အချစ်အတွက် အလိုအပ်ဆုံး အပိုင်း ( ၂ )
ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်
“ ဟွန်း…အွန့်…အွန့်….”
ညိုသီ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို တွန်းသည်..။ ကျနော့်လက်များက နွေးနွေးလေး အိစို့ထွေးနေသော နို့လေးများကို ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်..။ နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ကြာမြင့်စွာ စုပ်ရင်း လျှာဖြင့် ကလိပေးနေမိရာ ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ထားသဖြင့် ညိုသီ့နှုတ်ခမ်းလေးများကိုသာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေမိသည်..။
မိုးက ပိုမို သည်းထန်လာသလို ကျနော်ကလည်း တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် တက်နေမိသည်..။ ညိုသီ့လက်ကလေးများက သူ့နို့လေးများကို ဆုပ်နယ်နေသော ကျနော့်လက်ခုံပေါ်သို့ ဖိအုပ်ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ရုန်းကန်သည်..။ ဒူးနှစ်ချောင်းကြား ကွက်တိ မှောက်ဖိထားသောကြောင့် ပေါင်ကိုမူ သူမ စိမရ လိမ်မရ ဖြစ်နေသည်..။ ခက်သည်က ဘောင်းဘီဇစ် မဖြုတ်ရသေး..။
နှစ်ယောက်စလုံး ရေစီးကြောင်းလေးတစ်ခုအထဲ၌ ထပ်လျက်သား ကျရောက်နေခြင်း ဖြစ်ရာ စိုရွှဲနေပြီး ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ရေမြောင်းလေးထဲမှ ရေများ တာတမံ ဆည်ဖို့လိုက်သလို ရေတွေ များလာလိုက် တဖန် ညိုသီ ခါးကိုကော့၍ ရုန်းလိုက်သဖြင့် ရေစီးကြောင်းလေး ပွင့်သွားပြီး ရေများ ဒလဟော စီးသွားလိုက်…။
တဖန် ရေများ ပြန်ပြီး လျှံလာလိုက် ..။ ဤအချိန်ထိ မိုးထဲလေထဲ၌ မီးခဲမလေး ကျနော့်အား နှုတ်ဖြင့် လူယုတ်မာ ..လွှတ်….စသည်ဖြင့် မပြောခြင်းကို ကျနော် သတိထားမိလာသည်..။လက်တစ်ဖက်ကို နို့လေးအား ကိုင်မြဲ ကိုင်ထားပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ကို ခဲရာခဲဆစ် ဆွဲချလိုက်သောအခါ ရှစ်လက်မနီးပါး ရှည်သော ကျနော့် ပစ္စည်းကြီးက မောင်းပြန်ဒါး တစ်ချောင်း ခလုတ်ဖွင့်လိုက်သည့်နှယ် ဘောင်းဘီထဲမှ ဖြောင်းခနဲ ထွက်လာသည်..။
အောက်ခံဘောင်းဘီပါးပါးလေးအောက်မှ ခုံးထနေသော လက်ဝဲဖက် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ထိထိမိမိကြီး ဖတ်ခနဲ ရိုက်မိသွားရာ ညိုသီ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားသည်..။အံလေးကြိတ်ကာ မျက်စေ့မှိတ်ရင်း ခေါင်းကို အတင်းတစ်ဖက်သို့ လှည့်ချပစ်လိုက်သည်..။ အော်….အရှက်ကြီးသော မီးခဲမလေးပါလား….။
“ အညို….အညို…”
“ မခေါ်ပါနဲ့….မခေါ်နဲ့….”
ကျနော်ခေါ်သံကို သူမ ငိုသံပါလေးနှင့် အော်သည်..။ ကျနော်က သူမပါးကို ကြင်ကြင်နာနာလေး နမ်းလိုက်မိသည်..။ ညိုသီက မျက်လုံးစိမ်းစိမ်းများဖြင့် ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း သူမပါးပြင်ကို လက်ဝါးဖြင့် ဆတ်ခနဲ ပွတ်ပစ်လိုက်သည်..။
“ ရှင်….သူငယ်ချင်းကောင်း…တော်တော်ပီသတယ်…..ပေါ့…ဟုတ်လား..”
ထပ်မံ၍ နမ်းသော ကျနော့်အနမ်းကို ခေါင်းရမ်းရှောင်ရင်းမှ မပီမသ ဗလုံးဗထွေး ပြောလိုက်သည်..
“ ချစ်မိတာကိုး…အညိုရယ်….”
“ အိုး…..ချစ်တိုင်း ဒီလိုလုပ်ရသလား….”
“ ဒီလို လုပ်ဖို့ ချစ်ကြတာပဲ မဟုတ်လား ခလေးရယ်…”
“ မသိဘူး…ရှင့်ကို ကျမ မုန်းတယ်….မုန်းတယ်…..မုန်း…အ…….”
မုန်းတယ်ဟု ခါးခါးသီးသီး အော်ဟစ်နေချိန်တွင် ကျနော့်လီးက ဘောင်းဘီပျော့ပျော့လေးကြားမှ လျှိုပြီး စွပ်ခနဲ ဝင်သွားသည်..။ မေးကလေး ဆတ်ခနဲ မော့ကာ အ..ဟုအော်ရင်း တိတ်သွားသည်..။
“ ပြွတ်….ပလစ်…ဖွတ်….စွပ်….”
“ အား…ကျွတ်…ကျွတ်…”
ညိုသီ့ ပုခုံးလေးကို အမှတ်တမဲ့ ကိုင်ထားသော ကျနော့်လက်များက သံပြုတ်တူကြီး တစ်ချောင်းအလား တင်းကြပ်သွားသည်ကိုပင် ကျနော် သတိမထားမိတော့..။ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အောက်ဖက်သို့ ဆွဲချပြီး စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ လီးကို မညှာမတာ ဖိသွင်းလိုက်သည်..။ ညိုသီ့ထံမှ မချိမဆန့် အော်သံလေးကြားမှ လက်ကို ဖြေလျော့ပြီး လီးကြီးကို လည်း ရပ်တန့်လိုက်မိတော့သည်..။
ညိုသီ့ထံမှ အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်း ငြီးသံလေးများကို အဆက်မပြတ် ကြားရပြီး ညိုသီ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကျနော့် ရင်ဘတ်ကြီးကို စုံကန်တွန်းထားရှာသည်..။ ညိုသီ့ ခြေဖနောင့် နှစ်ဖက်က ကျနော့်တင်ပါးကို ကုတ်ကွေးပြီး တင်းတင်းကြီး ကပ်လိုက်သည်ကိုတော့ ကျနော် သတိထားမိလိုက်သည်..။
ညိုသီ အသက်ရှူသံလေးများ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ကို ကျယ်လောင်နေသည်..။ မိုးစက်မိုးပေါက်တို့က ကျနော်တို့ အပေါ်သို့ အကာအကွယ်မဲ့ ကျရောက်လျက်ရှိဆဲ…ပင်..။
“ ဗြစ်….ဘွတ်…..အ….အား…….”
ညိုသီ ဟိုဟိုသည်သည် သိပ်မအော်…၊ နာကျင်သည့်ဒဏ်ကို သတ္တိလေးနှင့် အံကြိတ်ခံနေသည်..။
“ ဝင်သွားတာ….နာလား အညို…”
ကျနော့်အမေးစကားကို မလိုလားဟန် မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်ပြီး ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားသည်..။
“ ကိုရဲလင်း…ရှင်…သိပ်…ပက်စက်တယ်….အ…”
“ အညို့ကို အစ်ကိုတကယ် ချစ်…အင့်…..တာပါ….အညို…”
“အို့…အိုး…ကျွတ်….ချစ်…ချစ်…ရှင် အားရအောင် ချစ်ထား…”
ညိုသီ ကျနော့်ကို စိန်းစိန်းကြီး ကြည့်ရင်း မျက်ရည်များ တတွေတွေ ကျလာနေသည်….။ ကျနော့်ရင်၌ တစ်စုံတစ်ခုသော ဝေဒနာတစ်ရပ်ကို ဖျတ်ခနဲ ခံစားလိုက်ရကာ ( ဟယ်…မထူးတော့ပါဘူး..) ဟု စိတ်ထဲတွင် ဝင်လာပြီး ဆက်တိုက်ကြီး ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်မိသည်..။
“ ဟင်းဟင်း…အင့်…အင့်….ဟင်းဟင်း…….ကျွတ်..ကျွတ်…”
“ ပြွတ်…ပြွတ်…စွတ်…စွတ်…ဖွတ်……”
မိုးကား သည်းထန်ဆဲ..၊ လိုးပွဲလေးကလည်း အပြင်းထန်ဆုံး ရှိနေဆဲ..။ တစ်ခါတစ်ရံ ညိုသီ့စောက်ပတ်လေးက ကျနော့်လီးကြီးကို တင်းတင်းကြီး ညှပ်ယူလိုက်သည်ကို ခံစားရသည်..။မိုးရေများ စောက်ရေများ ဖြင့် ဆီးခုံနှစ်ခုမှာ တဗြိဗြိ အသံများ မြည်သည်အထိလည်း ဖိကြိတ်ပွတ်တိုက်မိသည်..။
ကျနော့်လက်မောင်းနှစ်ဖက်က မြေကြီးကို အားပြုထောက်ထားမိနေသည်..။ ဘလောက်စ် အင်္ကျီအတွင်းမှ အသန့်ရှင်းဆုံး သားမြတ် ဖြူဖြူဝင်းဝင်းများလည်း လျှံကျ၍ ဆောင့်အားဖြင့် လူးလွန့်တုန်ခါနေလေသည်..။ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားသော ညိုသီ့လက်ကလေးများက ကျနော့်ကျောပြင်သို့ ဘယ်အချိန်က သိုင်းဖက်ထားလိုက်မှန်း မသိလိုက်..။
ညိုသီ့ ဖနောင့်လေးနှစ်ဖက်က ကျနော့်တင်ပါးကို ဖိ၍ ဖိ၍ ချပေးကာ ဆီးခုံလေး မောက်လာသည်အထိ ကော့ကော့ပေးလိုက်ရာ ..ဖောက်ခနဲ ဖောက်ခနဲ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်မိကြရာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကျစ်နေအောင် ဖက်လိုက်မိကြပြီး သုတ်ရေများ အသီးသီး ပန်းထုတ်လိုက်မိကြတော့သည်..။
ပြင်းထန်စွာ တိုက်ခတ်နေသော လေ..၊ သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေသောမိုး…၊ သည်မိုး သည်လေ ကြားမှာ မမျှော်လင့်သော ဆုံဆည်းမှု သံယောဇဉ် အရင်းခံ၍ ကာမအမှောင်တွင်း သို့ ဆက်ခါဆက်ခါ ဆင်းသက်မိလေသော ကျနော်နှင့် ညိုသီ အချစ်ကို အချစ်စစ် အချစ်မှန် မဟုတ်နိုင်ဟု စောဒက တက်မည့်သူ ရှိသည် ဆိုငြားအံ့…။
ကျနော် ..အောက်ပါ ဇာတ်လမ်းဖြင့် သက်သေ ထူရပါမည်..။
ကျနော် မညာချင်ပါ..။ မိန်းကလေးများနှင့် ရင်းနှီးခဲ့ဖူးပါသည်..။ ချစ်ကျွမ်း ဝင်ခဲ့ဖူးသည်..။ ဆိုပါတော့….ချစ်တတ်ခါစ အရွယ်က…။ တက္ကသိုလ် ရောက်တော့ ကျနော် ရည်းစားမထားခဲ့..။
ပညာကိုပဲ ဦးစားပေးခဲ့သည်က အမှန်…။ အဲ….ညိုသီဆိုသော ချာတိတ်မလေးနဲ့ မိုးတွေ ရွာသောတစ်ရက် အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ညိုသီသည် ကျနော့် အသက် ၊ ကျနော့် အသည်း ၊ အဲ…ကျနော့် ဘဝ ဖြစ်ခဲ့ရသည်..။ မီးခဲလေးက ကျနော့်ကို အမြဲ နိုင်လိုသည်..။
“ မောင် ..လို့ ခေါ်ပါလား….အညိုရယ်…”
“ ဟွန်း….ဘယ်တော့မှ ..မခေါ်ဘူး….”
“ ကိုကို …လို့ရော…….”
“ နားထား…လိုက်…”
“ အညို…အစ်ကို့ကို မချစ်ဖူးပေါ့…နော်…“
“ ဘာလဲ….ငိုအုံးမလို့လား…ဟင်း ဟင်း….ချစ်တယ် မချစ်ဖူး ဆိုတာမှ မသိရသေးခင် ရှင်လုပ်ခဲ့တဲ့ အချိုးက လူဆန်လို့လား….ကိုရဲလင်း……..ဟင်….”
ကျနော့် ရင်ထဲ အောင့်သွားရသည်..။ ကျနော်လုပ်တာ မတရားဘူးဟုလည်း ကျနော့်ဖာသာ ခံယူထားသည်..။ ထို့ကြောင့် ညိုသီ အရှေ့မှ လာလျင် နောက်သို့ ကျနော် ပြန်လှည့်ပြီး …၊ ညိုသီ ရှိနေသော နေရာသည် ကျနော်နှင့် မအပ်စပ်တော့သလို ခံစားလာရသည်..။ ညိုသီ့ထံမှ အချစ်ဆိုသော အကြင်နာ မေတ္တာကို ကျနော် မရတော့..။ ကာမကို သာ ရရှိခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပါလား…။
“ ရဲလင်း…သူ့နံမယ်က စောစန္ဒာ တဲ့….ဒေသကပဲ…“
တရုတ်ကပြားလိုလို ရှမ်းမလေးလိုလို သွယ်သွယ် နွဲ့နွဲ့လေး..။
“ ဟုတ်ကဲ့…တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်…နော….အဟင်း….”
“ အစောကတော့ ဝမ်းမသာပါဘူး….ကိုရဲလင်း….”
“ ဗျာ……..”
ကျနော့်မှာ ဒေါသထွက်ရမှာလိုလို …။
“ ကိုရဲလင်းနဲ့ မိတ်ဆွေ ဖြစ်ရတာကို အစော ဝမ်းသာပါတယ်…၊ အစော ဝမ်းမသာတာက သစ္စာမဲ့တဲ့ ရှင်တို့သူငယ်ချင်း ကိုသီဟကြောင့်ပါ….”
“ သီဟ….အော်…….သီဟနဲ့ စောစန္ဒာက ………“
“ လင်မယား ဘဝအထိ ရောက်ခဲ့ပြီးပြီ ဆိုပါတော့…ကိုရဲလင်း…..ကျမ…”
ပြဿနာ…..အမျိုးသမီး တရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေသည်..။ မိတ်ဆက်ပေးသော ကျော်ဝေတစ်ယောက် ဘယ်ချောင် ရောက်သွားမှန်း မသိ..။ ကျနော် ပထမ ကျော်ဝေကို ဒေါသ ဖြစ်သည်..။ ဒုတိယ ..သီဟ..။
“ အခု …သီဟနဲ့ စောစန္ဒာ တွေ့ပြီးပြီလား….ဟင်……..”
“ သူ….ကျမကို ရှောင်နေတယ်…..ကိုရဲလင်း…….”
ကုလားမလေး မိချော…ယခု …စောစန္ဒာ…..နောက် ဘယ်မိန်းကလေးတွေနှင့် ရှုပ်နေပြန်ပါလိမ့်….။ စောစန္ဒာ ကျနော့်အနားသို့ မဝံ့မရဲလေး ကပ်လာသည်..။ အရှက်မျက်နှာလေးဖြင့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည်..။
“ ကျ….ကျမ ..မှာ….ကိုယ်…..ကိုယ်ဝန် ရှိနေပြီ…..ကို ရဲ လင်း….”
“ ဟာ……အဲဒါ…စောက်ပြဿနာ……”
ပါးစပ်မှ လွှတ်ခနဲ ထွက်ပြီး မှ စောစန္ဒာကို အားနာသွားရသည်..။စောစန္ဒာက မျက်နှာကို လက်ကိုင်ပုဝါနှင့် အုပ်ခါ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုသည်..။ ရာမည ဆောင် တောင်ဘက်မှ သစ်အိုပင်ကြီးအောက်တွင် ကျနော်နှင့် စောစန္ဒာ တို့ မတ်တတ်ရပ်ကာ စကားပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်…။
ကျောင်းချိန် ကုန်ပြီမို့ နောက်ကျသော ကျောင်းသားကျောင်းသူအချို့သာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ရှိကြသည်..။ထိုစဉ်…. ကျွိ…ဖုတ်…….ပြိုင်ဘီးလေး ကျနော်တို့ အနားကပ်ပြီး ရပ်လိုက်သည်..။ ကျနော်နှင့် စောစန္ဒာတို့ ပြိုင်တူ လှည့်ကြည့်မိသည်..။
“ ဟင်….ညိုသီ….”
စောစန္ဒာက ညိုသီ့ကို ဝမ်းသာအားရလေး….ခေါ်လိုက်သည်..။
“ ဖြန်း…..ဖြန်း…….”
ဘယ်ညာ …ပြန်ရိုက်ပစ်လိုက်သော လက်ဝါးနုနုလေးက ကျနော့်ပါးပြင်တွေကို ပူခနဲ ပူခနဲ…ဖြစ်သွားစေပါသည်..။
“ လူယုတ်မာ…….”
ပြတ်သားတုံးတိသော အပြစ်ဖွဲ့ စကားကို အလေးအနက် ရေရွတ်ပြီး စက်ဘီးလေးပေါ် ပြန်တက်ကာ လှစ်ခနဲ နင်းထွက်သွားသည်..။
“ ညိုသီ ….အထင်လွဲသွားပြီ……ကိုရဲလင်း…..”
ကျနော် စောစန္ဒာကို ကြေကွဲ ဆို့နင့်စွာ ပြုံးပြမိသည်..။
“ ချာတိတ်…ကျနော့်ကို အထင်လွဲနေတာ ကြာပါပြီ….စောစန္ဒာ…ရယ်…….”
....................................................................................................
မိုးစက်မိုးပေါက်တို့ အဓိပတိ လမ်းမပေါ်၌ ခုန်ပေါက်နေကြသည်..။ သောက ကင်းသော ကျောင်းသားဘဝက ဤ မြင်ကွင်းမျိုးကို ကျနော် မက်မက်မောမော ကြည့်နေတတ်ခဲ့သည်..။ရေစီးဖြင့် မျောပါလာတတ်သော စိန်ပန်းပွင့်ဖတ် နီနီလေးများကိုလည်း အကြောင်းမဲ့ ကျနော် ချစ်မိသည်..။
ခုတော့ သည်မြင်ကွင်းတွေက ကျနော့်အတွက် ရင်နင့် ကြေကွဲရသော မြင်ကွင်းတွေ ဖြစ်လာသည်..။ ရွှံ့ရေနီနီလေးများ လိမ်းကျံလျက် နာကျင်စွာ ညည်းညူနေသော ညိုသီ့ မျက်နှာလေး …လေထန် မိုးသည်းလေတိုင်း ကျနော် မျက်ရည်ဝဲရင်း သတိတွေ ရမိသည်..။
ယခုလည်း သချာၤဆောင်ဘက်မှ ကျနော် ထွက်ခဲ့ကထဲက မိုး က တဖွဲဖွဲ ရွာသည်..။ သချာၤဆောင်ရှေ့မှ စိန်ပန်းပင်ကြီးအောက်….စိန်ပန်းပွင့်ဖတ်လေးများကို အကြောင်းမဲ့ နင်းခြေရင်း အကာအကွယ်မဲ့ လျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်..။
“ ဟေ့….အရူး…..အရူး…..”
ကျောင်းသားအချို့က မကြားတကြား လှမ်းအော်သည်..။ ကျနော် လှည့်မကြည့်…။ ခွင့်လွှတ်စွာ လှည့်မကြည့်…။ အဆောင်များအောက်၌ အသီးသီး မိုးခိုနေကြသော ကျောင်းသူကျောင်းသား များက ကျနော့်အား ခပ်ကြောင်ကြောင် ဘဲတစ်ပွေ အဖြစ် သရော်ကြည့်ဖြင့် ပြုံးကြည့်နေကြမည်ကိုလည်း ကျနော်သိသည်..။
“ ဘာလို့ …မိုးရေထဲ လျှောက်သွားနေတာလဲ…..အရူး….”
သရော်သံ…ခနဲ့သံ ဖြစ်ပေမယ့် မေတ္တာအငွေ့များ ထုံသင်းနေသော ညိုသီ့အသံနှင့် အတူ ကျနော့်ခေါင်းပေါ်သို့ ထီးလေး မိုးပေးသည်..။ ကျနော့်ရင်ထဲ..ဒိတ်ခနဲ လှိုက်ခုံသွားသည်..။
“ ဟိတ်…..သွား…ဘာငေးကြည့်နေတာလဲ….လို့….နှာဘူး….”
တွေ့စက ကဲ့သို့ နှာခေါင်းလေးရှုံ့ နှုတ်ခမ်းလေး ချွန်ပြီး မေးလေးငေါ့ကာ ခပ်တိုးတိုး လေး ပြောလိုက်သည်..။ တောက် …အဲသလိုပဲ ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်…ဘာစကားမှ ပြန်မပြောတတ်ပဲ …အပြုံးမဲ့မဲ့ကြီးနဲ့ ပြုံးလိုက်မိသည်..။
“ မောင်က….ညိုသီ့ကို စိတ်ဆိုးနေတယ်….လား…ဟင်……”
ဝမ်းနည်း တုန်လှိုက်သော အသံလေးဖြင့် ညိုသီ စိုးရိမ်စွာ မေးသည်..။
“ မ…မဟုတ်ပါဘူး…ခလေးရယ်…၊ မောင့်နားနဲ့ မောင့်မျက်စိကို အမြင်မှား အကြားမှား ဝေဒနာများ စွဲကပ်နေသလား လို့……..”
ညိုသီ ဆိုသော ကောင်မလေး ငိုပြီ..။
“ မောင့်ကို….အညို သက်သက် အထင်လွဲခဲ့မိတာ…ပါ..၊ မစန္ဒာက ပြောပြပါတယ်…၊ တကယ်ဆိုလေ….မောင့်ကို ဘယ်သူနဲ့မှ တွဲတာ မကြိုက်ဘူး.. သိလား….၊ ဟို…ဘယ်လို ပြောရမလဲ….ကွယ်…..အရမ်း…အရမ်း ချစ်တာပါကွယ်………”
“ အော်…..ခလေး ရယ်…….”
“ အို….ဟိုမှာ လူတွေနဲ့ကွယ်….မောင်ကလဲ……”
ရုတ်တရက် ညိုသီ့ ပုခုံးလေးကို ဖက်မိပြီးမှ ရုတ်ခနဲ ပြန်သတိရလိုက်သော ကျနော့် အဖြစ်ကို ညိုသီ တသိမ့်သိမ့် ရယ်သည်..။ ငိုလွယ်…ရီလွယ်…သည်အရွယ် ပါလား..ညိုသီရယ်…..။
...............................................................................................................................
သီဟ အတော် မူးနေသည်..။
“ မင်း က …ငါ့ကို ဆရာလုပ်နေတာ…မင်း ဘာကောင်မို့လဲကွ..ရဲလင်း..ဟင်……”
“ ငါက စေတနာနဲ့ သတိပေးတာပါ သူငယ်ချင်း….”
“ အားဟား….စေတနာ….ဘာစေတနာလဲ….သွားစမ်းပါ မြောင်းထဲ…ဟေ့ကောင်…ရဲလင်း…မင်းလဲ ဆော်ဖန်လို့ ရရင် ဖိုက်မှာပဲ…ငါလဲ ဖန်တယ် ..အဲ..ဖိုက်တယ်..၊ စောစန္ဒာ…ဗိုက်ကြီးတာ ငါဘာတတ်နိုင်မှာလဲ…ကောင်းတုန်းက နှစ်ယောက် အတူ ကောင်းခဲ့တာပဲကွ…ဟားဟား……..”
ကျနော် သီဟကို အတော်ပင် ရွံ့ရှာသွားမိသည်..။
“ ဆော်ဆိုတာ…ဖြုတ်ဖို့ လုပ်ဖို့ကွ…ဟဲဟဲ….ဗိုက်ကြီး ခလေးမွေးတာ သူတို့ အလုပ်.မဟုတ်ဖူးလား….ဒါမှ မဟုတ်လဲ မိချောလို ခလေး ဖျက်ချပစ်လိုက်..ပြီးရော…“
“ တော်….တော်တော့ သီဟ….မင်းဟာက လွန်လာပြီ…၊ မင်းကို ငါတော်တော် ရွံသွားပြီ…”
ကျနော် ဒေါသဖြင့် အော်ပြောရင် ထရပ်လိုက်မိသည်..။ ကျော်ဝေက ကျနော့်လက်မောင်းကို ခပ်တင်းတင်း ကိုင်ပြီး သတိပေးလိုက်သလို ခါရမ်းသည်..။ စန်းလွင်ကလည်း နေရာမှ ထရပ်ရင်း…
“ မင်း မူးနေတုန်း ဒို့ ဘာမှ မပြောချင်ဘူး….ချစ်တီး မင်းမှာလဲ နှမ ရှိတာပဲ…စဉ်းစားပေါ့ကွာ…..”
ထိုနေ့က သီဟ တစ်ယောက်ထဲ ကျနော်တို့ ပစ်ထားခဲ့ကြပြီး ထွက်လာခဲ့ကြသည်..။
“ အစ်ကို သီဟ သိရင် ညိုသီ့ကို သတ်ပစ်မှာ ….မောင်ရဲ့….”
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ၌ မှိန်းနေရင်း ချွေးစို့သော မျက်နှာလေးဖြင့် ခပ်ညီးညီးလေး ပြောလိုက်သော ညိုသီ့ နဖူးလေးကို ကျနော် နမ်းလိုက်သည်..။
“ ဒါ…ဘယ်အစ်ကိုဖြစ်ဖြစ် ဒေါသဖြစ်ကြမှာပေါ့…ခလေး ရဲ့…”
“ မောင်က ညိုသီ့ကို တကယ် ယူမှာပါ နော်…..”
စိုးရိမ်သော မျက်ဝန်းလေးအစုံက အရည်ရွှမ်းလဲ့နေသည်..။
“ မောင်ဟာ…ယောက်ျားစစ်စစ်ပါ အသဲရယ်…၊ ယုံစမ်းပါ….ကဲ အခုပဲ လက်ထပ်မယ်ဆိုလဲ ထ…အင်္ကျီဝတ် ထမီဝတ်…၊ ရုံးကို သွားကြမယ်..ကဲ….ထ….”
“ အမလေးနော်…အဲဒီအပြောလေးတွေနဲ့ ညာညာပြီး လုပ်နေတာ….ဟောဒီ မိညိုသီကလဲ သိသိကြီးနဲ့ လာလာ ခံနေရတာပါနော်….”
ကျနော့်နှာခေါင်းကို သူမပါးလေးဖြင့် ဖိကပ်ရင်း တိုးတိုးလေး ဆိုသည်..။
“ မဟုတ်ပါဘူး..ခလေးရယ်…၊ ခလေး မယုံရင် အခုလက်ထပ်လဲ ရပါတယ်……”
“ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ယာနဲ့..စားအိုးစားခွက် အပြည့်အစုံ ယူပြီး ခြင်ထောင်ထဲမှာ တစ်နှစ်လောက် နေပစ်လိုက်မယ်…..”
“ အယ်….ကြည့်စမ်း….ဒီလူကြီး အတော် ထန်တယ်တော့……..”
ကျနော်တို့နှစ်ယောက် စန်းလွင် စပယ်ခြံထဲရှိ ပျဉ်ထောင် ဓနိမိုး အိမ်လေးထဲ၌ ချစ်ရည်လူးနေကြခြင်း ဖြစ်သည်..။
စန်းလွင်က ခြံတစ်ဖက်နှင့် ကျောင်းတက်နေသူ ဖြစ်သည်..။ ကျနော်နှင့် ညိုသီတို့ ကိစ္စကို အစအဆုံး ကျော်ဝေကဲ့သို့ပင် သိထားသူတစ်ဦး ဖြစ်လေရာ လွတ်လပ်စွာ နေထိုင်နိုင်ရေးအတွက် စန်းလွင်က အစစအရာရာ စီစဉ်ပေးသည်..။ စပယ်ခြံက ထောက်ကြံ့မရောက်ခင် နွယ်ခွေ ၌ ရှိပြီး သီဟ ရန်မှ စိတ်ချရသော နေရာလည်း ဖြစ်သည်..။
“ ကဲ…ရေချိုးကြစို့လေ…မောင်…..”
ညိုသီက စောင်ကို ဖယ်ချလိုက်ပြီး ဒူးကလေးထောက်ပြီး ရဲရဲတင်းတင်း ထလိုက်သည်..။ ပထမ နှစ်ချီခန့် လိုးပြီးကြပြီမို့ ကျနော့်လီးကြီးမှာလဲ ပျော့ခွေ နေသည်..။ သို့သော် ယခုကဲ့သို့ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် လှပကျစ်လျစ်သော ညိုသီ့ ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းများကို မြင်ရပြန်သောအခါ ကျနော့်လီးကြီးမှာ ကရိန်းကြီးအလား တဖြည်းဖြည်း ချင်း ထောင်တက်လာပြန်သည်..။
“ အို….လွန်လွန်းတယ်ကွာ….မောင့် ဟာကြီးက…….ဟင်းနော်……”
ထောင်လာသော လီးကြီးကို အသဲယားဟန်ဖြင့် နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ဖိညှပ်လိုက်ပြီး လီးထိပ်ကို လျှာလေးဖြင့် ထိုး၍ …ဆွပေးလိုက်သည်..။
“ အို…အိုး….ချာတိတ်က တအားလုပ်တာပဲ…ဟင်းဟင်း………”
“ ဟောတော့…ဘာမှ လဲ မလုပ်ရသေးပဲနဲ့……..”
“ မင်းနော်..ငါဒေါသဖြစ်အောင် မလုပ်နဲ့…သိလား….”
“ အို…..ကဲ…လုပ်တယ်…ပြွတ်…လုပ်တယ်….ပြွတ်…ကဲ ကဲ…ပြွတ်…..”
“ အား….အား………ဟင်း…အင်း…….မင်းကွာ……”
ညိုသီက ကျနော့်လီးကြီးကို စုံကိုင်ပြီး အားရပါးရကြီး စုပ်ကာ အပေါ်သို့ ဆွဲတင်လိုက်ရာ တစ်ကိုယ်လုံး မြောက်တက်သွားမတတ် ခံစားလိုက်ရလေသည်..။
ကျနော်ကလည်း ဖြူဝင်းတင်းအိနေသော ဖင်လေးကို လက်ဝါးဖြင့် ပွတ်ပေးနေရာမှ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ လက်ခလယ်ကို ထိုးသွင်းပြီး မွှေပေးလိုက်ရာ ညိုသီ့ဖင်လေး ရှုံ့ဝင်သွားပြီး ခါးလေးကုန်းကာ ဆတ်ဆတ်ခါ သွားလေသည်..။
ညိုသီက ကျနော့်လီးကြီးကို သုံးလေးခါမျှ စုပ်ပြီးနောက် ဒစ်ကြီး တဝိုက်ကို လျှာထိပ်ကလေးဖြင့် ဝိုက်၍ ဝိုက်၍ ထိုးပေးလိုက်ရာ လီးထိပ်ကြီးမှာ တင်းပြောင်လာပြီး လိုးရန် အဆင်သင့် ဖြစ်နေလေတော့သည်..။
“ ဒီတစ်ခါ တစ်မျိုးလိုးရအောင်နော်…..”
“ ဆန်းပြားလိုက်တာနော်…ဘယ်လိုများ လုပ်ချင်သေးလို့လဲ….”
“ ဒီခုတင်နှစ်ခု အကြားမှာ မောင်က ခါးအောက်မှာ ခွေးခြေခုပြီး ပက်လက် အိပ်ပေးထားမယ်လေ…၊ ညိုသီက ခြေနှစ်ဖက် လက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင် တစ်လုံးစီမှာ တင်ပြီး မောင့်အပေါ်က တက်လိုးပေးလေ…”
“ အာ…..မလုပ်တတ်ပါဘူး…..မောင် အရင် လိုးပြ……”
“ ကဲ…ဒါဖြင့် ဒီခွေးခြေမှာ ခါးတင်ပြီး ကော့ချထား…..”
ကုတင်နှစ်လုံးအလယ်၌ ခွေးခြေလေး တစ်လုံးချလျက် ညိုသီ့ကို ခါးလေးတင်ပြီး ကော့ချခိုင်းလိုက်ရာ ပေါင်နှစ်ချောင်း ဘေးသို့ အနည်းငယ် ကားထောက်ထားခြင်းဖြင့် စောက်ပတ်ကလေးမှာ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ပြဲအာနေတော့သည်..။
ဖြူဖွေးသော ပေါင်တံကြီးများကို လျှာဖြင့် တစ်ဖက်ချင်း ယက်၍ စောက်စေ့လေးကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်ပေးလိုက်ရာ ညိုသီ့ခမျာ သိမ့်ခနဲ တုန်ခါသွားလေသည်..။
“ ဟင်းဟင်း…..ဟင်း……ကျွတ်..ကျွတ်…..ကောင်း လိုက်တာ….မောင်ရာ……”
ဒုတိယအကြိမ် စောက်ခေါင်းလေးကို ဖြဲပြီး လျှာကို အပြားလိုက် ပြည့်ပြည့်ကြီး ထိုးသွင်းပြီးမှ စောက်ခေါင်းထဲရှိ အသားများကို လျှာဖြင့် လိပ်၍ စုပ်ယူလိုက်ပြန်သည်..။
“ အား…..အူတွေ အသဲတွေ ထွက်ကုန်ပြီလား…မသိဘူး….မောင်…….”
“ ပြွတ်…..ပလပ်…..စွတ်…ပြွတ်…….ပလွတ်….ပလပ်….စွပ်….”
သုံးလေးကြိမ်မျှ မနားတမ်း စုပ်ပေးယက်ပေးလိုက်သောအခါ နီရဲသော စောက်ပတ် အောက်ဖက် စုချွန်နေသော ချိုင့်လေးကြားမှ ပျစ်ချွဲသော သုတ်ရေများ ပွက်ခနဲ ပွက်ခနဲ ပန်းထွက်ကျလာသည်..။
“ အ….အီး…..အိ……ထွက်ကုန်ပြီ…မောင်ရဲ့…ဖယ်….ဖယ်……အိ…အင့်…..အိုး……..”
“ ပြွတ်…ပလွတ်….ပြွတ်….ပလပ်….စွပ်……ရှလူး….ဖွတ်….ပြတ်…..”
ကျနော်က ညှီစို့စို့ သုတ်ရေများဖြင့် ရောနှောလျက် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို တစ်ပြင်လုံး စောက်မွှေးများပါမကျန် ရောနှော ယက်ပေးလိုက်ရာ ညိုသီ အရသာ အတွေ့ကြီး တွေ့သွားရှာပါတော့သည်..။
“ အို့……အိုး……….ဖယ်ပါလို့ဆို မောင်ရာ…..ကဲ.အခု…ပေပွကုန်ပြီ……ဒီလောက်တောင်ပဲ ချစ်သတဲ့လား…..မောင်ရယ်………”
ညိုသီ့အသံလေးက အားရကျေနပ်သံလေးအပြင် အားနာ ရှက်ရွံ့ ဟန်လေးလည်း ရောယှက်နေသည်ကို ကျနော် သိလိုက်သည်..။ အမှန်က အပေးအယူ ရှိတာလဲ ဒါပဲ ဖြစ်သည်..။
အများအားဖြင့် ကျနော်တို့ ယောက်ျားတွေက ကိုယ်ကသာ အစုပ်ခံချင်ကြသော်လည်း မိန်းမကို ပြုစုရမှာကိုတော့ အတော် ဝန်လေးကြသည်..။ ဤသည်မှာ အပေးအယူ မညီမျှသော စပ်ယှက်ခြင်း သဘော၌ အကျုံးဝင်လေသည်..။မိန်းမတို့ ဆန္ဒ ပြင်းထန်လာမှ မိမိလိုချင်သော ပုံစံကို ရယူရာတွင် အလွန်မတန် လွယ်ကူလှသည်..။
သို့မဟုတ်ပါက ပင်ကိုယ်ဗီဇကိုက အရှက်ကြီးသော မိန်းကလေးများ အဖို့ ဖင်ကုန်းပေးရာတွင်၎င်း ၊ စောက်ပတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဖြဲပေးရန်တို့မှာ အင်မတန် စွန့်စားရသော အလုပ်ကြီး ဖြစ်လာသည်..။
စိတ်သူကိုယ်တူ ဆန္ဒပြင်းထန်နေချိန်တွင် မူကား လီးကို ကိုင်ပြီး မိမိဖာသာ စောက်ခေါင်းထဲ မွှေပြီး ဆွရမှာလည်း ဝန်မလေး ၊ မဝင်သည်ကို အံကလေးကြိတ်ပြီး ကိုင်ထည့်ပေးရမှာလဲ ဝန်မလေး…၊ ယောက်ျားဆန္ဒမှန်သမျှ အိပ်သွန်ဖာမှောက် လိုက်လျောတတ်ကြတော့သည်…။
ကျနော်ကမူ ဤအထာကို ကျွမ်းလှသည်မဟုတ်ပဲ ညိုသီ့အပေါ်၌ တကယ်ကို မြတ်နိုးလွန်း၍ ကြင်နာယုယမိခြင်းသာ ဖြစ်သည်..။
“ လုပ်တော့…..မောင်ရယ်…သူများ မနေနိုင်တော့ဘူး….ရှင့်……”
ညိုသီက ခွေးခြေလေးပေါ် ပက်လက်လှန်ပေးထားရာမှ ခေါင်းကလေးကို အားယူထောင်ရင်း ပြောလိုက်ပြန်သည်…။
“ အရမ်း ခံချင်နေပြီလား…..အညိုလေး……”
“ အင်းပါဆို……ဟွန်း…သူ တော်တော် ကြားချင်နေတယ်…..”
ကျနော်က ညိုသီ့ စကားကို သဘောကျစွာ ဟက်ခနဲ ရယ်ရင်း ကုတင်နှစ်လုံးကို လက်တစ်ဖက်စီ ထောက် ၊ ခြေနှစ်ဖက်ကိုလဲ ကုတင်တစ်လုံးစီပေါ် တင်လိုက်သောအခါ ညိုသီ့စောက်ပတ်လေးပေါ်၌ ကျနော့်လီးကြီးက ထိုးစိုက်ရန် ရစ်ဝဲနေလေသည်..။
“ အညို…ကိုင်ထည့်ပေးမှ ရမှာနော်……”
ကျနော်က ကတုန်ကရီ အသံကြီးဖြင့် ပြောလိုက်မိသည်..။ ကျနော် မွေးစဉ်က ချက်ကြိုးတင်းရဲ့လေသလား မသိပါ..။
လီးကြီးက တောင်ပြီ ဟေ့ဆိုလျင် ထိပ်က ချက်နားအထိ ကပ်ထောင်နေလေ့ ရှိသည်..။ ယခုလည်း လီးထိပ်က ဗိုက်နှင့် တပြေးတည်း ဖြစ်နေပေရာ အောက်မှ ပက်လက်ကလေး လှန်ပေးထားသော ညိုသီ့စောက်ပတ်နှင် အလျားလိုက် တန်းနေသည်..။
ညိုသီကလည်း ခေါင်းကလေး ထောင်ပြီး လီးကြီးကို ဖန်သားနှင့်ပြုလုပ်ထားသော ပစ္စည်းကဲ့သို့ တယုတယလေး ကိုင်ကာ သူမ စောက်ပတ်အဝ၌ တေ့သွင်းပေးရှာလေသည်..။
“ ရလား….မောင်…….”
လှိုက်မောသော အသံဖြင့် ကျနော့်မျက်နှာကို ကြည့်ရင်းမှ မဝံ့မရဲလေး မေးသည်..။ ကျနော်က ပါးစပ်ဖြင့် မပြောတော့ပဲ လီးကို အောက်တည့်တည့်ရှိ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဖြေးဖြေးချင်း ခါးကို ကွေးညွှတ်၍ ဖိသွင်းချလိုက်ပါသည်..။
“ ပြွတ်….ပြွတ်………ဗြစ်……”
“ အား…..ဝင်တယ်….မောင်…….ဝင်သွားပြီ….မောင်ရဲ့…..အင့်……..ဟင့်….”
ညိုသီက လက်နှစ်ဖက်ကို ကြမ်းပြင်၌ အားယူထောက်ထားလိုက်ရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲပေးကာ မျက်လုံးလေး မှေးစင်းလိုက်ရင်း ညီးပြောလေး ပြောလိုက်လေသည်..။
“ ပြွတ်….ပြွတ်….စွပ်…….စွပ်…..ဖွတ်……ပြွတ်…..”
“ အား….အာ….ကျွတ်..ကျွတ်….ထိတယ်..မောင်ရယ်…..အင်း….အင်း…အရမ်းထိတယ်…ကွယ်……..”
လီးကြီးက အဆုံးထိလွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ပြန်ထုပ်ပြီးမှ တဖန် ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သဖြင့် လေဟာနယ်မှ စိုက်စိုက်ဝင်သွားလေရာ စောက်ဖုတ်လေးမှာ နှုတ်ခမ်းသားလေးများ ချိုင့်ဝင်သွားသည်အထိ အလိုးခံလိုက်ရသဖြင့် ညိုသီ အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်..။
တစ်ဖန် ညိုသီမှာ ကျနော်နှင့် မကြာခဏဆိုသလို ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် ခံနေကြဖြစ်နေပြီမို့ လီးကြီး ဆွဲနှုတ်လိုက်တိုင်း စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို အားလေးထည့်ပြီး ညှစ်ခါ ညှစ်ခါ ဆွဲထားတတ်သဖြင့် ကျနော့်လိင်တန်ကြီးမှာလည်း လက်ဖြင့် သပ်ချဆုပ်နယ်ခြင်း ခံရသည်သို့ ဖြစ်ခနဲ တင်းနေအောင် စောက်ပတ် အညှစ်ခံရသည်..။အရသာ ရှိလှသည်..။ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ကောင်းသော ပုံစံတစ်မျိုး ဖြစ်သည်..။
ခုံးမောက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးပေါ်သို့ လီးကို အားနှင့် စိုက်သွင်းပြီး မှေမီကာ နားထားရသည့် အရသာသည်လည်း တစ်ယောက်အင်္ဂါစပ်ကို တစ်ယောက် ညှစ်ပေးဖိပေးရင်း ထိကပ်ထားရသဖြင့် အသဲခိုက်အောင်ပင် ကောင်းလှသည်..။
ဤသို့ လေးငါးချက်မျှ ဆောင့်လိုက်ရုံဖြင့် လီးအရင်းမှ အီဆိမ့်လာပြီး သုတ်ရေများကို ညိုသီ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ဇိခနဲ ဇိခနဲ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိပါတော့သည်..။
“ အာ….အား…..ဟူး……ကောင်း..ကောင်းတယ်……ကောင်းတယ်………”
ကျနော့်အပြောကို ညိုသီက တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ကျနော့်လီးကြီးအား လက်ဖျားလေးဖြင့် ဆတ်ခနဲ မနာအောင် ရိုက်သည်..။
“ ကောင်းတယ်….ထန်လိုက်တာကလဲ….လွန်ရောပဲဟာ…….ကို……”
ကျနော်က ဆတ်ခနဲ ညိုသီ့ ကိုယ်လေးကို ပွေ့ယူပြီး ကုတင်ပေါ် စွေ့ခနဲ တင်လိုက်ပြီး ပေါင်တစ်ဖက်ကို ထမ်း ၊ တစ်ဖက်ကို ခွထားပြီး ပြဲနေသော စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးကြီးကို စွတ်ခနဲ ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်..။
“ အဲ….လုပ်ပြန်ပြီ…တတ်လဲ တတ်နိုင်တဲ့…မောင်ရယ်……”
လီးကြီးကလဲ စောက်ခေါင်းနွေးနွေးလေးထဲ ဝင်သွားသည်နှင့် မာတင်းလာပြန်သည်..။ဟုတ်ပါရဲ့ …ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ လွန်နေပါပြီ…။
“ မောင့်……မမောသေးဘူးလား…..ဟင်….”
“ ညိုသီ့ကို လိုးရင်း မောင် သေချင် သေပါစေ…ကွယ်…”
“ ကြည့်စမ်း….နှာဗူး…..ခစ် ခစ်…ခစ်…..”
တကယ်တော့လဲ…မိန်းမဆိုသည်က ကျနော်တို့ထက် တစ်ပြန် ပိုပြီး နှာထန်ကြသည်ဟု ကျနော် ကြားဖူးသည်..။ ဤအဆိုအမိန့် မှားသည်မှန်သည် ကျနော် အငြင်းမပွားလိုပါ…။သို့သော်လည်း ယင်းသို့ ကျနော် အဆက်မပြတ် လှုပ်ရှားသည်ကို ညိုသီ ကျေနပ်ဝမ်းသာနေကြောင်း ကိုမူ ချိုရွှင်သွက်လက်နေသော သူ့အမူအယာလေးများက ဖော်ပြလို့ နေပေသည်..။
အရင်းအထိ ဖိကပ်ထားသဖြင့် လီမွှေးအုံကြီးက ညိုသီ့ ဖင်ကြားလေး၌ ယားကျိကျိလေး ဖိကပ်မိနေသည်..။ ယင်းသို့ ဖိကပ်ထားရင်း လီးကို နှဲ့၍ နှဲ့၍ ဘယ်ညာ လူးလွန့်ပေးကာ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ညှောင့်လိုက်တိုင်း အင်း….ခနဲ အသံရှည်လေး ဆွဲကာ မျက်လုံးလေးများ မှေးသွားပြီး ညိုသီ အရသာခံတတ်သည်..။
ကျနော်က လီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ တည့်တည့်မလိုးပဲ စောင်းလိုက် လိမ်လိုက်ဖြင့် ဘေးဘက်သို့ ထိုးသွင်းနေရာ အဝင်ကျစ်ပြီး ထိထိမိမိ ရှိလှသောကြောင့် အ၇သာမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ပျံ့နှံ့စိမ့်ဝင်သွားသည်အထိ ကောင်းလှပေသည်..။
“ မောင်…က ကွယ်…..ရှီး…အ….အီး…….အင်း…ကပ်သီးကပ်သပ်…လုပ်တယ်……..”
“ မကောင်းဘူးလား….အညို…..”
“ ကောင်းပါတယ်…ဒါပေမယ့်…ဟို….အင်း…..အ…အ…….”
“ ပြောလေ…ဒါပေမယ့်..ဘာဖြစ်လို့လဲ…မသိဘူးလား….”
“ အင်း……..”
ညိုသီက ခေါင်းမဖော်ပဲ အင်း ဟု ဆိုသည်..။
“ ညိုသီ….ဘယ်ပုံစံ အကြိုက်ဆုံးလဲ…ပြောလေ….မောင် လုပ်ပေးမှာပေါ့….မရှက်ရဘူး…ခလေးရဲ့…… လင်မယား ဖြစ်လာမှတော့ …ဒါလုပ်ကြရမှာ…ရှက်စရာ မဟုတ်ဘူး….ရှက်..နေရင် မမြဲတော့ဘူး….”
“ အင်းပါ…..ရှက်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး….ပါးစပ်က မထွက်တာ…..”
“ ပြောပါ….အချစ်ရဲ့….”
“ ဟို…ဘာလဲ….တစ်တီတူးထောင်…လား….ဘာလဲ…အဲဒါ…ကောင်းတယ်…မောင်ရဲ့…”
“ ကဲ….လာ…ဟုတ်ပြီ…ပက်လက်လှန်လေ…အင်း…အေးအေး……ခြေထောက်တွေ မြှောက်ထား…ဒူးနှစ်လုံးကို ပိုက်ထား…အေး..ဟုတ်ပြီ……”
ညိုသီက သူမ အကြိုက်ဆုံး ပုံစံလေးဖြင့် ရှက်ပြုံးနွဲ့နွဲ့လေး ပြုံးကာ ခေါင်းကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းပြီး မျက်လုံးလေး မှိတ်ပေးထားကာ အသက်ပြင်းပြင်းလေး ရှူနေသည်..။
မှန်တော့လည်း မှန်ပါတယ်..။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခြမ်းက တင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေးဖြင့် ကျနော့်လီးကို စုပ်ညှစ်ထားနိုင်သည်..။ကျနော်က ဒူးမထောက်ပဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ညိုသီ့ဒူးကို အားပြုကိုင်ပြီး ဖောက်ခနဲ ဖောက်ခနဲ မြည်အောင် ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေရာ ညိုသီ့တစ်ကိုယ်လုံး ကော့ကော့သွားပြီး ထွန့်ထွန့်လူးသွားရှာသည်..။
“ အ…အ……အ…….အား..အားကွယ်…….ရှီး ကျွတ်….ဟင်း ဟင်း……အိုး အိုး…”
“ မောင်က…တအားဆောင့်တာပဲ…အရမ်း ကြမ်းတယ်…”
ညိုသီ ငြီးငြီးလေး ပြောမှ အရှိန်ကို လျော့ပြီး ခပ်မှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ…ရုတ်တရက် ညိုသီက ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲချလိုက်ပြီး သူမကိုယ်ပေါ်သို့ ကျနော့်အား ဆွဲချဖက်တွယ်ပစ်လိုက်ကာ အောက်မှ ကော့၍ ကော့၍ ဆောင့်ရင်း…..
“ ဆောင့်….ဆောင့်……လိုက်စမ်းပါ..မောင်ရဲ့…အ…အ…အီး…..အ..အ….ဟင့်ဟင့်….ကျွတ်……….”
“ အိုး….မောင်….ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်မှန်း…မသိတော့ဘူး…အ…..အား…..အား……အင့်…အင့်…ထွက်ကုန်ပြီ…….ညိုသီ ..ပြီး….ပြီး..ပြီ……..မောင်….”
ညိုသီ ပြီးပြီဟု ပြောလိုက်သည်နှင့် ကျနော်ကလဲ သုတ်တို့ကို ထိန်းမထားတော့ပဲ အသကုန် ပန်းသွင်းလိုက်ရင်း ကုတင်ကျိုးမတတ် ညှောင့်ပစ်လိုက်မိလေတော့သည်..။
“ ကောင်းလိုက်တာ….မောင်ရယ်….အား……..”
“ နောက်တစ်ချီလောက်…လုပ်ကြအုံးမလား….ဟင်…….”
“ အား….တော်တော့…မောင်ရယ်….ညိုသီ…အားကုန်နေပြီ….”
ညိုသီ့ တောင်းပန်သံလေးမှာ….အားမရှိတော့သလို…တိုးတိတ်ညင်သာလွန်းလှပါတော့သည်..။
အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment