ထူးဆန်းတဲ့အမွေ အပိုင်း ( ၁ )
တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသားသည်။
{ဂမ္ဘီရ အပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး}
ကျွန်တော့်နာမည်ကတော့ စဝ်ဟွမ်ကိုးလုံတဲ့။ ရင်းနှီးတဲ့သူတွေကတော့ ရှမ်းလေးလို့ ခေါ်ကြတယ်။ ကျွန်တော် (၁၈) နှစ်ရောက်တဲ့ အ ချိန်မှာ ကျွန်တော့်ရဲ့အဖိုး အသည်းအသန်ဖြစ်လို့ဆိုပြီး အကြောင်းကြားစာရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော်တို့က ပြင်ဦးမာလာမှာနေပြီး ဖိုးဖိုးက ယမုနရဌ မှာနေတယ်။ ကျွန်တော်မမွေးခင်နှစ်ပေါင်းများစွာထဲက ဖေဖေ စဝ်ခွန်ဖောင်းရဲ့မေမေ ဖွားဖွား မဟာဒေဝီနဲ့ ဖိုးဖိုးတို့ ကွာရှင်းခဲ့ကြတာမို့လို့ ကျွန်တော်မွေးကထဲကအသွားအလာ အလွန်နည်းခဲ့ပါတယ်။
ဖေဖေရဲ့အဆိုအရတော့ ဖိုးဖိုးက သူနဲ့ကျွန်တော့်ကိုဖြစ်နိုင်ရင် အမြန်ဆုံးတွေ့ချင်တယ်တဲ့။ လေယာဉ်လက်မှတ်ပါတစ်ခါ ထဲပို့ ပေး လိုက်တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော်တို့ ယမုနရဌ ကိုထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး ဖိုးဖိုး ဘာလို့တွေ့ချင်သလဲဆို တာစဉ်းစားနေကြတယ်။ မသေခင် သူ့သားနဲ့မြေးကိုတွေ့ချင်လို့လားပေါ့။ အဲ့ဒါပဲရှိတယ်လေ။ မေမေလေးကလည်း ဖိုးဖိုးရဲ့အကြောင်း ပြောရင် ဘယ်တော့မှအပြောမခံဘူး၊ စကားလမ်းကြောင်းအတင်းပြောင်းပစ်တတ်တယ်။
အကြောင်း တစ်ခုခုကြောင့် ဖိုးဖိုးကို မုန်းတီး ကြောက်ရွံ့နေသလိုပဲ။ တစ်ကယ်လို့ သူ့ကိုပါတွေ့ချင်တယ်ဆိုရင်တောင် သူ ကျွန်တော်တို့နဲ့လိုက်လာပါ့မလားဆိုတာ သံသယဖြစ်မိ တယ်။ မေမေလေးက တစ်ကယ်တော့လည်း ကျွန်တော့်အမေအရင်းမဟုတ်ပါဘူး။ မေမေက ကျွန်တော့်ကိုမွေးပီး မကြာခင်ပဲဆုံးပါး သွားခဲ့လို့ ဖေဖေတို့အမျိုးတွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်း မေမေ့ရဲ့ညီမ၀မ်းကွဲတစ်ယောက်နဲ့ထပ်ပြီး အိမ်ထောင်ချပေးလိုက်လို့ ကျွန်တော့်ရဲ့ မေမေလေး(မိထွေး)ဖြစ်လာတာပါ။
ကျွန်တော်က ဖိုးဖိုးနဲ့ တော်တော့်ကိုတူတာဗျ။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာ နက်မှောင်တဲ့ ဆံနွယ်ခွေနဲ့ ဖြူဖွေးတဲ့ အသားအရည်၊ နှာတံစင်းစင်း၊ မျက်နှာကျပုံ အကုန်တူတယ်။ အမျိုးတွေအားလုံးကတော့ ကျွန်တော့်ကို ဖိုးဖိုး ငယ်ငယ်တုန်းကနဲ့တစ် ပုံစံထဲလို့ပြော ကြတာပဲ။ ဖေဖေကြတော့ တစ်မျိုးဗျ။ ကျွန်တော်ထင်တယ် မျိုးရိုးထဲမှာ အဖေ့ကိုကျော်သွားလားမသိဘူး။ ကျွန်တော်တို့နဲ့သိပ်မတူဘူး။ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း၊ အသားညိုညို၊ မုတ်ဆိတ်၊ ပသိုင်းမွှေး၊ ရင်ဘတ်မွှေးအလွန်သန်ပါတယ်။
မျက်ခုံးမွှေးထူထူ၊ နှာယောင် ကောက်ကောက် တကယ်လို့သာ ကျွန်တော်သာသေသေချာချာမသိဘူးဆိုရင် ကျွန်တော့် အဖေအရင်းလို့ပြောရမှာတောင်ခက်ခက်ဗျ။ ဖိုးဖိုးက စော်ဘွားမျိုးဆက်ပီပီ အလွန်ချမ်းသာတယ်ဗျ။ ယမုန်နာအင်းကြီးအစပ်မှာ ဆောက်ထားတဲ့ စိတ္တကရ ရဲတိုက်ကြီးမှာ နေတယ်။ အင်းကြီးရဲ့တစ်ခြားဘက်မှာ ယမုနရဌမြို့တည်ရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ယမုနရဌမြို့လေဆိပ်ကနေကြိုလာတဲ့ကားက စိတ္တကရ၀င်းထဲ သို့ချိုး၀င်လိုက်တော့ တန်ဖိုးကြီးကြီး နောက်ဆုံးပေါ်ကားတွေ လေးငါးစီးလောက်ရပ်ထားတာ တွေ့ရတယ်။
ဖိုးဖိုးမှာ အမြဲတမ်း ကားသစ် တွေနဲ့ မိန်းမချောချောငယ်ငယ်လေးတွေ အမြဲတမ်း၀န်းရံနေတတ်တယ်။ မိန်းမချော မိန်းမလှလေးတွေ သူဘယ်က ဘယ်လိုရှာတွေ့ တတ်မှန်း ကျွန်တော်တို့အတွက်ကတော့ အမြဲတမ်းပဟေဠိဖြစ်နေမှာပဲ။ အခုလည်းကြည့်ဦး ဖိုးဖိုးရဲ့နောက်ဆုံးအငယ်လေး နန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော်တို့ကို အိမ်တံခါး၀ကနေဆီးကြိုလာတယ်။ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်က တစ်တစ်ရစ်ရစ် အချိုးအဆစ်ကျကျနဲ့ ၀တ်ထားတဲ့ရှမ်းရင်ဖုံးအင်္ကျီကြပ်ကြပ်အောက်က ဖောင်းမို့ထနေတဲ့ တောင်ပူစာ နှစ်လုံးက ကျွဲကောသီးတွေလောက်ရှိတယ်။
ခါးကျင်ကျင်လေးမှာ ကျစ်ကျစ်ကလေး၀တ်ထားတဲ့ယောထမီ အောက်စွင့်ကားနေတဲ့တင် သားတွေနဲ့ဖြောင့်စင်းတဲ့ပေါင်တန်အလုံးအရာကိုထင်ထင်ရှားရှားတွေ့နေရတယ်။ ခြုံပြောရရင်တော့ အလွန်တောင့်လှတဲ့ အစ်မကြီးတစ် ယောက်ပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော့်ရဲ့လူပျိုဖြစ်စ မျက်လုံးထဲမှာ မိန်းမတိုင်းလှနေတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပါဗျာ။
“ မင်းကတော့ စဝ်ဟွမ်ကိုးလုံပဲ ဖြစ်ရမယ်...”
သူမက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းဖက်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်နဲ့ အရပ်အမောင်းက လဲ ကျွန်တော့်အသက်ထက်စာရင်နဲနဲထွားတယ်လို့ ပြောလို့ရတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ကမှစပြီး ကျွန်တော်ကဝိတ်တွေမ၊ အားကစားလုပ်ခဲ့တာ ကိုး။ အခုလို ခပ်တောင့်တောင့်ချောချောအမျိုးသမီးတစ်ဦးကိုဖက်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်ရတော့ နည်းနည်းတော့သွေး ဆူလာတယ်။ ကျွန်တော် ဝိတ်တောင့်ကြောင်းလည်း မသိမသာညှစ်ပြီးပြလိုက်တယ်။ ဟီး……….။
“ ဟုတ်ပါတယ်……..မမ…...”
သူမက ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေပေါ် ဖွဖွလေးတစ်ချက်မနမ်းလိုက်ခင်မှာ ကျွန်တော်ပြောလိုက်တာဖြစ်ပါတယ်။ ဟိုက် အခုမှ တွေ့တဲ့ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်ကို နှုတ်ခမ်းလာနမ်းလိုက်တာ နဲနဲတော့မထူးဆန်းဖူးလားလို့တွေးမိနေတယ်။ ဖေဖေ့ကိုတော့ သူမက ခါးကိုင်းခေါင်းငုံ့ပီးတော့ပဲ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ဖေဖေက မိန်းမနဲ့ပတ်သက်လို့ပဲ စန်းမပါတာလား၊ အရွယ်ရောက်နေတဲ့ ယောင်္ကျား ကြီးတစ်ယောက်မို့လား။ စော်ဘွားကြီး အပေါ်ထပ်မှာစောင့်နေပါတယ်ရှင်….။
သူတော်တော်လေး မမာဘူးဖြစ်နေပါတယ်။ အခု အချိန်တော်တော်များများကတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ မှိန်းနေတာပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ကို သူမကလှေခါးအတိုင်းရှေ့ကဦးဆောင်ခေါ်သွားတော့ ကျွန်တော်တို့အနောက်ကတက်လိုက်သွားကြတယ်။ သူမရဲ့ တင်လုံးတွေက ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်မှာ စွင့်ကားနေတယ်။ တင်းတင်းလေး၀တ်ထားတဲ့ ထမီကြောင့်ပေါင်ရင်းနားမှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအနားအရာလေးကို ထင်ထင်ရှားရှားကြီးတွေ့နေရတယ်။
ဖေဖေ့ကိုမသိမသာလှည့်ကြည့်တော့ သူက လှေခါးထစ်တွေကိုပဲ ငုံ့ကြည့်ပြီးတက်လာတာတွေ့ရတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ရှေ့ကတစ်လုံးချင်း တစ်လုံးချင်း တုန်တုန်လှုပ်ယမ်း ပြီးသွားနေတဲ့ တင် လုံးကြီးတွေကို သွားရည်တစ်မြှားမြှားနဲ့ကြည့်ပီးတက်လာခဲ့တယ်။ လှေခါးထိပ်ရောက်လို့ မမ နန်းဖူးဖူးပြည့်က ရုတ်တရက်လှည့်ကြည့် လိုက်တော့ ကျွန်တော့်မှာခိုးထုပ်ခိုးထည်နဲ့ လူမိသွားပါရောဗျာ။
ရှက်လိုက်တာ။ သူမ ဖင်ကြီးကို သွားရည်တစ်မြှားမြှားနဲ့ငေးလာတဲ့ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးပုံမပြတဲ့အပြင် ပါးချိုင့်ကလေးတွေ ခွက်သွားအောင်တောင် ပြုံးပြလိုက်ပါသေးတယ်ဗျာ။ ကနုတ်ပန်းတွေထုထားတဲ့ သစ်သားတံခါးထူထူကြီးကို ကျွီကနဲ မြည်အောင်တွန်းဖွင့်ပြီး ၀င်လာခဲ့တော့ ခမ်းနားလှတဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ် မှာ စောင်ပုံတွေကြားလှဲနေတဲ့ ဖိုးဖိုးကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ နန်းဖူးဖူးပြည့်က အသံတိုးတိုးလေးနဲ့………..
“ မောင်တော်ဘုရား ဒီမှာ သူတို့ရောက်လာကြပါပြီ…...”
လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဖိုးဖိုးရဲ့မျက်လုံးတွေက ဖြေးဖြေးချင်းပွင့်လာပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်ကိုချက်ချင်းစူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။
“ ဟေး….စဝ်ဟွမ် မင်းငါ့ကိုလာတွေ့တယ်နော်...”
ဖိုးဖိုးက ဖေဖေ့ကိုရှိတယ်လို့တောင် သဘောမထားသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်ကိုသာ လှမ်းပြောလိုက်ပါတယ်။
“ ဖိုးဖိုး…...”
ကျွန်တော်က နှုတ်ဆက်ရင်း ရှေ့ကိုတစ်လှမ်းတိုးလိုက်ပြီး အရေပြားတွေတွန့်နေတဲ့ သူ့ရဲ့လက်ကိုလှမ်းကိုင်လိုက်ပါတယ်။ သူက သူ့လက်တွေကိုအားယူပြီး ကျွန်တော့်ကို သူနဲ့ပိုနီးအောင်ဆွဲခေါ်လိုက်ပါတယ်။ ဖိုးဖိုးက ကျွန်တော့်ကိုမွတ်သိပ်တဲ့ ဟန်အမူအယာနဲ့အတင်းဆွဲဖက်နေတဲ့အချိန်မှာ ဖေဖေ့ရဲ့လှမ်းနှုတ်ဆက်သံကို ကျွန်တော် သိကြားလိုက်ရပါတယ်။
“ ဟေး……..ခွန်ဖောင်း နေကောင်းလား...”
“ ကျွန်တော်က ဖေဖေ့ကိုမေးရမှာ။ ကျွန်တော်ကကောင်းပါတယ်…...”
“ အိုး…….ငါက ကောင်းပါတယ်……အအေးမိလို့ အားနဲနဲ နဲနေတာပါ...”
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က အနောက်မှနေခေါင်းယမ်းပြနေသည်။ အခြေအနေက ဖိုးဖိုးပြောနေသလောက် သာမာန်အခြေအနေ မဟုတ် ကြောင်း….။
“ ဆရာ၀န်ကတော့ပြောတယ် ငါ့မှာအချိန်သိပ်မကျန်တော့ဘူးတဲ့။ ငါ ဒီလောကကိုမစွန့်ခွာခင်လုပ်စရာလေးတွေရှိနေတယ်။ ငါ စဝ်ဟွမ်နဲ့နှစ်ယောက်ထဲ ပြောလို့ရမလား...”
“ ကျွန်တော်တောင်နေလို့မရဘူးလား...”
ဖေဖေ့မျက်နှာပေါ်မှာ နာကျည်းတဲ့အရိပ်အယောင်သန်းသွားတယ်။
“ ငါ မင်းနဲ့ပြီးရင်ပြောပါ့မယ်၊ အခု ငါ့မြေးလေးကို ပြောစရာရှိလို့...”
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ဖေဖေ့လက်ကိုဆွဲရင်း အခန်းပြင်ကိုထွက်သွားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ဖိုးဖိုးဘေးက ကုတင်စောင်းပေါ်တက် ထိုင်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်တစ်သက်တာ ဘယ်လိုမှမေ့ပျောက်နိုင်မှာမဟုတ်တဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ဖိုးဖိုးပြောပြတာနားစိုက်ထောင် နေမိတော့တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းများစွာတုန်းက ငါတို့ရဲ့ အဖိုးရဲ့အဖိုး ကိုးလုံကချွေရံသင်းပင်းတွေနဲ့ အမဲလိုက်သွားရင်းနဲ့ သူတစ်ယောက်ထဲ လမ်း ပျောက်ပီး မြေကျင်းတစ်ခုထဲပြုတ်ကျရာက ထူးဆန်းလှတဲ့ ကျောက်ဂူတစ်လုံးရှိရာကိုရောက်သွားခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီကျောက်ဂူထဲမှာ လူရိုးစု တစ်ခုကိုတွေ့ရလို့ ခြောက်ခြားသွားခဲ့ပေမဲ့ နောက်တော့ သူလည်း ငါ့လိုမျက်စိလည် လမ်းမှားပြီး ရောက်လာတာဖြစ်မှာပဲလေ၊ အ ကြောင်းတစ်ခုတစ်ခုကြောင့် သေသွားတာဖြစ်ရမယ်ဆိုပြီးတော့ တောရဲတိရစ္ဆာန်တွေလာ ဖျက်ဆီးလို့မရအောင်ဆိုပြီး သူရဲ့လူသား ချင်းလေးစားတဲ့ စိတ်ဓါတ်နဲ့အလောင်းကိုမြေမြှုပ်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
အဲ့ဒီ အရိုးစုကိုဖယ်ပီး အဲ့ဒီနေရာလေးမှာပဲ ကျင်းလည်းတူး လိုက်ရော တစ်တောင်လောက်အနက်မှာ တစ်ထွာပတ်လည်လောက် ရှိတဲ့ သေတ္တာလေးတစ်လုံးထွက်လာတယ်။ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ပေစာရွက်လေးတစ်ခုနဲ့ ရွှေငွေရတနာတွေကို တွေ့လိုက်ရတယ်တဲ့။ ပထမတော့ သူနားမလည်နိုင်ပေမဲ့ နောက်နှစ်တွေကြာပြီး ပြန်စဉ်းစားမိတာကတော့ သေသွားတဲ့သူက တော်တော် ဉာဏ်ပညာကြီးပုံရတယ်။ သူ့ကို ကျင်းတူးပြီးမြှုပ်ပေးမဲ့ သူကိုကျေးဇူးဆပ်ဖို့ကြံခဲ့တာပဲဖြစ်မယ်လို့စဉ်းစားမိလာတယ်။
နောက်တော့ သူကလည်း နေ၊လ၊ကြယ်တွေကြည့်ပြီး ကြိုးစားပြီးမြို့ဆီပြန်လာ၊ သူ့ကိုလိုက်ရှာတဲ့ သူတွေနဲ့လည်းဆုံပြီး ဟော်နန်းကို ပြန်ရောက်ခဲ့တာပေါ့။ နဂိုထဲကမှ ချမ်းသာပြီးသား တောထဲကရလာတဲ့ ရတနာတွေနဲ့ဆိုတော့ ဆထက်တမ်းပိုးတိုးပြီး ချမ်းသာလာတာ ပေါ့ကွယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီရတနာတွေထဲမှာ ပရုပ်ဆီဗူးပြားပြားလေးလို ဗူးလေးတစ်ဗူးပါလာတယ်။
အဖုံးနဲ့တူတာပါပေမဲ့ ဘယ်လိုမှဖွင့်လို့ မရဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီဗူးလေးပေါ်မှာလည်း ရှေးဟောင်းစာတွေနဲ့ထုခတ်ထားလို့ ဖတ်တတ်တဲ့သူတွေ လိုက်ရှာပီးတော့ အဓိပ္ပာယ်မေးကြည့်တော့ ဤရတနာသည် လျှို့ဝှက်ချက်သိထားသူအတွက် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာများယူဆောင် လာပေလိမ့်မည်။ အသိဉာဏ်ဖြင့်မသုံးစွဲပါက ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်တဲ့။ ဖွင့်လို့လဲမရတော့အထဲမှာ ဘယ်လိုရတနာတွေမှန်းလည်းမသိရဘူး။
ထုရိုက်ဖြတ်တောက်ပြီးဖွင့်ရပြန်ရင်လည်းအထဲက ရတနာပျက်စီး သွားမှာစိုးရသေးသည်ဆိုတော့ ဘာမှန်းမသိပဲနှင့် သူ့လက်ထဲမှာ တော်တော်ကြာသွားခဲ့ရသည်။ အဲ့လိုနဲ့ တစ်နေ့မှာ သူခရီးတစ်ခုသွား တော့ လိုလိုမယ်မယ်ဆိုပြီး အဲ့ဒီဗူးလေးကို အိတ်ထဲထည့်ယူသွားလိုက်တာ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ပြီး လမ်းမှာအဲ့ဒီဗူးလေးက ပွင့်သွား တယ်တဲ့။ အထဲမှာဘာပါလဲဆိုတာလည်းသိသွားပြီး ဗူးပေါ်မှာရေးထားတဲ့လမ်းညွှန်ချက် အတိုင်းပဲ တစ်သွေမသိမ်း လိုက်နာကျင့်သုံးခဲ့ လို့ အသက်ထက်ဆုံး ပျော်ရွှင်စိတ်လှုပ်ရှားစရာဘ၀ကို ရရှိခဲ့တယ်တဲ့။ ဖိုးဖိုးက ပြောနေတာကို ခဏနားပြီး အသက်ဝအောင် ရှူလိုက်တယ်။
အဲ့ဒီ ဗူးနဲ့အထဲက ရတနာကို ငါတို့မိသားစု နာမည်ခံယူလာတဲ့ မျိုးဆက်တွေ တစ်ဆင့်ပီး တစ်ဆင့် လက်ဆင့်ကမ်းပေးလာခဲ့ကြတယ်။ မင်းရဲ့အဖေမွေးတော့ ငါနဲ့မင်းရဲ့ဖွားဖွားက ကွဲနေခဲ့ကြပြီး မင်း အဖေက ငါတို့မျိုးရိုးနာမည်ကိုမရခဲ့ဘူး။ ကံကောင်းလို့ မင်းအမေက မင်းကိုငါတို့မျိုးရိုးနာမည်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာကြောင့် အဲဒီရတနာ က ငါ့လက်ထဲမှာအဆုံးသတ်တော့မယ့် ဘေးကလွတ်ခဲ့ရတယ်။ ဖိုးဖိုးက ချောင်းတစ်ချက်နှစ်ချက်ဆိုးလိုက်ပြီးမှ စကားဆက်လိုက် တယ်။ ငါ့အတွက် ဒီရတနာက မလိုအပ်တော့တာမို့ မင်းကိုငါလက်ဆင့်ကမ်းလိုက်တော့မယ်။
ငါလိုသေခါနီး အဖိုးကြီးကို ကတိတစ်ခု ပဲပေး၊ ဒီရတနာဗူးရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်ကို ဘယ်သူ့ကိုမှပြန်မပြောပါဘူးဆိုတာကို…ဖိုးဖိုးက ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကိုစေ့စေ့ကြည့်ရင်း သူ့ရဲ့လက်ကိုကမ်းပေးလိုက်တယ်။ ဖိုးဖိုး ကျွန်တော်လုပ်နိုင်ပါ့မလား မသိဘူး။ ကျွန်တော်က အခုမှ (၁၈) နှစ်ပဲရှိသေးတာ တစ်ကယ်လို့ အဲ့ဒီဗူးကို ကျွန်တော်မဖွင့်နိုင်ခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ခုချိန်ထိ ငါတို့ကိုးလုံမျိုးထဲမှာ မဖွင့်နိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်မှမရှိသေးဘူးတဲ့။ ဖိုးဖိုးရဲ့အဖေပြောဘူးတယ်။ နံပါတ်သုံးမြောက် ကိုးလုံက ဖွင့်နိုင်ဖို့ကို တစ်နှစ်နီးပါးကြာခဲ့တယ်တဲ့။ မင်း ဒီလျှို့ဝှက်ချက်ကို ဘယ်သူ့မှမပြောရဘူးနော်။ မင်းမိဘကိုတောင် မပြောရဘူး။ ကျွန်တော့်ရဲ့လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပီး ဖိုးဖိုးက…..
“ ငါ့ကို ကတိပေးစမ်းပါ...”
လို့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာပြောနေလို့ ကျွန်တော်ကလည်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး…
“ စိတ်ချပါ ဖိုးဖိုးရယ် ကျွန်တော်ကတိပေးပါတယ်...”
လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ သူ့အိပ်ယာပေါ်ကဖြေးဖြေးချင်းထ သူ့ရဲ့ ရွှေကွပ်ထားတဲ့ ကြိမ်တုတ်ကောက်လေးကိုထောက်ပြီး သူ့ပုံတူဆွဲထားတဲ့ ပန်းချီကားကြီးချိတ်ထားတဲ့ နံရံဆီကို လျှောက်သွားပါတယ်။ အဲ့ဒီပန်းချီကားကို ဘေးသို့တွန်းဖယ်လိုက်တော့ အနောက်ကနံရံမှာမြှုပ်ထားတဲ့ မီးခံသေတ္တာပေါ်လာပါတယ်။ အဲ့ဒီက နံပါတ်တွေကို ရှောက်နှိပ်ပြီးတော့ ပွင့်သွားတဲ့အခါမှာ အထဲကိုလက်နှိုက်ပြီး သူအခုနကပြောခဲ့တဲ့ ဗူးလေးကိုယူ ကျွန်တော့်လက်ထဲကိုထည့်ပြီး ကျွန်တော့်နဖူးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပါတယ်။
“ ပျော်ပေတော့ သားရေ မင်းရဲ့လက်ထဲမှာ ယောင်္ကျားတိုင်းစိတ်ကူးယဉ်ပြီး လိုချင်တဲ့ပါဝါရောက်နေပြီ...”
ကျွန်တော်က ဗူးလေးမှာအဖုံးလို့ထင်ထားတာလေးကို လက်နဲ့ခြစ်ကြည့်နေမိရင်း……..
“ ဖိုးဖိုး ဒီဟာကို ဘယ်လိုဖွင့်ရမလဲဆိုတာ နဲနဲအရိပ်အငွေ့လေးတောင် မပြောတော့ဘူးလား...”
“ ဟားဟား……….ဟားဟား….....”
ဖိုးဖိုးက ကျယ်လောင်စွာရယ်မောလိုက်ရင်း ``အဲဒါဆိုရင် အဆုံးရောက်သွားတဲ့ကစားနည်းလို ဘယ်ပျော်စရာကောင်း တော့မလဲ ကွဲ့…..။ ဖိုးဖိုးက ပြောလည်းပြော ချောင်းလည်းဆိုးရင်း ရုတ်တရက်ယိုင်လဲကျသွားသဖြင့် ကျွန်တော်က ကမန်းကတန်း ထိန်းပေးလိုက် ရင်း ကုတင်ရှိရာသို့ပြန်တွဲခေါ်လာခဲ့ရလေသည်။ ကျွန်တော်ကဗူးလေးကို ကျွန်တော့်အိတ်ကပ်ထဲထည့်လိုက်ချိန်မတော့ ဖိုးဖိုးကကုတင် ဘေးရှိတန်းလန်းကျနေသော ကြိုးတစ်ချောင်းကိုဆွဲလိုက်ရာ ခေါင်းလောင်းသံမြည်သွားပြီး ဖေဖေနှင့် နန်းဖူးဖူးပြည့်တို့ အိပ်ခန်းထဲ ၀င် လာကြတယ်။
“ စဝ်ခွန်ဖောင်းနှင့်စဝ်ဟွမ်တို့ကို ဒီမှာရှိနေတုန်းလိုလေသေးမရှိအောင် ဂရုစိုက်လိုက်ပါကွယ်...”
ဖိုးဖိုးက နန်းဖူးဖူးပြည့်ကိုလှမ်းပြောလိုက်ရင်းက ကျွန်တော့်ကိုမျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြလိုက်ပါတယ်။ နောက် ဖေဖေ့ကိုလှမ်း၍ကြည့် ရင်း……
“ မင်းမိန်းမကော ဘယ်လိုနေလဲကွ……....”
လို့ လှမ်းမေးပါတယ်။ ဖေဖေက
“ သူကနေကောင်းပါတယ်။ သူက ဖေဖေမြန်မြန်နေကောင်းသွားပါစေလို့ ဆုတောင်းလိုက်ပါတယ်တဲ့...”
ဖေဖေက ခပ်တည်တည်ပဲ ညာပြောလိုက်တယ်။ ဖိုးဖိုးက တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး မျက်လုံးများပိတ်လိုက်ကာ အနားယူနေတော့တယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ဖေဖေ့ကိုသူ့အခန်းလိုက်ပို့ပေးပြီးမှ ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော့်အခန်းလိုက်ပို့ပေးတယ်။
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော့် အိပ်ယာခင်း၊ ခေါင်းအုံးတွေကို စန့်စန့်ရံ့ရံ့ဖြစ်အောင် ကုန်းလုပ်ပေးနေတော့ ဆံပင်နက်နက်အုပ်လုံးကြီးကို ခေါင်းပေါ်လိပ်တင်ထားလို့ မြင်နေရတဲ့ ဂုတ်သား၀င်း၀င်းလေးတွေ၊ နဂိုထဲကမှ ကားပြီးသားတင်ကြီးတွေက ကုန်းလိုက်တော့ ဝုိင်းပြီး စွင့်ကားတက်လာတာ တွေ ဟာ ကျွန်တော့်လို (၁၈) နှစ်သား လူပျိုစစ်စစ်တစ်ယောက်အတွက် လိင်တန်ကို ချက်ခြင်း သွေးရောက်ပီး မာကြောလာစေခဲ့ပါတယ်။
“ ကိုယ်တော်ကြီးဘုရားကပြောပါတယ်၊ စဝ်ဟွမ်လိုတာ အကုန်လုပ်ပေးရမယ်တဲ့...”
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကုတင်ဘေးနားမှာရပ်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ နောက် ကျွန်တော့်ရဲ့ဖောင်းထနေတဲ့ပုဆိုးစကိုကြည့်ရင်း….
“ စဝ်ဟွမ် က ကိုယ်တော်ကြီးရဲ့သား ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား….....”
လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က
“ မဟုတ်ပါဘူး၊ မြေးပါ ...” လို့ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က အခန်းအပြင်ထွက်သွားရင်းကမှ အပေါက်၀နား ရောက်တော့ ကျွန်တော့်ကိုပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး၊
“ စဝ်ဟွမ် သေချာလို့လား….....”
လို့မေးပြီးထွက်သွားပါတော့တယ်။ အင် အင်း သိပ်သေချာတာပေါ့လို့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှ ကိုယ့်ကို ကိုယ် ပြောနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်က သူ့သားဖြစ်ဖို့က သူနဲ့ကျွန်တော့်အမေနဲ့ဖြစ်မှရမှာ ကျွန်တော့်က တစ်ဆက်ထဲမှာပဲ ကျွန်တော့် မေမေလေးက ဖိုးဖိုးကိုဘယ်လောက်မုန်းနေလဲ တွေးရင်း ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော်လည်းမှန်ထဲပြန်ကြည့်မိတယ်။ ကျွန်တော့်ရုပ်က တကယ့်ကိုဖေဖေနဲ့မတူပဲ ဖိုးဖိုးနဲ့ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်ချွတ်စွပ်တူနေရတာလဲ။ ကျွန်တော့်မေမေကလည်း ဆုံးသွားခဲ့ပီဆိုတော့အမှန် ကိုသိမှာ ဘယ်သူရှိမလဲ။
ဖိုးဖိုးပေါ့။ ကျွန်တော်ခေါင်းရှုတ်သွားပီ အခုမှတော့ ဒါတွေအရေးမကြီးတော့ပါဘူးကွာလို့ ကို့ကိုယ်ကိုပြန်စိတ် ဖြေ ဖျောက်နေမိတယ်။ ကျွန်တော့်အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ ရေပန်းမရှိဘူး။ ရေချိုးဇလုံကြီးပဲရှိတယ်။ ဖိုးဖိုးက ချမ်းသာလွန်းလို့သာ ဒီလိုမြို့လေးမျိုးမှာ ရေပူရေအေးပိုက်နှစ်ခုထားနိုင်တာ။ ကျွန်တော်က ရေပူနဲ့ရေအေးကိုအနေတော်စပ်လိုက်တယ်။
ရေချိုးဇလုံဘောင် ပေါ်မှာ သုံးလက်စ ဆပ်ပြာရည်ဗူးတွေ့တာနဲ့ကောက်ယူပီး ရေဇလုံကြီးထဲဖျန်းလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော်အင်္ကျီ လုံချည်ချွတ် ချလိုက်ပြီး ရေထဲ၀င်စိမ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က အခုထိမာနေတုန်း ကျွန်တော့်ရဲ့လူပျိုလေးခေါင်းထဲမှာ မနန်းဖူးဖူးပြည့် ရဲ့စွင့်ကားဖွင့်ထွားတဲ့ တင်သားကြီးတွေက ဖျောက်လို့မရနိုင်သေးဘူးလေ။ အဲ့ဒါနဲ့ ရေဇလုံထဲ ရေနွေးနွေးအောက်မှာ ပက်လက်လှန်စိမ် ပြီး ဖွားဖက်တော်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ဆုပ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းထဲက အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရတယ်။
“ စဝ်ဟွမ်...”
ဟင် ဒါ မနန်းဖူးဖူးပြည့်အသံပဲ ဘာများပြောမလို့ပါလိမ့်။ ကျွန်တော့်ထောင်မတ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကိုမမြင်အောင် ရေဇလုံအောက် ခြေကို ကျွန်တော့်ကျောပြင်နဲ့ပြားနေအောင်ကပ်ထားမိလိုက်တယ်။
“ စဝ်ဟွမ် အထဲမှာလား...”
ပြောရင်းဆိုရင်း မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ရေချိုးခန်းတံခါးကိုတွန်းဖွင့်၀င်လာတယ်။
“ ကျွန်တော် ရေချိုးဇလုံထဲမှာ မနန်းဖူး...”
ကျွန်တော်သူ့ကိုသတိပေးလိုက်တယ်။
“ အတော်ပဲပေါ့ စဝ်ဟွမ် အကူအညီလိုသေးလား ...”
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော်၀င်နေတဲ့ ရေချိုးဇလုံဘေးမှာဒူးထောက်ရင်းမေးလိုက်တယ်။
“ ကျွန်တော် ခလေးမှမဟုတ်တော့တာ မနန်းဖူးရယ်။ ရပါတယ် အကူအညီမလိုပါဘူး...”
ကျွန်တော်က မနန်းဖူးဖူးပြည့်ရဲ့ ဖောင်းမို့နေတဲ့ ရွှေရင်အစုံကိုကြည့်ရင်းပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကတော့ ဆပ် ပြာမှုန့်တွေအောက်မှာထောင်ထနေတယ်။
“ မောင်တော်ဘုရားကပြောတယ်၊ စဝ်ဟွမ်ကို ပျော်အောင်လုပ်ပေးရမယ်တဲ့ ...”
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်ကိုဆပ်ပြာမြုပ်တွေအောက်ကိုထိုးနှစ်လိုက်တယ်။ သူမလက်တွေက ကျွန်တော့် ဒူးခေါင်း ကိုလာထိမိတော့ ကျွန်တော်လန့်သွားတယ်။
“ မောင်လေးက မပျော်ချင်ဖူးလား...”
မနန်းဖူးဖူးက မေးရင်းပြောရင်းက သူမလက်တွေကို ကျွန်တော့်ရဲ့ပေါင်ရင်းထိပွတ်သပ်ဆွဲလာတယ်။
“ အာ….ကျွန်တော်တစ်ခါမှ…...”
သူမရဲ့လက်တွေက ကျွန်တော်ရဲ့ထောင်မတ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကိုထိမိတော့ ကျွန်တော်ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိဘူးဖြစ်သွားတယ်။
“ အီး………...”
သူမရဲ့လက်ချောင်းသွယ်များက ကျွန်တော့်ရဲ့ညီတော်မောင်ကိုရစ်ပတ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကျွန်တော် “ အီးကနဲ ” အသံထွက် သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ညီတော်မောင်ရဲ့ခေါင်းကလည်း မနန်းဖူးရဲ့လက်ကဆွဲမလိုက်တာနဲ့အတူ ရေပေါ်ကိုတက်လာခဲ့ရပါတယ်။
“ မင်းလေးက မငယ်တော့ဘူးပဲ...”
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က သူမလက်ချောင်းတွေကို အထက်အောက်လှုပ်ရှားပေးရင်းက ပြောလိုက်တာဖြစ်ပါတယ်။ နောက် ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်ကမကြာခင်ပြီးတော့မဲ့အလားအလာမြင်လို့ သူမရဲ့လက်တွေကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။
“ မမရော၀င်ချိုးလို့ရမလား...”
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က မေးရင်းကပဲ ကျွန်တော့်အဖြေကို မစောင့်တော့။ သူမရင်ဖုံးကကြိုးကြယ်သီးလေးတွေကိုစဖြုတ်နေပါတယ်။ ရင်ဖုံးကျွတ်သွားလို့ပေါ်လာတဲ့ ရင်ညွှန့်သား၀င်း၀င်းဝါနဲ့အသားရောင် ဘရာဇီယာက မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရတဲ့ ကျွဲကောသီးကြီးတွေ လို ရင်နှစ်မွှာရဲ့မြင်နေရတဲ့အပေါ်သားလေးတွေကိုကြည့်ရင်း အသံမထွက်နိူင်တော့တဲ့ ကျွန်တော်က ခေါင်းကိုသာ ညိမ့်ပြမိပါတော့ တယ်။
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က တဆက်တည်း ဘရာဇီယာကိုပါ လက်နောက်ပြန်စမ်းရင်း ချိတ်ဖြုတ် ချွတ်ပစ်လိုက်လို့ပေါ်လာတဲ့ ပန်းရောင် ရင့်ရင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စိတ်ညှို့ခံရသူတယောက်လို လိုက်ကြည့်မိနေတဲ့ ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေက သူမဖြေချလိုက်တဲ့ ထမိန်ကြောင့် ၀င်းကနဲ မြင်ကွင်းရောက်လာတဲ့ ချပ်ချပ်ယပ်ယပ်ဗိုက်သား ပြင်လေး တွေဆီကို ရောက်သွားပါတယ်။ လှေခါးတက်တုန်းက ထမိန်အောက်မှာ အနားရာလေးထင်းနေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးဟာ ပန်းနုရောင် ယောင်္ကျားလေး၀တ်အ တိုပုံစံ ( boy short style ) ဖြစ်နေတာတွေ့ရတော့ ကျွန်တော့်ခေါင်းတောင် တဝီးဝီး မြည်သံ ကြားရလောက်အောင် နားထင်သွေး ကြောတွေအရမ်းလှုပ်ရှားနေရပါတယ်။
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ခပ်မျှင်းမျှင်းလေးရယ်လိုက်ကာ သူမ ကွင်းလုံးပုံချွတ်လိုက်တဲ့ ယောထမိန် ပေါ်တက်နင်းပြီး ခါးလေးကုန်းလျှက် အတွင်းခံဘောင်းဘီသားရေမျှော့ကြိုးကို တင်ပါး တစ်ဖက်တစ်ချက်အပေါ်နားက လက်မတစ် ဖက်စီနဲ့ ချွတ် ဆွဲချရင်း…….
“ ဟေး စဝ်ဟွမ်က မိန်းမတွေကို ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အရင်တုန်းက မြင်ဘူးလား "
လို့မေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ သူမရဲ့ချောမွေ့လှတဲ့ ပေါင်တန်ကြီးတွေကနေ တရွေ့ရွေ့လျှောကျသွားတဲ့ အတွင်းခံကြောင့်ပေါ်လာတဲ့ မဲမဲနက်နက် မထူမပါး အမွှေးအုပ်အုပ်လေးဖုံးနေတဲ့ အဖုတ်လေးကို မျက်လုံးမလွှဲတမ်းကြည့်နေရာက ……….
“ ဟင့်အင်း "
ဆိုတဲ့ စကားလေး နှစ်လုံးကို မနည်းအားစိုက်ပြီးပြောလိုက်ရပါတယ်။ အတွင်းခံလုံး၀ကျွတ်သွားပြီးမြင်လိုက်ရတဲ့ အရည်ကြည်တို့နဲ့ရွှန်းလဲ့နေတဲ့ ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့်ပွင့်လွှာနှစ်ချပ် မဟတလေးကို ကျွန်တော့် မျက်နှာနဲ့တစ်တောင်လောက်အကွာမှာ တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါမှာတော့၊ ကျွန်တော့်မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားပြီးမူးမိုက်ကာ ကျွန်တော်ခေါင်း ကို မထူနိူင်တော့ပဲ ရေအောက်သို့ သတိလက်လွတ် ပစ်ကျသွားပါတော့တယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကမန်းကတန်း ကျွန်တော့် ပုခုံးတွေ ကို လှမ်းဆွဲပြီးမထူလိုက်လို့ ရေတိမ်နစ်တော့မဲ့ဘေးကလွတ်သွားရပါတယ်။
ကျွန်တော့် နှာခေါင်းထဲ အသက်မှားရှုမိလို့၀င်သွားတဲ့ ရေ အနည်းငယ်ကြောင့် မွှန်သွားပြီး သတိလည်းချက်ချင်းပြန်ရသွားပါတယ်၊၊ ဒါတောင်မှ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ ငါအိမ်မက်များမက်နေတာ လားဆိုပြီး မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်က လုံး၀န်းလှပလှတဲ့ ရင်နှစ်မွှာကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေမိပါတယ်။
" စဝ်ဟွမ် ..ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ..နေမကောင်းဘူးလား"
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က စိုးရိမ်တကြီးမေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့် နို့သီးခေါင်းတစ်စုံကို မျက်စိမလွှဲပဲ အသံတိုးတိုး နဲ့……
" ကျွန်တော် မိန်းမတွေ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး."
လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ အဲတော့မှ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က အသံလွင်လွင်လေးနဲ့ ရီမောရင်း ရေချိုးဇလုံထဲကို ၀င်လာခဲ့ပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ကို ကျော ပေးကာ သူမဖင်ဝိုင်းစက်စက်ကြီးတွေကို ကျွန်တော့် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နေရာယူပြီးထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။
မမ ကျော ကို ချေးတွန်းပေးမလား ဟင်"
ကျွန်တော်က ဆပ်ပြာမြှုံ့တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ခွက်လုပ်ခပ်ယူပြီး မနန်းဖူးဖူးပြည့် ရဲ့ကျောပေါ်တင်လိုက်ပါတယ်။ နောက်လက်ဖဝါး လေးနဲ့ မထိရဲ ထိရဲ ဖြေးဖြေးခြင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ခွိခွိနဲ့ ရယ်မောရင်း
" ဟေး ငါ့မောင်က ဂျီးတွန်းနေတာလား၊ ကလိထိုးနေတာလားကွယ်"
လို့ စလိုက်ပါတယ်။ အဲတော့ ကျွန်တော်က လက်ဖဝါးကို သူမရဲ့ နူးညံ့ချောမွတ်နေတဲ့ အသားပြင်ပေါ်မှာ ရဲရဲလေးဖိပြီးပွတ်သပ်ပေးနေမိတော့တယ်။ ခဏပဲ ပွတ်ရသေးတယ် ကျွန်တော့် ဖွားဘက်တော်က အရမ်းကိုမာတောင်ပြီး တစ်ဆတ်ဆတ်တုံနေပြီ။
ကျွန်တော့် လက်ဖဝါးတွေ က သူမရဲ့ ခါးနားကိုရောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ သူမက ကျွန်တော့်လက်ကောက်၀တ်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် လက်နှစ်ဖက်ကို မနန်းဖူးဖူးပြည့်က သူမရဲ့ ရွှေရင်အစုံပေါ်ကိုတင်ပေးလိုက်ပြီး သူမ ဖင်ကြီးကိုလည်း နောက်ဘက်တိုးလာလိုက်တာ ကျွန်တော့် ဖွားဖက် တော်ရဲ့ ခေါင်းနဲ့တိုက်မိတဲ့ အထိပေါ့။
အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ ဖြိုးအိနေတဲ့ရွှေရင်အစုံ မိမိ ရရ လက်ဖဝါးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဖူးတာ ပထမ ဆုံး အကြိမ်မို့လို့ ကျွန်တော့်မှာပြီးလိုက်ချင်သလိုတောင်ဖြစ်သွားခဲ့ရတယ်။
" အသက်အောင့်မထားနဲ့နော် စဝ်ဟွမ်၊ အသက်ကိုပုံမှန်ရှုထား"
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော့်ကို နောက်တာလား အတည်လားမသိပြောရင်း ကျွန်တော့် ညာဖက်လက်ကို အသာဆွဲချ လာ ရာ ကျွန်တော့်မှာ အိပ်မက်အလား၊ သူမရဲ့ ချက်နေရာ၊ ၀မ်းဘိုက်သားလေး၊ အဖုတ်မွှေးလေးများ စသဖြင့် တစ်ဆင့်စီ စမ်းမိလာပြီး ပေါင်ကြား အရောက်မှာ ကျွန်တော့် လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ရင်း………
" ကျန်တာတော့ မင်းလေး သဘောပဲ ခွိခွိ"
ကျွန်တော့် လက်ချောင်းတွေက သူ့ဘာသာအလိုလိုရွေ့လျားလျှောက်စမ်းနေရင်းက သူမရဲ့ ဟတတ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝလေးကို သွား စမ်းမိတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော်လည်း မမြင်ရတဲ့ ရေထဲမှာလည်းဖြစ်၊ တစ်ခါမှလည်း မလုပ်ဘူးတော့ စမ်းတဝါးဝါး ဖြစ်နေတော့၊ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး သူမ စောက်စေ့ပေါ်ကို ကျွန်တော့် လက်ချောင်းထိပ်လေးတင်ပေးလိုက်တယ်။
“ မိန်းခလေးတွေက အဲဒီနေရာကို ပွတ်ပေးတာကြိုက်တတ်ကြတယ်…...”
မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ပြောရင်းက ကျွန်တော့် လက်ချောင်းတွေကို အဲဒီ အစေ့လေးပေါ်မှာ အထက်အောက်၊ စက်ဝိုင်း၊ အဲလိုမျိုး ပွတ်သပ် ပြလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူမပြပေးတဲ့အတိုင်း အရှိန်လေးနဲ့ ဆက်လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် မိန်းခလေးတစ်ယောက်ကို လက်နဲ့အာသာဖြေဖျောက်ပေးခြင်းကို လုပ်ဖူးခဲ့တာပါပဲ။
“ အိုး……. မင်းလေးက မွေးရာပါ ငကျွမ်းလေးပဲ၊ သိပ်တောင်ပြစရာမလိုဘူး ...”
မနန်းက ငြီးတွားရင်းနဲ့ သူမရဲ့ ဖင်ကြီးကို ကျွန်တော့်ပေါင်ကြားထဲမှာ လူးလွန့်နေတာတွေ့နေလို့ မနန်းလည်း အရသာကောင်းနေမှန်း တော့သိနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ မနန်းရဲ့ဆပ်ပြာရည်တွေနဲ့ ချောမွတ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးက ကျွန်တော့် လိင်ချောင်း ကိုပွတ်ပေးနေသလိုဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော့်မှာ လရည်ပန်းထွက်သွားချင် ရလောက်အောင်ကို ခံစားနေရပါတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မနန်းက အို့ကနဲ အသံထွက်သွားကာ သူမတစ်ကိုယ်လုံးလည်း တောင့်တင်းသွားလို့ ကျွန်တော်လည်း လန့် ဖြန့်သွားပြီး လက်ကို ကမန်းတန်း သူမ ပေါင်ကြားက ဆွဲထုတ် လိုက်မိပါတယ်။
“ ဟင့်အင်း မရပ်နဲ့ ဆက်လုပ်ပေး အား……ဟင်း…. အဲဒါ...မမပြီးသွားတာ.. ...”
မနန်းက ပြောရင်းဆိုရင်း ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး သူမ စောက်စေ့လေးပေါ် ပြန်တင်ပေးလိုက်တယ်။ ဪ….မိန်းခလေးတွေ ပြီး တယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပါလားလို့ ကျွန်တော်သင်ခန်းစာတစ်ခုရလိုက်ရတယ်။ မမနန်းက သူမကိုယ်လေးကို တစ်စောင်း လှည့်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို လာနမ်းလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကောင်မလေးတွေကိုနမ်းဘူးတော့ ဒီလောက်ကတော့ သိပ်မ ဆန်းလှသေးပါဘူး။ မမနန်း ကျွန်တော့်လျှာကို သူမ ပါးစပ်ထဲဆွဲယူပြီး မစုပ်သေးခင်အထိပေါ့။ ကျွန်တော့်ရဲ့လျှာကို သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်း အစုံနဲ့ ဖိညှပ်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပေးလိုက်တာကတော့ ဆန်းတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မကြုံဖူးသေးဘူး။ ကျွန်တော့်လျှာကို သူမနှုတ်ခမ်းနဲ့ ဂွင်းတိုက်သလိုလေး လုပ်ပေးတာ
“ အား...”
သူမနှုတ်ခမ်း ချိုမွှေးမွှေးလေးက အထဲမှာလည်း နွေးနေတယ်။ နောက်တော့ မမနန်းက နှုတ်ခမ်းကနေခွာလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ရေချိုးဇလုံကြီးရဲ့ဘောင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်တော်ကကျနော့် ညီငယ်က မိုးပေါ်ထောင်နေတာမို့ ရှက်လို့
“ ဟင့်အင်း...”
လို့ပြောလိုက်တယ်။ မမနန်းက ခွိခွိ ရယ်ရင်း ဒါမျိုး သူမမြင်ဖူးပါတယ်၊ ရှက်စ ရာမလိုကြောင်းပြောပြီး ကျွန်တော့်ဂျိုင်းကနေ မ မလို့လုပ်နေတာကြောင့် ကျွန်တော် ကိုယ့်ဘာသာ တက်ထိုင်လိုက်ရပါတယ်။ ကျနော့် ညီတော်မောင်က ခေါင်းတစ်ငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ ဆပ်ပြာရည်အောက်ကနေ ပေါ်ထွက်လာပါတယ်။
“ အိုး.. လှလိုက်တာ...”
မမနန်းက ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်ကလေးနဲ့ လှမ်းဆုပ်လိုက်ပါတယ်။
~~~~~~~~~~~~~~~
ကျွန်တော့်ရဲ့ လိင်တန်အရင်းပိုင်းကို သူမလက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက လှပနီထွေးတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးများနဲ့ လိင်တန်ထိပ်ဖျားကို နမ်းလိုက်တာကို ငုံ့ကြည့်နေမိပါတယ်။ သူမရဲ့ နူးညံ့ နွေးထွေးနေတဲ့ လျှာကလေးက ကျွန်တော့် လိင်တန် ကွမ်းသီးလုံးကိုရစ်ပတ်ပြီးလျက်လိုက်ပါတယ်။ နောက် ကျွန်တော့်လိင်ချောင်း တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး သုတ်ရည်တွေ ထွက်ကျတော့မဲ့ အလားအလာမြင်လို့ သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံနဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကို အလျှင်အမြန် ငုံခဲလိုက်ပါတယ်။ အချိန်မှီကလေးပဲ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းက သုတ်ရည်တွေက နွေးထွေးနူးညံ့လှတဲ့ မမနန်းရဲ့ ပါး စောင်ထဲမှာ တစ်ဖျောဖျော ထွက်ကျသွားပါတော့တယ်။
“ အား…….အီး...”
ကျွန်တော် အော်ငြီးမိပြီး မမနန်းခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ ကျွန်တော့် ဆီးစပ်နှင့် သူမ နှုတ်ခမ်းတို့ ထိသည်အထိ ဆွဲကပ်ထား လိုက်မိပါတယ်။ ဖေါ်မပြနိုင်လောက်အောင်ကောင်းသွားရတဲ့ ပထမဦးဆုံးသော ပုလွေ အမှုတ်ခံရတဲ့ အရသာလို့ပဲ ဆိုပါရစေတော့ဗျာ။ ကျွန်တော် ရေချိုးဇလုံထဲကို ပြန်လျှောဆင်းလိုက်ရင်း မမနန်းကို ကျောဖက်ကနေပဲ ဆွဲယူထွေးဖက်လိုက်ပါတယ်။ ရေထဲမှာပဲ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်းနဲ့ ချက်ခြင်းလိုပဲ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က ပြန်နိုးထလာပါတော့တယ်။
“ ဟင့်ဟင်း မြန်လိုက်တာနော် စဝ်ဟွမ် ဟာက..အဟိ.. ကဲ ထကြရအောင် ဒီတခါကောင်းကောင်း လုပ်ကြရအောင်...”
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စ လုံး ရေဇလုံထဲကထွက်လာပြီး တစ်ယောက်တစ်လှည့်သဘက်နဲ့ခြောက်အောင်သုတ်ပေးကြပါတယ်။ ပြီးမှ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာကြတာပေါ့။ မမနန်းက အိပ်ယာပေါ်တက်ပက်လက်လှန်ပြီး ပေါင်ကို ဖြဲကားပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က မမနန်းရဲ့ ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုငံ့ုံကြည့်နေတယ်။ မမနန်းက ပြုံးလိုက်ပြီး……..
“ လာလေ မောင်လေးကြည့်လေ…….ကြည့်ချင်တာကို.....”
ကျွန်တော်က မမနန်းရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ တစ်တောင် နှစ်ဖက်ထောက်ရင်း ကျွန်တော် ရေထဲမှာတုန်းက မမြင်မစမ်းနဲ့ ရမ်းနှိုက် ကိုင်ခဲ့တဲ့နေရာကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ မမနန်းက သူမရဲ့လက်ညှိုး၊ လက်ခလယ် နှစ်ခုနဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝကို ဖြဲပြလိုက်ပါတယ်။ အဲတော့ ကျွန်တော့်ကို မမနန်း ကိုင်ခိုင်းတဲ့စောက်စေ့အဖုလေးနဲ့ အောက်က နီတာရဲ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။
“ မောင်စဝ်ဟွမ် နမ်းချင်လား.. ...”
“ အင်း...”
လို့ ပဲ ဖြေပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို မမနန်း ပေါင်ခွဆုံကြားကပ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးပြီးစမို့ ဆပ်ပြာနံ့လေးသင်းနေတဲ့ အဖုတ်နားရောက်တော့ ကျွန်တော့် လျှာကိုထုတ်ပြီး မမနန်းရဲ့ စိုစွတ်နေတဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်း သားလေးတွေကို လှမ်းတို့လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို မမနန်း စောက်စေ့လေးနား ဖိကပ်ပြီး လျှာနဲ့ စောက်စေ့လေးကို ထိုး ကော်တွန်းရင်းလျက်ပေးလိုက်တယ်။ မမနန်းရဲ့ ငြီးညူသံနဲ့အတူ သူမရဲ့ ဖင်ကြီးလည်း မရိုးမရွနဲ့ ကော့ထလာတာ တွေ့ရတယ်။ နောက်တော့ ရုတ်တရက်ကြီး ဆိုသလို မမနန်းက ကျွန်တော့် မျက်နှာကို သူမ အဖုတ်ပေါ်ကနေ သူမမျက်နှာဆီကို ဆွဲမယူလိုက်ပါ တယ်။
မမနန်းရဲ့ ချောမွတ် ဖြောင့်စင်းလှတဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ခါးကို ခွညှပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကလည်း သူဘယ်သွားရမလဲဆိုတဲ့ ဦးတည်ရာကို သိနေသလိုပဲ။ ဘယ်သူ့ လက်နဲ့မှတောင်ထိန်းကျောင်း ပေးစရာမလိုပဲ မမနန်းရဲ့ စောက်ပတ်အဝကို ကျွန်တော့်လိင်တန်ထိပ်ဖျားက ရောက်ရှိသွားပါတယ်။ ပူနွေးနေတဲ့ မမနန်းရဲ့စောက်ခေါင်း ထဲကို ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး စီးစီးလေးနဲ့တိုးဝင်သွားတော့ အရသာရှိလွန်းလို့ ကျွန်တော့်မှာ အီးကနဲတောင်ငြီးမိပါတယ်။
နောက် တော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖင်ကိုကော့ကော့ပြီး သူ့အလိုလိုပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမဦးဆုံး လိုးခွင့်ရတဲ့ မိန်းမကို တစ်အားကုန်လိုးနေမိပါတော့ တယ်။ ကျွန်တော်ကစောစောလေးကမှ မမနန်း ပါးစပ်ထဲမှာပြီးခဲ့လို့ အခုတစ်ခါတော့ တော်တော် ထိန်းနိူင်ပေမဲ့ ပထမဆုံး အဖုတ်ထဲမှာ လုပ်ဖူးတာကြောင့် အားသွန်ခွန်စိုက် ဆောင့်လိုးနေပေရာ မမနန်းက ကျွန်တော့်ရဲ့ အရှိန်ကို ထိန်းကျောင်းပေးပါတယ်။
“ စဝ်ဟွမ် ဖြေးဖြေး……အရသာခံ ပြီးလိုးကွယ့် မောင်လေးရဲ့...”
ကျွန်တော် ထိန်းလိုက်ပေမဲ့လည်း နောက်ကျသွားပါပြီ။ ကျွန်တော် အသက်ရှုရပ်သွားသလားတောင်ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် လိင်တံ ထဲက သုတ်ရည်တွေက ပူကနဲပူကနဲ ပန်းထွက်သွားတာကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ မမနန်းကတော့ ဒီတခါမပြီးရှာပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် ပြီးသွားတာခံစားပြီး ကြည်နူးပုံရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ထွေးဖက်ထားရင်းကအသာလေး ကျွန်တော့်ကျောပြင်၊ လည်ဂုတ်တို့ကိုပွတ်ပေး နေတယ်။
ကျွန်တော်ကတော့ ပထမဆုံးလိင်ကိစ္စအတွေ့အကြုံလည်းဖြစ် နှစ်ခါတောင် ပြီးသွားတယ်ဆိုတော့ အားကုန်သွားပြီး အိပ် မောကျသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်တစ်ရေးနိုးတော့ မမနန်းတစ်ယောက်ကျွန်တော့်ဘေးမှာ မရှိတော့ပါဘူး။ မနက် အစောကြီး ကျွန်တော့် အဖေက လာနှိုးပါတယ်။
" ဟေး…….သား ထအုန်း ဖေဖေ ပြောစရာရှိလို့၊ ငါ့သားက စိတ်မပျော့ပါဘူးနော် "
ကျွန်တော်က အိပ်ယာဘေးမှာရပ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို စိတ်ပူတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ဖေဖေ့ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော် သူ့မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး " ဖိုးဖိုး ဆုံးသွား ပြီ မဟုတ်လား " လို့မေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် စကား နည်းနည်း ပြောဖြစ်ကြပြီး နောက်သူထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်က အိပ်ယာထဲဆက်လှဲနေပြီး ဖိုးဖိုး၊ မမနန်းဖူးဖူးပြည့်၊ လျှို့ဝှက်ဗူး စသည်ဖြင့်အတွေးနယ်ချဲ့နေမိပါတယ်။
ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ကို ပြန်စမ်းကြည့်တော့ ဖိုးဖိုး ပေးထားတဲ့ အဲဒီဗူးလေး ကရှိနေပါ သေးတယ်။ ဒီဗူးကို ဘယ်လိုပွင့်အောင်လုပ်ရမလဲလို့ ဦးနှောက်ခြောက်အောင်ကို တွေးနေမိပါတယ်။ ဥုံဖွ….. ပွင့်စေတို့၊ အက်ဘရာကာဒက်ဘရာတို့နဲ့ ရလိုရငြား စမ်းကြည့်ပါသော်လည်း မပွင့်။ နောက်ဆုံးတော့ လက်လျှော့လိုက်ပြီး အိပ်ယာထ အ၀တ်လဲ ပြီး ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ မီးဖိုချောင်မှာတော့ ဖေဖေနဲ့ မမနန်းတို့ ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်နေကြတာတွေ့ရပါတယ်။ မမနန်းက ကျွန်တော့်ကိုပြုံးပြ နှုတ်ဆက်လိုက် ပါတယ်။
ညတုန်းက ကျွန်တော်နဲ့ ဘာမှကို ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ပုံမပြပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ဖိုးဖိုးရဲ့ အသုဘအခမ်းအနား ပြီးတဲ့ထိစောင့်နေပြီးမှ အဖေ့အတွက် အမွေရတဲ့ကားတစ်စီးနဲ့ ကျွန်တော်တို့ထွက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ ဖိုးဖိုးက တော်တော်လေး စံနစ်တကျ သူ့ရဲ့ သေတမ်းစာ ကို ရေးသွားခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော် အသက် (၂၁) နှစ်ပြည့်မှရမဲ့ အမွေကအများစုပါ။ ကျန်တာတွေကတော့ ဖွားဖွား၊ အဖေ၊ အမေလေး အချို့ကျွန်တော် မသိ တဲ့ သူတွေရယ်၊ မမနန်း ရယ်ပါ ပါပါတယ်။
မမနန်းဖူးဖူးပြည့်က ဖိုးဖိုး တရား၀င်ယူထားတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဖိုးဖိုးက တော်တော်လေး ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ထားပေးသွားရှာပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ပေးသင့်တယ်လို့ သဘောတူပါတယ်။ ဒီလောက် အပြုအစုကောင်းတာ တန်ပါတယ်လို့ပေါ့။ အဟဲ။ ဖိုးဖိုး သေတမ်းစာနဲ့ယုံကြည်မှုလွှဲအပ်ထားတဲ့ ရှေ့နေတွေက အသေးစိတ်လုပ်မှာဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ဘာမှစောင့်နေစရာလည်း မ လိုတော့ပါ။ အဖေက သူ့အတွက်ပါတဲ့ ကားတစ်စီးကိုသာ လောလောလတ်လတ်ယူလာခဲ့သဖြင့် ကျွန်တော်တို့မှာ လေယာဉ်ပျံနဲ့ ပြန်မဲ့ အစား ကားမောင်းပြန်လာကြခြင်းလည်း ဖြစ်ပါတယ်။
ဖေဖေက လမ်းကြုံတုန်း အလုပ်ကိစ္စလေးလည်း၀င်လုပ်ရအောင်ဆိုပြီး၊ လမ်းက မောသီရိမြို့လေးမှာ တစ်ညအိပ်၀င် နားပါတယ်။ သူ့ရဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ခေါ်မလား၊ ကိုဦးဆိုတဲ့ သူရဲ့အိမ်ကို ညနေဖက် ရောက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ကိုဦးက ဖေဖေ့ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကြိုဆိုပါတယ်။ ကိုဦးက ဖေဖေ့ထက်ဆို (၁၀) နှစ်လောက်ငယ်ပါလိမ့်မယ်။ အသက် (၃၀) ကျော်ကျော်လေးပေါ့။ သူ့တိုက်ကလေးကလည်း ခေတ်မှီမှီလေး ကုန်းမြင့်ပေါ်မှာ ဆောက်ထားတယ်ဗျ။ ကျွန်တော်တို့ကို သူ့အိမ်က အလုပ်သမားတွေကနေရာချပေးလို့ ဖေဖေကတစ်ခန်း၊ ကျွန်တော်ကတစ်ခန်း နေရတယ်။
ကိုဦးကရောက်တုန်း ကြာကြာ လေးနေသွားဖို့ ဖေဖေ့ကို ပြောနေပေမဲ့ ဖေဖေက မဖြစ်ကြောင်း ဟိုမှာလည်း ခဏဆိုပြီး သွားလိုက်တာ အသုဘကိစ္စနဲ့ တော်တော် ကြာသွားလို့ အလုပ်တွေလည်း တော်တော်လစ်ဟင်းနေကြောင်း ပြောပြနေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ထမင်းစားပွဲခမ်းခမ်းနားနား ပြင်ဆင်ပြီးကျွေးပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ( ၃ ) ယောက်ပဲထိုင်စားကြပီးတော့ အိမ်ဖေါ်နှစ်ယောက်လောက်က ဘေးမှာရပ်ကြည့်ရင်း လိုတာတွေလိုက်ထည့်ပေးနေပါတယ်။
ကိုဦးမှာ လွန်ခဲ့သော ( ၂ ) နှစ်လောက်က အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပြီး၊ သူ့ မင်္ဂလာဆောင်ကို ဖေဖေ လာခဲ့ဖူးကြောင်း၊ အခု သူ့အမျိုးသမီး မစိုးစိုးပွင့်က သူ့ညီမငယ်တစ်ယောက် မင်္ဂလာ ဆောင်ကိစ္စနဲ့ ပစ္စည်းဝယ်၊ အခမ်းအနားကိစ္စစီစဉ်နဲ့ မအားရအောင် အလုပ်ရှုပ်နေရကြောင်း၊ ဒီနေ့လည်း သူမ အမေအိမ်မှာပဲစားလိုက်မှာ မို့ ညနေစာ သူ့ကိုမစောင့်ပဲ စားဖို့ ဖုန်းပြောထားသဖြင့် မတွေ့ရခြင်းဖြစ်ကြောင်း စသည်တို့ကို ဖေဖေတို့ စကားပြောဆိုခြင်းမှသိရတယ်။
စားသောက်ပြီးကြတော့ ကိုဦးက ဖေဖေရောက်တုန်း ကလပ်သွားဖို့ခေါ်လေသည်။ သူတို့က ကလပ်မှာ အရက်သောက်၊ ဖဲရိုက်၊ဘိလိ ယက်ထိုး စသဖြင့် လုပ်လေ့ရှိတတ်ရာ ဖေဖေကလည်း သွားချင်ပုံရတယ်။ ကျွန်တော့်ကို တစ်ယောက်ထဲထားသွားရမှာ ဖြစ်မလားဟု မေးရာ ကျွန်တော်က သွားပါ၊ ကျွန်တော့်မှာ ဖတ်စရာပါကြောင်းပြောလိုက်ပါတယ်။
ဖေဖေတို့ ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာပဲ မစိုးစိုးပွင့် အိမ်ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်က ပထမအိပ်ခန်းထဲဝင်တော့မလို့ မစိုးစိုးပွင့် ရောက်လာလို့ ဧည့်ခန်းမှာ ခဏထိုင်ရင်း စကားပြောနေရပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဖိုးဖိုးပေးလိုက်တဲ့ ဗူးလေးကို လက်တဖက်နဲ့ကိုင်စမ်းနေရင်းက ဘယ်လိုဖွင့်ရမလဲ ဆိုတာ အခန်းထဲ ကိုယ့်ဖာသာ သွားစမ်းကြည့်ချင်လို့ပေါ့။
မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့် အဖိုးအကြောင်းကြားရလို့ စိတ်မကောင်းကြောင်းစသဖြင့်အလာပသလာပပြောရင်းက ကျွန်တော်သောက်ဖို့ သစ်သီးရည်တစ်ခွက် အိမ်ဖေါ်မလေးတစ်ယောက်ကို ယူလာခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က သစ်သီးဖျော်ရည်ကို သောက်ရင်း မစိုးစိုးပွင့်နဲ့ စကားပြောနေရ ပါသေးတယ်။ စကားပြောနေရင်း ကျွန်တော့် လက်အနေအထားမမှန်လို့ သစ်သီးဖျော်ရည်ခွက်စောင်းသွားပြီး အရည်တွေ ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်ဖိတ်ကျသွားပါတယ်။
ရေခဲရည် အေးအေးကြောင့် ရုတ်တရက် အားကနဲ အော်လိုက်မိလို့ မစိုးစိုးပွင့် စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ အနား ကပ်လာပါတယ်။ နောက်တော့ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ စားပွဲပေါ်က လက်သုတ်ပုဝါတစ်ခု ယူကာ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီပေါ်က အအေး တွေကို စုပ်သွားအောင်ဖိပြီး သုတ်ပေးနေပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ လက်ဖဝါးတွေက ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်ကို အမှတ်တမဲ့ဖိမိတော့၊ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကခေါင်းထောင်ထလာပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ မျက်နှာပူလိုက်တာ မစိုးစိုးပွင့်များရိပ်မိသွားမလားပေါ့။
ကျွန်တော်က လက်တစ်ဖက်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှာ ဟိုဗူးလေးကိုဆုပ်ထားမိပြီး လက်တစ်ဖက်ကလည်း အအေးဖန်ခွက်ကို ကိုင် ထားတာမို့လို့ လက်သုတ်ပုဝါကို လှမ်းယူဖို့ လက်မအားဘူး ဖြစ်နေပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ဂရုမစိုက်ပဲ ဖိပွတ်လေ၊ ကျွန်တော့်ကောင်က ထောင်ထနေဖြစ်လာရာ ကျနော့် မှာ အတော်နေရထိုင်ရခက်လာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော် ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဗူးလေးက ခုန် လှုပ်လာတာ လက်ဖဝါးမှာ ခံစားလိုက်ရပါတယ်။
“ ရပါပြီ အစ်မ….. ကျွန်တော် အနောက်ခဏ သွားလိုက်အုန်းမယ် ...”
ကျွန်တော်က ပြောလည်းပြော အအေးခွက်ကိုလည်း စားပွဲပေါ်တင်ပြီး အိမ်သာကို ကမန်းကတန်း ပြေးလာခဲ့ပါတယ်။ အိမ်သာထဲ ရောက်တော့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကလက်ထုတ်ပြီး လက်ဖဝါးဖြန့်ကြည့်တော့ ဗူးလေးပွင့်နေပြီး အထဲက လက်စွပ် နှစ်ကွင်းထွက်လာ တာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ အရောင်က ရှေးခေတ်ရွှေလိုအရောင်မှိန်မှိန်လေး၊ လက်စွပ်နှစ်ကွင်းမှာ တစ်ကွင်းကြီး၊ တစ်ကွင်းသေးဖြစ် နေတယ်။ အသေးမှာ ကျွန်တော့်လက်နဲ့မတော်၍ အကြီးကို စမ်းစွပ်ကြည့်လိုက်ရာ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးမှာ ချက်ခြင်းမာတောင် တက်လာပါသည်။
အော… ဒီလက်စွပ်ဝတ်လိုက်ရင် လီးတောင်တာကိုး၊ ဒါများ ဖိုးဖိုးက ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်လို့၊ ကျွန်တော်တို့အရွယ် က နည်းနည်းလေး စဉ်းစားလိုက်တာနဲ့တောင်နေတာမလိုပါဘူး။ ဖိုးဖိုးတို့အရွယ် အတွက်ကတော့ အရေးကြီးမှာပေါ့လို့ တွေးလိုက်မိ တယ်။ လက်စွပ်အသေးကိုတော့ ဘယ်လိုစမ်းရမလဲ မသိဘူးဟုတွေးနေရင်း၊ လက်စွပ်အကြီးကို ပြန်ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း သေးတွေဘာတွေပေါက်ပြီး လက်စွပ်တွေကို ဗူးထဲပြန်ထည့်၊ လိင်တန်ကြီးလည်းပျော့သွားရော ဗူးကလေးကလည်း သူ့အလိုလိုပြန်ပိတ်သွားရောဗျ။
ကျွန်တော်ဧည့်ခန်းပြန်ရောက်တော့ မစိုးစိုးပွင့်ကို မတွေ့တော့ဘူး။ အဲဒါနဲ့ အတော်ပဲ ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်ပြီး ဒီဗူးကိုထပ်စမ်းကြည့်ရအုန်းမယ်လို့ စဉ်းစားပြီး အအေးခွက်ကိုလက်ကျန်ရှင်းလိုက်တယ်။ နောက် လက်ထဲကဗူးလေးကို လက် သည်းနဲ့ ခြစ်၊ လက်မ၊ လက်ညိုးတို့နဲ့ ညှစ်ဖျစ်ကြည့်တော့လည်း ပြန်ပွင့်မလာတော့ဘူး။ အခုနတုန်းက ဘာလိုပွင့်လာတာလဲလို့ ပြန်စဉ်း စားကြည့်တော့ လီးတောင်လာလို့ပွင့်တာလား။ အဲဒါနဲ့ စိတ်ထဲမှာ မနန်းဖူးဖူးပြည့်ရဲ့ ကိုယ်လုံးတီးအလှကို ပြန်ပုံဖေါ်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်လီးကလည်းတောင်လာပြီး ဗူးကလေးကလဲ လက်ထဲမှာတုန်ခါလို့ ပွင့်သွားတယ်။
အားဟုတ်ပြီ။ ဟီးဟီး ဖိုးဖိုးရဲ့ ဧရာမလျှို့ ဝှက်ချက်ကြီးက ရက်ပိုင်းလေးနဲ့ ငါ ဖော်ထုတ်လို့ရသွားပြီလို့ ဝမ်းသာသွားတယ်။ ကျွန်တော်က မီးချောင်းက အလင်းရောင်နဲ့ လက်စွပ် နှစ်ကွင်းကို သေသေချာချာငုံ့ကြည့်နေတုန်း…..။
“ ဘာလဲကွဲ့ မောင်စဝ်ဟွမ် ကြည့်နေတာ...”
ရုတ်တရက် ထွက်လာတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ အသံကြောင့် ကျွန်တော်လန့်သွားတယ်။
“ အော်……… ဖိုးဖိုး မသေခင်က ပေးသွားခဲ့တာပါ...”
ကျွန်တော်က ပြန်ဖြေရင်း မသိသလိုဘာလိုလိုနဲ့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ပြုံးစစနဲ့ကြည့်ရင်း……
“ မမက မယူပါဘူးကွာ မောင်စဝ်ဟွမ် ပစ္စည်းကို ဘာလည်းလို့ သိချင်လို့ပါ…… ...”
ကျွန်တော်ကလည်း အိမ်ရှင်ဆိုတော့ အားနာပြီး လက်ဝါးဖြန့်ပြလိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်လက်ထဲက လက်စွပ်နှစ်ကွင်း လုံးကို ကောက်ယူကြည့်ပြီး……
“ အင်း စိတ်ဝင်စားစရာပဲနော်။ ရှေးဟောင်း လက်ရာလေးတွေ ဒီအကွင်းကတော့ အကြီးကြီးပဲ အသေးလေးက မမနဲ့တော်မယ်ထင် တယ် လက်ပေါ်မှာဆိုဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး ....``
မစိုးစိုးပွင့်က လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကို ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေးရင်း ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့လက်စွပ်အသေးကို သူမရဲ့လက်သန်းလေးမှာ ဝတ် ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ မစိုးစိုးပွင့်က သူမလက်ကလေး သူမပြန်ကြည့်ရင်းနဲ့ သူမရဲ့ဖွေးနုတဲ့မျက်နှာလေးတစ်ချက် ရဲတက် သွားတာကို ကျွန်တော် သတိထားလိုက်မိတယ်။
“ အင်း မမ ဘယ်လိုဖြစ်သလဲ မသိဘူး။ နဲနဲ အိုက်စပ်စပ်နဲ့ ပူလာသလိုပဲ မောင်စဝ်ဟွမ် ဘယ်လိုနေလဲ.....”
“ မပူပါဘူး အစ်မရဲ့ နေလို့ အတော်ပါပဲ.....”
“ မမကတော့ ပူနေသလိုပဲ မမမျက်နှာ စမ်းကြည့်ပါလား။ ပါးတွေပူတက်လာသလိုပဲ.....”
မစိုးစိုးပွင့်က ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲယူပြီး သူမပါးပြင်ကို စမ်းခိုင်းလိုက်တယ်။
“ ဟင့်အင်း မပူပါဘူး အစ်မရဲ့.....”
ကျွန်တော်ပြောနေတုန်းပဲ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်လက်မကို သူမရဲ့ လှပဖောင်းတင်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူများနဲ့ ပါးစပ်ကျယ်ကျယ်လေး ကိုဟပြီး ကျွန်တော့်လက်မကို စုပ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ရုတ်တရက် အံအားသင့်ပြီးကြည့်နေတုန်းမှာပဲ မစိုးစိုးပွင့်က မျက်လုံးလေး စင်းကာ ကျွန်တော့်လက်မကို သူမနှုတ်ခမ်းလွှာအစုံကြားမှာသွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေတော့တယ်။
“ အစ်မ ဒီဧည့်ခန်းကြီးမှာ မကောင်းဘူးထင်တယ်.. ...”
ကျွန်တော်က သူတို့ အိမ်ဖော်တွေများ ရုတ်တရက်ပေါ်လာမလားလို့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ကြည့်ရင်း၊ ကျွန်တော့်အခန်းထဲ သွားကြရအောင်.. ကျွန်တော်က အခန်းဘက်ကို ခပ်သုတ်သုတ်လေး လျှောက်ထွက်လာရော မစိုးစိုးပွင့်က မြီး ကောင်ပေါက်မလေးတစ်ယောက်လို ကျွန်တော့်နောက်ကလက်ကိုဆွဲပြီးလိုက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာတော့ လက်စွပ်ကွင်း အငယ်ရဲ့အလုပ်လုပ်ပုံကိုတော့သိရပြီလို့ တွေးနေမိတယ်။
အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ တံခါးကို အတွင်းကဂျက် ကမန်းကတန်းထိုးလိုက်ပြီး လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကိုလည်း ကျွန်တော့်လက်ချောင်းမှာ စွပ်လိုက်တယ်။ လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကို ကျွန်တော့်လက်ချောင်းမှာ စွပ်လိုက် တာနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တန်က ချက်ခြင်းမာတောင်ထလာခဲ့တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ကလည်း ကျွန်တော့်ကိုလည်ဂုတ်တွဲခိုရင်း နှုတ်ခမ်းများကို အငမ်းမရလာရောက်စုပ်နမ်းနေတော့တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က အငမ်းမရ ကျွန်တော့်ကို ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့ရင်းက ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီဇစ်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖြုတ်ဖို့ကြိုးစားရာ ကျွန်တော်က သူမလက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းကိုင်ထားလိုက်ပြီး လက်စွပ်ရဲ့အစွမ်းကို စမ်းသပ် ချင်တာကြောင့်……..
“ ခဏလေး အစ်မ ကျွန်တော် မေးစရာရှိလို့.. ...”
“ မေးလေ..မောင်လေးမေးရင် မမ ဖြေရမှာပေါ့…....”
“ မမမှာ ယောင်္ကျားကြီးနဲ့ မဟုတ်ဖူးလား။ ဒီလိုပဲ နောက်ကွယ်မှာ ဖေါက်ပြန်တာပဲလား…...”
“ ဟင့်အင်း….မမ သူနဲ့ မယူခင်တုန်းက ရီးစားရှိဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အိမ်ထောင်ကျကထဲက ဘယ်သူနဲ့မှ မဖေါက်ပြန်ဖူးပါဘူး..အခု မောင်လေးနဲ့ကျမှ မမဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမသိပါဘူး.. ...”
“ မမ အင်္ကျီချွတ်လိုက်ပါဦး မမ နို့တွေ ကျွန်တော်ကြည့်ချင်လို့.....”
မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် သူမကို ကျွန်တော် ဘာမဆိုခိုင်းလို့ ရနိုင်တယ်ဆိုတာ ထင်ရှားနေတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော်ပြောတဲ့အတိုင်း အင်္ကျီကို ချွတ်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မစိုးစိုးပွင့်ကို အခုမှပဲဂရုစိုက်ကြည့်မိတော့ တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ဟာ တရုတ်ကပြားမလေးဖြစ်တာမို့ အသားအရည်က ဝင်းဝါ စိုပြေနေပြီး အရပ်ရှည်ရှည်သွယ်သွယ်လေးဖြစ်တယ်။
နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင် ဖြောင့်ဖြောင့်ကို ရင်ညွန့်လောက်အရှည်ပဲ ထားထားတယ်။ ဆံစ တစ်ချို့တစ်ဝက်ကပုခုံးပေါ်ကနေ ရှေ့ဖက် ရင်ညွန့်ပေါ်ကိုကျနေတယ်။ မျက်နှာကသွယ်သွယ်၊ မျက်လုံးကျယ်ကျယ်၊ နှုတ်ခမ်းကျယ်ကျယ်၊ ထူထူနဲ့နှာတန် စင်းစင်းလေးကတော့ တရုတ်မတွေနဲ့မတူပဲ လှပ သေသပ်လွန်းတယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော့်ထက်လည်း (၁၀) နှစ်လောက်ကြီး၊ သူများမိန်းမလည်းဖြစ်တော့ ဒီလောက်သတိထား မိမှာမဟုတ်ပေမဲ့ အခု ကိုယ့်ရဲ့အမိန့်နာခံမယ့်သူဖြစ်နေတော့ သေသေ ချာချာလေ့လာနေမိတာပေါ့။
မစိုးစိုးပွင့်က အင်္ကျီချွတ်ချလိုက်ပြီး အောက်က အနက်ရောင် ဘရာဇီယာကိုချွတ်ချလိုက်တော့ အိုး လှလိုက်တဲ့ နို့ကြီးတွေ၊ ပန်းနုရောင် နို့သီးခေါင်းလေးတွေက မတ်မတ်ထောင်လို့၊ သူမရဲ့ သေးသွယ်လျလျခန္ဓာကိုယ်နဲ့ မလိုက်အောင်ထွားမို့ မောက်ထ နေတယ်။ ကျနော် လည်း မအောင့်အီးနိုင်တော့လို့ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ ဂွမ်းဆိုင်အိအိကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း၊ ထောင်မတ် နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို တစ်လှည့်စီတပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးနေမိတော့တယ်။
မစိုးစိုးပွင့်ကတော့ တအင်းအင်း ငြီးငြူရင်း ကျွန်တော့် ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ် ဖွပေးနေတယ်။ နို့နှစ်လုံးကို အားကုန်စုပ်ပြီး ဝသွားတော့ ကျွန်တော်က မစိုးစိုးပွင့်ကို..
“ အစ်မ......ကျွန်တော့် လီးကို စုပ်ပေးပါ..”
လို့ပြောလိုက်တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်ရှေ့ကကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချရင်း ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီဇစ်ကိုဆွဲချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီး ကလည်း ကျွန်တော့်လက်စွပ်တန်ခိုးနဲ့ အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်တင်းရင်းနေလိုက်တာ ကျွန်တော့်စိတ်ထင်လုံးပတ် ကလည်းပိုကြီးနေသ လိုပဲ။ မစိုးစိုးပွင့်က သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းလှလှလေးကိုဝလုံးလိုဖွင့်ပြီး ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို ငုံခဲလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ သူမရဲ့လက်က လေးတစ်ဖက်နဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းအရင်းကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးရင်းနဲ့ ပါးစပ်ဂွင်းတိုက်သလို လုပ် ပေးနေတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့လှပချောမွေ့တဲ့ မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးမှာ တစ်ခါတစ်လေ ဖြာကျလာတဲ့ ဆံပင်နက်နက်လေးတွေကို ဖယ် ရှားပေးရင်း ကျွန်တော့်လက်ကသူမခေါင်းကိုကိုင်ကာ သူမရဲ့ပါးစပ်ကို လိုးနေမိပါတော့တယ်။ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ဖိုးဖိုးရယ်လို့ စိတ် ထဲက ပြောနေမိတယ်။ အခုနကလေးကမှသိကျွမ်းခဲ့ရတဲ့ အိမ်ထောင်ရှင် မမလှလှလေးကို ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်လုပ်ချင်တာလုပ်ခွင့်ရနေ တာ ဘယ်ယောင်္ကျားလေးက မကြိုက်ပဲနေပါ့မလဲ။ ဖိုးဖိုးပြောလိုက်တဲ့စကား အခုမှ မှတ်မှတ်သားသား ပြန်ကြားယောင်မိတယ်။
“ ပျော်ပျော်ပေတော့ ပတော့ ပတော့ သားရေ၊ သားရေ၊ သားရေ၊ မင်းရဲ့လက်ထဲမှာ မင်းရဲ့လက်ထဲမှာ မင်းရဲ့လက်ထဲမှာ ယောက ယောင်္ကျား တိုင်း တိုင်း တိုင်း စိတ်ကူးယဉ်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်ပြီး လိုချ လိုချ လိုချင်တဲ့ င်တဲ့ င်တဲ့ ပါဝါ ပါဝါ ပါဝါ ရောက်နေပြီ ရောက်နေပြီ ရောက်နေပြီ..”
ကျွန်တော့်ကို မစိုးစိုးပွင့် ပုလွေမှုတ်ပေးနေတာငံု့ကြည့်ရင်းက သူ့ကိုလုပ်ချင်လာတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို သူမ ပါးစပ်ကဆွဲထုတ်ပြီး သူမကို ဂျိုင်းနှစ်ဖက်ကလက်လျှိုမထူလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က သူမထမိန်ကိုဖြေပြီးကွင်းလုံးပုံချလိုက်တော့ အဆစ်အမြစ်မရှိဖြောင့်စင်းလှပတဲ့ ပေါင်လုံးနှစ်လုံးရဲ့ဆုံစည်းရာမှာ ဘရာဇီယာနဲ့အရောင်တူ အနက်ရောင် ပိုးအတွင်းခံ လေးကိုတွေ့ လိုက်ရတယ်။
ကျွန်တော်ကပဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပင်တီ အနက်လေးကို ဆွဲချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ မစိုးစိုးပွင့် အဖုတ်လေးက အမွှေးနက်နက်လေးတွေဖုံးနေပေမဲ့ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကတော့ အရည်စွတ်စိုပြီး ပွင့်အာ အာလေးနဲ့ ဖူးဖူးလေးတွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော်က အသာငုံ့နမ်းပြီး လျှာလေးနဲ့ထိုးကော်လျက်လိုက်တယ်။ အင်းကနဲ ငြီးသံနဲ့ အတူမစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲလာတယ်။
ကျွန်တော်က အဖုတ်ကိုအချိန်ပေးလျက်ချင်ပေမဲ့ အဖေတို့က ဘယ်အချိန် ပြန်လာမယ်မှန်းမသိတော့ တက်သုတ်ရိုက်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က မတ်တပ်ပြန်ရပ်လိုက်ပြီး မစိုးစိုးပွင့်ကို ကုတင်ရှိရာခေါ် သွားလိုက်တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ကို ကုတင်စောင်းမှာထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကျွန်တော်ကသူမပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာဝင်ရပ်လိုက်တယ်။ နောက် သူမရဲ့ခြေထောက်တွေကိုမပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ခြေဖဝါးအပြားလိုက်ချတင်လိုက်တယ်။
အဲတော့ မစိုးစိုးပွင့်ကအနောက်ယိုင်သွားပြီး မွေ့ယာပေါ်ကို သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ နောက်ပြန်ထောက်ထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ရှေ့တည့်တည့်မှာပွင့် အာနေပြီဖြစ်တဲ့ ရွှေကြုပ်အဝကိုတေ့ကာဖြေးဖြေးဖြင်း ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးက အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေလို့ သာတော်တော့တာပဲ။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက လက်စွပ်တန်ခိုးနဲ့ မာတင်းနေရုံမက လုံးပတ်ကလည်းကြီးလာတာ သတိထားမိပါ တယ်။
မမနန်းတုန်းက ဖိုးဖိုးနဲ့လည်းအတွေ့အကြုံရှိဖူးပြီး ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကလည်း သာမာန်မို့လို့ ကျွန်တော့်အဖို့ စွတ်ကနဲတန်း သွင်းလို့ရပေမဲ့ မစိုးစိုးပွင့် အတွက်ကတော့ အင်မတန်မှ စေးကြပ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့လိင်တန်ခေါင်းကြီး မစိုးစိုးပွင့်အဖုတ်လေးထဲတိုးဝင်သွားတော့ ငြီးငြူသံလေးနဲ့အတူ မစိုးစိုးပွင့်က အံကိုကြိတ်ရင်း သူမ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ သူမအဖုတ်ထဲ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး တအိအိဝင်နေတာကိုကြည့်လိုက်၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို စိုက် ကြည့်လိုက်လုပ်နေပါတယ်။
အဲ့လို တအိအိနဲ့သွင်းရင်း ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးတစ်ချောင်းလုံး သူမအဖုတ်ထဲဝင်သွားပြီး ကျွန်တော် တို့ ဆီးခုံနှစ်ခုပူးကပ်သွားတဲ့အချိန်မှာ မစိုးစိုးပွင့်က သူမလက်တွေကို ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်ပေါ်ကို ချိတ်ပြီး တွဲလဲခိုလာပါတယ်။ ကျနော် လည်း စပြီး အသွင်းအထုတ်စလုပ်တော့ ဆောင့်ရတာတော်တော် အဆင်ပြေကြောင်းတွေ့လာရတယ်။ ကွမ်းညှပ်နဲ့ ကွမ်းသီးညှပ်သလို ပေါ့ဗျာ။
မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့လက်တွေချိတ်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်နေရာက ဆုံချက်လိုဖြစ်ပြီး မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ အဖုတ်နေရာကကွမ်းသီးလို ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက ဒါးသွားလို၊ ဆိုင်လားမဆိုင်လားတော့မသိဘူး။ ကျွန်တော်အတွက်ကတော့ဆောင့်လို့ တအားကောင်း မစိုးစိုးပွင့်လည်း တအီးအီးနေတာပဲ။ မကြာခင်ပဲ မစိုးစိုးပွင့်တစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်လည်း မနေနိူင်တော့ပါဘူး။ တစ်ချက်အဆုံးထိအားကုန်ဆောင့်ကပ်ထားလိုက်ရင်း သုတ်ရည်တွေ တဖျောဖျော ထုတ်ပစ်နေမိပါတော့တယ်။ ပျော့ခွေကျသွားတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့လက်သန်းလေးက လက်စွပ်ကို ကျွန်တော် ကမန်းကတန်း ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့် က အမောပြေသွားတော့......
“ ဟင် ဘယ်ကဘယ်လို ဖြစ်သွား ရတာလဲ.....”
ဟု ထိတ်လန့် တကြားမေးပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ မာနေသေးတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကိုငေးကြည့်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်က လက်ထဲက လက်စွပ်ကို ကမန်းကတန်း ချွတ် လိုက်တော့မှ တဖြေးဖြေးခြင်းပျော့ကျသွားပါတယ်။
" မမ ကျွန်တော်နဲ့ ချစ်ရတာ ကို မကြိုက်ဖူးလားဟင် "
" ကြိုက်တော့ ကြိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မမမှာက ယောင်္ကျားကြီးနဲ့ ဒုက္ခပါပဲ..မောင်လေး ဘယ်သူ့မှ ရှောက်မပြောပါနဲ့နော်"
မစိုးစိုးပွင့်က သူမထမိန် ကမန်းကတန်းကောက်ပြီးရင်လျားလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း ဘောင်းဘီ ကမန်းကတန်း ကောက် ၀တ်ပြီး မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ ပင်တီလေးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ကောက်ထည့်လိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ကျနော့် အခန်းထဲက မထွက်သွားချင်လို့ သူမဘရာဇီယာနဲ့ အင်္ကျီတွေကိုကောက်၀တ်နေပါတယ်။
လောလော လောလောနဲ့မို့ သူမပင်တီကို ရှာဖို့မေ့သွားပါတယ်။ နောက် အခန်းတံခါး ကိုဖွင့်ပြီး အပြင်မှာ သူတို့ အိမ်ဖေါ်တွေရှိမရှိ ကြည့်ပြီး အမြန်ထွက်သွားပါတော့တယ်။ နောက်နေ့ မနက်အိပ်ယာထတော့ မနက်စာစားကြတဲ့အခါ မစိုးစိုးပွင့်ကို ပြန်တွေ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ မျက်နှာလေးတစ် ချက်ရဲကနဲဖြစ်သွားတာ ဘယ်သူမှသတိမထားမိပေမဲ့ ကျွန်တော်ကတော့ မြင်လိုက်ပါတယ်။
နောက်တော့လည်း ဘာမှမဖြစ်သလိုပါပဲ စားကြ၊ သောက်ကြ၊ စကားစမြီပြောကြပေါ့ဗျာ။ မနက်ခင်း သဘာဝအလင်းရောင်နဲ့ကြမှ ချောမောကြည်လင်လှတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့မျက်နှာ အလှနဲ့ချောမွတ်တဲ့ အသားအရည်၊ ကျော့ရှင်းတဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုသတိထားမိပြီး ငါ့မှာ ညတုန်းက လောလိုက်ရတာ၊ တစ်ချီကလည်း နည်းတာပေါ့လို့တွေးမိပြီး ညီတော်မောင်က ထလာတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဗူးလေးကလည်းခုန်ပြီးလှုပ်လာတယ်။
ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲလက်နှိုက်ပြီး ဗူးလေးကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ပွင့်သွားပြီး လက်စွပ်တွေ ကျွန်တော့်လက်ထဲကျလာ တာသိလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးချင်းမဆုံအောင်ရှောင်နေတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်တစ်ယောက် မျက်နှာပန်းနုရောင်သန်းသွားပြီး ရီဝေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ငေးစူးစိုက်ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူမရဲ့မျက်နှာကအံအားသင့်နေပုံလဲရတယ်။ ကျွန်တော် လည်း အံအားသင့်သွားတယ်။ အင်း ငါလည်း လက်စွပ်ပေးမဝတ်ရသေးပါလား။ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ အင်း ဒီဗူးလေးရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်တွေ ငါမသိသေးတာ အများကြီးပါလားလို့လည်း တွေးနေမိတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ကခရီးဆက်ရမှာမို့လို့ မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ ကိုဦးတို့လင်မယားကို နှုတ်ဆက်ရင်း အိမ်ရှိရာ ပြင်ဦးမာလာသို့ ဦး တည်ထွက်ခွာခဲ့ကြပါတော့တယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိ မောင်းလာတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်၊ ဖေဖေ့ဘေးမှာထိုင်ရင်း ကျွန်တော်အတွေး တွေကြွယ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဟိုကိစ္စတွေနဲ့ စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားလို့ မစိုးစိုးပွင့်တစ်ယောက် ကျွန်တော်လက်စွပ်ဆွဲ ဖြုတ်ယူလိုက်တာကို သတိ မထား မိတာလား။ ဒါမှမဟုတ် သူမ လက်စွပ်ကိုဝတ်ကြည့်လိုက်ပြီးစိတ်ပြောင်းသွားတာကို သတိမထားမိတာလား။
ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် လည်း တိတိကျကျမပြောနိုင်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်အတွက်က ပထမဆုံးအကြိမ်မဟုတ်လား။ နောက်တစ်ခုက မနက်စာစားတုန်းက ကျနော့် ဗူးလေးလည်းပွင့်သွားရော မစိုးစိုးပွင့် မျက်နှာ၊ မျက်လုံးတွေပြောင်းလဲသွားတာလည်း သတိထားမိတော့ လက်စွပ်ကပထမဆုံးအခါပဲလို တာလား ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော်ခေါင်းတွေရှုပ်လာလို့ဆက်မတွေးတော့ပါဘူး။
ကျွန်တော်ဆက်တွေးနေမိတာကတော့ အခု ကျွန်တော်သိသလောက်နဲ့တောင် ကျွန်တော့်အတွက် အရင်တုန်းကစိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရတဲ့ ကောင်မလေးတွေ၊ အစ်မကြီးတွေ ကို တကယ်လုပ်ချင်ရင် လုပ်လို့ရနိုင်တဲ့ အခွင့်အလမ်းမြင်နေရပြီ ဆိုတာပါပဲ။ ဤရတနာသည် ဤရတနာသည် ဤရတနာသည် လျှို့ဝှက်ချက် လျှို့ဝှက်ချက် လျှို့ဝှက်ချက် သိသွားသူ ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်။ သိသွားသူ သိသွားသူ အတွက် အတွက် အတွက် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာများ ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာများ ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာများ ယူဆောင်လာပေလိမ့်မည်။ ယူဆောင်လာပေလိမ့်မည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment