ဆရာကောင်း တပည့် အပိုင်း ( ၂ )
ရေးသားသူ - နတ်သား (natthar)
မှုန်နံ့သာ၏ ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးကို ပထမဆုံးမြင်ရသူမှာ မိုးကောင်းကင်ဖြစ်ပါသည်။ ပထမဆုံး သူမ၏ အမေပေးသော လယ်တစ်ကွက်ကို မြင်သွားသူမှာလဲ မိုးကောင်းကင်ပင်။ အခုတော့ ထိုအဆင့်တွင်မကပဲ သူမပန်းပွင့်လေး၏ အင်္ဂါရပ်တွေကို အသေအချာမြင်ရတော့မည့်သူမှာလဲ မိုးကောင်းကင်သာ။ ဖြစ်သင့်တာလား၊ မဖြစ်သင့်တာလား မှုန်နံ့သာ တွေေ၀စဉ်းစားနိုင်စွမ်း မရှိပါ။ သူမပေါင်တံနှစ်ချောင်းအား မိုးကောင်းကင်က ဆွဲဖယ်လိုက်သည်တွင် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်တောင် မငြင်းနိုင်ရှာ။ မှုန်နံ့သာ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးက အရေအသွေးကောင်းသည့် ပတ္တမြားကို ပိတ်ဖြူစပေါ်တင်လိုက်သည့်အလား ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်လာရသည်။
မိုးကောင်းကင်သည် သူ့ရှေ့ကမြင်ကွင်းကို မျက်တောင်ခတ်ဖို့ မေ့လျော့နေသည့်နှယ် စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သူသာ အတွေ့အကြုံမရှိဘူးသည့် ယောကျ်ားလေးတစ်ယာက်ဆို ဒီမြင်ကွင်းကြောင့် နေရာမှာတင် နှလုံးရပ်သွားမလား မသိ။ မဟတဟ မစေ့တစေ့ဖြစ်နေသော မှုန်နံ့သာ၏ အောက်ပါ အရည်အချင်းက perfect ဆိုသည့်စကားနှင့်သာ ညွှန်းဆိုရပေတော့မည်။ ကားထားပေးသည့် ပေါင်ကြားထဲ ဒိုက်ဗင်ချက်ချင်းပစ်ထိုးချင်သည့်စိတ်ကို မနည်းထိန်းချုပ်ထားရသည်။ သူ့ဘ၀တွင် ဒီလောက် စိတ်လှုပ်ရှားမိတာ တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးခဲ့။ အခုအကြိမ်က ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်နေသည်။ မှုန်နံ့သာနှင့် သူ့အခြေအနေကို training lessons တစ်ခုဟု သူထင်ထားခဲ့ပေမယ့် ထိုအကြောင်းတရားသည် ဒီထက်မကစွာဖြင့် ရင်ပတ်ထဲရောက်နေခဲ့သည်ကို မိုးကောင်းကင် စတင်သတိပြုမိသည်။
“ မှုန် .. ကောင်းကိုင်ကြည့်ချင်တယ်နော် .. ”
“ ကိုင်လေ .. ကောင်း .. ”
မိုးကောင်းကင်၏ အသံကတစ်မျိုးဖြစ်နေသလို၊ ပြန်ဖြေလိုက်သည့် မှုန်နံ့သာအသံကလဲ အဖျားလှိုင်းရိုက်ခတ်ထားသလို ဖြစ်နေသည်။ အနားတိုးလာသည့် မိုးကောင်းကင်လက်က ညာဘက်နို့အုံကို လာထိချိန်တွင် မှုန်နံ့သာ တွန့်ခနဲဖြစ်သည်။ အလွန်အမင်း စိတ်၀င်စားဟန်နှင့် သူမ ရွှေရင်အစုံကို စိုက်ကြည့်နေသည့် မိုးကောင်းကင်ကို သူမကလဲ တန်ပြန်ငေးကြည့်နေမိသည်။
မှုန်နံ့သာ၏ ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးသည် မယုံနိုင်လောက်အောင်ပင် နူးညံ့သည်နှင့်အမျှ၊ လုံး၀န်းတင်းမာနေသည်ကို မိုးကောင်းကင် လက်အတွေ့ရော၊ မျက်စိအမြင်ကြောင့်ပါ သိနေရသည်။ ဒီလိုမျိုး ကြီးမားပေမယ့် အိတွဲကျနေခြင်းအလျဉ်းမရှိသည့် နှစ်ခိုင်တွဲကြီးကို မိုးကောင်းကင် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ပါ။ မစူတစူ နို့သီးခေါင်းတွေက အပြစ်ပြောစရာမရှိသလို၊ ပန်းနုရောင်လက်နေသည့် နို့ကွင်းတွေကလဲ လိုက်ဖက်ညီညီ ပနံရစွာရှိနေသည်။ မိုးကောင်းကင် ပါးစပ်က စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ အနှီနို့သီးခေါင်းလေးတစ်ခုကို ငုံ့စို့မိလိုက်သည်တွင်တော့ မှုန်နံ့သာနှုတ်မှ ညည်းသံလေးတစ်ခုက ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။ သူမလက်တစ်ဖက်ကမူ မိုးကောင်းကင်၏ ခေါင်းကို အလိုအလျောက် လာဆုပ်ကိုင်သည်။
နို့နှစ်လုံးနဲ့တင် တစ်နေကုန် ထိုင်စို့ရမည်ဆိုသော် မိုးကောင်းကင် မငြင်းဆန်ပဲ စို့ပေးမိမည် ထင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုယ်သူ ပြန်သတိပေးရသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် တကယ်ဆို နေ့လည်စာ မစားရသေး။ အချိန်ကမရှိဘူးဆိုရင်တောင် နှစ်နာရီလောက်တော့ ရှိတော့မည်။ သိပ်အချိန်ဆွဲလို့ မဖြစ်။ သူ၏ အဓိက ရည်ရွယ်ချက်က မှုန်နံ့သာကို ကာမအရသာသစ်တစ်ခု ရရှိအောင် ပြသဖို့ပင်။ မိုးကောင်းကင် သူ့လျှာကို တဖြေးဖြေးနှင့် အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။ မျက်လွှာကို ပင့်၍ ကြည့်လိုက်စဉ်တွင် မှုန်နံ့သာသည် မျက်လုံးလေးအ၀ိုင်းသားနှင့် သူလုပ်သမျှကို လိုက်ကြည့်နေတာ တွေ့ရသည်။
“ ကောင်း .. .အို !!!! … ”
မိုးကောင်းကင်၏ ပါးစပ်က အ၀လေးနားရှိ နူးညံ့နေသည့် အသားပြင်တွေကို အရင်ထိတွေ့သည်။ အဓိကနေရာကိုကား တမင်တကာမထိအောင်ထားသည်။ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်လာသည့် တင်ပါးနှစ်ဖက်ကြောင့် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ဘယ်လောက်တောင် သူမအ၀လေးကို လျက်ပေးတာ လိုချင်နေမှန်း မိုးကောင်းကင်သိသည်။ ဒီကိစ္စက ဗေဒင်မေးလျှင်တောင် ဆန်ကုန်နေဦးမည်။ ဒါပေမယ့် ကောင်မလေး ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် အဓိကနေရာသို့ တခါထဲမသွားပါ။ စက်၀ိုင်းပုံ ပတ်ချာလှည့်လျက်ပေးနေရင်းမှ တဖြေးဖြေးခြင်း ထိုစက်၀ိုင်းကို သေးသထက်သေးအောင် စုသွားသည်။
လှည့်၍လျက်ရင်းနှင့် နောက်ဆုံးကျမှ သူ့လျှာက အလိုလို အပေါက်၀လေးနှင့် တစ်တန်းတည်း ဖြစ်သွားသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့်မလိုက်အောင်ကို သေးငယ်လှသည့် အသားရွတ်ဖတ်လေး နှစ်ခုကို အရင်ဆုံး လျှာနှင့်အသာထိုးလျက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် လက်ချောင်းလေးတွေ အကူအညီယူကာ မှုန်နံ့သာ့အ၀လေးကို အသာဖြဲလိုက်ပြီး ဖရဲသီးတစ်လုံး၏အတွင်းသားလို ပေါ်လာသည့် နီနီရဲရဲ အသားနုကို လျှာနှင့်ထိုးသည်။
“ အိုး .. ရှစ် … ”
မှုန်နံ့သာ ပြောခဲ့သည်မှာ မှန်ပါသည်။ မိုးကောင်းကင် လျှာထဲတွင် အရည်ကြည်လေးတွေ၏ အရသာက တန်းခနဲ၀င်လာသည်။ သူမ စိတ်ထနေခဲ့သည်ဆိုတာ လွဲစရာအကြောင်းမရှိပါ။ ပန်းပွင့်လေးတစ်ခုနှယ် ပွင့်လွှာနီနီရဲရဲ ရှိနေသည့် အသားလေးများကို အသေအချာပင် လျှာနှင့်လျက်သည်။
သူ့လျှာကို အထဲရောက်နိုင်သမျှ ရောက်အောက် ထိုးထည့်သည့်တိုင် အပေါက်၀လေး၏ သေးငယ်မှုကြောင့် ခရီးမတွင်ပါ။ အ၀ပိုင်းလေးလောက်နှင့်ပဲ ကျေနပ်နေရသည်။ တော်တော်လေးကြာသည့်တိုင် ထိုကဲ့သို့ လျက်ပေးနေပြီးနောက် မိုးကောင်းကင် သူ့မျက်နှာကို အရည်တွေရွှဲနေသည့် အ၀လေးဆီမှ ခွာလိုက်သည်။ သူ့လျှာအစား လက်ညိုးကို အစားထိုးရန်ပြင်သည်။
“ ကောင်း !!! … ”
“ ပြောလေ .. မှုန် … ဘာလဲ .. မှုန့်အပျိုလွှာကို ထိသွားမှာစိုးလို့လား … ”
မှုန်နံ့သာ ကလယ်ကလယ်မျက်လုံးလေးနှင့် ရီရီေ၀ေ၀နှင့်ကြည့်ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြရှာသည်။
“ စိတ်မပူနဲ့ .. မှုန် .. ကောင်း အရမ်းမလုပ်ပါဘူး .. မှုန့်အပျိုလွှာကို မှုန့်နည်းတူ ကောင်း တန်ဖိုးထားပါတယ် .. ”
မှုန်နံ့သာရင်ထဲတွင် စမ်းချောင်းလေးတစ်ခု ဖြတ်စီးသွားသည်။ ဘာမှထပ်မပြောတော့သည့်အပြင် ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကိုတောင် ပို၍ ကားပေးမိသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ လက်ညိုးက အ၀လေးထဲသို့ ကျွံ၀င်လာသည်။
မှုန်နံ့သာအတွင်းသားတွေက ကျဉ်းမြောင်းလှပြီး ကျူးကျော်၀င်လာသူ လက်ညိုးကို အတင်းတွယ်ကပ်ကာနေသည်။ ပက်ကျိတစ်ကောင်သွားသည့်နှုန်းအတိုင်း မိုးကောင်းကင် သူ့လက်ညိုးကို စလိုးမိုးရှင်းနှင့် သွင်းနေရာ လက်နှစ်ဆစ်ရောက်သည်နှင့် တင်းခနဲ ဖြစ်သည်။ ရှေ့ဆက်မတိုးပဲ ထိုအမြှေးပါးလေးကိုသာ အသာလက်နှင့်စမ်းကြည့်သည်။ ဒါ မှုန်နံ့သာ၏ အပျိုစင်တံခါး။ ထိုတံခါး၏ အခြားဘက်၌မူ လတ်ဆတ်သင်းပျံ ့သော အရိုင်းဆန်သော လွင်ပြင်တစ်ခုရှိပေလိမ့်မည်။ မိုးကောင်းကင်၏ စိတ်သည် စိမ်းစိုနေသောမြက်ခင်းပြင်ကို လှမ်းမြင်မိသော မြင်ရိုင်းတစ်ကောင်လို ခုန်ပေါက်ကာ လှုပ်ရှားနေသည်။
သူ မှုန်နံ့သာကို မော့ကြည့်သည်။ မျက်လုံးလေး၀ိုင်းပြီး တမျိုးလေးဖြစ်နေသော မျက်နှာအနေအထားကြောင့် သူမ၏ အပျိုစင်အလွှာအတွက် မှုန်နံ့သာ စိုးရိမ်နေမှန်း မိုးကောင်းကင် ရိပ်မိသည်။ သူ့လက်ညိုးကို ပြန်ထုတ်လိုက်သည်။ အထဲကို ရောက်ခဲ့သည့် လက်ချောင်းထိပ်ဖျားပိုင်းတွင် အဖြူရောင်အရေကြည်လွှာလေးက ကပ်ညိနေသည်။ မှုန်နံ့သာ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် မိုးကောင်းကင် ထိုအရည်လေးကို စုတ်ယူလိုက်သည်။
“ အို .. ”
မိုးကောင်းကင်၏ ထိုအပြုအမူအတွက် မှုန်နံ့သာ သဘောအကျကြီးကျသလို၊ ကျေလည်ကျေနပ်သွားသည်။ သူ တကယ် မိန်းကလေးတွေ အကြိုက်ကိုသိတာပဲ။ ကောင်း၏ ယောကျ်ားပီသသည့် မျက်နှာကို သူမ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်မိသည်။ သို့သော် သူမကြည့်ချင်နေပေမယ့် မိုးကောင်းကင်ကို ကြာကြာကြည့်ခွင့်မရလိုက်။ သူမပေါင်ကြားဆီသို့ နောက်တစ်ကြိမ် မျက်နှာအပ်ချလိုက်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
ဒီတစ်ကြိမ်တော့ မိုးကောင်းကင်လျှာ၏ သောင်းကျန်းမှုက ပထမအကြိမ်ထက်ပိုဆိုးသည်။ အပေါက်၀လေးထဲသို့ မရမကတိုး၀င်သလို၊ အကွဲကြောင်းတလျှောက်ကိုလဲ အစုန်အဆန်လျက်သည်။ အကွဲကြောင်းထိပ်တွင် သီးသန့်ရပ်တည်နေသည့် အစေ့ကလေးကိုလဲ အလွတ်မပေး။ မှုန်နံ့သာစိတ်ထဲ မိုးကောင်းကင်ပါးစပ်နှင့် သူမအသား လွတ်သွားသည့် အချိန်ဟူ၍ စက္ကန့်ပိုင်းတောင်မရှိဟု ထင်ရသည်။ ဘယ်လိုမှလဲ ငြိမ်ငြိမ်နေလို့မရတော့ပဲ တင်ပါးကိုကြွလိုက်၊ ပြန်ချလိုက် လုပ်မိယုံမက ကောင်း၏ ခေါင်းကိုပင် တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရသည်။
“ အီး .. ကောင်းရယ် .. ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ .. ”
လျှာ၏ အစွမ်းနှင့်ပင် ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် ခံစားနေရသည့် မှုန်နံ့သာ၊ နောက်ထပ်လက်ညိုးကပါ ထပ်ရောက်လာတော့ မခံစားနိုင်တော့။ တစွိစွိနှင့် တပြတ်ပြတ်အသံများကြားတွင် သူမမှာ နှင်းတောထဲလမ်းလျှောက်သူတစ်ယောက် နေမင်းနှင့်ဘွားခနဲ ရင်ဆိုင်လိုက်ရသလို ဖြစ်သည်။ တကိုယ်လုံး ရှိရှိသမျှ ဖုံးလွှမ်းထားသည့် နှင်းတွေက တထိုင်တည်းနှင့် အရည်ပျော်ကျကုန်သည်။
“ ကောင်း .. ကောင်း !!! … ”
ဤကဲ့သို့သော ခံစားမှုမျိုး သူမ တခါမှမခံစားခဲ့ဘူးပါ။ သူမလက်နှင့် ပြီးခဲ့ရသည်ထက်က အခုဟာက အဆတစ်ရာမက သာလွန်နေသည်။ မိုးကောင်းကင် ၀င်လို့ရအောင်ဆိုပြီး ကားထားပေးခဲ့သည့် ပေါင်တံနှစ်ဖက်က အလိုလိုတင်းတင်းစုသည်။ လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည့် သူ့မျက်နှာကို အတင်းပင်ဖိချသည်။ ဒါတွင်မက သူမတင်ပါးနှစ်ဖက်စလုံး ကူရှင်ပေါ်က ကြွလာသည်အထိလဲ ပင့်မြှောက်ထားသည်။
မှုန်နံ့သာ ဘယ်အခြေအနေရောက်သွားပြီဆိုတာ မိုးကောင်းကင် မေးနေစရာတောင်မလိုတော့ပါ။ ၀င်နေသည့် လက်ညိုးကို အမြန်ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး လစ်ဟာသွားသည့် လက်ညိုးနေရာတွင် ပါးစပ်ကိုဟနိုင်သမျှဟ၍ တင်းတင်းစေ့ကပ်ထားသည်။ အပျိုမလေး၏ ၀တ်ရည်အိုး ကွဲသွားသည်ကို ဘယ်အလွတ်ပေးလို့ ဖြစ်မှာလဲ …။
မှုန်နံ့သာ၏ အတွေးအာရုံတွင် ဘာတွေမြင်လို့မြင်မှန်းတောင် မသိ။ အခိုက်အတန့်မျှတော့ သူမ ဘာဆိုဘာမှ ခေါင်းထဲမှာ မရှိပဲ တကိုယ်လုံးဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကောင်းသွားသည့် အရာသာကသာ ကြီးစိုးထားသည်။ သူမ သတိပြန်ရသည့်အချိန်တွင် ပထမဆုံးသတိထားမိသည်က မိုးကောင်းကင်၏ လျှာက အ၀လေးနားမှ မခွာသေးသည်ကို။
မှုန်နံ့သာ ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို ပြန်ကားထုတ်ပြီး မိုးကောင်းကင်၏ ခေါင်းကို သူ့နည်းအတိုင်း အသာပုတ်လိုက်သည်။ သူမ အချက်ပေးချက်ကို မိုးကောင်းကင် နားလည်သည်ထင်သည်။ ပေါင်ကြားမျက်နှာအပ်နေရာမှ ခေါင်းမော့၍ သူမကို ကြည့်သည်။
“ ကောင်း … မှုန် .. ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး .. ယုံ .. ယုံနိုင်စရာတောင် မရှိဘူး … မှုန့်မိန်းကလေး ဘ၀တစ်သက်တာမှ ဒါ အကောင်းဆုံးပြီးတာပဲ .. ”
မှုန်နံ့သာ အသံတုန်တုန်လေးနှင့် ပြောရှာသည်။ နှုတ်ခမ်းတစ်၀ိုက်ပေရေနေသည်ကို လက်ဖျံနှင့် သုတ်လိုက်ပြီးနောက် မိုးကောင်းကင် သူမကို ပြုံးပြသည်။
“ မှုန် ကြိုက်တယ်ဆို ပြီးတာပဲ .. ကောင်းကို ကောင်းအောင်လုပ်ပေးထားတဲ့အတွက် မှုန့်ကို ပြန်လုပ်ပေးတာလို့ပဲ သဘောထားလိုက်နော် .. ”
“ အင်း … မှုန် .. မှုန်လေ .. ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက် ဒီလိုလုပ်ပေးတာ အရမ်းကောင်းလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်လိုမှ ထင်မထားခဲ့ဘူး .. ”
“ မှုန် ထင်မထားတာတွေ အများကြီး ကျန်ပါသေးတယ် .. ဒါက အစပဲ ရှိသေးတယ် .. ”
“ တကယ် .. ”
“ တကယ်ပေါ့ .. ကောင်းက နောက်နေမှာလား .. ဒါပေမယ့် ဒီနေ့အတွက် ဒီမှာတင်ပဲ ရပ်နားကြရင် ကောင်းမယ် .. ကောင်းတို့ ဘာမှ မစားရသေးဘူး .. ”
“ ဟုတ်တယ် .. ဟုတ်တယ် .. မှုန်လဲ ဗိုက်ဆာနေပြီ .. ဟိ .. ဟိ .. ”
သူမစကားမဆုံးသေး မိုးကောင်းကင်၏ ဗိုက်မှ ဂွီခနဲမြည်သံကို နှစ်ယောက်စလုံး ကြားရသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ရယ်မိကြသည်။ အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ နှစ်ဦးစလုံးအ၀တ်အစားတွေ ပြန်ကောက်၀တ်ကြသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ လာစဉ်တုန်းကလိုပင် လက်ချင်းတွဲ၍ ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြတော့သည်။
တော်သေးသည်။ မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်နေလို့ အစစ်ဆေး၊ အမေးမြန်းခံခြင်းမှ သက်သာရာရသွားသည်။ အမေဖြစ်သူကိုတော့ မှုန်နံ့သာတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံး ကပ်ချွဲလို့ရနေသဖြင့် သိပ်မကြောက်သော်လဲ အဖေဖြစ်သူ ဦးစိုးသာတို့တော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ကြောက်သည်။ အိမ်ဆောက်ပစ္စည်းရောင်း၀ယ်ရေးဆိုင်ကို သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့် စပ်တူဖွင့်ထားသော ဦးစိုးသာသည် ခေတ်မမီသည် မဟုတ်သော်လည်း၊ သမီးတွေကိုတော့ ခေတ်မဆန်စေချင်မှန်း ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံးသိသည်။ မိုးကောင်းကင် ၀ယ်ပေးထားသည့်ဟာတွေများ တွေ့သွားလို့ကတော့ မိုးမီးမလောင်လျှင်တောင်မှ သူမ နားမီးလောင်မှာ သေချာသလောက်ရှိပါသည်။
အိမ်ပြန်ရောက် အ၀တ်အစားလဲပြီးနောက် အရင်ဆုံးသတိရတာက တင်ဇာလင်းဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့ပင်။ သူမအခန်းထဲက မသိမသာပြန်ထွက်ပြီး အမေတို့ အခန်းကိုသွားကြည့်သည်။ သူမ ထင်တာ မမှားပါ။ ဒေါ်ကေသီ အိပ်မောကျနေသည်ကို တွေ့သည်။ အသံဗလံတွေကြားပြီး နိုးသွားမှာစိုးလို့ ခြေဖျားထောက်၍ လမ်းလျှောက်ပြီး ဧည့်ခန်းဘက်ထွက်လာသည်။ အဖေဖြစ်သူက သမီးတွေ အခန်းထဲမှာ ဖုန်းခိုးပြောတာ မဖြစ်အောင် ကြိုးဖုန်းကိုသာ ၀ယ်ထားသဖြင့် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ဟိုအကြောင်း၊ ဒီအကြောင်း ပြောချင်လျှင် လူလစ်အောင် စောင့်ရသည်မှာ ဆယ်တန်းအောင်ပြီးကတည်းကပင် ..။
“ ဟယ်လို ... တင်ဇာလင်းနဲ့ပြောချင်လို့ပါ“
“ ကောင်မ .. ဘယ်အချိန်ရောက်နေပြီလဲ .. အခုမှ ဖုန်းဆက်ရလား .. မိုးကောင်းကင်က နင့်ကို တော်တော်လေး မောင်းနေလို့လား ..”
ချစ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ၏ အသံစာစာလေးက ဖုန်းဟိုဘက်ခြမ်းမှ သူမနားထဲသို့ လျှံကျလာသည်။ မှုန်နံ့သာ ဖုန်းခွက်ကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်ထားရင်းမှ ..
“ ဆောရီး .. တင်ဇာရေ .. အချိန်ကုန်လို့ကုန်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်လို့ .. ဟိ .. ဟိ”
“ ကြည့်စမ်း ... ကြည့်စမ် .. ကောင်မ လေသံကိုက ... မှုန်စုတ် မှုန်ပဲ့ ... နင် ငါ့ကို အစကအဆုံးသေချာ ပြောစမ်း ..”
မှုန်နံ့သာ အသံတိုးတိုးနှင့်ပင် တင်ဇာလင်းကို ဒီနေ့ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အဖြစ်အပျက်ကို အစမှအဆုံး အစီအရင်ခံလိုက်သည်။ တတ်နိုင်သမျှ တင်ဇာလင်း မျက်စိထဲ ပုံဖော်အောင်လဲ အသေးစိတ် သူမရှင်းပြသည်။ ခါတိုင်းဆို အပြန်အလှန် စကားများတတ်သည့် သူငယ်ချင်းမက ဒီနေ့တွင်တော့ တကယ်လား၊ ဟယ် .. အံ့သြစရာ၊ ယုံနိုင်စရာတောင် မရှိဘူး စသည့် စကားများကလွဲ၍ တခြားဘာမှ ၀င်မပြောချေ။
အချိန်နာရီ၀က်မရှိတရှိလောက် ကြာအောင် ရှင်းပြပြီးမှ သူမဇာတ်လမ်းက အဆုံးသတ်ကို ရောက်တော့သည်။ တင်ဇာလင်းတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ၊ မှုန်နံ့သာကတော့ ပြောပြနေရင်းနှင့်ပင် သူမစိတ်ထဲ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ဖြစ်လာရပြန်သည်။
“ မှုန်ရယ် .. ငါတော့ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး .. နင်ဒီလောက်အထိ ပြောင်းလဲသွားလိမ့်မယ်လဲ မထင်ဘူး .. နင့်အဖြစ်က တကယ်ကို မယုံနိုင်စရာပဲ .. နောက်ပြီး နင်တကယ် ပျော်တာဟုတ်ပါတာနော် .. ငါ နင့်အတွက်လဲ စိုးရိမ်တာဟာ ..”
“ အင်း .. ငါ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတာတော့ အမှန်ပဲ တင်ဇာ .. နောက်ပြီး မိုးကောင်းကင်က ငါ့အပေါ် အရမ်းကောင်းတယ် .. သူ တကယ် မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် လိုအပ်ချက်ကို သင်ပေးနိုင်တယ်ဆိုတာကို ငါ လက်ခံတယ် .. တင်ဇာ .. ပြောလို့ပြောတာတော့ မဟုတ်ဘူး .. သူ ငါ့ကို သင်ပေးနေတာတွေဟာ ဆက်စ်တစ်ခုထဲတော့ မဟုတ်ဘူး .. ငါ့ကိုငါ ယုံကြည်လာအောင် ၊ ယောကျ်ားလေးတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သိသင့်တာကိုသိအောင် ပြောပြပေးနေတယ်လို့ပဲ ငါယူဆတယ် .. ငါတော့ ငါ့ဆုံးဖြတ်ချက် မမှားဘူးလို့ထင်တယ် တင်ဇာ .. ရှေးရိုးအစဉ်အလာတွေကို ခနဖယ်ထားလိုက် .. ဒါမျိုးအခွင့်အရေးဆိုတာ ဘယ်နေရာမှာများ ရနိုင်မလဲ .. ငါ့ထက်လှတဲ့၊ ချောတဲ့မိန်းကလေးတွေတောင် အခု ငါသိတဲ့အကြောင်းတရားတွေကို သိမယ်လို့ မထင်ဘူး .. နောက်ပြီး တင်ဇာ .. ကိုယ်တိုင်သိရလို့လားတော့ မသိဘူး .. မိုးကောင်းကင် သင်ပေးတဲ့ဟာသမျှဟာ အရသာတွေချည်းပဲ .. ဟိ .. ဟိ ..”
“ အေးပါ ... အေးပါ .. နင်ကတော့ ပြောအားရှိနေပြီပေါ့ .. ငါ့မှာသာ မစားရ ၀မခန်းဖြစ်နေတာ .. ဟွန်း ..”
တင်ဇာလင်း ဒီလိုပြောလာတော့ မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို သနားသွားသည်။ တင်ဇာနှင့် သူမဆိုတာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ညီအစ်မအရင်းထက်တောင် ပိုချစ်ကြသူများ မဟုတ်လား။ သူကတော့ ဆက်စ်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်ပြီး ရှေ့တန်းရောက်နေချိန်တွင် တင်ဇာက နောက်ကျပြီး ကျန်ခဲ့မှာကို မလိုလားချေ။
“ ဒီလိုလုပ်ပါလား .. တင်ဇာ .. ငါ မိုးကောင်းကင်ကို မေးပေးမယ်လေ .. နင့်ကိုရော သင်ပေးနိုင်မလားလို့ ..”
“ တကယ် .. တကယ် .. နင် မေးပေးနိုင်မှာလား ..”
တင်ဇာလင်း၏ အားတက်သရောမေးသံက ဖုန်းဟိုဘက်ကနေ ဒီဘက်ရောက်လာပြန်သည်။ ဒီလိုကြပြန်တော့လဲ မှုန်နံ့သာ သူမခေါင်းထဲတွင် second thoughts ပြန်၀င်လာပြန်သည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမဘာမှ မဟုတ်သည့်တိုင် ကောင်းကို တခြားတစ်ယောက်နှင့် ရှယ်ရမှာကို မလိုလားသလို ဖြစ်သည်။ ဘယ်လိုကြောင့်မှန်းတော့မသိ။ မှုန်နံ့သာ ပြန်မဖြေနိုင်အားပဲ ခနတာမျှ ငြိမ်နေမိသည်။
“ မှုန် .. သိပ်လဲတွေးမနေပါနဲ့ဟာ ... ငါက ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ မေးမိတာပါ .. နင့်ရဲ့ကောင်းကို ငါမလုပါဘူး ..”
တစ်ယောက်၏ စိတ်က တစ်ယောက်ကသိနေသည့် သူငယ်ချင်းများမို့ မှုန်နံ့သာ မျက်နှာကို မမြင်ရသည့်တိုင် တင်ဇာက သူမဘာဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို အတတ်ပြောနိုင်သည်။
“ အဲဒီလို မဟုတ်ပါဘူး တင်ဇာ .. နင်နဲ့ ငါနဲ့က သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေပါ .. နောက်ပြီး မိုးကောင်းကင်နဲ့ငါက သူငယ်ချင်းအဆင့်ပါပဲ .. ဒီလိုလုပ်လေ .. ငါ မိုးကောင်းကင်ဆီက သင်တန်းဆင်းလက်မှတ်ရတယ်ဆိုတဲ့အချိန်ကျရင် နင့်ကို သင်ပေးဖို့ ပြောပေးမယ် .. ဒါမှမဟုတ်လဲ သူ့လိုမျိုးအသင်ကောင်းမယ့် တခြားတစ်ယောက်ရှိရင်လဲ ငါ နင့်အတွက် ရှာပေးမယ် ...”
“ အေးပါ .. ရပါတယ် .. နင် အဆင်ပြေမှလုပ် .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နင့်ဆီက ဒါမျိုးကြားရတာကိုကပဲ ငါ့စိတ်ထဲ ၀မ်းသာနေပြီ .. ဟိုလိုလဲ ဖြစ်နေတယ် သိလား .. ဟိ .. ဟိ”
နောက်ဆုံးစကားတွင် တင်ဇာလင်းအသံက တိုးသွားပေမယ့် မှုန်နံ့သာကတော့ သဲသဲကွဲကွဲကြားလိုက်ပါသည်။ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဖုန်းကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်ထားသည့်တိုင် တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်မိသည်။ ထိုအသံကြောင့်ထင်သည်။ အိမ်နောက်ဘေးဘက်မှ လှုပ်ရှားသံတစ်ခုကြားလိုက်ရပြီး ..
“ မှုန် !!! ... သမီးပြန်ရောက်နေတာလား ”
အမေဖြစ်သူ အိပ်ယာက နိုးလာပြီမို့ မှုန်နံ့သာ စကားစကို ရပ်မှဖြစ်တော့မည်။
“ တင်ဇာ .. ငါ့အမေ နိုးလာပြီ .. မနက်ဖြန်ကျမှ ထပ်ဆက်လိုက်တော့မယ် .. ဒါပဲနော် ”
“ အိုကေ .. အိုကေ .. ဒါပဲ”
အံကိုက်ပင်။ မှုန်နံ့သာ ဖုန်းချလိုက်ပြီးသည်နှင့် ဒေါ်ကေသီ အိမ်ရှေ့ဘက်ထွက်လာတာက ကွက်တိပင်။ မှုန်နံ့သာ အမေဖြစ်သူကို စကားရော၊ ဖောရောပြောပြီးနောက် ညနေစာချက်ဖို့အတွက် မီးဖိုချောင်ထဲ လိုက်လာခဲ့သည်။ လုပ်ချင်တာတွေ လုပ်ခဲ့သော မှုန်နံ့သာအဖို့ အမေဖြစ်သူက သူမဘက်မှာ ရှိနေဖို့လိုအပ်မှန်း သူမ သဘောပေါက်သည် မဟုတ်ပါလား ရှင် ...။
.......................................................................................................................................
အိပ်ရေးပျက်ခံလို့ မဖြစ်ဘူးဆိုတာ မှုန်နံ့သာ တွက်မိသည့်အတွက် ညတုန်းက စောစောအိပ်ယာ၀င်ခဲ့သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မနက်စောစောစီးစီး နိုးလာသည့်တိုင် သူမမှာ အားအင်အပြည့်ဖြစ်နေသည်။ မနက်ဘက်စောစောထ၍ စာကျက်တတ်သည့် သံစဉ်သာက သူမအစ်မ နှစ်ရက်စလုံး အိပ်ယာက စောစောနိုးလို့လား မသိ။ စပ်စု စူးစမ်းသည့်အကြည့်နှင့် စာကျက်နေရာမှ လှမ်းကြည့်သည်။ မှုန်နံ့သာ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်၍ ရေချိုးခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးလို့ အားကစားလုပ်ဖို့ရန် အ၀တ်အစားလဲပြီးချိန်တွင် မိုးကောင်းကင်၏ ကားက အဆင်သင့်ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။
အမေဖြစ်သူ၏ စူးစမ်းသည့် အကြည့်တွေကို မှုန်နံ့သာ မသိကျိုးကျွန်ပြုရင်း အိမ်ပေါက်၀ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှလဲ မိုးကောင်းကင်ကို နောက်ရက်များတွင် အိမ်၏မလှမ်းမကမ်းမှာ ကားရပ်ဖို့ ပြောရမည်။ ဒါမှမဟုတ်လဲ လမ်းထိပ်မှာ ကားရပ်ထားဖို့ ပြောရမည်ဟု တွေးသည်။ ထိုသို့မဟုတ်လျှင် တစ်ရက်မဟုတ်တစ်ရက်တော့ မှုန်နံ့သာ လျှောက်လဲချက်ပေးရတော့မှာ သေချာသလောက်ရှိပါသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့်သူမက ချစ်သူစုံတွဲတွေဆိုလျှင် သူတို့နှစ်ယောက်အကြောင်း မိသားစုကိုပြောပြဖို့ ၀န်မလေးပေ။ သို့ပေမယ့် အခုအခြေအနေက ထိုသို့မဟုတ်သည်မို့ မဟန်သေးဆိုတာကို မှုန်နံ့သာ သူမသာလျှင် အသိဆုံးဖြစ်ပါသည်။
ဒီနေ့တော့ တနင်္ဂနွေနေ့မို့လား မသိ၊ နံနက်ပိုင်းစောစောဖြစ်သည့်တိုင် အားကစားကွင်းတွင် လူတော်တော်များများ ရောက်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ မှုန်နံ့သာနှင့် မိုးကောင်းကင် သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ကြသည်။ ထို့နောက်တွင် အချိန်တိုအတွင်း ၀ိတ်ချဖို့ စီမံကိန်းဆွဲထားသည့် မိုးကောင်းကင်ဆီမှ ထရိန်နင်ကို မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် အသည်းအသန်လုပ်ရသည်။ နောက်ဆုံးလုံး၀ မလှုပ်နိုင်တော့မှပဲ မရတော့ဘူးဟု အတင်းတောင်းပန်မှ မိုးကောင်းကင် လက်လျှော့လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ဘယ်လောက်ပင်ပန်းရှာသလဲဆိုလျှင် ကောင်းကောင်းတောင် မတ်တပ်မရပ်နိုင်။ အားကစားကွင်း အစွန်ရှိ မြက်ခင်းပြင်တွင် ကျောခင်းကာ လှဲရင်း အမောဖြေနေရသည်။ သူမနည်းတူ ဘေးနားတွင် ၀င်လှဲနေသည့် မိုးကောင်းကင်က ချွေးပြန်နေသည့် မှုန်နံ့သာ မျက်နှာ၀င်း၀င်းလေးကို စောင်းကာကြည့်ရင်း ...
“ ဘယ်လိုလဲ .. ဒီနေ့ဖို့ ချာချင်ဒေါင်းသွားပြီလား .. အိမ်ပြန်ရောက်ရင် အိပ်ဦးမှာလား ..“
“ အင်း .. မပြောတတ်ဘူး ကောင်း .. ကောင်းက ဘာအစီအစဉ်ရှိသေးလို့လဲ ..”
“ ရှော့ပင်းထွက်မယ်လေ .. ပြီးတော့ ကောင်းအိမ်သွားကြတာပေါ့ .. exercise ပြီးတော့ ဆက်စ်ဆာဆိုက် ထပ်လုပ်ကြတော့ပါ ... ဟီး ... ဟီး ”
“ ဆက်စ်ဆာဆိုက်က ရပါတယ် .. မှုန်လဲ လုပ်ချင်ပါတယ် .. ဟိ .. ဒါပေမယ့် ရှော့ပင်းက ဘာ၀ယ်စရာရှိသေးလို့လဲ .. မနေ့ကလဲ အများကြီး ၀ယ်လာတာပဲကို ..”
“ ရေကူး၀တ်စုံ၀ယ်မယ်လေ .. မှုန် ရေကူးတတ်တယ်မှတ်လား .. မကူးတတ်ရင်လဲ ကောင်းသင်ပေးမယ် .. တကယ်ဆို ကောင်းတို့အိမ်ကလေးနေ နောက်ဘက်ကိုဆင်းလိုက်ရင် ရေကူးကန်ပဲလေ ..”
“ အော် .. မှုန် ရေကူးတတ်ပါတယ် .. ဒါပေမယ့် ကောင်းပါ့မလား ကောင်း .. အိမ်ထဲမှာက အကြောင်းမဟုတ်ပေမယ့် ရေကူးကန်ထဲမှာဆိုတော့ ကောင်းအိမ်ကလူတွေ မြင် ..”
“ အာ .. မှုန်ကလဲ ပြသနာ မရှိပါဘူး . ကောင်းအိမ်က နားလည်မှုရှိပါတယ် .. နောက်ပြီး အခုလို အိတ်ဆာဆိုက်လုပ်ပြီးတဲ့အချိန်မှာ ရေကူးလိုက်တာလဲ တစ်ခုကောင်းတယ် မှုန် .. နောက်ပြီး ကောင်းလဲ မှုန့်ကို ရေကူး၀တ်စုံနဲ့ မြင်ချင်လို့ ...”
“ ဟွန်း .. သူ့အကြိုက်တွေကြီးပဲ .. ဒါပဲနော် .. ဒီတစ်ခါဈေး၀ယ်ရင်တော့ မှုန့်ဖာသာမှုန်ပေးမယ် .. ကောင်းချမ်းသာတယ်ဆိုပေမယ့် အဲဒီလိုကြီး ၀ယ်ပေးတာတော့ မကြိုက်ဘူး ..”
“ ရပါတယ် မှုန်ရယ် .. တကယ်လို့ မှုန့်စိတ်ထဲမှာ တမျိုးဖြစ်တယ်ဆိုရင် .. ကောင်းအတွက် ယောကျ်ားလေးအ၀တ်အစား ပြန်၀ယ်ပေးပေါ့ .. ဒီနေ့တော့ ကောင်းပဲ စိတ်ကြိုက်၀ယ်ပေးပါရစေ .. ထရိန်နင်ရဲ ့တစိတ်တပိုင်းလို့ပဲ မှုန်သဘောထားလိုက် ..”
“ ပြီးရော .. ပြီးရော .. ကဲ .. ဒါဆိုလဲ ပြန်ကြရအောင် .. နှစ်ရက်တောင် မနက်ဘက်ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ပျောက်ပျောက်သွားတယ်ဆိုတော့ မှုန့်အိမ်က မေးမှာလဲကြောက်ရတယ် ..”
“ ဟုတ်လား .. မှုန်အိမ်က ချုပ်ချယ်လို့လား ..”
“ အမေကတော့ မပြောပါဘူး ကောင်း ... အဖေ့ကိုသာ ကြောက်ရတယ် .. ဒီတစ်ခါ ကောင်းလာရင်တော့ အိမ်ရှေ့မှာ ကားမရပ်နဲ့ ..ညာဘက် မျက်စောင်းထိုးမှာ ရပ်ထားလိုက် .. အဲဒီအိမ်က လူမနေဘူး .. ကောင်းကား ရောက်ရောက်လာချင်း မှုန်ထွက်လာခဲ့မယ် ..”
“ အိုကေ .. မှုန် .. ကောင်းက ပြသနာမရှိဘူး ..မှုန့်ဘက်က အဆင်ပြေဖို့ပဲ .”
မှုန်နံ့သာ၏ တောင်းဆိုချက်ကို မိုးကောင်းကင်က လက်ခံပြီးနောက် သူတို့မြက်ခင်းပေါ်မှ လူးလာထကာ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ အပြန်ကြတွင်တော့ မိုးကောင်းကင်က သူမကို လမ်းထိပ်မှာပဲ ကားရပ်ပေးသဖြင့် မှုန်နံ့သာ အိမ်ကို လမ်းလျှောက်ပြန်လာခဲ့သည်။ တော်သေးသည်ဟု ပြောရမည်။ အိမ်ပေါက်၀ ၀င်၀င်ချင်းပင် သတင်းစာထိုင်ဖတ်နေသည့် အဖေဖြစ်သူနှင့် တန်းတိုးသည်။ ဘာမှတော့ ထွေထွေထူးထူးမမေးပေမယ့် သူမကို စူးစမ်းကြည့်နေမှန်း မှုန်နံ့သာ အလိုလိုသိသည်။ ခေါင်းကလေးငုံ့၊ ဇက်ကလေးပုကာ နောက်ဘေးဘက်သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မိုးကောင်းကင် နောက်ထပ်တစ်ခါပြန်မလာခင် အဖေ ဆိုင်သွားမှဖြစ်မည်ဟု ကျိတ်ဆုတောင်းနေမိသည်။ မဟုတ်လျှင် အပြင်ထွက်တာကို ပြသနာ မရှာလျှင်တောင်မှ၊ မိုးကောင်းကင်၀တ်ခဲ့ဆိုသည့် ၀တ်စုံကိုတော့ ၀တ်၍ရနိုင်မည် မဟုတ်မှန်း မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲကကို သိနေပါလေသည်။
ကံကြမ္မာက မှုန်နံ့သာဘက်မှာ လောလောဆယ် ရှိသေးလို့လားတော့ မသိ။ ၁၀နာရီထိုးလို့ မှုန်နံ့သာ အပြင်ပြန်ထွက်ရတော့မည့် အချိန်တွင် ဦးစိုးသာက ဆိုင်ကိုထွက်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ မီးဖိုထဲမှာ ဟင်းအိုးကို လက်စသတ်နေသူ အမေလောက်တော့ မှုန်နံ့သာပိုင်ပါသေးသည်။ ဟိုလှည့်ဒီလှည့်လုပ်လိုက်ပြီး မေးခွန်းတွေက သူမဆီရောက်မလာခင် အိမ်ပေါ်က ပြေးဆင်းလာခဲ့သည်။ ဒေါ်ကေသီ၏ “ဟဲ့ ဟဲ့“ ဆိုသည့် စကားသံကို နောက်မှ ကြားလိုက်ရပေမယ့် ပြန်လာသည့်အခါကျမှ အမေ့ဖို့တစ်ခုခု၀ယ်လာပြီး ချွဲလိုက်မည်ဟု သူမ ကြံစည်ထားသည်။
“ ဟေး .. ကောင်း စောင့်နေရတာကြာပြီလား”
“ ကြာပြီပေါ့ .. ဒီမှာ နဖူးကြီးတောင်ယောင်နေပြီ .. ”
“ အယ် .. ဘာကိုပြောတာလဲ .. အော် .. သိပြီ သိပြီ .. နဖူးနဲ့ဆောင့်နေတာကို ပြောတာလား ..”
“ ဟား .. ဟား .. ဟုတ်ပါ့ .. မှုန်က ပါးသားပဲ ..”
“ ပါးတာပေါ့ .. မိုးကောင်းကင် တပည့်ပဲကိုး ..”
“ ဟုတ်ပါပြီဗျား .. ဟား .. ဟား ”
နှစ်ဦးသား ရယ်ရယ်မောမော ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နှင့်ပင် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ဒီနေ့ မိုးကောင်းကင်ခေါ်သွားသည်က မနေ့တုန်းက ရှော့ပင်းမောလ်မဟုတ်ပဲ အသစ်ဖွင့်ထားသည်ဆိုသော မောလ်အသစ်ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာတို့ နေရာကဆို တော်တော်ေ၀းသည်ဟု ဆိုရမှာဖြစ်လို့ ဒီမောလ်ဖွင့်ပြီးကတည်းက သူမ မရောက်ဖူးသေး။ အခုတော့ မိုးကောင်းကင် ကောင်းမှုနှင့်ပင် သူမရောက်ဖူးသွားသည်။ အချိန်နှစ်နာရီနီးပါးမျှ ကြာအောင် ရှော့ပင်းမောလ်ကို ခြေတိုအောင် ပတ်လိုက်ကြသည်။ တကယ်ဆို မနက်တုန်းက လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ခဲ့သည့်ဒဏ်နှင့် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ပင်ပန်းနေသော်လဲ မိန်းကလေးမို့လို့လားမသိ။ ရှော့ပင်းမောလ်ကိုတော့ မိုးကောင်းကင်နှင့်လက်ချင်းချိတ်၍ အကုန်စုံစေ့အောင် လိုက်ကြည့်ခဲ့သည်။ ၀ယ်ခြမ်းပြီးသည့်နောက် ဂျပန်စာရောင်းသည့်ဆိုင်တွင် ဆူရှီ၀င်စားကြသည်။ အားလုံးအကုန်ပြီးစီးသည်ဆိုမှ ထုံးစံအတိုင်း မိုးကောင်းကင်အိမ်ရှိရာသို့ ယွန်းခဲ့ကြသည်။
“ ကောင်း ..”
အထုပ်တွေကို ဘေးချကာ ဆိုဖာပေါ် တူယှဉ်တွဲ၍ ထိုင်မိကြပြီးနောက် မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်အား ငေးငေးလေးကြည့်၍ခေါ်လိုက်သည်။
“ ပြောလေ .. မှုန် .. ဘာပြောမလို့လဲ ..”
“ ဒီနေ့လေ .. အဆင်ပြေရင် .. မှုန်စောစော ပြန်ချင်တယ် .. စနေ၊ တနင်္ဂနွေနှစ်ရက်စလုံး အိမ်က ပျောက်ပျောက်သွားတော့ မှုန် ့အိမ်က မေးမှာစိုးလို့ ..”
“ ရတယ်လေ .. ဒါဆို နောက်ရက်တွေမှ ရေကူးကြတာပေါ့ .. မှုန့်ရေကူး၀တ်စုံကို ဒီမှာပဲ ထားခဲ့လိုက်လေ .. ကောင်းမေမေ့ဟာနဲ့ မမှားအောင် သိမ်းထားပေးမယ် ..”
“ ကျေးဇူး ..”
ဆိုဖာရှေ့ကစားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသော အထုပ်တွေထဲမှ ရေကူး၀တ်စုံပါသည့် စက္ကူအိတ်ထုပ်ကို မိုးကောင်းကင် ရွေးယူကာ ဖယ်ထားလိုက်သည်။
“ ကဲ .. မှုန် အသင့်ဖြစ်ပြီဆိုရင် စရအောင်”
“ အိုကေ”
“ အိုကေ”ဆိုသည့် မှုန်နံ့သာ၏ အသံက ပုံမှန်သံမဟုတ်တော့။ မိုးကောင်းကင်နှင့် ဘယ်လောက်ပဲ သူမ ရင်းနှီးခဲ့သည်ဆိုဆို ချက်ချင်းလက်ငင်းကြီး အခုလိုလုပ်ရတော့မည်ဆိုတော့လဲ စိတ်လှုပ်ရှားမိသည်သာ။ မိုးကောင်းကင်ကလဲ ဒါကို ရိပ်မိပါသည်။ တခြားဘာမှ မလုပ်သေးပဲ မှုန်နံ့သာ၏ လက်နှစ်ဖက်ကိုသာ သူ့လက်နှင့်အသာဆွဲယူပြီး ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်သည်။ မျက်၀န်းတည့်တည့်ကို ပြုံးကာ စိုက်ကြည့်နေရင်းမှ ..
“ မှုန်အချိန်မရဘူးဆိုလို့ ကောင်းစဉ်းစားထားတာရှိတယ် .. ကောင်းနဲ့မှုန်တခါထဲ တပြိုင်တည်းအဆင်ပြေမယ့်နည်းလမ်းကို ရွေးပြီး ဒီနေ့စမ်းကြည့်မယ်လေ .. သင်ခန်းစာသစ်လဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့ ”
“ ကောင်းရော၊ မှုန်ရော တခါထဲ အဆင်ပြေမယ် .. ဟုတ်လား .. ဘယ်လိုနည်းလဲ”
“ စစ်စတီနိုင်းလုပ်ကြည့်မယ်လေ .. အဲဒါ သိလား ”
“ အယ် .. အဲဒါလား .. ကြားဖူးတယ် .. ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းတော့ မှုန်မသိဘူး ..”
“ မသိတာ သိသွားအောင် လုပ်ပေးဖို့က ကောင်းတာ၀န်သာထား .. ဟဲ .. ဟဲ ..”
“ ဟုတ်ပါပြီ .. ဆရာကောင်းရယ် .. ဟိ ... ဟိ ..”
ထို့နောက်တွင်တော့ မိုးကောင်းကင်က ရှေ့ကိုတိုးလာရင်း သူမကို နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နမ်းမှုတွင် မှုန်နံ့သာသည် ကျွမ်းကျင်အဆင့်ကို ရောက်နေပြီမို့ မိုးကောင်းကင်၏ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ပြန်လည်ညှပ်ကိုင်ရင်း တုံ့ပြန်သည်။ ထိုသို့နမ်းနေရင်းမှ မိုးကောင်းကင် လက်က သူမဘလောက်စ်အင်္ကျ ီဆီသို့ ရောက်လာသည်တွင် သူမကလဲ အညံ့မခံ သူ့တီရှပ်ဆီသို့ လက်ကရောက်သွားသည်။ နှစ်ဦးစလုံး အပေါ်၀တ်တွေ ကျွတ်သည်။ မှုန်နံ့သာ၀တ်ထားသည့် အထဲက ဘရာကိုမြင်တော့ မိုးကောင်းကင်မျက်နှာက ပြုံးသွားသည်။ သူ မနေ့က ၀ယ်ပေးထားခဲ့သည့် ဘရာမဟုတ်လား ..။
သူမမျက်နှာကို တစ်ချက်မော်ကြည့်ပြီးနောက် မိုးကောင်းကင် ပါးစပ်က ရင်ညွန့်တည့်တည့်ဆီရောက်သည်။ ဘရာချိတ်ကို မဖြုတ်ပဲ ရင်ပုံခွက်ကိုသာ အပေါ်သို့ လှန်တင်သည်။ အချုပ်အနှောင်မှ လွတ်ကင်းသွားသည့် ရွှေရင်နှစ်မွှာကို ယုယုယယနမ်းသည်။ သို့သော် ဒီနေ့တော့ ဒီမှာ အချိန်သိပ်ဖြုန်းမနေတော့ပဲ ၀မ်းပြင်သားတလျှောက် လျှာဖြင့်ထိုးဆွကာ အောက်သို့ဆင်းသည်။ မိုးကောင်းကင်လျှာက ပေးသည့် ကာမမီးက inferno လို့တင်စားပြောရလောက်မတတ် မှုန်နံ့သာတကိုယ်လုံးကို လောင်မြိုက်ထားသည်။ အကယ်၍သာ သူ့လျှာက အောက်ရောက်၍ ပန်းပွင့်လေးကို အားရပါးရလျက်ပေးမည်ဆိုလျှင် ချက်ချင်းတောင် ပြီးသွားမည်ထင်သည်။ မှုန်နံ့သာဆီမှ တစစကျယ်လာသော ညည်းသံများက ထိုအချက်ကို သက်သေပြနေသည်။
မိုးကောင်းကင်လက်ထဲ ဂျင်းစကတ်နှင့် ပင်တီလေးက ဘယ်လိုပါလို့ပါသွားမှန်းတောင် မသိ။ ကိုယ်ပေါ်မှာ တ၀ဲလည်လည်ကျက်စားနေသည့် လျှာကြီး၏ အထိအတွေ့ကို မခံစားရတော့လို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်သည့်အချိန်တွင် ကောင်းကိုယ်ပေါ်တွင်လဲ ဗလာဟင်းလင်း ဖြစ်နေလေသည်။ ငရန်မကန်းဆိုလျှင် သူမတောင် ဘာမှ မလုပ်ရသေး ထောင်ထောင်မတ်မတ် ဖြစ်ပြီး မှုန်နံ့သာကို salute ပေးနေသည်။
“ လာခဲ့ .. အဲဒီကောင် .. ဒီနားကို ”
“ လာမှာပါ .. ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ အထဲကို သွားရအောင်လား မှုန် ... အထဲမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရှိတယ် ..”
မိုးကောင်းကင်၏ ဦးဆောင်မှုဖြင့်ပင် ရေချိုးခန်းနှင့်ကပ်နေသော အတွင်းခန်းထဲရောက်ခဲ့သည်။ တကယ်တမ်းတော့ အိပ်ခန်းရယ်လို့တောင် မဆိုနိုင်ရှာ။ လူတစ်ယောက်စာမက ကျယ်၀န်းသည့် ဒရင်းဘတ်တစ်လုံးနှင့် သားရေဆိုဖာခုံတစ်လုံးရှိသည့် အခန်းသာ။ တခြား အိမ်ထောင်ပရိဘောဂ ဘာမှ များများစားစား မရှိ။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မှုန်နံ့သာ ဒရင်းဘတ်အစွန်းတွင် ၀င်ထိုင်မိကြသည်။
“ ကောင်း အောက်ကနေပေးမယ် .. မှုန်က အပေါ်က တက်ခွ .. ကျန်တာကတော့ မှုန်လုပ်တတ်မှာပါ .. တစ်ခုပဲ ကောင်းမှာစရာရှိတယ် ..”
မိုးကောင်းကင်က စကားမဆက်သေးပဲ ပြုံးစစနှင့် သူမကို ကြည့်နေလို့ မှုန်နံ့သာ မလုံမလဲနှင့် မျက်ခုံးလေးပင့်ကာ ကြည့်သည်။
“ မှုန်ပြီးသွားတဲ့အခါကျရင်တော့ ကောင်း မျက်နှာကို အရမ်းဖိမထားဖို့ပဲ .. တော်ကြာနေ ကောင်း အောက်စီဂျင်ပြတ်သွားဦးမယ် ..”
“ ဟွန်း .. ကောင်း နော် ..”
မှုန်နံ့သာ မူနွဲ့နွဲ့နှင့် မျက်စောင်းထိုးသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မိုးကောင်းကင်က တဟဲဟဲနှင့်ရယ်သည်။ ပြီးနောက်တော့ ဒရင်းဘတ်ပေါ်တွင် ပြောခဲ့သလို ကျောခင်း၍လှဲသည်။ တကိုယ်လုံး ရေပြင်ညီအတိုင်းဖြစ်သွားပေမယ့် တစ်နေရာကတော့ ထောင်ထောင်ထောင်ထောင် ဖြစ်နေသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မှုန်နံ့သာ အသည်းတွေယားသွားရပြန်သည်။ ကောင်းပြောခဲ့သည့်အတိုင်း သူ့ခြေရင်းကို မျက်နှာမူ၍ တက်ခွသည်။ ပထမဦးဆုံးမို့ မိုးကောင်းကင်ပါးစပ်နှင့် သူမအ၀လေးက အံကိုက်မဖြစ်။ ကောင်းက သူမတင်ပါးကို ကိုင်၍ ဟိုရွှေ့ဒီရွှေ့နှင့်လုပ်ပေးရသည်။ ဒီတော့မှ အဆင်ပြေသွားသည်။
“ အင့် .. ကောင်း ..”
မှုန်နံ့သာဘာမှ မလုပ်ရသေး။ မိုးကောင်းကင် လျှာက သူမအကွဲကြောင်းထဲသို့ အရင်ရောက်လာသည်။ ကောင်းက သတိပေးထားခဲ့သည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ သူမတင်ပါးကို အိခနဲ ဖိချမိမလို ဖြစ်သည်။ မနည်းအသိစိတ်ကို ပြန်စုစည်းရသည်။ မဖြစ်သေး။ မိုးကောင်းကင် လုပ်သမျှကို သူမ ခံနေရမည်ဆိုလျှင် control က သူ့ဆီမှာပဲ ရောက်နေပေတော့မည်။ မှုန်နံ့သာ ထိုသို့တွေးလိုက်ပြီးနောက်တွင်တော့ မိုးကောင်ကင်လျှာကို ခနမေ့ထားပြီး သူမပါးစပ်နားရောက်နေသည့် ငရန်မကန်းကို ငုံစုတ်လိုက်သည်။ ထပ်ပိုင်းလောက်လေးတင်မဟုတ်။ တစ်ချက်ထဲနဲ့ အာခေါင်ထိအောင် ငုံချလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ခါ အီးခနဲအော်ပြီး လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားရသူက မိုးကောင်းကင်ဖြစ်သည်။ ဘယ်ရမလဲ။ မှုန်နံ့သာပဲလေ ...
ဆရာနှင့်တပည့် အစွမ်းပြိုင်မှုက ဒီမှာတင်စတော့သည်။ မိုးကောင်းကင်လျှာက သူမအ၀လေးထဲ တိုး၀င်လာလိုက်၊ ပြန်ထွက်သွားလိုက်၊ အကွဲကြောင်းတလျှောက်လျက်လိုက်၊ အစေ့လေးကို ထိုးဆွလိုက် အစရှိသဖြင့် နေရာမလပ် တိုက်စစ်ဆင်သည်။ မှုန်နံ့သာကိုယ်တိုင်လဲ အညံ့မခံပဲ တတ်ကျွမ်းထားသည့် သင်ခန်းစာမှန်သမျှကို ရီဗီရှင်ပြန်သည်။ လိင်တံထိပ်ပိုင်းကို ငုံစုတ်ရင်း ပတ်ချာလှည့်လျက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့်လဲ ဂွေးဥတွေကို ဖွဖွလေး လှိမ့်ကစားသည်။ ခေါင်းကိုချိန်သားကိုက်အောင် ထားပြီးတော့လဲ လိင်တံကို ၀င်နိုင်သမျှမျိုချသည်။ သူမစိတ်ထင် လည်ချောင်းကြွက်သားတွေကပဲ အကျင့်ရလို့လား မသိ။ မနေ့ကထက်စာလျှင် ပို၍ လိင်တံက အထဲသို့ရောက်သည်ဟု ထင်သည်။ အပြင်ဘက်တွင် ဘာမှသိပ်မကျန်တော့ပဲ တစ်လက်မကျော်ကျော်၊ နှစ်လက်မ နည်းပါးလောက်ပဲ ကျန်သည်။ ထိုကျန်သည့်အပိုင်းကိုတော့ သူမဘယ်လိုငုံငုံ ကုန်အောင်သွင်းလို့မရ။ မကျေမချမ်းနှင့်ပင် ချန်ထားခဲ့ရသည်။
နာရီ၀က်မရှိတရှိ အချိန်ရောက်သည်တွင်မူ သူတို့နှစ်ယောက်ပြိုင်ပွဲက အဆုံးသတ်ဆီရောက်သည်။ ဒါကလဲ မိုးကောင်းကင်ပြီးဆုံးသွားမှုနှင့် ဆုံးဖြတ်ရခြင်းသာ။ မှုန်နံ့သာကတော့ သူ မပြီးခင်ကတည်းက နှစ်ချီလောက်အသာလေး ပြီးခဲ့တာ ကြာပြီ။ ဒါတောင်မှ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် လိင်တံထိပ်က အရည်တွေပန်းထွက်လာကြိမ်တွင် သူမကလဲ နောက်ကျမခံ။ မိုးကောင်းကင်လျှာ၏ နှိပ်စက်မှုတွင် နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ပြီးရပြန်သည်။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ မှုန်”
စစ်စတီနိုင်းပုံစံကို ဖြုတ်ပြီး ထထိုင်မိတော့ မိုးကောင်းကင်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး မှုန်နံ့သာရယ်သည်။
“ မှုန်ကကောင်းကို မျက်နှာသစ်ပေးထားသလို ဖြစ်နေလို့ ..”
“ အော် .. ဒါလား .. ဟီး .. ဟီး .. ကောင်းကလဲ မှုန့်ကို ဂျု့စ်တိုက်ပြီးသွားပြီပေါ့ .. ”
“ ခစ် .. ခစ် ”
ရယ်သံများဆုံးတော့ မှုန်နံ့သာစကားကို မှတ်ထားသည့် မိုးကောင်းကင်က ပြန်ရအောင် နှိုးဆော်သည်။ ဒီလိုဆိုပြန်တော့လဲ မှုန်နံ့သာ စိတ်မကောင်း။ တတ်နိုင်လျှင် သူမ မိုးကောင်းကင်နှင့် တစ်နေ့လုံး နေချင်မိသည်။ သူ့အနားက ခွဲခွာပြီး သွားရခြင်းသည် သူမနှလုံးသားကို စွန့်ခွာထားခဲ့ရခြင်းဟု ထင်မြင်မိသည်။ မီးဆိုတာ မလောင်ခင်ကတားတာ အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်ဟု မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် သိနေသည့်တိုင် သူမဘ၀က ပိုးဖလံတစ်ကောင်လို မီးကို မြင်တာနှင့် တိုး၀င်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေသည်။ မှုန်နံ့သာ သက်ပြင်းချရင်း မိုးကောင်းကင်နှင့်အတူ အိမ်ကလေးထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့ရသည်။
“ ကဲ .. မှုန် .. စနေ၊ တနင်္ဂနွေကတော့ ကုန်သွားပြီနော် .. နက်ဖြန်ဆို ကျောင်းပြန်ဖွင့်တော့မယ် .. ”
“ ဟုတ်တယ် ကောင်း .. ဒီတစ်ပတ်တော့ ကုန်လို့ကုန်သွားမှန်းတောင် မှုန် မသိလိုက်ဘူး .. ”
“ ဟုတ်ပြီ .. မှုန် .. ကောင်းတစ်ခုပြောမယ် .. မှုန့်ဘက်က ယုံကြည်မှုရှိတယ်ဆိုရင် နက်ဖြန်ကျရင် ကျောင်းကို အ၀တ်အစားသစ်တွေ ၀တ်ပြီး လာခဲ့ပါလား .. ”
“ အယ် .. တကယ် .. ဒီလို ဘလောက်စ်မျိုး ၀တ်ခဲ့ရမှလား .. ”
“ အဲဒါဆို စစချင်းအတွက် .. အရမ်းသိသာနေမယ် မှုန် .. စကတ်နဲ့ ဘုစ်ပဲတွဲ၀တ်ခဲ့လေ .. အဲဒါနဲ့ပဲ အရင်စရအောင် “
“ အိုကေလေ .. မှုန် ၀တ်လာခဲ့မယ် .. ”
မှုန်နံ့သာ မငြင်းဆန်ပဲ ကတိပေးလိုက်သည်။ မိန်းကလေးပီပီ အ၀တ်သစ်တွေ ၀ယ်ပြီးပြီဆိုမှတော့ ၀တ်ချင်မိတာ သဘာ၀ကျပါသည်။ ထို့အပြင် မိုးကောင်းကင်ကြောင့်ပဲ သူမမှာရှိတဲ့ အင်္ဂါရပ်တွေကို မှုန်နံ့သာ ဖုံးကွယ်ထားဖို့ ဆန္ဒမရှိတော့။ ကြည့်ချင်သလောက်ကြည့်ကြပါစေ။ သူမ ရဲရဲရင်ဆိုင်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်တော့သည်။
တနင်္လာနေ့မနက် မှုန်နံ့သာ အိပ်ယာက နိုးလာသည်တွင် ကျောင်းမသွားခင်ပြုလုပ်နေကြ ကိစ္စအ၀၀ကို အရင်လုပ်သည်။ ရေမချိုးခင် သတိရ၍ ရေချိုးခန်းအပြင်ဘက်တွင်ရှိသည့် ပေါင်ချိန်စက်မှာ ၀ိတ်ချိန်ကြည့်တော့ သုံးပေါင်ကျော်ကျော်လောက် ကျနေသည်ဆိုတာကို ပေါင်ချိန်စက်က ပြသည်။ Weekend တစ်ခုအတွင်းမှာတင် ဒီလောက် ဖြစ်သွားသည်ဆိုတော့ မှုန်နံ့သာ ပျော်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ရေချိုးနေရင်းနှင့်တောင် ၀ိုင်းစုခိုင်သိန်း၏ သီချင်းတစ်ပုဒ်ဖြစ်သော “ကောင်မလေးတစ်ယောက်အကြောင်း” ကို ညည်းနေမိသေးသည်။ ရေချိုးပြီးသည့်နောက်တွင်တော့ မှုန်နံ့သာ အလှပြင်ဖို့ ကိစ္စလုပ်ရသည်။ တကယ်တမ်းတော့လဲ အလှပြင်သည်ဆိုတာကလဲ မျက်နှာကို ထူးထူးခြားခြား ခြယ်သနေတာမျိုးတော့ မဟုတ်ပါ။ မိုးကောင်းကင် မနေ့တုန်းက မှာခဲ့သည့်အတိုင်း ၀တ်သွားဖို့သာ အ၀တ်လဲရခြင်းဖြစ်သည်။ အနက်ရောင်စကတ်တိုနှင့် လိုက်ဖက်မည့် အနီရောင်အသားပျော့ဘလောက်စ်တစ်ခုကို ရွေးလိုက်သည်။ ဖိနပ်ကိုတော့ သားရေဖိနပ်ရှည်စီးသွားမည်ဟု ကြံထားသည်။ အ၀တ်လဲပြီးနောက် မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်လုံးကို မှန်ထဲမှာ လှည့်ကြည့်သည်။ သေချာတာက သူမကိုယ်သည် အရင်ကထက် ပို၍ ကြည့်ကောင်းနေသည်ဆိုတာပင်။ ဗွီရှိတ်ပုံ ဟိုက်နေသည့် ဘလောက်စ်၏ အလည်တွင် ရင်နှစ်မွှာမြောင်းအရာက မြင်လိုက်သည်နှင့် အသည်းယားဖွယ်ရာ ရှိနေလေသည်။ “ခိ“ ကနဲ မှုန်နံ့သာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် သဘောတကျနှင့် ရယ်ပြီးနောက် မနေ့က ၀ယ်လာသည့် အပေါ်၀တ်ဆွယ်တာအနက်ကို ခြုံ၍ ထွက်လာခဲ့သည်။ မခြုံလို့ မဖြစ်။ ဒီအ၀တ်အစားနှင့် ကျောင်းသွားသည်ကို အမေသာ မြင်သွားလို့ကတော့ ဆုံးမသြဝါဒတွေ ခြွေနေမည်မှာ သေချာသလောက်ရှိပါသည်။
ဖယ်ရီစောင့်နေကြ နေရာသို့ ရောက်သောအခါ တင်ဇာလင်းက အရင်ရောက်နှင့်နေသည်။ မှုန်နံ့သာ အပေါ်၀တ်ကိုချွတ်ပြီးနောက် ခါးလေးကိုထောက်၍ ကိုယ်ဟန်နွဲ့ကာ ရပ်ပြသည်။ တင်ဇာလင်း မျက်လုံးလေး ၀ိုင်းသွားပြီး အံ့အားသင့်နေသည့် ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်အမြန်အုပ်ရသည်။
“ မှုန်ရယ် .. အရမ်းမိတယ်ကွာ … ငါ .. ငါလဲ ကောင်လေးတွေ စိတ်မ၀င်စားတာ အ၀တ်တွေကြောင့်များလား မသိဘူး ..နော် .. ”
“ ဟုတ်တယ် .. တင်ဇာ ..လူမှာအ၀တ်တောင်းမှာအကွပ်ဆိုတာ သိပ်မှန်တာပဲ .. နေဦး .. နင့်အတွက် ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ .. ”
“ အားငယ်တယ်ဟယ် .. ငါ့မှာက နင့်လိုမျိုး ကိုယ့်ကိုဆြင်မန်းပေးနိုင်မယ့် ပိုက်ဆံရှိတဲ့ကောင်လေး မရှိဘူး .. စပွန်ဆာအန်ကယ်ကြီးပဲ ရှာရမလား ဟယ် .. ”
“ ဟာ .. တင်ဇာကလဲ .. အဲဒီလောက်ထိ မလိုပါဘူး … အကုန်အကျမများပဲနဲ့ လှနိုင့်မယ့်နည်းကို ရှာကြတာပေါ့ .. ”
“ ဘယ်လိုဟာမျိုးလဲ .. ”
“ မနေ့က ကောင်းနဲ့ ငါနဲ့ သွားတဲ့ xxx ရှော့ပင်းမောလ်မှာ opening sale ဆိုပြီး ဒစ်စကောင့်ချထားတာ ရှိတယ် .. ကွာလတီကောင်းပြီး ဒီဇိုင်းတွေကလဲ လန်းတယ် .. နင်နဲ့ငါနဲ့ ပြန်သွားကြတာပေါ့ .. ”
“ တကယ် !! … ဒါဆိုရင် နက်ဖြန်သွားမယ်လား .. ဒါမှမဟုတ် ညနေအတန်းပြီးရင် လစ်ကြမလား .. ဖြစ်တယ်ဟုတ်.. ”
မှုန်နံ့သာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည့်အချိန်မှာပင် သူတို့ကျောင်းဖယ်ရီက ရှေ့တည့်တည့်သို့ ဆိုက်ရောက်လာပါ၏။ တင်ဇာလင်းနှင့် စကားပြောစဉ်ကတည်းက မှုန်နံ့သာသည် အပေါ်၀တ်ကို ချွတ်ထားပြီးသား ဖြစ်နေရာ၊ အခုအချိန်တွင် သူမကိုယ်က ထင်းထင်းလင်းလင်း ဖြစ်နေသည်ဟု ဆိုရမည်။ မှုန်နံ့သာနှင့် တင်ဇာလင်းတို့ ထိုင်နေကြနေရာက ဘတ်စ်ကား၏ နောက်ဘက်ကျကျတွင် ရှိသည်မို့ သူမတို့နှစ်ယောက် တက်လာသောအခါ အရင်ရောက်နှင့်နေသူများ၏ မျက်လုံးတွေက အလိုလို မှုန်နံ့သာဆီသို့ ရောက်လာသည်။ အဓိပ္ပါယ်အမျိုးမျိုးနှင့် ကြည့်နေကြတာ ဖြစ်သည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ အသေးစိတ် လေ့လာမနေတော့ပဲ တင်ဇာလင်းနှင့် စကားပြောမပြတ်သာ ထိုင်ခုံရှိရာသို့ လျှောက်လှမ်းလာခဲ့သည်။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် သူမတို့နှစ်ယောက် တက်လိုက်တာနှင့် ထွက်တတ်သည့် ဖယ်ရီသည်၊ ဒီနေ့တော့ မှုန်နံ့သာတို့ ထိုင်ခုံမှာ၀င်ထိုင်ပြီးမှသာ တစ်ဘီးချင်းလှိမ့်ကာ ထွက်လေတော့သည် …။
မနက်တစ်ပိုင်းရှိ စာသင်ချိန်တစ်ခုလုံး၌ သူမ၏ အတန်းထဲတွင် စိတ်၀င်တစား အကြည့်ခံရသူ စာရင်းတွင် ဒီနေ့တော့ မှုန်နံ့သာသည် ထိပ်ဆုံးက ရပ်တည်နေလေသည်။ တစ်ရက်ထဲနှင့် မှုန်နံ့သာသည် သူမ၏ မေဂျာတွင် ပေါ်ပြူလာဖြစ်သူများ စာရင်းထဲ အပါအ၀င် ဖြစ်သွားသည်မှန်း တီးတိုးတီးတိုး ပြောနေကြသော စကားသံများကြောင့် ရိပ်မိပါသည်။ ထိုအတွက်လဲ မှုန်နံ့သာ ကျေနပ်မိပါသည်။ သူမသည် လူတောမတိုးရဲသည့် မိန်းမပျိုလေးမဟုတ်တော့။ တစ်ပတ်တာအတွင်းမှာပင် မိုးကောင်းကင်၏ သင်ပြမှုနှင့် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်အဖြစ် အသွင် ပြောင်းခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
နေ့လည်ဘက် ထမင်းစားချိန်ရောက်သည်နှင့် မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ရှိမည်ထင်သော ကန်တင်းဘက်ခြမ်းသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမ မိုးကောင်းကင်နှင့် စကားပြောချင်နေမိသည်။ အဓိကကတော့ တင်ဇာလင်းအတွက်ပင်။ မနေ့ကတုန်းက မေ့ပြီး တင်ဇာလင်းကလဲ သူမလို ထရိန်နင်လုပ်ချင်သည်ဆိုတာကို ကောင်းကိုပြောဖို့ သတိမရခဲ့။ မနက်က ကားပေါ်မှာ တင်ဇာလင်းက စကားကောက်ပြီး ပြန်ပြောမှ သတိရသည်။ ထို့ကြောင့် မိုးကောင်းကင်တို့ မေဂျာဘက် ထွက်လာခဲ့တာဖြစ်သည်။ စိတ်ဇောနေလို့လား မသိ၊ သူမ ခြေလှမ်းတွေက တော်တော်မြန်နေသည်။
ထိုရောအခါ ခြေလှမ်းလှမ်းလိုက်တိုင်း ဘရာပေါ့ပေါ့လေးနှင့် စည်းနှောင်ထားခြင်းခံရသော ရွှေရင်နှစ်မွှာက နွဲ့နွဲ့လေး လှိုက်ခုန်နေသည်ကို မှုန်နံ့သာ သတိပြုမိသည်။ သူမ သတိပြုမိသလို လမ်းတလျှောက်တွင် တွေ့ခဲ့ရသော ပုရိသယောကျ်ားတွေရာ၊ ဣထိယ မိန်းမသားတွေကပါ သတိပြုမိပါသည်။ တချို့ဆို ပြောလက်စ၊ လုပ်လက်စ တွေတောင် ရပ်၍ သူမကို လိုက်ကြည့်နေကြလေသည်။ ကန်တင်းမရောက်ခင် မှုန်နံ့သာသည် မျက်လုံးပေါင်းထောင်ချီမတတ်ကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှ အပိုင်စားရခဲ့သည်ဟု ဆိုလျှင် မမှားပါ။ မိုးကောင်းကင်ကို သူအမြဲထိုင်နေကြဖြစ်သော ”စိမ်းလန်းရာ” စားသောက်ဆိုင်တွင် တွေ့သည်။ မှုန်နံ့သာ သူ့ဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ်လာနေသည်ကို မြင်တော့ မိုးကောင်းကင် ပြုံးသည်။
“ မှုန် … ကြည့်လဲလျှောက်ဦး .. မှုန်ဟာတွေနဲ့ တိုက်မိရင် တိုက်မိခံရတဲ့သူ မူးလဲသွားဦးမယ် … ”
“ ကောင်း .. မှုန်ပြောစရာ ရှိတယ် .. ”
မိုးကောင်းကင်က လှမ်းနောက်လိုက်ပေမယ့် မှုန်နံ့သာ ရယ်မောမနေပဲ တစ်ယောက်ထဲ ထိုင်နေသည့် မိုးကောင်းကင် စားပွဲတွင် ခုံတစ်လုံးဆွဲ၍ ၀င်ထိုင်သည်။ မိုးကောင်းကင်က ဆိုင်ထဲတွင် ရှိနေသည့် ယောကျ်ားလေးများနည်းတူ သူမရင်ပိုင်းကို ငေးကြည့်နေရာမှ မှုန်နံ့သာမျက်နှာလေးဆီ အကြည့်ပြောင်းသည်။
“ ပြောလေ .. မှုန် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ .. ကောင်း ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ .. ”
“ ကောင်း .. မှုန့်သူငယ်ချင်း တင်ဇာလင်းကို သိတယ်မှတ်လား .. မှုန်တို့ အထက်တန်းကျောင်းကပဲလေ .. ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ် စနေရော၊ တနင်္ဂနွေပါ မှုန်က ကောင်းနဲ့ ရှိနေတော့ တင်ဇာက ပျင်းလို့သေတော့မယ် ပြောနေတယ် … နောက်ပြီး မှုန့်လိုမျိုးလဲ သူဖြစ်ချင်နေတယ် .. အဲဒါ ကောင်း အသိထဲမှာ တင်ဇာအတွက် သင့်တော်မယ့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ယောက်များ ရှိနေမလား .. ”
“ ၀ိုး .. ၀ိုး .. နေ .. နေဦး .. တင်ဇာလင်းကို မှုန့်သူငယ်ချင်းမှန်း ကောင်းသိပါတယ် .. ဒါပေမယ့် မှုန် သူ့ကို ဘယ်လောက်အတိုင်းအတာအထိ ကောင်းတို့နှစ်ယောက်အကြောင်း ပြောထားလဲ .. ”
မိုးကောင်းကင် မျက်နှာက တွေ့စကလို မဟုတ်ပဲ တည်ကြည်သွားသည်ကို မှုန်နံ့သာ သတိပြုမိသည်။ မှုန်နံ့သာ စိတ်မကောင်း ဖြစ်သည်။ ဟုတ်တော့ဟုတ်သည်။ တကယ်ဆို သူမတို့နှစ်ယောက်အကြောင်းက လျှို ့၀ှက်ချက်အဖြစ်နှင့် ရှိရမည့် ကိစ္စမဟုတ်လား။ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင် နားလည်အောင် သူမတို့နှစ်ယောက် ပြောခဲ့ကြသည့် စကားတွေကို ပြန်ပြောပြလိုက်သည်။ အဆုံးသတ်၌လည်း မိုးကောင်းကင်ကို နားလည်ပေးဖို့ တောင်းပန်လိုက်သည်။
“ သြော် … ရပါတယ် မှုန် .. ကောင်းက မှုန့်အတွက် စိုးရိမ်လို့ပြောတာပါ .. ဒီလိုကိစ္စမျိုးဆိုတာ အပြင်ကို သတင်းထွက်သွားရင် မှုန့်ဘက်ကပဲ နစ်နာမှာ မှတ်လား .. တင်ဇာကတော့ မှုန်နဲ့ညီမတွေလို ရင်းနှီးသူဆိုတော့ စိတ်ချရမယ် ထင်တာပါပဲ … ”
“ ဟုတ်တယ် .. ကောင်း .. မှုန်လဲ သူ့ကို ထပ်သတိပေးလိုက်ပါဦးမယ် … ”
သူမအတွက် စိုးရိမ်လို့ပြောသည့် မိုးကောင်းကင်စကားအတွက် မှုန်နံ့သာ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးသွားရသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်စဉ်တွင် ကောင်းတစ်ယောက် စဉ်းစားခန်း၀င်နေဟန် တွေ့သည်။ ညာဘက်နားထင်ကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ပွတ်နေလေသည်။ ဒီလက်ချောင်းထဲမှ လက်ညိုးက သူမဟိုအထဲကို ရောက်ခဲ့သည်ဟု တဆက်တည်း တွေးမိသွားပြီး မှုန်နံ့သာ ရှိန်းဖိန်းဖိန်းတောင် ဖြစ်သည်။
“ လွယ်တော့မလွယ်ဘူး မှုန် .. ကောင်းမှာ အသိတစ်ယောက်၊ နှစ်ယောက်လောက်ရှိပေမယ့် သူတို့တွေက ကောင်းလိုမျိုး စိတ်ထားနိုင်ပါ့မလားဆိုတာ မသေချာဘူး .. မှုန်လဲသိတာပဲ .. ယောကျ်ားလေးအများစုက ဒါမျိုးအခွင့်အရေးသာ ရမယ်ဆိုလို့ကတော့ ရသလောက်ကို ယူမှာဆိုတာ ၁၀၀ မှာ ၉၉ ယောက်က သေချာသလောက်ရှိတယ် .. တတ်နိုင်တာတစ်ခုက တင်ဇာကသာ မှုန့်လိုမျိုး သင်ခန်းစာကိုပဲ သင်ယူချင်တာဆိုရင်တော့ ကောင်းပဲ တပည့်နှစ်ယောက် လက်ခံရမလား .. ”
မိုးကောင်းကင်က လေသံတိုးတိုးနှင့် သူမနားကို ကပ်၍ပြောသည်။ မှုန်နံ့သာ ငြိမ်ခံမနေပါ။ မျက်စောင်းတစ်ချက် ထိုးလိုက်ပြီး ..
“ မရဘူး … ဘယ်နှယ့် မှုန့်ငရန်မကန်းကို လောလောဆယ် သူများနဲ့ ခွဲမပေးနိုင်ပါဘူး .. နောက်ပြီး မှုန့်က ဂုဏ်ထူးမှတ်တောင် မဟုတ်ပဲ အမှတ် ၁၀၀ အပြည့်ရအောင် ကြိုးစားနေတာ .. ဆရာနော် .. သမီးကိုပဲ သင်ပေးရမယ် .. ဟိ .. ဟိ .. ”
မှုန်နံ့သာ၏ မူနွဲ့နွဲ့အပြောကြောင့် မိုးကောင်းကင် သဘောကျစွာနှင့် ရယ်သည်။ ပြီးမှ ..
“ ကောင်းပါပြီဗျား … ကဲ .. သင်ခန်းစာအကြောင်း ပြောတဲ့ တပည့်မ .. ဆရာဖြစ်တဲ့သူက ပြောရဦးမယ် .. စနေ၊ တနင်္ဂနွေပြီးလို့ ထရိန်နင်ကပြီးသွားပြီ မအောက်မေ့နဲ့နော် .. ကြားရက်မှာလဲ အနည်းဆုံးနှစ်ရက်လောက်တော့ ပြေးဖို့လိုသေးတယ် .. အဲဒါ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ .. ”
“ မှုန် မပြောတတ်ဘူး ကောင်း .. မနက်ဘက်ကတော့ ကျောင်းတက်ရမှာဆိုတော့ မလွယ်လောက်ဘူး .. ”
“ ဟုတ်တယ် .. အဲဒါတော့ ကောင်းသိတယ် .. ကောင်းဖြစ်ချင်တာက ညနေဘက် ကျောင်းကအပြန် exercise လုပ်ကြရင် ကောင်းမယ် .. မှုန့်အတန်းက ဘယ်အချိန်ထိရှိတာလဲ .. ”
“ အတန်းချိန်တွေက မမှန်ဘူး ကောင်း .. တခါတလေကျတော့လဲ ညနေ ၄ နာရီထိုးတဲ့အထိရှိတယ် .. ”
“ ရတယ်လေ .. ကောင်း မှုန်အတန်းပြီးတဲ့အထိ စောင့်နေမှာပေါ့ .. ကောင်းကားနဲ့ပဲ လိုက်ခဲ့ပေါ့ .. ဖယ်ရီနဲ့ ပြန်မနေနဲ့တော့ .. ”
“ တကယ် .. ”
မှုန်နံ့သာ မျက်နှာလှလှလေးက ပြုံးပျော်သွားပေမယ့် ဒါက အခိုက်အတန့်သာ ..။
“ ဘာဖြစ်လို့ မျက်နှာမကောင်း ဖြစ်သွားတာလဲ .. မှုန် .. ”
“ ဟို .. ဟို လေ .. တင်ဇာက မှုန်မပါဘူးဆိုရင် ကားပေါ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေမှာ တွေးမိလို့ .. ”
“ သြော် .. ဒါလား .. မှုန်နဲ့ တင်ဇာနဲ့က ဖယ်ရီတူတူစီးနေကြဆိုရင် ကောင်းနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်စလုံး လိုက်ခဲ့ကြပေါ့ … တင်ဇာကို အိမ်လိုက်ပို့ပြီးမှ ကောင်းတို့ ဆက်သွားလဲ ရတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား … ”
“ တကယ် … ကောင်း တကယ် အဲဒီလို လုပ်ပေးနိုင်တယ် .. ”
“ အင် .. ဘာဖြစ်လို့ ကောင်းက မလုပ်ပေးနိုင်ရမှာလဲ …. ကောင်းလဲ ဒီလမ်းကပဲပြန်ရမှာလေ .. မှုန်တို့ပါလာလို့ ဘာထူးသွားမှာမို့လို့လဲ … နောက်ပြီး ဆရာဆိုတာ တပည့်ကို ဂရုစိုက်ရမှာ မဟုတ်လား .. ”
“ ကောင်း .. ကောင်း ရယ် .. ”
မှုန်နံ့သာ တီးတိုးလေးညည်းပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာကို ကြည့်သည်။ မိုးကောင်းကင်က သူ့ကိုဘာလဲဆိုသည့် သဘောနှင့် ငေးကားကြည့်နေသည်ကို မြင်တော့ သူမစိတ်ထဲ ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိ။ ရုတ်တရက် သူ့ကို ဖက်ကာနမ်းမိမလို ဖြစ်သည်။ သူမမျက်နှာနှင့် ကောင်း ထိကပ်သွားတော့မည့်မလို ဖြစ်တော့မှ လက်မတင်လေး ပြန်သတိရသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရှိနေတာ ကောင်းရဲ ့အိမ်ကလေးမှ မဟုတ်တာ။ ကန်တင်းမှာပဲ။ မှုန်နံ့သာ ချက်ချင်း ကိုယ်ကို ပြန်ယို့လိုက်သည်။ ဒါတောင်မှ သူမနှာ၀မှ ထွက်သည့်လေနုအေးက မိုးကောင်းကင်ပါးကို ရိုက်ခတ်သွားသေးသည်။ မိုးကောင်းကင်က သိပေမယ့် ဘာမှတော့မပြောပါ။ သက်ပြင်းချသလိုလို တစ်ခုသာ ပြုလိုက်ပြီး မှုန်နံ့သာ နေ့လည်စာ စားရအောင် မှာပေးသည်။ ထမင်းစားပြီးသည့်နောက်တွင်တော့ နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်စီကိုယ်စီ အတန်းရှိသေးလို့ လမ်းခွဲကာ ပြန်လာခဲ့သည်။
နေ့လယ်ဘက်အတန်းချိန်များတွင်လဲ မှုန်နံ့သာသည် မနက်ခင်းတုန်းက နည်းတူ အကြည့်တော်တော်များများကို ပိုင်ဆိုင်ထားခဲ့ပါသည်။ သို့ပေမယ့် သူမ လောလောဆယ် ဒါတွေကို စိတ်မ၀င်စားပါ။ မှုန်နံ့သာ ခေါင်းထဲတွင် ကန်တင်းတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကကြီးစိုးထားသည်။ သူမက မိုးကောင်းကင်၏ ကောင်မလေး ဖြစ်နေပြီလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူသင်ပြသမျှကို ကြိုးစားပြီးလိုက်လုပ်နေသည့် တပည့်မပဲလား။ မိုးကောင်းကင် ဂျူလိုင်နှင့် ပြတ်သွားသည်ဆိုတာကတော့ သေချာပါသည်။ ဒီတော့ မှုန်နံ့သာဆိုသည့် ကောင်မလေးသည် နောက်ထပ် ရည်းစားတစ်ယောက်မရခင်မှာ အစားထိုးခံထားရသည့် မိန်းကလေးလား။ ကောင်းက သူမကို ဒီလိုပဲ မြင်နေတာလား။ တကယ်လို့သာ ထရိန်နင်သာပြီးသွားပြီဆိုလျှင် သူမတို့နှစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းက တစ်ခန်းရပ်ရတော့မှာလား။ မှုန်နံ့သာ နင့်ဘက်ကရော ဘယ်လိုလဲ။ မိုးကောင်းကင်ကို သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လိုပဲ ခင်တာလား။ ဒါမှမဟုတ် သူမနှလုံးသားထဲမှာ နေရာပေးမိပြီလား။ နှလုံးသားရေးရာတွင် အတွေ့အကြုံမရှိသည့် မှုန်နံ့သာ .. မေးခွန်းတွေသာ မေးမိသော်လည်း အဖြေကိုတော့ တိတိကျကျ ရှာလို့မရပါ။ မှုန်နံ့သာ .. မှုန်နံ့သာ .. နင် .. နင် ရူးများရူးနေပြီလား ..ဟယ် ..။
ညနေဘက် အတန်းဆင်းသည့် အချိန်တွင် ကော်ရစ်တာ၌ တင်ဇာလင်း စောင့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မှုန်နံ့သာ အတန်းထဲမှ ထွက်လာသည်နှင့် တင်ဇာလင်း သူမအနားသို့ရောက်လာသည်။
“ ဘယ်လိုလဲ .. မှုန် .. မိုးကောင်းကင်ကိုပြောဖြစ်လား .. ”
“ မိန်းမ .. ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် ဖြစ်နေတာလဲ .. ဘေးမှာလဲ လူတွေနဲ့ .. လာ ဖယ်ရီပေါ်ရောက်မှ ပြောပြမယ် .. ”
မှုန်နံ့သာ မျက်စောင်းထိုးကာ တုံ့ပြန်လိုက်ယုံမက၊ တင်ဇာလင်း လက်ကိုပါဆွဲ၍ ကျောင်းဖယ်ရီရှိရာသို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။ ဖယ်ရီပေါ်ရောက်မှ နေ့လည်ကန်တင်းမှာ မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြောဖြစ်သည့်အကြောင်းကို တဆင့်စကားပြန်ချွေရသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ တင်ဇာလင်းက ပြောနေသည့် တော့ပစ်ပြောင်းပြီး၊ မှုန်နံ့သာ ပြောခဲ့သည့် ရှော့ပင်းမောလ်ကို သွားရအောင်ဆိုပြီး အဖော်ညှိလာသဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက် မြို့ထဲက မှတ်တိုင်တစ်ခုမှ ဆင်းလိုက်ကြသည်။ ထိုမှတဆင့် တက်ဆီငှား၍ ထွက်လာခဲ့သည်။ မှုန်နံ့သာက ပိုက်ဆံပါလားဟု မေးသည်တွင် နေ့လည်တုန်းက သူငယ်ချင်းတွေဆီက ဆွဲခဲ့တယ်ဆိုပြီး တင်ဇာလင်း ဖြေသည်။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ရယ်ရယ်မောမောနှင့်ပင် ရှော့ပင်းမောလ်သို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။
“ မှုန် .. နင့်မျက်နှာက ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ .. ”
မနေ့ကမှ မိုးကောင်းကင်နှင့် လည်ပတ်ခဲ့ရသည့်နေရာမို့ ဆိုင်ခန်းရှေ့အရောက်တွင် မှုန်နံ့သာ မျက်နှာလေးက မှုန်မှိုင်းသွားသည်။ ဒါကို တင်ဇာလင်း မြင်သွားသည်။ မှုန်နံ့သာ သက်ပြင်းမောတစ်ချက်ကို ရှိုက်ထုတ်လိုက်ပြီးမှ ..
“ တင်ဇာ ... ငါ .. ငါလေ .. အချိန်တိုင်းမှာ ကောင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး တွေးနေမိတယ် .. အခုလဲ ဒီရှော့ပင်းမောလ်ကို ရောက်တော့ သူ့ကို သတိရလာပြန်တယ် .. ငါ မပြောတတ်တော့ဘူး တင်ဇာ .. သူနဲ့ငါနဲ့ ဆက်ဆံရေးက ဘာဆိုတာ ၀ေခွဲမရတော့ဘူး .. ကောင်းမှာ ရည်းစားမရှိတော့ဘူးဆိုတာ ငါသိနေတော့ သူက ငါ့ကို ချစ်သူရည်းစားအနေနဲ့ ဆက်ဆံတာလား … ဒါမှမဟုတ် အကူအညီလိုနေတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို ကူညီတာလား .. ဘယ်ဟာက ဘယ်လိုဆိုတာ ငါမှန်းဆလို့မရဘူး .. ငါ စိတ်ရှုပ်နေတယ် ဟာ .. ”
“ အင်း … နင့်ဟာက တကယ့်ပြသနာပဲ .. ဒါပေမယ့် မှုန် .. နင်လဲ အသိသားနဲ့ … ငါလဲ နင့်ထက်စာရင် ဘယ်ဟာမှာ ပိုပြီး အတွေ့အကြုံပိုများလို့လဲ .. ဒါပေမယ့် ငါလုပ်ပေးနိုင်တာ တစ်ခုတော့ ရှိတယ် .. မိုးကောင်းကင်ကို နင့်အစား ငါမေးပေးရမလား … ”
“ အာ .. မမေးပေးနဲ့ တင်ဇာ .. ဒီကိစ္စက ငါနဲ့မိုးကောင်းကင်ပဲ ဖြေရှင်းတာ ကောင်းတယ် .. နောက်ပြီး ငါ့ကိုယ်ငါပဲ အဖြေအရင်ရှာရမယ် .. ငါ့နှလုံးသားက ဘာဆိုတာ ပြတ်ပြတ်သားသား မသိရသေးပဲနဲ့ ကောင်းနဲ့ ဘာမှ ဖြေရှင်းစရာမရှိဘူးလို့ ထင်တယ် .. ”
“ အင်း .. ဒါလဲ ဟုတ်တာပဲ .. မိန်းမ နင် တစ်ပတ်ထဲနဲ့ စဉ်းစားဉာဏ်တွေတောင် တက်လာပြီ .. မှန်းစမ်း … မိုးကောင်းကင်ရဲ ့အရည်ထဲက ပရိုတင်းတွေကြောင့်လား .. ဟိ .. ဟိ .. ”
“ ဟွန်း .. ကောင်မ .. တိုးတိုးလုပ်ပါ .. ဘေးနားကလူတွေ ကြားသွားလို့ ငါ့တို့ကို ၀ိုင်းကြည့်နေကြဦးမယ် .. အခုခေတ်က လူတွေက အကုန်လုံးတိုးတက်နေတာ .. ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်ပြီးသားတွေကြီးပဲ ..“
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ရှင့် .. မှတ်ထားပါ့မယ် .. ခိ .. ခိ .. ”
မှုန်နံ့သာ တင်ဇာလင်းကို အရင်ဆုံး အတွင်းခံတွေရောင်းသည့်ဘက် ခေါ်သွားလိုက်သည်။ တင်ဇာလင်းအတွက် ဈေးချထားသည့်အထဲက ခပ်မိုက်မိုက် ဘရာနှင့် အောက်ခံနှစ်စုံ ရွေးပေးသည်။ တင်ဇာကို ၀ယ်ပေးရင်းမှ သူမလဲပဲ ဒီဇိုင်းတစ်ခုကို သဘောကျလို့ တစ်စုံထပ်၀ယ်လိုက်သည်။ မိန်းကလေးချင်းမို့ အ၀တ်လဲခန်းတစ်ခုထဲကို နှစ်ယောက်အတူ၀င်ပြီး ဘရာအသစ်နှစ်ထည်ကို ၀တ်ကြည့်သည်။
“ ဘဲဘဲတွေက ငါ့ဟာလေးတွေကို ဘယ်သူငမ်းမှာလဲ ဟယ် .. ရှာလို့တွေ့အောင်တောင် မနည်းကြိုးစားနေရဦးမယ် .. ဟိ .. ဟိ .. ”
မှုန်နံ့သာ၏ အနေအထားနှင့်ယှဉ်ပြီး ၃၂လောက်သာ ရှိမည့် တင်ဇာလင်းက နောက်ပြောင်ပြီး ပြောသည်။ မှုန်နံ့သာအကြံတစ်ခုရပြီး တင်ဇာအတွက် ရိုးရိုးဘရာမ၀ယ်တော့ပဲ push up အမျိုးအစားကို ၀ယ်ဖို့အကြံပေးသည်။ ဒီအမျိုးအစားက ဈေးချထားသည့်အထဲတွင်မပါ။ သို့သော် လှဖို့၊ ပုံပေါ်ဖို့က အဓိကကျသည်မို့ တင်ဇာလဲ မှုန်နံ့သာပြောသည့်အတိုင်း ၀ယ်ရှာသည်။ အဲဒီနောက်တွင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ဆိုင်၀င်၊ တစ်ဆိုင်ထွက် မွှေနှောက်ခဲ့ကြရာ မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်တွင် ည ၇ နာရီတောင် ထိုးတော့မည်ဖြစ်သည်။
သီချင်းလေးတညည်းညည်းနှင့် အပျော်လွန်လာခဲ့သည် မှုန်နံ့သာ၊ ပတ်၀န်းကျင်ကို မေ့လျော့ပြီး အိမ်ပေါ်တက်လာသည့်အချိန်တွင် မနက်တုန်းက ခြုံသွားသည့် အပေါ်၀တ်ကို ပြန်၀တ်လာဖို့ သတိမရ။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်ပြီး အအေးဖျော်ရည်တစ်ခွက်ကို သောက်နေသည့် အဖေဖြစ်သူကို မြင်မှ သတိရသည်။ သူမခေါင်းထဲတွင် အန္တရာယ်အချက်ပေး ခေါင်းလောင်းသံတွေ မြည်လို့မဆုံးသေး၊ ဦးစိုးသာ၏ ဆူပူကြိမ်းမောင်းမှုက အရင်ရောက်လာသည်။ အဖေဖြစ်သူ၏ အသံကို ကြားလို့ထင်သည်။ ဒေါ်ကေသီ မီးဖိုခန်းထဲမှ ကမန်းကတန်း ပြေးထွက်လာသည်။
ခါတိုင်း အဖေဆူလျှင် ငြိမ်ခံနေကြဖြစ်သည့် မှုန်နံ့သာ ဒီတစ်ခါတော့ ငြိမ်ခံမနေပါ။ ဦးစိုးသာ၏ ဆုံးမသြဝါဒ ပြီးသွားလောက်သည့် အချိန်တွင် အထွန့်တက်ကာ အရေးဆိုမိသည်။ ဒီလိုမလုပ်လို့ မဖြစ်။ သူမ အခုမှ ကျောင်းမှာစပြီး ပေါ်ပြူလာဖြစ်မလို့ ရှိသေးသည် မဟုတ်လား။ တက္ကသိုလ်ရောက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ အရွယ်ရောက် မိန်းကလေးတစ်ယောက်အဖို့ ဒီလိုမျိုး ၀တ်စားဆင်ယင်တာ အဆန်းမဟုတ်ဟု ဆင်ခြေပေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ပြောခဲ့သလို over-protective ဖြစ်သည့် ဦးစိုးသာက ဒါကို လက်မခံ။ နောက်ဆုံး မနေနိုင်သည့်အဆုံး ဒေါ်ကေသီက ၀င်ဖြန်ဖြေရသည်။ ဒါပေမယ့် အမေကလဲ အဖေ့ဘက်ကပင်။ မှုန်နံ့သာ ဘက်က ဘယ်သူမှမရှိ။ သံစဉ်သာကလဲ အဖေဖြစ်သူ ဒေါသထွက်နေသည်ကို မြင်တော့ ဧည့်ခန်းထဲတောင် ထွက်မလာချေ။ နှစ်ယောက်တစ်ယောက်မို့ မှုန်နံ့သာ အလျှော့ပေးလိုက်ရသည်။ ဦးစိုးသာ၏ “ဒီ အ၀တ်တွေ မ၀တ်ရဘူး“ ဆိုသည့် တားမြစ်ချက်ကို ကြားလိုက်ပေမယ့်၊ အဲဒီအချိန်တွင် သူမ ငိုရှိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲကို ပြေး၀င်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ကေသီ လိုက်၀င်လာမှာစိုးလို့ အခန်းထဲရောက်ရောက်ခြင်း တံခါးကို ဒုန်းခနဲ နေအောင် ပိတ်သည်။ အပြင်ဘက်ရှိ အဖေက ဧည့်ခန်းထဲကနေ “နင် အဲဒီလိုကြပ်ကြပ်လုပ် .. ငါနဲ့ တွေ့မယ်...“ ဟု အော်ဟစ်ကြိမ်းမောင်းနေသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ ဘာမှ မတုံ့ပြန်မိ။ ခေါင်းအုံးပေါ်တွင် မျက်နှာမှောက် အိပ်၍သာ အားရပါးရ ငိုကြွေးနေမိလေတော့သည် ..။
အင်္ဂါနေ့ မနက်ရောက်လို့ မှုန်နံ့သာ ကျောင်းသွားဖို့ပြင်တော့ ဦးစိုးသာ၏ စကားက နားထဲရောက်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးကို ကိုက်၍ မှန်ရှေ့တွင် ရပ်ကာ စဉ်းစားနေသည်မှာ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာပါသည်။ မနေ့ကလိုတော့ ၀တ်လို့ မဖြစ်ဆိုတာ သူမသိနေသည်။ ကိုယ်လုံးကိုပေါ်စေသည့် တီရှပ်အနက်တစ်ထည်ကို ဘရာအပေါ့စားလေးခံ၍ ၀တ်လိုက်သည်။ အောက်ဘက်တွင်တော့ စကတ်မ၀တ်တော့ပဲ ပေါင်တံအလှကို ပေါ်စေမည့် ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်တစ်ထည်ကို ၀တ်သည်။ ဆံပင်ရှည်တွေကို ဆန့်ဆန့်ပြန့်ပြန့်ဖြစ်အောင် ဖြီးချလိုက်သောအခါ မှုန်နံ့သာ၏ ဒီဇိုင်းက အမိုက်စားလေးဖြစ်သွားပြန်သည်။ မှုန်နံ့သာ ကျောင်းစာအုပ်အနည်းငယ်ထည့်ထားသော လက်ကိုင်အိတ်ကို လက်မောင်းမှာ ချိတ်၍ အခန်းပြင်ဘက် ထွက်လိုက်သည်။ သူမအပြင်အဆင်ကို ဒေါ်ကေသီက အရင်ဆုံး မြင်သည်။ ထို့နောက်တော့ ထမင်းစားခန်းထဲတွင် ပဲပြုတ်ထမင်းစားနေသူ ဦးစိုးသာကပါ မြင်သွားသည်။ ဒေါ်ကေသီက မျက်ရိပ်မျက်ကဲဖြင့် မှုန်နံ့သာကို တစ်ခုခုပြောမည်ပြုစဉ်မှာပင် ဦးစိုးသာဆီမှ စကားကရောက်လာသည်။
“ မှုန်နံ့သာ .. ဒါဘာလဲ !! .. ”
“ ဘာက ဘာလဲ အဖေ .. အဖေတို့ မနေ့က တားမြစ်ထားတဲ့ဟာ မှုန် တစ်ခုမှ ၀တ်မထားဘူး .. ဘာလဲ ..သမီးက ကျောင်းကို ဘာမှ မ၀တ်ပဲ သွားရမှာလား .. ”
“ မှုန် .. နင် ငါ့ကို ဒီလိုမျိုး မပြောနဲ့ .. ငါ .. အဖေ .. ”
“ အဖေကို သမီးကလဲ ဘာမှမပြောပါဘူး .. ဒီလောက်တော့ ကျောင်းမှာရှိတဲ့ မိန်းကလေးတိုင်း ၀တ်နေကြတာပဲ .. ”
“ သူများ ၀တ်ပေမယ့် ငါ့သမီးတွေ မ၀တ်ရဘူး !! ... နေစမ်းပါဦး .. ဒီအ၀တ်တွေ အရင်က နင့်ဆီမှာ မရှိပါဘူး .. ”
“ မရှိဘူး .. ဟုတ်တယ် .. မှုန့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ သွား၀ယ်ထားတာ .. ”
“ ဘယ်ကသူငယ်ချင်းလဲ .. ”
မှုန်နံ့သာ မဖြေ၊ ပေကပ်ကပ်နှင့် ရပ်နေသည်။ သမီးဖြစ်သူ၏ အပြုအမူကို မြင်တော့ ဦးစိုးသာ စားပွဲကထလာမည်ပြုသည်။ ဒေါ်ကေသီက ယောကျ်ားဖြစ်သူ၏ လက်မောင်းကို လှမ်းဆွဲထားသည်။
“ မှုန် .. သမီး .. ကျောင်းကားနောက်ကျနေတော့မယ် .. သွားတော့ .. ”
“ ကေသီ .. မင်း .. ”
“ ကိုစိုးသာ .. ကျမ ဘယ်သူ့ဘက်ကမှ လိုက်ပြောတာ မဟုတ်ဘူး .. ဒါပေမယ့် သမီးပြောတာ မှန်တယ် .. သူ ၀တ်ထားတာအားလုံးက ညတုန်းက ရှင်တားမြစ်ထားခဲ့တာ တစ်ခုမှမပါဘူး .. အဲဒီတော့ လောလောဆယ်မှာ သမီးဘက်က မှန်နေတယ် .. ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စ ဒီမှာပြီးတယ် မထင်နဲ့ .. မေမေတို့ ညကျရင် ဆက်ပြောရလိမ့်မယ် .. သွားတော့ .. သမီး .. ”
မှုန်နံ့သာ နှုတ်ခမ်းထောင့်ကို ကိုက်၍ပင် လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲလေးနေသဖြင့် ဖယ်ရီစောင့်နေကြ နေရာသို့ ဘယ်လိုဘယ်ပုံရောက်လာမှန်းတောင် မသိ။ မနေ့ကလိုလဲ သူမကို ဘယ်သူတွေက စူးစိုက်ကြည့်နေကြသည်၊ မျက်စိစားပွဲထိုင်နေကြသည်ကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာဖို့ အချိန်မရ။ အကယ်၍သာ အဖေဖြစ်သူက ရှေ့ဆက် ချုပ်ချယ်လာလျှင် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဆိုသည့် အတွေးကသာ သူမခေါင်းထဲတွင် ချာချာလည်လျက် ရှိနေလေသည်။
“ မှုန် .. ဘယ်လိုလဲ .. ငါ ၀တ်ထားတာ မိုက်လား .. ”
အနားရောက်လာသည့် တင်ဇာလင်းက မေးမှ မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို ကြည့်မိသည်။ မနေ့က ၀ယ်ထားခဲ့သည့် အပေါ်အောက် တဆက်တည်း ဂါ၀န်ကို ၀တ်ထားတာဖြစ်သည်။ ပုခုံးပြတ်အမျိုးအစားဖြစ်ပြီး၊ ဒူးခေါင်းဖုံးယုံသာရှိသည့် မိုးပြာရောင် ဂါ၀န်ကြောင့် တင်ဇာလင်း၏ ပုံစံက ခါတိုင်းနှင့်မတူတာတော့ သေချာနေသည်။ ထို့အပြင် သူမသည် လေးလက်မလောက် အသာလေးရှိမည့် ခုံထူဖိနပ်ကိုလဲ စီးထားသည်။ ၀ေဟင်ကို ပျံတက်မည့် ငှက်ငယ်မလေးနှယ် ကြွားကြွား၀င့်၀င့်ရှိနေသည်။
“ မိတယ် .. တင်ဇာ .. သေချာတယ် .. ဒီနေ့တော့ နင်လဲ ယောကျ်ားလေးတွေ အကြည့်ကို ပိုင်ဆိုင်တော့မယ်ဆိုတာ .. ”
“ ပိုင်မှာပါ ... ဟိ .. ဟိ .. နင် ဘေးက ပါမလာရင်ပေါ့ .. ”
တင်ဇာလင်းက အရွှန်းဖောက်ကာ နောက်လိုက်ပေမယ့် မှုန်နံ့သာ မရယ်ပါ။ သူမ မျက်နှာတွင် အလိုမကျ မိုးရိပ်တွေ ညို့မှိုင်းစွာ ရှိနေလေသည်။
“ ဟဲ့ .. မိမှုန် .. ဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲ .. ”
ပြောစရာ၊ တိုင်ပင်စရာက ဒီသူငယ်ချင်းပဲ ရှိသဖြင့် ညတုန်းကနှင့် မနက်တုန်းက အဖြစ်အပျက်တို့ကို မှုန်န့ံသာပြောပြလိုက်သည်။ ရွှင်မြူးနေသည့် တင်ဇာလင်းတောင်မှ မှုန်နံ့သာ အကြောင်းအသိတွင် အနည်းငယ် ငြိမ်ကျသွားသည်။ သူမကတော့ အဒေါ်အပျိုကြီးနှင့်နေသူမို့ ပြသနာမရှိ။ နောက်ပြီး သူမ အဒေါ်အပျိုကြီး ကိုယ်တိုင်က ခေတ်ဆန်သည်မို့ တင်ဇာလင်း အ၀တ်အစားသစ်တွေအတွက် ဘာပြသနာမှ မတက်ခဲ့ပေ။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ တင်ဇာလင်းက အကြံပေးသည်။ လိုအပ်လျှင် မှုန်နံ့သာအိမ်ကို လိုက်ပြီး သူမဘက်က ပြောပေးမည်၊ သူတို့နှစ်ယောက်က အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းများမို့ မှုန်နံ့သာ တစ်အိမ်လုံးနှင့် တင်ဇာလင်းသိသည်။ ဦးစိုးသာကိုတော့ မှုန်နံ့သာနည်းတူ သူမကြောက်ပေမယ့် ဒေါ်ကေသီကတော့ နဂိုကတည်းက အဒေါ်ရင်းတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံနေကြဖြစ်သည်။ ဒေါ်ကေသီသာ သူမတို့ဘက်က ရှိလျှင် အဆင်ပြေလောက်သည်ဟု တင်ဇာလင်းထောက်ပြသည်။ တင်ဇာလင်းပြောတာ ဖြစ်နိုင်သည်မို့ ထိုအခါမှ မှုန်နံ့သာ စိတ်အေးချမ်းသာမှု ပြန်ရသည်။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်ပြန်ဖြစ်ပြီး ကျောင်းရောက်လာခဲ့ကြတော့သည်။
အင်္ဂါနေ့၏ နာရီလက်တံများသည် ခါတိုင်းလိုပဲ တရွေ ့ရွေ ့နှင့် ခရီးနှင်နေခဲ့၏။ စာသင်ချိန်များသည်လဲ မထူးဆန်းစွာနှင့်ပင် ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ တစ်ခုပဲပြောစရာ ရှိသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ပေါ်ပြူလာဖြစ်မှုသည် သမုဒ္ဒရာထက်မှ ရေပွက်ပမာ မဖြစ်ခဲ့ပါ။ ယနေ့တွင်လည်း ယောကျ်ားလေးများသည် အသားကပ်ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်၊ တီရှပ်အကြပ်နှင့် ကြွားကြွား၀င့်၀င့်ရှိနေသည့် မှုန်နံ့သာကို အလေးထား၍ပင် စောင့်ကြည့်နေကြသည်မှာ မနက်ကတည်းက ဖြစ်သည်။ ထိုအထဲတွင် ခပ်မိုက်မိုက်ကောင်လေးများပါ ပါနေသည်ကို မှုန်နံ့သာ သတိပြုမိလေသည်။
နေ့လည်ထမင်းစားချိန်တုန်းက တင်ဇာလင်းနှင့် မှုန်နံ့သာ ကန်တင်းမှာတွေ့သည်။ တင်ဇာလင်းက သူမလက်ကိုဆွဲ၍ အားရ၀မ်းသာစွာ ပြောသည်။ တခြားတော့ မဟုတ်။ သူမအတန်းထဲတွင် တင်ဇာလင်းလဲ အကြည့်တော်တော်များများကို ရခဲ့သည်ဆိုတာကို။ မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူအတွက် ၀မ်းသာမိသည်။ တဆက်တည်း ဒီလိုမျိုး သူမသူငယ်ချင်းကို ကူညီနိုင်ခဲ့သည်မှာ မိုးကောင်းကင်ကြောင့် ဖြစ်သည်ဟုလဲ ဆက်စပ်တွေးမိသွားသည်။ ထိုရောအခါ မိုးကောင်းကင်ကို တွေ့ချင်လာသည်။ သို့ပေမယ့် ကန်တင်းတွင် မိုးကောင်းကင်ကို ရှာလို့မရ။ ညနေ့တွေ့ကြဖို့ ချိန်းထားသည်မို့ အတန်းပြီးမှပဲ တွေ့တော့မယ်ဟု တွေးလိုက်ပြီး လိုက်မရှာဖြစ်ခဲ့။ တင်ဇာလင်းကိုသာ ညနေ သူတို့နှင့်အတူ ပြန်လိုက်ဖို့ခေါ်သည်။ တင်ဇာလင်းက မအား။ ဘော်လီဘောပုတ်ဖို့ ချိန်းထားပြီးသား ဖြစ်နေသဖြင့် ဘော်လီဘောအသင်းက မိန်းမတွေနဲ့ပဲ ပြန်တော့မည်ဟု ပြောရှာလေသည်။
နောက်ဆုံး အတန်းချိန်ပြီးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင် စောင့်နေမည်ဟု ပြောထားခ့ဲသည့်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ မိုးကောင်းကင်ကို သူ့ကားနီလေးထဲတွင် ထိုင်နေသည်ကို တွေ့သည်။
“ စောင့်နေရတာ ကြာပြီလား ကောင်း ..”
“ မကြာသေးဘူး .. နောက်ပြီး မှုန်အတွက်ဆို ကောင်း ထာ၀ရစောင့်နိုင်ပါတယ် ..”
“ ၀ိုး .. တော်တော်ပြောတတ်တယ် .. အဲဒါကြောင့်ပဲ ကောင်မလေးတွေက ..”
“ အ ဟဲ .. ကောင်းပြောတာ မှုန် သဘောမပေါက်လို့ပါ ... စောင့်ဆိုတာကို ဘာနဲ့ စာလုံးပေါင်းတယ် ထင်လို့လဲ ..”
“ အယ် ..”
မှုန်နံ့သာ သူမလွယ်ထားသည့် အိတ်နှင့် မိုးကောင်းကင်၏ လက်မောင်းကို ရိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်က “ တဟဲဟဲ” ရယ်ရင်း ကားစက်ကိုနှိုးသည်။ ကားမောင်းထွက်လာသည်မို့ မှုန်နံ့သာ ဆက်မရိုက်ဖြစ်၊ မိုးကောင်းကင်ကိုသာ ပေစောင်းစောင်းနှင့် ကြည့်နေသည်။
“ ဘယ်လိုလဲ .. မှုန် .. ဒီနှစ်ရက်အတွင်း တော်တော်မှ ထူးခြားရဲ့လား ..”
“ အင်း .. ထူးခြားတယ်လို့ပဲ ပြောရမှာပါ .. ဒီနေ့ဆို မှုန့်ကို ကြည့်တဲ့အထဲမှာ သူရိန်တောင်ပါတယ် ..”
“ ဟင် .. ဟုတ်လား .. ဒါဆိုရင် မှုန်ဖြစ်ချင်တာဖြစ်ဖို့ နီးလာပြီပေါ့ ..”
“ မပြောတတ်ပါဘူး ..”
မှုန်နံ့သာတုံ့ပြန်သံက သိပ်ပြီး တက်တက်ကြွကြွ ဖြစ်မနေပါ။ စိတ်မပါသလို ဖြစ်နေသည်။ ရှေ ့တည့်တည့်ကို ကြည့်ပြီး ကားမောင်းနေရာမှ မိုးကောင်းကင် စောင်းငဲ့၍ကြည့်သည်။ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် သူမဘက်ခြမ်းရှိ ပြတင်းပေါက်မှ အပြင်ဘက်ကို ငေးနေသည်ကိုတွေ့သည်။
“ မှုန်က သူရိန်ကိုတောင် စိတ်မ၀င်စားတော့ဘူးလား .. သြော် .. သိပြီ .. မှုန်ပြောတဲ့အထဲမှာ ရဲမင်း မပါသေးလို့လား ..”
“ သူလဲ မဟုတ်ပါဘူး ..”
“ ဟင် .. ရဲမင်းလဲ မဟုတ်ဘူး .. မှုန်က ဘယ်သူ့ကို စိတ်၀င်စားနေလို့လဲ ..”
“ အင်း ... ထားလိုက်ပါ .. အဲဒါတွေက အရေးမကြီးပါဘူး ..”
“ အော် .... မှုန်က ကောင်းကို မပြောပြချင်လို့လား ..”
“ ကောင်း တစ်နေ့ကျရင် သိလာမှာပါ ..”
ဒီနောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် တခြားမယ်မယ်ရရ အကြောင်း သိပ်မပြောဖြစ်ပါ။ မိုးကောင်းကင်ကလဲ ကားကိုသာ အာရုံစိုက်၍ မောင်းလာခဲ့သဖြင့် များမကြာမှီပင် မှုန်နံ့သာတို့ အိမ်ဆီရောက်လာခဲ့သည်။ ကျောင်းဖယ်ရီနှင့် မဟုတ်သည်မို့ မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်တာ စောနေသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် အမေဖြစ်သူနှင့် မတွေ့၊ ညီမငယ် သံစဉ်သာကိုလဲပဲ မတွေ့။ မှုန်နံ့သာ အိမ်သော့ဖွင့်၀င်ပြီးနောက် မြန်မြန်ခပ်သွက်သွက်ပင် အားကစား၀တ်စုံကိုလဲလိုက်သည်။ ဘယ်သူနဲ့မှ မတွေ့ခင် မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်ထွက်သွားတာ အဆင်ပြေဆုံးဖြစ်မည်ဆိုတာကို သူမ တွက်ဆမိပါသည်။
ကြားရက်မို့လို့ ထင်သည်။ သူမတို့ သွားနေကြ အားကစားကွင်းတွင် လူသိပ်မရှိ။ မှုန်နံ့သာတို့နှစ်ယောက် weekend တုန်းကလိုပင် အခြေခံအကြောလျှော့ လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ပြီးနောက် ကွင်းတစ်ပတ်စပြေးကြသည်။ မှုန်နံ့သာ ဘယ်လောက်ကြိုးစားကြိုးစား မိုးကောင်းကင်ကိုတော့ မမှီသေးပါ။ နောက်ဆုံးအခေါက်တွင်မူ သူမ ဘယ်လိုမှ လိုက်မပြေးနိုင်တော့ပဲ အမောဖြေဖို့ ဆောက်ထားပေးသော ခုံတန်းမှာ ထိုင်ရင်း ကျန်နေခဲ့သည်။ မိုးကောင်းကင်သာ ကွင်းတစ်ပတ်ဆုံးအောင် ဆက်ပြေးပြီး၊ ပြီးမှ သူမဆီပြန်ရောက်လာသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူတို့နှစ်ဦး ထုံးစံအတိုင်း မိုးကောင်းကင် အိမ်ကလေးရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
“ မှုန် .. ရေချိုးချင်ရင် အရင်ချိုးလေ ... မှုန်ပြီးမှပဲ ကောင်းချိုးတော့မယ် ..”
မိုးကောင်းကင်က ရေချိုးခန်းရှိရာဘက်သို့ လက်ညိုးထိုးပြရင်းပြောသည်။ သူက စေတနာနှင့် ပြောတာဖြစ်ပေမယ့်၊ မှုန်နံ့သာဆီက ရရှိသည်က နှုတ်ခမ်းစူလိုက်သည့် အပြုအမူဖြစ်သည်။
“ တူတူချိုးတော့ ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ .. မှုန်နဲ့ကောင်းနဲ့က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မမြင်ဘူးရှာတယ် .. အလကား အချိန်ကုန်ခံလို့ ..”
“ ဟီး .. မှုန်ပြောတာ ဟုတ်တယ် .. ကောင်းက Lady first ဆိုပြီး ပြောလိုက်မိတာပါ .. လာ တူတူချိုးကြမယ် .. ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ပြောမယ်နော် .. ငရန်မကန်းရဲ့တုံ့ပြန်မှုအတွက်တော့ ကောင်းတာ၀န်မယူနိုင်ဘူး ..”
“ အေးဆေးပါ .. ငရန်မကန်းလောက်တော့ မှုန်ပိုင်ပါတယ် .. မှုန်တစ်ခါချော့ပဲ ရှိတယ် .. ခိ .. ခိ ..”
“ ဟုတ်ပါပြီ .. အပြောကြီးတဲ့ ဟာမလေး ..”
နှစ်ဦးသား အ၀တ်တွေချွတ်ပြီးနောက် ရေချိုးခန်းထဲသို့ နှစ်ယောက်အတူ ၀င်လာခဲ့ကြသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမဆံပင်တွေကို ရေမစိုအောင် shower cap နှင့်ဖုံးနေချိန်တွင် မိုးကောင်းကင်က ရေပန်းကို ဖွင့်ထားနှင့်သည်။ မှုန်နံ့သာ သူမဆံပင်ကို ထုံးဖွဲ့မှုကိစ္စပြီးသွားချိန်တွင် မိုးကောင်းကင်က လက်ဖွင့်ကာ ကြိုဆိုနေသည်။ ယောကျ်ားပီသစွာ ကျယ်ပြန့်လှသည့် ရင်အုပ်ကြီးထဲ မှုန်နံ့သာ အပြေး၀င်မိသည်။ ခြေဖျားလေးထောက်လိုက်ပြီး မိုးကောင်းကင်၏ပုခုံးကို သူမလက်တွေနှင့် သိုင်းဖွဲ့သည်။ မိုးကောင်းကင်က ခေါင်းငုံ့ကာ ကြည့်လိုက်စဉ်မှာပင် သူမတို့နှစ်ယောက်၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက အလိုလိုပေါင်းစည်းမိသွားသည်။ မျက်နှာပေါ်ကို ဖြတ်စီးသွားသည့် ရေမှုန်၊ရေစက်တွေ၏ အောက်မှာ နှစ်ဦးသား၏ အနမ်းတွေ ဖြစ်တည်နေကြသည်။ များမကြာမီ မိုးကောင်းကင်လက်က သူမတင်ပါးပေါ်ရောက်လာသလို၊ မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကလဲ ငရန်မကန်းဆီ အလိုလိုရောက်သည်။ ကိုင်ရတာ တဆုတ်တခဲရှိသည့်အပြင် မာတင်းတတ်နေသည်မှာလဲ သံမဏိချောင်း တစ်ခုအလားထင်ရသည်။
မှုန်နံ့သာနှင့် မိုးကောင်းကင် ရေပန်းအောက်မှာ မိနစ်၂၀နည်းပါးမျှ အချိန်ဖြုန်းခဲ့သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ မိုးကောင်းကင်ကပင် မနေနိုင်တော့သည့်အလျောက် ရေသုတ်ပြီး အပြင်မှာပဲ ခရီးဆက်ရအောင် အဆိုပြုသည်။ မှုန်နံ့သာလဲ ထိုအဆိုပြုချက်ကို လက်ခံကာ သူတို့နှစ်ယောက် ရေခြောက်အောင်သုတ်ပြီး အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။
“ ကောင်း .. မှုန် အချိန်သိပ်မရဘူး .. အိမ်ကို စောစောပြန်မှဖြစ်မယ် ”
“ ဟုတ်လား ... ဒါဆို စစ်စတီနိုင်းပုံစံ လုပ်မလား .. ”
“ အဲဒီဟာကြီး မှုန် သိပ်မကြိုက်ဘူး .. ကောင်းတာတော့ ကောင်းတယ် .. ဒါပေမယ့် အာရုံကဖြန့်ထားရသလိုပဲ ..”
“ သြော် .. သဘောပေါက်ပြီ .. ဒီလိုဆို မှုန့်ကို ကောင်းအရင်လုပ်ပေးမယ်လေ ..”
“ ဖြစ်လား .. မှုန်က အရင်လုပ်ပေးရမလား ..”
“ ရတယ် .. ကောင်းအရင်လုပ်ပေးမယ် .. မှုန်ကောင်းဖို့က အဓိက ..”
မှုန်နံ့သာ ကျေကျေနပ်နပ်နှင့် လက်ခံလိုက်ပါသည်။ ရင်ထဲကလဲ မိုးကောင်းကင်ကို အမှတ်ပို၍ ပေးမိသည်။ မိုးကောင်းကင် သူမလက်ကိုဆွဲ၍ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ခိုင်းသည်။ ပြီးတော့ သူက သူမရှေ့ ကြမ်းပြင်တွင် ဆင်းကာထိုင်လိုက်ပြီး မှုန်နံ့သာပေါင်ကြား၌ ခေါင်းအပ်လိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးလို့ တကိုယ်လုံး အေးတမြမြ ဖြစ်နေသည့် မှုန်နံ့သာ မိနစ်ပိုင်းလေးအတွင်း ပူနွေးတက်လာသည်။ မိုးကောင်းကင် လျှာကြီးက ပေးသည့်အတွေ့တွင် သူမမှာ လေထဲထုတွင် ဖော့ရွက်လေးတစ်ခုလို လွင့်မျောတတ်သွားသည်။ အရှိန်ကုန်လို့ ခြာခြာလည်ကာ မြေမှာ ပြန်ကျသည့်အချိန်တွင် မိုးကောင်းကင်၏ ပါးစပ်တွင်လည်း အရည်တွေနှင့် ရွှဲနေပြီဖြစ်သည်။
“ ကောင်းရယ် .. မှုန် အားနာလိုက်တာ ..”
“ အားနာမနေနဲ့ .. ကောင်းက ဒါကိုပဲ သဘောကျနေတာ .. လာ မှုန့်အလှည့် ..”
မိုးကောင်းကင်နှင့် မှုန်နံ့သာ နေရာပြောင်းသည်။ မှုန်နံ့သာလဲ သူမနေရာကို ယူလိုက်ပြီးနောက် တတ်ထားသမျှ ပညာကုန် ပြန်ထုတ်သည်။ မှုန်နံ့သာနှင့် နှစ်ရက်တာ မတွေ့ခဲ့ရသည်အပြင်၊ ရေချိုးခန်းထဲက အရှိန်ကြောင့် မိုးကောင်းကင် ခနလေးနှင့် ပြီးချင်သလိုဖြစ်သည်။ သူမလက်နှင့် ကိုင်ထားသည့် ဥနှစ်လုံးက ရှုံတက်လာသည်ကို သိလိုက်သည်နှင့် မှုန်နံ့သာ ပါးစပ်နှင့်ငုံထားသည့် လိင်တံကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘယ်လိုမှ ရည်ရွယ်ပြီး လုပ်တာတော့မဟုတ်။ သူမစိတ်ထဲမှာ စဉ်းစားသည်က မိုးကောင်းကင်ကို မြန်မြန်ပြီးမသွားစေလို၍ ဖြစ်သည်။ သို့ပေမယ့် ထိုသို့ သူမ ပြုမူခြင်းက မိုးကောင်းကင်ကို မျက်လုံးပြူးကျယ်သွားစေလေသည်။
“ မှုန် !! .. ဘာဖြစ်လို့ ရပ်လိုက်ရတာလဲ ..”
“ ဟို .. ဟိုလေ .. ကောင်းကို မပြီးစေချင်သေးလို့ ... ကောင်းက မကြိုက်လို့လား ..”
“ မဟုတ်ဘူး .. မှုန်များ ကောင်းမသင်ပေးပဲနဲ့ သင်ခန်းစာသစ်တစ်ခု တတ်နေတာလားလို့ .. ခုနက မှုန်လုပ်လိုက်တာ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်ကို ခရေဇီဖြစ်အောင် လုပ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စပဲ .. အနောက်တိုင်းဘက်မှာတော့ အဲဒါကို blue balls ဖြစ်အောင်လုပ်တယ်လို့ ခေါ်တယ် .. စိတ်ထလာအောင်လုပ်ပြီး ပြီးခါနီးမှ ရပ်ပစ်လိုက်တာလေ .. ဒါပေမယ့် သတိတော့ထား .. အဲဒီလိုလုပ်ပြီး နောက်ဆုံးအကြိမ် မထိန်းနိုင်လို့ ထွက်တဲ့အခါကျရင် အလုပ်ခံရတဲ့ အဲဒီယောကျ်ားလေးက ရှိသမျှကို သွန်ချသလိုကို ထွက်တာ ..”
“ ဟုတ်လား .. မှုန် စမ်းကြည့်မယ်လေ ..”
မှုန်နံ့သာ တကယ်စမ်းကြည့်ပါသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ လိင်တံကို ပုံမှန်စုပ်ပေးနေရင်း သူ့အမူအယာကို မျက်လွှာပင့်ကြည့်ကာ အကဲခတ်သည်။ မိုးကောင်းကင် ပုံစံက ပြီးတော့မလိုဖြစ်လာသည်တွင် ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် သူမလုပ်နေသမျှကို ရပ်နားလိုက်သည်။
“ အိုး .. ရှစ် !! .. ”
ဒီတစ်ခါတော့ မိုးကောင်းကင် ဆိုဖာပေါ်က ကြွတက်မလိုတောင် ဖြစ်သည်။ လက်သီးနှစ်ဖက် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားလိုက်ရသည်အထိဖြစ်သည်ကို မှုန်နံ့သာ သတိပြုမိသည်။ ကောင်းအတွက် သနားလဲသနားသလို၊ နည်းပညာအသစ်၏ အောင်မြင်မှုအတွက်လဲ ကျေနပ်မိသည်။ အချိန်မဆိုင်းပဲ နီရဲပြောင်လက်နေသည့် မိုးကောင်းကင်လိင်တံကို ပြန်ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ခပ်မြန်မြန် သွက်သွက် စုပ်ပေးလိုက်သည်တွင် မိုးကောင်းကင်၏ အခြေအနေက အစောကလို ပြန်ဖြစ်လာသည်။
သူမပါးစပ်ထဲ ၀င်နေသည့် လိပ်တံထိပ်က ထွားတတ်လာသည်တွင် မိုးကောင်းကင်ပြီးတော့မည်ဆိုတာကို မှုန်နံ့သာသိသည်။ သူမကို သူမ အသင့်ဖြစ်ရန် သတိပေးလိုက်သည်။ ကောင်းပြောခဲ့သည့်အတိုင်းသာဆိုလျှင် ဒီအချီသည် အတော်များမည်ဆိုတာ သေချာသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းတောင်မှ သူမ မနည်း ဟန်ဒယ်လုပ်ရတာ။ အကယ်၍သာ ဒီထက်ပိုများပြီး ပါးစပ်ထဲ၀င်လျှင် ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ ..။ ထိုသို့တွေးနေသည့် အတွေးသည် မှုန်နံ့သာ၏ နောက်ဆုံးအတွေး ဖြစ်သွားရှာသည်။ ထိုအတွေးစ မဆုံးခင်မှာပင် မှုန်နံ့သာ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ မိုးကောင်းကင်ဆီမှ ပရိုတင်းအရည်တွေက ရောက်ရှိလာတော့သည်။
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အင်အားချင်း မမျှတပဲ ရင်ဆိုင်တွေ့ကြသည့် အခါမျိုးတွင် နှံပြည်စုတ်ကို အမြှောက်နှင့်ပစ်သည်ဟု တင်စားပြောဆိုလေ့ရှိကြသည်။ ထိုစကားကို မှုန်နံ့သာ အရင်တုန်းက တိတိကျကျ နားမလည်ခဲ့ပါ။ သို့သော် အခုအခါတွင်တော့ ဒီစကားက ဘာဆိုလိုသည်ကို လက်တွေ့သဘောပေါက်ရသည်။ သူမပါးစပ်သေးသေးလေးကို အမြှောက်နှင့် တေ့ပစ်ခံလိုက်ရသည် မဟုတ်လား။ ”မျိုချ မျိုချ” ဟု သူမကိုသူမ သတိပေးရင်း နှုတ်ခမ်းပါးနှစ်ခုကို လုံအောင် တင်းတင်းစေ့ထားသည့်တိုင် နှုတ်ခမ်းထောင့်များမှ စီးကျမလို ဖြစ်သည်။ ပထမတစ်သုတ်နှင့်ပင် မျက်လုံးပြူးမတတ် ဖြစ်ရသည့် မှုန်နံ့သာ၊ စက္ကန့်မခြား ဒုတိယတစ်ကြိမ်ထပ်ရောက်လာသည့် အရည်တွေ၏ အရှိန်တွင် နှာခေါင်းထဲသို့ ၀င်မလိုတောင် ဖြစ်သည်။ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို အနည်းငယ် ဟပေးလိုက်ရသည်။ အစောတုန်းက နှုတ်ခမ်းထောင့်နားသို့ ရောက်နေသော သုတ်ရည်စတွေက စီးကျကုန်သည်။ မှုန်နံ့သာ ကမန်းကတန်း လုံအောင် ပြန်ပိတ်လိုက်စဉ်မှာပင် တတိယနှင့် စတုတ္ထအကြိမ်အဖြစ် မိုးကောင်းကင်ထိပ်က အရည်တွေ ထပ်ထွက်သည်။ ထိုနှစ်ကြိမ်ကိုတော့ မှုန်နံ့သာ အပြင်သို့ စီးမကျအောင် ထိန်းထားနိုင်ခဲ့ပါသည် ....။
“ မှုန် .. မှုန်ရယ် … အရမ်း အရမ်း ကောင်းတာပဲ … ဒီတစ်ခါလောက် အစုပ်ခံရလို့ ကောင်းတာ တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူး .. ”
“ သန့်စ် .. ချီးမွမ်းလို့ … ”
မှုန်နံ့သာ အနည်းငယ်ပျော့ကျသွားပြီ ဖြစ်သည့် ငရန်မကန်းကို ပါးစပ်ထဲမှ ပြန်ထုတ်ရင်း ပြောသည်။ သူမ၏ လက်ခုံနှင့်လဲ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင် ပေနေသည်ကို သုတ်သည်။ လျှာလေးက ထုတ်၍ ထိုအစအနလေးတွေကို ရက်လိုက်သည်တွင် အပြင်ရောက်သွားသည့် ငရန်မကန်းက ဆတ်ခနဲ ထခုန်သည်။
“ အယ် .. ဘာဖြစ်တာလဲ … ”
မှုန်နံ့သာ မျက်လွှာပင့်ကြည့်သောအခါ မိုးကောင်းကင်က သူမကို အံ့အားသင့်သည့်အကြည့်နှင့် ငုံ့ကြည့်နေသည်။ သူ၏ မျက်လုံးတွေသည် ခံစားမှုတစ်မျိုးနှင့် အရောင်လက်နေသည်။
“ မှုန် သိလား .. မှုန်ခုနက လုပ်ပြတာဟာ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်အဖို့ စိတ်ကြွမှု အဖြစ်ဆုံး ကိစ္စပဲ .. မှုန့်ငရန်မကန်းတောင် တစ်ချက် လှုပ်သွားတာ မတွေ့ဘူးလား … ကောင်းက အံ့သြနေတာ ... ဒီနေ့တစ်နေ့ထဲမှာ မှုန်က ကောင်းမထင်တာတွေကို လုပ်ပြနေလို့ .. မှုန် အပြာကားတွေ ဘာတွေများ ကြည့်ဖူးနေလို့လား .. ”
“ ကြည့်ဖူးပါဘူး .. မှုန်က တမင်တကာလဲ လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး .. နှမျောလို့ .. ဆေးပညာအရပဲကြည့်လေ .. ဒီထဲမှာ ပရိုတင်းဓါတ်အပြည့်ပါတာ မှတ်လား .. ခိ .. ခိ .. ”
“ တော်တော် မစ်ရှိတ်ကြိုက်တယ်ပေါ့ .. ”
“ သိဘူးကွာ .. အဲဒီလိုပြောနဲ့ .. ”
မှုန်နံ့သာ မူနွဲ့နွဲ့နှင့်ဆိုသည်။ ထိုအမူအရာကို မြင်လိုက်သည်နှင့် မိုးကောင်းကင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ မှုန်နံ့သာကို ပုခုံးနှစ်ဖက်မှ ဆွဲ၍ပွေ့ထူပြီး နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို မက်မက်မောမောပင် နမ်းရှိုက်လိုက်ပါသည်။ နှစ်ဦးသား အနမ်းရေယဉ်ကြောတွင် မေ့မျောနေကြရာ၊ အခန်းအလယ်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသည့် တိုင်ကပ်နာရီက ခြောက်နာရီိထိုးလို့ သံစုံတီးသံ မြည်မှ မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ဖို့ သတိရသည်။ မိုးကောင်းကင်ဆီမှ နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းခွာလိုက်ပြီး၊ တိုင်ကပ်နာရီကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ မှုန်နံ့သာ ဘာဆိုလိုသည်ကို မိုးကောင်းကင် သဘောပေါက်သဖြင့် ချက်ချင်းပင် အ၀တ်တွေထ၀တ်ပြီး ပြန်လိုက်ပို့ရှာသည်။
မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်ကေသီက ထမင်းစားဖို့တောင် အသင့်ပြင်ပြီးသား ဖြစ်နေသည်။ သံစဉ်သာရော၊ ဦးစိုးသာပါ ထမင်းစားပွဲတွင် ရှိနေကြသည်။ မှုန်နံ့သာ မနက်တုန်းက အဖြစ်ကို ပြန်မှတ်မိပေမယ့် ရှောင်ထွက်သွားလျှင် ပိုဆိုးလာနိုင်လိမ့်မည်ဟု တွက်ပြီး ထမင်းစားပွဲတွင် အတူ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။ တော်သေးသည်။ ထမင်းစားနေစဉ် ဘယ်သူမှ စကားကို ဟုတ်တိပတ်တိ မပြောကြ။ အဲ .. ပြသနာက ထမင်းစားပြီးသည့် အချိန်ကျမှ စသည်။
ဒီတစ်ခါတော့ ဦးစိုးသာက မှုန်နံ့သာအတွက်ပဲ ရည်ရွယ်သည်သာမဟုတ်ပဲ သံစဉ်သာအတွက်ပါ ဆိုပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကို ပြောသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သံစဉ်သာလဲ ထမင်းစားပွဲက ထထွက်သွားလို့မရ။ အဖေဖြစ်သူ ပြောသမျှကို နားထောင်နေရသည်။ တစ်ခုတော့ ဒါက မှုန်နံ့သာအတွက် ကောင်းသွားသည်။ သူမတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်သည် အရေးကြီးတော့ သွေးနီးလာသည်ဟု ဆိုရမည်။ အစ်မဖြစ်သူ တားမြစ်ခြင်း ခံရလျှင် သူမအတွက်ပါ လမ်းစပိတ်သွားနိုင်သည်မို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် အလိုလို ပေါင်းစည်းမိသွားသည်။ သံစဉ်သာကပါ သူမ အမြင်ကို ၀င်ပြောပြီး အစ်မဖြစ်သူဘက်က ကာဗာလုပ်ပေးသည်။ ဒီတော့ စကား၀ိုင်းတွင် အကြပ်အတည်းတွေ့ရသူက ဒေါ်ကေသီဖြစ်သွားရှာသည်။ သမီးနှစ်ယောက်က တစ်လေသံထဲ ထွက်သောအခါ ယောကျ်ားဘက်ကိုပဲ လိုက်လို့မရတော့။ မှုန်နံ့သာ၏ တင်ပြချက်ဖြစ်သော ခေတ်နှင့်လိုက်လျောညီထွေစွာ ၀တ်ဖို့ဆိုသည့် တောင်းဆိုချက်ကို ထောက်ခံရပြီး၊ ဦးစိုးသာ၏ တားမြစ်ချက်ဖြစ်သော လှပ်ပေါ်လော်လီသည့် အ၀တ်အစားမျိုးကို မ၀တ်ဖို့ဆိုသည့် အဆိုကို လက်ခံရသည်။
မှုန်နံ့သာတို့ မိသားစု စကား၀ိုင်းက ဒင်ဒေါင်၊ ဒင်ဒေါင်နှင့် နာရီချိန်သီးလို ဟိုဘက်၊ ဒီဘက် လူးလားခေါက်ပြန်သွားနေပြီး အဆုံးသတ်မှာတော့ တစ်အိမ်လုံးက ဒေါ်ကေသီ ဆုံးဖြတ်ပေးတာကိုပဲ လိုက်နာရသည်။ မှုန်နံ့သာလဲ အတော်ကြီး လည်ပင်းဟိုက်သည် ဘလောက်စ်တွေမှလွဲ၍ စကတ်တောင်မှ ပေါင်မပေါ်လျှင် ၀တ်လို့ရသွားသည်။ ဒါတောင်မှ ဦးစိုးသာက သိပ်မကျေနပ်ချင်သေး။ မှုန်နံ့သာတို့ကျောင်းကို တစ်ရက်လာလေ့လာဦးမည်ဟု ထမင်းစားပွဲက ထအသွားတွင် ပြောသွားခဲ့သည်။ အဖေဖြစ်သူ ထသွားပြီးနောက် သံစဉ်သာလဲ စာကျက်ဖို့ ထွက်သွားသည်မို့ ထမင်းစားခန်းတွင် မှုန်နံ့သာနှင့် ဒေါ်ကေသီသာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။
“ အမေ .. မှုန့်ကို နားလည်ပေးပြီး၊ မှုန့်ဘက်က လိုက်ပြောပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပဲ .. ”
“ အင်း .. အမှန်အတိုင်းပြောရရင် အမေလဲ သမီးအဖေနဲ့ သဘောချင်းတော့ တူတာပဲ .. ဒါပေမယ့် ဒီရက်ပိုင်း သမီးကို ကြည့်ရတာ ခါတိုင်းနဲ့မတူပဲ ပျော်ရွှင်နေတာတွေ့တဲ့အပြင်၊ သမီးပုံစံက ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိနေတာကို မြင်နေရတယ် .. အဲဒီလို ဖြစ်နေတဲ့ စိတ်ဓါတ်ကို အမေ မဖျက်ဆီးချင်တာနဲ့ လိုက်ပြောပေးတာပဲ .. ဒါပေမယ့် အမေတစ်ခုတော့ သတိပေးမယ် .. ”
“ ပြောပါ .. အမေ .. ”
“ သမီးနဲ့ တွဲနေတဲ့ ကောင်လေး .. မိုးကောင်းကင်ဆိုတာလား .. သူနဲ့သမီးက ဘယ်လိုအခြေအနေလဲ .. ”
“ သမီးတို့ လောလောဆယ်တော့ ရိုးရိုးသူငယ်ချင်းတွေပါပဲ .. သူက အားကစားသမားမို့ မှုန့်ကိုယ်ရေစစ်ပြီး ၀ိတ်ကျသွားအောင် နည်းပေးလမ်းပြလုပ်နေတာပါ .. ”
“ ဒါပဲလား .. ”
ဒေါ်ကေသီက သူမကို စူးစိုက်ကာ မေးသည်မို့ မှုန်နံ့သာ အမေဖြစ်သူကို ရဲရဲမရင်ဆိုင်ရဲပါ။ မျက်လွှာ အလိုလို ကျသွားသည်။ ထမင်းစားပွဲခုံကို လက်သည်းနှင့် ခြစ်နေရင်းမှ တိုးညင်းသည့် လေသံဖြင့် ..
“ မှုန် အမှန်အတိုင်းပြောမယ် အမေ .. မှုန် သူ့ကို စိတ်၀င်စားတယ် .. ”
“ အင်း .. အမေ နားလည်ပါတယ် .. ဒါပေမယ့် သမီး ဂရုစိုက်သင့်တယ် .. အမေက ရှေးရိုးဆန်တဲ့အမေတော့ မဟုတ်ဘူး .. ဒါပေမယ့် ကိုယ့်သမီးခံစားရမှာကိုတော့ မမြင်ချင်ဘူး .. သမီးလဲ တက္ကသိုလ်တက်နေပြီဆိုတော့ စဉ်းစားတတ်ပြီလို့ပဲ အမေယူဆတယ် .. သမီးစိတ်ကို သမီး နိုင်တယ်ဆိုရင်တော့ ဘာလုပ်လုပ် မတားပါဘူး .. ”
မှုန်နံ့သာ သူမနားတွင် ရပ်နေသည့် အမေ့ကို ခါးကနေ ပွေ့ဖက်မိသည်။ ဒေါ်ကေသီက သူမဗိုက်ကို ခေါင်းအပ်ထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ ဆံပင်တွေကို လက်ဖြင့်သာသာလေး သပ်ပေးသည်။ သြော် .. မျက်စိအောက်မှာတင် ဒီသမီးသည် ဒီအရွယ်တောင် ဖြစ်လာပါလား။ ယောကျ်ားလေးတွေ သမီးကို မြင်လျှင် ဘာကို သဘောကျမည်ဆိုတာ ဒေါ်ကေသီ အသိဆုံးဖြစ်ပါသည်။ တကယ်ဆို သူမသည်လဲ သမီးလိုမျိုး ပစ္စည်းပစ္စယ အပြည့်အစုံရှိသူ ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား …။
အမေနှင့်သမီး၊ ထမင်းစားပွဲသိမ်း၊ ပန်းကန်တွေ အတူဆေးကြောကြသည်။ မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်နှင့် ပတ်သက်ပြီး အနည်းငယ် ဆက်ပြောသလို၊ ဒေါ်ကေသီကလဲ အပြုသဘောဆောင်သည့် အကြံပေးသည်။ မှုန်နံ့သာ “ဟုတ်ကဲ့“ ဟု ပြောပြီးနောက်၊ သူမ အိပ်ခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သံစဉ်သာ စာကျက်နေရာရောက်တော့ တမင်တကာပင် ညီမဖြစ်သူကို သူမဘက်က ၀င်ပြောပေးလို့ ကျေးဇူးတင်သည့်အကြောင်း ပြောသည်။ သံစဉ်သာက ဟိုအကြောင်း၊ ဒီအကြောင်းတောင် ပြန်မေးနေလို့ သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် အချိန်တော်တော်ကြာ စကားပြောဖြစ်သေးသည်။ ထို့နောက်မှ မှုန်နံ့သာ အိပ်ယာပေါ်သို့ ရောက်တော့သည်။ ဒီနေ့တော့ အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်သည်နှင့် တစ်ချိုးထဲ အိပ်ပျော်ပါသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် ဖြစ်ပြီးကတည်းက မှုန်နံ့သာ သူမလက်ကိုသူမ သုံးမနေတော့ပေ။ လက်သုံးလို့ရသည့် အရသာကို သူမ မမက်မောတော့ပါ။ ဒီလိုကိစ္စကလဲ တကယ်တမ်းကျတော့ အစ်မလိုခင်ရတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးက စကားကြောင်းပြီး ပြောသွားလို့ မှုန်နံ့သာ သိခဲ့တာဖြစ်သည်။ အစတုန်းကတော့ ဘယ်လိုမှ စိတ်မရဲ။ နောက်ပိုင်းမှ စမ်းစမ်းကြည့်မိရင်း စွဲသွားတာဖြစ်သည်။ ဒါတောင် အချိန်တိုင်း လုပ်ဖြစ်တာ မဟုတ်။ ရာသီလာပြီး အခါမျိုးတွင်သာ လုပ်ဖြစ်တာများသည်။ ယခုတော့ ဒီလိုမျိုး လုပ်ဖို့မလိုတော့ပါ။ ထိုထက်မက ကောင်းမွန်သည့် ခံစားချက် သူမ မိုးကောင်းကင်ဆီက ရနေခဲ့သည်လေ။ မြန်မြန်အိပ်၊ မြန်မြန်အိပ်မက်ထဲမှာ မိုးကောင်းကင်နှင့်တွေ့ပြီး၊ နောက်တစ်နေ့ မြန်မြန်ရောက်ဖို့သာလျှင် မှုန်နံ့သာ၏ အဓိက first priority ဖြစ်တော့လေသည် ….။
ဗုဒ္ဓဟူး မနက် အိပ်ယာနိုးလာသည့်အချိန်တွင် မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲ၌ ၀မ်းသာ၊ ၀မ်းနည်းမှု နှစ်မျိုးကို တပြိုင်တည်းခံစားရပါသည်။ ၀မ်းသာသည်က သူမ ဒီနေ့လဲ မိုးကောင်းကင်နှင့် တွေ့ရဖို့ အစီအစဉ်ရှိလို့ဖြစ်ပြီး၊ ၀မ်းနည်းမိသည်က မိုးကောင်းကင်က ဒီနေ့ပြီးလျှင် သူမ၏ ထရိန်နင်ကို ရက်သတ္တပတ်ကုန်ဆုံးသည်အထိ ရပ်နားမည်ဟု ဆိုထားခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အသေးစားလေ့ကျင့်ခန်းတွေတော့ မှုန်နံ့သာ ဆက်လေ့ကျင့်ရမှာ ဖြစ်ပေမယ့်၊ အင်တိုက်အားတိုက် ပြေးခြင်းများကို လုပ်ဖို့မလိုဟု ပြောသည်။ ဒီတော့ သူမနှင့် မိုးကောင်းကင် တွေ့စရာ လမ်းစက ဒီနေ့ပြီးသွားလျှင် မရှိတော့။ မှန်ရာကို ၀န်ခံရလျှင် မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို အမြဲတွေ့ချင်နေမိသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့်တွဲ၍ ငရန်မကန်းကို တွေ့ချင်တာလဲ တစ်ကဏ္ဍအနေနှင့် ပါပါသည်။ ထိုအကြောင်းကို စဉ်းစားရင်း သွားတိုက်နေမိတော့ ပက်ဆိုးဒန့်ဆေးကတောင် လည်ချောင်းထဲ ကျမလိုဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ ဖူးခနဲ ပြန်ထွေးထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ”ဒီနေ့ ငါ နင့်ကို မျိုချဖို့ မလိုသေးဘူး .. ငါ့မှာ မျိုချဖို့ သပ်သပ်ရှိသေးတယ်”ဟု နောက်နောက်ပြောင်ပြောင် တွေးလိုက်ပြီး၊ ခစ်ကနဲ ရယ်ကာ ရေစချိုးဖို့ ပြင်ရလေသည်။
တားမြစ်ချက်နှင့် ကင်းလွတ်မည့် အ၀တ်တစ်စုံကို ဆင်မြန်းပြီးနောက် မှုန်နံ့သာ အိမ်ကထွက်လာခဲ့သည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သူမ စိတ်ထင်လို့လားမသိ။ ဖယ်ရီရှိရာသို့ တစ်ယောက်တည်း လမ်းလျှောက်လာသည့် မှုန်နံ့သာကို သေချာစိုက်ကြည့်၊ စောင့်ကြည့်နေသူများ တိုးပွားလာသည်ဆိုတာကို သတိထားမိသည်။ ဒီလိုသာဆိုလျှင် ရှေ့လျှောက် ရည်းစားစကား လိုက်ပြောခံရမည့်ကိန်းက အလိုလို ရောက်လာပေလိမ့်မည်။ အရင်က မှုန်နံ့သာအနေနှင့်သာဆိုလျှင် ထိုအတွေးအတွက် ကြည်နူးချင် ကြည်နူးမိမည် ဖြစ်သော်လည်း၊ ယခုတော့ သူမ ဘယ်လိုမှ မခံစားရပါ။ သူမ အတွေးထဲတွင် မိုးကောင်းကင်သာ ရှိနေသည်။ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် သူမ နှလုံးသား၏ ရင်ခုန်သံက မြည်တမ်းနေသည့် နှိုးဆော်သံကို တစတစ သတိပြုမိလာပါတော့သည်။
“ မိန်းမ .. နောက်ကျလှချည်လား … ငါကဖြင့် နင့်ကို ပြောချင်လွန်းလို့ စောင့်နေတာ .. ”
တင်ဇာလင်းက တွေ့တွေ့ချင်း သူမလက်ကို ဆွဲ၍ အလျင်စလိုပြောသည်မို့ မှုန်နံ့သာ စောစောစီးစီးရောက်နေသည့် သူငယ်ချင်းမကို မျက်ခုံးလေးကွေး၍ကြည့်သည်။
“ ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ .. တင်ဇာ … ငါက ပုံမှန်အချိန်ရောက်တာပဲလေ .. ”
“ အေးပါ .. အေးပါး .. အဲဒါ ထားလိုက် … မနေ့ကတုန်းက ဘာဖြစ်တယ်ထင်လဲ .. ”
“ ဘာဖြစ်ရမလဲ .. နင့်အဒေါ်အပျိုကြီး ယောကျ်ားနောက်လိုက်သွားလို့လား … ”
“ အာ .. မှုန်စုတ် .. အကောင်းပြောမလို့ .. မနေ့က ငါတို့ ဘောလီဘောသွားပုတ်တော့လေ ... ဇော်ဦးနဲ့ တွေ့လာတယ် .. ”
“ ဘယ်က ဇော်ဦးလဲ .. အဖိုးကြီးပုံပေါက်နေတဲ့တစ်ယောက်လား … သွားတက်လေးနဲ့တစ်ယောက်လား .. ”
“ အဖိုးကြီးပုံပေါက်နေတဲ့ ဇော်ဦးကို ပြောမလား ဟ .. သချၤာကသွားတက်လေးနဲ့ဟာလေးလေ .. သူက ဘတ်စကတ်ဘော ကစားတယ်လေ .. ”
“ သြော် .. သိပြီ .. အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲ .. ”
“ ဘာဖြစ်ရမှာလဲ .. အ ဟိ … ငါ့ကို ခင်ချင်လို့တဲ့ .. ”
“ အော် … အော် … ”
မှုန်နံ့သာ တင်ဇာလင်းစကားကို တမင်တကာ မထူးဆန်းသလို လုပ်ပြလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ ပုံစံကိုကြည့်ပြီး တင်ဇာလင်းက သူမကိုင်ထားသည့် ဖိုင်တွဲနှင့် ရိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာရှောင်ရင်း၊ တင်ဇာလင်းကို ပတ်၍ပြေးသည်။ ပြီးတော့ တခစ်ခစ်နှင့်ရယ်သည်။ တင်ဇာလင်းကလဲ လိုက်ရယ်သည်။ ကားဂိတ်တွင် ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ပတ်ချာလည်ပြေးပြီး ရယ်ရွှင်မြူးတူးနေသည့် မြင်ကွင်းကို ဖြတ်သွားသည့် ယောကျ်ားလေးတွေရော၊ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲက ဖိုသတ္တဝါတွေကပါ သဘောကျစွာနှင့် ကြည့်နေကြသည်။ သူတို့တွေ စိတ်ထဲတွင် တင်ဇာလင်းကိုင်ထားသည့် ဖိုင်တွဲကို မွေ့ ခေါင်းအုံးများတောင် ဖြစ်ချင်နေမလား မသိ …။
ကျောင်းသွားရာ လမ်းတလျှောက်တွင်တော့ မှုန်နံ့သာတို့ စကား၀ိုင်းကို တင်ဇာလင်း၏ သွားတက်ဇော်ဦးအကြောင်းက လွှမ်းမိုးထားသည်။ မှုန်နံ့သာ ဇော်ဦးကို သိပါသည်။ သချၤာမေဂျာရှိ သူမ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က အဲဒီတစ်ယောက် King ရနိုင်တယ်ဟု ကန်တင်းမှာ တခါတုန်းက ပြထားလို့ဖြစ်သည်။ အဲဒီတုန်းကတောင် မှုန်နံ့သာက ပြန်နောက်လိုက်သေးသည်။ ကင်းဆိုတော့လဲ ကောင်းတာပေါ့၊ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း နေရတာပေါ့လို့ ။ အခုတော့ ထိုကင်းဖြစ်လာမည့်သူက သူမ သူငယ်ချင်းကို လာပိုးနေပြီပဲ။ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း နေလို့မရတော့ဘူးပေါ့။
တင်ဇာလင်းက မှုန်နံ့သာကို ဇော်ဦးနှင့် ပတ်သက်ပြီး အကြံဉာဏ်တောင်းသည်။ အကယ်၍သာ ဇော်ဦးက သူမကို နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ချင်ပါသည်ဟု ဆိုလျှင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲတဲ့။ မှုန်နံ့သာလဲ တတ်သမျှ၊ မှတ်သမျှနှင့် သူငယ်ချင်းမကို အကြံပေးရသည်။ နောက်ပြီး ဇော်ဦးနှင့် ပတ်သက်ပြီး မိုးကောင်းကင်ကို မေးပေးမည်ဟု ကတိပေးလိုက်သည်။ သူတို့တွေက အားကစားသမားချင်းမို့ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက် သိချင်သိနိုင်မည် မဟုတ်လား။ တင်ဇာလင်းက မှုန်နံ့သာ ပြောသမျှကို နားထောင်ပါသည်။ သူငယ်ချင်းမ၏ မျက်လုံးလေးတွေသည် နေ့ခင်းကြီးဖြစ်နေသည့်တိုင် ကြယ်ပွင့်လေးတွေလို အရောင်လက်နေသည်။ တော်တော်တော့ စိတ်မ၀င်စားရှာဘူး .. ” မိန်းမ တော်တော်ရွနေတယ်”ဟုလို့တောင် မှုန်နံ့သာ ဖယ်ရီပေါ်က အဆင်းတွင် စလိုက်သေးသည်။
ညနေကျောင်းဆင်းတော့ ထုံးစံအတိုင်း မိုးကောင်းကင်က သူမကို စောင့်နေပါသည်။ အမှန်ဆို ဒီနေ့ တင်ဇာလင်းက သူတို့နှင့် လိုက်ပြန်ဖို့ အစီအစဉ်ရှိသော်လည်း၊ နေ့လည်တုန်းက မလိုက်တော့ဘူးဟု လာပြောသည်။ ဘောလီဘောသွားပုတ်ဖို့ ချိန်းထားလိုက်လို့ဆိုပြီး အကြောင်းပြသည်။ မျက်နှာကတော့ စပ်ဖြဲစပ်ဖြဲနှင့်။ မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ ဘာဖြစ်နေမှန်း သိပါသည်။ အမြင်ကတ်ကတ်နှင့် ”နင် ဘီလူးရောဂါ ထနေတာ မှတ်လား” ဟု စလိုက်သေးသည်။ သွားတက်လေးပါသည့် ဇော်ဦးကို မနက်က ဖယ်ရီကားပေါ်မှာ သူမတို့နှစ်ဦးပေးထားသည့် code name က ”ဘီလူး” ဖြစ်တော့သည် ...။
မိုးကောင်းကင်နှင့် ကျောင်းကထွက်လာတော့ မှုန်နံ့သာ တင်ဇာလင်းရဲ ့မိတ်ဆွေသစ် ဇော်ဦးအကြောင်း မေးမိသည်။
“ သိတယ် .. မှုန် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ … ”
“ သူက တင်ဇာကို နဲနဲလာရှိတ်နေလို့ .. ဟိုကလဲ လက်ခံမယ့် သဘောရှိနေတယ်လေ .. အဲဒါကြောင့် .. ”
“ အော် .. ဒီလိုလား .. ဒါဆို တင်ဇာက ကောင်းအကူအညီမလိုတော့ဘူးပေါ့ .. သူ့ဖာသာသူ ရှာတွေ့သွားပြီပေါ့ .. ”
“ မပြောတတ်ပါဘူး .. သူတို့နှစ်ယောက်က အခုမှ စခင်ကာစ ရှိသေးတယ်လေ .. ”
“ အမလေး .. စခင်ကာစ ရှိသေး လုပ်နေတယ် .. ဒီနေ့ခေတ် ယောကျ်ားလေးတွေများ လက်မသွက်တာ ဘယ်သူရှိလဲ .. မှုန့်သူငယ်ချင်းကသာ ဟပေးလိုက် .. ဟိုက ၀င်ဆွဲသွားပါလိမ့်မယ် .. ဟီး .. ဟီး .. ”
“ ဒါတော့ တပည့်တော်မလဲ မလျှောက်တတ်ပါ ရှင့် .. ခိ .. ခိ .. ”
မိုးကောင်းကင်ကားနှင့် နှစ်ရက်စလုံး ပြန်လာခဲ့သည်မို့ ထုံးစံအတိုင်း သူမအိပ်ရောက်သည့်အချိန်တွင် အမေဖြစ်သူ ပြန်မရောက်သေးပါ။ သံစဉ်သာကတော့ သူမတက်နေသည့် တစ်ချိန်ကျောင်းက သုံးနာရီထိုးလျှင် ဆင်းတာမို့ အိမ်မှာရှိနေသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် စာအုပ်ကြီး ဖွင့်လျှက် အိပ်ပျော်နေသည်။ အစ်မဖြစ်သူ အိမ်ထဲ၀င်လာမှ နိုးသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမနှုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးနှင့်ကပ်ကာ ရှူးတိုတိုး လုပ်ပြပြီး အခန်းထဲ၀င် အ၀တ်အစားလဲသည်။ အားကစား၀တ်စုံလဲပြီးနောက် နဂိုမနက်က ၀တ်လာသည့် အ၀တ်တွေကိုပြန်ခေါက်ယူပြီး အိတ်ထဲထည့်သည်။ ထို့နောက်အပြင်ကို ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ သံစဉ်သာက “ မမ ဘဲရနေပြီးလား ” ဟု မေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ပြုံးစိစိနှင့် အိမ်ရှေ့မျက်စောင်းထိုးတွင် ရပ်ထားသည့် မိုးကောင်းကင်၏ ကားကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ ပြီးနောက် ညီအစ်မနှစ်ယောက် တိုင်ပင်မထားပဲ တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်မိကြသည်။ သံစဉ်သာက “မမ အတွေ့အကြုံလေးပြောဦး“ ဆိုပြီး အတင်းလုပ်နေသဖြင့် ပြန်လာမှ ပြောမည်ဆိုပြီး ချော့မော့၍ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် မနေ့က အ၀တ်အစားကိစ္စပြီးကတည်းက ခါတိုင်းနှင့်မတူပဲ ရင်းနှီးနေလေသည်။
အားကစားလေ့ကျင့်ခန်းက မနေ့တုန်းက အတိုင်းပင်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မှုန်နံ့သာသည် မိုးကောင်းကင်ကိုမှီအောင်တော့ လိုက်မပြေးနိုင်သေးပေ။ သို့သော် သူမ အရင်နေ့တွေလိုတော့ မဟုတ်ပဲ အမောခံနိုင်ရည်ကတော့ တိုးလာသည်။ မိုးကောင်းကင်က “မှုန် .. စပယ်ရှယ်ဂျု့စ်သောက်ရလို့ နေမှာပေါ့ ” ဟု ပြုံးစိစိနှင့်စသည်။ ဟွန်း .. တော်တော်ဆိုးတဲ့ကောင်း .. စပ်မြင်ကပ်တယ် … တွေ့မယ် ..။
အားကစားလုပ်ပြီးလို့ နှစ်ဦးသား၏ ဘုံဗိမာန် အိမ်ကလေးသို့ ပါလာသည်တွင် မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာအား ရေကူး၀တ်စုံလဲခိုင်းသည်။ သူတို့ဆောက်ထားသည့် ရေကူးကန်၏ ထိပ်တွင် ဂျာကူစီအသေးလေး တစ်ခုရှိလို့ အဲဒီထဲမှာ စိမ်ရအောင်ဆိုပြီး အကြံပြုသည်။ မှုန်နံ့သာ အချိန်နောက်ကျမည်စိုးသော်လည်း ဂျာကူစီဆိုတာ ဘာမှန်းမသိလို့ စိတ်၀င်စားမိသည်။ မိုးကောင်းကင်ကလဲ အဆွယ်ကောင်းသဖြင့် ၀ယ်ပြီးသိမ်းထားပေးခဲ့သည့် ရေကူး၀တ်စုံကို လဲ၀တ်ယူလိုက်သည်။ သူမ အ၀တ်လဲခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာတော့ ကောင်းက အိမ်ကလေး၏ နောက်ဘက်မှ လှမ်းခေါ်သည်။
“ ၀ိုး … မိတယ်ကွာ .. အရမ်းလှတာပဲ … ဓါတ်ပုံတောင် ရိုက်ယူထားချင်တယ် ..”
“ အပိုတွေ ..”
မှုန်နံ့သာက မူနွဲ့နွဲ့နှင့်ဆိုလိုက်ပေမယ့် မျက်နှာလေးကတော့ ပြုံးနေသည်။ မိုးကောင်းကင် ကမ်းပေးထားသည့် လက်ကို လှမ်းဆွဲယူရင်း ဘဲဥပုံအ၀ိုင်းလေးပုံစံရှိသည့် ရေကန်သေးသေးလေးထဲသို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။
“ လာ .. မှုန် .. ဒီနားမှာ မှီထိုင်လိုက် ..”
“ ကောင်း .. ရေတွေ တိုးနေတယ် .. ခြေထောက်ကို ..”
“ ဟုတ်တယ် လေ .. မှုန် .. ဂျာကူစီဆိုတာ အဲဒါပဲလေ .. အထဲမှာ ရေပန်း jet လေးတွေရှိတယ် .. အညောင်းပြေ၊ အညာပြေဖို့အတွက် အကောင်းဆုံးပဲလေ ..”
မိုးကောင်းကင်က ရှင်းပြရင်း မှုန်နံ့သာဘက်သို့ လှည့်ကာ မျက်နှာမူလိုက်သည်။ သူမ၏ ပုခုံးကို ယုယစွာ သိုင်းဖက်လိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာကလဲ မိုးကောင်းကင်၏ လှိုင်းတွန့်ပုံဆံပင်အုံထဲ လက်ထိုးထည့်ကာ သပ်ပေးသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် အခိုက်အတန့်မျှ စကားမပြောဖြစ်ပဲ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စိုက်ကြည့်နေမိကြသည်။
“ ကောင်း .. မှုန့်အတွက်နဲ့ ကောင်းအချိန်တွေ ကုန်နေရတယ်နော် .. အဲဒီအတွက် ကောင်းအဆင်ပြေရဲ့လား .. ”
“ ပြေပါတယ် .. ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုမေးတာလဲ .. ”
မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို ကြည့်မနေတော့ပါ။ မျက်နှာလေး လွှဲဖယ်လိုက်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် မြင်နေရသည့် တိုက်အိမ်ကြီးသို့ ငေးကြည့်နေမိသည်။ ထိုသို့ ကြည့်မိမှလဲ မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမ ဘ၀ကွာခြားပုံကို ပိုနားလည်ရသည်။ တကယ်ဆို သူမ ဒီအိမ်ကိုရောက်တာ အခေါက်ခေါက် အခါခါ ရှိပြီဖြစ်သည်။ ယနေ့ထက်ထိ မိုးကောင်းကင်၏ မိသားစုနှင့် မတွေ့ရသေး။ မိုးကောင်းကင် အိမ်လိုက်လာတိုင်း၊ ရေကူးကန်ဘေးက အိမ်ကလေးထဲတွင်ပင် အချိန်ကုန်ခဲ့တာများသည်။ သူမကို အကယ်၍သာ မိုးကောင်းကင်၏ မိသားစု၀င်တစ်ယောက်ယောက်က တွေ့သွားလျှင် ဘယ်လိုထင်မလဲ။ မှုန်နံ့သာ သက်ပြင်းလေးတစ်ခုကို မသိမသာ မှုတ်ထုတ်လိုက်မိ၏။
“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ကောင်း .. မှုန်က ကောင်းရဲ ့ကိုယ်ပိုင်အချိန်တွေကို လာအသုံးပြုနေသလို ဖြစ်မှာစိုးလို့ .. ကောင်းဖာသာကောင်း သီးသန့်နေချင်တယ်မျိုး ဖြစ်နေရင် မကောင်းလို့လေ .. ”
“ မဟုတ်တာ .. မှုန်ကလဲ … နောက်ပြီး မှုန့်ကို ထရိန်နင်လုပ်ပေးရတာလဲ ကောင်းပျော်ပါတယ် .. ”
မိုးကောင်းကင်က အပျော်သဘောမျိုးနှင့် စလိုက်သည်ဖြစ်ပေမယ့် မှုန်နံ့သာ မရယ်ပါ။ သူ့ကို မကြည့်ပဲ တခြားဘက်သို့ ငေးနေမြဲ ငေးနေသည်။ မိုးကောင်းကင် ရင်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်သွားရသည်။ နေရင်းထိုင်ရင်း ချက်ချင်းလက်ငင်းကြီး ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ။ ခုနေလးတင်ကပင် ဂျာကူစီကို သဘောကျသည့် မျက်နှာနှင့် ရွှင်ရွှင်မြူးမြူး ဖြစ်နေတာ မဟုတ်လား။ ဆံပင်တွေ ရေမစိုအောင် ခေါင်းပေါ်တွင် ထုံးဖွဲ့ထားလို့ လည်တိုင်၀င်း၀င်းလေး ပေါ်နေသည့် မှုန်န့ံသာ၏ ပုခုံးကို ညင်ညင်သာသာလေး ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ဒီလိုကျတော့လဲ မှုန်နံ့သာသည် သူ့ကို ရီ၀ေသည့် မျက်လုံးတွေနှင့် မော်ကြည့်ရှာသည်။ မိုးကောင်းကင် သန္တာရောင်သန်းနေသည့် နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ယုယုယယနမ်းသည်။ မှုန်နံ့သာကလဲ သူ့လည်တိုင်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် သွယ်ဖက်၍ အနမ်းကို အနမ်းနှင့် တုံ့ပြန်ရှာသည်။
“ မှုန် .. မှုန်ကလေ အရမ်း အံ့သြဖို့ကောင်းတယ် .. ကောင်း ၀န်ခံပါတယ် .. မှုန်ရဲ ့အလှကို အရင်တုန်းက ကောင်းလုံး၀ သတိမထားမိခဲ့ဘူး .. မှုန် ကောင်းဆီရောက်လာတာဟာ ကောင်းအတွက်တော့ ဘုရားပေးတဲ့ ဆုလာဘ်တစ်ခုလို့ပဲ ယူဆရတော့မှာပဲ ..”
“ မှုန်လဲ .. ကောင်းနဲ့ အတူတူပါပဲ ..”
စကားဆုံးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်၏ ထူထူအမ်းအမ်းနှုတ်ခမ်းအစုံကို သူမကပင် စနမ်းမိသည်။ သူမ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ထိုသို့ပြုမူမိမှန်း သူမဖာသာသူမတောင် သတိမထားမိပါ။ မှုန်န့ံသာသည် မိုးကောင်းကင်နှင့် မတွေ့ခင်က ဘယ်လိုမျိုး စဉ်းစားထား၊ စဉ်းစားထား၊ မိုးကောင်းကင်နှင့် တွေ့ပြီဆိုလျှင် သူမစိတ်ကို အစိုးမရ။ ချိုမြိန်လှသည့် အိပ်မက်တစ်ခု၌ သူမ ပျော်မွေ ့နေသည်ဆိုတာကို သိပါသည်။ အိပ်မက်ကောင်းစဉ် မိုးမလင်းရန်သာ တိတ်တခိုး ဆုတောင်းမိရသည်ကာ မှုန်နံ့သာ၏ ဘ၀ဖြစ်နေသလား မသိပါချေ ..။
မိုးကောင်းကင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမရင်သားတစ်ဖက်ပေါ် ရောက်လာချိန်တွင်၊ မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကလဲ ကောင်း၏ ပေါင်လုံးကြီးတစ်ချောင်းကို ပွတ်သပ်နေမိသည်။ ထိုမှတဆင့် လက်ကိုအပေါ်ဘက် ယူလာချိန်တွင် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းအရာတစ်ခုကို သွားစမ်းမိသည်။ ရေကူးဘောင်းဘီသားက အီလက်စတစ်အသားမို့ ငရန်မကန်းကို ကိုင်ရသည်မှာ ချောမွေ့နေပြီး ခံစားမှု ဖီလင်တစ်ခုကို ဖြစ်စေသည်။ လက်ဖဝါးတလျှောက် ရရှိလာသည့် ဖီလင်သည် သွေးခုန်နှုန်းတစ်ခုလို မှုန်နံ့သာ တကိုယ်လုံး ပျံ့န့သွားပြီး၊ ဖွဖွလေး နယ်ပေးခြင်းခံနေရသော ရင်ကို ပို၍ လှိုက်ဆူစေသည်။ မှုန်နံ့သာ ကိုင်မိထားသည့် ငရန်မကန်းကို ပို၍ပို၍ ထိထိမိမိ ပွတ်ပေးသည်။
တော်သေးသည်။ နှစ်ဦးစလုံး၏ လှုပ်ရှားနေသည့် လက်တွေက ရေအောက်မှာ ဖြစ်နေသဖြင့် အေ၀းကကြည့်လျှင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းတော့ မမြင်ရပါ။ သူတို့ရောက်နေသည့် ဂျာကူစီကလဲ အိမ်မကြီးကကြည့်လျှင် မိုးကောင်းကင်၏ အိမ်ကလေးနှင့် ကွယ်နေသလို ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့်လဲ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် စိတ်လွတ်သွားတာ ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် မိုးကောင်းကင်ဆိုတာကလဲ သူမအတွက်တော့ သံလိုက်တုံးတစ်ခုလို ဖြစ်ပြီး၊ သူမကတော့ သံမှုန်၊ သံစလေး တစ်ခုမျှသာ။ သူမကို ယုယုယယ နမ်းလာသည်တွင် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ပတ်၀န်းကျင်ကို မေ့လျော့သွားသလို ဖြစ်တာ တကယ်တမ်းကျတော့ သူမကို အပြစ်တင်လို့ မရပါ။
သို့သော် ...
စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ နားထဲတွင် "ကျွီ"ခနဲဆိုသည့် အသံကြားလိုက်ရသည်။ မှုန်နံ့သာ မသိစိတ်ကြောင့် မှေးစင်းကျနေသည့် မျက်တောင်လေးကို ပြန်ဖွင့်လိုက်စဉ်မှာပင် သူမတို့ရှိရာသို့ လျှောက်လာသည့် ခြေသံတရှပ်ရှပ်ကို ကြားရသည်။
“ ကိုမိုး .. ကျနော်ပါ ပါလို့ရမလား .. ”
“ ဟာ .. ဟေ့ကောင် .. ငညီ . .လာမရှုပ်စမ်းနဲ့ … ”
ရောက်လာသူက တခြားသူ မဟုတ်။ မိုးကောင်းကင်၏ ညီငယ် “ညီလုလင် ” ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ ဆယ်တန်းတုန်းက ဒီကောင်လေး ခုနှစ်တန်းပဲ ရှိသေးသည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမတို့ ကျောင်းထွက်မို့ ညီလုလင်လဲ သူမတို့ ကျောင်းမှာပဲ သူ့အစ်ကိုနှင့်အတူ တက်ခဲ့ရပါသည်။ ထိုစဉ်တုန်းကတော့ တခါတခါ သူတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကို တွဲ၍ မှုန်နံ့သာ ကျောင်းမှာ မြင်ဖူးထားသည်။ အခုတော့ သူမ ညီလုလင်နှင့် ပြန်ဆုံတွေ့ရပြီ။ ချာတိတ်ကလေး ညီလုလင်သည် အခုတော့ သူ့အသက်နှင့်စာလျှင် အတော်ထွားကျိုင်းသည့် လူပျိုလေး ဖြစ်နေတာ တွေ့ရသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ ညီမို့လို့လားတော့ မသိ၊ အတော်ကြည့်ကောင်းသော ရုပ်လက္ခဏာရှိသည်။ ဒီကောင်လေး ကြီးလာလျှင်တော့ သူ့အစ်ကို ခြေရာနင်းမလား မသိ။
“ မမ … နေကောင်းတယ်နော် … ”
အလဲ့ .. ။ ညီလုလင်က မိုးကောင်းကင် ငေါက်လိုက်သည့် စကားကို အရေးမစိုက်ပဲ လူမိသွားလို့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသည့် မှုန်နံ့သာကိုတောင် လှမ်းနှုတ်ဆက်နေသေးသည်။ တော်တော်တော့ လာတဲ့ချာတိတ်ပဲ ..။
“ နေ .. နေကောင်းပါတယ် .. မောင်လေးရော .. ”
“ မောင်ညီ .. မင်း အိမ်စာတွေ လုပ်စရာ မရှိဘူးလား .. ”
“ လုပ်ပြီးသွားပြီ .. ကျနော်က ကိုမိုးလို မဟုတ်ဘူး .. ”
ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကတော့ မဟုတ်တော့။ ဟိုကောင်လေးကလဲ တကယ်ပင်။ ခပ်တည်တည်နှင့် မှုန်နံ့သာကို ဂျာကူစီပေါ်ကနေ ငုံ့ကြည့်နေသည်။ မျက်လုံးတွေက သူလာရှုပ်လို့ မကျေမနပ်ဖြစ်နေသည့် အစ်ကိုဖြစ်သူကို တစ်စက်ကလေးတောင်မှ လှည့်မကြည့်။ ရေပွက်လေးတွေဗလုံစီထနေသည့် ဂျာကူစီထဲရှိ ကန်ရေပြင်ပေါ်တွင် တစ်၀က်လောက်ပေါ်နေသည့် မှုန်နံ့သာ၏ စိတ်၀င်စားစရာ ပစ္စည်းနှစ်ခုဆီသာရောက်နေသည်။ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲရယ်ချင်လာသည်။ အစောတုန်းကတော့ ရှက်သလို ဖြစ်မိသော်လည်း၊ အခုတော့ အကို့ပစ္စည်းမှန်းသိလျက်နှင့် ငမ်းနေသည့် ချာတိတ်လေးကို စချင်သလိုလို၊ အူယားသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ သူမကို တွန့်တိုနေသလို ဖြစ်သည့် မိုးကောင်းကင်၏ သဘောထားကိုလဲ စိတ်ထဲမှ သဘောကျနေမိသည်။
“ လာ .. မှုန် .. အိမ်ကလေးထဲပဲ ပြန်သွားကြရအောင် .. အနှောင့်အယှက်က ရောက်လာပြီ ..”
သူမလက်ကို ဆွဲပြီး ဂျာကူစီထဲက ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနှင့် ထွက်တော့၊ မှုန်နံ့သာ တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး မိုးကောင်းကင် နောက်က ပါသွားသည်။ ညီလုလင်ကလဲ တကယ်ပင်။ “မမရေ … နောက်မှ ဆုံမယ်နော် ” လို့တမင်တကာ ပြောပြီး ဂျာကူစီနားက မခွာပဲ ရပ်၍ ကျန်နေခဲ့သည်။ ဒီကောင်လေး ဘာကို စိုက်ကြည့်နေမည်ဆိုတာ မှုန်နံ့သာ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်စရာမလိုပဲ အတတ်သိနေပါသည်။ ဒီညတော့ ချာတိတ်တစ်ကောင်တော့ နောက်ထပ် အိမ်စာ (Home Work) များ ရသွားပြီလား မသိ ..။
“ အရှုပ်ထုတ် !! .. ”
“ အယ် .. ကောင်းကလဲ .. ဒီလိုမပြောပါနဲ့ … ညီလုလင်တို့ အရွယ်ဆိုတာ ဒီလိုပဲဥစ္စာကို .. ”
“ ဟုတ်တယ် .. ဒီငရှုပ်က မှုန့်ကို ရေကူး၀တ်စုံနဲ့ မြင်တော့ သွားရည်ကျနေမှာပေါ့ .. ”
မိုးကောင်းကင်ပုံစံက တော်တော်စိတ်ဆိုးနေဟန်ရှိသည်။ တိတ်တခိုး သံယောဇဉ်တွယ်မိသူက သူမအတွက်နှင့် သ၀န်တိုနေသည်ကို မြင်တော့ မှုန်နံ့သာ ဘယ်လိုပျော်လို့ပျော်မှန်း မသိ။ အိမ်ကလေး၏ ဧည့်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် မိုးကောင်းကင်၏ လည်တိုင်ကို လက်ကလေးနှစ်ဖက်နှင့် ရှေ့ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။
“ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ကွာ .. ကောင်းကလဲ … လာ လာ .. မှုန်ရဲ ့ကောင်းရော၊ ကောင်းကိုယ်ပေါ်က ညီလေးကိုရော ချော့ပေးမယ်နော် .. ”
“ ဟင်းးး… မကောင်းဘူး .. မှုန် .. ဒီကောင်ရှိနေတော့ အိမ်ထဲမှာ စိတ်လွတ်လက်လွတ်နေလို့ မရဘူး .. သွားကြရအောင် .. ကောင်း မှုန့်ကို ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ် .. ”
“ ဖြစ်လို့လား ကောင်း .. မှုန့် ငရန်မကန်းလေး သနားပါတယ် .. ”
“ ရရာမှာပေါ့ မှုန်ရယ် .. ”
မိုးကောင်းကင်က စကားစဖြတ်လိုက်ပြီးနောက် မှုန်နံ့သာအတွက် ရေသုတ်ဖို့ သဘက်တစ်ထည်ကို ထုတ်ပေးသည်။ ဒီလိုဆိုမှာတော့ မှုန်နံ့သာလဲ နောက်ထပ်ထပ်၍ ပြောမနေတော့ပဲ အ၀တ်လဲခန်းထဲ ၀င်ကာ အ၀တ်လဲလိုက်သည်။ ဒီအိမ်ကလေးရောက်တိုင်း မိုးကောင်းကင်ဆီက သင်ခန်းစာတစ်ခု ရနေကြမို့ အခုလို ဘာမှမသင်လိုက်ရပဲ ပြန်ရတော့မှာကို စိတ်ထဲကတော့ တစ်မျိုးလေးဖြစ်ရနေသည်။ သို့သော် သူမကိုယ်တိုင်လည်း ဒီရက်ပိုင်းအိမ်ကို စောစောပြန်ရောက်တာက ပို၍ကောင်းမွန်မည်ဟု တွက်ဆမိပါသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်လည်ဆုံစည်းရမည့် စနေနေ့ရောက်ဖို့သာ သူမ လက်ချိုးရေတွက်ရင်း စောင့်နေရတော့ပေမည် ..။
“ ကောင်း … မှုန်တို့ စနေနေ့ရောက်မှ တွေ့ရမှာနော် .. ”
မိုးကောင်းကင်က သူမတို့လမ်းထိပ်မှာ ကားရပ်ပေးသည်တွင် မှုန်နံ့သာ ကားပေါ်မှ မဆင်းနိုင်သေးပဲ ကိုယ်ကလေးကို စောင်းကာ သူ့ကို လှည့်ကြည့်ပြီးမေးသည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမကို တွေတွေလေး ပြန်ကြည့်ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မှုန်နံ့သာ ကားထဲမှနေ၍ အပြင်ဘက်ရှိ လူသွားလူလာကို ကြည့်သည်။ ဒီလမ်းလေးက နဲနဲချောင်ကျသလို ဖြစ်လို့ တော်ယုံတန်ယုံ လူဖြတ်သွားတာ မဟုတ်မှန်း သူမသိနေသည်။ အခုလဲ မီးပျက်နေသည့် အချိန်နှင့်တိုးလို့လား မသိ။ ညနေ ၆နာရီပဲ ရှိနေသေးသည့်တိုင် တော်တော်မှောင်မိုက်နေသည်။ သူမကိုယ်လေးကို မိုးကောင်းကင်ရှိရာဘက်သို့ ရွှေ ့ယူလိုက်သည်။ ကောင်းက သူမဘက်သို့ အနည်းငယ်စောင်းလိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာ၏ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးက မိုးကောင်းကင်၏ ပါးပြင်နှင့် ထိကပ်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင်က မျက်နှာကိုလှည့်လိုက်သည်တွင် သူ့နှုတ်ခမ်းနှင့် သူမနှုတ်ခမ်းက ကွဲကွာခဲ့ရသူများလို အလိုလိုပေါင်းစည်းပြန်သည်။
“ အင်း … အင်း … အင် .. ”
မိုးကောင်းကင်လက်က သူမကိုယ်ကို ရစ်သိမ်းလာချိန်တွင် မှုန်နံ့သာလက်ကလဲ သူ၏ ရင်ဘတ်တလျှောက် ပွတ်တိုက်ဆွဲသွားပြီး အောက်ဘက်က ဘောင်းဘီခွကြားသို့ ဦးတိုက် ရောက်သွားသည်။ အယ် … သူ .. အရမ်းဖောင်းကားနေပါလား။ သနားပါတယ် ...။ မှုန်နံ့သာ ငရန်မကန်းကို သနားသွားသည့်စိတ်နှင့် ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်၍ လက်နှိုက်ကာ အပြင်ထုတ်လိုက်မည်ပြုသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မီးရောင်တန်းတစ်ခုက သူမတို့ဆီ စူးကနဲရောက်လာသည်။ နှစ်ယောက်သား အလန့်တကြားနှင့် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး တွန်းထုတ်လိုက်စဉ်မှာ ကားတစ်စီးက ၀ူးကနဲ သူမတို့နောက်နားမှာ ကျော်တက်သွားသည်။
“ ကောင်း … မှုန် .. မှုန် သွားတော့မယ် .. ”
“ အင်း .. သွားတော့လေ .. တာ့တာ .. မှုန် .. ”
မှုန်နံ့သာ လေးလံသည့် ခြေလှမ်းတွေနှင့် သူမအိမ်ဘက်သို့ စလျှောက်လှမ်းလိုက်စဉ်မှာပင် မိုးကောင်းကင်က သူ့ကားကို မောင်းထွက်သွားသည်။ ခါတိုင်းလိုက်ပို့လျှင် သူမ အိမ်ထဲသို့ ကွေ ့ချိုး၀င်သွားသည်အထိ မိုးကောင်းကင်၏ ကားနီလေး ရှိနေတတ်သော်လည်း၊ ဒီနေ့တော့ သူက သူမကို စောင့်ကြည့်မနေပါ။ အမှုမှတ်အမှတ်မဲ့မို့ မှုန်နံ့သာ ဒါကို ရှည်ရှည်၀ေး၀ေး တွေးမနေမိ။ အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် အမေဖြစ်သူကို မီးဖိုခန်းထဲမှာ တွေ့လိုက်ရာ၊ ခါတိုင်းလိုပင် ညနေစာအတွက် ပြင်ဆင်ဖို့ ၀ိုင်းကူပေးရင်း သူမ စိတ်ထဲ မိုးကောင်းကင်ကို အခိုက်အတန့်မျှ မေ့သွားခဲ့သည်။
ဗုဒ္ဓဟူးနှင့် ကြာသပတေးနေ့နှစ်ရက်ကို ပျင်းရိငြီးငွေ့စွာနှင့်ပင် မှုန်နံ့သာ ဖြတ်ကျော်လာခဲ့ရသည်။ မိုးကောင်းကင်က အတန်းချိန်အပြင်၊ အားကစားလေ့ကျင့်ချိန်ပါ ရှိသေးသည်ဟု ဆိုသဖြင့် ပြီးခဲ့သည့်နှစ်ရက်စလုံး သူမနှင့် ကျောင်းမှာ မဆုံဖြစ်ခဲ့ပါ။ ယနေ့ သောကြာနေ့ရောက်ပြီ။ မနက်ဖြန်ဆို စနေနေ့ရောက်ပြီမို့ မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်တွေ့ရတော့မည်။ ထိုအတွေးကြောင့်ပဲလားမသိ။ မနက် ကျောင်းလာတော့ မှုန်နံ့သာ အရင်ရက်တွေလို မဟုတ်ပဲ တက်ကြွပျော်ရွှင်နေမိသည်။ မိုးကောင်းကင်အကြောင်း တချိန်လုံး တွေးနေမိသည့် မှုန်နံ့သာသည်၊ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဆိုသလို ကျောင်သားရေးရာဌာနသို့ ဖြတ်သွားသည့်အခိုက် မိုးကောင်းကင်ကို ရိပ်ခနဲ တွေ့လိုက်သည်။ လွမ်းတဲ့စိတ်၊ သတိရတဲ့စိတ်နှင့်မို့ သူမ အားရ၀မ်းသာစွာ ပြေး၍ နှုတ်ဆက်မည်အပြု၊ ဒေါင့်ချိုးအကွယ်မှ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပေါ်လာသည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမကို ကျောပေးထား၍ မမြင်ပေမယ့်၊ ထိုကောင်မလေးကတော့ မှုန်နံ့သာကို မြင်သွားပါသည်။ တခြားသူမဟုတ်။ မိုးကောင်းကင်၏ အဆက်ဟောင်း ဂျူလိုင်။
မှုန်နံ့သာ ခြေလှမ်းတွ မော်တော်ပီကယ်ခရာသံကြားလိုက်သည့်နှယ် ကျွီခနဲ မြည်မတတ်ရပ်သွားရသည်။ ရင်ထဲတွင်လဲ ဒိတ်ခနဲဖြစ်သည်။ ဟင် .. သူတို့နှစ်ယောက် ပြတ်သွားပြီ မဟုတ်လား။ ဘာဖြစ်လို့များ ..။ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲစနိုးစနောင့် ဖြစ်သွားပေမယ့် သူမအတန်းချိန်က နီးနေပြီဖြစ်သဖြင့် ရပ်ပြီးတော့ စောင့်မကြည့်နေအားပါ။ မှုန်နံ့သာဆိုတာ အတန်းပျက်တတ်သည့် ကောင်မလေး မဟုတ်လို့ သူမ ခြေထောက်တွေက စာသင်ခန်းရှိရာသို့သာ ပြန်လှည့်ထွက်ခွာမိသွားသည်။
နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ ကန်တင်းတွင် တင်ဇာလင်းကို တွေ့သည်။ သူမတစ်ယောက်တည်းတော့ မဟုတ်ပါ။ တင်ဇာလင်း၏ သူငယ်ချင်းအသစ် ဇော်ဦးပါရှိနေသည်။ တင်ဇာလင်းက မိတ်ဆက်ပေးသဖြင့် မှုန်နံ့သာနှင့် ဇော်ဦး စကားပြောဖြစ်ကြသည်။ ဇော်ဦးက မဆိုးပါ။ အပြောအဆိုရည်မွန်၍၊ တခါတခါ ရုပ်တည်ကြီးနှင့် နောက်တတ်သည်။ မှုန်နံ့သာ လက်ဖက်ထမင်းကို ကြက်ဥနှင့်ကျော်ထားသည်ကို တစ်ဇွန်းချင်းစားရင်း တင်ဇာလင်းတို့ အခြေအနေကို အကဲခတ်ကြည့်သည်။ ဆိုးတောမဆိုး။ ဇော်ဦးပုံစံကပြောရလျှင် သူရိန်တို့၊ ရဲမင်းတို့လို မဟုတ်ပဲ တင်ဇာလင်းအပေါ်တွင် serious အနေအထားမျိုးရှိသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူအတွက် ၀မ်းသာသလို၊ သူမအဖြစ်အတွက်လည်း ပြန်ဆန်းစစ်မိသည်။ သူမနှင့် မိုးကောင်းကင်က ဘာလဲ။ ဒီလိုပဲ ဆရာတပည့်၊ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေ ဖြစ်နေတော့မှာလား …။
နေ့လည်ထမင်းစားပြီးလို့ ပထမအချိန်ပြန်တက်သောအခါ၊ အတန်းချိန်အပြီး၌ တင်ဇာလင်းကို သူမတို့အခန်းဘက် ရေးကြီးသုတ်ပြာနှင့် လာနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ လက်ဟန်ခြေဟန်နှင့် သူမကို လှမ်းခေါ်ထုတ်နေသဖြင့် မှုန်နံ့သာ နောက်ဆရာ၀င်နေသည့်တိုင် ကိုယ်ကိုယို့ပြီး မသိမသာ နောက်ပေါက်မှ ထွက်လာခဲ့သည်။
“ ဟဲ့ .. မိန်းမ ဘာဖြစ်လို့လဲ .. နင့်ကို ဘီလူးက ဘာလုပ်လိုက်လို့လဲ .. ”
“ အမယ် .. ငါ့ဘီလူးက ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကောင်မ … အခုဖြစ်တာက နင့်ရဲ ့ဆရာက ဖြစ်တာ .. ”
“ ဟင် .. ကောင်းလား … ကောင်း .. သူ ဘာဖြစ်လို့လဲ .. ”
တင်ဇာလင်း၏ အမူအယာကိုကြည့်ပြီး မှုန်နံ့သာ စိတ်၀င်စားမိသလို၊ ရင်လဲထိတ်ရသည်။
“ မှုန် … ငါ နင့်ကို အရေးတကြီးလာပြောတာ တခြားကြောင့်တော့ မဟုတ်ဘူး .. ကောင်းကို နေ့လည်တုန်းက ဂျူလိုင်နဲ့ သူ့ကားထဲမှာ တွေ့လိုက်တယ်တဲ့ .. သဇင်ကပြောတာ .. ”
“ တကယ် !! .. ဘယ်နားမှာတွေ့တာလဲ .. ”
“ အေး .. အဲဒါပြောမလို့ .. တခြားနေရာမဟုတ်ဘူး .. ကျောင်းနောက်ဘက်က ကားရှိတဲ့ အတွဲတွေသွားသွားရပ်ကြတဲ့ ဂျောင်ထဲမှာတဲ့ .. သဇင်ရဲ ့ကောင်လေးကလဲ ကားရှိတယ် မှတ်လား .. အဲဒါ သူတို့နဲ့တိုးတာ .. ”
မှုန်နံ့သာ သူမနားတွင် ကပ်၍ မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလို ခံစားရသည်။ ဒိန်းခနဲ ဆောင့်တက်သည့် တုန်လှုပ်မှုကြောင့်၊ သူမခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲလိုလိုတောင် ဖြစ်သည်။
“ မှုန် .. မှုန် .. သတိထားဦး .. ”
သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ၏ အရိပ်အခြေကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း စောင့်ကြည့်နေသူ တင်ဇာလင်းက သူမပုခုံးကိုကိုင်ပြီး ဖွဖွလေးလှုပ်ကာ သတိပေးသည်။ ထိုတော့မှ မှုန်နံ့သာ အသိပြန်၀င်လာသည်။ ပတ်၀န်းကျင်နှင့် ခေတ္တခဏအဆက်ပြတ်သလို ဖြစ်သွားသည့် မှုန်နံ့သာ သူမ ဘယ်ကမ္ဘာကိုရောက်နေသည်ဆိုတာ သိလိုက်ပေမယ့် အဖြစ်အပျက်ကို မယုံနိုင်အားသေးပါ။ သူမစိတ်ထဲ မိုးကောင်းကင်နှင့် နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည့်ညက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်သတိရသွားသည်။
“ ဟာ .. ငါသိပြီ .. ဒါ .. ဒါ .. ကောင်းညီလေး ၀င်ရှုပ်လိုက်လို့ ဖြစ်ရမယ် .. ”
“ ဘယ်က ကောင်းညီလေးလဲ … ”
မှုန်နံ့သာ သူမနှင့် မိုးကောင်းကင် ဂျာကူစီထဲမှာ စိမ်နေတုန်း သူ့ညီဖြစ်သူ ညီလုလင်ရောက်လာသည့်အကြောင်းကို ရှင်းပြလိုက်သည်။
“ အင်း .. ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်ပါတယ် .. ဒါပေမယ့် မိန်းမသတိတော့ထား .. ငါ ကြားမိတာက ဂျူလိုင်က မိုးကောင်းကင်ကို ပြန်လိုချင်နေတယ်ဆိုပဲ .. အဲဒီဟာက အကွက်ဖြစ်သွားမယ် .. ဂျူလိုင်က မိုးကောင်းကင်ကို နင်မပေးနိုင်တာ ပေးလိုက်ရင် နင့်ဆရာက ဟိုဟာမဆီ ပြန်ပါမသွားနိုင်ဘူးလို့ ပြောနိုင်မလား .. ပြောရရင် နင်က စုပ်ပဲစုပ်ပေးတာလေ .. ဟိုက ပေါင်ကားပြီးပေးရင် ယောကျ်ားလေးတွေက ဘယ်ဟာကို ပိုမက်မောမလဲ .. နင် ကျန်ရစ် ဖြစ်မယ်နော် ... ငါက နင့်ဘက်က စာနာပြီးပြောတာ .. နင်နဲ့ မိုးကောင်းကင် ကိစ္စကို ပြန်သုံးသပ်ဖို့ လိုအပ်လာပြီ … ”
တင်ဇာလင်း၏ စကားက အကျိုးအကြောင်း ဆီလျော်လှသည်။ မှုန်နံ့သာ ခေါင်းညိတ်ကာ ပြလိုက်ပြီး သူမ စဉ်းစားပါရစေဟု ပြောကာ တင်ဇာလင်းကို နှုတ်ဆက်၍ အတန်းထဲပြန်၀င်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက်တွင်မူ ဒုတိယ အတန်းချိန်က ဘာသင်လို့ သင်နေမှန်းတောင် မှုန်နံ့သာ မသိလိုက်ပါ။ စာသင်ချိန်ပြီးလို့ သူများတွေက အိမ်ပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်ကြတော့မှ မှုန်နံ့သာလဲ လွယ်အိတ်ထဲ သင်ခန်းစာစာအုပ်ကို ထိုးထည့်ကာ ထိုင်နေရမှ ထလိုက်သည်။ စိတ်ရှုပ်နေသည်ဆိုမှ ကော်ရစ်တာအထွက်တွင် အခန်းထဲမှ မျိုးသိန်းဆိုသည့်ကောင်လေးက စကားလိုက်ပြောတာ ခံလိုက်ရသေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ခါတိုင်းဆိုလျှင် ရုပ်ရည်သန့်ပြန့်သည့် ထိုကောင်လေးကို စကားပြန်ပြောမိလျှင် ပြောမိမည်ထင်သော်လည်း၊ ဒီနေတော့ ဘာစကားမှ မပြောချင်ပါ။ ခြေလှမ်းသွက်သွက်နှင့် မပြေးယုံတမယ် လျှောက်လာခဲ့သဖြင့် မျိုးသိန်းလည်း သုံး၊လေးမိနစ်လောက်ကြာတော့ လက်လျှော့ကာ နောက်မှာ ကျန်ခဲ့သည်။ မျိုးသိန်းပါမလာတော့မှ မှုန်နံ့သာ ဘေးဘီ၀န်းကျင်ကို သတိရပြီး ကြည့်မိသည်။ သူမ၏ ခြေထောက်တွေ ဦးတည်ထားရာသည် မိုးကောင်းကင် သူ့ကားလေးကို အမြဲတမ်းရပ်ထားရာ နေရာဖြစ်နေခဲ့လေသည်။
တစ်ခါတစ်ရံတွင် တစ်ချို့သာအဖြစ်အပျက်များသည် မရည်ရွယ်ထားသည့်တိုင် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်ပွားလေ့ရှိပါသည်။ အခုလဲကြည့် ...။ မိုးကောင်းကင်ကို သူ့ကားနီလေးထဲတွင် ထိုင်လျက်သား ရှိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို မြင်လိုက်သလို၊ သူ့ကားရှိရာသို့ လျှောက်လှမ်းလာသည့် မှုန်နံ့သာကိုလဲ မိုးကောင်းကင်က မြင်ပါသည်။ ပါစင်ဂျာထိုင်ခုံဘက်က တံခါးကို လက်လှမ်း၍ ဖွင့်ပေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ခေါင်းကလေးကိုငုံ့၍ အထဲသို့ စေ့ွကနဲ ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။ တင်ပါးအိအိတွေ ကူရှင်နှင့် အိခနဲထိသည်။ သူမ စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ မိုးကောင်းကင်၏ ကားထဲတွင် အမျိုးမသိသော အမွှေးရနံ့တစ်မျိုး ရှိနေလေသည်။
မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲ အကြံတစ်မျိုး ရသည်မို့ မိုးကောင်းကင်၏ အနားသို့ တိုးကပ်သွားပြီး သူ့လည်တိုင်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် သိုင်းဖက်သည်။ မိုးကောင်းကင်၏ ကားနီလေးရပ်ထားသည့်နေရာက ချောင်ကျသည်မို့ လူသွားလူလာ သိပ်မရှိသည်ကို သိထားသည်။ သူမတို့နှစ်ဦးကိုယ်ချင်းပူးပြီး မျက်နှာချင်း အပ်သွားသည်တွင် နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခုက ပူးကပ်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ နှုတ်ခမ်းတွင်တော့ ဘာအနံ့မှမရ။ သူ၏ ပင်ကိုယ်အနံ့သာ ရှိနေသည်ကို ဒီနှုတ်ခမ်းတွင်နှင့် ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်သည့် မှုန်နံ့သာ ဒါကို ခွဲခွဲခြားခြားသိသည်။ သူမလက်တစ်ဖက်က မိုးကောင်းကင်နောက်ကျောကို သိုင်းဖက်ထားရာမှ ရင်ဘတ်ကို အသာပွတ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီခွကြားဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ ကောင်းသာ ဂျူလိုင်နှင့် ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုရင် ငရန်မကန်း စိတ်ထနေရမည်သာ။ မှုန်နံ့သာလက်က ဘောင်းဘီဂွဆုံကို ကိုင်မိသည်နှင့် မိုးကောင်းကင်က သူမကိုယ်ကို အသာတွန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ ဟေး .. မှုန် … ကျောင်း၀င်းကြီးထဲမှလေ .. ကောင်းတို့တွေ တစ်နေရာရာ သွားရအောင် …အဲဒါက .. ပို .. ”
“ အို .. ဘာဖြစ်လဲ .. ဘယ်သူမှ လောလောဆယ် ရှိမှမရှိတာ .. နေပါဦး .. ကောင်းက ဘာဖြစ်လို့ မှုန့်ကို တွန်းထုတ်ရတာလဲ .. ”
“ ကောင်း .. ကောင်း … ဟို .. ”
“ ဘာလဲ .. ဂျူလိုင်နဲ့ နေ့လည်က တွေ့ပြီးသွားတာမို့ မှုန့်ကို မလိုအပ်တာလား .. ”
မှုန်နံ့သာ၏ စကားက တိုက်လေယဉ်တစ်စီး ဦးစိုက်ထိုးဆင်းသလို ၀ုန်းခနဲ မိုးကောင်းကင်ဆီ ဦးတည်ရောက်သွားသည်။ ထိုစကားကြောင့် မိုးကောင်းကင် ဘာဖြေရမှန်းမသိ။ သူနှင့် ဂျူလိုင်အကြောင်းကို မှုန်နံ့သာ တစွန်းတစ ကြားသွားခဲ့ပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်။ အလိုမကျသည့် မျက်နှာနှင့် သူ့ကို ပေစောင်းစောင်းနှင့်ကြည့်နေသည့် ကောင်မလေးကို မိုးကောင်းကင် စိတ်ရှုပ်ထွေးဟန်နှင့်သာ ကြည့်နေမိသည်။ လှိုင်းတွန့်ပုံခွေနေသည့် ဆံပင်တွေကို ပို၍ လှိုင်းပုံစံဖြစ်သွားအောင် ခေါင်းထဲ လက်ထိုးထည့်ကာ သုံးလေးချက်လောက် ဖွပြီးမှ မှုန်နံ့သာကို အဖြေပေးနိုင်သည်။
“ ဟုတ်တယ် မှုန် .. ဂျူလိုင်က သူ့ကို ပြန်လက်ခံစေချင်နေတယ် .. ”
“ အဲဒါနဲhပဲ ကျောင်းနောက်ဘက်ကချောင်ထဲ ကားထိုးပြီး အလုပ်ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့ … ”
“ ဟူး … မှုန်ရယ် .. ကောင်းဘယ်လိုပြောရမလဲ .. ”
“ ဘယ်လိုမှ ပြောမနေနဲ့ .. ကောင်းက မှုန်စုပ်ပေးတာနဲ့ အားမရဘူး မှတ်လား … မှုန့်ပါးစပ်နဲ့တင် အားမရတော့ ပေါင်ကားပြီး ထည့်ပေးတာကို ခံတဲ့ဟာမဆီ ပြန်ရောက်သွားတာ မဟုတ်လား .. ”
ထိုစကားကို ပြောပြီးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ သူမမျက်နှာကို သူမလက်နှစ်ဘက်နှင့် အုပ်လိုက်သည်။ ဘာသံမှ ထွက်မလာသည့်တိုင် ကိုယ်ကလေး တစ်ချက်နှစ်ချက် သိမ့်ခနဲ ခါသွားသည့်မို့ သူမ မျက်ရည်ကျနေမှန်း သိသာပါသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မိုးကောင်းကင်သည် သူ့ဘ၀တွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ရင်ထဲတွင် နင့်ကနဲဖြစ်အောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ ဒီလိုမျိုး သူတစ်ခါမှ မဖြစ်ဘူးပါ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ငိုနေတာကို မတွေ့ဘူးတာ မဟုတ်ပေမယ့်၊ ထိုသို့ ငိုနေမှုက သူ့အသည်းနှလုံးကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲလှုပ်သည်တော့ ဒီတစ်ခါသာ ဖြစ်ဖူးပါသည်။
သိမ့်သိမ့်လေးခါနေသည့် မှုန်နံ့သာ၏ ပုခုံးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အညင်သာဆုံးအသံဖြင့် လှမ်းခေါ်သည်။
“ မှုန် .. ”
“ မှုန် .. ဒီကို ကြည့်ပါဦး .. ”
မှုန်နံ့သာ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို မဖယ်ချင်ဖယ်ချင်နှင့် မျက်နှာပေါ်က ဖယ်လိုက်သည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ဒီကောင်မလေး ငိုနေသည်ဆိုတာ။ နူးညံ့လှသည့် ပါးပြင်ပေါ်တွင် မျက်ရည်တို့ဖြင့် စိုစွတ်နေသည်။
“ ကောင်း ပြောစရာရှိတယ် .. ကောင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောမယ် မှုန် .. မှုန့်ကို စပြီး ထရိန်နင်လုပ်ပေးဖို့ ကမ်းလှမ်းတုန်းက ကောင်းစိတ်ထဲမှာ မှုန့်ကို သူရိန်တို့၊ ရဲမင်းတို့ စိတ်၀င်စားလာနိုင်တဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် အသွင်ပြောင်းပေးဖို့ပဲ ရှိတယ် .. ဆက်စ်ကိစ္စဆိုတာကလဲ တကယ်တမ်းကျတော့ မှုန့်ကို ပိုပြီး ဆက်စီကျလာအောင်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ရဲတင်းပြီး ယုံကြည်မှုဖြစ်လာအောင် လုပ်ပေးချင်တာကြောင့်ပါ .. နှစ်ဦးနှစ်ဖက်ကောင်းဖို့ ကိစ္စတစ်ခုလို့ပဲ မြင်ခဲ့တယ် …. ဒါပေမယ့် မှုန်နဲ့ ကောင်း ရင်းနှီးလာပြီးတဲ့နောက်မှာ ကောင်းရင်ထဲမှာ ဒီလိုမျိုးတွေးလို့မရတော့ဘူး ဖြစ်နေတယ် .. ”
ထိုစကားအရောက်၌ မိုးကောင်းကင်သည် ဆက်မပြောသေးပဲ မှုန်နံ့သာ၏ မျက်၀န်းတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်သည်။ အခုအချိန်တွင်မူ မှုန်နံ့သာသည် ငိုယိုနေခြင်း မရှိတော့ပဲ မိုးကောင်းကင် ပြောသမျှကို ရီေ၀စွာဖြင့် တန်ပြန်ကြည့်နေသည်။ မိုးကောင်းကင် ဘာပြောတော့မည်ဆိုတာကို မှုန်နံ့သာ သိနေသလို ခံစားရသည်။ သို့သော် သူမ ထိုအတွေးကိုလဲ မယုံရဲသေးပါ။ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့်သာ စောင့်မျှော်နေရရှာသည် ..။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment