လိုအင် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - ဂျူနီယာ ဝင်းထိန်
အခန်း ( ၁ )
“ အို..အကိုကြီး..အဲလို မကိုင်ပါနဲ့...”
မြမြဝင်း၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစား စိုးစဉ်းမျှ မရှိ။ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ရှိနေသော အပျိုမလေး ခမျာ သူစိမ်းယောင်္ကျားတယောက်၏ ရှေ့တွင် ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် အနေခက်နေသည်။ သူမ၏ ရင်သားနှစ်ဖက်ပေါ် လက်နှစ်ဖက် ယှက်တင်ကာ ထားပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုလည်း လိမ်ကျစ်စေ့ကပ်ထားသည်။
ကိုသက်ထွန်းကလည်း မြမြဝင်းလိုပင် အပေါ်ပိုင်း အင်္ကျီဗလာနှင့် နုနုထွတ်ထွန် အပျိုမလေး၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးအလှကို တပ်မက်စွာဖြင့် စူးစူးရဲရဲ ကြည့်နေသည်။ ရင်သားလုံးလုံးအိအိလေးများက လက်နှင့် ဖိအုပ်ထားသဖြင့် ပိပြားကာ ဘေးသို့ တင်းရင်းကားထွက်နေသည်။ ဝမ်းဗိုက်သားလေးများက ချပ်ရပ်နေပြီး ဆီးခုံလေးက ပြေလျော့လျော့လေး ဆင်းသွားကာ အမွှေးနုနုလေး အချို့ကို မြင်နေရသည်။ ခါးလေးက အတော်ပင် သေးကျဉ်ပြီး တင်ပါးက ကားစွင့်လုံးတစ်နေသည်။ ပေါင်တန်သွယ်သွယ်လေး နှစ်ခုကို အတင်းစေ့ကပ်ထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်အုံလေးကတော့ ကွယ်ပျောက်လို့နေသည်။
စွဲမက်ဖွယ် မိန်းမပျိုလေးကို ကြည့်ပြီး မချင့်မရဲ ဖြစ်လာသော ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်း၏ နို့သီးလေးတွေကို လိုက်နှိုက်နေသဖြင့် မြမြဝင်းမှာ အနေရခက်စွာ တားဆီးစကားဆိုနေသည်။ ကောင်မလေး ရှက်ကြောက်နေမှန်း ကိုသက်ထွန်း သိသည်။ ဒါပေမယ့် အချိန်ခဏလောက် ယူလိုက်ရင် ဒီလို အစိမ်းသက်သက် ကောင်မလေး ပြောင်းလဲသွားဖို့ ကိုသက်ထွန်း ဖန်တီးနိုင်သည်။ အခုတောင် မြမြဝင်းမှာ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား။
“ လာ မြလေး ဒီမှာ ထိုင်ရအောင်...အခုဆိုရင် အိမ်ထဲမှာ မြလေးနဲ့ ကိုကြီးတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိတယ်...ဘာမှ မကြောက်နဲ့...မြလေး ရင်တွေခုန်နေတယ် မဟုတ်လား...ပြစမ်း...”
ကိုသက်ထွန်းက ပြောပြောဆိုဆို မြမြဝင်း၏ ဘယ်ဘက်နို့အုံ အထက်ပိုင်းပေါ် လက်တင်ရင်း ရင်ခုန်သံ စမ်းလိုသဖြင့် အမှတ်မထင် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ မြမြဝင်းကလည်း ယောင်ယမ်းပြီး သူမ၏ နို့အုံလေးကို အုပ်ကာထားသော လက်ကို ဖယ်ရှားပေးလိုက်သည်။
“ အို...ဟင့်...ကိုကြီး...”
အကွက်ချောင်းနေသော ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်း၏ နို့အုံလုံးလုံးလေးကို သူ၏ လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် အမိအရ အုပ်ကိုင်ကာ ခပ်သာသာလေး ညှစ်ပေးလိုက်တော့ မြမြဝင်း၏ ရင်အစုံမှာ ကော့တက်သွားသည်။ နှုတ်မှလည်း တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်လေး ညည်းရှာသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် နို့သီးခေါင်း သေးသေးလေးက တောင်ထွက်လာသည်။ ထို နို့သီးခေါင်းလေးကို ကိုသက်ထွန်းက ဖိချေပေးလိုက်သည်။
“ အာ့...ရှီး...ဟင့်...”
မြမြဝင်း၏ ရင်အစုံက ကော့တက်သွားရပြန်သည်။ ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်း၏ နို့အုံကို ခပ်တင်းတင်းလေး ညှစ်ကာ ထောင်ထနေသော နို့သီးခေါင်းလေးကို ကုန်းစို့ပေးလိုက်ပြန်သည်။
“ အို...ဟင့်...အကိုကြီး...”
မြမြဝင်း အသံလေး တုန်တုန်ရင်ရင်ဖြင့် ရေရွှတ်ရင်း လက်အစုံက ကိုသက်ထွန်းရဲ့ ခေါင်းကို အုပ်ကိုင် ဖမ်းထိန်းထားရှာသည်။ သူမရင်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုပြီး မောနေသည်။
ကိုသက်ထွန်းကတော့ သူ့လုပ်ငန်းကို ဇယ်ဆတ်သလိုပင် လုပ်ဆောင်နေ၏။ မြမြဝင်း လည်ပင်းလေးကို ဆွဲယူပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ မနေ့ကမှ စတင်ခံစားခဲ့ဖူးသော အနမ်း၊ လေထဲ မျောလွင့်သွားမတက် ခံစားရသော အနမ်းကို ပြန်လည်ခံစားလိုက်ရတော့ မြမြဝင်း ရဲ့ မျက်တောင်လေးတွေ ကော့စင်းမှေးကျသွားသည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကလည်း ကိုသက်ထွန်း၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ယိုင်ကျလာသည်။
ကိုသက်ထွန်း လက်တွေက မြမြဝင်း၏ နို့အုံသား နုနုလေးနှင့် ပေါင်တန်တွေပေါ် ရောက်သွားပြန်သည်။ နို့အုံလေးကို နယ်လိုက်၊ ပေါင်တန်လေးတွေ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ဖြင့် ညင်သာစွာ နှုးနပ်ပေးလို့ နေ၏။
လွန့်လွန့်လှုပ်ရှားကာ အသားလေးတွေပင် တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်နေသော မြမြဝင်း၏ ကိုယ်ခန္ဓာ အနံှံ့အပြားသို့ ကိုသက်ထွန်းရဲ့ အနမ်းတွေ အကိုင်အတွယ် အပွတ်အသပ်တွေက ကျရောက်နေသည်။ လည်တိုင်ဖွေးဖွေး၊ နှုတ်ခမ်းအစုံ၊ ရင်သားအစုံတို့ကိုလည်း နေရာလပ် မရှိအောင် နမ်းသည်။
မြမြဝင်း၏ အသားလေးတွေ ရမ္မက်ရှိန်ကြောင့် နီရဲလာသည်။ ကိုသက်ထွန်း၏ ကိုင်တွယ်နမ်းစုပ်မှုများကို မြမြဝင်း သာယာလာသည်။ သူမ၏ စိတ်တွေက လှုပ်ရှားထကြွကာ ရင်ခုန်နှုန်းမြန်လာရသည်။
“ မြလေး...ကိုကြီး နို့စို့ပေးတာ..ခံလို့ကောင်းလား...”
မြမြဝင်း ခေါင်းလေးကို ညိတ်ပြသည်။ ပြီးတော့ မျက်နှာကို မမော့တော့။
“ ပါးစပ်က ဖြေစမ်းပါ မြလေးရဲ့...နို့စို့ပေးတာ ခံလို့ကောင်းရဲ့လား...”
မေးလည်းမေးရင်း ကိုသက်ထွန်းက နို့သီးခေါင်းလေးကို ခပ်ပြင်းပြင်း ငုံ့စုပ်ပစ်လိုက်သည်။
“ ပြွတ်..ပြွတ်...အိုး...ဟင့်...ဟင့်...ကောင်း...ကောင်းတယ် အကိုကြီးရယ်...”
မြမြဝင်းမှာ ကိုသက်ထွန်း၏ လက်ခုပ်ထဲက ရေပမာပင်။ မနေ့က ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော အဖြစ်အပျက်ကို အကြောင်းပြုပြီး မြမြဝင်း တယောက် ကိုသက်ထွန်း ပြုသမျှ နုနေရသည်။ ရှက်ရွံံ့ခြင်း၊ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းနှင့် စူးစမ်းလေ့လာ ခံစားကြည့်လိုခြင်း စသည့် စိတ်ခံစားမှုပေါင်း များစွာတို့ကြောင့် မြမြဝင်းမှာ အပျိုလေးတန်မဲ့ ကိုသက်ထွန်း စေခိုင်းသည့် အတိုင်း အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြခဲ့မိသည် အထိ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဒိထက်မက အခုတော့ သူမတကိုယ်လုံးကို အကိုင်ခံ အနမ်းခံနေမိသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အထိအတွေ့များ အပေါ် မြမြဝင်း တယောက် သာယာမိသွားရခြင်း ဖြစ်၏။
တကြိမ်တခါမှ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို မခံစားခဲ့ဖူးသူမို့ ကိုသက်ထွန်း လို မိန်းမကျမ်းကျေပြီး မိန်းမတွေကို ဖာခေါင်း လုပ်စားနေသော ကာမမုဆိုး တယောက် လက်ထဲမှာ မြမြဝင်း ထွန့်ထွန့်လူးနေရပြီ ဖြစ်သည်။ ကိုသက်ထွန်းက သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို လုံး၀ မထိတွေ့သေးပါပဲနှင့် မြမြဝင်း၏ စောက်ဖုတ်လေးမှာ ဖောင်းဖောင်းတင်း ခုံးကြွ၍ အရည်ကြည်များပင် စိမ့်ယိုထွက်နေရပြီ ဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ တစစ်စစ်ဖြင့် အနေရခက်ပြီး မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာရသည်။
အိပ်ခန်းထဲရှိ အိပ်ယာထက်တွင် စောင်ပါးလေး တထည်ခင်းထားပြီး ထိုအပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်းကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြင့် နှုးစွမှုများ ပြုလုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အပျိုစင် အရိုင်းမလေးမို့ အချိန်ယူ နှုးနှပ်ကာ သူလိုရာပုံသွင်းနိုင်ဖို့ ကြိုးစားနေခြင်းပင် ဖြစ်၏။
မြမြဝင်း၏ တကိုယ်လုံး ပူထူရှိန်းဖိန်းကာ တုန်ရင်နေသည်။ သူမ၏ နို့တွေကို စိတ်ကြိုက်ကိုင်တွယ် စို့ယူနေသည့် ကိုသက်ထွန်း၏ လက်တဖက်က ဝမ်းဗိုက်သားလေးကို ပွတ်တိုက်လျောသပ်ရင်း ဆီးခုံလေးကို လာရောက်ထိတွေ့တော့ မြမြဝင်းမှာ သူမ၏ ခါးလေးကို ကော့ပြီး ပေးမိသည်။ ထိုအခါ ကိုသက်ထွန်း၏ လက်က မြမြဝင်း၏ ပေါင်ခွဆုံကြားသို့ ရောက်သွားသည်။ ကိုသက်ထွန်း စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း လက်ထိပ်ဖြင့် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။
“ အို...ဟင့်...အကိုကြီး...ဟင်း...”
မြမြဝင်း တကိုယ်လုံး ဓါတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားသည်။ ရမ္မက်မီးတွေကလည်း အဆမတန် တောက်လောင်ကုန်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးကို မိမိဘာသာ လက်ဖြင့် ထိတွေ့ပွတ်သပ်နှုးဆွတုန်းကထက် ကိုသက်ထွန်း ပွတ်သပ်လိုက်သည်က ခံစားရပုံခြင်း ကွာခြားလှသည်ကို မြမြဝင်း ခံစားသိရှိလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှ စပြီး မြမြဝင်းမှာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် ယောင်္ကျားသားတွေ အပေါ် တပ်မက်စွဲလန်းသွားခဲ့မိခြင်း ဖြစ်သည်။
အတွေ့ကို တပ်မက်သွားရတော့ အလိုလို နေရင်း မြမြဝင်း၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးက ပျော့ပြောင်းသွားသည်။ ကြိုက်သလို ပုံသွင်းလို့ရသော အနေအထား ဖြစ်သွားပြီ။ ပေါင်တန်လေးတွေက ကားထွက်ကာ တင်ပါးလေးက မသိမသာ ကြွကြွတက်လာသည်။ ကိုသက်ထွန်းက နို့အုံကို ပါးစပ်နှင့် ငုံခဲထားပြီး ကော့ထောင်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာနှင့် ထိုးထိုးပြီး လျှက်ပေးသည်။ မြမြဝင်း တကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးကာ ကြက်သီးမွှေးညှင်းလေးတွေ ထပြီး နှုတ်မှလည်း ညည်းညူရေရွတ်သံမျိုးစုံ ထွက်ပေါ်နေရ၏။
“ ပြွတ်..ပလပ်..ပြွတ်...”
“ အို...အ...ဟင်း...ဟင်း...ကိုကြီးရယ်...”
ကြာတော့ မြမြဝင်းမှာ ထိုင်မတ်နိုင်စွမ်း မရှိရှာတော့ဘဲ ကိုယ်လုံးလေးက ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လဲကျသွားရတော့သည်။ ကြမ်းပြင်ထက် စောင်ပါးလေးပေါ်တွင် ပေါင်တန်လေး ခပ်ကားကား အနေအထားနှင့် ရင်အစုံ လှိုင်းထကာ မောဟိုက်လို့နေသည်။
ထိုအခါမှ ကိုသက်ထွန်းရဲ့ လက်တဖက်က မြမြဝင်း၏ စောက်ဖုတ်အုံလေးပေါ် တရွရွဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးရင်း စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ မသိမသာ လက်လေးတချောင်း ထိုးထည့်ကြည့်သည်။
“ အို..ဟင့်..အဟင့်..ကျွတ်....ကျွတ်...”
မြမြဝင်း၏ ခါးလေး ကော့ကနဲ တချက် မြောက်တက်သွားသည်။ ပေါင်တန်လေးတွေကလည်း ပိုလို့ကားထွက်သွားသည်။ ကိုသက်ထွန်းရဲ့ လက်ခလယ်က စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ လက်တဆစ်ခန့် ဝင်သွားသည်။ အထဲမှ ချွဲကျိကျိ စောက်ရည်လေးများက ရွှဲရွှဲစိုနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် မြမြဝင်း တယောက် အတော်ပင် စိတ်ထန်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း ကိုသက်ထွန်း သိလိုက်ရသည်။
စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲသို့ သူ၏ လက်ကို ထပ်ပြီးထိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်။ လက်ကို လှည့်ပတ်လှုပ်ရှားပေးပြီး စောက်စေ့လေးကိုလည်း လက်မဖြင့် ဖိချေ ပွတ်ပေးလိုက်၏။
“ အား...ဟင့်....အား.....ဟင်း...”
မြမြဝင်းမှာ ကိုသက်ထွန်း၏ ကျွမ်းကျင်သော နှုးဆွမှုများအောက်တွင် ထွန့်ထွန့်လူးနေရပြီ ဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးထဲတွင် ရွစိရွစိဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်နေသော လက်ချောင်းလေးကို စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့် အဆင်းဆွဲညှစ် ပေးနေမိသည်။
“ အင်း..ဟင်း....အင့်...အင်း...ဟင်း...”
နှုတ်မှ အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်းဖြင့် ညည်းညူနေသော မြမြဝင်းကို ကြည့်ရင်း ကိုသက်ထွန်း တယောက်လည်း ရမ္မက်စိတ်တွေ ထန်လာရသည်။
“ မြလေး..အရမ်းကို ခံရခက်နေလား...”
“ ဟင့်..ဟုတ်..ဟုတ်တယ်..ကိုကြီးရယ်...ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး...ရင်ထဲမှာလည်း တမျိုးကြီး..လှိုက်ဖိုနေတာပဲ...”
“ မြလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှာရော ဘယ်လိုနေလဲ...အရည်တွေတော့ အများကြီးထွက်နေပြီ...မြလေး..ခံချင်နေပြီလား...”
ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်းလို အပျိုစင် အရိုင်းမလေးကို ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း တစ်တစ်ခွခွ စကားလုံးတွေနဲ့ မေးခွန်းထုတ်သည်။ မြမြဝင်းမှာ ရမ္မက်စိတ်များ အစွမ်းကုန် ထန်ပြင်းျနသည်က တကြောင်း၊ ကိုသက်ထွန်းက စောက်ခေါင်းထဲ သွင်းထားသော လက်ခလယ်ကို လှည့်ပတ်မွှေနှောက် ထိုးမွှေဆွပေးလိုက်ခြင်းတို့ကြောင့် တကြောင်း သူမကိုယ်သူမ မထိန်းချုပ်နိုင်လောက်အောင် အသိစိတ် ကင်းမဲ့ကာ နှုတ်မှ တစ်တစ်ခွခွ စကားတို့ကို ရမ္မက်ပြင်းပြင်းဖြင့် ပြောထွက်သွားရလေတော့သည်။
“ အင်း..ဟင်း...မြလေး စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ရွစိရွစိ ဖြစ်ပြီး ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘူး..ကိုကြီးရယ်...မြလေး ခံချင်နေပါပြီ...မြလေးကို လုပ်ပေးပါတော့ ကိုကြီးရယ်..ဟင့်..လုပ်...လုပ်ပါတော့...”
မြမြဝင်း၏ အာသာပြင်းပြ ရမ္မက်ထန်စွာ တောင်းဆိုပုံကို ကြည့်ပြီး ကိုသက်ထွန်း တယောက် အလွန်အမင်း သဘောကျ ကျေနပ်သွားသည်။ မြမြဝင်းမှာ သူထင်ထားတာထက် ရဲတင်းသွက်လက်ပြီး ဏှာထန်သော မိန်းကလေး တယောက် ဖြစ်မှန်းလည်း သိရှိသွားရသည်။
ကိုသက်ထွန်း သူ၏ ခါးမှ ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ မာန်ဖီနေသော မြွေဟောက် တကောင်လို ဒစ်ကြီးပြန့်ကားတင်းရင်း ထောင်ထနေသော လီးက တဆတ်ဆတ်ဖြင့် တုန်ခါပြီး ထွက်ပေါ်လာသည်။ လီးထိပ်အပေါက်ဝမှ တဏှာရှေ့ပြေး အရည်ကြည် တချို့က စိမ့်ထွက်ကျကာ လီးထိပ်တွင် အမျှင်တန်းလေးပင် စီးကျနေ၏။
မြမြဝင်းမှာ မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားလျက် လက်နှစ်ဖက်ကို ရင်ဘက်ပေါ် ယှက်သိုင်းတင်ထားပြီး ပေါင်လေးကို ကားပေးထားရှာသည်။ သူမ၏ ပုံစံလေးမှာ အပျိုစင်ဘဝကို ရက်ရက်ရောရော ပေးကမ်းတော့မည်ဟန် ရှိနေသော်လည်း စိုးထိတ်ကြောက်လန့်နေဟန်လည်း ဖြစ်ပေါ်နေသည်။
ည (၁၂) နာရီ ဝန်းကျင်ရှိပြီဖြစ်သဖြင့် အဆောင်နေ သင်တန်းသား/သူများ အိပ်ဆောင်မှာ အားလုံးရောက်ရှိနေုကြပြီ ဖြစ်သည်။ သင်တန်းကျောင်းဆောင်ကြီး တဆောင်၊ ဘော်ဒါ အိပ်ဆောင် တဆောင်နှင့် ခန့်ညားထယ်ဝါသော အိမ်ကြီးတလုံးတို့က “စံရိပ်ငြိမ်” သင်တန်းကျောင်းကြီးထဲမှာ သီးခြားစီ တည်ရှိဆောက်လုပ်ထားသည်။
စာသင်ဆောင်မှာက သင်တန်းဆရာများ နေထိုင်ရန် စီစဉ်ပေးထားသဖြင့် အလွန်အဆင့်မြင့်သော သင်တန်းကျောင်းကြီး တခုအဖြစ် ထင်ရှားသည်မှာ မဆန်းချေ။ မင်းမောင်ကတော့ စံရိပ်ငြိမ် ရဲ့ သွေးရင်းသားရင်းလို ဖြစ်နေသူမို့ ဦးမင်းဇော်နှင့် ထားထားဦးတို့ နေထိုင်သော အိမ်ကြီး၏ အောက်ထပ် အခန်းမှာပင် နေထိုင်ရသည်။ မင်းမောင် ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ နေထုင်ဖို့ကိုလည်း ထားထားဦးက စီမံထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့မှသာ သူမအဖို့ လိုအပ်လာလျှင် ဆောင်တော်ကူးပြီး သူမ၏ လိုအပ်ချက်များကို ဖြည့်ဆည်းခံစားနိုင်မည် မဟုတ်ပါလား။
အိမ်အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာပြီး မင်းမောင်ရှိရာ အိပ်ခန်းထဲသို့ ထားထားဦး တန်းတန်းမတ်မတ် ဝင်လာခဲ့သည်။ မင်းမောင်၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ သူမ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ရောက်ရှိခဲ့ဖူးသူမို့ ထားထားဦးအတွက် တံခါးမရှိ၊ ဓါးမရှိ။ ဒီတကြိမ်ကလည်း ဆာလောင်မွတ်သိပ် လိုအပ်ချက်များဖြင့် ရောက်ရှိလာသည်ဖြစ်ရာ မင်းမောင်၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ပြီး တံခါးကို ပိတ်ပြီးသည်နှင့် သူမကိုယ်ပေါ်မှ တခုတည်းသော ညဝတ်ဂါဝန်လေးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။
“ မင်းမောင် ...အိပ်ပျော်နေပြီလား...”
အခန်းတွင်းရှိ ကုတင်ထက်တွင် ဘေးတစောင်းလဲလျောင်းနေသော မင်းမောင်ကို ထားထားဦး အသံပြု၍ မေးလိုက်သည်။ ထို့အတူ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း မင်းမောင်၏ ကုတင် အနီးသို့ လျှောက်လှမ်းလာ၏။ အသံကြားသဖြင့် အိပ်မပျော်သေးသော မင်းမောင် လှမ်းကြည့်သည်။
ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသော ထားထားဦး၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ မက်မောဖွယ် အသားစိုင်တို့မှာ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း စည်းချက်ညီညီ လှုပ်ရှားခါရမ်း တုန်ခါနေကြသည်။ စွင့်ကားသော တင်သားစိုင်တို့မှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီ ထက်အောက် လှုပ်ရှားလို့ နေ၏။ မို့မောက်လုံးဝန်းဖြူဝင်းဆူဖြိုးသော နို့အုံကြီး နှစ်လုံးကလည်း တင်းတင်းရင်းရင်းဖြင့် လှပစွာ ရှိနေကြသည်။
ထားထားဦး၏ ဝတ်လစ်စလစ် အလှကို ရုတ်တရက် ထင်းကနဲ မြင်တွေ့လိုက်ရသော မင်းမောင်မှာ ချက်ချင်း စကားပြန်မပြောနိုင်သေး။ ဒီမိန်းမကို သူဘယ်လောက်ပဲ ကြိမ်ဖန်များစွာ လိုးဆော်ဖူးခဲ့ပေမယ့်လည်း ယခုလို မီးအလင်းရောင် အောက်၌ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် အချိုးကျကျ လှပနေသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရတော့ ကာမစိတ်ရမ္မက်တို့က ထကြွလာရသည်။ မသင့်တော်ဘူး၊ ရှေ့ဆက်မမှားသင့်တော့ဘူး..ဟု စိတ်က ဘယ်လောက်ပဲ သတိထားခဲ့ပါစေ၊ သူမရဲ့ ရမ္မက်ကွန်ယက်ကို မင်းမောင် ရှောင်နိုင်စွမ်း မရှိ။ ထားထားဦးမှာ ပစ်ရက်စရာ မရှိအောင် ကာမရမ္မက်ဆန္ဒတွေ နိုးကြားထကြွလာအောင် လွှမ်းမိုး လှုံ့ဆော်နိုင်ခဲ့သည်။
ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သူ့ကိုပြုစု ပျိုးထောင်စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သော ကျေးဇူးရှင် ဦးဇော်မင်း ရဲ့ မယား ထားထားဦးကို မင်းမောင် (၁၈) နှစ်ခန့်ကတည်းက ဆုံတွေ့ခဲ့ရတာ ဖြစ်သည်။ မြင်မြင်ချင်းမှာပင် ထားထားဦး၏ အလှ၊ ထားထားဦး၏ ညှို့အားပြင်းသော အကြည့်များကို မင်းမောင် စွဲလန်းခဲ့ရသည်။ ကျေးဇူးရှင် ဆရာသမား၏ မိန်းမဖြစ်နေတော့ မင်းမောင်မှာ သူ၏ စွဲလန်းမှုများကို မျိုသိပ်ခဲ့ရသည်။
ဒါပေမယ့် တအိမ်ထဲ အတူနေရပြီး နေ့စဉ်ပြောဆို ဆက်ဆံနေရတော့ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှု ပိုလာခဲ့သည်။ ပိုဆိုးသည်က ထားထားဦးမှာ သူ့ကို သူငယ်ချင်းသဖွယ်၊ မောင်လေး တယောက်သဖွယ် ရင်းရင်းနှီးနှီး နေထိုင်ပြောဆိုခြင်းကြောင့် မင်းမောင်မှာ ထားထားဦးကို စွဲလန်းစိတ်က ပိုမိုပြင်းထန်လာခဲ့ရသည်။
လူပျိုပေါက်အရွယ် စိတ်ကစားတက်စ မင်းမောင်အဖို့ သူနဲ့အသက်အရွယ် မတိမ်းမယိမ်းဖြစ်၊ ထားထားဦးနဲ့လည်း ရင်းရင်းနှီးနှီး လက်ပွန်းတတီး နေထိုင်ရခြင်းကြောင့် မင်းမောင်တယောက် ကြာလေ နေရခက်လာလေ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။
နောက်အကြောင်းအရာ တခုက ဦးမင်းဇော်မှာ သူ့ထက်အသက်ငယ်သော မိန်းမချောချောလှလှ ၊ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားရလေတော့ အချစ်ပို၊ အကြင်နာပို၊ အယုအယ ပိုနေခဲ့သည်။ အိမ်ကြီးထဲမှာကလည်း ညဆို အကူအလုပ်သမားတွေ မရှိကြတော့။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဦးမင်းဇော်က ချစ်ဇနီးလေးကို နေရာမရှောင်တမ်း အချစ်ကြမ်းသည်။ မီးဖိုချောင်လို နေရာမျိုးမှာလည်း ဦးဇော်မင်းက ထားထားဦးကို အချစ်ဒီဂရီတွေ တိုးခဲ့သည်။ မင်းမောင်ကိုလည်း တူလို သားလို သဘောထားသူမို့ ဦးဇော်မင်းက အနေအထိုင် မဆင်ခြင်ခဲ့ပေ။ သူ၏ ရမ္မက်စိတ် ဆန္ဒကိုသာ ရှေ့တန်းတင်ပြီး အနေအထိုင် မဆင်မခြင် ပြုခဲ့သည်။
ထားထားဦးမှာ အစက အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်ခါစ ဆိုတော့ ရှက်ကြောက်သလိုလေး ရှိခဲ့သော်လည်း ပင်ကိုယ်က ရမ္မက်စိတ်ထန်ပြင်းသော မိန်းမမျိုးဖြစ်သည့်အတွက် နောက်ပိုင်း ဦးဇော်မင်းနဲ့ အတွဲညီလာခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ပြင်းပြသော ရမ္မက်စိတ်များနှင့် ကာမစပ်ယှက်ပွဲများကို မင်းမောင် တယောက် ရံဖန်ရံခါ မြင်တွေ့လာရသည်။
အစကတည်းက ထားထားဦး အပေါ် စွဲလန်းတပ်မက်စိတ် ဖြစ်ပေါ်နေသည့်ကြားထဲ မိန်းမတယောက်ရဲ့ သဘာဝအလှတွေ၊ စိတ်ရမ္မက်ထန်ပြင်းနေပုံတွေကို မက်မောဖွယ်ရာ မြင့်တွေ့လိုက်ရချိန်မှာတော့ မင်းမောင်မှာ ထားထားဦးကို ပိုပိုပြီး တပ်မက်လာခဲ့ရသည်။ နောက်တော့ ထားထားဦးကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုကာ သူ၏ အာသာဆန္ဒတွေကို ဖြေဖျောက်တက်လာခဲ့သည်။
နှစ်နှစ်နီးပါးလောက် အချိန်ကြာမြင့်သွားချိန်မှာတော့ ဦးမင်းဇော်မှာ ထားထားဦးအပေါ် ရိုးအီလာသည်။ အပြင်မှာ အသစ်အဆန်းလေးတွေနဲ့ ခြေရှုပ်ပြန်သည်။ ဒီတော့ ထားထားဦး အပေါ် အရင်လို သိပ်ပြီး မကြင်နာနိုင်တော့ပေ။
တဏှာရာဂစိတ် ပြင်းထန်သော ဦးဇော်မင်းနှင့်အပြိုင် ကာမဆန္ဒရမ္မက်တို့ ထန်ပြင်းသော ထားထားဦးမှာ အိမ်ထောင်သက် ရင့်လာသည်နှင့် အမျှ သူမရဲ့ ရမ္မက်စိတ်တို့က ပိုမိုနိုးကြား ထကြွနေသည် ဖြစ်ရာ ဦးဇော်မင်းဘက်မှ အကြင်နာ၊ အယုအယတို့ လျော့ပါးလာတော့ စိတ်မလိုမကျမှုများနှင့် စိတ်တွေ ထွေပြားလာရသည်။ သူမ၏ ရမ္မက်လိုအင်တွေအတွက် အစားထိုး ဖြည့်စွက်ဖို့ ကြိုးစားလာသည်။ အဲဒီမှာပဲ မင်းမောင်ကို အထာပေး အကြိုက်ဆောင်ကာ ငြိမိခဲ့ကြသည်မှ စ၍ ထားထားဦး၏ ခြံခုန်နောက်မီးလင်းသော ဇာတ်လမ်းစခဲ့တာဖြစ်လေသည်။
ထားထားဦးမှာ မင်းမောင်၏ ပထမဆုံးသော မိန်းမအတွေ့အကြုံတခု ဖြစ်ခဲ့သလို မင်းမောင်၏ ကာမနည်းပြ ဆရာတယောက်လည်း ဖြစ်လာခဲ့သည်။ တဏှာရာဂအားကြီးသော ထားထားဦးမှာ ဦးဇော်မင်း ထံမှ ကာမစပ်ယှက်နည်းများကို မင်းမောင်ထံသို့ နည်းပေးလမ်းပြလုပ်ကာ နှစ်ယောက်အတူ ကာမစပ်ယှက်မှုများ ပြုလုပ်ခဲ့ကြသည်။ ထို့အပြင် တခါတရံ ဦးဇော်မင်းနှင့် သူမတို့ ကာမစပ်ယှက် လိုးဆော်မည့် အချိန်၌ မင်းမောင်ကို လာရောက်ချောင်းကြည့်စေပြီး အတုယူ မှတ်သားထားဖို့ မင်းမောင်ကို ခိုင်းစေတက်ပြန်သည်။
ထိုသို့သော မိန်းမမျိုးနှင့်မှ ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးသော ကာမမှုအတွေ့အကြုံကို ရရှိခဲ့းဖူးသော မင်းမောင်မှာ ကာမရမ္မက်နွံထဲတွင် အချိန်ကြာမြင့်စွာ နစ်မွန်းနေခဲ့၏။ မကြာသေးခင်ကမှ သင်တန်းကျောင်းသို့ ပြောင်းရွှေ့လာသူ မြမြဝင်းနှင့် မင်းမောင်တို့မှာ ထားထားဦးကို အကြောင်းပြု၍ ငြိခဲ့ကြရသည်။ သို့ပေမယ့်လည်း မင်းမောင်မှာ ထားထားဦး၏ တဏှာစက်ကွင်း ရမ္မက်လောင်းရိပ်အောက်မှ လွတ်မြောက်နိုင်ခြင်း မရှိသေးပေ။ အချိန်တန်လျှင် ထားထားဦး၏ ပျော်တော်ဆက်ဘဝကို ရောက်ရှိရပြန်သည်။ ယခုလည်း....
...............................................................................
အခန်း ( ၃ )
သူ့ထံသို့ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်ကို စွဲမက်ဖွယ် အနေအထားဖြင့် လှုပ်ခတ်လျှောက်လာနေသော ထားထားဦးကို ကြည့်ရင်း မင်းမောင်၏ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာရ၏။ အိပ်နေပြီလား ..ဟု မေးသော အမေးကို မင်းမောင်တယောက် ပြန်ဖြေဖို့ မနည်းအားယူလိုက်ရသည်။
“ မအိပ်သေးပါဘူး...မမထား...”
“ အဟင်း..မမထားကလည်း အိပ်မပျော်လို့ ဆင်းလာတာ...မင်းရဲ့ ဘိုးတော်ကတောါ ကျိုးသွားပြီ...ကဲ..ထကွာ..မမနဲ့ တချီလောက် လုပ်ကြရအောင်...”
ထားထားဦးရဲ့ တချီဆိုသော စကားကို ကြားတော့ မင်းမောင် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ထားထားဦးက ကာမစိတ်အရမ်းပြင်းပြတက်သူဆိုတော့ အလိုးခံလျှင် ဘယ်တော့မှ တချီနဲ့တင်းတိမ်ရောင့်ရဲတက်တဲ့ မိန်းမမျိုးမဟုတ်ဘူးဆိုတာ မင်းမောင်း ကောင်းကောင်းသိသည်။ ဒီနေ့ညတော့ အိပ်ရဖို့ လမ်းမမြင်၊ ထားထားဦး တယောက် မနက်ဝေလီဝေလင်းလောက်မှ သူ့အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်သွားတော့မည် ဆိုတာ မင်းမောင် သိနေသည်။
မင်းမောင် လှဲနေရာမှ ထကာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ကာမစိတ်တွေ ထကြွနေပုံရသော ထားထားဦးကို ဘယ်လိုဖြုတ်ရင် ကောင်းမလဲ ဟု စဉ်းစားလိုက်သည်။ ထားထားဦး တယောက် ကာမအရသာကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ခံစားနိုင်ပြီး တချီနှစ်ချီလောက်နဲ့ တင်းတိမ်ရောင့်ရဲသွားအောင် အပီလိုပေးနိုင်ဖို့ မင်းမောင် အသည်းအသန် စဉ်းစားလိုက်သည်။
မင်းအောင် အိပ်ယာထက်မှ ထလိုက်သည်နှင့် ထားထားဦးက မင်းမောင်၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို သူမ၏ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့် ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခါးမှ ပုဆိုးစကို ဆွဲဖြုတ်ကာ ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ တခဏအတွင်း မင်းမောင် ကိုယ်မှာ ဗလာကျင်းသွားသည်။ ထားထားဦးက မင်းမောင်၏ ပေါင်ကြားထဲမှ ခပ်ပျော့ပျော့တွဲကျနေသော လီးတန်ကြီးကို သူမလက်ဖြင့် ဖွဖွရွရွလေး ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပြန်ကာ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်၍ ထားထားဦး ပြုလုပ်သမျှ ငြိမ်ခံနေသည်။
ထားထားဦးကလည်း မင်းမောင် ကို အရုပ်တရုပ်လို သဘောထားသလား မသိ။ သူမစိတ်ထင်တိုင်း မင်းမောင်ကို ထိတွေ့ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်မှုများ ပြုလုပ်နေသည်။ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေသော မင်းမောင်၏ ရင်ဘတ်နှင့် လည်တိုင်များကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများဖြင့် လိုက်လံစုပ်နမ်းပေးသည်။
စိတ်ထဲမှာက ထားထားဦးနဲ့ ဒီလိုဆက်ဆံနေမှုမှာ မှားယွင်းကြောင်း မင်းမောင် သိနေပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ အတွေ့ကို မင်းမောင် မရှောင်နိုင်။ မိန်းမတယောက်ရဲ့ ကျွမ်းကျွင်စွာ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်စုပ်နမ်းမှုများကြောင့် မင်းမောင်းရဲံ လီးက ထောင်းကနဲ ထလာသည်။ ထားထားဦး ကလည်း ဒါကိုပဲ နှစ်သက်နေတာ ဖြစ်သည်။ မင်းမောင်က ငယ်ရွယ်သူဆိုတော့ နည်းနည်းလေး ထိတွေ့လိုက်တာနဲ့ လီးတန်ကြီးက ထောင်းကနဲ ဖြစ်လာတာကို သူမ သဘောကျသည်။ ဦးဇော်မင်းကျတော့ သူမက အစွမ်းကုန် နှုးနပ်ပေးရသည်။ တခါတရံ ဆေးဝါး အကူအညီပင် ယူရသည်ဖြစ်ရာ သူမဆန္ဒ ဖြစ်ပေါ်နေချိန်များ၌ အဆင်သင့် မဖြစ်တက်။ မင်းမောင်က သူမ လိုအင်အတွက်တော့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေတက်သူ။
မင်းမောင်မှာလည်း ထားထားဦး၏ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် နှုးဆွမှုများကြောင့် စိတ်ပါလာသည်ဖြစ်ရာ သူ၏ လက်တွေက ထားထားဦး၏ ပြည့်ပြည့်ကြီး အပေါ် ဆုပ်ကိုင်မိသွားသည်။ ထို့နောက် ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်မိသည်။
ရမ္မက်စိတ်တို့က ထားထားဦးကို လွှမ်းမိုးထားသည် ထင်၏။ မင်းမောင် ၏ လီးတန်ကြီး သူမလက်ထဲမှာ မာလာသည်နှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားထဲသို့ စုပ်ယူငုံခဲလိုက်တော့၏။
“ အ...”
မင်းမောင် ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီး တွန့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားသည်။ နွေးထွေးနူးညံ့သော အာခံတွင်း အတွေ့နှင့်အတူ အတွင်းမှ လျှာဖျားလေး၏ လှည့်ပတ်လှုပ်ရှားလျှက်ပေးနေမှုကြောင့် ခံစားရသော အတွေ့က မင်းမောင်၏ သွေးသားတွေကို ဆူပွတ်လာစေရသည်။ လီးကို အငမ်းမရဖြင့် စုပ်ပေးနေသော ထားထားဦး၏ ခေါင်းမှ ဆံပင် အခွေအလိပ်လေးများကို မင်းမောင် စုသိမ်း၍ ဆွဲဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထိုအခါ သူ၏ လီးကို မက်မက်ရရ စုပ်နေသော ထားထားဦး၏ မျက်နှာလှလှလေးကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ပါးလေးများ ခွက်ဝင်နေအောင်ပင် ထားထားဦးမှာ လီးကို ခပ်ပြင်းပြင်း စုပ်ပေးသည်။
“ ပြွတ်..ပြွတ်...ပလပ်...ပြွတ်...”
လီးဒစ်ကို ငုံခဲပြီး စုပ်သည်။ ထိုမှ လီးတန်ကြီး၏ အဖျားဘက်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ပွတ်တိုက်ပေးပြီး လီးအရင်းရှိ ဆီးစပ်ကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက် လျှက်သည်။ တဖန် လီးကို အာခံတွင်းထဲထိ ဝင်နိုင်သလောက် ဝင်အောင် စုပ်ယူပေးပြန်၏။
“ အား..ရှီး...မမထားရယ်...”
မင်းမောင် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြန်သည်။ ထားထားဦးက လီးစုပ်ပေးနေရင်း ဂွေးဥအုံကြီးကိုလည်း သူမလက်ဖဝါးထဲ ထည့်ကာ လှိမ့်နယ်ပေးနေပြန်တော့ မင်းမောင်မှာ မတ်တပ်ရပ်ကြီး လီးအစုပ်ခံရင်း တုန်တုန်တက်နေသည်။
မင်းမောင် တယောက် ထားထားဦး၏ ရမ္မက်ထန်စွာ လီးစုပ်ပေးနေမှုမှ ရသော အတွေ့များကြောင့် သွေးသားတွေ ဆူပွတ်ထကြွကာ ရမ္မက်စိတ်တို့ တစထက်တစ ထန်ပြင်းလာသည့် အဆုံး ထားထားဦး၏ ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲစု ကိုင်ကာ ခါးကို ကော့ကော့ပြီး ထားထားဦး၏ ပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ လိုးသွင်းသကဲ့သို့ပင် ဆောင့်လိုးပါတော့၏။
“ ပြွတ်..အု..အု...ပြွတ်..ပြွတ်..အု...အွန့်....ဟွန့်...အု...အွန့်...”
ထားထားဦး အသက်ရှုမှားသွားကာ လည်ချောင်းထဲမှ ပျို့တက်လာပြီး မျက်ရည်လေးများ ဝဲသွားသည်အထိ မင်းမောင် စိတ်ထန်သွားတာ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ထားထားဦးမှာ သူမကို ထိုသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံသည်ကို နှစ်သက်သူ ဖြစ်သဖြင့် သူမပါးစပ်ကို ဆောက်ဖုတ်ထဲ လိုးသလို ဆောင့်လိုးနေသော မင်းမောင်၏ လီးကို အဝင်အထွက်မှန်ပြီး သွားနှင့်မထိမိစေရန် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို ခပ်တင်းတင်းစေ့ကာ လျှာကို အပြားလိုက် ထားပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ လီးက ပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ လျှောကနဲ လျှောကနဲ ဝင်၍ စောက်ဖုတ်ကို လိုးနေရသကဲ့သို့ပင် မင်းမောင် ခံစားနေရလေသည်။
“ ပြွတ်..ပြွတ်..အု..အု...အွန်း...ပြွတ်....အွတ်...ပြွတ်.....အွန်း...ဟွန်း....အွန်း...”
ထားထားဦးမှာ မင်းမောင်၏ လီးတန်ကြီး အဝင်အထွက် မှန်စေရန် သူမပါးစပ်ကို သတိထားနေရသလို သူမ အသက်ရှုမှန်အောင်လည်း မနည်းသတိထား ရှုနေရသည်။ တခါတရံ အရှိန်ပြင်းသွားသည့်အခါ လီးဒစ် ထိပ်ဖူးကြီးက အာခေါင်ကို လာထောက်မိသည့်အခါ ပျို့အန်ချင်မတက် ဖြစ်သွားသည်ကိုလည်း ထိန်းထားနေရသေးသည်။
စောက်ဖုတ်ကို လိုးသလို စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်ခွင့် မရသဖြင့် မင်းမောင်မှာလည်း ထိန်းပြီးဆောင့်နေရသည်။ မင်းမောင် အားမရတော့။ လေးငါးဆယ်ချက်လောက် အာသာပြေ ဆောင့်လိုက်ပြီးမှ ထားထားဦး ပါးစပ်ထဲမှ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ တော်ပြီ...မမထား...တော်ကြာ..ပါးစပ်ထဲမှာပဲ...ပြီးသွားလိမ့်မယ်....ကဲ..ဒီတခါ ..မမထား အလှည့်...”
ထားထားဦး ပါးစပ်ထဲမှ လီးကို မင်းမောင်ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးက သွားရည် တံတွေးများကြောင့် စိုရွှဲပြောင်လက်လို့နေသည်။ ထားထားဦးမှာ လီးကို မက်မောစွာကြည့်ရင်း စိတ်မပြယ်နိုင်ဟန်ဖြင့် ဒစ်ဖျားကြီးကို တချက် စုပ်ယူလိုက်သေးသည်။ မင်းမောင်က ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်၍ လှဲအိပ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ထားထားဦးက တချက် ပြုံးလိုက်ပြီး မင်းမောင်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ခွတက်လိုက်သည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကာမဆက်ဆံခဲ့ကြဖူးသည်မို့ တယောက်ရဲ့ အပြုအမူကို ကျန်တယောက်က နားလည်ထားကြပြီးသား။
No comments:
Post a Comment