ရွေ့လျားနေသော အဓိပ္ပါယ်များ အပိုင်း ( ၂ )
အမရာမောင် ရေးသည်။
ကျနော့်ဦးကြီး ဘကြီးဆီ အလည်အပတ်သွားဖို့ အစီအစဉ် ဆွဲလိုက်တယ်။ အထုပ်အပိုးတွေ ကားပေါ်တင်ပြီး ကားမောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။ ပါးစပ်ပါရွာရောက်ဆိုသော်ငြား မရောက်တာကြာပြီမို့ ပြောင်းလဲသွားတဲ့ အနေအထားတွေအရ သူစိမ်းပြင်ပြင်ပါပဲ ။
မြို့ကလေးထဲ ဝင်လာတော့ အတော်ဖွံဖြိုးနေတဲ့ တောမြို့ကလေးကို တအံတသြကို ဖြစ်လို့ အမှတ် ၅ ရပ်ကွက် ပတ္တမြားငမောက်လမ်းကို မေးပြီးမောင်းလာခဲ့တယ်။ အဓိကကတော့ နိုင်ဝင်းအောင် အိမ်ပဲ။ ဒီကောင်မိန်းမနဲ့ခလေးနဲ့ ဘကြီးတို့နဲ့ ခွဲနေတာ။
နိုင်ဝင်းအောင်အိမ်က လမ်းခြင်းကပ်လျက်တစ်ဖက် လမ်းတစ်ဝက်လောက် မောင်းလာတော့ နိုင်ဝင်းအောင်အိမ်ကို လူတစ်ယောက်ညွှန်ပြတဲ့ အတိုင်း ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးရှေ့ကားရပ်လိုက်ပြီး ဟွန်းတစ်ချက်ခြင်း တီးလိုက်တော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ထွက်လာတယ်။ ကားမှန်ချလိုက်ရင်း
" ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ခြင်လို့လဲ"
" ဒါ နိုင်ဝင်းအောင် အိမ်လား"
" ဟုတ်ပါတယ်"
" သူရှိလား"
" ဟုတ်ကဲ့ အထဲမှာ ခေါ်ပေးရမလား"
" ရတယ် နေပါစေ"
ကျနော် ကားတံခါးဖွင့်ပြီး အမျိုးသမီးနောက်က လိုက်ဝင်တယ် ။ အိမ်ထဲ ရောက်တော့ ကြမ်းပြင်မှာ ပါဆယ်ထုပ်တွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ နိုင်ဝင်းအောင်။ သူ့နောက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ နောက်လှည့်ကာ ကြောင်အမ်းအမ်း မျက်နှာနဲ့။ ပြုံးပြရမလိုမဲ့ပြရမလို ဖြစ်နေရှာတယ်။နေကာမျက်မှန်ချွတ်လိုက်ပြီး ခပ်တည်တည်နေလိုက်တယ်။
" ဟာ....ဟေ့ရောင် ငမိုး..ခွီးတဲ့မှပဲ ထင်မထားဘူး ငါ့မှာ မနည်းစဉ်းစားရတယ်"
မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ အမျိုးသမီးကို
" မိန်းမ ဒါငါနဲ့ညီအကို ရန်ကုန်က ဦးလေးရဲ့သား ငါပြောပြောနေတဲ့ မိုးဇော်ဆိုတဲ့ သပွတ်ပေါ့"
အဲ့ကျမှ သူ့မိန်းမလည်း သွားဖြဲပြနုတ်ဆက်တယ်။
" မိုးဇော် ဒါကတော့ ငါ့မိန်းမ အေးနွယ်"
" သြော် ဟုတ်ကဲ့"
" လာဟေ့ရောင် အိမ်ရှေ့သွားရအောင် ဒါနဲ့မင်းအထုပ်အပိုးတွေရော ဘာနဲ့လာတာလဲ တစ်ယောက်တည်းလား"
မေးခွန်းတွေ တရစပ်မေးနေလို့ နေပါဦးကွာ ဖြေးဖြေးခြင်း ဖြေပါရစေ လို့ ပြောရတယ်။ သူ့မိန်းမက ဟုတ်သားပဲ အစ်ကိုကလည်း နားပါစေအုံး ဝင်ပြောရတယ်။ နိုင်ဝင်းအောင်သူ့ခလေး ၃ ယောက်ခေါ်ပြတယ်။ သူ့ခယ်မတွေ ယောက္ခမအမကြီး အကုန်မိတ်ဆက်တော့တယ်။
ဒီတစ်ထပ်အိမ်နဲ့ ဒီလူတွေ ဘယ်လိုနေကြလဲ စဉ်းစားရတဲ့အထိ နိုင်ဝင်းအောင်က ရိပ်စားမိတယ်။ ဘကြီးတို့အိမ်မှာ နေဖို့ ပြောတယ်။ ညနေစောင်းတော့ ဘကြီးတို့ အိမ်ဘက်ကားမောင်းထွက်ခဲ့တယ်။ ဘကြီးတို့ အိမ်ကတော့ရှေးတုန်းက သစ်သား၂ထပ်အိမ်။ သူ့ခေတ်သူ့အခါအရတော့ ခမ်းနားထည်ဝါတာပေါ့။
ခြံကလည်း ၂ ဧက လောက်ကိုရှိမယ်။ ခြံထဲ ကားမောင်းဝင်တော့ အိမ်ရှေ့တန်းလျားမှာ ယပ်တောင်ကလေးနဲ့ခြင်ယမ်းနေတဲ့ ဘကြီး။ အသက် ၇၀ ရှိပြီဆိုတော့ အဘိုးကြီးဖြစ်နေပြီလေ။
နိုင်ဝင်းအောင်က သူ့အဖေကို ပြေးပြောတယ်။ အဖေ ဒါဘယ်သူလဲ သိလား။ ရန်ကုန်က ရုပ်ရှင်မင်းသား အဖေတို့ဆီ လာတည်းတာလို့ ကြပ်တယ်။ ဘကြီးက မျက်မှောကုတ်ပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်နေတယ်။ ဘကြီးပေါင်ကို အသာပုတ်လိုက်ပြီး ကပ်ထိုင်ခါ ဘကြီး ကျနော် မိုးဇော် လို့ပြောမှ
" ဟ ..ငါ့တူ မင်းအိပ်မက်မက်ပြီးရောက်လာတာလား"
" ဘကြီး..ကိုသတိရလို့ပါဗျ"
" အေး ...ဟိုခွေးသားက ငါ့ကို အတည်မပြောဘူး"
နိုင်ဝင်းအောင် သူ့အဖေကို အမြဲစနောက်နေတဲ့ ကောင် အဆဲအဆိုခံပြီးကို စတာ ငယ်ငယ်ကတည်းကအကျင့်။ သူ့အမေ ဒေါ်စန်းမော်ကို ကြီးလာတော့ ဘယ်လိုဆက်ဆံရေးလည်း မသိ ။ ငယ်ငယ်ကတော့ သူ့အမေကို မချစ်သလို သူ့အမေကလည်း ဂရုမစိုက်။ နိုင်ဝင်းအောင် ကျနော်နေဖို့ အခန်းရှင်းနေတယ်။ ဒီကောင် လူပျိုဘဝထိ နေခဲ့တဲ့အခန်း။ ဒေါ်စန်းမော်ကို ရိပ်ခနဲတော့ တွေ့လိုက်တယ်။ နိုင်ဝင်းအောင် သူ့အမေဆီက အိပ်ယာခေါင်းအုံး စတာတွေ တောင်းနေသံ ကြားရတယ်။
ကျနော့်ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြည့်မရတာ။ အခုလည်းကြည့်ရပုံ မပေါ်။ သို့သော် သူမကို ပဲခူးတည်းခိုခန်းမှာ လိုးခဲ့ဖူးသူ ဆိုတာ။ သူမတန်းတန်းစွဲ ဖြစ်ခဲ့သူ ကိုလူချောဟာ သူမယောကျ်ားရဲ့ တူအရင်း သူမနှင့်မျက်နှာကြောမတည့် ကြည့်မရသူဆိုတာ မသိရှာ။
ခပ်ရှောင်ရှောင်နေလေ ကျနော့်အတွက် ပိုကောင်းလေ မဟုတ်ပါလား။ နိုင်ဝင်းအောင် ကျနော့်ကို ရေမိုးချိုးပြီး စောင့်နေဖို့ သူလာခေါ်မယ် သောက်ကြမယ်။
အိမ်နောက်ဖေး အုတ်ရေတွင်းကြီးထဲမှ ရေကို မော်တာဖြင့် အုတ်ရေကန်ဆီ သွယ်တန်းကာ သုံးရေချိုးရေအဖြစ်ထားတယ် ။ ခြံကလည်းကျယ် သစ်ပင်တွေ သစ်သားဂိုဒေါင်အမည်းကြီးတွေ ကာစည်းထားတော့ အိမ်သားမှလွဲ၍ ပတ်ဝန်းကျင်က မြင်တွေ့ဖို့ မလွယ်။
ရန်ကုန်အိမ်မှာလိုပင် ချွတ်ခြိုးပစ်ခြင်တယ်။ အိမ်အတွင်းဘက် ခပ်မှောင်မှောင် လူသွားလမ်းကျဉ်းမှာ ဒေါ်စန်းမော်နဲ့ ပုခုံးခြင်းကပ်လျက်မျက်နှာခြင်းဆိုင် ကပ်လျှောက်ဆုံမိတယ်။ ကိုယ်သုတ်ပဝါကြီးကို ခေါင်းမြှီးခြုံထားတာကတကြောင်း ဒေါ်စန်းမော်က မျက်နှာခြင်းမဆိုင်လိုပဲ လွှဲဖယ်နေတာကတကြောင်းကြောင့် မမှတ်မိ။
သို့သော် ကျနော့် နောက်ကျောရောက်မှ ဆပ်ပြာခွက် ရေလဲပုဆိုးမျက်နှာသုတ်ပဝါ ရေကန်ပေါ်မှာနော် လို့ သူ့ဘာသာပြောသလိုလိုနဲ့ ကျနော့်ကို ပြောတယ်။ နိုင်ဝင်းအောင်လာခေါ်တော့ သူ့ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ သူတို့မြို့ကအကောင်းဆုံးဆိုင်မှာ သောက်ကြစားကြတယ်။
ငယ်ငယ်တုန်းက အကြောင်း ယခုလက်ရှိအကြောင်း ကွဲကွာသွားစဉ်ကာလက အကြောင်းတွေ ၂ ယောက်သားပြောကြ သောက်ကောင်းကောင်းနဲ့ သောက်ကြတာ။ နိုင်ဝင်းအောင်လည်း သူ့အိမ်မပြန်နိုင်တော့ဘဲ ဘကြီးတို့အိမ် လိုက်အိပ်ရတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း သူ့အဖေကို မူးပြီး စတယ်။
ဟေ့ ငမြင့် အဖေ့သားအိပ်ပြီလား လုပ်သေးတယ်။ ခွေးမသား လူကြီးကို ဆိုပြီး တုတ်ကောက်နဲ့ ရွယ်မှ အခန်းထဲ ထွက်ပြေးတယ်။ ငါ့မိထွေးကြီး အိပ်ပြီလား လို့ သူ့အမေ ဒေါ်စန်းမော်ကို အော်တယ်။ ဒေါ်စန်းမော်က ပြန်အော်တယ်။ ငနိုင် ငါကတော့ နင့်အဖေလို သည်းခံမှာ မဟုတ်ဘူး။ ရဲဖုန်းဆက်ခေါ်ပြီး အချုပ်ထဲ ထည့်ပစ်မှာ လို့ ကျိန်းတယ်။
ငနိုင်က လည်းသောက်ဂရုမစိုက်ဘူး။ မိထွေးကြီးလို့ပြန်အော်တာ ပါးစပ် မနည်းပိတ်ထားရတယ်။ ဒါတင်မက လဒကောင် ကျနော့်ပါ ပြဿနာထဲ ဆွဲသွင်းသေး။ ငမိုး မင်းမပြန်ခင် ဒီအဘွားကြီးကို ကောင်းကောင်းဆုံးမသွားစမ်း လုပ်သေး။ ဒေါ်စန်းမော် တတွတ်တွတ် ပြောနေသံတော့ကြားတယ်။
၂ ယောက်သား တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ခါ ခါးတင်းခွ အိပ်မောကြသွားတော့တယ်။ အံမယ် မနက်လင်းတော့ လဒ မရှိတော့ဘူး။
ဒေါ်စန်းမော် အရင်က ရန်ငြိုးက ဇာတိပြန်ပြလာတယ်။ မနက်စာ မလုပ်ထားပေးဘူး။ မျက်နှာသစ်စရာ ခွက်ကအစ ဖွက်ထားတော့ အသင့်ယူလာတဲ့ ကိုယ့်ဟာနဲ့ကို သစ်ရတာပေါ့။ ဘကြီးဥယျာဉ်ခြံရှိရာကို သူ့စူပါကတ်ဆိုင်ကယ်ကလေးနဲ့ ထွက်သွားတော့ ကျနော့်အတွက် ဘာမှလုပ်မထားလဲ ဘကြီးသိမှာ မဟုတ်။
ဒါ့ကြောင့် ဆူမှာမဟုတ်။ ဆူလည်းသောက်ဂရုတော့ ဒေါ်စန်းမော်စိုက်မဲ့ဟာမဟုတ်။ ကွကိုယ် အနီးအနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကလေးမှာ ဝမ်းရေးဖြေရှင်းရတယ်။ ခေါင်းကလည်းကိုက်နေဆဲ။ ဒရင်းဘက်တစ်ခုဆွဲပြီး ခြံနောက်ဘက် ဂိုထောင်တွေကြား အေးအေးလူလူရှိတဲ့နေရာမှာ မှိန်းနေလိုက်တယ်။
ဟမ်းဖုန်းမြည်သံကြားလို့ ဖွင့်ကြည့်တော့ ဘကြီးတို့အိမ်ကြိုးဖုန်း ။ ဘာလို့ပါလိမ့်။ တည်းခိုခန်းမှာ ဒေါ်စန်းမော် ကျနော့်ဖုန်းတောင်းခဲ့တာ သတိပြန်ရတယ်။ ရင်းတုန်းကိုတိုးလိုက်တယ်။ ဘကြီးမရှိခိုက် ကျနော်လည်းအပြင်ကပြန်မလာတာသိလို့ ဖုန်းဆက်နေတာ။
" ဟလို " အသံကို နှိမ့်ပြောရတယ်။
" ဟလို" အသံကတော့ ပျားရည်ဆမ်းထားတဲ့အတိုင်း
" ဟုတ်ကဲ့ ကိုမိုးပါလား"
" ဟုတ်ပါတယ် ခုပြောနေတာဘယ်သူပါလဲ ခင်ဗျာ"
" မမှတ်မိတော့ဘူးလား ကိုလူချောရဲ့ရ ည်းစားတွေများတော့..."
ကျနော်လည်းရီခြင်ပေမဲ့ ဇာတ်ကားရိုက်သတိထားပြောနေရတယ်။
" အင်း...ဟုတ်ကဲ့ "
" တောသူမလေး စန်းလေ မစန်းမော်လေ မမှတ်မိတော့ဘူးလား"
" ဟာ...တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ အခုပဲ မစန်းမော်အကြောင်းတွေးနေတာ"
" ယုံရမှာလား"
" တကယ်ပါဗျာ"
" စန်းအကြောင်း ဘာတွေးနေတာလဲ"
" စန်းအလှတွေအကြောင်း ပြီးတော့ကိုယ်တို့ အတူတူ ဟိုဟာဖြစ်တဲ့ အကြောင်းတွေ"
" အို ...ဘာတွေပြောမှန်းမသိဘူး"
" အချစ်ကလည်း ကိုယ် တကယ်သတိရနေတာ"
" အင်းဒီကလည်း သတိရနေတာ"
" ကိုယ်ဒီညတောင် စန်းအိပ်နေတဲ့ အခန်းထဲ ရောက်အောင်လာမလို့ "
" အံ့မယ် စန်းနေတဲ့မြို့တောင် မလာတတ်ဘဲနဲ့ အာရွှီး"
" ကိုယ်ဒီညတောင် စန်းအိပ်နေတဲ့အခန်းထဲ ရောက်အောင်လာမလို့ "
" အံ့မယ် စန်းနေတဲ့မြို့တောင် မလာတတ်ဘဲနဲ့အာရွှီး"
" တကယ်ပြောတာ ကိုယ်ရောက်လာကြောင်း အထောက်အထား သက်သေပြခဲ့မယ် ကိုယ့်ဓာတ်ပုံတစ်ပုံထားခဲ့မယ်"
" ဟား မယုံဘူး"
" တကယ်ကိုယ်လုပ်နိုင်ရင် စန်းကိုယ်တို အိပ်ခဲ့တဲ့ဆီ လာမလား"
" မနက်ဖြန်ကိုနော် လောင်းရဲလား"
" လောင်းရဲပ"
" ဒါဆို ဖုန်းချတော့မယ် ကတိနော်"
" ကတိပါ"
" ချစ်တယ် ပြွတ်"
ဖုန်းချလိုက်တယ်။
" ရီ...ရီ...တူ..တူ..."
ဖုန်းကိုကြည့်တော့ ဒေါ်စန်းမော်ပြန်ခေါ်နေတာ။
" ဟလို"
" အင်း ပြောစရာကျန်သွားလို့"
" အင်းပြောလေ"
" သူ့ဘက်ကပြောတဲ့ အတိုင်းမဖြစ်ဘဲရှုံးခဲ့ရင် ဘာပြန်လုပ်ပေးမလဲ"
" စန်းကြိုက်တာ တောင်းဆို"
" တကယ်နော်"
" အဟုတ်ပါဆို"
" သိပ်တော့မတောင်းဆိုပါဘူး ရှုံးခဲ့ရင် ကိုယ် စန်းနေတဲ့ဆီ မနက်ဖြန်လာတွေ့ရမယ် ဘယ်လိုလဲ"
" အိုကေ စိတ်ချ:"
" အာ့ပြောခြင်လို့ ဒါပဲနော် ကိုအာရွှီး"
ဘကြီးနဲ့ တနေကုန်နေလို့ စကားတစ်ခွန်းပြောဖို့ ခဲယင်းတဲ့ မယ်မင်းကြီးမ ကြက်တူရွေးမကျနေတာပဲ...တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ဒီည...။ ။
………………………………………………
လူတွေများ မဟုတ်တာ လုပ်ထားတာ သိပ်သိသာတယ်။ ညနေစောင်းတော့ ကျနော့်အခန်းရှေ့ဒေါ်စန်းမော်လာရပ်တယ် ။ ရေချိုးဖို့ အသင့်လုပ်ထားကြောင်း ထမင်းဟင်းချက်ထားကြောင်း အပြင်မှာ မစားဖို့ အကြောင်း ပြောတယ်။ ကျနော် အသံခပ်အုပ်အုပ်လုပ်ပြီး ဟုတ်ကဲ့လို့ အဖြေပေးလိုက်တယ်။ ပူလည်းပူအိုက်လည်းအိုက်တာမို့ ရေချိုးတော့မယ်ဆိုပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်။ အိမ်သွားလမ်းမဆုံးခင် ရေကန်ဘက်ဆီက ရေချိုးသံကြားတော့ ရပ်လိုက်တယ်။
အမှောင်ရိပ် အစပ်ကနေ အလင်းဘက်ကြည့်တော့ ဒေါ်စန်းမော် ရေချိုးနေတာ။ ရေဆင်းငါးကြီးလို ခြေသလုံးတုတ်တုတ်ဖွေးဖွေး လက်မောင်းသား တောင့်တောင့် ထမီရင်လျားထားတဲ့ နို့အုံအသားတွေက ရဲနေတယ်။ခြေဖဝါးခြင်းထပ်ပြီး ချေးတွန်းတော့ ထမီအသားက တင်နှစ်လုံးကြားက ဖင်ထဲ ညပ်ဝင်နေတယ်။
ရေစိုနဲ့ ပြောင်လက်ခါတင်းနေတော့ ကိုယ်ချဖူးတဲ့ ဆော်ကြီးလို့မမြင်ဘဲ ဦးကြီးမိန်းမ။ လက်လှမ်းမမှီဘယ်တော့မှ မချူဆွတ်နိုင်မဲ့ ပန်းတစ်ပွင့် စိတ်ကူးဖြင့်သာ.ပစ်မှားယုံ။ သို့သော် အလိုချင်ဆုံး အခူးခြင်ဆုံးအဖြစ် အဲ့လိုခံစားမှုက လီးကိုတောင်လာစေတယ်။ ဆော်ကြီးကို လိုးခြင်နေတယ်။
..............................................
ဘကြီး ဥယျာဉ်ခြံက ပြန်ရောက်လာပြီး ညစာကို ဒေါ်စန်းမော် ကျနော် ဘကြီးတို့ လက်ဆုံစားခြင်တယ် လို့ ပြောလာတော့ အခက်တွေ့သွားရတယ်။ ဒေါ်စန်းမော်ကို အရူးလုပ်ခြင်သေးတယ် ။ ဒီည အစီအစဉ်ကလည်းရှိနေတော့ နိုင်ဝင်းအောင်ကို လာခေါ်ဖို့ အကူအညီတောင်းရတယ် ။
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထားခဲ့ခိုင်းပြီး ၈နာရီထိုးလောက်မှ အိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့မှာ ထားရတယ်။ အဲဒါမှ ဒေါ်စန်းမော်နဲ့ မျက်နှာခြင်း မဆိုင်ရမှာ ဒေါ်စန်းမော်ကလည်း ကျနော့်မျက်နှာ မကြည့်ခြင်အောင်ကို ရေစက်က ဖြစ်နေသလားမသိ။
တစ်ဖက်မှာတော့ ကျနော့်မှကျနော်စွဲလမ်းနေပြန်တယ်။ ညစာကို ရှမ်းခေါက်ဆွဲ တစ်ပွဲနဲ့ အပြီးသတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်ပြန်ရောက်တော့ ဘကြီးဘုရားဝတ်တက်နေပြီ။ သိပ်စိတ်ကောင်းရှိတဲ့ ဘကြီးကတော့ သူ့မိန်းမကို ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည်းခံခြင်းဖြင့် နှလုံးသွင်းထားပေမဲ့ သည်အပေါ် အခွင့်အရေးယူ.လင်ငယ်နေ အိမ်ထောင့်တာဝန်မယား ဝတ္တရားမသိမရှိ ။ လူပါးဝနေတော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြည့်မရ ။
ပညာပေးခြင်ပြန်။ အဲ့လိုပညာပေးတဲ့အနေနဲ့ ဒေါ်စန်းမော် လင်ငယ်နေတာကို ဗီဒီယိုဖိုင် သက်သေရိုက်ယူထားရုံမျှမက ကျနော်ကိုယ်တိုင် ကာယကံမြောက် ဒေါ်စန်းမော်ကို ပညာပေးတဲ့ အနေနဲ့ မြူဆွယ်ဆွဲဆောင်ခါ လိုးပစ်ခဲ့တယ်။ ဘကြီးအပေါ် စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိတော့ ဘာမှကလဲ့စားလည်း မခြေခြင် ။ ဒေါ်စန်းမော်ကိုလည်း ဘာမှမလုပ်ခြင်တော့ပြန်။
ဒေါ်စန်းမော်ခမျာ အသက်ကြီးကြီးယောကျ်ားကို အလိုမတူဘဲ ပေါင်းသင်းခဲ့ရသလိုဖြစ်ပြီး ကာမဆန္ဒ လိင်မှု ခွန်အား မျှတသော စွမ်းဆောင်ရည် အသိ မရှိသဖြင့် ဒေါ်စန်းမော် လိုအပ်သေ ာကာမကွက်လပ်အတွက်လင်ငယ်ထားခြင်းဖြင့် ဖြည့်ရသော်လည်းမပြည့် အရှက်ကွဲမှာ လူသိမှာလည်းကြောက်ရ။
လင်ငယ်ကိုလည်း ငွေနဲ့သိမ်းသွင်းရပြီးတော့ တဖန်ခြောက်ကပ်မြဲအတိုင်းခြောက်ကပ်ခါ အမှောင်ထဲမှာအကျဉ်းကျနေရသလိုပဲ။ အဲ့တော့ သူ့အာရုံနောက်စေတဲ့ ကျနော့်ကို အမြင်ကတ်ခဲ့ဟန် တူတယ် ဟု တွေးမိပြန်တော့ သနားစိတ်ဖြင့်ဖြည့်စွက်ပေးခြင်မိပြန်။ အိပ်ယာထဲ အဖန်ဖန်တွေးရင်း လမ်းတစ်လမ်းတွေ့သလိုဖြစ်ပြီး အသိညဏ်လည်းပွင့်သွားတယ်
" ချောက် ကျွီ ကျွီ ဒန်း....."
ဒေါ်စန်းမော် အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်သံ။ နာရီကြည့်တော့ ၁၀ နာရီခွဲ။ ဒေါ်စန်းမော် အိမ်သာသွားနေကြ။ ဘကြီးနဲ့အတူ မအိပ်တာအတော်ကြာပြီ ခွဲအိပ်တာတဲ့။ ကျနော့်ကို ဧကရီမကြာခင်က ရိုက်ပေးထားတဲ့ ဓာတ်ပုံ ထုတ်လိုက်ပြီး ကျောဘက်မှာ ချစ်သောစန်းအတွက်လို့ ရေးခါ ဆိုင်းထိုးလိုက်တယ်။ အိမ်သာသွားတုန်း ဒေါ်စန်းမော်အခန်းထဲ အမြန်ဝင် ခေါင်းအုန်းအောက်ဘက် ခေါင်းအုံးနဲ့အစွပ်ကြားထဲ ဓာတ်ပုံထိုးထည့်ထားလိုက်တယ်။
အလောင်းအစားမှာ ဘယ်လို တွေးတွေး ကိုမိုးဆိုသူ မလာနိုင် အိမ်လိပ်စာမသိ။ နေရပ်မသိ သိသည်ဆိုထားအုံး။ မွေးထားတဲ့ ခွေးတစ်အုပ်ကို ညဘက်ကျော်ဖြတ်ဖို့ မဖြစ်နိုင်။ သူခိုးဆိုပြီး အချုပ်ထဲတောင် ရောက်သွားနိုင်တယ်။ ဒေါ်စန်းမော် အပျော်လွန်ပြီး အိပ်မပျော်တာလည်းဖြစ်နိုင်တယ်။ ကျနော့်အခန်းရှေ့က ခြေသံတလှပ်လှပ်ဟာ ဒေါ်စန်းမော် အိပ်ပျော်ခြင်ယောင်ဆောင်နေရတော့ သေးတောင်ထွက်မပေါက်နိုင်။၁၁ နာရီထိုးခါနီးပြီ။ ဖုန်းမြည်လာတယ်။
တူ တူ တူ
မစ်ကော ၄ ကောလောက်ဝင်ထားပါလား။ အရေးကြီးလို့ဖြစ်မယ် ကိုင်လိုက်တယ်။
" ဟလို"
ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်သူပါလိမ့်။
" ဟလို..အကို..ညီမပါ"
" ဧကရီ ဒီအချိန်ကြီး..ဘာဖြစ်လို့လဲ ဧကရီဘာဖြစ်လို့လဲ"
" ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဧကရီအကို့ကို ဆက်သွယ်မရတာကြာပြီ အကိုကလည်း မဆက်သွယ်တော့ ညီမအရမ်းဝမ်းနည်းတယ် ထားခဲ့ပြီလားလို့"
ဧကရီပြောရင်း ငိုသံကြားနေရတယ်။ ကျနော်ဧကရီကို ဘာအကြောင်းမှ မကြားဘဲ မဆက်သွယ်ဘဲ နေခဲ့တာ ၁ လတောင်ပြည့်တော့မှာပဲ ။ ဒီမှာတင် ၁၀ ရက်လောက်ရှိပြီ။ ၁ ရက်၂ ရက်လို့ ထင်နေတာ။
" ဧကရီ အကို တောင်းပန်ပါတယ် နယ်မှာအလုပ် ကိစ္စအရေးကြီးနေလို့ပါ အကို ဧကရီကို ဒီလောက်ချစ်တာကို"
" မငိုနဲ့တော့ အခုဘယ်က ဆက်တာလဲ"
" သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ အဖော်လာအိပ်ပေးရင်း ဆက်တာ"
" သြော်...ကိုယ်မနက်စောစောပြန်ဆက်မယ် ဧကရီ ချစ်တယ် ဧကရီ"
" အကို့ကိုလည်း ဧကရီသိပ်ချစ်တယ်"
ဟမ်းဖုန်းကို ရင်ဘတ်ပေါ် တင်ထားရင်း ဧကရီ့ကို အားနာပြီး စိတ်မကောင်းလည်းဖြစ်နေတယ်။ ဒေါ်စန်းမော် သံချက်လွတ် ကြွတက်နေတဲ့ ပျဉ်ပြားကို နင်းမိသွားပုံရတယ် ။
" ကျွိ ဒေါက် "
ကျနော် ဖုန်းပြောနေတာ ရပ်ပြီး နားထောင်နေတာ ခြေသံမကြားပါအောင် နင်းခါမှ အသံမြည်သွားရတယ်။သေးပေါက်ခြင်တာနဲ့ အတော်ပဲ။ ကျနော် ခြေသံပေးနင်းလိုက်တယ်။ တံခါးဖွင့် အခန်းပြင်ရောက်တော့ ဒေါ်စန်းမော် အခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။
အခန်းတံခါးပိတ်ချိန်တောင် မရဘဲ အိပ်ခြင်ယောင်ဆောင်ပြီး ငြိမ်နေရှာတဲ့ ဒေါ်စန်းမော် ပိရိပုံများမနက် ၆ နာရီလောက်ဆို ဘကြီးနဲ့ကျနော်တို့စားဖို့ မနက်စာ ဒေါ်စန်းမော် ချက်ရတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျနော့် ဘကြီးဦးကြီးက မနက်စာစောစေ ာစားတတ်တာ။ နေ့လည်စာ ညစာတောင် သိပ်အလေးထားမစားတာရယ်ကြောင့်ပါ ။မချက်မဖြစ်စာလေးတစ်စောင်ရေးလိုက်တယ်။
ဒီလို
သို့/
စန်း
ကိုယ့်ကတိအတိုင်း ဓာတ်ပုံခေါင်းအုံးအောက်ထားခဲ့တယ်။ ရှုံးတဲ့အတွက်လည်း လာစရာမလိုပါဘူး။
စန်းအခြေအနေပေးတဲ့အခါမှ ချိန်းလိုက်ပါ။ ဖင်ပေါ်နေတာ ပြန်ဖုံးပေးခဲ့တယ်နော်
ချစ်တဲ့
ကိုမိုး
ထမင်းချက်ရင်း သီချင်းတောင်ညည်းနေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်ချက်ပြုတ်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ စာကိုတွေ့သွားပုံရတယ်။ ကျနော်လည်း ပူလောင်အိုက်စပ်တာ မခံနိုင်လို့ ရေကန်မှာ ရေသွားချိုးလိုက်တယ်။ တော်သေးတယ်။ ကျနော်ခေါင်းကို တံဘက်ခြုံပြီးပြန်လာတာနဲ့ ဒေါ်စန်းမော် ထမီရင်လျားထွက်လာတာ ဆုံတော့ ခေါင်းငုံပြီး ရပ်နေတယ်။ ယှဉ်လျက်ဆုံတော့ ခေါင်းငုံ့ရပ်နေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်ကို စခြင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ကျနော်ရပ်လိုက်ပြီး
" ပူတယ်နော် ရင်ထဲပူတာက ပိုဆိုးတယ်။ ရေချိုးတာလည်းပျောက်မှာ မဟုတ်ဘူး"
ထိသွားပုံရတယ်။ ရှေ့၃-၄လှမ်းလျှောက်ပြီး နောက်ပြန်ကြည့်တယ်။ ကျနော် လက်နောက်ပြန်ပြလိုက်တယ်။မနက်စာစားရင်း ဒေါ်စန်းမော်ကို မသင့်မြတ်သူ အနေနဲ့ပဲ ရင်ဆိုင်ခြင်တာမို့ လျှာထိုးဦးထုပ်ခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။ ဦးကြီး စားပြီးထွက်သွားပြီ။ ထမင်းခူးပြီး ကျနော့်ရှေ့ညင်သာစွာ ပန်းကန်ကိုချတယ်။
" စားခြင်တာတွေ ပြောထားလေ "တဲ့။
" ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူး"
နိုင်ဝင်းအောင် အိမ်ဘက်ထွက်လာမိတာ အမှား ဒီကောင် ယောက္ခမကြောက်ရတာ သိသွားတာပဲ။ သူ့ ယောက္ခမကလည်း ကျနော့်ကို နားကပ်နဲ့ ဘိုဆန်ဆန်ဝတ်တာ ကြည့်မရတဲ့ ၁၉ ရာစုအလယ်က အဘွားကြီးမျက်လုံးနဲ့ ကြည့်မရဘူး ဆိုတာ နိုင်ဝင်းအောင်ကို ကြိမ်းမောင်းနေတဲ့ အဘွားကြီး စကားလုံးထဲမှာ ပါလာတယ်။ ကျနော်ရှိနေမှန်းသိလျက် ပြောနေတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုကို မပတ်သက်ခြင်တော့ဘူး။
ကျနော်နဲ့ ခင်စပြုနေတဲ့ ဆိုင်မှာ သောက်ရင်းနိုင်ဝင်းအောင်ကို ဆဲဖို့ခေါ်မယ်ပေါ့။ မသာကောင်က ဆဲတောင်မဆဲရသေး လာတောင်းပန်တယ်။ အရက်ပြင်းသောက်စမရှိတဲ့ ကျနော်လည်း အတော်လွတ်သွားတယ် ။ နိုင်ဝင်းအောင် အခန်းထဲထိ ထမ်းပို့ရှာတယ်။ ကျနော် ယောက္ခမကြောက်တဲ့ ကောင် ငကြောက်သောကသုံးမကျတဲ့ကောင်ဆိုပြီး ဆဲတယ်ဆိုတာတော့သတိရတယ်။
ကျနော့် ဖုန်းပိတ်ထားလို့ ဒေါ်စန်းမော် ဖုန်း ခေါ်မရ။ ဒါ့ကြောင့်လက်လျှော့ပြီး စိတ်ပြောင်းသွားပုံရတယ် လို့ယူဆရမလားမသိ။အရက်နာကျနေတဲ့ ကျနော်ခေါင်းအုံးကို မျက်နှာပေါ်ဖိထားရင်း..
" မောင်မိုးဇော် မင်းပြောတာတွေ ဒေါ်ဒေါ်လက်ခံတယ် ငနိုင်ဟာ နွားလုံးလုံး ဖြစ်နေပြီ "
အမှန်တော့ အဲ့လောက်တော့ မဆိုးလှပေမဲ့
" ဟုတ်တယ်"
လို့ပဲ ထောက်ခံလိုက်တယ်။ အခန်းဝမှာရပ်နေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော် ဝင်သင့် မဝင်သင့် ဖြစ်နေပုံရတယ်။
" ဒေါ်ဒေါ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ နှိပ်ပေးရမလား .. အင်း သံပုရာရည်လေးအရင်သောက်လိုက် ခေါင်းနှိပ်ပေးလိုက်ရင် သက်သာသွားမယ် ထင်တယ်"
သူမဘာသာပြော သူမဘာသာ လုပ်နေတော့တယ်။ ဆံပင်ရှည်လာတာရယ် နုတ်ခမ်းမွှေးမုတ်ဆိတ်မွှေးမရိတ်တာရယ်က ဒေါ်စန်းမော် သိပ်မမှတ်မိနိုင်ဘူး။ ရုပ်ခြင်းဆင်တာလို့ပဲ ထင်နေမှာလို့ တွေးမိတော့ဆက်ဆံရေး တိုးတက်လာမှုအတွက် အနှောင့်အယှက်မပေးခြင်တော့။ တကယ်ဖြစ်တာထက် ပိုအောင်သရုပ်ဆောင်နေလိုက်တော့တယ်။ ပထမတော့ ကျနော့်ကို သံပုရည်သောက်လိုက်ဆိုပြီး ခွက်ကို ကမ်းပေးတယ်။ ကျနော် မထနိုင်တဲ့ပုံမြင်တော့ တွဲထူလာတယ်။
သံပုရာရည်သောက်နေတဲ့ ကျနော့်ကို သေသေချာချာကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ခေါင်းကို သူမပုခုံးပေါ်မှီထားစေပြီး နှိပ်နယ်ပေးတယ်။ ငြင်သာတဲ့ အနုအရွ အပြုအစုကြောင့် ကျနော်အိပ်ခြင်သလိုလို နိုးနေသလိုလို ဖြစ်နေတယ်။
" ကိုမိုးနဲ့ တူလိုက်တာ"တဲ့။
လောကမှ ာနာမည်တူမရှား လူတူမရှားဆိုတဲ့ အယူ ဒေါ်စန်းမော်မှာလည်းရှိသလို လူတိုင်းမှာရှိတယ်။ နုတ်ခမ်းမွှေးမုတ်ဆိတ်မွှေးရိတ် ဆံပင်ညှပ်ပြီး ရေချိုးပြီးစ ကျနော်အဝတ်တန်းတွေဘက်က ခေါင်းလေးငုံ့ကာထွက်လာတဲ့ ဒေါ်စန်းမော် အကြည့်ခြင်းဆုံမိကြတယ်။ ကျနော်ကတော့ သာမန်မထူးဆန်းသလို ပြန်ကြည့်ရင်း..
" ညက အတော်မူးသွားတယ် နိုင်ဝင်းအောင်ကို ဒေါသထွက်ပြီး သောက်လိုက်တာ ဘာအမှားတွေ လုပ်မိလဲမသိဘူး အားနာလိုက်တာ"
ဒေါ်စန်းမော် သူ့ကို စွဲအောင် လုပ်ခဲ့တဲ့ ကိုမိုးဆိုသူနဲ့ ခွဲမရအောင်တူနေတဲ့ ကျနော့်ကို အံ့အားသင့်နေရှာတယ်။ ကျနော့်အခန်းထဲအထိ ပြုစားခံရသူလို လိုက်လာတယ်။ လုံခြည်လဲမှ အခန်းပြင် ထွက်ရပ်နေတယ်။သတိဝင်ပြီး ထိန်းသွားပုံရတယ်။ ကျနော့်အတွက် ထမင်းပွဲ ပြင်နေတယ်။
ခါတိုင်းက ခူးခပ်ပေးပြီး ထွက်သွားပေမဲ့ ကျနော့်ဘေးမှာထိုင်နေတယ်။ ကျနော်ဟာ အတိတ်မေ့သူတစ်ယောက် ဒါမှမဟုတ် ဒေါ်စန်းမော်နဲ့ ချစ်ကြိုက်သွေးသွားခြင်းဆက်ရှက်ခဲ့တဲ့ ကိုမိုးဆိုသူမဟုတ် ဆိုတာကို မိမိကိုယ်မိမိအခါမလပ်ကို ပြောဆိုသတိပေးလာနေရပြီ။ ကျနော် ဒီလိုတိတ်ဆိတ်ဆွံ့အမှုကို သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။ ဒါကြောင့်ပြောမိပြောရာပြောချလိုက်တယ်။
" ဒေါ်ဒေါ် ကျနော်ရောက်တာလည်း ရက်၂၀ လောက်ရှိပြီ ၁ ရက် ၂ ရက်နေရင် ပြန်တော့မလို့"
ငြိမ်သက်နေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်လှုပ်ရှားလာတယ်။
" ငါ့မောင်ရယ် အဲ ငါ့တူရယ် နေပါအုံးလား ဒေါ်ဒေါ် တာဝန်မကျေတာ သိပါတယ် နောက်ထပ်နေမဲ့ရက်ကလေးတော့ ဧည့်ဝတ်ပြုပါရစေ.နေပါအုံးကွယ်"
" ဟာ မဟုတ်တာ ဒေါ်ဒေါ့်အတွက် ကျနော်ကသာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးလို နေရာမှားရောက်လာတာပါ ဒေါ်ဒေါ့်တာဝန်ယူနိုင်သလောက်ယူတာ ကျနော်သိနေတာပဲ:"
" မဟုတ်ပါဘူးကွယ်။ မင်းကသာ သဘောထားကြီးပြီး နားလည်ပေးနေတာပါကွယ်"
ဒေါ်စန်းမော် ရှိုက်ကြီးတငင်ငင် ငိုလာတယ်။ သူမချစ်တဲ့ ကိုမိုးမဟုတ်မှန်းလည်း သိနေတယ်။ ကိုမိုးဖုန်းကလည်းဆက်မရ ။ အမှောင်ထဲ အကျဉ်းကျမယ်။ မျက်ရည်သည်မလေး စန်းစန်းမော်ဟာ ကျနော့်ကို ရေနစ်တုန်း ကောက်ရိုးတမျှင်အဖြစ် ဆွဲဖို့ အစပြုနေပြီဆိုတာ။ ကျနော့်မှာလည်း စရိုက်၂မျိုးရဲ့ ခံစားချက် ၂မျိုးကြားလူးလာခေါက်တုန့် နေရတာ ပင်ပန်းလှပြီ။
မိန်းမတစ်ယောက် ကိုယ့်ဘေးမှ ာငိုနေပြီဆို ခပ်ညံညံ့ မြန်မာဗီဒီယိုဇာတ်ကားထဲမှာတောင် ဖက်ပေးရတာပဲ။ ကျနော် စားပွဲပေါ်ခေါင်းငုံ့ခါငိုနေတဲ့ ဒေါ်စန်းမော်ကို ဂျိုင်းအောက်ကနေ ဆွဲမထူပြီး ကျောကုန်းလေးကို ပွတ် လက်မောင်းလေးကို ပွတ်ခါ အငိုတိတ်အောင် ချော့တယ်။ ကျနော်ချော့ကာမှ ပိုတောင်ငိုလာတော့ ဖက်ထားရတော့တာပေါ့။ ဒေါ်စန်းမော်ရဲ့ နသယ်ဆံနွယ်စကို ဆွဲယူပြီး လက်ညိုးကလေးနဲ့ ရစ်ပတ်လိုက်တယ်။
ဆွဲယူတော့ နာတာပေါ့ မငိုနဲ့ ငိုရင် နာအောင်ဆွဲမှာ လို့ နူးညံ့ချိုသာစွာပြောတော့ အရောင်လက်လာတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကိုမိုးတစ်ဖြစ်လဲ ကျနော် ဒေါ်စန်းမော်ကို လုပ်ပြီးတိုင်း ကျီဆယ်နေကြအပြုအမူလေ။ အထက်တန်း ကျောင်းသားစကားနဲ့ ပြောရရင် မေးခွန်းပေးလိုက်တာပါပဲ။
" ရှင်မလား ....သိပ်ဆိုးတယ်"
" ဘယ်က ရှင်လဲ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကြည့်မရတဲ့ ယောကျ်ားဘက်က တူပါ"
" မောင်မိုး မဟုတ်ဘူး ကိုမိုး ...ဟာကွာ မပြောတတ်တော့ဘူး ရှင့်ကို မုန်းတယ် ကြည့်မရဘူး ချစ်တယ်"
ထမင်းစားထိုင်ခုံကနေ ရှက်ရွံ့စွာ ဝမ်းနည်းဝမ်းသာ ကြည်နူးမှူတွေနဲ့ ပြေးထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်စန်းမော် ရုပ်ရှင်အရဆို မင်းသားပြေးလိုက်ရမဲ့ အခန်းပေါ့။ သီအိုရီပေါ့။ နာခံလိုက်ပါတယ်။
" ဒေါ်ဒေါ် "
" ဘာဒေါ်ဒေါ်လဲ မင်းအရာရာ အားလုံးသိနေခဲ့တာပေါ့"
" ဘာကိုလဲ"
" တည်းခိုခန်းမှာကတည်းက ငါ မင်းကြည့်မရတဲ့ ဦးလေးမိန်းမဆိုတာ။ ဒါ့ကြောင့် မင်းဂလဲ့စားခြေလိုက်တာပေါ့"
" အမှန်အတိုင်းပြောရရင် လှပပြီးဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ ဒေါ်ဒေါ့်ကို မမကို ကျနော်သဘောကျပြီး ချည်းကပ်ခဲ့တာပါ။ တညအိပ်ပြီးတော့ ကျနော် လက်ထပ်ခြင်လာတဲ့အထိ အချစ်စိတ်တွေ ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော့်ကိုကျနော် သေချာသလား တဒဂ် သာယာတာလား။၂ ပတ်လောက်စစ်ဆေးခဲ့ပေမဲ့ နေ့တိုင်းသတိရလွမ်းတဲ့ဝေဒနာဟာ ပိုပြီးအစိုင်အခဲဖြစ်လာတယ်...
စန်းပေးခဲ့တဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကလေးကို သတိရပြီးရှာတော့ ရင်းနှီးနေတဲ့ နံပါတ်လို့ ထင်နေတာနဲ့ အိမ်က ဖုန်းစာအုပ်ထဲ တိုက်ကြည့်တော့ ထူးဆန်းစွာ ဘကြီးရဲ့ အိမ်ဖုန်းဖြစ်နေမှ ကျနော်သိပ်ချစ်တဲ့ စန်းဟာ ဒေါ်ဒေါ်ဖြစ်နေမှန်းသိရတယ်။ ကျနော့်မှာ အချစ်စိတ်ကို ထိန်းချုပ်နေခဲ့ရတယ်။ ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့ တအိမ်ထဲနေရပြီး သူစိမ်းလိုနေခဲ့ရတာ"
မုသားခပ်များများကို စိတ်ပါလက်ပါ သရုပ်ပါပြောတော့ အမှန်တွေဖြစ်သွားတာပေါ့။ ပုခုံးလေးကို ဖက်ကိုင်ထားလိုက်ပြီး
" ဒါဆို မင်းက ဦးလေးရဲ့ မိန်းမ မသင့်မြတ်သူအဖြစ် တူတော်စပ်သူအဖြစ်နဲ့ကရော ဘယ်လိုသဘောထားလဲ"
ထပ်ပြီးပိပိရိရိလိမ်ရတာပေါ့။
" အမှန်ပြောရမယ်ဆို ကိုမိုးအပေါ် ဒေါ်စန်းစန်းမော် ချစ်နေတာကို မနာလို ဖြစ်မိတယ်။ တူတော်စပ်သူ.မောင်မိုးလေးအပေါ်သာ.အချစ်တွေ ပုံအောပေးအပ်ဖို့ ကိုမိုးဆိုသူကို သတ်ပစ်ခဲ့တာ မမ စဉ်းစားကြည့်ရင် သိပါတယ်။ တူအဖြစ်အနေနဲ့ ဒေါ်စန်းစန်းမော်ကို ချစ်နေတာပါပဲ"
" ဘယ်လိုမှ မစဉ်းစားတတ်တော့ဘူး မသိတော့ဘူးကွာ"
လို့ ရှက်မူပိုတယ်။
" မအောင့်နိုင်တော့ဘူး.ချစ်မရယ်"
ပြောပြောဆိုဆို အိပ်ယာထဲ တွန်းလှဲလိုက်တာလား ဒေါ်စန်းမော်ကပဲ ကျနော့်ကို ဆွဲဖက်ခေါ်သွားတာလားလက်ခုပ်ဆိုတာ ၂ ဘက်တီးမှမြည်တာတဲ့။ အိပ်ယာပေါ်က ကိစ္စတော့ ခင်ဗျားတို့ တွေးကြည့်နိုင်အောင် ပညာလုံလောက်ပြီးသားလူတွေပါ။။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment