ဘဝတခုရဲ့ ကဏ္ဍသစ် အပိုင်း ( ၄ )

ဘဝတခုရဲ့ ကဏ္ဍသစ် အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - ထူးခြား

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

“ အေး ပါ ဝါ့ အကြောင်း ထားလိုက်ပါအုံး နင့် အကြောင်းပဲ ဆက်ပြောစမ်းပါအုံး၊ အဲတော့ နင်တို့ အဲဒီ နိုင်ငံခြား က လာတဲ့ အကိုကြီးနဲ့ တွေ့ကြတော့ ဘာဖြစ်လဲ”

“ အင်း အဲအကိုကြီး က ဆုတို့ ထက် အသက် ၂၀ လောက်ကြီးတယ် အဟီး ဦးလေး လို့ ခေါ်လို့ ရမယ်၊ အသက် လေးဆယ်ကျော် ပြီး ဒါပေမဲ့ ခန့်တယ်၊ အရပ်က မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က လည်း တောင့်တယ်။ ဂျင်အမြဲ သွားတယ် တဲ့။ သူနဲ့ ဆု နဲ့ က မက်ဆေ့ဂျာ နဲ့ ဆက်ခ် ချပ်ဘူးတော့ ဆု က အစတော့ မျက်နှာပူတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သူက အေးဆေး ပဲ ဆု နဲ့ မောင့်ကိုလေးလေး စားစား ဆက်ဆံ တယ်၊ အဲဒီကိစ္စ တွေ ဘာမှ မပြောဘူး ဟို အကြောင်း ဒီအကြောင်းတွေ ပဲ ပြောတယ်။

အဲမှာ ဆု တို့ ဒင်နာ စားသောက်ပြီး ပြန်လာကြတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ မောင်က မေးတယ် ဆုကို ဘယ်လို ထင်လဲ တဲ့၊ ဆု ကတော့ အဲဒီ ဘဲကြီးက ဆက်ဆီ တော့ ဖြစ်တယ်လို့ ပြောလိုက်တော့ မောင်က သူနဲ့ သွားအိပ်မလားတဲ့၊ ဆု က မပြောရဲ တော့ သိဘူးလို့ မောင့်သဘော ပဲလို့ ပြောလိုက်တယ်။ နောက်နေ့ကျတော့ မောင်က ပြောတယ်၊ ကား တစီး နဲ့ လာခေါ်လိမ့်မယ် တဲ့ ဆုကို လိုက်သွားလိုက်တဲ့၊ နောက်နေ့ မှာ သူ ပြန်လိုက်ပို့လိမ့်မယ်တဲ့”

ဆုဝေ ဇာတ်ကြောင်းပြန်နေတာကို နားထောင်ရင်း ကျော်ကြီး တယောက် ခုမှ ဆုဝေကို သေခြာ ကြည့်မိသည်။ ကိုယ့်ညီမလေးမို့ တခါမှ ဆက်ခ် နှင့် ဆက်နွယ်ပြီး တခါမှ မတွေးခဲ့ဖူး။ ဆုဝေ မှာ သူ့မိန်းမ ဝါဝါစိုး လို မဟုတ်။ တုတ်တုတ် ကလေး နှင့် အကိတ်ကလေး ဖြစ်သည်။ မျက်နှာကလည်း ဝိုင်းဝိုင်း နှာခေါင်းလုံးလုံးလေး ဖြစ်သည်။ အမြဲတမ်း အပြုံးချို သူမို့ လူတိုင်းလိုလို ချစ်ကြခင်ကြခြင်းခံရသူလည်းဖြစ်သည်။ ယခု အိမ်နေရင်းမို့ လက်ပြတ် အင်္ကျီလေး ဝတ်ထားရာ လက်မောင်း အိုးလေးတွေက ညို ဝင်းဝင်း လေး ဖြင့် ချောမွတ်နေသည်။

ရင်နှစ်မွှာကလည်း ဝါဝါစိုး ထက်ထွားသည်။ ဝါဝါစိုး မှာ ဘီကပ်ဆိုက်လောက်ပဲ ရှိမည်ဖြစ်ပြီး ဆုဝေ ကတော့ ဒီကပ် ဆိုက်လောက် ရှိမည်ဖြစ်လေသည်။ ဆုဝေ ဖင်ကြီးများကလည်း စွံ့ကား ပြီး အနောက်ဖက်သို့ ယောင်ယောင် လေး ကောက်နေသေးသည်။ 

အရပ်ကလည်း ဝါဝါစိုး လောက်မမြင့်သူမို့ ဆုံကြီး အကြီးကြီးလို ထင်ရလေသည်။ ဆုဝေ နှင့် တစိမ်း ဦးလေးကြီး တယောက်တို့ ဆုံကြမည့် ညကို တွေးကာ ကျော်ကြီးမှာ လီးတောင်လာရလေသည်။ ကျော်ကြီး က စကားထောက်ပေးလိုက်သည်။

“ အင်း အဲတော့ နောက်နေ့ နင်လိုက်သွားရောလား”

“ ဆု က ချီတုံ ချတုံ နဲ့ ဖြစ်နေရာတာ မောင်က အတင်း တိုက်တွန်းနေတော့ မထူးတော့ဘူး ဆိုပြီး လိုက်သွားလိုက်တယ်”

“ ဒီတေး ပြောစမ်းပါဟာ နင့်ဟာ က ပြတ်တောက် ပြတ်တောက်နဲ့”

“ အင်း ပါ ခစ်ခစ် ကိုကို ကလည်း၊ တော်တော် စိတ်မဝင်စား ရှာဘူး အဟီး ၊ အဲဒါ အဲဒီ ဦး နဲ့ သူတည်း တဲ့ ဟော်တည်ကို လိုက်သွားတယ်။ ဟော်တယ် ခန်းက အကျယ်ကြီး သူက တယောက်ထဲ ပေမဲ့ ကင်းဆိုက် မွေ့ယာကြီး နဲ့၊ ဆုလည်း ကိုယ့်ယောက်ျား ကလွဲရင် တခါမှ တခြား ယောက်ျား နဲ့ မဖြစ်ဖူးတော့ ခြေဖျား လက်ဖျား ကို အေးနေတာပေါ့၊ ပိပိလေးက တော့ အရည်တွေက တစိမ့်စိမ့် ကို ကျနေတာ၊ အခန်းထဲ ရောက်တော့ ဆု လည်း ကိုယ့် ဆလင်းဘက်လေး စားပွဲခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ 

ဦးက ဘိုက်ဆာလား ဆိုတော့ မဆာဘူး ဆိုတာနဲ့ တခုခု သောက်မလား ဆိုတော့ ဘာရှိလဲ ဆိုတော့ လိမ္မော်ရည် ရှိတယ် ဆိုတာနဲ့ အင်း ဆိုတော့ လိမ္မော်ရည်ဗူးလေး ရေခဲသေတ္တာထဲက ထုတ်လာပြီး အဖုံးဖွင့်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ဆုဝေ က ဒီလိုလေး ဝတ်လာတော့လည်း အရမ်းကို ဆက်ဆီ ကျတာပဲတဲ့။ ဆု ကလည်း အပေါ်က ကြိုးတချောင်း ခါးတို ဘလောက်စ် ကလေးနဲ့ အောက်က စကဒ်အတို ပေါင်လည်လောက် အမဲလေး ဝတ်သွားတာကိုး၊ တကယ်က ဆုက မဝတ်ချင်ဘူး ဆု ကိုယ်ဆု ပေါင်လုံး က တုတ်တယ်လို့ထင်တာ ဆု ပေါင်လုံးတွေက မမဝါ လို မဟုတ်ဘူး။ 

ဒါပေမဲ့ မောင်က အတင်း ဝတ်ခိုင်းတာ၊ ဦးက နိုင်ငံခြားက လာတာတဲ့ ဆု က ထမိန်ဝတ်သွားရင် ခတ်တုံးတုံးကြီး ဖြစ်နေမှာပေါ့တဲ့ ခပ်ဟော့ဟော့သာ ဝတ်သွားဆိုပြီး အတင်းဝတ်ခိုင်းလို့လေ။

အဲဒါ ဆုလည်း လိမ္မော်ရည်ဗူး လှမ်းယူ၊ ကျေးဇူး လို့ ပြောပြီး လိမ္မော်ရည်ကို တငုံလောက် စုပ်သောက်လိုက်တယ်။ ဦးက ဆုဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးတော့ ဆု ကို ပြုံးကြည့်တယ်။

ဦးက ပါးချိုင့်လေးနဲ့ ရုပ်ကအချောသား၊ လူက လည်း လေးဆယ်ကျော်သာ ဆိုတယ် လုံးဝ မထင်ရဘူး နုလိုက်တာလို့ တွေးမိတယ်။ ဆု ပါးနားကို နမ်းတော့မလောက် ကို ကပ်လာပြီးတိုးတိုးလေး

“ ဦးကို လည်း တိုက်ပါလား”

လို့ ပြောတယ်။ ဆုက လက်ထဲက လိမ္မော်ရည်ဗူး ကို ထိုးပေးတော့ သူက ခေါင်းရမ်း ပြပြီးတော့၊

“ အဲဒီက မဟုတ်ဘူး၊ ဆုဝေ ပါးစပ်ထဲက”

တဲ့၊ အို ဆု ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး၊ အဲလို လည်း တခါမှ မလုပ်ဖူးလေ၊ ဒါပေမဲ့ ဦးဘာကို ဆိုလိုတယ် ဆိုတာ သိတယ်။ ဦးက ခေါင်းညိမ့်ပြပြီး လုပ်လေ ဆိုတော့ ဆုလည်း ဗူးထဲက လိမ္မော်ရည်ကို ငုံလိုက်တယ်။ ဦးက သူ့နူတ်ခမ်းကို ဆု နူတ်ခမ်း မှာ လာဖိကပ်ပြီး စုပ်ယူလိုက်တယ်။ 

ဆုပါးစပ်ထဲက လိမ္မော်ရည် ကုန်သွားတာတောင် ဆက်စုပ်နေသေးတယ်၊ သူ့လျှာကြီး ဆုပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး ဆု လျှာကလေးကို လာပွတ်တယ်။ ဆုလည်း အဲလောက်တော့ သိပါတယ်။ သူ့ပါးစပ်ထဲ ဆုလျှာကလေး ထိုးပေးလိုက်တော့ ဆုလျှာလေးကို စုပ်တယ်။ 

ဆု တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းမွှေးညှင်းတွေ ထလာတယ်။ ပိပိလေး ကလည်း ရွပိုးထိုးနေပြီလေ။ ခနနေတော့ ဦး က နူတ်ခမ်းချင်း ခွာပြီးတော့ ဆုကို ထပ်တိုက်အုံးတဲ့၊ ဆုလည်း နောက်တငုံ ထပ်ငုံလိုက်ပြီး ခုနက အတိုင်း ထပ်တိုက်လိုက်တယ်။ ဦးကလည်း နောက်တခါ ထပ်စုပ်တယ်၊ ဒီတခါတော့ ဆု ကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်ထားပြီးတော့ စုပ်တာ။

ဦးကအရမ်း နမ်းတာ ကောင်းတာပဲ။ ဆု ဖီး အရမ်းလာတယ်။ ဆုလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရဲလာတယ်။ နောက်တော့ ဦးက သူပြန်တိုက်မယ်တဲ့ရမလား ဆိုတော့ ဆုလည်း ခေါင်းငြိမ့် လိုက်မိတယ်။ သူက ဆု လိမ္မော်ရည်ဗူး ကိုင်ထားတဲ့လက်ကို ကိုင်ပြီး လိမ္မော်ရည် တငုံမော့သောက်လိုက်တယ်။ ဆုလည်း ဦးနူတ်ခမ်းကို သွားပြီးစုပ်နမ်းလိုက်မိတယ်။ လိမ္မော်ရည်တွေရော ဦးလျှာကြီးရော ဆု နူတ်ခမ်းထဲ ဝင်လာတယ်။ 

ဒီတခါတော့ ဦးက နမ်းတာကို မဖြုတ်တော့ပဲနဲ့ ဆုလက်ထဲက လိမ္မော်ရည်ဗူးကို လှမ်းယူပြီး ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ်လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ ဆုကိုလည်း အသာလေး တွန်းလှဲလိုက်တော့ ဆု ကုတင်ပေါ်ပက်လက် ကလေး လှန်ကျသွားပြီး ဦးက ဆု အပေါ်က မှောက်ရက် ပါလာတယ်။ ဦးရဲ့ လက်တဖက်က ဆု ပေါင်သားလေး တွေကို ပွတ်ပြီး စကဒ်အောက်ကနေ တိုးဝင်လာတယ်။ 

ဦးပါးစပ်က ဆု နူတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းနေရင်းက သူ့လက်ဖဝါးကြီးက ဆု ပေါင်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်ပေးနေတာလေ။ ဆုပိပိလေးက အရည်တွေက ပင်တီပေါ်မှာ စိုနေပြီ။ သူ့လက်ချောင်း က ဆု ပင်တီ ပေါင်ရင်းအပေါက်ကနေ တိုးဝင်လာပြီး ဆု ပိပိလေးကို တိုက်ရိုက်ကြီး ကိုင်နေပြီ။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကြီးနဲ့ ဆု စေ့စေ့လေး နေရာကို ဖီပွတ်နေတော့ ဆု ကော့တက်နေပြီလေ။ဦးက ကုတင်ပေါ်က ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့အဝတ်အစားတွေကို တခု ခြင်း ချွတ်ပြစ်နေတယ်။

“ ဆု လေး လည်း အဝတ်အစားတွေ မကြေ အောင် ချွတ်ထားလိုက်လေ”

လို့ ပြောလို့ ဆု လည်း ထပြီး အင်္ကျီ နဲ့ စကဒ်ကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ဘရာဇီယာ နဲ့ ပင်တီကိုတော့ ရှက်တာနဲ့ ဒီအတိုင်းထားလိုက်တယ်။ ဒီလူကြီး သူ့ဘာသာ ချွတ်ပစေ ဆိုပြီး အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲလိုက်ပြီး မျက်စေ့မှိတ်ထားလိုက်တယ်။ ဆု ပါးလေးကို နမ်းတာ ခံလိုက်ရမှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးက ဆု ကိုယ်ပေါ်မှာ မိုးပြီး ပြုံးပြုံး ကြီး ငုံ့ကြည့်နေတယ်။

“ မက်ဆေ့ဂျာမှာ ချပ်တုန်းကတော့ ဦးကို ဘာလုပ်မယ် ညာလုပ်မယ် နဲ့ စေ့စေ့ပေါက်ပေါက် အကုန်ပြောတတ် တဲ့ ဆု လေး ခု တော့ ဘာဖြစ်တာတုံး ရှက်နေတာလား၊ ဟင်း…”

“ အင်း ပေါ့ ဦးကလည်း အွန်လိုင်းမှာ က လက်တွေ့မှ မဟုတ်တာ အဟီး”

“ ဆုလေး က အပြင်မှာ ပိုတောင် ဆက်ဆီ ဖြစ်သေးတယ်”

ဦးက ဆု ကို ပြန်ကစ်လုပ်တာပဲ။ ဆုလည်း ဦး ရဲ့ အနမ်းမှာ မျှောပါ သွားပြန်တာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဒီတခါတော့ ဦးရဲ့ လီး မာနွေးနွေးကြီးက ဆု ပေါင်ကို ပွတ်နေတာ သိနေတယ်လေ။ ဦးက ဒီတခါတော့ သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ဆု အဖုတ်လေးကို အားရပါးရ ပင်တီပေါ်က ပဲ အုပ်ကိုင်ပြီး ဆုပ်ညှစ်နေတယ်။ ဆု မနေနိုင်တော့ဘူး အရမ်း ရွလာလို့ ကော့လိမ်တက်လာတယ်။ 

အဲဒါနဲ့ ဦးက ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး ဆု ပေါင် နှစ်လုံး ကြားကို ဝင်လိုက်တယ်။ ဦး ရဲ့ ဒစ်ဖူးကြီးက ဆု ပိပိလေး အဝကို ဖြဲပြီး ဝင်လာတယ်။ ဦး ဒစ်ဖူး က မောင်လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ ဆု အရည်တွေ လည်း ရွှဲနေတော့ သိပ်မခက်ခဲပဲ ဝင်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစိမ်း ယောက်ျား လီးမို့ စိတ်ထဲ မှာ တမျိုးကြီးပဲ၊ ဆု ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးလိုက်တော့ ဦးလီးတန်ကြီးက ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောဝင်လာတယ်။ ဦးက အဆုံးထိ မသွင်းသေးပဲ တဝက်လောက်မှာ ရပ်ထားပြီး ဆု ရဲ့ ဘရာဇီယာကို ဂျိတ်ဖြုတ်ပြီး ချွတ်လိုက်တယ်။

“ ဆုလေး ရင်သား တွေက လှလိုက်တာကွာ”

ဦးက ဆု ရင်သားတွေကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးတွေနဲ့လည်း အုပ်ကိုင်ပြီး ဆုပ်နှယ်တယ်။ နို့သီးခေါင်းတွေကို လည်း ခလေး တွေလိုပဲ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စို့တယ်။ ဆု မခံနိုင်တော့ဘူး။ သူ့လီးကြီးကို တဝက်လောက်ပဲ သွင်းထားပြီး နို့တွေကို လာကလိ နေတာ၊ ကလိကလိ ဖြစ်လာတယ်၊ ဆု ဖင်ကို ကော့ပေးလိုက်တယ်။

“ အ…အားးးး”

ဆု က အကော့ ဦးက ထိုး ဆောင့်အချ မိသွားတယ်။ ဦးလီးက လုံးပတ် သိပ်မထွားပေမဲ့ အရပ်ရှည်လို့လား မသိဘူး အရှည်ကြီး ဆု အထဲကို အောင့်သွားတာပဲ။ ဆု လန့်ပြီး အော်လိုက်မိတာ။ ဦးက ဆု နံဘေး တဖက်တချက် မှာ သူ့တတောင် ကို ထောက်ပြီး ဆု မျက်နှာကို စေ့စေ့ ကြည့်ရင်း မှ သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်း အထုတ်လုပ်တယ်။ 

လီးကြီး က တအားမာ နေပြီး အကြောတွေက ဖုထ နေတာ ဆု အတွင်းသားတွေမှာ ဖီးရနေတယ်၊ နောက်ပြီး ကိုယ် တခါမှ မကြုံ ဘူးတဲ့ သူစိမ်း ယောက်ျား တယောက် ရဲ့ အထိအတွေ့ အနံ့ အသက် ကလည်း ဆုကို ခံစားမှု တမျိုးပေးနေတယ်။ ဆု ဦး လည်ပင်းကို အတင်း ဆွဲခို ပြီး ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးနေမိသလို ဦးကလည်း အားနဲ့ မာန်နဲ့ ကို ဆောင့်ဆောင့် ပြီး ဖိလိုးချနေတယ်။ 

ဆု ဟိုးအ တွင်းထဲက အောင့်သလိုလို ဖြစ်ပေမဲ့ အဲဒီအချိန်မှာ အရသာက ကောင်းနေတော့ ဂရု မစိုက်မိတော့ဘူး။ ဆု မကြာခင်မှာပဲ ပြီးသွားတယ်။ မောင် နဲ့တုန်းက အဲလို မျိုး ဆုက အရင်ပြီး ဖို့ ဆိုတာ သိပ်မရှိလှဘူး။ ခုတော့ ဆု ဦးကို ကုတ်တွယ် ရင်းက အော်ဟစ် ငြီးတွားပြီး ပြီးသွားတယ်။ ဆု ပြီးသွားတာ သိလို့ ဦးက သူ့လီးချောင်း မာမာကြီးကို ဆု ပိပိလေးထဲ အဆုံးထိ သွင်းထားပြီး ဆီးခုံချင်း ပြားနေအောင် ဖိကပ်လို့ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။

ဆု စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲက နေ သူ့လီးချောင်းပြီးကို ဆုပ်ဆုပ်ညှစ်ပေးနေတာကို အရသာခံနေတယ်ထင်တယ်။ ငြိမ်နေရင်းက ဆု နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စို့ပေးနေတယ်။ ခနနေတော့ ဆု တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေသွားတယ်။ ဦးက သူ့လီးကြီးကို ဆု ပိပိလေး ထဲ စိမ်ထားရင်းက ဆု ကို ထွေးဖက်ထားပေးတယ်။

“ ဆုလေး ကောင်းလားတဲ့”

“ အင်း ဦး .. ကောင်းတယ်..”

လို့ ဆု ပါးစပ်က အလိုလို ထွက်သွားမိတယ်။“ဦး က မပြီးသေးဘူးနော်၊ ..ဆက်လုပ်လေ ဦး “လို့ ဆု ပြောလိုက်မိတယ်။ ဦး က ပြုံးရင်း၊

“ ဖြည်းဖြည်း ပေါ့ ဆုရယ်၊ အချိန်ရပါသေးတယ်၊ နောက်မှ ဦးကလည်း လိုးလိုက်တာလို့ မပြောနဲ့နော်”

လို့ ပြောတယ်၊ ဦးပါးစပ်က အဲလို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စကားက ဆုကို ရှက်သွားစေလို့ ဦး လက်မောင်းကို မနာအောင် ဆွဲဆိပ်လိုက်မိတယ်။ နောက်တော့ ဦး က ဆု နူတ်ခမ်းကို နမ်းပြန်ရော လက်တွေကလည်း ဆု နို့တွေကို နှယ်ရင်း ဆု နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ခြေပေးနေတော့ ဆု ဖီးပြန်တက်လာတယ်။ 

ဦး ကလည်း သူ့လီးကြီးကို ဘယ်လို လှုပ်အောင်လုပ်လဲ မသိဘူး အဝင်အထွက် မလုပ်ပဲ နဲ့ ဆု စောက်ခေါင်းထဲမှာ ခေါင်းက လှုပ်လှုပ်သွားတယ်။ ဖီး တမျိုးပဲ။ ဆုက ဦး ကို ပြန်နမ်းရှုံ့ရင်း ဆု ကိုယ်လေး လှုပ်လာတော့ ဦးက၊

“ ဆုလေး ဦး ဒေါ့ကီ ဆွဲချင်တယ်၊ ကုံးပေးမလား”

ဆုက ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး ထမလို့ လုပ်တော့ ဦးက ဆုကိုယ်လုံးလေးကို ထိန်းထားရင်းက သူ့ကိုယ်ကို မတ်ပြီး ဆု ပေါင်တဖက်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ်က ကျော်လို့ ဆုကို ပက်လက်ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်တယ်။ သူ့လီးကြီးက ဆု ပိပိလေးထဲက ကျွတ်မသွားပဲ နဲ့ ဆုက ဦးကို ကျောပေးပြီးသား ဖြစ်သွားတယ်။

အဲတော့မှ ဆု ဘိုက်အောက်က သူ့လက်ထည့်ပြီး မလိုက်တော့ ဆု အလိုလို လေးဘက်ထောက်ပြီးသား ဖြစ်သွားတယ်။ ဆု က ဒေါ့ကီ အလိုးခံဖူးတာမို့ ဦး လိုးလို့ ကောင်းကောင် ဖင်လေးကို ကော့ပေးလိုက်တယ်။ ဦးက ဆု အနောက်မှသူ့ဒူး နှစ်လုံးကို ဆု ပေါင်နှစ်လုံးကြား ထောက်ပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ ဆု ဖင်လုံးလေးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ပွတ်သတ် ဆုပ်နှယ်ပေးရင်းက

“ ဆုလေး ရဲ့ ဖင်လုံးလေးတွေက လှလိုက်တာကွာ၊ တကယ့် ရေအိုးလေး ကျနေတာပဲ”

တဲ့၊ နောက်တော့ ဆု ပေါင်ရင်း နှစ်ဖက်ကို ဆွဲ ပြီး ဆောင့်လိုးတော့တာပါပဲ။ ဦး လိုးချက်တွေက ပြင်းလွန်းလို့ တဖုံးဖုံးနဲ့ နေတာပဲ၊ ဆုလည်း ဖီးတက်လာတယ်။ ဦးက လိုးနေရင်းက ဆု ဖင်ကြားကို တံတွေးထွေးချပြီး ဆု ဖင်ပေါက်ကလေးကို သူ့လက်မ နဲ့ ကလိနေတယ်။ 

ဆု လည်း ဖင်လိုးတာကိုတော့ စာအုပ်မှာ လည်း ဖတ်ဘူး၊ ဗီဒီယိုလည်း ကြည့်ဖူးပေမဲ့ တခါမှ မခံဖူးဘူး၊ မောင်က လည်း မစမ်း ဖူးဘူး၊ ခုတော့ ဦးက ဆုဖင်ကို ဆွနေတော့ ဦးများ ဆု ဖင်ကို လိုးတော့မလား ဆိုပြီး ကြက်သည်းတောင်ထသွားမိတယ်။ ဦး နဲ့ ဆက်ခ်ချပ် တုန်းက ဦးက ဆုလေးကို ဖင်လိုးချင်တယ် ဆိုပြီး ခနခန ပြောဖူးတာကိုး၊ အဲလို အတွေးလေးနဲ့ ဆု ဖင်လေး ပွရှုံ့ ပွရှုံ့ဖြစ်နေတာကို တံတွေးထွေးထည့်ပြီး သူ့လက်မ တဆစ်လောက်ဝင်အောင်ကို ထိုးထည့်တယ်။ 

ဆု ကိုယ်လေး လည်း တောင့်ကနဲ ဖြစ်သွားရော ဦးက သူပြီးတော့မယ်၊ အထဲမှာ ပဲ ထုတ်ရမလားဆိုတော့ ဆုလည်း အင်းလို့ပဲ ဖြေလိုက်မိတယ်။ အင်းဆိုတာနဲ့ ချက်ခြင်းလိုပဲ လရည်ပူနွေးနွေးတွေ ဆု ပိပိလေးထဲ မှာ ပန်းထုတ်လိုက်တာ ခံစားလိုက်ရပြီး ဆုလည်း နောက်တချီ ပြီးသွားတော့တာပဲ”

ကျော်ကြီးတယောက် သူ့ ညီမ ဇာတ်ကြောင်းပြန်တာကို နားထောင်ပြီး ဖီးအရမ်းတက်လာခဲ့ရသည်။သူ့ကိုယ်သူပင် မသိလိုက်ပဲ ကျော်ကြီး တယောက်၊ သူ့လီးကြီးကို သူဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်နေမိလေသည်။ ဆုဝေလည်း ဖီးတက်နေပုံ ရလေသည်။ ထို အချိန်မှာ လက်တော့ စခရင်ပေါ်တွင် ဝါဝါစိုး တို့ က လှုပ်ရှားနေလေပြီ။ 

အိပ်ယာပေါ် ပက်လက် လှဲနေသော ဝါဝါစိုး မှာ ဒူးထောင် ပေါင်ကား လျှက် ထို ပေါင် နှစ်လုံး ကြားမှာတော့ ဇွဲမာန် ၏ ခေါင်းက ရောက်နေလေသည်။ ဝါဝါစိုး မှာ မျက်စေ့လေး မှေးလျှက် လက်တွေက ဇွဲမာန် ခေါင်းပေါ်က ဆံပင် တွေကို ထိုးဖွ ကစားနေလေသည်။ ဇွဲမာန်မှာ ခေါင်း တလှုပ်လှုပ် ဖြင့် စောက်ဖုတ် ကောင်းကောင်း ရက်ပေးနေပုံပင်။

ဆုဝေက ကျော်ကြီး ပေါင်ပေါ်မှာ ဖုံးထားသည့် စောင်ပါးလေး အောက်မှ သူမ လက်ကို လျှိုပြီး ကျော်ကြီး လီးကို စုပ်ကိုင်ထားသော ကျော်ကြီးလက်ကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး သူမလက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ကျော်ကြီးက ဆုဝေဘက်ကို လှည့်ကြည့်တော့ ဆုဝေ မျက်လုံး တွေက လက်တော့ စခရင်ပေါ်မှာပဲ အာရုံစိုက် လို့နေသည်။ ကျော်ကြီးက သူ့လက်တဖက်ဖြင့် ဆုဝေ ကိုယ်လေးကို သိုင်းဖက်လိုက်တော့ ဆုဝေက ကျော်ကြီး ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ 

ကျော်ကြီး လက်က ဆုဝေ ဂျိုင်းအောက်မှ လက်လျိုကာ ဆုဝေ နို့ကြီးတွေကို အကျႌပေါ်ကပင် အုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ပွတ်သတ်ရင်း တချက်တချက် ဖျစ်ညှစ်ပေးနေလိုက်သည်။ မောင်နှမ နှစ်ယောက်စလုံး မျက်လုံးတွေကတော့ လက်တော့ စခရင်ပေါ်မှာ၊ ဝါဝါစိုး လက်တွေက ဇွဲမာန် ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ စောက်ဖုတ် နှင့် ဇွဲမာန် မျက်နှာကို ကော့ပွတ်ပေးနေတာကို ကြည့်နေမိကြသည်။ 

ကျော်ကြီး လက်ဖဝါးပေါ်မှာ ဆုဝေ နို့သီးခေါင်း မာမာလေး ထောင်နေတာကို သတိထားမိ နေသဖြင့် ဆုဝေ အင်္ကျီအောက်မှာ ဘရာ ဝတ်မထားပါလားဟု သိနေရသလို၊ ဆုဝေ လက်ကလေးက လည်း မာတောင် တောင့်တင်းနေသည့် ကျော်ကြီး လီးကို အထက်အောက် စုံဆန် ပွတ်သတ် ဂွင်းထု ပေးနေမိလေသည်။

လက်တော့ စခရင်ပေါ်မှာ ဇွဲမာန် ကို ပြန်တွန်းလိုက်ပြီး ဝါဝါစိုး က ဇွဲမာန် လီးကြီးကို ကုံးစုပ်တော့ ကျော်ကြီး လီးကြီးမှာလည်း နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဆုဝေ၊ ဆုဝေ သူအကို လီးကို ကုံးစုပ်နေလေပြီ။ ကျော်ကြီးမှာ ဝါဝါစိုးတို့ အတွဲကို မျက်လုံး က ကြည့်နေရင်း လက်တွေက ဆုဝေ အကျႌကြယ်သီး တွေကို စမ်း ဖြုတ်နေလေသည်။ 

ဝါဝါစိုး နို့တွေကို ကိုင်ဆွဲပြီး ဝါဝါစိုး ပါးစပ်ကို ဇွဲမာန်က လိုးနေတော့ ကျော်ကြီးလည်း ဆုဝေကို ထို အတိုင်း လိုက်လုပ်နေမိလေပြီ။ ဝါဝါစိုး နှင့် ဇွဲမာန် တို့ ဆစ်စတီနိုင်းကြတော့ သူ့လီးကြီးမှာ ဆုဝေ ပါးစပ်လေးထဲ တွင် တော်တော်မာနေလေပြီ။ ကျော်ကြီးက အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး ဆုဝေ ပေါင် နှစ်လုံးကြားထဲ လှိမ့်ဝင်လိုက်သည်။ ဆုဝေ ဂါဝန်လေးကို လှန်ကာ ပင်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အမွှေး ပါးပါး လေး ဖြင့် အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးက အရည်တွေ ရွှဲနေသည်။

ကျော်ကြီးက ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲချလိုက်တော့ ဆုဝေက သူမ အဖုတ်ကြီးကို ကျော်ကြီး မျက်နှာနားကပ်ပေးလိုက်သည်။ သူမ ပါးစပ်ထဲမှာ ကျော်ကြီး လီးက ပြည့်လျှံနေလို့ စကားတော့ မပြောနိုင်တော့။ ကျော်ကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ကို စရက်နေတော့ သူမ ဖင်ကြီး ယမ်းကာ ယမ်းကာ ဖြင့် အရသာ တွေ့နေရသည်။ 

မောင်နှမ ချင်း ဆိုသည့် အသိကလည်း သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ရင်ခုံ စိတ်လှုပ်ရှားမှု က ဘာနဲ့မှ မတူအောင် ပေးနေလေသည်။ မောင်နှမ နှစ်ယောက် ဆစ်စတီ နိုင်းနေလိုက်ကြတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်းပင် မသိ ။အမောဖြေ ဖို့ လက်တော့ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဝါဝါစိုး က ဖွဲမာန်ပေါ်တက်ပြီး မြင်းစီးနေလေပြီ။ ဆုဝေ က ဟက်ကနဲ ရီလိုက်သည်။

“ ယောင်းမ က တော့ မနိုင်ဘူးနော် ခစ်ခစ် အတော်ထန်တာပဲ”

ဟု ပြောရင်း ထထိုင်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုံး ကျောမှီ ခြေဆန့် ထိုင်နေသော ကျော်ကြီး ပေါင်နှစ်လုံးပေါ် ခွကာ ကျောကြီးကို ကျောပေးလိုက်သည်။ ကျော်ကြီး လီးကြီးကို သူမလက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ ကျော်ကြီးမှာ သူညီမ ၏ သေးကျင်သော ခါး နှင့် စွံကားသွားသော တင်တို့ ၏ ဂီတာရှိတ်ပုံ အလှကို ကြည့်ရင်း သူ့လီးကြီး ဖင်နှစ်လုံးကြားမှ တိုးဝင်ကာ နွေးထွေးသော စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်သွားသည်ကို အရသာခံစားလိုက်ရသည်။ 

ခုတော့ မောင် နှစ် နှစ်ယောက်စလုံး လက်တော့ ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ လိုးနေကြလေပြီ။ လက်တော့ထဲမှ ဝါဝါစိုး နှင့် အပြိုင် ဆုဝေ ကလည်း သူမ ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ကြွကာ ဆောင့်ချလေသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် မြင်းတက်စီး နေသော ဝါဝါစိုး ကို ဇွဲမာန်က နို့တွေ လှမ်းကိုင် ကာ ဆုပ်ညှစ်နေသလို၊ ကျောပေးကာ မြင်းစီးနေသော ဆုဝေကို ကျော်ကြီးက ခါးလေး ကိုင်ကာ ထိန်းပေးနေလေသည်။

အရှိန်ကလေး ရလာတော့ ကျော်ကြီးအားမရတော့၊ သူညီမ ခါးကို ကိုင်ကာ ကိုယ်ကို မတ်ထိုင်လိုက်ပြီး၊

“ ဆုဝေ လေးဘက်ထောက်ပေးကွာ”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဆုဝေ ကလည်း လက်တော့ကို မျက်နှာပြုကာ လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်သည်။ ကျော်ကြီးက ဆုဝေ ၏ ကားစွံ့နေသော တင်သားကြီးများကို လက်ဖြင့် ပွတ်သတ်ပြီး ဖြဲကာ ပေါင်ခွစုံအောက်မှ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီး လက်ဖြင့် ဖျစ်ညှစ်လိုက်လေသည်။

“ အို…ကိုကို ..”

နောက်တော့ သူ့လီးကြီးကို တေ့ကာ ဆုဝေ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်း လိုက်လေသည်။

“ စွတ်ဖုတ်..စွတ်ဖုတ်..”

နှစ်ယောက်စလုံး အရှိန်တွေ ရလာကြတော့ လက်တော့ ကိုပင် ဂရု မစိုက်နိုင်ကြတော့ တဖုံးဖုံး ဆော်ကြရာ ခနလေး ဖြင့် ကာမ အရသာ အဆုံးဆုံ သို့ ရောက်သွားကြရလေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ဖက်လျှက်သားဖြင့် လက်တော့ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဝါဝါစိုး မှာ အောက်သို့ ပြန်ရောက်နေပြီး ဇွဲမာန်က သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကို ထမ်းကာ ဆော်နေသည်ကို တွေ့နေရလေသည်။ သူတို့ ကတော့ ဒုတိယ အချီမို့ သူတို့ ထက် အချိနိပိုကြာမှာပေါ့ဟု ကျော်ကြီးက တွေးလိုက်မိသည်။ လောလောဆယ် ဆုဝေ နှင့် ကိစ္စကို ရှင်းရတော့မည်ဟု တွေးပြီး လက်တော့ကို ပိတ်ပြစ်လိုက်လေသည်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုကို ရဲ့ သူတို့ က ခုမှ ကောင်းခန်း ရောက်နေကြတာ”

“ အာ နောက်မှ ကြည့်တော့ မယ် တို့ ကိစ္စ ကို နည်းနည်း ပြောကြမှ ကောင်းမယ်ထင်တယ်”

“ ဘာပြောချင်လို့ လည်း ကိုကို က”

“ ငါတို့ က မောင်နှမတွေလေ၊ ခု လို မှ မဖြစ်သင့်တာ”

“ ကိုကို ကလည်း ဆု တို့ က အရွယ်ရောက်ပြီးသား လူတွေလေ၊ ကိုယ့်ဘာသာ အမှားအမှန် ဆုံးဖြတ်တတ်တဲ့ အရွယ်ရောက်နေပြီဟာကို၊ မောင်နှမ တွေ မလုပ်ရဘူးလို့ ဘယ်သူ ပြောလို့လဲ”

“ ဟယ် ဘယ်သူက မှ တိတိကျကျတော့ မပြောပေမဲ့ အပြင်မှာ ဘယ်သူမှ လက်မခံဘူးလေဟာ”

“ အရင်တုန်းက ရှင်ဘုရင်တွေ လုပ်တာကျတော့ ဘယ်သူ ပြောရဲလို့လည်း၊ အလကားပါ ကိုကို ရာ၊ ဘယ်သူမှ မပြောရင် ဘယ်သူမှ မသိပါဘူး၊ သိပ္ပံ ပညာအရတော့ သွေးသားရင်းချင်း မျိုစပ်တာ မကောင်းဘူးလို့ ပြောတာပဲ ကိုကို က ဆရာဝန်ပဲ သိမှာပေါ့”

“ အင်း နင် တားဆေးရော ထိုးထားရဲ့လား ခုနက ငါ နင့်အထဲ ပြီးလိုက်တာ ခုမှ သတိရတယ်”

“ အင်း သုံးလခံထိုးထားတယ် မကြာသေးဘူး။ လင်းခန့်က တခါတလေ သူ့ဘော်ဒါတွေနဲ့ လွှတ်ပေးတာ၊ ပေါက်ကရ လူနဲ့တော့ ခလေး မလိုချင်လို့ ဒစ်ပို ထိုးထားတာ”

“ အေး ငါလည်း ဝါ့ကို သတိပေးထားအုံးမှ ပါ”

“ အင်း ပြောရင်းမှ သတိရတယ် ဆု သွားအုံးမှ ခနနေ မောင် နိုးလာတော့မယ်၊ “

“ အေးအေး သွားသွား၊ နင်က အတော် ဆက်ဆီဖြစ်တာပဲ ဘော်ဒီက လည်း အားရပါးရပဲ ၊ ငါ့ယောက်ဖ ကတော့ ကံကောင်းတာပဲ”

“ ကိုကို က သာ ပြောနေတာ ကိုကို့ ယောက်ဖ က သူ့မိန်းမ ကို သူများ လိုးတာပဲ ကြည့်ချင်နေတာ ၊ ကိုကို့လိုပေါ့ ခစ်ခစ်”

“ နင့်ကြည့်ရတာလည်း သိပ်ကြိုက်ပုံ မပေါ်ဘူး တခစ်ခစ်နဲ့ ဝါ နဲ့ အတူတူပဲ ဟင်း”

“ အင်းပေါ့၊ သမီး ယောင်းမ စိတ်တူ ကိုယ်တူ၊ ခစ်ခစ်၊ ဆု တို့ ဆွင်း ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဝိုက်ဆွက် ( မယားချင်း လဲ တာ) ဖြစ်ဖြစ် ဖိုးဆမ်း၊ လေးယောက်ပေါင်း ဖြစ်ဖြစ်၊ လုပ်ချင် လုပ်လို့ ရပြီ အဟိ”

“ ဟာ နင်ကလည်း ငါတို့ က မောင်နှမတွေလေ၊ တော်ကြာ သူတို့ ကဘယ်လို ထင်မလဲ မသိဘူး”

“ အမလေး သူတို့က အင်းစက် ဆို ပိုတောင် ဖီးတက်အုံးမှာ ဒါမျိုးက တော်ရုံ ကြုံရဖိုက လွယ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ကဲတော်ပြီ တော်ပြီ၊ နောက် အခြေနေကောင်းမှ မောင့်ကို စည်းရုံးလိုက်မယ်ဒါပဲ ဘိုင် သွားပြီး၊ မွမွ ကိုကို”

ဆုဝေ သူ့ကို နူတ်ဆက်အနမ်း နမ်း ပြီးထွက်သွားတော့ ကျော်ကြီး ကုတင်ပေါ် ခြေပြစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်မိသည်။ ငါလုပ်တာတွေ မှားနေပြီလားဟု လည်းခေါင်းထဲမှာ သံသယတွေ ဖြစ်နေမိသည်။

...............................................................................

ဝါဝါစိုး လည်း ရင်ထွန်းဝင်း ဆီ သို့ စာသွားသွား ပြနေရသော်လည်း ဟိုတခါက လို အခွင့်အရေးမရတော့သဖြင့် ဘာမှ မလုပ်ဖြစ်ကြ၊ အပရိက သာ လုပ်လို့ ရကြသည်။ ရင်ထွန်းဝင်း လီး ကို ခုံအောက်မှ ကိုင်ထု ပေးခြင်း၊ ရင်ထွန်းဝင်းက သူမ ဖင်ကို သူ့လီး ဖြင့် ပွတ်သတ်ထောက်ခြင်း တို့ သာ လုပ်နိုင်ကြသည်။ဇွဲမာန်ကလည်း သူ့အလုပ်တခု မှာ လက်စသတ်ခါနီးမှ ပြဿနာတွေလည်း ရှုတ်၊ အချိန်မှီပြီးဖို့လည်း လို နေသဖြင့် ဝါဝါစိုး ဆီ ခြေဦးမလှည့်နိုင်။ ဝါဝါစိုး မှာ ကျော်ကြီး နှင့် ဗီဒီယို ဆက်ခ်ချပ် သာ လုပ်နေရသည်။

တနေ့ သူမ ဂျူတီမှ အထွက် နောက်ကျ ပြီး ခါတိုင်း လာကြိုလေ့ရှိသော ဇွဲမာန်လည်း မလာနိုင်တော့သဖြင့် ဆေးရုံမှ လမ်းလျှောက်ထွက်လာခဲ့လေသည်။ အိမ်အတွက် ဝယ်ခြမ်းစရာ မားကက် ကလေး တခု က တလမ်းကျော်လောက်မှာ ရှိတာမို့ ထိုနေရာသို့ သွားပြီး ဝယ်ခြမ်းပြီးမှ တက္ကဆီ ငှားမည်ဟု အကြံ ဖြင့် ဖြစ်လေသည်။ဆောင်းတွင်းမို့ စောစောစီးစီး အလင်းရောင်ပျောက်ပြီး မှောင်စပြုနေပြီမို့ လျှောက်ရင်း ဖြင့် နည်းနည်းတော့ ထိပ်လန့်လာခဲ့သည်။ 

တလောတုန်းက မှ ဆေးချပြီး မြောက်နေကြသော ကောင်ကလေး တစု က ကျောင်းသူလေးတဦးကို ဒါးများဖြင့် ဝိုင်းထိုးကြသည့် အဖြစ်အပျက် ဖြစ်ခဲ့သည်မို့ ပြန်တွေးရင်း ခြေလှမ်းကို ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ စိုးရိမ်နေသည့်အချိန်ိကြမှ လမ်းကြားလေးတခုမှ လူ နှစ်ယောက် ရုတ်တရက် ထွက်လာပြီး သူမ အနောက်မှ လိုက်လာသည်ကို သိလိုက်ရတော့ ဝါဝါစိုး တယောက် မပြေးရုံတမယ် အလင်းရောင်ရှိနေသော စျေးဆိုင်လေး ရှိရာသို့ အမြန်သုတ်ခြေတင်လေသည်။

“ ဟေ့ နေပါအုံးကွ၊ စျေးလည်း မပြောပဲ နဲ့ ဘာလို့ ပြေးတာလဲ”

သူမလက်ကို အနောက်မှ အမြန်ပြေးလိုက်လာသော လူနှစ်ယောက် အနက်တယောက်က လှမ်းဆွဲလိုက်ရာ၊ ဝါဝါစိုး တယောက် ယိုင်လဲ မလို ဖြစ်သွားရသည်။ ထိုလူ နှစ်ယောက် ဆီမှ အရက်နံ့ကလည်း ထောင်းကနဲ မို့ သူမ လက်ကို အမြန် ဆောင့်ရုန်းရင်း ဘေးနားတဝိုက်မှာ အကူညီရလို ငြား ကြည့်လိုက်လေသည်။ ကံဆိုးလှစွာ ကားအသွားလာလည်းပြတ်ကာ အိမ်တွေက လည်း မီးတွေ မှိတ်နေကြလေပြီ။

ဝါဝါစိုးမှာ လှည့်ပြီး ပြေးသော်လည်း ထိုလူက ပြန်ဖမ်းဆွဲလိုက်သဖြင့် ထိုသူ့ရင်ထဲ ယိုင်ထိုးကျသွားလေသည်။ သူမ က ချက်ခြင်း ထိုလူ့ရင်ဘတ်ကို ရုတ်တရက် ဆောင့်တွန်းလိုက်တော့ ထို အမူးသမားမှာ ယိုင်လဲ သွားသော်လည်းနောက်တယောက်က သူမကို ထပ်ဆွဲပြန်သည်။ ဝါဝါစိုးမှာ အရမ်းကြောက်လန့်နေပြီး အသံပင် မထွက်နိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ 

ထိုအချိန်မှာ ပင် ကားတစီးက သူတို့ နား လမ်းဘေးကို ကျွီကနဲ ထိုးရင်လိုက်ပြီး စက်ပင်မသတ် ဒရိုင်ဘာမှာ သံတုတ်တချောင်းဖြင့် ဆင်းလာလေသည်။

“ ဟေ့ကောင်တွေ ခွေးမသားတွေ မိန်းခလေးကို လွှတ်လိုက်စမ်း”

အမူး သမား နှစ်ယောက်မှာ ထိုလူ့လက်ထဲ မှ သံချောင်းကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ သူတို့ ထွက်လာသော လမ်းကြားသို့ ပြန်ပြေးဝင်သွားတော့သည်။ ထို ကားသမားက။

“ လာလာ အမ ကားပေါ် အမြန်တက် တော်ကြာ သူတို့ လူတွေ အကူလိုက်လာရင် ထိန်းလို့ မရပဲ ဖြစ်သွားမယ်”

ဆိုသဖြင့် ဝါဝါစိုးလည်း ကမန်းကတမ်းကားပေါ် တက်ထိုင်လိုက်ပြိး ထိုနေရာမှ မောင်းထွက်လာခဲ့ကြလေသည်။

“ အမ က ဘယ်ကို ပြန်ရမှာလဲ”

ဝါဝါစိုး က သူမ အိမ်ရှိရာ နေရာကို ပြောလိုက်သည်။ မီးရောင်ရှိသည့်လမ်းမပေါ်ရောက်တော့ မှ ထို ကားမောင်းသူက ဝါဝါစိုးကို မှတ်မိသွားပြီး၊

“ အော် အမ ဟို ဆေးရုံ က ဆရာမမဟုတ်လား၊ တခါက ကျနော့် ကားနဲ့ အလည်ထွက်ကြတာလေ”

ထိုအခါမှ ဝါဝါစိုး လည်း ကားမောင်းသူကို ပြန်ကြည့်ပြီး မှတ်မိသွားသည်။

“ အော် ကိုမြသာ မဟုတ်လား ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင် ဆောရီးခုနက မှောင်ထဲမှာ မို့ မမှတ်မိတာ”

“ ဟာ ရပါတယ် ဆရာမ ကလည်း ဆရာမ က တော်တော်မှတ်ညဏ်ကောင်းတာပဲ နာမည်တောင်မှတ်မိနေတယ်”

နာမည်တင်မကဘူး လီးပါ မှတ်မိနေတယ်ဟု ဝါဝါစိုး စိတ်ထဲ မှ ပြောလိုက်မိသည်။ ထိုစဉ်တုန်းက ရွံ့ရှာမိခဲ့သူက အခု သူမ ကျေးဇူးရှင် လာဖြစ်နေပါလား။ အတိတ်တွေ ကို မေ့လိုက်ပါတော့၊ တကယ်တော့ စိတ်ရင်းကောင်းသူ၊ ဒုက္ခရောက်နေသူကို ကူညီတတ်သူမဟုတ်ပါလား။ စိတ်ရိုင်းဝင်နေချိန်မို့ မှားခဲ့တာလည်းနေမှာပါဟု ခွင့်လွှတ်မိလိုက်လေသည်။

“ ဆရာမ စားၿပီးပလားဗ် “

“ ဟင့်အင်း မစားရသေးပါဘူးရှင်၊ ခုမှ ချက်စာပြုတ်စာလေးတွေ ဝင်ဝယ်မလားလို့ မားကက် လေးကို လျှောက်လာရင်း အဲလို ဖြစ်ကုန်တာ”

“ တခုခု စားမလား ကျနော် လိုက်ကျွေးပါ့မယ်”

“ တော်ပါပြီရှင် ကျမလည်း အရမ်းပင်ပန်းနေလို့ ရေမိုးချိုးပြီးနားချင်နေပါပြီ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”

“ အင်းအင်း ဟုတ်မှာပေါ့၊ ဆရာမ၊ ကျွန်တော်လည်း ပစ္စည်းတခု လူကြုံ ကားဂိတ်ကို အချိန်မှီ လိုက်ပေးစရာရှိလို့ အဲဒါ သွားပို့ပြီး စားစရာတခုခု ဝယ်လာပို့ပေးမယ်လေ၊ ဆရာမ ညကျ ဘိုက်ဆာနေမှာပေါ့”

“ အို မဟုတ်တာ ရပါတယ်ရှင်”

“ အာ ခုတောင်လိုက်ဝယ်ပေးချင်တာ အချိန်က နောက်ကျနေလို့ ကားထွက်သွားမှာစိုးလို့နော် “

မြသာ က ဝါဝါစိုးကို သူမ တိုက်ခန်းရှေ့တွင် ချထားပေးခဲ့ ကာ အခန်းနံပါတ်မေးရင်း ထွက်သွားလိုက်လေသည်။ ဝါဝါစိုး တယောက် သူမ အခန်းရောက်တော့ ရေမိုးချိုးပြီး အိပ်ယာပေါ် ခြေပြစ်လက်ပြစ်လှဲလိုက်မိလေသည်။ ညဦးပိုင်းက အဖြစ်အပျက်က သူမ ကို ခြောက်လန့် နေတုန်းရှိသေးသည်။ 

ဇွဲမာန်ကို မက်ဆေ့ပို့ကြည့်တော့ ဘာမှ ရီပလိုင်းပြန်မလာ၊ ကျော်ကြီးက အခုဆို လိုင်းမမိတဲ့ နယ်မှာ ရောက်နေတာ သုံးလေးရက် ရှိနေပြီ ဆိုတော့ ဘာမှ အဆက်အသွယ်လုပ်လို့ မရ။ ဝါဝါစိုး တယောက် ထဲ အထီးကျန်သလို ခံစားနေရသည်။ ဘိုက်ထဲက လည်း ဆာတာတာ ဖြစ်လာသည်။ အိမ်မှာလည်း ဘာမှ စားစရာက မရှိ၊ ခုန ကိုမြသာကို ရပါတယ် ပြောမိတာတောင် နောင်တ ရသလို ဖြစ်လာမိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် တံခါးခေါက်သံ ကြားလိုက်ရသည်။

တံခါးမှာ တပ်ထားသည့် ချောင်းကြည့်ပေါက်မှ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ကိုမြသာ၊ လက်မှာလည်း အထုပ်တွေနှင့်၊ ဝါဝါစိုး တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ကိုမြသာက သူ့လက်ထဲက အထုပ်တွေကို လှမ်းပေးလိုက်ရင်း၊

“ ဆရာမ ဆာနေမစိုးလို့ ဝယ်လာပေးတာ ခေါက်ဆွဲကျော် တထုပ် ထမင်းကျော် တထုပ် ပူပူနွေးနွေးလေး တွေ၊ အဲဒီဆိုင်က နာမည်ကြီး ကောင်းတယ် ဆရာမရဲ့”

ဝါဝါစိုး မှာ ဟန်ပင် မဆောင်နိုင်တော့ အထုပ်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီးမှ သတိရသွားပြီး၊

“ ကိုမြသာရော စားပြီးပလား”

“ ဘယ်စားရအုံးမလဲ ဆရာမရယ် ကားသမား ဆိုတော့ အဲလို ပဲ ပြေးလိုက်လွှားလိုက်နဲ့ တခါတလေ လည်းထမင်းလွတ်တာပါပဲ၊ ဆရာမ ကိုသာ မအိပ်ခင် ဆာနေမယ် ဆိုပြီး ကမန်းကတန်း အမှီလာပေးလိုက်တာပါ။ ကဲ ကျနော်သွားအုံးမယ်နော် ဆရာမ”

“ အင် ကိုမြသာ အခု လည်း အလုပ်ကိစ္စ ဆက်သွားရမှာလား”

“ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီနေ့ အတွက်က ပြီးပါပြီ၊ အိမ်ပြန်ပြီး ရေမိုးချိုး စားသောက်ပြီးအိပ်ရုံပါပဲ”

“ အာ့ ဆိုလည်း ဒီမှာ ကျမ နဲ့ အတူစားလိုက်လေ၊ ဒါတွေ ကျမ တယောက်ထဲ လည်း ဘယ်ကုန်မလဲ၊ ကိုမြသာလည်း ဆာနေလောက်ရောပေါ့”

ကိုမြသာက ခန စဉ်းစားသလို လုပ်နေသည်။ တကယ်က အရမ်းဝင်ချင်နေပြီ။ သူက ဘိုက်မဆာ၊ သူဆာတာက ဝါဝါစိုးကို၊ အခု အိပ်ခါနီးမို့ ထင်တယ် ဝတ်ထားတာကလည်း ကြည့်အုံး၊ ယောက်ျား ရှပ်အင်္ကျီအရှည်ကြီးကို အောက်က ဘရာနှင့် ပင်တီပဲ ခံပြီးဝတ်ထားသလားမသိ။ ရှပ်အကျႌက ပေါင်လည်ထိသာ ဖုံးတော့ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေး စင်းစင်း လေးကို မြင်နေရသည်။

“ ဟာ အားနာစရာကြီး ဆရာမရယ် ကျနော်က ချွေးတွေ သံတွေနဲ့”

“ အော် ကိစ္စ မရှိပါဘူး ကိုမြသာ ကလည်း၊ တနေ့လုံးလည်း ပင်ပန်းနေတယ်ဆိုတော့၊ ရေချိုးချင်လည်း ချိုးလိုက်ပါလား၊ ဒီမှာ ရေပူလည်း ရတယ်လေ”

ကိုမြသာ ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲ ကျလေပြီ။“အင်း အဲဒါက တော့ တကယ်ကောင်းပဲဗျာ၊ ဆရာမကို အားလည်းနာတယ် ခင်လည်းခင်တယ်လို့ ပြောရမလို ဖြစ်နေပြီ”ဟု ပြောလိုက်သဖြင့် ဝါဝါစိုးလည်း သူဝင်နိုင်အောင်လမ်းဖယ်ပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ နောက်ဖေးဘက် ရေချိုးခန်းနေရာကို ပြကာ မျက်နှာသုတ်ပုဝါအသစ်တထည်ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ 

ပြီးတော့ မှ အိမ်ရှေ့ စားပွဲပေါ်တွင် ကိုမြသာ ဝယ်လာသော စားစရာတို့ကို ပြင်ဆင်လေသည်။မြသာ လည်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး အဝတ်အစားတွေကို အကုန်ချွတ်ချကာ ရေပန်းမှ ရေနွေးနွေး တို့ ဖြင့် အားရပါးရ ချိုးလိုက်လေသည်။ ဆပ်ပြာ မွေးမွေး လေးဖြင့် လည်း မာနေပြီ ဖြစ်သည့် သူ့လီးကြီးကို သေခြာ ဆေးကြောလိုက်သည်။ လီးကြီးက သူခေါက်ဆွဲကျော်ဝင်ဝယ်ကတည်းက မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် တောင်နေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

ရေမိုးချိုးပြီးပေးထားသည့် သဘက်ဖြင့် ခေါင်းမှ ဆံပင်တွေ ကိုယ်တွေ သုတ်လိုက်ပြီး တော့မှ ခါးမှာ သဘက်ကို ပတ်လိုက်သည်။ အလုပ်ကြမ်းလုပ်နေသည့်သူမို့ ကိုယ်ခနွာက တောင့်တောင့်တင်းတင်း ရှိသည်။ ဘီယာဘိုက်မရှိ၊ အကျႌလုံခြည် ပြန်မဝတ်သေးပဲ ဒီအတိုင်းပဲ ထွက်လာလိုက်သည်။ 

ဝါဝါစိုး က ခါးအောက်ပိုင်းကို သာ သဘက်ပတ်ထွက်လာသော ကိုမြသာ ကို လှမ်းကြည့်ကာ တဖက်လှည့်ရင်း မသိမသာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ ဘော်ဒီက တော့ မဆိုးပါလား။ လီးက တော့ မြင်ဖူးပြီးသား။ သူမ ပိပိလေး လည်း စိုလာပြီ။ နောက်တော့ မျက်နှာကို တည်လိုက်ပြီး ကိုမြသာဘက် လှည့်ကာ။

“ ကိုမြသာ အဝတ်အစား ပြန်မဝတ်ဘူးလား အအေးမိနေအုန်းမယ်။အခု ရာသီက နည်းနည်းအေးနေတာ”

“ ရတယ် ဆရာမ ရေချိုးပြီးစ ဆပ်ပြာမွှေးနံ့လေး နဲ့ လတ်လတ်ဆပ်ဆပ် ခနနေလိုက်အုံးမယ်။ ကျနော့် အကျႌတွေက ချွေးစော်တွေ နံ နေလို့ ပြန်ခါနီးမှ လဲလိုက်မယ်”

“ အော် ဟုတ်သားပဲ။ ကျမ မှာ ကျမ အမျိုးသား အဝတ်တချို့ ရှိတယ်။ ပုဆိုး နဲ့ တီရှပ် ခနဝတ်ထားလိုက်လေ သွားယူလိုက်အုံးမယ်”

“ အို နေပါစေ ခနကတော့ ရပါတယ်၊ ဆရာမ ဗိုက်အရမ်းဆာနေရောပေါ့ နည်းနည်းလောက် စားလိုက်ပါအုံး၊ ငါးမိနစ်လောက်နဲ့ ကျနော်ဘာမှ မဖြစ်သွားပါဘူးလာပါ”

မြသာ က ဝါဝါစိုး လက်ကို လှမ်းဆွဲတားလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး က သဘောသိပ်မတူသော်လည်း သူမလက် ကို ဆွဲထားသည်ကို လွှတ်ပေးရန်။ အိုကေ ဆိုပြီး ကောင်းငြိမ့်လိုက်ကာ ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။သူတို့ နှစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ခေါက်ဆွဲကျော်၊ ထမင်းကျော်တို့ကို စစားကြတော့သည်။ ဝါဝါစိုး က ရေခဲသေတ္တာထဲ ဇွဲမာန်ထည့်ထားသော ဘီယာပုလင်းတို့ကို သတိရပြီး။

“ ကိုမြသာ ဘီယာ သောက်ချင်လား ကျမ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ရှိတယ်”

“ ဟုတ်လား ဆရာမ တလုံးလောက် ရရင်တော့ အဟီး အားလည်းနာတယ်”

နောက်တော့ ဝါဝါစိုး ယူလာပေးသော ဘီယာ တလုံးကို ဖေါက်သောက်ပြီး စားသောက်ကာ စကားစမြီ ပြောဖြစ်ကြလေသည်။ ဝါဝါစိုး မှာ ဘော်ဒီတောင့်တောင့် ညိုတိုတို အသားအရည်ဖြင့် ကိုမြသာ ၏ အဝတ်မပါသော ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို မသိမသာ ခိုးခိုး ကြည့်မိလေသည်။

ကိုမြသာ နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်လုံးမှာ ညိုမဲမဲ နှင့် သေးသေးလေး ဖြစ်သော်လည်း မာနေလေသည်။ အမွှေးလေး နှစ်ပင်သုံးပင်လောက်က နို့သီးခေါင်း လေးဘေးမှာ ပေါက်နေလေသည်။ သူမ ပေါင်ကြားမှာ ဘာရယ်မဟုတ် ယားကျိကျိ ဖြစ်သွားရလေသည်။ သူတို့ ခန အကြာ စားသောက်ပြီးကြတော့ ဝါဝါစိုး က။

“ အင်း ကျမ လုံခြည်နဲ့ တီရှပ် သွားယူလိုက်အုံးမယ် ကိုမြသာ အအေးမိတော့မယ် တော်ကြာ”

ဆိုပြီး ထကာ သူမ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ အဝတ်ဘီဒို ကို လှပ်ကာ ပုဆိုး နှင့် တီရှပ်ကို ရှာနေစဉ် သူမ နောက်မှ သိမ်းကျူံး ဖက်သည်ကို ခံလိုက်ရလေသည်။

“ ဟင် ကိုမြသာ ဒါက ဘာလုပ်တာလဲ လွှတ်ပါ လွှတ်ပါရှင့်”

“ ဆရာမရယ် ဆရာမ ပေါင်လုံးလေးတွေ ဘော်ဒီတွေ ကြည့်ရင်း ဟိုတခါ ခရီးသွားကထဲက လိုးချင်နေတာပါဗျာ”

“ ဟင် ရှင် ရှင်.. မိုက်ရိုင်းလှခြေလား အပြောအဆိုက၊ တော်တော် ကျမ က ကိုယ့်အပေါ် ကျေးဇူး ရှိလို့ ခေါ်ထားတာကို ရှင်က အလွဲ အတွေးတွေ တွေးတာလား”

“ ဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ အခု က တော့ တကယ်ကူညီခဲ့တာပါ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ ခရီးစဉ်ကတည်းက ဆရာမ ကို မရရ အောင်လိုးမယ်လို့ ကျွန်တော်က အဓိဌာန်ချပြီးသား”

မြသာ က ပြောရင်း ဆိုရင်းက ပင် ဝါဝါစိုး ကုတ်လေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သူ့ခါးမှာ ပတ်ထားသော မျက်နှာသုတ်ပုဝါကိုလည်း ချွတ်ချထားခဲ့ပြီမို့ မာတောင်နေသော သူ့လီးကြီးမှာ ဝါဝါစိုး ဖင်ကို ပွတ်လျှက် ရှိလေသည်။ 

ဝါဝါစိုး မှာလည်း ပိပိလေး မှ အရည်ကြည်တို့ စို လာပြီ ဖြစ်သော်လည်း စိတ်ထဲမှာ တော့ သူမ လို ဆရာဝန်မ ကို ကားသမား တယောက်က ခု လို လွယ်လွယ် နှင့် လိုးချင်တယ် ပြောသွားပြီး လိုးသွားမှာကိုတော့ နည်းနည်း စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်မိသဖြင့် မြသာ ဖက်ထားသည်မှ ရုန်းထွက်လိုက်သည်။ မြသာ မှာလည်း ခုလို ရုန်းမည်မထင်သဖြင့် သေခြာ မဖက်ထားလိုက်ရာ ဝါဝါစိုး မှာ သူ့လက်မှ လွှတ်သွားခဲ့လေသည်။ ခုတော့ အခန်းထဲမှာ တယောက် နှင့် တယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှက်။

ဝါဝါစိုးမှာ မြသာ ၏ ခေါင်းတယမ်းယမ်း ဖြင့် ထောင်မတ်နေသော လီးညိုညို တုတ်တုတ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း ရင်ဖိုသွားသော်လည်း သူမ ၏ မာန စိတ်ကလေးက လည်း ထောင်နေသဖြင့်၊

“ ကျမ က အိမ်ထောင်သည်၊ ရှင့် နောက်ပြီးတော့ အဆင့်အတန်းရှိတဲ့ ဆရာဝန်မ၊ ရှင့်လို လူနဲ့ ဘာမှ ပက်သက်စရာကို မရှိဘူး။ အခု ကျမ အခန်းထဲက ထွက်သွားစမ်းပါ”

“ သိပါတယ်ဗျာ အိမ်ထောင်သည်၊ ဆရာဝန်မ မှန်း၊ နောက်ပြီးတော့ အိမ်ထောင်ရှိတဲ့ သူများ ယောက်ျား ကို ကုံးနေတယ် ဆိုတာလည်း သိပါ့ဗျာ”

ဝါဝါစိုး မျက်နှာပျက်သွားခဲ့ရသည်။ သူ ဘယ်လိုများ ငါနဲ့ ဇွဲမာန်ကိစ္စကို သိနေတာလဲ ဆိုတာ စဉ်းစားနေသည်။

“ ကျနော်က ခင်ဗျားလေးကို လိုးချင်လို့ အနောက်က လိုက်ချောင်းနေတာ ခင်ဗျား ဟိုလူ တယောက်နဲ့ လှုပ်ရှားနေတာ သိတာပေါ့၊ ခု မှ လာပြီး သစ္စာသမား လာလုပ်မနေနဲ့၊ တတက်စားလည်း ကြက်သွန်ပဲဟာ”

“ ဖြန်း”

ဝါဝါစိုး ဒေါသထွက်ထွက်ဖြင့် လက်ဖဝါးဖြင့် မြသာ မျက်နှာကို လှမ်းရိုက်လိုက်ရာ မြသာ တယောက် အငိုက်မိပြီး အရိုက်ခံလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း ကားသမားပီပီ လက်ကလည်း မြန် စိတ်ကလည်း မြန်လေရာ၊ ချက်ခြင်းပင် ဝါဝါစိုး လက်ကို လှမ်းဆွဲကာ လိမ်လိုက်လေသည်။

“ အားးးး နာတယ်..နာတယ်..”

ဝါဝါစိုး မှာ ကိုယ်ကို တွန့်လိမ်ရင်း အော်လိုက်ရှာသည်။ မြသာက

“ ကောင်မ ကောင်းကောင်းပြောနေရင် ရောင့်တက်လာတယ်၊ နင်တို့လို ဟာမျိုး ကို ပါးစပ်က ကောင်းကောင်းပြောနေလို့ မရဘူး၊ ကိုယ့်နေရာ ကိုယ်သိအောင် ပြပေးမှ ရမယ်။ လာစမ်း”

မြသာက ဝါဝါစိုး လက်ကို လိမ်ထားရာမှ တွန်းလွှတ်လိုက်ရာ ဝါဝါစိုးမှာ ကြမ်းပေါ်သို့ထိုင်ရက် ကျသွားတော့သည်။ မြသာက ဝါဝါစိုး ထိုင်လျှက်ကျနေရာသို့ လျှောက်သွားရင်းက ဝါဝါစိုး ၏ ဆံပင်တို့ကို စု ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။ဝါဝါစိုး မှာ ခေါင်းမှ နာသဖြင့် မျက်ရည်များပင် ဝဲလာရသည်။ 

စိတ်ထဲကလည်း နည်းနည်းတော့ လန့်လာရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မြသာ ခေါ်သည့် ဘက်သို့ ထလိုက်လာခဲ့ရာ မြသာက သူမကို ကုတင်စောင်းမှာ ဘိုက်မှောက် အိပ်စေလိုက်သည်။ မြသာက ဆံပင်တွေကို လက်တဖက်က စု ကိုင်ထားရင်းက ကုတင်စောင်းမှာ ဘိုက်မှောက် အိပ်နေသည့် ဝါဝါစိုး ဖင်လုံးလေးကို လက်ဖဝါးဖြင့် ဖြန်းကနဲ ရိုက်ပလိုက်သည်။

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>