သံသာစက်၌ အပိုင်း (၁၂)
ဂျင်ကလိ ရေးသည်။
မမမြတ်စကားကြောင့် ကျွန်မကျောချမ်းသွားသည်။ ခံစားရတာတွေက ခုထက်ပိုလာမည်ကို တော့ကြောက်မိပါသည်။
“ဒါဆိုရင် ကျွန်မ”
“နင်သိပ်မထိပါစေနဲ့လို့ပဲ ငါဆုတောင်းပါတယ်။”
အခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ရင်း ကျွန်မမှာရလာသည့် အစွမ်းကိုဆက်သုံး သင့် မသုံးသင့်စဉ်းစားနေမိသည်။ မမမြတ်ကတော့ မဟုတ်ဘဲပြောမည် မဟုတ်ပါ။ ကျွန်မ ကို ဒီလိုလုပ်ဖို့သင်ပြမိသည့် အတွက်စိတ်မကောင်းဟန်တွေ သူမမျက်နှာမှာအထင်းသား ပေါ်နေသည်။ ကျွန်မဖက်မှာကလည်း ဒီရုပ်ဒီရည် နှင့် ရှေ့ဆက်ပြီးကာလရှည် စခန်းသွားဖို့ မဖြစ်နိုင် ပါ။ အခုတောင်မှ မမမြတ် ကိုမေးသူကမေးနေကြပြီ။ ကြာလျှင်ကျွန်မ ကြောင့် မမမြတ် ပါ ရော ၍ နာမည်ပျက်နိုင်၏။ ဖြစ်လိုရာဖြစ်စေ စမ်းကြည့်ဖို့ ကျွန်မဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
အဲဒီညနေတွင် အိမ်မှထွက်လာသော ကျွန်မကို ဘယ်သူမှမမှတ်မိကြပါ။ နာမည်ကြီးမင်းသမီး တယောက်နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူသည့် ကျွန်မအတွက်ယောက်ျားတယောက် အချိန်တိုအတွင်း မှာ အဆင်ပြေပြေတွေ့ခဲ့သည်။ ချမ်းသာပြီးပျော်တတ်ပုံရသည့် သူက ကျွန်မကို ဟိုတယ်ကြီး တခု သို့ခေါ်သွားသည်။ ပြည်နယ်တခုက လာသောသူတယောက်ဟု သိရ၏။ ဝေဒနာတက် လာသည့် အချိန်တွေမှာ ကျွန်မ၏ အရူးအမူးတုန့်ပြန်မှုကို သူအလွန်သဘောကျ၏။
ကျွန်မ စိတ်ထင်တာကြောင့်လည်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန်တွေက ခါတိုင်းထက် ပိုရှည်ကြာနေသလိုထင်ရသည်။ သူကတော့ ကျွန်မ၏ တက်ကြွမှုတွေကို သဘောကျပြီး နောက်တနေ့ ထပ် ချိန်းပါသည်။ ကျွန်မလည်းသဘောတူလိုက်၏။ ပိုက်ဆံတွေလည်း အများ ကြီးရသည်။
နောက်တနေ့ မှာထပ်တွေ့ကြပြီးနောက် သူမပြန်မချင်း ညတိုင်းတွေ့ ဖြစ်သည်။ တပတ်နီး ပါးခန့် နေပြီး တော့ သူပြန်သွားသည့် အခါရုပ်အသွင်နောက်တမျိုးပြောင်းပြီး ကျွန်မ လမ်းပေါ် ရောက်ရပြန်သည်။တခါတလေကျလျှင် ရုပ်ရှင်မင်းသမီး တွေနှင့်ခပ်ဆင်ဆင်ပုံဖမ်းသည်။ တခါတလေကျပြန်လျှင်လည်း လမ်းမှာသွားရင်းလာရင်း တွေ့ဖူး၍ သဘောကျမိသည့် မိန်းကလေး တချို့၏ အသွင်မျိုးယူကြည့်သည်။
ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန် အနည်းငယ်ပိုကြာသွားသည်ဟု ထင်ရသည်မှအပ တခြားထပ်ဖြစ်မလာ သဖြင့် မမမြတ်လည်းစိတ်အေးသွားပြီး ကျွန်မလည်း ဒီလိုလုပ်နေရတာကို သဘောကျသလို လိုရှိလာသည်။ အိမ်ကိုရောက်လာတတ်သည့် မိန်းကလေးတွေ အကြောင်းကို မေးသူရှိလျှင် သူမထံ အဝတ်အစားချုပ်ဖို့လာသူများဖြစ်သည်ဟု မမမြတ် ဖြေရှင်းချက်ပေးနိုင်သွားသည်။
ထို့ကြောင့် ကျွန်မတို့၏ဘဝတွင် ဝဋ်ကြွေးတခုကို လူမသိသူမသိ ပေးဆပ်နေရသည်မှအပ အေးချမ်းပြီး တည်ငြိမ်နေသယောင်ယောင်ရှိနေသည်။သို့သော် ကံကြမ္မာက ကျွန်မထံ အကောင်းအဆိုးခွဲခြားရန်ခက်သော အလှည့်အပြောင်းတခု သို့ ပို့လိုက်ပြန်သည်။ တညတွင် အပြင်သွားနေသော မမမြတ်ကို စောင့်ရင်းကျွန်မ အိမ်က ထွက်တာ နောက်ကျသွား၏။ မြို့ထဲရောက်ရောက်ချင်း တွေ့သောတက္ကဆီ မောင်းလာ သူ တယောက် နှင့် ကျွန်မလိုက်သွားမိ သည်။ မြို့ထဲမှာ အနည်းငယ် ကွေ့ပတ်မောင်းပြီးသော အခါ ကားနောက်ခန်း သို့လူနှစ် ယောက်ထပ်တင်ပါသည်။ လမ်းကြုံ လူတင်ခေါ်ခြင်း လို့ ထင်ပြီးကျွန်မ ဘာမှမပြောမိပါ။ သူ တို့ အချင်းချင်းစကားတွေပြောကြမှ ရင်းနှီးသည့် သူ တွေမှန်းသိလိုက်ရသည်။
လူနှစ်ယောက်က ကျွန်မတို့ နှင့်အတူ ဘယ်နေရာမှာရှိသည် ဟု ကျွန်မ ဝေေ၀ခွဲခွဲ မသိသည့် ဟိုတယ်အထိပါလာပါသည်။ ဟိုတယ်မှာ အခန်းယူပြီးကားမောင်းသူတို့ အပေါ်ထပ်သို့ တက် လာကြစဉ် နောက်ခန်းက လိုက်လာသူနှစ်ဦးက စား သောက်ခန်းထဲ ဝင်သွားကြသည်။ အရက် သောက်ရန်လိုက်လာကြသူများဟု ကျွန်မသဘော ပေါက်ပြီးတညတာဝေဒနာကာလကို ကျော် ဖြတ်ရန် ကားသမားနှင့်အတူအခန်းထဲ သို့ဝင် ခဲ့ ပါသည်။ကားသမားဆီကလည်း အရက်နံ့ရ၏။
ကျွန်မ နှင့် မတွေ့မှီကပင်သောက်ထားဟန်တူသည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်မကို အဝတ်အစားတွေချွတ်ခိုင်း၏။ အကျင့်ရနေပြီ ဖြစ်သည့် ကျွန်မလည်း ရှက်စရာဟုမြင်မနေတော့ဘဲ ပြောသလို လုပ်လိုက်ပါသည်။
“ဖြေးဖြေးချွတ်နော်၊ ဒါမှအရသာရှိတာ”
ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ကြည့်နေသည့် မီးထွက် မတတ်မျက်လုံးတွေကို စိတ်ကုန်မိသော်လည်းမေ့ ထားပြီး ခပ်ဖြေးဖြေးပဲ လုပ်လိုက်သည်။
“မိုက်တယ်ကွာ၊ ကိုယ့်ကို သီချင်းဆိုပြပါလား၊ ဒီမိုက်ကြီးနဲ့လေ”
ဘောင်းဘီ ဇစ်ကိုဖြုတ်ပြီးအထဲက သူ့ဟာကြီးကို ထုတ်ပြသည်။ ပါးစပ်နှင့်လုပ်ပေးသည်ကို ယောက်ျားတွေ တော်တော်သဘောကျကြပုံရသည်။ ဆယ်ယောက်မှာ ရှစ်ယောက်လောက် ကတော့ဒီလိုပင်။ ဒီလိုနှင့် အရက်နံ့၊ ချွေးနံ့ နှင့် ညှီစို့စို့ အနံ့တွေကိုအောင့်အီးသည်းခံကာ သူ့စကားအတိုင်း သီချင်းဆိုပေးရပါတော့သည်။
ဒီကိစ္စ မှာကျွန်မ၏ လက်ဦးဆရာ ကျော်ဇေ ယျ သင်ကြားပေးခဲ့ပြီးနောက် တော်တော်လည်းကြုံနေရ၍ ကျွန်မတော်တော် ကျွမ်းကျင်နေ ပါပြီ။ ဝေဒနာ တက်နေသည့် အချိန်တွေမဟုတ်လျှင် ခါးခါးသီးသီး စက်ဆုပ် မိသော်လည်း ကြုံ ဖန်များသည့် အခါ ရိုးသွားပါသည်။
သူက ကုတင်မှာခြေတွဲလဲချထိုင်နေပြီး ကျွန်မက ကြမ်းပြင်မှာဒူးထောက်ထိုင်၍ လုပ်ပေးနေရ စဉ် ကျွန်မ၏ အချိန်လည်းရောက်လာသောကြောင့် ရွံရှာစိတ်တွေပျောက်သွား၏။ ကျွန်မ ဘာတွေဘယ်လိုလုပ်နေမိမှန်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်မသိတော့။
“အား … ဖြေးဖြေး၊…ဖြေးဖြေး … ငါတထိုင်ထဲပြီးသွားလိမ့်မယ်”
သူ့စကားကို ကျွန်မနားမထောင်ပါ။
“ဟာ..ဟာ …တော်ပြီ၊ တော်ပြီ၊ ကုတင်ပေါ်တက်တော့”
သူ့ဟာကြီးကို ကျွန်မပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်ပြီးနောက် ကျွန်မလည်းကုတင်ပေါ်သို့အတက်တွင် တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရ၏။
“ဟိုကောင်တွေ ထင်တယ်၊ တံခါးသွားဖွင့်လိုက်စမ်း”
ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေသည်ကိုပင်သတိမမူမိဘဲ ကျွန်မတံခါးကိုပြေးဖွင့်လိုက်သည်။ စောစောက ကားပေါ်လိုက်လာသူနှစ်ယောက် အခန်းထဲသို့ဝင်လာကြသည်။
“စတောင်နေပြီလား၊ ဟေ့ကောင်သောက်ဦးမလား”
“ပြီးမှ သောက်မယ်ဗျို့”
ကုတင်ပေါ်ကလူက သူ့အတံကို အစွပ် စွပ်ရင်းပြန်ပြောသည်။ ဝင်လာသူနှစ်ယောက်က နံရံ ဘေးတွင်ကပ်ချထားသော ခုံတွေမှာဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း လက်ထဲပါလာသည့် အရက်ပုလင်း နှင့် စားစရာတွေ ကိုစားပွဲပေါ်တင်သည်။
“နေရာကောင်းပဲ၊ ဒါကြောင့်ဒီကောင် နှစ်ခန်းမယူတာကိုး၊ အသဲလေး သောက်ဦးမလား”
ခေါင်းခါပြပြီး ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်လာခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကုတင်ပေါ်အမြန်ရောက်အောင် သွားဖို့ကလွဲပြီးကျွန်မ မှာ ဘာအာရုံမှမရှိပါ။ ကျွန်မတို့ အလုပ်စနေချိန်တွင် ဟိုလူနှစ်ယောက် က အရက်သောက်နေရင်း ဟိုအော်ဒီအော် လှမ်းအော်နေသည်။
“ဟေ့ကောင် အပေါ်ကိုနဲနဲတိုးပြီးမှ ဖိထိုးချ၊ ဒါမှထိမှာ”
“သဲလေးက ခြေထောက်ကိုဆန့်မထားနဲ့လေ၊ ထောင်ပြီးဘေးကိုဖြဲချထား”
သူတို့အော်နေသံတွေက ကျွန်မနားမှာကြားတချက် မကြားတချက်နှင့် များသောအားဖြင့်တော့ သူတို့ကိုကျွန်မမေ့နေပါသည်။
“နှေးနေပြီကွ၊ မောပြီလား”
“တခွက်လောက်ပေးပါလား”
ကျွန်မပေါ်က လူက တောင်းသောအခါ တယောက်ထလာပြီး အရက်ခွက်လာပေး၏။ သူခနနား ပြီး အရက်သောက်နေသော အချိန်လေးကိုပင်ကျွန်မမှာသည်းမခံနိုင်အောက် ကနေ အတင်း လွန့်လူးနေမိသည်။
“ဟဟ မလွယ်ပါလား၊ သဲလေးသောက်ဦးမလား”
ကျွန်မက ဘာမှပြန်မပြောသော်လည်း သူ့ဟာသူတခွက်ထည့်လာပြီး ကျွန်မကိုလာတိုက်ပါ သည်။ အပေါ်ကလူက ဆောင့်နေသောကြောင့် ရမ်းခါနေသော ကျွန်မခေါင်းကို ငြိမ်အောင် ထူမထိန်းကိုင်ပြီး သောက်နိုင်အောင်လုပ်ပေး၏။ ကျွန်မလည်းသောက်လိုက်မိပါသည်။ ပူ လောင် ခါးသီးသောအရည်တွေ ကျွန်မလည်ချောင်း တလျှောက်စီးဆင်းကျသွားသည်။ ထို ပူလောင်မှုက ကျွန်မ ကိုယ်ထဲက ပူလောင်မှုကို မမှီပါ။
“ခါးလား”
ခေါင်းညွတ်ပြလိုက်သောအခါ မာကျောနွေးထွေးသောအရာတခု ကျွန်မနှုတ်ခမ်းဝကိုလာ တိုက်၏။
“ဒါနဲ့မြည်း ကောင်းတယ်၊ ကိုယ်ဒီနေ့ ရေမချိုးရသေးဘူး”
ကျွန်မ မနေနိုင်ပါ။ ပါးစပ်နှင့်ငုံပြီးစုပ်ယူလိုက်၏။ အခုတိုင်ထိုင်နေဆဲတယောက်က လှမ်းအော် သည်။
“မင်းကလဲ လွန်လိုက်တာ၊ ကောင်မလေး အလုပ်ရှုပ်အောင်”
“သဲလေးက ထန်လွန်းတော့ ငါလဲ မနေနိုင်တော့ဘူးကွ၊ သူကလဲကြိုက်မှာပါ၊ ဟုတ်တယ်နော် အသဲ”
ပုံမှန်အခြအနေဆိုလျှင် ကျွန်မအဖြစ်က မြင်ဝံ့စရာရှိမည်မဟုတ်ပါ။ သို့သော်ကျွန်မကတော့ဟို တယောက်ပြောသလိုပင်သဘောတောင်ကျနေမိသေး၏။ လူတွေလို မဟုတ်ဘဲ တိရိစ္ဆာန်တွေ လို ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ် နေကြသည်။ ကျွန်မကို အပေါ်ကလုပ်နေသူ ကိစ္စပြီးသွားသောအခါ ကျွန်မ မှုတ်ပေး နေသူက ချက်ချင်းလို အပေါ်ကို အတင်းတက်ပါတော့သည်။ ဝေဒနာမစင်သေးသည့် အပြင် သောက်ထားသည့် အရက်ရှိန်ကြောင့် ကျွန်မလည်း မငြင်းမိပါ။
သူက အလွန်ကြမ်းတမ်းသည့်လူဖြစ်သည်။ ကျွန်မတကိုယ်လုံး တသိမ့်သိမ့်ခါနေသလို ကုတင် ကလည်း တဂျွတ်ဂျွတ် နှင့်အသံစုံမြည်၏။ အပေါင်းအဖေါ်တွေကတောင် ကုတင်ကျိုးမှာစိုးပြီး ဝိုင်းတားကြသည်အထိဖြစ်သည်။ တားတာကိုလည်း နားမထောင်ဘဲ ဆက်လုပ်ပါသည်။ အ ရက်သောက်ရန် ခနနားသည်။ ကျွန်မကိုလည်း တခွက်ထပ်တိုက်ပြီး ဆက်လုပ်၏။
သူ၏ကြမ်းတမ်းမှုကြောင့် ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေလည်း ခပ် မြန်မြန်ပျယ်လွင့်သွားသည်။ အ ရက်ကြောင့် ခေါင်းမထူနိုင်သည့်တိုင် နာကျဉ်မှုကိုခံစားလာရသောအခါ ကျွန်မက သူ့ကိုဖယ် ခိုင်းမိသည်။
“ဟာ အသဲကလည်း အမျိုးမျိုးပဲ၊ အမူးပြေသွားပြီထင်တယ်၊နောက်ထပ်ပေးဦးဟေ့”
မထနိုင်မလှုပ်နိုင်သော်လည်း ပါးစပ်ဖြင့် ကျွန်မတောင်းပန်သည်။မရပါ။ ကျွန်မ ပါးစပ်ထဲ အ ရက်တွေ အတင်းလောင်းထည့်၏။ ခေါင်းကိုခါပစ်သည့် အခါသူ့လူတွေကိုချုပ်ခိုင်းပြီး မရရ အောင်တိုက်ပါသည်။ ယောက်ျားသုံးယောက်အားကို ကျွန်မအရှုံးပေးလိုက်ရသည်။ အမူး လွန် သွားသောအခါ ကျွန်မဘာဆိုဘာမှမသိတော့ သတိလစ်သလိုဖြစ်သွားသည်။ သတိရှိနေစဉ် ကျွန်မသူတို့ကို တတ်သမျှမှတ်သမျှ အစွမ်းကုန်ပက်ပက်စက်စက်ပြော၏။ သူတို့စိတ်မဆိုး ကြပါ။ မူးမူးနှင့် ပိုးစိုးပက်စက်တွေ ပြောနေသောကျွန်မကို တဟားဟားနှင့်သဘောတွေကျ နေ ကြသည်။ ကျွန်မသတိ မလွတ်ခင် နောက်ဆုံးသိသည်မှာ ဒုတိယလူ ကိစ္စပြီးသွားပြီး နောက် တယောက်ပြောင်းသွားတာပဲဖြစ်သည်။ ထို့နောက်မှာတော့ ဘာမှမသိတော့။
ကျွန်မမနက်ခင်းမှာနိုးလာသောအခါ တဆစ်ဆစ်နှင့် ခေါင်းတွေကိုက်နေပြီး အခန်းထဲမှာသူတို့ မရှိကြတော့။ ကုတင်ပေါ်မှာ အဝတ်ဗလာနှင့် ကျွန်မတယောက်သာရှိသည်။
သူတို့မရှိလေ ကောင်းလေ ဖြစ်ရာ ကျွန်မလည်း သဘောကျပါသည်။ ရေချိုးခန်းထဲဝင်၍ ခေါင်းပေါ်က ရေ လောင်းချိုးလိုက်သော အခါ နည်းနည်းပြန်ပြီးကြည်ကြည်လင်လင်ဖြစ်လာသည်။ ကျွန်မ သတိလက်လွတ်ဖြစ်နေစဉ် သူတို့ဘယ်လောက်တောင်ထပ်ပြီး ပြုကျင့်ခဲ့ကြသည်မသိ၊အခန်း ထောင့်က အမှိုက်ခြင်းလေးထဲတွင် ရာဘာအစွပ် တပုံတပင်ကို အော်ဂလီဆန်စွာမြင်ရသည်။
မနေ့ညက ကံဆိုးစွာဖြင့်ကျွန်မ လူရွေးမှားပြီး လူမဆန်သူတွေ နှင့်ကြုံရခြင်းလို့သာသတ်မှတ် လိုက်ပါသည်။
ကုလားထိုင်တွေနားက စားပွဲလေးပေါ်မှာတင်ထားသည့် ကျွန်မ၏ လက်ကိုင်အိတ်ကိုဖွင့် လိုက်တော့မှ သူတို့ထင်ထားတာထက်ပို၍ လူမဆန်သည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
အထဲက ကျွန်မ၏ ပိုက်ဆံအိတ်လေးအတွင်းတွင် ပိုက်ဆံတရွက်မှ မရှိတော့ပါ။ လူကို သူတို့စိတ်တိုင်း ကျစော်ကားကြသည့် အပြင် အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံတွေကိုပါယူသွားကြသည်။ ကျွန်မ ဒီလိုဘ၀ ရောက်ပြီးနောက်ပိုင်းတွင် ယောက်ျားအမျိုးမျိုး နှင့်တွေ့ခဲ့သော်လည်း ဒီလောက်အောက်တန်းကျသည့် လူမျိုးတွေတခါမှ မတွေ့ခဲ့ဖူးပါ။
စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ငိုမချမိအောင် စိတ်ကိုတင်းရင်းကျွန်မ ဟိုတယ်ထဲက ထွက်လာခဲ့ သည်။ အချိန်က မနက်ခုနစ်နာရီပင် မထိုးသေးကြောင်း ဟိုတယ် ဧည့်ခန်းနံရံပေါ်က နာရီမှာ တွေ့ရ၏။
လမ်းပေါ်တွင် ထမင်းချိုင့်ကိုယ်စီ၊ ဆွဲခြင်းတောင်းလေးတွေဆွဲသူဆွဲ နှင့် အလုပ်သွား၊ ကျောင်း သွားကြပုံရသည့် ကျွန်မအရွယ် မိန်းကလေးတွေကိုမြင်သောအခါ ကျွန်မခေါင်းကို ငုံ့ထားမိ သည်။ သူများတွေ ရိုးသားလတ်ဆတ်သော မနက်ခင်းကိုစတင်နေချိန်မှာ ကျွန်မက လူသုံး ယောက်နှင့် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ပြီး ဟိုတယ်ထဲက ထွက်လာရသည် မဟုတ်ပါလား။ လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံကလည်း တပြားတချပ်မှမရှိပါ။
ဒီနေရာ ဘယ်နေရာမှန်းလဲ ကျွန်မမသိပါ။ အိမ်ကိုပြန်ဖို့ အတွက်ဘယ်လိုကားစီးရမည်ကို လည်း မသိပါ။ ကားငှားပြန်ပြီး အိမ်ရောက်မှ ပိုက်ဆံပေးလျှင် ဖြစ်သော်လည်းတက္ကဆီ တစီး တလေမှ မတွေ့ရ။ မှတ်တိုင်ဆီသွားနေကြပုံရသည့် လူတွေနောက်ကို မယောင်မလည်ကပ် လိုက်ရင်းလမ်းမကြီးတခုနား အရောက်တွင် တက္ကဆီ တစီးတွေ့သေးသော်လည်း ညတုန်းကတက္ကဆီ နှင့်လိုက်သွားရင်း ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို မြင်ယောင်လာသောအခါ မစီးချင်တော့ပါ။
ထိုအချိန်တွင် လမ်းမအတိုင်း အရှိန်ဖြင့် မောင်းလာသောကုန်ကားကြီးတစီး ကိုမြင်လိုက်ရပြီး နောက် ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ မသိလိုက်ခင်မှာပင် ကားရှေ့ကိုအပြေးရောက်သွားမိ၏။ ကားကြီးက အရှိန်ဖြင့်ဝင်ဆောင့်လိုက်သောကြောင့် ကျွန်မ တကိုယ်လုံးလေထဲ မြောက်တက် သွားသည်။ ပြီးတော့ လမ်းဘေး ပလက်ဖေါင်းစပ်တွင် ခွေခွေလေးကျသွား၏။ လေထဲမြောက် အသွားတွင် တိုက်မိသည့် အရှိန်ကြောင့် ခေါင်းထဲမူးရီသွားပြီး လမ်းသွားလမ်းလာတွေ အလန့်တကြားအော်လိုက်သံတွေကို ခပ်သဲ့သဲ့ကြားရသည်။ ပြန်အကျတွင်လည်း လမ်းနှင့်ရိုတ်မိပြီး မိုက်ကနဲဖြစ်သွား၏။
ကျွန်မသေပြီလား ကမန်းကတန်းတွေးလိုက်မိသေးသော်လည်း မသေပါ။ အနားကိုပြေးလာကြ သည့် ခြေသံတွေတဖုတ်ဖုတ်ကြားရပြီးနောက် တစောင်းလဲနေရာမှ မျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက် သောအခါ အညိုရောင်အောကတ္တီပါဖိနပ်စီးထားသော ခြေထောက်တခုကို အရင်ဆုံးမြင်သည်။ အညိုရောင်ရင့်ရင့် သဲကြိုးအောက်တွင် ခြေထောက်က ဖြူဖွေးနေ၏။
“ထူလိုက်ပါလား၊ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ”
“သွေးမထွက်ဘူး၊ သွေးမထွက်ဘူး”
ဘေးက ပြောသံတွေကြားလိုက်ရပြီးနောက် ကျွန်မ အမျိုးသမီးတယောက်၏ ရင်ခွင်တွင်း ရောက်သွားပါသည်။ ကရမက်နံ့ ကိုရလိုက်၍ အသက်ကြီးကြီး အမျိုးသမီး ကြီးတယောက် ဖြစ် မည်ထင်၏။
“ကလေးမ၊ ကလေးမ”
“မျက်စိပွင့်နေတယ်”
ကျွန်မ သတိမလစ်သည်ကို တွေ့ရ၍ ဝိုင်းကြည့်သူတွေ စိတ်အေးသွားကြသည်။
“ထကြည့်လို့ရမလား ကလေးမ”
ကျွန်မကို ပွေ့ထူထားသည့် အမျိုးသမီးကြီးကပြောလိုက်ရာ ကျွန်မခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိသည်။ရုံးဝတ်စုံဝတ်ထားသည့် မိန်းကလေးတယောက်က အနားကပ်လာပြီး ကျွန်မကိုဝိုင်းထူပေး၏။ကျွန်မ ကောင်းစွာမတ်တပ်ရပ်နိုင်ပါသည်။ အနည်းငယ်ရီဝေေ၀ ဖြစ်နေသည်မှအပ နာကျဉ်မှုကို လုံး၀ မခံစားရပါ။
“ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ၊ ဆေးခန်းပို့ပေးရမလား”
အသက်လေးဆယ်လောက်ရှိမည့် အသားညိုညို လူတယောက်ကမေးသည်။ ကျွန်မကြောင် ကြည့်နေစဉ်
“ဘာအခုမှ ဆေးခန်းသွားမယ်၊ လုပ်နေတာလဲ၊ မင်းတို့ ကားကိုမောင်းတုန်းကတော့ မဆင်မ ခြင် မောင်းပြီးတော့”
“ဟုတ်တယ်၊ ဒီအမ နောက်တလှမ်း နှစ်လှမ်းလောက်ဆိုလွတ်ပြီ၊သူတို့က ဒလကြမ်းမောင်းဝင်လာတော့ ဘယ်လွတ်တော့မလဲ”
တယောက်တပေါက်ဝိုင်းရန်တွေ့တော့မှ ကျွန်မကိုဝင်တိုက်သည့် ကားမောင်းသူမှန်းသိတော့ သည်။ တကယ်တော့ ကျွန်မကိုသူဝင်တိုက်သည် မဟုတ်ပါ။ ကျွန်မကသာ ကားရှေ့ဝင်ရပ် လိုက်ခြင်းဖြစ်ပါ၏။ အဖြစ်အပျက်က မြန်လွန်းရာ ဘယ်သူမှအခြေအနေမှန်ကိုမသိလိုက်ကြ။ကားသမားကိုယ်တိုင်လည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသည်။
“နင့်ကိုယ်နင် သေစေချင်တဲ့ ဆန္ဒ နဲ့ လုပ်လို့ကတော့ အရာတောင်မထင်စေရဘူး”
ဆိုသည့် မမမြတ်၏စကားကိုပြန်ကြားယောင်ရင်း ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ စစ်ဆေးကြည့်မိသည်။ ပွန်းရာပဲ့ရာတခုတလေတောင်မတွေ့ရပါ။ မမမြတ်မှန်ပါသည်။
“ကဲ …ဘာလုပ်မှာလဲပြော၊ လူတွေလဲ များနေပြီ။ တော်ကြာရဲရောက်လာလိမ့်မယ်”
အမှုပတ်မှာစိုးရိမ်နေသောကားသမားက လောဆော်၏။ လမ်းစရိတ်တောင်းလိုက်ရင် ကောင်း မလားစဉ်းစားမိသေးသော်လည်း လူအများရှေ့မှာပါးစပ်ကမထွက်။ ပြန်တွေးကြည့်ရင်း ကား သမား ကို သနားသလိုလိုဖြစ်မိသည်။အကယ်၍သာ ကျွန်မရည်ရွယ်ခဲ့သလို သေခဲ့လျှင်သူ အချောင် အမှုဖြစ်ရပေတော့မည်။
“ရပါတယ်၊ ကျွန်မဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး၊ သွားစရာရှိတာသွားပါ”
“ခင်ဗျား တကယ်ပြောတာလား”
“တကယ်ပါ။ ကျွန်မပေါ့သွားတာလဲပါပါတယ်၊ လမ်းကိုသေသေချာချာမကြည့်မိဘူး”
ကားသမား ကျေးဇူးတင်စကားအထပ်ထပ်ပြောပြီး ရပ်ထားသည့် ကားကြီးပေါ်သို့တက်ကာ မောင်းထွက်သွားသည်။
“ကလေးမ ဘာမှမဖြစ်တာ သေချာလား”
“သေချာပါတယ် အန်တီ”
“တော်တော်ကံကြီးတဲ့ ကလေးမပဲ၊ ကလေးမမှာ အဆောင်ကောင်းရှိတယ် ထင်တယ်”
“မရှိပါဘူး အန်တီ”
“အင်း …ဒါဆိုရင် အတိတ်ကံ ကောင်းခဲ့လို့ဖြစ်မယ်၊ နည်းတဲ့အရှိန်မှ မဟုတ်တာ၊ ဝုန်းကနဲ မြည်သွားတာ အကျယ်ကြီး လေထဲမြောက်သွားတာလဲ အဝေးကြီးပဲ၊ တို့ဖြင့်မျက်စိကိုပြာ သွား တာပဲ၊ ချက်ချင်းမကြည့်ရဲဘူး၊ သွေးစသွေးန မမြင်မှထူရဲတာ”
အဖြစ်အပျက်ကို မြင်လိုက်သူတွေကလည်း ကျွန်မကုသိုလ် ကောင်းပုံကို ဝိုင်းပြောကြသည်။
ဒါကို ကုသိုလ်ကောင်းသည်ဟု ခေါ်သလားတွေးရင်းစိတ်ထဲက ကျိတ်ပြုံးမိသည်။ အမှန်ကိုသာ သိလျှင် ကျွန်မကိုရူးနေသည်ဟု ထင်ကြပေလိမ့်မည်။
အားလုံး ကိုယ့်အလုပ်နှင့် ကိုယ်ဆိုတော့လည်း ဘာမှမဖြစ်ဟုဆိုသည်နှင့်ကျွန်မနား မှာလူရှင်း သွားသည်။ မလှမ်းမကမ်းမှာ မြင်ရသည့် ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ဆီ ကို သွားပြီးနောက် ကား စောင့်သည်ရုံကလေးက ထိုင်ခုံမှာ ကျွန်ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ စောစောက အဖြစ်ကိုမြင်လိုက် သူ တွေက ကျွန်မနှင့်အတူကားစောင့်ရင်း အားပေးသလို လှည့်ကြည့်ပြုံးပြကြသည်။
ကားတွေ တစီးပြီးတစီးရောက်လာ၏။ ကားစောင့်နေသူတွေ ဆိုင်ရာဆိုင်ရာ ကားပေါ်တက် ပြီး လိုက်သွားကြသည်။ နောက်ထပ်လူသစ်တွေရောက်လာ၏။ သူတို့ကားရသွားသည့် အခါတွင် လည်း ကျွန်မ ကျန်ခဲ့ပြန်သည်။ ခုချိန်အထိ ဘာလုပ်ရမည်ကိုမသိသေးပါ။ ကျွန်မ မှာကားခ ပေး စရာ မရှိသလို ဘယ်လိုကားစီးကာပြန်ရမည်ကိုလည်း မသိပါ။
လာရပ်သည့် ကားတွေ၊ထွက်သွားသည့် ကားတွေကိုသာရည်ရွယ်ချက် မဲ့လိုက်ငေးနေမိသည်။ အချိန်တွေဘယ် လောက်ကြာသွားသည်ကိုပင်မသိတော့ပါ။
“ဒီမှာ ဒီမှာ”
ဘေးကနေ ကပ်ခေါ်လိုက်သည့် အသံကြောင့် ကျွန်မမော့ကြည့်လိုက်မိသည်။ အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် နှင့်လူတယောက်။ အသက်ကကျွန်မ နှင့် မတိမ်းမယိမ်းလောက်လို့ ထင်သည်။ရင်ဘတ်မှာ အပြာရောင်ကန့်လန့်တန်း တခုပါသည့် အဖြူဆွတ်ဆွတ်တီရှပ် နှင့် အနက်ရောင် ယောလုံချည်ဝတ်ထားသည်။ ယောက်ျားဆန်ဆန် ချောသူဖြစ်ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက ထူးခြား သည်။ ဘယ်လိုထူးခြားလဲ ကျွန်မ မဝေခွဲတတ်ပါ။ ကျွန်မ ကိုမတော်တရော် အကြည့်ဖြင့် ကြည့် နေခြင်း မဟုတ်ကြောင်းလောက်သာ နားလည်၏။
“ဟို ..ဟို ..ဒင်းဗျာ”
ရှေ့မဆက်နိုင်ဘဲ ထစ်နေပြီးနောက် ခေါင်းကိုကုပ်သည်။ သူ့အကြည့်ကိုရင် မဆိုင်ချင်၍ မျက် လွှာချပြီးခေါင်းအငုံ့လိုက်တွင် သူစီးထားသော အညိုရောင်အောကတ္တီပါ ဖိနပ်နှင့် ခြေဖမိုးဖြူဖြူ ကိုတွေ့ရ၏။ ခုနက ကျွန်မ ပလက်ဖောင်းဘေးမှာ လဲနေစဉ်မြင်လိုက်ရသည့် ခြေထောက်ဆိုတာ အလွန်သေချာပါသည်။
“ကျွန်တော် ခင်ဗျား ကားတိုက်ခံရတာလဲ တွေ့ပါတယ်၊ အခု ကျွန်တော်ဟိုနားက လက်ဘက် ရည် ဆိုင်ထဲကနေကြည့်နေတာ၊ အဲ … အဲဒါ ဗျာ၊ …..ကျွန်တော် လူကောင်းပါ၊အဲဒီတော့ …… ခင်ဗျား”
စကားလုံးတွေက တောင်တခွန်းမြောက်တခွန်း နှင့် သူ့ကြည့်ရသည်မှာ ကျွန်မကို တစုံတရာ ပြောဖို့ အားနာနေသယောင်ရှိသည်။ ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်ကို သူမသိအောင် ခိုးပြီး အကဲခတ်မိ သည်။ ကားတိုက်လိုက်စဉ် လူကဘာမှမဖြစ်သော်လည်း အဝတ်အစား တနေရာရာများ ပေါက် ပြဲသွားသလားတွေးမိ၏။ ဒါကြောင့်ဒီလူ အပြော ခက်နေတာ ဖြစ်မည်။ သို့သော် မဖြစ်နိုင် ဒီလို ဆိုလျှင် အစောကြီးထဲက ကျွန်မကိုဒါဏ်ရာ ရှာသည့် အမျိုးသမီးတွေ တွေ့ကြမည်ပင်။
“ကျွန်မ ဘာဖြစ်လို့လဲရှင့်”
ရဲရဲတင်းတင်း ပင်ပြန်မေးလိုက်သည်။ သူသည် အန္တရယ်မရှိသူဖြစ်ကြောင်းကျွန်မရိပ်မိပါသည်။
“ဟို ဗျာ၊ ခင်ဗျား အကူအညီ တခုခုလိုနေသလားလို့”
ကျွန်မ စကားပြန်ပြောလို့ထင်သည်။သူနဲနဲ သွက်လာ၏။
“ဘယ်လို အကူအညီလဲ”
“ဥပမာဗျာ၊ ဘယ်ကားစီးရမှန်း မသိတာမျိုး၊ အဲဒါ”
တန်ခိုးရှင်တယောက်ယောက်များ လူယောင်ဆောင်လာသလားဟု ထင်လိုက်မိ၏။ သူ့ရုပ်က လည်းသန့်ပြန့်လွန်း၍ ထင်ချင်စရာဖြစ်သည်။ သို့သော်သူ၏ ရိုးသားစင်ကြယ်သော ထူးဆန်း သည့် မျက်လုံးတွေမှ တဆင့်သူလူသားစစ်စစ်ဖြစ်ကြောင်း ကျွန်မခံစားမိပါသည်။
“ဟုတ်တယ်ရှင့်”
“ပြောလေ၊ ဘယ်ပြန်မှာလဲ”
ကျွန်မက သွားလိုသည့်နေရာ ပြောပြလိုက်သောအခါ သူသေသေချာချာရှင်းပြပါသည်။ ကား နှစ်ဆင့် စီးရပါမည်။
“မှတ်မိလား”
“မှတ်မိပါတယ်”
သူပြောတာတွေပြန်ရွတ်ပြပြီးနောက် မထူးတော့သည့်တူတူ ပိုက်ဆံမပါတာကိုပါပြောပြ လိုက် သည်။ ဒီလိုအခြေအနေ ကောင်းကိုမှ မဆုပ်ကိုင်လျှင် ကျွန်မအိမ်ပြန်ဖို့ခက်တော့မည်။
“ဖြစ်ရလေဗျာ”
ကျွန်မ ကို ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဘယ်လိုကြောင့်လဲ လုံး၀ မမေးမြန်းပါ။ မစပ်စုပါ။ ကျွန်မကို စာနာ နားလည်သော အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ပြီးနောက် ခါးမှာထိုးထားသည့် ပိုက်ဆံအိတ်ကိုယူပြီး နှစ်ရာ တန်တရွက် ထုတ်ပေးပါသည်။အသစ်စက်စက် ပိုက်ဆံလေးဖြစ်သည်။
“ဟာ … မဖြစ်သေးဘူး”
ကျွန်မလက်လှမ်းလိုက်တော့မှ ပြန်ရုပ်သွား၍ ရှက်ရှက်နှင့် ကျွန်မထူပူသွားမိ၏။
“ခင်ဗျားက နှစ်ဆင့်စီးရမှာ တော်ကြာစပယ်ယာတွေက ပြန်မအမ်းရင် ခင်ဗျားနောက်တဆင့်မှာ ခက်လိမ့်မယ်”
နှစ်ရာတန်ကိုပြန်ထည့်ပြီး တရာတန်တရွက်နှင့် ငါးဆယ်တန် နှစ်ရွက်ထုတ်ပေးတော့မှ သူ့စေ တနာကို ကျွန်မသဘောပေါက်တော့၏။
“နှစ်ရာ မကုန်ဘူးမဟုတ်လား”
“ရပါတယ်၊ ယူသွားပါ၊ မတော်လို့ မှားစီးမိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ကျေးဇူးတင်လိုက်တာရှင်၊ တကယ်ပါ”
“ကြုံလို့ကူညီတာပါ၊ လမ်းမှာတွေ့ရင်လဲ ပြန်မတောင်းပါဘူး”
နားလည်မှုရသွားကြလို့ထင်သည်။သူနဲနဲ နှုတ်သွက်လာ၏။ နောက်တခါ လမ်းမှာတွေ့လည်း သူကျွန်မ ကို မှတ်မိမည်မထင်ပါ။ ကျွန်မကလည်း ဒီရုပ်ရည်နှင့် ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်တော့မည်။ ကျွန်မကတော့ သူ့ကိုမှတ်မိနေမှာ အလွန်သေချာပါသည်။ ပိုပြီးသေချာ အောင်သူ့ကို စူးစူး စိုက်စိုက် ကြည့်နေမိစဉ် သူ ဆတ်ကနဲဖြစ်သွား၏။
“ဟော …ကျွန်တော်စီးရမယ့် ကားလာပြီ၊ သွားမယ်နော်၊ကျွန်တော်ပြောတဲ့ အတိုင်းသာစီးသွား
မှတ်မိတယ် မဟုတ်လား”
“မှတ်မိပါတယ်”
ကျွန်မတို့ ရှေ့နားမှာထိုးရပ်လိုက်သည့် ကားကြီးပေါ်သူ အပြေးအလွှားတက်သွားသည်။ သူ တက်ပြီးသည် နှင့် ကားကလည်း အလောတကြီးမောင်းထွက်သွား၏။ တဖြေးဖြေး နှင့် ဝေး သွားသောကားကြီးကို လမ်းအကွေ့မှာ ကွယ်ပျောက်သွားသည်အထိ ကျွန်မ လိုက်ငေး ကြည့် နေမိပါသည်။
...................................................................
ကျွန်မ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အဖြစ်တခုထပ်ကြုံလာကြောင်း မမမြတ် ရိပ်မိပုံရပါသည်။ ဖွင့်မပြောသော် လည်း သူမ အမူအရာက နားလည်နေသလိုရှိ၏။ ကျွန်မ ထိုက်နှင့်ကျွန်မ ကံ လို့သာသဘော ထားပြီး မမမြတ်ကိုပြောပြမနေတော့ပါ။ ဘယ်လိုအဖြစ်တွေကြုံကြုံ ရှောင်လွှဲလို့ရနိုင်သည် လည်း မဟုတ်သည့်တူတူ ဒီဝဋ်ကြွေးက မလွတ်သ၍ကြိတ်မှိတ်ခံဖို့သာရှိပါတော့သည်။
မမမြတ်ကို ကျွန်မကြုံခဲ့တာတွေ အကြောင်း မပြောဖြစ်သော်လည်း ကျွန်မ အလုပ်တခုလုပ် ချင် နေသည့်အကြောင်းကိုတော့ ပြောပြဖြစ်သည်။
“ဘယ်လို အလုပ်မျိုးလဲ၊ညည်းပဲ လူတွေနဲ့ မပတ်သက်ချင်ဘူးဆို”
မပတ်သက်ချင်သော်လည်း ကင်းပြီးနေလို့လည်းမရပါ။ ကျွန်မ တို့တွေလည်း လူတွေထဲမှာနေ ထိုင်လှုပ်ရှားနေရသည် မဟုတ်ပါလား။
“လူမြင်ကောင်း တဲ့ အလုပ်မျိုးပေါ့။ ရုံးအလုပ်လိုမျိုးဆို ပိုကောင်းမယ်”
မမမြတ် ဝင်ငွေလည်း မဆိုးပါ။ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်၏ နေစရိတ်စားစရိတ် ပြည့်စုံဖူလုံပါ သည်။ ဒီဖက်ကို ရောက်မှ အရင်ထက်လုပ်ငန်း ကောင်းလာသည်ဟု မမမြတ်ပြောဖူး၏။ နောက်ပြီး ကျွန်မ၏ ညပိုင်းဝင်ငွေလည်း ရှိသေးသည်။ ကျွန်မ က ငွေစကားသိပ်မပြောသော် လည်း သူတို့တွေက စိတ်ကောင်းဝင်လျှင် ဝင်သလို ပေးသွားတတ်ကြသည့် အတွက် ကြံဖန် ပြောရလျှင် ကျွန်မက တောင်မမမြတ်ထက် ဝင်ငွေကောင်းသေး၏။ ဟိုတရက် ကလို ကျွန်မဆီ က ရှိသမျှပါ ပြန်ယူသွားသည့် လူယုတ်မာတွေလိုမျိုးတော့ ရှားပါသည်။
“ညည်း က အိမ်ထဲမှာ မနေချင်တော့ဘူးပေါ့”
“ဒီသဘောပါပဲ၊ မမမြတ်ကို မကူချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ညဖက်ဆို အပြင်ထွက် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်၊နေ့ခင်းဖက်ကျတော့ အိမ်ထဲ ကုပ်နေရတဲ့ ဘဝကို ညည်းငွေ့လာပြီ”
“ဒါဆို နေ့လည်ဖက်လုပ်ရတဲ့ အလုပ်မျိုးပဲဖြစ်မှရမယ်၊ ညဖက်လုပ်ရနိုင်တဲ့ စက်ရုံလို အလုပ်မျိုး တွေက တို့နဲ့ မဖြစ်ဘူးလေ”
ကျွန်မ အလုပ်ထွက်လုပ်ဖို့ မမမြတ် လိုလိုချင်ချင် စဉ်းစားပေးသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း နေ့လည်ခင်းတွေ မှာကျွန်မ အိမ်တွင်းပုန်းလုပ်နေသည်ကို မကြိုက်ပါ။ ကျွန် မ အလုပ် လုပ်ချင်သည်မှာ ငွေကြေးအတွက် မဟုတ်ကြောင်း မမမြတ်နားလည်နေပါသည်။ အရင် က ကျွန်မ ညဖက်ရသည့် ပိုက်ဆံတွေကို မမမြတ်ကို ပေးပါသည်။ မမမြတ်မယူပါ။ ကျွန် မ ဒီဘဝရောက်ခါစက ရသည့် ပိုက်ဆံတွေ လွှတ်ပစ်ဖူး၏။ မမမြတ် ကကောက်ယူပြီး ပြန်ပေးသည်။
“ရလာမှတော့ ယူထားပေါ့ အေ၊ ညည်းလိုလဲ သုံး၊ အခက်အခဲ ရှိတဲ့ သူတွေ့ရင်ကူညီ၊ ဒါမှ ကု သိုလ်ရမှာ၊ ညည်းဒီဘ၀ က မလွတ်ချင်ဘူးလား”
ငါးကြင်းဆီ နှင့် ငါးကြင်းကြော်သည်ဟု သဘောထားပြီး ကျွန်မ ရတာအကုန်သိမ်းပါသည်။ အလှူဒါန ပြုစရာကြုံတိုင်း ကျွန်မဒီငွေတွေကို သုံး၏။ ညဖက်အပြင်ထွက်လျှင် လှလှပပဖြစ် ဖို့လည်းလိုပြန်သည့် အခါ ကျွန်မ အတွက်အဝတ်အစား အသုံးအဆောင်ဝယ်သည့် နေရာ တွင်လည်း သုံးပါသည်။ ကျွန်မ၏ နေထိုင်မှု နှင့် စားသောက်ရေး အတွက်ကိုတော့ မမမြတ် က လုံးလုံးလျားလျား တာဝန်ယူထား၏။ အကယ်၍ ကျွန်မ သမာအာဇီ၀ အလုပ်တခုခု လုပ်ပြီး ရ သည့် ငွေဆိုလျှင်တော့ အိမ်စရိတ်မှာ ထည့်ဝင်ခြင်းကို မမမြတ်လက်ခံမည် ထင်ပါသည်။
“ညည်း ဟိုတရက်က ဘာဖြစ်တာလဲ၊ အလုပ်လုပ်ချင်တာ အဲဒါနဲ့ ပတ်သက်နေလား”
တိုက်ဆိုင်လာသည့် အတွက် ကျွန်မ ကြုံခဲ့သည့် လူယုတ်မာတွေ အကြောင်းပြောပြမိသည်။အိပ်ယာပေါ်က စက်ဆုပ်ဖွယ် ကိစ္စတွေတော့ မပြောတော့ပါ။ ကျွန်မ အိပ်ပျော်နေစဉ် ပိုက်ဆံတွေ ယူသွားလို့ အပြန်မှာ ဒုက္ခ ရောက်ခဲ့ကြောင်း နှင့် ကားရှေ့မှာဝင်ရပ်မိတာတွေကိုတော့ ပြောပြလိုက်သည်။ မှတ်တိုင်မှာတွေ့သည့်စိတ်ကောင်းရှိသူတဦးက သွားရမည့် လမ်းကိုပါ ညွှန်ပြပြီး လမ်းစရိတ် ပေးလိုက်သည့် အကြောင်းလည်းပါ၏။
“ငါပြောတာ မယုံဘဲကိုး၊ ဒီလိုလုပ်လို့ရရင် ငါလုပ်တာကြာပြီပေါ့”
ကျွန်မ မသေသည့် ဖြစ်ရပ်နှင့် ပတ်သက်ပြီးမမမြတ် ဒီလောက်ပဲ မှတ်ချက်ချသည်။
“လူတိုင်း ဆိုးတယ်ရယ်တော့ မဟုတ်ဘူးမဟုတ်လား၊ နင့်ကို စေတနာနဲ့ ကူညီလိုက်တဲ့ သူ တွေ လည်းရှိနေသေးတယ် ဆိုတာတွေ့ပြီပေါ့”
မျက်လုံးထဲ တွင် ဟိုနေ့ကကူညီလိုက်သည့် သူကိုပြေးမြင်ယောင်လာသည်။ သူက ကူညီပေး ဖို့ကိုပင် မရဲတရဲ နှင့်အားနာသလို ဖြစ်နေသည့် မျက်နှာကို သတိရမိ၏။
“ချောလား”
“ဟင်”
“ညည်းကို ကားခပေးလိုက်တဲ့ သူကိုပြောတာ”
“သိပ်မဆိုးပါဘူး၊ မမမြတ်ဘာလို့ မေးတာလဲ”
“ညည်းပြုံးတာ မြင်လို့”
ကျွန်မ ပြုံးလိုက်မိသလား ကိုယ့်ဖာသာ မသိပါ။ ကြည်လင်သန့်စင်သောသူ့မျက်နှာကို ပြန် မြင်ယောင်ရင်း ပြုံးချင်လည်း ပြုံးမိနိုင်ပါသည်။ အခု ဒီအကြောင်း မမမြတ် နှင့် ပြောမိတော့မှ မဟုတ်ပါ။ ခုရက်ပိုင်း မှာ ကျွန်မသူ့မျက်နှာကို စိတ်ထဲမှာ ခနခန မြင်နေရသည်။ အသားဖြူ ဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် နှင့်ယောက်ျားပီပီသသချောပြီးစိတ်ကောင်းရှိသော သူ့ကို ကျွန်မ သာမဟုတ် တခြား မိန်းကလေး တယောက်ဆိုရင်လည်း သတိရနေနိုင်ပါသည်။
“တကယ်လို့ အဆင်ပြေမယ် ဆိုရင် ညည်းအိမ်ထောင်ပြုပါလား”
“ပေါက်ကရတွေ မမမြတ်ရယ်၊ မမမြတ်တောင် ပြုလို့လား”
မမမြတ် ဘာစိတ်ကူးပေါက်လာသည် မသိပါ။
“ငါက ဟုတ်တယ်၊ ငါ့ရောဂါနဲ့ ငါ။ ဒါပေမယ့် ညည်းကရတယ်လေ၊ ကိုယ့်ယောက်ျားနဲ့ ကိုယ် ဆိုရင် ပိုမကောင်းဘူးလား”
ဒီလို အတွေး ဘာကြောင့် မဝင်မိပါလိမ့်ဟု ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ အံ့သြနေမိသည်။ တကယ်တန်း အားဖြင့်လည်း ကျွန်မ၏ဝေဒနာချိန်တွေတွင်လိုအပ်သည်မှာ ယောက်ျားတယောက်သာ ဖြစ်၏။
“ငါစဉ်းစားမိတာ ကြာပြီ၊ ဖြစ်နိုင်မလား တွက်ဆနေရတာ နဲ့ ညည်းကို မပြောဖြစ်တာ”
“ဒါဖြင့် ကျွန်မ က ဘယ်သူ့ကို ယူရမှာလဲ”
“သင့်တော်တဲ့ သူကိုတွေ့ရင်ပေါ့အေ”
ဟိုတနေ့က ကူညီလိုက်သူဆီ အတွေးကရောက်ပြန်သည်။ ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိ၊ ဘယ်မှာ နေမှန်းလဲမသိ၊ လမ်းမှာတွေ့လျှင်တောင် ကျွန်မကို မှတ်မိတော့မှာ မဟုတ်သည့် အနေအထား ကို စဉ်းစားမိသော အခါ ကျွန်မသက်ပြင်းချမိပါသည်။ လူဦးရေ သန်းနှင့် ချီပြီးရှိသော ရန်ကုန် မြို့ကြီးမှာ ကျွန်မတို့ ပြန်ဆုံဖို့ကလည်း မလွယ်ကူပါ။
“သင့်တော်တဲ့ သူဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးလဲ မမမြတ်”
“ညည်းကို ကြင်ကြင်နာနာ နဲ့ တသက်လုံးစောင့်ရှောက်နိုင်မယ့် သူမျိုးတွေ့ရင်ပေါ့”
“ဟုတ်တယ်နော်၊ ယူတာက လွယ်မယ်၊ရေရှည်ကျတော့ မမမြတ်ရယ်၊ ကိုယ်ကချစ်ရင်တော့ တမျိုးပေါ့၊ မချစ်မနှစ်သက်တဲ့ သူနဲ့ နေရမယ့် အစားအခုလို နေတာကမှ လွတ်လပ်သေးတယ်”
“ဒါတော့ဒါပေါ့၊ ညည်းက ဒီလိုဘဝမှာတောင် အချစ်ကို ဦးစားပေးချင်သေးလား”
“မချစ်တဲ့ သူနဲ့ဆိုရင် ဒုက္ခပေါ် ဒုက္ခဆင့်သလိုမျိုးဖြစ်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ကျွန်မကိုတ ကယ်ချစ်တဲ့သူ၊ ကျွန်မက တကယ်ချစ်တဲ့ သူမျိုးနဲ့ ဆုံရင် အတိုင်းထက် အလွန်ပေါ့မမရယ်”
“အေးပါ၊ ငါကလည်း ညည်းတည်တည်ငြိမ်ငြိမ် နဲ့ ဖြစ်တာမြင်ချင်တာတခုပါပဲ၊ လမ်းတကာ လျှောက်ပြီးလူတကာနဲ့ သွားလာနေရတာ ငါလည်း မကြည့်ရက်ဘူးလေ၊တခုတော့ရှိတာ ပေါ့၊ ညည်းလင်ရ သွားရင် ငါနဲ့ နေလို့မရတော့ဘူးပေါ့”
“ဘာဖြစ်လို့ လဲမမမြတ်ရဲ့”
“ငါရောဂါထတဲ့ ကိစ္စ လူသိခံလို့ ဖြစ်မလား၊ တရက်နှစ်ရက် ဆိုလဲ ဟုတ်သေး၊ နေ့တဓူ၀ ဆို ဘယ် ဖြစ်တော့မလဲ”
မမမြတ်စေတနာကိုကျွန်မ ရင်ထဲက နားလည်ပါသည်။ဒါပေမယ့် ကျွန်မ မနှစ်သက်သူနှင့်တော့ အကြင်လင်မယား အဖြစ်မနေနိုင်ပါ။ လျှို့ ဝှက်ချက်တွေများသည့် ကျွန်မတို့ဘဝထဲသို့ ဝင်လာ ရမည့် ယောက်ျားသည် သူလိုငါလိုစိတ်ထား သဘောထားမျိုးလောက်နှင့် ဖြစ်မည် မထင်ပါ။
ကျွန်မ အိမ်ထောင်ပြုရေး အတွက်ခေါင်းစားနေသည့် မမမြတ်ကို အလုပ်ဖက်သို့ အာရုံပြောင်း လိုက်၏။
“အဲဒါတွေခန ထားလိုက်ပါဦး မမရယ်၊ လောလောဆယ် အလုပ်လေးတခု ရရင်ပဲ စိတ်ကျေနပ် ပါပြီ”
“ဟုတ်တယ်၊ ညည်းအလုပ်ရ လို့ အပြင်မှာသွားဟယ်၊ လာဟယ်၊ လူတွေနဲ့ဆက်ဆံတော့မှ လက်တွဲဖို့ အဆင်ပြေတဲ့ လူတယောက်ယောက်နဲ့ ဆုံနိုင်မယ်၊ အိမ်ထဲမှာ နေလဲ အလကားပဲ၊ ညည်း ညဖက်တွေ့နေတာတွေကလည်း လူကောင်းသူကောင်း မခေါ်နိုင်တဲ့ သူတွေ”
ပြောလိုက်သမျှ မမမြတ်စကားတွေက အိမ်ထောင်ပြုရေးထဲကနေမထွက်ပါ။ အပျိုကြီးတွေ ဒါမျိုး ဝါသနာပါကြသည်ဆိုတာဖြစ်နိုင်၏။ ကျွန်မ ပြုံးလိုက်သည်ကို မမမြတ် လည်း မြင်လိုက် ပုံရသည်။
“အစိုးရ အလုပ်မျိုးဆိုရင် မဆိုးဘူးနော်၊ အပြင်အလုပ်ထက် ပိုပြီးတည်ငြိမ်တယ်”
“ဒါပေမယ့် မမမြတ်ရယ်၊ အစိုးရ အလုပ် လုပ်မယ် ဆိုရင် လေဘာကဒ် တွေဘာတွေလို တယ် မဟုတ်လား၊ ကျွန်မ က မှတ်ပုံတင်တောင် မရှိတာ ဘယ်လွယ်မလဲ”
“အပြင် အလုပ်လဲ လိုတာပါပဲအေ၊ ဘွဲ့လက်မှတ်တွေ၊ ထောက်ခံစာတွေ ဆိုတာဘယ်နေရာ ဖြစ်ဖြစ်လိုတာပဲ”
ကျွန်မ စိတ်ဓါတ်တွေ ပြုတ်ကျသွားသည်။ ဒါတွေအရင်က ကျွန်မ မတွေးမိခဲ့ပါ။
“ညည်း အရင်က ဘွဲ့ရတယ်ဆို”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဘွဲ့လက်မှတ်ရှိမှာပေါ့”
“အိမ်မှာ ရှိတယ်လေ”
မမမြတ် ငြိမ်ပြီးစဉ်းစားနေသည်။
“ညည်း အိမ်မှာ ရှိဦးမှာ သေချာလား”
“ရှိမှာပါ။ ကျွန်မ အခန်းထဲက သေတ္တာထဲမှာ သိမ်းထားတာပဲ၊ ဘွဲ့လက်မှတ်၊ ဆယ်တန်းအောင် လက်မှတ် အစုံရှိတယ်၊ အိမ်က ရှင်းပစ်လိုက်ရင်တော့ မသိဘူး”
ထိုင်နေရာ မှ သုတ်ကနဲထပြီး မမမြတ်ထွက်သွားသည်။ ဘာစိတ်ကူးပေါက်သွားတာလဲဟု ကျွန်မ တွေးနေစဉ် စာရွက်တစ်ရွက် နှင့် ခဲတံ ကိုင်၍ ပြန်ရောက်လာ၏။
“ညည်း အခန်း ဘယ်နားမှာရှိလဲ ပုံဆွဲပြ”
“ဘာလုပ်မလို့လဲ”
“တနည်းနည်း နဲ့ ပေါ့အေ၊ ငါရအောင်ပြန်ယူပေးမယ်၊ ညည်းအခန်း နေရာနဲ့ သေတ္တာ ဘယ်နား ရှိတယ် ဆိုတာသာငါ့ကိုပြ”
အိမ်အခန်းဖွဲ့စည်းပုံ အကြမ်းဖျင်းနှင့် ကျွန်မ အခန်းနေရာကို ပုံဆွဲပြလိုက်ရသည်။
“သေတ္တာ က ကုတင်အောက်မှာ ရှိတယ်။ သော့ခတ်ထားတယ်။ သော့က ကုတင်ဘေးက ဘီရိုကိုဖွင့် လိုက်ရင် အပေါ်ဆုံးထပ်ညာဖက်ထောင့် မှာရှိတယ်၊ မမမြတ် သွားခိုး မလို့လား”
“အေး … ခိုးတန်လဲ ခိုးရမှာပဲ၊ ညည်းမရှိရင် ဘယ်သူအဲဒီအခန်း မှာနေမလဲ”
“ကျွန်မနဲ့ ညီမလေး နေကြတာ၊ ဒီအချိန်ဆိုရင် ညီမလေးက ကျောင်းမှာပဲ ရှိမယ်၊ ကျောင်းပိတ် ရက်မှ ပြန်လာမှာလေ”
မမမြတ် ဘယ်လိုစဉ်းစားနေသည်ကို ကျွန်မ မှန်း၍မရပါ။ သွားတောင်းလို့လည်းရနိုင်မည် မ ဟုတ်။ ဒါကြောင့် မမမြတ်ဒါတွေရအောင် ဘယ်လိုလုပ်မည် ကို စိတ်ဝင်စားမိ၏။
“မမ မြတ် ဘယ်လို လုပ်မှာလဲဟင်”
“ဖြစ်နိုင်တဲ့ နည်းနဲ့ လုပ်ကြည့်ရမှာပေါ့၊ နေရာ မပြောင်းရင်တော့ ရမှာပါ”
ပြောချင်ပုံမရ လို့ ကျွန်မလည်းဆက် မမေးတော့ပါ။ အိမ်က လူတွေမသိအောင်ယူလျှင်လည်း ခိုးယူမှသာဖြစ်တော့မည်။ မမမြတ် မှာ ထူးထူးဆန်းဆန်း စိတ်ကူးတွေ ရှိတတ်မှန်းသိနေ၍ မဖြစ် နိုင်လို့လည်း တထစ်ချ ကျွန်မ မတွေးရဲပါ။နောက်သုံးရက်လောက် အကြာတွင်တော့ ကျွန်မ၏ စာရွက်စာတမ်းတွေ ကျွန်မလက်ကို မမ မြတ်လာထည့်သည်။
ဘွဲ့လက်မှတ် နှင့် ဆယ်တန်းအောင်လက်မှတ်သာမက မှတ်ပုံတင် လည်း ပါသည်။
“ညည်း ဟာတွေ ဟုတ်ရဲ့လား”
တကယ်ပင် ကျွန်မ၏ လက်မှတ်တွေစစ်စစ် ဖြစ်နေသည်။ မမမြတ်ကို ကျွန်မ အံ့သြစွာကြည့် မိသည်။ မမမြတ် ဘယ်လိုလုပ်လာသည် ကို စဉ်းစားလို့ပင်မရပါ။ အတုအယောင်ဖန်တီးလာ သည် ဆိုလျှင်ဒီလောက်အံ့သြစရာ မရှိ။ ခုတော့ ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်သိမ်းဆည်း ခဲ့သည့် ဟာတွေ ဖြစ်နေသည်။ ထည့်ထားသည်က လည်းကျွန်မ ကျောင်းသူဘဝထဲ ကကိုင်ခဲ့သည့် အိတ် ဖိုင်အပြာရောင်လေးနှင့်။
“ဟုတ်တယ် မမမြတ်၊ ဘယ်လိုသွားယူလိုက်တာလဲ”
“ဒီလိုပါပဲ၊ အဆင်ပြေရင်ပြီးရော မဟုတ်လား”
မမမြတ် ပြောချင်ပုံမရ၍ ဆက်မေးဖို့ ခက်နေရသည်။ ကျွန်မ အိမ်အထိ မမမြတ်လိုက်သွားဖို့ ကလည်း မလွယ်ပါ။ ရန်ကုန်မြို့အတွင်းလည်း မဟုတ်။ ဒီရက်ပိုင်း မမမြတ်အိမ်မှာပဲ ကျွန်မ နှင့် အတူ ရှိနေသည်။ ကျွန်မ မရှိသည့် ညဖက်ကိုသွားဖို့ကလည်း သူမဝေဒနာ နှင့် သူမဖြစ် ရာ အပြင်ထွက်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။ တယောက်ယောက်ကို အကူအညီတောင်း ပြီးယူခိုင်း လိုက်တာ ဖြစ်ရမည်။ ရိုးရိုးတန်းတန်း သွားယူလျှင် ကျွန်မ အိမ်က ပေးမှာ မဟုတ်သည့် အ တွက် နောက်ကွယ်မှာ လျှို့ဝှက်မှု တခုခု ရှိနေနိုင်သည်။
“ခုတော့ ညည်းအံ့သြနေမှာပေါ့၊ ညည်း ဒီဘဝမှာ ငါ့လောက်ကြာလာရင် ဒါမျိုး မဆန်းတာ သိသွားမှာပါ”
နားမလည်ခါမှ ပိုရှုပ်အောင် မမမြတ် လုပ်နေသည်။ မလိုအပ်ရင် မပြောပြတတ်သည့် မမမြတ် အကျင့်ကို သိနေသည့် အတွက် ကျွန်မဆက်မေးမနေတော့ပါ။ ကျွန်မ၏ အောင်လက်မှတ်တွေ ကိုသာ ပြန်ကြည့်လိုက်မိသည်။
“ဓါတ်ပုံတွေ ကကျွန်မ နဲ့ မတူဘူးနော်”
မမမြတ် ယူကြည့်သည်။ ဓါတ်ပုံကိုကြည့်လိုက် ကျွန်မကိုကြည့်လိုက်နှင့် လုပ်ပြီးနောက်
“မှတ်ပုံတင်က အကြောင်း မဟုတ်ပါဘူး၊ ကလေးပုံလေး ဆိုတော့ရတယ်၊ ဆယ်တန်းအောင် လက်မှတ်မှာလဲ ညည်းက ငယ်သေးတော့သိပ်မထူးဘူး၊ ဘွဲ့လက်မှတ်ကတော့
တမျိုးစဉ်းစားရမယ်”
“ဓါတ်ပုံပြောင်းလိုက်ရင်ကော”
“တံဆိပ်တုံး ပျက်သွားမှာပေါ့၊ ငါကြံကြည့်ပါဦးမယ် အေ”
နောက်နေ့ကျတော့ စက္ကူအညို ရောင်တရွက်နှင့် ဓါတ်ပုံ ကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဖြေးဖြေး ချင်း ပွတ်နေသော မမမြတ်ကို တွေ့ရသည်။
“တော်သေးတယ် ညည်းက ပလပ်စတစ်လောင်း မထားလို့၊ ကာလာနဲ့ ဆိုရင်လည်း မလွယ် ဘူး၊ အဖြူအမဲ ပုံဆိုတော့ အဆင်ပြေမယ်ထင်တာပဲ”
မမမြတ် တော်တော်စိတ်ရှည်သည်။ အားနှင့် ဖိသည်လည်း မဟုတ်ဘဲ ဖွဖွလေး နှင့် အကြာ ကြီး ပွတ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ တနာရီလောက်ကြာသော အခါကျွန်မကို ခေါ်ပြသည်။
ဓါတ်ပုံက ညိုတိုတို နှင့်ဝါးတားတား ဖြစ်သွားသည်။
“ပလပ်စတစ် သွားလောင်းလိုက်၊ လောင်းပြီးမှ မိတ္တူဆွဲ”
“မိတ္တူက…..”
“အလုပ်လျှောက်ရင် မိတ္တူပဲ ပေးရမှာလေ”
မမမြတ်၏ စိတ်ကူးကောင်းမှု ကြောင့် ကျွန်မ အလုပ်လျှောက်ဖို့ အဆင်ပြေသွားသည်။ အလုပ် ရသည့် အခါတွင်လည်း မမမြတ်ကြောင့် ရသည်ဟုပင် ဆိုနိုင်ပါသည်။ ကျွန်မ နှင့် မမမြတ် ရုံး ဝတ်စုံချုပ်ပေးခဲ့ရသော ကုမ္ပဏီ တွင်အလုပ်ရသည်။ ယူနီဖေါင်းချုပ်စဉ်က ကြားခံဆက်သွယ် ပေးခဲ့ သော မမမြတ်၏ ဖေါက်သည် အမျိုးသမီးက ကူညီပြောပေးခဲ့သောကြောင့် ကျွန်မ လွယ် လင့်တကူ အလုပ်ရခဲ့သည်။
“ဒီလို ကျတော့လည်း လွယ်လိုက်တာ”
“အဓိက ကတော့ အဆက်အသွယ်ကောင်းဖို့ ပဲပေါ့ဟယ်၊ ရန်ကုန်မှာကတော့ ဒီအတိုင်းပါပဲ”
“ကျွန်မ အလုပ်ပိတ်တဲ့ ရက်တွေ မမမြတ် ကို ကူပါ့မယ်”
“ညည်းဟာညည်းပဲ အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပါဦး”
ညဖက်ဆိုလျှင် ကျွန်မ က အပြင်ထွက်ရသည်။ တခါတရံ အိမ်ပြန်အိပ်နိုင်သော်လည်း တခါတ လေကျလျှင် မနက်မိုးလင်းမှ ပြန်ရောက်သည်။ ပြန်ရောက်သည်နှင့် ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး အလုပ်မှီအောင်ပြေးရသည်။ အလုပ်က စနေနေ့ ဆိုလျှင်လည်း နေ့တဝက်ဆင်း ပေးရရာ မမမြတ်ကို တနင်္ဂနွေနေ့ တရက်သာမမမြတ်ကို ကူညီပေးနိုင်၏။
သို့သော် မမမြတ်က ကျွန်မကို အလုပ်ပိတ်ရက်တွေမှာ ကွန်ပျူတာသင်တန်းတက်ခိုင်း၏။
“ကုမ္ပဏီ လုပ်မယ့်သူက ကွန်ပျူတာ တတ်မှဖြစ်မှာ၊ ”
ကျွန်မ ညင်းသော်လည်း မမမြတ်က အတင်းသင်ခိုင်း၏။ အလုပ်ထဲမှာ သူများတွေကွန်ပျူတာ နှင့် လုပ်တတ်ကြတာကို မြင်နေရသည့် ကျွန်မလည်း သင်ချင်စိတ်ဖြစ်လာပြီး
သင်တန်းတက် ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ မှာ အမ အရင်းတယောက်ရှိလျှင်ပင် မမမြတ်လောက် ကောင်းနိုင်မည်လား ဟုကျွန်မ တွေးမိသည်။ ဟိုတုန်းက ကျွန်မအပေါ် အမတယောက်လို၊ သူငယ်ချင်းတယောက် လို ချစ်ခဲ့ ကောင်းခဲ့သည့် မမသင်းပင် ဒီလောက်အထိ ကျွန်မ အတွက်ဒီလောက်စဉ်းစား ပေး မည် မထင်ပေ။ မမမြတ် အလုပ်မှာ ကျွန်မ အနည်းအကျဉ်းသာ အားသည့်အချိန်လေးတွေတွင်လုပ်ပေး နိုင်တော့သည်။
ကျွန်မ အခုရန်ကုန်မြို့မှာတော်တော်လေး သွားတတ်လာတတ်လာပါပြီ။ သွားရင်းလာရင်း ကျွန် မ မပျက်မကွက်လုပ်တတ်တာတခုရှိသည်။ တခါတုန်းက ကျွန်မကို ကူညီဖူးသည့် အရပ် မြင့်မြင့် နှင့် ကိုလူချောကို တွေ့မလားဟု ကြည့်မိသည့် အလုပ်ဖြစ်သည်။ တွေ့ရင်တောင် သူ ကမှတ်မိမည် မဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ တွေ့ချင်သည်။ အနည်းဆုံးတော့ သူဘယ်သူဘယ် ဝါဖြစ်သည် ဆိုတာကိုလောက်တော့ သိချင်သည်။ ရန်ကုန်မြို့က လမ်းတွေ အများကြီးနှင့် လူ တွေ အများကြီးထဲမှာတွေ့ဖို့ ခက်မှန်းသိသိ နှင့် တွေ့ချင်နေစိတ်ကို ရူးမိုက်သည် ဟု မထင်မိဘဲ မျှော်လင့်ချက်ရှိရှိ နှင့် ကျွန်မ ရှာနေမိပါသည်။
တခါတလေ အိပ်မက်ထဲမှာတော့ ကြည်လင်သန့်စင်သည့် သူ့မျက်နှာကို မြင်ရတတ်သည်။ မြင် သည့် တိုင်အောင် ကျွန်မသူ့အနားကိုကပ်ခွင့်မရ။ မမြင်ရသည့် အင်အားကြီးတခုက ကျွန်မတို့ ကြားမှာ ခြားထားသည်။ ထိုအခါမျိုး တွင် ဘဝခြင်းမတူခြားနားသည့် အဖြစ်ကို သတိရပြီး ကျွန် မ အမြဲငိုကြွေးရသည်။
ကျွန်မ၏ အရိပ်အကဲ ကိုသိသည့် မမမြတ်ကတောင်မေးလာ၏။
“ညည်းတယောက်ယောက်ကို များကြိုက်နေလား”
ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှန်း ကျွန်မမသိ။ မမမြတ်ကို မရှက်ပါ။ ကျွန်မတို့ တွေ့ခဲ့ချိန်သည် အလွန်ဆုံးမှ ငါးမိနစ်လောက်သာရှိမည်။ ထိုအခိုက် အတန့်ခနသည်ပင် ကျွန်မ ကို အမြဲသတိရဖို့ ဖြစ်စေခဲ့ ကြောင်း ပြောပြရန် မဝံ့သလိုဖြစ်နေသည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ မမမြတ်”
“ထင်လို့ မေးကြည့်တာပါ။ အိမ်မှာ ရှိတဲ့ အချိန်လေးတောင် ညည်းက အတွေးထဲနစ်နေတာ များတာကိုး”
“ဒီလိုပါပဲ မမရယ်”
အဖြေမဟုတ်သည့် မရေမရာစကားကို သာပြောမိသည်။ မမမြတ် လက်ခံချင်ပုံမရသော်လည်း ထပ်မမေးတော့။ ထို အချိန်ထိ ကျွန်မ ဘဝထဲသို့ ကျွန်မတွေ့လို သူမဟုတ်သည့် ယောက်ျား တယောက် ထပ်မံရောက်လာလိမ့်မည် ဟု ယောင်လို့တောင် တွေးမကြည့်ခဲ့ဖူးပါ။
............................................
နောင်အခါတွင် ကျွန်မက မောင်လို့ခေါ်ဖြစ်မည့် ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် ကျွန်မတွေ့ဆုံဖြစ်ခဲ့တာက ရိုးရိုး လေးသာဖြစ်ပါသည်။ အစပိုင်းတွင် ကျွန်မသူ့ကို သတိတောင်မထားမိပါ။ ဝဏ္ဏရှိန်ကတော့ ကျွန်မ ကို စမြင်ဖူးကထဲက သတိထားမိခဲ့သည်ဟု နောက်တော့ပြောပါသည်။ အလုပ်ပြန်ချိန် တိုင်း ကျွန်မတို့ မှတ်တိုင်မှာ ဆုံမိကြသည်။ ကျွန်မ ရှာနေသူမဟုတ်သည့် ယောက်ျားတွေကို မကြည့်တတ်သည့် အကျင့်ကြောင့် ဝဏ္ဏရှိန် ကို သတိ မထားမိခြင်း လည်းဖြစ်ပါသည်။ သို့ သော် အမြဲလို ကျွန်မကိုစောင့် နေတတ်သည့် သူ့အကြည့်တွေကို ရိပ်မိပြီးသည့် နောက်မှာ ကျွန်မ ဝဏ္ဏရှိန် ကို ပြန်အကဲခပ်ဖြစ်သည်။
နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသောရုပ်ရည်ရှိပြီး နူးညံ့သည့် မျက်လုံးတွေဖြင့်ကြည့်တတ်သော ဝဏ္ဏရှိန် သည် ကျွန်မ ညစဉ်တွေ့နေရတတ်သော ယောက်ျားတွေ နှင့် မတူကြောင်း ရိပ်စားမိသည့် အတွက် သူက ချဉ်းကပ်ဖို့ ကြိုးစားလာချိန်တွင် ကျွန်မ ပြေပြေလည်လည်တုံ့ပြန်ပေးခဲ့သည်။ကျွန်မ တို့ချင်းတော်တော် မျက်မှန်းတမ်းမိလာပြီးတရက်တွင် သူကစတင်၍ နှုတ်ဆက်စကား ဆို မိတ်ဆွေဖွဲ့လာခဲ့သည်။
သူ့အကြည့် သူ့အမူအရာတွေက ကျွန်မအပေါ် သူဘယ်လို သဘောထားသည်ကို သိသာ နေသော်လည်း ကျွန်မကတော့ မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်း တယောက်လိုမျိုးသာ သူ့ ကို သဘော ထားချင်မိသည်။
ဝဏ္ဏရှိန် က ခင်ဖို့ကောင်းပါသည်။ တခါတလေ ကလေးနည်းနည်း ဆန်တတ်ခြင်းကလည်း သူ၏ စိတ်ထားနူးညံ့မှုကို ပိုပြီးအထောက်အကူပြုသည်။ သူသည် ဖခင်မရှိတော့ဘဲ သား ကိုအလွန်ချစ်ပြီး အလိုလိုက်သည့် မိခင် နှင့် ကြီးပြင်းခဲ့ရသူမှန်း နောက်ပိုင်းတွင် သိရသော အခါ သူ၏ ကလေး ဆန်တတ်ခြင်းကို ကျွန်မ နားလည်သဘောပေါက်သွားပါသည်။ မိခင်၏ အလို လိုက်မှု ကြောင့် ပျက်စီး ဆိုးသွမ်း မသွားခြင်းက သူ့မှာ စိတ်ထားကောင်း ရှိလို့ ဖြစ်မှန်း လည်း တွေး မိပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် က ကျွန်မ၏ ဘဝဟောင်း ကအသက်ထက် တနှစ်နီးပါးမျှ ငယ်သည်။
“ဒါဆို မမပေါ့”
“ဝဏ္ဏရှိန် က တို့မောင်လေး လုပ်ချင်လို့လား”
“မလုပ်ချင်ပါဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့ လုပ်ရမှာလဲ”
ပျာပျာသလဲ ငြင်းသော ဝဏ္ဏရှိန် ကိုကြည့်ရင်း ကျွန်မ ရယ်မိသည်။ သူက ကျွန်မ၏ မောင်လေး မဖြစ်ချင်၊ သူဘာဖြစ်ချင်သည်ကို ကျွန်မကိုကြည့်သော သူ့မျက်လုံးတွေက သက်သေခံနေ၏။ ကျွန်မ ဝဏ္ဏရှိန် ကိုခင်မင်မိပါသည်။ မမမြတ်ကလွဲလျှင် တရင်းတနှီး ပေါင်းစရာ သက်တူရွယ် တူတန်းကလဲ မရှိသည့် အတွက်သူနှင့် စကားပြောရတာကို ကျွန်မ သဘောကျသည်။ အလုပ် ထဲမှာ လည်းပေါင်း စရာသိပ်မရှိပါ။
ကျွန်မတို့ section တွင် ကားမောင်းသည့် ဦးလေးတ ယောက် နှင့် တခြားအမျိုးသမီးဝန်ထမ်း နှစ်ယောက်ရှိသည်။ ထိုနှစ်ယောက်က ကျွန်မထက် အသက်ကြီးသလို အိမ်ထောင်သည် က လေး အမေတွေ ဖြစ်ရာ သူတို့ကိစ္စ နှင့် သူတို့ ချာလ ပတ်လည်နေသူတွေ ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ ကိုတော့ ခင်ကြပါသည်။ အစိုးရ ဝန်ထမ်းဘ၀ က ပြောင်းလာသူတွေလည်း ဖြစ်ရာ လက်နှိပ် စက်ရိုတ်တတ်သော်လည်း ကွန်ပျူတာ မတတ်ကြ။ သင်ဖို့လည်း စိတ်မဝင်စား။ ကျွန်မ ကတော့ မမမြတ်၏ တိုက်တွန်းမှု ကြောင့် ကွန်ပျူတာသင်တန်းတက်နေသည် ဖြစ်ရာ သူတို့ နှင့် စာလျှင် အများကြီးသုံးတတ်၏။ ဒါကို အကြောင်းပြုပြီး သူတို့က ကျွန်မကို ရုံးခန်းတွင် ကွန်ပျူတာ တလုံးနှင့် စာရင်းဇယားတွေ နှင့် နေစေပြီး သွားရလာရသည့် အလုပ်တွေ သူတို့ သာလုပ်သည်။ ကြာတော့လည်း ကျွန်မပျင်းလာသည်။
သူတို့တွေက မနက်ဆိုလျှင် ကလေး ကျောင်းပို့ပေးပြီးမှ အပြေး အ လွှားလာကြရချိန်တွင် ကျွန်မကသူတို့ အလုပ်တွေ လုပ် ထားပေးရသည်။ အပြန်ဆို လျှင် လည်း ကလေးကျောင်းကြို ဖို့ ကသုတ်ကရက်ပြေးကြရပြန် သည်။ ကားဆရာ ဦးလေးကတော့ အလုပ်မရှိလျှင် သူ့ဖာသူ ကွမ်းလေး မြုံ့ ပြီး အေးချမ်းစွာ နေတတ်သည်။
ထို့ကြောင့် ကျွန်မ မှာ အလုပ်ဝင်သော်လည်း အဖေါ်အပေါင်းနည်းရသည်။ တခြား section တွေကလူတွေ နှင့်လည်း သိကျွမ်းနေ သော် လည်း အလုပ်သဘောလောက်သာ အခေါ်အပြောရှိသည်။
တနေကုန် ရုံးမှာအလုပ်လုပ်ပြီး အပြန်မှာ စောင့်နေတတ်သည့် ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် တွေ့တော့မှ ရယ် ဖြစ်ပြုံးဖြစ်သည့် အချိန်တွေရှိသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် ကျွန်မ က အပြန်မှတ်တိုင် တူသော်လည်း အလာ တော့မတူပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ မနက်ဆိုလျှင် ဘယ်မှတ်တိုင်မှာ ဆင်းပြီးလာမည် ကို ပြန်သည့် မှတ်တိုင်နှင့် ယဉ်၍ သူ့ဖာသာတွက်ချက် မှန်းဆပြီး နောက် မနက်ခင်းတွေမှာပါ လာ စောင့်နေတတ်သည်။
“တော်လှချည်လား၊ ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”
“ရန်ကုန်သားပဲ၊ တောသားမှမဟုတ်တာ ဒီလောက်တော့ မှန်းတတ်ပါတယ်။”
“တို့ကို တောသူဆိုပြီး နှိမ်တာလား”
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ စကားအဖြစ်ပြောတာပါ”
သူများတွေကတော့ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်ကို လိုက်ဖက်သော စုံတွဲတတွဲလို့ ထင်ကောင်းထင် ကြနိုင်သည်။ မနက်ဆိုလည်း တူတူတွေ့ရပြီး ညနေတိုင်းလည်းတူတူ ရှိနေကြရာ ထင်မည်ဆို လည်းထင်လောက်ပါသည်။ မနက်ပိုင်းမှာ မှတ်တိုင်မှာသူလာစောင့်ပြီး ကျွန်မကိုရုံးနား အထိ လိုက်ပို့သည်။ ညနေဆိုလျှင်လည်း ကျွန်မ ကားမရမချင်းသူစောင့်ပေးပြီးမှ ပြန်သည်။ ဒီလို အချိန် တွေမှာကျွန်မတို့ စကားတွေ အများကြီးပြောဖြစ်ကြ၏။
................................
ဝဏ္ဏရှိန် က သူ့မှာရည်းစားတယောက်ရှိခဲ့ ဖူးတာကျွန်မ ကိုပြောပြသည်။ မိန်းကလေးက နိုင် ငံခြားမှာ ကျောင်းတူတူ သွားတက်ချင်သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် က လည်း အမေကိုခွဲပြီးမလိုက် နိုင်၍ လမ်းခွဲခဲ့ကြသည်ဟု ဆို၏။
“ဒါဆို ဝဏ္ဏရှိန်က အလိမ္မာ၊ အိမ်ပါ မိန်းကလေးမှ ဖြစ်မှာပေါ့”
“အင်း … သူ့ကိုလည်း ခေတ်ဆန်လို့ ဆိုပြီးမေမေ ကသဘောသိပ်မကျဘူး၊ ဟီးဟီး”
“ဒါဆို အမေ နဲ့လည်းတည့်ဖို့ လိုသေးတာပေါ့၊ ဝဏ္ဏရှိန် အမေက ဘယ်လိုမိန်းကလေး မျိုး သဘောကျတတ်လဲ၊ တို့လည်း ဝိုင်းရှာပေးမယ်လေ”
“မရှာပါနဲ့တော့၊ တွေ့နေပါပြီ”
ဘယ်မှာလဲ၊ ဘယ်သူလဲဟု မေးရန်မလိုပါ။ ကျွန်မကိုစိုက်ကြည့်နေသည့် ဝဏ္ဏရှိန် မျက်လုံးတွေ က အဖြေထုတ်ပေးနေ၏။ ကျွန်မ စကားလွှဲပစ်လိုက်ရသည်။
ဒီအကြောင်း တွေ အိမ်မှာ မမမြတ်ကို ပြန်ပြောပြမိသောအခါ
“ကောင်လေးက နင့်ကိုတကယ်စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ သဘောရှိတယ်”
“အဲဒါတော့ ယုံပါတယ်”
“သူ့ဖက် က အတည်ဆိုရင်လည်း နင်စဉ်းစားသင့်တယ်၊ ကြည့်ရတာသူက လက်ထပ်ယူဖို့ အထိ တောင်စဉ်းစားပြီးပြီ”
“ဒါပေမယ့် မမမြတ်ရယ် ……..”
နဂိုထဲက မမမြတ်က ကျွန်မကို အိမ်ထောင်ပြုစေချင်သူဖြစ်ရာ ဝဏ္ဏရှိန်၏ အခြေအနေ မဆိုး မှန်းသိသည် နှင့် ကျွန်မကိုနားချဖို့ ကြိုးစားလာသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် အကြောင်းတွေကိုသာ ကျွန်မ သိနေသော်လည်း ကျွန်မ အကြောင်းကိုတော့ ဝဏ္ဏရှိန် ရေရေရာရာ မသိရှာပါ။ မြစ်ဝကျွန်းပေါ် ဇာတိ။ မိဖတွေ မရှိတော့၊ အခုအမနှင့်နေသည်။ အမက အပ်ချုပ်ဆိုင်ဖွင့်ထား၏။ ဒီလောက်ပဲ ဖြစ်သည်။
“အေးလေ၊ ဒါပဲလေ၊ ဘာရှိသေးလို့လဲ”
ကျွန်မ ဆင်ခြေကို မမမြတ်ကလက်မခံပါ။
“ကျွန်မ လူမဟုတ်တာလဲ ထည့်ပြောဦးလေ”
မမမြတ် ငိုင်သွားသည်။ သူမကိုယ်တိုင်ပင်လျှင် အိမ်ထောင်ပြုဖို့ရည်ရွယ်ပြီးမှ လက်လျှော့ခဲ့ ရ သည်ကို ပြန်တွေးမိသွားပုံရသည်။
“ဒါပေမယ့် နင်ကို လူမဟုတ်ဘူးလို့ ဘယ်သူပြောနိုင်လဲ၊ သိသလဲ၊ နင့်ဟာနင်တောင် မသိလို့ ငါပြောပြခဲ့ရတာမဟုတ်လား၊ နင်မပြောရင် ဘယ်သူမှဒါကိုှမသိဘူး၊”
“ကျွန်မ ကလိမ်ညာသလိုဖြစ်နေမှာပေါ့”
“သူကဟုတ်လားလို့ မေးလို့မှ နင်က မဟုတ်ဘူးဆိုရင်ညာတာလေ၊ အခုသူက မသိဘူး၊ မသိ တော့ မမေးဘူး၊ နင်လည်းဖြေစရာ မလိုဘူး၊ဒါညာတာလား”
မမမြတ်က ဇွဲမလျှော့ပါ။ အတင်းကိုတိုက်တွန်းနေသည်။
“ငါဆိုချင်တာက ဒီကောင်လေးမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ တခြားသင့်တော်မယ့် သူ ဆိုလဲ နင်လက်ထပ် သင့်တဲ့ အကြောင်း ကိုပြောနေတာပါ။”
သင့်တော်မယ့်သူ ဆိုသည်နှင့် ကျွန်မမျက်လုံးထဲမှာ ကျွန်မရှာနေသည့် ကိုလူချောကို ဖျပ်ကနဲ ပြန်မြင်ယောင်လိုက်မိသည်။
“နင့်ရောဂါက ငါ့လိုမျိုးလဲ မဟုတ်ဘူး၊ ယောက်ျားယူ လို့ ကတော့ အံကိုက်ပဲ၊ ပြောလိုက်ရ ရင်မကောင်းဘူး။ သူတို့ကညည်းရောဂါထတာ သဘော တောင် ကျနေကြဦးမှာ”
ဟိုလူနဲ့သာဆိုလျှင် ဟုတွေးလိုက်မိချိန်တွင် ကျွန်မမျက်နှာ နွေးကနဲပူသွားသည်။ သူက ကျွန်မ ကို သတိတောင်ရတော့မှာ မဟုတ် ကျွန်မကတော့ သူ့ကို ယနေ့တိုင်တွေ့မလားဟု လိုက်ရှာ နေနေ ဆဲဖြစ်ပါသည်။ အိမ်မှာ မမမြတ်က ကျွန်မကို ယောက်ျားတယောက် နှင့် အတည်တကျ လက်ထပ်ဖို့ အမြဲလိုတွန်းအားပေးတတ်သလို ဝဏ္ဏရှိန်ကလည်း ကျွန်မနှင့် ပတ်သက်ပြီး သူ၏ အနေအထားကို ခိုင်မာလာစေဖို့ ပိုပြီး ရှေ့သို့တိုးသထက်တိုးလာသည်။
ဝဏ္ဏရှိန် က ကျွန်မအတွက်အဖေါ်ကောင်းတယောက် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မကို ဂရုစိုက်၏။ ကြင် ကြင်နာနာ ဆက်ဆံသည်။ တခါတရံ ကလေးဆန်ဆန်ပြုမူ ပြောဆိုဆက်ဆံတတ်သော်လည်း ကျွန်မကို အလေးအနက်တန်ဖိုးထားသည်။ ရှင်းရှင်းပြောရရလျှင် ကျွန်မ ညပိုင်းတွေ့နေရသည့် ယောက်ျားတွေ နှင့် ဆီနှင့်ရေလိုကွာခြားသည်။
ခုချိန်ထိ ကျွန်မကို ချစ်ပါသည် ဆိုသည့်စကား တရားဝင်ထုတ် မပြောသေးပေမယ့် ဝဏ္ဏရှိန် ၏ ဟန်ပန်အမူအရာတွေက ထုတ်မပြောရုံတမယ်သာ ရှိသည်။ ကျွန်မ ဖက်က အခုထက်ပို၍ လိုက်လျောမှုပြ ခဲ့လျှင် မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းလို အဆင့်ကနေပြီး ချစ်သူဘဝသို့ ပြောင်းသွားရန် ဘာမှ မခက် သော်လည်း ကျွန်မ တွေဝေနေမိသည်။
...................................
ကျွန်မ ခေါင်းအထက် ငါးပေ၊ ခြောက်ပေ လောက်အကွာတွင် အုတ်နံရံ ကိုကပ်၍ ထွန်းထား သည့် ဝါဖန့်ဖန့် မီးလုံးကြီးကို မော့ငေးနေမိ၏။ ပိုးကောင် မျိုးစုံ ၊ အရွယ်စုံ မီးလုံးအနားတွင် ဝေ့ ကာဝိုက်ကာ ပျံသန်းနေကြ၏။ ငယ်ငယ်က “ပိုးဖလံ မျိုးမီးကိုတိုး” ဟုကြားဖူသလို ပိုးဖလံတွေ ချည်းပဲ မဟုတ်ကြပါ။ သေးသေး မွှားမွှားလေးမှသည် ပိုးတောင်မာ အကောင်ကြီးကြီးတွေ အ ထိ ပါ၏။ မီးရောင်နှင့် အနီးဆုံးထိအောင်ပျံသန်းရင်း မီးလုံး နှင့် မီးအုပ်ဆောင်းကို တဒုတ်ဒုတ် နှင့် ဝင်တိုးမိကြ၏။ လောင်ကျွမ်း နိုင်သည့် မီးတောက်ဆိုလျှင် ကျွန်မရှေ့နားတွင် ပိုးကောင် သေ တွေနည်းမည် မထင်ပါ။
အနား မှာလာရပ်လိုက်သည့် လူတယောက်ကြောင့် ကျွန်မ ပိုးကောင်တွေဆီကနေ အကြည့် ကိုဖယ်လိုက်သည်။ အသားညိုညို နှင့် သက်လတ်ပိုင်း ယောက်ျားတယောက်။ သူနှင့်ကျွန်မ အလုပ်စကားပြောဖြစ်ကြသည်။ ကျွန်မ က ငွေရေးကြေးရေး ကြည့်သူမဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဟို တခါ အုပ်စုလိုက်နှင့်ကြုံခဲ့ ပြီးသည့်နောက်ပိုင်း လူဘယ်နှစ်ယောက်လဲ ဆိုတာကိုတော့ မေး တတ်လာသည်။ လူများလျှင်ကျွန်မ မလိုက်ပါ။
“တယောက်ထဲပါ၊ ငါ့ဘော်ဒါအတွက်ခေါ်ပေးတာ၊ သူ ဟိုဖက်ထိပ်မှာ စောင့်နေတယ်”
လမ်းကွေ့တခုထိပ်နားတွင် လူတယောက်နှင့် ကောင်မလေးတယောက်ရပ်နေသည်။ ကျွန်မ ကိုမြင်သောအခါ စောင့်နေသူ မျက်လုံးတွေဝင်းလက်သွားသည်။
“ကိုဖိုးထောင်က ရွေးတတ်သားပဲ”
လမ်းထိပ်က စောင့်နေသည့် အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်သွယ်လူက ကျွန်မကိုကြည့်ပြီး ပြောလိုက် သည်။ သူ့ဘေးက ကောင်မလေးကမူ အသက်နှစ်ဆယ်တောင်ရှိသေးရဲ့လားဟု ကျွန်မတွေး လိုက်မိသည်။ လွန်ရောကျွံရောမှ ဆယ့်ရှစ်ဆယ့်ကိုး လောက်ပဲရှိဦးမည်။ ဒီထက်တောင် ငယ် နိုင်သေး၏။ လည်ဟိုက်အင်္ကျ ီခပ်ကြပ်ကြပ်နှင့် စကပ်အတိုဝတ်ထားသည်။
အငှားကားတစီး ခေါ်ပြီး ကျွန်မတို့ စားသောက်ဆိုင်တခုသို့ အရင်ဆုံးသွားကြသည်။ ကိုဖိုး ထောင်ဆိုသည့် လူက ရှေ့ခန်းမှာထိုင်ပြီး ကျွန်မတို့ သုံးယောက်က နောက်ခန်းကလိုက်ရသည်။ ခပ်ပိန်ပိန်လူ ကို ကိုဖိုးထောင်က မောင်ရဲဟု ခေါ်သံကြားရသည်။ အဲဒီမောင် ရဲ က ကျွန်မ ပုခုံးကိုဖက်ပြီး သူ့ဘေးမှာထိုင်ခိုင်းသည်။ ကောင်မလေးက ကျွန်မဘေးမှာ ထိုင်လိုက် သောအခါ ကျွန်မက သူတို့ နှစ်ယောက်ကြားထဲ ရောက်သွားသည်။
လမ်းမှာ မောင်ရဲက ကောင်းကောင်းမနေပါ။ ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်လိုက်ပြီးလက်သရမ်းနေ၏။ သူ့ လက်ကို ဖယ်ပစ်သော်လည်း မရပါ။ ကျွန်မ ရင်သားကို ခနခနလာကိုင်ကြည့် ပြီး စိတ်ကူး ပေါက်လျှင်အားစိုက်ညှစ်သည်။
“တို့တော့ အရမ်းဆာနေပြီ”
ကျွန်မ လက်ကိုအတင်းဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲက မာမာ အချောင်းကိုကိုင်ခိုင်းရင်းပြော၏။ လက် ကိုအတင်းပြန်ရုပ်ပြီး ကောင်မလေးဖက်ကို ကိုယ်ကိုယိမ်းထားရ၏။ ပေါင်တွေကို ပွတ် နေသော မောင်ရဲ လက်ကိုတော့ ဥပေက္ခာပြုထားလိုက်၏။ လူချင်းထိမိချိန်တွင် ကောင်မလေး လက်မောင်းတွေ အေးစက်နေသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ လက်ဖျားတွေကို စမ်းကြည့်လိုက်ရာအေးနေ၏။
“နေမကောင်းဘူးလား”
ကျွန်မ တိုးတိုးလေး ကပ်မေးတော့ခေါင်းခါပြသည်။ သူမ ပုံစံက အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးသားဟန် ပေါ်သော်လည်း အသက်ကတော့ ကျွန်မ၏ ညီမလေး နှင့်ရွယ်တူလောက်ပင်ဖြစ်သည်။
ကျွန်မ အနေဖြင့် ဝဋ်ကြွေးကြောင့် ခုလိုဖြစ်ရသော်လည်း ဒီကောင်မလေးကတော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် နှင့် ဘာကြောင့် ဒီလိုဘဝရောက်ရပါလိမ့်ဟု ကျွန်မ တွေးနေမိသည်။
စားသောက်ဆိုင်မှာ သူတို့စားကြသောက်ကြသည်။ ကျွန်မနှင့်ကောင်မလေး ကိုလည်း ကျွေး သော်လည်း အိမ်မှာထမင်းစားလာသည့် အတွက်မစားတော့ပါ။ အအေးတလုံးပဲ မှာသောက် လိုက်၏။ ကောင်မလေး ကလည်း တို့ကနန်းဆိတ်ကနန်းပဲ စားသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် သူတို့ ခေါ် သွားမည့် နေရာကို မြန်မြန်သွားချင်သည်။ မတော်လို့ ကျွန်မ ရောဂါ ထလာလျှင် ဒီနေရာ မှာ ဆို လျှင်ခက်မည်။
ကျွန်မ ကိုသဘောကျနေသော မောင်ရဲ ကလည်း အချိန်ဆိုင်းချင်ပုံမရ မြန်မြန်သွားကြဖို့ လော ဆော်နေရာ စားသောက်ပြီးသည် နှင့် သွားကြဖို့ပြင်ကြသည်။
“ချီးထဲမှပဲ၊ အရက်တောင်ဝအောင် မသောက်ရပါလား မောင်ရဲရာ”
ကိုဖိုးထောင်က မကျေနပ်သလို ပါးစပ်က ပြောသော်လည်း ပိုက်ဆံရှင်းဖို့ ခေါ်လိုက်သည်။
“အကိုကြီး သမီးအိမ်သာသွားချင်လို့”
“နင်တို့က ရှုပ်ပြီ၊ စားပြီးတာနဲ့ နောက်ပေါက်က လစ်မယ်တော့မကြံနဲ့နော်”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ သမီး အပေါ့သွားချင်လို့ပါ”
“မြန်မြန်သွား၊ မင်းလဲ လိုက်ချင်လိုက်သွား”
ကျွန်မ မသွားချင်သော်လည်း ကောင်မလေး အဖေါ်ရစေရန် ထလိုက်သွားမိပါသည်။ သူအိမ် သာ ကပြန်ထွက်လာပြီးနောက် ကျွန်မလည်းလက်စနှင့် ဝင်လိုက်၏။ ကျွန်မ ပြန်ထွက်လာချိန် တွင် ကောင်မလေး ကရှေ့ကနေရပ်စောင့်နေ၏။
“အမ၊ အမ”
“ဘာလဲဟင်”
“သမီး ဟို ကိုဖိုးထောင်ဆိုတဲ့ လူကြီးနဲ့ မသွားချင်ဘူး၊ သမီးကြောက်တယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အမ သူ့အကြောင်း မသိပါဘူး၊ ဒီလူကြီးကသိပ်ဆိုးတာ”
သူမ ဘာကြောင့်လက်တွေ အေးစက်နေရသည်ကို ကျွန်မနားလည်လိုက်ပါသည်။
“ဒါဆိုနေခဲ့လေ”
“နေခဲ့လို့ မရဘူး၊ ဒီတိုင်းပြန်သွားရင် အထိန်းက ပြောလိမ့်မယ်၊ အမသူနဲ့ သွားပေးပါလား”
“နင့် အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”
“၁၇ နှစ်”
အပိုင်း (၁၃) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment