နှလုံးသား ရဲ့ စကားသံ အပိုင်း ( ၄ )

နှလုံးသား ရဲ့ စကားသံ အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - ငွေလမင်း @ အချစ်တက္ကသိုလ်

(၁၆)

“ တော်တော် ရှာလိုက်ရသေးလား ဒေါ်ခင်မမ.. ပင်ပန်း သွားပြီ..”

“ ကိစ္စ မရှိပါဘူး.. ပြဿနာတစ်ခု မြန်မြန် ပြီးသွားဘို့ အရေးကြီးတယ်.. ကဲ ပြော.. မင်း ဘာလိုချင်တာလဲ.. ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ..”

“ အရင်ဆုံး လိုချင်တာက ကျမကို ကြင်ကြင်နာနာ ဆက်ဆံဘို့ပဲ.. ရှင့် လေသံတွေက ခုချိန်ထိ မောက်မာ နေသေးတယ်..”

“ ……..”

“ အဲ့လို အကြည့်မျိုးလည်း ကျမ မုန်းတယ် ဒေါ်ခင်မမ.. ကျမကို အဖက်မတန်သလို မကြည့်နဲ့.. တကယ်တမ်း ကျမက ရှင့်လိုမိန်းမထက်စာရင် အများကြီး မြင့်မြတ်သေးတယ် ဆိုတာ သိထား..”

“ မင်း.. မင်း တော်တော် ရိုင်းပါလား သီခက်ဇော်.. မင်းနဲ့ ငါ့ကြားမှာ ဘာ ရန်ငြိုးမှ မရှိဘူး ဆိုတာရော စဉ်းစားမိရဲ့လား.. မင်း ငါ့ကို ဘလိုင်းကြီး ရန်လိုနေတာ.. မင်း ကိုယ် မင်း သိပ် ဟုတ်နေပြီ ထင်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား.. ငါ့ဘာငါ ဘယ်လို မိန်းမပဲ ဖြစ်ဖြစ်.. ဘာ ပဲ လုပ်နေနေ တကူးတက လိုက် စောင့်ကြည့်ပြီး ပြဿနာ လုပ်ရအောင် ငါ လုပ်ခဲ့တာတွေထဲမှာ မင်းကို ထိခိုက်စေတာ ဘာ ပါလဲ ပြော.. တကယ်ဆို ငါ မင်းကို ခုလောက် သည်းခံ ဆက်ဆံပေးနေတာတောင် လွန်နေပြီ..”

“ ဟုတ် လား.. ဒါဆိုလည်း သဘော ပဲလေ.. ကျမလည်း ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ် ဆက်လုပ်ရုံပဲ.. ရှင် ပြန်ချင် ပြန်ပါ.. ကျမတို့ကြားမှာ ရန်ငြိုးလည်း မရှိဘူး.. အပေးအယူလည်း မရှိဘူး.. OK?..”

“ ………”

“ ……….”

ရှုတ်ထွေး နောက်ကျိ လာသည့် အာရုံများက စုစည်းရန် ခက်လှသည်။ နှလုံးခုန်သံများက စည်းချက် မမှန်တော့ချင်။ အေးစက်နေသော လက်များက စနက်တံ ဖြုတ်ချလိုက်သည့် လက်ပစ်ဗုံး တစ်ခုကို ကိုင်ထားရသလို ဆတ်ဆတ် တုန်ရီနေ၏။ ပြန်ချင် ပြန်ပါ ဆိုသည့်စကားက မိမိကို နောက်ဆုံး အဆင့် စိန်ခေါ်ခြင်း မဟုတ်ပါလား။ သူမ မျက်နှာကို စေ့စေ့ ကြည့်လိုက်သည်။ စူးရဲသော မျက်ဝန်းများထဲတွင် သူမကိုယ် သူမ မည်မျှ ယုံကြည်ထားကြောင်း အရိပ်ယောင်များ တွေ့နေရ၏။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ယနေ့တိုင် ချိုးနှိမ် မရခဲ့သည့် ခင်မမ၏ မာန်မာန တရားတို့ သူမ အကြည့်အောက်တွင် တရိပ်ရိပ် လျော့ကျ သွားသည်။ ခင်မမ ခြေတစ်လှမ်း နောက်ဆုတ် မိသည်။ သီခက်ဇော်က ရှေ့ တစ်လှမ်း တိုးလာ၏။ ဒါ.. ဒါက သက်သေပဲ.. ခု နေ ငါ လှည့် ပြန်ရင် သူ ရှေ့တိုးလာမှာ.. သူ တစ်ဆင့် တက်လာမှာ.. ဟုတ်တယ်.. ငါ လှည့်ပြန်လို့ မဖြစ်ဘူးပဲ..။ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် သတိပေးမိသည်။

နွမ်းနယ် နေသော မျက်နှာ၊ တုန်ရီနေသည့် ခြေလှမ်းများနှင့် ယုန်သူငယ်လေး တစ်ကောင်လို မျက်ဝန်းများ။ နှာသီးဖျားလေးက မငိုရသေးဘဲ ရဲရဲ နီနေသည်။ ပြိုတော့မည့် မိုးလို မှုံမှိုင်းနေသည့် ဂုဏ်သရေရှိ သူဌေးကတော် တစ်ယောက်၏ မျက်နှာက ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ချစ်ဘို့ကောင်းလာ၏။ ခင်မမ ဖြစ်အင်ကို ကြည့်ရင်း သီခက်ဇော် ရင်ထဲတွင် ငယ်ငယ်တုန်းက ကစားခဲ့သည့် မုဆိုး လုပ်တမ်း ကစားနည်းကို ပြန် အမှတ်ရမိသည်။ ပုရွက်ဆိတ်အုံကလေးများကို ဖန်ခွက်နှင့် အုပ်ပြီး ကစားခဲ့သည့် မုဆိုးလုပ်တမ်း။ အလန့်တကြားနှင့် တရွရွ ပြေးကုန်ကြသည့် ပုရွတ်ဆိတ် ကလေးများကို မြင်ရလျှင် သီခက်ဇော် အလွန် ပျော်သည်။ နည်းနည်း အရွယ် ကြီးလာတော့ သူမ၏ သားကောင်က ပုစဉ်း လိပ်ပြာတို့ ကဲ့သို့ အကောင် လှလှကလေးများ ဖြစ်လာ၏။

မိမိ ပိတ်လှောင်မှုကို အသည်းအသန် ရုန်းကန်ကြပုံကို ထိုင်ကြည့်ရသည့် အရသာက ဘာနှင့်မျှ မတူ။ နောက်ဆုံး သူတို့လေးတွေ မလှုပ်ရှားနိုင်တော့မှ လှောင်ပိတ်ထားသည့် အရာကို ဖယ်ပေးသည်။ သနားစရာ သားကောင်လေးများခမျာ အနှောင်အဖွဲ့မှ လွတ်သည့်တိုင် ထွက် မပြေးနိုင်ကြ။ မိမိ မျက်စိရှေ့တွင် နုန်းချိ ပင်ပန်းနေသည့် အကောင်ပလောင်လေးများကို ကြည့်ရင်း ငရဲကြီးမယ်၊ ဝဋ်လည်မယ် ဟု လူကြီးသူမများ ဆုံးမသော်လည်း တားမရသည့် ဝါသနာမို့ ထို မဟုတ်တရုတ် ကစားနည်းများကို မစွန့် ဖြစ်ခဲ့။ သီခက်ဇော် ဆိုသည့် မိမိက ငွေကြေး ချို့တဲ့သော အသိုင်းဝိုင်းတွင် မွေးဖွားလာသည့် မိန်းကလေး တစ်ဦး။ တစ်နေ့လုပ်၊ တစ်နေ့စား ဘဝမျိုး ပီပီ ဘယ်ကိစ္စကိုမှ ရှေ့ရေးနောင်ရေး တွေးမနေနိုင်။ ပျိုဘော်ဝင်စ အရွယ်လေးတွင် ဖခင် ဖြစ်သူ ဆုံးပါးသွားသည်။ မုဆိုးမ မိခင်က အားကိုးရှာသည် ဟူသော ခေါင်းစဉ်ဖြင့် ခင်ပွန်းဆုံးပြီး တစ်လ အကြာတွင် နောက်အိမ်ထောင် ပြု၏။

ပထွေးဘက်တွင် သီခက်ဇော်နှင့် ရွယ်တူ သား တစ်ယောက်ပါလာသည်။ ပထွေးနှင့် မိခင်က အနေအထိုင် မတတ်။ အိပ်၊ စား၊ ကာမ မှ လွဲ၍ သမီးလည်း မသိ၊ သားလည်း မမြင်။ ပထွေးက ပွဲစားယောင်ယောင်၊ ကုန်သည်ယောင်ယောင်နှင့် အလုပ်အကိုင် အတည်တကျမရှိသော်လည်း ဝင်ငွေက အတော်လေး ကောင်းသည်။ ပထွေး ဖြစ်သူ၏ နိုင့်ထက်စီးနင်းမှုကြောင့် သီခက်ဇော် ဆိုသည့် ပန်းလေးခမျာ မပွင့်မီပင် ကြွေ ခဲ့ရသည်။ မိခင်ကိုယ်တိုင်ကလည်း သည်ကိစ္စကို သိလျက်နှင့် ဘာမှ မဖြစ်သလို နေသည်။ နောက်တော့ လင်ပါသားနှင့် မယားပါသမီး မတော်တရော် ဇာတ်လမ်းတွေ ဖြစ်ကုန်ရပြန်သည်။ ရင်နာစရာ ဘဝကို စက်ဆုပ်လှသော်လည်း ထူးဆန်းသည့် ကာမ အရသာက ကြုံလာတိုင်း ရှောင်လွှဲ မရနိုင်ခဲ့။ အရုန်းခက်သည့် ရမ္မက်ထံတွင် ကျွန်ခံရင်း သီခက်ဇော် ဆိုသည့် မိမိဘ၀ မှောင်သည်ထက် မှောင်မိုက် ခဲ့ရသည်။ ထို အချိန်မှ စ၍ သီခက်ဇော် ကိုယ်ထဲတွင် စိတ် နှစ်ခု ဖြစ်ခဲ့၏။ မရုန်းနိုင်သော ရမ္မက်ကို သာယာစိတ်၊ အဖတ် မဆည်နိုင်သည့် မိမိဘဝကို မုန်းတီး နာကျည်းစိတ်။

နှစ် အတန်ကြာတော့ ပထွေးက မူးယစ်ဆေး သယ်ဆောင်မှုနှင့် ထောင်ကျသည်။ ထောင်ထဲတွင်ပင် သေ သည်။ ထို အချိန် အမေ နှင့် လင်ပါသားက မူးယစ်ဆေး၏ သားကောင် ဖြစ်နေပြီ။ အမေ့ ဆေးဘိုးနှင့် မိမိ ဘ၀ စားဝတ်နေရေးအတွက် သီခက်ဇော် ရွေးနိုင်သည့် လမ်း မရှိ။ နောက်ဆုံးတော့ လင်ပါသား၏ ဦးဆောင် စီစဉ်မှုနောက် လိုက်ရင်း မိမိကိုယ်တိုင် ကုန်သည် ဖြစ်ခဲ့ရ၏။ ခန္ဓာကိုယ်ကို အရင်းပြု၊ အသွေးအသားတို့ကို အရောင်းအဝယ် လုပ်သည့် ကုန်သည်။ သွေးသား ဈေးသည်။ လူပေါင်းစုံ အဆင့်ပေါင်းစုံနှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင် ခဲ့ရသည်။ ကိုယ်ပိုင်စီးပွား ဖြစ်သည့် ကာမ ကုန်ကူးလုပ်ငန်း တွင်ကျယ်အောင် လေ့လာရင်း သီခက်ဇော် တစ်ယောက် အမှတ်မထင် မြင်တွေ့လိုက်မိသည့် အရာ တစ်ခုက ငယ်ငယ်က ဝါသနာကို ပြန်လည် နိုးထ စေခဲ့၏။

မိမိရှေ့တွင် ကြောက်လန့် တုန်ရီနေသော သားကောင်လေးများ။ လွတ်အောင် လွှတ်ပေးသည့်တိုင် မရုန်းနိုင်ကြသည့် သားကောင်လေးများ။ ထို သားကောင်လေးများကို အကြည့်စူးစူး စိုက်ကြည့်ရင်း တရွရွ တက်လာသည့် ပီတိ၏ အရသာ။ ငယ်ငယ်တုန်းကနှင့် ကွာခြားသွားသည့် အချက်က ထို သားကောင် လေးများသည် လူသားစစ်စစ်များ ဖြစ်နေခြင်းနှင့် မိမိ၏ ပီတိ ပုံစံ ပြောင်းလဲ လာခြင်းပင်။ ထို ကစားနည်းကို သီခက်ဇော် အလွန်အမင်း ခုံမင်သည်။ အတွေ့အကြုံ ရင့်ကျက်လာသူတစ်ဦးပီပီ သားကောင်များလည်း ရှိခဲ့ဖူးသည်။ သို့သော် အားလုံးက သည်ဂိမ်းမျိုးကို စိတ်ဝင်တစား သားကောင် လုပ်ပေးကြသူများသာ။ ယခုလို မထင်မှတ်ဘဲ မိလိုက်သည့် သားကောင်က ဒါ ပထမဆုံး။ ခင်မမ ဆိုသည့် သူဌေးကတော် မမလှလှလေး တစ်ယောက်က သီခက်ဇော်အတွက် မမျှော်မှန်းနိုင်လောက်သည့် ပီတိထူးကို ပေးစွမ်းမည့် တန်ဘိုး အကြီးဆုံး သားကောင် ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား။

.......................................................................................

(၁၇)

“ ဘာလို့ တုန်နေတာလဲ ဒေါ်ခင်မမ..”

“ …….”

“ စိတ် လှုပ်ရှားနေတာ ထင်တယ် ဟုတ်လား.. ခစ်ခစ်.. ကျမကို ကြောက် နေတာများလား.. တစ်ဘက်သားကို နာကျင်အောင်လုပ်ရတာ ကျမ မကြိုက်ပါဘူး.. အရမ်းကြီး စိတ်မပူပါနဲ့..”

“ …….”

“ ရှင့် စိတ်ထဲမှာ ကျမကို အရမ်း အထင်အမြင် သေးနေတယ် မဟုတ်လား.. မကောင်းတာ လုပ်စားနေတဲ့ မိန်းကလေး ဆိုပြီးလေ..”

“ …….”

“ ကျမတို့လို မိန်းကလေးတွေရဲ့ ဘဝမျိုး ရှင့်ကို ခဏ လေးဖြစ်ဖြစ် ခံစားကြည့်ခိုင်းမလို့.. ကျမ လိုချင်တာ ဒီလောက်ပါပဲ..”

တစ်ခွန်းချင်း ပြောရင်း လက်နှစ်ဘက်က မမ ပခုံးပေါ် ရောက်လာသည်။ လုံးဝန်းသော ပုခုံးလေးနှစ်ဘက်ကို ရွရွ ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။ ထို့နောက် လက်သည်းရှည် ချွန်ချွန်များဖြင့် လည်တိုင်ကျော့ဆီ ဖွဖွ ကုတ်ခြစ်သည်။ ဇောချွေးများ စိမ့်တက်လာသည့် ခင်မမ မျက်နှာလေး က ပန်းသီးတစ်လုံးလို နီတျာရောင် သန်းလာ၏။ အကျီ ကြယ်သီး လှလှလေးများကို ဖြည်းဖြည်းချင်း တစ်လုံးစီ ဖြုတ်ချနေသည့် သီခက်ဇော်၏ လက်များကို ငုံ့ကြည့်ရင်း မူးနောက်နောက် ဖြစ်လာသည်။ သူမ ဘက်မှ တောင်းဆိုလိုသည့် အရာက ဘာ ဆိုတာ ခုမှ သဘောပေါက် လိုက်ရပြီ။

“ မင်း.. မင်း ဆိုလိုတာက ငါ့ကို တခြားယောင်္ကျား တစ်ယောက်ယောက်နဲ့..”

“ …….”

“ အဲ့.. အဲ့လောက်ထိ မလုပ်ပါနဲ့ သီခက်ဇော်ရယ်.. ငါ.. ငါ တောင်းပန်ပါတယ်.. မင်း မကြိုက်တဲ့ စကားလေး တစ်ခွန်း ပြောမိယုံနဲ့.. ငါ့ ကို အဲ့လောက်ထိ..”

ပြူးကျယ် ဝိုင်းစက်နေသည့် မျက်လုံးလေးများတွင် မျက်ရည်တို့ ပြည့်အိုင်လျှက်။ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ တောင်းပန်နေသည့် ခင်မမ မျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်း သီခက်ဇော် ပြုံးမိလိုက်သည်။ မိမိ စိတ်ကူးက သည်လောက်ကြီး မဟုတ်။ တကယ်လည်း သူမနှင့် မိမိကြားတွင် ဤမျှ ရက်စက် ယုတ်မာရလောက်အောင် ဘာရန်ငြိုးမှ မရှိ။ ကိုအာကာ့ ထံမှ ဗွီဒီယိုဖိုင်ကို အမှတ်တမဲ့ ရလိုက်ချိန်မှ စ ပြီး သူမကို အပျော်တမ်း ကစားချင်စိတ် ပေါ်လာခြင်း သက်သက်မျှသာ။ ခုတော့ ခင်မမ၏ စိုးရိမ်စိတ်က မိမိအတွက် အားရစရာ ဖြစ်သည်ထက် ဖြစ်နေ၏။ သူမ စကားနောက်မှ အသာလေးပဲ လိုက်မြောရင်း ပြောလိုက်သည်။

“ အဲ့လောက် အထိ မလုပ်စေချင်ရင်.. အွင်းးး…”

“ …….”

“ ကျမ တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ကျေနပ်လောက်အောင် ပြုစု မလား.. ပြော ကြည့်..”

“ …….”

“ ပါးစပ်က ပြော မှ ပေါ့..”

“ အင်း.. အင်း ပါ.. ငါ.. ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ပြော..”

စိုလဲ့နေသည့် မျက်တောင်ကော့လေးများ ဖျတ်ဖျတ် ပုတ်ခတ်ရင်း အားတက်သရော ပြောရှာသည်။ အစွယ် ကျိုး သွားရှာသည့် သူဌေး ကတော်လေး၏ မျက်နှာက အနီးကပ် ကြည့်လေ၊ လှလေ။ အကျီ ကြယ်သီးလေးများ လည်း အကုန် ပြုတ် သွားပြီ။ နေမခ၊ မိုးမခ၊ လေ စိမ်းပင် အတိုက် ခံဖူးဟန်မတူသော အသားအရည်က လက်နှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိ ပွတ်လျှင်ပင် ပဲ့ ကျသွားမလား ထင်ရလောက်အောင် နု မွတ် သန့်စင်နေသည်။ စိမ်းဖန့်ဖန့် သွေးကြောလေးများနှင့် မွေးညင်း နုလေးများက ရွှေရောင် ယှက်သန်းနေ၏။ သီခက်ဇော် ရင်ထဲတွင် ပြင်းပြသော အာသီသတို့ တားမရအောင် ပေါ်လာသည်။ မင်းသမီး တစ်ယောက်လို လှ နေတဲ့ မိန်းမ တစ်ယောက်၊ သူမ၏ အဘိုးတန် အလှအပတို့ကို ရမ္မက်၏ အောက်တွင် အလဲလဲ အပြိုပြို ဖြစ်သွား စေချင်သည်။ အနားတိုးကပ်ပြီး သွားကြားမှ ထွက်သည် ဆိုယုံလေသံဖြင့် ပြောလိုက်၏။

“ အရင်ဆုံး ဝတ်ထားတာတွေ အကုန် ချွတ်ပစ်လိုက်..”

“ အင်..”

“ အဝတ်တွေ ချွတ် ခိုင်းတာလေ.. ခုကစပြီး ကျမ ပြောသမျှ စကားတိုင်းကို အမိန့်လို သဘောထားရမယ် ဒေါ်ခင်မမ.. မကြားလိုက်လို့ ပြန်မေးတာမျိုး လုံး၀ မဖြစ်ရဘူး.. အာရုံစိုက်ပြီး နားထောင်ရမယ်.. သဘော ပေါက်လား..”

“ ………”

“ မေးရင် ပါးစပ်က ဖြေ လေ..”

“ အင်းပါ..”

“ ကျမက သဘောပေါက်လားလို့ မေးနေတာ..”

“ သဘောပေါက်ပါတယ် သီခက်ဇော်.. မင်း လိုချင်တဲ့ ပုံစံ ငါ နေပေးပါ့မယ်..”

လူတစ်ယောက်ကို ကြောက်နေရသည့် ခံစားချက်ကို ပထမဆုံး အနေနှင့် ခင်မမ ရလိုက်ပြီ။ သီခက်ဇော် ဆိုသော မိန်းကလေး၏ အသက်အရွယ်နှင့် အဆင့်အတန်းကို ထည့်တွေး မနေနိုင်တော့။ စိတ်ထဲတွင် တစ်ခုပဲ သိတော့သည်။ သူမ စိတ်ကြိုက် ဖြည့်ဆည်း ပေးလိုက်လျှင် မိမိ အသက်ရှု ချောင်မည်။ သည် အတိုင်းဆိုလျှင် သူမ လိုချင်သည့် အရာက မိမိနှင့် လိင်တူ ဆက်ဆံဘို့ ဦးတည်နေသည် မဟုတ်ပါလား။ လက်ရှိ အခြေနေအရ မိမိကို တခြားယောင်္ကျားများနှင့် တွေ့မပေးတာပဲ ကျေးဇူး တင်ရဦးမည်။ အဝတ်အစားများ ချွတ်ပစ်ရင်း အခန်း၏ လုံခြုံမှုကို မျက်လုံး ကစားကြည့်လိုက်၏။ ကင်မရာတွေ ဘာတွေများ ရှိနေအုန်းမလား။ အတွေးနှင့် စိုးထိတ်မိသွားသည်။ 

“ စိတ် မပူပါနဲ့.. အခန်းက လုံတယ်.. ကင်မရာတွေ ဘာတွေ ခိုးတပ် နိုင်လောက်အောင်လည်း ကျမ မချမ်းသာဘူး.. လုပ်စရာရှိတာ မြန်မြန်သာ လုပ်ပါ..” 

သီခက်ဇော်က မမ စိတ်ထဲမှ အတွေးကို မြင်နေသူ တစ်ဦးလိုပင် ပြောလိုက်သည်။

“ ဟို လှေခါး နားမှာ သွား ရပ်..” 

အခန်းထောင့်တွင် အပေါ်ထပ်ခိုး သို့ တက်သည့် စတီး လှေခါးငယ်လေး တစ်ခု ရှိသည်။ လှေခါး အောက်ဘက်က အထပ်သားနှင့် ပိတ် ကာ ထားသဖြင့် နံရံကပ် ဘီဒို ပုံစံ ဖြစ်နေသည်။ သူမ ပြောသည့် အတိုင်း လှေခါး ရှိရာ လျှောက်သွားပြီး ရပ်နေပေးလိုက်၏။ 

“ ဟို ဘက်လှည့်..” 

ဒုတိယ မြောက် အမိန့် အတိုင်း လှေခါး နံရံဘက် မျက်နှာ မူ၍ ရပ်ပေး လိုက်၏။ 

“ အပေါ် က တိုင်တွေကို ကိုင်ထား လက်နှစ်ဘက်လုံး..”

ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်ကို နံရံနှင့်မျက်နှာမူလျက် ကပ်ပြီး အပေါ်မှ လှေခါး လက်ရန်း၏ တိုင်အခြေ များကို မှီသလောက် ကိုင်ထားလိုက်၏။ ပြည့်ဖြိုး ကျော့ရှင်းသော ကိုယ်နေဟန်က အစွမ်းကုန် ဆန့် ထုတ်ပေးထားသလို ဖြစ်သွားသည်။

မိနစ်ဝက်ခန့် တိတ်ဆိတ် သွားပြီးနောက်၊ သီခက်ဇော် ၏ လက်ချောင်းများ မမ ချိုင်းဆီ ရောက်လာ၏။ လက်မောင်းများ ဆန့်တန်းလျှက်မို့ ချိုင်းကြား အသားလေးက ဆွဲဆန့် ပေးထားသလို တင်းရင်းနေသည်။ သီခက်ဇော်၏ လက်သည်းရှည် ချွန်ချွန်လေးများက မမ ချိုင်းနှင့် လက်မောင်းအတွင်းသားများဆီ စုန်ချီဆန်ချီနှင့်။ 

“ မလှုပ် နဲ့ လုံးဝ..” 

ခင်မမ စိတ်ထဲတွင် အမည် မဖော်နိုင်သည့် မြောလွင့်မှု များ တအိအိ ခံစားနေရသည်။ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို စိ နေအောင် အတင်း လိမ်ကျစ် ထားရ၏။ တကိုယ်လုံး ဆွဲဆန့်ထားသလို ဖြစ်နေသဖြင့် အသက်ရှုရတာလည်း မ၀ တော့ချင်။ သီခက်ဇော်က လက်သည်းချွန် စူးစူးများဖြင့် မမ နို့သီးခေါင်း ထိပ်ကို ဆွဲ ဆိတ်လိုက်၏။ ခင်မမ လွန့်ကနဲ တစ်ချက် လှုပ်လိုက်မိသည်။ သီခက်ဇော်၏ ကျန်လက်တစ်ဘက်က မမ လည်တိုင်ကို ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်ရင်း အံကြိတ်သံနှင့် ပြောသည်။

“ ငြိမ်ငြိမ် မနေရင် ကြိုး တုပ်မှာနော်..”

ပြောပြီး မမ နားရွက် ကို ငုံ လိုက်သည်။ နားရွက်ဖျား ထူထူလေးတွင် တစ်လုံးတည်းသော စိန်ပွင့်လေး။ အေးစက်စက် အရသာလေးက သီခက်ဇော် လျှာဖျားကို လာ ထိ သည်။ ဆံနုများ ကပိုကယို နှင့် နားတွင်းလေးထဲ လျှာ ထိုး ကလိလိုက်၏။ မမ ဇက်ကလေး ပု ဝင်သွားသည်။ လည်တိုင်ကို ပင့်ကိုင် ထားသည့် သီခက်ဇော် လက်တို့ ပို တင်းကြပ်လာ၏။ ကျန်လက်တစ်ဘက်က ခပ်မြင့်မြင့် ထုံးဖွဲ့ ထားသည့် ဆံထုံးကို ဆွဲဆုပ် ကိုင်ထားသည်။ နားရွက် တစ်ခုလုံးကို ငုံလိုက်ပြီး ပါးစပ်မှ လေ ကို ရှိုက် သွင်းလိုက်သည့် ခဏ။

“ အိုးး.. အီးး.. ရှီးး..”

“ ကျွတ်.. စိတ်ပျက် စရာပဲ..”

“ တခြား.. တခြား ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ သီခက်ဇော်ရယ်.. ဒီလို နှိပ်စက်နေမယ့်အစားလေ..”

“ ဈေးမဆစ်နဲ့ ဒေါ်ခင်မမ.. ကျွတ်.. ရှင့်နံမည်ကလည်း တင်စီးလိုက်တာ.. ခင်မ.. ဟုတ်တယ်.. ခင်မ ပဲ ခေါ်နိုင်မယ်..”

“ ……….”

“ အဲ့ဒီတိုင်း နေ..”

“ ရှီးး.. အင့်..”

ပြောပြီး နားရွက်ထဲ တစ်ချက် ထပ် စုပ်လိုက်ပြန်သည်။ လှေကားအောက်မှ အထပ်သားနံရံတွင် တံခါး တစ်ချပ် ရှိနေသည်။ တံခါးရွက်လေးကို လှပ်လိုက်သည်တွင် မြင်လိုက်ရသည့် အရာများက ကြက်သီးမွေးညှင်း ထ စရာ။ ကြိမ်လုံးများ၊ သံကြိုးများ၊ လျှပ်စစ် ဝါယာကြိုးစများ၊ အနက်ရောင် အဝတ်စများ နှင့် ကြာပွတ်လိုလို အရာ တစ်ခု၊ အမျိးသား လိင်အဂါၤ အတုကြီး တစ်ခုအပြင် အပြာကား များတွင် မြင်ဖူးနေကျ Vibrator ခေါ် လိင်ဖျော်ဖြေရေး ပစ္စည်းလေးများ။ ပလာယာ၊ ဝက်အူလှဲ့များနှင့် ခပ်ဆင်ဆင် တူသော အရာတွေလည်း ပါသည်။ ခင်မမ တစ်ယောက် မြင်ကွင်းကြောင့် ကြက်သီး ထ သွားရပြီ။ မိမိ တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် လက်တွေ့အားဖြင့် တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးခဲ့သည့် ပစ္စည်းများက ဂိုဒေါင်ငယ်လေး ၏ အတွင်းနံရံတွင် စီရရီ။ မြန်မာနိုင်ငံတွင်၊ အထူးသဖြင့် သီခက်ဇော် လို မိန်းကလေး မျိုးထံတွင် သည်လို ပစ္စည်းတွေ ရှိနေတာ အံ့သြမဆုံး။

“ ဟင်.. အဲ့..အဲ့ဒါ ဘာတွေ..”

“ အထူးအဆန်း ကစားစရာတွေလေ.. ဟင်းဟင်း..”

အထဲမှ ပစ္စည်းများကို အလန့်တကြား ငေးမိသွားသော ခင်မမ။ သီခက်ဇော် လှမ်းယူလိုက်သည့် အရာကို လက် ကနဲသာ မြင်လိုက်သည်။ ဖျတ်.. ဟူသော မြည်သံ တစ်ခုနှင့်အတူ လှေခါးတိုင်ခြေကို ခိုထားသည့် လက်ကောက်ဝတ် တစ်ဘက် အေးစက် သွား၏။ 

“ ဒါ.. ဒါ.. လက် လက်ထိပ်ကြီး..” 

လန့် သွားသော ခင်မမ ခမျာ အသံ ပင် ရုတ်တရက် မထွက်နိုင်။ ဘာ လုပ်လို့ ဘာ ကိုင်ရမှန်း မသိခင် လက်ထိပ်က ကျန်လက် တစ်ဘက်ကိုပါ ခတ်ပြီး လျက်သား ဖြစ်သွား၏။

“ အား.. အမလေး..”

“ ငြိမ်ငြိမ်နေ စမ်း..”

“ မလုပ် ပါနဲ့.. သီ သီခက်ဇော်.. မင်း ရူး.. ရူးနေလား.. ဟင်.. ဖြုတ်ပေးစမ်း.. လွှတ်.. ငါ့ကို ခုလွှတ်စမ်း..”

“ ကျွတ်..”

“ ဒါ.. ဒါ ဘာကြီး.. အမလေး.. ကယ်ကြ..”

“ အာ.. ကဲ ဟာ..”

“ အု.. ဝု.. အွမ်းးး.. ဝူးး.. ဟွမ်းးး.. ဟွမ့် အွမ်းးး..”

အားရှိသလောက် ရုန်းပါသော်လည်း လုံး၀ မလွတ်တော့ပြီ။ ရုန်းရင်းကန်ရင်း သတိ ဝင်လာပြီး ပတ် ဝန်းကျင် အကူညီ ရလို ရငြား အော်လိုက်မိ၏။ မိမိ အသံ မဆုံးမီပင် ပန်းသီး တစ်လုံးအရွယ် ရာဘာလုံး နီရဲရဲကြီး တစ်ခုကို ပါးစပ်တွင်း ဆို့သွင်း ခံလိုက်ရပြန်သည်။ အလုံးကြီးက ပါးစပ်နှင့် မချိမဆန့်မို့ မေးကြောများ ပင် နာ လာ၏။ ထွေးထုတ် မရအောင်လည်း ခေါင်းနောက်တွင် သားရေ သိုင်းကြိုးက ပါသေးသည်။ လက် နှစ်ဘက်က လှေခါးတိုင်နှင့် တုပ်နှောင်လျက်သား။ စတီးလက်ထိပ်က သိပ် အကြီးကြီး မဟုတ်သောကြောင့် များလား၊ ဆောင့် ရုန်းလိုက်တိုင်း လက်ကောက်ဝတ် အသားများ ပဲ့ထွက် မတတ် နာကျင်လှသည်။ ခင်မမ တကိုယ်လုံး ကြက်သီး အပိန်းပိန်းဖြင့် ဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာ၏။ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်ပြီး ရင် အစုံက ဖားဖိုကြီးလို။ 

“ ရွှမ်းးး…” 

ကြာပွတ်သံ တစ်ချက် အကြားတွင် ခင်မမ၏ အသိစိတ်တို့ ခေတ္တ မှောင်မိုက် သွားတော့သည်။

ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသော ဆံစလေးများနှင့် ပြန့်ပြူးသည့် နှဖူးပြင်။ ဇောချွေးတို့ ရွဲအိုင်နေသည့် မျက်နှာ နုနုလေးက လှ လွန်းသည်။ အကြောက်လွန် ပြီး ရုတ်တရက် မိန်းမော သွားသည့် သူဌေးကတော်လေး။ ပါးပြင်၊ နားထင်နှင့် မျက်ကွင်းလေး တို့က ညိုရိပ် သန်းနေရှာ၏။ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းများက ခြောက်သွေ့ ဖြူဖျော့နေသည်။ မိမိ စုဆောင်းထားသည့် ပစ္စည်းတို့ကို မြင်ရုံမျှဖြင့် သည်မျှ လန့်သွားရှာမည် မထင်ခဲ့။ လွန်ခဲ့သော နှစ် အနည်းငယ်က မြန်မာနိုင်ငံတွင် လာရောက် တာဝန်ထမ်းဆောင်သည့် ဂျပန်လူမျိုး တစ်ဦး၏ ငွေဝယ်လိင်ကျွန် ဘဝဖြင့် အချိန်ခိုက်တန့်ကြာ ပတ်သက်ခဲ့ရဖူးသည်။ မိမိ ဗီဇနှင့် အလှမ်း မဝေးလှသော အရသာထူးမို့ သီခက်ဇော် တစ်ယောက် ပိုင်ရှင် ဂျပန် အမျိုးသား၏ လိုအင်ကို အကောင်းဆုံး ဖြည့်ဆည်းနိုင်ခဲ့၏။ ထိုသူ ပြန်သွားတော့ သီခက်ဇော် အတွက် ယခု နေထိုင်သော တိုက်ခန်းကျဉ်းလေး တစ်ခန်း ဝယ်ပေးသွားသည်။ လှေခါးအောက် စတိုခန်းလေးထဲမှ ပစ္စည်းများကတော့ အထူး လက်ဆောင်။ ထို့ထက် ထူးသည်က ကျင့်သား ရသွားသော သီခက်ဇော်၏ စရိုက်။

မိမိနှင့် ဘဝတူ သွေးသားဈေးသည် အသိုင်းအဝိုင်းတွင် မိမိလိုပဲ ဝါသနာ နီးစပ်သူများ ရှိခဲ့ဖူး၏။ သည် အရသာထူးကို အကြိမ်ကြိမ် ရယူဖူးသည်။ သို့သော် အားလုံးက မိမိ ဦးဆောင်ရာနောက် လိုလားနှစ်သက်စွာ လိုက်ပါကြသူများသာ။ ယခု ခင်မမက သီခက်ဇော်၏ ပထဆုံးသော သားကောင်။ တကူးတက ပုံစံပေးယူရသည့် သားကောင်။ စောင်းငဲ့ နေသည့် မျက်နှာ နုနုလေးကို စူးစိုက် ကြည့် လိုက်သည်။ တုန်ရီနေသည့် နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် ပြင်းထန်စွာ လှုပ်ရှားဆဲ ရင်အုံတို့ကို ကြည့်ရင်း ခင်မမ လုံး၀ သတိလစ်သွားတာ မဟုတ်မှန်း သိလိုက်၏။ အားရကြေနပ်သည့် အပြုံးကို ပြုံးလိုက်သည်။ မိမိ ကိုယ်ပေါ်မှ အိမ်နေရင်း ဂါဝန်ကို ချွတ် ချလိုက်၏။ လည်တိုင်ကို မော့ရင်း စည်းနှောင်ထားသော ဆံပင်တို့ကို ဖြည်ချလိုက်သည်။

အနီရဲရဲ တူးပိစ် လေးနှင့် မိမိ အသွင်က ဆွဲဆောင်မူ ရှိပြီး စူးရဲ တောက်ပ နေမည်မှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်မှု အပြည့်။ မမ အနား တိုးကပ်ပြီး ပါးချင်း မထိတထိ ကပ်လိုက်သည်။ လည်တိုင်လေးဆီ ပင့်သက် ပူပူတို့ မှုတ်ထုတ် ပေးရင်း ခပ်ဖွဖွ စုပ် နမ်းလိုက်၏။ ကျွမ်းကျင်သော လက်ချောင်းများက ကိုယ် အနှံ့ဆီ ဆော့ကစားဘို့ ခရီး စ လိုက်သည်။ တွဲလောင်း ချိတ်ထားသည့် မိန်းမလှလေးအား ယစ်မူးဖွယ် အထိအတွေ့ တို့ဖြင့် နိုး ထ လာစေလိုသည်။ ဒါက မိမိ ကစားလိုသည့် ပွဲ အတွက် ဒုတိယ ခြေ လှမ်း။ ချွန်မြသော လက်သည်း ထိပ်လေးများက ပေါင်းကြားနှစ်ဘက်ရှိ အက်ကွဲကြောင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွ ခြစ်။ နောက်ထပ် လက်တစ်ဘက်က လုံးကျစ်ကျစ် နို့သီးခေါင်းလေးများကို မထိတထိ။ နှုတ်ခမ်း ထူထူများကတော့ လည်တိုင်စောင်းတလျှောက် စုန်ဆန်။ နားရွက်ဖျားလေးကို လျှာ ထိပ်ဖြင့် တစ်ချက်တစ်ချက် လျှက်ရင်း စိန်ပွင့်လေး၏ အေးစက်စက် အရသာကို ခပ်မျှဉ်းမျှဉ်း ခံစား နေလိုက်သည်။ မမ ထံမှ အင့် ကနဲ အသံ တိုးတိုးလေး ထွက်လာ၏။ ကိုယ်လေး မသိမသာ လှုပ် လာသည်။ သီခက်ဇော် မျက်ဝန်းတို့ တောက်ပစွာ ပြုံးရင်း လှုပ်ရှားမှုများကို စီးချက် မှန်မှန် ဆက်သွား ပေးနေလိုက်သည်။ ခင်မမ ထံမှ မောလျသည့် သက်ပြင်း ရှိုက်ချက်များက လေညင်း သွဲ့သွဲ့ တစ်ခုလို ဖြည်းဖြည်းချင်း။

.........................................

မည်းနက်မှောင်နေသည့် တိမ်တိုက်များ အတွင်း တွဲလောင်း ခိုနေမိသည်။ ကိုယ် အနှံ့ ဆီမှ ခပ်ဖွဖွ အထိအတွေ့က မမ အသွေးသားတို့ကို နိုးထ လာအောင် လှုံ့ဆော် နေ၏။ နို့သီးခေါင်း ထိပ်လေးကို တစ်စုံတစ်ယောက်က ဖွဖွ ညှစ်ချေ ပေးနေသည်။ တင်စိုင် နှစ်ခုကြားတွင် နူးညံ့သော လက်ချောင်းများက စုန်ဆန် ပွတ်သပ်လျှက်။ နားရွက်ဖျားလေးကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ် ဆွဲခံနေရသည့် အရသာက မမ အတွက် တွန်းလှန်ရ ခက်လွန်းသည်။ ပေါင်နှစ်ဘက် ကြားဆီ တဖြည်းဖြည်း ရောက်လာသည့် တစ်စုံ တစ်ခုကြောင့် ခင်မမ မျက်လုံးမှိတ်ထားလျက်ကပင် အသက် ပြင်းပြင်း ရှုမိသည်။ တင်းတင်းစေ့ထားသည့် ပေါင်တံ နှစ်ဘက်ကြား၊ ဆီးခုံလေးပေါ် တွင် Vibrator လေး၏ မထိတထိ လှုပ်ရှားမှု။ အပြင်နှုတ်ခမ်း နှစ်ခုဆီကို မရိုးမရွ ထိတွေ့နေသည့် ထိုအရာလေးကို အတွင်းထဲ ထိထိမိမိ ဝင်လာစေချင်သည်။

ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဟ ပေးရန် ကြိုးစားလိုက်တော့ နှောင်တည်း ခံထားရသည့် လက်ကောက်ဝတ်က တဆစ်ဆစ် နာကျင်လာ၏။ ထိုနာကျင်မှုကပဲ ခင်မမ သွေးသားတို့ကို အောက်ပိုင်းအရပ်ဆီ စုပြုံ ကျဆင်းလာအောင် ပို့ဆောင် ပေးနေပြန်သည်။ သီခက်ဇော်၏ လျှာဖျား ချွန်ချွန်လေး မမ နားတွင်းထဲ ရောက်လာသည်။ ပါးစပ်ထဲမှ ဘုလုံးကြီးကို ဖိ ကိုက်ထားရင်း တင်းခံရန် ကြိုးစားပါသော်လည်း အချီးနှီးပင်။ Vibrator လေးက မမ အဖုတ် အပြင်နှုတ်ခမ်း နှစ်ဘက်ပေါ်တွင် စုန်ဆန် ပြေးလွှားနေပြီ။ တစ်ချက်တစ်ချက် တွင်းဝလေးကို လာလာထိသည်။ လက်က နာနေသည့်တိုင် ခင်မမ စိတ်တို့ ထိန်း မရ။ စတီး လက်ထိပ် ကွင်းကို အနာခံ အားပြုပြီး ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဟ ပေးမိသည်။ သီခက်ဇော် လက်တို့က Vibrator လေး၏ အရှိန်ကို ကျွမ်းကျင်စွာ ထိန်းညှိရင်း မမ မျက်နှာလှလှကို အသာခံ ကြည့်နေ၏။ လုပ်ပါ.. လုပ်ပါ.. နာနာလေး.. အထဲကို မြန်မြန် ထိုးထည့်ပေးပါ..။ ခင်မမ တစ်ယောက် စိတ်ရှိလက်ရှိ အော် ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း ပါးစပ်က မချိမဆန့် ပိတ်ဆို့ခံထားရဆဲ။

သွေးသား၏ တောင့်တမှုတို့နောက်သို့ အငမ်းမရလိုက်နေမိသည်။ အာရုံက နာကျင်နေသည့် လက်များဆီ ရောက်လိုက်၊ ပါးစပ်ထဲမှ အလုံးကြီးဆီ ရောက်လိုက်၊ Vibrator လေးက မမ အဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ကလိနေ၏။ ခံစားမှု အမြင့်ဆုံး ရောက်လုနီးနီးတွင် သီခက်ဇော်၏ လှုပ်ရှားမှု အားလုံး ရုတ်ချည်း ရပ်တန့်သွားသည်။ Vibrator လေးကို ပြန်ဆွဲထုတ်ယူလိုက်၏။ ဟာ ကနဲ ခံစားချက်နှင့်အတူ ခင်မမ မျက်ရည် လည်လာရပြန်သည်။ လိုချင်သေးတယ်.. ငါ.. နောက်ထပ် နည်းနည်းပဲ.. လုပ်ပါ.. လုပ်ပါ နော် သီခက်ဇော်ရယ်.. လုပ်ပါ..။ မျက်ဝန်းမှ တဆင့် အလုအယက် တောင်းပန်နေမိသည်။ သီခက်ဇော်က Vibrator လေးကို မမ မျက်နှာရှေ့ ထောင်ပြ၏။ ပုလဲနှစ်ရောင် သန်းသည့် အရည်ကြည်တို့ဖြင့် ရွှဲအိစိုလူးနေသည့် Vibrator လေး။ ခုလေးတင် မိမိ အဖုတ်ထဲမှ ထုတ်ယူသွားသည့် ပစ္စည်းလေး။ ဒါလေးကို အငမ်းမရ စိုက်ကြည့်ရင်း အဖုတ်လေး၏ လှိုဏ်ခေါင်း အတွင်းပိုင်းမှ ပူပြင်းလောင်မြိုက် ပြီး သွေးဆတ်ဆတ် တိုးနေရပြီ။ ရှုံ့ပွပွ ဖြစ်လာသည့် အခေါင်းဝလေးကို မသိမသာ ညှစ်ချမိတော့ နောက်ထပ် ပုလဲ ရည်ကြည်များ စိမ့်ကျလာတော့၏။

“ များလိုက်တဲ့ အရည်တွေပါလား.. ကြောက်သေးတွေများလား.. အဟင်းဟင်း.. ဒါတွေက ကြောက်လွန်းလို့ ထွက်လာတာလား.. ဒါမှ မဟုတ်.. ခစ်ခစ်ခစ်..” 

ပေါင်ရင်းဆီ စိမ့်ကျလာသည့် အရည်ကြည်လေးများကို သီခက်ဇော် မြင်ဖြစ်အောင် မြင် သွားသည်။ Vibrator ကို ခလုပ်ပြန်ဖွင့်ပြီး ပေါင်ကြားမှ အရည်စီးကြောင်းလေး တလျှောက် ပွတ်ဆွဲသည်။ လည်တိုင်များကို လျှာဖြင့် လျှက်သည်။ သီခက်ဇော် လျှာဖျားလေး နားတွင်းဆီရောက်လာတိုင်း မမတစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးအောင် ခံစားနေရ၏။ ခရီးဆုံးရောက်လုနီးနီးတွင် Vibrator ကို ရပ်လိုက်ပြန်သည်။ မမ ငိုချလိုက်မိသည်။ မျက်ရည်တို့ ရွှဲစို သွားသည့် ပါးပြင်တွင် စူးနစ်နာကျင်မှုတစ်ချက်က အသည်းခိုက်မတတ်။ သီခက်ဇော်၏ သွားချွန်ချွန်ကလေးများ ကြောင့် ခင်မမ ပါးပြင်တွင် ကိုက်ရာကြီး အကွင်းလိုက်ပေါ်လာသည်။ 

“ နာ သွားလား.. အသည်းယားလွန်းလို့ပါ.. အဟက်ဟက်..” 

ရယ်ကျဲကျဲ ပြောရင်း လက်တစ်ဘက်က ခေါင်းနောက်သို့ ရောက်လာသည်။ ဆံပင်စများကို တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြန်၏။ ခင်မမ အရမ်း လန့်သွားသည်။ ဘယ်လိုပုံစံနှင့်များ ထပ် နှိပ်စက်ဦးမလို့လဲ..။ မိမိ အတွေး မဆုံးမီ နောက်စေ့မှ ဖတ်ကနဲ ပေါ့ပါးသွားသည်။ ပါးစပ်မှ ဘုလုံးကြီးကို လျှာနှင့် တွန်းထုတ်လိုက်၏။ အနှောင်အဖွဲ့တစ်ခုမှ လွတ်လျှင် လွတ်ချင်း ပြောမိသည့် တောင်းပန်စကားများက အနိမ့်အမြင့် မညီညာ။

“ သီ.. သီခက်ဇော်ရယ်.. ငါ့ကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့.. ငါ.. တောင်း.. တောင်းပန်ပါတယ်..”

“ …..”

တောင်းပန်ကာမှ လှုပ်ရှားမှုအားလုံး ရပ်လိုက်ပြီး ပြုံးနေသည့် သီခက်ဇော်။ မျက်ဝန်းများက မီးတောက်မတတ် စူးရှနေ၏။ 

“ အင်းးး.. ဟင်းး..ဟင်းး.. ကျွတ် ကျွတ်..” 

သွေးသား ဆာလောင်မှု ပျောက်လို ပျောက်ငြား ကိုယ့်လက်ကိုယ် ဆောင့် ရုန်း ပစ်လိုက်သည်။ စတီး လက်ထိပ်ကြောင့် ပွန်းပဲ့နေသည့် လက်ကောက်ဝတ်လေးမှ တဆစ်ဆစ် နာကျင်လာ၏။ စိတ်က လျှော့မသွား။ ဖြစ်နိုင်လျှင် သည်နာကျင်မှုကို အောက်ပိုင်းဆီသို့သာ ရွှေ့ပစ်လိုက်ချင်မိသည်။ ပြင်းရှ နာကျင်သည့် လိင် ခံစားမှု။ ထိန်းမရသိမ်းမရ၊ တရွရွ တက်နေသော အခေါင်းတွင်းပိုင်း ဆီသို့။ ခုနေများ မိမိကို တစ်စုံတစ်ယောက်က ကြမ်းတမ်းသော ဆောင့်ချက်များနှင့် ဆက်ဆံပေးလျှင် မည်မျှ ကောင်းလိုက်မလဲ။ ဒါမှမဟုတ် ဒီကောင်မလေး ကိုယ်တိုင် ဟိုအခန်းထဲက အတုချောင်းကြီးနဲ့ မိမိ အဖုတ်ကို စိတ်ရှိ လက်ရှိ ဆောင့် ထိုး ပြီး.. …. …. ။ ဆာလောင်မှု နောက်သို့ စိတ်ကူးဖြင့် အမောတကော အပြေးလိုက်နေမိစဉ်

“ ခြေထောက် တစ်ဘက် တင်လိုက် ဒီပေါ်..”

“ အင်..”

“ ကျွတ်.. ခက်တာပဲ.. ခု ချိန်က စ ပြီး ဘာစကားမှ နှစ်ခါ မပြောဘူးနော်.. မကြားလို့ ပြန်မေးရင် ဒီ စောက်ဖုတ် ကြိမ်လုံးစာ မိမယ်.. နားလည် လား..”

“ ဟင့်.. အင့်.. ရှီးး.. လုပ် ပါ.. ငါ့ ကို.. လုပ် ပေး..”

“ ဘာ ပြောလိုက်လဲ ခုန က..”

“ … ဟင့်.. အင်း.. ကျွတ် ကျွတ်..”

“ သနားလို့ ဒီတစ်ခွန်းတော့ ထပ်ပြောပေးမယ်.. နောက်ဆိုရင်တော့ နားက မကြားလိုက်ရင်.. ဟောဒီနေရာ စုတ် ပြီသာ မှတ်.. ကြား တယ် နော်..”

“ ကြား.. ကြား ပါတယ်..”

“ အွန်းး… ဟုတ် ပြီ.. ဒီလှေခါးထစ်ပေါ် ခြေတစ်ဘက် တင်ခိုင်းတာ.. ပေါင်ကြား ဟ သွားအောင်..”

“ အင်း.. အင်း.. ဟုတ်.. အင်း ဟင်း..”

လှေခါး အဆင့်လေး တစ်ခုပေါ်ခြေတစ်ဘက် တင်လိုက်သည်နှင့် ပေါင်ကြားမှ ခပ်ရွရွ အထိအတွေ့လေး စ လာသည်။ ဆာလောင်နေသည့် အဖုတ်လေးက ပါးစပ် တပြင်ပြင်။ 

“ အားးး.. ရှစ်စ်..” 

Vibrator လေးနှင့် ပေါင်ကြားကို ဆွပေးနေသည့် သီခက်ဇော် လက်တစ်ဘက်က မမ နို့အုံကို လက်သည်းနှင့် ကုတ်ခြစ်လိုက်သည်။ ဖွေးဥ နေသည့် ရင်စိုင် လှလှလေးပေါ်တွင် လက်ငါးချောင်းရာ အနီစင်းများ ပေါ်လာ၏။ “နာ သွားလား..” နားနားကပ် မေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အစင်းရာများကို လျှာဖျားနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း လျက်ပေးပြန်၏။ အောက်မှ လှုပ်စိစိ Vibrator လေးလည်း တွင်းနှုတ်ခမ်းဆီ ရောက်လာပြီ။ နို့အုံများထက်မှ လျှာနွေးနွေး၏ အတွေ့နှင့် အောက်မှ မထိတထိ နှိုးဆွမှု။ အစင်းရာများဆီ တံတွေးစို့လာတိုင်း စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်လာသည့် ခံစားချက်က အောက်မှ ဆာလောင်မှုကို လွတ်ထွက် မသွားအောင် ညှိပေးနေသည်။ မမတစ်ယောက်  ခါးလေး နောက်ကျုံ့ပြီး အဖုတ်ကို ကော့ ပေးနေမိသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ထိုအရာလေးကို ချက်ချင်း အထဲ ဝင်လာစေ့ချင်ပြီ။

Vibrator လေးကို အငမ်းမရ လိုက် ဟပ်နေသည့် အဖုတ်လေး ခမျာ သွားရည် တမြားမြား ကျလာတော့၏။ အဝင် မရှိသေးရှာသည့် တွင်းကလေးကို အားရှိသလောက် ကျုံ့လိုက် ပွလိုက် လုပ်ရင်း ကိုယ့်ဒုက္ခ ကိုယ်ဖြေရှင်း နေရသည်။ သီခက်ဇော်က မမ နို့ကို အဆာငတ်နေသည့် ကလေးငယ်တစ်ဦးလို အငမ်းမရ စို့နေပြန်သည်။ နို့သီးခေါင်း ထိပ်လေးကို သွားနှင့် ဖိခဲထားရင်း လက်တစ်ဘက် ခွက်ဝင်နေသော ဗိုက်သားပြင်လေးဆီ ရောက်လာပြန်၏။ ခန္ဓာကိုယ် အနှံ့မှ ကာမ ခလုတ်ပေါင်းစုံ တလှည့်ချင်းစီ ဖွင့်လှစ် ခံနေရသော်လည်း ခင်မမခမျာ လိုရာမရောက်သေး။ အဖုတ်လေးတွင်းမှ အောင့်သက်သက်ပင် ခံစားလာရသည်။

“ အိပ်ရာထဲ သွားကြမယ်.. လာ..” 

နှဖူးစပ်မှ ချွေးစေးများကို သုတ်ပေးရင်း သီခက်ဇော် ပြောလိုက်သည်။ သူမ မျက်လုံးများဆီ ဆန်းစစ်မိတော့ စူးရှ တောက်လောင်နေဆဲ ဖြစ်သော်လည်း အစောကနှင့် မတူသလိုပင်။ လက်ထိပ်ကို အသာ ဖြုတ်ပေးပြီး နီရဲ နာကျင်နေသည့် လက်ကောက်ဝတ်လေး နှစ်ဘက်ကို တယုတယ နမ်းလိုက်သေးသည်။ အတွေ့တို့ ရုတ်ချည်း အသွင်ပြောင်း သွားသော်လည်း ကော့ညွှတ်နေသည့် နှုတ်ခမ်း ပြုံးဟန်ကတော့ မိမိအပေါ် အထက်စီး ဆန်လှစွာ စိုးမိုးဆဲ။ 

“ ဆု ချမယ်လေ.. လိမ္မာလို့ ဆု ကောင်းကောင်း ပေးမယ်.. လို ချင် လား..” 

မိမိ အဖြစ်က မည်သည့်အချိန်မှ စပြီးများ သူမ၏ လက်အောက်ငယ်သား ကလေး တစ်ယောက်ဘ၀ ရောက်သွားရပါလိမ့်။ လက်ရှိအခြေအနေကို ဦးဏှောက် အသိက ခံပြင်းလှသော်လည်း သွေးသားကတော့ လုံး၀ ကျိုးနွံ နေပြီ။ သူမ စကား ဆုံးသည်နှင့် ခေါင်းဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြ မိသည်မှာ သက်ပြင်းပင် မရှိုက်အား။

စိုစွတ်နေသော မျက်တောင်ကော့လေးများ တဖြပ်ဖြပ်နှင့် မိမိစကားကို ချက်ချင်း အဖြေပေးရှာသော ခင်မမ။ နွမ်းလျနေသည့် ဆံစတို့က မဟာဆန်လှသည့် နှဖူးထက်တွင် ကပိုကယို။ 

“ ချစ်စရာ ကောင်းလိုက်တာ.. တကယ် လှတဲ့ မိန်းမပဲ..” 

သီခက်ဇော် ရင်ထဲမှ တွေးမိသည်။ ကြည်နူးအားရသည့် ပီတိကိုလည်း ခံစားရသည်။ မိမိ အလိုကျ ကစားခံမည့် သက်ရှိ ရုပ်တုလေး။ တကယ်တမ်း မိမိ ရင်ထဲတွင် ရှိနှင့်သည့် မကျေနပ်စိတ်က အငြိုးအမျက် ထားရလောက်အောင် မပြင်းထန်သည့် အမြင်ကတ်ခြင်း သက်သက်မျှသာ မဟုတ်လား။ ခုလိုလေး မိမိရှေ့ ရောက်နေပေးတာတွေ့တော့ သီခက်ဇော် အလိုလို ပျော်လာသည်။

“ တက်.. အိပ်ရာပေါ်..”

“ …….”

“ ဘာဖြစ်နေတာလဲ.. ကတုန်တရီနဲ့.. ခစ်ခစ်..”

“ ……”

“ ဘာလဲ.. ဝဲပေါက်မှာ ကြောက်လို့လား.. ရောဂါ ကူးမှာ ကြောက်လို့လား..”

“ ဟင့်အင်း.. မဟုတ်ပါဘူး..”

“ လှဲလေ.. အာ့ဆို..”

“ အင်း..”

“ ခစ်ခစ်.. ပြောသာ ပြောရတာ.. ဒီအိပ်ရာက သိပ်တော့ မသန့်ဘူးနော်.. သိတဲ့အတိုင်း ကျမမှာ အိပ်ရာဝင် ဧည့်သည်က အများသား.. ခစ်ခစ်ခစ်..”

သူပြောမှပဲ ကျောအောက်က ယားလာ သလိုလို။ ခပ်ညစ်ညစ် အိပ်ယာခင်းနှင့် အီလည်လည်ရနံ့တို့ ရနေသည့် ခေါင်းအုံး။ ခြေရင်းတွင် အပုံလိုက်လုံးထွေးနေသည့် စောင်ကလည်း မူလအရောင် မှန်းမရအောင် ညစ်ထပ်နေလိုက်သည်မှာ စောင်ရယ်လို့ ဖြစ်လာကတည်းက လျှော်ဖွပ်ခြင်းမျှပင် ရှိပါရဲ့လား မသိ။ မိမိဘဝတွင် အိပ်မက်မျှ မမက်ဘူးသည့် အိပ်ရာ ဝန်းကျင်ကို မျက်လုံး ကစားကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ မသတီ ဖြစ်လာ၏။ ပက်လက်လှန် လှဲရင်း မျက်လုံးများ စုံမှိတ်ထားမိသည်။ ပေါင်နှစ်ဘက် လိမ်ကျစ်ပြီး မြီးညောင့်ကြောများကို ကျုံ့သည်ထက် ကျုံ့ထားမိသည်။ 

“ ဘယ်လိုလဲ.. ခုလေးတင် ထ နေတဲ့စမန်တွေ ငြိမ် သွားပါ့ရောလား.. ခစ်ခစ်..” 

မိမိ ကိုယ်ပေါ် တွားတက်လာသည့် သီခက်ဇော်။ ရင်သားမို့မို့ အစုံက ဟင်းလင်း ပွင့်လျှက်သားနှင့် ဖြစ်နေပြီ။ လက်ထဲတွင် အစောက ဝတ်ထားသည့် ဘရာ အနီရဲရဲလေး။ နှုတ်ခမ်းနှင့် လျှာဖျား ချွန်ချွန်လေးက မမ ဝမ်းဗိုက်နှင့် ချက် တစ်ဝိုက်ဆီ ရောက်လာသည်။ ထိုမှ တဖြည်းဖြည်း အထက်အရပ်ဆီသို့။

အင်းးး… ရှီးး.. ဟင်းး… မမ၏ အာရုံထဲတွင် ညစ်ထပ်နေသည့် အိပ်ရာလည်း မရှိ။ သီခက်ဇော်နှင့် မိမိကြားက မပြေလည်သည့် ဆက်ဆံရေးလည်း မရှိ။ နောက်ဆုံး မိမိ တကိုယ်လုံးကို တယုတယ ရှိုက်နမ်း ပြုစုနေသူတစ်ဦးမှာ မိန်းမသား တစ်ယာက်ဆိုတဲ့ အတွေးလည်း မရှိ။ ထို မိန်းမသည် ယောင်္ကျားတကာကို ဖျော်ဖြေနေသည့် သွေးသားဈေးသည် တစ်ဦး ဆိုတာလည်း မရှိ။ တရွေ့ရွေ့ တက်လာသည့် အနမ်းတို့က ရင်သားနှစ်ဘက်ကို ဖြတ်သန်းပြီး လည်တိုင်နှင့် နားထင်ရင်းတို့ဆီ ရောက်လာသည်။ နှစ်သက်လှိုက်မောဖွယ် အနမ်းများကို မိန်းမောရင်း သွေးသားတို့ ပြန်လည် ဆူပွက်လာရပြီ။ အွမ်းး.. အမလေး.. နှုတ်ခမ်းများဆီ ရုတ်တရက် ရောက်လာသည့် အနမ်းများ။ လျှာဖျား ချွန်လေးက ပါးစပ်ထဲ အတင်း ဝင်ရောက် ထိုးမွှေနေ၏။ အသိစိတ်က မနှစ်မြို့လှသော်လည်း သည်အနမ်းတို့ကို မရုန်းနိုင်။ မလိုတစ်ဝက် လိုတစ်ဝက် ဖြစ်နေသည့် စိတ်ကြောင့် တုန့်ပြန်မှုတော့ မပေးဖြစ်။

အွမ်းး.. အင်းး… ဟင်.. ဘာ.. ဘာ ကြီး လဲ.. ပူးကပ်နေသည့် ဗိုက်သားပြင် နှစ်ခုကြားတွင် မာတောင်တောင် အရာကြီး တစ်ခု။ 

“ မြှောက်ထား ပေးဦး ဒီလက်တွေ.. အွန့်.. လာခဲ့.. ဟိုကိုင် ဒီကိုင် လုပ်မှာစိုးလို့..” 

ပြောရင်း မမ လက်ကို ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နှင့် ကိုင်မြှောက်သည်။ လက်ကောက်ဝတ် နှစ်ခုကို ပူးပြီး သူ့ ဘရာလေး နှင့် ပတ်ချီလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကုတင်ခေါင်းရင်း သံတိုင်နှင့် ထပ်တုပ် ပြန်၏။ သူမ လုပ်နေသမျှ မမ အာရုံထဲ မရောက်။ စိတ်က ဗိုက်ပေါ်မှ ဒလိမ့်တုံးကြီးကိုသာ မြင်လိုလှပြီမို့ အောက်ကို မြင်လိုမြင်ငြား အငမ်းမရ ငုံ့ကြည့်နေမိ၏။ 

“ ဝိုးးး.. လိမ္မာလိုက်တာ.. ချစ်သွားပြီ ချစ်မ.. ပြွတ်စ်..” 

ပြောရင်း မျက်နှာ အနှံ့ကို နမ်းနေပြန်သည်။ ခင်မမ စိတ်ထဲ ပျော်သလိုလို၊ အော်ငိုချင်သလိုလိုနှင့် ရှုတ်ထွေး နောက်ကျိ နေသော်လည်း ရတနာ ရွှေကျုတ်ကဖြင့် အရည်တမြုံ့ မြုံ့ စိမ့် ကနဲ၊ ငြိမ့် ကနဲ..။

“ မာကျန်းးး.. မိုက်လား.. ခစ်ခစ်..” 

ခင်မမကို စိတ်ကြိုက် နေရာ ချပြီး ကိုယ်ပေါ် ခွလျက်အတိုင်း ခါးမတ် ထိုင်လိုက်သည်။ တွေ့လိုက်ရပါပြီ မမ မျှော်နေသည့် အတံကြီး။ အကြော အပြိုင်းသားနှင့် ဖုထစ်နေသည့် ဒုတ်တုကြီးက သီခက်ဇော် အဖုတ်တည့်တည့်တွင် အတောင့်လိုက်ကြီး။ သားရေကြိုးများက အသားရောင် ဖြစ်နေသည်မို့ ရုတ်တရက် ကြည့်လျှင် ခါးပါတ် တစ်ခုနှင့်ပင် မတူ။ အောက်ပိုင်းတွင် အူယားစရာ အတံကြီး ငေါက်တောက်နှင့် ခါးအထက်က လုံးကျစ် မို့ဖောင်းနေသည့် ရင်စိုင် အစုံ။ မိမိကိုယ်ပေါ် ကားယားကြီး ခွနေသည့် သတ္တဝါ လှလှလေးကို ကြည့်ပြီး ခင်မမ စိတ်တွေ ပေါက်ကွဲ ပြင်းထန်လာသည်။ 

“ အိုးး.. ကျွတ်ကျွတ်..”  

မင်တက်မိနေရင်း နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်ခုမှ ခပ်စူးစူး နာကျင်သွားရပြန်၏။

“ ခံဖူးလား ဒီလိုမျိုး..”

“ ဟင့်အင်း..”

“ နို့ တွေကို လိုးတာလေ..”

“ ဟင့်အင်း.. ဟင့် ဟင့်..”

“ အယ်.. ဘာလို့ ငိုရတာတုန်း..”

“ နာ တယ်.. ကျွတ် ကျွတ်..”

“ ထင်လို့ပါ.. သေချာ ခံစားကြည့်.. မိုက်တယ်..”

နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ဘက်ကို လက်သည်းရှည်များနှင့် စူး နေအောင် ညှစ်ကိုင်ပြီး ဆွဲလိမ်ထား၏။ မာတောင်တောင် ဒုတ်တုကြီးက နို့အုံများကြားတွင် ညပ်လျှက်။ နို့ နှစ်လုံးကြားမှ ပြူတစ် ထွက်နေသည့် ဒစ်ဖျားကြီးက တကယ့် အစစ်နှင့် မခြား အူယားစရာ ကောင်းလှသည်။ 

“ နေအုန်း.. ပို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးမယ်..” 

ပြောပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို လှမ်း ယူသည်။ ကြိုးတန်းလန်းနှင့် Vibrator လေး။ 

“ အင့်.. ဆို့ထား ပေးမယ်..” 

စကား မဆုံးမီ အဖုတ်လေးထဲ တင်းကြပ် ဆို့နင့် သွားသည်။ မမ လည်း အားရှိသလောက် ညှစ် ယူလိုက်မိ၏။ ပိပိလေးထဲ Vibrator တစ်ခုလုံး မြုပ်သွားအောင် ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ကြိုးတစ်ဘက်ရှိ ခလုတ်မှနေ၍ အရှိန် အနိမ့်ဆုံး ဖွင့်သည်။ မမ တစ်ကိုယ်လုံး လှိုင်း စီးရသလို ငြိမ့် လာရ၏။ အခေါင်းတွင်း မရောက်တရောက်ဆီမှ လေးတွဲ့တွဲ့ လှုပ်ရှားမှုကို အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာသည်။ ထိထိမိမိ လိုချင်စိတ်က ပြင်းထန်လာသည်။ Vibrator လေးကိုပဲ အားရှိသလောက် အတင်း ညှစ် နေမိသည်။ လူက လူလိမ့် ကော့ပြန်နေသော်လည်း ခရီးဆုံးက မရောက်နိုင်သေး။

“ ကောင်းတယ် ဟုတ်..”

“ ရှီးး.. အ.. သီ.. သီခက်ဇော်ရယ်..”

“ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခံချင်နေပြီ မှတ်လား..”

“ ……”

“ ပါးစပ်က မပြောရင်..”

“ ခံချင်တယ်.. အရမ်းပဲ..”

“ ……”

“ အဲဒါကြီးနဲ့ ဖြစ်ဖြစ်လေ..”

“ ……”

“ နာနာလေး..”

“ ……”

“ လုပ် ပါ.. နော်..”

“ OK..”

ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာပေးလေးက နွမ်းလျ နုဖတ်နေသည်။ ပါးလေးကို ခပ်ဖွဖွသပ်ပေးရင်း ကိုယ်ကို အောက်လျှောဆင်းလိုက်၏။ Vibrator လေးကို ဖြည်းညင်းစွာ ဆွဲထုတ်သည်။ စိုရွှဲ နုဖတ်နေသည့် ပိပိ အတွင်းသားလေးများ Vibrator နှင့်အတူ စူထွက်ပြီး ကပ်ပါလာသည်။ Vibrator လေး တစ်ခုလုံး ကျွတ်ထွက်သွားတော့ အခေါင်းတွင်းမှ ဝတ်ရည်များလည်း ပွက်ကနဲ အန်ကျလာ၏။ အစာမဝသေးသည့် ပါးစပ်ပေါက်လေးကတော့ ကလေးငယ်တစ်ဦး နို့ဟပ် နေသလို ဟ စိစိနှင့် ကျန်ခဲ့ရှာသည်။ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲမပြီး ပခုံးပေါ် ထမ်းကာ အပီပြင် နေရာယူလိုက်၏။ ခင်မမတစ်ယောက် အကြီးအကျယ် သွေးဆာနေသလို သီခက်ဇော်လည်း ပြင်းထန်စွာ စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ ပွင့်အာနေသည့် အပေါက်ဝလေးက ဝိုင်းစက်လုလု။ ဒုတ်တုကြီးကို အဝတွင် အသာ တေ့လိုက်၏။ မမ မျက်နှာလေးကို တစ်ချက် ကြည့်ရင်း ပြုံးပြ ဖြစ်သည်။ ခေါင်းလေး ဆတ်ကာဆတ်ကာ ညိမ့်ပြရှာ၏။ သီခက်ဇော် တစ်ယောက် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်ရင်း ခေါင်းတစ်ချက် ပြန်ညှိမ့်ပြမိသည်။ ခင်မမ၏ ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်သည်းများနှင့် စူး နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဒုတ်တုကြီးကို တစ်ချက်တည်း အဆုံး ဆောင့် သွင်းလိုက်တော့သည်။

“ အားးး.. အင့်.. အင့်..” 

အသည်းခိုက်မတတ် အရသာက တစ်ချက်တည်းနှင့် တစ်သက် စွဲ စရာ။ သီခက်ဇော် ဆက်ဆံလိုက်ပုံက မမ အတွက် ဆန်းသစ် လွန်းသည်။ ဒုတ်ကြီးကို တဆုံး စိုက်ထည့်ပေးလိုက်ပြီး လုံး၀ မလှုပ်တော့ဘဲ မမ ခါးကိုသာ ထိန်းကိုင်ပေးထား၏။ မမ တစ်ယောက် ကာမ၏တမူထူးသော အရသာကို အငမ်းမရ ခံစားယူမိတော့သည်။ တအင့်အင့် အားယူရင်း အဖုတ်လေး ကော့ကာ ကော့ကာ နှင့် ဒုတ်တုကြီးကို မြုံ့ယူနေမိသည်။ တခါမျှ သည်လောက် ကြာကြာ မကောင်းခဲ့ဘူး။ သီခက်ဇော်ကလည်း ခါးလေးကို အလိုက်သင့် ထိန်းကိုင်ပေးထားသည်။ ခင်မမတစ်ယောက် ကော့ကာ  ပင့်ကာ ညှစ်ကာနှင့် ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားပစ်လိုက်သည်မှာ ခါးနှင့် တင်ဆုံ ညှပ်ရိုးများ ထူပူ ညောင်းချိ လာသည်အထိပင်။ နောက်ဆုံးမတော့ လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်း အဝတ်စုတ် တစ်ခုလို နှုန်းချိ ပျော့ခွေ သွားတော့၏။

“ အရမ်း ကြည့်လို့ကောင်းတယ် မမ ရယ်.. တကယ်ပါပဲ..”

“ ……”

“ ပင်ပန်း သွားပြီလား.. ဟင်.. မမ..”

ညင်သာစွာ ပြောရင်း မမ ခါးလေးကို အသာ ပြန်ချပေးသည်။ ဒုတ်တုကြီး ဆွဲ အချွတ်တွင် ဝတ်ရည်အိုင်ကြီး ဒလဟော လိုက်ပါ ပြိုဆင်း သွားတော့၏။ မမ တစ်ယောက်ကတော့ အိပ်ရာထက်တွင် လှုပ်ရှားခြင်းကင်းမဲ့ကာ ငြိမ်သက်စွာ အနားယူနေရှာတော့၏။ သီခက်ဇော်က သူမ ခါးမှ ခါးပတ်ကြီးကို ကျင်လည်စွာ ဖြုတ်ယူပြီး မမ ကိုယ်ပေါ် ပြောင်းတပ်သည်။ ခင်မမ တစ်ယောက် မျက်ဝန်းထောင့်မှ မျက်ရည်စလေး စီးကျလာခဲ့၏။ ထိုမျက်ရည်တို့၏ အဓိပ္ပာယ်ကို သူမ ကိုယ်တိုင်ပင် သိချင်မှ သိပါလိမ့်မည်။ အစောက မိမိ အဖုတ်လေးတွင်းသို့ ထူးလှသည့် အရသာကို ပေးခဲ့သည့် အတံကြီးက ယခုတော့ မိမိ ဆီးခုံထက်တွင် ငွားငွားစွင့်စွင့်ကြီး နေရာ ယူနေပေပြီ။ မိမိ စိတ်မှ တစ်စုံတစ်ရာ ငြင်းဆန်လိုခြင်းလည်း အလျဉ်း မရှိတော့သလို ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးလည်း နွမ်းလျ နာကျင်လှပြီ မဟုတ်ပါလား။

မမ ထံမှ အတံထွားကြီးကို သီခက်ဇော် အာသာငမ်းငမ်း ကြည့်မိသည်။ ခင်မမ၏ အရည်များ စိုလူးပေကျံနေသည့် အတံကြီး။ ဒီအရည်တွေ သူမကို အရင် လျက်ခိုင်းလိုက်ရ ကောင်းသားဟု တွေးမိသေးသည်။ သို့သော် မိမိကိုယ်တိုင်က အထိအတွေ့ကို အလွန်အမင်း လိုချင်နေပြီမို့ အချိန် ထပ် မဆွဲချင်တော့။ မမ ခါးတွင် ခါးပတ်ကြီး တပ်ပေးလိုက်ပြီး ခါးအောက်ထဲသို့ ခေါင်းအုံး တစ်လုံး ခု ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် အတံထွားကြီးကို အ၀ တည့်တည့် တေ့ ကိုင်ပြီး တအိအိနှင့် တဆုံးထိ ထိုင်ချလိုက်၏။ စိုရွှဲ အေးစက်နေသည့် အရာကြီးက သွေးဆာနေသော အဖုတ်လေးထဲ အရောက်တွင် တမဟုတ်ချင်း နွေးထွေး သွားတော့သည်။ စက္ကန့် အနည်းငယ်တို့ကို နှမြောခြင်းကင်းစွာ အသုံးချရင်း တင်စိုင်တို့ကို စကောဝိုင်းသလို နှဲ့ကာ ဝိုက်ကာ ဖြင့် ခံစားမှု ရေချိန်ကို မြှင့်ယူလိုက်၏။ ပြီးနောက်မှ တစ်ချက်ခြင်း မှန်မှန် ဆောင့်ချက် များ။ တဖြည်းဖြည်းချင်း သွက်လက် ပြင်းထန်လာသည့် ဆောင့်ချက်များကြောင့် အောက်မှ ခင်မမ ပင်လျင် ကုတင်ခေါင်းရင်းဆီသို့ ကော့ကာ ကော့ကာ လိုက်ပါလာရတော့သည်။ အမြင့် ခရီးသို့ လွင့်တက်သွားသည့် အချိန်၊ ဟင်းးးး… ကနဲ သံရှည် သက်ပြင်းချသံနှင့် မရှေးမနှောင်းမှာပင် သီခက်ဇော် တစ်ယောက် ခင်မမ ကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျသွား၏။ ဆတ်ဆတ် တုန်ရီနေသည့် လက်အစုံကတော့ မမ ဆံနွယ်များကြား ထိုးဖွ ဆော့ကစားလျှက်။

.................................................................

(၁၈)

“ တောက်..”

ပြင်းထန်သော ဒေါသလှိုင်းသံတစ်ခု။ ကျွန်းပါကေးကွက်များကို စိုက်ကြည့်နေရင်း ခင်လေး မျက်လုံးတွေ ပြာဝေလာသည်။ ကိုကြီး ခုလောက် စိတ်တိုနေတာမျိုး မိမိ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် ပထမဆုံးမြင်ဖူးခြင်းပင်။ တိတ်ဆိတ်နေသည့် အိပ်ခန်းထဲ၊ ကုတင်ထက်တွင် ခင်လေးတစ်ယောက် ကုပ်ကုပ်လေး ထိုင်နေ၏။ မင်းမင်းလေးက မိမိ ပေါင်ပေါ်တွင် ခေါင်းတင်ကာ အိပ်ပျော်နေရှာသည်။ ခါတိုင်းထက် များစွာ စောပြီး ကိုကြီး ပြန်လာသည်။ ခင်မမကိစ္စ တိတ်တဆိတ် ဖြေရှင်းပြီးကတည်းက ခင်လေး ကိုကြီးကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲခဲ့။ မိမိက ကြာကြာ မြိုသိပ်တတ်သူမဟုတ်။ အထူးသဖြင့် မိမိဘဝ၏ အရှင်သခင်ဖြစ်သော ကိုကြီးကို တစ်ခုခု ဖုံးကွယ်ထားဘို့ ဆိုတာ လုံး၀ မလွယ်သည့်အရာ။ သည်တော့ အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်နေမိသည်။ သို့သော်လည်း ယခုတော့ ခင်လေး အကြောက်ဆုံး အခြေအနေတစ်ခုကို တည့်တည့်ကြီး ရင်ဆိုင်ရတော့မည်။

“ ပြောစမ်း.. ဘယ်က ဘယ်လို..”

“ ဖုန်း ဝင်လာတာပါ ကိုကြီး.. လေး ဆီ ဆက်တာ.. သီခက်ဇော်..”

“ အွန်း..”

“ မမ ပြဿနာ ပြေလည်စေချင်ရင် သူနဲ့ လာတွေ့ပါ ဆိုတော့..”

“ …..”

“ လေး.. လေး ရောက်သွားတော့.. သူ ပြ တယ်.. ဟို.. ဟို လေ..”

“ အင်း.. သိတယ်.. ဆက်ပြော..”

“ သူ ဖြစ်နေတဲ့ အမှုအတွက် လိုတဲ့ လျှော်ကြေးငွေ ထုတ်ပေးရင်..”

“ အွမ်း..”

“ လေး.. ဟို.. ဟိုလေ..”

“ ထားတော့.. ဟိုက အဲ့လိုပြောပြီး ပိုက်ဆံတောင်းတယ်..”

“ ဟုတ်..”

“ အဲ့ဒါ ဘာလို့ ငါ့ကို မပြောလဲ..”

ငါ့ကို တဲ့။ ကိုကြီး နှုတ်မှ မိမိအတွက် ထွက်လာသော ငါ ဟူသည့် ဝေါဟာရ။ ခင်လေး အံတင်းတင်း ကျိတ်ထားပါသော်လည်း စို့တက်လာသည့် မျက်ရည်ကြည်များကို မည်သို့မျှ မထိန်းလိုက်နိုင်။ စိတ်တိုနေမှတော့ နူးနူးညံ့ညံ့စကားလုံး ရွေးနိုင်ပါတော့မလား။ အကဲဆတ်လွန်းသည့် မိမိ နှလုံးသားကိုလည်း မုန်းမိပါသည်။ မကုန်နိုင်မခန်းနိုင်သေးသည့် မျက်ရည်တို့ကိုလည်း မုန်းမိပါသည်။ ကြမ်းပြင်ဆီ အကြည့် ပြန်ရွှေ့ရင်း မျက်တောင် ဖျတ်ဖျတ် ခတ်လိုက်တော့ ပူနွေးနွေး အရည်ကြည်နှစ်ပေါက် လွင့်ထွက်သွား၏။ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုထုတ်လိုက်ရင်း ထပ်မငိုမိအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းရသည်။ အိပ်ပျော်နေသည့် မင်းမင်းလေးကိုလည်း နိုးမသွားစေချင်။ ကလေးက အတော်လေး ချူချာသည်။ ယခုလည်း ဖျားနေပြန်ပြီလေ။

“ ဘယ်က ရလဲ.. အဲ့ ပိုက်ဆံတွေက.. ဟမ်..”

“ …..”

“ ငါ မေး နေတယ်လေ ခင်လေး..”

ကိုကြီးရယ်..။ အိပ်ရာခင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ရင်း ငိုမချမိအောင် ကြိုးစားရ၏။ ထူပူနေသည့် ဦးဏှောက်က စကားလုံး စီရခက်နေသေးသည်။ “ကလေး.. ကလေး နိုးသွားပါ့မယ် ကိုကြီးရယ်..” ငိုမဲ့မဲ့ အသံလေးနှင့် ပြောလိုက်မိသည်။

“ ချထားပြီး ထွက်ခဲ့..”

“ မရဘူး ကိုကြီး.. ချလိုက်ရင် နိုးမှာ.. ကိုယ်ပူနေလို့ပါ ကိုကြီးရယ်..”

“ ကျစ်.. ကဲ ပြောစမ်း ကွာ မြန်မြန်.. အဲ့လောက်များတဲ့ ပိုက်ဆံတွေ ဘယ်က ရလဲ..”

ဒေါသကြောင့် လူက နီးစပ်ရာကို တစ်ခုခု လုပ်ပစ်ချင်နေသည်။ မထုံတက်တေးနှင့် သည်ကောင်မလေးကို ဆွဲ ရိုက်ပစ်ချင်လာ၏။ ရှုတ်ယှက်ခတ်နေသည့် လူမှုရေး ကိစ္စများက သူမနှင့် လားလားမျှ မလိုက်ဘက်။ ဒါကိုမှ သူမက ဝင်ရှင်းသည်တဲ့လေ။ မနက်က ရုံးရောက်ရောက်ချင်း ရှေ့နေက အကြောင်းကြားလာ၏။ တစ်ဘက်က ဆုံးရှုံးငွေအတွက် လျှော်ကြေးပေးမည် ဟူ၍။ တရားရင်ဆိုင်ရန် စီစဉ်ပြီးမှ ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲသွားသော အခြေအနေမို့ ငွေကိစ္စ မေးကြည့်လိုက်မိသည်။ မိမိ အထင်က ခင်မမ လက်ချက်ပေါ့။ တဆက်တည်း မိမိထံ ရောက်နေနှင့်သည့် ဗွီဒီယိုနှင့် ဓာတ်ပုံဖိုင် အချို့ပါသည့် စီဒီချပ်လေးကို ကြည့်မိသည်။ မိမိ ဇနီးဟု တလောကလုံးက လက်ခံထားသည့် မိန်းမတစ်ယောက်၊ ကြုံရာလူနှင့် မိတ်လိုက်နေသည့် ပွဲ။

အိမ်ထောင်ဦးစီး တာဝန်ထဲတွင် မိန်းမကို ကာမ ဆက်ဆံပေးဘို့လည်း ပါမှန်း မိမိ နားလည်ပါသည်။ သို့သော် ချစ်ဘို့ မဆိုထားနှင့် မည်သို့မျှ ကြည့်မရသည့် မိန်းမတစ်ယောက်ကို ကိုယ်လက် နှီးနှော စပ်ယှက်ဘို့ ဘယ်လိုမှ စိတ်မပါ။ တကိုယ်ကောင်း ဆန်သည်ပဲ ဆိုဆို၊ သည်မိန်းမ အတွက် သူ့ဘဝကို ပေးထားခဲ့ရပြီးပြီ မဟုတ်လား။ သူမရင်သွေးကို ဖခင်ရင်းနှင့်မခြား စောင့်ရှောက်ပေးနေသည် မဟုတ်လား။ သည်မိသားစုကြီး၏ သိက္ခာအတွက် သူ့ နှလုံးသားကို စတေးပေးခဲ့ ပြီးပြီ မဟုတ်လား။ မိမိဘက်က လိုအပ်တာထက် ပို၍ တာဝန်ကျေသည်ဟုပဲ ခံယူမိသည်။ အခု ပြဿနာပေါ်လာတော့ ရှက်ဒေါသ တစ်ဝက်နှင့်ပင် ကျေနပ်စိတ်လည်း ဝင်မိသည်အမှန်ပင်။ မိမိအဘို့ သည်မိန်းမကို လမ်းခွဲဘို့ အကောင်းဆုံး အကြောင်းပြချက်ပဲ မဟုတ်ပါလား။ ခုတော့ ခင်မမ သည်လို ဝင်ရှင်းပြီး ဆိုတဲ့နောက် မိမိ အစီစဉ်က လုံး၀ ပျက်သွားသည် မဟုတ်သည့်တိုင် အပိုစကား ပြောရဦးမည်။ အနည်းဆုံးတော့ မိမိကို အားကိုးရှာသည့် ယောက္ခမ အဘွားကြီး မျက်နှာ။ မိထွေးငြိုငြင်မှာ စိုးရှာသည့် ချစ်ရသော ခင်လေး မျက်နှာ။

ပြဿနာ ရှာနိုင်လွန်းသည့် ခင်မမကို ကျိတ်ဆဲ နေမိတုန်း ရှေ့နေထံမှ သိရသည့် စကားအရ ငွေပေး ဖြေရှင်းသူက ခင်မမ မဟုတ်ဘဲ ခင်ခင်လေး ဖြစ်နေ၏။ ကြားကြားခြင်း တစ်ဘက်မှ လုပ်ကြံ ပြောသလား ထင်မိသေးသည်။ လေး မှာ သည်လောက် များတဲ့ ပိုက်ဆံ ရှိမှ မရှိနိုင်ဘဲ။ တဆက်တည်း ခင်မမ ခွေးဇာတ်ခင်းနေပုံများကို ပြန်မြင်ပြီး အရိုးခံမလေး မိခင်လေးတစ်ယောက် သည်ပြဿနာထဲ ဘယ်လိုဘယ်ပုံ ဝင်ပါလာသလဲဟု တွေးပူလာသည်။ သူမ ဝင်ရှင်းလိုက်သည့်နည်းက ငွေကြေး သပ်သပ်ရော ဟုတ်ပါရဲ့လား။ မိမိလက်ထဲတွင် အရွယ်ရောက်ခဲ့သည့် မိန်းကလေး။ မိမိ မြတ်နိုးရသည့် မိန်းကလေး။ ယခုချိန်ထိ မိမိ အရိပ်အောက်တွင် ခိုလှုံနေရှာသည့် မိန်းကလေး။ သည်လို ရှုတ်ရှုတ်ယှက်ယှက် ကိစ္စများကြားတွင် သူမ နံမည်ပါဝင်လာရခြင်းအတွက် ကိုမျိုးမင်းတစ်ယောက် အလွန်အမင်း တုန်လှုပ်သွားခဲ့သည်။ အတွေးပေါင်းစုံနှင့် ရင်ဘလောင်ဆူလာခဲ့ရသည်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် လေးကို တည့်တည့် မေးမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ချက်ချင်း အိမ်ပြန်လာခဲ့၏။

“ လေး.. လေး စုထားတဲ့ မုန့်ဘိုးတွေရယ်.. မေမေ ပေးခဲ့တဲ့ လက်ဝတ်လက်စား တချို့ရယ်..”

“ ကွာာာာာ.. တောက်..”

“ ……..”

“ လုပ်စရာလား ဟ.. အာ့လို ဟမ်..”

“ ………..”

“ ကိုယ့် အမေ အမွေကို.. လုပ်ပစ်စရာလား ခင်ခင်လေး.. ငါ.. တောက်..”

“ ဟင့်.. ဟင့်.. ကိုကြီးရယ်.. လေး တွက်က လိုမှ မလိုဘဲ.. လေး.. လေး က..”

“ တော် စမ်း ဟာ..”

“ အင့်.. ဟင့်..”

“ တန် လား.. ဒီကောင်မ နဲ့ နင့် အမေ အမွေနဲ့ တန်လား ဟုတ်လား..”

“ အင်.. ပါ.. ပါ ပါ.. ပါပါ..”

“ ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. မင်းမင်း.. အိပ်အိပ် ကလေး.. ဘာမှ မဖြစ်ဘူးနော်.. ကိုကြီးရယ်.. လေးကို စိတ်ဆိုးရင် နောက်မှ ရိုက်ချင်လည်း ရိုက်ပါ.. ကလေး လန့်အောင်တော့ မလုပ်ပါနဲ့ နော်..”

“ ဟားးးး.. နင် တော်တော် မိုက်မဲတယ် ခင်ခင်လေး.. ကိုယ့်ဘာကိုယ် သိပ် တတ်နေတယ် ထင်လား ဟုတ်လား.. ဟမ်.. နင် လူတတ်ကြီးလား.. ပြီးမယ်ထင်လား ဒီပြဿနာ.. နင့် ရှိတာတွေ အကုန်ပေးလိုက်ပြီးရင် ပြီးမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား.. တော်တော် ရက်ရော.. ငါ.. တောက်..”

“ ဟုတ်တယ် ကိုကြီး.. ဟင့်.. လေး.. လေး ရက်ရောတယ်.. ဒီမိသားစု မပြိုကွဲဘို့ဆို ဘာပေးရပေးရ လေး ပေးမှာပဲ.. လေးတွက် ဘာမှ ကျန်စရာ မလိုဘူး ကိုကြီး.. ဟင့် ဟင့်..”

ရှိုက်သံအထွေးထွေးနှင့် ပြောပြီး ငိုချလိုက်သည်။ မိမိ အသက်လောက် မြတ်နိုးအားကိုးရသည့် ချစ်သခင်ကို အမိကွဲ အမ လက်ထဲ ထည့်ခဲ့ရသည်။ ခဲအို ဆိုသည့် အသိနှင့် ဘယ်တော့မှ ပြန်မရနိုင်တော့သည့် ချစ်ခြင်းတို့ကို ဆုံးရှုံး ရပြီးပြီ။ သို့သော် ခင်လေး ကျေနပ် ခဲ့ပါသည်။ သူ့ အရိပ်အောက်မှ နေနေရသေးသားပဲ။ သူ့ အနားမှာ သူ့ ဝေယာဝစ္စတွေ ဖြည့်ဆည်းရင်း နေနေခွင့် ရနေသေးသားပဲ။ မိမိကို သံယောဇဉ် ရှိနေသော မိထွေး ရယ်၊ အမေရင်းထက်ပင် မိမိ အပေါ် အတွယ်တာ ပိုနေသော သမီးလေး ငွေလမင်းရယ်၊ ချစ်ရသည့် ကိုကြီးရယ်။ တကယ်တမ်း မိမိအတွက် ဘာများလိုနေသေးလို့လဲ။ မိမိကြမ္မာ ကိုယ်တိုင်က သည်လို ဖန်ခဲ့ပြီပဲလေ။ ခုနေများ သည် မိသားစုလေး အလဲလဲ အကွဲကွဲ ဖြစ်သွားရင်။ အားလုံးထဲမှာ လုံးလုံး သူစိမ်းဖြစ်သွားမှာက ကိုကြီး။ မိမိအပေါ် သံယောဇဉ် မကုန်ဘူးပဲ ထား၊ အခြေအနေအရ မမ နဲ့ ကွဲပြီး မိမိနဲ့ လက်တွဲဘို့ ဆိုတာ အဝေးကြီးမှာ။ မိထွေးမိခင်က ဘာပြောမလဲ။ မင်းမင်းလေး စိတ်ထဲ ဘာတွေ ဖြစ်သွားမလဲ။ ကိုကြီးကတော့ လေးကို လူတတ်ကြီး လုပ်သည်ဟု စွပ်စွဲသည်။ လေး အတွက်တော့ မိမိ လုပ်ရပ်သည် မမှား။ လုံး၀ မမှား။

ကလေးငယ်လေးကို ရင်ထဲ ပိုက်ထားရင်း တသိမ့်သိမ့် ငိုနေရှာသည့် ခင်လေး။ စိတ်တိုတိုနှင့် စွတ် အော်လိုက်ပြီးမှ သူမ သည်လို ငိုနေတာ မြင်တော့လည်း စိတ်က မကောင်းနိုင်။ လေး ရယ်.. ကိုကြီး ရင်ထဲ တစ်ချက်လောက် ဝင်ကြည့်စမ်း.. ကိုယ် တစ်စက်မှ ကြည့်မရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ နံမည်ခံ လင် ဘဝ.. ကိုယ် သိပ်ချစ်ရတဲ့ မိန်းကလေးက ကိုယ့် ဝန်းကျင်မှာ.. ဘယ်လောက်ပဲ မင်းကိုယ်မင်း ကျေနပ်တယ် ပြောပြော.. ဆွေး ငိုင် နေတဲ့ မင်း မျက်လုံးလေးတွေ မြင်တိုင်း ကိုကြီး ရင်ထဲ နင့် နေအောင် ခံစားရတာ မင်း သိလား.. သိ လား လေး.. ဒါတွေ မင်း သိ လား.. ။ ရင်ထဲက စကား အထပ်ထပ်ပြောရင်း ကုတင်ပေါ် အသာ ဝင်ထိုင်မိသည်။ သိမ့်သိမ့် ရှိုက်နေသည့် မိန်းကလေးကို ပွေ့ဖက်ရင်း နှစ်သိမ့် ပေးလိုက်မိ၏။ လေး ရင်ခွင်ထဲမှ မင်းမင်းက မိမိတို့ နှစ်ယောက်ကို မျက်လုံးပြူးလေးနှင့် မော့ကြည့်နေသည်။ ကလေးကို တစ်ချက် ငုံ့နမ်းလိုက်၏။

“ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးနော် မင်းမင်း.. ပါပါ စိတ်နဲနဲလေး တိုတာ.. သမီး မလန့်ရဘူး.. နော်..”

“ လေး ကို ရိုက်မလို့လား ပါပါ..”

“ မရိုက်ပါဘူး သမီးရယ်.. ပါပါ သိပ်ချစ်တဲ့ လေးကို ပါပါ ဘယ်ရိုက်ပါ့မလဲ..”

“ ……..”

“ ………”

“ ……….”

ခင်လေးရော ကလေးကိုပါ ပွေ့ဖက် ထားမိသည်။ မိမိ သွေးသား မဟုတ်သော်လည်း အပြစ်မဲ့ရှာသော သည်ကလေးကို သမီးရင်းလိုပဲ မြင်ပါသည်။ သမီးလေးရယ်.. လေး ရယ်.. ကိုကြီးရယ်.. လေး ရယ်.. မင်းက စေတနာ ဆိုပေမယ့်..။ အတွေးမိုးတို့ သည်းထန်နေဆဲ နှာခေါင်းထဲ ဝင်လာသည်က မရှိုက်နမ်းရတာ ကြာပြီဖြစ်သော နံ့သာဖြူ သနပ်ခါးနံ့ သင်းသင်းလေး။ တချိန်က အမြတ်တနိုး စိုးပိုင်ဖူးသည့် ပါးပြင်လေးက ယနေ့တိုင် နူးညံ့ နေဆဲ။ ကိုမျိုးမင်း တစ်ယောက် မောခဲ့သမျှ ပင့်သက်များစွာကို ခင်လေး၏ ပန်းနုရောင် ပါးပြင်ထက်သို့ သတိလက်လွတ် သွန်ချလိုက်မိတော့သည်။

..........................................................

“ အဲ့ဒါ ဘယ်လို ဖြစ်နေကြတာလဲ..”

“ ……..”

“ ဟင်.. မ.. မမ.. မမ ပြန်လာပြီ..”

“ မေမေ..”

“ လာစမ်း မင်းမင်း..”

“ မမ.. ဖြည်းဖြည်း.. မင်းမင်းလေး ဖျားနေတယ်..”

“ နင့်ပါးစပ် ပိတ်ထား ခင်လေး.. ငါ့ သမီး ငါ ခေါ်သွားမယ်.. ကိုယ့်ဇာတ်ကိုယ် ဆက် က ကြ..”

“ မဟုတ်ဘူး မမ.. မဟုတ်ရပါဘူး.. လေး.. လေး ရှင်းပြပါရစေ မမရယ်..”

“ ငါ့ မျက်စိနဲ့ တပ်အပ် မြင်နေတာကို မဟုတ်ဘူး ဆိုတော့.. လာ သမီး.. မေမေ့ဆီ..”

“ ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း..”

“ ဘာာာ.. တောက်.. လာ စမ်း..”

“ မမ.. မလုပ်ပါနဲ့.. မေမေနဲ့ လိုက်သွားနော် မင်းမင်း နော်..”

“ ဟင့်အင်း.. လေးနဲ့ပဲ နေမယ်..”

“ အာ.. ကဲ.. လာဆို လာစမ်း..”

“ မမ.. ကလေးကို အရမ်းမလုပ်ပါနဲ့..”

“ ပိတ်မထားနိုင်ဘူးလား နင့် ပါးစပ်.. ကဲ ဟယ်..”

ဖြန်းးးး.. 

“ အား..”

“ ဟာ.. ခင်မမ.. မင်း..”

“ ကိုကြီး.. မလုပ်ပါနဲ့..” “ပါ ပါ..”

ခွပ်.. ဒုန်း..

အား ကျွတ်ကျွတ်..။ အိပ်ခန်းထောင့်ရှိ မှန်တင်ခုန်ကြားတွင် ခင်မမ ခွေခွေလေး လဲ နေ၏။ ထိုင်ခုံစောင်းနှင့် ဆောင့်မိပြီး နံကြားက အတော်လေး စူးအောင့် သွားသည်။ ရုတ်တရက် ထ မရ။ ပြာဝေသွားသည့် မျက်လုံးထဲတွင် မိမိအား ခါးထောက်ကြည့်နေသည့် မျိုးမင်း။ ခင်လေးက သူ့ လက်ကို အတင်း ဖမ်းဆွဲနေပြီး သမီးလေးက မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် ကုတင်ပေါ် ထိုင်လျက်။ မေးရိုးမှ တဆစ်ဆစ် ကိုက်ခဲပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်မှ သွေးများ စီးကျလာသည်။ ငါ့ မျက်နှာ.. ငါ့ မျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ ထိုးတယ်.. ငါ့ အိမ်မှာ ကပ်နေတဲ့ ကျွန်ကောင်က.. ငါ့ မျက်နှာကို..။ စိတ်ထဲ အူလှိုက်အသည်းလှိုက် ဒေါသ ထန်လာသည်။ ဒီနေ့ အဖို့က ခင်မမ အတွက် တကယ့် လောကငရဲ ပါလား။

သီခက်ဇော်ထံတွင် စိတ်ကြိုက် အသုံးတော်ခံပြီး စိတ်ရော ကိုယ်ပါ ပင်ပန်းနွမ်းလျစွာနှင့် အိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ ကျမတို့ ထပ်တွေ့ကြမယ်နော်.. ဆိုသည့်စကားက မမ နားထဲမှ မထွက်။ မိမိ အဖြစ်က မစင် မကြောက်နိုင်တော့သည့် လောက် တစ်ကောင် ပမာ။ အမှား၏ ထောင်ချောက်ကိုလည်း မရုန်းနိုင်၊ ကာမ၏ ရမ္မက်ကိုလည်း မလွန်ဆန်နိုင်။ နောက်ဆုံးတော့ ဖြစ်သမျှ ရင်ဆိုင်ရန်ကလွဲပြီး မိမိ လုပ်နိုင်တာ ဘာမှ မရှိ။ လောလောဆယ်တော့ ဘာမှ ဆက်မတွေးဘဲ အနားယူလိုလှပြီ။ တက္ကစီတစ်စီး ငှားပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ သမီးလေး ငွေလမင်းကို အရင်ဆုံး ရှာမိ၏။ ပွင့်နေသည့် ခြံတံခါးနှင့် ဆင်ဝင်အောက်တွင် ရပ်ထားသည့်ကား။ မျိုးမင်း အစောကြီး ပြန်ရောက်နေတာလား.. သူ့ဘာသာ ပြန်ရောက်ရောက်၊ မရောက်ရောက်၊ ငါ နဲ့ ဘာဆိုင်တာမှတ်လို့..။ တွေးရင်း အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့သည်။ သည်အချိန်ဆို သမီးလေးက ခင်လေး အခန်းတွင် ရှိမည်မလွဲ။ မိမိ အိပ်ခန်းနှင့် ခင်လေး အိပ်ခန်းက သုံးထပ်တိုက်အိမ်ကြီးတွင် အလယ်ထပ်တွင်ရှိသည်။ အပေါ်ဆုံးမှာက ဘုရားခန်းနှင့်  မိခင်ကြီး ဒေါ်တင်မိမိ အခန်း။ မျိုးမင်း အိပ်ခန်းက အောက်ဆုံးထပ်တွင် တံခါး ပိတ်လျက်။

တစ်အိမ်လုံးလည်း တိတ်ဆိတ်နေသဖြင့် သမီးလေး အိပ်များ ပျော်နေရှာမလားဟု အသံမပေးဘဲ အလယ်ထပ်ဆီ တက်လာခဲ့ပြီး ခင်လေး အခန်းနား ရောက်ခဲ့သည်။ လှပ်ထားသည့် တံခါးကို အသာ တွန်းဖွင့်လိုက်တော့ မြင်ရသည့် မြင်ကွင်းက မိမိ မျက်လုံးများကို မီးတောက် သွားစေခဲ့၏။ ခင်ခင်လေးက သမီးလေးကို ပွေ့ပိုက်ထားပြီး ခဲအိုဖြစ်သူ၏ ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးလျက်။ မျိုးမင်း က သူမကို အနမ်းတွေ ပေးနေသည်။ ဒင်းတို့က ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဖောက်ပြန်နေကြတာလဲ။ ငါ့မှာတော့ မှားမိတဲ့ လုပ်ရပ်တစ်ခုအတွက်.. မိသားစု အပေါ် တင်သွားတဲ့ အကြွေး အတွက်.. နံမည်ခံလင်ရဲ့ ဂုဏ်ဒြပ်နဲ့ သိက္ခာ တစ်ခုအတွက်.. ငါ့ အမှားအတွက် ငါ ပေးဆပ်လိုက်ရတာ.. ဒင်းတို့က အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်မထွက်ဘဲ ခုလို.. သူတော်ကောင်းယောင် ဆောင်နေကြတဲ့ ဒင်းတို့က အိမ်ထဲမှာတင်.. ငါ့ အမေ အရိပ်အောက်မှာ.. ငါ့ သမီးလေးကို ဘေးမှာထားပြီး.. ဘယ်တုန်းကတည်းက..။

နှုတ်ခမ်းမှ စီးကျလာသော သွေးတို့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း သုတ်ပစ်လိုက်၏။ အံတင်းတင်း ကျိတ်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ထ ရပ်လိုက်သည်။ ခင်မမ အမူအရာက ကြိုးဝိုင်းတွင်းမှ ကုန်းရုန်း ထပြီး ပြိုင်ဘက်ကို ရင်ဆိုင်တော့မည့် ဒဏ်ရာရ ကစားသမား တစ်ဦးလို။ ငွေလမင်းလေးက ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းပြီး မမ အနား လာရပ်သည်။ “မေမေ..” ငိုမဲ့မဲ့ ခေါ်သံလေးနှင့် မိခင်ဖြစ်သူ၏ ခြေထောက်ကို ဖက်ထားရှာ၏။ ပြူးကျယ် ဝိုင်းစက်နေသော မျက်လုံးလေးများတွင် မျက်ရည်များ ပြည့်အိုင်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးများကတော့ အနည်းငယ် ပြာနှမ်းနေသယောင်။ သမီးငယ်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း အေးစက်နေသည့် လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဒါ ငါ့သမီး.. ဘယ်လောက်ပဲ အနေစိမ်းစိမ်း အချိန်တန်တော့ အမေက အမေပဲ ဆိုတာ နင် မြင်လား ခင်လေး.. နင်က ဘာ မို့လို့ ငါ့ သမီးကို..။ “မေမေ့..” သမီးလေး၏ ခေါ်သံတုန်တုန်လေးက ခင်မမ ရင်ထဲ ခွန်အားတစ်ရပ်ကို ဖြစ်စေခဲ့သည်အမှန်ပင်။ သမီးလက်ကို ဆွဲပြီး မျိုးမင်း မျက်နှာကို တည့်တည့် ရင်ဆိုင်လိုက်၏။ သူကလည်း မိမိကို ဒေါသမာန် အပြည့်ဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။ မီးတောက်နေသော မျက်ဝန်းများ၏ အားပြိုင်ပွဲ အလယ်တွင် ခင်လေး ကတော့ တိုးသက်စွာ ရှိုက်ငိုလျက်။

“ သူတောင်းစား.. ငါ့ ကို ထိုး တယ် ဟုတ်လား.. ဟမ် မျိုးမင်း.. နင်က ဘာကောင်မို့လို့ ငါ့ အသားကို..”

“ ဟားးး.. အေး.. ငါ နင့်ကို ထိုးမိတာ နောင်တ ရတယ် ခင်မမ.. နင့်လို ပျက်ချင်တိုင်း ပျက် နေတဲ့ မိန်းမပျက်ကို ငါ့လက်နဲ့ ထိမိသွားတာ.. ငါ့ကိုယ်ငါ ရွံလွန်းလို့..”

မျိုးမင်း ပြောလိုက်သည့် စကားက နာလက်စ မိမိ မျက်နှာကို သံရည်ပူနှင့် ပက်လိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ ဒေါသအရှိန် တက်နေသည့် ခင်မမ၊ ရုတ်တရက် မင်သေ သွား၏။ သူ ဘာ ပြောလိုက်တာလဲ.. မဟုတ်မှလွဲရော.. ဟို အကြောင်းတွေများ.. သီခက်ဇော်.. သီခက်ဇော် ယုတ်မာပြီ.. ငါ့ကို ယုတ်မာ ထားပြီထင်တယ်..။ မမ ရင်တွေ ပြောမပြတတ်အောင် ပူလောင်လာသည်။ ခန္ဓာကိုယ် အနှံ့ စီးဆင်းနေသော သွေးများ ရပ်တန့် သွားပြီလား။ မျက်ဝန်းတွင်း တောက်လောင်နေသည့် ဒေါသမီးတို့က ကြောက်ရွံ့မှု အဖြစ် ပြောင်းကုန်သလိုလို။ ဟင့်အင်း.. ငါ မမှားဘူး.. ငါ မှားတာ မဟုတ်ဘူး.. လူယုတ်မာတွေ ငါ့ကို ဝိုင်း တိုက်ခိုက်ကြတာ.. မောင်ရေ.. မ မမှားဘူးမှန်း မောင် သိတယ် မှတ်လား.. မောင် မ ကို နားလည်ပေးမယ် မှတ်လား..။ “မေမေ..” မိမိလက်ကို လှုပ်ဆွဲနေသည့် သမီးလေး မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်မိသည်။ ဟုတ်တယ်.. ငါ့မှာ သမီးလေး ရှိသေးတယ်.. သူတို့အားလုံးက သူစိမ်းတွေ.. ငါ့မှာ မောင့် ကိုယ်ပွား မောင့်သမီးလေး ရှိသေးသားပဲ။ “လာ သမီး..” သမီးလက်ကို ဆွဲပြီး အခန်းထဲမှ ချာကနဲ လှည့်ထွက်ခဲ့သည်။

“ မမ.. မသွားပါနဲ့.. လေး တောင်းပန်ပါတယ် မမရယ်.. ရှင်းပြပါရစေ.. လေး ရှင်းပြတာလေး နည်းနည်း နားထောင်ပေးပါ မမရယ် နော်.. ဟင့်ဟင့်..”

“ သွားပစေ လေး.. လွှတ်လိုက်..”

“ နင်.. နင် မိုက်ရိုင်းလှချည်လား မျိုးမင်း ဟင်.. ဒါ ဘယ်သူ့အိမ်မို့ နင်က ငါ့ကို နှင်နေရတာလဲ.. သူတောင်းစား.. ရေမြောကမ်းတင်ကောင်..”

“ မမ..”

“ ဖယ်စမ်း.. မိခင်လေး.. နင်လည်း တူတူပဲ.. ယောင်္ကျားရှားတယ် ဟုတ်လား.. ကိုယ့်အမလင်ကို ကြောင်တောင် နှိုက်တဲ့ မိန်းမ.. ကျေးဇူးကန်းတဲ့ကောင်မ.. နင်လည်း နင့်အမေလိုပဲ..”

“ ခင်မမ.. တောက်.. ငါ..”

“ ထိကြည့်လေ.. ငါ့အသား နင် ထပ်ထိကြည့်..”

“ မထိပါဘူး စိတ်ချ.. ဒါပေမယ့် နင် သိထားအောင် ငါ ပြောမယ်.. လေး ကို မစော်ကားနဲ့.. လေးက ငါ့ ချစ်သူ.. နင့်ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် ငါ့ ဇနီး ဖြစ်မယ့် ငါ့ချစ်သူ.. နားလည်လား.. လေးသာ အနစ်နာ မခံရင် နင် ဗိုက်တစ်လုံးနဲ့ စောက်ရှက် ကွဲပြီ ဆိုတာ မှတ်ထား..”

ကြားရသည့်စကား၊ ကြုံရသည့် အဖြစ်တို့က ည သန်းခေါင် ဆန်လွန်းလှသည်။ ခင်မမ အဖို့ ထပ်ပြောစရာ စကား မရှိတော့ပါချေ။ သမီးလက်ကို ဆွဲကာခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။ လောလောဆယ် အလုပ်ချင်ဆုံးက ဒီနေရာမှ အမြန်ဆုံး မျက်ကွယ် ဖြစ်သွားရန်သာ။ အမေ့ကိုရော ထားခဲ့ရမလား.. ။ သည် ပြဿနာတွေ အမေ သိဦးမယ်မထင်။ မိခင်ကြီး အခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ တစ်ချက် မော့ကြည့်လိုက်သည်။ အကြားအာရုံ ချို့တဲ့နေပြီဖြစ်သော မိခင်ကြီး ဘာမှ ကြားပုံမရ။ မြင်ယောင်လာသည့် အမေ့ မျက်နှာကို အာရုံထဲမှ ဖျောက်ရင်း အောက်ထပ်သို့ ဆင်းရန် လှေကားဆီ လျှောက်လာခဲ့သည်။ 

“ မသွားချင်ဘူး မေမေ.. လေး ရေ.. မင်း မသွားချင်ဘူး..” 

သမီးငယ်လေး ထံမှ ငိုရှိုက်ရင်း ပြောလိုက်သော စကားသံ။ သမီးကလည်း မေမေနဲ့ မသွားချင်ဘူးတဲ့လား.. ဟင့်အင်း.. မရဘူး.. သမီး တစ်ယောက်တော့ မေမေ့ဘက်မှာ ရှိမှ ဖြစ်မယ်လေ။ နှလုံးသားမှ စိုးထိတ်စွာ ရေရွတ်ရင်း သမီးကို ဆွဲခေါ်ခဲ့သည်။ လှေကားထိပ် အရောက် ခင်လေးက မိမိရှေ့မှ ဆီးကာပြီး..

“ မမ.. မသွားပါနဲ့ မမရယ်.. လေး တောင်းပန်ပါတယ် မမရယ် နော်..”

“ အာ.. လျှာ ရှည်တယ်.. ဖယ်စမ်း..”

ဒုန်းး… ဒုန်းး.. ဒုန်းး..

“ အားးးး…”

“ ဟာာာာ.. လေး..”

“ လေး.. လေး.. မေမေ.. လေး.. လေး ရေ.. ပါပါ ရေ..”

“ လာ သမီး.. မေမေတို့ သွားကြမယ်..”

“ ဟင့်အင်း.. မေမေ.. လေး ဟိုမှာ သွေးတွေ အများကြီးပဲ.. မေမေ.. မသွားဘူး.. ဟင့်အင်း.. လေးရေ.. ပါပါရေ..”

ငိုရှိုက်ရင်း အသံ တိမ်ဝင်သွားသည့် သမီးလေးကို ကောက်ချီလိုက်သည်။ လှေကားမှ တလိမ့်ကောက်ကွေး ကျ သွားသော ခင်လေးတစ်ယောက် သွေးအိုင်ထဲတွင် ငြိမ်သက်လျက်။ မျိုးမင်းလည်း မိမိကို ရန် မလုပ်အား။ အပေါ်ထပ်မှ မိခင်ကြီး အခန်းတံခါးလည်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွင့်လာသည်။ “ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ..” မိခင်ကြီး၏ လေးတွဲ့သောအသံ။ အားလုံး ပြီးဆုံးသွားပြီပဲ။ ခင်မမ တစ်ယောက် ဘာကိုမှ တွေးမနေတော့။ သမီးငယ်ကို ချီပွေ့ပြီး အိမ်ရှေ့ ဆင်ဝင်အောက်တွင် ရပ်ထားသည့် ကားပေါ်တက်၊ စက်နှိုးကာ အသင့် ပွင့်လျက်သား ခြံတံခါးမှ မောင်းထွက် လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ 

“ မေမေ.. မသွားချင်ဘူး မေမေ..” 

သမီးလေး၏ ငိုယိုတောင်းဆိုစကား။ အံကျိတ်ရင်း ခေါင်းကို တွင်တွင် ခါနေမိ၏။ ရင်ထဲမှ ထပ်တလဲလဲ ရေရွတ်မိသည်။ ထပ် မပြောပါနဲ့တော့ သမီးလေးရယ်.. မေမေ့ကို သနားရင် မေမေနဲ့ အတူတူ လိုက်ခဲ့ပေးပါ..။

အနောက်ဘက်ကောင်းကင်တွင် နေဝန်းက လုံးလုံးပျောက်ကွယ်ပြီ။ ကားပေါ်တက်ပြီး ဦးတည့်ရာ မောင်းချလာလိုက်သည်မှာ ဘယ်နေရာ ရောက်လို့ရောက်မှန်းပင် မသိတော့။ မြို့ပြ၏ ထိန်ညီးသော အလင်းရောင်တို့ ဝေးသည်ထက်ဝေးကာ ကျန်ခဲ့သည်။ ဝဲယာမှ အမှောင်ထုကို ကြည့်ရင်း အသိစိတ်တို့က အိပ်မက်ထဲ လမ်းလျှောက်နေရသူလို။ သမီးလေး မင်းမင်းက lover seat တွင် ထိုင်လျက် မိမိကို ငေးနေသည်။ အိမ်မှ စထွက်လာစဉ်ကအတိုင်း မျက်လုံးအပြူးသားလေးနှင့်။ ဒူးလေးနှစ်ဘက်တုပ်ပြီး လက်သီးလေးများ ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ထားသည်။ သမီးကြည့်ရတာ တစ်ခုခုကို ကြောက်နေသလိုပဲ.. အင်းလေ.. ဒီနေ့အဘို့ မြင်ခဲ့ရတာတွေက သူ့ အသက်လေးနဲ့ ယှဉ်ရင် အထိတ်တလန့် ဆန်လွန်းနေတာကိုး.. အဆိုးဆုံးက လှေကားကနေလိမ့်ကျသွားတဲ့ ခင်ခင်လေး.. သွေးအိုင်ထဲ လဲကျန်နေခဲ့ပုံက သေလားရှင်လားမသိ.. တကယ်လို့များ သေပြီ ဆိုရင်.. ငါ.. ငါ လူသတ်မှု ဖြစ်ပြီလား.. ငါ ထောင် ကျမှာလား.. ပိုဆိုးတာ သမီးက ငါ့ကို သိပ် မုန်းသွားမှာ..။ ခင်မမ ရင်ထဲမှ စိုးထိတ်မှု များစွာအနက် သည်တစ်ခုက အနက်ရှိုင်းဆုံးပင်။ တကယ်တမ်း မိမိဘဝအတွက် အရေးအကြီးဆုံး ခွန်အားက သမီးလေး ငွေလမင်း တစ်ဦးတည်းသာ။

“ သိလား သမီး.. တကယ်က သူတို့တွေက သမီးနဲ့ ဘာမှ မတော်ဘူး.. သူတို့က သူများတွေ သမီးရဲ့..”

“ ……”

“ ခင်ခင်လေး လည်း သူများပဲ.. မျိုးမင်းဆိုတဲ့ကောင်လည်း သူများပဲ.. သိလား သမီးလေး..”

“ …….”

“ အခု မေမေတို့ သွားကြမယ်.. သမီးနဲ့မေမေ နှစ်ယောက်တည်း တူတူလေ နော်..”

“ ……..”

“ ကာတွန်းကား အခွေ သွားဝယ်မလား သမီးလေး.. ပရင့်စက်စ် ဂါဝန်လေး ယူမလား.. ရေခဲမုန့်စားချင်လား သမီး.. အကုန်ရမယ်.. မေမေ အကုန် ဝယ်ပေးမယ်.. သိလား သမီး..”

“ မေ မေ..”

“ အင်း.. ပြော သမီးလေး.. မေ့သမီးလေး ဘာလိုချင်လဲ.. မေမေ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ပြော..”

“ အိမ် ပြန်ချင်တယ် မေမေ..”

“ သမီး ရယ်..”

“ ပြန်ရအောင် မေမေ..”

“ ……..”

“ ဟင့်.. ဒီည မင်းမင်း ပုံပြင်နားမထောင်ရဘူးလား မေမေ.. ဟင့်ဟင့်..”

“ ……..”

“ လေး ဆီ ပြန်ချင်တယ်..”

“ ……..”

“ မင်းမင်းသောက်တဲ့ တန်ခိုးရှိအားဆေးလည်း ကျန်ခဲ့တယ်.. အားဆေးသောက်မှ ရက်ပန်ဇယ်လို ဆံပင်တွေရှည်လာမှာတဲ့.. ဘာဘီ ရေသူမရုပ်လည်း ကျန်ခဲ့တယ်.. လေး ပြောပြနေတဲ့ ပုံပြင်လည်း မပြီးသေးဘူး မေမေ.. ဟင့်.. ပါပါက ဒီခေါက် ရုံးပိတ်ရင် ဟက်ပီးဝေါ လိုက်ပို့မှာ တဲ့..”

“ ……..”

“ မင်းမင်း အရုပ်လည်း မယူပါဘူး.. ပရင့်စက် ဂါဝန်လည်း မယူဘူး.. ရေခဲမုန့်လည်း မစားချင်ပါဘူး.. အိမ်ပဲ ပြန်ချင်တာ.. ဟင့် ဟင့်.. နော် မေမေ့ နော်..”

“ ……..”

“ မေမေ့..”

“ တိတ် စမ်း..”

“ အီးးး.. ဟီးး..”

ဝမ်းနှင့် လွယ်ခဲ့ရသော်လည်း သားမမည်ပါကလား။ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေး၏ လိုအင်ဆန္ဒစကားများ နောက်တွင် မိမိဘဝတစ်ခုလုံး ဘာမှ မကျန်တော့လောက်အောင် ဆုံးရှုံးသွားရသည်။ အမြင်အာရုံများ မူးနောက်ရီဝေလာခဲ့၏။ တဒိန်းဒိန်း တုန်လှုပ်နေသော နှလုံးသားထဲတွင် အဖြေမရှိသော အမေးစကားများ ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။ ဘာကြောင့် ဒီလို ဖြစ်ရသလဲ.. ငါ့ ကျမှ ဘာကြောင့်.. မဖြစ်ရဘူးလေ.. သမီးက မေမေ့သမီး.. မေမေ့နားမှာပဲ နေရမှာ.. မေမေ သမီးကို သိပ်ချစ်တာပါ.. သူတို့က သာမယ် ထင်နေတာလား.. မေမေ့ထက် သာမယ် ထင်နေတာလား.. မရဘူး.. မေမေနဲ့ပဲ နေရမယ်.. သေတဲ့ထိ.. သေတဲ့ထိ မေမေနဲ့ပဲ.. လီဗာကို အဆုံးနင်းထားမိရင်း ပါးစပ်မှလည်း သူရူးတစ်ယောက်လို တတွတ်တွတ် ရွတ်နေမိသည်။ သမီးငယ်လေး၏ တအိအိ ငိုသံကလည်း မတိတ်သေး။

ကားစတီယာရင်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပေါက်ထွက်မတတ် ထူပူလာသည်။ မျက်ရည်တို့ဖြင့် ပြည့်အိုင်နေသည့် မျက်ဝန်းများတွင် ရုတ်တရက် မြင်လိုက်ရသည်က စူးရှသော အလင်းတန်းကြီး နှစ်ခု။ ကမ္ဘာပျက်မတတ် ကျယ်လောင်သည့် ဟွန်းသံရှည်ကြီး၏အဆုံးတွင် နောက်ဆုံးကြားလိုက်ရသည်က ဆို့နင့်ကျေကွဲဖွယ် အော်ခေါ်သံလေး။ နာကျင်မှုများကြားမှပင် ကြည်နူးစွာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ တစ်လောကလုံး မှောင်အတိကျသွားသည့်တိုင် ကျေးဇူးပါ သမီးရယ် ဆိုသောစကားလေးတစ်ခွန်း ကိုတော့ နှလုံးသားမှတဆင့် ထပ်တလဲလဲ ရေရွတ်နေဆဲ။

“ မေမေ့.. ထ ပါ မေမေ.. မင်းမင်း အိမ်မပြန်တော့ဘူး.. မေမေ နဲ့ပဲ နေမယ်လေ.. နော် မေမေ့ နော်..”

“ အင်းး.. သ……… မီး…….. သ … မီး … လေး..”

“ ထ.. မေမေ ထ.. မင်းမင်း သူများတွေနဲ့ နေတော့ဘူး.. မေမေ နဲ့ပဲ နေမယ် လေ.. ထ ပါ နော် မေမေ့.. နော်..”

“ ………”

.......................................................................

(၁၉)

~ သုံးလခန့် ကြာသော် ~

“ မင်းမင်း အိပ်သွားပြီလား လေး..”

“ ဟုတ် ကိုကြီး.. အလုပ်တွေ များနေလား..”

“ နည်းနည်းပါ..”

“ ညစာ ရော..”

“ ဘယ်စားရဦးမလဲ..”

“ အယ် ကိုးနာရီတောင် ထိုးပြီကိုကြီးရယ်..”

“ ကော်ဖီနဲ့မုန့် စားထားပါတယ်..”

“ ထမင်းမဟုတ်တော့ ဘယ် ဝမ်းအေးမလဲ..”

“ စားမှာပါ လေးရဲ့.. ရေ အရင် ချိုးမယ်..”

“ ဟင်းချို နွှေးထားလိုက်မယ်နော်..”

“ အွန်းးး.. သိပ်တောင် မဆာသေးသလိုပဲ.. လေး အိပ်ချင်အိပ်လေ.. နွှေးမနေနဲ့ ရတယ်..”

“ အွန်.. ကဲပါ.. ချိုးမှာဖြင့် ချိုး.. သိပ် ညနက်နေလို့ အိပ်ရာဝင်နောက်ကျနေမယ်..”

အိမ်တံခါး ပြန်ပိတ်ရင်း လှမ်းပြောနေသည့် ခင်ခင်လေး၏ စကားသံက မိမိ နောက်တွင် ကျန်ခဲ့သည်။ အိပ်ရာဝင် နောက်ကျနေမယ်တဲ့လား လေးရယ်။ ချစ်ရသူကို မျက်စိအောက်တွင် ထားပြီး အထီးကျန်နေရသည့် ယောင်္ကျား တစ်ယောက်အတွက် ညများစွာက အိပ်ရာဝင်စောခြင်း၊ နောက်ကျခြင်းတို့၌ အထူးစာဖွဲ့စရာ ဘာမှ မရှိ။ လက်ဆွဲအိတ်ကို ကုတင်ပေါ် ပစ်တင်လိုက်သည်။  အင်္ကျီကျယ်သီးများ တစ်လုံးစီ ဖြုတ်ရင်း ပြတင်းနားဆီ ခြေလှမ်းရောက်မိ၏။ အေးမြသော လ ရောင်အောက်တွင် မြင်နေရသည်က အိမ်မကြီးနှင့် သီးခြားဆောက်ထားသည့် ကားဂိုဒေါင် အနောက်ဘက်မှ နေရာလေး။ ခင်မမ၏ အမည်ခံယောင်္ကျား မဖြစ်မီ မိမိ နေခဲ့သည့် ဂိုဒေါင် အပေါ်ထပ် အခန်းလေးက ဘာမှ မပြောင်းလဲဘဲ ငြိမ်သက်လျက် ရှိနေဆဲ။ လွန်ခဲ့သော သုံးလခန့်က ကားအက်စီးဒန့်ဖြင့် ခင်မမတစ်ယောက် နေရာတွင်ပင် တိမ်းပါး သွားခဲ့သည်။ မိမိ နေခဲ့သည့် အခန်းလေးရှိရာ ပြန်ဆင်းနေရန် ပြောတော့ ကြီးကြီးမိက လက်မခံ။ လက်ရှိ အခြေအနေအရ သူ သည် ဒီအိမ်ကြီး၏ အိမ်ထောင်ဦးစီး။ သမီးလေး ငွေလမင်း၏ ဖခင်။

မိမိရှေ့တွင် မိခင်တစ်ယောက်လုံး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဆုံးပါးသွားရှာသော မြင်ကွင်းကြောင့် ကလေးငယ်လေးမှာ အရွယ်နှင့် မမျှသော စိတ်ဒဏ်ရာကို ခံစားခဲ့ရသည်။ ရက်ရှည် အဖျားကြီး ဖျားပြီး ကလေးဆေးရုံကြီး၏ ICU ထဲတွင် မနည်း အသက်လုခဲ့ရသည်။ နေပြန်ကောင်းလာတော့လည်း ပုံမှန်စိတ် မဟုတ်တော့။ တနေကုန်နေလို့လည်း စကားပြောချင်မှ ပြောသည်။ ည တရေးနိုး လမ်းထလျှောက်ပြီး ကယောင်ကတန်းတွေ ပြောသည်။ အစားအသောက် အမူအကျင့် အားလုံး သိသိသာသာ ပြောင်းလဲခဲ့ပြီး ကျောင်းစာကိုလည်း စိတ်ဝင်တစား လုံးဝမရှိတော့။ လက်ကမချအောင် နှစ်သက်ခဲ့သော အရုပ်ကလေးများကိုလည်း ကိုင်တွယ်၍ပင်မကြည့်။ အထူးဆန်းဆုံး တစ်ခုက သူမ မိခင်ကို လုံး၀ မမေးခြင်းပင်။ အိမ်နံရံတွင် ချိတ်ထားသည့် မိခင်ဓာတ်ပုံကိုလည်း ယောင်၍ပင် လှည့်မကြည့်။ ပြင်းထန်သော စိတ်ဒဏ်ရာကြောင့် အတိတ်မေ့သွားသလား ဆိုရအောင် ကျန် မိသားစုဝင်များအပေါ် ဆက်ဆံရေး ကတော့ဖြင့် အတန်ငယ် အေးစက်သွားသည်မှ လွဲ၍ အထွေအထူး ပြောင်းမသွားချေ။

ခင်ခင်လေးကလည်း လှေကားမှ ပြုတ်ကျသည့်ဒဏ်ဖြင့် ဆေးကုသမှု ခံယူလိုက်ရသေးသည်။ မိခင်အိုကြီး ဒေါ်တင်မိမိကတော့ ဖြစ်ရပ် အားလုံးကို သိသလိုလို၊ မသိသလိုလိုနှင့် ဝိုးတဝါး။ ခင်မမ မဆုံးခင်ညက လင်မယား စကားများ ရန်ဖြစ်ကြသည်လို့တော့ ရိပ်မိသည်။ ခင်ခင်လေး ပယောဂများလား တွေးထင်မိသော်လည်း ဒီအိမ်ကြီးဆီ ရောက်လာကတည်းက မိမိ မျက်စိရှေ့တွင် အမှားအယွင်း တစ်စုံတစ်ရာ မရှိပါဘဲ နေလာသည့် လင်ပါသမီးဖြစ်သူကို စွပ်စွဲရန် ခက်လှ၏။ သမီးလေး တစ်ယောက်၏ မိခင်ဖြစ်သော်ငြား ပေါ့သွမ်းသော အနေအထိုင်များနှင့် ခင်မမ အကြောင်းကို တွေးတိုင်း မိမိကိုယ်တိုင်ပင် အသေမဖြောင့်နိုင်အောင် ရတက်မအေးဖြစ်ရသည် မဟုတ်ပါလား။ မိမိ အနားသို့ ခင်လေး ရောက်လာတိုင်း၊ မြေးမလေးနှင့် ပျော်ရွှင်စွာ အချိန်ပြည့်ရှိနေသည်ကို မြင်ရတိုင်း၊ အလိုက်သိပြီး သိမ်မွေ့အေးဆေးသော ခင်လေး၏ အနေအထိုင်တို့ကို မြင်ရတိုင်း မမ သာ လေး လောက် လိမ္မာလျှင် ဟူသည့် အတွေးက ဝင်လာခဲ့ရသည်သာ။

“ ကိုကြီး.. ရေချိုးမယ်ဆိုပြီး..”

“ ဟမ်.. အွမ်း.. ချိုးမယ်.. အိပ်သေးဘူးလား လေး..”

“ ထမင်းပွဲ ပြင်ပေးနေတာလေ.. ကိုကြီး ထွက်မလာလို့..”

“ အေးပါ.. ချိုးပြီ ချိုးပြီ..”

“ ပြီးရင်လာနော်.. ထမင်းမစားဘဲ အိပ်မသွားနဲ့..”

“ ……”

အသံမပါသော အပြုံးသက်သက်တစ်ချက်ဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်၏။ လှည့်ထွက်သွားသော ခင်လေးကို ငေးရင်း ငါ့ အိမ်ရှင်မလေးသာ ဖြစ်လိုက်ပါတော့ဟု ဘယ်နှကြိမ်မြောက်မှန်း မသိ တွေးမိပြန်သည်။ အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်နေသော ဒီမိန်းကလေး။ သူမ ရင်ထဲတွင် ခုချိန်ထိ မိမိ ရှိနေဦးမလားဟု စဉ်းစားမိတိုင်း ရေရာသော အဖြေက ပေါ်မလာ။ ခုနေသာ လေး အိမ်ထောင် ပြုသွားလျှင် ဟူသည့် စိုးစိတ်က ရင်တွင်အမြစ်တွယ်ခဲ့သည်မှာ ခင်မမကို လက်ထပ်လိုက်ရသည့် အချိန်ကတည်းက ဖြစ်သည်။ ဘဝ၏ အချိုးအဆစ် အမျိုးမျိုးက မိမိ တမင် ဖန်တီးယူသည် မဟုတ်သော်လည်း လက်ရှိအခြေအနေတွင် သူမ ထံမှ တစ်စုံတစ်ရာ တောင်းဆိုရန် ဝန်လေးသည်တော့ အမှန်ပင်။ မျက်စိရှေ့တွင် နေ့တိုင်း မြင်နေရသည့် သူမ။ ပါးပြင်မှ သနပ်ခါးပါးကွက်လေးက နံ့သာဖြူလား၊ ရှင်မတောင် ဖြစ်လေမလား။ တစ်ချိန်က မိမိ စိုးပိုင်ခဲ့ဖူးသည့် ဒီသနပ်ခါး ပါးကွက်လေး၏ ရနံ့ကို မိမိကိုယ်စား သုံးဆောင်ခွင့် ရှိသူ ရှိနေပြီလား။

ရေပန်းမှ ကျလာသည့် အေးစက်သောအထိအတွေ့က ထုံကျင်နေသည့် နှလုံးသားကို နိုးထ လာအောင် လှုံ့ဆော်နေသည်။ တမင် မေ့ထားရသည့် အတိတ်ဖြစ်စဉ်တို့က ခင်မမ ဆုံးပြီးနောက် မိမိအာရုံတွင် မပီဝိုးတဝါး ပြန်ပေါ်လာနေသည်မှာ နေ့စဉ်ရက်ဆက်။ ထမင်းစားခန်းထဲရောက်တော့ စားပွဲပေါ်တွင် အငွေ့ မသေသေးသည့် ထမင်းဟင်းတို့က တိတ်ဆိတ်စွာ ကြိုဆိုနေသည်။ လေး အိပ်နှင့်ပြီ ထင်ပါရဲ့လေ။ နံရံကပ် မှန်ဘီဒိုလေးထဲမှ ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက်ကိုယူလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ပြန်လာခဲ့လိုက်၏။ အိပ်ခန်းဘေးတွင် လသာဆောင်ဆန်ဆန် ဝရံတာလေးရှိသည်။ ကားဂိုဒေါင်နှင့် တည့်တည့်ရှိသည့် ထိုနေရာလေးတွင် မထိုင်ဖြစ်တာ ကြာပြီ။ သည်နေ့အဘို့တော့ သာယာသော လရောင်ကို ခံစားရင်း ဖြစ်လာဦးမည့် အာသီသအချို့ကို မေ့ပစ်ရန် ကြိုးစားရမည်။ သူမ ပြင်ဆင်ထားသည့် ထမင်းဝိုင်းအတွက် လေး တစ်ယောက် မိမိကို စိတ်ဆိုးဦးမည် သိသော်လည်း မတတ်နိုင်။ လေးနှစ်ကျော် ဖြတ်သန်းလာခဲ့သည့် အထီးကျန် ညစာစားပွဲ။ တကိုယ်ရည် ဖြေသိမ့်ခဲ့ရသည့် အဖော်မဲ့ ည များ။ ဒါတွေကို ခုတလောမှ ပို၍ စိတ်ပျက်လာခြင်းက လွတ်လပ်သွားသော မိမိ အခြေအနေကြောင့် ဟု ဆိုလျင် မမှား။ မိမိ နှလုံးသားထဲတွင် လေး ကို ပြောချင်သည့် စကားများ ပြည့်နှက်လို့နေသည်။ သို့သော် နှုတ်မှဖွင့်ဟဘို့တော့ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ အခက်ကြီး ခက်နေခဲ့၏။

“ ထမင်းမစားဘဲ သောက် ပြန် ပြီ..”

“ ဟင်..”

“ ………..”

“ လေး.. လေး လား..”

“ သရဲမ ထင်လို့လား..”

“ မအိပ်သေးဘူးလား..”

“ ………….”

“ ………….”

“ ကိုကြီး..”

“ ……….”

“ လေး ခဏ ထိုင်ချင်တယ်.. ရမလား..”

“ လာ လေ..”

“ ……….”

ယမကာကြောင့် နောက်ကျိကျိဖြစ်နေသည့် အာရုံထဲသို့ တရစ်ခြင်း တိုးဝင်လာသည်က သင်းပျံ့သော သခါး ရနံ့။ ရုပ်ရှင် ဇာတ်လမ်းတွေထဲကလို အမူးလွန်ပြီး ထင်ယောင် ထင်မှား ဖြစ်နေခြင်းများလားလို့ ဘာသာ စမ်းစစ်ကြည့်မိ၏။ အဖြေမထွက်မီပင် နွေးထွေးသော ကိုယ်ငွေ့တစ်ခုက မိမိ နဘေးသို့ တိုးကပ်စွာ ရောက်လာသည်။ လေးနှစ်ကျော် ကာလအတွင်း မိမိ အခန်းတွင်းသို့ ပထမဆုံး ဖြတ်သန်း ဝင်ရောက်လာသည့် ဧည့်သည်မလေး။ ဖြူနုသော ခြေချောင်းလှလှလေးများနှင့် လှမ်းဝင်လာသည့် သူမ ခြေလှမ်းများက မိမိဘက်မှ ကျော်ရန် ခက်နေသည့် စည်း တစ်ခုကို အလိုက်သိစွာနှင့် ကူညီဖြတ်ကျော် ပေးမလို့များလား။ အားတက်လာသလိုလို၊ မရဲတရဲလိုလို ခံစားချက်က ရင်ထဲသို့ တိတ်တခိုး ရောက်လာသည်။ ယခုအချိန်တွင် အရက်မူးနေသော ယောင်္ကျား ရင့်မာကြီးတစ်ဦး၏ နှလုံးသားများ ဗြောင်းဆန် နေခဲ့ပါသည်ဟု ဆိုလျင် ပိုရန်ကောဟု ပြောကြမည်ပင်။ “ပြော.. ပြောစရာ ရှိလို့လား လေး..” မေးလိုက်သည့် စကားသံတွင် တစ်စုံတစ်ခုသော အခြေအနေကိုငံ့လင့်နေသည့် မျှော်လင့်ခြင်းတို့ ပြည့်သိပ် လျှက်။

“ မေး မလို့ပါ..” 

တည်ငြိမ်သော လေယူလေသိမ်း ဖြစ်သည့်တိုင် မသိမသာ အားယူရှိုက်သွင်းလိုက်သည့် ပင့်သက် သံလေးက တိတ်ဆိတ်သော ည အောက်တွင် ဟန်ဆောင်နိုင်ခြင်း ကင်းလို့နေသည်။ 

“ ကိုကြီး.. ခု တလော ဘာ ဖြစ်နေ လဲ..”

ခေတ္တ တိတ်ဆိတ်သွားသည့် နှစ်ဦးသားကြားတွင် ရင်တွင်းစကားများကတော့ အစီအရီ။ 

“ လေး သတိထားမိနေတာ ကြာ ပြီ.. ကိုကြီး တစ်ခုခု ဖြစ်နေတယ်..”

စကားသုံးခွန်း ပြောပြီးသည့်တိုင် အဖြေ ပြန်မလာ။ 

“ နေမကောင်းတာတော့ မဟုတ်ဘူး မှတ်လား ကိုကြီး..”

ပြန်ဖြေပါတော့ ကိုကြီးရယ်.. ဟု လှိုက်လှဲစွာ တောင့်တ နေမိသည်။ ပြောင်းလဲသွားသော အခြေအနေအရပ်ရပ်က မိမိတို့နှစ်ဦးကြားမှ ပျောက်ဆုံးနေသော တစ်စုံတစ်ခုကို ပြန်ရှာတွေ့ဘို့ ဖန်လာပြီ။ သို့သော် ဦးဆောင်ရမည့်သူကိုယ်တိုင်က ဆွံ့အ နေဆဲ။ မမ ဆုံးပြီးကတည်းက ကိုကြီး ဘာကို မျှော်လင့်နေမှန်း လေး ရိပ်မိသည်။ ရိပ်မိသည် ဆိုတာထက် ကောင်းစွာ သိသည် ဆိုလျှင် ပို မှန်ပါလိမ့်မည်။ မိမိကို ဘာကြောင့် စကား မဟလေသလဲ။

စောင့်စားရင်း မွန်းကြပ်လာသည့် ရက်များကို လေး စိတ်မရှည်ချင်တော့။ ချစ်ရသူကို နောက်တစ်ကြိမ် မဆုံးရှုံးချင်။ အချစ် ဆိုသည့် လောင်စာမီး တောက်လာလျှင် အားနွဲ့သူ မိန်းမသားများသည် ပိုမို ရဲရင့်တတ်ကြ၏။ တွေဝေနေသည့် ချစ်သူ့ နှလုံးသားထဲတွင် မိမိမျှော်လင့်နေသော စကားသံအချို့ ရှိနေတာ သေချာသည်။ ဒါကို ကြားရဘို့အတွက် လေးနှစ်ကျော် မြိုသိပ်ခဲ့သော ခံစားချက်များကို ရဲဆေးအဖြစ် ခင်လေး သုံးခဲ့ပြီ။ 

“ ဟင် ကိုကြီး.. ကိုကြီးမှာ ပြောစရာစကား တစ်ခုခုများ ရှိမနေဘူးလား.. လေးကို ဘာမှ ပြောစရာ မရှိဘူလား ကိုကြီး..” 

ပြောပြီး ကိုကြီးမျက်နှာကို မျှော်လင့်တကြီး ကြည့်နေလိုက်သည်။ ညည့်၏ တိတ်ဆိတ်ခြင်းက ကြီးသည်ထက် ကြီးလာသည်။ ကိုမျိုးမင်း အဖြစ်က ပါးစပ်တပြင်ပြင် အံတကြိတ်ကြိတ်နှင့်။ မျှော်လင့်မထားသော အခြေအနေမို့ ဘာစကားက စ ပြောရမှန်း တကယ် မတွေးတတ်။ ခြေစုံရပ်နေသော မိမိ အနားသို့ လေး ကပဲ တစ်လှမ်းတိုးလာသည်။ အချစ်၏ စွမ်းအားတို့ဖြင့် ရဲ့ရင့် သိမ်မွေ့နေသည့် ခြေလှမ်းများ။

“ လေး တို့ အချိန်တွေ ခဏ နောက်ပြန်ဆုတ်ကြမလား ဟင်.. လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်လောက်ကို ပြန် သွားမလား ကိုကြီး..”

“ …….”

“ အဲ့တုန်းကလို ပုံစံမျိုးသာဆို ကိုကြီး လေးကို တစ်ခုခု ပြောမှာ မှတ်လား..”

“ …….”

“ ပြန်သွားရအောင်.. ဖေဖေ မဆုံးခင်ကနေ့တွေကို ပြန်သွားရအောင် ကိုကြီး..”

“ ………”

“ လေး.. လေး လိုက်ခဲ့ပေးမယ်လေ..”

“ လေး ရယ်..”

“ နော်…”

“ အွမ်း..”

“ ဟင်းးးး..”

သူမ တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံး၍ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ လေး မှုတ်ထုတ်လိုက်သည့် သက်ပြင်းရှည် တစ်ချက်က ကိုမျိုးမင်း၏ လက်ဝဲဘက်ရင်အုံတစ်နေရာဆီ လေညင်းတစ်ခုလို ဖြတ်တိုက်သွား၏။ ဘာစကားတစ်ခွန်းမှ ပြောရန် မလိုတော့သည့် သင်္ကေတ။ သည်လူသားနှစ်ဦးကြားတွင် မြိုသိပ်ထားသည့် ချစ်ဇောများ ပွင့်ထွက်သွားခဲ့ပြီ။ ဆွံ့အ နေသည့် နှလုံးသားတစ်ခုကို စကားဆိုရန် လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်သည့် မိန်းမသားတစ်ဦး။ စို့တက်လာသည့် မျက်ရည်ကြည်တို့က ကြည်နူးခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ညသည် တိတ်ဆိတ်နေဆဲ၊ ပြာလဲ့လဲ့ လရောင်သည်အေးမြနေဆဲ၊ ခိုဝင်ခဲ့ဖူးသည့် ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးလည်း နွေးနေဆဲ။ 

“ ကိုကြီး နမ်း ရမလား လေး.. ဟင်..” 

တိုးသက်လှိုက်ဖိုသော ခွင့်တောင်းစကားကို ဆိုလိုက်သော်လည်း တကယ်တမ်း ဒီမေးခွန်းနှင့် ခင်လေး နှုတ်ခမ်းအကြားတွင် ဆံခြည်တစ်မျှင်စာမျှပင် ခြားမနေ။ ကြည့်မဝနိုင်သော ချစ်သူ သခင်၏ မျက်နှာကို နှမြောတသစွာနှင့်ပဲ မျက်လုံးလေး မှေးစင်း ပေးလိုက်သည်။ ဖြေးညင်းစွာ ပွင့်အာလာသည့် နှုတ်လွှာ အစုံက ဝတ်ရည်ခြင်း ဖလှယ်ရန် အသင့် အနေအထား။

ချွေးစေးတို့ စို့လျက် အေးစက်စက်ဖြစ်နေသည့် နှဖူးပြင်လေးထက်တွင် ဆံစလေးများက ကပိုကယို။ လက်လေးနှင့် အသာဖယ်ပြီး နွေးထွေးသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံဖြင့် ဖိကပ်၍ ရှိုက်နမ်းလိုက်သည်။ အကြင်နာ အနမ်းရှည်တစ်ခု၏ မဆုံးမီပင် ခင်လေး တစ်ကိုယ်လုံး လုံခြုံသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ပျောက်ဆုံးနေသည့် အရိပ်တစ်ခု မိမိ နှလုံးသာထံ ပြန်ရောက်လာပြီ။ ပြီးပြည့်စုံသော ကြည်နူးပီတိက ဘာနှင့်မျှ မတူ။ ရင်အစုံက တိမ်စိုင်ထက်တွင် လွင့်နေရသူလို ငြိမ့်ညောင်း သာယာလျက်။ သံစဉ်မညီသော နှလုံးသားစီးချက်တို့ကို ထိန်းညှိဘို့ မနည်း ကြိုးစားနေရ၏။ ရှိန်းမြ ထူပူလာသည့် နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးပေါ်သို့ ကြင်နာသော အနမ်းစိုစို တစ်ချက် ကျ ရောက်လာသည်။ ပြီးနောက်မှ ပါးပြင်နှစ်ဘက်။ နှာဖျားထိပ်ချင်း တို့ထိ ပွတ်သပ်ရင်း ဝင်သက်ထွက်သက်တို့ ပေါင်းစည်း လာကြသည်။

“ ချစ် တယ်.. လေးရယ်.. ကိုကြီးလေ..”

“ လေး သိ ပါ တယ်.. လေး လည်း.. လေး လည်း တူတူပဲလေ..”

“ အွမ်း.. လိမ္မာလိုက်တာ.. ကလေးလေး..”

နှုတ်ခမ်းနှစ်စုံတို့ စကား မဆက်နိုင်တော့အား။ မွတ်သိပ်သော အနမ်းတို့ဖြင့် တဖန် အလုပ်များ သွားရပြန်သည်။

“ တုန် နေတယ်.. ချမ်းနေလား..”

“ …….”

“ ဝင်ရအောင်.. ဒီနားက လေ တိုက်တယ်..”

“ လျှောက်နိုင်တော့ဘူး..”

“ ဟောဗျာ..”

“ ဟိ..”

“ အွမ်းး.. ပွေ့မယ်..”

“ နိုင်သေးလို့လား..”

“ ဟဟ.. အဘိုးကြီးဖြစ်ပြီ ထင်လို့လား.. အိရှ်..”

“ အိုး.. ကိုကြီး..”

တံခါးဝမှ အိပ်ရာကုတင်အထိ ခြေလှမ်းက ငါးလှမ်းထက် မပို။ ပန်းစည်းလေး တစ်ခုလို တယုတယ ပွေ့ချီလာသော လေး ကို သုံးပေခွဲခန့်သာ ကျယ်မည့် တစ်ယောက်အိပ် ကုတင်လေးပေါ် အသာ ချလိုက်သည်။ ဟွန့်.. ကုတင်ပေါ် ရောက်တာကလည်း မြန်လွန်းလိုက်တာ.. တကယ်ဆို ခုလို အကြာကြီး ပွေ့ထား ခံချင်တာ.. ခင်လေး စိတ်ထဲကပဲ ပြောမိသည်။ ဘာလို့မှန်း မသိ၊ ဒီညလေးကို ခုလို ကိုကြီးရင်ခွင်တွင် ပွေ့ဖက်ထားလျက်နှင့်ပဲ ကုန်ဆုံးစေချင်သည်။ အေးစက်စက် အိပ်ရာခင်းနှင့် မိမိကျောပြင် တစ်သားတည်း ကျသွားသည့်တိုင် ဖက်တွယ်ထားသည့်လက်များကို မလွှတ်ပေးမိ။  ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးထဲ ခေါင်းတိုးပြီး ရှပ်အကျီ ရင်ဘတ် နေရာကို ကျစ် နေအောင်ဆုပ်ထားလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးစ ဆပ်ပြာနံ့နှင့် ရောနေသည့် ယမကာ အနံ့။ ကိုကြီး သောက်တတ်သော အရက်တွေအကြောင်း လေး မသိ။ သို့သော် လတ်ဆတ်သည့် ဆပ်ပြာရနံ့နှင့် ရော နေသော ထို အနံ့ကို ကြိုက်သည်။

“ မလွှတ်တော့ဘူးလား..”

“ ဟင့်အင်း..”

“ တုန်နေသေးတုန်း ကြည့်စမ်း..”

“ …………”

အခန်းက ပြောလောက်အောင် အေးမနေသော်လည်း ခင်လေး တကိုယ်လုံး ခိုက်ခိုက်တုန်နေ၏။ အူလှိုက် အသည်းလှိုက် ဆိုသည့် ခံစားချက်က ပျော်စရာတော့ ကောင်းသည်။ 

“ ဖိ ထားပေးမယ်..” 

ပြောရင်း လေး မျက်နှာ အနှံ့ကို အနမ်းတွေ ပေးသည်။ ဖြည်းညင်းစွာ ဖြတ်တိုက်နေသည့် ပင့်သက်နွေးနွေး နှင့် နှုးညံ့သော ထိတွေ့မှုများ။ နှစ်ကာလ များစွာ ပိုင်ရှင်မဲ့ခဲ့သည့် ပါးပြင်တို့ နီစွေးလာခဲ့ပြီ။ လည်တိုင်ကို တရှိုက်မက်မက် နမ်း နေစဉ် ရှည်သွယ်သော လက်ချောင်းများက နှုတ်ခမ်းလွှာ နှစ်ချပ်ကို တို့ထိ ပွတ်သပ်လျက်။ ပူးကပ်နေသည့် ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှ မာကြောမှုတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ လေး ဝတ်ထားသည်က ချည်သား ညဝတ်စုံ။  အင်္ကျီအောက်တွင် ဘရာလေး ပါသော်လည်း ဘောင်းဘီရှည်အောက်ကတော့ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးနေသည်။ ဖုဖောင်းထနေသည့် ထိုအရာကြီးက ခင်လေး၏ အက်ကွဲကြောင်းနှင့် တည့်လျက်။ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို သိသိသာသာ လိမ်ကျစ်ထားသော်လည်း ကိုကြီး၏ အနမ်းနှင့် ခန္ဓာကိုယ် လှုပ်ရှားမှုက လေး ကိုယ်ပေါ်တွင် မြွေ တစ်ကောင်လို့ ရစ်ဖွဲ့ နေသည်။

လွန်ခဲ့သော နှစ် အနည်းငယ်ဆီက တစ်ထပ်တည်းကျခဲ့ဖူးသော နှလုံးသား နှစ်ခု အသစ်တဖန်ပြန်၍ ပျိုမြစ်နုနယ်လာသည်။ နွေးထွေးအိစက်နေသော ကိုယ်လုံးကျrစ်ကျစ်လေးက မိမိ ရင်ခွင်နှင့် စပရင်မွေ့ယာ ကြားတွင် မြုပ်နေ၏။ လိမ်ကျစ်ထားသည့် ပေါင်တံလေးနှစ်ခုကြား လက်လျှိုသွင်းလိုက်သည်။ ရှပ် အင်္ကျီကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကလေးများ ပိုမိုတင်းကျပ်လာ၏။ 

“ ဟဟ..  အင်္ကျီတော့ ပြဲတော့မှာပဲ..” 

ကျည်စယ်သလိုပြောရင်း ပေးနေမိသည့် အနမ်းများက အဆက်မပြတ်။ ညီညာပြည့်တင်းသော နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်ခုကို ငုံခဲထားလိုက်ပြီး ပေါင်တံနှစ်ခုကြားကို စုန်ဆန် ပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်သည်။ အကျီအောက်ထဲ လက်လျှိုဝင်လိုက်တော့ အိ ကနဲ တစ်ချက် တွန့်သွားပြန်၏။ ဘောင်းဘီ သားရေကြိုးတစ်လျှောက် လက်သည်းနှင့် ဖွဖွ ခြစ်ပေးနေမိသည်။ လေး တစ်ကိုယ်လုံး တရစ်ရစ် တုန် တက်နေသလို မိမိ ကိုယ်တိုင်လည်း အသက်ရှုနှုန်းတွေ မမှန်ချင်တော့။ ချစ် ချင်လာပြီ.. ဒီကောင်မလေးကို စိတ်ရှိလက်ရှိ.. ထိန်းထား ခဲ့ရသမျှ အတိုးချ ပြီး.. ညည်းလေး မျက်နှာကို မြင်ယောင်ပြီး တခြားမှာ ငွေပေးဖြေသိမ့်ခဲ့ရတဲ့ ငါ့ သွေးသားရဲ့ အာသီသတွေ.. ဒါတွေအတွက် အခု ညည်းလေးကို ငါ စိတ်ရှိလက်ရှိ..။

“ အိုး.. ကို ကိုကြီး.. ဟို..”

“ ချစ်တယ် လေးရယ်..”

“ တကယ်ကြီး အဲ့လိုကြီးလား.. ဟို.. ကိုကြီး.. ဟိုလေ..”

“ မရဘူးလား လေးရယ်.. ဟင်..”

“ ……..”

“ လွန်ခဲ့တဲ့အချိန်တွေ ပြန်သွားမယ် ဆို..”

“ ချက် ချင်း ကြီး..”

“ အာ.. ငါး နှစ်ရှိပြီ စောင့်နေတာ..”

“ လေး.. ကြောက်လို့ပါ..”

“ ဘာကိုတုန်း..”

“ မသိဘူး အာ့တော့..”

“ အေး ရော..”

ခြေစုံရပ်နေသည့် မိမိ နှလုံးသားကို စက်နိုး ပေးခဲ့သည့် မိန်းကလေး။ တကယ်တမ်း မောင်းနှင်မည် ကြံတော့ မျက်လုံး အပြူးသားလေးနှင့် ယုန်ငယ်လေးတစ်ကောင်လို တုန်နေ၏။ မိမိ အာသီသကို မလိုက်လျောလိုခြင်း လုံး၀ မဟုတ်မှန်းတော့ ကိုမျိုးမင်းတစ်ယောက် ကောင်းကောင်း သိသည်။ အချိန်၊ အချိန် ပေးဘို့ လိုသည်ပဲ။ မိန်းမသားတစ်ယောက်၏ သဘာဝက ချစ်ခြင်းတွင် ရဲရင့်သော်လည်း ဒီအရေးအတွက်တော့ ထိုက်သင့်သော အချိန်တစ်ခု လိုအပ်သည်မှာ အမှန်။ အထူးသဖြင့် ခင်ခင်လေးလို အေးဆေးရိုးသားသော အဖြူထည် မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက်က ရမ္မက်မီးအရှိန် အထိုက်အလျောက် မြင့်တက်လာရန် နူးညံ့နွေးထွေးသော ကြင်နာခြင်းမှတဆင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲခေါ်ယူရမည်။ ဟိုစဉ် တစ်ချိန်က နှစ်ဦးသား ပွင့်လင်းရင်းနှီးစွာ ပေါက်ကွဲခဲ့ဖူးသော်လည်း တကူးတက မြိုသိပ်ခဲ့ရသည့် ငါးနှစ်နီးပါး၏ ရက်စွဲများက သူမ စိတ်ကို အစိမ်းသက်သက်နီးပါး ပြန်ဖြစ်စေမည် အမှန်ပင်မဟုတ်ပါလား။ ပေါက်ကွဲလုလု သွေးသားတို့ကို တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းညှိရင်း..

“ တကိုယ်လုံးကိုတော့ နမ်းချင်တယ် ကွာ.. အာ့လောက်တော့ ခွင့်ပြု..” 

ကျောပြင်လေးကို  အင်္ကျီအောက်မှ ဖွဖွ ပွတ်သပ်ရင်း၊ မျက်နှာ အနှံ့ကိုလည်း ဖွဖွ နမ်းရှိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ ကျောပြင် ပြန့်ပြန့်လေးထက်မှ ကြက်သီးဖုလေးများ စမ်းမိနေ၏။

“ နံ့သာဖြူ နံ့လေးက မွှေး နေရော..”

“ ………”

“ နော်.. လေး နော်..”

“ ……….”

“ နမ်း ချင်တယ်.. ဒီ ကိုယ်လုံးလေး အနှံ့ ..”

“ ………”

“ ဟိုး တုန်းကလို လေ..”

“ ……..”

“ ဟင် လေး.. နမ်းရမလား..”

ခေါင်းလေး လှုပ်သည် ဆိုယုံ ငြိမ့်ပြ အပြီးတွင် ခွင့်တောင်းစကား ဆိုရင်း တစ်လုံးစီ ဖြုတ်ချသွားသည့် ညဝတ် အင်္ကျီ၏ ကျယ်သီးများ အားလုံး ကုန်သွားပြီ။ ခင်လေး ကိုယ်လုံးလေး မိမိ ရင်ခွင်ထဲ နစ်သည်ထက် နစ်လာ၏။ တင်းကြပ်နေအောင် တိုးဖက်ထားရင်း ဘရာ ချိတ်လေးကိုပါ ဖတ် ကနဲ ဖြုတ်ချလိုက်တော့၏။

ဆုံးရှုံး ခဲ့ရပြီးသော ချစ်သူကို ပြန်လည်ပိုင်ဆိုင်ရသည်မှန်သော်လည်း သည်မျှလောက်ကြီးတော့ ခင်လေး မမျှော်လင့်ခဲ့ရိုး အမှန်။ ချစ်ခြင်းမှ ဖြစ်တည်လာသော ပိုင်ဆိုင်လိုမှုသည် ရမ္မက်အာသီသကို မျှော်လင့်ခြင်း မဟုတ်ပါဟု နှလုံးသားမှ ပြောကောင်းပြောပါလိမ့်မည်။ သို့သော် သွေးသား၏ ဆန္ဒကို သက်သေပြမည့် ခန္ဓာကိုယ် တစ်နေရာကတော့ သဘာဝတရားအလိုအတိုင်း ငွေ့ရည် ဖွဲ့လာ၏။ အာရုံထဲတွင် လွန်ခဲ့သော နှစ်များက အနှေးရုပ်ရှင်ပြကွက်လို မြင်ယောင်လာသည်။ ရင်ခုန်လှိုက်မောမှုတို့က အချိန်ကာလတို့ လိုပင် အသစ်အသစ် ဖြစ်နေဆဲ။ ယမကာနံ့ သင်းနေသည့် နှုတ်ခမ်းများက မိမိ မျက်နှာ အနှံ့မှသည် လည်တိုင်ဆီ ငြိမ့်ငြိမ့်ခြင်း ဖြတ်သန်းလာနေပြီ။ ဟင်းးးး.. ခပ်ပြင်းပြင်း ရှုသွင်းလိုက်သည့် ပင့်သက်က ရင်မွှာအစုံကို ကော့တင်ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွား၏။ ရင်ညွန့်ထက်မှ လျှောဆင်း ကျလာသည့် နှုတ်ခမ်းများနှင့် မို့မောက်လာသော ရွှေရင်အစုံ အလိုက်သင့် ဖြစ်သွားသည်။ သီးလုံး ကျစ်ကျစ်လေးများဆီ ဝေ့ဝိုက် ဆော့ကစားနေသည့် လျှာဖျားချွန်လေးကို မရဲတရဲ ကြည့်မိ၏။

ပြုံးစစ မျက်နှာပေးနှင့် ပြန်ကြည့်လိုက်သည့် ကိုကြီး မျက်နှာက လေး စိတ်ကို ရဲဆေးတင်ပေးနေ၏။ ဟုတ်သားပဲ.. ငါ့ အတွက် ကိုကြီးက တခြားလူမှ မဟုတ်ဘဲ.. ။ ချစ်ကြပြီ ဆိုတဲ့နောက်တော့ ဘာကိုမှ တုန့်ဆိုင်း မနေလိုတော့ပါ။ ခင်လေး စိတ်အစဉ်က တကယ်ပဲ လွန်ခဲ့သော ငါးနှစ်ခန့်ဆီ ပြန်ရောက်သွားသည်။ ကိုကြီး ခရီးထွက်သွားသည့် နေ့။ အကယ်၍များ ကြားထဲက ရက်စွဲတွေက ပြက္ခဒိန်စာရွက် သက်သက်သာ ဖြစ်မည် ဆိုပါလျှင်။ 

“ အိုး.. ကိုကြီး..” 

ခင်လေး အတွေးတို့ကို ပစ္စုပ္ပန်ဆီ ပြန်ခေါ်လိုက်သည်က ညဝတ်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်သည့် ကိုကြီး၏ လက်များ။ လူက ရှက်သလို ကြောက်သလို မူနွဲ့မိသော်လည်း အလိုက်သင့် ကြွပေးလိုက်သည့် တင်ပါးလေးကတော့ ကြက်သီး မွေးညင်းများဖြင့် မြူးကြွလျက်။ 

“ လာ ကွာ..” 

ပြောရင်း လေးကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးထားရာမှ ဘေးသို့ လှိမ့်ချလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီရှည်လေးကို ပေါင်လည်ရောက်အောင် လျှောချပြီး လက်ဝါးနှင့် ဖွဖွ ပွတ်နေ၏။

“ ပြောင်ချော နေရော..”

“ ခိ..”

“ ဖင်ပြောင်မလေး..”

“ ကိုကြီးနော်..”

“ မဟုတ်ဘူးလား..”

“ မဟုတ် ဘူး..”

“ ဟုတ်လိုက်ပါ.. လာခဲ့..”

“ အိုးးး..”

ပြောလည်းပြော၊ ကုန်းရုန်းထပြီး အကုန် ဆွဲချွတ်။ ခင်လေးတစ်ယောက် အရှက်သည်းပြနေစဉ် အတွင်းမှာပင် ဝတ်ထားသည့် အဝတ်စားအားလုံးက အခန်းထောင့်ဆီ ဖုတ်ကနဲ လွင့်သွားတော့၏။

“ ခိခိ..”

“ ဘာ ရီတာတုန်း..”

“ ခုနတော့ ငိုင်နေလိုက်တာ..”

“ ခုက ငိုင်နေရမယ့် အချိန် ဟုတ်တော့ဘူး..”

“ ကိုကြီးနော်..”

“ ခွင့်ပြုတော့ လေး ရယ်.. နော်..”

“ အိုးး…”

အိမ်နေရင်း တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ခင်လေး နှုတ်ခမ်းလေး ဖိကိုက်ရင်း ကြည့်နေမိ၏။ ခါးပုံစကို ဆွဲချလိုက်တော့ ပုံကျသွားသည့် ပုဆိုးက ကြမ်းပြင်တွင် ကွင်းလိုက်လေး။ ရင်းနှီးဖူးသည့် တစ်စုံတစ်ရာက ခေါင်းတရမ်းရမ်းနှင့် ခင်လေး အသွေးအသားတွေကို လက်ယပ်ခေါ်နေသည်။ မည်းနက်နေသည့် လည်ဆံမွေးများကြားမှ ငွားငွားဝင့် နေသည့် အတံကြီးက ခင်လေး ၏ ရတနာလေး ရှိရာဆီ ဦးတည်ယိမ်းထိုးလျက်။

“ ကုတင်က သေးတယ်.. နှစ်ယောက် ထပ် အိပ်မှ ရမယ်..”

“ ကိုကြီး နော်.. ဘယ်သူပြောလဲ အိပ်မယ် လို့..”

“ အိပ်ဘူး ပေါ့..”

“ ဟင့်အင်း..”

“ ဟဟ.. ဘာ လုပ်ရင် ကောင်းမလဲ..”

“ ကြည့်ပါလား လို့..”

“ ခု မကြည့်ချင်သေးဘူး.. ဟွာ ပြီးမှ..”

“ ကိုကြီးနော်..”

“ လုပ်ပါ လေး ရယ်.. ချစ်တယ်လို့ ပြောပြီးကတည်းက..”

“ တော်ပြီ.. အာ့တွေ ထပ် မပြောကြေး..”

“ အွန်း.. အချိန် ပုပ်တယ် နော့လေ..”

“ …….”

“ လာ..”

ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေသည့် ခင်လေးကို ပက်လက်ကလေး ဖြစ်အောင် အသာ လှဲချသည်။ သိသိသာသာ မရုန်းမိသော်လည်း လက်လေးနှစ်ဘက်ကိုတော့ ရင်စိုင်များရှေ့တွင် ယှက်ကာထားမိ၏။ ကိုကြီးက လေး မျက်ဝန်းများ တည့်တည့်ကို တောင်းဆိုသလို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ယှက်ကာထားသည့် လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်လိုက်၏။ နှဖူးနှင့် ပါးပြင်နှစ်ဘက်ဆီ ချော့မြူအနမ်းများ အရင် ပေးလိုက်သည်။ မေးစေ့ လုံးလုံးလေးကို ခပ်ဖွဖွ ကိုက်နမ်းလိုက်ပြီး ကာထားသော လက်နှစ်ဘက်ကို အသာ ဆွဲဖယ်လိုက်၏။ လက်ကောက်ဝတ် နှစ်ဘက်ကို ပူးကိုင်ပြီး ခေါင်းပေါ် မြှောက်ထားလိုက်၏။ ဟင်းလင်းပွင့်သွားသော ကိုယ်လုံးလေးကို ရမ္မက်မျက်ဝန်းများဖြင့် ငေးမိသည်။ ပြုံးမြမြ နှုတ်ခမ်းနှင့် အကြည့်ရဲများကြောင့် ခင်လေးတစ်ယောက် အနေခက်လာသည်။ ပက်လက်လှဲလျက်မှပင် ကိုယ်လုံးလေး ကျုံ့ပြီး ဇက်ကလေးပုဝင်သွား၏။

“ ဟဟ.. ကလေးလေး.. ချစ်စရာလေး ကွာ..” 

ပြောပြီး ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်၏။ ဖွေးဥနေသော ရင်ညွန့် လေးဆီ အနမ်းနွေးနွေးမျာ စတင်ပေးလိုက်သည်။

နို့သီးခေါင်းလေး တစ်ဖက်စီကို အသာလေး ငုံကာ တစ်လှည့်စီ စို့လိုက်သည်။ 

“ အင့် .. ဟင့် ..  ရှီးး..” 

လေး ကိုယ်လုံးလေး အသာ ကြွတက်လာ၏။ ပူးကိုင် ခံထားရသော ခင်လေး၏ လက်ကလေးများ လက်သီးကျစ်ကျစ် ဆုပ်ထားမိ၏။ နို့သီးဖျားလေးအပေါ် တဖျပ်ဖျပ် ကစားနေသော လျှာ အထိအတွေ့ကြောင့် ခင်လေး မျက်လုံးလေးတွေ အလိုလို မှေးစင်း သွားရသည်။  ပေါင်တံ သွယ်သွယ်တစ်လျှောက် စုန်ဆန်ကစားစပြုလာသည့် လက်တစ်ဘက်။ အဓိက နေရာလေးဆီ လက်က နီးလာပြီ။ ပေါင်လေး လိမ်ကျစ်ထားရင်း တတ်နိုင်သလောက် ကာကွယ်ထားမိသော်လည်း ခန္ဓာဗေဒ၏ လိုအပ်ချက်ကိုတော့ ခင်လေး မလွန်ဆန်နိုင်။ ကိုကြီး၏ ဒူး တစ်ဘက်က ခင်လေး ခြေနှစ်ချောင်းကြားကို ရောက်လာပြီ။ ပူးကပ်ထားသည့် ပေါင်နှစ်ဘက်ကြား ထိုးခွဲလိုက်တော့ နည်းနည်းလေးဟသွားသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုများနှင့် ရင်တစ်ခုလုံး တုန်ရီနေသော်လည်း 

“ ဘာ ဖြစ်လဲ.. ကိုကြီးက ငါ့ ချစ်သူ..” 

ဆိုတဲ့ အတွေးက ခင်လေး စိတ်ကို လိုရာ ခရီးသို့ လျှောက်ရဲသွားအောင် တွန်းပို့ပေးနေ၏။

ခပ်ဟဟ ဖြစ်သွားသော ပေါင်ကြားလေးက ချစ်ဇောချွေးတို့ဖြင့် အိစက် စိုလူးလျက်။ ပိပိ အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ချောင်းထိပ်လေးနှင့် ထက်အောက် စုံဆန်ဆွဲပေးလိုက်၏။ တိုးသဲ့သဲ့ ငြီးသံလေးနှင့် မှေးစင်းလာသော မျက်လုံးလေး၊ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဟ ပေးလာသည့် ပေါင်တံလေးက ချစ်ခရီးဆက်ဘို့ အဆင်ပြေလာပြီဖြစ်ကြောင်း မသိမသာ သက်သေပြလာ၏။ ကိုကြီး လက်ချောင်းတွေက အကွဲကြောင်းလေး နှစ်ဘက်ကို ဖြဲဟ ပြီး မာဆတ်ဆတ် အစိလေးဆီ ဖွဖွ ရောက်လာသည်။ 

“ အိုးးး.. ဟိုး.. ရှီးး..” 

လူက မျက်လုံးလေးတွေမှိတ်ကာ အံကြိတ်နေမိသော်လည်း ပိပိလေးမှာတော့ အချစ်ရည်တွေ တော်တော်ရွှဲနေပြီဆိုတာ ခင်လေး ခံစားမိနေသည်။ ကိုကြီး လက်ချောင်းတွေက အစိလေးကို တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် ခလုတ်တိုက်သလို ပွတ်သပ်နေ၏။ တစ်ချက် ထိလိုက်တိုင်း ခင်လေး တစ်ယောက် ဆတ်ဆတ် တုန်သွားရသည်။ အံကြိတ်ထားသော်လည်း တောင့်တမှုကို အောင့်မထားနိုင်တော့။ ခင်လေး အခြေနေကို ရိပ်မိသော ကိုကြီးက ကိုယ်ပေါ် တဖန်ပြန် အုပ်မိုးပြီး နေရာ ယူတော့သည်။

“ ဖက်ထား..” 

ပူးကိုင်ထားသော ခင်လေး လက်နှစ်ဘက်ကို လွှတ်ပေးရင်းပြောသည်။ ခင်လေးတစ်ယောက် အချစ်ဆိပ် တက်နေသည့်တိုင် အရှက်တရားက မပြယ်ချင်သေး။ ရမ္မက် မီးတောက်နေသည့် ကိုကြီးမျက်ဝန်းများက စူးရဲလွန်းသည်။ ခင်လေး၏ အသွေးအသားအားလုံးကို ဝါးမြိုတော့မည့် ချစ်ရသောသူ။ နှုတ်ခမ်းများဆီ တဖန်ပြန် ကျရောက်လာသည့် အနမ်းစိုစိုတို့က တဖြည်းဖြည်းချင်း ကြမ်းတမ်းလာ၏။ မာမာနွေးနွေး အတံကြီးက ပူးကပ်နေသော ကိုယ်နှစ်ခုကြားတွင် ညပ်နေ၏။ မိမိ ဗိုက်သားပြင်ထက်မှ ရွစိစိနှင့် ယား တက်လာသည်မှာ ထို အတံ မာမာကြီးကြောင့်လား၊ ပတ်လည်ဝန်းရံထားသည့် ခြုံဖုတ်ကြီးကြောင့်လား။ အနမ်းကြမ်းများကို အံတု တုန့်ပြန်နေမိသည့်တိုင် ခင်လေး စိတ်တွေက ဒါကြီးထံမှ မခွာတော့။ ကိုကြီး အနမ်းများ ခေတ္တရပ်စဲပြီး ခင်လေး ပေါင်နှစ်ဘက်ကို အသာ ဆွဲမကာ အကျအန နေရာယူတော့သည်။ ခင်လေးတစ်ယောက် ဝိုင်းစက်နေသည့် မျက်လုံးလေးများဖြင့် ကိုကြီးလုပ်သမျှ ငေးနေမိ၏။

အစာမျှော်နေသည့် အဖုတ်လေးက အိစက်ဖောင်းကားနေသည်။ အချစ်ရည်လေးတွေကလည်း ပြောင်လက်ရွှန်းစိုပြီး မိမိအတံကြီးကို လိုလိုလားလား ဖိတ်ခေါ်နေ၏။ လက်မ လက်ညှိုးတို့နှင့် အသာ ဆွဲဟပြီး အဝတည့်တည့်သို့ ထိပ်ဖျားလေးနှင့် အသာ ထောက်လိုက်သည်။ တူညီသော လိုအပ်ချက်တစ်ခုနှင့် လိင်အင်္ဂါနှစ်ခု အထိအတွေ့တွင် ခင်လေးကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ကနဲ တွန့်သွား၏။ သည်နှစ်ခုကလည်း မတွေ့တာကြာသည့် မိတ်ဆွေနှစ်ဦးပီပီ အချင်းချင်း အလွတ်မပေးတမ်း အလွမ်းသယ်နေသည်။ ရင်းနှီးကြွမ်းဝင်ဖူးပါသော်လည်း ခရီးဆုံးကိုတော့ သူတို့နှစ်ဦး အတူသွားခွင့် မရခဲ့ရှာသေးဘူး မဟုတ်ပါလား။ ကိုကြီးက သူ့ပစ္စည်းကို လက်နှင့် ထိန်းကိုင်ထား၏။ ပွင့်အာနေသည့် ပိပိ အဝလေးတွင် အဖျားတေ့ပြီး အက်ကွဲကြောင်းတလျောက် စုန်ဆန် ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ခံစားရသည့် အရသာက လက်ချောင်းတစ်ခုနှင့် လုံးဝမတူ။ ပိုမိုနူးညံ့ပြီး ပြည့်သိပ်သည့် အရသာကြောင့် ခင်လေး စိတ်တွေ မောဟိုက် လာသည်။ သုံးလေးငါးချက်လောက် ပွတ်ဆွဲပေးပြီးနောက် ဟစိစိနှင့် ချွဲကျိနေသည့် အ၀ လေးထဲ ခေါင်းတေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အားစိုက်သွင်းလိုက်သည်။ ခင်လေး ရင်တွေ ဗြောင်းဆန်လာ၏။ ရှုသွင်းလိုက်သော ပင့်သက်ကို ပြန်မထုတ်မိသေး။ မဝင် သေးဘူး ကိုကြီး.. မျက်စိ စုံမှိတ်ထားပြီး စိတ်က ပြောမိသည်။ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို ပိုကား ပေးမိလိုက်၏။ ဘာ ဆက်ဖြစ်မလဲတော့ မသိ။

နည်းနည်း အားထပ်စိုက်ပြီး ဖိချလိုက်တော့မှ ပြိ ကနဲ ညင်သာသည့် အသံတိုးတိုး လေးနှင့်အတူ ဒစ်လေးမြုုပ်သွားသည်။ ဟူးးး… ကိုကြီးရေ.. တစ်ဆို့ဆို့ကြီး.. ခင်လေးတစ်ယောက် အံသွားများ ကျင်လာသည်အထိ ဖိကျိတ်ထားမိသည်။ လက်ထဲတွင် တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည့် အိပ်ယာခင်းလည်း စိစိကြေနေပြီ။ အဲ့ဒါကြီး တစ်ချောင်းလုံးများ ထိုးထည့်လိုက်ရင်.. အိုးးး… အမလေးလေး.. တွေးရင်း ကိုယ်ထဲတွင် အမည်မသိခံစားချက်က တရစ်ခြင်းတက်လာ၏။ ကိုကြီးက သူ့အတံကြီးကို ခင်လေး အဖုတ်လေးထဲ ခပ်ဖွဖွလေး ဆက်သွင်းပေးနေပြီ။ တွင်းနှုတ်ခမ်း အဝလေးဆီမှ အရစ်လေးတွေက အတံကြီး၏ ထိပ်ပိုင်းကို တင်းနေအောင် ဆွဲညှစ်ထားသည်။ ကိုမျိုးမင်းလည်း အသေအလဲ အံကြိတ် ထားရသည်။ အောက်ကကောင်က ကြမ်းချင်နေပြီ။ ချစ်ရသော ခင်လေး အရမ်း နာကျင်သွားမလားလည်း စိုးရိမ်နေမိ၏။ ဖြည်းဖြည်းချင်း နှဲ့ သွင်းရင်း အထဲတွင် တစ်ခုခုနှင့် ထိမိသွားသည့် အရသာ။ ဒစ်ထိပ်တခုလုံး တအား တင်းကြပ်သွား၏။ ကိုမျိုးမင်း ရင်တွေ ခုန်နှုန်း ပိုမြန်လာသည်။

လေးရယ်.. တကယ့်ကိုပဲ ကိုကြီးအတွက် သိမ်းထားပေးတာလား.. ရမ္မက်ဇောနှင့် ရောနေသည့် ပီတိ။ ရှေ့ဆက်မတိုးသေးဘဲ ပန်းဆီရောင်မျက်နှာလေးကို တယုတယ ငုံ့နမ်းပေးမိသည်။ တွင်းလေးထဲမှ အတံကြီးကို ရောက်သည့်အရပ်တွင် အသာစိမ်ထားရင်း ခဏလောက် သွင်းချည်ထုတ်ချည် လုပ်ပေးလိုက်သည်။  နို့လေးတစ်ဘက်စီကို တလှည့်စီ ခပ်ဖွဖွစို့ပေးလိုက်၊ ကိုယ်အနှံ့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်နှင့် ခံစားမှုကောင်းကောင်းဆီ ရောက်သည်ထက်ရောက်လာအောင် စိတ်ရှည်လက်ရှည် နူးဆွ ပေးနေလိုက်သည်။ လေးထံမှ ငြီးငြူသံ လေးများ ခပ်စိပ်စိပ် ထွက်လာသည်။ သဘာဝတရား၏ အချက်ပြမှုကို မြင်ရပြီမို့ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို အမိအရကိုင်ကာ အသာတွန်း၍ ဖိချလိုက်သည်။

“ အား ဟ.. ကိုကြီး..”

“ အရမ်း နာ သွားလား ကလေးလေး..”

“ နည်း နည်း..”

“ ချစ်တယ် လေးရယ်..”

“ လေး.. လေး ရော ပဲ..”

မျက်ရည်ကြည်လေးများ သိုင်းဖွဲ့နေသည့် မျက်ဝန်းထဲတွင် မြင်နေရသည်က ကြည်နူးမှု ခံစားချက်။ နဖူးထက်တွင်စိုလာသည့် ချွေးလေးများကို ငုံ့နမ်းပေးမိပြန်သည်။ ခင်လေး လည်း တကယ်ပဲ ပျော်မိပါသည်။ မိမိဘဝတစ်ခုလုံး အချစ်ရဆုံးသူကို ပုံပေးလိုက်နိုင်ပြီဟူသော အသိကြောင့် နာကျင်အောင့်မျက်သည့် ခံစားချက်ကိုယ်တိုင်ကပဲ သာယာစရာ ကောင်းနေတော့သည် အမှန်ပင်။ ကိုကြီးက အထုတ်အသွင်း ဆက် မလုပ်သေးဘဲ ညင်သာသော အထိအတွေ့များနှင့် ချော့မြူပေးနေ၏။ အိပ်ရာခင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ခင်လေး လက်ချောင်းများကို သူ့လက်နှင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ချစ်သူနှစ်ဦး လက်ချောင်းခြင်း ယှက်မိသွားပြီ။ ကြည်လဲ့သော အပြုံးမျက်နှာလေးကြောင့် နာကျင်မှုမှ ဝေးရာဆီ ပြန်ရောက်သွားပြီမှန်း သိလိုက်သည်။ ရှေ့ဆက်ခရီးအတွက် ခွင့်တောင်းသလို မျက်ခုံး တစ်ချက် ပင့်ပြလိုက်တော့ မျက်တောင်ကော့လေး မှေးစင်းကာ ခေါင်းလေး ငြိမ့်ပြရှာ၏။ စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်စားနေရသည့် မိမိ အတံကြီးက ပျော်ရတော့မည်ကို သိသည့်အလား တဖျင်းဖျင်း တိုး၍ ဖောင်းလာ၏။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ စေးကပ်နေသည့် ပိပိလေး၏ နှုတ်ခမ်းသားများကပါ ကပ်လျက်ပါလာသည်။

ခပ်ဖွဖွ ဆောင့်သွင်းရင်း မျက်နှာ နုနုလေးကိုလည်း မလွတ်တမ်း ကြည့်နေမိသည်။ အံကြိတ်ပြီး ခံနေသော်လည်း တစ်ချက်တစ်ချက်ပြုံးသွားသည့်မျက်နှာလေးက မိမိရင်ကို ကြည်နူးမှု ပိုစေ၏။ လေး လည်း ခံစားမှု ကောင်းလာပြီ။ သဘာဝ၏ စေ့ဆော်မှုကြောင့် မကော့တတ် ကော့တတ်နှင့် ဖင်လေး ကော့ကော့ပေးမိ၏။ အတွေ့အကြုံရင့်သူတစ်ဦးကဲ့သို့ မဟုတ်သော်လည်း ချစ်ရသူခြင်း အလိုတူ ပျော်မွေ့ရခြင်းမို့ ခရီးလမ်းက အတိုင်အဖောက်ညီလှသည်။ တင်စိုင်အိအိလေးကို ပင့်ကိုင်ကာ တစ်ချက်ခြင်း ဆွဲဆောင့်ပေးနေလိုက်သည်။ ပိပိလေးကလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် ညှစ်ပေးခြင်းဖြင့် သဘဝတရား၏ အလိုလျောက်ပေးအပ်သော တာဝန်ကို နှစ်လိုကြည်မွေ့စွာ ထမ်းဆောင်နေ၏။ ဟန်ချက်ညီလာသော ဆောင့်ချက်များစွာ ၏နောက်တွင် နှစ်ဦးသား၏အသိတို့ တိမ်စိုင်တွေဆီ လွင့်သွားသည်။ စုစည်းထားသော အားအင် အကုန်လုံး တစ်သားတည်း ပေါင်းစည်းသွား၏။ အချစ်.. ဘဝ.. ရမ္မက်.. အားလုံး ပျော်ဝင်နေသော ကိုမျိုးမင်း၏ အရည်များက အသစ်စက်စက် ပိပိလေး အတွင်းသို့ အားအင် အပြည့်နှင့် တစ်ချက်ခြင်း.. တစ်ချက်ခြင်း..။

လေး ကိုယ်ပေါ် မှောက်လျက်သား အိပ်လိုက်၏။ နှစ်ဦးသား၏ ရင်အစုံက တဒိန်းဒိန်း တုန်ခါနေဆဲ။ ချွေးသီးလေးတွေ စို့နေသော ခင်လေး၏ မျက်နှာလေးက ရမ္မက်ခရီးပန်းကြောင့် မောဟိုက်နွမ်းနယ် နေသော်လည်း မျက်လုံးလေးများကမူ ကြင်လင်စွာ ပြုံးလျက်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည်နှုးစွာ စိုက်ကြည့်မိကြသည်။ အပြန်အလှန် ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ချောင်းလေးများကတော့ တွဲလျက်သား ရှိနေဆဲ။ နှုတ်ခမ်းချင်း အနမ်းများ ဖလှယ်ရင်း ကြိုတင်တိုင်ပင်ထားသည့်အလား လက်များကို ပိုမိုတင်းကြပ်အောင် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကြသည်။

တို့ လက်တွေ ဘယ်တော့မှ မဖြုတ်ကြေး.. ဘာ အကြောင်းနဲ့မှ မဖြုတ်ကြေး.. ဟိုး အဝေးကြီးကို အတူတူ သွားရအောင်.. တို့ နှစ်ယောက် အတူ သွားရအောင်.. သံသရာ အဆုံးထိ.. တို့ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ နောက်ဆုံး အချိန်အထိ.. တို့ နှစ်ယောက် အတူူတူ..

နှစ်ဦးသား၏ အသက်ရှုသံများမှလွဲ၍ ဘာမှ မကြားရအောင် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေသော အခန်းထဲတွင် နှလုံးသား နှစ်ခု၏ စကားသံများက ပဲ့တင် ထပ်လျှက်။

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>