ချစ်ဖူးခဲ့ပါသော်လည်း အပိုင်း ( ၁ )

ချစ်ဖူးခဲ့ပါသော်လည်း အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - ငွေလမင်း @ အချစ်တက္ကသိုလ်

(နိဒါန်း)

“ ငွေ လ မင်း..”

“ အင်..”

“ ဝေးးး ဟေးဟေးးး..”

“ ရွှီ.. ဖြောင်း ဖြောင်း ဖြောင်းး..”

“ ငွေ လ မင်း.. ငွေ လ မင်း.. ငွေ လ မင်း..”

လက်ခုပ်သံများ၊ အော်ဟစ် အားပေးသံများနှင့် လက်ခေါက်မှုတ်သံ တရွှီရွှီတို့က လရောင် ဆမ်းသော ညချမ်း၏ အေးမြမှု အောက်တွင် ပွက်လော ညံသွားသည်။ မိမိတို့ မေဂျာ၏ မောင်မယ် သစ်လွင် ကြိုဆိုပွဲဟု ပြောရမည့် သည်ပွဲလေး။ အမှန်တော့ မွန်း အပါအဝင် ယခု ရှိနေသူအားလုံးက တတိယနှစ် ကျောင်းသူကျောင်းသား များသာဖြစ်သည်။ သစ်လွင်ကြိုပွဲ ကျင်းပမည် ဆိုတော့ မေဂျာ ဌာနမှုးက တတိယနှစ် အတန်းကို တာဝန်ပေးသည်။ ဤသို့ဖြင့် လွန်ခဲ့သော ရက် အနည်းငယ်ကတည်းက မွန်းတို့အဖွဲ့ သည်ပွဲအတွက် အလုပ်များခဲ့သည်။ မနက်ခင်းက ပထမနှစ် မောင်ငယ် ညီမငယ်များနှင့် ကျောင်းခန်းမတွင် မိတ်ဆုံစားပွဲ ကျင်းပသည်။ တစ်မနက်လုံး စီနီယာ အကိုအမများအဖြစ် လူတတ်ကြီး လုပ်ကာဟန်ရေး ထုတ်ခဲ့ကြပြီး အရှိန်က မသေ။ သည်တော့ တစ်ယောက်တစ်ပေါက် စုပေါင်းကာ အကြံပြုကြရင်း ပွဲစီစဉ်သူ အဖွဲ့၏ နောက်ဆက်တွဲ အဖြစ် ယခုကဲ့သို့ ညခင်း ပါတီလေး လုပ်ဖြစ်ခြင်း ဖြစ်၏။

လူငယ်တို့၏ ပါတီပွဲ ထုံးစံအတိုင်း ပါဆယ်ဂိမ်း ကစားကြသည်။ သီချင်းသံ ဖွင့်ပြီး ပါဆယ်ထုပ်ကို လက်ဆင့်ကမ်းကြ၏။ တေးသံတိတ်သွားချိန် ပါဆယ်ထုပ်ကလေး လက်ဝယ် ရှိသူက မဲနှိုက်ရသည်။ မဲလိပ်အတွင်းမှ ညွှန်ကြားချက် အတိုင်း အများရှေ့တွင် သရုပ်ဆောင် ပြရမည်။ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် မဲကျရာ လုပ်ပြကြရင်း ငါးကြိမ်မြောက် ပါဆယ်ထုပ် ကလေးက မင်းထိုက် လက်ထဲ ရောက်သွား၏။ အလှည့်ကျ သရုပ်ဆောင်ရမည့် မင်းထိုက်၊ ပါဆယ်ထုပ်လေး ဘေးချပြီး မဲလိပ်ထည့်ထားသည့် စင်မြင့် ဘက်ဆီ လျှောက်သွား လိုက်သည်။ မင်းထိုက် နှိုက်လိုက်သည့် မဲလိပ်တွင် ယနေ့ညအဘို့ သင့်အာရုံကို ဖမ်းစား ထားသောသူအား လက်စွပ် ဝတ်ပေးပါ ဟု ရေးထား၏။ ဒိုင်လူကြီး လုပ်သူက ငွေလက်စွပ်လေးနှင့် ဝတ်ပေးရမည့် ပုံစံညွှန်ပြထားသော စာရွက် ကမ်းပေး၏။ စာရွက်ကို ကြည့်ပြီး မင်းထိုက် ရယ်မိသည်။ ဒိုင်လူကြီးထံမှ မိုက်ကရိုဖုန်းကို လှမ်းယူ၏။ ကစားပွဲအတွင်းမှ အဖွဲ့သားများကို မျက်လုံး ဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ ယနေ့ညအဘို့ သင့်အာရုံကို ဖမ်းစား ထားသောသူ တဲ့လား။

ကစားပွဲတွင် ဝိုင်းထိုင်နေကြသည့်အထဲမှ မိန်းကလေးများ သူ့ကို ကြည့်နေကြသည်။ မိမိအာရုံကို ဖမ်းစားနိုင်မည့်သူ တစ်ယောက်မျှ မရှိ။ အခန်းထောင့်တွင် ကောင်မလေး သုံးယောက် ဝင်မကစားဘဲ ထိုင်နေ၏။ ထိုထဲမှ တစ်ယောက်သောသူက ငွေလမင်း။ ပထမနှစ်မှသည် ယခု တတိယနှစ် အထိ သုံးနှစ်ဆက်တိုက် Roll one ရသူ စာကြမ်းပိုး ကောင်မလေး။ ပါဝါထူ ကိုင်းနက် မျက်မှန်လေးနှင့် သည်ကောင်မလေးကို သူ သတိထားမိတာ ဟိုးတုန်းကတည်းကပင်။ တွဲနေကျ သူငယ်ချင်းမ နှစ်ယောက်အပြင် ဘယ်သူနှင့်မှ သိပ်ရင်းရင်းနှီးနှီး မရှိ။ စကားလည်း နည်းသည်။ အတန်း မမှန်သော သူများ စာအုပ်ငှားလျှင်တော့ မည်သူ့မဆို ပြုံးပြုံးလေးနှင့် ကူညီတတ်၏။ စာရှင်းပြတာလည်း စိတ်ရှည်သည်။ ကိုယ်ပိုင်ကားမောင်းပြီး ကျောင်းတက်သော်လည်း ထမင်းချိုင့်နှင့်၊ ရေဗူးနှင့်၊ အိမ်မှ ယူလာသော စားစရာ မုန့်နှင့်။

သူတို့အဖွဲ့က သူမကို တက္ကသိုလ်ကျောင်းက ငွေလမင်းဟု အမည် ပေးထားသည်။ အခြား ကြောင့်တော့ မဟုတ်။ မူလတန်းကျောင်း တက်ခဲ့သည့် ပုံစံအတိုင်းနှင့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ လူဖြစ် ရှုံးနေရသော သူမကို သနားသောအားဖြင့် ပညတ်သွားရာ ဓာတ်သဘော ပါစေလိုခြင်းငှာ ဤသို့ သမုတ် ပေးထားကြခြင်းပင်တည်း။ ခုလည်း ကြည့်၊ အများသူငါ ပျော်ပျော်ပါးပါး ကစား နေကြသည့်အချိန်၊ သူမက ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ် လုပ်နေသည်။ သူမကို စ လည်း စ ချင်သည်။ အသည်းယား အမြင်ကတ်လည်း ဖြစ်မိသည်။ သည်တော့ မိမိ အာရုံကို ဖမ်းစားထားသူအဖြစ် သတ်မှတ်ပေးပြီး ပွဲထုတ်လိုက်မည်ဟု တွေးလိုက်၏။

