Thursday, August 28, 2014

အသက်ရှည်ဆေး အပိုင်း ( ၂ )

အသက်ရှည်ဆေး အပိုင်း ( ၂ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ကျုပ်လဲ ခင်ဝိုင်းကဘာလုပ်ချင်လဲ မေးကြည့်တာပေါ့၊ ဒီတော့ ခင်ဝိုင်းက ပြောပြတယ်၊ သူ့ အမေကို ဈေးထဲမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ရောင်းတဲ့ ကုန်စိမ်းဆိုင်လေး ဖွင့်ပေးမလို့တဲ့။ ခုက ဈေးဘမ်းနဲ့ ရောင်းရတာဆိုတော့ နေရာ အတိအကျလဲ မရှိ၊ ဈေးထဲက ဆိုင်ကဘဲ တဆင့် ပြန်ဝယ်ရောင်းရတော့ အမြတ်လဲနဲတဲ့ အပြင် ရောင်းမကုန်ရင်လဲ ရှုံးတာပေါ့။

ဒါကြောင့် ဈေးထဲမှာ နေရာသတ်သတ်မှတ်မှတ် ဆိုင်ခန်းလေးရရင် ပိုအဆင်ပြေမဲ့ အကြောင်း၊ နောက်ပြီး သူ့အဖေက သူများဆီက ဆိုက်ကား ငှားနင်းရတော့ အုံနာခ ပေးရတာနဲ့ သူ အရက်သောက်တာနဲ့ ပိုက်ဆံတောင် မကျန်ဘူးပေါ့၊ အဲဒါ ကိုယ်ပိုင်ဆိုက်ကားဆို အုံနာခ ပေးရလဲ သက်သာမယ်၊ သူ့အဖေ မနင်းနိုင်ရင်လဲ သူများကို ငှားစားလို့ရတယ်ပေါ့။ သူ့ အစီအစဉ်ကို ပြောပြတယ်။ ခင်ဝိုင်းက တော်သားဘဲ၊ သူနိုင်တဲ့ဘက်က အစီအစဉ် လုပ်တတ်တယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်ကလဲ ခင်ဝိုင်း အပြောကို နားထောင်ပြီး ကျုပ်တွက်ကိန်းနဲ့ကျုပ် ခပ်မြန်မြန်ဘဲ တွက်ချက်လိုက်ပြီး သူ့ကိုပြောလိုက်တယ်။

“ နင်ပြောပုံဆို ၁၀ သိန်းလောက် လိုမယ်ဟ၊ ဆိုက်ကားက လိုင်စင်နဲ့ဆို ၆ သိန်းလောက်ထား၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ဆိုင်ခန်းလေးက ၃ – ၄ သိန်းတော့ ရှိမယ်ထင်တယ်”

“ ဟုတ်တယ် ဘဘကြီး၊ တနှစ်လောက်နေရင်တော့ ဘဘကြီးပေးတာ စုတာနဲ့ ပြည့်မယ်ထင်တယ်”

“ အေး ဒီလိုလုပ်၊ ငါ ၁၀ သိန်းပေးမယ်ဟာ”

“ အယ် တကယ်ကြီးလား၊ ခုပေးမလို့လား”

“ အေးပေါ့ဟ၊ ငါ့ အလိုကို အကုန်လိုက်ရင် ပေးမယ်”

“ ဘဘကြီးကလဲ ခုလဲ ဘဘကြီး အလို အကုန်လိုက်နေတာဘဲ”

“ အေးလေ ငါသိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါက ခု နင်သိတဲ့အတိုင်း လူငယ်လေးလို ဖြစ်နေပြီဟ၊ ဒီတော့ ငါ နင့်ကို ဟိုဒင်းလဲ လုပ်ချင်လို့”

“ ဘဘကြီးကလဲ အဲဒါဆို သမီး ဒုက္ခရောက်မယ်ထင်တယ်”

သူက ကျုပ်ဘာကိုပြောလဲဆိုတာ ချက်ခြင်းသိတယ်။ မသိဘဲနေမလား၊ ကျုပ်ဟာက သူ့ပေါင်ကြားရစ်နေတာကိုး။

“ မရောက်အောင် လုပ်ရမှာပေါ့ဟ၊ နင့်ကို ဘိုက်မကြီးနိုင်အောင် ဘိုက်မကြီးတဲ့ ဆေးထိုးပေးမယ်၊ ဒါဆို ငါဘယ်လောက် လုပ်လုပ် နင် ဘိုက်လဲမကြီးဘူး၊ ဒုက္ခလဲ မရောက်တော့ဘူး၊ ဘယ်လိုလဲ”

သူက ဘာဒုက္ခကို ပြောတာလဲ မသိ၊ ကျုပ်က ကျုပ်ထင်တဲ့ ဒုက္ခကို ပြောလိုက်တယ်။ သူလဲ ခန တွေဝေသွားပြီး ပြန်ပြောတယ်။

“ တကယ် ဒုက္ခ မရောက်ရင်တော့ ဘဘကြီး သဘော”

“ ဒုက္ခမရောက်ပါဘူးဟ၊ အဲ ပိုက်ဆံကတော့ နင့်ကို ၁၀ သိန်းကြီး ခုပေးလိုက်လို့တော့ မဖြစ်သေးဘူး၊ နင့်ကို လူတွေက မေးကြမှာပေါ့၊ ဘယ်ကရလဲလို့၊ ကောက်ရတယ်လို့လဲ ပြောလို့ မဖြစ်ဘူးဟ၊ ဒီလိုလုပ် ၁၀ သိန်းကို ထီဖွင့်တဲ့ အခါကျ နင့်ကို ၁၀ သိန်းဆုပေါက်တဲ့ ထီလက်မှတ် ငါပေးမယ်။ ဒါဆို နင်က လူတွေကို ထီပေါက်ပြီး ပိုက်ဆံရတယ်ပြော မကောင်းဘူးလား၊ ခု ထီဖွင့်ဘို့ တလလောက်ဘဲ လိုတော့တယ်၊ အဲဒါ နင်စောင့်လိုက်”

“ အယ် ဘဘကြီးက ထီပေါက်တဲ့ နံပါတ် သိလို့လား”

“ နင်ကလဲ သိမလား၊ ထီဆိုင်မှာ ပေါက်တဲ့လက်မှတ် ဝယ်ရင်ရတယ်၊ နင်ကသာ ငါ့ဆီကရတာ မပြောဘဲ နင့်ဖာသာ ထိုးလို့ ပေါက်တယ်လို့ဘဲလူတိုင်းကို ပြော၊ အဲဒါ အရေးကြီးတယ်၊ နင်နားလည်လား”

“ ဘဘကြီး တကယ်ပေးမှာနော်”

သူက ကျုပ်ပေးမယ်ဆိုတာ နားကြားများ လွဲသလား ဆိုပြီး ထပ်မေးတယ်။

“ နင်ကလဲ ပေးပါမယ်ဆို၊ နင့်ကို ၁၀ သိန်း ပေါက်တဲ့ ထီလက်မှတ်ပေးမယ်၊ ခု ပိုက်ဆံ တစိစိ မပေးတော့ဘူး”

“ အင်း”

“ ဒါဆို နင့်ကို ဆေးအရင်သွားထိုးပေးအုံးမယ်၊ ကဲ ဒီနေ့ဘဲ သွားထိုးပေးမယ်”

“ ဆေးက သမီး တသက်လုံး ဘိုက်မကြီးတော့ဘူးလား”

“ တသက်လုံး မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ၆ လလောက်တော့ မကြီးတော့ဘူးပေါ့၊ ရပြီ ၆ လောက်ဆို၊ နင်လဲ ပိုက်ဆံရပြီး အဆင်ပြေရင် ငါ့အလုပ်က ထွက်မှာဘဲ”

“ မထွက်ပါဘူး ဘဘကြီးကလဲ”

“ ဘာမထွက်ဘူးလဲ၊ ထွက်ပြီး ဆိုင်နဲ့ဘာနဲ့ ကြီးပွားအောင်လုပ်၊ နင် အဆင်ပြေတာ ငါကြည့်ချင်တယ်၊ ငါက အခု နင့်ကို စေတနာရှိလို့ သက်သက်ကူညီတာ”

“ သမီးကလဲ ဘဘကြီးကို စေတနာ ရှိပါတယ်နော်၊ ပိုက်ဆံရလို့ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ သမီး ပိုက်ဆံရှိရင် ဘဘကြီး ပိုက်ဆံပြန်ပေးမှာ”

“ အေးပါ၊ ငါသိပါတယ်၊ ကဲ ဆေးသွားမထိုးခင်၊ ငါ့ကို အားရှိအောင် လုပ်ပေးအုံး၊ စောစောက နင်ငါ့အရည်တွေ သောက်ထားတာ၊ ခု နင် ငါ့ကို ပြန်တိုက်အုံး”

“ နို့ရည်လား ဘဘကြီး”

“ နို့ရည် မသောက်တော့ဘူး၊ အချိန်မရှိဘူး၊ အပြင်သွားရအုံးမယ်၊ လာ ထ၊ ငါ့ကို ခွပြီးဘဲ တိုက်”

ခင်ဝိုင်းက ထရပ်လို့ ဆိုဖာပေါ် လှဲအိပ်လိုက်တဲ့ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ခွလိုက်တယ်။ အဲ့လောက် စေတနာရှိတဲ့ ခင်ဝိုင်းကိုမှ ကျုပ် စေတနာ ပြန်မထားရင် ကျုပ်တော်တော် အသုံးမကျတဲ့ ကောင်ဖြစ်သွားမှာပေါ့။

နောက် ခင်ဝိုင်းကို ခေါ်လို့ ကျုပ် အသုံးချနေကျ ဆေးခန်းမှာ ဆေးသွားထိုးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပြင်သွားတာ မိန်းမသိလို့ မေးရင် ဘဲကင်စားချင်လို့ ခင်ဝိုင်းကို ခေါ်ပြီး အပြင်သွားဝယ်တယ်လို့ ပြောလို့ရအောင် ဘဲကင်ပါ ဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ဟုတ်တယ် အိမ်အကူကို တယောက်ထဲ အိမ်မှာ မထားရလို့ မိန်းမက အမိန့်ထုတ်ထားတာ။

“ နင့်နို့သီးကလဲ မစို့ရသေးဘူး စူထွက်နေပြီ၊ နင် ဆွဲဆွဲထုတ်နေတာလား”

ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်အသက်ရှည်ဆေး မှီဝဲဘို့ အချန်ရောက်လို့ ခင်ဝိုင်း အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တာနဲ့ နို့သီးက အရင်လိုမဟုတ်၊ ပြူနေတာကို သတိထားမိပြီး မေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်သတိထားမိတာတော့ ကြာပြီ၊ ခုမှ မေးဖြစ်တယ်။ ကျုပ်စိတ်ထင် ကောင်မလေးက တယောက်ထဲ စိတ်ထပြီ ကိုယ့်ဖာသာ ဆွဲထုတ်နေတယ် ထင်လို့။

“ အာ ဘဘကြီးကလဲ သမီး မဆွဲထုတ်ပါဘူး”

သူက သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို သူ့ဖာသာ ချွတ်ချရင်း ကျုပ်ကို ပြန်ဖြေတယ်။

“ ဒါဆို ငါစို့တာ များလို့ အလိုလို စူထွက်နေတာဖြစ်မယ်”

ကျုပ်လဲ ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကို ဆွဲချွတ်၊ လုံချည်ကို ချွတ်ချပြီး ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။

“ ဟုတ်မှာပေါ့။ ဘဘကြီက အရမ်းကြီး စို့တာကိုး”

ကျုပ်ထိုင်ချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ကိုယ်ကိုယ်ပေါ် ခွလာတယ်။

“ ဟ နင့်နို့က ဒီလောက်ချိုတာ၊ စို့မှာပေါ့၊ အော် ဒါနဲ့ ငါမလုပ်တဲ့ အချိန်ဆို နင် ခံချင်စိတ် မဖြစ်ဘူးလား”

“ အိုး ဘဘကြီးကလဲ အကုန်လျှောက်မေးနေတာဘဲ”

“ မေးတာပေါ့ဟ၊ ငါသိချင်တာ၊ ပြောစမ်းပါ ခံချင်စိတ် မဖြစ်ဘူးလား”

“ ဖြစ်တာပေါ့”

“ ဖြစ်တော့ ဘာလုပ်လဲ”

“ ဒီအတိုင်းဘဲ နေပေါ့၊ ဘဘကြီးမှ မရှိတဲ့ဟာ”

ပြောရင်း အသင့် စူထွက်နေတဲ့ နို့သီးကို လှမ်းငုံလိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ခေါင်းကို ဖက်ပြီး ခံတယ်။ ကျုပ်လက်က ခန္တာကိုယ်နှစ်ခုကြား တိုးဝင်ပြီး နို့တဖက်ကို လှမ်းကိုင်တယ်။ တဖက်ပြီးတဖက် စို့ပေးလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း တဖြေးဖြေး အသက်ရှုသံပြင်းလာတယ်။ နို့သာမဟုတ် သူ့ကို ဆွဲမပြီး ဘိုက်သားလောက်အထိကို မျက်နှာ အပ်ပြီး အပျိုနံ့ ရှုမိသည်။ ခင်ဝိုင်းကိုယ်က အမွှေးအနံ့သာ မသုံးပေမဲ့ ကျုပ်ဘဲ ထင်လို့လား မသိ ခပ်သင်းသင်း ရှုလို့ကောင်းသည့် အနံ့ရှိသည်။ ခင်ဝိုင်းက ဆိုဖာပေါ် ဒူးထောက်ကာ ကြွပေးရင်း ကျုပ် အလိုလိုက်သည်။ မှီသလောက် ဘိုက်သားလောက်ထိ နမ်းရင်း လက်က ပေါင်ကြားကို ကိုင်ကြည့်တော့ အရည်စိုနေလေပြီ။ အကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားကြည့်တော့ ခင်ဝိုင်း ကော့လာပြီး ကျုပ် ပုခုံးကို ခပ်တင်းတင်း လာညှစ်သည်။

ခင်ဝိုင်းကိုယ်ကို အထက်အောက် လျှောက်နမ်းရင်း ကျုပ်ကိုယ်ကို ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း ပေါင်ကြားက အလိုက်တသိ ကျုပ်မျက်နှာပေါ်ရောက်လာတယ်။ ကျုပ်က အကွဲကို အသာဖြဲလို့ အတွင်းသားကို လက်ချောင်းနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားရင်း

“ ခင်ဝိုင်း”

“ အင်း”

ခင်ဝိုင်းလေသံက ဖီးလ် အပြည့်

“ ငါတို့ ဒီနေ့ ဟိုဒင်းလုပ်ကြမယ်”

“ ခု လုပ်မလို့လား”

“ ဟင်အင်း ဒါ အရင် လုပ်အုံးမယ်”

“ ဟိုဒင်းဆို နာမလား မသိဘူးနော်”

“ နင်က အပျိုစစ်စစ်လေး ဆိုတော့ နဲနဲတော့ နာမယ်ထင်တယ်”

“ အရမ်းနာမှာတော့ ကြောက်တယ်”

“ အရမ်းနာမှာစိုးရင် နင့်ဖာသာဖြေးဖြေးသွင်းလို့ရတာဘဲ”

“ သမီးက ဘယ်လိုလုပ်”

“ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ ခု ဒါအရင်လုပ်မယ်”

ကျုပ် ခင်ဝိုင်း ခါးကို ထိမ်းပြီး ပါးစပ်ပေါ် ဆွဲချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်တသိ ကျုပ်ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပေးတယ်။ အရသာ ရှိချက်ကတော့ ကျုပ်တော်တော်နဲ့ မရပ်မိ။ ခင်ဝိုင်းလဲ တရှီးရှီး နဲ့ အသက်ရှု ပြင်းချက်၊ ခင်ဝိုင်းက သုံးခါလောက် အချက်ပေးပြီးတော့မှ မေးရိုးတွေ ညောင်းပြီး ကျုပ်ပါးစပ် သူ့ပေါင်ကြားက ကွာသွားတယ်။ ကျုုပ်ပါးစပ် သူ့ ပေါင်ကြားက ကွာသွားတာနဲ့ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်တသိ ကျုပ်ကို ခွလျှက် ဒူးထောက် လက်ထောက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို အောက်အောက်ဘက်လေးဘက်ထောက်သွားလို့ ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲမှောက်ပြီး ကျုပ်ဟာကို အသာကိုင်ရင်း ပါးစပ်နဲ့ ငုံလိုက်တယ်။ ကျုပ်အလှည့်ပြီးရင် သူ့အလှည့်ဘဲဆိုတာ သူသိနေတယ်၊ ပြောဘို့ မလိုတော့။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ဟာကို စုတ်ပေးပေမဲ့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် မကစားတတ်၊ ကျုပ်လဲ မသင်၊ သူတတ်တာက ကိုင်မယ် ငုံမယ်၊ ပြီးတော့ ညင်ညင်သာသာလေး စုတ်မယ်၊ ဒါလောက်ဘဲ။ ဒီလောက်လေးတင် ကျုပ် တော်တော် ဖီးလ်လာနေပြီ၊ ကျုပ်လဲ သူစုတ်နေတာ မှိန်းခံနေရင် အမောဖြေနေတယ်။ တော်တော်ကြာကြာလေး ဇိမ်ခံပြီးတော့မှ

“ လာ”

ကျုပ်ဟာကို ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို ဆွဲခေါ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းကလေးဘက်ကုန်းထပြီး ကျုပ်ကို ခွရင်း စောစောကလိုလေးဘက်ထောက် လာတယ်၊ ကျုပ်လဲ လှဲနေရာက ဆိုဖာလက်တန်းကို မှီထိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ပေါင်ကြား ကျုပ်ဟာပေါ်ရောက်လာတော့

“ လုပ်တော့မယ်ဟာ”

ပြောရင်း ကျုပ်ဟာကို သူ့ပေါင်ကြားကဟာနှင့် ထိပြီး တေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဟာကို ကျုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ အကွဲကြောင်းကြားမှာ လေးငါးချက်လောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီးမှ အပေါက်ဝ သေသေချာချာတေ့ရင်း

“ နာမှာစိုးရင် နင်ဖာသာ နင် ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလေ”

“ ဘယ်လိုမျိုးလဲ ဘဘကြီး”

“ ဒီလို အသာလေး ဖိချလိုက်”

လက်တဖက်က ခင်ဝိုင်းတင်ပါးကို အသာဖိရင်းပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပြောသလို အသာလေး ဖိချလိုက်တယ်၊ ကျုပ်ထိပ်ဖူးလောက် မြုတ်ဝင်သွားတယ် ထင်တာဘဲ။

“ နာလား”

“ ဟင်အင်း”

“ ဒါဆို ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးနဲ့ အဆုံးထိ ဖိသွင်း”

ခင်ဝိုင်းအသက်ရှုသံ ပြင်းနေသလိုဘဲ။ သူ တဖြေးဖြေး ဖိချတယ်။

“ အ အ”

“ နာလို့လား”

“ အင်း နာတယ်”

အပျိုအမှေးပါး နေရာမှာ တစ်နေပြီထင်တယ်၊ အမှေးပါးကို ထိုးခွဲလိုက်မှ အဆုံးထိရာက်မယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိနေတယ်၊ တကယ်ကတော့ အနာခံပြီး ထိုးချလိုက်ရင် တချက်ဘဲ နာမယ်၊ ကျုပ်ကူမှ ဖြစ်တော့မယ် ဆိုတာ ကျုပ်နားလည်လိုက်တယ်၊ သူ့သွင်းတာသာစောင့်နေမယ်ဆို ကျုပ်အရည်သာထွက်သွားမယ် အဆုံးထိဝင်ဘို့မမြင်။

“ နာရင် နင့်နို့ကို ငါစို့ပေးမယ်၊ နို့စို့နေရင် နာတာ ပျောက်တယ်ဟ၊ နင် နာတာပျောက်သွားတာနဲ့ ဖိချလိုက်”

“ သမီး မလုပ်ရဲဘူး”

“ လုပ်ပါဟ၊ ရဲရဲလုပ်၊ ငါနို့စို့နေတုန်း နင်ဖိချလိုက်၊ ခုတောင် တဝက်လောက်ဝင်နေပြီ”

ကျုုပ်သူ့တင်ပါးကို ထိမ်းကိုင်ရင်း နို့သီးတဖက်ကို လှမ်းစို့လိုက်တယ်၊ အောက်ကလဲ တဝက်လောက် ဝင်နေတာကို နဲနဲပြန်ဆွဲထုတ်လို့ သူ့တင်ပါးကို အသာပြန်ဖိထည့်လိုက်တယ်။ နောက် အသာပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ထည့်လိုက်နဲ့ ဝင်သလောက်လေးကို ပုံမှန်လေး ကစားပေးနေတယ်။ ခင်ဝိုင်း တဖြေးဖြေး စည်းချက် နားလည်လာပြီး အရှိန်ရလာတယ်၊ တချက်မှာတော့ ကျုပ် သူ့တင်ပါးကို ရုတ်တရက် အားနဲ့ ဖိချလိုက်တယ်။

“ အ”

အသံတချက်ထွက်လာပြီး ကျုပ်ဟာ အဆုံးထိ ရောက်သွားတယ်။ ကျုပ်က ကော့ပြီး ပိုဝင်အောင် အတင်းကပ်ပေးလိုက်တော့

“ အ အ နာတယ်”

အကျင့်မဖြစ်သေးတော့ မရသေး။ ကျုပ်လဲ အသာမှိန်းပြီး သူ့ကြောကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလို့ နို့တဖက်ပြောင်းစို့ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ် မိန်းမနဲ့ မဆက်ဆံတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ မသိ၊ ခု ဝင်နေတာ အရသာရှိလိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်း၊ ခင်ဝိုင်းကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့၊ သူ့ခန္တာကိုယ် ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ပျော့ခွေနေတာ။

“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“ အ အ ရှီး ရှီး အ အ အ ရှီး ရှီး”

“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“ အ အ အ ရှီး ရှီး ရှီး အ အ ရှီး ရှီး”

နှေးနှေးတခါ မြန်မြန်တလှည့် စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည့် အသံက ဘာသံမှန်း သိသာနေသည်။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်ဟာနှင့် ယဉ်ပါးသွားသည့် အချိန်ကစပြီး ငယ်စိတ်ပြန်ကြွလာတယ်။ ခု ဒီတခေါက်ကတော့ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်တင်လို့ သူ့ခြေထောက် နှစ်ဘက်ကို ထောင်ပြီး ပေါင်ရင်းကို ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ခင်ဝိုင်းက ကုတင်ပေါ်မှာ လက်နှစ်ဘက်ကားပြီး အိပ်ယာခင်းကို အတင်းဆုတ်ကာ တ အ အ တ ရှီး ရှီး ဖြင့် ကျုပ် ဆောင့်သမျှ မအောင့်နိုင်ပဲအသံထွက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အသက်ကြီးလာလို့ အနားယူပြီးသည့် နောက်ပိုင်း ၂ နှစ်နီးပါးလောက် ဟိုစိတ်ပျောက်သလိုလို ရှိခဲ့ပေမဲ့ ယခု အကျင့်ရလာတော့ ငယ်သွေးပြန်ကြွနေသလို ဖြစ်နေသည်။ မာနေသည့်ကောင်ကလဲ တော်ရုံပြန်မကျတော့။ ခုလို မတ်တတ်ဆော်ရသည်မှာ လူမပင်ပန်း။ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည့်အရှိန်က ဆီးခုံနှင့် ရိုက်ပြီး ပြန်ကန်ထွက်လာသည်မို့ သူ့အရှိန်နဲ့သူ မပင်မပန်း ကြာကြာ ဆောင့်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ မပင်ပန်းဟု ဆိုသော်လည်း ကြာတော့ လူက အလိုလိုမောလာသည်။ ဒီပုံစံနှင့် လုပ်ရသည်ကို လေးဘက်ထောက် ပုံစံထက် ပိုသဘောကျသည်။ ကျုပ်ဆောင့်သည့်ဒဏ်ကြောင့် အလူးအလိမ့် ဖြစ်နေသည့် တဖက်လူ၏ မျက်နှာနှင့် ခန္တာကိုယ်ကိုကြည့်ပြီး လုပ်ရသည်ကို ကျုပ်ကြိုက်သည်။

အားရပါးရ မရပ်မနား အကြိမ်ပေါင်း မြောက်မြားစွာ ဆက်တိုင်ဆောင့်အပြီးမှာတော့ ခင်ဝိုင်းလဲ အသံမထွက်နိုင်တော့ အိပ်ယာခင်းကိုတောင် မဆုတ်ထားနိုင်ပဲ ပျော့ကျသွားသည်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ ဆောင့်ချက်ကို ခနရပ်ကာ

“ ဖူး မောလိုက်တာ၊ နင့်ကို လုပ်ရတာ ငါအသက်တောင် ထွက်တော့မယ်”

ခင်ဝိုင်း ဘာမှ မပြောနိုင်သေး၊ ကျုပ်ရပ်လိုက်မှ သူ အသက်လုရှုနေရသည်။ ကျုပ်လဲ အဆုံးထိ သွင်းထားရင်း တဖူးဖူးဖြင့် အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ အမောဖြေနေရသည်။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်စီ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုကာ အမောဖြေပြီးတော့မှ

“ ကောင်းလိုက်တာ ခင်ဝိုင်းရယ်၊ အီဆိမ့်နေတာဘဲ၊ နင်ရော ခံလို့ကောင်းတယ် မို့လား”

“ သေတော့မယ် ဘဘကြီးရာ၊ အဲလောက်ကြီးဆိုတော့ သမီးသေမှာ”

“ မသေပါဘူးဟ၊ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ဟာ”

“ ကောင်းပေမဲ့ မခံနိုင်ဘူး ဘဘကြီးရ၊ အကောင်းလွန်ပြီး သေမှာ၊ ခု ဘာတွေဖြစ်နေပြီလဲ မသိဘူး။ အတွင်းမှာလဲ တစစ်စစ်နဲ့ လူလဲဘာမှန်း မသိတော့ဘူး”

“ အာ ဒါက အစမို့ပါ၊ အကျင့်ရသွားရင် ကြာကြာထောင်းလေ ကောင်းလေ ဖြစ်သွားမှာဟ၊ ကဲ လုပ်အုံးမယ်၊ အမောပြေပြီး၊ ငါလဲ ခုမှ ငယ်စိတ်ထပြီး ကြမ်းချင်နေတာ၊ နင်လဲ အရသာရှိရှိခံ၊ အဲဒါမှ နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းမယ်”

ပြောလဲပြော၊ သွင်းထားတဲ့ ကျုပ်ဟာက အရှိန်စယူသလို တဖြေးဖြေးထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် စကစားလိုက်သည်။

“ ဘဘကြီးကို သမီးကြောက်လာပြီ”

“ နင်ကလဲ ငါ့လို အဖိုးကြီးတောင် ကြောက်ရင် ဘယ်လို ယောက်ကျားယူမလဲဟ”

“ ဘဘကြီးကလဲ သမီးယောက်ကျား မယူတော့ပါဘူး”

“ ဟ ဘာလို့ မယူရမှာလဲ၊ အချိန်တန်ယူရမှာပေါ့ဟ၊ ဒါပေမဲ့ နင်ယူရင် အားကိုးရတဲ့ ယောက်ကျားဘဲယူ၊ ကြားလား၊ ဒီတခုဘဲ လုပ်တတ်ပြီး ဘာမှ စောက်သုံးမကျရင်တော့ ယူလဲ အလကားဘဲ”

“ မယူပါဘူး ဆို”

“ အေးပါ၊ ငါက နင်ယူရင် တကယ်အားကိုးရမဲ့ ယောက်ကျားကို ယူဘို့ပြောတာ”

ကျုပ် စကားနဲ ရန်စဲ စကားဖြတ်လိုက်ပြီး စောစောက အရှိန်ယူထားတာကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တယ်။ တဖြေးဖြေး အရှိန်မြင့်လာပြီး

“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“ အ အ ရှီး ရှီး အ အ အ ရှီး ရှီး သေပြီ သေပြီ”

“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“ အ အ အ ရှီး ရှီး ရှီး အ အ ရှီး ရှီး လုပ် လုပ် ဘဘကြီးရေ သမီးကို သေအောင်သာလုပ်တော့”

“ မကောင်းလို့လားဟ ဟော ဟဲ ဟော ဟဲ”

“ ကောင်းလွန်းလို့ မခံနိုင်တော့ဘူး အား အား ရှီး ရှီး ရှီး ရှီး သေပြီ သေပြီ အား အား . . .”

အောက်က ဝင်နေသည့် ကျုပ်ဟာကို ကျုပ် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ပွတ်တိုက်မှု့များပြီး ခင်ဝိုင်း ဆီက ထွက်တဲ့ အရည်က အဖြူရောင်ပြောင်းကာ စေးကပ်နေပြီ၊ ကျုပ်လဲ ဟောဟဲ လိုက်ပြီး ဒူးတွေတောင် တုန်လို့ မတ်တတ်တောင် ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်တော့၊ ကြာရင် သူချည်းမဟုတ် ကျုပ်ပါ အသက်ထွက်ပြီး ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ကုတင်ပေါ် နှစ်လောင်းပြိုင် ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ကျုပ်ဟာလဲ ထောင်မတ်နေပေမဲ့ ထူပူပြီး ပြီးဘို့ အရိပ်အရောင်ပင် မပြသေး၊ ဒါကြောင့် ၃ – ၄ ချက်မျှနောက်ဆုံးပိတ် အားကုန်အပြီးသတ်လေး ဆောင့်ပြီးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခင်ဝိုင်းဘေး ကားယားကြီး ပြစ်လှဲလိုက်တော့တယ်။

“ ဖူး မောလိုက်တာ ခင်ဝိုင်းရာ”

ခင်ဝိုင်းဆီကတော့ ဘာသံမှ မထွက်နိင်တော့။

ခင်ဝိုင်း တယောက် ၁၀ သိန်းဆုပေါက်ပြီး မကြာ၊ သူတို့လဲ လှည်းနဲ့ နွားနဲ့ ဆိုသလို ခင်ဝိုင်း ရည်မှန်းချက်အတိုင်း သူ့အမေက ဈေးထဲမှာ နေရာအတည်အကျ ကုန်စိမ်းဆိုင်နှင့် သူ့အဖေကလဲ ကိုယ်ပိုင်ဆိုက်ကားနှင့် ဆိုတော့ သူ့မိဘက ခင်ဝိုင်းကို အိမ်အကူ လာမလုပ်ခိုင်းတော့။ သူက မထွက်ချင်သော်လည်း သူ့ အမေက မပေးလုပ်တော့၊ ဒါတောင် ကျုပ်မိန်းမ က လူစားရှာဘို့ အချိန်ရအောင် နင်ကြိုယူသွားတဲ့ ၂ လစာ ဘိုးတော့ ကျေအောင် လုပ်သွားဆိုလို့ အကြွေးကျေအောင် သူလုပ်သွားသည်။ ဒီ ၂ လ မှာတော့ ကျုပ်လဲ ငယ်စိတ်နဲ့ ပုံစံမျိုးစုံ သုံးပြီး သူ့ကို လုပ်ဖြစ်သွားတယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်လုပ်သမျှ အကောင်းချည်းဘဲ ဆိုသလို အကြိုက်ကိုတွေ့ပြီး တခြားယောက်ကျား မယူတော့ဘူး ဆိုပြီး ခန ခန ပြောတယ်။ ခုတော့ သူ့ အမေနဲ့ အတူ ဈေးထဲမှာ။ ခင်ဝိုင်းကတော့ ကျုပ်ကို ပြောပါတယ်၊ ဘဘကြီး သူ့ကို အချိန်မရွေး ခေါ်ပါတဲ့။ ဘဘကြီး ကျေးဇူး သူတသက်လုံး မမေ့ဘူးတဲ့၊ တကယ့်ကို ရင်ထဲက စကားတွေနဲ့ ကျုပ်ရင်ခွင်မှာ မျက်ရည်တွင်တွင်ကျပြီး ပြောသွားတယ်။

ကျုပ်ကတော့ လူကြီးပီပီ သူ့ကို ဘဝ တိုးတက်အောင် ကြိုးစားဘို့ နဲ့ နင့်ဘဝ တိုးတက်ပြီး အဆင်ပြေရင် ငါ ကူညီရကျိုး နပ်တယ်ပေါ့။ ငါ့ကို ကျေးဇူး ပြန်ဆပ်စရာ မလိုဘူးလို့ဘဲ မှာလိုက်ပါတယ်။ သူဒီလို ဖြစ်တော့ ကျုပ်ရင်ထဲမှာလဲမကောင်း၊ ခင်ဝိုင်းတို့လို ရိုးသားတဲ့ သူတွေက ကျုပ်အတွက် သူတို့ ပြန်ပေးလိုက်ရတဲ့ အရာကို ထည့်မတွက်ကြ၊ ကျုပ်သာ သူတို့ အဲလိုပြောလာရင် စိတ်ထဲက မကောင်း၊ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ် လူယုတ်မာ တယောက်လို ခံစားလိုက်ရတယ်။ နင်တို့ ငါ့ကို ကျေးဇူးပြန်ဆပ်စရာ မလိုဘူး ဆိုတာကိုဘဲ အတန်တန်ပြောရတယ်။

ကျုပ်လဲ ဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အတော်လေး နောင်တ ရသွားတယ်၊ ကျုပ်ဘက်က ပိုက်ဆံပေးလိုက်ပေမဲ့ စေတနာ မသန့်ဘူးဆိုတာ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ် သိနေတယ်။ နှစ်ဦး နှစ်ဘက် အပေးအယူလို့ သဘောထားပြီး လမ်းခွဲသွားရတာထက် ခုလို ကျေးဇူးရှင်ကြီးလို သဘောထားပြီး လုပ်သွားတာက ကိုယ့်လိပ်ပြာ ကိုယ်မသန့်ပဲ အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတယ်။ ပြောရင် ကျုပ်ဘဝမှာ ခုလို ပုံစံမျိုး နဲ့ လမ်းခွဲသွားပြီး အပျိုကြီးဘဝနှင့် ကျုပ်ကို ကျေးဇူးတင်မဆုံး ဖြစ်နေတာ ၃ – ၄ လောက်ရှိပြီ၊ ခင်ဝိုင်းလဲ ခုလို ပုံစံလာမယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်နှစ်လိုက်တဲ့ သူတယောက် ထပ်တိုးပြီပေါ့။ ခင်ဝိုင်းတယောက် ကျုပ်ကို မေ့ပြီး ဘဝသစ် စနိုင်ပါစေလို့ ဆုတောင်းရုံကလွဲပြီး ကျုပ်ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့။

ခင်ဝိုင်း အလုပ်က ထွက်သွားပြီး ကျုပ်တို့ဆီလဲ အိမ်အကူက ရုတ်တရက် မမြဲ၊ ဟိုလူပြောင်း ဒီလူပြောင်းနဲ့ ခုနောက်ဆုံး မေမိုး ဆိုသည့် ကောင်မလေးနှင့် အဆင်ပြေကာ ကျုပ်အိမ်ရောက်နေသည်မှာ ၆ လကျော်လောက် ရှိလာသည်။ နေတာကြာလာသည်နှင့် ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်မိန်းမ ပြောသံကြားလိုက်ရသည်။

“ ဟဲ့ မေမိုး၊ နင့်နောက်လ လစာ တဝက်ကို ဟိုတပတ်ကဘဲ ကြိုယူထားတာမို့လား၊ ခု လိုပြန်ပလား၊ မပေးနိုင်သေးဘူး၊ နောက်တပတ် လကုန်မှ ပေးမယ်၊ ဒါတောင် နင်ကို ကြိုပေးထားတာနော်”

မေမိုးက သူ့အမေ ဆေးဘိုးအတွက် ငွေလိုလို့ ကျုပ်မိန်းမဆီမှာ နောက်လစာတဝက် ကြိုထုတ်သည်ကို ကျုပ်မိန်းမက ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့က နေတာကြာလာသည်နှင့် လစာက တဖြေးဖြေး ကြိုထုတ်လာသည်။ မေမိုးက အမေတခု သမီးတခု၊ သူ့အမေ လူမမာကို လုပ်ကြွေးနေရသည်။ သူရသည့် လခက သူ့အမေ ဆေးဘိုးရယ် စားဘို့ရယ်နှင့် လောက်ငှသည် မရှိ၊ ဒါတောင် သူက ကျုပ်အိမ်မှာ စားလို့၊ ကျုပ်တို့ကလဲ သူ့အမေ မကျမ်းမာတာ သိတော့ ပိုတဲ့ ထမင်းဟင်း သူ့ ကိုပေးလိုက်တာက များတယ်။

မေမိုးပုံစံက ပြောရရင် ခင်ဝိုင်းထက် သာသည်။ အသားအရည်က အစ မေမိုးက ပိုဝင်းသည်။ ဟိုတနေ့က နေ့လည် နေ့ခင်း ကျုပ် ကော်ဖီ သောက်ချင်လို့ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာတော့ မေမိုးကို ရေချိုးခါနီး ထမီရင်လျှား နဲ့ တွေ့လိုက်ရသည်။ နေ့လည်ဆို မေမိုးက ကျုပ် မိန်းမ ထမီနှင့် အတွင်းခံတွေ လျှော်ပေးရင်း ကျုပ်အိမ်မှာဘဲ ရေချိုးတတ်သည်။ အိမ်မှာ အဝတ်လျှော်စက်ရှိပေမဲ့ ကျုပ်မိန်းမက သူ့ ထမီနှင့် အတွင်းခံကို အဝတ်လျှော်စက်ထဲ ထည့်မလျှော်ခိုင်း၊ အိမ်အကူကိုဘဲ လျှော်ခိုင်းသည်။ အဝတ်ချင်းတူသော်လည်း အဝတ်လျှော်စက်က ကျုပ် အင်္ကျီတွေ လျှော်တာမို့ တစက်ထဲ အတူမလျှော်ချင်တာလဲ ပါသည်။

