မမဇင် အပိုင်း ( ၁ )

မမဇင် အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ညက ပူအိုက်လွန်းလှသည်။ ညည့်သန်းခေါင်ကျော် မနက် ၂ နာရီ လောက်ရှိနေသော်လည်း သူ အိပ်လို့မရနိုင်သေး။ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးများ စိုရွဲစွာဖြင့် အိပ်ယာထဲ ဟိုဖက်ဒီဖက် လူးလှိမ့်ရင်းမှပင် ညနေက အကြောင်းက ခေါင်းထဲဝင်လာသေးသည်။ ဒီအကြောင်းကို ခေါင်းထဲက ထုတ်ပစ်ဖို့ကြိုးစားနေတာလဲ အကြိမ်ကြိမ်ရှိပြီ။ ဘယ်လိုမှ မအောင်မြင်။

‘ ငါ မမဇင်ကိုများ...’

‘ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလေ။ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ မမဇင်နဲ့ ငါနဲ့က...’

စိတ်ထဲမှာ မွန်းကြပ်လာသည်။ ခေါင်းထဲရှိတာတွေ အကုန်လုံးကို ထုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ပစ်လိုက်လို့ ရရင် သူ့အတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်မည်။ မျက်စိကို အတင်းပိတ်ထားပြီး အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတော့လဲ ညနေက မြင်ကွင်းက အာရုံထဲပြန်ရောက်လာပြန်သည်။ သူ မမဇင် နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းတုန်းက သူ့ကို ပြန်ကြည့်နေသော မျက်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းလေး တစ်စုံ။ သူ ဒီညတော့ အိပ်လို့ရမည် မထင်တော့။ စိတ်အလိုကို လိုက်ခဲ့မိသည်ကို နောင်တရသည်။

တကယ်တော့ မမဇင်နဲ့ သူနဲ့က ဒီလို အချစ်မျိုးနဲ့ ချစ်လို့ရတဲ့ အခြေအနေမှ မဟုတ်။ သူ လူမှန်း သိတတ်စကတည်းက ခြံချင်းကပ်ရပ် အတူတူ ကြီးပြင်းလာခဲ့တဲ့ ကစားဖေါ်တစ်ယောက်။ ငယ်ငယ်က သူ့ကိုလမ်းထဲက တစ်ခြားကလေးတွေ အနိုင်ကျင့်တိုင်း ရှေ့ကနေ ကာကွယ်ပေးခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်းကောင်းတစ်ယောက်။ သူနေမကောင်းလို့ ကျောင်းပျက်တိုင်း ကျောင်းဆင်းချိန်ကို တကူးတက သူတို့ အိမ်လာပြီး သူ လွတ်သွားသော စာများကို မငြီးမငြူ ကူးပေးခဲ့သော ကျောင်းနေဖက်တစ်ယောက်။ တစ်ခြားမောင်နှမတွေနဲ့ လှည့်ပတ်ရန်ဖြစ်တာကို မိဘတွေဆူလို့ တစ်ယောက်ထဲ ကြိတ်မှိတ်ပြီး ငိုရတိုင်း သူ့Aနားမှာ ရှိပြီး နားလည်ပေးနိုင်တဲ့ အမတစ်ယောက်...။

ဟုတ်သည်...။ အမတစ်ယောက်။

-----

မမဇင် အဖေနှင့် သူ့အမေတို့က မောင်နှမ အရင်းတွေ။ မမဇင်နှင့် သူက မောင်နှမဝမ်းကွဲ။ ဝမ်းကွဲဟုဆိုသော်လဲ အမတစ်ယောက် ညီတစ်ယောက်နှင့် အရင်းတွေကြားထဲတွင် အလတ်ဖြစ်နေသော သူက မမဇင်နှင့် ပိုပြီး အဖွဲ့ကျသည်။ အမ အရင်းက သူနှင့် ၅ နှစ်လောက်ကြီးပြီး ညီလုပ်သူက သူ့ထက် ၂ နှစ်ကျော်ကျော်ခန့်ငယ်သည်။ မမဇင်ကတော့ သူ့ထက် ၁ နှစ်ကျော်ကျော်သာကြီးသည်။ အသက်အရွယ်အရ သူနှင့် နီးစပ်မှု အရှိဆုံး။ 

ပြီးတော့ အိမ်မှာ ဟိုနှစ်ယောက်က အမြဲတမ်းတစ်ဖွဲ့ဖြစ်နေတတ်ပြီး သူနဲ့လဲ သိပ်အစေးမကပ်သောကြောင့် ငယ်ငယ်ကတည်းက မမဇင်ကိုသာ မောင်နှမအရင်းတွေထက် ပိုခင်တွယ်ခဲ့သည်။ မမဇင်ကတော့ သူ့ဦးလေး၏ အချစ်ဆုံး တစ်ဦးတည်းသော သမီး။ ညီ အကို မောင်နှမ မွေးချင်းမရှိသော မမဇင်ကလဲ သူ့ကို အလွန်ခင်တွယ်သည်။ မမဇင်နှင့် သူတို့ အိမ်ချင်းကလည်း ဘေးချင်းကပ်ဖြစ်နေသဖြင့် ငယ်စဉ္ကလေး ဘဝထဲက သူကမမဇင်တို့ အိမ်ရောက်ရင်ရောက် မဟုတ်ရင် မမဇင်က သူတို့ အိမ်ကိုရောက်နေတတ်သည်။

ဝမ်းကွဲအမသာဖြစ်သော်လည်း တစ်ဦးတည်းသမီးဖြစ်သည့် မမဇင်က သူ့ကို အရမ်း အနွံတာခံရှာသည်။ အသက်တစ်နှစ်ကျော်ကျော်သာကွာသော်လဲ အကြီးလုပ်ချင်သောကြောင့် ငယ်စဉ်ကလေးကတည်းက သူ့မကိုယ် သူမ မမဟုသာသုံးသည်။ နောက် အမြန်ပြောသော အခါ ‘မ’ ဟုသာ သုံးတော့သည်။ သူကလဲမမဇင်ကိုဆိုလျှင် အမ အရင်းထက်ပင်ပိုပြီး ချွဲတတ်လေ့ရှိသည်။ မမဇင်ပြောတာဆို နားထောင်သည်။ မမဇင်ကလဲ သူ့ကိုဆို ဘာမဆို အမြဲတမ်း ဦးစားပေးပြီး ဂရုစိုက်ဖို့ အဆင်သင့်။ ကျောင်းမှာဆိုရင်လဲ သူ့ထက်တစ်တန်းကြီးသော မမဇင်က မုန့်စားဆင်းချိန်ဆိုရင် သူ့ကို အတန်းမှာ လာခေါ်ပြီးမှ မုန့်ဈေးတန်းကိုသွားနေကြ။ ဘယ်အချိန်မဆို မမဇင်က အမြဲတမ်း သူ့ဖက်က။

အချိန်တွေတဖြည်းဖြည်းကုန်လွန်ရင်း သူတို့ နှစ်ယောက် အရွယ်ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ ကလေးတုန်းက မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းနဲ့ ကောင်မလေးမမဇင်မဟုတ်တော့။ မမဇင်ကို တော်တော်စွဲဆောင်မှုရှိသည်ဟု ပြောကြသည်။ တကယ်လည်း သူမက ချောပါသည်။ မမဇင် လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း နောက်မှာ ကျောလည်လောက်ရှိသည့် သူမ၏ ပျော့ပြောင်းသည့်ဆံနွယ်ပင်လေးများ လေမှာယမ်းခါသွားတတ်သည်ကို သူသဘောကျသည်။ နောက်ပြီး Aမြဲတမ်း ဝင်းလဲ့နေတဲ့ သူမရဲ့ မျက်လုံးလေးများ၊ ပါးလျှလျှှ နှုတ်ခမ်းလေးတစ်စုံ၊ ဖြူစင်ဝင်းမွတ်သော အသားအရည်။ ပိန်သည်လဲ မဟုတ် ဝသည်လဲ မဟုတ်သော မမဇင် ကိုယ်ခန္ဓာ အချိုးအစားမှာလဲ ကြည့်လို့ကောင်းသည်။ လှယဉ်ကျေးမယ်တွေ၊ ဟိုမယ်တွေ၊ ဒီမယ်တွေလို ရင်တွေ တင်တွေ တစ်လုံးတစ်ခဲကြီး မရှိသော်လဲ သူအပါအဝင် အားလုံးက မမဇင်ကို မိန်းမချောလေးတစ်ယောက်လို့ သက်မှတ်ကြသည်။ ကျောင်းမှာ သူငယ်ချင်းများက သူ့ကို ယောက်ဖ လို့ခေါ်ပြီးစတိုင်း သဝန်တိုမှုနဲ့ အတူ သူ့ အမ ချောသည်ကို ဂုဏ်ယူသော စိတ်များလဲ မသိမသာ ဖြစ်နေတတ်တာကို သူ သတိထားမိသည်။ ဒီ့အပြင် သူ့ စိတ်ထဲတွင် မမဇင်နှင့် ပတ်သတ်ပြီး အခြားဖေါက်ပြန်သော စိတ်များမရှိခဲ့...။ မမဇင်က သူ့အမဝမ်းကွဲတစ်ယောက်သာဖြစ်သည်။ မမဇင်အတွက်လဲ သူဟာ အလွန်သံယောဇဉ်ရှိသော မောင်လေးဝမ်းကွဲ တစ်ယောက်အပြင်ဘာမှမပိုခဲ့။

........................................

ဒီနှစ် သူ ဆယ်တန်းတက်ရမည်။ ကိုးတန်းစာမေးပွဲဖြေပြီး တစ်လတောင် မနားလိုက်ရ၊ ဆယ်တန်းအတွက် ကျူရှင်တွေစပြီး တတ်နေရသည်။ မမဇင်ကတော့ ဆယ်တန်းအောင်စာရင်းစောင့်ရန်သာကျန်တော့သည်။

ဒီနေ့ ကျူရှင် နောက်ဆုံးချိန်သင်ရမည့်ဆရာ မလာသောကြောင့် သူ စောစောပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဘယ်သူမှ မရှိ။ အမက ရုံးမှ ပြန်မရောက်သေး။ အဖေနှင့် အမေက အငယ်ကောင်နှင့် အတူ အဖိုးအဖွားတွေ အိမ်သွားလည်နေကြသည်။ ကျူရှင်တွေ တက်နေရသောကြောင့် မမဇင်နှင့် အေးအေးဆေးဆေး မတွေ့ဖြစ်တာ တစ်ပတ်လောက်ရှိနေပြီ။ သူ ရေမြန်မြန်ချိုးလိုက်ပြီး အဝတ်အစားလဲကာ မမဇင်တို့ အိမ်ဖက်သို့ကူးလာခဲ့သည်။

မမဇင်တို့ အိမ်တွင်လဲ ဘယ်သူမှ မရှိ။ ကြည့်ရတာ သူ့မိဘတွေနှင့် အတူ Aဖိုးအဖွားတို့ဆီ လိုက်သွားကြသည်နှင့်တူသည်။ သူ အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့ မမဇင်ကို ဧည့်ခန်း ဆက်တီပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ဖုန်းပြောနေတာတွေ့ရသည်။ မမဇင်ပြောနေပုံကို နားထောင်ရင်း ဒါ ဇင့်ဇင့်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ကြောင်နေတဲ့ကောင် တစ်ကောင် ကောင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု သူတွက်လိုက်သည်။ ဒါတွေက မဆန်းတော့။ မမဇင်ကို ဝိုင်းပိုးပန်းနေတဲ့ အထဲမှာ သူ့သူငယ်ချင်းတွေထဲကတောင် ပါသည်ကို သူသိပြီးသား။ မမဇင်ကလဲ ဒီလိုကောင်တွေကို ဖုန်းပြန်ပြောတာလောက်က လွဲလို့ အခြားဘာမှ စိတ်ကူးထဲထည့်မှာ မဟုတ်။ ဘေးမှ ဆက်တီ တစ်ခုတွင် ဝင်ထိုင်ပြီး မမဇင် ဖုန်းပြောအပြီးကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ သိပ်မကြာပါ.. မမဇင်ဖုန်းကိုချလိုက်ပြီး သူ့ဖက်ကိုလှည့်လာသည်။

‘ ဘယ်သူလဲ မမဇင်’

ဒီ မေးခွန်းတွေက သူတို့ နှစ်ယောက်ကြားမှာ သိပ်မထူးဆန်း။ မမဇင် အပြင်လူတွေနဲ့ ဖုန်းပြောသည့်ကိစ္စတိုင်း သူ့ကိုပြန်ပြောပြလေ့ရှိသည်။

‘ ဒီ တစ်ယောက်ကလား...’