ဘလောက်စ် အကျီ လက်စက လေးနှင့် စကပ်ရှည် ပျော့ပျော့လေးကို ဝတ်ထားသည့် သူမ ပုံစံက ရှင်းရှင်းလေးနှင့် ကြည့်လို့တော့ ကောင်းနေသည်။ ရုတ်တရက် အားဖြင့် ထင်ထင်ပေါ်ပေါ် လှနေခြင်းမျိုး မဟုတ်သော်လည်း တစိမ့်စိမ့်ကြည့်လျှင် ရင်အေးစေသည့် မိန်းကလေး ဆိုတာတော့ သူ ကောက်ချက် ချမိ၏။ အထူးသဖြင့် နက်မှောင် ထူထဲသော ဆံပင်ရှည်များ။ ပေါင်လည် သာသာ လောက်အထိအောင် ရှည်လျားပြီး နက်မှောင် ဖြောင့်စင်းနေသည့် ဆံပင်များက သူမကို အလှတွင် အယဉ် ဆင့်ပေးထားသည်။ လည်ချောင်း တစ်ချက်ရှင်းပြီး သူမ နံမည်ကို ခပ်ကျယ်ကျယ် အော်ခေါ်လိုက်၏။ ဘော်ဒါအများက လက်ခုပ်သြဘာနှင့် ဝိုင်း ပို့ကြသည်။ သဘောကောင်းပြီး အနေအေးသော ငွေလမင်းကို သူနှင့် ကျိတ်တွဲ စ နေကြတာ ကြာပြီ။ ကောင်မလေး လန်းလန်းတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေသော သူ့အဘို့က ငွေလမင်းကို ရှိတယ်တောင် မထင်။ မာကျူရီ မီးရောင်များ လင်းထိန်နေသည့် ခေတ်ကြီးတွင် ၁၅ရက်မှ တစ်ခါ သာ နိုင်သော လမင်း၏ အလင်းက ပြောပလောက်အောင် မက်စရာကောင်းသည့် အရာမှ မဟုတ်ပေပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သည်ညအဘို့တော့ သူမကို အိပ်မက်လှလှမက်အောင် ပြုစားပေးလိုက်မည်ဟု တွေးပြီး သူမ နံမည်ကို အော်ခေါ်လိုက်၏။

စင်မြင့်ကလေးဆီမှ မိမိ နံမည်ကို အော်လိုက်သံကြောင့် သူငယ်ချင်းများနှင့် အတူ ထိုင်နေသည့် မွန်း၊ ရုတ်တရက် ကြောင် သွားသည်။ တကယ်တမ်း မွန်း နံမည်က ငွေလမင်း ဖြစ်သော်လည်း ရင်းနှီးသူ အားလုံးက မွန်း လို့ပဲ ခေါ်ကြသည်။ နောက်တစ်ခု မွန်း ကိုယ်တိုင်က အပေါင်းအသင်း နည်းသူမို့ ခုလို တကူးတက ဖိတ်ခေါ်မှုက မွန်း ဘဝတွင် ပထမဆုံး။ အထူးသဖြင့် မေဂျာ ကင်း ဟု အများက အလိုလို သတ်မှတ်ထားသည့် သူ့နှုတ်မှ မွန်း နံမည်ကို ခေါ်လိုက်ခြင်းက သုံးနှစ်တာ ကာလပတ်လုံးအဘို့ ဒါ ပထမဆုံး။ မွန်း မင်သက်မိနေစဉ် လက်ခုပ်သံနှင့် အော်ဟစ် ဆူညံနေသည့် အသံများ ခေတ္တ တိတ်သွား၏။ အတူထိုင်နေသည့် ခင်ငြိမ်းချမ်း နှင့် သက်သက်မာက မွန်းကို လက် တို့သည်။

“ ဟဲ့ သွားလေ..”

“ အင်..”

“ အင် မနေနဲ့ မွန်း.. သွားလိုက်.. လူတွေ ကြည့်နေတယ်.. ထ မြန်မြန်..”

“ ဟင်.. အင်း အင်း..”

ကစားဝိုင်းထဲတွင် မပါသော်လည်း ခေါ်လိုက်သူက မိမိ အမည်မို့ မွန်း အသာပဲ ထ သွားလိုက်သည်။ မွန်းက ခပ်အေးအေး နေတတ်သော်လည်း အများနှင့် လိုက်လျောညီထွေ မရှိသည့် စရိုက်မျိုးတော့ မဟုတ်ပါ။ မင်းထိုက်က စင်ပေါ် တက်လာသည့် မွန်းကို ပြုံး ပြီး ကြည့်နေသည်။ မွန်းလည်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်သည်။ အတန်းထဲတွင် စာအတော်ဆုံး ကျောင်းသူနှင့် မိန်းကလေးများ ပါးစပ်ဖျားတွင် ရေပန်းအစားဆုံး ကျောင်းသား။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မရင်းနှီးသော်လည်း မသိကြတာမှ မဟုတ်ဘဲလေ။ မင်းထိုက်က လက်ထဲမှ စာရွက်လေး မွန်းကို ကမ်းပေးသည်။ ယူဖတ်ကြည့်ပြီး မွန်း မျက်လုံး ပြူးသွား၏။ မင်းထိုက်ကို ပြန်ကြည့်သည်။ မင်းထိုက်က တိုးတိုး ပြောသည်။

“ Can you help me, moon?.. ကူညီမယ် မဟုတ်လား..”

“ ဖြစ်ပါ့မလား မသိဘူး.. မွန်း တစ်ခါမှ ဒါမျိုး မကစားဖူးဘူး..”

“ ကိုယ် သိပါတယ်.. ဒါမယ့် မင်းလုပ်နိုင်မှာပါ.. ကူညီစေချင်တယ်..”

စာရွက်လေးကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ သွားကြားထိုးတံ တစ်ချောင်းစီကို ကို ပါးစပ်တွင်ကိုက်ပါ.. မိန်းကလေး ကိုက်ထားသော သွားကြားထိုးတံတွင် လက်စွပ်ကို ချိတ်ထားပါ.. သင်ကိုက်ထားသော သွားကြားထိုးတံဖြင့် ထိုလက်စွပ်ကို ချိတ်ယူပါ.. နှစ်ယောက်လုံး လက်ပိုက်ထားပါ.. ဟု၍ ရေးထားသည်။ မွန်း သက်ပြင်းဖွဖွလေး ချလိုက်၏။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စမ်းကြည့်လိုက်မည်။ ဝိုင်းထိုင်နေကြသည်ကလည်း မိမိနှင့် သူစိမ်းများမှ မဟုတ်ဘဲ။ သုံးနှစ်လုံးလုံး အတူတက်ခဲ့ကြသည့် အတန်းဖော် သူငယ်ချင်းများမို့ မတော်တဆ မှားသွားလည်း မွန်းအတွက် သိပ် ပြဿနာမရှိပါ။ သွားကြားထိုးတံလေးကို ကိုက်ပြီး လက်စွပ်လေးကို ချိတ်လိုက်သည်။ တောက်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားတော့၏။ အားလုံး ဝိုင်းရယ်ကြသည်။ မွန်းလည်း ရယ်မိသည်။ သည်အထိ စိတ်လှုပ်ရှားမှုက သာမာန်ထက် မပိုသေး။ မင်းထိုက်က ကျသွားသည့် လက်စွပ်ကို ကုန်းရှာသည်။ မတွေ့တော့ပါ။ သူငယ်ချင်းများက တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ဝိုင်းအော်ကြ၏။ မွန်း စိတ်ထဲတွင် မိမိအမှားကို အားနာစိတ် ပေါ်လာမိသည်။

ပန်းရောင် သန်းလာသည့် မွန်း မျက်နှာလေးက ညမီးရောင်အောက်တွင် ယုန်လေး တစ်ကောင်လို ချစ်စရာ ကောင်းနေသည်ဟု မင်းထိုက် ခံစားမိသွားသည်။ သူမကြောင့် ကျပျောက် သွားသည့် လက်စွပ်လေးအတွက် အားနာ နေပုံရသည်။ 

“ မွန်းတို့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲဟင်..” 

မေးပုံလေးက ချစ်စရာထက် သနားစရာလေး။ မွန်းမျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး မင်းထိုက် ရယ်ချင်သွားသည်။ လက်တွင် စွပ်ထားသည့် လက်စွပ်ကို ချွတ်လိုက်၏။ 

“ ဒါနဲ့ ဆက်လုပ်မယ်.. OK?..”

မွန်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ သွားကြားထိုးတံက အလယ် ဖောင်းဖောင်းနှင့် အဖျား ချွန်ချွန်ကလေးမို့ ချိတ်ရတာ မလွယ်။ ဒါကို သတိမထားမိသဖြင့် ပထမတစ်ကွင်း ကျပျောက် သွားခြင်းဖြစ်၏။ သည်တစ်ကြိမ်တော့ သေသေချာချာ ဂရုစိုက်ရမည်။ ကစားစရာ မဟုတ်သည့် သူများပစ္စည်း မဟုတ်ပါလား။

သွားကြားထိုးတံလေးကို ပါးစပ်ထဲ တစ်ဝက်လောက်ထိ ဝင်အောင် ကိုက်သည်။ လက်စွပ်လေး ချိတ်ပြီး သွားကြားထိုးတံလေးကို ကော့ကော့လေး ဖြစ်အောင် ထောင်လိုက်၏။ မိမိက ပေးရမည့်သူ ဆိုတော့ ပိုခက်သလိုပင်။ မိမိ ပါးစပ်ထဲရှိတုတ်ချောင်းလေးမှ လက်စွပ်ကို ယောင်္ကျားလေး တစ်ယောက် ပါးစပ်တွင် ကိုက်ထားသည့် တုတ်ချောင်းလေးဆီ လက်ဆင့် ကမ်းရခြင်းက ထင်သလောက် မလွယ်။ မင်းထိုက်နှင့် မွန်း နှုတ်ခမ်းချင်း ထိလုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ နှစ်ဦးသား ရှုထုတ်လိုက်သည့် ပင့်သက်နွေးများ မျက်နှာ နှစ်ခုပေါ် ဖြတ်တိုက်ကုန်သည်။ တထိတ်ထိတ် တိုးနေသည့် နှလုံးသွေးများ စီးချင်း ထိုးကုန်ကြသည်။ မွန်းအတွက် ယောင်္ကျားတစ်ယောက်၏ နှုတ်ခမ်းမှ ရနံ့သည် မင်းထိုက်က ပထမဆုံး။ တုန်မှန်းခုန်မှန်း မသိသည့် ရင်အစုံနှင့် နောက်ဆုံးတော့ မွန်း ထံမှလက်စွပ်လေး မင်းထိုက်ဆီ အောင်အောင်မြင်မြင်ပဲ ရောက်သွားသည်။ နှဖူးတွင် စို့နေသော ချွေးလေးများကို လက်ခုံဖြင့် သုတ်လိုက်သည်။ သက်ပြင်းလေး အသာချရင်း “တော်ပါသေးရဲ့.. နောက်တစ်ကွင်း ထပ်မပျောက်လို့..” ဟု ပြောပြီး မင်းထိုက်ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။ မွန်းကို စိုက်ကြည့်နေသည့် သူ့မျက်ဝန်းများကြောင့် တဒင်္ဂ မင်သက်မိသွား၏။ အမည်မသိ စွမ်းအားတစ်မျိုး ပျော်ဝင်နေသည့် သူ့အကြည့်များမှ ခပ်မြန်မြန် ရုန်းထွက်ရန် ကြိုးစားသည့်အနေနှင့် စင်ပေါ်မှ လှည့်အထွက်။

“ နေဦးလေ မွန်း..”

“ အင်..”

“ ကိုယ့် ကို ပြီးဆုံးအောင် ကူညီဦးလေ..”

“ ရှင်.. ဘယ် ဘယ်လို..”

“ ကိုယ့် ပါဖောမန့်စ်က သည်လက်စွပ် မင်းကို ပြန်ဝတ်ပေးရမှာ.. အိုကေ..?..”

“ ရှင်.. ဟို.. ဒါ ဒါက.. ဟိုလေ ကစားစရာ လက်စွပ်က ပျောက်သွားပြီဆိုတော့..”

“ အင်းပါ.. ဟုတ်ပါတယ်.. ဒါပေမယ့် ကိုယ်တို့ ဒါနဲ့ပဲ ပထမတစ်ဆင့် ပြီးခဲ့ပြီမဟုတ်လား.. အဆုံးထိ ကူညီစေချင်တယ်..”

မွန်း ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ ဖြစ်သွားချိန် စင်အောက် ကစားဝိုင်းဆီမှ သံပြိုင် အော်ဟစ်သံနှင့် လက်ခုပ်သံများ တစ်ချက်ချင်း စည်းချက်ညီညီ ထွက်လာသည်။ “လက်.. စွပ်.. ဝတ်.. လက်.. စွပ်.. ဝတ်..” မွန်းလည်း အားနာနာနှင့်ပဲ ကမ်းလင့်နေသည့် သူလက်ရှိရာ မိမိ ဘယ်လက်လေး ပေးလိုက်မိတော့သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒါ ကစားပွဲ သက်သက်ပဲလေ။ သူ့ပစ္စည်း ဖြစ်နေတော့လည်း ခဏနေ ပြန်ပေးလိုက်ရုံပေါ့။ လက်စွပ်လေးက လက်ငါးချောင်းလုံး တစ်ချောင်းနှင့်မျှ မတော်။ အတော်လေး ချောင်နေသည်မို့ မင်းထိုက် ခပ်တိုးတိုးရယ်သည်။

“ လက်ကလေးတွေက တကယ့်ပိစိလေးတွေပဲ..” 

ဟု ပြုံးစစ မျက်နှာနှင့် ပြောသည်။ ပြီးတော့ သူငယ်ချင်းများဘက်လှည့်ပြီး အော်လိုက်၏။

“ ဘော်ဒါတို့.. ငါ့ရဲ့ ငွေလမင်းက လက်စွပ် ချောင်နေတယ်ကွ.. မင်းတို့ သဘောတူရင် ဒါလေးကို သူ့ဆွဲကြိုးမှာပဲ ချိတ်ပေးလိုက်မယ်ကွာ.. ဘိုလဲ..”

“ ဝိုးးး ဟိုးးးဟိုးး.. တကယ် ရိုမန်တစ်ပါလား.. သဘူ တော တယ်ဟေ့..”

သောသော ညံသွားသည့် အသံများကြားတွင် မွန်း နားထဲ ပဲ့တင် ထပ်ခဲ့သည်က ငါ့ရဲ့ ငွေလမင်း ဆိုသော စကားလေး။ ငါ့ရဲ့ ငွေလမင်း တဲ့လား။ လက်ခုပ်သံများကြားတွင် မွန်း ရှက်သွေး ဖြာနေမိသည်။ မင်းထိုက် လက်ချောင်းတို့က မွန်း လည်တိုင်ဆီ ရောက်လာ၏။ ဝတ်ထားသည့် ပလက်တီနမ် ဆွဲကြိုး မျှင်မျှင်လေးမှ ချိတ်ကို ကျွမ်းကျင်စွာ ဖြုတ်သည်။ မွန်း တစ်ယောက် ရင်တွေ ခုန်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ အချိန်ခဏလေးအတွင်းမှာပဲ မွန်း လည်ပင်းမှ ဆွဲကြိုးလေးတွင် သူ့ လက်စွပ်လေး ချိတ်မိလျှက်သား ဖြစ်သွားသည်။ သူ့မျက်နှာကို မရဲတရဲ မော့ကြည့်မိသည့် အခိုက်၊ မိမိကို စိုက်ကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းစူးစူးများကို ရင်ဆိုင် လိုက်ရပြန်သည်။ လည်တိုင်မှ ဆွဲကြိုးလေးတွင် ချိတ်ထားသည့် လက်စွပ်လေးကို ကိုင်ကြည့်မိ၏။ ထိုနေ့၏ နောက်၊ များမကြာမီ ရက်များတွင် မွန်း တစ်ယောက်၊ မိမိ၏ အသစ်စက်စက် နှလုံးသားလေးကို သူ လိုရာ အသုံးချဘို့ ပေးအပ်ခဲ့မိပါတော့သည်။

........................................................................................

( ၁ )

“ နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ရအောင် မွန်းရာ.. ချစ်သူဖြစ်တာပဲ တစ်လပြည့်တော့မယ်.. တစ်ခါမှကို အေးအေးဆေးဆေး မတွေ့ရသေးဘူး..”

“ အယ်.. နေ့တိုင်း တွေ့နေရတာကို မောင်ကလည်း..”

“ အာ.. မရဘူး.. ဒီနေ့ အတန်း ဖျက်ကွာ.. တနေရာမှာ အေးဆေး စကားပြောမယ်..”

“ အွန်.. တနေကုန်ကြီးလား..”

“ ဟုတ်တယ်.. ဘာလဲ.. မလုပ်ပါနဲ့ မောင်ရယ် ပြောဦးမလို့လား..”

 စူပွပွ ဖြစ်သွားသည့် ချစ်သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း မွန်း ပြုံးမိသည်။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်လေ။ ချစ်သူတွေ ဆိုသည့် နောက်တော့လည်း အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင် ရှာမှာပေါ့။ သည်လိုနှင့်ပဲ သူ ခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့ မွန်း လိုက်ပါလာမိသည်။ ပန်းခြံတစ်ခုသို့ ရောက်ခဲ့ကြ၏။ သုံးထပ် သစ်သားမျှော်စင်ကြီးတစ်ခုပေါ် တက်ခဲ့ကြသည်။ အပေါ်ဆုံး အဆင့် ရောက်တော့ ထောင့်ကလေး တစ်ခုတွင် ထိုင်ဖြစ်ကြသည်။ ချစ်သူတို့ဘာ၀ အနမ်း ချိုချိုတို့ ဖလှယ်ဖြစ်သည်။ မင်းထိုက် အနမ်းတို့က ကြမ်းတမ်းလွန်းသည်။ မွန်း နှုတ်ခမ်းလေး ထူပူလာ၏။ အပေါ်အောက် နှုတ်ခမ်းနှစ်မြွှာကို တစ်လှည့်စီ စုပ်နမ်းသည်။ ပါးစပ်အတွင်း ထိုးသွင်းလာသည့် လျှာကို မွန်း မတုန့်ပြန်တတ်။ ကိုယ့်လျှာကို စုပ်ထားပေးဟု မင်းထိုက် ပြောလိုက်သည်။ ချစ်သူ ဆန္ဒရှိရာအတိုင်း အလိုက်သင့် ဖြည့်ဆည်း ပေးလိုက်၏။ မင်းထိုက် လက်တို့က မွန်း ရင်စိုင်ကို ဆုပ်နယ် ချေမွလာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် အားစိုက် ညှစ်လိုက်သဖြင့် မွန်း ကိုယ်လေး တွန့်သွား၏။ နာလို့ ဖြည်းဖြည်းလုပ်ဘို့ ပြောချင်သော်လည်း မိမိ နှုတ်ခမ်းများက သူ့စိတ်ကြိုက် ဝါးမြို ခံနေရသဖြင့် မစွမ်းသာ။ ချစ်သူလူဆိုးလေး အချစ်ကြမ်းသမျှ အောင့်အီး သည်းခံရင်း မွန်း စိတ်အိုက် လာမိသည်။

ရင်သားများကို အားပါးတရ ညှစ်နယ်နေသည့်လက်က အကျီအောက် ရောက်လာသည်။ အို… မွန်း သဲ့သဲ့ ညည်းမိ၏။ မျက်စိများ ပြာဝေလာသည်။ သူ.. ဘာလုပ်မလို့.. အတွေး မဆုံးခင် မင်းထိုက် လက်တွေက ဘရာချိတ်ကလေးကို ကျွမ်းကျင်စွာ ဖြုတ်ချလိုက်သည်။ အေးစက်စက် လက်များ မွန်း နို့အုံပေါ် ရောက်လာတော့၏။ ရုတ်တရက်မို့ မွန်း မရုန်းနိုင်ခဲ့။ ငြင်းရန် စိတ်ကူးမိသော်လည်း ဒါ ငါ့ ချစ်သူပဲလေ ဆိုသည့်စိတ်က မွန်းကို အနိုင်ယူသွားသည်။ မင်းထိုက် တစ်ယောက် မွန်း နို့အုံ နှစ်ဘက်ကို အားပါးတရ ညှစ်ချေနေသည်။ လုံးကျစ် တင်းရင်းနေသည့် နို့လေး နှစ်ဘက်မှာ မင်းထိုက်၏ လက်ဝါးကြမ်းကြမ်းကြီး အောက်တွင် အလှည့်ကျ ထူပူ လူးလှိမ့် နေရသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် နို့သီးခေါင်းလေးများကို ညှစ်ချေသည်။ ခပ်ဆဆ ဆွဲပြီး လိမ်ဆွဲသလို ဆော့သည်။ နှုတ်ခမ်းမှ အနမ်းများကလည်း ကြမ်းသည်ထက် ကြမ်းလာ၏။ ခဏကြာတော့ အနမ်းများ ရပ်ပြီး အကျီကို အတင်း ဆွဲမသည်။ အို.. မောင်.. မောင်ရယ်..။ လိပ်တင်လိုက်သည့် အကျီနှင့် အောက်လျှောချထားသည့် ဘရာကြားတွင် ရင်စိုင်မို့မို့နှစ်ခု ပူးကပ်လျှက် ထွက်လာ၏။ မင်းထိုက် အသက်ရှုသံများက ခါတိုင်းနှင့် တခြားစီ။ စိတ်ရိုင်း ဝင်နေသည့် သူတစ်ဦးအလား နို့အုံများကို အတင်း ကုန်း နမ်းတော့၏။

“ မောင်ရယ်.. ဖြည်း.. ဖြည်းဖြည်း.. မွန်း နာလို့ပါ.. နော်..”

“ အွမ်း.. ငြိမ်ငြိမ်နေ ကွာ..”

 နွားမူးဆူးတိုး ဆန်လွန်းနေသည့် ချစ်သူ၏ အပြုအမူများကြောင့် မွန်း ငိုချင်လာမိသည်။ အထိအတွေ့များက ကြမ်းတမ်းလွန်းသဖြင့် မိမိဘက်မှာ သာယာမှု မခံစားရသည့်အပြင် စိတ်ညစ်လာသည်။ မင်းထိုက်က မွန်း နို့အုံကို ကိုက်ခဲထားသည်။ နို့သီးခေါင်းများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စို့၏။ နို့နှစ်ဘက်လုံး နီရဲ ထူပူလာသည်အထိ စိတ်ကြိုက် စို့သည်။ လက်များကမူ ထမီခါးဆီ ရောက်လို့လာပြီ။ အသံတုန်တုန်လေးဖြင့် ကြိုးစား ပြောမိသည်။

“ မောင်ရယ်.. ဒါတော့ နေပါဦး.. မွန်း.. မွန်း အဆင်သင့် မဖြစ်သေးလို့ပါ.. နော်..”

“ အာ ကွာ.. နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ဘို့လေးတောင် ခုလောက် ရှားပါးနေတာ.. နေဘူး.. မရဘူးကွာ မွန်း.. မောင် တအား ထန်နေပြီ..”

“ အို..”

“ လိုးချင်တယ်.. တအားလိုးချင်တယ် ကွာ..”

“ အိုးးး.. မောင်ကလည်း.. မွန်း.. အိုး.. မောင်ရယ်.. နေပါဦး.. ခဏ..”

“ ဘာလဲ ကွာ.. မွန်း.. လုပ်ပါ.. နော်..”

“ နေ့ခင်းကြီး မောင်ရယ်.. ပြီး ပြီးတော့ ခုနေ တစ်ယောက်ယောက် တက်လာရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲလို့..”

“ အာ့မို့ ငြိမ်ငြိမ်နေခိုင်းတာလေ ကွာ.. ခဏလေးပါဆို..”

 ပြောရင်းဖြင့် လက်များက ထမီကို ဆွဲမယူနေပြီ။ မွန်း အော်ငိုပစ်ချင်စိတ် ပေါက်လာ၏။ မိမိက လိင်ကိစ္စကို ဘာမှ နားမလည်။ ချစ်သူရယ်လို့ ဖြစ်လာလျှင် သည်ကိစ္စက အနှေးနှင့် အမြန် ပါလာမည်ဟု လက်ခံထားပါသော်လည်း မိမိအတွက် ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံမှာ ခုလိုနေရာနှင့် ခုလို ပုံစံကြီးတော့ မဖြစ်သင့်ဘူး မဟုတ်ပါလား။ တဇွတ်ထိုး ဆန်လွန်းနေသည့် ချစ်သူကိုလည်း မလွန်ဆန်နိုင်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အော်ဟစ်အကူညီ တောင်းရအောင်ကလည်း မိမိ ချစ်သူ အရင်းခေါက်ခေါက်ကြီး။ နောက်တစ်ခု မွန်း သူ့ကို ချစ်ခဲ့မိတာ အပျော်သက်သက် မဟုတ်။ တနေ့ လက်ထပ်မည့် ဘဝအဖော်အဖြစ် ရည်ရွယ်ပြီး လက်တွဲခဲ့သူ။ အင်းလေ.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက ငါ့ချစ်သူ.. ငါ လက်ထပ်မယ့်သူ.. ငါ့ကို ပိုင်မယ့်သူပဲ..။

မွန်းဘက်က စိတ်လျှော့ပြီး ငြိမ်သက်ပေးလိုက်မိတော့သည်။ မင်းထိုက်က မွန်းကို မျှော်စင်ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆွဲလှဲလိုက်၏။ ငြင်းဆန်ရန် စိတ်ကူး ရှိတော့ပုံမရသည့် ချစ်သူလေး။ နို့နှစ်ဘက်က ဟင်းလင်း ပွင့်နေပြီ။ ထမီ ကို ခါးထိရောက်အောင် လိပ်တင်လိုက်၏။ ဖြူဝင်းသွယ်လျသော ပေါင်တံ နှစ်ချောင်းတွင် ကြက်သီးများ အဖုဖု ထ နေသည်။ မျက်စေ့ စုံမှိတ်ပြီး အံကျိတ်ထားသည့် ချစ်သူကို ကြည့်ပြီး ရမ္မက်ဇောများ ထန်သည်ထက် ထန်လာ၏။ မင်းထိုက် စိတ်က ဆန်းသည်။ လူ့မြင်ကွင်း တွင် ကသုတ်ကရက် လိင်ဆက်ဆံရတာကို သဘောကျသည်။ ပင်တီလေးကို မရမက ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး မွန်း ပေါင်နှစ်ဘက်ကြားတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ သည်လို သနားစရာ မျက်နှာပေးလေးက မင်းထိုက်စိတ်ကို ထိပ်တက်အောင် တွန်းပို့နေသည်။ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ခပ်သွက်သွက် ဖြုတ်လိုက်၏။ သည်နေ့အဘို့ မွန်းထံမှ ကာမပန်းကို အရခူးမည်ဟု ကြံရွယ်ထားသဖြင့် ဂျင်းပန်အောက်တွင် အတွင်းခံ ဝတ်မလာခဲ့။ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထ နေသည့် လိင်တံကြီး က ဘောင်းဘီ ဇစ်ကြားမှ မာန်အပြည့်ဖြင့် ထွက်လာသည်။

အပီအပြင် နေရာ ယူပြီး ပိပိလေးဆီ လိင်တံကို တေ့လိုက်သည်။ မွန်းဘက်က လုံး၀ အဆင်သင့် ဖြစ်သေးပုံမရ။ ပိပိလေးတွင် တုတ်ခိုင်သော လိင်တံကြီး အဆင်ပြေပြေ ဝင်နိုင်လောက်အောင် ချောဆီ ထွက်မနေ။ လက်နှစ်ချောင်းနှင့် ဖြဲဟလိုက်တော့ အတွင်းသားလေးက နီရဲပြီး လှလွန်းသည်။ တွင်းပေါက်ဝလေးကလည်း ကျဉ်းကျဉ်းလေး။ မနည်းလှသော အတွေ့အကြုံများအရ ဘာမှ မဝင်ဘူးသေးသည့် ရတနာဂူဝလေးမှန်း သိလိုက်သည်။ သည်တိုင်းဆို လွယ်မည်မထင်။ မိမိကလည်း ဆာလောင်မွတ်သိပ်လှပြီမို့ တွင်းကလေး ဆီမှလိုအပ်သော စိုစွတ်မှုရရန် မိမိဘာသာ ကြံစည်ရတော့မည်။ ခေါင်းတစ်ချက်ငုံ့ပြီး တွင်းဝတည့်တည့်ကို ထွီကနဲ တံတွေး တစ်ချက်ထွေးလိုက်၏။ နှုတ်ခမ်းလေး ဖိကိုက်ထားသည့် မွန်း၊ လွန့်ကနဲ ရုန်းသည်။ မိမိ ပစ္စည်းကို တံတွေးနှင့် ထွေးခံလိုက်ရမှန်း သိလိုက်၏။ စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်း သွားသလိုလို ခံစားလိုက်မိသည်။ ထွေးလိုက်သည့် တံတွေးများက တွင်းကလေး အောက်ဘက်သို့ စီးကျပြီး စအို၀ ရှုံ့ရှုံ့လေးဆီ ရောက်လာသည်။ မင်းထိုက် အချိန် သိပ်မဆွဲ။ စီးကျနေသည့် တံတွေးပေါက်ကို လီးထိပ်ဖြင့် ဆီး ခံလိုက်၏။ စအို၀ တည့်တည့် ထောက်မိ သွားသည်။ လီးတံကြီးကို အရင်းမှကိုင်ပြီး အက်ကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း ဆွဲတင်လိုက်သည်။ လိုသော နေရာ တည့်တည့်အရောက် တစ်ချက် ဖိသွင်းလိုက်၏။ နာသွားသော မွန်း ရုန်းသည်။ မျှော်စင်နံရံနှင့် ကပ်နေသည်မို့ ထပ်ရုန်း၍ မရ။

မင်းထိုက် အလျှော့မပေးပဲ ဆက်သွင်းသည်။ မွန်း၏ နာနာကျင်ကျင် ညည်းညူသံက သူ့စိတ်ကို ပိုမို အားဖြည့်နေ၏။ မွန်း အရမ်း နာသည်။ သို့သော် အသံကျယ်ကျယ်လည်း မအော်ရဲ။ တစ်ယောက်ယောက် ကြားသွားပါလျှင် သူလည်း ဒုက္ခရောက်၊ ကိုယ်လည်း အရှက်ကွဲ မဟုတ်ပါလား။ အတင်း ဖိကပ်ထားသည့် ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို လွတ်လို လွတ်ငြား ဖနောင့်လေး အားပြုပြီး ရုန်းကြည့်သည်။ ထိုသို့ လှုပ်ရှားလိုက်ကာမှပင် မိမိဘက်မှ သူ့အတွက် အဖုတ်လေး ကော့ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတော့သည်။ အားထည့်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်သည့် တစ်ချက် အဖုတ်လေးထဲ လီးတံကြီး နင့်ကနဲ တဆုံး ဝင်သွားသည်။ မွန်း လည်း အသည်းခိုက်မတတ် နာကျင်သွားသည်။

အားး.. အ.. ဟင့်.. ။ 

ငိုသံပါလာသည့် မွန်း အသံလေးက အရမ်း ဆွဲဆောင်မှုရှိသည်။ မင်းထိုက်ကို ရမ္မက် ဒီရေ တိုးသည်ထက် တိုးလားအောင် လှုံ့ဆော် နေသည့်အလား။ လူ့သူလေးပါး မလွတ်ရာနေရာမို့ သူလည်း ထင်သလောက် မကြမ်းရဲ။ မွန်းလည်း အသံ ရဲရဲ မထွက်နိုင်။ ဒါကပဲ သူ့အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ။ နောက်တစ်ကြိမ်တော့ ဟိုတယ် ခေါ်သွားပြီး အပီအပြင် ကျုံးပစ်မည်ဟု တွေးလိုက်၏။ မျက်စိ စုံမှိတ်ရင်း ညည်းညူ နေရှာသည့် ပန်းဆီရောင် မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်သွင်းသည်။ အောက်မှ ကြမ်းခင်း၏ မညီညာမှုနှင့် အပေါ်မှ ဆောင့်ချက်များက မွန်းအတွက် ခံရခက်လွန်းသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် နံရံနှင့်ခေါင်း ဆောင့်မိသေး၏။ အလောသုံးဆယ် ဖြစ်နေသော ချစ်သူ၏ အလို မြန်မြန် ပြည့်သွားပါစေတော့ဟူ၍ ဆုတောင်းရင်း မျက်ရည်ကျမိသည်။

ဆယ်ချက်လောက် မရပ်မနား ဆက်တိုက် ဆောင့်သွင်းပြီးနောက် ပို၍ အားပါလာသည့် ဆောင့်ချက် သုံးလေးချက်နှင့်အတူ မင်းထိုက် ငြိမ်ကျသွားသည်။ ပျော့သွားသော သူ့လီးတံကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ နီရဲ ရောင်ကိုင်းသွားဟန်ရှိသော အဖုတ်လေးခမျာ ပူလောင် စပ်ဖျဉ်းပြီး အထိ မခံနိုင်လောက်အောင် နာကျင် ကျန်ခဲ့၏။ သို့သော် မွန်း ခမျာ နာကျင်မှုကို အချိန်ကြာကြာ မဖြေသိမ့်နိုင်အား။ အနီးဝန်းကျင်မှ ကြားလာရသော လူသံများကြောင့် ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသည့် အဝတ်စားများကို ခပ်မြန်မြန် ပြင်ဝတ်လိုက်ရသည်။ မျှော်စင်ကြီး တသိမ့်သိမ့်လှုပ်လာပြီး တက်လာသည့် ခြေသံများလည်း ကြားရသည်။ တော်ပါသေးရဲ့.. လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်မိနစ်လောက်ကသာ ခုလို လူတွေ တက်လာကြလျှင် မွန်း တော့ အရှက်ကွဲပြီ။ ခုလည်း ကလေးတစ်သိုက်က မွန်းတို့ ရှိရာ အထပ်သို့ ရောက်လာပြီးမှ ပြန်ပြေးဆင်းသွားသည်။ အပေါ်မှာ အတွဲ ရှိတယ်ဆိုသည့် တစ်ယောက်တစ်ပေါက် အသံများ ကြားလိုက်ရ၏။ မွန်း ရှက်လိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ ဖြစ်နိုင်လျှင် အငွေ့အဖြစ် ပျံတက် သွားချင် ပါသော်လည်း ကျေမွ နေသည့် အဝတ်အစားများ၊ နီရဲထူပူနေသည့် မျက်နှာနှင့်ပင် ကလေးတစ်သိုက် ရှေ့မှ ဖြတ်ဆင်း ခဲ့ရသည်။

“ ငါတို့ နည်းနည်း နောက်ကျသွားတာ ကွ.. ဒီအကိုကြီး အမကြီးကို လိုးနေတာနေမယ်.. အမကြီး အကျီတွေ ပေနေတယ် တွေ့လား.. အဲ့ဒါ ကြမ်းပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီး အလိုးခံထားလို့..”

 နောက်မှ ကျန်ခဲ့သည့် စကားသံက မွန်းနားထဲ သံရည်ပူ လောင်းသလို ဝင်လာသည်။ မွန်း ကားပေါ်တက်ပြီးတော့ မင်းထိုက်က အနားရှိ ကွမ်းယာဆိုင်လေးတွင် တစ်စုံတစ်ခု ဝင် ဝယ်သည်။ ကွမ်းယာသည်က လေးထောင့်ပုံးပုံစံ ဆိုင်ကလေးအတွင်းမှ ထွက်လာပြီး ကားပေါ် ထိုင်နေသည့် မွန်းကို ယောင်လည်လည်နှင့် လာကြည့်သည်။ မင်းထိုက် ကားပေါ် တက်သည်။ သူဝယ်လာသည့် ပစ္စည်းကို မွန်းလက်ထဲ ထည့်ပေး၏။ “သောက်လိုက် မွန်း..” ဟု ပြောသည်။ ဆေးနှစ်လုံး ပါသည့် ကဒ်ကလေး။ ရိုးသားအေးဆေးသည့် စာကြမ်းပိုးမလေး မွန်း၊ သည်ဆေးက ဘာအတွက် ဆိုတာလောက်တော့ နားလည်ပါသည်။ ဘာမှ မေးမနေတော့ဘဲ ကား cool box ထဲမှ ရေအေးတစ်ဗူး ထုတ်ယူပြီး နှစ်လုံးလုံး သောက်ချလိုက်သည်။ ကွမ်းယာဆိုင်ကလူ၊ စပ်စပ်စုစု ကြည့်နေဆဲ။ မွန်း တစ်ယောက် မိမိ အဖြစ်က လမ်းဘေး ဆန်လွန်းလှပါလား ဆိုတာထက်ပိုပြီး ဘာမျှ မစဉ်းစားနိုင်ခဲ့ပါချေ။

.................................................................................

( ၂ )

ထိုနေ့၏ နောက် တစ်ပတ်အကြာ။ ချစ်ရသူက နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ဘို့ တောင်းဆိုပြန်သည်။ ဖြစ်ချင်တော့ ထိုရက်က မွန်း ရာသီ လာနေသည်။ ထိုကဲ့သို့ ရာသီစက်ဝန်း နေ့များတွင် မွန်း စိတ်တွေ မကြည်တတ်။ ရံဖန်ရံခါ ဝမ်းနည်းသည်။ တစ်ခါတစ်လေလည်း ဘာကိုမှန်းမသိ ဒေါသထွက်ချင် ထွက်နေတတ်သည်။ ပင်ကိုယ် စိတ်အားငယ်တတ်သူမို့ အများအားဖြင့်တော့ ဝမ်းနည်းပြီး အလိုလိုနေရင်း ငိုချင်နေတတ်တာက များသည်။ သွေးဆင်းများသော ရက်များတွင် ပိပိလေးမှလည်း နာကျင်မှု အနည်းငယ် ရှိနေတတ်၏။ မင်းထိုက် တောင်းဆိုလာတော့ မွန်း ပြောပြလိုက်သည်။ မိမိ အဖုတ်လေးကို မညှာမတာ လိုးခဲ့သော ချစ်သူမောင်က ရာသီသွေးကိုတော့ ရွံတတ်ပုံပင်။ သို့သော် သူ့ဘက်က စိတ်တော့ မလျှော့။

ကျောင်းအဆင်း ညနေခင်း ကျူရှင် တစ်ချိန် ဖျက်ပြီး အဝေးပြေးလမ်းမ တစ်နေရာသို့ မွန်းကို ခေါ်သွားပြန်သည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် မွန်းလည်း ခုလိုအချိန်မျိုး ချစ်သူ့ရင်ခွင်တွင် ခေါင်းလေးမှီကာ နေချင်မိသည်။ ထိုမျှော်လင့်ချက်ကလေးနှင့် သူခေါ်ရာနောက် ပါသွားမိပြန်၏။ လမ်းဘေးတစ်နေရာတွင် ကားရပ်သည်။ မွန်းဘက်က တံခါးကို လာဖွင့်ပေးပြီး ဆင်းစေ၏။ အချိန်က ညနေစောင်း။ ဆည်းဆာအလှကို အတူခံစားရင်း အနမ်းမိုး ခြွေမိကြပြန်၏။ သူ့ရင်ခွင်တွင် မွန်းကို နွဲ့မှီစေသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းစုပ်နေရင်း မင်းထိုက် လက်တစ်ဘက်က မွန်း အကျီ ရှေ့ကျယ်သီးများကို ဖြုတ်တော့သည်။ မွန်းလည်း ငြင်းမနေတော့။ နို့များကို ခပ်တင်းတင်း ညှစ်သည်။ ခဏနေတော့ အနမ်းများ ရပ်တန့်ကာ နှုတ်ခမ်းများက နို့အုံဆီသို့။ မိမိနို့များကို ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် စို့နေသည့် သူ့ခေါင်းကို မွန်း ထိန်းကိုင် ထားပေးလိုက်သည်။ လုပ်ပါစေတော့။ သည်နေ့အဘို့ သည့်ထက်ပိုပြီး လုပ်လို့မှ မရဘဲလေ။

မွန်းဘက်ကတော့ ဘာခံစားမှုမှ ဖြစ်မလာ။ ရာသီစက်ဝန်းကြောင့် ဆီးစပ်နှင့် ဗိုက်နားမှ နာကျင် ကိုက်ခဲမှု အနည်းငယ် ရှိနေသည့်အပြင် ဒါလည်း လမ်းဘေးပါပဲလား ဆိုသည့်စိတ်က မွန်း အာရုံတို့ကို စုစည်း မရအောင် နှောင့်ယှက် နေသောကြောင့်ပင်။ ဖြတ်မောင်းသွားသည့် ကားတစ်ချို့ မလိုအပ်ဘဲ ဟွန်း တီးသွားကြသည်။ တချို့လည်း ဝေးလားဝါးလား အော်ဟစ် သွားကြသည်။ ရှိပါစေတော့ ဆိုတာထက် ပိုပြီး မွန်းတစ်ယောက် ဘာမှ မတွေးတတ်နိုင်မီ မင်းထိုက် စကား စ လာသည်။

“ မွန်း..”

“ ဟင်..”

“ လိုး ချင်လာပြီ..”

“ အိုးးး..”

“ တကယ် မွန်းရဲ့.. မယုံရင် ကိုင်ကြည့်ပါလား.. မောင့်လီးကြီး မာတောင်နေတယ်.. အွန့်.. ကိုင်ကြည့်..”

မွန်းလက်ကို ဆွဲပြီး သူ့အတံကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ အုပ် ကိုင်စေ၏။ အတွင်းခံ ဝတ်မထားပြန်သည့် မင်းထိုက် အောက်ပိုင်းတွင် ပူနွေးမာတောင်နေသည့် ဒုတ်တံကြီးက မိုးမျှော်လုလု ထောင် တက်နေသည်။ မွန်း အတော်ပဲ စိတ်အိုက်သွားမိသည်။ ဟိုတစ်ပါတ်က အကြမ်း ခံထားရတာ မျက်စိထဲ ပြန်မြင်လာမိ၏။ ထိုနေ့က သောက်ခဲ့သည့် ဆေးကြောင့်ပဲလား၊ သည်တစ်လ ရာသီသွေးက ခါတိုင်းထက် အဆင်းများနေသည်။ နာကျင်မှုလည်း အရင်ထက်ပို၏။ အားကုန်နေသလိုလည်း ခံစားနေရသည်။ ခုနေများ အဲ့တုန်းကလို အကြမ်းပတမ်း အလုပ်ခံရလျှင် မွန်း သေ သွားနိုင်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် စိုးရိမ်မိသည်။

“ ရမှ မရတာ မောင်ရယ်.. မွန်း တကယ် ဆင်မပြေဘူးလေ ကွာ.. နော်..”

“ ရအောင် လုပ်မှာပေါ့.. မွန်းကလည်း..”

“ အင်.. ဘယ်လို လုပ်မှာလဲ ဟင်..”

“ အဖုတ်ကို မလိုးဘူးလေ..”

“ ဘယ်လို ဘယ်လို..”

“ အဖုတ်ကို မလိုးဘူးလို့.. ဆံပင်ကို လိုးမယ်..”

“ ဟင်..

ကြံကြံ ဖန်ဖန် စကားကြောင့် မွန်း အံ့သြမိသည်။ မွန်း ဆံပင်က တင်ပါး ကျော်ကျော် ပေါင်လည်လောက် ရှိသည်။ ဆံလုံးထွားပြီး ဖြောင့်စင်း နက်မှောင်နေ၏။ ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ဖားလျား ချထားလျှင် ကိုယ်လုံးကလေး ပျောက်လုလု ဖြစ်သွားသည်အထိ ထူထဲသည်။ ပြောရလျှင် မွန်း တကိုယ်လုံးတွင် တန်ဘိုးအထားဆုံး အလှမှာ ဆံပင်ဖြစ်၏။ ခုတော့ ကြံကြံဖန်ဖန် ဆံပင်ကို လိုးမည် ဆိုသဖြင့် တကယ်ပဲ မျက်လုံးပြူးမိသည်။ မွန်းတစ်ယောက် အံ့သြမဆုံးမီ မင်းထိုက် က ကျစ်ဆံမြီးကို ဖြည်ချနေပြီ။

ကားပေါ်ရှိ အိတ်ထဲမှ ဘီးလေး သွားယူပြီး ခေါင်းဖြီး ပေးသည်။ ပြီးတော့ မွန်း ဆံပင်များကို စု ကိုင်ပြီး နောက်တည့်တည့်တွင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်၏။ ထိုင်နေသည့် မွန်း၏ နားထင်ရင်းနှင့် သူ့လီးကို တည့်လောက်အောင် ချိန်၍ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ခပ်ကွကွ ကားပြီး ရပ်သည်။ ဆံပင်များကို လိမ်ကျစ်ပြီး သူ့ လီးတံ ငေါက်တောက်ကြီးတွင် ပတ်သည်။ ထို့နောက် ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်၊ စိတ်ကြိုက် လုပ်တော့၏။ လက်များလည်း မရပ်နားသလို ခါးကို ကော့ကော့ပြီးလည်း ဆောင့်သေးသည်။ မာတောင့်တောင့် လီးတံ စိုစိုကြီးက မွန်း နားထင်စပ်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် လာ ထိသည်။

တအူးအူး တအီးအီးနှင့် စိတ်လွတ်လက်လွတ် အော်ဟစ်ပြီး ဆောင့်လိုက်တိုင်း သူ့ လီးတံကြီးက မွန်း ဆံအုံအကြား တွန်းထိုး ဝင်လာနေသည်။ လီးတွင် ပတ်ထားသည့် ဆံပင်များကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်နေခြင်းမို့ တစ်ချက် ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း ဆံရင်းကို ဆောင့်ဆွဲသလို ဖြစ်နေသည်။ ရာသီစက်ဝန်း၏ ဝေဒနာအပြင် ချစ်သူ၏ ထူးထူးဆန်းဆန်း အာသီသနောက်ကို မလိုက်နိုင်သည်မို့ သူ့လှုပ်ရှားမှုများက မွန်းကို စိတ်ကျဉ်းကျပ်စေပြန်၏။ မင်းထိုက် တစ်ယောက် ချစ်သူ၏ ဆံပင်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ လိုးရတာ အရသာ တွေ့နေ၏။ သည် အတွေ့ကြုံကို မိမိ လိုချင်နေတာ ကြာပြီ။ စားဖူးသမျှ မိန်းကလေးတိုင်းက ဆံတိုမလေးများသာမို့ အခွင့်မသာခဲ့။

ဘယ်နှစ်ချက်မှန်းမသိ ဆောင့်ချင်တိုင်း ဆောင့်ပြီး ခံစားချက်က ထိပ် တက်လာသည်။ ဆံပင်နှင့် ပတ်ထားသည့် လီးကြီးကို ခပ်တင်းတင်း အုပ်ကိုင်ပြီး အားကုန် ဆောင့်ပစ်သည်။ မွန်းထံမှ တအင့်အင့် အသံလေးများ ထွက်လာပြီ။ ဆံပင်ကို နောက်မှနေ၍ အတင်း ဆောင့်ဆွဲနေသလို ဖြစ်နေသောကြောင့် ဖြစ်မည်။ မင်းထိုက် ပို အကြိုက်တွေ့သွားသည်။ အော်ပါ ကွ.. အော်လိုက်စမ်းပါ.. မင်း အာ့လို အော်ပေးမှ ငါ့တွက် အားပိုရှိတာ..။

ဆံစုထဲမှ ထိုးထွက်လာသည့် လီးထိပ်က နားထင်ရင်းကို သွားသွားထိသည်။ အရသာ ရှိလိုက်သည့် ဖြစ်ချင်း။ နောက်များဆိုလျှင်တော့ တနေကုန် အချိန်ပေးပြီး ဆံပင်တစ်ချီ၊ အဖုတ်တစ်ချီ စိတ်ကြိုက်လိုးပစ်မည်။ ဆံစမှသည့် ခြေဖျားထိ အဘိုးတန်သည့် ချစ်သူလေး။ ပူနွေး ချွဲကျိနေသည့် သုတ်ရည် များ မွန်း နထင်မှ လည်တိုင် တလျှောက် စီးကျ ကုန်သည်။ လူလည်း အတော် အားကုန်သွားပြီမို့ မွန်းကို နောက်မှ ဖက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်၏။ လည်ကုတ်ပေါ် စီးကျနေသည့် သုတ်ရည်များကို သူမ ဆံပင်နှင့်ပဲ ပြန်သုတ်ပေးလိုက်သည်။

မွန်း၏ ဆံပင်အရင်းနှင့် လည်တိုင်ကြားတွင် သုတ်ရည်များက အထွေးလိုက် ပျစ်ခဲနေသည်။ ရှန်ပူရနံ့ မွှေးမွှေးနှင့် ရောနေသည့် မိမိသုတ်ရည်၏ အနံ့များက မင်းထိုက်အတွက် ယစ်မူးစွဲလန်းစရာ ကောင်းလွန်းနေသည်။ ဒူးနှစ်ဘက်ပေါ် လက်လေး ပိုက်တင်လျက် ထိုင်ရင်း ဟိုးအဝေးမှ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းဆီ ငေးကြည့်နေမိသည့် မွန်း မျက်ဝန်းများကတော့ ဝိုင်းစက် ကြောင်စီကာ အရောင် မဲ့နေခဲ့ပါသည်။ ပုစွန်ဆီရောင် နေဝန်းကြီးလည်း ဆုံးဆုံးမြုပ် ပျောက်ကွယ်လုပြီမို့ ပြန်ခဲ့ကြသည်။

ထိုညနေအဘို့ အပြန်လမ်းတလျှောက်မှသည် နှစ်ဦးသား လမ်းခွဲချိန်အထိ မွန်း သူ့ကို ဘာစကားမှ မဆိုဖြစ်တော့။ အိမ်ရောက်တော့ ရေတစ်ခွက်ပင် မသောက်နိုင်အား။ ရေချိုးခန်းသို့ အပြေးအလွှား ဝင်ကာ ရှန်ပူတစ်ဗူးလုံး ကုန်လုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်အထိ ခေါင်းကို အထပ်ထပ် လျှော်မိသည်။ တကယ်တမ်း မွန်း ဆံပင်က ဆိုင်တွင် လျှော်မှ အဆင်ပြေသည်။ သည်ဆံအုံကြီး ခြောက်ဘို့အရေး အနည်းဆုံးတော့ လူနှစ်ဦး ကူညီပေးမှ။ ဖြစ်ချင်တော့ ထိုညက မိခင် ဖြစ်သူလည်း တရားစခန်း ဝင်နေသဖြင့် အိမ်တွင် မရှိ။ အချိန်မတော် ခေါင်းလျှော်ပြီးမှ မိမိ ဆံပင် ခြောက်ဘို့အရေး ဖခင်ကိုလည်း အကူညီ မတောင်းဖြစ်။ ကိုယ့်ဒုက္ခနှင့် ကိုယ်မို့ မွန်းခမျာ ညစာ ထမင်းပင် မစားနိုင်ပါတော့ချေ။

နောက်ဆုံး အစိုဓာတ် မကုန်သေးသည့် ဆံပင်နှင့်ပဲ အိပ်ရာ ဝင်လိုက်ရသည်။ နောက်နေ့မနက် မိုးမလင်းမီပင် လူက ကိုယ်တွေ ခြစ်ခြစ်တောက်အောင် ပူနေပြီး အဖျားဝင်တော့သည်။ အနှစ်ချုပ်လိုက်တော့ ချစ်သူ၏ ထူးဆန်းသည့် ဝါသနာကို ပါရမီ ဖြည့်ခဲ့ရသည့် မွန်း မှာ သုံးရက်ဆက်တိုက် ကျောင်းပျက်ရပါလေတော့သည်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>