Wednesday, October 24, 2012

လန်ဒန်မြို့ရောက် မိန်းကလေးတယောက် အပိုင်း ( ၁ )

လန်ဒန်မြို့ရောက် မိန်းကလေးတယောက် အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - လေပြေအေးအေး  (တိတ်တခိုး မှကူးယူသည်)

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

အပြင်ဘက်မှာ လျှောက်သွားနေတဲ့သူတွေကို ကြည့်ရင်း ကော်ဖီကို တကျိုက်သောက်လိုက်တယ်။ ဒီနေ့ဟာ လန်ဒန်မှာ အုံ့ဆိုင်းမှိုင်းတဲ့နေ့တနေ့ပါ။ ဆောင်းအကုန်ရက်ကို ရောက်နေပေမဲ့ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကတော့ အနွေးထည်အထူတွေ မာဖလာတွေနဲ့ လေအေးအေးကို အန်တုနေကြပါတယ်။ နေရောင်ပြောက်ပြောက်လေးက တချက်တချက်တော့ ပွင့်လာရှာပါတယ်။ ပီဇာကို ကိုက်ပြီး ဖုန်းကို ပွတ်နေမိတယ်။

မနေ့ညနေပိုင်းမှာ email တစောင်ဝင်လာတယ်။ အန်တီမေဇော်ဆီကပါ။ သူမက ရံဖန်ရံခါ နေကောင်းလား ပျော်ရဲ့လား မေးဖို့ ဒါမှမဟုတ် မိသားစုသတင်းတွေပေးဖို့ စာရေးတတ်ပါတယ်။ အခု mail ကတော့ အဲဒီအကြောင်းတွေ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မမောင်ဝမ်းကွဲ အာကာတယောက် လန်ဒန်ကို ဒီတပတ်ထဲ ရောက်မယ်ဆိုတာနဲ့ အာကာ့ကို အဆင်ပြေအောင် ကူညီပေးဖို့ အကြောင်းပါ။ 

စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ခေါင်းကို ရမ်းမိတယ်။ အန်တီမေဇော်က ချမ်းသာပေမဲ့ အတွေးအခေါ်က နောက်ကျနေတတ်ပါတယ်။ တခါတလေ သူ့အတွေးတွေက ဗရမ်းဗတာရယ်ပါ။ အန်တီက လန်ဒန်အကြောင်း ဘာမှမသိပါဘူး။ 

အာကာ့အနေနဲ့လည်း ကျွန်မနောက်တကောက်ကောက် လိုက်နေဖို့ မလွယ်ကူပါဘူး။ email နဲ့ ဖုန်းနံပါတ် သိထားပြီးသားပဲ။ အကူအညီလိုရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်ရုံနဲ့ အဆင်ပြေပါတယ်။ အာကာလည်း အကူအညီလိုမယ် မထင်ပါဘူး။ မတွေ့တာ ကြာပေမဲ့ သူက လူရည်လည်တဲ့သူ တယောက်ပါ။ လန်ဒန်မှာ သူအရမ်းရုန်းကန်စရာ အကြောင်းမရှိပါဘူး။ 

မိုးစက်တွေ ရုတ်တရက်ကျလာတော့ အပြင်ပလက်ဖောင်းမှာ ရောင်စုံထီးတွေဟာ ပန်းတွေအပြိုင်ပွင့်လာသလို လှပနေပါတယ်။ ကောင်မလေးတယောက်ကတော့ မိုးကလွတ်အောင် အကာရှိရာပြေးနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိုရွှဲနေပါပြီ။ သူမ တနေကုန် အဝတ်စိုတွေနဲ့ နေရတော့မယ်။ ကော်ဖီသောက် မုန့်ကုန်အောင်စားပြီး ဆိုင်ထဲက ထွက်ခဲ့တယ်။ နေ့လည်စာစားချိန် ကုန်ပြီမို့ ကျွန်မ အလုပ်ပြန်ဝင်ရပါမယ်။

" သူနဲ့ မတွေ့တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ"

နွေးက အချိုရည် နည်းနည်းမော့လိုက်ရင်း မေးတယ်။

" ကြာပြီ နွေးရဲ့။ ၁၂ နှစ်လောက်တောင် ရှိတော့မလားပဲ" 

" သူ့ပုံစံ မိုက်လား" 

မျှော်လင့်တကြီးနဲ့ နွေးက မေးတယ်။ ကျွန်မ သဘောကျပြီး ရယ်မိတယ်။

" ငါ မပြောတတ်ဘူး နွေးရယ်။ ဓာတ်ပုံတွေလဲ မတွေ့ဘူးလေ။ မိုက်တော့ မိုက်နိုင်ပါတယ်"

" အင်းးး သူ ဒီကို ရောက်လာရင်တော့ ငါနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရမယ်နော် ဟေမာ"

" နင်ပဲ ငါ့အစား သွားကြိုလိုက်ပါလားဟယ်"

" နင်ကြိုမှ ကောင်းမှာပေါ့။ သူ့ပုံစံက မိုက်တယ်ဆိုရင် ငါတာဝန်ယူပါ့မယ်"

" ကောင်းပြီလေ။ သူသဘောတူရင် နင့်သဘောရှိပဲ"

" ရေးးး ဒါမှ ငါ့သူငယ်ချင်းကွ" နွေးက အော်ရင်း ကျွန်မကို လာဖက်ပါတယ်။

ညကျတော့ ကျွန်မနဲ့ နွေး အိမ်နားက pub တခုကို သွားကြတယ်။ Pub ဟာမှောင်နေပေမဲ့ စိတ်ဖိစီးမှုကို ဖြေလျော့ချင်တဲ့ မြို့သူမြို့သားတွေနဲ့ စည်ကားနေပါတယ်။ beer တခွက်စီမှာပြီး ချောင်ကျကျနေရာမှာ ရွေးထိုင်လိုက်တယ်။ တခြားသူတွေ ကခုန်နေတာကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။

" နွေး ဟိုကောင်လေးနဲ့ နင် အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ"

ဟိုတပတ်က ဒီ pub မှာပဲ နွေးနဲ့ အဆင်ပြေသလို ဖြစ်သွားတဲ့ အဖြူကောင်လေး အကြောင်း စပ်စုလိုက်တယ်။ နွေးက ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်လိုက်ရင်း

" အဆင်မပြေပါဘူးဟာ။ သူနဲ့ ငါ တခါချိန်းတွေ့တယ်။ သူ့နာရီနဲ့ ရှူးဖိနပ်တွေ အကြောင်းပဲ ကြွားချင်နေတာ။ ငါ့အချိန်တွေ ဖြုန်းလိုက်သလိုပဲ။ နင်ရော သဘောကျတဲ့ တယောက်တလေ တွေ့ပြီလား ဟေမာ"

" မတွေ့သေးဘူး နွေးရယ်။ ငါ့ရုံးမှာ ပါဖြောင့်ဖြောင့် ကောင်လေးတယောက်တော့ ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာလည်း သူ့အဆက်နဲ့။ ရုံးမှာဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လဲ မရှိဘူးလေ"

" အပြင်မှာ တွေ့ပါလား"

" ဒါဟာ ရူးသွပ်တာပဲ၊ ရုံးမှာ ငါနာမည်ပျက်မခံနိုင်ဘူး"

" ဒါဆို မတွေ့ဖြစ်ကြဘူးပေါ့"

အဝေးကို ငေးကြည့်ရင်း ကျွန်မ ဖြေလိုက်တယ်။

" မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလေ။ သူက ကလေးတောင်ရနေပြီ။ ငါလည်း စနိုက်ကျော် မဖြစ်ချင်ပါဘူး။ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် မကောင်းဘူးလေ"

" သနားစရာ။ သူက နင့်ကို သဘောကျတဲ့ပုံပါပဲ"

" ငါ ခုနက ပြောသလိုပဲ။ ဒါက ရှုပ်ထွေးတယ်။ ဘဝက အဲလိုပါပဲ။"

" အင်းးးထားပါတော့ ဒေါ်ဟေမာ။ နင့်မောင်က ဘယ်တော့ရောက်မလဲ"

" ကြာသာပတေး ညနေ"

" နင် ကြိုဖြစ်လား"

" မသေချာသေးဘူး။ ဟိသရိုးလေဆိပ်က ဝေးတယ်လေ"

" သနားစရာ ကောင်လေးပါလား။ နိုင်ငံရပ်ခြားကို တယောက်တည်း လာရတယ်။ အစ်မလုပ်တဲ့သူကလည်း ကြိုဖို့ ပျင်းနေတယ်" 

နွေးက လှောင်တယ်။

" နင့် ပါးစပ်ကို ပိတ်ထား" 

" ငါ အဖော်လိုက်ခဲ့မယ်လေ"

" အင်း ကြိုဖြစ်ဖို့ များပါတယ်။ မနက်ဖြန် ငါ့ကို ထပ်မေးလေ"

နွေးရဲ့ မျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်လာတယ်။အဲဒီည သန်းခေါင်လောက်မှ အိမ်ကို ပြန်ရောက်တယ်။ အတော်လဲ မူးနေတော့ ဒေါက်ဖိနပ်ကို ချွတ် မျက်နှာသစ်ဖို့တောင် မလွယ်ဘူး။ ဘူတာရုံကနေ လမ်းလျှောက်လာရတော့ ခြေထောက်တွေလဲ နာနေပြီ။ နွေးကတော့ ဆက်သောက်နေတုန်းပဲ ထင်တယ်။ အကိုက်အခဲ ပျောက်ဆေး တပြားကို ရေနဲ့ မျောချလိုက်တယ်။ 

နို့မို့ဆို မနက်ကျ ခေါင်းကိုက်တော့မယ်။ အပေါ်အကျီၤကို ကုလားထိုင်ပေါ်လွှားလိုက်တယ်။ ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး ဂါဝန်နောက်က ဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ကျွတ်သွားတော့ ကြမ်းပေါ်မှာပဲ ပစ်စလက်ခတ် ပုံထားခဲ့တယ်။ ကုတင်ပေါ် ပစ်လှဲပြီး ခြေထောက်တွေကို အသားကပ်ခြေအိတ်ပေါ်ကနေ နှိပ်ပေးတယ်။

" နင် ဒီဖိနပ်တွေ မစီးသင့်တော့ဘူး" 

ကိုယ့်ဟာကိုယ် သတိပေးတယ်။

" ဒါတွေက နင့်ကို ဘယ်လောက်ဒုက္ခပေးတယ်ဆိုတာ နင် မေ့မေ့သွားတယ်"

အသားကပ်ခြေအိတ်တွေကို ကြမ်းပေါ် ပစ်ချလိုက်တယ်။ slim bag ထဲကနေ ဖုန်းကို ထုတ်တယ်။ ဖုန်းမှာ message တစောင် ဝင်နေတယ်။ unlock code ရိုက်ပြီး ကြည့်တယ်။ ပို့လာတဲ့ နံပါတ်ကို ကျွန်မ မသိပေမဲ့ ဒါက မြန်မာနိုင်ငံ code +95 နဲ့။ အာကာ့ဆီကပါ။ လေယာဉ်နံပါတ်၊ အချိန်နဲ့ ကျွန်မကို တွေ့ဖို့ မျှော်နေကြောင်း ရေးထားတယ်။ 

" တွေ့ကြတာပေါ့ အဆင်ပြေပါစေ မောင်လေး"

message ခပ်တိုတိုရေးပြီး ပြန်ပို့လိုက်တယ်။ နာရီ ကြည့်ပြီး တချက်သမ်းတယ်။ မနက်အတွက် နှိုးစက်သေချာပေးတယ်။ အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ အိပ်မပျော်ဘူး။ မြန်မာပြည်တုန်းက ချောင်းသာသွားတဲ့ အကြောင်းတွေ စဉ်းစားတယ်။ အာကာတယောက်ရော ဘယ်လိုပုံစံ ဖြစ်နေမလဲ။ မတွေ့တာလဲ အတော်ကြာပြီ။ အိပ်ရာပေါ် လူးလိမ့်ရင်း g string ကို ချွတ်လိုက်တယ်။ bra ချိတ်ကို ဖြုတ်တယ်။ 

တနေကုန် bra ဝတ်ထားတော့ လက်မောင်းနဲ့ နို့တွေက ကိုက်ခဲနေတယ်။ မနက်ဖြန် ပိတ်ရက်ဖြစ်ရင် ကောင်းမယ်လို့ တွေးမိတယ်။ တကယ်တော့ ပုံမှန် ကြာသာပတေးနေ့ပါပဲ။ အိပ်ဖို့ အချိန်ကလည်း ငါးနာရီလောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ ရုံးမှာ အရက်နာကျတဲ့ ပုံမပေါက်အောင် သတိထားရမယ်။ ကျွန်မ အလုပ်ကို ကျွန်မ မြတ်နိုးတယ်။ ဒါပေမဲ့ တခါတခါ ပိတ်ရက်ရှည်လေး လိုချင်တယ်။

အိပ်လို့က မပျော်ဘူး။ မျက်နှာကျက်က မီးခိုးရောင်ဖျော့ဖျော့လိုင်းတွေကို ငေးတယ်။ မာကျူရီမီးတိုင်တွေရဲ့ အလင်းရောင်ကလည်း အခန်းထဲ ထိုးဝင်နေတယ်။ ကားတစီး ဖြတ်မောင်းသွားသံ ကြားရတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ယောက်ျားတအုပ် သူတို့ကောင်မလေးတွေအကြောင်း ပြောနေတာ ကြားရပြန်တယ်။

ရုတ်တရက် ကျွန်မရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကို ပွတ်နေမိတယ်။ အထိအတွေ့ကြောင့် ထောင်မတ်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးနဲ့ ဆွတယ်။ ကျွန်မဟာ ရမက်ကြီးတဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အိပ်မပျော်တဲ့ညတွေဆို တကိုယ်ရည် အာသာဖြေလိုက်တာက အိပ်ပျော်သွားစေတယ်။ 

ခဏအတွင်းမှာပဲ ညာလက်က အောက်ဆင်းသွားပြီး အမွေးရိတ်ထားတဲ့ ဆီးခုံကတဆင့် အကွဲကြောင်း၊ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ပွတ်သပ်တယ်။ ကျွန်မ စောက်စိကို လက်နဲ့ ပထမဆုံးထိလိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ တကိုယ်လုံးတုန်သွားတယ်။ ဒါဟာ ဖြစ်နေကျပါပဲ။ လက်ကို ပေါင်ကြားထဲ ညှစ်ထားလိုက်တယ်။

ညာဖက်နို့သီးခေါင်းကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ညှစ်တယ်။ နို့တွေနဲ့ နံရိုးတွေကို ပွတ်သပ်တယ်။ နောက်တော့ လက်ချောင်းလေးတွေကို အထုတ်အသွင်း လုပ်တယ်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ စောက်စိရဲ့ နူးညံ့ချောမွတ်တဲ့ အထိအတွေ့ကို ကျွန်မ သဘောကျတယ်။ 

ကျွန်မရဲ့ စောက်ဖုတ်ကလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့ အရည်တွေရွှဲလာတယ်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေလဲ လက်ချောင်းတွေကြောင့် ကွဲလာတယ်။ ဗိုက်က ကြွက်သားတွေ လက်ချောင်းအထုတ်အသွင်းနဲ့ အတူ ကျုံ့ဆန့်နေတာ နှစ်ခြိုက်မိတယ်။ အဲလိုဖြစ်နေတာ သတိထားရင်းနဲ့ ရမက်တွေလဲ တက်လာတယ်။

ပထမဆုံး စောက်ဖုတ်အဝလေးကို လက်ခလယ်ထိပ်နဲ့ အသာအယာပွတ်တယ်။ နောက်တော့ လက်ဖဝါးကို သုံးတယ်။ ညာလက်နဲ့ အထုတ်အသွင်း လုပ်နေတုန်း ဘယ်လက်နဲ့ စောက်စိကို ကစားပေးတယ်။ ကျွန်မ မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားပြီး တယောက်ယောက်က ကျွန်မပေါ်က ဖိထားသလို စိတ်ကူးယဉ်တယ်။ ယောက်ျားတွေရဲ့ လိုးနေတုန်း မာန်သွင်းတဲ့ အသံကို ကြားယောင်တယ်။ တကယ့်လီးတချောင်း ကျွန်မစောက်ဖုတ်ထဲ အထည့်ခံထားရသလို ခံစားတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ ပွတ်သပ်တယ်။ လက် အထုတ်အသွင်းကို သွက်သွက်လေး လုပ်တယ်။ ကျွန်မရဲ့ အသက်ရှူသံတွေလဲ မြန်လာတယ်။ လက်ချောင်းတွေကိုလဲ စောက်ဖုတ်က ဆွဲညှစ်နေတယ်။ တကယ့်လီးအစစ်နဲ့ အလိုးခံနေရသလို စိတ်ကူးပြီး အော်ညည်းတယ်။ 

ကျွန်မ ပြီးဖို့နီးလာတာကို ခံစားရတယ်။ ကိုယ်ကို ငုံ့လိုက်ပြီး မျက်နှာကို မွေ့ယာပေါ် အပ်ထားတယ်။ ယောက်ျားတယောက်ကို အပေါ်ကနေ တက်လုပ်နေတဲ့ပုံမျိုး စိတ်ကူးတယ်။ တကိုယ်လုံးက အကြောအချင်တွေ ကျုံ့ပြီး ပြန်လျော့သွားတယ်။ လက်မှာလဲ အရည်တွေ စိုစိစိနဲ့။ တစောင်းပြန်လှဲလိုက်တယ်။ ဒူးကို ရင်ဘတ်နဲ့ ထိအောင်ဆွဲကပ်တယ်။ မြန်နေတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေ ပုံမှန်ဖြစ်သွားတဲ့ အထိစောင့်တယ်။ ကိုယ်ကို ပြန်ဆန့်ပြီး တချက်သမ်းလိုက်တယ်။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ အိပ်မောကျသွားတယ်။ 

မနက်မိုးလင်းတော့ ကျွန်မ ရီဝေဝေနဲ့ နိုးလာတယ်။ ဆံပင်ကလဲ ကြွက်သိုက်လို ဖြစ်နေတယ်။ ရေခပ်မြန်မြန်ချိုးပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဒီနေ့က ခါတိုင်းထက်ပိုအေးတယ်။ ကုတ်အကျီၤအထူ ရွေးဝတ်တယ်။ ခြေသလုံးတွေ လေတိုးပြီး မအေးရလေအောင် stockings ဝတ်တယ်။ ရထားတိုးဝှေ့စီးပြီး ရုံးကိုသွားတယ်။ ရထားဘူတာကနေ ရုံးကို အတော်လှမ်းပါသေးတယ်။

" အားတင်းထား ဟေမာ။ နင်က အလုပ်ကြိုးစားတယ်။ အိမ်ပြန်နောက်ကျတယ်။ နင့်အိမ်အပြန်ကို စောင့်မဲ့သူ တယောက်မှမရှိဘူး"

ကိုယ့်ဟာကိုယ်ကြားရုံ ရေရွတ်တယ်။ ကော်ဖီဆိုင်ဝင်ပြီး မနေ့က လက်ကျန်အကြွေလေးတွေနဲ့ ကော်ဖီတခွက်ဝယ်တယ်။ ကော်ဖီပူပူလေး သောက်ပြီး ရုံးကို ဆက်လျှောက်တယ်။ ရုံးကို ရောက်တော့ လူတဝက်တောင် မစုံသေးပါဘူး။ တချို့က ဒီနေ့ ရုံးမတက်တဲ့အကြောင်း စာလှမ်းပို့တယ်။ နွေးဆီကလဲ message ဝင်လာတယ်။ 

" ငါတော့ နေမကောင်းဘူး။ ညက ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာပေါ်မှာ အိပ်ဖြစ်တယ်။ နင်တော့ ငါ့လို မဟုတ်လောက်ဘူး"

ကျွန်မ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ရယ်လိုက်တယ်။ ညက ကျွန်မ ပြန်လာတော့ နွေးက ကောင်လေးတချို့နဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။ သူတို့ ညက ဘာလုပ်ကြလဲဆိုတာ ဘုရားသခင်ပဲ သိနိုင်မှာပါ။

" မဆိုးပါဘူး။ အိပ်ရာထဲ နေနေသင့်တယ်။ ရာသီဥတုက အေးတယ်လေဟာ "

ကျွန်မ စာပြန်လိုက်တယ်။ ပို့ပြီးပြီးချင်း 

" နောက်တခါ နင်နဲ့ မသောက်တော့ဘူး"လို့ စာထပ်ပို့လိုက်တယ်။

" နင် အရင်ကလဲ အဲလို ပြောတာပါပဲ×××"

နွေးက စာ ချက်ချင်းပြန်ပို့တယ်။ တကိုယ်တည်း ကြိတ်ပြုံးမိတယ်။ နွေးဟာ ကျွန်မနဲ့ ညီအမ အရင်းလိုပဲ။ သာအတူ နာအတူပါ။ ကောင်းတိုင်ပင် ဆိုးတိုင်ပင်ပေါ့။ ရုံးက ကော်ဖီစက်မှာ ကော်ဖီယူနေတုန်း ကျွန်မဖုန်းက message ဝင်တဲ့အသံမြည်လာတယ်။ စာက ခပ်ရှင်းရှင်းပါပဲ။ အာကာ့ဆီကပါ။

" မကြာခင် တွေ့ကြမယ်"

ရုံးအလုပ်တွေနဲ့ အချိန်ကုန်သွားတယ်။ နေ့လည်စာကို ဘီလာရုစ်က ကောင်လေးယူလာပေးတယ်။ သူက ကျွန်မတို့ နေလည်စာ သွားယူဖို့ မအားရင် ဒီလိုပဲ ကူညီလေ့ရှိပါတယ်။ သူ့ကို အပြန်အလှန်အနေနဲ့ ကျွန်မတို့က ချောကလက်တွေ သကြားလုံးတွေ ကိတ်မုန့်တွေ ပြန်ကျွေးလေ့ရှိပါတယ်။ ရုံးဆင်းခါနီးတော့ ကျွန်မ နွေးဆီ message ပို့လိုက်တယ်။

" နင် ဟိသရိုးကို လိုက်ဖြစ်လား"

" No. အစည်းအဝေးရှိတယ် 🙁 " 

နွေးက ပြန်ပို့တယ်။ ကျွန်မ သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ ရုံးကနေ ဟိသရိုးလေဆိပ်အထိ တော်တော်ဝေးပါတယ်။ တယောက်တည်း သွားရမှာ ပျင်းဖို့ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ slim bag ထဲမှာ ipad လေးပါလာတယ်။ ကျွန်မ နည်းနည်းအားတက်သွားတယ်။ အနည်းဆုံးတော့ လမ်းမှာ ကျွန်မ စာအုပ်ဖတ် ရုပ်ရှင်ကြည့်သွားလို့ ရပြီလေ။

" နင် ဘယ်မှာလဲ အာကာ" 

အာကာ့ဆီ message ပို့လိုက်တယ်။

" Immigrations မှာ။ လေယာဉ်တွေက တပြိုင်တည်းလောက် ဆိုက်တော့ လူများနေတယ်"

သက်ပြင်းချပြီး ကော်ဖီတငုံ သောက်တယ်။ ကျွန်မရှေ့မှာ စုံတွဲတွေ မိသားစုတွေက ပွေ့ဖက်နမ်းရှုပ်ရင်း အင်္ဂလန်ကနေ ကြိုဆိုနေတယ်။ တက်စီသမားတွေ တိုးဂိုက်တွေက ပိုက်ဆံကောက်နေကြတယ်။ တချို့ကတော့ ကျွန်မလိုပဲ လေယာဉ်ဆင်းတဲ့သူကို စောင့်နေကြတယ်။ Arrival နေရာက အမြဲလူရှုပ်လေ့ ရှိတယ်။ ကျွန်မ Departure နေရာကို ပိုသဘောကျတယ်။ ဖုန်းကို ထပ်ကြည့်တယ်။ အာကာတယောက် စာထပ်ပို့ထားမလားလို့။ သူဘယ်လို ပုံဖြစ်နေလဲ ဆိုတာလဲ စိတ်ဝင်စားမိတယ်။

မြန်မာနိုင်ငံက ညီအကို မောင်နှမတွေနဲ့ ကျွန်မ မတွေ့ရတာ ကြာပြီ။ အမေ ကင်ဆာကြောင့် အသည်းအသန် စဖြစ်တုန်းက ကျွန်မတို့ မိသားစု စိတ်မကောင်း ဝမ်းနည်းခဲ့တယ်။ ဒုတိယတခါကျတော့ ကျွန်မ ဘယ်လိုမှ ဆောက်တည်ရာ မရခဲ့ဘူး။ အမေဆုံးတော့ အဖေလည်း Motorola ဆိုင်ကယ်တစင်းဝယ် အထုပ်အပိုးပြင်ပြီး ဥရောပတခွင် ခြေဆန့်တော့တာပါပဲ။ 

သူ့ရဲ့ ကာလရှည် အိပ်မက်ကို အကောင်အထည်ဖော်တာပေါ့။ ကျွန်မကို တပတ်တခါ ဖုန်းဆက်တယ်။ သူရောက်နေတဲ့ နေရာကပုံတွေပို့တယ်။ အဖေ့ကို ကြည့်ရတာ စိတ်ချမ်းသာနေသလိုပဲ။ အဲဒါကြောင့် သိပ်မလွမ်းဖြစ်ဘူး။ အမေဆုံးသွားတုန်းက ရခဲ့တဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာဟာလည်း နွေးနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကြောင့် အတော်အတန် သက်သာရာ ရနေခဲ့ပါပြီ။

အာကာ ဒီမှာ ဘယ်လောက်နေမလဲ ကျွန်မ စိတ်ဝင်စားတယ်။ အများအားဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံက သူတွေဟာ နှစ်နှစ် သုံးနှစ် အများဆုံး ငါးနှစ်လောက် အထိပဲ နေပြီး ပြန်သွားတတ်ကြတယ်။ ကျွန်မ သူ့ကို ထပ်နေစေချင်တယ်။ တစိမ်းတရံဆံတွေကြား မောင်ဝမ်းကွဲရှိနေတယ်ဆိုတာ အကူအညီရတာပေါ့။ 

အရပ်မြင့်မြင့် ကြည့်လို့ကောင်းကောင်း လူငယ်တယောက် ဂိတ်တွေဖြတ်လျှောက်လာပြီး ရပ်လိုက်တယ်။ ဘယ်သွားလို့ သွားရမှန်းမသိဘဲ ဘေးပတ်လည်ကို ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်မ ဖုန်းခေါ်ရင်း မတ်တပ်ရပ် လက်ကိုယမ်းပြတယ်။သူက ဖုန်းကိုင်လိုက်ရင်း ဘေးကို ကြည့်နေတယ်။

" မဟေမာ လား"

အာကာ့အသံက သိမ်မွေ့ပြီး လူကြီးလူကောက်းဆန်တယ်။ ကျွန်မရင်ထဲ တမျိုးတမည် ခံစားလိုက်ရတယ်။

" အာကာ နင့်ကြည့်ရတာ လမ်းပျောက်နေသလိုပဲ"

ကျွန်မ ဖုန်းကို အုပ်ပြီး ရယ်လိုက်တယ်။

" နင့်ဘယ်ဖက်ကို လှည့်လိုက် ငါက ကော်ဖီဆိုင်ထဲမှာ။ နင့်ကို အရူးမတယောက်လို လက်ပြနေတဲ့ အပြာရောင် ဝတ်စုံနဲ့သူက ငါပဲ"

သူလည်း ရယ်ပြီး ဖုန်းချလိုက်တာ ကျွန်မမြင်လိုက်တယ်။ သူ ကျွန်မဆီ လျှောက်လာတယ်။ သူရဲ့ အိတ်ကို ဘယ်ဖက်ပို့လိုက်ပြီး ကျွန်မကို လက်ကမ်းပေးတယ်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက အေးစက်နေတယ်။ မျက်လုံးကစားပြီး ကျွန်မကို ကြည့်တယ်။ 

" ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် မဟေမာ"

" ကောင်းပါပြီတဲ့ ရှင်"

အာကာက အရပ်မြင့်မြင့် ပိန်ပိန်ပါးပါးနဲ့ ကြည့်ကောင်းတယ်။ လေးထောင့်ကျကျ မေးရိုးနဲ့ အပြုံးက ချိုတယ်။

" တို့တွေ မတွေ့တာ တော်တော်ကြာပြီနော်။  ဟုတ်တယ်မလား အာကာ"

" ဟုတ်တယ် ကြာလှပြီ ကျွန်တော်တို့လဲ သတိရနေကြတာ"

" ငါလည်း နင်တို့ကို သတိရပါတယ်။ နင်ကော်ဖီသောက်ဦးမလား ဒါမှမဟုတ် သွားတော့မလား"

" ခုတော့ မသောက်နိုင်တော့ဘူး။ လေယာဉ်ပေါ်မှာလဲ အများကြီးသောက်ခဲ့တယ်။ မဟေမာလည်း တနေကုန် အလုပ်များနေမှာ။ နားချင်ရောပေါ့။ ကျွန်တော်သဘောပေါက်ပါတယ်။ လာမတွေ့လဲ ရပါတယ်"

" ငါ နင့်ကို ကြိုချင်လို့ လာကြိုတာပါ" 

ကျွန်မ လိမ်လိုက်တယ်။

" သွားကြစို့"

" အမ အဖေရော ဘယ်လိုလဲ"

" သူလည်း အဆင်ပြေပါတယ်။ ဒီကနေ ဝေးနေတာ သူ့အတွက်ကောင်းတယ်။ အမေ့ကို အလွမ်းသက်သာတာပေါ့"

" ကင်ဆာက အတော်ဆိုးတယ်နော်"

" ဟုတ်တာပေါ့"

" ကျွန်တော် အန်တီနီလာ့ကို ချစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ မွေးနေ့တွေဆို သတိတရ ဖုန်းဆက်ပြီး ဟာသတွေ ပြောတတ်တယ်"

" ဟုတ်တယ် အမေက ပျော်တတ်တယ်။ သူက ပင်စင်ယူရင် မြန်မာပြည်မှာ ပြန်နေချင်တာ။ ဒါပေမဲ့ မဖြစ်လာခဲ့ဘူး"

အာကာက ကျွန်မ ပခုံးကို ညှစ်ပြီး အားပေးတယ်။ ကျွန်မ သူ့ကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်တယ်။ မြေအောက်ရထားလက်မှတ် နှစ်ယောက်စာ ဝယ်ပြီး နောက်လာမဲ့ရထားကို စောင့်နေတယ်။ 

" နင် လန်ဒန်ကို ပထမဆုံး ရောက်ဖူးတာလား"

" အဖေနဲ့ တခါလာဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရှစ်နှစ်လောက်ရှိတော့ ပြောင်းလဲသွားပြီ" 

တခြားခရီးသည်တွေကို ငေးရင်း အာကာဖြေတယ်။

" နင် ဘယ်မှာ နေမလဲ။ အခန်းမှာထားတာ ရှိလား။ အိမ်ငှားမှာလား"

" အဖေက အိမ်ခန်း ဝယ်ထားတာ ရှိတယ်။ သူ ဒီကို အလုပ်နဲ့လာရင် တည်းရအောင်လို့။ သူက တည်းခိုခန်းတွေ ဟိုတယ်တွေ မကြိုက်ဘူးလေ"

" နင် အဆင်ပြေတာပေါ့။ အဲဒါ ဘယ်မှာလဲ"

" ဗောက်စ်ဟောမှာ။ နာမည်က ရေးဗားလိုက်ဆိုလား ထင်တာပဲ"

" နင် ပြောတဲ့နေရာ ငါသိတယ်။ အဲဒီနေရာက ကောင်းတယ်"

" ရေချိုးဖို့ အိပ်ဖို့ နေရာရရင် တော်ပါပြီ။ လေယာဉ်အကြာကြီး စီးလာရတော့ ပင်ပန်းနေပြီ။ ဒီကနေ ဝေးလား"

" တနာရီအတွင်း ရောက်ပါတယ် အာကာရဲ့"

အာကာ ပြုံးလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ရင်ထဲ လိပ်ပြာတွေ ပျံဝဲသွားသလိုပဲ။

" ဝိုးးး"

အခန်းကို မြင်တော့ အသက်ရှူမှားသွားတယ်။

" ကျွန်တော် အဲလောက် မမျှော်လင့်ထားဘူး။ အဖေက ခဏ ခဏတော့ ဒီကိုလာတယ်"

အခန်းက အတော်လေးကောင်းတယ်။ ပရိဘောဂကလည်း အပြည့်အစုံပါပဲ။ အပြင်ဘက်ကို မှန်တွေနဲ့ကာထားတော့ လန်ဒန်မြို့ရဲ့ ရှုခင်းကို ကောင်းကောင်းမြင်ရတယ်။ ဝရန်တာကို ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ မိုးထိအောင်မြင့်တဲ့ အဆောက်အအုံတွေဟာ မီးပုံးရောင်စုံထွန်းထားသလိုပါပဲ။ တော်ရုံလန်ဒန်ကသူတွေတောင် ဒီလိုရှုခင်းမျိုး မြင်ရဖို့ မလွယ်ပါဘူး။ 

" နင့်အခန်းက သိပ်မကြာခင်မှာ နင့်သူငယ်ချင်းတွေ အပန်းဖြေဖို့ နေရာဖြစ်လာလိမ့်မယ်"

" သူငယ်ချင်းရအောင် အရင်ရှာလိုက်ပါဦးမယ် အမရယ်"

" ငါကရော ဘာလဲ။ သူငယ်ချင်း မဟုတ်ဘူးလား"

" အမက ကျွန်တော့်မိသားစုလေ" 

အာကာက ပြန်ဖြေရင်းနဲ့ အံဆွဲတခုကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ 

" ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ ဒီထဲမှာ ရှိတယ်"

အံဆွဲထဲက သော့တစုံ ယူပြီး ကျွန်မကို ပေးတယ်။ ကျွန်မလဲ အံ့သြပြီး သော့ကိုကြည့်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ အာကာ့ကိုရောပေါ့။

" နင် နောက်နေတာလား အာကာ"

" သိမ်းထားလိုက်ပါ မဟေမာ။ တကယ်လို့ တခုခုဆို ကျွန်တော် အခန်းပြန်ဝင်လို့ရတာပေါ့။ အမ သိတဲ့အတိုင်း အမေက စိတ်ပူတတ်တယ်။ အမကို သော့အပိုတစုံပေးထားဖို့ အဖေ့ကိုလဲ ပြောထားပြီးသား"

" ဒါဆိုလဲ ပြီးတာပါပဲ။ လန်ဒန်က ကြိုဆိုပါတယ် အာကာ"

ကျွန်မ အိပ်ရာပေါ်လှဲရင်း အာကာ့တိုက်ခန်းနဲ့ ရှုခင်းတွေအကြောင်း တွေးနေမိတယ်။ ကျွန်မ တခြားသူတွေအကြောင်း သိပ်တွေးလေ့မရှိဘူး။ အာကာက ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ သူရဲ့ ကြွယ်ဝမှုနဲ့ စတိုင်ကျတာတွေ ပေါင်းထည့်လိုက်တော့ ဆွဲဆောင်မှုပိုရှိတာပေါ့။ မော်ဒယ်တယောက်လောက် မဟုတ်ပေမဲ့ သူရဲ့ ချိုသာတဲ့ အပြုံးက ဆွဲဆောင်တယ်။ ပါးချိုင့်နဲ့ သူ့အပြုံးက ကျွန်မကို ဖမ်းစားထားတယ်။

အာကာ့အိမ်တုန်းက အဖြစ်ကို ပြန်တွေးတယ်။ ကျွန်မ သူ့ကို လိုတာထက် ပိုငေးမိခဲ့တယ်။ သူ့အခန်းမှာ မီနီဘားလေး တခုရှိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ဝိုင်ဖြူတခွက်စီ ငှဲ့ပြီး အကျီၤလဲဖို့ ထွက်သွားတယ်။ ကျွန်မလဲ ဝိုင်သောက်ရင်း အခန်းကို လျှောက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူ ကိုယ်လက်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ 

" အမ ပြန်ဦးမယ် အာကာ။ မနက်ဖြန် ရုံးသွားရဦးမယ်"

" မနက်ဖြန် ညစာ အတူစားကြမလား အမ။ လာကြိုတဲ့ အတွက် ကျေးဇူးတင်လို့ပါ"

ကျွန်မ ခေါင်းညိတ်မိတယ်။ အာကာက အိမ်အပြင်ဘက်ထိလိုက်ပို့ပြီး တက်စီငှားပေးလိုက်တယ်။ 

အာကာ့အခန်းနဲ့ ယှဉ်ရင် ကျွန်မအခန်းက သေးပြီး ကျဉ်းကျပ်တယ်။ သိမ်ငယ်စိတ်တွေလဲ ဝင်လာတယ်။ ကျွန်မအနေနဲ့ ဒီလိုအခန်းမျိုး ပိုင်ဖို့ မလွယ်ပါဘူး။ ဘေးကို စောင်းပြီး လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးထားတယ်။ မာကျူရီ မီးရောင်က လိုက်ကာတွေကို ဖြတ်ပြီး စိမ့်ဝင်နေတယ်။ မူးနေတဲ့ ကောင်လေး ကောင်မလေးတွေရဲ့ အသံကြားရတယ်။ ညလယ်စာကြောင့် ရင်နည်းနည်းပြည့်နေတယ်။ ရုတ်တရက် ကျွန်မ အထီးကျန်သလို ခံစားရတယ်။ အခုချိန်ဆို နွေးတယောက် ဘာတွေလုပ်နေပါလိမ့်။ အာကာရော ဘာတွေ လုပ်နေပါလိမ့်။

ကျွန်မ ဖုန်းမြည်လာတယ်။ အာကာဆီက စာပါ။

" အိမ်ပြန်တာ အဆင်ပြေရဲ့လား အမ"

ကျွန်မ ပြုံးလိုက်တယ်။ အာကာက ဂရုစိုက်ရှာသား။

" အိပ်ရာထဲမှာ" 

ကျွန်မ ပြန်ပို့လိုက်တယ်။

" အခန်းက ကျယ်ပြီး အထီးကျန်နေတယ်" အာကာဆီက စာ ပြန်လာတယ်။

" နင့်အခန်းကနေ ရှုခင်းလှလှလေးတွေ ခံစားလို့ရတယ်လေ"

" ကျွန်တော့်အခန်း မဟုတ်ပါဘူး။ အဖေ့ဆီက ခဏငှားထားတာပါ"

ကျွန်မ သက်ပြင်းချမိတယ်။

" ငါလည်း တယောက်တည်းပါပဲ အာကာရယ်"

အာကာ ကျွန်မကို ဖုန်းခေါ်တယ်။

" ကျွန်တော်များမှားသွားလား"

" ဟင် ဘာလို့လဲ"

" အိပ်ရာအပိုရှိတယ်။ ကျွန်တော့်အခန်းမှာ အမနေလို့ရတယ်လေ"

" မနက်စောစော ရုံးသွားရမယ်လေ။ ပြီးတော့ ငါ့မှာ အဝတ်အပိုတွေလဲ မပါလာဘူး"

" အဲဒါလဲ ဟုတ်တယ် အမ။ နောက်ပြီး ကျွန်တော်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ အမ သိက္ခာကျနေပါဦးမယ်"

ကျွန်မ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မိတယ်။

" ကျစရာ သိက္ခာလည်း မရှိပါဘူးဟယ်။ အဲလို စာနာပေးတာတော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

နှစ်ယောက်လုံး ခဏငြိမ်သက်နေမိတယ်။ အာကာ့အသက်ရှူသံကို ဖုန်းထဲက ကြားနေရတယ်။

" မနက်ဖြန် ကျွန်တော် ဘာလုပ်နေရမလဲ မသိဘူး။ နောက်အပတ်ထဲကျမှ ကျွန်တော့်အလုပ်တွေက စမှာ"

" လန်ဒန် အနှံ့သွားပေါ့ဟာ"

" အမ ရုံးက ဘယ်မှာလဲ"

" နင် ဘာလုပ်မလို့လဲ"

" အမကို နေ့လည်စာ လာကျွေးမယ်လေ"

" နင်ပြောတော့ ညစာကျွေးမယ်ဆို"

" ညစာလဲ ကျွေးပါ့မယ်ဗျာ။ အမသာ အားပါစေ။ အခု အမရုံး ဘယ်မှာလဲဆိုတာပြော"

" ဘစ်ရှော့ဂိတ်မှာ။ အမရုံးက ဘစ်ရှော့ဂိတ်မှာ။အဲဒီနားမှာ စတီးရုပ်ထုက ဘူတာရုံ အနောက်ဘက်ဝင်ပေါက်မှာ ရှိတယ်။ အဲဒီက စောင့်လေ"

" ဘယ်အချိန်လဲ"

" ဆယ့်နှစ်နာရီနဲ့ နှစ်နာရီကြား ကြိုက်တဲ့အချိန်လာခဲ့"

" အိုကေ။ ကျွန်တော်လာခဲ့မယ်။ အမ အိပ်တော့လေ"

" အင်း ဟုတ်တယ်။ မနက်ဖြန် ရုံးသွားရဦးမှာ။ ဒါနဲ့ အာကာ"

" ဘာလဲ မဟေမာ"

" ဖုန်းဆက်တဲ့ အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

" အတူတူပါပဲ မဟေမာ။ မနက်ဖြန် တွေ့ကြတာပေါ့"

အာကာ ဖုန်းချသွားတော့ ကျွန်မ ကုတင်ပေါ် ပြန်လှဲလိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုနေမိတယ်။ အာကာရဲ့ အသံကို ခုထိကြားယောင်နေတုန်း။ မဖြစ်သင့်မှန်း သိနေပေမဲ့ သာယာမိတယ်။ ဘေးဘက်ကို စောင်းရင်း အိပ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။ အာကာ့ကို စိတ်ဝင်စားမိနေတာ တကယ်ဆိုရင် ကျွန်မတော့ ဒုက္ခပါပဲ။

" ပြီးတော့ကော" 

နွေးက စိတ်ဝင်တစားမေးတယ်။ ကျွန်မ ဖုန်းကို နားနဲ့ ပခုံးကြား ညှပ်ထားပြီး လက်ဖက်ရည်ဖျော်နေတယ်။ ကျွန်မ နွေးကို မလိမ်ပြောခဲ့မိဘူး။ 

" သူက ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်။ နင်သဘောကျမဲ့ ပုံမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ နင် ချစ်မိသွားမှာ"

" ငါ သူနဲ့ တွေ့လို့ရမလား"

" ဒီစနေ တနင်္ဂနွေ ငါ တခုခု စီစဉ်ပေးမယ်လေ" 

လက်ဖက်ရည်ကို မော့သောက်ရင်း ကျွန်မ ဖြေလိုက်တယ်။ မီးဖိုပြတင်းပေါက်ကနေ ကြည့်လိုက်တော့ မိုးက ခပ်အုံ့အုံ့။ အာကာနဲ့ နေလည်စာ စားတဲ့အချိန်တော့ ကြည်ကြည်လင်လင် ဖြစ်နေဖို့လိုတယ်။

" ငါ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ခုတော့ ရုံးသွားမှ ဖြစ်မယ်"

" ဂရုစိုက်ပါ နွေး။ ချစ်တယ်နော်"

" အင်းပါ ဟေမာ။ မွ မွ"

ဒီနေ့က အချိန်တွေ ကုန်ဖို့ ခက်တဲ့နေ့တနေ့ပါပဲ။ အလုပ်တွေလဲ ရှုပ်တယ်။ အာကာနဲ့ ချိန်းထားတာကိုပဲ သတိရနေတယ်။ ကျွန်မတို့ဘော့စ်က မနက်ပိုင်းကို အလုပ်တွေ ညွှန်ကြားလေ့ ရှိပါတယ်။ နေ့လည်ဆိုရင်တော့ သူ လာလေ့မရှိဘူး။ နေ့လည်စာ စားရင်း အချိန်ကြာချင် ကြာမှာ။ တခြားသူတွေကိုတော့ နေ့လည် ဆေးခန်းပြဖို့ ရှိတယ်ပြောထားတယ်။ အမျိုးသမီးရောဂါလို့ ပြောတော့ ဘယ်သူမှ မစပ်စုတော့ပါဘူး။

နာရီကိုပဲ တောက်လျှောက်ကြည်ပြီးစောင့်နေမိတယ်။ အာကာ့ဆီက စာဝင်လာတယ်။ ဖုန်းကို ဝမ်းသာအားရ ကောက်ပြီး ကြည့်တော့ လက်တုန်နေတာနဲ့ ဖုန်းပြုတ်ကျတော့မလိုပါပဲ။

" အလုပ်တွေ တဝက်ကျိုးပြီလား"

" အင်း ပြီးခါနီးပြီ" 

ကျွန်မ ပြန်ပို့တယ်ပြီး စားပွဲပေါ် ပြန်တင်ထားလိုက်တယ်။

" နေ့တဝက် လစ်လို့ မရဘူးလား"

အာကာ စာထပ်ပို့တယ်။ ကျွန်မလဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကို တချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့အဖွဲ့နဲ့သူ စကားပြော ကော်ဖီသောက် လုပ်နေကြတယ်။

ဘယ်သူမှ မသိဘဲ လစ်လိုက်လို့ရတာပဲ။ ကျွန်မ ဘော့စ်ဆီကို စာပို့လိုက်တယ်။ ဆရာဝန် ပြမဲ့ အကြောင်းနဲ့ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာမလဲ မသိတဲ့ အကြောင်းပါ။ ဘော့စ်က ရှင်းရှင်းပဲ ပြန်ပို့ပါတယ်။ ဒီနေ့လည် off ယူပြီး ကျန်တဲ့ အလုပ်တွေကို နောက်တပတ်မှ ပေါင်းလုပ်ပါတဲ့။

ကျွန်မ ထီပေါက်သလိုပါပဲ။ နေ့လည်ခင်း off ၊ နေ့လည်စာ အလကားစားရမှာနဲ့ မောင်ဝမ်းကွဲက အဖော်လုပ်ပေးမှာရယ်နဲ့ပေါ့။

၁၂ နာရီထိုးတာနဲ့ အလုပ်ကို လက်စသတ်၊ ပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီး ရုံးက ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းပေါ်မှာလဲ လူတွေ ရှုပ်နေတယ်။ အာကာနဲ့ ချိန်းထားတဲ့ နေရာမှာ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အံ့သြမိတယ်။ မနူးမနပ် သစ်ရွက်ကြွေတာ ရင်ခုန်ရတော့မဲ့ အရွယ် ပြန်ဖြစ်နေသလိုပဲ။ အချိန်တန်ရင် ဇာတ်သိမ်းရမှာ သိပေမဲ့ ရသလောက်လေး ပျော်ရွှင်ချင်နေတယ်။

သိပ်မကြာဘူး။ အာကာရောက်လာတယ်။ ဝတ်စားထားတာက စတိုင်ကျကျပါပဲ။ သူ့ကို မြင်လိုက်တော့ ကျွန်မ အရည်ပျော်သွားတယ်။ လမ်းမှာ ဖြတ်သွားတဲ့ တခြားမိန်းကလေးတွေလဲ အာကာ့ကို ငေးသွားကြတယ်။ အာကာ ကျွန်မနားရောက်လာတော့ လက်ကမ်းပေးတယ်။ ပြီးတော့ ပါးကို နမ်းတယ်။

" ဟယ်လို အာကာ"

" ဟိုင်း အမ၊ ကျွန်တော် လန်ဒန်ကို သဘောကျတယ်"

" လန်ဒန်ကလည်း နင့်ကို သဘောကျပါတယ် 😛"

အာကာက ရယ်လိုက်ရင်း ကျွန်မ လက်မောင်းကို ချိတ်လိုက်တယ်။ 

" လာခဲ့ အမ။ ဒီထောင့်နားက အီတလီဆိုင်မှာ ဘွတ်ကင်လုပ်ခဲ့တယ်"

" နင်ပြောတဲ့အတိုင်း ငါ နေ့တဝက် off ယူခဲ့တယ်" 

" ကောင်းတာပေါ့ အမရယ်"

အာကာ့ဘေးက လက်ကိုတွဲပြီး ပျော်ပျော်ပဲ လိုက်လာခဲ့တယ်။ ရူးသွပ်မိုက်မဲတာတွေ အမျိုးဆိုတာတွေကို မေ့ထားပြီး ပစ္စုပ္ပန် အချိန်ကလေးကိုပဲ တန်ဖိုးထား ဖြတ်သန်းနေမိတယ်။မှာထားတဲ့ စားစရာတွေ မလာခင် ဝိုင်သောက်ရင်း စကားစမြည်ပြောကြတယ်။

" နင်သိလား အာကာ ငါ အဲလို ခိုးထွက်ရတာမျိုးကို သဘောကျတယ်။ ငါ့ကိုယ်ငါ လွတ်လပ်တယ်လို့ ခံစားရတယ်" 

" လစ်တတ်ပေမဲ့ အမက အလုပ်ကြိုးစားပါတယ်။ အသက် နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်မှာ ဒီလိုနေရာ ရဖို့ မလွယ်ဘူးလေ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဂုဏ်ယူသင့်တယ်"

" နှစ်ဆယ့်ခုနစ်ပါ အာကာ" 

" ဘယ်တုန်းက ပြည့်သွားတာလဲ"

" ဒီဇင်ဘာ ၁၃ က"

" မထင်ရဘူး အမ။ အမ ကြည့်ရတာ ငယ်သေးတဲ့ပုံပါပဲ"

" ဟား ဟား မြှောက်ပြောလဲ ငါက ဘာမှ မကျွေးဘူးနော် အာကာ"

စားစရာတွေ ရောက်လာတော့ နှစ်ယောက်သား ခပ်သွက်သွက်ပဲ စားလိုက်ကြတယ်။

" ဒါနဲ့ အာကာ နင်ဒီကို ဘာဖြစ်လို့လာတာလဲ"

" ရန်ကုန်မှာ ပျင်းလို့။ နိုင်ငံခြား အတွေ့အကြုံလဲ လိုချင်တာလည်းပါတယ် "

" နင်က ဘာလုပ်မှာလဲ"

" ပရိုဂရမ်မင်း လုပ်မလားလို့"

" နင့်ကို ကြည့်ရတာ ပရိုဂရမ်မာနဲ့ မတူပါဘူး"

" ဒါဆို ဘာနဲ့တူလဲ မဟေမာ"

" နင်က သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားထားတော့ ကုန်သည်လိုလို ရှေ့နေလိုလိုပါပဲ"

" ကျွန်တော်တော့ ရှပ်အဖြူနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ ဝတ်မှထင်တယ်" 

အာကာက ထိုင်ခုံကို ကျောမှီလိုက်ရင်း ပြောတယ်။

" နင် အခုဝတ်ထားတဲ့နဲ့ အရမ်းကြည့်လို့ ကောင်းတယ်။ နင့်အထာနဲ့ နင်ပေါ့ဟာ"

" ကျေးဇူးပါပဲ" 

အာကာက တချက်ပြုံးလိုက်တယ်။ သူ့အပြုံးက ကျွန်မကို ဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းတယ်။

" ဆောရီး အာကာ။ တခါတလေ ငါ့ပါးစပ်က အဲလို လျှောက်ပြောတတ်တယ်"

" ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး အမ။ ကော်ဖီသောက်ဦးမလား"

" မသောက်တော့ဘူး အာကာ"

အာကာက ဘီလ်ကို ကျွန်မ မမြင်အောင် ရှင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်မ အတင်းလုရှင်းပေမဲ့ သူက လက်မခံဘူး။ ဆိုင်ထဲက ပြန်ထွက်လာတော့ အာကာက သူ့မာဖလာ ကျွန်မကို ပတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း အတော်ကြည်နူးသွားတယ်။ 

" အခု ဘယ်သွားကြမလဲ"

အာကာ့မာဖလာဆီက ရတဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို ခံစားမိနေတယ်။ 

" ကျွန်တော် မပြောတတ်ဘူး အမ။ အမ ပြောကြည့်လေ"

" ဝါတာလူးအထိ ဘတ်စကားစီးပြီး နင့်အိမ်ကို လမ်းလျှောက်မယ်လေ"

" ကောင်းတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အမ ဒီဖိနပ်တွေနဲ့ လမ်းလျှောက်လို့ အဆင်ပြေပါ့မလား"

" အကြာကြီး မတ်တပ်မရပ်ရရင် အဆင်ပြေပါတယ် အာကာ"

" ဒါဆို အဲလို မဖြစ်အောင် လုပ်မယ်လေ"

အာကာ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ တက်စီငှားလိုက်တယ်။ 

" ကားမငှားနဲ့ အာကာ။ ငါလျှောက်နိုင်တယ်။ ဆယ့်ငါးပေါင်လောက် အနည်းဆုံးကုန်မှာ"

" လာပါ အမရယ်။ ကျွန်တော် ရှင်းလိုက်ပါ့မယ်"

ကျွန်မကို တက်စီထဲ အတင်းဆွဲခေါ်တယ်။

" ဝါတာလူးကို မောင်းပါ" 

" တက်စီဖိုးက တပတ် နေ့လည်စာ စားလို့ရတယ် အာကာရဲ့" 

" အမ ခြေထောက်နာမှာစိုးလို့ပါ။ ပြီးတော့ ဝါတာလူးကနေ ကျွန်တော့်အိမ်ကလဲ လှမ်းတယ်လေ။ တော်ကြာ ခြေထောက်နာနေလို့ ညနေခင်းရဲ့ အလှအပတွေကို မခံစားနိုင်ဘဲ နေလိမ့်မယ်" 

" နင် ငါ့ကို လှောင်နေတာလား"

" မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ။ အမက ကျွန်တော့်အမလေ။ သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်ဖို့လိုပါတယ်"

ကျွန်မလည်း ဘာမှ မပြောသာပဲ တက်စီထဲကနေ အပြင်ဖက်ကို ငေးကြည့်နေလိုက်တယ်။ သောကြာနေ့ဆိုတော့ ကားတွေ ပိတ်စပြုလာပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ တက်စီသမားက ဖြတ်လမ်းတွေက မောင်းသွားတော့ သိပ်မကြာပါဘူး။ အာကာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖုန်းပွတ်နေပါတယ်။ 

ဝါတာလူးကို ရောက်တော့ အာကာက ကော်ဖီဆိုင်ဝင်ပြီး ကျွန်မနဲ့ သူ့အတွက် လတ်တေးတခွက်စီ ဝယ်လာပါတယ်။ ကော်ဖီခွက် ကိုယ်စီကိုင်ပြီး သိမ်းမြစ်ကို ငေးကြတယ်။ စင်ရော်နှစ်ကောင်က သိမ်းမြစ်ပေါ်မှာ ဖြတ်ပျံသွားတယ်။ စကားမပြောဖြစ်ဘဲ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကို ကြည့်တယ်။ 

လတ်တေးကို ကုန်အောင်သောက်ပြီး အာကာ့အိမ်ကို လမ်းလျှောက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းတလျှောက်မှာ စက်ဘီးသမားနဲ့ အပြေးလေ့ကျင့်သူတွေပါ တွေ့ရတယ်။ လမ်းဘတ်နန်းတော်နဲ့ အမ်အိုင်စစ်ကို ကျော်တော့ နိုင်းအမ်းမှာ ရှိတဲ့ခေတ်မီအဆောက်အအုံတွေ မြင်ရတယ်။ အာကာက ဗိသုကာလက်ရာ အကြောင်းတွေ ပြောတယ်။ ကျွန်မလည်း သိပ်စိတ်မဝင်စားလို့ ခေါင်းပဲ ညိတ်လာခဲ့တယ်။

ကျွန်မ သတိမထားမိခင်မှာပဲ အာကာ့လက်က ကျွန်မကို ချိတ်ထားတယ်။ လမ်းလျှောက်နေရင်း သူ့တင်ပါးကလည်း ကျွန်မတင်ပါးကို လာထိထိနေတယ်။ သူ့မျက်လုံးကလည်း နေဝင်ဆည်းဆာအောက်မှာ အရောင်တောက်နေတယ်။ သူရဲ့ အလွယ်တကူပြုံးလိုက်တာက ကျွန်မရင်ကို နွေးစေတယ်။ 

အာကာ့အရပ်က ကျွန်မထက် ၆ လက်မလောက် မြင့်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အရိပ်ထဲမှာတော့ လိုက်ဖက်ညီနေပါတယ်။ အာကာနဲ့တွဲပြီး လမ်းလျှောက်သွားရတာ ကမ္ဘာပေါ်မှာ သဘာဝအကျဆုံးလိုပါပဲ။ အဲဒီအခိုက်အတန့်လေး မပြီးဆုံးစေဖို့ ကျွန်မ ဆုတောင်းမိတယ်။အခန်းကိုရောက်တော့ အာကာက ကျွန်မ ကုတ်အကျီၤကို ချွတ်ပြီး တံခါးဘေးက စင်မှာ ချိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မီနီဘားကို သွားပြီး

" ဝိုင်သောက်မလား မဟေမာ"

" သောက်မှာပေါ့"

" အဖြူလား အနီလား"

" အနီပဲ ပေးပါ"

ကျွန်မ ပြတင်းပေါက်ဘေးမှာ ရပ်နေပြီး လန်ဒန်မြို့ရဲ့ အလှအပကို ခံစားနေမိတယ်။ ဖုန်းမြည်လာလို့ ကြည့်တော့ နွေးဆီကပါ။

" ဟေမာ ဒီည ကလပ်လိုက်ဦးမလား"

" ဒီညတော့ အဆင်မပြေဘူး။ မနက်ဖြန် တွေ့မယ်လေ"

" ဘာလဲ နင့်သူငယ်ချင်းအသစ်နဲ့ ကစားနေတာလား"

ကျွန်မ ရယ်မိတယ်။

" မနက်ဖြန် နင်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးဖို့ စီစဉ်လိုက်မယ်လေ နွေး။ အခု သူက ငါ့အတွက် ညစာချက်နေလို့"

" ကောင်းပါပြီအေ။ ပျော်ရွှင်ပါစေ"

အာကာကို ကြည့်တော့ သူက မျက်ခုံးပင့်ပြတယ်။ 

" ဆောရီး အာကာ။ နွေးက ငါ့ BFF မို့ပါ။ အလုပ်ပြီးရင် သွားသောက်နေကျ။ ဒီည မအားတဲ့အကြောင်း သူ့ကို ပြောတာ"

" သူငယ်ချင်းတွေက အရေးကြီးတယ်။ မဟေမာ့ အစီအစဉ် ပျက်သွားတာ ဆောရီးပါ"

" ရပါတယ် အာကာရဲ့။ နင် အားနာလို့ရှိရင် မနက်ဖြန်ည ငါတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့လေ"

" ဘယ်လိုငြင်းရက်မှာလဲ မဟေမာရယ်"

အာကာက ဝိုင်အနီ တပုလင်း ယူလာပြီး နှစ်ယောက်စာ ငှဲ့လိုက်တယ်။ 

" ချီးယားစ် TGIF ပါ အမ"

" ချီးယားစ် အာကာ၊ ဒီညအတွက် ကျေးဇူးနော်"

" ရပါတယ် အမ၊ ကျွန်တော် ညစာ သွားချက်ဦးမယ်"

အာကာ မီးဖိုခန်းထဲသွားပြီး ချက်ပြုတ်ဖို့ ပြင်ဆင်တယ်။

" အဖေက အချက်အပြုတ် ဝါသနာပါတယ်လေ။ တကယ်လို့ စီးပွားရေးသာ မလုပ်ဖြစ်ရင် စားဖိုမှူးလုပ်ချင်တာတဲ့။ ဒီကို မလာခင် အဖေ့ဆီက အချက်အပြုတ် သင်လာခဲ့တာ"

မီးဖိုခန်းအဝမှာ ရပ်ရင်း ကျွန်မမေးလိုက်တယ်။

" ဘာကူညီရမလဲ အာကာ"

အာကာက ခုံတလုံးဆွဲပေးရင်း

" ရပါတယ် အမ။ ဒီမှာထိုင် ဝိုင်သောက်ရင်း ကျွန်တော့်ကို အဖော်လုပ်ပေးရင် ရပါပြီ"

" အဆင်ပြေတာပေါ့ အာကာ"

နောက်တော့ အာကာက ကြက်သွန်နီလှီးနေတယ်။ 

" အမ အကြောင်းပြောပြပါလား"

" နင် ဘာသိချင်တာလဲ အာကာ"

" အမက ဘယ်လိုမျိုးလဲ"

ကျွန်မ ဝိုင်ခွက်ကို ငေးနေမိတယ်။

" ဖြေရခက်တဲ့ မေးခွန်းပဲ အာကာ"

ကျွန်မ သက်ပြင်းချမိတယ်။

" ပြောစရာ များများစားစား မရှိဘူး ထင်တယ်။ငါက လန်ဒန်မှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ သူတယောက်။ အလုပ်သွားတယ်။ ကလပ်တက်တယ်။ သောက်တယ်။ အခန်းသေးသေးမှာနေတယ်။ အနာဂတ်အကြောင်း မတွေးဘူး။ တွေးရင် စိတ်ဓာတ်ကျလို့"

" အဓိပ္ပာယ် မရှိတာ။ အမက အဲလိုပုံမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှုရှိတဲ့ မိန်းကလေးပါ"

ကျွန်မ ဝိုင်တကျိုက်မော့လိုက်ရင်း 

" ငါ့ဘဝက လှောင်အိမ်ထဲက ကြွက်လို ဒါမှမဟုတ် ကြိုးဆွဲရာက ရတဲ့ ရုပ်သေးလိုပါပဲဟာ။ နွေးတယောက်ပဲ ငါ့ကို အဖော်လုပ်မဲ့သူ ရှိတယ်"

အာကာက အာလူးတွေ ဆေးရင်း

" ကောင်လေးရော မရှိဘူးလား"

ကျွန်မ မချိတင်ကဲ ပြုံးလိုက်တယ်။

" ငါက အချစ်ရေး ကံမကောင်းဘူး။ ဒါကြောင့် တယောက်တည်း ပျော်ပျော်နေတယ်။ တခြားသူအတွက် ကိုယ့်ကိုကိုယ် အထိခိုက်မခံဘူး"

" အမက ချစ်ဖို့ ကောင်းပါတယ်။ အဲလိုလုပ်နေတာ အမအတွက် မကောင်းပါဘူး"

" အင်းးးအာကာ နင် ငါ့အကြောင်း သေချာမသိသေးလို့ ဖြစ်မှာပါ"

အာကာ့ဆီက မျက်နှာလွှဲပြီး အဝေးကို ကြည့်လိုက်တယ်။ မျက်နှာမှာတော့ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ပေါ့။

" အမက အရင်လိုပါပဲ သိပ်မပြောင်းလဲသွားပါဘူး"

" ပြောင်းပါတယ်"

" ထားပါတော့လေ"

" နင့်အကြောင်းလဲ ပြောပါဦး"

" အမ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ"

" အဲလို လွယ်လွယ်မပြောနဲ့"

အာကာ ခါကျက်ဥကို လှီးနေလက်စက ဓားချလိုက်တယ်။ 

" သက် အစိတ်လောက်မှာ ပျင်းလာတယ်။ ဘဝမှာ စိတ်ဝင်စားစရာက ဘာမှမရှိဘူး။ တွဲဖူးတဲ့ ကောင်မလေးတွေကလည်း ကျွန်တော့်ကို ချစ်တာထက် အဖေ့ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုကို စိတ်ဝင်စားတာကလား။ ဘဝရဲ့ ရည်မှန်းချက်တွေ ပျောက်နေတာလဲ ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီကိုလာခဲ့တာ။ မဆိုးပါဘူး။ ခုတော့ အမဝမ်းကွဲအတွက် ညစာချက်ပေးနေတဲ့ ၂၆ နှစ်သားလေးပေါ့"

" ဒါနဲ့ နင် ဘာတွေချက်နေတာလဲ အာကာ"

" အမ မြန်မာထမင်းဟင်း ငတ်နေတာမလား။ ကြက်သားအာလူးကို မဆလာအုပ်မယ်။ အစိမ်းကြော်လေးနဲ့ပေါ့။ ထမင်းစားပြီးရင် သောက်ဖို့ ဝိုင်ရှိတယ်လေ"

" နင့်ကို ထမင်းချက်ခန့်မှ ထင်တယ်"

" ဘာလို့လဲ"

" Fast food တွေ စားရတာ မုန်းလှပြီ။ ချက်ဖို့လည်း အချိန်မရဘူး။ ချက်လည်း မချက်တတ်ပါဘူးဟာ။ အိမ်က မီးဖိုခန်းကလည်း ကျဉ်းတယ်"

" အမအတွက်ဆို ကျွန်တော် စားတော်ကဲလုပ်ပေးပါ့မယ်။ အမ လိုအပ်ချိန်တိုင်းပေါ့"

" မဖြစ်နိုင်တာကို ကတိမပေးစမ်းပါနဲ့ အာကာရယ်။ ငါက ညတိုင်းလာစားမှာနော်"

" အခန်းအပို ရှိတယ် လာနေပါလို့ အမကို ပြောသားပဲ"

ဝိုင်ခွက်ကို လှုပ်သောက်ရင်း အာကာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ လှီးတာကြည့်နေမိတယ်။ 

" လန်ဒန်မှာ နေရတာ မလွယ်ပါဘူး"

" ကျွန်တော်နဲ့ လာနေပါလား။ စိတ်ပြေလက်ပျောက်ပေါ့"

ပြောရင်း အာကာက ကျွန်မကို ငေးကြည့်နေတော့ ကျွန်မလည်း ရှက်သွေးဖြာမိတယ်။

ချက်ပြုတ်ပြီးတော့ အာကာ ရေချိုးတယ်။ နောက် ကျွန်မတို့ ညစာအတူစားကြတယ်။ မြန်မာထမင်းဟင်း မစားရတာကြာနေလို့လား မသိဘူး။ စားလို့တော်တော်ကောင်းတယ်။ ဗိုက်တင်းအောင်စားမိတယ်။ ပန်းကန်တွေတော့ ကူသိမ်းပြီး ဆေးပေးလိုက်တယ်။ 

အားလုံးပြီးတော့ ဝိုင်ခွက်ကိုယ်စီကိုင်ပြီး အိမ်ရှေ့ဆိုဖာမှာ ထိုင်ကြတယ်။ ဝိုင်တန်ခိုးကြောင့် ကျွန်မ ရီဝေဝေပါပဲ။ အာကာနဲ့ အတူရှိနေတာ နွေးထွေးလုံခြုံသလိုပါပဲ။ အခန်းက လေဝင်လေထွက်ကောင်းပြီး အလင်းရောင်လဲရတယ်။ စိတ်ကူးကွန်ယက် ဖြန့်ကျက်နေတုန်း

" ဆောရီး အာကာ။ ဘာပြောလိုက်တာလဲ"

အာကာ တခုခု ပြောလိုက်သလို ထင်လို့ မေးကြည့်တယ်။

" အမ ဘာစားချင်သေးလဲ။ ကော်ဖီသောက်ဦးမလားလို့"

" ကျေးဇူး အာကာ။ မသောက်ချင်သေးဘူး။ ငါ ဒီနေ့ တကယ်ပျော်ရပါတယ်"

" အမကြည့်ရတာ တကယ်ပျော်နေပါတယ်"

" အင်း ဟုတ်တယ်။ အခန်းက ကောင်းတယ်။ ဆိတ်ငြိမ်တယ်။ အစားအသောက်လဲ ကောင်းကောင်းစားရတယ်။ ဝိုင်နဲ့ ဧည့်ခံတယ်။ ငါ ပျော်တာပေါ့"

အာကာက ဝိုင်ပုလင်းယူပြီး ထပ်ငှဲ့ပေးတယ်။ 

" ကျေးဇူးပါ အာကာ"

" ဒါနဲ့ အမကို ကြည့်ရတာ အဖော်လိုနေသလိုပဲ။ စတာမဟုတ်ဘူးနော်"

" အင်း နင်မှန်ပါတယ် အာကာ။ နွေးကိုလည်း အချိန်တိုင်း ဒုက္ခပေးမနေချင်ပါဘူး။ ငါ့နားမှာ ဘယ်သူမှ မရှိတာကြာပြီ။ ရည်းစားထားရတာ ဘယ်လိုလဲတောင် မေ့နေပြီ"

" ဒီမှာ တယောက်တည်းနေရတာ အမ ခက်ခဲမှာပေါ့"

" ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ လန်ဒန်မှာ ငါတယောက်တည်း အထီးကျန်နေရတယ်။ သူများတွေအတွက် ပျော်စရာပေါ့။ နွေးက အကောင်းဆုံး သူငယ်ချင်းပါပဲ"

" အခုထိပေါ့" 

အာကာက ပြုံးရင်း မေးတယ်။

" ဟုတ်တယ် အခုထိပဲ"

" ဝရန်တာ သွားထိုင်ကြမလား"

" ကောင်းသားပဲ။ လန်ဒန်ရဲ့ ညအလှကို ခံစားကြတာပေါ့"

ကျွန်မတို့ ဝရန်တာကနေ မြို့ပြရဲ့ ညအလင်းကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ရာသီဥတုကလည်း အေးမြနေတော့ ကျွန်မ ကုတ်အင်္ကျီကို ထပ်ဝတ်တယ်။ အာကာက သူ့မာဖလာကို တခါထပ်ပတ်ပေးတယ်။ သူကတော့ အနွေးထည် ဝတ်တယ်။ 

" လန်ဒန်က ညဆို အရမ်းလှတာပဲ"

" ရန်ကုန်လဲ လှပါတယ် မဟေမာ"

" ကြည့်တဲ့သူပေါ် မူတည်မှာပေါ့ အာကာရယ်"

" စကားမစပ် အမမှာ ချစ်သူမရှိဘူးဆိုတာ ကျွန်တော် သိပ်မယုံချင်ဘူး"

" မနောက်ပါနဲ့ ငါ့မောင်"

" အတည်ပြောတာ။ အမက ရုပ်လဲချောပါတယ်။ အမ တကိုယ်တည်း ဘာကြောင့်နေနေလဲ ကျွန်တော် နားမလည်ဘူး"

" နွေးမခေါ်ရင် ငါက စာအုပ်တွေနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်လေ့ရှိတယ်။ အလုပ်က တဖက်နဲ့။ ပြန်လာရင် ဖတ်ဖတ်မောနေပြီ။ အပြင်ထွက်ဖို့ အားတောင်မရှိဘူး။ ပြီးတော့ ငါ့လို ငမွဲကို ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်ပါဘူး"

" ဒီနေ့တော့ အမမှာ အချိန်ပိုတွေ အများကြီးပါ" 

အာကာက ကျွန်မကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောတယ်။

" ဒါက မတူဘူးလေ။ နင်က ငါ့မောင်ကိုး"

" ထားပါတော့။ ကျွန်တော် ငယ်ငယ်တုန်းကနဲ့ အခု သိပ်မကွာဘူး မဟုတ်လား အမ"

" နင် အခု ဆွဲဆောင်မှု ပိုရှိလာတယ်"

ကျွန်မပါးစပ်က လွှတ်ခနဲ ထွက်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အာကာက ရယ်လိုက်တယ်။ 

" အလှအပဆိုတာ ကြည့်တဲ့သူရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာပါပဲ" 

ဝိုင်သောက်ရင်း အာကာက ပြောတယ်။

" ဒါပေမဲ့ အမ မြှောက်လုံးပင့်လုံးအတွက် ကျေးဇူးပါဗျာ"

" ငါ ရိုးရိုးသားသား ပြောတာပါ။ ငါ့ပါးစပ်က လက်လွှတ်စပယ် ပြောတတ်ပေမဲ့ အမှန်တွေပဲ။ နင်က ကြည့်ကောင်းတယ်။ နွေးတောင် နင့်ကို စိတ်ဝင်စားနေတာ။ လန်ဒန်က တခြားကောင်မလေးတွေလည်း အဲလိုပဲနေမှာ"

" တကယ်လို့ မထင်ပါဘူးဗျာ"

အာကာက ကျွန်မပြောတာကို သဘောကျနေတယ်။ ရုတ်တရက် နှစ်ယောက်လုံး တိတ်နေမိတယ်။ နောက်တော့ အာကာက ကျွန်မကို ဖက်လိုက်တယ်။ ကျွန်မ ခိုက်ခိုက်တုန်နေတယ်။ 

" အမ အဆင်ပြေရဲ့လား"

" ပင်ပန်းနေလို့ပါ"

ကျွန်မ ခေါင်းကို အာကာ့ပခုံးပေါ် မှီထားလိုက်တယ်။ သက်တောင့်သက်သာ ရှိသလို ကြည်နူးမိတယ်။ ကျွန်မရဲ့ ရူးမိုက်မှုကို ကျွန်မ အလိုလိုက်နေမိတယ်။ 

" ရင်ဖွင့်ချင် ဖွင့်လို့ရတယ်နော် အမ"

ဟိသရိုးမှာဆင်းမဲ့ လေယာဉ်တစင်း ကျွန်မတို့ပေါ်က ဖြတ်ပျံသွားတယ်။ ကျွန်မ အာကာကို ကြည့်ရင်း

" ဒီညအတွက် ကျေးဇူးပါ အာကာ။ နင်ကြောင့် ဒီနေ့ဟာ အဓိပ္ပာယ်ရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ အိမ်ပြန်ရဦးမယ်"

" လုပ်ပြန်ပြီ အမကလဲ။ အခန်းအပိုက အမအပိုင်ပဲ"

" ငါ့မှာ အဝတ်အပို မပါခဲ့ဘူး"

" တီရှပ်နဲ့ ထရက်ဆုဘောင်းဘီ ငှားမယ်လေ"

အာကာက ကျွန်မ မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်းပြောတယ်။

" ကောင်းပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ မနက်စာအတွက်ရော ဘာရှိလဲ"

" လမ်းဟိုဖက်ခြမ်းမှာ စတိုးရှိတယ်။ အမကြိုက်တဲ့ မနက်စာ အဆင်ပြေမှာပါ"

အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာကြပြီး ဆိုဖာမှာ ထိုင်တယ်။ အာကာက ဝိုင်ထပ်ဖြည့်ပေးပြီး စကားစတယ်။

" ဒါနဲ့…"

" ဒါနဲ့…ဘာလဲ နင့်မှာ ပြောစရာကုန်ပြီမလား။ ငါက တနေကုန် ဒုက္ခပေးနေတာ"

" ဒုက္ခပေးတယ် မခေါ်ပါဘူး။ ကျွန်တော် ပျော်ပါတယ် အမရဲ့"

" နင် ပြောသလိုပါပဲ။ ငါလည်း ထူးဆန်းနေတာ နင့်မှာ ကောင်မလေး မရှိတာကို"

" ကျွန်တော်က အချစ်ရေးမှာ ကံမကောင်းတာပါ။ တကယ်ချစ်တာထက် ချူစားချင်တဲ့သူက များတယ်လေ"

အာကာက သက်ပြင်းချရင်း ပြောတယ်။

" လန်ဒန်မှာလည်း အဲလိုကောင်မလေးတွေ နင်တွေ့မှာပါ"

" အမကရော"

" ငါက ငါ့အတွက်ငါ ရှင်းတယ်။ ဖရီးကြိတ်တဲ့သူကို မုန်းတယ်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် တာဝန် ယူသင့်တယ်လေ"

" အင်းးးအမ။ ဒီနေ့ အမကို စော်ကားသလိုများ ဖြစ်သွားလား"

" မဖြစ်ပါဘူး။ နင်က ဆင်းရဲတဲ့ ငတ်နေတဲ့ အမကို ပြုစုတာလေ"

အာကာက ရယ်တယ်။ ကျွန်မလည်း သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးဖြဲဖြဲ လုပ်နေလိုက်တယ်။ ခြေထောက်ဆန့်ပြီး ဆိုဖာကျောမှီပေါ် ခေါင်းတင်တယ်။ စကားပြောနေရင်း သူ့ကို မြင်နေရအောင်ပါ။ 

" တချို့မိန်းမတွေက ညံ့တယ်။ နင်က ကြင်နာတတ်တယ်။ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တယ်။ နင့်လိုလူမျိုးရှာတွေ့ဖို့ မလွယ်ဘူးလေ"

ကျွန်မ ရှက်ရှက်နဲ့ ပြောချလိုက်တယ်။

" ကျွန်တော်က အဲလောက်မဟုတ်ပါဘူး"

" ယောက်ျားတော်တော်များများ နင့်လို့မဟုတ်ဘူး။ ကုတင်ပေါ် မရောက်ခင်အထိတော့ နူးညံ့ကြင်နာကြပါတယ်။ နောက်တော့…"

" အမ လိုချင်တာ အဲဒါမဟုတ်ဘူးလား"

" နင်ကရော"

" ကျွန်တော်က ခင်ခင်မင်မင် ရင်းရင်းနှီးနှီး ရှိမဲ့သူမျိုး လိုချင်တာ။ ယုံကြည်လို့ရမဲ့သူမျိုးပေါ့"

" တွေ့လား အဲလိုသူမျိုး ရှာရခက်တယ်"

" အမ စိတ်ကူးထဲက ချစ်သူက ဘယ်လိုမျိုးလဲ"

" နင် ဒီနေ့ ငါ့ကို လုပ်ပေးသလိုမျိုးပေါ့"

" အဲဒါ အမကို ဂရုစိုက်တာပါ"

" နင့်ကိုနင် ဘယ်လောက်တော်လဲဆိုတာ နင်မသိသေးဘူးပဲ အာကာ။ လူကြီးဆန်တယ်။ ကြင်နာတတ်တယ်။ ပေးဆပ်ချင်တာပဲ ရှိတယ်"

" အမ ကျွန်တော့်ကို အထင်ကြီးလွန်းနေပြီ"

" မဟုတ်ဘူး အာကာ" 

ကျွန်မ အာကာ့လက်ကို ကိုင်ရင်း ငြင်းလိုက်တယ်။ 

" ငါက နင့်အမ။ နင်က ငါ့အပေါ် ကောင်းပါတယ်။ နင့်ပုံစံ ဟန်ဆောင်ထားတဲ့ပုံမျိုး မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ်။ နင်က လူကောင်း တယောက်ပါ"

အာကာက ဝိုင်တကျိုက် သောက်ပြီး ဝိုင်ခွက်ကို ငေးကြည့်နေတယ်။ 

" နင့်လိုလူမျိုး များများရှိပါစေလို့ ငါ ဆုတောင်းပါတယ်" 

ကျွန်မ သက်ပြင်းချရင်း ရေရွတ်လိုက်တယ်။ 

" ကျွန်တော်လည်း အမလိုမျိုး မိန်းကလေးများပါစေ ဆုတောင်းပါတယ်" 

အာကာက ပြုံးရင်း ပြန်ပြောတယ်။

" ဘာလဲ အာကာ အိမ်တွင်းပုန်း ငမွဲ အနာဂတ်ဆိုတာ ဘာမှန်း မသိတဲ့သူတွေလား"

" နွေးထွေးကြင်နာပြီး ရုပ်ရော စိတ်ပါလှတယ်လေ"

" ကဲ ဘယ်သူက အထင်ကြီးလွန်းနေတာလဲ"

" ကျွန်တော် ကွဲကွဲပြားပြား မြင်နိုင်ပါတယ်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မနှိမ့်ချပါနဲ့။ အမက ပြည့်စုံပါပြီးသားပါ"

" အပြောလွယ် အလုပ်ခက်တယ် အာကာ"

ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ငြိမ်နေပြီးနောက် အာကာက

" ကော်ဖီသောက်မလား အမ"

" ငါ ရေချိုးချင်တယ်။ တနေကုန် နေရတာ နုံးနေပြီ"

" ရေချိုးခန်းမှာ ရေပူရေအေးရှိတယ်လေ"

" ဘယ်မှာလဲ"

" ကျွန်တော် လိုက်ပြမယ်လေ"

အာကာက ကျွန်မလက်ကို ဆွဲပြီး သူ့အခန်းထဲ ခေါ်သွားတယ်။ ရေချိုးခန်းကို ဖွင့်ပြီး 

" ဒီမှာ အမ"

" ရေချိုးခန်းမဟုတ်ဘူး။ ရေကူးကန်လိုပါပဲလား"

" အမ စိတ်ကြိုက်ချိုးလို့ရတယ်။ ကျွန်တော် တဘက်သွားယူလိုက်ဦးမယ်"

" နင် ချောင်းမကြည့်နဲ့နော်"

ရေချိုးခန်းတံခါးကို ပိတ်ရင်း ကျွန်မ အာကာ့ကို စလိုက်တယ်။

" ညအိပ်ဝတ်စုံကို ကုတင်ပေါ် တင်ခဲ့မယ်"

အာကာက ပြုံးပြီး ပြန်ပြောတယ်။ အခန်းအပြင် ထွက်သွားတဲ့ သူ့ခြေသံကို နားထောင်တယ်။ ပြီးမှ ကျွန်မ ခြေဆန့်လက်ဆန့်လုပ်ပြီး ရေပူရေအေးကို စမ်းကြည့်တယ်။ ကျွန်မ အကျီၤနဲ့ စကပ်ကို ချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းက တန်းမှာ ချိတ်ထားတယ်။ မနက်ကျ ပြန်ဝတ်လို့ရအောင်ပါ။ ဘရာနဲ့ ပင်တီကို ထပ်ချွတ်ပြီး bathtub ဘေးတဖက်မှာ ပုံထားလိုက်တယ်။ 

bathtub ထဲ ရေဖြည့်ပြီး စိမ်တယ်။ ရေပူရေအေးမျှအောင် ရောထားတော့ ဇိမ်ကျနေပါတယ်။ ကျွန်မ အခန်းမှာ bathtub မရှိတော့ ဒီလို ဇိမ်မကျပါဘူး။ ကိုယ်ကို ခပ်လျောလျောလုပ်ပြီး ရင်သားတွေမြုပ်အောင် စိမ်လိုက်တယ်။ ဘရာတနေကုန်ဝတ်ထားတော့ ရင်သားတွေလဲ နည်းနည်းနာနေတယ်။ ဧည့်ခန်းကနေ သီချင်းသံတိုးတိုး ကြားရတယ်။ အာကာက နန်းဆုရတီစိုးရဲ့ ရူးအောင်ချစ်ရသူ သီချင်းကို နားထောင်နေတယ်။ သီချင်းတွေနဲ့ ပတ်သက်ရင် ကျွန်မ သိပ်မသိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သီချင်း နားထောင်ရတာကို သဘောကျပါတယ်။

ကျွန်မ လက်မောင်း၊ ရင်သားနဲ့ ပခုံးတွေကို ညင်ညင်သာသာ နှိပ်ပေးရင်း တနေ့တာ အမောတွေကို စီးမျောလိုက်တယ်။ ဆပ်ပြာဖြေးဖြေးတိုက်တယ်။ လက်မောင်းမှာ ကျက်သီးထသွားတာကို ကြည့်ရင်း ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေ လိမ်းကျံတယ်။ ကျွန်မလက်က အောက်ပိုင်းကို ရောက်သွားတယ်။ အစကတော့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်မလို့ပါပဲ။ ဝိုင်သောက်ထားလို့ပဲလား မသိ။ ကျွန်မ သတိမထားမိခင်မှာပဲ နွမ်းနွမ်းလျလျ နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ စောက်စိလေးကို ပွတ်သပ်နေမိပါတော့တယ်။ လုပ်နေတုန်းမှာပဲ ကျွန်မ ဘယ်လောက်ရမက်ကြီးလဲ ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတယ်။

bathtub ကိုမှီလိုက်ပြီး အသက်ကို ဖြေးဖြေးရှူထုတ်လိုက်တယ်။ ခြေထောက်ကို ကားပြီး ညာဖက်လက်ညှိုးနဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ပွတ်တယ်။ ပြီးတော့ အထုတ်အသွင်း လုပ်တယ်။ အသက်ရှူတာ ပိုပြင်းလာတယ်။ လည်ချောင်းထဲက ညည်းတယ်။ လက်ကလည်း ပိုးသားလို နူးညံ့တဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ တင်းကျပ်တဲ့ ကြွက်သားတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားရင်းနဲ့ပေါ့။ ဘယ်ဖက်လက်ညှိုးနဲ့ စောက်စိကို ပွတ်ချေနေလိုက်တယ်။ ညာဖက်လက်ခလယ်ကိုပါ အထုတ်အသွင်းလုပ်တယ်။ ယောက်ျားတယောက်ရဲ့ လီးနဲ့ အလိုးခံနေရတယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်နေလိုက်တယ်။

တကယ်တော့ ကျွန်မ အလိုးမခံရတာ ကြာလှတော့ လီးရဲ့အရသာကို မေ့လုမေ့ခင်ပါပဲ။ ကျွန်မ အနေနဲ့ လီးကို ဆာလောင်မွတ်သိပ် တမ်းတနေမိတယ်။ ယောက်ျားတယောက်နဲ့ နို့တွေ ရင်ဘတ်တွေကို နမ်းတာနဲ့ လိုးဆောင့်တာတွေကို အငမ်းမရလိုချင်နေတယ်။

ကျွန်မ တကိုယ်လုံး ခိုက်ခိုက်တုန်ရီနေတယ်။ ဆံပင်တွေက ရေထဲဝဲကျနေတယ်။ အခုချိန်မှာ မြန်မြန်အထွဋ်အထိပ် ရောက်သွားဖို့ပဲ မျှော်လင့်နေတယ်။ တငြိမ့်ငြိမ့် တသိမ့်သိမ့်နဲ့ အသက်ရှူသံတွေက လက်ချောင်းတွေ အဝင်အထွက်နဲ့အတူ မြန်လာတယ်။ ဗိုက်က ကြွက်သားတွေလည်း အလျော့အတင်း ဖြစ်လာတယ်။ ပါးစပ်ကို အတင်းစေ့ပိတ်ပြီး မအော်မိအောင် ချုပ်တည်းထားရတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်မ အကြောအခြင်တွေ ပြေလျော့သွားပြီး နုံးချိချိနဲ့ bathtub ကို မှီထားလိုက်တယ်။ 

ကျွန်မ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တဲ့သူကတော့ သူ ပါပဲ…



အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>



Print Friendly and PDF

No comments:

Post a Comment