စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၄ )

စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - ခင်လင်း

အခန်း ( ၇ )  မင်းကတော်တို့ဝိုင်း

ကျွန်တော်နှင့် ဒေါ်လေးမေတို့ ဖြစ်ခဲ့ကြပြီးနောက်မှာ ကိုယ့်ချစ်သူ မူမူဆီသို့ပင် အရောက်အပေါက် နည်းသွားပါသည်။ မူမူ့ထံမှ… ကျွန်တော်ဘာ့ကြောင့် မလာနိုင်ကြောင်းကို ကြွယ်ကြွယ့်ဆီမှရော… နုနုကလေး ဆီမှပါ… စာတစ်စောင်စီ ရေး၍ပေးခဲ့ရာ… ကျွန်တော်က နေမကောင်းသောကြောင့် ဟုသာ ခပ်ရိုးရိုး အဖြေပေးခဲ့ ပါသည်။ ထို့အပြင် ကျွန်တော်က မူမူ့ကို သဘောမကျသည့် အချက်မှာ ပဲခူးမှ အစ်ကို နှစ်ဝမ်းကွဲ သူဌေးလေးနှင့် အတူတွဲကာ မကြာခဏ ကားလေးတစ်စင်းဖြင့် ထွက်… ထွက်၍ သွားလာနေခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။

တကယ်တော့ ကျွန်တော့် အပြစ်သာလျှင် ဖြစ်ပါသည်…။ ဖေါက်ပြန် လွန်းသူတစ်ယောက် သာလျှင် ဖြစ်ပါ သည်…။ မူမူက ကျွန်တော့်ကို ချစ်သော်ငြားလည်း ကျွန်တော့်၏ ဖေါက်ပြန်မှုကို တစွန်း တစများ ရိပ်မိသွား လေ သလားတော့ မသိပါ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် နုနုကလေးမှာ ကျွန်တော်နှင့် ဒေါ်လေးမေတို့ အိမ်ပေါ်ထပ် တွင် ပွေ့ဖက်နေကြ သည်ကို တွေ့သွားခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်လေရာ… နုနုကလေးက မူမူ့ကို သွားပြောလေသော ကြောင့်ဟု ကျွန်တော်ထင်မြင်မိပါသည်။

ကြွယ်ကြွယ်က ကျွန်တော့်ကို အသဲစွဲချစ်နေလေရာ ဒေါ်လေးမေနှင့် ကျွန်တော် ဖြစ်ခဲ့ရလင့်ကစား မေတ္တာ နှင့် ယှဉ်၍ ချစ်ရသော ကြွယ်ကြွယ့် လောက်တော့ မချစ်ခဲ့ပါပေ။ ကြွယ်ကြွယ်မှာတော့ ကျွန်တော်ပြုသမျှ နုရမည့် အခြေအနေသို့ ရောက်နေတော့သည်။

ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကို ကြွယ်ကြွယ်နှင့် မတွေ့ဖြစ်သော ညများတွင်သာ ဆုံတွေ့ကြရန်  စည်းကမ်း ထားခဲ့သည့်အတိုင်း… ညဘက်တွင် တခါတခါ ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ကျွန်တော် ည ၁ဝ နာရီလောက်မမှ အတူတူ အိပ်ခဲ့ ရသလို… အခြားညများတွင်လည်း ကြွယ်ကြွယ် မသိအောင် ဒေါ်လေးမေဆီ သွားပြီး အိပ်ခဲ့ရပါသည်။

ဒေါ်လေးမေက ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ကျွန်တော် ဖြစ်နေကြသည်ကို သိနေသော်လည်း… ကြွယ်ကြွယ်ကတော့ ကျွန်တော်နှင့် ဒေါ်လေးမေတို့ ကျူးကျူးလွန်လွန် ဖြစ်နေကြသည်ကို မသိရှိခဲ့ပါ။ ဤသို့မသိခြင်းကလည်း တစ်မျိုး ကောင်းနေပြန်ပါသည်။ အကယ်၍ ကြွယ်ကြွယ်တစ်ယောက် သိသွားခဲ့ပါလျှင် အဘယ်မျှ စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်ရ မည်ကို မတွေးရဲအောင်ပင် ဖြစ်နေပါတော့သည်။ ကြွယ်ကြွယ်သည် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် အင်မတန် စိတ်ဆတ် သောကြောင့် ကျွန်တော့်၏ ဖေါက်ပြန်မှုကို သိရှိသွားပါက အဘယ်မျှ စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်ရမည်ကို မတွေးရဲ အောင် ဖြစ်နေရပြီး သူ့အသက်ရော ကိုယ့်အသက်ပါ ကြံစည်ကောင်း ကြံစည်မည်လား မသိပါ။ ညဘက်တွင် ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ကျွန်တော် တွေဆုံတိုင်း လှပပြည့်ဖြိုးသော သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ကျွန်တော့် သဘောရှိ လိုက်လျှောကာ… ကျွန်တော့် ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲတွင် ခိုဝင်ကာ တီတီတာတာ ပလီပလာ ပြောဆိုတတ်ပါသည်။ 

“ဒါပဲနော်… ကိုလေး ကြွယ့်ကိုပဲ ယူရမယ် သိလား... မူမူ့ကို မယူရဘူးနော်... မူမူကပြောတယ်... ပဲခူးက သူ့အစ်ကို နှစ်ဝမ်းကွဲနဲ့ သူ့မိဘတွေက သဘောတူနေတယ်တဲ့... ကိုလေးရဲ့... ”

ကြွယ်ကြွယ် ထိုသို့ ပြောသောစကားကို ကြားရသည်မှာ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မထူးဆန်းတောပါ။ ကြွယ်ကြွယ်က ဤမျှ မူမူနှင့် တွဲနေရခြင်း အကြောင်းမှာ ပေါ်လွင်နေကာ မူမူလည်း နာမည်နှင့်လိုက်အောင် မူနေခြင်း ဖြစိလိမ့်မည်။ ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော် စိတ်မကောင်း ဖြစ်မှာ စိုးရိမ်၍ ထုတ်မပြောခြင်းသာ ဖြစ်ပေမည်ဟု ကျွန်တော်က ထင်မိပါသည်။

ကြွယ်ကြွယ် ပြောသည်သည့်အတိုင်းပင် ကျွန်တော့်ဆီကို မူမူ့ထံမှ စာတစ်စောင်ရောက်လာပါသည်။ ထိုစာကို မြင်ကတည်းက  ကျွန်တော့် စိတ်တွေမှာ အင်မတန် ထူးဆန်းနေသလို ဖြစ်နေပါသည်။ စာရွက်မှာ ယခင်လို ပန်းရောင် မဟုတ်ပဲ အညိုရောင် သန်းနေပါသည်။

ချစ်သောကိုရေ… 

ဒီစာကို ကိုကိုတင် ဖတ်ရတဲ့ အခါမှာ မူ့ကို သတ်ပစ်ချင်လောက်အောင် မုန်းသွားမယ်ဆိုတာ မူသိပါတယ်… အခုတော့ မူက ကို့ရဲ့သစ္စာကို မဖေါက်ချင်ပဲ ဖေါက်လိုက်ရပြီ ကိုရယ်… ဒါကတော့ မိဘတွေရဲ့ စိတ်ချမ်းသာမှု အတွက် ဆိုပ်တော့ ကိုရယ်… နော်… မူလေ ကိုနဲ့ ခွဲရတော့မယ် ကိုရယ်… ဒီစာကိုဖတ်နေတဲ့အချိန်မှာ မူတော့ အစ်ကိုဝမ်းကွဲနဲ့ ပဲခူးကိုလိုက်သွားရတော့မယ်လေ… မူနဲ့ ကိုကိုလတ်တို့ ပဲခူးမှာပဲ မင်္ဂလာဆောင်ရတော့မှာ… မူလေ ကိုကိုတင့် အပေါ်မှာ ချစ်မြတ်နိုးနေဆဲပဲ ဆိုတာကိုတော့ သိထားစေချင်ပါတယ်… ချစ်တဲ့ကိုရယ် မူတို့ လူချင်းခွဲကြရပေမယ့် မူ့ရဲ့ နှလုံးသားဝိညာဉ်ဟာ ကို့ဆီမှာပဲ ကျန်ရစ်ခဲ့ပ်တယ် ကိုရယ်…

                  ကို့ရဲ့… မူ…

ထိုစာမှာ နုနုကလေး ယူလာသော စာပင်ဖြစ်ပါသည်။ နုနုကလေးမှာ ကျွန်တော့်ကို စာပေးရင်း…

“သိပ်ပြီး သနားစရာကောင်းတာပဲ ဦးလေးကြီးရာ တကယ်ပါ မမမူရဲ့ မျက်နှာက သိပ်စိတ်ထိခိုက်နေပုံပဲ… ဒီစာပေးပြီးတော့ သူ့ကို လူကြီးတစ်ယောက် ကားနဲ့ ခေါ်သွားတာပဲ ဦးလေးကြီးရာ… ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော့်မှာ ထိုစာကိုဖတ်ရ၍ ဘာမှအကြောင်း မထူးသည့်အပြင် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရီမောလိုက်ချင် ပါသေးသည်။ ကျွန်တော်က စာကို နုနုကလေး ရှေ့မှာပင် မီးရှိုပစ်လိုက်ပါသည်။ နုနုကလေးက…

“အို… ဦးလေးကြီးကလည်း… ” 

ဟုဟန့်တားရှာပါသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်လက်ထဲမှ မူမူ၏ စာရွက်မှာ မီးသဂြိဟ်၍ ပြီးသွားကာ ပြာမှုန့်ကလေးများမှာလည်း လေလာရာ လွင့်မျောပါသွားပါတော့သည်။ ကျွန်တော်က ရီမောလိုက်ရင်း… “မူရေ မင်းရဲ့ဘဝလဲ ပြာမှုန်တွေလိုပဲ လေနှင့်အတူ လွင့်ပေဦးတော့ကွယ်… ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

ဒေါ်လေးမေက အရာရှိကတော်ပီပီ တနင်္ဂနွေနေ့များတွင် ပိုကာဝိုင်းရှိသော အခြားမင်းကတော်များအိမ်သို့ သွားတတ်ပါသည်။ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်လေးမေက…

“မင်းကို မိမိလေးတို့နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်… လိုက်ခဲ့မယ် မဟုတ်လား… ”

ဟုခေါ်သောကြောင့် အရာရှိကတော် ဒေါ်မိမိလေးတို့အိမ်သို့ ရောက်ခဲ့ရပါသည်။ ဒေါ်မိမိလေးက ယခု သူမခင်ပွန်း သစ်တောအုပ်ကြီး နယ်ဆင်းသွားသောကြောင့် အပေါင်းအသင်းများကို ပိုကာဝိုင်းခေါ်လိုက်ခြင်း ဟုသိရပါသည်။ ဤကဲ့သို့ပင် ကုန်သည်ကြီးများ၏ ဇနီးများနှင့် အရာရှိကတော်တို့ ချိန်းပွဲမှာ လင်ယောကျ်ားများ မရှိခိုက်တွင် ဝိုင်းတတ်ကြောင်း ကျွန်တော် သိခဲ့ရပါသည်။

ဒေါ်မိမိလေးတို့တိုက်မှာ အင်းယားကန်အနီးတွင်ရှိကာ ဆင်ဝင်ပါသော နှစ်ထပ်တိုက် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ဒေါ်မိမိလေးခြံတံခါးဆီသို့ ရောက်သွားသောအခါ မာလီကုလားတစ်ဦးကိုတွေ့ရပြီး… ဒေါ်လေးမေက ဝင်းပြောင်နေသော စိန်လက်ကောက်ဝတ်ထားသည့် လက်တစ်ဖက်ကို ထုတ်ပြလိုက်ရာ ခြံစောင့်ကုလားက ခေါင်း ညိမ့်ကာ ဆေးအဖြူရောင် သုတ်ထားသော ခြံတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်က ညာဘက်ရှိ အညိုရောင် အုတ်တိုင်ထက်မှ “ဦးထွန်းဇံ သစ်တောအုပ်ကြီး” ဟူသော ကြေးဆိုင်းဘုတ်ကို အထူးပင် သတိပြုမိ လိုက်ပါသည်။ ခြံထဲသို့ရောက်လျှင် ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်လေးမေက

“တိုက်ဆင်ဝင်အောက်ကို မရပ်နဲ့နော် တိုက်ဘေးက သရက်ပင်ကြီး အောက်မှာ တခြားကားတွေ ရပ်ထားတာ တွေ့တယ် မဟုတ်လား အဲဒီမှာ ရပ်နော်… ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

ဒေါ်လေးမေ ပြောသည့်အတိုင်း ကျွန်တော်က တိုက်ရှေ့ အဝိုင်းကိုပတ်၍ မြေနီလမ်းအတိုင်း မောင်းဝင်လာ ခဲ့ပါသည်။ မြက်ခင်းပြင်ကျယ်ရှိသော အဝိုင်း၏ ဘေးအနားသတ်တွင် ပန်းပင်များ စိုက်ပျိုးထားပြီး ရေကန်ငယ်လေး တစ်ခုကိုပါ တွေ့ရပါသည်။ ရေကန်၏အလယ်တွင် ဆင်တစ်ကောင် နှာမောင်းမြှောက်၍ ဝပ်နေသော ကျောက်သား ရုပ်ထုကို တွေ့ရပါသည်။ ထိုဆင်ရုပ်ထု၏ နှာမောင်းမှ ရေပန်းဖြာထွက်နေပုံမှာ အတော်လေး ကြည့်ကောင်း လှပါသည်။ 

ကျွန်တော်လည်း သရက်ပင်ကြီးအောက်သို့ မောင်းသွားလိုက်ပြီး အခြားကားများ၏ အနီးတွင် ရပ်လိုက်ကာ ကားစက်ကို သပ်လိုက်ပြီး ဒေါ်လေးမေအား ကားတံခါး ဆင်းဖွင့်ပေးလိုက်ပါသည်။ အပျိုလေး တစ်ဦးပမာ အင်မတန် ကြွရွ လှပနေသော ဒေါ်လေးမေက ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဘေးတွင် ရပ်လိုက်ကာ…

“မောင်စိန်တင် မင်းရဲ့ကော်လာတွေ ပြင်ပါဦးကွယ်… ဟော… မိမိတောင် လာနေပြီ… ”

ဟု ပြုံး၍ ပြောလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်က ပိုးကော်လာကိုပြင်ရင်း ဒေါ်လေးမေပြောလိုက်သော မိမိလေးဆိုသည့် အမျိုးသမီးကို ကြည့်မိ ပါသည်။ မိမိလေး၏ ကိုယ်ခန္ဒာမှာ မပိန်လွန်းမဝလွန်းဖြစ်ပြီး စိုပြည်ဖွံ့ဖြိုးသော အလှမယ်တစ်ဦးဖြစ်၍... ကျွန်တော် ထင်ထားသလို အသက်မကြီးပဲ ကျွန်တော်နှင့် မတိမ်းမယိမ်း ဖြစ်မည်ဟု ခန့်မှန်းရပြီး... အပျိုကလေး တစ်ဦးကို ကြည့်နေရသကဲ့သို့ ရှိနေပါသည်။

အမှန်ကတော့ မိမိလေးမှာ ဒေါ်လေးမေ၏ အသက်လောက်သာရှိမှန်း ကျွန်တော့်အနီး ရောက်လာမှ သိရပြီး သူမသည်လည်း တစ်မျိုးချောလှသူပင် ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် မိမိလေး၏ အလှမှာ ကပြားဆန်သော အသွင် ရှိပါသည်။  ကပြားဆန်သော အသွင် ရှိသည်ဟု ဆိုရခြင်းမှာ ရွှေရောင်လွင်နေသော ဆံပင်ကို ကြည့်ရခြင်းဖြင့် အင်္ဂလိုဘားမားခေါ် အင်္ဂလိပ်ဗမာကပြား သို့မဟုတ် အင်္ဂလိုအင်ဒီးယန်း ကပြားမှ ပေါက်ဖွါးလာ  သော မိဘများမှ တဆင့် ပေါက်ဖွါးလာသူလောဟု မပြောနိုင်ပါ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် နဖူးပြင်မှာ အနည်းငယ်ကျယ်ပြန့်ပြီး နှာခေါင်းခပ်ချွန်ချွန်နှင့် လှပသော မျက်ရစ်အောက်မှ မျက်လုံးတွေက ဝိုင်းစက်ကြည်လင် ကာ မျက်ဝန်းများက အညိုရောင် သန်းနေသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။

ဆံပင်မှာ အင်္ဂလိပ်မ တစ်ဦးလိုပင် ပြုပြင်ထားပြီး ရွှေနိုင်လွန်လက်ပြတ် ဘလောက်စ်ကို ဝတ်ထားကာ… အတွင်းမှ ဘရာစီယာ ခံထားဟန်နှင့် မတူသော ပခုံးကြိုး မပါသည့် ဘွန်တွမ် ဘော်ဒီကို ဝတ်ထားသောကြောင့် ကော့ချွန်မို့မောက်ပြီး လှပပြည့်ဖြိုးသော ရွှေရင်အုံတွေမှာ ယောကျ်ားတစ်ဦး၏ အသည်းနှလုံးတွေကို ဆွဲယူဖေါက်ခွဲ တော့မည့်ပမာ ညှို့မြှူလျှက်ရှိပါသည်။

ထွာဆိုင်တမျှ သေးသွယ်လှသော ခါးသိမ်သိမ်ကလေးအောက်မှ စွင့်စွင့်ကားကား တင်ပါးကြီးတွေမှာ ဂစ်တာရှိတ်ပမာ လှပတင့်တယ်လျှက်ရှိပြီး အရင်းပြည့်၍ အဖျားသွယ်သည့် ပေါင်တံတွေက ပိုးသားထမီအောက်မှ အထင်းသား ပေါ်လွင်လျှက်ရှိပါသည်။ အဖြူရောင် ခုံမြင့်ဖိနပ်ကို စီးထားသောကြောင့် ဝန်းဝိုင်း စွင့်ကားသည့် တင်ပါးတွေမှာ နောက်ဘက်ကို ကော့နေပြီး ဖွံ့ဖြိူးသည့် ရွှေရင်အုံတွေကလည်း ရှေ့သို့ချီနေသည်ဟု ကျွန်တော်ထင်မိပါသည်။

ဒေါ်ခင်မိမိလေးက… “မေ လာတာနဲ့ အတော်ပဲဟေ့… ကိုယ်တိုဖြင့် လာမှလာပါ့မလားလို့ အတော် စိတ်ပူနေရသေးတယ်ကွယ်…” ဟုပြောရင်း ကျွန်တော့်ဆီသို့ မျက်လုံးများကို ရွှေ့ကာ ကြည့်လိုက်ပြီး သူက ဘာတော်သလဲဟု မေးလိုက်ပါသည်။

“အို… ဒါကျွန်မမောင်လေးပါ အပြင်းပြေခေါ်လာခဲ့တာလေ မိမိနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်… သူက မောင်စိန်တင်လို့ ခေါ်တယ်… မောင်လေး ဒါ ခင်မိမိလေးကွဲ့… ” ဟု

ဒေါ်လေးမေက ပြောလိုက်ရာ ဒေါ်ခင်မိမိလေးက အနောက်တိုင်းဆန်ဆန် ဝဲလ်ကမ်း လုပ်လိုက်သော ကြောင့် ကျွန်တော်က သူမလက်ကိုဆွဲ၍ နှုတ်ဆက်လိုက်ရပါသည်။ ခင်မိမိလေး လက်ဖဝါးကလေး၏ အထိ အတွေ့မှာ အင်မတန်မှ နူးညံ့လှပါသည်။ ခင်မိမိလေးက ပုလဲလုံးလေးတွေ ပေါ်အောင် ပြုံးရင်းက…

“မှတ်ထားနော် မောင်လေး မမကို တွေ့ရင် ခေါ်နော်… မင်းမမက ခေါ်မလာလည်း လာလည်ပေါ့… ဟုတ်လား… ”

ဟု ပြောလိုက်ရာ ကျွန်တော်က သူမ၏ မျက်လုံးတွေ အတွင်းကို စိုက်ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ရင်း…

“ကျွန်တော်ကလည်း ခင်မင်တတ်ပါတယ် မမရယ်… နောက်တော့သာ လာလွန်းအားကြီးလို့ နှင်တော့ မလွှတ်ပါနဲ့ ဗျာ… ” ဟုပြောလိုက်သောကြောင့် ဒေါ်ခင်မိမိလေးက အင်မတန်မှ ကြေနပ်သော အပြုံးတစ်ပွင့် ဝင့်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရပါသည်။

ကျွန်တော့် တန်ပြန်စကားတစ်ခွန်းမှာ ခင်မိမိလေး၏ ဟာဒယနှလုံးအိမ်တွင် ရိုက်ခတ်သွားသလို တဖက်မှ ဒေါ်လေးမေ၏ အသည်းအတွင်းကိုလည်း စူးဝင်သွားဟန်တူပါသည်။ မှန်ပါသည် ဒေါ်လေးမေ၏ မျက်နက်ဝန်း လေးများက ကျွန်တော့် ဆီသို့ မကြေမနပ် ရွေ့လျှားလိုက်သည် မဟုတ်ပါလား။

ကျွန်တော်တို့ တိုက်အတွင်း ရောက်သောအခါ မဟော်ဂနီရောင် ကျွန်းစားပွဲပုလေး တစ်လုံးကို ကြိမ်ထိုး ကုလားထိုင် ၅ လုံးက ဝိုင်းရံလျှက်ရှိပြီး… တလက်လက်ပြောင်ဝင်းသည့် ဝတ်စားတန်ဆာ ပြည်စုံစွာ ဆင်ယင် ချယ်သ ထားသော အထက်တန်းလွှာ အမျိုးသမီးတစ်စုကို တွေ့ရပါသည်။

(မှတ်ချက်။     ။အထက်တန်းလွှာ အမျိုးသမီးတိုင်းကို ကျွန်တော် မဆိုလိုပါ။ ဤနေရာတွင် အချို့ ဖေါက်ပြန်နေသော အသိုင်းအဝိုင်း မကောင်းမှုကြောင့် ပျက်စီးသွားရသော လူဂုဏ်တန် အမျိုးသမီးများ အတွက်သာလျှင် ဖြစ်ပါသည်။)

.......................................................

ကျွန်တော်၏ ဒေါ်လေးမေက ထိုအမျိုးသမီးများ ဝိုင်းကို မဝင်ရသေးခင်ကပင် အမျိုးသမီး ကြီးငယ်တို့က စုပြုံကာ…

“မေက သိပ်နောက်ကျတာကိုး ယူ့ဒါလင် ယူကေသွားတာနဲ့ အလွမ်းနာများ ကျနေသလားဘဲကွ… ” 

ဟု စိန်ဘယက် တဝင်းဝင်း ဝတ်ဆင်ထားသည့် ခပ်ဝဝ အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦးက ပြောလိုက်ပါသည်။ အမျိုးသမီး အားလုံးက ဒေါ်လေးမေကို နှုတ်ဆက်ရင်း ကျွန်တော့်ကို စုပြုံ၍ မျက်လုံးတွေဆိုင်ကာ ကြည့်လိုက်ကြပါသည်။

“ဟောဒါ ကျွန်မမောင်လေးလေ အိမ်မှာ ပျင်းနေမှာစိုးတာနဲ့ ဒီခေါ်လာတာ… ”

ဟု ဒေါ်လေးမေက ပြောလိုက် သောကြောင့် အားလုံးက ကျွန်တော့်ကို ကြည့်၍ ပြုံးလိုက်ကြပြီး…

“ဟ… ကောင်းတာပေါ့ အိုင်တို့ တစ်အိမ်တိုးတာပေါ့… ” ဟုပြာလိုက်ပါသည်။

ထို့နောက်တွင် ဒေါ်ခင်မိမိလေးက ကျွန်တော့်အတွက် ဆွဲပေးလိုက်သော ကုလားထိုင်ပုလေးတွင် ဝင်ထိုင် လိုက်ပါသည်။ သူတို့ ဝိုင်းဘေးမှ ကျွန်တော်ဝင်ထိုင်လိုက်သောနေရာမှာ ဒေါ်လေးမေနှင့် ဒေါ်မိမိလေးတို့ ကျရောက်လျှက် ရှိပါတော့သည်။

ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ တိုက်အောက်ထပ်တွင် အမျိုးသားများ စိတ်မာန်တက်ကြွစရာ ပန်းချီကားတချို့နှင့် တောတောင်သဘာဝ ရှုခင်း ပန်းချီကားများ အလှချိတ်ဆွဲထားသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ဒါတင်မကသေးပဲ ကိုယ်တုံးလုံး ရုပ်ထုအချို့ကိုလည်း တွေ့ရပြန်သောကြောင့်… ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ လင်တော်မောင်မှာ အနုပညာ ဝါသနာပါသော လူတစ်ယောက်ဟု ထင်မြင်မိပါသည်။ သို့သော် ကျွန်တော့်အထင်နှင့် အမြင် လွဲသွားပါသည်။

“မမတို့က တော်တော် အနုပညာ ဝါသနာပါတယ် ထင်တယ်… တစ်အိမ်လုံးမှာ ပန်းချီကားတွေနဲ့ ပြည်နေတာပဲ… ”

ဟု ကျွန်တော်က မေးလိုက်သဖြင့် ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ သေးသေးမျှင်မျှင် ဆွဲထားသော မျက်ခုံးတွေကို မြှင့်ချီကာ ရယ်မောလိုက်ပြီး…

“ဘယ်က အနုပညာ ဝါသနာပါရမလဲ မောင်လေးရယ် မင်းအန်ကယ်က လှတာမြင်ရင် အကုန်သဘောကျတာကွဲ့ ဒီပန်းချီးကားတွေ ဝယ်ချိတ်ထားတာကလဲ အိမ်ကျက်သရေ တစ်မျိုးပဲဆိုပြီး ကြည့်လို့ကောင်းတာနဲ့ ချိတ်ထားတာ မောင်လေးရဲ့… ”

ထိုသို့ ဒေါ်ခင်မိမိလေးက ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော် အံ့အားသင့်သွားရပါသည်။ ကျွန်တော်က တည်ထား သောဗူးထဲမှ စီးကရက်ကိုဖွါရှိုက်ရင်း ဒေါ်လေးမေ သင်ပြပေးသော ပိုကာဆွဲနည်းကို ကြည့်နေလိုက် ပါသည်။

အမှန်တော့ ကျွန်တော့်မှာ လူ့လောက ဝင်ရောက်ကာစ လူ့ဘဝ လူ့အကြောင်းကို လေ့လာနေသော လူရွယ် တစ်ဦးသာလျှင်ဖြစ်ပြီး  ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း လိင်မတူသော မသတ္တဝါ၏ အရသာကို ခံစားဘူး၍ တွေ့သမျှ အရသာကို လက်ညှိုးထိုးကာ ခံစားချင်လာသော အချိန်ပိုင်းတွင် ရောက်နေလေရာ ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ လှပသော ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်နှင့် မက်မောဖွယ်ရာ ရုပ်ရည်ရူပကာကို အနီးကပ် မြင်တွေ့ရသောအခါ အာရုံထဲတွင် သူမပုံရိပ်က ဝဲလှည့်ကာ ရမ္မက်သွေးတွေက ထကြွနေပါတော့သည်။

တကယ်တော့ ဒေါ်ခင်မိမိလေးအား အနီးကပ်တွေ့ရသောအခါမတော့ သူမ၏အလှမှာ ဒေါ်လေးမေနှင့် မတူပဲ ဖြူဖြူချောချောနှင့် ဘေးတိုက်မြင်နေရသော အလှမှာ ကျောက်ဆစ်ရုပ်ကလေး တစ်ရုပ်ကဲ့သို့ပင် ထင်မြင်မိ ပါသည်။ လည်တိုင်မှာ အနေတော် သွယ်လျှလျှနှင့် အကြောစိမ်းမြမြလေးများ ယှက်သန်းနေပုံမှာ  ကြည့်ကောင်း လှပါသည်။ တံတောင်ဆစ်၏ အောက်ပိုင်းရှိ ဖြူနုသော လက်ဖျံပေါ်မှ အမွှေးပါးပါး အုပ်လွှမ်းထားပုံမှာ ကြေးမှုံပြင်တွင် တင်နေသော သနပ်ခါးစက်ကလေးများပမာ တွေ့နေရပါသည်။

ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ အိမ်ဖေါ်မိန်းကလေး၏ ရုပ်ရည်ကလည်း မခေလှပါ… ၁၆ နှစ်ခန့်ဟု ထင်ရသော်လည်း ဖြူဖွေးစိုပြည်သော အသားအရည်… ဖွံ့ထွားသော ရင်သား… ထွားကြိုင်းစွံ့ကား လုံးဝန်းသော တင်ပါးဆုံတွေနှင့် ထိုမိန်းကလေးက… “သုံးဆောင်ကြပါရှင်… ”    ဟုပြောရင်း ကော်ဖီပန်းကန်များကို ချပေးလိုက်ပါသည်။ သူမ၏ အသံမှာ ခပ်သြသြ ဖြစ်ပြီး စကားခပ်ဝဲဝဲ ဖြစ်သောကြောင့် မော်လမြိုင်ဘက်မှဟု တွေးထင်မိပါသည်။ ကျွန်တော် ထင်သည့်အတိုင်း မော်လမြိုင်မှ ခေါ်ယူထားသူလေး ဖြစ်ကြောင်း သိရပါသည်။

ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်ခင်မိမိလေးက သူမ၏ ဖဲတွေ တွဲပုံတွဲနည်းကို ပြရင်း…

“ဟောဒီအပွင်နဲ့ ဟောဒီလို တွဲရတယ်ကွဲ့… ကိုယ့်လက်အောက်ကအိမ် မြင်လို့ အရေးမကြီးဘူး… ကိုယ်အထက် အိမ်က မြင်သွားရင် ကိုယ်တွဲဖို့ လိုနေတဲ့ ဖဲ မရပဲနေလိမ့်မယ်… မောင်လေးရဲ့… ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

ထိုသို့ပြောလိုက်သဖြင့်လည်း ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေ အနီးနားမှ ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ ကိုယ်လုံးလေးနှင့် မထိတထိရွှေ့လိုက်ရင်း သူမဖဲကို ကြည့်လိုက်ပါသည် ဒေါ်ခင်မိမိလေးနာမည်ကို… ခင်မိခါမိလေး ဟုသာ ခေါ်ပါရစေ တော့… ။ ခင်မိမိလေး ဆိုသော အမည်မှာ အင်မတန်မှ ဗမာဆန်သော အမည်ဖြစ်ပြီး ယဉ်ယဉ်ကလေးနှင့် ခန့်ထည်သော အမည်လည်း ဖြစ်ပါသည်။

ခင်မိမိလေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ အမျိုးသမီးမှာလည်း မခေလှပါ။ သူမ၏ ရုပ်သွင်မှာ အထက်တန်းလွှာ ရှမ်းအနွယ်ဝင်ဟု ထင်ရပြီး အသားဖြူဝင်း၍ တမျိုးလေး ကြည့်ကောင်းလှပါသည်။ သူမနာမည်ကတော့ တင့်တင့် ဟုသိရပါသည်။ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကတော့ ဖြူဖြူ ဝဝ ရွက်ကြမ်းရေကြို ရုပ်သွင်ရှိပြီး ပိုကာ ဝါသနာအိုးတွေ ဖြစ် ဟန်တူပါသည်။ ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့်ကို အကဲခတ်သော မျက်လုံးတွေနှင့် မကြာခဏ စိုက်ကြည့်တတ် ပါသည်။

အမှန်တော့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်လေးမေ ခေါ်လာရခြင်းမှာ မင်းကတော်တို့ဝိုင်းတွင် ဂုဏ်ယူဖို့အတွက်များ ဖြစ်နေသလား မပြောတတ်ပါ။ သူတို့ချင်းတော့ သိနေကြသည်ဟု ထင်ပါသည်။ ကျွန်တော့်က ဒေါ်လေးမေနား တိုးကပ်လိုက် ခင်မိမိလးအနီး ချဉ်းကပ်လိုက် လုပ်နေရာ ခင်မိမိလေးက အောက်အိမ်ဖြစ်သောကြောင့်

“မင်းရဲ့ မမကိုတော့… ဒီမှာရှိတဲ့ ဖဲတွေကို မပြောလိုက်ပါနဲ့… နော်… ” ဟု ရီရီမောမောနှင့် ပြောလိုက်သေးသည်။ ထိုသို့ပြောသော်လည်း သူမသာ ဒေါင်းသွား ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ခင်မိမိလေးတို့ဆီမှ ပြန်ခါနီးတွင် သူမက ကမျွန်တော်အိတက်နေသော ပရိုက်ဗိတ်ကျောင်းထက် အင်းယားတွင် ဖွင့်ထားသော ကျောင်းက အသင်အပြ ပိုကောင်းကြောင်း ပြောဆိုလိုက်ပါသည်။ ထိုကျောင်းတွင် ကောလိပ်မှ ဆရာတွေကိုယ်တိုင် သင်ပြသောကြောင့် အောင်မြင်နိုင်မှု ရှူးဝါး ဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်ပါသေးသည်။

ကျွန်တော်တို့ အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ ကျွန်တော့်အတွက် ဖိတ်စာတစ်စောင် ရောက်နေသည်ကို တွေ့ရ ပါသည်။ ထိုဖိတ်စာကို ကြွယ်က လာပေးရင်း ပြုံးတုံးတုံးလုပ်ကာ…

“ကိုလေး ဖိတ်စာကို ကြည့်ပြီး မျက်ရည်တွေ ကျမနေနဲ့ဦး နော်… ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်က ကြွယ်ပြောကတည်းက ရိပ်မိပါသည်။ အမှန်တော့ ဤဖိတ်စာမှာ  မူမူနှင့် ပဲခူးမှ သူဌေးလေး ကိုသက်ဝင်းတို့၏ လပ်ထပ်မင်္ဂလာ ဖိတ်စာပင်တည်း။

ကျွန်တော် ထိုဖိတ်စာကို ကြည့်ကာ မျက်ရည်တော့မကျမိပါ။ အမှန်တော့ မူမူ့ကို လိုသလောက် ချစ်ခဲ့ပြီး ဖြစ်ကာ… သူမ၏ ဘဝမှန်ကို သူမ ရွေးချယ်တတ်သွားခြင်းအတွက် ဝမ်းသာမိပါသည်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ချစ်ခဲ့မိသည့်အပြင် ဒေါ်လေးမေနှင့်ပါ တိတ်တိတ်ပုန်း ချစ်ခဲ့လေရာ အဘယ်မှာ မူမူ့ကို ယူနိုင်တော့ မည်နည်း။ ဘာပဲပြောပြော မူမူက သူမဘဝ နားခိုရမည့် ယောကျ်ားတစ်ယောက် ရသွားခြင်းအတွက် ဝမ်းသာမိ သည် ကတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်ပါသည်။

တချိန်တည်းမှာပဲ နိုင်ငံခြားမှ အန်ကယ့်ဆီမှ စာတစ်စောင်ရောက်လာပြီး… သူ၏ရောဂါ ဝေဒနာကို ဆေးကုရန် အင်္ဂလန်တွင် နေဦးမည်ဟု ပါရှိပြီး… အစိုးရက ခွင့်ပြုပြီး ဖြစ်ကြောင်းလည်း ပါရှိပါသည်။ ဆေးဝါး ကုသရန် အတွက် အနည်းဆုံး နှစ်လ သုံးလတော့ ထပ်မံကြာဦးမည်ဖြစ်၍ စိတ်အေးအေးထားရန် ပါရှိပါသည်။

ထိုစာကို တွေ့ရသောအခါ ကျွန်တော် အတော်လေး ဝမ်းသာသွားခဲ့ပါသည်။ တကယ်လို့သာ အန်ကယ့် ရောဂါ ဝေဒနာ သက်သာမည် ဆိုပါက ဒေါ်လေးမေ လိုချင်သော ရမ္မက်ဆန္ဒတွေကို အန်ကယ့်ထံမှ သဘောရှိ ခံစားရမည် မဟုတ်ပါလား။

ကျွန်တော်နှင့် ဒေါ်လေးမေတို့ မှားမှားယွင်းယွင်း ဖြစ်နေကြသည်ကို ကြွယ်ကြွယ် မသိရအောင်တော့ နှစ်ဦး စလုံးက စောင့်ထိန်းရန် တာဝန်ယူထားရပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ်က ကျွန်တော့်ကို အစ်ကိုဝမ်းကွဲအဖြစ်ရော ချစ်သူ အဖြစ်ပါ အင်မတန်မှ အသဲစွဲအောင် ချစ်နေလေရာ တကယ်လို့သာ ထိုကိစ္စသာ သိရှိသွားပါက သူမအင်မတန် စိတ်ထိခိုက်သွားမည်ဖြစ်ပါသည်။

တခါခါ ကျွန်တော်နှင့် ကြွယ်ကြွယ် တွဲ၍ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ကြရာ ရုပ်ရှင်ကြည်ရင်း ကြွယ်ကြွယ့် ကိုယ်လုံး လေးကို လက်တစ်ဖက်က ရစ်သိုင်းထားပြီး နှစ်သိမ့်မှု ပေးလိုက်မိပါသည်။ အမှန်တော့ ကျွန်တော် ကြွယ်ကြွယ်နှင့် အတူ ရှိနေသည့်တိုင် ကျွန်တော့် စွဲလန်းခြင်း စိတ်အာရုံတွေမှာ ကြွယ်ကြွယ့်ထက် အဆမတန် အမူအရာသာ၍ အပေးအယူ အလွန်ကောင်းသော ဒေါ်လေးမေဆီကိုသာ ပျံ့လွင်နေပါသည်။

တစ်နေ့တွင် ကျွန်တော်နှင့် ကြွယ်ကြွယ် ည ၉ နာရီပွဲ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ချိန်မှာ ဒေါ်လေးမေက အိမ်မှာကျန် ရစ်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ပြန်ရောက်သောအခါ အိမ်မှ ထမင်းချက် အဒေါ်ကြီးက…

“မင်းကတော် ဒေါ်ခင်မိမိလေး အိမ်ကို လိုက်ခဲ့ပါတဲ့ ကွယ်… ” ဟု ဆီးကြို ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော် ကားကို ချက်ချင်း မောင်းထွက်ခဲ့ရ ပါတော့သည်။

အချိန်မှာ ၁၂ နာရီ ထိုးနေပြီ ဖြစ်ပါသည်။

အခန်း ( ၇ )ပြီးပါပြီ။

.............................................................................

အခန်း ( ၈ ) ဝီစကီအချစ်

ကျွန်တော် ဒေါ်ခင်မိမိလေးတို့ အိမ်သို့ရောက်သောအခါ ဒေါ်လေးမေကို မတွေ့ရပဲ အိမ်တံခါး လာဖွင့်ပေးသော ဒေါ်ခင်မိမိလေးကိုသာ တွေ့ဆုံရပါသည်။

“လာလေ မောင်စိန်တင်… အိမ်ထဲဝင်ဦး… ” ဟု ခင်မိမိလေးက ဖိတ်ခေါ်လိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေအား မေးလိုက်ပါသည်။

ခင်မိမိလေး ပါးစပ်မှ စူးရှရှ အရက်နံ့က ကျွန်တော့် နှာခေါင်းထဲသို့ သင်းကနဲ ဝေ့ပျံ တိုးဝင်လာသောကြောင့် သူမ အရက်သောက်ထားကြောင်း သိလိုက်ရပါသည်။ ခင်မိမိလေးက ရင်းနှီးစွာဖြင့် ကျွန်တော့် ပခုံးကို ဖက်လိုက်ကာ ဧည့်ခန်းဆောင်ကို ခေါ်လာခဲ့ပါသည်။

“မင်းမမ တစ်ယောက်တော့ အိပ်ပျော်နေလေရဲ့… မောင်လေးများ ပါလာမလားလို့ မမတောင် မျှော်နေသေးတယ်… ”

“ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်လဲ လာမလို့ပါပဲ မမရယ်… ရုပ်ရှင် သွားကြည့်နေတာနဲ့ပဲ… ဒါထက် မမမေကို နှိုးလိုက်မှနဲ့ တူပါတယ်… ”

“အို… အိပ်ရေးပျက်နေပါဦးမယ်ကွယ်… မနှိုးပါနဲ့… ဒါထက် မောင်လေးရော ညဉ့်နက်နေပြီပဲ ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်ပါလား… ”

ထိုကဲ့သို့ ခင်မိမိလေးက ပြောလိုက်သော ဆိုလိုရင်းကို ကျွန်တော် သိနာလည်သော်လည်း ဒေါ်လေးမေကို ပြန်မပို့ပါက ကျွန်တော်တို့ ကိစ္စကို ကြွယ်ကြွယ်တစ်ယောက် ရိပ်မိသွားမည် စိုးသောကြောင့်…

“မဖြစ်ပါဘူးမမရယ်… မမမေကို ဒီညပြန်ခေါ်မသွားရင် မနက်ကျတော့ ကျွန်တော့်ကို အကြိမ်းအမောင်း ခံနေရပါဦး မယ်… ”

“အို… မင်းကို ဘယ်သူကများ ကြိမ်းဝါးစရာ ရှိလို့လဲ မောင်လေးရာ… ” ဟုပြောရင်း

ကျွန်တော့်ကို ခင်မိမိလေးက ခပ်တင်းတင်း ပွေ့ဖက်လိုက်သဖြင့် ခေါင်းနားပန်းကြီးကာ ပူကနဲ ဖြစ်သွားရပါသည်။ ခင်မိမိလေးက  ကုတင်ပေါ်တွင် အိပ်ပျော်နေသည့် ဒေါ်လေးမေကို ပြလိုက်ရာ… ကုတင်အနီးရှိ ရမ်တစ်ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက်များမှာ ကျွန်တော်၏ အသည်းနှလုံးတွေကို လှုပ်ရှားသွားစေပါသည်။

“တို့ရဲ့ ပျော်ပွဲမှာ မင်းမမ အရက်သောက်လွန်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတာပဲ မောင်လေး လာပါကွယ် အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်ပါစေ… ”

ခင်မိမိလေး ကျွန်တော့်ကို အိမ်ရှေ့ စားပွဲခုံတွင် ထားခဲ့ပြီး အတွင်းခန်းသို့ ဝင်ရောက်သွားသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် ပိုကာ ဖဲထုပ်ကို ခုတိုင် တွေ့နေရပါသေးသည်။ လျှပ်စစ်မီးရောင်အောက်တွင် ဝင်းပြောင်နေသော ဖန်သား ပြာခွက်ကလေးထဲမှ  စီးကရက်တိုများ အတော် များပြားစွာ ထည့်ထားသည်ကို တွေ့ရသောကြောင့် ခင်မိမိလေးတို့ ပိုကာဝိုင်းမှာ အတော်ကလေး လူစုံစုံညီညီ ကစားသွားကြောင်း သိနိုင်ပါသည်။

အနီးတွင်ချထားသော သတင်းစာတစ်စောင်ကို လှန်လှော ကြည့်ရာ စာမျက်နှာတိုင်းတွင် ပလူပျံ ဆူညံနေ သည့် တောမှ မောင်မြေဇာ မယ်မြေဇာတို့အား ပြန်ပေးဆွဲ သတ်ဖြတ်သော သတတင်းတွေကို စိတ်ဝင်စားမှု မရှိလှပဲ ဖတ်ရှုနေမိပါသည်။ နေ့တိုင်းလိုလို ထိုသတင်းမျိုး ပါနေသောကြောင့် ရိုးသွားသည်ဟု ထင်ပါသည်။

ကျွန်တော် နောက်ဆုံးစာမျက်နှာကိုတော့ အတော်ပဲ စိတ်ဝင်စားနေမိပါသည်။ သတင်း၏အပေါ် ခြောက်လိုင်း စာလုံးမဲကြီးတွေက စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းလှသလို  ၎င်းအောက်မှ တွေ့ရသော သုံးလိုင်းစာလုံး များမှာလည်း ကျွန်တော့် အသည်းကို ဆွဲကိုင်ကစားသွားသည်ဟု ထင်မိပါတော့သည်။

ကျွန်တော် ထိုသတင်းကို ဖတ်ရသောအခါ အတော်ပင် တုန်လှုပ်သွား ပါတော့သည်။ အမှန်တော့ မူမူသည် ကျွန်တော့်ကို စွဲလန်းသောဝေဒနာက မပျောက်နိုင်ပဲ  ဂုဏ်ကြီးရှင် မိဘတို့ စီမံရာ နာခံလိုက်ရဟန်တူပါသည်။

မူမူသည် မိဘဂုဏ်ကျေးဇူးကို ထောက်ပြီး မိဘမျိုးရိုး၏ အရှက်သိက္ခာကိုရော မိဘ စိတ်ချမ်းသာမှု အတွက်ပါ လိုက်လျှောရဟန်ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်က သတင်းစာကို ကြည့်နေပါသော်လည်း ညှိုးလျှော့နေသော မူမူ၏ရွှေရုပ်လွှာကိုသာ ထင်ယောင်မြင်ယောင်လာကာ ရင်ထဲဝယ် အလိပ်လိပ်တက်လာပါတော့သည်။

စိန်တင်အောင်ဆိုသော တူရိယာ အဖွဲ့မှာလည်း ကျွန်တော့်နာမည်နှင့် တိုက်ဆိုင်စွာ ဆင်တူနေခြင်းကြောင့် မူမူစိတ်ထိခိုက်သွားရသည်ဟု ထင်မြင်မိပါသည်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်သာ သစ္စာမဖေါက်ပဲ နှစ်ဦးသား မေတ္တာနှောင်ကြိုးကို ထိန်းသိမ်းနိုင်မည်ဆိုပါက… ကျွန်တော်သည် မူမူ့ကို တနည်းနည်းနှင့် ရအောင် ကြံစည်နိုင်မည့် ယောကျ်ားကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်ရပေမည် မဟုတ်ပါလော… ။ လူကြီးမိဘ ဂုဏ်ပကာသနကို ထောက်ရှု၍ လက်ထပ်လင့်ကစား မချစ်သော်လည်း အောင့်ကာနမ်းလိုက်ရသော အိမ်ထောင်ရေး၏ အဆင် မပြေမှုများ မကြာမီ ပေါက်ကွဲ၍ ပျက်စီးရသည်လည်း အများအပြားပင် ဖြစ်ရာ မူမူ၏ အိမ်ထောင်ရေးသည် ခိုင်မြဲသော အိမ်ထောင်ရေး ဖြစ်ပါစေဟု ကျွန်တော်ဆုတောင်းမိပါသည်။

ယခင်တုန်းက မူမူ့အပေါ်တွင် ဘယ်လိုမျှ မစဉ်းစားခဲ့မိသော ကျွန်တော်သည် သူမက ကျွန်တော့်ကို သာလျှက် စွဲလန်းခြင်းဖြင့် ဝေဒနာခံစားနေရပုံကို တွေးမိသည့်အခါ ခိုင်မာလှသော ကျွန်တော့်၏ မျက်ရည် တမံကျိုးကာ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများမှာ ရေလှိုင်းပမာ လိမ့်ဆင်းလာပါတော့သည်။

“အလို မောင်စိန်တင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ မျက်ရည်တွေဘာတွေ ကျနေပါလား ကွ ဟင်… ”

ထိုအသံကြောင့် တဒင်္ဂမျှ စိတ်ထိခိုက်သွားရသော ကျွန်တော်က စီးကျလားသော မျက်ရည်များကို ရုတ်တရက်ပင် လက်ကိုင်ပုဝါနှင့် သုတ်ပစ်လိုက်ရင်း…

“မီးလုံးကို မော့ကြည့်မိလိုက်လို့ ကျိန်းသွားတာပဲမမ အရင်တုန်းက မျက်စိနာဖူးတော့ မျက်လုံးတွေက မီးလုံးကို ကြည့်မိရင်  ကျိန်းစပ်ပြီး ထွက်လာတာပဲ မမရယ်… ” ဟု

ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သော်လည်း ခင်မိမိလေးမှာ ယုံကြည်ပုံမရပဲ ကျွန်တော့်ရှေ့တွင် ချထားသော သတင်းစာ စာမျက်နှာတွေက လှန်ထား၍ အထင်းသား ပေါ်လွင်နေသည့် မူမူတို့သတင်းကို တွေ့သွားသဖြင့် ပြုံးလိုက်ပါသည်။

“မင်းလိမ်နေတယ် မောင်စိန်တင် ဟောဒီ မူမူဆိုတာ မင်းတို့နဲ့ မျက်စောင်းထိုး နေသွားတဲ့ ကောင်မလေး ချောချောလေးလေ… မင်းရဲ့ မမကလည်း ပြောပါတယ် မင်းနဲ့မူမူဟာ သမီးရည်းစား ဖြစ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းလေ… ”

ခင်မိမိလေး ပြောစကားကြောင့် ကျွန်တော် အတော်လေး အံ့အားသင့်သွားပြီး ကျောက်ရုပ်ပမာ ဖြစ်သွားရာမှ မချိပြုံး ပြုံးရင်း ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်ကာ…

“မှန်ပါတယ်   မမရယ်… မူမူဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ အချစ်ပါပဲ… ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က မိုက်မဲလို့ လက်လွှတ်ခဲ့ရတယ် လေ… ” 

ကျွန်တော်ခေါင်းငုံ့ ထားရာက ဖြေးဖြေးမော့ရင်း ပြောလိုက်ပါသည်။ မျက်လုံးတွေမှာ မျက်ရည်တွေဖြင့် စွန်းထင်နေဟန်တူပါသည်။ ခင်မိမိလေးက သူမ၏ မျက်ခုံး သေးသေး ကွေးကွေးလေးကို ပင့်လိုက်ရင်း အပြုံးတစ်ပွင့် ဆင်လိုက်ကာ…

“အို ကွာ… ကိုယ့်ကို မချစ်တော့လို သူက ချစ်သူ ရှာသွားပြီပဲ… ကိုယ်က ဘာများ ဝမ်းနည်းနေရဦးမလဲကွာ… လာလာ မင်းစိတ်ညစ်တာတွေ ပျောက်သွားအောင် မမ ဆေးတိုက်ပါ့မယ်…”

ခင်မိမိလေးက ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲခေါ်လိုက်သောကြောင့် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရပါသည်။ သူမက ကျွန်တော့်ကို လူပျိုလူရွယ် တစ်ယောက်ဆိုတာထက် ကစားစရာ အရုပ်ကလေးလို ကလေးတစ်ယောက်လို ထင်နေရော့သလားမသိပါ။

နူးညံ့ပျော့ပြောင်းလှသော သူမ၏ လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်ခါးကို ရစ်ပတ်လိုက်ပြီး အတွင်းခန်းဆီသို့ ပိုးသားနုနု ကန့်လန့်ကာကို ဖယ်ရှား၍ ဝင်လာခဲ့ပါသည်။ ထိုအခန်းတွင်းဝယ် မတ်တပ်ဘီဒို လေးတစ်လုံး နှင့် ကောင်တာစားပွဲလေးတစ်လုံး ရှိနေပါသည်။

“ဟောဒီ အခန်းကလေးက မိမိရဲ့ မောင် အရက်သောက်တဲ့ အခန်းပေါ့… အခုတော့ သူက တောမှာချည်း ဆင်းနေရတော့ မမိမှာ ဖဲရယ် အရက်ရယ်ပဲ အဖေါ်ပြု နေရတာပေါ့လေ… ဒီလို နယ်ဆင်းနေရတဲ့ ယောကျ်ားကို မမဖြင့် သဘောမကျနိုင်ပါဘူးကွယ်… ”

ခင်မိမိလေးက ဝီစကီ ပုလင်းကို ဆွဲထုတ်ကာ ပြောလိုက်ရင်း ဖန်ခွက်ထဲသို့ ဝီစကီကို ငှဲ့၍ ဆော်ဒါရောစပ်ကာ  ရေခဲဘီဒို ထဲမှ ရေခဲတုံးလေးများကို ထည့်ပေးလိုက်ပါသည်။

“ကဲ… မောင်လေး စိတ်ညစ်တာတွေ ပျောက်သွားအောင် သောက်လိုက် မောင်လေး… ”

“ကျွန်တော် မသောက်တတ်ပါဘူး မမရယ်… ”

ကျွန်တော့်ဆီ တိုးပေးလိုက်သော ဝီစကီ ဝမ်းပက်ကို ဟန်လုပ်ကာ ငြင်းပယ်လိုက်ပါသည်။ အမှန်ကတော့ ခင်မိမိနှင့် ပထမဆုံး စတင် တွေ့ဆုံ ဆက်ဆံချိန်တွင် ကျွန်တော်၏ တန်ဖိုးကို တင်ထားရဦးမည် မဟုတ်ပါလား… ”

“နည်းနည်းပါးပါးပေါ့ မောင်လေးရာ… ကဲကဲ သောက်လိုက်စမ်း… မမလည်း သောက်မယ်လေ… ”

ထိုကဲ့သို့ ခင်မိမိလေးက ပြောလိုက်သောကြောင့် ယခုတစ်ခါတော့ ကျွန်တော် မငြင်းသာတော့ပဲ သူမ ပေးလိုက်သော ဝီစကီခွက်ကို မော့ချလိုက်ပါသည်။ ဝီစကီသောက်ပြီးနောက် ကျွန်တော့်စိတ်အာရုံတွေ လန်းဆန်းလာသည်ဟု ထင်မိပြီး ကျွန်တော့် ကိုယ်ကြီးမှာ ကြွတက်လာ၍ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ  ခင်မိမိလေးဆီမှ ဝီစကီ နောက်ထပ် တောင်းခံလိုက်ပြန်ပါသည်။ သူမကပြုံးလိုက်ကာ ကျွန်တော့် ဖန်ခွက်ထဲသို့ ထပ်ထည့်ပေး လိုက်ရင်း

“တော်တော် စိတ်ညစ်ပြေသွားပြီလား မောင်လေး” ဟု မေးလိုက်ပါသည်။

“ကျွန်တော် အခုမှပဲ နေသာ ထိုင်သာ ရှိသွားတယ်… ”

ကျွန်တော် ဖန်ခွက်ကို နှုတ်ခမ်းတွင် တေ့လိုက်သည့်အချိန်မှာပင် ခင်မိမိလေးက နောက်ဖန်ခွက် တစ်လုံးတွင် ဝီစကီထည့်ကာ သောက်လိုက်ပါသည်။ သူမ၏ နီရဲသော နှုတ်ခမ်းတွေက စွတ်စိုသွားကာ အရောင် တွေ လက်လာသည်ဟု ထင်ရပါသည်။

“အိုးးး… မမက ကျွန်တော့်ထက် အများကြီး ပိုပြီးသောက်နိုင်ပါလား… ”

ကျွန်တော်မှာ အတော်လေး ထွေလာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် ခင်မိမိလေး၏ မျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့် မိပါသည်။ သူမကိုယ်တိုင်ပင် အရက်တန်ခိုး ဝင်ဖမ်းစားထာသောကြောင့် ဒယီးဒယိုင် ဖြစ်လာကာ ကျွန်တော့် ဘေးတွင် ယှဉ်၍ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပါသည်။

နှစ်ဦးသား မျက်လုံးတွေမှာ အရောင်တွေ တောက်နေသလို တစ်ဦး၏သဘောကို တစ်ဦးက အပြန်အလှန် ထုတ်ဖေါ်ပြနေ သကဲ့သို့ ရှိနေပါတော့သည်။ ကျွန်တော်က မစရသေးမှီမှာပင် ခင်မိမိလေး၏ လက်နှစ်ဖက်က ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို ရစ်သိုင်းလိုက်ပြီး ပူနွေးသော အတွေ့ဖြင့် ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူလျှက် ရှိပါသည်။ ယခုတစ်ခါတော့ ကျွန်တော် အညံ့မခံပဲ သူမ၏ ခါးလေးကို ပြန်လည် ဖက်တွယ် ရစ်သိုင်းလိုက်ပြီး သူမ၏ ပါးလျနီထွေးသော နှုတ်ခမ်းတွေကို အားပါးတရ စုပ်ယူကာ… သူမ၏ နဖူးပြင်မှ လည်ပင်းတွေအထိ မွှေးကြူနေမိပါသည်။ 

သည်နောက်တွင် သူမကပင် ကျွန်တော့်ကို ဦးဆောင်ကာ သူမ၏ အခန်းထဲ ခေါ်ဆောင်သွားပါသည်။ အခန်းထဲတွင် အဆင်သင့် ဖြစ်နေသော နှစ်ယောက်အိပ် ကျွန်းကုတင်ထက်ရှိ တောင်ဆုပ်နီးပါးမျှ ထူထဲသော မွှေ့ယာပေါ် ခင်မိမိလေးက ပြေးသွား၍ တင်ပါးတဝက် မြုပ်အောင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး… ကျွန်တော့်အား လက်ကလေး မြှောက်ကာ လက်ယပ် ခေါ်ယူလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်က အချစ်ရမ္မက်တွေ ဟုန်းကနဲကြွလာပြီး သူမဆီသို့  ကမန်းကတန်း ပြေးဝင်သွားသောအခါ… ခင်မိမိလေးက သူမကိုယ်လုံးကို တပါတ်လှည့်၍ ရှောင်တိမ်းလိုက်သဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ မွှေ့ယာကြီးပေါ် ဝမ်းလျှားထိုးကာ လွတ်လွတ် ကျွတ်ကျွတ် ကျဆင်းသွားသဖြင့် သူမက ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ကာ တခစ်တစ် ရီမော နေပါတော့သည်။ သူမ ရီလိုက်သောအခါ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ပိုမိုတက် ကြွလာပြီး… ခင်မိမိလေးဆီသို့ ထကာ ပြေးသွားလိုက်ပါသည်။ ခင်မိမိလေးကတော့ ကျွန်တော့်ကို အရူးလုပ်ကာ ကုတင်ကို လှည့်ပတ် ပြေးနေပါသည်။ ကျွန်တော့်မှာ ခင်မိမိလေး၏ ရမ္မက်ညှို့မြှူ ဖမ်းစားပုံကို တအံ့တသြဖြစ်ကာ ခေါင်းထဲတွင် ပိုမို ပူပြင်းလာပါသည်။

သူမ နောက်ထပ်တပါတ် လှည့်အပြေးတွင် ကျွန်တော်က ကုတင်ပေါ်မှ ကျော်ဖြတ်ကာ မလွတ်တမ်း ဖမ်းလိုက်ကာ တအားဖက်ထားသောကြောင့် ကျွန်တော့်၏ ချစ်ရမ္မက်တွေက ပိုမို ပြင်းထန်လာပါတော့သည်။

“ပြေးလို့ လွတ်မလား မမရယ်… ဟင်း ဟင်း… ”

ကျွန်တော်က အားမလို အားမရ ပြောရင်း… ခင်မိမိလေး၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ယူလိုက်ကာ ကုတင်စောင်းတွင် ပက်လက်ကလေး လှဲလိုက်ပြီး သူမ၏ နိုင်လွန်အင်္ကျ ီ ကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးခြင်း ဖြုတ်ချလိုက်ရာ ရော့ရဲရဲ ဘွန်တွမ် ဘော်ဒီလေး ပေါ်ထွက်လာပါတော့သည်။

ဘွန်တွမ်ဘော်ဒီကို ဖြုတ်ကာ ချွတ်လိုက်ပြီး ဝါဝင်းသော ရွှေရင်အုံ နှစ်မွှာပေါ်ထွက်လာသောအခါ မော့မော့ချွန်းချွန်းကလေးနှင့် လှပပြည့်တင်းနေသည်ကို အံ့သြစွာ တွေ့ရပါသည်။ ခင်မိမိလေးမှာ အအိုဟု ဆိုလင့်ကစား အပျိုနှင့်မခြား နုပျိုစိုပြေ ဖွံ့ဖြိုးလှပနေခြင်းက ကျွန်တော့် ချစ်ရမ္မက်ဆန္ဒတွေကို ပိုမိုပြင်းထန် လာစေပါသည်။

ခင်မိမိလေး၏ လျှော့ရဲရဲ ထမီမှာ ကျွန်တော် မဖြုတ်ရပဲ သူ့အလိုအလျှောက် ကျွတ်ကျသွားရကာ အသားကပ် ဆပ်စပန်ဒါ ဘောင်းဘီတိုလေး တစ်ထည်သာ ကျန်ရှိနေတော့ရာ ကျွန်တော်က ထိုဘောင်းဘီ ကလေးကို သူမ၏တင်ပါး နှစ်ဖက်ဆီမှ ဆွဲချလိုက်သောအခါမှာတော့ ကျွန်တော် မြင်ချင်သော အရာကလေးမှာ ထင်းကနဲ ပေါ်လွင်လာပါသည်။

ခုံးခုံးမို့မို့ နှင့် စိမ်းစိမ်းမြမြ တောအုပ်ကလေးမှာ ပါးပါးလျှလျှလေး တည်ရှိနေသလို… ရမ္မက်ဆန္ဒကြောင့်် ကြွတက်ဖြိုးမောက်နေသည့် ရွှေကျုပ်ပမာ တောင်ပူစာလေးမှာ ကျွန်တော့် အလိုဆန္ဒကို ဖြည့်ရန် အဆင်သင့် စောင့်စားနေသလို… ခင်မိမိကိုယ်တိုင်က ရမ္မက်ဇောကြောင့် ချစ်အဏ္ဏဝါ ရေယာဉ်ကြောတွင် မျောပါလိုစိတ် ဖြစ်ပေါ်နေ၍ ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို ဟီးလေးခိုကာ အငန်းမရ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူနမ်းလိုက်ပါသည်။

ထိုအချိန်တွင် ကျွန်တော့်လုံချည်မှာလည်း ကျွတ်ပြီးဖြစ်နေလေရာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ ခပ်သွက်သွက် ဝမ်းလျှားထိုး မှောက်ချလိုက်တော့သည်။ ချစ်ရေအလျဉ် လှိုင်းကြောထဲဝယ် တအိအ ိမျောပါစုံဆင်း လိုက်ပါသွားသောအခါ ခင်မိမိ၏ ရင်ကလေးမှာ မြောက်ကြွလာပြီး အောက်မှနေ၍ ကော့ကာပင့်ကာ လှုပ်ရှား ပေးလျှက်ရှိသောကြောင့် ကျွန်တော့်အဖို့ အရသာတစ်မျိုး ခံစားလိုက်ရပါသည်။

ဆိုခဲ့ပြီးသည့်အတိုင်း ခင်မိမိလေးမှာ အင်္ဂလိပ်သွေးမကင်းသော ကပြားဆန်ဆန် အချောအလှ တစ်ဦး ဖြစ်သောကြောင့် ထိတွေ့ရသော သူမ၏တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ဖြူဖွေးနူးညံ့သော ဝါဂွမ်းနှင့် ဆီထိသည့်ပမာ တငြိမ့်ငြိမ့် ဖြစ်သွားရပါသည်။

ခင်မိမိလေး၏ ပေါင်တံကြီးတွေမှာ စင်းလျှောသွယ်လျကာ မက်မောဖွယ်ရာ ဖြစ်နေပြီး ခါးအလှ လေ့ကျင့်ထားသောကြောင့် သေးသွယ်လှပ၍ ရင်တစ်ခုလုံးမှာ ပိုမိုဖြိုးမောက်ကာ အလှတိုးနေပါတော့သည်။

ကျွန်တော်က သူမ၏ခါးကို ဆွဲကာ စခန်းသွားနေရာမှ    အားမလို အားမရဖြစ်လာသော ခင်မိမိလေးက သူမ၏ ပခုံးတွေ ကို ပြောင်း၍ အကိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူမ၏တင်ပါးဆုံကြီးတွေကို တတ်နိုင်သလောက် ကြွပေးနေ ပြန်ပါသည်။ ကျွန်တော်ခပ်စောစောက သောက်ထားသည့် အရက်တန်ခိုးတွင် ခင်မိမိလေးက ဆေးတစ်မျိုး ခပ်လိုက်လေသလား မသိ… ကျွန်တော့် ယောကျ်ားအင်္ဂါမှာ ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးလာသည်ဟု ထင်ရပါသည်။

မီးတွေကလည်း ထိန်ထိန်လင်းနေသောကြောင့် ခင်မိမိလေး၏ တကိုယ်လုံးကို မြင်နေရသလို ကျွန်တော့် ကိုယ်လုံးကြီးကိုလည်း သူမက မြင်နေရပါသည်။

ကျွန်တော်က ကျောင်းမှာ ဘော်လီဘော  ဘက်စကတ်ဘော ပြေးခုန်ပစ် ပြိုင်ပွဲမှန်သမျှ လိုက်စားထား သောကြောင့်လည်း ငယ်ရွယ်သောသူပင် ဖြစ်လင့်ကစား မိန်းမတွေ အင်မတန်မှ မက်မောလှသော ကြံ့ခိုင်သော ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်မျိုး ပိုင်ဆိုင်ထားခြင်းုဖစ်ပါသည်။

အချိန်အတော်ကြီး ကြာသွားသောအခါ ခင်မိမိလေးက အံကလေးကြိတ်ထားရာမှ၎င်း… ကျွန်တော့် ကျောကို တအားကုန်ဖက်ထထးသော လက်တွေကို၎င်း… ပြေလျောချကာ အပြုံးပွင့်ကလေးများ တစ်ပွင့်ပြီး တစ်ပွင့် ဆင်မြန်းကာ မျက်လုံးလေးများ မှိန်းကျသွားပါတော့သည်။

ယခုတချိန်သည် ဒေါ်လေးမေနှင့် တွေတုန်းကထက်ပင် အတော်ကလေး ကြာညောင်းကာ နှစ်ဦးစလုံး မှာလည်း အင်မတန်မှ အရသာတွေ့နေရပါသည်။

“မင်းလေး ကတော့ အတော်စွဲမက်စရာကောင်းတဲ့ ကောင်လေးပဲကွာ… မမ တွေဖူးသမျှထဲမှာတော့ မင်းကို မမ အသည်းစွဲဖြစ်နေပြီ… ”

ခင်မိမိလေးက ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော် အတော် အံ့သြသွားရပါသည်။ ဒီလိုဆိုရင်တော့ သူမသည် ကျွန်တော့်အပြင် တွေဖူးသော အခြားယောကျ်ားတွေ ရှိနေလိမ့်မည်မှာ သေချာပါသည်။

ကျွန်တော်က ဟင်းကနဲ  သက်ပြင်းမှုတ်ထုတ်သံကြီးနှင့်အတူ  သူမဘေးတွင် လဲကျသွားလျှင်ကား ခင်မိမိလေးက ကျွန်တော့် ပါးတွေကို သူမ၏ အင်္ဂလိပ်မဆန်ဆန် နှာခေါင်းချွန်ချွန်ကလေးဖြင့် တအားပင် တန်ပြန်မွှေး၍ ကျွန်တော့် ကိုယ်လုံးကြီးကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် လိုက်ပြန်ပါသည်။ ပြီးတော့ မပြုံးတပြုံးနှင့်…

“မင်း… မမကို ချစ်တယ်နော်… မောင်လေး… ” ဟုမေးလိုက်သောကြောင့်…

“အို… မမကို မချစ်ပဲ… မမရဲ့ အလိုကို လိုက်ပါ့မလား… မမရယ်… ချစ်တာမှ အားကြီးချစ်တယ် မမက သိပ်ပြီး ချစ်စရာ ကောင်းတာပဲ… ”

ကျွန်တော်က ပြောနေရင်းပင် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ငုံ၍ စုပ်ယူလိုက်ပါတော့သည်။

“မင်း ရင်အုပ်ကြီးတွေက သိပ်ပြီး ချစ်စရာ ကောင်းတာပဲ… နောက်ကို မမနဲ့ ချစ်ရအောင်လို့ ဒိတ် လုပ်ပေးမယ်လေ ဘယ့်နှယ့်လဲဟင်… ပြောလေကွယ်…” ဟုမေးလိုက်သောကြောင့်

“အိုကေပါ မမ ကျွန်တော် ကတော့ အမြဲတမ်း ရယ်ဒီပါပဲ… မမရဲ့ လင်တော်မောင်ကြီး ပြန်လာရင်သာ ကျွန်တော့်ကို သေနတ်နဲ့ ဆော်ထည့်လိုက်မှ ကားကနဲ ဖြစ်နေဦးမယ်… ”

“အမယ်လေးကွယ်… ဒီဘူတားကြီးကိုများ အရေးစိုက်ပြီး ပြောမနေစမ်းပါနဲ့ မမသဘောပါ… ဟင်း… မမနဲ့ မောင်လေး ဗြောင် ချစ်နေရင်တောင်မှ ငနဲကြီးက ခွင့်ပြုရလိမ့်မယ် မောင်လေး… ဘာဖြစ်လို့လဲသိလား သူလေ… သူ မမရဲ့ ဆန္ဒတွေကို ဒင်ပြည့် ကျပ်ပြည့် မလိုက်လျောနိုင်ဘူးကွယ်… ”

ထိုကဲ့သို့ ခင်မိမိလေးက ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော် သူမအဖြစ်မှာ ဒေါ်လေးမေနှင့် တူလှလေ ခြင်းဟု အံ့သြမိကာ… အတော်လေး မောသွားသောကြောင့် သူမ၏ ပါးဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးကို မွှေးရုံမှလွဲ၍ မတတ်နိုင်အောင် ဖြစ်နေရပါတော့သည်။

ခင်မိမိလေးက ရုတ်တရက် အိပ်ယာမှထပြီး သူမ၏ အဝတ်အစားတွေကို ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး…

“မောင်လေး ခဏနော်… ” ဟုပြောဆိုကာ ထွက်သွားပါသည်။

သူမပြန်လာသောအခါတွင် ကြက်ဥတစ်လုံးစီကို လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ဖေါက်ထည့်ပြီး နို့ရောထားသည့် ဖန်ခွက် နှစ်လုံး ယူလာပြီးနောက်… သူမကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့် ပါးစပ်နှင့်တေ့ကာ ယုယုယယ တိုက်နေပြန်ပါသည်။ ကျွန်တော့် လက်တစ်ဖက်က သူမပခုံးလေးကို ရစ်သိုင်းထားမိပါသည်။

သူမကိုယ်တိုင်လည်း နို့ကြက်ဥ တစ်ခွက်ကို မော့သောက်လိုက်ပါသည်။ နို့ကြက်ဥ သောက်လိုက်ရသောကြောင့် အားအင်တွေလည်း ပြန်လည် ပြည့်ဖြိုး လာပါတော့သည်။

ကျွန်တော်က ခင်မိမိလး၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲကာ ပြည့်ဖြိုးမောက်ချွန်းသော ရွှေရင်အုံတွေကို စိတ်ရှိတိုင်း ပွတ်ချေကစားနေမိသလို သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း အားပေးအားမြှောက် ပြုသည့်အလား ကျွန်တော့် ပေါင်ကြီး တွေကို ခပ်နာနာဆွဲ၍ တစ်မျိုး ခပ်ဖွဖွပွတ်၍ တစ်ဖုံ ပြုလုပ်ပေးနေရာမှ ကျွန်တော့်၏ ယောကျ်ား အင်္ဂါကြီးကို ဆုပ်ကိုင်၍ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေပြန်ပါသည်။

ဒါတင်မကသေးပဲ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းတွက ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းအစုံကို အငမ်းမရ ဖိချေစုပ်ယူ နေပြန်သောကြောင့် ကျွန်တော်ဆိုသော အနှီ ငနဲသားမှာ ဖါးဖိုပမာ လေရှူရှိုက်သံတွေ ပြင်းထန် လာပါတော့သည်။

ဝါဂွမ်းဆိုင်ပမာ အင်မတန်မှ နူးညံ့လှသည့် ခင်မိမိလေး၏ လက်ဝါးလေးတွေက ကျွန်တော့် ယောကျ်ား အင်္ဂါကို ထိထိမိမိ ဆွဲကိုင်လှုပ်ရှား ကစားနေလေတော့ ပြန်လည်ကာ မာကျောလာ၍ ကျွန်တော်၏ အလို ဆန္ဒတွေ ဖြည့်စွမ်းနိုင်ရန်အတွက် ရှေ့သို့ ကော့ထိုးလာပြန်ပါသည်။

ကျွန်တော်က ဂလု ကနဲမြည်အောင် တံတွေးမြိုချလိုက်ပြီး ခင်မိမိလေး၏ ကိုယ်လေးကို ဆွဲယူ လိုက်ပါသည်။

“အို… အို မောင်လေး… ဟင်း ဟင်း… မင်း မောနေမယ်ကွဲ့… မမပြမယ်… ” ဟုပြောလိုက်ကာ… 

ကျွန်တော့်ကို ခင်မိမိလေးက ဘယ်ဘက်သို့ တစောင်း လှဲစေလိုက်ပြီး… ကျွန်တော့် ဘယ်ဘက်လက်ကို သူမက ခေါင်းအုံး၍ ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးကာ လှဲအိပ်လိုက်ပါတော့သည်။

သူမ၏ ညာဘက်ပေါင်တံကို မြောက်ကာ ကျွန်တော့်ညာပေါင်တံကို ကျော်ကာတင်လိုက်ကာ… ကားထား သော သူမ၏ ပါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ကျွန်တော့် ပေါင်နှစ်လုံးက နေရာယူစေပြီး… သူမက ကျွန်တော့်ပေါ်မှ ပက်လက် မကျတကျလေးနေရင်း သူမ၏ ပြည့်ဖြိုး စွင့်ကားသည့် တင်ပါးဆုံကြီးကို မြှောက်ကြွကာ နောက်ပြန် ကော့ပေးလိုက် သောကြောင့်… ကျွန်တော့် ယောကျ်ားအင်္ဂါနှင့် သူမ၏ အင်္ဂါဇာတ်မှာ နေသားတကျ အဆင်ပြေသွားလျှက်… ဘယ်ဘက် ခပ်စောင်းစောင်း အနေအထားနှင့် မပင်မပန်းပဲ ကျွန်တော့် လိုအင်ဆန္ဒ တွေကို အစွမ်းကုန် ဖြည့်စွမ်းပေး နေပါတော့သည်။

အားနေသော ကျွန်တော့် ညာလက်ကလည်း သူမ၏ ရင်သား ဝင်းဝင်းတွေပေါ်မှ ပတ္တမြားလုံးလေးတွေကို ဖျစ်ညှစ်ပေးကာ အတော်ကြာ စခန်းသွားပြီးနောက်… သူမကိုယ်လုံးလေးကို တဖြည်းဖြည်း လှည့်ယူကာ နို့ကလေးတွေကို ကုန်း၍ စုပ်ယူလိုက်ပါသည်။ ယခု ခံစားရသော အတွေ့၏အရသာမှာ ကျွန်တော့် အသည်း နှလုံးတိုင် ပျံ့နှံ့သွားပြီး… သူမ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကိုလည်း ဖိကာစုပ်ယူနေမိပါတော့သည်။

သူမ၏ပြည့်ဖြိုး ဖြူဖွေးသော ပေါင်တံကြီးတွေက အင်မတန်မှ ညက်ညောလှသလို အထိအတွေ့ တွေက လည်း အင်မတန်မှ သာယာကြည်နူးဖွယ် ကောင်းသော ကွန်းခိုရိပ်သာ ကျွန်းကလေးကို ရောက်နေသည့် အလား နှစ်ဦးသား ဘက်ညီညီ စခန်းသွားနေမိသည်မှာ လောကကြီးတွင် ကျွန်တော်တို့လောက် သာယာသောသူ မရှိတော့ပြီဟူသော အသိက လွှမ်းမိုးကာ သာယာသော အမှောင်ရိပ်ဝယ် တငြိမ့်ငြိမ့် မြောပါလျှက်ရှိပါသည်။

“အို… မောင်လေး… အိုး အိုး… မောင်လေးရယ်… ဖြေးဖြေးလေကွယ်… အို့ အို… သိပ်သွက်နေပါလား… ကြည့်စမ်း… မောနေမယ်ကွယ်… ကုန်သွားမှာမှ မဟုတ်ပဲ လေ ကွယ်… ”

ကျွန်တော်က ခပ်သွက်သွက်ကြီး ဖိ၍ ဖိ၍ စခန်းသွားလိုက်သောအခါ ကျွန်တော့် လည်ပင်းတွေကို ဖြူဖြူအိအိ သူမ၏ လက်တွေဖြင့် ရစ်ခိုကာ သိုင်းဖက် လိုက်ပါသည်။ စပရင် မွေ့ယာကဲသို့ အိစက်လှသော သူမ၏ စွင့်ကားသည့် တင်ပါးဆုံကြီးများက ရှေ့တိုးနောက်ငင် နှင့် မက်မဆုံးနိုင်အောင် ပြုလုပ်ကာ ကျွန်တော့် လိင်အင်္ဂါ ကိုပါ ဖျစ်ညှစ်သကဲ့သို့ လုပ်ပေး လိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ဓါတ်လိုက်သလို တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားရပါတော့သည်။

“သိပ်ချစ်တာပဲ မမရယ်… သိပ်ချစ်တာပဲ… ” 

ဟုသာ ပြောဆိုနိုင်ကာ… နှစ်ဦးစလုံး တစ်ဦးကို တစ်ဦးပွေ့ဖက်ရင်း တဖြည်းဖြည်း မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွားကာ ကိုယ်လုံးတွေပါ ငြိမ်သက်သွားပါတော့သည်။

အခန်း (၈) ပြီးပါပြီ။ 

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>