ဟိုပင်ဒီပင်ကူးပါလို့ အပိုင်း (၁၃)

ဟိုပင်ဒီပင်ကူးပါလို့ အပိုင်း (၁၃)

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

ရုန်းရင်းဆန်ခတ်နှင့် မသူဇာ ထမိန်ရော ဦးအောင်ဘညို ပုဆိုးပါ ကျွတ်ထွက်သွားရာ ရလာသည့် အခွင့်အ ရေး ကို ဦးအောင်ဘညို အမိအရယူလိုက်သည်။ အားပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်သော ကြောင့် မသူဇာတကိုယ်လုံးတွန့်ခါသွား၏။ အရင်ကဆိုလျှင် ဦးအောင်ဘညို ဒီလိုမျိုးမဟုတ် အတတ်နိုင်ဆုံးငြင်ငြင်သာသာ ဆက်ဆံသည်။ ကြမ်းတာကို မသူဇာကလည်း မကြိုက်။ အခုတော့ ဦးအောင်ဘညို ညှာတာဖို့လုံး၀ ဆန္ဒမရှိပါ။ သိင်္ဂီ နှင့် ကျော်ကျော် တို့ကို လုပ်သလိုပင်ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်မိသည်။

မသူဇာ သည်လည်း ဆုတောင်းကောင်းသည့် မိန်းမတယောက်ဖြစ်သည်။ အသက်လေးဆယ်ကျော်သည့် က လေးနှစ်ယောက် အမေဖြစ်သော်လည်း သိင်္ဂ ီ့ထက်မလျော့သည့် အထိအတွေ့ရှိသည်။ အတွင်းပိုင်း၏ တုံ့ ပြန်မှုက စေးစေး ပိုင်ပိုင်ရှိသည်။ ရမ္မက်မုန်ယိုနေပြီ ဖြစ်သောဦးအောင်ဘညို လည်း ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ကိုလုပ်ချင်တိုင်းလုပ်နေမိ၏။

ဒါတောင်မှ မသူဇာက တော်တော် နှင့် ငြိမ်သက်မသွား လစ်ရင်လစ်သလို ရုန်းကန် တတ်သေး၏။ ထို့ကြောင့် မသူဇာကိုလည်း ထိန်းချုပ်ရသေးသည်။ နောက်တော့ မသူဇာလည်း မောပန်းသွားဟန်ရှိသည်။ စိတ်လျှော့လိုက်ပုံလည်းရ၏။ တဖြည်းဖြည်းချင်း ငြိမ် သက်သွားသည်။ သို့သော်ဦးအောင်ဘညို ကို မျက်နှာလွှဲထားရုံမက မျက်လုံးတွေတောင်မှိတ်ထားသေး၏။

ဒါကို ဦးအောင်ဘညို အရေး မလုပ်ပါ။ သူဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်ခွင့်ရနေပြီ မဟုတ်ပါလား။ ပျော်ပျော်ကြီးပင်ဆက် လုပ်၏။ မသူဇာငြိမ် သွားသဖြင့် ထိန်းချုပ်ရသည့် အလုပ်လည်းမရှိတော့သောအခါ ဦးအောင်ဘညို ပိုပြီးပင်လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရှိလာသည်။ မသူဇာ ရင်ဘတ်ကိုလှမ်းကိုင်ရာ မသူဇာက အကိုင်မခံ လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်ပြီးကာသည်။

အဓိကနေရာကိုရနေပြီဖြစ်သည့် ဦးအောင်ဘညိုကလည်း အပေါ်ပိုင်းကို သိပ်အရေးမစိုက်တော့ပါ။ ခုတိုင်အောင် သေးကျင် နေဆဲ ခါးနှင့် ဖြူဖွေးပြည့်တင်းသည့် အောက်ပိုင်းအလှကိုသာ ခံစားရင်း မသူဇာ၏ ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို ခါးမှာတင်ညှပ်၍ စိတ်တိုင်းကျဆောင့်တော့သည်။ အားပါသည့် ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် မသူဇာ တကိုယ်လုံး သိမ့်သိမ့်ခါနေသော်လည်း မသူဇာဆီက အသံတခုမှ ထွက်မလာ။အံကို တင်းတင်းကြိတ်ထားတာ မြင်ရသည်။ တဖြည်းဖြည်း နှင့် ဦးအောင်ဘညို ဇာတ်သိမ်းသို့ရောက်ချင်လာသော်လည်း အရောက်မခံဘဲ စိတ်ကိုတင်း ၍ထိန်းထားသည်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှ တောင့်မခံနိုင်တော့သည့်အခြေအနေ ရောက်မှ လွှတ်ပေးလိုက်၏။ ပြီးဆုံးချင်းအရသာကို ဇိမ်ယူခံစားနေချိန်မှာပင် မသူဇာ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး

“ပြီးရင်ဖယ်ပါတော့”

လေသံက ပုံမှန်ပင်။ ခံစားချက်မပါ သည့်အသံမျိုးဖြစ်သည်။ ကိစ္စပြီးသွားပြီဖြစ်သဖြင့် ဦးအောင်ဘညိုလည်း ဘေးကို ဖယ်ပေးလိုက်သည်။

“သူဇာရယ် …. ကိုယ်လေ”

လက်မောင်း ကိုလှမ်းကိုင်လိုက်သည့် အခါကိုယ်ကို တွန့်ရှောင်ပြီး မသူဇာကုတင်ပေါ်ကဆင်းသွားသည်။ အဝတ်မဲ့သော မသူဇာ၏ အောက်ပိုင်းအလှသည် အပျိုစင်တွေနှင့်ပင် ယှဉ်နိုင်၏။ ဦးအောင်ဘညို ငေးမောနေစဉ် မှာပင်မသူဇာက ဦးအောင်ဘညိုကို ကျောပေးပြီးထမိန်ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။

“စိတ်ဆိုးလားသူဇာ”

“သူဇာ့ကို ဘာမှမမေးပါနဲ့၊ ထိလဲ မထိပါနဲ့၊ လိုချင်တာရပြီ မဟုတ်လား၊ ကိုယ့် အခန်းကိုယ်ပြန်ပါ တော့”

မသူဇာပုံစံက တမျိုးပင်။ စိတ်ဆိုးသည့် အမူအရာလည်း မတွေ့ရပါ။ သို့သော် ဦးအောင်ဘညို ကိုလည်း မ ကြည့် မျက်နှာလွှဲပြီးစကားပြောသည်။ တကျော့ပြန် အချစ်ခန်းကြောင့် မသူဇာရှက်နေတာများလား ဟု ဦးအောင်ဘညို တွေးမိသည်။ ထို့ကြောင့် အတင်းလိုက်ကပ် မနေတော့ဘဲ သူမ စကားကို နားထောင်သည့်သဘောဖြင့်ဒီဖက်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။

“ဒီမှာ ပုဆိုးကျန်ခဲ့တယ်”

မေ့လျော့ပြီး ပုဆိုးမပါ အောက်ပိုင်းဗလာဖြင့် ပြန်လာရာ မသူဇာ နောက်ကလှမ်းခေါ်ပြောတော့မှ ပြန်လှည့်ယူရသည်။ ဦးအောင်ဘညို ပြန်ဝင်လာသောအခါ မသူဇာကတဖက်သို့လှည့်နေသည်။

“သူဇာ အိပ်တော့မှာလား”

“ဟုတ်တယ်”

လှည့် မကြည့်ဘဲ ဖြေသည်။

“ဒါဆိုလဲ Good night သူဇာ”

မိမိကုတင်ပေါ်ပြန်ရောက်သည် နှင့် ဦးအောင်ဘညို နှစ်ချိုက်စွာ အိပ်ပျော်သွား၏။ မသူဇာကို ခွန်အားသုံးပြီး အတင်းကြံခဲ့ရ၍ ပင်ပန်းသည့် အပြင် အရက်သောက်ထားသည့်အရှိန်ကလည်း ရှိနေရာ မိုးလင်းမှ ပင်တရေးနိုးတော့သည်။ ထို့ကြောင့် မသူဇာ တဖက်ခန်းမှာ မအိပ်ဘဲ ဖူးဖူးနှင့် သွားအိပ်သည်ကိုလည်းကောင်း၊ မနက်အစောကြီးအိမ် ကနေထွက်သွားသည်ကို လည်းကောင်း ဦးအောင်ဘညိုမသိလိုက်ရပါ။ ဦးအောင်ဘညို မနက်အိပ်ယာထ၍တဖက်ခန်းသို့ကူးကြည့်ရာ မသူဇာကို မတွေ့သော်လည်း အောက်ကိုရောက်နေနှင့် ပြီဟုသာထင် မိသည်။

“မေမေ မနက်အစောကြီးထဲက ရိပ်သာပြန်သွားပြီဖေဖေ”

ဖူးဖူးက ပြောလာချိန်တွင် ဦးအောင်ဘညို ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်ရုံသာ တတ်နိုင်တော့၏။

....................................................

{ (၁) ဓါတ်ကြိုးတန်း အောက်၌ စိုက်မိသည့် သစ်ပင်သည် ကြီးထွားလာသည် နှင့် အခုတ်ခံရမှာ မလွဲပေ။

(၂) မချစ်သင့် သူကို ချစ်မိရခြင်းသည် မိမိ၏ စိတ်ဆန္ဒကို ချိုးနှိမ်ရခြင်း နှင့် အဆုံးသတ်ရ၏။

(၃) သူများခြံထဲက သစ်ပင်ကို ရေလောင်းခြင်းဖြင့် မိမိ၏ခြံတွင်းသို့ သစ်ရွက်ကြွေတို့လွင့်လာခြင်း နှင့်ကြုံရတတ်သည်။}

........................................................................

အခန်း (၂၂)

လေယာဉ်ဘီးတွေက မြေပြင်နှင့် ဒုံးကနဲထိလိုက်ချိန်တွင် သိင်္ဂ ီ့ရင်လဲ လှပ်ကနဲ ခုန်သွားသည်။ ကိုကိုလာ ကြို ပါ့မလားလို့လည်း တွေးပြီးစိတ်ပူမိ၏။ မြန်မာပြည်ကို ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သိင်္ဂီ အရင်ဆုံးတွေ့ချင်သူမှာ ကို ကို ဖြစ်သည်ဆိုတာကို ညတုန်းက ဖုန်းထဲမှာပြောခဲ့ပြီးပြီ။ တကယ်လို့ ကိုကိုသာရောက်မလာ ခဲ့ဘူးဆိုလျှင် သိင်္ဂီ ဘယ်လိုလုပ်ရမည်နည်း။ အိမ်ပြန်ဖို့ကအကြောင်း မဟုတ်ပါ။ အနည်းဆုံး ဦးလေးစိုးလာကြို ဖို့ ကိုကို စီစဉ်ပေးမှာ သေချာ၏။ ဒါမှ မဟုတ်လဲ ခင်မောင်တင့်တို့လင်မယား လာချင်လာလိမ့်မည်။ ပြေးလမ်းပေါ်မှာလေယာဉ်ပြေးနေစဉ် သိင်္ဂီ အကြံထုတ်နေမိသည်။ တကယ်လို့ ကိုကိုသာမဟုတ်လျှင် အိမ်ကိုမပြန်တော့၊ဟိုတယ် တခုခုကိုသွားတည်းလိုက်တော့မည်။ ပြီးရင်တော့ မန ္တလေးပြန်လိုက်တာ အကောင်းဆုံးဖြစ်၏။ လေယာဉ်ရပ်သွားချိန်မှာတော့ သိင်္ဂီ မနေနိုင်တော့ပါ။ ကိုကို လာ,မလာအရမ်းသိချင်နေ၍ ဖုန်းဖွင့်ပြီး ကိုကို့ ဖုန်းကိုခေါ်လိုက်သည်။

“ရှေ့မှာ ရောက်နေပြီ သိင်္ဂီ ”

သိင်္ဂီ တကယ်ပျော်သွားပါသည်။ အလုပ်ပိတ်ရက်မဟုတ်ပါဘဲ နှင့် ကိုကို ကိုယ်တိုင်ရောက်လာခြင်းက သိင်္ဂ ီ့ အပေါ် ကိုကို ဂရုတစိုက်ရှိသည်ကိုပြသနေခြင်း ပင်မဟုတ်ပါလား။ လေယာဉ်ပေါ်ကနေ ဆင်းလာသော သိင်္ဂ ီ့ ခြေလှမ်းတွေ မြူးကြွသွက်လက်နေ၏။ ကိုကို့ ကိုမြင်မြင်ခြင်း သိင်္ဂီ သတိပြုလိုက်မိသည်က ကိုကိုပိန်သွားသည်။ တခြားလူတွေ အမြင်မှာ ထူးထူးခြား ခြား မသိသာနိုင်သော်လည်း သိင်္ဂ ီကတော့သိနေသည်။ မမသူဇာဆိုလျှင်တောင်ဒီလောက်သိမှာ မဟုတ်ဟုကိုယ့်ဟာကိုယ် တဖက်သတ်တွေးလိုက်၏။ သိင်္ဂ ီလည်း ကိုကို့ကို သတိရ၍ သုံးလေးပေါင်လောက်ကျသွား သည့် အကြောင်း ကိုလည်းကိုကို့ကို ပြောပြရမည်။

“ကိုကို ပိန်သွားတယ်”

“ဟုတ်လို့လား”

“သူများက မဟုတ်ဘဲပြောမလားလို့၊ ကဲပြော ဘယ်လောက်တောင်သောက်နေလဲ”

“နည်းနည်း ပါးပါးပါ”

တခြားလူ ခေါ်မလာတော့ ကိုကိုပဲ ပစ္စည်းတွေဝိုင်းသယ်ရသည်။ သွားတုန်းက အိတ်တလုံးသာပါသော်လည်း အပြန်မှာတော့ သုံးလုံးဖြစ်နေ၏။ နန်းရူပါဝင်းတို့ သားအမိကတော့ နောက်တပတ်မှ ပြန်လာမည်။ သြစတေး လျမှာနေသည့်  သူအကိုတယောက်ကလာမည် ဆို၍ စောင့်တွေ့ပြီးမှ ပြန်လာကြမည် ဖြစ်သည်။

“ပိုက်ဆံတွေလဲ ကုန်ခဲ့ပြီသိလား၊ သူများလက်ထဲမှာ ၄၅ ဒေါ်လာပဲကျန်တော့တယ်”

ကိုကို့ကိုပုခုံးချင်းတိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ လူတွေသာအနားမှာ ရှိမနေဘူး ဆိုလျှင် သိင်္ဂ ီကိုကို့ကို တခုခု လုပ်မိနိုင်သည်။

“ပြီးရင် ရုံးပြန်မှာလား”

“အင်း”

“ဒါဆိုလဲ ညကျမှ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့တာပေါ့၊ အရမ်းသောက်မလာနဲ့နော်”

“တချို့ ရက်တွေလဲ ကိုယ်မသောက်ဖြစ်ပါဘူး။”

“မမပြန်လာသေးတယ် ဆို”

“ဟုတ်တယ်”

ကိုကို့မျက်နှာ အရိပ်အယောင်တမျိုးပြောင်းသွားသည်။ မမနှင့် အဆင်မပြေဖြစ်ခဲ့ပုံရသည်။ ညကျမှပဲ မေး ကြည့် ရတော့မည်။ လမ်းတလျှောက်သိင်္ဂီ ကပဲ စကားတွေဖေါင်နေအောင်ပြောမိသည်။ ကိုကိုကတော့သိပ် မပြော သူသိချင်တာတွေလောက်ပဲမေးသည်။

“အရင်က သူများချတ်တင် ဝင်တုန်းက တယောက်နဲ့လဲတွေ့တယ်သိလား၊ သူက မပြန်ပါနဲ့တဲ့ လုပ်နေတာ၊ ဟွန်း သူက ဒီမှာမိန်းမ ကျန်ခဲ့တာမသိတာကျနေတာပဲ”

ပြောပြီးမှ သိင်္ဂီ စကားကိုဖြတ်လိုက်မိ၏။ ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်လည်းအိမ်ထောင်သည် မဟုတ်ပါလား။ခြံဝနား မရောက်ခင် သိင်္ဂီ ကကားကိုရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။

“ခနလေး ကိုကို”

“ဘာလဲဟင်”

“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး”

ကိုကို့ဖက်ကို တိုးကပ်လိုက်ပြီး ကိုကို့ပါးကိုနမ်းလိုက်သည်။ ရှက်ရှက်နှင့် မျက်နှာကြီးရဲသွားသည်ကို သိင်္ဂီ အရသာခံကြည့်နေမိ၏။

“မောင်းလို့ရပြီလား”

“ရပြီ”

ပစ္စည်းတွေ ချပြီးသည်နှင့် ကိုကိုပြန်ထွက်သွား၏။ ဖူးဖူးနှင့် ဖိုးသားပြန်ရောက်နေကြပြီ။ သိင်္ဂ ီ့ကို အပြေးအ လွှားထွက်လာကြိုကြသည်။ သိင်္ဂီ နှင့် ဖုန်းအဆက်အသွယ်ရှိ၍ ဘာတွေဝယ်လာပေးမည်ဆိုတာ သိနေသည့် ဖူးဖူး က အိန္ဒြေရသော်လည်း သူ့အတွက်ဘာပါလာမည် မှန်းမသိသည့် ဖိုးသားက ပျာယာခတ်နေသည်။ ဒေါ် ဒေါ် ကြည်ကတော့

“ပြန်လာတော့လဲ လုံလုံခြုံခြုံ ပါလား” ဟု သိင်္ဂ ီဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီရှည်ကို ကြည့် ပြီးငေါ့သည်။

ရောက်ရောက်ချင်း ပင်သိင်္ဂ ီမနားရပါ။ တူနှင့် တူမ အတွက်ဝယ်လာတာတွေထုတ်ပေးရသည်။ တီရှပ်နှစ် ထည်နှင့် ဂိမ်းစက်တလုံးသာရသော ဖိုးသားက ကျေနပ်နေသော်လည်းဖူးဖူး က နှုတ်ခမ်းစူသည်။ ဒါတောင် မှ သိင်္ဂ ီ ဝယ်လာသမျှထဲမှာ ဖူးဖူး အတွက်ကဒုတိယ အများဆုံးပင်။ မိတ်ကပ်၊ နှုတ်ခမ်းနီ လက်သဲနီမှအစ အဝတ်အစားဆိုလျှင်လည်း အတွင်းခံပင် လေးငါးစုံပါသည်။

........................

“ဖေဖေ့ဖို့ ကျတော့များလိုက်တာ၊ ဖေဖေ့မှာလည်း အဝတ်အစားတွေဖိနပ်တွေ အများကြီးဟာကို”

သိင်္ဂီ ဖူးဖူးကို ချော့ရသည်။ စိတ်ကောက်တာက စပြီးတမျိုးမြင်သွားလျှင် မကောင်းပေ။

“ဒါက ဒီလိုသမီးရဲ့၊ တီတီသွားတုန်းက ကိုကိုအောင့်ဆီက ပိုက်ဆံယူသွားတာ၊ ဟိုရောက်တော့လည်း မလောက် လို့ သမီးဖေဖေ ထပ်ပို့ရသေးတယ်”

“အဲဒါဘာဖြစ်လဲ တီတီရဲ့ ”

“မဟုတ်ဘူးလေ၊ မောင်နှမချင်းပေမယ့် အရမ်းများတော့ မကောင်းဘူးပေါ့၊ ပြန်လဲ မပေးချင်တာနဲ့ မျက်နှာ လုပ်တာ၊ သူ့ဖို့လက်ဆောင်တွေ အများကြီးဝယ်လာတော့ ဖူးဖူးဖေဖေ က အားနာပြီးမတောင်းတော့ ဘူး ပေါ့” 

 မောင်နှမ နှစ်ယောက်တွေဝေသွားကြသည်။

“ဒါပေမယ့် ဒီအကြောင်းကို သမီး တို့ အဖေ မသိစေနဲ့နော်၊ သူ့ပိုက်ဆံတွေပြန်တောင်း နေမယ်။”

“ဟင်း … တီတီ တော်တော် လည်တာပဲ”  ဖိုးသားကမူ တွေးတွေးဆဆ ဟန်ဖြင့် အလေးအနက်ဆိုသည်။

“မိန်းမ မာယာဆိုတာ ဒါလား တီတီ”

“မပြောတတ်ပါဘူး သားသားရယ်၊ ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်မှာပေါ့”

ဒါမာယာတော့ မဟုတ်ပါ။ ကိုကို့အတွက်စေတနာ ဖြင့်ဝယ်လာခြင်းသာဖြစ်ပါသည်။ ကိုကို့ကို အမြဲနီးပါး သတိရနေတော့ ဝယ်မိတာတွေက ကိုကို့အတွက် များနေသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သိင်္ဂ ီ့၏အကြောင်းပြချက် ကို ကလေး နှစ်ယောက်လုံးလက်ခံ သွားကြသည်။

“သားက မိန်းမ မာယာ လေ့လာနေပြီလား”

ဖိုးသား ရှက်သွားသည်။

“ဟုတ်ပါဘူး”

“မိန်းမဆိုတာကြီးကြီး၊ ငယ်ငယ် မာယာများတယ်သားရဲ့၊ သား မမကိုပဲကြည့်”

“အွန် … ဖူးဖူး က ဘာမာယာများလို့လဲ”

“သမီး အခုန တီတီ့ကို ရန်လုပ်တာ သမီးအဖေ အတွက်ဝယ်လာတာက ပိုများလို့ မဟုတ်ပါဘူး”

ဖူးဖူး ကခြေထောက်ကလေး ဆောင့်ပြီး

“ဒါဖြင့်ရင် ဘာလို့လဲပြော”

“ဟို လက်ကိုင်အိတ် အညိုလေး လိုချင်နေတာမဟုတ်လား”

“မဟုတ်ပါဘူး”

ပါးစပ်က ညင်းသော်လည်း မျက်လုံးက ကုတင်ထောင့်မှာ ချထားသော အိတ်ကိုလှမ်းကြည့်သည်။

“လူကြီးကိုင်မှ ကြည့်လို့ကောင်းမှာ သမီးရဲ့၊ သမီးမေမေ အတွက်ဝယ်လာတာ။ တီတီ့ အမ ဖို့ဒီတခုထဲ ပါ လာလို့ပါ၊ သမီး နဲ့လဲ မလိုက်ဘူး၊ နောက်မှ တီတီ သမီး

အတွက်ထပ်ဝယ်ပေးမယ်”

ဖူးဖူး က သိင်္ဂ ီ့ကို ဖက်လိုက်ရင်း

“တီတီ ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”

“အူဝဲ လေးထဲက သိလာတဲ့ တူမလေးပဲ၊ ဒီလောက်တော့ အရိပ်အကဲ သိတာပေါ့”

“ဒါဆို မမ လဲ မာယာများတာပေါ့ နော်”

“ကောင်လေးနော်၊ နင့်ဟာနင် ဂိမ်းသွားဆော့တော့၊ ငါ အင်္ကျ ီတွေဝတ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်၊ သွား”

“ဖူးဖူး အခန်းသွားမယ်လေ၊ သားလေးက ဖေဖေ့ အတွက်ဟာတွေကို သူ့အခန်းထဲ ယူသွားပေးလိုက် ကြားလား”

ဖိုးသား ထွက်သွားမှ သိင်္ဂ ီလည်း အဝတ်အစားလဲရသည်။ သိင်္ဂ ီ အဝတ်လဲနေသည်ကို ဖူးဖူးက သေသေချာ ချာ ကြည့်နေ၏။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ သမီးရဲ့”

“တီတီ က အရမ်းလှတာပဲ”

“အော် သမီးရယ်၊ တီတီက နောက်လေးငါးခြောက်နှစ် ဆို အဖွားကြီးဖြစ်ပြီ၊ ဖူးဖူးက အဲဒီအချိန်လောက်ဆို ရင် တီတီ တို့မမတို့ထက် အများကြီးကို ပိုလှနေမှာ”

“တီတီ တို့ မေမေ တို့ကိုတော့ မှီမှာ မဟုတ်ပါဘူး”

သူ့မ ဖာသာ ထင်နေသော်လည်း ဖူးဖူး ပိုလှလိမ့်မည်ဟု သိင်္ဂီ သိနေသည်။ အရပ်မြင့်သော ဦးအောင်ဘညို ၏ သမီးဖြစ်နေရာ သွယ်သွယ်မြင့်မြင့် နှင့် မော်ဒယ်မလေးတွေလိုလှမည့်မိန်းကလေးဆိုတာ ကြိုတင်မှန်း မိ၏။

“ကဲ ကဲ။ လာ ..တီတီ ဝယ်လာတာလေးတွေ စမ်းကြည့်ရအောင်”

အခန်းထဲရောက်တော့ ဝယ်လာသမျှကို တခုချင်း ကုတင်ပေါ်ဖြန့်ချလိုက်သည်။ သိင်္ဂ ီဝယ်လာသည့် ရင်စည်း လှလှလေးတွေကို ဖူးဖူး ကိုင်ကြည့်ရင်း

“မေမေ များပြောမလား မသိဘူး”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ သမီးရဲ့၊ ဒါက Teen တွေအတွက်သီးသန့်ထုတ်ထားတာ၊ ချစ်စရာလေးတွေချည်းပဲ၊ အကုန် လုံးလှတော့ တီတီ မနည်းရွေးယူလာရတာ”

ဖူးဖူးက နှာခေါင်းလေးရှုံ့ပြသည်။

“ဟိုခေါက်မေမေ လာတုန်းက ဘော်လီတွေ က ဝတ်ရတာအိုက်တယ်၊ Bra ဝယ်ပေးပါ ဆိုတော့ နင်ငယ်သေးတယ် မဝတ်နဲ့ဦး ဆိုပြီး ဇာနဲ့ဟာတွေပဲ ဝယ်ပေးသွားတယ်၊”

မမက တခါတလေ ရှေးရိုးဆန်တတ်သည်။ သိင်္ဂ ီဝတ်တာစားတာ ကိုတောင်သိပ်ကြည့်ရတာ မဟုတ်။ သိင်္ဂ ီ့ ကို မနိုင်လို့သာကြည့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဘော်လီ ပဲ ဝတ်နေရင် ပုံမကျဘူး သမီးရဲ့၊ ဒီအရွယ်ထဲက တက်နေတဲ့ အချိန်မှာ ပုံစံတကျလေး ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးထားရတယ်၊ နောက်မှ လှချင်လို့ မဖြစ်ဘူး”

“ဘွားကြည် ကလဲ ပြောဦးမှာ”

“ဒေါ်ဒေါ်ကြည် က ဆွေးနေပါပြီ သမီးရယ်၊ သူပြောရင် တီတီ့ ကိုပြန်ပြော၊ တီတီ ရှင်းလိုက်မယ်”

သိင်္ဂီ က တာဝန်ယူအားပေးလိုက်သည့် အတွက်ဖူးဖူး အားတက်သွားသည်။ သိင်္ဂီ ဝယ်လာတာတွေကို တ ထည်ချင်း စမ်းဝတ်ကြည့်ရင်း သဘောတွေကျနေ၏။ ရွှင်မြူးသွက်လက်နေသော တူမ လှလှလေးကို ကြည့် ရင်း သိင်္ဂ ီ့ရင်ကဖြစ်သည့် သမီးလေး သာဖြစ်လျှင် ဘယ်လောက်ကောင်းမည် နည်းဟု တွေးနေမိ၏။

“တီတီ ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ၊ နောက်က ဒီကြိုးလေး ချည်ပေးစမ်းပါ”

“သမီး လှလို့ကြည့်နေတာပါ”

“အခုန တီတီ့ ကိုလှတယ် ဆိုလို့ပြန်ပြောတာလား”

“အင်း ကျေပြီနော်”

နှစ်ယောက်သား သဘောကျပြီး တခစ်ခစ်ရယ် မိကြသည်။ ဒေါ်ဒေါ်ကြည်သာ မြင်လျှင် အပျိုပေါက်ကလေး တွေ ဆိုပြီး ရန်လုပ်တာခံရဦးမည်။ ညနေခင်း အထိ ဖူးဖူး အခန်းမှာ နေရသည်။ တူမတော် စိတ်တိုင်းကျသွား မှ သိင်္ဂ ီလည်း ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်နားရ၏။ ခန နားပြီးနောက် မမအခန်း မှာရေသွားချိုးသည်။ ကိုကို့ အခန်း ဖက်ကူးကြည့်ရာ ဖိုးသားက ပစ္စည်းတွေ အကုန်လုံး ကုတင်ပေါ်စုပြုံတင်ထားတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ရေမချိုးခင် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်လုပ်ပေးရသေး၏။

.............................................

သိင်္ဂ ီ ရေချိုးအလှပြင်ပြီး ခြံထဲမှာ မယောင်မလည်နှင့် လမ်းလျှောက်ရင်း ကိုကို့ ကို မျှော်မိသည်။ ကိုကို က လည်း တော်တော် နှင့်ပေါ်မလာ။ 

“လျှောက်ပြန်သံပေးလုပ်နေ တာလားဟေ့”

ဟု ဒေါ်ဒေါ်ကြည် လှမ်းအော် သည်ကို မသိကျိုးကျွံ ပြုပြီး ကိုကို့ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်မိ၏။

“ကြာလိုက်တာကွာ၊ ဘယ်လျှောက်သွားနေတာလဲ”

“တင်းနစ် သွားရိုတ်နေတာ၊ ပြန်လာတော့မယ်”

“ဘာဖြစ်လို့သွားရတာလဲ”

“ငြီးစီစီ ဖြစ်နေလို့ ချွေးထွက်သွားအောင်လို့ပါ”

“သူများပြန်လာ ပြီဆိုပြီး စိတ်ညစ်သွားတယ်ပေါ့”

“မဟုတ်ပါဘူး၊ အားကစား မလုပ်ဘဲ သောက်တာက များနေတော့ အခိုးမပွင့်ဘဲ အူနေတယ်လေ၊ ဒါကြောင့် ချွေးထွက်ပြီး ပွင့်သွားအောင်လို့”

“ပြောတော့ သိပ်မသောက်ပါဘူးဆို”

“နည်းနည်း ချင်းစီ ရက်ဆက်သွားတာဆိုတော့ …”

စိတ်ကြည်လင်နေပုံရ၏။ ကိုကို့ရယ်သံကို ကြားရသည်။

“ဒါဆိုလဲ ချွေးထွက်ရုံပဲ ကစား၊ အသားကုန် မကစားနဲ့ ရှုံးချင်ရှုံးပလေ့စေ”

“ဟင် ဘာဖြစ်လို့တုန်း”

“အားကုန် သွားရင် သိင်္ဂ ီ့ဖို့ မကျန်မှာ စိုးလို့”

ကိုကိုတော့ ဘယ်လိုနေမည် မသိ သိင်္ဂီ ကတော့ပြောပြီးမှ ရင်တေတဒိုင်းဒိုင်း ခုန်သွားသည်။ ကိုကို နှင့် မချစ် ရတာ လနဲ့ချီကြာခဲ့ပြီဆိုတော့ သိင်္ဂီ တကယ်ကို မစောင့်ချင်တော့ပါ။ဖုန်းပြောပြီးသည် နှင့် အိမ်ထဲကို အပြေး တပိုင်း ပြန်ဝင်လာခဲ့မိသည်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဖူးဖူး နှင့်တိုး၏။ ဖူးဖူး ကလည်းသူ့ ပြသနာ နှင့်သူ၊

“တီတီ၊ တီတီ ဝယ်လာတဲ့ စကပ် အနက်ကလေးကို သမီး အင်္ကျ ီ အပြာလေးနဲ့တွဲဝတ်လို့ ကောင်းမလား ဟင်”

“ကဲ ကဲ၊ ဒါဆိုလဲ လိုက်ကြည့်ပါမယ် သမီးရယ်”

ကိုကို ကလည်း ပြန်မလာသေးတဲ့တူတူ ဖူးဖူး အခန်းကို လိုက်သွားပြီး အဝတ်အစားအကြံပေး လုပ်ရပြန်၏။ ပြီးတော့ ထမင်းသွားစားကြသည်။ သိင်္ဂီ တို့ ထမင်းစားပြီးသည် အထိ ကိုကို ပြန်မရောက်သေး။ ခါတိုင်းလည်း ဒီလိုပဲ ဖြစ်သော်လည်း စိတ်စောနေမှု ကြောင့် သိင်္ဂီ စိတ်မရှည်ချင်တော့ပါ။ ဖုန်းထပ်ဆက်ချင်သော်လည်း ဖူး ဖူးက အနားမှာ ရှိနေ၍ မဆက်နိုင်ဘဲ ရှိနေသည်။ ည ခုနစ်နာရီ ခွဲပြီးလောက်မှ ကိုကို ရောက်လာသည်။ အရက် ခိုးတွေ ပျောက်စေဖို့ တင်းနစ် သွားကစားသည့် လူက အရက်နံ့ကလေးတသင်းသင်း နှင့် ပြန်လာ သည်။ကလေးတွေ တီဗွီ ကြည့်နေစဉ် ကိုကို ထမင်းသွားစားသည်။ ဒီတော့  မှအခွင့် အရေးစောင့် နေသော သိင်္ဂီ လည်း အနားကပ်ခွင့်ရတော့၏။ ထမင်ူစားနေသည့် ကိုကို နှင့် သွားထိုင်စကားပြော နေလိုက်သည်။ ဒေါ် ဒေါ် ကြည်က တခါတခါ အနားကို ရောက်လာတတ်သည့် အတွက်လွတ်လပ်လှသည်တော့ မဟုတ်ပါ။ တကယ် တန်း အားဖြင့် ပြောစရာ စကားကလည်း မည်မည်ရရ မရှိပါ။ လုပ်စရာ အလုပ်သာရှိသည်ဟု သိင်္ဂ ီ ရှက်ရှက် နှင့် တွေးသည်။

ကိုကို ကတော့ သူ့ပုံမှန်အတိုင်း အေးအေး ဆေးဆေးပင်။ ထမင်းစားပြီးတော့ အိမ်ရှေ့မှာခန ထိုင်သည်။ သူအပေါ် ပြန်တက်သွားပြီး ဘာမှမကြာခင်မှာပင် ခရီးပန်းလာလို့ အနားယူတော့မည်ဟု အကြောင်းပြကာ သိင်္ဂ ီလည်း အခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည်။ ဒီကြားလဲမှာ ရူပါက စင်္ကာပူမှနေဖုန်းလှမ်းခေါ်လို့ ပြောလိုက်ရသေးသည်။ တခြားတော့ မဟုတ်ပါ သိင်္ဂီ ချောချောမောမော အိမ်ပြန်ရောက် မရောက် လှမ်းမေးခြင်း သက်သက် သာ ဖြစ်၏။

အခြေအနေ တွေအားလုံးအေးအေး ဆေးဆေး ဖြစ်လောက်ပြီထင်မှ သိင်္ဂ ီ မမ အခန်းကိုလာခဲ့သည်။ ထိုမှ သည် ဦးအောင်ဘညို အခန်းကိုကူးခဲ့၏။

“အော်”

သူ့ဟာသူ ကွန်ပျူတာနှင့် ဘာတွေလုပ်နေသည် မသိ။ သိင်္ဂီ ဝင်လာတော့ တချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ကွန်ပျူတာ ဖက်ပြန်လှည့် သွားသည်။ သိင်္ဂ ီ့ကို ဒါမျိုးလုပ်လို့မရပေ။ နောက်ကနေကိုကို့ကို သိမ်းကြုံးဖက်လိုက်၏။

“ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”

“ပစ္စည်းတခု မှာချင်လို့ အင်တာနက်ထဲမှာ ကြည့်နေတာ”

“တွေ့လား”

“တွေ့တယ်၊ ဒါပေမယ့် မော်ဒယ် နှစ်မျိုး ဈေးနှစ်မျိုးဖြစ်နေလို့ တိုက်ကြည့်နေတာ၊ ကိုယ်လိုချင်တာ နဲ့ ဘယ် ဟာ ပိုကိုက်မလဲလို့”

“ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”

“သိပ်မကြာပါဘူး”

“အွန်း … မကြာစေနဲ့၊ မြန်မြန်လုပ်၊ဒါပဲ”

ကုတင်ပေါ်က ပစ္စည်းတွေ ကိုကိုသိမ်းလိုက်ပြီထင်သည်။ ရှင်းနေ၏။ သိင်္ဂ ီ ကုတင်ပေါ်တက်လှဲ လိုက်ရင်း

“သူများပေးတဲ့ လက်ဆောင်တွေ ကြိုက်ရဲ့လား”

“ကြိုက်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် များလိုက်တာ”

“ဒါကလား၊ တခါသတိရရင် တခါဝယ်တယ်လေ၊ ခနခန သတိရတော့ များကုန်ရော”

ကိုကို ငြိမ်သွားသည်။ တခါတလေကျရင် သူကချည်း ရှက်တတ်နေသော ကိုကို့ကို သိင်္ဂီ သိပ်အသည်းယား သည်။ အနားကိုပြေးသွားပြီး ကုပ်ဖဲ့ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း အလုပ်လုပ်နေတာကို အနှောက်အယှက်ဖြစ် မှာစိုးလို့ ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ နောက်ပြီးတော့ တော်တော် နှင့် ထမလာ။ အမြင်ကပ်ကပ်နှင့် သိင်္ဂီ ကျော ပေးပြီး လှဲအိပ်နေလိုက်သည်။

“သိင်္ဂီ အိပ်ပြီလား”

တော်တော်ကြာမှ အနားကိုရောက်လာသည်။

“မအိပ်သေးပါဘူး၊ အိပ်စရာလားလို့”

သိင်္ဂ ီလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုယ်ပေါ်ကိုစီးမိုး ကြည့်နေသော ကိုကို့ကို မြင်ရသည်။ ကိုကို့ ပုခုံးကို ခိုတွယ်ပြီး အိပ်နေရာက ထလိုက်သည်။

“အရမ်းသတိရတာပဲ ကိုကိုရယ်”

ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ရင်း ပြောလိုက်မိသည်။ ကိုကို ကလည်း သိင်္ဂ ီ့ကို အလိုက်သင့်ဆီးဖက်ထားပါသည်။

“ဟိုကို ရောက်ခါစက ညဖက်ဆို အိပ်မပျော်ဘူးသိလား”

“အိပ်ယာပြောင်းလို့ပေါ့”

“သူများက သတိရလို့ အိပ်မပျော်တဲ့ဟာကို”

“နောက်ရက်တွေကျတော့ အိပ်ပျော်တယ် မဟုတ်လား”

“အဲဒါက ပင်ပန်းလို့ပါနော်၊ သတိမရတော့လို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါနဲ့ ကိုကို ဒီနေ့သောက်လာသေးတယ် မဟုတ် လား၊ အရက်ခိုးတွေ ပွင့်သွားအောင် ကစားတာဆို”

“ကစားပြီးတော့လဲ အဖေါ်တွေက ခေါ်တော့ သောက်ဖြစ်သွားတာပေါ့”

ဒါပေမယ့် ကိုကို ဒီနေ့ သိပ်မမူးဘူးဆိုတာ အတွေ့အကြုံအရ သိင်္ဂီ သိနေသည်။ ကိုကိုက မူးလျှင် လက်ရဲ ဇက် ရဲ ပိုနိုင်သည်။ အခုတော့သိပ်ရဲတင်းသည့် ပုံမရှိ။ သူ့ကိုသွေးပူအောင်လုပ်လိုက်မှ သွက်လက်ရဲတင်းမှုတွေ ရှိ လာလိမ့်မည်။ ပထမအဆင့် အနေဖြင့် မှီထားရာမှ ကိုကို့ပေါင်တွေကို သိင်္ဂ ီ့ပေါင်ဖြင့်ခွလိုက်သည်။ ပြီးတော့ကိုကို့ အင်္ကျ ီကြားထဲလက်ထိုးသွင်းပြီး ရင်ဘတ်ကိုဖြေးဖြေးချင်း ပွတ်ပေးလိုက်၏။ ဒီလောက် ဆိုလျှင်လုံ လောက် ပါ၏။ ကိုကို့ အသက်ရှုနှုံးက မြန်လာကြောင်းလူချင်းကပ်ထားသည့် သိင်္ဂ ီသိလိုက်သည်။

.................................

အေးတိအေးစက် ကိုကို မဟုတ်တော့ ခနခြင်းပင် အသက်ဝင်လှုပ်ရှားလာသည်။ ကိုကို့ အနမ်းတွေက ပူနွေး ပြီးတပ်မက်မှုနှင့် ပြည့်သည်။ ဒီလို အနမ်း ဒီလို အထိအတွေ့တွေကို သိင်္ဂီ တလျှောက်လုံးမက်မောတမ်းတ ခဲ့ရပါသည်။ ဒါကြောင့် သိင်္ဂ ီ့၏ တုံ့ပြန်မှုတွေကလည်း တက်ကြွကာလှိုက်လှိုက်မောမော ရှိလွန်းနေပါ၏။ထို

မှနေတဆင့် ချစ်တလင်းပေါ်ရောက်ဖို့သိင်္ဂ ီထွေထွေထူးထူး လမ်းခင်းပေးနေစရာ မလိုတော့။ ကိုကို့ နောက် သို့ ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်သွားရုံသာရှိတော့သည်။

“သူများ အရမ်းလွမ်းနေတာ သိလားကိုကို”

ညနေက တင်းနစ်ကစားလာလို့ဖြစ်မည် ကိုကို့၏ စပေးဘောရိုတ်ချက်ကပြင်းပြင်းဝင်လာ၏။ သိင်္ဂ ီအလူး အလဲ နှင့်တုံ့ပြန်လိုက်ရသည်။ အတွေ့အထိအသိအာရုံအားလုံးသည် ကိုကို့အပေါ်မှာသာရှိတော့၏။ ကျန် တာတွေသိင်္ဂ ီဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ပါ။ သိင်္ဂ ီ့၏ညည်းသံ၊ ကိုကို့၏ အသက်ရှုသံနှင့် မာန်သွင်းသံ၊ အသားချင်းရိုတ်ခတ်သံတို့ က အခန်းထဲမှာ ဘောင် ဘင်ရိုတ်ခတ်နေသည်။ ဒါအချစ်၏ ဂီတသံတွေလား သိင်္ဂ ီ မိန်းမိန်းမူးမူးတွေးနေမိ၏။ မရတာကြာပြီဖြစ်သည့် ကိုကို့ အချစ်တွေက သိင်္ဂ ီ့ရင်ထဲအထိအောင် နင့်နင့် နဲနဲ ရှိလွန်းလှသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကိုကို့ တကိုယ်လုံး တောင် အထဲကိုဆွဲယူသွင်းပစ်လိုက်ချင်သည်။ ဖမ်းစားနိုင်လွန်းသည့် အတွေ့ကြောင့် သိင်္ဂီ အရူးမလေးတယောက် လိုပြောချင်ရာတွေလည်း လျှောက်ပြော မိသည်။

“ကိုကို သူများကို မညှာနဲ့နော်၊ ကိုကို့သဘောပဲသိလား၊ ဒီနေ့လေးဘက်ထောက်မလုပ်ဘူးနော်၊ ကိုကို့ကို မမြင်ရမှာစိုးလို့”

သိင်္ဂ ီရူးလောက်အောင် ကိုကိုကလည်းတာဝန်ကျေပါသည်။ အချစ်နှင့် ကာလရှည်ကြာဝေးခဲ့သည့် သိင်္ဂ ီ့ ကို အမြင့်ဆုံးထိ အကြိမ်ကြိမ်ရောက်အောင်ပို့ပေးခဲ့ပါ၏။ ကိုကို မပြီးခင်သိင်္ဂ ီသုံးကြိမ်လောက်ပြီးရသည်။ ကိုကို လဲ ပြီးသွားသည့် အခါ ကိုကိုရင်ခွင်တွင်းသို့ ကျေနပ်မှု အပြည့်ဖြင့်တိုးဝင်ပြီးဖက်ထားမိသည်။ ကိုကို့ကို  သိင်္ဂီ  အရမ်းချစ်ပါသည်။ ဒီလိုအချိန်တွေဆိုရင် ပိုချစ်သည်ဟု ထင်မိ၏။

“သိင်္ဂ ီက ဟိုမှာကိုကို့ကို အမြဲတမ်းသတိရနေတာ၊ ကိုကိုရော ဒီမှာ သတိရရဲ့လား၊ တခြားမိန်းမတွေ နဲ့ ရှုပ်နေသေးလား”

ကိုကို ဒီလိုလူစားမဟုတ်မှန်းသိလျှက်နှင့် မေးမိသည်။ ကိုကို့မျက်နှာတည်သွား၏။

“တခြားမိန်းမ ဆိုတာ သိင်္ဂ ီမဟုတ်တဲ့ တခြားတယောက်ပေါ့ ဟုတ်လား”

“ဟုတ်တယ်လေ၊ ဘာလဲ ကိုကို က …ကိုကိုက ….”

ရင်ထဲမှာ မီးတောက်မတတ်ပူသွားလို့ သိင်္ဂီ စကားတောင်မဆက်နိုင်တော့။ ကိုကို့လို အခြေမြင့်သည့် လူ တယောက်ကို လိုချင်သည့် မိန်းမ တယောက်မဟုတ်တယောက်ရှိနေနိုင်သည်ဆိုသည့် အတွေးဖြင့် သိင်္ဂီ  ငိုင်သွားသည်။

“ကိုယ် တခြားမိန်းမ တယောက်နဲ့တော့ ဖြစ်ခဲ့တယ်”

“ဟင်”

ကိုကို မညာတတ်မှန်းသိင်္ဂ ီသိသည်။ ဝမ်းနည်းစိတ်ဖြင့် ကျလုမတတ်ဖြစ်လာသည့် မျက်ရည်တွေကိုထိန်းရင်း ကိုကို့ကို အတင်းလှုပ်ခါ လှုပ်ခါ မေးမိသည်။

“ဘယ်က မိန်းမလဲ၊ ဘယ်သူလဲကိုကို၊ ပြောပြ၊ သိင်္ဂ ီ့ကို ရိုတ်ချင်ရိုတ်သတ်ချင်သတ် ဒါမျိုးတော့ မလုပ်နဲ့၊ သိင်္ဂ ီမခံ နိုင်ဘူး”

“သူဇာနဲ့ လေ၊ သိင်္ဂ ီ့ အမ”

ဝမ်းနည်းရာမှ သိင်္ဂ ီအံ့သြသွားသည်။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီနည်း။

“ကိုကို နဲ့ မမ က ဒါမျိုး မပတ်သက်တော့ဘူးဆို၊ ကိုကိုပဲ ပြောပြီးတော့”

“အဲဒီနေ့က ကိုယ်အရမ်းမူးသွားတယ်”

မူးပဲ မူးနိုင်လွန်းလှသည်။ သိင်္ဂ ီနှင့်တုန်းကလည်း မူးမူးရူးရူး ဖြင့် မမနှင့်လူမှားကာ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

“သိင်္ဂ ီနဲ့ လူမှားတာလား”

“မဟုတ်ဘူး၊ စကားများတာ၊ ကိုယ်လဲသေသေချာချာ မမှတ်မိဘူး၊ ပြောရင်းပြောရင်းကနေ စကားတွေ လွန် တယ်ထင်ပါတယ် ကိုယ်စိတ်မထိန်းနိုင်တော့တာနဲ့ အတင်းဓမ္မဖြစ်သွားတာ”

“ကိုယ့် မယားပေမယ့် ကိုကိုရယ် အတင်းကြီးတော့ သူစိတ်မပါရင် ဘယ်ကောင်းမလဲ”

“ကိုယ်လဲ နောက်မှပြန်စဉ်းစားမိတယ်၊ အဲဒီတုန်းကတော့ ကိုယ့်မှာ မခံချင်စိတ်ပဲ ရှိတယ်”

ကိုကို ကလည်းလုပ်လိုက်ရင်အဆန်းပါ။ မယားနှင့် လူမှားပြီးခယ်မ ကိုကြံမိသည်။ နောက်တော့တဖန် ကိုယ့် မယားကိုယ် အဓမ္မကြံပြန်သည်။

“သိင်္ဂီ စိတ်ဆိုးလား”

“မမ ဆိုရင်တော့ မဆိုးပါဘူး၊ သူက မူလပိုင်ရှင်ပဲ၊ ဒါပေမယ့် နောက်ကို ဒီလို မလုပ်နဲ့နော်၊ မမကမှ အလိုမ တူတော့တာ၊ နောက်ပြီး ကိုကို့အတွက် သူများက အမြဲရှိနေတာပဲ၊ နောက်တခါ မမကို စိတ်ဆိုးလဲ သူများ ဆီလာခဲ့ ပျောက်သွားစေရမယ်၊ ဒါနဲ့ မမက ဘာပြောလဲ”

“စိတ်ဆိုးတာပေါ့၊ အိမ်မှာ ရက်ကြာကြာနေမယ် ဆိုတဲ့ သူက နောက်နေ့မနက်အစောကြီးထပြီး တရား စ ခန်းပြန် ဝင်သွားတယ်၊ ကိုယ့်ကို မျက်နှာချင်းတောင် မဆိုင်တော့ဘူး”

သိင်္ဂ ီကကိုကို့ ဗိုက်ခေါက်ကိုဆွဲလိမ်လိုက်သည်။

“မမကြောက်သွားတာနေမှာပေါ့၊ ကိုကိုက စိတ်ထရင်ကြောက်စရာကြီးပဲလို့”

နာလို့ကိုကို တွန့်သွားသည့် အခါ သိင်္ဂ ီက အခုနဆွဲလိမ်လိုက်သည့်နေရာ ကိုပြန်ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

“ဥုံဖွ ဥုံဖွ ... ဒါပေမယ့် သူများကတော့ ကိုကို့ကို လုံးဝမကြောက်ဘူးသိလား”

...............................................

{ ချစ်သူဆိုသည်မှာ သတ်မှတ်ချက်ဖြစ်သည်။

သတ်မှတ်ချက်တခု ဖြစ်လာရန်လက်ခံသူတယောက် အနည်းဆုံးရှိရန်လို၏။

အချစ်ဆိုသည်မှာကား သတ်မှတ်ချက်မဟုတ်ပေ။ လက်ခံသူရှိသည် ဖြစ်စေ မရှိသည်ဖြစ်စေ သူ့ဖာသာရပ်တည်နိုင်သော စွမ်းအားရှိသည်။}

.........................................................................

အခန်း (၂၃)

စကားပြောရင်းဦးအောင်ဘညို နာရီ မကြာမကြာငုံ့ကြည့် သည်ကိုကျော်ကျော်သတိထားမိပုံရသည်။

“သွားစရာ ရှိလို့လား”

“ဟုတ်တယ်၊ ဧည့်ခံပွဲတခု ရှိတယ်၊ အသိတယောက်ရဲ့ နှစ်ဆယ့်ငါး နှစ်မြောက်မင်္ဂလာပွဲ”

“ဘယ်အချိန်သွားရမှာလဲ”

“ခုနစ်နာရီ”

ကျော်ကျော့် မျက်နှာပေါ်မှာ အရောင်လေးတမျိုးလက်လာသည်။

“ဒါဖြင့် ဘာလို့ လာခေါ်နေရတာလဲ၊ ခါတိုင်းလို လိုင်းကားနဲ့ ပြန်လည်းရပါတယ်”

“ဒီနေ့ကြာသပတေးနေ့လေ”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

ဦးအောင်ဘညို ဘာကို ဆိုလိုသည်ကို ကျော်ကျော် နားလည်ပုံမရပါ။ သူမ သတိမထားမိတာလည်း ဖြစ် နိုင် သည်။

“ကြာသပတေးနေ့ဆိုရင် ကိုယ်လာခေါ်တယ်လေ”

“ဟုတ်လား၊ တပတ်တခါ လာကြိုတယ် ဆိုတာတော့သိတယ်၊ ဘယ်ရက် လဲ ဆိုတာသတိမထားမိဘူး”

ကြည်ကြည်လင်လင် အပြုံးလေးနှင့် ကြည့်ရင်း ပြောလာသည်။ ဦးအောင်ဘညို စိတ်ထဲတွင် ကျော်ကျော့် ကို တွေ့ကထဲက တမျိုးဖြစ်နေသည်ဟု ထင်မိသည်။ ဦးအောင်ဘညိုလာကြိုတိုင်း ညစာဝင်စားပြီးမှ ပြန်လေ့ရှိသော်လည်း ဒီညနေတော့ မစားချင်ဟု ကျော်ကျော် ငြင်းသည်။ ညစာစားပွဲ သွားစရာရှိသည့် ဦးအောင်ဘညို ကလည်းအတင်းမခေါ်တော့ဘဲ အိမ်ကိုပြန်ပို့ပေးလိုက်သည်။ကျော်ကျော့် ကို ကြိုနေကျနေ့ဖြစ်သော်လည်း သွားစရာရှိနေ၍ ဖုန်းဆက်ပြီး မလာတော့ဟု ပြောရန်စိတ်ကူးကိုဖျက်ပြီး ထုံးစံ မပျက်လာခဲ့သည်။ ကျော်ကျော် ကတော့ ကြာသပတေး နေ့တိုင်း ဦးအောင်ဘညို လာတတ်သည်ကို သတိတောင်ထားမိပုံမရပါ။ နောက်ပြိးသူမ ကိုကြည့်ရသည်မှာ ဒီညနေအတွက် တခုခုမှား ယွင်းနေ သကဲ့သို့ ရှိသည်။ အလုပ်မှာအဆင်မပြေတာတခုခု ရှိနေသလားဟု တွေးလိုက်မိသောကြောင့်

“အလုပ် အဆင်ပြေရဲ့လား”

“ပြေပါတယ်”

“ဒါဆို ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ ကြည့်ရတာ မအီမလည်နဲ့”

“မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီလိုပါပဲ”

“နောက်တခု သတိထားမိတာရှိသေးတယ်၊ ကိုယ်ပြန်တော့မယ် ပြောမှ ကြည်ကြည်လင်လင် ပြန်ဖြစ်သွား တယ်”

“တကယ်အဲဒီလို ပုံဖြစ်နေသလား”

“ကိုယ်ထင်တာ ပြောတာပါ”

မလုံမလဲ အပြုံးနှင့် ကျော်ကျော် ခေါင်းငုံ့သွားသည်။ ပြီးတော့မှ မျက်နှာနီနီလေး နှင့် ဦးအောင်ဘညို ကို မကြည့်ဘဲပြောသည်။

“ဟို ဒင်းလေ၊ ရာသီလာနေလို့ ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိတာနဲ့”

ကျော်ကျော့် လက်ကိုဆုပ်လိုက်ရင်း

“ဒါများရှက်နေရသေးလား၊ ပြောလိုက်ပေါ့၊ ဟိုတခါ တုန်းက ကိုယ်အရမ်းမူးနေလို့ပါ”

“မရှက်ပါဘူး၊ အားနာတာ”

ကျော်ကျော့် စကားကြောင့် ဦးအောင်ဘညို မအီမလည်ကြီးခံစားလိုက်ရသည်။ ကျော်ကျော် ပြောပုံက ဦး အောင်ဘညို သူမဆီ ရောက်ရခြင်းသည် ဟိုကိစ္စ တခုထဲအတွက်ဖြစ်နေပြီး သူမဖက်က လိုက်လျောဖို့ အ ခြေအနေ မပေးသည့် အတွက် အားနာသလို ဖြစ်နေသည်။ သို့သော်လည်း သူမဆီရောက်တိုင်း လိုလို ဦးအောင် ဘညို၏ အာသာ ဆန္ဒ ကိုဖြည့်ပေးရသည် ချည်းသာ ဖြစ်သောကြောင့် ကျော်ကျော် အားနာ တာလည်း မှား တော့မမှားပါ။

“ကိုယ် ဒီကိုလာတာ အဲဒီ ကိစ္စတခုထဲ အတွက်မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဟုတ်ပါတယ် ကိုယ်ရောက်လာ ရင်လည်း ဒီဘူတာပဲ ရောက်နေတတ်တော့…………..”

ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိ၍ စကားကိုရပ်လိုက်သည်။ ဦးအောင်ဘညို လက်ထဲမှာဆုပ်ထားသည့် ကျော်ကျော့် လက်ကလေးလည်း တုန်ရီနေ၏။

“ဒီအတွက် မင်းစိတ် အနှောက်အယှက်ဖြစ်သလား၊ ကျော်ကျော်”

ဒီတခါတော့ ကျော်ကျော် ဦးအောင်ဘညို ကို ဝံ့ဝံ့စားစား ပြန်ကြည့်သည်။

“မဖြေနိုင်တဲ့ မေးခွန်းတွေ မမေးပါနဲ့လား”

“အိုကေ၊ အိုကေ ထားလိုက်တော့၊ ကိုယ်ပြန်လိုက်ဦးမယ်”

ဦးအောင်ဘညို ထ လိုက်သော်လည်း ကျော်ကျော်က ဦးအောင်ဘညို လက်ကိုဆွဲထားသည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“စိတ် မဆိုးတာ သေချာပါတယ်နော်”

“ဟင် …. ကိုယ်က ဘာအတွက်စိတ်ဆိုးရမှာလဲ”

“မေးတာကို မဖြေတဲ့အတွက်ရော..အားလုံးအတွက်ပေါ့”

“စိတ်ဆိုးစရာ အကြောင်းလည်း ရှာမရပါဘူး ကျော်ကျော် ရယ်”

“တော်ပါသေးရဲ့”

အခန်းတံခါးဝအထိ ကျော်ကျော်လိုက်လာသည်။ ရောက်လာထဲက စကားပြောနေ၍ ကျော်ကျော် အလုပ်ယူ နီဖောင်းတောင် မလဲရသေးပေ။

“ကဲ သွားမယ်၊ ထမင်းချက်ရဦးမယ် မဟုတ်လား၊ ကိုယ်တခုခု ဝယ်ပြီးပြန်လာ ပို့ပေးရမလား”

“မပို့နဲ့တော့၊ ဟင်းက ရှိပြီးသား၊ ထမင်းပဲချက်ရမှာ၊ မဆာသေးပါဘူး၊ သွားစရာ ရှိတာသွားပါ”

“ဒါဆို သွားမယ်နော်”

“အော် ခနလေး”

လှေခါးထစ်ကို ဆင်းမည့်ဟန်ပြင်ပြီးမှ ဦးအောင်ဘညို ကျော်ကျော့်ဖက်ပြန်လှည့်လိုက်ရသည်။

“ဟို လေ၊ နောက်တခါ ကျရင် ထမင်းကိုအပြင်မှာ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဒီမှာ စားပါလား၊ ဝယ်တာမဟုတ်ဘူးလေ၊ ဒီမှာ ချက်တာကိုပြောတာ”

“မင်းချက်ကျွေးမှာလား”

“အရင် လက လစာထုတ်ပြီးကထဲကပြော မလို့ပဲ၊ မအားဘူးဆိုသလားလို့၊ ခုလည်း နောက်တပတ်ဆို လစာရပြီလေ”

“အလုပ်သွင်း ပေးတဲ့အတွက် ကျွေးချင်တာ၊ ဒါပေမယ့် အပြင်မှာဆိုရင် ပိုကုန်မှာစိုးလို့၊ အင်း သိပြီသိပြီ၊ ရပါတယ်၊ ကိုယ်လဲ မင်းလက်ရာ စားချင်ပါတယ်”

“ပိုက်ဆံ ကုန်မှာစိုးလို့ မဟုတ်ပါဘူး”

ကျော်ကျော် မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ပြောသည်။

“ကိုယ်က စတာပါ၊ နောက် အပတ်ပေါ့ ဟုတ်လား”

ကျော်ကျော့် ပါးလေးကို လိမ်ဆွဲလိုက်ပြီး ဦးအောင်ဘညို ခပ် သွက်သွက်ကလေး ဆင်းလာခဲ့သည်။ ရုံးစော ဆင်းသွားသည့် သိင်္ဂ ီက ခုလောက်ဆိုလျှင် ဧည့်ခံပွဲတက်ဖို့ ပြင်ဆင်ပြီးလောက်ပေပြီ။ ထင်သည့် အတိုင်း ပင် ကားနားမရောက်ခင် ဖုန်းလာ၏။

“ကိုကို မလာသေးဘူးလား”

“အခုလာနေပြီ၊ လက်ဆောင် ဝယ်ပြီးပြီလား”

“အဆင်သင့်ပဲ၊ သိင်္ဂ ီက အဝတ်တောင်လဲ နေပြီ၊ မြန်မြန်လာ”

“လာပြီ၊ လာပြီ”

သိင်္ဂီ  နှင့်လည်းရင်းနှီးသူတွေ၏ ပွဲဖြစ်ရာ သိင်္ဂီ လည်းတက်ရမည်ဖြစ်သည်။ လက်ဆောင်ကိုတော့ ကုမ္ပဏီ အနေ ဖြင့်သာပေးလိုက်တော့မည်။ ပြင်ဆင်ဖို့ သိင်္ဂီ ကစောပြန်သွားသည်။ ကျော်ကျော် မျှော်နေမလား တွေး မိသော ဦးအောင်ဘညို သည်သာ ကျော်ကျော့်ဆီ ရောက်အောင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ ကျော်ကျော့်ဆီ ရောက် တော့လည်းရုတ်တရက် မပြန်ချင်သေး၍ စကားထိုင်ပြောနေမိပြန်သည်။

သိင်္ဂီ  နိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်ပြီးနောက် ကျော်ကျော့်ဆီ အရောက်ကျဲသွားသည်။ တညလုံးလည်း မနေနိုင် တော့ပါ။ နောက်ကနေ ဖုန်းတကျီကျီ ဆက်နေသဖြင့် ကိစ္စပြီးသည် နှင့် အိမ်ပြန်ပြေးရသည်။ ကြာသပတေး နေ့ကိုတော့ ကျော်ကျော့် အတွက်ဟု ဦးအောင်ဘညို သတ်မှတ်ထားသည်။ တပတ်ကိုတခေါက် လောက် တော့ သွားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီးနောက် ရောက်ဖြစ်သည်ကလည်း ကြာသပတေးနေ့တွေဖြစ်နေသည်ကို သတိ မူမိပြီးနောက်တွင် ထိုတရက်ကို မပျက်မကွက် သွားကြို ဖြစ်သွားသည်။

တခြားနေ့တွေလည်း အားရင် အားသလိုရောက်ပါသည်။ ကြာသပတေး နေ့ ကတော့ အမြဲလိုပုံမှန်ဖြစ်သည်။ ဦးစိန်လင်း ကုမ္ပဏီ၏ ခဲရောင်ရင့်ရင့် ဝတ်စုံသည် ကျော်ကျော် နှင့်လိုက်ဖက်မှာ မဟုတ်ဟု ဦးအောင်ဘညို ထင်မိတာ မှားသည်။ မြင့်မြင့်သွယ်သွယ် ကျော်ကျော် နှင့် အတော်လေးကြည့်ကောင်း၏။ တမှတ်တိုင်ကျော် ပြီး သွားစောင့်သည့်ရက်များတွင် ဘတ်စ်ကားပေါ်ကဆင်းပြီးကားဆီသို့ လျှောက်လာသည့် ကျော်ကျော့် ကို မြင်သည်နှင့်ဦးအောင်ဘညို ရင်တွေခုန်လာရသည်။ အိမ်ကို ပြန်ရောက်ဖို့ မစောင့်ချင်တော့သလိုပင်ခံစား ရ သည်။ အရင်လက လခထုတ်ပြီးကထဲက ကျော်ကျော် ဦးအောင်ဘညို ပေးသောပိုက်ဆံကို မလိုချင်ကြောင်း အရိပ် အမြွက်ပြောလာသည်။

“ဘာလို့ ပိုက်ဆံ ထားခဲ့တာလဲ၊ မပေးပါနဲ့တော့”

ထုံးစံအတိုင်း အံဆွဲထဲမှာ ပိုက်ဆံထည့်ထားခဲ့ပြီး နောက်တရက်ရောက်သော အခါပြော၏။

“မင်း လခကို မင်းဖာသာ လုပ်ချင်သလိုလုပ်၊ စုချင်စု၊ သူများပေးချင်ပေး၊ မင်းလိုအပ်တာတွေ ဝယ်ဖို့သုံးဖို့ နဲ့ စားရေးသောက်ရေး အတွက်ကတော့ ကိုယ်ပေးရမှဖြစ်မယ်”

“အရင်က ဟုတ်တယ်လေ၊ အခု ဝင်ငွေရှိနေပြီပဲ”

ရတဲ့လခက ဘာဖြစ်လောက်လို့လဲဟု မပြောချင်တော့ပါ။ ကျော်ကျော့် ကိုစိတ်ငယ်အောင်လုပ်သလို ဖြစ် သွားမည်။ ထို့ကြောင့် ပြန်မပြောနားမထောင် လုပ်လိုက်သည်။

အရင်ကလည်း ကျော်ကျော့် ကို ပိုက်ဆံပေး လျှင် ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် ပေးလေ့ မရှိသည့် အတွက် ကျော်ကျော့် အလစ်တွင် ပိုက်ဆံကို အံဆွဲထဲထည့်ထား လိုက်သည်။ ကျော်ကျော်  နောက်မှသိပြီးစကားစလာလျှင် စကားလမ်းလွှဲပစ်လိုက်၏။ နောက်တော့ နဂိုက ပင် စကားနည်းသော ကျော်ကျော် လေကုန်ခံပြီးမပြောတော့သဖြင့် ဦးအောင်ဘညို လုပ်ရပ် အောင်မြင်သွားသည်။

“ကိုကို ရေမြန်မြန်ချိုးတော့၊ ခုနစ်နာရီ ထိုးခါနီးပြီ”

တောက်ပ ရွှန်းလက်စွာ ဆင်ယင်ထားသည့် သိင်္ဂီ က အိမ်ဝကနေဆီးကြိုနေ၏။ အပြာနုရောင်ပိုးသားဖြင့် ချုပ်ထားသည့် မြန်မာဆန်ဆန် ပွဲတတ်ဝတ်စုံ ဖြင့်သိင်္ဂီ က အလှတွင်အယဉ်ဆင့် နေသည်။ ဆံပင်ကို လည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် ထုံးဖွဲ့ထားပြီး အဝတ်အစားနှင့် လိုက်ဖက်သည့် အပြာရောင် သစ်ခွပွင့်တွေ ပန်ထား၏။ အနားက အဖြတ် တွင် သင်းပျံ့သောရနံ့တခုကို ရှူရှိုက်လိုက်ရသည်။

“ဘယ်လျှောက်သွားနေတယ် မသိဘူး၊ စိတ်ပူအောင်သိပ်လုပ်တာပဲ”

တိုးတိုးလေး ကပ်ကြိမ်းလိုက်သည့် သိင်္ဂ ီ့ကို မျက်နှာချိုသွေးပြုံးပြလိုက်ပြီး ဦးအောင်ဘညို အပေါ်ကို ပြေး တက်၍ ခပ်သုတ်သုတ် ပြင်ဆင်ရသည်။ ပြီးသည်နှင့် ဧည့်ခံပွဲကျင်းပမည့်ဟိုတယ်ဆီ အချိန်မှီရောက် အောင် ခပ်မြန်မြန် မောင်းရတော့၏။

“ကိုကို”

“ဟင်”

“သူများဝတ်ထားတာ အဆင်ပြေရဲ့လား”

“ပြေပါတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“မဖြစ်ပါဘူး၊ ကိုကို မှကြိုက်ရဲ့လားလို့”

သိင်္ဂီ  ဘာဝတ်ဝတ်လှသည်။ ဘာမှ မဝတ်ထား လျှင်ပိုလှသည် ဆိုတာကိုတော့ ဦးအောင်ဘညို ထည့်ပြော မနေတော့ပါ။

“ကိုယ်က အရေးမကြီးပါဘူး၊ ဟိုမှာ စောင့်နေမယ့် သိင်္ဂ ီ့ အဖွဲ့တွေကြိုက်ဖို့ပဲလိုတယ်”

“ကိုကို နော်၊ သူများက ကိုကို့နားမှာပဲ နေမှာ”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“မတရားသောက်မှာ စိုးလို့”

“ကိုယ်မူးတော့လဲ သိင်္ဂ ီမောင်းပြီးပြန်လို့ရတာပဲ”

“မဖြစ်ပါဘူး၊ ရှင်ကြီးက မူးရင်သွေးဆိုးတယ်၊ ဒီဝတ်စုံက နေ့ခင်းမှ ရွေးလာတာပြဲကုန်ရင် မကောင်းဘူး”

မချိုမချဉ် မျက်နှာနှင့် သိင်္ဂ ီက စလာသည့် အခါ ဦးအောင်ဘညို နှုတ်ပိတ်ထားလိုက်ရ၏။ ကားကိုသာ ဂရုစိုက်ပြီးမောင်း နေမိ၏။ တတ်နိုင်သမျှ အ မြန်ဆုံး မောင်းသည့်တိုင်ဆယ်မိနစ်လောက်နောက် ကျ သွားသည်။

“လာဗျို့ ကိုအောင်ဘညို နောက်ကျပါတယ် မှတ်နေတာ မသူဇာ အလှပြင်နေတာစောင့်နေရလို့ကိုး၊ မသိင်္ဂီ မပါဘူးလား”

အပေါက်ဝမှာ စောင့်နေသည့် တကျော့ပြန် သတို့သားကြီးက သိင်္ဂ ီ့ကို သူဇာနှင့် မှားနေသည်။

..............................................

“အလို ..သတို့သားကလဲ အသက်ကြီးတော့ မျက်စိမှုန်ပြီလား၊ သိင်္ဂ ီ ပါရှင့်”

“ဟုတ်ပါရဲ့၊ ဒီနေ့မှ မသိင်္ဂီ က လူကြီးလို ဝတ်လာတာကိုး”

“အော် လူကြီးတွေ မင်္ဂလာဆောင်တဲ့ ပွဲဆိုတော့ လူကြီးလို ဝတ်လာရတာပေါ့ရှင်၊ ကလေးလို ဝတ်လို့ဖြစ် မလား”

သိင်္ဂီ က အသက်ငါးဆယ်ကျော် သတို့သားကြီးကို ပြန်နှိပ်ကွပ်၏။ သူ့ခမျာ မှားတာလည်း အပြစ်မဆိုသာ ပေ။ သိင်္ဂ ီ့၏ ဘော်ဒါကြီးတွေ တောင် မသူဇာထင်ပြီး ရုတ်တရက်အနားကိုမလာကြ။ သိင်္ဂီ လှမ်းနှုတ်ဆက်မှ ဝိုင်း လာကြသည်။ သို့သော်လည်း သူတို့ခမျာမှာ အုပ်ထိန်းသူ ကိုယ်စီ နှင့် ပွဲတက်လာကြသည့် အတွက်သိပ်ပြီးဟေးလားဝါးလား မလုပ်နိုင်ကြ။ သိင်္ဂီ ကလည်း ပြောထားသည့် အတိုင်းဦးအောင်ဘညို နားကလုံး၀ မခွာပေ။ အကြောင်းမသိသူတွေက မသူဇာထင်ပြီး ဇနီးမောင်နှံ အမှတ်ဖြင့် လာနှုတ်ဆက်ကြသည်။ အားလုံးကို ရှင်း မနေ နိုင်တော့ ဘဲ အလိုက်သင့် သွားဖြဲ ပြလိုက်ရတာတွေ လည်းရှိ၏။ ဦးအောင်ဘညို ကို အများကြီး မသောက်ဖို့ သိင်္ဂ ီ အလာလမ်းမှာ ပြောခဲ့သော်လည်း ဒီရောက်တော့ သိင်္ဂ ီ ထပ်မပြောပါ။ ဦးအောင်ဘညို လည်း ဟိုတခွက်ဒီခွက် နှင့် တော်တော်ဝင်သွားသည်။

“ကိုကို”

“ဟင်”

“ကိုကို့ ညာဖက်က ရွှေအိုရောင်ဝမ်းဆက် နဲ့ မိန်းမ တွေ့လား”

သိင်္ဂ ီက အနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောလာသဖြင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။

“တွေ့တယ်”

“သူများတို့ကို တောက်လျှောက်လိုက်ကြည့်နေတယ် သိလား”

“သိင်္ဂ ီ့ကိုလား”

“နှစ်ယောက်လုံးကို”

ဦးအောင်ဘညို သေချာအောင်ထပ်ကြည့်လိုက်သည်။ အခုအချိန်မှာတော့ အမျိုးသမီးက တခြားဖက်ကို ကြည့်နေတာတွေ့ရသည်။ ဘေးမှာ သူမ၏ သမီးဖြစ်ဟန်တူ သည့်ရုပ်ချင်း ခပ်ဆင်ဆင် မိန်းကလေး တ ယောက်ပါသည်။ ခုလို လူကြီးလူကောင်းတွေ လာသည့်ပွဲမျိုးတွင် မိန်းကလေးက တင်ပါးအုပ်ရုံလေးသာ ရှိသော အနက်ရောင်စကပ်တိုတို ဝတ်ထား၏။ ဖွေးလွလွ ပေါင်တံတွေက မီးရောင်အောက်မှာ ထင်ထင်ရှားရှား အားလုံးနီးပါးပေါ်လွင်နေသည်။

“ကိုယ်တော့ ထူးခြားတာ မတွေ့ပါဘူး၊ သိင်္ဂီ စိတ်ထင်လို့နဲ့တူပါတယ်”

“အမယ်၊ အမေကိုမကြည့်ဘဲ သမီးပေါင်တွေ သွားကြည့်နေပြီးတော့”

“မဟုတ်ပါဘူး”

“ဘာမဟုတ်ရမှာလဲ သူများမမြင်ဘူး ထင်နေလား၊ ဒီလိုမှန်း သိရင် အခုနက မျက်နှာချင်းဆိုင်လာထိုင် သွား တုန်းက ပြပါတယ်၊ အထဲအထိပါမြင်ရတယ်၊ အတိုလဲ ဝတ်ချင်သေးတယ်၊အထိုင်လဲ မတတ်ဘူး”

“သူ့ပေါင်က သိင်္ဂ ီ့ပေါင်လောက် မလှပါဘူး”

“ကိုကို”

“ဟင်”

“ကိုကို မူးနေပြီ ထပ်မသောက်နဲ့တော့”

“မမူးပါဘူး၊”

“မမူးရင် ဒီလို အပြောမျိုးတွေ ကိုကို မပြောဘူး”

ဦးအောင်ဘညို နည်းနည်းတော့ များနေပါပြီ။ သို့သော်မူးနေပြီဟု တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထင်သေး။

“သူများလဲ မူးနေပြီ”

“သိင်္ဂ ီ အရက် သောက်တာလဲ မတွေ့ပါဘူး”

“ဟွန်း … ဝိုင်တွေ ယူယူ သောက်နေတာ မတွေ့ဘူးလား”

ဟုတ်ပုံရသည်။ သိင်္ဂ ီ့ မျက်လုံးတွေက ရီဝေရွှန်းလက်နေ၏။ မျက်နှာကလည်း နည်းနည်း နီသယောင်ယောင် ရှိသည်။ ဦးအောင်ဘညို နောက်ထပ် သိပ်မယူဖြစ်တော့ပါ။

ဖြည်းဖြည်းချင်းသာသောက်တော့၏။ ဒါတောင်မှ တခွက်ကုန်လျှင် နောက်တခွက်တော့ ထပ်ယူဖြစ်သေး၏။ သိင်္ဂီ လည်း ဝိုင်တွေထပ်သောက်တာ မြင်ရသည်။ဒီအတွက်တော့ ဦးအောင်ဘညို စိတ်မပူပါ။သိင်္ဂီ က ဝိုင်ပေါသည့် မေမြို့ မှာနေလာသူ မဟုတ်ပါလား။ နည်းနည်း ကြာတော့ သိင်္ဂ ီက ပြောလာပြန်သည်။

“သူများ တွိုင်းလက်သွားချင်လို့ လိုက်ပို့ကွာ”

“ဟာ သိင်္ဂီ ကလဲ”

“ဘယ်သူက သူ့ကို အထဲခေါ်နေလို့လဲ၊ အနားအထိလိုက်ပို့ ခိုင်းတာ၊”

ယောင်ချာချာ နှင့် ဦးအောင်ဘညို ပါလာသည်။ ဒီဖက်မှာက လူရှင်းပြီးတိတ်ဆိတ် နေ၏။ ထို့ကြောင့် သိင်္ဂ ီ ခေါ်တာဖြစ်မည်။ အမျိုးသားခန်း က အမျိုးသမီးခန်းကို ကျော်သွားရ၏။

“ကိုယ် ဟိုဖက်မှာ ရှိမယ်”

“OK Thank you”

သိင်္ဂ ီ့ကို စောင့်ရင်း ဦးအောင်ဘညို လည်းကိုယ့်ကိစ္စ ကိုယ်ရှင်းလိုက်သည်။ အမျိုးသား ခန်းရှေ့နားလေးတွင် ရပ်စောင့်နေသော်လည်း သိင်္ဂ ီက တော်တော် နှင့် ပေါ်မလာ။ နည်းနည်းကြာမှ ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာ သည်။ ဘေးဝဲယာကို ပျာပျာသလဲ မျက်စိကစားလိုက်ပြီး

“ကိုကို လုပ်ပါဦး”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဇစ် ကညပ်နေတယ်၊ ပြန်ပိတ်လို့ မရလို့၊ ပြန်ဆွဲ လို့လဲ မရဘူး”

ဦးအောင်ဘညို လည်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို မလုံမလဲ အကဲခတ်လိုက်သည်။ လူသူအရိပ်အယောင် မရှိ။

“ထမိန် မဟုတ်ဘူးလား”

“ထမိန် အစစ်ဆိုရင် လူကြားထဲ ခနခန ပြင်ဝတ်နေရမှာ ပေါ့ကိုကိုရဲ့၊ လုပ်ပါမြန်မြန်”

အဖြူရောင် အောက်ခံဘောင်းဘီ၏ ဇာနားစ ကလေးက ဇစ်ကြားမှာ ညပ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ အပေါ်ကိုဆွဲ ဖို့ကြပ်နေသည့် အတွက် အောက်ကို ပြန်ဖိဆွဲချလိုက်သည်။ ယောက်ျားအား နှင့်ဆိုတော့ လွတ်ထွက်သွား ၏။

“ရပြီ”

“ရရင်လဲ ပြန်ပိတ်ပေးလေ၊ သူများလုပ်ရင် ပြန်ညပ်နေဦးမယ်”

အဖြူရောင်ဘောင်းဘီထဲ မှာတင်းမို့နေသောတင်ပါးကို တစွန်းတစမြင်ရသည်။ ဦးအောင်ဘညို အာခေါင် တွေခြောက်လာ၏။ ဦးအောင်ဘညို ၏စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို သိင်္ဂီ လည်းရိပ်မိသည်။

“ပြီးရင် အိမ်ပြန်ကြမယ်လေ”

ဦးအောင်ဘညို ပုခုံးကို လှမ်းကိုင်ပြီးပြောသည်။ ကားစွင့်ပြည့်တင်းသော တင်ကို ပိတ်ဖို့ တော်တော်အား စိုက်ဆွဲလိုက်ရသည်။ သိင်္ဂီ ဝတ်တုန်းက ဘယ်လိုဝတ်ခဲ့သည်မသိ။

“မကြပ်ဘူးလား”

“သူများတို့က အကျင့်ဖြစ်နေပြီ၊ Thank you ကိုကို”

ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြသည့် အနေဖြင့် သိင်္ဂီ က ဦးအောင်ဘညို ပါးကိုနမ်းလိုက်သည်။ ရုတ်တရက် စိတ် လွတ်ထွက်သွားသော ဦးအောင်ဘညို လည်း သိင်္ဂ ီ့မျက်နှာကို ညှပ်ကိုင်ရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်း လိုက် မိသည်။ သိင်္ဂ ီကလည်း လှိုက်လှဲစွာ တုန့်ပြန်ပါသည်။

“ဟင်”

လောကကို ခေတ္တမေ့သလိုဖြစ်သွားစဉ် သိင်္ဂ ီကတွန်းဖယ်လိုက်သောကြောင့် ဦးအောင်ဘညို ကြောင်သွား ၏။ သိင်္ဂ ီမျက်နှာမူရာကို ကြည့်လိုက်တော့မှ ဦးအောင်ဘညို ခေါင်းကြီး သွားရသည်။ စောစောက ရွှေအို ရောင် နှင့် မိန်းမ၊ ဘေးမှာလည်း သူ့သမီး ကောင်မလေးပါသည်။ ဦးအောင်ဘညို ရှက်ရှက် နှင့် ဧည့်ခံပွဲ လုပ်နေရာဆီသို့မပြေးရုံတမယ် ခြေလှမ်းတွေ နှင့် ပြန်လာခဲ့သည်။ သိင်္ဂ ီ့၏ ဖိနပ်ခွာသံလေးကိုလည်း နောက်ကထပ်ချပ်မကွာ ကြားရသည်။ ဒီအမျိုးသမီး သည် အသိအကျွမ်း ထဲကတော့ မဟုတ်။ တခါမှ မမြင်ဖူးဟုထင်သည်။

တခုပဲရှိသည်။ သူမကို ဦးအောင်ဘညို မသိသော် လည်း ဦးအောင်ဘညို ကို တနည်းနည်း နှင့် သိနေတာမျိုးတော့ ရှိနိုင်သည်။

“ဘယ်လို လုပ်မလဲ ကိုကို”

လူကြားထဲ ပြန်အရောက်တွင် သိင်္ဂ ီကပ်ပြီးတိုးတိုးလေး မေးသည်။

“သိင်္ဂ ီသူ့ကို သိလား”

“ဟင့် အင်း မသိဘူး”

“ထားလိုက်ပါ၊ ပြန်ကြရအောင်”

“ခနလောက် နေပါဦးလား၊ ချက်ချင်း ပြန်ပြေးတယ် လို့ဟိုကထင်သွားဦးမယ်၊ ဒီမှာ သိင်္ဂ ီနဲ့ကိုကို့ ကို စုံတွဲ လာတယ် ထင်နေကြတာပဲ၊ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်တာကောင်းမယ်”

သိင်္ဂ ီ့ အကြံကသိပ်မဆိုးဟု ထင်၍ ဆက်နေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“ဟာ ဒီ နှစ်ယောက် အိမ်မှာမတွေ့လို့ ဒီမှာ စကားပြောနေရတာလား၊ ခွက်ယူလေ၊ ချီးယားစ်”

အနားကိုရောက်လာသော မိတ်ဆွေ တယောက်ကြောင့် ဦးအောင်ဘညို အရက်ခွက် လှမ်းယူလိုက်ရသည်။စိတ်ကလည်း ထွေထွေ ရှိနေရာ ထိုအချိန်မှ စပြီး တခွက်ပြီးတခွက် ဆက်တိုက်သောက်တော့သည်။ သိင်္ဂ ီ တားမလို လုပ်လိုက်သေးသော်လည်း မတားတော့ဘဲ ဒီအတိုင်းကြည့်နေသည်။ သူမ လည်း ထပ်ယူတာ မြင်၏။

“ဟို မိန်းမ ကော”

“သိင်္ဂ ီရှာနေတာပဲ မတွေ့တော့ဘူးကိုကို”

“ထားလိုက်ပါတော့”

အိမ်အပြန်တွင် ဦးအောင်ဘညို ရေချိန်တော်တော် ကိုက်နေလေပြီ။ သိင်္ဂီ ကလည်းနည်းနည်း မူးနေသည် ဆို၍ သူမကို ပေးမမောင်းတော့ဘဲ ဦးအောင်ဘညိုပဲ ကားမောင်းသည်။

“ဘယ်ဆိုးလို့လဲ၊ မူးနေတာတောင်မှ မောင်းတာက ဖြောင့်လို့”

“ဒါက အကျင့်ရနေပြီလေ ဟဲဟဲ”

“ဒါဖြင့်ရင်လည်း စိတ်ချလက်ချလိုက်တော့မယ်”

သိင်္ဂီ ဦးအောင်ဘညို ကို မှီလိုက်၏။ နူးညံ့သောအတွေ့အထိကြောင့် ဦးအောင်ဘညို ရင်တွေခုန်လာသည်။ဟိုတယ်မှာ တွေ့ခဲ့သည့် မိန်းမကိုလည်း မေ့သွားသည်။ အိမ်ကို မြန်မြန်ပြန်ရောက်ချင်မိ၏။

“ကိုကို”

“ဟင်”

“သူများ အခန်းကို မပြန်တော့ဘူး၊ ကိုကို့ဆီပဲတန်းလာတော့မယ်၊ အိမ်က လူတွေလဲ ခုလောက်ဆို အိပ်ကုန်ကြပါပြီ”

“သိင်္ဂ ီ့ သဘောလေ”

ဦးလေးစိုးက အိမ်တံခါးစောင့် ဖွင့်ပေးသည်။

“ကားသွင်းပေးရမလား ဆရာ”

“အော် ဟုတ်ကဲ့ သွင်းလိုက်လေ”

ဦးလေးစိုး လက်ထဲသော့ထည့်ပေးပြီး ဟန်မပျက် အပေါ်ထပ်သို့တက်ခဲ့သည်။ နောက်ကနေ ခြေလှမ်းသုံး လှမ်း လောက်ခွာပြီး သိင်္ဂ ီလိုက်လာ၏။ ပြောသည့် အတိုင်း သိင်္ဂ ီဦးအောင်ဘညို အခန်းကို တခါထဲ လိုက်လာသည်။

“ဝင်တာကတော့ မမ ဖက်ကပဲဝင်တော့မယ်”

မသူဇာ အခန်းဖက်ကနေပတ်ပြီး အခန်းကူးတံခါးလေးကနေ ပြန်ဝင်လာ၏။

“ပြောထားတယ်နော် သူများဖာသာချွတ်မယ်လို့”

ခေါင်းပေါ်က ပန်းကို အရင်စဖြုတိသည်။

“ဟွန့်၊ တင်စရာလဲ မရှိဘူး၊ ဟိုဖက်မှာပဲ သွားထားလိုက်တော့မယ်”

သိင်္ဂ ီတဖက်ခန်း သို့ပြန်ကူးသွားသည်။ စိတ်မရှည်တော့သော ဦးအောင်ဘညို က အဝတ်အစား တွေမြန်မြန်ချွတ်ပြီး နောက်ကနေလိုက်သွား၏။ ကိုယ်ပေါ်က လက်ဝတ်လက်စားနှင့် အဝတ်တွေကို တခုချင်း ချွတ် ပြီး မသူဇာ၏ ကုတင်ပေါ်တင်နေသော သိင်္ဂ ီ့ကိုတွေ့ရတော့ စိတ်အလွန်လှုပ်ရှားရသည်။ ချက်ချင်းပင် တင်းမာမှုတွေက ခေါင်းထောင်ထလာသည်။

“ပြန်လာမှာပေါ့လို့”

မျက်စောင်း နှင့် အတူပြောရင်း သိင်္ဂ ီ ဦးအောင်ဘညို၏ အသင့်အနေ အထားကိုမြင်သွားသည်။

“ကိုကို ကတော့လေ”

ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘရာစီယာ နှင့် ပင်တီဖြူဖြူ လေးသာကျန်သည်အထိ ခပ်မြန်မြန်ချွတ်လိုက်ပြီး နောက် ဦး အောင်ဘညို လက်ကိုဆွဲ၍

“ဒီမှာတော့ ရှုပ်ပွ ကုန်ပြီ ဟိုဖက်ပဲ သွားမယ်နော်”

“ကျန်သေးတယ်လေ”

ဦးအောင်ဘညိုက မချွတ်ရသေးသည့် ဘရာစီယာ နှင့် ပင်တီကို မေးငေါ့ပြသည်။

“ဒါက ကိုကို ချွတ်ပေးဖို့ထားတာ”

သိင်္ဂ ီချန်ထားတာ နှစ်ခုကို ဖယ်ရှားရန် ဦးအောင်ဘညို စက္ကန့်ပိုင်းသာ အချိန်ယူလိုက်ရပါ၏။

............................................................................

{ မိုးဆိုသည်မှာ တိမ်တွေညိုတိုင်းလည်းရွာချင်မှ ရွာသည်။

ရွာသည်ဆိုတိုင်းလည်း သည်းချင်မှ သည်းသည်။

ထိုသဘောတရားတို့ကို သိလျှက်နှင့် တိမ်ရိပ်မြင်ကာစိုးထိတ်ရသူသည် ထီးမပါသည့် သူသာဖြစ်လိမ့်မည်မလွဲပေ။}

...............................................................

အခန်း (၂၄)

မြို့ထဲကတိုက်တွေကြောင့်ဖြစ်မည်၊ ဖုန်းလိုင်းက ကောင်းကောင်း မမိချင်။ တဖက်က ဖူးဖူး အသံကို သိင်္ဂ ီ ကောင်းကောင်း မကြားရပါ။

“တီတီ ခနနေရင် ပြန်ခေါ်မယ်နော် သမီး”

သွားရမည့် ရုံးကိုရောက်တော့မှ စာရွက်စာတမ်းတွေ ကိစ္စ ကိုအေးအေး နှင့်ထားခဲ့ပြီး အိမ်ကိုဖုန်းပြန် ခေါ် လိုက်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်ကြည် လာကိုင်၏။

“ခုန ဖူးဖူး ဆက်လို့ဒေါ်ဒေါ်ကြည်”

“သူ့ အမေရောက် တာလှမ်းပြောတာဖြစ်မှာပေါ့၊ နေဦးခနလေး ဟိုမှာ လာနေပြီ”

ဒေါ်ဒေါ်ကြည့် အသံပျောက်သွားပြီး ဖူးဖူး အသံပေါ်လာသည်။

“မမရောက်နေတယ် ဆို”

“ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါ လှမ်းပြောတာ”

“မမ ကားသုံးချင်လို့လား”

မမ မရှိသည့် အတွက်သိင်္ဂီ မသူဇာကားကိုပဲ ဆက်သုံးနေသည်။ ဖူးဖူး အသံတိုးသွားသည်။ လေသံအုပ်အုပ် ကလေး ဖြင့် ပြော၏။

“မဟုတ်ဘူး၊ ရောက်ကထဲက မျက်နှာကြီးတင်း ပြီး စကားလဲ ကောင်းကောင်း မပြောဘူး၊ ဖေဖေ့ဆီ ဖုန်းဆက်မယ် ဆိုတော့ မဆက်နဲ့တဲ့ အသံကျယ်ကြီးနဲ့ ထအော်တယ်၊

သမီး ကြောက်တယ် တီတီရယ်၊ မြန်မြန် ပြန်ခဲ့ပါ။”

မမ အနေဖြင့် ကိုကို့ကို စိတ်ပြေသေးပုံမရပါ။ ကိုကို ကလည်းကိုကိုပင် သိင်္ဂီ တယောက်လုံး ရှိနေပါလျှက် နှင့် မမကို သွားစသည်။

“အခု ဘယ်မှာလဲ”

“သမီး အခန်းထဲမှာ၊ သူ့အခန်း မသွားဘူးတဲ့”

“လမ်းမှာ တခုခု စိတ်ဆိုးစရာတွေ့ခဲ့လို့ နေမှာပေါ့ သမီးရယ်”

“မဟုတ်ဘူး တီတီရဲ့၊ မေမေ ဒီလောက်စိတ်တိုတာသမီး မတွေ့ဖူးဘူး၊ မေမေ ဘယ်နှစ်ရက် နေမှာလဲ မေး မိလို့ သမီး ကိုအော်တယ်။ ဖိုးသားလည်း အအော်ခံရတယ်၊သူ့ကို လာဖက်လို့တဲ့၊ အော် တီတီ့ကိုလဲ မေး တယ်၊ ဘယ်အချိန်ပြန်လာမှာလဲ တဲ့”

ရုတ်တရက် သိင်္ဂ ီ့ရင်ထဲမှာ ဒိန်းကနဲမြည်သွားသည်။ လွန်ခဲ့သော တလကျော်လောက်က ဧည့်ခံပွဲမှာ တွေ့ခဲ့ရသည့် ရွှေအိုရောင် ဝတ်စုံနှင့် မိန်းမကို ပြေးမြင်လိုက်၏။ ထိုမိန်းမသည် မမနှင့် သက်တူရွယ်တူလောက် ရှိ နိုင်သည်ကို အခုမှ ပြန်တွေးမိသည်။

“တီတီ စောစော ပြန်လာနော်”

“အေး …အေး … အေးပါ သမီးရယ်၊ ဒါပဲ နော်တီတီ ဒီမှာ ညွှန်မှုးနဲ့ တွေ့စရာ ရှိသေးလို့”

သိင်္ဂ ီဖုန်းချအပြီးမှာ အချိန်ကိုက်ပင် အေးအေး အနားသို့ရောက်လာသည်။

“ပြီးပြီ မမ”

အေးအေး လက်ထဲက စာရွက်တွေတထပ်ကြီးကို အကုန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး ညွှန်မှုးအခန်းဖက်သို့လာခဲ့၏။

“မမ …မမ”

“ညွှန်မှုး အခန်း က ဟိုဖက်မှာလေ၊”

“အော် …အင်း အင်း”

“ညီမ အိတ်”

“ဟင် … ဘာလဲ”

“မမ ညီမ အိတ်ပါ ဆွဲယူသွားတယ်”

“ဟုတ်ပါရဲ့၊ ရော့ရော့”

အထဲမှာ ညွှန်မှုး နှင့် စကားပြောတော့လည်း အယောင်ယောင် အမှားမှားဖြစ်နေသည်။

“ဒေါ်သိင်္ဂ ီ နေမကောင်းဘူးလား”

“ကောင်း …ကောင်း ပါတယ် ဗိုလ်မှုး၊ ဒီနေ့ လုပ်စရာတွေ များတော့ စိတ်နဲ့ လူနဲ့ မကပ်ဘူး ဖြစ်နေတာ”

“ဒီလောက်လဲ စီးပွား မရှာနဲ့လေ၊ မရှိတဲ့ လူတွေလုပ်စားဖို့လည်းထားဦးပေါ့”

တွေ့နေကျရင်းနှီးနေသည့် ညွှန်မှုးက ပြန်နောက်သည်။ သိင်္ဂ ီရယ်ကျဲကျဲ သာလုပ်နေလိုက်ရသည်။ ကိစ္စ ပြီး၍ထွက်လာတော့မှ

“အေးအေး .. ဒီနေ့ဘယ်သွားဖို့ ရှိသေးလဲ”

“မရှိတော့ ဘူး မမ”

“တော်ပါသေးရဲ့ဟယ်၊ ဒါဆိုရုံးပြန်ကြတာပေါ့”

အပြန်လမ်းတွင်လည်း အတွေးထဲနစ်နေ၍ ကားမောင်းရတာ အဆင်မပြေ၊ ယာဉ်ကျော အယူမှားပြီး ကွေ့ရ မည့် နေရာမှာ ကွေ့မရဖြစ်ပြီး လမ်းကို တကွေ့တပတ်လျှောက်မောင်းလိုက်ရသည် ကလည်း နှစ်ကြိမ် သုံး ကြိမ်မကပါ။ သိင်္ဂီ စိတ်ထွေနေသည်ကို အေးအေးလည်းရိပ်မိပုံရသည်။ စကားမပြောဘဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက် လာ၏။ရုံးရှေ့မှာ ကားရပ်ပြီး သိင်္ဂီ မဆင်းသေးဘဲ တွေးနေမိသည်။ စက်ကိုလည်း မရပ်မိ။ အရင်ဆင်းသော အေး အေး က သိင်္ဂ ီ့ဖက်အခြမ်းမှာလာရပ်ပြီး

“မမ”

“အော် ..အင်း … နင်တို့ လေးလေး မေးရင် ငါပြန်ပြီလို့ပြောလိုက်၊ ဘာမှ မရှိတော့ဘူးမဟုတ်လား”

“မရှိတော့ပါဘူး”

“ဟုတ်ပြီ လေ၊ ဒါဆို ငါသွားမယ်၊ အခန်းထဲက မီးနဲ့ အဲယားကွန်း ပိတ်လိုက်တော့”

“ဟုတ်ကဲ့”   

ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၍ မောင်းထွက်လာသော်လည်း သိင်္ဂီ ဘာလုပ်ရမည် မသိပေ။ အိမ်ပြန်သွားလျှင် ဘာတွေ ရင်ဆိုင်ရမည်ကို မသိသေးပါ။ မမ သူမဖာသာ ဒေါသဖြစ်စရာတခုခု ရှိ၍ စိတ်တိုနေတာလည်း ဖြစ်ကောင်း ဖြစ် နိုင်သည်။ ဒါမှမဟုတ်လျှင်လည်း သိင်္ဂီ စိုးရွံ့ထိတ်လန့်နေမိသည့် အကြောင်းကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ကိုကို့ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြောချင်စိတ်ကိုပြန်ဖျောက်လိုက်၏။ မသေမချာ မဟုတ်ဘဲနှင့် တော့ကိုကို့ကို မပြော လိုပါ။ သန့်စင်ခန်းသွားရင်း ဟိုမိန်းမ နှင့်သာမတိုးခဲ့ဘူး ဆိုလျှင် သိင်္ဂ ီ့မှာ ဘာမှထိတ်လန့်စရာ မရှိ။ အရေးထဲ ဇစ်က လည်း ညပ်သွားသည်။ ဇစ်ကွဲကြီးနှင့် လူသူကြားထဲလဲ တိုးလို့မဖြစ်သည့် အတွက် ကိုကို့ အကူ အညီ ကိုယူမိသည်။

အပိုင်း (၁၄) ဆက်ရန် >>>