ထူးဆန်းတဲ့အမွေ အပိုင်း ( ၄ )
တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသားသည်။
{ ဂမ္ဘီရ အပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး }
မေဂျာအားလုံးက အသင်းတွေ ထဲက အကောင်းဆုံး လူသုံးလေးယောက်စီလောက်ရွေးပြီး လက်ရည်စစ်ပွဲဆိုပြီး ထိုသူတွေအချင်းချင်းအသင်းများခွဲကာပြိုင်ခိုင်းသည်။ ရင်ရင်ထွေးမှာ ထိုအထဲမှာပါသည်။ သို့သော် ထိုပွဲမှာသူမလက်နည်းနည်းနာနေသဖြင့် လက်စွမ်းမပြနိုင်။ လူရွေးမည့် ဆရာမမှာလည်း သူမနှင့် သိပ်မျက်နှာကြောမတည့်ဟုဆိုသည်။ ကျွန်တော်နှင့် ၀င်းမောင်တို့ ထိုလက်ရည်စစ်ပွဲကိုကြည့်နေကြသည်။
ထိုလူရွေးမည့် ဆရာမဒေါ်ရှုလွမ်မှာ တရုတ်မဖြစ်သည်။ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်ကြီးကြီးနှင့် အာကြမ်းလျှာကြမ်းဖြစ်သည်။ အားကစားဆွယ်တာဘောင်းဘီ၀တ်ထားလို့ ဖင်ကြီးကဖောင်းကားနေသည်။ အပေါ်ကစပို့ရှပ်အောက်ကလည်း နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဖောင်း ထနေသည်။ ၀င်းမောင်က ကောင်မလေးတွေကိုစိတ်မ၀င်စား၊ ဒေါ်ရှုလွမ်ကိုသာလိုက်ကြည့်ပြီး သွားရည်ကျနေသည်။
သူ့အပြောက တော့ ပန်းအဖူးလေးတွေထက် မှည့်နေသောအသီးကြီးတွေကို သူကပိုစိတ်၀င်စားသည်ဟုဆိုသည်။ ပွဲပြီးသွားတော့ အားကစားရုံ အပြင်ဖက်မှာ ရပ်စောင့်နေသော ကျွန်တော်နှင့် ကို၀င်းမောင်တို့ရှိရာသို့ ရင်ရင်ထွေး မျက်နှာမသာမယာ ဖြင့်လျှောက်လာသည်။
နောက်တော့ ကျွန်တော့်ကိုဖက်ပြီးတရှုံ့ရှုံ့ငိုပါတော့သည်။ ရင်ရင်ထွေးရင်အစုံမှာ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကို အိက နဲ လာဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ သူ့အတွက်စိတ်မကောင်းတာပဲ ဖြစ်လာပါသည်။ သူမ ဆံပင်လေးကို အသာပွတ်ပေးရင်း
“ ရင်လေး ကလည်းကွာ..ဘာဖြစ်တာလဲ.. ..”
သူကတော်တော်နှင့် မဖြေပါ။ နောက်မှ သူဒီကျောင်းလက်ရွေးစင်အသင်းမှာ ပါတော့မည်မဟုတ်ကြောင်း သူက သူတို့မြို့မှာတုန်းက လည်း လက်ရွေးစင်ဖြစ်ခဲ့တာဆိုတော့ အခုမပါရင် ရှက်စရာကြီးဖြစ်ကြောင်း ပြောပါသည်။
“ ရင်လေးကလည်း အခု ရွေးတဲ့လူစာရင်းမှ မထွက်သေးတာ။ နောက်နေ့မှ ကြေငြာမဲ့ ဟာကို.. ..”
ကျွန်တော်လည်း ချော့မော့ပြောဆိုပြီး ကျွန်တော်တို့ (၃)ယောက် ကင်တင်းမှာ တစ်ခုသွားစားကြပြီး လူစုခွဲခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်နဲ့ ကို၀င်းမောင် အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ ကျွန်တော်ကလွယ်အိတ်ကို ကုတင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်စွပ်ဗူးလေးကို ဖွက် ထားတဲ့နေရာကယူပြီး အိတ်ကပ်ထဲထည့်လိုက်ပါတယ်။
“ ကိုကြီး ခင်ဗျား ဒေါ်ရှုလွမ်ကို မချချင်ဘူးလား. ..”
“ ဘယ့်နှယ့်ပြောလိုက်တာလဲ ရှမ်းလေးရာ ဒီကောင်မကြီးကိုကြည့်ပြီးသမချင်လို့ ငါ့ကောင်ကတစ်ချိန်လုံးထနေတာအဟီး ..”
“ ကဲလာ ဒါဆိုရင် သွားကြမယ်..လာ သွားချရအောင်.. ..”
“ လခွီးမှပဲ နောက်မနေစမ်းပါနဲ့ ငါရေချိုးတော့မယ်..ဟီးဟီး..မင်းလည်း စိတ်လာနေတယ် မဟုတ်လား.ရင်ရင်ထွေးနဲ့ တိုင်လိုက်ရမ လားဟင်း.. ..”
ကို၀င်းမောင်က ကျွန်တော်နောက်နေသည်ဟု အတည်မယူပဲပြန်နောက်နေသဖြင့် ကျွန်တော်က…
“ ဒီမှာ ကိုကြီး ဒီနေ့ ခင်ဗျားကံကောင်းတဲ့နေ့ပဲ ကျွန်တော်နောက်နေတာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ရှမ်းတွေ အင်းအိုင်လက်ဖွဲ့ကျွမ်း တာသိတယ်မဟုတ်လား။ နက္ခတ်အချိန်အခါနဲ့ တိုက်ဆိုင်ရင် ကျွန်တော်အစွမ်းထုတ်ပြလို့ရတယ်။ အခု နက္ခတ်အချိန်ကောင်းပဲ ခင်ဗျား လိုက်မလား.ဒါပဲပြော.. ..”
ကျွန်တော့်မျက်နှာကခပ်တည်တည်မို့ ကို၀င်းမောင် ဇဝေဇ၀ါဖြစ်သွားသည်။ နောက်တော့ ဒီကောင်နောက်တာဆိုလည်း အရှုံးမရှိဘူး လေ။ ဟုတ်နေရင်လည်းပွတာပေါ့ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ကျွန်တော့်နောက်လိုက်လာခဲ့တော့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် အားကစားရုံ ဘက်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ အားကစားရုံမှာ ဘာပွဲမှမရှိသဖြင့် လူခြေတိတ်ဆိတ်နေသည်။ ကို၀င်းမောင်က ကျွန်တော့်အနောက်က လိုက်လာသော်လည်း တတွတ်တွတ်နှင့် စိုးရိမ်ပူပန်စွာပြောနေ၏။
“ ရှမ်းလေး မင်းဟာက ဟုတ်ရဲ့လားကွာ၊ အဲဒီ စော်ကြီးက ယောင်္ကျားရှိတယ်နော်။ ခလေးတောင် နှစ်ယောက်လားရှိတယ် ပြော တယ်။ ဖြစ်ပါ့မလား.. ..”
ကျွန်တော်က အဲဒါတွေမပူ။ ကျွန်တော့်လက်စွပ် ဒေါ်ရှုလွမ်လက်ချောင်းထဲ ဘယ်လိုစွပ်ပေးရမလည်းသာ ဦးနှောက်ပူအောင် စဉ်းစား နေမိသည်။ ကျွန်တော်တို့အားကစားမှူးရုံးခန်းထဲ၀င်လိုက်တော့ ဒေါ်ရှုလွမ်တစ်ယောက် သူ့စားပွဲပေါ်မှစာရွက်စာတမ်းတွေကို ငုံ့ကြည့် နေသည်။ နောက် ကျွန်တော်တို့အသံကြားတော့ ခေါင်းမော့ကြည့်ရင်း
“ ဘာကိစ္စ ရှိလို့လဲ… ..”
ကျွန်တော်က ကို၀င်းမောင်ကို ကျွန်တော်စည်းရုံးနေတုန်း တံခါး၀မှာ လူအရိပ် အခြေသွားကြည့်ဖို့မှာထားသဖြင့် သူက တံခါး၀မှာ ကျန် ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်ကလမ်းမှာထဲက ဗူးကလေးပွင့်အောင်လုပ်လာခဲ့သဖြင့် လက်ထဲမှာ ဆုပ်ထားသော လက်စွပ်ကွင်းလေးကိုထုတ်ပြီး သူ့ကို ပြလိုက်သည်။
“ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းရှိဦးမလားလို့လာရှာတာပါ။ အဲဒါ ဒီအခန်း၀နားမှာ လက်စွပ်လေးတစ်ကွင်းကောက်ရလို့.. ..”
ဒေါ်ရှုလွမ်က ကျွန်တော်လှမ်းပေးလိုက်သော လက်စွပ်လေးကိုယူလိုက်ပြီး သေချာကြည့်နေသည်။ နောက်တော့
“ အေးလေ ငါဒီနေ့ကစားကြတဲ့ အဖွဲ့ထဲက ကျောင်းသားတွေကို မေးကြည့်လိုက်ဦးမယ်နောက်တော့. ..”
ပြောပြောဆိုဆို သူက သူ့ အံဆွဲထဲကို ထည့်မည်လုပ်သဖြင့် ကျွန်တော်က စိုးရိမ်သွားပြီး ပြာပြာသလဲ...
“ ခဏလေး နေပါဦး။ ဒီအံဆွဲထဲထည့်ထားမယ်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်ကျောင်းရုံးခန်းပဲ သွားပေးလိုက်တော့မယ်..ပျောက်တဲ့ သူက အခုလောက်ဆိုရင် စိတ်ပူနေမှာ ပေါ့... ..”
“ မင်းက ဘာလုပ်စေချင်လို့လဲ ..”
“ ဆရာမ လက်ထဲပဲ ခဏစွပ်ထားလိုက်ပါလား။ ကျွန်တော်တို့ ကြေငြာသင်ပုံးပေါ်မှာ စာသွားကပ်လိုက်မယ်။ လက်စွပ် ပျောက်သူ ဆရာမနဲ့ လာတွေ့ပါလို့... ..”
“ အင်း အဲဒါလည်းကောင်းတာပဲ ငါက ဒီအခန်းသော့ခတ်ပြီး သွားတော့မလို့.. ..”
ဒေါ်ရှုလွမ်က လက်စွပ်လေးကို သူ့လက်သန်းလေးတွင် ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ သူ့တရုတ်မမျက်နှာဖွေးဖွေးမှာ ရဲကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ရပြီဆိုတာ ကျွန်တော်ကသိလိုက်တာနဲ့ချက်ချင်း တံခါးဝစောင့်နေတဲ့ ကို၀င်းမောင်ကိုဂျက်ထိုးခိုင်းလိုက်သည်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပင် ကျွန် တော့်ကိုဖက်တွယ်လာတဲ့ ဒေါ်ရှုလွမ်ကို ပြန်လည်အနမ်းပေးရင်း သူ၀တ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ အနားသို့ ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ကို မျက်လုံးအပြူးသားနှင့်ကြည့်နေသော ကို၀င်းမောင်ဖက် လှည့်ပေးလိုက်သည်။
ကို၀င်းမောင်နှင့် ဆရာမ ဒေါ်ရှုလွမ်တို့ဖက်ပြီး ပွေ့ဖက်နမ်းနေစဉ်မှာပင် ကျွန်တော်က ဒေါ်ရှုလွမ်ရဲ့ဘရာဇီယာ၊ ဘောင်းဘီ၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီတို့ကိုချွတ်ပေး လိုက်သည်။ ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ထွားထွားဖွေးဖွေးကိုယ်လုံးကြီးကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်လည်းစိတ်ထလာသည်။ ပထမ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ကို၀င်းမောင် နဲ့ လွှတ်ပေးပြီး ကျွန်တော်က အမှတ်မထင်တွေ့မိသလိုနှင့် အကျပ်ကိုင်ပြီး ရင်ရင်ကို လက်ရွေးစင်စာရင်းထဲ ထည့်ခိုင်းမည် သို့မဟုတ်ပါ က ကို၀င်းမောင်နဲ့ ဒေါ်ရှုလွမ်ဖြစ်သွားရင် ကို၀င်းမောင်ကနေ တစ်ဆင့်ပြောခိုင်းမည်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အခုလို တရုတ်မဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိုယ် လုံးထွားထွားကြီးကို ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ကိုယ့်ရှေ့မြင်နေရတော့လည်း အခွင့်အရေးကို လွှတ်မပစ်ချင်တော့။
“ ကိုရီး ဆရာမကို ခုံပေါ်တင်လိုက် ခင်ဗျား မှုတ်ချင်တယ်ဆို ပေါင်နှစ်ခုဖြဲပြီး အပီဆွဲတော့လေ. ..”
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဒေါ်ရှုလွမ်ကိုထိန်းခေါ်လာပြီး သူ့စားပွဲပေါ်မှာပဲ ပက်လက်လှဲခိုင်းလိုက်သည်။ ဒေါ်ရှုလွမ် ဒူးထောင်ပေါင် ကားထားရာသို့ ကို၀င်းမောင်ခေါင်းကြီးငုံ့ကာ သူအရင်ကစိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရတဲ့ ဆရာမအဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရမှုတ်လျက် နေပေတော့ သည်။ စားပွဲလေးမှာသိပ်မရှည်သဖြင့် ဒေါ်ရှုလွမ်ခေါင်းမှာအစွန်းတစ်ဖက်မှထွက်နေရာ ကျွန်တော့်ထောင်မတ်နေသော လိင်တံကြီးက သူ့ပါးစပ်နှင့်ကွက်တိတန်းနေပေတော့သည်။ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး သူ့ပါးစပ်မှတွင်းကို ထိုးထည့်လိုက်တာနှင့် ဒေါ်ရှုလွမ်ကလည်း မက်မက်မောမော စုပ်ပေးရှာပါသည်။ ကျွန်တော်ကကုန်းပြီး သူမ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆုပ်နှယ်ပေးနေတော့သည်။ နောက် ကို၀င်းမောင်က ကုန်းထလာပြီး...
“ ခွီး ဒီကောင်မကြီး တော်တော် အရည်ရွှဲတာပဲ။ ငါ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးလဲ ပေပွကုန်ပြီ။ ငါတော့ ဆော်ချင်ပြီကွာ.. ..”
အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့နေရာပြောင်းကြသည်။ ကျွန်တော်က သစ်သားခုံတန်းလေးပေါ်မှာ ကို၀င်းမောင်ကို အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ဆရာမ ဒေါ်ရှုလွမ်ကို အပေါ်မှတက်ခိုင်းလိုက်သည်။ ပထမတော့ ဒေါ်ရှုလွမ်ကအပေါ်မှမြင်းစီးသလိုခွကာ ကို၀င်းမောင် လိင်ချောင်းကြီးကို သူမအဖုတ်၀တွင်တေ့ကာထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထလိုက်ထိုင်လိုက်စလုပ်သည်။ သို့သော်လည်း ကုတင်လိုမဟုတ်ပဲ ကျဉ်းကျပ် သောခုံတန်းလျားမို့ အပေါ်ကမှောက်ချကာ သူ့ဖင်ကြီးကို မြောက်ကြွမြောက်ကြွဖြင့် လုပ်ပေးနေတော့သည်။
ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ထောင် ထောင်တက်လာသော တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကိုဖြဲကာ ခရေပွင့်လေးပေါ်ကို ကျွန်တော်ယူလာသော ခေါင်းလိမ်းဆီပုံလိုက်ပြီး ကျွန်တော့် လက်ချောင်းဖြင့် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ နဲနဲခြောက်တာနဲ့ထပ်ထည့်လိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးနေရာ ခရေပွင့်လေးနဲနဲ တင်း မာမှုလျှော့လာသည်အထိဖြစ်သည်။ နောက် ကျွန်တော့်လက်နှစ်ချောင်းလောက် အသားကျသွားမှ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာ ကွန်ဒုံး စွပ် ခေါင်းလိမ်းဆီထပ်သုတ်ပြီး ဒေါ်ရှုလွမ် ဖင်၀တွင် တေ့သွင်းချလိုက်လေတော့သည်။
“ ဖျစ်...ဗျစ်... ..”
“ အား...အီး.. ..”
တဖြေးဖြေးခြင်းနစ်၀င်သွားသော ဒေါ်ရှုလွမ်ဖင်ကြားမှ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို အရသာခံကြည့်ရင်းနောက် အသွင်းအထုတ်စ လုပ်ပေးတော့သည်။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးနှင့် နံရံတစ်ခြားဘက်ကလှုပ်ရှားနေသော ကို၀င်းမောင်လိင်ချောင်းကြီး လှုပ်ရှားနေတာ တောင် နည်းနည်းသိနေရသလိုပင် ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးကိုကိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့်နေတုန်း ကို၀င်းမောင်ဆီမှ ညည်း သံကြားလိုက်ရသဖြင့် ကျွန်တော်လည်းမထိန်းထားတော့ပဲ သုတ်ရည်များတထုတ်ထုတ်လွှတ်ပီး ပြီးသွားရတော့သည်။
ကျွန်တော်က သုတ်ရည်များပြည့်နေသည့် ကျွန်တော့်ကွန်ဒုံးကို အမှိုက်ပုံးထဲပစ်ထည့်ပြီး ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ကုလားထိုင်မှာ သွားထိုင်နားနေလိုက်သည်။ အဲဒီအချိန်မှာ ခုံတန်းလျားပေါ်ထိုင်နေသော ကို၀င်းမောင်ကို ဒေါ်ရှုလွမ်ကကြမ်း ပေါ်မှာထိုင်လျက် ပုလွေမှုတ်ပေးနေလေသည်။
“ ရှီး ဒီကောင်မကြီး တကယ်ထန်တာပဲနော် ရှမ်းလေး။ အား..ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ.. ..”
အခုနလေးကမှ ပြီးသွားသဖြင့် သုတ်ရည်များဖြင့် စိုနေပြီး ပျော့ခွေနေသော ကို၀င်းမောင်၏လိင်ချောင်းကြီးကို မှုတ်စုပ်လျက် လုပ်ပေး နေသော ဒေါ်ရှုလွမ်၏ခေါင်းကိုကိုင်လျှက် ကို၀င်းမောင်တစ်ယောက် မျက်စေ့မှိတ်ငြီးနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကျွန်တော်က ရယ်လိုက်ပြီး ဒေါ်ရှုလွမ်၏ဖိုင်တွဲတွေကို စပ်စုနေလိုက်သည်။
“ ဟိုက်. ..”
ကျွန်တော်လှန်ကြည့်လိုက်သောဖိုင်တွင် နောက်နေ့ထုတ်ပြန်မည့်အရွေးခံရသည့် ဘော်လီဘောကစားသမားများစာရင်းကို တွေ့လိုက် ရသည်။ ထိုအထဲမှာ ကျွန်တော့်ကောင်မလေး ရင်ရင်ထွေးပါနေ၏။ ငါ့လခွီး ဒီလိုမှန်းသိရင် ဒါမျိုးစွန့်စွန့်စားစား မလုပ်ပါဘူး။ ဟီဟိ၊ ဒါပေမဲ့ တရုတ်မထွားထွားကြီး စားလိုက်ရတာပေါ့လေ။ ကို၀င်းမောင်လည်း သူ့ဆန္ဒပြည့် ဆရာမလည်း သူ့မှာရှိတဲ့ စိတ်ကူးယဉ်တွေ (ကျွန်တော်ထင်တာပြောတာပါ ဟီးဟီး ) ပြည့်သွားတာပေါ့။
ကျွန်တော်ဖိုင်ကိုပိတ် အံဆွဲထဲပြန်ထည့်လိုက်ပြီးမော့ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်ရှုလွမ်က တန်းလျားပေါ်မှာ ပက်လက်နဲ့ ကို၀င်းမောင်က ဒေါ်ရှုလွမ်ပေါင်နှစ်လုံးပုခုံးပေါ်တင်ကာဆောင့်နေလေပြီ။ ကျွန်တော်က သူတို့နားလျှောက်သွားပြီး……
“ ကိုရီး ကျွန်တော် အဆောင်ပြန်နှင့်တော့မယ်။ ခင်ဗျားလုပ်နိုင်သလောက်လုပ်ခဲ့တော့ အခုနေ ကျွန်တော့် မှော်ပျယ်သွားလည်း သူ ခင်ဗျားကို ငြင်းနိုင်မှာမဟုတ်တော့ပါဘူး။ ခင်ဗျားရဲ့ပညာနဲ့သာ ဆက်ထိန်းလိုက်တော့ ဟုတ်လား.. ..”
ကို၀င်းမောင်က ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်ရှုလွမ်နို့ကြီးများကိုဆုပ်ညှစ်သလို ဟိုကိုင်သလို ဒီကိုင်သလို လုပ်ရင်းက သူမမြင်အောင်လက်စွပ်လေးကိုဆွဲချွတ်ပြီး အမြန်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ နောက်နေ့ ရင်ရင်ထွေးမှာ လက်ရွေးစင်စာရင်း ထဲ သူပါသွားသဖြင့် အလွန်ပင်၀မ်းသားအားရဖြစ်သွားလေသည်။ ကို၀င်းမောင်တစ်ယောက်လည်း အတော်ကို ကျေနပ်ပီတိဖြစ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို မနေ့ကအကြောင်းပြန်ပြောပြလေသည်။
ကျွန်တော်ထွက်သွားပြီး ခဏမှာ ဒေါ်ရှုလွမ်က ရုတ်တရက် အံအားသင့်သလို အိပ်ယာကနိုးလာသလို ဖြစ်သွားသည်ဟုဆိုသည်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က အရှိန်ရနေပြီမို့ အဲဒီအချီ ပြီးအောင်ဆက်လုပ်နေခဲ့ကြသည်။ ကို၀င်းမောင်ကရှေ့မှာလည်း ပြီးထားပြီးနေပြီဆိုတော့ တော်တော်နဲ့မပြီးနိုင်။ ဒေါ်ရှုလွမ် ဖီးတွေအရမ်းတက်လာသည်ဟုဆို၏။ အဲဒါပြီးတော့ ခဏနားကြကာ နောက်တစ်ချီထပ်ဆွဲကြသည်ဆို၏။
ဒေါ်ရှုလွမ်က ကျွန်တော် လုပ်သွားမှန်းတောင်မသိ။ ကို၀င်းမောင် ကိုသာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲဟုမေးတော့ ကို၀င်းမောင်ကလည်းမသိကြောင်း သူဒီအခန်းနားကဖြတ်သွားတော့ သူ့ကို ဒေါ်ရှုလွမ် ခေါ်သဖြင့် ၀င်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း နောက်တော့ တံခါးပိတ်ခိုင်းပြီး သူ့အင်္ကျီများ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ သူလည်း စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူးဖြစ် သွားကြောင်းစသဖြင့် ရွှီးလိုက်သည်ဟုဆိုသည်။
ဒေါ်ရှုလွမ်က သူ့ကို အဲဒီအချိန်ကအပမှီ သွားသလားမသိဘူးဟုပြောကြောင်း ဒါပေမဲ့ ကောင်းဖို့ဖြစ်လာသည်ဟုပဲဆိုရမည်ဖြစ်ကြောင်းပေါ့။ ဟဲ ဟဲ။ နောက်ကျတော့ တဖြေးဖြေးနဲ့ ရင်ရင်ထွေးနဲ့ ကျွန်တော်သမီးရည်းစားဖြစ်သွားတော့တယ်ဗျ။ အချစ်ဇာတ်လမ်းတော့ ခင်ဗျားတို့လည်း ဖတ်ချင်မှာမဟုတ်တော့ နည်းနည်းကျော်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရင်လေးကစားတဲ့ပွဲတိုင်း လိုက်အားပေးတယ်ဗျ။ တစ်ခြား ကောင်မလေးတွေရဲ့ပေါင်တန်လေးတွေကြည့်ချင်တာတော့ အဟီး ယောင်္ကျားလေးပဲဗျာ။
ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းအသင်းကလည်း ကောင်းတယ်ဗျ။ နောက်ဆုံးကျောင်းပေါင်းစုံရဲ့ ဖိုင်နယ်အထိတက်သွားပြီး နောက်ဆုံးဖိုင်နယ်နေ့မှာ တစ်ဖက်အသင်းကိုအပြတ်အသတ် နိုင်ပြီး ပထမဆုကိုဆွတ်ခူးခဲ့ရပါတယ်။ အဲဒီနေ့မှာ ကျွန်တော်နဲ့ ရင်ရင်ရဲ့ဆက်ဆံရေး လယ်ပယ် တစ်ဆင့်တက်ခဲ့ရပါတယ်။
“ ရင်ရယ် ရင်လေးက အရမ်းတော်တာပဲ... ..”
“ မဟုတ်ပါဘူး ကိုရယ် တစ်သင်းလုံးကောင်းလို့ပါ.. ..”
“ ရင်တော့ သိပ်ပျော်တာပဲ ကို။ ဒီနေ့ညမြို့ထဲက အမျိုးအိမ်သွားအိပ်မယ်လို့ ရင်တို့ ဟောကျူတာကို ခွင့်တိုင်ထားတယ်။ ကိုဘယ် သွားမလဲ.. ..”
ကျွန်တော့်ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ခုန်သွားတယ်။ အဟီး မိန်းမတွေနဲ့ မဆက်ဆံဘူးတာကျနေတာပဲ။
“ ရတယ်လေ။ ကိုတို့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ်။ ဘုရားသွားမယ် ဟော်တယ်မှာ အိပ်မယ်လေ... ..”
“ ဟုတ်ပြီ ရင့်ကို ညနေစောင်းလာခေါ် ဟုတ်လား. ..”
ရင်ရင်နဲ့ လမ်းခွဲပြီးတာနဲ့ ကိုဝင်းမောင်ကို အပူကပ်ရတော့သည်။ ကိုဝင်းမောင်က ဒါမျိုးတော့စိတ်ချရသည်။ ဟိုတယ်လိပ်စာနှင့် ဘယ်လိုသွားရမည်ကအစ သေချာပြောပြလိုက်သည်။ သူနဲ့ ဒေါ်ရှုလွမ်တောင် ပြီးခဲ့သည့်အပတ်က သွားခဲ့သေးသည်ဟု ဆိုသည်။ အဲလိုနဲ့ အတိုချူပ်လိုက်ရရင် ရုပ်ရှင်ကြည့်၊ ဘုရားရင်ပြင်ပေါ်ခဏလျှောက်ပြီးတော့ ရင်ရင်ကပဲ ပင်ပန်းနေပြီ နားရအောင်ဆိုလို့ကြိုပြီး အခန်းယူထားတဲ့ဟိုတယ်ကို တက္ကစီငှားပြန်လာခဲ့ကြတယ်။
တစ်ညနေလုံး ရင်ရင်ရဲ့ကိုယ်လုံးလေးနဲ့ မထိတထိနဲ့မို့ ကျွန်တော့် ကောင် ကြီးကတောင်နေပြီ။ ကျွန်တော်တို့ ဟိုတယ်ကအခန်းထဲဝင်သွားတော့ ကျွန်တော်ရောင်ရမ်းပြီး အိတ်ထဲနှိုက်ရှာလိုက်ပြီးမှ လက်စွပ်ဗူး ကျွန်တော့်အခန်းထဲမှာဖွက်ထားခဲ့တာသတိရတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပြုံးမိသေးတယ်။ ငါလက်စွပ်မပါပဲနဲ့ မိန်းမတွေကိုလုပ်ဖူးတာ ပထမဆုံးအကြိမ် မနန်းဖူးဖူးပြည့်နဲ့တုန်းကပဲကြုံဖူးသေးတယ်။
ကျန်တာတွေက လက်စွပ်နဲ့စခဲ့ကြတာပဲ နောက်ကျမှ အခြေအနေပေါ်မူ တည်ပြီး ဆက်ဖြစ်ရင်ဖြစ်သွားကြတာမဟုတ်လား။ အခန်းထဲရောက်လို့ ကျွန်တော်က အခန်းတံခါးလည်းပြန်ပိတ်ပြီးရော ယောင်နနနဲ့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ဖြစ်နေရှာတဲ့ ရင်ရင့်ကို အ သာဆွဲယူပြီး ရင်ခွင်ထဲထွေးပွေ့လိုက်တယ်။ ရှက်လို့ ခေါင်းလေးငုံ့နေရှာတဲ့ ရင်ရင့်ကို မေးလေးက ကိုင်မော့စေပြီး နူးနူးညံ့အိထွေးလှတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ ရင်ရင်ရဲ့ လက်တွေကလည်း ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်ကို တွယ်ဖက်လာခဲ့တယ်။ ရင်ရင့်ခါးကျင် ကျင်လေးကို တစ်ဖက်ကကိုင်ဖက်ထားရင်း ရင့်ရင့်မျက်နှာအနှံ့ကို အားမလို အားမရ အနမ်းမိုးရွာချလိုက်တယ်။
“ ချစ်တယ် ရင်လေးရယ်. ..”
“ ရင်ကလည်း ကိုကို့ ကိုချစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကြောက်တယ် ကိုရယ်. ..”
အဲတော့မှ ကျွန်တော့်ရဲ့ထောင်မတ်နေတဲ့ကောင်ကြီးက ရင်ရင့် ဗိုက်သားလေးကို ထိုးထောက်နေတာကို သတိရတော့တယ်။ အဟီး။
“ လာ မကြောက်နဲ့ လာ..လာဦး။ ကို ပြောပြမယ်.. ..”
ကျွန်တော်က ရင်ရင့်ကို ကုတင်ရှိရာခေါ်သွားပြီး ကျွန်တော့် ဘေးမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။
“ ရင်ရင်ကို ဖြေးဖြေးချင်းပဲချစ်မယ်နော်။ ရင်ရင်စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခုမကြိုက်တာပဲဖြစ်ဖြစ် နာတာပဲဖြစ်ဖြစ် ကို့ကို ချက်ချင်း ပြောသိလား။ ဘာမှလည်း မကြောက်နဲ့၊ ကို့ကိုလည်းမရှက်နဲ့ အားမနာနဲ့သိလား.. ..”
မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ မျက်ရည်လေးတွေဝဲနေတဲ့ ရင်ရင်ကမျက်နှာမှာရှက်သွေးတွေဖြန်းလို့ ခေါင်းလေးကို တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြတယ် လေ။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်ကသူဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတစ်လုံးစီ စဖြုတ်တော့တယ်။ ရင်ရင်ကရှက်လို့ မျက် လုံးပိတ်ထားလေရဲ့။ အင်္ကျီကျွတ်သွားတော့ အောက်ကအားကစား ဘရာဇီယာလေးက တင်းတင်းလေး စည်းထားတာတောင် ရုန်းကန် ထနေတဲ့ နို့လုံးလေးတွေက ဖောင်းအိထနေတယ်။
ကျွန်တော်က သူ့ဂျိုင်းအောက်တစ်ဖက်တစ်ချက်က လက်လျှိုပြီး ဘရာဇီယာချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ လှလိုက်တဲ့ နို့လေးတွေလုံးဖောင်းပြီးအိနေလိုက်တာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်း သေးသေးလေး ပန်းနုရောင်ရင့် ရင့်လေးတွေ ကျွန်တော့် ပါးစပ်နဲ့ ခပ်ဖွဖွလေးငုံပြီး စုတ်လိုက်တယ်။ အီးကနဲအော်ပြီး ရင်လေးက ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ဖက်တွယ်လာခဲ့ တယ်။ ခါးကလေးပါကော့တက်လာခဲ့တယ်။ နုထွေးလိုက်တဲ့နို့ကလေးတွေ ကျွန်တော့်ပါးနဲ့ပွတ်ပေးလိုက်တာတောင်အရသာရှိနေတယ်။
အပျို စင်လေးရဲ့ နို့ကအခုတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ချွန်ထလာရတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတွေက ရင်ရင်ရဲ့ ပြေလျှောနေတဲ့ ထမိန်အောက်ကပဲ ရင်လေးရဲ့ ဗိုက်သားနုနုဆီးခုံမောက်မောက်လေးကိုပွတ်သတ်ပြီး အမွှေးနုနုလေးတွေကို ပွတ်သပ်ကစားလိုက် တယ်။ အမွှေးဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့ အတွင်းထဲမှာ အရည်စိုစိုစွတ်စွတ်နဲ့ဖောင်းနေတဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းမိလိုက်တယ်။ အကွဲကြောင်း လေးက နှုတ်ခမ်းလေးတွေကလည်းအိလို့ အဝကိုကျွန်တော့်လက်ချောင်းထိပ်ကလေးက ကျူးကျော် ဝင်ရောက်လိုက်တာနဲ့ အို့ ဆိုတဲ့ အပျိုမလေးအသံထွက်လာတယ်။
“ ကို ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ တို့ရှက်တယ်.. ..”
“ ရင်လေးရယ် ကိုက ချစ်မလို့လေ. ..”
ပြောတာပြောတာပါ ကျွန်တော်လည်း အချိန်မဆွဲချင်တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော့် ငတက တင်းမာထောင်မတ်နေလို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအတွင်းမှာ ရုန်းကန်နေရင်းနာနေရပါပြီ။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော့် ပုဆိုး၊ ဘောင်းဘီတွေကြမ်းပေါ်ဒီတိုင်းပစ်ချလိုက်ပြီး ရင်ရင့်ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ဒူးထောက်ဝင်လိုက်တယ်။ ရင်ရင့် ထမိန်ကို ဗိုက်ပေါ် အသာလှန်တင်လိုက်ပြီး သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီပျော့ပျော့ကို ချောမွတ်နေတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကဆွဲချွတ်ဖို့ကျတော့ ဖင်လေးကို အသာကြွ ပေးတာနဲ့ အလွယ်တကူပဲ ချွတ်လိုက်ပါတယ်။
ချောမွတ်နုနယ်လှတဲ့ အသားအရည်ကြောင့် ကျွန်တော် ရင်ရင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို မျက်နှာ၊ လည်တိုင်ကနေ ဟင်းပုဂံလုံးလေး မှောက်ထားသလိုလှပတဲ့ ရွှေရင်အစုံ၊ ချောမွတ်ဖြောင့်တန်းတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ အမွှေးပါးပါးလေးဖုံးနေ တဲ့ စောက်ဖုတ်မို့မို့လေး အရမ်းကိုချစ်စရာကောင်းလှပါတယ်။ ကျွန်တော်က ရင်ရင့် ပေါင်ခွဆုံကို မျက်နှာအပ်ပြီး မို့မို့ဖောင်းဖောင်း အ ဖုတ်လေးကို အမွှေးလေးတွေဖယ်ပြီး ဟတတ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို လျှာဖျားလေးနဲ့ထိုးကလိလိုက်ပါတယ်။
ရင်ရင်က ကျနော့် ခေါင်းကိုအတင်းဆွဲဖိလာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း လျက်ကောင်းကောင်းနဲ့ အပျိုစင်အဖုတ်လေးကို အားရပါးရလျက်ပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်းလျှာညောင်း သူလည်းတော်တော်မျော့သွားပါတယ်။ ရင်ရင့် အဖုတ်လေးကတော့ အရည်တွေနဲ့စိုရွှဲလို့နေပါပြီ။ ကျနော် က ရင်ရင့်ပေါင်တန်တစ်ဖက်ကို လက်နဲ့မလိုက်ပြီး ပေါင်ခွဆုံကိုနဲနဲလေးကားပေးလိုက်ပြီး ဟာတာတာလေးဖြစ်သွားတဲ့ အဖုတ်၀မှာ ကျွန်တော့် လိင်တန်ထိပ်ဖူးကို အသာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလေးသွင်းလိုက်ပါတယ်။
“ အာ့...နာတယ် ကိုရယ်..မရဘူးထင်တယ်.. ..”
အရည်တွေနဲ့ချောချောလေးဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော့်ဒစ်ခေါင်းတစ်လုံးလုံး၀င်သွားပေမဲ့ လိင်တန်ကြီးတစ်၀က်လောက်မှာ စ ကျပ်လာလို့ ရင်ရင်က မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို အတင်းဆုပ်ကိုင်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သနားတာနဲ့ အသာနားထား လိုက် ပြီး ကျွန်တော့်ဒစ်ဖျားမှာ ဆုပ်ညှစ်ထားသလို တင်းကျပ်နေပေမဲ့ အိအိနွေးနွေးလေး အရသာကိုလည်းခံစားရင်း ရင်ရင်ရဲ့ချစ်စဖွယ် နို့လုံး လေးတွေကို တစ်ဖက်ကကိုင်ရင်း ပါးစပ်တစ်ဖက်က နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးကို စုပ်ပေးနေမိပါတော့တယ်။
ဒါပေမဲ့ ရင်ရင်ငြိမ်သွား တာနဲ့ မသိမသာလေး ဖိသွင်း ထိုးသွင်းလေးလုပ်လိုက်တာ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးတစ်ချောင်းလုံးအဆုံး၀င်ဖို့ လက်နှစ်လုံးစာလောက် ပဲကျန်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်က အဆုံးထိဆောင့်လို့ရနေပြီမှန်း သိသော်လည်း တမင်မလုပ်သေးပဲ ပြန်ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး သွင်းသွင်း ပေးနေလိုက်ပါတယ်။ ရင်ရင်တစ်ယောက် အသက်ရှုသံလေး မြန်လာပြီးလူးလွန့်လျှက် မသိမသာခါးလေးလိမ်လိမ်လာလို့ သူလည်း အရသာတွေ့နေပီဆို တာ သိရပါတယ်။
ကျွန်တော်က ပြီးကာနီး အချိန်နားထိဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်နေရာကနေ လိင်ချောင်းကြီးမှာယားပြီး ပြီး ချင်လာသဖြင့် အဆုံးထိဆောင့်ချလိုက်တော့ ရင်ရင့်ဆီးခုံနှင့် ကျွန်တော့်ဆီးခုံဖတ်ကနဲရိုက်မိပြီး ကျွန်တော့်လိင် ချောင်းကြီးတစ်ချောင်း လုံး ရင်ရင့်စောက်ခေါင်းထဲ မြုပ်သွားပါတော့တယ်။ အားကနဲ အော်လိုက်တဲ့ ရင်ရင့်အသံနဲ့အတူ တင်းကျပ်လွန်းလှတဲ့ ရင်ရင်ရဲ့စောက်ခေါင်းကြောင့် ကျွန်တော့်လိင်တန်ထဲက သုတ် ရည်များဟာ သင်္ကြန်ရေပြွတ်နဲ့ရေပက်လိုက်သလို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲပန်းထွက်သွားပါတော့တယ်။
ရင်ရင်ကလည်း သူ့စောက်ခေါင်း အတွင်းထဲမှာ နွေးကနဲနွေးကနဲ အရည်တွေပန်းထွက်လာတာကို သိလိုက်ရပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း အကြောအချဉ်တွေ တဖျင်းဖျင်းထ ကာ ကာမအရသာ အထွတ်အထိတ်သို့ရောက်သွားတယ်ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို အတင်းဖက်တွယ်လာပြီး ကုတ်ခြစ်လိုက်လို့ ကျွန်တော့်အရည်ပြားပေါ်မှာ သူ့လက်သည်းရာတွေ ထင်ကျန်ခဲ့ရပါတယ်။ ပြောရင်ယုံပါ့မလားမသိဘူး။
အဲဒီညက အဲဒါနဲ့တင်ပွဲပြတ်သွားခဲ့ရပါတယ်။ အပျိုမလေးခမျာ သူ့အဖုတ်လေးပြဲသွားပါပြီဆိုပြီး ကျနော့် ကိုပေးမထိတော့တာ နောက်နှစ်ပတ်လောက်ကြာတဲ့အထိပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့စိတ်ရှည်ရှည်ကြိုးစားမှုကြောင့် နောက်ပိုင်းကတော့ ကျွန်တော်နဲ့ သူနဲ့ အပေးအယူမျှလာခဲ့ရပါတယ်။ ပုံမှန်အားဖြင့် ကျွန်တော်ကအတွေ့အကြုံရှိတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးတွေနဲ့ကြုံတွေ့ဖူးတော့ အားနာစရာမရှိ လုပ်ချင်သလို အားရပါးရလုပ်နိုင်ခဲ့တာရယ်။ အချစ်မပါ ကာမအရသာခံစားမှု၊ သက်သက်ရယ်သာကြောင့်ပုံစံမျိုးစုံ၊ အနုအကြမ်းအစုံလုပ်ခဲ့ပါတယ်။
ရင်ရင်ကျတော့ အပျိုစစ်စစ်လေးဖြစ်ရုံသာမက ကျွန်တော့်ရဲ့သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်၊ ချစ်သူလည်းဖြစ်၊ ကျွန်တော့်အပေါ်နားလည်မှုလည်းအပြည့်မို့ ကျွန်တော့်ရဲ့ဘဝကြင်ဖော် အဖြစ်လက်တွဲမယ်လို့တောင် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော် တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကျောင်းပြီးတာနဲ့ လက်ထပ်ကြဖို့ကိုလည်း အစီအစဉ်ချခဲ့ကြပါတယ်။ အဲဒါတွေကြောင့်လည်း ရင်ရင်နဲ့ ဆက်ဆံတဲ့အခါမှာ ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်တော့မှအကြမ်းမဖက်ရက်ခဲ့ပါဘူး။ တစ်ခါတစ်လေ ပုံစံ ပြောင်းလို့ သူ့မျက်နှာလေးမဲ့သွားလို့ သူနာသွားတယ်ထင်ရင် ကျွန်တော့် ငတကတောင်ပျော့သွားတတ်ပါတယ်။
သူ့ကို ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ သူ့ကို ပုလွေမှုတ်ခိုင်းဖို့တောင် အားနာခဲ့ပါတယ်။ သူလုပ်ချင်တဲ့ ပုံပြရင်လည်း ကျွန်တော်က ငြင်းဆန်ခဲ့ပါတယ်။ သူ့ကိုတော့ ကျွန်တော် က ဘာဂျာကောင်းကောင်းပေးခဲ့ပါတယ်။ နူးညံ့အိစက်လှတဲ့သူ့ အဖုတ်လေးကလည်း မှုတ်လို့ ဖုတ်လို့ မဝနိုင်ပါဘူးဗျာ။ အဲလိုနဲ့ ကျနော် လည်း တဖုတ်သ ဖြစ်နေခဲ့တာ၊ လနဲ့ချီကြာနေခဲ့တဲ့ တစ်နေ့ အန်တီသူဇာသားလေး မွေးတယ်လို့ သတင်းကြားရတော့ စိတ်ထဲတစ်မျိုး ကြီးခံစားရတယ်။
အဲဒီနေ့က ကိုဝင်းမောင်ခေါ်ပြီး အရက်မူးအောင်သွားသောက် ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကိုဝင်းမောင်ကတော့ ဘာမှန်းမသိ ပါဘူး။ ကျွန်တော်ကသာ ကိုယ့်ဘာသာ ခလေးအဖေဖြစ်ရတဲ့ အထိမ်းအမှတ် ကျင်းပလိုက်တာပါ။ အင်း အပြင်မှာတော့ ကျွန်တော့်ညီ ၀မ်းကွဲပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အန်တီသူဇာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ထဲသာသိတာက ကျွန်တော့်ရဲ့သားလေး၊ ကျွန်တော် အဲဒီအချိန်တုန်းက မိုက်မိုက်မဲမဲ လုပ်ခဲ့မိတာတွေကို နောင်တပြန်ရမိတယ်။ အခုတော့ သားကိုအဖေလို့လည်း ဖွင့်မပြောနိုင်၊ သားကလည်း ကိုယ့်အဖေ အမှန်ကို အဖေမှန်းဘယ်တော့မှ သိမှာမဟုတ်တော့ဘူး။
ကျွန်တော် ဖိုးဖိုးရဲ့ခံစားမှုကို နားလည်သလို ရေးတေးတေးတော့ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အရမ်းမူးလာတော့လည်း အန်တီသူဇာနဲ့ အချစ် ကြမ်းခဲ့ကြတဲ့ အထိအတွေ့ပုံစံမျိုးစုံတွေကို ပြန်တမ်းတမိသေးတယ်။ အားမနာတမ်း ကျွန်တော်ကြမ်းခဲ့သမျှကိုတက်ညီ လက်ညီပြန်ပေး နိုင်ခဲ့တဲ့ အရွယ်ရောက်အတွေ့အကြုံရှိ အမျိုးသမီးကြီးတွေရဲ့ အထိအတွေ့အပြုအစုကို တစ်ခါလောက်ပြန်ရချင်သေးတယ်။ မူးမူးနဲ့ အိပ်ပျော်ခါနီး ဖွက်ထားတဲ့နေရာက မထုတ်ဖြစ်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ လက်စွပ်ဗူးလေးကိုထုတ်ပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထိုးထည့်ပြီးနောက် ဘာမှန်းမသိတော့ဘဲ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။
မနက် အိပ်ယာထတော့ ငူတူတူ ဖြစ်နေတာနဲ့ ကင်တင်းမှာ လဘက်ရည် ဆိုင်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ နောက်မှ ရင်ရင် စိတ်ပူနေအုန်းမယ်လေဆိုပြီးစာသင်ဆောင်တွေဘက်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ကို တွေ့ တာနဲ့ ရင်ရင်တစ်ယောက် အပြေးကလေး ရောက်လာပြီး
“ ဘယ်တွေ သွားနေတာလည်း ကိုရယ် ရင့်မှာ စိတ်တွေပူလို့..ညကလည်း မူးတယ်ဆို ကိုရီးပြောလို့. ..”
“ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ရင်ရယ်..စိတ်နည်းနည်း လေနေလို့ပါ.. ..”
“ ကို့ကို တီချယ် ဒေါ်မရဝင်းသန့်လာရှာတာ နှစ်ခေါက်ရှိပြီ တွေ့ရင် သူ့ရုံးခန်း လွှတ်လိုက်ပါတဲ့. ..”
“ အော် ကို့ အိမ်က တစ်ခုခုမှာလို့ထင်တယ်။ သွားတွေ့လိုက်အုန်းမယ်. ..”
ကျွန်တော်လည်း ရင်ရင့်ကို လူမမြင်အောင် ပါးပေါ်ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ရင်းက ဒေါ်မရဝင်းသန့်အခန်းဆီကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
“ ဟေး လာရှမ်းလေး ကိုယ် မင်းကိုလိုက်ရှာနေတာ ဒီမနက်.. ..”
“ ဟုတ်ကဲ့ တီချယ်..ကျန်တော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေပြောလို့လာခဲ့တာ ဘာများကိစ္စရှိလို့လဲ ဟင်. ..”
“ တစ်ခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်..မမသူဇာက မင်းနဲ့ ဖုန်းပြောချင်လို့တဲ့ ဒီညနေပြန်ခေါ်မယ်ဆိုတော့ မင်း သွားစရာမရှိရင် တီချယ်နဲ့ အိမ်လိုက်ခဲ့လေ.. ..”
ကျွန်တော့် ရင်ထဲဒိန်းကနဲဖြစ်သွားပြီး မနေ့ညကဖီလင်ပြန်တက်လာခဲ့သည်။ အန်တီသူဇာ ဘာများပြောချင်လို့လဲ။ ကျနော်တို့ ခလေး အကြောင်းများလား၊ ကိုယ့်သားအကြောင်း စဉ်းစားရင်း ပီတိတစ်မျိုးဖြစ်ရသလို အန်တီသူဇာနဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့တာတွေတွေးရင်း ဖီးတက်လာ ခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်ထားတဲ့လက်ထဲထောက်ဆိုပြီး အဖုံးပွင့်သွားတာနဲ့အတူကျလာတဲ့လက်စွပ် နှစ်ခုကို အမှတ်မထင်ထုတ် ကြည့်လိုက်မိတယ်။
“ ဟယ် လက်စွပ်ကလေးတွေ လှလိုက်တာ တီချာ ကြည့်လို့ရမလား. ..”
ကျွန်တော် ဘာမှမပြောနိုင်ခင်မှာပဲ အနားရောက်လာတဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို လက်ဝါးဖြန့်ပေးလိုက်ပါတယ်။
“ အင်းဒီဟာလေးကတော့ မိန်းခလေး ဝတ်ဆိုက်ပဲ.. ..”
ဟု ပြောပြောဆိုဆို သူ့လက်သန်းကလေးမှာ ဝတ်ကြည့်လိုက် ပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်းမသုံးတာကြာလို့မေ့နေတဲ့ လက်စွပ်အစွမ်းကို ချက်ချင်းပြန်သတိရမိပြီး ဒုက္ခပါပဲ ဟုရေရွတ်လိုက်မိပါသည်။ ဒါပေမဲ့ သိပ်နောက်ကျသွားပါပြီ။ နောက်ပြီးတော့ ရင်ဖုန်းလက်ရှည်နဲ့ ရခိုင်အချိတ် မရမ်းနုရောင်ဝတ်ထားတဲ့ လှပသောကောက်ကြောင်းများဖြင့် အချိုးကျကျ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်တောင့်တင်းဖွံ့ထွားလှသော ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို ကြည့်မိရင်း အိုး မထူးတော့ပါဘူးကွာဟု စိတ်ထဲမှာ ရေရွတ်ရင်း လက်စွပ်အကြီးကို ကျွန်တော့်လက်ချောင်းမှာ ဝတ်လိုက်ပါတော့သည်။
လက်စွပ်နှင့်ပတ်သက်လို့ အတွေ့အကြုံရှိနေပြီဖြစ်သော ကျွန်တော့်အဖို့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်၏ မျက်နှာရိပ်ကဲကို အကဲခတ်စရာမလိုတော့ ပဲ တခြားသူများရုတ်တရက်မဝင်လာနိုင်အောင်သာ ဒေါ်မရဝင်းသန့်၏ အခန်းတံခါးကိုအမြန်သွားပိတ်ကာ အတွင်းဘက်မှဂလန့်ချ လိုက်ရလေသည်။ မျက်နှာပေါ်မှာ အရိပ်မျိုးစုံဖြတ်သန်းသွားတဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့် ကျွန်တော့်ဆီကိုလျှောက်လာတာနဲ့ ကျွန်တော်က သိမ်း ကျူံးပွေ့ဖက်ပြီး ကျက်သရေရှိလှတဲ့သူမမျက်နှာအနှံ့ကိုနမ်းရှုံ့လိုက်မိပါတယ်။ နောက်တော့နှုတ်ခမ်း အစုံပေါ့။
~~~~~~~~~~~~~~
နွေးထွေး၊ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီး ရမက်ပြင်းပြင်းနဲ့ ချိုမြိန်လှတဲ့နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အားရပါးရ စုပ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုဟာက ဘာမှကြို တင်ပြင်ဆင်ထားတာလဲမရှိဘူး။ နောက် အချိန်ကလည်း ကိုးလို့ကန့်လန့် သူ့ စာသင်ချိန်ရှိလားလည်း ကျွန်တော်မသိ။သူ့ကျောင်းသား တွေထဲကလည်း အချိန်မရွေး တံခါးလာခေါက်နိုင်လို့ အမြန်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
ကျွန်တော်က ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ လက်ကိုဆွဲပြီး သူ့အလုပ်စားပွဲဆီခေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ ထိုင်ခုံမှာထိုင် လိုက်ပြီး သူမကိုကျွန်တော့်ရှေ့ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်စေပြီး ကျွန်တော့် လုံချည်ခါးပုံစကိုဖြေချလိုက်ပါတယ်။ လက်စွပ်အရှိန် ကြောင့် တုတ်ခိုင်မာတင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးက ပေါက်တူး အရိုးလိုထောင်မတ်နေပါတယ်။
ကျွန်တော်က ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို လက်ကလေးဆွဲရင်းက ခေါင်းကိုပါ အသာနှိမ့်ပေးလိုက်တော့ သူမရဲ့လှပတဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာတွေနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်ပါတယ်။ တစ်ဆက်ထဲမှာပဲ သူမရဲ့လျှာက ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးဒစ်ဖျားကို ရစ်ပတ်လျှက်ပေးရုံ မက ထိပ်ပေါက်လေးကိုပါထိုးကစားလိုက်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အချိန်ကသိပ်မရှိတာမို့ သူမရဲ့ ဆံထုံးမြင့်မြင့်ကို ပုံမပျက်သွားအောင် ဖွဖွလေးကိုင်ပြီး ခေါင်းကိုဖိဖိပေးရင်း ကျွန်တော့်ဖင်ကိုလည်းကြွလျှက် ဒေါ်မရဝင်းသန့်ပါးစပ်ကိုလိုးနေမိပါတော့တယ်။
ကျွန်တော့် လက် စွပ်ဝတ်ရက်နဲ့ကတော့ တော်တော်နဲ့ ပီးမှာမဟုတ်လို့ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကိုလည်း ချွတ်ပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထည့်လိုက်ပါတယ်။ အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကလည်း ယားယံလာပြီး ပြီးချင်လာပါတယ်။ အဲဒီတော့ ကျွန်တော်လည်း စဉ်းစားမိတယ် သူမ ဆီကလက်စွပ်ကိုမချွတ်သေးပဲထားရင် ဒေါ်မရဝင်းသန့်က သူမအဖုတ်ကို လိုးပြီးတဲ့အထိကပ်နေအုန်းမှာပဲ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ကျွန်တော်လည်းပြီးခါနီးမှာ သူမဆီကလက်စွပ်ကိုပါဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ လက်စွပ်ကျွတ်သွားပေမဲ့ ကိုယ် ခန္ဓာကလုပ်နေတဲ့အရှိန်ကရှိ နေတော့ ဆက်စုပ်ပေးနေပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ သူမကိုယ်သူမနားမလည်သလိုဖြစ်လို့ တုန့်ဆိုင်းဆိုင်း ဖြစ်နေချိန်မှာ ကျွန်တော်ကလည်း ပြီးချင်နေပြီမို့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ခေါင်းကိုမလွှတ်ပဲ ချူပ်ကိုင်ထားပြီး သူမပါးစပ်ကို ဆက်လိုးနေမိပါတယ်။ မကြာပါဘူး ကျွန်တော့်လိင်တန် ကြီးက သုတ်ရည်များထုတ်ထုတ်နဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်လည်ချောင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်မိပါတော့တယ်။ ဇာတ်လမ်းကို အကျယ်မချဲ့တော့ပဲပြောရရင်တော့ ကျွန်တော်နဲ့ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်တို့လည်း ကာမချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ။ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ကလည်း ထန်သဗျ။ ကျွန်တော် ပထမဆုံးအကြိမ်ကလွဲလို့ နောက်ပိုင်းတွေမှာ လက်စွပ်ကိုသုံးရတယ် မရှိပါဘူး။
သူ့ရုံးခန်းထဲမှာဖြစ်တဲ့နေ့မှာပဲ သူ့အိမ်ကိုလိုက်သွားပြီး အန်တီသူဇာနဲ့ဖုန်းပြောခဲ့ရတယ်။ အန်တီသူဇာက သူ့အသက်အရွယ်ကြောင့်ရယ် သူ့ပထမသမီးတုန်းကလည်းခွဲမွေးခဲ့တာကြောင့် အခုသားလေးကိုလည်း ဆရာ၀န်နဲ့တိုင်ပင်ပြီး ဗိုက်ခွဲမွေးခဲ့ရကြောင်း ဆရာ၀န်ကလည်း သူငယ်ချင်းမို့ သူ့ယောင်္ကျားသင်္ကာမကင်းမဖြစ်ရလေအောင် လမစေ့ပဲ လူကြီးရောခလေးရော စိတ်ချရအောင်ခွဲမွေးလိုက်သည်ဟု ပြော ပေးကြောင်း ကျွန်တော့်သားလေးကို ခုနွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်ပြန်လာရင်တွေ့ရမည်ဖြစ်ကြောင်းပြောဆိုပြီး ဖုန်းထဲမှာပင် တယောက် နှင့်တယောက် သတိရကြောင်း ပြောဆိုခဲ့ကြလေသည်။
နောက် ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ယောင်္ကျားကလည်း သူ့တာ၀န်ကျတဲ့တပ်ရင်းရှိရာမှာသာနေပြီး အိမ်ကို နှစ်လတစ်ခါလောက်မှပြန် လာလေ့ရှိ တယ်။ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်မှာလည်း ချမ်းသာသူမိဘများက မွေးဖွားလာသူမို့ အိမ်မှာခိုင်းစရာ ပြုစရာ အဖော်အလှော်များ တစ်ပုံတစ်ခေါင်း ကြီးနဲ့ နေသူဖြစ်ပြီး လူများနှင့်မပြတ်သဖြင့် ကျွန်တော်အိပ်သည့်ညမှာပင် သူများတွေ အိပ်မောကျချိန်မှ သူ့အခန်းသို့တိတ်တိတ်လေး၀င် ပြီး ချစ်ပွဲ၀င်ကြရသည်။ အသားညိုညို၊ ပါးချိုင့်ခွက်ကလေးနဲ့ မျက်နှာချိုချို ဒေါ်မရ၀င်းသန့် တစ်ယောက်လည်း လီးဆို၍ သူ့ယောင်္ကျား တစ်ယောက်သာခံဘူးပြီး အမြဲတမ်းလှေကြီးထိုးရိုးရိုးသာ ထမိန်လှန်လိုးခြင်း ခံနေရရာမှ ကျွန်တော်နှင့်တွေ့တော့ နည်းမျိုးစုံလေ့လာ တတ်မြောက်သွားလေတော့တယ်။
နဂိုထဲကလည်း ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်သူမို့ ပုလွေလည်းအရမ်းကောင်း၊ မြင်းစီးလည်းကောင်း၊ ဒေါ့ကီ လည်း အပေးကောင်းသူမို့ ကျွန်တော့်မှာ ကျွန်တော့်ရည်းစား ရင်ရင်ကလွဲရင် ဒေါ်မရ၀င်းသန့် တစ်ယောက်ထဲကို တော်တော်စွဲစွဲမြဲမြဲ ကြာကြာလေးဆက်ဆံနေမိလေသည်။ ကြမ္မာ၀င်ချင်သည့် တစ်နေ့ အစားမတော်တစ်လုတ်ဆိုသလိုပင် ဒေါ်မရ၀င်းသန့်တစ်ယောက် ဗိုက်ကြီးရပြန်လေသည်။ ထိုကိစ္စကလည်း ကျွန်တော် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်မတိုင်မှီလေးမှဖြစ်ရသဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ စာမေးပွဲတစ်ဖက်ဖြင့် စိတ်ပူရပြန်ပါ သည်။ သူတို့လင်မယားခလေးရဖို့မလွယ်ဆိုတာ သူ့ယောင်္ကျားရဲ့ဆရာ၀န်ကိုယ်တိုင်ပြောထားဘူးတာမို့ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ကိစ္စမှာ တော် တော်အကြံရကျပ်ရလေသည်။
ဒေါ်မရ၀င်းသန့်မှာလည်း မဖျက်ချလို၊ ခလေးကိုသူမွေးမည်ဆိုပြီး ခေါင်းမာသဖြင့် ကျွန်တော့်မှာတော် တော်စိတ်ဒုက္ခရောက်ရလေသည်။ ကိုယ့်အတွက်ကြောင့် သူများအိမ်ထောင်ကိုလည်း မပျက်စီးစေချင်၊ ဘယ်လိုကြံရမည်မှန်းမသိ အခက်အခဲနှင့် ရင်ဆိုင်နေရပြီး ထုံးစံအတိုင်း လက်စွပ်ဗူးမှသတိပေးစာတန်းကိုသွားသတိရမိပြန်လေသည်။ နောက်ကိုတော်ပီ စိတ်အ လိုမလိုက်တော့ပြီဟု တွေးမိပြန်သည်။ ကံကောင်းတာလား ဆိုးတာလားမသိ။ ဒေါ်မရ၀င်းသန့် ကိုယ်၀န်ရှိမှန်းသိပြီး နောက်တစ်လအကြာတွင် သူ့ယောင်္ကျား အိမ်အပြန်ခရီး ၌ ထိုဒေသတိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်တော်လှန်ရေးတိုက်ပွဲ၀င်သူများ၏ မိုင်းဗုံးမိပြီး ကျဆုံးသွားသည်ဟု သတင်းကြားရသည်၊၊ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်အဖို့ သူလိုချင်သောခလေးကို စိတ်မပင်ပန်းရတော့ပဲ မွေးဖွားခွင့်ရဖို့အကြောင်းဖြစ်သွားလေတော့သည်။
ဒေါ်မရ၀င်းသန့် ယောင်္ကျားဆုံးသောအချိန်မှာ ကျွန်တော်က နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်မို့ ကျွန်တော်တို့မြို့ ပြင်ဦးမာလာကို ပြန်ရောက်နေတာဆိုတော့ တယ်လီဖုန်းကပဲ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်နဲ့ စကားပြောဆိုအားပေးခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော် ပြင်ဦးမာလာရောက်တော့ အဖေကထုံးစံအတိုင်း ခရီးသွားနေပြန်သည်။ မေမေလေး စောမြတ်သီတာတစ်ယောက်ပဲ အိမ်မှာရှိနေပါတယ်။ ခရီးပန်းလာတာရယ်၊ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ရဲ့ ကိုယ် ၀န်ပြဿနာရယ်ကြောင့် ကျွန်တော် မျက်နှာမကောင်း ဖြစ်နေတာကို မေမေလေးစောမြတ်သီတာက မြင်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ပြာပြာ သလဲ ဖြစ်ရပြန်ပါတယ်။
“ သား မျက်နှာမကောင်းပါလား ဘာလို့လဲ သား။ စာမေးပွဲ ဖြေနိုင်ရဲ့လား. ..”
“ ဖြေနိုင်ပါတယ် မာမီ နည်းနည်း ခရီးပန်းလာလို့ပါ.. ..”
“ အေးအေး သား အဲဒါ ဆိုလဲ ရေမိုးချိုး … ..”
နောက်နေ့ အန်တီသူဇာတို့ အိမ်ရောက်သွားတယ်။ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့ အရမ်း၀မ်းသာသွားပုံပဲ။
“ ဟေး စဝ်ဟွမ် မတွေ့တာ ကြာပြီနော်... ..”
“ အင်း ဟုတ် အန်ကယ်တို့ရော … ..”
“ သူ့သမီးနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ခရီးသွားမလို့တဲ့ သွားပို့တယ်။ ခု အိမ်မှာငါနဲ့ သားလေးပဲ ကျန်ခဲ့တာ. ..”
“ စဝ်ဟွမ် အဲဒါနင့်သားလေးပဲလေ ကြည့်စမ်းပါ ဦး ဘယ်လောက်ချစ်စရာကောင်းသလဲ. ..”
အန်တီစောမြတ်သူဇာက ၀မ်းသာအားရပြောနေပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာတော့ ဆို့နစ်လို့။ ဒါပေမဲ့ သစ်သားပုခက်လေးပေါ်မှာ မျက်နှာ နီနီလေးနဲ့ ကိုယ့်ရင်သွေးလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်နူးပီတိဖြစ်မိတာဘာနဲ့မှမတူပါလား။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ရင်သွေးလေးက တသက် လုံးသေတဲ့အထိ ကိုယ့်အဖေအရင်း ဘယ်သူလည်းဆိုတာသိသွားမှာ မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတဲ့ အတွေးက ကျွန်တော့်ကိုတုန်လှုပ်စေခဲ့ တယ်။ ဖိုးဖိုးရဲ့ခံစားချက်ကို ကျွန်တော်ခုမှ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း သဘောပေါက်သွားပြီ။
ကျွန်တော်တို့ ကိုးလုံအမျိုးတွေရဲ့ထုံးစံဆိုရင် ဒီကျွန်တော့်သားလေးကို ကျွန်တော့်လက်စွပ်အမွေပေးရမှာပါလား။ သူလည်း ကျွန်တော့်လို အမှားတွေ ကျူးလွန်မိဦးမယ်။ ကျွန်တော့် တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးတွေ ဖျင်းကနဲ ထသွားတယ်။ အခု ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ဆီကကိုယ်၀န်ကလည်း ဘာလေးမွေးအုန်းမလဲမသိ။ ကျွန်တော်လီးသရမ်းလို့မဖြစ်တော့ဘူးလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆုံးမမိတယ်။ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်လေး အိပ်ပျော်နေရှာတဲ့ ကျွန်တော့်သားလေးကို ငုံ့ကြည့်နေတုန်း ကျွန်တော့်လက်မောင်းမှာ အိကနဲ ဖြစ်သွားလို့လှည့် ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီစောမြတ်သူဇာ။
သူ့ရဲ့ရင်သားအစုံက ရင်သွေးကို နို့ချိုတိုက်ကျွေးနေရလို့ထင်တယ် ဖောင်းကားမို့မောက်တင်း ရင်းနေတယ်။ ခလေးမွေးပြီးလို့ သွေးသစ်လဲထားတယ်လို့သူများတွေပြောသလိုပဲ သူ့ရဲ့ကျက်သရေ ရှိလှတဲ့ မျက်နှာလေးကလည်း နုလှ နေတယ်။
“ စဝ်ဟွမ်ကို ကိုယ် အရမ်းလွမ်းတယ်ကွာ.. ..”
ကျွန်တော့်လက်တွေက သူ့ကျောပြင်ကိုသိုင်းဖက်လိုက်မိတယ်။ နမ်းနေကြထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ခမ်းအိဖေါင်းဖေါင်းကို ဖိကပ်နမ်းစုပ်လိုက် တော့ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့လက်တွေက ကျွန်တော့် လည်ဂုတ်ကိုတွဲခိုလာခဲ့တယ်။ နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ အသက်ရှုသံ တွေမြန်လာတယ်။ အနမ်းတွေကြမ်းလာတယ်။
အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ပြုတ်ကုန်တယ်။ လက်မနီးပါးတုတ်ပြီး တစ်လက်မလောက်ရှည် ထွက်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းညိုညိုတွေကိုစုပ်လိုက်တော့ နို့တွေ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်လာတယ်။ ပထမ ကျွန်တော်လန့်သွား သေး တယ်။ နောက်တော့လည်း အရသာရှိလို့ အငမ်းမရစုပ်လိုက်မိတယ်။ အန်တီသူဇာ အသက်ရှုတွေမြန်ပြီး ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကြားကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်ပေးနေတယ်။ သူ့ကို ကုတင်နားတွန်းသွားပြီး ထမိန်ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးမှ ကျွန်တော်တစ်ခုသတိရလိုက် တယ်။
“ အန်တီသူဇာ ကျွန်တော်တို့ ဟိုဟာလုပ်လို့ရပြီလား. ..”
“ ရပြီ စဝ်ဟွမ် အခု နှစ်လကျော်နေပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဗိုက်ပေါ်တော့ဖိမရသေးဘူး ဘေးတစ်စောင်းပဲလုပ်နော် ခွဲထားတဲ့နေရာ ဖိမိ မှာစိုး လို့.. ..”
“ အန်တီ မရသေးရင်လည်းနေပါစေနော် မလုပ်တော့ဘူးနော်. ..”
“ စဝ်ဟွမ် တို့ကလည်း လိုချင်တာပါ ..”
အင်း အဲလိုဆိုတော့လည်း မငြင်းသာဘူးလေ။ ကုတင်ပေါ်တစ်စောင်းလေးလှဲပေးတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာကို အနောက်က ပုဇွန်ထုပ် ကွေးလေးလို ဖြေးဖြေးချင်းလုပ်ပေးမိတယ်။ သွေးသစ်တွေလဲပြီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အဖုတ်မို့လားမသိ အိလိုက်တာ မဓမ်းထော ပတ်ထဲ လီးကြီးထိုးထည့်ရသလိုပဲ။ အား ကောင်းလိုက်တာ။ အန်တီစောမြတ်သူဇာကိုလည်း နာမှာစိုးလို့ သူ့နို့ကြီးတွေကိုကိုင်ပြီး ဖြေး ဖြေးခြင်းလိုးပေးခဲ့ရတာ။ မမေ့နိုင်တဲ့ အတွေ့အကြုံတစ်ခုပဲလို့ ပြောပါရစေတော့ဗျာ။ နောက်တော့သိတဲ့အတိုင်းပေါ့ ကျော်သက်ခိုင် အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်၊ ဒီဟာမကြီးကလည်း ရွထနေတာပဲဗျ။
ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းကိုတော့ အားနာမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီဟာကြီးက ကျွန်တော့်ကို နည်းမျိုးစုံနဲ့လာပြီး မြူဆွယ်နေတယ်ဆိုတော့လည်း ကျွန်တော်လည်း စိတ်ထတဲ့အချိန် တစ်ခါနှစ်ခါသွား လုပ်ပေးလိုက်ပါ တယ်။ နောက် မနီလာ သူကတော့ကောင်းတယ်ဗျာ။ အားကစားလည်းလုပ်တော့ သူ့ဘော်ဒီကကျစ်လစ်ပြီးတော့ အဆီပြင်တစ်ခုမှမရှိ တဲ့ ကိုယ်လုံးလေးဆိုတော့ ကျွန်တော့်ချစ်သူရင်ရင်ထွေးနှင့် နင်လား ငါလား အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ တစ်ယောက် တစ်မျိုးစီကောင်း ကြ ပေသည်။
ထိုတစ်ည ကျွန်တော်အိမ်မှာစောစောပြန်ရောက်လို့ ညနေစာစားပြီး မေမေလေး စောမြတ်သီတာနဲ့ စကားစမြည်ပြောနေတုန်း တယ်လီ ဖုန်းမြည်လာတယ်။ မေမေလေးက ဖုန်းကောက်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် တစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းပြောပြီး ကျွန်တော့်ကို ဖုန်းလှမ်းပေးတယ်။
“ ရွှေမြို့တော်ကတဲ့ သားကိုပြောချင်လို့ တဲ့.. ..”
ကျွန်တော်ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ဖြစ်နေတယ်။ သူ့ယောင်္ကျားဆုံးသွားတဲ့အကြောင်း၊ သူ့ကိုယ်၀န်ကိစ္စကို ဖြေရှင်းဖို့ မလို တော့တဲ့အကြောင်း၊ သို့ပေမဲ့ နှစ်အတော်ကြာကြာအတူနေလာခဲ့သူမို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရကြောင်း၊ ရုတ်တရက်လည်း အားကိုးရာမဲ့ဖြစ် သွားရသလို ခံစားမိကြောင်း ကျွန်တော်လည်း အနားမှာမရှိနေတော့ အတော်ကို စိတ်အားငယ်မိကြောင်း၊ ငိုတစ်လှည့် ရှိုက်တစ်လှည့် ပြောနေရှာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့်အရွယ်နဲ့မမျှတဲ့ ၀န်ထုပ်ကြီးလိုခံစားရပြီး ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ကိုတော့ ဖုန်းထဲမှာအားပေး လိုက်ပြီး ဖုန်းချလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်မျက်နှာက ဘယ်လိုမှဟန်ဆောင်မရအောင်ကိုပျက်နေခဲ့ရပါတယ်။ မေမေလေးကလည်း ချက်ချင်းရိပ်မိပါတယ်။
ကျွန်တော့်ကို ဆိုဖာပေါ်မှာခဏလှဲနေခိုင်းပြီး သံပုရာရည် သွားဖျော်ယူလာပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဘာမှမေးခွန်း မထုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်တောင်အံ့သြမိပါတယ်။ ကျွန်တော်ကသာ မေမေလေးမေးခဲ့ရင် ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမလည်းဆိုတာကို ဦးနှောက် စားနေခဲ့တာပါ။ မေမေလေးက ကျွန်တော့်ကို သံပုရာရည်တိုက်၊ နောက် ရေခဲစိမ်စနိုးတာဝါလေးနဲ့ နဖူး၊ ပါးပြင်၊ လည်ပင်းတို့ကို ပွတ်သပ်ပေးနေပါ တယ်။ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ပူတကြီးနဲ့လုပ်ကိုင်ပေးနေရှာတဲ့ မေမေလေးကို ကျွန်တော်ဘာရယ်မဟုတ်ကြည့်နေမိပါတယ်။
အိမ်နေရင်း ရင်ဖုံးအင်္ကျီ၀တ်ထားပေမဲ့ ဖောင်းမို့နေတဲ့ ရင်သားအစုံက အန်တီသူဇာလောက်မကြီးပေမဲ့ သိသိသာသာ ဖေါင်းမို့ထနေတာက သူ့ရဲ့ ချပ်ချပ်ယပ်ယပ်ရှိတဲ့ ဗိုက်သားလေးတွေကြောင့်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ အနက်ရောင်အောက်ခံမှာ မနောတိုင်လေးတွေလို အဝါ၊ အစိမ်း ဒေါင်လိုက်အစင်းလေးတွေနဲ့ ထမိန်လေးကို ခါးမှာတင်းတင်းလေး၀တ်ထားတော့ အောက်ကကား စွင့်နေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက ဝိုင်း စက်အိတင်းနေတယ်။ ၀င်းဝါတဲ့အသားအရည်နဲ့ နက်မှောင်တဲ့မျက်ခုံးထူထူလေးတွေကျယ် ပြန့်တဲ့မဟာနဖူး၊ နက်မှောင်ထူထဲလှတဲ့ ဆံပင်ထွေးကြီးကို ဂုတ်အနောက်မှာတစ်ပတ်လျှိုလေးထုံးထားတဲ့ မေမေလေးကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်ကောင်ကြီး ခေါင်းထောင်ထလာ တယ်။
အခုနတုန်းက နွမ်းလျှမောသွားတဲ့စိတ်တွေအစား တဖျိုးဖျိုး တဖျင်းဖျင်းနဲ့တက်ကြွတဲ့ အသွေးအသားနဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေက နေရာ၀င်ယူ လာလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လန့်တောင်သွားမိတယ်။ ငါ့မှာ လက်စွပ်တောင်မလိုတော့ဘူးလား။ ငါလက်စွပ်ကို သုံးပါများလို့ မကောင်းဆိုးဝါး တွေက ငါ့ကိုယ်ထဲမှာလက်စွပ်မပါပဲတောင် အလုပ်လုပ်နေပလားဟုတွေးပြီးလန့်လာခဲ့မိသည်။ မေမေလေးမှာလည်း ကျွန်တော့်စိတ် အ ပြောင်းအလဲကို တိုက်ရိုက်ခံစားမိသည် ထင်သည်။ နှုတ်ခမ်းအစုံက ပြုံးလဲ့လဲ့နဲ့့ရီဝေတဲ့ မျက်လုံးအစုံနဲ့ သူ့မျက်နှာက ကျွန်တော့် မျက်နှာ နားမှာကပ်လို့။ ကျွန်တော့်လက်တွေကအလိုလို မေမေလေးရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးကကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ဆီကိုဆွဲယူလိုက်မိတယ်။
မေမေလေး စောမြတ်သီတာရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံလေးကပွင့်အာလို့ ကျွန်တော်အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုဆွဲယူစုပ်လိုက်တော့ သူကလည်း ကျွန်တော့် အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ ကျွန်တော့်အပေါ်ကိုင်းကျလာတဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်အစားတွေကို ကျွန်တော့် လက်တွေကအမြန်အဆန်ဖယ်ရှားနေမိသလို သူ့လက်တွေကလည်း ကျွန်တော့်အ၀တ်အစားတွေကို ဖယ်ရှားပစ်နေတယ်။ ကျွန်တော့် အကြိုက်လုံးကြီးပေါက်လှ ကိုယ်ခန္ဓာပိုင်ရှင်မေမေလေးကိုအစွမ်းကုန် ပညာကုန်အချစ်တွေ သွန်ချနေမိပြီကော။ ကျွန်တော်တို့ နှစ် ယောက် အဲဒီဧည့်ခန်းမှာပဲမုန်တိုင်းထန်လိုက်ကြတာ မနက်အာရုဏ်တက်တော့မှပင်ပန်းပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်လျှက် အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်။
ကျွန်တော် တစ်ရေးနိုးလာတော့ တော်တော်နေမြင့်နေပါပြီ။ ဟိုက် ငါ ဘာတွေလုပ်ခဲ့မိပြီလည်းလို့ နောင်တချက်ချင်းတန်းရခဲ့ပါတယ်။ ပြဿနာတစ်ခုကမဆုံးသေး နောက်ပြဿနာတစ်ခုကို စမိပြန်ပကော။ အန်တီသူဇာ၊ နောက် ဒေါ်မရ၀င်းသန့်၊ ခု မေမေလေး၊ ကျနော် ဘာကောင်ဖြစ်နေပြီလဲ။ ဒီလက်စွပ်ကြောင့် ကျွန်တော် မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်ဖြစ်ခဲ့ပြီလား။ ကျွန်တော်ချက်ချင်းပဲ ဒီလက်စွပ်ကို ပင်လယ်နက်နက်တစ်နေရာမှာသွားပစ်ချလိုက်ချင်စိတ်ပေါ်လာခဲ့ရတယ်။ ငါ မေမေလေး ကို ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရတော့မလဲ။ ခေါင်းရှုပ်ပြီး ဆိုဖါပေါ်မှာငုတ်တုတ်ထထိုင်လိုက်မိတုန်း......
“ ဟေး သားနိုးလာပြီလား... ..”
ထမင်းစားခန်းဘက်ကထွက်လာတဲ့ မေမေလေးရဲ့ မျက်နှာကအပြုံးက အရင်တုန်းကအတိုင်းဘာမှမပြောင်းလဲ သူ့ မျက်လုံးအစုံက လည်း အရင်တုန်းကအတိုင်း ကျွန်တော့်အပေါ် ကြင်နာမှုတွေ၊ နွေးထွေးတဲ့ မေတ္တာဓါတ်တွေ အပြည့်နဲ့ပဲ။ ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ စိတ်ပေါ့သွားသလိုပဲ။ မေမေလေး ငါ့ကို စိတ်မဆိုးဘူး။ ဒါမှမဟုတ် ညကအဖြစ်အပျက်ကို သူစိတ်လွတ်သွားပြီး ဖြစ်ခဲ့တာဖြစ်လို့ မနက် ကျတော့ဘာမှသတိမရတာလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်နိုးကာစလောက်တော့ စိတ်မလေးတော့ တာအမှန်ပဲ။
“ ကဲ သွားသွား မျက်နှာသစ်ချေ..သားကြိုက်တဲ့ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ဆတ်သားခြောက်ဖုတ်လေးရှိတယ်။ ကော်ဖီလည်း နှပ်ပြီးကာစ ပူပူလေး သောက်ရအောင်. ..”
ကျွန်တော် မျက်နှာသစ်ပြီး ပြန်၀င်လာတော့ မီးဖိုချောင်မှာတလှုပ်လှုပ်နဲ့ ကော်ဖီဖျော်၊ ကျွန်တော်စားဖို့ စားပွဲပေါ်မှာ စားစရာတွေ ပြင် ဆင်ပေးနေတဲ့ မေမေလေးစောမြတ်သီတာကိုတွေ့ရတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးပြီးလုပ်နေတာမို့ အချိုးကျ တောင့်တင်းလှ တဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကိုငေးကြည့်ရင်း ငါ ညက အမုန်းဆွဲခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းကြီးပါလားလို့တွေးမိရင်း ညီတော်မောင်က ထောင်းကနဲ ဖြစ်ရပြန် ပါတယ်။ဒါပေမဲ့ မေမေလေးရဲ့ အခြေအနေက ဘာမှန်းမသိတာမို့ မီးစင်ကြည့်ကမယ်လို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
ကျွန်တော့်လည်း စားသောက်စရာတွေပြင်ထားတဲ့ စားပွဲမှာခုံတစ်လုံးကိုဆွဲယူပြီးထိုင်လိုက်တော့မှ ဗိုက်ကလည်းတော်တော် ဆာနေ မှန်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်သိတော့တယ်။
“ ကဲကဲ သားကြိုက်တဲ့ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ဆတ်သားခြောက်လေးလည်းစား၊ နောက်ပြီး ညကကုန်ထားတဲ့အားတွေ အတွက် နို့ပူပူ လေးထဲမှာ ကြက်ဥခေါက်ဖျော်ပေးထားတာလည်း သောက်လိုက်ဦး ကော်ဖီ မသောက်ခင်မှာ.. ..”
မျက်နှာက အပြုံးမပျက်ပဲ အထက်ပါ စကားကိုပြောလိုက်တဲ့ မေမေလေးကြောင့် ကျွန်တော့်ခမျာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရပါတော့တယ်။
“ အင်း ဘာလဲ သားကအံ့သြနေတာလား..သား ယမုနဠက ပြန်လာကထဲက သား ပြောင်းလဲသွားပြီဆိုတာ မာမီသိတယ်။ သားက သားဖိုးဖိုးလိုပဲ ဖြစ်လာတယ်။ သူ့အနားမှာရှိနေတဲ့ မိန်းမတိုင်းကိုညှို့ယူနိုင်စွမ်းရှိတယ်။ မာမီလည်း အဲဒီစက်ကွင်းက မလွတ်ခဲ့ပါဘူး။ သားဟာ သူတို့တွေပြောနေကြသလို ဖိုးဖိုးရဲ့သားဆိုတာအမှန်ပဲဆိုတာ အဲဒီကတည်းက မာမီသိခဲ့ရပြီ။ သူဇာနဲ့ကိစ္စရော မာမီမသိဘူး ထင်လို့လား။ သား တက္ကသိုလ်မသွားမှီ သူဇာတို့လာတဲ့ ည မာမီကောင်းကောင်း မှတ်မိတာ ပေါ့... ..”
“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ သားက မာမီ့အတွက် သားအဖိုးနဲ့မတူတာက မာမီက သားဖိုးဖိုးကိုမငြင်းနိုင်ခဲ့ပေမဲ့ မာမီ မချစ်ခဲ့ဘူး။ တစ်ခါတစ် လေ မုန်းတောင်မုန်းသေးတယ်..သားကိုတော့ မာမီက ငယ်ငယ်ထဲက ကိုယ့်သားလို ပျိုးထောင်ပေးခဲ့တာမို့ချစ်တယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မာမီမမုန်းဘူး..အဲတော့ သားလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာမှစိတ်မကောင်းဖြစ်မနေနဲ့..သား အခု ခဏတဖြုတ် အိမ်ပြန်လာတုန်း ပျော်ပျော် သာ နေသွားတော့ ဟုတ်လား.. ..”
“ သားကိုတစ်ခုပဲ မာမီ တောင်းဆိုချင်တယ် ..ကိုယ့်ကြောင့်တော့ သူများမိသားစုတွေ အပြိုအကွဲ မဖြစ်ပါစေနဲ့လို့ .. ..”
ကျွန်တော် မေမေလေးစောမြတ်သီတာကို အသာဆွဲယူပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။
“ စိတ်ချပါ မာမီရယ်၊ မာမီ့ပြောစကားကို သားနားထောင်ပါမယ်.. ..”
ကျွန်တော် အဲဒီ နွေကျောင်းပိတ်ရက်ပြီးလို့ ကျောင်းရှိရာ ရွှေမြို့တော်ကိုမပြန်ခင်တော့ မေမေလေးစောမြတ်သီတာနဲ့ အန်တီသူဇာတို့ နှစ်ယောက်ကိုသာ အချစ်တွေတဝြကီး သွန်ပေးခဲ့ပါတော့တယ်။ ရွှေမြို့တော်ပြန်ရောက်တော့ထုံးစံအတိုင်း ချစ်သူလေးရင်ရင်နဲ့ ဆရာမ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်တို့ကို ပြန်ဆုံတွေ့ရတော့တာပေါ့လေ။
ကျွန်တော့်မှာ မုဆိုးမပူပူနွေးနွေးလေးဖြစ်သွားရရှာသော ကာမချစ်သူလေးအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသော်လည်း ကိုယ်၀န် သုံးလေး လကျော်လောက် သန္ဓေသားအတွက် အန္တရာယ်မရှိနိုင်သောအချိန်တွင်ဆက်ဆံမိသည့်အခါ အရင်တုန်းကနှင့်မတူ ပို၍ နူးညံ့ပြီး စန်း စန်းတင့်ဖြစ်နေသည့် ဒေါ်မရ၀င်းသန့်၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများ၊ ဖောင်းကြွလာသော နို့အုံကြီးများ၊ အလုံးတုတ်ပြီးအဆံရှည်လာ သော နို့သီးခေါင်းကြီးများမှာ တစ်မျိုးတစ်ဖုံအတွေ့ထူးများဖြင့်ကြုံနေရသဖြင့်ပိုပြီး ကာမဆက်ဆံမှုအကြိမ်ရေတွေ တိုးနေရလေတော့ သည်။
သို့သော်လည်း ဒေါ်မရ၀င်းသန့် ယောက္ခမများက သူတို့၏ ပထမဦးဆုံးမြေးဦးလေးဆိုပြီး အရမ်းကိုဂရုတစိုက် မျက်စေ့ဒေါက်ထောက် ကြည့်နေတော့သဖြင့် ကိုယ်၀န်ရင့်လာပြီးမွေးကာနီးကျတော့ အနားကပ်လို့ မရတော့ချေ။ နောက်တော့ သမီးကလေးမွေးသည်ဟု သတင်းကြားရလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ ကျွန်တော့်မှာ နောင်တရလိုက်၊ စိတ်အလိုလိုက်လိုက်၊ ကောင်းတဲ့စိတ်နဲ့ တဏှာစိတ်၊ ဗုံလုံတလှည့် ငါးဖျံတလှည့်ဖြင့်ပင် တက္ကသိုလ်မှဘွဲ့ရခဲ့လေသည်။
ဖိုးဖိုးချန်ထားခဲ့သောအမွေမှာ ကျွန်တော့်အဖို့တော်ရုံလစာလောက်ဖြင့် အလုပ်လုပ် ချင်စိတ်မရှိလောက်အောင်သုံးဖြုန်းဖို့ လုံလောက် နေသဖြင့် ကျွန်တော့်ငယ်ချစ်လည်းဖြစ် ခုထိလည်း အနွံအတာခံသော ရင်ရင်ထွေးနှင့် အိမ်ထောင်ပြုပြီး မိသားစုတစ်ခု အခြေချ တော့ မည်ဟုစဉ်းစားရင်း လက်ထပ်ဖို့စီစဉ်တော့သည်။ ရင်ရင်ထွေးမှာလည်း ကျွန်တော်နှင့်တောက်ရှောက်တွဲလာခဲ့သူဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော့်တွင် မိန်းမများအပေါ်ဆွဲဆောင်မှု အင်အားတစ်ခု ရှိသည်ဆိုတာကိုတော့ ရိပ်မိလေသည်။
သို့သော်လည်း မေမေလေးလိုတော့ မိန်းမတော်တော်များများ ကျွန်တော်နှင့် မလွတ်ကင်းဘူး ဆိုတာမျိုးမသိချေ။ သို့ပေမဲ့ သူ့အပေါ်သစ္စာမဖေါက်ရင်ပြီးရောဆိုသည့် စိတ်ကိုတော့ သွင်းထားပုံရသည်။ ဖိုးဖိုးသေတမ်းစာမှာပါသည့်အတိုင်း ကျွန်တော်အသက်ပြည့်သွားသဖြင့် အုပ်ထိန်းသူများမှလွှဲပေးလိုက်သည့် စိတ္တကရ ရဲတိုက်ကြီးမှာပဲ ကျွန်တော်တို့မင်္ဂလာအခမ်းအနားကိုလုပ်ဖို့ စီစဉ်လိုက်သည်။ မင်္ဂလာအခမ်းအနားအကြီးအကျယ်လုပ်ပြီး အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း၊ ဆွေ မျိုးများကိုသာချန်ကာ သုံးရက် အစားအသောက်အလျှံပယ်ကျွေးမွေး၊ ပါတီလုပ်ပြီးမှ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ထဲ ဟာဝိုင်ရီကျွန်းသို့ ဟန်းနီးမွန်းထွက်မည်ဟု အစီစဉ်ဆွဲထား၏။
ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ မင်္ဂလာပွဲလုပ်ရာ ယမုနဠမြို့ဆီသို့ သူတို့မှာ တကူး တကလာကြရမှာဖြစ်တော့ နာရီပိုင်းလောက်အတွက် လေယာဉ်၊ ရထား ၊ ကားတို့ဖြင့်လာကြရမည်ဆိုပါက မည်သူမျှကျေနပ်နိုင်မည် မ ဟုတ်ကြောင်း ကျွန်တော်သိသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ ပထမဆုံး မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲနေ့ လူတွေတစ်အုန်းအုန်းနှင့် အစားအသောက်၊ ဖျော်ဖြေမှုတွေနဲ့ အောင်မြင်စွာပြီးဆုံးသွားခဲ့ရပြီး ညနေပိုင်း မှာတော့ ရင်းနှီးသည့်ဆွေမျိုးများနှင့်သူငယ်ချင်းများသာ စိတ္တကရမှာကျန်ခဲ့ကြတော့သည်။
မင်္ဂလာဦးည ညစာစားပွဲ ခင်းကျင်းထား သော စားပွဲရှည်ကြီးမှာထိုင်နေ စားသောက်နေကြသောသူများကို တစ်ဦးချင်းစီကြည့်ပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာတောင် ရီဝေ၀ ဖြစ်လာ ရသည်။ သောက်တာကလည်း ( ၃ ) ရက်လောက် ဆက်နေပြီလေ။ မိန်းမတွေလည်း ရှုပ်ကုန်ပီ။ ကျွန်တော်မလုပ်ရသေးတဲ့ မိန်းမများ ဒီအထဲကျန်သေးလားမသိဘူးလို့တောင် လျှောက်တွေးနေမိတယ်။ အင်း ...နေအုန်း ယမုနဠကို စရောက်တဲ့နေ့ကစပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း ပြန်စဉ်းစားရအောင်........
ကဲ ... ပထမဆုံးနေ့ …....
မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲမတိုင်မှီကတည်းက ဧည့်သည်တွေက တဖွဲဖွဲရောက်လာကြတာလေ ရောက်တော့လည်း ဆွေမျိုးတွေ၊ သူငယ်ချင်းတွေမို့ ဟိုလူခေါ်တိုက် ဒီလူခေါ်တိုက်နှင့် တစ်နေ့လုံးလိုလို မူးနေရသည်။ မူးလိုက်၊ ပြေသွားလိုက်၊ ထပ်ချလိုက် ဖြင့် သံသရာလည်နေ၏။ နောက်ပြီး သတို့သား၊ သတို့သမီးမင်္ဂလာဦးအတွက် ပြင်ဆင်ထားသောအခန်းကိုလည်း မင်္ဂလာပွဲနေ့မတိုင်မှီ သတို့သမီးက မမြင်ကောင်း ဘူးဆိုကာ အတူလည်း မအိပ်ခိုင်းသဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ ရင်ရင်နှင့် နီးလျှက်နှင့်ဝေးနေရသည်။
ကျွန်တော်ကလည်း မင်္ဂလာဆောင်ပြီးရင် တော့ လက်စွပ်ဗူးကို တစ်နေရာဖွက်ထားလိုက်ဦးမည်ဟုတွေးထားရာ မင်္ဂလာဦးမတိုင်မှီအထိ ကောင်းကောင်းအသုံးချလိုက်ဦးမည်ဟု လည်း အားခဲထား၏။ ထို့ကြောင့် ပထမဦးဆုံး စိတ္တကရကို ရောက်သည်နှင့် ကျွန်တော်တို့အတွက် ပြင်ဆင်ပေးထားသော မင်္ဂလာဦး အ ခန်းထဲက ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲရင်း မင်္ဂလာပွဲလာမည့် ပျိုပျို အိုအို စော်တွေထဲက ချချင်တာတွေကို တန်းစီစဉ်းစားရင်း ညီ တော်မောင်က ခေါင်းထောင်ထလာပြီး လက်ထဲက လက်စွပ်ဗူးက ထောက်ကနဲ ပွင့်သွား၏။ လက်စွပ်အကြီးကို ကျွန်တော့် လက်မှာစွပ် လိုက်သည့်အချိန်မှာ တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရသည်။
အင်း လာပဟေ့ ဘယ်သူလည်းတော့ မသိဘူး။ ကံစမ်းမဲလိုပဲ ခိခိ။ ရင်ရင်က တော့ ဒီအခန်းလာရမှာမဟုတ်တော့ သူကလွဲရင် အကုန်ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကဲ ယောင်္ကျားတော့မဖြစ်နဲ့ မိန်းမဆို ဘယ်မိန်းမဖြစ်ဖြစ် စျေးဦး ဖေါက်လိုက်မယ်ဟုတွေးရင်း တံခါးကိုအသာဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ``ဟော မေမေ..`` အခန်း၀မှာရပ်နေတာက ရင်ရင့်အမေ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေး။ ကျွန်တော့်ယောက္ခမကြီး ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက အခုမှ အသက် (၄၀) ကျော်ပဲရှိသေးတယ်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ သမီးအကြီးဆုံး ရင်ရင်ထွေးကိုမွေးပြီး ယောင်္ကျားဆုံးသွားခဲ့သည်။ နောက် တစ်အိမ်ထောင် ထူပြန်ရာ သမီးတစ်ယောက်ထပ်မွေးပြီး ထိုယောင်္ကျားနှင့်ပြတ်စဲခဲ့ရပြန်လေသည်။ ထိုသမီးမှာ ရင်ရင့် အမေတူအဖေကွဲ ညီမလေး တင်တင်ထွေးဖြစ်ပြီး ၁၀ တန်း ကျောင်းသူ ဖြစ်လေသည်။
“ ဟေး မင်္ဂလာဦး အခန်းကြည့်ချင်လို့.. ..”
လို့ တိုးတိုးလေးပြောလို့ ကျွန်တော်ကတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူ့နောက်ကနေ စင်္ကြံတစ်လျှောက်ကို အမြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှမတွေ့တာနဲ့ တံခါးကိုအသာပိတ်ပြီး ဂျက်ချလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တောင့်တောင့်တင်းတင်းနှင့်ချောမောလှသော မိန်းမတစ်ဦးမို့ ကျွန်တော်လည်း လက်စွပ်ကိုသုံး လိုက်ဦးမယ်လို့တွေးလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မင်္ဂလာကုတင်ကြီးဆီ လျှောက်သွားပြီး မွေ့ယာအထူကြီး ကို သူ့လက်နဲ့အသာဖိကြည့်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ဖွံ့ထွားလှတဲ့ တင်သားကြီးတွေက နည်းနည်းလေးကုန်းလိုက်တာနဲ့ ကားကနဲ တက် လာသလို ကျွန်တော့် ကောင်ကြီးလည်း ထောင်းကနဲ ထွက်လာပါတယ်။
“ အင်း မွေ့ယာကတော့ အိနေတာပဲ..အဲဒါကြောင့်လဲ …အို့....အဲ. ..”
သူက ရုတ်တရက်နောက်လှည့်ပြီး စကားပြောလိုက်တော့ အနောက်မှာကပ်ရောက်လာတဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ၀င်တိုက်မလိုဖြစ်သွားတယ်။ သူနည်းနည်းလန့်သွားပြီး အနောက်နည်းနည်း ဆုတ်လိုက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် ပုဆိုးအောက်က ကုန်းထနေတဲ့ ကောင်ကြီးကိုသတိ ထားမိတော့ စကားနည်းနည်းလည်းထစ်သွားပြီး မျက်စေ့ကို အတင်းလွဲလိုက်ပါတယ်။
“ အဲ ….အဲ .......စျေးကြီးပေးရတာပဲ.... ..”
“ ကျွန်တော် မေမေ့ကို တိုင်ပင်စရာရှိလို့... ဟောဒီမှာ ရင့်အတွက် လက်ထပ်လက်စွပ် ကျွန်တော် လုပ်ထားတာလေ..သူနဲ့ တော်ပါ့ မလားလို့ ..သူ့ကိုလည်း မမြင်စေချင်သေးဘူးလေ. ..”
“ ပြစမ်း..အင်း သူနဲ့ ငါနဲ့က လက်ချောင်းဆိုက် အတူတူလောက်ရှိတယ် တော်မှာပါ. ..”
ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူ့လက်သူကြွယ်ကို လက်စွပ်ကလေးစွပ်ထည့်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေ ချက်ချင်း အ ရောင်ပြောင်းသွားတယ်။ အခုတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကျွန်တော့်ပုဆိုးအောက်က ထိုးထောင်ထနေတဲ့ ကောင်ကြီးဆီကို ရောက်သွား တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ မျက်လုံးတွေကို မလွဲပစ်လိုက်တော့ဘူး။
“ ဟင်း ငါ့စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်တာပါလိမ့်. ..”
သူ့ကိုယ်သူ ရေရွတ်လိုက်ရင်း သူ့လက်တွေကပုဆိုးပေါ်ကနေ ကျွန်တော့် ကောင်ကြီးကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။
“ ဟယ် ငါ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ....ငါ့ စိတ်ငါမထိန်းနိုင်တော့ဘူး ..”
“ နေဦး ကျွန်တော်ချွတ်ပေးမယ်. ..”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျွန်တော်က ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချ ပစ်လိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို မျက်ခြေမပြတ်စေ့စေ့ကြည့်နေရင်းက သူ့အ၀တ်အစားတွေကိုလည်း တစ်ခု မကျန်ချွတ်ချပစ်နေပါတော့တယ်။ အားပါး မိုက်လိုက်တဲ့ ဘော်ဒီ။ အင်း ရင်ရင် အသက်ကြီးလို့ အဲလိုဖြစ်လာရင်မိုက်ပြီလို့တောင် တွေး မိပါတယ်။ ကျွဲကောသီးလောက်ရှိတဲ့နို့ကြီးတွေက သမီးနှစ်ယောက်မွေးထားလို့ နည်းနည်းလေး တွဲသယောင်ယောင်ဖြစ်နေပေမဲ့ တင်း ဖောင်းနေဆဲ၊ ဖြူဖွေးနေလို့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကအကြောစိမ်းလေးတွေတောင်မြင်နေရတယ်။ နို့သီးခေါင်းတွေကတော့ ညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီး တွေပေါ့။
မာတောင်နေပြီလေ။ ဖြူဖွေး၀င်းဝါနေတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း နည်းနည်းတုတ်ပေမဲ့ အဆီပြင်တစ်တစ် ရစ်ရစ်တွေမရှိ ချော မွတ်ဖြောင့်စင်းနေလို့ ကြည့်လို့အရမ်းကောင်း၊ ပေါင်ခွဆုံကစောက်ဖုတ်ကြီးကသာ ဖုဖောင်းထနေပြီး အမွှေးပါးပါးလေးညှပ်ထားတဲ့ အောက်က နှုတ်ခမ်းညိုညို အဖတ်လေးလန်ထွက်ပြီး အတွင်းသား နီနီတွေကို အရည်စိုရွှဲနေတာ မဟတဟနဲ့ မြင်နေရတယ်လေ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment