သံသာစက်၌ အပိုင်း (၂၀)
ဂျင်ကလိ ရေးသည်။
စာဖတ်နေသောဒေါ်တင်တင်လှိုင် ကို ကျွန်မ အသက်တောင်မရှူရဲဘဲ စိုက်ကြည့်နေမိ၏။ ဝတာချင်းတူသော် လည်း ဒေါ်တင်တင်လှိုင်က ကိုငြိမ်းချမ်းလို အသားမမည်းပါ။
ဖြူဖြူခန့်ခန့် ဖြစ်သည်။ ဖတ်နေရင်း နှင့် မျက်နှာ အနည်းငယ် နွမ်းသွားပြီးနောက် ကျွန်မ ကို မျက်မှန်ပေါ်ကကျော်ပြီး တချက်လှမ်းကြည့် လိုက်သေးသည်။ ဆုံး အောင်ဖတ်ပြီးသွားတော့မှ စာကို အံဆွဲထဲကိုထည့်လိုက်ရင်း
“သမီး က ဒီနှစ်မှ ကျောင်းပြီးတာနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”
“ငြိမ်းချမ်းကတော့ အလုပ်ကောင်းကောင်းရဖို့ ကူညီလိုက်ပါတဲ့၊….ဒီလို ..သမီးရယ်၊ အလုပ်ကောင်း လစာကောင်း ရဖို့ အတွက်က အတွေ့ အကြုံလိုတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
“သမီးက အခုမှ ကျောင်းပြီးလာတာဆိုတော့ အတွေ့ အကြုံ မရှိဘူး၊ ဒီတော့ သမီး အတွက် ကူညီနိုင် တာနှစ် ခုရှိ တယ်၊ အန်တီတို့ ကျောင်းမှာ သင်တန်းတွေ အများကြီးရှိတယ်၊ အဲဒီ ထဲက သမီး နဲ့ အဆင်ပြေမယ့် ကို့စ် နှစ်ခု သုံး ခုလောက်ကို အခမဲ့တက်နိုင်ဖို့ အန်တီလုပ်ပေးလို့ရတယ်၊ ဒီက ဆာတီဖီကိတ် တွေရမှ အလုပ်ဝင်ဖို့ ချိတ်ပေးမယ်လေ၊ ဒါမှ မဟုတ် သမီးက အလုပ်ပဲ လိုချင်တယ် ဆိုရင်လည်း အတွေ့ အကြုံ မရှိတဲ့ လူသစ်တယောက်နဲ့ အ ဆင်ပြေမှာ မျိုးအန်တီ ရှာပေးနိုင်တယ်၊ သမီးစဉ်းစား။အလုပ်တန်းလိုချင်သလား၊ ဒီမှာသင်တန်းတွေ အရင်တက် ပြီးမှ အလုပ်ထဲဝင်မလား”
“သင်တန်းက ဘယ်လောက်တက်ရမှာလဲ အန်တီ”
“အနည်းဆုံးတလခွဲ ကနေ ကိုးလ အထိပေါ့၊ သမီးလိုက်နိုင်ရင်လိုက်နိုင်သလောက် အန်တီလုပ်ပေးမယ်”
ကျွန်မ ဘာဆုံးဖြတ်ရမည် မသိဖြစ်နေသည်။ ကိုငြိမ်းချမ်း၏ တိုက်တွန်းမှုကြောင့် တခုထဲမဟုတ်ဘဲ ဒေါ်တင်တင် လှိုင်ကိုယ်တိုင်လည်း ကျွန်မ ဘဝကို သနားပြီး မိန်းမသားချင်းစာနာစွာ ကူညီဖို့ ပြောနေတာမှန်းလည်း သိသည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ သိနေတာက လုပ်ဇာတ်ကြီးတခုဖြစ်သည်။
“သမီးဆန္ဒ ရှိတာသာပြောပါ၊ အန်တီ့ အတွက်က ဘယ်ဟာ ဖြစ်ဖြစ် အပန်းမကြီးပါဘူး၊ အားနာစရာလဲ မလိုဘူး”
ကျွန်မ တွေဝေနေမှန်းသိလို့ ဒေါ်တင်တင်လှိုင်က ထပ်ပြောသည်။ သင်တန်းတွေ အခမဲ့တက်ပြီးတော့မှ အလုပ် ရှာခိုင်းတာမျိုးဆိုရင် သိပ်ပြီးအခွင့်အရေး ယူရာကျမည်ဟု ကျွန်မ တွေးလိုက်မိသည်။
“သမီး အလုပ်ပဲ လုပ်ချင်ပါတယ် အန်တီ၊ အခုရရင် အခုလိုချင်ပါတယ်”
ဒေါ်တင်တင်လှိုင်ပြုံးသည်။
“ဒါဆိုလဲ သမီးသဘောပါပဲ၊ ဒါနဲ့ ငြိမ်းချမ်းပြောတော့ အမက ကျောင်းထားပေးတာဆို၊ သင်တန်းတက်ရင် သင်တန်းခ မပေးရပေမယ့် အမက ဆက်ပြီးစရိတ်ထောက်နေရမှာ စိုးလို့ လား”
“အဲ …အဲ ဒါလဲပါပါတယ် အန်တီ၊ သမီးကလဲ အလုပ်ပဲ လုပ်ချင်လို့ပါ”
“အင်းလေ …ဒါဆိုလဲ အန်တီ အလုပ်ရှာပေးပါမယ်၊ အခု သမီးမှာ ဘာစာရွက်စာတန်းတွေပါလဲ၊ CV ပါလား၊ မပါ လဲ ဒီက ကလေးတယောက်ကို ရိုတ်ခိုင်းပေးလိုက်မယ်”
“ပါပါတယ် အန်တီ”
အသင့်ယူလာသည့် စာအိတ်ညိုကြီးကို ထုတ်ပေးရင်း ရင်တွေခုန်နေမိသည်။ ဘွဲ့လက်မှတ်က အတုဖြစ်ပြီး CV က တော့ ကွန်ပျူတာဆိုင်မှာ ကျွန်မ စိတ်ထင်ရာတွေ လျှောက်ရိုတ်ခိုင်းလာခြင်း ဖြစ်သည်။ လက်ရှိနေသည့် လိပ်စာမှ အပ ကျန်တာတွေက တခုမှ အမှန်မဟုတ်ပေ။
“အော် … သမီးက မိတ္တူတွေပါ ဆွဲလာတာကိုး”
ကျွန်မ စိတ်ပူနေသည့် ဘွဲ့လက်မှတ်နှင့် မှတ်ပုံတင်ကို တချက်ပဲကြည့်ပြီး မိတ္တူကူးထားတာတွေကို ဆွဲထုတ်ကာ စီစီရီရီ သူမ ကိုယ်တိုင်ထပ်ကာ စားပွဲပေါ်က ချုပ်စက်ကလေးနှင့် ချုပ်လိုက်သည်။
“ဓါတ်ပုံရောပါသေးလား၊ လိုလိုမယ်မယ် နှစ်ပုံလောက်ပေး”
ဓါတ်ပုံရတော့ လည်းဒေါ်တင်တင်လှိုင် ကိုယ်တိုင်ပဲ ကပ်ပြီး ကျွန်မကို မူရင်းတွေပြန်ပေးသည်။ ဒါတွေလက်ထဲ ကို ရောက်မှ ပြန်သိမ်းရင်း သက်ပြင်းချမိ၏။ လုပ်ပေးလိုက်သည့် ဆိုင်ကတော့ ဒီလက်မှတ်တွေနှင့် နိုင်ငံခြားတောင် သွားလို့ ရသည်ဟု အာမခံလိုက်သော်လည်း ကျွန်မ စိတ်မလုံပါ။
“ရော့ …သမီး၊ သဘက်ခါ ညနေလောက် အန်တီ့ကို ဖုန်းဆက်လိုက်၊ အကျိုးအကြောင်း ပြန်ပြောပေးမယ်၊ ရုံးခန်း မှာ ရှိချင်မှလည်း ရှိမှာဆိုတော့ ဟန်းဖုန်းကိုပဲ ဆက်လိုက်”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အန်တီ”
အလုပ်အရမ်းများသည်လို့ ကိုငြိမ်းချမ်းက ပြောထားဖူးလို့ ဒေါ်တင်တင်လှိုင်ကို ဦးညွှတ်နှုတ်ဆက်ရင်း ပြန်ဖို့ထ လိုက်သည်။
“သမီး ပြန်လိုက်ပါဦးမယ် အန်တီ”
“အေးအေး၊ သဘက်ခါ ညနေတော့ ဖုန်းဆက်ဖြစ်အောင်ဆက်လိုက်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ”
ကိုငြိမ်းချမ်း၏ အဒေါ်သည်လည်း ကိုငြိမ်းချမ်းလိုပင် သဘောကောင်းပြီး ကူညီတတ်သည်ဟု အပြန်လမ်းမှာ တွေး နေမိသည်။ ဒီလိုလူတွေကို မလိမ့်တပတ်လုပ်သလိုဖြစ်ရသည့် အတွက် စိတ်ထဲကနေ ကျိတ်ပြီးတောင်းပန်မိ၏။ တကယ် တော့ အမဆိုတာလည်းမရှိ၊ ညီမဆိုတာလည်းမရှိ ကျွန်မ တယောက်ထဲသာဖြစ်ကြောင်း သိရင် စေတ နာတွေ အတွက် သူတို့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်မှာကိုတော့ စိုးမိပါသည်။ ဒါပေမယ့် ညဖက်မှာ ယောက်ျားတွေနှင့် လျှောက်လိုက်၊ နေ့ခင်းကျတော့ ယောင်ချာချာနှင့် အခန်းထဲမှာ အောင်းနေရခြင်းမျိုးအစား နေ့လည်ဖက်တွင် တော့ လူလူသူသူ ဘဝလေး တခုနှင့် နေချင်သည်။ မမမြတ်ဆီက အပ်ချုပ်သည့် ပညာကို ရအောင်မသင်ခဲ့ မိ သည့် အတွက်တော့ အခုမှနောင်တရမိသည်။ ဒါတတ်ရင် ဘယ်သူ့အကူအညီမှ မလိုပါ၊ စက်တလုံးဝယ်ပြီး အလုပ်ဖြစ်သည်ဖြစ်စေ မဖြစ်သည်ဖြစ်စေ အလုပ်တခုအနေနဲ့ လုပ်နေလို့ရသည်။
နောက် တရက် ကျော်ညနေခင်း ဖက်မှာ ဒေါ်တင်တင်လှိုင်၏ ဖုန်းကို မရဲတရဲနှင့် ခေါ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကျွန် မ မှန်းသိသော အခါ သူမက ဝမ်းသာအားရဖြင့် နောက်တနေ့မနက်လာခဲ့ ဖို့ခေါ်သည်။
“အန်တီ့ မိတ်ဆွေ တယောက် ဆီမှာ ပြောထားတယ် သမီး၊ သူက လူသစ်ဆိုလဲရတယ်တဲ့”
ရချင်တော့လည်း လွယ်သလိုလိုတောင် ဖြစ်နေသည်။ ဒါကလည်း ကိုငြိမ်းချမ်းကျေးဇူးကြောင့် ဒီလောက်အဆင် ပြေတာသေချာပါသည်။ နောက်တနေ့ မနက်ကျွန်မသွားတော့ ဒေါ်တင်တင်လှိုင်က ကျွန်မ သွားတွေ့ရမည့် နေ ရာ ကိုပြောပြ၏။
“သမီး စာရွက်စာတမ်းတွေတော့ ဦးမြင့်သိန်း လက်ထဲ အန်တီထည့်ခဲ့ပြီ၊ ခနလေး အန်တီထပ်မေးလိုက်ဦးမယ်”
ကျွန်မ ရှေ့မှာပင်ဖုန်းခေါ်ပြီး ချိန်းဆိုပေးပါသည်။
“မနက်ဖြန် ဆယ်နာရီခွဲ အရောက်သွားလိုက်၊ အန်တီပြောထားပြီးပြီ၊ ရုံးကို ရောက်ရင် ဦးမြင့်သိန်းနဲ့ တွေ့ဖို့လာ တာပါ၊ အန်တီလှိုင်လွှတ်လိုက်တာပါလို့ ပြောလိုက်နော်၊ receptionist ကလည်း အန်တီ့ တပည့်ပါပဲ၊ သူဝင်ပြော ပေးလိုက်လိမ့်မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
“မြန်မြန် အဆင်ပြေသွားတာသမီးကံပဲ၊ အန်တီတောင် ဒီလောက်မြန်မယ် ထင်မထားဘူး”
“ကျေးဇူးအရမ်း တင်ပါတယ် အန်တီ”
“မလိုပါဘူးကွယ်၊ အခက်အခဲရှိတဲ့ သူကို ကူညီရမှာပေါ့၊ ငြိမ်းချမ်း မပြန်ခင်ပြောသွားကထဲက အန်တီမျှော်နေ တာ၊ တော်တော် နဲ့ ပေါ်မလာတော့ အလုပ်အဆင်ပြေသွားပြီလို့တောင် ထင်ထားတာ”
“တခြားကိစ္စ လေးတွေ မပြတ်သေးလို့ပါ အန်တီ၊ သမီးလည်း လာချင်ပါတယ်၊ ဘွဲ့လက်မှတ်က လည်း မရသေး တာနဲ့”
တကယ်တော့ ကျွန်မ ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေခဲ့ခြင်းသာဖြစ်ပါသည်။ ကိုငြိမ်းချမ်း အသင့်ခင်းပေးသွားသည့် လမ်းကို လျှောက်သင့် မသင့် တွေဝေနေမိပါသည်။
“အော် …ကျောင်းက ထောက်ခံစာနဲ့ ရတယ်လေ၊ ဘွဲ့ လက်မှတ်စာရွက် ရှိမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ သမီး မနက်ဖြန်ကျ ရင် သပ်သပ်ရပ်ရပ် လေးဝတ်သွား၊ မေးရင်လည်း သွက်သွက်ဖြေ၊ ဦးမြင့်သိန်းက ချက်ချက်ချာချာ ရှိမှ သဘောကျ တာ၊ အချိန်လည်း အတိအကျရောက်အောင်သွား၊ သူက အလုပ်များတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ”
စကားပြောနေရင်း ဖုန်း မြည်လာလို့ အလိုက်သိစွာနှင့် ထပြန်လာခဲ့ပါသည်။ ဆွေဇင်လတ် အဖြစ်နှင့်တုန်းက လုပ် ငန်းခွင်ဝင်ခဲ့ ဖူးသော်လည်း ကာလများစွာ ခြားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ သဘောသဘာဝနှင့် အခြေအနေတွေက တူနိုင်မှာ မဟုတ်တော့၊ ကျွန်မ အလုပ်လုပ်တုန်းက တရုံးလုံးမှာ ကွန်ပျူတာက သုံးလုံးပဲ ရှိသော်လည်း အခုတော့ ဒေါ်တင် တင်လှိုင်တို့ ရုံးခန်းတွင် စားပွဲတိုင်းမှာ ကွန်ပျူတာရှိတာမြင်ခဲ့ ရသည်။ အင်တာနက်ဆိုတာလည်း ပေါ်လာခဲ့ပြီ။ စာရွက် တွေ အစားအီးမေးလ် နှင့် အလုပ်လုပ်ကြသည်လို့လည်း စာအုပ်တွေထဲမှာ တွေ့နေရ၏။
ခေတ်နောက် ကျနေသော ကျွန်မ ဒါတွေ လုပ်နိုင်မည်လား ဟု တွေးရင်း မှန်ထဲက ကိုယ့်ရုပ်ကိုယ်ပြန်ကြည့် ကာ ပြုံးမိသည်။ ဒီဘဝမှာ ကျွန်မ၏ သက်တမ်းက နုနုလေးပဲရှိသေးသည်။ ဗေဒင် ဆရာမ စောနန်းနွယ် ကတော့ လူ တွေ၏ ပြက္ခဒိန် တွေ လိုက်လို့မမှီအောင် ခရီးဆက်ရမလိုလို ပြောခဲ့ ဖူးသည်။ ကျွန်မ ကတော့ ကျွန်မ ကိုယ်ကျွန် မ အသက်ကြီးသူ တယောက်လို့ ထင်နေမိ၏။ မှန် ထဲမှာတော့ အသက်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင် ဒီနေ့ခေတ် အသွင် အ ပြင် နှင့် မိန်းမပျိုလေး တ ယောက်က ကျွန်မကို ပြန် ပြုံးပြသည်။
................................................
ဦးမြင့်သိန်း နှင့် သွားတွေ့သည့်ကိစ္စက အဆင်ပြေပါသည်။ သူလိုလုပ်ငန်းရှင်ကြီးတယောက်က ခုမှအလုပ်ဝင် မည့် မိန်းကလေး တယောက်ကို ကိုယ်တိုင်တွေ့ဖို့ မလိုပါ။
လက်ထောက်တွေ အများကြီးရှိသည်။ ဒါပေမယ့် သူနှင့် ဒေါ်တင်တင်လှိုင်က တော်တော်ရင်းနှီးပုံရသည်။ ဒေါ်တင်တင်လှိုင်က အထူးမေတ္တာရပ်ခံ ခဲ့သည့် မိန်းက လေး ကို အကဲခတ်ဖို့ သူ့အခန်းကို လာခိုင်းတာသက်သက် ဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်မ ဝင်သွားတော့ စာဖတ်နေရာ မှ ထိုင်ဖို့ လက်ဟန်ပြပြီး စားပွဲပေါ်က ဖုန်းကို ကောက်ယူလိုက်သည်။
“မေနှင်း ရေ၊ အန်ကယ့် ဆီကို ခန လောက်”
ဖုန်းပြန် ချပြီးမှ အံဆွဲထဲက ကျွန်မ စာရွက်တွေကို ထုတ်ကြည့်လိုက်ပြီး
“အလုပ် မလုပ်ဖူးဘူးပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ မလုပ်ဖူးပါဘူး ရှင့်”
“အေး ..အေး … အားလုံးလဲ ဒီလိုပဲ စကြရတာပါပဲ၊ ကိုယ့်အရင်လူတွေ ဆီက အတုယူပေါ့၊ သင်ပေါ့ ဟုတ်လား”
“ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်”
ကျွန်မ တို့ စကားပြောနေစဉ် အခန်းတံခါး ပွင့်သွားပြီး အသက်အစိတ်ဝန်းကျင်လောက်ရှိမည့် မိန်းကလေး တ ယောက်ဝင်လာသည်။ ဆင်စွယ်ရောင် လက်ရှည်ဘလောက်စ်၊ အခြေနားမှာ ရွှေအိုရောင်ချိတ်ဆင်ဖေါ်ထားသည့် ထမိန်စကပ် နှင့် ဆံပင်တွေကို သေသေသပ်သပ် စည်းနှောင် ထားသည့် မိန်းကလေးက အရမ်းကြည့်ကောင်းပါ သည်။ အရပ်အမောင်း၊ ကိုယ်လုံးနှင့် ရုပ်ရည်က အပြစ်ဆိုစရာ တခုမှမရှိ။ အဝတ်အစားက လည်းချပ်ချပ်ရပ်ရပ် နှင့် သူမနှင့် လိုက်ဖက်ကြည့်ကောင်းသည်။ ကျွန်မ၏ အကဲခပ် မျက်လုံးတွေကို သာမန်သာပြန်ကြည့်သွားပြီး ဦး မြင့် သိန်းကို မျက်နှာမူ၍ စားပွဲရှေ့မှာရပ်လိုက်သည်။
“မေနှင်း ..ဒါ ပုလဲရည်တဲ့၊ ဒေါ်တင်တင်လှိုင် လွှတ်လိုက်တာ”
“အော်”
မိန်းမချောလေး၏ အပြုံးကတော့ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ရှိပါသည်။
“ကဲ …ဒါ .. မေနှင်းဦးတဲ့၊ ညည်းရဲ့ မန်နေဂျာပေါ့၊ သူနဲ့ လိုက်သွားလိုက်”
“ဟုတ်ကဲ့”
ကျွန်မ ကိုပြုံးပြပြီး မေနှင်းဦးက ဦးမြင့်သိန်းဖက် လှည့်လိုက်သည်။
“ever ကိုပဲ ပို့ရမှာလား အန်ကယ်”
“အေးအေး၊ အလုပ်ကိစ္စ၊ လစာ ကိစ္စ မေနှင်းပဲ ဆက်ပြောလိုက်ပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်ကယ်”
မေနှင်းဦး က သူမ၏ ရုံးခန်းသို့ ကျွန်မ ကိုခေါ်သွားသည်။ လမ်းလျှောက်ပုံ နှင့် လှုပ်ရှားဟန်တွေက သွက်လက် ဖျတ်လတ် သော်လည်း အိန္ဒြေ ရပြီးကြည့်ကောင်းသည့် မေနှင်းဦးကို အဲဒီအချိန် တုန်းကတော့ ခင်မင်စိတ် ဖြစ် မိခဲ့သည်။ ကျွန်မ၏ အထက်လူကြီး ဖြစ်သည့် သူမသည် သဘောကောင်းမည့် ပုံရှိသည် ဟုတွေးကာ လုပ်ရတော့မည့် အလုပ်အသစ် အတွက် စိတ်လက်လည်းပေါ့ပါးရသည်။
“ညီမ က ဒီရုံးချုပ်မှာ လုပ်ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ မ တို့ ကုမ္ပဏီ ခွဲ တခုကိုသွားရမှာ”
အခန်းထဲမှာ ထိုင်မိသည်နှင့် မေနှင်းဦး စရှင်းပြသည်။
“လစာကတော့ ငါးသောင်း က စပေးမယ်၊ နောက်ပိုင်း အတွေ့ အကြုံရသွားရင်တော့ တိုးလာမှာပေါ့၊ အစမ်း ခန့် ကာလ သုံးလလုပ်ရမယ်၊ အစမ်းခန့် ကာလမှာ အဆင်ပြေတယ် ဆိုရင် ပါမင့်နင့် ပေးမယ်၊ ပါမင့်နင့် ဖြစ်ရင်တော့ လစာ က ငါးသောင်းခွဲ ခြောက်သောင်းလောက် ဖြစ်ချင်လည်း ဖြစ်သွားမယ်၊ ဒါကတော့ အန်ကယ့် သဘောပေါ့ လေ၊ ညီမ အတွက် အဆင်ပြေမလား”
“ပြေပါတယ် မမ”
“ခါတိုင်း ဆိုရင် မ က ဒီမှာ မနက်ပိုင်းနေတယ်၊ နေ့လည်ဆို အဲဒီဖက်ကူးရတယ်၊ ဒီနေ့တော့ အစည်းအဝေး နှစ် ခု ဆက်နေလို့ သွားနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ သွားမယ် ဆိုရင်တော့ ညီမ ကို တခါထဲခေါ်သွားလို့ ရတယ်လေ၊ မနက်ဖြန် ကျ ရင် ဒီအချိန်လောက်ပဲ ဟိုကိုလာခဲ့၊ မ လဲ မနက်ဖြန်တော့ စောရောက်မယ်လေ ဒီနေ့ မရောက်ဖြစ်ဘူး ဆို တော့”
“ဟုတ်ကဲ့”
မေနှင်းဦးက ကျွန်မကို နေရာပြောပြီး ဘယ်လိုလာရမည် ဆိုတာရှင်းပြသည်။ ကျွန်မ လာတတ်ပြီဆိုတော့မှ မနက် ဖြန်တွေ့မယ်ဟု ပြောပြီး ပြန်ခိုင်းလိုက်၏။ တခြားနေရာတွေမှာ ကံဆိုးပေမယ့် အလုပ်ကိစ္စမှာတော့ ကျွန်မ ကံ ကောင်းတတ်သည် ဟုထင်သည်။ ဆွေဇင်လတ် ဘဝတုန်းကလည်း အလုပ်ရှာတော့ လွယ်လွယ်ရခဲ့သည်။ အခု လည်း ကျွန်မကို ကူညီနိုင်မည့် ကိုငြိမ်းချမ်း နှင့် ဆုံမိခဲ့၏။ သူများတွေ အလုပ်ရဖို့ ပြေးလွှားကြိုးစားနေချိန်မှာ ကျွန် မ က ရက်ပိုင်း အတွင်းအဆင်ပြေသွားသည်။
တလ ငါးသောင်း ဆိုသည့်ဝင်ငွေက မနည်းပေမယ့် များတယ်လို့လည်း မဆိုနိုင်ပါ။ ညဖက် အပြင်ထွက်ရင်း တ ပတ် လောက် အတွင်းမှာ ကျွန်မ ရနိုင်သည့်ငွေဖြစ်သည်။
ဒါကြောင့် သုံးသောင်း လောက်ပဲ ပေးမည်ဆိုလဲ ကျွန်မ လုပ်မည်ပင်။ ညဖက် မှာဝင်ငွေရနိုင်သေးသည့် အပြင် ကျွန်မမှာလည်း စုဆောင်း ထားသည့် ပိုက်ဆံတွေ က ရှိနေတော့ လစာကိုခေါင်းထဲ မထားဘဲ နေ့ခင်းဖက်မှာ တည်ငြိမ်သည့် အလုပ်လေးတခုရလာတာကိုပဲ ဝမ်းသာပါ သည်။
နောက်တနေ့ မနက် ကုမ္ပဏီ ရုံးကို ရောက်သွားတော့ မေနှင်းဦး မလာသေးပါ။ ဖုန်းဆက်ပြောထားလို့ ကျွန်မ လာ မည် ဆိုတာကိုတော့ ဝန်ထမ်းတွေ သိကြပါသည်။ နာမည်တွေ အသီးသီး ပြောပြမိတ်ဆက်ကြပြီးနောက် သူတို့ အ လုပ်သူတို့ လုပ်နေကြချိန်တွင် ကျွန်မ ကတော့ ခုံလွတ်တလုံးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း လိုက်ပြီး ငေးမောစူးစမ်း နေမိသည်။ ဝန်ထမ်းတွေက ငယ်တဲ့ သူတွေများသည်။ အသက်အရွယ်တွေကလည်း သိပ်မကွာခြားကြတော့ ပြော လိုက် နောက်လိုက်နှင့် ဆူညံနေသည်။ ကျွန်ပျူတာတွေမှာလည်း စပီကာလေးတွေ နှင့် သီချင်းတွေ အပြိုင် အ ဆိုင် ဖွင့်ကြသည်။ လူသံ နှင့် သီချင်းသံတွေကြားမှာ ကျွန်မ တောင်ရောယောင်ပြီး ပျော်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ဒီလိုမျိုးအသိုက်အဝန်း လေးနှင့် နေချင်လို့ ကျွန်မ အလုပ်ရှာခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါသည်။ သူတို့တွေကို ကြည့်ရင်း ကျွန်မ ဒီရုံးမှာ လုပ်ခွင့်ရတာကံကောင်းသည်ဟု တွေးမိသည်။
ရုံးရှေ့ တံခါး၀ မှာ နီညိုရောင်ကားလေး တစီးထိုးရပ်လိုက်ချိန်မှာတော့ အသံတွေတိကနဲ ရပ်သွားသည်။ သီချင်း သံတွေလည်းပျောက်သွားသည်။ အံ့သြစွာ နှင့် ကျွန်မလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကားပေါ်ကဆင်းလာသော မေနှင်း ဦးကို ကျော့ရှင်းလှပ စွာ မြင်လိုက်ရသည်။ လှပပြီး သဘောကောင်းသော်လည်း ဝန်ထမ်းတွေ၏ လေးစားမှု ကိုရသည့် မေနှင်းဦးသည် ထက်မြက်သော မိန်းကလေး တယောက်ဖြစ်ရမည်ဟု ကျွန်မ သိလိုက်သည်။
“အော် … ပုလဲ ရောက်နေပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့ မမ”
“အင်း ..အင်း၊ အဲဒီမှာပဲ ထိုင်နေလိုက်ဦး၊ ခနနေ မ ခေါ်လိုက်မယ်၊ အခု သက်သက်လိုက်ခဲ့”
မေနှင်းဦး အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားချိန်တွင် စောစောက ဆူညံနေတာ သူတို့ မဟုတ်သလိုမျိုးပင် အားလုံး ကိုယ့် အလုပ်ကိုယ် လုပ်နေကြသည်။ ခနလောက်ကြာတော့ သက်သက် အပေါ်က ပြန်ဆင်းလာပြီး
“မမေ နှင်းက ညီမလေး လာခဲ့တဲ့”
လှေခါး နားမှာ တံခါးပိတ်ထားသည့် အခန်းတခန်းရှိသည်။ ရှေ့ကဖြတ်အသွားတွင် အခန်းတခုရှိသည် ဆိုတာ လောက်ပဲ ခေါင်းထဲကို ရောက်၏။ မေနှင်းဦး ရှေ့ကိုရောက်တော့ မေ့သွားသည်။ မေနှင်းဦးက ကျွန်မ ကိုထိုင် ခိုင်း ပြီးနောက် စာရွက်လွတ်နှစ်ရွက် သုံးရွက်လောက် ရှေ့ ကိုချပေးပြီး
“ဒီကုမ္ပဏီ နဲ့ ပါတ်သက်လို့ အလုပ်တွေနဲ့ ပါတ်သက်လို့ မ အကြမ်းဖျင်း ရှင်းပြမယ်၊ မေ့မှာ စိုးရင်ရေးချ မှတ် ထား လိုက်၊ အဓိက ကျတာတွေပဲပြောမှာပါ၊ ကျန်တာတွေကတော့ ညီမလေး လုပ်ရင်းတတ်သွားမှာပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ မမ”
မေနှင်းဦးက ကုမ္ပဏီ အကြောင်းနှင့် ဒီမှာလုပ်နေကြတာတွေ၏ သဘောတရားကို ရှင်းပြသည်။ ဆက်သွယ်လုပ် ဆောင်ရသည့် လုပ်ငန်းတွေ နှင့် ရုံးဌာနတွေ ဘယ်နှစ်ခု ရှိသည် ဆိုတာကိုလည်း တပါထဲပြောပြသည်။ နောက် တော့ ဒီရုံးမှာ ဘယ်သူက ဘာတာဝန်ယူထားရသည်။ အစမ်းခန့်ကာလမှာ ကျွန်မက သူတို့ကိုဘယ်လိုကူညီပေး ရင်းနှင့် သင်ယူရမည် ဆိုတာတွေလည်းပြော၏။ကုမ္ပဏီ၏ စည်းကမ်းနှင့် သတ်မှတ်ချက်တွေ လည်းပါသည်။ လိုက်မှတ်ရင်း နှင့် ကျွန်မ ၏ ရှေ့က စာရွက်သုံးရွက် ပြည့်လုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။
ကျွန်မ မှာရေးစရာ ကုန်သွား ပြီဆိုတာ မေနှင်းဦး မြင်သည့် အခါပြုံးလိုက်ပြီး
“ကဲ ..ကဲ၊ ဒီလောက်ပါပဲ၊ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပုလဲ နားလည်သွားမှာပါ၊ အောက်မှာ သွားပြီး သူတို့ လုပ်တာတွေလိုက်ကြည့် မသိရင်မေးပေါ့၊ မ လဲ ခနနေရင် ဆင်းလာမယ်”
မေနှင်းဦး ဆီက ပြန်ထွက်လာပြီးလှေခါးထိပ်အရောက်တွင် အောက်က စကားပြောသံတချို့ ကြားလိုက်ရသည်။
“ဟာ … တယ်ဟုတ်ပါလား၊ ဘယ်သူ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီလဲ”
“ဆရာကလဲ ကိုယ့် နှမ အပျိုလေးတွေကို မဦးမချွတ်နဲ့၊ ဘယ်လို အစားတွေထင်နေလို့ လဲ၊လူသစ်တ ယောက် ထပ်ခန့်လိုက်လို့ ပြောနေတာ”
“ဟုတ်လား၊ ငါလဲ မတွေ့ပါလား”
“အပေါ်မှာ မမေနှင်းနဲ့ စကားပြောနေတယ်၊”
“ယောက်ျားလေး လား မိန်းကလေးလား”
“မိန်းကလေးပါ၊ ဒါပေမယ့် အစားပုတ်မယ့် ပုံတော့ မပေါ်ပါဘူး”
ကျွန်မ အလွန်ကိုရင်းနှီးစွာသိသည့် အသံတခုလို့ထင်မိသည်။ ပြီးတော့ချက်ချင်းပင် ရင်ကတဝုန်းဝုန်းခုန်လာ သည်။ သေချာအောင် အောက်ကို ဆက်ဆင်းရင်း ကြည့်လိုက်ရာ ကျွန်မကို လှမ်းမော့ကြည့်နေသောကိုလင်း ကို မြင်လိုက်ရသည်။ တိုက်ဆိုင်လွန်းစွာပင် ကိုလင်းနှင့် နောက်တကြိမ်ဆုံရပြန်လေပြီ။ ကံကြမ္မာ မှာ ဘယ်လိုရည် ရွယ်ချက်တွေ ရှိနေသလဲဆိုတာ ကျွန်မ နားမလည်နိုင်တော့ပါ။
ကြည့်နေရင်း ကိုလင်း မျက်နှာပေါ်မှာ အရိပ်တခုဖြတ်သန်းသွား၏။ သူ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ လည်း ထူးခြားသည့် အလင်း တခုကိုမြင်ရသည်။ ခုန်နေသောရင်က ရပ်တန့်အေးစက်သွားပြီး အပျော်တခုက ကျွန်မ ကို လွှမ်းခြုံ လိုက်သည်။ ကိုလင်း ကျွန်မ ကိုမြင်လိုက်ရလို့ စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။ သာမန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုမျိုး မဟုတ်ဘဲ အနက် အဓိပ္ပါယ်တွေ အများကြီးပါတယ် ဆိုတာကျွန်မ ခန့်မှန်းလို့ရလိုက်သည်။
“သူပေါ့ ဆရာရဲ့”
သန ္တာဆိုသည့် မိန်းကလေးက ပြောရင်း ကျွန်မ ကိုခေါ်လိုက်သည်။
“လာ ညီမလေး၊ မိတ်ဆက်ပေးရမယ်၊ ဒါ ဒေါက်တာဦးကောင်းထက်လင်းတဲ့၊ ဆေးမကုတတ် တဲ့ ဒေါက်တာပေါ့၊ ဆရာ … ဒီညီမလေး က ပုလဲရည် တဲ့”
“တွေ့ရတာဝမ်း သာပါတယ် ရှင့်၊”
“ကိုယ်လဲ ဝမ်းသာပါတယ်”
“ထိုင်လေ ညီမလေး၊ မုန့်လဲစား၊ ဆရာဝယ်လာတာ၊ နောက်ဆိုပိုဝယ်ရတော့မယ်၊ လူဦးရေ တိုးလာပြီလို့ တောင် အ ခုပြောနေတာ”
“ပုလဲက အစားမပုတ်ပါဘူး၊ နဲနဲ ပဲ ပိုဝယ်ပါ၊ ရပါတယ်”
ကိုလင်း မလုံမလဲ မျက်နှာနှင့် ကျွန်မကိုကြည့်သည်။ ကိုလင်းဝယ်ကျွေးသည့် မုန့်ဆိုတာ ကျွန်မ စားနေကျအရာ ဖြစ်သော ကြောင့် ခပ်တည်တည်ပင် ဝင်ထိုင်ပြီးစားလိုက်သည်။
မုန့်စားနေသည့် ကျွန်မကို ကိုလင်း ခိုးခိုးကြည့် တာကို မြင်ရတော့ ပျော်သည်။ ဒီလို မျက်လုံးမျိုးဖြင့် ကိုလင်းကျွန်မ ကို ဘယ်တုန်းကမှ မကြည့်ဖူးပါ။ ဆွေဇင် လတ်ကို ကြည့်သည့် အကြည့်က ညီမငယ်တယောက်ကို ကြည့်သည့် အကိုတယောက်သဖွယ်ဖြစ် ပြီး ခင်မြရင် ကိုတော့ စာနာနားလည်သော၊ အားပေးကူညီချင်သော မျက်လုံးတွေ နှင့်သာ ကိုလင်းကြည့်ခဲ့၏။ ဆန့်ကျင်ဖက် လိင် မိန်းမတယောက်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြည့်ခြင်းမျိုး အခုတကြိမ်ပဲ ကြုံရပါသည်။
“ကဲ ..ငါလဲ အထဲဝင်လိုက်ဦးမယ်”
သူကြည့်နေတာကို ကျွန်မ ရိပ်မိသွားမှန်း သိသည့်အခါ ကိုလင်း ထိုင်ရာကထပြီး လှေခါးနားက အခန်းလေးထဲ ကသုတ်ကရက်ဝင်သွားသည်။ အမြဲလိုအေးဆေး တည်ငြိမ်သော ကိုလင်း ကျွန်မကြောင့် ရှက်နေတာကို မြင်ရ သည့် အခါ ရင်ထဲမှာ တသိမ့်သိမ့် နှင့် ပြောမပြတတ်အောင်ကြည်နူးရပါသည်။ ကျွန်မ အမြဲလိုလိုတောင့်တ လို ချင်သည့် အရာတခုကို လက်ဝယ်ရတော့မလို ခံစားကျေနပ်ရသော်လည်း ကျွန်မဘ၀ နှင့် ကံကြမ္မာကို ယုံကြည် စိတ်ချစွာ နေလို့မရဆိုသည့် အတွေးက ကပ်ပါလာပြီးနောက်တွင် ရင်ထဲမှာ စူးစူးနင့်နင့် ဖြစ်သွားသည်။
ကိုလင်းနှင့် ပြန်တွေ့ရလို့ ကျွန်မပျော်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ထိုအပျော်ကို လက်ခံဖို့ မရဲ ရသည့် အတွက်ပျော်နေရင်း နှင့် ကြေကွဲရပါသည်။ ကျွန်မ အတွက်က အရာရာသည် ကံစီမံသည့် အတိုင်းသာ ဖြစ်ရသည်မှာ မထူးဆန်းစွာ လက်ခံနေရသည့် အကြောင်းတရားတခုဖြစ်ပါ၏။
..........................................
ကိုလင်းက ကာလတိုပရောဂျက် တခုနှင့် ဒီကုမ္ပဏီကို ရောက်နေခြင်း ဖြစ်ကြောင်းသိရပါသည်။ ကျွန်မ၏ ဝဋ် ကြွေးလို့ ဆိုနိုင်သည့် ဒီယောက်ျားနှင့် မကြာခနပြန်လည်ဆုံစည်းနေရခြင်းသည် ကံကြမ္မာ၏ ကျီစယ်မှု မဟုတ် ရင် ရက်စက်မှု တခုဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ဘယ်လိုရှောင်ရှောင် မလွတ်မြောက်နိုင်အောင် ဖြစ်လာသည့်နောက်တွင် ရင်ထဲဖြစ်ရသမျှကို ရင်စီးခံဖို့သာရှိပါတော့သည်။ ကိုလင်း ရှိနေရာ အခန်းဆီကို လူမသိအောင်ခိုးကြည့်ရင်း ကျွန်မ သက်ပြင်းတွေ အကြိမ်ကြိမ်ချနေရသည်။ ကိုလင်းတခါနှစ်ခါလောက် အပြင်ကို ထွက်လာသေးပေမယ့် မမြင်ချင် ယောင်ဆောင်နေမိသည်။ ကျွန်မကို လှမ်းကြည့်တတ်တာကို လည်း မသိသလိုလုပ်နေမိသည်။ ကိုလင်းကိုရှောင် ဖယ်ဖို့ ဒီနေ့မှ စဆင်းသည့် အလုပ်ကထွက်ခွာရန် စိတ်ကူးကိုတော့ ရရချင်း ခေါင်းထဲက ထုတ်ပစ်လိုက်မိသည်။ ကျွန်မ ကို ကူညီခဲ့သူတွေ၏ စေတနာကို အားနာသည့် အပြင် ဒီလိုဖြစ်လာမှတော့ မပြေးတော့ဟု စိတ်ကိုတင်း ထား လိုက်ပါသည်။
ညနေ အလုပ်ကပြန်လာတော့ ကျွန်မ အရေးတကြီးလုပ်မိသည်က အပ်ကြီးကြီး တချောင်း ကိုလိုက်ရှာဝယ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာပင် ကျွန်မလိုချင်သည့်အပ်ကို ကုန်စုံဆိုင်တခုက ရခဲ့သည်။ တခြားယောက်ျား တွေနှင့် ထပ်ပြီးမပတ်သက်တော့ဖို့ ကျွန်မ ကို ကြည့်သည့်ကိုလင်း မျက်လုံးတွေကို မြင်ပြီးကထဲက ဆုံးဖြတ်ခဲ့ ပြီး ဖြစ်ပါသည်။ တွေ့ကရာယောက်ျားနှင့် ညအိပ်ပြီး နောက်တနေ့ မနက်မှာကိုလင်း နှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်လိုပါ။ ကို လင်း၏ စူးစူးနစ်နစ် မျက်ဝန်းတွေကို မြင်ရရင် ကျွန်မငိုမိမှာသေချာသည်။ ဒါကြောင့် ဒီရုံးမှာ ကိုလင်းရှိနေသရွေ့ ကျွန်မ ကိုယ်ကျွန်မ နှိပ်စက်ခြင်းဖြင့်သာ ဝေဒနာကိုဖြေဖျောက်ရပါတော့မည်။
ဖေါ်ရွေပြီး လိုက်လျောတတ်သည့် ကိုလင်း နှင့် တတိယ အကြိမ်မြောက် တရင်းတနှီး ပြန်ဖြစ်ဖို့ သိပ်ပြီးအချိန် မကြာလိုက်ပါ။ အားလုံးက တရိုတသေနှင့် ဆရာ ဟုခေါ်ကြသည့် ကိုလင်း ကို ကျွန်မကတော့ အရင်လိုကိုလင်း ဟု ခေါ်သည်။ တခြားသော အခေါ်အဝေါ်တွေ နှင့် ကိုလင်းကို မဆက်ဆံချင်ပါ။ ခေါ်နေကျအတိုင်းပဲ ခေါ်ပါသည်။
သဘောကောင်းသည့် ကိုလင်း က ဘယ်လိုမှထူးခြားပုံမရသော်လည်း ကျန်တဲ့သူတွေအတွက်တော့ တမျိုး ဖြစ် နေ ပုံရသည်။ အချိန် အနည်းငယ်လေး အတွင်းမှာပင်
ကျွန်မ နှင့် ကိုလင်းတရင်းတနှီး ဖြစ်သွားကြခြင်းကို အံသြ နေကျပုံရသည်။ ကျွန်မ နှင့် ကိုလင်း ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ခဲ့ကြတာကြာပြီဆိုခြင်းကို ကာယကံရှင် ကိုလင်း တောင်သိပုံ မရပါ။
“ကိုလင်း လို့ ပဲခေါ်မယ်နော်၊ သူများတွေလဲ ဒီတိုင်းပဲခေါ်ကြတာမဟုတ်လား”
“ပုလဲ ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“မှန်းကြည့်တာပေါ့”
“ခေါ်ပါရပါတယ်၊ ငါ့ သူငယ်ချင်းတွေကလဲ ဒီလိုပဲခေါ်တာပဲ”
“ဒါဆို ပုလဲ နဲ့ ကိုလင်းက သူငယ်ချင်းတွေပေါ့ ဟုတ်လား”
“ကောင်းပါတယ်၊ နင့်သူငယ်ချင်းဆိုတော့ ငါလဲ နုသွားတာပေါ့”
“ကိုလင်းက အရွယ်တင်ပါတယ်”
“အေး ..အေး၊ မုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်”
ကိုလင်းတကယ် မုန့်ဝယ်ကျွေးပါသည်။ ကျွန်မ တယောက်ထဲကို မဟုတ်ပါ တရုံးလုံးကို ဝယ်ကျွေးခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ကို နုတယ်ပြောလို့ ဝယ်ကျွေးတာ မဟုတ်မှန်း ကျွန်မသိပါသည်။ ကိုလင်း သဘောကောင်းသည့် အကြောင်း ကို ကျွန်မ အရင်ထဲက သိခဲ့ပြီး ဖြစ်ပါသည်။ ရုံးက လူတွေကိုတော့ သူ့ကို အရွယ်တင်တယ်ပြောလို့ ဝယ်ကျွေး တာဟု ပြောလိုက်သည်။ ကိုလင်းကတော့ ရယ်နေပါ၏။
အလုပ်အားတာ နှင့် ကိုလင်း အခန်းကို ကျွန်မ ရောက်သွားတတ်သည်။ စကားပြောချင်ပြော၊ မပြောရင် ကွန်ပျူ တာ နှင့် ဂိမ်းဆော့သည်။ ကျွန်မ မသိသည့် အင်တာနက်ကို ပြန်သင်သည်။ ကိုလင်း ကိုတော့ မသုံးတာကြာလို့ မေ့နေတာဟု အကြောင်းပြမိ၏။ တကယ်တော့ အဲဒီကိစ္စတွေထက် ကိုလင်း ဆီကို သွားချင်လို့ သွားနေမိခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုလင်း အခန်းလေးထဲဝင်လိုက်ရင် စိတ်ထဲမှာ လုံခြုံနွေးထွေးသွားသည်။ ကိုလင်း အနားမှာနေနေရရင် ပျော်သည်။ နူးညံ့သည့် အကြည့်တွေနှင့် ကိုလင်းက ကြည့်လာရင် ရင်ထဲမှာ တသိမ့်သိမ့် ကြည်နူးရသည်။
ကိုလင်းကို မချစ်သင့်တာကို အရင်ထဲက သိပြီးဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အချစ်က ဖျောက်ဖျက်လို့ မရ၊ မေ့ပစ်လို့ ရင်ထဲမှာ အမြဲတွယ်ညိကပ်ပါနေသည်။ ကိုလင်းအကြောင်းမတွေးမိသည့် နေ့၊ ကိုလင်းကို သတိမရမိသည့် နေ့ ဆိုတာ ကျွန်မမှာ မရှိခဲ့ဖူးပါ။ အခုလိုအတူတကွ လက်ပွန်းတတီးနေခွင့် ရသည့် အခြေအနေ ရောက်သောအခါ ကျွန်မအချစ်တွေက ပိုပြီးတောက်လောင်လာသည်။ စိမ်းလန်း ရှင်သန်လာသည်။ ကိုလင်း အကြည့်တွေမှာရင် ခုန်ရင်း ကိုလင်း အချစ်ကိုလည်း မိုက်မဲစွာပိုင်ဆိုင်လိုလာသည်။
ကိုလင်းလည်း ကျွန်မ ကိုချစ်နေသည်လို့သိသည်။ စတွေ့သည့် နေ့ကထဲက ကိုလင်းစိတ်လှုပ်ရှားသွားတာ သိ သာလွန်းသည်။ တခြားသူတယောက်ဆိုရင် သိချင်မှသိနိုင်ပေမယ့် ကိုလင်းကို အရိပ်လိုကြည့်ကာချစ်နေခဲ့ ရ သည့် ကျွန်မ ကတော့သိသည်။ ဟိုအရင် ကထဲကသာ ကိုလင်းက ကျွန်မကို သူ့ရင်ထဲမှာ နေရာပေးခဲ့ရင် မဖြစ် သင့်တာတွေဖြစ် လာမှာမဟုတ်ဟု တွေးကာ နှမျောတမ်းတမိသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် လက်ထပ်ခဲ့မှာ မဟုတ်၊ မိုက် မဲစွာ နှင့် လေလွင့်ခဲ့မှာ မဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ကိုလင်း အခုချစ်နေတာ အရင်ကသိခဲ့ ဖူးသည့် ဆွေဇင်လတ် ဆို သည့် မိန်းကလေးကို မဟုတ် အခုမှသိသည့် ပုလဲရည် ဆိုသောကောင်မလေးကိုသာဖြစ်ပါသည်။
ကိုလင်း နားမှာ တဝဲ၀ဲလုပ်ရင်း ရုံးချိန်တွေမှာ ပျော်ရသော်လည်း အိမ်ပြန်ရောက်ရင်တော့ မျက်ရည်ကျရသည်။ အရင်ထဲက ချစ်ရသည့်ကိုလင်း ကို အခုပိုချစ်လာရသလို ကိုလင်းကလည်း ကျွန်မကို တနေ့တခြား ပိုပြီးတွယ်တာ လာ တာကို သိနေ ရသည့် အတွက် ပျော်လဲပျော်ရပြီး ငိုလည်းငိုမိသည်။ ကိုလင်းနှင့် အမြဲတမ်းချစ်ခွင့်ရဖို့ဆိုတာ ကျွန်မ ပေါ်မှာမတည်ပါ။ ကံကြမ္မာပေါ်မှာသာလုံးလုံး တည်မှီနေပါ၏။
ညရောက်တိုင်း အပ်ချွန်ကြီးကို ကိုင်ကာ ဝေဒနာချိန်ကို စောင့်ရင်းကျွန်မ မျက်ရည်ကျသည်။ ဝေဒနာချိန်ကျော် လွန်သွားရင်လည်း သွေးအလူးလူး နှင့် ငိုမိသည်။ နာကျင်မှုကြောင့် မဟုတ်ပါ။ သွေးသံတရဲရဲနှင့် ကျွန်မ၏ ခန္ဓာ ကိုယ်က ကျွန်မနှင့် ကိုလင်းကွာခြားမှုကို ဖေါ်ပြနေသည်။ အဲဒီလို အချိန်မျိုးတွင် ကိုလင်း၏ အချစ်ကို ရယူဖို့ ကျွန် မ အတွက် မထိုက်တန်ဟု တွေးရင်း ရင်ထဲမှာ မချိမဆန့် နာကျင်စွာခံစားရသည်။ မနက်ခင်း အဝတ်အစားလဲ တိုင်း ကိုယ်ပေါ်က ဒါဏ်ရာတွေ တနေ့တခြားများလာတာကို ကြည့်ကာ ဒါတွေက ကိုလင်းကို ကျွန်မ ဘယ် လောက် ချစ်သည်ဆိုတာကို ဖေါ်ပြနေသည်ဟု ရူးမိုက်စွာတွေးရင်း ကိုလင်း နှင့် တွေ့ဖို့ စိတ်စောရပြန်ပါသည်။ ဒါက ဝဋ်ကြွေးတခု ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ ဒါပေမယ့် ကိုလင်းကို ချစ်ဖို့ကတော့ ကျွန်မ အတွက် အလွန်ချိုမြိန်သည့် ဝဋ် ကြွေးဆိုး တခုဖြစ်နေ၏။
အိန္ဒြေကြီးပြီး တည်ငြိမ်သည့်ကိုလင်းကတော့ သူ့စိတ်ခံစားမှုကို ထိန်းချုပ်ထားနိုင်သည်။ သူရူးလိုဖြစ်နေသော ကျွန်မ သည်သာ တခါတလေကျရင် လွတ်လွတ်ထွက်သွားတတ်၏။
အဲဒီအချိန် မျိုးကျရင် ကိုလင်း ရိပ်မိချင် လည်း ရိပ်မိစေတော့ဟု မထူးစိတ်မွေးကာနေ ပစ်လိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် ကိုလင်း၏ တည်ငြိမ်မှု ကြောင့် ရုံးက လူတွေတောင်မှ ကျွန်မ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို အဓိပ္ပါယ် မှန်အောင် မကောက်နိုင်ကြပါ။ ကျွန်မ နှင့် ကိုလင်းဆက် သွယ်မှုကို မှန်အောင် မဖတ်နိုင်သူတွေထဲတွင် ထက်မြက်လှပါသည် ဆိုသော မန်နေဂျာမလေး မေနှင်းဦး လည်း ပါပါသည်။
အစပိုင်းတုန်းကတော့ ကိုလင်းနှင့် ပတ်သက်ရင် အကဲဆတ်လွန်းသည့် ကျွန်မ ၏ စိတ်ကြောင့်လို့ ထင်ခဲ့သော် လည်း နောက်ပိုင်းကျတော့ မေနှင်းဦး ကိုကျွန်မ ရိပ်မိလာသည်။
သူမ၏ အနေမှန်မှု ကြောင့် သူများတွေမရိပ် မိကြသော်လည်း မြွေမြွေချင်း ဖြစ်သည့် ကျွန်မကတော့ မေနှင်းဦး ခြေကို မြင်နေရသည်။ ကိုလင်း ကလည်း သူ့ ထက်ဆယ်နှစ်လောက်ငယ်သည့် ကောင်မလေးကို အလေးဂရုပြုလွန်းသည်။ ကျွန်မ ကိုဆိုရင် ချာတိတ် မလေး တယောက် ကိုဆက်ဆံပေမယ့် မေနှင်းဦးကို ကျတော့ တလေးတစားဆက်ဆံပြီး တန်းတူရည်တူပေါင်းသည်။ တခါတလေ ကျွန်မက ကိုလင်း အခန်းမှာ ရှိနေချိန်မျိုးဆိုရင် မေနှင်းဦး ရောက်လာတတ်ပြီး ကိုယ့်အလုပ်စားပွဲ ကို ပြန်စေချင် သလိုအမူအရာမျိုးပြတတ်သည်။ သူမ ကျတော့ အပေါ်ထပ်မှာ ရုံးခန်းရှိလျှက်နှင့် ကိုလင်း အခန်းမှာ လာ ထိုင်တတ်ခြင်း ကို ကျွန်မ လက်မခံနိုင်ပါ။
အပေါ်ထပ်မှာ ပလပ်ပေါက်တွေ အများကြီး ရှိရက်နှင့် ကိုလင်း အခန်းမှာ သူမ၏ဖုန်း ကို Charging် သွင်းသည်။ ကို လင်းနေ့လည်စာစားဖို့ လုပ်ပေးရ၊ တူတူစားဖို့ ခေါ်ရနှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကိုလင်း၏ အိမ်ရှင်မ လိုပြုမူနေသည့် မေ နှင်းဦးကို ကြည့်မရသည့် အတွက် ကျွန်မ မှားသည်လို့ မထင်ပါ။ ကိုလင်း၏ ရင်ခုန်သံက ဘယ်သူ့ဆီမှာဆို တာကို ကျွန်မတယောက်သာသိသည်။ ပါးရည်နပ်ရည် ရှိလှပါသည်ဆိုသော မေနှင်းဦး မသိတာ အံ့သြဖို့ အလွန် ကောင်း ပါသည်။ စီးပွားရေးနှင့် စီမံခန့်ခွဲမှု မှာမေနှင်းဦး တော်ချင်တော်လိမ့်မည်။ ယောက်ျားတယောက်၏ နှလုံး သားကို ခန့်မှန်းတွက်ချက်ရာ မှာတော့ ညံ့သည်ဟု ထင်ပါသည်။
ဒါတောင်မှ မေနှင်းဦး မှာ ချစ်သူရှိသည်ဟု သိရသည်။ ရည်းစားတယောက်လုံး ရှိနေပါရက်နှင့် ကိုလင်းနားကို ကပ်နေတာကိုက သဘာဝမကျသည့် အရာတခုဖြစ်ပါသည်။ မေနှင်းဦး မှာ ရည်းစားရှိသည်ဆိုတာကို ကျွန်မ အရင် ကမသိပါ။ ရုံးက လူတွေလည်းမသိကြ။ ကိုလင်းပြောပြမှ ကျွန်မ သိရသည်။ သူမကိုယ်သူမ အမြဲစမတ်ကျ နေအောင် သနေတတ်သည့် မိန်းမ၊ အလုပ်ကိစ္စတွေကလွဲရင် ခေါင်းထဲမှာ ဘာမှမရှိသည့် မိန်းမ ဟု ကျွန်မ ထင် ခဲ့ ဖူးသည့် မေနှင်းဦးက ရည်းစားနှင့် ဆိုတော့ အံ့သြစရာလည်း ကောင်းသည်။ ကိုလင်းနားကို အခုလိုအတင်း လိုက်ကပ် နေတာကိုသာ ရည်းစား သိရင် ကြေကွဲရမှာသေချာသည်။
မေနှင်းဦး ကြောင့် စိတ်ကသိကအောင့် ဖြစ်ရတာကလွဲရင် ဒီရုံးမှာ လုပ်ရတာ ကျွန်မ အတွက်အဆင်ပြေပါသည်။ အားလုံးထဲမှာ အသက်အငယ် ဆုံးလို့ သတ်မှတ်ပြီး ခင်ခင်မင်မင်ဆက်ဆံကြသလို ကျွန်မ ချစ်သည့် ကိုလင်းလဲ ရှိနေသည်။ ကိုလင်း ခရီးထွက်သွားရသည့် နေတွေမှာ ဆိုရင်တော့ ကျွန်မ ရင်ထဲမှာခြောက်ကပ်နေသည်။ ဒီလို ရက်တွေဆိုရင် ကိုလင်း အခန်းကို မေနှင်းဦးက အပိုင်စားဝင်ယူနေတတ်လို့ အကုန်လုံး အနေကျုံ့ကြရသည်။ သူ များတွေက မန်နေဂျာ အနားမှာရှိလို့၊ အင်တာနက် ဝင် မချတ် ရလို့ စိတ်ညစ်တာပေမယ့် ကျွန်မ ကတော့ ကျွန်မ ၏ ကိုလင်း အခန်းထဲကို မေနှင်းဦး ဝင်နေတာကို မရှူ့စိမ့် လို့ စိတ်ရှုပ်ရသည်။
စားစရာတွေ လက်ဆောင်တွေနှင့် ကိုလင်း ပြန်ရောက်လာရင်တော့ ကျွန်မ ပျော်ရသည်။ အဲဒီလို နေ့မျိုးမှာ ကျွန် မ ပျော်နေတာကို ဘေးလူတွေတောင်ရိပ်မိသည်။ ဒါပေမယ့် ထူးဆန်းလှစွာပင် ကျွန်မ၏ စိတ်ကို ထွေလီကာလီ မတွေးကြပါ။ အကိုကြီးပြန်ရောက်လာလို့ ပျော်ရွှင်နေသည့် ညီမငယ်လေး တယောက်သဖွယ်ပဲ သဘောထားကြ သည်။ ဒါကလည်း ကိုလင်း၏ အနေအထိုင်တည်ကြည်မှု ကြောင့်ဖြစ်မည် ထင်ပါသည်။
ကိုယ်က လူတယောက်ကိုချစ်သည်။ ထိုသူကလည်း ကိုယ့်လိုပဲ ချစ်နေသည် ဆိုတာကို သိနေရသည့် ခံစားမှုက ဘယ် အရာနှင့်မှမတူပါ။ ကျွန်မစိတ်၊ ကျွန်မ အတွေးနှင့် ကျွန်မတကိုယ်လုံးမှာ ထိုအသိစီးဆင်း နေသည့်အတွက် အရာရာတိုင်းက အဓိပ္ပါယ်ရှိနေသလိုပင်။ ကိုလင်းကော ဒီလိုပဲလားလို့ သိချင်သည်။ မေးလိုက်ချင်သည်။ ဒါပေ မယ့် မမေးရဲပါ။
ကိုလင်း က သူ၏ အချစ်တွေကို ထုတ်ပြလာတာကို အရမ်းလိုချင်သလို တခါတလေကျပြန်တော့ လည်း အဲဒါကိုပဲ ကြောက်ရွံ့နေမိပြန်သည်။ မေနှင်းဦး နှင့် ပတ်သက်သည့် ကျွန်မ၏ ဝန်တိုမှုတွေက တခါတခါ အရမ်း ကိုသိသာသွားချိန်မျိုးတွင် ကိုလင်း ကျွန်မကို ခွင့်လွှတ်နားလည်သည့် အကြည့်မျိုးနှင့် ကြည့်တတ်သည်။ ရှက်ပေမယ့် ကျွန်မ ဘာမှမတတ်နိုင်ပါ။ နှစ်ပေါင်း များစွာ ကျွန်မ ကျိတ်ပြီးချစ်ခဲ့ရသူက ကျွန်မကို ပြန်ချစ်လာ သည့် အခြေအနေမျိုးတွင် ဒါကိုအလျော့ပါး မခံနိုင်ပါ။
ဒါပေမယ့် ကိုလင်း အချစ်ကိုရပြီး ကိုလင်းကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရမည့် အနေအထားမျိုးကိုလည်း ကျွန်မ လိုချင်ပေမယ့် မကြုံရဲပါ။ ကျွန်မ ၏ ဘဝက ဘာမှပြောလို့ရတာမဟုတ်။ အချိန်မရွေး ပြောင်းလဲသွားနိုင်သည်။ ကိုလင်းနှင့် တ သက်တာလုံး အတူတူနေသွားချင်ပေမယ့် ကျွန်မ ဝဋ်ကြွေးက ခွင့်မပြုမှာစိုးသည်။ လူသားစစ်စစ် ကိုလင်းနှင့် လူ သားမဟုတ်သည့်ကျွန်မ ကြားမှာ ကွာခြားချက်တွေက အများကြီးရှိသည်။ ရင်လေးစရာ ကောင်းသည့် ထိုအ ချက် တွေက ကျွန်မကို မကြာမကြာနှိပ်စက်၏။ ကိုလင်း အနားမှာ နေနေရပါလျှက်နှင့်ရုတ်တရက် မရွှင်မလန်း ဖြစ်ဖြစ် သွားခြင်းကို ကိုလင်းတောင် ရိပ်မိသည်။
“နင်က စိတ်အပြောင်းအလဲ သိပ်မြန်တာပဲ၊ ခုတမျိုးတော်ကြာတမျိုးနဲ့၊ ကလေးကျနေတာပဲ”
“ပုလဲက ကိုလင်း နဲ့ ယှဉ်ရင် ကလေးပဲ လေ ကိုလင်းရဲ့”
ဒီလိုအလျှော့ မပေးတမ်း ပြန်ပြောရင်တော့ ကိုလင်း ခွင့်လွှတ်ပြုံးနှင့် ကျွန်မကို ကြည့်တတ်သည်။ ကျွန်မ ရင်ထဲ က ခံစားချက်ကို သိသည်ဖြစ်စေ မသိသည်ဖြစ်စေ ကိုလင်းကတော့ ကျွန်မ ကို အမြဲခွင့်လွှတ်ပေးမည့်သူဖြစ်ပါ သည်။ ကျွန်မ ချစ်သူ ကို စိတ်ချမ်းသာစေချင်ပါသည်။ သူ့ကို ချစ်သည့် အချစ်တွေ တနေ့ထက်တနေ့ ပိုပိုများ လာကြောင်းနှင့် ထိုအချစ်တွေကြောင့်ပင် ကျွန်မ ရင်နှင့် မဆန့်အောင် ခံစားကြေကွဲနေကြောင်းကိုတော့ ဘယ် တော့မှ သူ့ကို သိခွင့် မပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပါသည်။
နေမကောင်းလို့ မူးလဲသွားသည့် မေနှင်းဦးကို ကိုလင်းပွေ့ဖက်ထားသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ကျွန်မ မျက်လုံးတွေ ပြာပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံလဲ သွားမတတ်ခံစားရပါသည်။
ကိုလင်းက အခွင့်အရေး ယူတတ်သည့် ယောက်ျားတ ယောက် မဟုတ်သလို မေနှင်းဦး ကလည်း ယောက်ျားတယောက်၏ ရင်ခွင်ကို လွယ်လွယ် တိုးဝင်မည့် မိန်းမစား မဟုတ်မှန်း သိသိနှင့် ဒီလိုခံစားလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။
ဖြစ်နိုင်ရင် ဝန်တိုစိတ် မထားချင်ပါ။ ကျွန်မ၏ အတိတ်ကံကြွေး မကောင်းလို့ ဒီလိုဘ၀ ရောက်ခဲ့ရသည်။ မကောင်း သည့် အတိတ်ကံတွေထဲတွင် သူများအပေါ် ဝန်တိုမစ ္ဆရိယစိတ် ထားခဲ့ခြင်းတွေပါချင်လည်းပါနိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် မတတ်နိုင်ပါ။ ရင်ထဲမှာ သူ့ အလိုလို ဖြစ်လာသည့် ခံစားမှုကို ထိန်းချုပ်လို့မရ။ ကိုလင်းက ကျွန်မ ကို ချစ်မနေဘူးဆိုရင်တော့ တမျိုး တဖုံဖြစ်လိမ့်မည် ထင်ပါသည်။ အခုတော့ ကိုလင်းက လည်းကျွန်မ ကိုချစ်နေသည် ဆိုသည့် အသိက အရာရာကို မီးလောင်ရာလေပင့် လုပ်နေသလိုပင်။
မေနှင်းဦး နှင့် ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ နှိုင်းယှဉ် ကြည့် မိတိုင်း ရင်မောရသည်။ မေနှင်းဦး ချောတာလှတာ ကိုယ်လုံး လေးက စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းတာ ကို ကျွန်မ ဂရုမစိုက်ပါ။
သူမထက် ဆယ်ဆသာသည့် အလှအပမျိုး ကျွန်မ လုပ် ယူလို့ရပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုလင်းချစ်တာက ပုလဲရည် ဆိုသည့် ရုပ်သိပ်မချောသော ကောင်မလေးကို ဖြစ် သည်။
ဒီရုပ်ကနေ ပြောင်းလိုက်သည်နှင့် ကိုလင်းအချစ်ကို ဆုံးရှုံးရတော့မှာ ဖြစ်သည်။ ကိုလင်းက လည်းရုပ် ရည်ကို ဂရုစိုက်တာ မဟုတ်လို့ ရုပ်ရည် နှင့် ပတ်သက်လို့ မေနှင်းဦးကိုဘယ်လိုမှ မကြောက်ပါ။
ကျွန်မ မေနှင်းဦးကို လိုက်မမှီတာက မေနှင်းဦးက အပျိုစင် ဖြစ်နေခြင်းကိုပင်။ သူမက အပျိုဖြစ်နေသော်လည်း ကျွန်မ ကတော့ မရေမတွက် နိုင်အောင်များသည့် ယောက်ျားတွေနှင့် ပတ်သက်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ အပြင်လောက က တကယ့်ကြေးတန်းစား မိန်းမပျက်စစ်စစ်တွေတောင် ကျွန်မလောက်များသည့် ယောက်ျားတွေနှင့် အိပ်ဖူး ကြလိမ့်မည် မထင်ပါ။ ကျွန်မ၏ ရုပ်ခန္ဓာကို ဘယ်လောက်ပင် အသစ်ဖြစ်အောင်ဖန်တီးလို့ ရနိုင်သည် ဖြစ်စေ ကျွန်မ ၏ ညစ်နွမ်းစုတ်ပြတ်နေသည့် စိတ်ဝိဉာဉ် ကိုတော့ သန့်စင်အောင် မလုပ်နိုင်တော့ပါ။ မေနှင်းဦးက သာသည့် နောက်တချက်က သူမက လူသားစစ်စစ်ဖြစ်နေသည်။ ကိုလင်းနှင့် သူမက ဇာတ်တူသည့် လူသားတွေဖြစ်နေ သည်။
ကျွန်မက သူတို့လို လူသားမဟုတ် နိမ့်ကျသည့် အပါယ်ဘုံကဖြစ်သည်။ ဒီအချက် နှစ်ချက်ကြောင့်ပင် ကိုလင်းနှင့် ရှေ့ခရီးအတွက် ရင်လေးနေရသလို မေနှင်းဦး နှင့်ယှဉ်၍လည်းကျွန်မ ကိုယ်ကျွန်မ စိတ်လည်နေ ရ သည်။
ချစ်သူလက်ရှိဖြစ်သော်လည်း လက်ထပ်ထားသည့် လင်ယောက်ျားမဟုတ်သည့် အတွက် မေနှင်းဦး ကိုလင်းကို စိတ်ဝင်စားတာကို အပြစ်လို့ မဆိုနိုင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ခံစားနေရတာကိုတော့ ဖြေဖျောက်လို့ မရ။ ဒီကြားထဲ မေနှင်း ဦးကလည်း ရှေ့ကို တဖြည်းဖြည်းတက်လာနေသည်လို့ ကျွန်မ ထင်သည်။ သူမ ကိုလင်းကို ပြောဆို ဆက် ဆံပုံတွေက ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် အမူအရာမျိုးတွေပြလာ၏။ သူမ၏ မွေးနေ့မှာတော့ အားလုံးထဲကနေ ကိုလင်း ကို ခွဲထုတ်ခေါ်သွားသည် အထိ လုပ်လာသည်။ ကျွန်မ သည်းခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါ။
အဲဒီနေ့က ရုံးထဲကို ဝင်လာသည့် မေနှင်းဦး ကို မြင်ကထဲက စိတ်ထဲလေးသွားသည်။ သူမ၏ မွေးနေ့ ဆိုတာ ကြို ပြောမထားပဲ ထမင်းထည့် မလာကြနဲ့ လို့သာ တရက်ကြိုမှာသွားသည်။ ရုံးချုပ်မှာ အကျွေးအမွေး တခုခု ရှိလို့ ပို့ ပေးမှာလို့ပဲ အားလုံးထင်ထားကြသော်လည်း မေနှင်းဦး ရောက်လာမှ မွေးနေ့မှန်း သိရသည်။ ကိုလင်း အတွက် ထည့်ဝယ်မလာတဲ့ အပြင် အားလုံးစားသောက်ဖို့ ပြင်ဆင်နေတာကိုလည်း ကိုလင်းနား အတင်းတိုးကပ်ကာ ရပ် ကြည့်နေ၏။ ကျွန်မ တို့ကိုပဲ သူတို့ စုံတွဲက ဧည့်ခံနေသလိုလို အချိုးမျိုးလုပ်တာဟု ကျွန်မ တွေးမိသည်။ ကိုလင်း ကို တခုခု သီးသန့်လုပ်ပေးတော့မယ် ဆိုတာ သိလို့ ကျွန်မ တို့ နှင့်ပဲဝေမျှစားဖို့ အတင်းခေါ်တာကို လက်မခံပါ။ နဂိုထဲက အားနာတတ်သည့် ကိုလင်းက သူ့ကြောင့် ကျွန်မ တို့ဝေစုနည်းသွားမှာ စိုးပြီး ဝင်မစားဘဲ မေနှင်းဦး စီစဉ်တာ နာခံသည်။
“နေပါစေ၊ မစားပါဘူး၊ ပုလဲတို့ မဝဘဲ နေဦးမယ်”
“ဆရာ မကြိုက်ဘူး ဆိုလို့ ဝယ်မလာတာပါ၊ အားမနာကြပါနဲ့၊ ဆရာ့ ကို နောက်မှ ဆရာ ကြိုက်တာ တခုခု ဝယ်ကျွေးလိုက်မယ်၊ ဟုတ်ပြီလား”
ကျွန်မ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်နေမှန်း ကိုလင်းသိပုံရသည်။ ဘာကြောင့်ရယ်လို့တော့ သေသေချာချာ သူ တွေးမိပုံမရပါ။ တချက်လှမ်းကြည့်ပြီးနောက် မေနှင်းဦး ကိုသာ စကား
ဆက်ပြောနေသည်။
“မမေနှင်း ဘာလို့ ဒီနေ့ ကိုထွန်းဦး နဲ့ မလာတာလဲ”
“ကိုထွန်းဦးနဲ့ လာတာ၊ ကိုထွန်းဦးကို ဟိုဖက်ရုံးအတွက် ဝယ်ထားတာ တွေစောင့်ယူပြီး သွား ပို့ခိုင်းထားတယ်၊ ဒီမှာ နောက်ကျနေမှာ စိုးတာနဲ့ မေနှင်း တက္ကစီ နဲ့ ဒီကိုလာလိုက်တာ”
“အော်”
“အဲဒါ ပြောရဦးမယ် ဆရာ၊ ဆရာ့ ကားနဲ့ မေနှင်းကို အခု ပြန်ပို့ပေးလို့ရမလား”
“ရပါတယ် ၊ အခုလား”
“ဟုတ်တယ်”
ကျွန်မ ထင်ထားသည့် အတိုင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ ကိုလင်းကို ခွဲထုတ်သွားဖို့ မေနှင်းဦး ကြိုတင်စီစဉ်ထားခဲ့သည်။ “နောက် တပွဲကူးရဦးမယ်၊ စားကြနော်၊ မဝရင်လဲ ပြော၊ နောက်နေ့ ထပ်
ဝယ်ကျွေးမယ်”
“နောက်နေ့ မှ လက်ဆောင်ပေးမယ် နော်၊ ကြို မသိတော့ ဘာမှ ဝယ်မထားရဘူး”
“အော် … မပေးပါ နဲ့ ၊ လက်ဆောင် ပေးနေကြမှာ စိုးလို့ တမင်ကြို မပြောတာ၊ ပေးရင် စိတ် ဆိုးမှာနော်”
သွက်လက်တက်ကြွနေသောမေနှင်းဦး စကားသံတွေက နားစည်ကို သံချွန်နှင့် ဆွနေသည့် အလားပင်။
“သူများတွေကျ တော့ အမက ပေးတယ်လေ”
“အဲဒါ တို့က လခပိုရလို့ ပေးတာ၊”
“ကဲ သွားမယ်၊ မမေနှင်း”
ကိုလင်း ထွက်လာတာကို မမြင်သလိုခေါင်းငုံ့ နေမိသည်။ ကိုလင်းကျွန်မကို လှမ်းကြည့်လိုက်တာကိုတော့ စိတ် က အလိုလိုသိသည်။
“အားလုံး တာ့တာ”
နှုတ်ဆက်ပြီး ပေါ့ပါးစွာ ထွက်သွားကြသည့် နှစ်ယောက်ကိုလိုက်မကြည့်မိအောင် စိတ်ကိုတင်းထားရသည်။ မျက် လုံးတွေ ဝေနေသည်။ မျက်ရည် မဝဲအောင် ကြိုးစားထိန်းချုပ်ရင်း
ပါးစပ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ အရသာမရှိသည့် ကြာ ဆံ ဖတ်တွေကို ကျိတ်မှိတ်မျိုချရသည်။ ဒီကြားထဲ ဘယ်သူပြောလိုက်မှန်း မသိသည့် အသံတသံက နားထဲသို့ တိုး ဝင်လာသည်။
“မမေနှင်း ဒီနေ့ အရမ်းလှနေတယ်နော်”
ဟုတ်ပါသည်။ မေနှင်းဦး ဒီနေ့ ဖိုသတ္တဝါ တွေသွေးကြွစေလောက်အောင်လှနေသည်။ ကိုယ်လုံးနှင့် အတိအတိုင်း ကပ်နေသည့် တီရှပ်အဖြူလေးမှာ အောက်က ဘရာကလည်း
ပုံကျတော့ ရင်နှစ်မွှာက လှလှပပ ဖူးမို့နေသည်။ မေနှင်းဦး ရင်သားတွေက မိန်းမချင်း ပင်မနာလိုရလောက်အောင် ဖွံ့ထွားပြီး အချိုးကျသည်။ စကပ်တိုတိုအောက် မှာ တင်းနေ
သည့် တင်ပါးတွေနှင့် ဖြူဝင်းလှပသည့် ခြေတံတွေကိုပေါင်း စပ်လိုက်ရင် ကိုလင်းကို ဆွဲဆောင်နိုင် လိမ့်မည်ဟုများ မေနှင်းဦး တွေးသလား မသိပါ။ ကိုလင်း စိတ်ဓါတ်ကို ကျွန်မ
အကျွင်းမဲ့ ယုံပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ မေနှင်းဦးလှနေပုံ က တောက်တောက်ပပ ရှိလွန်းသည်။ ကိုလင်းတောင်မှ ရှောင်ခွာ နိုင်ပါ မလားလို့ တွေး ရင်း ရင်လေးလာရ၏။
“ဟဲ့ ပုလဲ စားလေ၊ နင်က ဘာဖတ်ရှာနေတာလဲ”
“ဟို …အင်း .. အသားဖတ်”
“ဒီလောက် အပုံလိုက်ကြီးရှိတာကို ကြာဆံတွေထဲ မွှေနေရလား”
“ကပ်ကျန်တာ ရှိမလားလို့”
“ဒီကောင် မလေးကတော့လေ”
ကျွန်မ ဆက်မစားချင်တော့ပါ။ ဒါပေမယ့် ဟန်မပျက်ဆက်ထိုင်နေရင်း အသားဖတ်လေးတွေကို တူနှင့်လိုက်ညှပ် ယူပြီး စားချင်ယောင်ဆောင်နေရသည်။ အသားဖတ်တွေ ကုန်အောင်
စားပြီး ချိန်မှာတော့ မထိုင်ချင်တော့တာနှင့် ထလိုက်သည်။
“တော်ပြီလား”
“အသားတွေကုန်ပြီလေ”
ဘာမှ မဖြစ်သလိုနောက်တီးနောက်ရွှတ် ပြောရင်း ကိုလင်း အခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့သည်။ စားပွဲပေါ်က ကွန်ပျူတာ ကိုရော Note Book ကိုပါ ပိတ်မသွား၊ မေနှင်းဦး ကို လိုက်ပို့ဖို့
အလောတကြီးဖြစ်သွားပုံရသည်။ စိတ်မပါလက်မ ပါနှင့် ဖဲထိုင်ကစားရင်း ဘာကြောင့်မှန်း မသိငိုချင်လာသည်။ မျက်ရည်တွေကိုလည်း ထိန်းမရတာနှင့် ခုံပေါ်ကို မှောက်ပြီး အားရပါးရငိုချလိုက်သည်။ ကျွန်မ ငိုနေချိန်မှာ ကိုလင်းနှင့် မေနှင်းဦး ကတော့ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးနေကြ လိမ့် မည်ဟု အတွေးဝင်လာသည့် အခါပိုပြီး ဝမ်းနည်းလာရသည်။ အခန်းထဲကို တယောက်ယောက်ဝင်လာနိုင် တာကိုလည်း ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘဲ ရှိသမျှ မျက်ရည်တွေကို အကုန်သွန်ချပြီး ငိုမိပါတော့၏။
အားရအောင် ငိုပြီးသွားသည့် အခါ မောသွားသည်။ ကိုလင်းကလည်း ကြာလွန်းလှသည်။ ဒီတိုင်းဆိုရင်လိုက် ပို့ ပေးရုံသက်သက်တော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ တနေရာရာမှာဝင်ပြီး နှစ်ယောက်ထဲ မွေးနေ့ ပွဲ နွှဲဖို့ အကြံ အစည်နဲ့ မေနှင်းဦး ကိုလင်းကို ခေါ်သွားတာပဲဖြစ်မည်။ ငိုချင်ပေမယ့် မျက်ရည်တွေက ထပ်ပြီးတော့ မကျလာတော့ပါ။ သွက်လက်ရွှင် မြူးနေသော မေနှင်းဦး အမူအရာတွေကို မျက်လုံးထဲမှာ ပြန်မြင်ယောင်လာသည်။ နဂိုလှပြီးသား မိန်းကလေး က ရင်ဖိုစရာဝတ်လာပြီး ဆွဲဆောင်တာကို ကိုလင်းတောင့် ခံနိုင်ပါမလားဟု ကျွန်မ ရင်လေးနေမိသည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ဖက်မှာ အားကိုးစရာ ဖြစ်သောကိုလင်း၏ တည်ကြည်သော စိတ်ထားကိုတွေး မိပြန်တော့ ထင်သလောက် တော့ အခြေအနေဆိုးမှာ မဟုတ်ကြောင်း ဖြေသိမ့်စရာရပြန်သည်။
စားပွဲပေါ်က တစ်သျှူးစက္ကူ ယူပြီး မျက်နှာပေါ်ကမျက်ရည်တွေကို သုတ်လိုက်သည်။ ကိုလင်း မြန်မြန်ပြန်လာပါ စေ လို့လည်း ကျိတ်ပြီးဆုတောင်းနေမိ၏။ တကယ်လို့တယောက်ယောက်ဝင်လာပြီး ကျွန်မ ရောက်နေခြင်းနှင့် ငိုနေတာကို မရိပ်မိစေရန် ခုံပေါ်မှာ မျက်နှာမှောက်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမိသည်။ ကုန်ခဲလွန်းသည့် အချိန် တွေကို အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်း ကိုလင်းကို မျှော်မိသည်။ ကိုလင်းပြန်ရောက်တာ ရောက်သင့်သည့် အချိန် ထက် အများကြီးနောက်ကျပါသည်။
“မအိပ်ပါဘူး”
ကျွန်မ နိူးမှာစိုးလို့ ခုံကိုအသာလေးယူထိုင်လိုက်သည့် ကိုလင်းကို ပြောလိုက်မိသည်။
“မအိပ်ဘူးသာ ပြောတယ် မျက်လုံးတွေက အစ်လို့”
“ကိုလင်း ကလဲ ကြာလိုက်တာ”
“သိပ်မကြာပါဘူး”
“ဘယ်တွေ သွားနေတာလဲ၊ ထမင်းစားခဲ့ပြီလား”
“စားခဲ့ပြီ”
“ထင်သားပဲ၊ မမေနှင်း ကျွေးလိုက်တာ မဟုတ်လား”
“အင်း”
“သွားတော့မယ်”
ကိုလင်း အတွေ့ အကြုံတွေကို မေးချင်သိချင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုလင်း အမူအရာက အေးအေးဆေးဆေး ပဲ ဆိုတော့ မေးကြည့်မနေတော့ဘဲ အပြင်ကိုပြန်ထွက်ခဲ့သည်။
“ပုလဲ”
“ပြောစရာ ရှိလဲ နောက်မှပြောတော့ ကိုလင်းရာ”
ကျွန်မ ကို နားမလည်သည့် မျက်လုံးနှင့် ကြည့်ရင်း ကိုလင်းကျန်ခဲ့သည်။
“အိပ်ရေးဝခဲ့ ရဲ့လား”
“နဲနဲပါ မမသန ္တာရယ်”
အလိုက်အထိုက်ပြန်ပြောရင်း ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ မေနှင်းဦး ပြန်မလာတော့ဘူးဆိုတာသိလို့ အလုပ်ရှိနေသူ တွေက လွဲရင် အားလုံးလွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်နေသည်။
ကံကောင်းထောက်မစွာပင် ကျွန်မ အားပါးတရငိုနေချိန် တွင် ကိုလင်း အခန်းဆီကို ဘယ်သူမှရောက်မလာခဲ့။ ကျွန်မလည်း ငြိမ်သက်စွာနှင့် ဆက်တွေးနေမိပါသည်။ မေ နှင်းဦးတောင်မှ ရှေ့ကိုတိုးဖို့ ကြိုးစားလာရင် ကျွန်မ ရပ်နေသင့်ပါရဲ့လားဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ပြီးစောကျောမိ သည်။ ကိုလင်းက စိတ်တည်ငြိမ်ပေမယ့် ပြောလို့ရတာမဟုတ်။
ရေဆိုတာ မြင့်ရာက နိမ့်ရာကိုစီးဆင်း တတ် သည့် သဘောရှိသည်။ တဖက်ကပေးလာသော မြောင်းက တဖက်စောင်းနင်း ဖြစ်လွန်းရင် သူ့အလိုအလျောက် စီး မျောသွားမည်သာ။ ကျွန်မ တကိုယ်လုံးအေးစက်သွားသည်။
ကျွန်မ နှင့် ကိုလင်း အခြေအနေကို ဘယ်သူမှ မရိပ်မိသော်လည်း ကိုလင်းနှင့် မေနှင်းဦး လိုက်ဖက်သည် ဆိုတာ ကိုတော့ ရုံးက ကောင်မလေးတယောက်ပြောဖူးတာ ကျွန်မ နားနှင့် ဆတ်ဆတ်ကြားဖူးသည်။ ကျန်တဲ့ သူတွေက လည်း ထောက်ခံသလိုလို သဘောကျသလိုလို အမူအရာတွေပြကြ၏။ ဘေးကပါ တွန်းလာရင် ကိုလင်းတောင့် ခံနိုင်ပါမည်လား ဆိုသည့်သံသယတွေက ကျွန်မကို ပြင်းထန်စွာ နှိပ်စက်သည်။ ထိုင်ရာကနေ ဆတ်ကနဲထပြီး ကို လင်းဆီ တခေါက်ပြန်သွားမိ၏။
“ကိုလင်း”
“ခင်ဗျာ”
“ဘာတွေစားလာလို့ အူမြူးနေတာလဲ၊ ပြောစရာ ရှိလို့”
“ပြော”
“အပြန်ကျရင် ကိုလင်းနဲ့ လိုက်မယ်၊ ရတယ် မဟုတ်လား”
“ကျားသားမိုးကြိုး၊ ကားစုတ်ကြီး မစီးဘူးဆို”
“အဲဒါတွေ ပြောမနေနဲ့၊ ရလားမရ ဘူးလားပဲပြော”
“ရတာပေါ့၊ ဘာလို့ မရရ မှာလဲ”
“ဒါဆိုလဲပြီးရော”
ကိုလင်း အံသြနေမှာ သေချာပါသည်။ ကိုလင်းနှင့် အရမ်းခင်သော်လည်း သူ့ကားကို ကျွန်မ တခါမှလိုက်မစီးဖူး ပါ။ ကားစုတ်ကြီး မစီးချင်ဟု အကြောင်းပြပြီးရှောင်နေခဲ့သည်။
အမှန်ကတော့ ကိုလင်းအကြောင်းကို သိလို့ ပို့ခိုင်း ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ တခြားသူတွေကို မှတ်တိုင်အထိသာပို့ပေမယ့် ကျွန်မ ကိုဆိုရင်တော့ အိမ်အထိလိုက်ပို့ ပေးမှာ သေချာသည်။ ကိုလင်းကို အိမ်ခေါ်မသွားချင် ကျွန်မ အိမ်ကို ကိုလင်းသိသွားမှာ စိုးသလို ကျွန်မ စိတ်ကိုယ်ကျွန်မ မယုံကြည်လို့လည်း တကြောင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ ပို့ခိုင်းမှကိုဖြစ်မည်။ မေနှင်းဦး တောင်မှ ပို့ခိုင်း ရင် ကျွန်မ လည်းပို့ခိုင်းသင့်သည်ဟု ထင်မိပါ၏။ ညနေအပြန်ကျတော့ ကျွန်မ ကားပေါ်ကမဆင်းသည့် အခါ ကိုလင်းအံ့သြနေသည်။
“အိမ် အထိ ပို့ရမှာလား”
“ဟုတ်တယ်”
“ဒါဆို ဘယ်ကို မောင်းရမှာလဲ”
“လောလောဆယ် အိမ်မပြန်ချင်သေးဘူး၊ ကားလျှောက်စီးချင်တယ်”
“ဆီကုန် မှာ နှမျောလို့လား၊ ဒါမှ မဟုတ် ပုလဲ နဲ့ဆို မသွားချင်လို့လား”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်ထဲ ထူးဆန်းနေလို့”
“မထူးဆန်းနဲ့ ဘာမှ မထူးဆန်းဘူး၊ အရင် အတိုင်းပဲ”
“ဟုတ်ပြီ ဘယ်ကို မောင်းရမှာလဲ၊ ပဲခူး အထိမောင်းလဲရတယ်”
“မောင်း”
ကိုလင်း ဘာလုပ်မလဲသိချင်လို့ စကားဆက်မပြောတော့ဘဲ ခုံကိုမှီကာ မှိန်းနေလိုက်သည်။
“အိပ်ချင်ပြန်ပြီလား၊ နေ့ခင်းကလဲ အလုပ်မလုပ်ဘဲ သူများစားပွဲ မှာ လာအိပ်နေသေးတယ်”
“မအိပ်ပါဘူးဆို ၊ ပုလဲ ဖာသာ အလုပ် မလုပ်တော့ ရော ဘာဖြစ်လဲ၊ ကိုလင်း က မန်နေဂျာ လား၊ ဒါမှ မဟုတ် မန်နေဂျာ နဲ့ ဘာတော်လို့လဲ”
“မတော်ပါဘူး”
“နောက်ဆိုရင်တော်ရင်တော် မှာပေါ့”
“မဟုတ်တာတွေ မပြောစမ်းပါ နဲ့ ပုလဲရာ”
“ကိုလင်း များကြားချင် မလားလို့ပါ”
“မကြားချင်ဘူး”
“သေချာလို့လား”
ကိုလင်းကို တမင်ဂျီတိုက်နေမိပါသည်။ ကျွန်မ ဘယ်လိုဆိုးဆိုး ကိုလင်း ခွင့်လွှတ်မယ် ဆိုတာသိလို တမင်လုပ် နေ မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ပြောရင်းပြောရင်းနှင့် ကျွန်မ ၏ မေနှင်းဦး အပေါ် ဝန်တိုစိတ်တွေက ခေါင်း ထောင်ထလာ၏။ ကျွန်မ စိတ်ပါလက်ပါ ဆက်ရစ်မိသည်။
“ကဲ ငြိမ်သွားပြီ”
ဘာမှ မပြောဘဲ ကားကို လမ်းဘေးမှာ ထိုးရပ်လိုက်၏။ သူဘာပြောချင်လဲ ဘာလုပ်ချင်သလဲဆိုတာ တွေးကြည့် ရင်း ကျွန်မ ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာ၏။ ကျွန်မကိုစိုက်ကြည့်နေသည့် ကိုလင်း မျက်လုံးတွေကို ရင်ဆိုင် ပြန် ကြည့်ရင်း ကျွန်မ ကိုယ်ထဲက အသိစိတ် ဟူသမျှ ပျောက်ဆုံးလွင့် ထွက်သွားတော့သည်။ ကိုလင်း ရင်ခွင်ထဲကို ကျွန်မ ဘယ်လိုရောက်သွားမှန်း မသိတော့ပါ။
ကျွန်မပါးကို ကိုလင်းနမ်းသည်။ နဖူးကို နမ်းသည်။ ကျွန်မ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ ရင်ခုန်စွာနှင့် အပျော်ကြီး ပျော် နေမိပါသည်။ ချစ်သူ၏ အနမ်းက ဘယ်လောက်အထိနှစ်သိမ့်ကြည်နူးမှု ပေးနိုင်သည်ဆိုတာကို နောင်ကြုံကြိုက်မှ ကိုလင်းကို ပြောပြရပါမည်။
“ချစ်တယ် ပုလဲရယ်”
ကျွန်မ ရင်ထဲကို မြစ်တစင်း တငြိမ့်ငြိမ့် ဖြတ်စီးသွားသည်။ ကြမ်းတမ်းစွာ ပြင်းထန်စွာ စီးဆင်းတာမျိုး မဟုတ်။ အေး ဆေးငြင်သာစွာ ဖြတ်ဆင်းသွား ခြင်းမျိုးဖြစ်သည်။
ထိုငြိမ့်ငြောင်းသည့် ရေစီးထဲမှာ ကျွန်မ သာသာယာ ယာ မျောပါသွားသည်။ ကိုလင်းကို စကားပြန်ပြောဖို့ အချိန်အများကြီးယူလိုက်ရပါသည်။
“တော်သေးတာပေါ့၊ ပြောဖေါ်ရလို့”
“ဘာရယ်”
“လူကို ဖက်လဲဖက်တယ်၊ နမ်းလဲနမ်းတယ်၊ ပြီးတော့မှ ချစ်တယ်ပြောလို့ တော်သေးတာပေါ့ လို့”
“ဆောရီး၊ ကိုယ်ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိလိုက်ဘူး”
မိန်းကလေး တယောက်ကို ဘာမပြောညာမပြောနှင့် ဒီလိုလုပ်ခြင်းက ကိုလင်း ပုံစံ မဟုတ်ပါ။ ကိုလင်းအားနာ ထိတ်လန့်သွားပုံရသည်။ ကျွန်မ ကိုမလွှတ်ပေမယ့် ဖက်ထားတာက တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်သွား၏။ ကျွန်မ ကို လင်း ပုခုံးကို မှီလိုက်သည်။
“မောင်းတော့နော်၊ ပုလဲ ဒီလိုလိုက်ခဲ့မယ်၊ အကြာကြီး ရပ်ထားလို့ ဘယ်ကောင်း မှာလဲ”
“တကယ် ပဲခူး အထိမောင်း ရမှာလား”
“မောင်းလေ”
“ဒါဆို သိပ်မိုးချုပ်သွားလိမ့်မယ်၊ ပုလဲ အိမ်က ပြောနေဦးမယ်”
“အရမ်းကြီး နောက်မကျရင် ရပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် မသွားပါနဲ့ တော့ တနေရာရာ မှာပဲ သွား ထိုင်ရအောင်”
ကျွန်မ တို့ အင်းလျားကန်ဘောင်ကို ရောက်သွားကြသည်။ ခုံမှာထိုင်တော့ ကိုလင်းကိုကျွန်မ မှီထားသည်။ ကို လင်းက ကျွန်မ ကို ရွရွလေး ဖက်ထားသည်။ ကိုလင်း ပျော်နေပုံရသည်။ ဆည်းဆာ၏ အားနည်းသည့် အလင်း ရောင်အောက်တွင် သူ့မျက်နှာက တောက်ပ လင်းလက်နေ၏။ ကျွန်မ လည်းပျော်ပါသည်။ ဒီလို အချိန်ရောက် ဖို့ ကျွန်မဘယ်လောက်အထိ စောင့်မျှော်ခဲ့ရ၊ ခံစားခဲ့ ရတယ်ဆိုတာကို ကျွန်မ တယောက်ပဲသိပါသည်။
“အရေးကြီးတာ ပြောဖို့မေ့နေတယ်”
“ဘာလဲ ပုလဲ”
“ကိုလင်း ကို ချစ်တယ် လို့”
ကိုလင်းကို အဖြေပေးလိုက်ပြီးနောက် ကျွန်မ ဘဝတခုလုံး ပြီးပြည့်စုံသွားသလိုခံစားရသည်။ ကျွန်မတို့ စကား တွေ အများကြီးမပြောဖြစ်ကြပါ။ တယောက်ကို တယောက်မှီတွယ်ရင်း အချိန်တွေကို ဖြတ်သန်းနေကြသည်။ စကား ပြောစရာမလို တယောက်ရင်ထဲကို တယောက်က မြင်သိနေခြင်း ကြောင့် ကျွန်မတို့ ကြားမှာ စကားလုံး တွေ မလိုပါ။ ကိုလင်း၏ ဖုန်းက မြည်မလာရင် ကျွန်မ တို့ တညလုံးထိုင်နေဖြစ်တော့မည် ဟုထင်ပါသည်။ ညစာ စားဖို့ ဖိတ်ခေါ်လာသော မိတ်ဆွေကို ကိုလင်းက သူပဲခူး သွားစရာ ရှိသည် ဆိုပြီးညင်းပယ်လိုက်သည်။ ခုလို အချိန် မှာ ဘာကိုဖြစ်ဖြစ်သူငြင်း လိမ့်မည်ဆိုတာ ကျွန်မ သေသေချာချာသိပါ၏။
“တခုခု သွားစားရအောင် ကိုလင်းရယ်၊ ဆာလာပြီ”
နေ့လည်က ဘာမှ မည်မည်ရရ မစားခဲ့ရသည့် ဗိုက်က အခုမှ ဆန္ဒ ပြလာလို့ ကိုလင်းကို ပြောမိသည်။ ကျွန်မ အ လိုကိုတော့ သူမငြင်းပါ။ ကျွန်မ တို့ ကန်ဘောင်က ဆင်းခဲ့ကြသည်။
“ကိုလင်း မဆာဘူးလား”
“မဆာဘူး”
“ဘယ်ဆာမလဲ၊ ဟွန်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး”
“ပုလဲ လည်း နေ့လည်ကကြေးအိုး စားတာပဲ”
“စားလို့ မှ မကောင်းတာ၊ ပုလဲ နည်းနည်းပဲ စားလိုက်တယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဒါလောက်တောင် မသိဘူးလား၊ မသိရင်လဲ ပုလဲလက်ကို ကိုင်မထားနဲ့ တော့ အခုလွှတ်”
“ဘာစားချင်လဲ ပြော”
“စားလို့ရတာ အကုန်စားတယ်၊ လူသားလည်းစားတယ်”
ကျွန်မ တကယ်ကို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးပြောမိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ကိုလင်းက ရိုးသားပြီးအားနာ တတ်ပေမယ့် လူနုံ လူအ မဟုတ်ပါ။ သူ့ကိုစိတ်ဝင်စားနေသော မိန်းမချောနှင့် နှစ်ယောက်ထဲထွက်သွား ခြင်းအတွက် ကျွန်မ စိတ် ပူ လိမ့်မည် ဆိုတာကိုတော့ ကိုလင်းသိသင့်ပါသည်။ ကျွန်မ ဘာကို မကြိုက်ဘူး ဆိုတာ ဟိုအရင်ထဲက သူသိသင့် ပါသည်။
“ဒါဆိုလဲ ကိုယ့်ကို သတ်စားလေ”
“တခါတလေ အရမ်းသတ်ချင်တာပဲ သိလား”
“ပုလဲရယ်”
ကိုလင်း ပုံစံက တကယ်ကို စိတ်ညစ်သွားသည့် ပုံဖြစ်နေလို့ ကျွန်မ လျှော့ပေးလိုက်ပါသည်။ ကျျွန်မ ကိုယ်တိုင် လည်း ကိုလင်း ကို ကြာရှည်စိတ်ဆိုးနိုင်ခြင်း မရှိပါ။ ကျွန်မ တို့ နေရာအနှံ့လျှောက်သွားကြသည်။ ထိုင်ချင်သည့် နေရာမှာထိုင်သည်။ စားချင်တာတွေ့ရင်ဝင်စားသည်။ တခါမှ ကျွန်မ ဒီလောက်မပျော်ခဲ့ဖူးပါ။ ဒီ ဘဝကိုရောက် ပြီးမှ ပထမဆုံး အူလှိုက်သည်းလှိုက်ပျော်ရသည့် ပျော်ရွှင်ခြင်း လည်းဖြစ်ပါသည်။ ကိုလင်းလက်ကို အမိအရ မလွှတ်တမ်း တွဲထားရင်း ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန်ကိုတောင်မှ မိုက်မဲစွာမေ့ လျော့နေမိ၏။ကိုလင်း နာရီကြည့်တာမြင်မှ ကျွန်မလည်း နာရီကြည့်မိသည်။
“ကိုးနာရီ တောင်ထိုးတော့မယ်၊ ပြန်ကြရအောင် ကိုလင်းရယ်”
ကျွန်မ ၏ ဝေဒနာချိန် ရောက်လာတော့မည် ဆိုသည့် အသိက ကျွန်မ၏ အပျော်တွေ အကုန်လုံးကို တခုမကျန် ဆွဲ ထုတ်ယူသွား၏။ ကျွန်မ ရင်ထဲမှာ စိုးရိမ်ထိတ်လန့် မှုတွေသာကျန်နေခဲ့တော့သည်။ ကိုလင်း မျက်မှောက်မှာ ဝေဒနာ တက်တာမျိုး လုံး၀ အဖြစ်မခံနိုင်ပါ။
“ပြန်တာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ကိုယ် မပြန်ချင်သေးဘူး”
“တူတူပါပဲ ကိုလင်းရယ်၊ ဒါပေမယ့် ပြန်ကြရအောင် နော်၊ မနက်ဖြန်တွေ့တာပေါ့”
“မနက်ဖြန် ရုံးပိတ်တယ်လေ”
“ပိုကောင်းတာပေါ့၊ တနေ့လုံးလျှောက်သွားမယ်လေနော်၊ မနက် အစောကြီး ပုလဲကို လာ ခေါ်”
“မိုးမလင်းခင် လာခဲ့မယ်”
“အင်း … လာခဲ့၊ ကိုလင်းရောက်တဲ့ အချိန်ပုလဲ အဆင်သင့် ဖြစ်နေစေရမယ်”
ကျွန်မ ကို အလိုလိုက်ပြီး ပြန်လိုက်ပို့ပေးသည်။ စိုးရိမ်ထိတ်လန့် စိတ်ကြောင့် ကိုလင်းကို အိမ်အပြန်လမ်းပြောပြ ပေးနေသည့် ကျွန်မ အသံတွေတုန်နေတာကို ဘယ်လိုမှ မဖုံးကွယ်နိုင်ပါ ကိုလင်းကတော့ အိမ်အပြန်နောက်ကျ လို့ အိမ်က ဆူမှာစိုးရိမ်နေသည်ဟု ထင်ပါလိမ့်မည်။ စကားဆက်ပြောရင် ကျွန်မ စိုးရိမ်နေမှန်း ပိုသိသာသွားမှာစိုးတာကြောင့် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အိပ်ငိုက်ချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည်။ မျက်စိမှိတ် ထားပေမယ့် ကိုလင်းကျွန်မ ကို မကြာမကြာ လှည့်ကြည့်နေတာကျွန်မ သိသည်။
“ပုလဲ”
“ရှင်”
“အိပ်ငိုက်နေပြီလား”
“မငိုက်ပါဘူး”
“တို့ နှစ်ယောက်က ဒီနေ့ မှ ချစ်သူတွေ ဖြစ်တယ် ဆိုပေမယ့် ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ တော့ ချစ်သူ ဖြစ်တာ အခုမှ မဟုတ်သလို ခံစားရတယ်”
“ပုလဲ လဲဒီလိုပဲ”
“နောက်ပြီး ပုလဲကို စတွေ့တဲ့ နေ့ကထဲက အရင်ထဲကပုလဲ နဲ့ သိနေသလိုရင်းနှီးနေ သလိုပဲ သိလား”
“ဟုတ်မှာပေါ့”
“အရမ်းပင် ပန်းနေလား ပုလဲ”
“မဟုတ်ပါဘူး”
မေးတခွန်း ဖြေတခွန်းလုပ်နေတာကို ကိုလင်းက စကားမပြောချင်ဘူး ထင်မှာစိုးလို့ ကိုလင်း ပုခုံးကိုမှီပြီး ခါး ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားပေးလိုက်သည်။ ကိုလင်းကိုဖက်ထားရင်း အိပ်ငိုက်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ စိတ်ကို စုစည်းကာ အားတင်းရင်း ဝေဒနာ၏ ရှေ့ပြေးတွေကို တွန်းလှန်နေရစဉ် ကျွန်မ နေသည့် တိုက်ခန်းရှေ့ သို့ ရောက်လာသည်။ ကိုလင်းကို လွှတ်မပေးချင်ပါ။ တသက်လုံးဖက်ထားချင်သည်။ တဖြေးချင်းတက်လာနေ သည့် ဝေဒနာကြောင့်လည်း ကိုလင်းရင်ခွင်ကို မစွန့်လွှတ်နိုင်သလိုပိုဖြစ်နေရသည်။ ဒီတိုင်းနေလို့ မဖြစ်ဟု အသိ ဝင်လာတော့မှ အားတင်းပြီး ဆင်းလိုက်ရသည်။ ကိုလင်းလည်း ဆင်းလာပြီး အိမ်ကို မော့ကြည့်ကာမေးသည်။
“ဘယ်အခန်းလဲ”
“သုံးလွှာလေ၊ အပေါ်ဆုံးပါပဲ”
ကိုလင်း အပေါ်အထိလိုက်ပို့ ပေးချင်ပုံရသည်။
“ပုလဲ”
“ဟင်”
ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုလင်းကို ဒီအပေါ်အထိ မဟုတ်ပါ။တသက်လုံး ကျွန်မ နားမှာပင်ခေါ်ထားချင်သည်။
“အပေါ် အထိလိုက်ပို့လို့ ရမလားဟင်”
ချစ်သူကို ဒီလောက် အထိတော့လိုက်လျောသင့်သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီးကျွန်မ လက်ခံလိုက်သည်။ ဖြစ်သင့်တာက အခု အချိန်မှာ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေ တက်အလာကို အပ်ကြီးကိုင်ပြီးစောင့် နေရမည့် အချိန်ဖြစ်သည်။မှောင်မဲ နေသည့် လှေခါးထစ်တွေကို ကိုလင်းလက်ကိုဆွဲကာတက်ရင်း ကျွန်မ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေ၏။ အိပ်ငိုက် ခြင်းကလည်း ပိုတိုးလာလို့ မှောင်ထဲမှာ ကိုယ့်ပေါင်ကို အတင်းဆွဲလိမ်နေရသည်။
“ကိုလင်း”
ပြန်ဖို့သင့်ကြောင်း ပြောမထွက်ပေမယ့် ကိုလင်းက အလိုက်သိပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ကိုတင်းတင်းဖက်ရင်း နှုတ်ဆက်အနမ်းပေး၏။ အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ရင်း အနမ်းတွေကို ခံယူမိသည်။ နဖူး၊ ပါးပြင် မှသည် နမ်းရင်းနှင့် နှုတ်ခမ်းတွေ တိုက်မိကြသည်။ ပူနွေးသည့် အနမ်းတွေကြောင့် ကျွန်မ သွေးတွေပွက်ပွက်ဆူလာသည်။ ကိုလင်းအနမ်းတွေကို အငမ်းမရတုန့်ပြန်နေမိသည်။ ကိုလင်းကသာ အလိုက်တသိပြန်ခွာ မသွားရင် ဒီနေရာမှာပင် ကျွန်မ ၏ စိတ်တွေလွတ်ထွက်သွားနိုင်သည်။ ကိုလင်းကို ဖက်ထားသည့် လက်တွေကို ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ ဖြင့် ပြန်ခွာထုတ် ရသည်။
“ကိုလင်း”
“ဘာလဲ ပုလဲ”
“တကယ်တော့ ပုလဲ က တယောက်ထဲ နေတာ”
“ဒါဆို ကိုယ် အထဲအထိ လိုက်ခဲ့မယ်နော်”
“လိုက်ခဲ့”
ဘာကြောင့် လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်မိမှန်း ကျွန်မ မသိပါ။ ကျွန်မ သိတာက ခေါင်းထဲမှာ ရီဝေပြီး ကိုလင်းကို မပြန်စေ ချင်တာ တခုပဲ သိသည်။ တံခါး ဖွင့်ဖို့ကိုတောင် ကျွန်မလက်တွေ တုန်နေလို့ ကိုလင်းကူရသည်။ မီးခလုပ် ကို လည်း ကိုလင်း ကိုပဲ ဖွင့်ခိုင်းရသည်။
“အဝတ်သွားလဲ လိုက်ပါလားပုလဲ”
“ဟင့် အင်း … ကိုလင်း နားမှာပဲ နေချင်တယ်”
“ပုလဲ …ရယ်”
ကိုလင်း ကိုတင်းကျပ်စွာ နှင့် ဖက်လိုက်မိပြန်သည်။ စိတ်ကိုချုပ်ထိန်းဖို့ ကြိုးစားချက်တွေ ဘယ်လိုမှမအောင် မြင်ပါ။ အသိစိတ်က ဝင်လာတာနှင့် ချက်ချင်းလွင့်ထွက်သွားသည်။ဝေဒနာ ရမ္မက်ကသာကျွန်မ ကိုကြီးစိုးထား ၏။
“ပုလဲ က ကိုယ့်ကို အိမ်မပြန်ချင်အောင်လုပ်နေတာလား”
“ဟုတ်တယ် မပြန်နဲ့၊ တညလုံးပုလဲ နားမှာပဲနေ၊ ပုလဲ ဘယ်မှ ထွက်မသွားနိုင်အောင် ဖက် ထား”
“ဒါဆို ကိုယ်မပြန်တော့ဘူးလေ၊ ခနလေး စောင့်နော်၊ ကိုယ်အောက်ဆင်း ပြီး ကားကို မှန်တင် ပြီး လော့ဂ် ချလိုက် ဦးမယ်”
“မြန်မြန်ပြန်ခဲ့နော်”
ကိုလင်းအောက်ကိုပြန်ဆင်းသွားချိန်တွင် ကျွန်မ ကိုယ်ကျွန်မပြန်ထုရိုတ် မိ၏။ ကိုလင်း မြန်မြန်ပြန်တက်လာစေ ချင်သည်။ ကိုလင်းပြန်လာတာနှင့် ကျွန်မ ကို လိင်ဆက်ဆံဖို့ ပြောမည်ဆိုသည့် အတွေးဝင်လာပြီးနောက်တွင် ကျွန်မ အိပ်ခန်းထဲသို့ သွေးရူးသွေးတန်း ပြေးဝင်လိုက်မိသည်။ ကျွန်မ အာရုံထဲက ကိုလင်းပျောက်သွားသည်။ အပ်နှင့် ထိုးစိုက်ပစ်ရမည် ဆိုတာပဲသိတော့၏။ အခန်းထဲမှာ အပ်ကို ဘယ်လိုမှရှာမရ၊ ထားတတ်သည့်နေရာတွေ လိုက်ကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာ ဗလောင်ဆူလာသည်။ ကျွန်မ ကိုယ်ထဲမှာ သွေးတွေကလည်း တရွရွနှင့် စီးနေကြ လေ ပြီ။ မခံနိုင်အောင် ပူလောင်နေသောရင်ကို လက်သီးနှင့် ထုမိသည်။ ရင်ဘတ်ကြယ်သီးတွေကို ဆောင့်ဆွဲ ဖြုတ် မိသည်။
ထိုအချိန်မှာ ကိုလင်း အနားကိုပြန်ရောက်လာ၏။
“ပုလဲ၊ ပုလဲ ဘာဖြစ်တာလဲ”
ကိုလင်းကို ကျွန်မ အဖြေပေးသည်လို့ထင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဘာတွေပြောနေမိမှန်း ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်လဲမသိပါ။
ထွက်သွားဖို့ပြောတာလား၊ ကျွန်မ ကို သားမယား အဖြစ်ပြုကျင့်ဖို့ ပြောတာလား၊ လာပြောနေမိမှန်းတောင် မသိ တော့။ ကိုလင်း ပြောနေသည့် စကားတွေကိုလဲ နောက်ပိုင်းမှာ မကြားတော့ပါ။ ကိုလင်း ကျွန်မ ပုခုံးကို အတင်း ကိုင်လှုပ်ရမ်းနေတာကိုပဲ သိတော့သည်။
တခုခု ရေရေရာရာ ပြောပြဖို့ အားယူပေမယ့် ဘယ်လိုမှပြောလို့မရပါ။ မနည်းကို ကြိုးစားအားတင်းနေချိန်တွင် လင်းထိန်သည့် မီးရောင်က ကျွန်မ စိတ်ကိုအနှောက်အယှက်ပေး၏။ ကိုလင်းရင်ခွင်ထဲကို အတင်းတိုးဝင်ရင်း ရှိ သမျှအားကို ညှစ်၍ ပြောမိသည်။
“ဘာပြောချင်လို့လဲ ပုလဲ”
“မီးပိတ်လိုက်ပါ၊ ပုလဲကို မကြည့်ပါနဲ့”
မီးမှောင်သွားပြီးနောက် ကျွန်မ ဆီပြန်ပြေးလာသည့် ကိုလင်းနှင့် မှောင်ထဲမှာတိုက်မိကြသည်။ တယောက်ကို တယောက် အလိုလို ဖက်ထားလိုက်မိကြသည်။ ကျွန်မ ကတော့ ကိုလင်းကို လွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးသည့် အလား အစွမ်းကုန် ဖက်ကာထားမိသည်။
“ပြန်တော့ ကိုလင်းရယ်”
“ဘာဖြစ်လို့ ပြန်ရမှာလဲ၊ ကိုယ်ပုလဲ နားမှာပဲ နေမှာပေါ့”
ကိုလင်းကျွန်မ ကို အတင်းဖက်လာသည်။ ရမ္မက်ဇော၏ ဆွဲဆောင်မှုကြောင့် ကျွန်မ သူ့ ရင်ခွင်ထဲကို အတင်း တိုး ဝင်မိသေးသော်လည်း အသိစိတ် အနည်းငယ်ပြန်အကပ်မှာကိုလင်းကို တွန်းထုတ်ဖို့ ကြိုးစားမိပြန်ပါသည်။ ကို လင်းက လက်လျှော့ပါ။ ရုန်းရင်း ဆန်ခတ်ဖြစ်ရင်း ကျွန်မ တို့ အိပ်ယာပေါ်ကို လုံးထွေးလဲကျသွားကြသည်။
“မပြန်ဘူး၊ မပြန်ဘူး”
ပင်ကိုအားဖြင့် စိတ်တည်ငြိမ်သော်လည်း ပေးလာသည့် အခြေအနေကြောင့် ကိုလင်းစိတ်လွတ်သွားပုံရပါသည်။ ကျွန်မ ကို အတင်းလိုက်နမ်း၏။ နဖူး၊ ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင်ကိုနမ်းရင်း ကျွန်မ ရင်သားတွေကိုပါ ပေါ်နေသ လောက် လိုက်နမ်း၏။ အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ ကိုလင်း အသက်ရှူသံက ပဲ့တင်ထပ်ကာ ပြင်းထန်လာသလို ကျွန်မ၏ စိတ်တွေကလည်း ပိုပြီးလှုပ်ရှားယိမ်းယိုင်လာသည်။ ရင်ဘတ်ကို ဘရာစီယာပေါ်က နေဖွဖွလေး ကိုင် ညှစ်လိုက်သော အခါ ကျွန်မ ရင်ထဲမှာ မီးဟုန်းဟုန်း တောက်လုမတတ်ဖြစ်သွားသည်။
“ကိုလင်းရယ်”
ကျွန်မ ကိုလင်းကို အငမ်းမရဖက်ထားမိသည်။ ကိုလင်း လက်တွေကလည်း ကျွန်မ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ် ဆုပ် နယ်နေသည်။ တင်ပါးနှင့် ပေါင်တံတွေကို ပွတ်နေသောလက်က ပေါင်ကြားထဲတိုးဝင်လာသည့် အခါ ကျွန်မကို ကျွန်မ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ကိုလင်း လွယ်လွယ်ကူကူ နှိုက်လို့ ရအောင် ပေါင်ကားပြီး ကော့ပေးလိုက်မိ၏။ ဒါပေ မယ့် ကိုလင်းချက်ချင်းရပ်သွားသည်။
“ဆောရီး ပုလဲ၊ ကိုယ်စိတ်လွတ်သွားတယ်”
“တောင်းပန်စရာမလိုပါဘူး၊ ပုလဲ ကိုလင်းကို အားလုံးကြည်ဖြူတယ်”
ကိုလင်းနှင့် ပါးချင်းကပ်ပြီး အငမ်းမရပြောလိုက်မိသည်။ ကျွန်မ၏ စိတ်ကို ထိန်းလို့ မနိုင်တော့ဆိုတာ သိနေသည့် နောက်တော့ ကိုလင်းကို မတားမြစ်ချင်တော့ပါ။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“ကိုလင်း ကို အရမ်းချစ်လို့”
ရင်ဘတ်က ကြယ်သီးတွေကတော့ အကုန်ပြုတ်သလောက်ဖြစ်နေပါပြီ။ စကားပြောရင်း လက်တဖက်နှင့် ဘရာစီ ယာချိတ်ကို နောက်ပြန်ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘရာစီယာခွက်ကို အပေါ်ပင့်တင်လိုက်ပြီး ရင်သားတွေ လွတ်လပ်သွား တော့မှ ကိုလင်းလက်ကို ယူပြီး ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်မိသည်။ ကိုလင်း အသာလေးပွတ်ပေးသည့် အခါ ကျွန် မ ကိုယ်ထဲက သွေးကြောတွေ တဖျင်းဖျင်း ထအောင် နှစ်သိမ့်ကြည်နူးမှုတွေ ခံစားရပါသည်။
“ဒါလောက်ပဲလား”
“အားလုံးပါဆို”
ကျွန်မ စိတ်လျှော့လိုက်ပါပြီ။ အနည်းဆုံးဒီတခါပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မချစ်သူနှင့် အစွမ်းကုန်ချစ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။ နောက် ဖြစ်လာမှာတွေကို မစဉ်းစားပါ။ သိလဲ မသိချင်တော့ပါ။ကျွန်မ ပေါင်တံတွေနှင့် ထိနေသည့် ကိုလင်း ပေါင်ကြားထဲက ခပ်မာမာအရာတခုကြောင့် ကိုလင်းလည်း စိတ်ထက်သန်နေပြီဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။ ဒီအ ချိန်ရောက်မှတော့ ဘာကိုမှ မတွေးချင်တော့ပါ။ ကျွန်မ၏ ထမိန်နှင့် ပင်တီကို ကိုလင်းတုန်ရီသော လက်တွေ နှင့် ချွတ်ခွာနေချိန်တွင် မြန်မြန်ပြီးအောင်ဝိုင်းကူချွတ်ပေးမိ၏။ ကိုလင်း၏ အဝတ်မဲ့ပေါင်တံတွေက ကျွန်မ တင်ပါး ကို လာထိချိန်မှာတော့ ရင်ထဲက တလှပ်လှပ် အမောကို ထိန်းချုပ်မထား နိုင်တော့ဘဲ
“ပုလဲ တကိုယ်လုံးက ကိုလင်း အတွက်သိလား”
ဒီစကားကို ပြောမိသည်လို့ပဲ ကျွန်မ နောက်ဆုံးသိလိုက်ပါသည်။ ကျွန်မ အာရုံထဲမှာ ရမ္မက်နှင့် ဆန္ဒပဲ ရှိတော့ ၏။ကျွန်မ နှင့် ကိုလင်း တသားထဲဖြစ်သွားသည်။ ဘာတွေဖြစ်လို့ ဖြစ်မှန်း မသိတော့ဘဲ သတိပြန်ဝင်လာချိန်မှာ ကျွန် မက ကိုလင်းကို တင်းတင်းဖက်ထားဆဲ ရှိသေးသည်။
ကိုလင်း လည်းမောနေသည်။ ကျွန်မ လည်း နုံးခွေပြီး နွမ်း လျနေ၏။ အခုအချိန်မှာ ခံစားရမှုက တခြားယောက်ျားတွေနှင့်ပတ်သက်ခဲ့ ရချိန်တွေနှင့် လုံးဝမတူပါ။ ကျွန်မ တ ကိုယ်လုံးမှာ နှစ်သိမ့်အားရခြင်းတွေ ပြည့်နေသည်။ ကျွန်မ တိတ်တခိုးစွဲလမ်းချစ်ခဲ့ ရသူနှင့် အဆုံးတိုင်အောင် ချစ်ခွင့်ရခဲ့ ခြင်းကြောင့် ကျေနပ်နေမိသည်။
“မီးမဖွင့် လိုက်နဲ့နော်၊ ပုလဲ ရှက်တယ်”
ဒီနေ့မှ ချစ်သူဖြစ်ခဲ့ သူနှင့် နေ့မကူးခင်ပင် အဆင့်ကျော်မိသည်ကို သတိရပြီးနောက် ဝင်လာသည့်ရှက်စိတ်ကို မထိန်း နိုင်ဘဲ ပြောလိုက်မိသည်။
အဆုံးစွန် အထိချစ်ခဲ့ကြပြီးသည့် နောက် တယောက်ကိုတယောက်ဖက်၍ နားနေကြရင်း ပုလဲကပြောသည်။
“ဒီအခြေအနေ အထိရောက်ပြီးမှ ပုလဲရယ်”
“ဟာ … နောက်မှ ကွာ… ခုတော့ ပုလဲ ရှက်သေးတယ်”
“ကိုယ်တွိုင်းလက်သွားချင်လို့”
“ကိုလင်းကတော့ လုပ်ပြီ၊ ခနနေဦး”
မှောင်ထဲမှာ စောင်ကို စမ်းပြီး အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်အုပ်လိုက်ရသည်။ ကျွန်မ တို့ ဇာတ်လမ်း မစခင်က ကျွန်မ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ ဘရာစီယာနှင့် အင်္ကျ ီ ရှိသေးသည်။
အဲဒါတွေကို ဘယ်အချိန်က ချွတ်ပစ်လိုက်မိသည်ကို ကျွန်မ မသိတော့ပါ။ ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်ချွတ်သလား ကိုလင်းချွတ်တာလား ဆိုတာ မမှတ်မိသည့် အတွက်ရှက် စိတ်က ပိုကြီးလာသည်။ ယောက်ျားတွေနှင့် ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မမှာ အရှက်ကုန်ခဲ့တာကြာပါပြီ။အသိစိတ်ရှိသည့် ဝေဒနာချိန်ပြင် မှာဆိုရင်တောင် မထူးတော့ပါ။ ဒါပေမယ့်အခုက ကိုလင်းဖြစ်နေသည်။ ကျွန်မ တကယ်ကိုရှက် နေမိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
“ရပြီ”
မီးလင်းသွားပြီးနောက် ကိုလင်း ကိုမရွံမရဲ ခိုးကြည့်မိရာ အပေါ်ပိုင်းမှာ အဝတ်မပါသော်လည်းအောက်ကတော့ ပုဆိုး ဝတ်ထားတာတွေ့သည်။ သူလဲမှောင်ထဲမှာ စမ်းပြီးဝတ်ထားတာ ဖြစ်မည်။ ကျွန်မ ကိုလည်း မချိုမချဉ် မျက် နှာ ထားနှင့် ကြည့်နေ၏။
“ဘာကြည့်တာလဲ”
ရှက်စိတ်နှင့် အသံကုန်အော်လိုက်တော့မှ ကိုလင်းထွက်သွားသည်။ သူအပြင်ရောက်သွား ပြီး နောက်ဖေးဖက်က တံခါး ဖွင့်သံကြားရတော့မှ ကဗျာကယာ အဝတ်ထဝတ်ရသည်။ အခုန အဝတ်တွေကို လုံးထွေးပြီး ခြင်းထဲပစ် ထည့်လိုက်ပြီးနောက် တွေ့သည့် တီရှပ်နှင့် ထမိန်တထည် ကောက်စွပ်လိုက်ရသည်။ ကိုလင်း ပြန်ဝင်လာမှာစိုး လို့ အတွင်းခံတောင် မဝတ်တော့ပါ။ ကိုလင်း ပြန်လာတော့မှ ကျွန်မ လည်း အပြင်ထွက်ရသည်။
“ဘယ်လဲ”
“ဘယ်သွားသွားပေါ့”
ရေချိုးခန်းထဲမှာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း စိတ်ထဲမှာပျော်နေသလိုလို ခံစားရသည်။ ဒါပေမယ့် ချစ်သူနှင့် ချစ်ပွဲဝင် ရခြင်း၏ အရသာကို ကျွန်မ ကောင်းကောင်း သိခွင့် မရလိုက်သည့် အတွက်တော့ စိတ်ကသိကအောင့် ဖြစ်ရ သည်။ ကိုလင်းနှင့် ဖြစ်ခဲ့သမျှ အားလုံးလိုလိုကို သိချင်နေသည်။ အခုတော့ ကျွန်မ က သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွား သည့် အတွက်ဘာမှမသိသလိုဖြစ်နေသည်။ ကျွန်မ အသိဝင်သည့် အချိန်ကို ရောက်တော့လည်း ကိစ္စက ပြီး သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
အခန်းထဲကို ရှက်ရှက်နှင့် ပြန်ဝင်သွားတော့ ကျွန်မ အိပ်ရာပေါ်မှာ အခန့်သားအိပ်နေသည့် ကိုလင်းကိုတွေ့ ရသည်။ ကျွန်မ ကိုမြင်တော့ လက်ယပ်ခေါ်၏။
“တခြမ်းစီ အိပ်တာပေါ့၊ လာလေ”
မတတ်သာလို့ ဝင်ထိုင်လိုက်ရပေမယ့် ကျွန်မ ကိုလင်းကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့ပါ။ ကိုလင်းကို ကြည့်ရတာ အိပ်ချင် သေးပုံမရ။ ကျွန်မ လည်း မအိပ်ချင်သေးပါ။ ချစ်သူကို အနားမှာထားပြီး ကျော်ဖြတ်ရမည့် တညတာက ရင်ခုန်စ ရာကောင်းလို့ ကျွန်မ မျက်လုံးတွေ ကြောင်နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ရုတ်တရက် ဖြစ်သွားသည့် ပြောင်းလဲ ခြင်း တခုထဲမှာ ကျွန်မ အသားတကျမဖြစ်သေးလို့ လည်း ထင်မိပါသည်။
“မအိပ်သေးဘူးလား”
“မအိပ်ပါဘူး”
ကိုလင်း အမေးကို ချက်ချင်း ခွန်းတုံ့ပြန်မိသည်။
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ ပုလဲရယ်”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ၊ ပုလဲက မိန်းကလေးပဲ ရှက်တာပေါ့”
“ရှက်မနေနဲ့တော့နော်၊ ကိုယ်ကပုလဲ ကိုချစ်တယ်၊ ပုလဲကလဲ ကိုယ့်ကိုချစ်တယ် မဟုတ်လား”
ကျွန်မ ဘယ်လောက် အထိချစ်တာကို ပြောပြလိုက်ချင်ပါသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဘယ်အချိန်ကထဲက ချစ်ခဲ့ရသည် ဆိုတာကိုလည်း ပြောပြလိုက်ချင်ပါသေး၏။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ မှာ ပြောနိုင်ခွင့် မရှိပါ။
“ချစ်တယ်၊ ချစ်လွန်းလို့ ပုလဲ ခက်နေတာ”
“ခုန ရှက်တယ်ဆို၊ အခု ခက်တယ်တဲ့”
“တခုမေးမယ်”
“မေး”
“အထင်သေးလား”
“ဘာရယ်”
“ဒီနေ့ပဲ ရည်းစားဖြစ်တယ်၊ ဒီနေ့ပဲ ….ကိုလင်း နဲ့ ….”
ကျွန်မ အကြောက်ဆုံးအရာကို မေးမိသည်။ တကယ်လို့ ကိုလင်းကသာ ကျွန်မ ကို အညှာလွယ်သည့် မိန်းက လေး တယောက်၊ ကိုယ့်ဘဝကိုယ် တန်ဖိုးမထားသည့် မိန်းကလေး တယောက်လို့ မြင်သွားပြီဆိုရင် ကျွန်မ အ တွက်ဆေးမရှိတော့ပါ။ ကျွန်မ၏ ဝဋ်ကြွေးကြောင့် ဒီလိုဖြစ်ရပါသည်လို့လည်း ရှင်းပြလို့ မဖြစ်နိုင်ပြန်ပါ။ မိန်းမ ပေါ့ ကလေးတယောက်လို့ မြင်ရာကနေ အရူးမ လို့တောင်မြင်ချင်မြင်သွားနိုင်သည်။ ကိုလင်း ကျွန်မ ကို ဒီလိုမျိုး မြင် သွား ထင်သွားမှာ အရမ်းစိုးရိမ်မိပါသည်။
“အထင်မသေးဘူး၊ အရင်ကထက် ပိုချစ်သွားတယ်”
“အခုတော့ ဟုတ်မှာပေါ့၊ နောက်ပိုင်း ကျရင်သာ”
“တနင်္လာ နေ့ကျရင် ရုံးက ခွင့်ယူလိုက်”
“ဘာလုပ်ဖို့လဲ”
“တရားရုံးမှာ လက်မှတ်သွားထိုးမယ်၊ ကိုယ်ပုလဲ နဲ့ ခွဲမနေချင်တော့ဘူး”
“အပိုတွေ”
“တကယ်ပြောတာ၊ ပုလဲ အုပ်ထိန်းသူတွေ ခွင့်တောင်းစရာရှိတာ ရှိရင်တောင်းထားလိုက်တော့၊ ကိုယ် လိုက်ပြောရမယ် ဆိုလဲ လိုက်ပြောမယ်”
ကိုလင်း ဟန်ပန်နှင့် အမူအရာက တကယ်ပြောနေကြောင်း ထင်ရှားပါသည်။ ကိုလင်းနဲ့ သာလက်ထပ်ပြီး အတူ နေခွင့် ချစ်ခွင့်ရမည် ဆိုရင် ဒီဘဝကနေ မလွတ်မြောက်ဘဲထာဝရနေသွားရမည် ဆိုရင်တောင် နေနိုင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အရာရာက ကိုယ့်ဆန္ဒ အတိုင်းဖြစ်ပျက်နေသည် မဟုတ်ပါ။ ကိုလင်းနှင့် ကျွန်မ ကြားမှာ ခြားနားခြင်း တွေရှိနေသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် မောင်မောင် ထွေးတို့ ကို လက်ထပ်ခဲ့ခြင်းမျိုးနှင့် အခုအခြေအနေက မတူပါ။ သူတို့ ကို တကယ်မချစ်ပါဘဲ နှင့် လက်ထပ်ခဲ့ပြီး ခွဲခွာရတော့လည်း ကလေးတွေသံယောဇဉ် တခုထဲကို ပဲ ခက်ခဲစွာရင် ဆိုင်ကျော် ဖြတ်ခဲ့ရ၏။ ကိုလင်းနှင့် သာလက်ထပ်ပြီးမှ ခွဲခွာရဦး မည်ဆိုရင် ကမ ္ဘာမြေပေါ်မှာ ကျွန်မ အတွက်နေ စရာ နေရာရှိမှာ မဟုတ်တော့ပါ။
“ဖြေးဖြေး ပေါ့ ကိုလင်းရယ်၊ အချိန်တွေ အများကြီး ရှိပါသေးတယ်”
“ပုလဲက ကိုယ်နဲ့ တူတူ မနေချင်လို့လား”
“မနေချင်ပဲ ရှိပါ့မလား၊ ပုလဲ ခံစားချက်ပုလဲ အသိဆုံးပေါ့၊ ကိုလင်း အတွက်ပြောတာပါ၊ ပုလဲ ကို မလေ့ လာတော့ဘူးလား”
“ခုဟာက စဉ်းစား ရမယ့်အချိန်လို့ မထင်ဘူး၊ ဆုံးဖြတ်ရမယ့် အချိန်၊ ကိုယ်ကတော့ ဆုံးဖြတ် ပြီးသွားပြီ”
“ပုလဲ ကို အချိန်နည်းနည်း လောက်ပေးပါလား”
ဒီကြားထဲမှာ ကျွန်မ ဟဉ်းစားရမည်။ ကိုလင်းကို လည်းစဉ်းစားခွင့် ပေးရမည် ဖြစ်သည်။ တူတူနေရမည့် အဖြစ် က တွေးလိုက်တာနှင့် ရင်ထဲမှာ ပျော်စရာဖြစ်သော်လည်း နောက်ဘာဖြစ်လာမည်ကို ပါထည့်တွေးရင်တော့ ကျွန်မ အတွက်ရင်မောစရာတွေသာရှိပါသည်။
“ပေးမယ်လေ၊ ဒါပေမယ့် မကြာစေနဲ့နော်”
“အင်းပါ၊ အခုမှ အသည်းအသန် နဲ့ အစ က ဒီလို မထင်ပါဘူး”
ကျွန်မ အပြောကြောင့် ကိုလင်း အသည်းယားသွားပုံရသည်။ ကျွန်မ ကို အတင်းအကြပ်ဖက်ထား၏။
“တအားမဖက်နဲ့ ကွာ၊ နာတယ်”
“မအိပ်ချင်သေးဘူးလား”
“ဟင့်အင်း၊ ကိုလင်း အိပ်ချင်ပြီလား”
“ကိုယ်လဲ မအိပ်ချင်သေးပါဘူး”
“ဒါဆို ဘာလို့ မေးနေတာလဲ”
လက်ရှိအချိန်လေး၏ သာယာသောခံစားမှုက ကျွန်မကို ဖျားယောင်းယူလိုက်သည်။ ကိုလင်း၏ အကြင်နာ အယု အယတွေက ကျွန်မ၏ အခက်အခဲတွေကို ခေတ္တ မေ့သွားစေ၏။ ရောက်တတ်ရာရာ စကားတွေ လျှောက်ပြော နေ ကြရင်း ကျွန်မ ကြည်နူးနေစဉ် ကိုလင်း၏ မေးခွန်းတခုက ကျွန်မ ကိုလှုပ်နှိုးလိုက်သည်။
“ဒါနဲ့ ပုလဲ၊ ကိုယ်တို့ ပြန်လာတုံးက ပုလဲ ဘာဖြစ်တာလဲဟင်”
ရှိသမျှ အပျော်တွေ ပျောက်ဆုံးသွားပြီးနောက် ရင်ထဲမှာ အချက်ပေးခေါင်းလောင်းသံတွေ မြည်လာသည်။ မညာ ချင်တဲ့ ချစ်သူကို ကျွန်မ ရင်နာနာနှင့် ညာရဦးတော့ မည်ဆိုသည့် အသိက ကျွန်မ ကိုမောပန်းနွမ်းနယ်စေသည်။ ကိုလင်းကို ပြန်ဖြေသည့် အသံက ဖျော့တော့တိုးတိမ်နေသလို ကျွန်မ ရင်ထဲမှာလည်း တစစ်စစ် နှင့် ကျဉ်တက် လာရပါသည်။
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး၊ ကိုလင်း ကဘယ်လိုထင်လို့လဲ”
“ပယောဂ တွေ ဘာတွေ များကပ်လာသလားလို့”
“ညမိုးချုပ်မှ အပြင်က ပြန်လာရင် ပုလဲ အဲဒီလိုဖြစ်တတ်တယ်”
“အဆန်းပါလား၊ အမြဲဖြစ်တာ လား”
“အင်း …. ငယ်ငယ်ထဲက၊ ခါတိုင်း ပုလဲ မိုးချုပ်အောင် ဘယ်တော့ မှ မနေဘူး၊ ဒီနေ့တော့ ကိုလင်း ကြောင့် သိလား”
“နောက်ဆို ဒီလို မျိုးဘယ်တော့မှ ဖြစ်စရာအကြောင်း မရှိတော့ဘူး၊ ကိုယ်တယောက်လုံး ရှိ တယ်”
ကျွန်မ ကို အကြိမ်ကြိမ် ကယ်တင်ကူညီဖူးသည့် ကိုလင်း ဒီတကြိမ်တော့ ကူညီနိုင်လိမ့်မည် မထင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ချစ်သူက ဒီလိူုပြောတော့ လည်းကျွန်မ အားတက်ရပါ၏။
မမမြတ်လိုမျိုး ဝေဒနာမျိုးလောက်သာဆိုရင် ဘယ် လောက် ကောင်းမလဲဟု မချင့်မရဲ တွေးမိသည်။ မမမြတ် ဘယ်လောက်တောင် ခံစားရတာကို ကျွန်မ မြင်ဖူးလို့ သိပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုလင်းသာ ကျွန်မနားမှာ နေပေးမည်ဆိုရင် ထိုဝေဒနာမျိုးကို ကျွန်မ သည်းခံကျော်ဖြတ် နိုင်လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်သည်။ မမမြတ်မှာသာ ကိုလင်းလိုချစ်သူတယောက်ရှိနေရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမ လဲ လို့ တွေးမိသည်။ ကျွန်မ မှာတော့ နားလည်နှစ်သိမ့် ပေးနိုင်သည့် ကိုလင်းလို လူတယောက် ကံကောင်းထောက် မစွာရခဲ့သည်။ မြတ်မြတ်နိုးနိုး နှင့် ကိုလင်းကို ကျွန်မ စိုက်ငေးကြည့်မိသည်။
“ဘာဖြစ်လို့ကြည့်တာလဲ”
“ကြည့်ချင်လို့ကြည့်တာပေါ့ မကြည့်ရဘူးလား၊ ကိုယ့်ဘဲကိုယ်ကြည့်တာ ဘာဖြစ်လဲ”
ကျွန်မ အပြောနှင့် အကြည့်က ကိုလင်းရင်ကို လှုပ်ခတ်သွားစေပုံရသည်။ ကျွန်မ ကိုဖက်ပြီး အတင်းတွန်းလှဲ၏။ ကျွန်မ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်နှင့် ခုန်လာရသည်။
“ကိုလင်းကတော့ ခက်ပါတယ်၊ ဟာ… အင်..ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”
တီရှပ်ပေါ်ကနေ ကျွန်မ ရင်သားတွေကို လက်နှင့်ညှစ်သည်။ သူ့ရင်ခုန်သံတွေလည်း မြန်နေကြောင်းလူချင်းကပ် နေလို့ ကျွန်မ သိနေရသည်။
“ပြောလေ ကဲလေပဲ ကိုလင်းကကွာ”
ကိုလင်း နောက်တကြိမ်ချစ်ချင်နေသည်ထင်ပါသည်။ လိုက်လျောပေးဖို့ ကျွန်မ ဝန်မလေးပေမယ့် ရှက်စိတ်က လွှမ်း မိုးထားတော့ ကိုလင်းလက်တွေကို အတင်းပြန်ဖယ်ထုတ်နေမိသည်။
“မီးပိတ်လိုက်မယ် နော်”
ကိုလင်း အရမ်းတက်ကြွနေသည်။
“ပိတ်၊ ပိတ်”
ကိုလင်းမီးထပိတ်နေတုန်း အသာလေးထောင့်မှာကပ်ပြီးနေလိုက်သည်။ အသံမထွက်အောင်ငြိမ်ငြိမ်လေး နေရင်း ကျွန်မ ရင်ခုန်သံတွေကတော့ ကျယ်လောင်စွာ မြည်ဟိန်းနေသည်။ အိပ်ရာကျဉ်းကျဉ်း လေးထဲမှာဆိုတော့ ဘယ် လိုမှရှောင် မလွတ်ပါ။ မှောင်ထဲမှာ ကိုလင်း ကျွန်မ ကို ဖမ်းမိသွားသည်။
“ဒီလို ပြေးလို့ ဘယ်ရမလဲ”
“လူဆိုးကြီး”
သဘောမတူသလို ပြောလိုက်မိသော်လည်း ကျွန်မ ကိုလင်း အလိုကိုလိုက်ဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပါပြီ။ ဝေဒနာ ချိန် မဟုတ်လို့ အရာအားလုံးကို သိနေမည်ဖြစ်သည်။ ထို့အတူနာကျင်မှုကို လည်း ခံစားရမည် ဖြစ်သည်။ ဒါ ပေမယ့် ကျွန်မ ဂရုမစိုက်တော့ပါ။ ဝေဒနာချိန် ပြင်ပမှာ ကျွန်မကို နှိပ်စက် ခဲ့သည့် ယောက်ျားတွေ ကြုံခဲ့ဖူးပါပြီ။ သူတို့ နှင့်တောင် တောင့်ခံနိုင်ခဲ့ပါလျှင် ကျွန်မချစ်ရသူအတွက် ဒီနာကျင်မှုတွေက အသေး အဖွဲသာဖြစ်ပါသည်။
နောက်တွန့် နေစရာ အကြောင်းမရှိပါ။
ယောက်ျားလက်ပေမယ့် အလုပ်ကြမ်း မလုပ်ဖူးသူဆိုတော့ ကိုလင်းလက်က မိန်းကလေး လက်တမျှနူးညံ့သည်။ ထိုလက်တွေနှင့် ကျွန်မ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်ပေး၏။ထိုအထိအတွေ့က ကျွန်မ အတွက်ရမ္မက်ကို ယူမလာသော် လည်း ကျေနပ်ပီတိကိုတော့ ပေးပါသည်။
“ကိုလင်း ရယ်”
မှောင်ထဲမှာ ကိုလင်း မျက်နှာကိုဆွဲယူပြီး နမ်းမိသည်။ တီရှပ်ကို ချွတ်တော့ ကျောကိုကြွပြီး လက်ကိုပါ မြှောက် ထားပေးလိုက်သည်။ ကျွန်မ ရင်သားတွေကို ကိုလင်းတော်တော် သဘောကျပုံရသည်။ လက်နှင့် အကြိမ် ကြိမ် ဆုပ်နယ် သလို ပါးစပ်နှင့် အကြာကြီးစို့၏။ ကြာတော့ ကျွန်မ နို့သီးခေါင်းတွေ ကျိန်းလာသည်။ ဒါပေမယ့်ကို လင်း ဆံပင်တွေကို အသာအယာပွတ်ပေးရင်း ကျွန်မ ကြိတ်ခံနေလိုက်ပါသည်။ ထမိန်ကို ဖြေပြီးအောက်ကို လက်နှင့် နှိုက်ဖို့ လုပ်တော့ ကျွန်မ ကိုလင်းလက်ကိုအတင်းဆွဲထားမိသည်။
“မဟုတ်တာ မလုပ်နဲ့ ရွံစရာကြီး”
“ဒါဆို ဟုတ်တာပဲ လုပ်ရမယ်ပေါ့”
“ကိုလင်းနော်”
ကိုယ်ပေါ်ကို ကိုလင်းခွလိုက်သည့် အခါ အလိုက်သင့်ပေါင်ကို ကားပေးထားမိသည်။ အခုနတုန်းက အရည်တွေ တရွှဲရွှဲ ထွက်ခဲ့သလောက် အခုထွက်မှာ မဟုတ်တော့နာမှာသေချာပါသည်။ ကိုလင်းက ခပ်ဖြည်းဖြည်းသွင်းလိုက် ပေမယ့် စူးအောင့်သွားတာကြောင့် ကျွန်မ အမှတ်တမဲ့ စုတ်သတ်မိသည်။
“အား ..ကျွတ် ..ကျွတ်”
“နာလို့လားဟင် ပုလဲ”
ကျွန်မ ဖြေမနေတော့ဘဲ ကိုလင်းကိုပဲ ဆွဲနမ်းလိုက်သည်။ ကိုလင်း ဆန္ဒပြည့်ဖို့ ဘယ်လောက်နာနာ ရင်ဆိုင်နိုင် ပါသည်။ချစ်သောသူပေးသည့် နာကျင်ခြင်းက ကျွန်မ အတွက်ချိုမြိန်ပါ၏။ ကိုလင်းလှုပ်လိုက်တိုင်း နာသည်။ ဘယ် လောက်လုပ်လုပ်လုပ် အရည်မထွက်လာလို့ ကြာတော့ အထဲမှာစပ်လာသည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ အား တင်းပြီးကျိတ်ခံသည်။ မနေနိုင်လွန်းမှ အသာအယာခိုးညည်းရသည်။ အဲဒီအချိန် မျိုးဆိုရင်တော့ ကိုလင်းအ ရှိန် ပြန်လျော့သွားသည်။
ချစ်သူနှင့် ချစ်ပွဲဝင်နေချိန်မှာ အသိစိတ်ရှိနေဖို့ အခုန ကျွန်မ တောင့်တခဲ့သည်။ အခု ကျွန်မ တောင့်တခဲ့သလိုဖြစ် လာသော်လည်း ကျွန်မမှာ ခံစားရခက်နေသည်။ နာကျင်မှုမှ အပ ဘာကိုမှမသိရ။ ဒါလည်း ကျွန်မ၏ ဝဋ်ကြွေးတ မျိုး ဖြစ်လိမ့် မည်ထင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီဝဋ်ကြွေးကတော့ ကျွန်မ လိုလိုချင်ချင် ယူတဲ့ဝဋ်ကြွေး လို့ဆိုနိုင်ပါသည်။ နာကျင်ရသည် မှန်သော်လည်း ကျွန်မ ပျော်နေမိသည်။
မှောင်ထဲမှာ ကိုလင်း ကိုယ်လုံးကိုစမ်းရတာ၊ ထွက်သက်လေ ပြင်းပြင်းက ကျွန်မ ကိုလာမှန်တာ၊ ကျွန်မကသူ့ကို နမ်းမိသလို သူကလည်း ကျွန်မကို ပြန်နမ်းတာ၊ တခါတရံ နှုတ်ခမ်းချင်း မွတ်သိပ်စွာ စုပ်မိကြတာ အားလုံးကို ကျွန်မ ကျေနပ်ပါသည်။ ကိုလင်းနဲ့ ခုလိုနေရဖို့ ကျွန်မခံစားရသည့် နာကျင်ခြင်းတွေနဲ့ ပေးဆပ်ရတာ တန်သည် ဟု ကျွန်မ ကျေကျေနပ်နပ်ကို လက်ခံပါသည်။
အခုန တကြိမ်လုပ်ထားပြီးသားဆိုတော့ ဒီတကြိမ်က နည်းနည်းပိုကြာသည်။ စိတ်က ဘယ်လိုရှိရှိ ကိုယ်ခန္ဓာက နာကျင်မှုကို သူ့အလိုလိုတုန့်ပြန်သည့် အခါ ကျွန်မမျက်ရည်စို့လာသည်။ ဗိုက်ကြောတွေနှင့် ပေါင်ကြောတွေနာ လာသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုလင်းကို တားမြစ်ဖို့ လုံး၀ စိတ်မကူးမိပါ။ ကိုလင်းက တညလုံး ဆိုရင်လည်းကျွန်မနေ ပေးလိုက်မည်ပင်။
ကိုလင်း ကိစ္စပြီးသွား ချိန်မှာတော့ ကျွန်မ စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်သည်။ လူလည်း အားအင်တွေကုန်ခမ်းပြီး လှုပ် တောင်မလှုပ်ချင်တော့ ဦးကျော်ဒင် နဲ့ နေ့ခင်းဖက် အိပ်ရတာထက်စာရင် အများကြီးတော်သေးသည် လို့တွေး ရင်း ကျွန်မ မောပန်းစွာ အိပ်ပျော်သွားမိပါသည်။ ဒီလို အိပ်ပျော်သွားရတာက ကျွန်မ အကျဉ်းအကြပ်ထဲ ရောက်ဖို့မှန်းသိရင် ကျွန်မ တညလုံး မအိပ်ဘဲ ထိုင်နေ လိုက်မှာဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ခြေကုန်လက်ပန်းကျပြီး အိပ်မောကျသွားခြင်းကြောင့် ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်က ဒါဏ်ရာ တွေကို ကိုလင်း မြင်သွားခဲ့၏။
........................
အိပ်ပျော်နေရင်းကနေ တစုံတယောက်က ဆွဲလိုက်သလို ခံစားလိုက်ရပြီး ကျွန်မ အိပ်ရာက ရုတ်တရက်နိုးလာ သည်။ ဝေေ၀ဝါးဝါး အာရုံတွေထဲတွင် ကျွန်မ ခြေရင်းမှာထိုင်နေသည့် ကိုလင်းကို အရင်ဆုံး သတိပြုလိုက်မိ သည်။ ကိုလင်းက ကျွန်မ ကိုယ်အောက်ပိုင်း ကိုစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ သူကြည့်ပုံကြောင့် ကျွန်မ ရှက်ပြီးမေး လိုက်မိသည်။
“ဟင် … ကို လင်း၊ ဘာလဲ”
မေးရင်းနှင့်စောင်ကို လက်နှင့်စမ်းပြီး ကိုယ်ပေါ်ကို ဖုံးလိုက်ရသည်။ တခုခု မှားနေပြီလို့တော့ စိတ်ကထင်သည်။ ကိုလင်းလို လူက မိန်းကလေးတယောက်၏ လျှို့ဝှက်သော နေရာကိုအရသာခံပြီး ထိုင်ကြည့်နေမည့် သူမျိုးမ ဟုတ်ပါ။
“ဘာလုပ်မလို့လဲ၊ ကိုလင်းက ဆိုးတယ်ကွာ၊ သူများရှက်ပါတယ် ဆိုနေမှ”
“ဟို ဒါဏ်ရာတွေက ဘာဖြစ်တာလဲဟင်”
“ဘာလဲ၊ ဘာဒါဏ်ရာတွေလဲ”
မေးလိုက်ပြီးတော့မှ ကျွန်မ တကိုယ်လုံးရေခဲထဲကို နစ်ဝင်သွားသလိုအေးစက်ထုံထိုင်းသွားရသည်။ ကိုလင်း ကြည့်နေသောနေရာမှာ ဘာတွေရှိသည်ဆိုတာကို သတိရသွားသည်။
ငယ်ထိပ်ကိုမြွေပေါက်သလို ဟုပြောကြ သည့် ခံစားမှုကို ကျွန်မ လက်တွေ့ ကြုံလိုက်ရသည်။စောင်ကို အတင်းဆွဲဖယ်ဖို့ကြိုးစားလာသည့် ကိုလင်းကို ရှောင်တိမ်းရင်း ကျွန်မ နံရံနားကို ကပ်မိသွားသည်။ အကြောက်အကန် ရှောင်တိမ်းနေသည့် ကျွန်မ ကြောင့် ကိုလင်းစောင်ကို လှန်ဖို့ မကြိုးစားတော့ပါ ကျွန်မကို သာ နားမလည်နိုင်သည့် မျက်လုံးတွေနှင့်စိုက်ကြည့်နေသည်။ ကြောက်စိတ် စိုးရွံ့စိတ်တွေကြောင့် ကျွန်မ တကိုယ် လုံး ချုပ်တည်း မရအောင်တုန်ရီပြီး မျက်ရည်တွေလည်း ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ စီးကျလာတော့သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင်ဒီ နေရာကနေ အငွေ့ပျံပျောက်ဆုံးလို့သွားချင်ပါတော့သည်။
“သေအောင်သာသတ်လိုက်ပါတော့ ကိုလင်းရယ်”
ကိုလင်းက ကျွန်မ ကို ဖက်ဖို့ကြိုးစားသည်။ ကျွန်မက လက်မခံသည့်အခါ လက်ကိုမရအရလိုက်ဆွဲ ဖမ်းပြီး အေးစက်နေသည့် ကျွန်မလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ညင်သာသောအသံဖြင့်မေးသည်။
“ကိုယ့်ကို ပြောပြပါလား ပုလဲ”
ကျွန်မ မှာပြောစရာစကားလုံး မရှိပါ။ ခေါင်းခါရုံပဲ တတ်နိုင်ပါသည်။ ပြောစရာရှိရင်လည်း ပြောထွက်မည့်စကား တွေမဟုတ်ပါ။ ဒီဒါဏ်ရာ တွေဘယ်လိုရခဲ့ သည်ဆိုတာကို အမှန်အတိုင်းပြောရင်လည်း ယုံကြည်လောက်စရာ တခုမှ မရှိပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စ နှင့် ပတ်သက်ပြီး ကိုလင်း တစုံတရာသိနေသလိုလိုမျိုးလည်း ကျွန်မ စိတ်မှာခံ စားနေရသည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“မပြောပြလို့ မရဘူးလား”
“ကိုယ် အတင်းမတောင်းဆိုပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် သိချင်တာတော့ အမှန်ပဲ”
“ကြာရင်ပျောက်သွားမှာပါ၊”
ပြောလိုက်သည့် စကားသံက ကျွန်မကိုယ်တိုင်တောင်မှ ကောင်းစွာမကြားရလောက်အောင် တိုးတိမ် နွမ်း ဖျော့ နေသည်။ ရင်ထဲမှာလည်း အလုံးကြီးတခုက ဆို့နေသလိုခံစားနေ ရသောကြောင့် စကားပြောထွက်ဖို့ ကျွန်မမှာ ခွန်အား ကင်းမဲ့နေပါသည်။ ကိုလင်း အမူအရာက အေးအေးဆေးဆေး ရှိသော်လည်း ဒီအကြောင်း ကိုသူသိ ချင် နေမှန်း သိအောင်ကြိုးစားတော့မည်မှန်း ပေါ်လွင်နေ၏။ ဒီတခါ ကိုလင်း ကျွန်မ ကိုဖက်လာတော့ ရှောင်ဖယ်ဖို့ ကျွန်မမှာ အင်အားမရှိတော့ပါ။ ကိုလင်း ရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်သွားသည်။ ကျွန်မ လက်တွေကအေးစက်နေသ လောက် ကိုလင်းလက်တွေကတော့ ပူနွေးနေသည်။
“ညတုန်းက မီးပိတ် ခိုင်းတာ ကိုယ်ဒါတွေ မြင်သွားမှာ စိုးလို့လား”
“မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်ဘူး”
ကိုလင်းရင်ခွင်ကို အတင်းတိုးဝှေ့ ရင်းအကြောက်အကန်ညင်းမိသည်။ ကျွန်မ ညတုန်းက ဒီဒါဏ်ရာတွေကို မေ့ လျော့နေခဲ့ ပါသည်။ မနေ့က ညသည် ကျွန်မ အတွက် ရမ္မက်တခုထဲမဟုတ်၊ အချစ် ဆိုသည့် ခံစားမှု လည်း တွဲနေသည့်အတွက် ကျွန်မ ပိုပြီးရူးရူးမူးမူးဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။
“မနေ့က ဒါတွေကို သတိလုံး၀ မရဘူး၊ ပုလဲက မိန်းကလေးပါ ကိုလင်းရယ်၊ ကိုလင်း ကိုချစ်လို့ အလို လိုက် ချင်တယ်၊ ရှက်လဲ အရမ်းရှက်တယ်၊ ဒါကြောင့် မီးပိတ်ခိုင်းတာပါ”
ကိုလင်း မျက်နှာပိုပြီးနူးညံ့ပျော့ပြောင်းသွားသည်။ ကျွန်မ နဖူးကဆံစလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း
“အခုကော ရှက်သေးလားပုလဲ၊ မရှက်နဲ့တော့နော်”
“ကြောက်တယ်”
“ဘာကိုကြောက်တာလဲ”
“ပုလဲ မဖြေချင်တာတွေကို အတင်းမေးမှာကို ကြောက်တယ်”
“မဖြေချင် မဖြေပါနဲ့၊ ကိုယ်အတင်းမမေးပါဘူး”
“ကိုလင်း စိတ်မဆိုးပါဘူးနော်”
“မဆိုးပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် သိတော့ သိချင်တယ်”
ကိုလင်း သိချင်တာကို အပြစ်မဆိုနိုင်ပါ။ ကျွန်မ ဆိုရင်လည်း သိချင်မှာသေချာပါသည်။ ကိုလင်းလို တဖက် လူက ပြောလာအောင် အလိုက်သင့်စောင့်တာမျိုးလုပ်နေမှာ မဟုတ်ဘဲ အတင်းအကျပ်မေးမိမှာသေချာပါသည်။ ကျွန်မ နှင့် ကိုလင်းဆိုတာလည်း သာမန်ထက်ပိုသည့် ဆက်သွယ်ရင်းနှီးမှုတွေရှိနေပြီ ဖြစ်လို့ အတင်းမေးရင်တောင်မှ ကို လင်း အလွန်လို့ မဆိုသာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ချစ်သောကိုလင်း ကတော့ ကျွန်မ က မပြောဘူးဆိုလည်း အလိုက် သိစွာ ဖြင့် နေပေးမည့် သူမျိုးဖြစ်နေတာ ကျွန်မ အလွန်ကံကောင်းပါသည်။
“ပုလဲ ကိုလင်း ကိုချစ်တဲ့ အထဲမှာ အဲဒါကြောင့်လဲပါတယ်”
“ဘာကိုလဲ”
“သူများကို နားလည်ပေးတတ်တာ၊ ညှာတာထောက်ထားတတ်တာ ကိုပေါ့”
“ဒါကတော့ လူတိုင်းလူတိုင်းမှာ ကိုယ့်အကြောင်းနဲ့ ကိုယ်ဆိုတာ ရှိတတ် တာပဲ ပုလဲ ရာ”
ကိုလင်း၏ သိတတ်မှုက ကျွန်မကို ပိုပြီးကြေကွဲစေပါသည်။ အားတုံ့ အားနာလည်း ဖြစ်ရသည်။ ကျွန်မကိုယ်ပေါ် က ဒါဏ်ရာတွေကို ဝဏ္ဏရှိန် လည်းမြင်ဖူးသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် မေးတုန်းကတော့ အတင်း ပိတ်ကာငြင်းပယ်ခဲ့ ပေမယ့် ကိုလင်း ကိုကျတော့ ဒီလိုမလုပ်ရက်ပါ။ ဒါကတော့ ကိုလင်းကို ချစ်လို့ ဖြစ်လိမ့်မည် ထင်ပါသည်။ သူသူ ကိုယ် ကိုယ် ဒါဏ်ရာဆိုတာ ရတတ်ပါသည်။ ကိုယ်ခန္ဓာ၏ အခြားသော အစိတ်အပိုင်းများမှာဆိုရင် အဖြေတခုကို လွယ် လွယ်ပေးလို့ ရနိုင်ပေမယ့် ကျွန်မ ဒါဏ်ရာတွေရှိတဲ့ နေရာကတော့သာမန် အကြောင်းတရား မဟုတ်မှန်းသိသာ နေသည်။
“ပုလဲ စဉ်းစားနေပါတယ်၊ ပုလဲ နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကိုလင်း မသိတာ တွေ ကိုရှင်းပြဖို့၊ သတ္တိမွေး ကြည့် ပါ့မယ်”
“ဒီလောက်တောင်ပဲလား”
“အင်း”
ကျွန်မ ဘယ်လောက်အထိ သတ္တိမွေးရမည် ဆိုတာကို ကျွန်မ သာအသိဆုံးဖြစ်ပါသည်။ မိန်းကလေးတယောက် ၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော နေရာက ဒါဏ်ရာတွေ အများကြီးရှိသည်ဆိုတာသဘာဝမကျပါ။ ရက်ပိုင်းအတွင်းကဒါဏ် ရာတွေ ဆိုရင် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ရှိနေသေးသည်။ မျက်ရည်တွေဝဲရင်း တွေဝေနေသည့် ကျွန်မကို ကိုလင်း က ချော့ရှာပါသည်။
“ဒါဆိုလဲ ဘာမှ မပြောနဲ့တော့ အားလုံးမေ့ထားလိုက်တော့၊ ကိုယ်တို့ ပျော်ပျော်ပဲ နေကြမယ် လေ”
“ကိုလင်း တကယ်ပျော် နိုင်လား”
“တကယ်ပါ”
“အင်းလေ၊ ကိုလင်း ပျော်ရင် ပုလဲ လည်းပျော်မှာပါ”
ကိုလင်း စိတ်ချမ်းသာဖို့ အလိုက်သင့်ပြောလိုက်ရပေမယ့် ကျွန်မ ဘယ်လိုမှပျော်နိုင်မှာ မဟုတ်တာ ကိုယ့်ဖာ သာသိနေသည်။ လူသိမခံနိုင်သည့် နေရာမှာ ဒါဏ်ရာတွေ ရှိနေသော လျှို့ဝှက်ချက်တွေနှင့်မိန်းကလေးကို ချစ် ရင်း ကိုလင်းပျော်နိုင်မှာလားဟု ကျွန်မ မရေမရာစဉ်းစားနေမိသည်။ လူမြင်မကောင်းသော၊ လူကြားမကောင်း သောကိစ္စ ကို မသိယောင်ပြုရင်း နေရမည့် ကိုလင်းကို တွေးရင်းတွေးရင် ပိုပို သနားလာသည် အားနာလာ သည်။ ခေတ္တရပ်နားသွား ခဲ့သည့် မျက်ရည်တွေလည်း ပြန်စီးကျလာ၏။
“ပုလဲ အသားလေးက အရမ်းနူးညံ့တာပဲကွာ၊ ချောမွတ်နေတာပဲ ကိုင်လို့လည်း အရမ်းကောင်း တယ်”
စောင်ကနေ လွတ်နေသောကျောပြင်ကို သပ်ရင်းပြောသည်။ ကျွန်မ စိတ်ပြောင်းအောင်ချော့နေမှန်း သိလို့ ရင် နာနာ နှင့် ငြိမ်နေမိ၏။ ကျွန်မ ငြိမ်နေတော့ ကိုလင်း ပိုအတင့်ရဲလာပြီးကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကိုဖုံးထားသည့်စောင် ကို လုံးလုံး လျားလျားခွာချလိုက်၏။ ကိုလင်း ဘာဆက်လုပ်မလဲသိချင်လို့ ကျွန်မ ငြိမ်နေမိသည်။
“ဒါပေမယ့် ရှေ့က ပိုကိုင်လို့ ကောင်းတယ် သိလား”
ကျွန်မ ရင်သားတွေကို လာပွတ်တော့ မှ
“စောစောစီးစီး ကိုလင်းရယ်”
“ဒါဆို ညမှလား”
“ကိုလင်း ကလဲကွာ၊ စိတ်ညစ်နေတာကို ပေါက်ကရတွေ လာပြောနေတယ်”
“တကယ်ပြောတာ၊ ကိုယ်ပုလဲ ဆီကနေလုံး၀ မပြန်တော့ဘူး”
“မပြန်နဲ့၊ မပြန်နဲ့ တသက်လုံးနေ ဟုတ်ပြီလား”
ကျွန်မ နှင့် ကိုလင်း တယောက်တခွန်း စကားနိုင်လုပြောရင်းကနေ ရင်ချင်းအပ်ပြီး ဖက်ထားမိကြသည်။ နောက် ဘာတွေ ဖြစ်လာဦးမည်ကို ကျွန်မ မသိသေးပါ။ လတ်တလောမှာရှိနေသည့် ချစ်သူ၏ ရင်ခွင်ကိုသာ ကျွန်မ မက် မောတွယ်တာစွာ တိုးဝင်လိုက်မိသည်မှာ ရူးမိုက်မှုတခုဟု ဆိုနိုင်မလား ကိုလင်းကို ဖက်ထားရင်း ကျွန်မ တွေးနေ မိပါသည်။
........................
ကိုလင်း ကျွန်မ ဆီမှာနှစ်ရက်ဆက်ပြီး နေဖြစ်သွားသည်။ လက်မထပ်ရသေးဘဲ နှင့် မိန်းကလေးတယောက် ဆီမှာ ဒီလိုလာနေတာကိုလင်း၏ စရိုတ်မဟုတ်ပါ။ သူ့ကြောင့်လူတဖက်သားအနှောက် အယှက်ဖြစ်မှာကို အ လွန်စိုးရိမ် တတ်သူက ခုလိုပေကပ် နေခြင်းမှာ ကျွန်မ ကိုစိတ်ပူသောကြောင့် ဖြစ်မှန်း ကျွန်မ သိပါသည်။ ကျွန် မ ကို မခွဲ နိုင်တာလည်း ပါပါလိမ့်မည်။ ကျွန်မ ကလည်း ကိုလင်းနှင့် မခွဲချင်ပါ။ ကိုလင်း နဲ့ အခုလိုနေရဖို့ ဆိုတာက ကျွန်မ အိပ်မက်တောင် မမက်ဝံ့ခဲ့သည့် အရာဖြစ်ပါသည်။ အလိုချင်ဆုံးသောဆုကို ရခဲ့ပေမယ့် ကျွန်မ အတွက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် မပျော်ဝံ့သော ဘဝအတွက်တော့ စိတ်ပျက် ဝမ်းနည်းရပါသည်။
ဒီရက်တွေထဲမှာ ကျွန်မ စိတ်တွေဂယောက်ဂယက် ဖြစ်နေသည်။ ကိုလင်း ကလည်းဒါကိုပဲ စိတ်မချဖြစ်နေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ကိုလင်း အနားမှာရှိနေလို့ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးနေရာမှနေ ကိုယ့်ဘ၀ အကြောင်း ခေါင်းထဲဝင်လာပါက အပျော်တွေ ပျောက်ပြီး စိတ်ပျက်ဝမ်းနည်းမှုတွေ ချက်ချင်းဝင်ရောက်လာသည်။ အဲဒီအချိန် မျိုးတွေမှာ ကြည်နူး ခံစားနေရတာတွေကို နှမျောစိတ် ဖြင့် စိတ်အကြီးအကျယ်တိုရသည်။ ထိုအချိန်တွေမှာ အရူးမ တယောက်လို ယောက်ယက်ခပ်နေမိသည်။
တကယ်ရူးသွားရင် ကောင်းမည်ဟု ကျွန်မ အကြိမ်ကြိမ်တွေးမိပါသည်။ စိတ္တဇ ဝေဒနာရှင် ဆိုသည်မှာ မိုးရွာတာ နေပူတာကိုလည်းမသိ၊ ချမ်းတာ အိုက်တာတွေကိုလည်းနားမလည်၊ အများသူငါ နှင့် ကင်းလွတ်သော သူတို့ စိတ်ကူးအတွေး ကမ ္ဘာ ထဲမှာ သူတို့စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်နေနိုင်သည်။ လူ့ အသိုင်းအဝိုင်း၏ အယူအဆသတ်မှတ် ချက်တွေသူတို့ပေါ်မှာ သက်ရောက်မှု မရှိသလို သူတို့ကလည်း ဂရုမစိုက်ဘဲ နေနိုင်ကြသည်။ ဒါကြောင့် ကျွန်မ သွက်သွက် လည်အောင်ရူးသွားချင်သည်။ သေချာတာ တခုကတော့
ဘယ်လောက်ပင် ရူးသွပ် သွားပါစေ ကို လင်း ကိုတော့ ကျွန်မ မေ့နိုင်လိမ့်မည် မထင်ပါ။ အရူးမ ဘဝနဲ့ ကိုလင်းကို ဆက်ချစ်ခွင့် ရနေရင်လည်း ကျွန်မ ကြေနပ်ပါသည်။
ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်က ဒါဏ်ရာတွေကို ကိုလင်းမြင်မသွားဖူးဆိုရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ဟုလည်း မချင့်မရဲ တွေးမိသည်။ ထို့ကြောင့် မောပန်းစွာဖြင့် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်အိပ်ပျော်သွားမိသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပဲ ကြိတ်ပြီးအ ပြစ်တင်မိပါသည်။ ဒါဆိုရင် ကျွန်မ နဲ့ ကိုလင်း ဒီထက်ပျော်ရွှင်ခွင့် ရမည် ထင်ပါသည်။ ကျွန်မ မပြောချင်မှန်းသိ လို့ ကိုလင်းက နောက်ထပ်လုံး၀ မမေးတော့ပါ။ ကျွန်မ မှာသာ ကိုလင်း ကို မပြောနိုင် မပြောရက်တာတွေအ တွက် ရင်ထဲမချိအောင် ခံစားနေရသည်။ စိတ်ထဲမှာ လိပ်ပြာမလုံပါ။
ကျွန်မ စိတ်ပျော်ဖို့ ကိုလင်း တတ်နိုင်သလောက် ကြိုးစားနေတာကို မြင်ရင် ပိုပြီးရင်နာရသည်။ ဘုရားတရား နှင့် မအပ်စပ်သော ကျွန်မ ကို ရွှေတိဂုံ ဘုရားသို့ခေါ်သွားသည်။
ဘုရားကို ဦးချပြီးနောက် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘဲ လက်အုပ်ချီကာ အကြာကြီးထိုင်နေမိ၏။ ကိုလင်းကတော့ ကျွန်မ ဘုရားအကြာကြီး ရှိခိုးတယ်လို့ ထင်ပေမည်။ ဘုရားအာရုံပြုယောင်ဆောင်ရင်း ကိုလင်း ကို မသိမသာအကဲခတ်ကြည့်ရာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် နှင့် ထိုင်စောင့် ပေးနေသည်။ ဘုရားရိပ်တရားရိပ်မှာ ကျွန်မ စိတ်အေးချမ်းမှုရလိမ့်မည်ဟု ကိုလင်းယူဆ ထားပုံရပါသည်။ ဘုရား က ပြန်တော့လည်း ကန်တော်ကြီးလိုက်ပို့သည်။ ကိုယ့် အပူနှင့် ကိုယ်ဆိုတော့လည်း ကန်တော်ကြီးရေပြင်က ကျွန်မ ကို အေးချမ်းမှု မပေးနိုင်ပါ။
ကိုလင်း စိတ်မသက်မသာဖြစ် မှာစိုးလို့ ကြိုးစားပြီး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေပြရခြင်းကလည်း ကျွန်မ အတွက် အရမ်းကိုခက်ခဲသော အရာဖြစ်ပါသည်။
ဒါပေမယ့် ကိုလင်း အတွက်လို့ စိတ်မှာထားပြီး အား တင်း ဟန်ဆောင်နေပေးသည့် အခါ ကိုလင်းကတောင် ကျွန်မ စိတ်တည်ငြိမ်သွားပြီလို့ ထင်မှတ်သွား၏။ အိမ် ကို ပြန်ရောက်တော့ ကိုလင်းက ကျွန်မ စိတ်မညစ်စေရန် ထပ်ပြီးကတိပေးပါသည်။
“အခု ပုလဲ မှာ စိတ်ညစ်စရာ အခက်အခဲတခုခု ရှိတယ် ဆိုပါတော့၊ ပုလဲ အနေနဲ့ ကိုယ့်ကို ဖွင့်ပြောမယ် ဆိုပြော နိုင်တယ်၊ ပုလဲ အတွက်ကိုယ်တတ် နိုင်တာလုပ်ပေးမယ်။တကယ် လို့မပြောချင်ဘူးထား၊ အဲဒါကို မေ့ပစ်လိုက် တော့၊ ကိုယ်ဘာမှ မေးလဲ မမေးဘူး၊ကိုယ့်ကို ပြောပြစရာလဲ မလိုဘူး၊ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတာ က ပုလဲ နဲ့ပျော်ပျော် ရွှင် ရွှင် ချစ်သွားကြဖို့ပဲ၊ ရှေ့ ကိုပဲ သွားကြမယ်”
ပြောတာတော့ လွယ်ပါသည်။ ရေရှည်မှာ ဖြစ်မဖြစ်တော့ ကျွန်မ လည်း တပ်အပ်မပြောနိုင်ပါ။ ကိုလင်းက ဝဏ္ဏ ရှိန် တို့ မောင်မောင်ထွေး တို့ထက် တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်သူတယောက် ဆိုတော့ အရင် အကြိမ်တွေ နှင့် ကွဲပြားမှု တွေလည်း ရှိကောင်း ရှိနိုင်ပါသည်။
“ပုလဲ လည်း အဲဒီလိုပဲဖြစ်ချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကိုလင်းရယ်၊ ဒီကောင်မလေး ရူးနေတယ်လို့ မထင်ဘူးလား၊ အဲဒီကောင်မလေးကို ချစ်ဖို့ကိုရော စိတ်ပျက် မသွားဘူးလား”
“အဲဒါတော့ စိတ်ချ၊ ပုလဲပြောသလို ရူးနေတယ်ဆိုလဲ မတတ်နိုင်တော့ဘူး၊ ကိုယ်ပုလဲ ကို အရမ်းချစ်မိနေပြီ။ ပုလဲကို လက်ထပ်လို့ အရူးမလင်လို့ ပြောကြလည်း ပြောကြပါစေတော့”
“အောင်မယ်၊ လူကိုများ အရူးမတဲ့”
အရင်လို သူနဲ့ စကားနိုင်လုပြီး ပြောတော့ ကျွန်မ ပုံမှန်ဖြစ်ပြီဟု သတ်မှတ်ပြီး ကိုလင်းကျေနပ်နေသည်။ ကျွန်မ က လည်း သူစိတ်ချမ်းသာစေရန် ပြောလိုက်ဆိုလိုက် နေပေးမိသည်။
“တူတူ နေကြမယ်နော်”
“စဉ်းစားနေပါတယ် ကိုလင်းရယ်”
“ပုလဲက စဉ်းစားတာ မှ မဟုတ်တာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှိပ်စက်နေတာပဲ”
“အဲဒါ ပုလဲ ဝဋ်ကြွေးပေါ့”
“ကိုယ်တခု မေးမယ်၊ ပုလဲ ခုလို ကိုယ်နဲ့နေရတာ ပျော်သလား”
“မေးစရာတောင် မလိုပါဘူး၊ ပျော်လွန်းလို့ ကြောက်နေတာ”
“ဘာကိုကြောက်တာလဲ၊ ကိုယ့်ကိုကြောက်တာလား”
“ကိုလင်း ကိုဘာလို့ကြောက်ရမှာလဲ၊ မကြောက်ဘူး၊ ချစ်တယ်”
“ဒါဆို ဘာကို ကြောက်တာလဲ”
အမှန်ပြောရန် မဖြစ်နိုင်သည့် အတွက်ကျွန်မ နှုတ်ဆွံ့သွားရသည်။ နောက်ထပ် စကားပြန်ပြောဖို့ တော်တော် အား မွေးရပါသည်။
“ကိုလင်း မသိပါဘူး၊ သိလဲ မသိစေချင်ပါဘူး၊ သိရင် ကိုလင်းလဲစိတ်ညစ်ရလိမ့်မယ်”
“ပုလဲ တယောက်ထဲ စိတ်ညစ်တာ ဘယ်ကြည့်ရက်မလဲ။ စိတ်ညစ်တော့လဲ တူတူပေါ့၊ မဟုတ် ဘူးလား”
ကိုလင်း တကယ်ကို ကျွန်မ နှင့် ထပ်တူစိတ်မှာ ထားကြောင်း ကျွန်မ ယုံပါသည်။ ပုံမှန် မဟုတ်သည့် အကြောင်း အရာတခုကို ကျွန်မဆီမှာ တွေ့ထားပေမယ့် ကျွန်မ မဖြေချင်တဲ့ စကားကို မမေးဘဲ ချုပ်တည်း နေနိုင်တာကို လည်း ကျေးဇူးတင်ရပါ၏။ မမေးပေမယ့် သူသိချင်လိမ့်မည် ဆိုတာ ကျွန်မ သိပါသည်။ ကျွန်မတို့ ဒုတိယမြောက် အချစ်ညကို ဖန်ဆင်းပြီးကြပြီးနောက်မှာတော့ ကျွန်မ ဒါဏ်ရာတွေကို ကြည့်ချင်ပုံပြ လာလို့ မထူးတော့ သည့် တူတူ သူ့ စိတ်ကြိုက်ကြည့်ခွင့် ပေးလိုက်သည်။
ကျွန်မ နှင့် ကိုလင်းကြားမှာအရှက် တရားဆိုတာ မရှိတော့ပါ။ ဒါကြောင့် ကျွန်မ၏ မမြင်အပ်သည့်နေရာကို ကို လင်း သေသေချာချာ ကြည့်လာတော့ ရှက်စိတ်မရှိကြောက်စိတ်ပဲရှိပါသည်။ ဒါဏ်ရာတွေ အမာရွတ်တွေကို သူ က လက်နှင့် ရွရွလေး ပွတ်ကြည့်ချိန်မှာ ကျွန်မ အသက်ကို အောင့်ထားမိပါသည်။
“အရမ်းနာ မှာပဲ နော်”
ကြင်နာစွာပြောလိုက်သည့် စကားကြောင့် ကျွန်မ မျက်ရည်ဝဲရသည်။ ကျွန်မ အကြောင်းတွေ၊ အဖြစ်မှန်တွေကို ပြောပြလိုက်ချင်ပါသည်။ ပြောလို့ကလည်း မဖြစ်ပြန်ရာ မျက်ရည်တွေကိုသာ မျက်လုံးထဲက သွန်ချလိုက်မိသည်။ မငိုမိအောင် အားတင်းလို့ လုံး၀ မရတော့ပါ။
“ကိုယ် ပုလဲကို စိတ်ထိခိုက်အောင် မရည်ရွယ်ပါဘူး၊ ပုလဲရယ်၊ ဆောရီးနော်”
ကျွန်မ အတွက် အလုံခြုံဆုံးနှင့် အနွေးထွေးဆုံးသော ကိုလင်းရင်ခွင်ကို သာအတင်းတိုးဝင်ငိုမိသည်။ ကိုလင်းက တော့ ကျွန်မ ကျောပြင်ကို ညင်ညင်သာသာ သပ်ပေးရင်းအငိုတိတ်အောင် ချော့ရှာပါသည်။ ကျွန်မ ၏ စိတ်တွေ ပြန်လည် လျော့ကျသွားချိန်မှာတော့ ကိုလင်းက ကျွန်မကို အချစ်နယ်သို့ တခေါက်ပြန်ခေါ်သွားသည်။ ဝေဒနာ ချိန်မဟုတ်လို့ ကျွန်မ အရမ်းနာပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုလင်းကို အားတင်းပြုံးပြပေးခဲ့သည်။ ကျွန်မ မချစ်သူ တွေ ကိုတောင် လိုက်လျောနိုင်ခဲ့ လျှင် ကျွန်မ ချစ်သူအတွက် မလိုက်လျောဝံ့စရာ မရှိပါ။
နောက်တနေ့ မနက် ကျွန်မတို့ ဘယ်သွားမယ် ဘာလုပ်မယ် အချေအတင်ပြော နေချိန်မှာ ကိုလင်းဆီဖုန်းဝင်လာ သည်။ ကိုလင်းကို ထားခဲ့ပြီး အပြင်ကို ထွက်သွားပြီးတော့မှ မေနှင်းဦး ဆက်မှန်းသိလိုက်ရလို့ ကျွန်မ ပြန်ဝင်လာ ပြီး ကိုလင်းဖုန်းပြောလို့ မရအောင်နှောက်ယှက်မိသည်။ မေနှင်းဦး ဆက်ရခြင်း အကြောင်းက ရုံးချုပ်ကို အစည်း ဝေးလာဖို့ လှမ်းခေါ်ခြင်း ဖြစ်၏။ သူများတွေ နားနေရသည့် ရက်မှာခေါ်လို့ ကျွန်မ စိတ်တိုသွားရပေမယ့် ဝတ္တရား ကျေချင်သည့် ကိုလင်းကတော့ သွားဖို့ ပြင်သည်။
“ကိုလင်း က လည်းသိပ်သွားချင်တယ် မဟုတ်လား”
“အလုပ်ကိစ္စ မို့ပါကွာ၊ ဒီလိုလုပ် ပုလဲပါလိုက်ခဲ့”
“ဘာလိုက်လုပ်မှာလဲ၊ ဒီကပဲ စောင့်တော့မယ်”
နေခဲ့ မည်ပြောပြီးမှ ကျွန်မ မနေခဲ့ချင်တော့ပြန်။ ကိုလင်းက မေနှင်းဦး နှင့် အစည်းအဝေးလုပ်နေချိန်မှာ ကျွန်မက အိမ်မှာ တယောက်ထဲ မနေခဲ့ချင်ပါ။ အပြင်သွားနေဖို့ ကျွန်မဆုံး ဖြတ်လိုက်သည်။
“ပုလဲ လည်းဈေးဝယ် စရာလေးတွေ ရှိတယ်၊ လမ်းသင့်တဲ့ အထိကိုလင်းနဲ့ လိုက်ခဲ့မယ်လေ၊အပြန်တော့ ပုလဲ ဖာသာပဲပြန်ခဲ့မယ်၊ ပြန်ရောက်ရင် ကိုလင်းဆီ ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်မယ်”
“အဲလိုလဲ ရတာပဲ၊ သွားကြမယ်လေ”
ထွက်ခါနီးမှ ကိုလင်းကားသော့ ပျောက်သည်။ မနေ့က ကိုလင်းဆီက ထွက်ကျလာသည့် သော့တွဲကို ကျွန်မ အိတ် ထဲကောက်ထည့်ထားတာကိုလင်း မေ့နေသည်။
“အော်၊ ပုလဲ ဆီမှာလေ၊ မနေ့က ကားပေါ်မှာ ကိုလင်းအိတ်ထဲက ထွက်ကျလို့ ပုလဲယူသိမ်း လိုက်တာ မ မှတ်မိဘူးလား”
“ဟုတ်တယ်၊ ကိုယ်မေ့နေတာ”
ကျွန်မ အိတ်ထဲက သော့တွဲကို ကိုလင်းကို ထုတ်အပေးတွင် တစုံတရာက သော့တွဲနှင့် ချိတ်ပါလာပြီး ကြမ်း ပြင် ပေါ်ကို ပြုတ်ကျသွားသည်။ ကိုလင်း ကလက်မြန်ခြေမြန်နှင့်လှမ်းကောက်လိုက်သည့် အရာကြောင့် ကျွန်မ နှလုံး သွေးတွေ ရပ်တန့်သွားသည်။ ညဖက် ဝေဒနာချိန်တွေမှာ ကျွန်မသုံးသည့် အပ်ကြီးက ကိုလင်းလက်ထဲ သို့ရောက် နေသည်။ ဘယ်အချိန်က အိတ်ထဲကို ထည့်ထားမိမှန်းကျွန်မ လည်း မသိတော့ပါ။
“ဘာလဲ မသိဘူး”
မသိသလိုမေး လိုက်ပေမယ့် ကိုလင်းက ဉာဏ်ကောင်းသူတယောက် ဖြစ်ပါသည်။ ဖြစ်နိုင်ချေကို ဆက်စပ်တွေး မိသွားပုံလည်း ရပါသည်။ အပ်ကြီးကို စေ့စေ့ စပ်စပ် လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် အိမ်ရှေ့က စားပွဲလေး ပေါ် ကို လှမ်းတင်လိုက်ပြီး ဘာမှ အမှု မထားမိဟန် မျက်နှာဖြင့် ကျွန်မ ကိုခေါ်လိုက်၏။
“သွားကြမယ်လေ”
ကျောက်ရုပ်တရုပ်လို ရပ်နေမိရာမှ ကိုလင်းနောက်ကို တိတ်ဆိတ်စွာလိုက်ခဲ့ မိသည်။ လမ်းမှာကိုလင်းက စကား တွေပြောသည်။ ကျွန်မ ပြန်မပြောမိ။ ကိုလင်း မျက်နှာကိုသာ စိုးရိမ် တကြီးကြည့်နေသည်။ ကိုလင်း ဘာမှထုတ် မပြောပေမယ့် ကျွန်မ ဒါဏ်ရာတွေနှင့် အပ်ကို ကိုလင်း ဆက်စပ်မိသွားပြီဆိုတာ သေချာပါသည်။ လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ မနက်စာစားကြပြီး နောက် ဆက်ထွက်လာကြရင်း ဈေးလေး တခုနားမှာ ကိုလင်းကို ကားရပ်ခိုင်း ပြီး ဆင်း လိုက်သည်။
“ဒီမှာပဲ ဆင်းတော့မယ်”
ခြောက်ကပ်သော အသံနှင့် အားတင်းကာပြောပြီး ကျွန်မ ထွက်လာခဲ့သည်။ တကယ်တော့ ကျွန်မမှာ ဈေးဝယ်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိပါ။ အိမ်မှာမနေချင်လို့ ထွက်လာမိခြင်း သာဖြစ်ပါသည်။ ကိုလင်းက အပ်ကို မိသွားပြီဆိုတော့ ကျွန်မ ပိုပြီး ဦးတည်ရာမဲ့သွားသည်။ ကိုလင်းက ဒီအကြောင်း တွေကို မေးလာမှာ မဟုတ်ပေမယ့် ကျွန်မ ကတော့ စိတ်မသန့်တော့ပါ။ ကိုလင်း ကို တခုခုတော့ ပြောပြချင်သည်။ ဖြေရှင်းချင်သည်။ ဒါပေမယ့် ဘာပြောရမယ်မှန်း လဲမသိပါ။
လူတွေရှုပ်ထွေးနေသည့် ဈေးထဲမှာ ကျွန်မ ခြေဦးတည့်ရာသွားနေမိသည်။ အသီးအရွက် ဆိုင်တွေကြားလဲ ရောက် သည်။ သားငါးရောင်းသည့် အတန်းထဲမှာ လည်း နှစ်ခေါက်လောက် ဖြတ်လျှောက်မိသည်။ ဈေးအိမ် သာ ဝကိုဘယ်နေရာမှန်း မသိရောက်သွားပြီး အမျိုးသားအိမ်သာခန်း ဖြစ်နေလို့ အစောင့် အမျိုးသမီးက သတိပေး တော့မှ ယောင်ချာချာ နှင့် လှည့်ထွက်လာပြီး ဈေးပြင်ကို ပြန်ရောက်လာသည်။ မလှမ်းမကမ်းမှာ ဘတ်စ်ကား မှတ် တိုင်ကို မြင်လိုက်ရလို့ လာသည့် ဘတ်စ်ကားတက်စီးမည်ဟု စိတ်ကူးနှင့် မှတ်တိုင်ဆီအလာတွင် မှတ် တိုင်က ခုံတန်းလေးမှာ ထိုင်ပြီး ပလပ်စတစ်ခြင်းလေးထဲမှာ တစုံတရာကိုငုံ့ ရှာနေပုံရသည့် အမျိုးသမီးတယောက် ကို မြင်လိုက်ရလို့ ကျွန်မ ခြေလှမ်းတွေ တုံ့သွားရသည်။
ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် ကိုယ်လုံး၊ နှာတံနှင့် မေးရိုးကျပုံထင်ရှားသည့် အမျိုးသမီး သည် ဘယ်လိုမှလူမှားနိုင်စရာမရှိ ပါ။ သူမ၏ မျက်နှာက ကျွန်မ အရင်မြင်ဖူးနေကြအတိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ နှစ်တွေကြာပေမယ့် ရင့်ရော် မသွား၊ စိတ် ပင်ပန်း လူပင်ပန်း ဟန်နှင့် ရီဝေေ၀ မျက်လုံးတွေ ရှိသည့် အမျိုးသမီးမှာ ဒီလောကမှာ ကျွန်မ အတွေ့ချင်ဆုံးသောအယုံ ကြည်ဆုံး အားအကိုးဆုံး သူဖြစ်သည့် မမမြတ် ဟု သေချာသိလိုက်ရသည် နှင့် အပြေးတပိုင်းပင် သူမ နားကိုရောက်သွား ပါတော့သည်။
အပိုင်း (၂၁) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment