ဘဝတခုရဲ့ ကဏ္ဍသစ် အပိုင်း ( ၈ )

ဘဝတခုရဲ့ ကဏ္ဍသစ် အပိုင်း ( ၈ )

ရေးသားသူ - ထူးခြား

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

“ ဟေ့ကောင် မင်း နိုးနေတာလား၊ ငါက အိပ်ပျော်နေတယ် မှတ်လို့”

“ မအိပ်ပါဘူးဗျာ ခုနတောင် ခင်ဗျားတို့ ပွဲကြမ်းနေတာ ကျွန်တော် ခန လာကြည့်လိုက်သေးတယ်”

“ ဟေ”

ကိုစောတင်မောင် က မြသာကို နှင်းမှုံ နှင့် သူ ပြောခဲ့ကြသည့်အကြောင်းနှင့် နှင်းမှုံ က အခေါ်ခိုင်းလိုက် သည့် အကြောင်း များကို ပြန်ပြောပြလိုက်သည်။

“ ကြည့်ရတာ သူ နည်းနည်း တော့ တင်းနေပုံ ရတယ်ကွ၊ ငါတို့က သူ့ကို လှည့်ပတ်ပြီး ကျူံးသွင်း လိုက်တယ်လို့ လည်း ထင်နေပုံ ရတယ်”

“ သူကိုယ်တိုင်က လည်းပါလို့ ပါ ကိုကြီးစောရယ်၊ ကျွန်တော် ခုန လာကြည့်တုံးက ကိုကြီးစော ပုခုံးပေါ်မှာ မျက်လုံးလေးစဉ်းပြီး ပါးစပ်လေး ဟ လို့ ဖီးခံနေတာကြီးကို”

“ အေးပါ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ခုတော့ သူခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့ လိုက်ခဲ့စမ်းပါ”

သို့ဖြင့် မြသာ တယောက် ကိုစောတင်မောင် နောက်မှ လိုက်ခဲ့ရလေသည်။ ကိုစောတင်မောင် အိပ်ခန်းရောက်တော့ မြသာ တယောက် နှင်းမှုံကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာ နည်းနည်းတော့ အိုးတိုးအန်းတန်း ဖြစ်နေမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်ကြတော့ နှင်းမှုံ မှာ ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေလျှက်က၊“ကိုမြသာ အဲဒီကုလားထိုင်မှာ ထိုင်လိုက်၊ ကိုကြီးစော က ဒီမှာလာထိုင်”

ဟု အခန်းဝ နားမှ ကုလားထိုင်တခုကိုလက်ညိုးထိုးပြလိုက်ပြီး ကိုစောတင်မောင်ကိုတော့ သူမ ဘေးကုတင်ပေါ် သို့ လက်ဖဝါးဖြင့် ပုတ်ပြလိုက်သည်။ မြသာ မှာ အူကြောင်ကြောင်ဖြင့် ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရပြီး ကိုစောတင်မောင်က ကုတင်ပေါ်မှာ တက်ထိုင်လိုက်သည်။ နှင်းမှုံ က ကိုစောတင်မောင် ခြေထောက်တွေကို လက်ဖြင့် ပုတ်ပြပြီး မွေ့ယာပေါ် တင်ခိုင်းလိုက်သည်။ 

ကိုစောတင်မောင်က နောက်ဆုပ်ပြီး သူ့ခြေထောက်များကို မွေ့ယာပေါ် တင်လိုက်သည်။ နှင်းမှုံက ကိုစောတင်မောင်ကို ကုတင်ခေါင်းရင်းသို့ ကျောမှီကပ်ထိုင်ဖို့ လက်ဖြင့် ရမ်းပြလိုက်သည်။ ကိုစောတင်မောင်က ဖင်တရွှတ်တိုက်နောက်ဆုတ်ကာ ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက်ကို ကျောမှီလိုက်သည်။ ကိုစောတင်မောင်က ကုတင်ခေါင်းရင်းကို ကျောမှီထိုင် လိုက်သည်နှင့် နှင်းမှုံ က ကိုစောတင်မောင် ခါးမှာ ပတ်ထားသည့် မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ဆွဲချွတ်ကာ ကုတင်အောက်သို့ ပြစ်ချလိုက်လေသည်။ ကိုစောတင်မောင်မှာ မြသာ ရှေ့မှမို့ မျက်နှာပူသလို ဖြစ်နေပြီး မြသာ ကလည်း ဘာမှန်းမသိသော နှင်းမှုံ အပြုအမူကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ငေးကြည့်နေ လိုက်သည်။

နှင်းမှုံ က သူမ ကိုယ်ပေါ် ပတ်ထားသည့် မျက်နှာသုတ်ပုဝါ ကြီးကို လည်း ချွတ်ချလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြစ်ချလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးကာစ မို့ လတ်ဆတ် မွေးပျံ ရှင်းသန့်နေသော နှင်းမှုံ ၏ ကိုယ်လုံး တီး အလှက ဝင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာလေသည်။ မြသာ ရှေ့မို့ မျက်နှာပူနေသော ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးမှာ ခုနက ပျော့ခွေနေရာမှ အနည်းငယ် လှုပ်ရှားလာလေသည်။ မြသာ ကလည်း သူစိမ်းယောက်ျား တယောက် နှင့် သူနှင့် ရှေ့မှာ တကိုယ်လုံး ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် နေရဲသော နှင်းမှုံကို အံသြတကြီး ကြည့်နေမိသည်။ 

မိမိ နှင့် အိမ်ထောင်ကျပြိးကတည်းက အကြိမ်ကြိမ်၊ အခါအခါ၊ လိုးဖူးခဲ့သည့် ဒီကိုယ်လုံးကို တခါမှ မမြင်ဘူးသည့်အထူး အဆန်းလို ကြည့်နေမိလေသည်။နှင်းမှုံ က ကိုစောတင်မောင် ခြေထောက် နှစ်ဖက်ကို မွေ့ယာပေါ် ဆန်ကတန်းကာ ကားထားစေလျှက်၊ ထိုခြေထောက် နှစ်ဖက်ကြား တွင် ပုဆစ်တုတ် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ က မြသာ နှင့် မျက်လုံး ချင်း တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် ကြည့်နေရင်းက လက်တဖက်ဖြင့် ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကို အသာလေး ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးကာစမို့ အေးစက်စက်လေး ဖြစ်နေသော်လည်း နူးညံ့အိထွေးသည့် နှင်းမှုံ လက်ဖဝါးလေး ၏ အထိအတွေ့က ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကို မိုးကျလာသဖြင့် စွံ့ကား ရုန်းထလာသည့် မှိုပွင့်ကြီးလို ထောင်ထလာစေလေသည်။

နှင်းမှုံ လက်ကလေးက ကိုစောတင်မောင် ၏ အလံတိုင်ကဲ့သို့ ထောင်မတ်လာသော လီးကြီးကို ဂွင်းထုပေးနေသည်ကို မျက်တောင်မခတ်စူးစိုက် ကြည့်နေသည့် မြသာ ကို နှင်းမှုံ နှင့် ကိုစောတင်မောင်တို့ကလည်း ဘယ်လို တုန့်ပြန်မှုမျိုး လာလေမလဲ ဟု လှမ်းကြည့်နေကြ လေသည်။မြသာ မှာလည်း သူ့မျက်စေ့တည့်တည့်မှာ သူ့သူငယ်ချင်း လည်းဖြစ်၊ နှင်းမှုံ နှင့် အကိုကြီးသဖွယ် ခင်မင်နေသော ကိုစောတင်မောင်ကို နှင်းမှုံ က ဂွင်းထု ပေးနေသည်မှာ အိပ်မက်သဖွယ် ဖြစ်နေရလေသည်။ 

နှင်းမှုံက မြသာ မျက်နှာကို မျက်စေ့မလွဲပဲ ကြည့်နေရင်းက သူမ မျက်နှာလေးကို ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးနား ငုံ့လိုက်ပြီး လီးထိပ်ဖူးကြီးဖြင့် သူမ မျက်နှာ ပါးပြင် မေးစေ့တို့ကို ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။ ကိုစောတင်မောင် မှာလည်း တအားထန်လာပြီမို့ လီးထိပ်မှ အရည်ကြည်လေးတွေပင် စို့တက်လာပြီ ဖြစ်ရာ နှင်းမှုံ ပါးပြင်မေးစေ့တို့ ကို ပေကျံကုန်တော့သည်။

မြသာမှာ နှင်းမှုံ လုပ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း လီးက တောင်လာလေသည်။ ထိုင်နေရာမှ ပုဆိုးခါးပုံစကို ဖြည်ချလျှက် သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထုနေလိုက်သည်။ နှင်းမှုံက မြသာ သူ့လီးသူ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို ကြည့်ရင်းက ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကို သူမ နူတ်ခမ်းထော်ထော်လေး ဖွင့်ကာ သာငုံလိုက်သည်။

“ အာ…..ရွီး….”

ကိုစောတင်မောင် ဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးမှာ လည်း အတော့်ကို တင်းမာနေလေပြီ။ သူမ ယောက်ျားကို ရှေ့မှတ် ငုတ်တုတ်ထိုင်ခိုင်းထားပြီး မိမိ ကို ပုလွေလာမှုတ်နေသော နှင်းမှုံကိုလည်း နားမလည်နိုင်။ သို့သော်လည်း သူကိုယ်တိုင်က အဲလို ယောက်ျား ကို ရှေ့မှာထားလျှက် သူ့မိန်းမ ကို လိုးရမည်ဆိုတာကို တွေးလိုက်မိပြီး အသက်ရှုလည်း မြန်လာလေသည်။ ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံ ခေါင်းလေးကို ကိုင်ကာ သူ့ဖင်ကော့ပြီး ဆောင့်မထိုး မိစေရန် မနည်းစိတ်ထိန်းနေရသည်။

နှင်းမှုံ က မြသာကို အရွဲ့တိုက်ချင်စိတ်၊ ဖြင့် လုပ်ပြစ်လိုက်သော်လည်း ထိုကဲ့သို့ ယောက်ျား ဖြစ်သူ ငုတ်တုတ်ထားလျှက် တခြား ယောက်ျား တဦး လီးကြီးကို စုပ်နေရသည် မှာ ခံစားချက်တမျိုးမို့ သူမ ပိပိလေး ပင် စိုရွဲနေလေပြီ။ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးက လည်း သူမ ပါးစပ်ထဲ မှိုပွင့်ကြီးလို ထွားတက်လာပြီမို့ သူမပါးလေးမှာ ပင် ဖေါင်းတက်လာရလေသည်။ 

နှင်းမှုံ က သူမ နူတ်ခမ်းကို လီးတန်ကြီးပေါ်မှာ တင်းတင်း လေး စေ့လျှက် သူမ ခေါင်းကို နှိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့် လှုပ်ရှားလေသည်။ ကိုစောတင်မောင် လီးထိပ်မှ စိမ်ကျ ယိုထွက်လာသည့် ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်လေးတို့ကိုလည်း မြိုချပြစ်နေရသည်။ သူမ ပါးစပ်ထဲ တလုံးတခဲကြီး ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတာကို ပင် အရသာ ရှိသလို ဖီးတက်လာရသည်။

ကိုစောတင်မောင် က တော့ အုပ်ကောင်းထူထဲ နက်မှောင်သော နှင်းမှုံ ဆံပင်တွေကြား ထဲ သူ့လက်ချောင်းတွေ ထိုးထည့် ဆုပ်ကိုင်ကာ တချက်တချက် ဖင်လေး ကော့ပြီး နှင်းမှုံ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားသေးသည်၊ နှင်းမှုံ က သူမ လည်ချောင်းထဲ တိုးဝင်လာသည့် ဒစ်ဖူးကြီးကြောင့် အသက်ရှုမှားသွားရသဖြင့် ကိုစောတင်မောင် နောက်လုပ်လို့ မရအောင် သူမ တံတောင်ဖြင့် ကိုစောတင်မောင် ပေါင်ကို ဖိထောက်ထားလိုက်သည်။နှင်းမှုံမှာ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်နေသဖြင့် မြသာကို ခနတာ မေ့သွားလေသည်။ 

ကုတင် က သိမ့်ကနဲ လှုပ်သွားပြီး သူမ ဖင်လုံးကို နောက်က လာပွတ်ပေးတော့မှ မြသာ ကုတင်ပေါ် ရောက်နေတာ သိလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း ကိုစောတင်မောင်က သူမ ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူမ နူတ်ခမ်းတွေကို ဇိမ်ခံ လိုးနေတာမို့ ခေါင်းကို လှည့်ကြည့်၍ မရခြေ။

မြသာက ကိုစောတင်မောင် စားပွဲပေါ်တွေ့သည့် အုန်းဆီ ပုလင်းကို ဆွဲကာ နှင်းမှုံ ဖင်ကြားသို့ အနည်းငယ်လောင်းချလိုက်သည်။ နှင်းမှုံ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြားမှ စီးဝင်ကာ ဖင်ပေါက်လေးနား အရောက်တွင် မြသာက သူ့လက်ညိုးဖြင့် နှင်းမှုံ ခရေပွင့်လေး ထဲသို့ ဆီတွေကို ထိုးထည့်ကာ ကလိုင်းတော့သည်။ နှင်းမှုံက မြသာ အကြံကို သိ၍ ရုန်းဖို့ ကြီးစားသော်လည်း ကိုစောတင်မောင်က မလွှတ်ပဲ သူမ ခေါင်းကို ဖိကိုင်ထားလေသည်။

မြသာ က သူ့မိန်းမ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကြည့်ရင်းက ဒီလောက် အိုးကောင်းတဲ့ ငါ့မိန်းမ များ ဝက်ကလေး ပြောကြတဲ့ ကောင်တွေက ရှိသေးတယ်။ ခွေးမသားတွေ ဝက်ကလေး ဝက်ကလေး ဆိုပြီး စိတ်ထဲက အဲဒီ အိုးကြိးကို ခွဲချင်နေကြတာ အဟီး ။ ဒီကောင်မ ကလည်း ငါ့ကို ရစ်လို့ ရမလားဆိုပြီး လာချဲလင့် ခေါ်တာ မှတ်လောက်သားလောက်အောင် ဖင်လိုးပြစ်လိုက်အုံးမည်။ ဟု တွေးရင်း လက်တချောင်း ပြီး လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် ဆက်ကလိုင်းလေသည်။

နှင်းမှုံ မှာ ဖင်တခါမှ အလိုးမခံဘူးသော်လည်း မြသာက ယခုလို ဆီရွဲရွဲ နှင့် ကလိုင်းပေးနေသဖြင့် အရသာ တမျိုး ခံစားလာရသဖြင့် သူမ ဖင်ကို ကော့ကာ ကော့ကာ ခံပေးနေလေသည်။ ကိုစောတင်မောင်ကလည်း ယခုတော့သူ့လက် နှစ်ဖက်ကို နှင်းမှုံ ဂျိုင်း အောက်လျိုလျှက် ဆုပ်နှယ်ပေးနေလေပြီ။ ကောင်မလေး နို့တွေက ကိုင်လို့ ကောင်းလိုက်တာ၊ မပျော့ မမာ အနေတော်လေးပဲ ကိုယ့်လက်ထဲ မဆန့်လို့ လျှံထွက်နေတာပဲ ဒီကောင်မလေး က ရွက်ပုန်းသီးလေးပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ 

ခနနေတော့ ကိုစောတင်မောင် မှာ လီးကြီးက မခံနိုင်တော့ နှင်းမှုံ ပါးစပ်ထဲ ပန်းထုတ်ချင်နေပြီ သို့သော်လည်း ခုမှ တချီပဲ လိုးရသေးသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကို လည်း လိုးချင်သေးသည်။ မြသာ လည်း ဖင်ကို ကလိုင်းနေမှန်းသိသဖြင့် မြသာကို မျက်ရိပ်အကဲ ပြလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် နိုင်ငံခြား အောကားတခု ကြည့်တုန်းက အဲလို လုပ်ရရင် ကောင်းမည်ဟု ပြောခဲ့ကြသည်မို့ တယောက် နှင့် တယောက် မျက်ရိပ် မျက်ခြေဖြင့် အထာပေးလိုက်ကြသည်။

မြသာ က ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တော့ ကိုစောတင်မောင်က နှင်းမှုံ ပါးစပ်ထဲမှ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။ သူ့ကို မော့ကြည့်လာသော နှင်းမှုံကို ဂျိုင်းမှ ဆွဲမကာ သူက အိပ်ယာပေါ် ဖင်လျှောချလိုက်ပြီး နှင်းမှုံ ကိုယ်လုံးအောက်သို့ ရောက်စေလိုက်သည်။ ယခုတော့ သူက ပက်လက် နှင်းမှုံက မှောက်လျှက် သူ့အပေါ်မှာ။ သူ့လီးကြီးက နှင်းမှုံ ပေါင်ခွဆုံမှာ။နှင်းမှုံ က သူမ ဖင်ကို ကော့ပေးလိုက်တော့ ကိုစောတင်မောင်က သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ကာ နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်ဝလေးတွင် တေ့လိုက်သည်။ နှင်းမှုံ က ပြန်ဖိချလိုက်သော သူ့လီးကြီး နှင်းမှုံ စောက်ဖုတ်လေးထဲ စေးစေးလေး ဝင်သွားလေသည်။

“ အီးးးးးးးး”

နှင်းမှုံ ပါးစပ်လေး ဟ ပြီး အသံတိုးတိုးလေး ငြီးရှာသည်။ နာ၍ မဟုတ် လီးကြီးက သူမ စောက်ခေါင်းထဲ ပွတ်ဝင်သွားသည်မှာ အရသာ ရှိလွန်း၍ ဖြစ်လေသည်။ ကိုစောတင်မောင် လည်း သူ့လီးကြီးက နွေးထွေးနူးညံ့လှသည့် နှင်းမှုံစောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်သွားသည်မှာ အကြောပေါင်းတထောင်စိမ့်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ အား ကောင်းလိုက်တာ နှင်းလေးရယ် စိမ့်နေတာပဲ”

မြသာက လည်း နှင်းမှုံ ဖင်လုံးကြီး နှစ်ခုကို ဖြဲကာ စုတူတူလေး ဖြစ်နေသည့် ခရေပွင့်လေးကို သူ့ဒစ်ဖူးကြီး ဖိသွင်းချလိုက်လေသည်။

“ အား သေပါပြီတော့ အိုးးးးးးး မလုပ်နဲ့ ဖင်ကွဲလိမ့်မယ် ကိုမြသာ အီးးးးးးးးးး”

“ အစမို့ပါကွာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အဆင်ပြေသွားမှာပါ”

နှင်းမှုံ မှာ ရုန်းမရတော့ခြေ။ ရှေ့ကော့တော့ ကိုစောတင်မောင် လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ တဆုံးဝင်သွားသည်။ နောက်ပြန်ဆုတ်တော့လည်း မြသာ လီးက သူမ ဖင်ပေါက်လေးထဲ ဖြဲဝင်နေပြီ။ မြသာက ဆီထပ်လောင်ပြီး ထိုးလိုက်တော့ ဖွတ်ကနဲ နေအောင် ဝင်သွားသည်။ ခေါင်းဝင် ကိုယ်ဆန့် ဆိုတာ အမှန်ပဲ။ ခေါင်းတောင်ဝင်ပြီး ပြီ အချောင်းကတော့ အေးဆေးပါဟု တွေးလိုက်မိသည်။

ခုတော့ နှင်းမှုံ လီးနှစ်ချောင်း ညှပ်လိုးတာ ခံနေရပြီ။ အစပိုင်းက ဖင်တခါမှ အလိုးမခံဘူးသဖြင့် ကြောက်နေမိသော်လည်း ယောက်ျား နှစ်ယောက် နှင့် တပြိုင်ထဲ အလိုးခံနေရသည်ဆိုသည့် အသိက စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းနေသဖြင့် နည်းနည်းထုံသလို ဖြစ်နေသော်လည်း တဖြည်းဖြည်း နှင့် အရသာ တွေ့လာခဲ့ရသည်။

..................................................................................................

ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး နှင့် ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့်တို့ မှာ တယောက် နှင့် တယောက် ဖွင့်မပြောပဲ နှင့် ဆက်ခ် ဂိမ်းဆော့နေကြလေသည်။ ဝါဝါစိုး က သူမ ဖီးတက်လို့ စောက်ရည် စိမ့်ကျကာ စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေသောပင်တီကို ဂျူတီကုတ် ထဲ ထည့်ထားခဲ့ပြီး ဆရာဝန်ကြီးကို အထာပြလိုက်လျှင် ဆရာဝန်ကြီးကလည်း ထမင်းစားချိန် ယူပြီး ထိုပင်တီကို သူ့လီးမှာ ပတ်ကာ ထုပြီး ပြန်ထည့်ထားလေသည်။ဆရာဝန်ကြီး မှာ ဝါဝါစိုး ကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းက တအားတင်းလာပြီး မနေနိုင်တော့သဖြင့် တနေ့ တော့

“ ဒေါက်တာ အားလား မသိဘူး ဆရာ လူနာ တယောက် သွားကြည့်ချင်လို့ စက္ကင်းအိုပီနီရမ် ပေးနိုင်မလားလို့”

“ ဘယ်တော့လည်း ဆရာ”

“ ဒီညနေလေ။ ဒေါက်တာ အလုပ်ရှိရင်လည်း ရပါတယ် နောက်တခါပေါ့”

“ အင်း ဒီညနေတော့ အားပါတယ် ဆရာ”

ထိုသို့ဖြင့် ညနေစောင်းတော့ ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး တယောက် ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့် ကားဖြင့် လိုက်ပါလာတော့သည်။ဦးအောင်မြင့် က မြို ၏ လူကုံတန်ရပ်ကွက်တခု က ခြံဝန်းကြီးတခုထဲ မောင်းဝင်လာခဲ့သည်။ထိုခြံဝန်ကြီးအတွင်းတွင် အဆောက်အဦးက သုံးလေးလုံး ရှိလေသည်။ ထိုအထဲမှ တိုက်ပုကလေး တလုံးရှေ့တွင် ရပ်လိုက်တော့ အစောင့်တဦးက ကားတံခါးလာဖွင့်ပေးလေသည်။

“ မင်းဆို့ သူဌေးရောကွ”

“ သူဌေး အပြင် ကိစ္စရှိလို့ သွားပါတယ် ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီး လိုအပ်တာတွေ ကို လုပ်ပေးဖို့ မှာသွားပါတယ်၊ လိုတာရှိရင် စားပွဲပေါ်က ဘဲလ် ကိုသာ တီးလိုက်ပါဆရာကြီး”

“ အေးအေး ကောင်းပါပြီကွာ”

သို့နှင့် ဦးအောင်မြင့် နှင့် ဝါဝါစိုး တို့ ထိုအိမ်ထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ ဝါဝါစိုးက

“ ဆရာ နားကျပ်တို့ ဘာတို့ ယူခဲ့ရမလား”

ဟု မေးလိုက်ရာ ၊

“ နေပါ့စေ ရတယ်၊ လာလာ အိမ်ထဲကို အရင် ဆရာ ပြောပြမယ်”

ဟု ပြောရင်း ရှေ့ကနေဝင်သွားပြီး ဝါဝါစိုး အိမ်ထဲ ရောက်တော့ အိမ်တံခါးမ ကြီးကို ဆွဲစေ့ပြီး လော့ချလိုက်ပါသည်။ ဝါဝါစိုး က ဦးအောင်မြင့် လုပ်သမျှကို နားမလည်သလို ကြည့်နေရင်း ဦးအောင်မြင့်က သူမကို လက်ဖြင့် အချက်ပြပြီး အိမ်ထဲ ဝင်သွားလေရာ၊ ဦးအောင်မြင့် နောက်မှ လိုက်သွားရလေသည်။ အပြင်ဘက်က မမြင်နိုင်သော ဧည့်ခန်း တခု ထဲ ရောက်တော့ ဦးအောင်မြင့် က ဝါဝါစိုး ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းာ ဖက်နမ်းလိုက်လေသည်။

“ အို ဆရာ ဘာလုပ်တာလဲ သူများ တွေ တမျိုးထင်ကုန်မယ်”

“ ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်ပါဘူးကွာ၊ ဒီခြံဝန်းကြီးတခုလုံးက ဆရာ နဲ့ ဂေါက်ရိုက်ဖက် သူငယ်ချင်း ပိုင်တာလေ။ ဒီတိုက်ကလေး က ဧည့်သည်တွေ နေဖို့ သက်သက်ထားထားတာ၊ ဒေါက်တာနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ရအောင် ဒီကို တမင်ခေါ်လာတာ”

ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး မှာ ချက်ခြင်း သဘောပေါက်သွားသည်။ ဆရာဝန်ကြီး အနေဖြင့် ထိုမြို့တွင် မျက်နှာဖုံးလိုမျိုး လူသိများလှ သဖြင့် တည်းခိုခန်းတို့ ဘာတို့လည်း သွားဖို့ မဖြစ်နိုင်သဖြင့် သူမ ကို လိုးဖို့ အခုလို ကြံရခြင်းဖြစ်သည်ကို သူမ နားလည်သွားသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်က လည်း အလိုးခံဖို့ အဆင်သင့်ပါ။ သို့သော်လည်း ဆရာဝန်ကြီး ကို နောက်လိုက်အုံးမည်ဟု စိတ်ကူးပေါက်လျှက်။

“ ဟင် ဆရာက စိုး နဲ့ ဘာလို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ချင်ရတာလဲလို့”

“ စိုးကလည်း ကွာ၊ ဆရာက စိုး စောက်ဖုတ်နံ့ကလေးကို ပင်တီပေါ်က ပဲ နမ်းနေရတာ အားမရတော့ဘူးလေ၊ စိုး လည်း ဆရာ လရည်တွေကို ခြောက်သွားမှ နမ်းမဲ့ အစာ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်လေး အရသာခံကြည့်လို့ ရတာပေါ့”

ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့် ၏ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် ပြောစကားများကြောင့် ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး တယောက် သွေးတွေ ပူလာသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ အတော်ထန်မှန်း မြသာ နှင့် ဖြစ်ပြီးကတည်းက သဘောပေါက်နေသော်လည်း ယခု အခါတော့ ရှေးခေတ်က စာတွေထဲ ရေးရေးနေကြသည့် ဟတ္တနီ ဆိုတာ သူမလို မျိုး မိန်းမ တွေကိုများ ပြောတာ ဖြစ်မလားဟု ပင်တွေးလိုက်မိလေသည်။

ဆရာဝန်ကြီးက ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး ကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူမ မျက်နှာတပြင်လုံး အနမ်းတွေ ခြွေပြစ်လိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး ကလည်း နည်းနည်းလေး မူကာ ရုန်းသလို လုပ်ပြလိုက်သည်။ ဆရာဝန်ကြီးက လွတ်သွားမှာ စိုးသည့်အလား အတင်းဖက်တော့ ဝါဝါစိုး ပေါင်တန်နှင့် ဘိုက်သားလေး ပေါ်ကို ဆရာဝန်ကြီး ဘောင်းဘီအောက်မှ မာတောင်နေသော လီးကြီးက လာထောက်ပွတ်နေလေသည်။

မိမိစောက်ဖုတ်ကလေး မှ စောက်ရည်ကြည်တွေ စို နေပြီဖြစ်သော ဝါဝါစိုးကလည်း မငြင်းဆန်နိုင်တော့သဖြင့် အလိုလိုက်ရသလို အမူအယာလေး ဖြင့် မျက်လုံးလေး မှေးကာ ဆရာဝန်ကြီး လည်ကုတ်ကို တွဲခို ထားလိုက်လေသည်။ဦးအောင်မြင့် ကတော့ သူ့ အကိုင်အတွယ်ကြောင့် ဝါဝါစိုး တယောက် ဖီးတက်လာနေပြီ ဟု တွေးကာ ဝါဝါစိုး ကို ခါးလေး မှ သိုင်းဖက်ကာ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ တွဲခေါ်လာခဲ့လေသည်။ 

ဝါဝါစိုး ကို အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ်တင်ပြီး သူမ ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစား များကို ချွတ်ပြစ်လေသည်။ ဝါဝါစိုး မှာ ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း အမူအယာလေး ဖြင့် ငြင်းသလို ရုန်းသလို ပြုကာ သူမ တကိုယ်လုံး အဝတ်အစား တမြှင်မျှ မကျန်သည်အထိ ကျွတ်သွားသော အခါ မျက်လုံးလေးကို မှိတ်ထားလိုက်လေသည်။ ဆရာဝန်ကြီးှမှာ ဝါဝါစိုး ၏ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို တဝကြီး ရှုစားရင်းက သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားတို့ ကို ကမန်းကတန်း ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။

ဝါဝါစိုး ၏ မျက်နှာရှည်ရှည်လေး မှာ နှာတံပေါ်ပေါ်လေး ဖြင့် ချောမွတ်နေပြီး စင်းနေသောလည်တိုင်၊ မကြီးလွန်း မသေးလွန်းသော အနေတော် ရင်သား အစုံ၊ ဝင်းမွတ်နေသော အသားအရည် အပြင် နေမထိသား ရင်သား အစုံက ပိုဝင်းမွတ်နေသော်လည်း မာတောင်ထနေသော နို့သီးခေါင်း အစုံကတော့ ညိုတိုတိုလေး ဖြစ်သည်။ ချပ်ရပ်သော ဘိုက်သား များအောက်မှာ အမွှေး အမြှင် ပါးပါးလေး ဖုံးထားသော မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်း စောက်ဖုတ်လေး။

က အတွင်းသား အနီလေး တစွန်းတစ ပေါ်ပြီး နူတ်ခမ်းညိုညို တွန့်တွန့်လေး တွေက အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ရွှန်းလဲ့ နေသည်။ ဖြောင့်စင်း ရှည်လျှားသော ပေါင်တန် ခြေသလုံး သားတို့ မှာ အဆစ်အမြစ် အဖုအထစ်မရှိ၊ ချောမွတ်နေသည်။ ခြေဖမိုး ဖေါင်းဖေါင်းလေး တွေ နှင့် ခြေသည်း လေးတွေကို အရောင်စုံ ဒီဇိုင်း ဖြင့် ဆိုးထားသည်ကို ယခု မှ ပင် ဦးအောင်မြင့် သတိပြုမိလေသည်။ 

ဘာကြာင့်လည်း ဆိုတော့ ဦးအောင်မြင့် က ကုတင်ခြေရင်းမှ တက်ကာ ဝါဝါစိုး ခြေဖမိုးလေး တွေကို လျှာဖြင့် စရက်ပေးနေသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ ဝါဝါစိုး မှာ သူမ ကို ယခုကဲ့သို့ ခြေဖမိုး မှ စကာ မည်သူမှ မရက်ပေးဘူးသဖြင့် အကြောလေးတွေ ပင် တွန့်သွား ပြီး ဖီးတက်သွားရသည်။

“ အို.. ဆရာရယ် ကန်တော့ ကန်တော့ နော် ငရဲ တွေ ငအုံ တွေ ကြီးကုန်ပါအူးမယ် မလုပ်ပါနဲ့”

“ စိုးလေး ကို ချစ်လို့ပါကွာ၊ စိုးလေး က အရမ်း လှတာပဲ မျက်နှာ ကိုယ်လုံး စောက်ဖုတ် လေး ဘာမှ ပြောစရာ မရှိဘူး ၊ ခြေချောင်းလေးတွေက အစ၊ ငရဲ တော့ မသိဘူး ဆရာ လီးက တော့ ကြီးနေပြီ အခု ၊ ဒါပေမဲ့ စိုးလေး တကိုယ်လုံး ကို ဆရာ အရသာ ခံကြည့်ချင်သေးလို့ပါကွာ”

“ အင်း ဒါဆိုရင်လည်း ဆရာ့ သဘောပဲ”

ဦးအောင်မြင့်က သူ့ကို ငုံ့ကြည့်နေသော ဝါဝါစိုး ကို ပြုံး ပြရင်းမှ ဝါဝါစိုး ခြေမလေး တဖက်ကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် ငုံစုပ်လိုက်သည်။

“ အို့..”

ဝါဝါစိုး မှာ တကိုယ်လုံး ယားပြီး ကျင်သလို ပင်ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ ခြေထောက်ဖြင့် အဲလို ဆက်ဖီလင် ခံစားမိရမည်လို့ သူမ တွေးမထင်ထားခဲ့ပေ။ ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့် ကတော့ ဇိမ်ယူပြီး သူမ ခြေချောင်းလေး တွေကို တချောင်းချင်း စုပ်ပေးနေတော့ သူမ မှာ မွေ့ယာပေါ် ဖင်တကြွကြွ ဖြင့် တွန့်လိမ်နေရပြီး စောက်ရည်တွေလည်း စိမ့်ကျကာ ဖင်ကြားကို ဖြတ်စီးလျှက် မွေယာပေါ်သို့ ပင် ကျကုန်လေသည်။

ဆရာဝန်ကြီးမှာ ခြေချောင်းလေး များမှ စကာ ခြေဖမိုး ခြေသလုံး ပေါင်တန်တို့ကို ရက်ပေးရင်း က ဝါဝါစိုး အပေါ်သို့ တွားတွား တက်လာခဲ့လေသည်။ ဆရာဝန်ကြီးခေါင်းက သူမ ပေါင်ကြား ကို ရောက်လာပြီး သူမ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို ရက်ပေးနေတော့ ဝါဝါစိုး မှာ တအားကို စိတ်တွေ ထနေပြီ ဖြစ်သည်။ သူမ ဒူးခေါင်းတွေကို ထောင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားကာ ဆရာဝန်ကြီးခေါင်းကို သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲလိုက်ပြီး သူမ ၏ စောက်ရည်တို့ ဖြင့် ရွဲနေသော စောက်ဖုတ်ဖြင့် ဆရာဝန်ကြီး မျက်နှာကို ဆွဲပွတ်လိုက်မိလေသည်။

ဆရာဝန်ကြီးကလည်း သူ့မျက်နှာ နှာခေါင်းတို့ တွင် စောက်ရည်များ ပေကျံသွားသည်ကို ဂရု မစိုက်ပဲ ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်ကို နူတ်ခမ်းတွေအလားသဘောထားကာ သူ့ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ကာ နမ်းလိုက်လေသည်။ သူ့လျှာကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသား အတွင်းအပြင်တို့ ကို ရက်ပြီး သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ပေးတော့ ဝါဝါစိုး ဖင်မှာ မွေ့ယာပေါ်မှာ တထွာခန့်ပင် ကြွတက်ကော့လာရလေသည်။

ဆရာဝန်ကြီးမှာ ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်လေးကို အားရပါးရ စုပ်မှုတ်ရက်ပြီး မှ ဝါဝါစိုး ကိုယ်လေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကာ လှိမ်းလိုက်စေပြီး မွေ့ယာပေါ်၌ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရက်လေး ဖြစ်စေလေသည်။ ဝါဝါစိုး ပေါင် မှာ စီးကျပေကျံ နေသည့် စောက်ရည် တို့ကို လိုက်ရက်ပေးနေရင်းက ဝါဝါစိုး ဖင်လုံးလေးတွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ညှစ်လိုက်သည်။ နောက် ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံးကို ဖြဲကာ စူတူတူ ဖင်ပေါက်လေးကို လည်း ရက်လိုက်လေသည်။ 

ဝါဝါစိုး မှာ အီးကနဲ နေအောင်ပင် ဖြစ်သွားကာ ဖင်လေးကို ကော့ပေးမိရှာသည်။ သူမ မှာ ဖင်လိုးခံဘူးသော်လည်း ထိုကဲ့သို့ သူမမစောက်စေ့လေးကို လက်ထိပ်ဖြင့် ဖိပွတ်ပေးနေရင်း ဖြင့် ဖင်ပေါက်လေးကို ရက်ပေးတာ ပထမဦးဆုံး ခံဘူးတာဖြစ်လေသည်။ ခြေသလုံးပေါင်တန်တွေ အရက်ခံနေရကတည်း အသွေး အသားတွေက ဆူပွက်နေပြီ ဖြစ်ရာ ဖင်လေး တရမ်းရမ်း ဖြင့် သူမ စောက်ရည်တွေလည်း စစ်ကနဲ စိမ့်ကျလာပြန်လေသည်။

ဆရာဝန်ပြီး လျှာထိပ်ကလေး သူမ ဖင်ပေါက်ကို တိုးဝင်လာတော့ နူးညံ့ညံ့ပူနွေးနွေး စိုစွတ်စွတ်လျှာကြီးက ဖင်ပေါက်က အာရုံကြောတွေကို ထိမိလေရာ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သူမ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းပြီး တချီပြီးသွားရလေသည်။ဆရာဝန်ကြီးမှာ ဝါဝါစိုး တယောက် တချီပြီးသွားရသည်ကို သူအတွေ့အကြုံ အထိအတွေ့ အရ သိလိုက်ရသဖြင့် ပြံုးလိုက်မိလေသည်။ 

သူ့လီးကြီးမှာ လည်း ပေါက်ကွဲလု မတတ် တင်းမာနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း အတွေ့အကြံု များသူမို့ ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်ချင်စိတ်ကို ထိန်းထားရင်းက ဝါဝါစိုး ခါးလေးမှ တဆင့် ကျော်ပြင်တလျှောက်ကို ရက်လာခဲ့လေသည်။ တချီပြီးသွားသဖြင့် ပျော့ခွေကျသွားသော ဝါဝါစိုး အနောက်မှ ကပ်ဖက်ရင်း ပုခုံး ကုတ်သားလေးတွေကို ဆက်ပြီး နမ်းကာ ရက်ပေးနေလေသည်။

ဝါဝါစိုး ဂျိုင်းအောက်မှ လက်လျို ပြီး ဝါဝါစိုး ၏ မိုမောက်ပြည့်ဖြိုးသည့် ရင်သား အစုံကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ပေးရင်းက ဝါဝါစိုး လည်တိုင် မေးရိုးလေးကို နမ်းရင်း နားနား ကပ်ကာ

“ စိုး လေး ကောင်းသွားလားဟင် ဘယ်လိုလဲ”

ဟု မေးလိုက်သည်။ သူ ၏ မာတောင်နေသော လီးကြိးက ဝါဝါစိုး ဖင်လေး နှစ်လုံးကြားမှာ အမြှောင်းလိုက် ကပ်နေလေပြီး သူ့တံတွေး ၊ဝါဝါစိုး စောက်ရည်တို့ ဖြင့် ပေကျံချောမွေ့နေသော ဖင်လုံးလေးများကို လီးကြီးဖြင့် အသာပွတ်ပေးနေသည့် ဆရာဝန်ကြီးကို၊ ဝါဝါစိုး က လေသံသဲ့သဲ့လေး ဖြင့်။

“ ဆရာ က သိပ်ကျွမ်းတာပဲ၊ စိုးကို လိုးတောင် မလိုးရသေးပဲနဲ့ တချီပြီးသွားအောင် လုပ်ပေးနိုင်တယ်”

“ စိုး က အရမ်းလည်း လှ အရမ်းလည်း အရသာ ရှိတာကိုးလို့၊ ဆရာ စိုး တကိုယ်လုံး ကို ရက်ပေးချင်တာ အခု စိုး နို့တွေကိုတောင် မစို့ရသေးဘူး”

ဝါဝါစိုး က သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို လူးလိမ့်ကာ မွေ့ယာပေါ် ပက်လက်ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်ပြီး ဆရာဝန်ပြီးကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်လိုက်ာ ညှတုတု အမူယာလေးဖြင့်၊

“ ဟင်ဘာလို့ စို့မှာလည်းလို့၊ စိုး နို့က နို့လည်း မထွက်ဘူးလေ၊ နောက် ဆရာက လည်း ခလေးမှ မဟုတ်တာ ခစ်ခစ်”

ဆရာဝန်ကြီးက ပက်လက် လှန်လိုက်သဖြင့် မို့မို့ဖောင်းဖောင်း တောင်ပူစာလေး နှစ်ခုလို ဖြစ်နေသည့် ဝါဝါစိုး ရင်သား အစုံ ကို ကြည့်လိုက်ရင်း၊

“ အင်း အဲလို နို့ မထွက်သေးတဲ့ နို့လေးတွေကို မှ စို့ချင်တာကွယ့်”

ဟု့ ပြောလိုက်ရာ ဝါဝါစိုး ကလည်း ပြုံးရင်းက၊

“ ကဲ အာ့ ဆိုလည်း စို့ စေသတည်း “

ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့်က ဝါဝါစိုး နို့လေးတွေကို ကုံးစို့လေသည်။ နောက်တော့ ဝါဝါစိုး ကိုယ်ပေါ် မှောက်တက်လိုက်ပြီး အောက်ပိုင်းက ဝါဝါစိုး ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ နေရာယူလိုက်သည်။ ဝါဝါစိုး ကလည်း အလိုက်သင့်ကလေး ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးလိုက်သည်။ ဆရာဝန်ကြီးက လက်တဖက်ကို မွေ့ယာပေါ် ထောက်ထိန်းရင်းမှ နောက်လက်တဖက်က သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ကာ ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်ဝ တွင် တေ့လိုက်သည်။ စောက်ရည်တွေ နှင့် စိုရွဲနေသော စောက်ဖုတ်လေး မို့ ချောမွေ့နေသော်လည်း တုတ်ခိုင်လှသော လီးကြီးမို့ စေးစေး ကျပ်ကျပ် နှင့် တိုးဝင်သွားသည်။

“ အ.. ဆရာ့ ဟာ ကြီးက တုတ်လိုက်တာ အီးးးးးးး”

ဝါဝါစိုး အသံလေး ထွက်အောင်ပင် ငြီးမိသည်။ တကယ့်ကို သူမ ပိပိလေး မှာ တင်းတင်း ကြီး နှင့် ရင်ထဲ စို့ သွားသလို ပင်ခံစားလိုက်ရသည်။ သို့ သော်လည်း အတွင်းထဲမှ ယားနေသည်မို့ ဦးအောင်မြင့် ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်း ဆွဲဖက်ပြီး သူမ ခြေဖဝါးတွေကို အားယူကာ ဖင်ကော့ပေးလိုက်မိသည်။

“ ဖလွတ်..စွတ်ဝ်..ဗျိ..”

“ အီးးးးး”

ဦးအောင်မြင့် လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။ ဦးအောင်မြင့် ဂွေးဥ တွေက သူမ ဖင်ကိုလာထိလေသည်။ နေ့ရက်များ စွာ လိုးချင်နေသော ဝါဝါစိုး ကို အခု မှ လွတ်လွတ်လတ်လတ် လိုးခွင့် ရသဖြင့် ဦးအောင်မြင့် တယောက် အရှိန်မြှင့်ကာ တဖုန်းဖုန်း ဆောင့်တော့သည်။ 

ဝါဝါစိုး ကလည်း သူမပေါင် တန်လေးကို မြှောက်ကာ ဦးအောင်မြင့်ခါးကို ညှပ်လျှက် သူမ ခြေကျင်းဝတ် နှစ်ခုကို ဦးအောင်မြင့် ဖင်နောက်မှာ ချိတ်လိုက်သည်။ ဦးအောင်မြင့် အဆောင့်ကို သူမ ခြေထောက်ဖြင့် ဆွဲသွင်းရင်း ဖြင့် ကူပေးသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မှာ အတွေ့အကြုံ ရှိကြသူတွေမို့ တော်တော်နှင့် မပြီးနိုင်ခြေ။ အတန်ကြာအောင် ဆောင့်ပြီး ဦးအောင်မြင့်က ရပ်လိုက်တော့ ဝါဝါစိုး က ဦးအောင်မြင့် မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး၊

“ ဆရာ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ ပုံစံ ပြောင်းရအောင်ကွာ ဖင်ကုံးပေးမလား”

ဝါဝါစိုး က ခေါင်းညိမ့်ပြပြီး မွေယာပေါ်တွင် ဖင်ဘူးတောင် ထောင်ကာ ကုံးပေးရှာသည်။ ဦးအောင်မြင့် က ဖင်ဘူးတောင် ထောင်ပေးလိုက်သဖြင့် လုံး ကျစ်နေသော ဖင်လုံးကလေး၊ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှ ထွက်လာသည့် နူတ်ခမ်းသား ထူထူ စောက်ဖုတ် အာတာတာ လေးတို့ကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို တံတွေး ထွေးပြီး နည်းနည်း စိုစေလိုက်သည်။ နောက်တော့ စောက်ဖုတ် နီတာပြဲလေး ကိုတေ့ကာ ဆောင့်လိုးပြန်သည်။ ဦးအောင်မြင့် က ဝါဝါစိုး ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံး အရင်းကို ကိုင်ကာ အားကုန် ဆောင့်လိုး သဖြင့် ဝါဝါစိုး အတွင်းမှာ တချက်တချက် အောင့်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ သို့သော်လည်း စိတ်က တအားထနေပြီမို့ ကြိတ်မှိတ်ခံရှာလေသည်။

“ ဖွတ် ပြွတ် ပလွတ် စွက်”

ဖင်ဘူးတောင်းထောင်လိုး သဖြင့် စောက်ဖုတ်မှာ လေသံလည်း ထွက်။ စောက်ရည်ရွဲသဖြင့် တပြွတ်ပြွတ် အသံက လည်း မြည်ကာ တခန်းလုံးကို ဆူညံနေတော့သည်။ထို အချီမှာတော့ ဦးအောင်မြင့်က ဝါဝါစိုး ကို အပြီး စောင့်ရင်း မှ သူ့လရည်ကို ထိန်းရင်း လိုးနေသဖြင့် ပြီးကာနီးလိုက် ခနနားလိုက် စိမ်ပြေနမြေလိုးနေလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အတော်ကြာကြာကို ဆောင့်ရင်း လိုးရင်း မှ ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်နက် ရောက်ကြလေသည်။

ဦးအောင်မြင့် က လရည်များကို ဝါဝါစိုး စောက်ဖုတ်ထဲ တပြွတ်ပြွတ်ပန်းထုတ် လိုက်ပြီးတော့ လီးကြီးကို ဆက်စိမ် ထားကာ ဝါဝါစိုး ကို ဖက်လျှက် ငြိမ်ကျသွားလေသည်။

ထိုညနေက သူတို့ နှစ်ယောက် နားလိုက် လိုးလိုက် စားလိုက် လိုးလိုက်၊ ပုံစံ မျိုးစုံ ဖြင့် ကဲကြရာ၊ ည ဘက် ဝါဝါစိုး ကို ဦးအောင်မြင့် အိမ်လိုက်ပို့တော့ ဝါဝါစိုး ခမျှာ အတော်ပြိုင်းနေပြီ ဖြစ်လေသည်။ ဦးအောင်မြင့် က ဝါဝါစိုး ကို ဖင်ပါ လိုးပေးလိုက်သေးသည်။

ဦးအောင်မြင့်က ဝါဝါစိုး အိမ်ခန်းအဝ ထိ လိုက်ပို့ရင်းမှ၊ ပြန်ခါနီး တံခါးဝ တွင် ဖက်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်သေးသည်။

“ ဆရာတော့ ဒေါက်တာ့ကို အပိုင်တောင် ယူထားချင်မိပြီကွာ၊ အရမ်း လည်း ချော၊ အရမ်းလည်း ချစ်စာကောင်း၊ လိုးလို့ လည်း အရမ်းကောင်းတာပဲ”

“ အို ဆရာက လည်း တော်ပါတော့ ခုလို ခနတောင် စိုး တော်တော်ခံလိုက်ရတာ အပိုင်သာ ဆိုရင် အရိုးနဲ့ အရေပဲ ကျန်မယ်ထင်တယ်၊ အဟီး။ စိုးမှာ လည်း ယောက်ျား နဲ့ ဆရာ့မှာလည်း မိန်းမ နဲ့ပါ၊ ဆရာ့ မိန်းမ ကလည်း အတော်ကိတ်တာကြီးဟာကို”

“ အင်း မိန်းမ က ကိတ်လွန်းလို့ ဆရာက စိုးလို ဆလင်းလေးကို လိုးချင်နေတာ၊ ဟိုကောင် ဂျိုးဇက် လိုးနေတာကို ချောင်းကြည့်ရင်းက လိုးချင်နေတာ “

“ ဟင် ဂျိုးဇက် နဲ့ လိုးတာကိုလည်း သိနေတယ်”

“ အင်း ဆောရီး လို့ပဲ တောင်းပန်ရမှာပဲ၊ စိုး နဲ့ ဂျိုးဇက် နဲ့ လိုးကြတာ ကို ဆရာနဲ့ မာလာ နဲ့ ချောင်းရင်း နဲ့ ဆရာတို့တောင် စိတ်တွေ အရမ်းထလာလို့ အဲဒီ အခန်းဝ မှာတင် တချီမော်တော်ဆပ်လိုက်ကြသေးတယ်”

“ အင် ဒေါ်မာလာမြင့် ကလည်း ချောင်းတယ် ဟော်တော်၊ ရှက်လိုက်တာ၊ ဆရာတို့ မကောင်းဘူး”

“ အင်း ပါ ကွာ ဆောရီးလို့ ဆရာပြောပါတယ်၊ နောက်ပြီး ဆရာတို့ ပါးစပ်ကလည်း ဘယ်မှ မဖွပါဘူးကွာနော်”

“ အင်း”

“ အိုကေ၊ ဂွတ်နိုက်နော်၊ နောက်နေ့ ဆေးရုံမှာ တွေ့မယ်လေ၊အိုကေ ဘိုင်”

“ ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်..”

ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့်မှာ နူတ်ဆက်နေရင်း ဖြင့် နမ်းမဝ ဖြစ်နေရသည်။ သူ့လက်တွေကလည်း ဝါဝါစိုး ဖင်လုံးလေးတွေ နို့တွေကို အကျႌပေါ်မှ ပင်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ်နေသေးသည်။ ဝါဝါစိုး ကလည်း အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီမို့ အဝတ်အစား ကြေမှာ တို့ ဘာတို့ဖြင့် ငြင်းဆန်မနေတော့ပေ။ လုပ်ချင်တာလုပ်ဆိုပြီး အသာလွှတ်ပေးထားလိုက်လေသည်။

ဦးအောင်မြင့် ပြန်ဆင်းသွားမှ ပင် တံခါးကို ပိတ်ကာ အိမ်ထဲ ဝင်ခဲ့လေသည်။

.....................................................................................................................

“ ဒေါက်ဒေါက်..ဒေါက်ဒေါက်”

မောပန်းနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် အဝတ်အစား အမြန်လဲပြီးတာနှင့် အိပ်ယာထဲ ဝင်လှဲမည်ဟု စဉ်းစားရင်း မိမိအိပ်ခန်းဘက်ကို လျှောက်သွားနေသော ဝါဝါစိုး က ဟင် ဆရာ ဘာများ ပြောဖို့ ကျန်သေးလဲ မသိ၊ မပြီးနိုင်သေးဘူး ဟု တွေးကာ တံခါးကို သွားဖွင့်လိုက်သည်။

“ ဟင်.. ဖေဖေ”

“ အေး သမီး ဖေဖေ ပဲ”

အခန်းဝ တွင် ရပ်နေတာက သူမ ၏ ယောက်ခထီးကြီး ဦးခန့်ညားဟန်၊

“ လာလေ ဖေဖေ၊ တောင်ကြီးကို ဘယ်တုံးက ရောက်တာလဲ”

ဝါဝါစိုး အပေါက်ဝ မှ ကမန်းကတန်း ယောက်ခထီးကြီး အိမ်ထဲ ဝင်နိုင်ဖို့ လမ်းဖယ်ပေးလိုက် ရင်းက မိမိ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ ခန ဦးအောင်မြင့် လက်ချက်ဖြင့် ကြေမွ နေတာ အဖိုးကြီး သတိမထားမိပါစေနှင့် ဟု ဆုတောင်းနေမိသည်။ ဦးခန်ညားဟန် က ဝါဝါစိုး ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲ သို့ လှမ်းဝင်ကာ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန် မှာ အရပ် ခြောက်ပေနီးပါးမျှမြင့် ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်တို့က လည်း တောင့်တင်း ကြံခိုင်ပြီး အသက် မှာ ခြောက်ဆယ်နီးပါး ဟု မထင်ရအောင် နုပျိုသူလည်း ဖြစ်သည်။ 

ဝါဝါစိုး မှာ ကျောင်းသူ ဘဝ ကျော်ကြီး နှင့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်နေစဉ် ကျော်ကြီးတို့ အိမ်သို့ ဝင်ထွက်သွားလာနေကြဖြစ်သည်။ ဝါဝါစိုး အပျို ဘဝထဲက ကျိတ်ပြီး ကြွေနေခဲ့သူ ဖြစ်ပြီး ဝါဝါစိုး အိပ်မက်စိတ်ကူးထဲတွင် အမြဲတမ်း မင်းသား ဖြစ်နေခဲ့ရသူ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဦးခန့်ညားဟန် နှင့် ခတ်ဆင်ဆင် ကျော်ကြီး မှာ သူမ ရီးစား ဖြစ်လာခဲ့ရသည်လည်း ဖြစ်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန်က သူမ ကို အသားဖြု သဖြင့် တရုပ်မလေး ဟု ယခင်က ခေါ်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ နောက်တော့ သူ့ချွေးမ ဖြစ်လာမှ သာ သမီး ဟု ပြောင်းခေါ်လာသည်။ တခါတရံ တော့ တရုပ်မလေး ဟု နောက်ပြောင်ကာ ခေါ်တတ်သေးသည်။

“ ဖေဖေ တောင်ကြီးကို မနက်ထဲက ရောက်တယ် သမီး”

“ ဟင် ဖေဖေ ကလည်း ဘာလို့ ဖုံး မဆက်တာလဲ လို့၊ သမီး ညနေစာ တခုခု လိုက်ကျွေးလို့ ရတာပေါ့၊ ဘယ်တော့ ပြန်မှာလဲ၊ ဘယ်မှာတည်းတာလဲ ဖေဖေ”

“ ရိုင်ရယ် တောင်ကြီးမှာ တည်းတယ် သမီး”

တကယ်ကတော့ တိုက်ဆိုင်လွန်းတာပဲ ဟု ဆိုရမည်။ ဦးခန်ညားဟန်က ဝါဝါစိုး တို့ထက် အနည်းငယ်စောပြီး ရောက်လာခဲ့သည်။ ဝါဝါစိုး အခန်းကို တက်လာတော့ အထပ်မှားကာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားမိသည်။ အပေါ်ရောက်တော့ တံခါးခေါက်ကာနီး ကျမှ စိတ်ထဲ မသင်္ကာ သဖြင့် မိမိ ဖုံးတွင် မှတ်ထားသော လိပ်စာကို ပြန်ဖွင့်ကြည့်တော့ အထပ်ကျော်လာမှန်း သိလိုက်ရသည်။ 

ထို့ကြောင့် အောက်သို့ ပြန်အဆင်းအလာ တွင် လှေကား မှ တက်လာသော အသံတို့ကို ကြားလိုက်ရသည်။ ယောက်ျား တယောက် နှင့် မိန်းမ တယောက် စကားတပြောပြော နှင့် တက်လာသံတွင် မိန်းမ အသံက သူ့ ချွေးမ အသံမှန်း ချက်ခြင်း မှတ်မိလိုက်သည်။ ဒီလို အချိန်ကြီးကျမှ ယောက်ျား တယောက်နှင့် ပြန်လာတာ ဆိုတော့ စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်သွားမိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း လှေခါး အကွေ့လေးတွင် ရပ်ပြီး စောင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့နေရာက အကွေ့လေးက မှောင်နေသဖြင့် ရုတ်တရက်မမြင်နိုင်ပေ၊ ဝါဝါစိုး အခန်းဝ ကိုလည်း ကောင်းကောင်းမြင်နေရသည်။ 

ထို့ကြောင့်လည်း ဝါဝါစိုး အခန်းဝတွင်၊ ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့် ကဲသမျှကို သူအကုန်မြင်လိုက်ရသည်။ သူ့ချွေးမ ကိုယ်တိုင်ကလည်း အလိုတူ အလိုပါ ဆိုတော့ သူတို့ တနေရာရာ မှ လိုးပြီး ပြန်လာကြတာ ဖြစ်ဖို့က သေခြာသလောက်ရှိသည်။ ဘယ်တုန်းတည်းက ဖြစ်နေကြတာလည်း၊ သူ့သား တော့ နွားလုံးလုံး ဖြစ်နေလေပြီ။ ထိုနေရာသို့ ချက်ခြင်းဆင်းသွားပြီး ထို အမျိုးသားကြီးကို ဆွဲထိုးချင်စိတ် မနည်းထိန်းထားရသည်။ ဝါဝါစိုး ကိုသူ နားမလည်နိုင်ဖြစ်ရသည်။ ဒီကောင်မလေး ငယ်ငယ် ကလည်းက ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်လေး ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးမို့ သူက တရုပ်မလေး လို့ နောက်ပြောင်ပြီးခေါ်ခဲ့သည်။ 

နောက် သူ့သား နှင့် အိမ်ထောင်ကျတော့ ပင် ဒီကောင်မလေး မှာ ရိုးရိုး အေးအေး လေးမို့ ငါ့သား မိန်းမ ရကံကောင်းသည် ဟု ထင်ထားခဲ့မိသည်။ ယခုတော့ လင်နောက်ကွယ်မှာ ဖေါက်ပြန်သည့်ကောင်မဖြစ်နေပါလား၊ နောက်ပြီး ထိုဘဲကြီးကလည်း သူနှင့် ရွယ်သူလောက် ရှိမည်။ ဒီကောင်မ လေးက အဲလို မျိုး အကိုအောင်တွေကို ကြိုက်တတ်သည့် ကောင်မလေး မျိုးလား၊ သူ့ဒေါသ ကို ထိန်းကာ အေးအေးဆေးဆေး ပြောမှ ရမည် ဆိုတာကို တွေးလိုက်သည်။

ခေါင်းထဲ တွေးမိသလောက်က ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ ၊ အမှန်မထင်မှား မိတာလည်း ၊ ဒါမှ မဟုတ် တရုပ်မလေး ခေါ်လိုက်သည့် ဆရာ ဆိုတာလည်းကြားသည်။ သူ့အထက်က နေ ပါဝါနဲ့ စားတာလား၊ အလုပ်ထဲ အနေချောင်အောင် မဖြစ်မနေလုပ်ရတာလား၊ အဲဒါလည်း အဓိပါ္ပယ်မရှိ၊ တရုပ်မလေး မိသားစု က ချမ်းသာသည့် မိသားစု၊ ဒီအလုပ်က ပြုတ်လို့လည်း ဘာမှ မဖြစ်နိုင်၊ သူမ ကိုယ်တိုင်က ဟတ္တနီလို ဆက်ခ် ကို ပြတ်၍ မရသူလေးလား၊ ထိုသို့ တွေးလိုက်တော့ သူ့လီးတောင် နည်းနည်း မာချင်လာသည်။ 

ညနေ က အလုပ်ကိစ္စ အတွက် ညနေစာ စားရင်း နည်းနည်းသောက်ထားသော ဝီစကီ အရှိန်လေး ဖြင့် သွေးကလည်း ပူနေတာက ပါမည်။ အခု ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ညကြီးတိတ်ဆိတ်ချိန်၊ တအိမ်လုံး မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတာရယ်၊ သူ့နား အနည်းကပ် နေသဖြင့် သူ့နှာခေါင်းမှ သူမ ကိုယ်မှ ညှီစို့စို့ ကြာညိုနံ့လို မျိုး အနံမျိုးရ နေတာရယ်က သူ့လီးကြီးကို ပိုပြီးမာလာစေသည်။ သူ့အနေဖြင့် တရုပ်မလေး ကို တခါမှ လိင်စိတ်သားစိတ် ဖြင့် မကြည့်ခဲ့ မတွေးခဲ့ဘူး၊ အခုတော့ သူ့လို အရွယ် ဘဲကြီးကို ကုံးနေသည်ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ စိတ်ထဲ မှာ ကျလိကျလိ ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ကျော်ကြီး ပဲ တခုခု များနေလို့လား၊

ဦးခန့်ညားဟန်တယောက် အတွေးထဲ မှာ နစ်နေပြီး မျက်စေ့ကတော့ ဝါဝါစိုး ကိုယ်လုံးလေးကို ခြေပြန်ခေါင်းပြန် ကြည့်နေမိသည်။ ဝါဝါစိုး ကလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မလုံမလဲ မို့ ခုနက ဆရာဦးအောင်မြင့် လက်ချက်ကြောင့် ကြေမွ နေသော အဝတ်အစား တို့ ကို မသိမသာ ပြန်ဆွဲဆန့် နေရသည်။ နောက်တော့ သူမ ကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည့် ဦးခန့်ညားဟန် ရှေ့မှ ခနတာလောက် ရှောင်ရရန် အကြံဖြင့်၊

“ ဖေဖေ အအေး တခုခု သောက်မလား သမီးသွားယူလိုက်မယ်လေ”

ဟု ပြောပြီး နောက်ဖေးဘက်သို့ လှည့် ကာ သွားဖို့ ဟန်ပြင်လိုက်သည်။ ဦးခန့်ညားဟန်က ဝါဝါစိုး လုံးတစ်နေသော ဖင်လေးကို လှမ်းကြည့်ရင်းက

“ သမီး အဲဒီလူကြီး နဲ့ ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပလဲ”

ဟု လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။

“ ဟင် ဘာ..ဖေဖေ ဘာပြောတာလဲ”

“ ဖေဖေ အစအဆုံး မြင်တယ် သမီး”

ဝါဝါစိုး နူတ်ဆွံ့သွားတော့သည်။ သူမ ရင်တွေလည်း တဒုံးဒုံးခုံလာခဲ့ရသည်။ ဒီတခါတော့ သွားပါပြီပေါ့။ သူမ တို့ အိမ်ထောင်ရေး တော့ ဒုက္ခရောက်လေပြီ။ သူမ တခြားလူ တွေ အလိုးခံနေတာကို ယောက်ျား ဖြစ်သူ က သဘောကျ ပေမဲ့ သူ့မိဘတွေ သိသွားရင် သူ ဘယ်လို လုပ်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်တော့မှာလဲ။ ဝါဝါစိုး တယောက် ပါးစပ် အဟောင်းသား နှင့် ကျောက်ရုပ်ကြီးလို ရပ်နေလိုက်မိသည်။ 

ဦးခန့်ညားဟန် က သူ အခန်းမှားတက်သွားပြီး ပြန်ဆင်းလာတော့ သူမတို့ကို ဘယ်လိုတွေ့ကြောင်းပြောနေတာတွေကို မကြားတချက် ကြားတချက်ဖြင့် နားထဲ မှာ တဇီဇီ ဖြစ်ကာ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးစက်လာခဲ့သည်။ တညနေလုံး အလိုးခံထားရလို့ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်တွေတာ နှင့် ပေါင်းလိုက်တော့ ဝါဝါစိုး တယောက် မိုက်ကနဲ ဖြစ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ခွေကနဲ ကျသွားတော့သည်။

အပိုင်း ( ၉ ) ဆက်ရန် >>>>>