သံသာစက်၌ အပိုင်း (၁၇)
ဂျင်ကလိ ရေးသည်။
ညတုန်းက ကျွန်မ ကိုအောင်ဒင်နှင့် အိပ်ခဲ့တာကို မသိရှာသည့် စောမူဒီးကတော့ နောက်နေ့မှာ လူလစ်တာနှင့် ကျွန်မ နားကို တိုးကပ်လာပြီး သူမြင်ခဲ့ရသမျှပြောပြရှာပါသည်။
“မမ ပြောတာ ဟုတ်တယ်”
“ဟင် …. ဘာဟုတ်တာလဲ”
စောမူဒီးက အသံကို ပိုနှိမ့်လိုက်ပြီး
“ညက ကျွန်တော် အိပ်လို့လဲ မပျော်တာနဲ့ အပြင်ကိုကြည့်နေတာ ကိုအောင်ဒင် ခြံထဲဆင်းသွားတာတွေ့တယ်၊ အကြာကြီးနေမှ ပြန်လာတာ၊ ကျွန်တော် တို့ကို စောင့်ဖမ်းချင်လို့ ထချောင်းတာဖြစ်မယ်”
“ဟုတ်မှာပေါ့”
“တော်သေးတယ်၊ ညက မလာ လိုက်လို့”
စောမူဒီး ဒီလိုမြင်နေတာပဲ ကောင်းပါသည်။ အခြေအနေဟန်ကို သိရင် သူ စိတ်ဆင်းရဲရလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် မညာချင်ပဲ ဆက်လို့ ညာရသည်။
“ဒါကြောင့် ပြောတာပေါ့၊ ဒီရက်ထဲ မှာဆင်ခြင်ပါလို့”
“အင်း ပါ မမရဲ့၊ ဒီလူကြီး ကို အရူးလုပ်လိုက်ဦးမယ်၊ ကျွန်တော် အစောကြီး အိမ်ပေါ်တက်ပြီး အိပ်နေပြလိုက် မယ်၊ ဒါပေမယ့် အိပ်ပျော်မှာလည်း မဟုတ်ပါဘူး”
ကျွန်မ ကို တပ်တပ်မက်မက်ကြည့်ရင်းပြောလာသည့် စောမူဒီး အမူအရာကြောင့် ကျွန်မလည်း စိတ်မကောင်း ဖြစ် ရပါသည်။ သူမြတ်နိုးတန်ဖိုးထားနေသည့် မိန်းမသည် မိန်းမပျက်လို အဆင့်မျိုးဆိုတာ ဒီကောင်လေး သိရင်ဘယ် လိုနေလိမ့် မည်မသိပါ။
“တို့ နားသိပ်မလာနဲ့၊ မမွှေး ကပါချောင်းချင်ချောင်း နေမှာ”
“ဟုတ်ကဲ့”
စောမူဒီး မျက်နှာငယ်လေး နှင့် ထွက်သွားသည်။ ကျွန်မ သတိထား မိသလောက် ဒီတနေ့လုံး စောမူဒီး မျက်နှာ ရွှင်ရွှင်ပျပျ မရှိပါ။ ကိုအောင်ဒင်ကတော့ ဟန်ကောင်းသည်။ ဒီနေ့ တနေ့လုံး အိမ်ဖက်ကို ယောင်လို့တောင်လှည့် မကြည့်ပါ။ သူ့ ဖာသာ သွားစရာရှိတာသွား၊ လုပ်စရာရှိတာလုပ်နှင့် ကျွန်မ ကိုရှိပါသည်ဟု အသိအမှတ် မပြုသလိုမျိုးနေနေသည်။ ဆိုင်ကတော့ အစောကြီး ပြန်လာတာ မြင်လိုက်ရသည်။ စောမူဒီးကလည်း ပြောထားသည့် အတိုင်းပင် ညနေရောက်တော့ အပြင်ကိုစောစော ထွက်သွားပြီး အစောကြီး ပြန်ဝင်လာသည်။ ပြတင်းပေါက် မှာရပ်နေသည့် ကျွန်မကို မသိမသာလေး လက်ပြပြီး သူတို့ အိမ်လေးပေါ်တက်သွား၏။
အချိန်တန်လာတော့ ကျွန်မ လည်းအောက်ကို ဆင်းပြီး တံခါးနားမှာထိုင်နေမိသည်။ ကိုအောင်ဒင် မလွဲမသွေ ရောက်လာမယ် ဆိုတာ သိနေသည်။ သူအရင်ထဲက စိတ်အာသီသရှိနေသည့် မိန်းမကို လုပ်ချင်သလိုလုပ်ခွင့် ရ မည့် အခြေအနေ မျိုးကို ကိုအောင်ဒင်လက်လွတ်ခံမည် မဟုတ်ပါ။ သူလာတာ မလာတာက ကျွန်မအတွက် အ ကြောင်း မထူး၊ အရေးကြီးတာက ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန်မှာ သူရောက်လာဖို့ ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ၏ အချိန် မ ဟုတ် ဘဲသူ၏ ရက်စက်ကြမ်းတမ်း မှုကို ခံနိုင်ရည်ရှိမည် မဟုတ်ပါ။
ကိုအောင်ဒင်ရောက်လာတာ မနေ့ကထက် နည်းနည်းပိုစောသည်။ ဒါပေမယ့် မနေ့ကထက် မူးနေသည်။ အိမ် ထဲ ရောက်တာ နှင့် ကျွန်မ ကိုဖက်၏။
“အပေါ် တက်မလား၊ တို့တွေ ဒီမှာပဲ လုပ်ကြမလား”
အချိန်မရောက်သေးသည့် ကျွန်မ အတွက် သူ၏ အမူအရာ နှင့် အပြောအဆိုတွေက ရွံရှာဖွယ် အတိဖြစ်ပါသည်။
“အပေါ်ကို သွားမယ်လေ”
တမင်အချိန်ဆွဲ ချင်လို့ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့လည်း ကျွန်မ အသင့်မဖြစ်သေးသည့် အတွက် ရှောက်ပြောနေမိ၏။
“ရှင့် သေနတ်ကြီးပါသေးလား”
“ပါတာပေါ့၊ ညဖက်ဆိုရင် ဒါမပါဘဲ ငါဘယ်မှ မထွက်ဘူး”
ဂျာကင်ဘေးအိတ်ထဲက သေနတ်ကို ထုတ်ပြပြီးပြန်ထည့်လိုက်သည်။
“သေနတ် ထက်ကောင်းတာလဲ ပါသေးတယ်၊”
“ဘာလဲ”
“အချိန် တန်ရင်တွေ့မှာပေါ့ ဟားဟား”
ကျွန်မ ကိုဖက်နမ်း လိုက်သည့် အခါ အရက်နံ့ကမွှန်သွားလို့ မနည်းအသက်အောင့် ထားရ၏။ ကိုအောင်ဒင့် ကို ကြည့်ရသည် မှာ အရမ်းတက်ကြွနေသည်။ အချိန်လည်းသိပ်ဖြုန်းချင်ပုံမရပါ။ ကျွန်မကတော့ အချိန်ရောက်ဖို့ လိုနေ သေးလို့ သူအဝတ်အစားတွေ ချွတ်နေတာကို ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိသည်။ ခါးနည်းနည်း တုတ်နေသည် ကလွဲရင် ကိုအောင်ဒင်က ကြံ့ ခိုင်သူတယောက်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ပေါ်မှာ အမာရွတ် အကြီးအသေး တဒါဇင်လောက် ရှိသည်။ မနေ့တုန်းကတော့ မွှန်ထူနေလို့ ဒါတွေကို သတိတောင်မထား မိပါ။ ဒီနေ့မှ ကျွန်မမြင်သည်။ ခါးမှာလည်း တက်တူးနဂါးရုပ်ကြီးက ပတ်ထားသည်။
“ချွတ်လေ၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ”
ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို နှေးကွေးလေးလံစွာဖြင့် တခုချင်း ချွတ်လိုက်ရသည်။ သူစိတ်တွေတက်ကြွအောင် ကျွန်မ က တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြနေသည်လို့ ထင်သလားမသိပါ၊ စိုက်ကြည့်နေသည့် မျက်လုံးကြီးတွေက ပြောင် သထက်ပြောင်လာပြီး သူ့လိင်တံကော့ကော့ကြီးကလည်း ထောင်တက်လာသည်။
“နင်တော်တော် လှတာပဲ၊ ထန်လဲ ထန်တယ်”
အက်ကွဲသော အသံကြီးနှင့်ပြောရင်း ကျွန်မ နားကို တိုးကပ်လာသည်။ ကျွန်မ၏ အချိန်မရောက်သေး ပေမယ့်ရင် ဆိုင်ရတော့မည်မှန်း သိလိုက်ပါသည်။ သူ့ရှေ့မှာဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည့် အခါ ကိုအောင်ဒင် အံ့သြစိတ်ဖြင့် ပါးစပ်ကြီးပြဲ သွားသည်။
“အား ..ဟား .. နင်တော်တော်ကြိုက်တတ်တာပဲ”
သူ့ကို ပြန်ပြောမနေတော့ဘဲ သူ့ဟာကြီးကို လက်နှင့်ခပ်ဖွဖွကိုင်ပြီး လှုပ်ရှားပေးလိုက်သည်။ ဆိုးဝါးသည့် အနံ့ တခုကို ဥပေက္ခာပြုလိုက်ပြီး ပါးစပ်နှင့် ငုံပေးလိုက်သည်။ ကျွန်မ အချိန်ဆွဲခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ကိုအောင်ဒင် မသိ ရှာပါ။
“ဟို ကရင် ကိုရော နင်လုပ်ပေးသေးလား”
ကျွန်မ ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ ဒီလောက်နှင့် သူမကျေနပ်သေးပါ။
“ဆရာကြီး ကိုရော”
ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
“အင်း …ဆရာကြီး ဆိုတော့လဲ …ဟဲ ဟဲ၊ ဒါပေမယ့် ငါကတော့ သူတို့ထက်ကောင်း အောင်လုပ်ပေးမှာပါ”
ကိုအောင်ဒင် ဘာဆိုလိုသလဲ ဆိုတာကျွန်မ မသိပါ။ ရက်စက်ကြမ်းတမ်းစွာ ဆက်ဆံခြင်းမျိုးကိုပဲ ပြောချင် တာ ဖြစ်ပါလိမ့် မည်။ ကျွန်မ ကလည်း အကောင်းဆုံးလုပ်ပေး နေသည့် အတွက်ကို အောင်ဒင်စကား မပြောနိုင်တော့ ပါ။ ကျွန်မ ခေါင်းကို သပ်ပေးရင်း တဟင်း ဟင်းနှင့် သဘောတွေကျနေပါသည်။ ထိုနောက်မှာ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာ တွေကလည်း ရောက်လာသည့် အတွက် ကျွန်မ၏ အပြုအမူတွေက ပိုပြီး မက်မက်မောမော နှင့် စိတ်ပါလက်ပါ ရှိလွန်း လာသည့် အခါ ကိုအောင်ဒင် ရပ်ခိုင်းရတော့သည်။
ကုတင်ပေါ်ကို ဘယ်လိုကနေဘယ်လိုရောက်သွားမှန်း တောင်ကျွန်မ မသိတော့ပါ။ မနေ့က တုန်းကလိုပင် ကျွန်မ တို့ ပေါက်ကွဲစွာ လုပ်ကြသည်။ ကိုအောင်ဒင်က ကျွန်မ နာကျင်ခံခက်စေ မည့် နည်းပေါင်းစုံကို သုံး၏။ နာကျင်မှု ကြောင့် မနေနိုင်အောင် အော်ညည်း နေရသော်လည်း သူ့ကို ကျွန်မ မှာတားမြစ်နိုင်စွမ်း မရှိပါ။ ကျွန်မ က ခံနိုင် ရည်ရှိလေ သူကပိုပြီးကြမ်းတမ်းလေ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူကြားချင်သည့် တောင်းပန်စကားကို ကျွန်မ မပြော ဖြစ်ပါ။ သူကြမ်းတမ်း လေ ကျွန်မ၏ မီးတောက်တွေက ငြိမ်သက်ဖို့ လွယ်ကူလေ ဖြစ်တာကို သူမသိရှာပါ။
ကိုအောင်ဒင် တကြိမ်ပြီးသွား သည့်အချိန်မှာ ကျွန်မ၏ ခံစားမှုရမ္မက်တွေက အမြင့်ဆုံးဆီမှာ ရောက်နေချိန်လည်း ဖြစ်လို့ သူ အနားယူတာကို တောင်မှ စိတ်မရှည်နိုင်သည့် ကျွန်မက သူ့ဟာကြီး ပြန်ထလာအောင် အတင်းလိုက် လုပ်ပေးမိပါသည်။
“ဟ …ဟ … မလွယ်ပါလား၊ ဟား …ဟား …ဒါပေမယ့် ငါ့ ဆီမှာ မင်းကိုနိုင်မယ့် နည်းရှိပါတယ်”
နောက်တကြိမ် ပြန်လုပ်တော့ ကျွန်မကို လေးဖက်ကုန်းခိုင်းသည်။ ဘေးမှာ ကျနေသည့် ဂျာကင် အိတ်ထဲကနေ သူတစုံ တခုယူတာ မြင်လိုက်ပေမယ့် ဘာယူလိုက်မှန်း ကျွန်မ မသိပါ။ နောက်ကနေ လုပ်နေရင်း သူက ကျွန်မ ၏ စအို၀ လေးကို လက်နှင့် ထိုးနေပါသည်။ ထိုအချိန်မှာ သူလုပ်ချင်ရာလုပ် ခွင့်ပြုမိမည့် အချိန်ဖြစ်လို့ ကျွန်မ လည်း မထား မိပါ။ ကျွန်မ သတိထားမိချိန် တွင်သူက စအိုအတွင်း ကို လက်နှစ်ချောင်း ပူးထိုးနေပြီ ဖြစ်ပါသည်။ ချောဆီ တခုခု သုံးထားပုံရ၏။ သူလုပ်နေတာက သိပ်အခက်အခဲ မရှိသလိုပင်။ ကျွန်မ အတွက်ကတော့ အရသာနှစ်မျိုး ကို တပြိုင်နက်မြည်းစမ်းနေရသလို ရှိ၏။
ကျွန်မ၏ ရှေ့ အင်္ဂ ါထဲမှ သူ့အတံကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး စအိုထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တော့မှ ကိုအောင်ဒင်၏ ရည်ရွယ် ချက်ကို သိရတော့သည်။ တဝက်လောက်ဝင်ပြီး ရှေ့ကိုဆက်ဖို့ မလွယ်သည့် အခါ ပြန်ထုတ်ပြီး ကျွန်မ၏ စအို ပေါက် ထဲကို ဆီတွေထပ်ထည့်ပါသည်။ အတွင်းနံရံတွေကို နှံ့အောင် လက်နှင့်မွှေပေးရင်း ကျွန်မ၏ အစေ့လေး ကိုပါ ဖိပွတ်ပေးနေသည့်အတွက် သူလုပ်သမျှကို ကျွန်မ တားမြစ်နိုင်စွမ်း မရှိအောင် ဖြစ်နေရသည်။
သူစိတ်တိုင်းကျသည့် အချိန်ရောက်မှ သူ့လိင်တံကြီးကို စအိုတွင်းသို့ အဆုံးထိအောင်မညှာမတာဖိ သွင်းထည့် လိုက်ပါတော့သည်။ နာကျင်မှု နှင့် အတူ တဖျစ်ဖျစ်နှင့် မြည်သွားသံတွေက နားစည်ကို လာရိုတ်ခတ်၏။
“အား ….. နာလိုက်တာ”
နာလိုက်သည်မှာ ပြောဖွယ်ရာမရှိပါ။ ကျွန်မခံစားနေရသည့် ဝေဒနာတွေတောင် လွင့်စင်ထွက်သွား မတတ်ပင်။
မျက်လုံးထဲမှာလည်း မီးဝင်းဝင်းတောက်သွားသည်။ ဒီလို အဖြစ်မျိုး အရင်က ကြုံဖူးပါသည်။ မဟုတ်သည့်နေရာ ကိုမှ လုပ်ချင်သည့်ယောက်ျားတွေ ကျွန်မတွေ့ဖူးပါသည်။
ဒါပေမယ့် သူတို့က ကိုအောင်ဒင် လောက်မကြီးထွား ကြသလို သူ့လောက်လည်း မကြမ်းကျုတ်ကြပါ။ သူ့ဟာကော့ကော့ကြီးက ခါးရိုးကို ဒုတ်ကနဲ လာထိုးမိသလား တောင် ထင်လိုက်ရသည်။
ကိုအောင်ဒင်ကတော့ ကျွန်မ မချိမဆန့်ဖြစ်သွားသည်ကို သဘောကျနေပုံရသည်။ နာပေမယ့် ကိုအောင်ဒင်ဆွတ် ထားသည့် ဆီတွေကြောင့် အဝင်အထွက်တော့ကောင်းနေသည်။ ကျွန်မ၏ တင်ပါးကို ကိုင်ပြီးနောက်ကနေ ခပ် မှန်မှန် ဆောင့်နေသည့် သူ့ မျက်နှာကြီးကို မမြင်နိုင်သော်လည်း ကျွန်မ ကိုဒီလို လုပ်လိုက်ရလို့ သူအားရ ကျေနပ် နေမည် ဆိုတာ မှန်းမိပါသည်။
ဆိုးဝါးသည့် နာကျင်ခြင်းနှင့် အတူ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေလည်း တစထက်တစလွင့် ပျယ်လို့လာနေသည်။ ဝေဒ နာ ပျယ်လွင့်ခြင်းနှင့် အတူ နာကျင်မှု့ကလည်း တိုး၍တိုး၍ လာသည်။ သူကျွန်မ ကိုနာကျင်စေချင်သည်။ အော် ဟစ်စေချင်သည်။ တောင်းပန်စေချင်သည်။ တဏှာရမ္မက်ကြီးလွန်းသူဟု သူယူဆထားသည့် မိန်းမကို ချိုးချချင် နေသည်။ ခေါင်းပြန်ကြည်လာသည်နှင့် အမျှ ကိုအောင်ဒင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို သဘောပေါက်လာသည့် အတွက် ကျွန်မ အံကြိတ်ပြီးတောင့်ခံသည်။ မနေနိုင်လွန်းမှ အနည်းငယ်သာညည်းမိ၏။ ကျွန်မ မျက်လုံးမှာတော့ မျက်ရည် တွေ ပြည့်ဝိုင်းနေသည်။
ကျွန်မ သည်းခံနိုင်စွမ်း ကုန်လုလုတွင် ကံကောင်း ထောက်မစွာဖြင့် ကိုအောင်ဒင်ပြီးသွားသည်။
“ဟား …ကောင်းလိုက်တာကွာ၊ ဒီလို ဖင်မျိုး တခါမှ မချဖူးဘူး”
သူ့ဟာကြီးကို ပြန်မထုတ်သေးဘဲ ကျွန်မထဲမှာ စွပ်ထားရင်းပြောလိုက်သည်။ မျက်လုံးက မျက်ရည်စတွေကို ခေါင်းအုံးနှင့် ကွယ်ကာသုတ်လိုက်ပြီးတော့မှ
“ပြီးရင်လည်း ဖယ်တော့လေ”
“နေပါဦး၊ ဇိမ်ခံပါရစေဦး၊ နင့်ကိုတော့ ငါတကယ်ခိုက်တယ် သီတာလွင်၊ ဒီလို အပေးကောင်းလို့ လဲ တို့ဆရာက စွဲနေတာ ဖြစ်မယ်”
ဖယ်ချင်ပုံမရလို့ ကျွန်မလည်း အတင်းမပြောတော့ဘဲငြိမ်နေလိုက်သည်။ တော်ကြာအရွဲ့တိုက်ပြီး နောက်တကြိမ် ထပ်လုပ်ရင် ကျွန်မဘဲ ငရဲကျရဦးမည် ဖြစ်သည်။
အခုတောင်မှ တဆစ်ဆစ်နှင့် ကိုက်နေ၏။ သူ့အတံကြီးလုံး၀ ပျော့ခွေသွားတော့မှ ကိုအောင်ဒင်ဖယ်၏။ ကျွန်မ ကတော့ ထထိုင်ဖို့တော်တော်ကြိုးစားယူရသည်။
ဘေးမှာ ချ ထားသည့် သွားတိုက်ဆေးလို ညှစ်ဆေးဗူးလေး ကို အခုမှမြင်ရသည်။ ကျွန်မ ဆေးဗူးကို ကြည့်တာမြင်တော့ ကိုင်မြှောက်ပြရင်း
“ဒါဖင်ချတဲ့ အဆီပေါ့၊ နင့်အပေါက်လေး က ကျဉ်းကျဉ်းလေး ဆိုတော့ တော်တော်သုံးလိုက်ရတယ်၊ နင်အရင်က ဖင် မခံဖူးဘူး မဟုတ်လား”
ဘာမှပြန်ပြောချင်စိတ် မရှိလို့ တွေ့သည့် ထမိန်တထည်ကောက်စွပ်ပြီး အခန်းထဲကထွက်ဖို့ လုပ်သည့်အခါ
“ဘယ်တုန်း”
“ရေဆေး မလို့”
“နေဦး ငါ အရင်ဆေးမယ်”
ကိုအောင်ဒင့် လိင်တံကြီးက အဆီတွေဝင်းပြီး မီးရောင်မှာပြောင်လက်နေသည်။ အဆီပြန်နေသည့် မျက်နှာကြီး ကလည်း သူ့ ပစ္စည်းနှင့် အပြိုင်ပြောင်နေသည်ကို ကျွန်မရွံရှာစွာ တွေ့လိုက်ရပါသည်။ အခန်းထဲက ကိုယ်လုံးတီး နှင့် ထွက်သွားသော်လည်း ဂျာကင်အိတ်ထဲက သေနတ်ကိုတော့ မမေ့မလျော့ယူသွားသည်။ သူထွက်သွားမှ ကျွန်မလည်း တစ်သျှူးတရွက် နှင့် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပြန်သုတ်သင်ရ၏။ အိပ်ရာခင်းပေါ်မှာလည်း အရည်ကွက်တွေ ဆီကွက်တွေ ကျနေသည်။ ကျွန်မ အခုနက အမှတ်တမဲ့ နှင့် ထိုင်ခဲ့မိသည့်နေရာမှာ က အဆိုးဆုံးဖြစ်သည်။ မ နက်ဖြန် မနော်ကို လျှော်ခိုင်းရင် စူးစမ်းသည့် မျက်ဝန်းတွေ နှင့်ရင်ဆိုင်ရဦးမည် ဆိုတာကို တွေးပြီးရင်လေးနေ၏။
“ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ”
ကိုအောင်ဒင်ပြန်လာပြီး နောက် ကျွန်မရေချိုးခန်းသို့ ဝင်ခဲ့သည်။ တတ်နိုင်သလောက် သန့်စင်ပြီး စိတ်ကူးပေါက် လာတာနှင့် ရေပါချိုးပစ်လိုက်၏။ ကျွန်မ ပြန်ဝင်လာတော့ ကိုအောင်ဒင်က အဝတ်အစား အပြည့်အစုံဖြင့် ပြန်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရလို့ ဝမ်းသာသွားမိပါသည်။
“အော် ကြာပါတယ်အောက်မေ့ နေတာ နင်ကရေချိုးနေတာကိုး၊ ဖင်က သိပ်မနာဘူး မဟုတ်လား၊ နောက်ဆိုရင် နင် အကျင့်ရသွား မှာပါ”
နောက်ပိုင်း လည်းကျွန်မ ကိုဒီလိုစော်ကားဦးမည့် သဘောမျိုးပြောပြီး ကိုအောင်ဒင် ပြန်သွားသည်။ အိမ်အောက် ကို ပြန်ဆင်းပြီး တံခါးပိတ်ဖို့ တောင် ကျွန်မ မှာခွန်အားမရှိတော့ပါ။ မနက်ပိုင်း မနော်နှင့် စောမူဒီးလာရင် တံခါးပွင့် နေမှာ စိုးလို့ အဝတ်လဲပြီး ဆင်းပိတ်လိုက်ရသည်။ ပေကျံနေသည့် အိပ်ယာခင်း ကို အပိုတခုနှင့် လဲပြီး အိပ်ရာဝင်ခဲ့ သော်လည်း ကျွန်မ တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်ပါ။
စောမူဒီး ကို ထိခိုက်မှာစိုးပြီး ကျွန်မ သူ့ကိုလိုက်လျောပေးခဲ့သည်။ ကိုအောင်ဒင် ကလည်း ရသမျှအခွင့်အရေးကို မလွတ်တမ်း ဖမ်းဆုပ်နေပေပြီ။ ဒီတိုင်းဆိုရင် စောမူဒီးကျွန်မနားကို ပြန်လာဖို့ မလွယ်တော့ပါ။ ဦးမြတ်မင်း ခရီး သွားသည့် အခါမျိုးတွင် ကိုအောင်ဒင်လိုက်သွားဖို့ ကြုံမှ ဖြစ်တော့မည်။ ရိုးသားပြီး ကျွန်မကို စွဲလမ်းနေသည့် လူငယ်လေးကို ကျွန်မ သနားနေမိ၏။ အပြင်မှာ လူထွက်ရှာလို့ ရနေပါလျှက်နှင့် ဒီကောင်လေး ကို ကျွန်မ အသုံးချ ခဲ့မိသည်။ ကိုအောင်ဒင်၏ ကျွန်မအပေါ်အပြုအမူတွေကို ကျွန်မသည်းခံနိုင်ပါသည်။ သူလိုလူစား က ဒီလိုပဲရှိပေ မည်။ ကျွန်မ တွေ့ဖူးသည့် တဏှာကြမ်းကြမ်း လူရမ်းကားတွေ၏ စရိုတ်မျိုး ကို အထူးအထွေ အံ့သြစရာ မရှိပါ။ ဒါပေမယ့် ညစဉ်လို ဒီအတိုင်းလာပြုကျင့်နေမှာ ကိုတော့ မလိုလား။
ဒီလို စိတ်ရှုပ်နေရမယ့် တူတူ ဦးမြတ်မင်းဆီ ရောက်မလာဘဲ အရင်လို လမ်းပေါ်မှာ လေလွင့်နေတာကမှ ကောင်း လိမ့် ဦးမည်ဟုလည်း တွေးမိ၏။ ဒီမှာ အိန္ဒြေရရ အေးအေးချမ်းချမ်း နေနိုင်မည်ဟု ထင်ထားခဲ့သော်လည်း မမျှော် လင့်သည့် ပြဿနာတွေကပေါ်လာခဲ့သည်။ အချိန်အနည်းငယ် စောင့်ကြည့်လိုက်ဦးမည်။ ဒီထက်ပိုဆိုးလာရင် တော့ ဒီနေရာက ထွက်သွားတော့မည် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့မှ ကျွန်မ အိပ်လို့ပျော်သွားသည်။
မနက်ရောက်တော့ ထင်သည့်အတိုင်းပင် အိပ်ယာခင်းလျှော်ခိုင်းတော့ မနော် က ထူးဆန်းသည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်သည်။ ဘာမှတော့ မပြောပါ။ စောမူဒီး ကတော့ အသာအနားကပ်လာပြီး
“ညတုန်းက လည်း ကိုအောင်ဒင်ကြီး ထချောင်းသေးတယ် သိလား”
“အင်း ..အင်း”
စိတ်ရှုပ်နေလို့ စောမူဒီးကို ထွေထွေထူးထူး ပြန်ပြောမနေတော့ပါ။
“မမ …နေ မကောင်းဘူးလား”
“ဟုတ်တယ်၊ ခေါင်း ကိုက်နေလို့”
“ဒါဆို အိပ်ယာထဲမှာပဲ နားနား နေနေ နေပေါ့”
တကယ်လည်း အပြင်မှာနေချင်စိတ် မရှိလို့ ကျွန်မ အိပ်ခန်းထဲမှာပဲ တနေ့လုံးအောင်းနေမိသည်။ ထမင်းစားချိန် နှင့် ရေချိုးချိန်လောက်ပဲ အပြင်ထွက်ဖြစ်၏။ ညနေစောင်းခါနီးမှ စိတ်ကြည်မလား ဟု ခြံထဲမှာလမ်းထွက်လျှောက် နေစဉ် နောက်က အိမ်လေးမှာ လူတွေတရုန်းရုန်း နှင့် မြင်ရသည်။ ဘာများလဲဟု အနားကိုရောက်လာသည့် စော မူဒီးကို မေးကြည့်မိသည်။
“ဘာတွေ လဲ မောင်လေး”
“ဟာ …မမွှေး အမျိုးတွေ အလည်လာတာတဲ့၊ တအိမ်လုံးကို ပြည့်နေတာပဲ၊ ကျွန်တော့် ဖက်အခြမ်းပဲလွတ်တယ်”
လေးပင်သုံးခန်း အိမ်ကို ကိုအောင်ဒင်တို့ လင်မယားက နှစ်ခန်း ယူပြီး စောမူဒီး အတွက် တခန်းကန့်ပေး ထား သည်။
“နားကို ညည်းနေတာပဲ မမရာ”
“အကြာကြီးတော့ နေကြမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူတို့ ဆရာကြီးက လူတစိမ်းလာတာ သိပ်ကြိုက်တာမှ မဟုတ်တာ”
“မနက်ဖြန် ပြန်မယ်လို့ တော့ကြားတာပဲ”
ကျွန်မ ကို လှမ်းမျှော်ကြည့်နေတာကို လည်းမြင်ရသည်။ ဦးမြတ်မင်း၏ မယားငယ် အဖြစ်မမွှေး ပြောလိမ့်မယ် ဆိုတာကိုလည်း တွေးမိတာနှင့် အထဲကိုပြန်ဝင်ခဲ့သည်။ ဒီနေ့ဦးမြတ်မင်း လာမည်လို့ မထင်ပါ။ လာမယ်ဆိုရင် အခုလို မမွှေး အမျိုးတွေကို ညအိပ်လက်ခံမှာ မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ညရောက်တော့ ကျွန်မ ဘာလုပ်ရင်ကောင်း မလဲဟု ထိုင်တွေးနေမိပါသည်။ ကိုအောင်ဒင့် ကို ရှောင်ဖို့ အပြင်ထွက်ရင်ကောင်း မလားတွေးလိုက်မိသော်လည်း ထို အကြံကို ချက်ချင်း စွန့်လွှတ်လိုက်ရပါသည်။ တကယ်လို့ ကိုအောင်ဒင် ရောက်လာချိန်မှာ ကျွန်မ မရှိလျှင် ပို ၍ ဆိုးသွားလိမ့်မည်။ သူကလည်း ဒီနေ့ လာဦးမည့် သဘောပြောသွားသည်။
ဒါပေမယ့် ကိုအောင်ဒင် တော်တော်နှင့် ရောက်မလာသည့် အခါ ကျွန်မ ချီတုံချတုံဖြစ်ရသည်။ အခြေအနေ မ ကောင်းရင် အပြင်ထွက်သွားနိုင်အောင် အဝတ်အစား အဆင် သင့်လဲ ထားရ၏။ ကျွန်မ၏ ခေါင်းတွေ ရီဝေစပြု လာချိန်ကျမှ တမင်စေ့ရုံလေးပဲ စေ့ထားသည့် တံခါးက ပွင့်သွားပြီး ကိုအောင်ဒင်ဝင်လာသည်။
“ဧည့်သည်တွေ လာတာနဲ့ စကားထိုင်ပြောနေရသေးတယ်”
ကျွန်မ ပုခုံးကို ညှစ်ပြီးပြောလိုက်သည်။ သွေးတွေဆူပြီး ရင်တွေအရမ်းခုန်နေသည့် ကျွန်မက သူ့လက်ကိုပြန်ဆုပ် ကိုင်လိုက်မိ၏။
“ဆာနေ ပြီလား၊ နင်ကတော့ လေ ..ဟား ..ဟား”
ဧည့်သည်တွေ ရှိလို့ဖြစ်မည် ကိုအောင်ဒင် ဆီက ဒီနေ့ အရက်နံ့မရပါ။ ဒါဆိုရင်တော့ အရင်နေ့တွေကလောက် သူ ကြမ်းတမ်းလိမ့်မှာ မဟုတ်ဟုတွေးရင်း လက်ကို ပိုတင်းတင်းညှစ်လိုက်မိ၏။ ကျွန်မ ၏ ဝေဒနာချိန်ကလည်း ရောက် ရှိလာပြီဖြစ်ရာ မနေ့ကလိုရက်စက်လည်း ကျွန်မရင်ဆိုင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပါသည်။ ကျွန်မ အလျှင် လိုနေ သည်ကို ကိုအောင်ဒင် ရိပ်မိပုံရသည်။ လှေခါးကို တလှမ်းခြင်းလေးတွဲ့စွာ တက်နေသည်။ ရီဝေနေသည့် ကျွန် မ ကတော့ သူ့ကိုမှီ ထားသည့် တိုင်ခြေထောက်တွေက ယိမ်းယိုင်လို့နေ၏။ အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ ကို ခပ်မြန်မြန်ချွတ်ချလိုက်သည်။ ကိုအောင်ဒင်ကတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခပ်အေးအေး အမူအရာနှင့် ထိုင်ကြည့်နေသည်။
“ရှင်ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ချွတ်လေ”
“နင် လာလုပ်ပေးပါလား”
ဒီနေ့မှ ကိုအောင်ဒင်က ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်လာသည်။ ခါးပတ်တောင်ပတ်ထားသေး၏။ ခါးပတ်ကိုချွတ်၊ ဇစ်ကို ဖြုတ်နှင့် ကျွန်မ အတော်အလုပ်ရှုပ်သွားသည်။ စိတ်အရမ်းလော နေလို့ လက်တွေကတုန်ပြီး အလုပ်မတွင်သလို ဖြစ်နေသည်။ သူ့ အောက်ပိုင်းရှင်းသွားသည် နှင့် မရှက်နိုင်တော့ဘဲ သူ့ဟာကြီးကို ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ကာ တင်း မာလာစေဖို့ နှိုးဆွပေး နေမိသည်။ လိင်ဆက်ဆံလို့ ရလောက် အောင်အထိမာကျောလာတော့တောက်မှ ကို အောင်ဒင် အေးအေး ဆေးဆေးလုပ်နေသည်။
“ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်အရင်လိုနေတာလဲ၊ တညလုံး အချိန်ရှိသေးတယ်၊ အိမ်မှာ လူတွေများနေလို့ မမွှေးက ငါ့ကို ဆိုင်မှာ သွားအိပ်ချေတဲ့ ..ဟား …ဟား”
သူပြောတာ ကျွန်မ နားမှာကြားလိုက်မကြားလိုက်နှင့်၊ ကြားလိုက်သမျှကိုလည်း ဘာကိုဆိုလိုမှန်း ကျွန်မ ရေရေ ရာရာ မသိပါ။ ကျွန်မ သိတာက ကျွန်မရင်ထဲက အပူမီးကို လိင်ဆက်ဆံခြင်းနှင့် ငြိမ်းသတ်ပစ်ဖို့သာ ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ သည်းခံစောင့်ဆိုင်းနိုင်သည့် အခြေအနေ တခုကိုကျော်လွန်သွားသည့် အခါ ကိုအောင်ဒင့် ပေါ်ကို အတင်း တက်ခွ မိပါတော့သည်။ ကျွန်မ၏ အပြုအမူတွေကို အံ့သြသော်လည်း ကိုအောင်ဒင် သဘောကျမည်မှာသေချာ ပါသည်။
ရှည်လျားကော့ပျံနေသည့် ကိုအောင်ဒင်၏ လိင်တံကြီးကို အရည်တွေရွှဲနစ်နေသည့် ကျွန်မ၏ အပေါက်ဝတွင် တေ့လိုက်ပြီး အားပါးတရဖိထိုင်ချလိုက်မိသည်။
“အီး”
ကျွန်မ ၏အသံက နာကျင်မှုကြောင့် မဟုတ်ပါ။ ရင်ထဲကဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝသွားလို့ နှုတ်က မြည်တမ်းလိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ကျွန်မ ဘာမှမသိတော့ပါ။ ကိုအောင်ဒင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ပြီး အဆက်မပြတ်ဆောင့် ပေးနေမိပါသည်။ ကျွန်မ ရင်ထဲမှာပူနေသည်။ တကိုယ်လုံးကအာရုံကြော အားလုံးတို့ကလည်း လိင်ဆက်ဆံဖို့ကိုသာ မွတ်မွတ်သိပ်သိပ် တောင့်တနေကြသည်။ မောလို့ မောရမှန်း လည်း မသိ၊ ပင်ပန်းလို့ ပင်ပန်းမှန်းလည်းမသိတော့ပါ။ ကျွန်မ၏ အရှိန်က ပြင်းလွန်းလို့ ကိုအောင်ဒင်ကတောင် ကိုင် ထိန်းပေးနေရသည်။
“သောက်ခွေး ထဲမှပဲ၊ နေပါဦး၊ နေပါဦး၊ ငါဒီမှာ ထွက်တော့မယ်”
သူပြောတာကို ကျွန်မ ကောင်းကောင်းမကြားပါ။ ကျွန်မ၏ အသိစိတ်က လုံးဝကိုလွတ်နေသည်။ ပါးပြင်ကို ဖြန်းကနဲ ဖြတ်ရိုတ်တာခံလိုက်ရမှ သတိနည်းနည်း ပြန်ကပ်သည်။
“နင် ငါ့ကို ရွဲ့နေတာလား သီတာလွင်၊ သိပ်ခံချင်နေတယ် ဟုတ်လား၊ ခံရမယ်၊ ခံရမယ်၊ နင့်ကို တညလုံး မအိပ်ဘဲ လုပ်ပြမယ်၊ အောင်ဒင်တဲ့ ကွ၊ ဒီပွဲ မျိုးဘယ်တော့မှ မရှုံးဘူး၊ ဟားဟား”
“ကျွန်မ ….ကျွန်မ”
ရှက်စိတ်ကင်းမဲ့စွာ ဖြင့်ကိုအောင်ဒင့် ကိုကျွန်မ အတင်းဖက်ထားမိသည်။ သူက ကျွန်မ လက်တွေကိုဆွဲဖြည်ပြီး လူကိုလည်း ဘေးသို့ တွန်းချလိုက်လို့ ကျွန်မအိပ်ယာပေါ် တစောင်းလေး လဲကျသွားသည်။
“ရော့ …အာငွေ့ ပြန်ရိုတ်လိုက်”
ပါးစပ်နားတွင် တေ့လာပေးသည့် သူ့ပစ္စည်း ကြီးကို အငမ်းမရကိုင်စုပ်လိုက်မိသည်။ ဒါကြီး ပြန်ထောင်လာမှဖြစ် မည်။ ထို့ကြောင့် အသက်ပင်ဝအောင်မရှူနိုင်ဘဲအတင်းလုပ်ပေးနေမိသည်။ ကိုအောင်ဒင်က အစုပ်ခံနေရင်း ကျွန်မ ပေါင်တဖက်ကို မတင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အရည်တွေတစိုစိုနှင့် ဖောင်းကားနေသည့် ကျွန်မဟာလေး ကို လက်နှင့်ညှစ်ပါသည်။ လက်နှင့် ညှစ်ရုံလောက်နှင့် ကျွန်မ က အာသာမပြေပါ။ ဒါကြောင့်လည်း သူ့အတံကြီး အဆင်သင့် ဖြစ်စေဖို့ အားသွန်လုပ်ပေး နေမိ၏။ ကိုအောင်ဒင် ကျွန်မ အပေါက်ထဲကို လက်နှင့် နှိုက်သည်။ က လော်သည်။ ကျွန်မ က သူ့ကို မှုတ်ပေးစုပ်ပေး နေစဉ် ဖြေသိမ့်ပေးနေသည်ဟု ထင်မိသော်လည်း မှားပါသည်။ သူက အရှေ့ပေါက်က အရည်တွေ ယူပြီး နောက်ပေါက်ကို ပို့နေခြင်းဖြစ်သည်။ ရွှဲစိုနေသည့် သူ့လက်ချောင်း ဖြင့် စအိုထဲကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။
ရှေ့ပေါက်ထဲသို့ လည်း လက်မကိုထိုးထည့် လိုက်ပြီးပြိုင်တူ ကုပ်ထည့်လိုက် သည့် အခါ ကျွန်မ တကိုယ်လုံး အကြောအချင် တွေ တဖျင်းဖျင်းနှင့် တုန်ထသွား၏။
“ကောင်းတယ် မဟုတ်လား သီတာလွင်”
ပါးစပ် မအားလို့ ခေါင်းကိုသာ တဆတ်ဆတ်ညိတ်ပြလိုက်မိသည်။ ခုနက အတိုင်းသုံးလေးခါ လောက်လုပ်ပေး ပြီးနောက် သူ့ဟာကြီးကို ကျွန်မ ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“မိန်းမရှာတွေဆိုရင် တံတွေးနဲ့ပဲလုပ်ကြတာ၊ စမ်းကြည့်တာပေါ့”
မာထောင်နေသည့် ဟာကြီးကို လက်နှင့်ဆရင်း ပြောလိုက်သည့်စကား အဓိပ္ပါယ် ကိုကျွန်မ ကောင်းကောင်းနား မလည်ပါ။
“လေးဖက်ထောက်လေ”
ကိုအောင်ဒင် ခိုင်းသည့်အတိုင်း တသွေမတိမ်း အမြန်လုပ်ပေးလိုက်ပါသည်။ သူက ချက်ချင်း မလုပ်သေးဘဲ ကျွန်မ ၏ စအိုဝကို ဖြဲပြီး တံတွေးတွေ တထွီထွီ နှင့် ထွေးထည့်တော့မှ အခုန သူဘာပြောသည်ကို နားလည် တော့သည်။ စိတ်ကြိုက် တံတွေးတွေ ထွေးပြီးမှ ထည့်တော့ နည်းနည်းပဲဝင်ပါသည်။ ကျွန်မ လည်းနာလွန်း လို့တွန့်လိမ်နေရ၏။
“နင့် ဖင်ကလဲ၊ စိတ်ညစ်ဖို့တောင် ကောင်းတယ်”
စိတ်မရှည်သလိုပြောပြီး နောက်ရှေ့ပေါက်ထဲကို ပြန်ပြောင်းထည့်လိုက်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူစိတ်မလျှော့သေး ပါ ရှေ့ပေါက်ကို လုပ်နေရင်းနှင့် မနေ့ကလို အဆီတွေထည့် ပြီးကျွန်မ၏ စအိုကိုလက်နှင့် မျိုးစုံထိုးဆွနေပါသည်။ အမှန် ကိုပြောရလျှင် ဒီလိုခံစားမှုမျိုး ကျွန်မ တခါမှမရဖူးပါ။ တပြိုင်နက်ထဲရနေသည့် နာကျင်မှုနှစ်ခုက ကျွန်မ၏ ပူလောင်မှုတွေကို အကောင်းဆုံးငြိမ်းသတ်ပေးနိုင်ပါသည်။ စိတ်ကို ထိန်းချုပ်လို့လည်း မရနိုင်တော့ပါ။ အဆုံးတိုင် အောင် လက်လွတ်ထွက်သွားသည်။ ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘဲ စိတ်ထဲရှိသလိုအော်ဟစ်နေမိသည်။ ဘာ တွေ ဘယ်လိုအော်နေမိမှန်း လည်း မသိပါ။ဝေဒနာခံစားရမှု အချိန်တွေကျော်လွန်သွားတော့မှ အသိပြန်ဝင်လာ သည်။
ကျွန်မ ၏ အချိန်ကျော်လွန်သွားသော်လည်း ကိုအောင်ဒင်က မပြီးသေးပါ။ လုပ်ကောင်းတုန်းရှိသေးသည်။ ကြီး မားသည့် လိင်တံကြီးနှင့် ကြမ်းတမ်းစွာ ဆောင့်ထိုးနေမှုကြောင့် နာကျင်ရခြင်းက ကျွန်မကို စတင်နှိပ်စက်လာ သည်။ ကျွန်မ တတ်နိုင်သလောက် အောင့်အီးသည်းခံဖို့ ကြိုးစားပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကြာလေခံရခက်လေဖြစ်လာသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုအောင်ဒင်က အပေါက်ပြောင်းပြီးဆက်ဆံဖို့ ကြိုးစားလာသည်။
“မတော်သေးဘူးလား”
“ငါမှ မပြီးသေးတာ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် သူ့ဟာကြီးကို အတင်းဖိသွင်းချလိုက်သည်။ ထောက်ထားသည့် လက်တွေမှာအားအင် ပျောက် ဆုံးသွားပြီး အိပ်ယာပေါ်ပြုတ်ကျသွားသည်။ ကြီးမားသည့် နာကျင်မှုက ရင်ထဲကကလီစာတွေကိုပါ တုန်ရီလာသည်ဟု ထင်မိပါသည်။ ဒီတကြိမ်မှာတော့ တော်တော်အတွင်းကျအောင်သူထိုးသွင်းလိုက်နိုင်ပါသည်။ ကျွန်မစိတ်ကို အဆုံးတိုင်လျှော့ချလိုက်ပြီး တောင်းပန်ရတော့သည်။
“မလုပ်ပါနဲ့တော့ရှင်၊ ကျွန်မ အရမ်းနာနေပြီ”
ကျွန်မ၏ တောင်းပန်မှုကို ကိုအောင်ဒင်က လုံး၀ အလေးမမူပါ။
“ခံချင်တုန်းကလဲ နင်ပဲလေ၊ ငါမှ မပြီးသေးတာ ပြီးအောင်ဆက်လုပ်ရမှာပဲ”
ကြုံးထဖို့ ကြိုးစားသည့် ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်ကနေအတင်းဖိထားသည်။ မွေ့ယာပေါ်မှာ မှောက်လျက်သားကပ်နေ သည့် ကျွန်မကိုယ်ပေါ်ကနေဖိပြီး မညှာမတာကိုလုပ်သည်။ ဝေဒနာချိန်မှ လွတ်မြောက်ခဲ့ပြီဖြစ်သည့် ကျွန်မအ တွက်တော့ ငရဲပြည်ကို အရှင်လတ်လတ်ရောက်ရသလို ခံစားနေရသည်။ ဘယ်ဘဝက ဝဋ်ကြွေးတွေလဲ ဟု မချိ တင်ကဲ တွေးရင်း မျက်ရည်တွေ ဒလဟောစီးကျလာ၏။ ကိုအောင်ဒင် မမြင်အောင် ခေါင်းအုံးမှာ မျက်နှာကပ် ထားသောလည်း တလိမ့်လိမ့်လှုပ်ခါနေသည့် ကျောပြင်နှင့်ပုခုံးကြောင့် ကိုအောင်ဒင်ရိပ်မိသွားပါသည်။
“ငိုငို …ခုနေငို ထား၊ နင်အရသာတွေ့သွားမှ ကျွန်မကိုဖင်ပဲလုပ်ပါလို့ လာမပြောနဲ့”
ကိုအောင်ဒင်ရိပ် မိသွားပြီဖြစ်လို့ မထူးတော့သည့်တူတူ ရှိုက်ကြီး တငင်ငိုချလိုက်မိသည်။ အနာသက်သာလို သက်သာငြား မျက်စေ့မှိတ်ပြီး အော်မိသည်။ ကျွန်မ၏ အော်သံနှင့် ငိုသံက ကို အောင်ဒင့်ကို ပိုပြီး စိတ်တက် ကြွကျေနပ်အောင်လုပ်ပေးနေသလို ဖြစ်ပြီး သူက ဘီလူးစီး သလိုပိုလို့ ကြမ်းတမ်း လာ၏။ တခါထဲသေပြီး ဒီဘဝကလွတ်သွားရင်ကောင်းမှာပဲ ဟုကျွန်မ တွေးမိပါသည်။ ငိုလိုက်အော်လိုက်နှင့် ကို အောင်ဒင်ပြီး သွား သည့်အခါ ကျွန်မ မတ်တပ်ရပ်ဖို့ မပြောနှင့် ကားယားကြီးမှောက်နေရာမှ နေ ရာတောင်မရွှေ့ နိုင်တော့ပါ။
.........................................................
“မမ၊ …မမ”
အခန်းတံခါး ကို အသာအယာပုတ်ပြီး ခေါ်သံကြောင့် လှဲနေရာမှ ထလိုက်ရသည်။ စောမူဒီး အသံ။ ကျွန်မ မနက် ကထဲက အပြင်မထွက်ဘဲ အိပ်ခန်းထဲမှာပဲ အောင်းနေလို့ စိတ်ပူပြီးလာမေးရှာတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ တံခါးကို ဖွင့် လိုက်တော့ မျက်နှာ မသာမယာနှင့် ရပ်နေသည့် စောမူဒီးကို မြင်လိုက်ရသည်။
“ဘာလဲ၊ မောင်လေး”
“ကျွန်တော့် ကိုမှန်မှန် ပြောပါနော်၊ ညက ကိုအောင်ဒင် မမ ကိုဘာလုပ်သလဲ”
“ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး”
စောမူဒီး မယုံကြည့်ပါ။ ခေါင်းကို ခါပြရင်း
“ညက ကိုအောင်ဒင် တော်တော်နဲ့ ပြန်မလာလို့ ကျွန်တော် မနေနိုင်ဘဲ ဆင်းလိုက်လာတယ်၊ အိမ်ဘေး ကသွား တုန်း မမ အခန်းက အသံတွေလိုလို ကြားတာနဲ့ သစ်ပင်ပေါ်အထိတက်နားထောင်ကြည့်တယ်”
ဟိုတခါ သူ့ကိုသစ်ကိုင်း ခုတ်ခိုင်းဖူးသည့် သရက်ပင်ကို ပြတင်းပေါက်ကနေ ကျွန်မ လှမ်းကြည့်လိုက်မိ၏။ စောမူ ဒီး တော်တော်လေး သိသွားပြီထင်ပါသည်။
“မမ ငိုသံတွေလဲကြားတယ်၊ တောင်းပန် နေတာလဲကြားတယ်၊ သူ …သူ ..မမ ကို..မမကို”
မဟုတ်ဘူးလို့လဲ မပြောချင်၊ ဟုတ်ပါတယ်လို့လဲ မပြောရက်ဘဲ ကျွန်မ ငိုင်တွေသွားမိသည်။
“သူက ညဖက်ဆိုရင် သေနတ်ဆောင်တတ်မှန်း သိလို့ ကျွန်တော် အတင်းဝင်မလာတာ”
“မောင်လေးရယ်၊ သူနဲ့တော့ ယှဉ် မမိုက်ပါနဲ့၊ မင်းပဲ ထိခိုက်လိမ့်မယ်၊ သူကလူမဟုတ်ဘူး၊ နောက်ပြီး …မမ …မမ ဘဝကလဲ သူတယောက်နဲ့ မထူးပါဘူးကွယ်၊ ပျက်ပြီးသားပါ”
ပြောရင်း နှင့် ဆက်မပြောချင်တော့လို့ တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီးအတွင်းမှ ချက်ချထားလိုက်သည်။ လောလောဆယ် ကျွန်မ တယောက်ထဲပဲနေချင်သည်။ စောမူဒီး မထိခိုက်အောင် ကျွန်မက ကိုအောင်ဒင် ကိုလက်ခံပေးခဲ့၏။ အခု စောမူဒီး သိသွားခဲ့ပြီ။ ဘာတွေ ဘယ်လိုဟုပြောလည်း မနေချင်တော့ ဒီနေရာကနေ ထွက်သွားဖို့တောင်စဉ်းစား နေမိပြီ ဖြစ်သည်။
ညတုန်းက ကိုအောင်ဒင် ကျွန်မ ကို အကြိမ်ကြိမ် အနိုင်ကျင့်ခဲ့၏။ သုံးလေးကြိမ် မက တညလုံးဖြစ်သည်။ သူပေး ခဲ့သည့် ဒါဏ်တွေကြောင့် မနက်ဖက်အိပ်ယာကတောင်မထနိုင်ပါ။ နာကျင်ကိုက်ခဲမှုတွေကို အခုထိ ခံနေရ ဆဲဖြစ် သည်။ သူဘယ်အချိန်ပြန်သွားလဲ ဆိုတာတောင်မသိ။ ညအိမ်ပြန်အိပ်စရာ မလိုခြင်းနှင့် ကျွန်မ မှာပြန်လှန်ခုခံ နိုင် စွမ်းကုန်ဆုံးသွားခြင်းကို ကိုအောင်ဒင် အပြည့်အဝအသုံးချသွားသည်။
စောမူဒီးသာ ဒါတွေသိသွားရင် ပိုဆိုးမှာ သေချာသည်။ အ ခု လည်း မကျေနပ်ခံပြင်းမှုတွေ သူ့ မျက်နှာမှာ အထင်း သားမြင်နေရသည်။ ကျွန်မ ဒီနေရာက ထွက်မသွားခင် တော့ စောမူဒီးကို တရားချပေးခဲ့ရပေမည်။ သူ့ကို ပြေရာ ပြေ ကြောင်းပြောချင်သော်လည်း ကျွန်မ ကိုယ်တိုင် တောင် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပါ။ ဦးမြတ်မင်း ဒီနေ့လာချင်လာ နိုင်လို့ ကိုအောင်ဒင့်ရန်က တော့လွတ်နိုင် သည်။ မမွှေး အမျိုးတွေ ပြန်သွားကြတာကို ထောက်ချင့်ရင် ဦးမြတ်မင်း ရောက်လာနိုင်စရာရှိသည် ဟု ယူဆလို့ ရနိုင်စရာ ရှိသည်။
နေ့လည်ခင်း ရောက်တော့ စိတ်လန်းဆန်းသွားအောင် ရေချိုးလိုက်သည်။ ခေါင်းပါလျှော်လိုက်၏။ ပြီးတော့ စိတ် မပါ လက်မပါနှင့် မစားချင်ဘဲ ထမင်းစား ပြီး အိပ်ယာထဲပြန်ဝင်ခွေ နေမိသည်။ ရေချိုးလိုက်ပေမယ့် ကျွန်မ၏ စိတ် နှင့်ကိုယ်က ကြည်လင်လန်းဆန်းလို့ မနေပါ။ မနော်ဈေးသွားမည် ဆိုတော့မှ ပိုက်ဆံပေးဖို့ အောက်ကို ဆင်းမိ သည်။
ခါတိုင်း တကုပ်ကုပ်နှင့် အလုပ်များနေတတ်သည့် စောမူဒီးကိုလည်း မတွေ့ရပါ။ ကောင်လေးလည်း စိတ် ထိခိုက်သွားသည် ထင်ပါသည်။ သူလည်း ကျွန်မလိုပင် တနေရာရာမှာသွား ခွေနေမလားဟု တွေးမိပါသည်။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း ယောက်ျားလေးထုံးစံ အရက်ဆိုင်ရောက်ချင်ရောက်သွား နိုင်သည်။
မနော် ဈေးကနေ မောကြီးပန်းကြီးပြန်ပြေးလာတော့မှ ကျွန်မထင်တာတွေ မှားကြောင်းသိလိုက်ရသည်။
“သီတာရေ … ကိုအောင်ဒင် နဲ့ စောမူဒီး ရန်ဖြစ်ကြလို့တဲ့”
“ဘာဖြစ်ကုန်ကြလဲ မနော်…မြန်မြန်ပြောစမ်းပါ”
ထိတ်လန့်ခြင်းကြီးစွာ ဖြင့် ကျွန်မ မေးလိုက်မိသည်။ မနော်ပြောသည့် သတင်းအရဆိုရင် စောမူဒီးက ကိုအောင် ဒင် ရှိသောဆိုင်သို့ လိုက်လာပြီး ဆိုင်ရှေ့ကနေ အော်ဟစ်ဆဲဆိုသည်ဟု သိရသည်။ ကိုအောင်ဒင် ထွက်လာပြီး စကားများရာကနေ စောမူဒီးက စပြီးတိုက်ခိုက်ရာမှ စောမူဒီး ဆေးရုံရောက်သွားပြီး ကိုအောင်ဒင်ကတော့ အဖမ်း ခံလိုက်ရသည်ဟု ဆိုသည်။ စောမူဒီးက ငယ်ရွယ်သန်စွမ်းသူဖြစ်ပေမယ့် အတိုက်အခိုက်ကျွမ်းကျင်သည့် ကို အောင်ဒင့် လက်ချက်ကို သူသာခံလိုက်ရသည်။
“ဆရာကြီး ကို အကြောင်းကြားထားတယ်၊ ဆရာကြီး လာမယ်တဲ့”
တပည့်တွေ ချင်းဖြစ်သည့်ကိစ္စဆိုတော့ ဦးမြတ်မင်း လာရှင်းရတော့မည် မလွဲပါ။
“စောမူဒီး ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ”
“မသိဘူး သီတာ၊ တော်တော်ခံလိုက်ရတယ် လို့ပြောတယ်၊ ဆေးရုံ လိုက်သွားပေးရမလား သီတာ”
မနော် ကိုယ်တိုင်က သွားချင်နေပုံရလို့ ချက်ချင်းလွှတ်လိုက်သည်။ အိမ်နောက်ဖက် တံခါးကနေ လှမ်းအကဲခတ် ကြည့်လိုက်တော့ မမွှေး၏ အရိပ်အယောင်ကိုတောင်မမြင်ရတိတ်ဆိတ်နေသည်။ သူ့ယောက်ျား ဆီလိုက်သွား သလား မသိပါ။ အမျိုးတွေ ပြန်သွားကြသည့် တိုင် မမွှေး ရှိနေသည်ကို မနက်က ကျွန်မ မြင်ပါသည်။ တကယ် လို့ သူသွားချင်ရင်လည်း ကျွန်မ ကိုတော့ အကျိုးအကြောင်းလာပြောသင့်သည်။ အခုတော့ တိတ်တိတ်လေး ထွက် သွားသည်။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း အကြောင်း ရှိလို့ သူမ ဖာသာ အပြင်ထွက်သွားတာမျိုးလည်း ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်မ တွေးနေမိသည်။
စောမူဒီး အတွက်လည်း စိတ်ပူနေရသည်။ ကိုအောင်ဒင်လို လူစား ကိုမိုက်ရူးရဲ သွားပြီးရင်ဆိုင် ဖို့သူ့ကိုတွန်း အား ပေးခဲ့တာက ကျွန်မနှင့် ပတ်သက်သည့် ကိစ္စဖြစ်နေလို့ ပိုပြီးမနေနိုင်အောင် ဖြစ်နေရပါသည်။ ဒီလိုရန်ဖြစ် တဲ့ ကိစ္စမျိုးလောက်က လွယ်လင့်တကူရှင်းနိုင်သည့် အစွမ်းဦးမြတ်မင်းမှာ ရှိနေသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုအောင်ဒင် လို အားကိုးရသူနှင့် ယှဉ်ရင် စောမူဒီး ကို ဦးမြတ်မင်း သိပ်ဂရုစိုက်လိမ့် မည်မထင်ပါ။ ကိုအောင်ဒင် ပြန်လည်လွတ် မြောက်ရေးကို သာအဓိက လုံးပန်းမှာသေချာသည်။ စောမူဒီး များများစားစားထိခိုက်နစ်နာမှု မရှိပါစေနှင့် လို့သာ ကျိတ်ပြီးဆုတောင်းနေရသည်။ စောမူဒီး ပြန်ကျန်းမာလာရင်လည်း ဦးမြတ်မင်း ဆီမှာ သူဆက်ပြီး အလုပ်လုပ် ခွင့် ရှိမည် မဟုတ်တော့ပါ။
မနော်ကို တမျှော်မျှော် နှင့် ကျွန်မ အိမ်ရှေ့မှာခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လမ်းေ လျှာက်နေမိသည်။ စောမူဒီးအတွက် လို အပ်ရင်သုံးဖို့ မနော်ကို ပိုက်ဆံမပေးလိုက်မိသည့် အတွက်လည်း နောင်တရနေမိ၏။ မျှော်နေသူ ရောက်မလာဘဲ မျက်နှာခပ်တင်းတင်း နှင့် ပြန်ရောက်လာသူက မမွှေးဖြစ်သည်။ ကျွန်မ ကိုမြင်သည့် အခါ ထွီကနဲ တံတွေး ထွေး လိုက်ပြီး သူ့အိမ်ဆီ ခပ်တည်တည်လျှောက်သွားသဖြင့် သတင်းမေးရန်ကြံရွယ်ထားသည့် ပါးစပ်ကို ပြန်ပိတ်လိုက် ရသည်။ ထိုအချိန် တွင် ခြံဝက မော်တော် ဆိုင်ကယ်သံ ကြားလိုက်ရပြီး နောက် မနော်ကသုတ်ကရက်ပြေးဝင် လာသည်။
“ဘယ် …ဘယ် လိုနေလဲဟင်”
“ခြေတွေ လက်တွေတော့ ကျိုးကုန်တယ်တဲ့၊ နံရိုးလဲ ကျိုးသွားတယ်၊ ကလီစာတွေမထိလို့ အသက်တော့မစိုး ရိမ် ရဘူး၊ ဒါပေမယ့် ခွဲစိတ်ရမယ် တဲ့၊ ဆရာကြီး ဆေးရုံမှာ ရောက်နေပြီ၊ မနော်ပြန်စောင့်ရမယ်၊ သွားမယ်နော် သီတာ ဆရာကြီး အလစ်ပြေးလာတာ”
အလာတုန်းကလိုပင် မနော် ခပ်သုတ်သုတ်ပြန်ထွက်သွားသည်။ အသက်အန ္တရယ် မစိုးရိမ်ရ ဆိုသည့်အတွက် စိတ်အေးရသော်လည်း ဘယ်အတိုင်းအတာလောက် အထိ ဦးမြတ်မင်း သိသွားပြီလဲ ဆိုတာက အရေးကြီးသည်။ သာမန်စကားများပြီး ရန်ဖြစ်တာလို့ သိရင်ကိစ္စမရှိပါ။ ကျွန်မ အကြောင်းတွေ ပါလာရင်သာစိုးရိမ်ရသည်။ သူက ကောင်းကောင်း မွန်မွန်ထားရက်နှင့် ကျွန်မက သိက္ခာမဲ့ သလိုဖြစ်နေသည်။ စောမူဒီး အတွက်ငွေကြေးကတော့ ဦးမြတ်မင်း လာကြည့်သည် ဆိုသည့် အတွက် မစိုးရိမ်ရတော့ပါ။
...........................
