ရင်နာအောင်လုပ်ရက်တယ် (စ/ဆုံး)

ရင်နာအောင်လုပ်ရက်တယ်  (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ဇမ္မူတလူ

“ မေသူ….”

လျှောက်လက်စ ခြေလှမ်းတို့တုန့်ခနဲ ရပ်သည်။ လှည့်ကြည့်ပြီးနောက်၌ ဒေါသသည်ယမ်းလုံးကြီး တစ်လုံးပေါက်ကွဲသကဲ့သို့ဝုံးခနဲ ပေါက်ကွဲထွက်သွားသည်။

“ ခင်ဗျား… လိုက်နှောက်ယှက်ပြန်ပြီလား…”

အသံလည်း ဒေါသဖြင့်မာကျောခက်ထန်နေလင့်ကာ တုန်ခပ်နေသောကြောင့်တိုးတိတ်ရှတစွာ ထွက်လာသည်။ မေသူလျှောက်လှမ်းခဲ့သော မြေနီလမ်းမကြီး တစ်လျှောက်၌လည်း အလုပ်သမား ခရီးသွားများနှင့်ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေဆဲ..။

“ ခွင့်လွှတ်ပါ မေသူ… ဒီစာလေး……..”

“ အို…ဘာစာမှကျနော်မယူဘူး.. ခင်ဗျားကိုဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ ဗျ… ခင်ဗျား သိပ်လွန်နေပြီနော်…”

မေသူ့စကားကြောင့်သူ့မျက်နှာလေးသိမ်ငယ်စွာတံတွေးတစ်ချက်မြိုချသည်။လက်ထဲမှစာကိုသူ့လက်ထဲသို့ ပြန်ထည့်သည်။ ပြီးတော့ မေသူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်သည်။ သူ့အကြည့်၌ နာကျင်ကြေကွဲခြင်းတို့ဖြင့် ရောပြွန်းယှက်ထွေးနေသည်။ လမ်းလေးခွ၌ ရပ်နေကြသော သူတို့နှစ်ဦးကိုတချို့က အကဲခပ်သလို ပြုံးစိစိကြည့်ကြသည်။တချို့က ရိုးနေပါပြီဆိုသော မျက်နှာများဖြင့်တစ်ချက်ငဲ့ကြည့်ကာ ဆက်သွားကြသည်။

“ မေသူ့ကိုကျနော်… သိပ်ချစ်တယ်ဗျာ…”

သူက အံကြိတ်သံကြီးဖြင့်ပြောရင်း ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။

“ ဟွန်း…. ပေါတယ်ဆိုတာ အကောင်းမှတ်လို့….”

မေသူက သူကြားအောင် ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး လှမ်းကလိလိုက်သေး၏။ သူက လှည့်မကြည့်တော့။လူအုပ်ကြားထဲသို့တိုးဝင်ကာပျောက်ကွယ်သွားလေတော့သည်။မေသူရင်သည်တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ကျန်ရစ်ဆဲရှိသည်။အသားညိုညို အရပ်ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း သူ့အသက်က မေသူ့ထက်အနည်းဆုံး ဆယ်နှစ်လောက်တော့ကြီးမယ်..။မေသူက (၁၈) နှစ်အရွယ် ကျောင်းသူဘဝဖြင့် အေးချမ်းစွာ စာကိုသင်ကြားနေရမည့် အချိန်၌ အလုပ်သမားဘဝဖြင့် စားဝတ်နေရေးကို ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေရသော ဘဝဖြစ်သည်။ 

မေသူကျောင်းက ထွက်ခဲ့ရသည်မှာ ၂  နှစ်ကျော်ပြီ။ မေသူ့အမေက ကုန်စိမ်းရောင်းရင်း မေသူ့ကို ၁၀ တန်းအောင်သည်အထိကျောင်းထားပေးမည်ဟုကြွေးကြော်ခဲ့သော်လည်း လက်တွေ့၌ အမေအိပ်ရာထဲ လဲခဲ့ရသည်။ မေသူ့၌ အသက် ၂၂ နှစ်အရွယ်အစ်မတစ်ယောက်၊ မေသူ့အောက်အသက် ၁၄ နှစ်အရွယ်မောင်တစ်ယောက်စုစုပေါင်း မောင်နှမ သုံးယောက်ရှိသည်။

မေသူ့အစ်မနှင့်မေသူကမောင်လေးကို၁၀တန်းအောင်သည်အထိကျောင်းထားရန်ဆိုသောအမေ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုလက်လွှဲယူကာ ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံး အလုပ်လုပ်ခဲ့ကြသည်။ အစ်မ မမကြူက အိမ်တွင်ပင်လုပ်ကိုင်ရသော ချည်ငင်ချည်လုံးချခြင်း အလုပ်ကိုလုပ်ကိုင်သည်။ မေသူကမူအစိုးရ စက်ရုံကြီးတစ်ရုံ၌ လုပ်ရသဖြင့်ဝမ်းရေးအတွက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ရသည်။ 

မောင်လေးကိုတိုးကတော့သတ္တမတန်းတွင်ပညာသင်ကြားနေဆဲ..သည်ရည်ရွယ်ချက်တွေနှင့်ဘဝကို ရင်ဆိုင်ရုန်းကန်နေရသော မေသူ့လို မိန်းကလေးအဖို့ အချစ်ဆိုသောအင်မတန်လှပ၍ ကြောက်စရာကောင်းသော အရာကြီးနှင့်မပတ်သက်ချင်။ ပြီးတော့လည်း မေသူ့ကို စာပေးသူကအသက် ၂၈ နှစ်အရွယ်လောက်ရှိသောသူ။ ကိုယ့်ရပ်ကွက်ထဲမှာသာဆိုလျှင်ဟင်း ပြင်းသလား မမေးနဲ့။ 

မေသူ့အကြောင်းလည်းတစ်လမ်းလုံးကသိထားကြသည်။အသလွတ်အချောင်သဘောနှင့်အပျော်လိုက်ကောလို့ကတော့မေသူတို့က လူလည်ခေါင်မှာကိုပေါ်တင်ဖဲ့ပစ်လိုက်၏။အုတ်ကျင်းဆိုတာက ကိုယ့်နယ်မဟုတ်။ အလုပ်သွားအလုပ်ပြန်တွေနှင့်အမြဲပြည့်ကြပ်နေသော စက်ရုံလမ်းပေါ်မှာ ပြီးတော့ဒီလူက ဟိုအရင်ချာတိတ်တွေလိုအကောင်သေးသေးလဲ မဟုတ်။ စိတ်ညစ်ဖို့တော့ကောင်းသည်။

သည်ကနေ့လိုအိုဗာတိုင်ဆင်းရသော အချိန်မျိုး၌ မေသူအဖော်အမြဲ ရှာရသည်။ တစ်ယောက်ထဲ သွားလို့ကတော့ တစ်ယောက်မဟုတ်တစ်ယောက်အမြဲအလိုက်ခံရတတ်သည်။ ကိုယ့်ရပ်ကွက်မှာသာ မေသူအကောင်လုပ်ရဲပေမယ့်ခုလိုအခြားတစ်နေရာမှာတော့မေသူအာသိပ်မကျယ်ရဲ။ 

ယောက်ျားလေးနှင့်မိန်းကလေး မျက်ခွက်တစ်ချက်လောက်စွပ်ထိုးပြီး ပြေးသွားလျှင်စောက်ရှက်။ အိမ်မှာက အမေ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်မဲ့ကိစ္စမှန်သမျှရှောင်နိုင်သလောက်ရှောင်နေရတာကိုး..

..............................................................................................................................................

“ ဒေါ်လေးဖို့စပျစ်သီး.. ဒါက ဖရုံယိုဒါက ဇီးယို.. ခံတွင်းရှင်းတယ်.. ဒေါ်လေးရ..ကျနော်က အမေ မရှိတော့ဒေါ်လေးကိုပဲ ကန်တော့ရတာ..”

လည်တယ်သိပ်လည်တယ်။ ဘာမှတ်လဲ အင်း မမကြူနဲ့မောင်တိုးကတော့ငတုံးတွေလေ။ ဟိုက ဒီယုံမြင်လို့ဒီခြုံထွင်နေတာ။ မမကြူက ဒီလူကြီးဆိုရင်ဧည့်ကောင်းဆောင်ကောင်း လာတာကျနေတာပဲ၊ သင်ဖြူး ခင်းပေးရတာနဲ့၊ ရေနွေးကြမ်း ချပေးရတာနဲ့မျက်စေ့ကိုနောက်နေတာ။

“ ဆရာက အုတ်ကျင်းမှာနေတာ မမလေးရဲ့ ဆရာ့ကိုသိထားရင်မမလေး အလုပ်သွား အလုပ်ပြန်နှောက်ယှက်မဲ့သူမရှိဘူးပေါ့..”

အင်း သူ့ဆရာကိုယ်တိုင်က လိုက်နှောက်ယှက်နေတာတော့ ကိုတိုး မသိဘူးလေ။ ဟိုကုန်ခဲ့တဲ့ စနေနေ့ညနေပိုင်း အိုဗာတိုင်ဆင်းပြီး ပြန်လာတော့ ၂ ချက်၊ (၁၀) နာရီအဆိုင်းမို့မိုးချုပ်ရတဲ့အထဲ မိုးကလည်း တဖွဲဖွဲ ရွာနေသေးတယ်။ ခရီးဝေးသမားတွေ ဖယ်ရီနဲ့ထွက်သွားကြပြီ။

မေသူရယ်အေးကြည်မရယ်မညွန့်ဆွေရယ်သုံးယောက်ပြန်အလာ စိန်အိုးစည်နားရောက်တော့ကုလားဒိန်သုံးယောက်ဘယ်ကထွက်လိုက်လာတယ်မသိဘူး။ အနောက်ကပါလာကြတယ်။ အေးကြည်မဆိုတာ သေးတောင်ပါတယ်။ မညွန့်ဆွေက ခေါက်ထီးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်လိပ်ပြီး…

“ ရီးတီးယားတားလုပ်ရင်.. စောက်ခွက်ကိုဖြတ်ရိုက်ပစ်မယ်..”

လို့အသံကျယ်ကျယ်လေးနဲ့ပြောလိုက်တယ်။အဲဒီမှာ ကုလားဒိန်တစ်ယောက်က ဘာထပြောလည်း သိလား..။

“ ဟေ့ကောင်တွေ အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်ရင်ဖြစ်၊ မဖြစ်ရင်အပြတ်ဖဲ့ပစ်လိုက်... လူမှတ်မိရင်သံသရာရှည်နေမှာ..” တဲ့။

အောင်မလေးလေး မေသူတို့သုံးယောက်ခြေလှမ်းတွေ ဂယိမ်းဂယိုင်နဲ့ဘယ်နင်းလို့ဘယ်နင်းရမှန်း မသိတော့ဘူး။ တော်ပါသေးရဲ့ ရှင်။ မူလီစက်ရုံအလွန်မော်လမြိုင်ထမင်းဆိုင်နားရောက်တော့မီးကင်းတစ်ခုတွေ့တယ်။ကျမလည်း မီးကင်းတဲထဲ ဇွတ်ဝင်ပြီး…

“ အစ်ကိုကြီးတို့ရယ်.. ကျမတို့ကိုကူညီပါအုံး... နောက်မှာ ကုလားဒိန်သုံးယောက်လိုက်နှောက်ယှက်နေလို့…”

ဆိုပြီး ပြောမိပြောရာ ဆွဲမိဆွဲရာ ဆွဲတော့ ကင်းတဲထဲကနေ စစ်ဦးထုပ်အဟောင်း စစ်မိုးကာဂျာကင်ပွပွကြီးဝတ်ထားတဲ့ လူထွားကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ သူ့လက်မောင်းမှာ လုံခြုံရေးဆိုတဲ့ အနီလက်ပတ်ကြီးကထင်းလို့။ ဟင်း ဘာရမလဲ ဟိုကုလားဒိန်တွေကို ရင်ဆိုင်ပစ်လိုက်မယ်။ အမယ်အေးကြည်မက အုတ်ခဲကျိုးတွေဘာတွေ ကုန်းကောက်လိုက်သေး။

“ ဟေ့ကောင်တွေ... ရပ်စမ်း… မင်းတို့ဘယ်ကလဲ…”

လူကြီးရဲ့ ထည်ဝါခန့်ညားတဲ့အသွင်အပြင်နဲ့အောင်မြင်တဲ့အသံလဲကြားရော ကုလားသုံးယောက်ကုတ်ကျသွားရော။

“ ကိုထွန်းရင်…ကိုမောင်ငြိမ်း… ဒီကောင်တွေကိုရပ်ကွက်ရုံးထဲ ခေါ်ခဲ့ဗျာ…”

“ ဟာ…. မ…မလုပ်ပါနဲ့ဆရာရယ်…. ကျနော်တို့ဗီဒီယိုကြည့်ပြီး ပြန်လာတာပါ…ခင်ဗျာ…. သူတို့ကို ဘာမှမပြောပါဘူး…”

“ အေးအေးဆေးဆေး မရရင်အပြတ်ဖဲ့ဆိုတာ ဘယ်အပေါက်က ပြောတဲ့စကားလဲ..ဟင်…”

မညွန့်ဆွေက ခေါက်ထီးတရွယ်ရွယ်နဲ့ကုလားဒိန်သုံးကောင်ကိုဘာဖြဲသလဲ မမေးနဲ့ဟင်းဟင်း။

“ ကဲ….ညီမတို့ကလည်း ကျေနပ်ပါ အစ်ကိုတို့ရပ်ကွက်ထဲမှာတော့ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး..”

အမယ်မင်း အဲဒီလူကြီး အသံကြားမှကြည့်လိုက်မိတော့ကျမကိုစာလိုက်ပေးတဲ့ကိုတိုးရဲ့ ဆရာဆိုတာလေ။

“ ကျနော့်နံမယ်..စစ်ငြိမ်းပါ….”

“ ဟုတ်ကဲ့….”

မညွန့်ဆွေနှင့် အေးကြည်မတို့ကတော့ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ လူစွမ်းကောင်းနဲ့ တွေ့သလိုပဲ ကျေးဇူးတင်စကားတွေရွှန်းရွှန်းကိုဝေလို့ကျမမှာသာ အိမ်လာလည်း ဖာသိဖာသာနေ ကိုစစ်ငြိမ်းဆိုတဲ့အဲဒီလူကြီးကို ဘယ်လိုကြည့်ရမှန်းမသိဖြစ်ခဲ့ရတာ။

“ သူ့နံမယ်က မေသူပါ ကိုစစ်ငြိမ်း…”

“ ဟုတ်ကဲ့.. ဒုတိယအကြိမ်သိရတာ ဝမ်းသာပါတယ်…”

ကျမက ဟိုတစ်ခါလိုအင်း တစ်လုံးတည်း မဟုတ်ပဲ

“ ဟုတ်ကဲ့…” 

လို့တော့ပြောဖြစ်သွားပါတယ်။ အင်း နောက်တော့လည်း ဇာတ်လမ်းလေး စဖြစ်လာ တာပါပဲ။မေသူ အိုဗာတိုင်ရက်တွေမှာ ကိုစစ်ငြိမ်းက ကြိုပို့ လုပ်လာတယ်လေ။ ကိုတိုးကတော့ သူ့တာဝန်ပေါ့သွားတယ်ဆိုပြီး သဘောတွေကျလို့။ မမမေကြူကတော့သိပ်သဘောမကျချင်ဘူးလေ။

“ အချိန်မတော်.. တစိမ်းယောက်ျားလေး တစ်ယောက်နဲ့သွားသွားလာလာ လုပ်တာ သိပ်တော့သဘာဝမကျဘူး မေသူ..”

“ အဲဒီတော့.. မေသူကိုစစ်ငြိမ်းကို ကြိုပို့မလုပ်ပါနဲ့လို့ပြောလိုက်ရမလား မမကြူ..”

“ ဟဲ့… အဲဒါ ငါ့ကိုနင်ရွဲ့ပြောနေတာပဲ .. ကိုယ့်ဖာသာ စဉ်းစားပြီး ပြောသင့်ရင်ပြောပေါ့…တစ်ခါထဲ…”

“ဟာဗျာဆရာကစေတနာနဲ့ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စားပြီး ဂျီးတော်နွားကျောင်းပေးနေတာတောင်မမတို့ကလဲ”

“ နင်ဘာသိလို့လဲ… ကိုတိုး… စေတနာကနေ ဝေဒနာတွေ ဖြစ်လာရင်နင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”

“ အို…အဲဒီဝေဒနာ မမသူပဲခံပေါ့…ဟား ဟား…”

“ တော်တော်အားကိုးရတဲ့မောင်….ဟင်း…….”

ဒါပေမယ့်ကိုစစ်ငြိမ်းကိုမေသူဒီစကားပြောဖြစ်ပါတယ်။

“ မမကြူက သိပ်သဘောမကျဘူး…အစ်ကို…”

“ ဒါ..မကြူ မှန်တာပေါ့...ဒီလောက်တော့စိတ်ပူရမှာပေါ့… ဒါပေမယ့်အစ်ကိုတို့က ရိုးရိုးပဲမို့လား…”

“ အင်း…အစကရိုးရိုး… နောက်တော့…. ဟင်း ”

“ နောက်တော့ တစ်မျိုးတိုးလို့ ချစ်ပြန်ဆိုပဲ… ဆိုပဲ…ဒီလူခက်ပါပြီ… ငရဲကြီးတတ်တယ်ရှင့်… မတော်ဘူးမောင်ရယ်… ဆိုတာလေ..အဲဒါလေချိုကသွေးသွေး ဆိုတဲ့ဇာတ်ကားထဲက သီချင်းလေ….ဟားဟား ဟား….”

ကိုစစ်ငြိမ်းဟာကျမကိုအချစ်နဲ့ပတ်သက်ပြီးဘာတစ်ခွန်းမှမပြောတော့ပေမယ့်ကျမနဲ့အတူသွားလာနေချိန်တိုင်းမှာ အမြဲ ရွှင်လန်းနေတယ်။ ကြည်နူးနေပုံလည်းရတယ်။

“ ဟင်….ကျမကိုမေးတာလား…”

“ အဟင်း…ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်အရင်ကလို တစ်ယောက်ထဲအလုပ်သွားရတာမျိုး ဟိုဒီကြောက်လန့်ရတာမျိုး မဖြစ်တော့ဘူး..အစစ အရာရာ လုံခြုံနေသလိုပဲ..”

“ အို…ဒါလောက်ပဲပေါ့.. ဟင့်အင်း..ဒီထက်မပိုဘူး ..တကယ်ပြောတာ.. ပျော်တော့ပျော်တာပေါ့…”

အလုပ်ထဲမှာ အေးကြည်မနဲ့မညွန့်ဆွေကလဲ အမြဲနောက်ကြတယ်။ အနေရအထိုင်ရတော့ခက်တာပေါ့။

“ မေသူ.. ပါးက သနပ်ခါးတွေ ကွက်လို့ပါလား…”

“ မေသူ… နှုတ်ခမ်းနီတွေ ပျက်လာပါလား ”

စသဖြင့်ပေါ့စကြနောက်ကြတယ်။ အမှန်က မေသူနဲ့ကိုစစ်ငြိမ်းက အဲဒီအဆင့်အထိတကယ်ကိုမရောက်ကြသေးတာ အမှန်ပဲ..။

“ မေသူ…အစ်ကိုစာပေးတုန်းက ဘာလို့မယူတာလဲ ဟင်…”

“ အိုး….မချစ်လို့ပေါ့….”

“ ဟုတ်လား…. မချစ်လို့မယူတာနော်…အင်း အင်း……..”

အဲဒီကိုစစ်ငြိမ်းကြီးဟာ တစ်ခါတစ်လေ မထင်မှတ်တာကိုသိပ်လုပ်တတ်တာ…သိလား….။

“ ဒီစာကိုတော့မေသူယူသွားလိုက်ပါ…မေသူ…”

“ အခင်အမင်ပျက်သွားချင်လို့လား… ကိုစစ်ငြိမ်း……”

“ဟ…စာကိုလဲဖတ်ကြည့်အုံးလေပြီးမှအပြစ်ပြောပေါ့…စာတော့မဖတ်ဘဲမေသူကစွတ်ကောနေတာကိုး….”

ဘာစာမှန်း မသိတော့မေသူသူ့လက်ထဲက စာကိုယူပြီး ဖတ်မယ်လုပ်တာပေါ့..။

“ နေအုံး မေသူအခုန မေသူပြောတာ မှတ်မိလား… ဟင်….”

“ ဘာလဲ…….ဘာစကားလဲ…..”

“ မချစ်လို့စာမယူတာ ဆိုတာလေ…..”

“ အဲ…ဘာဖြစ်လဲ….”

“ အခုစာယူတယ်လေ ချစ်လို့ပေါ့….. ဟား ဟား….”

သူကိုစစ်ငြိမ်း ခလေးလေး ကျနေတာပဲ ခုန်ပေါက်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတော့ မေသူငေးကြောင်ကြောင်ကြီးကျန်နေရစ်တယ်။

“ ဟယ်….ကြည့်စမ်း… ”

မေသူ စာထဲက ပျော်လိုက်တာ မေသူလေးရယ်ဆိုတဲ့ တစ်ကြောင်းတည်းသော စာကိုဖတ်ရင်း ရင်များတသိမ့်သိမ့်လှုပ်ခတ်ကျန်ရစ်မိတယ်။

“ မမကြူသိရင်အစကတည်းက ငါမပြောဘူးလား…ပြောမှာ သေချာတယ်…မေမေကရော….”

အစ်ကိုစစ်ငြိမ်းနဲ့ကျမက အသက်ချင်း ကွာနေတယ်။ ပြီးတော့မမကြူကလည်း ကိုစစ်ငြိမ်းကိုစိတ်ဝင်စားနေသလိုပဲ။ မမကြူသိရင်ပြဿနာ…..

“ စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ချာတိတ်ရယ်.. ကိုကိုအနေအထိုင်အသွားအလာ ဆင်ခြင်မှာပေါ့…နော်လို့….”

ကိုကို ပြောသလို နေရှာပါတယ်။ အိမ်ကိုလည်း အဝင်အထွက်သိပ်မလုပ်တော့ပါဘူး။ ကိုတိုးကတောင်မှသူ့ဆရာ ဂစ်တာ လာမသင်၊ သိုင်း လာမသင်ပေးလို့အုတ်ကျင်းကိုလိုက်သွားသေးတယ်။

“ ချစ်သူဘဝမှာ အနမ်းဆိုတာ လေးလောက်တော့မေသူခွင့်ပြုသင့်တာပေါ့…”

“ ဟင့်အင်း…”

“ ဒါဖြင့်ဖက်ရုံလေး ဖက်ထားရင်ကော…”

“ ဟင့်အင်း …. ကွယ်….”

“ ဟား..ဒါဖြင့်ကိုကိုဘာလုပ်ရမှာလဲ…”

“ ဘာမှမလုပ်နဲ့… အဲဒီလိုပဲ ငြိမ်ငြိမ်နေ…အဟင်း ”

“ ဟာကွာ… အဲဒါတော့မေသူကိုကို့ကိုနှိပ်စက်တယ်…”

“ ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ ကိုကိုရယ်.. မေသူကြောက်တယ်…”

ကိုကို့အထိအတွေ့တွေက မေသူ့ကိုဖမ်းချုပ်ကိုင်သွားရင်ကိုကို ကြိုးဆွဲရာကိုလိုက်ရတော့မယ်။

“ အို… သူ့ကိုမလိုက်လျောတာ အကောင်းဆုံး..”

“ ညည်းဟာကြီးက ဟုတ်မှမဟုတ်တာအေ… ကိုစစ်ငြိမ်း လာလာစောင့်တာ ၃ ရက်ရှိနေပြီ…”

“ အို…ငါ မတွေ့ချင်ဘူး…”

“ ဟယ်…အဲ့လိုကြီးတော့မလုပ်ပါနဲ့ဟယ်သူခမျာ ဘာမှလဲ မသိပဲနဲ့နင်က ရှောင်ရှောင်နေတာ မကောင်းပါဘူး..”

“ နင်…. ဘာသိလို့လဲ…”

“ အေးလေ…ငါဘာမှမသိလို့ပြောတာပေါ့.. နင်တို့ဟာ ဘာဖြစ်ထားကြလို့လဲ…”

“ ဘာမှမဖြစ်ဘူး..ဖြစ်မှာစိုးလို့….”

အေးကြည်မ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်သည်။

“ အဲဒါ …နင့်စိတ်ကိုက ဖောက်ပြန်နေတာ..မို့လား…”

“ ဘာ……ငါက……”

“ ဟုတ်တယ်… နင့်စိတ်ကိုက ဖောက်ပြန်နေတာ ဟိုက ရိုးရိုးသားသား ဆက်ဆံနေတာပဲ မို့လား…”

“ နမ်းခွင့်တောင်းတယ်ဟဲ့…နင်သိလို့လား…”

ကျမ ဒေါပွပွနဲ့အေးကြည်မကိုဖွင့်ပြောလိုက်မိတယ်။

“ ဟ… သမီးရည်းစား ဘဝ နမ်းတာ အဆန်းလားဟဲ့ဟင်းဟင်း… ကိုထက်ပိုင်ဆိုရင် ငါ့ကိုဒါမျိုး… ဒါမျိုး….”

အေးကြည်မက သူမ နို့နှစ်လုံးကိုစုံကိုင်ပြီး ညှစ်ညှစ်ပြရင်း ဟန်ပါပါ ပြောနေသည်။

“ ပဲ့ပါသွားတာမှမဟုတ်တာ..ကိုယ့်ချစ်သူပဲ…ဟာ”

အေးကြည်မ ပြောပြရုံနဲ့ပင်ကျမရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်ကာ ချွေးတွေ စို့လာသည်..။

“ တော်စမ်းပါ…ဟယ်… နင်က အရှက်မှမရှိတာ..”

“ အေးပါ… အေးပါအရှက်ဆိုတာ ချစ်သူဘဝမှာတစ်ဝက်ကုန်တယ်လင်မယားဘဝမှာအကုန်ကုန်တယ်တဲ့”

“ တော်စမ်း ဟယ်… နားရှက်စရာ…”

“ ကောင်းပြီလေ… ကြည့်ကြသေးတာပေါ့…”

“ ကြည့်… ကြည့်… မျက်လုံးဒေါက်ထောက်ကြည့်နေ…အေးကြည်…. မေသူဆိုတဲ့ ကောင်မဟာ အပေါစားမဟုတ်ဘူး…”

“ ထားပါတော့… ထားပါတော့.. ငါက အပေါစားလို့…”

“ အို… ငါ အဲဒီလိုပြောတာမဟုတ်ပါဘူး…ဟို……”

“ရပါတယ်..မေသူငါစိတ်မဆိုးပါဘူး..ဒါပေမယ့်စကားဆိုတာဘယ်တော့မှအကုန်မပြောရဘူး..မေသူရဲ့…”

အေးကြည်မ ပါးစပ်က ခွင့်လွှတ်ပါတယ်အရိပ်အယောင်တွေ ယှက်သမ်းသွားတယ်လို့ ကျမ ထင်တယ်။ထင်ခဲ့မိတာပါ။ ဒါပေမယ့် အေးကြည်မ ဆက်ဆံရေးက မပြောင်းလဲပါဘူး။ အရင်ကထက်တောင် ပိုရင်းရင်းနှီးနှီးဆက်ဆံလာပါသေးတယ်..။

အေးကြည်မ ကျမရဲ့ လွန်ကျွံစွာ ပြောခဲ့သော စကားများအတွက်တကယ်ပဲ ခွင့်လွှတ်နိုင်ခဲ့ ရှာပါလားလို့စိတ်မကောင်းဘူး။ သူ့အဆက်ကိုထက်ပိုင်ကလဲ အေးကြည်မကိုအရင်ကလိုပဲ ယုယုယယ အလုပ်အပြန်လာလာစောင့်ခေါ်တယ်လေ။ဒီနေ့အိုဗာတိုင်အပြန်အခါတိုင်းလိုပဲ နောက်ကျတယ်။ အေးကြည်မ အတင်းခေါ်တာနဲ့ ကိုထက်ပိုင်ကားနဲ့အုတ်ကျင်းကနေ တက်လိုက်ခဲ့တယ်။

“ နင်တို့ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ… ဟင်…”

“ ၈ မိုင်ကိုလေ… ခဏလေးပါ ကိုထက်က ညတိုင်း ကိုယ့်ကိုညစာကျွေးပြီးမှလွှတ်တာ…”

“ ဟယ်…အားနာစရာ ငါတော့မစားဘူးနော်…”

“ နင့်လဲ ကျွေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး… ငါ့ကိုပဲ ကျွေးမှာ ဟင်း ဟင်း….ငါကလဲ မုန့်သာ ဝေစားမှာ ညစာတော့ဝေမစားနိုင်ဘူး…ရှင့်…”

“ ဟဲ့…. အေးကြည်မ….”

ကျမက မျက်ကလဲ ဆံပြာနဲ့ အေးကြည်မ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်တော့ အေးကြည်မကတစ်ကိုယ်လုံး ခါရမ်းသွားအောင်ရယ်တယ်လေ..။

“ ခဏလေးနော်… မေသူပြီးရင်အိမ်အထိလိုက်ပို့ပေးမှာပါ… ခဏထိုင်အုံးနော်…မေသူ…..”

“ ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့…ရှင့်…..”

ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ ခါးလေးကို ဖက်ရင်း အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားကြတယ်။ လူသူမနီးတဲ့ ခြံဝန်းကြီးတစ်ခုထဲကို ကားမောင်းဝင်လာကတည်းက ကျမ အသက်ရှူ မဝချင်တော့ဘူး။ ကြောက်သလိုလိုကြီးလည်းဖြစ်လာတယ်လေ။ကျမ ပျဉ်ထောင်အိမ်လေး ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်းက အနေရ အထိုင်ရ ကြပ်နေတယ်။ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတယ်။ အိမ်ခန်းနဲ့ဧည့်ခန်းကလည်း ထရံတစ်ချပ်လေး ခြားထားတာ..။

“ ကိုကလဲ ကွယ်… ဒီအတိုင်းလုပ်လဲ ရသားနဲ့…အဟင့်….”

“ ထမီချွတ်ပြီး လုပ်တော့ပိုကောင်းတာပေါ့ညီမရဲ့….”

“ ဟာကွာ…ကို့ဟာကြီးကလဲ တောင်နေလိုက်တာ ကြည့်ပါအုံး..တစ်တောင်လောက်ရှိတယ်…”

“ အဲဒါကြီးပဲ ညီမက စွဲနေတာ မို့လား…”

“ ဒါပေါ့… ဒါပေါ့… ဒါကြီးကြောင့်ဒီကောင်မ ရုန်းမထွက်နိုင်တာ…ဟွန်း….”

ကျမနားတွေ တဖျင်းဖျင်း ပူရှိန်းပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေမိတယ်။ အေးကြည်မရဲ့အပြုအမူတွေ အပေါစား အရမ်း ဆန်နေပြီလေ..။

“ အ…. ဝင်ပြီ…ဝင်ပြီ… အိုး…အိုး… ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရယ်… ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်..ကျွတ်…. ဆောင့်စမ်းပါကိုရယ်… စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်း ပြဲသွားအောင်ဆောင့်လိုက်စမ်းပါ… အား….အ…..အာ့….ဟင့်…”

အသံတွေအသံတွေ သူတို့နှစ်ယောက်ကျမကိုတောင်မှဂရုမစိုက်ပဲ သဲကြီးမဲကြီးအိမ်ကလေးဆိုတာ သိမ့်ခနဲသိမ့်ခနဲကို ခါပြီး နံရံမှာချိတ်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံကလေးတွေ တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ အသံတွေကို မြည်လို့။ ကျမ ထိုင်ရမလိုထရမလို ဖြစ်နေတယ်။ ပြီးတော့မရည်ရွယ်ပဲနဲ့လဲ ခြေလှမ်းတွေက အခန်းတံခါးနားကိုချဉ်းကပ်ရောက်သွားမိတယ်။

“ ကိုယ့်လီးကြီးက အေးရဲ့ စောက်ပတ်ကို အဆုံးဝင်အောင်ထိုးထိုးထည့်လိုက်တာ အရမ်းကောင်းတာပဲကွယ်…”

“ အေး စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖောင်းဖောင်းကြီး ဆိုတော့ကိုလဲ လိုးရတာ အရမ်း အရသာရှိတာပဲ ညီမရယ်…”

“ လိုးစမ်းပါ ကိုရယ်… အားရပါးရကြီး လိုးစမ်းပါ…”

သူတို့ ပြောနေတာတွေဟာ နှစ်ကိုယ်ကြား တိုးတိုးတိတ်တိတ်မဟုတ်တော့ဘူး။ ဆောင့်ရင်း ညှောင့်ရင်းနဲ့တပြွတ်ပြွတ်တဘွပ်ဘွပ် ကြားက တဟင့်ဟင့် တအားအားနဲ့ ပြောနေကြတာ သိလား။ ကျမ အခန်းတံခါးဝကိုအသာလေး ဟကြည့်မိတယ်။

ဘုရား ဘုရား အေးကြည်မခါးမှာ ထမီ လုံးဝမရှိတော့ဘူး။ ကိုထက်ပိုင်လည်း လုံးဝ လုံချည်မရှိဘူး။အေးကြည်မက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုဖြဲကားပေးထားတယ်။ ကိုထက်ပိုင်က ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကိုဆုတ်ကိုင်ပြီး အေးကြည်မ စောက်ပတ်ပြဲကားကြီးထဲကို လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီး ဆောင့်ဆောင့်ထည့်နေတာများရှင် ကျမတံတွေးတောင်နင်တယ်။

အေးကြည်မ စောက်ပတ်ကြီးက အတော်ကြီးတာပဲ။ ဒါပေမယ့်ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးနဲ့ကျတော့ မမျှတအောင်ကြပ်ပြီး ဖူးဖောင်းကုန်တယ်။ လီးတန်ကြီး ဝင်လိုက်တိုင်း အေးကြည်မ စောက်ပတ်ကြီးဟာ ဇွတ်ခနဲ ဇွတ်ခနဲ နိမ့်နိမ့်ဆင်းသွားပြီး လီးတန်ကြီး ပြန်ဆွဲနှုတ်လိုက်တဲ့အခါမှာ အေးကြည်မရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးဟာ အပြင်ကို စူပြီးလိုက်လာတယ်။ ဘေးတစ်ဖက်စီက အရစ်ကြောင်းလေးတွေတောင်ပျောက်နေပြီး စောက်ပတ်ကြီးဟာ ပုံပျက်ပြီးအပေါက်တစ်ပေါက်ထဲကိုလီးတန်ကြီး ထိုးထည့်နေတာပဲ မြင်ရတော့တယ်။

အေးကြည်မ စောက်မွှေးနုနုလေးတွေဟာ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လမွှေးကြီးတွေနဲ့ ဗြိခနဲ ဗြစ်ခနဲ ပွတ်သပ်ဖိကြိတ်လိုက်တဲ့ မြင်ကွင်းဟာ ကျမရင်ကို သိမ့်သိမ့်ခါသွားစေတယ်။ အေးကြည်မရဲ့ စောက်စိလေးဟာ မတ်ထောင်နေပြီးပြဲပြဲရဲရဲနဲ့အရသာရှိလွန်းနေတဲ့ဟန်နဲ့တင်းခနဲ မတ်ခနဲ ထောင်ထောင်လာတာကို မြင်နေရတယ်။အေးကြည်မ ဖင်ကြီးက ဘယ်ညာရမ်းခါပြီး ကော့ကော့ထိုးလိုက်တဲ့အခါ လီးတစ်ချောင်းလုံးကိုရစ်ပတ်ယှက်တွယ်နေတဲ့အကြော အမြောင်းအမြောင်းတွေက ဖွေးကြွပြီး ဖုထုံးထစ်ညှပ်သွားတာဟာ ကြက်သီးထစရာ..။

“ ဆောင့်…. အီး ..အင်း…အင့်…ဆောင့်..ခပ်နာနာလေး ဆောင့်ပေးစမ်းပါ… ကို…ညီမထွက်တော့မှာ….”

“ အင့်…အင်….အိ…အင့်…….အ……..”

ကိုထက်ပိုင်ဟာ အေးကြည်မ စကားသံလေး အဆုံးမှာ လီဗာတင်အရှိန်မြှင့်လိုက်တဲ့ ကားတစ်စင်းလိုပဲတအားပစ်ပစ်ဆောင့်လိုက်တာ အိမ်လေးဆိုတာ သွက်သွက်ကို ခါနေတော့တာပါပဲရှင်။ ကျမ နားထင်က ချွေးတွေစီးကျလာနေတယ်။ ကျမ သတိမထားမိဘူး။ ကျမ စောက်ပတ်လေးထဲက ချွဲပြစ်စေးထန်းတဲ့ အရေတွေ စီးကျလာတာလဲ ကျမ မသိလိုက်မိဘူး။ ပေါင်ခြံမှာ ယားကျိကျိလိုလိုဖြစ်လာလို့လက်နဲ့စမ်းလိုက်မိတော့မှအရေတွေ ရွှဲနစ်နေတာကိုသိတာ..။

ကျမ လက်ချောင်းလေးတွေဟာ စောက်ပတ်ကို တရွရွ ပွတ်သပ်ကစားနေမိတယ်။ စောက်ပတ်ကြားထဲကိုလက်ညှိုးလေးနဲ့ခွဲထိုးပြီး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခံချင်တဲ့စိတ်တွေဟာလည်း တဖွားဖွားနဲ့ပါပဲ။ ဒါပေမယ့်ကျမ သူတို့နှစ်ယောက်လုပ်နေတာကို ကြည့်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံးဟာ ပူထူရှိန်းဖိန်းနေတယ်။ အေးကြည်မကတော့တစ်လောကလုံးကိုမေ့နေသလိုပါပဲ။ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ဆော့ကစားနေပြန်တယ်။

လီးကြီးကလည်း အသည်းယားစရာ ကြီးထွားလွန်းလှပါတယ်။ လီးထိပ်ကြီးက အရေတွေနဲ့စိုရွှဲပြောင်လက်ပြီးတင်းနေတာကြီးကိုကမြင်ရတဲ့မိန်းကလေး ရင်ထဲမှာအလိုလိုစောက်ပတ်ထဲကရွစိရွစိဖြစ်လာစေတဲ့အထိပါရှင်။ဒါကြောင့်ထမီလေးကိုအရှေ့ကနေ လှန်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာကိုယ့်စောက်ပတ်လေးကိုအယားပြေ ပွတ်နေမိတယ်။

အေးကြည်မကလည်း ကိုထက်ပိုင်လီးထိပ်ကြီးနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသလို ပွတ်နေပြန်တော့ကျမ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာပြန်ရော။ ကျမ တစ်ကိုယ်လုံးဟာ ကတုံကရင်နဲ့ဆောက်တည်ရာမရတော့ဘူး။ မျက်ရည်တွေ စို့လာတဲ့အထိရင်ထဲမှာ အပြင်းအထန်လှုပ်ရှားနေမိပြန်တယ်။ ကြည့်လေ အေးကြည်မ လုပ်ပုံကလည်း အသည်းယားစရာ တွေချည်းပဲ။ 

ကိုထက်ပိုင် အပေါ်က ခြင်ထောင်တန်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီးကုတင်အောက်ကနေ မတ်တတ်ရပ်ပေး ထားတာလေ။ မတ်တောင်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးဟာ တုတ်တုတ်ခဲခဲနဲ့အေးကြည်မ လက်ထဲမှာ တဆုတ်တခဲကြီး ကိုင်ပြီး ဖြဲဖြဲ ကစားနေတာ ခံနေတယ်။

“ ဂွင်းတိုက်…ဂွင်းတိုက်ပေး…လေ….”

“ ထွက်ကုန်မှာ…ပေါ့…လို့….ကိုကလဲ..”

“ ထွက်…ထွက်ပေါ့….ညီမရဲ့…”

“ အမယ်… အလကား အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး…နော်ဟင့်…. အရေတွေ ညီမ စောက်ပတ်ထဲပဲ ထည့်ရမယ်..”

“ ညီမ စောက်ပတ်ထဲလဲ ပြည့်လျှံနေပြီပဲ ကွာ…”

“ ပြည့်…ပြည့်….ဟင့်အင်း…ထပ်ထည့်ပေးပေါ့…လို့…..”

“ ဒါဖြင့်…စုပ်ပေး…”

“ ဟာကွာ…. ခဏ…ခဏ မစုပ်ချင်ဘူး…”

အေးကြည်မဟာ မျက်နှာလေးကို ပြုံးမဲ့မဲ့လေးလုပ်ပြီး မျက်ခုံးလေးတွန့်ပြီး ပြောပေမယ့်သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလီးတစ်ချောင်းလုံး ရှေ့နောက်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကုတ်ကုတ်ထားပုံက စုပ်ပေးတော့မဲ့ပုံပါ။ အေးကြည်မ လီးစုပ်တော့မယ်ဆိုတော့ကျမရင်တွေ ပိုပြီး ခုန်လာတယ်။ မောလိုက်တာလည်းအလွန်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့်အသက်ရှူသံပြင်းမှာစိုးလို့အုပ်ပြီး ထိန်းပြီး မနည်းကြီး ရှူနေရတာမို့ ပိုမောလာတာပေါ့။ နသယ်က ချွေးတွေ စီးကျလာတာကို သိပေမယ့်လို့မသုတ်တော့ဘူး။ ကျမ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား လုပ်မိရင်အေးကြည်မတို့သိသွားမှာကိုကျမ သိပ်စိုးရိမ်နေမိတယ်။

ခြေသလုံးမှာ ခြင်တစ်ကောင်လာကိုက်တာတောင်ဖတ်ခနဲ မရိုက်ရဲပဲ တစ်ခြား ခြေတစ်ဖက်နဲ့ဖြေးဖြေးလေးပွတ်သပ်လိုက်ရတယ်။ ခြင်က သွေးဝပြီး ပျံရော။ ကျမ လက်ညှိုးလေး တစ်ဖက်ကလည်း ကျမ စောက်ပတ်ထဲကိုနက်သထက်နက်အောင်ထိုး ထိုးဆွရင်း စောက်ရေတွေ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တောက်ခနဲ တောက်ခနဲ ကျတဲ့အထိထိုးဆွ ကလိပေးနေမိတယ်။ အေးကြည်မဟာ လီးထိပ်ကြီးကို သူမရဲ့ လျှာချွန်ချွန်လေးနဲ့ မြွေလျှာထုတ်သလိုတစ်လစ်တစ်လစ်လုပ်ရင်း ကလိလိုက်တယ်။

“ အ……အ…ညီမ…ရှူး….ကျွတ်…ကျွတ်…..”

ကိုထက်ပိုင်ဟာ ဖင်ကြီးကိုဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ခါးကြီးကိုရှေ့ဖက်ဇတ်ခနဲ ဇတ်ခနဲ ဆောင့်ကော့လိုက်တယ်။လီးတန်ကြီးက အေးကြည်မ စောစောက ယက်နေတဲ့လျှာလေးပေါ်က ရှပ်တိုက်ပြီး အပေါ်နှုတ်ခမ်းကိုထိုးမိတယ်။အေးကြည်မ နှုတ်ခမ်းဟာ ထော်ပြီး လန်သွားတယ်။ လီးကြီးက အေးကြည်မရဲ့ ဖြူဖွေးသွယ်တန်းနေတဲ့သွားလေးတွေကိုသွားတိုက်မိသွားတယ်။

“ အို….ကိုကလဲ… အရမ်းပဲ…. ”

မျက်စောင်းစူးစူးလေးနဲ့အေးကြည်မ ပြောလိုက်သည်။ ကိုထက်ပိုင်က ရှုံ့တွတွ မျက်နှာကြီးဖြင့်….

“ ဆောရီးပဲ…ညီမရယ်..ကို…ယောင်သွားတာ…ညီမ လျှာလေးနဲ့ကလိလိုက်တာ အီဆိမ့်သွားတာပဲ…”

“ ဟင်း….. ဒါလေးများ…”

အေးကြည်မက ဒါလေးများဟု ပြောရင်း လီးဒစ်အဖျားပိုင်းကို ငုံပြီး ပါးစပ်အတွင်း၌ လျှာလေးဖြင့်ရစ်ပတ်လျှက်စုပ်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။

“အောင်မလေး…ညီမရယ်….အား….အား….ဟား…ကျွတ်ကျွတ်………..”

သည်တစ်ကြိမ်လည်း ကိုထက်ပိုင်ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်တုန်အောင်ခံလိုက်ရရှာပြန်တယ်။ ကြည့်ရတာ အေးကြည်မဟာ လီးကိုမကြာခဏ စုပ်ဖူးနေတဲ့ပုံပဲ ရှင့်။ အကိုင်အတွယ်စုပ်ပုံယက်ပုံတွေက သိပ်ကိုကျွမ်းကျင်နေသလိုပဲလေ။

“ ပြွတ်….ပြွတ်….ပျစ်……အွန်း…အင်း…….ပြွတ်……”

“ အာ့မလေး….အ..အမလေး…အိုး……ဟိုး…ဟိုး……”

ကုတင်အပေါ်က ခြင်ထောင်အမိုးတန်းကို ကိုင်ထားတဲ့ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လက်ဖျံကြွက်သားကြီးတွေဟာအမြောင်းအမြောင်းထပြီးသစ်သားတန်းလေးဟာတကျွိကျွိမြည်သွားတယ်။ချောင်းကြည့်နေတဲ့ကျမတစ်ကိုယ်လုံးဟာ အဲဒီလီးစုပ်နေတဲ့ပုံကို ကြည့်ပြီး ဖိန်းရှိန်း ထူပူပြီး ကတုံကရင်နဲ့တဆတ်ဆတ်တုန်နေမိတော့တယ်။

အွန်း ခနဲ အားစိုက်ပြီး ရှေ့ကို စုပ်ယူလိုက်တဲ့ အေးကြည်မ ပါးစပ်ကလေးထဲကို လီးတန်ကြီးဟာ အဆုံးနီးပါး တိုးဝင်သွားတယ်။ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လမွှေးမဲမဲကြီးတွေနဲ့အေးကြည်မ မျက်နှာဝင်းပပလေးဟာ ဖိကန်ပွတ်ကြိတ်မိသွားကြတယ်။ အေးကြည်မ သူမရဲ့မျက်နှာကိုလမွှေးတွေနဲ့အပွတ်ခံရတာကိုပဲ ကြည်နူးနေသလိုမျိုး မျက်စေ့လေးစုံမှိတ်ပြီး ပါးစပ်နဲ့အားရပါးရကြီး ဖိဖိစုပ်ချလိုက်တယ်။

“ အား…အား……..အား…….”

ကိုထက်ပိုင်း သုံးချက်လောက်ဆင့်အော်ရင်း အေးကြည်မ ခေါင်းကိုစုံကိုင်ပြီး တင်းခနဲ တင်းခနဲ ဆွဲဆွဲချပြီးအေးကြည်မ ပါးစပ်ထဲကို သူ့လီးကြီးနဲ့ အားရပါးရကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်လေ။ အိုး အေးကြည်မခေါင်းလေးဆိုတာ ကိုထက်ပိုင်လက်ထဲမှာ ခါရမ်းသွားတယ်။ ဆံပင်တွေဆိုတာလည်း ဖရိုဖရဲနဲ့မြင်မကောင်းအောင်ဖွာလံကျဲကျကုန်တယ်။

တအောင့်လောက်ကြာအောင်ဆင့်ဆင့်ပြီး ဆောင့်လိုးပြီးတော့အေးကြည်မပါးစပ်လေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဒေါင့်စွန်းလေးတွေကြားက ဖြူဖြူ အဖတ်အဖတ်နဲ့ ပြစ်ချွဲနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေ အန်ကျလာတယ်။ အေးကြည်မက ဒါကိုကပျာကသီလျှာနဲ့ သိမ်းပြီး မြိုချနေတယ်။ မြင်နေရတဲ့ ကျမ နှလုံးနာရမှာလိုလိုနဲ့ ကိုယ့်ပါးစပ်ကလည်း ယောင်ပြီးနှုတ်ခမ်းကိုလျှာလေးနဲ့ယက်နေမိတယ်။

အေးကြည်မကတော့ မေးစေ့မှာ လိမ့်ဆင်းလာတဲ့ သုတ်ရေအစလေးတွေကိုတောင်မှ လက်ညှိုးလေးနဲ့သုတ်ပြီး လျှာလေးနဲ့ပြန်ယက်ပြီး စုပ်ယူတယ်။ ပါးစပ်ထဲက ပြွတ်ခနဲ လျှောထွက်လာတဲ့ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးဟာ တံတွေးတွေ သုတ်ရေတွေနဲ့ပြောင်လက်ပြီး အရောင်တွေ ထွက်နေတာကိုတွေ့ရတယ်။

“ လိုးချင်လာပြန်ပြီ… ညီမရယ်…. ”

“ အဟင့်… ဒါဖြင့်ခံချင်လာအောင်လုပ်ပေးလေ….”

“ ညီမ စောက်ပတ်ကြီးက မခံချင်လည်း ဖောင်းနေတာပါပဲ… ဟဲ ဟဲ…ညီမကို အဲဒါကြောင့်လဲ ချစ်တာ..သိလား…”

“ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုချစ်တာမို့လား…သိပါတယ်..နော်..”

“ အပေး ရက်ရောတာလေးလဲ ပါတယ်လေ…ဟဲဟဲ…”

“ သွားပါ… သူများကိုအဲလိုမပြောနဲ့…သိလား..”

“ အော်…အပေးကောင်းတယ်ဆိုတာ မိန်းကလေးတိုင်းမှမတတ်တဲ့ဟာ…ညီမရဲ့ူ…”

“ ဟေ့အေးကွာ…အဲလိုကြီးတော့မပြောနဲ့…”

“ ဒါဖြင့်…ဟိုလိုပြောမယ်….”

“ ဘာလဲ….”

“ ဖင်ကုန်း ကောင်းတယ်…လို့….”

အေးကြည်မက လက်နှစ်ဖက်နဲ့လီးတန်ကြီးကိုနှစ်ဖက်ဆုတ်ကိုင်ပြီး အဝတ်ညှစ်သလိုပုံမျိုး လုပ်ပြတယ်။

“ ချိုးချင်ချိုးလေ… ကို့လီးကျိုးသွားရင်ညီမကိုလိုးဖို့လီးမရှိတော့ဘူးပေါ့…”

“ အိုး………လီးများ…ပေါလွန်း..လို့..”

“ ဒါဖြင့်..ချိုးကွာ…ကဲ….”

ကိုထက်ပိုင်က ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ခါးကိုကော့ကော့ထိုးပေးလိုက်တော့ လီးထိပ်ကြီးက အေးကြည်မ ပါးနဲ့ဆတ်ခနဲထိုးမိသွားရာ အေးကြည်မက တခစ်ခစ်ရယ်တယ်။

“ သွား…သူများ မျက်နှာကိုလီးနဲ့ထိုးတယ်…ကောင်းဘူး….”

ချစ်မျက်စောင်းလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းစူစူလေး လုပ်ပြောရင်း အေးကြည်မဟာ လီးတန်ကြီးကို သွားလေးနဲ့ မနာအောင်ဇတ်ဇတ်ဇတ်ဇတ်နဲ့ကိုက်ပေးလိုက်တယ်။

“ ကဲ….သူများ အသည်းယားလာပြီနော်… တကယ်ကိုကိုက်မိမှာ….ဟင့်…”

“ အခုန ချိုးမယ်ဖဲ့မယ်…အခုကိုက်မယ်… စားမယ်နဲ့….”

“ အဲဒါ…. အသဲယားလို့…ဟွန်း….”

“ ကဲ…အသဲယားမနေနဲ့အဖုတ်ကြီးယားလာအောင်… ခံချင်လာအောင်ကိုယက်ပေးမယ်လေ…ခြေထောက်အပေါ်တင်….”

အေးကြည်မက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲတင်ပြီး ခပ်ကားကား ဖင်ချထိုင်လိုက်၏။ ဖင်ကြီးက မွှေ့ယာခင်းနှင့်ထိနေပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက်က ဆောင့်ကြောင့်ဖင်ချ ထိုင်သလိုပုံစံမျိုး ထိုင်ကာ ကားပေးလိုက်သောအခါ…

စောက်ပတ်ခွကြားအဆုံကခပ်အာအာလေးမဟတဟဖြဲပြီးကိုထက်ပိုင်မျက်နှာရှေ့မှာမှန်ထောင်ထားသလိုဖြစ်သွားသည်။ စောက်မွှေးမဲမဲလေးများက အပေါ်က ပိကျလာသော ဗိုက်သားနှင့် အောက်မှ တစ်ထွက်နေသောဆီးခုံလေးကြား၌ တစ်ဝက်မျှ ညှပ်နေသည်ကိုတွေ့ရ၏။ နက်ဝိုင်းသော ချက်ပေါက်ကလေးက လိပ်ခေါက်သွားသောဗိုက်သားအတွင်းသို့လိပ်ဝင်ပျောက်သွား၏။

အေးကြည်မ ဆီးခုံကြီးက အပေါ်ဗျက်အတော်ကျယ်ပြီး တင်းဖောင်းနေသည်။ စောက်မွှေးတစ်ပင်စ နှစ်ပင်စက ဆီးခုံအောက်သို့ကျူးကျော်ပေါက်လျက်ရှိသည်။ ဖောင်းမို့တင်းကားနေသော စောက်ပတ်အထက်ပိုင်းရှိအသားဝင်းဝင်း တင်းတင်းလေးအောက်မှ စောက်စိ ရှည်ရှည်မျောမျောလေးက စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူထွက်နေသည်။

စောက်စိထိပ်ကလေး၌ ကိုထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးမှ ပန်းထုပ်လိုက်သော သုတ်ရည်လေးတစ်ဖတ်တွယ်ငြိနေသည်။အေးကြည်မကလက်နှစ်ဖက်ကိုမွှေ့ယာပေါ်သို့နောက်ပြန်လေးထောက်ခါသူမစောက်ပတ်ကိုငုံ့ကြည့်နေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က ကုတင်အောက်တွင် ကြမ်းပြင်ကို ဒူးထောက်ကာ အေးကြည်မ စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးနှင့်သူ့မျက်နှာကိုထိုးကပ်ခါ အနံ့ကိုရှူရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။

“ ရှူး…..အား….မွှေးလိုက်တာ…ချစ်စရာကြီးကွာ…”

စူးရှ သစ်လွင်သော သစ်စိမ်းနံ့ကဲ့သို့သော အနံ့အသက်လေးက ကိုထက်ပိုင်အဆုပ်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။

“ စောက်ပတ်အနံ့က ဘယ်လိုနေလဲ ဟင်…ကို…..”

“ သစ်တစ်ပင်ကို ခုတ်လှဲပြီး နမ်းကြည့်ပါလား… အဲဒီအနံ့နဲ့ သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်တဲ့ စောက်ပတ်တစ်ခုရဲ့အနံ့ဟာ အတူတူပဲ…ညီမ…”

“ ဟုတ်လား….. ကို့လီးအနံ့ကျတော့တစ်မျိုးပဲ…”

ကိုထက်ပိုင်ကပေါင်ရင်းနှင့်စောက်ပတ်ကြားရှိအသားတစ်တစ်ကလေးကိုနှုတ်ခမ်းကြီးနဲ့ညှပ်ဆွဲကစားလိုက်ရင်း….

“ ဟုတ်လား…ဘယ်လိုအနံ့မျိုးလဲ…ဟင်…”

“ ဟို…ပလပ်စတစ်…အသစ်ထုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့အနံ့မျိုးလေ…ကိုရဲ့ …မွှေးတယ်…..”

မေသူ့အဖို့ အသိဉာဏ်တွေ တိုးနေရပြန်သည်။ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ်မမြင်ဘူးသော မြင်ကွင်းကိုလည်းမြင်နေပြန်သောကြောင့် အခန်းဝတွင် ရပ်နေသော ခြေလှမ်းတို့က ဆုတ်ခွာလို့ မရအောင်ပင် ဖြစ်နေမိသည်။ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကိုလက်မနှစ်ဖက်ဖြင့်အသာဆွဲဖြဲလိုက်သည်။

“ အရမ်း…မဖြဲနဲ့….ကိုရဲ့…နာတယ်…..”

အေးကြည်မက ခြေဖဝါးလေး မသိမသာ ရွေ့လျားသွားရင်း တုံတုံရီရီလေး ပြောရှာသည်။ ကိုထက်ပိုင်ကစောက်စိလေး လွတ်လွတ်လပ်လပ်ထွက်ပြူလာသည်အထိသုံးလက်မခန့် ဖြဲလိုက်သောအခါ စောက်စိအရင်းမှခပ်ညိုညို ခပ်မဲမဲ အရောင်နှင့်နီစွေးသော အသားနုလေးများ ရောနှော ကြွထနေသော နေရာကို မြင်ရ၏။

ထိုနေရာသည်စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး၏ အချက်အချာကျဆုံးသော အခြေစိုက်ကာမ သိုလှောင်ခန်းလေးသာဖြစ်သည်။ စောက်စိလေး အောက်ခြေတစ်ဝိုက်မှ ဖြာတက်လာသော သွေးကြောမျှင်လေးများသည် အချို့ အနီ၊အချို့ ညိုပြာရောင်အဆင်းရှိကာ အလွန်သေးမျှင်ကြလေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က ထိုအာရုံခံအကြောမျှင်လေးများကိုလျှာနွေးနွေးကြီးဖြင့်ထိုးသွင်းကာ ကော်ယူလိုက်သည်။

“ အား….အ………”

အေးကြည်မခေါင်းလေးဆတ်ခနဲနောက်သို့လန်ကျကာပါးစပ်ကိုဟလျက်မျက်စေ့ကိုစုံမှိတ်ပစ်လိုက်သည်။ရှည်လျားနက်မှောင်သော ဆံနွယ်ကြီးများက ဝဲခနဲ လှုပ်ရှားသွားသကဲ့သို့ ဒူးခေါင်းလေးနှစ်လုံးကလည်း ဆတ်ခနဲပူးကပ်ရိုက်ခတ်မိသွားကြသည်။ ဒူးခေါင်းနှစ်လုံး မူလနေရာသို့ပြန်အရောက်တွင်ကိုထက်ပိုင်က တြိဂံပုံဆီးခုံလေးအောက်မှစောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းဆုံသော ဒေါင့်ကျဉ်းလေးထဲသို့လျှာဖျားလေးကိုထိုးထည့်ကာ ကလိလိုက်ပြန်သည်။

“ အို့….အိုး…..ကျွတ်…ကျွတ်…… ”

အေးကြည်မ ပြန်ငုံ့လာသော ခေါင်းလေး တစ်ဝက်မကျိုးခင်ဇတ်ခနဲ နောက်သို့ပြန်လန်ကျသွားရပြန်သည်။ဖြူလွှကျစ်လျစ်သော ဗိုက်သားလေး လှိုင်းထသွားသည်။ ကိုထက်ပိုင်က သူ့စမ်းသပ်ချက်အောင်မြင်ကြောင်း သိလိုက်သည်နှင့် စောက်ပတ်ဖြဲထားသဖြင့် တင်းနေသော ဘေးနှုတ်ခမ်းသားတစ်လျောက်ကို လျှာထိပ်ကလေးဖြင့်မျှော့ကြီးတစ်ကောင်လိုပင်တရွရွ ခပ်ဖွဖွလေး ကလိပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အ…အ……ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရယ်….”

“ အင်း….ကျွတ်ကျွတ်…သိပ်ကိုအရသာ ရှိတာပဲ…ရှီး…အ……အား….”

အေးကြည်မ တွန့်လိမ်လှုပ်ရှားရင်း နှုတ်ဖျားမှ တဟင်းဟင်း အဖျားတက်သလို ညည်းညူနေရှာသည်။ကိုထက်ပိုင်က စောက်ပတ်အကြောကိုအထာညက်နေသူပီပီစောက်စိအောက်ဖက်မှတစ်လက်မခန့်လစ်နေသောနီညိုရောင်သမ်းနေသည့်အသားဖုကလေးကိုလျှာဖျားထိပ်ဖြင့်ခပ်မာမာလေး ဆောင့်ခနဲ ထိုးပြီး အောက်ဖက်ဆီသို့စိုက်ဆင်းလျက်လိုးလမ်းကြောင်း စောက်ပတ်အဝအရောက်လျှာလိပ်လုံးပြီး ဇွတ်ခနဲ ထိုးသွင်းကာ လျှာအရင်းပိုင်းအထိစောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ရောက်နိုင်သမျှ ရောက်အောင်မျက်နှာကြီးကိုရှေ့သို့ကပ်ထည့်လိုက်လေသည်။

“ အီး….ဟီး…..အ….အ..အင်…….အင့်….အိုး…..”

ရုတ်တရက်ကြီး အေးကြည်မ ဘီးလူးသဘက် စီးသွားသကဲ့သို့ ကိုထက်ပိုင်ခေါင်းကို ဆွဲယူကာ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး စောက်စိလေးဖြင့်ကိုထက်ပိုင်နှာခေါင်းကိုအားပါးတရကြီး ထိုးထိုး ပွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က လျှာကိုတောင့်ပေးထားရာ အေးကြည်မ စိတ်ရှိလက်ရှိဆက်ခါ ဆက်ခါ ဆောင့်ထိုးရင်း ကိုထက်ပိုင်မျက်နှာကိုစောက်ပတ်တွင်စိုရွှဲနေသော အရေချွဲချွဲပျစ်ပျစ်လေးများဖြင့်ပွတ်ပစ်လိုက်မိလေတော့သည်။

“ အ…အင့်…အင့်.ဟား…...ပန်းထွက်ကုန်ပြီ…..ကိုရဲ့…..ဟင့်…..ဟင့်…”

ဒလကြမ်း ဆောင့်ရင်း ပွတ်ရင်း ညှောင့်ရင်းမှအေးကြည်မ စောက်ရေများ ပန်းထွက်ကုန်လေရာ ကိုထက်ပိုင်လျှာလေးပေါ်၌ သုတ်ရေအဖတ်အဖတ်များ အခဲလိုက်အခဲလိုက်စုပုံသွားလေသည်။ ခုန သူပြောခဲ့သော သစ်စိမ်းနံ့သင်းသင်းလေးက တစ်အိမ်လုံးကိုပင်လွှမ်းမိုး ပျံ့နှံ့သွားလေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ သုတ်ရေများကိုလျှာကြီးဖြင့်ယက်ခါ မြိုချပစ်လိုက်ပြီး မတ်တတ်ထရပ်လိုက်သည်။

“ သိပ်…. ကျေးဇူးတင်တာပဲ …ကွယ်…”

မှေးစင်းစင်းလေး ကျလျက်ရှိသော မျက်လုံးလေး အစုံက ကိုထက်ပိုင်ကို မော့ကြည့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကဆန့်တန်းလျက်ကိုထက်ပိုင်လည်ပင်းကိုယှက်သိုင်းတွယ်ဖက်လိုက်ခါ မျက်နှာနှစ်ခုနီးကပ်သွားကြသည်။ ကိုထက်ပိုင်နှုတ်ခမ်းတွင်ပေကျံနေသော အေးကြည်မ၏ သုတ်ရည်များက နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ အစုံကြား၌ ပြိခနဲ ဖိကပ်ညှပ်သွားလေသည်။ကုတင်အောက်သို့ခြေအစုံကိုချလိုက်သော အေးကြည်မ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်ကဘေးသို့ကားပေးလိုက်ရာ ကိုထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက အေးကြည်မ စောက်ပတ်အဝသို့တဖြေးဖြေး နီးကပ်လာလေသည်။

သို့ပေမယ့် နီးကပ်လာသော်လည်း လီးထိပ်ကြီးက ဗိုက်နှင့်ယှဉ်၍ ဦးမော့နေသဖြင့် အေးကြည်မက သူမလက်ချောင်း သွယ်သွယ်လေးများဖြင့် အရင်းကို ကိုင်၍ ဦးကိုစိုက်ချလိုက်ပြီး စောက်ပတ်အဝသို့ အသာအယာတေ့ပေးလိုက်ပါသည်။ လီးတန်ကြီးက နွေးခနဲ စောက်ပတ်အဝကို တွေ့ထိလိုက်သည်နှင့် အေးကြည်မက လက်ကလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ကိုထက်ပိုင်၏ ဖြူဖွေးလုံးထစ်နေသော ဖင်ကြီးကို ဆုတ်ကိုင်၍ ဆွဲချကာ ခါးလေးကိုကော့တင်ပေးလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်…..စွပ်……..”

“ အ…အား…..ကျွတ်….”

လီးတန်ကြီးက ထိုးဝါးတစ်ချောင်းလို ကွေးခနဲ ဖြစ်သွားပြီးမှ အေးကြည်မ စောက်ခေါင်းအတွင်းပိုင်းအထိတံတွေးများ သုတ်ရည်များ၏ ချောကျိမှုဖြင့် ဒလစပ် တန်းဆောင့်ကာ ဒုတ်ဒုတ်ထိ ဝင်ဆောင့်သွားလေသည်။အေးကြည်မဖျတ်ဖျတ်လူးသွားသည်။ကိုထက်ပိုင်ရင်ဘတ်ကြီးကိုဆောင့်ဆောင့်တွန်းရင်းခေါင်းကိုသွက်သွက်ကြီးခါရမ်းကာ….

“ အား….အား…….နာတယ်….အား….နာတယ်…၊ ..အ..အီး….အား….”

ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ အကြမ်းအရမ်း ရုန်းကန်လာလေလေ သူကလည်း အားနှင့်ဖိဆောင့်ချလေလေဖြင့်ပွဲက ကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသည်။ ချောင်းကြည့်နေသော မေသူခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်ကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိအောင်ဖြစ်သွား၏။

“ မရုန်းစမ်းပါနဲ့...ဟ…. ဒီမှာ ကောင်းနေပြီ…”

“ နာ…နာတယ်… အရမ်းနာတယ်… ရှင့်ဟာကြီး အဆုံးဆိုရင်ကျမ မခံနိုင်မှန်း ရှင်သိရဲ့သားနဲ့… လွှတ်…လွှတ်……အား…..”

“အား…..ပြွတ်….စွပ်…ဘွပ်.စွိ….ဖွတ်…ပြွတ်………”

“ အား…အား…အ……..အီး…အား……နာတယ်….နာတယ်…အား………အီး………”

ဆောင့်တဲ့သူက မညှာမတာ တအားဆောင့်သကဲ့သို့အော်သည့်သူကလည်း အသံကုန်ဖျစ်ညှစ်အော်သည်။အော်ရင်းလည်း ထုရိုက်ကုတ်ဖဲ့သည်။ ကိုထက်ပိုင်က မရပ်မနား ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော သူ့လီးကြီးအဆုံး အဆုံးဖိ၍ ဖိ၍ ဆီးခုံလေး ခါခါသွားအောင်မီးကုန်ယမ်းကုန်ဆောင့်လိုက်လေရာ စောက်ပတ်အတွင်းမှ အသနုလေးများပြဲစုတ်၍ သွေးကြောလေးများ ပေါက်ကွဲကုန်လေရာ စောက်ပတ်ထဲမှသွေးများ ဒလဟော စီးကျလာလေတော့သည်။

အေးကြည်မ မျက်နှာလေး ချွေးများ ရွှဲလျက်မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးဖြင့်ကုန်း ကုန်းထ၏။ ကိုထက်ပိုင်ကမညှာမတာ ရင်ဘတ်ကို စီးတွန်းပြီး ပြန် ပြန်တွန်းချနေရာ ကုတင်လေးပေါ်၌ ဗရမ်းဗတာ ဝရုန်းသုန်းကားကြီးဖြစ်သွားလေသည်။ မေသူ့လက်ထဲ၌ ထိရောက်မှုမရှိသော တံမျက်စီးတစ်ချောင်းကိုသာ ကိုင်လျက်အခန်းထဲသို့မိုက်မဲစွာ ခုန်ဝင်လိုက်မိလေသည်။

“ ခွေး တိရစ္ဆာန်… အေးကြည်မကိုလွှတ်လိုက်….”

မေသူ့အသံသည်ဒေါသကြောင့်တုန်ခါပြီး အက်ကွဲစူးရှနေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က လည်ဂုတ်အထိဝဲကျနေသော သူ့ဆံပင်များကို ခါပစ်လိုက်ရင်း အေးကြည်မကိုလိုးနေရာမှလီးကို မချွတ်သေးပဲ လှည့်ကြည့်၏။ သူ့မျက်နှာကြီး ဝင်းပသွားသည်။

သူက အေးကြည်မ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်မှ ခွလျက်အနေအထားမှ ကုန်းထလိုက်သည်။ လီးတစ်ချောင်းလုံးသွေးသံရဲရဲဖြင့်ဘွပ်ခနဲ ကျွတ်ထွက်လာသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်သော ကိုထက်ပိုင်ပေါင်ကြားမှ ရှည်လျားကြီးမားလွန်းသော လီးတန်ကြီးက လေထဲတွင်အဖုံးအကာမဲ့ကာ ခါရမ်းနေသည်။ ပြဲလန်နေသော ဒစ်ထိပ်ကြီးမှသွေးများ တစက်စက်ကျနေကာ ခြောက်ခြားစဖွယ်တွေ့လိုက်ရ၏။

“ ရှင်….ရှင်…. ရှေ့မ တိုး နဲ့…..မတိုးနဲ့…နော်….”

မေသူ ထိတ်လန့်တကြား အော်ဟစ်လိုက်ပြီး တံမျက်စီးရိုးဖြင့် လက်တစ်ကမ်းသို့ ဟိုရမ်းဒီရမ်း ရမ်းနေ၏။ကိုထက်ပိုင်ကလည်း ဒီလောက်အဟန့်အတားလောက်ကတော့ထက်ပိုင်အတွက်မှုစရာမဟုတ်…..။

“ ဟဲ ဟဲ…လာလေ… နင့်သူငယ်ချင်းလိုပဲ အရသာရှိအောင်ငါလုပ်ပေးမယ်လေ…ဟဲဟဲ…ဟဲ…”

မေသူ့နားထဲပူခနဲဝင်သွားသောထက်ပိုင်၏စကားလုံးကြောင့်တစ်ကိုယ်လုံးအေးစက်တောင့်တင်းသွားရ၏။တံမျက်စီး ကိုင်ထားသော မေသူ့ လက်ချောင်းလေးများကြားမှ ချွေးစီးလေးများ စို့ထွက်လာသည်။ ခြောက်ခြားတုန်လှုပ်ခြင်းနှင့်အတူသူရဲကောင်း ဝင်လုပ်မိခြင်းအတွက်လည်း နောင်တရမိသွားသည်။ တံမျက်စီးကို ကျစ်ကျစ်ဆုတ်ကိုင်ရင်း နောက်ဆုတ်နောက်ဆုတ်ဖြင့်ဆုတ်လာရာအိပ်ခန်းဒေါင့်ရှိဘီဒိုကြီးနှင့်ကျောပြင်လေးကပ်မိသွား၏။

မေသူအေးကြည်မကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အေးကြည်မ ကုတင်လေးပေါ်၌ ငါးဖယ်ပျံပျံနေ၏။ လက်နှစ်ဖက်က သွေးများ ဒလဟော ဆင်းနေသော စောက်ပတ်လေးကို စုံကိုင်ဖုံးအုပ်ကာ ဒူးနှစ်ဖက်ကို ကွေးရင်းတညည်းညည်းတညူညူဖြင့်လူးလိမ့်နေရှာသည်။သူမဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဟုသာ မေသူတွေးတောမိလေတော့သတည်း…။

မေသူ့ခမျာမှာတော့………..။

......................................................................................

“ ရှင်…ရှင့်ချစ်သူကို ဒီလောက်လုပ်ရသလား… ဟင်…”

မေသူက မျက်ရည်လေးများ ဝဲရင်း ဒေါသသံလေးနှင့်ပြော၏။ လက်ထဲမှတံမျက်စီးကမူရမ်းလျက်..။

“ ဟဲ ဟဲ… ကောင်မလေးကကြိုက်ကုန်းလေးပါ … ညီမရယ်..၊ သူ့ကို ဟိုနေ့တွေတုန်းကဆို..အစ်ကို က တစ်ဝက် တစ်ဝက်ပဲ လိုးပေးတယ်လေ..။ ဟင်း ဟင်း…ဒါကို သူက အစ်ကို့လီးကြည့်ပြီး သူတော်တော်ခံနိုင်နေပြီထင်တာ…..ဟားဟား….ဒီနေ့တော့ မင်းကို ခေါ်လာမယ်..၊ သူနဲ့အစ်ကိုနဲ့ လိုးနေတာကို မင်းစိတ်ဝင်စား လာအောင် လုပ်ပေးရမယ်တဲ့လေ…၊ ဟဲဟဲ… ရတာပေါ့..သိပ်ရတာပေါ့…..ကိုယ်ကလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ်လေး မှုတ်ပေးလိုက်တယ်လေ… ကိုယ်လဲ ဖီးလ်တွေ တက်လာတာပေါ့..ဒါနဲ့ အဆုံးထိဆွဲလိုက်မိတာ…ဟဲဟဲဟဲ… မင်းကလေးကိုလိုးရင်တော့တစ်ဝက်ပဲ…တစ်ဝက်ပဲ… လာပါကွာ….”

မြင်းလီးကြီးနဲ့ တထေရာတည်း တူသော ထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက ထက်ပိုင်လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်းဘယ်ညာ ခါရမ်းလျက်သွေးများဖြင့်ကြမ်းပြင်သို့တတောက်တောက်ကျနေသည်ကိုကြည့်ရင်း မေသူဖင်ကလေးရှုံ့ရှုံ့သွားကာ အခုန ခံချင်နေသော စိတ်ကလေးများ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ပျောက်ကွယ်လွင့်စင်ကုန်လေသည်။

“ ရှင်…ရှင်…ကျမအနား မကပ်နဲ့နော်…”

“ ဝှီး…ဝှီး….ဝှီး….ရှင်လူယုတ်မာ…လူ့တိရစ္ဆာန်ကြီး….ဝှီး…ဝှီး….”

“ မကပ်နဲ့လို့ပြောနေတာ…မကြားဘူးလား…ကဲဟယ်…”

“ ဝှီး…ဖတ်….”

“ ဟဲဟဲ….ဟဲ… ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ…ချာတိတ်…”

တစ်ချက်ကောင်း တအားလွှဲရိုက်ချလိုက်သော တံမျက်စီးတံအရိုးကို ထက်ပိုင်က ကျွမ်းကျင်စွာဖမ်းယူပြီးဆောင့်ဆွဲလိုက်ရာ မေသူ၏ လုံးထစ်ကျစ်လစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်လေးက ထက်ပိုင်ရင်ခွင်ထဲ စွေ့ခနဲ ဝင်သွား၏။

“ အား…လွှတ်….လွှတ်ပါ…”

လီးတန်ကြီးနှင့်ဝိုင်းစက်အိမို့သော တင်ပါးသားကြီး ဇိခနဲ ထိုးမိလိုက်ရာ မေသူလိပ်ပြာလွင့်မတတ်အော်ရင်းကြောက်ရွံ့ထိတ်လန်စွာ အော်လိုက်သည်။

“ ချာတိတ်ရယ်… ကိုယ့်လီးအရသာကိုနည်းနည်းလေးဖြစ်ဖြစ်မြည်းကြည့်စမ်းပါ… ဟဲဟဲ..ဟဲ…မင်း စွဲသွားမှာ သေချာပါတယ်..”

“ ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…လွှတ်ဆို..လွှတ်…နော်…”

“ ဟ…မင်းက ခုထိ ငါ့ကို အော်တုန်း ငေါက်တုန်းလားကွ…ဟေ..ဒီမှာ..ဗိုလ်ကြီးထက်ပိုင် ဆိုတာ ငါပဲမှတ်ထား..၊ ဟင်းဟင်း…ဗိုလ်ကြီးနဲ့တွေ့ရင်ခိုညည်းသလိုညည်းသွားစေရမယ်…ဟား..ဟား…ဟား…”

ခါး၌ ပုဆိုးမရှိ၊ သွေးသံရဲရဲနှင့် လီးကြီးတရမ်းရမ်း လုပ်ခါ မေသူ့ဖင်ကြားသို့ ထိုးထိုးထည့်ရင်း သူကတဟားဟား ရယ်နေပြန်သည်။ မေသူကမူလက်မောင်းအိုးလေးနှစ်ဖက်ကို အရိုးကွဲလုမတတ်ဖြစ်ညှစ်ထားသောထက်ပိုင်လက်အတွင်းမှမျက်ရည်စက်လက်ဖြင့်တအားရုန်းကန်နေမိ၏။

ဒူးတွေက ညွှတ်ကျနေ၏။ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်လျက်သား ကျသည်။ ကျင်ခနဲ ဒူးအရိုးနှစ်ဖက်ကနာကျင်သော ဝေဒနာကိုခံစားလိုက်ရသည်။ လက်မောင်ကိုဆုတ်ကိုင်ထားသော ထက်ပိုင်က လျှော့ချပေးလိုက်ရာခန္ဓာကိုယ်လေးက တစ်ဆစ်ချိုးလေး ကော့လန်ကာ ထက်ပိုင်လက်ထဲ၌ တွဲလောင်းလေး ဖြစ်သွား၏။ မေသူ၏မရှူနိုင်မကယ်နိုင်ပုံစံလေးကို ကြည့်ကာ ထက်ပိုင်က အားရပါးရ ရယ်သည်။

မို့မောက်ဆူဖြိုးသော နို့နှစ်လုံးက ကော့ပျံနေသည်။ ချပ်ယပ်တင်းကျစ်သော ဝမ်းဗိုက်သားလေးက လှိုင်းထလွန့်လူးနေပြီး ပဆစ်တုပ်ထိုင်ထားသော ပေါင်တန်ကြီးများက တင်းသထက် တင်းရင်းကာ တင်ပါးကြီးများကဘေးသို့ကားထွက်နေသည်။ ဆတ်ခနဲ လက်တစ်ဖက်ကို အလွှတ်ခံလိုက်ရသောကြောင့် မေသူ့ရင်ထဲ ဟာခနဲလှိုက်ဖိုသွားကာ အလွှတ်ခံရသော လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကြမ်းပြင်ကိုထောက်လိုက်ရသည်။

မေသူ ယင်းသို့ ဗရမ်းဗတာ ဖြစ်သွားပုံလေးကိုလည်း ကိုရွှေထက်ပိုင်က ဝါးခနဲ အသံကျယ်ကြီးဖြင့် ရယ်ပြန်သည်။ အရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်လှသော ထက်ပိုင်၏ မြင်းလီးကြီးက မေသူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်၌ တဝဲဝဲဖြင့်ရမ်းခါရင်းမေသူ့ကို ခြိမ်းခြောက်နေလေသည်။ မေသူ၏ နုနယ်သော ခန္ဓာကိုယ်တစ်တစ်တုတ်တုတ်လေးကို အစိမ်းလိုက်ဝါးစားတော့မယောင်ရမ္မက်ထန်ပြင်းသော မျက်လုံးကြီးများဖြင့်စူးစူးဝါးဝါးကြီး ကြည့်နေသော ထက်ပိုင်မျက်လုံးကြီးများကိုမေသူရင်မဆိုင်ရဲပဲ ခေါင်းကိုလွှဲဖယ်ပစ်နေရသည်။

“ မင်း..အေးအေးဆေးဆေး ခံမလား…အသားနာခံမလား.. ချာတိတ်…”

ထက်ပိုင်က ကွေးထုတ်ထားသော မေသူ့ပေါင်သား တင်းတင်းလေးပေါ်သို့ခြေတစ်ဖက်ကို ခပ်ဖိဖိလေးနင်းကာ ရာဇသံပေးသည်။ တင်းရင်းမာကျစ်သော ပေါင်ပေါ်သို့ မညှာမတာ ခြေထောက်ကြမ်းကြီးဖြင့် တက်နင်းလိုက်မှုကြောင့်ပေါင်တန်တစ်ခုလုံးနှင့်ထောက်ထားသော ဒူးခေါင်းမှနာကျင်စူးရှသော ဝေဒနာကိုခံစားလိုက်ရသည်။

“ အား….အား……..”

စူးစူးရှရှ အော်ရင်း မေသူမျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်ဥလေးများ ပါးပြင်နုနုလေးကို ဖြတ်သန်း စီးဆင်းလာ၏။အံကို ကြိတ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်လုမတတ်ကိုက်ထားရင်း သွားကြားမှလေသံနှင့်ပြောသည်။

“ သတ်ပစ်လိုက်…..”

“ ဟာ…အဲဒီလိုတော့မတရား မပြောနဲ့ချာတိတ်ရယ်… ကိုယ်က လိုးရုံပဲ လိုးချင်တာ ဟီးဟီး…မှန်း မင်းဟာလေး တော်တော်ထွားနေပြီလား…”

“ ရှင်….အို…ရှင်လူယုတ်မာ..ထမီမချွတ်နဲ့….”

“ ထမီချွတ်မှ မင်းစောက်ဖုတ်လေးကိုတွေ့ရမှာမို့လား…ချာတိတ်ရဲ့ ..ဟားဟား…”

ထက်ပိုင်က မေသူ လုံးဝ လှုပ်ရှားရုန်းကန်မှုမပြုနိုင်စေရန်ကွေးထားသော ပေါင်ရင်းကို တအားနင်းပြီးမှမေသူ့ထမီလေးကိုဆောင့်ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ အားပါးပါး… ခုံးထနေတာပါပဲလား…ကွယ်…”

မေသူရှက်လွန်း၍ မျက်စေ့အစုံကိုပိတ်ပစ်လိုက်ခါ အားရပါးရ ငိုချလိုက်မိသည်။ဖွေးအုနုထွားသော မေသူ၏ (၁၈) နှစ်သမီး စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပေါင်မုန့်ကြီးတစ်လုံးကိုအပေါ်ပိုင်းလေးတင်လှီးဖြတ်တင်ထားသကဲ့သို့ခုံးမို့ပြောင်တင်းကာ ချောမွတ်နေသည်ကိုထက်ပိုင်တွေ့လိုက်ရ၏။ ထက်ပိုင်လီးကြီးကဇတ်ခနဲ ဦးမော့ကာ တုန်သွားသည်။ ထက်ပိုင်က တဟင်းဟင်း အသံထွက်လာသည်။

“ လူယုတ်မာ…ခွေးတိရစ္ဆာန်ကြီး….လွှတ်…..”

မေသူ့အော်သံသည်ကျယ်ဝန်း၍ ခြုံနွယ်ထူပိန်းသော နှစ်ဧကကျော်ကျော်ခြံဝန်းကြီး အပြင်သို့ မည်သို့မျှတိုးမပေါက်နိုင်အောင်တိုးညှင်းလွန်း၏။ မောခြင်း၊ ထိတ်လန့်ခြောက်ခြားခြင်း ရှက်ဒေါသ ခံစားမှုများ ရောထွေးခံစားနေရခြင်းကြောင့်လည်း အသံက လည်ချောင်းမှပီပီသသ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်အောင်မြင်စွာ ထွက်မလာနိုင်ရှာ.....ထက်ပိုင်က သူဆွဲထားသော မေသူ၏ ကျန်နေသော လက်တစ်ဖက်ကိုပါ လွှတ်ချလိုက်ပြန်သည်။ တဆက်တည်း လျင်မြန်စွာဖြင့်မေသူ၏ တီရှပ်အင်္ကျီလေးကိုလည်ပင်းဝမှဆွဲ၍ ဆောင့်ဖြဲချလိုက်၏။

“ ဗြိ….အား…..အမေရေ…ကယ်ပါအုံး….”

သနားစဖွယ်မေသူ၏ အော်သံလေးက တုံရီစွာ ညှစ်ထွက်လာသော်လည်း ကာမဘီလူး ထက်ပိုင်က နုထွားသော မေသူ့စောက်ပတ်ကြီးကို ကျေနပ်အားရစွာ လက်ခုပ်ကြီးထဲ ထည့်ကာ တရွရွ ပွတ်ကစားလိုက်ရာ မေသူမျက်လုံးများ ပြာဝေသွားပြီး ကြေကွဲခြင်း နှမြောတသခြင်း ရှက်ရွံ့ခြောက်ခြားခြင်းများဖြင့် ငေးကြောင်ကြောင်ကြီးဖြစ်သွားမိ၏။

ထိုကဲ့သို့မေသူသတိလစ်သလိုလေး ဖြစ်သွားချိန်ကိုအခွင့်ကောင်းယူကာ ထက်ပိုင်က သူ၏ လီးတန်တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးကိုမေသူ၏ လက်ဝါးတစ်ပြင်စာမျှသာ ရှိသော စောက်ဖုတ်လေးပေါ်သို့တင်ကာ ပွတ်ဆွဲလိုက်၏။ ထိုင်းခနဲ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း၌ ပြင်းထန်သော ဖိုနှင့်မ ဓါတ်ကူးစက်မှုမှပေါက်ကွဲခြင်း ဝေဒနာကိုမေသူခံစားလိုက်ရစဉ်။

ထက်ပိုင်၏ ကျပ်လုံးခန့်ရှိသော လီးတန်ကြီးက တရွေ့ရွေ့ဖြင့် အကွဲကြားလေးအတိုင်း စောက်ပတ်အဝရှိရာသို့နိမ့်နိမ့်ဆင်းလာသည်။ ထက်ပိုင်လီးကြီး တစ်လက်မခန့်တစ်ချက်ရွေ့လိုက်တိုင်း မေသူ့သွေးကြောလေးထဲမှအဆက်မပြတ် ပေါက်ကွဲမှုလေးများက ထိုင်းခနဲ ထိုင်းခနဲ လီးထိပ်ကြီး၏ ပူနွေးစေးထန်းသော အထိအတွေ့နှင့်တရွေ့ရွေ့ နိမ့်ဆင်းလာသော လီးဒစ်ပြဲကြီးက အပျိုစင်မလေး မေသူ၏ ပါကင်ပိတ်စောက်ပတ်လေးကို ဖြိုခွဲထိုးဖောက်ရန်အားယူလိုက်စဉ်…။

“ ခွမ်း…..”

“ အား……..”

“ ဂလွမ်….ချွမ်……..”

“ ဟင်……….ကိုကို…….”

“ ကိုစစ်ငြိမ်း…..”

အေးကြည်မနှင့်မေသူတို့အသံလေးကပြိုင်တူထွက်လာကာထက်ပိုင်ခေါင်းကိုပုလင်းနှင့်ရိုက်ချလိုက်သောကိုစစ်ငြိမ်းကိုအားကိုးတကြီး ကြည့်လိုက်ကြ၏။ စစ်ငြိမ်း မေးကြောကြီးတွေ ထောင်နေသည်။ ထက်ပိုင်ကို ကြည့်နေရာမှမျက်လုံးအစုံက ဒူးကွေးလျှက်ပက်လက်ကလေး လှန်ထားခြင်း ခံနေရသော မေသူ့ထံရောက်သည်။ထမီလေးက ဒူးဆစ်အထက်နား၌ ပုံနေသည်။ 

လက်သီးဆုတ်ခန့်အဖုတ်မွှေးမဲမဲ အုံလေးက ထောင်ထနေပြီးစင်းစင်းလေး ပူးကပ်ထားသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အကွဲ ထင်းထင်း ဖူးဖူးနှင့် စောက်ပတ်ကြီးက ဖောင်းကားခုံးထနေသည်။ မေသူက သူမစောက်ဖုတ်ကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်နေသော ကိုစစ်ငြိမ်းကို မကြည့်ရဲပဲ မျက်နှာလွှဲလိုက်ရလေသည်။

“ မေသူ… ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်….”

“ မဖြစ်ပါဘူး… ကိုကို…….”

“ အေး…အေး ဟုတ်ပီ…”

စိတ်ထဲကမူကိုကိုလိုးဖို့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူလိုးဖြစ်သွားတော့မလို့ ကိုကိုရယ်ဟု ငိုယို မြည်တမ်းရင်းတွေးတောနေမိလေသည်။ အေးကြည်မကမူ ထမီ အင်္ကျီများကို အမြန်ဝတ်ရင်း ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် မေသူတို့နားကပ်လာ၏။

“ အေးကြည်မကိုခွင့်လွှတ်ပါ…မေသူရယ်…နော်…နော်…”

မေသူကမူကိုစစ်ငြိမ်း ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲသို့တိုးဝင်လိုက်ခါ အလုံခြုံဆုံး ချစ်သူ့ရင်ခွင်၌ နားခို လိုက်ပါလေတော့သည်.....။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။