ဆူးခင်းလမ်း အပိုင်း ( ၂ )

ဆူးခင်းလမ်း အပိုင်း ( ၂ )

နတ်ဆေး ရေးသည်။

အခန်း ( ၅ ) 

မှိန်ပြပြ ထွန်းထားသော အိပ်ခန်းတစ်ခုတွင်ဖြစ်သည်.မိန်းမပျိုသည် ဇာခြင်ထောင် ပါးကို အပေါ်သို့လှန်တင်၍ အိပ်ယာခုတင်ထက်သို့ သူမ၏ ကြီးမားသော တင်ကားကားကြီးဖြင့် ဖင်တခြမ်းလွဲထိုင်လိုက်လေ၏.။အိကျသွားသော နူးနူးညံ့ညံ့မွှေ့ယာထက်၌ ယောင်္ကျားးပျို မှာ အိပ်နေရာမှ လူးလွန့်လာခဲ၏.

" ဟင်..ဖြူ...မအိပ်သေးဘူးလား..."

" ဖြူ အိပ်လို့မရလို့ပါ မောင်.."

ဖြူဆိုသော မိန်းမပျိုသည် ညဝတ်အင်္ကျီ ခပ်ပါးပါးကိုဝတ်ဆင်ထားပီး မှိန်ဖျော့ဖျော့ မီးရောင်အောက်၌ သူမ၏ အင်္ကျီ အတွင်းမှ ဖြူစင်ဝင်းမွတ်သော အသားဆိုင် များကို ထိုးဖောက်မြင်နေရလေ၏.။ယောင်္ကျားပျိုသည် ဖြူ အားကြည့်၍ အိပ်ချင်သည့်စိတ်များပင် ကြက်ပျောက်ဌက်ပျောက် ဖြစ်လာ၏. မိန်းမပျို၏ အလှ တရားများကို တပ်မက်စွာ ကြည့်နေရင်း သူ၏ အာခေါင်များခြောက်ကပ် လာ၏.။

ဖြူ သည် ယောင်္ကျားးပျိုအား အရည်လဲ့သော မျက်ဝန်းညိုကြီးများဖြင့် ခပ်စိမ်းစိမ်းကြည့်နေ၏.ထိုနောက်ယောကျာၤးမည်သည့်စကားမျှမဆိုပဲ ယောကျာၤးပျို၏ ရင်ဘတ်ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်းချွတ် ၍ နေ၏. ပီးနောက် ကျန်းမာသန်စွမ်းလှသော ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးများပေါ်မှ အမွှေးနုနုလေးများကို သူမ၏ နူးညံ့ပျော့ပြောင်းလှသည့် လက်ဖဝါးနုနုခလေးများဖြင့် ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ် ဆော့ကစားနေ၏.။ယောင်္ကျားပျိုသည် အထိအတွေ့၌ သာယာမိန်မူးလာဟန်ရှိပီး နူးညံ့သော ဆန့်ကျင်ဘက် ဓာတ်များသည် မိမိအား သံလိုက်ဆွဲအားကဲ့သို့ ဆွဲငင်ညို့ယူနေဟန်ရှိ၏.

ဖြူသည် ယောကျာၤးပျို၏ တည်ကြည်သော မျက်နှာအား မီးရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်၌ ရွန်းလဲ့သော မျက်ဝန်းညိုကြီးများဖြင့် စိမ်းစိမ်းစိုက်ကြည့်ရင်း သူမ ၏ နှင်းဆီရောင် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးသည် ယောကျာၤးပျို၏ ပီရိသေသပ်လှသော နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးများပေါ်သို့ ဆွဲအားတစ်ခုဖြင့် ဆွဲကပ်ခြင်းခံလိုက်ရသလို နူးညံ့လှသော ဖောဌာအာရုံ ၌ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး သာယာမိန်မူး ၍ အမျိုးမည်မသိသော ဝေဒနာတစ်ခုအား ညည်းညူသံတိုးတိုးဖြင့် ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်နေတော့၏.။အချစ်ရေစီးကြောင်းများ စီးမျှောခံစားနေစဉ် အတွင်း၌ ပင် မျှော်လင့်မထားသော အသံတစ်ခုထွက်၍ လာခဲ့ပါတော့သည်.။

" ကလင်.....ကလင်......ကလင်......"

" ဟင်......"

ဒုရဲအုပ် မိုးဆွေ ဖုန်းသံကြားရာ စားပွဲပေါ်မှ လက်ကိုင် ဖုန်းဆီသို့ ကမန်းကတန်း ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ ကိုင်လိုက်၏။

" ဟဲလို..."

" ဘယ်လို...ok ok.. ဒါဆို ကျုပ်ခုပဲ ထွက်လာခဲ့..."

" ကိစ္စပေါ် လို့လား မောင်...."

ကုတင်ပေါ်မှ ထူထပ်သော ဂွမ်းစောင်ဖြူကြီးအား ရင် ဘတ်ပေါ်သို့ ပင့်တင်ဆွဲယူထားရင် ဖြူထည်ဝါ မေးလိုက်၏.။

" ဟုတ်တယ် ...ဖြူ...မအူကုန်းဘက်မှာ ပိုင်ရှင်မဲ့ အလောင်းတစ်လောင်း တွေ့လို့ အဲဒါ မောင် လိုက်သွားရမယ်..."

ဖြူ သည် စိတ်ပျက်ညည်းငြူစွာဖြင့် နာရီအားကြည့်လိုက်၏.။

" ဟင်...၉ နာရီတောင်ကျော်ပီ ...တစ်ယောက်ထဲဖြစ်ရဲ့လား မောင်.."

" ရပါတယ် ဖြူ ရော အဆင်ပြေရဲ့လား..."

ဖြူ ခေါင်းညှိမ့်ပြ၏. ထိုနောက် မိုးဆွေ သည် ချစ်ဇနီးချော ဖြူထည်ဝါ ဆီသို့သွား၍ ဝင်းမွတ်သည့် နဖူးပြင်လေးအား အနမ်းတစ်ချက်ပေးလိုက်၏.။အိမ်ထဲမှ ထွက်သွားသော ယောကျာၤးဖြစ်သူကို ဖြူထည်ဝါကြည့် ရင်း တာဝန်နှင်ဝတ္တရားအပေါ် ကျေပွန်စွာထမ်းဆောင်နေသည့် သူမ ၏ ချစ် လင်အား ဒီညအဖို့ လွမ်းရပေအုံးမည်ဖြစ်လေသည်.။

မအူကုန်းလမ်းထိပ်မှ ကားဖြင့်ဝင်လာကတည်းက သူရိပ်မိသည့် ပတ်ဝန်ကျင်ဖြစ်သည် . သေဆုံးသူ၏ အိမ်သည် ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အိမ်များနှင့် အလှမ်းဝေးလှ၏. လမ်းမကြီးနှင့်ဆိုလျှင် တစ်မိုင်နီးပါ ရှိမည်.သေဆုံးသူသည် လောလောလတ်လတ်သေဆုံးထားခြင်းမဟုန်ပဲ လွန်ခဲ့သော သုံးရက် သို့မဟုတ် လေးရက်ခန့်က သေဆုံးခြင်းဖြစ်နိုင်သည် ဟု မိုးဆွေ အကြမ်းပြင်း ကောက်ချက်ချလေ၏.။သေဆုံးသူ၏ ဝဲဘက် ၌ သေနတ်ဒဏ်ရာ နှစ်ချက် တွေ့ရပီး သေဆုံးသူ၏ ဦးခေါင်းသည် တစ်ခုခုနှင့် အရိုက်ခံထားရပုံပေါ်၏ .။

" အင်း..အုပ်ကြီး ..ဒီအလောင်းကို ဘယ်သူအရင် စတွေ့တာလည်း.."

ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူး အားမိုးဆွေ မေးကြည့်လိုက်ခြင်းပင်.

" မောင်ဌေးရေ...ဟေ့..မောင်ဌေး..အလောင်းစတွေ့တဲ့သူ သွားခေါ်စမ်း.."

" ကျုပ်ဆီ မခေါ်လာနဲ့ ...ဟို..စခန်းကိုတစ်ခါထဲခေါ်သွား...ခဏ မေးစရာလေးရှိလို့ ပါ..."

" ဟို...အလောင်းကို ရင်ခွဲရုံပို့ဖို့လုပ်တော့ ..ာတ်ပုံရိုက်သွားကြအုံး..."

အလောင်း၏ ဘေးဝယ် ဓာတ်ပုံများ..တစ်ဖြတ်ဖြတ် ရိုက်နေကြ၏.မှတ်စုစာအုပ်ထဲ ၌ အိမ်တွင်းတွေ့ရှိထားသည့် သဲလွန်စ များအား ရေးမှတ်ထား၏ ထိုပြင် မသင်္ဃာစရာကောင်းသည့် ဟုယူစထားသော ပစ္စည်းအချို့အား လက်အိတ်ဖြင့်ကိုင်ကာ လက်ဗွေစစ်ရန်အတွက် ပက်စတိတ်အိတ်ထဲသို့ ထည့်ထားလိုက်၏.။

" ထိုင်ပါ ....မေးစရာလေးရှိလို့ ခေါ်လိုက်တာပါ...ဘာမှတော့ မဟုတ်ပါဘူး...မင်းနာမည် မောင်ဌေး ဆိုတာလား.."

မောင်ဌေးဆိုသည်မှာ အသားခပ်လတ်လတ် ဆယ်တန်းကျောင်းသားလေးတစ်ဦးဖြစ်လေ၏..။

" ဟုတ်ကဲ့..ရပါတယ်. .ဆရာ.."

" အလောင်းကို မင်းအရင် စ တွေ့တာလား.."

" ဟုတ်ပါတယ်..."

" ဘယ်..အချိန်ကလဲ.."

" ဒီနေ့မနက်ကပါ မနက်က ကျောင်းမတတ်ချင်လို့ အိမ်ကိုကျောင်းတတ်ဟန်ဆောင်ပီး ကျွန်တော် နဲ့ ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းတွေ ခု မအူကုန်း အစွန်က ခြံထဲမှာ အရက်ဝိုင်းဖွဲ့သောက်ကျပါတယ် .."

" အင်း...ဘယ်နေရာမှာ ...သောက်ကျလည်း..."

" ခြံထဲမှာပါ တိတ်ဆိတ်နေတော့ လူမရှိဘူး အထင်နဲ့...ပါ.."

" ကဲ...ဆက်ပြော..."

ဒုရဲအုပ် မိုးဆွေသည် မောင်ဌေးပြောပြသည့် အချက်များကို မှတ်စုစာအုပ် ၌ လိုက်၍ မှတ်နေ၏.။

" အရက်မူးလာတဲ့အခါ ကန်တော့ပါရဲ့ သေးက ပေါက်ချင်လာတယ် ဆရာ အဲဒါကြောင့် အိမ်ရဲ့ ဘေးဘက်ကို သွားပီး ပေါ့ပါးသွားပါတယ် အဲဒီမှာ စ ပီး ကျွန်တော့ နှာခေါင်းထဲ ကို အပုပ်နံ့ဝင်လာပါတယ် အဲဒါနဲ့ အိမ်ရဲ့ ပြတင်ပေါက်မှန်တစ်ချပ်ကနေ ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာ လူတစ်ယောက်လဲကျသေနေတာကိုတွေ့ပီး ချက်ချင်းရပ်ကွက်ကို အကြောင်းကြားလိုက်တာပါ ဆရာ..."

" အင်း...အဲဒါနဲ့ပဲ...မင်းလည်း အဆူခံရရောပေါ့ကွာ..ဟား..ဟား...နောက်တစ်ခါထပ်ပီးကျောင်းမပြေးတော့နဲ့...ကဲခုပဲကြည့် မင်းနဲ့ဘာမှ မဆိုင်ပဲ မင်း လာရှင်းနေရပီးမလား...ဒီရက်ပိုင်း ခရီး..တွေပါတွေမထွက်ပါနဲ့..ကဲသွားတော့ ရပီ...."

" ဟုတ်....ဟုတ်ကဲ့....."

မောင်ဌေး ပြန်ထွက်သွားသောအခါ မိုးဆွေ အမှူကြောင်းကို ပြန်လည်တွေးတောနေ၏ .သူ ရခဲ့သော သဲလွန်စ ပစ္စည်းများကို လက်ဗွေစစ်ကြည့်ရအုံးမည်.သေဆုံးသူ၏ အမည်အား သူစုံစမ်းထားပီးသားဖြစ်၏ .သေဆုံးသူ အမည်မှာ ဦးဒေဝဖြစ်သည်. လွန်ခဲ့သော တစ်လ ခန့် က မအူကုန်းရပ်ကွက်သို့ပြောင်းလာသူဖြစ်သည်.ထိူပြင် မှူခင်းဆရာဝန် နှင့်လဲ တွေ့ ဖို့ရှိသေး၏..။

မိုးဆွေ အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ မနက် ၃ နာရီပင် ရှိတော့မည်..အိပ်ယာပေါ်မှ ဇနီးချောကိုမြင်တော့ ညဦးပိုင်းက ချစ်ခဲ့ ကြသည်များကို ပြန်၍ မြင်ယောင်လာလေ၏.။

" မောင်...."

သူ၏ ခြေသံကြောင့် အိပ်ယာပေါ်မှ ဖြူထည်ဝါ လူးလွန့်လာခြင်းဖြစ်သည် . ထိုကြောင့် ဘာမျှ သူပြောမနေတော့ပဲ ဝတ်ထားသော ယူနီဖောင်းအား ခပ်သွက်သွက်ချွတ်ခါ ဇနီးချောရှိရာ ကုတင်ဆီသို့ အရောက်လှမ်းလိုက်ပီး မပီးပျက်သေးသော ချစ်တစ်ပွဲ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ဆက်လက် စဉ်နွဲလေတော့၏.ဖြူ သည်အစ ပထမ ၌ ကြောက်အားပိုသွားသော်လည်း မိမိ ယောကျာၤး မှန်းသိသွားသောအခါ အချစ်ရေစီးကြောင်းများ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ဒလဟော စီးဆင်း၍ ချစ်ငွေ့ ချစ် စခန်း တစ်ခန်း ထ လေသည်........အာရုံဦး ၌ ချစ်ကြည်နူးသံများ အိပ်ခန်းလေးထဲမှာ သာယာစွာပြန့်လွင့်လာ၏........။

" အော်...ဝင်ခဲ့ပါ ရဲမှူး..."

ဒုရဲအုပ်မိုးဆွေ ဆေးရုံရှိထိုင်ခုံ ၌ ထိုင်လိုက်၏. စားပွဲပေါ်သို့ သဲလွန်စ ရရှိလာသည့် ပစ္စည်းများကိုမှတ်စုရေးထားသော စာအုပ်တစ်ခုအား တင်လိုက်သည်.။မှူခင်း ဆရာဝန် ဒေါက်တာ မျိုးသန့် မှ ဒုရဲအုပ် မိုးဆွေအားစေ့စေ့ကြည့်လျှက် အောက်ပါအကြောင်းရာများအား ပြောဆိုလေ၏.။

" ဆေးစစ်ချက်အရ သေဆုံးသူဟာ မသေခင် မှာ အရက်သေစာသောက်စားထားတယ်လို့သူ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကျုပ်တို့တွေ့ရတယ် ကိုမိုးဆွေ..နောပ်တစ်ခုက သေဆုံးသူရဲ့ ဒဏ်ရာမှာ ဦးခေါင်း စ ကို စစ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ဖန်ကွဲစ ပုလင်းခွံစ တွေ့ရတယ် ဒါမဲ့ အဲဒီ ဒဏ်ကြောင့် သူမသေနိုင်သေးပါဘူး နောက် သူ့ရဲ့ဝဲဘက်ပခုံးမှာ ရှိတဲ့ သေနတ်ဒဏ်ရာက ကျည်ဆန်ကို စစ်ကြည့်တဲ့အခါ ငါးလုံးပြူ ကျည်ဆန်အမျိုးအစားဖြစ်နေတယ် ဒါကြောင့် လည်း သူမသေနိုင်သေးဘူး ..."

ဆရာဝန်က ပြောရင်းမောသွားဟန်ဖြင့် ရေတစ်ခွပ်သောက်လိုက် ၏.။

" ဒါဆို ကျုပ် ရထား တဲ့ သဲလွန်စ နဲ့ တူညီနေတယ် ပုလင်းကွဲအခွံ့တစ်ခုရဲ့ လက်ဗွေစစ်ကြည့်တဲ့အခါ မိန်းခလေး လက်ဗွေရာတစ်ခုကိုသွားတွေ့တယ် ၁၈ ၁၉ အရွယ်ပဲ...နောက်တစ်ချက်က ဒေါက်တာပြောတဲ့ ငါးလုံးပြူးဆိုတာ ပြင်းအားသေးငယ်တယ် ၂.၅ ပဲရှိတယ် မိန်းမကိုင် သေနတ်အမျိုးစားပဲ..."

" ဟုတ်တယ် ကိုမိုးဆွေ..ဒါမဲ့..သူကျည်ဆန်က ကျောက်တံ အရွယ်စားလောက်ပဲရှိတယ် ပြင်းအားလဲ အရမ်းမရှိဘူး သေဆုံးသူရဲ့ ပခုံးလိုနေရာမျိုးဆိုတာလည်း သေစေနိုင်တဲ့ နေရာမဟုတ်ဘူး ဒါကြောင့် ဒီဒဏ်ရာနှစ်နေရာကြောင့် အသက်သေစေလောက်တဲ့ထိ မရှိဘူး..."

" ဒါဆို..ဘာကြောင့်လဲ ဆရာ..."

ဒုရဲအုပ်မိုးဆွေဟာ စိတ်ဝင်တစ်စားမေးလိုက်၏.။

" ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သေဆုံးသူဟာ ပြင်း ၈.၅ ကျည်ဆန်ကြောင့် အဆုတ်ဖောက်ဝင်ပီး နှလုံးသွားစိုက်လို့သေရတာ .ဒီကျည်ဆန်မျိုးက ယမ်းအားပြင်းတယ်...အနီးကပ်တေ့ပစ်တာ ခံလိုက်ရတဲ့သဘောပဲ ဒါကြောင့်သူသေရတာ..."

မိုးဆွေ အိမ်ပြန်လမ်း၌ အမှူအကြောင်းအား တွေးတောလာခဲ့၏.။မိုးဆွေသည် တရားခံအား ရာထားချက် ၌ မိန်းခလေးဟု ဆိုသော်ငြားလည်း သူမ ပစ်မှတ်သည်လွဲ၏. ယမ်းအားပျော့ ၏.။ထိုကြောင့် အိမ်သို့မပြန်သေးပဲ ကားအား မအူကုန်းဘက်သို့..မောင်း၍ ထွက်လာပါတော့သည်.။

........................................................................................................

အခန်း ( ၆ )

ရဲအုပ်မိုးဆွေသည် အိမ်သို့မပြန်သေးပဲ ၎င်း၏ မောင်းနှင်လာသော ကားအား အခင်းဖြစ်ပွားရာ မအူကုန်းဘက်သို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်လေ၏.

မအူကုန်းရှိ အခင်းဖြစ်ပွားရာ အိမ်သို့အရောက်၌ ခြံထဲသို့ ကားအားဝင်လိုက်၏. ထိုမှတဖန် အိမ်တွင်းသို့ တံခါးအားဖွင့်၍ ဝင်လိုက်လေ၏. အိမ်တွင်းဝယ် သေဆုံးသူဦးဒေဝ လဲကျနေသောနေရာအား ရောက်ရှိသွားလေ၏.။ထိုနေရာသို့အရောက်၌ မိုးဆွေသည် တရားခံ၏ ပြုမူလှုပ်ရှားပုံတို့အား စိတ်ကူးဖြစ်ပုံဖော်ကြည့်လေသည်.။ထိုနောက် လဲကျနေသော စားပွဲအစွန်းသို့အရောက် ၌ ပုလင်းကွဲအစ တစ်စု အား ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ တွေ့ရလေသည်.။

" ပုလင်းကွဲ အစ တွေပဲ...."

ထိုနောက် မိုးဆွေ၏ အကြည့် ဧည့်ခန်းဘက်သို့ ရောက်ရှိသွားလေ၏.ဧည့်ခန်း စတီခုံ နှစ်ခု၌ ရတီခုံတစ်ခု ကြမ်းပြင်၌ ရေများဆိုထားသည်ကို တွေ့ရလေသည်. ပါကေးခင်းထားရွှေ့ ရေဆိုနေသော ကြမ်းပြင်သည် ချောကျိကျိ ဖြစ်နေ၏ .မိုးဆွေသည် စို နေသော ကြမ်းပြင်အား လက်ဖြင့်ပွတ်လိုက် ပီး နှာခေါင်းဖြင့် နမ်းကြည့်သေး၏. သို့သော် ဘာနံ့မှ မရသဖြင့် ရေဟု သတ်မှတ်ရလိမ့်မည်ဖြစ်သည်.။

" အင်း ဒီထိုင်ခုံမှာ ထိုင်သွားတဲ့သူက မိုးရေထဲကနေ လာရမယ် အိမ်ထဲရောက်တော့ မိုးကာမချွတ်ပဲ ဝင်ထိုင်မိမယ်ထင်တယ်.."

ထိုနောက်မိုးဆွေသည် အိမ်ရှေ့တံခါးသို့ပြန်ထွက်၍ လာပြန်၏. အိမ်ရှေ့ တံခါးအား သူဆွဲ၍ပိတ်လိုက်၏. ထိုသို့ပိတ်လိုက်စဉ်၌ တံခါးဂျက်တွင် သော့ခလောက်တစ်ခုပျက်ဆီးနေသည်ကိုတွေ့သွားလေ၏.။

" အင်း ...ဦးဒေဝ ဟာ တစ်ယောက်ယောက်ကို တံခါး ဂျက်ချပိတ်ထားမယ် ထင်တယ် သူအနေနဲ့ဆို ဘယ်နည်းနဲ့မှ ဒီတံခါးကို ရိုက်ဖွင့်မှာမဟုတ်ဘူး ဒီတံခါးကို ရိုက်ဖွင့်တာ အပြင်ကလာတဲ့သူပဲ နေရမယ်..."

မိုးဆွေ တံခါး၏ အောက်၌ လဲကျနေသော သံတုတ်အားကောက်ကိုင်လိုက်၏ ..။

" အင်း..ဒီသံတုတ်နဲ့ ရိုက်ဖွင့်တာပဲ.."

ထိုနောက်တံခါးအားပြန်၍ဖွင့်လိုက်၏. ပီးနောက် အပြင်သို့ထွက်၍ အိမ်အား ပြန်ကြည့်လိုက်၏.။

" ဟင်..အိမ်ဘေးမှာ ခြုံပုတ်တွေနှစ်ခု...."

ခြုံပုတ်တွင်းသို့ ဓာတ်မီးဖြင့်ထိုး၍ ဟိုရှာဒီရှာ ဖြင့် မျက်စိကစားကြည့်သောအခါ..၌ ဆင်စွယ်ကနုတ်များချယ်သထားသည် မိန်းမကိုင် ငါးလုံးပြူးသေနတ်တစ်လက်အားတွေ့သွားလေ၏.။

" ဟာ..ငါးလုံးပြူးသေနတ်ပဲ...အင်း..ဟုတ်ပီ..ဟုတ်ပီ..ပိုပီးသေချာသွားအောင် ဒီနားအနီးတစ်ဝိုက်စုံစမ်းကြည့်ရမယ်.."

ဟုဆိုကာ ရေရွတ်လိုက်၏.ယခုအခါ သူသည် တာဝန်ပြင်ပဖြစ်နေ၍ အရပ်ဝတ်ဖြင့် စုံစမ်းခြင်းဖြစ်သည်.။ဦးဒေဝ၏ ဘေးခြံမှ အိမ်သစ်တစ်လုံးအားတွေ့လေ၏.ထိုအိမ်၏အရှေ့ ၌ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တစ်ခုရှိလေသည်.။ထိုနောက် မိုးဆွေသည် ထိုလက်ဖက်ရည်ဆိုင် ၌ ထိုင်ကာ လက်ဖက်စည်တစ်ခွက်မှာ ၍ ပတ်ဝန်းကျင်အားအကဲခတ် ကြည့်ရူလေ၏.။

" ဒီအိမ်က လူက လူတစ်မျိုးဗျ ကျုပ် ဒီရပ်ကွက်မှာ ဗယာကြော်ရောင်းတာ နှစ်ချီနေပီ ဒီအိမ်ရှေ့မှာ ရောင်းတာလည်းကြာပ ဒီလူကြီးက လူသစ်လို့ပြောလို့ရမယ် ကျုပ်ရဲ့ ဗယာကြော်ကို အမြဲဝယ်စားတယ်ဗျ မနက်ပိုင်းဆို လမ်းဘက်ထွက်ထွက်လျှောက်တာလည်းတွေ့တယ် ကျုပ်ကတစ်ကိုယ်ထသမားထင်တာဗျ.."

ဗယာကြော်သည် ကုလားလေး ပြောနေသံများကို မိုးဆွေ နားစွံ့နေ၏. ပီးနောက် ထိုကုလားလေး ပြန်ထွက်မည်အပြု၌ မိုးဆွေလည်း ပိုက်ဆံရှင်း ၍ မယောင်မလည် နောက်ကလိုက်လာပီး လူပြတ်သော လမ်းချိုးတစ်ခုအရောက်၌ နောက်မှ လှမ်း၍ခေါ်လိုက်၏.။

" ညီလေး...ညီလေး..ခဏနေပါအုံး..."

" အော်..ဟုတ်ကဲ့အကို....ဘာယာကြော် ဝယ်မို့လား.."

" အေး....ငါ့ကို ၅၀၀ ဖိုးလုပ်ပေးပါ.."

" ဟုတ်ကဲ့..အကို.."

" အော်..ဒါနဲ့..ငါညီ..ဘယ်လိုမှ သဘောမထားပါနဲ့...စကားလေးနည်းနည်းပြောလို့ရမလား.."

" အော်..ရပါတယ်..အကို..ပြောပါ..."

" ဒီလိုပါ ခုနက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့မှာ ညီလေးပြောတဲ့ လူအကြောင်းနည်းနည်းသိချင်လို့ပါ.."

" အကိုနဲ့ဘာတော်လို့လည်း..."

" အကိုနဲ့တော့ဘာမှ မတော်ပါဘူး အကိုသူငယ်ချင်းအဖေ နဲ့ ရင်းနှီးတဲ့ သူတစ်ယောက်မို့လို့ပါ.."

" အော်...အကို မသိသေးဘူးလား...အဲဒီ အိမ်က လူကြီးအသတ်ခံရတာလေ.."

" အေ..ဟုတ်လား..."

" ဟုတ်တယ်ဗျ..."

" ဘာကြောင့်အသတ်ခံရတာလည်း..ကွ.."

" ဒီလူကြီးက လူတစ်မျိုးဗျ အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်သိပ်ထွက်လေ့မရှိဘူး ကျုပ်က အမြဲ သူ့အိမ်ရှေ့မှာ ဈေးရောင်းနေကြဆိုတော့ ဒီ လူကြီးကို မျက်မှန်းတမ်းမိနေတယ်ဗျ..."

" အင်...ဆက်ပြောပါအုံး.ညီ..."

" အကို ရဲတွေပါတွေတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်..."

ကုလားလေးက မိုးဆွေအား စူးစမ်းသလိုကြည့်၍ မေးလိုက်၏.။မိုးဆွေမှ ခပ်တည်တည်ဖြင့် ပြန်၍ပြောလိုက်လေ၏.။

" မဟုတ်ပါဘူးကွာ ငါက ငါ့သူငယ်ချင်းအဖေနဲ့ရင်းနှီးတယ်လေ အဲဒါ အကျိုးအကြောင်းသိရအောင် စုံစမ်းကြည့်တဲ့သဘောပါ မင်းပြောသလို ရဲတွေ စုံထောက်တွေမဟုတ်ပါဘူးကွာ..."

" ကျုပ်ကလည်းဒီလိုမေးတာ အခြားမဟုတ်ပါဘူး ကျုပ်က စပ်စုတဲ့နေရာမှာ ဝါသနာနည်းနည်းပါတော့ ဒီရပ်ကွက်ထဲက အကြောင်ကို နည်းနည်းပါးပါး သိတတ်တယ်လေ တော်ကြာ ရဲတွေပါတွေဖြစ်လို့ပြောမိရင် စခန်းခေါ်စစ်တာတို့ပါတို့ဆို ကျုပ်ကြောက်တယ်ဗျ.."

ကုလားလေးပြောပုံကိုကြည့်ရင်း မိုးဆွေရယ်ချင်သွားမိ၏..။

" မဟုတ်ပါဘူးကွာ ငါလည်းအပြင်လူတစ်ယောက်ပါ ကဲကဲ တက်စမ်းပါအုံး ငါလည်းမင်းနဲ့ဝါသနာတူလို့ပါကွ.."

ထိုအခါမှ ကုလားလေသည် ပတ်ဝန်းကျင်သို့ အကတ်ခတ်သလိုမျက်စိတောင်မှောက် ဘေးဘယ်ညာကြည့်လိုက်ပီး မိုးဆွေအနားသို့တိုးကာနှစ်ကိုယ်ကြားပြောလေ၏.။

" ဒီလိုဗျ ဒီလူကြီးက ထူးဆန်းတော့ ကျုပ်ကအမြဲလိုလို သူ့အိမ်ဘက်ကိုဈေးရောင်းရင်နဲ့ကြည့်နေတာဗျ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီနေ့က အဌားကားတစ်စီး ဒီလမ်းထဲကိုဝင်လာတယ်ဗျ အဌားကားဒါရိုက်ဘာ ကတောင်ကျုပ်ကို ဒီလူကြီးခြံအမှတ်ကို မေးလိုက်သေးတယ် ..."

ကုလားလေးသည် စကားလည်းပြောရင်း ပဲဖြင့် လုပ်ထားသော ဗယာကြော်များကို ဆီပူအိုးလေးထဲသို့လောင်းထည့်လိုက်၏.ထိုနောက် ၎င်းမှဆက်၍ပြောလေ၏.။

" အဲဒီကားက ဦးဒေဝ ရဲ့ ခြံထဲဝင်သွားတယ် ဗျ အဲ ကားလည်းရပ်ရော ကားပေါ် ကနေ မိုးကာအင်္ကျီထပ်ဝတ်ထားတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဆင်းလာတယ်ဗျ မျက်နှာကိုယ်တော့ကျုပ်လည်းသေချာမတွေ့ရဘူး လမ်းလျှောက်ပုံနဲ့ ဆံပင်ကိုကြည့်တာနဲ့ အမျိုးသမီးဆိုတာတော့သိတယ် ..."

ထိုအခါမိုးဆွေမှ ကြားဖြတ်၍မေးလိုက်၏.ဒ

" အဲဒီ အငှားကား နံပါတ်ကောသိလား.."

" အဲလောက်ထိတော့ ကျုပ်မရိပ်မိဘူးဗျ.."

" ကဲ ဆက်ပြောပါအုံး..."

" အကိုမေးပုံကြီးကလည်းဗျာ ရဲ တွေစစ်ဆေးမေးမြန်းသလိုကြီး ကြောက်တောင်လာပီဗျာ..."

မိုးဆွေ သိချင်ဇောကို ဘရိတ်အုပ်၍ သိလိုသည်ကို ဖုံးဖုံးဖိဖိနှင့်ချော့မော့ပြန်မေးရလေ၏.

" ငါလည်းဝါသနာပါလို့ပါကွာ..ကဲ ဆက်ပြောပါအုံး...အဲဒီတော့ဘာဖြစ်ကြလည်း..."

" အင်း...ပြောရရင်တော့ အဲဒီကောင်မလေး အိမ်ထဲဝင်သွားတယ် ဗျ ကျုပ်ဆိုင်သိမ်းခါနီး အချိန် ပြန်ချိန်လောက်ပေါ့ အဲဒီချိန်ကျမှ ထွက်လာတယ်ဗျ ထွက်လာတာ မိုကာအင်္ကျီနဲ့မဟုတ်တော့ဘူးဗျ ပီးတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်လိုက်သေးတယ် ကျုပ်ကိုတော့သူမတွေ့ဘူး နောက်ပီး အဲဒီအိမ်ရှေ့က ခြုံပုတ်ထဲကို ပစ္စည်းတစ်ခု ပစ်ချလိုက်တာတော့တွေ့တယ် ဘာပစ္စည်းလည်းတော့မသိဘူး...နောက်တော့ လိမ်းထိပ်ထိ သူလမ်းလျှောက်ပီး အဲဒီကနေ ကားဌားပီးပြန်သွားတာပဲ..."

" အော်..."

" မဲဒီနေ့ကစပီ ဦးဒေဝလည်း အရင်လို လမ်းထွက်လျောက်တာမတွေ့တော့ဘူး အဲဒီကောင်မလေးလည်းပြန်မလာတော့ဘူး..ဟောခု အဲဒီလူကြီး အသတ်ခံလိုက်ရတယ်...ကျုပ်ကောင်မလေးကို မင်္သကာဘူးဗျ...ဒီကောင်မလေးသတ်တာပဲဖြစ်လိမ့်မယ်..."

ထိုအချိန်၌ ကုလားလေးဘယာကြော်များ ဆီကျက်နေပီဖြစ်သဖြင့် အိတ်ထဲသိူ့ထည့်နေပီဖြစ်သည်.။

" အေးကွာ...စိတ်မကောင်းပါဘူး ငါလည်းဘာရယ်မဟုတ်ဖူး စိတ်ဝင်စားလို့မေးကြည့်တာပါ ကဲကဲ ဗယာကြော်လည်း ရပီဆိုတော့ ငါ့ကိုခွင့်ပြုအုံးကွာ .."

" ဟုတ်ကဲ့အကို...အခုလိုကျုပ်ရဲ့ ဗယာကြော်တွေကိုအားပေးလို့လည်းကျေးဇူးပါဗျာ..."

ကုလားလေးအေးအားနှုတ်ဆက်၍ မိုးဆွေ ကားဖြင့် အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့လေတော့သည်.သဲလွန်စ ကွင်းစက်များများနည်းနည်းချင်းစီသူရရှိလာခဲ့ပီးဖြစ်လေသည်.။

..................................................................................................................

အခန်း ( ၇ )

ထားမေသည် သူကြီးဦးမောနေရာချထားပေးသောနေရာ ၌ အိမ်တစ်လုံးအား ရွာသားများ၏အကူညီဖြင့် အမြန်ဆောက်လုပ်စေခဲ့၏.။ထားမေ၏ အိမ်သည် နေ့ချင်းပင် ပီးစီးလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြပီး အိမ်၏ အဝင်ထွက် တံခါးမကြီးသည် မင်းတုံး အကြီးစားဖြင့် သော့ခလောက် ခတ်ထားနိုင်ခဲ့လေ၏.။

ငွေဆောင် မှ သော့ခလောက် နဲ့ သော့တံဝယ်ကာဤသို့ ပြုလုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည် . သူကြီးဦးမော်၏ ကျွန်းပေါ်၌ ခတ္တနေထိုင်သူတို့ တွက် ထုတ်ထားသော ဥပဒေသည် ယင်းသို့ပြုမူဆောင်ရွက်ခြင်းအချက်အား ကန့်ကွက်ထိန်းချုပ်စွာ ချမှတ်ထားခြင်းမရှိသည့်အတွက်ကြောင့် ဉာဏ်ကောင်းသော ထားမေ၏ ဆောက်လုပ်ထားသောအိမ်သည် အိမ်ရှေ့မှနောက်ဖေးထိ လုံခြုံစေခဲ့သည်.။

ညနေ နေဝင်ခါနီးချိန် ၌ ထားမေသည် တနေ့လုံးပင်ပန်းစွာ အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားရသဖြင့် ခေါင်းထဲ၌ ငြီးစိစိဖြစ်၍နေပေသည်. ထို့ကြောင့် ရေချိုးရန်အတွက် ရေပိုက်ခေါင်း ရှိရာ အိမ်၏ အနောက်ဘက်သို့ ထမိန်အားရေလျားလျှက်ထွက်လာခဲ့၏. ချို့သော အိမ်များမှ ကျွန်းသူကျွန်းသားတို့သည် သူကြီး ဦးမော ၏ အဝေစိရေတူးထားသော ရွာဘယလယ်အုတ်ကန်၌ သာ သွားရောက် ရေချိုးရလေ၏. ထားမေသည် ယင်းသို့ သွားရောက် ရေချိုးသန့်စင်ခြင်းမပြုပဲ မိမိအိမ်၏ အနောက်မှာပင် သူကြီးမင်း၏ အဝေစိကန်မှ ရေအား ငွေဆောင်မှ ဝယ်လာသောရေပိုက်ဖြင့်သွယ်ကာ ရေချိုးဇလုံထဲသို့ ထည့်၍ ရေချိုးသန့်စင်နိုင်ရန်ပြုလုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်. သူကြီး၏ စည်းကမ်း၌ ထိုသို့သော ပြုလုပ်ဆောင်ရွက်ပုံအား ခွင့်မပြုထားသည့် ဥပဒေလည်းမပါပေ . ထားမေ ဖြတ်ထိုးဉာဏ်ကောင်းမှူဟု ပြောရမည်ဖြစ်သည်.။

ဖိုးစည် သည် ရွာလယ် လမ်းမအတိုင်း ဧည့်သည် မိန်းမပျို၏ အိမ်ဘက်သို့ ခြေဦးလှည့် သွားလာခဲ့၏. သို့သော် အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးအားသော့ခတ်ထားသည်ကို တွေ့၍ မိန်းမပျို ၏ အိမ်အား ဘေးဘက်မှပတ်၍ လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်. ဖိုးစည်ဆိုသူမှာ သူကြီးဦးမော်၏ မြေး ဖြစ်၏. အဖိုးဖြစ်သူသည် ကျွန်းပေါ်၌ အာဏာရှိသူဖြစ်၏. အဖေဖြစ်သူ ဦးဖိုးထိန် သည်လည်း ထိုကျွန်းပေါ်၌ လုံခြုံရေးပိုင်းဆိုင်ရာ အကြီးကဲတစ်ဦးဖြစ်၏.။

ဖိုးစည်သည် အာဏာရှိလူတန်းစားမှ ပေါက်ဖွားလာသူပီပီ ကျွန်းပေါ်၌ မင်းသားတစ်ပါးလိုနေထိုင်ခွင့်ရှိသူဖြစ်၏. ကျွန်းပေါ်ရှိ ကျွန်းသူ အပျိုများသည် ဖိုးစည်၏ ခြေတော်တင်ခြင်းခံရဖူးသူများစွာရှိကြ၏. အာဏာရှိသူ တစ်ဦးဖြစ်၍ မိသားစုများအနေဖြင့် ၎င်း စာပေနှင့်အသိပညာဗဟုသုတ အားနည်းခြင်းကြောင့် ၎င်း စသည့်အကြောင်းတရားများကြောင့် ဖိုးစည် အား ချစ်ကြောက်ရိုသေကြ၏.။

မကြောက်၍လည်းမဖြစ်ပေ ဖိုးစည်သည် ကျွန်းပေါ် ၌ လက်မရွံ့ လူမိုက်များကို မွေးထားသူတစ်ဦးဖြစ်လေ၏. ကျွန်းလူမိုက်များမှာ ပုသိမ် မြောင်းမြ လပွတ္တာ စသည့် မြစ်ဝကျွန်းပေါ် ဒေသမှ တရားခံပြေး များထောင်ဖောက်ပြေးသူများ ဝရမ်းပြေးများ ကို ကျွန်း၌ သိုသိုသိပ်သိပ်မွေးထားခြင်းဖြစ်သည်.။ထိုကြောင့် ဖိုးစည်သည် ကျွန်းပေါ်၌ လက်ညှိးညွှန်ရာ ရေဖြစ်နေသူဆိုလျှင်မှားမည်မဟုတ်ပေ.။

အမျိုးသမီးချောချောလှလှမြင်လျှင် ပျိုပျိုအိုအို သူ၏ လက်အောက်သို့ ကျရောက်ခဲ့သူများကြီးသာဖြစ်၏. ယခုလည်း ဧည့်သည်မိန်းမပျို၏ အခြေနေအားကြည့်ရူ့ရန်အတွက် အပေါင်းဖော်မပါပဲ တစ်ဦးထဲ လူပျိုလှည့်လာခြင်းဖြစ်သည်.။နောက်ဖေး ခြုံစပ်သို့ အရောက် ၌ ရေကျသံ ရေလောင်းချိုးသံအား လျှပ်တစ်ပြက် သူကြားလိုက်၏.။

" ဟင်....ဒါ...မနက်ကရောက်လာတဲ့ မိမ်းခလေး ရေချိုးနေတာပဲ ဖြစ်မယ်..."

ဖိုးစည် အသံကြားရာဆီသို့ တိတ်တဆိတ် ချဉ်းကပ်လာခဲ့၏.။ထားမေသည် ထမိန်အားရေလျားလျှက် ရေကိုတစ်ဝကြီးချိုး၍နေ၏. ရေလောင်းလိုက်တိုင်း ရေလျားထားသော ထမိန်အောက်မှ ဖြူစင်ဝင်းမွတ်သည့်အသားဆိုင်များသည် ရေ၏အလေးချိန်ဖြင့် ရုန်းကန်ထကြွနေသယောင်ပင်ဖြစ်၏. ဖွေးဥသောပေါင်တံအားဆပ်ပြာဖြစ်ပွတ်တိုက်၏. လှပသော ခန္ဓာကိုယ်ကောင်ကြောင်းများသည် ရေစိုသောအခါ ဝင်းဝါသောအသားရေ အားကပ်လျှက် အမို့အမောက် အချိုင့်အဝှမ်းဟူသမျှ အတင်းအရင်း ထွက်ပေါ်လာလေ၏. မြင်ရသူပုရိသာအပေါင်းကို ဆွဲငင်ညို့ယူနိုင်စွမ်းရှိ၏. ကျန်းမာရေးအင်မတန်ကောင်းသူဟုဆိုရမည်ဖြစ်သည်.။

ဖိုးစည်သည် တံတွေးအားအာခေါင်တွင်းသို့ အတွင်တွင်မျိုချနေရ၏. မိန်းမပျို၏ ရေစိုနေသော အလှတရားများသည် သူ၏စိတ်ကို တစ်ခုခုဆွဲငင်နေသလိုပင် ထိုကြောင့် ဖိုးစည်သည် ထိုမိန်းခလေးကို အပိုင်ကြံရန်ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုအား ခိုင်ခိုင်မာမာ ချလိုက်လေသည်.။ထားမေ ရေချိုးပီး၍ အိမ်တံခါးအား သေချာပိတ်ထားလိုက်လေ၏.။

" ကျွဲကြီး...."

" ပြောပါ အာစရိ.. "

အရက်ဝိုင်း၌ သူ၏ တပည့်ဖြစ်သူ လက်မရွံ့ကျွဲကြီးအား အာလေးလျှာလေးဖြင့် ခေါ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်.

" ငါ ဟိုတစ်နေ့က ရောက်လာတဲ့ ဧည့်သည် မိန်းခလေးကို ဟောဂီရင်ဘတ်ကြီးနဲ့ ချစ်မိနေပီ တပည့်ကြီးရာ..."

ဟုဆိုကာပြောရင်း သူ၏ရင်ဘတ်အား တဗုန်းဗုန်းဖြင့်ထုပြလေ၏.။ကျွဲကြီးသည် ဆရာဖြစ်သူဖိုးစည်အား ယမကာတန်ခိုးဖြင့် မှေးနေသော အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ကာ ပြန်၍ပြောလေ၏။

" ချစ်တယ် ဟုတ်လား အာစရိ... ဟိ.ဟိ..."

" ဟေ့ကောင် ဘာရယ်တာလည်း..."

" အော်..မဟုတ်ပါဘူးများ အာစရိ ရဲ့ ဟောဒီပါးစပ်ကြီးက ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ နုနုယွယွ စကားတွေကို တပည့်ကြီး မကြားဘူးလို့ ထူးဆန်းပီး အသဲယားသွားတာပါဗျာ...ဟိဟိ..."

" ဟုတ်တယ် ကျွဲကြီး ငါ့ဘဝမှာ ဘယ်မိန်းမကို မှ ခုလိုမြင်မြင်ခြင်း မချစ်ခဲ့ဖူးဘူး အေး....အဲဒီ အချစ်ဆိုတာ ကိုလည်း ဘာမှန်းမသိခဲ့ဘူး...ခုတော့ ငါသိလိုက်ပီ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ စကားက ဟောဒီ နှလုံးသားထဲက နေ တိုက်ရိုက်ထွက်ကျလာတဲ့ ရင်ထဲက စကားတွေပဲ...ကျွဲကြီး..."

" ဟ...တယ်လာတဲ့ စကားလုံးတွေပဲ အရမ်းမိုက်တယ် အာစရိရယ် ...ကျုပ်တောင် စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးဖြစ်သွားတယ် ဟဲဟဲ..."

" ဟေ့ကောင် ...မျက်နှာဆိုး ကြီးနဲ့ လာမနွဲ့စမ်းနဲ့ကွာ...ဒီမှာ ငါအရေးကြီးတာ ပြောမလို့..သေချာနားထောင်စမ်းပါ..."

" ငါ သူ့ကို တကယ်ချစ်မိနေပီ..အဲဒါ ငါဘာလုပ်ရမလည်း အကြံဉာဏ်ပေးစမ်းပါအုံး..."

ကျွဲကြီးသည် ၎င်း ၏ နှုတ်ခမ်းမွှေးကားကားကြီးအား လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း အကြံတစ်ခုပေးလေ၏.။

" လွယ်ပါတယ် အာစရိရယ် နဂိုက ကျွန်းသူတွေကို သိမ်းပိုက်သလို လုပ်လိုက်ပေါ့ဗျ..."

" ငါ...ထ ကန်ထည့်လိုက်လို့ လွင့်သွားအုံးမယ်..ဒီမယ် ဟေ့ကာင် ကျွန်းပေါ်က ကောင်မတွေတုန်းက ငါရင်ထဲကမပါဘူးကွ ပြောရရင် ငါဆန္ဒအရ သိမ်းပိုက်ခဲ့တာ ကွ ဒါမဲ့ ခု ဒီမိန်းခလေးကို ငါက ဒီကျွန်းကကောင်မတွေလို သဘောမထားဘူး ကွ ငါ သူကို ချစ်တာ သူကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တာဟာ နှလုံးသားရဲ့ ဆန္ဒပါကွာ မင်းပြောသလို ငါသူ့ကို မလုပ်ရက်ဖူး သူကိုယ်တိုင်ငါ့ကို ပြန်ချစ်လာစေတာကိုပဲငါလိုချင်တယ်.."

" ဒါဆိုလည်း အာစရိရယ် ကို ချစ်ရင် ချစ်တဲ့အကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်ပေါ့ ..."

" အေး...အဲဒီတစ်ချက်ငါမေ့တယ်..ဟုတ်တယ် မင်းပြောတာမှန်တယ် ငါသူ့ကို ချစ်ရေးဆိုရမယ်..ကြာတယ်ကွာ မနက်ဖန် ကျရင် သူဆီကိုငါသွားမယ် ပီးရင် ချစ်ရေးဆိုမယ်ကွာ..တစခါတည်းငါ့အဖိုးကို ပြောပီးလက်ထပ်မယ်ကွာ..."

" ဟာ အာစရိ အဲဒီလို လုက်မရဘူးလေ..."

" အေ.ဘာကြောင့်လဲ.."

" အာစရိ သူ့ကိုချစ်ရင် ချစ်တဲ့အကြောင်းပြောရမယ်."

" အေးလေ ပြောမယ်လေ..."

" နေအုံးလေ အာစရိ ကျုပ်စကားအဆုံးသေးဘူး.."

" သူ့ဘက် ကပြန်ချစ်လာဖို့တွက် အာစရိ သူနဲ့အရင် ခင်မင်ရင်နှီးကျွမ်းဝင်အောင် အရင်လုက်ရလိမ့်မယ် ပီးတော့တစ်ဆင့်ခြင်း သွားရမှာ အာစရိရဲ့.."

" ဟာ..ဟုတ်သားပဲ ငါအရမ်းလောသွားတယ် ကျေးဇူးပဲကွာ မင်းသတိပေးလို့ ...အေး ဟုတ်တယ် ငါ သူနဲ့ ရင်နှီးအောင်လုပ်ရမယ် ပီးမှ ငါ့ရဲ့မေတ္တာကိုထုတ်ပြရမယ်..."

ဖိုးစည်၏ အသဲနှလုံး၌ ပန်းလိပ်ပြာမယ်လေး ထားမေတစ်ယောက်အား ရင်တွင်းဖြစ်ပန်းချီကားတစ်ချပ် ရေးဆွဲခဲ့လေတော့သည်...။

..............................................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

" မမ ထားမေ..."

" ဟယ်..ကြည်ပြာ..လာ ..ထိုင်အုံး..."

" ဟုတ်ကဲ့..."

ထားမေ၏ အိမ်သို့ ကြည်ပြာ လာရောက်လည်ပတ်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်.။အနီးရှိ ခုံတစ်ခု ၌ ကြည်ပြာ ထိုင်လိုက်၏..။

" ဘယ်ကလှည့်လာတာလည်း ကြည့်ပြာ.."

" မမတီကို တမင်တကာ လာတာ ..."

" ပြောစရာရှိလို့လား..."

" အင်း..မမတစ်ယောက်ထဲပျင်းနေမှာ စိုးလို့ပါ..."

" အေး..အဲဒါတော့ ဟုတ်တယ် ကြည်ပြာ..မမလည်း..အမှန်တိုင်းဆိုရရင် ပျင်းတယ်..."

" မမ က တစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာ တာကို. ရည်းစားပါခေါ်လာပေါ့.."

ရည်းစားဆိုသဖြင့် ထားမေတစ်ယောက် ကိုကိုဇော်အား သွား၍ပင်သတိရမိလိုက်သေးသည် သို့သော် ကိုကိုဇော် နှင့် ဒီတစ်သက်ပြန်တွေ့ဖို့ လမ်းစပင်မရှိလှမှန်း သူမသိလေ၏.။

" မရှိပါဘူး ညီမရယ်..."

" အော်..မမ ကြည်ပြာ အနေနဲ့လေ မမကို ဒီရွာကိုလာလည်ဖို့ခေါ်မိတာ မှားပီလို့တောင်တွေးမိတယ်.."

" ဘာကြောင့်လဲဟင်..."

" ဒီလိုပါ ဒီရွာမှာ သူကြီးဦးမော်က အာဏာ အရှိဆုံးပဲ ဟောဒီကျွန်းကြီးတစ်ခုလုံးက သူ့ရဲ့ နယ်နမိတ်လိုဖြစ်နေတာ ..."

" အဲဒီတော့..."

" သူကြီးဦးမော် ဟာ ရိုး အ ကြတဲ့ ညီမတို့ ကျွန်းသူကျွန်းသားတွေအပေါ်မှာ ခေါင်းပုံဖြတ်အမြတ်ကြီးစားနေတာ အတော်ကြာပါပီ ပီးတော့ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက ကျွန်း ပေါ်က လူငယ်တွေ ကို ဘိန်းဆွဲအောင် တစ်ဖက်တလမ်းကနေ လုပ်ထားပါသေးတယ် "

" ဟယ်...ဒီလူကြီးက ဘာတွက်ခုလိုတွေလုပ်ရတာလည်း..."

" အာဏာပေါ့ မမရယ် သူ့ရဲ့အာဏာတည်မြဲဖို့တွက် သူက ဒီလုပ်ထားမှ သူ့ရဲ့ စကား ကို ဒီကျွန်းကလူတွေနာခံကြမှာပေါ့ .."

" တော်တော်အောက်တန်းကျပါလား..."

" ဟုတ်တယ်မမ ညီမတို့လို မိန်းခလေးတွေအများစု မြန်မာပြည်မှာ ပညာသွားသင် လို့ရအောင်လုပ်ပေးပီး ဒီပြန်ရောက်တဲ့အခါ ကျရင် အဲဒီပညာနဲ့ သူတို့မိသားစုအတွက်ပဲ ပြန်လုပ်ပေးရတယ်မမ ..ချို့ဆို ဆရာဝန်မလေးတွေဖြစ်လာတယ် ဒီကိုရောက်ရင် သူကြီးက သူ့ခြံဝန်းထဲမှာပဲ သူ့ရဲ့မိသားစုကို ဆေးကုသဖို့တွက် သီးသန့် အိမ်တစ်လုံးဆောက်ပေးထားတယ် ."

" ဟယ်...ဒါဆို ကျွန်းပေါ်ကလူတွေ ကျန်းမာရေး တစ်ခုခုဖြစ်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ.."

" ရှိတဲ့ဆေးမှီးတိုလေးတွေနဲ့ကုကြတာပေါ့မမရယ် ရောဂါအရမ်းဆိုးရင် အသေခံသွားရတာပေါ့..."

" အိုကွယ်.....ဒါတော့ သူကြီးတစ်ယောင်လုပ်နေပီး ဒီရွာကောင်းကျိုးမလုပ်ပဲ မိသားစုတွက်ပဲကြည့်နေရင် ဘယ်ဖြစ်မလဲ..."

" ကျန်သေးတယ်မမ အဲဒီလို မြို့မှာပညာသင်ပြန်လာတဲ့ မိန်းခလေးအများစုကို သူကြီးရဲ့တပည့်တွေ နဲ့ သူ့ရဲ့မြေး ဖိုးစည်ရဲ့ လူမိုက်တွေက မဒိန်းကျင့် တာတွေရှိကြတယ်.."

" အို...အဲဒါ ကျွန်းပေါ်မှာ ရဲ စခန်းရှိတာပဲ တိုင်လို့မရဘူးလား ညီမ..."

" ကျွန်းက ပုလိပ်တွေအကုန်လုံးက သူကြီးလက်အောက်မှာပဲ ရှိကြတယ်မမ ပီးတော့ အဲဒီ ပုလိပ်ဆိုတာလည်း မြို့မှာက ရဲပြေး တွေ စစ်ပြေးတွေနဲ့ ဖွဲ့တာ အဖွဲ့စည်း တရားဝင်အဖွဲ့တွေမဟုတ်ဖူး ဒါကြောင့် သူကြီးရဲ့လက်အောက်မှ ရောက်နေတာပေါ့မမရယ် သူတို့အားလုံးက သူကြီးတို့မိသားစုကို ကာကွယ်နေတဲ့အဖွဲ့တွေ မမရယ်...."

" ဟယ်....မတရားလိုက်တာ...ဒါဆို ဒီကျွန်းဟာ....တရားဥပဒေ စိုးမိုးမှုမရှိဘူးပေါ့..."

" ဟုတ်တယ်မမ ဒါကြောင့် ချို့ ကျွန်းသူတွေဟာ မြို့မှာပဲ အခြေချနေထိုင်သွားကြတယ် ကျွန်းကို ပြန်မလာကြတော့ဘူး.."

" အော်...ဒါဆို ကြည်ပြာကကော.."

" ကြည်ပြာ က ပြန်မလာလို့မရဘူး..မမ ကြည်ပြာဖေဖေက ဘိန်း ဆွဲနေ တယ် ဖေဖေ ဆေးရူနိုင်အောင် သူကြီးကပဲ လုပ်ပေးထားတာ တကယ်လို့ ကြည်ပြာပြန်မလာရင် ဖေဖေကို သူတို့သတ်ပစ်ကြမှာ..."

" အော်...ကြည်ပြာရယ်..."

ထိုနောက် ထားမေနှင့်ကြည်ပြာတို့ နှစ်ဦးသည် ရွာထဲဘက်သို့ လမ်းလျှောက်ထွက်လာကြ၏. ထိုစဉ် ကမ်းစပ် တစ်နေရာ၌ သဲသောင်ပြင်ပေါ်တွင် ကျွန်းသူ မလေးတစ်ဦး ချွေသံရွဲရွဲဖြင့် အူယားဖားရား ပြေးလာလေ၏. သူမ၏နောက်မှ ရဲ ယူနီဖောင်းများကို ဝတ်ထားသည် ရဲသားနှစ်ဦး အသဲသန်လိုက်လာလေသည်.။

အရှေ့မှပြေးလွှားနေသော ကျွန်းသူမလေးသည် တစ်နေရာအရောက်၌ အုန်းလက်ချောက်တစ်ခုအား ခလုတ်တိုက်၍ လဲကျသွားလေ၏. ထိုအခါ နောက်မှ လိုက်လာသော ရဲ သားနှစ်ဦးသည် လဲကျနေသောကျွန်းသူမလေးပေါ်သို့ လွှာခနဲ ခုန်အုပ်၍ လုံးထွေး ရစ်ပတ်ခါ ကျွန်းသူမလေ၏ အဝတ်စားများအား ချွတ်၍ လူမဆန်စွာ အဓမ္မပြုကျင့်ကြလေ၏.။

သဲဖုံများ လူးလွန့်စွာ ထွက်လာပီး အရာရာ ဝေးဝါးနေ၏.။ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်သော ထားမေသည် ရပ်ကြည့်မနေနိုင်တော့ပေ..။

" ဟင်...မမ ဘယ်သွားမလို့လဲ..."

" ဘယ်သွားရမှာလည်း.ဟိုမှာမတွေ့ဘူးလား...အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အကြမ်းဖက်နေတာ..."

" မမ အဲဒါ သူကြီးလူတွေနော်..."

" အို..သူပါသာဘယ်သူရဲ့ လူဖြစ်ဖြစ်"

ဟုဆိုကာ..သဲသောင်စပ်သို့ ထမိန်အားခပ်တိုတိုဝတ်၍ ပြေးသွားလေ၏.။

" ဟေ့..ဒီမှာ ရပ်လိုက်စမ်း..."

" ဟင်..."

ဖုံများပေကျန်နေသော ကျွန်းသူမလေးသည် အဝတ်စားကပို့ကရို့နှင့် လူးလဲထလိုက်၏. ရဲသားနှစ်ယောက်သည်လည်း ကောက်ခါငင်ကာ ထရပ်လိုက်၏ ထိုနောက် ရဲ သားနှစ်ဦးအနက် စ်ဦးမှ သဲပေါ်၌ ပြုတ်ကျနေသော ၎င်း ၏ ဦးထုတ်အားကောက်ကိုက်လိုက်၏.ပီးနောက် ထားမေ၏ ခန္ဓကိုယ်တစ်ခုလုံးအား ခပ်စိမ်းစိမ်းကြည့်ကာပြန်မေးလိုက်၏.။

" မင်း ကဘယ်သူလည်း ."

" ကျွန်မက ဒီကျွန်းကို တနေ့ကမှ ရောက်လာတဲ့ ဧည့်သည် နာမည်က ထားမေ.."

" ဧည့်သည်ဆိုရင်လည်း ဧည့်သည်လိုနေမှပေါ့...အလုပ်လုပ်နေတာကိုမနှောက်ရှက်ရဘူး မိန်းခလေး.."

" ကျွန်မအရှေ့မှာ ခုလို မတရားတာလုပ်နေလို့ ဝင်ပြောရတာပါ.."

" ငါတို့က တာဝန်အရ လုပ်နေတာ ဒီကောင်မက သူကြီးမြေး ဖိုးစည်ရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ရိုင်းရိုင်းပြပြစော်ကားပီး အံဒီထဲက တစ်ယောက်ကို တုတ်နဲ့ရိုက်ပီးထွက်ပြေးလာလို့ ငါတို့က တာဝန်အရ လိုက်ပီးဖမ်းရတာ.."

ထိုအခါ မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ရပ်ကြည့်နေသော ကျွန်းသူလေးမှာ ထားမေဘက်သို့လှည့်၍ ဗမာစကာမပီးမသဖြစ် ပြန်လည်ပြောဆိုလေ၏.။

" မဟုတ်ပါဘူး ... အမ ကျွန်မကို ကိုတား တို့ ခ ဟိုဟာ လုပ်လို့ ကျွန်မ ကြောက်ပီး ပြန်လုပ်မိသာပါး...."..

" ဟေ့...ဘယ်လိုလိုပဲ လုပ်လုပ် အရိုက်ခံရတဲ့သူက အသိုင်းဝိုင်းကြီးထဲကကွ မင်းက သူတို့ကို ရိုက်လို့ ငါတို့ကိုတိုင်ထားတယ် ဒီတော့ မင်း ကိုဖမ်းရမယ်ကောင်မ.."

" ခဏနေအုံး.."

.ထားမေကြားဖြတ်၍ ဟန့်တားလိုက်၏.။

" ခုကိစ္စမှာ သူဘက်ကမှန်တယ် ရဲမှူးတို့တွေအနေနဲ့ နှမချင်းစာနာပါ သူ့ကို ကိုတားဆိုတဲ့လူက မဖွယ်မယာပြုလို့ သူက ခုလိုပြန်ပီး ရိုက်လိုက်တာ ဟာ မိန်းခလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ခုခံပိုင်ခွင့်ရှိတယ်ဆိုတာ ရှင် တို့ ရဲလုပ်နေပီး တစ်စက်ကလေးတောင်မသိကြဘူးလား.."

" မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လို့ဝင်ပြောနေရတာလည်း. "

"ဆိုင်တယ် ...ကျွန်မ ကိူယ်တိုင်က မိန်းမသားတစ်ယောက်ဖြစ်လို့ မိန်းမချင်းကိုယ်ချင်းစာတယ် တကယ့် ဒီမိန်းခလေးမှ အပြစ်ရှိလို့ဖမ်းမယ်ရင်တော့ ရှင်တို့ရဲတွေအနေနဲ့ ရဲ မေတွေကိုပဲ လွတ်သင့်တယ် ရှင်တို့ကိုယ်တိုင်ဖမ်းစရာမလိုဘူးလို့မြင်တယ်.."

" ဟ. ဒီကျွန်းမှာ မင်းပြောတဲ့ ရဲမေမရှိဘူး ..."

" မရှိရင် ရှင်တို့သူ့ကိုဖမ်းစရာမလိုဘူး ရှင်တို့ခုန မိန်းခလေးကို မဖွယ်မရာလုပ်နေတာ ကျွန်မသက်သေရှိတယ်နော် တကယ်လို့ ရှင်တို့ ဒီမိန်းခလေးကို ထပ်ပီး အနိုင့်စော်ကားနေအုံးမယ် အကြမ်းဖက်နေအုံးမယ်ဆိုရင် ကျွန်မကလည်း သူကြီးစီသွားပီး ရှင်တို့ကို မဒိန်းမှူနဲ့ ပြန်တိုင်မယ် ဘယ်လိုလည်း.."

" ဟား....ဟား.. .ကောင်းပီလေ ...ငါတို့ရံတာဝန်ကို ဝတ္တရားနှောက်ယှက်မှုနဲ့ မင်း သူကြီး ဆီကိုလာရလိမ့်မယ်..."

" ကောင်းပီလေ ဒါဆို သူကြီးစီသွားကြတာပေါ့.."

ဟုဆိုကာ ထားမေသည်အရှေ့မှ ဦးဆောင်၍ မိန်းခလေး နှင့် ကြည်ပြာကိုပါခေါ်ကာ သူကြီးအိမ်သို့ ထွက်လာခဲ့လေ၏. ချို့ရွာသားများသည် လည်း ရွာ၏ထုံးစံအတိုင်း လူကြီးခလေးပါမကျန် ထားမေတို့နောက်မှ လိုက်လာကြလေ၏. သူကြီးအိမ်ခြံဝင်းသို့အရောက် ၌ ခြံအပြင်ဘက်မှ ရွာသားများ ကျွန်းသူကျွန်းသားများ ဝိုင်းအုံကြည့်ရူ့နေကြ၏.။

ထားမေသည် မိန်းခလေးအား ခေါ်၍ သူကြီး၏ ခြံဝန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်လေ၏. နောက် မှ ရဲ သားနှစ်ယောက်လည်းပါလာလေ၏.။သူကြီးဦးမော် သည် အိမ်ခြံဝန်း အတွင်းသို့ သူ၏ သားသမီးများနှင့်အတူ အိမ်၏အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာလေ၏.။သူကြီးအိမ်၏ ဘေးဘက်၌ ဂိုတောင်တစ်ခုရှိလေသည် ထိုဂိုတောင်ထဲ၌ တရညးစီရင်ရေးခမ်းမတစ်ခုရှိလေ၏.။

" ဘာဖြစ်လာကြတာလည်း.."

အသံဩဩဖြင့်မေးလိုက်၏.။ထိုအခါရဲသားနှစ်ဦးအနက်တစ်ဦးမှ..သူကြီးအား ခခရရ ရိုသေပြုကာပြောလေ၏.။

" သူကြီးမင်းခင်ဗျား..ကျုပ်တို့...တရားခံကို ဖမ်းဆီးတဲ့အခါမှာ ဟောဒီက ဧည့်သည်မိန်းမက တာဝန်နဲ့ဝတ္တရားကို လာနှောက်ယှက်ပါတယ်သူကြီး ဒါကြောင့် ဒီ မိန်းမကို ကျုပ်တို့က ဝတ္တရားနှောက်ယှက်မှူနဲ့ ဖမ်းဆီးခွင့်ပြုပါ သူကြီး..."

" အေ.."

ထိုအခါ ထားမေမှ တည်ကြည်လေးနက်သော အသံဖြင့်ရဲသားနှစ်ဦးအားပြန်လည်ချေပလေ၏.။

" ဒီလိုပါ သူကြီး ဟောဒီမိန်းခလေး ဟာ ကျွန်မ မျက်စိအရှေ့မှာတင် ရဲ သားနှစ်ယောက်ရဲ အဓမ္မပြုကျင့်ခြင်းကို အလိုမတူပဲ ခံရပါတယ် သူတို့ဟာ ရဲ တွေဆိုရင် တာဝန်အရ ခေါ်ယူခွင့် ဖမ်းဆီးခွင့်ရှိပေမဲ့ ရဲလုပ်ထုံးအရ တရားခံကို အကြမ်းဖက်ခွင့်မပြုထားပါဘူး ...နောက်တစ်ချက်က သူမဟာ မိန်းမသားပါ မိန်းမသားဖြစ်တဲ့တွက် အကယ်၍ ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်မယ်ဆိုရင်တောင် ရဲမေတစ်ယောက်ယောက်က လာပီးခေါ်ဆောင်ဖမ်းဆီးနိုင်ပါတယ် ဒီအချက်မှာထဲက ဘယ်သူလွန်တယ်မလွန်ဘူးဆိုတာအားလုံးသိသာနေပါတယ်..."

ထားမေ၏ စကားအဆုံး၌ သူကြီးဦးမော်သည် ထားမေအားစေ့စေ့ကြည့်၍ လျှော့တွက်၍ မရကြောင်း သတိပြုမိလိုက်၏ . ထိုပြင် အများသူငှာအရှေ့ဖြစ်ပီး အပြင်၌ ကြည့်နေကြသော ကျွန်းသူကျွန်းသားများမှာလည်း ထားမေ၏ စကားကို ထောက်ခံချင်သလိုဖြစ်လာကြ၏.။

ထိုအခါ သူကြီးမှ ရွာသူရွာသားများအရှေ့၌ ဟန်လုပ်၍ ထားမေအား အသံဩဩဖြင့် ပြန်၍ပြောလေ.။

" ဟုတ်ပီ...ဟုတ်ပီ...ကျုပ် အနေနဲ့က ထားမေကို တစ်ချက်ပြောဖို့မေ့နေတာလေးရှိတယ်ဗျ.ခြားတော့မဟုတ်ပါဘူး ခုလိုအမှူအခင်းဖြစ်လာပီဆိုရင် တရားရေးဌာနဆိုတာရှိပါတယ် အဲဒီတရားရေးဌာန ဆိုတာ ဟော ဟိုမှာ မြင်နေရတဲ့ ဂိုဒေါင်ဟာ ဒီကျွန်းကအမှူခင်းတွေတွက် တရားရုံးတစ်ခုဖြစ်ပါတယ် ဒါကြောင့် ဒီ အမှူတွက် ထားမေအနေနဲ့ မိန်းခလေးဘက်က ရင်ဆိုင်မယ်ဆိုတာ သေချာရင် မနက်ဖန် မွန်းတည့်ချိန်ကျရင် ဒီတရားရုံးကိုလာခဲ့ပါ အဲဒီမှာပဲ တိုင်ချက်ဖွင့်ပါ တရားရုံကို တိုက်ရိုက်ဦးတိုက်လျှောက်ထားပီး တိုင်ကြားနိုင်ပါတယ် အဲဒီမှာတရားသူကြီးတွေက ဆုံးဖြတ်ပါလိမ့်မယ် ..."

" ကောင်းပါပီ သူကြီးမင်း လောလောဆောတော့ ဒီမိန်းခလေးကို ရဲ တွေနဲ့ပြန်မထည့်နိုင်သေးပါဘူး ဒီညတစ်ည ကျွန်မခေါ်ထားပါရစေ..."

" ရပါတယ်..ထားမေသဘောပါပဲ..."

သူကြီးအိမ်ဝင်းထဲမှ ထားမေသည် ကျွန်းသူမိန်းမပျိုအားလက်ကိုဆွဲ ရွာလမ်းမတိုင်းပြန်ထွက်လာလေတော့၏.။နောက်၌ ကျန်ရစ်ခဲ့သော သူကြီးဦးမော်သည် အကြံကြီးသူပီပီ ထားမေတို့၏နောက်ကျောကိုကြည့်၍ ၎င်းချမှတ်ထားသောတရားဥပဒေတိုင်းလိုက်နာဆောင်ရွက်နေသည် တရားသူကြီးများမှာ တရားရေးဌာန၏ ရှေ့နေများပင်ဖြစ်သောကြောင့် တစားစီရင်ရေူအနိုင်ရရှိပါက မိမိ အိမ်ခြံဝန်းတွင်း ၌ ထားမေအား အမှူလျော်ကြေးအဖြစ်သိမ်းပိုက်ကျွန်ပြုနိုင်မည်ဖြစ်သည်ကိုတွေး၍..အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေလေတော့၏....

တကယ့်လက်တွေ့ ၌ သူကြီး ထင်ထားသလိုဖြစ်လာမည်လားဆိုသည်မှာ....စာရေးသူအနေဖြင့်ပြောရန်အလွန်ပင် ခဲယဉ်း ပါတော့သည်..။

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>