တဏှာပေမ ထိတိုင်းရှ အပိုင်း ( ၃ )

တဏှာပေမ ထိတိုင်းရှ အပိုင်း ( ၃ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

သာဒင် ရေးသည်။

ချစ်ချစ်နွယ်၏ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်လေးမှာ မရီ ၏ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား ကိုယ်လုံးနှင့် စာလိုက်လျှင် ဦးသန်းထွန်းဇော်အတွက် တော်တော်လေး ကိုင်လို့တွယ်လို့ လက်နိုင်ခြေနိုင်ရှိပေသည်။ ချစ်ချစ်နွယ် ကလည်း သူကိုယ်သူ မတိမထားမိ ခဲ့တဲ့ သူ့အသွေးအသားတွေရဲ့ တောင်းတမှုတွေက အခုမှ ပွင့်ထွက်လာခဲ့ရသည်။

သူ့လက်ကလေးတွေနှင့် ဦးသန်းထွန်းဇော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းဖက်တွယ်ကုတ်ခြစ်နေရင်းမှ သူ့ကိုယ်လေးတွင်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ်တိုးဝင်လာသည့် အထိအတွေ့ အရသာကို အသက်မရူနိုင်အောင် ခံစားနေရလေသည်။ 

ဦးသန်းထွန်းဇော် ဆွဲထုတ်လိုက်လို့ သူ့အဖုတ်လေးတွင်းမှ ကျွတ်လုလု အချိန်ဆိုလျှင် ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ သို့သော်လည်း အရှိန်ဖြင့် ပြန်လည်၍ တအားတိုးဝင်းလာခဲ့လျှတော့ အားကနဲ အော်ငြီး မိလောက်အောင်ပင် နာနာလေးဖြင့် အရသာ ကောင်းကောင်း လေး ခံစားရလေသည်။ချစ်ချစ်နွယ် ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားခဲ့သော်လည်း ဦးသန်းထွန်းဇော်က တဖတ်ဖတ်နှင့် ဆောင့်နေဆဲ မို့ ချစ်ချစ်နွယ်စောက်ခေါင်းလေး တွင်းထဲ ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲပင်ခံစားနေရလေသည်။ 

ချစ်ချစ်နွယ်ကိုယ်လေး တောင့်တင်းပြီးတော့ အခုနကလို လူးလွန့် ကော့ပျံနေခြင်းမရှိတော့ပဲ ငြိမ်ကျသွားတော့ တချီပြီးသွားမှန်း ဦးသန်းထွန်းဇော်သိလိုက်ရသည်။ သူတော်တော်ပျော်သွားသည်။ သူလည်း နည်းနည်းတော့ မောနေပြီ မို့ ဆောင့်နေတာကို ခနနားလိုက်သည်။ သူ့လိင်ချောင်းမာမာ ကြီးကိုတော့ ချစ်ချစ်နွယ် စောက်ဖုတ်လေးတွင်းက ဆွဲမထုတ်သေးပဲ စိမ်ထားလိုက်သည်။ 

ချစ်ချစ်နွယ်ကိုယ်လေးပေါ်မှာသာ သူ့ကိုယ်ကြီးမဖိမိအောင် တစောင်းလေးလိမ့်လိုက်ပြီး အသာဖက်ထားလိုက်သည်။ သူ့ညာလက်ကို ချစ်ချစ်နွယ်ခေါင်းအုန်းထား သဖြင့် အားနေသော ဘယ်လက်ကလေးဖြင့်သာ ချစ်ချစ်နွယ် လက်မောင်းလေး ကျောလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေသည်။

ချစ်ချစ်နွယ်ကလည်း အခုမှ ရှက်သွားသလားမသိ သူ့ခေါင်းကို ဦးသန်းထွန်းဇော် ရင်ဘတ်ကြီးထဲ အတင်းတွန်းထိုးထည့်ထားလေသည်။ ချစ်ချစ်နွယ် ပေါင်တန်လေးတဘက်ကတော့ ဦးသန်းထွန်းဇော်ကိုယ်ပေါ် ခွရက်လေး ရှိနေသေးသည်။

“ ချစ်ချစ်.. ဘယ်လိုလဲ..  ကောင်းလားဟင်.. ” 

ချစ်ချစ်နွယ်က အသံမထွက် ဦးသန်းထွန်းဇော်၏ ရင်ခွင်ထဲ ပိုတိုးဝင်ပြီး ခေါင်းလေးကိုသာ ငြိမ့်ပြသည်။ ဦးသန်းထွန်းဇော်၏ လိင်တန်ကြီးက သူ့စောက်ခေါင်းလေးထဲ တချက်နှစ်ချက် တုန်ခါလိုက်တော့ သူ့ကိုယ်လုံးလေး ကြက်သည်းပင်ထသွားသည်။

ဦးသန်းထွန်းဇော်က ဘေးတိုက် မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း စအသွင်းအထုတ်လုပ်လာသည်။ ချစ်ချစ်နွယ် နို့လေးတွေက ဦးသန်းထွန်းဇော်ရင်ဘတ်နှင့်ပွတ်ဖိတိုက်နေသဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေလည်း ပြန်မာလာသည်။

ခနအကြာမှာတော့ ဦးသန်းထွန်းဇော်က အားမရတော့သဖြင့် ချစ်ချစ်နွယ်ကို ပင်လက်ကလေး ဖြစ်သွားအောင်တွန်းပြီး သူလည်း ချစ်ချစ်နွယ်ကိုယ်ပေါ်ကို လိမ့်တက်လိုက်သည်။ 

မျက်လုံးလေးမှေးနေသော ချစ်ချစ်နွယ်၏ မျက်နှာအနှံ့ကို နမ်းရှုံ့ရင်းမှ ချစ်ချစ်နွယ် နူတ်ခမ်းလေးတွေကို ငံစုပ်လိုက်သည်၊ အောက်ဖက်မှာတော့သူ့ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ချစ်ချစ်နွယ် အဖုတ်လေးထဲ သူ့ကောင်ကြီးကို အားရပါးရ ဆောင့်ကာ လိုးပေးနေမိပါတော့သည်။

...................................................................................................................

စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် အန်နာ့ ကိုလုပ်လိုက်ပြီးတော့ မှ၊ ထိတ်လန့် နောင်တ ရနေမိသည်။ တခုခု ဖြစ်သွားပါက သူ့ရည်ရွယ်ချက်ပန်းတိုင်တွေ ပျက်စီးသွားရတော့မည်။ ဘာမှဟုတ်သည့်ကိစ္စလေး နှင့် သူ့ဘဝပျက်စီးရုံမက၊ အရှက်လည်းကွဲ၊ အဆင်မပြေလျှင် ထောင်တောင်ကျဖို့ ကိန်းရှိနေ သည်မဟုတ်ပါလား။

ပိုပြီးအထိတ်တလန့်ဖြစ်ရသည်မှာ သူက အန်နာ့ကို သူက ဦးဂျော်နီကို လုံးဝ မသိစေဖို့ မှာကြားသောအခါက၊ စိုင်း သူ့အမေ၊ နန်းရွှေကြာ နှင့် ဖြစ်တာကိုတောင်သူသိကြောင်း တခါတလေသူချောင်းမိကြောင်းပြောပြ တော့ စိုင်းခမျာ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျိန်ဆဲမိလေတော့သည်။ ဒီလောက်တောင် အမှောင်ဖုံးပြီး ဘာမှ သတိမထားမိခဲ့ဘူးလား၊ ကံကောင်းလို့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့တာ၊ နောက်ဆိုရင် သေသေခြာခြာဂရုစိုက်ရတော့မည်ဟု တွေးနေမိလိုက်သည်။

သူ့ဘာသာသူ စိတ်ဆင်းရဲနေမှ ချစ်ချစ်နွယ်ကို သတိရလာမိသည်။ ချစ်ချစ်နွယ် တယောက် အလုပ်ကိစ္စနှင့် ဂျပန်ရောက်နေတယ် ဆိုတာတော့သိသည်။ သူရထားသည့် ဟော်တယ် သို့လှမ်းဆက်လိုက်ပြီး၊ ဧည့်သည်နာမည်ပြောလိုက်တော့ သူတို့က အခန်းကဖုံးသို့ လွဲပေးလိုက်သည်။

“ ဟဲလို ချစ်လား.. ” 

“ အော မောင်..လား အခုမှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီးခေါ်တာလည်း..တခါထည်း.. ” 

ချစ်ချစ်နွယ်က ဖုန်းထဲမှာ ချက်ချင်းရန်တွေ့လိုက်ရင်းက သူ့ဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေသည့်၊ ဦးသန်းထွန်းဇော်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ အခန်းထဲက အဲယားကွန်းကလည်း နည်းနည်းအေးလာသည်မို့ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေသောသူ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းလေးကို ကွန်ဖော့တာလေး ဆွဲယူကာ ဖုံးထားလိုက်သည်။

စိတ်ထဲမှာတော့ ကံကောင်းလိုက်တာလို့တွေးမိသည်။ သူတို့ မနေ့ညက ဦးသန်းထွန်းဇော်အခန်းထဲမှာ လိုးဖြစ်ကြပြီး အိပ်ပျော်သွားကြသည်။ မနက်ကျတော့ ဆင်မနာသွား တနေကုန်နီးပါး အချိန်ကုန်၊ ပြီးတော့ ညနေစာစား၊ တိုကျိုမြို့ထဲ လျှောက်လည်ပြီး ပြန်လာကြသည်။ 

ဒီနေ့တော့ ဦးသန်းထွန်းဇော်က သူ့အခန်းလိုက်လာပြီး သူ့ကို ပွဲထပ်ကြမ်းပြန်သည်။ ဒီတညကတော့ ညဦးပိုင်းကထဲက သူတို့ နှစ်ယောက် ပုလွေတွေ ဘာဂျာတွေလုပ်ကြ၊ သူ့ကိုလည်း လေးဘက်ထောက်ဆော်နှင့် နှစ်ယောက်စလုံးပြိုင်းသွားပြီး ညသန်းကောင်လောက်မှာ အိပ်ပျော်သွားကြသည်။ 

အခု ဖုန်းလာတော့ ကောက်ကိုင်လိုက်မိတာ စိုင်းမြတ်ထိုက်ဆီမှ ဖြစ်နေသည်။ မနေ့ကသာ ဖုံးခေါ်ခဲ့လျှင် သူ့အခန်းထဲမှာ သူရှိမှာမဟုတ်။ ဖြေရှင်းရခက်အုန်းမည်။

“ အင်း မနေ့ထဲက ခေါ်မလို့ပဲ ချစ်၊ ဒီနေ့မှ အားလို့၊ ချစ်တို့ဆီမှာ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလည်း.. ” 

ချစ်ချစ်နွယ်နာရီလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မနက်သုံးနာရီ ထိုးခါနီးနေပြီ။

“ မနက်သုံးနာရီ မောင်.. မောင်တို့ဆီမှာရော.. ” 

“ ဟာ ဆောရီးပဲ ချစ်ကို နိုးလိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီ၊ ဒီမှာက အခုမှ နေ့လည်စာတောင်မစားရသေးဘူး.. ” 

“ ရပါတယ် ညက အစောကြီးအိပ်ပျော်သွားလို့..မောင်ဘာလုပ်နေလည်းအခု.. ” 

ချစ်ချစ်နွယ်ဖုံးပြောနေစဉ်ပဲ ဦးသန်းထွန်းဇော် နိုးလာသည်။ ချစ်ချစ်နွယ်က သူ့ပါးစပ်မှာ လက်ညိုးကို ကန့်လန့်ထောင်ပြလိုက်တော့ ဦးသန်းထွန်းဇော်က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

“ မောင်က ချစ်ကို သတိယနေတာပေါ့ကွာ.. ” 

“ သွား.. မေးမှ လာပြောမနေနဲ့ အကောင်းပြောတာဆို…… ” 

ဦးသန်းထွန်းဇော်က စောင်အောက်မှာနေချစ်ချစ်နွယ် ပေါင်ကြားကို လျိုဝင်လာသဖြင့် ချစ်ချစ်နွယ်က ပေါင်ကို ကားပေးလိုက်သည်။ ဦးသန်းထွန်းဇော် ၏ လျှာနွေးနွေးကြီးက သူ့ပိပိလေးကို လာရက်တော့ အိကနဲ အသံထွက်သွားရသည်။

“ အကောင်းပြောတာပါ ချစ်ရဲ့ အဲဒါကြောင့်ဖုံးလှမ်းဆက်တာပေါ့.. ” 

“ အဲဒါဆိုလည်း နောက်ဆိုရင် ဖုံးကို သူများအိပ်မောကျချိန်မဆက်နဲ့လေ.. ” 

ဦးသန်းထွန်းဇော်က စောင်အောက်မှာ အိုက်လာလို့ထင်သည်။ စောက်တခုလုံးကို လှန်ပြီး ကုတင်အောက် ဆွဲပြစ်ချလိုက်သည်။ နောက် ချစ်ချစ်နွယ် ပေါင်နှစ်ဘက်ကို သူ့လက်နှစ်နှင့် မတွန်းပြီး စောက်ဖုတ်လေးကို အပီရက်တော့သည်။

ချစ်ချစ်နွယ်က ကိုယ်လေးကို တွန့်လိမ်ပြီး သူ့ပေါင်လေးနှစ်လုံးဖြင့် ဦးသန်းထွန်းဇော်ခေါင်းကို ညှပ်လိုက်သည်။ ဦးသန်းထွန်းဇော်က မော့်ကြည့်တော့ နူတ်ခမ်းလေး စူကာ ခေါင်းကို ရမ်းပြနေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ တကယ်တော့ မကြိုက်လို့မဟုတ်။ တပြတ်ပြတ်အသံတွေ ဖုံးထဲဝင်သွားမှာစိုးလို့ဖြစ်သည်။

ဦးသန်းထွန်းဇော်ကို အသံမထွက်ဖို့ လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် ပြလိုက်တော့ ဦးသန်းထွန်းဇော်ကလည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး သူ့လက်များဖြင့် ချစ်ချစ်နွယ်ပေါင်တုန်များကို ကိုင်ထိန်းကာ ချစ်ချစ်နွယ်ကို တပတ်လှိမ့်ကာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပုံစံ ဖြစ်စေလိုက်သည်။

ပြီးမှ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ပြူထွက်လာသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ရက်ပြန်သည်။ ချစ်ချစ်နွယ်လည်း သူ့ဖင်လေးကို ကော့ပေးရင်း ဇိမ်ခံလျှက် ဖုံးဆက်ပြောနေလေသည်။စိုင်းမြတ်ထိုက်က သူစာမေးပွဲဖြေမည့်အကြောင်း၊ အောင်ရင် ရက်စီးဒန့် ဆင်းဖို့ ဆေးရုံရှာရမည်ဖြစ်ကြောင်းအဲဒါအဆင်ပြေပြီးမှ အလုပ်ရှာလို့ ရမည်ဖြစ်ကြောင်းပြော ပြနေလေသည်။ 

ချစ်ချစ်နွယ်က ပထမတော့ ပြန်ပြောနေသေးသည်၊ သို့သော်လည်း ခနနေတော့ ဦးသန်းထွန်းဇော်၏ လိင်တန်ကြီးက သူ့ အဖုတ်လေးထဲ တိုးဝင်လာပြီး အနောက်ကနေတအိအိ ကြိတ်ဆောင့်နေချိန်မှာတော့ စိုင်းမြတ်ထိုက်ပြောသမျှကို တအင်းအင်း ဖြင့်အသံပေးရင်းသာ ပြောနေနိုင်တော့သည်။

ခနကြာတော့စိုင်းမြတ်ထိုက်ကလည်း ချစ်ချစ်နွယ် တအားအိပ်ချင်နေသဖြင့် အသံတောင် မထွက်နိုင်တော့ဟု တွေးပြီး နူတ်ဆက်ကာ ဖုံးချသွားတော့သည်။ချစ်ချစ်နွယ်ဖုံးချလိုက်မှ ဦးသန်းထွန်းဇော် တယောက် အခုန ကြိတ်ဆောင့်နေရာမှ မာန်ဟုန်ပြင်းပြင်း ( ကိုပန်းရိုင်း ဇာတ်လမ်းနာမည်မဟုတ်ပါ၊ အဟီး ) ဖြင့် တဖြန်းဖြန်းမြည်အောင် ဆောင့်နေပေတော့သည်။ 

ချစ်ချစ်နွယ်လည်း ယခုမှ ရင်ထဲက ခံစားရသမျှကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပါးစပ်မှ အီးအား အသံလေးဖြင့်  ဖွင့်လှစ် ပြရလေတော့သည်။

.....................................................................................................

“ ကောင်းလိုက်တာ ဒေါ်လေး ရယ်.. ” 

သူ့သုတ်ရည်ပူပူနွေးနွေးတွေကို ဒေါ်ရီရီ စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်ပြီးတော့ မင်းညို တယောက် ဒေါ်ရီရီကို ဖက်လျှက် အမောဖြေနေလေသည်။

အခုတော့ ဒေါ်ရီရီလည်း မျက်နှာမဖွက်တော့ပြီ။ အခုနတုန်းကပဲ တယောက်နှင့်တယောက် အငမ်းမရ နမ်းရှုံ့ခဲ့ကြသေးသည်မဟုတ်လား၊ ဒေါ်ရီရီကလည်း မင်းညိုကိုယ်လုံးကို ဖက်တွယ်ထားပြီး မင်းညို ၏ ကျော်ပြင်ကြီးကို သူ့လက်သည်းကလေးများဖြင့် ဖွဖွလေး ခြစ်ကစားနေမိသည်။

“ ဒေါ်လေးရော ဘယ်လိုလဲဟင်၊ ကောင်းလား… ” 

“ အို..မသိပါဘူး ..မကောင်းပါဘူး… ” 

“ ဟွန့် မကောင်းလို့ပဲ ..ဒေါ်လေးကလည်း၊ ထားပါတော့ ဟုတ်ရင်ဟုတ်မှာပေါ့ ဒေါ်လေးက အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားကိုး၊ ကျနော့်လို့ လူပျို က ဘာလုပ်ရမှန်းမှ မသိသေးတာ.. ” 

“ အို အဲလို ဆိုလိုတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒေါ်လေးတို့ အဲလိုဖြစ်သွားတာ မကောင်းဘူးလို့ပြောတာပါ၊ ဒေါ်လေးလည်း တကယ်က ကိုယ့်ယောက်ျား တယောက်ပဲ အတွေ့အကြုံရှိဘူးတာပါ၊ အခု မောင်မင်းညိုနဲ့ ကျမှ တမျိုးပဲ၊ ဟင့်အင်း မပြောနဲ့ကွာ ရှက်စရာတွေ… ” 

“ အင်းပါ ဒေါ်လေးရယ်၊ ကျနော်တော့ ဦးလေး ပြန်မလာခင် အခွင့်အရေးရတုန်း ဒေါ်လေးကို အဝလိုးချင်တာပါပဲ.. ” 

“ ဟယ်..ပါးစပ်က ကြမ်းလိုက်တာ.. ” 

ဒေါ်ရီရီ မင်းညို လက်မောင်းကို လှမ်းဆိပ်လိုက်မိသည်။ မျက်နှာလည်း ပူသွားသည်။ သူအဲလို အသုံးအနူန်းတွေ တခါမှ မကြားဖူးဘူး မဟုတ်လား။

တချိန်ထဲမှာပဲ သူ့စိတ်တွေလည်း လှုပ်ရှားသွား ရသည်။ သူ့စောက်ခေါင်းထဲမှ အကြောလေး လှုပ်သလိုဖြစ်သွားရာမှ မင်းညို၏ အတန်ကြီးလည်း ပြန်မာလာသည်ကို ခံစားသိနေရလေသည်။ ဒုက္ခပါပဲ၊ ငါဘယ်လိုဖြစ်နေရတာလည်း၊ ဟု သူ့ကိုယ်သူ တွေးနေမိတော့သည်။

............................................................................................................................

မင်းညို  ဒီတခါ အိပ်ယာနိုးတော့ တော်တော် နေမြင့်နေပြီ၊ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဒေါ်ရီရီ ကိုလည်း မတွေ့တော့၊ သူ့ဗိုက်ထဲလည်း ဆာသလိုဖြစ်လာ သည်။ ဒေါ်ရီရီ တို့ ရေချိုုးခန်းထဲပဲ ဝင်ပြီး မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီး မှ ရှာဝါ တွေ့သဖြင့် ရေချိုးချင်စိတ်ပေါက်သွားပြီး ရေပါတခါထဲ ချိုးလိုက်သည်။

လူလည်းလန်းလန်းဆန်းဆန်းဖြစ်သွားပြီး ဗိုက်ထဲက လည်း တကြုပ်ကြုပ် မြည်လာသည်။ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လိုက်တော့ ဘေစင်မှာ အိုးတခုကို ဆေးနေသော ဒေါ်ရီရီကို တွေ့လိုက်ရလေသည် ကြက်ဥကျော်နံ့လေးနှင့် ကော်ဖီနံ့လေးကလည်း မီးဖိုခန်းထဲ သင်းနေသည်။

“ ဒေါ်လေး ဘာတွေ ချက်နေတာလည်း… ” 

“ မနက်စာ စားဖို့လေ မောင်မင်းညို ရှိတာလေးပဲ လုပ်ထားလိုက်တယ်၊ ကြက်ဥကျော်နဲ့ ပေါင်မုန့် ထောပတ်သုတ်လေးပဲ.. ” 

မင်းညို ဒေါ်ရီရီ အနောက်နား အသာကပ်ရပ်လိုက်ပြီး လည်ကုတ်လေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။

“ ဟဲ့..အို… ” 

ဒေါ်ရီရီ ရုတ်တရက်တွန့်သွားသည်။ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို မင်းညိုပေါင်ခြံနဲ့ တုံကနဲ ဖိမိတော့ မင်းညို ညီတော်မောင်က ခေါင်းထောင်ချင်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ ဗိုက်ထဲက တဂွီဂွီမြည်အောင်ကို ဆာနေပြီမို့ မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီဖင်ကြီးကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ဖွဖွလေး ရိုက်လိုက်ပြီး ထမင်းစား စားပွဲဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့တော့သည်။

ဒေါ်ရီရီ ပြင်ဆင်ပေးထားသည့် နံနက်စာကို မောင်မင်းညိုအားရပါးရ စားသောက်နေတုန်း ဒေါ်ရီရီ မှာ လက်ရေစိုကို သဘက်လေးတခုဖြင့်သုတ်ရင်း အနားသို့လျှောက်လာခဲ့သည်။

“ ဒေါ်လေးရော စားပြီးပလား… ” 

“ အင်း ပြီးပြီ ..ကြာလှပြီ..မင်းက အိပ်ပုတ်နေတာကိုး.. ” 

“ အင်း ညက ပင်ပန်းသွားတာကိုး..အခုတောင် အိပ်ရေးမဝချင်သေးဘူး၊ အဟီး.. ” 

ဒေါ်ရီရီက မျက်စောင်းတချက်ပြစ်ထိုးလိုက်သည်။ မျက်နှာလေးကတော့ ရှက်အန်းအန်းလေး ဖြစ်နေသေးသည်၊ ညတုန်းက အခန်းထဲမှာ မီးရောင်နှင့်ဆိုတော့ တော်သေးသည်။အခုလို လင်းလင်းခြင်းခြင်းကြီး နောက် အပြင်ဘက်ကြီးမှာ၊ ဆိုတော့ မင်းညိုကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရတာ ရှက်နေသည်။ မျက်လုံးချင်းပင်ဆိုင်လို့ စေ့စေ့မကြည့်ရဲ။  အပြင်ဘက်ဆိုတာက အိပ်ခန်းလို လုံလုံခြုံခြုံမဟုတ်ဘူးလေ။ ခါတိုင်းဆိုရင် လူတွေရှိနေတတ်တာ၊ ဒီနေ့မို့လို့အိမ်မှာလူမရှိတာ။

ဒေါ်ရီရီ သူ့လက်ရေစိုတွေကို လက်သုတ်ပုဝါနှင့်သုတ်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းဘက်သို့ ထွက်သွားလိုက် တော့သည်။ မင်းညိုလည်း မနက်စာကို ပလုပ်ပလောင်းစားရင်းက အိမ်ရှေ့သို့ အပြေးလေးထွက် သွားသော ဒေါ်ရီရီ၏ ဖင်တုံတုံကြီးကို ကြည့်ရင်း၊ အင်း ဒီနေ့တော့ ကျောင်းမသွားတော့ဘူး ။

တနေ့လုံးတန်အောင်လုပ်တော့မယ်ဟု တွေးမိသည်။ အစာများကိုလည်း အမြန်ကုန်အောင်ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ဝါးနေလိုက်တော့သည်။

.................................................................................................

မင်းညို မနက်စာစားပြီးထွက်လာတော့ ဒေါ်ရီရီ တယောက် ဟိုယောင်ယောင်ဒီယောင်ယောင်နှင့် ဧည့်ခန်းထဲမှာတွေ့လိုက်သည်။ ဟိုပစ္စည်း ဒီရွေ့ ဒီပစ္စည်းဟိုရွေ့လုပ်နေသည်။ မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီ့ အနောက်ဖက်နား သွားက အသာလေးဖက်လိုက်သည်။

“ အို့ မောင်မင်းညိုရယ် လန့်လိုက်တာ.. ” 

မင်းညိုရဲ့ လက်တွေက ဒေါ်ရီရီခါးလေးကို ဖက်ထားပြီး သူ့ညီတော်မောင်က ဒေါ်ရီရီပေါင်ကို ထောက်နေခြေပြီ။

“ ခုထိ လန့်လို့မပြီးသေးဘူးလား ဒေါ်လေးရဲ့..တညလုံးချစ်ခဲ့ကြပြီးတာကို.. ” 

“ အို နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးကွယ်၊ နောက်ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းကြီးမှာ.. ” 

“ ဒါဆိုလည်း အိပ်ခန်းထဲသွားရအောင်လေ လာပါဒေါ်လေးရယ်.. ” 

မင်းညိုက သူ့လက်ကို ဆွဲပြီးအခန်းထဲ ခေါ်သွင်းသွားတော့ ဒေါ်ရီရီတယောက် ဘယ်လိုငြင်းဆန်ရမှန်းမသိတော့။ ကိုယ်တိုင်ကရော ငြင်းချင်စိတ်မရှိလို့လား ၊ ကိုယ့်စိတ်ကပဲ ခပ်ပါပါမို့လား။ မပြောတတ်တော့။ ကို့ကိုတော့ အားနာလိုက်တာ။

........................................................................................

စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် အန်နာလေးကို ဆေးဝယ်တိုက်ထားပြီး သော်လည်း စိတ်ပူသဖြင့်၊ နေ့တိုင်းလိုလို အကဲခတ်နေမိလေသည်။ ဒေါ်လေးနန်း မသိမသာ လာကပ်သော်လည်း စာမေးပွဲ အတွက် အရေးတကြီးစာကျက် ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ရသည်။အန်နာတယောက် မီးနီ ပြန်ပေါ်လာတော့မှ ပဲ စိတ်ဒုန်းဒုန်းချနိုင်တော့သည်။ ဒီကြားထဲ အန်နာဆီ လာလာ လည်တတ်သော ဂျက်စီကာ လေးနှင့်လည်း ဝင်လုံးနေမိလေသည်။ 

တကယ်လည်း စိတ်ပြန်အေးရပြီ ဆိုတော့ လုံးလုံးတုတ်တုတ် အန်နာလေး၏ အိအိဖောင်းဖောင်းအသားလေး တွေ၏ အထိအတွေ့ကို ပြန်တောင်းတ မိနေပြန်သည်။ ကိုယ်တိုင် ပါကင်ဖွင့်ထားရသဖြင့် လည်း အခုတခါ ဆိုရင်တော့ အတော်ကောင်းတော့မည် ဆိုတာကို စိုင်းသိနေပြီ။ သို့သော်လည်း အခွင့်အရေးက မချောင်ပေ။ အိမ်မှာ သူရှိနေလျှင် ဒေါ်လေးနန်းရှိနေသည်။ အန်နာက သာ ကျောင်းသွားလို့ မရှိ တတ်တာပဲရှိသည်။

အန်နာနှင့် သူနှင့် နှစ်ယောက်ထဲ အိမ်မှာ ကျန်နေဖို့ ဆိုတာက တော်တော် လေးကို ကြုံခဲသည်။ ဒေါ်လေးနန်းနှင့် သူနှင့်ကတော့ တနေ့ကို တခါလောက် အလုပ်ဖြစ်ကြသည်။ စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် ဒေါ်လေးနန်းဆီက လည်း ပညာတွေ အများကြီးရလိုက်သည်။

.......................................................................................

အခုရက်ပိုင်း သူ့စာမေးပွဲကလည်း တကယ်ကို နီးလာပြီ ဖြစ်သဖြင့် စိုင်းတယောက် အလုပ်ကို အချိန်လျှော့လုပ် လာသည်။ ဒေါ်လေးနန်း နှင့်အလုပ်ကို သိပ်မလိုက်ဖြစ်တော့၊ အိမ်မှာဆိုလည်း အင်တာနက်ထဲဝင် ပြီး ပွန်ဆိုက်တွေပဲ သွားသွားကြည့်နေဖြစ်သဖြင့် ၊ စာမကျက်ဖြစ် ပဲ အချိန်တွေ ကုန်နေရသည်။ ထို့ကြောင့် စာကြည့်တိုက်သွားကာ စာကြည့်ဖြစ်လေတော့သည်။စာကလည်း တချိန်လုံးကြည့်နေရတော့ တခါတလေကြတော့၊ တနာရီလောက် ကြာသော်လည်း အရေးကြီးသည့် အစိတ်အပိုင်လေးတခုတောင်မှ ခေါင်းထဲ မဝင်ချင်တော့၊ လူက နည်းနည်းဟုန်လာသည်။

ခုတလော ကျောင်းတွေလည်း ပိတ်ထားသဖြင့် အန်နာ တယောက်လည်း အိမ်မှာ ရှိနေမှန်းသိတော့ စိုင်းတယောက် စိတ်ကို ကလည်း စာနှင့် တဏှာ တအားကို လွန်ဆွဲတာခံနေရသည်။တနေ့တော့ ခေါင်းကို အနားပေးလိုက်အုန်းမယ် ဆိုပြီး စာကြည့်တိုက်မှ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့လေသည်။ တကယ်တော့ တဏှာဘက်က သန်သွားတာကို သူ့ကိုယ်သူ ဆင်ခြေပေးခြင်းသာ။ 

အိမ်မှာ အန်နာ တယောက်ထဲ ရှိနေမည်ဖြစ်ကြောင်းသူသိထားသည်။ ဒေါ်လေးနန်း က မာဂရက်မွီတို့နှင့် နယူးမက်ဆီကို ဘက်ကို အလည် သွားနေသည်။ သူ့ကို ခေါ်သေးသည်၊ သူက စာကြည့်ရမည်ဆိုပြီး မလိုက်ပဲ နေခဲ့သည်။ ဦးဂျော်နီက အလုပ်သွားနေမည်ဆိုတာသိထားသည်။အိမ်အပြန်လမ်းမှာ အန်နာကို ပါကင်ဖွင့်တုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေ ပြန်တွေးမိရင်း လီးကတောင်နေရသည်။

အန်နာ့ကို သူလိုးသာ လိုးလိုက်မိသည်၊ သူနဲ့ က ဘာမှ ကို အထိအတွေ့ မရှိလိုက်၊ အဲတုန်းက အမှတ်မထင် ပဲ ဖြစ်သွားလိုက်သည်။ နောက်တော့ အိမ်မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆုံဖို့ အခွင့်အရေးမပေးသလို၊ အန်နာအနေနှင့်က လည်း သူ့ကို အကိုကြီး လိုသာ ဆက်လက် ဆက်ဆံနေခဲ့သည်။

တခါတလေ မျက်နှာလေး နီသွားတာမျိုးလောက်ပဲ ရှိသည်။ သူ့သူငယ်ချင်း ဂျက်စီကာ နှင့်ပင် စစ နေတတ်သေးသည်။ သူတို့က နှစ်ယောက်စလုံး အရပ်ပင် ၅ပေ မပြည့်ချင်သေး၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ ၅ပေ ၁၁ လက်မ အရမ်နှင့်ဆိုလျှင် သူတို့ မှာ စိုင်းမြတ်ထိုက်ပုခုံးတောင်မရှိချင်။

စိုင်းမြတ်ထိုက်အိမ်ရောက်တော့ အန်နာ နှင့်အတူ ဂျက်စီကာ ကို တွေ့လိုက်ရတော့ နည်းနည်းတော့ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်သွားသည်။ အန်နာနှင့် နှစ်ယောက်ထည်း ဆိုရင် ဘယ်လို ပြန်ပြီး စည်းရုံးလိုက်မည်ဟု တွေးထားတာတွေက ခုတော့ သုံးမရတော့ပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဂျက်စီကာလေး ကိုလည်း သူက စိတ်ကအရမ်းလာနေတာဆိုတော့ မဆိုးပါဘူးလေ ဟု တွေးလိုက်ရသည်။

“ ဟော ကိုကြီးစိုင်း ပြန်လာတယ်၊ ဒီနေ့ စာသွားမဖတ်ဘူးလား… ” 

“ အေး ဒီနေ့ ဦးနှောက်ကို ခနအနားပေးမလားလို့ ၊ ဟိုင်းဂျက်စီကာ လာလည်နေတာလား… ” 

“ အန်နာတို့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မလို့လေ၊ ပေါ့ကွန်းလုပ်နေတယ်..ကြည့်မလား အတော်ပဲ သရဲကား ကြည့်မလို့ အန်နာတို့ ကြောက်နေလို့..ခစ်ခစ်.. ” 

ကောင်မလေးနှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့ခန်း တီဗီကြည့်ရန်ပြင်နေကြသည်။ အန်နာက အိမ်နေရင်း ဂါဝန်အတိုလေးနှင့် အပေါ်က တီရှပ် ဝတ်ထားပြီး ဂျက်ဆီကာကလည်း အပေါ်က တီရှပ်နှင့် အောက်ကတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီအတို အနားမှာ စုပ်နေသည့်ဒီဇိုင်းလေး ကို ဝတ်ထားသည်၊ ဘောင်းဘီတိုလေးမှာ အရမ်းတိုပြီး ပေါင်တန်လေးတွေက ချောမွတ်နေတော့ ကြည့်လို့အတော်ကောင်းနေသည်။ဂျက်ဆီကာက ကိုယ်လုံးလေးမှာ သွယ်သွယ်လေး ဖြစ်သဖြင့် တကိုယ်လုံးမှာ သေးသေးလေးလိုဖြစ်နေလေသည်။ အန်နာကတော့ နည်းနည်းတုတ်သည်။ ခါးလေးပင် ပျောက်နေသည်။ 

ပေါင်လေးတွေကလည်း တုတ်တုတ်ဖောင်းဖောင်းလေး၊ သို့ပေမဲ့ အဆီရစ်မရှိချောမွေ့နေတော့ ကြည့်ကောင်းသည်။ အန်နာအသားအရည်က ရှမ်းတရုပ်သွေးမို့ ဝင်းဝါဖြူဖွေးနေသည်။ ဂျက်စီကာကတော့ ညိုညိုလေး ဖြစ်လေသည်။

ဧည့်ခန်းထဲမှာက လပ်ဖဆိ ခေါ်သော နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာနှင့် သုံးယောက်ထိုင် ဆိုဖာ နှစ်လုံးရှိလေသည်။ သုံးယောက်ထိုင်ဆိုဖာမှာ တီဗီနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်ပြီး နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာကတော့ သုံးယောက်ထိုင်ဆိုဖာနှင့် ကိုးဆယ်ဒီကရီ ဒေါင့်မှန်ပုံစံ ဖြစ်လေသည်။စိုင်းမြတ်ထိုက် သူ့အခန်းထဲဝင်ပြီး  ဘတ်စကက်ဘော ဘောင်းဘီတို ပွပွကြီးကို အောက်က အတွင်းခံမပါပဲ ဝတ်လိုက်ပြီး မှ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ အန်နာက သုံးယောက်ထိုင်ပေါ်မှာ လှဲရင်း တစောင်းကြည့်နေသည်။

ဂျက်ဆီကာက နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲကာ လက်ရမ်းကို ခေါင်းတင်ပြီး ကြည့်နေလေသည်။ စိုင်းမြတ်ထိုက်က အန်နာထိုင်နေသော ဆိုဖာ သို့ လျှောက်လာကာ အန်နာ ခြေထောက်ဆင်းထားသော ဖက်မှာ ထိုင်လိုက်လေသည်။တီဗီကို အလင်းမပြန်စေရန် ပြတင်းပေါက်မှ နေကာများ ချထားလိုက်သဖြင့် အခန်းတွင်းမျာ အနည်းငယ်မှောင်နေပြီး တီဗီမှ အလင်းရောင်ကသာ လင်းလက်နေလေသည်။

ဂျက်ဆီကာက အန်နာ့ ဆိုဖာဖက်ကို ခေါင်းပေးကာ လက်ရမ်းပေါ်ခေါင်းတင်ရင်း တီဗီကို ပက်လက်ကြည့်နေတာမို့ အန်နာ့ ဘက်ကို မမြင်ရ၊ စိုင်းမြတ်ထိုက် ထိုင်ဖို့နေရာရအောင် အန်နာက ခြေထောက်လေးကို ကွေးပေးလိုက်လေသည်။ စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း သူတို့ နည်းတူ အလယ်စားပွဲပေါ်တင်ထားသည့်ပေါ့ကွန်း ကို နိုက်စားရင်း ရုပ်ရှင်ထိုင်ကြည့်နေလိုက်လေသည်။ ခေါင်းထဲမှာတော့ ဘယ်လိုလှုပ်ရှားရမလည်း အကြံထုတ်နေ၏။

စိုင်းမြတ်ထိုက် သူ့လက်ဖဝါးကို အန်နာ့ ခြေသလုံးလေးပေါ် အသာတင်လိုက်သည်။ အန်နာမှာ တစောင်းလေး ကွေးလျှက် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ထပ်လျှက်အိပ်နေသဖြင့် အောက်ဘက်က ခြေသလုံးလေးပေါ်ကို သူ့လက်ဖဝါးတင်လိုက်တာကို ဂျက်ဆီကာအနေဖြင့်မမြင်နိုင် ဟုသူတွက်ထားလိုက်မိသည်။

အန်နာမှာ စိုင်းမြတ်ထိုက် လက်ဖဝါးသူ့ခြေသလုံးသားပေါ်လာထိသည်ကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ရုပ်ရှင်ကိုသာ စိတ်ဝင်စားသလိုကြည့်နေသည်။ စိုက်မြတ်ထိုက်လက်ဖဝါးက ခြေသလုံးလေးကို အပေါ်အောက်ပွတ်တိုက်နေရင်းမှ ပေါင်သားလေးတွေဆီ ရောက်သွားသည်။ 

အန်နာ မှာ ထိုအခါမှ စိုင်းမြတ်ထိုက်ကို လှည့်ကြည့်လေသည်။ စိုင်းမြတ်ထိုက်ကလည်း သူ့ကို ကြည့်နေရာ သူတို့ နှစ်ယောက် မျက်လုံးချင်းဆုံမိကြသည်။ မျက်လုံးချင်း အသံတိတ် တယောက်ကို တယောက်ကြည့်နေရင်းမှ အန်နာက သူ့အကြည့်ကို တီဗီ ဖန်သားပြင်ဘက် သို့ ပြောင်းကြည့်လိုက်သည်။စိုင်းမြတ်ထိုက် လက်က တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပေါင်တွင်းသားလေး တွေဆီရောက်လာသည်။ စိုင်းက သူ့လက်ကို အန်နာ့ ပေါင်ခွဆုံထိမှီရန် လူကို အန်နာ့ဘက်သို့ အသာသေး စောင်းမှီထားလိုက်သည်။  

စိုင်းမြတ်ထိုက် လက်ဖဝါးက စိထားသော အန်နာ့ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်ခုကြားမှာ လှုပ်ရှားပွတ်ပေးနေရင်းက ဂါဝန်လေး အောက်ထိုတိုးဝင်ပြီး စောက်ဖုတ်နေရာလေးကို ပင်တီပေါ်မှ လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ အန်နာတယောက်တွန့်ကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး၊ ရုတ်တရက်ထိုင်လိုက်သည်။

“ ချမ်းတယ်ဟာ စောင်သွားယူအုန်းမယ်၊ ဂျက်စီကာ နင်ရောယူအုန်းမလား”

“ ဟင့်အင်း မလိုဘူး ရတယ်”

အပြင်မှာ နေပူနေသဖြင့် အဲယားကွန်းအသေဖွင့်ထားရာ အခန်းထဲမှာက အေးစိမ့်နေသည်။ အဲယားကွန်းပိတ်လိုက်ပါလားဟ ဟုပြောမလို့ပြင်ပြီးမှ အန်နာ့ အကွက်ကို မှန်းမိပြီးပါးစပ်ပိတ်နေလိုက် တော့သည်။ နောက်တော့ စောင်ပါးတထည်ယူလာသော အန်နာက စိုင်းမြတ်ထိုက်ဘေးမှာ လာထိုင်ပြီး သူ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို စောင်ခြုံထားလိုက်လေသည်။

“ အေးဟ ငါလည်း အေးလာပြီ”

စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း ရောသောဖောသောလုပ်ပြီး သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုပါ အန်နာ့အနားတိုးကပ်ကာ စောင်ကို ဆွဲယူဖုံးထားလိုက်လေသည်။ စိုင်းမြတ်ထိုက်စိတ်ထဲမှလည်း အန်နာ့ ညဏ်သွားပုံကို ချီးကျူးးနေမိလေသည်။ ပုဇွန်ဆိပ်ကလေး ငယ်သော်လည်း ဆိုတဲ့ ရှေးလူကြီးတွေ စကားကို ပြန်သတိရမိသေးသည်။အန်နာက ပြုံးစေ့စေ့ဖြင့် အခုန အနေအထားအတိုင်း ပြန်လှဲအိပ်လိုက်လေသည်၊ သို့သော် စိုင်းမြတ်ထိုက်မှာ အခုတော့ သူနှင့် ပူးကပ်နေပြီမို့ စိုင်းမြတ်ထိုက်ပေါင်ပေါ်မှ သူ့ခြေထောက်တွေကို ဖြတ်တင်ထားလိုက်သည်။

စိုင်းမြတ်ထိုက်လက်တွေက ချက်ခြင်းပင် အန်နာ့ ပေါင်ခွဆုံသို့ ရောက်သွားတော့သည်။ အန်နာ့ ပေါင်လုံးချောမွတ်အိတုန်ကြီးတွေ ကြားသူ့လက်ဝါးစောင်းထိုးထည့်ပြီး ပေါင်ခွဆုံကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရာ စိုင်းမြတ်ထိုက်ပင် ဟာကနဲကဖြစ်သွားသည်။ကောင်မလေး စောင်သွားယူရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီပါ ချွတ်လာခဲ့ပါလား။ အဟီး။ သူ့လက်ဝါးက အမွှေးပါးပါးလေးနှင့် စိုစွတ်စွတ် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကို သွားစမ်းမိသည်။

စိုင်းမြတ်ထိုက် လက်ချောင်းထိပ်ကလေးကို အန်နာ့ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲထိုးထည့်ပြီး ပွတ်လိုက်တော့ အန်နာ့ကိုယ်လေး ဆပ်ကနဲတုန်သွားကာ စိုင်းမြတ်ထိုက် လက်ကောက်ဝတ်ကို သူ့လက်ကလေး ဖြင့် လာဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ အရမ်းမလုပ်နဲ့ ဆိုသည့်သဘော။

စိုင်းမြတ်ထိုက် ၏ လိင်တန်ကြီးမှာတော့ မာတင်းတောင့်ခိုင်နေလေပြီ။ ဂျက်စီကာ သာ ရှိမနေပါက အန်နာ့ကို ခုချက်ခြင်း ဂါဝန်လှန်ကာ တက်လိုးပြစ်မိတော့မှာဖြစ်သည်။ ခုတော့ သူ့လက်ခလည်ထိပ်ကလေးကို အရည်စိုရွဲနေသည့် အန်နာ့ စောက်ဖုတ်ကလေးထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းနှဲ့ထိုးကာ ဆော့ကစားပေးနေလိုက်သည်။ 

အန်နာ့ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားလေးများမှာ နူးညံ့အိစက်နေရာ စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် သူ့လိင်တန်ကြီး ကို သာ ထိုးထည့်ပြစ်ချင်နေတော့သည်။ အန်နာ့ မျက်နှာလေးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း မျက်လုံးလေးများပင်မှေးလို့ မျက်နှာလေးလဲနီရဲ နေသည်ကို တွေ့နေရလေသည်။ 

အရင်တုန်းက တော့ ဂျက်စီကာလေးကို တင်းနေသဖြင့် သူကလေး ကို လာဖို့မျှော်နေရသည်။ အခုတော့ သူ့ကို ကန်ထုတ်ပြစ်ချင်နေမိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် တီကနဲ ဖုံး တလုံးက ဗိုင်ဘရေးရှင်းထမြည်သဖြင့် ဂျက်စီကာက ထထိုင်လိုက်လေသည်။စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း သူ့လက်ချောင်းကို အန်နာ့စောက်ဖုတ်မှ အမြန်ထုတ်ကာ ကိုယ်ကို မတ်မတ်ထားထိုင်လိုက်လေသည်။ ရီမုတ်ကို ယူလိုက်ပြီး ရုပ်ရှင်ကို ခနရပ်လိုက်သည်။

“ ဟလို.. မာမီလား… အင်းပါ ၊ ဒီမှာ ရုပ်ရှင်တန်းလန်းကြီး…”

“ ................”

“ အိုကေ အိုကေ၊ လာခဲ့မယ်”

စိုင်းမြတ်ထိုက်က အရမ်းကို ဝမ်းသာသွားသည်။ ဂျက်စီကာက ဆိုဖာမှ ထလိုက်ပြီး။

“ အန်နာ ငါခနသွားအုန်းမယ်၊ နင်ဒီပြင်ဟာခနကြည့်နေဟာ၊ နာရီဝက်လောက်ပဲ”

“ အေးပါ ငါစောင့်နေပါ့မယ် ”

အန်နာက ဂျက်စီကာ နှင့်ထလိုက်သွားပြီး ဂျက်စီကာ ထွက်သွားတော့ အိမ်ရှေ့တံခါးကို ဂလန့်ချပြီး ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ စိုင်းမြတ်ထိုက်က အန်နာ့ကို လက်ကလှမ်းဆွဲလိုက်ရာ အန်နာကလေးမှာ သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ လှဲကျလာတော့သည်။

“ အို့ ကိုကြီးစိုင်းကလည်း”

“ အင်း ကိုကြီးက အန်နာ့ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ချစ်ချင်နေတာ ဂျက်စီကာ ရှိနေလို့”

“ သွားပါ အခု မှ လာပြီး”

အန်နာလေးမှာ ပါးစပ်ကသာပြောနေသော်လည်း မျက်စေ့လေးက မှေးနေပြီ။ ခုနကတည်းက စိုင်းမြတ်ထိုက် လက်နဲ့ဆွထားလို့ အရည်လည်းရွှမ်း စိတ်လည်းတအားထနေပြီမလား။

စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း ဖိုးပလေးတွေ ဘာတွေ မလုပ်နိုင်တော့ သူလည်း အောင့်ထားရတာကြာပြီမဟုတ်လား၊ အန်နာ့ကိုယ်လေးကို ဖက်ကာ ဆိုဖာပေါ်လှဲချပြီး အန်နာ့ နူတ်ခမ်းလေးတွေကို အငမ်းမရနမ်းစုပ်လိုက်သည်၊ သူ့လက်တွေက အန်နာ့ ဂါဝန်တိုလေးကို ခါးပေါ်လှန်တင်လိုက်သည်။

သူ့ဘောင်းဘီကိုလည်း ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်ဒူးထောက်တက်လိုက်သည်။ အန်နာ့ ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို သူ့ဒူးတွေနှင့် ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ အန်နာတယောက် ဆိုဖာပေါ်မှာ ဂါဝန်အနားစ ခါးပေါ်လိပ်ပြီး  ဒူးထောင်ပေါင်ကားလေး ဖြစ်နေရှာသည်။ အန်နာ့ စောင့်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးမှာ အရည်ကြည်တို့ဖြင့် လဲ့ နေလေသည်။

စိုင်းမြတ်ထိုက် က မတရားကို ထောင်မတ်တင်းမာနေသည့် သူ့လီးကြီးကို အန်နာ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေး အဝမှာ တေ့ပြီး အသာဖိသွင်းလိုက်လေသည်။

“ အ..ရှီုး….. ” 

အန်နာ့ သူ့မျက်နှာလေးကို စိုင်းမြတ်ထိုက်ရင်ဘတ်ကြီးထဲ အတင်းတိုးဝင်ကပ်ထားပြီး သူ့လက်နှစ်ဘက်ကလည်း စိုင်းမြတ်ထိုက် ကျောကို တွယ်ဖက်ထားသည်။စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ လီးကြီးတချောင်းလုံးမှာ နူးအိနေသောကတ္တီပါအိပ်စိုစိုလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်ရသလို အရသာ မှာရှိန်ကနဲ ပင်ဖြစ်သွားသည်။

စိုင်း က သူ့လိင်တန်ကြီးကို အန်နာ့ အဖုတ်လေးထဲ ပထမ တချက်နှစ်ချက် ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံကာ သွင်း လိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ရင်း အန်နာလေး အသားကျပြီး သူ့ဖင်လေးကို ပါကော့ကော့ပေးလာတော့မှ အရှိန်ကို တင်လိုက်သည်။ နောက်တော့ အန်နာ့ ဖင်လုံနှစ်လုံးကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးများဖြင့် တဖက်တချက်ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆွဲဆောင့်နေမိတော့သည်။

“ ဖွတ်..စွတ်..ဖတ်..ဖတ်..”

“ အာ့.. အိ...အို့ ကျွတ်စ်….အာ့”

“ ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..”

စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် ဘယ်နှစ်ချက်ဆောင့်ပြီး ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်းမသိတော့ အဲယားကွန်းဖွင့်ထားသောအခန်းထဲ ချွေးလေးတွေစို့လာပြီး သူ့လီးတချောင်းလုံးလည်း ယားယံလာပြီး သုတ်ရည်ပူပူတွေ အန်နာ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ပန်းထုတ်နေမိလေတော့သည်။ 

သူ့ ကိုယ်ကြီးလည်း ဆပ်ကနဲဆပ်ကနဲဖြင့် နောက်ဆုံးလရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်ပြီးချိန်ကျမှ စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် စဉ်းစားမိလေသည်။ အန်နာ့ အတွက် ငါဝယ်ထားတဲ့ ဆေး ဘယ်နားထားမိပါလိမ့်လို့။

………………………………………………...

ဦးသန်းထွန်းဇော် ဂျပန်က ပြန်ရောက်လာပြီး နှစ်ရက်သုံးရက်အတွင်းမှာပင် သူမိန်းမ ၏ ထူးခြားချက်ကို သူသိလိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ သူလည်း ချစ်ချစ်နွယ်နှင့် ဇာတ်လမ်း ဖြစ်လာပြီ မဟုတ်လား။ ရန်ကုန်မှာ ဇာတ်လမ်းဆက်ဖို့  အကြံထုတ်ရအုန်းမည်။အခုလောလောဆယ် ဂျပန်အီလက်ထရောနစ် မားကက်က ဝယ်လာတဲ့ စပိုင်ကင်မရာတတ်ထားသည့် နိူးစက်နာရီလေးကို သူ့အိပ်ရာဘေးက စားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။ 

အဲဒီနိုးစက်နာရီလေးက ကြည့်လိုက်ရင်တော့ ရိုးရိုးနာရီပဲ။ အတွင်းမှာတော့ အားကောင်းသည့် ကင်မရာလေးတတ်ထားသည်။ နိုင်ငံခြားမှာတော့ ကိုယ့်ခလေးကို အိမ်မှာ ခလေးထိန်းနှင့် ထားခဲ့ရတာ စိတ်မချသဖြင့် နာနီကင်မရာ ခေါ်သော ထို စပိုင်ကင်မရာလေးတွေကို အိမ်မှာထားခဲ့လေ့ရှိသည်။

ထိုကင်မရာများမှာ အင်တာနက်နှင့်ဆက်ထားပြီး မိမိတို့ အလုပ်လုပ်နေသော နေရာများ ရုံးများမှ ကွန်ပြူတာဖြင့်ဖြစ်စေ၊ မိမိ ၏ စမတ်ဖုန်းဖြင့် ဖြစ်စေ အချိန်မရွေး လှမ်းကြည့်၍ ရသည်။ 

ဦးသန်းထွန်းဇော်ဝယ်လာသော ကင်မရာက အဲလိုတော့ မဟုတ်၊ ဗမာပြည်က အင်တာနက်အခြေအနေကိုလည်း ဦးသန်းထွန်းဇော်က သိသောကြောင့် ရိုးရိုးဟာဝယ်လာခဲ့သည်။ ထိုကင်မရာက လှုပ်ရှားမှုရှိမှ ရီကော့လုပ်သည်။ လှုပ်ရှားမှုမရှိပဲ နေလျှင် စက္ကန့်ပိုင်းမှာပင် ရပ်သွားသည်။ ရီကော့ကို သူ့မှာထည့်ထားသည့် အက်စ်ဒီမယ်မိုရီကဒ်လေးထဲမှာပဲ ရီကော့လုပ်ထားသည်။ သူကြည့်ချင်လျှင် ထို အက်စ်ဒီကဒ် ကလေးကို ထုတ်ပြီး ကွန်ပြူတာမှာ ထည့်ကြည့်ရုံပင်။

ပထမ တပတ်လောက်မှာ ဦးသန်းထွန်းဇော် သူ့ စပိုင်ကင်မရာကို သတိတောင်မရ မေ့နေသည်။ အလုပ်မှာ သူမရှိခင်တုန်းက ကျန်နေခဲ့သည့်အကြွေးတွေ လုပ်ရ၊ သူသွားခဲ့သည့် စင်မနာ အကြောင်း ရီပို့ ပြင်ဆင်ရ၊ အလုပ်တွေ များနေခဲ့ရသည်။ 

ချစ်ချစ်နွယ် ကိုတောင် သူမသိမသာ ဖင်ကလေးပုတ်၊ ကျောကလေးပွတ်ပဲ လုပ်နိုင်ခဲ့သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တာနှင့်မောပြီး အိပ်။ တပတ်လောက်ကြာပြီး အလုပ်တွေ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာတော့မှ လိင်စိတ်က ပြန်ထလာသည်။ အလုပ်ထဲမှာ ချစ်ချစ်နွယ်ကို ကပ်တိုးလေး ပြောဖြစ်သည်။

“ ဟူး အလုပ်တွေကလည်း များလိုက်တာ ချစ်ချစ်ရော ဘယ်လိုနေသေးလည်း”

“ သမီးလည်း မနေ့က မှ ရီပို့ အဆုံးသတ်နိုင်တယ် ဆရာ”

“ ချစ်ချစ် နဲ့ လည်း ဆရာအေးဆေး စကားလေးဘာလေးပြောချင်တယ်၊ ချစ်ချစ် ဒီညနေအချိန်ရမလားဟင်”

“ ရပါတယ် ဆရာ ပြောလေ ဘယ်မှာ ပြောချင်လို့လဲ”

ဦးသန်းထွန်းဇော် နည်းနည်းဦးနှောက်စားသွားသည်။ သူ့နာမည်နှင့် သူ့မျက်နှာက နေရာတကာလည်းသွားလို့မဖြစ်။ ဟော်တည်တွေ တည်းခိုခန်းတွေဆို ပိုဆိုးမည်၊ နောက်တခုက အခုခေတ် ဗမာပြည်က ဟော်တည်တည်းခိုခန်းတွေကို သိပ်မယုံချင်တော့၊ အင်တာနက်မှာ တချိန်လုံး တွေ့နေရသည် ဟစ်ဒင်းကင်မရာတွေ။

“ အင်း ဆရာ စဉ်းစားလိုက်အုန်းမယ် ဘယ်မှာ အဆင်ပြေမလဲဆိုတာ”

“ အင်း ဆရာ မနက်ဖြန်အဆင်ပြေမယ်ဆိုရင်တော့ သမီးတို့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ ရှိမှာမဟုတ်ဘူး၊ တအိမ်လုံးသွားကြမှာ၊ သမီးက အလုပ်ရှိတယ်ဆိုပြီးနေခဲ့တာ၊ သူတို့ တညအိပ်သွားကြမှာ”

“ ဟင် ဟုတ်လား အဲဒါဆိုရင် အတော်ပဲ ချစ်ချစ်မနက်ဖြန် ခွင့်ယူလိုက်လေ၊ ဆရာ ရုံးက နေ့တဝက်ဆင်းပြီး လာခဲ့မယ်”

.....................................................................................................

ဦးသန်းထွန်းဇော် မနက်ဖြန်ချစ်ချစ်ဇော်နှင့်တွေ့ ရမည်ဆိုတော့ စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ ထိုအခါမှ သူ့ စပိုင်ကင်မရာကို သတိရသွားသည်၊ ထို့ကြောင့် အိမ်ရောက်တော့ ညအိပ်ချိန် ဒေါ်ရီရီ အိပ်ခါနီးမှ သူ့မှာ အလုပ်ရှိသေးသည်ဟု ဆိုကာ ညနေကထဲက ထုတ်ထားသော အက်စ်ဒီကဒ် ကလေးကို ယူပြီး သူ့ ကွန်ပြူတာ ခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ 

သူ့အခန်းလေးမှာ အိမ်တွင်းမှ အခန်းပိုလေးတခုကို အလုပ်ခန်းအနေဖြင့်ထားထားပြီးတခါတလေညနက်ထိအလုပ်လုပ်လေ့ရှိသောနေရာလေးဖြစ်လေသည်။ သူ့အခန်းတံခါးကို အတွင်းမှ ဂလန့်ချပြီးမှ ကွန်ပြုတာကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။

ဗီဒီယိုရီကော့ဒင်း၏ စခရင် အပေါ်ဆုံးမှာ နေ့စွဲနှင့် ရီကော့လုပ်ထားသော အချိန်များကို ပြထားသဖြင့်၊ ဦးသန်းထွန်းဇော်အနေနှင့်လည်း ဘယ်နေ့ အချိန်ဖြစ်ခဲ့သည်ဆိုတာကို မှန်းဆနေစရာမလိုတော့ခြေ။ သူပြန်ရောက်ပြီး နှစ်ရက်လောက်အထိက ဘာမှ ထူးခြားတာမရှိ။ တခါတရံ ဒေါ်ရီရီ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်လာသည့်အချိန်ရီကော့ ဖြစ်နေပြီး သူတရေးတမောအိပ်ပျော်သွားတာနှင့် ရီကော့ဒင်းမှာ အလိုလိုရပ်သွားသည်။

သုံးရက်မြောက်နေ့မှာတော့ ထူးခြားသည်။ ဒေါ်ရီရီအိပ်နေသော အခန်းထဲသို့ မင်းညို ဝင်လာတာတွေ့ရသည်။ ရက်စွဲနဲ့ အချိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဒီကောင်လေး ကျောင်သွားရမည့် အချိန်၊ ကျောင်းလစ်လာတာဖြစ်ရမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ အိမ်နေရင်း စွတ်ကျယ်အင်္ကျီနှင့် ပုဆိုးတိုတို ဝတ်လို့။ အိပ်နေသော ဒေါ်ရီရီ ၏ကုတင်နားကပ်သွားပြီးငုံနမ်းလိုက်သည်။

ဦးသန်းထွန်းဇော် ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီးတော့ ကမန်းကတမ်း ဟက်ဖုန်းကိုကောက်တတ်၊ နားမှာကပ်ကာ ကွန်ပြူတာမှ စပီကာ ကို အသံ အမြင့်ဆုံးတင်လိုက်သည်။

“ ဟယ် မောင်မင်းညို ကျောင်းမသွားဘူးလား”

“ သွားတယ် ဒေါ်လေး။ ဒေါ်လေးကို လွမ်းလို့ နေမကောင်းဘူးဆိုပြီး ပြန်လာတာ”

“ အိုကွယ် တို့ပြောထားတယ်မလား ကို အိမ်ပြန်ရောက်ရင် အရင်လိုနေလို့မရတော့ဘူးဆိုတာ”

“ သိပါတယ် ဒေါ်လေးရယ် ကျနော်လည်း အောင့်ထားပါတယ် ဒါပေမဲ့ အခုလိုတော့ အစိမ်းကြီးမဖြတ်ပါနဲ့လား၊ ခုဆို နှစ်ရက်နှစ်ည ကြီးများတောင် ကြာနေပြီ”

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် မင်းညိုက ငုံ့ကာ ဒေါ်ရီရီ နူတ်ခမ်းတွေကို ငုံစုပ်လိုက်တော့၊ ဒေါ်ရီရီ့ လက်တွေကလည်း မင်းညိုလည်ဂုတ်လေးကို တွဲခိုဖက်ထားပြီး အနမ်းတွေ တုန့်ပြန်ပေး နေခဲ့ပါသည်။ ဦးသန်းထွန်းဇော် တယောက်ကတော့ အောရှပ်ရှင်ကား ထက်ဆယ်ဆမက ပင်သူ့ကိုစိတ်လှုပ်ရှားစေသော မြင်ကွင်းကြောင့် သူ့လီးကြီးပင် ပုဆိုးအောက်မှ ထိုးထောင်ထလာပါတော့သည်။

ကုတင်ဘေးမှ မတ်တတ်ရပ်လျှက်ဖြင့် မောင်မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီကို ကုန်းနမ်းနေရင်း သူ့လက်တဖက်က ထမိန်အောက်မှ တိုးဝင်သွားကာ ဒေါ်ရီရီ စောက်ဖုတ်နေရာကို ပွတ်သတ်နေတာကို တွေ့နေရလေသည်။ ဒီကောင်လေး တယ်လက်သွက်ပါလား ဟုလည်း တွေးနေမိသည်။သူသာငယ်ရွယ်စဉ်၊ သူတို့သမီးလေး မရသေခင်အချိန်တုန်းကသာ အခုလို အဖြစ်မျိုးတွေ့ရလျှင်၊ နှစ်ယောက်စလုံးကို အိမ်ပေါ်မှ ကန်ချပြစ်မိမှာက အနည်းဆုံးဖြစ်လေသည်။ 

သို့သော်လည်း ယခုမှာတော့ ဘာထူးမှာမို့လည်း။ သူလည်း ချစ်ချစ်နွယ်လေးကို ကောင်းကောင်းဝါးခဲ့ရပြီ၊ ရီရီလည်းသွေးနဲ့ကိုယ်သားနဲ့ကိုယ်ပဲလေ၊ သူတို့ နှစ်ယောက် တအိပ်ယာထဲအိပ်ခဲ့တာတောင် ဆယ်စုနှစ်သုံးစုလောက်တော့ ရှိတော့မည်။

တခါတလေ တလနေလို့ ရုပ်ရှင်တို့၊ ဘာတို့ ကြည့်မိတော့မှသာ အလုပ်တခါဖြစ်တတ်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော်လည်း အတွေးပင်လယ်ပြာဆိုကကို တွေ့ပြီးနောက်ပိုင်း အဲဒီထဲက ဇာတ်လမ်းတွေ ဖတ်ပြီး စိတ်တွေ ပြန်လည်နုပျိုလာခဲ့သည်။ 

သူ့စိတ်ထဲမှာသူ ဇာတ်လမ်းထဲက ဇာတ်ကောင်တွေကို စဉ်းစားစိတ်ကူးယဉ်ပြီးရိုးပလေးတွေ လုပ်လေ့ရှိတော့ ကာမဆက်ဆံတာ နည်းနည်းရက်စိတ်လာခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဒါးဆိုတာသွေးပေးရင် ထက်သည်ဆိုသည့်စကားပုံကပဲ မှန်တာလား၊ မစ်လိုက်ခရိုက်စစ်ခေါ်သည့် အသက်ရလာတော့ တခြားဟိုမုန်း၊တွေ ဂလင်းတွေ အပြောင်းအလဲကြောင့်လားမသိ၊ ဒေါ်ရီရီလည်း စိတ်တွေ ပြန်ထလာရသည်မဟုတ်လား။

ဟိုက် စိတ်ထဲသူက လျှောက်တွေးနေတော့ ကွန်ပြူတာစခရင်ကို ကြည့်နေရက်နှင့် သူအခုမှ သတိထားမိသည်။ မင်းညိုက ကုတင်ဘေးရပ်လျှက်ရှိသေးပေမဲ့ ပုဆိုးကတော့ ကွင်းလုံးပုံ ကျွတ်နေပြီ၊ ဒေါ်ရီရီက ကုတင်ပေါ်က ဘယ်တုန်းက ဆင်းသွားမှန်းပင်သူသတိမထားမိလိုက်၊ မင်းညိုရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လျှက် မင်းညို လီးကြီးကို အားရပါးရစုပ်နေသည်။ 

ငါ့မိန်းမ လုပ်မဲ့လုပ်တော့လည်း ပုလွေတောင်ကိုင်နေပါ့လား။ ဦးသန်းထွန်းဇော် သူ့ပုဆိုးကို ခါးပုံစ ဖြည်လိုက်ပြီး မာတင်းနေသော သူ့လိင်တန်ကြီးကို လွတ်လပ်ရေးပေးလိုက်သည်။ 

ဒေါ်ရီရီ မင်းညိုပေါင်ခြံ မှာမျက်နှာအပ်ကာ ခေါင်းကို မြင့်ချည်နိမ့်ချည်လုပ်နေသလို၊ ဦးသန်းထွန်းဇော်လည်း သူ့လီးကြီးကို သူ့လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ပွတ်သတ်ဂွင်းထုနေမိလေသည်။မင်းညိုတယောက်ဒေါ်ရီရီ့ခေါင်းကို သူ့လက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ကာ ၊ ဒေါ်ရီရီ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်ချည်ထွက်ချည် ဖြစ်နေသာ သူ့လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်နေလေသည်။ ခနနေတော့ မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီကို ဂျိုင်းမှဆွဲမထူလိုက်လေသည်။

“ ဒေါ်လေးရယ် တော်ပြီ နှစ်ရက်တောင် အောင့်ထားရတာဆိုတေ့ာ ပါးစပ်ထဲမှာ မပြီးချင်သေးဘူး၊ ဒေါ်လေး စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာပဲပြီးချင်တယ်ဗျာ”

ဟိုက်၊ ဒီကောင်လေး ငါ့မိန်းမ ပါးစပ်ထဲမှာတောင်ပြီးဘူးတယ်ပေါ့။ ဦးသန်းထွန်းဇော် သူ့လီးကြီးကို နာနာလေးဆုပ်ပြီး အွန့်ကနဲ့ ဆောင့်ထုပြစ်လိုက်လေသည်။

ဒေါ်ရီရီကတော့ မင်းညိုကို မျက်စောင်းလေး ပဲထိုးလိုက်ရှာသည်၊ မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီ့ကိုယ်လုံးကို ပုခုံးလေးမှ ကိုင်ပြီးသူ့ကို ကျောပေးစေလိုက်ရာ ဒေါ်ရီရီက အလိုက်သင့်လှည့်ပေးပြီး ကုတင်ပေါ်ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ တတောင်ထောက်ပေးလိုက်လေသည်။ မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီ့ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ရာ ခြေရင်းသို့ အကွင်းလိုက်ပုံရက်ကျသွားတော့လေသည်၊ ဒေါ်ရီရီက အတွင်းခံမဝင်ထားသဖြင့် ပြောင်ဝင်းနေသော သူ့ဖင်ကြီးကို အနောက်သို့အသာကော့ပေးလေသည်။

မောင်မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီ၏ တံတွေးများဖြင့်စိုရွဲ အရည်လဲ့ နေသော သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်ရီရီ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ပြူးထွက်နေသည့် အဖုတ်ဝတွင်တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်လေတော့သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်လုပ်ကိုင်နေကြသည့် ပုံစံအနေအထားကို ကြည့်လိုက်ပါက၊ တယောက်နှင့်တယောက် သိပ်ပြောစရာကို မလိုတော့ပဲ တယောက် အထာတယောက်သိ နေပြီ ထိုကဲ့သို့ ပုံစံမျိုး ကျိန်ဖန်များစာ လုပ်လာခဲ့ကြသူများနှင့်တူ ပေသည်။

ဦးသန်းထွန်းဇော်စိတ်ထဲတွင် အင်း၊ ငါတပတ်လောက်သွားတဲ့ အချိန်အတွင်း အဲလောက်တောင် ဖြစ်သွားကြရတာဆိုတော့၊ ဘယ်နှစ်ချီများဆော်ခဲ့ကြသလဲမသိဟု တွေးရင်း စိတ်တွေတအားထလာကာ၊ သူ့လီးကြီးကို အတင်းထုမိတော့ မကြာခင်မှာပင်သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကျကုန်တော့သည်။

“ ဟိုက်.. ချီး ကြမ်းပြင်တော့ ပွကုန်ပြီ လိုက်သုပ်မှရတော့မယ်”

ကွန်ပြူတာစခရင်မှာတော့ မင်းညိုက ဒေါ်ရီရီခါးကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ကောင်းကောင်းကြီးကို ဆောင့်နေတုန်း၊ ဒေါ်ရီရီ၏ ဖင်လုံးကြီးများမှာလည်း တုန်ကနဲတုန်ကနဲဖြစ်နေ၏ ဒေါ်ရီရီ၏ မျက်နှာကို မမြင်ရသော်လည်း သူ့လက်တွေက အိပ်ယာခင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးနေသဖြင့် တော်တော်အရသာတွေ့နေမှန်းသိသာလှပေသည်။

ဦးသန်းထွန်းဇော်မှာ သူတချီပြီးသွားပြီမို့ ရုပ်ရှင်ကောင်းကောင်း အပြီးကြည့်ရမှာ နှမြောသလိုဖြစ်လာပြီး ကွန်ပြူတာမှ ဗီဒီယိုပလေရာ ကိုရပ်လိုက်လေတော့သည်။ နောက်နေ့ကျမှ ဆက်ကြည့်တော့မည်ဟု တေးထားလိုက်ပြီး သူ့စားပွဲအောက်မှလရည်တွေကို သုတ်ဖို့ တစ်ရူးထရှာရလေတော့သည်။

………………………………….

ဦးသန်းထွန်းဇော် ရေချိုးခန်းဝင် သူ့ကိုယ်သူ ဆေးကြောသုတ်သင်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ သူ့မိန်းမ နဘေး စောင်အောက်အသာဝင်လှဲလိုက်လေသည်။ အခုနက ကွန်ပြူတာမှာတွေ့ခဲ့ရသည့် မြင်ကွင်းတွေကြောင့် သူ့စိတ်တွေက တက်ကြွလန်းဆန်းနေပြီး အိပ်ချင်စိတ်ပျောက်နေသည်။ 

မျက်လုံး လည်းကျယ်နေသည်။ သူ့ဘေးမှာ အသက်မှန်မှန်ရူလျှက်အိပ်ပျော်နေသော သူ့မိန်းမ ဒေါ်ရီရီဆီမှ သင်းပျံ့ပျံ့ သနပ်ခါးနံ့လေးက ချစ်ချစ်နွယ် ကိုယ်လေးမှ ရေမွှေးနံ့လေးတွေနဲ့မတူ၊ အခုမှ သူ့စိတ်ကို လှုပ်နိူးနေသလိုလို။ 

ကိုယ့်မိန်းမ သူများနဲ့ ဖြစ်ပြီးတော့မှ ကိုယ့်အတွက် ပိုဆွဲဆောင်မှုရှိလာသလိုလို စိတ်ထဲခံစားနေရသည်။ သူ့ကို ကျောပေးအိပ်နေသော ဒေါ်ရီရီ၏ ခါးလေးပေါ်သူ့လက်ဖဝါးတွေတင် လိုက်သည်နောက်တော့ သူ့ကိုယ်ကို ဒေါ်ရီရီနောက်ကျောတင် တိုးကပ်လိုက်မိသည်။

တဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်မာလာသော သူ့လိင်တန်ကြီးကို ဒေါ်ရီရီ၏ ဖင်လုံးကြီးနှစ်ခုကြား အမြှောင်းလိုက်ဖိကပ်လိုက်ပြီး သူ့လက်ဖဝါးတွေကလည်း ဒေါ်ရီရီ၏ ခါးလေးမှ တဆင့် နို့တွေပေါ်ကို ပွတ်သတ်ရောက်ရှိသွားလေသည်။ 

သူ့ လှုပ်ရှားမှုများကြောင်း အိပ်မောကျနေရာမှ နိုးလာသော ဒေါ်ရီရီက သူ့ရင်သားများပေါ်မှာ အုပ်ကိုင်ပြီးစတင်နှယ်နေပြီဖြစ်သော ဦးသန်းထွန်းဇော်၏ လက်များကို ဖမ်းကိုင်ရင်း ဖယ်ရှားလိုက်လေသည်။ ပါးစပ်မှလည်း အိပ်ချင်မူးတူးသံလေးဖြင့်၊

“ ကို နိုးကွာ ဒီညတော့ ရီတအားအိပ်ချင်နေလို့၊ နောက်နေ့မှနော်”

ပြောရင်းဖြင့် သူ့အနားမှ ခွာပြီး ပက်လက်ပုံစံ ပြောင်းအိပ်လိုက်သော ဒေါ်ရီရီကြောင့် ဦးသန်းထွန်းဇော် စိတ်ပျက်သွားကာ နဖူးပေါ်လက်တင်မှေးနေလိုက်လေသည်။

သူ့စိတ်ထဲက တွေးရင်းတွေးရင်းဒေါပွလာသဖြင့်၊ အိပ်ယာပေါ်မှ အသာပြန်ထကာ သူ့ကွန်ပြူတာခန်းဘက်ထွက်လာခဲ့လေသည်။ နောက်ကွန်ပြူတာကိုဖွင့် အခုန ဖိုင်ကို ပြန်ဖွင့်ကာ၊ ယခုလက်ရှိနေ့အထိ ကို ကျော်ရစ်လိုက်ပြီး ဒီနေ့ မနက်က သူအလုပ်သွားချိန်မှ စကာ ကြည့်လိုက် မိလေသည်။

အခုန အိပ်ယာပေါ်မှာ ထောင်မတ်လာပြီး ကွန်ပြူတာအခန်းကို လမ်းလျှောက်လာတော့ အနည်းငယ်ပြန် ပျော့ကျသွားသည့် သူ့လိင်တန်ကြီးက ကွန်ပြူတာ မော်နီတာစခရင်ပေါ်မှ ဗီဒီယို ကိုကြည့်ရင်း ပြန်လည်ထောင်မတ်လာလေတော့သည်။ မမာပဲ ခံရောရှိမလား။ 

တကယ့် ဟုန်းမိတ် အောကားစစ်စစ် ကိုကြည့်နေရတာကိုး။ ကြည့်နေရတာမှ ပက်ပက်စက်စက်ပင်။ တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် ဒီနေ့ က သူတို့ ပွဲကြမ်းသည့်နေ့ဖြစ်နေရသည်ထင်သည်။ 

မောင်းမင်းညို က ဒေါ်ရီရီကို ဘာဂျာ ကောင်းကောင်းပေးပြီး ဒေါ်ရီရီက မောင်မင်းညိုကို ပုလွေပေးပြီး ဒေါ်ရီရီ့ပါးစပ်ထဲ မောင်မင်းညို ပြီးလိုက်တာကို တွေ့ရတာနှင့် ဦးသန်းထွန်းဇော် ခင်ဗျာ မထိန်းနိုင်တော့။ မနက်ဖြန်ချစ်ချစ်နွယ်လေး တွက်ဆိုပြီး အောင်ထားရသော သုတ်ရည်တွေ  စက္ကူလက်သုပ်ပုဝါထဲတွင် ဇာတ်သိမ်းသွားရရှာတော့သည်။ 

အဲဒါတောင်မှ မနက်ပိုင်းအစကလေးပဲ ရှိသေးသည်။ ထိုနေ့က ဗီဒီယိုမှာ ရီကောဒ်လုပ်ထားသော အချိန်က တော်တော်ရှည်သဖြင့် တနေ့လုံးဆွဲနေကြပုံရသည်ဟု၊ ဦးသန်းထွန်းဇော်တယောက် တွေးမိလေသည်။ သူမတတ်နိုင်တော့ မျက်လုံးလဲ စင်းလာပြီ၊ လူလည်း တော်တော်နွမ်းနေပြီ အိပ်မှ ရတော့မည်။ ဝီး ။

…………………………………………………………………...

ဦးသန်းထွန်းဇော် သူ့ကားလေးကို ချစ်ချစ်နွယ်တို့ အိမ်ဝင်းထဲ ချိုးဝင်လိုက်တော့ အိမ်ရှေ့တံခါးမှ ချစ်ချစ်နွယ်ထွက်ကြို နေလေသည်။

“ ချစ်လေး အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူးလား  ” 

“ မရှိဘူး ဆရာ အိမ်က ကောင်မလေးတွေကိုပါ ဒီနေ့ ခွင့်ပေးလိုက်တယ်၊ သွားချင်ရာ သွားကြဖို့”

ဦးသန်းထွန်းဇော် အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်ကာ အိမ်တံခါးမကို ပိတ်ပြီးတာနှင့် ချစ်ချစ်နွယ် ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်ကာ မျက်နှာပြင်အနှံ့ နမ်းရှုံ့ပြစ်လိုက်သည်။

“ လွမ်းနေတာကွာ ချစ်လေးကို  ” 

“ ဟွန့် ဆရာကလည်း ခုမှ ဘယ်နှစ်ရက်ရှိသေးလို့လဲ”

“ အို လွမ်းတာပဲ ဟာ ရက်ကြာဖို့လိုလို့လား”

ချစ်ချစ်နွယ် စကားဆက်ပြောလို့ မရတော့ပါ၊ သူ့နူတ်ခမ်းနုနုလေးတွေက ဦးသန်းထွန်းဇော် ၏ ရမက်ကြမ်းကြမ်း အနမ်းတွေ အောက်မှာ ပိပြားနေရပြီ။ 

ဦးသန်းထွန်းဇော် လက်ဖဝါးကြီးတွေကလည်း ချစ်ချစ်နွယ်ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်းဖက်လျှက် အနောက်ဖက်မှ ချစ်ချစ်နွယ်တင်လုံးလေးကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်နေသေးသည်။ ခနကြာတော့ ချစ်ချစ်နွယ်တယောက် အသက်ရှုမဝတော့တာမို့ ဦးသန်းထွန်းဇော် ရင်ဘတ်ကြီးကို သူ့လက်ကလေးဖြင့် အသာတွန်းထားရင်း၊

“ ဆရာ ရယ် ချစ်ချစ်မောတယ် ခနလေး အသက်ရှုပါရစေအုန်း၊ နောက်ပြီးတော့လည်း ဧည့်ခန်းကြီးမှာ”

“ အင်း ဒါဆိုလည်း သွားရအောင်လေ၊ ချစ်လေး အခန်း ဆရာ မမြင်ဘူးသေးဘူး သွားကြည့်ရအောင်”

“ အောင်မယ် လူလည်ကြီး သွား”

ညုတုတု နှင့် ပါးစပ်ကသာ ပြောလိုက်ပေမဲ့ လက်တွေ့မှာတော့ ချစ်ချစ်နွယ် က ရှေ့မှ ဦးဆောင်ပြီး သူ့အခန်းရှိရာ၊ အပေါ်ထပ်သို့ ဦးသန်းထွန်းဇော်ကို ခေါ်ဆောင်ခဲ့ပါတော့သည်။

လှေခါး ပေါ်သို့ သူ့ရှေ့မှ တက်သွားသော ချစ်ချစ်နွယ်မှာ အိမ်နေရင်း ပေမဲ့ သူလာမည်ဆိုတာသိလို့ ဝတ်ထားသလားမသိ စကဒ် တိုတို အမဲလေး နှင့် တီရှပ်လက်တို ကျပ်ကျပ် ကလေး နှင့် သူ့ကိုယ် သွယ်သွယ်လေး ပေါ်မှာ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ကလေး ကြည့်ကောင်းနေသည်။ စကဒ် အမဲအောက်မှ ပေါင်တန် လုံးလုံးဖွေးဖွေး လေးတွေက ဖြောင့်စင်း ချောမွတ်နေလေသည်။

ညက ကိုယ့်ဘာသာ စိတ်ဖြေဖျောက်ပြီး ကုန်ထားရသည့် အားတွေ အတွက် လိုရ မယ်ရ ဆေးတွေ သောက်လာခဲ့သဖြင့် ဦးသန်းထွန်းဇော်၏ ညီတော်မောင်က အခုတော့ ဘောင်းဘီ အောက်မှာ မာတင်း ထကြွနေလေပြီ။ဦးသန်းထွန်းဇော်က အခန်းတွင်း ရောက်သည်နှင့် ဘောင်းဘီ ခါးပတ်ကို ဖြည်ကာ ဘောင်းဘီကို ကွင်း လုံးပုံချွတ်ချလိုက်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီပါ တဆက်ထည်း ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ 

အပေါ်ပိုင်း မှာ ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည် နက်တိုင်နှင့် အောက်ပိုင်းမှာတော့ မာတောင်နေသည့် အလံတိုင်ကြီး နှင့် ဦးသန်းထွန်းဇော်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး ချစ်ချစ်နွယ်က ရှက်သလို တခစ်ခစ် ရယ်မောရင်း ဦးသန်းထွန်းဇော် ကို ကျောပေးကာ ကုတင်ဘက် မျက်နှာပြုထားလိုက်သည်။ 

ဦးသန်းထွန်းဇော်က ချစ်ချစ်နွယ် အနောက် ဘက်သို့ ချက်ချင်းရောက် လာကာ ချိုင်း နှစ်ဘက်အောက် မှ လက်ရှိုပြီး ချစ်ချစ်နွယ်၏ ရင်သား ဖောင်းအိအိလေး များကို တီရှပ်ပေါ်မှ ပင် လက်ဖဝါး ဖြင့် တဘက်တချက် အုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။ သူ့နူတ်ခမ်းများက ချစ်ချစ်နွယ် ၏ လည်တိုင်ကျော့ကျော့်လေးကို ငုံ့နမ်းနေရင်း၊ အောက်က အလံတိုင်ကြီးက လည်း ချစ်ချစ်နွယ်၏ တင်သား လုံးလုံးလေး များအပေါ် ထိုးထောက်မိနေလေသည်။

အရမ်းကို ကာမ စိတ်ပြင်းပြနေပြီ ဖြစ်သော ဦးသန်းထွန်းဇော်က သိပ်မရစ်နေတော့ပဲ ချစ်ချစ်နွယ် ကျောပြင်လေးကို အသာ ဖိပေးလိုက်ရာ အလိုက်သိသော ချစ်ချစ်နွယ်ကလည်း သူ့ကုတင်ပေါ်ကို တတောင်လေး နှစ်ဘက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးလိုက်သည်။

ဦးသန်းထွန်းဇော်က စကဒ်အောက်မှ လက်လျှိုကာ ချစ်ချစ်နွယ် ၏ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ပျော့ပျော့လေး ကို ဆွဲချွတ်ချပြီး စကဒ်ကိုလည်း ခါးပေါ်လှန်တင်လိုက်သည်။ချစ်ချစ်နွယ်၏ အမွှေး ပြောင်ရှင်းထားသော အဖုတ်ကလေးက အရည်ကြည်ရွမ်းလဲ့ နေပြီး အတွင်းသား နီနီ လေးတွေကို ပင်မြင်နေရသည်။ 

ဦးသန်းထွန်းဇော်က ချစ်ချစ်နွယ် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ပြူထွက်နေသော စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းလေး ဝတွင် သူ မာန်ဖီနေသော လိင်တန်ကြီးကို တေ့ကာ ဖိသွင်း ချလိုက်သည်။

“ အာ…  ” 

ချစ်ချစ်နွယ်ဆီမှ ငြီးသံ တိုးတိုးလေး သာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဒီမြွေနှင်း ဒီတွင်း က ဂျပန်မှာ နေခဲ့စဉ်ကတည်းက ကျွမ်းဝင်ပြီးသားမို့ ဘယ်နေရာ ဘယ်အကွေ့မှာ ဘယ်လို ကျပ်မည် ဘယ်လိုပွတ်မည်ကိုတော့ သိနေပြီးသားပါ။

 သို့သော်လည်း ခံစားမှုဆိုတာကတော့ ထမင်းလိုပင် နေ့တိုင်းစားနေရသော်လည်း ရိုးမသွားသည့် အရာမဟုတ်လား။ စည်းချက် ညီညီဖြင့် လှုပ်ရှား ခံစားနေကြလေပြီ။

“ ဖွတ်..စွတ်..ရှ လွတ်..”

“ ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..”

မတိုးမကျယ်သံစဉ်တွေ ကြားမှ နှစ်ဦးစလုံး၏ ပါးစပ်ဖျားတွေက အီး အီးအဲအဲ သံတွေ က တချက်တချက်ထွက်ပေါ်နေ၏။

“ အ.. အ… အား…..”

အချက်ပေါင်းများစွာ ဆောင့်ပြီး နရီက သွက်လာကာ နောက်ဆုံး အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် ကာမ အရသာ အထွပ်အထိပ်ကို ရောက်သွားကြ ချိန်မှာတော့ ကုတင်ပေါ် မှောက်ရက် ကျသွားသည့် ချစ်ချစ်နွယ်ပေါ် ထပ်ရက် ဦးသန်းထွန်းဇော် တယောက် ပါသွားရင်း နောက်ဆုံး လိင်တန်တွင်းမှ ကျန်သမျှ အရည်လေးကို ဖင်ပါကြုံ့ပြီး ညှစ်ထည့်လိုက်ပြီးမှ မျက်စေ့ကို မှေးကာ ခနနားလိုက်လေသည်။

အမောလေး ပြေသွားမှ မျက်စေ့ဖွင့်ကြည့်တော့ ချစ်ချစ်နွယ် ကုတင်ပေါ်မှ ဝင်းနီသည်ပိုး စတပ်ဖ အရုပ်က မျက်လုံးနက်နက်သေးသေး လေး နှစ်လုံးဖြင့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသလို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ငါ့ မမလေး ကို ခင်ဗျားကြီး မတရားလုပ်နေတာလားလို့ မေးနေသလိုလို။

……………………………………….

ဦးသန်းထွန်းဇော် တယောက် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်မောကျနေသော ချစ်ချစ်နွယ်လေး ကို အသာ ပွေ့ဖက်ထားရင်း သူ့ ဆံပင်ရှည်ပျော့ပျော့လေးတွေကို အသာပွတ်ပေးနေမိသည်။မျက်တောင်ကော့ကော့လေးတွေ နှင့် အသက်ကို မှန်မှန်ရူသွင်းရင်း အိပ်ပျော်နေရှာသည့် အပြစ်ကင်းစင် သည့် ခလေးငယ်လေးလို မိန်းခလေးကို ငုံ့ကြည့်မိရင်း စိတ်ထဲမှာ အေးချမ်းနေမိသည်။ 

လွန်ခဲ့သည့် နာရီပိုင်းအတွင်းက မုန်တိုင်းထန်သလို ကြမ်းခဲ့ကြစဉ်ကနှင့် ဘာမှ မဆိုင်၊ ငြိမ်သက်သွားရ သည့် ချစ်ချစ်နွယ် အိပ်ခန်းလေးတွင်းမှာ ချစ်ချစ်နွယ် ၏ အသက်ရှုသံ မြှင်းမြှင်းလေးနှင့် ခေါင်းရင်းမှ နာရီ သံပတ်သံ တချပ်ချပ်သာ ကြားနေရလေသည်။ အသံတွေက တိတ်ဆိပ်လေ၊ အတွေးတွေက ပိုပြန့်လေ ဟု ဆိုရမည်လားမသိ၊ ဦးသန်းထွန်းဇော်၏ စိတ်တွေက ဟိုဒီ မျိုးစုံ အတွေးကမ္ဘာထဲ လျှောက်သွားနေ လေသည်။

သူ့ အိမ်ရှင်မ နှင့် မင်းညို၊ သူနှင့် ချစ်ချစ်နွယ်၊ တဏှာပေမ နွံထဲ ကျွံပြီးရင်း ကျွံနေကြသည်ကို စဉ်းစားမိသည်။ သူ့အိမ်ရှင်မ နှင့် မင်းညိုကိစ္စ အပေါ် မည်သူ့ကို မှ အပြစ်မတင်မိ၊ အရွယ်ရောက် နေပြီ ဖြစ်သည့် အိမ်ရှင်မကို ထို တဏှာနွံထဲ ကျွံအောင် စပေးခဲ့တာက သူကိုယ်တိုင်ဖြစ်သည်။ 

မောင်မင်းညိုလို လူပျိုပေါက် ကတော့ အခွင့်အရေးရလျှင် လှုပ်ရှားမိမှာပင်။ သူနှင့် ချစ်ချစ်နွယ် ကိစ္စမှာသာ သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်နေမိသည်။ ချစ်ချစ်နွယ်မှာ သူ့ တပည့်မလေး တဦးဖြစ်ခဲ့ပြီး၊ ယခု နိူင်ငံခြားရောက်နေသည့်၊ သူ့သမီးထက် အသက်နည်းနည်းသာ ကြီးသည်။ အစက တဏှာ ရမက်ကြောင့် လွန်ကျူးမိခဲ့သော်လည်း နောက်တော့ သံယောဇဉ်ဖြစ်လာရသည်။ ချစ်ချစ်နွယ်ကို သူတကယ်ချစ်သလို ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။

ဒါကလည်း ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်သည့်ကိစ္စ၊ ချစ်ချစ်နွယ်ကလည်း သူ့အပေါ်မှာ သံယောဇဉ် ဖြစ်ရင် ဖြစ်နေမှာပေမဲ့ သူ့တကယ်ချစ်တဲ့သူ ရှိလို့ နှစ်ဦးသဘောတူတောင် လက်ထပ် ဖို့ စီစဉ်ထား ကြပြီပဲ၊ အခု သူ့ အမျိုးသား ဟိုမှာ အဆင်ပြေတာနဲ့ လိုက်သွားဖို့ အဆင်သင့်ပြင်နေပြီ ဖြစ်လေသည်။

ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူကံကောင်းခဲ့လို့ ဒီလို မိန်းခလေး တယောက်နှင့် ချစ်ပွဲဝင် ထင်တိုင်းကြဲခွင့် ရခဲ့သည်မဟုတ်လား၊ နောင်ဆိုရင်တော့ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုးဆိုတာကို ကြုံဖို့ ဆိုတာ၊ တော်တော့်ကို ဖြစ်နိုင်ခြေ မရှိသည့်ကိစ္စမဟုတ်လား။

ဦးသန်းထွန်းဇော်က ချစ်ချစ်နွယ်၏ လည်ပင်းနားလေးထိခြုံ ထားသော စောင်လေးကို အသာ ဆွဲပြီး ခါးနားလေးထိ လှန်လိုက်သည်၊ ဖြူဖွေး ဝင်းအိနေသော ရင်သားလေး အစုံထိပ်မှ ပန်းနုရောင် ရင့်ရင့် နို့သီးခေါင်းလေး တွေက မာတင်းတင်းလေး ထောင်ထနေသည်။ ဦးသန်းထွန်းဇော်က ခေါင်းကို ငုံလိုက်ပြီး သူ့နူတ်ခမ်း အစုံဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေး တလုံးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။

“ အင်း…….”

ချစ်ချစ်နွယ် ကြောင်မလေးလို ငြီးတွားလူးလွန့်ရင်း မျက်လုံးလေး တွေ ပွင့်လာသည်၊ သူ့နို့တွေကို ကုန်းစုပ်နေသော ဦးသန်းထွန်းဇော်၏ ခေါင်းမှ ဆံပင်တွေထဲကို သူ့လက်ချောင်းလေး တွေ ထိုးထည့်ဆုပ်ကိုင်ရင်း အသံလေးထွက်အောင် ငြီးလိုက်မိသည်။ 

တဆက်ထဲမှာပင် သူ့ပေါင်သို့ ထိုးထိုးထောင်ထောင် လာထောက်မိနေသော ဦးသန်းထွန်းဇော်၏ ပစ္စည်းကြီးကို လည်း သတိထားမိကာ မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးလေး တချက် ပွင့်လာခဲ့လေသည်။

…………………………………………………

ချစ်ချစ်နွယ်တယောက် လေဆိပ် ဒီပတ်ခြာလောင့်ချ ကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ မိဘ ဆွေမျိုးတွေက အပြင်မှာ ကျန်ခဲ့ကြပြီ နောက်ဆုံး ထွက်ခါနီး ဂိတ်ထဲ မဝင်ခင် မှာ လိုက်ပို့သည့်သူတွေ ဝင်မရတော့။

သို့သော်လည်း လေဆိပ်မှ အကောင်ကြီးကြီးတယောက်နှင့် ရင်းနှီးသော ဦးသန်းထွန်းဇော်က အတွင်းထဲမှ ဆီးကြိုနေသည်။ လေယာဉ်ပေါ်တက်မည့် နောက်တဆင့်ကို မသွားခင် ဂျူတီ ဖရီးဆိုင်ခန်းတွေ နေရာမှ ချစ်ချစ်ဇော်ကို လာခေါ်သွားပြီး သူ့မိတ်ဆွေ ၏ ရုံးခန်းတွင်းသို့ ချစ်ချစ်နွယ်ကို ခေါ်သွင်းသွားလေသည်။ 

အတွင်းမှ တံခါးကို ပိတ်ပြီးသည်နှင့် ချစ်ချစ်နွယ် ၏ စကဒ်တိုကို အပေါ်လှန်တင်ကာ ပင်တီးကို ဆွဲချ၊ ရုံးခန်းတွင်းမှ စားပွဲပေါ် လက်ထောက်စေပြီး အနောက်မှ အသားကုန်တဖုံးဖုံးဆော်လိုက်လေသည်။ နူတ်ဆက်လိုး ဟု စိတ်ထဲမှာ သိနေသဖြင့်လည်း ဆောင့်ချက်တွေက ပိုပြင်းထန်ရလေသည်။

ကာမ အရသာ အထွတ်ထိပ်ရောက်သွားတော့ သူ့သုတ်ရည်တွေ တဖြစ်ဖြစ်ပန်းထုတ်ပြီးသကာလ ချစ်ချစ်နွယ်စောက်ဖုတ်ကလေးထဲမှ အပြင်လျှံထွက်လာသော အရည်တချို့ ကို စားပွဲပေါ်က တစ်ရူးလေးဖြင့် သုပ်ပေးကာ ပင်တီလေးကို ပြန်ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ မောပန်းသွားဟန်ဖြင့် ချွေးလေး စို့လာသော နဖူးပြင်လေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်လေသည်။

“ ချစ်လေး ကိုယ့်ကို ကိုယ် ဂရုစိုက်နော်.. ရေမြေအပြောင်းအလဲ၊ အပူချိန်မတူတဲ့ နေရာဆိုတော့ ရောက်ရောက်ခြင်းမှာ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်မှ”

“ အင်း ပါဆိုမှ စိတ်ချပါ ချစ်ချစ်က ကလေး ဟုတ်ပါဘူး..”

“ နောက်တနှစ်တခါလောက် အဆင်ပြေရင် ပြန်လာလည်နော်၊ ဆရာ့ကို ပေးထားတဲ့ ဂတိ မမေ့ပါဘူး ဆိုတာ ပြောအုန်း ”

“ မမေ့ပါဘူးဆို ဆရာကလည်း  ” 

“ မမေ့ဘူးဆိုရင် ပြန်ရွတ်ပြ ဘာလည်းဆိုတာ၊ ဆရာ တိုင်ပေးထားတဲ့အတိုင် ” း “

ချစ်ချစ်နွယ် က ချစ်စရာ မျက်စောင်းလေး တချက် ကို ဦးသန်းထွန်းဇော်ဆီ လှမ်းပြစ်ထည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာပေးလေးဖြင့်၊

“ ချစ်ချစ် ဗမာပြည်ကို ပြန်လာလည်တိုင်း၊ဆရာ စိတ်ကြိုက် အလိုး ကို  အနည်းဆုံး တရက်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊ လာပြီး အလိုးခံပါ့မယ်လို့ ဂတိပြုပါတယ် ဆရာ  ” 

“ အင်း ဒါမှ ကိုယ့်ချစ်ချစ်လေးကွ၊ အခုတောင် နောက်တချီ နူတ်ဆက်ချင်လာပြီ ကွာ ”

“ ဆရာ ဟိုမှာ လေယာဉ်ပေါ်တက်ဖို့ခေါ်နေပြီ သွားမှ ရတော့မယ်ထင်တယ်နော် ”

“ အင်းအင်း  အေးချစ်လေး သွားတော့နော် တာ့တာ ” 

…………………………………………………………………...

“ မောင်မင်းညို ရယ် ဖြည်းဖြည်းကွာ၊ ရီက အဲဒီ ဖင်ပေါက်ကို ကိုရီး ကိုတောင် ပေးလုပ်တာ မဟုတ်ဘူးကွယ် ”

“ အော်မမ ကလည်း ကျနော်က အခု ထောပတ်တွေလည်း အများကြီးလိမ်းထားပါတယ်၊ ဟိုတနေ့က တောင် ဒစ်ဖျားကလေး စမ်းသေးတာပဲ ”

“ အင်းအင်း ဖြည်းဖြည်းတော့ လုပ်ကွာ၊ နောက် အချိန်လည်း သတိထားအုန်း တော်ကြာ ကိုရီး လေဆိပ်က ပြန်လာတုန်း တန်းလန်းကြီးကားကနဲ မိနေအုန်းမယ် ”

……………………………………………….

“ ဂျက်စီကာရယ် နင့်ဖင်လေး နည်းနည်းကော့ ခါးလေးကို နိမ့်ပေးထားလေ၊ ခါတိုင်းလည်း လုပ်နေကြပဲဟာကို ”

“ လုပ်ပေးထားပါတယ်နော်၊ ခါတိုင်းလိုပါပဲ၊ ကိုကြီးစိုင်းကသာ၊ မိန်းမ လာတော့မယ် ဆိုပြီး လေဆိပ်သွားကြိုဖို့လောနေလို့ အပေါက်ချော်နေတာပါ ”

“ ဟယ်ဒီကောင်မလေး တကယ်အပေါက်ချော်ပြီး ဖင်ထဲ လိုးထည့်လိုက်ရ ”

“ ဟင့် ခုတော့ လုပ်ပါနဲ့အုန်း အန်နာပြောတယ် အစတုန်းက နာတယ်တဲ့၊ မနက်ဖြန်စာမေးပွဲရှိတယ်၊ နာနေရင် ကောင်းကောင်းထိုင်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး ”

…………………………………………………………….

“ ဟော ကိုကို  ” 

“ ဟေး အချစ်လေး  ” 

“ လွမ်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ် ”

“ ကိုကိုလည်း တူတူပါပဲ အချစ် ရယ် ”

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။