တဏှာပေမ ထိတိုင်းရှ အပိုင်း ( ၂ )
သာဒင် ရေးသည်။
ကာမဆန္ဒတွေ အာသာပြေသွားကြတော့ သတိဝင်လာကြပြီး အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းကြီးမှာလည်း မို့ စိုင်းမြတ်ထိုက်ကလည်း သူ့ရေကူးဘောင်းဘီကို ကောက်ဝတ်လိုက်သလို၊ မာဂရက်မွီကလည်း သူ့ ရေကူးဝတ်စုံအထက်စ ရောအောက်စကိုရော ပြန်ဝတ်ပြီးသေသေသပ်သပ် ပြန်လုပ်လိုက်လေသည်။
ထိုအချိန်ထိ ကိုလူလူ နှင့် မနန်းရွှေကြာတို့ မှာ အခန်းထဲမှ အပြင်ထွက်မလာကြသေးသဖြင့် စိုင်းမြတ်ထိုက်က ဆိုဖာပေါ်တွင် မာဂရက်မွီအနားကပ်ထိုင်ပြီး လှမ်းဖက်ထားလိုက်လေသည်၊ မာဂရက်ကလည်း စိုင်းမြတ်ထိုက်ကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်လေသည်။
“ ယူကလည်း အလာကြီးပဲ၊ လူပျိုလည်းဆိုသေး ခစ်ခစ်.. ”
“ ဟာ အမကလည်း ယောက်ျားလေးပဲ ဒီလောက်တော့ လုပ်တတ်ပါတယ်..အမက ဘော်ဒီအရမ်းလှတာပဲနော်၊ ဒီနို့ကြီးတွေကလည်း ကြီးပြီးတော့တင်းနေတာပဲ… ”
“ အို့.. ”
စိုင်းမြတ်ထိုက်က ပြောရင်းဆိုရင်း နို့ကြီးတွေကို လှမ်းဖျစ်လိုက်လို့ မာဂရက်မွီ ကအော်လိုက်တာဖြစ်သည်၊
“ ကြည့်..ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ လက်ကလည်းသရမ်းလိုက်တာ ဟင်း… ”
“ အမ က ဘာလည်း လူပျိုဆိုတော့ မလုပ်တတ်ဘူးထင်လို့လား၊ ဟီးဟီး.. ”
“ အင်းလေ လူပျို ဆိုတာ စိတ်ကသာ အရမ်းထတာ၊ ဘယ်က စလို့ဘာလုပ်ရမှန်းသိတာမဟုတ်ဘူး ခိခိ.. ”
“ ကျနော့် မှာစေ့စပ်ထားတဲ့သူရှိတယ်၊ ဗမာပြည်မှာတုန်းက သူနဲ့တော့ သွားဘူးတာပေါ့… ”
“ အင်း ဟုတ်လား..အဲဒါကြောင့် အတွေ့အကြုံရှိနေတာပေါ့လေ ဟုတ်လား ခိခိ.. ”
“ အင်း ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါကြောင့်လည်း ငတ်နေတာကြာပြီလေ ခွိ..အခုတော့ ဝက်သားတုန်းသုံးထပ်သားကို စားလိုက်ရသလိုပဲ ခိခိ.. ”
“ အောင်မယ် လူကိုများ ဝက်သားတုံးလေးဘာလေးနဲ့ တို့က ဒီလောက်မဝပါဘူးနော် ဟွန့်.. ”
“ အာ ..ဝလို့ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး၊ ကောင်းတာပြောတာပါ အမရဲ့ ကျနော့်စော်လေးက ငါးဖောင်ရိုးလေး အမနဲ့ယှဉ်လိုက်ရင် ဂျီမရှိ ဘီမရှိပြောတာပါ၊ အဲတော့သူ့စားရတာ ချင်ပေါင်ဟင်းနဲ့တူပြီး အမက ဝက်သားဟင်းနဲ့တူတယ်ပြောတာပါ၊ အဟီး.. ”
“ စိုင်းလည်း ငတ်နေတယ် ဆိုရင် သူ့ခမျာလည်း ဆာနေရှာမှာပေါ့ကွယ်.. ”
မာဂရက်မွီ၏ အမှတ်မထင်မှတ်ချက်က စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ ရင်ကို ဒုန်းကနဲ ခုန်သွားစေခဲ့သည်၊ အင်း အဲဒါ ငါမတွေးမိတဲ့ အချက်ပဲ၊ ဒါပေမဲ့ သူက ဆက်ခ် ကိစ္စကို အဲလောက်ဝါသနာမပါ ပါဘူးလေ လို့တွေးလိုက်မိသည်၊ အင်း ငါတောင် ဖုန်းမဆက်ဖြစ်တာကြာပြီ အခု ပြန်ရင် ဖုန်းဆက်လိုက်အုန်းမှ ပါလေ လို့တွေးမိလိုက်သည်။
“ ဟဲ့ နောက်တာပါဟ၊ စိုင်းရ၊ နင်ကလည်း ဒါလေးပြောလိုက်တာနဲ့ ကြက်ကြီးလည်လိမ်သလိုဖြစ်သွားလိုက်တာ၊ တခါထဲ ယောက်ျားတွေများ၊ သူများမိန်းမ ကျတော့ လိုးချင်ပြီး သူတို့ရီးစားလေး သူများထိမှာကြတော့ စိုးရိမ်လိုက်ကြတာ ခစ်ခစ်.. ”
“ ဟာ အမ ကလည်း စကားပြောပွင့်လင်းလိုက်တာဗျာ၊ ဒဲ့ကိုထိတာပဲ၊ အဟီး၊ အဟုတ်ပဲ အမပြောတာတွေ၊ ဟီးဟီး… ”
စိုင်းနဲ့မာဂရက်တို့ တဟီးဟီးနှင့် ဆိုဖာပေါ်မှာ လုံးလားထွေးလား လုပ်နေကြတုန်း ကိုလူလူနှင့် မနန်းရွှေကြာတို့ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာတုန်းတွေ့သွားကြလေရာ၊ မနန်းရွှေကြာက
“ အောင်မယ် ဒီနှစ်ယောက် ဒီမှာလာကဲနေကြတယ်၊ ခစ်ခစ်၊ ကဲသွားသွား အခန်းအားသွားပြီ အထဲသွားကြ၊ ငါတို့ ဘိချ်ဘက်ဆင်းလိုက်အုန်းမယ်… ”
စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် မျက်နှာပူသွားသော်လည်း မာဂရက်မွီက တော့ ခပ်ပြုံးပြုံးပင်၊
“ ဟုတ် မနန်း သွားလေ၊ ကျမတို့ ခနနားလိုက်အုန်းမယ် အခန်းထဲမှာ ခစ်ခစ်…. ”
နန်းရွှေကြာတို့ ထွက်သွားကြသည်နှင့် မာဂရက်မွီက ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်၏ ခနနေတော့မှ ပြန်ထွက်လာပြီး စိုင်းမြတ်ထိုက်ကို
“ စိုင်း သွား ရေချိုးခန်းထဲမှာ စိုင်း ဟာကြီးကို သွားဆေးလိုက်၊ ဆပ်ပြာသေခြာတိုက်ခဲ့၊ မ အခန်းထဲမှာစောင့်နေမယ် အိုကေ… ”
အခန်းထဲကို လျှောက်ဝင်သွားတဲ့ မာဂရက်မွီ ရဲ့ အနောက်ဖက်က နိမ့်တုန်မြင့်တုန်နဲ့ လှုပ်သွားတဲ့ ဖင်လုံးညိုညို ဝင်းဝင်း ကြီးတွေ ကိုကြည့်ရင်း စိုင်းတယောက် ပြန်လည်မာစ ပြုလာတဲ့ သူ့လီးကြီး ကို ရေဆေးဖို့ ကမန်းကတန်း ရေချိုးခန်းဝင်ခဲ့လိုက်ပါတော့တယ်။
ဦးသန်းထွန်းဇော် သူ့ရဲ့ မိန်းမ ကို မောင်မင်းညိုနဲ့ ဘယ်လို ကြိုးချင်းညှိ အောင်လုပ်ရမလဲ ဆိုတဲ့ ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးကို ဦးနှောက်စား အောင် စဉ်းစားပြီး မှ တခု စမ်းကြည့်ဖို့ စိတ်ကူးရလာသည်၊ ကာမ တဏှာ ဆိုတာ၊ လည်း၊ အာရုံငါးပါးထဲက တခုခုနဲ့စရတာပဲ မဟုတ်လား၊ အမြင်၊ အနံ့ အထိအတွေ့ ၊ အကြား၊အရသာ၊ ဆိုတော့ ၊သူကြားဖူးသလို အထိအတွေ့ နဲ့ဆိုရင် လူက ရှောင်နိုင်ခဲတယ် မဟုတ်လား။
အဲဒီဟာကို ဖန်တီးပေးရမယ်လို့တွေးမိတယ်။ အဲတော့ ဒေါ်ရီရီနဲ့ မင်းညိုကို ဘယ်လိုထိတွေ့အောင်လုပ်ပေးရမလဲ။ တပ်ကြပ်ကြီး ရေးတဲ့ မောင်မောင်ရဲ ဇာတ်လမ်းထဲမှာတော့ ဟိုတရားသူကြီးမ ဒေါ်ဒေါ်စောကို မောင်မောင်ရဲက နင်းနှိပ်ပေးရင်းနဲ့ ဖြစ်သွားကြတာပဲ မဟုတ်လား။
အင်း မင်းညိုကို တော့ ဒေါ်ရီရီက နှိပ်ခိုင်းမှာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့မိန်းမ အကြောင်းလည်းသူသိတယ်။ အရှက်အကြောက်ကြီးတယ်၊ သူနဲ့ သွေးသားမတော်၊ ကောင်လေးတယောက်ကို နှိပ်ခိုင်းနင်းခိုင်း ဖို့ဆိုတာ သူ့ယောက်ျားက မတွန်းလို့ကတော့ ဘယ်တော့မှ လုပ်ခိုင်းမှာမဟုတ်ဘူး။ဦးသန်းထွန်းဇော် အနေနဲ့ကလည်း ပေါ်တင်ကြီး မင်းအနှိပ်ခံကွာလို့ပြောလို့ မကောင်းဘူးဆိုတော့၊ သူက စ အနှိပ်ခံတော့သည်။
ညဘက် အိပ်ခါနီး ညှောင်းညှာသည်ဟု အကြောင်းပြပြီး မောင်မင်းညိုကို သူတို့ အခန်းထဲ ခေါ်ပြီး နှိပ်ခိုင်း နင်းခိုင်းလေသည်။ နောက်တော့ ဒေါ်ရီရီကိုလည်း ရီ လည်းစမ်းကြည့်ပါလား မောင်မင်းညိုက လက်တော်တော်ပေါက်တယ်၊ စသဖြင့် ဆွယ်သည်၊ ပထမတော့ ဒေါ်ရီရီလည်း ငြင်းသေးသည်။ သို့သော်လည်း ဦးသန်းထွန်းဇော် ၏အတင်းတိုက်တွန်းမှုကြောင့် နည်းနည်းချင်း အနှိပ်ခံသည့်အကျင့် ရလာသည်။
မောင်မင်းညိုမှာလည်း ပထမတော့ ကိုယ့်ကျေးဇူးရှင် လည်းဖြစ်၊ ဦးလေးလည်း ဖြစ်တော့ နင်းနှိပ်ပေးရတာ ဘယ်လိုမှ မနေပေ၊ ကိုယ်က ကျေးဇူးပြန်ဆပ်နိုင်တာက လည်း ဒါလေးပဲ ရှိတော့ အားတက်သရောလုပ်ပေးရှာသည်။ သို့သော်လည်း ဒေါ်ရီရီ ကို နှိပ်ရသည့်အချိန်မှာတော့ တော်တော့်ကို ဒုက္ခရောက်ရတော့သည်။
ပထမ တော့ ကိုယ့်ဦးလေး မိန်းမ မို့တကြောင်း ကိုယ့်ထက် အသက်အများကြီးကြီးသော အဒေါ်အရွယ်မို့က တကြောင်း ဘယ်လိုမှ မနေသော်လည်း နူးညံ့အိစက်လှသော ဒေါ်ရီရီ၏ အသား အရည် အထိအတွေ့ က လူပျိုပေါက် မောင်မင်းညို ကို ဘောအောင့်သည်အထိ ဒုက္ခပေးလာတော့သည်။
ဒေါ်ရီရီ့ ကို နင်းနှိပ်ပေးရသော ညများတွင် မောင်မင်းညို တယောက် နှိပ်ပေးပြီးသည်နှင့် အိမ်သာ အမြန်ပြေးကာ ဂွင်းပြေးထုရသည့် အခြေအနေ သို့ ရောက်ရှိနေရသည်။များသောအားဖြင့် ဦးသန်းထွန်းဇော်ကို အရင်နှိပ်ပေးပြီးမှ ဒေါ်ရီရီကို နှိပ်ပေးရတာ များသည်၊ ဦးသန်းထွန်းဇော်က အနှိပ်ခံပြီးလျှင် ခနဆို တရူှုးရှုး နှင့် အိပ်မောကျသွားတတ်လေသည် ။
ထိုအခါမှ ဘေးမှာ လှဲလျှောင်းနေသော ဒေါ်ရီရီကို နှိပ်ပေးရသဖြင့်၊ တကယ်တော့ တိတ်ဆိတ်သော ညအချိန် မှာပို၍ စိတ်ဖေါက်ပြားစရာ ဖြစ်နေရလေသည်။
နောက် တခု ပို၍ တိုးတက်လာသည်မှာ၊ ယခင်က ဒေါ်ရီရီကို ထမိန်သို့ မဟုတ် ညဝတ်အင်းကျီ အပေါ်မှ တလွှာခြား၍ နှိပ်ပေးခဲ့ရသော်လည်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် နောက်ပိုင်းမှာ ခြေသလုံးသား များကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် တိုက်ရိုက်ကိုင်တွယ် နှိပ်နှယ်ပေးသည့် အဆင့်သို့ရောက်လာခဲ့သည်။
တခါတလေ ဦးသန်းထွန်းဇော်ကလည်း အိပ်ပျော်နေ၊ ဒေါ်ရီရီကလည်း သူ့ခြေသလုံးသား ပေါင်တန်များကို မင်းညို နှိပ်လို့ အဆင်ပြေအောင် မှောက်ရက် အနှိပ်ခံနေသည့် အခါများ တွင် ကားစွံ့လုံးထ နေသော ဒေါ်ရီရီ၏ တင်ပဆုံကြီး များကို သွားရည်တမြှားမြှားဖြင့် ကြည့်ပြီး နှိပ်ပေးနေသည်မိလေသည်။ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော ဦးသန်းထွန်းဇော်က မင်းညို၏ မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသော အကြည့်များကို တွေ့နေရလေ၊ သူ၏ အကြံအောင်မြင်ဖို့ နီးစပ်လာခြေပြီဟု ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်ရလေတော့သည်။
……………………………………………
ဆပ်ပြာမွှေး ဖြင့် သူ့လီးကြီးကို သေခြာတိုက်ချွတ်ဆေးလာခဲ့သော စိုင်းတယောက် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လိုက်သောအခါ၊ ကုတင်ပေါ်မှာ တစောင်းလေး လှဲလျှက် သူ့ကို ပြုံးပြုံးလေး ကြည့်နေသော မာဂရက်မွီကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
မာဂရက်မှာ ကိုယ်လုံးတီးနှင့်ဖြစ်နေပြီး သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ စိုင်းမြင်ဘူးသမျှတွင် အကြီး ဆုံးဖြစ်လေသည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက် က ဗမာမ များဒီလောက် နို့ကြီးတာ မဖြစ်နိုင်ဟု ထင်ခဲ့မိဘူးရာ၊ သူ့အတွက်တော့ တအံ့တသြဖြစ်ရလေသည်။
မာဂရက်မှာ မျက်နှာဝိုင်းစက်စက်နှင့် အသားညိုသော်လည်း ဝင်းမွတ်နေပြီး ပါးချိုုင့်ခွက်ကလေးနှင့်၊ ရီလိုက်လျှင် ညီညာသော သွားလေးများက ကလည်း ကြည့်လို့ကောင်းလှပေရာ၊ နှစ်လိုဖွယ်ရာကလေးဖြစ်လေသည်။ အခန်းထဲ ဝင်လာသော စိုင်းမြတ်ထိုက်ကို မာဂရက်က ကုတင်ပေါ်သူ့ဘေးတွင် လှဲလှောင်းဖို့ လက်ဖြင့်ပုတ်ပြလိုက်သည်။
စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း အိစက်နေသော မွေ့ယာပေါ်တက်ပြီး မာဂရက်ဘေးတွင် ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်လေသည်။ မာဂရက်က စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ မမာမပျော့ လီးကြီးကို သူ့လက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး တချက်နှစ်ချက်ညှစ်လိုက်ရာ စိုင်းမြတ်ထိုက်လီးကြီးမှာ ဖြည်းဖြည်းချင်းမာတင်းလာတော့သည်။
မာဂရက်က ကုတင်ပေါ်ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း စိုင်းမြတ်ထိုက် လီးကြီးကို အသာငုံ့ ပြီး ငုံခဲလိုက်လေသည်။ သူ့ မျက်နှာရှေ့ ဝဲကျလာသော ဆံစ များကို သပ်၍ နှားရွက်နောက်ညှပ်တင်လိုက်ပြီး မှ သူ့ကို ငုံ့ကြည့်နေသော စိုင်းကို စသလိုဖြင့် မျက်နှာကို ရှုံ့မဲ့ ပြလိုက်လေသည်။
ပြီးမှ စိုင်းမြတ်ထိုက် လီးကြီးကို သူ့နှစ်ခမ်းလုံးလုံးလေး ဖြင့်ဖိပွတ်ရင်း အာဂေါင်တွင်းသို့ တဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းကာ ဖွဖွလေး စုပ်နေလေတော့သည်၊ နောက်တော့ သူ့ခေါင်းကို နိမ့်ကာမြင့်ကာဖြင့် စိုင်းမြတ်ထိုက်လီးကြီးကို ဂွင်းတိုက်သလိုလုပ်ပေးရင်း ပါးစပ်ကလည်း တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေပြန်သည်။
စိုင်းမြတ်ထိုက် တယောက်မှာတော့ ပူနွေး နူးညံ့သော မာဂရက် အာခံတွင်း၏ အထိအတွေ့ ကြောင့် မာတင်းနေသော လီးကြီးမှ သုတ်ရည်များ ပွင့်ထွက်မသွားအောင် မနည်းထိန်းနေရလေသည်။ တချက်တချက်လည်း မာဂရက်၏ ခေါင်းကို အသာထိန်းကာ ကိုင်ထားလိုက်မိလေသည်။
“ အမ..အမ..ရပြီထင်တယ် ကျနော်..ကျနော်..ထွက်သွားတော့မယ်...အားးး… ”
မာဂရက်က သူ့ပါးစပ်ထဲမှ တံတွေးများဖြင့် စိုရွဲနေသော လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး စိုင်းမြတ်ထိုက်ကို မော့ကြည့်လိုက်လေသည်။
“ စိုင်း ..အမ ပါးစပ်ထဲမှာလည်း ပြီးလို့ရတယ်လေ… ”
“ ဟင့်အင်း အမ..အခုတော့ အမကို လုပ်ချင်သေးတယ်၊ အဟီး အခွင့်အရေးရတုန်း ဒေါ့ကီ ဆွဲချင်လို့…. ”
မာဂရက်မွီက ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီးမှ စိုင်းမြတ်ထိုက်ဘေးတွင် လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်လေသည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း အိပ်ယာပေါ်မှ ကမန်းကတန်း ကုန်းထကာ မာဂရက်ဖင်ကြီးနောက်တွင် ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်လေသည်၊ မာဂရက်၏ တုတ်ခိုင် ဖွံ့ထွားလှသော ပေါင်တန် ဖင်လုံးကြီးများမှာ အားရပါးရရှိလှလေသည်။
စိုင်းမြတ်ထိုက်က သူ၏လီးကြီးကို လက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ကာ မာဂရက်မွီ၏ ဖင်လုံးကြီး နှစ်ခုကြားအောက်မှ ပြူထွက်လာသော စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းထူကြီး နူတ်ခုကြားတွင် တေ့ကာ အသာဖိထိုးထည့်လိုက်လေသည်။
မာဂရက်မွီ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း စောက်ရည်များဖြင့် စိုရွဲနေသဖြင့် စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ လီးကြီးမှာ တအိအိၤနှင့် ဝင်သွားလေတော့သည်။ လီးကြီးအဆုံးအထိ ဝင်သွားပြီးမှ စိုင်းမြတ်ထိုက်သည် မာဂရက်မွီ၏ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး အားကုန် ဆောင့်ကာ လိုးပေးနေလေတော့သည်။
“ ဖွတ်..ဖွတ်..ဖတ်ဖတ်… ”
“ အိ..အိ..အို….အင်း….. ”
ဒေါ်ရီရီ့ အဖုတ်ထဲမှာ စိုတိုတို ဖြစ်လာရသည်။ ဘာလို့မှန်းမသိ ကိုကို အစလုပ်ပေးလိုက်တော့ အနှိပ်ခံရတာ အရသာရှိလာသလိုဖြစ်လာရာမှ၊ ကောင်လေး လွတ်လွတ်လပ်လပ်နှိပ်လို့ ရအောင် ထမိန်စကို ခြေသလုံးသားအပေါ်ဒခေါက်ကွေးလောက်ထိ တင်ပေးရင်း၊ အနှိပ်ခံတတ်လာသည်။
နောက်တော့ လူပျိုပေါက် ယောက်ျားလေး တယောက်၏ လက်ဖဝါးများက သူ့ခြေသလုံးသား တွေကို ထိတွေ့နေတာကို သတိထားမိယုံမက သွေးကြော တွေတချက်တချက်ဖြန်းကနဲ ပူလာသလိုပင် ခံစားမိလာသည်။ အဓိက ကတော့ ပေါင်ကြားမှာ စိုတိုတို ဖြစ်လာရတာပေါ့။ပထမ စပြီးအဲလိုခံစားရတော့ အနှိပ်ခံတာကို ချက်ခြင်းရပ်လိုက်သည်၊ အင်း ဒီနေ့တော့ အနှိပ်မခံတော့ဘူး ဟု ငြင်းလိုက်သည်၊ နောက်နေ့ကျတော့ အထိအတွေ့ကို လိုချင်လာမိပြန်သည်။
အင်း ဘယ်သူက ကိုယ့်စိတ်ထဲ ဝင်ကြည့်မှာမို့လည်း။ ကိုယ် က ဘာမှ ကိုယ်ထိလက်ရောက် မကျူးလွန်ရင် ဘာမှ ဖြစ်စရာအကြောင်းမှ မရှိတာ၊ ဟန်မပျက်နေရုံပေါ့။စသည့် ဆင်ခြေ ဆင်လက် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပေးရင်း ပြန်အနှိပ်ခံမိပြန်သည်။ ဤသို့ဖြင့် တဖြည်းဖြည်း စိတ်ကို အလိုလိုက်လာမိတော့သည်။
ငါ့လို အရွယ်မျိုးမှာ ဒီဖီလင်မျိုး ရှိလိမ့်မယ် လို့ ၊ ဒီအရွယ်ကောင်လေး တွေဘယ်သိပါ့မလဲ ဆိုပြီးလည်း၊ ကိုယ့်ကို ကိုယ်ဆင်ခြေပေးမိနေသည်။
ဒေါက်တာ သန်းထွန်းဇော် တယောက်၊ ညဘက် မောင်မင်းညို သူ့မိန်းမ ကို နှိပ်ပြီးပြန်သွားတာနဲ့ သူ့ကောင်ကြီးကလည်း မတရားတောင်နေပြီမို့ ဒေါ်ရီရီကို အတင်းတက်လုပ်လေ့ရှိသည်၊ နောက်ပိုင်း တော့ ဒေါ်ရီရီမှာလည်း ရယ်ဒီဖြစ်နေပြီး၊ အရည်တွေကလည်း စို နေတာတွေ့ရတာမို့ ဒေါ်ရီရီ တယောက်လည်း မင်းညို၏ အထိအတွေ့ကို သာယာစ ပြုလာပြီ ဆိုတာကို သူမှန်းဆလို့ရလာသည်။ဒေါ်ရီရီ ပိုပြီးရောဂါတက်စေရန် သူအချစ်ခန်းဖွင့်တာတွေကို တတ်နိုင်သမျှ ရက်တွေ ရှည်ရှည်ဆွဲတော့သည်။ သူစိတ်အရမ်းတက်ကြွလာရင် ရေချိုးခန်းသွား၊ လက်ဖြင့် ဖြေဖျောက်ပစ်နေရ လေသည်။
အဲလိုအောင့်ထားတာတွေက ချစ်ချစ်နွယ်နဲ့ကျတော့ ပေါက်ကွဲချင်လာသည်။ ချစ်ချစ်နွယ်နှင့် စမ်းသပ်ခန်းထဲ မှာ နှစ်ယောက်ထည်း ပူးပူးကပ်ကပ်နေရတာ၊ သူ့မှာ တချိန်လုံးသွေးဆူ နေရသည်။ မသိမသာကနေ အခွင့်အရေးရရင် ရသလို၊ လက်မောင်းလေးကိုင်လိုက် ခါးလေးကိုင်လိုက် လုပ်ပေး တတ်သည်။
ချစ်ချစ်နွယ် အဖို့ကလည်း ဒီအတိုင်းပင်၊ စိုင်းနဲ့ ခွဲနေရတာကြာပြီး၊ စာသုံးဖူးလိုက်သည့်အရသာက၊ အခုမှ ပြန်လွမ်းဆွပ်နေမိသည်။ တခါတခါညဘက် ကိုယ့်လက်ကလေးဖြင့် ပွတ်သပ်ဖြေဖျောက်မိသည်။
နောက်ပြီး တိတ်ဆိတ် ပြီး အဲယားကွန်းသံလေးသာ ကြားနေရသည့် အခန်းထဲ အချိန်တော်တော်များများမှာ ဦးသန်းထွန်းဇော် နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေရပြီး၊ အသားချင်း မကြာခနထိနေရတာက၊သူ့ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို အရည်လေးပင် စိုတိုတို ဖြစ်စေခဲ့ရသည်။
……………………………………………………….
ထိုနေ့ ကမ်းခြေက ပြန်လာပြီးနောက်ပိုင်းမှာ စိုင်းနှင့် မာဂရက်မွီတို့ အတွဲဖြစ်သွားကြတော့သည်။ သူတို့ ပိတ်ရက် တို့ဘာတို့တွင် မာဂရက်မွီလည်း စိုင်းတို့ အိမ်ရောက်လာတတ်သည်။ စိုင်းနှင့် အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး စန္ဒယားနှိပ်လေ့ရှိကြလေသည်။
ကိုလူလူ တယောက် ကနောက် သုံးလလောက် အကြာတွင် ဆူရှီဆိုင်ဖွင့်တော့မည်ဟုဆိုတာ အလုပ်မှ ထွက်ပြီးတခြားစတိတ်ပြောင်းသွား တော့သည်။စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း ဒီတိုင်းနေလို့တော့ ဆရာဝန်ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဟု တွေးကာ အလုပ်ချိန်ကို တတ်နိုင်သမျှ အနည်းဆုံး အချိန်ပိုင်းသာလုပ်ပြီး စာကို စလေ့လာကျက်မှတ်တော့သည်။ ရီဗျူးကလပ်စ် တွေလည်း တက်၊ သူ့ကို ကူညီပေးကြသော ဆရာဝန် တွေကိုလည်း မေး၊ နှင့် လှုပ်ရှားတော့သည်။
မာဂရက်မွီကတော့ ပုံမှန်လာပေးနေသဖြင့် သူ့ကာမဆန္ဒ မီးကတော့ အတော်လေး အဆင်ပြေ နေရသည်။ မာဂရက်ကလည်း ထန်သလား မမေးနှင့် သူစိုင်းတို့ အိမ်လာသည့်နေ့ဆိုလျှင်၊ စိုင်းတယောက် ဖလက်ပြပြီးကျန်ခဲ့ရသည်။ မာဂရက်မွီကလည်း မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း အမြဲပြုံးနေသဖြင့် မျက်နှာလေးကလည်း ချိုသည်။ ဘော်ဒီကတော့ တောင့်သလားမမေးနှင့် နည်းနည်းလေး ဝသည်တောင်ပြောလို့ရမည်။ ပေါင်လုံးလေးတွေက တုတ်တုတ်လေး တွေ ဒါပေမဲ့ အရစ်အရစ်တွေနဲ့ဝတာမျိုးမဟုတ် ချောမွတ်နေသည်။
ဖင်ကြီးကလည်း ကားကား၊ နို့ကြီးတွေကလည်း ထွားထွား ဆိုတော့ စိုင်းမြတ်ထိုက် အတွက်ကတော့ အရမ်းကို အရသာတွေ့နေသည်။
သူ၏ မိန်းမနှင့်ပတ်သက်သည့် အတွေ့အကြုံမှာ သူ့ချစ်သူ ချစ်ချစ်နွယ် တယောက်ထဲ ရှိခဲ့သည် မဟုတ်လား၊ ချစ်ချစ်နွယ်က မာဂရက်မွီ နဲ့ယှဉ်လိုက်လျှင်၊ ပိုးဟတ်ဖြူ ငါးဖောင်ရိုးလို့ တောင်ပြောလို့ရမည်။ တကယ်တော့ ချစ်ချစ်နွယ်က အရိုးဂေါင်ဂင် ပြားချပ်ချပ် မဟုတ်ပါ၊ သို့သော်လည်း မာဂရက်က ထွားလွန်းလှသဖြင့် သာ ဖြစ်ပါသည်။
နောက်မာဂရက်က အမှုတ်လည်းကောင်းသည်။ ချစ်ချစ်နွယ်လို့ ရွံ့တွန့်တွန့်မဟုတ်၊ ရဲရဲတင်းတင်းပင်၊ အတွေ့အကြုံလည်းရှိနေသည်မို့ စိုင်းမြတ်ထိုက် လီးကြီးကို အားရပါးရ ပင်စုပ်သည်၊မှုတ်သည်။ တခါတလေ စိုင်းမြတ်ထိုက် မှာ ပြီးချင်လာလို့ အတင်းကို ဆွဲထုတ်ရသည်။
“ စိုင်းကလည်းဟာ ဘာဖြစ်လို့ လည်း.. ”
“ အမပါးစပ်ထဲ ထွက်သွားမှာစိုးလို့ပါ… ”
“ အွန် ထွက်တော့ရော ဘာဖြစ်လို့လဲ..မ ပါးစပ်ထဲမှာ မပြီးချင်လို့လား.. ”
“ မဟုတ်ပါဘူး အမ မကြိုက်ဘူးလားလို့ပါ..နောက်တခါ ပြီးမယ် အဟီး.. ”
နောက်တခါ ပြီးမယ် ဆိုပြီးမှ စိုင်းတယောက် အခွင့် အရေးမရ ဖြစ်သွားရတော့သည်။ မာဂရက် ယောက်ျား ပြန်ရောက်လာ၍ ဖြစ်သည်။ သူ့ယောက်ျား ပြန်ရောက်ပြီး လောလော ဆယ် ခရီးမထွက်ရသေးပဲ၊ အိမ်မှာပဲ ရှိနေသဖြင့်၊ မာဂရက်မွီကို အတိုးချ ချစ်နေလေရာ၊ စိုင်းတယောက်တော့ ကိုယ့်လက်ကိုသာ အားထားနေရလေတော့သည်။
……………............................................................................
မောင်မင်းညို လိုလူပျိုပေါက် အဖို့ကလည်း အခုလိုအချိန်မှာ ဟိုမုန်းတွေက အကြွဆုံးအချိန်ဖြစ်နေလေရာ၊ အခုလို အသားချင်း ထိတာမျိုးကို မပြောနှင့်၊ ရုတ်တရက် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တွေရဲ့ နေခိုသားလေး တွေ တစွန်းတစ မြင်ရရင်တောင်၊ ငယ်ပါက ဒိန်းကနဲ ထောင်မတ်ပြီး၊ တကြောင်းလောက်မဆွဲလိုက်ရလျှင် ဘောပါအောင့်လာတတ်သည်။
ယခုတော့ အိစက်နေသော ထွားထွားဖွင့်ဖွင့် ဒေါ်ရီရီ၏ အိစက်နေသော အသား တွေကို ကိုင်တွယ် ဆုပ်နှယ် ပေးနေရသည်ဆိုတော့၊ စဉ်းစားတတ်သည့်ဦးနှောက်ကို သွေးသား ခံစားမှုက ဖုံးလွှမ်းစေတတ်သည် မှာ သူတို့လို အရွယ်အတွက်ကတော့ အပြစ်ဟု ပြောမရနိုင်ပါခြေ။
ယခု သူ့လက်တွေက ဒူးခေါင်းလောက်အထိသာ လှန်တင်ပေးထားသည့် ဒေါ်ရီရီ၏ ထမိန်အောက်မှ လျှို၍ ပေါင်သားတွေကို ပွတ်သတ်ပေးနေသည့် အဆင့်သို့ ရောက်နေလေပြီ။
တကယ်တမ်း ပြောရလျှင် ဖြင့်၊ ဦးသန်းထွန်းဇော် ထင်ထားသည့်အဆင့်ကို ကျော်နေလေပြီဟု ပြောရပေမည်။ ဒေါ်ရီရီကလည်း မသိခြင်ယောင်ဆောင်နေ၊ ဦးသန်းထွန်းဇော် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ခိုးကြည့်နေရင်တောင် မမြင်ရနိုင်သည့်၊ ထမိန်အောက် စောင်အောက်မှာ မင်းညို၏ လက်တွေက တဖြည်းဖြည်းချင်း နယ် ချဲ့ နေလေပြီ။
မင်းညို ပထမဆုံး ဒေါ်ရီရီအဖုတ်ကို ထိမိတဲ့ အချိန်က ဦးသန်းထွန်းဇော် အိမ်သာခနသွားနေခိုက်ဖြစ်သည်။ တခါတလေကျ၊ဦးသန်းထွန်းဇော်က အိမ်သာဆိုပြီး ထထ သွားလေ့ရှိသည်။
တကယ်က သူမရှိရင် မောင်မင်းညို ဘာလုပ်မလည်း ဆိုတာ အခန်းဝကနေ ပြန်ချောင်းဖို့ဖြစ်သည်။ ပထမက မောင်မင်းညို ဘာမှ မလုပ်ရဲခင်က ဦးသန်းထွန်းဇော် တယောက် သူထင်သလိုဖြစ်မလာခဲ့ သဖြင့် စိတ်နည်းနည်းပျက်သလိုရှိနေမိသည်။နောက်တော့ ဘာမှ မဖြစ်လဲ ဖြစ်သလိုလို သူ့စိတ်ထဲ သံသယဝင်ခြင်းဖြင့်ပင် သူ့မှာ ဖီလင်တက်တက်လာရသည်။ မောင်မင်းညိုကလည်း ညဏ်ရှိသူဆိုတော့ အဲလောက်တော့ထိန်းနိုင်သည်။
နောက်ပိုင်းလက်ရဲလာသည့် အခါမှာ ဦးသန်းထွန်းဇော် နောက်ဖေးခန်းရောက်သွားပြီး မီးခလုပ်ချောက် ကနဲဖွင့်သံကြား သည့်အချိန်မှာ လက်ကို ပိုကစားသည်၊ တမိနစ်လောက်ဆိုရင် ပုံမှန်ပြန်နေလိုက်သည်၊ ဦးသန်းထွန်းဇော် ရုတ်တရက်ဝင်လာမှာတို့၊ တခုခု ကျန်ခဲ့လို့ ပြန်ဝင်လာပြီး တွေ့သွားမှာတို့ ကို သူက ကြောက်သည်။
ဒေါ်ရီရီ ရဲ့ ပေါင် အတွင်းပိုင်းလောက်ထိ သူလက်ဖဝါးတွေ ရောက်ပြီး ပွတ်သတ်ပေးတာကို တောင်ငြိမ် နေတော့ သူလည်း တော်တော်ရဲနေပြီ။ ရွာတုန်းက နားထောင်ခဲ့ရတဲ့ ကာလသားခေါင်းတွေရဲ့ ပုံပြင် တွေကလည်းသူ့ကို အရဲစွန့်ဖို့ သွေးထိုးပေးနေသည်။
တနေ့ တော့ ဦးသန်းထွန်းဇော် အိမ်သာသွား တဲ့အချိန်၊ မှောက်ရက် အနှိပ်ခံနေသော ဒေါ်ရီရီ၏ ပေါင်ခွဆုံကို သူ့လက်ဖဝါး အောက်က ထိုးထည့်ပြီး စမ်းကိုင်လိုက်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပါးပါး အောက်က မို့မို့ဖောင်းဖောင်းနှင့် ခပ်စိုစိုထိုင်းထိုင်းကို စမ်းမိသည်။
ဒေါ်ရီရီ ကိုယ်လုံတချက်တွန့် သွားတာ သူ့လက်က သိလိုက်သည်၊ သို့သော်လည်း မျက်နှာက ခေါင်းအုံးနှင့်ကပ်မှောက်ပြီး တဘက်ကို လှည့်ထားလို့ မမြင်ရ၊ ဘာသံမှလည်း မထွက်လာ ချက်ချင်း ပြန်ငြိမ်သွားသည်။ တော်ကြာ ဦးသန်းထွန်းဇော်လည်း ပြန်ဝင်လာမှာစိုးလို့ လက်တွေ ခြေသလုံးပေါ် ပြန်တင်ထားလိုက်ရသည်။ မင်းညိုရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုံနေသည်။ အခုနေ ထဆဲလိုက်ရင်။ သူလည်း ဒီအိမ်ပေါ်က ခေါင်းနဲ့ဆင်းရပြီ။ သူ့မြို့မှာလည်း ဘယ်လိုမျက်နှာပြရမလဲ။ နောက်တခါ မလုပ်တော့နဲ့ ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ဆုံးမနေမိသည်။
နောက် တရက် နှစ်ရက် သူရိုကျိုးနေသည်။ ဒေါ်ရီရီ ဘာပြောမလည်း ကြောက်လန့်တကြားနှင့်စောင့်နေမိသည်။ ဘာမှ မပြောဘာမှ မဖြစ်လာတော့ ခွေးမြီးကောက် ကျည်ထောက်စွပ် ဆိုသလို ဂျိုက ပြန်ကြွချင်လာသည်။ အဲလောက်အဆင့်ရောက်နေမှ တော့ ရှေ့ဆက်တိုးရင် ဘာဖြစ်မလဲ၊ ထပ်စမ်းချင်နေမိပြန်သည်။ ဒါပေမဲ့ အခွင့်အရေးက မပေး။
တနေ့တော့ အခွင့်အရေးက ကြုံလာသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဦးသန်းထွန်းဇော် အိမ်သာသွားသည့် အချိန်နှင့်ကြုံလာသည်။ ဦးသန်းထွန်းဇော် အခန်းပြင်ထွက်သွားသည့်အခါ၊ သူအရင်တုန်းကလို မီးဖိုခန်းက မီးခလုပ်သံဖျောက်ဆိုတာတောင် မစောင့်နိုင်တော့။ လက်က ဒေါ်ရီရီ ၏ပေါင်ခွဆံအောက်ကို လက်ဖဝါးထိုးထည့်လိုက်မိသည်။
“ ဟင် ”
ဒေါ်လေးနန်းရွှေကြာ မျက်နှာက မကောင်း၊ နေ့ခင်းဘက် တနေ့ အိမ်မှာ ခါတိုင်း မာဂရက်လာနေကြ မလာတာကြာပြီမို့ စိုင်းတယောက် ကွန်ပြူတာက ဟိုဟာဒီဟာ ဆိုက်တွေကြည့်ရင်း သူ့ကောင်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေမိသည်။နောက်တော့ သေးပေါက်ချင်လာသလိုဖြစ်သဖြင့် အခန်းပြင်ထွက် သေးပေါက်၊ ရင်း မီးဖိုချောင်သွားတာ ရေသောက်နေရင်း ဒေါ်လေးနန်းရွှေကြာ အခန်းက အသံသဲ့သဲ့ လေးကြားရသည်။
ဘာများလည်းလို့ တံခါးနား သွားနားထောင်တော့ ဒေါ်လေး တယောက် ငိုရှိုက်နေတာ ကြားရသည်၊ တံခါးကို အသာတွန်းလို့တော့ ပွင့်သွားသည်။ ဘာများဖြစ်သလည်း စိုးရိမ်စိတ်နှင့် အခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်တော့ ဒေါ်လေးနန်းရွှေကြာ အိပ်ယာပေါ်မှောက်ကာ ကိုယ်လုံးလေးက သိမ့်သိမ့်ခါလျှက် ရှိုက်ရှိုက်ငိုနေတာတွေ့လိုက်ရသည်။
“ ဒေါ်လေး..ဒေါ်လေး..ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်.. ”
ဒေါ်လေးနန်းရွှေကြာက သူ့အသံကြားတော့ မှောက်ရက်ကပဲ ခေါင်းကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်၊ စိုင်းမှန်းသိသွားတော့ အိပ်ယာပေါ်ကမန်းကတန်းထထိုင်ကာ ပြေလျှော့နေသောထမိန်ကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။အိမ်နေရင်းမို့ အောက်က ဘာမှ မဝတ်ထားတော့ တုန်ခါနေသောတင်သားများကို အခုန မှောက်နေတုန်းက တွေ့လိုက်ရသည်၊ အခုတော့ လုံးကြွနေသော နို့ကြီးတွေက တီရှပ်အောက်မှာ၊ ဟိုက် ဘရာဇီယာလည်းဝတ်မထားပါလား။
ဒေါ်လေးက စိုင်းကို မွေ့ယာပေါ်မှာ သူ့ဘေးနားကိုက်ထိုင်ဖို့လက်ဖြင့်ပုတ်ပြလိုက်သည်။ မျက်နှာက မကောင်း၊ စကားမပြောနိုင်သေး လည်ချောင်းကို ရှင်းနေရသေးသည်။
“ လူလူ က အခု ဟိုစတိတ်မှာ မိန်းမ တယောက်နဲ့ အတူနေနေတယ် တဲ့၊ သွားတာကမှ ဘယ်လောက်မှ မကြာသေးဘူး.. ”
“ ဟင်ဒေါ်လေး ကလည်း အဲဒါကြောင့်များလား၊ ကိုလူလူ ကိုများ ဒေါ်လေးက စီးရီးယပ်စ် ထားနေသေးတယ်.. ”
“ ဟင်ဘာဖြစ်လို့လဲ..စိုင်းက သူ့အကြောင်းသိလို့လား… ”
“ သိတာပဲ..ဒေါ်လေးလည်း စိတ်ပျော်ရုံ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး တွဲနေတာပဲလို့ကျနော်ကထင်လို့လေ၊ နောက်သူလည်း တခြားစတိတ်သွားမယ်သွားမယ် ပြောနေတော့ ကျနော်လည်း မပြောတော့ဘူး..နောက်သူ့အလိုလို ဝေးသွားမှာပဲဆိုပြီးတော့..
“ စိုင်းဘာတွေ သိထားလို့လဲ ဒေါ်လေးကို ပြောစမ်းပါအုန်း.. ”
“ ဒီလိုပါပဲ ဒေါ်လေးရယ် ကိုလူလူ ကသဘောၤသား ဖြစ်ခဲ့တယ်မဟုတ်လား၊ သူက စော်တော်တော်ရှုတ်တာတဲ့၊ မာဂရက်ကို တောင် လာပြီး စမ်းဘူးသေးတယ်တဲ့၊ မာဂရက်က ဒေါ်လေးမျက်နှာလည်းရှိတယ်၊ နောက် ကိုလူလူ ကိုလည်းနဂိုထဲက ကြည့်မရဘူးတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတယောက်ဆီက ချူစားဘူးတယ်ဆိုပဲ…
“ စိုင်းရယ်. နင်ငါ့ကို စောစောက ဘာလို့မပြောတာလည်းကွာ..ဟင်းဟင်းးးးး ရွှတ်.. ”
ဒေါ်လေး နန်းရွှေကြာက ထပ်ငိုချလိုက်ပြန်ပြီး စိုင်းမြတ်ထိုက်ကို လှမ်းဖက်လိုက်သဖြင့် စိုင်းမြတ်ထိုက်ကလည်း အလိုက်သင့်ဖက်ထားပြီး ကျောလေးကို ပွတ်ပေးနေမိသည်။ ဒေါ်လေးနန်း ၏အိဖောင်းနေသော နို့ကြီးတွေက စိုင်းမြတ်ထိုက်ရင်ဘတ်မှာအိနေသဖြင့် စိုင်းညီလေးက ခေါင်းထောင်ထလာရသည်။ဒေါ်လေးနန်းက စိုင်းမြတ်ထိုက်ပုခုံးပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေ စိုရွဲအောင်ငိုချလိုက်ပြီး တော့ မှ တရှုံ့ရှုံ့နှင့် အကြောင်းစုံပြောပြရှာသည်။
ကိုလူလူက သူဆိုင်သစ်ဖွင့်ရန် ငွေလိုသည်ဆိုပြီး ဒေါ်လေးနန်းဆီမှ ပိုက်ဆံတွေယူသွားကြောင်း နှင့်၊ ယခု လုံးဝကို အဆက်အသွယ်မလုပ်တော့ကြောင်း၊ ဒေါ်လေးနန်းကလည်း သူ့ယောက်ျား သိမှာစိုးသဖြင့် အကျယ်အကျယ် ဘာမှ မလုပ်ရဲကြောင်းအခုမှ ပဲ စိုင်းကို ရင်ဖွင့်ရရှာလေသည်။စိုင်းတယောက်ကတော့ ဒေါ်လေးရဲ့ ဇာတ်လမ်းထက်စာရင် ဒေါ်လေးရဲ့ ဘရာဇီယာမဝတ် ထားတဲ့ နို့ကြီးတွေက စပို့ရှပ်အောက်ကနေ သူ့ရင်ဘတ်ကို ဖိနေတာကို ပိုအာရုံစိုက်နေမ်သည်။
သူ့လက်တွေက လည်း ဒေါ်လေး ကျောပြင် ကို ပွတ်ပေးနေမိသည်။ သူပဲ သတိထားနေလို့လားမသိ ဒေါ်လေးရဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေက မာလာပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကို ထိုးပွတ်နေတာကို ခံစားသိနေရသည်။ သူ့ညီတော်မောင်ကတော့ အောက်မှာ ထိန်းမရ သိမ်းမရ မာတောင်နေလေပြီ။
“ ကဲပါဒေါ်လေးရယ် အခုမှ တော့ မထူးပါဘူး မေ့လိုက်ပါတော့၊ နောက်ဆိုရင်သာ ကျနော် ဘာသိသိ ဒေါ်လေးကို ဖွင့်ပြောမယ်ဟုတ်ပလား.. ”
တကယ်က စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် ပါးစပ်က ဆိုင်လားမဆိုင်လားမသိဘာတွေ ရှောက်ပြောနေမိမှန်းမသိပါ၊ သူ့သွေးသားတွေက ဆူနေပြီ။ ဒေါ်လေးနန်းကို ဒီပြင်ဟာ အာရုံပြောင်းချင်လို့ဖြစ်သည်။ စိုင်းက ဒေါ်လေးနန်း လက်မောင်းရင်း နှစ်ဘက်ကို အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ကိုယ်က ခွာလိုက်သည်။
ဒေါ်လေးနန်း နှင့် မျက်လုံးချင်းစုံပြီးပြောချင်လို့ဖြစ်သည်။ သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်သော ဒေါ်လေးနန်းက လှတုန်းပင်ဖြစ်လေသည် မျက်ရည်တွေစိုစွတ်နေသော မျက်လုံး နှင့်၊ ဖြူဝင်းမွတ်နေသော ပါးပြင်ပေါ်မှ မျက်ရည်စီးကြောင်းတွေက ဒေါ်လေး နန်း၏ ချစ်စရာရှမ်းမလေး အလှကို မလွမ်းမိုးနိုင်ပါခြေ၊ ဒေါ်လေးနန်း၏ နီထွာထွာ နူတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို ငုံ့ပြီး စုပ်လိုက်မိသည်။
ရုပ်တရက် အံအားသင့်သွားသော ဒေါ်လေးနန်းက တွန်းပစ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သေးသည်။ သို့သော်လည်း အားနှင့်တော့မဟုတ်၊ ခနတွင်းမှာပင်၊ နွေးထွေးနူးညံ့တဲ့ ဒေါ်လေးနန်းရဲ့ နူတ်ခမ်းလေးတွေက စိုင်းရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ပျော်ဝင်သွားတော့မလိုပင်၊ စိုင်းက အားရပါးရ စုပ်ယူနေရင်း သူ့လျှာကိုပါ ဒေါ်လေးနန်းပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်ရာ နန်းရွှေကြာ လည်း အလိုလို ပြန်လည်နမ်းစုပ်နေမိတော့သည်။
စိုင်းရဲ့ လက်ဖဝါးတွေက ဒေါ်လေးနန်းရဲ့ နို့ကြီးတွေကို တီရှပ်အပေါ်ကပင် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နှယ်ပေးနေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက အတွေ့အကြုံရှိပြီး ဆာလှောင်နေကြပြီမို့ ခနတွင်းမှာပင် အငမ်းမရ ဖြစ်လာကြတော့သည်။ ဒေါ်လေးနန်းတို့ ရဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ စိုင်းနဲ့ နန်းတို့ ကြမ်းကြလေပြီ။
………………………………………….
မင်းညို တနေ့လုံးစိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည်။ ဒီနေ့ ဦးသန်းထွန်းဇော် ခရီးထွက်မည်။ နိုင်ငံခြား သို့ သူတို့ သုတေသန လုပ်နေသည့် ပညာရပ်နှင့်ပတ်သက်သည့် အာရှနိုင်ငံမှ ပညာရှင်များ တွေ့ဆုံဆွေးနွေးပွဲသို့သွားမည်။ သူတို့ဌာနမှ သူနှင့် သူ့တပည့်မလေး ဒေါက်တာချစ်ချစ်နွယ်တို့ သွားကြမည်ဖြစ်သည်။
ဆွေးနွေးပွဲက သုံးရက်သာ၊ သို့သော်လည်း သွားမှာ လာမှာနှင့်၊ စုစုပေါင်း တပတ်လောက်ကြာမည်ဖြစ်သည်။ မင်းညို စိတ်လှုပ်ရှားနေရသည်က ဦးသန်းထွန်းဇော်အိမ် မှာမရှိသည့်ညဘက်၊ ဘာဖြစ်မှာလည်း ဆိုတာကိုပင်။သူ့စိတ်ထဲက သိနေသလိုရှိသော်လည်း၊ သိပ်အကောင်းမြင် ကြီး မတွေးရဲပေ။ ကျောင်းမှာလည်း စာထဲမှာ ဘယ်လိုမှ စိတ်မဝင်စားနိုင်၊ သူနှင့် ဒေါ်ရီရီတို့ ကိစ္စ ကိုသာ တွေးနေမိလေသည်။
ထိုတည၊ သူအရဲစွန့်ပြီး ဒေါ်ရီရီ၏ ထမိန်အောက်မှ လက်လျို၍ ပေါင်ခွဆုံကို လှမ်းကိုင်လိုက်မိသည့်ည။ ဒေါ်ရီရီမှာ အတွင်းခံ ဝတ်မထား၊ အမွှေးတွေနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူ့လက်ဝါးက တိုက်ရိုက်ကိုင်မိတော့ သူတောင်ရုတ်တရက် ကြောင်သွားသည်၊ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ။
ဒေါ်ရီရီ ကလည်း မလှုပ်၊ ဦးသန်းထွန်းဇော်ကလည်း အိမ်သာသွားတာ ပြန်မရောက်သေး ဆိုတော့၊ သူ့လက်ချောင်းတွေက ထပ်ပြီး စူးစမ်းကြည့်မိသည်။ အမွှေးတွေအောက်က နူတ်ခမ်းသား တွေက စိုရွှဲနေသည်၊ သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေးဖြင့် စိုရွှဲနေသော နူတ်ခမ်းသားလေးကို ပွတ်ဆွဲလိုက်မိသည်။ဒေါ်ရီရီ ဆီမှ အသံထွက်လာသလို လေးတခုကြားသဖြင့် မျက်နှာကို မော့ကြည့်မိသည်။ ဒေါ်ရီရီ မျက်လုံးတွေက ပိတ်ရက်ပဲ၊ ပါးစပ်လေးကတော့ ဟာတတ။
မင်းညိုသူ့လက်ချောင်းလေး လက်တဆစ်လောက် ကို နူတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားထဲ ထိုးထည့်ကြည့်သည်၊ အထဲမှာ နွေးနေသည်။ အရည်တွေလည်းရွှဲနေသည်။ မင်းညို ရဲလာပြီ။ သူ့လက်ချောင်းကို ဆက်ပြီးလှုပ်ရှားမလို့ပြင်နေတုန်း ခြေသံကြားသဖြင့် လက်ကို အမြန်ရုတ်လိုက်မိသည်။
ဦးသန်းထွန်းဇော် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာသလို၊ ဒေါ်ရီရီကလည်း နိုးလာသည်။
“ ကဲကဲ တော်ပါပြီကွယ် မောင်မင်းညို၊ ဒေါ်ဒေါ်လည်း အိပ်ချင်ပြီ ကျေးဇူးပဲကွယ်၊ ဖုန်းကြီးလို့ အသက်ရှည်ပါစေ… ”
အဲဒီည ပြီးတော့ နောက်တည၊ ပြီးတော့ နောက်တည၊ မင်းညိုရဲ့ လက်တွေက တော်တော်ရဲလာသည်။ ဒါပေမဲ့ ဦးသန်းထွန်းဇော်က ညတိုင်းတော့ လစ်နေသည်ကမဟုတ်။ သို့သော်လည်း မင်းညိုလက်တွေက လစ်တာနဲ့ ဘယ်သွားရမယ်ဆိုတာ တန်းသိနေပြီ။နေ့ခင်းဘက်ကြတော့လည်း ၊ဘာလို့မှန်းမသိ၊ ပထမတရက်က မင်းညို ဒေါ်ရီရီ ကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲ၊ ဒေါ်ရီရီ ကဘာမှ မဖြစ်သလိုနေတော့ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားသည်။
ဒါပေမဲ့ ဘာမှ ပေါက်ကရ မလုပ်ရဲ။ ညဘက်အိပ်ယာပေါ် ရောက်မှာသာ စိတ်တွေကလည်း ရဲလာသည်။ ဒေါ်ရီရီကလည်း အမြဲ အိပ်ပျော်နေတတ်သည်။ တချက်တချက် အသံထွက်ငြီးတာကလွဲလို့ လူက သိပ်မလှုပ်။ မင်းညိုသာ သူ့အခန်းထဲပြန်ရောက်ရင် မီးပွင့်မတတ် သူ့ညီတော်မောင်ကို ဆောင့်ကာထုပြစ်ရတော့သည်။
ကဲ အခုတော့ ဦးသန်းထွန်းဇော် တယောက် ၇ ရက်တိတိ နိုင်ငံခြားသွားမည်ဆိုတော့ ညဘက်သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ။ သူ့ကို ဒေါ်ရီရီက ဦးသန်းထွန်းဇော်မရှိပဲနှင့် အခန်းထဲ ခေါ်အနှိပ်ခိုင်းပါ့မလား၊ အနှိပ်ခိုင်းရင်ကော၊ သူက ဘာလုပ်မလည်း။
ဖြစ်နိုင်ခြေတွေကို စဉ်းစားရင်းနဲ့ကို မင်းညိုတယောက်၊ ရင်တွေတလှပ်လှပ် ဖြစ်နေရတော့သည်။ အင်း၊ ဆောက်ဖြစ်မှ ကျောင်းတကာ ပါလေဟု တွေးရင်း သက်ပြင်းကြီးတွေသာ တနေ့လုံးချနေမိပါတော့သည်။
……………………………………..
“ မောင်မင်းညိုရေ ဒီည စာကြည့်ပြီးရင် ဒေါ်လေး ဆီကို ခနလာအုန်းနော်၊ ဒီနေ့လည်း အကြောတွေတက်နေသလိုဖြစ်နေလို့၊ အချိန်ရမှပါ.. ”
“ ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်လေး… ”
မောင်မင်းညို ရင်ထဲမှာတော့ တဒုန်းဒုန်းပေါ့၊ သူ့ ညီတော်မောင် အရမ်းမာတင်းနေပြီး ပုဆိုးနဲ့တိုက်မိရင်တောင် သူ့မှာ အသည်းယားပြီး တုန်တက်ချင်သလိုဖြစ်လာသဖြင့်၊ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး လက်နှင့် တကြောင်းသွားဆွဲလိုက်ရလေသည်။
သူဖတ်ဘူးထားသည့် စာအုပ်တွေထဲမှာရော သူငယ်ချင်းတွေ ဆီက ပြောသံကြားရတာတွေကရော အဲလို တခါထုတ်ထားလိုက်ရင် တပ်ထွက်မဖြစ်တော့ဘူးဟူ ၍ ဖြစ်သဖြင့်လည်း သူ့သုတ်တွေကို မနှမြောတော့ သူလည်းကောင်း နောင်တွက်လည်းကောင်းဖို့ စွန့်ခြင်းလို့သာတွေးထားလိုက်သည်။တကယ်တမ်း ဒေါ်ရီရီ တို့ အခန်းဝင်သွားမိသည့်အချိန်မှာတော့ မင်းညိုတကောင် ခြေဖျားလက်ဖျား အေးစက် ပြီး ရင်လည်း တအားခုန်နေမိသည်။
နဂို က ကြောက်ရွံ့ရိုသေခဲ့ရသည့် ဦးလေးမိန်းမကို ထမိန်လှန်ပြီး တက်လုပ်ဖို့ ဆိုသည်မှာ တကယ်တော့ အတွေးထဲမှာသာ လွယ်သည့်ကိစ္စ ဖြစ်ပါသည်။ မျက်နှာချင်းတေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်ကျတော့ မင်းညို ဒေါ်ရီရီကို မျက်ခုံးချင်းပင် ဆိုင်မကြည့်ရဲပါ၊ ခေါင်းကို ငုံ့လို့ သာ သူလုပ်ပေးနေကြအတိုင်း ခြေသလုံးလေးများကို စနှိပ်ပေးနေတော့သည်။
မင်းညို တယောက် နူးညံ့ချောမွတ်သော ဒေါ်ရီရီ့ခြေသလုံးသားကို သူ့လက်ဖဝါးနှင့် ထိလိုက်သည်နှင့် သူ့ကောင်ကြီးက ဖြောင်းကနဲ မာတောင်ထလာတော့သည်။ ဒီတခါတော့ ဦးသန်းထွန်းဇော် မရှိနေဘူး ဆိုတော့ ပေါင်ရင်း ကို အမြန် ရောက်အောင် နှိပ်သွားလိုက်သည်။
ဒေါ်ရီရီ ကလည်း စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေသည်။ သူ့စိတ်က ဒွိဟ ဖြစ်နေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ မင်းညို လက်တွေကို အလိုလိုက်ဖို့သာ စိတ်ထဲရှိသည်။ ဟိုကိစ္စ အဆင့်ထိလောက်က တော့ သူမတွေးထားပါ။ စိတ်ကူးထဲမှာတော့ ယဉ်ဘူးသည်ပေါ့၊ မင်းညိုနဲကသာ ဆိုရင် ဘယ်လိုနေမလည်းဆိုတာကို။
သို့ပေမဲ့ လင်ရှိမိန်းမ ဆိုတာ သူများနှင့်လုပ်လို့မရတော့ဘူး ဟု၊ ဒေါ်ရီရီ့ စိတ်ထဲမှာရှိသည်။ သူ့ကိုသူလည်း အဲလို ဖေါက်ပြန်ဖို့တော့ မတွေး၊ မင်းညိုကလည်း သူ့လို အသက်ကြီး သောမိန်းမ၊ လင်နှင့်၊ အထူးသဖြင့် ဦးလေး မိန်းမ၊ ကို လုပ်ဖို့စိတ်ဝင်စားလိမ့်မည်ဟု သူမထင်။
မင်းညိုလက်တွေ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ထိတွေ့နေတာကိုသာ သာယာနေမိခြင်းဖြစ်သည်။
သူ့ယောက်ျားအလစ်မှာ တောင် လက်သရမ်းသော မင်းညိုတယောက် အခုသူ့ယောက်ျား မရှိသည့်အချိန်မှာ ဘယ်လောက်ထိလက်သရမ်းမလဲ ဆိုတာ တွေးရင်း လည်းရင်ဖိုမိသည်။မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာလည်း ရှက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် မင်းညိုလက်တွေ သူ့ပေါင်ပေါ်ရောက်လာတော့ ကိုယ်အနေအထားပြောင်းသလိုနှင့် အိပ်ယာပေါ် မှောက်ရက် လှိမ့်လိုက်သည်။
မျက်နှာကို ခေါင်းအုန်းပေါ် မှောက်လျှက်နေလိုက်သည်။ ထိုအခါကျမှ သူ့စိတ်ထဲ လုံသလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ကောင်လေး ငါအိပ်ပျော်သွားပြီလို့ထင်မှာပဲလို့လည်း ကိုယ်လိုရာဆွဲတွေးနေလိုက်သည်။မင်းညိုကလည်း ဒေါ်ရီရီမှောက်လိုက်တော့ ပိုရဲသွားသည်၊ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ မဟုတ်တော့တာ။ နှိပ်နေကြထုံးစံအတိုင်း ထမိန်စကို ဒူးခေါက်ကွေး အထက်နား လေးထိ လှန်တင်ပြီး နှိပ်ပေးတော့၏။
နှိပ်သည် ဆိုတာထက် ပွတ် တာဟု ဆိုက ပိုမှန်မည်၊ ချောမွတ် နေသည့် အသားဖွေးဖွေးတွေက မင်းညို ကို အမြင်အာရုံရော၊ အထိအတွေ့အာရုံ ကပါဖမ်းစားနေတော့ရာ၊ မင်းညို၏ ညီတော်မောင်မှာ ထောင်သထက်ထောင်၊ တင်းသထက်တင်းလာခဲ့ရလေတော့သည်။
မင်းညိုတယောက် ထမိန်အောက်မှ ပေါင်အလည်ပိုင်းသို့ သူ့လက်ဖဝါးကို အသာရွှေ့သွားနေတုန်း၊
“ ကလင်…...ကလင်……...ကလင်… ”
အိပ်ယာဘေး စာပွဲပေါ်မှ ဖုန်းက ထမြည်လာသည်၊ မင်းညိုကျိန်ဆဲမိသည်။ ဒေါ်ရီရီလည်း အိပ်ပျော်သွားတာလား အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်တာလားမသိ။ သူလည်း ကောင်းတဲ့နေရာရောက် ခါနီးနေမှ၊ ပြဿနာလာရှာတယ် လို့ ဖုန်းကို ကျိန်ဆဲမိသည်။ ဒေါ်ရီရီကလည်း ခနတော့ ငြိမ်နေသေးသည်။ နောက်မှခေါင်းကို အသာကြွ ကာဖုန်းကို လှမ်းကြည့်ပြီး၊ မင်းညိုဘက်တချက် လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ ရှုး.. ”
မင်းညိုလည်း အသံမထွက်ပါပဲနှင့် လက်ညိုးကို ပါးစပ်မှာ ကန့်လန့်ထောင်ကာ ရှုးလုပ်လိုက်သေးသည်။ နောက်တော့ ဖုန်းရှိရာကို မှီဖို့ရာ ကိုယ်ကို နည်းနည်း ကုတင် ခေါင်းရင်းဘက် တွားတွား သွားလိုက်ပြီး ကိုယ်တစောင်းဖြင့်ဖုံးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်သည်။
မင်းညိုမှာ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ ကုတင်ပေါ်ဒူးထောက်ထိုင်ရက်ဖြင့်လှမ်းကြည့်နေမိသည်။ ဒေါ်ရီရီမှာ မင်းညိုကို ကျောပေးလျှက် ဘက်ဘက်လက်ကို တတောင်ထောက်လက်ဖဝါးဖြင့်သူမျက်နှာတခြမ်းကို မထားပြီး ညာဘက်က ဖုံးကိုကိုင်ကာ စကားပြောနေ၏။
ကမန်းကတန်းမို့ထမိန်ကို သေခြာပြန်မဝတ်နိုင် ပြေလျှော့နေတာကို ခါးမှာလုံးထွေးပတ်ထားသည်။အောက်အနားက မညီမညာဖြင့်၊ ခြေသလုံးတင်မက ပေါင်သားအတွင်းသား ဝင်းဝင်းလေးတွေတောင်ပေါ်နေ၏။
“ ကိုလား..ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေကြလား.. ”
“ …………… ”
“ ခုဘယ်မှာလည်း ဟော်တယ်မှာလား..အင်း...ကောင်းတာပေါ့….အင်းပေါ့… .. အင်းလေ.. ကဲကြည့်စမ်း အဲဒါကို သတိမရဘူး.. ”
“ ……….. ”
“ အော်အခုလား အိပ် ခန်းထဲမှာလေ အိပ်တော့မလို့.. ”
“ …………. ”
“ မောင်မင်းညိုလား..အိပ်ပြီနေမှာပေါ့… ”
“ …………….. ”
“ ဟင့်အင်း ခေါ်မခိုင်းပါဘူး ..ကိုကလည်း ..မဟုတ်တာ..ကိုမှ မရှိပဲ၊..အခန်းထဲ ဘယ်သင့်တော်ပါ့မလည်း.. ”
“ …………………….. ”
ဟင် ဒေါ်ရီရီ သူ့ယောက်ျားကို လိမ်နေပါလား၊ မင်းညို လည်း အဲလောက်တော့မအပါ။ သူအခန်းထဲရောက်နေတာ၊ သူ့ယောက်ျားကို မသိစေချင်ဘူးဆိုကထဲက ဒေါ်ရီရီ့စိတ်တွေ မရိုးလို့ပေါ့၊ ဘယ်ရမှာလည်း ငါလည်း လိုချင်နေတာ၊ သူ့ဆန္ဒကို သိရတော့ ဆက်လုပ်ရုံပေါ့။
မင်းညို ဒေါ်ရီရီ့ အနောက်ကနေကပ်သွားပြီး ဒေါ်ရီရီရဲ့ ကားစွင့်နေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဒေါ်ရီရီ ဖုန်းပြောနေရင်းက ကိုယ်တချက်တွန့်သွားသည်။ မင်းညိုကို လှည့်ကြည့်ပြီး မျက်လုံးပြူပြလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဖုန်းကတော့ဆက်ပြောနေသည်။
မင်းညို မအောင့်နိုင်တော့ ၊ လူကတော်တော်တင်းနေသည့်အပြင်၊ ဒေါ်ရီရီက လည်း အလိုတူအလိုပါဆိုတာသိနေတော့ ဒေါ်ရီရီထမိန်ကို အနောက်ကနေ ဖင်ကြီးတွေဖွေးကနဲ ဖြစ်သွားအောင်လှန်တင်လိုက်သည်။
“ အို့.. ”
“ ……… ”
“ အော် ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဖုန်းပြောရင်း ဘေးစားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ ရေခွက် တွန်းချလိုက်မိလို့… ”
မင်းညိုက ရုတ်တရက်ကြီး ထမိန်လှန်တင်လိုက်တာ ခံရလို့ ဒေါ်ရီရီ လှန့်သွားပြီးအော်လိုက်မိတာ၊ ဖုန်းထဲမှာ ဦးသန်းထွန်းဇော်ကို အတော်ရှင်းပြနေရသည်။
မင်းညိုကတော့ အနောက်ကနေ ဒေါ်ရီရီရဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို ပွတ်သတ်ပြီး အားမလိုအားမရဆုပ်နှယ်နေပြီ။ ဖင်နှစ်လုံးကြားက စောက်မွှေး တွေ ရှိရက်နှင့် နီတာရဲ အဖုတ်ကြီးကို အရည်တွေ စိုလဲ့နေတာ မီးရောင်အောက်မှာတွေ့နေရပြီ။
ညိုမောင်း ဒေါ်ရီရီပေါင်ကြီးတလုံးကို မပြီး သူ့ခေါင်းဝင်ကာ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုံးရက်လိုက်သည်။
“ အား..အို့… ”
“ ……… ”
“ အော် အခုနက ရေတွေနဲ့ ချော်လဲတော့မလို့ ကိုရေ.. ကိုရောမအိပ်သေးဘူးလား.. ”
ဒေါ်ရီရီမှာ ဖုံးထဲ လည်းအသံတွေ ဆက်ဝင်နေမှာစိုးသဖြင့် ဖုံးကို မြန်မြန်ချချင်နေသော်လည်း၊ သူ့ယောက်ျားက ဖုံးမချနိုင်သဖြင့် ကိုယ်ကို တပတ်လှည့်လိုက်ကာ ခေါင်းအုန်းနားကပ်ငုံ့ပြောလေသည်။
မောင်မင်းညိုက သူ့ပေါင်ကြားခေါင်းထိုးထည့်ပြီး ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကိုလည်းကိုင်ထားတော့၊ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပေးသလိုဖြစ်သွားရသည်။ မင်းညိုကတော့ ဗီဒီယိုခွေတွေထည်းကြည့်ဘူးထားသည့်အတိုင်း တပြတ်ပြတ်ရက်နေပေပြီ။
စစချင်း နည်းနည်းညီနံ့နံသလိုရှိသော်လည်း ခနလေးနှင့်နှာခေါင်းယဉ်သွားပြီး အနံကို မွှေးတယ်ပင်ထင်လာမိသည်။ လူပျိုလတ်လတ်ဆပ်ဆပ်ပေကိုး။ မိန်းမနံ့ဆိုရင် ဘာနံ့ရရ လီးတောင်သည့်အရွယ်မဟုတ်လား။
ဒေါ်ရီရီမှာလည်း သူ့ယောက်ျား ဘာဂျာပေးတာ ခံဘူးထားသော်လည်း ယခုလို့ လူပျိုပေါက်ကောင်လေးတယောက်က ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကို ကုန်းရက်နေတာခံရတော့ ကြက်သည်းတဖြန်းဖြန်းထကာ တဏှာစိတ်တွေ ထကြွလာရတော့သည်။ သို့နှင့်။
“ ကို ရေ ကျမ အရမ်းကို အိပ်ချင်နေပြီ နောက်နေ့မှ အေးဆေးပြောတော့မယ်နော်…. ”
“ …… ”
“ ဟုတ် စိတ်ချပါ၊ ဘိုင်ဘိုင်… ”
ဒေါ်ရီရီ ဖုံးချလိုက်ပြီးတော့ ခေါင်းအုန်းပေါ်မျက်နှာပြန်အပ်နေလိုက်မိသည်။ ရှက်လည်းရှက် ကောင်းလည်းကောင်း၊ စိတ်ကလည်းအရမ်းထနေပြီမဟုတ်လား။ မင်းညိုကလည်း ဖင်ဘူးတောင်းထောင်လျှက် ဖြစ်နေသော ဒေါ်ရီကို အားရပါးရကို ဘာဂျာပေးနေတော့သည်။ ခနနေတော့ ဒေါ်ရီရီမှာ ဖင်ကြီးကော့ကာကော့တာ တက်လာပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။
မင်းညိုပါးစပ်နဲ့ ပါးတွေမှာလည်း စိုရွှဲကပ်စေးနေလေပြီ။ မင်းညိုက ပုဆိုးကိုဖြည်လိုက်ပြီး ကွင်းလိုက်ပင်ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်ချွတ်ကာ ကုတင်ဘေးပြစ်ချလိုက်သည်။ သူ၏ မာတောင်နေသော လီးကြီးကို ဒေါ်ရီရီ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စောက်ဖုတ်ကြီးတွင်တေ့ကာ ဖိသွင်းချလိုက်လေတော့သည်။
“ အား...ရှီး...ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်…. ”
“ စိုင်းရယ် နင်ကလည်း ကြမ်းလည်းကြမ်း သန်လည်းသန်လိုက်တာ၊ ကိုလူလူ တောင် အဲလောက်မလုပ်နိုင်ဘူးသိလား… ”
“ ဟင်း ဒေါ်လေးနန်းကလည်း ဗျာ..အဟီး.. ”
“ အဲဒါကြောင့်မာဂရက်က စွဲနေတာဖြစ်မယ် စိုင်းကို၊ ဟွန့် သူ့ယောက်ျား ပြန်ရောက်တာတောင် လူမလာနိုင်ပေမဲ့ ဖုံးဆက်ဆက် ပြီးစကားပြောနေတာ… ”
“ ဟာဒေါ်လေးနန်းကလည်း၊ ကျနော်ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြရမလား၊ တကယ်က ဒေါ်လေးနန်းနဲ့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး ထင်လို့် မာဂရက်ကို ကျနော်ကြံလိုက်မိတာ၊ နောက်သူက သဘောကောင်းတာလည်းသိရတော့ နည်းနည်းတော့သံယောဇဉ်ဖြစ်သွားရတာပေါ့ ခိခိ.. ”
“ ဟွန်း နင်က ငါ့ကို ကြိတ်မှန်းနေတာပေါ့ဒါဆိုရင်….. ကိုယ့်အဒေါ်ကို ခါထဲ.. ”
“ အရင်းမှ မဟုတ်တာ ဒေါ်လေးနန်းကလည်း ဒေါ်လေးနန်း က ဒီလောက်ချော ဒီလောက်တောင့်တာ၊ အဟီး ကျနော့်မှာ ဒီစရောက်ကထည်းက ဦးဂျော်နီပွမ် ကို ကြိတ်ပြီးမနာလိုဖြစ်နေရတာ အဟီးး.. ”
“ ကိုဂျော်နီက နှလုံးရောဂါနဲ့ ဟဲ့၊ သိပ်မလုပ်နိုင်တော့ပါဘူး၊ သူလုပ်ရင်တောင်ငါကကြောက်နေတာ၊ တော်ကြာ ငါ့ကိုယ်ပေါ် မှာ တခုခုဖြစ်မှာကြောက်လို့ ၊ ခစ်ခစ်… ”
“ ဦးဂျော်နီ ကြီးက သူ့ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ တော်တော်စွံတယ် လို့ ပြောတာပဲ ဒေါ်လေးနန်းရဲ့.. ”
“ ဟဲ့စိုင်းက ဘယ်လိုသိလည်းသူကပြောလို့လား.. ”
“ အဟီး ..ဒေါ်လေးနန်းနဲ့ ခုလိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖြစ်ပြီးမှတော့ ဝန်ခံရမှာပဲ။ ကျနော်က ဒေါ်လေးနန်းကို မှန်းနေရတာ အားမရလို့ ဒေါ်လေးနန်း ဘီကီနီ ပုံလေးဘာလေးများ ရှိမလားလို့ အိမ်ရှေ့က ဦးဂျော်နီကြီးကွန်ပြူတာမှာ သွားမွေနှောက်မိတာလေ.. ”
“ ဟွန်းနာဘူးလေး.. အဲတော့ဘာတွေ့လာလဲ… ”
“ ဦးဂျော်နီကြီးကလေ၊ ကိုယ်တွေ့ အဖြစ်အပျက်များဆိုပြီး ရေးထားတာတွေ့တယ် နာမည်တမျိုး နဲ့ပေါ့။ ခိခိ။ အဲဒီထဲမှာ စွံလိုက်တာ၊ ငယ်ငယ်က ဆရာမ မျိုးစုံကို ထည်လဲချနေတော့တာပဲ ခိခိ။ ပီယာနိုဆရာမ၊ နပ်စ်မ၊ ဆရာဝန်မ၊ ပန်းချီဆရာမ၊ ရူပဗေဒဆရာမ၊ စုံနေတာပဲ အဲဒါ ပြီးရင် ဆရာလေးတွေ ဘက်များလှည့်မလားမသိဘူး။ ခိခိ… ”
“ ဟုတ်လား အဲဒါတွေက စိတ်ကူးယဉ်တာတွေနေမှာပါဟာ၊ အခုတောင် တခါတခါ တောင် ဖို့မနည်းလုပ်နေရတာ၊ ငါက ပုလွေမှုတ်ပေးလို့နည်းနည်းမာလာလို့ အဖုတ်ထဲထည့်လိုက်တာနဲ့ ထွက်သွားရော၊ တခါတလေ ချော်ထိုးတာနဲ့တင်ထွက်သွားပြီး အိပ်ယာခင်းတခုလုံးကို လျှော်ပြစ်လိုက်ရရော… ”
ထိုသို့ဖြင့် စိုင်းမြတ်ထိုက်နှင့် နန်းရွှေကြာ တို့ ၏ အချစ်တိုက်ပွဲမှာ နေ့တိုင်းလိုလိုပင် ပွဲကြမ်းနေကြတော့သည်။ နန်းရွှေကြာမှာ ကိုလူလူနှင့်တုန်းကမှ နားရသေးတယ် စိုင်းမြတ်ထိုက် နဲ့ကျတော့ နေ့တိုင်းလို အလုပ်ဖြစ်နေကြရသည်။
နန်းရွှေကြာကို နဂိုထဲကမှ တပ်မက်နေရသည့် စိုင်းမြတ်ထိုက် တယောက် တကယ်တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်လုပ်ရမှ ဒေါ်လေးနန်းက တော်တော်ထန်မှန်းသိရတော့သည်။ပုလွေဘာဂျာ ၊ ပုံစံမျိုးစုံ အပြင် နောက်ပေါက်ကိုပါ ဆွဲဘူးသွားသည်။ ယခုမှ စိုင်းမြတ်ထိုက် သူနှစ်ချစ်ချစ်နွယ်တို့ လုပ်ကြသည်ဆိုသည်မှာ ကလေးကစားသလိုပါလားဟု သိလာခဲ့ရတော့သည်။
တော်သေးသည်။ ချစ်ချစ်နွယ်က လည်း အပျိုစင်မို့လို့၊ အဲဒီတုန်းက သူလုပ်ပုံမျိုး နဲ့က တော့ ဘယ်မိန်းမ မှ စိတ်ကျေနပ်နိုင်မည်မဟုတ်သည်ကို ၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်သဘောပေါက်လာခဲ့ရသည်။
မာဂရက်မွီ ယောက်ျားကလည်း ဒီတခါတော်တော်ကြာတော့ နန်းရွှေကြာ အတွက်လည်း အကြိုက် ဖြစ်နေရသည်။ နောက် စိုင်းမြတ်ထိုက်ကို လည်း သူတယောက်ထည်းပင် အပိုင်ဆွဲထားချင်သည်။ သို့သော်လည်း သူတို့က တူအရီး အရင်းလို့ သူများတွေကို ကြေငြာထား လို့ လူသိလည်း မခံရဲ။ မာဂရက် ကိုတော့ စိုင်းမြတ်ထိုက်က ပြောပြထား၍ သိနေပြီ။
သို့ပေမဲ့ မာဂရက်မွီက စိုင်းမြတ်ထိုက် နှင့်အရင်ဖြစ်ထားတာ ဆိုတော့ သူ့ရှေ့မှာလည်း ဟန်ဆောင်ကြရ။ တခြားသူတွေရှေ့မှာလည်း တူအရီး အရင်းဆိုပြီး ဟန်ဆောင်နေကြရ။ သို့ကြောင့်လည်း ကွယ်ရာရောက်တာနှင့် အချစ်လှိုင်းတံပိုးတွေက ထန်ကြရသည်။
……………………………………………..
စိုင်းမြတ်ထိုက်မှာ အကိတ်ကြီးတွေကို ဆွဲနေရတော့ အပြောင်းအလဲ အဖူးလေး တွေကို ဆွဲရရင်ဘယ်လိုနေမလဲ စပြီး စိတ်ကစားလာမိပြန်၏။ အခြောက်တိုက်သက်သက်တော့မဟုတ်။
အဲဒါကတော့ သူတို့အိမ်သို့လာလာ လည်တတ်သော ဂျက်စီကာ ဆိုသည့်ကောင်မလေး ကြောင့်။ ကောင်မလေးက သူတို့နှင့်မျက်စောင်းထိုးမှာနေသည်။ ဒေါ်လေးနန်းရွှေကြာ၏ သမီး အန်နာနှင့် အတန်းတူ၊ ကျောင်းသူ ဖြစ်သဖြင့် တခါတလေ အန်နာနှင့်လာဆော့တတ်သည်။
နောက်ပြီး သူက ဗမာလိုလည်းတတ်သည်။ သူတို့မိသားစု အမေရိကန်ရောက်လာသည်မှာ လေးငါးနှစ်သာ ရှိသေးသည်။ ပထမတုန်းက စိုင်းမြတ်ထိုက် ကအမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ အန်နာနဲ့ လာဆော့နေတဲ့ ကလေးသာသာ လို့သာတွက်ထားပြီး ဘာမှ အာရုံမထားမိ။
တနေ့ ဂျက်စီကာ က ကလေးလေး တယောက် လသားလေး ကိုချီလာသည်။ သူတို့ အိမ်က ဧည့်သည် တွေရဲ့ ခလေး။ ခလေးလေးက ထွားထွားလေး ချစ်စရာလေးမို့ စိုင်းမြတ်ထိုက်က ဟဲ ငါ့ကို ခနပေးစမ်း ချီကြည့်အုန်းမယ် ဆိုပြီး လှမ်းယူလိုက်တော့ သူ့လက်ဖမိုးက ဂျက်စီကာ့ နို့လုံးလေး ကိုဖိမိသွားသည်။
သူက အတွေ့အကြုံရှိသူမို့ သူ့လက်က ဘာသွားထိသည် ဆိုတာကို ချက်ခြင်းသိလိုက်သည်။ ထိုခနမှာပင် အတွင်းစိတ်က စမ်းကြည့်ချင်စိတ်နဲ့မို့ ကလေးကို တော်တော်နှင့် မယူသေးပဲ ပြုတ်ကျမှာ ကြောက်သလိုနှင့် ဒီအတိုင်းလေး ကိုင်ထိန်းထားရင်း ဂျက်စီကာ့ နို့လေးတွေကို လက်ဖမိုးနှင့် မသိမသာ ပွတ်ပေးလိုက်မိသည်။ဂျက်စီကာ က သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်တော့ မသိချင်ယောင်ဆောင် ပြီးကလေးကို စိတ်ဝင်စားသလိုကြည့်ကာ မြူနေလိုက်သည်။
နောက်တော့ ကလေးကို ချီပြီးဆော့နေလိုက်သည်။ ဂျက်စီကာလည်း အန်နာနှင့် သွားဆော့နေလေသည်။ နောက်တော့ ဂျက်စီကာတို့အိမ်မှ လှမ်းခေါ်သံကြားတော့ ဂျက်စီကာက ခလေးပြန်လာယူသည်။ ခလေးပြုတ်ကျမှာ စိုးသလိုနှင့် ဂျက်စီကာ နို့ကလေးတွေကို လက်ဖမိုးနှင့် ဖိပွတ်မိပြန်သည်။
ဂျက်စီကာက ခလေးယူပြီးပြန်ထွက်သွားတော့ ဂျက်စီကာ ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီ ကျပ်ကျပ်လေးမှာ လုံးကျစ်နေသည့် ဖင်ကလေးကို ကြည့်ပြီး စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် ဒူးတောင်ခွေကျချင်လာသည်။ အဲဒီက စလို့ ဂျက်စီကာ ကို သူစစိတ်ဝင်စားလာခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။
မင်းညို တယောက် ဒေါ်ရီရီ့ ခါးလေးကို ကိုင်ကာ အားကုန်ဆောင့်နေတော့သည်။ ဒေါ်ရီရီ ကလည်း ခါးလေးကျင်သလောက်ဖင်လုံးကြီးတွေက ထွားသမို့၊ မင်းညိုဆောင့်လိုက်တိုင်း မင်းညိုပေါင်ခြံ နှင့် ဖင်လုံးကြီးများ အိကနဲအိကနဲ ဖိမိသည်ကလည်း မင်းညိုအတွက် အရသာရှိလှပေသည်။
မင်းညို အတွက်က ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံမို့ သိပ်အကြာကြီးလည်း ထိန်းမထားနိုင်ရှာပေ။ သိပ်မကြာခင်မှာ ပင်သူ့လိင်တန်ကြီး တလျှောက် ယားယံလာပြီး ပူကနဲ သုတ်ရည်တွေ ဒေါ်ရီရီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထွက်သွားတော့ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ပြီး သူ့ပေါင်ခြံနှင့် ဒေါ်ရီရီ့ ဖင်ကြီးတွေကို ဖိကပ်ထားလိုက်ကာ ဒေါ်ရီရီ့ကျောကုံးပေါ်မှောက်ရက် နားနေလိုက်မိတော့သည်။
ဒေါ်ရီရီမှာလည်း သူ့ယောက်ျားမှ လွဲလျှင် ပထမဦးဆုံးကြုံဖူးသော လီးအသစ်ဖြစ်ခြင်းကတကြောင်း၊ အားကောင်းမောင်းသန် လူငယ်ကလေး တဦးဖြစ်ချင်းနှင့် သံချောင်းကြီးပမာ မာကျောနေသော မင်းညို၏ လိင်ချောင်းကြီးကလည်း သူ့အတွင်းသားနုနုလေး တွေကို အရသာ တဝကြီးပေးနေပေရာ မင်းညိုမပြီးခင်ပင် ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားခဲ့ရလေသည်။
မင်းညိုတယောက် မလှုပ်တော့ပဲ ငြိမ်နေသဖြင့် ဒေါ်ရီရီလည်း အညှောင်းဆန့်ချင်လာသဖြင့်ကိုယ်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှောက်ရက် လှဲချလိုက်လေသည်။ထို့အတွက်ကြောင့် မင်းညို၏ လိင်တန်ကြီးမှာ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှ လျှောကနဲ ထွက်သွားလေရာ သူ့ရင်ထဲ ဟာကနဲ ခံစားလိုက်ရလေသည်။
“ အီး. ”
သို့သော်လည်း ယခုမှ ပင် ရှက်စိတ်နည်းနည်း ဝင်လာသဖြင့် မျက်နှာကို ခေါင်းအုန်းနှင့်အပ်လို့သာ ငြိမ်နေလိုက်လေသည်။ မင်းညိုမှာလည်းတချီပြီးသွားတော့ ခေါင်းနည်းနည်းကြည်လင်သွားပြီ ဖြစ်ရာ အခုန ကြမ်းခဲ့သော်လည်း အခုတော့တမျိုးကြီး ခံစားနေရသည်။ ကြောက်လို့လည်းမဟုတ်၊ ဒေါ်ရီရီက လည်း ဘာမှ မပြောခုန ကလည်း ဖင်ပြီးကော့ကော့ပေးကာ တက်ကြွနေခဲ့သဖြင့် သူလည်း စိတ်တူ ကိုယ်တူဖြစ်ကြောင်းသိနေရပြီ ဖြစ်ရာ၊ အဆင်ပြေမှာပါ ဆိုတာ သူသိသည်။
ဦးသန်းထွန်းဇော် ကသူ့အပေါ်မှာ ကျေးဇူးအများကြီးရှိတော့၊ သူများ ကျေးစွတ်ရာ ကျနေမလား၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဦးသန်းထွန်းဇော်တော့ ဒီကိစ္စကို သိလို့မဖြစ်၊ စသည်ဖြင့် ဟိုဟိုဒီဒီ တွေးရင်း ဒေါ်ရီရီကဘေးမှာပင် မှိန်းကာ အမောဖြေနေလိုက်လေသည်။ ဘယ်လို အိပ်မောကျသွားမှန်းပင် မမှတ်မိလိုက်တော့ပေ။
မင်းညို တရေးနိုးလာတော့ သူဘယ်ရောက်နေလည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသေးသည်။ နောက်မှ သူသတိရတာ သူနဲ့ ဒေါ်ရီရီလို့ အဖြစ်အပျက်၊ အခုလည်း သူ ဦးသန်းထွန်းဇော်တို့ လင်မယားရဲ့ အိစက်ညက်ညော သည့် မွေ့ယာကြီးပေါ်မှာပဲ ရှိနေသေးသည်။ အခန်းထဲမှာတော့ သူအိပ်မပျော်ခင်ကလို မီးချောင်းကြီး မထွန်းထားတော့ စားပွဲတင်မီးပြာပြာလေးသာရှိတော့သည်။
သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း စောင်တထည်ခြုံပေးထားပြီး စောင်အောက်မှာတော့ ကိုယ်လုံးတီး၊ နည်းနည်း အိုက်စပ်စပ်လို ဖြစ်လာလို့ စောင်ကို ခါးလောက်ထိလှန်ချလိုက်တော့မှ ဘေးမှာ သူ့ကို ကျောပေးပြီး အိပ်နေသော ဒေါ်ရီရီကို သတိထားမိတော့သည်။
ဒေါ်ရီရီ မှာ အဝတ်အစားအပြည့်အစုံနှင့်ဖြစ်နေ လေပြီ အပေါ်က တီရှပ်လေးကို ဝတ်ထားပြီး အောက်က ထမိန်ဗြောင် အရောင်မှိန်မှိန် ဝတ်ထားသည်။ ညအိပ်ယာဝင် ဝတ်သည့်ထမိန်ထင်သည်။ တစောင်းလေးအိပ်နေတော့ ခါးသိမ်သိမ်လေး အောက်မှ စွံ့ကားတက်လာသည့် တင်ပါးကြီးတွေကို ကောက်ကြောင်းလှလှ လေး ဖြင့်မြင်နေရလေသည်။
မင်းညို လိင်တန်ကြီး တဖြည်းဖြည်းမာလာသည်။ ညဦးပိုင်းတုန်းက သူကြမ်းသလောက် ကို မငြီးမငြူ တုန့်ပြန်ပေးခဲ့တာ တွေ ပြန်သတိရလာလို့ဖြစ်သည်။ ကုတင်ဘေးစားပွဲပေါ်က နာရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်မိတော့ မနက်သုံးနာရီပဲရှိသေးသည်။ ညနေစောင်းကလည်း ရေချိုးခန်းထဲခွေလှိမ့်ထားပြီး၊ ညဦးပိုင်းမှာ ဒေါ်ရီရီ နှင့် အစွမ်းကုန်ကြမ်းလိုက်ရတော့၊ ပင်ပန်းပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် သတိမထားမိပဲ အိပ်မောကျသွားခြင်းဖြစ်သည်။
ယခု တရေးနိုးတော့ အားပြန်ပြည့်လာတာရော သေးပေါက်ချင်တာရော ဖြင့် သူ့ကောင်ကြီးက တဖြည်းဖြည်းချင်းမာတင်းလာတာ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ရီရီ မနိုးအောင် ကုတင်ပေါ်မှ အသာထ ၍ ရေချိုးခန်းဘက်ကို ခြေဖျားထောက်ထွက်လာ ခဲ့လေသည်။အိမ်သာထဲ သေးပေါက်ရင်း နှင့် ကိုယ့်ကောင်ကြီး ကိုယ်ငုံ့ကြည့်မိသည်။ ထူးခြားနေသည်ကို သူချက်ချင်းသိလိုက်သည်။ သန့်ရှင်းနေတာ။ အရင်က သူ အိပ်ယာထဲဂွေလိမ့်ပြီး ထပြီး သွားဆေးရမှာ အပျင်းထူသည်။
ပုဆိုးထဲအုပ်လုံးထားလိုက်ပြီး မနက်ကျရင် ခြောက်သွားလေ့ရှိသည်၊ ဒါပေမဲ့ မနက်ဆိုရင် နည်းနည်းတော့ဆေးရသည်။ သူ့ကောင်ကြီးမှာ နပ်ချီးခြောက်ပါးမှာကပ်သလို ရှိနေတတ်သည်။ အခုတော့ သူသတိထားမိသလောက် ညက ဒေါ်ရီရီ့ အဖုတ်ထဲက လည်းအရည်တွေက တရွှဲရွှဲ၊ သူလည်း တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သုတ်ရည်တွေ တဂါလံလောက်ပန်းထွက်။
( တကယ်တော့ ကြွေဇွန်းကြီး နှစ်ဇွန်းလောက်ပါ၊ သူ့စိတ်ထဲထင်တာပြောတာ၊ ) ရဲ့သားနဲ့ ခု သူ့ကောင်ကြီးက သန့်ရှင်းနေတော့။
အင်း ဒေါ်ရီရီ သူအိပ်ပျော်သွားတုန်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးထားတာပဲ ဖြစ်မယ်လို့တွေးလိုက်မိသည်။ သူအိပ်ပျော်နေတုန်း သူ့လိင်တန်ပြီးကို ရေပတ်တိုက်ဆေးကြောပေးနေသည့် ဒေါ်ရီရီ့ ပုံစံကို မြင်ယောင်မိရင်း၊ သူ့လိင်တန်ကြီးက မာတောင့်လာသည်။
အင်း အချိန်သိပ်မရှိတော့။ ဦးသန်းထွန်းဇော် ပြန်ရောက်လာလျှင် ဒီလိုအခွင့်အရေးရမှာမဟုတ်တော့။ ဒေါ်ရီရီလည်း သူ့ပေးစားမှာ မဟုတ်တော့ဟု တွေးလိုက်မိရင်း ရင်ခုံသံမြန်လာသည်။ နောက်ခြောက်ရက်ပဲ အချိန်ရှိတော့တယ်၊ လုပ်နိုင်သလောက်လုပ်ထားမှ ဟုတွေးရင်း ဦးသန်းထွန်းဇော်တို့ အိပ်ခန်းသို့ အမြန်လျှောက်လာခဲ့မိလေတော့သည်။
မောင်မင်းညို ကုတင်ပေါ်သို့ အသာလေးတက်ကာ တစောင်းလေး အိပ်နေသေးသော ဒေါ်ရီရီ အနောက်တွင် အသာလေး ကပ်လှဲရင်း စောင်ကို သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ၏ပုခုံးထိရောက်အောင် ဆွဲခြုံလိုက်လေသည်။နောက်တော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဒေါ်ရီရီ၏ နောက်ကျောသို့တိုးပြီး ဇွန်းနှစ်ချောင်းထပ်ထားသလို ကပ်ထားလိုက်လေသည်။
သူ ကိုယ်မှာ အဝတ်အစားက မရှိတော့ မာတောင်နေသည့် သူ့လိင်တန်ကြီး က ဒေါ်ရီရီ၏ ဖင်ကြားထဲသို့ တန်းထောက်မိနေရာ ထမိန်တထပ်သာခြားသဖြင့် ဒေါ်ရီရီ၏ ဖင်သားအိအိ တွေ နှင့် သူ့လိင်တန်ကြီး ပွတ်နေရသည်မှာ အရသာရှိနေပေသည်။ မင်းညိုလက်ကလည်း၊ ဒေါ်ရီရီ ၏ ခါးလေးမှတဆင့် တီရှပ်အောက်မှ တွားတွားသွားကာ ဘရာဇီယာမရှိ၊ နို့လုံးကြီးတွေကို တိုက်ရိုက်အုပ်ကိုင်မိရက်သားဖြစ်နေလေတော့သည်။
ဒေါ်ရီရီ က ငြီးသံလေး တချက်ပြုကာ လူးလွန့်လာပြီး မင်းညို လက်များကို တီရှပ်အပေါ်မှ အုပ်ကိုင် လိုက်မိလေသည်။ ဒေါ်ရီရီ ၏ လက်များက မင်းညိုလက်ကို တချက်နှစ်ချက် ဆုပ်ညှစ်ပေးလိုက်သဖြင့် ဒေါ်ရီရီ နိုးနေပြီမှန်းလည်း မင်းညိုသိလိုက်ရသည်။
မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီ၏ ဖင်သားအိအိ များကို သူ့ပေါင်ခြံက ဖိကပ်အရသာယူနေသလို၊ သူ့လက်ဖဝါးတွေကလည်း ဒေါ်ရီရီ့ နို့ကြီးများကို ဆုပ်နှုယ်။ မာတောင်နေပြီ ဖြစ်သော နို့သီးခေါင်းကြီးများကို လက်ချောင်းထိပ်လေးများဖြင့် လှိမ့်ကစားပေးနေတော့သည်။
မင်းညိုက တခါမှာ သူ့လက်မ လက်ညိုးနှစ်ခုနှင့် နို့သီးခေါင်းကို၊ ညှပ်ပြီး အသာဖိညှစ်လိုက်ရာ ဒေါ်ရီရီ ခမျာ အား ကနဲ အသံထွက်သွားပြီး မင်းညို လက်ဖမိုးကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ရိုက်လိုက်မိလေသည်။
“ အိုး ဆောရီး ဆောရီး၊ .. ဒေါ်လေး နာသွားလား.. ”
ဒေါ်ရီရီက စကားပြန်မပြော၊ ရှက်နေသေးလို့ဖြစ်သည်။ မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီ့ ကိုယ်လုံးကို အသာဆွဲပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်ကာတီရှပ်ကို အပေါ်လှန်တင်လိုက်လေသည်။
ဒေါ်ရီရီ့ နို့ကြီးတွေမှာ မီးရောင်ပြာပြာ လေးအောက်မှာပင် ဝင်းနေလေသည်။ မင်းညို အငမ်းမရ နိူ့ကြီးတွေကို ကုန်းပြီး တပြွတ်ပြွတ်စုပ်မိတော့သည်။ လူကလည်း ဒေါ်ရီရီ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဝင်နေရာယူလိုက်လေသည်။
“ အား..အို့..ရှီး….. ”
ဒေါ်ရီရီမှာ မောင်မင်းညို ခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွရင်း အောက်မှ လူးလွန့်နေလေသည်။ မင်းညိုက နို့တွေကို ကုန်းစို့နေရင်းက ဒေါ်ရီရီ့ ထမိန်ကို ဗိုက်ပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်လေသည်။
ဒေါ်ရီရီ့ပေါင်များကိုလည်း မတင်၍ ဒူးထောင်ပေါင်ကားပုံစံရအောင်လုပ်လိုက်လေသည်။ ပြီးမှ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း သူ့ လိင်တန်ကြီးကို ဒေါ်ရီရီ့ အဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်လေသည်။ ဒေါ်ရီရီ့ အဖုတ်မှာလည်း အရည်တွေ စိုရွှဲလို့ ချစ်ပွဲဝင်ရန် အသင့်ဖြစ်နေလေပြီ။
“ အာ. … ”
မင်းညို၏ လီးကြီး ဒေါ်ရီရီ့ အဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်သွားလေရာ ဒေါ်ရီရီ မှာကောင်းလွန်းသဖြင့် အသံလေးပင်ထွက်လာလေသည်။ မင်းညိုက သူ့ လီးကြီးကို အဆုံးထိသွင်းပြီးမှ စိမ်ထားလိုက်လေသည်။
သူ့ဆီးခုံနှင့် ဒေါ်ရီရီက ဆီးခုံကပ်ထားရင်းမှ ဒေါ်ရီရီ၏ မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်နေလေသည်။ ဒေါ်ရီရီမှာ မျက်စေ့ကိုပိတ်ရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲတိုးဝင် လာသော မင်းညို၏ လီးချောင်းမာမာ ကြီး၏ အရသာကို ဇိမ်ခံနေရာမှ မင်းညိုတယောက်ငြိမ်သွားသဖြင့် ဘာဖြစ်တာလည်းဟု၊ မျက်လုံးများကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။
“ ဟယ်..ဘာလုပ်နေတာလည်း… ”
ငုံ့ပြီး သူ့မျက်နှာကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေသော မင်းညိုကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဒေါ်ရီရီ ရှက်သွာမိသည်။ ပါးစပ်ကလည်း ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်လေး မေးလိုက်ရင်း လက်ကလည်းမင်းညိုလက်မောင်းကို လှမ်းဆိပ်လိုက်မိလေသည်။
“ ဒေါ်လေးက လှလို့ ကြည့်မိတာပါဒေါ်လေးရဲ့.. ”
“ သွားကွာ၊ ရှက်စရာကြီး… ”
ဒေါ်ရီရီက သူ့မျက်နှာကို အုပ်ဖို့ စောင်စတခုခု ကိုလိုက်စမ်းနေလေသည်။ မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီ၏ လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို ဒေါ်ရီရီ မျက်နှာဖြင့်ကပ်ကာ၊ နူတ်ခမ်းချင်း ငုံစုပ်လိုက်လေသည်။
ဒေါ်ရီရီကလည်း ရမက်ပျင်းပျင်းအနမ်းတွေနှင့်တုန့်ပြန်လာတော့သည်။ မင်းညိုက သူ့လျှာကြီးကို ဒေါ်ရီရီ့ ပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းနေရင်းကမှ သူ့လီးကြီးကိုလည်း ဒေါ်ရီရီ့ စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ အဝင်အထွက်စလုပ်လေတော့သည်။
……………………….
ဦးသန်းထွန်းဇော် တို့ တွေ့ဆုံဆွေးနွေးပွဲမှာ မနက်ဖြန်မှ စမည်ဖြစ်လေရာ ဒီနေ့တနေ့ အချိန်ရသဖြင့် လျှောက်သွား ဖို့အစီအစဉ်ဆွဲကြသည်။ ဦးသန်းထွန်းဇော် သူငယ်ချင်း ဂျပန်မှာ ဖာသားစတာဒီလာလုပ်နေသော ဦးနှောင်ရဲ စောစောစီးစီး သူတို့တည်းနေသော ဟော်တည်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။
“ ဟေ့ နောင်ရဲ လာကွာ ငါအခုပဲ ရေချိုးပြီးတယ်.. မနေ့က ညမှရောက်တော့ လေယာဉ်ပေါ်မှာ နူံးလာတာနဲ့ အိပ်လို့တော်တော်ကောင်းသွားတယ်.. ”
“ အင်း မနေ့က ငါအလုပ်ရှိလို့ လေဆိပ်လာမကြိုဖြစ်တာ..ဒီနေ့တော့ တမင် ရက်အားယူထားတယ် မင်းတို့ကို လိုက်ပို့ဖို့ပေါ့.. ”
“ ကျေးဇူးပါပဲ ကွာ ငါတို့ချည်းပဲဆို ဘယ်သွားရမှန်းသိမှာမဟုတ်ဘူး.. ”
“ ရပါတယ်ကွာ သူငယ်ချင်းတွေပဲ ငါတို့လည်း မဆုံဖြစ်တာကြာပြီဟာကို.. မင်းမိန်းမရော နေကောင်းလား မရီ..မင်းသမီးရော.. ”
“ မရီက နေကောင်းပါတယ် သူ့ကိုလည်း အငြိမ်းစားယူခိုင်းလိုက်တယ်၊ လစာလည်းဘယ်လောက်မှ မရပဲ အပျင်းပြေသွားနေတာ၊ ခုက ကားက ဆီဖိုးနဲ့ အိပ်စိုက်ရတဲ့ကြားထဲ မဟုတ်တဲ့ကောင်တွေရဲ့ ဆုံးမစကား နားထောင်နေရသေးတော့ အိမ်မှာပဲ နားတော့လို့ ..အဟီး.. သမီးကတော့ စလုံးမှာလေ.. ”
“ ဒါနဲ့ နေပါအုန်းမင်းနဲ့ ပါလာတာ မင်းတပည့်မလေးလား..အပျိုလား..ဟီးဟီး.. ”
“ အင်း ဘာလို့လည်း ခွိး..သူဘေးခန်းမှာ.. ”
“ မင်းတို့ မနေ့ညက ဘာမှ မဖြစ်ကြဘူးလား.. ”
“ လီးမှ ပဲ ဘာဖြစ်ရမှာလည်းကွ မင်းကလည်း အဟီးးး.. ”
“ အောင်မယ် မင်းအကြောင်းငါမသိဘူးများ မှတ်လို့လား ငါတို့ က ငယ်သူငယ်ချင်းတွေနော် တယောက်အကြောင်းတယောက်သိ.. ”
“ အေးပါ မင်း ဂျစ်တူးမရော ကောင်းတုန်းမဟုတ်လား...မင်းခယ်မတွေကို သွားရည်ကျနေတာ လည်း ငါသိပါတယ်၊ ဟီးဟီး.. ”
“ လီးမှပဲ ..ဖြစ်မလာခဲ့တဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေပါကွာ..ဟေ့ကောင် ငါ့ကို အမှန်တိုင်းပြော မင်း ဝါးဖို့ ကြံထားတယ်မဟုတ်လား၊ ဒါကြောင့်မင်းခေါ်လာတာ.. ”
“ ဆောက်ဖြစ်မှ ကျောင်းတကာပါကွာ.. ”
“ ငါပြောပြမယ် ရုံးတက်ချိန်ငါတို့သွားမယ်၊ ဒီမှာက အဲဒီအချိန်ဆိုရင် ရထားတွေက ငပိသိပ် ငချင်သိပ်ပဲ၊ မင်း ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားရုံပဲ၊ အဟီးး ငါမသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးမယ်.. နောက်ညနေကျရင် ငါ လိုက်ကျွေးမယ် ဆာကေးလေးဘာလေးတိုက်၊ မသောက်တတ်ရင် ဝိုင်လေးဘာလေးတိုက်၊ ကာရီယိုကီသွား..အပြန်မှာ လှုပ်ရှားတော့ ဒါပဲ အဟီး။ ဒါမှ မင်းမစည်းရုံးနိုင်သေးရင် ငါ့လက်ကိုသာလွဲလိုက်တော့.. ”
“ စောက်ကောင်မင်း ဒါမျိုးကျတော့ အကြံညဏ်အတော်ထွက်တယ်၊ အဟီးးး..ကဲလာလာ ကောင်မလေး ခေါ်ပြီး ဘရိတ်ဖတ်စ် သွားစားရအောင်.. မင်းမျက်နှာကြီး ကို ခပ်တည်တည် လူကြီးလူကောင်းလိုထားကွာ.. ပြီတီတီမလုပ်နဲ့၊ ဟီးဟီး… ”
ဦးနှောင်ရဲ ပြောတဲ့ အတိုင်းပါပဲ၊ အလုပ်သွားချိန် တိုးလိုက်တဲ့ လူတွေ ဘူတာရုံမှာ မြင်လို့တောင်မကောင်းဘူး ။ ချစ်ချစ်နွယ်ကို ပျောက်သွားမှာ စိုးတာနဲ့၊ လူတွေကြားထဲ ညှပ်မှာ စိုးတာနဲ့ ဦးသန်းထွန်းဇော်က သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဆွဲသွင်းထားမိလေသည်။ ချစ်ချစ်နွယ်လည်း ဘာမှန်းမသိ တဲ့ မွတ်သိတ်မှုလေးတွေ ရယ်။
ဘယ်သူမှ မသိတဲ့ တစိမ်းတွေကြားမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတဲ့ အသိရယ်က၊ သူ့ရဲ့ စိတ်တွေကို အလိုလိုက်ခွင့်ပေးနေမိသည်။ သူတင်ပါး လေးတွေ၊ ဖင်ကြားလေးရယ်၊ ပေါင်တန်တွေရယ်မှာ ဦးသန်းထွန်းဇော်ရဲ့ ပူနွေးနွေး အချောင်းကြီးပွတ်နေ ကပ်နေတာကိုတော့ အသားကျသလိုတောင်ဖြစ်နေမိပြီ။
ဦးသန်းထွန်းဇော်ရဲ့ လက်တွေက ဦးနောင်ရဲ မမြင်ရတဲ့ အချိန်မျိုးဆိုရင် ချစ်ချစ်နွယ်ရဲ့ ခါးကလေးကို တောင် လာကိုင်ထားတတ်သည်။ ပထမတော့ ချစ်ချစ်နွယ် ဆရာ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်မိသေးတယ်။ ဘာမှ မထူးခြားသလို၊ ဟိုငေးဒီငေး ဆိုတော့ အမှတ်မထင် ကိုယ့်ကို ထိန်းပေးထားတာနေမှာပါလေဟု။ သိသိကြီးနှင့် လက်ခံထား လိုက်မိတော့သည်။
ညနေပိုင်းကျနော့် ဦးနှောင်ရဲ ကျွေးသည့် ဒင်နာ လိုက်စား၊ ဆာကေးလေး ဝိုင်လေးသောက်။ ပြီးတော့ ကာရီရိုးကီ အခန်းလေးတခုသွား သီချင်းဆွေ ဆို ဝိုင်လေး တွေထပ်သောက်လိုက်နှင့်။ သူတို့တွေ ရွယ်တူတွေလို အရမ်းရင်းနှီးလာ ခဲ့ကြသည်။ ဟော်တယ်ပြန်ကြတော့ ဦးနှောင်ရဲ့ သူတို့ မအိပ်ခင်သောက်ရအောင်ဆိုပြီး ဝိုင်ပုလင်းတလုံး ထည့်ပေးလိုက်သေးသည်။
ဦးသန်းထွန်းဇော်က သူ့အခန်း မှန်ချပ်ကြီးမှ လှမ်းမြင်နေရသော တိုကျိုုမြို့ အလှကို ထိုင်ကြည့်ရင်း ဝိုင်သောက်ရအောင် ဟုပြောတော့ ချစ်ချစ်နွယ်ကလည်း မငြင်း၊ သူအဝတ်အစားသွားလဲပြီး ပြန်လာခဲ့မည်ဟု ပြောပြီးထွက်သွားလေသည်။
ဦးသန်းထွန်းဇော်လည်း အခန်းထဲ မှာလွတ်လွတ်လပ်လပ်ပေါ့ပေါ့ပးါးပါးဖြစ်အောင် ဟာဝေယံရှပ် အသားပါးပါးနှင့်။ ပလေကပ်ပုဆိုးကို ထုတ်လဲထားလိုက်သည်။ ဝိုင်ပုလင်းကို ကြည့်လိုက်သော ဖောက်စရာမလို ဝက်အူရစ်ဖြင့်လှည့်ဖွင့်ရသော ဝိုင်ပုလင်းအမျိုးအစားဆိုတော့ အတော်ပဲ နို့မို့ဆိုရင် ဝိုင်ဖေါက်တံလိုက်ရှာနေရအုန်းမယ်။ ဟုတွေးမိသည်။
စားပွဲနှင့်ကုလားထိုင်ကို မှန်ပြတင်းပေါက်နားရွှေ့ ဟော်တယ်က ထားပေးထားတဲ့ ဖန်ခွက်လေးနှစ်ခွက်ကို ချ။ ဟိုက် ရေခဲသွားထည့်ရအုန်းမယ် ရေခဲပုံးလေး ကိုဆွဲပြီး ဓါတ်လှေခါးနား တွေ့ခဲ့တဲ့ ရေခဲလုပ်စက်လေးစီအမြန်သွား။ ရေခဲတွေ တဂျောင်းဂျောင်းညှစ်ချပြီး အခန်းအမြန်ပြန်လာ။
ချစ်ချစ်နွယ် မလာသေးတော့ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး သွားလေးတိုက် မျက်နှာသစ်။ လိုရမယ်ရ ဆေးကပ်လေးထဲမှာ ဆောင်ထားတဲ့ ဆီယားလာ့စ် လေးတစိတ် သောက်လိုက်သည်။
ရဲနှောင်ပြောတာကတော့ တလုံးလုံးမသောက်နဲ့တဲ့။ တစိတ်ဆိုလုံလောက်ပြီတဲ့။ တခြမ်းဆိုတောင်များသေးတယ်တဲ့။ အဟီး။ အလုပ်မဖြစ်တော့လည်း ငါးဦးကော်မတီ နဲ့ တွေ့တာပေါ့လေ။တွေးမိပြီး မှန်ထဲကိုယ့်ကိုကိုကြည့်ပြုံးနေတုန်း တံခါးခေါက်သံ ထွက်လာသည်။
ချစ်ချစ်နွယ်က အပေါ်က တီရှပ်ကလေးနှင့် အောက်က ဘောင်းဘီအတို အဖြူလေး ဝတ်ထားသည်။ ဝင်းနေသော ပေါငသားလေးတွေက နေ့လည်က တွေ့ခဲ့ရသော ဂျပန်မလေးတွေနှင့် မသာရင်သာရှိမယ် မနိမ့်လှပေ။ ဦးသန်းထွန်းဇော် ပြောင်ကြီး လှုပ်သွားသည်။
ဆီယားလာ့စ် အစွမ်းက ချက်ချင်းပြတာလား။ အညွှန်းက နာရီဝက်လောက်ကြာမှ စမှာဆို။
“ အား.. လှလိုက်တာနော်စရာ.. မီးတွေ အများကြီးပဲ၊ မြို့ကလည်း အကျယ်ကြီးပဲနော်.. ”
“ ဟုတ်တယ် သမီးရဲ့ ဟိုးမှာ မြင်နေရတာလေးက တိုကျိုတာဝါလေ.. နောက်နေ့ ဆရာတို့ သွားကြမယ်လေ.. ”
“ အင်း.. သမီးလည်း ရေနွေးနဲ့ ကောင်းကောင်းချိုးလိုက်ရလို့လားမသိဘူး အရမ်းကို လန်းသွားတာပဲ..ခုနတုန်းက ငြီးစီစီ ဖြစ်နေတာ.. ”
အင်း ဆရာလည်းတူတူပါပဲ..လာ ဒီမှာ မြေပဲလေး တွေ နဲ့ အာလူးကျော်ပဲရှိတယ် နောင်ရဲပေးလိုက်တဲ့ ဝိုင်နဲ့ မြည်းလိုက်ရအောင်.. ”
“ သမီးတော့ မူးတော့မှာပဲ.. မူးရင် ဆရာထမ်းပို့ရမှာနော် ခစ်ခစ်.. ”
“ မမူးပါဘူးကွယ်.. မူးလည်းစိတ်မပူနဲ့ ထမ်းပို့ဆိုလည်းထမ်းပို့မယ်.. ဒီမှာအိပ်ပျော်သွားလည်းအိပ်လိုက်ပေါ့.. ”
“ ဟွန့်ဆရာနော်.. ”
“ ဆရာက သမီးအခန်းသွားအိပ်လိုက်မှာပေါ့လို့ပြောတာပါ..အဟီးဟီး .. ”
“ ကဲလာပါ.. တိုကျိုမြို့ရဲ့ ညအလှလေးကြည့်ရင်း နည်းနည်းသောက်လိုက်ရအောင်.. ”
ချစ်ချစ်နွယ်ကလည်း ညုတုတု ဆိုတော့ ဦးသန်းထွန်းဇော်လည်း ပိုရဲလာသည်။ နှစ်ယောက်သား စကားတပြောပြောနှင့်သောက်ကြတော့ မကြာခင်မှာင် ဦးသန်းထွန်းဇော်ရဲ့ ပြောင်ကြီးက တော်တော်တင်းမာနေပြီ။
ညအိပ်ခါနီးမို့ ဆံပင်မတိုမရှည်လေးကို ခေါင်းအနောက်ဘက်မှာ စုပြီး သားရေကွင်းဖြင့် မြင်းမြီးလို ချည်စီးထားသဖြင့် မျက်နှာရှင်းရှင်းကလေးဖြင့်လှနေသော ချစ်ချစ်နွယ် ကိုကြည့်ရင်း ဦးသန်းထွန်းဇော် ၏ တဏှာရာဂတွေက ဆထက်တံပိုးတိုးလာသည်။
“ ခွပ်..ဂေါက်.. ”
“ ဟော ဖန်ခွက်လဲ သွားပြီ ..အိုး..သမီးစက္ကူသွားထပ်ယူလိုက်အုန်းမယ်.. ”
“ နေနေ ဆရာယူလိုက်မယ်.. ”
နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်နက်ထရပ်လိုက်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက်မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားကြသည်။ ဦးသန်းထွန်းဇော် ဆက်မအောင့်အီးနိုင်တော့ ချစ်ချစ်နွယ်ကို သိမ်းကျုံးဖက်ပြီး မျက်နှာအနှံ့နမ်းရှုံ့ပြစ် လိုက်မိတော့သည်။
“ အိ.. ”
“ ပြွတ်စ်.. ”
ချစ်ချစ်နွယ်ကလည်း ပြန်လည် တွယ်ဖက်လာသည်။ သူလည်း သွေးသား တောင့်တ နေပြီမဟုတ်လား၊ စက္ကူ သွားယူမယ့်သူ နှစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်လုံးထွေးပြီး ပြုတ်ကျသွားကြသည်။ နောက်တော့ တယောက်ကို တယောက်ဖက်ရင်း အငမ်းမရ အနမ်းတွေနှင့်။
……………………………………
“ ကိုကြီးစိုင်း ကို ဂျက်စီကာ ကမေးနေတယ်နော် ခိခိ.. ”
“ ဘာမေးနေတာလည်းဟ… ”
“ ကိုကြီးစိုင်းမှာ ရီးစားရှိလားတဲ့...ခိခိ.. ”
“ အင်.. အဲတော့ နင်က ဘာဖြေလိုက်လဲ.. ”
“ ရှိတာပေါ့လို့..ခိခိ.. ”
“ ဟယ်.. အန်နာနော် နင်ကပေါက်တီးပေါက်ရှာ ဘယ်မှာရှိလို့လည်း..နင်က ဘာလို့အဲလိုလျှောက်ပြောရတာလဲလို့.. ”
“ ခစ်.. ကိုကြီးစိုင်းကလည်း နောက်တာပါ.. အန်နာက အဲလိုပြောပါ့မလား.. ”
ဒီနေ့က ဦးဂျော်နီ ဆေးစစ်သွားရမည့်နေ့မို့ ဦးဂျော်နီနှင့် ဒေါ်လေးနန်းတို့ ဆေးရုံကိုသွားကြရသည်။ အိမ်မှာ စိုင်းမြတ်ထိုက်နှင့် အန်နာတို့သာ ကျန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။
စိုင်းမြတ်ထိုက်က သူ့အခန်းထဲမှာ ဟိုဟာဒီဟာတွေ လျှောက်ဖတ်နေတုန်း အန်နာ ဝင်လာသဖြင့် ကွန်ပြူတာကို ပိတ်လိုက်ကာ စာကြည့်မလိုလို ဘာလိုလိုနှင့် စာအုပ်အထူကြီးတအုပ်ဆွဲကာ ခပ်တည်တည်ဖြင့် ကုတင်ပေါ်လှဲနေလိုက်သည်။
စာအုပ်ကြီးကို ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ထားရင်း ကောင်မလေး မြန်မြန်ပြန်ထွက်သွားမလားဟု စာအုပ်ကို အရေးတကြီးလို ဟန်ဆောင်ဖတ်နေစဉ်၊ အန်နာပြောလာသော အကြောင်းအရာက ဂျက်စီကာ ကိစ္စမို့ သူလည်း မသိမသာ ပြန်စူးစမ်းနေမိသည်။ ကောင်မလေး များသူဟိုနေ့က အမှုမဲ့လိုလိုဖြင့် နို့လေးသွားထိမိတာ သိသွားပလားပေါ့။ စိတ်လည်းနည်းနည်းတော့ပူမိသည်။ ဒီနိုင်ငံမှာက ရဲသွားတိုင်လိုက်လျှင် ပြဿနာက ကြီးသည်။
“ အင်းပါ.. မပြောရင်လည်းပြီးတာပါပဲ.. ”
“ ကိုကြီးစိုင်းကလည်း စာလည်း တကယ်ကြည့်တာမဟုတ်ပဲနဲ့ ဟန်ဆောင်နေတယ်.. ”
“ ဟဲ့ဟဲ့.. မလုပ်နဲ့ ပြန်ပေးငါ့စာအုပ်.. ”
“ ခစ်ခစ်..အိုး.. ”
ကုတင်ပေါ်ပက်လက်အိပ်နေပြီး သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ထားသော စာအုပ်ကို ရုတ်တရက်ယူဆွဲပြေး ဖို့ပြင်သဖြင့် အနောက်မှ ကမန်းကတန်း လှမ်းဆွဲလိုက်ရာ အန်နာ၏ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း နို့လေး နှစ်လုံးကိုမှ စိုင်း၏ လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်က တဖက်တချက် အုပ်ကိုင်မိလိုက်သည်။
အန်နာက စာအုပ်ကို မလွတ်သေးပဲ အတင်းရုန်းနေသဖြင့် စိုင်း၏ လက်တွေက သူ့နို့ကလေးတွေကို ပိုပြီးဖိမိသည်၊ စိုင်းက ကုန်းထနေရာမှ ပက်လက်ပြန်လှန်ချလိုက်သော အန်နာတယောက်သူနှင့်အတူပါလာပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ် ပက်လက်ကလေးလှန်ကျလာသည်။
စာအုပ်က ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ကျသွားပြီဖြစ်သော်လည်း စိုင်းက သူ့လက်တွေကို မလွတ်သေး၊ အန်နာက သူ့ဘေးကို လိမ့်ချလိုက်တော့ အလိုက်သင့် လှိမ့်ပါသွားပြီး အန်နာ့ကို အပေါ်က အသာလေးဖိထားလိုက်သည်။ သူ့လက်တွေက နို့လေးပေါ်မှ လုံးဝမလွတ်သေး.။
အရင်က သူတို့ လုံးလားထွေးလား ဆော့ဘူးခဲ့သော်လည်း စိုင်းမြတ်ထိုက်စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ မနေ။ ဟိုတနေ့က ဂျက်စီကာ ပေါ်စိတ်တမျိုးဝင်လာပြီးမှ အခု အန်နာ့နို့လေးကို ကိုင်လိုက်ရတော့ စိုင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသား သူ့လက်တွေက အလိုလို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နှယ်ပေးနေလိုက်မိသည်။
အန်နာလေး ငြိမ်သွားတာကိုလည်း သူသတိထားမိသည်။ သူ့ကိုယ်ကြီးလည်း အန်နာလေး အပေါ်မဖိမိအောင် ဒူးနှစ်လုံး တတောင် နှစ်ဘက်ကို အန်နာ့ ပေါင်တဖက်တချက်နှင့် ကိုယ်လုံးလေး တဖက်တချက်ဆီမှာ ထောက်ထားလိုက်သည်။ အန်နာရုန်းထ မရရုံလေးသာ သူ့ရင်ဘတ်နှင့်ဖိထားပေးပြီး သူ့လက်တွေက ဆက်လက် ဆုပ်နှယ်ပေးနေမိသည်။
သူ၏မာတောင်ထလာပြီ ဖြစ်သော ညီတော်မောင်ကလည်း အန်နာ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ ပေါ်မှာ ထောက်မိနေသည်။ အန်နာက ဖင်ကုန်းထပြီး ရုန်းမည်ကြံသော်လည်း စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ ဒုတ်ကြီးက အန်နာ့ ဖင်နှစ်လုံးကြားကို ထောက်ပြီးဖိထားလို့ မှောက်ရက် ပြန်ဖြစ်သွားပြန်သည်။
“ ကိုကြီးစိုင်း.. မလုပ်နဲ့ကွာ နာတယ်.. ”
စိုင်းမြတ်ထိုက် လက်တွေကို လျော့ပေးလိုက်သည်၊ အန်နာကို ပက်လက်လေးဖြစ်အောင်လှန်လိုက်တော့ မျက်နှာလေးနီရဲလျှက်၊ မျက်စေ့လေးပိတ်ထား အန်နာတယောက်၊ အသက်ရူသံတွေ ပြင်းနေတာ တွေ့ရသည်။ စိုင်း ငုံ့ပြီး အန်နာ့ နူတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်သည်။ အန်နာငြိမ်နေသည်။
ဘာမှ မပြောတော့ စိုင်းရဲ့ အနမ်းတွေက ပိုကြမ်းလာသည်။ အန်နာ့ နူတ်ခမ်းလေး တွေကြားထဲ ကို သူ့လျှာကြီးထိုးထည့်လာသည်။ လူးလွန့်လာသော အန်နာ့ ဆီးခုံလေးပေါ်ကို သူ့ပုဆိုးအောက်က ကောင်ကြီးက ခေါင်းဖြင့်ဖိထိုးနေသည်။ အန်နာ့လက်လေးနှစ်ဘက်က သူ့လည်ဂုတ်ကို အတင်းတွယ်ဖက်လာခဲ့လေသည်။
စိုင်း အန်နာ့ တီရှပ်လေးကို အောက်မှ အနားစကိုင်ကာ လှန်တင်လိုက်သည်။ အောက်က ဘရာဇီယာလေးပါ ဆွဲလှန်တင်လိုက်သည်။ ဘရာဇီယာလေးက ပျော့ပျော့လေး အပြင် အန်နာ့ နို့လေးတွေက အကြမ်းပုဂံလုံးလေးတွေ မှောက်ထားသလောက်သာရှိ သဖြင့် အပေါ်တွန်းတင်ရ လွယ်နေသည်။ အန်နာ့ကိုယ်လုံးလေးမှာ တကယ်တော့ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်လေးဖြစ်သည်။ အန်နာ့ မှာ ကိုယ်လုံးလေးက တုတ်တုတ်၊ ခါးလေးလည်းတုတ်တုတ်၊ ပေါင်လေးလည်းတုတ်တုတ် ဖြစ်သည်။
သို့သော်လည်း အသားလေးတွေက အိတုံနေသည်။ ဂျက်စီကာ ကတော့ သွယ်သွယ်လေး ဖြစ်သည်။ အန်နာ့ နို့လေးတွေမှာ သေးသော်လည်း ကတော့ချွန်လေးတွေလိုဖြစ်ပြီး ကြည့်လို့ အရမ်းလှနေသည်။ နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေး တွေ မှာ ပန်းနုရောင်ဖြစ်နေသည်။ စိုင်းမြတ်ထိုက်ငုံ့ပြီး တပြွတ်ပြွတ် စို့လိုက်မိသည်။
“ အား..ကိုကြီးစိုင်း...ယားတယ်..အို့...ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး.. လုပ်ပါနဲ့.. ”
စိုင်းမြတ်ထိုက် ပါးစပ်တွေက နို့လေးတွေကို စုပ်နေရင်းက လက်က အန်နာ့ ဘောင်းဘီ ကြယ်သီး တွေကို ဖြုတ်နေသည်။ နောက် ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ အတွင်းခံ ပန်းရောင် ပိတ်သားပါးပါး ဘောင်းဘီလေး ပေါ်လာသည်။ ဘောင်းဘီဂွဆုံလေးမှာလည်း စိုကွက်နေသည်။
စိုင်းမြတ်ထိုက် ဘောင်းဘီလေးကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အန်နာ့ စောက်ပတ်ကလေးမှာ အမွှေးမြှင်ပါးပါးနုနုလေးတွေ ဖုံးနေသော်လည်း ဖါးဂုံညှင်းလေးလို ဖောင်းမို့ပြီး အကွဲကြောင်းလေး က အသားပေါ် ဘလိပ်ဒါးနှင့်ခွဲထားသလို စိနေသည်။
စိုင်းမြတ်ထိုက် လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းနှင့် ခွဲလိုက်မှ အတွင်းသား ပန်းရင့်ရောင် ရဲရဲလေး ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ အရည်ကြည်တို့ဖြင့် စိုလဲ့နေသော စောက်ပတ်လေးကို စိုင်းမြတ်ထိုက် ငုံနမ်းလိုက်သည်။
“ အို့...ကိုကြီးစိုင်း…. ”
စိုင်းမြတ်ထိုက် အငမ်းမရ လျှာကြီးနှင့် အဖုတ်ဖေါင်းလေးရော အကွဲကြောင်းလေးရော အကုန်လျှောက်ရင်ပြစ်လိုက်သည်။ အန်နာတယောက် ကော့ပျံလူးလွန့်နေရှာသည်။
စိုင်းမြတ်ထိုက် ခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို သူ့လက်ကလေးတွေနှင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ စိုင်းမြတ်ထိုက် မျက်နှာကို သူ့အဖုတ်နှင့် အတင်းပွတ်ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ ကောင်မလေး အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားသည် ဆိုတာ စိုင်းမြတ်ထိုက်သိလိုက်သည်။
သူလည်း မအောင့်နိုင်တော့ ။ သူ့ဘောလည်း ပေါက်ကွဲထွက်တော့မည်။ သူ့လုံချည်ကို ကန်ချွတ်ပြီး အန်နာ့ ပေါင်လုံးနှစ်လုံးကြားဝင်လိုက်သည်။ အန်နာ့ ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို တတ်နိုင်သလောက် ဖြဲကာ သူ့လီးကြီးကို အန် နာ့ အဖုတ်လေးတွင့် တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ အရည်တွေက အိုင်ထွန်းနေသဖြင့် ခေါင်းကြီးက တစ်တစ် ရစ်ရစ်ပေမဲ့ ဝင်သွားသည်။
“ အား...အား..နာတယ်နာတယ်...ကျပ်တယ်..ကျပ်တယ်…. ”
အန်နာ အော်လို့ စိုင်းသတိပြန်ဝင်ပြီး ရပ်လိုက်ရသည်။ နောက် အန်နာငြိမ်သွားမှ နည်းနည်းထိုးထည့်ပြန်သည်။ အန်နာအော်လျှင် ရပ်လိုက်ပြန်သည်။ ထိုသို့ ချွေးတလုံးလုံးဖြင့် ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် တလက်မစီတိုးရင်းဖြင့် စိုင်းမြတ်ထိုက်လီးကြီး တဆုံးဝင်သွားသည်။ကောင်မလေး စက်ဘီးစီး၊ ရေကူးဖြင့် အပျိုမြှေးက တော့ ပြဲနေပြီဖြစ်သဖြင့် အဲဒါကတော့ ပြဿနာ မရှိ။ စောက်ခေါင်းလေးက အရမ်းကျပ်နေသဖြင့် အန်နာလည်းနာ စိုင်းလည်းနာ ဖြစ်နေရသည်။
ထို့ကြောင့် အဆုံးထိဝင်သွားသည့်အချိန် နှစ်ယောက်စလုံးမလှုပ်ရဲကြ၊ အသားကျသွားအောင် စောင့်နေရသည်။ ခနနေလို့ အနာရှိန်ကျသွားမှ စိုင်းမြတ်ထိုက်က အန်နာ့နို့လေးတွေကို ကုန်းစုပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ အန်နာ့ စောက်ဖုတ်လေးကလည်း အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ကျလာခဲ့သည်။ စိုင်း က သူ့လီးကြီးကို စိတ်ရှည်ရှည် ဖြစ့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲလိုက်တွန်းလိုက်လုပ်နေရာက နောက်ဆုံးလီးကြီးကျွတ်ခါနီးထိထုတ်လိုက်ပြန်သွင်းလိုက်လုပ်လို့ရလာတော့သည်။
ထိုအခါမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်ကို မြှင့်တင်လာခဲ့တော့သည်။ အန်နာလည်း အရသာတွေ့လာပြီမို့ စိုင်းမြတ်ထိုက်ကို အတင်းဖက်ကာ အော့မှ ကော့ကော့တက်လာလေတော့သည်။ စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း လီးကြီးယားယံလာပြီး သုတ်ရည်ပူများကို အန်နာ့ စောက်ခေါင်းလေး တွင်းထဲ တပြစ်ပြစ် ထုတ်ပစ်နေမိတော့သည်။
သုတ်ရည်တွေ ထွက်သွားပြီးမှ စိုင်းမြတ်ထိုက် နည်းနည်းထိတ်သွားသည်။ အင်း ပြီးတာနဲ့ ငါဆေးဆိုင်သွားပြီး ဆေးဝယ်တိုက်မှ ရတော့မယ်။ နောက်ကျလို့မဖြစ်တော့ဘူး။ တော်ကြာ ပြဿနာတက်လိမ့်မယ် အစရှိသည့်နောင်ရေးများတွေးတော လန့်ဖြတ်ပြီး သူ့လီးကြီးလည်း ပျော့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဒေါသတွေ လျှော့ကျသွားပေတော့ သည်။
No comments:
Post a Comment