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် အခန်းထဲ ဝင်ထိုင်နေမိပြန်သည်။ အခန်းထဲမှာ မနေနိုင်သည့် အခါ အောက်ကိုတဖန်ပြန် ဆင်းမိသည်။ ရေလည်းခနခန ထသောက်နေမိသလို အိမ်သာထဲလည်းခနခန ဝင်နေမိ၏။ ကျွန်မ အတွက်က တော့ စဉ်းစားရင်း တဖြေးဖြေးသွေးအေးလာပါသည်။ ဦးမြတ်မင်းက နှင် ထုတ်လိုက်ရင်လည်း ထွက်သွားဖို့ ဝန်မ လေးပါ။ သွားတာကမှ ပိုကောင်းသည်ဟု ထင်ပါသည်။ ကိုအောင်ဒင်၏ အနိုင်အထက်ပြု မှုကို မခံချင်တော့သ လို စောမူဒီး ခံစားနေရသည်ကို လည်းသနားသည်။
ကျွန်မက သံယောဇဉ် တွယ်သင့်သည့် မိန်းမတယောက် မ ဟုတ်ကြောင်း ကိုလည်းဒီကောင်လေး မသိရှာ၊ ကျွန်မ ကိုကောင်း မွန်ပြည့်စုံစွာ ထားခဲ့သည့် ဦးမြတ်မင်းကိုတော့ အားနာစိတ်ဖြစ်မိသည်။ သူကောင်းကောင်း ထားပေမယ့် ကျွန်မမှာ ဘဝပေး အခြေအနေအရ ကောင်းကောင်းနေ လို့ မရနိုင်ခဲ့ပါ။ တွေးရင်းတွေးရင်း နှင့် ဒီကနေ ခွာဖို့ ပိုပြီးစိတ်သန်လာသည်။
ကျွန်မ အတွေးထဲမှာ နစ်နေစဉ် ခြံဝဖက်မှာ ကားသံလိုလိုကြားလိုက်ရလို့ အိမ်အပေါ်ထပ်ပြတင်းတံခါး မှလှမ်း ချောင်း ကြည့်လိုက်ရာ ဦးမြတ်မင်း၏ ကားဖြစ်နေသည်။
ဘယ်အချိန်ထဲက အိမ်ရှေ့နားမှာ ရောက်နေသည် မသိ သော မမွှေးပြေးထွက်သွားပြီး ခြံတံခါးဖွင့်ပေးသည်။ ကားဝင်လာတော့ ဦးမြတ်မင်းကို တစုံတရာ လှမ်းပြောတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦး မြတ်မင်းက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တာ မြင်သည်။
အိမ်ရှေ့မှာ ကားရပ်ပြီးတော့ ဦးမြတ်မင်း အပေါ်ကိုတော်တော်နှင့် တက်မလာ။ ကျွန်မ ကလည်း ဘာကြောင့်မှန်း မသိ အောက်ကို ဆင်းပြီးကြိုဆိုဖို့ တွန့်ဆုတ်နေသည်။ တော်တော်နှင့် ပေါ်မလာတော့မှ လှေခါးအတိုင်း ဆင်းလာ စဉ် မမွှေး၏ တိုးတိုး စကားသံကို မသဲမကွဲကြားရသည်။ လှေခါးရင်း နားမရောက်ခင်လမ်းတဝက်တွင် ဦးမြတ်မင်း နှင့် မမွှေး စကားပြောနေကြသည်။ ကြားထဲမှာ ပစ္စည်းပုံတွေ ကွယ်နေလို့ ကျွန်မ ကို မမြင်ကြပါ။ ကျွန်မလည်း သိ ချင်စိတ် နှင့် သူတို့ အသံကို ကြားနိုင်လောက်မည့် နေရာဆီ တိတ်တဆိတ်တိုးကပ်သွား မိသည်။
မမွှေးက နဂိုကပင် မပွင့်တပွင့် စကားပြောတတ်သူဆိုတော့ တီးတိုးပြောသည့် အခါ မနည်းနားထောင်ယူရသည်။ ကြားရသည့် စကားသံတွေထဲမှာ သူများယောက်ျားကြောင်တောင်နှိုက်တယ် ဆိုသည့် စကားနှင့် ကလေးကို မုန့် ပေး ပြီးစည်းရုံးတယ်၊ မြှောက်ပေးတယ် ဆိုသည့် စကားလုံးတွေကို ထောက်ဆ ပြီး မမွှေးကျွန်မ အကြောင်းတိုင် နေတာ မှန်းသိ လိုက် သည်။ ဦးမြတ်မင်း ယုံမယုံဆိုတာ ကျွန်မထည့်မတွက်ချင်တော့ပါ။ ဟိုနှစ်ယောက်ကလည်း ဆိုင်ရှေ့မှာ ရန်ဖြစ်တုန်းက လူကြားသူကြားမှာ မတော်တာတွေ ပြောမိကောင်း ပြောမိနိုင်သည်။
ကျွန်မ ဦးမြတ်မင်း ကိုရင်မဆိုင်ချင်တော့ အသာလေး ခြေကိုဖွပြီး ပြန်တက်လာခဲ့သည်။ လက်ကိုင်အိတ် တလုံး ထဲသို့ ကျွန်မမှာ ရှိသမျှပိုက်ဆံတွေ ထိုးထည့်လိုက်သည်။
မမွှေးအလွန် မနာလိုဖြစ်သည့် ဦးမြတ်မင်းဝယ်ပေးထား သော လက်ကောက်နှင့် ဆွဲကြိုးတွေကို ချွတ်ပြီး ခေါင်းအုံးပေါ်တင်လိုက်သည်။ ပိုက်ဆံက အကြောင်း မဟုတ် လက်ဝတ်လက်စားက ကျွန်မလဲရှုပ်သည်။ ပစ္စည်းယူပြေးတာမျိုးလည်း အထင်ခံရနိုင်သည်။ ဦးမြတ်မင်း တက် မလာ ခင် သူတို့ မသိအောင်ဘယ်လိုထွက်ရမလဲ တွေးရင်း အနောက်ခြမ်းက ပြတင်းပေါက်တပေါက်ကို ပြေး မြင် သည်။ ထိုပြတင်းပေါက်က သံဆန်ကာ မရှိ၊ တံခါးရွက်သာ ရှိသည့် ပြတင်းပေါက် ငယ်တခုဖြစ်သည်။ ဖွင့်ထားရင် မလုံ ခြုံဟုယူဆပြီး ကျွန်မ အမြဲလို ပိတ်ထားတတ်သည့် တံခါး ဖြစ်ပါသည်။
ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို မြန်မြန်ချွတ်လိုက်ပြီး တီရှပ်တထည် နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ ကျန် တဲ့ အဝတ်အစားတွေကိုတော့ ဒီတိုင်းပဲ ထားခဲ့တော့မည်။ ကံ ကောင်း ထောက်မစွာ နှင့် အခန်းထဲမှာ ဖိနပ် သစ် တရံရှိနေသည်။ ဝယ်ထားတာ တပတ်လောက်ပဲ ရှိသေးသည်။ ဖိနပ်ကို လက်ကကိုင်ပြီး ပြတင်းပေါက်ကို အသံ မမြည်အောင် ကျိတ်ဖွင့် လိုက်သည်။ အမြင့်က ဆယ့်နှစ်ပေ လောက်ရှိမည်။ ခုန်ချလို့ သေမည် မဟုတ် တဲ့ အတွက် မျက်စိမှိတ်ကာ ခုန်ချလိုက်၏။ လေးဖက်ထောက် ရက် ကျသွားသော်လည်း ဘာမှမဖြစ်ပါ။ ခြေထောက် နည်းနည်း နာသွားတာပဲရှိသည်။ နာတာကို ဂရုမစိုက်ဘဲ လူကိုကုန်းပြီး ခြံဝကို ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးထွက်လိုက်ပါ သည်။
အထဲမှာ မမွှေး တိုင်ကောင်းတုန်းပြောကောင်းတုန်း ရှိသေးပုံရသည်။ အိမ်ဖက်က တုံ့ပြန်မှုဘာမှ မရပါ။ ခြံပြင်ရောက် မှ ဖိနပ်ချစီးပြီး ဟန်မပျက်ထွက်လာခဲ့သည်။
ကျွန်မ ဘယ်ဆီကို သွားရမည် မသိသေးပါ။ ပိုက်ဆံတော့လုံလုံလောက်လောက်ပါသည်။ ငွေရေးကြေးရေးကို တော့ ကျွန်မ စိတ်မပူ၊ ယောက်ျားတယောက်ယောက်နှင့် အိပ်လိုက်ရင် ကျွန်မ အတွက်ငွေက ဖြစ်လာသည်ပင်။ ဒါပေမယ့် မသွားခင် ကျွန်မကို အလွန်တွယ်တာသည့် စောမူဒီး ၏ ကျန်းမာရေးအခြေအနေ ကိုသိချင်သည်။ ဆေးရုံဖက်ကို ကျွန်မ ခြေဦးလှည့် လိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကျွန်မ နှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင်မှ ဆံပင်ကောက် ကောက်နှင့် တရုပ်ကပြား ဖြစ်ပုံရသည့် မိန်းကလေး တယောက်လျှောက်လာသည်။ အသက် နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင် လောက် ချစ်စရာ ကလေးမလေး ဖြစ်သည်။
ထိုကလေးမလေး ကျွန်မဘေးကနေ ဖြတ်သွားပြီး ခြေလှမ်း လေးငါးလှမ်းလောက်လွန်သည်နှင့် ကျွန်မ၏ အသွင် က တရုပ်ကပြားမလေး တယောက်ဖြစ်သွားသည်။ သီတာလွင် အဖြစ်နှင့် စောမူဒီးကို သွားမတွေ့ချင်ပါ။ ခုချိန်မှာ ဦးမြတ်မင်း တို့ တတွေ မြို့ထဲမှာမြေလှန်ရှာရင်တောင်မှ သီတာလွင်ကိုတွေ့တော့မှာ မဟုတ်ဟုတွေးရင်း ကျွန်မ ပြုံးမိပါသေးသည်။
ဆေးရုံရောက်တော့ စောမူဒီးကို မေးမြန်းစုံစမ်းပြီး သူ၏ ကုတင်ရှိရာကိုရောက်သွားသည်။ ခွဲစိတ်ခန်းက ထွက်လာ ပြီ ဖြစ်ပေမယ့် သတိပြန်မရသေးပါ။ ခေါင်းမှာ ခြေထောက်မှာ လက်မှာ ပတ်တီးတွေ အပြည့်နှင့် စောမူဒီးကို ကြည့် ရင်းကျွန်မ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။ မစွဲလမ်းသင့်သည့် ကျွန်မ လိုမိန်းမ ကိုမှ စွဲလမ်း မိသည့် အတွက်သူ ပြန်ပေးလိုက်ရတာ မတန်ပါ။ ကိုအောင်ဒင်ကတော့ ကျွန်မကို မိန်းမပျက် တယောက်ပမာ ဆက်ဆံပြုကျင့်ခဲ့ သည်။ ဒီနေရာမှာတော့ ကိုအောင်ဒင်မှန်သည်လို့ ဆိုရမည်။ တကယ်တန်းတွင်
ကျွန်မသည်လည်း မိန်းမပျက် တယောက်သာ ဖြစ်ကြောင်း ကျွန်မ ကိုယ်တိုင် အသိဆုံးဖြစ်သည် မဟုတ်ပါလား။
“ဘာကိစ္စ လဲ ညီမလေး”
သူနာပြု ဆရာမလေး တယောက်နှင့် အတူ အနားကို ရောက်လာသည့် မနော်ကမေးသည်။ ဆရာမလေးကတော့ အကြောဆေးသွင်းသည့် ပိုက်ကိုပြန်ချိန်နေသည်။
“မသီတာလွင် လွှတ်လိုက်လို့ပါ”
“ဟင်”
“သူ့ အခြေအနေ ကြည့်ခိုင်းလိုက်တာ”
မနော် မျက်မှောင်ကုပ် စဉ်းစားနေသည်။ တရုပ်မလေး တယောက်နှင့် ကျွန်မ သိကျွမ်းသည့် ကိစ္စကို တွေးကြည့် နေပုံရ၏။ သူနှင့် စောမူဒီး မှ အပ ကျွန်မမှာ ဒီအရပ်တွင် ရင်းနှီးသူ မရှိတာသူမ လည်းသိသည်။
“အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိလဲ”
“ကောင်းပါတယ်၊ နောက်ဆယ် မိနစ်လောက် ဆိုရင်သတိပြန်ရလောက်ပါပြီ”
ဆရာမလေး က မနော်အစားဝင်ဖြေပြီး ထွက်သွားသည်။ မနော်ကတော့ ကျွန်မ ဝတ်ထားသည့်တီရှပ်နှင့် ဂျင်း ဘောင်းဘီ ကို အစုန်အဆန်ကြည့်နေပြန်သည်။ ကျွန်မ ၏ အဝတ်အစားတွေကို လျှော်ဖွပ်ပေးနေရသူဆိုတော့ ဒါတွေကိုမြင်ဖူးသည် ထင်နေပုံရ၏။ ခပ်မြန်မြန်ပြန်ထွက်ဖို့ စိတ်ကူးပြီး လက်ကိုင်အိတ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ရေမ နေတော့ဘဲ ကျွန်မ မှာပါသမျှပိုက်ဆံကို တဝက်ခွဲယူပြီး မနော်လက်ထဲ ထည့်လိုက်၏။
“မသီတာလွင် က သူ့အတွက်ပေးခိုင်းလိုက်တာပါ၊ ခွင့်ပြုပါဦးရှင်”
ပိုက်ဆံတွေကိုင်ပြီး ကြောင်နေသည့် မနော်ကို ထားခဲ့ပြီးကျွန်မ ထွက်လာသည်။ ရိုးသားပြီး စောမူဒီးကို ခင်မင် သည့် မနော်က စောမူဒီးလက်ကို မပျက်မကွက် ပေးလိမ့်မည်ဟု ကျွန်မ ယုံကြည်ပါသည်။ ဆေးရုံအပြင်ဖက်ကို ကျွန်မ ရောက်ချိန်တွင် ကျနေရောင်က မျက်နှာကိုထိုး၏။ နောက် နာရီအနည်းငယ် အတွင်းမှောင်လာတော့မည်။ ဒီနေ့တော့ ဒီအရပ်ကို စွန့်ခွာဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီမြို့မှာတည်းခိုခန်းတွေ ပေါပါသည်။ အဲဒီမှာ ကျွန်မ ၏ တညတာဝေဒနာကို ဖြေဖျောက်ရန် ယောက်ျားတယောက်လောက်ကိုအသာလေးရနိုင်သည် ဆိုတာလည်း အလွန်သေချာပါ၏။
................................................................................
ကျွန်မ၏ လက်မောင်းနှင့် ပုခုံးမှာ ပူနွေးသော အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရပြီးနောက် အသိစိတ်တွေက ပစ္စုပ္ပန် သို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ ကျွန်မ ဘေးမှ အမေကြီး အိပ်ပျော်နေရာမှ ကျွန်မကိုယ်ပေါ်လဲပြို ကျလာခြင်းဖြစ်၏။ ပြန် ပြီးတည့်မတ်ပေးဖို့ လက်မောင်းကို ကိုင်လိုက်ချိန်တွင် ခြစ်ခြစ်တောက် အောင်ပူနေသည်။ ဒီအမေ ကြီးက ကျွန်မ လိုပင်တယောက်ထဲ ခရီးထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
“အမေကြီး၊ အမေကြီး”
ကိုယ်ကို အသာအယာကိုင်လှုပ်ပြီးခေါ်သော်လည်း မထူးနိုင်ရှာပါ။ အဖျားကြီး ပြီး သတိလစ်သွားပြီထင်သည်။
“စပယ်ယာ အကိုကြီးရေ လုပ်ပါဦး၊ ဒီမှာ ခေါ်လို့ မရတော့ဘူး”
ရှေ့မှာ ထိုင်နေသည့် စပယ်ယာရောက်လာပြီး အမေကြီးကို ထူမတ်ပေးသည်။ အနားက လူတွေပါရောက်လာ ပြီး တတ်သလောက်မှတ်သလောက် လုပ်ကြ၏။ ဒါပေမယ့် မျက်လုံးတချက်သာ ဖွင့်ကြည့်ပြီး ပြန်မှိတ်သွားသည်။
“ဒီက ညီမလေး နဲ့ တူတူ လာတာလား”
ရှူဆေး ဗူးလာပေးသည့် ရှေ့ဖက်ခုံတန်းမှ အမျိုးသမီး တယောက်ကမေးသည်။
“မဟုတ် ဘူးရှင့်၊ ဒီအမေကြီးက တယောက်ထဲလာတာ”
“ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
“ဆေး ခန်းတွေ့တဲ့ နေရာရောက်ရင် ရပ်ပေးပါလား”
“ဒီလိုပဲ လုပ်ရမှာပဲ”
ကားဆရာက ခပ်မြန်မြန်လေး မောင်းပေးပါသည်။ ကျွန်မက အမေကြီးကို ပွေ့ပြီးလိုက်လာရသည်။ ပွေ့ ထား ရင်း အကဲခတ်ကြည့်ရာ ဒီအမေကြီး နွမ်းပါးပုံရသည်ဟု တွက်မိသည်။ သူ့ခမျာ ဆေးဖိုးဝါးခ တတ်နိုင်ဖို့ မသေချာပါ။ အဝတ် အစားက သန့်ပြန့်သော်လည်း ဟောင်းနွမ်းလွန်းသည်။ ပုခုံးပေါ်မှာ ရစ်သိုင်းထားသည့် ယောဂီရောင်တ ဘက် တထည်နှင့် ပေါင်ပေါ်က လွယ်အိတ်ဟောင်းလေး တခုကလွဲပြီး ဘာမှမပါပါ။
“ဟိုမှာ ဆေးခန်း၊ ဆေးခန်း”
ကြက်ခြေနီ ဆိုင်းဘုတ်လေး တခုရှေ့မှာ ကားကြီးရပ်သွားသည်။ စပယ်ယာနှင့် အမျိုးသားတချို့က ကားပေါ်မှာ ပွေ့ချပေးကြသည်။ အမေကြီး၏ လွယ်အိတ်ကလေး ကိုင်ပြီး ကျွန်မ နောက်ကပါသွား၏။ ကူညီချင်သူတွေက ကူ ညီနေကြသော်လည်း ခရီးဖင့်မှာစိုးသည့် တချို့တွေက မျက်နှာ မသာမယာနှင့် ဖြစ်နေကြသည်။
“ကားဆရာ .. ကျွန်တော်တို့က ဘယ်လောက်စောင့်ရမှာလဲ”
အဝတ်အစားတောက်တောက်ပြောင်ပြောင်နှင့် လူတယောက်ကမေးသည်။ ကားဒရိုင်ဘာ လည်း ခေါင်းကုပ် နေ သည်။ အခုန ရှူဆေး လာပေးသည့် အမျိုးသမီးကတော့ လက်ကိုင်အိတ်ကို ကပျာကယာဖွင့် ပြီး ပိုက်ဆံ တွေ ဆွဲထုတ်ကာ ကျွန်မ လက်သို့လာထည့် သည်။
“ယူသွား ညီမ”
“ကျွန်မ မှာပါပါတယ် ရှင့်”
ငွေထုတ်ပေး သော်လည်း အမျိုးသမီး က ကားပေါ်ကတော့ ဆင်းချင်ပုံ မရပါ။ ထို့ကြောင့် ဝိုင်းပွေ့ချပေးသည့် အမျိုးသားတွေ နှင့် ကျွန်မ တယောက်သာ ကားအောက်သို့ ရောက်လာသည်။ ဆေးခန်း က ဆရာဝန်က အ သက် သုံးဆယ်ကျော်ခန့် အမျိုးသမီး ဖြစ်သည်။ နားကြပ်နှင့် ထောက်၊ သွေးပေါင်ချိန်တိုင်း နှင့် စမ်းသပ်ပြီး နောက်
“ဖျားတာတော့ ဖျားတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် အရမ်း အားနည်းနေတယ်၊ ဆေးရုံတင်တာ ပိုကောင်းလိမ့်မယ်၊ ရှင်တို့ ဒီ အတိုင်းသာ မောင်းသွား၊ ညာဖက် လမ်းဘေးမှာတင် ဆေးရုံပဲ”
အားလုံး တယောက်မျက်ယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ လမ်းခုလတ်မှာ ဖြစ်နေသည့်အပြင် ကာယကံရှင်တွေ လည်း မဟုတ်ကြလို့ စဉ်းစားရခက်နေကြပုံရသည်။ ကျွန်မကပဲဝင်ဆုံးဖြတ်ပေး လိုက်ရသည်။
“ကျွန်မ ကူညီပါ့မယ်၊ ဆေးရုံကိုပဲ ပို့ပေးပါရှင်”
ဆရာဝန်မ က စမ်းသပ်ခ မယူပါ။ ဆေးရုံသွားဖို့သာ ထပ်ပြော၏။
“အသက်ကြီးတော့ ရောဂါဒါဏ် မခံနိုင်ဘူးပေါ့၊ ဒီကြားထဲ အားကလည်း အရမ်းနည်းနေတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမ၊ ဆေးရုံကို သွားလိုက်ပါ့မယ်”
ကားပေါ်ပြန်တင်ပြီး ဆေးရုံကိုသွားကြသည်။ လမ်းမှာဟိုရပ် လိုက်ဒီဝင်လိုက် လုပ်နေသည်ကို တချို့တွေက စိတ် မရှည်ကြပါ။ အမေကြီးကို သနားတာတကြောင်း အဲဒီလိုလူတွေကို ကြည့်မရတာတကြောင်း နှင့် ဆေးရုံရှေ့မှာ ကား ရပ်တော့ကျွန်မ၏ ခရီး ဆောင်အိတ်ကလေး ကို ကောက်လွယ်ပြီး ကားပေါ်ကဆင်းလာခဲ့သည်။
“ကျွန်မ နေခဲ့ပေးပါမယ်၊ ခရီးဆက်သွားလို့ ရပါတယ်”
ဒရိုင်ဘာကြီးက ကျွန်မကို မျက်လုံးကြီးပြူးကြည့်သည်။
“ငါ့ တူမ အဆင်ပြေမှာလား”
“ပြေပါတယ်၊ ကျွန်မ က အရေးတကြီး ကိစ္စ မရှိပါဘူး၊ လိုတဲ့ ငွေကြေးလဲ ကူညီလိုက်ပါ့မယ်”
ပြောသာပြောရသည် ကျွန်မမှာ ပိုက်ဆံက သိပ်များများမကျန်တော့ပါ။ ဒါပေမယ့် ဆေးဖိုး ဝါးခတော့လောက်ငှ မည် ထင်ပါသည်။ ညရောက်ရင်လည်း ပိုက်ဆံရနိုင်စရာကရှိလို့ စာနာတတ်သူတချို့က ကားပေါ်က လူတွေဆီ က အကူအညီတောင်း စုဆောင်းပြီးပေးလာတာကိုတောင် လက်မခံဘဲ ပြန်ပေးလိုက်သည်။
“ကျွန်မ တတ်နိုင်ပါတယ်ရှင်၊ ကုသိုလ်လုပ်ချင်လို့ပါ”
ကျွန်မတို့ ဘဝတွေက ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသုံးပါး ကို တိုက်ရိုတ်ပူဇော် လှုဒါန်းနိုင်သူတွေ မဟုတ်လို့ ဒီ လိုမျိုး ကုသိုလ်ပြုသင့်သည်ဟု ကျွန်မလက်ခံထားသည်။ ဒါကြောင့် ရဲရဲတင်းတင်း တာဝန်ယူလိုက်ခြင်း လည်း ဖြစ် ပါသည်။
တာဝန်ကျ ဆရာဝန် က စစ်ဆေးပြီးဆေးရုံမှာ လက်ခံထားလိုက်ပြီးနောက် ကားကြီး ခရီးဆက်သွားသည်။ အ ကြောဆေး ပိုက်တန်းလန်း နှင့် အမေကြီးနားမှာ ကျွန်မ တယောက်သာကျန်ခဲ့သည်။ လိုအပ်တဲ့ ဆေးဝါးတွေ ဝယ်ရမည် ဆိုရင်ပြေးဝယ်ပေးလိုက် ပြီးရင်ပြန်ထိုင်နေလိုက်၊ အနားက လူနာတွေကိုကြည့်ပြီး နောက် လိုမည်ထင်သည့် ရေနွေး ဓါတ်ဗူး လိုမျိုးနှင့် ပန်းကန်ခွက်ယောက်လေး တွေပြေးဝယ်လိုက်နှင့် ညနေစောင်းသွားသည်။ အမေကြီးလည်း သတိ ပြန်လည်လာ၏။ ကျွန်မကို မြင်တော့ အံ့သြနေသည်။
“သမီးက”
“အမေကြီးဘေးက ထိုင်လာတာလေ၊ အမေကြီး သတိလစ်သွားလို့ အခုဆေးရုံမှာ”
“ကျေး ..ကျေး ဇူး တင်ပါတယ်ကွယ်”
“ရပါတယ်၊ အမေကြီးရဲ့ နေကောင်း အောင်သာနေပါ”
သတိရကြောင်း ဆရာမလေး တွေကိုသွားပြောသည့် အခါ လာကြည့်ပြီး ညပိုင်းဆရာဝန်လာမှ ဘာကျွေးလို့ ရ တယ်ဆိုတာ မေးပေးမယ် ဟုဆိုကြသည်။ သူတို့ ခမျာလည်း အခုမှ လူနာမှတ်တမ်းမှာ အမည် နှင့် အသက်တွေ မေးပြီး ဖြည့်ရ၏။ အမည်ကတော့ စပယ်ယာပေးသည့်သည့် ခရီးသည်စာရင်းမှ နာမည်အတိုင်း ဒေါ်မြတင့် မှန် သည်။ အသက်ကတော့ ၇၄ နှစ်ဟု သိရသည်။
“သမီး လေး နာမည်ကရော”
“နွယ်နွယ်ဝင်းပါရှင့်”
မနက်တုန်းက အဝေးပြေးဂိတ်မှာ ကောက်ရခဲ့သည့် မှတ်ပုံတင်ထဲက နာမည်ကိုပဲပြောလိုက်ပါသည်။ ကျွန်မ၏ လက် ရှိရုပ်သွင်ကလည်း အဲဒီထဲက ကောင်မလေးနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်ဖြစ်နေပါသည်။
“သမီးက နေခဲ့တာလား”
“ဟုတ်ကဲ့၊ အမေကြီးနေကောင်းတဲ့ အထိစောင့်ပေးမယ်လေ၊ ဘာမှ အားနာစရာ မရှိဘူး၊ သမီးက သွားချင်တဲ့ အချိန် သွားလို့ရတယ်”
“သာဓု ..သာဓုပါ သမီးရယ်”
ညပိုင်း ဆရာဝန် ဂျူတီဝင်လာသည့် အခါ နေ့ခင်းတုန်းက ဆေးခန်းမှာတွေ့ ခဲ့သည့် ဆရာဝန်မ ဖြစ်နေပါသည်။ သူမ ကလည်း ရောက်ရောက်ခြင်း လာကြည့်ပေးရှာပါသည်။ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘဲနှင့် ကျွန်မ နေခဲ့ပေးကြောင်းကို သိရတော့ အံ့သြနေရှာသည်။
“အရည် ပဲတိုက်၊ အဖတ်တော့ မကျွေးနဲ့ ဦး”
ပိုက်ဆံအိတ်လေး ဆွဲပြီး ကျွန်မ ထတော့ ဆရာဝန်မ က တားပြီး သူမ၏ပိုက်ဆံ နှင့် ဆေးရုံအလုပ်သမား တ ယောက်ကို အမေကြီး အတွက်မြူစွမ် ဝယ်ခိုင်းလိုက်ပါသည်။
“ငါ့ ညီမ ထမင်းစားပြီး ပြီလား”
“အမေကြီးကို ကျွေးပြီးရင် ထွက်စားလိုက်မယ် ဆရာမ”
ကျွန်မ နေ့ခင်းကထဲက ဘာမှဟုတ္တိပတ္တိ မစားရသေးပါ။ ဆေးဝယ်ထွက်ရင်း သွားရည်စာ လေးတွေလောက်ပဲ အနည်း အကျဉ်းဝယ်စားဖြစ်သည်။ ထမင်းက အရေးမကြီးပါ။
အရေးကြီးတာက ကျွန်မ၏ ဝေဒနာကိစ္စ ဖြစ်ပါ သည်။ ဒါကိုတော့ ထမင်းထွက်စားမည် အကြောင်းပြပြီး ဖြေရှင်းရတော့ မည်။ မြူစွမ်ရလာသည့် အခါ အမေ ကြီး ဒေါ်မြတင့်က အရည်ပဲသောက်လို့ရတာနဲ့ အဖတ်တွေကိုတော့ ကျွန်မ စားလိုက်သည်။ ဒေါ်မြတင့်ကို မြူစွမ် တိုက်ပြီး နောက် တကယ်လို့ ညဖက်ဆာရင် တိုက်လို့ရအောင် ဟောလစ်တပုလင်း ထွက်ဝယ်လိုက်သေးသည်။
“သမီးလေး ရယ်၊ သမီးလေး က လူမှဟုတ်ရဲ့လား”
“ရှင်”
ကျွန်မ လုပ်နေသမျှကို ကုတင်ပေါ်ကနေ လိုက်ငေးရင်း ပြောလိုက်သည့် စကားကြောင့် ကျွန်မရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ မည်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ ဆိုးသည့် အဓိပ္ပါယ် မဟုတ်မှန်း တွေးမိလို့ ပြုံးပြလိုက်ရသည်။
“သွေးမတော် သားမစပ်ဘဲ ဒီလောက်ဒုက္ခ ခံပေးနေရတာ”
ဒေါ်မြတင့် မျက်လုံးတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေဝိုင်းနေ၏။ ကျွန်မကို အားနာသည်ထက် သူမ၏ ရင်ထဲကပူပင်သော ကကြောင့် မျက်ရည်ဝဲခြင်းမှန်း ကျွန်မ သိနေပါသည်။
“သမီး က ကုသိုလ်လိုချင်လို့ပါ”
“ရပြီလား သမီးရယ်၊ သမီးလို စေတနာမျိုး လူတိုင်းထားနိုင်ပါမလား”
အင်အားနည်း နေသည့်အတွက် ဒေါ်မြတင့်၏ အသံက တိုးတိမ်ဖျော့တော့နေသည်။
“ပြောချင်ရင်လည်း နောက်မှပြော၊ အမေကြီးမောနေသေးတယ်။ နားဦးနော်”
ကျွန်မ စကားကို နားထောင်ပြီး မျက်လုံးတွေပြန်မှိတ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် ပါးစပ်လေး လှုပ်စိလှုပ်စိနှင့် ကျွန်မ ကို တီးတိုး ဆုတွေပေးနေသေး၏။ နည်းနည်းကြာတော့မှ ငြိမ်သက်ပြီး အိပ်မောကျသွားသည်။ ပြတင်းပေါက်ကနေ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အပြင်မှာမှောင်မဲနေ၏။ ကျွန်မ၏ အချိန်က တရွေ့ရွေ့ နှင့် နီးလာနေသည်။ ကုတင်ဘးက ခုံတန်းလျားလေး မှာထိုင်ရင်း အမှောင်ထုကို ငေးစိုက်ကြည့်နေမိ၏။ သွားသင့်ပြီဟု ထင်တော့မှ ထိုင်ရာကနေ ထ ပြီး ညစာ အတွက်အပြင်ခနထွက်ချင်ကြောင်း ဘေးက လူနာစောင့်တွေကို ပြောပြကာ ဒေါ်မြတင့်ကို အပ်နှံပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ သူတို့မှာ ရှိတာတွေ ထုတ်ကျွေး ကြသော်လည်း ကျွန်မ အကြောင်း နှင့် ကျွန်မ ဆို တော့ အတင်းငြင်းပယ်ခဲ့ရသည်။
နယ်ဆေးရုံလေး ဆိုတော့ ဂိတ်စောင့်တွေဘာတွေလည်း မရှိပါ။ ဟင်းလင်းပွင့်နေသော တံခါးကနေ အပြင်ကို ထွက် လိုက်တော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဆေးဆိုင် လေးနှစ်ဆိုင် နှင့် စားသောက်ဆိုင်လေး တဆိုင်ရှိသည်။ နေ့ ခင်းထဲက ဒီနားမှာ ခေါက်တုံ့ ခေါက်ပြန် သွားနေခဲ့ ရတာဆိုတော့ ကျွန်မ ကိုမှတ်မိချင် မှတ်မိနေကြနိုင်သည်။ ထို့ ကြောင့် ဆေးရုံဖက် အခြမ်းကနေပဲ မြို့လည်ပိုင်း ဖြစ်နိုင်မည့်နေရာဖက်ကို မှန်းဆလျှောက်ခဲ့၏။ သိပ်မလျှောက် လိုက်ရပါ။ ကျွန်မ နောက်နားကနေ စက်ဘီးတစီး ဖြေးဖြေးလေး ကပ်ပါလာတာ သတိပြုလိုက်မိပါသည်။ရှေ့ မှာ တွေ့ရသည့် မှောင်မဲမဲလမ်းချိုးလေး တခုထဲသို့ တမင်ကွေ့ဝင်လိုက်သည့်အခါ ထင်သည့် အတိုင်းစက်ဘီးနှင့် လူက ကပ်လိုက်ပါလာသည်။
အစပိုင်းမှာ အဲဒီလူ မဝံ့မရဲ ဖြစ်နေသေးသော်လည်း မှောင်ရိပ်တခုမှာ ကျွန်မက ရပ်လိုက်သည့် အခါ သဘော ပေါက်သွားပြီး ရဲတင်းသွက်လက်စွာ ချဉ်းကပ်လာသည်။ စက်ဘီးပေါ်ကလူနှင့် ကျွန်မ လမ်းကြားလေးထဲမှာ ဈေး တည့်သွားကြသည်။ သူက ကျွန်မ ကို စက်ဘီးပေါ်တင်ပြီး ခေါ်သွားသည်။ အတန်အသင့်စည်ကားသည့် မြို့ လည်ကို ဖြတ်သန်းပြီးနောက် သူနေသည့် အိမ်ကလေးကို ရောက်သွားကြသည်။ အတန်အသင့်ကျယ်ဝန်းသည့် ခြံထဲကအိမ်လေးမှာ ဘယ်သူမှ မရှိပါ။ ထို့ကြောင့် သူနှင့် ကျွန်မ လွတ်လပ်စွာ ချစ်တင်းနှော နိုင်ခဲ့ကြသည်။
“အစွပ် မပါဘဲ လုပ်လို့ ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား”
“ဖြစ်ပါတယ်၊ ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာလဲ”
ခြံထဲ ဝင်လာပြီးစ မှာကထဲက ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေက ထကြွ လာကြပြီး ဖြစ်ရာ အထဲရောက်တော့ သူ့ကို တက်ကြွ စွာတုန့်ပြန်ပေးနိုင်ခဲ့ပါသည်။ ရာဘာအစွပ် မပါဘဲ လုပ်ရသည့် အတွက်သူ့မှာစိုးရွံ့ မှုတွေရှိနေပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ သူဒီစိတ်တွေ ပျောက် ကွယ်သွားပါသည်။ ရဲရဲတင်းတင်းသွက်သွက်လက်လက် ဖြစ်လာသည်။ တကြိမ်ပြီးသွားတော့ နောက်တကြိမ်အ တွက် ကျွန်မကတောင် ကြိုးစားပေးစရာ မလိုဘဲ သူ့ဖာသာပြန်ဆွပြီး ချက်ချင်းလိုလိုပင် နောက်တကြိမ်ထပ်လုပ် ပါတော့သည်။ သူနှစ်ကြိမ်ပြီး သွားချိန်မှာ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန်တွေလည်း ကျော်လွန်သွားလို့ ပြန်ဖို့ ပြင်မိသည်။
တွေ့ခဲ့ဖူးသည့်ယောက်ျားတွေလိုပင် သူလည်းကျွန်မ၏ တက်ကြွမှုနှင့် ရက်ရောမှုတွေကို သဘောကျပြီး မနက် မှ ပြန်ဖို့ ပြောပါတော့သည်။ ကျွန်မကတော့ ကိစ္စပြီးသည်နှင့် အမေကြီးဒေါ်မြတင့် ဆီစိတ်က ပြန်ရောက်နေပါသည်။
“မဖြစ်ဘူး၊ ကျွန်မက ကျွန်မ အမေကြီးဆီပြန်ရဦးမယ်၊ အမေကြီးက ဆေးရုံမှာ”
“အဲဒါကြောင့် မင်းက ဆေးရုံထဲက ထွက်လာတာလား”
ကျွန်မဆေးရုံထဲက ထွက်လာတာကို သူမြင်သွားပုံရသည်။
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဆေးဖိုး ပိုက်ဆံလိုလို့လား”
ဘာမှတ်ချက်မှ ပြန်မပေးဘဲ ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူက ပြောခဲ့တာထက် ပိုပေးပြီး ဆေးရုံနားအထိပြန် ပို့ပေးသည်။ နောက်နေ့ တွေ့ဖို့လည်း ချိန်းသည်။
“မင်းပိုက်ဆံ ပိုရအောင် ငါ့သူငယ်ချင်း တွေလည်း ခေါ်ထားမယ်လေ”
“ဟင့် အင်း၊ အကိုကြီး တယောက်ပဲဆိုရင်လာမယ်၊ လူများရင်တော့ မဖြစ်ဘူး၊ အပြန်နောက်ကျလိမ့်မယ်”
“မင်း ပိုက်ဆံပိုရအောင်ပါ”
“ပိုက်ဆံက အရေး မကြီးပါဘူး၊ တော်တော်နဲ့ ပြန်မရောက်ရင် အမေကြီး နေမကောင်းတဲ့ ကြားက စိတ်ပူနေမှာ စိုးလို့”
“ဒါဆိုလဲပြီးရော၊ မနက်ဖြန် ဘယ်အချိန်ဖြစ်မလဲ”
“ဒီနေ့ အချိန်လောက်ပဲလေ”
“အိုကေ”
မမျှော်လင့်ဘဲ ကျွန်မ ညပိုင်းကိစ္စက အဆင်ပြေသွားသည်။ ညစာစားမည် ဆိုပြီး မစားလိုက်ရတာ ကိုသတိရပြီး ဆေးရုံရှေ့ ဆိုင်ကလေးက ပေါင်မုန့် တထုပ်နှင့် ရေသန့်တပုလင်း ဝယ်ပြီး ဝင်ခဲ့သည်။ အခန်းဖေါ်လူနာတွေနှင့် လူနာစောင့် တွေတောင်အိပ်နေကြလေပြီ။ ဆေးရုံတခုလုံးလည်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေ၏။ အမေကြီး ဒေါ်မြ တင့်လည်း အိပ်ပျော်နေသည်။
“အခုန က မေးနေသေးတယ်၊ အပြင်ထမင်းစားထွက်တယ်လို့ပြောထားတယ်၊ ခုတော့ ပြန်အိပ်ပျော်သွားပြီထင် တယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အမ ကျေးဇူးပဲနော်”
ရေအိမ်က ပြန်လာပုံရသည့် ဘေးကုတင်က လူနာစောင့် အမျိုးသမီးက ကျွန်မကို တွေ့လို့ ရှင်းပြသည်။ ကျွန်မ ကြာနေသည့် ကိစ္စကို မမေးသည့်အတွက် ကျေးဇူးပိုတင်ရပါသည်။
“သမီးလေး ပြန်လာပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့ အမေကြီး၊ ဟောလစ်သောက်မလား၊ ညနေကမြူစွမ် အရည်ပဲသောက်ထားတာဆိုတော့ ဆာနေမှာ”
ဒေါ်မြတင့်ကို ဟောလစ်ဖျော်တိုက်ပြီးနောက် ကျွန်မလည်း သောက်သည်။ ပေါင်မုံ့လည်း နည်းနည်းစား လိုက်၏။
“အမေ ကြီးကို ဆရာမ ဆေးလာတိုက်သေးလား”
“တိုက်တယ်”
“ဒါဆို ပြန်အိပ်နေလိုက်ဦးနော်”
“အိပ်ရေးက ဝနေပါပြီ၊ ပုတီးပဲ စိပ်တော့မယ်”
ခေါင်းအုံးဘေးမှာ ချထားသည့် လွယ်အိတ်ဟောင်းလေးထဲက ပုတီးထုတ်ပြီး စိပ်နေချိန်တွင် ကျွန်မလည်း အိပ် ချင်လာ၏။ အခုနကလည်း ပင်ပန်းခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။ကျွန်မ၏ အမူအရာကို ကြည့်ပြီး ပုတီးလေး ဘေးချ ပြီး စကားစမြည်ပြော တော့မည့် ဒေါ်မြတင့်ပင် မပြောရှာတော့။
“ဒီဘေးမှာ လာအိပ်ပါလားသမီး၊ နေရာရှိပါတယ်”
“ရတယ် အမေကြီး၊ ဒီမှာပဲ”
ခုံတန်းလျားလေးပေါ်မှာပဲ ကျွန်မ အိတ်ကို ခေါင်းတင်ပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ်လိုက်သည်။ တနေကုန်ပင်ပန်း ထားတော့ ချက်ချင်း အိပ်ပျော်သွားသည်။ ဝေလီဝေလင်း လောက်မှာ မှ ဒေါ်မြတင့်ဆီက အသံကြားရလို့ ကြည့် လိုက်ရာကုတင်ပေါ်ကနေ ဆင်းနေတာတွေ့ရသည်။
“အမေကြီး ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ”
“အပေါ့ သွားချင်လို့”
“သမီး လိုက်ပို့ပေးမယ်”
ဒေါ်မြတင့်ကို တွဲပို့ကာ ကိစ္စပြီတော့ ကုတင်မှာ ပြန်နေရာချပေး ပြီးမှ ကျွန်မ တခေါက်ပြန်အိပ်လိုက် သည်မှာ မိုးစင်စင်လင်း သည့်အထိ ပင်ဖြစ်သည်။ မိုးလင်းတော့မထလို့ မရ။
မနေ့က ဆရာဝန်မ ကလည်း ဂျူတီ မ ထွက်ခင် လာကြည့်သေးသည်။
ဒေါ်မြတင့်လည်း မနေ့ကထက်စာရင် အများကြီးကောင်းလာသည်။ ကျွန်မ ကိုလည်း ကျေးဇူးတင်စကား တွင်တွင် ပြောနေလို့ အစားအသောက် ကိစ္စ ဆေးကိစ္စ အကြောင်းပြပြီး အပြင်ထွက်ထွက်ရှောင်နေရသည်။ ထို့အပြင် ကျွန် မ ကို ဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ၊ ဘယ်ကလဲ၊ ဘာလုပ်သလဲ ဆိုသည့်မေးခွန်းတွေ မေးလာမှာကိုလည်း စိုးသည်။ ဒီလို မေးလာရင် ဖြေနိုင်ဖို့ ကျွန်မမှာ ဘာမှ မစဉ်းစားရသေးပါ။
ဒါပေမယ့် မေးလာရင်လည်း အဖြေကပေးရတော့မှာ ဆိုတော့ လုပ်ဇာတ် တခုကို ကြိုတွေးထားရသည်။ ကျွန်မက မိဘတွေ မရှိတော့သော တကောင်ကြွက်မလေး ဖြစ်သည်။
ရန်ကုန်မှာ လည်း အလုပ်အကိုင်အဆင်မပြေသဖြင့် နယ်က အဖေ့ ညီမ အဒေါ်ဝမ်းကွဲ တ ယောက် ထံမှာ ဝိုင်းလုပ်ဝိုင်းစား သွားနေဖို့ ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘယ် နေ့လာမည်၊ ရောက်မည်ကို အဒေါ် အားကြိုတင်ပြောပြထားခြင်း မရှိသဖြင့် ဒေါ်မြတင့် နေပြန်ကောင်းမှ သွားရင် လည်း ရသည်။
ရိုးသားပုံရသည့် ဒေါ်မြတင့်က သူမ မေးလာသည့်အချိန်တွင် ကျွန်မက ခပ်သွက်သွက်ရှင်းပြပေးလိုက်နိုင်သည့် အတွက် လွယ်လွယ်ကူကူပင် လက်ခံပေးလိုက်၏။
“ဒါ ပေမယ့် သမီးရယ်၊ သမီးမှာ အဆင်မပြေရတဲ့ကြားထဲ အမေကြီးဆေးဖိုးဝါးခတွေပါ ထပ်ကုန်ပြန်တော့…”
“အော် …ဒါက ရပါတယ်၊ သမီးငှားနေတဲ့ အိမ်ခန်းလေး ပြန်အပ်ခဲ့တော့ စဘော်တင်ထားတာပြန်ရတယ်လေ၊ အဒေါ့် ဆီရောက်ရင်လည်း ပိုက်ဆံမလိုပါဘူး၊ သူ့အိမ်မှာ နေ သူ့ဆီမှာ စားပြီးဈေးဝိုင်းရောင်းပေးရုံပဲ”
မတတ်သာလို့ ကျွန်မ၏ အကူအညီကို လက်ခံလိုက်ရသော်လည်း ဒေါ်မြတင့် ကျွန်မ ကို အားနာနေရှာသည်။ သူမ ၏ အဖြစ်ကလည်း တော်တော် ဆိုးပါသည်။ သားနှင့် ချွေးမက ဆုံးပါးသွားလို့ မြေးမလေး တယောက်နှင့် အတူ ပန်းစိုက်ရင်း ဘဝကို ရုန်းကန်ခဲ့ရသည်။ ဒါကလည်း အဆင်မပြေလို့ မြေးမလေးက ရန်ကုန်မှာ အိမ်ဖေါ် သွားလုပ်ရင်း မကျန်းမမာဖြစ်ပြီး ကွယ်လွန်သွားခဲ့သည်။ မြေးမလေး အသုဘ အတွက်ရန်ကုန်ကို တက်လာ ပြီး အပြန်မှာ နေမကောင်းဖြစ်ရာက ကျွန်မ နှင့် ဆုံခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
“ဖျားတာ တဲ့ကွယ်၊ ဒါပေမယ့် သူတို့ အိမ်နီးချင်းတွေ ကပြောတော့ မေးခိုင်ပိုးဝင်တာတဲ့၊ အမေကြီးကလည်း သင်္ဂြ ိုလ် တဲ့ နေ့ မှရောက်တယ်၊ အလောင်းတောင် ခနလေးပဲ အအေးတိုက်မှာ မြင်လိုက်ရတယ်”
ကြည့်ရတာ မြေးမလေး၏ အိမ်ရှင်တွေက လည်းသိပ်ပြီးတာဝန်ကျေခဲ့ကြပုံမပေါ်ပါ။ နစ်နာကြေးလေး တောင် ပေး လိုက်ကြဟန်မရှိ။ ဒေါ်မြတင့်၏ လွယ်အိတ်ဟောင်းလေးထဲမှာ ပိုက်ဆံ နည်းနည်းလေးပဲပါပါသည်။ ဒါကြောင့် လို သလောက် ကျွန်မ ကထုတ်ပေးနေသည်ကို အားနာနေရှာ ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်မ ညတိုင်းဝင်ငွေရနေသည်ကို ဒေါ် မြတင့် မသိရှာပါ။ အဲဒီၤ ပိုက်ဆံက ဒေါ်မြတင့်၏ ဆေးဖိုးဝါးခ နှင့် ကျွန်မ တို့စားသောက်စားရိတ် လုံလောက် သည့် အပြင် အနည်းငယ်တောင် ပိုနေပါသေးသည်။ ထို့ကြောင့် အဝတ်အစား များများ မပါသည့် ကျွန်မ အတွက် အဝတ်အစား အနည်းငယ် ထပ်ဝယ်သလို ဒေါ်မြတင့်ကို လည်း အဝတ်အစား ဝယ်ပေးလိုက်ပါသည်။
“သမီးလေး ကတော့ တကယ့်ကို စိတ်ထားကောင်းတာပဲ၊ နောင်ဘဝကျရင် နတ်သမီးလေး ဖြစ်မှာသေချာတယ်” ဒေါ် မြတင့်၏ ချီးမွမ်းစကားကို ကျွန်မ ပြုံးမိသည်။ ကျွန်မ အတွက်တော့ နတ်သမီး မဖြစ်ချင်ပါ။ အခုလိုခံ စားနေ ရသည့် ဝဋ်ဒုက္ခ တွေက မြန်မြန်လွတ်မြောက် ခွင့်ကိုပဲ လိုချင်ပါသည်။ ညဖက်တွေမှာ မယောင် မလည် နှင့် အ ပြင် ကို ခိုးထွက်ရ၊ဘယ်သူမှ မသိအောင်ပြန်ဝင်ရနှင့် အရမ်းစိတ်ကျဉ်းကျပ်ရပါသည်။
ထူးထူးဆန်းဆန်းပင် ကုတင် ၁၆ လုံးရှိသည့် အမျိုးသမီး လူနာခန်းထဲရှိ အခြားသူတွေကလည်း ညဖက်ကျွန်မ ပျောက်ပျောက် သွားသည်ကို အမှတ်တမဲ့ လိုဖြစ်နေကြသည်။ သွေးမတော် သားမစပ် အဖွားအိုတယောက်ကို အပင်ပန်းခံပြုစုပေး နေသည့် မိန်းကလေး တယောက်ကို တောင်တောင်အီအီ သူတို့တွေ တွေးမိကြပုံမပေါ်ပါ။ ဆေးရုံမှာ ကြာခဲ့သည့် ငါးည တွင် သုံးညက ပထမဆုံးနေ့မှာ တွေ့ခဲ့သူနှင့် အလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပြီး နောက်နှစ်ရက်ကတော့ အခြားသူတွေ နှင့် ဖြစ်သည်။ သူမကို ကျွန်မ ပြုစုကျွေးမွေးနေသည့် ပိုက်ဆံတွေကို ဘယ်လိုနည်းနှင့် ကျွန်မ ရနေ ကြောင်း ဒေါ်မြတင့်သာသိရင် ရင်ကွဲပက်လက်ဖြစ်မှာ ကျိန်းသေပါသည်။
ထိုရက်တွေ အတွင်းမှာ ဒေါ်မြတင့်လည်း ကျွန်မကို တော်တော်လေး ခင်မင်သံယောဇဉ် ဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်မ လည်း ဒေါ်မြတင့် ကို ကျွန်မ၏ မိဖဘိုးဘွား သဖွယ်ပြုစုရင်းသံယောဇဉ် တွယ်မိသည့် အတွက် အိမ်အထိပြန် လိုက်ပို့ ပေးဖို့ စိတ်ကူးလိုက်ပါသည်။ ကျွန်မ လိုက်ပို့ပေးမည် ဆိုသောအခါ ဒေါ်မြတင့် မျက်ရည်တောင်ကျသည်။
“သမီးလေး ရယ် … သမီး ပင် ပန်းလှပါပြီ”
တကယ်လည်း ပင်ပန်းပါသည်။ ညဖက်ဆိုရင် ခုံတန်းလျားလေးပေါ်မှာ အိပ်ရသည်။ စားတော့လည်း ဖြစ်သလို၊ ရေချိုးဖို့ အဝတ်လျှော်ဖို့ကလည်း မလွယ်ကူပါ။ ကျွန်မ နှင့် ဒေါ်မြတင့်ကို သနားသည့် ဆရာမလေး တယောက် က ဆေးရုံဝင်းထဲက သူမ၏ အိမ်မှာ ရေချိုးဖို့ အဝတ်လျှော်ဖွပ်ဖို့ စီစဉ်ပေးလို့သာ ကျွန်မတို့ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့် နေနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။
“သမီး ကို အားမနာပါနဲ့၊ အမေကြီးနေကောင်းသေးတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဒီတိုင်းပြန်မလွှတ်လိုက်ချင်ပါဘူး”
ဒေါ်မြတင့် နေပြန်ကောင်းပြီး ခွန်အားပြည့်လာသည့် နေ့မှာ ကျွန်မတို့ဆေးရုံကဆင်းလာခဲ့သည်။ ကတိထားခဲ့ သည့် အတိုင်း ကျွန်မ ပြန်လိုက်ပို့ပေးပါသည်။ လမ်းမှာ တည အိပ်တော့ ဒေါ်မြတင့်ကို တည်းခိုခန်းမှာ အိပ်နေခဲ့ စေပြီး တခြားတနေရာမှာ ကျွန်မဝေဒနာတွေ သွားဖြေဖျောက်စဉ်မှာ ကျွန်မတွေ့ခဲ့သည့်လူက လူကြမ်းလူရမ်း တယောက်ဖြစ်လို့ ဒါဏ်ရာဒါဏ်ချက်တွေ ရခဲ့သည်ကလွဲရင် ကျန်တာ အားလုံးအဆင်ပြေ၏။
အဲဒီတုန်းက ဒေါ်မြတင့်ကို ထားခဲ့ပြီး ကျွန်မ အပြင်ထွက်သည်။ နောက်တော့ တွေ့သည့် လူတယောက်နှင့် ကျွန်မ တည်းသည့် နေရာနှင့် မနီးမဝေး တည်းခိုခန်း ကိုရောက်သွားသည်။ အဲဒီလူနှင့် အိပ်ပြီး ပထမတချီ ပြီးသည့် အ ချိန် မှာ ကျွန်မက ဝေဒနာ တက်ကောင်းတုန်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် နောက်တကြိမ်ပြန်စဖို့ အားတက်သရော နှိုး ဆွပေးမိသည်။ ဒါကို ကိုယ်တော်ချောက စီးကရက်သောက်ရင်း ဇိမ်ယူခံစား၏။ သူအဆင်သင့် ဖြစ်တော့ ကျွန်မ ကို ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်ကာပက်လက်လှန် ခိုင်းပြီး ကျွန်မကို စီးကရက်မီးနှင့် လိုက်ထိုးပါတော့သည်။ ကျွန်မ နာ လို့ ပူလို့ အော်လေ သူကပိုသဘောကျလေဖြစ်ရသည်။
“ကျွန်မ တောင်းပန်ပါတယ်၊ လုပ်မယ်ဆိုလဲလုပ်ပါတော့၊ ကျွန်မ မခံနိုင်တော့လို့ပါ”
“နာလား”
“နာတယ်”
“ပူလား”
“ပူပါတယ်၊ ပူပါတယ်၊ တော်ပါတော့”
ကျွန်မ အတင်းတောင်းပန်မှ စီးကရက် ကို ခွက်ထဲထည့်ပြီးတက်လုပ်ပါသည်။ သူဒီတိုင်း ဆက်ထိုးနေရင် ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေက အပ်နှင့် ထိုးတုန်းကလို ပျောက်ကွယ်သွားနိုင်ကြောင်း တွေးမိပေမယ့် ဒါဏ်ရာတွေ ဗလပွနှင့်တော့ ဒေါ်မြတင့် ဆီ မပြန်ချင်ပါ။ ကျွန်မ အတွက် တော့ အတွေ့အကြုံသစ် တမျိုးလို့ ဆိုနိုင်ပါသည်။ ရက်ရက်စက်စက်နည်းတွေ နှင့် လိင်ဆက်ဆံခြင်း မျိုးစုံကြုံခဲ့ ဖူးသော်လည်း ဒီလို လူမျိုးတော့ ဒါပထမဆုံးတွေ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ကံ အားလျှော်စွာ သူကလည်း အခန်းကို အချိန်ပိုင်းနှင့်သာ ငှားခဲ့လို့ နောက်ထပ်တကြိမ်ပြီးတာ နှင့် ပြန်ပြေးခွင့်ရ လိုက် သည်။ တညလုံးသာ ဆက်နေရမည် ဆိုရင် ကျွန်မ အတွက်တွေးဝံ့ ဖွယ်မရှိပါ။
ရင်သား နှစ်ဖက်ပေါ်မှာ၊ဝမ်းဗိုက်နှင့် ပေါင်ကို စီးကရက်နှင့် ထိုးထားသည့် မီးလောင်ရာတွေက ဒေါ်မြတင့် မ မြင် နိုင်သည့် နေရာတွေမှာ ဖြစ်နေလို့ တော်ပါသေးသည်။ ကျွန်မ ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်မြတင့် အိပ်မပျော်သေးဘဲ ပုတီးစိပ် နေတာတွေ့ရ သည်။
“သမီးလေး ကြာနေလို့”
“ဒီမှာ ကျောင်းတုန်းက ဆရာမတယောက်ရှိတယ် အမေကြီး၊ အချိန်ရတုန်း သွားနှုတ်ဆက်နေတာ၊ အခုဆရာမ ပြန်လိုက်ပို့ပေးတယ်”
“အော် …တော်သေးတာပေါ့၊ အမေကြီးတောင် ပုတီးစိတ်ရင်း သမီးလေး ဘေးကင်းပါစေ ဆုတောင်းပေးနေတာ၊ ကာလကြီးက မကောင်းဘူး သမီးရဲ့”
မမမြတ် နှင့် ခွဲခွာခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်း ကျွန်မ အပေါ်ဒီလိုစိတ်ထားသူ နောက်တယောက်နှင့် ထပ်တွေ့ရခြင်းလို့ ကျွန်မ ရင်မှာ ခံစားရပါသည်။ အိုမင်းမစွမ်း ရှိချိန်မှာ ကျမှ ဘဝကိုတယောက်ထဲရင်ဆိုင်ရတော့မည့် ဒေါ်မြတင့် အတွက် လည်း စိတ်ပူပန်ခြင်းဖြစ်ရသည်။ ဒေါ်မြတင့်၏ အိမ်ကို ရောက်သည့် အခါမှာတော့ ဒေါ်မြတင့်ကို ကျွန်မ တ ယောက်ထဲမထားခဲ့ ရက်အောင်ဖြစ်သွားရပါသည်။
ဝါးကြမ်းခင်း ဝါးထရံကာ တဲကလေးက ယိုင်ရွဲ့နေသည်။ အမိုးက ဝါးကပ်တွေကလည်း ဆွေးမြေ့လို့ နေပါသည်။ ခြံဝန်းက ကျယ်သယောင်ရှိပေမယ့် ပေါင်းမြက်တွေ နှင့်ရှုပ်ထွေးလို့ နေ၏။ အရင်က စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ဖူးသည့် မြောင်းဘောင် တွေပေါ်မှာ ထိကရုန်းပင်တွေ ရှင်သန်ကြီးထွားလို့ နေသည်။ ဒီနေရာမှာ နေပြီးမြေးမလေး၏ လုပ် စာဖြင့် ဘဝရပ်တည်ခဲ့ရသည့် ဒေါ်မြတင့်ကို ကျွန်မ အရမ်းသနားသွားပါသည်။
“သမီး အမေကြီးနဲ့ နေဦးမယ်၊ ရတယ် မဟုတ်လား”
မယုံနိုင်စရာ မျက်လုံးဖြင့် ကျွန်မကို ကြည့်သည်။
“သမီးလေး နေရင်တော့ အမေကြီးဝမ်းသာတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် သမီးက သွားစရာ ရှိသေးတယ်လေ”
“ရပါတယ် အမေကြီးရဲ့၊ သမီးကိစ္စ ကဘယ် အချိန်သွားသွားပါ။ အမေကြီးလဲ ကောင်းကောင်းမာသေးတာမှ မဟုတ်တာ၊ ဒီတိုင်း ထားခဲ့ရတာ စိတ်မချပါဘူး”
“အိမ်နီးချင်းတွေ၊ ရွာကလူတွေက ကောင်းကြပါတယ်ကွယ်”
အားနာနေသည့် ဒေါ်မြတင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး ကျွန်မ လက်ထဲက ပစ္စည်းတွေကို ကြမ်းပြင်ပေါ်ချလိုက်သည်။ ဒါ လောက်လေး တင်လိုက်တာကိုတောင် ဝါးကြမ်းခင်းက တကျွိကျွိ မြည်သွား၏။ ကျွန်မ မှာရှိသည့် ပိုက်ဆံလေး နှင့် ဒီတဲကလေးကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်ပေးဖို့ စိတ်ကူးရသွားသည်။ မလောက်ရင်လည်း အကြောင်းတော့ မဟုတ်ပါ။ ကျွန်မ ရှာနိုင်လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်။
..........................................
“ဒီမှာ ဟေ့ ဟေ့ ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာမကြည့်နဲ့၊ ဒီမှာဟေ့ ဟေ့ အောက်စလွတ်သွားမယ်လေ”
“ကိုထွေး တော်တော်ပျော် နေတယ်ဟုတ်လား”
ကျွန်မ ရောက်သွားသည့် အတွက်မောင်မောင်ထွေး သီချင်းသံတိတ်သွားသည်။ နာမည်ကြီးကြော်ငြာ သီချင်းတ ပုဒ်ကို ပေါက်ကရတွေ ဖျက်ဆိုနေရာမှ ကျွန်မ ရောက်လာလို့ ရှက်သွားပုံရသည်။
“ဆက်ဆိုလေ၊ ဘာလို့ မဆိုတော့တာလဲ”
“မဆိုတော့ပါဘူး ဟာ”
ကျွန်မ ဒေါ်မြတင့် အိမ်မှာ သောင်တင်နေတာတော်တော်ကြာသွားပါသည်။ ခုချိန်ထိ ဒီကနေ ထွက်သွားဖို့ စိတ် ကူး လည်းမပေါ်သေးပါ။ ကျွန်မကို သံယောဇဉ် တွယ်နေသည့် ဒေါ်မြတင့် ကလည်း ကျွန်မ ပြန်သွားမှာစိုးလို့ ပြန် ဖို့ ကိစ္စ လေသံလုံး၀ မဟတော့၊ မမေးတော့ပါ။ ရောက်ခါစကတော့ အားနာပြီး နေ့တိုင်းမေးသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မ မလာနိုင်သေးကြောင်း စာတစောင်ကို သူ့ရှေ့မှာ ခပ်တည်တည်ရေးပြီး မောင်မောင်ထွေး မြို့ထဲအသွား မှာ စာတိုက်တွင်ထည့်ခိုင်းလိုက်သည်။ စိတ်ကူးတည့်ရာနာမည် နှင့် စိတ်ကူးတည့်ရာ လိပ်စာတပ် လွှတ်လိုက် သည့်စာက ပိုင်ရှင်မတွေ့ဘဲ စာတိုက်မှာပဲ ဆွေးမြေ့ သွားတော့မှာ သေချာပါသည်။
အဒေါ်ဆီကို အကြောင်းကြားလိုက်ပြီဆိုတော့ ဒေါ်မြတင့် လည်း စိတ်ပေါ့သွားသည်။ ကျွန်မ နေနေသည်ကို အား နာစကား မပြောတော့ပါ။ ကျွန်မမှာ ရှိသည့် ပိုက်ဆံဖြင့် အိမ်ကလေးကို လည်း ပြင်ပေး ခဲ့ပြီးပါပြီ။ ပစ်ထားတာ ကြာလို့ မြေရိုင်းဖြစ်နေသည့် ခြံထဲမှာလည်း ကိုမောင်မောင်ထွေး အကူအညီနှင့် ပန်းပင်လေးတွေ၊ ဟင်းသီးဟင်း ရွက် ခင်းကလေး တွေ ပြန်လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။ ကျွန်မ ခြံထဲမှာ ဆင်းအလုပ်လုပ်တာကို ဒေါ်မြတင့်က သဘော မကျပါ။ ဒါပေမယ့် တခုခုတော့ လုပ်ပြမှဖြစ်မည်ဟု ကျွန်မသိသည့် အတွက် စိုက်ခင်းကိုလုပ်ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဒါတွေကို ရွာထဲက ကုန်စိမ်းကောက်သူထံမှာ သွင်းရင် ငွေအနည်းအကျဉ်းရပါသည်။
ကျွန်မ ညဖက်မှာ ရတတ်သည့် ပိုက်ဆံတွေနှင့် ကျွန်မနှင့် ဒေါ်မြတင့် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် စားလောက်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် လူမြင်သူမြင် ငွေဝင်သည့် အလုပ်တခုတော့ လုပ်ပြမှဖြစ်မှာမို့ ကျွန်မ ခြံစိုက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်မအခု ရောက်နေသည့် ချောင်းကွေ့ ဆိုသည့်ရွာကလေးက မြို့နှင့် သိပ်မဝေးပါ။ ဒေါ်မြတင့်က လည်း တောသူတောင် သား လူကြီးပီပီ ညဆိုရင် အစောကြီးအိပ်တတ်သည်။ ဒေါ်မြတင့် အိပ်တော့မှ ကျွန်မလည်းသူမနှင့် အတူ အိပ် ချင်ယောင်ဆောင်နေရာမှ ထပြီး မြို့ထဲဖက်ကို ထွက်ရသည်။
အိမ်ပြင်တုန်းက အိပ်ခန်းတခု သပ်သပ်ရပ်ရပ် လုပ် ခဲ့ ပေမယ့် ကျွန်မ ကိုသာ ဒေါ်မြတင့်ကနေစေပြီး သူမ ကတော့ ဘုရားစင်ရှေ့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာသာ အိပ်သည်။ ထို့ ကြောင့် ညဆိုရင် နောက်ဖေးပေါက်က မယောင်မလည် ထွက်သွားရုံပင်။
“သမီး က အပျိုလေးဆိုတော့ အထဲမှာနေ၊ အမေကြီးကတော့ မလိုဘူး၊ ဒီနားမှာက ဘုရားကို အမြဲအာရုံပြုနေလို့ ရတယ်”
များသော အားဖြင့်တော့ နယ်စပ်မြို့ကလေးက ပြေး လာစဉ်က အတိုင်း တရုပ်ကပြားမလေး အသွင်ဖြင့် မြို့ထဲ ဖက်သို့သွားသည်။ ရောက်ခါစ ကိုယ်ပေါ်မှာ မီးလောင်ဒါဏ်ရာတွေ ရှိနေတုန်းကတော့ လက်ရှိယူထားသည့် ပုံစံ နှင့်ပဲ သွားရသည်။ လမ်းမ ဖက်ကို ထွက်လိုက်ပြီး စက်ဘီး ကယ်ရီနှင့် ဖြစ်ဖြစ် ဆိုင်ကယ်ကယ်ရီ နှင့် ဖြစ်ဖြစ် မြို့ ထဲကို သွားလို့ရသည်။ ကိစ္စပြီးရင် လည်း ကယ် ရီ နှင့် ပြန်လို့ ရသည်။ အခုဆိုရင် ကျွန်မ မှာ ပုံမှန်ဖေါက်သည် တွေ တောင်ရှိနေပါပြီ။
“မိနွယ်၊ နင့်ကို ကြည့်ရတာ ပညာတတ်မြို့သူပုံပေါက်ပါတယ်၊ ဒီမှာ ဘာလို့ အမေမြနဲ့ လာနေနေရတာလဲ၊ အနေ ဆင်းရဲ အစားဆင်းရဲနဲ့”
“ကိုထွေး ဘာသိလို့လဲ၊ အမေကြီးက မဆင်းရဲပါဘူး၊ ခြံထဲမှာ မြုပ်ထားတဲ့ ရွှေတွေအများကြီးရှိတယ်၊ ဘယ်နေရာ မှာ ဆိုတာ သူမေ့နေလို့ မတူးနိုင်ဘဲ ဆင်းရဲနေတာ”
ကျွန်မ နောက်မှန်းသိလို့ မောင်မောင်ထွေးရယ်နေပါသည်။
“အဲဒါဆို၊ နင်ခြံစိုက် တာစိုက်ချင်လို့ မဟုတ်ဘူး၊ မြေကြီး လိုက်တူးကြည့်နေတာပေါ့”
“ဟုတ်တာပေါ့ ကိုထွေးရဲ့”
မောင်မောင်ထွေး နှင့် ဒေါ်ခင်စိန် တို့ သားအမိက ကျွန်မ တို့ နှင့် ခြံခြင်းကပ်မှာနေသည်။ အရင်ထဲက ဒေါ်မြတင့် ကို စောင့်ရှောက်ခဲ့သူတွေလည်း ဖြစ်သည်။ သားအမိ နှစ်ယောက်လုံးသဘောကောင်း၏။ စိုက်ခင်းလေး တွေကျွန် မ ပြန်ပြီးထူထောင်တော့ မောင်မောင်ထွေး က အစအဆုံး ကူညီပေးခဲ့ပါသည်။ နေ့တိုင်းလည်း သူ့ခြံက အလုပ် ပြတ်တာ နှင့် ဒီဖက်မှာ ဝိုင်းကူဖို့ ရောက်လာသည်။ ကျွန်မ ဆီက မဖြစ်စလောက် ဟင်းသီးဟင်းရွက် နှင့် ပန်းတွေ ကို လည်း ရောင်းချနိုင်အောင် လုပ်ပေးသည်။
ရွာထဲက တခြားလူတွေလည်း ကျွန်မ ကို အံ့သြကြသည်။ တချို့ကလည်း အိမ်ကထွက်ပြေးလာတာလို့ ထင်ကြ သည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ရှေ့ မှောက်မှာပင် ကျွန်မက ဒေါ်မြတင့်ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်နေတာကို မြင်ရသည့် အခါ ကျွန်မ ကို ချီးမွမ်းကြပြီး သံသယတွေလည်း မထားကြတော့။ ဒေါ်မြတင့် မြေးမ တယောက် အစားရလိုက်သည်လို့ပဲ သတ်မှတ်လိုက်ကြတော့သည်။ ကျေးရွာဥက္ကဌ မှ စပြီး တရွာလုံးနီးပါး နှင့် လည်း ကျွန်မ ခင်မင်နေပြီဖြစ်ပါ သည်။
ကျွန်မ နှင့် အခင်ဆုံးကတော့ မောင်မောင်ထွေးလို့ သာဆိုရမည်။ လက်ရှိကျွန်မ အသွင်က ငယ်နေလို့ သူ့ကို ကိုထွေးလို့ ခေါ်နေရပေမယ့် ကျွန်မထက် များစွာငယ်ပါသည်။
နောက်ပြီး ကျွန်မက သူ့ကို ရိုးသားစွာ ခင်မင်ခြင်းဖြစ် သော်လည်း သူကတော့ တနေ့တခြား ခင်မင်မှုတွေ ဆန်းပြားလာနေသူလည်း ဖြစ်ပါသည်။ မောင်မောင်ထွေး၏အပြောအဆို အမူအရာနှင့် အကြည့်တွေက သူ့စိတ်ထားကို တနေ့တခြားပေါ်လွင်လာစေပါသည်။ဒါပေမယ့် သူ က တရားဝင်ဘာမှ ထုတ်ဖေါ်ပြောဆိုလာတာမျိုး မရှိသည့်အတွက် ကျွန်မလည်း ဒီတိုင်းပဲထားလိုက်ပါသည်။ ဖြစ် နိုင်ရင် ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန်မှာ ကလွဲရင် ဘယ်ယောက်ျားနှင့်မှ မပတ်သက်ချင်တော့ပါ။ ကျွန်မ ကိုချစ်ခင်စွဲလမ်း ခြင်းမျိုးကို ပိုပြီးတော့ မလိုချင်ပါ။ မောင်မောင်ထွေးကတော့ သူ၏စိတ်ထဲမှာ ကျွန်မနှင့် ပတ်သက်ပြီး လှုပ်ရှားနေ သည့် တိုင်အောင် အခွင့်အရေးယူခြင်း သွေးတိုးစမ်းခြင်းမျိုးလုံးဝမလုပ်ဘဲ နေသည့်အတွက် ကျွန်မ နေရထိုင်ရ သက်သာပါသည်။ သူ့ကို စိုးရွံ့ စိတ်မထားဘဲ ဆက်ဆံပြောဆို နိုင်ခဲ့၏။
နေ့စဉ်လိုလို အလုပ်တူတူလုပ်ကြ၊ ဟိုအိမ်ဒီအိမ် ကူးသန်းကြနှင့် ရွာထဲကလူတွေက နည်းနည်းတော့ပြောစပြု လာ ကြပေမယ့် ကျွန်မ ရောက်ပြီး ကာလအတော်ကြာသည်အထိ မောင်မောင်ထွေး နှင့် ကျွန်မ ရိုးသားသန့်စင် စွာ နေနိုင်ခဲ့ကြပါသည်။ မောင်မောင်ထွေး၏ အမေ ဒေါ်ခင်စိန် ကတောင် ကျွန်မတို့ကိုစူးစမ်းသည့် အကြည့်မျိုးနှင့် ကြည့်တတ်သည်။ ဒေါ်မြတင့်ကိုလည်း ကျွန်မ၏ အကြောင်းတွေ မေးမြန်းစူးစမ်းကြောင်း ပြန်သိရသည့် အခါ ကျွန်မ ရယ်ချင်မိပါသည်။ ကျွန်မ စိတ်ထဲမှာ ရည်းစားထားဖို့၊ အိမ်ထောင်ပြုဖို့ အတွေးလုံးဝကိုမရှိပါ။
ဒီလိုနှင့် ချောင်းကွေ့ဆိုသည့်ရွာလေးမှာ ကျွန်မငြိမ်းချမ်းစွာနေနိုင်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်မကို ချစ်ခင်ကြင်နာသော အမေ ကြီး ဒေါ်မြတင့် ရှိသည်။ ကျွန်မကို ခင်မင်ပြီး ရိုင်းပင်းကူညီတတ်သည့် မောင်မောင်ထွေးတို့လို အိမ်နီးချင်းမိတ် ဆွေ တွေ ရှိသည်။ ကျွန်မကို စိတ်ချမ်းသာမှု ပေးသည့် သစ်ပင်ပန်းပင်လေးတွေရှိသည်။ ကျွန်မ အရင်က ကျင် လည်ခဲ့ရာနေရာ ပတ်ဝန်းကျင်တွေ နှင့် များစွာခြားနားသည့် နေရာလေး တခုမှာနေထိုင်ရခြင်းတွင် တဖြည်းဖြည်း အသားကျပြီး ပျော်လာတတ်သည်။
ဘယ်နေရာကိုမှ၊ ဘာကိုမှ ခေါင်းထဲမှာ စွဲမြဲစွာ မထားဘဲ၊ မတမ်းတဘဲ နေနိုင်ခဲ့သော်လည်း ကျွန်မ မကြာမကြာ တွေး မိသူ သုံးဦး ရှိပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ဆီမှာ ထားခဲ့ရသည့် ကျွန်မ၏သားလေး မြတ်ဘုန်းရှိန်၊ ပြီးတော့ ကျွန်မ၏ ကျေးဇူးရှင် မမမြတ်၊ နောက်တယာက်ကတော့ ဝဋ်ကြွေးတခုလို ကျွန်မချစ်ရသည့် ကိုလင်း ပဲဖြစ်ပါသည်။ သူတို့ တွေအကြောင်းကိုတော့ မကြာမကြာခေါင်းထဲ ထည့်မိတတ်သည်။ မမမြတ်ကလွဲရင် ကျန်တဲ့သူနှစ်ယောက်က တော့ ကျွန်မကို အခုနေတွေ့ရင် မှတ်မိကြသိကြမှာ မဟုတ်တာသေချာပါသည်။ မမမြတ်ကတော့ ကျွန်မ ဘယ်လို ရုပ်သွင်ဖြစ်နေပါစေ သိလိမ့်မည်ဟု ထင်၏။
ထိုသုံးဦး ထဲမှာ အတွေ့ချင်ဆုံးလို့ ကျွန်မရဲရဲပြောဝံ့သူကတော့ မမမြတ်ဖြစ်သည်။ သားကိုလည်းတွေ့ချင်ပါသည်။ ကိုလင်းကို လည်းတွေ့ချင်သည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့နှင့်မတွေ့ရတာကို စိတ်ဖြေနိုင်ပေမယ့် မမမြတ်နှင့် ပြန်မတွေ့ရ တာကိုတော့ ကျွန်မစိတ်မကောင်းဖြစ်ရပါ၏။ ဝဏ္ဏရှိန် ဆီကထွက်မလာခင် တွေ့ခဲ့ဖူးသည့် ကျွန်မတို့ ဘုံသား ဗေ ဒင် ဆရာမ စောနန်းနွယ်၏ စကားအရဆိုလျှင် ကျွန်မကို ကူညီခဲ့လို့ မမမြတ်ဒုက္ခ ရောက်ရသလိုလို ဖြစ်နေတာ ကြောင့်လည်း ပိုပြီး သတိရတွေ့ချင်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
သက်တမ်းဘယ်လောက်ဘယ်မျှ ဆိုတာ မပြောနိုင်သည့် ဒီ ဘဝတာ တလျှောက်တွင် မမမြတ်နှင့် ပြန်ဆုံခွင့်ရပါစေလို့သာ ကျွန်မ အမြဲဆန္ဒပြု နေမိပါသည်။
လတ်တလောမှာတော့ ချောင်းကွေ့ဆိုသည့်နေရာလေးက ကျွန်မကို ငြိမ်းချမ်းမှု အပြည့်ပေးသည်။ မြို့နှင့် နီးပေ မယ့် အိမ်တိုင်းလျှပ်စစ်မီး မသုံးနိုင်သည့် ရွာကလေး၏ ညအမှောင်လမ်းတွေကလည်း ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန်တွေ မှာ အပြင်ထွက်ဖို့ နှင့် ပြန်လာဖို့ အကောင်းဆုံးအကာ အကွယ်ဖြစ်သည်။ မြို့ထဲက လူငယ်တွေ နှင့် မိန်းမကိစ္စဝါသနာပါသူတွေကတော့ ကျွန်မကို တရုပ်ကပြားမလေး သီတာ အဖြစ်သိကြသည်။ ထို သီတာက သဘော ကောင်းသည်။ ငွေစကားသိပ်မပြော။ တညလုံးအတွက် ခေါ်ရင်မလိုက်သည့် ကျွန်မက သူတို့ပြောကြသလို ပစ္စည်းကလည်း လတ်ပြီး အောက်ပေးကောင်းသည့်အတွက်လူကြိုက်များသည်။ ထွေထွေထူးထူး တောင် လူရှာစရာမလိုပါ။
ကျွန်မ၏ ဝေဒနာ ချိန်တွေမှာ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မည့်သူက အမြဲလို အသင့်ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် အားလုံးကို ခြုံပြောရ လျှင် ခုလက်ရှိနေရာမှာ ကျွန်မအတွက် အလွန်အဆင်ပြေနေသည်ဟု ဆိုရမည်။
ဒါပေမယ့် ထုံးစံ အတိုင်းကံကြမ္မာက ကျွန်မကို လမ်းကြောင်းတခုပေါ်ပြောင်းပို့လိုက်ပြန်သည်။ ကျွန်မ ဒီကိုရောက် လာကထဲက အမေလို အဖွားလို ဂရုတစိုက်စောင့်ရှောက်ခဲ့သည့် အတွက် ကျန်းကျန်းမာမာ နှင့် စိတ်ချမ်းချမ်းသာ သာ ဖြစ်နေသည့် ကျွန်မ၏ အမေကြီးဒေါ်မြတင့် ကောက်ကာငင်ကာ ကွယ်လွန်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ အသက်အ ရွယ် ကြီးသူတို့ ထုံးစံ ရာသီဥတုပေါ်မူတည်၍ ကိုယ်လက်ကိုက်ခဲခြင်း၊ အစားအသောက်ပျက်ခြင်း တို့လောက်သာ ဖြစ်တတ်ပြီး နှာစေး တာချောင်းဆိုးတာတောင် မဖြစ်တော့သည့် အမေကြီး ဒေါ်မြတင့် သည် တခုသောနေ့လည် တွင် ကျွန်မ ကိုခြံထဲမှာ တောက်တိုမယ်ရလေး တွေ နိုင်သလောက်ဝိုင်းကူပေးပြီး အိမ်ပေါ်ပြန်အတက်တွင် အိမ် ရှေ့ခန်းတွင် လဲကျသွားပါသည်။ ကျွန်မ ကလည်းနောက်ကပါလာလို့ လှမ်းပွေ့လိုက်နိုင်သည်။
.........................................
“အမေကြီး ဘာဖြစ်တာလဲ”
“မူးတယ် သမီးရယ်”
“ဒါဆိုလှဲနေလိုက်၊ သမီး သံပုရာရည်ဖျော်ပေးမယ်”
ဘုရားစင်ရှေ့က အိပ်ယာလေးမှာ ချပေးပြီး ကျွန်မသံပုရာရည်ပြေးဖျော်သည်။ ပြန်ရောက်လာတော့ ကျွန်မ၏ သံပုရာရည်ကိုတောင် မသောက်နိုင်တော့ပါ။ သတိလစ်မေ့မျောသလို ဖြစ်နေသည်။ သူမ၏ အခြေအနေကို အမေ ကြီး ဒေါ်မြတင့်သိသလား မသိပါ။ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာတော့ လက်ကလေးတွေက လက်အုပ်ချီလျှက် တင်ထားသည်။ ခြံထဲကနေ ပြေးထွက်ပြီး အကူအညီတောင်း လို့ မောင်မောင်ထွေးတို့သားအမိနှင့် အိမ်နီးချင်း တွေရောက်လာကြ သည့် အချိန်မှာတော့ လုံး၀ အသက်မရှိတော့ပါ။
“မရတော့ဘူး ထင်တယ် မိနွယ်”
ဒေါ်ခင်စိန် ပြောသည့်စကားကို ကျွန်မ လက်ခံဖို့ ခက်ခဲနေသည်။ နောက်တော့ထပ်ရောက်လာသည့် လူကြီးတွေ ကလည်း စမ်းသပ်ကြည့်ပြီးနောက် အသက်မရှိတော့ကြောင်းပြောကြသည်။ ကျွန်မ မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ ဒီမနက် အထိ အကောင်းပကတိ ကျွန်မနှင့် အတူတူ ရှိနေခဲ့သည့် အမေကြီးဒေါ်မြတင့် ကျွန်မကို ရုတ်ချည်းစွန့် ခွာ သွားပေပြီ။ လက်အုပ်ချီထားသည့် လက်ကလေး နှစ်ဖက်ကို ကျွန်မနှင့် မောင်မောင်ထွေး ရင်ဘတ်ပေါ်ပြန် ပြီး ယှက်တင်ပေးချိန်တွင် လက်ချောင်းလေးတွေက အေးစက်လို့နေကြသည်။
ကျွန်မ စကားတခွန်းမှ မပြောနိုင်တော့ဘဲ အလောင်းဘေးမှာထိုင်ပြီး မျက်ရည်တွေကျနေမိသည်။ ကျန်တဲ့သူတွေ တော့ အသုဘကိစ္စ အတွက် တယောက်တလက်စီစဉ်နေကြပြီဖြစ်သည်။
“မိနွယ်၊ နင်ဘာလုပ်ချင်လဲ၊ ငိုချင်တယ် ဆိုလဲ ငိုနေလိုက်၊ ကျန်တာတွေ အားလုံးငါ့တာဝန်ထား”
မောင်မောင်ထွေး ကိုခေါင်းပဲညိတ်ပြလိုက်မိပါသည်။ အများအမြင်မှာ ကျွန်မက ဒေါ်မြတင့်ကို စောင့်ရှောက်လုပ် ကျွေးနေသည်ဟု ဆိုနိုင်သော်လည်း ကျွန်မ အတွက်ကတော့ဒီလို မဟုတ်ပါ။ အမေကြီး ဒေါ်မြတင့်ရှိနေလို့သာ အဖွားအုပ်ထိန်းသည့် သာမန်မိန်းမပျိုလေး တယောက်ဘ၀ တွင်ကျွန်မ ပျော်ရွှင်စွာနေနိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
အမေ ကြီး မရှိသည့် အခါ ကျွန်မ အရင်လို တယောက်ထဲ လေလွင့်နေသည့် မိန်းကလေး တယောက်ပြန်ဖြစ်သွားလေ ပြီ။ အမေကြီး အတွက်ဝမ်းနည်းရသည့် အပြင်ထပ်ပြီးအထီးကျန်ရ ဦးတော့မည့် ကျွန်မ၏ ဘဝအတွက်လည်း ကြေ ကွဲရသည်။ ထို့ကြောင့် အသုဘရက် တွေ တလျှောက်လုံး ကျွန်မ ငိုကြွေးလို့သာနေမိသည်။ ညဖက်ဝေဒနာ တက်ချိန်နီးရင် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် အပြင်ကိုထွက်ပြေးရသည့် အချိန်မျိုးဆိုရင် ပိုပြီခံစားရ၏။
မောင်မောင်ထွေးကတော့ အမေကြီးဒေါ်မြတင့် ဆုံးပြီးစ အချိန်မှစပြီး အိမ်မှာပဲ တောက်လျှောက်နေပေးရှာပါ သည်။ ယောက်ျားသားတယောက် ရှိသင့်သည့် အတွက် ဒေါ်ခင် စိန် ကလည်း မောင်မောင်ထွေးကို နေခိုင်းသည်။သူလည်း တကယ်ပင်ပန်းရှာပါသည်။ ဒီဒေသမှာ ကျွန်မကလည်း ဧည့်သည်တစိမ်းဆိုတော့ ထုံးတမ်းအစဉ်အလာ တွေ ဘာတွေလည်းမသိ။ အားလုံးကို မောင်မောင်ထွေးတာဝန်ယူစီစဉ် ပေးရသည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုထွေးရယ်”
“ကျေးဇူးတင်စရာမလိုဘူး။ တို့မှာ ဝတ္တရားရှိတယ်လေ။ တကယ်လို့ အမေမြ နဲ့ နင်ပါမလာဘူး၊ အမေမြ တ ယောက်ထဲဆိုလည်း အမေမြနာရေးကို တို့ အိမ်နီးချင်းတွေကပဲလုပ်ပေးရမှာပဲ မထူးပါဘူး”
အသုဘစားရိတ် အဖြစ်ကျွန်မ မှာရှိသည့် ပိုက်ဆံလေးတွေထုတ်ပေးတော့လည်း မောင်မောင်ထွေးက လက်မခံ၊ ဒေါ်မြတင့် ဆင်းရဲမှန်း သိလို့ အားလုံးဝိုင်းပြီး ကူကြသည့် ပိုက်ဆံတွေ သူ့ဆီမှာ ရှိသည်ဟုဆိုသည်။ ကျွန်မ ကို အကူငွေ လာပေးကြတာရှိသည်။ ကျွန်မ က မယူပါ။ ဒီတော့ မောင်မောင်ထွေးကို သွားပေးကြသည်။ မောင် မောင်ထွေးကတော့ လက်ခံထားသည်။ ကျွန်မ ကန့်ကွက်သည့် အခါ
“မိနွယ်ကလဲ၊ နင်မလိုချင်လည်း လှူပစ်တာပေါ့၊ သူတို့လည်း ကုသိုလ်ရ၊ အမေမြလဲ ကုသိုလ်ရပါတယ်”
ပြောမရလို့ ကျွန်မ လည်းမပြောတော့ပါ။ ကျွန်မမှာ ဒီအကြောင်းထက်ပို ပြီးစိတ်ရှုပ်စရာ ရှိနေသေးသည်။ အမေ ကြီး ဒေါ်မြတင်၏ အသုဘကိစ္စ ပြီးရင် ကျွန်မ ဘာလုပ်ရမည် ဆိုတာမသိသေးပါ။ ဆက်နေရင်လည်းရပါသည်။ ဘယ်သူက မှကန့်ကွက်ကြမှာ မဟုတ်တာသေချာသည်။ ဒါပေမယ့် မိန်းမပျိုလေး တယောက်ထဲ ဆက်နေဖို့က မဖြစ်ပြန်ပါ။ ကျွန်မ နေရဲသည်မှန်သော်လည်း အများအမြင်မှာ တင့်မတင့်စဉ်းစားရမည်။ အိမ်နီးချင်းတွေက တော့ စောင့်ရှောက်ပေးကြမည် ဆိုတာလည်း သိပါသည်။
အမှန်ကို ဝန်ခံရလျှင် ကျွန်မဒီနေရာမှာပျော်နေသည်။ ဒီမှာနေရသည့် ဘဝက ရိုးသား၏။ ငြိမ်းချမ်း၏။ အစပိုင်း တုန်းက အမေကြီးဒေါ်မြတင့် ကို သနားပြီး သံယောဇဉ် ဖြစ်မိလို့ နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း ချင်း ပျော်လာသည်။ စိမ်းလန်းသော ရေမြေရှိသလို ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရသူတွေကလည်း ဖြူစင်ရိုးသားပြီး ကူညီ ရိုင်းပင်း တတ်ကြသည်။ ကျွန်မ၏ ဘဝဟောင်းတုန်းက မိဘရပ်ရွာမှာ ပျော်ရွှင်နေထိုင်ခဲ့ရသလိုမျိုးစိတ်မှာ ခံစား လို့ ရနေသည်။
ဒီလိုနေရသည့် ဘဝလေးထဲကနေ ကြမ်းတမ်းရှုပ်ထွေးသည့် လောကကြီးထဲသို့ ခြေသလုံးအိမ်တိုင် ဘဝနှင့် ထပ် ပြီး မလေလွင့်ချင်တော့ပါ။ ကျွန်မ၏ အိမ်နီးချင်း မိတ်ဆွေများက ရိုးသားသော်လည်း သိတတ်ကြပါသည်။ ကျွန်မ ဘာလုပ်မည် ဆိုတာကို သူတို့သိကောင်းသိချင်ကြမည်ဖြစ်သော် လည်း လုံး၀ ထုတ်ဖေါ်မမေးပါ။
သူတို့လည်း ကျွန်မ ကိုဆက်ပြီးနေစေချင်ကြသည်လို့ ကျွန်မထင်သည်။ တယောက်ထဲဖြစ်နေလို့ အားမငယ်ဖို့ အားပေး ကြ သည်။သူတို့ဆက်ပြီး ကူညီစောင့်ရှောက်မည့်အကြောင်း လည်းပြောကြသည်။
ဘာလုပ်ရမှန်း မသိသေးလို့ အမေကြီး ဒေါ်မြတင့်ရက်လည်ဆွမ်းကျွေးပြီး သုံးလေးရက်အထိ ကျွန်မ ဇဝေဇဝါ နှင့် ဆက်နေနေခဲ့သည်။ ရွာထဲက မိန်းကလေးတွေက အဖေါ်လာအိပ်ပေးမည် ဆိုသော်လည်း ကျွန်မ အိပ်ရဲသည်ဟု အတင်းငြင်းဆန်ခဲ့ပါသည်။ ဒေါ်ခင်စိန် ကလည်း သူမနှင့် အတူ လာအိပ်ဖို့ ခေါ်ရှာပါသည်။ ဒါကိုလည်း ကျွန်မ ငြင်း လိုက်သည်။ သူတို့တွေက အမေကြီးဒေါ်မြတင့်လို စောစော မအိပ်ကြရင် ကျွန်မပဲ အခက်တွေ့မှာ စိုးလို့ ဖြစ် သည်။
မောင်မောင်ထွေးကတော့ အရင်လိုပင် ကျွန်မ အလုပ်တွေကိုလာဝိုင်းကူပေးသည်။ ခြံထဲက ထွက်သည့်ပစ္စည်း တွေ ကို ဒိုင်ဆီပို့ပေးသည်။ လာတိုင်း ကျွန်မ ကို ငေးငေးပြီး ကြည့်နေတာ သိပါသည်။ ကျွန်မကို ထွက်မသွားစေ ချင်သူတွေထဲမှာ မောင်မောင်ထွေး ထိပ်ဆုံးက ဆိုတာ ဒီမျက်လုံးတွေက ဖေါ်ပြနေသည်။
“မိနွယ်၊ နင် အမေမြ ရွှေတွေ တွေ့ပြီလား”
“မတွေ့သေးဘူး၊ ရှာနေတုန်းပဲ”
“ဟိုတနေ့ ညက နင့်တဲမှာ မီးရောင်မမြင်ရဘူးလို့ အမေကပြောတာ နဲ့ ငါလာကြည့်သေးတယ်၊ နင်မရှိဘူး၊ ရွှေ လိုက်ရှာနေတာလား”
ကျွန်မ ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲဖြစ်သွားသည်။ ညဖက်ဆိုရင် ပျောက်သွားရသည့် လျှို့ဝှက်ချက်ကို ဘယ်သူမှ မသိစေချင် ပါ။ မောင်မောင်ထွေးက တညတလေ မတွေ့တာဆိုရင် တော်သေးသည်။ နေ့စဉ် ပျောက်သွားတာကို ရိပ်မိသွား လို့တော့ မဖြစ်ပေ။ သူ သို့မဟုတ် ကျွန်မ နှင့် ရင်းနှီးသူ တယောက်ယောက်ကသာ သိသွားရင် ငြိမ်းချမ်းသည့် ဒီ နေရာလေးကို ကျွန်မ စွန့်သွားရတော့ မည်သာဖြစ်သည်။
“မ .. မ ..ဟုတ်ပါဘူး၊ ချောင်းစပ်မှာ သွားထိုင်နေတာ ဖြစ်မယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်ထဲ သိပ်မရွှင်တာနဲ့”
“နင့် မှာ အခက်အခဲရှိလဲပြောပေါ့ဟာ၊ ငါတို့ လည်းတတ်နိုင်သလောက်ဝိုင်းကူပေးကြမှာပေါ့”
“မဟုတ်ပါဘူး ကိုထွေးရယ်၊ အခက်အခဲရယ်လို့လဲ မရှိပါဘူး၊ ကျွန်မ အဆင်ပြေပါတယ်”
မောင်မောင်ထွေး ရှေ့ကိုခြေတလှမ်းတက်လာပြီး ကျွန်မကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်သည်။
“အဒေါ် နဲ့ရော အဆက်အသွယ်ရသေးလား”
“ဟင် ..”
လုပ်ကြံဖန်တီးထားသည့် အဒေါ်ကိစ္စကို ကျွန်မ မေ့တောင်မေ့နေပါပြီ။ မောင်မောင်ထွေး ပြန်အစဖေါ်မှ သတိရ သည်။
“အဆက်အသွယ် မရဘူးပေါ့၊ ငါစာထည့်ပေးတာ ပြန်မလာဘူးလား”
“ဟင့် အင်း”
“နင် လိုက်မသွားတော့ဘူးလား”
“ဘာလို့ လိုက်သွားရမှာလဲ၊ ဒီမှာ ရွှေတွေမှ မရသေးတာ၊ ရရင်တောင်မှ အဒေါ်ဆီတော့ မသွားပါဘူး၊ ကိုယ့်ဖာ သာပဲ သူဌေးလုပ်မှာပေါ့”
ကျွန်မ ကို မောင်မောင်ထွေး အကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေသည်။ သူစိတ်တွေ အလွန်လှုပ်ရှားနေမှန်းသိသာပါ၏။ မောင်မောင်ထွေး တခုခု ပြောလိုက်မှာ ကျွန်မ ကြောက်သည်။
ထို့ကြောင့်
“ကိုထွေး တို့ အိမ်ဖက်က ခေါ်သံလား မသိဘူး၊ ကြီးကြီးထင်တယ်”
မောင်မောင်ထွေး မယုံသင်္ကာ ဖြင့်နားစွင့်လိုက်သည်။ တကယ်ပင် ဒေါ်ခင်စိန်၏ အသံထွက်ပေါ်လာ၏။ ကျွန်မ ရမ်းပြီးလွှဲ လိုက်သည့် လမ်းကြောင်းက တည့်တည့်ဝင်သွားသည်။
“မိနွယ် နင် တော်တော် နားပါးတာပဲ”
သူထွက်သွားတော့မှ ကျွန်မ လည်းသက်ပြင်းချမိသည်။ ဒီမှာ ဆက်နေမည်ဆိုရင် မောင်မောင်ထွေးကို ထည့်သွင်း စဉ်းစားရတော့ မည်ဟုလည်း တွေးလိုက်မိပါသည်။ တချိန်မဟုတ် တချိန်တွင် မောင်မောင်ထွေး ကျွန်မကို ချစ် ရေးဆိုလာတော့မည်။ သူ့အချစ်ကို ယုံကြည်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ မှာက အချစ်မရှိတော့သည့် အပြင်ကျွန်မ က မောင်မောင်ထွေး ပတ်သက်သင့်သည့်သူ မဟုတ်ပါ။ ကျွန်မ နှင့် ပတ်သက်မိသူသည် စိတ်ဆင်းရဲရဖို့သာရှိ ပါသည်။ တကယ်လို့ သူကသာ ချစ်ရေးဆိုပြီး ပိုင်ဆိုင်ဖို့ ကြိုးစားလာမည် ဆိုရင် စိတ်ချမ်းမြေ့ စရာကောင်းသည့် ဒီနေရာကို စွန့်သွားဖို့သာရှိတော့သည်။စိတ်ထားကောင်းသည့် မောင်မောင်ထွေးကို ကျွန်မကြောင့် စိတ်ပျက်စရာ တွေ မကြုံတွေ့စေလိုပါ။
မောင်မောင်ထွေး နှင့် ပတ်သက်လို့ ကျွန်မစိတ်က ပြတ်သားသလို ကံကြမ္မာကလည်း ပြတ်သားပါသည်။ မောင် မောင်ထွေးကို ကျွန်မ ဘဝထဲသို့ အတင်းထိုးပို့လိုက်၏။
အဲဒီတုန်းက ကျွန်မဆီကို ဧည့်သည်တွေ တဖွဲဖွဲ ရောက် လာခြင်းက တိုက်ဆိုင်မှု သက်သက်ဟုတ်ရဲ့လားဟု သံသယဖြစ်မိပါသည်။
ညနေ သုံးနာရီလောက်ကစပြီး ရွာထဲကမိန်းမတွေ တယောက်ပြီးတယောက် ရောက်လာနေကြသည်။ အလကား လာကြတာတော့ မဟုတ်ပါ။ ခြံထဲမှာ ကျွန်မကို မြက်နှုတ်ပေါင်းသင် ကူကြပါသည်။ တချို့က ကျွန်မ တယောက် ထဲမှန်း သိလို့ အားတုန်းလေး အဖေါ်လာလုပ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ တချို့ကတော့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာမှာ လူစုံနေတာ တွေ့လို့ ဝင်လာစကားပြောခြင်းဖြစ်သည်။ များသောအားဖြင့်တော့ တောသူတောင်သားဆိုသည်မှာ အားလပ်ချိန် သိပ်မရှိကြပါ။ လာပြီးခနနှင့် ပြန်သွားသူလည်းရှိသည်။ ကြာသည့်သူလည်း ရှိသည်။ အဝင်အထွက်နှင့် ရှေ့လူ နောက်လူ ဆက်လို့နေရာ ကျွန်မမှာ ဧည့်ခံဖို့ ရေနွေးအိုးတည်ရ၊ မောင်မောင်ထွေး လာပေးထားသည့် ပြောင်းဖူး တွေပြုတ်ရနှင့် ခြံအလုပ်တောင် မလုပ်နိုင်ပါ။ မောင်မောင်ထွေးလည်း ရောက်လာသေးသည်။ မိန်းမအုပ်များနေ လို့ ယောင်ချာချာ နှင့် ပြန်လှည့်သွားသည်။
ကျွန်မ လည်းနေစောင်းလုလုမှ ထမင်းအိုးတည်ရသည်။ ဒါတောင်မှ မတရုတ်မ ဆိုသည့် အမျိုးသမီးက
“ငါ့ ညီမ ဟင်းချက်မနေနဲ့တော့၊ အမအိမ်က ပြန်ယူလိုက်မယ်”
ငြင်းသော်လည်း မရဘဲ သုတ်ကနဲ ထွက်သွားသည်။ ခနနေတော့ ကြွေရည်သုတ်ချိုင့်လေး နှစ်ဆင့်ကိုင်ပြီး ပြန်ရောက်လာသည်။
“အမ လည်း ညည်းနဲ့ တူတူစားလိုက်တော့မယ်၊ နေ့တိုင်း တယောက်ထဲစားနေရတော့ ပျင်းမှာပဲ”
“ဟုတ်ကဲ့ အမ၊ ဒါဆို ခနလေးနော်၊ ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်”
“အေး ၊အေး”
အဖေါ်မဲ့ ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ အဖေါ်လာလုပ်ပေးသူကို ငြင်းရန်မကောင်းပါ။ ကျွန်မ ကပျာကယာ ရေချိုး အဝတ်လဲ ရသည်။ မတရုတ်မက ထမင်းပွဲပြင်ပြီးစောင့်နေ၏။ ရေတောင်ပြောင်အောင် မသုတ်နိုင်ဘဲ ထမင်းစားဖို့ ဝင်ထိုင် လိုက်ရသည်။ စကားတပြောပြောနှင့် စားလို့တော့ကောင်းပါသည်။ မတရုတ်မ ယူလာသည့် ကြက်သားဟင်း၊ ကျွန်မ ဆီက အာလူးချဉ်ရည်နှင့် ကြက်ဥကြော် ကို သရက်သီးတို့စရာ ငံပြာရည်ချက်နှင့် တွဲလိုက်သည့် အခါ အမေကြီး မရှိတော့သည့် နောက်ပိုင်း ကျွန်မ စားလို့ အဝင်ဆုံးညစာ ဖြစ်သွားပါသည်။
“နွယ်နွယ်၊ ငါဘာလို့ ဒီမှာ ထမင်းလာစားလဲသိလား”
“ညီမ တယောက်ထဲဖြစ်နေမှာ စိုးလို့လေ”
“အေး ..အဲဒါလဲ ပါတယ်၊ နောက်တခုက ဟီးဟီး၊ ချဉ်ခြင်း ဖြစ်နေတာလေ၊ ငါအိမ်မှာ ထမင်းမစားတာ နှစ်ပါတ် လောက်ရှိပြီဟဲ့”
“အမ …ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာလား”
“ဟုတ်ပ၊ ဘယ်လို ကလေးမွေးမယ် မသိပါဘူးအေ၊ ဒင်း ကိုယ်ဝန်ရှိကထဲက ငါတော့ ရွာထဲ လှည့်စားနေတာပဲ”
သားသား ကိုယ်ဝန်နှင့် တုန်းက ကျွန်မဘယ်လိုမှ မနေတာသတိပြန်ရမိသည်။ တခုခုစားချင်သည် ပြောမိတိုင်း လည်း ကိုလင်းနှင့် ဝဏ္ဏရှိန် က ချဉ်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ပြောပြီး အရေးတယူဝယ်ကျွေးကြလွန်းလို့ နောက်တော့ ဘာ မှ မပြောမိအောင် နေခဲ့ရ၏။
“အမ အိမ်က ဘာပြောသလဲ”
“ဘာမှ မပြောဘူး၊ အမေကတော့ ငါအိမ်လည်စားရင် ယူသွားဖို့ ဆိုပြီးတော့ ဟင်းတခွက်ပိုချက်ရတာပေါ့ ဟယ်”
စားပြီးတော့ လည်း မတရုတ်မ တော်တော်နှင့် မပြန်ပါ။ ကျွန်မ ကို ဝိုင်းကူဆေးကြော သိမ်းဆည်းပေးရင်း စကား တွေ ဖေါင်နေ၏။ သူမ၏ ကိုယ်ဝန် အကြောင်း၊ ရွာထဲက လူတွေ အကြောင်းတွေ ပါသလို ကျွန်မနှင့် မောင်မောင် ထွေး အခြေအနေ ကိုလည်း စပ်စုသေး၏။ မတရုတ်မ ကို ကြည့်ရတာ ကျွန်မ နှင့် မောင်မောင်ထွေး ကို နီးစပ်စေချင်ပုံရသည်။
“နွယ်နွယ်၊ ညီမက ဒီရွာမှာ အမြဲနေတော့မှာလား”
“မသိသေးပါဘူး မမရယ်”
“တို့ကတော့ နေစေချင်တယ်အေ၊ ဒါပေမယ့် မိန်းကလေး တယောက်ထဲဆိုတော့လည်း စိတ်တော့အပူသား”
“ကျွန်မ နေရဲပါတယ် အမရဲ့”
“တို့ရပ် တို့ရွာကတော့ မိနွယ် ကို ဝိုင်းစောင့်ရှောက်ကြမှာပါ၊ ဥက္ကဌ ဦးလေးလှ အိမ်နဲ့ကလည်း အနီးလေးဆိုတော့ ဘယ်သူမှ မဟုတ်မတရား လုပ်ဝံ့မှာလဲ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လူတစိမ်းတွေ ကလည်းရှိသေး တော့”
“ကြီးကြီး ဒေါ်ခင်စိန် ကတော့ သူနဲ့လာနေတဲ့”
“အင်းလေ … သွားနေလိုက်ပေါ့၊ မောင်ထွေးတို့ ရေတွင်းထဲပြုတ်ကျတော့မှာ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ အမ”
“ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျဆိုတာ မကြားဖူးဘူးလား”
“အမ ကလဲ”
မတရုတ်မ သဘောကျပြီး တဟဲဟဲ ရယ်နေသည်။ ထိုရယ်သံက နားထဲမှာ တချက်တချက်ေ၀ဝါးသွား သည်။ ကျွန်မ အလွန်ထိတ်လန့် တုန်လှုပ်သွားပါသည်။ စကားပြောနေလို့ အချိန်ကို မေ့နေခဲ့သည်။ အပြင်ကို လှမ်းကြည့် လိုက်တော့ အမှောင်ထုက မည်းနက်နေသည်။ ကျောထဲစိမ့်ကနဲအေးသွား ပြီးနောက် ကျွန်မငိုက်မြည်းလာသည်။ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ ဝါးကနဲသမ်းလိုက်မိသည်။
“ဟောတော်၊ မိနွယ်တောင် ငိုက်ပါရောလား ပြန်မှ၊ ပြန်မှ”
ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ပင် မတားနိုင်တော့ပါ။ မတရုတ်မ ကို ခြံဝအထိလိုက်ပို့နေသည့် ကျွန်မခြေလှမ်းတွေက ယိမ်းယိုင်နေသည်။ စိတ်ကို အားတင်းပြီး အိမ်ထဲကို ရောက်အောင်ပြန်ဝင်လာပြီး မီးထွန်းဖို့ ဘက်ထရီ ကလစ်ကို တုန်ရီသော လက်တွေနှင့် ညှပ်ရင်း မိလိုက်လွတ်လိုက်ဖြစ်နေသည်။ အိမ်မှာ မီးရောင်မတွေ့ဟု မောင်မောင်ထွေး ပြောပြီးကထဲက ကျွန်မ ဘက်ထရီအိုးနှင့် ထွန်းရသော မီးလုံးလေး တလုံးဝယ်ထား၏။ အပြင်သွားရင် ထွန်းထား ခဲ့သည်။ ဖရောင်းတိုင် ဆိုရင်လူမရှိတုန်းထွန်းထားဖို့ စိတ်မချပါ။
ကလစ် ချိတ်မိသွား၍ မီးဝါရောင်ဖျော့ဖျော့ လေးလင်းလာချိန်မှာ ကျွန်မ တကိုယ်လုံးသွေးတွေပွက်ပွက်ဆူနေပေ ပြီ။ အိမ်ပြင်ကို ဘယ်လိုထွက်လိုက်မှန်း ကျွန်မမသိပါ။ လေထဲမှာ လွင့်ကနဲ မြောက်တက်မလိုလိုဖြစ်သွားပြီးမှ ကျွန်မ ခန္ဓာကိုယ်က နောက်ထပ်ကိုယ်လုံးတခုနှင့် အရှိန်ပြင်းစွာ ဝင်တိုက်မိပြီးလဲကျသွားသည်။မလဲခင် ဝင်တိုက် မိသည့် သူကို အမိအရဖမ်းဆွဲဖက်လိုက်ရာ သူပါ ကျွန်မနှင့်ရောပြီး မြေပေါ်ကို လုံးထွေးပါလာ၏။
“မိနွယ်၊ မိနွယ်”
မောင်မောင်ထွေးမှန်း သိလိုက်သည်။ သူကျွန်မ ကိုဖက်ထား၏။ ကျွန်မကလည်း တင်းတင်းပြန်ဖက်ထားမိသည်။
“မိနွယ် …ငါလေ…ငါ”
ခြောက်ကပ်သည့် မောင်မောင်ထွေးအသံက တန်းလန်းရပ်သွားသည်။ ကျွန်မတို့၏ နှုတ်ခမ်းတွေက အရှိန်ပြင်းစွာ ပူးကပ်သွားကြသည်။ မောင်မောင်ထွေး၏ ဂမူးရှူးထိုးအနမ်းကို ကျွန်မကလည်း မက်မက်မောမောတုန့်ပြန်မိ သည်။ ကျွန်မ ကျောပြင်ကို သူပွတ်သည်။ ကျွန်မကလည်း သူ့ကျောပြင်ကို ပြန်ကုပ်ခြစ်နေမိ၏။ ကျွန်မ၏ရင်သား တွေကို သူညှစ်သောအခါ ရင်ကိုကော့ပြီး သူ့စိတ်တိုင်းကျ အကိုင်ခံပေးမိပါသည်။ မောင်မောင်ထွေး နှင့် ကင်းရှင်း အောင်နေမည် ဆိုသည့် စိတ်ကူးကို ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေက အကုန်တိုက်စားချိုးဖျက်သွားကြသည်။
“မိနွယ်၊ ငါ ..မနေ…မနေနိုင်တော့ဘူးဟာ”
ငှက်ဖျားတက်သလို တုန်ရီသော အသံကြီးနှင့် ပြောရင်း ကျွန်မ ထမိန်ကို မောင်မောင်ထွေး ဆွဲလှန်သည့်အခါ ကျွန်မ တခုခုပြောလိုက်မိသည်။ ဘာပြောမှန်း ကျွန်မ မသိ၊ ကြားလည်းမကြားပါ။ ငြင်းပယ်သည့်စကား မဟုတ် တာကတော့ သေချာသည်။ ထိုအချိန်မှာ ကျွန်မ စိတ်ထဲမှာရှိတာက မောင်မောင်ထွေးနှင့် ကျွန်မလိင်ဆက်ဆံ ကြဖို့ပဲဖြစ်သည်။ ချဉ်ပေါင်ပင် မြောင်းဘောင်နှစ်ခုကြားတွင် ကျွန်မ ကားယားကြီးဖြစ်သွားတာကိုသိလိုက်ပြီး နောက် မောင်မောင်ထွေး၏ ဆောင့်ချက်က ကျွန်မ ကိုယ်ထဲ တိုးဝင်လာသည်။ ရှောရှောရှူရှူပင် အဆုံးအထိ တချက်ထဲ နှင့် တိုးဝင်သွားသည်။ ဒီလိုဝင်သွား နိုင်အောင်လည်း ကျွန်မ ဟာလေးက အရည်တွေရွှဲ အိုင်နေပြီ ဖြစ်သည်။
“အောင်မယ်လေး ကိုထွေးရယ်”
ပြင်းပြနေသည့် ဆန္ဒပြည့်ဝတော့ မည်ဖြစ်လို့ ပျော်ရွှင်စွာရေရွတ်ရင်း မောင်မောင်ထွေးကျောပြင်ကြီးကို အားပါး တရ ဖက်ထားလိုက်မိပါသည်။ တကိုယ်လုံးက အားတွေကိုသုံးပြီး ဆောင့်လိုက်သည့် အခါတိုင်း သူ့ကျောပြင် နှင့် လက်မောင်းက ကြွက်သားတွေ တင်းမာသွားကြသည်။ ခြံထဲမှာ အလုပ်ကြမ်းတွေနေ့ စဉ်လုပ်နေရသူပီပီ မောင် မောင်ထွေးက သန်မာပြီး ခွန်အားရှိသည်။ ခပ်မှန်မှန် ဆောင့်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း သူ၏ ဆောင့်ချက်တိုင်းက အား ပါ၏။ ခြေထောက်အောက်မှာ ရှိသည့် ချဉ်ပေါင်ပင်တွေက ကျွန်မ၏ ခြေထောက်တွေ လှုပ်ရမ်းလို့သွားတိုင်း ပြိုလဲ ကုန်ကြသည်။
ကျွန်မ၏ တင်ပါးနှင့် ကျောပြင်အောက်မှာလည်း မြေကြီးသာရှိသည်။ ဆံပင်တွေက လည်း ညနေခင်းက ရေ လောင်း ထားလို့ စိုဖန့်ဖန့် ဖြစ်နေသည့် မြေပြင်မှာ ကျချင်တိုင်းကျပြီး ပေချင်တိုင်းပေကုန်ပြီ ဖြစ်ပေမယ့် ဒါတွေ ကို ကျွန်မ မသိပါ။ ခပ်မှန်မှန် ဆောင့်သွင်းနေသည့် မောင်မောင်ထွေး၏ ခါးကိုကိုင်ရင်း အရာအားလုံးကိုမေ့လျော့ သွားသည်။
အပင်တွေကြားက မြွေတွေကင်းတွေ ထွက်လာပြီးကိုက်ရင်လည်း သိတော့မှာမဟုတ်ပါ။ ကျွန်မ လက်တွေက မောင်မောင်ထွေးကို ဖက်သည့်အခါဖက်သည်။ ချဉ်ပေါင်ပင်တွေကို လက်ဖြင့်ဆွဲလိမ်နှုတ်သည့် အခါ နှုတ်မိသည်။
နေ့စဉ်လို အလုပ်ကြမ်းလုပ်နေရသူဆိုတော့ မောင်မောင်ထွေး လက်ဖဝါးတွေက အရမ်းကြမ်းသည်။ ထိုလက် ကြမ်းကြီးတွေ နှင့် ကျွန်မ တကိုယ်လုံးကို သူစိတ်ရှိတိုင်း ကိုင်တွယ်ဖျစ်ညှစ်နေရာ ဝေဒနာချိန်သာ မဟုတ်ရင် ကျွန်မ အလွန်ခံရခက်မည်။ နောက်ပြီး မောင်မောင်ထွေးက သန်မာပြီး သက်လုံလည်းကောင်းသည်။ ဒီလောက် အားသွန်ခွန်စိုက်လုပ်နေသည့်တိုင်အောင် မောပန်းနွမ်းနယ်တာတွေ မရှိဘဲ အချိန်ကြာလေ သူက ပိုသန်စွမ်းလာ လေ ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေအတွက် မောင်မောင်ထွေးလည်း အဆင်ပြေသူတယောက်ဖြစ်နိုင်ကြောင်း လွတ်လိုက် မိလိုက် အသိလေး မှာ ကျွန်မ ဝိုးတဝါးတွေးနေမိပါသည်။
အပိုင်း (၁၈) ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment