ငယ်ချစ်ဦး အပိုင်း (၃)

ငယ်ချစ်ဦး အပိုင်း (၃)

ရေးသားသူ - Takuya Khun

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

(17)

အဲဒီနေ့က အမေ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဖြုတ်ပေးလိုက်ပြီးတဲ့နောက် အမေလည်း ကျုပ်ကို အထာကိုင်တာလိုမျိုး ထပ်မလုပ်တော့ဘူး။ ကျုပ်ကတော့ အဖေအလစ်ကို ကျားချောင်းသလိုချောင်းနေပြီး လစ်တာနဲ့ အမေ့ကို ရအောင်လိုးတယ်။ခက်တာက အဖေ အရင်လိုအရက်မသောက်တော့ဘဲ အမေ့နားမှာကပ်နေပြီး ငယ်မူပြန်ချစ်ပြနေတော့ ကျုပ်အတွက် အခွင့်ကောင်းသိပ်မရတော့ဘူး။ နေ့ဘက်ဆိုလည်း အပြင်သိပ်မသွားပဲ အိမ်မှာပဲ အမေနဲ့အတူ တီဗီကြည့် ဖုန်းပွတ်နေတော့ ကျုပ်လည်း ခွင်ဖန်ဖို့ခက်နေတယ်။ ညဘက်ဆိုလည်း အမေ ကိုရီးယားကားကြည့်နေချိန် အဖေကဘေးကနေအတူထိုင်ကြည့် ဆယ်နာရီလောက်ဆို အိပ်ရာဝင်ကြတော့ ကျုပ်လည်း ဂွင်းထုရင်းပဲ စိတ်ဖြေနေရတော့တယ်။

ဒါပေမယ့် လုံးဝငတ်နေတာမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ အခြေအနေ သိပ်မပေးတဲ့ကြားက အလစ်ရရင်ရသလို ဝင်ဆွဲရတာပဲ။ နေ့ခင်းဘက်ထမင်းစားပြီးချိန် အဖေ လမ်းထိပ်ကိုကွမ်းယာထွက်ဝယ်ရင် ၁၅ မိနစ်လောက်ကြာတယ်။ အဲဒီ ၁၅ မိနစ်အတွင်းမှာ အမေ့ကိုအနည်းဆုံးတချီတော့ ရအောင်လိုးပစ်တယ်။ တခါတလေ အိပ်ခန်းထဲဝင်လုပ်ရင် အချိန်ကြာမှာစိုးလို့ မီးဖိုထဲမှာ ထဘီလှန်တင်ပြီး မတ်တပ်လိုးပစ်လိုက်တယ်။ အဝတ်လျှော်နေချိန်ဆိုလည်း ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး အမြန်ဆွဲပစ်လိုက်တယ်။ အမေကတော့ ငြီးသံတဝက်နဲ့ ပြောရှာတယ်။

" ဖိုးကျော်ရေ မင်းအဖေနဲ့ညားခါစကာလကတောင် အခုလောက် အလုပ်မခံရဖူးဘူး ၊အခု နင့်ဟာက အချိန်မရှိအခါမရှိ ကြုံရင်ကြုံသလို ဝင်လုပ်နေတာ၊ငါလည်း ဘယ်တော့ ပုံလျက်လဲမလဲ မသိဘူး၊ တအိမ်တည်းနဲ့ လင်နှစ်ယောက် ပေါင်းနေရသလို ဖြစ်နေတာ"

" အမေ့လင်ကြီးက သူငယ်ပြန်ပြီး တနေ့လုံး အမေ့နားပဲ ကပ်နေတော့ ကျုပ်က လင်ငယ်ပီပီ လစ်ရင်လစ်သလို ဆွဲနေရတာပေါ့၊ တကယ်တော့ အဖေ ရန်ကုန်သွားတုန်းကလို အမေ့ကိုတညလုံး အားရပါးရ လိုးပစ်ချင်တာ၊ ပုံလျက်သားတော့ မလဲနိုင်ပါဘူးဗျာ၊ အမေ့ရဲ့ ဒီလောက်တောင့်တင်းတဲ့ ဘော်ဒီကြီး နောက်ဆယ်နှစ်စားတောင် ကုန်မှာမဟုတ်ဘူး"

" ဟင်း ဟင်း လူလည်လေး၊ ငါ့ကို လာမြှောက်ပြီး ကပ်စားနေတာ"

အမေပြောသလို တအိမ်တည်း လင်နှစ်ယောက်ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာတော့ မှန်တယ်ဗျို့။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်က လင်ငယ်ဆိုတော့ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ ရသလောက်ယူရတာပဲ။ အမေ ထမင်းဟင်းချက်နေချိန်ဆို မီးဖိုထဲ အသာဝင်ပြီး အမေ့နောက်ကနေဖက်၊ တောင်နေတဲ့လီးကို အမေ့ဖင်ကြားထဲဖိကပ်၊ လက်နှစ်ဘက်က နောက်ကနေသိုင်းဖက်ပြီး နို့ကြီးတွေကို နယ်ပေးရတာကလည်း ကျုပ်ရဲ့နေ့စဥ်အလုပ်တခုပါ။ အမေကတော့ ပါးစပ်ကနေ အသံတိုးတိုးနဲ့ ( ဟဲ့ တော်ပြီ မလုပ်တော့နဲ့၊ နင့်အဖေ ဝင်လာလိမ့်မယ်) ဘာညာပြောပြီး တံတောင်နဲ့တွတ်လိုက် ရုန်းလိုက်နဲ့ မူတာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ကလည်း အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အဖေ သတင်းစာစဖတ်နေချိန်မှ ဝင်လာတာဆိုတော့ သိပ်တော့စိတ်မပူဘူး။ အခြေအနေပေးရင် အမေ့အင်္ကျီအောက်နားကနေ လက်ဝင်ပြီး ဘရာမပါတဲ့ နို့လုံးကြီးတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ပေး၊ နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ ချေပေးလိုက်ရင် အမေလည်း ဟင်းအိုးတောင် ဆက်မမွှေနိုင်ဘဲ တဟင်းဟင်းနဲ့ ဖီးတက်နေတော့တာ။ 

တခါတလေ အမေ ထဘီအသားပါးပါး ဝတ်ထားချိန်မျိုးဆို နောက်ကနေလီးနဲ့ထောက်ရတာ အားမရလို့ ထဘီပေါ်ကနေပဲ ဖင်ခွနေရာကို လက်နဲ့နှိုက်ပြီး အဖုတ်အုံကြီးကို လက်နဲ့ပွတ်ဆွဲပေးတယ်။ အပေါ်ပိုင်းကလည်း အငြိမ်မနေဘဲ အမေ့ဂုတ်တွေ လည်ပင်းတွေကို နမ်းပေး၊ လျှာနဲ့လျက်ပေး၊ကျန်တဲ့ လက်တဖက်နဲ့ နှို့တွေနှိုက်နယ်ပေးရင် မကြာပါဘူး။ အမေလည်း ဖီးတွေဆောင့်တက် ဒူးတွေညွတ်ကျပြီး အဖုတ်ထဲကနေ စောက်ရေတွေ စိမ့်ထွက်လာတာပဲ။ အဲလိုအချိန်ကျ အမေက ကျုပ်ကို စိတ်ဆိုးဟန်ပြပြီး ထဘီအပြေးအလွှား လဲရတော့တာပဲ။

ဂျပန်အောကားတွေထဲကလို အဖေက အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ရှိနေတုန်း မီးဖိုထဲမှာ အမေကိုဘာဂျာမှုတ်ပေး၊ ဘေဆင်ပေါ်မှောက်ခိုင်းပြီး လိုးတဲ့အထိတော့ ကျုပ်လည်း အရဲမစွန့်ရဲဘူးပေါ့ဗျာ။ လက်နဲ့လုပ်ပေးတာက အဖေ ထလာသံကြားရင် ချက်ချင်းဘရိတ်အုပ်လို့ရတယ်။ လိုးနေတုန်းကျ မိသွားဖို့ပိုလွယ်တယ်၊ လိုးနေရက်တန်းလန်း ဘရိတ်ဖမ်းဖို့ကလည်း ခက်တယ်လေ။

တရက်တော့ လိုးရက်တန်းလန်း အဖေနဲ့ တိုးတော့မလို ဖြစ်သွားသေးတယ်။ သည်းထိတ်ရင်ဖိုပေါ့ဗျာ။ အဲဒီနေ့က ကျုပ်က စျေးရှေ့လက်ဘက်ရည်ဆိုင်က အိမ်ကိုအပြန် အိမ်ရှေ့ခန်းမှာရော အိမ်ထဲမှာရော အဖေ့ကို မတွေ့ဘူး။ အိမ်နောက်ဖေးကို သွားကြည့်တော့ အမေက အဝတ်တွေလှန်းနေတာ တွေ့တယ်။

" မိန်းမရေ ဘိုးတော် ဘယ်သွားလဲ"

" ဟေ့ တိုးတိုးပြောလေ၊ ဟိုဘက်အိမ်ကလူတွေ ကြားသွားလိမ့်မယ်၊ ဒီကောင်လေးကတော့"

အမေက ကျုပ်ကို အံကြိတ်ပြပြီး လေသံအုပ်အုပ်နဲ့ ပြန်ပြောတယ်။

" ဘေးအိမ်က အဝေးကြီးပါ မကြားပါဘူးဗျာ၊..အဖေ ဘယ်သွားလဲလို့"

" နင့်အဖေ ကားဂိတ်မှာ ပါဆယ်ရောက်တယ်ဆိုလို့  သွားယူတယ် ခုနလေးကတင်သွားတာ"

" သြော် ဒါကြောင့်ဆိုင်ကယ်မတွေ့တာကိုး"

ကျုပ်လည်း အမေ အဝတ်လှန်းနေတာကို သေချာကြည့်မိတယ်။ အမေက တီရှပ်အဟောင်းလေးနဲ့ ထဘီအပါးလေးဝတ်ထားတယ်။ အဝတ်လျှော်ထားတာဆိုတော့ ခန္ဓာကိုယ်တဝက်က ရေတွေစိုရွှဲပြီး အသားနဲ့အဝတ်တွေကပ်နေတယ်။ ရေစိုအဝတ်အောက်မှာ ဘရာမပါတဲ့ အမေ့ရဲ့နို့လုံးကြီးတွေက တီရှပ်သားနဲ့ကပ်ပြီး ထင်းနေတာပဲ။ အဝတ်ကိုင်ပြီး ခါလိုက်တိုင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကပါ အိကနဲ တုန်တုန်သွားတာ အရမ်းမိုက်တယ်။ ရေစိုထဘီအောက်က ဖင်လုံးကြီးတွေနဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကလည်း ဝင်းထင်းနေတော့ ကျုပ်ရဲ့ငပဲက ချက်ချင်းမာတောင်လာတော့တယ်။ ကျုပ်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ အမေ့နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ချိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှို နို့ကြီးတလုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။

" ဟေ့ ဘာလုပ်တာလဲ၊ အိမ်အပြင်ဖက်ကြီးမှာ၊ ဘေးအိမ်တွေ မြင်ကုန်လိမ့်မယ် ဖိုးကျော်"

" လူမမြင်စေချင်ရင် အိမ်ထဲလိုက်ခဲ့ဗျာ ၊ ကျုပ် မရတော့ဘူး"

" ဟဲ့ အဝတ်တွေ စိုရွှဲနေတယ်လေ၊ အိပ်ရာခင်းတွေ စိုကုန်လိမ့်မယ်၊ နင့်အဖေလည်း ခဏနေ ပြန်ရောက်တော့မှာ"

" အာ့ဆိုလည်း အိပ်ခန်းထဲထိ မသွားဘူးပေါ့ဗျာ"

အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ မီးဖိုခန်းဘေးက ရေချိူးခန်းထဲ အမေ့ကို ဆွဲဖက်သွင်းလိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းက ကျယ်တယ်၊ အတွင်းမှာ ဘိုထိုင်အိမ်သာနဲ့ တွဲထားတာပါ။ ကျုပ်တို့အိမ်မှာ အိမ်သာနှစ်ခန်းရှိပါတယ်။ အမေတို့ အိပ်ခန်းနဲ့ဆက်ရက် အိမ်သာက အဖေနဲ့ အမေ သုံးတယ်။ အခု ကျုပ်တို့ ရောက်နေတဲ့ မီးဖိုခန်းဘက်က အိမ်သာနဲ့ ရေချိုးခန်းတွဲရက်က ကျုပ်နဲ့ ဧည့်သည်တွေ သုံးပါတယ်။

ကျုပ်လည်း ရေချိုးခန်းတံခါးကို ချက်ထိုးပိတ်ပြီး ရုန်းကန်နေတဲ့ အမေ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူပြီး နမ်းလိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဘက်ကလည်း အမေ့ရဲ့ ဖင်​ကြီးတွေကို ရေစိုထဘီပေါ်ကနေ ပွတ်သတ်ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်တယ်။ လီးကတော့ ပေါက်ထွက်လုမတတ် တောင်နေပြီလေ။

အမေ့ကို ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး အဝတ်လျှောက်စက်ပေါ် တွန်းလိုက်တယ်။ အမေလည်း အလိုက်သင့်ပုံစံနဲ့ အဝတ်လျှော်စက်ပေါ် လက်တင်ပြီး ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း မှောက်လျက်အနေအထား ဖြစ်သွားတယ်။ အမေ့ရဲ့ ရေစိုထဘီကို အထက်ဆင်နေရာကနေကိုင်ပြီး ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ ထဘီတကွင်းလုံးကျွတ်ပြီး ခြေကျင်းမှာ ပုံကျသွားတယ်။ အမေ့အောက်ပိုင်းတခုလုံး ဗလာကျင်းသွားပေမယ့် တီရှပ်အင်္ကျီက ခါးအောက်ထိ ရှည်ကျနေတော့ ဖင်အပေါ်ပိုင်းကို အုပ်ထားသလို ဖြစ်နေလို့ အင်္ကျီအောက်နားစကို လိပ်ပြီး ကျောတဝက်ထိရောက်အောင် လိပ်တင်လိုက်တယ်။ အခုမှပဲ အမေ့ရဲ့ခါးအလှနဲ့ အောက်ကိုကားဝိုင်းနေတဲ့ ဖင်ကြီးကို အကာအကွယ်မရှိ အားရပါးရမြင်ရတယ်။

ကျုပ်ရဲ့ ပုဆိုးကိုလည်း ကွင်းလုံးကျွတ်အောင် ဖြေချလိုက်တော့ အကြောတွေပေါ်အောင် တောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးတံကြီးက အပေါ်ကို ၄၅ ဒီဂရီ ထောင်မတ်နေပါပြီ။ အဝတ်လျှော်စက်ပေါ်မှောက်ပြီး ကုန်းပေးထားတဲ့ အမေလည်း အခုလိုပုံစံနဲ့ တခါမှ အလုပ်မခံရဖူးသေးတော့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာပြီ။အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်နဲ့အုပ်ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ အရေကြည်တွေရွှဲစိုနေပါပြီ။

အစကတော့ အမေ့ရဲ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ဖင်ကြားထဲကို လျှာနဲ့ရက်ပေးပြီးမှ လိုးမလို့ စိတ်ကူးထားပေမယ့် အဖေ ပြန်မလာခင် အချိန်လုလုပ်ရမှာမို့ လျှာကျွေးတဲ့အလုပ် မလုပ်တော့ဘဲ တန်းပဲ လိုးတော့မယ်။ ကျုပ်ရဲ့ဒူးနဲ့ ပေါင်အတွင်းကို ဘယ်ညာဖိပြီး ချဲခိုင်းတော့ အမေက သဘောပေါက်ပြီး ခြေနှစ်ဖက်ကို နည်းနည်းကားပေးပါတယ်။ နောက်ကိုစူထွက်နေတဲ့ အမေ့ရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကလည်း ခြေကားလိုက်တာကြောင့် ထိပ်ဝကပြဲအာလာပြီး ကျုပ်ရဲ့ လီးတံကြီးကို ဖိတ်ခေါ်နေပါတော့တယ်။

ကျုပ်လည်း ဒစ်ထိပ်ကို လက်နဲ့အသာထိန်းပြီး အမေ့အဖုတ်ဝထဲကို ဒစ်ထိပ်ဖူးမြုပ်ရုံ နှဲ့သွင်းလိုက်တယ်။ ထိပ်ဖူးဝင်သွားပြီဆိုမှ အမေ့ရဲ့ခါးနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး အဖုတ်ထဲကို တရစ်ပြီးတရစ်ဝင်အောင် ဖြည်းဖြည်းလေး ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အမေ့ရဲ့ အိစက်တဲ့ဖင်အသားစိုင်ကို ကျုပ်ရဲ့ဆီးချိုက်နဲ့ အိနေအောင် ဖိမိတဲ့အခါမှ လီးတချောင်းလုံးဝင်သွားပြီမှန်း

သိလိုက်တယ်။ပူနွေးစေးကြပ်နေတဲ့ အမေ့ရဲ့စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေထဲမှာ ကျုပ်ရဲ့လီးတံကြီးကို ငြိမ်အောင်ထားပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးရဲ့နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ အရသာကို ခဏခံစားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ လီးကို တဝက်လောက်ပြန်ထုပ် ပြန်သွင်းလိုက်လုပ်ပြီး စလိုးပါတော့တယ်။

" စွပ်....စွပ်...စွပ်....ဖတ်...ဖတ်..."

" အား..... အ.....အား....အ...."

စလိုးနေတုန်းမှာပဲ အိမ်ရှေ့က ဆိုင်ကယ်သံကြားရပါတော့တယ်။ အဖေကလည်း တကယ့်အချိန်ကျမှပဲ ပြန်လာတော့တာပဲနော်။ အမေလည်း ဆိုင်ကယ်သံကို ကြားဟန်တူတယ်။ အဝတ်လျှော်စက်ပေါ် ​မှောက်နေရာကနေ ကုန်းထပြီး ကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်တော့ အဖုတ်ထဲကနေ လီးကျွတ်ထွက်သွားတယ်။

" ဖိုးကျော် တော်ပြီ ဖယ်တော့ ဖယ်၊ နင့်အဖေ ပြန်လာပြီ "

ကျုပ်လည်း အစကတော့ အဖေပြန်လာပြီဆိုတာနဲ့ လန့်သွားမိတယ်။ အခုကျ အဖုတ်ထဲလီးရောက်နေပြီး စလိုးနေပြီဆိုမှ ပါးစပ်ထဲရောက်ပြီးသား ထမင်းလုပ် ဆွဲကုပ်ယူခံလိုက်ရသလို ဖီးအတော်ကြဲသွားတယ်။ ကျုပ် မရတော့ဘူးလေ။ အခုချိန်မှာ အဖေမကလို့ ဘာကောင်ကြီးပဲလာလာ မရတော့ဘူး။ ရမ္မက်စိတ်က ငယ်ထိပ်ရောက်သွားပြီ။ အမေ့ကို လိုးဖြစ်အောင်ကို လိုးရမှ ကျုပ် ကျေနပ်မယ်။

ကျုပ်လည်း ပုံကျနေတဲ့ထဘီကိုကုန်းကောက်နေတဲ့ အမေ့ကို ခါးကနေဖက်ပွေ့ပြီး အဝတ်လျှောက်စက်ပေါ်ပြန်မှောက်တင်လိုက်တယ်။ ပြန်ပူးကပ်သွားတဲ့ အမေ့ခြေအစုံကို ဒူးနဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းခွဲပစ်လိုက်တော့ ခြေထောက်ကား ဖင်ကုန်းပေးရက် အနေအထားကို ပြန်ရောက်သွားတယ်။

" ဖိုးကျော် ဘာလုပ်တာတုန်း၊ နင့်အဖေ ပြန်ရောက်နေပြီလေ၊ အိမ်ပေါ်တောင် ရောက်နေလောက်ပီ၊တော်တော့ လွှတ် လွှတ်"

အမေက လေသံအုပ်အုပ်နဲ့ပြောရင်း ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြန်မတ်ပြီးရုန်းဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ကျုပ်က ကိုယ်နဲ့မိုးဖိထားရင်း အမေလှုပ်ရုန်းမရအောင် ထိန်းထားနိုင်လိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ မီးဖိုခန်းဘက်ကနေ လှမ်းမေးလိုက်တဲ့ အဖေ့အသံကြားရတော့တာပဲ။

" မိန်းမရေ ရေချိုးခန်းထဲမှာလား အဝတ်လျှော် နေတာလား"

အမေက ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ရုတ်တရက် ပြန်မပြောနိုင်လို့ သတိပေးတဲ့သဘောနဲ့ အမေ့ပေါင်အတွင်းဘက်ကို လက်နဲ့ဆိတ်လိုက်မှ ပြန်ဖြေတဲ့ အသံ ထွက်လာတော့တယ်...

" ဟုတ်တယ် အဝတ်လျှော်တာကပြီးပြီ ဗိုက်ထဲမှာ ရစ်နာလာလို့ အိမ်သာဝင်တက်နေတာ"

" ဟုတ်လား မင်းသားဖိုးကျော်ရော ပြန်မလာသေးဘူးလား လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာလား"

ဖိုးကျော်က ပြန်ရောက်လို့ ခင်ဗျားမိန်းမကိုတောင် လိုးနေပြီဗျို့လို့ ကျုပ်စိတ်ထဲကနေဖြေပြီးပြုံးမိတယ်။

" ပြန်မရောက်သေးဘူး လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ နေမှာပေါ့၊ သံပုရာရည်သောက်မယ်ဆို ခဏနေဉီး၊ အိမ်သာက ထွက်လာပြီးမှ ဖျော်ပေးမယ်လေ"

" ရတယ် မိန်းမရေ၊ ကိုယ့်ဘာသာဖျော်သောက်လိုက်တော့မယ်"

အဖေက မီးဖိုချောင်ထဲကပြန်မထွက်သေးပဲ သံပုရာရည်ဖျော်နေပုံရတယ်။ အခုအနေအထားက အရမ်း ရင်ခုန်စရာကောင်းတယ်။ အဖေနဲ့ ကျုပ်တို့ကြားမှာ ရေချိုးခန်းတံခါးချပ်ပဲ ခြားတယ်။ ပေနှစ်ဆယ်လောက်ပဲ ဝေးမယ်ထင်တယ်။အဖေကတော့ သံသယ မဝင်ပဲ အေးဆေးသံပုရာရည်တောင် ဖျော်နေသေး။ ဒီဘက်ခန်းထဲမှာက အမေက အောက်ပိုင်းဗလာ အဝတ်လျှော်စက်ပေါ်မှောက်ရက်နဲ့ ခြေထောက်ကားပြီး လိုးခံဖို့ အသင့်အနေအထား။ ကျုပ်ကလည်း လီးငေါက်တောက်နဲ့ လိုးဖို့အသင့်အနေအထား။ ခုနက စလိုးထားလို့ အရည်ရွှဲနေတဲ့လီးထိပ်ကြီးက အမေ့အဖုတ်ဝမှာ တေ့ရက်သားကြီး။ ခိုးစားရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ့မှမတူဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရပြီဗျာ။ ကျုပ်လည်း ကြောက်လို့ငြိမ်နေတဲ့ အမေ့မျက်နှာနား တိုးတိုးကပ်ပြီး ( အော်သံမထွက်အောင် ထိန်းထားပေးနော် မိန်းမ)လို့ ပြောပြီး အမေ့ရဲ့အဖုတ်ကြီးထဲ လီးတံကိုဆောင့်ထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။

အမေလည်း လန့်ပြီးမအော်မိအောင် ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့ ပိတ်ပြီး အင့်ကနဲ ညည်းသံတိုးတိုးထွက်လာတယ်။ အိမ်သာခန်းက လေထုတ်ပန်ကာသံရဲ့ဆူညံသံကြောင့် လီးအဝင်အထွက်သံ တစွပ်စွပ်နဲ့ ၊အမေ့ဖင်ကြီးနဲ့ ကျုပ် ပေါင်ခြံရိုက်မိသံ တဖန်းဖန်းကိုတော့ အဖေ ကြားနိုင်မယ်မထင်ဘူး။ အဖေက တံခါးရဲ့တဖက်မှာ ရှိနေတုန်း အမေ့ကို ခိုးလိုးနေရတယ်ဆိုတဲ့ ဖီးကြောင့် ကျုပ်ရဲ့လီးကြီးကလည်း ခုနကထက်ပိုမာထန်လာပြီး အမေ့ရဲ့သားအိမ်ဝကိုထိုးဖွင့်မိတဲ့အထိ စောက်ဖုတ်အတွင်းခရီးကို ဂိတ်ဆုံးရောက်သွားပါတော့တယ်။ ခါးကိုကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ဂျယ်လီတုန်းကြီးလို အိတုန်ပြီး ခါတက်သွားတဲ့မြင်ကွင်းက အရမ်းမိုက်တယ်ဗျို့။ ကျုပ်လီးကြီး တဆုံးထိဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း အမေ့ဖင်လုံးကြီးအိတုန်သွားပြီး ဖင်ပေါ်ကပ်ငြိနေတဲ့ ရေစက်တွေပါ လွင့်စင်ကုန်အောင် ဆောင့်ချက်ကပြင်းတာပါ။

" ဖန်း...ဖန်း....ဖန်း...အု..အု..အ..အ"

အဖေအိမ်ရှေ့ခန်းကို ပြန်ထွက်သွားတဲ့အချိန်အထိ အမေ့ကို ကျုပ်လိုးလို့ မပြီးသေးဘူး။ အမေလည်း အဝတ်လျှော်စက်ကြီးပါ ကျွံဝင်သွားတော့မလား မှတ်ရအောင် ပြားကပ်ပြီး ကျုပ်ရဲ့ဆောင့်ချက်တွေကို တအင့်အင့်နဲ့ ခံနေရတယ်။ ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာလာတော့ ကျုပ် ပြီးပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တကယ်ဆို နောက်ထပ်သုံးချီလောက် ဆက်တိုက်လိုးပစ်ချင်သေးတာ။ အိမ်သာတက်တာကြာလှချည်လား ဆိုပြီး အဖေ သံသယဝင်မှာစိုးလို့ ပြီးပေးတော့မယ် ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ။ ကျုပ်ရဲ့ဆောင့်ချက်တွေကို speed အမြင့်ဆုံးမြှင့်ပြီး ဆယ့်ငါးချက်လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်ပြီးမှ အမေ့ရဲ့သားအိမ်ဝကို ဒစ်ထိပ်နဲ့ဖြဲဖိကပ်ပြီး သုတ်ရေပူတွေကို သားအိမ်ထဲ တိုက်ရိုက်ပန်းထည့်ပေးလိုက်တယ်။ အမေ့ကိုယ့်ပေါ် ​မှောက်ချရင်း လီးကိုအဆုံးထိဖိကပ်ထည့်ထားရင်း စကောဝိုင်းဖြည်းဖြည်းလှည့်ရင်း သုတ်ရေတစက်မှ မကျန်အောင် အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကို ညှစ်ချပေးလိုက်တယ်။

နှစ်ယောက်သားအမောဖြေပြီးတော့မှ အဝတ်အစား ကပြာကယာဝတ်ပြီး ကျုပ်လည်း မီးဖိုထဲကနေတဆင့် နောက်ဖေးကိုလစ်ထွက်၊ အိမ်ရှေ့ကနေပြန်ပတ်ဝင်ပြီး အခုမှ အပြင်ကပြန်လာသလိုလိုနဲ့ အဖေ့ကို နှုတ်ဆက်ရတယ်။

" သြော် ငါ့သား ပြန်လာပြီပဲ၊ မင်းအမေကို တချက် သွားကြည့်ပါဦးကွာ၊ အိမ်သာတက်နေတာ အတော် ကြာနေပြီ၊ နေမှကောင်းရဲ့လားမသိ"

ကျုပ် နောက်ဖေးရောက်တော့ အမေက မီးဖိုခန်းထဲ ပြန်ရောက်နေပြီ။ လက်ထဲမှာလက် အဝတ်လျှော်ဇလုံ ကိုင်ရက်သားနဲ့။ကျုပ်လည်း အူရွှင်နေတော့ အမေ့ကို နောက်ချင်တာနဲ့ အဖေကြားလောက်အောင် လေသံတမင်မြှင့်ပြီး မေးလိုက်တယ်။

" အမေ အိမ်သာတက်နေတာ ကြာနေပြီတဲ့။အိမ်သာထဲမှာ ဘာဖြစ်နေလဲ အဖေကမေးတယ်။"

အမေက ဘာမှပြန်မဖြေပဲ ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးကြည့်တယ်။ ကျုပ်လည်း အမေ့နောက်ကနေ အသာကပ်ပြီး တိုးတိုးပြောလိုက်တယ်။

" ဒီရေစိုအဝတ်တွေ လဲပစ်လိုက်တော့နော် မိန်းမ။ ဒီက စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ နောက်တချီထပ်ဆွဲလိုးမိလို့ ဗိုက်ကြီးသွားမယ်"

" လိုးလေ ကြိုက်သလောက်လိုး၊ ဒီကလည်း တားဆေး ပုံမှန်စားနေတာ၊ ဘယ်လိုမှ ဗိုက်မကြီးဘူး"

အမေက ကျုပ်ကို လှောင်တဲ့အသံနဲ့ ပြန်ပြောရင်း အဝတ်အစားလဲဖို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားပါတယ်။ ရေစိုပြီး ကပ်နေတဲ့ ထဘီသားအောက်က အမေ့ရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ ရမ်းခါသွားတာကို မျက်စိတဆုံး လိုက်ကြည့်ရင်း အမေ့ကိုဗိုက်ကြီးအောင် ဘယ်လိုလိုးရမလဲ ညဏ်နီညဏ်နက်တွေ ထုတ်နေရပြီလေ။

`````````````````````````````

(18)                        

အမေ့ကို ဗိုက်ကြီးအောင်လိုးဖို့အကြံက တားဆေးကြောင့် ရွာလည်နေစဥ်မှာပဲ နောက်ထပ်အခက်အခဲတခုက ပေါ်လာပြန်တယ်။ အမေ့ရဲ့လင်ကြီး အဖေပေါ့ဗျာ။ အဖေက အရင်လိုအရက်မသောက်တော့တဲ့အပြင် အမေ့နားကို ပိုကပ်လာတယ်။ မနက်ဆိုစျေးသွားရင်လည်း အတူလိုက်တယ်။ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ဟင်းတွေကူချက်တယ်။ အဝတ်လျှော်ရင်လည်း အမေ့ကိုကူလျှော်ပေးတယ်။ ပြောရရင် တနေကုန် အမေ့နားပူးကပ်ပြီး ညားကာစလင်မယားလို ပြန်ဖြစ်နေတယ်လေ။ ဘာကြောင့်မှန်းလည်း မသိဘူး။ အရင်ကဆိုတနေကုန် ဘိလိယက်ထိုးနေတတ်ပေမယ့် အခု ဘိလိယက်ခုံကို တပတ်တခါတောင် မသွားတော့ဘူး။ သွားရင်လည်း တပွဲစာလောက်ပဲကစားပြီး ပြန်လာတတ်တယ်။

အကျိုးဆက်ကတော့ အမေ့လင်ငယ်ဖြစ်တဲ့ ကျုပ်အတွက် စားပေါက်မချောင်တော့ဘူးပေါ့။ အရင်ကဆို အဖေ ဘိလိယက်ခုံသွားရင် တနေကုန်အမေ့ကို မျော့နေအောင်လိုးခွင့်ရတယ်။ အဖေက ဘိလိယက်ခုံမရောက်သေးဘူး၊ သွားနေတုန်းမှာ ကျုပ်က အမေ့ကိုအိပ်ခန်းထဲဆွဲသွင်းပြီး လိုးနေပြီ။ ဘိလိယက်ခုံမသွားတဲ့နေ့ဆိုလည်း မီးဖိုထဲမှာ ရေချိုးခန်းထဲမှာ လစ်ရင်လစ်သလို ခိုးစားရတယ်လေ။ မလိုးရရင်တောင် ကစ်ဆင်ဆွဲ၊ စောက်ဖုတ်နှိုက်တာလောက်တော့ အေးဆေးလုပ်လို့ရတယ်။ အခုတော့ အဖေက အချစ်နာလန်ထပြီး အမေ့နားတနေကုန်ကပ်နေတော့ ကျုပ် စားပေါက်ပိတ်နေတာပေါ့ဗျာ။ အဲဒီလို အဖေပြောင်းလဲနေတဲ့အကြောင်း အမေ့ကို မေးကြည့်မှပဲ ဖြစ်တော့မယ်။

တရက်တော့ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က အဖေ့မိတ်ဆွေအိမ်မှာ အလှူပွဲရှိတော့ မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ အဖေ အလှူအိမ်ကို ထွက်သွားတယ်။ ခြံထဲမှာ မြက်ပေါက်နေသလိုလိုနဲ့ ကျားချောင်းချောင်းနေတဲ့ ကျုပ်ကလည်း အဖေ့ဆိုင်ကယ်သံ ပျောက်သွားတာနဲ့ အိမ်ပေါ်တက်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲမှာဟင်းချက်ဖို့ ပြင်နေတဲ့ အမေ့ကို သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ်လိုက်တယ်။ အမေကတော့ ဟင်းချက်ဖို့ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူး ဘာညာပြောပြီး ငြင်းနေပေမယ့် စောက်ဖုတ်ထဲလီးဝင်ပြီး အထုတ်အသွင်း ၄/၅ခါလောက် လုပ်ပေးလိုက်တာနဲ့ ပျော့သွားပြီး ပေါင်နှ်လုံးဖြဲပြီး စိတ်ပါလက်ပါအလိုးခံတာပါပဲ။ ကျုပ်လည်း လိုးရတာတန်အောင် ၁၅ မိနစ်လောက် မြှင်းပြီး လိုးပစ်လိုက်တယ်။ တချီပြီးသွားတော့ အမေ့ကိုယ်ပေါ်ကမဆင်းဘဲ ထပ်ရက် လီးကိုမချွတ်ပဲ စိမ်ထားလိုက်တယ်။

" ကဲ လုပ်ပြီးရင်လည်း ဖယ်တော့၊ ဆင်းတော့၊ ငါ ဟင်းချက်ဖို့ လုပ်လိုက်ဦးမယ်"

" ဆင်းလို့ မရသေးဘူးလေ၊ အိပ်ယာခင်းပေါ် အရည်တွေ ကျကုန်မှာစိုးလို့ အမေ့အဖုတ်ထဲကို တစက်မကျန် ညှစ်ချပေးဦးမယ်၊ မလိုးရတာလည်း ကြာပြီဆိုတော့ အချိန်ရတုန်းလေး စိမ်ထားချင်သေးလို့"

" လျှောက်ပြောနေတယ်၊ ဟိုစနေနေ့က နင် လုပ်ပါသေးတယ်၊ သုံးရက်ပဲခြားသေးတယ်"

" အမေကလဲဗျာ သုံးရက်ခြားတာ ကျုပ်အတွက် တကမ္ဘာလောက်ကြာတယ် ထင်ရတယ်၊ ကျုပ်က အမေ့ကို နေ့တိုင်းမှန်မှန်လိုးနေချင်တာလေ"

ကျုပ်လည်း အမေ့ရဲ့ချွေးစို့နေတဲ့ ညာဘက်နို့ကို လက်နဲ့ဆုပ်ပြီး အသာစို့ပေးရင်း ကြူလိုက်တယ်-

" အမလေး ဖိုးကျော်ရယ်၊ နေ့တိုင်းလုပ်နေရအောင် နင်က ငါ့ယောကျ်ားများ မှတ်နေလား"

" ဟာ ကျုပ်လည်း အမေနဲ့ညားနေပြီဆိုတော့ အမေ့လင်ပဲလေ၊ လင်ငယ်လေးပေါ့၊ ဒါနဲ့ အမေ့လင်ကြီးကရော နေ့တိုင်းလိုးနေလို့လား"

" နင် မသိသေးဘူးပေါ့၊ အခု ညတိုင်းလိုးနေတာ နှစ်ပတ်လောက်ရှိပေါ့၊ တို့တွေ ညားကာစကလို ပြန်ဖြစ်နေတာလေ"

" ဟင် အဲဒါ ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ အမေက ဘာဆေးတွေကျွေးလိုက်လို့လဲ အဖေ့ကို"

" ဘာဆေးမှ မကျွေးရပါဘူး၊ သူက ကျန်းမာရေး ပြန်ကောင်းလာတာလဲ ပါတယ်၊ ပြီးတော့ ငါ့ကိုကြည့်ရတာ အရင်လိုပြန်လှနေလို့ စိတ်တွေလာနေတယ်တဲ့၊ တကယ်က ယောကျ်ားသဘာဝပါပဲ၊ အိမ်ထောင်သက်ကြာလာရင် အဲလိုစိတ်ပြန်လည်ပြီး မိန်းမနား ပြန်ကပ်လာတတ်တယ်"

" အရင်လိုပြန်လှလာတာက အမေက သားလူပျိုလေးရဲ့နုပျိုအားကောင်းတဲ့ လီးနဲ့ဓာတ်တည့်ပြီး စိုပြေဖွံ့ဖြိုးနေတာ ဖြစ်မှာပါ"

အမေက တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို ကြည်စယ်တဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်တယ်-

" ဘယ်သူပြောလဲ အဲလိုတည့်နေတာလို့၊ ပြီးတော့ အားကောင်းတယ်လို့ ဘယ်သူပြောလို့လဲ"

အမေက ကျုပ်ကို မထိခလုပ်လာစနေတော့ စိတ်ကလည်းပြန်ထ သူ့အဖုတ်ထဲက တချီပြီးထားတဲ့ လီးကလည်း နည်းနည်းပြန်မာလာပြန်ပြီ-

" အမေ ပြောသလိုဆို အဖေက ညတိုင်းပုံမှန် လိုးပေးနေတယ်ဆိုပေမယ့် ကျုပ် ညဘက် အိမ်သာသွားရင် အမေတို့အခန်းနားကဖြတ်သွားတဲ့အချိန် ဘာသံမှလည်း မကြားပါလား"

" ဟဲ့ နင်ကလည်း ငါတို့ကမိဘတွေလေ၊ ကိုယ့်သား အိမ်မှာရှိနေတာကို နင်လုပ်သလိုမျိုး ဝုန်းဒိုင်းကြဲတော့ လုပ်ပါ့မလား၊ ဖြည်းဖြည်းပဲပေါ့၊ ပြီးတော့ ငါကလည်း အသံမထွက်ဘဲ နေနိုင်တယ်လေ"

" အမေက ဘာလို့ အဖေလိုးတော့ကျ အသံမထွက်တာလဲဟင်"

အဲလိုမေးလိုက်တော့ အမေကပြုံးတုံ့တုံ့ဖြစ်သွားပြီး ခေါင်းယမ်းတယ်-

" မဖြေချင်ပါဘူး လူကိုပုလိပ်စစ်လာစစ်နေတယ်၊ ကိုယ့်ဘာသာစဉ်းစားပေါ့"

အမေ့ရဲ့ပြီတီတီအမူအရာကြောင့် အဖြေကိုတော့ ကျုပ် ရိပ်မိသား၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကလည်းသူ့ကို ပြန်စချင်တာနဲ့ ထပ်ရစ်လိုက်တယ်-

" ပြောပါ မမရဲ့၊ ဘာလို့ အဖေနဲ့ကျ အသံမထွက်တာလဲ၊ ဖီးမလာလို့လား"

" မဖြေဘူးကွာ၊တော်ပြီ သတ်ချင်သတ်ပစ်လိုက်"

အမေလုပ်နေပုံကြောင့် အူယားလာပြီး အဖုတ်ထဲမှာစိမ်ထားတဲ့လီးကလည်း သိသိသာသာပြန်မာလာပြီ၊ မာလာတဲ့လီးကို တဝက်လောက်ပဲ အသာလေးပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး အရည်တွေစိုနေဆဲအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကို အားနဲ့ပြန်ဖိသွင်းလိုက်တော့ အမေ့မျက်နှာပေါ်က အပြုံးပျောက်သွားပြီး ဖီးတက်လာတဲ့ မျက်နှာပြောင်းသွားတယ်၊ လက်နှစ်ဘက်ကလည်း ကျုပ်ခါးကို လာကိုင်တယ်-

" မမရယ် အမှန်တိုင်းဖြေစမ်းပါ၊ ဘာလို့ လင်ကြီးနဲ့ကျ အသံမထွက်တာလဲလို့၊ မဖြေရင် ပေးမလွှတ်ဘူးနော်"

" လင်ကြီးနဲ့ခံရတာ မထိလို့၊ မောင့်ဟာကပိုကြီးပြီး မောင်က ပိုကျွမ်းလို့၊ ပိုလုပ်နိုင်လို့ပါတဲ့ရှင်၊ ကဲ ကျေနပ်ပြီလား ကိုယ်တော်လေး"

အား အဖြေကကျုပ်ထင်ထားတဲ့အတိုင်းဆိုပေမယ့် အမေ့ပါးစပ်က ခုလိုဒဲ့ဖြေလိုက်တော့ လီးကတောင်သထက်ပိုတောင်သွားပြီလေ။ ကျုပ်လီးကို ခဏပြန်နှုတ်လိုက်တယ်၊အမေ့ရဲ့ခြေသလုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲထောင်ပြီး ပခုံးပေါ်တင်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ အမေ့ဒူးနှစ်ဖက်ကို သူ့နို့တွေနဲ့ထုလုနီးပါးထိရောက်အောင် တွန်းတင်လိုက်တော့ လီးထုတ်ထားကာစမို့ နီပြဲအာနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးက ပက်ပက်ကြီးအပေါ်ကို ရောက်လာပါတော့တယ်၊ အားယူတဲ့အနေနဲ့ လေပေါ်ထောင်နေတဲ့ အမေ့ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီး သံချောင်းလိုမာတောင်နေပြီဖြစ်တဲ့ ကျုပ်လီးကြီးကို တရစ်ချင်းဖိသွင်းချလိုက်တာ အောက်ကအမေ့ခင်မျာ အားကနဲ အော်သံကို ထွက်လာတော့တာပဲ၊ ဒီပုံစံက အရမ်းအားပါပြီး ထိလွန်းတဲ့အတွက် အမေအတော်လေး ဖီးတက်သွားတာပါ။

အမေ့လင်ကြီး ကျုပ်အဖေထက် ခွန်အားရော၊ လီးအားရော၊ ဗျူဟာရော အပြတ်အသတ်သာကြောင်း လက်တွေ့ပြတဲ့အနေနဲ့ ကျုပ်လည်း အင်အားကုန်သုံးပြီး လိုးမဝတဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထိထိမိမိအားပါးတရကြီးကို မိုင်ကုန်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ နေ့ဘက်ဖြစ်ပေမယ့် ခြံဝန်းတံခါးကို အတွင်းကနေ ပိတ်ထားခံတာမို့ ကျုပ်ရော အမေရော စိတ်ချလက်ချပဲ အရသာရှိလွန်းတဲ့ကာမဂုဏ်ကို မြိန်ရေရှက်ရေခံစားနေပါတော့တယ်။ အိမ်တအိမ်လုံး အိပ်ခန်းထဲကထွက်လာတဲ့ ကုတင်သံတကျွိကျွိ၊ လီးရိုက်သံတဖတ်ဖတ်၊ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ရမ္မက်သံတွေကပဲ လွှမ်းမိုးနေပါတော့တယ်။

" အား.....အား.....အ...အား... "

" ဖတ်....ဖတ်....ဖတ်.....ဖတ်..."

" ကောင်းလား လိုးပေးတာ ထိလား... "

" အား အား ကောင်းတယ်...သား...အ."

" အင်း..အင်း..သားလို့မခေါ်နဲ့လေ....စောက်ဖုတ်ထဲလီးဝင်နေပြီလေ.... ဒီလောက် လိုးပေးနေတာကို...."

" ကောင်းတယ်... အား...ကောင်းတယ်.... မောင်...မောင်...ဆောင့်ပေး..."

ဒုတိယအချီကတော့ ပိုလည်းကြမ်း၊ ပိုလည်းထိတဲ့အပြင် ပုံစံမပြောင်းဘဲ ပြီးတဲ့အထိဖင်ထောင်လိုးပစ်လိုက်တာမို့ အမေလည်း အတော်အီသွားတယ်။ အောက်ကမွေ့ယာသာမရှိရင် ခါးတောင်ကျိုးသွားနိုင်တဲ့ ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီးပြောတယ်။ ကျုပ်လည်း ဒီနေ့အဖို့ နှစ်ချီနဲ့တင်ဝသွားပြီမို့ အမေမီးဖိုချောင်ဝင်တဲ့အချိန် ဝိုင်းလုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ လုပ်နေရင်းနဲ့လည်း အတွေးနယ်ချဲ့မိပါတယ်။

အခုလို အဖေပုံစံပြောင်းပြီး အမေ့နားပူးကပ်နေ၊ ညဘက်မှာမှန်မှန်လိုးပေးတာကြာလာရင် ငယ်လင်မယားဖြစ်တဲ့ အဖေ့ကို အမေသံယောဇဥ်ပိုဖြစ်သွားပြီး ကျုပ်နဲ့ တဖြည်းဖြည်းဝေးသွားမှာကို တွေးမိပြီး စိုးရိမ်လာတယ်။ အမေနဲ့ကျုပ် ညားခဲ့တာကလည်း အဖေပုံမှန်လုပ်မပေးနိုင်လို့ အဖေဂရုမစိုက်လို့ ကျုပ်ဆီမှာ သာယာသွားခဲ့တာပဲလေ။ အဖေ့ဆီက ပုံမှန်ဂရုစိုက်မှုပြန်ရပြီး ကာမသုခပုံမှန်ပြန်ရရင် အမေ့ရဲ့ရမ္မက်စိတ်တွေ အနည်ထိုင်ပြီး ကျုပ်နဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်းဇာတ်လမ်းကို တခန်းရပ်ပစ်လိုက်ရင် ကျုပ် ဘဝတော့သွားပြီပဲ။

ကျုပ်ကလည်း ကျုပ်ပဲ။ နောက်မှပေါက်တဲ့ ရွှေကြာပင်၊ ခိုးစားရတဲ့ လင်ငယ်ဆိုပေမယ့် အဖေ့ထက် ကျုပ်ကိုပဲ အမေကပိုစွဲလမ်းတာလိုချင်တာ။ အခုလို အဖေက ညတိုင်းအမေ့ကို ပုံမှန်ဖြုတ်နေရပြီး ကျုပ်ကလစ်မှပဲ အပြေးအလွှားဖြုတ်နေရတဲ့ ဘဝကို မလိုချင်ဘူးဗျာ။ စားရလေငတ်လေပဲပြောပြော ကျုပ် လူပျိုဖြစ်ကတည်းက စွဲလမ်းတမ်းတခဲ့ရတဲ့ အမေ့ကို ပြိုင်ဖက်မရှိတယောက်တည်းပဲ တဝကြီးချစ်ချင်တယ်။ အမေ့ရဲ့ကျန်ရှိနေသေးတဲ့ အသွေးအသားတွေက ဘယ်သူနဲ့မှဝေမျှပြီး မစားချင်ဘူး။ ပိုင်ဆိုင်ပြီးမှ ပြန်ဆုံးရှုံးရမှာလည်း ကြောက်တယ်။ ဒီတိုင်းမှေးသွားနေရင် တနေ့မှာ ကျုပ် စားခွက်ပါပျောက်သွားနိုင်တယ်။

ပန်းကန်တွေဆေးနေတဲ့ အမေကတော့ ကျုပ်ရင်ထဲက အတွေးတွေက ဘယ်သိနိုင်မလဲ။ တွေးနေရင်းနဲ့ မချင့်မရဲဖြစ်လာမိလို့ အမေ့ကိုနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း လည်ပင်းဂုတ်သားဖွေးဖွေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ယူနမ်းလိုက်တယ်-

" မမ မောင့်ကို အမြဲချစ်နေရမယ်နော်....မောင်တယောက်ကိုပဲ အမြဲချစ်နေပေးနော်..."

ကျုပ် ထင်တဲ့အတိုင်း အမေက ဘာမှပြန်မပြောပဲ သက်ပြင်းငွေ့ငွေ့လေးချလိုက်တယ်။ အခုချိန်ထိ အမေ ဒွိဟဖြစ်နေဆဲနေမှာပါ။ ကျုပ်ကတော့ လိုးမဝနိုင်တဲ့ အမေ့ရဲ့စပယ်ရှယ်စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပြိုင်ဖက်မရှိ တယောက်တည်းအပိုင်ဆွဲပြီး ရေရှည်လိုးသွားနိုင်ဖို့ ပလန်တွေကို ခေါင်းခြောက်အောင် စဉ်းစားနေမိတော့တယ်။

`````````````````````

(19)

ကျုပ်အဖြစ်က နူရာဝဲစွဲ ဆိုသလိုပါပဲဗျာ။ အဖေက အချစ်နာလန်ထပြီး အမေ့နားကပ်နေလို့ စောက်ဖုတ်ငတ်နေရတဲ့အထဲ ပိုဆိုးလာတဲ့အဖြစ်က ထဖြစ်ပါပြန်ရောလေ။ အဖေပေါ့...ဆိုင်ကယ်လဲပြီး ဒူးပြဲလက်တဘက်က အဆစ်လွဲသွားတယ်လေ။ အဲဒီတော့ ခါတိုင်းလို သွားနေကျ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်နဲ့ ဘိလက်ယက်ခုံတောင် မသွားတော့ဘဲ အိမ်မှာပဲ တနေကုန်နေတော့ အမေ့ကိုအလစ်ချောင်းစားနေတဲ့ ကျုပ်အတွက် စားပေါက်ပိုပိတ်သွားရပြီပေါ့ဗျာ။ အမေကလည်း သူ့ယောကျ်ား အက်ဆီးဒင့်ဖြစ်ထားတာဆိုတော့ ခါတိုင်းထက်ပိုဂရုစိုက်ပြီး ဆေးထည့်ပေးလိုက်၊ မုန့်ခွံ့ကျွေးလိုက်နဲ့ လုပ်ပြနေတော့ လင်ငယ်ဖြစ်တဲ့ကျုပ်အတွက် ဂျေတွေအရမ်းဝင်ပြီး ပူလောင်နေရတာပေါ့ဗျာ။

အဖေ နေ့ခင်းဘက်တရေးအိပ်တုန်းလေး၊ အိမ်သာတက်တုန်းလေး အမေ့ကိုကပ်နှူးပြန်တော့လည်း တွန်းလွှတ် ရုန်းပြေးနဲ့ အကပ်ကိုမခံဖူးဗျာ။ အမေ အဲဒီလို အမူပိုနေလေလေ မလုပ်ရတဲ့ကျုပ်လီးက ပေါက်ထွက်မတတ်တောင်ပြီး ဒေါသစိတ်တွေ ပိုထွက်လာလေပဲ။ ကျုပ် ဘယ်လိုကြိုးစားကြိုးစား လိုးရဖို့နေနေသာသာ ဘာဂျာတောင်မှုတ်ခွင့်မရဘဲ နို့ကိုင် အဖုတ်နှိုက်ရုံလောက်ကိုပဲ အပြေးအလွှား ခိုးလုပ်နေရတယ်ဗျာ။ စိတ်ပျက်စရာပါပဲ။ ကျုပ် တွေးကြောက်နေသလို အမေ ကျုပ်နဲ့အနေဝေးပြီး အရင်လိုပုံမှန် သားအမိဘဝပြန်ရောက်သွားမယ့် အနေအထားကတော့ တဖြည်းဖြည်းနီးလာပြီ ထင်တာပါပဲ။

ဘိုးတော်ကလည်း လူကသာကျိုးနေတာ လီးက မကျိုးဘူးဗျ။ ညဘက်ရောက်လို့ သူတို့အိပ်ခန်းနား ချောင်းပြီးနားထောင်ရင် အမေ့ကို တညတချီတော့ မှန်မှန်ဖြုတ်ပေးနေတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ကုတင်လှုပ်သံ၊ လီးရိုက်သံ နဲ့ အဖေ့ရဲ့အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းကိုပဲ ကြားရပြီး အမေကတော့ ညည်းသံတချက်မှ မထွက်ဘူးဗျ။ စံမမှီတဲ့ အဖေ့ရဲ့လီးသေးသေး နဲ့ ဂီလာနလိုးသလောက်ကို အမေ ဘယ်ဖြုံတော့မလဲဗျာ။ ကျုပ်ရဲ့လုံးပြည့်ကျပ်ပြည့်လီးတံကြီးနဲ့ တညလုံး စောက်ရေတွေဗွက်ထအောင် လိုးပေးတဲ့စံချိန်နဲ့ ယှဥ်ရင် အဖေလိုးပေးတာက အမေ့အတွက် ကောက်ရိုးနဲ့လာထိုးပေးသလောက်ပဲ အာသာပြေမှာပါ။ အဲဒီလောက်လေးနဲ့တင်းတိမ်ကျေနပ်နေတဲ့ အမေ့ကိုလည်း စိတ်တိုတယ်ဗျာ။ ဒါပေမယ့် အမေ့ကို လိုးခွင့်ကဖို့ ဂွင်ကောင်းကောင်းကြုံဦးမှာပါလို့ ဖြေသိမ့်တွေးထားပြီး ကြားရက်တွေမှာ ဂွင်းတောင်မထုပဲ သုတ်ရည်တွေကို စုသိမ်းထားမိတယ်။

တရက်ကျ ကျုပ် စောင့်မျှော်နေတဲ့ အခွင့်အရေးရဖို့ အကြောင်းဖန်လာပါတယ်။ အမေက ဥပုသ်နေ့ဆို ညဘက်မှာ ရပ်ကွက်ထဲက သူ့ဘော်ဒါဘွားတော်တွေနဲ့အတူ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားပြီး ဓမ္မာစကြာ ရွတ်ပါတယ်။ ခါတိုင်းဆို အမေ့ကို အပို့အကြို အဖေက လုပ်ပေးပါတယ်။ည ၇ နာရီမထိုးခင် လိုက်ပို့ရပြီး ၉ နာရီထိုးရင် တခေါက်ပြန်သွားကြိုရပါတယ်။ ဒီတပတ်တော့ အဖေ ဆိုင်ကယ်ပြန်မစီးနိုင်သေးတော့ အပို့အကြိုတာဝန်က ကျုပ်ဆီကိုပဲ ရောက်လာပါတယ်။

ဘုန်းကြီးကျောင်းနဲ့အိမ်နဲ့က ဆိုင်ကယ်နဲ့ဆို ဆယ်မိနစ်လောက် သွားရပါတယ်။ အမေ့ကိုလိုက်ပို့ရင်း လမ်းမှာ ကျုပ် ညဏ်နီညဏ်နီတွေ ထုတ်နေမိတယ်။ အမေကလည်း ဓမ္မာစကြာရွတ်ဖို့အတွက် ယောဂီဝတ်စုံနဲ့ဆိုတော့ ဆိုင်ကယ်နောက်ကထိုင်လိုက်တာကိုက ခါတိုင်းထက် အိန္ဒြေတွေပိုလုပ်နေတယ်ဗျာ။ ကျုပ်နဲ့ညားပြီးတဲ့နောက် သားအမိနှစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်စီးရင် အမေကျုပ်ရဲ့ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်ပြီး ကျုပ်ရဲ့ကျောပြင်နဲ့ သူ့ဘေးဘက်ခြမ်းကို ပူးကပ်ပြီး စီးတတ်ပါတယ်။ အဲဒီလို စီးလိုက်တော့ အမေ့ရဲ့ထွေးအိနေတဲ့ နို့ကြီးတခြမ်းက ကျုပ်ရဲ့ကျောပြင်နဲ့လက်မောင်းတွေမှာ လာထိကပ်မိနေတော့ ဖီးအရမ်းဖြစ်ရတယ်ဗျ။ အခုညတော့ ယောရီဝတ်စုံကိုအားနာနေလို့လား မသိဘူး။ အမေက ကျုပ်ရဲ့ပခုံးကို အသာအယာပဲကိုင်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ကျုပ်ကျောပြင်နဲ့ မပူးကပ်မိအောင် ခွာပြီး ထိုင်လိုက်လာတယ်။ အပျိုလေးတဦး ဆိုင်ကယ်ကယ်ရီသမားနောက်ကနေ မရဲတရဲ စီးလိုက်လာသလိုပဲဗျာ။ အမေ အဲလိုလုပ်တော့ ဒီရက်ပတ်မစားရလို့ လောင်နေတဲ့ကျုပ်အဖို့ ဒေါသ ပိုဖြစ်ရတာပေါ့ဗျာ။

ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲ ရောက်လို့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်တဲ့ အမေ့ကို ကျုပ် ဘုကြည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ အမေကတော့ ကျုပ်ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဘဲ သူ့ဘော်ဒါဘွားတော်တွေကို နှုတ်ဆက်နေတယ်။ ဓမ္မစကြာရွတ်တဲ့ဝတ်စုံက ယောဂီတွေလိုပါပဲ။ အပေါ်က အကျီအဖြူရောင်ရင်ဖုံး၊ ထဘီက ယောဂီရောင် အညိုပေါ့ဗျာ။ နောက်ကျောဘက်ကနေ ကြည့်လိုက်တော့ အမေ့အကျီက ခါးပဲကျဥ်းနေသလား တိုနေသလား မသိဘူး။ ခါးသိမ်နေတဲ့ ကောက်ကြောင်းကို ရှင်းရှင်းမြင်နေရပြီး ထဘီနဲ့ အကျီအောက်စကြားမှာ လက်တလုံးလောက်ဟနေတော့ ခါးသားဖွေးဖွေးလေးတောင် မြင်နေရတယ်။ ပိုဆိုးတာက ထဘီဗျ။ အခုမှ သတိထားကြည့်မိတော့တယ်။ ထဘီက ရေစိုသားပါးပါးပျော့ပျော့၊ အကျီက ခါးတိုနေတော့ အမေ့ရဲ့တင်သားဝိုင်းဝိုင်းကြီးက သိသိသာသာကို ကားစွံ့ထွက်နေတယ်။ ထဘီက အသားပျော့ပြီးပါးချက်ကတော့ တင်ပါးတဝက်နေရာမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအရာကိုတောင် မီးရောင်နဲ့အထင်းသား မြင်နေရတယ်။ သြော် ဒီဖင်ကြီးကို မဆောင့်ရတာ တပတ်တောင်ကျော်ပါပြီလားလို့ တွေးမိပြီး တံတွေးမြိုချမိတယ်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲ လီးတောင်နေမှာစိုးလို့ ဆိုင်ကယ်ကို အမြန်မောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။

အိမ်ရောက်တော့ အဖေက ဘောလုံးပွဲကြည့်နေတယ်။ အဖေနဲ့ဝင်ထိုင်ပြီး ဘောလုံးပွဲလိုက်ကြည့်နေဟန်ဆောင်ရပေမယ့် မျက်လုံးထဲမှာ ဘယ်အသင်းတွေကန်နေမှန်းတောင် မမြင်မိဘူး။ ဓမ္မာစကြာဝတ်စုံ ဝတ်ထားတောင် ဆွဲဆောင်အားကောင်းနေတဲ့ အမေ့ရဲ့ဖင်အိုးကြီးတွေကိုပဲ မျက်လုံးထဲမြင်ရင်း ခေါင်းထဲမှာ ပလန်တွေ ဆွဲနေမိတယ်။ လုပ်သင့် မလုပ်သင့်လည်း တွေဝေနေတယ်။ ဘောလုံးပွဲပြီးတော့ ထမင်းစားနေရင်းလည်း စိတ်ကအမေ့ဆီပဲ ရောက်နေတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့ ည ၉ နာရီ ထိုးတော့မယ်။

" ဖိုးကျော် မင်းအမေ သွားကြိုတော့လေကွာ"

" ဟုတ် အဖေ အခုပဲသွားတော့မယ်"

" ဟိုဝင်ဒီဝင် ကြာမနေနဲ့ဦး မင်းအမေ ထမင်းစား နောက်ကျနေမယ်။ ငါလည်း သူပြန်လာမှ ထမင်းအတူ စားဖို့စောင့်နေမှာ။"

အောင်မလေး၊ အခုမှ ချစ်နေလိုက်တာဗျာ။ ခင်ဗျား အဲလိုတွေ သည်းသည်းလှုပ်ပြလေ ကျုပ်ကလည်း ခင်ဗျားမိန်းမကို ခိုးစားချင်လေပဲ လို့ စိတ်ထဲကပြန်ပြောရင်း ဆိုင်ကယ်ကို မောင်းထွက်လာတယ်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းရောက်တော့ အမေတို့အဖွဲ့ ပွဲသိမ်းချိန်နဲ့ကွက်တိပါပဲ။ အမေက အလာတုန်းကလိုပဲ ကျုပ်နဲ့အသားချင်းမထိအောင် နောက်ဘက်ကိုဆုတ်ထိုင်ပြီး အိန္ဒြေရရလေး လိုက်လာတယ်။

ကျုပ်တို့မြို့က နယ်မြို့လေးဆိုတော့ ည ၉ နာရီကျော်ရင် လမ်းပေါ်မှာ လူအသွားအလာနည်းသွားပါပြီ။ ဘုန်းကြီးကျောင်းကနေ ၂ မိနစ်လောက် မောင်းလိုက်တော့ အထက-၂ ကျောင်းရှေ့ကို ရောက်ပါတယ်။ ကျောင်းရှေ့က ဆိုင်လေးတွေရော သိမ်းကုန်လို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ လူရှင်းနေပါပြီ။ ကျုပ် ဆိုင်ကယ်ကိုခဏရပ်ပြီး အဖေ့ဆီ ဖုန်းထုတ်ဆက်လိုက်တယ် -

" အဖေ ကျုပ်တို့ လမ်းမှာ ဆိုင်ကယ် ဘီးပေါက်သွားလို့"

" ဟာ ဒီအချိန်ကြီးကျမှကွာ ဆိုင်တွေဖွင့်သေးလား ကျွတ်လဲရအောင်"

" ထ-၂ ကျောင်းနားလေးမှာ ဆိုင်တွေရှိပါသေးတယ် ခဏတော့ကြာဦးမယ်၊ အဖေ ထမင်းစားလိုက်တော့လေ ၊ အမေ့ကို ညစျေးကတခုခု ဝယ်ကျွေးထားလိုက်မယ်"

" အေးပါကွာ မင်းတို့ကလည်း ညဘက်ကြီးမှ ဘီးပေါက်နေရသေးတယ်"

အမေက ကျုပ်ကို ဇဝေဇဝါနဲ့ ကြည့်နေတယ်

" ဆိုင်ကယ်ဘီးက ပေါက်လို့လား အခုစီးနေတာ အကောင်းကြီးမို့လား"

ကျုပ်လည်း ညစ်ကျယ်ကျယ်အပြုံးလေးနဲ့ အမေ့နားကို ကပ်ပြောလိုက်တယ်-

" ဘီးက မပေါက်ပါဘူး အမေ့ကိုချစ်ချင်လို့ အချိန် နည်းနည်းရအောင် ဂွင်ဖန်လိုက်တာ"

" ဟောတော် မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ ဘယ်လိုချစ်ချင်တာလဲ ကဲပါ အိမ်ပြန်ရအောင်ပါ ဖိုးကျော်ရဲ့"

ကျုပ် ဆိုင်ကယ်စက်ကိုနှိုးပြီး ကျောင်းဝင်းအနောက်ဖက်ကို ပတ်မောင်းလိုက်တယ်။ ကျောင်းဝင်းနောက်ဖက်မှာက စည်ပင်စျေးပဲရှိတော့ ညဘက်ဆို လူပြတ်တယ်လေ။ ကျောင်းဝင်းအနောက်ဘက်မှာ ခြံစည်းရိုးမရှိတော့ ဆိုင်ကယ်ကို ဒီအတိုင်းပဲ မောင်းဝင်လိုက်တယ်။ အမေက ကျုပ်ရဲ့လက်မောင်းကို ညှစ်ကိုင်ပြီး စိုးရိမ်တဲ့အသံနဲ့ ပြောတယ်-

" ဒုက္ခပဲ ဘာတွေလုပ်ဦးမှာလဲ ကျောင်းစောင့်နဲ့ တွေ့တော့မယ်"

" ကျောင်းစောင့်ကိုတိုးကြီးလား ၉ နာရီခွဲ ချဲဆီးပွဲကြည့်ဖို့ ကျုပ်တို့လမ်းထိပ်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ရောက်နေပြီလေ၊ အိမ်ကထွက်ကထဲက သေချာ လေ့လာထားပြီးသား"

ဆိုင်ကယ်ကို အုတ်ရေကန်နဲ့ကွယ်ရပ်လိုက်ပီး အံ့သြနေတဲ့ အမေ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်း ပါးစပ်ကို ဘာမှပြောမထွက်အောင် ကစ်ဆင်ပိတ်ဆွဲလိုက်တယ်။

" အမေ သိပါတယ်၊ ကျုပ် အမေ့ကိုမလုပ်ရတာ ဘယ်နှရက်ရှိပြီလဲ အိမ်မှာလဲ အခွင့်အရေးလုံးဝကို မရဘူးလေ၊ ဒီည အချိန်ရသလောက်လေး ချစ်ကြရအောင်နော်"

အမေက ပထမတော့ ကျုပ်နမ်းတာကိုယောင်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေဖွင့် ကစ်ဆင်ပြန်ဆွဲနေသေးတယ်၊ ပြီးမှ သတိပြန်ဝင်လာပုံနဲ့ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဝါးတရိုက်လောက်ဝေးတဲ့ အလံတိုင်ရှေ့က မီးတိုင်အလင်းရောင်ကြောင့် အမေ့မျက်နှာမှာ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်မှုတွေ တွေ့မြင်ရတယ်-

" တော်ပြီ ဖိုးကျော်၊ နင် စိတ်မှမှန်သေးရဲ့လား၊

အမေလုပ်တဲ့သူက အခုပဲ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ပြန်လာတာ၊ ဝတ်ရွတ်လာတာလေ၊ နင် အချိန်အခါတောင် မရွေးနိူင်တော့ဘူးလား၊ နင် ငရဲကြီးမှာ မကြောက်ဘူးလား၊ လွှတ် ငါ့ကို"

" သြော် အမေရယ် ကိုယ့်မွေးထုတ်ခဲ့တဲ့ အမေအရင်းကိုတောင် အချီပေါင်းမရေနိုင်အောင် ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် လိုးပြီးပြီပဲ၊ ဘာငရဲကို ကြောက်ရဦးမလဲ၊ ပြီးတော့ အမေက ဝတ်ရွတ်ပြန်လာတာလေ၊ သီလရှင် ဝတ်နေတာမှမဟုတ်တာ၊ အမေနဲ့ဝတ်ရွတ်တဲ့ မိန်းမတွေလည်း ဒီညအိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ အလိုးခံမယ့်သူတွေ အများကြီးပါ၊ ရှာကြံပြီး တွေးပူမနေနဲ့"

ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိလို့ ကြောင်နေတဲ့ အမေ့ကို ရင်ခွင်ထဲပြန်သွင်းပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယုနမ်းပစ်လိုက်တော့ အမေ အွန်းအွန်းဆိုတဲ့ အသံပဲ ထွက်နိုင်တော့တယ်။ ပါးစပ်ကလည်း နမ်းနေရင်း လက်ကလည်း အမေ့ပေါင်ခွဆုံနေရာကို ထဘီပေါ်ကနေပဲ လက်နဲ့ပင့်ကိုင်လိုက်တော့ နွေးပြီးဖောင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စမ်းမိတယ်။ အောင်မယ် သေချာဖိစမ်းကြည့်မှ အမေက လူကသာမူနေတယ် အောက်ကစောက်ဖုတ်က အရည်စိုစပြုနေပြီကိုး။

အမေ စိတ်ထလာတာလည်း ထသင့်ပါတယ်။ အခုပဲ ဘုရားတရားစာတွေ ရွတ်ဖတ်ပြီး ယောဂီဝတ်စုံတောင် မလဲရသေးဘူး၊ သားဖြစ်တဲ့သူက လူမရှိတဲ့ စာသင်ကျောင်းထဲ ဆွဲခေါ်ပြီးလိုးမလို့ လုပ်နေတော့ ရင်တွေအရမ်းခုန်ပြီး စောက်ရေတွေစိမ့်ထွက်လာပြီပေါ့လေ။

အချိန်ကသိပ်မရတော့ နှုးနှပ်နေတာတဲ့ ကြာသွားမှာစိုးလို့ ကျုပ်လည်း လိုရင်းပဲမြန်မြန်သွားဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။ အုတ်ရေကန်နံရံဘက်ကို အမေ့ကိုမျက်နှာမူအောင် ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး နံရံနဲ့ကပ်နေအောင် နောက်ကနေကျောကို ဖိတွန်းလိုက်တယ်။

" အဝတ်အစားတွေ မချွတ်နဲ့နော် ကြာနေမယ်"

အမေက လေသံတိုးတိုးနဲ့ လှည့်ပြောတယ်။ ကျုပ် သဘောပေါက်ပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် အမေ့အပေါ်အကျီကို မချွတ်တော့ဘဲ ယောဂီထဘီအစကို အောက်ကနေဆွဲယူပြီး လှန်လိုက်တယ်။ ထဘီစကို အသာလိပ်ပြီး နောက်ကိုကောက်ချိတ်ထွက်နေတဲ့ အမေ့ရဲ့တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးအထက်မှာ လိပ်တင်လိုက်တယ်။ ဝိုင်းအိတင်းမောက်နေတဲ့ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို မနိုင်မနင်းဖုံးထားရတဲ့ ပင်တီဘောင်းဘီကို အမေ့ဒူးခေါင်းလောက်ရောက်အောင် ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာကို အမေ့ဖင်ကြီးတွေက ဖွေးကနဲပေါ်လာတာ မြင်နေရတယ်။

ကျုပ်လည်း ဘောင်းဘီနဲ့အတွင်းခံဘစ်ကို ဒူးဝက်နေရာအထိလျှောထျလိုက်တော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းကစထွက်ကထဲကနေ တောင်မာနေပြီး လွှတ်တော့မယ့်ဒုံးပျံထိပ်ဖူးကြီးလို ထောင်တက်နေလာတယ်။ ကျုပ်ရဲ့လီးတံကြီးကို လက်နဲ့အသာဖမ်းထိန်းပြီး ဒစ်ထိပ်ဖူးနဲ့ အမေ့ရဲ့ဖင်နှစ်လုံးကြားက စောက်ပေါက်အဝကို ဖိထိုးပြီး ရှာဖွေလိုက်တယ်။ ဝင်နေကျအပေါက်ဆိုတော့ ခဏပဲရှာလိုက်ရပါတယ်။ အရည်စိုပြီးအိနေတဲ့စောက်ဖုတ်ဝကို ရှာတွေတာနဲ့ လီးတဆုံးဝင်အောင် ဖိသွင်းချလိုက်တယ်။

" အား. ..ကြပ်တယ်....အား..."

" အော်လို့ရတယ်နော် ဒီနားပတ်ဝန်းကျင် လူမပြောနဲ့ ခွေးတောင်မရှိဘူး"

လီးအဆုံးထိဝင်သွားတာနဲ့ ခဏလောက်မှိန်းပြီး အမေ့ရဲ့ပူနွေးနူးညံ့တဲ့ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေရဲ့ အရသာကို လီးစိမ်ပြီး ထိတွေ့ဖီးခံနေလိုက်တယ်။

" မိန်းမရယ် ပြောစမ်းပါ၊ ယောဂီထဘီဝတ်ထားတာတောင် ဒီဖင်ကြီးတွေက ဘာလို့အရမ်းလှနေရတာလဲ၊ ဘာလို့ လိုးချင်စရာ ကောင်းနေရတာလဲ"

" မသိဘူးကွာ...လာမမေးနဲ့...လုပ်တော့"

တအောင့်လောက်ကြာအောင် လီးစိမ်ပြီးအားရတော့မှ ခါးနှစ်ဖက်ကိုစုံကိုင်ပြီး ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆောင့်ပါပြီ။ တချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဖင်လုံးကြီးက ပြားအိသွားအောင် အားထည့်ဆောင့်ရင်း ဆောင့်ချက်မြန်လာတော့ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးစလုံး တုန်ခါပြီး ရမ်းနေတာကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ဖီးတွေကပိုတက်လာတယ်-

" ဖောင်း....ဖောင်း.....ဖောင်း.... "

" အား... အား.....အ....အ..."

" မလိုးရတာ တပတ်ကျော်နေပြီ သိလား...အရမ်းလိုးချင်နေတာ....လီးရေတွေစုထားတယ် စောက်ခေါင်းပြည့်လျှံနေအောင် ဖြည့်ပေးမယ်....ယူမလား....မိန်းမ"

" အား အား....ထည့်ပေး ထည့်ပေး..အား"

ငါးမိနစ်လောက်လိုးပေးပြီး အမေ့ကို ကျုပ်ဘက် ပြန်ဆွဲလှည့် ခြေထောက်ကို ခါးမှာချိတ်ခိုင်းပြီး ခါးထစ်ခွင်ချီတဲ့ပုံစံပြောင်းလိုက်တယ်။ အမေ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီး လျှောမကျအောင် ကျုပ်ရဲ့လည်ပင်းကို သု့လက်နှစ်ဘက်နဲ့တွဲခိုခိုင်း သူ့နောက်ကျောကို အုတ်ရေကန်နံရံနဲ့မှီကပ်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို အောက်ကနေပင့်ဆောင့်ပစ်လိုက်တာ လဥနှစ်လုံးပါ ကျွံဝင်သွားမလား မှတ်ရတယ်။ အဲဒီပုံစံနဲ့ ငါးမိနစ်လောက်လိုးပြီးတော့ ခြေထောက်ကညောင်းလာတာရော အရမ်းပြီးချင်လာတာကြောင့် နောက်ဆုံးတချက် အားကုန်ဆောင့်သွင်းပြီး တပတ်စာသုတ်ရေ ထူပြစ်ပြစ်တွေကို အမေ့သားအိမ်ထဲအထိ ဒါရိုက်ဝင်သွားအောင် ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ စုထားတဲ့ အရည်တွေကများတော့ လီးသပ်လျှိုထားတဲ့ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းကြားကနေ ပြန်လျံကျလာပြီး ကျုပ်ပေါင်အတွင်းပိုင်းထိ ယိုစီးကျလာပါတော့တယ်။ နှစ်ယောက်သား ပြီးသွားတဲ့ဖီလင်အရသာထူးကို တအောင့်လောက်ကြာအောင်ပဲ �မှေးပြီးခံလိုက်ရတယ်။ အချိန်သိပ်မရဘူးလေ။

အဖေ ထပ်မေးနေမှာစိုးလို့ သားအမိနှစ်ယောက် ကပျာကရာပြန်ပြင်ပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်ပြန်ခွရပါတယ်။ အမေ့ရဲ့ပင်တီကတော့ စောက်ရေတွေစိုနေပြီမို့ ပြန်မဝတ်ခိုင်းတော့ပဲ ကျုပ် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲပဲ ထည့်ယူလာခဲ့တော့တယ်။ ညကျဂွင်းထုရင် အသုံးဝင်ဦးမှာပါ။အပြန်ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာ အမေက ရမ္မက်အရှိန်မပျယ်သေးတော့ အသက်ရှူမဝသေးဘူး။

" ငါ့သားကတော့ စံပါပဲ၊ အမေ ဘုန်းကြီးကျောင်းအပြန်တောင် ချမ်းသာမပေးဘူး၊ ရအောင်လိုးပစ်တာနော်"

" အမေကလည်း ကျုပ် လီးတောင်လာအောင် ဟော့နေတာကိုးဗျ"

" အမလေးတော် ကျွန်မ ဒီဝတ်စုံနဲ့ပဲ ဘုရားသွား ကျောင်းသွားနေတာ ကြာပေါ့၊ ရှင် ဖီးလာအောင် ဝတ်ပြနေတာမဟုတ်ပေါင်၊ အံ့သြပါ့"

" အင်း ဟုတ်ပါတယ် ကျုပ်ကိုက အမေ့ကိုစွဲလမ်းနေလို့ပါ၊ တကယ်တော့ အမေ ဘာပဲဝတ်နေနေပါ၊ မျက်နှာမြင်ရုံနဲ့ကို လိုးချင်လာတာ၊ လီးကတောင်လာတာ"

" အမလေး တော်ပါတော့ဟယ်၊ အိမ်နားလည်း နီးလာပြီ"

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အဖေက အိမ်ရှေ့အထိ ထွက်စောင့်နေတယ်။ အမေနဲ့ကျုပ်ကလည်း ခိုးစားနေတာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်မဟုတ်တော့ အမူအရာမပျက် မှင်သေသေပါပဲ။ အဖေက ကျုပ်ကို စနေသေးတယ်။

" ဖိုးကျော် မင်း ဘုရားတောင်ရှိခိုးတာ ငါ မတွေ့ဖူးဘူး....အခု မင်းအမေ ဝတ်ရွတ်သွားတာကို အကြိုအပို့လုပ်တော့ ဘာပဲပြောပြော မင်းလည်း ကုသိုလ်ရတယ်၊ မင်းအမေတွက်လည်း နိဗ္ဗာန်ဆော်လုပ်ပေးသလို သဘောရောက်တယ်၊ ကုသိုလ်ရဦးမှာပါကွာ"

စိတ်ထဲကနေ ကျိတ်ပြုံးမိတယ်။ ကုသိုလ်ရမရတော့ မသိဘူး။ ဘုရားစာရွတ်ပြန်လာတဲ့ အမေ့ကို အိမ်မရောက်ခင် လမ်းမှာတင် ယောဂီဝတ်စုံဝတ်ရက်သားနဲ့ မတ်တပ်ဆော်ပစ်လိုက်တာ တခါမှမရဖူးတဲ့ ကာမဖီလင်ကြီး ရလိုက်တာကတော့ သေချာတယ်။ အဖေ ပြောသလို နိဗ္ဗာန်ဆော်ပေါ့။ အမေရော ကျုပ်ရော ကာမနိဗ္ဗာန်ရောက်သွားသလား မှတ်ရအောင် ရှယ်ပလန်နဲ့ ဆော်ပေးလိုက်တဲ့ နိဗ္ဗာန်ဆော်။ အဝတ်အစားလဲပြီး ပြန်ထွက်လာတဲ့ အမေ့ကို လှမ်းခိုးကြည့်တော့ အမေလည်း ကျုပ်လို တွေးနေလို့လားမသိဘူး၊ မျက်နှာက မချိုမချဥ်ပြုံးချင်သလိုလို ဖြစ်နေပြီ။ အမေ့ကိုမျက်နှာပေးကို ကြည့်နေရင်း လီးကပြန်မာလာချင်တယ်။ ကျုပ် ခုနကပြောတာ အမှန်ပါပဲ။ ကျုပ် ဒီမိန်းမကို မျက်နှာကြည့်ရုံနဲ့တင် လိုးချင်လာအောင် အရမ်းတပ်မက်မိနေပြီပဲ။

````````````````````````````

(20)

အမေနဲ့ကျုပ်ကြားက အချစ်ချောင်းလေးခြားသလို ဖြစ်နေရာကနေ ဝတ်ရွတ်ပွဲအပြန်ညမှာ အချိန်ရသလောက်လေး လိုးပေးလိုက်ပြီးနောက်ပိုင်း ဆက်ဆံရေးလေးပြန်ကောင်းလာပါတယ်။ ကျုပ်အထင်တော့ အမေ့စိတ်ထဲမှာ သားအမိချင်း ကျူးလွန်မိနေတယ်ဆိုတဲ့ အပြစ်ရှိသလိုခံစားမှုနဲ့ တဘက်မှာလဲ သူမွေးထားတဲ့သားအရင်းက လင်ငယ်ပြန်ဖြစ်ပြီး ခိုးစားတာကိုခံနေရတဲ့ တိတ်တခိုးဖီလင်လေး လွန်ဆွဲနေတယ်လို့ ထင်တာပဲ။ စိတ်ကောင်းလေးဝင်လာရင် ကျုပ်ကို အနားအကပ်မခံဘဲ တိတ်တိတ်ပုန်းဇာတ်လမ်းလေးကို တခန်းရပ်မလိုပြင်လိုက်၊ အရူးအမဲသားကျွေးမိသလို အမေ့အဖုတ်ကြီးကို စွဲနေတဲ့ကျုပ်ကလည်း အခွင့်အရေးရတာနဲ့ ကောင်းကောင်းကြီး ဖြုတ်ပေးလိုက်၊ အဲဒီလိုလိုးခံရရင် အမေတယောက် လီးဆိပ်မိပြီး ကျုပ်ဘက်ကိုပြန်လည်လာ၊ ရမ္မက်အိုင်ထဲကို တခါပြန်မြုပ်၊ အဲလိုနဲ့ သံသရာလည်နေတာ။ ကျုပ်ကတော့ အဲလိုမြင်တာပဲ။

အမေ အဲလိုချီတုံချတုံဖြစ်နေရတဲ့ အကြောင်းက အဓိက အဖေ ရှိနေလို့ပါပဲ။ ကျုပ် လိုးတာခံနေတဲ့အချိန် ဘယ်လောက်ပဲ ကော့ပြီးခံပေးနေနေ၊ အဖေ့နားပြန်ရောက်တာနဲ့ လင်ကြီးမျက်နှာကြည့်ပြီး ကျုပ်ကို ခပ်တန်းတန်းပြန်ဖြစ်သွားတာ။ အဖေ မရှိရင် ကောင်းမှာပဲဗျာ။ အဖေမရှိရင် အမေ့အတွက် သားအဖြစ်ရော၊ လင်အဖြစ်ရော အားကိုးစရာ ကျုပ်ပဲ ကျန်မယ်။ သားအမိနှစ်ယောက်စာ ကျုပ် အလုပ်လုပ်ရှာကြွေးပြီး အမေ့ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလည်း ပြိုင်ဖက်မရှိ တယောက်ထဲအပိုင်စီးပြီး နေ့စဥ်မှန်မှန်လိုးနေရုံပဲ။

အဖေ မရှိရင်ကောင်းမယ်လို့တွေးမိပေမယ့် အဖေ့ကို ကျုပ် စိတ်နဲ့တောင် မပြစ်မှားရဲပါဘူး။ ကျုပ်က အဖေ့ကို မေတ္တာသာသိပ်မရှိတာ၊ ကိုယ်ထိလက်ရောက် လုပ်ရလောက်အောင်အထိတော့ မမိုက်ရိုင်းသေးဘူး။ သူ့မယား ကျုပ်အမေကို သူမသိအောင် ကြာကူလီလုပ်ပြီး ခိုးစားမိသွားတာတော့ မတတ်နိုင်ဘူးပေါ့လေ။ ဆန္ဒကို ချွန်းအုပ်လို့မှ မရတာ။ ဒါပေမယ့် အဖေသာ သေသွားရင် ကောင်းမှာပဲလို့ တွေးမိတာတော့ အမှန်ပဲဗျ။ ငရဲကြီးချင်ကြီးတော့ဗျာ မတတ်နိုင်ဘူး။ အမေ့ကိုတောင် ပြန်လိုးမိနေပြီပဲ။ အဲလိုသေစေချင်ပေမယ့် အဖေ့ကို ကျုပ် ဘာမှတော့ မကြံစည်ဝံ့ပါဘူး။ အမေ့ကိုလိုးမိသွားတာက ကျုပ်ရဲ့စွဲလမ်းစိတ်ကြောင့် ဖြစ်သွားတာဆိုပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့ဗီဇအရ လူတယောက်ကို ထိခိုက်ပျက်စီးအောင် လုပ်တဲ့ စိတ်ပုတ်စိတ်ယုတ် မရှိပါဘူး။

အဖေ ဆိုင်ကယ်အက်စီးဒင့်ဒဏ်ရာက သက်သာလာတော့ ရန်ကုန်က အမျိုးတွေဆီ ခရီးထွက်ပြန်တယ်။ လေးညအိပ်ခရီးတဲ့။ ကျုပ်ကတော့ ချီးတွင်းထဲပြုတ်ကျတဲ့ ခွေးလို ဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ။ ကားစီးသွားတဲ့ အဖေက ခရီးတဝက်မကျိုးသေးဘူး။ သူတို့လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ကျုပ်က အမေ့ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးနေပြီ။ ကျုပ်လည်း နှစ်ချီပြီးလို့ အမေ့နို့နှစ်မွှာကြားမှာ မျက်နှာအပ်ပြီး အမောဖြေနေတုန်း အမေ့ဆီကို အဖေဖုန်းဆက်လာတယ်။ အမေက ထဘီကိုရင်လျှားဝတ်ပြီး ကုတင်အောက်ကို ခြေချလျက် ထထိုင်ပြီး ဖုန်းပြန်ပြောပါတယ်။ အဖေ စီးလာတဲ့ လိုင်းကားက ထမင်းစားနားပြီး စက်ပြန်နှိုးမရလို့ ကားပြင်နေတုန်း ပျင်းလို့ အမေ့ဆီ ဖုန်းဆက်တာတဲ့။

စပီကာဖွင့်မထားပေမယ့် အမေ့နားမှာ ကျုပ်က တုန်းလုန်းလှဲနေတာမို့ တဖက်ကအဖေ့ရဲ့အသံကိုပါ ကောင်းကောင်းကြားရပါတယ်။

" မင်းသား ဖိုးကျော် အိမ်မှာရှိလား"

" အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ တီဗီကြည့်နေတယ်"

" အေး ညဘက်အပြင်သွားမနေနဲ့ဦးလို့ ၊ အခုခေတ်က သူခိုးသူဝှက်က ပေါတယ်၊ မအေတယောက်ထဲရှိတာ လျှောက်လည်နေမှာစိုးလို့"

" သားက လိမ္မာပြီးသားပါ၊ ရှင်ကိုက သားလေးတယောက်ရှိတာကို အကောင်းမမြင် ဆူချင်ပြောချင်နေတာ သိလား"

အမေ ဖုန်းပြောနေတုန်း ကျုပ်လည်း ခုတင်ပေါ်ကထပြီး မီးဖိုခန်းထဲဝင် sprite တဗူးဖွင့်ပြီး ကြက်ဥတလုံးထည့်ခေါက် သောက်လိုက်တယ်။ ဒီည လူက လန်းဆန်းနေမှဖြစ်မယ်။ ပြတ်လတ်နေတာတွေ အတိုးချပြီး အမေ့ကို တညလုံး non stop ဖြုတ်ပေးရမယ်လေ။ ဒါကြောင့် အင်ဂျင်ကောင်းအောင် ဆီထည့်ပေးတဲ့သဘော။

အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ အမေက ခုတင်အစွန်းမှာထိုင်ရက်သား ဖုန်းပြောနေတုန်း။ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာတဲ့ ကျုပ်ကို မျက်လုံးပြူးပြပြီး ရှူး တိုးတိုးဆိုတဲ့ အမူအယာလုပ်ပြတယ်။ ခြေသံပြင်းလို့ ထင်ပါတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ရယ်ချင်သွားမိတယ်။ အမေက သားနဲ့သာခိုးစားနေရတယ်၊ အဖေ့ကိုလည်း အရမ်းကြောက်တတ်သေးတယ်။

ဟုတ်မှာပဲလေ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်မိနစ်လောက်ကမှ ဒီကုတင်ပေါ်မှာ သားအရင်းနဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးထားကြပြီး ယောကျ်ားနဲ့ ထဖုန်းပြောရတော့ မလုံမလဲတော့ ဖြစ်နေမှာပဲ။ တော်သေးတယ် အဖေက video call တွေဘာတွေ မခေါ်တတ်လို့။ v call သာ ခေါ်လိုက်ရင် ဆံပင်ကပိုကရို၊ ထမီရင်လျှားနဲ့ ချွေးတွေပြန်နေတဲ့ အမေ့ပုံစံကို မြင်တာနဲ့ ကွိုင်တက်ပြီပဲ။ ကျုပ်လည်း ဖုန်းပြောနေတဲ့ အမေ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရပ်ပြီး ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တော့ ပြန်တောင်နေတဲ့ လီးတံကြီးက အမေ့မျက်နှာအောက်မှာ ငေါက်ကနဲ ထောင်လာတယ်။ အမေက စကားပြောမပျက်ဘဲ ကျုပ်ကို မျက်မှောင်ကုပ်ပြ၊ ခေါင်းရမ်းပြနေတယ်။

အခုဖြစ်နေတဲ့အနေအထားအရ ဂျပန်အောကားတွေက ဇာတ်ဝင်ခန်းကို သတိရမိတယ်။ မိန်းမက လင်ငယ်နဲ့လိုးနေချိန် လင်ကြီးကဖုန်းဆက်လာတော့ ဖုန်းပြန်ပြော၊ ဘေးကလင်ငယ်က ဖုန်းပြောနေတုန်း မိန်းမကို လီးစုပ်ခိုင်း၊ မိန်းမက ပါးစပ်ထဲကလီးဗလုံးဗထွေးနဲ့ ဖုန်းဆက်ပြော၊ ဟိုဘက်က လင်ကြီး ငပိန်းကလည်း မရိပ်မိပေါ့ဘူးဗျာ။ သိပ်တော့ ယုတ္တိမရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဂျပန်ကားဆိုတော့ အဲလို အိုဗာလေးတွေ အမြဲပါတာပဲလေ။ ကျုပ်လည်း အဲဒီစိတ်ကူးလေး ဝင်လာလို့ အမေ့ရှေ့မှာ ရပ်ပြီး လီးထုတ်ပြလိုက်တာ။ ဂျပန်ကားထဲကလို အမေ့ပါးစပ်ထဲ လီးသွားထည့်လို့တော့ မရဘူးပေါ့ဗျာ။ အဲဒါနဲ့ မဟုတ်တာလုပ်ရရင် ဖြတ်ထိုးညဏ်ကောင်းတဲ့ ကျုပ်ခေါင်းထဲကို အကြံလေးတခု ဝင်လာတယ်။ မျက်မှောင်ကြုပ်ပြီး မော့ကြည့်နေတဲ့ အမေ့ကို ပြီတီတီလေးပြန်ပြုံးပြပြီး အမေ့ရှေ့မှာပဲ မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တယ်။

" မင်းသားကို မိန်းမပေးစားဖို့ ရှာဦးလေကွာ၊ ဒါမှ ဒီကောင် အပိုးပျိုးသွားမှာ"

ဖုန်းစပီကာထဲက အဖေ့အသံကိုကြားလိုက်ရတော့ ကျုပ် ပြုံးလိုက်မိသေးတယ်။ မိန်းမမယူတော့ဘူး ခင်ဗျားမိန်းမကိုပဲ မယားလုပ်နေရတာ မဝသေးဘူး အဖေရေလို့ စိတ်ထဲကပြန်ပြောလိုက်တယ်။

" သူလည်း အရွယ်ရောက်နေပြီပဲ၊ သူ့ဘာသာ ကြိုက်တဲ့မိန်းမတွေ့ရင် ပေးစားမှာပေါ့တော်"

အမေ ပြန်ပြောနေတုန်း ထဘီအောက်နားစကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တဖြည်းဖြည်း လိပ်တင်လိုက်တယ်။ ခြေသလုံးကနေ လိပ်မလာလိုက်တာ ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံး ပေါ်တဲ့အထိ ထဘီစကို လိပ်တင်လိုက်တယ်။ ကျုပ် ဘာလုပ်တော့မလဲ ရိပ်မိသွားပုံရတဲ့ အမေက ထဘီစကိုပြန်ဖြေချဖို့ အားနေတဲ့ လက်တဖက်နဲ့ လာဆွဲဖို့ကြိုးစားတယ်။ ကျုပ်က လက်နှစ်ဖက်လုံးအားနေတော့ လာတားဆီးတဲ့ အမေ့လက်ကို လက်တဖက်နဲ့ ဖမ်းဆုပ်ထားပြီး ကျန်တဲ့ လက်က ထဘီအစကို ပေါင်ရင်းထိရောက်အောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဆွဲကပ်ပြီး လိပ်လိုက်တယ်။ ထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်မှာ ထဘီစလွတ်သွားပြီဖြစ်တဲ့ အမေ့ရဲ့ခွဆုံက စောက်မွှေးအုံအထူကြီးနဲ့ စောက်ဖုတ်မြောင်းကြီးက အထင်းသား ပေါ်လာပါပြီ။ အမေကတော့ လက်တဖက်အားနဲ့ ကျုပ်ကို တားဆီးဖို့ ကြိုးစားနေတုန်း။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့ လက်တဖက်ချုပ်အားကို အမေ မယှဥ်နိုင်ပါဘူး။

ကျုပ်လည်း ထဘီစတွေကို အမေ့ခါးနားကပ်နေအောင် စိတ်ကြိုက်လိပ်တင်ပြီးမှ လက်ကို အမေ့ခါးနောက်ကနေ ရစ်ပွေ့ပြီး အမေ့အောက်ပိုင်းတခုလုံးကို ကျုပ်မျက်နှာဖက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲပွေ့ယူလိုက်တယ်။ မွေ့ယာအိအိထဲမှာ မြုပ်ဝင်နေတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးနှစ်လုံးက လျှောကနဲ ပွတ်ဆွဲပြီး ကျုပ် မျက်နှာနားကို တိုးကပ်လာတယ်။ နောက်ကို လန်လဲတော့မလို ဟန်ချက်ပျက်သွားတဲ့ အမေက လန့်ပြီး ဖုန်း​ပြောနေရင်း အာမေဋိတ်သံ ထွက်သွားတယ်။

" ဟဲ့ ဟဲ့"

" မိန်းမ ဘာဖြစ်တာတုန်းဟ အလန့်တကြား"

အမေလည်း ရုတ်တရက်ဘာပြောရမှန်းမသိဘဲ ခဏလေး ငြိမ်သွားပြီမှ လေသံမှန်မှန် အိန္ဒြေဆည်ပြီး ပြန်ဖြေပါတယ်။

" ခုတင်အောက်က ကြွက်ဖြတ်ပြေးလို့"

" မင်းကို ဒါကြောင့်မို့ ကြောင်မွေးထားပါ ငါ ပြောသားပဲ။ ဘေးအိမ်ကကြောင်လေး လာလာနေတာကို မောင်းထုတ်ပစ်တာကိုး။ အဝတ်အစားတွေ ကြွက်ကိုက်ကုန်ဦးမယ်။"

" အဲဒီကြောင်က ကြွက်ခုတ်တာနောက်မှ၊ ဟင်းတွေ ခိုးခိုးစားနေလို့ မောင်းထုတ်တာ အကိုရေ"

မိန်းမတွေက ဒါမျိုးကျ ညဏ်ပြေးသားပဲ။ ကျုပ်သာ အမေ့နေရာဆို ဘာဖြေရမှန်း စဥ်းစားတတ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အခု အမေလန့်သွားအောင် လုပ်လိုက်တာ ကြွက်မဟုတ်ပဲ ကျုပ်မှန်းသာ အဖေ သိသွားရင်တော့....။ ကြောင်တော့ကြောင်ပဲ။ ဟင်းခိုးတော့ မစားဘူး။ အခု ကျုပ်မျက်နှာနား ကပ်လာတဲ့ မုန့်ပေါင်းကြီးကို ခိုးစားနေတဲ့ကြောင်လေ ဟီး။

အခု ဖြစ်နေတဲ့ ပုံစံအနေအထားကို ခင်ဗျားတို့ မျက်လုံးထဲမြင်မယ် ထင်တယ်။ ခုတင်ပေါ် ထိုင်နေတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးနှစ်လုံးက ရှေ့ကိုလျှောထွက်လာပြီး စောက်ဖုတ်အုံကြီးက ကျုပ်မျက်နှာနား ထိတော့မတတ် ကပ်လာပါပြီ။ ကျုပ်လည်း ပုံစံပိုကျသွားအောင် အောက်ပိုင်းဗလာဖြစ်နေတဲ့ အမေ့ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကို ကျုပ်ပခုံးတဖက်တချက်မှာ ပွေ့တင်ပြီး ထမ်းလိုက်ပါတယ်။ ဒီတခါတော့ အမေ မတားတော့ပါဘူး။ အားနေတဲ့လက်က နောက်ဖက်ကို လန်လဲမသွားအောင် နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ထိန်းထားပါတယ်။ 

အဲလို လန်ပြီး လက်ထောက်လိုက်မှ အမေ့အောက်ပိုင်းတခုလုံး ပိုကော့တက်လာပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးက ကျုပ် မျက်နှာကို လာထိတော့တာပဲ။ ကျုပ်လည်း ခေါင်းကို ချိန်သားကိုက် နေရာပြင်ထားလိုက်တော့ အမေ့စောက်ဖုတ်ဝကြီးကို ကျုပ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းအစုံနဲ့ အသင့်စောင့်ပြီး ဖိဖမ်းလိုက်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ မိုက်တယ်ဗျာ။ ခုနကမှ ကျုပ် လိုးထားလို့ အရည်တွေ စိုစွတ်နေဆဲ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းလွှာကြားထဲ စိုအိပြီး နစ်ဝင်သွားတယ်။ အမေ့စောက်မွှေး လိမ်လိမ်ကောက်ကောက်လေးတွေက ကျုပ် နှာခေါင်းဝထဲတောင် ဝင်တော့မလိုဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်လည်း အမေ့ဖင်ဝနားကနေ လျှာကိုအပြားလိုက်ပွတ်ဆွဲပြီး စောက်ဖုတ်မြောင်းတလျှောက် အောက်ကနေအပေါ်အထိ ဒေါင်လိုက်ဖိပြီး ဖြေးဖြေးလေး လျက်ပေးလိုက်တယ်။

" အား..... ရှီး "

ဆောင့်တက်လာတဲ့ အောက်ပိုင်းကလာတဲ့ အရသာကြောင့် အမေ့တကိုယ်လုံး တုန်သွားပြီး ပါးစပ်က ဖီးသံပါ လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားပါတယ်။ ဒီတခါတော့ အမေ သတိရှိပါတယ်။ အဖေနဲ့ပြောနေဆဲတန်းလန်း ဖုန်းကို မိုက်နေရာက လက်နဲ့အုပ်ပြီး မွေ့ယာပေါ် ဖိကပ်လိုက်တယ်။ အမေ့အသံကို အဖေမကြားရတော့ ဟိုဘက်ကနေ (ဟလို ဟလို)နဲ့ ခေါ်နေတယ်။ ကျုပ်ကတော့ အမေ့ခွဆုံကြား ခေါင်းမြုပ်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဒေါင်လိုက်အနေအထားနဲ့ ရေခဲချောင်းလျက်သလို ထက်အောက်အစုန်အဆန် ကောင်းကောင်းကြီး လျက်ပေးနေပါပြီ။ အမေလည်း ဖီးတွေ တက်လာပြီး ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးနဲ့ ဖိညှပ်လိုက်တယ်။ 

သူ့လက်တဖက်နဲ့ ကျုပ်ဆံပင်တွေကိုဖွကိုင်ပြီး ခေါင်းကို သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ပိုကပ်သွားအောင် ဖိကိုင်လာတယ်။ အခုချိန် ကျုပ် လျှာနဲ့လျက်တာရပ်ချင်လို့တောင် ရပ်လို့မရတော့ဘူး။ အမေလုပ်နေပုံနဲ့ ကျုပ်ခေါင်းက သူ့ခွဆုံကြားထဲ ဆင်ကော်နဲ့ကပ်ထားသလိုကို ဖြစ်နေပြီ။အမေ့အဖုတ်အတွင်းဘက်ဆီက ရှေ့ပြေး စောက်ရေကြည်လေးတွေက ကျုပ်လျှာပြင်ပေါ် စိမ့်ကျလာပြီဖြစ်လို့ ညှီစို့စို့အရသာလေးကို ရနေပါပြီ။ ကျုပ်လည်း လျှာဖျားကို ဆန့်ထုတ်ပြီး အမေ့စောက်ပေါက်ဝထဲကို ရသလောက် ထိုးထည့်ပြီး

အတွင်းသားလေးတွေကို လျှာဖျားမှီသလောက် တို့ထိပြီး လျက်ပေးနေပါတော့တယ်။

အဖေကတော့ ဟိုဘက်ကနေ ဟလို ဟလို လုပ်နေတုန်း။ အမေက အသံမထွက်အောင် သူ့ပါးစပ်သူ လက်နဲ့ပိတ်ပြီး ပြန်ထိန်းလိုက်တယ်။ ဖုန်းကို နားမှာ ပြန်ကပ်ပြီး...

" ဟလို ဖုန်းလိုင်းက ဘာဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး။အကို့အသံကို ဒီဘက်က မကြားရတော့ဘူး။ "

" ဟုတ်လား ဒီဘက်ကလည်း မိန်းမရဲ့ အသံ ဘာမှ မကြားရတော့ဘူး။ အဲဒါဆိုလည်း ဒါပဲလေနော်။ ကားလည်း ပြန်ထွက်တော့မယ် ထင်တယ်။ ည မအိပ်ခင် ဆေးသောက်ဖို့ မမေ့နဲ့။ "

" ဟုတ်ကဲ့ အကို။ ကားစီးနေရင်း ဂုဏ်တော်လေး ရွတ်သွားဦးနော်။ "

တတ်လည်း တတ်နိုင်တဲ့ မိန်းမပဲဗျာ။ သူ့သားက စောက်ဖုတ်ကို စိမ်ပြေနပြေလျက်ပေးနေတာခံရင်း လင်ကြီးကို ဂုဏ်တော်ရွတ်ဖို့ သတိပေးနိုင်သေးတယ်။ ဖုန်းချလိုက်တာနဲ့ အမေလည်း ကျုပ် ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့စုံကိုင်ရင်း လျှာဖျားနဲ့လိုးနေတဲ့ ကျုပ်ပါးစပ်ကို သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ ကော့ကော့ထိုးပေးရင်း ပါးစပ်က အတိုးချ ပြီး သံစုံငြီးပါတော့တယ်။

" အာ....အ.... မောင်ရယ် ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ...သေတော့မှာပဲကွာ.... အင်း..အား...အား"

ကျုပ်လည်း ခေါင်းဖော်မရတဲ့အပြင် စောက်ဖုတ်ညှီနံကြောင့် အသက်ရှူကြပ်သလိုလို ဖြစ်လာပေမယ့် ကာမဇောကပ်နေတော့ အသက်ကိုမဝတဝရှူပြီး အမေ့စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားတွေရော၊ အတွင်းသားတွေပါ ဒရစပ် လျှာနဲ့ပတ်မွှေပြီး လျက်ပေးလိုက်တာ အမေ့ခင်မျာ စောက်ရေတွေ ဗွက်ထအောင် စိမ့်ထွက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် နောက်ပြန်လန်လဲကျကာ တချီပြီးသွားပါတော့တယ်။

ကျုပ်လည်း ခေါင်းကိုပေါင်နဲ့ညှပ်ခံထားရတဲ့ အနေအထားကနေ လွတ်မြောက်သွားတဲ့အတွက် အသပ်ဝအောင်ရှူပြီး အမေ့စောက်ခေါင်းထဲက ထွက်လာတဲ့ စောက်ရေတွေကို စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်း၊ ပေါင်ခြံကြား နဲ့ ဖင်ပေါက်ဆီကိုသွားတဲ့ မြောင်းကြားမကျန် ပြောင်စင်အောင် အပြီးအစီးလျက်ပေးလိုက်ပါတယ်။

အမေကတော့ မွေ့ရာထက်မှာ ပက်လက်လန်လဲပြီး နှုတ်ခမ်းလေး ဟစိဟစိနဲ့ မျက်လုံးတွေမှိတ်ပြီး တချီပြီးသွားတဲ့ အရသာလေးကို မှိန်းခံနေပါတယ်။ ကျုပ် လိပ်တင်ထားတဲ့ ထဘီအနားစကလည်း ဗိုက်အထိလန်တက်နေပြီး အပေါ်ပိုင်းက ရင်လျှားစကပြုတ်လုဆဲဆဲ နို့အုံကြီးတွေ တဝက်လောက် ပေါ်နေပါတယ်။ ကျုပ်လည်း ပခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ အမေ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ဘေးကိုအသာဖြဲချပြီး မတ်တပ်ပြန်ရပ်လိုက်တယ်။ အမေကတော့ ခုတင်ပေါ် လူကပက်လက်ဆိုပေမယ့် ခြေနှစ်ချောင်းက ခုတင်အောက်တွဲလောင်းကျပြီး ကြမ်းပြင်ကို ခြေဖျားလေး မထိတထိဖြစ်နေပါတယ်။

သူက တချီပြီးပေမယ့် ကျုပ်က စတောင်မစရသေးဘူးလေ။ လီးက တောင်လွန်းလို့ ဗိုက်နားတောင် ပြန်ကပ်နေပြီ။ အမေ့ကို ခနလေးပဲ အနားပေးပြီး လုပ်ငန်းပြန်စဖို့ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပြန်မပြီး ကျုပ်ပခုံးပေါ်မှာ ထောက်ရက် ပြန်တင်လိုက်တယ်။ ပေါင်ကားရက်အနေအထား ဖြစ်သွားပြီမို့ အမေ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ရပ်လိုက်ပြီး ပြဲလန်နေပြီဖြစ်တဲ့ ဒစ်ထိပ်ဖူးကို စိုစွတ်နေဆဲ အမေ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်တော့ အမေက ခေါင်းထောင်ကြည့်တယ်။

" လူဆိုးလေး အဖေနဲ့ဖုန်းပြောတာတောင် အေးအေး မပြောရဘူး။ အောက်ကနေ လျှောက်လုပ်နေတာ အမေကို။"

" အဲလို လျှောက်လုပ်တာ မကြိုက်ဘူးပေါ့"

" အေး မကြိုက်ဘူး ဘာဖြစ်လဲ"

အမေက ပြုံးစိစိနဲ့ ကျုပ်ကို စနေပြီ။ သူ အဲဒီလို စလေ ကျုပ်က ပိုထန်လေပဲ။ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကိုင်ပြီး ကွမ်းသီးလုံးဒစ်မြုတ်အောင် စောက်ဖုတ်ထဲကို မြှင်းထည့်လိုက်တော့ မျက်စိလေးမှေးသွားပြီး ခေါင်းလေးနောက်ပြန်လန်သွားတယ်။

" လင်ကြီးနဲ့ စကားပြောနေတုန်း လင်ငယ်က စောက်ဖုတ်လျက်ပေးတော့ အမေ ဖီးပိုလာတယ် ဟုတ်။ အရည်တွေ ခါတိုင်းထက် ပိုထွက်တယ်။"

" ဟုတ်လား တမျိုးတော့ တမျိုးကြီးပဲ သိလား"

" တမျိုးကြီး မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါ ဖီးလာတာလေ။ ဖီးလာတာလို့ပြော"

" လုပ်ပြီ အကြပ်ကိုင်ပြန်ပြီ။ အင်းကွာ ဖီးပိုလာတယ် ဟုတ်ပြီလား။ ဒီတခါလုပ်ပြီးရင် အိပ်မယ် မဟုတ်လား"

" မအိပ်ပါဘူး။ အမေ ဖုန်းပြောနေတုန်း ကျုပ် sprite နဲ့ ကြက်ဥ ဖျော်သောက်ထားတာ။ အဖေ မရှိတဲ့အချိန် တန်အောင် တညလုံးလိုးမှာ သိလား"

" ဘုရား ကယ်တော်မူပါ ဘယ်လိုသားမျိုး မွေးထားမိပါလိမ့်နော်"

ကျုပ်လည်း ပါးစပ်ကလည်း ပြောရင်း လက်ကလည်း အမေ့ရင်လျှားထဘီစကို ဆွဲဖြုတ်ပြီး ခါးဖိရောက်အောင် ဆွဲချလိုက်တယ်။ အပေါ်ပိုင်းဗလာ ဖြစ်သွားလို့ ရှင်းရှင်းကြီးပေါ်လာတဲ့ အမေ့နို့ကြီး နှစ်လုံးကို ဂျုံနယ်သလို ညှစ်ကိုင်ပြီး ဒူးကိုကွေး၊ ထိပ်ဝဝင်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ လီးတံကို ဆက်ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ခုတင်ဘေးမတ်တပ်ရပ်ပြီး ဖိချလိုးရတဲ့ ပုံစံက အတော်ထိပါတယ်။ အားလည်းပိုပြီး ပါတယ်။ အရည်တွေစိုရွှန်းပြီး နူးအိနေတဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေကို လီးတံကြီးက သပ်လျှိုသလို တအိအိထိုးခွင်းပြီး လီးထိပ်က သားအိမ်ဝကို ထိုးဖိမိတဲ့အထိ တခါတည်း ဝင်သွားပါတယ်။ အောက်က အမေကတော့ ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားပြီး အိပ်ယာခင်းစတွေကို စုကိုင်ဆွဲပြီး လိမ်ပစ်လိုက်မိတဲ့အထိ ထိသွားပါတယ်။ ကျုပ်လည်း ဆောင့်အားပိုထွက်လာအောင် လက်နှစ်ဖက်ကို နို့နယ်နေရာက အမေ့ခါးနေရာကို စုံပြောင်းကိုင်ပြီး လဥနှစ်လုံးပါ အဖုတ်ထဲကျွံဝင်သွားမလား ထင်ရအောင် အားကုန်ဆောင့်လိုးပါတော့တယ်။

" ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖရောက် ဖရောက် ဖရောက်"

" အား...အား... သေပြီ.... အ..အ.."

လိုးနေရင်း အရမ်းကောင်းလာတော့ အားမရတော့ဘဲ ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကို အိပ်ရာပေါ်တက်နင်းပြီး ညာခြေတချောင်းထဲ ကြမ်းကိုထောက်ထားပြီး အားပြုရင်း အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို တကိုယ်လုံး ဝိတ်အားနဲ့ဖိချ ပြီးဆောင့်လိုးပစ်မိပါတော့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံး အားကုန်သုံးဖိလိုးနေတာကြောင့် အမေ့တကိုယ်လုံး စပရိန်မွေ့ယာထဲကို နစ်ဝင်မတတ် ပြားကပ်သွားပြီး အောက်ကနေ တအီးအီးနဲ့ ခံရရှာပါတော့တယ်။ ဆယ်မိနစ်လောက် ဆောင့်ပေးပြီးနောက်မှာ ထိန်းမရတော့တဲ့အတွက် ခပ်သွက်သွက်အရှိန်မြှင့်ဆောင့်ပေးပြီး လီးထိပ်က ကျင်ကနဲ အချက်ပေးချိန်မှာ အမေ့သားအိမ်ဝကို အားကုန်ဆောင့်ကပ်ဖိထားပြီး လီးရည်တွေ သကြ်န်ရေပိုက်နဲ့ ထိုးသလို ပန်းထည့်ရင်း တချီပြီးသွားပါတော့တယ်။

အဲဒီညက ကျုပ်တို့အိမ်ထဲကိုခိုးဝင်ပြီး နံရံမှာကပ် နားထောင်ကြည့်ရင် ကုတင်နဲ့မွေ့ယာပွတ်ဆွဲသံ တဂျိဂျိ နဲ့ အမေ့ရဲ့ ညည်းညူသံသဲ့သဲ့ကို မနက် ၄ နာရီခွဲအထိ ကြားရမှာသေချာပါတယ်။..

```````````````````````````

(21)

အဖေ ရန်ကုန်သွားနေတဲ့ ကားပေါ်မှာ ရှိနေတုန်း အိမ်မှာကျန်ခဲ့တဲ့ ကျုပ်တို့သားအမိဟာ အဖေတို့လင်မယား အိပ်ရာပေါ်မှာ မနက် ၄ နာရီခွဲအထိ ရေကုန်ရေခမ်းလိုးကြပြီး ပန်းပန်းနဲ့အိပ်ပျော်သွားတာ မနက် ၈ နာရီမှ အိပ်ရာနိုးကြတယ်။ အမေက စျေးအပြေးလေးသွား၊ ကျုပ်ကတော့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ဘော်ဒါတွေနဲ့ ခဏသွားထိုင်၊ လေပန်းပြီးမှ အိမ်ကို ပြန်လာတယ်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျုပ်တို့သားအမိဘဝကို အလှည့်အပြောင်းကြီး ဖြစ်စေမယ့် သတင်းကြီးတခုက စောင့်ကြိုနေတယ်။ အဖေတို့ စီးသွားတဲ့ express ကား အမြန်လမ်းမှာပဲ �မှောက်လို့ လူတွေ အများကြီးသေကုန်တယ်။ အဖေလည်း တောင်ငူဆေးရုံမှာ သေလုမြောပါးဒဏ်ရာတွေနဲ့ အခြေအနေ မကောင်းဘူးတဲ့။ သတင်းကြားကြားချင်း အမေရော ကျုပ်ရော အံ့သြဝမ်းနည်းမှုက ပြောမပြတတ်အောင်ပဲ။

ကျုပ်က အိမ်မှာ အမေ့ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးနေတဲ့အချိန်မှာ အဖေတို့ကားမှောက်တာပဲ။ အမေ့ကို မယားအဖြစ် အပိုင်ရဖို့ အဖေ မရှိရင်ကောင်းမှာပဲဆိုတဲ့ အတွေးဝင်ခဲ့ပေမယ့် အခုလို အဖြစ်ဆိုးမျိုးကြီးနဲ့ သေရမယ့်အဖြစ်မျိုးကိုတော့ မဖြစ်စေချင်ရိုး အမှန်ပါဗျာ။ ဒီကြားထဲ အမေအရင်းကို ကြာကူလီရိုက်ပြီး ခိုးစားမိလို့ လာဘ်ပိတ်ပြီး အဖေ အခုလိုကံဆိုးသွားတာလားလို့ ကျုပ် စိုးရိမ်မိတယ်။ အမေလည်း ကျုပ်လို တွေးမိတယ်ထင်တယ်။ သတင်းကြားကတည်းက မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျပြီး ပါးစပ်ကလည်း ( အကို အခုလို ဖြစ်ရတာ ကျွန်မကြောင့်၊ ငါ့ယောကျ်ား အခုလိုဖြစ်ရတာငါ့ကြောင့်)လို့ တဖွဖွရွတ်ပြီး ငိုနေတော့တယ်။

အဖေဆေးရုံတင်ထားရတဲ့ တောင်ငူကို ကားငှားပြီး လိုက်သွားတော့ တလမ်းလုံး ကျုပ်ကိုလည်း စကားမပြောတော့ဘဲ ငိုလိုက်ငိုင်လိုက်နဲ့ ပူဆွေးသောက ရောက်နေတော့တယ်။ ကျုပ်မှာလည်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားချက်ကြောင့် ဝမ်းနည်းနောင်တတွေ ရနေမိတယ်။ လောကကြီးမှာ ကြိုက်စရာ မိန်းမတွေ တပုံကြီးရှိတဲ့အထဲကမှ ကိုယ့်အမေအရင်းကို ပြန်တပ်မက်လိုချင်နေတဲ့ ကျုပ်ကိုကျုပ်လည်း ပထမဆုံးအကြိမ် ရွံရှာစက်ဆုပ်သလို ဖြစ်လာမိတယ်။ အဖေ မသေပါစေနဲ့လို့လည်း ဆုတောင်းမိတယ်။ အခုချိန်မှာ အဖေ မသေခဲ့ဘူးဆိုရင် နောက်ဆို အမေနဲ့ ထပ်ပြီးမဖောက်ပြန်ပဲ ကင်းကင်းရှင်းရှင်းနေပါ့မယ်လို့လည်း ဆုတောင်းသစ္စာပြုမိတယ်။

တောင်ငူဆေးရုံ ရောက်တော့ နောက်ကျသွားခဲ့ပြီ။ အဖေ ဆုံးသွားခဲ့ပြီ။ အလောင်းကိုပဲ အမေ ဖက်ငိုရတော့တယ်။ တခုထူးခြားတာက မသာရှင်နေရာမှာ ကျုပ်တို့လိုပဲ သူစိမ်းသားအမိနှစ်ယောက် ကြိုရောက်နှင့်နေတယ်။ အမေလည်း ငိုတာတောင် ဆုံးအောင် မငိုရပဲ အဲဒီအမျိုးသမီးကို မေးမြန်းကြည့်တော့မှ ကျုပ်တို့လုံးဝမသိခဲ့တဲ့ အဖေ့ရဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်း မယားငယ်နဲ့ ကလေး ဖြစ်နေမှန်း သိရတော့တယ်။ သူတို့ကတော့ မယားကြီးဖြစ်တဲ့ အမေနဲ့ ကျုပ်တို့အကြောင်း သိနေပါတယ်။

အဖေက ဝန်ထမ်းဘဝ ရန်ကုန်မှာ တာဝန်ကျတော့ အမေက အတူလိုက်မနေခဲ့ဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ တရုံးတည်း အလုပ်လုပ်တဲ့ ရီရီဌေးဆိုတဲ့ စာရေးမနဲ့ ငြိတယ်။ တိတ်တိတ်ပုန်းယူပြီး တိုက်ခန်းငှားပေးထားတယ်။ အမေ မသိအောင် ပံ့ပိုးပေးထားတယ်။ အဲဒီလို မယားငယ်ကိုပါ ထောက်ပံ့နေရလို့ ပိုက်ဆံတွေ မစုဆောင်းမိဘဲ ပင်စင်ယူတဲ့အချိန်မှာ ကျုပ်တို့ မိသားစု ရုန်းကန်နေရတာပဲ။ ပင်စင်ယူပြီးတော့ ရန်ကုန်ကအမျိုးတွေဆီ အလည်ဆိုပြီး မယားငယ်နဲ့ သားအငယ်ဆီ သွားတွေ့နေတာကို အမေနဲ့ကျုပ်တို့ သားအမိ နည်းနည်းမှ မရိပ်မိခဲ့ဘူး။ ရန်ကုန်က အဖေ့အမျိုးတွေက ရိပ်မိပေမယ့် ဘယ်သူကမှ ကျုပ်တို့ကို သတင်းမပေးခဲ့ဘူး။ အလိုတူအလိုပါ ဝိုင်းပြီး ဖုံးကွယ်ပေးခဲ့ကြတာ။

မယားငယ်ကိစ္စ အဖေသေသွားပြီမို့ ပြဿနာမရှိတော့ဘူးလို့ ခင်ဗျားတို့ ထင်ကြမှာပေါ့။ ပြီးတော့ အဖေလည်း အမေမသိအောင် မယားငယ်ထားပြီး ဖောက်ပြန်သလို အမေကလည်း သားအရင်းကို လင်ငယ်ထားပြီး ဖောက်ပြန်တာပဲ၊ ကြေပြီပဲလို့ တွေးလို့တော့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ပိုဆိုးတာက အဖေက ပင်စင်ယူပြီးချိန်မှာ ကျုပ်တို့လက်ရှိ နေထိုင်တဲ့ အိမ်နဲ့ခြံကို မယားငယ်နာမည်နဲ့ မေတ္တာပေးကမ်းခြင်းစာချုပ်လုပ်ပြီး ပေးအပ်ထားတာဗျို့။ အိမ်ဂရန်လုပ်ထားတာလည်း အဖေ့နာမည်နဲ့ကိုးဗျ။ မယားငယ်ဖြစ်သူ ရီရီဌေးက အဖေ သေတာကို စိတ်ဆင်းရဲတာထက် ကျုပ်တို့အခုနေတဲ့အိမ်ကို သူ အပိုင်မရမှာစိုးနေပုံရတယ်။ ဆေးရုံမှာ အိမ်စာချုပ်ကို ယူလာပြတယ်။ သူတို့သားအမိလည်း တိုက်ခန်းအငှားနေရတာ နောက်လဆိုပြည့်ပြီတဲ့။ အဖေ သေပြီဆိုတော့ အခက်အခဲပိုဖြစ်မှာမို့ ကျုပ်တို့နေတဲ့အိမ်ကို သူ ရတဲ့စျေးနဲ့ရောင်းပြီး ရန်ကုန်မှာ တိုက်ခန်းအပိုင် ဝယ်ချင်တယ်တဲ့။ သူ့ကလေးကလည်း ငယ်သေးတာမို့ အခုလိုလုပ်ရတာ နားလည်ပေးပါတဲ့၊ အခုရှုပ်မှနောက်ရှင်းအောင်တဲ့။

ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ အဖေ့အလောင်းဘေးမှာ ထားပြီး အမေနဲ့မယားငယ် ရန်ဖြစ်ကြတာ ဆေးရုံဝန်ထမ်းတွေတောင် ဝိုင်းဆွဲရတယ်။ အမေကလည်း မျက်ရည်မကျတော့ပဲ ဒေါသတွေအချောင်းချောင်းထွက်ပြီး (ဒီအတိုင်း ဖယ်မပေးဘူး၊ ရှေ့နေငှားပြီး ပြန်ရင်ဆိုင်မယ်၊ လင်ခိုးမ) ဆိုပြီး ဝင်လုံးတာဗျို့။ ဟိုကလည်း ဥပဒေအကြောင်း ကျုပ်တို့ထက်တော့ ပိုနားလည်ပုံပဲ။ (လုပ်လိုက်လေ၊ ကျွန်မက မပိုင်ပဲ မပြောဘူး၊ မိန်းမချင်း ကိုယ်ချင်းစာလို့ ၁ လအချိန် ပေးတာ၊ ရုံးမှာရှင်းရင် ရှင်တို့ပဲ မိအေး ၂ ခါနာ ဖြစ်မှာ)ဆိုပြီး ပြန်ဖြဲတယ်ဗျ။ မိန်းမတွေ အော်ကြဟစ်ကြနဲ့ ရှက်စရာလည်းကောင်းဗျာ။

ကျုပ်ကတော့ အမေ့ကိုပဲ နှစ်သိမ့်ချော့ခေါ်ပြီး တောင်ငူကနေ နေ့တွင်းချင်း ပြန်လာကြတယ်။ အပြန်လမ်းမှာလည်း အမေ ငိုတာပဲ။ ဝမ်းနည်းလို့တော့ မဟုတ်ဘူး။အဖေ့ကို စိတ်တိုလို့ ဒေါသဖြစ်ပြီး ငိုတာ ( ငယ်လင်ငယ်မယား အချင်းချင်းကို အကြံပက်စက်လိုက်တာ၊ ယုတ်မာလိုက်တာ၊ ငါတို့ သားအမိကျတော့ လမ်းဘေးမှာ ဆင်းနေရမှာတဲ့လား၊ သူတောင်းစားကြီး၊ ခွေးမျိုးကြီး) နဲ့ ဆဲဆိုပြီး သွားလေသူကို မေတ္တာပို့ပြီး ငိုတာ။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်တယ်။ အဖေဆိုတဲ့ မအေလိုးကြီးရဲ့ လူမဆန်ချက်ကတော့ မယုံနိုင်ဘူးဗျာ။ မယားငယ်နဲ့သားအငယ်ကို ပုံချစ်ပြီး မယားကြီးနဲ့ သားကြီး ကျုပ်တို့ကိုကျ ပစ်ပစ်ခါခါ ရက်စက်တယ်ဗျာ။ ကျုပ်တို့သားအမိက သူ့အပေါ် ဘာအပြစ်လုပ်မိလို့လဲဗျာ။ (သူ မသိအောင် နောက်မီးလင်းကြတာတော့ ချွင်းချက်ပေါ့နော်၊ ဒါကလည်း အမေနဲ့ကျုပ် ညားကြတာ မကြာသေးပါဘူး၊ သူ ဖောက်ပြန်ပြီး ယုတ်မာနေတာကြာပြီလေ)

အသွားတုန်းက အဖေ့ကိုသနားပြီး နောင်တတွေ၊ သောကတွေနဲ့ ငိုသွားရတဲ့ ကျုပ်တို့သားအမိ အပြန်လမ်းမှာ အဖေ့ကို ကျိန်ဆဲရင်း ဒေါသတွေနဲ့ ပြန်လာခဲ့ကြရတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အဖေ့ အသုဘကိစ္စ လိုအပ်တာတွေလုပ်ဖို့ အမေ့ဘက်က အမျိုးတွေကလာပြောကြတယ်။ အမေကလည်း အဖေ့မယားငယ်ကိစ္စ ပြန်ပြောပြတော့ အားလုံးအံ့သြဒေါသထွက်ကြပြီး ကျုပ်တို့သားအမိကို ကရုဏာသက်ကြတယ်။ ရပ်ကွက်လူကြီးတယောက်က ( ကဲ သွားလေသူကတော့ သူ့အကုသိုလ်နဲ့သူ သံသရာမှာ ပါသွားလိမ့်မယ်။ ကျန်တဲ့မိသားစုက ရိုးရာမပျက်အောင် အသုဘတော့ လုပ်ပေးရမယ်။ သေသူက သူခိုးကြီး၊ဓားပြကြီး ဖြစ်နေဦးတော့ အသုဘတော့ ပြီးမြောက်အောင် လုပ်ပေးရမယ်။)လို့ အကြံပေးပါတယ်။

ဒါနဲ့ပဲ အမေ့အမျိုးတွေ၊ ရပ်ကွက်ကာလသားတွေ အကူအညီနဲ့ အသုဘအတွက် ပြင်ဆင်ကြတာပေါ့ဗျာ။ အမေရော ကျုပ်ရော ထုံးစံအရသာ လုပ်နေရတယ် စိတ်လည်းမပါကြဘူး။ စေတနာလည်း မရှိတော့ပါဘူး။ တသက်လုံးနေလာတဲ့ အိမ်ပေါ်ကနေ ဆင်းပေးပြီး အိမ်မဲ့ယာမဲ့ဘဝရောက်မယ့်အရေးကို တွေးပူပြီး အဖေ့ကိုပဲ တွေးရင်း ဒေါသပိုထွက်မိတယ်။

ကျုပ်မှာတော့ သူ့ကိုမသေစေချင်လို့ အဖေသာ အသက်ရှင်ရင် အမေနဲ့ဆက်မဖြစ်တော့ပါဘူးလို့ စိတ်ထဲကနေ သစ္စာတွေ ပြုလိုက်ရတာ။ ဒင်းက ကျုပ်တို့ကို လုံးဝထည့်မတွက်ပဲ လုပ်ချသွားပုံကို တွေးတိုင်း ဒေါသတလိပ်လိပ်တက်လာတယ်။ စိတ်ထဲမှာ အရမ်းခံပြင်းလာတယ်။ သေသွားပြီဆိုတော့လည်း သူ့ကို ကျုပ် ဘာမှလုပ်လို့မရတော့ဘူးလေ။

အင်း ဘာမှမလုပ်လို့ မရတော့ဘူးဆိုပေမယ့် လုပ်လို့ ရတာတခုတော့ ရှိသေးတာပဲလေ။ ကျုပ် ခေါင်းထဲမှာ အကြံတချက် လင်းသွားတယ်။ အကြံကို စိတ်ကူးထဲ ပုံဖော်ကြည့်ရုံနဲ့တင် အောက်က လီးကတင်းနေအောင် ထောင်ကြွလာတယ်။

`````````````````````````

(22)             

အဖေ့အသုဘ သုံးရက်မြောက်တဲ့အထိ ကျုပ်အကြံက အထမမြောက်သေးဘူး။ အထမမြောက်ဆို အမေတို့လင်မယားအိပ်ခန်းထဲမှာ အမေ့အဒေါ် ဘွားစန်းက ပထမနေ့ကတည်းက အမေနဲ့ အတူလာအိပ်ပေးနေတာ။သုံးရက်မြောက်နေ့မှာတော့ နေမကောင်းလို့ဆိုပြီး သူ့အိမ်သူပြန်အိပ်တယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီနေ့မှာပဲ အမေ့မောင် ဦးထွန်းတို့လင်မယားက တောင်တွင်းကြီးကနေ ရောက်လာတယ်။ အသုဘ လာမေးကြတာပေါ့။ အိမ်ကလည်း ကျဥ်း၊ ဧည့်သည်တွေလည်းများတော့ သူတို့လင်မယားက ကျုပ် အခန်းထဲမှာ အိပ်၊ ကျုပ်ကတော့ အမေ့အခန်းထဲ ဝင်အိပ်ရမှာပေါ့။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာလည်း ဖဲဝိုင်းနှစ်ဝိုင်းတောင် မိုးလင်းပေါက်ရိုက်ကြတာ။

အသုဘကလည်း ငိုသံမကြားရတဲ့ အသုဘပါပဲ။ ဝတ္တရားအရ လုပ်ရပေမယ့် အဖေ့လုပ်ရပ်ကို သိသွားကြသူအားလုံး ဘယ်သူမှ ဝမ်းနည်းမနေဘူး။ အမေဆိုတာလည်း အသုဘလာမေးသူတွေကို ဧည့်ခံစကားပြောလိုက်၊ သူ့အမျိုးတွေနဲ့ အတူစားလိုက် သောက်လိုက်နဲ့ လင်သေတဲ့မိန်းမပုံ လုံးဝမပေါ်ဘူး။ မယားငယ်နဲ့ အိမ်လုရမယ့်ကိစ္စကို တွေးမိလို့ တချက်တချက် ငိုင်သွားတာကလွဲရင်ပေါ့။

ဖဲဝိုင်းကလည်း ဘေးနားမှာ အရက်ပုံးထောင်ပြီး ညလုံးပေါက် ရိုက်ကြတာဆိုတော့ ဆူညံနေတာပဲ။ သူတို့ ဆူညံသံတွေနဲ့ပဲ အသုဘရှင် ကျုပ်တို့လည်း တညလုံး ပျော်အောင် မအိပ်ရပဲ �မှေးလိုက်နိုးလိုက် ထပြီး စကားပြောလိုက်နဲ့ အိပ်ရေးပျက်ကြတာပါပဲ။ကျုပ်ကတော့ အရက်လေးသောက်လိုက်၊ ဖဲဝိုင်းကို ဘေးကနေ အကောက်ကောက်လိုက်၊ အကောက်ရတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ဘေးဝင်ထိုးလိုက်နဲ့ အဖေသေတာကို စိတ်ထဲ ပျော်သလိုတောင်ဖြစ်နေမိသေးတယ်။

ဒီညကတော့ အကြံရှိနေတော့ အရက်ကိုနည်းနည်းလေးပဲ သောက်တယ်။ ညနေကတည်းက မြို့ထဲ ခဏလစ်ပြီး လိုအပ်တာလေးတွေလည်း ဝယ်ပြီးပြီ။ ညဦးပိုင်း ဖဲဝိုင်းမှာ ခဏလေးဝင်ထိုင်ပြီး ၉ နာရီလောက်ရောက်တော့ အိပ်ချင်သလိုနဲ့ သမ်းဝေပြပြီး ဖဲဝိုင်းက ထလိုက်တယ်။

" ကဲ ဒီညတော့ လူကဒေါင်းချင်နေလို့ စောစော အိပ်မယ်ဗျာ။ မင်းမင်း တညလုံးနေမှာမို့လား။ မင်းပဲ အကောက်သိမ်းပြီး ဆေးလိပ်တို့၊ ကွမ်းယာတို့ လိုအပ်တာ ဝယ်ပေးလိုက်ကွာ။ "

အိမ်ရှင်တာဝန်ကို ကျုပ်ညီဝမ်းကွဲလေး မင်းမင်းကို တာဝန်ပေးပြီး အိမ်နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ထဲကို ဝင်လာခဲ့တယ်။ ညနေက ရှာဝယ်လာတဲ့ ကြာဆေးကို ရေနဲ့မျှောချလိုက်တယ်။ ပုံမှန်ဆို ဆေးမလိုပေမယ့် အရင်ရက်တွေက ပင်ပန်းတာနဲ့ အိပ်ရေးမဝတာတွေကြောင့် ဒီညတော့ ဆေးကူမှရမယ်လေ။ အမေ့အိပ်ခန်းတံခါးက ကျုပ်ဝင်လာလို့ရအောင် စေ့ထားတာမို့ အသာလေးဟပြီး ဝင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တံခါးကို အထဲကနေ လော့ချလိုက်တယ်။ အိပ်ခန်းထဲမှာ မီးပြာပြာလေးရဲ့အလင်းရောင်ကြောင့် ခုတင်ပေါ်က အိပ်နေတဲ့အမေ ခေါင်းထောင်ကြည့်တာ မြင်ရတယ်။ အမေလည်း အပြင်ကဖဲဝိုင်းသံကြောင့် ကောင်းကောင်းအိပ်ရမှာ မဟုတ်ဘူး။

" ဖိုးကျော်.....သားလေး.... ဝိုင်းမှာ မထိုင်တော့ဘူးလား။"

" မထိုင်တော့ဘူး။ ဒီည စောစောအိပ်မယ်လေ။"

" လာ...လာ. ငါ့သားလည်း ပင်ပန်းရောပေါ့။"

အမေက ကျုပ် ရိုးရိုးပဲဝင်အိပ်မယ်ထင်လို့ အိပ်ရာရဲ့ တဘက်ခြမ်းကို တိုးကပ်ပေးတယ်။ကျုပ်က အိပ်ရာပေါ် တင်ပါးလွှဲဝင်ထိုင်ရင်း လှဲနေတဲ့အမေ့အပေါ်ကနေ အုပ်မိုးပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူနမ်းလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်မို့ အမေလည်း တုံ့ပြန်နမ်းပြီးမှ သတိဝင်လာပုံနဲ့....

" နင်ကလည်း ဒီအချိန်ကြီးမှာ ရွေးပြီး....."

" အာ အမေကလည်း ကိုယ့်အပေါ် ဘာမှ မကောင်းခဲ့တဲ့ လင်ကြီးကို ဘာတွေသစ္စာရှိနေတာလဲ၊ ဒီအချိန်လုပ်တော့ ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ တခြားအချိန် လုပ်တာနဲ့ ဘာကွာခြားသွားလို့လဲ။"

" အင်းပေါ့...ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်။ သူနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာမှအားနာနေစရာ မရှိတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ရက်တောင်မလည်သေးခင် အချိန်ကြီးဆိုတော့ တမျိုးကြီးလားလို့လေ။"

" ဘာမှ တမျိုးကြီးဖြစ်မနေနဲ့။ အဲဒါ ပိုမမိုက်ဘူးလား။ လင်ကြီးအသုဘက မပြီးသေးဘူး၊ လင်ငယ်နဲ့ အတူနေတာလေ...ဟဲ....ဟဲ။"

" ဟွန်း သူ လုပ်ချင်တိုင်း ရှာရှာဖွေဖွေ ပြောတတ်နေတာ။ ဟဲ့...ကောင်းပါ့မလား။ အိမ်ထဲမှာလည်း လူတွေအများကြီးနဲ့....အသံတွေဘာတွေ သူများ ကြားသွားမှဖြင့်။"    

" ကဲ....တွေးပူမနေနဲ့။ ကျုပ်က သေချာလေ့လာထားပြီးသား။ ဖဲဝိုင်းကငမူးတွေ သူတို့ဆူညံနေသံနဲ့ ဒီအခန်းထဲမှာ ဘာပြောပြော လုံးဝမကြားနိုင်ဘူး။ မနေ့ညက ဘွားစန်းကြောင့် ရေခွက်ကျကွဲတဲ့ အသံတောင် အပြင်ဖဲဝိုင်းက ကျုပ်တို့ လုံးဝမကြားလိုက်ဘူး။ အမေသာ အရမ်းအော်မနေနဲ့။"

" အမယ်တော်...ကျုပ်က ဘာလို့ အရမ်းအော်ရမှာလဲ။"

အမေ့မျက်နှာက စိုးရိမ်စိတ်မရှိတော့ပဲ ပြုံးစိစိလေး ဖြစ်လာတယ်။ ပြုံးလာဆို အောက်ကစောက်ဖုတ်မှာလည်း အရည်လေးတွေ စိမ့်လာနေပြီလေ။ စကားတွေပြောရင်း ကျုပ်လက်က အားမနေပဲ စောင်အောက်ကနေတဆင့် အမေ့ထဘီစကို လျှောဖြေချပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်နဲ့အုပ်ကိုင်ထားပြီးပြီလေ။

" အင်္ကျီတွေ မချွတ်နဲ့နော်၊ အပြင်က လာခေါ်လို့ တံခါးထဖွင့်ရရင် အဆင်မပြေဘူး။ရိပ်မိကုန်မယ်။"

" လုံချည်ကတော့ ချွတ်ရပြန်ဝတ်ရလွယ်တယ်မို့လား။"

ပြောရင်းနဲ့ စောင်ကို ဘေးခွာပစ်လိုက်ပြီး အမေ့ထဘီကို ဗိုက်ပေါ်ရောက်အောင် လိပ်တင်လိုက်တယ်။ သုံးရက်တောင် ကျုပ်လီးနဲ့ ဝေးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ရှင်းရှင်းမြင်ရအောင် အမေ့ပေါင်တွေကို ချဲကားပစ်လိုက်ပြီး လျက်ပေးရအောင် ပေါင်ခွကြား ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်တော့...

" ဟိတ် ကောင်လေး၊ရေမချိုးလိုက်ရဘူး ဒီနေ့"

" အိုကေ ရတယ်၊ ရေချိုးတာထက်ပြောင်အောင် လျက်ပေးမယ်။"

စောက်ဖုတ် အပြင်ဖက်ခွဆုံတွေကစပြီး နှုတ်ခမ်းဖတ်တွေရော၊ အတွင်းသားတွေကိုရော လျှာနဲ့ မှီသလောက်ထိုးမွှေပြီး ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို ပင့်မပြီး ဖင်ပေါက်ဝနဲ့ ဖင်ကြားမြောင်းတွေပါမကျန် ထန်းလျက်ခဲ ခွေးလျက်သလို အားရပါးရ စိမ်ပြေနပြေ လျက်ပေးလိုက်တော့ အမေလည်း အောက်ပိုင်းတခုလုံး ကော့ထိုးပြီး အသားတွေတုန်ပြီးပါ တချီပြီးသွားတော့တယ်။

အမေ့ကို အရသာခံရအောင် ခဏအချိန်ပေးပြီး တအောင့်လောက်နေတော့ အမေ့ပေါ် ထပ်ချလိုက်ရင်း ကစ်ဆင်တွေဆွဲ၊ ညဝတ်အင်္ကျီကို ပင့်တင်ပြီး နို့ကြီးတွေကို လက်နဲ့စုကိုင်ပြီး ဘယ်ရောညာပါ နို့စိူ့ပေးလိုက်တော့ နို့သီးခေါင်းတွေ မာတက်လာတာမို့ အမေ အဆင်သင့်ပြန်ဖြစ်ပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ ခါးကိုနည်းနည်းကစားပြီး ဒစ်ထိပ်နဲ့ အမေ့စောက်ပေါက်ဝကို တေ့ဖွင့်နိုင်အောင် ရှာလိုက်တယ်။ ဝင်နေကျ အပေါက်ကြီးဆိုတော့လည်း ခဏပါပဲ။ သံချောင်းလို တုပ်မာနေပြီဖြစ်တဲ့ ကျုပ်ရဲ့ဒစ်ကြီးက အမေ့ရဲ့အရသာတွင်းကြီး နှုတ်ခမ်းဝကို လက်တောင်မကူရဘဲ ရှာတွေ့သွားပြီး ကွမ်းသီးခေါင်းမြုပ်ရုံ တေ့သွင်းမိသွားပါတော့တယ်။

" သား... အိပ်ရေးတွေ ပျက်ထားတာနော်။ အကြာကြီး မလုပ်ဘူးမို့လား။"

စောက်ဖုတ်ထဲလီးတေ့ပြီး လိုးသွင်းခံရနီးမှာတောင် ရမ္မက်စိတ်ကြားက အမေဆိုတဲ့ မေတ္တာစိတ်လေးက ပေါ်လာသေးတာပဲ။ကျုပ်လည်း လီးကိုမသွင်းသေးပဲ အမေ့မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ပြန်ပြောတယ်။

" မအိပ်ဘူး။ အကြာကြီးလုပ်မှာ။ ဘွားစန်း ရှိနေလို့ အရင်ညတွေက အောင့်ထားရတာ။ လီးရည်တွေ စုထားတာ ၃ ရက်ရှိပြီ။ကြာကြာလိုးနိုင်အောင် ဆေးတောင် သောက်ပြီးပြီ။ အမေရော တားဆေး သောက်ထားသေးလား။"

" မသောက်ထားဘူးလေ။ တကယ်ဆို မနေ့ညက ဆေးသောက်ရမယ့်ရက်။ အသုဘအိမ်မှာလုပ်နေတုန်း အလုပ်ခံရမယ်လို့လည်း မတွေးမိဘူးလေ။"

" အဲဒါဆို ကျုပ်ပြောမယ်နော်။ အဖေလည်း မရှိတော့ဘူး။ ဒီည ကျုပ် အမေ့ကို ဗိုက်ကြီးအောင် လိုးချင်တယ်။ ဆေးတွေလည်း မသောက်တော့နဲ့။ ဒီညလိုးလို့ မကြီးသေးရင်လည်း နောက်ရက်တွေ ဗိုက်မကြီးမချင်း လိုးမယ်။ အမေ ကျုပ်အတွက် ကလေးတစ်ယောက်တော့ မွေးပေးနော်။ မွေးပေးမယ်မို့လား။"

" ကဲ မွေးပေးမယ်ထား။ ဟိုကောင်မက အမှုနိုင်သွားလို့ တို့သားအမိ အိမ်ပေါ်ကဆင်းရင် နေစရာပျောက်ဦးမှာ။ ကလေးမွေးလာရင် ပါးစပ်ပေါက် တိုးလာဦးမှာ။ ဘယ်သူရှာကျွေးမှာလဲ။"

" သြော် အမေရယ်၊ ကျုပ်ကြောင့်ရတဲ့ ကလေး ကျုပ်တာဝန်ပေါ့။ ဒီအိမ်မှာ မနေရရင်လည်း ပိုတောင်ကောင်းသေး။ ဆွေမျိုးတွေနဲ့ ဝေးတဲ့ မြို့၊ အသိဘယ်သူမှ မရှိတဲ့နေရာမှာ ကျုပ်တို့ ပြောင်းနေမယ်လေ။ လူပျိုတုန်းကလို ကျုပ် ပေါ့ပေါ့မနေတော့ဘူး။ အလုပ်ကြိုးစားမယ်။ အမေနဲ့ကလေးကို ရှာကျွေးမယ်။ ဘယ်သူမှမသိတဲ့နေရာမှာ ပေါ်တင် လင်မယားလိုနေကြမယ်။ကလေး ယူရအောင်နော်။"

" ကဲ တာဝန်ယူတယ်ဆိုရင် စိတ်ချလိုက်မယ်နော်။ ဆရာဝန်က ပြောတာတော့ အသက် ၄၅ ဆိုတော့ ကလေးရဖို့က အခွင့်အရေး ၁၀ ပုံ ၁ ပုံပဲ ရှိတာတဲ့။ ကံကောင်းရင် ရမှာပေါ့။ တာဝန်ယူမယ်ဆို လုပ်သာလုပ်တော့။"

" ရတယ်၊ အဲဒီ ၁၀ ပုံ ၁ ပုံ မရမချင်းလိုးမှာ။ ဒီနေ့မရ နောက်နေ့၊ နောက်လ၊ နောက်နှစ် မရမချင်း နေ့ရာညရော လိုးမှာ။"

စကားဆုံးတာနဲ့ အမေ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဂဟေဆက်သလို ပိတ်ဆို့စုပ်ယူပြီး ပစ်လွှတ်ဖို့ တာဆူနေတဲ့ ဒုံးပျံကြီးလို ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးကို အမေ့စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲကို အားကုန်ပစ်သွင်းဆောင့်လိုက်တယ်။ ဗိုက်ကြီးမယ့်အကြောင်း ပြောနေရင်းနဲ့ကို စိတ်ကတအားထန်လာတာမို့ တအိအိနဲ့ ချော့မသွင်းတော့ဘဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဆောင့်သွင်းလိုက်တာ။ အမေ့ရဲ့ပင့်သက်ရှိုက် အော်ငြီးသံတွေလည်း ဂဟေဆက်ထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းလှီာကြားမှာ တိုးတိုးညဥ်းသံအဖြစ်နဲ့ ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။

အဖေ့ကို မုန်းတီးစိတ်၊ ကလေးယူဖို့ အမေ့ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်၊သောက်ထားတဲ့ကြာရှည်အစွမ်း၊ အဲဒါတွေ အကုန်ပေါင်းစပ်ပြီး ကျုပ်ရဲ့လီးတံကြီးကလည်း ပေါက်ထွက်မတတ် မာတောင်နေပြီမို့ ဒီတခါ အမေ့ကိုလိုးရတာ အရသာအရမ်းကို ထူးကဲနေတယ်။ ခါတိုင်း အိမ်မှာနှစ်ယောက်တည်းရှိချိန် လိုးကြတာ။ အခုက ဆွေမျိုးတွေ၊ အခြားလူတွေ တအိမ်ထဲမှာ ရှိနေတုန်း အိပ်ခန်းထဲမှာ ကြိတ်လိုးနေရတာ စကားလုံးနဲ့ ပြောမပြတတ်အောင် အရသာက မိုက်နေတယ်။ ပြီးတော့ အဖေ့အသုဘ ရက်တောင် မလည်သေးတဲ့အချိန်၊ သူတို့လင်မယားအိပ်ခဲ့ကြတဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ သူ့မယားကြီးကို ဗိုက်ကြီးအောင် လိုးရတော့မယ့် ခံစားချက်ကလည်း အရမ်းကို မိုက်နေတယ်ဗျာ။

ဆေးကတကယ်လည်း ကောင်းပါတယ်ဗျာ။ အမေ သုံးချီပြီးတဲ့အထိ ကျုပ်ဘက်က သက်လုံလုံးဝမကျ၊ လီးအတောင် လုံးဝမလျော့ဘဲ ဆောင့်ချက်မှန်မှန်နဲ့ တဖောင်းဖောင်းလိုးပေးနိုင်တုန်းပဲ။ အမေ့ကို ခဏအသက်ရှူချိန်ပေးတဲ့အနေနဲ့ position လေးတွေ ခဏခဏပြောင်းပေးပြီး လီးကိုစောကိဖုတ်ကနေ မချွတ်တမ်းတပ်ပြီး အမေ မျော့ကော့နေအောင် ကောင်းကောင်းကြီး ဖြုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးခါနီး အချိန်ရောက်တော့ အမေ့ခါးနှစ်ဖက်ကို ဆုံကိုင်ပြီး ဒူးထောက်အားယူ၊ ဥနှစ်လုံးပါ ကျွံဝင်ရမလား မှတ်ရအောင် အားကုန်ဆောင့်ပြီး အချက်သုံးဆယ်ကျော် ဒလစပ်ဆောင့်အပြီးမှာ လီးတံထဲကို လရည်တွေ စုတက်လာတာ ခံစားမိတယ်။ 

နောက်ဆုံးပြီးမယ့် ဆောင့်ချက်မှာ အမေ့သားအိမ်ဝထိ ဒစ်ထိပ်နဲ့ဖိကပ်ရင်း သားအိမ်ထဲကို လရည်တွေ pump နဲ့ တွန်းတင်လိုက်သလို ဒလဟောသွင်းပေးလိုက်တယ်။ အမေလည်း အသက်ရှူတွေတောင်မှားပြီး စကားတောင် မပြောနိုင်အောင် မျော့သွားပြီး ကမ်းပေါ်တင်နေတဲ့ ငါးလို ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်ကတော့ လရည်တွေ အမေ့သားအိမ်ထဲ ဝင်နိုင်သမျှ ဝင်အောင် စောက်ဖုတ်ဝမှာ လီးအရင်းဒုတ်ဒတ်ထိအောင် ထိုးသွင်းပြီး ဖင်ကိုရှုံ့ကာ အမေ့ထဲကို လရည်တွေ တစ်စက်မကျန် ညှစ်ထည့်ပေးတေမိတယ်။

အပြင်က ဖဲဝိုင်းက ( ပွင့်ပြီဟေ့) ဆိုတဲ့အသံ အကျယ်ကြီး ထွက်လာတယ်။ ကျုပ်တို့ခုတင်ပေါ်မှာလည်း အမေ့သားအိမ်ဝပွင့်သွားပြီး ကျုပ်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေ တသွင်သွင်စီးဝင်နေပြီလေ။

၅ မိနစ်လောက်နေမှ အမေက လေသံအုပ်အုပ်နဲ့ စကားစပြောတယ်။

" ငါတော့ သေတော့မှာပဲ။ တညလုံး ဒီလိုကြီးသာ လုပ်နေရင် နင့်အဖေနောက် လိုက်ရနိုင်တယ်။သူကျ ဆေးသောက်ထားပြီး ငါ့ကျ ဒီတိုင်းခံရမှာပေါ့။"

လီးကို အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲက ပြန်ဖြုတ်လိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ထံကနေ ယိုပြီး ပြန်စီးလာတဲ့ အရည်တွေက အမေ့ဖင်ကြားကနေ အိပ်ရာခင်းပေါ်အထိ စက်စက်ကျနေတာပဲ။ အမေ့ခုတင်ပေါ်ကနေ ကျုပ် ကိုယ်တုံးလုံးပဲ ထပြီး စားပွဲပေါ်က ဆေးကတ်လေးတခု ယူပေးလိုက်တယ်။

" ရော့ အင်နာဗွန်စီ တစ်လုံးလောက် သောက်ထားလိုက်ဦး။ ဒါမှ မနက် အသုဘချရင် ခေါင်းမူးမနေအောင်လို့။"

အမေက ဆေးသောက်ပြီးတော့ ခုတင်ပေါ်ပြန်လှဲတယ်။ စောက်ရေတွေ ပွနေတဲ့ အမေ့အဖုတ်အုံကြီးကို ကြည့်ပြီး လီးက နည်းနည်းပြန်မာလာပြီ။

" အမေ သေတဲ့သူရဲ့ဝိညာဥ်က ရက်လည်မပြီးမချင်း သူ့အိမ်မှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာ ဟုတ်လား။"

" အင်း ဟုတ်တယ်လေ၊ အဲဒီလိုပြောကြတာပဲ။"

" အဲဒါဆို အဖေ့ဝိညာဥ်က သူ့မိန်းမအကိတ်ကြီးကို သူ့သားက အားရပါးရလိုးနေတာ အခု ကြည့်ချင်ကြည့်နေမှာပေါ့နော်။ သူ အတော်ခံစားနေရလောက်ပြီ အဲဒါဆို။"

" ဟယ် ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ပြောပြီ။ ဒါပေမယ့် အဲဲဒီလို ဆိုရင်လည်း ဒင်း ခံစားရပါစေ။ ငါတော့ ဝမ်းသာတယ်။ ငါ့အပေါ် သူလုပ်ခဲ့တာတွေ ကလဲ့စားပြန်ချေရသလိုပဲ သဘောထားလိုက်မှာ။"

ကျုပ် သဘောကျပြီး ပြုံးမိတယ်။ ခုတင်ဘေးမှာ ပုံထားတဲ့ ဘောင်းဘီအိပ်ထဲက ဘူးလေးတဘူးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်လိုက်တယ်။ လှဲနေတဲ့ အမေ့ကို �မှောက်ရက်ဖြစ်အောင် လှည့်ပေးပြီး ပေါင်နှစ်လုံးပေါ် တက်ခွထိုင်လိုက်တယ်။

" လက်ထဲက ဘာကြီးတုန်း....ဖိုးကျော်။"

" ချောဆီဘူးလေ။ အမေ ပင်ပန်းနေမှာစိုးလို့ အခြားအပေါက်လေး တလှည့်ဖွင့်ပေးမလို့။"

ချောဆီလေးတွေကို အမေ့ဖင်ပေါက်ဝအပေါ် နည်းနည်းညှစ်ချပြီး လက်မနှစ်ဖက်နဲ့ ချေပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ခရမ်းရောင်ဖင်ဝလေးထဲ ဆီတွေစိမ့်ဝင်သွားအောင် ဖိဖိပြီး ချေပွတ်ပေးလိုက်တော့ အမေ့အောက်ပိုင်း တခုလုံး တုန်ခါလာတယ်။

" အမေကို လုပ်ဖို့ကျ တောာ်တော်ပြင်ဆင်လာတာပဲနော်။ ဝီရိယတွေ ကောင်းနေတာ။"

ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ရင်း အမေက ကျုပ်ကို ကျီစယ်တယ်။ ကျုပ်မျက်နာနဲ့ တန်းတန်းမှာ အဖေ့ဓာတ်ပုံကြီးကို တချက်ကြည့်မိတော့ ပုံထဲကအဖေ့မျက်နှာက အခုမှ မျက်မှောင်ပိုကုပ်လာသလိုပဲ။

" ဟုတ်တယ်၊ ဝီရိယကောင်းရမယ်လေ။ ဒီည အမှတ်တရလေး ဖြစ်သွားအောင် အမေ့တကိုယ်လုံး ရှိသမျှ အပေါက်တွေ ကျုပ် အကုန်လိုးမှာ။ အဖေ့ထက်သာရဲ့လား ကျုပ်က၊ ဖြေပါဦး။"

အမေက မှောက်အိပ်ရာကနေ ခေါင်းငဲ့မော့ကြည့်ပြီး ပြီတီတီမျက်နှာပေးလေးနဲ့ ပြန်ဖြေတယ်။

" သာတယ်၊ လင်လေးက အားလုံးသာတယ်။ဟုတ်ပြီလား။ မိန်းမကလွဲရင် ဘယ်သူ့မှ မချစ်ရဘူးနော်။"

အောင်နိုင်သူ အပြုံးမျိုးနဲ့ ကျုပ်အဖေရဲ့ဓာတ်ပုံကို ကြည့်ပြုံးရင်း ကျုပ်လီးတံကိုလည်း ချောဆီတွေ ပွတ်လိမ်းလိုက်တယ်။ အမေ့ဖင်လုံးနှစ်ခြမ်းကို အသာဖြဲပြီး ဆီဝလို့အိနေပြီဖြစ်တဲ့ ဖင်ပေါက်ဝကို လီးထိပ်တေ့သွင်းချလိုက်ပါတော့တယ်။

" အား......"

`````````````````````````````````````````````````````````````

ပြီးပါပြီ။

............................................⭐⭐⭐⭐⭐..........................................

ပြီးပါပြီ။