ချစ်ဦးမင်္ဂလာ အပိုင်း ( ၁ )

ချစ်ဦးမင်္ဂလာ အပိုင်း ( ၁ )

မောင်အောင်မျိုး ရေးသည်။

အခန်း ( ၁ )

ဒေါက်တာသက်မောင်မှာ ခါးတို၍ ရှပ်အင်္ကျီ သဖွယ်ဖြစ်နေသော သူ့ဂျူတီကုတ်အသစ်ကို ကြည့်လျက် ခေါင်းကုတ်ကာနေသည်။ လက်စ အတော်လွဲနေသည်။ ဆိုင်ကြီးဖြစ်လျ က် ယောက်ျားတေလာဖြစ်လျက် အလုပ်ကို ပေါ့ဆဆ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း လုပ်သည်။ သက်မောင်သည် ခေါင်းကိုသာ အသာခါရမ်းလိုက်၏။ နွေကုန်မိုးဦး ရာသီကူးစဉ်မို့ လူနာများတုန်းလေး အစကောင်းကောင်းနှင့် ချုပ်ခိုင်းရာမှ ယခု ဝတ်လို့ပင်မရ။ 

မှားပေးခဲ့သလား မသိ။ ြ ပန်သွားပြောသင့်သော်လည်း သက်မောင်စိတ်နှင့်မဖြစ်။ ကုန်လေပြီ။ ခြစ်ကုတ်ထားသော ငွေနှစ်သောင်း။ နဂိုမှ ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်တွင် ဖွင့်သည့်ဆေးခန်းမို့ ကြေးမရလှ။ အရေးပေါ် ကိစ္စမျိုးဆိုလျှင် သက်မောင်က အိတ်စိုက်တတ်သည့် အကျင့်ရှိသေးသည်။ အစိုးရတို့ ပေးသော ဆေးရုံ လခမှာ ပို၍ ဆိုးသေး၏။ အမေ့ကိုအပ်၍ နှစ်ယောက်သား ချက်စားကြသည်နှင့် ပြောင်သည်။ သို့ဖြစ်၍ အားသော အချိန်များ ဆေးခန်းဖွင့်ရာမှ လူနာများချိန် ရသော ငွေယားလေး လစ်ပြီ။

တွေးရင်းတွေးရင်းမှ သက်မောင်သည် ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ဖြစ်လာ၏။ ယခင် ဂျူတီကုတ် အဟောင်း လေးမှာ ရိနေသော်လည်း ဝတ်ဖြစ်သေးသည်။ အဲဒါလေးသာ ဝတ်ပေတော့လေ။ အသစ်ကိုတော့ ဆေးရုံမှ အရပ်ပုသော လူသေးသော တစ်ယောက်ယောက်ကို ပေးလိုက်ရုံသာ ရှိတော့သည်။ အထူးကုဖြေရန် ငွေစုခြင်းကလည်း ဘယ်ခါပြည့်မည်မသိတော့။

ဆေးခန်းသိမ်းမှ အပ်ထည်ရလာသော အထုပ်လေးဖြေကြည့်သည့် သက်မောင်မှာ အမောဆို့ သွားရသည်။ ငွေကိုလည်းနှမျော၊ မအားသည့်ကြားမှ သွားအပ်၊ သွားတိုင်းထားသည့် အချိန်တွေ အတွက်လည်း ဒေါသထွက်သည်။ အစကောင်းနှင့် ဝတ်ချင်၍မှအပ်သည်။ ခုတော့ တလွဲ။ မတတ်နိုင်တော့ပြီ။ နောက်များ ချုပ်မဝတ်နဲ့ပေါ့။ ရယ်ဒီမိတ်တွေ ရှိလျက် ဖင်ယားသော မိမိကိုယ်ကိုသာ အပြစ်တင်ရန်ရှိသည်လေ။ သက်မောင် ဆေးအိတ်များစစ်ပြီး တံခါးခတ်၏။ ခုရက် ဆေးခန်းငှားသော ပိုင်ရှင် ဦးကြီး မှာလည်း မမာလှသဖြင့် ဆေးခန်းသိမ်းပြီး နောက်ဖေးသို့ဝင်ခဲ့၏။

“လာ.... ငါ့တူ.. သိမ်းပြီလားကွ....”

“သိမ်းပြီဦးရေ.. ဦးတုပ်ကွေးအတွက် ဆေးလာပေးတာ....”

“အေး.. ငါ့တူရေ.. ဦးဖျားတာ ပျောက်ပါပြီ....”

ဘယ်ခါမှ ငွေမယူသဖြင့် ဆေးခန်းပိုင်ရှင်ဦးကြီးမှာ အားနာနာနှင့် ကြိုပိတ်၏။ သက်မောင်မှာ လူမှုရေးကြောင့် လုပ်သူမဟုတ်။ စာနာစိတ်ကြောင့် လုပ်သူဖြစ်ရာ ဦးကြီး၏ စကားကို ဂရုမထားလှ။ အဖျားလည်း မပျောက်။ တုပ်ကွေးဟူသည် နှစ်မနက်ဖြင့် ပျောက်ရိုးမရှိ။

“ဦးရေ.. ကိုက်ခဲသေးလာ.... မရရင်ပြော.. ပျောက်တာတော့ပျောက်မှာ.. လူခံရတာရှိမှာပဲ..”

“အေး.. ညညတော့ နည်းနည်းညောင်းတယ်ကွာ....”

ဦးကြီးနည်းနည်းညောင်းသည်ဆိုလျှင် ဘယ်လိုမှ မတတ်သာအောင် ညောင်းကိုက်နေ၍ ပြောခြင်း ဖြစ်ကြောင်း သက်မောင် သိပါသည်။

“ရတယ်.... ရတယ်.. ကျွန်တော် ဆေးတစ်ချောင်း ထိုးပေးခဲ့မယ်.... ကိုက်တာ သက်သာမယ်..”

ဦးကြီးသည် မငြင်းဆန်။ နဂိုမှ ခံခက်သည့် တုပ်ကွေးကြောင့် ပျောက်မည် သက်သာမည်ဆိုလျှင် သက်သာချင်လှသည်။ သားကြီးက ဝပ်ရှော့ဆရာ။ ဇနီးနှင့် သားသမီး နှစ်ယောက်နှင့်မို့ အဖေအိုကို မကြည့်အား။ သားငယ်က မလေးရှား ထွက်သွား၍ အလုပ်လုပ်သည်မှာ နှစ်ကြာပြီ။ ငွေလည်းမပို့၊ သတင်းလည်း မကြား။ မိဘစဉ်ဆက် ပိုင်လာသောအိမ်တွင် အမေကြီးဟု သူခေါ်သော အိမ်သူ ဆုံးစဉ်မှစ၍ သူတစ်ဦးတည်း နေလာရသည်။

သားကြီးကလည်း ဝပ်ရှော့ရုံတွင်သာနေသည်။ ယခုဆေးခန်းငှားခ ပုံမှန်ရတော့ သားကြီးဆီမှ ငွေမျှော်ရန်မလိုတော့။ ဆရာလေးကလည်း ချောင်ကျကျ ရွှံ့ထူသည့် ဤနေရာမျိုးတွင်မှ လာဖွင့်သည်။ သူ့ကို ဆေးပေးလျှင် ဘယ်ခါမှ ငွေမယူ။ ထိုအခါ အားနာတတ်သော သူက ထမင်းချက်လျှင် ဆရာလေးဖို့ပါ ပို၍ ချက်ထားမိတတ်သည်။ ထိုအခါများတွင်လည်း ဆရာလေးသည် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း တစ်ခွန်းမပြော။ တစ်ခါတစ်ခါ မကောင်းလှသော သူ့ဟင်းကို အားတက်သရော နှိုက်စားသေး၏။

“ရပြီဦး.... တစ်ခုခုဆို ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ.... ကျွန်တော်မနက်ဖြ န်က ဆေးရုံချိန် ညနေစောင်းမှာမို့.... ထမင်းစားလို့ရတယ်.. ပျော့ပျော့စားပါ.... ဖုန်းဆက်ဖို့ အားမနာနဲ့နော်.. ဆေးလည်းပေးခဲ့မယ်.. အချိန်က.. အိတ်ပေါ်မှာရေးထားပေးတယ်.... ကဲ.... အမေမျှော်နေတော့မယ်.. ကျွန်တော်သွားပြီနော့်....”

ဆေးပင် ဘယ်အချိန် ထိုးသွားမှန်းမသိ။ ဆရာလေးသည် သုတ်သုတ်ထွက်သွားချေပြီ။ ကလန်ကလားနှင့်မို့ အိမ်ရှေ့ဝင်းမှ ရွဲ့စောင်းနေသော သစ်သားဝင်းတိုင်နှင့် နဖူးနှင့် တိုက်မိသွားသေး၏။ ယခင်လည်း တိုက်နေကျပါပင်။ အမှတ်မရှိသော ဆရာလေး။ ယခုလည်း နဖူးကိုပွတ်ရင်း ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်သွားလေပြီ။

ည ၈ နာရီခန့်ရှိပြီမို့ နယ်မြို့လေးတွင် လူသွားလူလာ ငြိမ်ဆိတ်နေပြီ။ ဘောလုံးပွဲ ဖွင့်သော လဖက်ရည်ဆိုင် တစ်ဆိုင်တွင်သာ လူအတော်အသင့်ရှိနေ၏။ သက်မောင်မှာ ဆိုင်ကယ်မောင်းလျှင် စည်းကမ်းနှင့် အညီ ဦးထုပ်ဆောင်း၍၊ ယာဉ်စည်းကမ်း လမ်းစည်းကမ်းနှင့်အညီ ဖြည်းဖြည်းသာသာမောင်းတတ်သည်။ ဘေးဘီဝဲယာတွင် လမ်းချိုးကလေးများည် မှောင်မိုက်လျက်ရှိ၏။

 ေ မှာင်နေသော လမ်းချိုးထောင့်လေးတစ်ခုတွင်မူ ၂ ပေမီးပြောင်းလေး နှစ်ခု ထွန်းထားသော အပ်ချုပ်ဆိုင်ငယ်လေး ရှိနေသည်။ လမ်းပေါ်တွင်သာ အာရုံ ထားတတ်သော သက်မောင်၏ မျက်လုံးတို့က အခါတိုင်းသတိမထားမိခဲ့။ ယခုမှသာ ဆိုင်ထဲမှ စက်နင်း နေသည့် မိန်းကလေးကိုမြင်သည်။ သက်မောင်သည် အာရုံကို လမ်းပေါ်သို့ပြန်ဆွဲတင်လေသည်။ မြင်မြင်ချင်းချစ်လည်း မချစ်။ ရုပ်လည်း သေချာမမြင်ရပါ။ သက်မောင်မြင်သည်မှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်သာ ဖြစ်ချေသည်။

သက်မောင် အိမ်ရောက်တော့ အမေက ငရုတ်သီးထောင်းနေသည်။ ဒူးမကွေး ဆောင့်ကြောင့်မထိုင်ရန် အတန်အတန်မှာထားလျက်နှင့် အမေကနားမထောင်။ ဒူးနာတတ်သော အမေ့ကို ဆရာဝန်ဖြစ်သော သက်မောင် ကု၍မပျောက်။ အမေကလည်း စကားနားမထောင်။ ဆရာဝန်အမေမို့ ဆရာဝန်ထက် အတတ်ဆန်းသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ နာမကျန်းလျှင် အခိုးပွင့်ဆေးတွေ ကိုင်ပစ်သေးသည်။ ပြော၍မနိုင်သော အမေ့ကို သက်မောင်ပြောရန်မကြိုးစား။

“ဖယ်.. အမေ့.. သားထောင်းလိုက်မယ်....”

“ဟဲ့.... ငါထောင်းနေတာ ပြီးတော့မယ်.. နင့်ဟာနင် အဝတ်အစားသွားလဲစမ်းပါ..”

သက်မောင်က စကားမဆိုပဲ ငရုတ်ကျည်ပွေ့ကိုကိုင်ရာ အမေက ဖယ်ပေး၏။ သား မောလာမည်ကို သိသည်။ ထို့ကြောင့် အမေလုပ်သူက အလုပ်မခိုင်းချင်။ ဖတဆိုးဖြစ်သည့် သားကလည်း လိမ္မာရှာသည်။ ကျောင်းတက် သည်မှ သူ့ကျောင်းစရိတ် သူရှာ၏။ ခုလည်း ဆေးခန်းဖွင့်ရာမှ ပြန်လာရာတွင် အညောင်း ကလေး မဆန့်ရ။ ကုန်းကုန်းကုန်းကုန်းနှင့် ငရုတ်သီး ထောင်းနေပြန်သည်။

“အမေ့.... သားဂျူတီကုတ်က ဝတ်မရဘူး.. အလကားပဲ....”

သက်မောင်က ပါးစပ်ထဲဝင်လာသော ငရုတ်သီးတစ်ဖတ်ကို ထွေးလိုက်ရင်းဆိုသည်။ စိတ်ပျက်နေသည့်ဟန်လည်း ပါ၏။ အမေသည် ယခင်ကဆိုလျှင် အလွန်စည်းကမ်းကြီး၏။ အဝတ်တစ်ထည်လေလွင့်သည်ကို မဆိုထားနှင့်၊ သွားတိုက်ဆေးဗူး မကုန်သေးဘဲ အသစ်ဖောက်လျှင်ပင် များစွာဆူပူတတ်လေသည်။ ယခုမူ သက်မောင်ကို နည်းနည်းမှမဆူ။

“အေး.... ချုပ်ပြီးမှတော့.. နည်းနည်းတော့ဝတ်လိုက်ပါကွယ်.. မဟုတ်ရင်အလကားဖြစ်မယ်....”

“ဟိုးမှာ.. သား ဆေးအိတ်ဘေးမှာရှိတယ်.... အမေကြည့်ကြည့်.. ဝတ်လို့မရဘူး..”

အမေသည် ဂျူတီကုတ်ကိုဖြန့်ကြည့်ပြီး ပြန်ခေါက်နေသည်။

“အမေ.. ထမင်းရောစားပြီးပြီလား....”

“အမေ မဆာဘူး.... သားလာမှ နည်းနည်းစားမယ်ဆ ိုပြီး စောင့်နေတာ....”

“စားတော့လေ.. စားလို့ရနေတာမလာ.. ငရုတ်သီးစောင့်နေတာလား..”

“သေးတော့သေးသွားတယ်နော်.... နှမြောစရာကြီးပဲ....”

အမေက အဆက်အစပ်မဲ့စွာပြော၏။ နောက်များ မဖြစ်အောင်သာ သတိထားရတော့မည်။ သက်မောင်သည် ထောင်းပြီးသော ငရုတ်သီးများကို ငရုတ်ဆုံထဲမှ သံဇလုံငယ်အတွင်း သို့ ကော်၍ထည့်နေသည်။ မီးမှိန်မှိန်တွင် အုပ်ဆောင်း အုပ်ထားသော ထမင်းစားပွဲပုကလေးသည် သားအမိနှစ်ယောက်ကို လက်ယပ် ခေါ်လျက်ရှိလေသည်။

.............................................................................................................

အခန်း ( ၂ )

ဝတ်၍မရသော ဂျူတီကုတ် တစ်ထည်သည် ကောင်းမွန်၍ ချစ်ရည်ရွှမ်းသော မင်္ဂလာတစ်ခုကို စုံတွဲဖက်ပေးတတ်လေသည်။ ဤသည်ကို ဒေါက်တာသက်မောင်မှာ နှစ်ရက်ကြာမှ သိခြင်းဖြစ်သည်။ သူတွေ့မိသော အပ်ချုပ်ဆိုင်လေးအား သတိပင်မရမိ။ သတိရသောအခါတွင်ကား သက်မောင်မှာ ရည်ရွယ်ချက်မရှိပါဘဲ ဆိုင်ကလေးရှေ့ ဆိုင်ကယ်ရပ်မိလျ က်သား ဖြစ်ချေသည်။ 

ဂျူတီကုတ်လည်း ထပ် မချုပ်ဝတ်တော့ ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားရာမှ အလိုလို ဆိုင်ရှေ့ရပ်မိရသည်။ အဝတ်စများနှင့် တငုံ့ငုံ့ လုပ်နေသော မိန်းကလေးသည် အလွန်ဆုံးရှိမှ ၂၃ -၂၄ ခန့်သာရှိမည်။ သူ့ကိုတွေ့သောအခါ မပြုံးမရယ်သော်လ ည်း ဖော်ဖော်ရွေရွေနှင့် သူ့ထံသို့ မေးကလေးမော့လျက် တိုးလာ၏။ ဘာအပ်ချင်လို့လဲ ဟူသည့် သဘော။

အို.... သနပ်ခါးလေးနှင့်မိန်းကလေး။ ချစ်စရာကောင်းလိုက်ပါဘိ။ သူပထမဆုံး သတိထားမိသည်မှာ မိန်းကလေး ဝတ်ဆင်ထားသည့် ပါးလျသော ချည်သား ရင်ဖုံးအကျီကလေး ဖြစ်၏။ ထမိန် တင်းတင်းတွင် လှသော တင်စိုင်တို့ကို တွေ့သေး၏။ သို့သော် သူမကြည့်ဖြစ်။ တမင် မကြည့်ခြင်းဖြစ်၏။ မိန်းကလေးကို အားနာ ရှက်ရွံ့ပါသည်။ မိန်းကလေးကလည်း စကားနည်းဟန်တူသည်။ “ဘာကူညီရမလဲရှင့်” ဟု တိုးတိုးလေးသာ ပြောသည်။ မိန်းကလေးမှာ သူ့ကို ကြည့်နေလား သူမသိ။ သူကတော့ မကြည့်ရဲပါ။

“ကျွန်တော်.. ဂျူတီကုတ်.... အဲ့ဒါ.. ချုပ်ပေးလို့ရမလား.... အဆင်ပြေမလား.. သိချင်တာ....”

“ဟုတ်.. ရပါတယ်.... ဂျူတီကုတ်အပ်ချင်တာနော်.... အစပါလား....”

“ဗျာ.... ပိတ်စပြောတာလားဗျ....”

“ဟုတ်ကဲ့..”

“ပိတ်စတော့မပါဘူးဗျ.... ကျွန်တော်သွားဝယ်ခဲ့ပေးရမှာလား....”

“ရတယ်.... ပိတ်စမပါလည်းရတယ်.. အာ့ဆို.. တိုင်းမယ်လေ.. ခုတစ်ခါတည်း..”

စကားပြောရင်းမှ မိန်းကလေးမျက်နှာကို မရဲတရဲ ငုံ့ကြည့်မိသည်။ ပကာသန ကင်းလွန်းသော မျက်နှာ ဥဥလေး။ စက်ချုပ်သမနှင့်မတူဘဲ သူ့အတွက် ရှင်ဘုရင့် သမီးကလေးနှင့် တူနေသေးသည်။ တခြားလူတို့ သူ့အတွေးကိုမြင်လျှင် ပြက်ရယ်ကြမည်လားမသိ။ မိန်းကလေးက ချောမောလှပသည်တော့ အမှန်ပင်ဖြစ်၏။ ချစ်လျှင်အကျိုး၊ မုန်းလျှင်အပြစ်မို့ ဤလိုမြင်သလားမသိ။ အမယ် မြင်မြင်ချင်း ချစ်နေသလား။ ချစ်လို့လှတာလား လှလို့ချစ်တာလားတောင် သူမဝေခွဲတတ်တော့ပါ။ ချစ်လို့လည်း လှကောင်း လှမည်။ လှလို့လည်း ချစ်ကောင်းချစ်မည်။ အမေပြောဖူးသည်ကို ပြန်၍ အမှတ်ရမိ၏။

“သားရဲ့.. စက်ချုပ်တတ်တဲ့ မိန်းကလေးမျိုးက စိတ်လည်းရှည်တယ်.. မိခင်စိတ်လည်းရှိတယ်.... အဲ့လိုမျိုး ရှာယူ....” ဟူလေသည်။ ယခုမိန်းကလေးကိုမူ စက်ချုပ်တတ်ကြောင်း တစ်ခုသာ သူသိ၏။ အခြား အကြောင်း ဘာဆိုဘာမှ မသိသေး။ ဤသည်လည်း ချစ်သဖြင့် ကောင်းကျိုးကိုသာ မြင်ခြင်းဖြစ်တန်ရာသည်။ မိန်းကလေး၏ သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းလေးကလည်း သူ့စိတ်ကို အကြည်ဓာတ်ပေးစွမ်း၏။

သူသတိထားမိချိန်တွင် မိန်းကလေး၏ ဖြူဥဥ လက်ချောင်းကလေးများက သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ပေကြိုး ကလေးနှင့်အတူ လှုပ်ရှားနေသည်။ သူ့ကိုယ်ကို မတ်မတ်လေး ဖြစ်စေရန် သူ့ ခါးကို နောက်မှတွန်းတင် ပေးလိုက်သေး၏။ နုရွသော လက်ကလေးများမှာ ထိလို့ထိမှန်း မသိသာ။ ပုခုံးတစ်ဖက်မှ တစ်ဖက်သို့ ညင်သာစွာ ထိတွေ့သော အညတရ ထိတွေ့မှုမျိုးတွင်ပင် သူ့ရင်သည် ခုန်ဆွလျက်ရှိလေပြီ။ မိန်းမသား ဟူ၍ မိခင်မှလွဲပြီး တစ်ကောင်တစ်မြီး မရင်းနှီးခဲ့ဖူး သောကြောင့်လည်း ဖြစ်လျှင်ဖြစ်မည်။ 

ဆေးရုံမှ သူနာပြုကလေးများ မှာလည်း သူအလုပ်များ ကိုယ်အလုပ်များနှင့်မို့ အလုပ်သဘောမှလွဲ၍ ကောင်းစွာ မရင်းနှီးဖူးခဲ့။ ယခု ငြိမ်ဆိတ်နေသော အချိန်တွင် မိန်းကလေး၏အသက်ရှူသံကိုပင် ကြားနေရ၏။ ဟုတ်ပါလေစ။ သူ့အသက်ရှူသံများလား။ အသက်ရှူမှားသော ယောက်ျားမျိုးဟူသည် သူ့လိုလူများလေလား။ အလွန် ပျော့ညံ့စွာပင် မိန်းကလေးကို ချစ်မိသွားသလိုလို။ ခဏနေ မိန်းကလေးနှင့် ဝေးသွားချိန်တွင် ပြန်လည် မေ့ပျောက်တန်ကော င်းရဲ့ဟု တွေးတောပြီး ဖြေသာလိုက်ရသည်။

“ဒီလောက်.. အတော်ပဲလား....”

နောက်ဖက်မှ အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်မေး၏။ သက်မောင်က မိန်းကလေး သူ့ဟာသူတစ်ဦးတည်းပြောသည် ထင်၍ လှည့်မကြည့်။

“အယ်.. မေးနေတယ်လေ.... ဒီလောက် အတော်ပဲလားလို့....”

“ဗျာ.. သဘောလေ....”

“အယ်.... ဘယ့်နှယ်နော်..”

“ခင်ဗျာ.. ဘာကို ဘယ့်နှယ်လဲဟင်....”

“ဟောတော်.... ပုခုံးအကျယ်လေ.. ဒီလောက်ဆို အတော်ပဲလားလို့.. လှည့်ကြည့်လေရှင်.. ဒီမှာပြနေတာကို....”

မိန်းကလေးက သက်မောင် ပုခုံးကိုဖိသည်။ ဒင်းကလေး စိတ်ဆိုးပြီလားမသိ။ သက်မောင် လှည့်ကြည့် တော့လည်း ပေကြိုးကို မဟုတ်။ မိန်းကလေး မျက်နှာကိုသာဖြစ်လေသည်။ မိန်းကလေးသည် သူပြသော ပေကြိုးကိုမကြည့်ပဲ မျက်နှာလာကြည့်နေသော သက်မောင်ကို အထွန့်မတက်တော့။ မျက်နှာကလေးမှာမူ ရဲ၍ နေချေပြီ။

ပေကြိုးကလေးနှင့် နောက်က တိုင်းနေစဉ် ဘာမှမဖြစ်။ ရှေ့ဖက်မှ ရင်အကျယ် တိုင်းပြသောအခါ မိန်းကလေး လက်မြောက်ရ၏။ ပါးနေသောအကျႌလေးမှာ ဘော်လီရင်ပုံခွက်က တင်းကပ်သွား၏။ ဘော်လီထဲမှ မို့တက်နေသော ဥရွရွရင်သားတစ်စုံကိုလည်း ကောင်းစွာမြင်နေရ၏။

“ချိုင်း.. ဟ....”

“အင်.... ကျွန်တော့်ချိုင်း ဟပေးရမှာလား..”

မိန်းကလေး ရင်ဘတ်ကို ကြည့်နေသော သက်မောင်သည် လူမိသကဲ့သို့ဖြစ်လျက် အင်းအဲ ဖြစ်နေသည်။

“ရင်ဘတ်လေ.... ဒီရင်ဘတ် တိုင်းဖို့ ချိုင်းဟပေးခိုင်းတာ..”

မိန်းကလေးက ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြင့် ဟောက်၏။ ရှက်ဝဲဝဲနှင့် ခါးကလေး ပေါ်နေသည်ကို ပြန်ဆွဲချသေးသည်။ သက်မောင်က ချိုင်း ၂ ဖက်ကို ကွကွကြီး ဟပေးလိုက်သည်။ အရပ်မှာ ခေါင်းတစ်လုံးစာ ကွာခြားသောကြောင့် မသိလျင် မိန်းကလေးကို ဖက်တော့မလို။

သက်မောင်၏ ချိုင်းမှာ မိန်းကလေး၏ ပုခုံးထက် မြင့်နေသဖြင့် မိန်းကလေးမှာ လက်ကလေး မြောက်ရပြန်သည်။ ခါးက ပေါ်ပြန်၏။ ပေကြိုးကို သက်မောင်၏ ချိုင်းသို့ လျှိုလိုက်ချိန်တွင် လူပျိုသက်မောင်မှာ မိန်းကလေး လက်ကို ချိုင်းဖြင့် ဖိညှပ်မိလိုက်သေးသည်။ ထို့နောက် တောင်းပန်စကားလည်း မဆိုဘဲ မျက်နှာ ရဲရဲဖြင့် ပြန်ဟပေးလိုက်၏။ 

မိန်းကလေး၏ လက်က ရင်အကျယ်ကို ပေကြိုး ပတ်ချိန်တွင် သူကလေး မျက်နှာက သက်မောင်ရင်တွင် အပ်မိမတတ်ဖြစ်ရသည်။ မိန်းကလေး၏ မျက်နှာလေး ဘယ်လိုနေမည် မတွေးတတ်။ နားထင်နားရင်းကေ လးတွင် ပန်းသွေးရောင် ပြေးနေသဖြင့် မိန်းကလေးလည်း ရှက်နေဟန်တူသည်။ သက်မောင် အပျိုမလေးကို အားနာ၏။ သူ့ကိုယ်ကို မိန်းကလေးမျက်နှာနှင့် ခပ်ခွာခွာဖြစ်အေ ာင် နောက်ဖက်သို့ ယို့ပေးလိုက်၏။

မိန်းကလေးကလည်း ပေကြိုးပတ်ရင်း အသာပြန်ဆွဲသည်။ ထိုအခါ သူ့ဟန်က ကုန်းကိုင်းကိုင်းနှင့် မိန်းကလေး ငယ်ထိပ်ကို နမ်းမိတော့မလို ဖြစ်နေလေသည်။ မိန်းကလေးက သက်မောင်ခါးကို လက်ကလေးနှင့် မသိမသာ ဆွဲတည့် ပေးရှာသေးသည်။ သက်မောင်က မရ။ မိန်းကလေး၏ ကိုယ်အောက်ပိုင်းနှင့် ထိမိမည် စိုးသဖြင့် သူ့ပေါင်ကို အတင်း ကုန်းထား၏။ မိန်းကလေးလည်း အသံတိတ်နှင့် ကြိတ်တည့်ပေးနေသည်မှာ မရသဖြင့် ချစ်စဖွယ်နှုတ်ခမ်းကလေး ပွင့်ဟလာလေသည်။

“ရှင်.. မတ်မတ်နေလေ.... ဘယ်လိုတွေကုန်းကုန်းကြီးလုပ်နေတုန်း....”

ဆူဆောင့်ဆောင့် ဟန်လေး။ သက်မောင်စိတ်ထဲ တစ်ဖက်သတ် ရင်းနှီးလှပြီ။ နီးကပ်နေသော ကိုယ်လုံးလေးကြောင့် မိန်းကလေး အပျိုနံ့တွေက နှာဝသို့ တိုးဝင်သည်။ ဆံနွယ်တို့ဆီက ဘာရနံ့မှန်း သက်မောင်မသိ။ မွှေးကားမွှေး၏။ သနပ်ခါးနံ့ကလေးကိုမူ အနီးကပ်ရှူရှိုက်မိရသည်။ နဂိုက ကွာနေသောကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ သက်မောင် မတ်လိုက်မှ ယခင်ထက် ပိုကပ်သွား၏။ မိန်းကလေး၏ ပေါင်တံအိအိလေးကို တစ်ချက် တိုက်မိသည်။ မိန်းကလေးက ဂရုမစိုက်အား။ ရှောင်ဖယ်ခြင်းမပြုပဲ ပေကြိုးတွင် အာရုံဝင်စားနေသဖြင့် သက်မောင် ငြိမ်ငြိမ်လေး နေလိုက်၏။ မိန်းကလေးမှာ ခေါင်းလေးကိုသာ နောက်ယို့လျက် ကိုယ်ကို မဖယ်။

မိန်းကလေး၏ မျက်လုံးက ပေကြိုးပေါ်တွင်ရှိနေသည်မို့ အကြံကြီးသော ဒေါက်တာမှာလည်း အငမ်းမရပင် ကြည့်မိတော့၏။ သူမြင်သည်မှာ ပေကြိုးကိုမဟုတ်ပေ။ နုရွနေသော မျက်နှာလေးနှင့် အတူ ဗိုက်သား ဖွေးဖွေးကလေးကို မြင်ခြင်းဖြစ်လေသည်။ အရပ် ငါးပေမျှသာ ရှိမည်ဖြစ်သော မိန်းကလေးသည် သူ့အရပ် ကလန်ကလားကို လက်ကလေးမြောက်၍ တိုင်းပြရခြင်းဖြစ်ရာ ခါးကလေးလွတ်နေ၏။ အလုံးအထည် လှသော ပေါင်နှင့်တင်တို့၏ အပေါ်ဖက်တွင် ခါးကလေးက အဆီကင်းလျက် သွယ်နွဲ့နေ၏။ လုံးသွယ်သော ခါးကလေးတွင် အသားရောင်ဘော်လီစသည် တင်းတင်းကလေး လွှမ်းပိတ်ထားသဖြင့် အသားကိုမူ များစွာ မမြင်ရချေ။ လက်တစ်ဆစ်မျှသာ ပေါ်နေသည်။

ခါးကလေးပေါ်နေသည်မျှကို ကြည့်၍ သူ့အတွေးတို့က မိုက်မဲစွာပင် မိန်းကလေးကို လိုချင်လာသည်။ လိုချင်သည်မှ တစ်သက်စာဖြစ်လေသည်။ ခါးကလေးမြင်လို့ စိတ်ထပြီး မိန်းမလိုချင်သလား ဆိုလျှင် သူ မဖြေတတ်။ မိန်းကလေး၏ အပြုအမူ ရုပ်ရည် ပြောဟန်ဆိုဟန်တို့ကို သူသည် မိနစ်ပိုင်းအတွင်း အရူးအမူး စွဲလမ်းမိလျက် ရှိလေသည်။ မိန်းကလေး မသိလောက်ဟု ထင်သည်လေ။ ကြည့်နေရင်း စက္ကန့်အချို့ကြာသောအခါမှ မလုံမလဲဖြစ်လာပြီး မိန်းကလေး၏ မျက်နှာလေးကိုကြည့်မိရာ မိန်းကလေးမှာ ဖြူစင်စင်မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး ရဲတွတ်လျက် အယောင်ယောင်အမှားမှား ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရတော့၏။

မိန်းကလေး၏ ရင်သားနေရာသို့ ကြည့်မိသဖြင့် ရင်ဖုံးပါးပါးကေ လးအောက်၌ ဝတ်ထားသောအတွင်းခံ ဘော်လီကိုလည်းကောင်း၊ ဘော်လီအတွင်းမှ လျှံတက်သော ဥရွနေသည့် ရင်သားဥဥလေးကိုလ ည်းကောင်း မြင်ထားရာ သူ့ပေါင်ကြားမှ တောင်ထလာ၏။ မိန်းကလေးက တစ်ဖက်သို့ လှည့်၍ စားပွဲပေါ်သို့ လက်ထောက် ကုန်းရင်း ရေးမှတ်နေသည့် အခါတွင်မှ သက်မောင်မှာ တဝကြီး ကြည့်မိပြန်တော့သည်။ 

သူ့အရပ်အမောင်း သူ့ဟန်ပန်နှင့် အလွန်လိုက်ဖက်အောင် တင်နှစ်လုံးက လှလွန်း၏။ ခါးကလေး သွယ်၍ ကျောပြင်ကလေးကမူ ကျယ်ပြန့် ညက်ညော၏။ အဖြူခံတွင် ပန်းနုရောင် အပွင့်နုတ်နုတ်လေးများပါသည့် ရင်ဖုံး ချည်သား ခပ်ပါးပါး ကလေးကြောင့် ဖြူ၍ဥနေသော သူမ၏ အတွင်းသားကလေးများကို နှာထချင်စရာ မြင်ရ၏။

စက်ချုပ်သည့် မိန်းကလေးမို့ အတွင်းခံဘော်လီကို ကိုယ်တိုင် ချုပ်ဟန် တူလေသည်။ ဇာပန်းများ မပါသော မိတ်ကပ်ရောင် ပိတ်ဘော်လီ ကလေးအား ချပ်ကပ်စွာ ဝတ်ထားသည်ကို မြင်နေရသည်။ ေ ကျာဟိုက်သော ဘော်လီသည် ပြန့်ပြူးကျော့ရ ှင်းသော ရွှေဝါရောင်မြေပြင်ကို ကြိုးကလေးနှစ်ချောင်း ကာလျက် ဖော်ပြနေ၏။ ဘော်လီ လက်မောင်းကြိုးလေးများသည် အိစက်သော သူမ၏ ပုခုံးသားအတွင်းသို့ အနည်းငယ် နစ်ဝင်နေ၏။ သက်မောင်သည် ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းမှ မိန်းကလေး၏ ဘော်လီ နောက်ကျော ချိတ်ကလေးများကို ရေတွက်ကြည့်နေမိလျက်သား ဖြစ်နေသည်။

မိန်းကလေး၏ အကျႌမှာ အတော်ပါးသဖြင့် ဘော်လီချိတ် ၄ ခုပါကြောင်းကိုပင် မြင်နေရသည်။ ဒီမိန်းကလေးကို စိတ်ထနေပြီ။ မိန်းကလေးကမူ ဘာမှမသိ။ အရပ် ကလန်ကလားနှင့် သူမကို မတရား ရှုစားနေသော ဒေါက်တာကြီးအား မတွေ့သေး။ ပေကြိုးကလေး ပြုတ်ကျသဖြင့် အောက်သို့ ဒူးကလေးကွေး၊ ဖင်ကလေး ကော့၍ ကုန်းကောက်သေး၏။ ထိုအခါ အင်္ကျီ  လေး လွတ်တက်ပြီး အတွင်းခံ ဘော်လီ ပိတ်သားက လက်ညှိုး နှစ်ဆစ်ခန့် ပေါ်လာသည်။ ဘော်လီ အောက်စနှင့် ထဘီ အထက်ဆင်ကြားမှ ခါးသား ကလေးမှာမူ လက်နှစ်လုံးစာခန့်သာ ပြိုးကနဲပြက်ကနဲပေါ်လေသည်။ 

တင်အလုံးမှာ ကြီးမား လှသည် မဟုတ်သော်ငြား သူ့အိုးနှင့်သူ့ဆန် လူစွာတန်ပြီးလျှင် အိထွက်နေ၏။ ခါးကလေး တစ်ဖက်စာအောက်၌ တစ်သက်စာ ဖြို၍ ရနိုင်သော ဖင်ကလေး နှစ်တုံးမှာ တုန်အိတင်းစက်နေသည်။ ဆပ်စမိုင်နာ ကြိုးရာမှာ မိန်းကလေး၏ ဖင်လုံးအောက်ခြေ၌ တစ်၍ ထင်းထင်းပေါ်နေ၏။ အစဉ်အမြဲ လူနာများနှင့်လုံးပန်းနေရသဖြင့် မှုန်တေနေသော သက်မောင်၏ မျက်နှာကြီးမှာ ရဲတက်သွား၏။ ဒါကလေးကိုခုပင် စိတ်ရှိတိုင်း ဖက်ရမ်း နမ်းရှုံ့ ပစ်လိုက်ချင်သည်။ ချစ်စကား ကြိုက်စကားတွေ တဝကြီးပြောပစ်လိုက်ချင်သည်။ ဘေးက စားပွဲပေါ်မှ ကတ်ကြေးကို ကြောက်၍သာ ငြိမ်နေလိုက်ရပါသည်။

စောင်းစောင်းလေး ကုန်းနေရာမှ ထလာချိန်တွင် မိန်းကလေး၏ ဆွဲကြိုးလက်လက်သည် ရင်ဖုံး လည်ဝိုက်စနှင့် အပြိုင် တခြမ်းစောင်းကလေးဖြင့် ရင်ပြင်လှလှပေါ် တင်နေ၏။ ဤသို့သော မဆန်းလှသည့် မြင်ကွင်းလေးသည်ပင် သက်မောင် အဖို့ ကြည့်မဝဖြစ်စေသည်။ အသားဖြူဖြူလေးက ရင်ပြင်တစ်ဝိုက် ပို၍ သိသာ၏။ ထို့နောက် မိန်းကလေးသည် သက်မောင်၏ လည်ပင်းကိုတိုင်းပြန်သည်။ 

ရွတတလက်ကလေးများသည် သက်မောင်၏ လည်ပင်း၌ ပြေးလွှားဆော့မြူး၏။ ဆိုးသော သက်မောင်သည် မျက်လွှာ ချထားသယောင်နှင့် အကျႌဟနေသော မိန်းကလေး ရင်ဘတ်ထဲသို့ တထန်ထန်နှင့်ကြည့်ပြန်သည်။ ရင်ပုံ တစ်ဖက်၏ အထဲမှ ဖွေးဖွေးလေး ရောင်မွတက်နေသော ရင်သားမြတ်တစ်လုံးကို ကောင်းစွာတွေ့ရလေရာ သူဝတ်ထားသော စတိုင်ပင်ပျော့ပျော့သည် ရှေ့သို့ ဖောင်းထွက်လျက်ရှိချေသတည်း။ ဤအထိကား မိန်းကလေးသည် ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်သည်မှလွဲ ၍ ပြသနာမရှိသေး။

ပြသနာမှာ မိန်းကလေးသည် အကျႌအရှည်ကို နောက်ကျောဖက်မှ တိုင်းတာပြီးနောက် သူမြင်သာ စေရန် ရှေ့ဖက်မှပြန်၍ပြ၏။ သက်မောင်သည် ပေါင်ကို လိမ်နေသဖြင့် မိန်းကလေးက “တည့်တည့်လေးနေပေးပါရှင့်” ဟုဆိုလေသည်။ ဒုက္ခတွေ့ချတော့၏။ ကျဉ်းထဲကြပ်ထဲမှပင် ပေါင်ကြားကကောင်သည် ကျမသွား။ ပေါင်ရင်းမှ ပေကြိုးလှိမ့်၍ ပေါင်လယ်ခန့် ရောက်သည်အထိ တိုင်း၏။ မိန်းကလေးမှာ သက်မောင်၏ ပေါင်ကြားသို့ မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်နေဟန်တူသည်။ 

“အတော်ပဲလားရှင့် ဒီအထိ” 

ဟူသော အသံ တုန်တုန်လေးကို အူယားစဖွယ် ကြားရချိန်တွင် သူ့လိင်တံကလည်း ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲဖြစ်နေ၏။ စက်ချုပ်သမလေး တစ်ယောက်တည်း ရှိနေသဖြင့် ဤသို့ ထလာခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည်။ မိန်းကလေးရှေ့ ပြန်ဖိချေဖို့ကျတော့လည်း မဖြစ်။

“အတော်ပဲလား.. ဒီအထိ.... မေးနေတယ်ရှင့်..”

“အမ်.. အမ်.... ဟုတ်ပီ.. အဆင်ပြေသလိုလုပ်ပါ.. အွမ်းး.. အတော်ပါပဲ....”

ငုံ၍ တိုင်းပြနေသော မိန်းကလေးသည် သက်မောင် ကြည့်နေသည်ကို သိလေရာ ရှက်အန်းအန်း လေးဖြင့် အကျႌလည်ဝိုက်ကို ဖိထားလိုက်ပြီး ထ၏။ ခါးကလေးကိုလည်း ပြန်ဆွဲချသည်။ အသားဖြူသူမို့ ရှက်နေသော မျက်နှာကလေးသည် ဖုံးကွယ်၍ မရနိုင်အောင်ပင် ရှက်သွေး တက်နေလေသည်။ 

သက်မောင်၏ စိတ်ထဲ၌ မိန်းကလေးကို ရင်းနှီးချင်လွန်းလှသည်။ ချစ်စိတ်တို့ ဝေရွှန်းလှပြီ။ နဂိုစကားနည်းသူမို့ သက်မောင်သည် အရှက်ပြေ စကားပြောရန်ကိုပင် စကားစရှာမရ။ မိန်းကလေးသည် ဤတစ်ကြိမ် ရေးမှတ်ချိန်တွင် သက်မောင်ဖက်သို့ လှည့်၍ ပြုံးတုံ့တုံ့ ရှက်အမ်းအမ်း မျက်နှာပေးကလေးဖြင့် ရေးမှတ်၏။ သူမ၏ နောက်ပိုင်း အသားစိုင်များကို သက်မောင်ကြည့်မည် စိုးဟန်တူလေသည်။

“ဟုတ်.... ရပြီ.. ဆိုတော့.... အာာ.... နေပါအုံးရှင့်.... ခါးထောက်..”

“ဗျာ.. မထောက်ချင်ပါဘူးဗျာ....”

“ရှန်.... တိုင်းရမယ်လေ....”

“သြော်.... ဟီးး.. ဟုတ်ကဲ့.... ဟုတ်.. ဒီလိုလား....”

အယောင်ယောင်အမှားမှား ဖြစ်နေသော သက်မောင်အား မိန်းကလေးက လက်မောင်းအိုးနှင့် ချိုင်းတို့ကို ဆက်တိုင်း၏။ ထိတွေ့မှု ညင်သာညက်ညောလှသော မိန်းကလေး၏ လက်တို့ကို အိပ်မက်မက် တော့မည် ထင်သည်။ တိုင်း၍ပြီးစီးသည်နှင့် သက်မောင်သည် အပိုစကားမဆိုတော့။ ပေါင်ကြားတွင် ဖုနေသဖြင့် ရှက်ရှက်နှင့် မြန်မြန်လှည့်ထွက်လာခဲ့၏။ အနောက်ဖက်က မိန်းကလေးဆီမှ “သန်ဘက်ခါ လာရွေးနော်....” ဟူသော အသံစာစာလေးကို ကြားရလေသည်။

သက်မောင်သည် ဆေးခန်းတွင် ပြုံးပျော်ရွှင်၍နေ၏။ ရပင်မရသေးသော်လည်း သူကလေး အချစ်ကို ရပါက ဟူ၍ တွေးလျက် မရခင်က ပျော်နှင့်၏။ ရအောင်လုပ်မည်ဟူ၍လည်း ကြံစည်ထား၏။ မိန်းမ မလိုက်ဖူးသော သက်မောင်သည် ဘယ်ကစရမှန်း အမှန်ပင်မသိ။ ယခင်က လူနာ မလာလျှင် စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် ထိုင်စောင့် တတ်ရာ ယခုမူ လူနာရှင်းသည်နှင့် ဆေးခန်းသိမ်း၏။ အမေတော့ဖြင့် မေးလိမ့်တော့မည်။ ဦးကြီးက “ဆရာလေး.. ဒီနေ့စောလှချည်လား..” ဟုဆို၏။ သက်မောင်ပြံုး၍သ ာ နေသည်။

အိမ်အပြန်လမ်းတွင် စက်ချုပ်ဆိုင်ကလေးဆီသို့ မျှော်ကြည့်မိသေး၏။ မိန်းကလေးကို ဟိုနေ့ကတွေ့စဉ်အတိုင်း တွေ့ရသည်။ သူ့ရင်သည် အလိုလိုကြည်နူး၏။ အေးချမ်းသော စက်ချုပ်ဆိုင်ကလေးထဲသို့ အကြောင်းရှာ၍ ဝင်လိုက်ချင်သေးသည်။ သူ့ကို ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်မ ည်လား။ ပြုံးပြမည်လား။

အိမ်သို့ရောက်လျှင် အမေသည် သူမျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း “စောလှချည်လားသား....” ဟု အစချီကာ စုံနေအောင်မေး၏။ သက်မောင်ကား ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ်။

“အမေ့.. သားဂျူတီကုတ် အသစ်အပ်ခဲ့တယ်.... သန်ဘက်ခါရမယ်တဲ့....”

“အရင်ဆိုင်ပဲလား....”

“ဟုတ်ဘူးအမေ့.. ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်တိုင်းကျတယ်....”

“ရဖြင့်မရသေးပဲနဲ့.. ဘယ်လိုစိတ်တိုင်းကျတာလဲ.... အံ့သြတယ်....”

“ဟီးး.... လုပ်ပုံကိုင်ပုံ သပ်ရပ်လို့ပါ..”

“ဟဲ့ နင်က စက်ချုပ်တဲ့အကြောင်း သိလို့လား.... ချုပ်ခဘယ်လောက်တ့ဲလဲ....”

“ချုပ်ခတော့ မသိဘူးအမေ.... ဒီတိုင်းအပ်ခဲ့တာပဲ....”

“ဟဲ့.... နင်သွားအပ်ခဲ့တာလေ.... ဘယ်လိုချုပ်ခမသိတာလဲ....”

“ဟီးးးး.. ဟီးးးး....”

အခါတိုင်း တည်တည်ကြည်ကြည် နေတတ်သော သက်မောင်သည် တဟီးဟီးနှင့် မျက်နှာပိုး မသေနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေ၏။ သူ့စိတ်ထဲတွင် မိန်းကလေးသည် ကြည်နူးမှုအပေါင်းကို ပေးစွမ်းနိုင်သည်။ မင်္ဂလာ ရှိလွန်းသော မျက်နှာလေးကြောင့်လည်း နေ့ရက်တစ်ခုလုံး လှပနေလေသည်။ မိန်းကလေးရှေ့ ဖုထနေသော သူ့ပေါင်ကြားအေြ ကာင်း တွေးမိသောအခါတွင်မူ မျက်နှာ ပူပူဖြင့် အံကြိတ်မိရ၏။ သွားစိမိရ၏။

...........................................................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

ဤကဲ့သို့ ရင်တစ်လှပ်လှပ် ဖြစ်နေသည်မှာ သက်မောင် တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်။ ပုလဲဖြူလေးမှာ အလုပ် ရ၍လည်း ပျော်၏။ ရှက်လည်း ရှက်၏။ အင်္ကျီပါးက အခါတိုင်း ဘယ်ခါမှ မဝတ်။ ဒီနေ့ တစ်ရက်တည်း ဝတ်မိသည်။ ဒီနေ့ တစ်ရက်တည်းမှ သူက မြင်သွား၏။ မိမိကလည်း အယောင်ယောင် အမှားမှားဖြင့် သူ့နာမည်လည်း မမေးလိုက်ရ။ စာရင်းမှတ်လျှင် နာမည်နှင့် တွဲမှတ်ရသည်လေ။ 

ခုတော့ အစ”လည်း ပေးမသွား။ အစ”က ကိုယ့်ဟာကိုယ် စိုက်ဝယ်ပေးရဦးမည်။ အူကြောင်ကြောင်နှင့် ဒီလူကြီး။ ချုပ်ထားပြီး လာမရွေးမှ ဒင်းကို ဘယ်လိုလိုက်ရှာ အကြွေးတောင်းရမလဲမသိ။ လူကို ကြည့်လိုက်တာများလည်း လူပုံအေးအေးကြီးနှင့် မလိုက်။ ဘယ်လိုလူအေးကြီး ဟု တွေးမိရသလဲမသိ။ တကယ်က နှာဘူးကြီးဟု သူ့ကိုတွေးသင့်သ ည်။ ကိုယ်ဝတ်ထားတာကြောင့်ပဲလေဟု ဖြေတွေးပေး၏။ 

ထိုအခါ သူ့ပေါင်ကြားမှ ဖုဖောင်းဖောင်းကိုတွေး၍ တကယ်များလား တွေးမိရပြန်သည်။ ရှက်လည်းရှက်၏။ ပုလဲဖြူလေးသည် ရှက်သဖြင့် လက်ကိုပင်ငုံမိလေသည်။ သူကဂျူတီကုတ် အပ်သည်ဆိုတော့ ဆရာဝန်များလား.. ငါ့ကိုကြိုက်နေတာများလားလေ.. သူ့အကြည့်တွေက.. ဟုတ်ပါပူး..။

ဤသို့ ဤသို့ဖြင့် အနေတည်သော ပုလဲဖြူလေးသည် ထိကပါးလေး တစ်ခေါက်တွင် ခွေခေါက်ကျပြီး သူ့ရင်ထဲ လဲရချေသည်။ ရုပ်ရည်ဖြင့် သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နှင့် မိန်းကလေးတို့ အားကိုးချင်စရာပုံမျိုး ဟုလည်း တွေးမိသေးသည်။ မြင်မြင်ချင်းချစ်သည် ဆိုတာမျိုးမဟုတ်။ ပုလဲဖြူလေးသည် မိန်းကလေး သဘာဝ ဆယ်ကျော်သက် အရွယ် စိတ်ကူးယဉ်စဉ်ကပင် စ၍ သူ့လိုပုံမျိုး မမြင်ခင်တည်းက ကြိုချစ်ထားသော ဟူလေသည်။ ယခုမြင်တော့ သူ့အရပ် မိုးမိုးကြီးကို ကြည့်၍ ရင်ထဲ အားကိုးချင်သည်။ ကိုယ်ထူကိုယ်ထ နိုင်သော မိန်းကလေး ဖြစ်သော်လည်း မိန်းမသားဖြစ်၍ သူ့အရိပ်သို့ ခိုဝင်လိုသည်။

ပေကြိုး လျှိုစဉ်က သူ့ထံမှ ယောက်ျားနံ့အတူ ဆေးရုံဆေးခန်းများတွင် ရတတ်သော ရနံ့မျိုးကို ခပ်ပါးပါး ရသည်။ သူ့ရင်ကြီးထဲ မျက်နှာသာ အပ်ထည့်လိုက်ချင်သည်။ တွေ့သည်မှာ တစ်ရက်တည်း။ တစ်ရက်တည်းနှင့် သူ့ရင်ထဲ မျက်နှာအပ်ချင်နေပြီ။ ေ တာ်တော်ထနေ.... ဟိုက နင့်ကိုယ်လုံးကြည့်ပြီး စိတ်ထရုံ.... ကြပ်ကြပ်သတိထား.. ဟူ၍ မိမိကိုယ်ကို ပြန်လည်ချွန်းအုပ်၏။

သူ့အတွက်မို့ အင်္ကျီ စကိုလည်း ကောင်းကောင်းလေး ဝယ်ခဲ့သည်။ ချုပ်တာလည်း တမြတ်တနိုး။ ချည်စကလေး ထွက်နေလျှင်ပင် မယ်ခွေလို ရှေ့သွားကလေးနှင့် ကိုက်ဖြတ်၏။ စိတ်ကစားမိသော ပုလဲဖြူလေးမှာ မိမိကိုယ်ကို ပြန်၍ ရှက်ရပါသည်။ ယခင်က အေးအေးလေးနှင့် အနေတည်ခဲ့သလောက် ယခုမူ လင်စိတ်သားစိတ် ဝင်ပြီးလျှင် ချစ်ရည် ရွှမ်းနေတော့၏။ အလုပ်ကိုလည်း အခါတိုင်းထက် သေသပ်အောင် လုပ်သည်။ အခါတိုင်းလည်း ပုလဲဖြူမှာ အလုပ်ကို မပျင်းမရိ ကောင်းစွာ လုပ်သော စေ့စပ်သည့် မိန်းကလေးမျိုး ဖြစ်ပါသည်။ 

ယခုမူ စေ့စပ်သည်ထက် စေ့စပ်အောင် မိမိလက်ရာတွင် ဟိုလူကြီး စိတ်တိုင်း ကျအောင် အထူးတလည် သတိထားချုပ်လုပ်၏။ ေ နာက်များလည်း လာအပ်ပါစေ၊ ထိုမှ တစ်ဆင့် ရင်းနှီး ပါစေတော့ ဟူ၍လည်း စေတနာတွေ ယိုဖိတ်စီးလျှံ၏။ ခါတိုင်း ၈ နာရီ ထိုးလျှင် ဆိုင်သိမ်း၏။ ယခုမူ ၈နာရီ ခွဲသည်ထိ သူ့ဂျူတီကုတ်ကို ကြိုးစား ပမ်းစား ချုပ်နေမိရသည်။ သန်ဘက်ခါမှ ချိန်းထား ပါလျက် နက်ဖြန်ပင် ရပြီ။ သူများ အထည်တွေထက် သူ့ဟာကြီး ဦးစားပေးမိသည်။

အနီးအနား လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှ ပုလဲဖြူအား ဖွန်ကြောင်နေသည့် ဆိုင်ပိုင်ရှင် လူပျိုကြီး ဦးမောင်မောင်သည် သူ့ဗိုက်ရွှဲကြီးအား စွပ်ကျယ်လှန်လျက် အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာ ဝင်လာပြီးနောက် ရေအိုးစင်မှ ရေကိုခပ်သောက်နေ၏။ ပုလဲဖြူအား စူးစိုက် ကြည့်ပြီးလျှင် “ဆိုင်မသိမ်း သေးဘူးလား.. နောက်ကျတယ်နော်..” စသဖြင့် စကားမရှိ စကားရှာ ပြောနေသည်။ ပုလဲဖြူမှာ လှည့်မကြည့်အား။ 

အင်းအဲ လိုက်နေပြီးလျှင် ဂျူတီကုတ်ကိုသာ အပတ်တကုတ် ချုပ်နေလေသည်။ အတန်ကြာမှ ဦးမောင်မောင်ကို လှည့်ကြည့်လျှင် စူးစိုက်သောအကြည့်များကိုမခံချင်။ ရှပ်အကျႌလက်ရှည်လေးကို ရင်ဖုံးပေါ်မှထပ်၍ ကောက်ဝတ်လိုက်၏။ နဂိုက ကျောဟိုက် ဘော်လီကြောင့် ဝင်းဝါစွာ ပေါ်နေသော အတွင်းသား ကလေးများသည် ရှပ်အင်္ကျီ လေး အောက်၌ ပျောက်ကွယ် သွားရလေသည်။

ဤဦးမောင်မောင်ဆိုသူကြီးမှာ အဆင့်ကျော်လျက် အမေ့ဆီမှ ပုလဲဖြူကို ရချင်သူဖြစ်၏။ အမေကလည်း သူ့ဖက် ယိုင်ချင်ချင်။ အမေမှာ ငွေမက်၍မဟုတ်။ သမီးလေးကို ဘဝရပ်တည်ချက် ခိုင်မာသူနှင့် ပေးစားလိုခြင်းမှာ မိခင်တိုင်း၏ စေတနာဖြစ်ချေသည်။ ဦးမောင်မောင်ကား မိဘနှင့်ရင်းနှီးတိုင်း သမီးကို အဆင့်ကျော်မှန်း သည်။ ပုလဲဖြူအနေနှင့် သူ့လိုဘဲကြီးကိုမလိုချင်မှန်းသိသိနှင့် ဇွတ်ကပ်သည်။ ဇွတ် ကပ်ရုံမျှမက မိဘတွေနှင့် နီးအောင်ကြံဆောင်သည်။

ပုလဲဖြူလေးမှာ ဒီလူကြီးလာလျှင်ပင် အနေကြုံ့ရ၏။ ဘာတွေပြောလို့ ပြောမှန်းလည်း မသိ။ ခုလည်း သူများ စက်ချုပ်နေတာကို အနောက်ကနေ လာကြည့်နေသည်။ အမြင်ကပ်သဖြင့် တင်ပါးထိဖုံးသည့် ရှပ်အကျႌကို ထပ်ဝတ်ပစ်လိုက်၏ ။ လူကိုဘာများမှတ် သလဲမသိ။ သူ့ကို အလိုက်ထိုက် ဆက်ဆံနေတာကို အရိပ်အခြည်လည်း မကြည့်တတ်။ တစ်သက်လုံး ရှင်ကျွန်မကို မရဘူး.. ဟု စိတ်ထဲမှ ပိတ်ပြောပစ်ထား၏။ ထို့နောက် ကျွန်မမှာ ခုက ရှိနေပြီ.. ဟူ၍ တွေးပြီးလျှင် ခိကနဲ ရယ်မိ၏။ မလုံမလဲဖြင့် ဗိုက်ပူထံသို့ ကြည့်မိလျှင် သူမအား “အဟဲ” ဟူ၍ သွားကြီး ဖြဲပြနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ကိုရယ်ပြတယ်များ ထင်လေသလား မသိ။

“ရပြီ.. ပြီးပြီ.. သမီးဆိုင်သိမ်းတော့မို့....”

“သြော်.. အေး.. အဟဲ.... ရေသွယ်ထားတာ အဆင်ပြေရဲ့လား....”

ရေသွယ်သည် ဆိုသည်မှာ ဦးမောင်မောင်က စက်ချုပ်ဆိုင်တွင် သုံးရန်ရေကို မေမေတို့နှင့်ပြော၍ အတင်း လာသွယ်ပေးခြင်းြ ဖစ်သည်။ ပုလဲဖြူ အနေနှင့် ရေစည်ဆွဲသမားထံမှ ယူသုံးလျှင်လည်း တစ်ရက် နှစ်ရာ သုံးရာသာ ကျသည်။ ဒီလူကြီးက စေတနာတွေ လာလျှံပြနေသည်။ မရရအောင် လာရောနေသည့် သဘော။

“ဟုတ်.. ပြေပါတယ်.... ပြန်တော့မယ်ရှင့်.. တံခါးပိတ်တော့မလို့....”

“အေး.. အေးး.... ဦးလည်း ဆိုင်သွားစောင့်ဦးမယ်.... ဆိုင်က လူနဲ့လွှတ်ခဲ့ရတာ....”

သူ့ကို ဘယ်သူက ဆိုင်ပစ်ပြီးလာပါဟု ခေါ်ထားသလဲမသိ။

............................................................................................................................

အခန်း ( ၄ )

ကြက်ဥလေး။ ဤသည်မှာ သက်မောင်က အမည်မသိသော ထိုမိန်းကလေးအား နာမည်ပေးထားခြင်း ဖြစ်၏။ ယနေ့ကား ကြက်ဥလေးဆီတွင် ဂျူတီကုတ်သွားယူရမည့်နေ့။ ဇွဲကောင်းသော သက်မောင်သည် ဆေးရုံ မသွားမီ နံနက် ၈ နာရီကတည်းက မဖွင့်သေးသော ဆိုင်ရှေ့သွားစောင့်နေ၏။ ဘေးနားကနေ နံနက်ခင်း အသစ်ရဲ့ လေပွေတွေ တဖြူးဖြူးခတ်နေတော့ ဥလေးရဲ့ သနပ်ခါးနံ့ကို ရှူရှိုက်မိရသလိုလို ထင်မိသေး။ သက်မောင်စိတ်ထဲမှာ တိုးဝင်လာတဲ့ မိန်းကလေးခပ်ရိုးရိုး တစ်ယောက်ပေါ့လေ။ 

ဒီလူကသာ သူ့အကြောင်း တွေးရင် ရင်တွေမောရတာ။ သူကတော့ သဘောရိုးနဲ့ပဲ ထင်ပါရဲ့။ ဥဥရဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းလေး တွေက ဟန်ဆောင်မှု ကင်းလွန်းတော့ သဘောရိုးလား မရိုးဘူးလားဆိုတာ သက်မောင်အတွက် အကဲခတ်ရ မတရား လွယ်လွန်းသည်။ မိန်းမကဲ ခတ်ရတာ စိန်ကဲ ကျောက်ကဲထက် ခက်တယ်ဆိုတဲ့ ပညာရှိတွေကို ပြစမ်း ချင်သည်။ စက်ချုပ်တဲ့ ဥကို ကြည့်လှည့်ပါလို့။ ဥကို အကဲခတ်ရတာ လွယ်လွန်းတော့ သက်မောင်လို စိတ်မရိုးတဲ့ သူတွေက အကဲခတ်ရတာ ခက်လွန်းနေပြန်သည်။

ဟော.... လာပြီလေ။ စောင့်နေတဲ့ သက်မောင် အတွက်တော့ မျက်နှာမှာ အပြုံးစစ်တွေ ဝေလို့။ နီးလာလေလေ လှလေလေ။ လက်တစ်ဖက်က ထမင်းချိုင့်လေး ဆွဲလို့။ ဒီနေ့တော့ ချည်သားထူထူ ရင်ဖုံး ကလေးပဲ။ ရင်ဖုံးကို လက်ရှည်တွေပဲ ဝတ်တတ်လေသလား မသိ။ ဟိုနေ့ကလည်း ရင်ဖုံး လက်ရှည်လေး။ သူ့လက်မောင်းအို းကလေးကို တစ်ခါလောက် မြင်စမ်းချင်သေး။ ထမိန်ကလည်း ချည်ထမိန်ရိုးရိုး။ ဟိုးနေ့ ကလည်း တူတူပင်။ ထမိန်စကပ် ဆိုတာမျိုး မဝတ်တတ်လေသလား။ ယဉ်လိုက်တဲ့ ဥလေး။ 

ဒီနေ့ရင်ဖုံးလေး ခါးက တိုတယ်ဆိုပေမယ့် ဗိုက်သားကလေးတွေတော့ မမြင်ရ။ ဒီနေ့တော့ မိန်းကလေးက ဣန္ဒြေနှင့် သပ်ရပ်ချပ်ရပ် နေသည်မို့ ဟိုတစ်ခါလို အကျႌ ပါးခါးတိုလေး ကပိုကယိုနှင့် မနိုင်မနင်းလေး ထပ်မြင်ဖူးချင်သ ည်။ ခြေမျက်စိဖုံး ထမိန်နဲ့ ယောက်ျားသားတွေ နှစ်သက်တဲ့ “အတွင်းခံအရာကြီး” ဆိုတာမျိုးလည်း ဒီနေ့မပေါ်နေ။ သို့ပေမယ့် ဥလေးက သူ့အလုံးနဲ့သူ တင်လုံး နည်းနည်းကြီးတော့ ဘယ်လောက်ဣန္ဒြေရှိရှိ နည်းနည်းတော့ လှုပ်ခတ်သည်လေ။ ထမိန်ထူထူအောက်က ခပ်နှဲ့နှဲ့လေး ခတ်တတ်တဲ့ တင်လုံးလှလှတွေကို သက်မောင် စိတ်ရိုင်းနဲ့ ပြစ်မှားမိပေါင်း မနည်းပါပေါ့။ ဥကို စိတ်နဲ့ပစ်မှားရင် သက်မောင် အားနာရသည်။ အားနာလည်း မတတ်နိုင်။ နောက်များဆို ကိုယ့်မိန်းမလေး ဖြစ်လာမှာပဲလေ။

“ရောက်နေတာလား.... အင်္ကျီ  လာရွေးတာလားရှင့်....”

“ဟုတ်တယ်.. ဥ....”

“ရှန်....”

“ဟုတ်ပါတယ်.. ကျွန်တော်လည်း ဆေးရုံမသွားခင်.. အဲ့ဒါပေါ့.. အင်္ကျီရရင် တစ်ခါတည်း ယူသွားချင် လို့ပါ....”

“ဟုတ်.... ရပါပြီအင်္ကျီႌက.. ခဏလေးစောင့်လို့ အဆင်ပြေလားမသိဘူ း....”

“ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့.... လုပ်ပါ.. လုပ်ပါခင်ဗျ....”

ဥက တံခါးသော့ဖွင့်ရန် ထမင်းချိုင့် ခြင်းတောင်းလေးကို အောက်ချဖို့ လုပ်တော့ သက်မောင်က ကိုင်ထားပေးလိုက်သည်။ နုလိုက်တဲ့လက်ကလေးပါပေ။ တစ်ခဏအထိမှာ တစ်ဘဝငြိလောက်သည်။ ဥက “ဟုတ်.. ကျေးဇူး..” ဟု မပွင့်တပွင့်ဆို သည်။ တံခါးတစ်ချပ် ဖွင့်ပြီးလျှင် သက်မောင်က မိန်းကလေးအဝင်ကို စောင့်၏။ မိန်းကလေး နောက်မှ လိုက်ဝင်ပြီးလျှင် ခြင်းတောင်းကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် မခိုင်းဘဲ ပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ပေးလေသည်။

“ရပါတယ်ရှင့်.. ထားလိုက်.... ရှင်ဆေးရုံနောက်ကျနေလိမ့်မယ်.... ဝတ်ကြည့်ပါလား.... လာ....”

ဥက ခေါက်သိမ်းထားသော ဂျူတီကုတ်လေးကို ဗီရိုထဲမှ အသာအယာ ထုတ်ပေး၏။ ထုတ်ပြီးလျှင် ဖြန့်ပေး၏။ ဖြန့်ပြီး ကိုင်ထားသဖြင့် သက်မောင်က လှမ်းယူမည် ပြုပြီးမှအင်္ကျီ  ထဲသို့ တစ်ခါတည်း လက် ထိုးထည့်လိုက်၏။ ဥက ဆက်မဝတ်ပေးပါချေ။ ကျန်အကျႌစ တစ်ဖက်ကို သက်မောင်၏ ပုခုံးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ အစကောင်းကောင်း ကိုယ်တိုင်းကျကျ ဂျူတီကုတ်ကလေးမှာ သက်မောင်နှင့် ကွက်တိ။ 

သက်မောင် ကြည်နူးလွန်းသည်မှာ ကွက်တိ ဖြစ်နေ၍ မဟုတ်ပါ။ မိန်းကလေးက သူ ဝတ်ထားသော ဂျူတီကုတ်ကို ဟိုဆွဲဒီဆန့် လုပ်ပေးရင်းမှ အောက်ကြယ်သီးလေး တစ်လုံး တပ်ပေးခြင်း ဖြစ်၏။ သက်မောင် နံနက်စောစော မင်္ဂလာမလေးနှင့် တွေ့ရသည်။ သနပ်ခါး မွှေးမွှေးလေးနှင့် ချစ်စရာ မိန်းကလေး တစ်ယောက် သူ့ကို ဂရုတစိုက် အကျႌဝတ်ပေးနေသယောင် ခံစား ပစ်လိုက်၏။ မိန်းကလေးသည် စက်ချုပ်သမလေးမဟုတ်။ သူ့မိန်းမလေး။ ဥလေးဟု သူခေါ်သည့် သူ့မိန်းမလေး။

“အတော်ပဲနော်.... ရှင့်အရပ်နဲ့ဆို ကွက်တိပဲ.. ကျွန်မလည်း စိတ်ပူနေတာ.. ရှင်က ပုခုံးကျယ်ပြီး လူပိန်တော့.. အဟင်း..”

“အတော်ပါပဲ.. ကျေးဇူးတင်ပါခင်ဗျ....”

“ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့.... နောက်လည်း လာအပ်ပါ.... အဟင်း..”

ကြက်ဥလေးက ရှက်ရယ်ကလေး ရယ်ရယ်ရင်း စကားဆိုနေသည်။ သက်မောင်က ဂျူတီကုတ်ကိုပြန်ချွတ်၏။ မခေါက်တတ်သဖြင့် ဖြစ်သလို နှစ်ခေါက်သုံးခေါက် ချိုးလိုက်ပြီးနောက် သူ့ကျောပိုးအိတ်ထဲ ထိုးထည့်သည်။

“ပေး.. ပေး.... ကျွန်မခေါက်ပေးမယ်....”

ကြက်ဥလေးက အဝတ်ပါ ခေါက်ပေးလိုက်သေးရာ သက်မောင်၏ ကြည်နူးမှုက ထုတ်ပြောရန် မစွမ်းသာ။ ဒူးကလေးကွေး၍ ပေါင်ပေါ်တင်ကာ ဂျူတီကုတ်ခေါက်နေသော ဥကိုကြည့်၍ သက်မောင် စကား ဆိုချင်သည်။ သို့သော် စကားက ဘယ်လိုမှ မထွက်နိုင်။

“ကျေးဇူးပဲ နော့်..” ဟူ၍သာ ပြောနိုင်သည်။ လက်ကလေးနှင့် ထိချင်ထိစေ။ မရှောင်ဘဲ ဂျူတီကုတ်လေးကို လှမ်းယူလိုက်သည်။

ဥက ဂျူတီကုတ်လေး သူ့လက် ရောက်သွားသော်လည်း ဆက်ကြည့်နေသေး၏။ ဥလည်း သူ့ကို ကြည့်ပြီး ကြည်နူး နေသလား။ ထို့နောက် သက်မောင်သည် ကြည်နူးမှု အဟုန်ကို ကျောမခိုင်းချင် ခိုင်းချင်နှင့် ကျောခိုင်း လိုက်ရာ ဥက နောက်မှလိုက်လာသည်။ သူ့ကို မခွဲနိုင်လို့ အပြင်ထိလိုက်ပို့သည် ထင်သည်။ သက်မောင် တစ်ချက် လှည့်ကြည့်၏။ ဥက သူ့ကို မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ကြည့်နေရှာသည်။ သက်မောင်က မျက်ခုံး ပင့်ပြ၏။ တစ်ခုခုလွဲနေပြီထင်သည်။

“ဟိုလေ.... ပက်ဆံ.... အာ့..”

“သြော်.. ဟီးးးး.. ကျွန်တော်မေ့နေတာ.... ဘယ်လောက်ကျလဲခင်ဗျ....”

“ဟုတ်.... တစ်.. တစ်သောင်း.. ဟီးး....”

ဥက သွားလေးစိပြီး ရီပြ၏။ သက်မောင်လည်း အားနာနာနှင့် မြန်မြန်ထုတ်ပေး၏။

“ဟုတ်.... ကျေးဇူးရှင့်.. နောက်လည်းလိုရင် လာနော်....”

နောက်လည်း သေချာပေါက် လာဖြစ်တော့မယ် ဥဥလေးရေ..။

....................................................................................................................

အခန်း ( ၅ )

ထို့နောက်တွင်ကား သက်မောင်၏ အတွေးထဲတွင် ဥသည် ပို၍ပို၍ခိုင်မာလာခဲ့ပြီ။ နောက်တစ်ကြိမ် ဥနှင့် တွေ့ရန် စိတ်အားတွေ ထက်သန်နေခဲ့ပြီ။ စက်ချုပ်ဆိုင်ကမိန်းကလေး။ အချောအလှ ကြက်ဥလေးရေ..။ အထိအတွေ့တွေမှာ အေးချမ်းမှုလည်း ပါရဲ့။ စိတ်ထစရာလည်း ပါသေးရဲ့။ စိတ်ထစရာတွေတော့ဖြင့် မင်းကလေး ငါ့လက်ရောက်ပြီး ကာမပိုင်လင်သားဖြစ်မှ ဖွင့်ချရမှာပေါ့။ ဒီနေ့တော့ မင်းလည်းငါ့ကို သတိရသေးဦးမလား။ ငါမင်းဆီလာနေပြီ။ လာနေပြီလေ။ ငါ့မှာ ဂျူတီကုတ်မလိုသေးပေမယ့် မင်းလေးအနား ခဏဖြစ်ဖြစ် ရောက်ချင်နေပြီလေ..။

ဤတစ်ကြိမ် သက်မောင် ဥဥဆီရောက်တော့ ဥဥက အပြုံးလေးနှင့်ဆီးကြို၏။ “ဂျူတီကုတ်ပဲလား..” ဟုမေး၏။ သက်မောင် ခေါင်းညိတ်ပြရုံ မှလွဲ၍ ဘာမှမပြောတတ်။ သက်မောင် မျက်ဝန်းတို့မှ တစ်ဆင့် ကြာကြာ နေခွင့်ပေးရန် အသနားခံသည်။

“ရှင်ဝတ်ဖို့ပဲမလား.... ကျွန်မမှာ ဟိုတစ်ခါ ရှင့်ကိုယ်တိုင်း ရှိသေးတယ်.. နာမည် ပြောခဲ့လိုက်.. ခဏ....”

ဥဥက စက်ခုံမှ ထ၍ စားပွဲပေါ်မှ စာအုပ်လေးကိုယူ၏။ သက်မောင်မှာ ချက်ချင်းကြီး မပြန်ချင်သေး။ အကျႌ ချုပ်သည်ထက် ပိုသော ဆက်ဆံရေးမျိုးကို အစပျိုးချင်သည်။ သက်မောင်၏ ခြေနှစ်ချောင်းသ ည် အလိုလိုပင် ပုလဲဖြူနားသို့ တိုးကပ်သွား၏။

“သက်မောင်ပါခင်ဗျ....”

“ရှန်.. တင်မောင်လား..”

“ဗျာ.. သက်မောင် ပါခင်ဗျ....”

“သြော်.. ဟုတ်.. ဟုတ်.. အဟင်းဟင်း.. ရပြီရှင့်.. သန်ဘက်ခ.... အ..”

ပုလဲဖြူမှာ သက်မောင်ကို လှည့်ကြည့် စကားဆိုရင်း နောက်ပြန် နှစ်လှမ်းခန့် လှမ်းရာမှ စားပွဲခြေနှင့် တိုက်မိပြီး လဲကျလေသည်။ ဥညာဖက်ခြေက တိုက်မိခြင်း ဖြစ်၍ ကိုယ်လုံးက ဘယ်ဖက်သို့ စောင်း၏။ ဟန်ချက် ထိန်းရင်း အရှိန်လွန်ကာ ညာဖက်သို့ လဲကျခြင်းဖြစ်သည်။ တကယ်ပင် လဲကျခြင်းဖြစ်၏။ လက်သွက်သော သက်မောင်မှာလည်း စူပါမင်းကဲ့သို့ လွန်စွာလျင်မြန် သော အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ဥလေးကို ပြေးဖက်၏။ သက်မောင်၏ ဖမ်းဆွဲမှုမှာ ပြေးလိုက်ရသော အရှိန်ကြောင့် အရှိန်ပါ လွန်လေသည်။ 

ဥ လက်မောင်းလေးကို မမိဘဲလျက် ဆွဲမိဆွဲရာ ဥရင်သားတစ်ဖက်ကို တအား ညှစ်ဆွဲမိ၏။ စောင်းငန်းငန်းနှင့် လဲမလို ဖြစ်နေသော ပုလဲဖြူလေးမှာ ညာဖက်ရင်သားကို သက်မောင်၏ ညာဖက်လက်ဖြင့် အကိုင် ခံထားရလျက် သူမ၏ ညာဖက်လက်က တွဲလောင်း ဖြစ်နေ၏။ ဥလေးက ဘယ်ဖက်လက်ဖြင့် ဟန်ချက် ထိန်းရင်း မှီရာ စားပွဲစွန်းကို လှမ်းဆွဲ၏။

“မီးကြွေ.... မီးကြွေ..”

သက်မောင်က စိုးရိမ်တကြီးအော်ရင်း သူကိုင်ထားသော ဥရင်သားမှ ဆွဲ၍ ဥကိုယ်လုံးကို သူ့ဖက်သို့ သိမ်းသည်။ ပုလဲဖြူလေးမှာ ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ လက်ထဲတွင် စောင်းစောင်းလေး ပါသွား၏။ ထောင် ထားသော မီးပူက စားပွဲပေါ်သို့ ဒိန်းကနဲကျသည်။ ဥလေး မှာလည်း သက်မောင် ရင်သို့ လုံးလုံးရောက်၏။ ဒူးခွေ ဖင်ထိုင်ကျမလို ဖြစ်နေသဖြင့် သက်မောင်က သူကိုင်မိထားသော ရင်သား အိအိမှ ဆွဲ၍ထူသည်။ 

ဥခါးလေးက တစ်ထွာလောက်အထိပေါ်သည်။ ဖြူနုနေသော ခါးလေးတွင်ထမိန် အထက်ဆင်ကို တင်းတင်းလေး ထိုးထည့်ထား၏။ ဥက ဒီနေ့လည်း အသားရောင် ဘော်လီလေး ဝတ်ထားသည်။ ဥမတ်တပ် ရပ်ပြီး ချိန်အထိ သက်မောင်ကျောက်ရုပ်ကြီးလို ဥရင်သားကို ဆက်ကိုင်ထားမိသည်။ ဥကပထမ လက်ကလေးဖြင့် အသာ ဆွဲဖယ်၏။ သက်မောင်က ဥကို ငုံကြည့်နေသည်။ ဥကို သူ့ရင်ထဲ၌ ကျစ်နေအောင်ဆွဲထားရင်း ငုံ့နမ်း ပစ်လိုက်မိ၏။

ပထမ ဥပါးလေး။ ဥက “ဟင်” ဟု တစ်လုံးတည်း ထွက်ကာ သက်မောင်ကို ကြောင်ကြည့်နေသည်။ သက်မောင်ဥကို သူ့ဖက် ဆွဲလှည့်ရင်း ခါးကလေးမှ ကိုင်ဆွဲကာ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းပစ်လိုက်၏။ ဥက မျက်နှာလေး အတင်းဖယ်ရင်း အတင်း တွန်းထုတ်သည်။ သက်မောင် လွှတ်မပေးနိုင်။ ဥနှုတ်ခမ်းလေးက ချိုမြလွန်းသည်။ တအား စုပ်ယူနမ်းပစ်၏။ ဥက ရုန်းကန်မှုလျော့မသွား။ သက်မောင် နားရွက်တွေ ပါးတွေ ဆွဲမိဆွဲရာဆွဲ၊ တွန်းမိတွန်းရာ တွန်းထုတ်သည်။ သက်မောင် လွှတ်ပေးလိုက်၏။ သွားပြီလေ။ ဥမျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်တွေ ဝေ့သီနေသည်။ အားတင်းထားသည့် အသံဖြင့် “ရှင်.. ထွက်သွား....”ဟု တစ်ခွန်းတည်းဆို၏။ သက်မောင် ဥလက်ကလေးကို ဆွဲ၏။ ဥက ရုန်းဖယ်ပစ်၏။

“ကျွန်တော်.. ချစ်တယ်.... ဥကို..”

“ကျွန်မပြော.. ပြောနေတယ်.... ရှင်.. ထွက်သွား....”

“ကျွန်.. ကျွန်တော်.... ချစ်တယ်..”

ဥက သက်မောင်လက်ကို ရုန်းပစ်သည်။ မျက်ရည်တွေ သုတ်ပစ်၏။ သက်မောင်၏ မျှော်လင့်ချက်တွေ သူကိုယ်တိုင်ပင် ရိုက်ချိုး ဖျက်ဆီးလိုက်ပြီ။ ဥလေးရေ.. ခွင့်လွှတ်ပါတော့....။ သက်မောင်ရှက်လည်းရှက် ဝမ်းလည်းနည်းဖြင့် လှည့်ထွက်ခဲ့သည်။ သွားပါပြီ။ သူ့ဥလေး။ ယခင်က အတွေးနှင့်ကြည်နူး သာယာခဲ့သမျှ သွားပြီ။ ဥလေးသူ့ကို မုန်းပြီလေ။ ဒီရင်သားကို သူ သိသိရက်နှင့် မလွှတ်ပေးခဲ့။ 

ဥ လဲစဉ်က စေတနာရိုးနှင့် ဖမ်းဆွဲခြင်း ဖြစ်သော်လည်း ဥရင်သား အိအိလေးကို ကိုင်၍ မဝခဲ့ကြောင်း သူ့ကိုယ်သူ သိသည်။ ရှက်ရွံ့စွာ သိနေသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လိမ်ညာ၍လည်းမရ။ အဆိုးဆုံးမှာ မနေ့တစ်နေ့မှတွေ့သည့် သူစိမ်းပြင်ပြင် မိန်းကလေးကို သူ ကျူးလွန်စော်ကားခဲ့သည်။ ဘယ်မိန်းကလေးမှ ခွင့်လွှတ်နိုင်မည် မထင်။ တွေ့သည်မှာ ၅ ခါမပြည့်သော မိန်းကလေးကို သူနမ်းခဲ့သည်။ ရိုးရိုးအေးအေးလေး စက်ချုပ်စားသည့် မိန်းကလေး ချောချောတစ်ယောက်။ သူလုပ်ချင်တိုင်း လုပ်ခဲ့မိသည်။ သွားပြီ အားလုံး။

ပုလဲဖြူမှာ သက်မောင် ထွက်သွားပြီသည်မှ ရင်တဖိုဖို ကျန်ရစ်ရှာသည်။ ဘယ်လောက်တောင် လွန်လွန် မင်းမင်း ဆွဲညှစ်သည်မသိ။ ဘော်လီလေးတောင် နေရာလွဲကုန်သည်။ ပြီးလျှင် လူကို မသိပဲနဲ့ နမ်းသေးသည်။ လူကို နာမည်တောင် သိရဲ့လားလို့ မေးချင်သည်။ နမ်းတာလည်း အကြာကြီးလားမသိ။ ပုလဲဖြူ မခန့်မှန်းတတ်။ ဘာတွေဖြစ်လဲ အသေးစိတ်မမှတ်မိ။ သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်ငုံ ခံရတာတော့ သိသည်။ သူကိုင်နေတာလည်း သူမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးနီးပါး။ ခါးကို ဖက်ထားပြီး နမ်းသွားသည်။ ေတွးလျှင် ငိုချင်၏။

ဒီကသူ့ကို တိတ်တဆိတ်မြတ်နိုးနေသည်။ အားကိုးချင်သည်။ သူက လူကို တန်ဖိုးမထားသလားမသိ။ လုပ်ချင်သလို လုပ်သွားသည်။ ချစ်တယ်တဲ့..။ အားနာနာနဲ့ လျှောက်ပြောတာလား။ တွေ့တာ ခဏလေး ရှိသေးသည်။ ဒီလူကြီး ယုံလို့မဖြစ်။ လဲကျတာကို ဖမ်းဆွဲပေးတာတော့ ကျေးဇူးတင်သည်။ ဒါပေမယ့် အဲ့လောက်ကြီးထိ ကိုင်ညှစ်စရာလားလေ လူကို..။ နဂိုမှ ဖေနှင့်မေကို ဦးမောင်မောင်ဆိုသူကြီး ဝင်ရောနေ၍ စိတ်ရှုပ်ရသည့် အထဲ။ ဒီသက်မောင်ဆိုတဲ့လူက တစ်မျိုးရှုပ်သည်။ ပုလဲဖြူလေး မကျေနပ်။ သက်မောင်ကို လုံးဝမကျေနပ်။ အဖန်တလဲလဲတွေးရင်း သူ့အတွက် ချုပ်နေသော ဂျူတီကုတ်လေးတွင် မျက်နှာအပ်၍ ငိုပစ် လိုက်၏။

 အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>