ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း (၁၀)
ရေးသားသူ - ထူးခြား
အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။
သူမ အဒေါ်အိမ်မှ ကလေးနှစ်ယောက်ကို သွားပြန်ခေါ်ရမှာမို့ ရတနာဝင်းက နိုးတာနှင့် ကမန်းကတမ်းထ ရေမိုးချိုးကြီး ထွက်သွားတော့သည်။
..................................................................................
နီလာဝင်းတို့ ပြန်ရောက်ကြပြီးတော့ ရတနာဝင်းက ပြုံးပြုံးသန်းနှင့် မတွေ့ရတာ ကြာလို့ ချိန်းထားတယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားလေသည်။ နီလာဝင်းက ညတညလုံးနီးပါး စတိတ်ရှိုးကြည့်ထားသဖြင့် အိပ်ချင်သည် ဆိုကာ သူမအခန်းထဲ ဝင်အိပ်နေသည်။ တင်မောင်ဝင်း ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အပြင်ထွက်ကာ သွားဆော့နေလေသည်။ ဆိုင်ကလည်း ပိတ်ထား ၊ အိမ်ထဲမှာလည်း သူနှင့် နီလာဝင်း နှစ်ယောက်သာကျန်ခဲ့သည်မို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နီလာဝင်း အခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။
အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး အိပ်ပျော်နေသော နီလာဝင်းလေးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ငုံ့ကာ ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တော့ နီလာဝင်း နိုးပြီး မျက်လုံးများ ပွင့်လာခဲ့သည်။
“ ဟင် ဖေကြီး မကြီးရော..”
“ မီးကြီးက ပြုံးပြုံးသန်းတို့ဆီ သွားတယ်...မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မယ်..တဲ့..”
“ အဲ့တော့ ဖေကြီးက ဘာလာလုပ်တာလဲ..ဒီကို ..”
“ ကိုယ်မယားကြီးကို ချစ်လို့... လွမ်းလို့ လာတာပေါ့..”
“ သွားပါ တခါထဲ မနေ့က တညလုံး ဟို မယင်ငယ်လေးကို လိုးပြီးလို့ ဝမှ လာ ချွဲမနေပါနဲ့..”
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ကုတင်ပေါ်တက်ကာ နီလာဝင်း ဘေး ဝင်လှဲရင်း သူမကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ လည်ပင်း၊ ပါးပြင်၊ နားရွက် တို့ကို နမ်းရှုတ်ရင်းက
“ ဒီမယားကို အချစ်ဆုံး..ဟိုဟာက မယား မဟုတ်ဘူး..ရီးစားလေကွာ..”
“ အို...တော်ပါ ...ခုမှ..”
“ ပြွတ်စ်... ပြွတ်စ်..”
နီလာဝင်း လေးက စိတ်ကောက်သလို ရုန်းကန် တွန်းထိုးနေသော်လည်း အတင်းဝင်ဖက် နမ်းရှုံ့ပြီး လက်တွေကလည်း သူမနို့တွေ၊ ပေါင်လုံးလေးတွေကို လျှောက်ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်ပေးတာ ခံရတော့ စိတ်တွေကြွလာပြီး ကောက်ချင်ယောင် ဆောင်သော စိတ်တွေလည်း ဖြောင့်ကုန်ရတော့သည်။
“ အာ...ယောင်္ကျား ...ဖြည်းဖြည်းကွာ..သူ တအား ဏှာဘူးကျပြီး ထန်တာလွန်ရောပဲ...မနေ့ညက ဟို ရီးစားက ၀၀လင်လင် မကျွေးသွားဖူးလား..”
“ အဲဒီ အကြောင်း ပြောမနေပါနဲ့ကွာ .. ယောင်္ကျားက ဒီမယားလေးကို ချစ်လို့ကို မဝနိုင်လွန်းလို့ပါ..”
ပြောရင်းဆိုရင်းမှ လူအိုလက် သွက်တာကြောင့် နီလာဝင်းလေး တကိုယ်လုံး အဝတ်ကင်းမဲ့ကာ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားရလေသည်။ နီလာဝင်း ကိုယ်လုံးလေးမှာ ရတနာဝင်းလို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တုတ်ခဲခဲလေး မဟုတ်။ စလင်း ဘော်ဒီနှင့် ညိုညိုလေး ဖြစ်ရာ တမျိုး တဘာသာ ဆန်းပြီး လိုးချင်စရာလည်း အလွန်ကောင်းနေပေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးထဲကို တိုးဝင်လာတော့ နီလာဝင်းတယောက် မျက်လုံးလေး စုံမှိတ်လို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် တိုးဖက်ကာ အလိုးခံလေတော့သည်။
“ အာ.....အီး....ဆောင့်...ဆောင့်ကွာ....ယောင်္ကျား..မိန်းမကို မညှာနဲ့..”
“ ဖွတ်...ဖတ်..ဖတ်...ဖွတ်...ဖွတ်....”
ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ ညတုန်းက ရတနာဝင်းကို စိတ်ကြိုက်လိုးထားတာမို့ ယခုအချိန် စပါးကက်ဆူး ကျေးဇူးကြောင့် လီးက မာတောင်နေသော်လည်း တော်တော်နှင့် မပြီးနိုင်ချေ။ နီလာဝင်းလေး တချီပြီးပြီး နောက်တချီကျတော့ သူမကို လေးဖက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဒေါ့ကီ ဆွဲပြန်သည်။ ထိုအခါတွင် နီလာဝင်း ဖင်ပေါက်လေးကို တံတွေးထွေးချပြီး လက်ချောင်းဖြင့် ကရိုင်းပေးတော့ နီလာဝင်း တချီပြီးရပြန်သည်။ ထိုအခါမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမတို့ အခန်းတွင်းမှ အုန်းဆီ ပုလင်းကို ယူကာ နီလာဝင်း ဖင်ပေါက်ကို ကရိုင်းပြီး ဖင်ပါကင် ဖွင့်လိုက်လေတော့သည်။ နီလာဝင်းမှာ သူအမကြီး ဖင်လိုးခံနေမှန်း သိသဖြင့် သူမလည်း အလိုးခံချင်နေရာ အနာကျင်ခံပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ပေးလိုးလိုက်လေသည်။ တင်းကြပ်လှသည့် အပျိုဖင်ကလေးကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဒီတခါတော့ ပြီးသွားပြီး နီလာဝင်း ဖင်ခေါင်းထဲ သူ့လရည်များ ပန်းထုတ်ပြစ်လိုက်လေတော့သည်။
.................................................
ရတနာဝင်းမှာ တညလုံး အဖေဖြစ်သူနှင့် အချစ်ကြမ်းထားသဖြင့် နွမ်းနှယ် အိပ်ချင်နေသော်လည်း သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ပြုံးပြုံးသန်းနှင့် ချိန်ထားပြီး မတွေ့ရတာလည်း ကြာပြီမို့ ပြုံးပြုံးသန်း အိမ်သို့ ရောက်လာခဲ့လေသည်။ ပြုံးပြုံးသန်း ဆီရောက်တော့ ဘိုက်ဖုံးအင်္ကျီနှင့် ပြုံးပြုံးသန်းကို တွေ့လိုက်ရတော့ ရတနာဝင်းမှာ အံ့အားသင့်သွားရသည်။
“ ဟယ် ကောင်မ ဘိုက်ကြီးနေတာကို လျိူထားတယ်..ငါ့ကိုတောင် မပြောပါလား..ဘယ်နှစ်လ ရှိပြီလဲ....”
“ အေးလေ..နင့်ကို စပရိုက် လုပ်ချင်လို့ပေါ့ဟ ... ခစ်ခစ်...ခု ရှစ်လတောင် ရှိနေပြီ...မွေးတောင်မွေးတော့မယ်..”
“ အော်..ဒါပေမယ့် နင့်ဘိုက်ကြီးက တအား မပူဘူးနော်...တချို့ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေဆို ဘိုက်ကြီးကို ကော့လို့..”
“ အဲဒါ အပျိုဘိုက်မို့လို့ ပြောတာပဲ...ပထမဆုံး ကိုယ်ဝန်ဆို အဲလိုပဲ..မသိသာဘူး တဲ့...ဒါပေမယ့် တချို့ ကြီးတဲ့ လူတွေကတော့ ကြီးပါတယ်ဟာ ..လူပေါ်ဆိုင်တယ်..ထင်တာပါပဲ..”
“ အင်း..နင့်ကို ခုလိုမျိုးကြီး မြင်လိုက်ရတော့ တမျိုးကြီး ဖြစ်သွားတယ်..အဟီး..နင့်ယောင်္ကျားက အတော် အလုပ်လုပ်တာပဲ..ကိုး..ခစ်ခစ်..နေ့မအား ညမအား ထင်တယ်..မြန်လိုက်တာ ခိခိ....”
“ ဟဲ့ သူအလုပ်လုပ်တာ မဟုတ်ဘူးဟဲ့..လုပ်တာက ငါ..ခစ်ခစ်..ငါက နေ့မအား ညမအား လုပ်တာ..ညဘက်ဆို သူနဲ့..နေ့ဖက်ဆို ပါပါးနဲ့လေ အဟီး....”
“ ဟယ်..နင် ဦးကြုံဝါးနဲ့လည်း ခုထိ ဖြစ်နေသေးတယ်.. နေပါဦး နင်နဲ့က ဘယ်လိုနေ့ဘက် တွေ့ကြတာလဲ....”
“ ဒီလိုလေဟာ ငါ့ရုံးနဲ့ ပါပါးပွဲရုံက နီးနီးလေးလေ..နေ့ခင်းဘက်ဆို ငါက နေ့လည်စာ ပါပါးတို့ ပွဲရုံမှာ သွားစားတယ်...မာမားကလည်း ပါပါးအတွက် ထမင်းချိုင့်ထည့်ရင် ငါ့အတွက်ပါထည့်ပေးလိုက်တော့ အတော်ပဲပေါ့...ပါပါးရုံးခန်းမှာ နေ့လည်စာလည်းစား ဟိုဟာလဲ စားပေါ့..ခစ်ခစ်..နေ့တိုင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူးဟယ်....”
“ ကောင်မ တော်တော်ကဲတယ်နော်...ဒါဆို နင်ဘိုက်ထဲက ကလေးက ဘယ်သူ့ဟာလဲ..”
“ အာ့ တော့ ငါလည်း မသိဘူးဟ..နှစ်ယောက်လုံးကလည်း ပြတ်တယ်လို့မှ မရှိတာ..တရက်ခြား နှစ်ရက်ခြား အလုပ်ဖြစ်နေတာ ဆိုတော့လည်း တယောက်ယောက်ဟာပေါ့ ဟာ..နင်ကလဲ..ဒါနဲ့ ငါ့အကြောင်း ထားပါဦး ကောင်မ..နင့်ကြည့်ရတာ နည်းနည်း တုတ်လာသလိုပဲ..နောက်မျက်နှာ အနေအထားကလည်း အရင်နဲ့ မတူဘူး..နင် စားနေပြီ မဟုတ်လား..ငါ့ကို မလိမ်နဲ့နော်..”
ရတနာဝင်း မှာ အနည်းငယ် တွေဝေသွားသည်။ တကယ်လည်း သူမ ရင်ဖွင့်လို့ ရမည့်သူမှာ ပြုံးပြုံးသန်း တယောက်သာ ရှိသည်ဆိုတာ သူမ သိသည်။ ပြုံးပြုံးသန်း ကိုယ်တိုင်က သူမအပေါ် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြခဲ့ပြီး သူမက လျှိုဝှက်ထားပါက ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အပေါ် သစ္စာဖောက်သလို ဖြစ်တော့မည်၊ နောက်ပြီး တိုင်ပင်ဖို့ ဆိုလျှင်လည်း ပြုံးပြုံးသန်းကသာ အကောင်းဆုံး၊ အတွေ့အကြုံ တူသူတွေ မဟုတ်လား၊ ပြုံးပြုံးသန်းကို သူမ အခြေအနေကို ဖွင့်ပြောလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။
“ အင်း...ငါ နင့်မို့လို့ ပြောပြမယ်...ငါတိုင်ပင်ချင်တာလည်း ပါတယ်..နောက်ပြီး ဘယ်သူ့မှလည်း ပြောပြလို့ မချစ်..နင်နဲ့သာ ငါတု့ိ အတွေ့အကြုံတူမို့လို့ ငါပြောပြမယ်..နင် ဘယ်သူ့မှပြောမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိပေမယ့် ငါစိတ်လုံရအောင် ထပ်မှာမယ်နော်..နင် ပါးစပ် လုံးဝလုံ ..ဟုတ်ပလား..”
ရတနာဝင်း စကားကို ကြားလိုက်ရတော့ ပြုံးပြုံးသန်း မျက်နှာမှာ ချက်ခြင်းတည်သွားရာမှ ပြုံးစေ့စေ့ ဖြစ်လာခဲ့သည်။
“ ဟယ်...ကောင်မ ..နင်..နင် ...ဦးရင်ကြီးနဲ့..”
..................................................................................
အခန်း (၂၅)
ရတနာဝင်း ခေါင်းကိုသာ ငြိမ့်ပြလိုက်မိသည်။ သူမ မျက်နှာပြင် တခုလုံး နွေးသွားသဖြင့် မျက်နှာတော့ နီရဲနေမည် ဖြစ်ကြောင်း သူမဘာသာ သိလိုက်သည်။ ယခုလို သူငယ်ချင်းကို ဖွင့်ပြောလိုက်ရတော့ ရင်ထဲ ပေါ့သွားသလိုလို၊ ကာမစိတ်တွေကလည်း ထကြွလာရသလိုလို ဖြစ်လာရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်လေးပင် စိုတိုတို ဖြစ်လာခဲ့သည်။
“ ဟယ် တော့ ..ငါပြောသားပဲ..အဲတုန်းက နင်က မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလေး ဘာလေးနဲ့..ကဲ ငါ့ကို ဒီတေး ပြောစမ်းပါဦး..ဘာမှ ချန်မထားနဲ့နော်..ဟင်း..ကောင်မ ငါ့တုန်းကလည်း..အကုန်ပြောခဲ့ရတာ..”
ရတနာဝင်လည်း အဖြစ်အပျက် အစုံကို အသေစိတ် ပြောပြလိုက်မိသည်။ ပြောပြရင်းကမှ သူက စိတ်တွေကြွလာပြီး စောက်ဖုတ်လေးပင် အရည်စိုလာခဲ့ရသည်။ ပြုံးပြုံးသန်းလည်း အလွန်တရာပင် စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်လေသည်။
“ အိုး..ဦးရင်ကြီးကလည်း လုပ်မယ့်လုပ်တော့လည်း နောက်ပေါက်ကို အရင်ဖွင့်တာပါလား..မလွယ်ကြောနော်..ခစ်ခစ်..”
“ အဲဒါက ငါသူ့ကို ငါ့ပိပိ ပေးမလုပ်လို့ပါဟယ်..နင်ကလည်း..နင့်ကိုရော ဦးကြုံဝါးကြီးက မလုပ်ဘူးလား.....”
“ အင်း ..သူက ငါ့ကို နောက်တော်တော်ကြာပြီးမှ အနောက်ပေါက် ဖွင့်တာဟဲ့...ငါ့ယောင်္ကျာဆို ခုထိ ငါ့ကို တောင်းနေတုန်း..ငါက မကြိုက်ဘူး ဆိုပြီး..ခပ်တည်တည်နဲ့ ငြင်းထားတယ်..နောက် သူငါ့ကို နည်းနည်း ရိုးလာမှ ပေးလုပ်မယ်..ခိ..”
“ နင်က တော်တော် ဉာဏ်များတယ်နော်..ကောင်မ...ငါ့ကို နည်းနည်း ပြောပြစမ်းပါဦး..နင့် အိမ်ထောင်သည် ဘဝနဲ့ နင့်ပါပါးရဲ့ကြား ဘယ်လို စခန်းသွားတယ်..နင့် စိတ်ထဲ ဘယ်လိုထားတယ် ဆိုတာ .. ငါကို အခု ကိုအောင်ကလည်း မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ လောနေပြီ..မယူရင်လည်း မကောင်းတော့ဘူးလေ..သူက စလုံးမှာ..သူတော်ကြာ တခြားတယောက်နဲ့ ပါသွားဦးမယ်..”
“ အမလေး ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ယူလိုက်...ငါပြောပြမယ်..လီးတချောင်းနဲ့ တချောင်းက အလုံးအရှည် တူရင်တူမယ်..လူချင်း မတူရင် အရသာချင်းက တမျိုးစီပဲ...အဟီး .. ငါကတော့ အစုံကြိုက်တယ်..ဒါပေမယ့် ပါပါးကတော့ အကောင်းဆုံးပေါ့...ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့လိုလီးက တချောင်းပဲ ရှိတာလေ..ခွိ..ဆိုလိုတာက တခြားယောင်္ကျားတယောက်နဲ့ နောက်ယောင်္ကျားတယောက် ၊ သူတို့က လီးဆိုဒ်ချင်း ကွာချင်ကွာမယ်..လူကတော့ သူစိမ်းယောင်္ကျားတွေပဲလေ..ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ နင့်အဖေ ဆိုတာက တယောက်ထဲ ရှိတာ..တခြား ယောင်္ကျားနဲ့မှ မတူတာ အဲဒါကို ဆိုလိုတာလေ..အဲ့တော့ ဘယ်တော့မှ မရိုးဘူး..စိတ်ခံစားမှုကလည်း တခြားစီလေ....”
“ အင်း..နင်ပြောတာ ငါသဘောပေါက်ပါတယ်..ဒါပေမယ့် ..ငါက ယောင်္ကျားယူပြီးရင် တခြားနိုင်ငံကို ထွက်သွားရမှာ..ဖေကြီးကိုလည်း ထားခဲ့ရမှာ သနားတယ်..”
“ ညီးသနားတာ ငါသိပါတယ်အေ ...ခိခိ..”
“ ကောင်မနော်..ညည်းက ဒါပဲ တွေးနေတာပဲ..ဟွန်း..ငါက တကယ်သနားတာ ပြောတာ..သူခမြာ ငါတို့ အမေ ဆုံးသွားကတည်းက တို့ကို အဖေလည်း ဟုတ်..အမေလည်း ဟုတ် စောင့်လျှောက်ထားခဲ့တာ..ငါက ယောင်္ကျားရပြီးတာနဲ့..သူ့ကို ခုလို တယောက်တည်း ပြစ်ထားခဲ့ရမှာ ..သူတယောက်ထည်း အထီးကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့ပါ....”
“ အမလေး ဖြစ်သွားမှာပါဟာ..ငါမရှိလို့ မဖြစ်ဘူးဆိုတာ မရှိပါဘူး..ဘယ်အရာမဆို ..နင်မရှိတော့လည်း ဦးရင်ကြီးကို တိတ်ကဲ (ဂရုစိုက် စောင့်ရှောက်) ဖို့ နီလာဝင်း ကျန်ခဲ့မှာပဲ ဟာကို..”
“ ဟယ် နင်နော် ပြောလိုက်တာ လျှာ အရိုးမရှိတိုင်း..”
ရတနာဝင်းမှာ ပြုံးပြုံးသန်းကိုသာ လှမ်းဟန့်လိုက်တာ၊ သူမရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွား၏။ အင်း..ဖေကြီးကို ငါတားထားလို့ သူမိလတ် ရေချိုးပြီးတော့လည်း ဆက်ချောင်းတာ ရပ်သွားတာ ၊ ခု အဲဒီကိစ္စကို မေ့နေတယ်၊ ကြည့်စမ်း၊ သူ မိလတ်ကိုရော သွေးတိုးစမ်းနေပလား မသိဘူး ဟု တွေးရင်း ခုချက်ချင်း အိမ်ပြန်သွားချင်စိတ် ပေါက်သွားသည်၊ ဒီနေ့ ဖေကြီးလည်း ဆိုင်ပိတ်တယ်၊ မိလတ်လည်း ကျောင်းပိတ်တယ်၊ အငယ်ကောင်ကလည်း လမ်းမှာပဲ နေတာ၊ အိမ်မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထည်း ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“ ဟဲ့ ..ဘာလျှာ အရိုး မရှိရမလဲ ဟဲ့..နင်ပဲ ကိုယ်ချင်းစာ ကြည့်ပါလား..ဦးရင်ကြီးကလည်း သူ့အဖေပဲလေ..နင်တယောက်ထဲ မယ်ပိုင်သိမ်းချင်လို့ ရမလား..ခုဆို နီလာဝင်းက ထွားလာတာမှ နင့်ထက်တောင် အရပ်ရှည်မလားပဲ....”
“ တူတူပါပဲဟာ..သူက နည်းနည်းပိန်လို့ ရှည်တယ်ထင်ရတာပါ..”
“ အင်းပါ..ငါပြောချင်တာကတော့ နင်မရှိလည်း နင့်အဖေအတွက် နီလာဝင်း ရှိပါသေးတယ်ဟ ..ဘာဖြစ်တာလဲ နင့်မျက်နှာ ကြည့်ရတာ နီလာဝင်းကိုတောင် မနာလိုဘူးလား မသိဘူး..ဖြစ်ပျက်နေလိုက်တာ ....”
“ အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူးဟာ..ဒါပေမယ့် ခုချိန်တော့ ငါ ဖေကြီးကို ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ မဖြစ်စေချင်သေးဘူး..”
“ ဟွန်း..ငါ့တုန်းကလည်း အဲလိုပါပဲအေ..ငါနဲ့ ပါပါး စဖြစ်တော့ ငါက ပါပါးကို မိနီနဲ့ မဖြစ်ရတော့ဘူး ဆိုပြီး တားခဲ့သေးတယ်..နောက်တော့မှ ငါလည်း ပြန်လျော့လိုက်တာ..သူတို့က ငါတို့ယောင်္ကျားမှ မဟုတ်တာလေ..သူတို့လိုချင်တဲ့ အချိန်တိုင်း ငါတို့ကလည်း ပေးမှ မပေးနိုင်တာ..အဲတော့ သူတို့ အနီးအနား အဆင်ပြေတဲ့ ဟာလေး စားတာ စားပစေပေါ့..ငါတို့ကို တကယ်ချစ်ရင် ငါတို့ဆီ အမြဲ လာနေမှာပဲဟာ..”
“ အင်း..ပါ .. ထားလိုက်ပါတော့ ..နင့် ယောင်္ကျားကရော ဘာမှ မရိပ်မိဘူးလား..”
“ ဟွန်း...သူက ဘယ်ရိပ်မိမှာလဲ..ဘယ်သူက ထင်မှာလဲ..ငါတို့လို အခြေအနေကို ..နောက် သူ့အတွက်ကလည်း ကောင်းတာပဲ..ပရက်ရှာ မရှိဘူးလေ..သူမတောင်လည်း ငါ အတင်းတွယ်စရာ မလိုဘူး..ပါပါးဆီ ပြေးရုံပဲ..ခစ်ခစ်..”
“ ကောင်မ ..အူးမြူးနေ..ကဲကဲ ..တော်ပြီ..နောက် နင်မွေးတဲ့အခါ ငါ့ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်..ငါလာခဲ့မယ်..ကလေး ဘယ်သူနဲ့ တူလဲ..ငါလာကြည့်ပေးမယ် ..ခစ်ခစ်....”
“ အေးပါ..နင်လဲ သိပ် အူတို မနေနဲ့..အလတ်မကိုလည်း ပေးစားလိုက်ဦး....”
.....................................................
ရတနာဝင်း အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နီလာဝင်းကလည်း သူမအခန်းမှာ အိပ်ပျော်နေပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း သူ့အခန်းမှာသူ အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် အနည်းငယ်တော့ စိတ်အေးသွားရသည်။
ညနေဘက်ကျတော့ သူတို့အိမ်မှာ ဘာမှ မချက်တော့ပဲ ပွဲဈေးတန်းမှ စားစရာများကိုသာ ဝယ်ခြမ်းပြီး စားသောက်ကြလေသည်။ အိမ်မှာ လူအစုံ ရှိနေသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း အနေနှင့် မည်သူနှင့်မျှ လှုပ်ရှားဖို့ အခွင့်မရခဲ့ချေ။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ပြိုင်းနေပြီမို့ စောစော အိပ်ယာဝင်ကာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပင် အိပ်ပျော်သွားရလေသည်။
......................................................
သို့ဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် ရတနာဝင်းကို စောက်ဖုတ်လိုးခွင့် ရသွားတော့သည်။ နောက်နေ့တွေမှာလည်း တညခြားလောက် ရတနာဝင်းက ဆောင်တော်ကူးသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ လာလာ အလိုးခံသည်။ တခါတလေ အိပ်လိုက် လိုးလိုက်ဖြင့် မိုးလင်းခါနီးမှ သူ့အခန်းသူ ပြန်သွားသည်။
နေ့ခင်းတွေမှာ ရတနာဝင်းနှင့် စာကလေးရှော့ သူ့အခန်းထဲ ဝင်ကာ တချီလောက် လိုးဖြစ်သည်။ သမီးနှစ်ယောက်လုံးက တယောက်တမျိုးစီမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အတွက်က မရိုးနိုင်အောင် ဖြစ်နေရတော့သည်။
နီလာဝင်းက ငယ်သော်လည်း အတက်မျိုးစုံသည်။ နေ့လည် ဦးရင်ထွန်းဝင်း သူ့ငွေသိမ်းခုံမှာ ထိုင်ချိန် ခုံအောက်ဝင်ပြီး ပုဆိုးလှန်ကာ ပုလွေလည်း ပေးတက်သည်။ နေ့လည်ခင်း ဈေးဝယ်ရှင်းချိန် ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်းထဲ ဝင်၍လည်းကောင်း ၊ အိမ်နောက်ဖေး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်၍လည်းကောင်း အမြန်နှုံးဖြင့် တချီလောက်တော့ လိုးဖြစ်ကြသည်။
သို့သော် နီလာဝင်း စာမေးပွဲ နီးလာတော့ သူမ ပညာရေး ထိခိုက်မှာ စိုးသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သတ်သတ်မှတ်မှတ် တပါတ်ကို နှစ်ခါလောက်သာ သတ်မှတ်လုပ်လေသည်။ ရတနာဝင်းကတော့ သူမချစ်သူနှင့် လက်ထပ်မည့်ရက် နီးလာသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်ချမ်းသာစေရန် ညတိုင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် လာလာအိပ်လေသည်။
..........................................................
ရတနာဝင်း၏ မင်္ဂလာပွဲနေ့ ဖြစ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် သတို့သား မိဘတို့ စကားလက်ဆုံကျရင်း သူတို့ ကလေးများ၏ နောင်ရေးကိုလည်း ဆွေးနွေး တိုင်ပင်ကြလေသည်။ ရတနာဝင်းမှာ အောင်မိုးဟိန်းနှင့် စင်္ကာပူသို့ လိုက်သွားကာ အလုပ်ရှာလုပ်ရင်း အတူတူနေကြမည် ဟုဆိုသည်။ အောင်မိုးဟိန်းက ပို့ထားသော ငွေများကို စုဆောင်းပေးထားပြီး ပိုက်ဆံမှီလာသည့် အချိန်တွင် သူတို့အတွက် တိုက်ခန်းလေး တခန်းဝယ်ပေးထားမည် ဟု သူ့မိဘများက ပြောကြသည်။
သူတို့သမီး (သတို့သမီး) ဝတ်စုံ ပန်းရောင်နုကလေးဖြင့် လှနေသော ရတနာဝင်းကို ကြည့်ရင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်ထဲမှာ နှမြောတသ ဖြစ်ရသည်။ သို့သော်လည်း သမီးကြီး နောင်ရေးအတွက် ကောင်းရာမွန်ရာ ဖြစ်သွားရပြီ ဟု တဖက်ကလည်း စိတ်ချမ်းသာမိလေသည်။
(စာစီသူ စကားချပ်..စာရေးသူ ဆရာထူးခြားက သူ့ဝတ္ထုတွင် ယနေ့ခေတ် သတို့သား၊ သတို့သမီး အခေါ်အဝေါ်ကို သူတို့သား၊သူတို့သမီး ဟု ရေးတာတွေ့ရသည်။ အဓိပါ္ပယ် အယူအဆ သင့်ပါပေသည်။)
မင်္ဂလာအခန်းအနား စင်မြင့်ဆီသို့ သတို့သမီးကို အဖေဖြစ်သူက ပွဲထုတ်ပေးသည့် အနေဖြင့် လျှောက်လမ်းပေါ် တွဲလျှောက်ကြတော့ သူ့လက်မောင်းကို လာဖိမိသည့် ရတနာဝင်း နို့ကြီးတွေကလည်း သူ့သွေးတွေကို နွေးလာစေသည်။
နောက်တော့ အခန်းအနား အစီအစဉ်တွေ စတော့ သူတို့ မိသားစုတွေ အတွက် ပေးထားသည့် စားပွဲဝိုင်းမှာ ထိုင်ရင်းက သူတို့သမီး သူတို့သားတို့ လှုပ်ရှားမှုကိုသာ ကြည့်နေမိသည်။ သတို့သမီး ဝတ်စုံ အချိတ်ထမီ အထူကြီး ဝတ်ထားတာတောင် စွံ့ကားနေသော ရတနာဝင်း ဖင်လုံးကြီးကို ကြည့်ရင်း သူအစ လုပ်ပေးလိုက်လို့ ဖင်အလိုးခံရတာ ကြိုက်နေပြီ ဖြစ်သော မီးကြီး၏ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးက တောင်လာရပြန်သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေကို ကြည်ပြီး အထာနှပ်နေပြီ ဖြစ်သော မီးလတ် နီလာဝင်းက ဘေးမှာ ထိုင်နေရင်း စားပွဲခင်း အောက်မှ လက်လျိုကာ သူ့ပုဆိုးပေါ်မှ လီးကြီးကို လာအုပ်ကိုင်ရင်း ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ နောက် မကြားတကြား အသံတိုးတိုးဖြင့်
“ စိတ်လျှော့ ..စိတ်လျှော့....”
ဟုလည်း နောက်ပြောင်လေသည်။ ထိုနေ့က မင်္ဂလာ အခန်းအနား ပြီးသည်နှင့် ရတနာဝင်းတို့ လင်မယားမှာ ငွေဆောင်သို့ တခါထည်း ဟန်းနီးမွန်း ထွက်သွားကြလေသည်။
ထိုညက နီလာဝင်းမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်းသို့ လာအိပ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ နီလာဝင်းကို သူ့မင်္ဂလာဦး ညအလား တညလုံးနီးပါး လိုးပြစ်လိုက်ရာ သူရော နီလာဝင်းပါ နှစ်ယောက်စလုံး မနက်ကျတော့ ပြိုင်းနေကြလေသည်။ နီလာဝင်းမှာလည်း ကွတတဖြစ်၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာလည်း ဒူးတွေ ချောင်နေလေသည်။ နီလာဝင်းမှာ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက်မို့သာ တော်တော့သည်။
............................................
ရတနာဝင်းမှာ သူမ ယောင်္ကျားနှင့်အတူ စင်္ကာပူသို့ လိုက်သွားခဲ့သလို နီလာဝင်း မှာလည်း ညဆိုလျှင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်းမှာသာ အိပ်လေတော့သည်။
“ ယောင်္ကျား..သူ့ရီးစာကို သတိရနေတာလား..ဒီနေ့ သိပ်မရွှင်သလိုပဲ..”
ရတနာဝင်းတို့ စင်္ကာပူသို့ ပြောင်းသွားပြီး တနှစ်လောက် အကြာတွင် ဖြစ်သည်။ နေ့ခင်းဖက် ဆိုင်မှာ ထိုင်ရင်း ငေးငိုင်ငိုင် ဖြစ်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို နီလာဝင်းက လှမ်းမေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
“ ဟုတ်ပါဘူးကွာ..မီးကြီးလည်း ထွက်သွားလိုက်တာ ဘာလိုလိုနဲ့ သူအိမ်ထောင်ကျတာ တနှစ်တောင် ရှိသွားပြီနော်....”
“ ဟုတ်တယ်လေ ..သူ့ဖေ့ဘုတ်ပေါ်မှာ သူတု့ိ အန်နီဗာစတီ တင်ထားတာ တွေ့တယ်...ယောင်္ကျားလည်း အဲဒါတွေ့လို့ သတိရနေတာ မဟုတ်လားလို့ မေးတာ..”
“ အိုကွာ ..အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး..ကိုယ့်သမီး ဆိုတော့လည်း ခွဲသွားတာ ကြာတော့ သတိရမိတဲ့ သဘောပါ..အခုက ဒီမှာ ကိုယ့်မိန်းမ တယောက်လုံး ရှိနေတာ ..ဟိုကိစ္စကြောင့်တော့ သတိမရပါဘူးကွာ....”
“ အမလေး သတိရလည်း ဒီက စိတ်မဆိုးပါဘူး...နော်..ကိုယ့်ထက်အရင် ယောင်္ကျားနဲ့ဖြစ်ထားတဲ့ ရီးစားဟာကို..ဒီ့နောက်ကတော့ ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ မကဲလေနဲ့နော်..ဟွန်း..ဒုက္ခ ဖြစ်သွားမယ် မှတ်....”
“ အင်းပါကွာ မဖြစ်ရပါဘူး...လာပါဦး...ယောင်္ကျားကို ကစ် ပေးပါဦး..”
“ ပေးပါဘူး..သွား..သူ့ရီးစားကို လွမ်းနေတဲ့ ယောင်္ကျားကိုများ..မုန်းတယ်..”
နီလာဝင်းမှာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲလည်း ပြီးပြီမို့ အောင်စာရင်း စောင့်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဆိုင်ကို ကူလုပ်ပေးနေတာပဲ ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ခုတော့ ညဘက် တကယ့်လင်မယားလိုပင် အတူနေနေကြပြီမို့ အရင်တုန်းကလိုတော့ အရမ်း မကဲကြတော့ပါ။ တခါတလေ နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ထရင်သာ အနောက်ဖက်ခန်းတွင် ကွစ်ကီ ဆွဲဖြစ်ကြတာပဲ ရှိလေသည်။
......................................................
အခန်း (၂၆)
တပတ်လောက်ကြာတော့ ရတနာဝင်းထံမှ ဖုန်းဆက်ကာ သူတို့မိသားစုကို အလည်လာဖို့ ခေါ်လေသည်။ နီလာဝင်းနှင့် တင်မောင်ဝင်းတို့မှာလည်း ကျောင်းအားနေကြသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူတို့ ဆွေမျိုး နီးစပ်ရာ တယောက်ကို ဆိုင်ကြည့်ဖို့ ပြောကာ ထားခဲ့ပြီး စင်္ကာပူသို့ ထွက်လာခဲ့ကြလေသည်။
“ ဟေး..ဖေကြီး..ဟေး..မီးလတ်...မောင်လေး..”
အင်မီဂရေးရှင်းက ထွက်တာနှင့် အသင့်ကြိုနေသော ရတနာဝင်း မှာ သူမမိသားစုကို တွေ့လိုက်ရသည်နှင့် အားရဝမ်းသာ အော်ဟစ်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ ရတနာဝင်း အမျိုးသားမှာလည်း သူယောက္ခထီးကြီးနှင့် ခယ်မ၊ယောက္ဖတို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အထုတ်အပိုးများ ဆွဲကူကာ ကားဂိတ်သို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
ရတနာဝင်းတို့မှာ အိပ်ခန်း သုံးခန်းပါ အပတ်မန့် (တိုက်ခန်း) တခုကို ငှားထားပြီး သူတို့က အခန်းတခု ယူကာ ကျန်နှစ်ခန်းကို လူငှားများ တင်ထားလေသည်။ ယခု လောလောဆယ်မှာ နှစ်ခန်းလုံး လူလွတ်နေပြီး ဒီလကုန်မှ လူငှားများ ပြန်ဝင်ကြမည် ဖြစ်ရာ နီလာဝင်း တခန်း၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် တင်မောင်ဝင်းကို တခန်း နေရာချပေးထားလိုက်လေသည်။
ရတနာဝင်းမှာ နဂိုက အသားဖြူသူဖြစ်ပြီး အခုစင်္ကာပူမှာ တနှစ်လောက်နေလိုက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်စေ့ထဲ ပိုပြီး ဖြူဖွေး ဝင်းဝါနေလေသည်။ အိမ်ထောင်နှင့်လည်း ဖြစ်လာတော့ ကိုယ်ခန္ဓာကလည်း ပိုပြီး ဖွံ့ထွားလာသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ သားမက်ရှိနေသဖြင့် ကိုယ်ရှိန်သတ်ကာ မျက်လုံးများကိုလည်း ထိန်းသိမ်းနေရသော်လည်း စိတ်ထဲကတော့ အတင်းဆွဲဖက်ကာ တက်လိုးချင်နေမိလေသည်။
နောက်နေ့ မနက်ကျတော့ သားမက်မှာ အလုပ်သွားနေလေသည်။ ရတနာဝင်းကတော့ သူတို့လာမှာမို့ ခွင့်တပါတ် ယူထားသဖြင့် အိမ်မှာ ရှိနေလေသည်။ မနက်အိပ်ယာထသည်နှင့် သူတို့ကို ခေါ်ကာ မာကက် တခုတွင် မနက်စာ ခေါက်ဆွဲပြုတ်၊ လက်ဖက်ရည်တို့ သွားစားသောက်ကြရင်းနှင့် စင်္ကာပူမှ လည်ပတ်စရာများကို လှည့်လည်လိုက်ပြလေသည်။
တခုသော ရှော့ပင်မော ထဲက ခုံတန်းတခုတွင် ခဏနားကာ ထိုင်ချလိုက်သည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို နီလာဝင်းက မျက်စေ့တဖက် မှိတ်ပြလိုက်ပြီး
“ ကဲ ဖေကြီး..မောနေပြီထင်တယ်..မကြီးနဲ့ ဖေကြီးတို့ ဒီမှာ ခဏနားနေခဲ့ကြဦး မီးနဲ့မောင်လေးနဲ့ ဟိုဖက်က ဆိုင်တန်းတွေဖက် ခဏသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်..”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က
“ ဟဲ့ ဖြစ်ပါ့မလား...တော်ကြာ နင်တို့ လမ်းပျောက်ပြီး ပြန်မလာတက် ဖြစ်နေဦးမယ်..”
ရတနာဝင်းက ဝင်ပြီး..”
“ အော်..ဖေကြီးကလည်း မီးလတ်တို့က ကလေးတွေမှ မဟုတ်တော့တာ..နောက်ပြီး ဒီနိုင်ငံက ဆေ့ဖ် ဖြစ်ပါတယ်..သူတို့ လမ်းပျောက်လည်း..တယောက်ယောက်ကို မေးလို့ရပါတယ်..”
ဟု ပြောရင်း သူမညီမနှင့် မောင်ငယ်တို့ စားချင်တာ စားလို့ရအောင် ပိုက်ဆံအနည်းငယ် နီလာဝင်း လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ နီလာဝင်း တို့ မောင်နှမ သူတို့မြင်ကွင်းက ပျောက်သွားမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း အနား ပူးကပ်ထိုင်လိုက်ရင်း
“ မီးကြီးက အသားတွေလည်း ပိုဖွေး..လူကလည်း ပိုကိတ်ပြီး လှချင်တိုင်း လှနေတော့တာပဲကွယ်...မောင်အောင်မိုးဟိန်းကို တကယ် မနာလိုတော့ဘူး...ဖေကြီးက လွမ်းနေလိုက်ရတာ..မီးကြီးကရော မလွမ်းဘူးလား..ဖေကြီးကို တခါလောက်တော့ ပြန်ချစ်ခွင့် ပေးပါကွာ..”
“ ခစ်..ခစ်..လွမ်းတာပေါ့..အာ့ကြောင့် အလည်လာဖို့ လေယာဉ်လက်မှတ်တောင် ဝယ်ပေးပြီး ခေါ်လိုက်တာ..အခုက အခြေအနေမှ မပေးသေးတာ..ဖေကြီးကလည်း အရင်အတိုင်းပဲ..ဘာမှ မပြောင်းလဲသေးဘူးနော်..ခစ်ခစ်..ဓါတ်တွေ တည့်နေတယ် ထင်တယ်..”
“ ဘာဓါတ်တွေ တည့်နေရမှလဲ မီးကြီးရဲ့..”
“ အမလေးနော်..လူကို လာပြီး အင်မနေနဲ့ ...မနေ့ညက မိလတ်နဲ့ ပြောပြီးပြီ...မိလတ်က ဖေကြီးနဲ့ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ဝန်ခံတယ်...ဟွန်း...မိလတ်ကို ကြည့်ကတည်းက သိတယ်..ဒီလောက် အကုန်ထွားလာတာ...ဘီရော ဂျီရောပဲ ..လုံးတစ် ထွက်လာတာ ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲ သိတာပေါ့...ဟင်း..မီးကြီးကို လွမ်းတယ် လာချွဲနေပြီး..အိမ်မှာကျတော့ မိလတ်ကို တွယ်နေတယ် မဟုတ်လား..တခါထဲ မီးကြီး အိမ်မှာ မရှိတော့တာနဲ့ မိလတ်ကို ရအောင် ကပ်တော့တာ မဟုတ်လား..”
နီလာဝင်းက ဘယ်လောက်ထိ ပြောထားမှန်း မသိသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ သူမ ရှိစဉ်ကတည်းက မီးလတ်နှင့်သူဖြစ်နေကြောင်းသာ သိလို့က ရတနာဝင်း တယောက် သူ့ကို အရမ်းဒေါပွမယ်လို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ထင်ထား၍ ဖြစ်သည်။
ယခု ရတနာဝင်းမှာ စလုံးက တရုတ်မလေးများကဲ့သို့ပင် အလွန်တိုနှံ့သော ဘောင်းဘီလေးကို ဝတ်ထားပြီး အပေါ်မှ တီရှပ်ကိုသာ ဝတ်ထားသည်။ သူမ၏ လုံးတုတ်တုတ် ပေါင်လုံးဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ကြီးများမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းအတွက် ကုန်းလျှက်ချင်လောက်အောင်ကို ဆွဲဆောင်နေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သူ့လက်ဖဝါးကြီးကို ရတနာဝင်း ပေါင်ပေါ် လှမ်းတင်လိုက်မိသည်။
“ အို့..ဖေကြီး..လူကြားထဲမှာလေ ခိခိ...စလုံးမို့ တော်သေးတယ်...မြန်မာပြည်မှာဆို ပြဿနာတက်သွားမယ်...ဟင့်.. မိလတ်တို့ ပြန်လာရင် အိမ်ပြန်ရအောင် ..ကိုအောင်က မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မှာ ..သူက အိုဗာတိုင်းပါ ဆက်ဆင်းနေတာ..မိလတ်နဲ့ အငယ်ကောင်ကို အိမ်နားက ဂိမ်းကစားတဲ့ အာခိတ်ကို လိုက်ပို့ပြီး ထားထားခဲ့လိုက်မယ်..”
ရတနာဝင်း ရဲ့ ပလန်မှာ သူနှင့်သူမ နှစ်ယောက်ထည်း အိမ်မှာ အချိန်တော်တော်ရမှာမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း တအားပျော်သွားသည်။
“ ဟား ကောင်းသားပဲ..ဟို နှစ်ယောက်ကို လိုက်ခေါ်ပြီး ပြန်ရအောင်....”
“ ခွိ..ဖေကြီးဟာလေ မနိုင်ဘူး..ခစ်ခစ်...ဟိုမှာ ပြန်လာနေကြပါပြီ..လူက ဟန်မပျက်အောင် နေပါ..တခါထည်း မိလတ်ကို မရှက်ဘူးလား..”
.......................................................................
ရတနာဝင်းတို့ အိမ်မှ ဂိတ်အာခိတ်ရှိသည့် စင်တာကို ဘက်စ်ကား တမှတ်တိုင်သာ စီးရသည်။ သို့သော် သူမညီမနှင့် မောင်လေးကို သေချာအောင် လိုက်ပို့ပြီး အရေးအကြောင်းဆို အိမ်ပြန်လာတက်အောင် ပြပေးလိုက်သည်။ တယ်လီဖုန်း တလုံးကိုလည်း ပေးထားခဲ့ပြီး ပြန်လာချင်ရင် သို့မဟုတ် အရေးအကြောင်းရှိရင် ခေါ်ဖို့ မှာခဲ့သည်။ နီလာဝင်းနှင့် တင်မောင်ဝင်းတို့ နှစ်ယောက်ကို ဂိမ်းအာခိတ်မှာ ထားခဲ့ပြီး ရတနာဝင်းနှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့ မသွားခင် နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း နားကပ်ကာ တိုးတိုးလေး
“ ယောင်္ကျား..သူ့ရီးစားဟောင်းကြီးကို တန်အောင်ဆော်ခဲ့နော်...ဟုတ်လား...မိန်းမတို့ မိုးချုပ်မှ ပြန်လာခဲ့မယ်..ခစ်ခစ်..”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်။
...........................................................
ရတနာဝင်းတို့ အခန်းရောက်သည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အတွင်းမှ တံခါးပိတ်ကာ ရတနာဝင်းကို လက်ဆွဲလျှက် ရတနာဝင်းတို့ အခန်းထဲ အမြန်ပြေးဝင်ခဲ့လေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးသား တယောက်ကို တယောက် တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ် လျှာခြင်းပွတ်ကြသည်။ တယောက် အဝတ်အစားကိုလည်း တယောက် ဆွဲချွတ်ခွါကြသည်။ နှစ်ယောက်လုံး တခဏအတွင်း ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်ကုန်ကြသည်။
“ လှလိုက်တာ မီးကြီးရယ်..နို့ကြီးတွေလည်း ကြီးလာလိုက်တာ...ဖင်လုံးကြီးလည်း လုံးဖွင့်နေတာပဲ....”
“ ကြီးလိုက် မာလိုက်တာ ဖေကြီးရယ်...အဲ့ကောင်ကြီးကို မတွေ့ရတာ ကြာလို့ ပိုများ ထွားလာသလား မသိဘူး ..ခစ်ခစ်..ကဲ ကုတင်ပေါ် လှဲလိုက်ဦး..အဲ့ကောင်ကြီးကို မီးပြုစုဦးမယ်..”
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်းတို့ လင်မယားအိပ်သည့် ကုတင်ကြီးပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်ဆန့်ဆန့်ကြီး လှဲချလိုက်သည်။ သူ့လီးကြီးက အလံတိုင်ကြီးအလား ထောင်မတ်နေလေသည်။ ရတနာဝင်းက ကုတင်ပေါ် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခါးနားမှာ ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း လီးကြီးကို သူမလက်လေး တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ဂွင်းထုပေးရင်းမှ ငုံ့ကာငုံခဲလိုက်သည်။
“ အား...အဲဒီ အာခံတွင်း ငွေ့လေး မရတာ ကြာလှပေါ့...မီးကြီးရယ်..မထူးပါဘူး..လာပါ ဖေကြီးတို့ ဆစ်စတီနိုင်း ရအောင်ပါ..”
“ အွန်း..”
ရတနာဝင်းက လီးစုပ်ရင်းမို့ ပါးစပ်က ပလုပ်ပလောင်းဖြင့် အွန်း ဟုသာပြောနိုင်ပြီး သူမကိုယ်ကို တပတ်လှည့်ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကိုယ်ပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ သူ့မျက်စေ့ တည့်တည့်ရောက်လာသည့် ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီး နှစ်လုံးကြားမှ ဖောင်းပြုးထွက်နေသည့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခေါင်းအသာကြွပြီး တချက်နမ်းလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေးအမျှင် မရှိ၊ ပြောင်ချောနေကာ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား တွန့်လိမ်လိမ်ကလေးဖြင့် အဝတွင် အရည်တို့ စိုရွှဲနေလေသည်။
“ မီးကြီးက စောက်မွှေးတွေ ရိတ်ထားတာလား ပြောင်ချောလို့ တမျိုးတော့ ကြည့်ကောင်းတာပဲ....”
ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ကုန်းစုပ်နေရာမှ ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင် ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး သူမ စောက်ဖုတ်ကို ဖြဲကာ ကြည့်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းအား
“ ရိတ်ထားတာ မှုတ်ဘူး ဖေကြီး ဝက်စ် (Waxing) သွားလုပ်ထားတာ..ကိုအောင်က အဲလိုလုပ်ထားမှ ဘာဂျာပေးတယ်..အာ့ကြောင့် ခစ်ခစ်..ဖေကြီးရော ကြိုက်လား..”
“ အင်း..အဲလို ရှင်းပြောင်တော့လည်း..တမျိုးကောင်းတာပေါ့ကွယ်..အားရပါးရ လျှက်လို့ရတာပေါ့..”
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ပြောရင်းဆိုရင်း စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ရှလွတ်ကနဲ လျှာပြားကြီးနှင့် လျှက်ပြစ်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက အို့ ကနဲ ဖြစ်သွားကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို သူမပါးစပ်ထဲ ပြန်ငုံခဲရင်း စုပ်ပေးပြန်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက လက်တဖက်ဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ဖိခြေရင်း လျှာကြီးက စောက်ဖုတ်နေရာ အနှံ့အပြားကို လျှက်လိုက်၊ စောက်ခေါင်းထဲ လျှာစောင်းဖြင့် ထိုးထည့်လိုက်ဖြင့် ဘာဂျာ ကောင်းကောင်းပေးလေသည်။ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲမှ စောက်ရည်များကလည်း တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာလေရာ ရင်ဘတ်ပေါ် မကျစေရန် မျိုချပြစ်ရလေသည်။
ရတနာဝင်းက သူမနှုတ်ခမ်းကို လီးတန်ကြီးမှာ တင်းတင်းစေ့လျှက် ခေါင်ကို နှိမ့်ခြည်မြင့်ချည် ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးရင်း အာခံတွင်းမှလည်း စုပ်လေရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးမှာ အရမ်းမာတောင် တောင့်တင်း ဖောင်းကားလာလေသည်။
အပိုင်း (၁၁) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment