ဘယ်လောက်ပင်ရှည်ရှည် (စ/ဆုံး)

ဘယ်လောက်ပင်ရှည်ရှည် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ကြူကြူက မြင့်မြင့်ရီကို အသာလက်တို့ပြီး ပြောလိုက်သည်ကို နုနု ကြားလိုက်တော့ ရှိုးကေ့စ်နောက်တွင်ရပ်၍ နေရင်းက အသာလေး မျက်လွှာလေးပင့်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ အသက်က (၂၃) (၂၄) ထက်မပို၊ အသားက မဖြူသော်လည်း ခပ်လတ်လတ်လေးဖြစ်သည်။ နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်နှာက မျက်လုံးကောင်းကောင်း မျက်ခုံးကောင်းကောင်းဆိုတော့ ချောမောခန့်ညားသည်။ အရပ်ကမြင့်မြင့် အားကစားသမားတွေပုံစံမျိုးမို့ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း တောင့်တောင့်တင်းတင်းရှိသည်။ စတိုင်လ်ကလည်းဖြောင့်တော့ မင်းသားရှုံးလောက်သည်။

“ ဟင်…”

နုနု သူမ၏မျက်လွှာလေးကို ချက်ချင်းပင် ပြန်၍ချပစ်လိုက်သည်။ သူနဲ့လည်း မသိဘဲနဲ့ ကိုယ်တော်က နုနုကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။ သူ့အပြုံးက စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့် ရင်တုန်သွားရသော နုနုကတော့ သူ့ဆီရောက်နေတဲ့ သူမရဲ့အကြည့်တွေကို ချက်ချင်းရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး မျက်လွှာလေးကို ချပစ်လိုက်သည်။ ခဏနေတော့မှ နုနုက မျက်လွှာလေးကိုပင့်ကာ သူရှိနိုင်မည့်နေရာကိုမှန်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။

ဆိုင်ထဲကိုလျှောက်၍လာသော သူက ဆိုင်၏ဘေးတစ်ဖက်နံရံတွင် ကပ်၍ပြုလုပ်ထားသည့် အပေါ်ထပ်သို့တက်သော လှေခါးခြေရင်းသို့ ရောက်၍သွားပေပြီ။ လှေခါးရင်းတွင် ပိတ်ထားသော သံဘာဂျာတံခါးကို အပေါ်ထပ်တွင်နေသော နုနုတို့၏ အလုပ်ရှင် စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင် အန်တီကြီးက ဆင်း၍ဖွင့်ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ သူနှင့် အန်တီကြီးတို့ စကားတပြောပြော ရယ်ရယ်မောမောနှင့် အပေါ်ထပ်သို့ အတူတက်သွားကြလေသည်။

သူမ၏မြင်ကွင်းထဲမှ သူပျောက်သွားတော့ နုနုသည် အမှတ်တမဲ့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ခိုး၍ ချလိုက်မိသည်။ ပြီးမှ ဟင် ဘာဆိုင်လို့လဲဟု သူမကိုယ်သူမ စိတ်ထဲမှပြောကာ နုနု၏ ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်မှာ ပန်းနုရောင်ပြေး၍ သွားရလေတော့သည်။

“ သူ့နာမည်က သက်တင်ပိုင် တဲ့…”

စကားစကိုဆက်၍ ပြောလိုက်သော ကြူကြူ၏ တီးတိုးစကားသံက ဆက်၍ထွက်လာတော့ နုနုက အသာလေး နားစွင့်လိုက်သည်။

“ ကဲ…ဆက်ပြောအုံးလေ…”

မြင့်မြင့်ရီ၏အသံ ငေါက်ဆတ်ဆတ်လေးက ခပ်တိုးတိုးထွက်၍လာသည်။

“ အဲဒါ ငါသိတာ အကုန်ပဲ…။ ဒီထက် ပိုသိချင်ရင် အပေါ်ထပ်က ဆင်းလာတဲ့အခါ ညည်းဘာသာ သွားပြီးမေးပေတော့…”

“ ဟော…သိချင်လို့မေးတော့ မပြောတော့ဘူး…။ စောစောက ဘယ်သူမှ မမေးဘဲနဲ့တော့ ပြောနေပြီးတော့…”

“ ကဲ တိတ်… ဟိုမှာ စျေးဝယ်မယ့်သူတွေ ဝင်လာပြီ…”

စတိုးဆိုင်ထဲသို့ အမျိုးသား (၂) ယောက်နှင့် အမျိုးသမီး (၂) ယောက်တို့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဝင်လာကြတော့ ကြူကြူနှင့် မြင့်မြင့်ရီတို့ စကားစပြတ်၍သွားရသည်။

သူ ဒီကိုလာတာကို နုနု နှစ်ခါသုံးခါလောက် သတိထားမိခဲ့သည်။ သတိထားမိတာကလည်း စျေးဝယ်သူမဟုတ်ဘဲ အပေါ်ထပ်သို့လာသည့် ဧည့်သည်ဖြစ်၍ သတိထားမိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူဆိုတဲ့ သက်တင်ပိုင်က အန်တီကြီးဆီသို့ တစ်လလျှင် နှစ်ခေါက်၊ ဒါမှမဟုတ် သုံးခေါက် ရောက်လာတတ်သည်။ သူ့အကြောင်းတွေကို ကြူကြူက ပြောပြနိုင်တာကလည်း သိပ်တော့မဆန်း။ ဒီစတိုးဆိုင်တွင် ကြူကြူက လုပ်သက်အရင့်ဆုံးဖြစ်ပြီး အန်တီကြီးနှင့်က အတော်ရင်းနှီးနေတဲ့သူဆိုတော့ တစ်စွန်းတစ်စတော့ ကြူကြူက သိမှာပင် ဖြစ်သည်။

နုနုတို့၏ စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင် ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးကို သူမတို့တတွေက အန်တီကြီးဟုသာ ခေါ်နေသော်လည်း အသက်က (၃၇) နှစ်ထဲရောက်ရုံသာ ရှိသေးသည်။ ပြီးခဲ့သည့် နှစ်လလောက်က အန်တီကြီးက သူ့ (၃၆) နှစ်ပြည့် မွေးနေ့ဆိုပြီး နုနုတို့တတွေကို ဒံပေါက်ကျွေးပြီး လက်ဆောင်တွေပေးတာကြောင့် သူ့အသက်ကို သိနေရခြင်းဖြစ်သည်။

ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးက အပျိုကြီးတော့ မဟုတ်ပါ။ တစ်ခုလပ်ဖြစ်သည်။ သူမ၏ယောက်ျားက ဘန်ကောက်တွင် အလုပ်သွားလုပ်ရင်း အိမ်ထောင်ကျသွားသဖြင့် ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးက ကျန်ရစ်ဖြစ်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ယောက်ျားထားခဲ့သော ပစ္စည်းတွေက မနည်း။ သားသမီးလည်းမရှိတော့ လှည်းတန်းရှိ သူမ၏ လေးထပ်တိုက်ကို အပေါ်ဆုံး (၂) ထပ်ကို အငှားထားပြီး မြေညီထပ်ကို သူမက စတိုးဆိုင်ဖွင့်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ကိုယ်‌ရေတစ်ကာယ ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးက ပထမထပ်မှာပင် တစ်ဦးတည်း နေထိုင်သူ ဖြစ်သည်။

နုနု၏ နာမည်အပြည့်အစုံက နုဝေသီ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူမကို အများက နုနု ဟုပင် ခေါ်ကြသည်။ နုဝေသီ၏ မိဘများက နယ်တွင်နေကြပြီး နုဝေသီကတော့ အဝေးသင်ဖြင့်ဘွဲ့ရပြီး ရန်ကုန်တွင် အလုပ်လာရှာရာမှ တောင်ဥက္ကလာတွင်နေသော အဒေါ် ဖြစ်သူ၏ နေအိမ်တွင် သောင်တင်နေခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ နုဝေသီ အလုပ်ဝင်တာကတော့ (၇) လပင် ရှိသေးသည်။ နဂိုထဲကလည်း အရောင်းအဝယ်ကို ဝါသနာပါပြီး စတိုးဆိုင်မှာလည်း အလုပ်ကရတော့ အဆင်သင့်သွားသည်။ ဆိုင်တွင် ဝန်ထမ်းအားလုံးမှာ အမျိုးသမီးတွေချည်း ဖြစ်သည့်ပြင် အန်တီကြီးကလည်း သဘောကောင်းသည်။ လစာကလည်း သူများဆိုင်တွေထက် ပိုပြီးပေးထားလေတော့ နုဝေသီတစ်ယောက် ပို၍ အဆင်ပြေနေရတော့သည်။

......................................................................................................

“ အမေ့…အို…”

“ ဟင်…”

အပေါ်ထပ်သို့တက်သော လှေခါး၏အောက်ဖက်တွင် တစ်တောင်ပတ်လည် စက္ကူသေတ္တာလေးများဖြင့် ကုန်ပစ္စည်းများကိုထည့်ကာ စီကာစဉ်ကာ ထပ်ထားသည်။ ရှိုးကေ့စ်ထဲရှိ ရောင်းကုန်ပစ္စည်း ပြတ်သွားသဖြင့် ကြီးကြပ်သူကိုပြောကာ ထိုနေရာမှ သေတ္တာလေးတစ်လုံးကို နုဝေသီက မ၍ နောက်သို့လှည့်ကာ လှမ်း၍အထွက် သူမ၏ နောက်မှလာသော လူတစ်ယောက်နှင့် ကိုယ်လုံးချင်း တိုက်မိသွားကြသည်။ အရှိန်ကတော့ သိပ်မပြင်းလှပါ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်လုံးချင်းတိုက်မိသည့် နေရာက နုဝေသီ၏ တင်ပါးဆုံ ကားကားအိအိကြီးကို ထိုသူ၏ ဆီးခုံနေရာနှင့် တိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။

သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးအောက်ဖက် အစပ်ကို နောက်မှနေ၍ ခပ်တိုတို တုတ်တိုတစ်ချောင်း၏ ထိပ်နှင့် ဆောင့်ထိုးလိုက်သလိုမျိုး နုဝေသီ ခံစားလိုက်ရသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားပြီး ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်၍ သွားရသည်။ နုဝေသီ၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး နီရဲ၍ သွားရသည်။ ရင်ထဲတွင် ဖို၍သွားရသော်လည်း ဒေါသစိတ်ကပါ၍သွားရသဖြင့် မျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့် သူမမော့၍ ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟင်…သူ…ပါလား…”

ရင်ထဲတွင်ဖို၍ တလှပ်လှပ် တုန်ခါ၍ သွားရသည်။ ပြီးတော့ သူက အားတုံ့အားနာပုံစံဖြင့် နုဝေသီ၏ မျက်နှာလေးကို စိုက်၍ ကြည့်နေသည်။ အားနာတဲ့ပုံစံ မျက်နှာက ဖြစ်နေပေမယ့်လည်း သူ့မျက်လုံးတွေက အရောင်တွေ တဖိတ်ဖိတ် ထ၍နေသည်။ ဆုံမိသွားသောအကြည့်ကို နုဝေသီတစ်ယောက် ဗြုံးကနဲ လွှဲဖယ်၍ မရနိုင် ဖြစ်သွားရသည်။ ပြီးတော့ သူက

“ ဆောရီးနော်…ညီမ…”

ဒါပဲ ခပ်တိုတိုပြောပြီး သူ့လမ်းသူဆက်၍ လျှောက်သွားတော့သည်။ နုဝေသီကသာ ဗြုံးကနဲ ရပ်နေရာက ထွက်မသွားနိုင်သေးဘဲ သူဆိုသော သက်တင်ပိုင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို ငေး၍ ကြည့်နေမိသည်။ “ ဆောရီးနော်…” တဲ့…။ ဒီမှာတော့ တစ်ကိုယ်လုံးအရည်တွေ ပျော်သွားမလားတောင် အောက်မေ့ရတယ်… အစ်ကိုရယ်…။

သူမ၏မြင်ကွင်းထဲမှ သက်တင်ပိုင်တစ်ယောက် ကွယ်ပျောက်သွားတော့မှ နုဝေသီက မလုံမလဲဖြင့် ပတ်ဝန်း ကျင်ကို ကြည့်မိသည်။ တော်ပါသေးသည်။ စတိုးဆိုင်ထဲတွင် စျေးဝယ်သူကျနေ၍ သူတို့အဖြစ်ကို မည်သူကမျှ မတွေ့လိုက် သတိမထားမိလိုက်ချေ။ ဒါပေမယ့်လည်း နုဝေသီတစ်ယောက်ကတော့ သူမကိုယ်သူမ သတိထားလိုက်မိပါသည်။ စောစောက သူ့ဟိုဥစ္စာကြီးဖြင့် ထိုးတိုက်မိခဲ့သော သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီးအောက်ဖက်ရှိ နေရာလေးသည် အသားလေးတွေတင်းကာ ထူပူပူလေး ဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့လည်း နုဝေသီ၏ ရင်ထဲတွင် အစ်ကိုရယ် ကျမဖြင့် ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းတောင် မသိပါဘူးကွယ်…။

...................................................................................

နုဝေသီတစ်ယောက် နေ့တိုင်းလိုလို သူ့ကိုမျှော်နေမိသည်။ ဘာရယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါ။ သူ့မျက်နှာကို မြင်တွေ့ချင်သည့် ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြနေသောကြောင့်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ ဒီနေ့ဆိုရင် သူ့ကိုမတွေ့ရသည်မှာ (၁၀) ရက်ခန့်ပင် ရှိ၍သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ညနေ နုဝေသီ ဆိုင်မှပြန်ချိန်အထိ သူက ရောက်မလာသဖြင့် နုဝေသီတစ်ယောက် တစ်နေ့တော့ ကုန်ပြန်ပါပြီဟု သူမကိုယ်သူမ ညည်းတွားစွာ ပြောမိလျက် အိမ်သို့ပြန်ရန် ဆိုင်မှထွက်ခဲ့လေသည်။

နုဝေသီ လိုင်းကားဂိတ်ရောက်၍ ကားရပ်စောင့်နေစဉ်မှာပင် သူမ၏နောက်နားမှကပ်၍ ညီမဟုခေါ်လိုက်သံ ကြားရသဖြင့် နုဝေသီကလှည့်၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။

“ ဟင်…အစ်ကို ”

သူမ၏နှုတ်ဖျားမှ အမှတ်တမဲ့ထွက်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့မှ မှားသွားမှန်း သိလိုက်ပေမယ့် မရတော့ လွန်သွားပေပြီ။ သူမကိုခေါ်လိုက်တာက သူမနေ့စဉ်ရက်ဆက် တွေ့ချင်ဇောဖြင့် မျှော်နေသူ သက်တင်ပိုင်ပင် ဖြစ်ပါသည်။

“ ကားစောင့်နေတာလား…”

“ ဟုတ်ကဲ့…”

“ ဒါဆိုလာ… အစ်ကိုကားပါတယ်… လိုက်ပို့ပေးမယ်…။ ပြီးတော့ တစ်ခုခု သောက်ကြရအောင်လား…”

ခေါင်းလေးကိုသာ ညိတ်ပြရင်း နုဝေသီတစ်ယောက် သူ့နောက်ပါးမှနေ၍ သူခေါ်ရာနောက်သို့ လိုက်ပါခဲ့ပါသည်။ ထိုနေ့ထိုအချိန်အခါမှစ၍ သက်တင်ပိုင်သည် နုဝေသီကို ကားဂိတ်နှင့် မလှမ်းမကမ်း နေရာမှ တစ်ရက်ခြား နှစ်ရက်ခြားဆိုသလို လာ၍ ညနေတိုင်း စောင့်တတ်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ခုခု စားသောက်ကြကာ ကားဖြင့် နုဝေသီတို့အိမ်ရှိရာ လမ်းထောင့်ထိ လိုက်၍ ပို့ပေးသည်။ သူကနုဝေသီကို လာ၍စောင့်နေသော နေရာမှာလည်း ကားဂိတ်မှ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ဖြစ်သည့်အပြင် လှည်းတန်းဆိုတာကလည်း လူရှုပ်တော့ သူတို့ကို ဆိုင်မှ အခြားလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များက သတိမပြုမိကြချေ။ ထို့အပြင် သက်တင်ပိုင်က နုဝေသီကို အိမ်သို့ လိုက်ပို့ရာတွင်လည်း လမ်းထောင့်အထိသာ လိုက်ပို့သဖြင့် နုဝေသီတို့အိမ်မှ လူတွေကလည်း မသိပေ။

ဤသို့ဖြင့် တစ်လခန့်ကြာသောအခါတွင်တော့ သက်တင်ပိုင်နှင့် နုဝေသီတို့မှာ ချစ်သူဘဝသို့ ရောက်၍သွားကြပါတော့သည်။ ဒီကာလများအတွင်းတွင် သက်တင်ပိုင်က စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင် အန်တီကြီးထံသို့ နှစ်ခေါက်သုံးခေါက် လာရောက်ခဲ့သော်လည်း နုဝေသီကို ခါတိုင်းလိုပင် မသိကျိုးကျွံပြု၍ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သူစိမ်းတွေလိုပင် ခပ်တန်းတန်း နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နုဝေသီနှင့် သက်တင်ပိုင်တို့ ချစ်သူဘဝရောက်၍သွားခဲ့ကြသော်လည်း မည်သူကမျှ မသိလိုက်ဘဲ တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပင် အဆင်ပြေနေခဲ့ကြလေသည်။

..............................................................................................................

သက်တင်ပိုင်နှင့် နုဝေသီတို့၏ ချစ်သူသက်တမ်းသည် တစ်လပင်ကျော်၍လာခဲ့ချေပြီ။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးလည်း အနေအထိုင် ပို၍ ရင်းနှီးပြီးလာခဲ့ကြရသည်။ ဒီနေ့လည်း အပြန်လမ်းခရီးတွင် သက်တင်ပိုင်က နုဝေသီကို စောင့်၍ခေါ်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ကားကို ပြည်လမ်းအတိုင်း မောင်းလိုက်ပြီး အင်းယားလမ်းထဲချိုးဝင်ကာ ကန်ဘေးသို့ ထိုးဆင်းလိုက်ပြီး အရိပ်ကောင်းကောင်း ခြုံကောင်းကောင်း နေရာတွင် ရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကားပေါ်မှမဆင်းဘဲ သက်တင်ပိုင်သည် နုဝေသီကို တပြွတ်ပြွတ်နမ်းရင်း တစ်ကိုယ်လုံးကိုလည်း ဆုတ်ချေပြီး ပွတ်သပ်နေသည်။

“ နု… ကိုယ့်ဟာကို ကိုင်ပေးပါလားဟင်…”

နုဝေသီ လုံးဝမျှော်လင့်မထားပါ။ သူမ၏ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်၍သွားရစဉ်မှာပင် သူ့လုံချည်ကိုလှန်ပြီး သူ့ရဲ့မတ်တောင်နီရဲနေတဲ့ ဟာကြီးကို မရှက်မကြောက်လှန်ပြီး ပြလိုက်သည်။ အရင့်အရင်ကတော့ ပုဆိုးနဲ့လုံးထွေးပြီး နုဝေသီတစ်ယောက် မသိမသာ ကိုင်၍ကြည့်ခဲ့ဖူးပါသည်။ မာကြောထောင်မတ်နေတဲ့ အဲ့ဒီပစ္စည်းကြီးဟာ တစ်နေ့နေ့ ငါ့ဥစ္စာလေးထဲ ဝင်လာဦးမှာပါလားဆိုတဲ့ အတွေးလေးတော့ နုဝေသီ တွေးခဲ့ဖူးလေသည်။ အခုလို ပေါ်တင်ကြီး ကိုင်ခိုင်းတာမျိုးတော့ တစ်ခါမှ မတွေးခဲ့ဘူးပါ။ ကားမှန်တွေ အလုံပိတ်ထားပြီး လူဆက်ပြတ်နေတာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုစိုက်စရာမလိုပေမယ့် ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ ကြီးမားတဲ့ လီးတန်ကြီးကို ကိုင်ဖူးသူမဟုတ်လေတော့ နုဝေသီ၏ ရင်ထဲတွင် တဒိန်းဒိန်း ဖြစ်နေရသည်။

“ နု…ရယ်…”

သက်တင်ပိုင်၏အသံက တုန်လှုပ်၍နေသည်။ သူမကို ဖက်တွယ်၍ တရွရွပွတ်သပ်နေသော လက်တွေကလည်း နုဝေသီ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် ရွေ့လျားနေရာမှ သူမ၏ ပခုံးလေးကို သူ့ဆီသို့ ဆွဲ၍ကပ်ပြီးသည်နှင့် နို့လေးများကို နှိုက်သည်။ နုဝေသီ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ ရုန်းကန်မိသည်။ သက်တင်ပိုင်၏ လက်ကိုလည်း ဆတ်ကနဲ ယောင်ပြီး ဆွဲဖယ်လိုက်မိသည်။

“ နု…နုလေးရယ်…ဟင်း…”

တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်အသံကြီးက နုဝေသီ၏ရင်ကို ဗြုံးကနဲ ချောက်ချားသွားစေရပြန်သည်။ မှန်အလုံပိတ်ကာ ရပ်၍ထားသော ကားလေးထဲ၌ ခြေထောက်ရွေ့လျားသံ အဝတ်ချင်း ပွတ်တိုက်သံနှင့် အသက်ရှူသံတို့က စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ ထွက်ပေါ်၍နေသည်။

သက်တင်ပိုင်က ဆောက်တည်ရာမရ ပြုမူနေသကဲ့သို့ နုဝေသီကိုယ်တိုင်ကလည်း အကြီးအကျယ် စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေမိသည်။ ကားကလေး ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ လှုပ်ရမ်းသွားအောင် တခါတရံ သူတို့ချင်း ပူးကပ်ဖက်တွယ်ပြီး ကူရှင်ပေါ်သို့ လဲပြိုတတ်ပေသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် နုဝေသီသည် အကြောက်အကန် အားသွန်ခွန်စိုက် ရုန်းကန်တတ်လေသည်။ ကြာတော့ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသော ရင်ထဲ၌ ပူလောင်မောဟိုက်ခြင်းကကြီးစိုးကာ ပါးချင်းကပ်၊ ရင်ချင်းအပ်ပြီး အမောဖြေသလို ငြိမ်သက်သွားမိကြသည်။

“ ချစ်တယ်…နုရယ်…”

သက်တင်ပိုင်က နက်ရှိုင်းသော ချောက်ကမ်းပါးကြီးကို တွယ်ကပ်တက်လာပြီး အပေါ်ရောက်လာသူ၏ လေသံမျိုးကြီးနှင့် မောဟိုက်တုန်ရီစွာ ပြောလိုက်သည်။

“ နုလည်း ကို့ကို ချစ်တာပါပဲ… ဒါပေမယ့်… ဟင့်…”

ဟုတ်ပါသည်။ နုဝေသီ ဘာကိုဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိအောင်ကို ရှက်နေသည်။

“ ပြောလေ…ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ နု…”

“ ဟင့်အင်းကွယ်…နု မပြောတတ်ဘူး…”

“ နု…ရှက်နေတယ်မို့လား…”

“ အင်းပေါ့…အဟင့်…”

“ အစတော့… ဒီလိုပေါ့ နုရယ်…။ နောက် ညားသွားကြတော့လည်း တစ်ယောက်ဥစ္စာ တစ်ယောက် မမြင်ချင်အဆုံး ရိုးသွားကြတာပေါ့…”

“ ဟာ…ဘာတွေပြောမှန်းမသိဘူး…သွား…”

နုဝေသီက ရဲတွတ်၍သွားသော သူမ၏ မျက်နှာဝိုင်းလေးကို တစ်ဖက်သို့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ပြီး ရှက်ငြီးငြီးလေးပြောကာ သက်တင်ပိုင်၏ လက်ကို ဖယ်ချသည်။ သက်တင်ပိုင်က ရယ်သည်။ တကယ်တော့ သက်တင်ပိုင် ကိုယ်တိုင်ကလည်း ထူပူရှိန်းဖိန်း၍နေပါသည်။

“ နုက ကို့ကို တကယ်မချစ်ပါဘူး…”

“ ဘာရယ်… မချစ်ဘူး… ဟုတ်လား…။ ဖယ်… ဖယ်… မချစ်ဘဲနဲ့ ဒီလောက် နှိုက်တာပြုတာ ခံနေမလား… သွား…”

နုဝေသီက ရင်မောချောက်ချားစွာ ပါးစပ်မှ ဒေါသလေးနှင့် လွှတ်ကနဲ ပြောဖြစ်သည်။ သက်တင်ပိုင်က နုဝေသီ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ထွေးနေအောင် ဖက်လိုက်သည်။

“ ချစ်ရင် ကို့ဟာကို ကိုင်ပေးလေ… ကဲ…”

“ အာ…ဟင့်အင်း…ရွံတယ်ကွာ…”

“ ဒါဆို နုဟာကို ကို နှိုက်ပေးမယ်… ကဲ… လက်ဖယ်…”

“ ဟင့်အင်း…အဲဒါလည်း မခံတတ်ဘူး…မလုပ်နဲ့…”

သက်တင်ပိုင်က အားမလိုအားမရပင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တိုး၍ဖက်ကာ…

“ ကိုက…နုကို လိုးချင်နေတာ…”

“ ဟာ…သွား…သွား…မညစ်ပတ်နဲ့…”

နုဝေသီ၏ ရင်ထဲတွင် ဗြောင်းဆန်၍ သွားရသည်။ “ လိုးချင်နေတာ ” ဟု နားဝ၌ကပ်၍ ပြောလိုက်သော သက်တင်ပိုင်၏ အသံက နုဝေသီ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို မီးစနှင့် အတို့ခံလိုက်ရသည့်နှယ် တုန်ခါလှုပ်ခတ်သွားရသည်။

“ ဒါ…ညစ်ပတ်တာမှ မဟုတ်တာ…။ နုရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲကို ကိုယ့်လီးကြီးထည့်ပြီး လိုးချင်တာ…”

သက်တင်ပိုင်က အသံတိုးတိုးလေးနှင့် ပြောနေသည့်တိုင်အောင် ဘေးလူတွေကြားသွားမည်ကို နုဝေသီ စိုးရိမ်လှသည်။

“ ကိုကလည်း ဘာတွေလျှောက်ပြောနေမှန်း မသိဘူး…”

နုဝေသီတစ်ယောက် ရှက်စိတ်ဖြင့် ချောက်ချားနေခြင်းကြောင့် ကတုန်ကယင်ကြီး ပြန်ပြောမိသော်လည်း ရုန်းကန်အားတွေက ပျော့နေသည်။ သူမ၏ရင်ထဲတွင် လှိုက်၍ လှိုက်၍ မောနေသည်။ ဒီနောက်တွင်တော့ နုဝေသီမှာ အသိတရားများ ကင်းလွတ်စပြုသလို ခံစားနေရလေသည်။

နုဝေသီ၏ ထဘီအောက်မှ လက်ကို လျှိုနှိုက်ပြီး စောက်မွှေးလေးများကို တရွရွ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်ကိုလည်းကောင်း၊ စောက်စေ့လေးကို မထိခလုတ်ထိခလုတ်ဖြင့် ထိုးဆွရင်း စောက်ခေါင်းထဲသို့ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းပူး ထိုးသွင်းလိုက်သည်ကိုလည်းကောင်း နုဝေသီမှာ သိသလို မသိသလိုကြီး ဖြစ်နေရသည်။ နုဝေသီသည် ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ချောင်းပေါ်လာသည်အထိ ထဘီကို လှန်တင်ခြင်းခံလိုက်ရပြီး မိမိပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားပင့်ကာ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်း အိအိလေးကို စိမ်ပြေနပြေ နှိုက်ဆွထိုးမွှေနေသော သက်တင်ပိုင်၏ လက်ဖျံနှစ်ဖက်ကိုလည်း လက်သည်းလေးများ စူးဝင်အောင် ကိုင်တွယ်ထားမိသည်မှအပ ဘာမျှရေရေရာရာ မသိနိုင်တော့ချေ။

ဤအချိန်၌ သက်တင်ပိုင်သည် မိမိအား ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ချုပ်နှောင်ပြီး တက်လိုးလိုက်ပါစေဟုလည်း ဆုတောင်းနေသည်။ သို့သော်လည်း တကယ်တမ်း သက်တင်ပိုင်က သူ့ပုဆိုးကို လှန်တင်ပြီး စောက်ဖုတ်လေးထဲကို လိုးထည့်ရန် ဟန်ပြင်သောအခါတွင် နုဝေသီက သက်တင်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏လက်ဖဝါးလေးဖြင့် ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ်လေး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်မိတော့သည်။ လီးကြီး၏ အထိအတွေ့က ပူနွေးနေသည်။ လက်ဖဝါးနုနုလေးထဲ၌ အကြောများ တင်းမာနေသည်ကိုလည်း တွေ့ထိခံစားရသည်။ ထိုသို့ကိုင်ထားသော လက်ဖဝါးမှ အတွေ့အထိက သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးသို့ ပျံ့နှံ့သွားစေသည်။

“ ဒီ…ဒီလို…ဖြဲချပေးလေ…ဟုတ်ပြီ…ပြန်တင်…”

သက်တင်ပိုင်က အပျိုရိုင်းမလေးကို ဂွင်းတိုက်နည်းကို လက်ထပ်သင်ပေးနေသည်။ ပထမတော့ နုဝေသီက မရဲတရဲ မထိတထိ ကိုင်ထားရင်း ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ လီးတန်ကြီး၏ အရေခွံများ ပြဲကျသွားပြီး ဒစ်ကြီးက ရဲကနဲပေါ်လာပြီး တင်းပြောင်သွားသည်။ တဖန် လီးအထက်သို့ အရေပြားကို ဆွဲတင်လိုက်ရာ နုဝေသီ၏ လက်ဆုပ်ထဲ၌ လီးထိပ်ကြီးက မြွေတစ်ကောင်ကျင်းထဲသို့ ငုတ်လျှိုးသွားသလို စွတ်ကနဲမြည်ကာ ဝင်သွားသည်။ နောက်တဖန် ပြန်၍ဖြဲချလိုက်ပြန်ရာ လီးထိပ်ကြီးက ပြဲလန်သွားပြီး ဒစ်အောက်ပိုင်း အရေပြားနှင့် လီးတန်ကြီးတစ်ချောင်းလုံး တပြေးညီ ဖြစ်သွားသည်ကို တွေ့ရပြန်သည်။

ယင်းသို့ ဆင်းလိုက်တက်လိုက် ဖြဲလိုက်စုလိုက် သုံးလေးကြိမ်မျှ သက်တင်ပိုင်က လက်ထပ်ကိုင်တွယ်ပေးပြီး သက်တင်ပိုင်၏လက်က လွှတ်ပေးလိုက်ရာ နုဝေသီ၏လက်လေးက သူမဘာသာပင် ဆက်၍ လုပ်ပေးနေမိသည်။ ဒီလိုလုပ်ပေးနေရင်းကပင် နုဝေသီ၏ စိတ်တွေက အတော်ပင် လှုပ်ရှားထကြွ၍လာရသည်။ သူမလိုပင် သက်တင်ပိုင်၏ စိတ်များကလည်း ယောက်ယက်ခတ်၍လာရလေသည်။

“ လုပ်…နု…လုပ်… သွက်သွက်လေး လုပ်ပေးလေ…”

သက်တင်ပိုင်က အမြန်လောလိုက်တော့ နုဝေသီခင်မျာမှာလည်း ခပ်သွက်သွက်လေး လုပ်ပေးရှာပါသည်။ ခဏအကြာမှာပင် သက်တင်ပိုင်က…

“ ရ…ရပြီ…တော်ပြီ…”

ဟု အံကြိတ်၍ ပြောလိုက်သံနှင့်အတူ နုဝေသီ၏ လက်လေးကို ဆွဲ၍ဖယ်လိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သက်တင်ပိုင်က ထဘီလေးကို ပေါင်ရင်းထိ လှန်တင်ထားကာ ပြူးထွက်နေသော နုဝေသီ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို သက်တင်ပိုင်က ပွတ်လိုက်သပ်လိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးနေပြီး သူ၏လက်ညှိုးနှင့် လက်ခလယ်ကိုပူး၍ နုဝေသီ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တဖန်ပြန်၍ ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ပါသည်။ ပြီးတော့ မွှေလှည့်ပေးလိုက်ရာ အင့်ကနဲ ပါးစပ်မှမြည်သွားပြီး ခါးဆစ်အထက်ပိုင်း ခါကနဲဖြစ်သွားသည်။ ဖင်ကြားအောက်သို့ ခပ်လျှိုလျှိုဝင်နေသော စောက်ပတ်အုံလေးမှာ ရဲကနဲပြဲသွားကာ ပင့်ကော့လိုက်သော အရှိန်ဖြင့် လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ကြွတက်သွားလေတော့သည်။

နုဝေသီ၏ ဆီးစပ်အုံလေးမှာ တင်းမာမို့ဖောင်းနေပြီး လက်ဖြင့် စမ်းသပ်၍ ပွတ်ကြည့်ရာ အလွန်တရာနူးညံ့၍ အိနေသည်။ အပျိုစစ်စစ်လေး၏ စောက်ဖုတ်ဖြစ်သည်မို့ သစ်ရွက်စိမ်းနံ့လိုလို အနံ့တစ်မျိုးက စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ လှိုင်၍ထွက်လာသည်။

“ အရမ်းဖြဲတော့…နာတာပေါ့…”

သက်တင်ပိုင် စိမ်ပြေနပြေ ဖြဲကြည့်နေသော သူမ၏စောက်ပတ်လေးကို ငုံ့၍ကြည့်နေရင်း မောလှိုက်စွာဖြင့် ပြောလာသည်။ သက်တင်ပိုင်က စောက်စေ့လေးကို လက်ညှိုးလက်မဖြင့်ဆွဲပြီး ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ပေးသည်။

“ ဟင့်…အင်း…ဟင်း…ဟင်း…တစ်မျိုးကြီးပဲကွယ်…”

“ စွပ်…စွပ်…ပြွတ်…ဗြစ်…စွပ်…”

သက်တင်ပိုင်က အဆက်မပြတ် မွှေနှောက်ထိုးဆွလိုက်သော အသံနှင့်အတူ နုဝေသီက သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ကို ကားကူရှင်ပေါ် နောက်ပြန်ထောက်၍ ဖင်ကိုကော့တင်ပစ်လိုက်မိသည်။ သက်တင်ပိုင်က စောက်ခေါင်းထဲမှ လက်ကိုမချွတ်ဘဲ ဆက်တိုက်ထိုးဆောင့်ပေး၏။

“ စွပ်…စွပ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”

စောက်ပတ်လေးထဲမှ အရည်များ စိုရွှဲ၍ကျလာသည်။ သက်တင်ပိုင်၏ ကျန်လက်တစ်ဖက်က နုဝေသီ၏ မို့မောက်ကျစ်လျစ်သော နို့နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ ဆုပ်ချေပေးနေ၏။ စောက်ပတ်ကို တစ်ဖက်မှနှိုက်ရင်း တစ်ဖက်မှနို့များကို ဆုပ်နယ်ခြင်းခံနေရသော နုဝေသီမှာ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်ဖြင့် ကတုန်ကယင် အဆက်မပြတ် တုန်ခါ၍နေသည်။

“ အင်း…အာ့ဟာ… ရှီး… ရှူး… အို… အိုး… ကျွတ်… ကျွတ်…”

နုဝေသီ၏နှုတ်ဖျားမှ ညည်းတွားသံလေးများ သံစုံထွက်လာပြီး ကားကူရှင်နှင့် လွတ်နေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးကိုလည်း ဖင်ကြွလိုက်မှ စောင်းလိုက် လှည့်လိုက် မြင့်သွားလိုက် နိမ့်လာလိုက်ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးနေမိသည်။ နုဝေသီ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်ထားသော သက်တင်ပိုင်၏ လက်နှစ်ချောင်းမှာ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများကို အပြင်သို့ ကော်ကော်ထုတ်ပေး ကုတ်ပေးရာ ပြစ်ကနဲ ပြစ်ကနဲ စောက်ခေါင်းထဲမှ ပြင်းထန်စွာ ပန်းထုတ်လိုက်သော အရည်များက သက်တင်ပိုင်၏ ရင်ဘတ်ကို ဖောင်းကနဲ ဖောက်ကနဲ ထိမှန်ကုန်သည်အထိ ပြင်းထန်လွန်းလှပေသည်။

“ အား…အား…ထွက်…ထွက်ကုန်ပြီ…အိ…အိ…အ…”

နုဝေသီက ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းကြီးကို ကားကူရှင်ပေါ်သို့ ဆောင့်ချပြီး သက်တင်ပိုင်၏ လည်ပင်းကို တအားဖက်ကာ အဆက်မပြတ် ဆောင့်ပေးနေသော သက်တင်ပိုင်၏ လက်ညှိုးနှင့် လက်ခလယ်နှစ်ချောင်းပူးကို လီးအမှတ်နှင့်ပြန်၍ ညောင့်ကာ ဆောင့်ကာ ဖင်ကြီးကို ခါရမ်းပြီး ခါးလေးသိမ့်သိမ့်ခါသွားသည်အထိ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ကာ အားနှင့်ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်မိတော့သည်။

......................................................................................................................

နုဝေသီ၏စောက်ခေါင်းထဲ၌ ကျင်တင်တင်ဖြစ်နေဆဲ စောက်ပတ်လေးက လီးကိုတောင့်တသလို တစ်ချက်တစ်ချက် တင်းကနဲဟသွားပြီး ရွစိရွစိဖြစ်နေသည်။ ဒီနေ့ နုဝေသီ အလုပ်နားရက်ဖြစ်သဖြင့် အိမ်တွင်အားနေသည်။ ဒေါ်လေးက အပြင်သို့သွားနေသည်ဖြစ်၍ အိမ်တွင် သူမတစ်ယောက်ထဲသာရှိသည်။ အိမ်တွင် နုဝေသီအတွက် အိပ်ခန်းသပ်သပ်ပေးထားသဖြင့် သူမ၏အိပ်ခန်းလေးထဲတွင် နုဝေသီမှာ မနေ့က ချစ်သူ သက်တင်ပိုင်၏ အနှိုက်အမွှေ အထိုးအဆွတွေကို တစ်နာရီခန့် အလူးအလဲ ခံလာရသည်ကို ပြန်တွေးရင်း ကျေနပ်စွာ စားမြုံ့ပြန်နေမိသည်။

အစ်ကိုက နုဝေသီကို အတော်လေး တန်ဖိုးထား၏။ မနေ့က အစ်ကိုကသာ အဓမ္မပြုကျင့်လျှင်လည်း နုဝေသီ ခံရရုံသာရှိသည်။ ယခုလည်း မလိုးဖြစ်ကြသည်သာရှိသည်။ အတွင်းပစ္စည်းတွေကို မမြင်ချင်အဆုံး မြင်ခဲ့ကြရသည်။ အစ်ကို့လီးကို နုဝေသီက ဂွင်းတိုက်ပေးသကဲ့သို့ အစ်ကိုကလည်း နုဝေသီ၏ စောက်ဖုတ်ကို ထိုးဆွရင်း ကာမအာသာဖြေခဲ့ကြသည်။ အစ်ကိုနှင့် ကိုယ်ထိလက်ရောက် မလိုးကြဘဲ ထိုသို့နေရသည်ကလည်း အရသာရှိလှသည်။ နုဝေသီ စဉ်းစားသည်။ အစ်ကို့ လီးထိပ်ကြီးက နီရဲပြဲလန်နေသော ဒစ်ကြီးတဝိုက်ကို လျှာချွန်ချွန်လေးဖြင့် ထိုးကလိလိုက်ပါက အစ်ကိုတစ်ယောက် ဆတ်ဆတ်ခါသွားရမည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

အစ်ကိုသည် အမှန်တကယ် မိမိကို ချစ်မြတ်နိုးသည်ဟု နုဝေသီ ယုံကြည်သည်။ အစ်ကိုလိုးတာကို ခံချင်နေသည်။ အို… ဒီတစ်ခါ အစ်ကိုနှင့်ဆုံလျှင် အစ်ကို့အလိုကျ လိုက်လျောမည်ဟု နုဝေသီ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။

အပျိုရိုင်းမလေး နုဝေသီတစ်ယောက် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို သူမလက်ဖြင့်စမ်းသပ်ပွတ်သပ်ရင်း အတွေးပေါင်းစုံ တွေးနေမိလေရာ သူမ၏ စောက်ပတ်လေးထဲမှ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက်လာကာ သူမ၏ထဘီလေးကို စွန်းကွက်ကုန်ရလေသည်။

စိတ်ကူးလေးနှင့် လှိုက်မောနေသော နုဝေသီတစ်ယောက် မျက်လုံးလေးများမှိတ်ကာ သူမ၏စောက်ပတ်လေးကို သူမဘာသာ နှိုးဆွထိုးနှိုက်နေစဉ် သူမတို့ အိမ်သို့ မကြာခဏလာတတ်သော နုဝေသီ၏ ဒေါ်လေးနှင့် ခင်မင်၍နေသော တစ်ဖက်လမ်းမှ ကုလားလူမျိုးဖြစ်သူ မြင့်စိန်တစ်ယောက် အိမ်ပေါ်သို့တက်လာသည်ကို နုဝေသီ မသိလိုက်ချေ။ ပေါင်လည်အထိ လန်တက်နေသော ထဘီလေးအောက်မှ ပေါင်သားဖွေးဖွေးကြီးများက မြင့်စိန်ကို စိန်ခေါ်နေသလိုရှိသည်။ ဖြူဖွေး၍ အိအိဖြိုးဖြိုး ကြီးမားပြန့်ကားသော တင်ပါးကြီးများက မြင့်စိန်အတွက် မက်မောစရာကြီး ဖြစ်၍နေသည်။

အသက် (၄၀) နီးပါးရှိပြီဖြစ်သော ကုလားလူမျိုး မြင့်စိန်က ဒီအိမ်သို့ မကြာခဏရောက်ခဲ့ပြီး ဒီကောင်မလေးကို တွေ့ကတည်းက အသက်ချင်းမမျှသဖြင့် ခိုးပြီးကြည့်ကာ စိတ်ကူးဖြင့် လုပ်နေခဲ့ရတာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ နုဝေသီ ဖြစ်နေပုံကိုကြည့်ရင်း မြင့်စိန်သည် မကြာခဏ တံတွေးတွေ မျိုချ၍နေရသည်။ ဒီဟာမလေး၏ စောက်ဖုတ်အသစ်စက်စက်လေးထဲသို့သာ မိမိလီးကြီး ထိုးသွင်းလိုက်ရပါက မည်မျှကျဉ်းကြပ်၍ မည်မျှကောင်းလိုက်လေမည်နည်းဟု မြင့်စိန်က တွေးနေသည်။ ထို့ပြင် ခပ်စောင်းစောင်းမှောက်လျက်လေးအိပ်ကာ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လက်နှိုက်နေသော နုဝေသီ၏ အခြေအနေကိုကြည့်၍ ဒီဟာမလေး ခံချင်နေသည်ဟု သေချာပေါက် တွက်ဆလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မှောက်လျက်အိပ်နေသော နုဝေသီ၏ ဖင်အုံလေးပေါ်သို့ ခွ၍တက်ကာ တောင်နေသော သူ၏လီးတန်ကြီးကို ဖိ၍ထောက်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ပါးစပ်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ပိတ်၍ ထဘီကို ဆွဲလှန်လိုက်တော့သည်။

“ အူး…ဝူး…ဒုံး…ဒုံး…”

နုဝေသီခြေထောက်ကို ကြမ်းနှင့်ဆောင့်ပြီး ရုန်းသည်။ သူမတွင် ထဘီမရှိတော့။ နုဝေသီ၏ ဖင်ကြားသို့ မြင့်စိန်၏ လီးမဲမဲကြီးက ထိုးစိုက်၍ ဝင်သွားလေသည်။ နုဝေသီသည် သူမ၏ဖင်ကြားသို့ ပူပူနွေးနွေး အသားချောင်း မာမာကျောကျောကြီး ပွတ်တိုက်ဝင်လာခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသောကြောင့် သူမသည် မျက်လုံးလေးပြူးသွားသည်။ ဝမ်းလျားမှောက်ထားသဖြင့်လည်း အဓမ္မပြုကျင့်သူမှာ ဘယ်သူမှန်းမသိဘဲ ဖြစ်နေရသည်။

မြင့်စိန်မှာ အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သူ ဖြစ်သည်။ လတ်တလော သူ၏ခေါင်းထဲသို့ ဝင်လာသော အကြံဖြင့် နုဝေသီ၏ မျက်လုံးအစုံနှင့် ပါးစပ်တို့ကို အနီးတွင်တွေ့ရသော တဘက်ရှည်တစ်ထည်ဖြင့် ကောက်၍စည်းလိုက်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း နောက်ပြန်တုတ်လိုက်သည်။ နုဝေသီ၏ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကြား၌ မြင့်စိန်၏ လီးနက်ကျောကျောကြီးက ယခုအပိုင်စီးရလိုက်သော နုဝေသီ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်တွင် ထောင်းကနဲ ထောင်းကနဲ မာန်ဖီ၍ ထကြွနေသည်။

မြင့်စိန်သည် ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မဲနက်သော လမွှေးများ ပေါင်မွှေးများကြားမှ ကြီးမားလွန်းသော လီးကြီးက ထောင်၍ထလာသည်။ မြင့်စိန်က ထဘီကို အကုန်ဆွဲလှန်လိုက်ပြီး အတင်းစေ့ထားသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ခြေထောက်ဖြင့် နင်းဖြဲလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ကြမ်းပြင်၌ ဖင်ထိုင်ချပြီး ခြေနှစ်ချောင်းကို နုဝေသီ၏ ပေါင်ရင်းအောက်သို့ ထိုးသွင်းပြီး ထိုးကပ်လိုက်သည်။ မှောက်လျက်သား နုဝေသီ၏ဖင်နှင့် ပက်လက်အနေအထား မြင့်စိန်၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံတို့မှာ အံဝင်ဂွင်ကျ ဟပ်မိသွားကြသည်။

နုဝေသီက ကြိုးစားပြီး ဖင်ကြီးကို ခုံးကာခုံးကာ ရုန်းဖယ်နေရှာသည်။ ပါးစပ်ကို အဝတ်ဆို့လျက် မျက်စိကိုအဝတ်စည်း လက်တွေလည်း တုတ်ထားသဖြင့် မအော်နိုင် မရုန်းနိုင် ဖြစ်နေလေသည်။

မြင့်စိန်၏ လက်တစ်ဖက်က နုဝေသီ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ပင့်ကော်ပြီး စမ်းလိုက်ကာ စောက်ခေါင်းနေရာကို ဖြဲလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးအား အောက်မှပင့်ထောက်ပြီး လိုးသွင်းရန် ကြိုးစားနေလေသည်။ မြင့်စိန်၏ လီးထိပ်ကြီးက နုဝေသီ၏ ဆီးစပ်ဝမ်းဗိုက်တို့ကို ထိုးလိုက်ထောက်လိုက် ဖြစ်နေရာ ချွဲကျိသောအရည်များ စိုရွှဲပေကျံကုန်သည်။ မြင့်စိန်၏လီးကြီးက ရှည်လည်းရှည် ကြီးလည်းကြီးကာ ဧရာမကြီးဖြစ်သည်။ အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထနေသောကြောင့် မည်မျှသန်မာလှသည်ကို မြင်ရုံနှင့်ပင်သိနိုင်သည်။ ဤအသွင်အပြင်ကို နုဝေသီ မမြင်ရသည်ကပင် တော်ပါသေးသည်။

နုဝေသီသည် မိမိပေါင်ရင်းသား နုနုလေးများနှင့် အမွှေးကြမ်းကြမ်းကြီးများ ဖိပွတ်ခြင်းခံရပြီး အောက်မှနေ၍ ထိုးထောက်လာသော လီးကြီးအထိအတွေ့ကို ထိတ်လန့်စိုးရွံ့ခြင်း ချောက်ချားတုန်လှုပ်ခြင်းများနှင့် ကြိုးစား၍ လှုပ်ရှားရုန်းကန်နေမိသည်။

“ ပြွတ်…စွပ်…အု…ဝု…”

ဂွင်ကျအံကျထိုင်ထားပြီး စောက်ပတ်လေးအဟ၌ ဆတ်ကနဲ ဆောင့်သွင်းခြင်းခံလိုက်ရသော တစ်ခဏ၌ နုဝေသီ၏ အဝတ်စည်းထားသော မျက်လုံးလေးများ မီးဝင်းဝင်းတောက်အောင်ပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ “ပြွတ်” ကနဲ ဖင်ကြားမှ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်လာသော လီးကြီးက စောက်ပတ်အဝနှင့် လုံးဝကြီး ဆန့်ကျင်စွာ ကြီးမားတုတ်ခိုင်၍နေသည်။ နုဝေသီ အသားတွေ ဆတ်ဆတ် တုန်၍နေသည်။ သတ်လျှိုခံထားရသည့်ပမာ မချိမဆန့်ဖြစ်ကာ အသက်ရှူမှားအောင် ခံစားနေရသည်။ ထို့ကြောင့် ဒူးနှစ်ဖက်အားနှင့် ဖင်ကြီးကို အပေါ်သို့ ပြန်လည်ကြွကာ လီးကြီး ကျွတ်ကျွတ်ထွက်သွားရန် ကြိုးစားမိပြန်သည်။

သို့သော် မြင့်စိန်က ဒီဂွင်ကို ကြိုတင်သိထားသည်။ လက်တစ်ဖက်ကို လက်ပြန်ထောက်ထားပြီး ဖင်ကြီးကို ကော့၍ပေးလိုက်ရာ လီးကြီးမှာ ကျွတ်၍မသွားဘဲ တစ်လစ်ကြီးပါသွားကာ စွပ်ကနဲ တစ်ဆစ်ထပ်၍ ဝင်သွားပြန်သည်။ နုဝေသီအဖို့ တစ်လက်မသည် တစ်ပေခန့် ဝင်သွားသည်ဟုပင် ထင်ရလောက်အောင် မျက်ရည်ဝိုင်းမိသည်။ ရှည်သလောက် ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော မြင့်စိန်၏ ဧရာမလီးနက်ကျောကြီးက နုဝေသီ၏ အသစ်ချပ်ချွတ် စောက်ပတ်လေးအတွင်း၌ မြင်မကောင်းအောင် စူးနစ်မြုပ်ဝင်နေသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…”

နှစ်ဆစ်မျှ တင်းကနဲ တင်းကနဲ နင့်ဝင်သွားသည်နှင့် စောက်ပတ်လေးမှာ မခံနိုင်တော့ဘဲ အောက်နှုတ်ခမ်းစပ်လေးသည် ဖတ်ကနဲ ကွဲသွားပြီး သွေးစလေးများ စိမ့်ထွက်လာတော့သည်။ မြင့်စိန်၏ လီးတန်ကြီးပေါ်တွင် သွေးစလေးများ ပေကျံကုန်သည်။ မြင့်စိန်၏လက်နှစ်ဖက်က နုဝေသီ၏ တင်ပါးအိအိကြီးကို နှစ်ဖက်ညှပ်ကိုင်ပြီး လီးနှင့်စောက်ပတ် အဝင်အထွက်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ အဆုံးအထိဝင်အောင် ဖင်ကိုကော့၍ ဆောင့်လိုက်ပြန်လေသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…စွပ်…”

ကျပ်တည်းကျဉ်းမြောင်းလှသော စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ဖျစ်ညှစ်ဝင်သွားသော အသံက နုဝေသီ၏ နားထဲတွင် မိုးကြိုးပစ်သကဲ့သို့ မြည်ဟီးကာ ကျယ်လောင်သွားရသည်။ မည်သူမည်ဝါမှန်း မသိရသည်ကတစ်ကြောင်း၊ ကြီးမားပူနွေးပြီး အရည်များချွဲကျိကျိဖြင့် မိမိစောက်ခေါင်းထဲသို့ ဒလကြမ်း လိုးဆောင့်ခြင်းခံနေရသော လီးကြီး၏ အထိအတွေ့ကြောင့်လည်းကောင်း နုဝေသီ၏စိတ်တွေက ကစဥ့်ကလျား ဖြစ်နေရသည်။ သူမ၏ နို့နှစ်လုံးက ကြမ်းပြင်နှင့် ဖိပွတ်မိနေသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်တုတ်ထား၍ ပခုံးနှင့်ဇက်တို့မှာ နာကျင်ကိုက်ခဲလာသည်။ ဒီကြားထဲတွင် စပ်ဖျင်းနာကျင်သော ဝေဒနာဆိုးက သူမ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲ၌ ပြင်းထန်စူးရှစွာ ခံစားနေရသဖြင့် အသက်ရှူမမှန်အောင် မောဟိုက်လာသည်။

တစ်စထက်တစ်စ နစ်၍နစ်၍ ဝင်ဝင်နေသော လီးကြီးက စောက်စေ့လေးထိ ကြီးမားကျယ်ပြန့်စွာ ပြည့်ကြပ်တိုးဝင်နေသည်ကိုတော့ နုဝေသီ ခံစားသိရှိ၍နေသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းပိုင်းက နာလှသည်မဟုတ်။ ခပ်တင်းတင်းလေးဖြင့် အတွင်းသားများကို ဖိပွတ်နေမိခြင်းကပင် အရသာတစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။ သို့သော် အပြင်ပိုင်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတို့က တင်းတင်းကြီးခံစားနေရ၍ အခံရခက်လှသည်။ နုဝေသီသည် အရသာရှိသော ယောက်ျားလီးကို တောင့်တမိရာမှ အဆမတန်သော မြင်းလီးလောက်များရှိမလား မသိသော လီးကြီးကို စတင်ထိတွေ့ရသဖြင့် သူမ၏စိတ်ထဲ၌ လီးကို အရွံကြီးရွံပြီး အမုန်းကြီးလည်း မုန်းမိတော့သည်။

“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…”

ခပ်သွက်သွက်လေး ကော့ကော့ပြီး ဆောင့်ကာညောင့်ကာ လိုးသွင်းလိုက်သောအခါ နုဝေသီ၏ စောက်ပတ်လေးမှာ အလိုလို ရှုံ့လိုက်ပွလိုက်ဖြင့် လီးကြီးကို ဆွဲညှစ်ပေးလိုက်မိသလို ဖြစ်လာသည်။ အမှန်က ဝေဒနာ သက်သာလိုသက်သာငြား ညှစ်လိုက်မိခြင်းပင် ဖြစ်သော်လည်း မြင့်စိန်ကမူ တင်းတင်းလေး ဆွဲညှစ်လိုက်သော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများ မာကျစ်သွားတိုင်း ဖင်ကြီးခါရမ်းသွားအောင်ပင် အကောင်းကြီး ကောင်းသွားမိလေသည်။ ထို့ကြောင့် အရှိန်ကောင်းလာသည်နှင့်အမျှ ခြေနှစ်ချောင်းကို ပေါင်အောက်မှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကိုထောက်ကာ နုဝေသီ၏ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ဆွဲယူပြီး အားနှင့်မာန်နှင့် ဆောင့်ကာ လိုးချလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…”

စောက်ခေါင်းထဲမှ ယိုစိမ့်ကျလာသော စောက်ရည်များနှင့် သွေးစလေးများ ရောနှောကာ မြင့်စိန်၏ လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံးတွင် နီရဲသောသွေးများ ပေကျံကုန်လေသည်။ ရုန်းကန်ရင်း လှုပ်ခါလှုပ်ရှားနေသော နုဝေသီ၏ ဖင်ဖြူဖြူကြီးကြားတွင်လည်း နီရဲသော သွေးများက လီးချောင်းကြီးမှတဆင့် ထိမိကာ ပေကျံကုန်ပြီဖြစ်သည်။ စည်းနှောင်ထားသော ဒဏ်ရာများမှ ဝေဒနာစုံနှင့် တဖြေးဖြေး ခံ၍ကောင်းလာသော လီးကြီးအဝင်အထွက် သွက်လက်လာမှုကြောင့် နုဝေသီသည် ဖင်ကြီးကို လိမ်ကာစောင်းကာ ခါးကို ခွက်လိုက်ကုန်းလိုက်လုပ်၍ ခံပေးလိုက်မိတော့သည်။

မြင့်စိန်သည် အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သူတစ်ဦး ဖြစ်လေရာ နုဝေသီ၏ စောက်ပတ်ညှစ်အား ကောင်းလာခြင်း သူမဖင်ကြီး၏ အလိမ်အစောင်း အကော့အကုန်းတို့ကိုကြည့်၍ ကောင်မလေး ကောင်းလာပြီဟု အတတ်သိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ဖယ်ပေးလိုက်ကာ မျက်လုံးအစုံနှင့်ပါးစပ်တို့မှ အဝတ်စကိုလည်း ဖယ်ရှားပေးလိုက်လေသည်။

“ ဟင်…ဦးလေး…ရှင်…ရှင်…”

“ ရှူး….တိုးတိုး….သမီးရဲ့…ကောင်းတယ်မို့လား…”

“ ဘာကောင်းတာလဲ…. အခုဖယ်…. လူယုတ်မာကြီး…”

“ ဝင်နေပြီပဲ သမီးရယ်…ငြိမ်ငြိမ်ခံစမ်းပါ…”

“ ရှင် တော်တော် လူမဆန်တဲ့လူ… ကျမ အော်… အ… အ…”

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်…”

တကယ်တော့လည်း နုဝေသီ အော်ဖို့နေနေသာသာ စူးနစ်ဝင်နေသောလီးကြီး ကျွတ်ထွက်သွားမှာကိုပင် စိုးရိမ်နေမိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် စောက်ပတ်ထဲမှာ ယားကျိကျိနဲ့ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး အီဆိမ့်နေအောင် အကြောအချဉ်တွေ စိမ့်တက်လာပြီး ကောင်းလာလို့ပင် ဖြစ်သည်။ မြင့်စိန်က တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း နုဝေသီသည် မျက်တောင်လေးတွေ မှေးမှေးကျသွားပြီး လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ကုတင်ဘောင်ကိုကိုင်ပြီး တောင့်၍ပေးထားမိသည်။

“ အီး…. အား…. ကျွတ်…. ကျွတ်…. အ…. အ…. ရှူး…. အင်း….”

“ ပြွတ်….စွပ်….ပြွတ်….ပြွတ်….စွပ်….ဗြိ….ဖွတ်….”

စောက်ရည်တွေ အရမ်းလျှံထွက်လာတော့ လိုးသံများ ပေါ်ပေါ်လွင်လွင် မြည်၍ လာရသည်။ နုဝေသီတစ်ယောက် တဆတ်ဆတ်တုန်၍ အသဲခိုက်အောင် ခံစားနေရသည်။

“ ကောင်းလား….အင့်….အင့်….သမီး….အင့်….”

“ အား…. ရှီး…. အင်း…. အင်း…. အား…. ရှီး…. အင့်…. အင့်….”

မြင့်စိန်နှင့် နုဝေသီတို့သည် အခုမှ တက်ညီလက်ညီ ဖြစ်လာကြပြီး မြင့်စိန်က ဆောင့်လိုက်တိုင်း နုဝေသီက သူမ၏ဖင်ကြီးကို လှေဦးမော့သလို ခါးလေးခွက်ခွက်ပြီး သွက်သွက်လေး ထိုးထိုးခံပေးရာ သူမ၏ လည်ချောင်းထဲပင် တစ်ဆို့ဆို့ ဖြစ်သွားရသည်ဟု ထင်မြင်ခံစားရသည်။ မြင့်စိန်၏ လီးတန်ကြီးက ရှည်လျားလှပြီး သူမ၏ဖင်ကြီးနှင့် သူ့လမွှေးတွေ ဗြိကနဲ ထပ်မိတဲ့အထိ အဆုံးလိုးထည့်နေသည်မို့ စောက်ခေါင်းထဲသို့ အဆုံးဝင်သွားသော လီးထိပ်ကြီးသည် သူမ၏သားအိမ်ဝကို သွား၍သွား၍ ထောက်မိနေပြီး ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားတိုင်း နုဝေသီသည် လောကကြီးကို မေ့၍မေ့၍သွားရတော့သည်။

ခပ်ကြာကြာလေး ဆောင့်လိုးပြီးသောအခါတွင် မြင့်စိန်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နုဝေသီ၏ စောက်စိလေးကို တဆတ်ဆတ် ကိုင်လှုပ်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း သုံးလေးချက် ဆောင့်လိုးလိုက်သောအခါတွင်တော့ နုဝေသီသည် ထိန်းမရသိမ်းမရပင် တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်ပြီး စောက်ခေါင်းထဲမှနေ၍ သုတ်ရည်များ ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်မိပါတော့သည်။ ဒီအချိန်မှာပင် မြင့်စိန်ကလည်း သူ၏လီးချောင်းကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ အတင်းဖိကပ်ကာ သုတ်ရည်များကို ပန်း၍ထည့်လိုက်ပါလေတော့သည်။

.................................................................................................................

လူ့လောက လူ့ဘဝမှာ ကိုယ့်စိတ်ကူးထားတဲ့အတိုင်း ဖြစ်မလာကြပါဘူး။ အစ်ကို့ကို နုဝေသီ သိပ်ပြီးချစ်တယ်။ အရမ်းကိုချစ်တယ်။ အစ်ကို့အတွက် နုဝေသီ၏ အသန့်ရှင်းဆုံး ခန္ဓာကိုယ်ကို ချစ်သော အစ်ကို့အတွက်ထားပြီး အစ်ကို့ကိုသာ ဦးဦးဖျားဖျားပန်ဆင်စေချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း လူ့လောက လူ့ဘဝဆိုတာ တခါတလေ စိတ်ကူးယဉ်တာထက်တောင် ပိုပြီး ဆန်းကြယ်တာတွေက ရှိနေပါသေးတယ်။ မမျှော်လင့်ဘဲနဲ့ နုဝေသီရဲ့ အရည်ရွမ်းတဲ့ အငုံပန်းလေးကို မဲမဲသဲသဲ ကုလားကြီးတစ်ယောက်က အကြိမ်ကြိမ် ဆွတ်ယူသုံးစွဲခဲ့ပြီးပါပြီ။ နွမ်းရရုံတင်မက ဝတ်ရည်တွေပင် ခမ်းခြောက်ခဲ့ရပါပြီ… အစ်ကိုရယ်…။

ပြီးတော့ အဲဒီ နုဝေသီကို အသကုန်ဆောင့်လိုးခဲ့တဲ့ ကုလားကြီးကြောင့် သတ္တဝါနဲ့ လက်နက်နဲ့မမျှ ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ နုရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖွေးဖွေးလေးဟာ ယောင်ကိုင်းပြီး နီရဲနေတာကို အစ်ကို့ကို မတွေ့စေချင်ဘူးလေ။ နာတာကျင်တာ အောင့်တာတွေကို နု ကြိတ်ပြီးခံလို့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုနဲ့တွေ့ရင် ဘာပဲပြောပြော အစ်ကိုကတော့ တစ်ချိန်မှာ သူပိုင်ပစ္စည်းလေးဖြစ်လာမယ့် အခုလည်း သူအကုန်လုံးနီးပါးကို ပိုင်လုနီးနီးဖြစ်နေတဲ့ နုရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကိုတော့ သူကြင်ကြင်နာနာနဲ့ ယုယဦးမှာ အသေအချာပါပဲ။

ဒါကြောင့် နုဟာ အစ်ကိုနဲ့ တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက်တော့ အတွေ့မခံသေးဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ဆိုင်ကိုမသွားဘဲ နေမကောင်းနေလို့ (၂) ရက်လောက် ခွင့်ပေးဖို့ ဖုန်းဆက်လိုက်ပါတယ်။ အစ်ကို ဆိုင်ကိုလာလို့ ဒါမှမဟုတ် စောင့်နေကျနေရာက စောင့်နေလို့ နုကိုမတွေ့ရင် ဘာဖြစ်မလဲဆိုတော့ အစ်ကို နုရဲ့အိမ်ကို သိနေတော့ လိုက်လာမှာပဲ။ ဒီတော့ အစ်ကို့ကို (၂) ရက်လောက် ရှောင်နေမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့ ကျမဟာ အိမ်မှာလည်း နေလို့မဖြစ်ပြန်ဘူး။ ဒါနဲ့ဘယ်သွားရင် ကောင်းမလဲလို့ စဉ်းစားလိုက်တော့ (၉) မိုင်မှာနေတဲ့ ဦးလေးတစ်ယောက်ကို သွားပြီးစဉ်းစားလိုက်မိတယ်။

အဲဒီ ဦးလေးက မုဆိုးဖိုကြီးဖြစ်ပြီး သူဌေးတစ်ယောက်ပိုင်တဲ့ ခြံဝန်းကြီးနဲ့ အဲဒီထဲမှာရှိတဲ့ တစ်ထပ်တိုက်လုံးချင်းလေးကို စောင့်ရှောက်နေရတဲ့သူပါ။ သူက တစ်ကိုယ်ရေတစ်ကာယ တစ်ယောက်ထဲသမားဖြစ်လေတော့ အဲဒီခြံဝန်းကြီးရဲ့ နောက်ဘက်ထောင့်နားမှာ အိမ်လေးတစ်လုံးကို သူဌေးက ဆောက်ပေးထားပြီး အဲဒီအိမ်လေးမှာ ဦးလေးက နေပါတယ်။ သူဌေးက ဦးလေးကို လစာလည်း ပေးတဲ့အပြင် ရာသီသီးနှံလည်း စိုက်ခွင့်ပေးထားတာကြောင့် ဦးလေးက အတော်ပဲ အဆင်ပြေနေပါတယ်။

အဲဒီဦးလေးဆီကို နုဝေသီ တစ်ခေါက်တော့ ရောက်ဖူးပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ အဲဒီမှာပဲ တစ်နေကုန်သွားပြီး အစ်ကို့ကို ရှောင်နေတော့မယ်လို့ စဉ်းစားပြီး ကျမ ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ဦးလေးဆီကို ကျမရောက်တော့ (၁၀) နာရီလောက်ရှိပါပြီ။ အိမ်က ဒေါ်လေးကို ဒီနေ့အလုပ်အားလို့ ဦးလေးဆီသွားမယ်ဆိုပြီး ပြောတာကြောင့် ဒေါ်လေးကလည်း သူ့မောင်အတွက် ဟင်းတွေထည့်ပေးလိုက်တော့ ကျမလည်း ယူသွားပေးခဲ့ရပါတယ်။

ဦးလေးဆီရောက်ပြီး ကျမနဲ့ ဦးလေးတို့ အေးအေးလူလူ ထိုင်ပြီး စကားပြောနေစဉ်မှာပဲ ခြံဝဘက်ဆီမှ ကားဟွန်းသံကြားရတာကြောင့် ဦးလေးက သူ့ရဲ့အိမ်လေးထဲမှာ ကျမကိုထားခဲ့ပြီး ပြေးထွက်သွားပါတယ်။ ဦးလေး ခြံဝလောက်ရောက်သွားပြီး မကြာခင်မှာပဲ ခြံဝန်းထဲကို ကားလေးတစ်စီး ညင်သာစွာနဲ့ မောင်းဝင်လာတာကို ကျမတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ဒီလိုတွေ့လိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာပဲ ကျမရဲ့ရင်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်း ဖြစ်သွားရပါတယ်။

မောင်းပြီး ခြံထဲကို ဝင်လာတဲ့ ကားက အစ်ကို့ကားမှ အစ်ကို့ကား အစစ်ပါ။ ဒါနဲ့ပဲ ကျမဟာ အိမ်လေးထဲကနေ ပြေးထွက်ခဲ့ပြီး ကားရပ်မယ့် တိုက်ရှေ့ကို မြင်နိုင်တဲ့နေရာအထိ ကျမ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ရဲ့ ပင်စည်လုံးကြီးကိုကွယ်ပြီး ကြည့်လိုက်မိပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ တစ်ထပ်တိုက်လေးရဲ့ရှေ့ကို ကားလေးက ထိုးရပ်လိုက်ပြီး ကားတံခါးဖွင့်ကာ ဆင်းလာတာကတော့ ကျမတို့ရဲ့ စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင် အန်တီခင်ခင်ကြီး ဖြစ်ပါတယ်။

ဒီနေ့ သူဝတ်စားပြင်ဆင်ထားတာက ပျံနေတာပါပဲ။ ကျမဖြင့် မနည်းပင် ကြည့်ယူရပါတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီခင်ခင်ကြီးက အသက် (၃၇) နှစ်သာ ရှိသေးတာကြောင့် အရွယ်ကလည်း ရှိသေးတယ် ပြောရမှာဖြစ်ပြီး နဂိုမူလကလည်း ချောမောလှပသူ ဖြစ်လေတော့ ဒီနေ့ အန်တီခင်ခင်ကြီးဟာ အတော့်ကို လှနေပါတယ်။

အဲ့ဒီ အန်တီခင်ခင်ကြီး ကားပေါ်က ဆင်းလာပြီးတဲ့အခါ နောက်ထပ်ကားပေါ်ကနေ ဆင်းလာသူကတော့ ကျမရဲ့ ချစ်သောအစ်ကို သက်တင်ပိုင်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ကားပေါ်က ဆင်းလာကြပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို ရပ်စောင့်နေပုံရပါတယ်။ ခဏနေတဲ့အခါတော့ ကျမရဲ့ဦးလေးဟာ သူတို့နားကိုရောက်လာတော့ အစ်ကိုသက်တင်ပိုင်က ကားကို လက်ညှိုးထိုးပြီး စကားတွေ ပြောနေပါတယ်။ ဦးလေးကလည်း စကားပြောပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ဘာတွေပြောနေတယ်ဆိုတာကို ကျမ မကြားရပါဘူး။

အဲဒီနောက် ဦးလေးဟာ ကားပေါ်တက်ထိုင်ပြီး စက်နှိုးကာ ကားလေးကို ခြံဝဘက်ကွေ့ပြီး မောင်းထွက်သွားပါတော့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ဦးလေးခြံဝကိုကျော်အောင် ကားလေးမောင်းသွားပြီး ခြံတံခါးကို ဆင်းပိတ်ကာ ကားလေးပေါ်ကို တစ်ခါပြန်တက်ပြီး မောင်းထွက်သွားတဲ့ အချိန်အထိ ရပ်ပြီး ကြည့်နေကြပါတယ်။

ဦးလေးရဲ့ကားလေး မြင်ကွင်းထဲက ပျောက်သွားတဲ့အခါကြတော့မှ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ကြပါတယ်။ ပြီးတော့ အစ်ကိုက အန်တီခင်ခင်ကြီးရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို လှမ်းပြီး ဆွဲကိုင်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အန်တီခင်ခင်ကြီးက အစ်ကိုသက်တင်ပိုင်ရဲ့ ခါးကို လှမ်းပြီးဖက်လိုက်ပါတယ်။ ကျမဖြင့် ဘယ်လိုမှ မတွေးတတ်တော့ဘဲ ရင်ထဲမှာ တဒိုင်းဒိုင်း ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ဟာ တိုက်လေးရဲ့တံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီး ဝင်သွားကြပါတော့တယ်။

ကျမဟာ သိချင်တဲ့စိတ်တွေ မြင်ချင်တဲ့စိတ်တွေ များလာတာကြောင့် သူတို့ဝင်သွားပြီး တခဏလောက်နေတာနဲ့ပဲ တိုက်ကလေးရဲ့ဘေးကို ချဉ်းကပ်လိုက်ပြီး အထဲကို မြင်နိုင်တဲ့နေရာကို ရှာလိုက်ပါတယ်။ တိုက်လေးဘေးမှာလည်း ပန်းရုံတွေရှိတဲ့အပြင် ခြံထဲမှာလည်း သစ်ပင်ကြီးတွေရှိတာကြောင့် နေ့ခင်းဘက်ဖြစ်ပေမယ့် လင်းအား ကြီးမနေတာကြောင့် ကျမအတွက် နည်းနည်းတော့ စိတ်ရဲရပါတယ်။ အထဲကိုမြင်နိုင်တဲ့ နေရာကို ရှာရင်းနဲ့ ပြတင်းပေါက် တရုတ်ကပ်မှန်တစ်ချပ်က အောက်ဖက်မှန်ချပ်လေးက ခပ်ဟဟလေးဖြစ်နေတာ တွေ့တာနဲ့ ကျမက အဲဒီနား တိုးကပ်လိုက်ပါတယ်။ တရုတ်ကပ်မှန်တွေက မှန်အနောက်တွေ ဖြစ်နေတော့ အထဲကို မမြင်နိုင်တာကြောင့် အဲဒီမှန်ဟနေတဲ့ နေရာလေးကကြည့်မှ မြင်ရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

ကျမ အဲဒီဟနေတဲ့ မှန်လေးနားရောက်ပြီး အထဲကို ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ကြည့်နေလိုက်ပါတယ်။ ကျမ ကံကောင်းတယ်ပဲ ပြောရမလား မသိပါဘူး။ ကျမကြည့်မိတဲ့ အပေါက်ဟာ သူတို့ရှိနေတဲ့ အခန်းရဲ့ ပြတင်းပေါက် ဖြစ်နေတာပါပဲရှင်…။

ဒါပေမယ့် ကျမ ကံမကောင်းပါဘူး။ ကျမ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကတော့ ကျမက အထဲကိုချောင်းပြီး မကြည့်မိခင်လေးကမှ အခန်းထဲကို ရောက်လာပုံရတဲ့ သူတို့နှစ်ဦးဟာ… အန်တီခင်ခင်ကြီးက သူ့စလင်းဘက်လေးကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး အစ်ကိုသက်တင်ပိုင်ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပါတယ်။ အဲဒီအခါ သူတို့နှစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားကြပြီးတဲ့ အချိန်မှာပဲ အစ်ကိုသက်တင်ပိုင်က သူ့ရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အန်တီခင်ခင်ကြီးရဲ့ ခါးလေးကို ဆွဲပြီးဖက်လိုက်ကာ အန်တီခင်ခင်ကြီးရဲ့ ပါးလေးတစ်ဖက်ကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အန်တီခင်ခင်ကြီးက သူ့ရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အစ်ကိုသက်တင်ပိုင်ရဲ့ ကျောပြင်နဲ့ လည်ပင်းကို သိုင်းပြီး တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်ရာက အစ်ကို့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေဆီကို သူ့နှုတ်ခမ်းက အတင်းဖိကပ်ပြီး အငမ်းမရ စုပ်နမ်းလိုက်ပါတော့တယ် ရှင်။ ကျမဖြင့် ရင်နှစ်ခြမ်း ဖျန်းဖျန်းကွဲသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး ကျမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးဟာလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်လာရပါတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ကျမ မြင်တွေ့ရတာတွေကတော့….။

...........................................................................................................

ခင်ခင်ကြီး၏ လက်နှစ်ဖက်က တစ်ဖက်က သက်တင်ပိုင်ရဲ့ ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်ထားပြီး တစ်ဖက်က သက်တင်ပိုင်ရဲ့ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ထားကာ ခင်ခင်ကြီးက မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး သက်တင်ပိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းပင် အငမ်းမရ စုပ်နမ်း၍နေသည်။ ခဏအကြာမှာတော့ တစ်စထက်တစ်စ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာပုံရသော ခင်ခင်ကြီးသည် သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွေကို မခွာဘဲ လက်တွေကို သက်တင်ပိုင်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကနေ ခွာလိုက်ရာက သူမရဲ့ လက်ဖဝါးလေးနှစ်ဖက်နဲ့ သက်တင်ပိုင်ရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ညှပ်ပြီးကိုင်ကာ သက်တင်ပိုင်၏ မျက်နှာလေးကို ဆွဲယူလျက် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အားရပါးရ စုပ်နမ်းနေပါတော့သည်။ သက်တင်ပိုင်၏ လက်တွေကတော့ ခင်ခင်ကြီး၏ ကိုယ်လုံးပေါ်တွင် တစ်ဖက်က သူမ၏ကျောပြင်ပေါ်တွင်ရှိပြီး တစ်ဖက်က သူမ၏ ဖင်သားလုံးလုံးကြီးတွေပေါ်မှာ ရှိနေသည်။

ခင်ခင်ကြီး၏ ကျောပြင်လေးပေါ်မှ သက်တင်ပိုင်၏လက်က သူမ၏ကျောပြင်လေးကို ဖွဖွရွရွလေး ပွတ်ပေးနေသလို သူမ၏ ဖင်သားလုံးလုံးကြီးတွေပေါ်မှ သက်တင်ပိုင်၏ လက်ကတော့ ရှန်ထဘီလေးအောက်မှ လုံးတစ်၍နေသော ခင်ခင်ကြီး၏ ဖင်သား တလုံးတခဲကြီးတွေကို ပွတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ ဖွဖွလေး ဆုပ်ပေးသည်။ ထို့နောက် ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကြားသို့ သူ့လက်စောင်းနဲ့ ထဘီလေး ချိုင့်ဝင်သွားအောင် အသာအယာဖိ၍ ထက်အောက်စုံဆန်ကာ လျှောတိုက်ပြီး ပွတ်တိုက်ပေးနေလေသည်။

အတန်ကြာတော့ (၁၀ မိနစ်လောက်ကြာမည်) မှ ခင်ခင်ကြီး၏ စင်းချထားသော မျက်တောင်ကော့ကြီးများ တဖျပ်ဖျပ်ဖြစ်ကာ သူမ၏ မျက်ခွံလေးများ ပွင့်၍လာရသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွေကို သက်တင်ပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းတွေဆီမှ ဆွဲ၍ခွာလိုက်ပြီး သူမ၏ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကိုလည်း သက်တင်ပိုင်၏ ပါးပြင် တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီမှ ခွာလိုက်ရာ သက်တင်ပိုင်ကလည်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ သူ၏လက်များကို ဖယ်ရှားပေးလိုက်သည်။ အသားလေးဝင်းနေသော ခင်ခင်ကြီး၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး နီရဲတွတ်နေသည်။

ခင်ခင်ကြီးသည် တုန်တုန်ယင်ယင်လေးဖြင့်ပင် သက်တင်ပိုင်ကို ကျောပေးလိုက်ကာ နောက်ဖက်ရှိ စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားသော သူမ၏ စလင်းဘက်လေးကို လှမ်း၍ယူကာ ဖွင့်လိုက်ပြီး အထဲမှ ငွေစက္ကူတစ်ထပ်ကို ဆွဲ၍ထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သက်တင်ပိုင်ဖက်သို့ လှည့်၍ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်လိုက်သည်။

“ ရော့… မောင်လေး…။ ဒါ ဒီနေ့အတွက် ဒေးရှိုး။ တစ်နေကုန်ဆိုတော့ သုံးသောင်းလေ….”

သက်တင်ပိုင်က ခင်ခင်ကြီး၏ လှမ်းပေးသော ငွေကိုယူလိုက်သည်။ ခင်ခင်ကြီး၏ လက်ထဲတွင် ငွေစက္ကူတစ်ထပ်က ကိုင်ထားသေးသည်။ ထိုငွေစက္ကူတွေကိုကိုင်ရင်း ခင်ခင်ကြီး၏ မျက်လုံးတွေက အရောင်တဖိတ်ဖိတ်တောက်ကာ သက်တင်ပိုင်၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ခြေဆုံးခေါင်းဖျား သိမ်းကြုံး၍ အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ…

“ ဒါက မင်းအရင်တစ်ခါ ပြောဖူးတယ်လေ…။ ဘာဂျာဆို သပ်သပ်တစ်သောင်းဆိုတာ…။ ရော့ ယူလိုက်…။ အခုစစချင်းတော့ မမကို ဘာဂျာဆွဲမပေးနဲ့ဦး…။ အခုပထမဆုံး မင်းလီးကြီး တဆုံးဝင်တဲ့ ကုတင်စောင်းပုံစံနဲ့ မမကို လိုးပေး…။ မမ တစ်ချီပြီးသွားတော့ ခဏနားပြီးတော့မှ ရေမဆေး၊ အဝတ်နဲ့မသုတ်ဘဲ မင်းဘာဂျာဆွဲပေးရမယ်…။ ရော့ ဒါက ငါ့မောင်အတွက် မမက သပ်သပ်ပေးတဲ့ မုန့်ဖိုးတစ်သောင်း။ အဲဒီအတွက်က မနက်ဖြန်နေ့ခင်း မမရဲ့ဆိုင်က တိုက်ခန်းကိုလာပြီး မမကို တစ်ကိုယ်လုံးဖျစ်ညှစ်ပြီး နမ်းပေးရမယ်…”

သက်တင်ပိုင်က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး သူမလက်ထဲမှ ငွေများကို လှမ်း၍ယူလိုက်သည်။

“ ကဲလာ… မမ ခံချင်လှပြီ လိုးပေးတော့ကွာ…”

ဟုပြောလိုက်လျှင်ပင် သက်တင်ပိုင်က ခင်ခင်ကြီး၏ အနားသို့ တိုးကပ်သွားပြီး သူမ၏ အဝတ်အစားတွေကို စ၍ ချွတ်ပေးနေပါတော့သည်။

.....................................................................................................................

ကျွန်မလည်း ဆက်ပြီး ကြည့်နိုင်တဲ့ စွမ်းအားတွေ မရှိတာကြောင့် မျက်ရည်တွေနဲ့ ပြည့်နက်နေတဲ့ ကျွန်မရဲ့ မျက်နှာလေးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ပြီး ဦးလေးရဲ့အိမ်လေးဆီ ပြေးထွက်ခဲ့ပါတယ်။ ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မှောက်ချလိုက်ပြီး သည်းထန်စွာ ငိုကြွေးလိုက်ပါတော့တယ် ရှင်…။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။