‘ အင်းလေ’

‘ ကိုဇော်လတ်လေ။ သူက မ တို့နဲ့ ဆယ်တန်းတုန်းက အတူတူဝိုင်းတက်တဲ့ တစ်ယောက်။ သူက မတွေ့တာလဲ ကြာလို့ ဒီ လာမယ့် စနေချိန်းပြီး တစ်ခုခုသွားစားကြမလားတဲ့’

‘ မမဇင်က သွားမလို့လား...။ အဲဒီတစ်ယောက်က မမဇင်ကို ကြိုက်နေတာဆို’

‘ အင်း...မကလဲ သူ့ကို ပြန်ကြိုက်မလားလို့...’

မမဇင်က နောက်ပြီးပြောလိုက်ချင်းသာဖြစ်သော်လည်း သူ့စိတ်ထဲတွင်တော့ ထိုကိုဇော်လတ်ဆိုသည့်လူကို ပြေးပြီး အမှုန်ကြိတ်ချင်လောက်အောင်ကို သဝန်တိုစိတ်တွေ ထကြွလာသည်။ မမဇင် ရည်းစားရသွားလျှင် သူ့ကို အရင်ကလောက် ဂရုစိုက်မှာ မဟုတ်တော့။

‘ ပြောလေ မျိုးသူရဲ့ပြန်ကြိုက်လိုက်ရင်ကောင်းမလားလို့’

‘ အဲဒါ မမဇင် သဘောပါ’

‘ အဲ..မ သဘောသာ ပြောတယ် မျက်နှာကြီးကတော့ စူပုတ်နေတာပဲ။ ငါ့မောင်ဟာလေ ၁၀ တန်းကျောင်းသားကြီးပဲဖြစ်နေပြီ အခုထက်ထိ စိတ်ကောက်တုန်းပဲလား’

သူ ဘာမှ ပြန်မပြော။ မျက်နှာကိုသာ ခပ်ပေပေလုပ်ထားလိုက်သည်။

‘ ဟော တွေ့လား.. လူမိုက်ရုပ်နဲ့’

မမဇင်သူ့ကို ရီအောင်လုပ်နေမှန်းသိ၍ မျက်နှာကို ခပ်တင်းတင်းဆက်ထားသော်လည်း ရီချင်စိတ်ကိုအောင့်ထား ၍မရ။ သူ့မျက်နှာ တစ်ဖြည်းဖြည်း ပြုံးစိပြုံးစိ ဖြစ်လာသည်။

‘ ဟော တွေ့လား ရီတော့မယ်။ မျိုးသူတစ်ယောက် ရီချင်နေပါပြီ’

ပြောလဲပြောရင်း မမဇင်က သူ့ကို ကလိလှမ်းထိုးသည်။ သူ အလွန်ယားတတ်မှန်းကိုလဲ မမဇင် ကောင်းကောင်းသိသည်ကို...။

‘ အား...အဟား ဟား မမဇင် မလုပ်ပါနဲ့။ ယားလို့... ဟား ဟား’

သူ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ ကလိထိုးချင်းမှ ရုန်းထွက်ရန် အတင်းကြိုးစားရသည်။ မမဇင်ကလဲ အလျှော့မပေး။ သူ မမဇင်လက်ကို ဖမ်းချူပ်ပြီး ဆက်တီပေါ်မှ 

ဝရုန်းသုန်းကားထပြေးဖို့လုပ်ရာ အရှိန်လွန်ပြီး မမဇင်ရော သူရော ဆက်တီပေါ်သို့ထပ်ရက် ပြန်ပြုတ်ကျလေသည်။ သူက မမဇင် အပေါ်မှ ဖိရက်သား။ နှစ်ယောက်သား လုံးလားထွေးလား ဖြစ်နေကြသည်။ ခါတိုင်းလဲ သူနှင့် မမဇင် ဒီလိုပင် နောက်ပြောင်လေ့ရှိသည်ပင် ဖြစ်၍စိတ်ထဲတွင် ဘာမှ မစဉ်းစားမိ အောက်ရောက်နေသော မမဇင်ကို မလှုပ်နိုင်အောင်ချုပ်ထားဖို့ကို သာ စိတ်အားထက်သန်နေခဲ့သည်။ ရုန်းရင်ကန်ရင်းမှ သူ့ရင်ဘတ်တွင် နူးညံ့သော အထိအတွေ့တစ်ခုကို သတိထားမိလာသည်။ မမဇင် ဝတ်ထားတာ မိန်းကလေးဝတ် တီရှပ်အပြာနုရောင်လေးဖြစ်သည်။ အိမ်တွင်တစ်ယောက်ထဲရှိနေ၍ တီရှပ်အောက်မှ ဘာမှ ဝတ်ထားပုံမရ။ သူရောက်လာစဉ္က မမဇင်ဖုန်းပြောနေ၍ အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး အောက်ခံဝတ်ရန် အချိန်မရခဲ့ကြောင်း သတိထားမိသည်။ အခု မမဇင်နှင့် သူ ရင်ချင်း အပ်လျှက်သား။ လူချင်းခွာလိုက်သင့်ကြောင်း သူနားလည်သော်လည်း မခွာဖြစ်ခဲ့။ ဒီ နူးညံ့တဲ့ အထိအတွေ့ကို မကုန်ဆုံးစေချင်။ သူ ရင်တွေခုန်လာသည်။ မမဇင်ဖက်မှလဲ ရုန်းကန်မှု တဖြည်းဖြည်းလျှော့လာတာကို သူ သတိထားမိသည်။ 

ဇင်ဇင့် လက်ကောက်ဝတ်များအား သူ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း သူ ငုံကြည့်လိုက်တော့ မမဇင် မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေနှင့် သူ့ကို တွေတွေလေးပြန်မော့ကြည့်နေတာတွေ့ရသည်။ မမဇင် အကြည့်ကို သူ အဖြေရှာမတတ်။ တဖြည်းဖြည်း နှစ်ယောက်စလုံးငြိမ်ကျသွားကြသော်လဲ သူ မမဇင်ကို မလွှတ်ပေးမိ။

ရင်ချင်းကပ်နေသဖြင့် သူ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း မမဇင် ရင်သားနှစ်မွှာတို့၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုကို ခံစားရသည်။ ဒီအတိုင်းဆက်နေရန် မသင့်တော့...။ သူ မမဇင်လက်နှစ်ဖက်အား လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ဆက်တီကိုလက်နှင့်ထောက်၍ ကိုယ်ကို ဆွဲမလိုက်တော့ မမဇင်က သူ့လက်မောင်းကို ပြန်ဖက်တွယ်ထားလေသည်။ သူဘာမှ မစဉ်းစားနိုင်တော့။ ကိုယ်ကို ပြန်ကိုင်းပြီး မမဇင် နှုတ်ခမ်းလေးများကို နမ်းရှုပ်လိုက်မိသည်။ သူ့တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် ဘယ်တုန်းမမှ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဒီလို ထိတွေ့မှုမျိုးမရှိဖူးခဲ့သေး။ မမဇင် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နူးညံ့စိုစွတ်နေသည်။ မမဇင် အသက်ရှူသံလေးများကိုလဲ သူကြားနေရသည်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပင် မမဇင်နှင့် သူ မောင်နှမဝမ်းကွဲ ဆိုသော အတွေးက သူ့ခေါင်းထဲဝင်လာသည်။ သို့သော်လဲ သူစိတ်မထိန်းနိုင်တော့ မမဇင်ပေါ်သို့ ပြန်မှောက်ချပြီး သူမ ခါးလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်တွယ်ရင်း သူမနှုတ်ခမ်းလေးများကို ထပ်နမ်းလိုက်မိသည်။ မမဇင်ကလဲ သူ့လည်ပင်းကို ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်ကို သတိပြုမိသည်။ မမဇင် သူ့ကို ပြန်နမ်းတာကိုလဲ သူသိနေသည်။ နောက်ဆုံး သူ မမဇင်ကို ဆွဲထူပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တဖြည်းဖြည်းခွာကာ ဆက်တီပေါ်တွင် မက်မက်ထထိုင်လိုက်တော့သည်။ မမဇင်က ဘာမှမပြော။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာသာ ခေါင်းလေးမှီပြီးငြိမ်နေသည်။

‘ မမဇင်’

‘.......’

‘ ကျွန်တော် အိမ်ပြန်တော့မယ်နော်။’

‘ မျိုးသူ...’

‘ ဗျာ...’

‘ မ နဲ့ မျိုးသူက မောင်နှမတွေနော်...’

‘ အင်း...’

‘ အခုလိုဖြစ်ကြလို့မရဘူးနော်...’

‘ ......’

သူဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့။ မမဇင်၏ လက်ကလေးကို AသာAယာဖြစ်ညှစ်ပြီး Aိမ်ဖက်သို့ ပြန်ကူးလာခဲ့သည်။

အဲဒီညက သူမနက်မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။

အိပ်ယာမှနိုးတော့ နေ့လည် ၁၂ နာရီလောက်ဖြစ်နေပြီ။ ဒီနေ့ စနေနေ့ ကျူရှင်တက်စရာမရှိ။ မျက်စိနှစ်လုံးစ၍ပွင့်သည်နှင့် မနေ့က မမဇင်နှင့်ဖြစ်ခဲ့သည်က ခေါင်းထဲရောက်လာသည်။ မဖြစ်သင့်မှန်းသိသော်လဲ သူ့စိတ်ထဲတွင် မမဇင်နှင့် မနေ့ကလို အတွေ့အကြုံံမျိုးထပ်၍ ရချင်သေးသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းလေးတွေရဲ့ ချိုမြိန်သောအရသာ၊ သူမကိုယ်ရနံ့ သင်းသင်း၊ သူမရဲ့ နူးညံ့တဲ့ရင်အစုံရဲ့ အထိအတွေ့...။

မဖြစ်နိုင်ပါ။

ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ဘယ်လိုမှ မသင့်ကြောင်းသိသော်လဲ သူဆုံးဖြတ်ချက်မချနိုင်။ အခုမမဇင်တစ်ယောက်ရော ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေမလဲ။ သူ့ကို ရွံသွားမလား။ ဒါမှ မဟုတ် အခုသူခံစားနေရသလိုမျိုးပဲ ခံစားရမလား။ ခေါင်းထဲမှာ ရှုပ်ထွေးလာသည်နှင့် အိပ်ယာထဲမှ အတင်းထပြီး ရေချိုးပစ်လိုက်သည်။

.................................

သူ မမဇင်တို့အိမ်ဖက်ကိုခြေဦးမလှည့်ဖြစ်တာ နှစ်ပတ်ကျော်ကျော်ခန့်ရှိနေပြီ။ မမဇင်အား သူဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရမည်ကို အဖြေရှာ၍မရ။ နောက်ပြီး မမဇင်ကိုတွေ့လို့ ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ခေါက်ကလိုစိတ်မျိုးထပ်ဝင်လာမှာကိုလဲ ကြောက်သည်။ သူနောင်တရ မရချင်ပါ။ မမဇင်ကို သူ မောင်တစ်ယောက်က အမတစ်ယောက်ကိုချစ်တာမျိုးနဲ့ပဲ ချစ်ခဲ့သည်ဆိုတာကို သူ့ကိုယ်သူယုံသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို တက်မက်မှုပါတဲ့ အချစ်မျိုးက ဘယ်တုန်းကတည်းက သူ့ရင်မှာ ကိမ်းအောင်း အမြစ်တွယ်နေခဲ့တာလဲ။ သူ မမဇင်ကို တကယ် မောင်နှမထက်ပိုပြီး ချစ်မိတာလား ဒါမှမဟုတ် အထိအတွေ့ကြောင့်ပဲ အခုလိုဖြစ်နေသည်လားဆိုတာလဲ မဝေကွဲနိုင်။

မတွေ့ရအောင် ရှောင်နေရင်းမှပင် မမဇင်ကို မြင်ချင်သော စိတ်က သူ့ရင်ထဲမှာထိန်းချုပ်ရ ခက်လောက်အောင် ဒုက္ခပေးနေခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သည့် သုံးရက်က ဝရန်တာထွက်ရပ်နေရင်း မမဇင်နှင့် သူမ အဖေတို့ အပြင်မှ ပြန်လာသည်ကို လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ကားပေါ်မှာ ဆင်းလာသော မမဇင် မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရသည်မှာ အရင်ကလို ရွှင်ရွှင်လန်းလန်း မရှိသလိုပဲဟုသူခံစားရသည်။ မမဇင် အဖေ၊ သူ့ဦးလေးက သူ့ကိုလှမ်းမြင်တော့ လက်ဝှေ့ယမ်းနှုတ်ဆက်ပြီး ပြုံးပြရင်း အိမ်ထဲဝင်သွားသည်။ မမဇင်ကတော့ သူ့ကိုမော့ကြည့်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းပါလေးများ ကွေးသွားသည် ဆိုရုံလောက်လေး ပြုံးပြရင်း သူမအဖေနောက်မှလိုက်ဝင်သွားသည်။ မမဇင် သူ့ကို ဒီလိုပြုံးပြတာမျိုး သူ မမြင်ဖူးခဲ့။ သည် အပြုံးက ခါတိုင်းသူ့ကို ပြုံးပြနေကြ အမကြီးတစ်ယောက် သူ့ထက် အငယ်ကို ပြုံးပြသော အပြုံးမျိုးမဟုတ်။ ဘာပဲပြောပြော သည် အပြုံးက သူ့ရင်ကို နွေးထွေးစွာခုန်စေသည်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ မဖြစ်နိုင်ဆိုသော အသိကလဲ စိတ်ကို လွန်စွာ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိစေလေသည်။

ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းတော့ မသိ။ သူ အရင်ကလို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အပြင်ထွက်လည်ဖို့လဲ စိတ်မပါတော့။ ကျူရှင်ချိန်တွင် ကျူရှင်သွားသည်မှ အပ အခြား ဘယ်ကိုမှလဲ မသွားချင်။ အခန်းထဲက အခန်းပြင်ကိုပင် မထွက်ချင်တော့။ ကွန်ပြူတာရှေ့ထိုင် အင်တာနက်ပေါ် 

ဟိုလျှောက်သွား ဒီလျှောက်သွားလုပ် သီချင်းနားထောင်ရင်း အချိန်တွေကို ကုန်စေသည်။ ဒါပေမယ့် မမဇင်ကတော့ သူ့ ခေါင်းထဲက ထွက်မသွား...။

-----

ဒီမနက်တော့ မမဇင်သူ့ဆီကို ရောက်လာခဲ့သည်။ ၁၀ နာရီကျော်ကျော်ခန့် သူမနက်စာစားပြီး အခန်းထဲသို့ပြန်ဝင်အောင်းပြီး သီချင်းနားထောင်နေစဉ် အခန်းတံခါး ခေါက်သံကြားရသည်။ သူတံခါးသွားဖွင့်လိုက်တော့ အပေါက်ဝတွင် ရပ်နေသူက မမဇင်။

‘ မမဇင်...’

‘ အန်တီက အခန်းထဲမှာရှိတယ် တက်သွားဆိုလို့..မျိုးသူ။ မ ဝင်လာလို့ရမလား’

အရင်မ မမဇင် သူတို့အိမ်ကိုရောက်တိုင်း သူ့အခန်းထဲကို တံခါးမရှိဓါးမရှိ ဝင်ထွက်နေကြ။ အခုတော့ ဝင်လို့ရမလားဟု မေးနေသည်။ သူ စိတ်မကောင်းဖြစ်လာသည်။

‘ ဝင်လေ မမဇင်ရယ်။’

သူအပေါက်ဝမှ လမ်းဖယ်ပေးလိုက်တော့ မမဇင် အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကွန်ပြူတာ စားပွဲရှေ့က ခုံပေါ်တွင်ထိုင်နေသည်။ သူ အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်ရင်း မမဇင်ကို လှမ်းကြည့်တော့ မမဇင် အရှေ့ ဝရန်တာ တံခါးပေါက်မှ အပြင်သို့ငေးနေတာတွေ့ရသည်။ မမဇင်ကို ကြည့်ရတာ အရမ်း ဝမ်းနည်းဆွေးမြေ့နေသလို...။ တကယ်တော့ သူလဲ မမဇင်ကို လွမ်းပြီး သတိရနေခဲ့သည်ပါ။

မမဇင်ဆီမှ သက်ပြင်းသဲ့သဲ့မှုတ်ထုတ်သံလေးကိုကြားရသည်။

‘ မမဇင်... ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား’

မမဇင်က သူ့ကို ခပ်ကြောင်ကြောင်လေးပြန်ကြည့်ပြီး..

‘ မ က ဘာကို စိတ်ဆိုးရမှာလဲ မျိုးသူရယ်။ မျိုးသူသာ မ ကို မတွေ့ချင်တော့လို့ ရှောင်နေတာ မဟုတ်လား။ အိမ်ဖက်ကိုလဲ မလာတော့ဘူး...။ ..... အဲဒါကြောင့် မ အခုလာတွေ့တာ’

သူ ဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိ။ ဟိုတစ်နေ့က ကိစ္စနှင့် ပတ်သတ်လို့ တစ်ခုခုပြောလိုက်ချင်သော်လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိ။ သူတောင်းပန်သင့်သည်လို့တော့ ထင်သည်။

‘ မျိူးသူ.... ဘာဖြစ်နေတာလဲ’

သူ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သူ ဘာဖြစ်နေတာလဲဆိုတာ သူ ကိုယ်တိုင်လဲ မသိ...။

‘ မမဇင်’

မမဇင်က သူ့ကို မော့ကြည့်သည်။

‘ ဟိုတစ်နေ့က ကိစ္ခနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးနေတယ်ထင်လို့ပါ။ ကျွန်တော် မမဇင်ကို တွေ့ရမှာ စိုးရိမ်နေတယ်။ ဘာပြောရမှန်းလဲ မသိဘူး။’

မမဇင်က သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်ချရင်း...

‘ မ အဲဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး စိတ်ဆိုးနေလိမ့်မယ်လို့ မျိုးသူက ဘာလို့ထင်ရတာလဲဟင်...။’

‘ မောင်နှမ အချင်းချင်းကို ဒီလိုလုပ်တယ်ဆိုတော့ မမဇင် ကျွန်တော့်ကို ရွံသွားလားဟင်။ မမဇင် ကျွန်တော် ဘယ်မိန်းကလေးနဲ့မှ ဒီလိုမဖြစ်ဖူးဘူး...။ အခုဖြစ်မယ့်ဖြစ်တော့လဲ.. မမဇင်နဲ့မှ...။ ကျွန်တော်အခုဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး။ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးပဲ။ မမဇင်ကိုထပ်တွေ့ရင် အဲဒီ စိတ်မျိုးထပ်ဝင်လာမှာ ကျွန်တော်ကြောက်တယ်။ မမဇင် ကျွန်တော့်ကို မုန်းသွားမှာ စိတ်ဆိုးသွားမှာကို မလိုချင်ဘူး’

‘ မျိုးသူအဲလိုလုပ်ရင် မ က မင်းကို မုန်းသွားလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူပြောလဲ။’

‘ ကျွန်တော် ထင်တာလေ...။ နောက်ပြီး... ကျွန်တော် မှန်တာပဲ ပြောမယ် မမဇင်။ အခုမဖြစ်နိုင်တာ မဖြစ်သင့်တာကြီးကို တမ်းတပြီး ကျွန်တော် စိတ်တွေ Aရမ်းဖေါက်ပြန်နေတယ်။ ကျွန်တော် မမဇင်ကို မောင်နှမ အချင်းချင်း ချစ်သင့်တာထက်ပိုပြီး ချစ်နေမိပြီလို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်။’

မမဇင်ဆီက ဘာမှပြန်မကြားရ။ 

‘ မမဇင် ပြောဦးလေ။ အခုလိုပြောလိုက်တော့ မမဇင် ကျွန်တော့်ကို ရွံသွားပြီ မဟုတ်လား’

မမဇင်က ထိုင်ရာမှ ထရင်း သူ့လက်ဖဝါးကိုဖမ်းဆုတ်ထားလိုက်သည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကမူ သူ့နဖူးရှိဆံစတို့ကို ငြင်သာစွာဖြင့် ပွတ်သတ်ပေးနေသည်။

‘ မျိုးသူရယ်... မ လဲ အဲဒါကိုပဲပြောချင်တာပါ။ မဖြစ်သင့်မှန်း သိနေပေမယ့် မ စိတ်ထဲမှာလဲ အရမ်းတွေဝေနေတယ်။ မျိုးသူကို မ တကယ်မောင်လေးတစ်ယောက် အဖြစ်နဲ့ပဲ သံယောဇဉ်ရှိချင်တာ။ ဒါပေမယ့်.... ဒါပေမယ့် ဟိုတစ်နေ့က....၊ ...ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီတစ်ယောက်က မ မောင်လေးမျိုးသူလာဖြစ်နေရတာလဲ...။ ရှေ့ဆက်တိုးကြရင်လဲ အားလုံးက ဝိုင်းပြောကြမယ်။ နောက်ပြန်ဆုတ်ဖို့ကျတော့....’

ခေါင်းကို ငုံ့ထားသော မမဇင် ဆီမှ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့ကိုကြားရသည်။ မောင်နှမချစ် မဟုတ်တဲ့ ဒီ အချစ်က သူနှင့် မမဇင်အတွက် အစပိုင်းမှာပင် တော်တော်ပူလောင်လွန်းလှသည်...။ ဘာကြောင့် ဒီနှစ်ယောက်ကြားထဲမှာမှ ဒီလိုအချစ်က ပေါက်ဖွားလာရတာလဲ။

သူ့မျက်နှာပေါ်မှ မမဇင်လက်ဖဝါးလေးကို အသာအယာ ဆုတ်ယူလိုက်သည်။ မမဇင် ကိုယ်လုံးလေး သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့အလိုက်သင့်ပါလာသည်။

ဒီတစ်ခေါက်မမဇင်ဝတ်ထားတာ မိန်းကလေးဝတ်ရှပ်အင်္ကျီလက်စက။ မမဇင် ကိုယ်လုံးလေးနှင့် တိတိရိရိ လွန်စွာကြည့်ကောင်းနေသည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲအပ်ထားသော မမဇင်မျက်လုံးတို့ဆီမှ စိုစွတ်မှုကို သူ့သတိထားမိသည်။ မျက်နှာလေးကို မေးဖျားမှ သူဆွဲမော့လိုက်တော့ မျက်ရည်စတွေနဲ့ စိုစွတ်နေသော မျက်လုံးဝန်းလေး အစုံကိုတွေ့ရသည်။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းတော့ မသိ သူ့နှုတ်ခမ်းတို့က မမဇင်၏ နှုတ်ခမ်းဖျားလေးများတို့နှင့် ထိကပ်မိရပ်သားဖြစ်သွားသည်။ မမဇင်ကလဲ သူ့ကို အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းပါသည်။ မမဇင်နှုတ်ခမ်းလေးတွေက အရင်တစ်ခေါက်ကလိုပဲ ချိုမြနေဆဲ။ ဒီနှုတ်ခမ်းလေးအစုံကို သူထပ်နမ်းချင်နေခဲ့သည်မှာ ပြီးခဲ့သည့်အခေါက်ကတည်းက။ နမ်းရင်းမှ မမဇင်က ခုတင်ပေါ်ကို ပစ်လှဲချလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခေါက်လဲ သူက မမဇင် အပေါ်မှာ။ ဆက်တီပေါ်မှာ နမ်းတုန်းက အတွေ့အကြုံကို ပြန်သတိရမိသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မမဇင် အင်္ကျီအောက်မှာ Bra ဝတ်ထားသည်။ မမဇင် ခါးကိုသူလှမ်းကိုင်လိုက်တော့ ထိုနေရာတွင် အင်္ကျီစက လန်နေသည်မို့ သူမ၏ နူးညံ့ပြေမွတ်သောခါးလေးကို တိုက်ရိုက်စမ်းမိသွားသည်။ သူ့ ရင်ထဲတွင် မီးတောင် အလုံးတစ်ရာမက တကြိမ်ထဲပေါက်ကွဲသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ လက်ကို ဖယ်လိုက်ရင်ကောင်းမလား စဉ်းစားမိသည်။ မမဇင်ကတော့ သူ့လည်ပင်းကို 

ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်ထားပြီး မျက်လုံးလေး အစုံကိုမှေးစှင်းရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ကို နမ်းရှုံ့နေသည်။ သူ့ညာလက်ကို မမဇင် ခါးလေးပေါ်တွင်တင်ထားရာမှ အပေါ်ဖက်ဆီသို့ ရှပ်အင်္ကျီအောက်မှ တဆင့် တဖြည်းဖြည်းရွေ့ယူလာခဲ့သည်။ သူ ရင်တွေ တစ်ဒိန်းဒိန်းခုံလာသည်...။ နောက်ဆုံး သူ့လက်က ဇင်ဇင့်အောက်ခံ Bra လေးကိုသွားစမ်းမိသည်။ Bra ပေါ်မှပင် မမဇင် ရင်သားတို့ကို သူ အနည်းငယ်ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။

ဒီလို နူးညံ့ သိမ်မွေ့လှသော အထိအတွေ့မျိုး သူတစ်သက်တွင် တစ်ခါမှ မကြုံဖူးခဲ့။ မမဇင်လဲ တစ်ချက်တွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည်ကို သတိထားမိသည်။ သူမ အသက်ရှူသံတွေလဲ ပြင်းလာသည်။ သူ စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ Bra ကို အောက်သို့အနည်းငယ် လျှောချရန်ကြိုးစားမိသည်။ သို့သော်လဲ အတိဖြစ်နေသောကြောင့် အောက်သို့လျှော၍မရ။ မမဇင်က သူမလက်နှစ်ဖက်ကိုနောက်ပြန်ပြီး နောက်မှ ကြယ်သီးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ မမဇင် Bra လေး သူလက်ထဲမှာ အလိုက်သင့်ပါလာသည်။ မမဇင်၏ နူးညံ့လွန်းသော ရင်Aစုံကို သူလက်တို့ဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ရင်သားတို့ပေါ်မှ ချွန်ထွက်နေသော ထိပ်ဖျားတင်းတင်းလေးတို့ကို ထိတွေ့ မိသည့်အခါမှာတော့ သူ နှလုံးရောဂါရပြီး လဲကျသွားတော့မလောက်ကို ရင်ခုန်လာမိသည်။

‘ မျိုးသူ... တော်ပါတော့နော်..။’

မမဇင်က သူမနှုတ်ခမ်းလေးအစုံကို သူ့နား နားကပ်ရင်း လေသံသဲ့သဲ့လေးဖြင့်ပြောသည်။ သူ မတော်လိုက်ချင်သေး။ မမဇင်ကို သူတက်မက်မွတ်သိပ်စွာချစ်သည်။ မမဇင်နှင့် ထိတွေ့နေချင်သည်။ မမဇင်၏ အလှကိုတစ်ချိန်လုံးမြင်နေချင်သည်။ မမဇင်၏ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးလေးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်နေမိသည်။ မမဇင်က ဘာမှ ရုန်းကန်ချင်းတော့ မပြု။ အောက်ဆုံးကြယ်သီးတစ်လုံး ပြုတ်သွားပြီးနောက် သူ မမဇင် ရှပ်အင်္ကျီလေးကို ဆွဲဟလိုက်သည့် အခါမှာ သူမြင်လိုက်ရသည်က...။ သူမြင်ဖူးသမျှအရာတွေထဲမှာ အလှဆုံးဖြစ်မည်ဟုထင်သည်။ ဖြူဝင်းဝါသော ရွှေရင်လွှာတစုံ..။ နောက် ပန်းနုရောင်သွေးနေသော စတော်ဘယ်ရီသီးလေးများ။ မမဇင်က အောက်မှ သူ့ကိုပြန်ပြီး ဖွဖွလေးပြုံးကြည့်နေသည်။ ကြည်နူးမှု ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားမှုတွေပါနေသော မမဇင်၏ အပြုံးလေးက သူ့ကို ရူးသွပ်စေသည်။ သူ ငုံ့ပြီး မမဇင်၏ ရင်သားစိုင်တို့ကို နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ နောက် စတော်ဘယ်ရီသီးလေးများ...။ သူသိပ်ချစ်ရတဲ့ အမရဲ့ ရင်လွှာတို့ကို သူနမ်းရှုံ့နေတာပါလား။ မမဇင်နှုတ်ခမ်းဖျားမှ မပီမသ အသံလေးများထွက်လာသည်။ အသက်ရှူလည်းတစ်ဖြည်းဖြည်း မြန်လာသည်။ နူးညံ့သော ရင်လွှာတို့မှ ရေမွှေးနံ့ သင်းသင်းကို သူရသည်။ နောက်ဆုံး မမဇင်က သူ့ခေါင်းကို ဆွဲထူရင်း...

‘ မျိုးသူ...တော်ပါတော့နော်။ မတို့ သေသေချာချာဆုံးဖြတ်ရUီးမယ်လေ...။ အခုချိန် ဘာမှ အကြီးအကျယ်မမှားစေချင်ဘူး...။’

သူကတော့ မတော်ချင်သေး။ မှားမည်ဆိုလဲ မှားလိုက်ချင်သည်...။

‘ တော်တော့နော်..။ မ မောင်လေးက လိမ္မာတယ်။’... မမဇင်က ခပ်နွမ်းလျှလျှပြောသည်။

ဟုတ်သည်။ တကယ်တော့ သူဟာ မမဇင်နဲ့ မောင်နှမတွေပါလားဆိုတဲ့ အသိကခေါင်းထဲဝင်လာသည်။ သူ မမဇင်ကို ပြန်ဆွဲထူလိုက်သည်။ မမဇင်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုတော့ သူတစ်ကြိမ်လောက် နမ်းရှိုက်ချင်သေးသည်။ ဒီ တစ်ကြိမ်နမ်းလဲ မမဇင် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ချိုတာပါပဲ...။

မမဇင် အင်္ကျီသေချာ ပြန်ဝတ်ပြီးတော့ သူမမဇင်နင့် အတူ ဟိုဖက်ခြံထဲသို လိုက်လျှောက်လာမိသည်။ ခြံထဲတွင် သူက...

‘ မမဇင်ရယ်... ကျွန်တော် အခု မမဇင်ကို အမြဲတမ်းတွေ့ချင်နေတယ်။ အနားမှာရှိနေချင်တယ်။ အရင်မောင်လေး တစ်ယောက်လိုရော...။ ချစ်သူတစ်ယောက်လိုရော...။ မမဇင် လက်ခံမှာလားဟင်’ ဟု မေးဖြစ်သည်။

မမဇင်က သက်ပြင်းလေးကို မသိမသာချရင်း

‘ မျိုးရယ်... မမဇင်လဲ မျိုးကိုချစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုရှေ့ဆက်ကြမှာလဲ။ မနဲ့ မျိုးသူနဲ့က မောင်နှမတွေလေ။ နောက်ဆုတ်ဖို့အရမ်းမခက်ခဲလာခင်မှာ ဆုတ်ထားသင့်တယ်လို့ မ ထင်တယ်။’

‘ အခု ဒါတွေကို မမဇင်နဲ့ ကျွန်တော်ကလွဲလို့ ဘယ်သူမှ သိတာမဟုတ်တာ။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ချစ်ကြရင်ပြည့်စုံပြီ မဟုတ်ဘူးလား မမရယ်...။’

‘ အင်း.........သေချာထပ်ပြီး စဉ်းစားကြတာပေါ့ မျိုးရယ်...။’

ထိုနေ့က မမဇင်တို့ခြံထဲတွင် သူတို့နှစ်ယောက် တစ်နေကုန်ခဲ့သည်။

......................................

ပထမတော့ သူဒီလို တပ်မက်မှုပါသောအချစ်နှင့် ချစ်မိသည့်မိန်းကလေးက ဘာကြောင့် မမဇင်ဖြစ်နေတာလဲ၊ မမဇင်ကရော ဘာလို့ သူ့အမဝမ်းကွဲလာဖြစ်နေတာလဲ ဟု သူ ကံကြမ္မာကို တော်တော် စိတ်နာခဲ့သည်။ သို့သော် သေသေချာချာပြန်စဉ်းစားမိတော့ မမဇင် ဖြစ်နေ၍ပဲ သူ ဒီလိုချစ်ခဲ့ မိတာလားဟု သူ့ကိုယ်သူ သံသယဝင်လာသည်။ မမဇင်သာ သူ့နဲ့ မောင်နှမဝမ်းကွဲမတော်ခဲ့ရင် မမဇင်ကို သူ ဒီလိုချစ်မိပါ့မလား။ သူ့ကိုက ဒီလို အဆိပ်ပါတဲ့ အချစ်မျိုးကိုပဲ ပေါက်ဖွားစေချင်ခဲ့တာလား ဆိုတာ သူမပြောနိုင်။ မမဇင်ကိုချစ်မိ၍ရသည့် ရင်ခုန်ခံစားမှုက အခြားမိန်းကလေးများကိုရင်ခုန်ရသည်နှင့် မတူ။ တပ်မက်မှု ပျော်ရွှင်မှုတို့နောက်မှာ စိုးရိမ်မှုပါ ပါနေသည်ကပဲ ပိုရင်ခုန်စရာကောင်းနေသောကြောင့် ဟုသာ သူကောက်ချက်ချနိုင်သည်။

မမဇင်နှင့်သူတို့ ရှေ့ဆက်၍ မတိုးဖြစ်သော်လည်း နောက်လဲ ပြန်မဆုတ်ဖြစ်ခဲ့ကြ။ လူကြီးတွေမျက်စိရှေ့တွင် အရင်ကကဲ့သို ငယ်ပေါင်းကြီးဖေါ် မောင်နှမနှစ်ယောက် တတွဲတွဲ ဖြစ်နေသည်ဟုသာထင်နေကြသော်လည်း တကယ်တမ်းကျတော့ ထို့ထက်မက ပိုပြီးများစွာသော အကြောင်းအရာတွေ ရှိနေသည်ကိုတော့ သူနှင့် မမဇင် နှစ်ယောက်သာသိခဲ့ကြသည်။ မမဇင် ဒီလိုထိတွေ့ခံစားမှုမျိုးကို ပထမဆုံးရရှိခဲ့သည်မှာ သူနှင့်ဖြစ်နေသည်ကို သူ ဂုဏ်ယူသည်။ တကယ်တော့ မမဇင်နှင့်သူ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဒီလို ထိတွေ့နမ်းရှုတ်သည့် အကြိမ်တစ်ကြိမ်ချင်းစီတိုင်းက သူတို့နှစ်ယောက်ကို ရှေ့ဆက်သွားမိအောင် တွန်းပို့နေသည်ကို သူရော မမဇင်ရော နှစ်ယောက် စလုံးနားလည်ပါသည်။ သို့သော်လည်း မရပ်လိုက်ချင်...။ တစ်ယောက်ယောက်အိမ်မှာ လူကြီးတွေမရှိသည့် အခါတိုင်း နောက်တစ်ယောက် ရောက်လာတတ်သည်။ မမဇင် နှုတ်ခမ်းလေးများ၏ ချိုမြိန်မှုကို သူ့အနေနှင့် ဘယ်တော့မှ ရိုးအီသွားမည်မဟုတ်ဟု သူထင်သည်။ သူမ၏နူးညံ့သိမ်မွေ့သော ရင်သားစိုင်တို့ကို မြင်ရသည့်၊ နမ်းရှုတ်ရသည့် အခါတိုင်း၊ မမဇင်၏ ကိုယ်လေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး ဖက်ထားရသည့် အကြိမ်တိုင်း သူ့စိတ်ထဲတွင် ဖြစ်ပေါ်လာသည့် ကြည်နူးတပ်မက်မှုတို့ကလဲ ဘယ်တော့မှာ လျော့သွားမည်မဟုတ်။

.........................

ဒီညနေ သူတို့မောင်နှမတွေ အပြင်စုထွက်ကြမည်။ မြရိပ်ညို ဟော်တယ်မှာ ပွဲရှိသည်။ သူ၊ သူ့ အမနှင့်ညီ၊ နောက် မမဇင်။ ကျူရှင်မှ သူငယ်ချင်းတွေလဲ လာကြမည်။ အသွားကို သူတို့အဖေကားမောင်းပြီ လိုက်ပို့ပေးမည် ဖြစ်ပြီး အပြန်ကိုတော့ မောင်နှမတွေစုပြီး ပြန်လာကြရန်မှာထားသည်။ 

ကားပေါ်ရောက်တော့ သူ့အမလုပ်သူ ရှေ့ခေါင်းခန်းမှာထိုင်ပြီး နောက်ခန်းတွင် မမဇင်က သူနှင့် သူ့ညီကြားမှာ။ သူတို့ အဖေက လမ်းပေါ်တွင်သာ အာရုံစိုက်ပြီး ကားကိုမောင်းနေကာ သူ့ အမ၊ ညီ လုပ်သူနှင့် မမဇင်တို့က စကားပြောရင်း လိုက်လာကြသည်။ သူကတော့ သူ့ညီဖက်ကလှမ်းမမြင်ရအောင် လက်ကိုအနည်းငယ်နောက်လျှိုပြီး မမဇင်လက်ကလေးကို ဆုတ်ကိုင်ထားရင်း ကားပြတင်းပေါက်က ငေးလိုက် မမဇင်မျက်နှာလေးကို တစ်ချက်တစ်ချက်ငေးကြည့်လိုက်..။ မမဇင်တို့တွေ စကားပြောနေကြတာကို ကြည့်ရင်း သူ အနည်းငယ် ညစ်ကျယ်ကျချင် စိတ်ကလေးပေါ်လာသည်။ မမဇင် လက်ဖဝါးကို ဆုတ်ကိုင်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး သူမဝတ်ထားသည့် မိန်းကလေးတီရှပ်လေးအောက်မှ မပေါ့်တပေါ် မြင်နေရသည့် ခါးလေးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ညှစ်လိုက်သည်။ မမဇင် တစ်ချက် မသိမသာတွန့်ခနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး သူ့ဖက်ကို အံ့သြသည့်မျက်နှာလေးဖြင့် မျက်စောင်းထိုးပြီးကြည့်သည်။ သူ့ အမနှင့် ညီလုပ်သူတို့ကတော့ သတိမထားမိလိုက်ကြ။ မမဇင် ထိုသို့ကြည့်သည့် မျက်နှာလေးက သူ့အတွက်ချစ်စရာကောင်းနေပြန်သည်။ သူ စ ချင်စိတ်တို့ပိုများလာပြီး မမဇင်ခါးလေးကို ခပ်ဖွဖွလေး လှမ်းဆိတ်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မမဇင်ကို သူ့ဖက် မသိမသာလှည့်ပြီး မျက်မှောင်လေး ကျုံ့ပြီးပြုံ၍‘မလုပ်နဲ့လေ တွေ့သွားလိမ့်မယ်’ ဟု ပါးစပ်လှုပ်ရုံလေးလှုပ်ကာ လှမ်းပြောသည်။ ဒါကို သူက မလျှော့သေးပဲ ခါးလေးကို လက်ဖြင့် အသာပွတ်နေပြန်တော့ မမဇင် သူ့လက်ဖဝါးကို ဖမ်းကိုင်ပြီး ခပ်ဖွဖွလေး ဖြစ်ညှစ်ကာ ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ခေါင်းခန်းသို့လှည့်၍ ပြောနေသော သူ့အမကို လှမ်းကြည့်ပြီး စကားပြောနေသော မမဇင် မျက်နှာလေးက ပြုံးမယောင်လေး။

.....................................

မြရိပ်ညိုရောက်တော့လဲ ဟိုမောင်နှမနှစ်ယောက်က အရှေ့မှာ စကားတပြောပြောနဲ့ သူတို့ဟာ သူတို့။ သူနှင့် မမဇင်တို့နှစ်ယောက်ကလဲ အနောက်မှာ တစ်တွဲလက်ချင်းချိတ်လျှက်...။ မမဇင်နဲ့ အခုလိုသွားရတာ သူ သဘောကျသည်။ သူတို့ကို သိတဲ့လူတွေနှင့်ဆိုရင်တော့ သူတို့က မောင်နှမနှစ်ယောက်။ မသိတဲ့လဲလူတွေကတော့ သူတို့ကို သမီးရည်းစားဟုထင်ကြလိမ့်မည်။ မမဇင်လို မိန်းမချောချောလေးနှင့် တွဲသွားသော သူ့ကို တခြားကောင်တွေ မနာလိုဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ တကယ်လဲ သူသည်ပင် မမဇင်အချစ်ခံရသူ...။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စတိတ်စင်နားချိန်းထားသည့်နေရာကိုရောက်တော့ ဘယ်သူမှရောက်မလာကြသေး။ ချိန်းထားသည့်အချိန်ရောက်ဖို့က နောက်ထပ် မိနစ် ၂၀ လောက်လိုသေးသည်။ လူတွေကတော့ တဖြည်းဖြည်းစပြီး ထူလာကြပြီ။ မမဇင်က ...

‘ ဇင် ရေငတ်လို့၊ သောက်စရာတစ်ခုခုသွားဝယ်ရေAာင် တစ်ယောက်ယောက်လိုက်ခဲ့ပါလား။’

သူ့အမကို ကြည့်ရတာ ဒီနေရာမှ သိပ်ခွာချင်ပုံမရ ခဏနေလို့ လူတွေများလာလျှင် နေရာပျောက်သွားမှာကို စိုရိမ်နေပုံရသည်။ သူလိုက်မည်ဟု ပြောလိုက်ရန် ပါးစပ်ဟလိုက်လျှင်ပင် သူ့ညီက...

‘ မမဇင်... သားလိုက်ခဲ့မယ်လေ။ သားလဲ တစ်ခုခုစားချင်လို့...’

သူတော်တော်စိတ်ညစ်သွားစဉ်မှာပင် သူ့အမက

‘ ဟဲ့ နေလင်း ခဏနေရင် နင့်သူငယ်ချင်းတွေလဲရောက်လာကြတော့မှာလေ။ မကြီးလဲ တစ်ယောက်မှ တွေ့ဘူးတာမဟုတ်ဘူး။ မျိုးသူ သူငယ်ချင်းတွေက မကြီးနဲ့ သိတော့ သူမရှိလဲ ရတယ်၊ မျိုးသူလိုက်သွားလိုက်...။ ဇင်ဇင် လူတွေက တဖြည်းဖြည်းများလာနေပြီ အကုန်သွားရင် နေရာပျောက်သွားမှာလဲ စိုးလို့ မကြီးတော့ မလိုက်တော့ဘူးနော်။’

အမြဲတမ်း ဆရာလုပ်လွန်း၍ဘယ်တုန်းကမှ သူနှင့် အစေးမကပ်ခဲ့သော အမဖြစ်သူကို သူဒီတစ်ခေါက်တော့ အလွန်ကျေးဇူးတင်သွားသည်။ မမဇင်က...

‘ လာ မျိုးသူ... အဲဒါဆို မ နဲ့လိုက်ခဲ့’ ဟု ပြောပြီး သူ့လက်ကို လှမ်းဆွဲကာ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ လမ်းလျှောက်လာကြရင်း သူ့အမနှင့် ညီ မကြားနိုင်လောက်တော့သည့် ခပ်လှမ်းလှမ်းနေရာရောက်တော့မှ သူ့ကို...

‘ မျိုးသူဟာလေ... အရမ်းဆိုးတာပဲ။ ကားထဲမှာတုန်းက အန်ကယ်လ်နဲ့ မကြီးတို့ရှိနေလို့...နို့မို့သာဆို ခေါင်းကို ဒေါက်ခနဲ မြည်နေအောင် ခေါက်ပြီးသားပဲ။ သူတို့ မြင်ကုန်မှာ မကြောက်ဘူးလား..ဟင်’ ဟု မျက်နှာထားလေးနှင့် ပြောသည်။

‘ မမဇင်ကကျွန်တော့်ကို ခေါင်းခေါက်ရက်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား။’

‘ အင်း...ခေါက်မှာပေါ့ ဘုထွက်သွားအောင်ကို ခေါက်မှာ’ ဟု ပြန်ပြောပြီး သူ့ ခေါင်းကိုဖွဖွလေးလှမ်းခေါက်သည်။ သူက မမဇင်လက်ကလေးကို အလိုက်သင့်လှမ်းယူပြီး လက်ချင်းချိတ်ထားလိုက်သည်။ မမဇင် ဒီနေ့လဲ ခါတိုင်းလိုပဲ အရမ်းလှသည်ဟု သူကောက်ချက်ချသည်။ သူမဝတ်ထားသော ဂျင်းဘောင်းဘီ အပြာရင့် ခပ်မွဲမွဲရောင်နှင့် တီရှပ် အဝါရောင်လေးတို့ သူမ၏ ဝင်းဝါသော အသားအရောင်နှင့် အလွန်လိုက်ဖက်သည်ဟု မြင်မိသည်။

မမဇင်နှင့် သူ မောင်နှမချစ်နှင့် သမီးရည်းစားအချစ် မည်သည့်အချစ်နှင့် ချစ်လဲဟု မေးလျှင် ဖြေရတော်တော်ခက်မည်။ သူကတော့ မမဇင်ကို နှစ်မျိုးစလုံးနှင့်ချစ်သည်။ အမတစ်ယောက်ကို မောင်ငယ်တစ်ယောက်က ချွဲသည့်၊ ဆိုးသည့် အချစ်မျိုးနှင့်လဲချစ်သည်။ မမဇင်ကလဲ အမြဲတမ်းသူ့ကို မောင်လေးတစ်ယောက်အနေဖြင့် ပြောဆိုဆက်ဆံတက်သည်။ တကယ်လဲ မမဇင်က သူ့အမသာ...။ ဆန်းသည်က သူ မမဇင်ကို စွဲလမ်းတပ်မက်မှုပါသည့်အချစ်နှင့်လဲ ချစ်သည်။ မမဇင် သူ့ကို ဘယ်လိုချစ်တာလဲဆိုတာကိုတော့ သူမဝေခွဲတတ်။ မမဇင်လဲ တစ်ခါမှ သူ့ကိုမပြောဖူးပါ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်... ဒီည သူတော်တော်ပျော်နေသည်။ မမဇင်ကို ကြည့်ရတာလဲ ပျော်နေပုံရသည်။

..........................................

သူတို့နှစ်ယောက် ပြန်ရောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေ စုံနေကြပြီ။ မမဇင်ကို အခုမှ မြင်ဖူးသော သူငယ်ချင်းအချို့က သူ့ကို နား နားကပ်ပြီး ယောက်ဖဟုခေါ်ကာ နောက်ကြသည်။ သူကတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ခပ်ပြုံးပြုံးသာလုပ်နေလိုက်သည်။ မမဇင်ကိုလှသည်ဟု သတ်မှတ်ကြသည်ကို သိသောကြောင့် သူ စိတ်ထဲတွင် ကျိတ်ပြီး ပီတီဖြစ်မိသည်။ အောင့်မထားနိုင်သောကြောင့် မမဇင်နားတိုးတိုးကပ်ပြီး သူ့ကိုဟိုကောင်တွေ ယောက်ဖခေါ်ကြောင်းကို ပြောပြမိသေးသည်။ မမဇင်က ခပ်လွင်လွင်လေး ရယ်ပြီး...

‘ မျိုးသူက သူတို့ အဲလိုခေါ်တာ စိတ်မဆိုးဘူးလား’ ဟု မေးသည်။

‘ မဆိုးပါဘူး...။ သူတို့က မမဇင်လှလို့ အဲလိုပြောတာပဲ။ နောက်ပြီး သူတို့ ယောက်ဖလို့ ဘယ်လောက်ခေါ်ခေါ်..မမဇင်က ကျွန်တော့် မမဇင်ပဲလေ။’

မမဇင်က သက်ပြင်းလေးချရင်း ပြုံးသည်။ ထိုအပြုံးကို သူ အဓိပ္ပါယ် မဖွင့်ဆိုတတ်။

‘ ဇင်....။ ဇင် တို့ ဒီကိုလာကြတယ် ဟုတ်လား။ ဘယ်တုန်းကတည်းကရောက်နေကြတာလဲ’

သူ့အနောက်မှ မေးသံကြားရ၍ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့...

ကိုဇော်လတ်...။

ဒီလူ မမဇင်ကို လိုက်ကြောင်နေသူ။ လူကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ် သော်လည်း မမဇင်ကို ကြောင်နေသည်ဆိုသည့် စွဲချက်ဖြင့်ပင် သူ ထိုလူကို သောက်မြင်ကတ်သည်။

‘ ဟင် ကိုဇော်လတ်။ တစ်ယောက်တည်းလား။ ဇင်တို့ရောက်နေတာ တစ်နာရီနီးပါးလောက်ရှိပြီ။’

‘ တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘူး ဇင်။ ဟိုကောင်တွေလည်းပါတယ်။ ဟေ့....ဟေ့ကောင်တွေ ဒီမှာ ဇင်တို့လဲရှိတယ်ကွ ဒီမှာပဲ စုလိုက်ရအောင်။’ ဟု ပြောရင်းဆိုရင်း သူငယ်ချင်းတွေကို အာပြဲကြီးဖြင့်လှမ်းအော်ခေါ်နေသည်။ သူ့အတွက်ကတော့ ဇော်လတ် ဘာလုပ်လုပ် အကောင်း မြင်နိုင်မည် မထင်။ မမဇင်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ တစ်ရုပ်ကြီး ထပ်ရောက်လာကြပြန်သည်။ မမဇင်၏ သူငယ်ချင်း မိန်းကလေး အချို့ကတော့ တော်တော်ပျော်တတ်ပုံရသည်။ သူတို့ အချင်းချင်း အပြန်အလှန်နောက်ပြောင်နေကြသည်။ မတွေ့ကြတာလဲ ကြာပြီမို့ထင်သည်။

‘ ဇင်ဇင့်မောင်က လူချောပဲ။ ဇင်ဇင် သူငယ်ချင်းလေး ယောင်းမတော်ရေအာင်နော်’ ဟု နောက်နေကြသည်။ ခုနက သူ့ သူငယ်ချင်းတွေက သူ့ကို ယောက်ဖတော်ချင်သည်။ အခု မမဇင် သူငယ်ချင်းတွေက ယောင်းမတော်ရအောင်ဟု နောက်နေကြပြန်ပြီ။ သူ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားပြီး မမဇင်နှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံမိတော့ မမဇင်က သူ့ကိုပြုံးပြသည်။ နောက်တော့ သူ့ သူမငယ်ချင်းများကို ပြန်နောက်ပြီး...

‘ အောင်မယ်...။ ဘာလို့တော်ရမှာလဲ ယောင်းမ၊ ငါ့မောင်လေးကို မပေးနိုင်ပါဘူး’ ဟု ပြောသည်။ ဒီစကားရဲ့ တကယ့် အဓိပ္ပါယ်ကို မမဇင်နှင့် သူ နှစ်ယောက်သာ နားလည်မည်။ သူမမဇင် နှုတ်ခမ်းလေးကို အခုချက်ချင်းလှမ်းပြီး နမ်းရှိုက်လိုက်ချင်သည်။

‘ ဇင် ကိုယ့်ကိုကျတော့ စကားတောင် မပြောဘူး။ တော်တော်စိမ်းကားတယ်နော်’

ဒီဇော်လတ်ဆိုသည့် ပုဂ္ဂိုလ် မမဇင်ကို လိုက်ကြောင်နေသည်ကို သူတို့ သူငယ်ချင်းတွေကလဲ သိပုံရသည်။ သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းမို့လဲ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဖြစ်သွားစေချင်ပုံရသည်။

‘ အေးလေး ဇင်ဇင်ရယ်။ ဇော်လတ်က နင်နဲ့ မတွေ့ရတာကြာလို့ စိတ်တောင် သိပ်မမှန်ချင်တော့ဘူးဖြစ်နေတာ။’

‘ ကိုဇော်လတ်...ဇင်ပြောတယ်လေ။ ကိုဇော်လတ်သာ ဖုန်းတောင် သိပ်မဆက်တော့ဘဲ စိမ်းကားနေတာ။’

သည့်နောက်တော့ မမဇင်က ကိုဇော်လတ်နှင့်ပဲ စကားပြောနေတော့သည်။ ကျန်သော သူငယ်ချင်းတွေကလဲ ဘာမှ ဝင်မပြောပဲ ရှောင်နေကြသည်။ ပထမတော့ မမဇင်လဲ ဒီလူ့ကို ပြန်ကြိုက်တာမှ မဟုတ်ပဲ။ ယဉ်ကျေးမှု အရ ပြန်ပြောနေတာ ဆိုပြီသဘောထားကြီးနိုင်မည်ဟုထင်ထားသည်။ သို့သော် မမဇင် တစ်ချိန်လုံးဇော်လတ်တို့နှင့်သာ ပြောနေသည်ကိုတွေ့ရတော့ သူ စိတ်တိုလာသည်။ မမဇင်က သူ့ကို အရေးမစိုက်ဘူးဟု သူ စိတ်ဆိုးချင်လာသည်။ မမဇင်ကတော့ သူငယ်ချင်းတွေနှင့်ပြောရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် စူပုတ်နေသော သူ့မျက်နှာကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးပြသည်။ စတိတ်ရှိုးစတော့လဲ မမဇင်က သူမသူငယ်ချင်းတွေနားမှာ။ သူလဲ မမဇင်ကို အရွဲ့တိုက်ပြီး သူ့ သူငယ်ချင်းတွေ အုပ်ထဲသွားပြီး ဟေးလားဝါးလား လုပ်နေလိုက်သည်။ ည ၁၁ နာရီလောက်ရှိတော့ အငယ်ကောင်က သူ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပြန်သည်နှင့် လမ်းကြုံသောကြောင့် လိုက်ပြန်ချင်သည်ဟုပြောလာသည်။ မမကြီးကလဲ အငယ်တွေနှင့် ကလေးထိန်းလုပ်နေရသည်ကို စိတ်ကုန်သောကြောင့်လား မသိ ပြန်ရေအာင်ဟု အဆိုတင်သွင်းသည်။ သူကတော့ သူနှင့် မမဇင်တို့ကို မပြန်စေချင်သေး။ ဟိုနှစ်ယောက် အရင်ပြန်သွားခဲ့လျှင် သူမမဇင်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ စကားပြောဖို့ အခွင့်အရေးရလာနိုင်သည်။ သူ စိတ်ဆိုးနေသည်ကိုလဲ မမဇင်ကို သိစေချင်သည်။ တစ်ဆက်ထဲမှာပင် ဒီ အပြုအမူမျိုးမှာ ကိုယ့်ရည်းစား မိန်းကလေးနှင့်ထက် ကိုယ့်ထက်အကြီး ညီအကို မောင်နှမများနှင့်သာ လုပ်လေ့ရှိသော အပြုအမူဖြစ်ကြောင်း သတိထားမိသည်။ 

‘ ဒါလဲ ဟုတ်တာပဲလေ မမဇင်က ငါ့ အမလဲ ဟုတ်တာပဲ’ 

ဟု သူကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကာကွယ်လိုက်မိသည်။ နောက်ဆုံး သူငယ်ချင်းများကလဲ လိုက်ပို့ပါ့မည်၊ သူနှင့်မမဇင်လဲ အတူတူပြန်လာပါ့မည်ဆိုသော ကတိပေးချက်နှင့် မမကြီးနှင့် အငယ်ကောင် သူတို့ကို ထားပြီး အိမ်ပြန်သွားကြသည်။

မမကြီး မရှိတော့မှ သူ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က အနားကပ်လာပြီး မမဇင် အရိပ်အကဲကိုကြည့်၍...

‘ ဟေ့ကောင် မျိုးသူ...။ ဟိုကောင် ကိုကို အရက်နဲ့ ကိုလာနဲ့ စပ်ပြီး ဗူးထဲထည့်လာတယ်။ မင်းသောက်မလား’ ဟု မေးသည်။

သူ စဉ်းစားမိသည်...။ အရက်သောက်လိုက်ရင် မမဇင်ကို သူ ဘယ်လောက်Aထိ စိတ်မကျေမနပ်ဖြစ်နေသည်ကိုလဲ ပြပြီးသား ဖြစ်သွားမည်။ 

‘ အေး...သောက်မယ်။ မင်းတို့ ငါ့အမ မမြင်အောင် ကွယ်ပေးထားကြ’ ဟု ပြန်ပြောလိုက်သည်။

သူ အရက်၏ အနံ့ရော အရသာကိုပါ တစ်ခါမှ မကြိုက်ခဲ့။ ဒီတစ်ခါသောက်ရတဲ့ အရက်၏ အနံ့နှင့်အရသာကလဲ အရင်အခေါက်တွေကနှင့် ဘာမှ မခြား။ သို့သော် သူ မမဇင်ကို အနည်းငယ်တော့ မူးပြလိုက်ချင်သည်။ ကိုကိုယူလာသည့် အရက်ကို ဒုတိယ အကြိမ်မြောက် သောက်ပြီးသည့်အချိန်တွင် သူတော်တော်မူးနေပြီဟု နောက်ဆုံး သတိထားလိုက်မိသည်။ သည့်နောက်တော့ ဘာမှ မသဲကွဲ ဝိုးတဝါး။ စင်ပေါ်မှ ဆိုနေသည့် သီချင်းစည်းချက်နှင့် အညီလိုက်ခုန်ပေါက်ရင်း ကနေမိသည်။

‘ မျိုးသူ အရက်တွေ သောက်ထားတာလား...’

သူလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မမဇင်။ သူ့ကို အံ့သြသည့်အကြည့်ဖြင့် မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားပြူးပြီး ကြည့်နေသည်။

‘ အင်း...ဟုတ်တယ်။ အခုတော်တော်မူးနေပြီ’

‘ အိမ်ပြန်ရအောင်နော် လိမ္မာတယ်’

‘ ဟာ မပြန်ချင်သေးပါဘူး နေဦးမယ်၊ မမဇင်လဲ ကိုဇော်လတ်တို့နဲ့ မတွေ့တာကြာလှပြီ။ တွေ့တုန်း စကားလေးဘာလေးပြောပြီး နေလိုက်ပါဦး...’

စကားတောင်ဆုံးအောင် မပြောလိုက်ရ သူ့အရှေ့မှ မူးပြီး ခုန်ပေါက်နေသော သူ ဟန်ချက်ပျက်ပြီး သူ့အပေါ်ပိကျလာသည်။ သူကိုယ်တိုင်လဲတော်တော်မူးနေသောကြောင့် ဟန်ချက်ကို မထိန်းနိုင်၊ မမဇင်ပေါ်သို့ ထပ်ကျသွားသည်။ ဘေးက မမဇင် သူငယ်ချင်းများကို ဝိုင်းထိန်းပေးသောကြောင့်သာ လဲမကျချင်းဖြစ်သည်။ အရှေ့ကလူ လက်ထဲမှ ဘီယာဗူးလဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ ဖိတ်စင်လာသည်။ သာမာန်ဆိုလျှင်တော့ ဒီအတိုင်းပြီးသွားမည်ဖြစ်သော်လဲ မူးလဲ မူးနေ၊ နောက်ပြီး မမဇင်နှင့် စကားပြောရင်း ခုနက မကျေနပ်စိတ်က ပြန်ထကြွနေချိန်ဖြစ်သောကြောင့်...

‘ ဟာ...ဘယ်လိုဖြစ်လို့လာတိုးတာလဲ။ မူးရင်လဲ အိမ်ပြန်အိပ်နေ’ ဟု ထိုသူကို ပြောလိုက်မိသည်။

ထိုသူက သူ့ကို မိုက်ကြည့်ကြည့်ရင်း...

‘ ပြန်မအိပ်တော့ လီး ဖြစ်လား’ ဟုဆဲပြီး သူ့ကို ပါးလှမ်းရိုက်လိုက်သည်။ သူ့မျက်စိထဲ မီးပွင့်တွေဖြာသွားသည်။ အမှန်တော့ တကယ်ရန်ဖြစ်ချင်သည့် ရည်ရွယ်ချက်မရှိပဲ သွားပြောမိသည်က သူ့အမှား၊ တဖက်ကလူ ဒီလောက်ထိလက်မြန်လိမ့်မည်ဟု သူမထင်ခဲ့။ ထိုသူက ရိုက်လိုက်တော့ သူ တစ်ချက်ကြောင်သွားသည်။ ထို့နောက် ချက်ချင်း သတိပြန်ဝင်လာပြီး ထိုသူ့မျက်နှာကို သူ ပြန်၍လှမ်းထိုးလိုက်သည်။ သို့သော် သူ့ သူငယ်ချင်းများက နောက်မှ လှမ်းဆွဲလိုက်၍မထိ။

‘ ဟဲ့...မျိုးသူ မလုပ်နဲ့ ရန်မဖြစ်နဲ့’

မမဇင်၏ အထိတ်တလန့် အော်သံကိုကြားရသည်။ ရန်ဖြစ်သည်ကြား၍ အနီးအနားတဝိုက်မှ လူများ ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်လာကြသည်။ ကံကောင်းသည်က ဟိုလူဖက်မှ လူများကလည်း သူတို့လူလွန်မှန်း သိသောကြောင့်ရော သူက ငယ်သည်ကကြောင့်ရော ကိုယ့်လူကိုယ်ဝိုင်းဆွဲကြသည်။ တစ်ယောက်လဲ မမဇင်တို့ ကိုဇော်လတ်တို့ကို တောင်းပန်နေသည်။ သူကတော့ မူးမူးရူးရူးနှင့် သူငယ်ချင်းတွေ ဝိုင်းဆွဲနေသည့်ကြားရကိုပင် ရုန်းကန်လျှက် ခုနက လူကို ပြန်လုပ်ရန် ကြိုးစားနေသည်။ ရီဝေဝေဖြစ်နေသည့် သူ့ မသိစိတ်ထဲတွင်တော့ ကျေနပ်သလိုခံစားရသည်။ အခုဆို မမဇင်သူ့ကို ပစ်ထားသည့်အတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်တော့မည်။ သူ့ကို ပြန်လာချော့တော့မည်။

‘ မျိုးသူ... မတို့ ပြန်မယ်နော်...။ လာ မ ပြောစကားကို နားထောင်။’

ပြောပြောဆိုဆိုပင် မမဇင်က သူ့လက်ကို လှမ်းဆွဲပြီးခေါ်လာခဲ့သည်။

‘ ဇင်ဇင်...ကိုယ်ကားပါလာတယ်။ ကိုယ်လိုက်ပို့မယ်လေ’

‘ ဒီ သူတောင်းစားဇော်လတ်ကလဲ အရေးထဲမှ’ သူ မဆဲစဖူး စိတ်ထဲမှ ကြိတ်၍ဆဲမိသေးသည်။ မမဇင်က...

‘ ရတယ် ကိုဇော်လတ်...။ ဘယ်လောက်မှ နောက်ကျသေးတာ မဟုတ်ဘူး၊ ဇင်တို့ ကားငှားပြီးပဲ ပြန်လိုက်မယ်။’

မမဇင်ကို သူအရမ်းချစ်သွားပြန်လေသည်။ မမဇင် သူနှင့် နှစ်ယောက်ထဲ အေးအေးဆေးဆေးသွားချင်၍ ကိုဇော်လတ်ကို လိုက်မပို့ခိုင်းချင်း ဖြစ်ကြောင်း သူ သဘောပေါက်သည်။

အပြင်ကို ပြန်ထွက်ကြတော့ မမဇင်က သူ့လက်ကိုဆွဲလျှက်။ သူကတော့ ဘေးမှ ယိုင်ထိုးယိုင်ထိုးနှင့် ပါလာခဲ့သည်။ အပြင်ဖက်လူရှင်းသည့်နေရာရောက်တော့...

‘ မမဇင်က ကျွန်တော့်ကို ဂရုမစိုက်ဘူး။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်သောက်တာ။’ မမဇင် ဘာမှမပြောရခင်ကတည်းက သူက ဦးအောင်ပြောလိုက်သည်။ အရက်ရှိန်ကြောင့်နှင့် တူသည်၊ စကားပြောရာတွင် အရင်ကလို တွန့်ဆုတ်မှုမရှိ။

‘ မျိုးသူရယ်။ မမဇင် မျိုးသူကို ဒီလောက်ဂရုစိုက်တာ... အခု သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ခဏလေးတွေ့တုန်း စကားပြောတာကို မျိုးသူက စိတ်ဆိုးနေတာလား’

သူ ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ။ မမဇင်ကပင်ဆက်၍...

‘ တကယ်လုံး အရက်စော်တွေလဲ နံနေတာပဲ၊ ဒီအတိုင်း အိမ်ပြန်ရင်တော့ အန်ကယ်လ်ဆူမှာသေချာတယ်၊ မ ပါရဲ့သားနဲ့ သောက်တယ်ဆိုတော့ မ လဲ ကလေးကို မထိန်းဘူးဆိုဖြစ်မှာပေါ့။’

‘ ဘယ်က ကလေးရမှာလဲ။ လူကြီး...လူကြီး။ ယုံအောင် သက်သေပြမယ်..ကြည့်’

ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် သူ မမဇင်၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို အမြန်လှမ်းနမ်းလိုက်သည်။ ကံကောင်းစွာပင် ဘေးလူများ သတိမထားမခိုက်နှင့် ကြုံသွားသည်။ မမဇင် မျက်နှာလေး နီရဲသွားသည်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။ သူမလဲ ဘေးဘီဝဲယာလှည့်ကြည့်ပြီး မည်သူမှ မရိပ်မိသည်ကို သိမှ ပြုံးယောင်သမ်းလာပြီး...

‘ မျိုးသူ။ လူတွေကြားထဲကြီး... ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ’ ဟုပြောသည်။

သူကတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ မမဇင်မျက်နှာလေးကိုသာ ကြည့်နေလိုက်သည်။

......................................

အပြန် တက်(က်)စီပေါ်ရောက်တော့ သူခေါင်းမထောင်နိုင်တော့။ မမဇင်ရင်ခွင်ထဲခေါင်းမှီပြီး မှိန်းနေလိုက်သည်။ မမဇင်က သူ့နဖူးမှ ဆံစတို့ကို ပွတ်သတ်ပေးနေသည်။ ကားပေါ်ရောက်မှ သူပိုမူးလာသလို ခံစားရသည်။ အန်ချလိုက်ချင် စိတ်ကလဲ ထိန်းမနိုင်သိန်းမရ ဖြစ်လာသည်။

‘ မမဇင်... ကျွန်တော် အန်မှရတော့မယ်။ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်တော့ဘူး’

‘ ဟယ် ဒုက္ခပဲ မျိုးသူရယ်။ တော်တော်မူးနေလို့လား...။’

‘ ကားဆရာ..ခဏလောက်ရပ်ပေးပါ။ ဒီမှာမောင်လေးက အန်ချင်လို့တဲ့’

ကားသမားကလဲ သူ့ကားထဲမှာ အန်ချမှာကိုတော့ ကြောက်ပုံရသည်။ ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် သူတံခါးဖွင့် ပြေးထွက်ပြီး လမ်းဘေးပလက်ဖေါင်းမှ နားတွင် ကပ်ပြီး အန်ချလိုက်သည်။ မမဇင်က သူ့အန်နေချိန်အတွင်း ကျောကုန်းကို အသာအယာနှိပ်နယ်ပေးနေသည်။ သူမှတ်မိသလောက်ဆိုလျှင်တော့ အိမ်ပြန်မရောက်ခင် သူကားပေါ်မှ ဆင်း အန်ရသည့်မှာ နှစ်ခါ။

အိမ်ရှေ့မှာ ကားရပ်တော့ သူ နည်းနည်းအမူးပြေစပြုနေပြီ။ တကိုယ်လုံး အန်ထားသည်ရော ချွေးများရော ဟိုလူမှောက်ကျသွားသည့် ဘီယာတွေရော နံစော်နေမည်ဟုထင်သည်။

‘ မျိုးသူ ... ဒီအတိုင်း အိမ်ပြန်သွားရင် အန်ကယ်လ် ဆူမှာပေါ့။’

‘ ....’

‘ မျိုးသူ...မမဇင်တို့ အိမ်မှာပဲ အိပ်လေ။ မနက်ကျမှ ဒယ်ဒီ့ကို တစ်ခုခုကြည့်ညာခိုင်းပေးမယ်။’

မမဇင်တို့အဖေက တော်တော်ပွင့်လင်းသည်။ သူ့အဖေလို အရမ်းမတင်းကြပ်။ သူ အခုလိုဖြစ်သည်ကို သူ့အဖေသိလျှင် မလွယ်။

‘ မမဇင် အခန်းထဲလာအိပ်လေ။ မမဇင် ဧည့်ခန်းထဲ ဆင်းအိပ်လိုက်လို့ရတယ်’

‘ ဘာလို့လဲ ဧည့်ခန်းထဲ ဆင်းအိပ်မှာလဲ။ မမဇင်က ကျွန်တော်နဲ့ တစ်ခန်းထဲ မနေချင်ဘူးလား’

‘ သြော်...မဟုတ်ပါဘူး မျိုးသူရယ်။ လူကြီးတွေ သိကုန်တော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ။ မနဲ့ မျိုးသူတို့ အကြောင်းက ဘယ်သူမှ အသိခံလို့မရဘူးလေ...။’

‘ မနက်မိုးလင်းခါနီးမှ ဧည့်ခန်းထဲသွားအိပ်ပေါ့။ ဘယ်သူမှ သိတာမှ မဟုတ်တာ’

‘ ......’

‘ နော်...မမဇင်ရယ်။ ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းအိပ်မယ်နော်။ မမဇင်ကို ဖက်ထားချင်လို့ပါ..။’

‘ သေချာလား...ကောင်းကောင်းအိပ်မယ်ဆိုတာ၊ ပြီးမှ ကတိမတည်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ’ မမဇင်က ပြုံးပြုံးလေးလုပ်ပြီး သူ့ကို မေးသည်။

‘ ကတိမတည်ရင် မမဇင် ကြိုက်သလိုလုပ်၊ ကြိုက်တဲ့ အပြစ်ပေး...။ နော် မမဇင်’

‘ သေချာလား...’

‘ အင်း..သေချာတယ်’

မမဇင်က မေးလေးကိုမော့ပြီး စU်းစားဟန်လုပ်ပြီးမှ...

‘ ဟုတ်ပြီလေ အဲဒါဆို ကတိတော့ တည်ပစေနော်။ ကဲ...လာ တစ်ကိုယ်လုံး ညစ်ပတ်နေတာကို အရင် သန့်ရှင်းရမယ်။ မ အိပ်ယာတွေ ညစ်ပတ်ကုန်ရင်တော့နော်....’

မမဇင်က သူ့ လက်ကိုဆွဲယူပြီး အိမ်ထဲသို့ခေါ်လာသည်။ နူးညံ့သော မမဇင် လက်ဖဝါးလေးများတွင် ချွေးတို့စို့နေသည်ကို သူသတိထားမိသည်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ သူ့အဒေါ်နှင့် ဦးလေးတို့က မအိပ်ကြသေး၊ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်နေကြသည်။ သူတော်တော် စိတ်ဆင်းရဲသွားသည်။

မမဇင်နောက်မှ ဖရိုဖရဲနှင့် ပါလာသောသူ့ကို မြင်တော့ သူ့အဒေါ်ထိတ်ထိတ်ပြာပြာနှင့် ထိုင်ရာမှထလာသည်။

‘ ဟဲ့...သား၊ မျိုးသူ... ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ သားရယ်။’

မမဇင်က ရယ်ကျဲကျဲလေးလုပ်ပြီး အမေကို ကြည့်၍... ‘အရက်တွေသောက်တယ်လေ မေမေ။ ဘယ်လိုကောင်လေးမှန်း မသိဘူး။ အခု အိမ်ပြန်ခိုင်းလိုက်ရင် သူ့အဖေဆူမှာစိုးလို့ ခေါ်လာတာ’ ဟု ပြောသည်။

‘ အင်း... ဇင်ဇင်၊ သမီးတစ်ယောက်လုံး ရှိရက်နဲ့ အဲလိုဖြစ်တယ်ဆိုတော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ သမီးရယ်။ သမီးဟာလေ...’

‘ မေမေရယ်...။ ဒီကောင်လေးက သမီးမမြင်ေAာင် ခိုးသောက်တာကိုး မေမေရဲ့။ ဒီည သူ့ကို သမီးအခန်းထဲမှာ သိပ် လိုက်မယ်နော်။ သမီးတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဆင်းအိပ်လိုက်မယ်။ နောက်ပြီး သမီးသူငယ်ချင်းတွေပါလာလို့ မျိုးသူကို ဒီည ဒီမှာပဲ အိပ်ခိုင်းလိုက်တော့မယ်လု့ိ အန်ကယ်လ့်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောပေးပါ ဒယ်ဒီ။’

သူ့ဦးလေးလုပ်သူကတော့ ဘာမှမပြော။ သူ့တို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်ကိုသာ ခပ်ပြုံးပြုံးကြည့်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ နောက်မှ...

‘ သားရယ်...။ ဒီလောက်သောက်ပြီး မူးအောင်သောက်တော့ ဘယ်မှာပျော်စရာကောင်းတော့လဲ။ နောက်အဲဒီလောက် မသောက်နဲ့နော်’ ဟု ပြောသည်။ သူ့ ဦးလေးနှင့် အဒေါ်တို့ကလဲ သူ့ကို မမဇင်နည်းတူတော်တော်ချစ်ရှာသည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက သူတို့မျက်စိရှေ့တွင် ကြီးလာသည်ကြောင့်လဲ ပါမည်ထင်သည်။

‘ ကဲ ဇင်ဇင့်အခန်းမှာ အိပ်မှာဆို အန်တီ အိပ်ယာလိုက်ပြင်ပေးမယ်။ လာ...သား။ သမီး...သားအတွက် မေမေတို့ အခန်းထဲက ဗီရိုထဲက သမီး ဒယ်ဒီ့ တစ်စုံ သွားယူပေးလိုက်။’

သူ အပေါ်ထပ်သို့ သူအဒေါ်အနောက်မှ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့်လိုက်တက်လာခဲ့သည်။ ဒီအတိုင်းဆို မမဇင် သူ့ဆီလာလို့ ရတော့မှာ မဟုတ်။ သူက မမဇင်နှင့် စကားတွေ တွတ်ထိုးပြောချင်သေးသည်။ မမဇင်ကို ဖက်ထားချင်သေးသည်။ တကယ်တော့ မမဇင် သူ့ဆီလာလို့ရလဲ သူဘာစကားမျှပြောနိုင်မည်မဟုတ်။ မမဇင် အခန်းနှင့် တစ်ဆက်ထဲပါသော ရေချိုးခန်းတွင်ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်နှင့် တစ်ခါတည်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

-----

သူ ဘယ်လောက်ကြာအောင် Aိပ်ပျော်သွားသည်မသိ။ အိပ်မက်လိုလို ဝိုးတဝါးဝါးတွေလဲ မက်သည်။ မမဇင်လဲ ပါတာကိုတော့ မှတ်မိသည်။ သူ့ ပါးကို ညင်သာစွာပွတ်သပ်ပေးနေသော နူးညံ့သည့်လက်ဖဝါးပြင်၏ အထိအတွေ့ကြောင့် သူပြန်နိုးလာတော့ မနက် ၃ နာရီလောက်ရှိပြီ။ နိုးတစ်ဝက် အိပ်တစ်ဝက်ဖြစ်နေသောကြောင့် တကယ်လား အိပ်မက်လား မဝေခွဲနိုင်သေး။

‘ မမဇင်...’ သူခပ်တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်သည်။ သူမျက်စိတို့ကို ဖွင့်လိုက်တော့ ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်နေသော လရောင်ပါးပါးလေး၏ အလင်းရောင်ထဲတွင် မမဇင်ကို တွေ့ရသည်။ မမဇင်က သူ့အပေါ်မှမိုးပြီး သူ့ကို ငြင်သာစွာပြုံး၍ ကြည့်နေသည်။

‘ နိုးပြီလား...။’ မမဇင်က တိုးတိုးလေးမေးသည်။

‘ အင်း..။’

‘ မျိုးသူ တော်တော်ဆိုးတယ်။ ဘာလို့အရက်တွေ အဲဒီလောက်သောက်ရတာလဲ။’ မမဇင်က ဆူသလိုလေး လုပ်၍ပြောသည်။

‘ မမဇင်က ဟိုလူနဲ့ပဲသွားစကားပြောနေတာကို။’

‘ မျိုးသူရယ်...။ မ မျိုးသူကို ဘယ်လောက်ဂရုစိုက်တယ်ဆိုတာ မျိုးသူသိပါတယ်။ ဘာလို့ဆိုးချင်ရတာလဲ။’

‘ မဆိုးပါဘူး မမဇင်ရယ်။ ကျွန်တော်က မမဇင်ကို ချစ်တာ...။ ဘယ်လိုချစ်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် မပြောပြတတ်ဘူး။ အရမ်းချစ်တယ်ဆိုတာကိုတော့သိတယ်။ အခုဆို မမဇင် အနားမှာ မရှိတဲ့အချိန်တွေ ကျွန်တော် ဘာမှ မလုပ်တတ်တော့သလိုပဲ၊ ဘာမှလဲ မလုပ်ချင်တော့ဘူး။’

‘ အဲဒီလောက်တောင်လား မျိုးသူရယ်။’

‘ ဟုတ်တယ် အဲဒီလောက်တောင်ပဲ။ အခု ဒီလိုချစ်လို့ နောင်တစ်ချိန် စိတ်ဆင်းရဲရမယ် ဆိုတာလဲ သိတယ်။ ဒါပေမယ့် မမဇင်ကိုချစ်တာတော့ ကျွန်တော်နောက်ဆုတ်လို့...’

စိုစွတ်သော နှုတ်ခမ်းလွှာတို့ သူ့နှုတ်ခမ်းများကိုလာရောက်ထိတွေ့ပြီး မမဇင်၏လက်မောင်းလေးများက သူ့လည်ပင်းများအောက်သို့ တိုးဝင်လာသည်။ မမဇင်၏ နူးညံ့သော ရင်အစုံ သူ့ရင်ပေါ်သို့ အိကျလာသည်ကို သိရှိခံစားရသည်။ သူကလဲ မမဇင်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ယုယစွာ ပြန်ဖက်ထားမိသည်။ နောက်သူ မမဇင်ခါးလေးကို ဖက်ရင်း တစ်ဖက်သို့ပွေ့ချလိုက်ပြီး သူမအပေါ်မှ ပြန်မိုးထားလိုက်သည်။ မမဇင်မျက်နှာလေးက လရောင်အောက်မှ ကြည်လင်လှပ လွန်းလှသည်ဟု သူ ထင်မိသည်။ မမဇင်နှုတ်ခမ်းလေးများကို ငုံ့ပြီးနမ်းလိုက်သည့် သူ့Aနမ်းများက ပိုပြီး မွတ်သိပ်လာသည်နှင့် အမျှ မမဇင်၏ အသက်ရှူသံလေးများ ပိုမြန်လာသည်ကို ကြားနေရသည်။ မမဇင်၏ ခါးလေးများကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ပွတ်သပ်နေရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့် သူမဝတ်ထားသော ညဝတ်ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်လာခဲ့သည်။ သူ့တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် တစ်ခါမှ ဒီလောက်အတင့်မရဲ ရဲခဲ့။ အခုကတော့ အရက်သောက်ထားသောကြောင့်ပဲလား မပြောတတ်။

အောက်ဆုံးမှ ကြယ်သီးလေး ပြုတ်သွားပြီး အင်္ကျီရင်ဘတ်ကို ဘေးနှစ်ဖက်သို့ ဖြေးညင်းစွာ ဆွဲဟလိုက်သည်။ သူ အာခေါင်များခြောက်လာပြီး နှလုံးခုန်တွေလဲ မြန်လာသလိုခံစားရသည်။ ဖြူဖွေးနူးညံ့သော မမဇင်၏ ဗိုက်သားလေးတို့ပေါ်မှ မွေးညင်းနုလေးများကို လ၏အလင်းရောင်နှင့် မြင်နေရသည်။ နောက် သူမ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း စည်းချက်နှင့်အညီ ပြေပြစ်စွာ နှိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေသော ရင်လွှာအစုံ။ သူ ခေါင်းကို ငုံပြီး သူမ ဘယ်ဖက်ရင်လွှာ ထိပ်ဖျားလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ဖြင့် ညင်သာစွာ စုပ်ယူလိုက်တော့ မမဇင်ဆီမှ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့လေးတစ်ချက် ပေါ်ထွက်လာပြီး သူမလက်ချောင်းလေးများ သူ့ဆံပင်များကြားထဲသို့ ဖြည်းညင်းစွာ ဝင်ရောက် ဆုတ်ကိုင်နေသည်ကို သိရှိရသည်။ သူ့ နှုတ်ခမ်းတို့ကို ညာဖက်ရင်အုံလေး ဆီသို့ ရွေ့လာပြန်တော့ မမဇင်၏ လက်ချောင်းလေးများ သူ့အင်္ကျီရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ရောက်ရှိလာပြီး ကြယ်သီးများကို ဖြတ်ယူနေသည်။

သူ့အင်္ကျီပါ ကျွတ်သွားပြီးသည့်နောက် မမဇင်ကိုဖက်ထားရသည်မှာ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းလာသည်။ အရင်ကလို အင်္ကျီအောက်မှ ထိတွေ့ရသည်နှင့်မတူ မမဇင်၏ နူးညံ့နွေးထွေးသောခန္ဓာကိုယ်လေးနှင့် ပွတ်သပ်မိနေရင်း သူစိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားလာသည်။ မမဇင်လဲ သူ့လိုပင် ခံစားရမည် ထင်သည်။ သူမ၏ ရင်လွှာအစုံတို့ကို နမ်းရှုံ့ရသည်မှာ ဘာနှင့်မျှတူမည် မထင်။

‘ မျိုးသူ... မကို နမ်းပါ...။’ မမဇင်က ဖွဖွလေးဆိုသည်။ သူမျက်နှာကို မမဇင်မျက်နှာနားကပ်ပြီး သူမနှုတ်ခမ်းလေးများကို တစ်ချက် စုပ်ယူလိုက်တော့ သူမလည်း သူ့ကို ပြန်နမ်းသည်။ သူ့လက်များကို မမဇင် ခါးလေးပေါ်တွင်တင်ထားရာမှ အောက်သို့ဆင်းပြီး မမဇင်၏ 

ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကိုပါ တစ်ပါထဲ အောက်သို့လျှောချလိုက်တော့ မမဇင်က သူ့လက်တို့ကို သူမလက်တို့ဖြင့် အပေါ်မှ ပြန်အုပ်ကိုင်ထားသည်။

‘ မျိုးသူ...’

‘ ဟင်...မမဇင်’

‘ ရှေ့ဆက်ရင် စိတ်ဆင်းရဲရမှာနော်...။’

‘ ကျွန်တော်တော့ ဆက်ချင်နေပြီ မမဇင်ရယ်။ မမဇင်ကို ကျွန်တော် Aရမ်းချစ်တယ်။ နောက် စိတ်ဆင်းရဲရမယ်ဆိုလဲ အဲဒီအချိန်မရောက်ခင်တော့ ကျွန်တော် မမဇင်Aနားမှာ ရှိနေချင်တယ်။’

မမဇင်က သူ့ကို တွေတွေလေး ငေးကြည့်သည်။ နောက်တော့ သူတို့ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ပူးကပ်သွားကြသည်။ သူကို အောက်သို့လျှောပြီး မမဇင်၏ ဗိုက်သားအိအိလေးကို နမ်းရှုံ့လိုက်တော့ မမဇင်က ခပ်တိုးတိုးလေး ရီသည်။ နောက် အောက်သို့ဆက်ပြီး သူမချက်ကလေး၏ အောက်နားခပ်လျှောလျှောကို နမ်းလိုက်ပြန်သည်။

‘ မျိုးသူရယ် မလုပ်နဲ့နော်... လိမ္မာတယ်။’

သူ မမဇင်၏ ဘောင်းဘီရှည်ကို အောက်သို့တဖြည်းဖြည်းဆွဲချလိုက်သည်။ ဖြောင့်စင်းသွယ်တန်းသော ပေါင်တံနှင့် ခြေသလုံးတို့၏ ဖြူစင်သည့်အလှက သူ့ကို ယစ်မူးစေသည်။ လရောက်အောက်တွင် ဝင်းမွတ်နေသော သူမ အသားအရေနှင့် ပင်တီအနက်လေးတို့မှာ လိုက်ဖက်လွန်းလှသည်ဟု သူထင်သည်။ မမဇင်၏ ပကတိအလှက သူ့ကို ရူးသွပ် မိန်းမောစေသည်။ နူးညံ့သော ပေါင်တံတို့ သူ့ပေါင်တံများနှင့် ပွတ်သပ်ထိယှက်မိသည်က သူ့ရင်တွင် မီးများတောက်လောင်စေသည်။ သူ့၏ စိတ်လှုပ်ရှားထကြွမှုကို မမဇင်၏ နူးညံ့သည့်လက်ချောင်းလေးများက ညင်သာစွာ လာရောက်ထိခတ်သည်။ မမဇင် ပင်တီလေးပေါ်ကို သူ့လက်ဖြင့် အုပ်ပ်ကိုင်လိုက်တော့ နွေးထွေးစိုစွတ်ချင်းကို သူခံစားရသည်။ သူ မမဇင်ကို ထိုပင်တီလေးပေါ်မှ နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။

မမဇင်ထံမှ အသက်ရှိုက်သွင်းသံ သဲ့သဲ့ကိုကြားရသည်။ နောက်မမဇင်က သူ့ကိုလက်မောင်းတို့မှ တဆင့် အပေါ်သို့ခပ်သာသာလေးဆွဲထူပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ပြန်ထိကပ်သွားပြန်သည်။ သူ့လက်တို့က မမဇင်၏ ရင်လွှာတို့ပေါ်မှာ၊ မမဇင် သူမ 

ပင်တီလေးကို လျှောပြီး ချွတ်ချလိုက်သည်ကို သူသတိထားမိသည်။ နောက် မမဇင်၏လက်မောင်းလေးများက သူ့လည်ပင်းကို တင်းကြပ်စွာသိမ်းရစ်လာတော့ သူလဲ မမဇင်ကိုပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။ မမဇင်ဆီမှ ရှိုက်ညည်းသံလေးတစ်ချက်ထွက်လာသည်ကို ကြားရသည်။ နောက် သူ့နှုတ်ခမ်းကို မနာအောင် ခပ်ဖွဖွလေးကိုက်ထားသည်။ သူနှင့်မမဇင်တို့ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု တစ်သားထဲဖြစ်သွားသည်ဟု သူခံစားရသည်။ မမဇင်၏နွေးထွေးမှုက သူ့ရင်ကို အဆမတန်တုန်ခါစေရာ သူ အသက်ရှူတွေ မြန်လာသည်။ မမဇင်၏ ရှိုက်သံလေးများမှာလည်း တစ်စထက် တစ်စ ပိုမြန်ပြီး အဆက်မပြတ်ဖြစ်လာပြီး မမဇင်၏ အနမ်းများက ပိုပြီးတက်မက်ဖွယ်ရာ ကောင်းလာသည်။

‘ ဖြည်းဖြည်းနော်...မျိုးသူရယ်။’ မမဇင်က ညည်းတွားသံတိုးလျလျလေးဖြင့် ပြောသည်။

သူ့ကိုဖက်ထားသော မမဇင်၏ လက်များ ပို၍တင်းကြပ်လာသည်ကို သူ သတိထားမိသည်။ ချွေးစလေးများ သီးနေသော မမဇင်၏ ကျော့ရှင်းသည့် လည်တိုင်လေးကို သူ ဖွဖွလေးနမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ သူ့ရင်တို့မှာ ပေါက်ကွဲတော့မည့် မီးတောင်တစ်ခုအလား တုန်ခါနေသယောင်။

နောက်ဆုံး သူ့မျက်စိထဲတွင် အလင်းရောင်တစ်ချက်ပြက်ခနဲ လက်သွားသည်ကို မြင်ရသည်။ နောက် မမဇင်၏ ရှိုက်သံလေးများလဲ တဖြည်းဖြည်း နှေးကွေးပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သူ့ကို ငြင်သာစွာစိုက်ကြည့်နေသည့် မမဇင်၏ လှပသောမျက်ဝန်းများ...။ သူမမဇင် ကို ထပ်၍နမ်းလိုက်သည်။ တော်တော်ကြာအောင် နမ်းဖြစ်သည်။ သည့်နောက်တော့ သူ အိပ်ပျော်သွားသည်လားမသိ၊ သေချာမမှတ်မိတော့။ 

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>