မှော်ဆရာအချစ် (စ/ဆုံး)

မှော်ဆရာ အချစ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ- အမည်မသိ

အခန်း ( ၁ )

မနေ့က ဝုန်းကနဲ သဲချလိုက်တဲ့ မိုးဗျာ။ အခုထိ တစ်ချက်မှ မတိတ်သေးဘူး။ ဘင်္ဂလားပင်လယ်အော်မှာ လေဖိအားနည်းရပ်ဝန်းဖြစ်နေတယ်ဆိုလား ဘာလား မသိဘူး။ အချိန်မှမဟုတ်တာ။

ပိတောက်ဝါတွေလဲ မိုးပေါက်ထိမှန်ပြီး “လန့်” ပွင့်ကုန်ကြလေရောသလားပဲ.. ဝါ  ဝါကိုထိန်လို့ အချိန်မဟုတ်အခါမဟုတ် တပေါင်းလမှပိတောက်ပွင့်တာများအံ့ရော။ အေးလေ ရာသီဥတုနဲ့ပန်းတွေကလဲ အချင်းချင်း အပေးအယူရှိကြတာဆိုတော့ လိုချင်တဲ့အပူချိန် မိုးရေချိန်ရောက်ရင်ပွင့်ကြမှာပဲ။ သစ္စာမရှိဘူး၊ ဘာမရှိဘူးသွားပြောလဲ  သူတို့နားလည်မှာမှ မဟုတ်တာ။ 

ပန်းတွေရာသီမမှန်ဘဲ ပွင့်အောင်၊  အ သီးတွေ သီးအောင် လူတွေလုပ်ကြတော့… အင်း…..လူလူချင်းလဲ အချိန်မဟုတ်  အခါမဟုတ် ဖူးချိန်တန်ဖူး၊ ပွင့်ချိန်တန်ပွင့်ဆိုသလိုမဟုတ်ဘဲ အတင်းပြဲရဲပွင့်ခိုင်းတော့ သွေးတွေထွက်ကုန်ရော

ဆိုတဲ့ ပျက်လုံးတစ်ခု သတိရတယ်။ အမှန်က ရယ်စရာလုပ်ပြီး ပြောပေမဲ့ အဲ့ဒီစကား မှန်တယ် ကိုယ့်လူ၊ ပွင့်ချိန်မတန်ဘဲ အတင်းဖြဲပွင့်ခိုင်းခဲ့လို့ ရာဇဝင်တွင်ခဲ့ရတဲ့ အကြောင်းလေး ကြုံတုန်းပြောလိုက်ချင်သေး။

ပုံပြင်မဟုတ်ဘူးနော် ကျုပ်က လက်တွေ့သမား။ ခင်ဗျား ပဲခူးလမ်းကို သွားဘူးလား။ ထောက်ကြံ့အလွန်မှာ “ လှည်းကူး ” ဆိုတာရှိတယ်။ အဲ့ဒီ လှည်းကူးကနေ အရှေ့ဘက်တောင်ခြေဆီကို တည့်တည့်မတ်မတ်ဘဲ ထောင်တက်သွား “ သပြေအိုင်” ဆိုတဲ့ ရွာလေးကို တွေ့လိမ့်မယ်။ သပြေအိုင်ဟာ နွေမှာအညာဆန်ပြီး မိုးမှာ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ရွာလေးလိုပဲ  ရေတွေဝိုင်းနေတာ ဆောင်းမှာတော့ ချစ်စရာအကောင်းဆုံးဆောင်းနှင်းမှုံတွေကြားက ပဲခူးရိုးမမှ တောင်တန်းလှိုင်းတွန့်ကြီးတွေကို တွေ့လိမ့်မယ်။

ခင်ဗျားသာ စာပေသမားဆိုရင် အဲ့ဒီရိုးမကြီးကို နောက်ခံထားပြီး စာတွေအများကြီးရေး ဖြစ်သွားမှာ ကျိန်းသေပြောရဲတယ်။ လွမ်းစရာကြီးဗျာ။ ကျုပ်ကတော့ ခံစားတတ်တာပဲ ရှိတာ။ ခင်ဗျားလိုဖတ်လို့ ကောင်းအောင် ဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ စာမျိုးမရေးတတ်ဘူးဗျာ။ ဒါကြောင့် အခုပြောမဲ့ကိစ္စကိုလည်း ဖြည့် ဖြည့်ပြီး နားထောင်ကြဗျာ။ ကျုပ်က အစတည်းက လိပ်ပတ်လည်အောင် စကားပြောတတ်တာမှုတ်ဖူး။  ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကတယ်ပြီးနားလည်တာမဟုတ်ဖူး။ 

ထားပါတော့ “ အဲ့ဒီ သပြေအိုင် ”ဆိုတဲ့ ရွာလေးထဲကို အခုလို မိုးဦးကျလေးမှာ ဝင်ကြည့်ရအောင်။ အတားအဆီးမဲ့စွာ တိုက်ခတ်လာသော မုတ်သုန်လေက ဧည့်သည်မိုးကို တစ်ပါတည်းခေါ်ဆောင်လာ၏။ သည်အချိန် သည်ကာလ လာနေကြမဟုတ်သော မိုးဧည့်သည်ကြောင့် သပြေအိုင်ရွာလေးအတွင်းရှိ ဓနိမိုး၊ ထရံကာ အိမ်လေးများ ဝရုန်းသုန်းကား ပြေးဟယ် လွှားဟယ် ဖာဟယ် ထေးဟယ် ဖြစ်နေကြသည်။

ရွာက ရွာတန်းရှည်လေးမို့ ရွာလယ်လမ်းတစ်လမ်းသာ ထီးထီးတည်ရှိသည်။ အသက် ( .. ) နှစ်သာ ရှိသေးသော “ မြညို” သည် ထမီလေးတိုတိုဝတ်ခါ ရိုးမကို ကျောပေးလျက် မုတ်သုန်လေကို ဆန်တက်ခါ ရွာဆီအပြေးပြန်လာခဲ့သည်။    အရှေ့မှ ဝင်တိုက်နေသောလေနှင့်မိုးကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးစိုရွှဲကာ လုံးတစ်ထွားကြိုင်းသော ပေါင်တန်ကြီးများကို အထင်းသားမြင်နေရသည်။ 

နို့လေးနှစ်လုံးက မြေမှထွက်စို့ကာစ မျှစ်စို့ပေါက်ကြီးနှယ်ပမာ ငုံငုံဖူးဖူး တင်းတင်းပြည့်ပြည့်ကြီး ဖြစ်သည်။ မြညို အသက် (၁၂) နှစ်တွင် ဖခင်ဆုံးခဲ့၏။ အမေနှင့်အတူ လူမမယ်ညီမလေးတစ်ယောက်နှင့် မြညိုသာ ကျန်ရစ်သည်။ မြညို စာမတတ်၊ စာမသင်ရ သို့သော် သပြေအိုင်နဲ့မြညို နေထိုင်အသက်ရှင်နေရသမျှ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းအတွက် မြညိုစိုးစိမျှ မပူမိချေ။

ယခုလို မိုးကျလျှင် မျှစ်ချိုး၊ မှိုရှာ အတို့ခူးနှင့်ဝင်ငွေလှိုင်သည်။ သားအမိ (၃) ယောက် အတွက် တစ်နေ့စာကို မြညို နေ့တစ်ဝက်ဘဲနှင့် ရှာပြီး စားလို့လောက်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံလှည်းကူးမှ ဘကြီးဦးကျော်မောင်တို့  ရောက်လာလျှင် အဝတ်အဟောင်းထည်လေးတွေပါပါလာတတ်သည်။ တစ်ဝက်ဈေးနှင့်ဝယ်နိုင်သည်။ ခေါက်ထီးပေါ်သည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော်လည်း မြညို ဝါးခမောက်ကြီးကိုပင် ခုံခုံမင်မင် ဆောင်းက မိုးရာသီအလီလီကို ကျော်ဖြတ်ခဲ့ပြီးပြီ။ 

မြညိုတွင် လိုချင်တပ်မက်သောစိတ် ဘာတစ်ခုမျှမရှိ။ အေးချမ်းရောင့်ရဲစွာ အသက်ရှင်လာခဲ့သည်။ သပြေအိုင်နှင့် ရိုးမတောင်ခြေကြား၌ ခင်တန်းကြီးတစ်ခုရှိသည်။ လူတစ်ရပ်ကျော်သော ကိုင်းပင် နှင့် နဘူးပင်၊ ကြောင်ရှာပင် တွေလည်းရှိသည်။ အိမ်အပြန် မိုးဦးကျကာလ၌ မြညို တောထဲမှပြန်လာလျှင် ကြောင်ရှာတပွေ့၊ ဇီးဖြူသီးလုံးလေးပြည်ခန့် အမြဲပါပါလာသည်။ ထိုအသီးအနှံလေးတွေက ဆယ့်လေးငါးခြောက်ကျပ် အမြဲရသည်။

ထောက်ကြံ့သို့ နှစ်ရက်တစ်ခေါက်၊ သုံးရက်တစ်ခေါက် သွားနေသော ဒေါ်လေးမြခင်ရှိနေသဖြင့် အသီးအနှံများကို ဒေါ်လေးမြခင်လှည်းနှင့်ပင် တင်ပေးလိုက်ရသည်။ ယနေ့တော့ မိုးကအချိန်မဟုတ်ဘဲ ရွာချ၏။ မြေသင်းနံ့တွေ ထောင်းထောင်းထကုန်၏။ လယ်ကွက်ထဲ ရေတွေဖွေးဖွေးထကုန်သည်။ သည်အချိန် သည်ကာလဆိုသည်က မိုးမကျမှီမြညိုတို့ တစ်ရွာလုံး ထင်းခုတ်ကြရသည်။ 

ခုတ်၍ရသမျှ ထင်းကို တောထဲမှာပင် ထားရစ်ခဲ့ကာ အိမ်အပြန် ဟင်းသီးဟင်းရွက် ရှာဖွေခူးကာ အိမ်ပြန်ကြရ၏။ လှည်းတစ်စီး သို့မဟုတ် လှည်းနှစ်စီးစာရမှ ခုတ်ပြီးထင်းများ ရွာသို့ သယ်ဆောင်ရ၏။ ယခု မြညိုထင်းခုတ်ပြီး ပြန်လာ၏။ လမ်းမှာမိုးရွာသည်။လူပြတ်သည့် ခင်တန်းကိုင်းတောကို မိုးထဲရေထဲဖြတ်လျက်ရှိ၏။

................................

ကျုပ်နာမည် ရွှေဒေါင်း။

အလုပ်က ဖဲလည်ရိုက်သည်။ ကြက်တိုက်တယ်။ လေးကောင်ဂျင်ကစားတယ်။ မနေ့က ကိုသာအေး တာဝန်ယူဖွင့်သော “ အာဝါဒေး” ကစားပွဲကို “ ဘုရားငုတ်တို” ရွာ ၏အနောက် တောထဲ၌ပြုလုပ်၏။ ကျုပ်လိုပင် ဖဲလည်ရိုက်သော အမျိုးကောင်းသားတွေပါအာဝါဒေးမှာ ဆုံကြသည်။ အာဝါဒေးကို ရောက်မဲ့သာရောက်သွားသည်။ ရွှေဒေါင်း၌ ပိုက်ဆံခြောက်ကျပ်ပဲပါသည်။ သည့်အရင် တစ်ရက်စောပြီးဖဲရှုံးထား သည်ကဖြူခါ ပြာခါကျနေသည်။ 

သို့သော် ရွှေဒေါင်းတို့က မှင်မောင်းကောင်းကောင်းနှင့် ဖဲဝိုင်းမှာထိုင်သည်။ ဒိုင် ကိုကုလားက ရွှေဒေါင်းနှင့်ရင်းနှီးသည်။ လက်ခုပ်ပင်ရွာသားဖြစ်သည်။ ရွှေဒေါင်းနှင့်လည်း စပ်တူ စပ်ဖက် ရိုက်ဖူးသည်။ ထို့ကြောင့် သုံးပင်တစ်ပင်ကျော်ကာ ကစားသော ရွှေဒေါင်း ဖဲမြူးနေပုံကိုကြည့်၍ “ကြိုး” ဆွဲကစားသည်။ သဘောကရွှေဒေါင်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် စပ်တူရိုက်ကြသည်။  ဖြစ်ချင်တော့ ဒိုင်လုပ်သူ ကိုကုလားကလည်းလက်ဗလာဖြင့် ဝိုင်းတည်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုးသားတွေ သိကုန်သည်။ သုံးလေးလှည့် အရော်အစားကျန်သောအခါ ပူညံ ပူညံဖြစ်လာကာ ဝုန်းဝုန်း…..ဝုန်းဝုန်း…..ဒုတ်ဆွဲ ဓါးဆွဲ ဖြစ်သည်။

ထိုအခါ ရွှေဒေါင်း အနီးရှိ မကျည်းပင်စု က ကျင်သိန်း ကို ရွှေဒေါင်းက ဝိုင်း အ လယ် မှအကောက်ပန်းကန်ပြား (ကြွေပန်းကန်ကြီး) နှင့် မျက်နှာကို ထခုတ်သည်။ ကိုကျင်သိန်းမျက်နှာသွေးများ ဖြာကျ၏။ ကိုကုလားက ခါးပုံစထဲမှ ဓါးတိုလေးထုတ်နေစဉ် သူ့ လက်ဖျားတွင် ထိုင်နေသော ကြီးငွေ (ဘုရားငုတ်တို) ရွာသားက ထပြီးလုံးသည်။ ဝရုန်းသုန်းကား….။

နောက်မှ ဘာတွေဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်ကို ရွှေဒေါင်းမသိ ဝိုင်း အလယ် မှ လောင်း ကြေး နှစ်ထောင်ကျော်လောက်ကို သိမ်းကြုံးယူကာ ထွက်ပြေးသည်။ ကျောပြင်ကို ပူခနဲ ကျင်ခနဲ လာရောက်မှန်သော လေးဂွဒဏ်ကြောင့်  နောက်ကို တစ်ချက်လေးမှ လှည့်မကြည့်ဘဲခြေကုန်သုတ်ပြေးသည်။ ရွှေဒေါင်းနောက်မှ အမဲဖျက်မည့် လူအုပ်ကြီးက ဒုတ်တွေ…ဓါးတွေနှင့် သူရဲမရဲစီးကာ ပြေးလိုက်ကြသည်။

ရွှေဒေါင်းကံကောင်းချင်တော့ သပြေအိုင် အနောက်တောနား အရောက် အချိန်အခါ မဟုတ်ဘဲ မိုးက သဲသဲမဲမဲ ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်း ရွာချလိုက်သည်။  နောက်ကလူအုပ် သူ့ကိုကျော်ကာ မန်ကျည်းပင်စု ရွာဖက်သို့ ဆက်လိုက်သွားကြသည်။ ရွှေဒေါင်း ဝပ်နေခဲ့သည်။ 

ဝပ်ကျင်းက သပြေအိုင်နှင့် ရိုးမတောတန်းကြားရှိ ခင်တန်း ကိုင်းတော မုတ်သုန်လေသည်။ ခင်တန်းရှိ ကိုင်းပင်များ ကြောင်ရှာပင်များခါးပြတ်အောင် ဖြတ်တိုက်နေသည်။ နဘူးပင်နှင့် ကြောင်လျှာပင်များ အနီးရောက်သောအခါ “ မြညို” လက်ထဲက ဓါးလေးကို မြေ၌ချကာ ထမီပြင်ဝတ်သည်။ ထမီက ဒူးကျော်ကာ ဝင်းဝါတင်းအိသော  သလုံးသားလေးတွေ

ပေါ်နေ၏။ ကုန်းမို့မို့ ဆင် ခြေလျောဘေးတစ်နေရာ၌ ပေါက်နေသော ကြောင်လျှာပင်တွင် ရှည်လျားအပြားကြီးသော ကြောင်လျှာတွဲကြီးများရှိနေသည်။ မြို့သူတွေလို ခပ်နွဲ့နွဲ့မဟုတ်သော မြညိုက ကိုင်းတောထဲ တိုး ဝင် ကာ ဓါးတို လေး ဟိုရမ်းဒီရမ်းဖြင့် ကြောင်လျှာပင်ကြီးအနီး ရောက်အောင်တိုးလာ၏။ မိုးက ရွာသွန်းဆဲ။

ရွှေဒေါင်းက ယခုအချိန်တွင် ခြေသံကြားရုံဖြင့် ဂုတ်ယားနေသူမို့ မြညို တောတိုးဝင်လာသံ ကြားသောအခါ ငြိမ်ပြီး အသက်အောင့်ထားမိသည်။ မြညို ကြောင်လျှာပင်ကြီး အနီး ရောက်လာသောအခါ ရွှေဒေါင်းလူလုံးကွဲစွာ တွေ့လိုက်ရသည်။ သပြေအိုင်ရွာက မခွေးမ သမီး မြညိုပဲဟု သိလိုက်မှ စိတ်အေးသွားသည်။ ဒီကောင်မလေး မနှစ်က အလှူပွဲတွင် ကွမ်းတောင်စကိုင်ရသည်ကို ရွှေဒေါင်းသတိထားမိသည်။ 

သပြေအိုင်သူ မအေးခင်နှင့်ရွှေဒေါင်း သမီးရည်းစားဖြစ်စဉ် မြညိုကို ကြက်တောင်စည်းလေးနှင့် ရွာလမ်းတွင် ဖန်ခုန်နေခြင်းကို အမြဲတွေ့ရလေသည်။ ကောင်မလေး အထွားမြန်သည်။ မအေးခင်နှင့် လှည်းကူးက စာရေးကို ခင်မောင်တို့ ညားသွားသောအခါ ရွှေဒေါင်း သပြေအိုင်ကို စိတ်အနာကြီးနာကာ လုံး၀ ခြေဦးမလှည့်ခဲ့တော့။ ယခု သုံးနှစ်ခန့်အတွင်း မြညို အပျိုကြီးဖားဖား ဖြစ်နေသည်ကို တအံ့တသြ တွေ့ရလေသည်။ 

ဒီကောင်မလေး သူ့ကိုတွေ့လို့မဖြစ်။ ရွာထဲတွင် သတင်းပျံ့သွားလျှင် အသက်နှင့် ကိုယ်ခန္ဓာ အိုးစားကွဲသွားနိုင်သည်မို့ အသံမပေးငြိမ်နေ၏။ ရေစိုအဝတ်အစားတွေနှင့် မြညို တင်ပါးကြီး ဟိုကူး သည်လှမ်း လှုပ်ရှားလေတိုင်း တုံခနဲသိမ့်ခနဲ လှုပ်ခါ လှုပ်ခါ သွားပုံကြီးမှာ ငုတ်နေသော ကာမစိတ်ကိုနှိုးဆွသလိုကြီး ခံစားရ၏။ သို့သော် မခွေးမ ဆိုသည်ကလည်း ရွှေဒေါင်းနှင့် သူငယ်ချင်းလို နေလာခဲ့သူဖြစ်သဖြင့် မခွေးမ သမီး မြညိုလေးသည် စင်စစ် ရွှေဒေါင်း သမီးအရွယ်ပင်ဖြစ်သည်။မိမိတို့ကပင် ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးရမည့် ကလေးများပင် မဟုတ်ပါလား။

ကောင်းစိတ် မကောင်းစိတ် နှစ်ဖြာဖြင့် မြညို ကြောင်လျှာပင် ခွတက်သည်ကို ငေးကြည့်နေမိ၏။ မြညိုက သစ်ပင်တက်လည်း ကျွမ်းသည်။ ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ကြောင်လျှာပင် ပင်စည်အား ညှပ်ကန်ပြီး ဖက်တက်သည်မို့ ဒူးနှစ်ဖက်က ဘေးသို့ကားထွက်နေ၏။ တိုနံ့နံ့လေးဝတ်ထားသော ထမီကြောင့် ဖင်က မလုံဘဲ ဝင်းဝင်းအိအိ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ အသား ပြင်လေးကို ဖြတ်ခနဲ လက်ခနဲ တွေ့ရ၏။ ခြေနှစ်ဖက်ကို ဆန့်ကန်သွားတိုင်း အပေါ်တစ်ဆစ်ရောက်ပြီး ဖင်နှင့်ဖနောင့်မှေးကာ ခေတ္တနားသောအခါမျိုးတွင်မူ။ 

ဆယ်ကျော်သက် မြညို၏ ရွှန်းစိုမှည့်အိနေသော စောက်ဖုတ်ဝင်းဝင်းလေးမှာ အမွှေးအတောင်ပင် မစုံသေးဘဲရှိနေကြောင်း ရွှေဒေါင်း ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်ကြီးတွေ့ရလေသည်။ ဒူးနှစ်ဖက်ဘေးကို ဖြဲကားထားသလို ဖြစ်နေသောကြောင့်လည်း မြင်ကွင်းက ရှင်းလင်းကျယ်ဝန်းနေ၏။ 

သစ်ပင်တက်သည် ဆိုကတည်းက တစ်ဖက်တည်းမှ တသမတ်တည်းတတ်၍ ရသည်မဟုတ်။ အလိုက် သင့်လေးလည် လည် သွားပြီး အရှေ့အနောက် တောင် မြောက် အရပ်လေးမျက်နှာမှ တွယ်တတ်ရသောကြောင့် ရွှေဒေါင်းမြင်ကွင်းတွေက အမျိုးမျိုးပြောင်းနေသည်။ အထူးသဖြင့် အောက်မှအပေါ်သို့ပင့်ကြည့်ရသည်ဖြစ်သောကြောင့် ဖင်ပိုင်းကျောပိုင်းကို မြင်ရပြန်သောအခါ မြညို ဟုပင် ရွှေဒေါင်း မထင်တော့ချေ။

(၂၀) ဝန်းကျင် အပျိုကြီး တစ်ယောက်၏ တင်ပါးကြီးများအလား ကြီးမားပြန့်ကားလျက် တစ်ထွက်နေခြင်းကြောင့် မြညို အသက်အရွယ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်ဖွံ့ဖြိုးမှုက မည်သို့မျှလိုက်လျောညီထွေမှု မဖြစ်ချေ။

“ အ……အမေ့..”

မြညို ထံမှ လွှတ်ခနဲ အော်သံလေးကြားရပြီး လက်တစ်ဖက်က ကြောင်လျှာသီးကြီးသုံးလေးတောင့်ကို ကိုင်ထားကာ ပင်စည်ကိုဖက်ရင်း တစ်ခြားလက်တစ်ဖက်က ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့အပြားပုတ်ခါချနေ၏။

ကောင်မလေးခါချဉ်ထုပ်နှင့် တိုးနေဟန်တူသည်။ ကြောင်လျှာပင်တွင် ခါချဉ်ထုပ် စွဲလေ့မရှိသော်လည်း ဘေးတွင်ကပ်ပေါက်နေသော ဝါးရိုင်းပင်ငယ်များ နဘူးပင်များမှ ကူးလာဟန်တူသည်။ အတန်ကြာ ပုတ်ခါပြီးမှ မခံနိုင်တော့ဟန်ဖြင့် သစ်ပင်ပေါ်မှ ဒရောသောပါးလျောချလာသည်။ 

မိုးက တသဲသဲရွာချနေစဉ် သစ်ပင်ကလဲ ချောနေစဉ်မို့ မြညို ဆယ်ပေခန့်အကွာမှ ပြုတ်ကျလာသည်။ ထမီအောက်စနှုတ်ခမ်းလေး က သစ်ပင်အစွန်းတစ်ခုနှင့် ငြိကာ ဆွဲလှန်လိုက်သလိုကြီး ဖြစ်သွားကာ စောက်ပတ်အယ်အယ်မို့မို့ကြီးကို ဝင်းဝင်းဝါဝါကြီး တွေ့လိုက်ရသော ရွှေဒေါင်းသည် မကောင်းဆိုးဝါး အပူးခံလိုက်ရသလိုတုန်ရီသွားရသည်။

လူပြတ်သော ခင်တန်းတောထဲ၌ ဆူဖြိုးသော မျှစ်စို့ပေါက်ကြီးပမာ တင်းထစ်နေသည့် မြညိုအား မလုံမလဲ အနေအထားတွေ့ရသော ရွှေဒေါင်းသာမဟုတ် မည်သည့်ပုရိသယောင်္ကျားမဆို လိုးချင် ဖြုတ်ချင်သော စိတ်တွေတားမရ ဆီးမရ ဝင်လာမည်သာ ဖြစ်ချေသည်။ 

သစ်ပင်ခြေရင်း ကိုင်းတောစပ်လေးထဲသို့ ထွေးကနဲ ပြုတ်ကျသွားသော မြညိုအား ရွှေဒေါင်းတစ်စုံတစ်ရာ ကူညီပေးရန် အပြေးအလွှားရောက်သွားလေသည်။  မြညို ခွေခွေလေးလဲကာ မေ့မျောနေရှာသည်။ ဆံနွယ်လေးများကရေစိုလျက် မျက်နှာနုနုလေးပေါ်သို့ ဖရိုဖရဲပြန့်ကျဲကျနေသည်။ 

မိုးဒဏ်လေဒဏ်ကြောင့် အသားအရေလေးများပြာနှမ်းကာ ချမ်းနေရှာဟန် တူသည်။ လက်ထဲတွင် ကြောင်လျှာသီး သုံးလေးတောင့်က တင်လျက်အနေအထားနှင့်ပင် တွေ့နေရသည်။ ဂရုဏာသက်စရာ ကောင်းသော ကောင်မလေးမျက်နှာကို ကြည့်ကာ မြညိုဘေး၌ ဒူးထောက်ထိုင်ချ လိုက်သည်။ 

သူမနှင့်မလှမ်းမကမ်းတွင် မြေ၌စိုက်ထားသော ဓားတိုလေးကိုကြည့်၍ ထင်းခုတ်ပြန်လာတာပဲ ဟု ရွှေဒေါင်းသိလိုက်ရသည်။ သို့ဆိုလျှင် အဖော်များမည်သည့်နေရာတွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သနည်းဟူသော အတွေးများနှင့် ဟိုသည် လည်ကိုဆန့်၍ကြည့်၏။ မိုးသံလေသံများမှအပ ဝန်းကျင်သည် တသဲသဲလှုပ်ခတ်နေပြီး ဘာမှမမြင်ရ။ 

ပြီးတော့ သူတို့ရောက်နေတဲ့ ကုန်းကမူလေးကလည်း လူသွားလမ်းနှင့်က တစ်ခေါ် မကဝေးသည်။  ရေစိုလေးဖြင့် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် အတွင်းပစ္စည်းလေးများကို အရှိကို အရှိတိုင်းမြင်နေရသော မြညိုကိုယ်လုံးကို အပေါ်မှ စီးမိုးကာ သူကြည့်နေသည်။

ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ် ခုန်လာသည်။ အေးစက်နေသော ရာသီဥတုကြားမှပင် သူ့ရင်တွေပူလောင်လာကြသည်။ ခေါင်းငုံ့ထားကာ မြညိုအပေါ်မှစိုက်ကြည့်နေသော ဆံပင်များမှ မိုးရေစက်တို့  မြညိုကိုယ်ပေါ် တစ်ပေါက်ပေါက်ကျ၏။ မြညို ဒူးတစ်ဖက်က ဘေးသို့ကားလျက် ကွေးနေ၏။ ကျန်တစ်ဖက်ကမူ ပုံမှန်အတိုင်းဆန့်ထားသည်။ ထမီလေးက ဆန့်ထားသော ဒူးခေါင်းကိုကျော်၍ ပေါင်လည်သို့ရောက်နေသည်။

ပေါင်သားတစ်တစ်ကြီးများတွင် သစ်ပင်နှင့်ပွတ်တိုက်မိသော အစင်းရာကြီးများကိုတွေ့ရသည်။ အခြားဘယ်နေရာ ဒဏ်ရာရသေးလဲဟု သူက စိုးရိမ်တကြီးလျှောက်ကြည့်သည်။ကွေးထားသောဒူးထိပ်တည့်တည့်၌ ကျပ်ပြားခန့်အရေပြားလေးကွင်းထွက်ကာ သွေးစို့ရုံစို့ကာ ဖွေးနေဆဲရှိသည်။ မကြာခင်သွေးများထွက်လာနိုင်သည်။ ထမီလေးက ဒေါင့်တန်လေး ကွဲဟနေသဖြင့် အတွင်းပိုင်းကို မပီဝိုးတဝါး မှောင်မှောင်မြင်ရ၏။

ရွှေဒေါင်း အသက်သာ (၃၀)ကျော်လာသည်။ မိန်းမအင်္ဂါကိုအနီးကပ် ဟုတ်တိပတ်တိမမြင်ဘူးသေး။ သူ့အသိ သူ့မြင်ကွင်း၌ ဖဲပွင့်များနှင့် တိုက်ကြက်လည်ပြောင်ကြီးများ ရိပ်သွင်သာ ကြီးစိုးနေခဲ့ကြ၏။

နှစ်ပေါင်းများစွာ ငုတ်လျှိုးနေခဲ့သော ကာမစိတ်က လူမိုက်ကြီး ရွှေဒေါင်းနှလုံးအိမ်မှ လူးလွန့်နိုးထလာ၏။  မကောင်းမှုသည် အချိန်အခါ အခြေအနေပေးသည်နှင့် ကျူးလွန်ရန်အတွက် လူတိုင်းအသင့်ရှိနေသည် ဆိုသော သိုးဆောင်းစကားပုံလေးက ရွှေဒေါင်း၏အဖြစ်ကို တင်ကြိုသိရှိ ထုတ်နှုတ်ရေးသားထားဟန်တူ၏။  ရွှေဒေါင်းလက်တစ်ဖက်က တင်းနေဟနေသောထမီလေးအပေါ်စကို အသာဆွဲမတင်ကြည့်သည်။

ပေါင်လည်ရောက်နေသော ထမီလေးက မြညို၏ အပျိုရိုင်း ရတနာဂူကို လုံခြုံစွာကာကွယ်နိုင်စွမ်းမရှိ။ အကွဲကြောင်းထင်းထင်းဘေးနှုတ်ခမ်းသားတင်းတင်းနှင့်စင်းစင်းကြီး ကားထားပေးသော  ပေါင်ကြားမှ မြညို၏အထွဋ်အထိပ်ကလေး မောက်မာဝါကြွားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ရွှေဒေါင်းငေါက်ခနဲမတ်တောင်လာသည်။ကျားသဘာဝအလျောက် စောက်ပတ်မြင်လျှင်ကျားလိင်အင်္ဂါကြီးက ခေါင်းထောင်လာတတ်ကြစမြဲဖြစ်၏။ ပန်းသေ ပန်းညိုးဖြစ်နေသူများနှင့် မိန်းမအင်္ဂါ မကြာခဏ ထိတွေ့ဆက်ဆံလျက် ရိုးနေသောသူများမှအပ   ယင်းသို့``ဒိုင်း``ကနဲမတ်သွားတတ်ကြသည်က ကျားသဘာဝပဲဖြစ်သည်။ လူသူကင်းဝေးသော ဤခင်တန်းလေးအတွင်း၌ ယခုနေ မြညိုအားသူပြုကျင့်ရသည်။

နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာ ဆိုသည်ကို ရွှေဒေါင်း မစဉ်းစား “ ရသည် ” ဟု ပဲတွေးသည်။ ထို့ကြောင့် ထမီစလေးကို အထက်သို့တွန်းကာဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်စေဟုသိစိတ်က ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို စက်ယန ္တရားကြီးတစ်ခုစတင် လှုပ်နှိုးမောင်းနှင်လိုက်သလို တုန်ခါလာသည်။ ဒူးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ မိုးရေစက်တို့ထိမှန်နေသောမျက်နှာပြင်ကြီးက ဘာမှမသိတော့သော အသိမဲ့ကျောက်ဆစ်ရုပ် မျက်နှာကြီးပမာ မြညို စောက်ဖုတ်ကြီးကို တစိုက်မတ်မတ်ကြီး စားတော့ ဝါးတော့မလို စိုက်ကြည့်နေ၏။

လက်တစ်ဖက်က ဆန့်ထားသော မြညို၏ခြေကျဉ်းဝတ်လေးကို ကိုင်ကာ တစ်ဖက်ကွေးနေသော ဒူးကဲ့သို့ပင့်တင်ကာ ကွေးပေးလိုက်သည်။ မြညို၏ဒူးနှစ်ဖက်လုံးက ပြဲပြဲကားကားကြီး ကွေးသွားကာပေါင်တန် ဖွေးဖွေးကြီးများက ဆွဲဖြဲထားသလို တစ်ဖက်တစ်ချက်ပြဲထွက်နေကြသည်။ ကောင်မလေး အမွှေးပင်မစုံရှာသေး။ ဆီးခုံနုနု မို့မို့လေးတွင် ထူးထူးခြားခြား လက်နှစ်ဆစ် ခန့်ရှည်သော စောက်မွှေးတစ်ပင်ကိုအနီးကပ် မြင်ရပြီး ကျန်ဆီးခုံတစ်ပြင်လုံးကအမွှေးနုလေးများ ရှင်သန်ရန်အားယူနေဆဲရှိသေး၏။ 

အသက်အရွယ်က ငယ်ရွယ်နုနယ်နေသော်လည်း ယောနိအင်္ဂါကြီးက ရွှေဒေါင်း ကိုက်စားချင်စရာကြီးဖြစ်လောက်အောင် ဝင်းအိမို့မောက်နေ၏။ ယောင်္ကျားကြီးလက်တစ်ဝါးပမာ ဗျက်တစ်ကျယ်၏။ ကျယ်ဝန်းသော ဆီးခုံလွင်ပြင် အထက်ပိုင်း(ချက်အောက်အရစ်)လေးမှ အောက်ဖက်သို့ ရှုးဆင်းသွားသည်။ တြိဂံပုံ မျက်နှာပြင် ကြီး အလယ်တွင် ထူအမ်းထူထဲသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လုံးက ကျွဲမြော့ကြီးနှစ်ကောင်ဘေးချင်းယှဉ်ပူးကပ် နေသည် ထင်ရသည်။

ထိုအကွဲကြောင်းလေးက ဖင်ကြားနှင့်ဆက်သည်။ ဖင်အကွဲကြောင်းနှင့်ဆက်လျက်တစ်သားတည်း ကွေးဝင်သွားသောကြောင့် စောက်ပတ်မမြင်ဘူးသော ရွှေဒေါင်း အရမ်းအံ့သြအံ့အားသင့်သွားသည်။ ဝတစ်သောဖင်ကြားအရေးအကြောင်းကြောင့် စောက်ပတ်အကွဲနှင့် တစ်ဆက်တစ်စပ်တည်းဖြစ်နေဟန်ရှိကြောင်း ရွှေဒေါင်းမသိ။ ဒီကောင်မလေးဟာကြီးက ဘယ်လိုကြီးလဲ ဟု ဝိုးတိုးဝါးတားစဉ်းစားသည်။ 

စာရေးခင်မောင်နှင့်ယူသွားသည့်အေးခင်နှင့် ငယ်စဉ်က အတူကစားရင်း ထိုးဖူးသည်။ ထိုစဉ်က မြင်တွေ့ခဲ့ဖူးသော အေးခင်စောက်ပတ်မှာ ဒီလောက်အကွဲကြောင်း မရှည်ပါဘူးဟုထင်သည်။ သူကစောက်ပတ်နှစ်ခြမ်း ကိုဖြဲကြည့်ချင်၏။ ထိုသို့ဖြဲကြည့်မှ အပေါက်ဝဘယ်နားမှာ ရှိသည်ကို အတိအကျသိကာ သူ့လိင်တန်ကြီးကို ထိုးသွင်းလိုးထည့်ရန် အဆင်ပြေမည်။ သူက တုန်ခါနေသော လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ရင်း မြညိုယောနိအင်္ဂါစပ်ကြီးအပေါ်ချိန်ရွယ်လိုက်၏။

“ မြညို……. ဟေး မြညို..”

ရွှေဒေါင်း တစ်ကိုယ်လုံး ဂုတ်မှကိုင်ကာ ဆွဲခါပစ်လိုက်သလိုတုန်ခါသွားသည်။ ဆတ်ခနဲလက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်သလို ထမီလေးကိုကမမ်းကတန်းဆွဲအုပ်ပြီး စောစောက မိမိပုန်းဝပ်နေခဲ့သော ကုန်းကမူဆင်ခြေလျှော အောက်ဖက်သို့ ဆင်းလိုက်ရ၏။ စကားပြောသံတောတိုးသံများနှင့်အတူ သပြေအိုင်မှ မောင်ကျင်၊ ရေချမ်း၊ မိဖဲ၊ မစိုးမြင့်၊ မိသိန်း တို့ကို ဓားကိုယ်စီနှင့် တွေ့လိုက်ရသည်။ ရွှေဒေါင်း ခေါင်းကိုဝပ်ချလိုက်သည်။

“ ဟိုမှာ မြညို သတိလစ်နေတယ်..”

“ ငါထင်သားပဲ…..ကြောင်လျှာတော တိုးနေတာပါလို့..” မစိုးမြင့်က 

“ ငါထင်သားပဲ..” ဟု သူ့ဝသီအတိုင်း ပြော၏။ မောင်ကျင်က ခါးတွင်စည်းထားသော ဝါတာဖလူး (ပလပ်စတစ်မိုးကာ) ကို ဖြုတ်ပြီး မြညိုကိုအုပ်ပေးသည်။ ဘေးတွင်ကျနေသော ကြောင်လျှာတောင့်များကို  မစိုးမြင့်ကတစ်တောင့်ချင်းလိုက်ကောက်၏။ မိဖဲ အလန့်တကြားအော်လိုက်သံနှင့်အတူ ရေချမ်းကကျားတစ်ကောင်လို လွှားခနဲ မြညိုအနားရောက်ခါ ပွေ့ချီလိုက်သည်။ မိဖဲနှင့်မိသိန်းတို့က မြညိုထမီကို လုံလုံခြုံခြုံဖြစ်စေရန်ဆွဲဖုံးပေးကြသည်။ 

“ နင် ကလဲ အရေးထဲ..” ဟု မိဖဲက မာန်မဲသည်။

“ မြန်မြန်ထမ်းခဲ့ဟေ့..ရေချမ်း အအေးမိသွားမယ်..” 

မိဖဲက ပြောပြီး သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နဲ့ ရွာအပြန်လမ်းကိုလျှောက်သွားကြလေသည်။

...............................................

အခန်း ( ၂ )

 ရွှေဒေါင်း…….

တည်ငြိမ်ခန့်ညားသော မျက်နှာကြီးဖြင့် သပြေအိုင်ရွာအတွင်း လျှောက်လှမ်းလာသည်။ သင်္ကြန်မတိုင်မီ ရွာခဲ့သောမုတ်သုန်မိုးက ဖုံမှုံများကို သိပ်ကာ အမှိုက်သရိုက်တွေ သန့်စင်စေသဖြင့် ရွာလမ်းဘေးရှိ သစ်ပင်ပန်းမာန်များ စိမ်းစိုရွှန်းလက်ကာ နေရောင်တောက်တောက်ထပြီး စိုလွင်နေ၏။ ရွှေဒေါင်း အနောက်မှကပ်လျက်ပါလာသော မိဖဲ၊ မောင်ကျင် နှင့် ရေချမ်းတို့လက်ထဲတွင် ဆေးအိတ်ပါလာကြသည်။

ရွှေဒေါင်းက မခွေးမအိမ်သို့သွားနေကြ လာနေကြ လူတစ်ယောက်လိုပင် တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီးဝင်သည်။ မောင်ကျင်၊ မိဖဲနှင့် ရေချမ်းတို့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ပါးစပ်တွေဟသွားကြ၏။

“ ကိုရွှေဒေါင်း ကြီးက မခွေးမ အိမ်ကိုသိလို့လား ဟင်..”

“ သိလို့ နေမှာပေါ့ဟ..” တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကြိပ်ပြောရင်း ကိုရွှေဒေါင်းအနောက်ကပ်လိုက်လာကြသည်။

“ အော်….ကိုရွှေဒေါင်း အဲ ဆရာ လာလာ..”

“ ရပါတယ်…..မခွေးရယ် ဒို့က သူငယ်ချင်းတွေပဲ ခေါ်ချင်သလိုသာ ခေါ်ပါ။ ဖဲသမားရွှေဒေါင်းလို့ မသတ်မှတ်ကြရင်ပဲ ငါကျေနပ်ပါပြီ..”

“ ကျွန်မတို့လဲ ဆရာရွှေဒေါင်း ပရောဂကုတယ် ဗိန္ဓောဆရာလုပ်တယ်ဆိုလို့ အံ့သြနေတာ..”

ဆရာရွှေဒေါင်း ရွှေကိုင်းမျက်မှန်ကိုပင့်တင်ကာ အိမ်ခေါင်းရင်းတွင် အဆင်သင့်ခင်းကျင်းထားသော သင်ဖျူးဖျာပေါ်တင်ပြင်ခွေထိုင်ရင်း။

“ ဥ…ပါဒ်….တီ…..တင်….ဖြစ်တည်….ပျက်လောကကြီးမှာ ဘာမှမမြဲဘူးဟ…..မခွေး…အမြဲဆိုးနေလို့လဲ အဲ့ဒီလူဟာ လူဆိုးဘဝနဲ့ဇာတ်သိမ်းချင်မှသိမ်းတာ….ကဲ စမ်းမကြီးရွာ က ရွှေအောင်ဆို ဘယ်လိုလုပ် မလဲ...... ရိုးလိုက်တာမှ အေးလိုက်တာမှ တစ်ရွာလုံးလဲသိ တစ်နယ်လုံးသိ…ဟော..ဖြစ်မဲ့ဖြစ်တော့ မရီးမမယ်ခင်ကို မြက်ခုတ်ဓါးနဲ့ တစ်ချက်တည်းပိုင်းပြီး ထောင်နန်းစံပါရောလား..”

“ ဟုတ်တယ်နော် ရွှေအောင် လူသတ်မှုကျူးလွန်တယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှမယုံဘူး..”

ရေချမ်းက ရေနွေးအိုးနှင့်ကွမ်းအစ်လာချရင်းပြော၏။

“ အင်း…ကံ….ကံ၏အကျိုးပေါ့….ရှေးကုသိုလ်အထုံ ရေစက်ပါရမီကြောင့်လွဲချိန်ရောက်တော့လဲ အလိုလို ပြောင်းလဲသွားကြတာပါပဲ။ ကျုပ်ဆေးဆရာဖြစ်လာတာလဲ ဘယ်သူမှမယုံဘူးလေ...ဒီလိုပေါ့..”

ပြောပြောဆိုဆို ရွှေဒေါင်း ဘုရားစင်ဖက်လှည့်ကာဦးချပြီး မဖဲလက်ထဲမှဆေးအိပ်ကိုယူကာ အင်းတစ်ချပ်ထုတ်ကိုင်ပြီး အာရုံပြုသည်။ 

“ လူနာက ခြေပိုင်းမှာဒဏ်ရာ ရနေတယ်နော်..”

“ ရှင်..”

“ ဒူးခေါင်း….အင်း….ဝဲဘက်ဒူးမှာ ကျပ်ပြားဝိုင်းလောက် အသားလေးထွက်ပြီး အနာဖြစ်နေတယ်……ယာဘက်ပေါင်မှာ အစင်း….အစင်း….အော်….သစ်ပင်ပေါ်က ကျတာကိုး..”

“ ဗျာ….”

“ ရှင်……..``

ဆရာရွှေ့ဒေါင်း အင်းချပ်ကိုနဖူးပေါ်ကပ်တင်ထားပြီး ပါးစပ်မှတစ်စုံတစ်ရာ တတွတ်တွတ် ရွတ်ဆို၏။

“ ကျတာ….ကြောင်လျှာပင်..”

“ ဟင်..”

“ ဟာ..”

“ တော်သေးတာပေါ့ ….အောက်မှာစိုက်ထားတဲ့ ထင်းခုတ်ဓါး အသွားပေါ်မကျလို့..”

“ ဟောဗျာ..”

“ သွားထမ်းခဲ့ကြတာ…ကျားနှစ် မသုံး စုစုပေါင်း ငါးယောက်..”

“ အို….ဘုရား……ဘုရား..” မဖဲက ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေရာမှ နောက်သို့တွန့်သွားရာ မခွေးမနှင့်ပူးကပ်သွားသည်။

“ ဒီအထိတော့…..မလွဲပါဘူးနော်..”

“ ဟာ…..မလွဲဘူး….မလွဲဘူး….အားလုံးကွက်တိ..”

“ ဘာကွက်တိလဲ….ငကျင် ဆရာနဲ့စကားပြောတာက..”

“ မှန်တယ်ပြောတာပါ…..မဖဲရဲ့..” အားလုံး မသိမသာလေးပြုံးစိစိဖြစ်ကုန်၏။

“ ခလေးမလေးက သိုက် က မခွေးရဲ့..”

“ ဘုရားရေ….သိုက်က..”

“ ဟုတ်တယ် အဲ့ဒီအနားမှာ ကုန်းကမူလေးရှိလိမ့်မယ် သွားခေါ်တဲ့လူတွေတွေ့ခဲ့လား”

“ ဟုတ်တယ်…..ဟုတ်တယ်…..တွေ့ခဲ့တယ်..” ရေချမ်းက လူရှေ့တိုးထွက်ပြီး ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ကာပြောလိုက်သည်။

“ အင်း…..ခက်တာပဲ ကလေးမလေး ကယောင်ကတမ်း အော်နေတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီနော်..”

“ ဟုတ်တယ်……ဆရာ..”  မခွေးမ ဖြေသည်။

“ ကိစ္စမရှိပါဘူး..”

 အအေးမိပြီး နမိုးရီးယားဝင်နေသည်ကို ရွှေဒေါင်းက ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ်သမားပီပီသိ၏။လွယ်အိတ်ထဲမှ အပူကျဆေးနှင့်အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးပြားလေးများထုတ်လိုက်သည်

“ ဒါ အင်္ဂလိပ်ဆေးပြားပုံစံလုပ်ထားတဲ့ ဆရာရဲ့ကဝိဗန္ဒောဆေးပြားပဲ တိုက်လိုက်……ခုတိုက်လိုက်နော်``

“ ဟုတ်ကဲ့``

“ ညနေ….အကောင်းပကတိ ဖြစ်မှာပါ….စိတ်ချ``

“ ဟုတ်ရဲ့လားဆရာ……ဖြစ်နေတာကြာပြီ..” ရေချမ်းက သံသယမျက်လုံးနှင့် ဆရာရွှေဒေါင်းကို မေး၏။ ဆရာရွှေဒေါင်း အေးဆေးစွာပြုံးရင်း…..။

“ ဘုရားဂုဏ်…..သမားဂုဏ်ပေါ့ကွာ…..စောင့်ကြည့်``

“ ရေချမ်းကလဲ ဘာတွေလျှောက်မေးမှန်း မသိဘူး`` မခွေးမက ဆရာ့ကိုအားနာဟန် ဝင်တားသည်။ ရေချမ်းက မဖဲနှင့်အတူ မြညိုအခန်းထဲသို့ဝင်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

“ မင်းက ဒါ ဘယ်ကိုလဲ``

“ မြညိုကို ဆေးသွားတိုက်မယ်လေ``

“ မိဖဲ သွားပစေ မင်းအလုပ်လား``

“ အဲ….ဟုတ်သား..” ဟုပြောကာ မခွေးမထံသို့ တစ်ချက်ကွက်ကြည့်ပြီး မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ထွက်သွားသည်။

“ ဒီကလေးက ဘယ်သူ့သားလဲ မခွေး``

“ ကိုစိန်အေး သား ရေချမ်းလေ…..မြညိုနဲ့က မောင်နှမတွေလို ဖြစ်နေကြတာ..” 

ဆရာရွှေဒေါင်းနားထဲ၌ “ မောင်နှမတွေလို..” ဆိုသောစကားကို ချန်လှပ်ပြီး “ ဖြစ်နေကြတာ..” ဟု ကြားသွားကာမျက်လုံးထဲတွင်အေးစက်သော အရိပ်စိမ်းများယှက်သန်း သွားကြသည်။

“ မြညို သိုက်ကဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆရာ….ဟင်..” မခွေးမက ရှေ့သို့ အနည်းငယ် ထပ်တိုးကာ မေး၏။

“ အင်း….အဲ့ဒါကတော့ ငါလဲ မလုပ်တတ်ဘူး….မခွေး ငါက အထက်ဂိုဏ်း သက်သက်ဆိုတော့ ဒါမျိုးတွေ မလုပ်တတ်ဖူး….မလုပ်တတ်ဖူး..”

“ ဒုက္ခပါဘဲ……အဲ့ဒါ ဘာတွေဖြစ်တတ်လဲ ဟင်..”

“ မိုးရွာတုန်းက လေတွေတိုက်နေတုန်း ဒီခင်တန်းကုန်းကို သူအရောက်တိုးဝင်သွားတာပဲ ကြည့်ပေါ့…..ဆိုင်ရာ ပုဂ္ဂိုလ်တွေက ပြန်ခေါ်ချင်လို့ဆိုတာ ထင်ရှားတယ်လေ..”

“ အမယ်လေး….ဘုရား….ဘုရား….”

ယုံလွယ်ကြောက်လွယ်သော သပြေအိုင်မှာမွေး၊ သပြေအိုင်မှာပဲ ကြီးပြင်းကာ၊ သပြေအိုင်မှာပဲ အိမ်ထောင်ကြပြီး၊ သပြေအိုင်မှာပင် ခေါင်းချရန် ခြေလှမ်းစနေသော မခွေးမအတွက် ဆရာရွှေဒေါင်းပြောသမျှ အမှန်ချည်းပဲ ဖြစ်နေရသည်။ မောင်ကျင် ဆေးပေ့ါလိပ်ကို တစ်ချက်ရှိုက်ရင်း ဝင်ပြောသည်။

“ ဆရာ လူနာကို တစ်ချက်ကြည့်ဦးမလား ဆရာ..”

“ ရပါတယ် နေပါစေ နေကောင်းလာမှ သူ့အခြေအနေ ကြည့်ရတာပေါ့…မှုတ်ဖူးလား..”

“ ကိုင်း…ဒါဖြင့်လဲ…အပြင်ခေါ်ခဲ့လေကွယ်...”

ဆရာရွှေဒေါင်းက ဘာမှမထူးခြားသလို ဆေးလွယ်အိတ်ကို ဘုရားစင်အောက် ရွှေ့ထားလိုက်ရင်း ပြောလိုက်ရသော်လည်း….“ မြညို ” ကို မြင်ရတော့မည်ဆိုသော အခါ ရင်ထဲ “ လှိုက်” ခနဲ ဖု တက်သွား၏။ ဆရာ ရင်ခံခြင်းဖြစ်ပါသည်။

“ မဖဲရေ….မြညိုကို အပြင်ခဏခေါ်ခဲ့ပါကွယ်….စောင်ထူထူခြုံလာခဲ့နော်…..”

“ ဟုတ်ကဲ့ အရီးလေး..”

ဆရာရွှေဒေါင်း ဘုရားစင်ပေါ်ရှိပန်းအိုးထဲမှ ဂမုန်းရွက် ပန်းအိုးတစ်အိုးကို သူ့ရှေ့သို့ယူချကာ ကိုင်တွယ်ပြုပြင်သလိုလုပ်သည်။ ထိုအခိုက် မြညို တုံတုံရီရီလေး အပြင်သို့ မဖဲနှင့်အတူထွက်လာ၏။ မျက်နှာလေးနီရဲကာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တုံနေရှာ၏။ အဖျားက တော်တော်များဟန်တူသည်။ ထူထဲနက်မှောင်သော မျက်ခုံးတန်းလေးအောက်မှ မျက်ဝန်းညိုကြီးများက အဖျားဒဏ်ကြောင့် မှေးစင်းနေကြငြား

လည်း အရည်လည်ကာ လဲ့ရွှန်းနေမြဲဖြစ်သည်။ ဖြောင့်စင်းသော နှာတံလေးအောက်မှ ပါးလွှာနီရဲသော အပေါ်နှုတ်ခမ်းနှင့်ထူအမ်းသောအောက်နှုတ်ခမ်းလေးက မျက်နှာ၏အထူးခြားဆုံးဆွဲငင်အားကို ဖြစ်စေသော အရာပင်တည်း။ တော်တော်လှတဲ့ ဟာမလေး။

“ ထိုင်…..လာ….ဒီရှေ့တိုးပါအုန်း သမီးရဲ့..”

“ တိုးလေ မြညို….ဆရာက ပျောက်အောင်လုပ်ပေးမှာ...”

မခွေးမက သူ့သမီး မြညိုကို ရှေ့သို့တွန်းပို့ပေး၏။ ဆရာရွှေဒေါင်းက ဘုရားစင်ပေါ်မှချထားသော ဂမုန်းပင်အရွက်ဖားဖားကြီးများကို လက်ဝဲလက်နှင့်ကိုင်ကာ မြညို ရှေ့သို့ချလိုက်သည်။

“ ကိုင်း အထက်ဆရာကြီးများနှင့်တကွ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသုံးပါး ဦးထိပ်ထားလျက်....”

လူလိမ် လူညာတို့ မည်သည် တန်ဘိုးရှိသော ဘုရားတရားစကားကို ဌာန်ကရိုဏ်းကျကျ ရွတ်ဆိုတတ်ကြပြီး တစ်ဖက်သား ဦးညွှတ်လာအောင်လဲ ပြောနိုင်စွမ်းရှိကြကြောင်း သပြေအိုင်ရွာသူ ရွာသားများ သိမထားကြ။ အထိတ်အခေါင် ဂါထာစကားများကို ရေပက်မဝင်အောင် လုံးစေ့ပတ်စေ့ ရွတ်ဖတ်ရာ၌လည်း နားထဲသို့ ဘာအဓိပ္ပါယ်မှန်းမသိပဲ..စီကာစဉ်ကာ ဝင်သွားလျင်ပဲ ချက်ချင်းမီးဟုန်းဟုန်းထတောက်တော့ မှာလိုပင် မြန်မာလူမျိုးတွေယုံပစ်လိုက်ကြသည်။

“ ဇော်ဂနီ….ဇော်ဂနက်….မောက်လုံး….မောက်ပြား…စုန်းတစ္ဆေ….မြေဘုတ်ဘီလူး…မှင်စာသဘက်…”

စုံနေစေ့နေအောင် ရွတ်ဆိုပြီး မြညို နဖူးမှစ၍ ရင် ၊ ရင်မှခါး၊ ခါးမှပေါင်၊ ပေါင်မှဂမုန်းပန်းအရွက် ဖားဖားကြီးတွေ အပေါ်ဆွဲကာ ဆရာရွှေဒေါင်းက လက်ယာလက်ဖြင့် သပ်ယူသည်။

“ ဟာ``

“ ဟယ်``

“ ဘုရား….ဘုရား``

ဂမုန်းရွက် ဖားဖားကြီးတွေ ကဆရာ ရွှေဒေါင်းဘက်သို့ အကုန်ဦးညွှတ်ကျလာကာ….တဆတ်ဆတ်တုန်ခါရင်း ဇက်ကျိုးလျက် တန့်နေကြသည်။ ဂမုန်းရွက်များတဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်ကိုလည်းကောင်း၊ ဆရာရွှေဒေါင်းဘက်သို့ ဦးညွှတ်နေသည်ကိုလည်းကောင်း အားလုံးအထင်ကရ မြင်လိုက်ကြသောအခါ တုန်လှုပ်အံ့သြစွာ ဟင် ဟာ ဟယ် တွေဖြစ်ကုန်ကြလေသည်။ 

တကယ်တမ်းတွင် ဆရာရွှေဒေါင်း လိမ်ပြနေခြင်းဖြစ်၏။ ဂမုန်းပန်းအိုးကိုဘုရားစင်မှယူချစဉ်မှာပင် သေးငယ်သောပင်အပ်လေးများကို အရွက်ဖျား များတွင် ထိုးစိုက်ထားခဲ့သည်။ လက်ယာလက်တွင် ဝတ်ဆင်ထား လက်စွပ်မှာ အားကောင်းသံလိုက်တုံးကို ဓာတ်လုံးသဖွယ် ကွင်းဝတ်ထားခြင်းဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ဆရာရွှေဒေါင်း လက်ဝါးလှုပ်ရှားရာဘက်သို့ လိုက်ပါလှုပ်ရှားခြင်းဖြစ်၏။ သံလိုက်စက်ကွင်း မိရုံခွာပြီး လက်ကိုတန့်ထားရင်လည်း ဂမုန်းရွက်ဖျားများ ညွှတ်ပြီးတန့်နေရခြင်းဖြစ်၏။

“ အေး…အေး….သာဓု…သာဓု…ဆရာမှန်း သမားမှန်း သိတယ်ဆိုရင်ပဲ ခွင့်လွှတ်သကွဲ့ခွင့်လွှတ်သကွဲ့…. ဟုတ်ပီ….ဟုတ်ပီ..”

ဂမုန်းရွက်များ ပြန်လည်ပတ်သွားကြ၏။

“ မခွေး…နင့်သမီးကုသိုလ်ပဲဟ…..ငါ့ကို သိုက်နန်းပုဂ္ဂိုလ်တွေက ရိုသေကြတယ်……….ငါ မေတ္တာရပ်ခံရင်တော့ ရတန်ကောင်းရဲ့ထင်တာပဲ..”

“ အပ်ပါတယ်……ဆရာရယ်…..အပ်ပါတယ်…..ကျွန်မသမီးလေး အသက်ချမ်းသာရာရအောင်သာ လုပ်ပေးပါရှင်``

မခွေးမက တုန်တုန်ရီရီနှင့် လက်အုပ်လေးပင်ချီကာပြော၏။ အခုန သံသယ မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်သော ရေချမ်းလဲ ကျုံ့ကျုံ့လေး မိန်းမထိုင် ထိုင်ကာ ထရံနားတွင် ဆရာ့ကို ရိုသေလေးစားစွာကြည့်နေရှာသည်။

“ အင်း….စမ်းကြည့်သေးတာပေါ့လေ…..အိမ်း…ဒီအနီးအနားမှာ သံပုရာသီးဖြစ်ဖြစ် ရှောက်သီးဖြစ်ဖြစ် မရနိုင်ဘူးလားကွဲ့..”

“ ရှိတယ်…ရှိတယ်…ရေတွင်းနားက သံပုရာပင်သီးနေတာ ပြွတ်နေတာပဲ…ကျွန်တော်သွားခူးခဲ့မယ်...” ရေချမ်းက လျင်မြန်စွာ အိမ်ပေါ်မှဆင်းသွား၏။

“ သိုက်ကြိုးဖြတ်တယ်ဆိုတာ ငရဲကြီးတယ်ကွဲ့…..ကောင်းတော့ မကောင်းဘူး``

မကောင်းမှန်းသိလျက်နှင့်ပြုလုပ်ရန် ပြင်ဆင်နေသော အထက်ဆရာကြီးရွှေဒေါင်းကို ဝိုင်းအုံကြည့်ကာ အားလုံးငြိမ်သက်နေကြသည်။ ရေချမ်းသံပုရာသီး သုံးလေးလုံးကိုင်ပြီးတက်လာ၏။ ဆရာရွှေဒေါင်းက ပလပ်စတစ်အရိုးနှင့် နှစ်ဆယ့်လေးကျပ်တန် သူဌေးမီးဖိုချောင်သုံး ကြက်သွန်လှီးစတီးဓား အသေးလေးကို လွယ်အိတ်ထဲမှထုတ်၏။ ရေချမ်းလက်ထဲမှ ကမ်းပေးလာသော သံပုရာသီးများကိုယူပြီး ဖျာပေါ်ပုံထားလိုက်ခါ.....။

“ ကိုင်း…သိုက်နန်းရှင်မ မြညို ဟောဒီဓားနဲ့ သံပုရာသီးကို ခွဲစမ်း သမီး…မကြောက်နဲ့ခွဲချ...”

“ မြညို ယူလိုက်လေ….ခွဲလိုက်..”

မြညိုက စတီးဓားလေးကို ယူကာ သံပုရာသီးတစ်လုံးကို ခွဲချလိုက်သည်။ နီရဲသော သွေးများဖြာဆင်းလာသည်။

“ ဟယ်…သွေးတွေ ကျလာပြီ...”

“ ဟာ…. သွေးတွေ….သွေးတွေ...”

ဆရာ ရွှေဒေါင်းက အောင်မြင်စွာ ပြုံးလိုက်ပြီးနောက်…တစ်လုံးထပ်ပေးသည်။ မြညိုလက်တွေ သိသိသာသာကြီးတုန်နေ၏။ ဓားကိုင်ထားသော လက်က ခါနေသဖြင့် ဆရာရွှေဒေါင်းက အပေါ်မှအုပ်ကိုင်ပြီး သံပုရာသီးကိုခွဲလိုက်ပြန်၏။

“ အို….သွေးတွေပါပဲလား..”

ပရိသတ်ထဲမှ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာ ငြီးငြူသံကြီးက ဆရာရွှေဒေါင်းကို သြဘာပေးနေသလိုပင် ဆရာရွှေဒေါင်းက အဝတ်စတစ်ခုကို ရေဆွတ်ခါ ဓားသွားကိုပွတ်တိုက်ပစ်သည်။ ပြောင်လက်ခြောက်သွေ့အောင် ပွတ်တိုက်ပြီးမှ….

“ ကိုင်း….ကိုင်း…ပရိသတ်ထဲမှ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်လောက် ဆရာ့ကို ကူညီပါကွယ်….ဒီအရှေ့ကို ခဏလေးထွက်ခဲ့ပါ...”

ငြိမ်သက်နေကြသည်။ တစ်ယောက်မှ ထွက်လာမည့်သူ မရှိ။ “ ဟဲ့.. ရေချမ်း..” ဟု တစ်ယောက်က အော်သံကြားလိုက်ရစဉ် ရေချမ်းက မြညို အနားရောက်နေပေပြီ။

“ ဟုတ်ပီ….ရော့…ဒီဓားနဲ့ပဲ ကျန်တဲ့ သံပုရာသီးတွေကို ခွဲကြည့်စမ်းကွယ်….သွေးတွေထွက်ရဲ့လားလို့..”

ရေချမ်းက မြညို အတွက်ဆိုလျှင် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လုပ်မည်ဆိုသော မျက်နှာဖြင့်မာန်တင်းကာ သံပုရာသီးတစ်လုံးကိုခွဲချလိုက်သည်။

“ ဟင်….သွေးလည်းမထွက်ဘူး…”

“ အေး….ဟဲ့..”

ဆရာရွှေဒေါင်းက ရေချမ်းပုခုံးကို ခပ်သာသာပုတ်ပြီး စတီးဓားလေးကိုယူပြီးသိမ်းလိုက်သည်။

“ မြင်ကြတဲ့ အတိုင်းပဲ သမီးလေးမြညိုဟာ သိုက်နန်းကလာတဲ့သူဆိုတော့ ထူးခြားတယ်၊ ဒါကြောင့် သူ့ကိုသိုက်ကြိုးဖြတ်ဖို့ ဆရာဆုံးဖြတ်ပြီး အသက်ကယ်ဖို့ တာဝန်ယူပါတယ်..”

“ သမီး….ခေါင်းအုံနေလား…..ခေါင်းကိုက်နေလား...”

“ ပျောက်သွားပြီ ဆရာ...”

မြညိုက ညှင်းသွဲ့သွဲ့လေသံလေးနှင့်ဖြေ၏။ လေးယောက်အိပ်ခြင်ထောင်ကြီးအတွင်း ဆရာရွှေဒေါင်းနှင့် သိုက်နန်းရှင်မလေး မြညိုပဲရှိနေ၏။ မခွေးမ အိမ်ပေါ်ဝယ် ရပ်ရွာထဲမှ လူကြီးလူငယ် ဆယ်ယောက်ခန့်သာရှိသည်။ အိမ်ဝမှစ၍ ရာဇမတ်ကာလျက် စည်းတားထားသည်။ အိပ်ခန်းကို ပတ်ပတ်လည်ကာ၊ အထပ်ထပ်ကာထားသည်။ အုန်းပွဲ၊ ငှက်ပျောပွဲများနှင့် အမွှေးတိုင်နံ့တွေကမွှန်ထူကာ တစ်အိမ်လုံး လှိုင်နေရုံမျှမက ရွာလမ်းမကြီးတစ်လျှောက်၌ပင် ပျံ့သင်းနေသည်။ နှင်းဆီ၊ စံပယ်အစရှိသော ပန်းကောင်းများရနံ့ကလည်း ရောထွေးနေ၏။

“ ခြေနှစ်ဖက်ဆင်းထား….ဟုတ်ပီ...”

“ ဒီဘက်လား…..ဟိုဘက်လား….ဆရာ...”

“ ခြေရင်းဘက်ပေါ့ သမီးရဲ့….အင်း…..အင်း…..”

ဖယောင်းတိုင် အတိုင်လေးဆယ်လောက် ထွန်းညှိထားသော အိပ်ခန်းလေးထဲ လင်းထိန်လျက်ရှိနေသည်။ မြညို ကိုယ်ပေါ်၌ ပဒုမ္မာရှံသား အင်္ကျီလေးတစ်ထည် ဝတ်ဆင်ထား၏။ ခြေဆင်းကာ စန့်စန့်ကြီးတန်းပေး ထားသော မြညို၏ပေါင်သားကြီးများ လုံးတစ်နေ၏။

“ ဆရာ ပြောမယ်နော်….ဟုတ်ချင်..ဟုတ်တယ်….မဟုတ်ရင်….မဟုတ်ဘူးပြော…ကြားလား...”

“ ဟုတ်ကဲ့….ဆရာ..”

“ မရှက်ရဘူး…မကြောက်ရဘူး….ကြားရဲ့လား...”

နေ့ခင်းက သံပုရာသီးလှီးရာတွင် သွေးများချင်းချင်းရဲအောင်ကျ ဆင်းလာကတည်းက ဆရာ့ကို မြညိုကြောက်ရွံ့ ရိုသေနေမိပြီဖြစ်သည်။ အကယ်၍သာ ထိုစတီးဓါးလေး၌ ဖားပြုတ်ကျောကုန်းမှထွက်သော အစေးများကို ခြစ်ယူသုတ်လိမ်းထားကာ နေလှန်းထားမှန်းသိလျှင် မြညိုတစ်ယောက် ဆရာရွှေဒေါင်းကို နရင်းတီးချင်တီးမိပေမည်။ ဖားပြုတ်အစေးနှင့် အချဉ်ဓါတ် ထိတွေ့သောအခါ “ သွေး ”သဖွယ် အနီရောင် ဓါတ်ပြုပစ္စည်းများ ကျဆင်းလားခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ 

ထိုအစေးများကို အဝတ်နှင့်ပြောင်စင်အောင် သုတ်သင်ပြီး ရေချမ်းကို သံပုရာသီး ခွဲခိုင်းသောအခါ ဘာသွေးမှထွက်မလာခြင်းပင် ဖြစ်ကြောင်း သပြေအိုင်ရွာသူ ရွာသားတွေ မသိရှာကြချေ။ ယခုတော့ မြညိုတစ်ယောက် ဆရာခိုင်းသည့်အတိုင်း ပေါင်တန်ကြီးတွေကို ဖားပေါင်စင်းကြီး စင်းကာ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ထောက်ထားရရှာလေသည်။

“ မရှက်နဲ့နော်…….သမီး..”

“ ဟုတ်…..ဟုတ်ကဲ့ပါ…..ဆရာ…..”

မြညို တစ်ယောက် ရင်တွေခုံနေသည်။ နဖူးတွင် ချွေးလေးတွေစို့ချင်နေသည်။ ထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက် မသိမသာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာသည်။

“ သမီး စောက်မွှေးမပေါက်သေးဘူးမို့လား...”

“ ရှင်…..ဘာမွှေး….”

“ ရှုး….တိုးတိုးပြောရတယ်…..အမွှေးအမွှေး စောက်မွှေး မပေါက်သေးဘူးမို့လား..လို့..”

မြညို ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်စွာ အံ့သြသည်။ ဒီဆရာ ဒီလောက်ကို ထိုးဖောက် သိနေပါလားဟု ကြောက်၏။

“ ဟုတ်ပါတယ်…..ဆရာ..”  မြညိုခေါင်းလေးကို ငုံ့ပစ်ရင်း ခပ်တိုးတိုးလေးပြော၏။

“ ဒါပေမယ့် လက်နှစ်ဆစ်လောက်ရှည်တဲ့ စောက်မွှေးတစ်ပင်တော့ ရှိနေရမယ် ဟုတ်ရဲ့လား….”

မြညို အသက်ရှု ရပ်သွားမိမတတ် ခံစားရသည်။ သူမနှင့် နီးကပ်စွာ ဒူးထောက်ထားရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို ပေါင်ပေါ်ထောက်ကာ မျက်စေ့မှိတ်ပြီး တစ်လုံးချင်းပြောနေသော ဆရာ့စကားများက ကွက်တိမှန်နေ၏။

“ ဟုတ်….ဟုတ်….ဟုတ်ပါတယ် ဆရာ..”

“ အိမ်း…အဲ့ဒါ သိုက်နန်းရှင် လက္ခဏာပဲကွဲ့..”

ဆရာရွှေဒေါင်း လုပ်ချလိုက်ပြန်သည်။ စောက်မွှေးမပေါက်တာ သိုက်နန်းရှင်လက္ခဏာဆိုလျှင် သိုက်နန်းရှင်တွေ စောက်မွှေးမပေါက်ဟု သူက အတတ် သိနေသလိုလို။

“ ကိုင်း…ကိုင်း…ဆရာ့ကိုလဲ ကိုယ့်မိဘလို သဘောထား ဟုတ်လား….မရှက်ပါနဲ့ ငါ့သမီးဆရာက သမီးကို အမွှေးကူးပေးလိုက်ပြီးတာနဲ့ ငါ့သမီး အသက်ချမ်းသာရာရပြီမှတ်…….ကြားလား..”

“ ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ..” အမွှေးကူးသည်ဆိုသည်ကို ဘာမှန်းမသိပဲ မြညိုက တုန်တုန်ရီရီလေး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရှာသည်။

“ ကဲ…….ငါ့သမီး……..ထမီလေးကိုချွတ်လိုက်တော့..”

“ မရှက်နဲ့……မရှက်နဲ့…..ချွတ်သာချွတ်..”

“ ရှင်……ထမီ..”

“ အေး…..ချွတ်လိုက်စမ်း….ငါအမိန့်ပေးနေတာ….ကလန်ကဆန်တော့..မလုပ်နဲ့နော်…..နေ့လယ်ကဆေးဓားနဲ့ လည်ချောင်းသွေးဖောက်ပစ်လိုက်မှာနော်…..”

“ ဟုတ်…..ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့...”

မြညို ကမန်းကတမ်း ထမီလေးကို ချွတ်လိုက်သည်။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဗလာကျင်းသွား၏။ ဝင်းဝါအိစက်သော ဆီးခုံကြီးက မောက်ကြွားခုံးထလျက် တင်းပြောင်နေသည်ကို ဆရာရွှေဒေါင်းတွေ့၏။ ဆရာရွှေဒေါင်း လိင်တန်ကြီးကမတ်ခနဲ တောင်လာသည်။

“ သမီး ပက်လက် အိပ်လိုက်စမ်း….ဘာမှမကြောက်နဲ့ကြားလား…ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မအော်ရဘူးနော်…..သမီးအော်လိုက် လို့စည်းပေါက်သွားရင် အားလုံး….မိစ္ဆာတွေ သရဲတွေ ဝင်လာကြမှာ..”

“ ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့….မအော်ပါဘူး ဆရာ..”

မြညိုက အိပ်ယာလေးပေါ် ပက်လက်လှန်ချလိုက်၏။ မြညို ဖင်ကြီးက ဘေးသို့ ပြန့်ကားထွက်လာသည်။

“ ဒီနေရာကို ဆရာက အမွှေးလေးတွေ ပေါက်လာအောင် လုပ်ပေးရမှာကွဲ့ ကြားလား..”

လက်တစ်ဖက် ဆီးခုံနုနုမွတ်မွတ်လေးကို မထိတထိလေး တိုးထောက်ပြလိုက်သောကြောင့် မြညို ဒူးနှစ်ဖက်ယောင်ပြီး ထောင်တက်သွား၏။

“ ခြေထောက် ဆန့်ထား..”

“ ဟုတ်…….ဟုတ်ကဲ့..”

မြညို ဒူးနှစ်ဖက် ပြန်ဆန့်ချလိုက်၏။ ဆရာရွှေဒေါင်း နှုတ်ခမ်းမွှေးကြားမှ ချွေးစေးများသီးစို့ထွက်နေသလို ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုံကာ မောလှပ်လှပ်ကြီးဖြစ်နေသည်။ သူ့ပုဆိုးကို ခေါင်းမှကျော်ချွတ်လိုက်သည်။ ကိုင်းခရမ်းရှည်ကြီးပမာ မဲညစ်ကြီးထွား တုတ်ခိုင်နေသော လီးတန်ကြီးက ထောင်းကနဲကန်ထွက်လာသည်။ မြညို မျက်လုံးလေးများက ဆရာ့လီးတန်ကြီးကို မြင်ပြီး ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားသည်။

“ ဘာ……ဘာလုပ်…..မလို့လဲ……ဆရာ..”

ဆတ်ကနဲ ကိုယ်ကို တစ်ဆစ်ချိုးထထိုင်ရင်း မြညိုက ထိတ်ထိတ်ပြာပြာလေး ပြောလိုက်သည်။ မျက်နှာလေးမှာလည်း နီရဲသွားသည်။

“ ဘာမှ မကြောက်ပါနဲ့ သမီးရယ်….ဟောဒီ ဆရာ့ရဲ့ အမွှေးတွေကို သမီးဆီမှာ ပေါက်ဖို့ အတွက်ကို ကူးပေးရမှာ ….ဒါမှ…အင်္ဂါစုံတဲ့ လူမိန်းကလေးအဖြစ်နဲ့ သိုက်နန်းက ပြန်ခေါ်လို့မရတော့မှာ...”

ဆရာရွှေဒေါင်း အမှတ်တမဲ့လိုလိုဖြင့် မြညိုပုခုံးစွန်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်းနှစ်သိမ့်လိုက်၏။

“ သေချင်လဲ သေပါစေတော့ဆရာ….ကျွန်မ ဒီလိုတော့ အကုမခံနိုင်ဘူး...”

ဆရာရွှေဒေါင်း ဒိန်းခနဲ ထူပူသွားသည်။ ခါးခါးသီးသီးလေး ငြင်းဆန်ရင်း ထမီကိုပြန်ဝတ်ရန် လှမ်းဆွဲလိုက်သော လက်လေးကို ဆရာရွှေဒေါင်းက ဖမ်းဆုတ်ပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးအား ဆုပ်ကိုင်ထားစေပြီးမှ သူ့လက်ဖြင့်အုပ်ထားလိုက်သည်။ မြညိုက သူမလက်ကလေးကို အတင်းရုတ်၏။ ပူနွေးမာတင်းသော အထိအတွေ့က လက်ဖဝါးမှတစ်ဆင့် ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့သို့ စီးဝင်သွားသည်။

“ ဆရာ ပြောတာနားထောင်စမ်း…..မြညို..အခုလို အခြေအနေရောက်မှ စည်းပေါက်သွားရင် အပြင်မှရှိတဲ့ မြညိုအမေပါ….အစိမ်းသူရဲတွေ ဝါးစားပစ်ကုန်မှာ အားလုံးဒုက္ခရောက်မှာ..”

ဆရာ့အသံက တုံတုံလှုပ်လှုပ်ကြီးနှင့် ဒရောသောပါးကြီးလည်း ဖြစ်လာသည်။ လက်ကွင်းလေးထဲ၌ ဆုပ်မိထားသော လိင်တန်ကြီးအား မြညိုကအသိမဲ့စွာ တစ်ချက်နှစ်ချက်ခန့်ညှစ်လိုက်မိ၏။

ထိုအခါ ဆရာရွှေဒေါင်းက အပေါ်မှအုပ်ကိုင်ထားသေ ာသူ့လက်ကို ထက်အောက် လှုပ်ရှားပေးလိုက်ရာ လိင်တန်ထိပ်ကြီးမှာ ရဲကနဲ….ရဲကနဲ ပြဲသွား၏။

“ ဒါ……ဒါဖြင့်လဲ….မြန်မြန်လုပ်ပါတော့…..ဆရာရယ်..”

“ ကဲ….ကဲ….အိပ်…..အိပ်….ပေါင်နှစ်ဖက်ဖြဲထား….”

“ ဖြဲထားရမယ်…..”

“ အေးလေ ဒါမှ ဆရာ့အမွှေးတွေ သမီးရဲ့ဆီးခုံလေးပေါ်ကို ဖိကပ်လို့ရမှာပေါ့...”

“ သေသာ သေလိုက်ချင်တယ်..” ဟု မြညို တိုးတိုးလေးဆို၏။ ဆရာရွှေဒေါင်းက မြညိုပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်ထိုင်ကာ ထူအမ်းသော စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားသို့ တုတ်တုတ်ထွားထွားကြီးဖြစ်သော သူ့လီးကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တော့၏။ “ ပြွတ်ခနဲ” ခပ်အစ်အစ်အသံလေးနှင့်အတူ မြညိုလက်နှစ်ဖက်က ဆရာ့လက်မောင်းကို ယောင်ပြီးဆုပ်ညှစ်လိုက်မိသည်။

“ န…..နာတယ်….ဆရာ….”

“ ခဏ….လေးအောင့်ခံ သမီး….ခဏလေး….”

မြညို အသိစိတ်တွေ လွင့်စင်ကုန်သည်။ ဖျင်းကနဲ ပူထူသွားကာ ငယ်ထိပ်မှ ခြေဖဝါးထိ တိုင်အောင် လွှမ်းခြုံသွားသော ဝေဒနာကြီးက မြညိုကိုအာစေးထည့်လိုက်သလို၊ ညှို့တံကြီးနှင့်ထောက်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရ၏။ ဆရာရွှေဒေါင်း နဖူးပြင်ဝယ် ဇီးကင်းခန့်ချွေးသီးကြီးများ စို့ထွက်လာသည်။ ထောင်ထားသော မြညိုပေါင်တန်ကြီးနှစ်လုံးက အငြိမ်မနေ ပြဲလိုက် စုလိုက်ဖြင့် ဝေဒနာကိုခံစားနေရဟန်တူ၏။

“ ပြစ်……ပလပ်….ပြစ်...”

“ အောင့်…..မလေး…အမေ…ကျွတ်ကျွတ်…...”

ကျပ်ဝိုင်းလောက်ပင် မရှိသော မြညို စောက်ပတ်အဝလေးထဲသို့ ကြီးမားဖုထစ်သော လီးကြီးက အတင်းထိုးဝင်လိုက်သောအခါ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီး ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ…ခါရမ်းလျက် ခပ်အုပ်အုပ်လေး အော်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကမူ ဆရာရွှေဒေါင်း လက်မောင်းကို နေရာမရွေ့ပဲ အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားဆဲပင်။

“ ပြစ်….ပြစ်…. ပြွတ်..”

“ အိ…..အ….မရဘူး…..မရဘူး….မဝင်ဘူး….အ...”

မြညို ဆရာရွှေဒေါင်း ရင်ဘတ်ကြီးကို ထုရိုက်ပြီးတွန်းသည်။ ခြေဖနောင့်နှစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ကို ဒုံးခနဲ ဒုံးခနဲ နေအောင်စောင့်ချလိုက်သည်။

“ အံမာ….အစိမ်းသရဲမက…..ငါ့ကို အာခံလို့…..ကဲကွာ….ကဲကွာ….ကဲကွာ…..”

“ အောင်မလေး…..အောင်မလေးတော့…အမေရေ….”

“ ဟိတ်…မဆိုင်သူ….စည်းဝိုင်းထဲ မဝင်စေနဲ့ ဟေ့ …ဆရာရွှေဒေါင်းတဲ့ကွ…အင်..အင်..”

အပြင်မှ မခွေးမအပါအဝင် အခြေအနေ နားထောင်နေသော လူများနားရွက်တွေ ထောင်လာကြ၏။ သတိထားနေသော ရေချမ်းက အိမ်လေးသိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ တုန်သွားသည်ကို သတိထားလိုက်မိ၏။

“ ကြမ်းပြီကွ…..ဥစ္စာစောင့်မနဲ့ ဆရာနဲ့ ချပြီ..”

“ ဟုတ်ပြီ…….ချကုန်ပြီ...”

လူငယ်တွေက ဆရာရွှေဒေါင်း မှာထားသည့်အတိုင်း ခြံဝမှစည်းတားထားသော ကန်တော့ပွဲကို လှမ်းကြည့်ကာ ဓါးကိုယ်စီ အသင့်ပြင်ထားသည်။ ရေချမ်းကလည်း လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကြီးအားပို၍ တင်းကြပ်လျက်ရှိနေသည်။

“ အပြင်က ဘယ်သူမှ မလာစေနဲ့ဟေ့….အရေးကြီးနေပြီ ကြားကြရဲ့လား…”

“ ဟုတ်ကဲ့…….ကြားပါတယ် ဆရာ..”

လူငယ်တွေက ပြိုင်တူအသံပြုလိုက်စဉ် အိမ်တစ်ခုလုံး သိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ ဆက်တိုက်တုန်သွား၏။ မခွေးမ မျက်နှာသည် ချွေးစေးတွေပြန်ကာ ဖြူရော်နေပြီး ပါးစပ်မှ တတွတ်တွတ်နှင့် ဆုတောင်းနေ၏။ ဘကြီးသာဖန်က ရေချမ်းမျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်နေရင်း အိမ်တုန်ခါပုံကို စဉ်းစားနေသည်။ ငယ်ရာမှကြီးလာသော ဘကြီးသာဖန်က သည်လိုတုန်ခါမှုကို တတ်အပ်သိနေသလိုလို ခံစားရသည်။ စဉ်းစားနေစဉ်မှာပင် သိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ နှစ်ချက်ဆက်တိုက်တုန်သွားပြန်သည်။

“ အ….အု…..အု….အင့်…..အင့်……”

ခပ်အုပ်အုပ် ပါးစပ်ကို အဝတ်နှင့်ဆို့ထားရာမှထွက်လာသော အသံမျိုးဟုထင်နေသည်။ ဒီဆရာ ဘယ်လိုများကုနေလဲဟု စဉ်းစား၏။ ဆရာရွှေဒေါင်းကတော့ အပျိုမှေးလေးနှင့် ထိုးထောက်မိနေသော သူ့လီးကြီးကို အတွင်းသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်အောင် ကြုံးလိုက်ပြန်၏။

 “ ပြွတ်….ဖောက်...”

“ အိုး…..အိုး…..ကျွတ်….ကျွတ်...”

အခက်အခဲဆုံး အပျိုမှေးအတားအဆီးကို ကျော်ဖြတ်လိုက်ပြီ ဆိုသည်နှင့် နာကျင်သော ဝေဒနာများ လျပ်တပြက်ပျောက်ကင်းသွားသည်။ အီဆိမ့်အောင့်သက်သော ဝေဒနာနှစ်ရပ်ပေါင်းကာ စောက်ခေါင်းထဲတွင်ထူးခြားသော အရသာကို မြညို ခံစားလိုက်ရလေသည်။ ဆရာရွှေဒေါင်းက လက်နှစ်လုံးချန် ကျန်နေသောလိင်တန်ကြီးကို အဆုံးထိဖိသွင်းရန် ငုံ့ကြည့်ရင်း နေရာပြင်ထိုင်ကာရှေ့တိုးလိုက်၏။ 

မြညို၏ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က လက်သီးဆုတ်လေးတွေ ဆုတ်ခါ ဆရာရွှေဒေါင်း ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထားဖြစ်သော်လည်း အားပျော့နေပြီ။ မျက်လုံးလေးအစုံကို မှေးစင်းထား၏။ သွားနှစ်ခုကြား “ ရှီး ရှီး..ဝူး”ဆိုသော လေထွက်သံလေးများနှင့်အတူ ခေါင်းကိုဘယ်ညာခါရမ်းလျက် အောင့်ခံထားရဟန်ရှိလေသည်။  ခြေထောက်နှစ်ဖက်က မော်တော်ကားဘရိတ်နင်းသလို ဖိနင်းလိုက် ဖနောင့်လေးဖိ ခြေဖျားလေးကြွလိုက်ခြင်းဖြင့် မနားတမ်းလှုပ်ရှားနေသည်။

“ ပြွတ်…… ပြွတ်….ဘွတ်…ဘွတ်..”

“ အား…..အား….”

အရင်းအထိဆောင့်လိုးသွင်းလိုက် ဆတ်ခနဲ ဒစ်ချန်ရုံဆွဲနှုတ်လိုက်သဖြင့် ခပ်သွက်သွက်လေးထိုးလိုက်သောအခါ စီးစီးပိုင်ပိုင်ဖြင့် လီးတန်ကြီးကိုစုပ်ထားသလို ညှစ်ထားသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများ လီးတန်ကြီးနှင့်အတူ လိပ်ဝင်သွားလိုက် လီးတန်ကြီးစူအထွက်၌အပြင်အထိကပ်ငြိပါလာကာရဲခနဲ ပြဲသွားလိုက်ဖြစ်နေသည်ကို မြင်နေရ၏။

“ ဆရာ…..ဆရာ….အထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်လာပြီ……”

“ အောင့်မထားနဲ့ ပန်းထုတ်ပလိုက်…..သမီး..”

“ အင့်….အင်း…..အင့်…..အင်း…..အင်း….အင်…အင်း….ရှုးကျွတ်...”

“ အား….အား….ဟူး…ဟူး….ကျွတ်….ကျွတ်…အမလေး နာလိုက်တာ ဆရာရယ်….”

အချိန်မဲ့ ရွာခဲ့သောမိုးနေ့က ဆရာရွှေဒေါင်း အသေအလဲ ဝါးချင်ခဲ့သော ကွမ်းတောင်ကိုင်မလေး မြညို၏ စောက်ပတ်အထဲမှ သုတ်ရည်များ ဒလဟောပန်းဖြာထွက်လာသောအခါ ဆရာရွှေဒေါင်း လိင်တန်ကြီးထိပ်မှလည်း ပြင်းထန်သောအရှိန်ဖြင့် လရေများပန်းထည့်လိုက်ပေတော့သည်။ မြညိုက ပျော့ခွေနုံးချိစွာ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ဆန့်လျက် ပစ်ချပြစ်လိုက်မိလေသည်။ 

ဆရာရွှေဒေါင်းက မြညို ပါးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးလေး နှုတ်ဆက်နမ်းလိုက်လေသည်။ အပြင်တွင် အစိမ်းသရဲများကို  ငှက်ကြီးတောင်ဓါးများ၊ လှံများ၊ ဝါးချွန်များနှင့် စောင့်နေကြသော ကာလသားများ မြညို၏ အသွေးအသား များကို မြိန်မြိန်ယှက်ယှက်ကြီး စားသောက်ဝါးမျိုသွားသော အစိမ်းသူရဲ ရွှေဒေါင်း အိမ်အနောက်ဖက်အပေါက်မှ ဆင်းသွားသည်ကို မသိလိုက်ကြချေ။

..................................

အသိဉာဏ် ဗဟုသုတနည်းပါးသော တောသူတောင်သားများ ယခုလို အဖြစ်မျိုးများနှင့် ကင်းဝေးကြပါစေလို့ တောင်းဆုခြွေလျက်………

...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။