွားကြီးလက်ဆက ပြင်းလွန်းတယ်။ လွှဲရိုက်ရင်းနဲ့ မောလာသလားမသိဘူး ရပ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော် ခေါင်းထောင်ထလာပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားပြောဖို့ ဟန်အပြင် ပါးတွေထူပူသွားပြန်ရော။

“ နင်လား ငါ့သမီးလေးကို ဖျက်ဆီးတဲ့ကောင်…”

ဖြန်း.. ဖြန်း..

“ အမေ! အမေ.. သမီးကို သတ်ချင်သတ်လိုက်ပါ …။ သမီးကောင်လေးမှာ အပြစ်မရှိပါဘူး ..။ အီးး မလုပ်ပေးပါနဲ့ … တော်ပါတော့ အမေရယ်”

ဆရာမလေးက ဘယ်ပြန်ညာပြန် ကျနော့်ကို ပါးပိတ်တီးနေတဲ့ သူ့အမေကို ဆွဲထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေရင်းက တောင်းပန်တဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်ပြီး ပေခံနေလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာ အရာရာအားလုံးဟာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားပြီ။ မျက်ရည်တွေသုတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးက ခေါင်းကလေးငုံ့ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ဒူးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားတယ်။ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ အဖွားကြီးက ပြူတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို ငေးသလိုလုပ်ရင်း ရှက်ရှာလွန်းလို့ ကျခဲ့မိတဲ့ မျက်ရည်တွေကို ခိုးသုတ်နေတယ်။

“ ကျ.. ကျနော် ဆရာမလေးရဲ့တပည့် မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်ဒေါ်ခင်ဗျ”

ကျနော် စကားစလိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ လှမ်းကြည့်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှပြန်မပြောဘူး။

….. …… …..

“ ကျနော် မိကောင်းဖခင် သားသမီးပါခင်ဗျာ …။ ဒီလိုဖြစ်တာလည်း ကျနော့်အပြစ်ပါ။ ဒေါ်ဒေါ့်သမီးလေး အပြစ် မဟုတ်ပါဘူး …။ ကျနော့်ကြောင့်ပါ။ သူ့ကို မရိုက်ပေးပါနဲ့တော့။ ကျနော့်ကို ထပ်ရိုက်ချင်သေးရင် ရိုက်ပါ ကျနော်ခံပါ့မယ်..”

“ အေး! မိကောင်းဖခင် သားသမီးဆိုပြီး ဘယ်လိုလုပ် ငါ့သမီးအိပ်ခန်းထဲ ဝင်နေတာလဲ …။ ငါ့သမီး အပြစ်ရှိမရှိ မင်းနဲ့မဆိုင်ပါဘူး”

“ ကျ.. ကျနော် ဆရာမလေးကို မိသားဖသားပီပီ လာတောင်းရမ်းပြီး ယူပါ့မယ်”

“ မင်းက ဘယ်ကကောင်မှန်းမသိ ငါ့သမီးလေးကို ဟင်းရွက်ကစွန်း မှတ်နေလို့လားကွယ့် …။ ပြောလိုက်ရမကောင်း ရှိတော့မယ်”

“ ကျနော့်အဖွားက ဒေါ်ခင်ပါခင်ဗျာ”

“ ဘယ်က ဒေါ်ခင်လဲ”

“ မယ်မယ်ခင်ပါ …။ ဒေါ်ဒေါ်သဘောတူရင် နက်ဖြန် မနက် အဖွားကို ကျနော်ကိုယ်တိုင်ခေါ်ပြီး လာကြောင်းလှမ်းပါ့မယ်”

“ ဒါဆို မောင်ရင်က ဒေဝီခင့်မြေးလား”

“ ဟုတ်”

ကျနော်တို့မြို့က မဟုတ်ပေမယ့် ဒီနယ်တဝိုက် လူတိုင်းသိတဲ့ ကျနော့်အဖွားအကြောင်းတော့ ကြားဖူးပုံရတဲ့ ဆရာမလေးအမေ ငြိမ်ကျသွားပြီး မျက်နှာမှာ အတန်ငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသလို ဖြစ်သွားတယ်။ တဟင့်ဟင့်ရှိုက်ငိုနေဆဲ ဆရာမလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ကို အားကိုးတကြီး မျက်နှာလေးနဲ့ ငေးနေရှာတယ်။ အားပေးတဲ့ အပြုံးနဲ့ ကျနော် ပြုံးပြလိုက်ရင်း .. ..

“ ”ချို” ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့နော်။ “မောင်” နက်ဖြန်မနက် အဖွားကိုခေါ်ပြီး လာခဲ့မယ်။ ဘာမှကြောက်စရာမလိုဘူး သိလား”

ရည်းစားဖြစ်လာတဲ့ သက်တမ်းတစ်လျှောက် ဆရာမနဲ့ဖိုးသက်ပဲ ခေါ်လာရာက သူ့အမေကြီးရှေ့မှာမှ ချိုတွေ မောင်တွေ ဇွတ်ခေါ်ပစ်လိုက်တာကို မျက်လုံးလေးပြူးပြီး အံ့သြသလို ငေးနေတယ်။

“ ဒေါ်ဒေါ် ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး ခင်ဗျ …။ လူငယ်တွေမို့ ဒေါ်ဒေါ်စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်အောင် လုပ်မိခဲ့တာတွေကိုလည်း ခွင့်လွှတ်ပေးပါခင်ဗျာ..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ အမေကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ထိုင်ကန်တော့ပစ်လိုက်တယ်။ ဟိုသေနာကြီး ကိုရွှေဘသာတွေ့ရင် အေဘေးလေး မင်းကတော့ ဖဲသမားလို့ မပြောရဘူး ဉာဏ်ချည်းပဲလို့ ပြောမှာ သေချာတယ်။

လက်အုပ်ချီပြီး ထိုင်ကန်တော့နေတဲ့ ကျနော့်ကို သူ့အမေရဲ့ ကိုယ်လုံးနောက်ကနေ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာကလေးတောင် ပြုံးယောင်ယောင်လေး ဖြစ်သွားတယ်။

………………………………………………

နက်ဖြန်မနက် အိပ်ယာထတာနဲ့ အဖွားရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းခွေ့ပြီး 

“ မိန်းမလိုက်တောင်းပေးတော့” 

လို့ ကျနော် ပူဆာတဲ့အခါ အဖွားက မနက်စာစားပြီးလို့ လက်ဖက်ရည်အချိုသောက်ရင်း ဆစ်ကလက် (စီးကရက်) လေး တဖွာဖွာလုပ်နေရာက 

“ ဟေ!အဟုတ်လား..” 

လို့ အံ့သြသွားလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ကို ဘာမဆို အလိုလိုက်တဲ့ အဖွားမို့ သွားကြတာပေါ့လေကွယ်လို့ ပြောမှာသေချာတယ်။ ကျနော့်ကို အခုထက်ထိ ဆိုးပေတေလို့ကောင်းနေဆဲ ကလေးပေါက်စလေးလို့ မှတ်ယူနေကြတဲ့ အဒေါ်တွေက တပွမ်ပွမ်နဲ့ တစ်အိမ်လုံး ဆူညံသွားအောင် သောင်းကျန်းလိမ့်မယ်။ ကိစ္စမရှိဘူး။ ကျနော့်ကောင်မလေး ဗိုက်ကြီးနေပြီဗျလို့ လိမ်လိုက်မယ်ဗျာ။ ဒါဆို သူတို့ငြိမ်ကျသွားပြီး မဖြစ်မနေ အတင်းလိုက်တောင်းပေးတော့မှာ သေချာတယ်။

ဒေါ်လေးခင်ခက်ကတော့ သူ့သူငယ်ချင်း ချောချောလှလှ အပျိုကြီးပေါက်စလေးဟာ ကျနော့်ဇနီးလောင်းဆိုတာ သိသွားရင် ဘယ်လိုနေမယ် မသိပါဘူးဗျာ အဟီး။

————————————————

မနက်ခင်း ဝေလီဝေလင်းအချိန်မှာ ကျနော်တို့ ခြံဝင်းထဲ လူတွေ ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေပါတယ်။ ဒီနေ့ မနက်ခင်းမှာ လူမိုက်ကလေးနဲ့ သူ့ဆရာမလေးတို့ရဲ့ မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေး ရှိတယ်လေ။ သတို့သမီးက ဧည့်ခံပွဲ မဟုတ်သေးပဲ သံဃာတော်တွေ ဆွမ်းကျွေးမယ့် မနက်ဆိုတော့ ခပ်ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးပဲ ဝတ်စားထားပြီး အဖွားနားမှာ ခြေဆုပ်လက်နယ်လုပ်ရင်း ကပ်ချွဲနေသလို ကျနော့်အဒေါ်တွေကတော့ မမဝါ.. ကိုရွှေဘတို့နဲ့အတူ ချက်ပြုတ်ရေးမှာ ဦးစီးဦးဆောင်လုပ်ပြီး အလုပ်ရှုပ်နေကြတယ်။

ကျနော်ကတော့ ခိုင်မာတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုနဲ့ အတူ စတိုခန်းထဲက ဖွက်ထားတဲ့ ဂျပ်စက္ကူဗူးကလေးကို သွားထုတ်ယူလာခဲ့တယ်။ ခြံထောင့်က လူရှင်းတဲ့ ငှက်ပျောပင်အုပ်အုပ်နား ရောက်တော့မှ ဘေးနားမှာ အသင့်ရှိထားတဲ့ ထင်းပုံထဲက ထင်းချောင်းတွေကို ယူလိုက်ပြီး မီးပုံတစ်ခု ဖိုလိုက်တယ်။ မီးတောက်တွေ အရှိန်ကောင်းလာတော့ စက္ကူဗူးထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးအနေနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကံအကောင်း အကြောင်းမလှစွာနဲ့ မကျွတ်မလွှတ် ဖြစ်နေရှာတဲ့ ဟော့ဒီသစ်သားရုပ်ထုလေးထဲက အမည်မသိ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးဟာ နှစ်ပေါင်းဘယ်လောက်ကြာအောင် ဝဋ်ကြွေးတွေ ဆပ်နေခဲ့ရသလဲ ကျနော် မသိပါဘူး။ 

သို့သော် ယခုအခါမှာတော့ ကျွတ်လွှတ်သွားစေချင်ပါပြီ။ လူကောင်းသူကောင်း မဟုတ်သူတွေလက်ထဲ ရောက်သွားရင် မတော်တရော်တွေ ဖြစ်ကုန်တော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့်လည်း ကျနော် ဒီအရုပ်ကလေးကို မီးရှို့ပစ်လိုက်ချင်တာပါ။ မကြာခင် ကြွလာမယ့် ရဟန်းတော်တွေဆီက တရားနာယူပြီး အမျှပေးဝေတဲ့အခါ ကျနော်သူ့ကိုလည်း အမျှပေးပါ့မယ်။ နောင်သံသရာ အဆက်ဆက်မှာ ဒီလို ဘဝမျိုး မကြုံပါစေနဲ့တော့လို့ လူနီကြီးကို လက်နက်ချသွားပြီဖြစ်တဲ့ လူမိုက်ကလေး ဖိုးသက်က မေတ္တာပို့ တောင်းဆုချွေချင်ပါတယ်။

“ ဟကောင်! အေဘေးလေး ဘာတွေမီးရှို့နေတာလဲဟ။ နင့်ရည်းစားဟောင်းရဲ့စာတွေ ဖျောက်ဖျက်နေတာလား”

“ မဟုတ်ပါဘူး ကိုရွှေဘရယ် …။ ဟိုးတလောက ဘုရားပွဲသွားကြတဲ့ညက ခင်ဗျား ဒုက္ခရောက်ခဲ့ဖူးတယ်မလား..။ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းရဲ့ လက်သယ်တရားခံကို အခု မီးသင်းဂြိုလ်နေတာဗျို့”

“ ဟင်! နင်အဲ့ဒါ ဘယ်လိုသိနေတာလဲ ..။ ငါလည်း မပြောဖူးပါဘူး ..။ ငါက ဘာဒုက္ခရောက်ခဲ့တာလဲ ပြောစမ်းပါဦး”

“ အတိအကျတော့ ကျနော် ဘယ်သိပါ့မလဲဗျ …။ ဒါပေမယ့် လူနီကြီး လာခေါ်သွားတယ်မလား ခွိ …။ ကိုယ့်ဆရာက တစ်ညထဲမှာ တစ်ယောက်မက လျှောက်တွယ်ပစ်လိုက်ပုံရတယ် …။ နောက်တနေ့ မနက် ခင်များမျက်နှာက ချောင်ကျနေတာလေ ဟီဟိ”

“ ဟမ်.. ဖိုးသက် … အဲ့ဒါ.. အဲ့ဒါ”

“ ဟားဟား နားထောင်.. ကျနော်ရှင်းပြမယ်”

#@!$%&*!@#$%&*%$#

………………………………………………

ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားထဲကလို စာတမ်းထိုးလိုက်ရရင်တော့ “တစ်နှစ်ခန့်ကြာသော်” ပေါ့။

“ မောင်ရေ! မောင်”

…. …. ….

“ မောင်လို့ … ချို ခေါ်နေတယ်ကွာ ..”

…. …. ….

“ ဟေ့ကောင် “ငသက်” ငါဒီလောက် အော်ခေါ်နေတာ နားပင်းနေသလား။ ငါ နွားနို့ခွက်နဲ့ လှမ်းထုလိုက်ရ..”

“ ”ချိုကြီး” မောင် အလုပ်ရှုပ်နေတာ မမြင်ဘူးလား …။ ဘာဖြစ်လို့ ဆူညံနေရတာလဲ ခွီးတယ်ဗျာ”

“ ဟေ့အေး! မသိပူး ငါပျင်းတယ် ဗီဒီယို ခွေသွားငှါးပေးချေ ..။ ချောင်ယွန်ဖတ် ဇာတ်ကားအသစ်ထွက်တယ်တဲ့အေ့…။ “ဖဲဘုရင်” တဲ့ …။ အရမ်းကောင်းတယ်လို့ပြောတယ်။ အခုထ.. အခုထ.. အခုသွားငှါးပေး …။ မောင်မထရင် ငါ့ဖာငါ သွားငှါးမှာနော် ဘာမှတ်လဲ ဟွန်း!”

“ ဖိုးသက်!!!”

“ ဗျာ.. အဖွား”

“ င့ါမြေးမလေး နင့်ကို ဘာလုပ်ခိုင်းနေသလဲ မကြားဘူးလား .. အခု သွားငှါးပေးလိုက်စမ်း”

“ ကျွတ်!”

အဖွားရဲ့ တစ်ချက်လွှတ်အမိန့် ချမှတ်တဲ့နောက် ဘာမှပြန်မပြောရဲတော့ပဲ ကုန်အဝယ်စာရင်း လယ်ဂျာ စာအုပ်ကို ဆတ်ကနဲပိတ်ပြီး ထထွက်ခဲ့ရတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲက ဆက်တီခုံရှည်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးတွေကြားထဲ ဘုရင်မစတိုင်နဲ့ လှဲနေရင်းက ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ဗိုက်ကြီးသည်ကြီးကို မင်းတော့ နာမယ် ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ဂျိုကြည့်တစ်ချက်ကြည့်ရင်း ရပ်ကွက်ထိပ်က ဗီဒီယိုအခွေငှါးဆိုင်ဆီ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ဒီဟာမ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိပါဘူးဗျာ။ ဗိုက်ကြီးလာကတည်းက ဖဲထုပ်ဝယ်ပေးဆိုပြီး ဇာတ်လမ်းစလာတာ။ နောက်ပိုင်း ဖဲရိုက်တာပါ သင်ပေးဆိုပြီး ပူဆာလာရော။ အိမ်ထောင်ကျပြီဆိုပြီး မဆိုးမမိုက်တော့တဲ့ ကျနော် အခုမှ ဝဋ်လည်နေပြီလေ။

ညအိပ်ပီဆိုလည်း “ဟောလီးဝုဒ်” တစ်ပွဲလောက် ဆွဲဦးမယ် ဘာညာတွေ ညောင်တယ်။ တော်ပြီလို့ ငြင်းရင် ငါ နက်ဖြန် နင့်အလစ်မှာ ဒီဗိုက်ကြီးနဲ့ ကြိုးခုန်ပစ်လိုက်ရမလားလို့ ခြိမ်းခြောက်တာနဲ့ စိတ်ကျေနပ်အောင် ဖဲတစ်ပွဲနှစ်ပွဲလောက် မအိပ်ခင် တူတူရိုက်ပေးနေရတယ်။ အဲ့လို ခြိမ်းခြောက်တာက တစ်ပိုင်း၊ ကျနော့်ကို ညစာမကျွေးမှာ ကြောက်တာကလည်း တစ်ပိုင်းပေါ့လေ ဟီးဟီး။

ဗိုက်ကြီးကြီးနဲ့ လုပ်တုန်းလားလို့မေးရင် လုပ်ပါ့လို့ ဖြေရမှာပဲ။ ခင်ညားတို့ ရူပပေဒဆရာမလေးက ဗိုက်ကလေးပူလာမှ ပြည့်ပြည့်လုံးလုံး ဟာသရုပ်ကလေးပေါက်ပြီး ပိုပိုလှလာတာကိုးဗျ။ ချိုဗူးကြီးတွေက ပိုဆူဖြိုးလာသလို.. ကိုယ်လုံးလေးကလည်း ပိုတောင့်ပိုထွားလာသလို ဖြစ်လာတော့ (ရုပ်ကလေးကလည်း ကျနော့်မျက်စိထဲ ပိုလှလာတယ်) ကျနော်မလုပ်ပဲ မနေနိုင်ပါဘူးဗျာ။ အဲ့ဒါကို ဒင်းက ဟောက်သေးတယ်.. မောင်! နင့်ကလေးမွေးလာမှ ဆံပင်တွေ ဖွေးဖွေးဖြူတာမျိုး ဖြစ်နေရင် နင်တရားခံနော် တဲ့ ဟားဟား။

ကျနော့် အဒေါ်တွေကလည်း သူ့ကိုဆို သည်းသည်းလှုပ် ချစ်ကြရာကနေ (ချစ်မှာပေါ့လေ သူတို့တူလေး အပိုးကျိုးသွားတာ ဒီမိန်းမကြောင့်ကိုး) အခုလို ကိုယ်လေးလက်ဝန်ရှိလာတော့ ပိုတောင်သည်းလာကြတယ်။ အဲ့လိုသည်းလာလေလေ ဒင်းက အိမ်မှာ ဘုရင်မကြီး စတိုင်ဖမ်းလာလေလေမို့ စပ်မြင်တောင် ကပ်လာတယ်။ ခုနက အဖြစ်အပျက်ပဲ ကြည့်တော့လေ။

“ ဟဲ့! ဒါကဘယ်တုန်း ရေးကြီးသုတ်ပျာနဲ့”

“ မမဝါ.. မပြောချင်တော့ပါဘူးဗျာ …။ အိမ်က “ကိုဝင်းကြည်” က ဖဲချတဲ့ဗီဒီယို ကြည့်ချင်ပါတယ်ဆိုလို့ အခွေသွားငှါးမလို့ဗျ”

“ ဟာဟ.. နင်တော့ သားလေးမွေးလာရင် ဝဋ်လည်ဦးမှာ မြင်ယောင်သေးတယ် ကွယ် …”

“ မမဝါတို့ကော ကလေးတွေဘာတွေ မယူတော့ဘူးလား ဟီးဟီး”

“ ဟဲ့! နင့်အစ်မကို ကလေးတွဲလောင်း မုဆိုးမဘဝနဲ့ ကျန်ခဲ့စေချင်တာလား …။ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်မပြောစမ်းနဲ့ ဟွန်းး။ အမယ်မယ်.. ရှင်ကြီးက ဘာပြီတီတီလုပ်ပြီး ကလေးကို မျက်စိမှိတ်ပြနေတာလဲ။ လာ အိမ်ပြန်မယ်”

မမဝါရဲ့ ဆောင့်ဆွဲမှုကြောင့် သူ့ယောကျ်ားကြီး ကျနော့်ကိုတောင် စကားလှမ်းမပြောနိုင်ပဲ ဒရန့်ဒရန့်နဲ့ ပါသွားရှာတယ်။ သူ့ယောကျာ်းက သူ့ထက် အသက်အများကြီး ကြီးတာကိုးဗျ။

အင်း! ကျနော်ပြောဖို့ မေ့နေလို့။ သူ့ယောကျ်ားနာမည်က … … “ဘကြီးထောင်” တဲ့ဗျား။ ချောချောလှလှ တစ်ခုလပ်ကလေး မမဝါ ဒီနှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးကို ဘယ်လိုလုပ် ကြိုက်သွားသလဲ ကျနော်လည်း နားမလည်ပါဘူးဗျာ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ် သစ်သားရုပ်ထုလေးကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်တဲ့နေ့က ညနေစောင်းကြီး အူယားဖားယားနဲ့ ဘကြီးထောင် ကျနော့်ဆီ ရောက်လာသေးတယ်။ ဟိုကောင်ရွှေဘ မူးမူးနဲ့ ငါ့ကို အခုမှပြောလို့သိရတာ.. နစ်နာလိုက်တာကွာတဲ့..။ ဘယ်မလဲ အဲ့ဒီသစ်သားရုပ်ထု မီးရှို့ထားတဲ့နေရာ ဆိုလို့ ကျနော် လိုက်ပြလိုက်တော့ ချက်ချင်းပဲ အိမ်က ပေါက်ပြားတောင်းပြီး မီးဖို နေရာ ပတ်ချာလည်က ပြာမှုန်တွေကို မြေကြီးပါမကျန် ပေါက်ပြားနဲ့ ပေါက်ယူပြီး ဂုန်နီအိတ်နဲ့ ထည့်ယူသွားတာပဲ။ ဒီအဘိုးကြီးက အင်းတွေ၊ ဆေးတွေ အင်မတန် လိုက်စားတာဆိုတော့ ဆေးဖော်တော့မယ်ဆိုပဲ။

သူ့ဆေးပဲ အောင်သွားတာလား ဘာလားတော့ မသိဘူး။ နောက်ထပ် ၃-၄ လလောက်နေတော့ မမဝါနဲ့ လူကြီးတွေရှေ့ လက်မှတ်ထိုး လက်ဖက်ရည်တိုက်ပြီး ယူပစ်လိုက်တော့တာပဲဗျ။ မမဝါတစ်ယောက် ရပ်ကွက်ထဲက ကုန်စုံဆိုင်မှာ အုန်းဆီဝယ်နေတာ မြင်ရင် အင်းးး သူ့ဆံပင်တွေလိမ်းဖို့လား… ဘကြီးထောင် နောက်ပေါက်ဖွင့်ဖို့လားလို့ ကျနော် တွေးမိပြီး မရယ်မိအောင် မနည်းထိန်းထားရတယ်။ ဟိုလူကြီးက နောက်ပေါက်ဝါသနာရှင်ဆိုတော့ လုပ်တော့လုပ်မှာ သေချာတယ်လေခွိခွိ။

ငှါးလာတဲ့ ဗီဒီယိုအခွေကို အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ ဟိုဗိုက်ပူရဲ့လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်ရင်း ညကြရင် အခွေငှါးခ တစ်ကြောင်းလောက်လာထား.. လို့ပြုံးစိစိနဲ့ စလိုက်တော့ လက်နှစ်ချောင်းထောင်ပြပြီး တစ်ကြောင်းလောက်တော့ မဝသေးဘူးလို့ တိုးတိုးလေး ပြန်ပြောလာလို့ တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်မိတယ်။ ဗီဒီယိုဇာတ်လမ်းကို စိတ်ပါဝင်စားစွာ မော့ တော်မူနေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးကို ကျနော် မြတ်နိုးစွာနဲ့ ငေးကြည့်ရင်း သူတို့ထင်သလို ဗိုက်ထဲက ကလေးလေးဟာ သားလေးမဟုတ်ပဲ သမီးလေးဖြစ်ခဲ့ရင်ဆိုပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေမိတယ်ဗျာ။

ကျနော့်သမီးလေးဟာ သူ့မေမေလို ဆံပင်နက်နက်အိအိလေးတွေ ပိုင်ဆိုင်မှာ သေချာတယ်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း အသားဖြူဆွတ်ဆွတ်ကလေးနဲ့ ချစ်စရာလေး ဖြစ်နေမှာပေါ့လို့ တွေးမိပြီး မမြင်ရသေးတဲ့ ကလေးလေးကို ပုံဖော်ကြည့်နေမိတယ်။ ကျနော့်သမီးလေး သိတတ်တဲ့အရွယ် ရောက်လာရင် ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး ဗင်းနစ်မြို့မှကုန်သည် ဆိုတဲ့ စာအုပ်မျိုးကို ပုံပြင်ပြောသလို ဖတ်ပြချင်တယ်။ ကောင်းကင်ကြီးက ဘာလို့ အပြာရောင် ဖြစ်နေရတာလဲ ဆိုတာကို ရှင်းပြချင်တယ်။ သူ မမြင်ဖူးလိုက်တဲ့ မတရားမှုတွေကို မုန်းတီးတဲ့ သူ့အဖိုးအကြောင်း ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန် ပြောပြပြီး အမှန်တရားကို ချစ်မြတ်နိုးတတ်တဲ့ သမီးလိမ္မာလေးဖြစ်အောင် မသိမသာလေး သွန်သင်ပေးချင်မိတယ်။

အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ ဉာဏ်ပညာထက်မြက်တဲ့ အပျိုချောလေး ဖြစ်စေချင်သလို … ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ခါလောက် အိပ်မိလိုက်တာနဲ့ ယူစရာမလိုတဲ့အကြောင်း.. လောကမှာ အသောက်အစား လောင်းကစားကင်းတဲ့ ယောကျ်ားတွေဟာ ထုံအအ ယောကျ်ားတွေသာဖြစ်တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း… ပေတေဆိုးမိုက်ပေမယ့် သူတပါးအပေါ် နိုင်ထက်စီးနင်း မလုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ့ဖေဖေလို လူမျိုးကိုသာ လက်ထပ်စေချင်တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေပါ ကျနော် သွန်သင်ဆုံးမချင်တယ်။ လူ့လောကထဲ ရောက်မလာသေးတဲ့ သမီးလေးအကြောင်း ကျနော် စိတ်ကူးတွေယဉ်နေမိတာ များသွားပြီလား မသိပါဘူးလေ။

……………………………………………………………

နိဂုံး။

ခေတ်စနစ် ပြောင်းလာပြီဖြစ်တဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့မြို့မှာ အုတ်ကန်နဲ့ ရေစစ်ကန်တွေပါတဲ့ အိမ်သာတွေ တူးလာကြပါတယ်။ အများနည်းတူ အုတ်အိမ်သာဆောက်ဖို့ ကျနော်တို့ခြံထဲမှာ ခပ်နက်နက်တွင်းတစ်တွင်း ခြံထောင့်မှာ ထပ်တူးကြရပါတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်သာတွင်းတူးရေးတာဝန်ခံ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် အနီးကပ် စီစဉ်ညွှန်ကြားရင်း တွင်းထဲ ခဏခဏ ဆင်းဆင်းကြည့်နေတာကို ကျနော် သတိထားမိလိုက်တယ်။

“ ဟာ! ဒါလေးက ဘာလေးလဲဟ။ အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ် ထွက်လာပါလား”

“ ဘယ်မှာလဲ … နေဦး ငါကြည့်မယ် ပြစမ်းပြစမ်း”

တွင်းနှုတ်ခမ်းကနေ လွှားကနဲ ခုန်ဆင်းသွားတဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် လက်ထဲမှာ အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ်ကိုင်ပြီး ပြန်တက်လာတယ်။ သစ်သားရုပ်ထုကလေးပါလားဗျ။ ဒါပေမယ့် ဟိုယခင်က သစ်သားရုပ်ထုကလေးတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်ငယ်ငယ်က ဆော့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ သစ်သားနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ဗုံတီးနေတဲ့ ဝက်ဝံရုပ်ကလေးမှန်း မြေကြီးတွေကို ဖယ်ထုတ်သန့်စင်လိုက်မှ သိလိုက်ရတယ်။ ဒီနေရာက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာက အိမ်သာတွင်းဟောင်းကြီးလေ။ ငယ်ငယ်က ဆော့ကစားရင်း ဒီအရုပ်ကလေးကို အိမ်သာထဲ ပစ်ချခဲ့မိတာကို အခုမှ သတိရတော့တယ်။ သူရှာနေတဲ့ အရုပ်ကလေး မဟုတ်ပဲ ကလေးကစားစရာ အရုပ်ဖြစ်သွားတော့ စိတ်ပျက်သွားတဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ရင်း ကျနော် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ထိုင်ရယ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။

“ ဟား…ဟား…ဟား….ဟား!”

ကျနော်နှင့်ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး ပုံပြင် ပြီး၏။




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။





Print Friendly and PDF

No comments:

Post a Comment