ဒါနဲ့ ကျုပ်လဲ မေမိုးကို ငါ့ အတွက်ကော်ဖီ ဖျော်ပေးစမ်း ဆိုပြီး ခိုင်းလိုက်တော့ မေမိုးက ထမီရင်လျှား ကြီးနဲ့ ကျုပ်အတွက် ကော်ဖီ ဖျော်ပေးသည်။ လွတ်နေသည့် အပေါ်ပိုင်း ပုဝါပင် မခြုံ၊ ကျုပ်လဲ ထမီရင်လျှားနဲ့ မေမိုးကို ကျကျနန မျက်စိစားပွဲထိုင်လိုက်သည်။ လက်မောင်းအလယ်သားလောက်ကစပြီး လက်ဖျားထိ နေလောင်ထားသလို ခပ်ညိုညို ဖြစ်နေသော်လည်း အဝတ်ဖုံးသည့် အပေါ်ပိုင်းတခုလုံး ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး နှင့် ဝင်းနေသည်။ ဟိုတကွက် ဒီတကွက် ရေစိုနေသည့် ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်းနှင့် ခပ်ပါးပါး ရေလဲထမီက သူ့ ခန္တာကိုယ် ကောက်ကြောင်းကို ပကတိ အတိုင်း ဖေါ်ပြထားသလိုဖြစ်နေသည်။ စင်ပေါ်က ကော်ဖီမှုံ့ဘူးနှင့် သကြားဘူးကို လှမ်းယူတော့ ဖြူဝင်းပြီး ဖေါင်းနေသည့် ဂျိုင်းကလဲ အပြစ်ပြောစရာပင်မရှိ။ ဂျိုင်းကြားဖြူသည့် မိန်းခလေး အများစုက ပေါင်ကြားလဲ ဖြူတတ်သည်ကို ကျုပ် အတွေ့အကြုံအရ သိနေသည်။ ကျုပ်အိမ်ရောက်လာသည့် အိမ်အကူတွေထဲ မေမိုးက အလှဆုံး လို့ ပြောလျှင်ပင် ရသည်။ မေမိုးနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် ခင်ဝိုင်း အလှကတောင် ခပ်မှိန်မှိန် ဖြစ်သွားသည်။ အဲဒီနေ့ကတည်းက ကျုပ် မေမိုးကို စေတနာ ရှိနေမှန်း ကျုပ် သိလိုက်သည်။ ဒီလိုနှင့် ကျုပ် မိန်းမ ထုံးစံအတိုင်း အပြင်ထွက်သည့်နေ့ကျတော့

“ ဟဲ့ မေမိုး”

“ ရှင် ဘဘကြီး”

“ လာပါအုံးဟ၊ ဟိုတနေ့က နင်ငါ့မိန်းမကိုပြောနေသံကြားတယ်၊ နင့် အမေအတွက် ဆေးဘိုးလိုတယ်ဆို”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး၊ အမေက အခုတလော ကျမ်းမာရေးမကောင်းလို့”

“ ကဲ ဒါဆိုလဲ ရော့ နှစ်ထောင်၊ နင့်အမေ ဆေးဘိုး၊ ငါပေးတယ်လို့ နင့် အဒေါ်ကို သွားမပြောနဲ့၊ အဲဒါ နင့်လခ နဲ့ မဆိုင်ဘူး၊ ငါသက်သက် နင့်ကို သနားလို့ပေးတာ”

ကျုပ်ပေးတဲ့ ငွေကို မေမိုးက ရုတ်တရက်လှမ်းမယူ၊ မယုံနိုင်သလို ကျုပ်ကို ကြည့်နေသည်။

“ ယူပါဟ၊ ငါ စေတနာနဲ့ ပေးတာ၊ ပြီးတော့ ငါ့ ခြေတလုံး နဲနဲ နှိပ်ပေး၊ အသက်ကြီးလာလို့လား မသိဘူး၊ ခုတလော ဟိုက ညောင်းလိုက် ဒီက ညောင်းလိုက်နဲ့၊ ငါ့ကို နှိပ်ပေးလို့ မုံ့ဘိုးပေးတယ်ဆိုပြီး သဘောထားပြီးယူ၊ ရော့ ရော့”

ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ မေမိုးက

“ ဟို ဟိုလေ ဘဘကြီး၊ အမေ့ဆေးဘိုးက ၅ ထောင်လောက်ကျမှာ၊ အဲဒါ”

“ ကဲ ၅ ထောင်ဆိုလဲ ၅ ထောင်ယူ၊ ရော့၊ ငါ့ကိုသာ ကောင်းကောင်းနှိပ်ပေး”

“ နှိပ်ပေးမယ် ဘဘကြီး၊ သမီး ကောင်းကောင်းနှိပ်တတ်တယ်။ ပြီးတော့ အပူလဲထုတ်ပေးမယ်”

ကျုပ်ပေးတဲ့ ပိုက်ဆံကို မေမိုးက လှမ်းယူပြီး ရင်ဘတ်ကြားထဲ့ကာ လှမ်းပြောသည်။ ကောင်မလေးက ကျုပ်ကို စေတနာ ရှိတာလား၊ ငွေရလို့လား မသိ၊ ရိုးရိုးသားသား ပုံစံနှင့် ဒီလိုကျ သွက်သွက်လက်လက်တော့ ရှိသား၊ ကျုပ် ထင်သလောက် စည်းရုံးရတာ မခက်။

“ အေး ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်၊ ငါလဲ အနှိပ်မခံတာကြာပြီ၊ နင်နှိပ်တာ ဇိမ်နဲ့ခံလိုက်အုံးမယ်”

“ ဒါဆို ဘဘကြီး အိပ်ယာပေါ်မှာဘဲ နှိပ်ပေးမယ်လေ၊ ကောင်းကောင်းဇိမ်ခံပြီးတော့ တရေးအိပ်လိုက်ပေါ့”

“ အေး ကောင်းတယ်၊ လာ၊ အောက်မှာ တံခါးသော့ခတ်ထားလား”

“ ခတ်ထားတယ် ဘဘကြီး”

မေမိုးကို ကြည့်ရင်း ဒီတခါတော့ ခင်ဝိုင်းလို မဖြစ်အောင်လုပ်မှ ဖြစ်မယ်လို့ ကျုပ်စဉ်းစားလိုက်သည်။ စဉ်းသာစဉ်းစားရတယ်၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိ။ ကျုပ်ဆိုတဲ့ ကောင်ကလည်း အမှတ်သည်းခြေမရှိ၊ ခွေးမြီးကောက် ကျည်တောက်စွပ်။ စေတနာက ခပ်များများ၊ သူတို့ကလည်း ကျုပ်အပေါ်ဆို စေတနာက များ၊ ဘယ်ဘဝက ကုသိုလ်လဲတော့ မသိ။

လူတိုင်း လူတိုင်း အသက်ရှည်ဆေး မှီဝဲနိုင်ကြပါစေ...........။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Print Friendly and PDF

No comments:

Post a Comment