မြစ်တစ်စင်း၏ ပဉ္စလက် အပိုင်း ( ၅ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
ရေးသားသူ - Silver Moon
“ ဝင့် လုပ်ပေးရမှာလေ.. ကျနော် အားရှိအောင်.. ဟုတ်ဘူးလား..”
“ ဒါပေါ့.. တို့က နာနာလေးနဲ့ နက်နက်လေးမှ ကြိုက်တာ ဆိုတော့..”
တကယ်တမ်း သူ့ဟာကြီးက ဘာမှ မလုပ်ရသေးခင်မှာတင် ဝင့် လက်သီးဆုပ် နှစ်ပြန်စာလောက် ရှိနေပြီ။ တကယ်က အားအင် ပြည့်သွားလို့ကတော့ နက်ရုံမက သားအိမ်ပါ ပေါက်ထွက်သွားမလား မသိ။ ဝင့် တစ်ယောက် ကိုယ့်အတွေးကိုယ် ကြက်သီးထမိရင်း လီးညိုကြီးကို ငုံလိုက်သည်။ ငံမြမြ အရသာလေးနှင့် အီမွေးသော ရနံ့တစ်မျိုးက နှာခေါင်းဝမှသည် လည်ချောင်း တလျှောက် တိုးဝင်လာပြီး အဖုတ်ထဲမှ အရည်တောက်တောက်ကျအောင် မီးမြှိုက်လေတော့သည်။
ခင်ပွန်း ဖြစ်သူကိုလည်း တစ်ချက်မျှပင် လှည့်မကြည့်မိတော့။ မင်းထိုက် ပေါင်ရင်းနှစ်ဘက်ကို အသေအချာကိုင်ပြီး လီးကြီးကို ပါးစပ်နှင့် အပြည့် ငုံလိုက်ကာ ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်၍ အားပါးတရ စုပ်ပေးလိုက်တော့သည်။
တကယ့်ပွဲ ခုမှ စ ပြီပဲ။ ဇနီးဖြစ်သူနှင့် ချာတိတ်လေး၏ မြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်း ကိုသန့်စင် ရင်ထဲတွင် တရုတ်နဂါးပွဲမှ ဗုံသံများလို ဆူညံနေတော့သည်။ ကိုယ်တစ်ကိုယ်တည်းမှာပင် စိတ်ခံစားချက်က နားလည်ရ ခက်လောက်အောင်ကိုပဲ ကမ္ဘာနှစ်ခု၏ အစွန်းတစ်ဘက်စီ၌ ပြေးလွှားရင်း ယောက်ယက် တ်လျက်။ သူစိမ်းယောင်္ကျား တစ်ယောက်၏ လီးကို မိမိ ချစ်ဇနီးလေးက စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်ပေးနေသည်။
ငါ့ မိန်းမ.. ငါ့ မယား.. ငါ့သားနဲ့ ငါ့သမီးရဲ့ အမေ.. အိုးး.. တကယ်ကြီးပါလား.. သူများ လီးကို စုပ်ပေးနေလိုက်တာများ အငမ်းမရ.. လီး တစ်ချောင်းလုံး မြိုချတော့မယ့် အတိုင်းကို ပယ်ပယ်နှယ်နှယ်ကြီးပါလား.. ….. ဟူးး.. အတွေးက မွန်းကြပ် သလိုလို ပင်ပန်း လာသလိုလို။ သို့သော် လက်များကတော့ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချပြီး ငယ်ပါကို ကိုင်ဆုပ်မိတော့သည်။ ဝင့် ရယ်.. လှ လိုက်တာ..
သူများ လီးကို စုပ်ပေးနေတဲ့ ငါ့မိန်းမ မျက်နှာလေးက ပန်းရောင် သန်း လို့.. ဟိုကောင့် လီးကြီးကလည်း ကြီးလွန်းနေသလား.. ငါ့ မိန်းမလေး မချိမဆန့် ဖြစ်နေရှာမလား.. လည်ချောင်းထဲ အထိများ ထိုးမိနေမလား မသိပါဘူး.. …….. … အိုးး.. ငါ့ လီး.. အင်းး.. ။ ကိုသန့်စင် တစ်ယောက် စိတ်ထဲလည်း ဂယောက်ဂယက်၊ ထောင်ထလာသည့် ညီတော်မောင် ကလည်း မိုးမျှော်လုမတတ်.. ။
“ အီးး.. ရပြီ.. တော်ပြီ ဝင့်.. ကောင်းလွန်းတယ်ဗျာ.. လီး စုပ်တဲ့နေရာမှာတော့ တကယ့် ဆရာပဲ.. ကြည့်ရအောင်လေ.. ကျနော် လိုးတာ ခံရရင်ရော ဝင့် ဘယ်လောက် ဆရာကျဦးမလဲ..”
ချာတိတ်က ပြောပြီး ဝင့်ကို ဆွဲထူသည်။ တစ်ချက် ယိုင်သွားသော ဝင့် ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ရင်း ထိန်းလိုက်၏။ ပြီးတော့ လီး စုပ်ထားသည့် နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးကို နမ်းသည်။
လက်များက ဘရာချိတ်ကို ဖြုတ်ချလိုက်ပြီ။ နောက်ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်ရင်း ရင်ချင်း အပ်ကာ အနမ်းမိုး ရွာနေကြ၏။ စူဖြိုးတင်းရင်းဆဲ ဖြစ်သော ဝင့် နို့အုံ လှလှလေးတွေကို သူ့ ရင်အုပ် ကြွက်သားကြီးများနှင် ပွတ်ဆွဲပေးနေသည်။ ဝင့် ခြေချောင်းနှစ်ခုကြားထဲ သူ့ ခြေထောက် တစ်ဘက် ထိုးသွင်းလိုက်၏။ခြေနှစ်ဘက်ကို ဘေးသို့ နှင့် ဆွဲ ကား လိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဝင့် စီးထားသည့် ဒေါက်မြင့် ဖိနပ်၏ ကျေးဇူးကြောင့် ချစ်ရည်တို့ ရွဲအိုင်နေသည့် ပင်တီ ဂွကြားလေးက သူ့လီး ငေါက်တောက်ကြီးနှင့် တည့်တည့်။
ပင်တီကို မချွတ်သေးဘဲ အဖုတ်လေး တည့်တည့် လီး ထိုးသွင်းထားပြီး တစ်ချက်ချင်း ညှောင့်ရင်း နှုတ်ခမ်းများကို စုပ်နမ်းနေသည်။နောက်ကျောကို ပွတ်နေသည့် လက်တစ်ဘက်က နို့အုံတွေပေါ် ရောက်လာပြီ။ ကျန်တစ်ဘက်က တင်စိုင် ထွားထွားကို ညှစ်နယ် လျက်။ ခဏ ကြာတော့ သူ ဝင့်ကို ဖက်ထားသည့် လက်များ ဖယ်လိုက်သည်။ လူချင်း အသာ ခွာလိုက်ပြီး လက်တစ်ဘက်နှင့် လီးကြီးကို ကိုင်ကာ ဝင့်အား ချိန်ဆ ပြရင်း ပြောသည်။
“ ဝင့်.. ခံနိုင်မယ် ထင်လား ကျနော့် ကောင်ကြီးကို..”
ဝင့်လည်း ခေါင်းလေး မော့ခါလျက် ခပ်တိုးတိုးရယ်ရင်း
“ မပြောတတ်သေးဘူးလေ..” ဟု ပြောလိုက်၏။
“ ကျနော်ကတော့ သိချင်နေပြီ.. ဝင့် စောက်ဖုတ်လေး ဘယ်လောက် စီးပိုင်နေမလဲ.. စောက်ရည်တွေတော့ ရွှဲအိုင်နေပြီ သိတယ်..”
ပြောရင်း ဝင့်ကို ကုတင်ပေါ် အသာ လှဲချပေးလိုက်၏။ ဝင့်လည်း သူ့မျက်နှာကို ငေးရင်း ဟင်းလင်းပွင့်နေသည့် ရင်စိုင်ထက်ဆီမှ နို့သီးလေးများကို လက်တစ်ဘက်နှင့် ဘာသာ ညှစ်ချေနေမိသည်။ မိမိပေါ် အသာ ခွ မိုးပြီး နေရာယူလိုက်သည့် အချိန်၊ ထိပ်ဖူးကားကားနှင့် လီးကြီးက လေးလံလှစွာ ယိမ်းထိုးနေသယောင်။
ဝင့် ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲထောင်ကားလိုက်ပြီး အဖုတ်လေးကို ပင်တီပေါ်မှနေ၍ အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စိုရွှဲနေသော ဇာပင်တီလေးအောက်မှ အဖုတ်လေးက ဟစိစိနှင့် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့အောင် ယားလာသည်။ ဝင့် စိတ်ထဲတွင် အဖုတ်တွင်းမှ အရည်များ စီးကျလာသည့် အသံကိုပင် ကြားနေရယောင် ထင်မှတ်မှားလာမိသည်။
အိုးး.. ငါ့ မိန်းမ စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်နေပြီ.. ဟူးး.. ငါ့ မိန်းမလေး.. အရမ်း ခံချင်နေရှာရောပေါ့.. ကိုသန့်စင် မျက်တောင်ခတ်ဘို့ပင် မေ့နေမိသည်။ကြည့်နေတုန်းပဲ မင်းထိုက်လက်က ပင်တီ ဂွကြားထဲ တိုးဝင်သွားကာ ဇာပင်တီလှလှလေးကို ဆောင့်ဆွဲ ဖြဲချလိုက်တော့၏။
ဝင့် ထံမှ အို့.. ဟူသော အသံလေး သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရပြီး အံ့သြသွားဟန်ဖြင့် လက်ကလေး တစ်ဘက်ကို ကိုက်လိုက်သည်။မင်းထိုက်က ကုတင်ပေါ်မှ ပြန်ဆင်းလာပြီး ကိုသန့်စင်ဆီ လျှောက်လာသည်။ လက်ထဲတွင် စိုရွှဲ နွမ်းဖတ်နေသော ဇာပင်တီ အပြဲလေး။ ထိုပင်တီလေးကို ကိုသန့်စင် မျက်နှာရှေ့ အသေအချာ လာပြရင်း မင်းထိုက် ပြောလိုက်သည်။
“ ဝင့်က အကို့ မိန်းမပါ.. ဒါပေမယ့် ဒီညအဘို့တော့ သူက my woman.. ဒီည ဝင့်ကို ကျနော် ပိုင်တယ်..”
ပြုံးပြုံးလေး ပြောလိုက်သည့် မင်းထိုက် မျက်နှာပေးက ကိုသန့်စင်ကို ရင်းနှီးမှု အပြည့်ပါနေသလို သူ သုံးဆောင် ရတော့မည့် အစားကောင်းလေးအတွက် ကျေနပ်အားရစွာ ကျေးဇူးတင်နေပုံလည်း ပေါက်သည်။ ကိုသန့်စင်လည်း အီလည်လည် မျက်နှာကြီးနှင့် ရယ်ကျဲကျဲ လုပ်ရင်း
“ အေး.. အေး ပါ ကွာ..”
ဟု ပြန်ပြောလိုက်သည်။ ကိုသန့်စင် စကားဆုံးတော့ မင်းထိုက်က ခါးညွှတ်လျက် အလေးပြုသလို နှုတ်ဆက်ရင်း
“ အွမ့်.. အကို့အတွက်..”
ဟုဆိုကာ သူ ဆွဲဖြဲလိုက်သော ဝင့်ပင်တီလေးကို ဇစ်ပွင့်နေသည့် ကိုသန့်စင် ဂွကြားပေါ်တည့်တည့် တင်ပေး လိုက်သည်။ အော်.. အေး.. ဒါလေး.. ဒါလေးကတော့ ငါ့ အတွက်ပေါ့.. အဟီးး.. ကိုသန့်စင် တွေးမိသော်လည်း နှုတ်ကတော့ မပြောဖြစ်လိုက်။ ပြောရန်လည်း အချိန် မရလိုက်။ ချာတိတ်က ဝင့် ရှိရာ ကုတင်ဆီ ပြန်ရောက်သွားပြီ။
ကုတင်ပေါ် ရောက်သည်နှင့် ဘာစကားမှ ပြောမနေတော့ပဲ ဝင့် ခြေနှစ်ချောင်းကြားတွင် အကျအန နေရာယူကာ အဖုတ်လေးကို ကိုင်ဖြဲပြီး သူ့ လီးကြီးကို ခေါင်းတည်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး ရမ္မက်ခိုးဝေသော အကြည့်များ ဖလှယ်ကြရင်း၊ အပြန်အလှန် စိန်ခေါ်နေသလို ပြုံးမိကြသည်။ တေ့ထားသော လီးကို တစ်ချက်တည်းနှင့် တဆုံး ဆောင့်သွင်းလိုက်၏။
ဝင့် တစ်ယောက် အားးး… ဟု အသံရှည်အော်ညည်းကာ ထွန့်ထွန့် လူးသွားသည်။ လီး တုတ်တုတ် အရှည်ကြီးနှင့် တစ်ချက်တည်း တဆုံး ဆောင့်သွင်းလိုက်ခြင်းမို့ မျက်စိတွေ ပြာဝေသွားပြီး နာလည်း နာသွားသည်။ မျက်ရည်ကြည်လေးများပင် ဝေ့တက်လာပြီး လူတစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလိုလို အကြောဆွဲ သလိုလိုနှင့် ဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ လီးကြီးက အဖုတ်လေးထဲတွင် တနင့်တပိုး ပြည့်နေပြီး တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်နေ၏။ ဒါကိုကပဲ ဝင့်အတွက် အရသာကောင်း ဖြစ်နေ၏။
မင်းထိုက်ကလည်း လီးကို ပြန်ဆွဲမထုတ်ဘဲ ဆီးခုံနှစ်ခုကို အားကုန် ဖိကပ်ပြီး ထိုးနှစ် ပေးထားလိုက်သည်။ အဖုတ်စီးစီးလေးက နာပင်နာသွားပုံ ရသော်လည်း မိမိ အတံကြီးကို တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် အငမ်းမရ ညှစ်နေဆဲ။
တုန်ရီ မူးမိုက်သွားသော ဝင့်အား အလန့်ပြေသွားအောင် ခေတ္တ အချိန်ပေးသည့် အနေဖြင့် နို့လေးများကို ခပ်ဖွဖွ စို့ပေး နေလိုက်သည်။ ဝင့် အသက်ရှုသံ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားတော့မှ လှုပ်ရှားမှုကို ပြန် စ သည်။ တိတ်ဆိတ်နေသော အခန်းထဲတွင် အရည်တွေ ရွဲနေသည့် စောက်ဖုတ်လေးထဲ လီးဝင်ထွက်သံများ၊ မင်းထိုက်၏ အားယူသံများနှင့် ဝင့် ထံမှ တအင့်အင့် ညည်းရှိုက်သံများ စီးချက်ကျစွာ ထွက်ပေါ်နေပြီ။ မြင်ကွင်းကို မျက်တောင် မခတ်စတမ်း ငေးကြည့်နေသည့် ကိုသန့်စင် တစ်ယောက်လည်း ဝင့် ပင်တီလေးကို နှာခေါင်းဝတွင် ကပ် ရှုရင်း လက်က လီးကို ကိုင်ကာ ခပ်ဆဆ ဂွင်းတိုက်တော့သည်။
တကယ်ပဲ ငါ့ ကို ရှေ့ထားပြီး ငါ့ မိန်းမကို သူများ တက် လိုးနေပြီ…. ငါ့ မိန်းမလေး ကြည့်ရတာလည်း အရမ်း ကောင်းနေပုံပဲ.. ။ တကယ်တော့ ဒီမြင်ကွင်းက မိမိ အမြင်ချင်ဆုံးအရာ.. အဖြစ်ချင်ဆုံး ဆန္ဒ..။ ဝင့် ရယ်.. မောင့် မယားလေး ချစ်ဘို့ ကောင်းလိုက်တာ..။
“ မေမေ့..”
“ အွမ်းး..”
“ ဒါလေး သားကို ပေးပါလား..”
“ မရဘူး..”
“ အာ့ဆို ဒါရော..”
“ နေစမ်းပါဦး.. အဲ့ဒါတွေ တောင်းပြီး သားက ဘာလုပ်မလို့တုန်း..”
အိမ်ရှိ iPad တွေ iPhone တစ်ခုပြီးတစ်ခု ကိုင်ပြီး အမေ့ထံ လာ ပူဆာနေသည့် သားတော်မောင်ကို ခပ်ဆတ်ဆတ် မေးလိုက်သည်။ သားက နှုတ်ခမ်းလေး စူ သွားပြီး
“ သူများတွေ ကိုင်နေတော့ သားလည်း ကိုင်ချင်တာပေါ့..”
ဟု ပြန်ပြော၏။ ဝင့်လည်း သားနှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင်လိုက်သည်။ ပုခုံးလေး နှစ်ဘက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး
“ ဘယ်သူတွေက ကိုင်နေလို့တုန်း ပြောပါဦး..”
မချိုလွန်း မတင်းလွန်းသော မျက်နှာနှင့် သားကို မေးသည်။ သားငယ်လေးက
“ သား သူငယ်ချင်းတွေလေ.. ဘိုဘိုတို့ ဖိုးဇော်တို့ပေါ့..”
ဟု ပြန်ပြောသည်။ ကိုသန့်စင်က သားအမိနှစ်ယောက် စကားပြောနေသည်ကို လှမ်းကြည့်နေ၏။ ဝင့်က သားနှင့်သမီးကို ဆုံးမရာတွင် လက် ပါခဲသည်။ ကလေး နားဝင်အောင်၊ လက်ခံ နိုင်အောင် အရိုးရှင်းဆုံး စကားလုံးများဖြင့်သာ ရွေးပြောတတ်၏။
ဘယ်လောက် အလုပ်များနေချိန်ဖြစ်ပါစေ သားနဲ့သမီးအတွက် ဆိုလျင် ဝင့် စိတ်ရှည်သည်။ အလုပ်ရှုပ်နေတုန်းမို့ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး အော်ငေါက်လိုက်သည် ဆိုတာပင် မရှိဖူးခဲ့။ ခုလည်း အိမ်ရှင်းလက်စ အလုပ်ကို ခဏထားပြီး သားနှင့် ဆွေးနွေးရန် ပြင်သည်။
“ သား အသက်က ခုမှ ခြောက်နှစ်လေ.. ဖုန်းကိုင်ရမယ့် အရွယ် မဟုတ်သေးဘူး..”
“ ဖိုးဇော် ကျတော့ရော.. သူလည်း ခုနစ်နှစ်ပဲ ရှိသေးတာဟာ..”
“ အွမ်း.. သူက ခုနစ်နှစ်လေ.. သားက ခုနစ်နှစ်မှ မဟုတ်ဘဲ..”
“ အာ့ဆို သား ခုနစ်နှစ် ကျရင် ရမယ်လား..”
“ ခုနစ်နှစ်ကျရင် ဆိုတာထက် သားလေး ဘာအတွက် ဖုန်းကိုင်ချင်တာလဲ ဆိုတာ မေမေ့ကို ပြောနိုင်လာရင် ရမယ်..”
“ ဖုန်းပြောချင်လို့ပေါ့..”
“ သားမှာ ဖုန်းပြောလို့ရတဲ့ နာရီလေး ရှိသားပဲ..”
“ သူငယ်ချင်းတွေက ယူကျု ကြည့်ကြတယ်.. သားနာရီက ယူကျုမှ မရတာ..”
“ အိမ်မှာ မေမေနဲ့ ကြည့်လို့ ရနေသားပဲ..”
“ ဟွမ့်..”
“ မေမေ မေးပါဦးမယ်.. သားသူငယ်ချင်းတွေ ယူကျု ကြည့်တာ တီချယ် သိလား..”
“ တီချယ် မသိအောင် ခိုးကြည့်တာပေါ့..”
“ အွမ်း.. သားတို့ ခိုးကြည့်တာ တီချယ် သိသွားရင် ဘာလုပ်မယ် ထင်လဲ..”
“ ဖုန်း သိမ်းမှာ.. အိမ်ကိုလည်း တိုင်စာပို့တယ်..”
“ သား အဲ့လို အတိုင်ခံရမှာ မရှက်ဘူးလား..”
“ …..”
“ မေမေက ကျောင်းကို သားနဲ့သမီး ဆုယူတဲ့ ပွဲ အတွက်ပဲ လိုက်ချင်တာလေ.. တိုင်စာ ပို့ခံရလို့ ကျောင်း လိုက်လာရတဲ့ မေမေ မဖြစ်ချင်ဘူး.. ပြီးတော့ မေမေ့ သားလေးကိုလည်း အတိုင်ခံရတဲ့ ကလေး မဖြစ်စေချင်ဘူး.. သူတို့ ကိုင်တဲ့ iPad တွေ iPhone တွေ သားမှာလည်း ရှိသားပဲ.. ဒါပေမယ့် သားက သူတို့မှာ မရှိတဲ့ စည်းကမ်း ရှိတယ်.. အဲ့ဒါရော သိရဲ့လား..”
“ …..”
“ အိမ်မှာပဲ မေမေနဲ့ ကြည့်တဲ့အခါကျတော့ သားကို ဘယ်သူက ဆူ မလဲ.. ဘယ်တီချယ်ကရော လာ သိမ်းမလဲ.. သားလေး စဉ်းစားလေ.. မေမေနဲ့ ဖေဖေ့ရှေ့မှာ သားလုပ်ချင်တာ လုပ်ပြီး ပျော်ပျော် နေမလား.. ခိုးလုပ်ပြီး လူဆိုးလေး အဖြစ်ခံမလား.. တူတူပဲနော်.. မေမေနဲ့ ကြည့်ရတဲ့ ယူကျုနဲ့ သားတို့ သူငယ်ချင်းတွေ ခိုးကြည့်တဲ့ ယူကျု တူတူပဲ.. ကြည့်ရတာချင်းတူတူ မေမေနဲ့ကျတော့ အေးအေးဆေးဆေး ကြည့်ရတယ်.. ခိုးကြည့်ရင် ကျတော့ စည်းကမ်းမရှိတဲ့ လူဆိုး ဖြစ်ရမယ်.. သား ဘာရွေးမလဲ..”
“ ဟုတ်.. သား လူဆိုးတော့ မဖြစ်ချင်ဘူး..”
“ ဒါပေါ့ သားလေးရဲ့.. မေမေနဲ့တူတူကြည့်တော့ကျ သား လိုချင်တာလေးတွေ မေမေ ကူးပေးထားလို့တောင် ရသေးတယ်.. ဟုတ်တယ်မှတ်လား..”
“ ဟုတ်တယ် မေမေ.. ဟိုရက်ကလည်း ဖေဖေသားကို စကူဘီဒူးတွေ ကူးပေးသေးတယ်.. မမဘို့ မိုအားနား ကာတွန်းကား ရောပဲ..”
“ အွမ်းး.. အဲဒါပြောတာပေါ့.. ဖေဖေမေမေနဲ့ တူတူကြည့်တာ အကောင်းဆုံးပါလို့..”
သားဆံပင်လေးတွေ ထိုးဖွရင်း ပြောလိုက်သည့် ဝင့် မျက်နှာလေးက ကြည်လင်နေသည်။ ကိုသန့်စင်လည်း လက်ထဲက အားကစား ဂျာနယ်ကို ချလိုက်ပြီး
“ မမ ကျူရှင် ကြိုချိန်ရောက်ပြီ သားရေ့.. ဖေ တို့ မု ကြမယ်.. ဘိုးဘိုးဆီလည်း ဝင်ရဦးမယ်.. ဘာပြောစရာရှိလဲ မသိဘူး.. ကလေးတွေခေါ်ပြီး လာခဲ့ဦး ဆိုလို့..”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဝင့်က သား၏ ပါးလေးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး ကိုသန့်စင်ကို လှမ်းပြောသည်။
“ အွမ်း.. မုန့်လေးဘာလေး ဝယ်သွားလိုက်ဦး ဘိုးဘိုးနဲ့ ဘွားဘွား စားဘို့.. အပြန်ကျရင်လည်း ဈေးဘက် ခဏဝင်ပြီး ဘုရားပန်းလေး ဝယ်ခဲ့ပေး..”
“ ဟမ်.. မောင် ဝယ်ရင် ကောင်းပါ့မလား ဝင့် ရဲ့..”
“ အမလေး သားနဲ့ သမီးကိုသာ ခေါ်သွား.. ဝယ်နေကျဆိုင် သူတို့ သိတယ်.. ပန်း လတ်မလတ်လည်း သူတို့ ကြည့်တတ်ပါ့.. သားလေး.. ဖေဖေက သိတာမဟုတ်ဘူးနော်.. သားနဲ့ မမ တိုင်ပင်ပြီး ကောင်းတာလေး ရွေးဝယ်ခဲ့.. ဘိုးဘိုးဘွားဘွား အတွက် မုန့်လည်း ဖေဖေ စဉ်းစားရခက်နေမယ်.. သားပဲ ရွေးပေးလိုက် ဟုတ်ပြီလား..”
“ ဟုတ် မေမေ.. သား ကြည့်လုပ်လိုက်မယ်.. ဘိုးဘိုးနဲ့ ဘွားဘွား ဘာကြိုက်လဲ သိနေတာပဲ.. ပန်းသည် ကြီးလည်း သားနဲ့ မမကို မှတ်မိနေတာ ဖေဖေရ.. စိတ်ချပါ.. ပန်းလည်း မေမေ့ စိတ်ကြိုက် ကောင်းကောင်းလေး ဝယ်ခဲ့မယ်..”
“ အွမ်းး.. မေ့သားလေး တော်တာ သိပြီးသား.. ကဲကဲ.. ရှူရှူးလေး သွားပေါက်ချေဦး.. ပြီးရင် အကျီ လဲရအောင်..”
“ ဟုတ်ကဲ့ မေမေ ”
ဆိုပြီး ပြေးဝင်သွားသည့် သားကို ကြည့်ရင်း ကိုသန့်စင် နှစ်ခြိုက်စွာ ပြုံးမိပြန်သည်။ မိခင်ဖြစ်သူက အားကိုးတကြီး နေရာ ပေးလိုက်လို့ သဘောတွေကျ နေသည့် သားငယ်။ခဏနေရင် သူ ဆရာလုပ်တာကို အဖေဖြစ်သည့် မိမိက ကောင်းလိုက်လေ တော်လိုက်လေဟု ချီးမွမ်း ပေးရဦးမည်။ သားလေး ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်သွားတော့မှ ဝင့်အား ဖက်နမ်းရင်း ပြောလိုက်၏။
“ စူပါစတား မေမေ..”
“ မယ်.. မြှောက်ပြန်ပြီ..”
“ တကယ် ဝင့်ရဲ့.. သေချာစဉ်းစားရင် မောင့် မိန်းမက အဘက်ဘက်က အဘိုးတန်..”
“ ခိခိ..”
သားလစ်တုန်း ခပ်သုတ်သုတ် ခိုးနမ်းရင်း ဝင့် တင်စိုင် ထွားထွားကြီးကို ဗျစ်ကနဲ ညှစ်လိုက်သေးသည်။
“ ကိုယ်တိုင် ဖြိုတာ မပြိုလို့ သူများ ခေါ် ဖြိုခိုင်းတာတောင် မပြိုနိုင်တဲ့ ငါ့ မိန်းမ ဖင်ကြီး..”
နားနား ကပ်ပြီး တိုးတိုး ပြောတော့ ဝင့်က ချစ်စနိုးလေး မျက်စောင်းထိုးရင်း တတောင်နှင့် တွတ်သည်။ သား ထွက်လာတော့ အဝတ်စားလဲပေးပြီး သားဖနှစ်ယောက် ဝင့်ကို တာ့တာပြကာ သမီး ကျူရှင် ကြိုရန် ထွက်ခဲ့ကြသည်။
“ ဝင့်ရေ.. အဖေက သားနဲ့သမီးကိုခေါ်ပြီး ခရီးထွက်မလို့တဲ့..”
“ အွမ်.. ဘယ်လို..”
“ သီတင်းကျွတ်ပိတ်ရက်ခရီးလေ.. တောင်ကြီးအင်းလေး ရှမ်းပြည်အနှံ့..”
“ ဖြစ်ပါ့မလားမောင်ရယ်.. သမီးက ထား.. သားငယ်လေးက အမေမပါဘဲ မရဘူးထင်တယ်နော်..”
“ ဖြစ်ပါတယ်ကွ.. သူ့ အဒေါ်အပျိုကြီး ပါနေတာပဲ.. ထိန်းလိမ့်မပေါ့.. တခါတလေ သွားပါစေ.. သားနဲ့သမီးက တက်ကြွနေတာ.. သန်ဘက်ခါမှ ခရီးသွားမှာကို ခုညကတည်းက ဒီမှာအိပ်မလို့တဲ့..”
“ အယ်.. ဒီကလေးတွေနဲ့တော့နော်..”
“ အခု သူတို့ အဝတ်အစားတွေ ထည့်ထားပေး.. မောင် ပြန်လာယူမလို့..”
“ အယ်..”
“ မအယ်နဲ့.. လုပ်လုပ်.. ဒါပဲနော်..”
ပြောပြီး ချက်ချင်း ဖုန်းချသွားသည့် လင်တော်မောင်။ ဝင့် မှာ ဟုတ်ကဲ့ လို့တောင် ပြန်မပြောလိုက်ရ။ ယောက္ခမကြီးတွေ မှာက မောင့်အပြင် သမီး တစ်ယောက်သာရှိသည်။ထို သမီးကလည်း အိမ်ထောင်ရေး စိတ်ဝင်စားသူ မဟုတ်။ ဒါကြောင့် ချစ်စရာ မြေး ဆိုလို့ သားနှင့်သမီး နှစ်ယောက်သာ ရှိသည်လေ။ ကိုယ်က အတူလည်း နေမပေးနိုင်တော့ ကလေးများကို အမြဲတွေ့ချင်နေရှာသော ဘိုးဘွားတို့ကို အားတော့ အနာသား။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မောင် ပြောသလို တခါတလေတော့လည်း သွားကြပါစေလေ ဟုသာ တွေးတော့သည်။ သားနဲ့သမီး အဝတ်အစား တွေနှင့် အသုံးအဆောင်တချို့ ခပ်မြန်မြန် ထုတ်ပိုး ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ ဘယ်နှရက် ကြာမှာပါလိမ့်.. မောင့်ထံ ဖုန်းပြန်ဆက်ကြည့်တော့ ဖုန်းက မအား။ ဒါနဲ့ပဲ ယောက္ခမကြီးဆီ လှမ်းဆက်ပြီး မေးလိုက်သည်။ ဝင့် ဖုန်းပြောနေတုန်း မောင် ပြန်ရောက်လာ၏။
“ ငါ့မိန်းမ ဘူ့ဆီ ဖုန်းဆက်..”
“ အမေ့ဆီပေါ့.. ဘယ်နှရက်ကြာမလဲ လှမ်းမေးတာလေ.. မောင့် ဖုန်းကို အရင် ခေါ်တာ အားမှ မအားဘဲ..”
“ အဟီးး.. အခွင့်ရတုန်း အရေးကြီးတာ လုပ်ရအောင် စီစဉ်နေတာ..”
“ ဟမ်..”
“ ဟီးဟီး.. တစ်ခါ မောင် ပြောဖူးတဲ့ မောင့် သူငယ်ချင်း မြန်မာပြည်ဘွား အမေရိကန် တစ်ယောက် ဆိုတာလေ..”
ဝင့်တစ်ယောက် ကြားကြားချင်း မျက်လုံးပင် ပြူးမိသွားသည်။ ပြီးမှ မောင့်ကို မျက်စောင်းထိုးရင်း
“ အာ.. မောင် နော်.. ဟွမ်း..”
ဟု ပြောကာ သားနဲ့သမီး အတွက် အဝတ်အိတ်တွေ ကားပေါ် သွားတင်လိုက်၏။ မောင်က နောက်မှ လိုက်လာပြီး..
“ တကယ် ဝင့်ရ.. ဒီကောင်က လကုန်ရင် ဟို ပြန်တော့မှာ.. မောင့်ကို ပူဆာနေတာ ကြာပြီ.. မောင်က ဝင့်ကို မတိုင်ပင်ရသေးတော့ တောင်ပြော မြောက်ပြောနဲ့ အချိန်ဆွဲနေတာ.. အဲ့ဒါ အခု အခွင့်ရေး ရတုန်းလေး.. ဟီးဟီး..” ။
ဝင့် ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်။ လွန်ခဲ့သော ခြောက်လခန့်က မင်းထိုက်နှင့် ဆုံပြီးသည့် နောက်ပိုင်း ဝင့်တို့ ဘာ အစီစဉ်မှ ထပ်မလုပ်ဖြစ်။ မောင့်ကြည့်ရတာ ဒီကိစ္စပဲ ခေါင်းထဲ တွေးနေလား မသိပါဘူး။ ခုလည်း ဝင့်ကို မရမက ပူဆာနေသည်။
“ ဟင်လို့ ဝင့်.. အဲ့ဒီကောင်က ကျန်းမာရေးရော ပါစင်နယ်ရော လုံး၀ စိတ်ချရတယ်.. ဟိုမှာလည်း သားနဲ့မယားနဲ့လေ.. မြန်မာပေမယ့် ဟိုမှာပဲ ကြီးလာတော့ လူက ဘို လုံးလုံးကွ.. အရပ်အမောင်း ဘော်ဒီ ဘာညာကအစ ဝင့် စိတ်ကြိုက်ပဲ..”
“ မောင် နော်..”
“ လုပ်ပါ ဝင့်ရ.. တခြားမသွားဘူးလေ.. အိမ်မှာပဲ.. မောင်တို့ မင်္ဂလာဦး ကုတင်ပေါ်မှာ.. ဝင့်နဲ့ နိုင်ငံခြားမင်းသား တစ်ယောက်နဲ့ပေါ့.. ဟီး.. နော် ဝင့် နော်..”
“ ခိခိ..”
“ လုပ်ပါကွာ မိန်းမ.. မောင့်ချစ်လေး.. နော် ချစ်..”
“ အဲ့လောက် ရွ နေလည်း လုပ် ဟယ်.. ချိန်းလိုက်..”
“ နောက် နှစ်နာရီလောက်နေရင် ရောက်မယ်တဲ့..”
“ ဗုဒ္ဓေါ..”
“ ဟီးး.. ခုဏက ဖုန်းဆက်နေတာ ဒီကောင့်ဆီ.. ငါ့အိမ် ထမင်းလာစား ဆိုပြီး.. ဝင့် သဘောမတူရင်တော့ ထမင်းစားပြီး ပြန်လွှတ်မှာပါ.. ခုတော့ ညပါ ပေးအိပ်လိုက်မယ်လေ နော်.. မောင် အမြန်ဆုံးပြန်ခဲ့မယ် မိန်းမ.. နော်..”
“ ကား ဂရုစိုက်မောင်းနော်.. စိတ်က အဲ့ပဲ ရောက်မနေနဲ့ တရားလွန်တယ် တကယ်..”
“ အင်းပါ.. ဟိုကောင် ရောက်လာရင်သာ ဝင့် ဧည့်ခံထားနှင့်.. ဟုတ်ပြီလား..”
ဝင့် မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီး ကားတံခါး ပိတ်ပေးလိုက်၏။ ကားထွက်သွားပြီးမှ အိမ်ထဲဝင်ခဲ့၏။ သပ်ရပ်ပြီးသား ဧည့်ခန်းကို တစ်ချက် ဝေ့ကြည့်ပြီး အပေါ်ထပ် အိပ်ခန်းရှိရာ တက်လာခဲ့သည်။ ခင်းထားသည့် အိပ်ရာခင်းကို ဖယ်ကာ ဗီဒိုထဲမှ တစ်စုံနှင့် လဲခင်းလိုက်၏။ ခေါင်းအုံးစွပ်များပါ လဲ လိုက်ပြီး အခန်းထဲ တို့လို့တွဲလောင်း ဖြစ်နေသည့် အဝတ်စဉ်ကို သပ်ရပ်အောင် ပြင်သည်။
မှန်တင်ခုံပေါ်မှ အလှပြင်ပစ္စည်းများကို နေရာ ပြန်ချသည်။ အဲကွန်း ခပ်ပါးပါး ဖွင့်ပြီး အခန်းတွင်း မွှေးနံ့ သင်းနေစေရန် စပရေး ဖြန်းလိုက်သည်။ အားလုံး ပြီးတော့ အဝတ်လဲရန် ပြင်လိုက်၏။ မှန်ဘီဒိုကြီး ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်မေးမိသည်။ ငါ ဘာတွေ လုပ်နေမိပါလိမ့်.. ဟု။ အဖြေက ချက်ချင်းပဲ ပေါ်လာပါသည်။ ကိုယ့် လင် အရင်းခေါက်ခေါက်ကြီး ဘေးထားပြီး သူများနဲ့ လိုးဦးမလို့လေ..။
အိမ်နေရင်း ဝတ်စုံများထဲမှ ပန်းနုရောင် ချည်သားပါးပါး ဂါဝန်လေး ရွေးလိုက်သည်။ အရှည်က ပေါင်လည် လောက်ပဲ ရှိသည်။ ပခုံးထက်တွင် ကြိုး တစ်လုံးတည်း။ အရမ်း ပါးပြီး တိုလွန်းသည်မို့ သားနှင့် သမီးရှေ့တွင် မဝတ်ဖြစ်သည့် ဂါဝန်လေး။ ဘရာနှင့် ပင်တီကတော့ ဝမ်းဆက် လှလှလေးတွေ အများကြီးမို့ ကြက်သွေးရောင်လေး တစ်စုံကို ရွေးလိုက်သည်။ ဆံပင်ကို ခပ်မြင့်မြင့် စုစည်းလိုက်၏။ ခုဏကတည်းက ရေချိုးပြီး သနပ်ခါးရေကျဲ လူးထားသည့် မျက်နှာက အထူး ချယ်သနေစရာ မလို။ ပြင်ဆင်မှု အားလုံးပြီးတော့ မိမိရုပ်သွင်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း ပြုံးမိသည်။
မျက်လုံးထဲတွင် မောင်နှင့် ပထမဆုံး ဒိတ် လုပ်ခဲ့သည့်နေ့လေးကိုပင် ပြန်မြင်ယောင်မိ၏။ စိုစိစိ ဖြစ်လာသည့် အဖုတ်လေး.. တောင့်တင်းတင်းလေး ဖြစ်လာသည့် ရင်သားနှစ်မွှာ.. ဝင့် တစ်ယောက် ရှက်ပြုံးလေးနှင့် ရီေ၀ နေဆဲမှာပင် မောင့် ကားသံ ကြားလိုက်ရသည်။
“ လာ ဟျောင့်.. ဝင့်ရေ.. ဧည့်သည် ပါလာပြီ.. အရင်ရောက်နှင့်ရမှာ အားနာတယ် ဆိုလို့ သူ့အိမ် သွားဝင် ခေါ်လာပေးရတယ်..”
အိမ်ထဲ ရောက်လာသည့် လူစိမ်းကို ပြုံးပြ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ မောင် အမြဲ ပြောပြောနေတဲ့ မောင့် သူငယ်ချင်း။ မြန်မာပြည်တွင် မွေးပြီး အခါလည်သား အရွယ်မှာတင် မိဘများနှင့် ဟိုမှာ အခြေချဖြစ်သူ။
ကျန်ခဲ့သည့် ဘိုးဘွားများထံ အလည်သဘော လောက်သာ ပြန်ရောက်ခဲ့ပြီး ဟိုမှာပဲ ပညာသင်၊ ဟိုမှာပဲ အိမ်ထောင်ကျ၊ ယခုမှ လုပ်ငန်းကိစ္စနှင့် မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်လာတော့ အလုပ်ကိစ္စ အပြင် နေရေးထိုင်ရေးမှအစ အကုန် ကူညီပေးသည့် မောင် နှင့် သူငယ်ချင်း ရင်းခြာ ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ဒီလ ကုန်လျှင် မြန်မာပြည်တွင် သူ့ တာဝန်ကာလ ကုန်ဆုံးပြီ။ လူပုံစံက အရပ် ခြောက်ပေကျော်နှင့် အသားက ကပ္ပလီလို မည်းမည်းသည်းသည်း။
မျက်လုံးမျက်ဖန်နှင့် နှာတံ၊ နှုတ်ခမ်း စသည်တို့ကတော့ မြန်မာမှန်း သိသာပါသည်။ မြန်မာစကားပြောသည့် လေသံကတော့ အဆင်မချောလှ။ တကယ်ပဲ ဘို တစ်ယောက်က မြန်မာလို ကြိုးစားပန်းစား ပြောနေရသည်နှင့် တူနေ၏။ သူနှင့် ဝင့် အပြန်အလှန် နှုတ်ဆက် လိုက်ကြပြီး အိမ်ရှိသည့် စားစရာများနှင့် ဝယ်လာသည့် သောက်စရာများကို အတူ ပြင်ဆင် ကြသည်။ ပြီးတော့ ညနေစာ အတူစားရင်း စကားစမြည်ပြောကာ ရင်းနှီးသွားကြ၏။
“ သောက်ဝိုင်းကို အပေါ်ထပ်မှာ လုပ်မလား..”
ထမင်းဝိုင်း ပြီးတော့ အလွန်တရာ တက်ကြွ နေသော မောင်က စကား တစ်ခါတည်း စ သည်။ လူစိမ်းက ထောက်ခံသလို အမူအရာ ပြ၏။ ဝင့် လည်း အထူးပြောမနေတော့။
ပြင်ဆင်ထားသော အိပ်ခန်းဆီ သုံးဦးသား ချီတက်လိုက်ကြသည်။ ဝင့်က သောက်စရာများ ပြင်ဆင်နေတုန်း မောင်က တီဗွီ ရှိရာဆီသွားသည်။ လူစိမ်းက ဆိုဖာတွင် ထိုင်လိုက်၏။ မောင် ဖွင့် လိုက်သည့် ဗွီဒီယိုက ဝင့် နဲ့ ကိုသီဟ ပြင်ဦးလွင် တုန်းက ပွဲ။ ဝင့် ရှက် သွားမိသည်။ မှတ်တမ်း သုံးခုအနက် မောင် အကြိုက်ဆုံးက ပြင်ဦးလွင် ပွဲ ဖြစ်နေသည်လေ။ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ရင်း လိုရာခရီးထိရောက်အောင် ချီတက်သွားသည့် ဝင့် အတွက် ဂုဏ်ယူလို့ ဆိုပဲ။ ဝင့် ကတော့ မောင့်ရှေ့တွင် နွှဲရသည့် ပွဲကိုပဲ ပျော်ပါသည်။
သူများ တက်လို့တာ ခံလို့ကောင်းတာချင်း တူတူ မောင် ရှိနေတော့ လုံခြုံသည်။ ခုလည်း မောင့် ဘေးတွင် ပွတ်သီးပွတ်သပ် ထိုင်ရင်း ယမကာ အရသာနှင့် ကာမသွေးကို ရဲဆေး တင်နေလိုက်သည်။ ရှန်ပိန် အရသာနှင့် တီဗွီ မှန်သားပြင်မှ ရမ္မက် ကပွဲက သုံးဦးသား၏ စိတ်ကို သွေးထိုးလှုံ့ဆော်နေသည်။ အထူးသဖြင့် ကိုလူစိမ်း၏ စိတ်။
အပေးကောင်းသော ဝင့်ကို လိုးရတော့မည်မို့ ဘောင်းဘီအောက်က လီးမဲကြီးက မိုးပေါင်ထောင်ပစ်တော့မည့် အမြှောက်ကြီးလို ယမ်းငွေ့ တလူူလူထ နေသည်။
“ ငါ့မိန်းမ.. မိုက်တယ်နော် ဟျောင့်.. မင်း နိုင်မယ် ထင်လား..”
“ စမ်းကြည့်မယ်လေ..”
“ ဝင့် လုပ် ကွာ.. ဒီကောင် မျော့ သွားအောင် ပြုစားပစ်လိုက်..”
မောင့်စကားဆုံးတော့ လူစိမ်းက ဝင့်ရှေ့ ရောက်လာသည်။
“ May I..”
ဝင့် အား ခွင့်တောင်းသလို ဆိုသည်။ ဝင့် ဘာမှ ပြန်မပြောရသေးမီ သူကပဲ ဆက် ၍
“ Fuck you?..”
မောင်က ဝင့် ပခုံးကို ဖြစ်ညှစ်လိုက်ပြီး သွားလေ ဟူသည့်သဘော မျက်ရိပ်ပြသည်။ ဝင့်လည်း မောင့် နှုတ်ခမ်းများကို စုပ်နမ်းလိုက်ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထ ရပ်လိုက်သည်။
အနက်ရောင် လယ်သာ ဆိုဖာကြီးထက်တွင် ဝင့် အဖုတ်လေးမှ စိမ့်ကျနေသည့် အရည်ကွက်လေး ခပ်ထင်းထင်း စို ကျန်ရစ်ခဲ့၏။အိပ်ခန်းမီး အလင်းရောင် အတိုင်းပဲ ဝင့်တို့ ကဲ ဖြစ်ကြသည်။ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာ ဆိုသော စိတ်လား.. လေးကြိမ်မြောက် အတွေ့အကြုံမို့ပဲလား ဝင့် အတွက် ထူးပြီး ထိတ်လန့်မနေတော့။ မောင်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ဗွီဒီယို ကင်မရာကို နေရာ ချနေသည်။
လူစိမ်းနှင့် ဝင့် စကားခွန်းတုန့် မဆိုဖြစ်။ အလျင်လိုနေပုံရသော အမဲရောင် လူစိမ်းက အဝတ်အစားများကို ချွတ်နေသည်။ မဲမှောင်တုတ်ခိုင်သည့် ကိုယ်လုံးကြီးက လူဝံကြီး တစ်ကောင်နှင့်ပင် တူနေသေးသည်။ ဘောင်းဘီ ချွတ်ချလိုက်သည့် ခဏ ဝင့် တစ်ယောက် ကိုယ့်မျက်စိကိုယ်ပင် မယုံချင်။
ငေါက်တောက်ကြီး ယိမ်းထိုးနေသည့် ငယ်ပါကြီးက မြင်ဖူးသမျှ လီး အားလုံးထက် နှစ်ဆလောက် သာမည် ထင်ရသည်။ လီး အခြေမှ အမွေးအုံ မည်းမည်းထူထူကြီးကလည်း ဝင့်ကို ကြက်သီးအပိန်းပိန်း ထစေတော့၏။ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားနှင့် ငေးနေမိသည့် ဝင့်.. တကိုယ်လုံးရှိ ရေဓာတ်များ တနေရာတည်းသို့ စု ကုန်တော့သည်။ ကြက်သီးလေးထကာ ဆတ်ကနဲ တွန့်မိတော့ အခေါင်းထဲမှ ရေနွေးစီးကြောင်းက အဖုတ် နှုတ်ခမ်းဝတွင် ပူစီဖောင်း ထ သလို ပွက်ကနဲ။
သူ့လက်ကြမ်းကြီးများက ဝင့် ပခုံးပေါ် ရောက်လာသည်။ ကိုယ်အနှံ့ ဂါဝန်လေးပေါ်မှ ပွတ်သပ်ရင်း ဝင့် နှုတ်ခမ်း များကို နမ်းရန် ကြိုးစားသည်။ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းကြီးနှင့် နှာခေါင်းမှ ထွက်လာသည့် လေပူများက ဝင့် ပါးပြင်ကို ကြက်သီးဖြာစေပြန်သည်။ တကယ့် လူ့ဘီလူးကြီးပဲ..။
ဂါဝန်လေးကို ခပ်မြန်မြန်ပင့်တင်လိုက်ရင်း ဘရာချိတ်ကို ဖြုတ်သည်။ ကြိုးပျောက် ဘရာလေးမို့ ချိတ် ပြုတ်သည်နှင့် လျှောကနဲ ကျွတ်ကျသွား၏။ သူ့လက်တွေ ဝင့် နို့အုံပေါ် ရောက်လာသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်မထိပ်လေးနှင့် ဖိချေပြီး ဖွဖွ ညှစ်၏။ ပြီးတော့ ပင်တီခါးကြားသို့ လက် လျှိုသွင်းလိုက်သည်။ ဝင့် ဝတ်ဆင်ထားတာက ဇာသားနှင့် ချုပ်ထားသည့် သွန်း လှလှလေး။
ဂွကြားမှ ကြိုးလုံးလေးကို သူ ကိုင်ဆုပ်လိုက်သည်။ သူ ဘာလုပ်တော့မယ် ဆိုတာ ဝင့် သိလိုက်ပြီ။ ဖျတ်ကနဲ အသံနှင့်အတူ သွန်းမှ ဇာကြိုးလေး ပြုတ်ထွက်သွားပြီ။ ထိုကြိုးလေးနေရာတွင် အစားဝင်လာသည်က သူ့ လက်ချောင်းများ။ ဝင့် အဖုတ်လေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးမွှေကစားတော့သည်။
“ ဒီတိုင်းဆို ဝင့် ပြီးသွားလိမ့်မယ်..”
သူ့ကို ပြောမိတော့ လက် ဖယ်ထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် ပွေ့ချီသွားသည်။ ပြီးနောက် ချက်ချင်းပဲ နေရာ ယူတော့၏။ နီရဲ ပြဲကွဲနေသည့် အဖုတ်လေးက လက်ဖြင့် ထိုးမွှေထားသောကြောင့် နွမ်းဖတ်နေသည်။
သူ့ လီးမဲမဲကြီးကို အဖုတ်ဝတေ့ ပြီး ခေါင်းတည် ထားလိုက်၏။ တဖြည်းဖြည်းချင်း နှဲ့ သွင်းသည်။ ဝင့်တစ်ယောက် အံတင်းတင်းကျိတ်ရင်း လက်ကလေးတွေ အိပ်ယာခင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိ၏။ တကယ်တမ်းမိမိက အပျိုစင်လေးမဟုတ်၊ ပြောရရင် အလိုးခံဖူးတာလည်း ကိုယ့်လင် တစ်ယောက်တည်းမက။ သို့သော် ဒီလူမည်းကြီး၏ လီးဧရာမကြီးက ဝင့်အတွက် မချိမဆန့်နိုင်လွန်းသည်။
တစ်ဝက်လောက် ဝင်သည်အထိ ဝင့် အသက်ရဲရဲ မရှုဝံ့။ ကိုသန့်စင်က ထိုင်နေရာမှ ထလာပြီး ဝင့်ကို နမ်းသည်။ နှဖူးတွင် စို့လာသည့် ချွေးလေးများကို တယုတယ သုတ်ပေး၏။ လူမည်းကြီးလည်း ဝင့် အဖုတ်ထဲ လီး စိမ်ထားရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်သည်။ ဝင့် အဖုတ်လေးက အရည်များ ဒလဟော ထွက်နေသည့်တိုင် အလွန်အမင်း ကြပ်နေ၏။
ဝင့် နို့သီးလေးများကို မောင် လာ နမ်းသည်။ လက်တစ်ဘက်က အစိမာတောင်တောင်လေးကို ဖွဖွ လာချေပေး၏။ ယောင်္ကျား နှစ်ယောက် တပြိုင်တည်း ပြုစုနေသည်ကို ခံစားရင်း ဝင့် သွေးသွားတွေ ဒီရေ တက်လာသည်။ သူတို့နှစ်ဦး ပေါင်းပြီး ဝင့် ရှိသမျှ ကာမခလုတ်အားလုံးကို ဖွင့်နေကြသည်။
“ ခံနိုင်လာပြီ ဆိုရင် အပေါ်က နေကြည့်ပါလား ဝင့်.. ဝင့် စိတ်ကြိုက် ပို ဖြစ်တာပေါ့..”
ကိုလူစိမ်း စကားဆိုသည်။ သူ့ လက်နက်က ကြီးလွန်းသောကြောင့် ဝင့် မခံနိုင်မှာ စိုးပုံရသည်။ ဝင့်လည်း ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်၏။ အဖုတ်ထဲ လီးစိုက်ထားလျက်ပဲ ကိုယ်ကို ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ ဝင့် သူ့အပေါ် ခွလျက်သားလေး ရောက်သွားသည်။ ခါးဆန့် ထိုင်ကြည့်ရန် ကြိုးစားတော့ ဧရာမ လီးကြီးကို တဆုံးထိုင်ချနိုင်ဘို့ သိပ်အဆင်မပြေပြန်။ သူ့ ရင်အုပ်ကြီးပေါ် ကားရားလေး မှောက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာ ခံနေလိုက်သည်။
ထိုအချိန် မောင်က ဘေးမှနေ၍ ဝင့် ဖင်ပေါက်လေးကို လာ ကလိသည်။ ဝင့် အသည်းတွေ ယားသွား၏။ မောင် တောင်းဆို၍ အနောက်ပေါက်လေး ခွင့်ပြုဖူးတာ နှစ်ခါ သုံးခါတော့ ရှိမည်။ ခုနေ အောက်က လူမည်းကြီးကို ခွလျက်သားအတိုင်း မောင်က ဝင့် ဖင်လေးကို လိုးမည် ဆိုပါလျင်..။ အတွေး မဆုံးမီ နှုတ်က စကားထွက်သွားသည်။
“ မောင်.. ထည့်ကြည့်ချင်လို့လားဟင်..”
“ ဖြစ်မယ် ဆိုရင်ပေါ့.. ဝင့် ခုလို နေနေတုန်းလေး..”
“ မောင့် သူငယ်ချင်း အဆင်ပြေပါ့မလား..”
“ ရတယ် ဝင့်.. စမ်းကြည့်ပါ သိပ်ကောင်းတယ်..”
မောင်က မှန်တင်ခုံရှိရာဆီ သွားပြီး ဘေဘီဝိုင်း ဗူးလေး ယူလိုက်သည်။ ဝင့် ဖင်ပေါက်လေးကို အသာ ဖြဲဟပြီး ဆီ အနည်းငယ်လောင်းလိုက်၏။ ဝင့် ခံစားလိုက်ရသည်က ယားကျိကျိနှင့် အေးစက်စက် အရသာ။
အင်း ကနဲ ညည်းရင်း ခါးလေးကော့လိုက်တော့ အောက်က လူက သူ့လီးကို ပင့် ပေးသည်။ အိုးးး ကောင်းလိုက်တာ။ ဖင်ပေါက်လေးမှ စီးကျလာသည့် ဆီမွှေးလေးက အဖုတ်ထဲ စိုက်ထားသည့် လီးမဲကြီးဆီပါ ရောက်လာသည်။ အဝင်အထွက်ပို ချော သွားတာ သတိထားမိလိုက်၏။
မောင်က ဝင့် ခရေပွင့်လေးကို လက်နှင့်အရင် ထိုးနှိုက်ကာ ဆော့ နေသည်။ ဝင့် ယားလို့ တွန့် သွားတိုင်း အောက်က လူက လီးကို နှဲ့ပြီး ပင့်ပေး၏။ ပြီးပြည့်စုံသော ကာမ စည်းစိမ် ဆိုတာ ဒါမျိုးများလား။ ကြမ်းတမ်းသော လှုပ်ရှားမှုများ တစ်ချက်မှ မပါဘဲ ခံစားလို့ကောင်းလွန်းသည်။
“ လိုး တော့မယ်နော် ဝင့်.. ဝင့် ဖင်လေးကို မောင် လိုးတော့မယ်..”
“ အင်း မောင်.. ဖြည်းဖြည်း နော်..”
ကိုသန့်စင်က သူ့ လီးကိုပါ ဆီ ဆွတ်လိုက်ပြီး ဝင့် ဖင်ပေါက်လေးထဲ တဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထဲ့သည်။ ယားသလိုလို အောင့်မြက်မြက်လိုလို အရသာလေးနှင့် ဝင့် တွန့်လိုက်တိုင်း အောက်က လီး ကုန်းတံတားကြီး ကလည်း အယား ဖျောက်ပေးနေသည့်နှယ်။
“ အားးး.. ကောင်းလိုက်တာ ဝင့်ရယ်..”
အဖုတ်ထဲ စိုက်ထားသည့် လီးက အတောင့်လိုက်ကြီး တစ်နေတော့ ဖင်ပေါက်လေးမှာ ကျဉ်းသထက် ကျဉ်းသယောင် ဖြစ်နေသည်လေ။ သုံးဦးသား ဟန်ချက်ညီညီ လိုး ကြ နှဲ့ကြရင်း အခန်းလေးထဲတွင်လည်း အံကျိတ်ညည်းညူသံများနှင့် သာယာနာပျော်ဘွယ် ဖြစ်နေတော့သည်။
“ ဝင့်.. ပြီးး.. ပြီးချင်ပြီ..”
“ မောင်ရောပဲ..”
“ me, too.”
“ အင်းး.. မောင်.. ဆွဲမထုတ်နဲ့နော်.. ဝင့် ဖင်ထဲ ပန်းထဲ့ပေး..”
“ အိုးး.. အားး.. ငါ မရတော့ဘူး သန့်စင်.. ငါ ထုတ်ချင်ပြီ..”
“ ဟင့်အင်း.. ယူ့ လရေတွေလည်း ဝင့် ထဲ ထဲ့လိုက်ပါ.. ကြိုက်တယ်..”
“ Really? သန့်စင် ငါ တကယ် မင်းမိန်းမ စောက်ခေါင်းထဲ..”
“ ရတယ် ဟျောင့်.. မေး မနေနဲ့.. အားး.. အ.. အ ဝင့်..”
“ အင်းး.. ကျစ် ကျစ်.. လုပ် လုပ်ပါ..”
“ အူးး ဟူး..”
သုံးဦးသား ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ခရီး ဆုံးသွားကြပြီ။ အင်တိုက်အားတိုက်ကြီး မလှုပ်ရှားလိုက်ရပါပဲ ကောင်းလိုက်သည့် ပွဲ။ သုံးယောက် ထပ်လျက်ကြီး ငြိမ်ကျသွားရာမှ အရင်ဆုံး ထ လိုက်သည်က ကိုသန့်စင်။ ပြီးတော့မှ ဝင့်က ကိုယ်လေး အသာလှဲ့ကာ လှဲချလိုက်၏။ လီးနှစ်ချောင်းလုံး ကျွတ်ထွက်သွားပြီးနောက်မှာ ဝင့် ဖင်လေးရော အဖုတ်လေးမှာပဲ လရေနှင့် အဖုတ်ရည်များ ပေလူးပွထကာ ကျန်ခဲ့လေသည်။ သုံးဦးသား ခေတ္တမျှ လဲလျှောင်းနေကြရင်း ရေချိုးခန်း တလှည့်စီ ဝင်ကာ ဆေးကြော သန့်စင်လိုက်ကြသည်။ ထိုညက ဝင့်နှင့် ကိုသန့်စင်က ကုတင်ပေါ်တွင် အိပ်ပြီး ကိုလူစိမ်းက ဆိုဖာကြီးတွင် အိပ်သည်။
မနက်မိုးလင်းတော့ ကိုလူစိမ်း လိုက်လံတည်ခင်းသော မနက်ကလေးစာကို (……….) ဟိုတယ်တွင် သွားစားကြ၏။ ပြီးတော့ သူ့ကို အရင်ပြန်ပို့ကာ အိမ်ပြန်လာကြသည်။ အိမ်ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲတွင် အဝတ်စား လဲ လှယ်ကြရင်း..
“ ညက မိုက်တယ်နော် ဝင့်.. 2 in 1..”
“ ခိခိ..”
“ ကောင်းတယ် မှတ်လား..”
“ မဆိုးပါဘူး.. သိပ် မမောလိုက်ရပဲ ကောင်းတာ..”
“ ရှေ့လျှောက် အမြဲ အဲ့လိုဆို ကောင်းမယ် မိန်းမရ..”
“ ဟမ်..”
“ ဟုတ်တယ်ယေ.. အသက်တွေက ကြီးလာပြီ.. ခုလို သိပ် မဝုန်းရပဲ ညက်ညက်လေးနဲ့ အပြည့်အ၀ ဖီးလ်ရတာမျိုး.. မတန်ဘူးလား ကဲ..”
“ တတ်တယ်.. တော်တော်.. အသက်ကြီးလာပြီ လျှော့မယ်တော့ မရှိဘူး..”
“ လျှော့စရာလား.. ကြာလေကောင်းလေ ဖြစ်နေတာဟာကို..”
“ ခိခိ..”
“ ဝင့်..”
“ အွမ်းးး..”
“ သားနဲ့သမီးက ဘယ်နှရက် ကြာမှာတဲ့လဲ.. အဟီးး..”
“ ဟမ်..”
“ အော်.. ရဲရင့်.. သီဟ.. မင်းထိုက်.. သုံးယောက်နဲ့ တလှည့်စီ အိမ်ဖိတ်ပြီး.. မောင်နဲ့ ဝင့်နဲ့ ညကလို.. ဟီဟိ..”
“ ဘာာာ..”
“ ဘာလဲ.. မကြိုက်ဘူးလား..”
“ တလှည့်စီဆို မကြိုက်ဘူး.. ခေါ်ခြင်းခေါ် ညက လူပါ အပါ လေးယောက်လုံး တပြိုင်တည်း ခေါ်..”
“ ဟားဟားဟား.. ငါ့ မိန်းမကတော့လေ.. လေးယောက်လုံးဆို မောင့် အလှည့် ရောက်ပါ့မလား ဝင့်ရဲ့..”
“ အလှည့် မရောက်တော့ ချောင်လေးမှာ ထိုင်ပြီး ကိုယ့်လီးကိုယ် ထုနေပေါ့တော့်.. ရှင်က အိမ်ရှင်ပဲ.. အိမ်ရှင်ဆိုတာ ဧည့်သည်ကို ဦးစားပေးရတယ်.. ခိခိခိ..”
“ ဟားဟားဟား.. ငါ လိုးးး မ မိန်းမ.. လင်ကို ချောင်ထိုးချင်နေပြီ ဟုတ်လား..ဒီမှာ လီးတောင်လာပြီ.. လာခဲ့.. လိုးးးမယ်..”
“ အိုးးးး.. တကယ်ပဲ.. ခိ ခိ ခိ.. ဖြည်းဖြည်း မောင်ရဲ့..”
မြစ်တစ်စင်း၏ အရိုင်းဆန်သော ပဉ္စလက်များ ဤနေရာတွင်...
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
