လယ်ထွန်မင်္ဂလာ အပိုင်း ( ၁ )

လယ်ထွန်မင်္ဂလာ အပိုင်း ( ၁ )

လမင်းကြီး ရေးသားသည်။

အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။ မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်။

ဒီ ဇာတ်ကြောင်းကတော့ လူတွေရဲ့ တကယ့် ဘဝထဲကအကြောင်းအရာလေး တစ်ခုပေါ့။စိုက်ပျိုးရေး အားထားရတဲ့ တိုင်းပြည်တစ်ခုက အခြေခံလူတန်းစား တွေရဲ့ ဘဝထဲက ဇာတ်ကြောင်း တခုပေါ့။

မြို့ကြီးပြကြီးတွေနဲ့ အမှန်ဘယ်လောက်မှ မဝေးပေမယ့် မဖွံ့ဖြိုးသေးတဲ့ ကျေးလက် လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးစနစ်ကြောင့် မြို့နဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်နေပြီး လူနေမှုအခြေအနေတော်တော်လေး နွမ်းပါးနေရတဲ့ ရွာငယ်လေးတစ်ခုက လယ်သမား ပေါက်စလေးရဲ့ ဒီအဖြစ်အပျက်လေးက စိတ်ကူးယဉ်ဆန်ပေမယ့် တကယ် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာပါ...။

တောနေလူတန်းစားမှာလည်း ရုပ်ရှင်ထဲက လုပ်ကြံဇာတ်လမ်းတွေထက် မယုံနိုင်လောက်အောင် ရင်ခုန်စရာဇာတ်လမ်းတွေ ရှိတယ်ဆိုတာ ပြောပြတာပါ။

နွမ်းပါးတဲ့ သာမန်လယ်သမားလေးတစ်ယောက် ရဲ့ ဘဝပုံစံခွက်အတိုင်း ကျုပ်ဘဝမှာလဲ မွေးကထဲက ဆင်းရဲပင်ပန်းမှုတွေနဲ့ပဲ နဘမ်းလုံးခဲ့ရတယ်။

လယ်သမားဘဝဆိုတာ မိုးကောင်းကင်၊ မြေကြီး၊ နေပူဒဏ်နဲ့ မိုးရေစက်တွေကြားမှာပဲ နေ့စဉ်ဘဝကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရတာကလား။ အဖေနဲ့အမေက ကြုံရာကျဘမ်း၊ အထွေထွေအလုပ်သမား၊ မျိုးစုံလုပ်ပြီး ဘဝဝမ်းကို ကျောင်းခဲ့ကြရတယ်။

ဒါပေမယ့် မိုးကျလယ်လုပ်ချိန် ရောက်ပြီဆိုရင်တော့ လယ်သမားတွေရဲ့ အဓိကမူရင်းအလုပ်ဖြစ်တဲ့ မိဘလက်ငုတ်လယ်ကွက်လေးမှာ လယ်ထွန်ကောက်စိုက်ရတော့တာပေါ့..။

ကျုပ်နာမည်ကတော့ အငယ်လေးပါ။အငယ်လေးဆိုလို့ ကျုပ်ထက် အကြီး၊ ညီအကို မောင်နှမတွေလဲ မရှိပါဘူး။ တစ်ဦးထဲသောသားပါ၊ ဒါ့ပေမယ့် အဖေနဲ့အမေက ဘာစိတ်ကူးနဲ့ ဒီနာမည်မှည့်ခဲ့သလဲတော့ မသိဘူး..။

ကျုပ်တောမှာ နေပေမယ့် အဖေအမေတို့က ပညာတတ်ဖြစ်စေချင်လို့ ကြိုးစားပြီး ကျောင်းထားရှာတယ်။တစ်ရွာကျော်က တွဲဘက်အထက်တန်းကျောင်းမှာ ၉တန်းတက်နေရတယ်။ကျုပ်က ဥာဏ်ကောင်းပေမယ့် စောက်ပျင်း..၊ စာကိုလဲ ဟုတ်တိပတ်တိ အာရုံစူးစိုက်သင်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး။တော်အိလျော်အိရယ် ။ ၆တန်းမှာတစ်ခါ၊ ၈တန်းအစိုးရစစ်မှာ တစ်ခါ၊ ကျခဲ့ဖူးပြီး ၂နှစ်ပုပ်သွားခဲ့တယ်။

ကျောင်းနေနောက်ကျတာက တစ်နှစ်၊ (၆ နှစ်မှကျောင်းစနေဖြစ်တာ) ဒီတော့ ၉ တန်းဆိုပေမယ့် အသက်က ၁၇ နှစ် ရှိနေပြီ။လယ်ထဲကိုင်းထဲကြီးလာတော့ လူကောင်ကတော့ ထွားထွားကြီးဖြစ်နေပြီ။

ကြားရက်တွေမှာ ကျောင်းတက်၊ စနေတနင်္ဂနွေကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ အဖေနဲ့အမေကို ကူဖို့ လယ်ထဲကိုင်းထဲ ဆင်းပေးရတာပေါ့။ ဒါကလဲ တောက လယ်သမားသားသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံမှန်ဘဝကောက်ကြောင်းပဲလေ...။တစ်ခါတလေတော့လဲ ပျင်းတာ..၊ ဒီအလုပ်တွေကို ငြီးငွေ့တာတွေလဲ ရှိတာပေါ့လေ။

ဒါပေမယ့် ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ လုပ်စရာရှိတော့လဲ လုပ်ရမှာပေါ့။ ကျုပ်က သာမန်လယ်သမား တစ်ယောက်ရဲ့သားသမီးလေ။တစ်ခါတလေတော့လဲ ငှက်ပစ်ထွက်၊ ချောင်းထဲ ငါးသွားထောင်တို့နဲ့အပျင်းဖြေရတယ်။ အိမ်အတွက် ဟင်းစားလဲ ရတာပေါ့...။

ဒီနှစ်ကတော့ ဘဝရဲ့ တော်တော်ဆင်းရဲ ပင်ပန်းတဲ့နှစ်လို့ပဲ ပြောရမယ်ထင်တယ်။ဒီနှစ်စပါးဈေးတွေက တအားထိုးကျနေတယ်။ အစိုးရကလဲ ဟုတ်တိပတ္တိ ညှိမပေးနိုင်ဘူး။လယ်သမားတွေ အရှုံးကြီးပေါ်ပြီး ပြာနဲ့နှစ်ပဲ။

တော်သေးတယ်၊ စာမေးပွဲပြီးလို့ နွေကျာင်းပိတ်တော့ ကျုပ်လဲနေရာစုံမှာ အထွေထွေ ကျဘမ်းဝင်လုပ်တယ်။ရသမျှလေး စုတယ်။ ဒီနှစ် ၉တန်းအောင်လို့ နောက်နှစ် ၁၀ တန်းတက်ဖို့ အတွက် ပြင်ဆင်ရဦးမယ်လေ။

ဒီတော့ လုပ်လို့ရသမျှအမေ့ကို အပ်ပြီး အိမ်အသုံးစရိတ်ပေးပြီး အနည်းအကျဉ်းကိုတော့ ကိုယ့်အတွက်စုရတယ်။ မေလ နောက်ဆုံးအပတ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ နောက်လဆန်းဆိုကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်ပြီ။တတ်နိုင်သမျှကျောင်းစာအုပ်ဖိုးတွေ အဖေနဲ့အမေ့ တာဝန်လျော့သွားအောင်ပေါ့..။

ဒီနှစ်ကလဲ မိုးခေါင်သမှ မိုးရိပ်မိုးခြေကို မမြင်ရသေးဘူး။ တန်ခူးလကထဲက သင်္ကြန်မိုးလေးတောင် မရွာခဲ့ဖူးဘူး။ခါတိုင်းနှစ်တွေဆို မေလလယ်ကျော်ရင် မိုးစရွာပြီ။ မုတ်သုန်ဝင်ပြီ။ အခုတော့ ပူလိုက်တာ...။

ဇွန်လဆန်းကျောင်းတွေ ပြန်ဖွင့်ခဲ့ပြီ။ ဖွင့်ပြီး ၂ပတ်ကျော်လာလို့ ဇွန်လလယ်ကျော်တာတောင် မိုးကတစ်ပေါက်မှ မရွာသေးဘူး။ တကယ့်ကို ထူးထူးခြားနှစ်ပါဘဲ။လယ်တွေချောင်းတွေ၊ ဗြိုက်တွေလည်း ပတ်ကြားအက်ပြီးအငွေ့တလျံလျံ ထနေတယ်။လယ်သမားတွေလဲ ညည်းလှပြီ..၊ မိုးမှမရှိတာ ဒီနှစ်လယ်စိုက်လို့ အချိန်မီပါဦးမလား..။

နောက်ဆုံး မိုးစောင့်ရတာ သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။အဖေနဲ့အမေတိုင်ပင်ပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ကြတယ်။ ဒီနှစ်လယ်မလုပ်တော့ဘူး လို့။ဒီတစ်မိုးတော့ တခြားအလုပ်တွေကိုပဲ အချိန်ပြည့် အငှားလိုက်စားတော့မယ်ပေါ့...။

အဖေက သူရန်ကုန်တက်ပြီး ပွဲရုံတွေမှာ ဒါမှမဟုတ်၊ စက်ရုံဖြစ်ဖြစ်၊ ဆောက်လုပ်ရေး ဖြစ်ဖြစ်၊ ရရာအလုပ်လုပ်ပြီး ငွေပို့ပေးမယ်ပေါ့။ ဒီတစ်မိုးစားဖို့နဲ့ မနှစ်က စပါးရှုံးထားတဲ့ အကြွေးတွေကလဲ ဆပ်ရဦးမယ်လေ။

ဒီလိုခက်ခဲတဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာ အိမ်ထောင်ဦးစီးဖြစ်တဲ့ အဖေက အိမ်ကခွာ၊အဝေးကို ထွက်ပြီးပိုက်ဆံရှာဖို့ မလွှဲမရှောင်သာ ဖြစ်လာရတယ်လေ။

အဖေသွားတော့ အိမ်ရဲ့လုပ်ငန်းတာဝန်အဝဝက အမေ့ခေါင်းပေါ် ကျလာရတော့တာပေါ့။ဒါကြောင့် အမေလဲယာယီ အိမ်ထောင်ဦးစီး ဖြစ်လာရတော့တယ်။အဖေရန်ကုန်တက်သွားပြီးတဲ့နောက် အမေကလည်း အိမ်မှာရွာမှာ နေရင်း ရွာနားတစ်ဝိုက်က ကြုံရာကျဘမ်းအလုပ်တွေရှာလုပ်ရင်း တစ်ဘက်က ဝင်ငွေရှာသေးတယ်လေ...။ လုပ်အားခသိပ်မများလှပေမယ့် တစ်နေ့တစ်နေ့ စားစရိတ်တော့ ကာမိသေးတာပေါ့..။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ဖြတ်သန်းလာခဲ့တယ်။

မိုးကလဲမရွာသေးပဲ တင်းခံနေတယ်ဗျို့။အဖေသွားပြီး ၁၅ ရက်လောက်ကြာတော့ ပထမအကြိမ် ဝေ့ဗ်မန်းနီးနဲ့ငွေပို့လာတယ်။ သိပ်မများလှပေမယ့် အမေကတော့ ဝမ်းသာနေတယ်။ မျက်ရေတွေကျပြီး သူ့ယောက်ျားကိုသတိရနေသလိုပဲ...။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အိမ်အတွက် လိုအပ်တဲ့ အသုံးစရိတ်လေးတွေတော့ အဆင်ပြေသွားပြီလေ။

ဇွန်လ အကုန်ပိုင်းရက်တွေကို ရောက်လာပြီ။ ပေါ်တော်မူ ကိုရွှေမိုးက အခုမှအရိပ်အယောင်လေးတွေ ဆင်လာ ပြလာတယ်။ဟုတ်တယ်..တကယ်ပဲ..။ အဲ့ဒီနေ့ညနေပိုင်း မိုးကြီးညို့လို့ ဆင်လာပြီး သည်းကြီးမဲကြီးရွာချတော့တယ်။ ရွာသားတွေ၊ လယ်သမားတွ ဝမ်းသာလိုက်ပုံများ ပြောမနေနဲ့တော့၊ အမလေး... မျှော်လိုက်ရတာမိုးရယ်။

ဒါပေမယ့် ကျုပ်အဖို့တော့ သိပ်ပြီးအထူးတလည်ကြီး ဝမ်းမသာလှပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနှစ် ကျနော်တို့မိသားစုလယ်လုပ်မှာမှ မဟုတ်တော့တာ။ ရာသီဥတု အေးသွားတာကို သဘောကျမိသလောက်ပဲရှိတယ်။

ဒါပေမယ့်ဗျို့....မိုးကလဲ ရွာမယ့်ရွာတော့ ဆက်တိုက်ပဲ၊ တအုံးအုံးချလိုက်၊ စွေနေလိုက်နဲ့ မပြတ်တော့ပြန်ဘူး။ ၂ ရက်အကြာမှာအမေကနေရင်းထိုင်ရင်းစိတ်ပြောင်းသွားတယ်ထင်တယ်၊ ကျုပ်ကျောင်းကပြန်လာတော့ ကျုပ်ကိုခေါ်ပြီး...

“ ဟဲ့..သား....အငယ်လေး..မိုးကရွာမယ့် ရွာတော့လဲ အရမ်းကောင်းနေပြန်ပြီ။ရက်တို စပါးစိုက်ရင် တန်ဆောင်မုန်းရိတ်ချိန် မီသေးတယ်။ ဒီနှစ်လယ်ကို အဖေမရှိလဲ ဒို့သားအမိ ၂ယောက်ထဲ လုပ်ကြရင်မကောင်းဘူးလား.. ”

အမေက လယ်သူမ ပီသတယ်၊ လယ်မလုပ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာတောင်၊မိုးကိုလဲမြင်ရော မနေနိုင်တော့ဘူး၊ သံယောဇဉ်မပြတ်ဘူး။ လယ်ထလုပ်မယ်ဖြစ်လာရော..။

“ အမေကစိတ်ပြောင်းသွားပြန်ပြီလား..၊ အဖေမှ မရှိတဲ့ဟာကြီး ဖြစ်ပါ့မလား ”

“ အဖေမရှိပေမယ့် မိုးက တအားကောင်းနေပြီ။ လယ်တွေ ရိုးတွေ ဗြိုက်တွေထဲလည်းရေတွေ ဆက်တိုက်ဝင်နေပြီ။အမေတို့လယ်ကလဲ သိပ်များတာမဟုတ်ဘူး၊ တို့သားအမိ ၂ ယောက်လုပ်ရင် နိုင်လောက်ပါတယ်။သားက အမေ့ကို တစ်အားကူပေးပေါ့..ဖြစ်မလား ”

“ ရပါတယ်အမေ... ဒီလုပ်ငန်းတွေက လုပ်ဖူးနေကျပဲဟာ..ဘာမှလဲ မခဲယဉ်းပါဘူး.. ”

ဟုတ်တယ်လေ၊ အမေပြောသလို လယ်လေး  ၂ ကွက်လောက်ဟာ ဘာများတာမှတ်လို့။ကျုပ်ကလဲ ထွန်စက်မောင်းဘူးနေတာပဲ။ ခဲယဉ်းတဲ့ အလုပ်မှမဟုတ်တာ။ ဒါကြောင့်လုပ်မယ်လို့ အမေ့ကိုပြောလိုက်တယ်။

သြော်..ကျောင်းကလား...၊ လယ်ထွန်ကောက်စိုက်ချိန် လယ်သမား သားသမီးကျောင်း ၂ ပတ်လောက်ပျက်တာက တောမှာ ရိုးနေပြီဗျ။ ဆရာမတွေကလဲ ဘာမှမပြောကြဘူး၊ အရေးကြီးတဲ့ အချိန် လူခွဲမရှိလို့ မိဘကိုကူပေးနေတာကို သိကြတယ်လေ..။

ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့ အမေလဲ လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းနဲ့ လယ်လုပ်ကိရိယာတွေကို အသင့်ပြင်ပြီး နောက်တစ်နေ့အကူးမှာပဲ သားအမိ ၂ယောက် လယ်ထဲကို ဆင်းလာခဲ့ကြတော့တယ်ဗျ...။

အရင်နှစ်တွေကတော့ ကျုပ်ကအဖေ့ကိုကူရုံသက်သက်ပဲ။ အခုတော့ ကျုပ်တာဝန် လုံးလုံးလျားလျားကြီးဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့။ဒီနေ့ စမယ့်နေ့ကလဲ စနေနေ့ဆိုတော့ကျောင်းပိတ်တာနဲ့ အတော်ပါဘဲ။လိုအပ်မယ့် ပစ္စည်းပစ္စယတွေ စုံမစုံ စစ်ဆေးပြီးလယ်ထဲ ဆင်းခဲ့ကြတယ်။

ဒီနေ့ မနက်စောစော ရာသီဥတုကလဲကြည်လင်ပြီးအေးမြနေတယ်။မိုးကတစ်ညလုံး အားရပါးရကြီးရွာခဲ့ပြီး၊ အခု မနက်မိုးမလင်းခင်ကလေးကမှ တိတ်သွားတာ။၃ ရက် ၄ ရက် ဆက်တိုက်ရွာပြီးခဲ့တဲ့ မိုးကြောင့် မြေသားနူးပြီးလယ်ထွန်ဖို့ အကောင်းဆုံးအချိန်ဘဲ ဆိုတာ လယ်ကိုဖက်ပြီး ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတဲ့ ကျုပ်တို့က သိတာပေါ့။

ကျုပ်တို့ မိသားစုခြစ်ချုပ်ပြီးဝယ်ထားခဲ့ရတဲ့ လက်တွန်းလယ်ထွန်စက်လေးကို မောင်းပြီး လယ်ထဲဘက်ဆင်းခဲ့တယ်။ကျုပ်တို့လယ်က ရွာနဲ့တစ်တိုင် (၂ မိုင်) မရှိတရှိ ဝေးတယ်။တောသူတောင်သားခြေထောက်တွေနဲ့ ဆိုတော့ သိပ်အကြာကြီး မသွားလိုက်ရပါဘူး။

လယ်ထဲရောက်တော့ ထင်တဲ့အတိုင်းရေပြည့်ပြီးနူးနေပြီ.။ ထုံးစံအတိုင်းဆိုရင် လယ်လုပ်ငန်း မစခင်ရိုးပြတ်တွေမီးရှို့၊လယ်မြေကို သေချာပြင်ဆင်ပြီးမှ ရေဝင်တာနဲ့ ထွန်ရေးငင်ကြတယ်။အခုတော့ ထုံးစံအတိုင်းတွေ လုပ်ချိန်လဲ မရတော့ဘူး။ ဗြုံးစားကြီးစိတ်ကူးရပြီး ထလုပ်ရတာကိုး။

လယ်ထဲ ရောက်ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်စက်ကို ခဏပဲနားပြီး ဆက်ထွန်လိုက်တာ ။ လယ်တစ်ကွက်တစ်ဝက်ကျိုးသွားမှပဲ ရပ်တော့တယ်။အခုမှပဲ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို သေချာပတ်ကြည့်မိတော့ အမယ်လေး... လယ်ပတ်ပတ်လည်မြက်ရိုင်းနဲ့ ကိုင်းပင်ချည်းဘဲ။

နေပူရှိန်ကြောင့် ခြောက်နေပေမယ့် အတော်တော့ အထူသား။ စောစောက ပြောသလို လယ်ရှင်းချိန်မှ မရလိုက်ပဲဟာ။

ကျုပ်တို့ လယ်က တခြားလယ်တွေရဲ့ အစွန်းမှာတဆုံးပဲ။ ကျုပ်တို့လယ်ဆုံးရင် ကုန်းမို့မို့တောင်ပူစာလေးနဲ့ခင်တန်းလေးပဲ ရှိတော့တယ်။ ကုန်းတန်းနဲ့ဆက်နေလို့ မြက်ပိုထူတာပေါ့။လယ်ဘေး တစ်ဘက်မှာတော့ ဗြိုက်ဖြစ်နေတဲ့ ရေကန်လေးရှိတယ်။ဒါကြောင့် ကျုပ်တို့လယ်ဘက်ကို တော်ရုံတန်ရုံ လူသူသိပ်မရောက်ဘူး။

ရေကန်လေးရဲ့ ဘေးမှာတော့ ကျုပ်တို့ရဲ့လယ်စောင့်တဲလေးရှိတယ်။အမေက အခုထိ တဲကို သန့်ရှင်းလှည်းကျင်းနေတာ မပြီးသေးဘူး။ အေးလေ...မလာတာလဲ ကြာမှကိုး..။ကျုပ်လဲတဲထဲက အမေ့နားအထိလျှောက်ဝင်သွားလိုက်ပြီး ဆင့်ပေါ်မှာ အမေဖြည့်ထားပြီးဖြစ်တဲ့ သောက်ရေအိုးထဲက ရေကို ခပ်ပြီးခွက်ဆင့်သောက်ချလိုက်တယ်။

အမေက ရေလွတ်အောင် တစ်ဆင့်မြှင့်ဆောက်ထားတဲ့ ဝါးခင်းတဲကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဟိုဟာရွှေ့၊ ဒီဟာသိမ်းနဲ့အတော်အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ပုံဘဲ။ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ ချွေးတွေရွှဲလို့...။

“ အမေရေ...လယ်ဘေးကမြက်တောတွေလဲရှင်းဦးမှနဲ့ တူတယ်..၊အခုပုံအတိုင်းဆို လယ်မပြီးခင် မြွေကိုက်လို့ အရင် မာလကီးယားနေဦးမယ် ”

အမေက ကျုပ်ပြောတာကို ကြားတော့ရီတယ်..။

“ အေး..ဖြည်းဖြည်းတော့ ရှင်းသွားကြတာပေါ့သားရယ်..ဒါနဲ့သား...အလုပ်လုပ်ရတာ တော်တော်မောနေလား..ဟင်.. ”

“ မောပါဘူးအမေရ...ပင်ပဲ..ပင်ပန်းတာပါ ဟား..ဟား..ဟားးးး.. ”

ကျုပ်က တမင်လုပ်ရီပြီး နောက်လိုက်တယ်။

“ ဟယ်...ခွေးလေး...အဲဒါအတူတူပဲပေါ့..ဟဲ့..ပေါတောတောနဲ့... ”

အမေက ကျုပ်ဘက်ကို လှည့်လာပြီးထိုင်တယ်။ ပြီးတော့သူဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ကြီးကို ကြယ်သီးတွေ တစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေတယ်။ အမေက လယ်လုပ်ရင်းနေပူဒဏ်၊ လေဒဏ်ခံနိုင်အောင် အဖေ့ရှပ်အင်္ကျီဟောင်းကြီးကို အပေါ်ကထပ်ဝတ်လာပြီး ခမောက်ဆောင်းလာတာလေ။အခုတော့ တဲထဲမှာတင် ဟိုလုပ်ဒီလုပ်နဲ့ ချွေးတွေ အပြိုက်အပြိုက်ထွက်လာလို့ မနေနိုင်တော့ပဲချွတ်ပစ်နေတာ။

အင်္ကျီကြီးချွတ်လိုက်တော့ အောက်က အသားခပ်ပါးပါး ဖြူရော်ရော် တီရှပ်ဘလောက်စ်တစ်ထည်ပဲ ကျန်တော့တယ်။

အသစ်တုန်းကတော့ အဖြူဆွတ်ဆွတ်ပေါ့။ အခုတော့မှ ဖြူရော်ရော် ဝါတာတာဖြစ်နေတာ။မျက်နှာမှာ သီးနေတဲ့ ချွေးသီးလေးတွေ စုပြီးပါးပြင်ထက်က တဆင့် မေးစေ့ဖျားလေးမှာ လာသီးနေတယ်။ ပြီးတော့မှ ချွေးသီးလေးက အမေ့ရဲ့ တီရှပ်အောက်က ရုန်းပြီးပြူထွက်နေတဲ့ အမေ့ရင်အုံသား ဝင်းဝင်းပေါ်ကိုပေါက်ခနဲ ခုန်ချလိုက်တယ်...။

ကျုပ်..အမေ့ကို အမှတ်မထင်ငေးကြည့်နေတုန်းမှာမြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်း...။ဒီမြင်ကွင်းမျိုးတစ်ခါမှ ကျုပ်မမြင်ဖူးခဲ့ဘူးတာကို ဝန်ခံရလိမ့်မယ်။

အမေ့ ကိုယ်လုံးတစ်တစ်လေးမှာ ဖစ်(တ်) ဖြစ်နေတဲ့ တီရှပ်ဖြူပါးပါးက ချွေးတွေ မတရားထွက်ထားတော့ စိုရွှဲပြီးအသားနဲ့ အင်္ကျီကပ်နေတယ်။ အောက်က ဘရာစီယာအနက်လေးက မနိုင့်တနိုင်မထားရလို့ တဝက်လောက်အန်ထွက်နေတဲ့ နို့ကြီး ၂လုံးရဲ့ အသားကပ်မြင်ကွင်းကို အတိုင်းသားမြင်နေရတယ်ဗျာ..။

အမေက မျက်ခုံးမျက်လုံးနှာတံလှပြီး နဂို အသားအရေဖြူဝင်းမွတ်နေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ပါ။ ဘဝပေးအခြေအနေအရ လယ်လုပ်၊ အလုပ်ကြမ်းလုပ်တော့ အသားကိုနေဒဏ်၊ လေဒဏ်ထိတာတောင် အတွင်းသားတွေက ဖွေးဥနေတုန်းပဲ။ အဖေအရင် စကားစပ်မိလို့ပြောဘူးတာက အမေကအရင်က ရွာရဲ့ကွမ်းတောင်ကိုင်ထဲမှာ အမိုက်ဆုံးစတားပဲတဲ့။ ဝိုင်းပိုးတဲ့သူတွေ တောင်ပုံရာပုံပဲတဲ့။ သူကြီးသားကဆိုရင် အသဲအမဲဆိုပဲ။

ဒါပေမယ့် အဖေကသူကြီးသားနဲ့အပြိုင်လုပြီး အမေ့အချစ်ပန်းကို ရခဲ့တာတဲ..။ အဖေပြောဘူးတာပြောပါတယ်။အဖေက အမေ ၁၇ နှစ်သမီးကထဲက ခိုးပြေးပြီးညားခဲ့ကြတာ၊ တစ်နှစ်အကြာမှာကျုပ်ကို မွေးတာပဲ။နောက်ထပ် သားသမီးလိုချင်ပေမယ့် ထပ်မရတော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲတော့ မသိဘူး။အမေက အခုမှအသက် ၃၅ နှစ်ပဲရှိသေးတာ။

အခု...ကျုပ်ရှေ့မှာတွေ့နေရတဲ့ အမေ့ရဲ့ ဆက်စီကျလှတဲ့ အသားကပ်အလှကို ပြတ်ပြတ်သားသား မြင်နေရပေမယ့် ကျုပ်ရဲရဲကြီး တည့်တည့်မကြည့်ရဲဘူး..။မကြည့်ရဲကြည့်ရဲနဲ့ အမေမရိပ်မိအောင် မသိမသာလေးမျက်လုံးစောင်းနဲ့ပဲ ခိုးကြည့်နေမိတယ်။

ဒါပေမယ့် လဲ ကြာကြာထိုင်ကြည့်ချင်တော့ စကားတွေ ဟီုရောက်ဒီရောက်ရှာကြံပြောပြီး ဆက်ထိုင်နေမိတယ်...။ကျုပ်က ရေတစ်ခွက်ထခပ်ပြီး အမေ့ဆီကမ်းပေးလိုက်တယ်။

အမေ့နား ကပ်တော့ အမေ့ဆီက ခပ်စူးစူးကိုယ်နံ့တစ်မျိုးကိုရတယ်။ အနံ့ကချွေးနံ့နဲ့ ပေါင်ဒါနံ့ ရောနေတဲ့အနံ့သစ်တစ်မျိုး...၊မတူညီတဲ့အနံ့ ၂ မျိုးပေါင်းစပ်ထားပြီးမွှေးတဲ့ အဲဒီအမွှေးနံ့သစ်က တမျိုးလေးထူးဆန်းနေတယ်လေ..။ အမေက..

“ ကဲ...လယ်လည်း တစ်ဝက်ကျိုးပြီ...၊ မွန်းလည်းတည့်ခါနီးနေပြီ...၊ ထမင်းတစ်ခါထဲ စားကြစို့... ”

အမေတောင်းနဲ့ ထည့်ယူလာတဲ့ နေ့လည်စာထမင်းတွေကို ခင်းပြီး သားအမိ ၂ယောက်သားစားကြရင်း ထွေရာလေးပါးတွေဆက်ပြောနေဖြစ်ကြတယ်။ ပြောရင်းနဲ့ အဖေ့အကြောင်းစကားစပ်မိသွားပြန်တော့...

“ အမေ...အဖေ့ကို အောက်မေ့နေလား...ဟင်..?  ”

“ ဟဲ့...အတူနေလာခဲ့ကြပြီးမှ အဝေးကြီးခွဲနေရတာ မအောင်းမေ့ရှိမလားဟဲ့..တချို့ညတွေဆိုရင် အမေတစ်ယောက်ထဲအားငယ်လို့ ငိုမိ၊ မျက်ရည်ကျမိတယ်.. ”

“ အင်းလေ...ဒါတော့ရှိမှာပေါ့ အမေရာ...ဒါပေမယ့်အဖေက အကြာကြီးမသွားပါဘူး။ မိုးကုန်ရင် ပြန်လာမှာပါ..၊လယ်မစိုက်တဲ့အတွက် အစားထိုးဝင်ငွေရအောင် သူ့ခမြာသွားရှာရတာ...၊အခု ကျုပ်တို့ကလဲ တစ်ဘက်ကလယ်ကူလုပ်နေနိုင်ပြီဆိုတော့ ဒီမိုးကုန်ရင် အကြွေးတွေအားလုံးကြေမယ့်အပြင်..အများကြီးစုမိမှာဗျ.."

“ အေးပေါ့ဟယ်...ဒါကြောင့် သည်းညည်းခံနေရတာပေါ့၊ ဒါနဲ့...သားလဲ ည..ညကျအမေနဲ့အဖော်ရအောင် လာအိပ်ပေးပါလား...။ အဖော်ရှိတော့ အမေ မငေါင်တော့ဘူး...အားရှိတာပေါ့... ”

အမေက ဒီလိုပြောတော့ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာမတင်မကျ ဖြစ်နေသေးတယ်...။ကျုပ်က ဘယ်သူနဲ့မှ အတူအိပ်ချင်တာ၊ အိပ်တတ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ တစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အိပ်ရတာကို ပိုသဘောကျတယ်...။ ဒါပေမယ့်..အမေ့ကို သနားသွားလို့...၊

“ ရပါတယ်..အမေ...ကျုပ်လာအိပ်ပေးပါ့မယ်.. ”

ကျုပ်တို့တောမှာကတော့ အဖေ အမေနဲ့ လူကြီးသူမတွေကိုလဲ "ကျုပ်" နဲ့ပဲ နာမ်စားသုံးပြောတာပဲဗျ။ မြို.မှာလို သားသားတို့ သမီးတို့ ဆိုပြီး ကဗျာဆန်မနေနိုင်ကြတော့ဘူး..။

ထမင်းလည်းစားပြီးသွားပြီ.။ စကားလဲကောင်းနေတုန်းမှာဘဲ မိုးကညို့တက်လာတော့တယ်ဗျို.၊မိုးထပ်ရွာပြန်လိမ့်ဦးမယ်ထင်တာပဲ။ အတွေးမဆုံးသေးဘူး..ဟုတ်တာပေါ့.ကြည့်စမ်းပါဦး..။ ဟိုးအဝေးပြီးကထဲကနေ မိုးက ဒီဘက်ကိုပြေးပြီး ရွာလိုက်လာတာ လှမ်းမြင်နေရတယ်...။

ဖျပ်..ဖတ်..ဖလပ်...ဖတ်.... 

ဂျိမ်း...ဒလိန်းးး ဒိန်းးးးး ဝုန်းးးး...

လျှပ်ပြက်သံတွေ မိုးခြိမ်းသံတွေက တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာနေပြီ..ကျုပ်နဲ့ အမေတို့လဲမိုးဆီအာရုံရောက်သွားကြတယ်။စကားလဲ ပြတ်သွားကြပြီ..။မိုးကသည်းကြီးမဲကြီး ဆော်မယ့်ပုံမျိုး...အိမ်လဲတော်တော်နဲ့ပြန်လို့ရတော့မယ့်ပုံမပေါ်တော့ဘူး...။

“ သားရေ...မိုးကတော့အကြီးအကျယ်လာပြီဟေ့...ဒီမိုးနဲ့ ထွန်မရတော့မယ့်အတူတူ တဲထဲမှာဘဲ တရေးအိပ်ပြီးစောင့်လိုက်ဦး... နင်လဲ မနက်ထဲကလယ်ထွန်ထားတာ တော်တော် မောနေလောက်ပြီ...ထမင်းလုံးစီရင်း အိပ်လိုက်ပါလား.. ”

တဲထဲမှာ လယ်စောင့်ရင်းအိပ်ရအောင် အဖေထားထားတဲ့ သင်ဖျာအဟောင်းလေးတစ်ချပ်ရယ်၊ခေါင်းအုံးခပ်ညစ်ညစ်တစ်လုံးရယ်၊ စောင်ခပ်နွမ်းနွမ်းလေးတစ်ပိုင်ရယ်က ရှိနေတယ်...။အဲဒါကို အမေမနက်က ရောက်ကထဲက တုတ်နဲ့ရိုက် ဖုံတွေခါပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးပြီ..။ အိပ်မယ်ဆို အိပ်လို့ရအောင်ပေါ့..။

“ အမေပဲ အိပ်ရင်းနားလိုက်ပါ...၊ ကျုပ် ထွန်စက်ဆီ နဲနဲအခြေအနေသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်.. ”

ကျုပ် မိုးရေထဲမှာပဲ ပြေးထွက်သွားပြီး လယ်ကွက်အလည်မှာ ရပ်ထားတဲ့ထွန်စက်ကို သွားကြည့်တယ်။စိတ်ကူးကတော့ တဲနားနီးနီး မောင်းလာထားမယ်ပေါ့..။ စတတ်လုပ်တော့ စက်ကမနိုးတော့ဘူးဗျို..။

ကျုပ်လဲ ၃ကြိမ် ၄ ကြိမ်နှိုးမရတော့ ကြိုးစားပြီး ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်လုပ် ပြင်ကြည့်တယ်။စက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်သွားလိုက်တာ ၁၀ မိနစ်လောက် ရှိသွားပြီ၊ မိုးလဲရွှဲပြီး ချမ်းတောင် ချမ်းလာပြီ...။

အဲဒီမှာ အမေတဲထဲက ပြေးထွက်လာတာကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်..။နီးလာတော့မှ ကျုပ်ဆီလှမ်းပြီး အသံကုန်ကုန်းအော်တယ်.။

“ ဟဲ့....အငယ်လေး...ဘာတွေလုပ်နတာလဲ...မိုးရွာကြီးထဲမှာ..တော်ကြာ..အအေးမိပြီးဖျားလိမ့်မယ်... ”

အသံလဲ ဆုံးရော အမေကကျုပ်နားရောက်လာတာနဲ့ အံကိုက်ပဲ..။ကျုပ်အမေ့ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်မျက်လုံးတွေ ဝိုင်းသွားရတယ်ဗျို့...။တံတွေးတွေ သီးတက်လာလို့ ဂလုကနဲ တစ်ချက် မြိုချလိုက်ရသေးတယ်။

အမေ့ တစ်ကိုယ်လုံးကလည်းရွှဲရွှဲရိုက်နေပြီ...၊ အမေဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ဖြူပါးပါးလေးက အမေ့ကိုယ်လုံးတစ်တစ်လေးပေါ်မှာ နေရာမလပ် ကပ်နေလိုက်တာ အားလုံးကွက်တိဘဲ။ ရေစိုထမီ၊ အင်္ကျီနဲ့ဆက်ဆီကျကျရိုက်ထားဆွဲထားတဲ့ ဓာတ်ပုံတွေ၊ ပန်းချီကားတွေ ခင်ဗျားတို့တွေ့ဘူးတယ်မဟုတ်လား..၊ အဲ့ဒီအတိုင်းဘဲဗျ..။

အခုမှပဲ အမေ့ရဲ့ ဘော်ဒီစတက်ချာကို သေချာဂရုစိုက်သတိထားမိတော့တယ်။ဒီရှိတ်မျိုးနဲ့ဆိုရင် ဖွင့်မပြောရင် ခလေးအမေမှန်းဘယ်သူမှ သိမှာမဟုတ်ဘူး..။အခုလိုအခြေအနေမှာ ကျုပ်နေရာမှာ ကျုပ်မဟုတ်ပဲ တခြားတစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်သာဆိုရင် အမေတော့ ချက်ချင်းဆွဲပြီးမုဒိန်းအကျင့်ခံရမလားမသိဘူးဗျို့....အဲ့လောက်ကို ဆက်ဆီကျတာ..။

အမေ အနားရောက်လာလို့ ကျုပ်က ထွန်စက်ဘေးဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီးစက်ကို ကြည့်နေရာက ကုန်းအထ၊အမေကလဲငုံ့ပြီး ကုန်းအကြည့် အံကိုက်ပါဘဲ...ကျုပ်ခေါင်းနဲ့အမေ့နို့ကြီးတွေကို မိမိရရကြီးခွေ့မိတော့တာ၊ အိ..ခနဲဘဲ..။

အမေ ပက်လက်လန်လဲတော့မလို့ သီသီလေး၊ ကျုပ်အမေ့ လက်မောင်းတစ်ဘက်ကို အချိန်မီဆွဲလိုက်နိုင်လို့တော်သေးတာပေါ့...။ကျုပ်လဲ မတ်တပ် ပြန်ရပ်မိပြီးသားဖြစ်နေပြီး ကျန်လက်တစ်ဘက်ကလဲ...အမေ့ခါးလေးကို ဖက်ပြီးထိမ်းထားမိပြီးသားဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်မိတယ်။

တော်သေးတာပေါ့..၊ နို့မဟုတ်ရင် အမေတော့ဗိုင်းကနဲပဲ....။

ဒါပေမယ့် ချမ်းနေတဲ့ကြားက ကျုပ်မှာ သွေးတွေ ပူနွေးတက်လာပြီး ထူးဆန်းတဲ့ခံစားမှုတစ်မျိုးကို ခံစားလာရတယ်။ အမေ့ရဲ့ ခါးလေးကို အတင်းကပ်အောင်ဆွဲဖက်ထားမိတော့ ကျုပ်ရဲ့ပေါင်ကြားနဲ့ အမေ့ရဲ့ပေါင်ကြားက တိုက်မိနေပြီး ဆီးစပ်ချင်းဖိပွတ်ထားသလိုဖြစ်နေပြီ...။

ချမ်းနေတဲ့ ကြားက အမေ့ရဲ့ဆီးခုံမို့မို့အောက်က နွေးထွေးတဲ့အထိအတွေ့ကို ခံစားသိရှိနေရတယ်လို့ ထင်မိတယ်။ကျုပ်ဆီးစပ်က တစ်စုံတရာကလဲ အလိုလိုနေရင်းဖောင်းကြွတက်လာတယ်လို့ ခံစားမိရသလို၊အမေကလဲ ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ အထိအတွေ့ကို သိနေလောက်ပြီ။

ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့သားအမိ ၂ယောက်စလုံး အဲဒီအနေအထားအတိုင်း ဆက်ပြီးဖက်ထားလျက်သား ရှိနေတုန်းဘဲ...။ဘာစကားတစ်ခွန်းမှလဲ ပြောမထွက်ကြဘဲနှုတ်ဆွံ့နေမိကြတယ်...။ရုပ်ရှင်ကားတွေထဲမှာ အက်ရှင်ခန်းကနေ ရုတ်တရက်ရုပ်သေပုံရပ်ပြီး ရိုက်ပြလိုက်တဲ့အတိုင်းဘဲဗျ။

“ ဒိန်းးးး ဂျိန်း ဒလိန်း လိန်း...ဝုန်းးး ”

“ အူးးး..အမလေးးးး... ”

အဲဒီအတိုင်း ရပ်နေမိတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲတော့ မဆိုနိုင်ဘူး၊မိုးခြိမ်းသံ၊ မိုးကြိုးသံအကျယ်ကြီးကြားလိုက်ရတော့ အမေလန့်ပြီး ကျုပ်ကိုအတင်းကြုံး ဖက်ထားပါလေရော။ အခု အမေ့နို့လုံးထွားထွားကြီးတွေက ကျုပ်ရဲ့ရင်အုပ်မှာနူးနူးအိအိကြီးဖိကပ်လို့ နေတယ်။

အမေက ကျုပ်ကို အတင်းကပ်ဖက်ထားတဲ့အချိန်မှာ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းတွေကလဲ စောစောက အတိုင်းအကြားအလပ်မရှိ ဆီးစပ်ချင်းဖိကပ်နေတာက ပိုလို့တောင် ပိလာသေးတယ်။ ကျုပ်ကလဲ အမေ့ခါးကို ကြပ်ကြပ် ဆွဲဖက်ထားတာကိုး။ ဒါလောက်အေးစက်နေတဲ့မိုးရေစက်တွေ တပေါက်ပေါက်ကျနေတဲ့ကြားမှာ ရပ်နေကြပေမယ့် ကျုပ်တို့သားအမိ ၂ယောက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်တွေကပိုပြီး ပူသထက်ပူ၊ နွေးသထက် နွေးလာတယ်လေ။

၂ ယောက်သား တပြန့်တပြောကျယ်တဲ့ လယ်ကွင်းရဲ့ အလယ်ကောင်၊တဖြောဖြောနဲ့ သည်းထန်စွာကျနေတဲ့  မိုးစက်မိုးပေါက်တွေရဲ့ အလယ်ကောင်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက်သား တင်းကြပ်စွာဖက်ထားနေမိကြတုန်းဘဲ....။မိုးရေတွေက အမေ့ချွေးနဲ့ ပေါင်ဒါတွေကို ဆေးချလိုက်ပြီး ဖြစ်ပေမယ့် အစောပိုင်းကတဲထဲမှာ ရထားခဲ့တဲ့ အမေ့ရဲ့ ကိုယ်နံ့လေးတွေက မပျောက်ပျက်ပဲ ရှိနေဆဲပဲ...။

ကျုပ်လက်တွေက အမေ့ရဲ့ စွင့်ကားကောက်ထွက်နေတဲ့ တင်ပါးဆုံသားကြီးတွေကို ရေစိုလို့ အသားကပ်နေတဲ့ထမီပေါ်ကပဲ ဖြေးဖြေးသာသာစပြီး ပွတ်ပေး၊ ဆုပ်နယ်ပေးနေပြီ...။ကျုပ်ကြက်သီးတွေ တဖျင်းဖျင်းထလာတယ်၊ မိုးရေရဲ့ အချမ်းဓာတ်ကြောင့်လား၊ရာဂရမ္မက်စိတ်ကြောင့်ထတဲ့ကြက်သီးလားတော့ မခွဲခြားတတ်တော့ဘူး...။

အမေ့ လက်မောင်းမှာလဲ အသားဖုလေးတွေ အသီးအသီးထနေတယ်၊ အမေလဲ ကျုပ်နဲ့ အတူတူပဲခံစားနေရတယ်လို့ သိလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲက ကောင်က မခံသာအောင်အတင်းရုန်းထ တိုးထွက်နေပြီ။ပုဆိုးကြားကနေ အမေ့ဆီးစပ်ကို အတင်း ထိုးထောက်နေတယ်..။

ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ အမေဆိုတာ သိချင်သိပေမယ့်လဲ ကျုပ်လက်တွေကတော့ မသိတော့ဘူး။ဖင်လုံးကြီးတွေကိုအားရပါးရ ပွတ်နယ်နေပြီး၊ လက်ချောင်းတွေက အော်တိုပဲ ဖင်ကြားမြှောင်းထဲ ရောက်ပြီးဇောင်းဆွဲ ပွတ်ပေးနေမိပြီ။

နှာခေါင်းကလဲ အမေ့ဆံစတွေ၊ နားရွက်ဖျားလေးတွေနဲ့ လည်တိုင်ကျော့လေးကို တစ်နေရာကနေ တစ်နေရာကူးပြောင်းပြီး ညင်ညင်သာသာလေး နမ်းနေမိတယ်။အဲဒီအခိုက်အတန့်လေးမှာ စိတ်ထဲမှာ ကမ္ဘာကြီးလည်တာ ရပ်သွားပြီလို့ ထင်မိတယ်။ခန္ဓာကိုယ်တွေက ဝါဂွမ်းလေးလို ပေါ့ပါးသွားပြီး လေနဲ့အတူလွင့်ပါးသွားပြီလို့လဲထင်မိတယ်။

ကျုပ်အမေ့မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲဘူး...။ ဒါပေမယ့် အမေ့ခန္ဓာကိုယ်အထက်ပိုင်း တစ်ခုလုံးကို နေရာလပ်မကျန်အောင် ရွှေ့ပြောင်းနမ်းနေမိသလို၊ လက်တွေကလဲ အမေ့ကျောပြင်ကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးလိုက်၊ဖင်လုံးကြီးတွေကို ညှစ်နယ်၊ ပွတ်ဆွဲ၊ ကစားလိုက်နဲ့ အလုပ်များနေတယ်။အမေ့ဘက်ကိုလဲ ကြည့်ပါဦး...စောစောပိုင်းကကြောက်ကြောက်နဲ့ အတင်းကပ်ဖက်ထားတဲ့ အမေ့လက်တွေက အခု ပုံစံပြောင်းပြီး ကျုပ်ကျောကိုလက်သည်းနဲ့ ဖိကုပ်ဆွဲလိုက်၊ လက်ဖဝါးတွေနဲ့ ကျောပြင်ကို ဖွဖွပွတ်ကစားပေးလိုက် လုပ်နေပြီ။

ဒီ အခြေအနေထိရောက်လာပေမယ့် ပင်ကိုယ်အသိစိတ်လေးက တားထားတော့ ကျုပ်ဒီ့ထက်ပိုပြီးတော့ ဘာမှပိုမလုပ်ရဲသေးဘူး။ ဒါပေမယ်လို့ပေါ့ ဖိကပ်ပွတ်ဆွဲနေကြတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းတွေက သဘာဝအတိုင်းလှုပ်ရှားနေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့မြွေဟောက်က အမေ့တွင်းထဲကို ဝင်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်။

ပုဆိုးတွေ ထမီတွေခံနေပေမယ့်လဲ ကျုပ် ညီလေးဖိုးထောင်က အမေ့ပေါင်ကြားဆီးစပ်ထဲကို လမ်းပေါက်ရှာပြီးတိုးဝင်ဖို့ကြိုးစားနေတာ ဟိုချော်ထိုးဒီချော်ထိုးနဲ့ပေါ့..။

အမေ့ အနေအထားက ရှောင်ထွက်ဖို့ကြိုးစားနေသလိုမျိုးပဲ၊ ဒါပေမယ့်လည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး၊ကြည့်ရတာလီးသွားတဲ့ ဘက်လိုက်ပေးနေတဲ့ပုံစံမျိုး၊ ကျုပ်ထင်တာလေ...။

ကျုပ်တော့ ဒုက္ခပဲ.။ အဝတ်အပြင်ကတောင် ဒါလောက်ရင်ခုန်နေရရင် တကယ်သာ ထိုးသွင်းခွင့်များရလိုက်ရင် ကျုပ်နှလုံးတွေဗုံးပေါက်သလို ပေါက်ကွဲထွက်ကုန်မလားမသိဘူး။

(အဲဒီတုန်းက ခံစားချက်ပြောတာပါ၊ နောက်ပိုင်းတကယ်လုပ်ဖြစ်တော့လဲ အေးဆေးပါဘဲ)

တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ စိုရွှဲပြီးအသားနဲ့ ကပ်နေတဲ့တီရှပ်အောက်ကအမေ့နို့တွေကလဲ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ သိသိသာသာကြီး တင်းပြီး စူထွက် ထောင်ထနေတာ မြင်နေရတယ်..။အခုအချိန်အထိ ကျုပ်အမေ့နို့တွေကိုတော့ ပေါ်တင်ကြီး မကိုင်ရဲသေးဘူး...။

အမေကတော့ ကျုပ်ရင်အုပ်ကို သူနို့ကြီးတွေနဲ့ ကပ်ပွတ်နေတယ်။အမေ့ရဲ့ ရင်ခွင်က နူးညံ့အိစက်နေတဲ့ အရသာကို ခံစားနေရတယ်...။

ကျုပ်အမေ့ကို တည့်တည့်မကြည့်ရဲသေးဘူး။ အမေ့ကို ကပ်ဖက်ထားရာကနေလဲ ခွာမပေးရဲသေးဘူး။ပါးတွေနားတွေကိုပဲ ဖိနမ်းနေမိတုန်းဘဲ။ အမေကလဲ ရုန်းခြင်းကန်ခြင်း၊ တွန်းထိုးခြင်းမရှိဘူး..၊ကြည်ကြည်သာသာနဲ့ငြိမ်ခံနေတာပဲ...။ ဒါပေမယ့် အမေ့အသက်ရှူသံတွေက အရမ်းမြန်၊အရမ်းပြင်း နေတယ်။ ဒါ့ကြောင့် အမေရင်တွေ အရမ်းခုန်နေမယ်ဆိုတာလဲ ခန့်မှန်းလို့ရနေပြီလေ။

ကျုပ်နှာခေါင်းနဲ့ပါးစပ်တွေက အမေ့ပါးတွေကို နမ်းဆင်းလာရင်း အမေ့နှာခေါင်းဖျားလေးတွေနဲ့ နှုတ်ခမ်းဖျားလေးတွေကို အသာလေး ထိတွေ့လိုက်တယ်။ကျုပ်ရင်တွေ အရမ်းတုန်နေတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။

ပထမဆုံးရှော့ဖြစ်သွားတဲ့ အထိအတွေ့ကတော့ အမေ့နှုတ်ခမ်းကို ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပိပိရိရိဖိမိသွားတဲ့ အချိန်ပဲ။အမေ့ကြည့်ရတာ ကျုပ်အနမ်းကို ပြန်ပြီးတုန့်ပြန်နမ်းတော့မယ့် ပုံပဲ။ ဒါပေမယ့် သူထိမ်းလိုက်ပုံရတယ်၊မတုံ့ပြန်ပေမယ့် ကျုပ်နမ်းတာကိုတော့ ငြိမ်ပြီးခံနေလေရဲ့။

ကျုပ်အမေ့နှုတ်ခမ်းကို ကပ်ဖိစုပ်ပြီးနမ်းနေတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်တော့ မပြောတတ်ဘူး။အမေကလဲ မလှုပ်ရှားပဲငြိမ်နေတော့၊ အငမ်းမရလျှာချင်း လိမ်းလှည့်တာတွေတော့ မရှိဘူး။ကျုပ်ရဲ့မနမ်းတတ် နမ်းတတ် တစ်ဘက်သတ်အနမ်းတွေပဲ ရှိနေတာ...။

တော်တော်လေးအကြာမှာတော့ ကျုပ်အမေ့ဆီအနမ်းခွာလိုက်ပြီး အမေ့ပုခုန်းလေးပေါ်မှာ မေးလေးတင်လို့ဆက်ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်အမေ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားမိသလို၊အမေကလဲ သိသိသာသာတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ပြန်ဖက်လာတယ်။ ချစ်သူ ၂ ယောက် တအားချစ်လို့ ဖက်ထားသလိုမျိုး။

အမှန်တော့ ကျုပ်တို့သားအမိ ၂ ယောက် ဒီလိုအဖြစ်အပျက်မျိုးကို တစ်ခါမှအိပ်မက်တောင် မမက်ခဲ့ပါဘူး။အခုစောစောက မိနစ်ပိုင်းလေးကမှ ဖြစ်သွာတဲ့ မတော်တဆမှုလေးပါ။ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လို့ချစ်သူတွေလို စွဲစွဲမက်မက်ဖက်ထား မိနေမှန်းမသိဘူး၊ နားမလည်နိုင်တော့ဘူးဗျာ...။ကျုပ် အမေ့နားနား တိုးတိုးလေးကပ်ပြီးတော့..

“ ကျုပ်တို့တဲဆီ ပြန်ကြရအောင်နော်...အမေ.. ”

အမေက ငြိမ်ပဲနေတယ်၊ ဘာမှပြန်မပြောဘူး..။ကျုပ်အမေ့ကို လက်မောင်းလေးက ကိုင်ပြီး ပူးကပ်နေတဲ့ ကျုပ်တို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တွေကို ခွာထုတ်လိုက်တယ်...။ အမေကျုပ်မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲဘူးဗျ။မျက်နှာလေးမသိမသာလွှဲပြီး ကျုပ်ကိုကျောပေးလို့ တဲဘက် ပြန်လျှောက်ထွက်သွားတယ်။

ကျုပ်လဲ မိုးရေစိုရွှဲနေလို့ အဆက်အပေါက်တွေကို ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်ကြီးမြင်နေရတဲ့ အမေ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်နောက်ပိုင်းအလှကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်ရင်း အမေ့နောက်က တုန့်ဆိုင်းတုန့်ဆိုင်းနဲ့ပဲ ဖြေးဖြေးလျှောက်လိုက်လာခဲ့တယ်။

အမေ့ရဲ့ ကော့တင်းနေတဲ့ အိချောပိုပုံစံ ဖင်ကောက်ကြီးရယ်၊ အပေါ်က သိမ်ဆင်းသွားတဲ့ ခါးလေးနဲ့ ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးက ပြေးပြီး ခုန်အုပ်ချင်စရာကြီး...၊ဒါတဲ့လားဗျာ ခလေးတစ်ယောက်အမေ၊ တစ်စက်မှ ပစ်ရက်စရာမရှိဘူး..။

ရင်ကလဲ ကော့ကော့လေးချီလို့ နို့ကြီးတစ်လုံးတစ်လုံးကလဲ နဲတဲ့ဟာကြီးတွေမဟုတ်ဘူး..။ကျုပ်အရင်က ကိုယ့် အမေကို ဒီလိုအတွေးမျိုးအကြည့်မျိုးနဲ့မကြည့်ခဲ့မိဘူးဗျာ။အခုမှ စောစောက မတော်တဆမှုလေးကြောင့်ကျုပ်စိတ်တွေက အမေ့ပေါ်ကို ဖောက်ပြန်တဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်မိနေပြီ။

အမှန်တော့ ကျုပ်စိတ်က လှည့်စားနေတာပါ။ တကယ်ကတော့ အမေက တောမှာနေတဲ့ အလုပ်ကြမ်းလုပ်တဲ့ ခလေးအမေ လယ်သူမတစ်ယောက်ပါ။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အပျိုစင်မော်ဒယ်တွေရဲ့ ဘော်ဒီကို မှီမှာလဲ။ဒါပေမယ့် ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း တစ်တစ်ရစ်ရစ်နဲ့လှတာတော့ အမှန်ပဲ၊ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အခုအချိန် ကျုပ်အတွေးထဲမှာ အမေက ကျုပ်ရဲ့နတ်သမီးလေးပါ။

အတွေးတွေပွားရင်း အမေ့နောက်က လျှောက်လိုက်သွားလိုက်တာ အမေ့ဖင်ကြီးတွေက တစ်လုံးတက်တစ်လုံးဆင်းညှစ်ထုတ်ပြီး လျှောက်နေသလိုပဲ၊ တုန်တုန်..တုန်တုန်နဲ့ပေါ့..အိစက်နေတဲ့ လှုပ်တုတ်လှုပ်တုတ်ဖင်ကြီးကကြည့်မိသူတွေရဲ့ စိတ်နှလုံးကို သိမ်းကြုံးဆွဲဆောင်နေမယ်လို့ထင်တယ်..။

နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်တို့ ၂ယောက်စလုံး တဲထဲကို ပြန်ဝင်လာလာခဲ့မိကြပြီ။ကျုပ်မလဲ စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်တော့ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ခေါင်းထဲမှာ လည်နေအောင်စဉ်းစားမိနေတာက အခုကျုပ် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ..၊ဒီအတိုင်းပဲ ဟန်မပျက်ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက်ရရင် ကောင်းမလား၊ အတင်းပဲ ဝင်လုံးလိုက်ရရင်ကောင်းမလား ဝေခွဲမရဖြစ်နေတယ်။

"ဟဲ့..သား...အဝတ်တွေချွတ်ပြီး လှမ်းထားလိုက်ပါလား။ရေစိုကြီးနဲ့ အဲဒီအတိုင်းမနေနဲ့လေ..၊ တော်ကြာအအေးမိပြီး ဖျားနေလိမ့်မယ်... ”

ရုတ်တရက် ပေါ်လာတဲ့ အမေ့အသံကြောင့် ကျုပ်လဲလန့်ပြီးအတွေးကနေ နိုးထလာခဲ့တယ်။အသံ ဘယ်ကထွက်လာသလဲ ရှာကြည့်တော့မှ အမေက တဲအထက်ဆင့်လေးပေါ်က ဖျာဟောင်းလေးခင်းထားတဲ့ အိပ်ရာပေါ်ကို ရောက်နေပြီ..။ ဘယ်အချိန်ထဲက တက်သွားလိုက်မှန်းတောင်မသိဘူး၊ စောင်လေးခြုံလို့...။

ကြည့်ရတာ ကျုပ်အတွေးလွန်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ အဆက်ပြတ်သွားတယ်နဲ့ တူတယ်။ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကျုပ်မျက်စိတစ်ချက် ကစားကြည့်လိုက်တော့ စောစောကအမေ ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်နဲ့ ရေစိုထမီတွေကို တဲထဲကဝါးလုံးတန်းမှာ လှမ်းရက်သားတန်းလန်းလေးတွေ တွေ့လိုက်ရတယ်ဗျ...။

ဒါပေမယ့် ကျုပ်နှလုံးခုန် မမှန်တော့အောင် စိတ်တွေတအားလှုပ်ရှားသွားစေရတာကတော့ ဝါးတန်းပေါ်မှာ အမေ့ ဘရာစီယာလေးရယ်၊ အတွင်းခံ ပင်တီလေးရယ်ကိုပါ တွေ့လိုက်ရတာပါဘဲ..။ဒါ..ဒါ..ဆိုရင်...စောင်အောက်မှာ ဝင်နေတဲ့ အမေ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာအဝတ်အစားတစ်စမှ ရှိမနေတော့ဘူးပေါ့....။

“ ဟိုက်..ဒီအတိုင်းဆို ငါဘာလုပ်ရပါ့မလဲ... ”

ကျုပ်ယောင်တောင် ပေါင်တောင်ဖြစ်နေတုန်းပဲ..။

“ ဟဲ့...ဘာတွေကြောင်ပြီး စဉ်းစားနေတာလဲ...ချမ်းပြီးသေချင်နေလို့လား.. ”

“ ဒါဖြင့်အမေက အခြားဘက်လှည့်နေလေ၊ ကျုပ်ကို ခိုးကြည့်မနေနဲ့ဉီးနော်... ”

ကျုပ်ပြောလို့ အမေက တဘက်လှည့်သွားပြီးစောင်းအိပ်နေတယ်။ကျုပ်လဲ အင်္ကျီလုံချည်တွေချွတ်၊ ရေစင်အောင်ညှစ်ချပြီးမှ နောက်ဝါးတန်းတစ်ခုမှာလှမ်းလိုက်တယ်။အဝတ်တွေ မရှိတော့ပေမယ့် ရေစိုအဝတ်ကြီးတွေဝတ်ထားတာထက်စာရင်တော့ အချမ်းသက်သာသွားတယ်ဗျ။

လုံချည်မချွတ်ပဲ နေဉီးမလို့ပဲ.။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက် ရွှဲရွှဲရိုက်နေတာ မချွတ်လို့ မဖြစ်တော့ဘူး။နောက်ဆုံးတစ်ထည်ထဲ ကျန်နေတဲ့အတွင်းခံကလဲ ရေတွေစုပ်ထားတာက နည်းမှမနည်းပဲ၊မထူးတော့ပါဘူး ဆိုပြီး သူ့ပါချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ တဲထဲပတ်ရှာတော့လဲ အဖေကပုဆိုးစုတ်လေးတစ်ထည်တောင် မထားထားဘူး။

ကျုပ်လဲ အမေ ဟိုဘက်လှည့်နေတုန်းမှာ အမြန်ပဲစောင်အောက်ကို လှစ်ခနဲဝင်လိုက်ရတယ်။ဒါပေမယ့် ဖျာတိုလေးတစ်ချပ်နဲ့ လယ်စောင့်ရင်းအိပ်ဖို့အဖြစ် လုပ်ထားတဲ့ အိပ်ရာဟောင်းလေးက ကျုပ်တို့ သားအမိ ၂ ယောက်အတွက် သိပ်သေးနေတယ်လေ။

အမေကကျုပ်အိပ်ဖို့နေရာတစ်ဝက်ခွဲပေးတဲ့အနေနဲ့ရှေ့ကိုနဲနဲတိုးပေးတယ်။အနေအထားကတော့တစောင်းလေးနဲ့ကျုပ်ကိုကျောပေးထားရက်ပေါ့။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်အဖို့အိပ်ရတာကျဉ်းကြပ်ခက်ခဲလွန်းနေတုန်းဘဲ..။

ကျုပ်နောက်ကို နဲနဲဆုတ်ပြီး ဖျာပေါ်တစ်ဝက်၊ ဝါးကြမ်းပေါ်တစ်ဝက် အနေအထား အိပ်ရတယ်။ကျုပ်တို့ ၂ ယောက်မျှခြုံထားရတဲ့ စောင်ပိုင်းလေးကလဲ ဘာထူးလဲ၊ သေးသေးလေးပဲ..။ကျုပ်ကဆွဲလိုက် အမေကဆွဲလိုက်နဲ့ စောင်ကလွတ်ပြီး ခြုံရတဲ့ဆီကို မရောက်တော့ဘူး။ နောက်ဆုံးအမေက...

“ ကဲ...ဒီဖျာပေါ်မှာဘဲ ၂ ယောက်စလုံးရအောင်အိပ်မှဖြစ်မှာဘဲ...လာ..တက်ခဲ့..။တည့်တည့်တော့ မရဘူး တစောင်းတွေ အိပ်ကြမှပဲရမယ်။ ဒါမှနွေးသွားအောင် စောင်ခြုံလို့ရမှာ.. ”

နောက်ဆုံးတော့..ဖျာလေးပေါ်မှာ ကျုပ်က အမေ့ဘက်လှည့် တစောင်းအိပ်ပြီး အမေကကျုပ်ကို ကျောပေးပြီးပူးကပ် အိပ်ဖြစ်သွားတယ်။အခုမှပဲ နည်းနည်းနွေးနွေးထွေးထွေးဖြစ်သွားပြီး အချမ်းတွေလဲ ပျောက်စပြုလာပြီ။အပြင်မှာတော့ မိုးကသဲကြီးမဲကြီး တဝေါဝေါနဲ့ မရပ်တမ်းဆော်နေတုန်းပေါ့...။

စောင်လေးကို အတင်းဆွဲခြုံလို့ရလာတဲ့ အနွေးဓာတ်နဲနဲလေးကနေ၊ ကိုယ်ခန္ဓာချင်း ပူးကပ်အိပ်လို့ ရလာတဲ့ကိုယ်ငွေ့ဓာတ်တွေကြောင့် အနွေးဓာတ်ကနေ ပူတောင်လာပြီ။ ဒါပေမယ့် အပြင်မှာ မိုးက အတော်အေးနေတာမို့ အတော်ပါဘဲ..။

ကျုပ်ရဲ့ လီးက ကျုပ်ဘက်ကို ဖင်ပစ်ပြီး တစ်ဘက်လှည့်စောင်းအိပ်နေတဲ့ အမေ့ဖင်ဆုံကြီးနဲ့ ဖိကပ်မိနေတယ်။စောင်အောက်မှာ အမေအဝတ်အစားတစ်စမှမရှိဘူးဆိုတာ သိထားတဲ့ ကျုပ်က ကိုယ့်လီးကို ကိုယ်လက်တစ်ဘက်နဲ့အုပ်ကိုင်ပြီး ထိမ်းထားရတယ်..။ အဲ့ဒီကြားကမှ အသား၊အသားချင်းထိတွေ့နေရတဲ့ အတွေ့ဓာတ်ကြောင့်ကိုရွှေလီးက ဖောင်းကြွထွားတက်လာတာကို သတိထားမိလာတယ်။

ကျုပ် အိပ်ပျော်အောင်ကြိုးစားကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုမှ အိပ်မပျော်ဘူး။အမေ့ဘက်က လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုခုလုပ်ဖို့ အနေအထားကို သိလိုက်တယ်။ကြည့်ရတာ အမေကကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက်ကို လှည့်လာဖို့ ဟန်ပြင်ပုံဘဲ..။

ကျုပ်က လက်တစ်ဘက်နဲ့လီးကိုအုပ်ကိုင်ထားရင်းနဲ့ နောက်တစ်ဘက်က အမေ့ကျောကို အသာလေးထိမ်းပြီးတွန်းထားလိုက်တယ်၊၊အမေ ခဏပြန်ငြိမ်ကျသွားပြီး မလှည့်လာတော့ပဲ နဂိုအတိုင်း ဆက်အိပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ အမေ့ကျောလေးကို ဖွဖွလေးဆက်တွန်းထားလိုက်ရင်းက လက်ကိုလျှော့ချလိုက်ပြီး အမေ့ခါးလေးကို ပိုက်ပြီး ဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။

လက်ဖျားလေးတွေက အမေ့ဗိုက်သား ရှပ်ရှပ်လေးတွေပေါ်မှာ တင်ထားရင်း သာသာလေး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။အမေကငြိမ်နေပေမယ့် အသက်ရှူပြင်းပြင်းနဲ့ အသက်ရှူနှုန်းတွေမြန်လာတာကို ကျုပ်သတိထားမိလိုက်တယ်။ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အမေ့ရင်အုံကြီးက နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ ဖားဖိုကြီးလို တရှူးရှူးဖြစ်နေလို့ပါပဲ။ဒါက အမေ့ဗိုက်သားကို ပိုက်ပြီးဖက်ထားတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လက်တွေက ခံစားသိနေရတယ်လေ။

ဒါပေမယ့် ကျုပ်လက်တွေကို အမေ့ရင်အုံပေါ်နေရာရွှေ့သွားဖို့အထိတော့ သတ္တိတွေမရှိသေးဘူး။ကျုပ်လည်းအသာလေး လီးကိုအုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကိုဖယ်ပေးလိုက်တော့ လီးက ဘုတ်ခနဲ အမေ့ဖင်ကောက်ကြီးပေါ်ပြေးရိုက်တယ်၊သိပ်အသိသာကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး။ အမေကတော့ သတိထားမိသလား ကျုပ်မပြောတတ်ဘူး။

တစ်ချိန်ထဲလိုလိုမှာ အမေကတစ်ချက်လွန့်ကနဲ လူးပြီးအောက်နဲနဲရွှေ့လိုက်တော့ ဗိုက်ကို ဖွဖွဖက်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်ဖဝါးက အမေ့နို့ကြီးတွေနဲ့ထိမိသွားပြီး မိမိရရကြီး ဖိအုပ်ကိုင်မိတော့တယ်။

ကျုပ်လက်တွေက အမေ့နို့ကြီးရဲ ဖဿအတွေ့အာရုံကို ရလိုက်တာ အိအိစက်စက်နွေးနွေးကြီး..။ကိုင်မိမှတော့ မထူးဘူး..၊ နုအိဖွံ့ကားနေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ကျုပ်သိသိသာသာကြီးဖိနယ်ပေးလိုက်တယ်။နို့ကြီးကို အုပ်ကိုင်ထားမိတဲ့ လက်ချောင်းတွေက တောင်ပူစာပေါ်တက်နေတဲ့ ကဏာန်းတစ်ကောင်ရဲ့ ခြေချောင်းတွေလိုပဲ၊

တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဘေးတိုက်ကလေး ရွစိရွစိနဲ့တက်လာလိုက်တာ နောက်ဆုံးမှာ တောင်ထိပ်ရောက်တော့ မာတင်းပြီးတောင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ကိုင်မိသွားပြီ။

“ အိုးးး စစ်စ်..အင်းး.. ”

အမေ့ဆီက ညည်းသံ သဲ့သဲ့ ထွက်လာတယ်.။ အဲ့ဒီ အမေ့ရဲ့ ညည်းသံလေးက ကျုပ်ကို နှိုးစက်ပေးလိုက်သလိုပဲ...။ အခုမှ ကျုပ်သတ္တိတွေ ဝင်လာတယ်။

အမေ့နို့တွေကို ရဲရဲတင်းတင်းပဲ ခပ်သွက်သွက်လေး ပွတ်သပ်ညှစ်နယ် ပေးနေလိုက်တော့တယ်။ နို့အုံသား အိအိကြီးတွေကိုရော၊နို့သီးခေါင်း မာမာတင်းတင်းလေးတွေကိုရော တစ်လှည့်စီကောင်းကောင်း ညှစ်ကစားပေးနေလိုက်တယ်။

အမေ့ ညည်းသံလေးတွေက ပိုပြီးတော့ ပြတ်သားလာတယ်။ ဒီလို အခြေအနေရောက်လာမှတော့ ကျုပ်ရဲ့လက်တွေကလဲ သဘာဝအတိုင်း သူလုပ်စရာရှိတာကို အလိုလို သိနေတယ်ဗျ။ တုန့်ဆိုင်း မနေတော့ဘူး။အမေ့ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးကို ရဲရဲတင်းတင်းပဲ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေပြီ။

စောစောက လီးအုပ်ထားတာကို လွှတ်ပေးလိုက်တဲ့ လက်က အမေ့ပေါင်သား အိအိကြီးတွေပေါ် ရွရွလေးပွတ်ဆင်းသွားပြီး ဒူးဆစ်အထိ ရောက်တော့ ရပ်လိုက်ပြီး အပေါ်ပိုင်းထိ ပြန်ပွတ်တက်လာပြန်ရော။

အဲဒီလို အကြိမ်အတော်များများ စုန်ချည်ဆန်ချည် ရွရွလေးပွတ်ကစားပေးနေတာ။ အမေ့ခြေထောက်တွေက စိထားရာကနေ တဖြည်းဖြည်း ကားထွက်လာတယ်။အဲ့ဒီမှာပဲ ကျုပ်လက်တွေက အမေ့ပေါင် အတွင်းပိုင်းအသားတွေကို လှမ်းနှိုက်လို့ရတဲ့အထိ အဆင်ပြေသွားပြီ...။

အခု ကျုပ်လဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘာဖြစ်နေလဲမသိတော့ဘူးဗျာ။ ကျုပ်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ၊ အသိစိတ်တွေကို တစ်ခုခုနဲ့ပိတ်ကာခံထားလိုက်ရသလိုပဲ၊ အဆိုးအကောင်း အမှန်အမှားရယ်လို့ မခွဲခြားတတ်တော့ဘူး။

သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ မလုပ်သင့်မှန်းသိနေတဲ့ ကိုယ့်အမေရဲ့ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို ကာမစိတ်နဲ့ အားရပါးရ ပွတ်သပ်ဖျစ်နယ်နေပြီး နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်ရဲ့ လက်သန်းထိပ်ကလေးက အမေ့စောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းကို သွားထိပြီး တဒပ်ဒပ်နဲ့ ကုတ်မိနေပြီ။

လက်သန်းဖျားကလေးက အဖုတ်ကွဲကြောင်းထဲကို နစ်ခနဲ ဝင်သွားတော့ စိုထိုင်းထိုင်း ချော်ကျိကျိ အထိအတွေ့ကို ရလိုက်တယ်။

ကျုပ်မှာ အတွေ့အကြုံဘာမှ မရှိသေးတော့ အဲ့ဒါဘာကြောင့်လဲဆိုတာ အစကမသိဘူး။ဒါပေမယ့် အမေ့အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တစ်မျိုးနဲ့ ရွှဲအိနေတာကိုတော့ သိလိုက်ရတယ်...။

ကျုပ်က အမေ့စောက်ဖုတ်ကို ရုတ်တရက် ပေါ်တင်ကြီးတော့ မကစားရဲသေးဘူး..။ဒါကြောင့် ပေါင်တွင်းသားတွေကိုပဲ ပွတ်လက်စနဲ့ ဆက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။

ကျုပ်လဲ ကျုပ်တစ်ကိုယ်လုံးကို တစောင်းလေး အိပ်နေတဲ့ အမေ့ကျောပြင်နဲ့ ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး အမေ့လည်ပင်းနဲ့ ကျောတစ်ပြင်လုံးကို နှာခေါင်းနဲ့ထိုးပြီး နေရာအနှံ့ လိုက်နမ်းပေးနေတယ်။ အမေ စပြီးတော့ ကိုယ်ကို တွန့်လိမ်လို့ ဟိုလူးဒီလှိမ့်ဖြစ်လာပြီ။အမေ့ကိုယ်လုံးလေးက တောင့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီးကိုယ်လေးကိုကွေးထားလိုက်တာပုဇွန်ထုပ်ကလေးကျနေတာပဲ..။

နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်ရဲ့ လက်ခလယ်က အမေ့စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ နှိုက်မိသွားတော့တယ်။လက်ဝင်သွားတာနဲ့ တပြိုင်နက်ထဲမှာပဲ အမေက ပေါင်ကို အလိုက်သင့်လေးကားပြီး ဖြဲပေးလာတယ်လေ..။

ကျုပ်လက်တွေက အမွှေး ခပ်ထပ်ထပ်လွှမ်းနေတဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်အုံ ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လက်ဖဝါးနဲ့ တစ်ပြည့်အုပ်ကိုင်မိလိုက်ပြီ...။အဖုတ်အုံကြီးက နွေးနွေးဖောင်းဖောင်းကြီး..။ စမ်းမိသလောက်ကတော့ စောက်မွှေးအုံက သိပ်အထူကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး။

ကျုပ်က အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို စိတ်တိုင်းကျလက်နဲ့ ဖိဆုပ်ပြီးနယ်နေမိတယ်။စောက်စိလေးကိုလဲ စမ်းပြီး လက်မလက်ညှိုးနဲ့ ဖိချေပေးလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ အမေ့ဆီက မပီမသ ဗလုံးဗထွေးညည်းသံတွေက တန်းစီပြီးကျလာတော့တယ်...။

မြောင်းကြားထဲ ဝင်သွားပြီးဖြစ်တဲ့ လက်ခလယ်ကစောက်ခေါင်းထဲမှာ မွှေနှောက်ပြီးစိစစ်ရေးတွေ မနားတမ်းလုပ်နေတယ်လေ။အထဲက စောက်ရေတွေ ဒလဟော စိမ့်ထွက်ကျလာလိုက်တာဗျာ..၊ စောက်ခေါင်းထဲမှာ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ ကလိုင်းပေးနေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ လက်ခလယ်က ချောဆီထိုးပေးထားသလို တစွပ်စွပ်နဲ့ သွက်နေတော့တာပဲ.။

ကျုပ်ကလက်ကို အဖုတ်ထဲကနေ ပြန်ဆွဲထုတ်လာပြီး အမေ့ကိုနောက်ကနေ ဖက်ထားလိုက်ရင်း လက်မှာ ရွှဲအိနေအောင်ပေနေတဲ့ အမေ့စောက်ရည်တွေကို လီးထိပ်မှာရွှဲနေအောင်သုတ်လိုက်ပြန်တယ်။နောက်လက်တစ်ဘက်ကလဲ အမေ့နို့ကြီးတွေကို အရှိန်မပျက် ဆက်ညှစ်ပြီး ကစားပေးနေတာလေ...။

အခု ကျုပ်လီးကအသားကုန်တောင်နေပြီ...၊ တောင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးချောင်းကြီးကို အမေ့ဖင်ကြားမြောင်းကြီးတစ်လျှောက် ကပ်ပြီး ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်တာ ဖင်ကြားတစ်ခုလုံးလဲ ရွှဲပြီးပေသွားပြီ။

အမေ့ကိုကြည့်ရတာလဲ တော်တော်ကြီးကို စိတ်တွေထလာပြီးမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်လာနေပုံက ကျုပ်နဲ့ဘိန်မသာလိမ်မသာပဲ..ဖင်ကြီးကို နောက်ကို တွန်းတွန်းပြီး ပစ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲဒီတစ်ခါမှာတော့ လီးကို ပွတ်မဆွဲတော့ပဲ နောက်ဘက်ကနေ စောက်ပတ်ဝရှိမယ်လို့ ထင်ရတဲ့နေရာကို မှန်းပြီးဒဲ့ထိုးလိုက်တော့တယ်။

အမေက ပေါင်လေးတစ်ချောင်းအသာမပြီး ဖင်ကြားဟလို့ စောက်ခေါင်းဝပွင့်သွားအောင် လမ်းဖွင့်ပေးတယ်။ဒါပေမယ့် ကျုပ်က လီးကိုရမ်းသွင်းနေတော့ ဒစ်ကဖင်ကြားထဲထိုးမိလိုက်၊ အဖုတ်ဝ ချော်ထိုးမိလိုက်နဲ့ပေါ့။ အဲဒီလိုဖြစ်နေတာကိုက စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ဖီလင်တစ်မျိုးဖြစ်နေတာဗျို့...၊ စိတ်ထဲပျော်သလိုတောင် ဖြစ်လာတယ်...။

ဒါပေမယ့် အမေက အတွေ့အကြုံရင့်ပြီးသားဆိုတော့..အသွားအလာ အဝင်အထွက်ကို တွက်ပြီးမှန်းမိနေပုံရတယ်။ဒီတစ်ခေါက် ကျုပ်ကော့ပြီးဆောင့်အထိုးမှာ..အမေကလဲ လီးလာမယ့် လမ်းကြောင်းကို မှန်းပြီး ဖင်ကိုဟလို့ နောက်ကိုပစ်အပေးမှာ အံကျပဲ၊ လီးက စွပ်ခနဲဆိုစောက်ခေါင်းထဲဝင်ချသွားတော့တာပဲဗျို့...။

အပိုင်း (၂ ) ဆက်ရန်  >>>>>