အချစ်အတွက် အလိုအပ်ဆုံး အပိုင်း ( ၁ )
ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်
ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကြီး..ပြန်ဖွင့်ပြီ…။
နွေရယ်လို့ ရင်မှာ တမ်းတမ်းတတ မြည်ကြွေးခဲ့ရသော ကံ့ကော်တော …ရေတမာပင်တန်းအောက် ထိုင်ခုံပြာလေးများ အသက်ဝင်လှုပ်ရှားလာကြပြီ..။ ဂျပ်ဆင်ရှေ့…ရေတမာလမ်းကို ခြေချမိသည်နှင့် ရင်မှာ အတိုင်းအဆ မရှိ ကြည်နူး ချမ်းမြေ့သွားရသည်..။
သုံးနှစ်တာ ကာလ အဓိပ္ပါယ် မဲ့နေခဲ့သော ကျနော့်ဘဝအတွက် ကြည်နူးရွှင်လန်း ခြင်းတွေ လည်း ခိုဝင်လာသည်..။ရက်ပေါင်းများစွာ ခွဲခွာခဲ့ရသော သူငယ်ချင်းများကို တွေ့လိုဇောဖြင့် ဂျပ်ဆင်နောက်သို့ ကျော်ဝင်ပြီး တက္ကသိုလ် ဗဟိုစာကြည့်တိုက်ရှိရာသို့ ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့မိသည်..။
“ ဒုန်း….အမလေး……….”
“ ဟ…ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…..”
စက်ဘီးတစ်စီးက ကျနော့်နောက်မှ အဖြူထည်ကြီး ဝင်တိုက်သည်..။ တိုက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်မသွား…။ လမ်းဘေး ပုဏ္ဏရိပ်ခြုံထဲ တိုးဝင်သွားသည်..။ စီးလာသည့် မိန်းခလေး ဝတ်ထားသည်က ဂျင်းစကပ် နောက်ကွဲ ..။ စက်ဘီး ဦးက ပန်းခြုံထဲ တိုးဝင်သွားသည်နှင့် လူက ဖင်ပူးထောင်း ထောင်ကာ စကပ်လေးက ကျောအထိ လန်တက်သွားရှာသည်..။
ဖွေးအုသော ဖင်သားဝင်းဝင်းလေးများက ကျနော့်ရင်ကို ဒုတ်ခနဲ ခုန်လှိုက်သွားစေပြီး အောက်ခံ ဘောင်းဘီ ပန်းနုရောင်လေးကို အထူးအဆန်း ငေးကြည့်နေမိသည်..။ နာကျင်သွားသော ညာဖက် ပုခုံးကို ကိုင်ထားရင်း တဒင်္ဂ မေ့သွားသည်..။
“ ဘာကြည့်နေတာလဲ…..လူကိုက …နှာဗူး….”
ကိုင်းဗျာ…၊ အသလွတ်ကြီး ကောပြန်ပါပြီ…။ ဖင်လန်သွားတာကို ဘယ်သူ မကြည့်မိပဲ နေမလဲ…နော့ဗျာ…။ ရှက်ဒေါသလေး ဖြင့် စက်ဘီးကို ပန်းခြုံလေးထဲက ဆွဲထုတ်နေပေမဲ့..လက်ကိုင်နဲ့ ပန်းခြုံနဲ့ ငြိပြီး ဆွဲမရဘူး…။ သူ့ဖာသာ စက်ဘီးကို ဆွဲလို့ မရတာကိုပဲ ကျနော့်ကို ဘုကြည့် ကြည့်လိုက်ပြန်သည်..။
“ ဒီမှာ…..စက်ဘီး ဆွဲလို့ မရဘူး….ဗျ…”
“ အော်…အင်း……ကောင်းတာပေါ့….”
ဇာတ်လမ်းက ရှည်နေမည် စိုး၍ ခပ်သွက်သွက် လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်..။
“ တောက်…..ယောက်ျား မပီသလိုက်တဲ့ လူ…..”
ကျနော် မကြားချင်ဟန်ဆောင်ပြီး ကျောခိုင်းထွက်ခဲ့သည်..။ အလှရုပ်ကလေး တိုးညှင်းသော ဒေါသသံနှင့် အတူ ကျန်ရစ်ခဲ့ရှာသည်..။
“ ဟိုက်…..ဟို….ဟို….မှာ…..”
ထုံးစံအတိုင်း ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင် ကျနော့်ကို ပြိုင်တူ လက်ညှိုးထိုးကာ ပြူးတူး ပြဲတဲ ကြောက်ရွံ့ ခြောက်ချားဟန် လုပ်ပြကြသည်..။
“ ဘာလဲ….မင်းနှမ လင်ကို တွေ့လို့ လန့်နေကြတာလား….”
“ မင့်ဘွားအေ…ငါ့နှမလင်ကို ငါ့နှမတောင်မှ မလန့်တာ..အစ်ကိုဖြစ်တဲ့ ငါက လန့်ရမလား ကွ….ဖွီ…”
“ အေး…ဒါဖြင့် မလန့်နဲ့….အော်..ဟေ့ ဟိုကောင်ချစ်တီး ကော…”
“ မလာသေးဘူး..ကွ…ငါတို့ရောက်နေတာ ကြာလှပြီ…..”
“ လာကွာ…. ဗယာကြော် တစ်ကျပ်ဖိုး သုံးယောက် သွားစားမယ်….”
ကျော်ဝေက ယခင်ကာလများအတိုင်း ဗယာကြော်သည်ထံ သွားရန် ပြင်လိုက်သည်..။
“ ဟေ့ကောင် ..ကျော်ဝေ..သိက္ခာ မဲ့တယ်ကွ….ကျောင်းဖွင့်ဖွင့်ချင်း လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လောက်တော့ ထိုင်ဘို့ ကောင်းတာပေါ့…..”
“ အေး….လာလာ….မင်းတိုက်……….”
“ အေးပါ….ဆယ့်ငါးကျပ်တိတိ ပါတယ်… မုန့်မစားနဲ့နော်….ဆေးပေါ့လိပ် တစ်ကျပ်ဖိုး….”
“ ငွေရေကြေးရေးက ခွေးချေးပါ…….ဟဲဟဲ……..”
စန်းလွင်က လွယ်အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဟန်ပါပါဆွဲထုတ်လိုက်ရာ ကျနော်နှင့် ကျော်ဝေ ဝိုင်းကြည့်ကြသည်..။ အတွင်းအိတ်လေးကို လက်ညှိုးလက်မ နှစ်ချောင်းဖြင့် နှုတ်ခမ်းကို စုချွန်ကာ စက္ကူတစ်ရွက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်..။
“ ဟင်…ခွေးမသား….အပေါင်လက်မှတ်ကြီး….”
“ အေးလေ…အဲဒီ အပေါင်လက်မှတ်က ဟောဒါ…..ကဲ…”
ငွေစက္ကူ နှစ်ရာတန်ကြီးက ရွှမ်းခနဲ လက်ထဲ ပါလာသည်..။
“ အိုးခေး….ဒန်ပေါက် သွားစားမယ်….”
ကျော်ဝေက အားရပါးရ အော်သည်..။ စန်းလွင် ငိုမဲ့မဲ့ ကြီးဖြစ်သွားပြီး….ကျနော်တို့အား တစ်လှည့်စီ ကြည့်သည်..။
“ ကျောင်း….ကျောင်းဝင်ကြေး ..အဟီး…မသွင်းရသေးဘူး….စာအုပ်တွေ ရောင်းစားမိလို့ ပြန်ဝယ်ရအုံးမယ်……ဟီး…ရွှတ်…..တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားဖြစ်ပြီး…လုံချည်ကလဲ ဒါ..တစ်ထည်ထဲ ဗျ….”
“ သွား…သွား..ကွာ…မင်းနဲ့ မပေါင်းတော့ဘူး…..အပူသည်…”
“ ဒီနှစ်ကုန်တဲ့ အထိတော့ သည်းခံပြီး ပေါင်းကြည့်ပါဦး….အစ်ကို….”
“ အို…ကွာ…မပေါင်းဘူး…မပေါင်းဘူး…သွား….သွား…ကွာ…..သွား………”
ကျော်ဝေက ဟောက်ဟမ်း မာန်မဲပြီး စန်းလွင်ကို ထားခဲ့ကာ ဂျပ်ဆင်ဘေး လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ ပြန်လှည့်လာခဲ့ကြသည်..။ စန်းလွင် မလှမ်းမကမ်းမှ ကုတ်ချိချိ လိုက်ပါလာရင်း…..။
“ အစ်ကို……နဲနဲလောက် ပေါင်းကြည့်ပါအုံး…လား..အစ်ကိုရာ…..”
“ ဟေ့….မပေါင်းဘူး….ငါ့နောက် မလိုက်ခဲ့နဲ့….“
“ ဒီနေ့လေ…..တစ်နေ့ထဲ ပေါင်းကြည့်ပါဗျာ…နော်…..”
“ ဟာ….နေ့ဝက်တောင် မပေါင်းနိုင်ဘူး………”
ကျနော် ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင် လွတ်လပ်စွာ နောက်ပြောင်လာသည်ကို ဘေးမှ ကြည်နူးစွာ ရယ်မောရင်း လျှောက်လာခဲ့သည်…။ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသား ဘဝက ဤနှယ်..လွတ်လပ်ကြည်နူးချင်စရာ…ပါလား…..။
“ အစ်ကို…….အစ်ကို…….ဟိုဟာမလေးဆိုရင် ပေါင်းမလား…ဟင်……”
“ ဘယ်ဟာလေး လဲ…….”
နောက်မှ အပြေး လိုက်လာပြီး…ကျော်ဝေ့ ပုခုံးကို ဆွဲ၍ တိုးတိုးလေး ပြောရင်း သီရိဆောင်ရှေ့မှ မိန်းခလေးအုပ်ကို လက်ညှိုး ထိုးပြသည်..။ ကျော်ဝေက မျက်စေ့မှုန်ဟန် လက်ဝါးလေးဖြင့် နဖူးနားတွင် ကာလျက်….။
“ ဘယ်ဟာ လေးလဲ….”
ဟု အဘိုးကြီး လေသံဖြင့် ပြောရင်း ကြည့်သည်…။
“ ဒီဘက် အစွန်က ..အပြာရင့်လေး…ဘယ်နှယ့်လဲ……“
“ ဟင်…အို…….ပေါင်းမယ်….ပေါင်းမယ်…..ခုဘဲ ပေါင်းမယ်…”
“ ဟင်….တော်လိုက်တာနော်….တော်တော်တတ်တဲ့ ကလေး……ကျွတ်..”
ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင်တို့ကို ကြည့်ကာ ရယ်ရင်း လွယ်အိတ်ကို ပုခုံးထက် လွှဲတင်ကာ ကင်တီးန်ဘက်သို့ ကျနော် ဦးစွာ လှည့်ဝင်လိုက်သည်..။
“ ဟိုက်….အဲဒါမှ ..ဂွ ဘဲ……“
ကျနော့် နှုတ်မှ လွှတ်ခနဲ ထွက်ပြီး ခြေလှမ်းတို့ တုံ့ခနဲ ရပ်သည်…။
“ ဘယ်ဟာလဲ….ဂွ…….”
စန်းလွင်က ခပ်တိုးတိုး မေးသည်…။
“ အဲ..ဟို..ပြိုင်ဘီးလေး ထောင်ထားတဲ့ စက္ကူ ပန်းခြုံနားက….”
“ အမယ်….အဲဒါ …ဂွ မဟုတ်ဘူး….မီးခဲလေး….ဘာမှတ်လဲ…..”
စန်းလွင်က ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ပြောရင်း ကျနော့်ခါးကို ဆွဲထားသည်…။ ကျနော့် ခြေလှမ်းများက ရှေ့တိုးရမလို နောက်ဆုတ်ရမလို…..။
“ ဟယ်…..ကိုကျော်ဝေကြီး…ခဏ….ခဏ……”
“ ဟ….မီးခဲလေးက ကျော်ဝေနဲ့ သိနေတာပါလား……..ကျွတ်ပြီ…..”
ကျော်ဝေက စွေ့ခနဲ စားပွဲနား ရောက်သွားပြီ…အဲ..မီးခဲလေးနှင့် စကားတွေ ပြောကာ ပြောကာ ရယ်ပွဲလေး တွေ ဖွဲ့နေသည်..။ ပြီးမှ ….
“ ဟေ့ကောင်တွေ လာကွ….ဒီမှာ ဒကာ တွေ့ပြီ….ဟဲ..ဟဲ……..”
“ လာလာ…ခွေးမသာ ဘာမသိ ညာမသိနဲ့ လုပ်ပြီ……..”
“ လာပါနော်….ကျွေးချင်တဲ့သူတွေက ခေါ်ရတာ အားနာဖို့ ကောင်းပါတယ်….နော……”
မီးခဲမလေးက အိန္ဒြေ ရစွာ လှမ်းခေါ်သည်..။ ရုတ်တရက်မို့ ခြေထောက်များက လှုပ်ရှားမရချင်…။ အတွင်းစိတ်က အလိုလို ကြောက်ရွံ့နေသည်..။ စန်းလွင်က လည်း စစ်ပြေးဒုက္ခသည် ရဟတ်ယာဉ် တွေ့လိုက်သော ခြေလှမ်းမျိုးဖြင့် စားပွဲနားသို့ လှစ်ခနဲ ရောက်သွားပြန်ပါသည်..။
ကျနော်တစ်ယောက်သာ လွယ်အိတ်ကို ပုခုံး၌ တွဲလောင်းချိတ်ရင်း ကော်ရစ်တာမှ လေးကန်စွာ ဆင်းလာခဲ့မိသည်..။
“ သူက ရဲလင်း…တဲ့….မြန်မာစာ နောက်ဆုံးနှစ်….ဟဲ..ဟဲ…စားနော်….”
ကျော်ဝေက ကျနော့်အား မိတ်ဆက်ပေးရင်း အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲကို အလှူအိမ်ပမာ သဘောထားကာ အားပါးတရ စားနေသည်..။
“ အော်….မြန်မာစာက ကိုး…အဟင်း….ဒါကြောင့် ရိုင်းပင်းကူညီတတ်တဲ့ စိတ်ရှိဟန် တူပါရဲ့ နော်…ထိုင်လေ……”
“ ကျော်ဝေ…..ငါသွားမယ်……..”
ပြင်းထန် ပြတ်သားတဲ့ ကျနော့်အသံကို အားလုံး တအံ့တသြ ငေးကြည့်နေစဉ်…အားလုံးကို ကျောခိုင်း၍ ထွက်လာခဲ့သည်..။ ခစ် ခနဲ လှောင်ရယ်သံလေးက ကျနော့်နောက်မှ ကပ်ပါလာသည်…။
“ အဲသလို မလုပ်နဲ့….မောင်ရာ…..ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း…အို……….ကြည့်….”
ကျနော်နဲ့ နတ္တလင်းသား ချစ်တီးတို့ ပူးပေါင်းငှားရမ်းထားသော အိမ်ကလေး..အိပ်ခန်းထဲမှ အသံဖြစ်၍ ကျနော် ဧည့်ခန်းထဲ၌ ခြေအစုံရပ်တန့်လိုက်ရသည်..။
ခွေးမသား ..ချစ်တီး….ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ မသိ…။
“ ပြွတ်….ပြွတ်…..ချစ်တယ်….ကွာ…သိပ်ချစ်တယ်……ဟင်း….”
“ အာ……အဟင့်..အရိုးတွေ ကျိုးကုန်တော့မယ်…..ဟင့်ဟင့်….မောင်က အရမ်းကြမ်းတာပဲ….ဘာမှန်းလဲမသိဘူး……..”
အမျိုးသမီး အသံက ချိုသာချွဲနွဲ့လွန်းသည်..။ စိတ်ထဲ၌ ကြားဖူးသလိုလို ထင်နေမိသည်…။
“ ကြည့်ပါလား…..သူ့လက်ကြီးက ..စည်းကမ်း ကို မရှိ..အ……….အ.”
ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်သံကလေးများနှင့် ကုတင်မှ တကျွိကျွိ မြည်အောင် လှုပ်ရှားသွားလေရာ….အခန်းဝနားကပ်၍ ချောင်းကြည့်လိုက်မိသည်…။
“ ဟယ်………..အချော………..”
ခေါင်းထဲ မိုးကြိုးပစ် ခံရသလို မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားကာ ……၊ မိချောမှာ ကျနော်တို့ အဝတ်ဟောင်းများ လာလာလျှော်ပေးနေကျ ကုလားမလေး..။ အသားမဲလေးပေမယ့် ကိုယ်လုံးက အရွယ်နှင့် မမျှအောင် ကျစ်လစ်မှု ရှိသည်..။
မိချော ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး လှန်ကာ အပေါ်ကျယ်သီးနှစ်လုံး ပြုတ်နေသော အင်္ကျီထဲမှ မို့မောက် ကားနေသော နို့ကြီးများကို ငုံ့စုပ်နေသော ချစ်တီးနဖူးအား ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်မောရင်း တွန်းရင် ရှောင်တိမ်းနေခြင်းတည်း…။
ချစ်တီးက ဘေးတစောင်း အနေအထားထိုင်နေရာမှ ရုတ်တရက် မိချောလေး ကိုယ်ပေါ်သို့ ကားယား ခွပစ်လိုက်ရာ မိချော မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းသွားပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းကို ထောင်ပစ်လိုက်သည်..။
“ ဟာ…..ဒီလိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့…..ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း……”
“ ချစ်လို့ပါ….မိချောရယ်……”
မောဟိုက်ခြောက်ကပ်သော အသံကြီးဖြင့် ချစ်တီးက ပြောရင်း မိချောနို့ကြီးတွေကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေပြန်သည်..။ အပျိုမလေး မိချော ခမျာ မျက်စေ့မျက်နှာ ပျက်ပျက်ဖြင့် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လိမ်ကျစ်ကာ ရုန်းကန်နေလေသည်..။
ချစ်တီးက မိချောကိုယ်ပေါ်သို့ အလျားလိုက် ဆန့်၍ မှောက်ချလိုက်ရာ မာတောင်တောင် လီးကြီးက မိချော စောက်ပတ်လေးကို ထောက်မိသွားဟန် တူသည်..။ မိချော တစ်ကိုယ်လုံး ကတုန်ကရီ ဖြစ်လာပြီး ချွေးကလေးများ စို့အောင် ရုန်းကန်ရှာသည်..။
“ ငြိမ်ငြိမ်လေး….နေစမ်းပါ…ချောရာ….”
လှိုက်လှိုက်မောမော အသံကြီးဖြင့် ချစ်တီး ပြောရင်း လက်တစ်ဖက်က မိချောထမီအောက်စကို ဆွဲလှန်လိုက်သည်..။ မိချော…နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ရင်း ကတုန်ကရီ ညည်းတွားသည်..။ လက်တစ်ဖက်ကလဲ မိချော သူ့ထမီစကို အတင်းဆွဲဖုံးပစ်နေသည်..။
လှန်သူကလှန် ဖုံးသူက ဖုံးနှင့် အတန်ကြာ ပဋိပက္ခ အသွင်ဆောင်နေပြီးမှ ချစ်တီးက မိချောရဲ့ ထူအမ်းအမ်း နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲစုပ်ယူထားလိုက်ရာ မိချောခမျာ သံပတ်ကုန်၍ ရပ်သွားသည့် စက်ရုပ်လေးအလား ငြိမ်သက်သွားရှာလေသည်..။
ဤအခြေအနေမှာပင် ချစ်တီးက မိချောထမီကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲကာ ခါးကို ကြွလှန်ပစ်လိုက်သည်..။ အားပါးပါး….ကျွတ်…၊ ကျနော် ပါးစပ်မှ ယောင်ပြီး ထမအော်မိစေရန် အတော်လေး သတိထားလိုက်ရပါသည်..။မိချော စောက်ဖုတ်ကြီးက အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ပင် ကြီးမားဖောင်းကားနေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်..။
ကောက်ကွေး မဲမှောင်နေသော စောက်မွှေးများကလည်း ထူပိန်း ကြပ်ခဲနေသည်..။ ဗလကောင်းကောင်း ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ချစ်တီး၏ ဗလာကျင်းနေသော အပေါ်ပိုင်း ကြွက်သားများက ဖုထစ်ကြွတက်ကာ အပြိုင်းပြိုင်း ထနေသော ကြွက်သားကြီးများကို မိချော တုန်လှုပ်စွာ ငေးကြည့်နေသည်..။
“ မ….မလုပ်ပါ..နဲ့….မောင်ရယ်…နော်….မိချော…ကြောက်တယ်……..”
“ ဘာကို ကြောက်တာလဲ….ချော…ရယ်…”
နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသံများက မူမမှန်သကဲ့သို့ ချောင်းကြည့်နေသော ကျနော့်ရင်ထဲ၌လည်း တုန်ရီ မောဟိုက်လာသည်..။ ရင်များ ခုန်လွန်းနေ၍ ကတုန်ကရီနှင့် ချွေးများပင် စီးကျလာနေသည်..။
“ အ…အ……ကျွတ်…….သေချင်လိုက်တာ….နော်…..”
မိချော၏ ငိုသံပါနေသော အသံလေးက သိသိသာသာကြီး တုန်လှုပ်ခြောက်ချားနေသည်..။ ချစ်တီးက သန်မာသော လက်မောင်းကြီးများဖြင့် မိချော နို့ကြီးများပေါ်မှ ပြားသွားအောင် ဖိအုပ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း တရွရွ ပွတ်ပေးနေသကဲ့သို့ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်..။
“ အဟင့်…..မောင်….အဲ.လို….အနိုင်မကျင့်နဲ့….ဟင့်အင်း….ဟင့်………”
မိချော ချစ်တီးကို သူမကိုယ်လေးပေါ်မှ တွန်းပစ်နေသော်လည်း ကျောက်ဆောင်ကြီးတစ်ခုကို ပွတ်သတ် တွန်းလှဲနေသည့်အလား ချစ်တီးက လုံးဝ မဖြုံချေ…။
အဝတ်မဲ့သော ဆီးစပ်နှစ်ခုက တင်းတင်းကြီး ဖိကပ်မိသွားကြသည်..။ ကျနော် တစ်ကိုယ်လုံး တုံတုံရီရီ ဖြစ်သွားကာ ဒူးများ ချောင်ချင်လာသည်..။ အာခေါင်များ ခြောက်ကပ်၍ ပေါင်ကြားမှ လိင်တန်ကြီးကလည်း မျက်စေ့မှ သတင်းပို့ချက်ကို လက်ခံကာ တဆတ်ဆတ်..ခါရင်းဖြင့် မာတောင်လာလေတော့သည်..။
ချစ်တီး မိချော ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲထောင်လိုက်ရာ ပေါင်လေးနှစ်ခုကြားမှ စိုလဲ့သော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပြူးပြီး ကားထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေတော့သည်..။ မိချောက တုန်လှုပ်သော လက်လေးများဖြင့် ချစ်တီး လက်ဖျံကြီးကို ကုတ်တွယ် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း မျက်နှာလေးကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းချထားသည်..။
“ မောင်…..မကောင်းဘူး……မောင်…မကောင်းဘူး….“
ဟူ၍သာ ထပ်တလဲလဲ တီးတိုးရေရွတ်ရင်း တရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေသည်..။ ချစ်တီးက ဂရုမစိုက်…၊ သူ၏ ပြင်းထန်စွာ တောက်လောင်နေပြီဖြစ်သော ရာဂ မီးကို ငြှိမ်းသတ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့…။ လှုပ်ရှားမှုများက ကြမ်းတမ်းသလိုကြီး ဖြစ်လာသည်..။ အသက်ရှူသံကြီးက အခန်းအပြင်မှပင် ကြားနေရသည်..။
“ အ..အာ…..အို….အိုး…..မောင်..မကောင်းဘူး……ဟင့်အင်း…အို…..”
စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဖြင့် ပိုင်ပိုင်ကြီး ပွတ်သပ်ကာ လက်ညှိုးဖြင့် ထိုးသွင်းမွှေနှောက် လိုက်သောအခါ မိချောမှာ လူးလွန့်သွားသည်..။
အားတင်းစေ့ကပ်ထားသော ပေါင်နှစ်ချောင်းမှာလည်း မသိမသာ ဆတ်ခနဲ ကွာဟသွားလေသည်..။ ချစ်တီးက လူလည် ..။ လျှပ်တစ်ပျက်အတွင်းမှာပင် သူ့တန်ဆာကြီးကို မိချော၏ စောက်ဖုတ်ဝလေးထဲသို့ တေ့၍ ဆတ်ခနဲ ဖိသွင်းလိုက်သည်..။
“ ဗြွတ်…..အ…အ…..အ .မလေး…….မောင်……..”
တစ်လုံးချင်း ရေရွတ်မြည်တမ်းရင်း ကုလားမလေး ရှုံ့မဲ့ သွားသည်..။
“ ခွေးမသား…..မတော်တရော် ဖြဲထည့်နေပြန်ပြီ…………”
ဟု ကျနော့်စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်လိုက်မိသည်..။ ကုလားမလေး ခြေနှစ်ချောင်း မှာ လေထဲ ဆတ်ဆတ်ခါ လှုပ်ရမ်းနေရှာသည်…။
“ မရဘူး….မရဘူး……အာ…..နာတယ်…..နာတယ်….”
ကုလားမလေး မိချောခမျာ…ချစ်တီးရင်ဘတ်ကြီးကို တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသော လက်အစုံဖြင့် တွန်းထားရင်း အော်နေရှာသည်..။
“ ဗြစ်…..ဖွတ်….ပလွတ်….ဗြစ်…..အား…သေ…ပြီ……”
ဒီကောင် လိုးနည်းတော့ အကျွမ်းသား….၊ အပျိုမလေး မိချော၏ စောက်ပတ်လေးမှာ ပေါင်နှစ်ချောင်းပင့်ထောင်ထားသည့်တိုင်အောင် တင်းတင်းကြီး စေ့ကပ်လျက် ရှိနေသည်..။အတင်းထိုးထည့်လိုက်သော ချစ်တီး၏ လီးထိပ်ရဲရဲကြီးက စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခြမ်းကို အတင်းဖြဲပြီး ဝင်နေရာ..၊ တစ်ဖြစ်ဖြစ်မြည်ရင်း တစ်ထစ်ချင်း လိုးသွင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်…။
“ အရမ်းကြပ်တယ်….မောင်ရဲ့…မလုပ်….မလုပ်ပါ..နဲ့…နော်….”
“ နောက်တော့…ချောင်သွားမှာပါ…ချောရဲ့….ပေါင်ကို ကားပေးနော်……..”
မောနေသော အသံကြီးများဖြင့် အပြန်အလှန် တီးတိုးပြောနေကြသော်လည်း ကျနော်က ကြားနေရသည်..။ လီးကြီး ဝင်သွားပြီ ဆိုကတည်းက မိချော အသားလေးများ ဆတ်ဆတ်ခါနေသည်ကို တွေ့နေရသည်..။ပိပြားနေသော ဖင်သားကြီးများနှင့် ချွေးပြန်ကာ ပြောင်လက်နေသော ပေါင်လုံးကြီး နှစ်ဖက်မှာ သိသိသာသာကြီး ပုဇွန်ဆိပ်ခုန်လေး ခုန်နေရှာသည်..။
“ နာလိုက်တာ….မောင် ရယ်…အာ..အ……အ…ကျွတ်..ကျွတ်……”
ဤမျှ ကြီးမားဖောင်းကားနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးပင်လျင် ချစ်တီး၏ အလိုးကို အကြိတ်အနယ် ခံနေရရှာပေရာ ..မအေလိုး ချစ်တီး …၊ ဒီကောင့် လီးဟာ…မနဲမနော ဒစ်ကြီးပင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျနော် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ တွေးလိုက်မိပါသည်…။
နက်ပြောင် ဝင်းလက်နေသော မိချော၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးများမှာ ထူအမ်းအမ်းကြီးများ ဖြစ်ပေရာ…ချစ်တီး၏ လီးတန်ကြီး တိုးဝင်သွားတိုင်း …
“ ဗလွတ်..”
ခနဲ ဂလိုင်သံလိုလို အသံကြီး ထွက်လာပြီး…၊ ချစ်တီး ဖင်ကြီး ပြန်လည်ကြွတက်သွားတိုင်းလည်း ..“ ဘွတ်…” ခနဲ မြည်သံ ထွက်သွားလေသည်..။
“ ဗလွတ်….ဘွတ်……အား…ကျွတ်..ကျွတ်…..ဘွတ်…ဗလွတ်…..ဗြစ်……အို့…အိုး….သေပါပြီ…နော်…..ဟင်း ဟင်း…..”
အဆက်မပြတ် တိုတောင်းသော အသံလေးများ နောက်မှ မိချော အော်ဟစ်ညည်းတွားသံလေးများ ကပ်ပါလာလေ့ရှိရာ…. ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး မရိုးမရွ ဖြင့် ခန်းစီးထရံကို အတင်းဖြဲ ချောင်းကြည့်နေမိသည်..။
“ ဟဲ့…..မောင်ရဲလင်း…..မိချော..တစ်ယောက် မလာဖူးလား….”
“ အံမာလေး………”
ကျနော်လန့် ခုန်လိုက်မိသည်..။ ကျွတ်ပြီ….၊ မိချော အမေ…ဒေါ်အမီနာ……အိမ်ပေါ်တန်းတက်လာသည်..။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်သွားသည်..။
“ ဟာ….အန်တီ…အင်္ကျီတွေ လာယူတာလား….”
“ ဟင်…မိချော လာမယူဘူးလား…ငါ လွှတ်လိုက်တာ ကြာပြီ…ကွဲ့..”
“ ကျနော် ခုမှ ကျောင်းက ပြန်လာတာ….အန်တီ..ထိုင်အုံးလေ…”
စကားပြောရင်း လွယ်အိတ်ကို စားပွဲပေါ်သို့ ပစ်တင်ထားခဲ့ပြီး ဖိနပ်ချွတ်မှ မိချော ဖိနပ်ကို ခြေသုတ်ခုံဖြင့် ဖုံးအုပ်နေရသည်..။
“ အေး….ဒီဘက်လာရင် …ပြောလိုက်ပါကွယ်….ငါ ဈေးသွားရအုံးမှာ….”
“ ဟုတ်ကဲ့…..ပါ…အန်တီ…သိပ်မနာပါဘူး…”
“ ဘာ ကွဲ့….”
“ အော်…သူလာရင်…သိပ်မကြာပါဘူး…..အင်္ကျီတွေပေးပြီး..လွှတ်လိုက်မှာ..ပြောတာ….”
ကုလားမကြီး ပြန်ဆင်းသွားပြီးသည်နှင့် ကျနော် အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းတွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်မိသည်..။အိပ်ခန်းထဲမှ တွန်းထိုးရုန်းကန်သံများ ကြားလိုက်ရပြီး မိချော ကျနော့ရှေ့မှ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ပြေးထွက်သွားလေသည်..။ အိပ်ခန်းထဲမှ ချစ်တီး ထွက်လာသည်..။
မျက်နှာက ဗိုက်နာပြီး အိမ်သာရှာမတွေ့လို့ ဝမ်းမသွားရသူ မျက်နှာမျိုး မအီမသာဖြင့် ပုဆိုးပြင်ဝတ်ရင်း ..။
“ တောက်…..တစ်ချီတောင် အလုအယက်…..ဟင်း….”
“ မအေလိုး…ကောင်မလေး ပြဿနာ ရှာရင် ခက်အုံးမယ်…….”
“ စည်းရုံးထားတာ ကြာပြီ ကွ…..ဟီး….မိုက်တယ် ကွာ…….ပြည့်တယ်….ဖောင်းကားပြီး စီးခနဲ..စီးခနဲ…..”
“ တော်….တော်….ဟေ့ကောင်…..မင်း အဲဒီကောင်မလေးကို ယူရမယ်….”
“ ဟ….ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…..မင်ကလဲ….ဒါကတော့……”
“ မင်း အူကြောင်ကြောင် မလုပ်နဲ့…ကိုယ့်လူ….ငါကိုယ်တိုင် ဒေါ်အမီနာကို ပြောပြီး ပေးစားမှာ….”
“ ကျောင်းပြီးမှ လေ….. မင်းကလဲ…..ဟဲဟဲ…”
“ အေးပါ…..ကျောင်းမပြီးခင် ဗိုက်ကြီးလာရင်…လဲ ယူရမှာ…..”
ချစ်တီး ကျနော့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး ရှုံ့မဲ့သွားသည်..။
“ မင်း ….အများကြီး လိုပါသေးတယ်….ရဲလင်း ရာ…..”
ဟု ပြောလိုက်သည်..။ အပြင်၌ မိုးရိပ်တို့ ဆင်စပြုလာသည်..။ အဆောင်ရှေ့မှ စိန်ပန်းပင်အိုကြီးထက် အရွက်တို့ ကင်းစင်နေသည်..။ ရဲရဲနီသော စိန်ပန်းပွင့်တို့ လမ်းပေါ်၌ ပြန့်ကျဲနေသည်..။အပင်ပေါ်၌ ပွင့်နေကြသလို မြေသို့ ကြွေသည့်တိုင်လည်း စိန်ပန်းပွင့်တို့ အရောင်ကား နီစွေး တောက်ပနေဆဲပါတကား….။
“ ရဲလင်း…..ကွ….ဟေး……ဟာ…လွတ်ရုံလေး တောက်…..”
“ ရှီး…..ကျွိ………….”
ကျနော် ဘရိတ်ကို ခြေမှ ဖိနင်းပြီး ကလပ်ရှ် ကို လွှတ်လိုက်သည်နှင့် အီဇူဇူး ဆိုင်ကယ်လေး တုံ့ကနဲ ရပ်သွားသည်..။ ဆိုင်ကယ်ပြေးလမ်းတစ်လျှောက် ဖုံလိပ်များ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်..။ ပိန်လိမ်နေသော ကတ္တရာတိုင်ကီတစ်လုံးက ဂျောက်ကမ်းပါးထိပ် သုံးပေအကွာ၌ ချထားသည်..။
ယင်းတိုင်ကီကို ပတ်၍ ပထမဆုံး ချစ်တီး (ခေါ်) သီဟက ဟွန်ဒါ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် ပတ်မောင်းသွားခဲ့ပြီးပြီ…၊ ကျနော်က ဒုတိယ အသုတ် ပတ်ပြရခြင်း ဖြစ်သည်..။
သီဟ ၊ကျော်ဝေ ၊ စန်းလွင် ၊ ကျနော် ၊ မော်ကြီးနှင့် ဆိုင်ကယ် ဝါသနာရှင် များ ကျောက်ရေတွင်း ဂေါက်ကလပ် ရှေ့ဘက် ၊ အစိုးရ ဂဝံကျောက်များ တူးဖော်ထားရာ ချောက်ကြီးအစပ်၌ အပျော်တမ်း ဆိုင်ကယ် စီး ပြိုင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်..။
ထိုအထဲတွင် ဒေသကောလိပ်မှ ကျောင်းသူလေးများ ၊ ပင်မ စီးပွားရေးနှင့် သချာၤတို့မှ သူငယ်ချင်း မိန်းခလေးများလည်း ပါလာကြသည်..။ စတင်စီးနေကြစဉ်က ဆိုင်ကယ်စီးရေ များသော်လည်း ကတ္တရာပုံး တိုင်ကီကို ချောက်ကမ်းပါးဘက်သို့ ပိုမို တိုးကပ်ပြီး စီးရသောအခါ လိုက်ပါလိုသူဦးရေ နည်းပါးသွားသည်..။
တစ်ဖက်စွန်းတွင် ချောက်ကြီးက ပေ ( ၄၀ ) ခန့် နက်ရှိုင်းစွာ ရှိနေသည်..။ နောက်ဆုံး အခေါက် မြေအစွန်း ၂ ပေသာ ချန်ပြီး တိုင်ကီကို ပတ်ရသောအခါ သီဟနှင့် ကျနော် နှစ်ယောက်သာ ကျန်ရှိနေတော့သည်..။ သီဟက ကျနော့်အား စပ်ဖြီးဖြီး ကြည့်ကာ ဆိုင်ကယ်အင်္ဂျင်ကို …ဝူးခနဲ ဝူးခနဲ လီဘာဆောင့်ဆွဲပြီး ရိပ်ခနဲ ဆောင့်ထွက်သွားသည်..။
မြေသား က ဂဝံကျောက်ဆိုသော်လည်း ဆိုင်ကယ်အလေးချိန်နှင့် လူအလေးချိန်ကို ခံနိုင်ရည် မည်မျှ ရှိသည်ဟု ကျနော်တို့ မစမ်းသပ်ဖူး…။ ထို့ကြောင့် လျင်မြန်စွာ မြှားတစ်စင်းကဲ့သို့ ခုန်ထွက်သွားသော သီဟ နောက်သို့ ကျနော် ထက်ကြပ်မကွာ လိုက်ခဲ့သည်..။
သီဟ ဆိုင်ကယ် နောက်ဘီးယက်အားဖြင့် မြေစိုင်မြေခဲများ ချောက်ထဲသို့ ဝေါခနဲ ပဲ့ကျကုန်သည်..။ ကျနော့် အတွက် တစ်ပေကျော်ကျော်မျှ သာ ကျန်ရစ်တော့သည်..။ ထို့ကြောင့် ဆိုင်ကယ် ရှေ့ဘီးကို ဆတ်ခနဲ မော့တင်လိုက်ပြီး အင်ဂျင်ကို အစွမ်းကုန် မြှင့်တင်ပေးလိုက်ပြီး တိုင်ကီအား ပွတ်ဆွဲလျက် ကမ်းပါးဘေးမှ ဖြတ်ကျော်လိုက်ရတော့သည်..။
“ ဟာ ….ရဲလင်း…….သွားပြီ…”
ရင်ထဲ အေးခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ဒုန်းခနဲ မြေကြီးနဲ့ ရှေ့ဘီး ထိလိုက်ကာ ဆိုင်ကယ်လေးက ပေါ့ပါးစွာ ခုန်ပျံထွက်သွားမှ ကျနော့်ရင်ထဲ ဆို့ကြပ်နေခြင်းများ သက်သာသွားရလေသည်..။
ဝိုင်းကြည့်နေကြသော လူအုပ်ထဲမှ လက်ခုပ်သံများ ဆူညံစွာ ထွက်ပေါ်လာပြီး…ကျနော့်ဆိုင်ကယ်ကို မြက်ခင်းဘေး၌ ရပ်ပစ်လိုက်သည်..။ ခေါင်းမှ ဦးထုပ်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး လူအုပ်ထဲသို့ တစ်ချက် မျက်လုံး ဝေ့ကြည့်လိုက်မိသည်..။
“ ဟင်…မီးခဲမလေး….”
နေကာမျက်မှန် အနက်လေးဖြင့် လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးကာ ခုန်ဆွ ခုန်ှဆွ လုပ်နေသော မီးခဲမလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်..။
“ တော်သေးတယ်….သေကုန်ပြီ မှတ်ထာ… ”
သီဟက ဂယောင်ခြောက်ခြားအသံကြီးဖြင့် မျက်နှာ ဖြူဖတ်ဖြူရော်ဖြစ်ကာ တိုးတိုးကပ်ပြောသည်..။
“ မင်းနောက် ကပ်မလိုက်ရင် …ငါကျွတ်မှာ ….မြေကြီးက အက်ပြီး ပဲ့ကျနေပြီ…ဟူး….ဘုရားမလို့….အမလေးလေး…..”
“ ခွေးမသား ကျော်ဝေတို့ ဆတ်ဆော့တာ… သူတို့လဲ အစအဆုံး မစီးနိုင်ပဲနဲ့ မခံချင်လို့သာ လုပ်ရတာ..ဆိုင်ကယ်နဲ့ ဝေးနေတာ ကြာပြီ….”
ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင်က သူတို့၏ ဟွန်ဒါ ဆိုင်ကယ်များပေါ်သို့ အဖော်မိန်းကလေးများကို တင်လျက် ပြန်ကြရန် လက်မြှောက်ပြသည်..။ သီဟက….
“ သွားနှင့်ကြ…..”
ဟု အော်ပြောလိုက်သည်..။ စုစုပေါင်း ဆယ့်နှစ်စီးခန့် ဆိုင်ကယ်များ ကျောက်ရေတွင်း ဂေါက်ကွင်းဘေးမှ တောလမ်းလေးအတိုင်း ဖုံတထောင်းထောင်းဖြင့် ဖြတ်မောင်းသွားကြလေသည်..။
“ ရဲလင်း….မင်း ငါ့ညီမကို တင်လာခဲ့ကွာ….”
“ ဟာ…..ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက်…….”
“ လုပ်ပါကွ…..ငါ မိချောနဲ့ (၈) မိုင်မှာ ချိန်းထားလို့ပါ…..မာလာကို မင်းပြန်မှာပဲ..ဥစ္စာ..သူ့ကို ဒေသ အဝမှာတင် ချပေးခဲ့….”
“ ဘယ်မှာလဲ…..မင်းညီမ…ချောလား…….”
“ ခွေးမသား…..စကားကောင်းကောင်းပြော….ဟိုမှာ……”
“ ညိုသီ…ဒီကိုလာ….ညီမလေး….ရဲလင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ခဲ့နော်….ကိုကြီးဆိုင်ကယ်က ရှစ်မိုင်မှာဝင်ပေးခဲ့ရမှာ….သိလား….”
ညိုသီ ဆိုသော မီးခဲမလေး မျက်နှာဝယ် တဒင်္ဂအတွင်း အရောင်အသွေး စုံအောင် ပြောင်းသွားသည်ဟု ထင်သည်..။ ပြီးမှ …ကိစ္စ မရှိပါဘူး…ဆိုသော မျက်နှာလေးဖြင့် ကျနော့် ဆိုင်ကယ်နား လာရပ်သည်..။
“ ကဲ….ငါသွားမယ်….ရဲလင်း….”
“ စိတ်ချသွားပါ….”
ကျနော် သီဟအား ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်ရာ…သီဟက ..ခွေးမသား ဟု ပါးစပ်လှုပ်ကာ ဆဲပြသွားသည်..။ ဂျင်းစကပ်တိုတိုလေးနှင့် ညိုသီ့ ပေါင်တန်လေးများက ဖွေးဥနေသည်..။ ရာသီဥတု ရုတ်ချည်း ပြောင်းလဲသွားသည်..။
“ ဟင်….မိုးတွေ မဲလာပြီ…မိုးရွာမလား မသိဘူး…..”
“ ဟုတ်တယ်….ကဲ..ညီမ…တက်..သွားကြစို့….”
ဖုံးဖုံးဖိဖိ လေး ကယ်ရီယာပေါ် ထိုင်ပြီးမှ ဆိုင်ကယ်ကို ကျနော် မောင်းထွက်ခဲ့သည်..။ လေက ရှေ့မှ ပင့်တိုက်နေသည်..။ လမ်းက လှည်းလမ်းမို့ ဆိုင်ကယ် အပေါ့စားလေးမှာ မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်လို ခုန်ပေါက် နေသည်..။
“ ကျသွားမယ်နော်…..ဖက်ထား….”
“ ဘာ…..ပြောတယ်….”
“ ခါးကို ဖက်ထားလို့…လေ..ကျမှာစိုးလို့….”
“ ကျ..ကျ….မဖက်ဘူး…..”
ခွေးမလေး…တကယ်မဖက်ပဲ ကယ်ရီယာခုန်ကိုသာ ကိုင်ထားလေရာ ကျနော် တကယ် စိုးရိမ်မိသွားသည်..။ ဆိုင်ကယ်ကိုလည်း အညင်သာဆုံး အရှိန် လျှော့မောင်းခဲ့ရသည်..။ဂဝံမြေနီလမ်းထက် ဖုံတို့ တသောသော..အလုံးလိုက် ထလျက်ရှိရာ ဦးထုပ်ဆောင်းထားသော ကျနော့်အတွက် ပြဿနာ မရှိသော်လည်း မီးခဲမလေးအဖို့ မွှန်ထူနေပေလိမ့်မည်…။
မိုးဦးလေဦးမို့ လေကလည်း ပြင်းထန်စွာ တိုက်လာသည်..။ မင်္ဂလာဒုံ လေယာဉ်ကွင်းမှ လေယာဉ်ပျံကြီးများကို မြင်နေရသည်..။
“ ကျတော့မယ်…..”
ညိုသီက အသံလေး စူးစူးလေးနဲ့ အော်သည်..။ ကျနော် ဆိုင်ကယ် ရပ်ပေးလိုက်သည်..။ ဆောင့်ရပ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး ညိုသီက ကယ်ရီယာခုံပေါ်မှ လွင့်ကျသွားလေသည်..။
“ အာ…အာ……….ဖုံး…”
မြေကြီးပေါ်သို့ သုံးလေးပတ်မျှ လည်ပြီး ဒယီးဒယိုင်ဖြင့် မြေနိမ့်ပိုင်း လျှိုလေးထဲသို့ လိမ့်ဆင်းသွားသည်..။ ကျနော် ဆိုင်ကယ်ကို ကမန်းကတန်း ဒေါက်ထောက်ထားခဲ့ပြီး ညိုသီ့နောက်သို့ ပြေးဆင်းခဲ့ရသည်..။တအင်းအင်း ငြီးညူရင်း ညိုသီ ကမူတစ်ခုဘေး လဲနေဆဲ…။
“ အိုး…..ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ….ဟင်……..”
ဟာ…ညိုသီ့စကပ်လေးက ဗိုက်ပေါ်အထိ လန်တက်နေသည်..။ ဖြူဖွေးဝင်းလက်နေသော ပေါင်တန်ကြီးနှစ်လုံးအကြားမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီကလေးက စောက်ပတ်ကြား၌ ညှပ်နေသည်..။
နီကျင်ကျင် စောက်မွှေးလေးများက ဘောင်းဘီလေးထဲမှ တစ်ပင်စ နှစ်ပင်စ ထွက်ပြူနေသည်..။ ပေါင်နှစ်လုံးက လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ဖြဲကားထားသလို ဖြစ်နေရာ စောက်ပတ်ဖြူဖြူဖောင်းဖောင်းလေးမှာ ခုံးမို့ နေသည်..။
“ အား….ကျွတ်ကျွတ်….အ….နာတယ်….နာတယ်…”
“ ဘယ်နားက နာတာလဲဟင်…….ညီမ…”
“ ခြေထောက် …ခြေထောက် အင်ဂယ် လည်သွားတယ် ထင်တယ်….အရမ်းနာတာပဲ….ကျွတ်ကျွတ်…အ..ဟင်း…ဟင်း…..”
နှုတ်ခမ်းစွန်းလေးကို အပေါ်သို့ တွန့်ကွေးလျက် ရှုံ့မဲ့ပြီး…သူမ၏ ဒူးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ ကုန်း၍ ကုန်း၍ ဖိနှိပ်နေသော ညိုသီ့ အမူအယာလေးမှာ ပကတိ ကလေးငယ်တစ်ဦးပမာ အပြစ်ကင်းလှသည်..။ လုံးဝန်းပြည့်တင်းသော ရင်လေးနှစ်မွှာက လက်အစုံကို အရှေ့သို့ စုယူလိုက်ခြင်းကြောင့် ရင်ညွန်ဆီမှ ခုံးထပြူးထွက်လာပြီး ဘလောက်စ် အင်္ကျီလေးထဲမှ ခုန်ထွက်လာတော့မယောင်…။
ကျနော့်ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုံလာသည်..။ ခြောက်ကပ်လာသော လည်ချောင်းမှ အားပေးစကား ပြောရန်ပင် အားယူ၍ မရနိုင်လောက်အောင် တစ်ဆို့နေသည်..။ဂျင်းဘောင်းဘီထဲမှ တဒိုင်းဒိုင်း သွေးတိုးနှုန်းနှင့် အတူ မာတောင်လာသော လီးကြီးမှာလည်း ဖုံးမရဖိမရ…။
“ အစ်ကို ထူ…ထူပေးမေယ်..နော်..အညို…”
ချာတိတ်မက ကျနော့ကို ခပ်စူးစူးလေး မော့ကြည့်သည်..။
“ သူများကို ..အညိုလို့ မခေါ်ပါနဲ့….”
“ ဗျာ……ဘာ..ဘာဖြစ်လို့လဲ..ဟင်..”
“ အညို ဆိုတာက ကျုပ်ရည်းစား ခေါ်ဖို့ ထားတာ….”
“ အော်….အော်….ကောင်းပါပြီ…ခွင့်လွှတ်ပါ…မညိုသီ..”
“ ညိုသီလို့ ခေါ်လည်း ပြည့်စုံပါတယ်….မ..ထည့်စရာ မလိုပါဘူး…..”
ကျနော့် ရင်ထဲ ကျင်ခနဲ တစ်ချက် စူးစူးရှရှ ခံစားလိုက်ရသည်..။ သည်လို မာကျောကျောလေးမို့လည်း မီးခဲလေး ဟု အများက ကင်ပွန်း တတ်ခဲ့ကြဟန် တူသည်..။ သူ့အစ်ကို သီဟ ကိုတော့ ကပ်စေးနှဲ ကော်တစ်ရာမို့ ကျနော်တို့က ချစ်တီးဟု ခေါ်ခဲ့ကြသည်…။
ရင်ခုန်စရာ မျက်နှာ နုနုလေးဝယ် မာနရိပ်လေးများ ယှက်သန်းကူးလူးနေကြသည်ဟု ကနော် ထင်သည်..။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးကို စိန်းစိန်းကြီး ကြည့်နေမိသည့် ကျနော့် မျက်လုံးများကို တော့ သူမ ရင်ခုန်သွားဟန် တူသည်..။
“ ဘာလို့ သူများကို အဲဒီလောက် စိုက်ကြည့်နေတာလဲ…ဟွန်း….”
“ ဆောရီးကွာ…..”
တောက်…သေလိုက်ပါတော့ကွာ….အဲဒီပါးစပ်က သိပ်လှလွန်းလို့ ကြည့်နေမိတာပါ….လို့ ပြောရမဲ့ အစား ဆောရီး တဲ့…။ မိုးရိပ်တွေ နောက်က ဖုံလုံးကြီးတွေကို တွန်းထိုးမောင်းထုတ်ရင်း တဝေါဝေါ ရွာချလာသော မေလယ်မိုးက စစ်မကြေငြာပဲ ရွာချလိုက်တော့သည်..။
“ ဒီလိုပဲ…ကြည့်နေတော့မှာလား….ဒီမှာ မိုးတွေ စိုကုန်ပြီ…ဗျ…”
ဟုတ်သည် မိုးရေများကြောင့် သူမ တစ်ကိုယ်လုံး အပါးစား အင်္ကျီလေးအောက်မှ ဘရာစီယာလေးက ချပ်ချပ်ယပ်ယပ်လေး မြင်နေရသည်..။ အခုနက လေပွေရမ်းကြောင့် ဝေ့ဝဲကျနေသော ဆံပင်လေးများမှာ မိုးရေများ စိုရွှဲကာ ပုံပျက်နေပြီ..။
“ ကျနော်…ပွေ့ရမှာလား…ဟင်…….”
“ မပွေ့ရင်လဲ..ခေါင်းပေါ်ရွက်တင်လဲ ရတာပဲ…”
တောက်…ငါ့နှယ်နော်…..ရူးချင်ယောင် ဆောင်နေခြင်းတော့ မဟုတ်..။ တကယ်ကို ရင်တွေ တုန်လွန်းနေသည်..။ မိုးထဲလေထဲမှာ အလှဆုံးမလေးကို သွေးဆူနေသော ကျနော် ပွေ့လိုက်မိပါတယ်..။
မိုးကြိုးပစ်သည်ထက် ပြင်းထန်သော ပေါက်ကွဲမှုတစ်ရပ်က ဧကန် အမှန်ပင် ဖြစ်ပွားတော့မည်…။ဟို သေနာ ချစ်တီးဆိုတဲ့ သီဟ ကလည်း မိတ်ဆက်ပေးခြင်းလေးတောင် မပြုပဲ သူ့နှမလေးကို ထားခဲ့ရက်သည်…။ စိတ်ချလွန်း၍ တော့ မဟုတ်..။
သူနဲ့ မိချောဆိုတဲ့ ကုလားမလေး တို့ ပလူးနေကျ ဂျက်ကာက ရှစ်မိုင်မှာ ရှိသည်..။ ကုလားမ စောင့်နေမည်ဆိုသောအခါ သီဟ ဖွန်ကြောင်ပြီး ကျနော့်လက်ကို သူ့နှမအား ဝကွက် အပ်ခဲ့ချေသည်..။ခုတော့ ဆုပ်စူး စားရူးနှင့် ကျနော့မှာ ဒုက္ခ..။
“ အာ…အဲလိုကြီး ကြည့်နေရလားဗျ…. ဒီမှာ အအေးမိပြီး သေတော့မယ်…ဗျ…သိလား…”
အားမရသည့် အသံ..။ ချွဲသံ နွဲ့သံ လုံးဝ မပါ..။ ဒေါသ စွက်သော အလိုမကျ အားမလို အားမရ သည့်အသံ..။
“ ဒါဆို…ကျနော်…ထူပေးမယ် နော်….”
“ အို….အမလေး…..”
ဆူးဇောင်းယမ်းပင်ကို ပွေ့ဖက်သလိုမျိုး မမှီမကမ်း ဖြင့် အဝေးမှ ချီမမိသဖြင့် ဒူးလေး ဆန့်မီရုံတွင် ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် လုံး ၊ ထွေးခနဲ လုံးပြီး ထပ်လျက်သား လဲကျသည်..။
ညိုသီက ကျနော့်အောက်၌ ပက်လက်ကလေး..။ စကပ်လေးက လုံးဝ လှန်ပေးထားသလို အတိအကျ ..။ ဘောင်းဘီအောက်မှ ငနာကလဲ တင်းလိုက်တာများ ကျင်ပြီး အောင့်လာတဲ့အထိပဲ..။ပထမတော့ သူ့လက်တစ်ဖက်က ကျနော့် လည်ပင်းကို ယောင်ပြီး တွဲခိုဖက်တွယ် ထားသေးသည်..။နောက်မှ ရှက်ဒေါသဖြင့် ကျနော့ ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းသည်..။
“ ဖယ်….ဖယ်တော့…ကိုယ့်ဖာသာပဲ ထ တော့မယ်……”
ညိုသီ့အသံလေးများ တုံလှိုက် မောဟိုက်နေသည်..။ ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခွင်လုံး မေဦးမိုးက မှောင်နေအောင် ရွာနေသည်..။ကျနော် ….ကျနော့ နှုတ်ခမ်းအစုံက မိုးစက်လေးများ တစ်ပေါက်ပေါက် ကျရောက်နေသော ညိုသီ့ နှုတ်ခမ်း နီစွေးစွေးလေးကို အုံလိုက်လေး ဆတ်ခနဲ ငုံခဲပစ်လိုက်သည်..။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment