အချစ်ကိစ္စ အလိုရှိသည် (စ/ဆုံး)

အချစ်ကိစ္စ အလိုရှိသည် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်

“ မေသူ….”

လျှောက်လက်စ ခြေလှမ်းတို့ တုန့်ခနဲ ရပ်သည်။ လှည့်ကြည့်ပြီးနောက်၌ ဒေါသသည် ယမ်းလုံးကြီး တစ်လုံး ပေါက်ကွဲသကဲ့သို့ ဝုံးခနဲ ပေါက်ကွဲထွက်သွားသည်။

“ ခင်ဗျား… လိုက်နှောက်ယှက်ပြန်ပြီလား…”

အသံလည်း ဒေါသဖြင့် မာကျောခက်ထန် နေလင့်ကာ တုန်ခပ်နေသောကြောင့် တိုးတိတ်ရှတစွာ ထွက်လာသည်။ မေသူ လျှောက်လှမ်းခဲ့သော မြေနီလမ်းမကြီး တစ်လျှောက်၌လည်း အလုပ်သမား ခရီးသွားများနှင့် ရှုပ်ထွေး စည်ကားနေဆဲ..။

“ ခွင့်လွှတ်ပါ မေသူ… ဒီစာလေး……..”

“ အို…ဘာစာမှ ကျနော် မယူဘူး.. ခင်ဗျားကို ဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ ဗျ… ခင်ဗျား သိပ်လွန်နေပြီနော်…”

မေသူ့စကားကြောင့် သူ့မျက်နှာလေး သိမ်ငယ်စွာ တံတွေးတစ်ချက် မြိုချသည်။ လက်ထဲမှ စာကို သူ့လက်ထဲသို့ ပြန်ထည့်သည်။ ပြီးတော့ မေသူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်သည်။ သူ့အကြည့်၌ နာကျင် ကြေကွဲခြင်းတို့ဖြင့် ရောပြွန်းယှက်ထွေးနေသည်။လမ်းလေးခွ၌ ရပ်နေကြသော သူတို့နှစ်ဦးကို တချို့က အကဲခပ်သလို ပြုံးစိစိ ကြည့်ကြသည်။ တချို့က ရိုးနေပါပြီ ဆိုသော မျက်နှာများဖြင့် တစ်ချက်ငဲ့ကြည့်ကာ ဆက်သွားကြသည်။

“ မေသူ့ကို ကျနော်… သိပ်ချစ်တယ် ဗျာ…”

သူက အံကြိတ်သံကြီးဖြင့် ပြောရင်း ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။

“ ဟွန်း…. ပေါတယ်ဆိုတာ အကောင်းမှတ်လို့….”

မေသူက  သူကြားအောင် ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး လှမ်း ကလိလိုက်သေး၏။သူက လှည့်မကြည့်တော့..။ လူအုပ်ကြားထဲသို့ တိုးဝင်ကာ ရောနှော ပျောက်ကွယ်သွားလေတော့သည်။မေသူ ရင်သည် တဒိတ်ဒိတ် ခုန် ကျန်ရစ်ဆဲ ရှိသည်။ အသားညိုညို ၊ အရပ် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ၊ သူ့အသက်က မေသူ့ထက် အနည်းဆုံး ဆယ်နှစ်လောက်တော့ ကြီးမယ်..။

မေသူက (၁၈) နှစ်အရွယ် ကျောင်းသူဘဝဖြင့် အေးချမ်းစွာ စာကို သင်ကြားနေရမည့်အချိန်၌ အလုပ်သမားဘဝဖြင့် စားဝတ်နေရေးကို ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေရသော ဘဝဖြစ်သည်။မေသူ ကျောင်းက ထွက်ခဲ့ရသည်မှာ ၂ နှစ်ကျော်ပြီ..။ မေသူ့အမေက ကုန်စိမ်းရောင်းရင်း မေသူ့ကို ၁၀ တန်းအောင်သည်အထိ ကျောင်းထားပေးမည်ဟု ကြွေးကြော်ခဲ့သော်လည်း လက်တွေ့၌ အမေ အိပ်ရာထဲ လဲခဲ့ရသည်။

မေသူ့၌ အသက် ၂၂ နှစ် အရွယ် အစ်မတစ်ယောက်၊ မေသူ့အောက် အသက် ၁၄ နှစ်အရွယ် မောင်တစ်ယောက် စုစုပေါင်း မောင်နှမ သုံးယောက် ရှိသည်။မေသူ့အစ်မနှင့် မေသူက မောင်လေးကို ၁၀ တန်း အောင်သည်အထိ ကျောင်းထားရန်ဆိုသော အမေ့ ရည်ရွယ်ချက်ကို လက်လွှဲယူကာ ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံး အလုပ် လုပ်ခဲ့ကြသည်။ အစ်မ မမကြူက အိမ်တွင်ပင် လုပ်ကိုင်ရသော ချည်ငင် ချည်လုံးချခြင်း အလုပ်ကို လုပ်ကိုင်သည်။ မေသူက မူ အစိုးရ စက်ရုံကြီးတစ်ရုံ၌ လုပ်ရသဖြင့် ဝမ်းရေးအတွက် လုပ်ကိုင်ခဲ့ရသည်။ မောင်လေးကိုတိုးကတော့ သတ္တမတန်းတွင် ပညာ သင်ကြားနေဆဲ..။

သည်ရည်ရွယ်ချက်တွေနှင့် ဘဝကို ရင်ဆိုင် ရုန်းကန်နေရသော မေသူ့လို မိန်းကလေးအဖို့ အချစ်ဆိုသော အင်မတန် လှပ၍ ကြောက်စရာကောင်းသော အရာကြီးနှင့် မပတ်သက်ချင်။ ပြီးတော့လည်း မေသူ့ကို စာပေးသူက အသက် ၂၈ နှစ်အရွယ်လောက် ရှိသောသူ..။ကိုယ့်ရပ်ကွက်ထဲမှာသာဆိုလျှင် ..ဟင်း..ပြင်းသလား မမေးနဲ့..။ မေသူ့အကြောင်းလည်း တစ်လမ်းလုံးက သိထားကြသည်။ အသလွတ် အချောင်သဘောနှင့် အပျော်လိုက်ကောလို့ကတော့ မေသူတို့က လူလည်ခေါင်မှာကို ပေါ်တင်ဖဲ့ပစ်လိုက်၏။

အုတ်ကျင်းဆိုတာက ကိုယ့်နယ်မဟုတ်..။ အလုပ်သွားအလုပ်ပြန်တွေနှင့် အမြဲ ပြည့်ကြပ်နေသော စက်ရုံလမ်းပေါ်မှာ..။ ပြီးတော့ ဒီလူက ဟိုအရင် ချာတိတ်တွေလို အကောင်သေးသေးလဲ မဟုတ်..။ စိတ်ညစ်ဖို့တော့ ကောင်းသည်။သည်ကနေ့လို အိုဗာတိုင် ဆင်းရသော အချိန်မျိုး၌ မေသူ အဖော် အမြဲ ရှာရသည်။ တစ်ယောက်ထဲ သွားလို့ကတော့ တစ်ယောက်မဟုတ် တစ်ယောက် အမြဲ အလိုက်ခံရတတ်သည်။ ကိုယ့်ရပ်ကွက်မှာသာ မေသူ အကောင်လုပ်ရဲပေမယ့် ခုလို အခြားတစ်နေရာမှာတော့ မေသူ အာ သိပ်မကျယ်ရဲ..။  ယောက်ျားလေးနှင့် မိန်းကလေး မျက်ခွက်တစ်ချက်လောက် စွပ်ထိုးပြီး ပြေးသွားလျှင် စောက်ရှက်..။ အိမ်မှာက အမေ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်မဲ့ ကိစ္စမှန်သမျှ ရှောင်နိုင်သလောက် ရှောင်နေရတာကိုး..။

............................................................................................................

“ ဒေါ်လေးဖို့.. စပျစ်သီး..၊ ဒါက ဖရုံယို ..ဒါက ဇီးယို.. ခံတွင်းရှင်းတယ်..၊ ဒေါ်လေးရ..ကျနော်က အမေ မရှိတော့ ဒေါ်လေးကိုပဲ ကန်တော့ရတာ..”

လည်တယ်… သိပ်လည်တယ်။ ဘာမှတ်လဲ.. အင်း ..မမကြူနဲ့ မောင်တိုးကတော့ ငတုံးတွေလေ..။ ဟိုက ဒီယုံမြင်လို့ ဒီခြုံထွင်နေတာ..။ မမကြူက ဒီလူကြီး ဆိုရင် ဧည့်ကောင်းဆောင်ကောင်း လာတာကျနေတာပဲ..၊ သင်ဖြူး ခင်းပေးရတာနဲ့..၊ ရေနွေးကြမ်း ချပေးရတာနဲ့… မျက်စေ့ကို နောက်နေတာ..။

“ ဆရာက အုတ်ကျင်းမှာနေတာ မမလေးရဲ့..၊ ဆရာ့ကို သိထားရင် မမလေး အလုပ်သွား အလုပ်ပြန် နှောက်ယှက်မဲ့ သူ မရှိဘူးပေါ့..”

အင်း…. သူ့ဆရာကိုယ်တိုင်က လိုက်နှောက်ယှက်နေတာတော့ ကိုတိုး မသိဘူးလေ။ ဟိုကုန်ခဲ့တဲ့ စနေနေ့ ညနေပိုင်း အိုဗာတိုင်ဆင်းပြီး ပြန်လာတော့  ၂ ချက်၊ ( ၁၀ ) နာရီ အဆိုင်းမို့ .. မိုးချုပ်ရတဲ့အထဲ မိုးကလည်း တဖွဲဖွဲ ရွာနေသေးတယ်။ ခရီးဝေးသမားတွေ ဖယ်ရီနဲ့ ထွက်သွားကြပြီ..။မေသူရယ်.. အေးကြည်မရယ်.. မညွန့်ဆွေရယ် သုံးယောက် ပြန်အလာ.. စိန်အိုးစည်နားရောက်တော့ ကုလားဒိန် သုံးယောက် ဘယ်က ထွက်လိုက်လာတယ် မသိဘူး..။ အနောက်က ပါလာကြတယ်။ အေးကြည်မဆိုတာ သေးတောင် ပါတယ်။ မညွန့်ဆွေက ခေါက်ထီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် လိပ်ပြီး…

“ ရီးတီးယားတားလုပ်ရင်.. စောက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်ပစ်မယ်..”

လို့ အသံကျယ်ကျယ်လေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကုလားဒိန်တစ်ယောက်က ဘာထပြောလည်း သိလား..။

“ ဟေ့ကောင်တွေ အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်ရင်ဖြစ် ၊ မဖြစ်ရင် အပြတ်ဖဲ့ပစ်လိုက်.. ၊ လူမှတ်မိရင် သံသရာရှည်နေမှာ..”      တဲ့..။

အောင်မလေးလေး… မေသူတို့ သုံးယောက် ခြေလှမ်းတွေ ဂယိမ်းဂယိုင်နဲ့ ဘယ်နင်းလို့ ဘယ်နင်းရမှန်း မသိတော့ဘူး..။ တော်ပါသေးရဲ့ ရှင်..။ မူလီစက်ရုံ အလွန် မော်လမြိုင် ထမင်းဆိုင်နားရောက်တော့ မီးကင်းတစ်ခု တွေ့တယ်။ ကျမလည်း မီးကင်းတဲထဲ ဇွတ်ဝင်ပြီး…

“ အစ်ကိုကြီးတို့ရယ်.. ကျမတို့ကို ကူညီပါအုံး... နောက်မှာ ကုလားဒိန် သုံးယောက် လိုက် နှောက်ယှက်နေလို့…”

ဆိုပြီး ပြောမိပြောရာ ဆွဲမိဆွဲရာ ဆွဲတော့.. ကင်းတဲထဲကနေ စစ်ဦးထုပ်အဟောင်း ၊ စစ်မိုးကာဂျာကင်ပွပွကြီး ဝတ်ထားတဲ့ လူထွားကြီးတစ်ယောက် ထွက်လာတယ်။ သူ့လက်မောင်းမှာ လုံခြုံရေးဆိုတဲ့ အနီလက်ပတ်ကြီးက ထင်းလို့.။ ဟင်း…ဘာရမလဲ ဟိုကုလားဒိန်တွေကို ရင်ဆိုင်ပစ်လိုက်မယ်..။  အမယ်…အေးကြည်မက အုတ်ခဲကျိုးတွေ ဘာတွေ ကုန်းကောက်လိုက်သေး…။

“ ဟေ့ကောင်တွေ .. .. ရပ်စမ်း… မင်းတို့ ဘယ်ကလဲ…”

လူကြီးရဲ့ ထည်ဝါခန့်ညားတဲ့ အသွင်အပြင်နဲ့ အောင်မြင်တဲ့ အသံလဲ ကြားရော ကုလား သုံးယောက် ကုတ်ကျသွားရော…။

“ ကိုထွန်းရင်…ကိုမောင်ငြိမ်း…. ဒီကောင်တွေကို ရပ်ကွက်ရုံးထဲ ခေါ်ခဲ့ဗျာ…”

“ ဟာ…. မ…မလုပ် ပါနဲ့ ဆရာရယ်…. ၊ ကျနော်တို့ ဗီဒီယိုကြည့်ပြီး ပြန်လာတာပါ…ခင်ဗျာ…. သူတို့ကို  ဘာမှ မပြောပါဘူး…”

“ အေးအေးဆေးဆေး မရရင် အပြတ်ဖဲ့ ဆိုတာ ဘယ်အပေါက်က ပြောတဲ့စကားလဲ..ဟင်…”

မညွန့်ဆွေက ခေါက်ထီးတရွယ်ရွယ်နဲ့ ကုလားဒိန်သုံးကောင်ကို ဘာဖြဲသလဲ မမေးနဲ့…ဟင်းဟင်း….။

“ ကဲ….ညီမတို့ကလည်း ကျေနပ်ပါ…၊ အစ်ကိုတို့ ရပ်ကွက်ထဲမှာတော့ ဘာမှ မဖြစ်စေရဘူး..”

အမယ်မင်း… အဲဒီလူကြီး အသံကြားမှ ကြည့်လိုက်မိတော့ ကျမကို စာလိုက်ပေးတဲ့ ကိုတိုးရဲ့ ဆရာဆိုတာလေ…။

“ ကျနော့်နံမယ်..စစ်ငြိမ်းပါ….”

“ ဟုတ်ကဲ့….” 

မညွန့်ဆွေနှင့် အေးကြည်မတို့ကတော့ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ လူစွမ်းကောင်းနဲ့ တွေ့သလိုပဲ ကျေးဇူးတင်စကားတွေ ရွှန်းရွှန်းကို ဝေလို့..။ကျမမှာသာ အိမ်လာလည်း ဖာသိဖာသာနေ၊ ကိုစစ်ငြိမ်းဆိုတဲ့ အဲဒီလူကြီးကို ဘယ်လိုကြည့်၇မှန်း မသိဖြစ်ခဲ့ရတာ..။

“ သူ့နံမယ်က မေသူပါ ကိုစစ်ငြိမ်း…”

“ ဟုတ်ကဲ့ .. ဒုတိယအကြိမ် သိရတာ ဝမ်းသာပါတယ်…”

ကျမက .. ဟိုတစ်ခါလို အင်းတစ်လုံးတည်း မဟုတ်ပဲ..

“ ဟုတ်ကဲ့…”   

လို့တော့ ပြောဖြစ်သွားပါတယ်..။  အင်း..နောက်တော့လည်း ဇာတ်လမ်းလေး စဖြစ်လာတာပါပဲ..။ မေသူ အိုဗာတိုင် ရက်တွေမှာ ကိုစစ်ငြိမ်းက ကြို၊ ပို့ လုပ်လာတယ်လေ..။  ကိုတိုးကတော့ သူ့တာဝန်ပေါ့သွားတယ်ဆိုပြီး သဘောတွေကျလို့….။မမမေကြူကတော့ သိပ် သဘောမကျချင်ဘူးလေ..။

“ အချိန်မတော် .. တစိမ်းယောက်ျားလေးတစ်ယောက်နဲ့ သွားသွားလာလာ လုပ်တာ သိပ်တော့ သဘာဝ မကျဘူး မေသူ..”

“ အဲဒီတော့.. မေသူ ကိုစစ်ငြိမ်းကို ကြို၊ ပို့ မလုပ်ပါနဲ့လို့ ပြောလိုက်ရမလား မမကြူ..”

“ ဟဲ့… အဲဒါ ငါ့ကို နင်ရွဲ့ပြောနေတာပဲ .. ကိုယ့်ဖာသာ စဉ်းစားပြီး ပြောသင့်ရင် ပြောပေါ့…တစ်ခါထဲ…”

“ ဟာဗျာ… ဆရာက စေတနာနဲ့ ကိုယ့်ထမင်း ကိုယ်စားပြီး ဂျီးတော်နွားကျောင်းပေးနေတာတောင် မမတို့ကလဲ…”

“ နင်ဘာသိလို့လဲ… ကိုတိုး…၊ စေတနာကနေ ဝေဒနာတွေ ဖြစ်လာရင် နင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”

“ အို…အဲဒီဝေဒနာ မမသူပဲခံပေါ့…ဟား ဟား…”

“ တော်တော် အားကိုးရတဲ့ မောင်….ဟင်း…….”

ဒါပေမယ့် ကိုစစ်ငြိမ်းကို မေသူ ဒီစကားပြောဖြစ်ပါတယ်။

“ မမကြူက သိပ်သဘောမကျဘူး…အစ်ကို…”

“ ဒါ..မကြူ မှန်တာပေါ့ ..ဒီလောက်တော့ စိတ်ပူရမှာပေါ့…၊ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုတို့က ရိုးရိုးပဲမို့လား…”

“အင်း…အစကရိုးရိုး…၊ နောက်တော့ …. ဟင်း  ”

“ နောက်တော့ တစ်မျိုးတိုးလို့ ချစ်ပြန်ဆိုပဲ… ဆိုပဲ…ဒီလူခက်ပါပြီ… ငရဲကြီးတတ်တယ် ရှင့်… မတော်ဘူး မောင်ရယ်…ဆိုတာလေ..အဲဒါလေချိုကသွေးသွေး ဆိုတဲ့ ဇာတ်ကားထဲက သီချင်းလေ….ဟားဟား ဟား….”

ကိုစစ်ငြိမ်းဟာ ကျမကို အချစ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာတစ်ခွန်းမှ မပြောတော့ပေမယ့် ကျမနဲ့အတူ သွားလာနေချိန်တိုင်းမှာ အမြဲ ရွှင်လန်းနေတယ်။ ကြည်နူးနေပုံလည်း ရတယ်..။

“ ဟင်….ကျမကို မေးတာလား…”

“ အဟင်း…ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ် ၊ အရင်ကလို တစ်ယောက်ထဲအလုပ်သွားရတာမျိုး ဟိုဒီ ကြောက်လန့်ရတာမျိုး မဖြစ်တော့ဘူး..၊အစစ အရာရာ လုံခြုံနေသလိုပဲ..”

“ အို…ဒါလောက်ပဲပေါ့.. ဟင့်အင်း..ဒီထက်မပိုဘူး ..တကယ်ပြောတာ..၊ ပျော်တော့ ပျော်တာပေါ့…”

အလုပ်ထဲမှာ အေးကြည်မနဲ့ မညွန့်ဆွေကလဲ အမြဲနောက်ကြတယ်။ အနေရအထိုင်ရတော့ ခက်တာပေါ့..။

“ မေသူ.. ပါးက သနပ်ခါးတွေ ကွက်လို့ပါလား…”

“ မေသူ… နှုတ်ခမ်းနီတွေ ပျက်လာပါလား ”

စသဖြင့်… ပေါ့ စကြနောက်ကြတယ်..။ အမှန်က မေသူနဲ့ ကိုစစ်ငြိမ်းက အဲဒီအဆင့် အထိ တကယ်ကို မရောက်ကြသေးတာ အမှန်ပဲ..။

“ မေသူ…အစ်ကို စာပေးတုန်းက ဘာလို့ မယူတာလဲ ဟင်…”

“ အိုး….မချစ်လို့ပေါ့….”

“ ဟုတ်လား…. မချစ်လို့ မယူတာနော်…အင်း အင်း……..”

အဲဒီ ကိုစစ်ငြိမ်းကြီးဟာ တစ်ခါတစ်လေ မထင်မှတ်တာကို သိပ်လုပ်တတ်တာ…သိလား….။

“ ဒီစာကိုတော့ မေသူ ယူသွားလိုက်ပါ…မေသူ…”

“ အခင်အမင် ပျက်သွားချင်လို့လား… ကိုစစ်ငြိမ်း……”

“ ဟ…စာကိုလဲ ဖတ်ကြည့်အုံးလေ၊ ပြီးမှ ..အပြစ်ပြောပေါ့… စာတော့ မဖတ်ဘဲ မေသူက စွတ်ကောနေတာကိုး….”

ဘာစာမှန်း မသိတော့ မေသူ သူ့လက်ထဲက စာကို ယူပြီး ဖတ်မယ်လုပ်တာပေါ့..။

“ နေအုံး မေသူ ၊ အခုန မေသူပြောတာ မှတ်မိလား…ဟင်….”

“ ဘာလဲ…….ဘာစကားလဲ…..”

“ မချစ်လို့ စာမယူတာ ဆိုတာလေ…..”

“ အဲ…ဘာဖြစ်လဲ….”

“ အခု စာယူတယ်လေ ချစ်လို့ပေါ့ ….. ဟားဟား….”

သူ .. ကိုစစ်ငြိမ်း ခလေးလေး ကျနေတာပဲ ခုန်ပေါက်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတော့.. မေသူ ငေးကြောင်ကြောင်ကြီး ကျန်နေရစ်တယ်။

“ ဟယ်….ကြည့်စမ်း… ”

မေသူ စာထဲက ပျော်လိုက်တာ မေသူလေးရယ် ဆိုတဲ့ တစ်ကြောင်းတည်းသော စာကိုဖတ်ရင်း ရင်များ တသိမ့်သိမ့် လှုပ်ခတ်ကျန်ရစ်မိတယ်။

“ မမကြူသိရင် အစကတည်းက ငါမပြောဘူးလား…ပြောမှာ သေချာတယ်…မေမေကရော….”

အစ်ကိုစစ်ငြိမ်းနဲ့ ကျမက အသက်ချင်း ကွာနေတယ်..။ ပြီးတော့ မမကြူကလည်း ကိုစစ်ငြိမ်းကို စိတ်ဝင်စားနေသလိုပဲ..။ မမကြူသိရင် ပြဿနာ…..။

“ စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ ချာတိတ်ရယ်.. ကိုကို အနေအထိုင် အသွားအလာ ဆင်ခြင်မှာပေါ့…နော်လို့….”

ကိုကို ပြောသလို နေရှာပါတယ်။ အိမ်ကိုလည်း အဝင်အထွက် သိပ်မလုပ်တော့ပါဘူး..။  ကိုတိုးကတောင်မှ သူ့ဆရာ ဂစ်တာ လာမသင်၊ သိုင်း လာမသင်ပေးလို့ အုတ်ကျင်းကို လိုက်သွားသေးတယ်။  ပီတော့ … ပီတဲ့လူ..။

“ ချစ်သူ ဘဝမှာ အနမ်းဆိုတာလေးလောက်တော့ မေသူ ခွင့်ပြုသင့်တာပေါ့…”

“ ဟင့်အင်း…”

“ ဒါဖြင့် ဖက်ရုံလေး ဖက်ထားရင်ကော…”

“ ဟင့်အင်း …. ကွယ်….”

“ ဟား..ဒါဖြင့် ကိုကို ဘာလုပ်ရမှာလဲ…”

“  ဘာမှ မလုပ်နဲ့… အဲဒီလိုပဲ ငြိမ်ငြိမ်နေ…အဟင်း ”

“ ဟာကွာ… အဲဒါတော့ မေသူ ကိုကို့ကို နှိပ်စက်တယ်…”

“ ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ ကိုကိုရယ်.. မေသူ ကြောက်တယ်…”

ကိုကို့အထိအတွေ့တွေက မေသူ့ကို ဖမ်းချုပ်ကိုင်သွားရင် ကိုကို ကြိုးဆွဲရာကို လိုက်ရတော့မယ်။

“ အို… သူ့ကို မလိုက်လျောတာ အကောင်းဆုံး..”

“ ညည်းဟာကြီးက ဟုတ်မှ မဟုတ်တာအေ…၊ ကိုစစ်ငြိမ်း လာလာစောင့်တာ ၃ ရက်ရှိနေပြီ…”

“ အို…ငါ မတွေ့ချင်ဘူး…”

“ ဟယ်…အဲ့လိုကြီးတော့ မလုပ်ပါနဲ့ဟယ်… သူခမျာ ဘာမှလဲ မသိပဲနဲ့ နင်က ရှောင်ရှောင်နေတာ မကောင်းပါဘူး..”

“ နင် …. ဘာသိလို့လဲ…”

“ အေးလေ…ငါဘာမှ မသိလို့ ပြောတာပေါ့..၊ နင်တို့ ဟာ ဘာဖြစ်ထားကြလို့လဲ…”

“ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး..ဖြစ်မှာစိုးလို့….”

အေးကြည်မ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်သည်။

“ အဲဒါ …နင့်စိတ်ကိုက ဖောက်ပြန်နေတာ..မို့လား…”

“ ဘာ……ငါက……”

“ ဟုတ်တယ်… နင့်စိတ်ကိုက ဖောက်ပြန်နေတာ ၊ ဟိုက ရိုးရိုးသားသား ဆက်ဆံနေတာပဲ မို့လား…”

“ နမ်းခွင့်တောင်းတယ်ဟဲ့…နင်သိလို့လား…”

ကျမ ဒေါပွပွနဲ့ အေးကြည်မကို ဖွင့်ပြောလိုက်မိတယ်။

“ ဟ… သမီးရည်းစား ဘဝ နမ်းတာ အဆန်းလားဟဲ့…၊ ဟင်းဟင်း… ကိုထက်ပိုင် ဆိုရင်  ငါ့ကို ဒါမျိုး… ဒါမျိုး….”

အေးကြည်မက သူမ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး ညှစ်ညှစ်ပြရင်း ဟန်ပါပါ ပြောနေသည်။

“ ပဲ့ပါသွားတာမှ မဟုတ်တာ..ကိုယ့်ချစ်သူပဲ…ဟာ”

အေးကြည်မ ပြောပြရုံနဲ့ပင် ကျမ ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်ကာ ချွေးတွေ စို့လာသည်..။

“ တော်စမ်းပါ…ဟယ်…၊ နင်က အရှက်မှ မရှိတာ..”

“ အေးပါ… အေးပါ .. အရှက်ဆိုတာ ချစ်သူဘဝမှာ တစ်ဝက်ကုန်တယ်၊ .. လင်မယားဘဝမှာ အကုန် ကုန်တယ် တဲ့..”

“  တော်စမ်း ဟယ်…၊ နားရှက်စရာ…”

“ ကောင်းပြီလေ… ကြည့်ကြသေးတာပေါ့…”

“ ကြည့်…ကြည့်… မျက်လုံးဒေါက်ထောက်ကြည့်နေ…အေးကြည်….၊ မေသူဆိုတဲ့ ကောင်မဟာ အပေါစား မဟုတ်ဘူး…”

“ ထားပါတော့… ထားပါတော့..၊ ငါက အပေါစားလို့…”

“ အို… ငါ အဲဒီလို ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး…ဟို……”

“ ရပါတယ်.. မေသူ ငါ စိတ်မဆိုးပါဘူး..ဒါပေမယ့် စကားဆိုတာ ဘယ်တော့မှ အကုန်မပြောရဘူး..မေသူရဲ့…”

အေးကြည်မ ပါးစပ်က ခွင့်လွှတ်ပါတယ် အရိပ်အယောင်တွေ ယှက်သမ်းသွားတယ်လို့ ကျမ ထင်တယ်..။ ထင်ခဲ့မိတာပါ..။ ဒါပေမယ့် အေးကြည်မ ဆက်ဆံရေးက မပြောင်းလဲပါဘူး..။ အရင်ကထက်တောင် ပို ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံလာပါသေးတယ်..။

အေးကြည်မ ကျမရဲ့ လွန်ကျွံစွာ ပြောခဲ့သော စကားများအတွက် တကယ်ပဲ ခွင့်လွှတ်နိုင်ခဲ့ရှာပါလားလို့ စိတ်မကောင်း ဘူး..။ သူ့အဆက် ကိုထက်ပိုင်ကလဲ အေးကြည်မကို အရင်ကလိုပဲ ယုယုယယ အလုပ်အပြန် လာလာစောင့်ခေါ်တယ်လေ..။ဒီနေ့ အိုဗာတိုင်အပြန် အခါတိုင်းလိုပဲ နောက်ကျတယ်..။ အေးကြည်မ အတင်းခေါ်တာနဲ့ ကိုထက်ပိုင် ကားနဲ့ အုတ်ကျင်းကနေ တက်လိုက်ခဲ့တယ်။

“ နင်တို့ ဘယ်ကို သွားမှာလဲ… ဟင်…”

“ ၈ မိုင်ကိုလေ…၊ ခဏလေးပါ ကိုထက်က ညတိုင်း ကိုယ့်ကို ညစာကျွေးပြီးမှ လွှတ်တာ…”

“ဟယ်…အားနာစရာ ငါတော့ မစားဘူးနော်…”

“ နင့်လဲ ကျွေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး… ငါ့ကိုပဲ ကျွေးမှာ ဟင်း ဟင်း….ငါကလဲ မုန့်သာ ဝေစားမှာ ညစာတော့ ဝေမစားနိုင်ဘူး…ရှင့်…”

“ ဟဲ့…. အေးကြည်မ….”

ကျမက မျက်ကလဲ ဆံပြာနဲ့ အေးကြည်မ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်တော့ အေးကြည်မက တစ်ကိုယ်လုံး ခါရမ်းသွားအောင် ရယ်တယ်လေ..။

“ ခဏလေးနော်… မေသူ ပြီးရင် အိမ်အထိ လိုက်ပို့ပေးမှာပါ…၊ ခဏထိုင်အုံးနော်…မေသူ…..”

“ ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့…ရှင့်…..”

ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ ခါးလေးကို ဖက်ရင်း အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားကြတယ်။ လူသူမနီးတဲ့ ခြံဝန်းကြီး တစ်ခုထဲကို ကားမောင်းဝင်လာကတည်းက  ကျမ အသက်ရှူ မဝချင်တော့ဘူး..။  ကြောက်သလိုလိုကြီးလည်း ဖြစ်လာတယ်လေ..။ကျမ ပျဉ်ထောင်အိမ်လေး ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်းက အနေရ အထိုင်ရ ကြပ်နေတယ်။ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတယ်..။  အိမ်ခန်းနဲ့ ဧည့်ခန်းကလည်း ထရံတစ်ချပ်လေး ခြားထားတာ..။

“ ကိုကလဲ ကွယ်… ဒီအတိုင်းလုပ်လဲ ရသားနဲ့ …အဟင့်….”

“ ထမီချွတ်ပြီး လုပ်တော့ ပိုကောင်းတာပေါ့ ညီမရဲ့….”

“ ဟာကွာ…ကို့ဟာကြီးကလဲ တောင်နေလိုက်တာ ကြည့်ပါအုံး..တစ်တောင်လောက် ရှိတယ်…”

“ အဲဒါကြီးပဲ ညီမက စွဲနေတာ မို့လား…”

“ ဒါပေါ့… ဒါပေါ့… ဒါကြီးကြောင့် ဒီကောင်မ ရုန်းမထွက်နိုင်တာ…ဟွန်း….”

ကျမနားတွေ တဖျင်းဖျင်း ပူရှိန်းပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေမိတယ်။ အေးကြည်မရဲ့ အပြုအမူတွေ အပေါစား အရမ်း ဆန်နေပြီလေ..။

“ အ…. ဝင်ပြီ…ဝင်ပြီ… အိုး…အိုး… ကောင်းလိုက်တာ…ကို ရယ်…၊  ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်..ကျွတ်…. ဆောင့်စမ်းပါ ကိုရယ်… စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်း ပြဲသွားအောင် ဆောင့်လိုက်စမ်းပါ… အား….အ…..အာ့….ဟင့်…”

အသံတွေ..အသံတွေ.. ၊ သူတို့နှစ်ယောက် ကျမကို တောင်မှ ဂရုမစိုက်ပဲ သဲကြီးမဲကြီး…။အိမ်ကလေးဆိုတာ သိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ ကို ခါပြီး နံရံမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံကလေးတွေ တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ အသံတွေကို မြည်လို့…။ကျမ ထိုင်ရမလို ထရမလို ဖြစ်နေတယ်။ ပြီးတော့ မရည်ရွယ်ပဲနဲ့လဲ ခြေလှမ်းတွေက အခန်းတံခါးနားကို ချဉ်းကပ်ရောက်သွားမိတယ်..။

“ ကိုယ့်လီးကြီးက အေးရဲ့ စောက်ပတ်ကို အဆုံးဝင်အောင် ထိုးထိုးထည့်လိုက်တာ အရမ်းကောင်းတာပဲ ကွယ်…”

“ အေး စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖောင်းဖောင်းကြီး ဆိုတော့ ကိုလဲ လိုးရတာ အရမ်း အရသာရှိတာပဲ ညီမရယ်…”

“ လိုးစမ်းပါ ကိုရယ်… အားရပါးရကြီး လိုးစမ်းပါ…”

သူတို့ ပြောနေတာတွေဟာ နှစ်ကိုယ်ကြား တိုးတိုးတိတ်တိတ် မဟုတ်တော့ဘူး..။  ဆောင့်ရင်း ညှောင့်ရင်း နဲ့ တပြွတ်ပြွတ် တဘွပ်ဘွပ် ကြားက တဟင့်ဟင့် တအားအားနဲ့ ပြောနေကြတာ… သိလား..။ ကျမ အခန်းတံခါးဝကို အသာလေး ဟကြည့်မိတယ်..။ဘုရား…ဘုရား… အေးကြည်မခါးမှာ ထမီ လုံးဝမရှိတော့ဘူး..။ ကိုထက်ပိုင်လည်း လုံးဝ လုံချည်မရှိဘူး။ အေးကြည်မက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားပေးထားတယ်။ ကိုထက်ပိုင်က ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး  အေးကြည်မ စောက်ပတ်ပြဲကားကြီးထဲကို လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီး ဆောင့်ဆောင့်ထည့်နေတာများ ရှင်… ကျမ တံတွေးတောင် နင်တယ်..။

အေးကြည်မ စောက်ပတ်ကြီးက အတော်ကြီးတာပဲ..။  ဒါပေမယ့် ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးနဲ့ ကျတော့ မမျှတအောင် ကြပ်ပြီး ဖူးဖောင်းကုန်တယ်။ လီးတန်ကြီး ဝင်လိုက်တိုင်း အေးကြည်မ စောက်ပတ်ကြီးဟာ ဇွတ်ခနဲ ဇွတ်ခနဲ  နိမ့်နိမ့်ဆင်းသွားပြီး လီးတန်ကြီး ပြန်ဆွဲနှုတ်လိုက်တဲ့အခါမှာ အေးကြည်မရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးဟာ အပြင်ကို စူပြီး လိုက်လာတယ်။ ဘေးတစ်ဖက်စီက အရစ်ကြောင်းလေးတွေတောင် ပျောက်နေပြီး ..စောက်ပတ်ကြီးဟာ ပုံပျက်ပြီး အပေါက်တစ်ပေါက်ထဲကို လီးတန်ကြီး ထိုးထည့်နေတာပဲ မြင်ရတော့တယ်..။

အေးကြည်မ စောက်မွှေးနုနုလေးတွေဟာ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လမွှေးကြီးတွေနဲ့ ဗြိခနဲ ဗြစ်ခနဲ ပွတ်သပ်ဖိကြိတ်လိုက်တဲ့ မြင်ကွင်းဟာ ကျမရင်ကို သိမ့်သိမ့်ခါသွားစေတယ်။ အေးကြည်မရဲ့ စောက်စိလေးဟာ မတ်ထောင်နေပြီး ပြဲပြဲရဲရဲနဲ့ အရသာရှိလွန်းနေတဲ့ဟန်နဲ့ တင်းခနဲ မတ်ခနဲ ထောင်ထောင်လာတာကို မြင်နေရတယ်။ အေးကြည်မ ဖင်ကြီးက ဘယ်ညာရမ်းခါပြီး ကော့ကော့ထိုးလိုက်တဲ့အခါ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ရစ်ပတ်ယှက်တွယ်နေတဲ့ အကြော အမြောင်းအမြောင်းတွေက ဖွေးကြွပြီး ဖုထုံးထစ်ညှပ်သွားတာဟာ ကြက်သီးထစရာ..။

“ ဆောင့် …. အီး ..အင်း…အင့်…ဆောင့်..ခပ်နာနာလေး ဆောင့်ပေးစမ်းပါ… ကို…ညီမထွက်တော့မှာ….”

“ အင့်…အင်….အိ…အင့်…….အ……..”

ကိုထက်ပိုင်ဟာ အေးကြည်မ စကားသံလေး အဆုံးမှာ လီဗာတင်..အရှိန်မြှင့်လိုက်တဲ့ ကားတစ်စင်းလိုပဲ တအားပစ်ပစ်ဆောင့်လိုက်တာ…အိမ်လေးဆိုတာ သွက်သွက်ကို ခါနေတော့တာပါပဲ ရှင်..။ကျမ နားထင်က ချွေးတွေ စီးကျလာနေတယ်။ ကျမ သတိမထားမိဘူး။ ကျမ စောက်ပတ်လေးထဲက ချွဲပြစ်စေးထန်းတဲ့ အရေတွေ စီးကျလာတာလဲ ကျမ မသိလိုက်မိဘူး..။ ပေါင်ခြံမှာ ယားကျိကျိလိုလို ဖြစ်လာလို့ လက်နဲ့စမ်းလိုက်မိတော့မှ အရေတွေ ရွှဲနစ်နေတာကို သိတာ..။

ကျမ လက်ချောင်းလေးတွေဟာ စောက်ပတ်ကို တရွရွ ပွတ်သပ်ကစားနေမိတယ်။ စောက်ပတ်ကြားထဲကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ ခွဲထိုးပြီး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ခံချင်တဲ့ စိတ်တွေဟာလည်း တဖွားဖွားနဲ့ပါပဲ..။ဒါပေမယ့် ကျမ သူတို့နှစ်ယောက် လုပ်နေတာကို ကြည့်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံးဟာ ပူထူရှိန်းဖိန်းနေတယ်။ အေးကြည်မကတော့ တစ်လောကလုံးကို မေ့နေသလိုပါပဲ..။ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး ဆော့ကစားနေပြန်တယ်။

လီးကြီးကလည်း အသည်းယားစရာ ကြီးထွားလွန်းလှပါတယ်။ လီးထိပ်ကြီးက အရေတွေနဲ့ စိုရွှဲပြောင်လက်ပြီး တင်းနေတာကြီးကိုက မြင်ရတဲ့ မိန်းကလေး ရင်ထဲမှာ အလိုလို စောက်ပတ်ထဲက ရွစိရွစိ ဖြစ်လာစေတဲ့အထိ…ပါရှင်..။

ဒါကြောင့် ထမီလေးကို အရှေ့ကနေ လှန်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာကိုယ့်စောက်ပတ်လေးကို အယားပြေ ပွတ်နေမိတယ်။အေးကြည်မကလည်း ကိုထက်ပိုင် လီးထိပ်ကြီးနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသလို ပွတ်နေပြန်တော့ ကျမ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာပြန်ရော..။ ကျမ တစ်ကိုယ်လုံးဟာ ကတုံကရင်နဲ့ဆောက်တည်ရာမရတော့ဘူး..။ မျက်ရည်တွေ စို့လာတဲ့အထိ ရင်ထဲမှာ အပြင်းအထန် လှုပ်ရှားနေမိပြန်တယ်။

ကြည့်လေ….အေးကြည်မ လုပ်ပုံကလည်း အသည်းယားစရာ တွေချည်းပဲ..။ ကိုထက်ပိုင် အပေါ်က ခြင်ထောင်တန်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ကုတင်အောက်ကနေ မတ်တတ်ရပ်ပေးထားတာလေ..။ မတ်တောင်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးဟာ တုတ်တုတ်ခဲခဲနဲ့ အေးကြည်မ လက်ထဲမှာ တဆုတ်တခဲကြီး ကိုင်ပြီး ဖြဲဖြဲ ကစားနေတာ ခံနေတယ်။

“ ဂွင်းတိုက်…ဂွင်းတိုက်ပေး…လေ….”

“ ထွက်ကုန်မှာ…ပေါ့…လို့….ကိုကလဲ..”

“ ထွက်…ထွက်ပေါ့….ညီမရဲ့…”

“ အမယ်… အလကား အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး…နော် ဟင့်….အရေတွေ ညီမ စောက်ပတ်ထဲ ပဲ ထည့်ရမယ်..”

“ ညီမ စောက်ပတ်ထဲလဲ ပြည့်လျှံနေပြီပဲ ကွာ…”

“ ပြည့်…ပြည့်….ဟင့်အင်း…ထပ်ထည့်ပေးပေါ့…လို့…..”

“ ဒါဖြင့်…စုပ်ပေး…”

“ ဟာကွာ…. ခဏ…ခဏ မစုပ်ချင်ဘူး…”

အေးကြည်မဟာ မျက်နှာလေးကို ပြုံးမဲ့မဲ့လေးလုပ်ပြီး မျက်ခုံးလေးတွန့်ပြီး ပြောပေမယ့် သူ့လက်နှစ်ဖက်က လီးတစ်ချောင်းလုံး ရှေ့နောက် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကုတ်ကုတ်ထားပုံက စုပ်ပေးတော့မဲ့ပုံပါ..။အေးကြည်မ လီးစုပ်တော့မယ်ဆိုတော့ ကျမရင်တွေ ပိုပြီး ခုန်လာတယ်။ မောလိုက်တာလည်း အလွန်ပါပဲ..။ ဒါပေမယ့် အသက်ရှူသံ ပြင်းမှာစိုးလို့ အုပ်ပြီး ထိန်းပြီး မနည်းကြီး ရှူနေရတာမို့ ပိုမောလာတာပေါ့..။ နသယ်က ချွေးတွေ စီးကျလာတာကို သိပေမယ့်လို့ မသုတ်တော့ဘူး။ ကျမ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား လုပ်မိရင် အေးကြည်မတို့ သိသွားမှာကို ကျမ သိပ်စိုးရိမ်နေမိတယ်။

ခြေသလုံးမှာ ခြင်တစ်ကောင်လာကိုက်တာတောင် ဖတ်ခနဲ မရိုက်ရဲပဲ တစ်ခြား ခြေတစ်ဖက်နဲ့ ဖြေးဖြေးလေး ပွတ်သပ်လိုက်ရတယ်။  ခြင်က သွေးဝပြီး ပျံရော..။ ကျမ လက်ညှိုးလေး တစ်ဖက်ကလည်း ကျမ စောက်ပတ်ထဲကို နက်သထက် နက်အောင်ထိုး ထိုးဆွရင်း စောက်ရေတွေ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တောက်ခနဲ တောက်ခနဲ ကျတဲ့အထိ ထိုးဆွ ကလိပေးနေမိတယ်။အေးကြည်မဟာ လီးထိပ်ကြီးကို သူမရဲ့ လျှာ ချွန်ချွန်လေးနဲ့ မြွေလျှာထုတ်သလို တစ်လစ် တစ်လစ် လုပ်ရင်း ကလိလိုက်တယ်။

“ အ……အ…ညီမ…ရှူး….ကျွတ်…ကျွတ်…..”

ကိုထက်ပိုင်ဟာ ဖင်ကြီးကို ဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ခါးကြီးကို ရှေ့ဖက် ဇတ်ခနဲ ဇတ်ခနဲ ဆောင့်ကော့လိုက်တယ်။ လီးတန်ကြီးက အေးကြည်မ စောစောက ယက်နေတဲ့ လျှာလေးပေါ်က ရှပ်တိုက်ပြီး အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ထိုးမိတယ်။အေးကြည်မ နှုတ်ခမ်းဟာ ထော်ပြီး လန်သွားတယ်။ လီးကြီးက အေးကြည်မရဲ့ ဖြူဖွေးသွယ်တန်းနေတဲ့ သွားလေးတွေကို သွားတိုက်မိသွားတယ်။

“ အို….ကိုကလဲ…. အရမ်းပဲ….”

မျက်စောင်းစူးစူးလေးနဲ့ အေးကြည်မ ပြောလိုက်သည်။ ကိုထက်ပိုင်က ရှုံ့တွတွ မျက်နှာကြီးဖြင့် ….

“ ဆောရီးပဲ…ညီမရယ်..ကို…ယောင်သွားတာ…ညီမ လျှာလေးနဲ့ ကလိလိုက်တာ အီဆိမ့်သွားတာပဲ…”

“ ဟင်း….. ဒါလေးများ…..”

အေးကြည်မက ဒါလေးများဟု ပြောရင်း လီးဒစ်အဖျားပိုင်းကို ငုံပြီး ပါးစပ်အတွင်း၌ လျှာလေးဖြင့် ရစ်ပတ်လျှက် စုပ်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။

“အောင်မလေး…ညီမရယ်….အား….အား….ဟား…ကျွတ်ကျွတ်………..”

သည်တစ်ကြိမ်လည်း ကိုထက်ပိုင် ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်အောင် ခံလိုက်ရရှာပြန်တယ်။ ကြည့်ရတာ အေးကြည်မဟာ လီးကို မကြာခဏ စုပ်ဖူးနေတဲ့ပုံပဲ ရှင့်..။  အကိုင်အတွယ် စုပ်ပုံယက်ပုံတွေက သိပ်ကို ကျွမ်းကျင်နေသလိုပဲ..လေ…။

“ပြွတ်….ပြွတ်….ပျစ်……အွန်း…အင်း…….ပြွတ်……”

“ အာ့မလေး….အ..အမလေး…အိုး……ဟိုး…ဟိုး……”

ကုတင်အပေါ်က ခြင်ထောင်အမိုးတန်းကို ကိုင်ထားတဲ့ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လက်ဖျံကြွက်သားကြီးတွေဟာ အမြောင်း အမြောင်းထပြီး သစ်သားတန်းလေးဟာ တကျွိကျွိ မြည်သွားတယ်။ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ကျမ တစ်ကိုယ်လုံးဟာ အဲဒီ လီးစုပ်နေတဲ့ပုံကို ကြည့်ပြီး ဖိန်းရှိန်း ထူပူပြီး ကတုံကရင်နဲ့ တဆတ်ဆတ် တုန်နေမိတော့တယ် ။

အွန်း ခနဲ အားစိုက်ပြီး ရှေ့ကို စုပ်ယူလိုက်တဲ့ အေးကြည်မပါးစပ်ကလေးထဲ ကို လီးတန်ကြီးဟာ အဆုံးနီးပါး တိုးဝင်သွားတယ်။ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လမွှေးမဲမဲကြီးတွေနဲ့ အေးကြည်မ မျက်နှာဝင်းပပလေးဟာ ဖိကန် ပွတ်ကြိတ်မိသွားကြတယ်။ အေးကြည်မ သူမရဲ့မျက်နှာကို လမွှေးတွေနဲ့ အပွတ်ခံရတာကိုပဲ ကြည်နူးနေသလိုမျိုး မျက်စေ့လေး စုံမှိတ်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ အားရပါးရကြီး ဖိ ဖိစုပ်ချလိုက်တယ်။

“ အား…အား……..အား…….”

ကိုထက်ပိုင်း သုံးချက်လောက် ဆင့်အော်ရင်း အေးကြည်မ ခေါင်းကို စုံကိုင်ပြီး တင်းခနဲ တင်းခနဲ ဆွဲဆွဲချပြီး အေးကြည်မပါးစပ်ထဲကို သူ့လီးကြီးနဲ့ အားရပါးရကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်လေ..။အိုး….အေးကြည်မ ခေါင်းလေးဆိုတာ ကိုထက်ပိုင် လက်ထဲမှာ ခါရမ်းသွားတယ်။ ဆံပင်တွေဆိုတာလည်း…ဖရိုဖရဲနဲ့ မြင်မကောင်းအောင် ဖွာလံကျဲကျကုန်တယ်။

တအောင့်လောက်ကြာအောင် ဆင့် ဆင့်ပြီး ဆောင့်လိုးပြီးတော့ အေးကြည်မပါးစပ်လေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဒေါင့်စွန်းလေးတွေကြားက ဖြူဖြူ အဖတ်အဖတ်နဲ့ ပြစ်ချွဲနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေ အန်ကျလာတယ်။အေးကြည်မက ဒါကို ကပျာကသီ လျှာနဲ့ သိမ်းပြီး မြိုချနေတယ်။ မြင်နေရတဲ့ ကျမ နှလုံးနာရမှာလိုလိုနဲ့ ကိုယ့်ပါးစပ်ကလည်း ယောင်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို လျှာလေးနဲ့ ယက်နေမိတယ်။

အေးကြည်မကတော့ မေးစေ့မှာ လိမ့်ဆင်းလာတဲ့ သုတ်ရေအစလေးတွေကိုတောင်မှ လက်ညှိုးလေးနဲ့ သုတ်ပြီး လျှာလေးနဲ့ ပြန်ယက်ပြီး စုပ်ယူတယ်။ ပါးစပ်ထဲက ပြွတ်ခနဲ လျှောထွက်လာတဲ့ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးဟာ တံတွေးတွေ သုတ်ရေတွေနဲ့ ပြောင်လက်ပြီး အရောင်တွေ ထွက်နေတာကို တွေ့ရတယ်။

“ လိုးချင်လာပြန်ပြီ….ညီမရယ်….”

“ အဟင့်…ဒါဖြင့် ခံချင်လာအောင် လုပ်ပေးလေ….”

“ ညီမ စောက်ပတ်ကြီးက မခံချင်လည်း ဖောင်းနေတာပါပဲ… ဟဲ ဟဲ…ညီမကို အဲဒါကြောင့်လဲ ချစ်တာ..သိလား…”

“ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ချစ်တာမို့လား…သိပါတယ်..နော်..”

“ အပေး ရက်ရောတာလေးလဲ ပါတယ်လေ…ဟဲဟဲ…”

“ သွားပါ… သူများကို အဲလို မပြောနဲ့…သိလား..”

“ အော်…အပေးကောင်းတယ်ဆိုတာ မိန်းကလေးတိုင်းမှ မတတ်တဲ့ဟာ…ညီမရဲ့ူ…”

“ ဟေ့အေးကွာ…အဲလိုကြီးတော့ မပြောနဲ့…”

“ ဒါဖြင့်…ဟိုလို ပြောမယ်….”

“ ဘာလဲ….”

“ ဖင်ကုန်း ကောင်းတယ်…လို့….”

အေးကြည်မက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ လီးတန်ကြီးကို နှစ်ဖက် ဆုတ်ကိုင်ပြီး အဝတ်ညှစ်သလို ပုံမျိုး လုပ်ပြတယ်..။

.....................................................................

“ ချိုးချင် ချိုးလေ… ကို့လီးကျိုးသွားရင် ညီမကို လိုးဖို့ လီးမရှိတော့ဘူးပေါ့…”

“ အိုး………လီးများ…ပေါလွန်း..လို့..”

“ ဒါဖြင့်..ချိုးကွာ…ကဲ….”

ကိုထက်ပိုင်က ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ ခါးကို ကော့ကော့ထိုးပေးလိုက်တော့ လီးထိပ်ကြီးက အေးကြည်မ ပါးနဲ့ ဆတ်ခနဲ ထိုးမိသွားရာ အေးကြည်မက တခစ်ခစ် ရယ်တယ်။

“ သွား…သူများ မျက်နှာကို လီးနဲ့ ထိုးတယ်…ကောင်းဘူး….”

ချစ်မျက်စောင်းလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းစူစူလေး လုပ်ပြောရင်း အေးကြည်မဟာ လီးတန်ကြီးကို သွားလေးနဲ့ မနာအောင် ဇတ် ဇတ် ဇတ်ဇတ်နဲ့ ကိုက်ပေးလိုက်တယ်။

“ ကဲ….သူများ အသည်းယားလာပြီနော်… တကယ်ကို ကိုက်မိမှာ….ဟင့်…”

“ အခုန ချိုးမယ် ဖဲ့မယ် …အခု ကိုက်မယ်… စားမယ်နဲ့….”

“ အဲဒါ…. အသဲယားလို့…ဟွန်း….”

“ ကဲ…အသဲယားမနေနဲ့ အဖုတ်ကြီးယားလာအောင်… ခံချင်လာအောင် ကို ယက်ပေးမယ်လေ…ခြေထောက် အပေါ်တင်….”

အေးကြည်မက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲတင်ပြီး ခပ်ကားကား ဖင်ချထိုင်လိုက်၏။ ဖင်ကြီးက မွှေ့ယာခင်းနှင့် ထိနေပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက်က ဆောင့်ကြောင့်ဖင်ချ ထိုင်သလို ပုံစံမျိုး ထိုင်ကာ ကားပေးလိုက်သောအခါ…စောက်ပတ်ခွကြား အဆုံက ခပ်အာအာလေး မဟတဟဖြဲပြီး ကိုထက်ပိုင် မျက်နှာရှေ့မှာ မှန်ထောင်ထားသလိုဖြစ်သွားသည်။ စောက်မွှေးမဲမဲလေးများက အပေါ်က ပိကျလာသော ဗိုက်သားနှင့် အောက်မှ တစ်ထွက်နေသော ဆီးခုံလေးကြား၌ တစ်ဝက်မျှ ညှပ်နေသည်ကို တွေ့ရ၏။

နက်ဝိုင်းသော ချက်ပေါက်ကလေးက လိပ်ခေါက်သွားသော ဗိုက်သားအတွင်းသို့ လိပ်ဝင် ပျောက်သွား၏။အေးကြည်မ ဆီးခုံကြီးက အပေါ်ဗျက် အတော်ကျယ်ပြီး တင်းဖောင်းနေသည်။ စောက်မွှေးတစ်ပင်စ နှစ်ပင်စ က ဆီးခုံအောက်သို့ ကျူးကျော် ပေါက်လျက်ရှိသည်။ ဖောင်းမို့တင်းကားနေသော စောက်ပတ်အထက်ပိုင်းရှိ အသားဝင်းဝင်း တင်းတင်းလေးအောက်မှ စောက်စိ ရှည်ရှည်မျောမျောလေးက စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူထွက်နေသည်။

စောက်စိထိပ်ကလေး၌ ကိုထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးမှ ပန်းထုပ်လိုက်သော သုတ်ရည်လေးတစ်ဖတ် တွယ်ငြိနေသည်။ အေးကြည်မက လက်နှစ်ဖက်ကို မွှေ့ယာပေါ်သို့ နောက်ပြန်လေး ထောက်ခါ သူမစောက်ပတ်ကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။ကိုထက်ပိုင်က ကုတင်အောက်တွင် ကြမ်းပြင်ကို ဒူးထောက်ကာ အေးကြည်မ စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးနှင့် သူ့မျက်နှာကို ထိုးကပ်ခါ အနံ့ကို ရှူရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။

“ ရှူး…..အား….မွှေးလိုက်တာ…ချစ်စရာကြီးကွာ…”

စူးရှ သစ်လွင်သော သစ်စိမ်းနံ့ကဲ့သို့သော အနံ့အသက်လေးက ကိုထက်ပိုင် အဆုပ်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။

“ စောက်ပတ်အနံ့က ဘယ်လိုနေလဲ ဟင်…ကို…..”

“ သစ်တစ်ပင်ကို ခုတ်လှဲပြီး နမ်းကြည့်ပါလား… အဲဒီအနံ့နဲ့ သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်တဲ့ စောက်ပတ်တစ်ခုရဲ့ အနံ့ဟာ အတူတူပဲ…ညီမ…”

“ ဟုတ်လား….. ကို့ လီးအနံ့ကျတော့ တစ်မျိုးပဲ…”

ကိုထက်ပိုင်က ပေါင်ရင်းနှင့် စောက်ပတ်ကြားရှိ အသားတစ်တစ်ကလေးကို နှုတ်ခမ်းကြီးနဲ့ ညှပ်ဆွဲကစားလိုက်ရင်း….

“ ဟုတ်လား…ဘယ်လိုအနံ့မျိုးလဲ…ဟင်…”

“ ဟို…ပလပ်စတစ် …အသစ်ထုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့အနံ့မျိုးလေ…ကိုရဲ့ …မွှေးတယ်…..”

မေသူ့အဖို့ အသိဉာဏ်တွေ တိုးနေရပြန်သည်။ တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် မမြင်ဘူးသော မြင်ကွင်းကိုလည်း မြင်နေပြန်သောကြောင့် အခန်းဝတွင် ရပ်နေသော ခြေလှမ်းတို့က ဆုတ်ခွာလို့ မရ…အောင်ပင် ဖြစ်နေမိသည်။ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်မနှစ်ဖက်ဖြင့် အသာဆွဲဖြဲလိုက်သည်။

“ အရမ်း…မဖြဲနဲ့….ကိုရဲ့…နာတယ်…..”

အေးကြည်မက ခြေဖဝါးလေး မသိမသာ ရွေ့လျားသွားရင်း တုံတုံရီရီလေး ပြောရှာသည်။ ကိုထက်ပိုင်က စောက်စိလေး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ထွက်ပြူလာသည်အထိ သုံးလက်မခန့် ဖြဲလိုက်သောအခါ စောက်စိအရင်းမှ ခပ်ညိုညို ခပ်မဲမဲ အရောင်နှင့် နီစွေးသော အသားနုလေးများ ရောနှော ကြွထနေသော နေရာကို မြင်ရ၏။ထိုနေရာသည် စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး၏ အချက်အချာကျဆုံးသော အခြေစိုက်ကာမ သိုလှောင်ခန်းလေးသာ ဖြစ်သည်။

စောက်စိလေး အောက်ခြေတစ်ဝိုက်မှ ဖြာတက်လာသော သွေးကြောမျှင်လေးများသည် အချို့ အနီ ၊ အချို့ ညိုပြာရောင်အဆင်းရှိကာ အလွန် သေးမျှင်ကြလေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က ထိုအာရုံခံအကြောမျှင်လေးများကို လျှာနွေးနွေးကြီးဖြင့် ထိုးသွင်းကာ ကော်ယူလိုက်သည်။

“ အား….အ………”

အေးကြည်မ ခေါင်းလေး ဆတ်ခနဲ နောက်သို့ လန်ကျကာ ပါးစပ်ကိုဟလျက် မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ပစ်လိုက်သည်။  ရှည်လျားနက်မှောင်သော ဆံနွယ်ကြီးများက ဝဲခနဲ လှုပ်ရှားသွားသကဲ့သို့ ဒူးခေါင်းလေးနှစ်လုံးကလည်း ဆတ်ခနဲ ပူးကပ်ရိုက်ခတ်မိသွားကြသည်။ ဒူးခေါင်းနှစ်လုံး မူလနေရာသို့ ပြန်အရောက်တွင် ကိုထက်ပိုင်က တြိဂံပုံ ဆီးခုံလေးအောက်မှ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းဆုံသော ဒေါင့်ကျဉ်းလေးထဲသို့ လျှာဖျားလေးကို ထိုးထည့်ကာ ကလိလိုက်ပြန်သည်။

“အို့….အိုး…..ကျွတ်…ကျွတ်……”

အေးကြည်မ ပြန်ငုံ့လာသော ခေါင်းလေး တစ်ဝက်မကျိုးခင် ဇတ်ခနဲ နောက်သို့ ပြန်လန်ကျသွားရပြန်သည်။ ဖြူလွှကျစ်လျစ်သော ဗိုက်သားလေး လှိုင်းထသွားသည်။ ကိုထက်ပိုင်က သူ့စမ်းသပ်ချက် အောင်မြင်ကြောင်း သိလိုက်သည်နှင့် စောက်ပတ်ဖြဲထားသဖြင့် တင်းနေသော ဘေးနှုတ်ခမ်းသားတစ်လျောက်ကို လျှာထိပ်ကလေးဖြင့် မျှော့ကြီးတစ်ကောင်လိုပင် တရွရွ ခပ်ဖွဖွလေး ကလိပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အ…အ………..ကောင်းလိုက် တာ…ကိုရယ်….”

“ အင်း….ကျွတ် ကျွတ်…သိပ်ကို အရသာ ရှိတာပဲ…ရှီး…အ……အား….”

အေးကြည်မ တွန့်လိမ်လှုပ်ရှားရင်း နှုတ်ဖျားမှ တဟင်းဟင်း အဖျားတက်သလို ညည်းညူနေရှာသည်။ ကိုထက်ပိုင်က စောက်ပတ်အကြောကို အထာညက်နေသူပီပီ စောက်စိအောက်ဖက်မှ တစ်လက်မခန့် လစ်နေသော နီညိုရောင်သမ်းနေသည့် အသားဖုကလေးကို လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် ခပ်မာမာလေး ဆောင့်ခနဲ ထိုးပြီး အောက်ဖက်ဆီသို့ စိုက်ဆင်းလျက် လိုးလမ်းကြောင်း စောက်ပတ်အဝ အရောက်၌ လျှာလိပ်လုံးပြီး ဇွတ်ခနဲ ထိုးသွင်းကာ လျှာအရင်းပိုင်း အထိ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ရောက်နိုင်သမျှ ရောက်အောင် မျက်နှာကြီးကို ရှေ့သို့ အတင်း ကပ်ထည့်လိုက်လေသည်။

“ အီး….ဟီး…..အ….အ..အင်…….အင့်….အိုး…..”

ရုတ်တရက်ကြီး အေးကြည်မ ဘီးလူးသဘက် စီးသွားသကဲ့သို့ ကိုထက်ပိုင်ခေါင်းကို ဆွဲယူကာ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး စောက်စိလေးဖြင့် ကိုထက်ပိုင်နှာခေါင်းကို အားပါးတရကြီး  ထိုးထိုး ပွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က လျှာကို တောင့်ပေးထားရာ အေးကြည်မ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆက်ခါ ဆက်ခါ ဆောင့်ထိုးရင်း ကိုထက်ပိုင် မျက်နှာကို စောက်ပတ်တွင် စိုရွှဲနေသော အရေချွဲချွဲပျစ်ပျစ်လေးများဖြင့် ပွတ်ပစ်လိုက်မိလေတော့သည်။

“ အ…အင့်…အင့်.ဟား…...ပန်းထွက်ကုန်ပြီ…..ကိုရဲ့…..ဟင့်…..ဟင့်…”

ဒလကြမ်း ဆောင့်ရင်း ပွတ်ရင်း ညှောင့်ရင်းမှ အေးကြည်မ စောက်ရေများ ပန်းထွက်ကုန်လေရာ ကိုထက်ပိုင် လျှာလေးပေါ်၌ သုတ်ရေအဖတ်အဖတ်များ အခဲလိုက် အခဲလိုက် စုပုံသွားလေသည်။ ခုန သူပြောခဲ့သော သစ်စိမ်းနံ့ သင်းသင်းလေးက တစ်အိမ်လုံးကိုပင် လွှမ်းမိုး ပျံ့နှံ့သွားလေသည်။  ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ သုတ်ရေများကို လျှာကြီးဖြင့် ယက်ခါ မြိုချပစ်လိုက်ပြီး မတ်တတ်ထရပ်လိုက်သည်။

“ သိပ်…. ကျေးဇူးတင်တာပဲ …ကွယ်…” 

မှေးစင်းစင်းလေး ကျလျက်ရှိသော မျက်လုံးလေး အစုံက ကိုထက်ပိုင်ကို မော့ကြည့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က ဆန့်တန်းလျက် ကိုထက်ပိုင် လည်ပင်းကို ယှက်သိုင်းတွယ်ဖက်လိုက်ခါ မျက်နှာနှစ်ခု နီးကပ်သွားကြသည်။ ကိုထက်ပိုင် နှုတ်ခမ်းတွင် ပေကျံနေသော အေးကြည်မ၏ သုတ်ရည်များက နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ အစုံကြား၌ ပြိခနဲ ဖိကပ် ညှပ်သွားလေသည်။ ကုတင်အောက်သို့ ခြေအစုံကိုချလိုက်သော အေးကြည်မ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်က ဘေးသို့ ကားပေးလိုက်ရာ ကိုထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက အေးကြည်မ စောက်ပတ်အဝသို့ တဖြေးဖြေး နီးကပ်လာလေသည်။

သို့ပေမယ့်…နီးကပ်လာသော်လည်း လီးထိပ်ကြီးက ဗိုက်နှင့် ယှဉ်၍ ဦးမော့နေသဖြင့် အေးကြည်မက သူမလက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့် အရင်းကို ကိုင်၍ ဦးကိုစိုက်ချလိုက်ပြီး စောက်ပတ်အဝသို့ အသာအယာ တေ့ပေးလိုက်ပါသည်။လီးတန်ကြီးက နွေးခနဲ စောက်ပတ်အဝကို တွေ့ထိလိုက်သည်နှင့် အေးကြည်မက လက်ကလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ကိုထက်ပိုင်၏ ဖြူဖွေးလုံးထစ်နေသော ဖင်ကြီးကို ဆုတ်ကိုင်၍ ဆွဲချကာ ခါးလေးကို ကော့တင်ပေးလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်…..စွပ်……..”

“ အ…အား…..ကျွတ်….”

လီးတန်ကြီးက ထိုးဝါးတစ်ချောင်းလို ကွေးခနဲ ဖြစ်သွားပြီးမှ အေးကြည်မ စောက်ခေါင်းအတွင်းပိုင်းအထိ တံတွေးများ သုတ်ရည်များ၏ ချောကျိမှုဖြင့် ဒလစပ် တန်းဆောင့်ကာ ဒုတ်ဒုတ်ထိ ဝင်ဆောင့်သွားလေသည်။အေးကြည်မ ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားသည်။ ကိုထက်ပိုင် ရင်ဘတ်ကြီးကို ဆောင့်ဆောင့်တွန်းရင်း ခေါင်းကို သွက်သွက်ကြီး ခါရမ်းကာ….

“ အား….အား…….နာတယ်….အား….နာတယ်…၊ ..အ..အီး….အား….”

ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ အကြမ်းအရမ်း ရုန်းကန်လာလေလေ သူကလည်း အားနှင့် ဖိဆောင့်ချလေလေ ဖြင့် ပွဲက ကြမ်းသထက် ကြမ်းလာသည်။ ချောင်းကြည့်နေသော မေသူ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်ကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်သွား၏။

“ မရုန်းစမ်းပါနဲ့..ဟ….၊ ဒီမှာ ကောင်းနေပြီ…”

“ နာ…နာတယ်… အရမ်းနာတယ်…၊ ရှင့်ဟာကြီး အဆုံး ဆိုရင် ကျမ မခံနိုင်မှန်း ရှင်သိရဲ့သားနဲ့… လွှတ်…လွှတ်……အား…..”

“အား…..ပြွတ်….စွပ်…ဘွပ်.စွိ….ဖွတ်…ပြွတ်………”

“ အား…အား…အ……..အီး…အား……နာတယ်….နာတယ်…အား………အီး………”

ဆောင့်တဲ့သူက မညှာမတာ တအားဆောင့်သကဲ့သို့ အော်သည့်သူကလည်း အသံကုန် ဖျစ်ညှစ်အော်သည်။  အော်ရင်းလည်း ထုရိုက် ကုတ်ဖဲ့သည်။  ကိုထက်ပိုင်က မရပ်မနား ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော သူ့လီးကြီးအဆုံး…အဆုံး ဖိ၍ ဖိ၍ ဆီးခုံလေး ခါခါသွားအောင်  မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်လိုက်လေရာ စောက်ပတ်အတွင်းမှ အသနုလေးများ ပြဲစုတ်၍ သွေးကြောလေးများ ပေါက်ကွဲကုန်လေရာ စောက်ပတ်ထဲမှ သွေးများ ဒလဟော စီးကျလာလေတော့သည်။

အေးကြည်မ မျက်နှာလေး ချွေးများ ရွှဲလျက် မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးဖြင့် ကုန်း ကုန်းထ၏။ ကိုထက်ပိုင်က မညှာမတာ ရင်ဘတ်ကို စီးတွန်းပြီး ပြန် ပြန်တွန်းချနေရာ  ကုတင်လေးပေါ်၌ ဗရမ်းဗတာ ဝရုန်းသုန်းကားကြီး ဖြစ်သွားလေသည်။မေသူ့လက်ထဲ၌ ထိရောက်မှုမရှိသော တံမျက်စီးတစ်ချောင်းကိုသာ ကိုင်လျက် အခန်းထဲသို့ မိုက်မဲစွာ ခုန်ဝင်လိုက်မိလေသည်။

“ ခွေး တိရစ္ဆာန်… အေးကြည်မကို လွှတ်လိုက်….”

မေသူ့အသံသည် ဒေါသကြောင့် တုန်ခါပြီး အက်ကွဲစူးရှနေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က လည်ဂုတ်အထိ ဝဲကျနေသော သူ့ဆံပင်များကို ခါပစ်လိုက်ရင်း … အေးကြည်မကို လိုးနေရာမှ လီးကို မချွတ်သေးပဲ လှည့်ကြည့်၏။သူ့မျက်နှာကြီး…ဝင်းပသွားသည်။သူက အေးကြည်မ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်မှ ခွလျက် အနေအထားမှ ကုန်းထလိုက်သည်။ လီးတစ်ချောင်းလုံး သွေးသံရဲရဲဖြင့် ဘွပ်ခနဲ ကျွတ်ထွက်လာသည်။

မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်လိုက်သော ကိုထက်ပိုင်ပေါင်ကြားမှ ရှည်လျားကြီးမားလွန်းသော လီးတန်ကြီးက လေထဲတွင် အဖုံးအကာမဲ့ကာ ခါရမ်းနေသည်။ ပြဲလန်နေသော ဒစ်ထိပ်ကြီးမှ သွေးများ တစက်စက်ကျနေကာ ခြောက်ခြားစဖွယ် တွေ့လိုက်ရ၏။

“ ရှင်….ရှင်…. ရှေ့မ တိုး နဲ့…..မတိုးနဲ့…နော်….”

မေသူ ထိတ်လန့်တကြား အော်ဟစ်လိုက်ပြီး တံမျက်စီးရိုးဖြင့် လက်တစ်ကမ်းသို့ ဟိုရမ်းဒီရမ်း ရမ်းနေ၏။ ကိုထက်ပိုင်ကလည်း ဒီလောက် အဟန့်အတားလောက်ကတော့ ထက်ပိုင်အတွက် မှုစရာ မဟုတ်…..။

“ ဟဲ ဟဲ…လာလေ… နင့်သူငယ်ချင်းလိုပဲ အရသာရှိအောင် ငါလုပ်ပေးမယ်လေ…ဟဲဟဲ…ဟဲ…”

မေသူ့နားထဲ ပူခနဲ ဝင်သွားသော ထက်ပိုင်၏ စကားလုံးကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး အေးစက်တောင့်တင်းသွားရ၏။ တံမျက်စီး ကိုင်ထားသော မေသူ့ လက်ချောင်းလေးများကြားမှ ချွေးစီးလေးများ စို့ထွက်လာသည်။  ခြောက်ခြား တုန်လှုပ်ခြင်းနှင့်အတူ သူရဲကောင်း ဝင်လုပ်မိခြင်းအတွက်လည်း နောင်တရမိသွားသည်။

တံမျက်စီးကို ကျစ်ကျစ် ဆုတ်ကိုင်ရင်း နောက်ဆုတ်…နောက်ဆုတ်ဖြင့် ဆုတ်လာရာ အိပ်ခန်းဒေါင့်ရှိ ဘီဒိုကြီးနှင့် ကျောပြင်လေး ကပ်မိသွား၏။ မေသူ ..အေးကြည်မကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အေးကြည်မ ကုတင်လေးပေါ်၌ ငါးဖယ် ပျံ ပျံနေ၏။  လက်နှစ်ဖက်က သွေးများ ဒလဟော ဆင်းနေသော စောက်ပတ်လေးကို စုံကိုင်ဖုံးအုပ်ကာ  ဒူးနှစ်ဖက်ကို ကွေးရင်း တညည်းညည်း တညူညူဖြင့် လူးလိမ့်နေရှာသည်။

သူမ ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ဟုသာ မေသူ တွေးတောမိလေတော့သတည်း…။

မေသူ့ ခမျာမှာတော့………..။

........................................................................................................................

“ ရှင်…ရှင့်ချစ်သူကို ဒီလောက်လုပ်ရသလား… ဟင်…”

မေသူက မျက်ရည်လေးများ ဝဲရင်း ဒေါသသံလေးနှင့် ပြော၏။ လက်ထဲမှ တံမျက်စီးကမူ ရမ်းလျက်..။

“ ဟဲ ဟဲ… ကောင်မလေးကကြိုက်ကုန်းလေးပါ … ညီမရယ်..၊ သူ့ကို ဟိုနေ့တွေတုန်းကဆို..အစ်ကိုက တစ်ဝက် တစ်ဝက်ပဲ လိုးပေးတယ်လေ..။ ဟင်း ဟင်း…ဒါကို သူက အစ်ကို့လီးကြည့်ပြီး သူ တော်တော်ခံနိုင်နေပြီထင်တာ…..ဟားဟား….ဒီနေ့တော့ မင်းကို ခေါ်လာမယ်..၊ သူနဲ့အစ်ကိုနဲ့  လိုးနေတာကို မင်းစိတ်ဝင်စားလာအောင် လုပ်ပေးရမယ်တဲ့လေ…၊ ဟဲဟဲ… ရတာပေါ့..သိပ်ရတာပေါ့…..ကိုယ်ကလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ်လေး မှုတ်ပေးလိုက်တယ်လေ… ကိုယ်လဲ ဖီးလ်တွေ တက်လာတာပေါ့..ဒါနဲ့ အဆုံးထိ ဆွဲလိုက်မိတာ… ဟဲဟဲဟဲ… မင်းကလေးကို လိုးရင်တော့ တစ်ဝက်ပဲ…တစ်ဝက်ပဲ… လာပါကွာ….”

မြင်းလီးကြီးနဲ့ တထေရာတည်း တူသော ထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက ထက်ပိုင် လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ဘယ်ညာ ခါရမ်းလျက် … သွေးများဖြင့် ကြမ်းပြင်သို့ တတောက်တောက်ကျနေသည်ကို ကြည့်ရင်း  မေသူ ဖင်ကလေးရှုံ့  ရှုံ့သွားကာ အခုန ခံချင်နေသော စိတ်ကလေးများ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ကွယ်လွင့်စင်ကုန်လေသည်..။

“ ရှင်…ရှင်…ကျမအနား မကပ်နဲ့နော်…”

“ ဝှီး…ဝှီး….ဝှီး….ရှင် လူယုတ်မာ…လူ့တိရစ္ဆာန်ကြီး….ဝှီး…ဝှီး….”

“ မကပ်နဲ့လို့ ပြောနေတာ…မကြားဘူးလား…ကဲဟယ်…”

“ ဝှီး…ဖတ်….”

“ ဟဲဟဲ….ဟဲ… ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ…ချာတိတ်…”

တစ်ချက်ကောင်း တအားလွှဲရိုက်ချလိုက်သော တံမျက်စီးတံအရိုးကို ထက်ပိုင်က ကျွမ်းကျင်စွာ ဖမ်းယူပြီး ဆောင့်ဆွဲလိုက်ရာ မေသူ၏ လုံးထစ် ကျစ်လစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်လေးက ထက်ပိုင်ရင်ခွင်ထဲ စွေ့ခနဲ ဝင်ရောက်သွား၏။

“ အား…လွှတ်….လွှတ်ပါ…”

လီးတန်ကြီးနှင့် ဝိုင်းစက်အိမို့သော တင်ပါးသားကြီး ဇိခနဲ ထိုးမိလိုက်ရာ  မေသူ လိပ်ပြာလွင့်မတတ်အော်ရင်း ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန်စွာ အော်လိုက်သည်။

“ ချာတိတ်ရယ်… ကိုယ့်လီးအရသာကို နည်းနည်းလေးဖြစ်ဖြစ် မြည်းကြည့်စမ်းပါ… ဟဲဟဲ..ဟဲ…မင်း စွဲသွားမှာ သေချာပါတယ်..”

“ ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…လွှတ်ဆို ..လွှတ်…နော်…”

“ ဟ…မင်းက ခုထိ ငါ့ကို အော်တုန်း ငေါက်တုန်းလားကွ…ဟေ..ဒီမှာ..ဘိုကြီးထက်ပိုင် ဆိုတာ ငါပဲ မှတ်ထား..၊ ဟင်းဟင်း…ဘိုကြီးနဲ့ တွေ့ရင် ခိုညည်းသလို ညည်းသွားစေရမယ်…ဟား..ဟား…ဟား…”

ခါး၌ ပုဆိုးမရှိ၊ သွေးသံရဲရဲနှင့် လီးကြီးတရမ်းရမ်း လုပ်ခါ မေသူ့ဖင်ကြားသို့ ထိုးထိုးထည့်ရင်း သူက တဟားဟား ရယ်နေပြန်သည်။ မေသူကမူ လက်မောင်းအိုးလေးနှစ်ဖက်ကို အရိုးကွဲလုမတတ် ဖြစ်ညှစ်ထားသော ထက်ပိုင်လက်အတွင်းမှ မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် တအားရုန်းကန်နေမိ၏။

ဒူးတွေက ညွှတ်ကျနေ၏။ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်လျက်သား ကျသည်။ ကျင်ခနဲ ဒူးအရိုးနှစ်ဖက်က နာကျင်သော ဝေဒနာကို ခံစားလိုက်ရသည်။လက်မောင်ကို ဆုတ်ကိုင်ထားသော ထက်ပိုင်က လျှော့ချပေးလိုက်ရာ ခန္ဓာကိုယ်လေးက တစ်ဆစ်ချိုးလေး ကော့လန်ကာ ထက်ပိုင်လက်ထဲ၌ တွဲလောင်းလေး ဖြစ်သွား၏။  မေသူ၏ မရှူနိုင်မကယ်နိုင် ပုံစံလေးကို ကြည့်ကာ ထက်ပိုင်က အားရပါးရ ရယ်သည်။

မို့မောက်ဆူဖြိုးသော နို့နှစ်လုံးက ကော့ပျံနေသည်။ ချပ်ယပ်တင်းကျစ်သော ဝမ်းဗိုက်သားလေးက လှိုင်းထလွန့်လူးနေပြီး ပဆစ်တုပ်ထိုင်ထားသော ပေါင်တန်ကြီးများက တင်းသထက် တင်းရင်းကာ တင်ပါးကြီးများက ဘေးသို့ ကားထွက်နေသည်။ ဆတ်ခနဲ လက်တစ်ဖက်ကို အလွှတ်ခံလိုက်ရသောကြောင့်  မေသူ့ရင်ထဲ ဟာခနဲ လှိုက်ဖိုသွားကာ အလွှတ်ခံရသော လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကြမ်းပြင်ကို ထောက်လိုက်ရသည်။

 မေသူ ယင်းသို့ ဗရမ်းဗတာ ဖြစ်သွားပုံလေးကိုလည်း ကိုရွှေထက်ပိုင်က ဝါးခနဲ အသံကျယ်ကြီးဖြင့် ရယ်ပြန်သည်။ အရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်လှသော  ထက်ပိုင်၏ မြင်းလီးကြီးက မေသူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်၌ တဝဲဝဲဖြင့် ရမ်းခါရင်း မေသူ့ကို ခြိမ်းခြောက်နေလေသည်။မေသူ၏ နုနယ်သော ခန္ဓာကိုယ် တစ်တစ်တုတ်တုတ်လေးကို အစိမ်းလိုက် ဝါးစားတော့မယောင်  ရမ္မက်ထန်ပြင်းသော မျက်လုံးကြီးများဖြင့် စူးစူးဝါးဝါးကြီး ကြည့်နေသော ထက်ပိုင် မျက်လုံးကြီးများကို မေသူ ရင်မဆိုင်ရဲပဲ ခေါင်းကို လွှဲဖယ်ပစ်နေရသည်။

 “ မင်း..အေးအေးဆေးဆေး ခံမလား…အသားနာခံမလား.. ချာတိတ်…”

ထက်ပိုင်က ကွေးထုတ်ထားသော မေသူ့ပေါင်သား တင်းတင်းလေးပေါ်သို့ ခြေတစ်ဖက်ကို ခပ်ဖိဖိလေး နင်းကာ ရာဇသံပေးသည်။တင်းရင်းမာကျစ်သော ပေါင်ပေါ်သို့ မညှာမတာ ခြေထောက်ကြမ်းကြီးဖြင့် တက်နင်းလိုက်မှုကြောင့် ပေါင်တန်တစ်ခုလုံးနှင့် ထောက်ထားသော ဒူးခေါင်းမှ နာကျင်စူးရှသော ဝေဒနာကို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ အား….အား……..”

စူးစူးရှရှ အော်ရင်း မေသူ မျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်ဥလေးများ ပါးပြင်နုနုလေးကို ဖြတ်သန်း စီးဆင်းလာ၏။  အံကို ကြိတ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်လုမတတ် ကိုက်ထားရင်း သွားကြားမှ လေသံနှင့် ပြောသည်။

“ သတ်ပစ်လိုက်…..”

“ ဟာ…အဲဒီလိုတော့ မတရား မပြောနဲ့ ချာတိတ်ရယ်… ကိုယ်က လိုးရုံပဲ လိုးချင်တာ ဟီးဟီး…မှန်း .. မင်းဟာလေး တော်တော် ထွားနေပြီ လား…”

“ ရှင်….အို…ရှင် လူယုတ်မာ..ထမီ မချွတ်နဲ့….”

“ ထမီချွတ်မှ  မင်းစောက်ဖုတ်လေးကို တွေ့ရမှာမို့လား…ချာတိတ်ရဲ့ ..ဟားဟား…”

ထက်ပိုင်က မေသူ လုံးဝ လှုပ်ရှားရုန်းကန်မှု မပြုနိုင်စေရန် ကွေးထားသော ပေါင်ရင်းကို တအားနင်းပြီးမှ မေသူ့ထမီလေးကို ဆောင့်ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ အားပါးပါး… ခုံးထနေတာပါပဲလား…ကွယ်…”

မေသူ ရှက်လွန်း၍ မျက်စေ့အစုံကို ပိတ်ပစ်လိုက်ခါ အားရပါးရ ငိုချလိုက်မိသည်။ ဖွေးအု နုထွားသော မေသူ၏ (၁၈)နှစ်သမီး စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပေါင်မုန့်ကြီးတစ်လုံးကို အပေါ်ပိုင်းလေးတင် လှီးဖြတ်တင်ထားသကဲ့သို့ ခုံးမို့ ပြောင်တင်းကာ ချောမွတ်နေသည်ကို ထက်ပိုင် တွေ့လိုက်ရ၏။ထက်ပိုင်လီးကြီးက ဇတ်ခနဲ ဦးမော့ကာ တုန်သွားသည်။ ထက်ပိုင်က တဟင်းဟင်း အသံ ထွက်လာသည်။

“ လူယုတ်မာ…ခွေးတိရစ္ဆာန်ကြီး….လွှတ်…..”

မေသူ့အော်သံသည် ကျယ်ဝန်း၍ ခြုံနွယ်ထူပိန်းသော နှစ်ဧကကျော်ကျော် ခြံဝန်းကြီး အပြင်သို့ မည်သို့မျှ တိုးမပေါက်နိုင်အောင် တိုးညှင်းလွန်း၏။ မောခြင်း၊ ထိတ်လန့်ခြောက်ခြားခြင်း..ရှက်ဒေါသ ခံစားမှုများ ရောထွေးခံစားနေရခြင်းကြောင့်လည်း အသံက လည်ချောင်းမှ ပီပီသသ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် အောင်မြင်စွာ ထွက်မလာနိုင်ရှာ..။ထက်ပိုင်က .. သူဆွဲထားသော မေသူ၏ ကျန်နေသော လက်တစ်ဖက်ကိုပါ လွှတ်ချလိုက်ပြန်သည်။ တဆက်တည်း လျင်မြန်စွာဖြင့် မေသူ၏ တီရှပ်အင်္ကျီလေးကို လည်ပင်းဝမှ ဆွဲ၍ ဆောင့်ဖြဲချလိုက်၏။

“ ဗြိ….အား…..အမေရေ…ကယ်ပါအုံး….”

သနားစဖွယ် မေသူ၏ အော်သံလေးက တုံရီစွာ ညှစ်ထွက်လာသော်လည်း ကာမဘီလူး ထက်ပိုင်က နုထွားသော မေသူ့စောက်ပတ်ကြီးကို  ကျေနပ်အားရစွာ  လက်ခုပ်ကြီးထဲ ထည့်ကာ  တရွရွ ပွတ်ကစားလိုက်ရာ  မေသူ မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားပြီး  ကြေကွဲခြင်း ၊ နှမြောတသခြင်း ၊ ရှက်ရွံ့ခြောက်ခြားခြင်းများဖြင့်  ငေးကြောင်ကြောင်ကြီး ဖြစ်သွားမိ၏။

ထိုကဲ့သို့  မေသူ သတိလစ်သလိုလေး ဖြစ်သွားချိန်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ထက်ပိုင်က သူ၏ လီးတန်တုတ် တုတ်ခဲခဲကြီးကို မေသူ၏ လက်ဝါးတစ်ပြင်စာမျှသာ ရှိသော စောက်ဖုတ်လေးပေါ်သို့တင်ကာ ပွတ်ဆွဲလိုက်၏။ထိုင်းခနဲ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း၌ ပြင်းထန်သော  ဖိုနှင့်မ ဓါတ်ကူးစက်မှုမှ ပေါက်ကွဲခြင်း ဝေဒနာကို မေသူ ခံစားလိုက်ရစဉ်…ထက်ပိုင်၏ ကျပ်လုံးခန့် ရှိသော လီးတန်ကြီးက တရွေ့ရွေ့ဖြင့်  အကွဲကြားလေးအတိုင်း စောက်ပတ်အဝရှိရာသို့ နိမ့်နိမ့်ဆင်းလာသည်။

ထက်ပိုင် လီးကြီး တစ်လက်မခန့်  တစ်ချက်ရွေ့လိုက်တိုင်း မေသူ့ သွေးကြောလေးထဲမှ  အဆက်မပြတ် ပေါက်ကွဲမှုလေးများက ထိုင်းခနဲ ..ထိုင်းခနဲ…။လီးထိပ်ကြီး၏ ပူနွေးစေးထန်းသော အထိအတွေ့နှင့် တရွေ့ရွေ့ နိမ့်ဆင်းလာသော လီးဒစ်ပြဲကြီးက  အပျိုစင်မလေး မေသူ၏ ပါကင်ပိတ် စောက်ပတ်လေးကို ဖြိုခွဲထိုးဖောက်ရန် အားယူလိုက်စဉ်…။

“ ခွမ်း…..”

“ အား……..”

“ ဂလွမ်….ချွမ်……..”

“ ဟင်……….ကိုကို…….”

“ ကိုစစ်ငြိမ်း…..”

အေးကြည်မ နှင့်မေသူတို့ အသံလေးက ပြိုင်တူထွက်လာကာ ထက်ပိုင်ခေါင်းကို ပုလင်းနှင့် ရိုက်ချလိုက်သော ကိုစစ်ငြိမ်းကို အားကိုးတကြီး ကြည့်လိုက်ကြ၏။စစ်ငြိမ်း မေးကြောကြီးတွေ ထောင်နေသည်။ ထက်ပိုင်ကို ကြည့်နေရာမှ  မျက်လုံးအစုံက ဒူးကွေးလျှက် ပက်လက်ကလေး လှန်ထားခြင်း ခံနေရသော မေသူ့ထံ ရောက်သည်။

ထမီလေးက ဒူးဆစ်အထက်နား၌ ပုံနေသည်။ လက်သီးဆုတ်ခန့် အဖုတ်မွှေးမဲမဲ အုံလေးက ထောင်ထနေပြီး  စင်းစင်းလေး ပူးကပ်ထားသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အကွဲ..ထင်းထင်း .. ဖူးဖူးနှင့် စောက်ပတ်ကြီးက ဖောင်းကားခုံးထနေသည်။မေသူက သူမစောက်ဖုတ်ကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်နေသော ကိုစစ်ငြိမ်းကို မကြည့်ရဲပဲ မျက်နှာလွှဲလိုက်ရလေသည်။

“ မေသူ… ဘာမှ မဖြစ်ဘူးနော်….”

“ မဖြစ်ပါဘူး… ကိုကို…….”

“ အေး…အေး ဟုတ်ပီ…”

စိတ်ထဲကမူ ကိုကိုလိုးဖို့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူ လိုးဖြစ်သွားတော့မလို့ ..ကိုကိုရယ်… ဟု ငိုယို မြည်တမ်းရင်း တွေးတောနေမိလေသည်။အေးကြည်မကမူ .. ထမီ အင်္ကျီများကို အမြန်ဝတ်ရင်း ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် မေသူတို့နား ကပ်လာ၏။

“ အေးကြည်မကို ခွင့်လွှတ်ပါ…မေသူရယ်…နော်…နော်…”

မေသူကမူ … ကိုစစ်ငြိမ်း ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲသို့ တိုးဝင်လိုက်ခါ.. အလုံခြုံဆုံး ချစ်သူ့ရင်ခွင်၌ နားခို လိုက်ပါလေတော့သည်….။

...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။